Głos Rodziny Nr 1(16) 2022r/IV Przyszłość idzie przez rodzinę i musi przez nią iść św. Jan Paweł II

św. Jan Paweł II

ISSN 2719-4663

Głos Rodziny P I S M O PA R A F I I R Z Y M S KO K AT O L I C K I E J Ś W I Ę T E J R O D Z I N Y W P U Ł AWA C H

Ledwie mogę podpisać ręką ciężko chorą, lecz przy jak najzdrowszym i przez Boga opanowanym umyśle z testamentu św. S. Papczyńskiego

fot. rkw

Nr 1 (16) 2022 rok IV

Przyszłość idzie przez rodzinę i musi przez nią iść

fot. rkw

Pierwszy zastęp „Wilczków” w parafii

Podaruj Natalce 1% podatku!

Pomagając drugim wzbogacasz siebie

Natalka urodziła się w 2015 roku z nieuleczalną wadą genetyczną – zespołem Downa. Wiąże się to z niepełnosprawnością intelektualną i wieloma problemami zdrowotnymi. Na co dzień jest bardzo radosnym i pogodnym dzieckiem, jednak potrzebuje ciągłego wsparcia, aby mieć szansę na rozwój i samodzielność.

Zebrane środki zostaną przeznaczone na jej leczenie i terapię.

Jesteśmy rodziną wielodzietną, Michaś jest naszym najmłodszym dziewiątym dzieckiem. Dwójka naszych dzieci się usamodzielniła, dwoje młodszych studiuje a pozostałe uczą się w liceum, gimnazjum i szkole podstawowej.

Michaś urodził się w 2011 r. z zespołem Downa i ma za sobą walkę z ostrą białaczką szpikową.

Aby przekazać Natalce 1% podatku w deklaracji PIT prosimy wpisać: KRS: 0000037904 Cel szczegółowy 1%: 28406 Jedlińska Natalia Prosimy też o zaznaczenie pola: „Wyrażam zgodę”.

Aby przekazać 1% podatku w deklaracji PIT prosimy wpisać: KRS: 0000037904 Cel szczegółowy 1%: 16038 Michał Mazur Prosimy też o zaznaczenie pola: „Wyrażam zgodę”.

Można również przekazać darowiznę na rzecz naszego dziecka: FUNDACJA DZIECIOM „ZDĄŻYĆ Z POMOCĄ” ul. Łomiańska 5, 01-685 Warszawa Alior Bank S.A. 42 2490 0005 0000 4600 7549 3994 Tytułem: 28406 Jedlińska Natalia – darowizna na pomoc i ochronę zdrowia https://dzieciom.pl/podopieczni/28406

Można również przekazać darowiznę na rzecz naszego dziecka: FUNDACJA DZIECIOM „ZDĄŻYĆ Z POMOCĄ” ul. Łomiańska 5, 01-685 Warszawa Alior Bank S.A. 42 2490 0005 0000 4600 7549 3994 Tytułem: 16038 Mazur Michał – darowizna na pomoc i ochronę zdrowia https://dzieciom.pl/podopieczni/16038

Relikwie bł. Matki Róży Czackiej

W

rkw

Panie, Bój mój Tobie ofiaruję krzyż mój codzienny, z miłości ku Tobie, w zjednoczeniu z Męką Pana Jezusa na większą cześć i chwałę Twoją, na intencję Ojca Świętego, Kościoła Świętego i Ojczyzny, na zadośćuczynienie za grzechy moje, za grzechy całego światła, a w szczególności za duchową ślepotę ludzi.

Przez Chrystusa Pana naszego.

Amen.

Bł. Matka Róża Czacka fot. rkw

dniu 20 XII 2021 r. dzięki staraniom nieodżałowanego ks.

Kanonika Juliusza Irackiego, parafia otrzymała z Domu Nadziei w Żułowie relikwie bł. Róży Czackiej, założycielki dzieła Lasek i Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża. Błogosławiona jest przykładem jak z cierpienia uczynić tworzywo łaski.

Jak posługiwać się krzyżem, by krzyże innych ludzi nabrały sensu i znaczenia.

Błogosławiona była prekursorką nowoczesnych metod opieki nad niewidomymi w Polsce. Tworząc nowe zgromadzenie zakonne dostosowała jego regułę do pracy z ociemniałymi.

Gruntownie wykształcona dama z wyższych sfer, odważna, bezinteresowna, o rozległych horyzontach intelektualnych i duchowych, o ogromnej kulturze osobistej, oddała się ociemniałym.

Zaadoptowała do polskiego systemu fonetycznego alfabet pisma punktowego, zwany potocznie brajlem.

Przełożona Domu w Żułowie z certyfikatem autentyczności relikwii bł. Róży Czackiej

Ze skarbca myśli ociemniałej Świętej Kościół żywy, składający się z ludzi, podlega tym samym prawom, co organizm ludzki, więc narażony jest na słabość i choroby, nieraz zakaźne i ciężkie, wciąż ma świadomość zagrożeń, które niesie „świat”, w rozumieniu odrzucenia Boga, Chrystusa, Ewangelii. *** Pozdrowienie laskowe: „Przez krzyż!” – „Do nieba!” *** Jeśli chcesz być szczęśliwym naucz się cierpliwie czekać. Trzeba mieć cierpliwość, by doczekać się żniwa. *** Nazywam moimi dziećmi tych wszystkich, którzy wchodząc do Dzieła Lasek pragną być rządzeni we wszystkim i zawsze jedynie prawem Bożym, Ewangelią i prawem Kościoła. *** Spełnienie obowiązku daje człowiekowi spokój i zadowolenie, a poczucie, że może być pożytecznym, daje mu świadomość swojej wartości.

*** Osoby pracujące albo zatracą się w całości, dodając do niej swoją indywidualność i harmonizując zupełnie z nią, albo też jako ciało obce wywoływać będą choroby w organizmie Dzieła. *** Dzieło nasze powstało w pierwszym rzędzie dla chwały Bożej i dla dobra dusz. Nie jest i nie powinno nigdy istnieć dla innego celu bliższego i praktycznego. O tym pierwszym celu nie wolno zapominać. Chociażby się to w pewnych wypadkach wydawało szaleństwem trzeba niezmiennie czuwać nad czystością wyboru środków, aby nie przeszkadzać Bogu w używaniu Dzieła jako swego narzędzia. *** Teraz ludzkość przechodzi straszne męki [...] Jeżeli człowiek rozumie, że nie ma niczego, co by nie było dopuszczone przez Boga, to widzi we wszystkim miłosierną rękę Boga, który używa cierpienia dla dobra człowieka.

*** Nie wolno nam sobie pozwalać na najmniejsze niechęci, złe uczucia do kogokolwiek, nawet w stosunku do wrogów, za których mamy obowiązek modlitwy. *** Dzieło jest z boga i dla Boga i innej racji bytu nie ma. Gdyby zboczyło z tej drogi, niech przestanie istnieć. *** Życie człowieka żyjącego z wiary, choć na pozór często szare i nudne, jest w rzeczywistości pełnym treści i światła. *** Na każdy dzień Bóg daje nam pomoc swojej łaski za cenę trwania w wierności. *** Człowiek prawdziwie prosty widzi siebie w stosunku do Boga i w tymże samym świetle widzi wszystko, co go otacza. Tylko w tym świetle wszystko, co jest w człowieku, czym on jest, i wszystko, co go otacza, nabiera prawdziwej wartości.

1

Święty Andrzej Bobola – głos wołającego na puszczy

2

Tam Mickiewicz sformułuje myśl mesjanistyczną ukazującą Polskę jako Chrystusa narodów i będzie wieszczył jej zmartwychwstanie. To wiemy wszyscy, ale na pewno mało znany jest fakt, iż wówczas do dominikanina, o.

Alojzego Korzeniowskiego, niepogodzonego z niewolą i prześladowanego przez władze carskie, pozbawionego możliwości głoszenia patriotycznych kazań, przychodzi tajemniczy gość, mówiąc: „Jestem Andrzej Bobola, jezuita, męczennik. Powierza ojcu Alojzemu przesłanie dla Polaków: Powiedz Polakom, że gdy skończy się wielka wojna znowu będą na mapach świata, nadejdą czasy, że będę patronem Polski, gdy będę jej głównym patronem, Polska będzie pełna rozkwitu”.

Św. Andrzej Bobola. Pamiętnik kanonizacji..., Chicago 1938

P

ocząwszy od 1702 roku, w czasach, gdy Polska zbliża się do trudnych momentów swoich dziejów, zjawia się tajemnicza postać, z długą brodą, w ciemnym płaszczu i domaga się wysłuchania. Przychodzi do skromnych księży jako duch i mówi: „Dlaczego nie zwracacie się do mnie? Jestem św. Andrzej Bobola i Bóg wybrał mnie na głównego patrona Polski”. Tajemniczy jezuita składa obietnicę naszemu narodowi – jeśli uznamy go za głównego patrona Polski, nic nam nie grozi, wyjdziemy cało z każdej opresji i zawieruchy historii. Święty proponuje nam swoją pomoc, wstawiennictwo u Boga i Maryi – Królowej Polski. Od kilku wieków nie pozwala o sobie zapomnieć, uporczywie upomina się o godne miejsce w sercach Polaków.

