Głos Rodziny Nr 4(14) 2021r/III Przyszłość idzie przez rodzinę i musi przez nią iść św. Jan Paweł II

św. Jan Paweł II

Głos Rodziny P I S M O PA R A F I I R Z Y M S KO K AT O L I C K I E J Ś W I Ę T E J R O D Z I N Y W P U Ł AWA C H

Harcerz ślubuje Bogu, Ojczyźnie, bliźnim, samemu sobie

fot. rkw

ISSN 2719-4663

Nr 4 (14) 2021 rok III

Przyszłość idzie przez rodzinę i musi przez nią iść

fot. rkw

X Międzynarodowy Festiwal Orkiestr Dętych

Orkiestra Miejska z Gostynina

Kapelmistrz Józef Pakulski

fot. rkw

Harcerz – syn chrześcijaństwa jest dumny ze swej wiary

Beatyfikacja ofiary mafii

S

www.gosc.pl

ycylijski sędzia Rosario Livatino (1952–1990), zamordowany za walkę z mafią, został beatyfikowany 9 maja w Agrigento mając zaledwie 37 lat. Data beatyfikacji nawiązuje do wizyty papieża Jana Pawła II, który 9 V 1993 r. w tym sycylijskim mieście wygłosił historyczne przemówienie grożąc mafii sądem Bożym. Jan Paweł II nazwał Livatino „męczennikiem za sprawiedliwość, a pośrednio za wiarę”, odwiedził też rodziców zamordowanego i rozmawiał o jego męczeńskiej

śmierci. Pracujący od 1989 roku w prokuraturze w Agrigento sędzia Rosario Livatino, został zastrzelony 21 IX 1990 r. przez członków przestępczej organizacji Stidda tzw. piątej mafii.

W całym mieście w związku z ceremonią beatyfikacyjną obowiązywały nadzwyczajne środki bezpieczeństwa.

W katedrze wystawiono jako relikwię zakrwawioną koszulę Rosario Livatino, którą miał na sobie w dniu zamachu, gdy jechał samochodem do sądu w Agrigento. Nie była ona dotąd pokazywana publicznie. Służyła jedynie jako dowód podczas procesów zabójców sędziego. Sprawy zostali skazani na dożywocie.

W czasie swojej wizyty w Agrigento w 1993 r. Papież św. Jan Paweł II w przemówieniu do mieszkańców miasta zaznaczył: „Wszyscy ludzie mają prawo do życia w pokoju, zwłaszcza ci, którzy wiele wycierpieli.

Ci, którzy zakłócają ten pokój, mają na sumieniu wiele ofiar. Oni muszą zrozumieć, że nie wolno zabijać niewinnych. W imię Chrystusa, ukrzyżowanego i zmartwychwstałego,

Chrystusa, który jest Drogą, Prawdą i Życiem, zwracam się do odpowiedzialnych: nawróćcie się, pewnego dnia przyjdzie sąd Boży”.

Sędzia Rosario był świadomy, że ryzykuje życiem, dlatego postanowił nie żenić się, aby nie narażać niewinnych. Tym, co najbardziej drażniło przestępców u sędziego Livatino, była jego krystaliczna uczciwość. Mafiosi oczekiwali uległego sędziego, który wydaje wyroki na ich korzyść i daje się przekupić. Tymczasem jego nieugięta postawa wypływała wprost z wiary i powierzenia się Bogu. Jego przykład staje się wzorem nie tylko dla chrześcijan, ale dla wszystkich ludzi dobrej woli, zwłaszcza tych, którzy zajmują się wymiarem sprawiedliwości i prawem. Był jak Dawid walczący z Goliatem. Mafia okazała się bezradna wobec młodego człowieka, którego krew staje się ziarnem zmiany, transformacji i odrodzenia.

Kościół wskazał Rosario Livatino jako wzór dla tych, którzy „łakną i pragną sprawiedliwości” ts/Agrigento

Były esbek tercjarzem franciszkańskim

P

raski „Katolický Týdeník” pisał niedawno o zawiłej biografii byłego funkcjonariusza komunistycznych służb bezpieczeństwa, ewangelika, Petra Václava Němca, który od ponad ćwierć wieku jest tercjarzem franciszkańskim. Jako nastolatek stał się przekonanym ateistą a właściwie materialistą. Trwało to do 1992 r. Wtedy doszło do zasadniczej przemiany w jego życiu. „Był to proces stopniowy, a żona, która była pobożną katoliczką, miała w tym swój udział. Nie wiedziałem, że cały czas modliła się za mnie. Po aksamitnej rewolucji przepychała mnie przez chrześcijańską literaturę duchową, którą czytałem, bo mnie to zainteresowało. Później zaprosiła mnie do kościoła. Kilka razy poszedłem i było to dla mnie „straszne”. Nie miałem po-

jęcia, co się tam dzieje. Ale nie byłem przeciwnikiem wiary małżonki, nawet w okresie komunistycznej dyktatury totalitarnej. Uważałem wówczas, że są tacy ludzie, którzy po to, aby żyć, potrzebują „protezy”. Uważałem siebie za „twórcę świetlistego jutra”, więc niczego takiego nie potrzebowałem.

Ale nigdy nie zapomnę Środy Popielcowej, 4 III 1992 r., kiedy Bóg dotknął mego serca, umysłu i całej mojej istoty podczas Mszy Świętej.

W tamtą Środę Popielcową, w chwili przeistoczenia byłem chwilę duchowo nieobecny. Nagle zrozumiałem, że Bóg jest obecny w kawałku chleba. Kiedy wróciłem do siebie, ksiądz właśnie podniósł hostię, a we mnie odezwał się cichy głos: «Wacławie, powinieneś uklęknąć, bo tu jest Bóg». I wiedziałem, nagle byłem przekonany, że w tej

malutkiej odrobinie chleba jest rzeczywiście obecny Bóg.

Byłem zagorzałym komunistą, ale nie fanatykiem. Byłem skłonny do reformowania komunistów i systemu. Następnie zostałem mianowany na wyższe stanowisko, a później awansowany na stopień majora. Policję opuściłem na własną prośbę. Droga od nawrócenia do III Zakonu Św. Franciszka prowadziła przez ruch Odnowy w Duchu Świętym, którego moderatorem był „tercjarz”. Wraz z małżonką założyli lokalną fraternię Franciszkańskiego Zakonu Świeckich (FZŚ) w Karwinie. Było to w 1995 roku. „Od początku do końca życia naszym asystentem duchowym był brat Česlav Křížala OFM, który wprowadził mnie w duchowość franciszkańską” – opowiada Peter Václav Němec. st (KAI) / Praga

1

Pokolenie ketmana

K

nie okazuje żadnego zainteresowania nowym lokatorem, ale potem pożera go w całości.

Obecnie mamy do czynienia z pewnego rodzaju schamieniem, w może nawet zdziczeniem, bardzo wielu ludzi, których już nie zawstydza i nie niepokoi poziom chamstwa w przestrzeni publicznej, ilość wulgaryzmów wylewająca się niczym ścieki z zepsutej oczyszczalni „Czajka”, przekleństwa, które już nie zawstydzają nawet w publicznej telewizji.

W filmie Noce i dnie Barbara Niechcic powodowana tęsknotą za mitycznym Józefem Tolibowskim, niespełnioną miłością życia, wielokrotnie wołała rozhisteryzowana: „Bogumił, my w tym Serbinowie schamieliśmy!”

Akurat to nie było prawdą. Jako zarządcy cudzego majątku oboje wiedli uładzony żywot, w którym było miejsce na religię, patriotyzm, życie towarzyskie, lektury. Ich skromny dwór ziemiański był ostoją pewnych cnót, które czyniły życie znośniejszym, takich jak: honor, przebaczenie, poświęcenie, oddanie. Oczywiście, w sensie światowym Serbinowo było ubogim zaściankiem, ale można żyć w zaścianku i nie mieć mentalności zaścianka. Można też bywać na salonach, o których klasyk powie „..że nie mają podłogi” lub zaludniać salony spoufalonym z ludźmi nieodwracalnie

https://i.pinimg.com

etman (arab. ketman) dosłownie znaczy: „ukrywanie, zatajanie”.

W islamie oznacza warunkowe zwolnienie z publicznego wyznawania wiary, dopuszczalne ale tylko w skrajnych przypadkach przymusu lub zagrożenia. W krańcowej formie umożliwia pozorne wyparcie się wiary (ridda w islamie). W sensie ogólniejszym oznacza rozdwojenie świadomości. Tego pojęcia użył Czesław Miłosz w zbiorze esejów z 1951 r. wydanym pod tytułem „Zniewolony umysł”.

Karl Jaspers, niemiecki psychiatra i filozof, jeden z głównych przedstawicieli egzystencjalizmu, widział w tym dziele wyrafinowane studium „rozbicia człowieka na dwie osoby” pod wpływem olbrzymiej presji ideologicznej. Długotrwała cenzura powoduje w człowieku powstanie swoistej autocenzury. Człowiek nie mogąc doczekać się, doszukać się lub doprosić prawdy, zaczyna z niej rezygnować i odkrywa, że można funkcjonować bez niej, w świecie powszechnego kłamstwa.

Kłamstwo przestaje dziwić, boleć, niepokoić, gorszyć, denerwować, uwierać. Kłamstwo staje się drugą, a dłuższej perspektywie pierwszą naturą człowieka. Następuje przyzwyczajenie się do kłamstwa, oswojenie go, niczym zamknięcie się z jakąś bestią w jednej klatce, która na początku

2

naznaczonymi przez własne kompleksy połączone z megalomanią.

Znany niegdyś kaznodzieja, a prywatnie przyjaciel papieża, ks. Mieczysław Maliński głosząc kazanie do krakowskiej inteligencji powiedział: „Bracia i Siostry! Chamiejemy! Amen”.

Ot, całe kazanie! Po nim nastąpiło długie, zamierzone przez kaznodzieję milczenie. A potem pojawiła się lawina komentarzy. Inteligencja zaczęła się zastanawiać czy już chamieje czy jeszcze. Wielu uznało to krótkie kazanie za rachunek sumienia, inni za policzek a jeszcze inni za prowokację. Czy dzisiaj, gdyby którykolwiek z duszpasterzy powiedział coś podobnego, ludzie by zrozumieli kaznodziejską aluzyjność? Czy by ich to poruszyło?

Czy rozpaliłoby ich do białości?

W ubiegłym stuleciu, swoistym hymnem kulturowym Polaków pokolenia lat 80. była Autobiografia zespołu „Perfekt”. Być może dzisiaj powinna rozpalać i zastanawiać Polaków łagodna i przemyślana piosenka krakowskiej grupy „Pod Budą” pt. Tokszoł? Może w niej powinniśmy się przeglądać jak w lustrze. Oto jej tekst: „Przybyło stołów bilardowych i na ulicach Ameryka Dokoła podgolone głowy i disco polo gra muzyka a w telewizji jakiś młodzik nie wiedzą diabli skąd się wziął w zasadzie nic mu nie wychodzi za to co chwilę krzyczy wow !