Pierwsza odsłona opiekuńczej roli św. Andrzeja Boboli dokonuje się w obliczu zagrożenia ze strony protestanckiej Szwecji w czasie tzw. wojny północnej w 1702 r. Miejscem objawienia staje się Pińsk, szczególnie zagrożony działaniami wojennymi. Nasz Patron przychodzi do umęczonego planowaniem pomocy mieszkańcom Pińska – Marcina Godebskiego – rektora kolegium jezuitów. Oto zjawia się jako duch i przedstawia jako św. Andrzej Bobola.

Prosi o odnalezienie trumny z jego ciałem i składa obietnicę, iż ochroni Pińsk przed okrucieństwem wojny.

Tak też się dzieje. W swej pokorze, wierze i mądrości Marcin Godebski rozpoczyna poszukiwania, pojawiają się dodatkowe wskazówki we śnie zakrystianina i nietknięte ciało Świętego zostaje odnalezione, a Pińsk cudownie ocalony od pożogi wojennej. Wielki cud, trochę starań o beatyfikację i... wielkie zapomnienie.

Druga odsłona przypada na rok 1819 – Wilno, Polska od 24 lat jest pod zaborami, na Uniwersytecie Wileńskim studiuje Adam Mickiewicz – nikomu jeszcze nieznany początkujący poeta, za kilka lat odbędzie się tam słynny proces filomatów i filaretów, uwieczniony w arcydramacie narodowym, znanym każdemu Polakowi – w Dziadach części III.

Objawienie skutkuje ponowieniem starań o beatyfikację Andrzeja Boboli i 24 czerwca 1853r. papież Pius IX wydaje uroczysty dekret zezwalający na beatyfikację męczennika, uznając cudowne uzdrowienia dzieci: Jana Chmielnickiego, Marianny Florkowskiej i Katarzyny Brzozowskiej przez wstawiennictwo Andrzeja Boboli.

30 października 1853 r. w bazylice św.

Piotra w Rzymie odbywa się beatyfikacja naszego Rodaka. A potem... zapomnienie.

Odsłona trzecia – spełnia się pierwsze proroctwo św. Andrzeja Boboli.

Polska odzyskuje niepodległość, ale nadchodzi godzina próby – wojna polsko-bolszewicka 1920 roku. Duch Święty za przyczyną Matki Bożej daje natchnienie polskim biskupom zgromadzonym na Jasnej Górze. Przypominają sobie cudowną interwencję

Boboli sprzed ponad dwóch wieków.

Wówczas kard. Aleksander Kakowski, ordynariusz warszawski, wydaje dekret, aby odprawić nowennę w kościołach Warszawy do bł. Andrzeja Boboli i bł. Władysława, o uratowanie miasta przed bolszewikami, w dniach od 6–15 sierpnia. Ludzie gromadzą się w kościołach, przez Warszawę przechodzi procesja z relikwiami Świętego i 15 sierpnia dokonuje się cud nad Wisłą – interweniuje Maryja – Królowa Polski, ale wstawiennictwo św. Andrzeja Boboli jest niepodważalne. Polscy biskupi wspierani przez Józefa Piłsudskiego zabiegają w Rzymie o kanonizację Boboli, która ma miejsce 17 kwietnia 1938r. w święto Zmartwychwstania Pańskiego w Rzymie, a 16 maja 1957r. papież Pius XII wydaje encyklikę Invicti athletae Christi w trzechsetną rocznicę jego śmierci.

A my, Polacy, powoli... zapominamy o naszym Dobroczyńcy.

Odsłona czwarta – rok 1983 – w małej miejscowości na Podkarpaciu – w Strachocinie zaczyna „straszyć” na plebani. Przychodzi duch z charakterystyczną brodą. Jeden ksiądz – Józef Niżnik – nie ucieka, zaczyna modlić się za jego duszę, myśląc, że domaga się modlitwy. Po 4 latach zdecyduje się zadać mu pytanie: „Kim jesteś? Czego potrzebujesz?” O dziwo, słyszy odpowiedź: „Jestem św. Andrzej Bobola. Zacznijcie mnie czcić w Strachocinie”. Ksiądz Niżnik, narażając się na śmieszności, zaczyna działać.

Zostaje odesłany przez biskupa do jezuitów w Warszawie i dowiaduje się, że najprawdopodobniej właśnie w Strachocinie urodził się Andrzej Bobola. Działania skromnego, ale niezłomnego księdza czynią ze Strachociny wspaniałe Sanktuarium św.

Andrzeja Boboli, doprowadzają do uznania go przez Jana Pawła II Patronem Polski w 2002 roku. Pojawia się grupa czcicieli św. Andrzeja Boboli, ale jako naród pozostajemy obojętni, wydarzenie przechodzi bez echa, nawet pasterze naszego Kościoła nie są zbyt zainteresowani kultem. Niewielu widzi, że oto wypełnia się drugie proroctwo Świętego – zostaje Patronem Polski. Modlitwa za Ojczyznę trwająca

Joanna Kurlej-Weryszko

https://pl.wikipedia.org

Matka Boża Pompejańska – obraz znajdujący się w ołtarzu głównym bazyliki w Pompei we Włoszech.

nia jajowodów lekarze stwierdzili, że nie będę mogła mieć dzieci, a jedynym ratunkiem jest in vitro. Załamałam się, nie potrafiłam tego powiedzieć mężowi, tak długo staraliśmy się o wymarzone dziecko... Leżałam w szpitalu i płakałam, z nikim nie chciałam o tym rozmawiać. Ciężko było nam przyjąć to do wiadomości. Planowaliśmy w przyszłości wybudować dom... tylko teraz dla kogo?

Na mojej drodze Bóg postawił dawno nie widzianą kuzynkę, z którą podzieliłam się moimi problemami i ta opowiedziała mi o Nowennie Pompejańskiej, która jest modlitwą nie do odparcia i naprawdę może zdziałać cuda.

Co prawda była bardzo wymagająca, zwłaszcza dla kogoś kto zaniedbywał codzienną modlitwę, ale wierzyłam, że to moja ostatnia deska ratunku i tylko

Owoc modlitwy

S

Wyspiański – Macierzyństwo 1904

pośród wielu łask bożych jakie może otrzymać kobieta jest macierzyństwo. Okazuje się jednak, że nie każda kobieta może tę łaskę otrzymać... Wydawało mi się kiedyś, że urodzenie dziecka nie powinno być problemem. Najpierw praca, potem chłopak, ślub, mieszkanie i decyzja o potomstwie. Jednak nic nie zapowiadało, że czekanie na to upragnione potomstwo będzie trwało tak długo...

Po trzech latach starań zaczęły się badania lekarskie. Zdiagnozowano u mnie torbiel jajnika, po przeprowadzonej laparoskopii i próbie udrażnia-

https://ratunekpompejanski.pl

nieustannie na Bobolówce, ściąga tam polityków, którzy w 2015 roku zanoszą prośby o wygrane wybory. Władzę przejmują i... tradycyjnie... zapominają o Dobroczyńcy i Patronie.

Odsłona piąta – ostatnia. Zaczyna się pandemia, a św. Andrzej Bobola powraca. Daje natchnienie ks. Niżnikowi i kieruje jego uwagę na objawienie Fulli Horak, mistyczki z XX wieku.

Ksiądz Niżnik pisze: Mistyczka pyta: „Czy będziesz Patronem Polski?” On jej odpowiada: „Już nim jestem”. W tym czasie nie było jeszcze żadnych nominacji papieskich o jego patronowaniu, a on jej mówi: już nim jestem… Ten przekaz św. Andrzeja wskazuje, że jego główny patronat nad Ojczyzną sprowadza się do przyjęcia tej prawdy z wiarą i poznania jego skutecznego orędownictwa. Przecież do wspomnianej mistyczki powiedział: „Mogę być bardzo pomocny w zażegnywaniu wielkich katastrof. Mogę nieść ulgę w cierpieniu… Możesz mnie zawsze prosić, a wysłucham cię”. W historii naszej Ojczyzny tyle razy uratował nas w cudowny sposób z niebezpieczeństw, a naród nadal go sobie nie ceni. I to jest narodowy błąd, na który zwrócił uwagę Jezus w Ewangelii faryzeuszom”.

W dniach od 22 do 30 listopada odbyła się Wielka Nowenna Narodowa za Ojczyznę do św. Andrzeja Boboli. Czy w polskich parafiach mówiono o niej lub ją odprawiano?

Parafia Świętej Rodziny w Puławach jest tu chlubnym wyjątkiem. W Lublinie... cicho sza. Tak bardzo nasza Ojczyzna potrzebuje teraz pomocy. Św. Andrzej wręcz prosi nas, byśmy wzywali jego orędownictwa, obiecuje pomoc, rozkwit, pomyślność. Ksiądz Niżnik robi, co może. Prosi biskupów o zainteresowanie, przypomina politykom. Nie ma reakcji adekwatnej do problemu i rangi Świętego. Może prosty lud Boży odpowie na to wezwanie. Trzecie proroctwo jeszcze się nie wypełniło, a mamy szansę zasmakować jego słodyczy. To takie proste.

Jeśli nie, to może kolejne pokolenia znajdą w św. Andrzeju drogę pomyślności dla naszego narodu. Nie bądźmy niewdzięcznikami i głupcami. Stajemy przed wielką szansa, trzeba tylko odpowiedzieć z wiarą na wezwanie św.

Andrzeja: „Zacznijcie mnie czcić”.

Bł. Bartolo Longo: były satanista i pierwszy apostoł Nowenny Pompejańskiej

Maryja może nam pomóc. Po zakończeniu części błagalnej Nowenny okazało się, że jestem w ciąży... Lekarka nie mogła uwierzyć... ja uwierzyłam, że to modlitwa działa cuda.

Dziś nasz synek ma 3 lata, wybudowaliśmy dom, a za pół roku nasza rodzina znowu się powiększy. „Dziewico Różańca Świętego z Pompejów, bo gdy Twojej pomocy wezwałam, nawiedziła mnie łaska Boża [...] wszystkim głosić będę, jak dobrotliwie obeszłaś się ze mną, aby niegodni, tak jak i ja, grzesznicy, z zaufaniem do Ciebie się udawali”.

Agnieszka

3

Odszedł charyzmatyczny wojownik

Ś

tajemnicą. I tak musi pozostać, jeśli nie chcemy banalizować dzieła śp. ks. Jana. Mechanizmy deprawacji, zniewolenia i opętania ludzi przed demony pozostają nieznane większości śmiertelników. Ks. Jan unikał jakiejkolwiek ostentacji. Nie chciał, aby egzorcyzmy były widowiskiem rejestrowanym przez kamery wścibskich podglądaczy. Nie każdy ksiądz odważyłby się przyjąć tę posługę na pierwszej linii walki o ludzkie dusze.

Mogą to robić tylko ci, którzy mają nieposzlakowane życie. Nie każdy gotowy jest stanąć tak dosłownie między szatanem (sprawcą) a człowiekiem (ofiarą). Zwłaszcza, że nie każdy zniewolony czy opętany, od razu współpracuje z łaską egzorcyzmu. Nie każdy pozwala sobie pomóc.

Ksiądz Jan był prawdziwy w swoim człowieczeństwie i kapłaństwie, oddany Bogu takim, jakim był, we wszystkim. Miał dużo ciepła w sobie,

choć w chwilach walki o człowieka był zdecydowany i bezkompromisowy.

Doceniał swojego przeciwnika, z którym przyszło mu walczyć w sobie oraz w tych, których uwalniał ze zniewolenia lub opętania. Wielu zastanawiało się jak ks. Janowi udało się przez tyle lat zachować taką wewnętrzna siłę, którą emanował. Odpowiedź leży w modlitwie!

Pamiętam, że byłem z chórem Via Musica z Michalina na rekolekcjach w Nałęczowie i wybraliśmy się pieszo do Wąwolnicy, aby spotkać się z Matką Bożą Kębelską i z ks. J. Pęziołem.

Po Mszy Św. i różańcu, poprosiliśmy o krótką katechezę o egzorcyzmach.

Nie zapomnę ciszy i skupienia w sali.

Ks. Jan był w swoistym transie, niczym w żywiole. Opowiadał z pasją i niespotykaną siłą przekonania, upływający czas nie miał znaczenia.

Po spotkaniu kilka osób powiedziało mi, że do tej pory miało problem, by

fot. rkw

mierć sprawia, że dokonujemy zasadniczych przemyśleń. Nie pozwala bezrefleskyjnie uczestniczyć w pogrzebach bliskich, ważnych osób a do takich, niewątpliwie należał ks. Jan Pęzioł, niezwykle skromny i rozmodlony przewodnik na coraz bardziej poplątanych ludzkich drogach. Wszystko co robił wynikało z głębokiej wiary, z bardzo osobistej relacji do Jezusa i Jego Matki. Wąwolniccy parafianie poznali go zasadniczo jako gorliwego duszpasterza i odpowiedzialnego gospodarza parafii.

Dla niepoliczonych uczestników sobotnich nabożeństw o uzdrowienie był wiarygodnym kaznodzieją oraz sumiennym spowiednikiem. Dla zniewolonych i opętanych, był nieustraszonym bojownikiem o ich wolność i powrót do Kościoła, do rodziny i normalności.

Zwłaszcza ten wymiar posługi śp. ks. Jana pozostaje największą

4

Istnienie szatana jest tak samo objawione jak istnienie Boga. Mówił o tym kard. J. Ratzinger w „Raporcie o stanie wiary” cytując św. papieża Pawła VI: „Mam wrażenie, że przez jakąś szczelinę wdarło się tchnienie szatana do Kościoła Bożego. Zło w świecie jest okazją i skutkiem działania w nas i w naszym społeczeństwie ciemnej i wrogie przyczyny, demona. Zło nie jest tylko brakiem, ale jest bytem żywym, duchowym, przewrotnym. Jest to straszna rzeczywistość. Tajemnicza i przerażająca. Jest w niezgodzie z nauczaniem biblijnym i kościelnym ten, kto nie chce uznać jej istnienia albo kto uważa ją za realność samoistną, nie pochodzącą również, jak każde stworzenie, od Boga, bądź też traktuje jako pseudorzeczywistość, fantastyczną personifikację nieznanych przyczyn otaczającego nas zła”.

Jeśli nie ma diabła lub nie jest tak straszny jak go niektórzy malują, to nie mamy z kim walczyć i wszyscy prowadzimy walkę z wiatrakami. Ale prawda jest taka, że ks. Jan Pęzioł to nie Don Kichot. Wąwolnica to nie La Mancha. Maryja Dziewica to nie piękna Dulcynea. Biskup to nie oberżysta. Święcenia kapłańskie to nie pasowanie na rycerza. Katedra to nie oberża. Szatan to nie zmyślony kupiec z Toledo a spustoszenie dokonane przez demony to nie żadna mistyfikacja. Diabeł istnieje naprawdę i niestety ma się dobrze!

Bohater Cervantesa szukał dwóch rzeczy: sławy i ludzkiej miłości. Ks. Jan ich nie pragnął. Jemu wystarczał Bóg, który jest Miłością i nadzieja życia wiecznego.

Rację miał Przemysław Czarnek, Minister Edukacji Narodowej i Nauki, przemawiając na pogrzebie ks. Pęzioła mówiąc: „Nie ma chyba drugiego takiego miejsca w naszej archidiecezji i województwie, gdzie wszyscy jak tutaj jesteśmy, otrzymalibyśmy więcej prostych i głębokich lekcji o człowieku, o Bogu i o relacji Boga z człowiekiem.. Nie ma drugiego takiego miejsca, w którym bylibyśmy świadkami aż tylu cudów, uzdrowień i oczyszczeń, jak właśnie w tym miejscu, w Wąwolnicy. I wszyscy mamy głęboką wiarę i przekonanie, że to wszystko za sprawą Maryi – Matki Bożej Kębelskiej. To tutaj, w tym miejscu ks. infułat Jan Pęzioł wielokrotnie wygrał, mocą imienia Jezus, za wstawiennictwem Matki Bożej Kębelskiej, bezpośrednie batalie z szatanem, który co prawda przekonał ogromną część ludzkości, że go nie ma, ale tutaj zawsze przegrywał i tutaj zawsze będzie przegrywać. Bo tego jak z nim walczyć, uczył nas właśnie ks. infułat Jan Pęzioł. Tym samym stał się jednym z naszych najwybitniejszych i najwspanialszych nauczycieli.

Nauczycieli życia, chrześcijaństwa, religijności, życia rodzinnego i kapłańskiego”.

Odszedł dzielny wojownik i trudno będzie komukolwiek stanąć na tym samym polu walki, w tej samej zbroi i z tym samym skutkiem. Odszedł, bo tak chciał Pan, więc niech odpoczywa w pokoju! Odszedł utrudzony ale szczęśliwy. Nam ma wystarczyć to, czego dokonał. ks. Ryszard Winiarski

fot. rkw

wierzyć w realność szatana. Od teraz już nie mają żadnych wątpliwości.

Moc wygłoszonego świadectwa wystarczyła, by wątpiący zaczęli wierzyć.

Tym bardziej niezrozumiałe są próby przemilczania lub deprecjonowania tej szczególnej posługi, która wynika wprost z Ewangelii.

Ciekawe, że w Kościele pierwotnym posługa egzorcystów należała do najważniejszych a wyznaczani byli do niej najbardziej zaprawieni w duchowej walce prezbiterzy. W IV wieku, zwanym złotym wiekiem katechumenatu, Kościół dysponował trzema kluczami do ludzkiej duszy. Były nimi: szkoła wiary zwana katechumenatem, zwłaszcza próby serca tzw. skrutinia.

Drugim narzędziem była surowa praktyka pokutna. Kościół wobec upadłych okazywał się karcącą z miłości matką, która nie pozwala, aby zgorszenia niszczyły wspólnotę, dlatego na pewien czas wykluczał, nadawał pokutę (nierzadko publiczną) po odbyciu której, otwierał się na powracających i okazywał im wspaniałomyślność.

Znakiem był pocałunek pokoju. Liturgii przewodniczył biskup lub kapłan przez niego delegowany. Trzecim narzędziem były wielokrotne egzorcyzmy, które miały przeciąć długotrwałe i różnorakie „pępowiny” trzymające katechumenów lub ochrzczonych na uwięzi hazardu, rozwiązłości, lichwy, kazirodztwa czy igrzysk. Wtedy w Rzymie egzorcystów było więcej niż zwykłych księży(!).

Wiele procesów sprawiło, że Kościół przez wieki rezygnował z tych życiodajnych kluczy, że łagodził dyscyplinę a niekiedy wybierał drogę niebezpiecznych kompromisów. Niekiedy brakowało odwagi lub rozeznania.

Dzisiaj zbieramy tego późne owoce.