Wow ! Talk show Ktoś przed kamerą spodnie zdjął Nie wstydzi żadnej się rozmowy i jest niezwykle kontaktowy Wow ! talk show ktoś przed kamerą spodnie zdjął powiedział ile razy może i z kim od wczoraj dzieli łoże Europejczyk a nie jakiś koł wow ! talk show A moja córka gdzieś w kąciku nad ważnym się zadaniem poci i nagle pyta mnie po cichu: tatusiu co to za idioci więc myślę sobie głupia sprawa zaczynam bredzić coś o pracy wreszcie uczciwie odpowiadam to nasi córciu są rodacy Wow ! Talk show...

https://a.allegroimg.com

Boję się, że wykształca się w nas kulturowy ketman, który nie ma już ambicji sięgania po rzeczy nieprzeciętne i ambitne, bo zaczęła go zadawalać przeciętność. Co można zrobić, gdy większość Polaków woli tanią, niezobowiązującą do niczego rozrywkę? Oglądanie, co weekend roztańczonych pośladków i słuchanie łatwej, wpadającej w ucho muzyki, stało się, i to za sprawą publicznej telewizji, nałogiem Polaków. Jedyne, co się zmienia to scena, ale istota zabawy już nie. Tanie emocje i płytkie żarty. To wszystko wiruje i ma wirować, by Polacy nie myśleli o rzeczach ważnych, gubiąc poczucie wartości.

Potem przez pięć dni będą musieli wysłuchiwać kłótni i oskarżeń polityków, którzy nas zamęczają swoiście rozumianą troską o kraj, o wolność słowa, sprawiedliwość i Nowy Ład. Nikt nam nie da tyle, ile politycy potrafią obiecać. Dochodzi do wynarodowienia kulturowego, skoro wątki ojczyźniane nie występują w publikacjach, premierach, filmie czy sztuce.

A gdyby przyszło nam na myśl zajrzeć do Internetu, dopadnie nas fala hejtu, zniesławień i prowokacji.

No i oczywiście reklamy wszystkiego.

Wcześniej dominowały reklamy pampersów, podpasek higienicznych, past do zębów i kawy, ostatnio najczęściej reklamowane jest piwo i środki na potencję! Skrót myślowy jest taki: na wszystko jest sposób i pigułka. Możesz sobie rzeczywistość podretuszować, aby nie wyglądała na zbyt przaśną.

Czy łatwa rozrywka, która nie wymaga myślenia, może stać się ideologią?

Oczywiście, a najbardziej dlatego, że do niczego nie zobowiązuje. W każdym z nas jest przecież dziecko, które chce i lubi się bawić. Więc, im bardziej życie daje nam się we znaki, tym większa jest potrzeba zabawy lub jak kto woli – igrzysk.

A propos żartu. Wychowany jestem na żarcie wysublimowanym, aluzyjnym, niedopowiedzianym, odwołującym się do inteligencji i wiedzy odbiorcy, w którym niepotrzebna jest dosłowność, wystarczy dyskretna sugestia. Nie do pomyślenia było używanie słów uważanych powszechnie za obraźliwe lub nieprzyzwoite. Takim był kabaret „Dudek”, „Tey” czy „Pod Egidą”, w których występowała plejada najlepszych polskich aktorów. Jeszcze

tak rozumieją swoją misję na scenie Andrzej Poniedzielski i Artur Andrus.

Inne kabarety mnożą się jak grzyby po deszczu. Jest ich za dużo a ich poziom jest żenująco niski. Żerują na najniższych instynktach. Bliżej im do taniej publicystki niż wyrafinowanej komedii.

Czesław Miłosz wyróżnił kilka rodzajów ketmana urodzonego w systemie realnego czy nierealnego socjalizmu. Widział niezwykle destrukcyjny wpływ ideologii, która powodowała rozdwojenie jaźni. Gdyby zapytać czy dzisiaj komukolwiek zależy na wychowaniu ludzi schizofrenicznych, ideowo czy moralnie rozdwojonych, zdezorientowanych lub zakłamanych, każdy zaprzeczy. Ale prawda jest taka, że wielu używając wyrafinowanych technik i chwytów socjotechnicznych, w pocie czoła pracuje nad tym, aby jak najwięcej Polaków miało naturę ketmana, który niczym wirus ma łatwość mutacji, dostosowania do zmieniających się warunków. Wirus pasożytuje ale do pewnych granic. Żeby istnieć musi mieć przynajmniej bakterie, którym potrafi przestawić metabolizm, dlatego nie zabija wszystkich. Współczesny ketman zmienia się pod wpływem trendów, mód, opinii publicznej, poprawności politycznej, mediów czy presji środowiska.

Jeśli u Miłosza ketman narodowy manifestował swój głośny podziw dla osiągnięć Rosji, zachowując sekretną lojalność wobec interesów narodowych własnego kraju, to współczesny ketman może deklarować uznanie dla Kościoła w przeszłości i jednoczesny sprzeciw na obecność Kościoła w życiu publicznym, uznając, że jego subiektywny pogląd i stanowione prawo,

mają mieć głos decydujący, niczym wyrocznia delficka.

Jeśli ketman czystości rewolucyjnej wierzył w „święty ogień” rewolucji a jednocześnie żywił nienawiść do Wielkiego Wodza, jako rzeźnika narodów, to współczesny ketman skrzętnie wykorzysta wszystkie transfery społeczne by ostatecznie zagłosować przeciwko „wstrętnym i tępym pisiorom”.

Miłoszowy ketman etyczny kompensował niemoralne metody sprawowania władzy skrupulatnie przestrzegając tradycyjnych norm etycznych w życiu osobistym. Współczesny ketman może być tak samo niemoralny w życiu i chętnie uczestniczyć w nabożeństwach, której mają stworzyć wrażenie, że jednak mamy do czynienia z prawowiernym katolikiem.

Można tworzyć wrażenia, mity, legendy, iluzje tylko po co. Ketman ma zawsze zakłamaną duszę i nigdy nie patrzy w oczy. Nie musi egzystować w świecie polityki, bo ma wiele innych możliwości, by doskonalić w sobie dziwną i zakłamaną naturę.

Może deklarować wszystko, a w środku pozostawać kimś innym, obcym, mrocznym i nieznanym. Boję się, że właśnie teraz, w ogniu piętrzących się sprzeczności, wykształca się nowy gatunek człowieka, nieznany nikomu a najbardziej samemu sobie. I może się okazać, że nagle takie są dzieci, małżonkowie, rodzice, dziadkowie, zięciowie, synowe, sąsiedzi, politycy, nauczyciele, artyści, księża itp.

A w każdym z nich płonie wielka tęsknota, by spotkać dawnych, zwyczajnych, normalnych i we wszystkim prawdziwych. ks. Ryszard Winiarski

3

Maleńka Encyklopedia Totalitaryzmu (3)

https://mar.prod.image.rndtech.de

Język

S

kodyfikowana przez George’a Orwella nowomowa jest narzędziem totalitarnej władzy. Naczelną regułę nowomowy stanowi zamiana znaczeń. Ustalone nazwy pojęć i rzeczy zostają arbitralnie przydzielone pojęciom i rzeczom innym, najczęściej wręcz przeciwnym. Stąd owe Orwellowskie ministerstwa miłości (czyli policji) i pokoju (czyli wojny), aby dać najjaskrawsze przykłady. Nie są to bynajmniej żarty, chociaż w znanej nam praktyce manipulacja nie odbywa się aż tak jawnie. Nie są to też jedynie manipulacje semantyczne. Nowomowa posługuje się z upodobaniem (a nawet z cynicznym poczuciem makabrycznego humoru) eufemizmami. Sławetne

hasło „Arbeit macht frei”, umieszczone na bramie oświęcimskiego obozu, gdzie bezsensowna praca ponad ludzkie siły, była jednym ze środków eksterminacji, mówi samo za siebie.

Dlaczego ten typ władzy musiał stworzyć taki właśnie język – język zamierzonego kłamstwa? Główną przyczyną wydaje się nieautentyczność owej władzy, która narzucona podstępem lub siłą, spoczywająca w rękach mniejszości i nie krępująca się żądnymi względami – musi dbać o pozory legalności, społecznego poparcia oraz godziwości swoich celów. Przekonanie, że ten stan rzeczy można osiągnąć za pomocą zmiany znaczenia słów, może się wydawać naiwnym i prostackim

złudzeniem, gdy jednak praktyka nowomowy idzie w parze z fizycznym terrorem, sprawa staje się śmiertelnie poważna. Nieprzypadkowo językoznawstwo weszło w sferę szczególnych zainteresowań Józefa Stalina.

Ale same słowa nie wyczerpują bogatych środków nowomowy. Ważnym jej działem są także symbole. Nie mogę oprzeć się pokusie przytoczenia przykładu – może błahego, ale charakterystycznego. W Beskidzie Wyspowym istniał przed wojną, a także przez kilka powojennych lat, obóz YMCA. W leśnej dolince krąg drewnianych chatek otaczał majdan, na którego środku stał malowniczy, indiański totem. Chatki miały nazwy zaczerpnięte z tej samej młodzieżowej mitologii, takie jak „Szybki Bill”, „Arizona”, „Aloha”. Obóz zajęty został przez Związek Młodzieży Polskiej (ZMP). Na miejscu obalonego totemu usypano czerwona gwiazdę, a chatki przemianowano na „Młodą Gwardię”, „Obrońców Stalingradu” itp. Niedaleko obozu znajdował się tak zwany Wzgórek Charakteru, zarosła krzakami wyniosłość z miejscem na ognisko. Tutaj obozowicze poddawania byli próbom odwagi, polegającym na samotnym spędzaniu nocy w lesie, pod gołym niebem. Obok watry wzniesiono mały, kamienny obelisk z wypisanymi na nim słowami: „Braterstwo, Człowieczeństwo, Uczciwość”. Nowi właściciele obozu nie znaleźli widocznie zastępczych haseł dla tego programu. Obelisk został po prostu rozbity.

Jan Józef Szczepański, b. opozycjonista

Patologie w armii

W

polskiej armii służy ok. 1000 kobiet. Wyniki przeprowadzonej wśród nich ankiety są zastanawiające. Aż 12% żołnierek doświadczyło lobbingu a 21% było tego świadkami. 6% ankietowanych przyznało, że doświadczyły molestowania seksualnego. Poszkodowanym nie zależy na nagłaśnianiu takich patologicznych zachowań, gdyż boja się o dalszy

4

przebieg kariery, to dlatego prokuratura wojskowa prowadzi rocznie zaledwie kilka postępowań. 11% żołnierek uważa, że wojsko nie jest przygotowane do służby kobiet organizacyjnie i mentalnie. Jak pokazuje doświadczenie innych armii, wraz ze wzrostem liczby kobiet w mundurach rośnie również skala zachowań patologicznych. Mjr Angelika Szymańska, psycholog z 12. Brygadzie

zmechanizowanej w Szczecinie uważa, że kluczowa jest jednoznaczna reakcja osoby molestowanej, ale odpowiedzialność zawsze spoczywa tylko i wyłącznie na sprawcy. Czeka armię duża praca edukacyjna i wychowawcza. To, że ktoś nosi mundur nie oznacza automatycznie honoru i szacunku dla kobiet, który przez wieki charakteryzował żołnierzy, red. niemal wszystkich armii.

fot. rkw

W

dniach 6–8 sierpnia 2021 r. w Toruniu, odbyło się spotkanie Biur i Kół Przyjaciół Radia Maryja z całego kraju. W spotkaniu udział wzięła grupa osób z Koła Przyjaciół Radia Maryja, działającego przy naszej parafii. Uczestników spotkania gościł zespół akademicki Wyższej Szkoły Kultury Społecznej i Medialnej, zapewniając zakwaterowanie wraz z wyżywieniem.

Ta renomowana uczelnia, oferuje zróżnicowane kierunki studiów.

W ramach tych kierunków, studenci mają do wyboru interesujące specjalności, przygotowujące do różnych segmentów rynku pracy. O wiedzę dba wybitna kadra profesorska i wielu ekspertów. Uczestnicy spotkania brali udział w codziennych modlitwach: Mszy Świętej, Koronce do Bożego Miłosierdzia i modlitwie różańcowej,

Sanktuarium Najświętszej Maryi Panny Gwiazdy Nowej Ewangelizacji i św. Jana Pawła II zadziwia swoim

i w radiu od strony technicznej oraz jakie problemy i trudności pokonują, by wierni mogli słuchać lekcji ewan-

Pod szczęśliwą Gwiazdą Nowej Ewangelizacji gelizacji. Radio Maryja i TV Trwam spełniają wielką rolę ewangelizacyjną, wskazując wiernym drogę życia chrześcijańskiego. Jako wiarygodne środki społecznej komunikacji umacniają naszą religijność i patriotyzm oraz pomagają kształtować osobowość i charakter, ukierunkowując nasz umysł ku dobru.

Wielką troską ojcowie otaczają dzieci i młodzież. Dla młodzieży organizują warsztaty edukacyjne, a dzieci gromadzą w Podwórkowych Kołach Różańcowych Dzieci, zaszczepiając w ich sercach miłość do Pana Boga, Matki Najświętszej i Ojczyzny.

fot. rkw

w tym w Różańcu Pokutnym. Różaniec Pokutny jest prowadzony w każdą pierwszą sobotę miesiąca, przy stacjach różańcowych zlokalizowanych wokół Sanktuarium.

W programie spotkania znalazły się m.in. warsztaty medialno-informatyczne, w czasie których uczestnicy poszczególnych grup, mogli zapoznać się z pracą w radiu i w telewizji oraz założyć stronę internetową dla własnego Koła Przyjaciół Radia Maryja. Znani z Radia Maryja i TV Trwam ojcowie redemptoryści m.in. Grzegorz Woś, Piotr Dettlaff i Grzegorz Moj, przedstawili jak wygląda praca w telewizji

pięknem, jest miejscem gdzie można otworzyć swoje serce i ukoić duszę.

W otoczeniu Sanktuarium powstał Park Pamięci Narodowej pod nazwą „ZACHOWALI SIĘ JAK TRZEBA”.

Park jest poświęcony pamięci Polaków i Ukraińców, którzy pomagali ludności żydowskiej w okresie II wojny światowej. Park robi wrażenie szczególnie nocą, kiedy można oglądać podświetlone biało-czerwone postumenty z umieszczonymi nazwiskami. W budowie jest również Muzeum „PAMIĘĆ i TOŻSAMOŚĆ” im. św. Jana Pawła II, gdzie będzie przedstawiona historia Polski, począwszy od Mieszka I. W pobliżu są tężnie przy których mogliśmy pooddychać zdrowym powietrzem.

Tu powstały i powstają piękne dzieła dla pokoleń. To zasługa o. Tadeusza Rydzyka, wszystkich jego współpracowników jak również wiernych, którzy wspierają te dzieła. Prosimy o modlitwę i dziękujemy każdemu, kto w jakikolwiek sposób pomaga, by te dzieła istniały i wzrastały.

Jedna z uczestniczek podzieliła się swoim doznaniem ze spotkania.

Powiedziała: „Czuję się jakbym była w niebie, w przedsionkach u Matki Boskiej”. W tym miejscu, tak to się czuje.

Można tu odpocząć od codzienności, problemów i zmartwień.

Koło Przyjaciół Radia Maryja

5

Nakaz sumienia, honor i przyzwoitość

6

żeńskiej, jako uciśnionej przez męski patriarchalizm. Stąd płynie też, moim zdaniem, pokraczna zmiana codziennego języka, którą tak forsuje Gazeta Wyborcza i patronujące jej feministki.

Z drugiej - konserwatyzm, religijność i przywiązanie do tradycyjnych wartości, których współczesny świat nie akceptuje i które zwalcza.

W mojej opinii mamy do czynienia z dobrze zaplanowanym i skoordynowanym działaniem grup usiłujących obalić stary porządek moralny i zmobilizować do tego masy ludzi o egoistycznym nastawieniu do własnego i innych życia. Wykorzystano kolejny sprzyjający moment, bo przecież próby rewolty trwają co najmniej od wyborów prezydenckich, a nawet i wcześniej, tyle że przedtem odbywały się na mniejszą skalę. Awangardzie i ideologom tego ruchu chodzi o wielką zmianę naszego świata, tyle tylko, że większość społeczeństwa, nawet ta wspierająca protesty, chyba zupełnie sobie tego nie uświadamia. Tak w każdym razie wynika z moich prywatnych rozmów.

Jednak jeszcze bardziej przeraża mnie stanowisko środowisk uniwersyteckich, choćby UJ, czy lekarskich (np.

Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego) popierające jednoznacznie protesty. To już nie są ludzie nie rozumiejący w jakim kierunku są popychani.

A może jednak nie? Przecież niszczone są i podważane same podstawy naszej cywilizacji. Gdzie w tym wszystkim przysięga Hipokratesa? Sam jestem lekarzem i mam do czynienia z dziećmi z ciężkimi wadami, dlatego wiem

z własnego doświadczenia i opowieści rodziców moich pacjentów jak ginekolodzy namawiali ich do aborcji w przypadkach wad płodu, które nie tylko, że były absolutnie korygowalne, to jeszcze dawały dziecku szansę na normalne życie. Pomijam już zawsze istniejące, mimo postępów medycyny, ryzyko pomyłki w diagnozie. Nie pojmuję głosów środowiska lekarskiego, że badania prenatalne straciły teraz sens. Czyżby służyły one wyłącznie do selekcji dzieci, które należy zabić w łonie matki? Przecież istnieją wady płodu, które mogą być obecnie, dzięki ich wczesnemu wykryciu, leczone prenatalnie. Przecież wykonanie badań pozwala się rodzicom przygotować psychicznie i merytorycznie do urodzenia dziecka z wadą, a samej matce i dziecku pozwala zapewnić jak najlepszą opiekę w trakcie porodu i po urodzeniu, choćby poprzez wybór odpowiedniego ośrodka medycznego dysponującego właściwą aparaturą i ludzkim doświadczeniem.

Zdaję sobie oczywiście sprawę, iż urodzenie dziecka z ciężką wadą jest niewyobrażalną traumą dla jego rodziców, zwłaszcza matki. Sam tego osobiście nie przeżyłem, więc trudno mi sobie to nawet wyobrazić. Jednak mamy na szali dwie nierównoważne wartości: życie ludzkie contra komfort matki, bo nie mówimy o aborcjach w przypadku zagrożenia życia kobiety.

Te przecież nie były przedmiotem wyroku TK. Wiele matek, które urodziły dzieci z ciężkimi wadami, nie decyduje się na ich wychowanie. Mam z tym

https://api.culture.pl

J

estem przerażony obserwując co dzieje się w ostatnich dniach na ulicach naszych miast. Takie stężenie zła i nienawiści w przestrzeni publicznej widziałem ostatni raz w trakcie protestów po katastrofie smoleńskiej. Wyczuwam tę samą przygnębiającą atmosferę. I podobnie jak wtedy w protestach dominuje młodzież, niekiedy nastolatki. To jest nasza wielka wspólna porażka.

Być może rzeczywiście stoi za tym powszechna chęć emancypacji od nakazów sumienia. Ale dokąd nas to zaprowadzi? Chyba do społeczeństwa, w którym stosunki międzyludzkie będą drobiazgowo regulowane przez prawo, bo znikną nakazy sumienia, honoru i zwykłej ludzkiej przyzwoitości. Przyszło mi właśnie do głowy jak rzadko dziś używamy słowa „honor”.

Wydaje się być taki staroświeckie, jakby pochodzące z innej epoki. Do społeczeństwa, którym łatwo będzie sterować, w związku z brakiem moralnego fundamentu i głosu sumienia, a naczelną zasadą będzie własna wygoda, źle pojęta wolność (frommowska „wolność od”) i niepohamowany pęd do konsumpcji. Gdzie w tym miejsce na prawdę, dobro i piękno? Zresztą już dziś ze sztuki wyeliminowano całkowicie kategorię piękna, jak to zauważył niedawno zmarły Roger Scruton.

I choć zrewoltowani młodzi, nawet pewnie sobie tego nie uświadamiają, a na pewno tak tego nie werbalizują, mamy do czynienia z wielkim antropologicznym oraz ideologicznym konfliktem.

Z jednej strony - niepowściągnięta niczym chęć ludzkiej wolności i samorealizacji za wszelką cenę idącą wbrew prawu drugiego człowieka do życia, która nie waha się zaprzeczyć rzeczom, wydawałoby się oczywistym, na przykład własnej biologii.

Aby zbudować tę społeczną mobilizację, konieczna jest budowa narracji o dominującej opresji władzy, Kościoła i tradycyjnie nastawionej części społeczeństwa czy mówiąc szerzej przeważającego przecież środowiska heteroseksualnego wobec ruchów LGBT, a teraz wobec kobiet. Stąd, obecne odwołanie się do tożsamości

S

ąsiednia parafia MB Różańcowej świętuje w tym roku 100 lecie istnienia. W burzliwych dziejach miała różne wezwania. Była Świątynią Zmartwychwstania i Świętej Trójcy.

Była kościołem garnizonowym należącym do ordynariatu polowego.

Obecnie jest świątynią należącą do Archidiecezji Lubelskiej.

W niedzielę 10 X 2021 r. przeżywała wizytę kanoniczną Arcybiskupa Lubelskiego. Parafia wydała okolicznościowy album będący swoistą retrospekcją.

Parafianom, duszpasterzom i pracownikom Parafii MB Różańcowej życzymy wielu łask i nawróceń. red.

Portrety proboszczów parafią. Nasz poczet z oczywistych powodów jest skromny. Autorką portretów jest lubelska artystka, Maria Tyzenhauz. Dziękujemy serdecznie fundatorom, którzy pragną zachować anonimowość. proboszcz

W

zakrystii pojawiły się portrety poprzednich proboszczów.

To stara tradycja kultywowana w wielu parafiach. Po latach, a nawet po wiekach można przypomnieć następnym pokoleniom wiernych, kto, w jakich latach, zarządzał

fot. rkw

prof. Piotra Czauderna, chirurg dziecięcy (Gdańsk)

Sąsiadka – Czcigodna Jubilatka

fot. rkw

często do czynienia w swej lekarskiej praktyce i jest to wybór, który należy uszanować, bo rzeczywiście nie można się domagać od ludzi heroizmu.

Również definicja wad letalnych nie jest taka prosta jakby się wydawało.

W związku z postępem medycyny i opieki neonatologicznej wiele takich dzieci potrafi żyć miesiącami czy nawet latami. Oczywiście trzeba zbudować oczywiście odpowiedni system wsparcia i opieki dla takich rodzin i ich dzieci, a to, mimo ustawy „Za życiem”, w Polsce nie istnieje i nie działa. Nie można mówić „A”, nie mówiąc potem „B”.

Dokąd nas to wszystko zaprowadzi?

Doprawdy nie wiem! Jednak agresja zmierzając do odrzucenia wszelkiej możliwości kompromisu, czy racjonalnej rozmowy na argumenty, niepokoi i przeraża. Od dawna już zauważyłem, że we współczesnej polityce, tak polskiej, jak i światowej, dominuje dyskurs na emocje. Z pewnością dzięki temu łatwiej go kontrolować i stymulować w określonym kierunku, w czym potężny udział mają media i patronujący im biznes.