Wszystko zostało jedynie odłożone w czasie. Kościół tworzy wielu ludzi, którzy mentalnie już od dawna są poza Kościołem. Przestali się z nim identyfikować. Kompromisy w które weszli okazały się duchowo śmiertelne i dlatego posługa takich księży Janów jest bezcenna! Śmiem twierdzić, że zmarły ks. infułat bardzo wielu ludzi reanimował duchowo, bardzo wielu ocalił przed wiecznym potępieniem i nikomu, podkreślam, nikomu nie wolno tego kwestionować. Za mało wie o tej walce lub nigdy w niej nie uczestniczył.

Minister Edukacji i Nauki P. Czarnek przyznał pośmiertnie Medal Komisji Edukacji Narodowej śp. ks. infułatowi

5

Grzechy wołające o pomstę do nieba

K

ościół od dawna mówi o czterech grzechach wołających o pomstę do nieba. Są nimi: umyślne zabójstwo, grzech sodomski, uciskanie ubogich, wdów i sierot oraz zatrzymywanie zapłaty należnej sługom i robotnikom. Żaden z tych grzechów nie jest grzechem lekkim (powszednim). Ciężar gatunkowy każdego z nich jest ogromny a skutki często nieodwracalne.

Umyślne zabójstwo

Albrecht Durer – Kain zabija Abla

Rzekł Bóg: „Cóżeś uczynił? Krew brata twego głośno woła ku mnie z ziemi!”. Bratobójstwo, którego dokonał Kain jest pierwszym morderstwem w dziejach ludzkości. W dodatku jest ono aktem pozbawionym jakichkolwiek racji. Kain zabija, nie dlatego, że broni rodziny czy ojcowizny. I nie dlatego, że broni czyjegoś honoru.

I nie dlatego, że walczy w obronie koniecznej. I nie dlatego, że Abel to iniustus aggressor – niesprawiedliwy napastnik. I nie dlatego, że wzywa go ojczyzna lub inne dobro wspólne.

I nie dlatego, że w jakikolwiek sposób zagraża innym. Nie. Kain zabija ze smutku i własnej bezsilności. Zabija na skutek obecnej w nim pustki duchowej. Zabija nie mogąc patrzeć na ofiarę Abla. Nie mogąc znieść jego szczęścia i pokoju na twarzy. Kain zabija w miejscu składania ofiary, które jest archetypem świątyni. Zabija

6

w porze składania ofiary, która stanowi zapowiedź dnia świętego. Ta śmierć zadana wydaje się być całkowicie irracjonalną. Nikt nie korzysta na tej śmierci. Wszyscy tracą.

Statystyki są okrutne. Najczęstszą przyczyną śmierci na świecie nie jest pandemia, klęski naturalne czy wypadki na drogach lecz przerywanie ciąży. Smutny bilans tworzy nie tylko kilkadziesiąt milionów aborcji rocznie na świecie ale także niepoliczone mikro-aborcje dokonywane przez środki wczesnoporonne. Najmniejsi, ledwo poczęci, zostają bez prawa głosu w tej cywilizacyjnej dżungli. Ci, którzy próbują im użyczać swojego głosu są napiętnowani i uznawani za fanatyków, prześladowani za swoje przekonania.

W świecie miękkiego totalitaryzmu, podobnie jak w komunizmie, niektóre środowiska intelektualne, medialne, polityczne i finansowe, które przywłaszczyły sobie miano elit, głoszą najbardziej destrukcyjną koncepcję wolności bez żadnych ograniczeń.

Jeśli ktoś się z nimi nie zgadza jest wykluczany z towarzystwa, medialnie przemilczany albo pada ofiarą straszliwego hejtu. Ta wszechogarniająca codzienna presja dla wielu jest nie do zniesienia. Przetrwają nieliczni.

Zdecydowana większość wybierze konformizm i swoisty pakt z diabłem, nie czując nawet, że sprzedaje swoją duszę. Cyrograf nie musi być podpisany krwią, wystarczy tatuaż, profil na komunikatorze, przynależność do grupy dyskusyjnej lub unik przed zajęciem jednoznacznego stanowiska.

Umyślne zabójstwo stało się codziennością. Owo spowszednienie śmierci zadawanej masowo i właściwie bezkarnie, sprawia, że zatracamy najbardziej ludzkie cechy. Śmierć przestaje nas boleć, dziwić, niepokoić, zawstydzać, zobowiązywać czy niepokoić sumienia. Śmierć dziwnie oswojona przestaje być czymś wyjątkowym i niepowtarzalnym. Zaczynamy ubierać ją w statystyki. Zaczyna być procedurą interdyscyplinarną, gdzieś między szpitalem, urzędem stanu cywilnego, ZUS-em, firmą pogrzebową, krematorium, biurem parafialnym i administracją cmen-

tarza. Odczłowieczyliśmy śmierć.

Jest coraz mniej ludzka, choć ma za każdym razem ludzką twarz. Dotyczy konkretnego człowieka, który ma nie tylko niepowtarzalny pesel, ale swoją niepowtarzalną osobowość i historię.

Każde umyślne zabójstwo woła o pomstę do nieba. A ponieważ takich zabójstw jest mrowie, strach pomyśleć co się z nami stanie, jeśli gniew Boga wyleje się na nas jednego dnia.

Grzech sodomski O jaki grzech tym razem chodzi?

Czy homoseksualizm jest grzechem?

Czy chodzi o inne, bliżej nieokreślone wynaturzenia. Na kilku poziomach próbuje się to zjawisko obłaskawić. Światowa Organizacja Zdrowia zrobiła pierwszy krok skreślając homoseksualizm z listy chorób. W etyce usiłuje się definiować go jako normę jedną z wielu. Moraliści różnych opcji pracują nad tym, jak nie nazywać go grzechem, a psycholodzy próbują wyzwolić człowieka z poczucia winy.

Najważniejsze, by człowiek czuł się fajnie sam ze sobą. Jesteśmy jedyną cywilizacją w dziejach świata, która z konsumpcji i przyjemności czyni sens życia.

Definiowanie grzechu sodomskiego zderza się z poprawnością ideologiczną wedle której już sama próba przedstawienia w kategoriach problemu, podjęcia dyskusji i zadania niewygodnych pytań, jest uznawana za przejaw homofobii. „Jedną ze stosowanych metod jest wykazanie drogą protestu, że jakakolwiek krytyka lub zastrzeżenie wobec osób homoseksualnych, ich działania i stylu życia, jest po prostu formą niesprawiedliwej dyskryminacji” – mówił przed laty kard. J. Ratzinger.

Przekaz biblijny jest dość jasny.

Gdy Sodoma urosła w siłę, zamknęła się w swoim dobrobycie. Niechętnie przyjmowała przybyszów, bojąc się uszczuplenia swojego bogactwa. Dobrobyt zmienia wielu ludzi w totalnych egoistów. Mieszkańcy Sodomy i Gomory nie mieli żadnych świętości. Jedyną ich świętością był dobrobyt. Pogardzali prawem boskim i ludzkim. Ich rozpustne nastawienie wyrażało się

www.freeimages.com

w skłonnościach homoseksualnych.

Dowiedziawszy się, że u Lota pojawili się posłańcy Boży, nocą otoczyli jego dom, by współżyć z jego gośćmi.

Lot szanując święte prawo gościnności próbował udaremnić niecne zamiary Sodomitów. Zaoferował im w zamian swoje dwie córki-dziewice, jednak oni odmówili. Lot widząc, że perwersja nie zna granic zaryglował drzwi domu. Sodomici chcieli je wyważyć, więc aniołowie porazili ich ślepotą. Lotowi nakazali, by quam primum wyprowadził z Sodomy najbliższych sobie, bo rankiem miasto zostanie zniszczone.

Dramatyczna walka o świętość i normalność kończy się zagładą. To prawdziwy upadek cywilizacji, która mogła trwać, gdyby nie przekroczyła pewnych granic, w tym granic natury.

Wśród ofiar są także sprawiedliwi, którzy byli apostołami miłosierdzia. Boże, jakie to współczesne! Kiedy czytam Księgę Rodzaju i rozglądam się wokół, mam nieodparte wrażenie jakbym mieszkał w Sodomie. Zastanawiam się gdzie jest granica za którą jest już tylko zniszczenie.

Społeczeństwo zbudowane na liberalnej demokracji i wolnym rynku wynaturza się. Tworzy piramidy absurdów, które podobnie jak te, w Egipcie staną się grobowcami. I nawet nie będzie mumii dla przyszłych pokoleń archeologów, bo większość każe się

skremować z miłości do planety. W ramach recyklingu funeralnego energia uzyskana przy spalaniu zmarłych ogrzeje mieszkania pozostałych przy życiu ziemian.

Czynny homoseksualizm jest grzechem sodomskim i nie ma co udawać, że nie wiadomo o co chodzi. W Liście do biskupów Prefekta Kongregacji Nauki Wiary, późniejszego papieża Benedykta XVI, czytamy już w Deklaracji o niektórych zagadnieniach etyki seksualnej, z 29 grudnia 1975 r., że „[...] należy starać się zrozumieć homoseksualizm, zaznaczając równocześnie, że wina aktów homoseksualnych powinna być osądzana z roztropnością […] W dyskusji powstałej po ogłoszeniu Deklaracji, zostały jednak zaproponowane interpretacje nadmiernie przychylne samej skłonności homoseksualnej, do tego stopnia, że niektórzy posunęli się do zdefiniowania jej jako obojętnej lub, co więcej, jako dobrej. Dlatego ci, którzy znajdują się w tym uwarunkowaniu, powinni być przedmiotem szczególnej troski duszpasterskiej, by nie doszli do przekonania, że urzeczywistnianie tej skłonności w relacjach homoseksualnych jest wyborem możliwym do przyjęcia z moralnego punktu widzenia”.