Na pewno musimy wierzyć w siłę modlitwy i to jest nasza przewaga, i nasz oręż, w który druga strona nie wierzy kompletnie go lekceważąc.

Przychodzi mi od razu na myśl cyniczne pytanie Stalina: a ile papież ma dywizji? Nie może to być modlitwa skierowana przeciwko drugiemu człowiekowi, ponieważ gwałtu nie da się zwyciężyć gwałtem, bo zawsze przynosi to złe owoce. I może modlitwa jest naszą jedyną nadzieją? Bo patrząc tak po ludzku, skazani jesteśmy na to, by wymrzeć jak dinozaury grzebiąc ze sobą chrześcijańskie podwaliny naszego świata, który przetrwa jedynie w małych, żywych wspólnotach, jak to zapowiadał jeszcze w latach 70. kardynał Ratzinger.

A może naprawdę żyjemy w czasach ostatecznych i czeka nas paruzja?

Choć takie poczucie z pewnością miało wiele pokoleń przed nami.

Milenarystyczne nastroje powtarzały się przecież w ludzkiej historii, więc może przejawem pychy jest myśleć, że właśnie zbliża się koniec świata.

A może jest to po prostu koniec cywilizacji takiej, jaką znamy?

7

Najpiękniejszy kapłan Michale, jesteś na wózku, jedni patrząc na niepełnosprawnych okazują współczucie, inni mówią, że to są ludzie nieszczęśliwi. Co byś odpowiedział, tym, którzy mówią, że ty jesteś nieszczęśliwy?

Oczywiście, w moim życiu jak w życiu każdego człowieka niezależnie od perspektywy wózka, są momenty cierpienia, są momenty doświadczenia ogromnej kruchości. Ale od kilku lat jest w szczególny sposób i jest mi dane odkrywać właśnie niepełnosprawność, jako dar dla wspólnoty wierzących, bo właśnie Kościół pozwolił mi znaleźć sens mojej niepełnosprawności i to szczególne powołanie, No właśnie, a co to znaczy odnaleźć sens niepełnosprawności?

Sens niepełnosprawności wydaje mi się można zawsze odnaleźć wtedy, kiedy widzi się, że ten krzyż, jest przestrzenią pokazywania, że tam, gdzie Chrystus zmartwychwstał i tam, gdzie On pokonał śmierć, żaden rodzaj śmierci nie ma wejścia, nawet wtedy kiedy ciało niedomaga. Duch Zmartwychwstałego daje moc. Tylko w perspektywie krzyża i zmartwychwstania Chrystusa można odnaleźć sens niepełnosprawności. I oczywiście różnie to w codzienności wychodzi, ale staram się żyć w tym kluczu.

Ile lat zajęło ci to, żeby zaakceptować status niepełnosprawnego?

Mam 31 lat, a właśnie w takim rozumieniu, o którym mówię, przeżywam swoją niepełnosprawność od 2012 roku. Chyba najgłębiej wtedy kiedy akurat zaproszony przez uczniów, których wówczas uczyłem, na Wieczór Chwały, nie wiedząc jeszcze wtedy, że to jest wieczór powołaniowy, poszedłem właśnie na tą modlitwę z takim trochę buntem do Pana Boga: Czego ode mnie chcesz, po co Ci Panie Boże ten mój wózek, przecież on tak ogranicza. W pewnym momencie, właśnie na tej modlitwie po swoim świadectwie zeszła w moją stronę siostra zakonna, która zapytała mnie, czy wiem, że jestem jednym z najpiękniejszych kapłanów, którzy się tutaj znajdują?

To ja z wielkim zdziwieniem i wzruszeniem zapytałem wtedy: Ale jak to siostra rozumie? Siostra powiedziała

8

mi wtedy: Wiesz, kapłan przynosi Chrystusa w Najświętszym Sakramencie, a ty możesz to robić zawsze wtedy, kiedy pozwolisz komuś pochylić się nad swoją fizyczną słabością. Ale to będzie miało sens wtedy, kiedy to swoje cierpienie, te trudy ofiarujesz za kapłanów, których Kościół powołał właśnie do tej służby. I to ofiarowanie tych trudów codzienności właśnie za kapłanów daje mi tą prawdziwą moc w codzienności.

Doświadczyłeś odrzucenia?

Ciekawe pytanie. W wymiarze swojej relacji w rodzinie, w relacji z Panem Bogiem mogę z czystym sumieniem powiedzieć, że nie. Ale mam doświadczenie właśnie w dzieciństwie, gdzieś w takiej wczesnej młodości środowisko mnie odrzucało. Zdarzały się sytuacje kiedy byłem problemem, bo gdzieś mnie trzeba było wnieść, gdzieś się wózek nie mieścił w drzwiach, gdzieś, gdy będę czytał czytanie mszalne, to będę się jąkał i to nie będzie dobrze brzmiało. I dopiero po kilkunastu latach jakiegoś rodzaju bycia w Kościele spotkałem księdza, który mi powiedział, wiesz, dla Kościoła nie ma niepełnosprawności, albo jej nie ma w ogóle, albo z kolei wszyscy jesteśmy niepełnosprawni z powodu grzechu. I to był też kapłan, który bardzo realnie zaangażował się w to, żeby znaleźć moje miejsce we wspólnocie, żeby znaleźć moje miejsce w posłudze liturgicznej. A później też znaleźli się kapłani motywujący mnie bardzo konkretnie, m.in. obecny tutaj mój przyjaciel, ksiądz Michał, do tego, żeby spróbować być katechetą. I to jest właśnie ta moja droga, na której Pan Bóg stawiał ludzi pomagających mi odnaleźć w Kościele swoje miejsce.

Gdzie jesteś katechetą i jacy są twoi uczniowie?

Jestem katechetą przedszkolnym w przedszkolu integracyjnym w Łukowie, w moim mieście zamieszkania.

Jest to właśnie miejsce, w którym pracuję jako katecheta, dodatkowo jako terapeuta pracuję z dziećmi z różnymi deficytami i ograniczeniami.

Czyli w zasadzie całe twoje życie jest jakby jednym wielkim świa-

dectwem, bo albo jako terapeuta, albo jako katecheta, na pewno jako człowiek na wózku.

Ufam i oby Pan Bóg dał, żeby zawsze tak było. A jeśli moje życie jest w jakiś sposób świadectwem, to chwała Panu, no bo to jest właśnie sens mojego życia. Tak mi się wydaje.

Rozmawiamy w dniu, w którym rozpoczynają się Igrzyska Olimpijskie dla niepełnosprawnych, paraolimpiada w Tokio. Na tych samych obiektach, na których walczyli pełnosprawni teraz będą w dwudziestu paru dyscyplinach walczyć niepełnosprawni. Co myślisz o takim wydarzeniu, w którym w jednym miejscu spotyka się kilka tysięcy niepełnosprawnych osób na arenach, pływalni czy stadionie?

Jak najbardziej, każde takie spotkanie z pewnością jest dobre, nie tylko w perspektywie jakiegoś współzawodnictwa sportowego. Ale w każdej innej sytuacji kiedy właśnie ludzie wydaje mi się z podobnymi doświadczeniami mogą się wymieniać swoimi przeżywaniem ograniczeń i szukaniem możliwości a przede wszystkim doświadczyć swojej obecności, bo to jest na pewno motywujące. Więc dobrze, że są takie przedsięwzięcia, bo one zawsze pokazują też obecność ludzi niepełnosprawnych przede wszystkim jako ludzi, którzy mogą mieć swoje aktywności, którzy mogą swoje zmagania też prowadzić dla radości swojego otoczenia. Ale właśnie takie wszelkie okazje jak paraolimpiada pozwala na doświadczenie osób niepełnosprawnych nie tylko z samej perspektywy ich niepełnosprawności jako tych, którzy potrzebują pomocy, wsparcia i różnego rodzaju jakby świadczeń w swoją stronę ale też, jako ludzi, którzy sami z siebie mogą wiele dać.

Miałeś kiedyś taką pokusę, żeby uciec, żeby to wszystko zanegować jako wydarzenie, które nie powinno się wydarzyć, jako coś, co jest bez sensu? Byłeś bliski takiego momentu, w którym pojawił się wielki znak zapytania, z którym nie mogłeś sobie jakoś poradzić?

Było kilka takich sytuacji, mocno pamiętam takie sytuacje w moim

fot. rkw

ło się to z wielkim zdziwieniem. Nie chcę powiedzieć oporem, ale z taką perspektywą w ogóle niezrozumienia, jak się to będzie dokonywać. I zostałem wtedy zaproszony na rozmowę, w której no myślę dość długo opowiadałem jak to w praktyce wygląda.

Bo akurat pracowałem już wtedy w przedszkolu na innych stanowiskach, więc to miało być tylko taką jakby dodatkową moją działalnością.

Ale właśnie musiałem wcześniej razem ze swoim księdzem proboszczem i kilkoma jeszcze innymi osobami właśnie jakby wprowadzić księży dyrektorów wydziału w to, jak to będzie w praktyce wyglądać. Teraz oczywiście spotykam się z wielkim wsparciem i szacunkiem i w ogóle wszelką pomocą. Ale na początku było to bardzo trudne.

Czyli musiałeś ich wtajemniczyć w jakimś sensie?

Tak! A gdy się modlisz, to najbardziej o co się modlisz?

Najbardziej modlę się o to, żebym miał, jeśli modlę się o coś dla siebie, to o siłę ducha, żebym miał siłę konfrontować się z chwilą kiedy na tej ziemi zabraknie moich rodziców i mojego otoczenia, tych ludzi, którzy gdzieś tam w codzienności najbardziej realnie są ze mną i z tymi moimi ograniczeniami.

Które zdanie z Ewangelii dla ciebie jest najważniejsze?

Mnie przez życie prowadzi fragment z Ewangelii św. Marka z drugiego rozdziału, kiedy to właśnie przyjaciele spuszczają paralityka przed Jezusa po to, żeby właśnie mógł dokonać się ten cud. Ale właśnie patrzę też na swoje życie w tej perspektywie, że Pan Bóg daje mi zawsze ludzi, żebym dzięki ich obecności, ich świadectwu i wierze mógł być blisko Boga.

Co byś na koniec powiedział tym, którzy jako zdrowi są smutni i tracą sens życia, buntują się i mają taką elementarną nieakceptację?

Myślę, że właśnie największym doświadczeniem, które pozwala znaleźć w sobie akceptację wszystkich trudności jest żywe spotkanie Chrystusa. Ja chcę być na tej drodze codziennych nowych spotkań z Panem Bogiem. I tego wszystkim takim ludziom życzę.

Pompy ciepła dla świątyni

M

amy już zamontowane pompy ciepła. Dostawcą sprzętu jest firma STIEBEL ELTRON, niemiecki producent wysokiej jakości, ekologicznych pomp ciepła, wentylacji i rekuperacji oraz elektrycznych ogrzewaczy wody i pomieszczeń.

Historia marki sięga 1924 r. Firma zatrudnia 3700 osób. W Polsce od 1991 r. firma proponuje kompleksową ofertę skrojoną na miarę każdego domu i obiektu, w sumie ponad 30 000 rozwiązań systemowych. Posiada ogólnopolską sieć dystrybucyjną oraz serwis gwarancyjny i pogwarancyjny. Stałym Partnerom oferuje pełne wsparcie techniczne i projektowe. Parafia ma zapewniony serwis nie tylko w czasie gwarancji. red.

fot. rkw

życiu. Kiedy oprócz gdzieś swojej niepełnosprawności zmagaliśmy się jako rodzina z chorobą alkoholową mojego taty. I właśnie było to takie dla mnie trudne, że ta niepełnosprawność fizyczna nie pozwala mi jakość zareagować, wpłynąć na bezpieczeństwo rodziny. I to też powodowało taki ogromny bunt, tylko jeśli ten bunt się pojawiał, to też widziałem bardzo często, że jeśli będę się odsuwał od Pana Boga, to nie znajdę żadnej innej perspektywy, która da mi ukojenie.

A co jest twoją największą radością?

Moją największą radością w tym momencie jest obserwowanie każdego małego wielkiego sukcesu moich zawodowych dzieci. Wtedy kiedy mogę patrzeć na ich rozwój, na taki codzienny mały i zarazem wielki cud ich rozwoju. Kiedy Pan Bóg pozwala mi odkrywać, to oczywiście jest rozłożone w czasie, ale jak Pan Bóg pozwala mi patrzeć też na uzdrawianie tych dzieci i na ich rozwój. I też gdzieś mogę mieć jakiś swój niewielki udział w tym, to też jest dla mnie na pewno wielką radością.

Wyobraźmy sobie taką hipotetyczną sytuację, że przychodzi Pan Jezus i mówi: Michał, powołuję cię na kapłana.

Myślę, że i teraz też na pewno przeżywam taki czas, a jeśli pojawiłyby się okoliczności i pojawiłyby się osoby, które byłyby wsparciem na tej drodze, żeby mogłoby się to zrealizować, to na pewno bym w jakiś sposób to rozważał w swoim sercu, jako poważną propozycję a nie żart.

Pytam, bo niektórzy na twoim miejscu, jak gdyby z góry wykluczają taki scenariusz, że zarówno niepełnosprawni, jak i powiedzmy odpowiedzialni za formację seminaryjną, zakładają, że takich ludzi Bóg jakby nie powołuje. Ale Pan Bóg może sobie upodobać i dać takie powołanie.

Tak, z pewnością dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych jak wiemy.

Doświadczyłem trochę podobnej sytuacji. Dlatego, że właśnie sama ta moja praca katechetyczna w momencie kiedy się zaczynała na prośbę i też za wielką motywacją mojego ówczesnego księdza proboszcza, to wtedy kiedy pojechałem z dokumentami do wydziału katechetycznego, to spotka-

z Michałem rozmawiał rkw

9

www.thespruce.com

Chrzest dziecka a grzech rodziców

C

oraz częstszym zjawiskiem jest chrzest dziecka, którego rodzice trwają w grzechu ciężkim. Dla pewnego porządku musimy odróżnić dwie sytuacje, jakkolwiek w obu zachodzi ten sam poważny problem moralny.

Pierwsza sytuacja: rodzice na skutek nieudanych wcześniejszych związków, zawarli nowy i żyją niesakramentalnie.

W tym nowym związku pojawiło się dziecko lub dzieci a z nimi kwestia Chrztu Świętego.

Druga sytuacja na pozór prostsza, w praktyce wydaje się bardzo trudna: dwoje ludzi żyje w związku nieformalnym, cywilnym, luźnym, chociaż nie ma żadnych przeszkód, by zawrzeć sakrament małżeństwa. Ignorują napomnienia Kościoła, tkwią w grzechu ciężkim, powodują zgorszenia i być może są bliscy grzechu przeciwko Duchowi Świętemu, ponieważ opierają się Jego natchnieniom i łasce, która wzywa ich do nawrócenia. Widzialnym znakiem nawrócenia byłaby spowiedź i jak najszybsze zawarcia ślubu kościelnego.

Widzimy, że o ile w pierwszym przypadku może być mowa o jednym sakramencie dla dziecka (chrzest), o tyle w drugim przypadku można, a nawet trzeba, mówić o czterech sakramentach: jednym dla dziecka (chrzest) i trzech sakramentach dla jego rodziców (małżeństwo, spowiedź, eucharystia). Świadomość tego jest niewielka, w niektórych przypadkach bliska zeru. Jest coś schizofrenicznego w postawie rodziców, którzy chcą łaski sakramentalnej dla dziecka, jednocześnie nie chcąc jej dla siebie!

Jest to nielogiczne nie tylko z punktu widzenia wiary, ale nawet psychologii.

Wiarygodność rodziców, którzy goto-

10

wi są wręcz walczyć o chrzest dziecka depcząc swoje życie sakramentalne jest żadna. Bardzo często towarzyszy temu argumentacja, że dziecko jest niczemu niewinne. To prawda, nikt nie mówi o winie dziecka. Ono nie jest winne także grzechu pierworodnego z którym się urodziło, jak my wszyscy.

Kluczową sprawą wydaje się być liturgia pytań w sakramencie Chrztu Świętego. Pierwsze pytanie stawiane przez Kościół rodzicom i chrzestnym dziecka brzmi: „Czy wyrzekacie się grzechu, aby żyć w wolności dzieci Bożych?” Co odpowiedzą rodzice żyjący niesakramentalnie? Co mogą i co powinni powiedzieć? Jeśli powiedzą: „Nie wyrzekamy się!,” chrzest jest niemożliwy a jeśli powiedzą: „Wyrzekamy się”, co jest oczywistą nieprawdą, skłamią w liturgii sakramentu. Rodzi się, więc pytanie o ważność sakramentu!

Czy nie dochodzi do wiarołomnej przysięgi, składanej w imieniu własnym i niewinnego dziecka? Czy to nie jest zuchwałość mówić przed rodziną, przed zaproszonymi gośćmi, przed wspólnotą ochrzczonych, a ostatecznie, przed Bogiem, coś, co praktycznie nie następuje?

Pytanie drugie brzmi: „Czy wyrzekacie się wszystkiego co prowadzi do zła, aby Was grzech nie opanował?”

W tym pytaniu najważniejszym słowem jest „wszystko”. Jak opanowuje demon człowieka? Zdobywa go powoli ale systematycznie. Ma opracowaną metodologię walki, bo wie, że mamy różne słabości i skłonności. Nie każdy da się skusić mamoną czy pijaństwem. To zbyt dosłowne i w jakimś sensie prymitywne, dla niektórych pokusą zainfekowane są ambicje, lęki albo lenistwo. Nie zawaha się użyć wszystkiego, także rzeczy z na-

tury dobrych, tylko po to, by osiągnąć zamierzone przez siebie zło! Użyje nawet chrztu dziecka, aby rodzice popełnili krzywoprzysięstwo. Czyż to nie jest mistrzostwo sztuki kuszenia?

Stąd niezwykle ważny jest dar i zarazem umiejętność demaskowania demona. Rozpoznanie sprawia, że traci on całą swoją niszczycielską moc. On jest księciem ciemności, dlatego nie znosi światła i ludzi, którzy je mają w sobie, tak, jak święci a zwłaszcza Maryja Dziewica. Dlatego nie chce, by człowiek rozeznawał i badał intencje swojego serca. Rodzice i chrzestni powinni sobie odpowiedzieć najpierw na pytanie: jak jest ich relacja z Jezusem, a dopiero potem nawiązywać ją w imieniu dziecka, które pozbawione autentycznego świadectwa wiary i elementarnej opieki duchowej, bardzo szybko wejdzie na drogę powolnej apostazji.

Opanowanie człowieka przez grzech nigdy nie jest odtrąbione przez diabła, jako jego zwycięstwo, chociaż niewątpliwie jest zwycięstwem. Opanowanie przez grzech pozostaje bez komentarza. Diabeł wytrwale pracuje, aby człowiek się nie spostrzegł lub miał wrażenie, że nic się nie stało.

Trzecie pytanie w liturgii sakramentu chrztu brzmi: „Czy wyrzekacie się szatana, który jest głównym sprawcą grzechu?” Głównym ale nie jedynym!

Nie wiem ilu ludzi wierzy, że szatan nie jest mitem ani figurą retoryczną, którą wymyślili i posługują się kaznodzieje, ale osobowym złem, kusicielem, księciem ciemności i największym a właściwie, jedynym wrogiem człowieka, śmiertelnie niebezpiecznym. Skoro szatan w swojej zuchwałości był na tyle beszczelny, by kusić naszego Pana, to nie zawaha się kusi kogokolwiek z nas. A ponieważ swoją inteligencją przewyższa nas wielokrotnie ryzyko naszego upadku w obliczu jego strategii jest realne.

W sporze z pobożnymi Żydami Jezus mówi wprost: „Macie diabla za ojca i chcecie spełniać pożądania waszego ojca. Od początku był on zabójcą i w prawdzie nie wytrwał, bo prawdy w nim nie m. Kiedy mówi kłamstwo, od siebie mówi, bo jest kłamcą i ojcem kłamstwa”(J,8, 44–45).

ks. Ryszard Winiarski

S

ąd Konstytucyjny Republiki Czeskiej orzekł, że konstytucja wyklucza prawną możliwość zrównania związków partnerskich z instytucją małżeństwa rozumianego jako związek kobiety i mężczyzny. Jest to odpowiedź na toczące się w czeskim parlamencie prace nad ustawą o tzw. równości małżeńskiej, która miała na celu wprowadzenie „małżeństw jednopłciowych”. Sąd Konstytucyjny orzekł też, że czeska konstytucja nie dopuszcza możliwości adopcji dzieci przez pary tej samej płci.

Sąd Konstytucyjny Republiki Czeskiej, likwidując wątpliwości podnoszone przez sądy powszechne, orzekł, że, na gruncie czeskiej konstytucji, nie ma prawnej możliwości umożliwienia adopcji dzieci przez pary jednopłciowe. Czeskie prawo umożliwia adopcję jedynie parom pozostającym w związku małżeńskim, a taki, w myśl ustawy

małżeńskiej, a zatem doprowadzenie do wdrożenia w Czechach instytucji „małżeństw jednopłciowych” (od 2006 r. funkcjonuje w Czechach instytucja związku partnerskiego), Sąd Konstytucyjny przypomniał także, że czeska konstytucja nie daje możliwości zrównania jakiejkolwiek innej formy związku z małżeństwem rozumianym jako związek kobiety i mężczyzny.

Podobnie jak w Polsce, w Czechach instytucja małżeństwa pozostaje pod konstytucyjną ochroną. Wyrok czeskiego Sądu Konstytucyjnego jest bardzo istotny także w kontekście narastających, bezprawnych prób ingerencji Unii Europejskiej w prawo rodzinne państw członkowskich.

W kwietniu 2021 r. Komisja Europejska zapowiedziała rozpoczęcie prac nad rozporządzeniem w sprawie uznawania rodzicielstwa między państwami członkowskimi. Wstępne zało-

Czeski Trybunał Konstytucyjny wykluczył „małżeństwa jednopłciowe”

fot. Radek Kozák / unsplash.com

Z takimi pytaniami mierzą się rodzice i chrzestni w imieniu własnym i dziecka. O ile w liturgii łatwo złożyć deklarację wyrzeczenia się, o tyle w życiu wyrzeczenie się zła, grzechu i szatana, już takie łatwe nie jest. Oznacza jedno: nawrócenie! Rodzice i chrzestni wezwani są do osobistego nawrócenia, refleksji nad swoją wiarą, odnowienia się w łasce przyjętych sakramentów, nierzadko chodzi o radykalną zmianę życia, powrót do wspólnoty wiary.

Niestety, najczęściej trwa „walka” o chrzest dziecka a co będzie potem, zdaniem rodziców, jest mało ważne.