Kard. Ratzinger wskazał kilka przyczyn powstałego w tym względzie zamieszania. Pierwszą z nich stał się nowy rodzaj egzegezy Pisma Świętego,

według której Biblia nie miałaby nic do powiedzenia na temat homoseksualizmu, albo też dawałaby mu w jakiś sposób cichą aprobatę, albo w końcu podawałaby nakazy moralne tak uwarunkowane kulturowo i historycznie, że nie mogłyby być już stosowane do życia współczesnego. Opinie te, z gruntu błędne i destrukcyjne, domagają się więc specjalnej czujności (nr 4). „Kościół utrzymuje zdecydowane i jasne stanowisko w tej kwestii, które nie może ulec zmianie ani pod naciskiem prawodawstwa cywilnego, ani chwilowej mody”. Trzeba odróżnić osoby o skłonnościach homoseksualnych, bardzo często zachowujące w tajemnicy swoją orientację, od krzykliwych, obscenicznych środowisk gejowskich, które atakują nas swoją ostentacją i każą nam wszystko dostosowywać do ich zmieniających się roszczeń i oczekiwań. We współczesnej Sodomie Lot nie może się sprzeciwiać żądaniom rozwiązłych gejów. A nawet posłańcy Boży są pod presją zuchwałych oczekiwań. Jedna z hiszpańskich transseksualistek postuluje, by w murach paryskiej Notre Dame zniszczonej przez pożar (15.03.2019) utworzyć centrum LGBT. Widzimy, że tu nie chodzi o tolerancję dla „prześladowanych” środowisk homoseksualnych, która w zachodniej Europie jest faktem, ale o to, by splugawić najbardziej symboliczną świątynię Europy. By z tego miejsca móc kierować żądania dalszych ustępstw od Kościoła. Ciekawe, że tzw. małżeństwa homoseksualne w kościele szatana uznawane są za sakrament. Gdyby więc Chrystusowy Kościół dopuścił do błogosławieństwa takich związków, oznaczałoby, że w Kościele pojawiła się zapowiedziana ohyda spustoszenia i doszło do zdrady samego Jezusa.

Ucisk ubogich, wdów i sierot Te trzy kategorie ludzi w Biblii są przez Boga szczególnie chronione.

Stanowią kwintesencję nieszczęść, które trapią ludzi. Jeśli mowa o ubóstwie to na pewno nie chodzi w tym przypadku o tych, którzy świadomie wybrali ubóstwo jako formę uświęcenia się. Tak jak pieniądz daje człowiekowi wiele możliwości, tak ubóstwo zamyka wiele dróg do: edukacji, postępu, leczenia, awansu społecznego, Ê pokarmu czy normalności.

7

Ê

mają taką cenę? Wielu z nas woli żyć w niewiedzy, by nie przeżywać dylematów sumienia, które prowokują do daleko idących zmian.

www.aces.edu

Wstrzymanie należnej zapłaty sługom i najemnikom

Przykładem ubóstwa, które czyni z ludzi zakładników jest społeczeństwo kastowe starożytnych Indii. Najwyżej w hierarchii byli bramini – kapłani, osoby z najwyższej warny, utożsamiani czasami również z bóstwami.

Do ich głównych obowiązków, miało należeć głoszenie wiedzy wedyjskiej oraz służenie społeczeństwu duchowo. Dlatego też często nazywano ich mędrcami bądź nauczycielami. Członkowie drugiej najwyższej warny są Kszatrijowie. Należeli do nich władcy, wojownicy i urzędnicy. Ich zadaniem było bronienie granic w czasie wojny i sprawowanie rządów w okresie pokoju. Z tej warny wywodził się Budda.

Trzecia warna to Wajśjowie. Należeli do niej chłopi i kupcy. Mieli niski status społeczny oraz niewiele praw.

Do ich głównych obowiązków należała uprawa bydła, handel i rzemiosło. Sudrowie to ostatni warna. Przynależeli do niej rzemieślnicy. Do ich obowiązków należało służenie trzem wyższym warnom. Nie posiadali praktycznie żadnych praw, nie mogli też gromadzić jakiegokolwiek majątku.

Niedotykalni to ludzie uważani za nieczystych. Nie zaliczali się do żadnej z powyżej wymienionych Warn. Wśród niedotykalnych, sporą część stanowią czandalowie, którzy zajmowali się głównie wynoszeniem i paleniem zwłok, pełnili też funkcje katów przy egzekucjach.

Wspominam kastowe społeczeństwo dawnych Indii tylko dlatego, że świat poprzez sterowane procesy globalizacyjne właśnie zmierza ku

8

absolutnie kastowemu społeczeństwu. Śmiem twierdzić, że takie społeczeństwo, ubrane w modernistyczne togi i koturny, w istocie jako ideał wyznaczyło sobie model w którym ubodzy stają się jeszcze bardziej ubogimi.

Bogaci jeszcze bardzie się bogacą. Zacofani technologicznie mają pozostawać coraz bardziej w tyle. Zadłużeni mają stać się zupełnie niewypłacalni, by można ich było zlicytować lub unicestwić. Jednych stać na medycynę kosmetyczną, która poprawia nawet wygląd intymnych miejsc, a inni nie mają nawet na leki ratujące życie.

W kluczowych profesjach takich jak: medycyna, prawo, media, biznes ma obowiązywać familijno-korporacyjna zależność. Przykładem mogą być tzw. resortowe dzieci, które w zasadzie niczego nie zawdzięczają sobie a nazwiskom, bezdusznej przebiegłości i wyrachowaniu swoich rodzicieli. Tak, jak dawniej, także dzisiaj i w przyszłości pochodzenie wyznacza i będzie wyznaczać pozycję na resztę życia.

Kto urodził się pariasem, takim umrze.

Niedotykalni muszą takimi pozostać, przyjmując najbardziej niewdzięczne posługi wobec współczesnych braminów, władców, wojowników i urzędników. I muszą wypracować dla nich dobrobyt. Wystarczy obejrzeć film pt: „Bawełna: ciemna strona białego złota”, by zobaczyć jak kilkuletnie dzieci pracują kilkanaście godzin dziennie w upale. Dostają za to jednego cukierka dziennie i kilka euro rocznie (!). Czy mamy świadomość, że nasze jeansy, koszule, pościel czy ręczniki

Dnia 28 sierpnia 2005 r. odsłonięto pomnik „Ofiar Grudnia 1970” w Szczecinie. Uroczystość tę włączono w centralne obchody 25-lecia podpisania porozumień sierpniowych.

Pomnik stanął w centrum miasta, na pl. „Solidarności”, w miejscu historycznym – z pobliskiego gmachu mieszczącego Komendę Wojewódzką Milicji strzelano do niewinnych ludzi.

Autorem pomnika jest prof. Czesław Dźwigaj z krakowskiej ASP. Przedstawia „Anioła Wolności”, który trzyma w rękach koronę cierniową z napisem: „Grudzień 1970”. Pomnik zawiera 16 nazwisk zabitych, ich wiek i zawód.

Przesłanie pomnika brzmi: „Pamięci Ofiar pacyfikacji Wybrzeża dokonanej przez władze komunistyczne w grudniu 1970 r. w Szczecinie” i „Walczyli o chleb powszedni, zginęli, abyś ty mógł żyć godnie”. Ważny jest też cytat z utworu Czasy Cypriana K. Norwida: „O nieskończona dziejów jeszcze praca, Nie przepalony jeszcze glob sumieniem”.

Późniejsze losy tej stoczni i innych, potwierdzają gorzką prawdę tych słów. Rzeczywiście, nie przepalony jeszcze glob sumieniem. Skala nadużyć i przekrętów a co za tym idzie krzywd wyrządzonych zatrudnionym tam ludziom, jest trudna do opisania i wymiernego określenia. Ale stocznia może być metaforą wszystkich procesów upadłościowych, które zmierzały do uwłaszczenia się jednych za cenę krzywdy drugich.

W zwykłej rozmowie mężczyzna mówi, że przeklina i złorzeczy prezesom spółki czyli swoim dawnym pracodawcom. Pytam: „Jak długo to w nim trwa?”, odpowiada: „Od kiedy przeszedłem na emeryturę czyli kilka lat”. Z kontekstu wynika, że czuje się wyraźnie skrzywdzony. Gdy pracował ciągle słyszał: „Jak ci się coś nie podoba, to na twoje miejsce są chętni”.

W bólu dotrwał do emerytury mając nadzieję, że będzie odpowiednio wysoka. Niestety, do dawnego bólu doszedł nowy – wyliczenia składek

zarządzają własną firmą to traktują ją jakby była ich własnością. Ich lekceważący, by nie powiedzieć, pogardliwy stosunek do ludzi do nich zależnych, ukrywany jest za lśniącym szyldem, fasadą i strategią promocyjną firmy.

Przekleństwo wyzyskanych ludzi ciąży nad wieloma pracodawcami, stając się przeszkodą w drodze do łaski. Można udawać, że tego nie ma albo, że nie istnieje związek przyczynowo-skutkowy, ale to tylko pogłębia problem.

Przekleństwo wyzyskiwanych ciąży nad Polską i nie tylko nad nią. Złorzeczenia, bluźnierstwa i gniew nie dadzą nam spokoju. Nawet jeśli wielu skrzywdzonych nie podniosło głosu ku niebu, to Bóg ich krzywdę widzi i o niej pamięta. I nie ma co udawać, że wszystko jest w porządku, że nic się nie stało, że to była konieczna cena, że muszą być ofiary, gdy upada jeden system a powstaje nowy. Łatwo tak mówić, gdy jest się wśród wygranych.

Nieszczęście polega też na tym, że wygrani ośmielają się pouczać jak mają zachowywać się ofiary, co im wolno, na kogo powinni głosować a na kogo nie.

Wygrani chcą uchodzić za nauczycieli i wychowawców, strażników pamięci i autorytety, świętych celebrytów i ekspertów od wszystkiego. Zuchwale zawłaszczyli cudzą własność, teraz sięgają po cudzą świadomość.

Grzechy wołające o pomstę do nieba to jedna z cięższych kategorii grzechów. Trudno się przed nimi bronić zwłaszcza tam, gdzie doszło do daleko idącej desakralizacji. Poczucie sacrum jest niezbędne, by człowiek nie zatracił się zupełnie. Trzeba więc powracać do nienaruszalnych praw i wartości. Tylko tak ocalimy siebie przed zapalczywością bliźnich i tylko tak oni zostaną ocaleni przed naszym ślepym egoizmem. Na koniec przywołajmy fragment Psalmu 75, który jest poważnym napomnieniem: ks. Ryszard K. Winiarski

https://static.opw.pl

w ZUS-ie okazały się mniej korzystne.

Prawdopodobnie jeśli mój rozmówca nie rozpocznie procesu wyzwolenia z osądów, pogrąży się jeszcze bardziej w odmętach smutku, gniewu, żalu a może nawet rozpaczy. Umrze w poczuciu niezawinionej krzywdy.

Widzimy, że nie wystarczy przekroczyć bramę firmy, by dokonać uwalniającego resetu. Długo potem żyją w nas nasi ciemiężcy, wielcy oprawcy i mali tyrani.

Naiwnością byłoby sądzić, że jest tylko taki jeden skrzywdzony, jedna brama i zarząd jednej firmy. A przecież są setki, być może nawet tysiące firm, PGR-ów czy spółdzielni, które zostały z pomocą sprzedajnych sędziów, komorników i syndyków masy upadłościowej (tak to się nazywało w latach 90. ub. wieku) metodycznie doprowadzone do bankructwa i wyprzedaży za bezcen, bez oglądania się na krzywdę prostych ludzi, degradację całej prowincji, społeczne koszty złodziejskiej transformacji. Czy Bóg zapomniał te krzywdy? Bynajmniej. Krzyczą z ziemi do Niego, domagając się Jego sprawiedliwości, bo na naszą nie mogą liczyć.

I będą krzyczeć, aż Bóg wymierzy sprawiedliwość krzywdzicielom. Może dlatego niektórzy bankrutują, chorują, wpadają w depresję i uzależnienia, przeżywają rozpad kolejnych związków albo muszą przeżywać klęski swoich dzieci. Ubodzy tak lekceważeni, marginalizowani, niechciani, upychani po kątach świata egoistów, zawsze będą nam towarzyszyć i będą paradoksalnie szansą naszego wyzwolenia i ocalenia.

Jezus naucza: „Ubogich zawsze mieć będziecie”. Nie powiedział: „Bogatych zawsze mieć będziecie”, ale wyraźnie wskazał na ubogich jako stałych towarzyszy drogi. Skrzywdzeni wołają za nami. Chcą, żebyśmy do nich wrócili, naprawiając wyrządzone im krzywdy, spłacając za ich i naszego życia, zaciągnięte długi. Bogaci też krzywdzą siebie w walce wręcz, w narastającym wyścigu szczurów, w pogoni do grantów, przetargów, zamówień publicznych, funduszy, ulg i darowizn.

Trudno żyć w świecie, w którym każdy każdego chce wykorzystać, pozorując lojalność lub udając przyjaźń, lukrując przy tym przewrotną pobożnością.

Arogancja pracodawców jest powszechnie znana, nawet jeśli nie

Poderżnę ci gardło

K

ilkunastoosobowa grupa agresorów zaatakowała procesję ku czci Matki Bożej na ulicach podparyskiego Nanterre takimi okrzykami: „Na Koran! Poderżnę ci gardło”, „Niewierni”, „Banda dziwek”, „Nie jesteście u siebie”.

Trzydziestoosobowa grupa katolików szła, za zgodą prefektury, w procesji ze świecami, zorganizowanej z okazji przypadającego 8 grudnia święta patronalnego ich parafii w dzielnicy Les Fontenelles. Minister spraw wewnętrznych Gérald Darmanin potępił na Twitterze te „niedopuszczalne czyny” i zapewnił o swym wsparciu dla katolików we Francji.

W niedzielę 12 grudnia prokuratura w Nanterre wszczęła śledztwo w sprawie gróźb śmierci. Okolicznością obciążająca sprawców jest to, że grozili ofiarom „z powodu ich przynależności do religii katolickiej” – wyjaśniła zastępczyni prokuratora Caroline Gontran.

W rozmowie z dziennikiem „Le Figaro” diakon stały z parafii w Les Fontenelles Jean-Marc Sertillange wyjaśnił, że procesja przechodzi co roku 8 grudnia z kościoła św. Józefa do kościoła Świętej Marii. Trasa wynosi około kilometra. Tym razem jednak po kilkuset metrach „grupa nieznajomych” zaczęła obrzucać uczestników procesji wyzwiskami, gdy zatrzymali się przy pierwszej z kilku stacji modlitewnych. Oprócz trzech prowodyrów było jeszcze około 10 osób, które im towarzyszyły. Jeden z prowodyrów krzyknął w stronę księdza, który przewodniczył procesji, że poderżnie mu gardło. Napastnicy pryskali w katolików wodą, wyrwali też jedną ze świec i rzucili w ich stronę. Policja, która zabezpieczała rozpoczęcie procesji, przybyła na miejsce zdarzenia, a na jej widok agresorzy uciekli. Wierni poszli dalej, ale już bez zatrzymywania się na stacjach modlitewnych.

Wieczorem 11.12. ub. roku prefektura departamentu Hauts-de-Seine, na którego terenie znajduje się Nanterre, oświadczyła, że siły porządkowe zostały zmobilizowane do zatrzymania sprawców i doprowadzenia ich przed wymiar sprawiedliwości. pb (KAI/lefigaro.fr) / Nanterre

9

Uwalniająca moc zadośćuczynienia

W

im zadośćuczyniła. Nie było to łatwe zwłaszcza, że na mojej liście znalazł się mój tata, którego uważałam za głównego krzywdziciela i z tego powodu nie rozumiałam dlaczego i za co mam Go przepraszać. Lecz po konsultacji z osobą, która wspierała mnie w indywidualnej pracy według programu Al-Anon, zrozumiałam, że przez te krzywdy jakie mi wyrządził, czułam do Niego złość, nienawiść i życzyłam Mu źle. I właśnie za to miałam przeprosić swojego tatę. Kiedy pojechałam do Niego i mówiłam Mu co czułam i że za to Go przepraszam, ku mojemu zdziwieniu i zaskoczeniu, mój tata zaczął płakać i przepraszać mnie, a ja płakałam razem z Nim. Zrozumiałam wtedy, że Jego rodzice nie nauczyli Go miłości, a także, że przekazali Mu takie a nie inne zachowania. Poczułam ulgę w sercu i poczułam się w końcu wolna od wszelkich uraz do mojego taty, dzięki czemu inaczej mi się dzisiaj z Nim rozmawia.

Przepraszałam również swoje dzieci, które bardzo skrzywdziłam swoim zachowaniem. Nie rozumiałam, że te wszystkie złości, jakie żywiłam do swojego męża – alkoholika, przelewałam właśnie na dzieci. Nie umiałam ich kochać tak mój tata nie umiał kochać mnie. Nie umiałam rozmawiać i nie potrafiłam być konsekwentna w swoich decyzjach. Samo przepraszanie nie było trudne, trudniejsze jest zadośćuczynienie. Syn dalej żywi do mnie urazę i nie potrafi mi przebaczyć. Ale najtrudniejsze jest przebaczenie samej

sobie, czego będę się uczyć w następnych stopniach, szczególnie w Stopniu Dziesiątym, który mówi o zamknięciu przeszłości.

Stopień Dziewiąty (jak cały program Al-Anon) jest programem duchowym, dzięki któremu przybliżyłam się do Boga i bardziej Go poznałam oraz dowiedziałam się, że Bóg jest miłosierny i mi przebaczył, więc i ja muszę sobie wybaczyć.

Beata

https://miro.medium.com

spólnoty Anonimowych Alkoholików oraz Al-Anon (gromadząca krewnych i przyjaciół alkoholików) proponują swoim członkom pracę nad rozwojem osobistym.

Odbywa się ona w oparciu o program zwany przez Anonimowych Alkoholików Dwunastoma Krokami, a przez członków Al-Anon Dwunastoma Stopniami. Realizacja tych siostrzanych programów prowadzi do zdrowienia alkoholików i ich rodzin.

Stopień Dziewiąty Al-Anon: Naprawiliśmy błędy popełnione wobec wszystkich ludzi, gdy tylko było to możliwe, bez krzywdy dla nich lub dla innych.

Mam na imię Beata i od kilku lat należę do grupy rodzinnej Al-Anon.

W tej grupie spotykają się ludzie, którzy mają w swojej rodzinie lub wśród bliskich kogoś kto pije za dużo.

Spotykamy się po to, by uczyć się od siebie nawzajem jak, pomimo problemów, żyć w sposób satysfakcjonujący.