Ksiądz w kancelarii nie powinien stwarzać żadnych „problemów”, powinien rozumieć i godzić się na wszystkie oczekiwania a nawet żądania rodziców i dziadków, bo jakiekolwiek wymagania, odbierane są jako przeszkoda na drogach wiary niemowlęcia, które i tak nie ma świadomości ani aktów woli. W niebezpieczeństwie śmierci, w poważnej chorobie może być zawsze ochrzczone a każdy myślący człowiek zauważy, że jeden sakrament dla dziecka a trzy sakramenty dla jego rodziców, to sytuacja diametralnie różna.

Z bólem serca słucham więc odpowiedzi udzielanych przez niektórych rodziców w liturgii chrztu ich dziecka, wiedząc, że jak w grzechu przyszli, tak w grzechu odejdą. Chrzest dziecka nie przemienia ich. Pozostają na zewnątrz tego wydarzenia. Oczywiście, mam świadomość, że sytuacja sakramentalna rodziców jest pochodną wielu czynników. Nie zawsze jest to upór czy niewiara, może nawet częściej jest to zaniedbanie i lenistwo duchowe.

A najczęściej brak świadomości, że najszczęśliwsze życie jest w komunii z Chrystusem.

Brakuje też świadomości, że żyjąc w grzechu sprawiają, że Bóg nie może udzielić im i ich dziecku/dzieciom łask, które przewidział i których udziela wyłącznie małżeństwom sakramentalnym. Szkoda. Tracą przede wszystkim oni sami a z ich winy, także ich dzieci. Jest to rodzaj krzywdy, zapewne niezamierzonej, ale jednak krzywdy, którą wyrządzają sobie i dziecku rodzice, tylko dlatego, że ich relacja z Chrystusem jest niejasna, pozorna, połowiczna lub całkowicie zerwana. Czeka nas wszystkich ogrom pracy.

zasadniczej, mogą zawrzeć jedynie kobieta i mężczyzna. Te regulacje prawa adopcyjnego podyktowane są, zgodnie z uzasadnieniem sądu, troską o dobro dziecka oraz udowodnionym naukowo lepszym wzrostem psychospołecznym dzieci wychowywanych w domach, gdzie funkcjonują wzorce zarówno męskie jak i żeńskie.

Ten sam Sąd Konstytucyjny już w 2015 r. odrzucił możliwość adopcji dzieci przez pary niebędące w związku małżeńskim i argumentował to wówczas mniejszą stabilnością tego typu relacji. W aktualnym orzeczeniu przypomniał ów wyrok z 2015 r. Sąd powtórzył też, że konieczne jest postawienie na pierwszym dobra dziecka.

W związku z procedowanym w czeskim parlamencie projektem mającym na celu wprowadzenie tzw. równości

żenia dokumentu wskazują, że celem regulacji będzie doprowadzenie do akceptacji adopcji dokonanych w innym kraju przez pary jednopłciowe. Pomimo tego, że na podstawie Traktatów unijnych, prawo rodzinne materialne należy do wyłącznej kompetencji państw członkowskich, Komisja Europejska planuje głęboką ingerencję w system prawa rodzinnego, poprzez zmuszenie państw członkowskich do formalnej akceptacji stanów faktycznych w których inne państwo uznało rodzicielstwo osób tej samej płci.

Swoim wyrokiem, Sąd Konstytucyjny Republiki Czeskiej w zasadzie nie pozostawia innej możliwości niż zgłoszenie przez Czechy weta wobec projektowanego rozporządzenia, gdy Rada pochyli się nad tą regulacją. Ze względu na zasadę jednomyślności, jeden głos „przeciwko” może spowodować odrzucenie rozporządzenia. mp, ordo iuris / Praga

PS. Widzimy więc, że nie tylko Polski Trybunał Konstytucyjny ma inny pogląd niż instytucje unijne. Nie tylko Polacy bronią swojego porządku konstytucyjnego w kwestiach dotyczących rodziny i wychowania.

11

https://hmong.es/wiki

Święty lekarz duszy i ciała

G

iuseppe Moscati urodził się 25 VIII 1880 r. w Benewencie w wielodzietnej rodzinie urzędnika sądowego. Z powodu profesji ojca rodzina przeniosła się do Neapolu, który stanie się miastem życia świętego. Tu przyjął pierwszą Komunię Świętą, bierzmowanie i ukończył studia medyczne. O kierunku studiów zdecydował wypadek brata, który w czasie defilady wojskowej spadł z konia. Jako maturzysta przeżył śmierć ojca, a kilka lat później odejście brata.

W 1903 r. ukończył studia medyczne i wygrał konkurs na starszego asystenta Szpitala Zjednoczenia w Neapolu.

Piękno powołania lekarskiego i autentyczna świętość po raz pierwszy dały się poznać w czasie tragicznej erupcji Wezuwiusza, która miała miejsce 8 IV 1906 r. Z narażeniem życia kierował akcją ewakuacyjną szpitala Torre del Greco, z którego wyprowadził wszystkich nieuleczalnie chorych. Kiedy w 1911 r. wybuchła epidemia cholery, władze Neapolu powierzyły mu trudne zadanie zbadania przyczyn i jeszcze trudniejsze – opracowania procedur, które skutecznie mogłyby ograniczyć ekspansję choroby. Był najmłodszym członkiem senatu uczelni z tytułem doktora chemii fizjologicznej. Wykładali wtedy na nim profesorowie, cieszący się światową sławą, ale deklarujący się jako ateiści lub wolnomyśliciele: Vogt, Moleschott, Büchner i Feuerbach. Nie zdołali oni jednak osłabić wiary młodego lekarza. Kiedy sławny profesor L. Bianchi doznał

12

nagle w czasie wykładu ataku serca, Moscati zbliżył się do umierającego i pomógł mu wzbudzić żal doskonały za grzechy, zanim przybył ksiądz.

Gdy matka Moscatiego zmarła w 1914 r. na cukrzycę, zainteresował się możliwością stosowania insuliny.

Odpowiadając za neapolitański Instytut Anatomii, zawiesił w prosektorium krzyż z cytatem biblijnym: „O mors ero mors tua” – „O śmierci, będę twoją śmiercią”. W czasie pierwszej wojny światowej usiłował dostać się na front, ale uznano, że lepiej się przysłuży, pozostając w szpitalu przejętym przez wojsko, w którym przebywało ok. 3000 rannych żołnierzy. Zwieńczeniem jego kariery naukowej był tytuł docenta nauk ogólnoklinicznych. Od tej pory mógł przekazywać swoją wiedzę i doświadczenie studentom. Zwykł im mówić: „Przy chorym nie ma hierarchii.

Wszyscy przychodzimy tutaj, żeby nauczyć się być: dyrektorem, asystentem, adiunktem; wszyscy przy łóżku chorego jesteśmy równi, ponieważ chory dla wszystkich jest otwartą księgą natury”.

Profesor pisał w jednym z listów: „Stworzyłem jakby wspólnotę braci zakonnych: moi przyjaciele i ja pracujemy razem, współzawodnicząc ze sobą w drodze do doskonałości.

Jesteśmy bardzo związani uczuciowo!

Bóg nas prowadzi. Wierzę, że wszyscy młodzi [...] mają prawo do doskonalenia się, czytając książkę, która nie jest drukowana w ich charakterze czarno na białym, ale która ma okładkę z łóżek szpitalnych, sal laboratorium, okrywającą zbolałe ludzkie ciała i materiał naukowy, książkę, która winna być czytana z nieskończoną miłością i wielkim poświęceniem dla bliźniego […] Pomyślałem, że byłby to dług sumienia uczyć młodych, strzegąc zazdrośnie owoców własnego doświadczenia. Trzeba im to przekazywać”.

Doktor Moscati patrzył na pacjenta integralnie. Troszczył się nie tylko o zdrowie fizyczne, ale także o stan duchowy. Obok porad lekarskich zachęcał do rachunku sumienia i przyjmowania sakramentów. Mówił, iż nic nie dodaje siły tak, jak codziennie rano przyjmowana Komunia Święta.

Był bezinteresowny i miał ogromną

wolność w stosunku do pieniędzy. Niejednokrotnie zdarzało się, że odmawiał przyjęcia zbyt wysokiego, jego zdaniem, honorarium, a często wspomagał finansowo swoich pacjentów. Zawód lekarski traktował jako powierzoną sobie od Pana Boga specjalną misję.

Giuseppe Moscati został beatyfikowany 16 XI 1975 r. przez Pawła VI, a kanonizowany 25 X 1987 r. przez Jana Pawła II. W czasie uroczystości beatyfikacyjnych w 1975 r. papież Paweł VI powiedział: „Postać Józefa Moscatiego potwierdza, że powołanie do świętości jest skierowane do wszystkich.

Ten człowiek uczynił ze swego życia dzieło ewangeliczne. Był profesorem uniwersytetu. Zostawił wśród swoich uczniów pamięć niezwykłej wiedzy, ale przede wszystkim prawości moralnej, czystości wewnętrznej i ducha ofiary”.

Jego kanonizacji dokonał 25 października 1987 r. papież św. Jan Paweł II. Do gabinetu „świętego lekarza” i do jego grobu w kościele dominikanów udają się nieustannie pielgrzymi w nadziei, że skoro za życia Józef służył w potrzebach ciała i duszy, tym skuteczniej czynić to może przed tronem Boga po śmierci”.

Pod koniec października 1987 roku kończył się w Rzymie Synod Generalny Biskupów, którego tematem było powołanie i misja osób świeckich w Kościele i w świecie. Ojcowie synodalni żywo dyskutowali: co oznacza być chrześcijaninem, bez jakiegoś szczególnego określenia, w miejscu, gdzie żyją i działają pozostali ludzie?

Papież postanowił, pośrednio, ale symbolicznie, wskazać na postać i działalność pewnego chrześcijanina.

We wprowadzeniu do liturgii kanonizacyjnej powiedział: „Człowiek, którego dzisiaj ogłosimy Świętym Kościoła powszechnego, jawi się nam jako konkretne spełnienie ideału chrześcijanina świeckiego. Uparcie myśli się, że jeśli jakiś świecki jest w stanie stać się świętym, to dzieje się tak, ponieważ zdołał on żyć na „obrzeżach świata”, nie zajmując się tysiącem problemów swojej egzystencji, chroniąc się przed zbytnim, szkodliwym wpływem otoczenia. Uparcie myśli się, na przykład, że mógłby stać się świętym

jakiś pielęgniarz, jeśli poświęci się na sposób „misyjny” i z niestrudzonym miłosierdziem służbie swoim chorym, jeśli przyjmie cierpienia zadawane mu przez kolegów i samych chorych, jeśli jest w stanie utrzymać w sobie czyste i dobre serce w obliczu kąśliwych uwag otoczenia oraz codziennego zmęczenia. Święty nie jest bohaterem, proponowanym masie pokornych, nakazującym im zdobycie się na odwagę i zaryzykowanie naśladownictwa, mając nadzieję, że przynajmniej ktoś zdecyduje się (ktoś, bo reszta pozostanie daleko). Święty jest darem Boga, który oświeca świat ludzi przeciętnych, ale właśnie to pozwala zrozumieć, gdzie są opory przed przyjęciem łaski, gdzie znajduje się punkt, w którym człowiek – jakikolwiek człowiek – powinien zacząć „ustępować”, żeby pozwolić „podźwignąć się”. Święty jest „użytecznym” wzorem proponowanym wszystkim do natychmiastowego zastosowania (także temu, kto nie ma ani krzty siły, żeby go naśladować), ponieważ jest rodzajem światła, które oświeca z wysoka i opada jak deszcz na całą rzeczywistość, także wtedy, gdy jest ona poniżona i brudna. To oświecenie samo z siebie już jest oczyszczeniem, już jest początkiem uświęcenia.