Aby się tego nauczyć, pracujemy na Dwunastu Stopniach, dzięki którym uczymy się jak sobie radzić ze swoimi emocjami, zmieniać nastawienie oraz poprawiać relacje z sobą, Bogiem i drugim człowiekiem.

Chciałabym opowiedzieć jak wpłynął na mnie Stopień Dziewiąty, który brzmi: Naprawiliśmy błędy popełnione wobec wszystkich ludzi – gdy tylko było to możliwe bez krzywdy dla nich lub dla innych. Oznacza to, że przyszła kolej na mnie, abym przeprosiła osoby, które skrzywdziłam, ale przede wszystkim

10

Stopień dziewiąty AA: Zadośćuczyniliśmy osobiście wszystkim, wobec których było to możliwe, z wyjątkiem tych przypadków, gdy zraniłoby to ich lub innych.

Mam na imię Małgorzata, jestem alkoholiczką. Na przełomie listopada i grudnia 2020 roku odbyłam 7-tygodniową terapię w prywatnym Ośrodku Terapii Uzależnień Kobiet im. Matki Teresy z Kalkuty w Międzyrzeczu koło Bielsko-Białej. Pobyt tam pozwolił mi stanąć w prawdzie i uświadomił, że jestem osobą uzależnioną od alkoholu.

Tam też uświadomiono mi, że sama nie poradzę sobie z moją chorobą, jeżeli nie poddam się woli Boga – jakkolwiek Go pojmuję. Po kilku dniach uwierzyłam, że Bóg może mi pomóc i poczułam tę duchowość w sercu.

Stanęłam w prawdzie i to była już połowa sukcesu. Słuchając opowieści innych uzależnionych kobiet, miałam wrażenie, że one mówiąc o sobie, opowiadają o mnie. Utożsamiałam się z nimi w wielu kwestiach.

Pragnęłam przejść przez Program Dwunastu Kroków, bo terapeuci zapewniali mnie, że to spowoduje, że poczuję się szczęśliwa, a ja bardzo tego pragnęłam. Do tej pory czułam się samotna, smutna, zamknięta w sobie, po prostu nieszczęśliwa. Będąc jeszcze na terapii rozpoczęłam indywidualną pracę nad sobą z pomocą dziewczyny z Puław, która przeprowadziła mnie przez Program Dwunastu Kroków.

Praca nad Krokiem Dziewiątym umożliwiła mi zamknięcie drzwi za starą, pijącą osobą i otworzyła przede mną nowe perspektywy jako trzeźwiejącej alkoholiczki. Dokonanie zadośćuczynienia ma dla mnie kluczowe zna-

czenie: naprawiając stare zachowania staję się lepiej przygotowana do trzeźwego życia. Krok Dziewiąty zawsze działa, jeśli i ja działam! Z pomocą Boga i Wspólnoty AA sięgam w głąb siebie i czerpię siłę potrzebną do działania: z pokorą, ale i z poczuciem godności. Wolność, pogoda ducha i zdrowienie, których doświadczam są efektem zadośćuczynienia innym ludziom: naprawy krzywd oraz zmiany mojego zachowania, czyli zdobywania się na wysiłek, by ich już więcej nie wyrządzać. Jeśli istnieje ryzyko, że kogoś skrzywdzę, to staram się zmieniać na lepsze swoje zachowanie – gwarantuje mi to uczciwe dokonanie zadośćuczynienia. Otwiera mi to drzwi do nowych i uczciwych relacji z ludźmi, których skrzywdziłam, a moja wiara w Siłę Wyższą jest najważniejszą częścią pracy nad Krokiem Dziewiątym. Bez mocy i przewodnictwa Boga niemożliwe byłoby przemierzanie kolejnych etapów odbudowy mojej osobowości.

Bóg uczynił dla mnie to, czego ja sama nie umiałam uczynić – uwolnił mnie od obsesji picia!

Zadośćuczynienie to uprzejmość, życzliwość, szlachetność, uczciwość, prostolinijność, bezinteresowność, miłość. Życie tymi wartościami na co dzień pozwala mi czuć się osobą wartościową, twórczą i pożyteczną.

Krok Dziewiąty przywraca mi poczucie przynależności nie tylko do moich najbliższych i przyjaciół z AA, ale też wobec innych ludzi spoza Wspólnoty. Krok ten pozwolił mi uleczyć moje relacje z ludźmi, stopniowo uprzątnąć „gruzy przeszłości”, co dało mi ulgę, ukojenie duszy, spokój wewnętrzny i pogodę ducha, która jest niezbędna do utrzymania trzeźwości przez kolejne 24 godziny.

Pamiętam stan beznadziei, w jakim się znajdowałam zanim znalazłam trzeźwość w AA i jak byłam gotowa zrobić wszystko, by ją osiągnąć. Teraz mam jej używać do budowy nowego życia dla mojej rodziny i wszystkich, których kocham. Proszę Boga, aby pomagał mi w dzieleniu się tym darem z moimi przyjaciółmi z AA i jak żyć życiem duchowym. Trzeba było czasu, żeby moje serce z kamienia – w miarę kolejnych klęsk, zranień, cierpień, lęków – stało się na powrót sercem z ciała.

Małgorzata – alkoholiczka

Ś

więty Stanisław Papczyński urodził się 18 V 1631 r. w Podegrodziu k. Starego Sącza. Miał brata i 6 sióstr. Jego życie, jeszcze w łonie matki, było zagrożone. Gdy matka Zofia, będąc z nim w ciąży przeprawiała się łódką przez Dunajec, nagle łódka zaczęła tonąć. Wtedy matka, modląc się gorliwie, obiecała ofiarować swoje dziecko na służbę Bogu. Udało jej się uratować ze wzburzonej rzeki, a kilka miesięcy później na świat przyszedł Stanisław Ojciec Stanisława – Tomasz, był kowalem i miejscowym sołtysem.

Po rodzicach święty odziedziczył niezwykle żywy i przedsiębiorczy temperament. Już jako chłopiec znał tajniki groźnego Dunajca i okolicznych wzgórz Beskidu Sądeckiego. Nauczył się też być czujnym opiekunem ojcowskiego stada owiec. Odznaczał się duchem pobożności. Pierwszy kontakt ze szkołą nie zapowiadał mu kariery naukowej. Miał trudności z nauką, jednak opanowując własny temperament i pokonując trudności związane

w pojmowaniu charakteru zakonu: podczas, gdy życie w prowincji uległo pewnemu złagodzeniu, św. Stanisław walczył o przywrócenie pierwotnej surowości. Wydaje się, że wystąpiło tu znane zjawisko w historii Kościoła, iż zakonodawca, będąc członkiem dotychczasowej wspólnoty zakonnej, ma inne pojęcie życia zakonnego niż większość jego współbraci i czując się obco, szuka spełnienia w czymś nowym. Temu zjawisku zawsze towarzyszy ból i cierpienie. Ten okres swego życia nazywał „długotrwałym męczeństwem”. W tych trudnych dla siebie latach szukał oparcia w rozważaniu męki Pańskiej, czemu dał wyraz w napisaniu dwóch serii rozważań pasyjnych: „Ukrzyżowany mówca” i „Chrystus cierpiący”.

Stanisław Papczyński zwrócił się do generała o zwolnienie ze ślubów zakonnych i dnia 11 XII 1670 r. opuścił zakon, składając wobec przełożonych pijarskich przyrzeczenie: „Ofiaruję i poświęcam Bogu Wszechmogącemu,

Wybrany już w łonie matki z pochodzeniem społecznym z wielką wytrwałością i owocnie uczył się w szkołach: w Podegrodziu, Nowym Sączu, Jarosławiu, w kolegium pijarów w Podolińcu i kolegium jezuitów we Lwowie, skąd uciekał przed Kozakami.

Dokończył wykształcenie ogólne i filozoficzne w kolegium jezuitów w Rawie Mazowieckiej. Rodzice znaleźli dla niego piękną i bogatą dziewczynę, ale on pragnął poświęcić się na całkowitą służbę Bożą.

W czerwcu 1654 po głębokim namyśle, kierowany głosem powołania udał się do pijarów w Podolińcu. Tam został przyjęty do nowicjatu, przywdziewając habit oraz obierając imię zakonne: Stanisław od Jezusa i Maryi.

Drugi rok nowicjatu odbył w Warszawie studiując jednocześnie teologię u reformatów. Były to czasy „potopu” szwedzkiego, które znalazły również odbicie w życiu młodego kleryka.

Z perspektywy całego doświadczenia życiowego, tak przedstawia w swoim testamencie pewien epizod z tych dni: „Wyznaję, że schodzę z tego świata w wierze rzymskokatolickiej, za którą byłem gotowy przelać krew w czasie wojny szwedzkiej. Gdy wychodziłem

wraz z kolegą ze Starego Miasta, koło Ojców Dominikanów napadł na nas z mieczem żołnierz heretycki. Mój kolega, chociaż był Niemcem, uciekł, a ja, uklęknąwszy nadstawiłem głowę do ścięcia. Dzięki Bożej Opatrzności nie otrzymałem żadnej rany, chociaż byłem trzykrotnie mocno uderzony”.

W kilka miesięcy po historycznych ślubach Jana Kazimierza, dnia 22 VII 1656 r. złożył śluby zakonne jako pierwszy Polak w zgromadzeniu, a święcenia kapłańskie przyjął 12 III 1661 r. Był cenionym spowiednikiem i kaznodzieją, zwłaszcza przez elity umysłowe Warszawy. Zapraszano go z kazaniami z okazji większych świąt do różnych kościołów stolicy. Jako gorący czciciel Maryi w latach 16631667 kierował bractwem Matki Bożej Łaskawej, Patronki Warszawy, której obraz znajdował się wówczas w kościele pijarów przy ul. Długiej.