Wspaniale jawił się Moscati pomiędzy kolegami, jako człowiek zupełnie nie przywiązujący wagi do pieniędzy.

Oto znamienne świadectwo pewnego lekarza, który często obserwował go w czasie wykonywania obowiązków zawodowych: „On, który lubił widzieć w chorych bolesną postać Chrystusa, nie chciał przyjmować pieniędzy i każdą ofertę w widoczny sposób boleśnie przeżywał. Jeśli badał osoby bogate i dobrze sytuowane, oczywiście przyjmował należną zapłatę, ale jego niepokój – przed samym sobą i przed Bogiem – budziła obawa, by nigdy nie stać się wyzyskiwaczem”. Często reagował na wręczane mu honorarium: „Albo jesteście głupcami, albo uważacie mnie za złodzieja”.

Pacjentem Moscatiego był słynny tenor Enrico Caruso, duchowy syn ojca Pio. Stan, w jakim pojawił się u doktora, był beznadziejny, ale Moscati nie zawahał się wypomnieć artyście, że konsultował się u wszystkich lekarzy, lecz nie u Jezusa Chrystusa.

Moscati zatroszczył się o to, żeby szyb-

ko udzielono choremu sakramentów chorych i jak brat towarzyszył mu aż do śmierci.

Czasy ówczesne i środowisko, w którym żył Moscati, były trudne, znaczone triumfalistycznym pochodem masonerii i światopoglądu materialistycznego.

Oto niektóre świadectwa spisane w czasie procesu beatyfikacyjnego: „Sługa Boży podejmował walkę ze wszystkimi lekarzami zapisanymi do masonerii, poprzez swoje chrześcijańskie działanie; także z tymi, którzy mimo jego młodego wieku, widzieli w nim poważnego rywala”.

Jeden ze świadków mówił: „Był poniżany, wyszydzany przez tych, którzy źle widząc jego szczerość, proste i odważne wyznawanie wiary chrześcijańskiej, nazywali go maniakiem, histerykiem, człowiekiem egzaltowanym, fanatykiem”. Inne obelgi, jakimi go obrzucano: „fanatyk, człowiek rzucający złe uroki, obłędny głupiec, lekarz księży i sióstr zakonnych”.

W czasie konkursów prosił, aby nie było żadnych kompromisów, ani jakichś manewrów, lecz jedynie rozeznanie bezwzględnej wartości kandydatów, niezależne od wieku, szkoły, przynależności do ugrupowania. W jednym z listów adresowanych przez niego do Benedetto Croce, ówczesnego ministra oświaty, Moscati gorąco popierał nominację na kierownika Katedry Higieny jednego z kolegów, którego uważał za najbardziej zdolnego. Nie obawiał się napisać: „Wiem, że jakieś wysokie gremium masonerii chce powiększyć liczbę ‚braci’ w Wydziale, który stał się dla nich wielkim domem”.

Zresztą zobaczymy pokrótce, że wyznawanie wiary przez Moscatiego było jawne w sposób prawie nie do zniesienia, tak, że dziś byłby krytykowany również przez najbardziej pobożnych i prawowiernych. Problem polegał na tym, że Moscati był całkowicie przekonany, iż lekarz nie powinien wyłącznie zajmować się zdrowiem ciała pacjenta, lecz również troszczyć się o potrzeby jego rodziny, w jakimkolwiek aspekcie można by je rozważać. Chorzy wiedzieli, że aby być leczonym przez Moscatiego, trzeba było przyjmować sakramenty. Wszystkich chorych pytał, czy są w stanie łaski Bożej, czy przyjmują sakramenty, czy są w zgodzie z własnym sumie-

niem. Słowem, leczył najpierw dusze, a następnie ciała tych, którzy zgłaszali się do niego. Temu, kto dziwił się jego stylowi, tak to tłumaczył: „Jest to mój nawyk mówienia do chorych o innych sprawach niż ciało, ponieważ oni mają również duszę... Tak zwana psychoanaliza Freuda jest rodzajem leczenia; czymże jest psychoanaliza? Jest to spowiedź przed lekarzem dla uchwycenia sedna zalegających myśli. To jest dobre dla krajów protestanckich, gdzie nie ma spowiedzi. My natomiast mamy katolicką spowiedź”.

W jednym z listów do pewnego kolegi Moscati pisze: „Błogosławieni jesteśmy, my lekarze, jeżeli pamiętamy, że obok ciał mamy przed sobą dusze nieśmiertelne, względem których posiadamy ewangeliczny nakaz, żeby kochać je jak siebie samego. W tym zawiera się satysfakcja, żeby nie czuć się uzdrowicielem choroby fizycznej (I dodaje ze szczyptą ironii: przede wszystkim, kiedy sumienie upomina nas, że choroba fizyczna samoistnie ustąpi!)”. „Jest lekarzem ciał i dusz” powiada o nim Bartolo Longo – konstruktor Sanktuarium Pompejańskiego, także dziś ogłoszony błogosławionym – kiedy dał się przez niego zbadać. W wielu listach widzi się, jak profesor wpajał te zasady swoim uczniom: „Macie, w swoim posłannictwie zawierzonym Opatrzności, pamiętać, że wasi chorzy przede wszystkim mają duszę, do której musicie umieć zbliżyć się, i którą musicie przybliżyć do Boga; pamiętajcie, że macie zobowiązanie miłości w waszym gabinecie, gdyż tylko w ten sposób możecie wypełnić wielki mandat niesienia pomocy w nieszczęściu”.

Pewien znakomity lekarz neapolitański, Castellino, niewierzący, powiedział o nim: „Był jednym z tych najdroższych stworzeń, które kochało życie w stałej rozmowie z Chrystusem, umacniającym smutnych i zwyciężającym śmierć”. Inny lekarz mówił: „Był najdoskonalszym wcieleniem miłosierdzia, które kiedykolwiek znałem, a o którym mówi św. Paweł w Liście do Koryntian”. Na stronach swojego Dziennika mówił: „Kochaj prawdę, pokaż, jaki jesteś, bez wykrętów, bez strachu i bezwzględnie. A jeśli prawda będzie ciebie kosztowała prześladowanie – przyjmij je; jeśli wywołuje zmieszanie – znieś je. A jeśli dla prawdy Ñ

13

życie – bądź silny w cierpieniu”. Jan Paweł II powiedział w czasie kanonizacji, że był on „[...] pionierem humanizacji medycyny, podnoszonej dzisiaj jako konieczny warunek dla odnowienia uwagi i opieki względem tych, którzy cierpią”. Z punktu widzenia medycyny problem choroba-zdrowienie winien być rozważany przy przyjęciu tak jedności „choroby” (aż do choroby grzechu), jak i jedności zdrowia (aż do zdrowia odkupienia), jak też jedności pomiędzy działaniem na różnych polach (jedność, nie jedynie prosty podział ról), a także w końcu jedność struktury, w której potrzeba wyzdrowienia jest przyjęta i urzeczywistniana. W liście pełnym pochwał dla jednego z uczniów, lekarza, który opuszczał go, aby podjąć pierwszą pracę , Moscati pozostawił mu w spadku taką myśl: „Nie nauka, lecz miłosierdzie przemieniło świat... Mam w sercu zawsze żywe ubolewanie z powodu tego, że odchodzicie, a pociesza mnie fakt, że zachowujecie w sobie coś ze mnie; nie dlatego, żebym był coś wart, ale z powodu tego daru duchowego, który umacnia mnie do przetrwania i do promieniowania wokoło. Jesteście we mnie obecni, bądźcie pewni. Całuję was w Chrystusie!” Moscati zmarł 12 IV 1927 r. w fotelu w swoim gabinecie.

Jak każdego dnia, rano uczestniczył w Mszy Świętej i przystąpił do Komunii Świętej. Jego śmierć poruszyła wiele osób, w sposób szczególny najuboższych pacjentów, którzy wielokrotnie doświadczyli jego troskliwości. Pierwotnie pochowano go na cmentarzu Poggio Reale, potem jego szczątki zostały przeniesione do dominikańskiego kościoła Gesu Nuovo.

W czasie, gdy w Wielki Czwartek 1927 roku, poprzez ulice Neapolu rozwijał się ogromną rzeszą uczonych, studentów i prostych ludzi, kondukt pogrzebowy, pewien staruszek zbliżył się do stolika ustawionego w sieni domu Moscatiego i w książce kondolencyjnej napisał drżącą ręką: „Opłakujemy go, ponieważ świat utracił świętego, Neapol – przykład wszelkiej cnoty, a biedni chorzy stracili wszystko”.

Antonio Sicari, Nowe Portrety Świętych – Święty Giuseppe Moscati (tłum. Jerzy Kąkol)

14

https://gfx.biznes.radiozet.pl

Ñ powinieneś cierpieć i poświęcić swoje

R

ozliczenia księży następują według Kodeksu Prawa Kanonicznego, postanowień synodu diecezjalnego oraz dekretów pasterza diecezji.

Istotą regulacji w tym względzie jest udział księży w wypracowaniu

terenie parafii, płacony do Kurii Metropolitalnej. Każdego miesiąca jako proboszcz oddaję do kasy kurialnej 396,00 zł, a każdy wikariusz 198,00 zł.

Dodatkowo, decyzją śp. arcybiskupa J. Życińskiego, każdy ksiądz oddaje na cele formacyjne lub liturgiczne

Ofiary dochodów parafii, ponieważ księża korzystają z mieszkań służbowych, budowanych z ofiar wiernych, więc, ze zwykłej sprawiedliwości wypada, by dochody księży były opodatkowane na rzecz parafii. Wyjaśniamy te kwestie, bo krążą mylące wszystkich, legendy. Źródłem dochodów księży są tzw. stypendia mszalne i ofiary składane przy okazji chrztów, ślubów i pogrzebów tzw. prawo stuły (iura stolae). To, że ktoś złożył ofiarę 50 zł za odprawienie Mszy Św. czy kilkaset złotych z okazji ślubu, nie znaczy, że ksiądz lub księża dokładnie tyle zarobili. Prawo szczegółowo wyznacza procentowe potrącenia. I tak, od sumy wszystkich stypendiów mszalnych odlicza się 15% na światło, sprzątanie kościoła, kościelnego i organistę. Natomiast z całości iura stolae czyli ofiar ze ślubów, chrztów i pogrzebów, księża oddają parafii 25% dochodów.

Dla przykładu w lipcu br. ze stypendiów nasza parafia uzyskała dochód 1401,00 zł a z iura stolae – 1965,00 zł.

Razem dało to kwotę 3366,00 zł. Jeśli pomnożymy tę kwotę przez liczbę miesięcy, okaże się, że księża oddają parafii ponad 40 tys. złotych. To jest pierwszy podatek.

Jest jeszcze drugi tzw. poduszne czyli podatek od duszy każdego ochrzczonego, zameldowanego na

w parafii (np. wyjazdy z młodzieżą, pomoce katechetyczne) 15% poborów katechety.

Trzeci podatek w wersji zryczałtowanej nakłada na duchownych Urząd Skarbowy zgodnie z tabelą kwartalnych stawek ryczałtu, określonych w załączniku do obwieszczenia Ministra Finansów, Funduszy i Polityki Regionalnej z 5 XI 2020 r. Proboszcz parafii Św. Rodziny ma wyznaczony podatek w wysokości 1009,00 zł kwartalnie. Księża płacą kilka podatków, o których niewielu ludzi ma jakiekolwiek pojęcie.

Od dłuższego czasu niektóre środowiska pomawiają księży o niepłacenie podatków. Inni chcą prowadzenia rozwiązań, jakie występują od dawna np. w Niemczech czy we Włoszech. Więc przybliżymy czytelnikom, jak wygląda finansowanie Kościoła w tych krajach.

Może się okazać, że polskie rozwiązanie oparte na dobrowolności ofiar, nie jest takie złe, a może nawet lepsze od podatków ściąganych przez państwo.

System finansowania Kościoła we Włoszech, uchodzi za jeden z najnowocześniejszych w Europie i może służyć za wzór. Na mocy Konkordatu Włoch ze Stolicą Apostolską z 1984 r. wprowadzony został system bazujący na dobrowolnym odpisie przez wiernych 0,8% (otto per mille)

ich podatku dochodowego. Oprócz „otto per mille” Kościół we Włoszech utrzymuje się z ofiar wiernych, darowizn jak i działalności gospodarczej prowadzonej przez niektóre podmioty kościelne. Każda osoba fizyczna będąca płatnikiem podatku dochodowego w swym zeznaniu podatkowym ma możliwość skierowania 0,8% podatku na Kościół katolicki, jeden ze związków wyznaniowych bądź na „nadzwyczajne działania podejmowane przez państwo przeciwko głodowi na świecie, katastrofom naturalnym, pomoc uchodźcom i zabezpieczenie pomników kultury”. Wśród osób objętych wyborem tylko ok. 40% zaznacza odpowiednią rubrykę.

Jeśli ktoś jej nie wypełni, to i tak 0,8% jego podatku trafi na jeden z tych celów, zależnie od proporcji wskazanych przez pozostałych zaznaczających. Tak

świątyń. Oprócz tego kościelne instytucje o charakterze edukacyjnym, medycznym, charytatywnym są dofinansowywane na równi z analogicznymi placówkami powadzonymi przez państwo. Państwo ponosi też cały ciężar finansowania religii katolickiej w szkołach i przedszkolach. Udział w katechizacji szkolnej ma charakter dobrowolny.

Z budżetu państwa pokrywane są ponadto koszty funkcjonowania katolickiego ordynariatu polowego, praca kapelanów w więzieniach jak i duszpasterstwo innych wyznań w tych instytucjach. Z „otto per mille” wypłacane są pobory księżom. Minimalne wynagrodzenie włoskiego duchownego wynosi 988 euro, przeciętne to 1334,88 euro miesięcznie. Całość tej sumy wypłaca mu Centralny Instytut Utrzymania Duchowieństwa. Od tej sumy

mioty posiadające osobowość prawną i nie mogą w związku z tym pobierać podatku kościelnego. Dotyczy to ok. 4 milionów Muzułmanów. Także buddyści, adwentyści, baptyści oraz metodyści nie płacą w Niemczech podatku kościelnego. Podatek potrąca pracodawca lub urząd skarbowy. To jest tzw. niemiecka specjalność. Podatek kościelny trzeba zapłacić również od zysków kapitałowych. Od roku 2009 odsetki i dywidendy opodatkowane są według zryczałtowanej stawki 25%.

Do roku 2014 banki odprowadzały podatek kościelny tylko na wyraźne żądanie podatnika. Jednak od roku 2015 obowiązuje automatyczne wyszukiwanie danych dotyczące wyznania. Bank pobiera dane zgłoszone do Centralnego Urzędu Skarbowego.

Podstawą do obliczenia podatku kościelnego za dany rok jest podatek

odlicza się jednak dochody otrzymywane przez duchownego w swej parafii oraz otrzymywane z tytułu innej pracy np. jako nauczycieli religii w szkołach, czy funkcji kapelańskich w wojsku, szpitalach bądź w więzieniach. Centralny Instytut opłaca też za duchownych składki emerytalne oraz na ubezpieczenie zdrowotne.

W Niemczech podatek kościelny regulowany jest przez odpowiednie ustawy. Aby w tym wypadku istniał obowiązek podatkowy, spełnione muszą zostać dwa warunki: dana osoba musi należeć do wspólnoty religijnej lub organizacji ideologicznej, która ma osobowość prawną i musi mieszkać w Niemczech. Muzułmańskie wspólnoty wyznaniowe nie są w Niemczech uznawane w imieniu prawa za pod-

dochodowy ustalony na podstawie deklaracji podatkowej w decyzji podatkowej. Jeśli w małżeństwie jedno z partnerów jest np. wyznania katolickiego, a drugie ewangelickiego i tylko jedno z nich ma dochody do opodatkowania, wtedy pracodawca i urząd skarbowy odciągają podatek kościelny od tego jednego małżonka, ale dzielą go równo, po połowie na kościoły obu małżonków. Dlatego w zeznaniu podatkowym małżonkowie muszą wskazać, jakiego są wyznania.

Na koniec podajemy przykład obliczenia wymiaru podatku kościelnego np. w Berlinie. Jeśli ktoś zarabia ok.

15 000 euro rocznie, to jego podatek dochodowy wynosi 2734 euro, zaś podatek kościelny – 246 euro.

i podatki

oprac. rkw

https://blog.saldeosmart.pl

więc 81% środków trafia do Kościoła katolickiego, 15% na rzecz państwa, a pozostałe 4% jest dzielone pomiędzy adwentystów, zielonoświątkowców, luteran i żydów. W 2010 r. Kościół katolicki uzyskał z tego źródła w sumie około miliarda euro. W 2010 r.

Konferencja Episkopatu Włoch na cele związane z utrzymaniem duchownych z tego źródła przekazała 355 mln 24 tys. euro, na potrzeby kultu i duszpasterstwa 452 mln 333 tys. euro oraz na działalność charytatywną prowadzoną we Włoszech i w krajach Trzeciego Świata 227 mln euro.

Ponadto każdy podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych ma prawo do przekazania darowizny na rzecz wybranego Kościoła. Odliczeniu od podstawy opodatkowania podlega kwota nie przekraczająca 1032,81 euro rocznie. W 2009 r. z tego źródła Kościół katolicki uzyskał 14 mln 908 tys.

Do tego dochodzą liczne zwolnienia podatkowe instytucji kościelnych.

Traktowane są one analogicznie do organizacji „non profit”. Przykładowo, Kościół płaci tylko połowę podatku od swej działalności gospodarczej, zwolniony jest też z płacenia podatku VAT za kupowane towary. Dodatkową formą wspierania Kościołów jest możliwość przyznawania im gratis przez samorządy działek na budowę

15

Skauci Europy są wśród nas

S

kauci Europy proponują dzieciom i młodzieży niezwykłą przygodę zdobywania sprawności duchowych i fizycznych. Rozwój emocjonalny w grupie rówieśników, którzy konkurują ze sobą, ale na chrześcijańskich zasadach.

Przyrzeczenie harcerskie Na mój honor, z łaską Bożą, przyrzekam całym życiem służyć Bogu, Kościołowi, mojej Ojczyźnie i Europie chrześcijańskiej, nieść w każdej potrzebie pomoc bliźnim i przestrzegać prawa harcerskiego.

Zasady podstawowe harcerza/harcerki 1. Obowiązki harcerza/harcerki rozpoczynają się w domu.

2. Harcerz/Harcerka jest wierny/a swojej Ojczyźnie i działa na rzecz jedności i braterstwa w Europie.

3. Harcerz/harcerka – syn/córka chrześcijaństwa – jest dumny/a ze swej wiary: pracuje sumiennie, aby ustanowić Królestwo Chrystusa w całym swoim życiu i świecie, który go/ją otacza.

Prawo harcerza/harcerki 1. Harcerz/harcerka dba o swój honor, aby zasłużyć na zaufanie.

2. Harcerz/harcerka jest lojalny/a wobec swojego kraju, rodziców, przełożonych i podwładnych.

3. Harcerz/harcerka jest powołany/a do służby bliźniemu i jego zbawieniu.

4. Harcerz/harcerka jest przyjacielem/przyjaciółką wszystkich i bratem/siostrą dla każdego innego harcerza/ każdej innej harcerki 5. Harcerz/harcerka jest uprzejmy/a i szlachetny/a.

6. Harcerz/harcerka widzi w przyrodzie dzieło Boże, szanuje rośliny i zwierzęta.

7. Harcerz/harcerka jest karny/a, każde zadanie wykonuje sumiennie do końca.

8. Harcerz/harcerka panuje nad sobą, uśmiecha się i śpiewa w kłopotach.

9. Harcerz/harcerka jest gospodarny/a i troszczy się o dobro innych.

10. Harcerz/harcerka jest czysty/a w myśli, mowie i uczynkach.

Niecodzienna konwersja na katolicyzm

https://mobile.twitter.com/Sachinettiyil

A

Bp Jonathan Goodall

nglikański biskup Ebbsfleet, Jonathan Goodall, zrezygnował ze stanowiska, aby przejść na łono Kościoła rzymskokatolickiego.

Ogłosił to w piątek 3 IX 2021 r. arcybiskup Canterbury i prymas Kościoła Anglii abp Justin Welby. Podziękował biskupowi za jego ośmioletnią służbę na tym stanowisku i życzył jemu i jego żonie Sarah „wszystkiego dobrego na przyszłość”.

Abp Welby konsekrował Goodalla na biskupa w 2013 r., wkrótce po tym, jak sam rozpoczął arcybiskupią posługę. Biskup Ebbsfleet w hrabstwie Kent pełnił funkcję biskupa sufragana dla zachodniej części prowincji kościelnej Canterbury. Urodzony w 1961 roku bp Goodall powiedział, że jego decyzja była poprzedzona długim okresem

PISMO PARAFII RZYMSKOKATOLICKIEJ ŚWIĘTEJ RODZINY W PUŁAWACH

modlitwy, który był jednym z „najtrudniejszych okresów” w jego życiu.

W latach 2005–2012 był on kapelanem i sekretarzem abp Williamsa.

Po decyzji anglikańskiego Kościoła Anglii o wyświęcaniu kobiet na kapłanów wielu duchownych zarówno „konserwatywnego”, jak i tzw. „anglokatolickiego” skrzydła Kościoła przeszło na katolicyzm. W szczytowym okresie konwersji, na początku lat 90., uczynił to nawet jeden z najwyższych rangą duchowny w hierarchii Kościoła anglikańskiego, ówczesny biskup Londynu, Alan Hopes.

W 2009 r. papież Benedykt XVI utworzył ordynariat personalny dla anglikanów, którzy przeszli do Kościoła katolickiego. ekai/09/2021

Adres redakcji: ul. Saperów Kaniowskich 2, 24-100 Puławy; e-mail: ryszard.k.winiarski@gmail.com; h ps://pulawy-swrodziny.kuria.lublin.pl Z E S P Ó Ł R E D A KC YJ N Y: ks. Ryszard Winiarski – red. prowadzący, Agnieszka Kawka, Wojciech Kostecki, Joanna Kurlej – korekta, Wojciech Olech, Anna Różycka, Tomasz Sajnog, Justyna Szychowska, Andrzej Więcławski

16

Półkolonie 2021 – zdrowo i ciekawie

fot. rkw

Poświęcenie tornistrów – ks. Leszek Tałanda

Spotkanie z władzami i mieszkańcami miasta

fot. rkw

23 VIII 2021 r.

Malwina Koproń – puławianka na medal