Mimo dużych sukcesów w pracy wychowawczo-naukowej i kapłańskiej relacje św. Stanisława z przełożonymi zakonnymi stawały się coraz bardziej napięte i zakończyły się opuszczeniem przez niego zakonu.

U podstaw konfliktu leżały różnice Ê

11

fot. rkw

Ê

Synowi i Duchowi Świętemu oraz Bogurodzicy zawsze Dziewicy Maryi bez zmazy poczętej, serce moje, duszę moją… ciało moje, sobie nic absolutnie nie zostawiając, tak abym odtąd był całkowicie tegoż Wszechmogącego oraz Najświętszej Maryi Panny niewolnikiem. Dlatego przyrzekam Tymże gorliwie w czystości służyć do końca mojego życia w Stowarzyszeniu Księży Marianów Niepokalanego Poczęcia, które za łaską Bożą pragnę założyć”.

Tylko szaleniec mógł się porwać na próbę założenia nowego zakonu, zwłaszcza w ówczesnej rzeczpospolitej szlacheckiej, gdy sam pochodził z ludu i głosił surowy program życia. Poparcie dla swej idei znalazł u biskupa poznańskiego Stefana Wierzbowskiego. Gardząc ponętnymi propozycjami różnych zakonów oraz biskupów, w celu przygotowania się do nowego dzieła udał się na kapelanię do Jakuba Karskiego w Luboczy k. Nowego Miasta nad Pilicą. Tam we wrześniu 1671 r. przywdział biały habit na cześć Niepokalanego Poczęcia Maryi.

Opracował również projekt ustawy dla przyszłego zakonu pt. „Norma vitae” (Reguła życia). W tym samym czasie napisał traktat moralny i ascetyczny pt. „Mistyczna świątynia Boża”, który miał kilka wydań. Dał w nim wyraz przekonaniu, że również ludzie świeccy są wezwani do świętości. Jest to jedno z najwybitniejszych dzieł w polskiej literaturze ascetycznej XVII w.

Poszukując kandydatów do zgromadzenia, św. Papczyński udał się we wrześniu 1673 r. do Puszczy Korabiewskiej k. Skierniewic, gdzie dawny żołnierz Stanisław Krajewski prowadził życie pustelnicze wraz z to-

12

warzyszami. Na otrzymanym od niego gruncie wybudował i zorganizował pierwszy dom swego instytutu, tzw. „Dom rekolekcyjny”. Gdy 24 X 1673 r. do pustelni przybył na wizytację bp Stanisław Święcicki, zaaprobował tę wspólnotę żyjącą według „Norma vitae” pod przewodnictwem o.

Papczyńskiego. Nadał też jej własne „Statuty” o charakterze pustelniczym i pokutniczym. Tę datę marianie uważają za początek swego zakonu.

Rodzącą się wspólnotę zakonną bp Wierzbowski pragnął zaangażować do realizacji własnych planów: ożywienia życia religijnego w diecezji. A mianowicie, w Górze k. Warszawy założył święte miasto Mazowsza, które nazwał Nową Jerozolimą. Zbudował w nim wiele kościołów i kaplic, upamiętniających mękę Chrystusa. Do obsługi pielgrzymów zaprosił kilka zakonów, a wśród nich również wspólnotę św. o.

Papczyńskiego. W 1677 r. powierzył mu kościół Wieczerzy Pańskiej wraz z przyległym klasztorem. Poprzednie zarządzenia pustelnicze tej placówki już nie obowiązywały. Tutaj o. Papczyński mieszkał przez 24 lata aż do śmierci i rozwinął z wielką gorliwością działalność apostolską zarówno wśród pielgrzymów, jak i w okolicznych parafiach.

Dnia 21 kwietnia 1679 r. instytut św. o. Papczyńskiego składający się z dwóch domów został erygowany przez bpa Wierzbowskiego jako zgromadzenie diecezjalne. Celem zakonu, obok szerzenia czci Niepokalanej, było niesienie pomocy duszom cierpiącym w czyśćcu, zwłaszcza poległym na wojnach i zmarłym od zarazy. Zadanie to niewątpliwie zrodziło się z intensyw-

nego religijnego przeżywania ówczesnej trudnej sytuacji politycznej kraju i ciągłych wojen. O. Papczyński polecił też swoim synom duchowym prowadzenie działalności duszpasterskiej, a zwłaszcza pomaganie proboszczom w słuchaniu spowiedzi oraz w katechizowaniu i głoszeniu kazań do wiernych najbardziej zaniedbanych pod względem religijnym. Jako lekarstwo na pijaństwo o. Papczyński wprowadził w zgromadzeniu zakaz spożywania alkoholu. Król Jan III Sobieski, znany ze swej życzliwości, jaką otaczał surowe zakony, przyjął marianów pod swoją szczególną opiekę.

Jednak śluby proste, które marianie składali, w ówczesnych warunkach były mało wiążące, a los zgromadzenia zależny był od biskupa. Problem ten uwidocznił się zwłaszcza po śmierci bpa Wierzbowskiego. Dlatego w 1690 r. św. Stanisław, mający już 60 lat życia, udał się pieszo do Rzymu w celu uzyskania aprobaty papieskiej dla swego zakonu. Niefortunnie jednak trafił na czas, gdy Stolica Apostolska pozostawała wakująca po śmierci papieża i załatwił jedynie duchową afiliację marianów do kilku zakonów. Dalszym owocem tej podróży było zatwierdzenie po paru latach „Norma vitae” jako statutów zakonnych.

W 1699 r. św. Stanisław ponowił prośbę o zatwierdzenie zakonu, wysyłając jako pełnomocnika o. Joachima Kozłowskiego. Ostatecznie marianie zostali zatwierdzeni jako zakon apostolski, wyzwalając się z krępujących ich więzów pustelniczych. W swym apostolacie zwrócili szczególną uwagą na nauczanie prawd wiary wiernych z niższych warstw społecznych, co należało do najpilniejszych zadań Kościoła tej epoki.

Dnia 6 czerwca 1701 r. św. Stanisław złożył uroczystą profesję na ręce nuncjusza apostolskiego, a następnie przyjął ją od innych marianów. Akt ten stanowi ukoronowanie długotrwałego procesu powstawania pierwszego męskiego rodzimego zakonu w dziejach Polski. Na drodze do realizacji tego celu w ciągu 30 lat św. Stanisław musiał pokonać niezliczone trudności.

Parę razy miał nawet wątpliwości, czy naprawdę Pan Bóg chce, aby szedł tą drogą. Posłuszny jednak Bożym natchnieniom i swym kierownikom duchowym szedł odważnie po szlakach

do niego, aby w nim żyć, chwalić Boga i rozważać świętość, wiarę, nadzieję i miłość swego założyciela. Ojciec Stanisław już za życia uważany był za świętego. Jego proces beatyfikacyjny rozpoczął się w 1767 roku. Niestety, z powodu rozbiorów Polski i wojen w Europie, proces został przerwany.

Wznowiono go dopiero w 1952 r.

W dniu 13 VI 1992 r. Jan Paweł II ogłosił Dekret o heroiczności cnót o. Stanisława. Benedykt XVI zatwierdził cud ożywienia martwego płodu w łonie matki za wstawiennictwem ojca Stanisława a 16 IX 2007 roku, legat papieski kardynał Tarcisio Bertone w imieniu Ojca Świętego, w Sanktuarium Matki Bożej w Licheniu, wyniósł Stanisława Papczyńskiego do chwały ołtarzy. Po 9 latach, po kolejnym udokumentowanym cudzie uzdrowienia kobiety w stanie agonalnym, 5 VI 2016 r. w Rzymie, papież Franciszek kanonizował o. Stanisława, a tym samym ukazał go jako wzór do naśladowania dla całego Kościoła Powszechnego. „Dlaczego teraz, po III wiekach Kościół czekał z tą beatyfikacją? Na to pytanie odpowiedział kard. Rodé z Watykanu: „Pamiętajmy, że Opatrzność Boga nie zawsze kroczy ścieżkami ludzkich tęsknot, a dary Jego łaski przychodzą często nie wtedy, gdy wołamy, lecz w czasie najbardziej sposobnym. Jeśli teraz radujemy się wyniesieniem Stanisława Papczyńskiego na ołtarze, to z całą mocą możemy powiedzieć, że dzisiaj jest ten dzień, kiedy świadectwo jego życia jest najbardziej potrzebne Kościołowi i światu”. Misja Stanisława jest związana z trzema elementami, które są drogą przezwyciężenia kryzysu współczesności. Są to: Niepokalane Poczęcie Maryi, modlitwa za zmarłych oraz ewangelizacja.

Niepokalane Poczęcie NMP i modlitwa za zmarłych dotykają dwóch skrajnych momentów w życiu człowieka, w których zdani jesteśmy wyłącznie na łaskę Boga. Chodzi o chwilę poczęcia, kiedy człowiek „wynurza się” z łaski Boga, i moment śmierci, w którym ma być „zanurzony” na zawsze w łasce Boga. Te chwile w życiu każdego człowieka są szczególnie mocno atakowane przez szatana. W tych momentach świat dzisiaj się pogubił. Ojciec Papczyński proponuje lekarstwo na przezwycię-

żenie kryzysu. Niepokalane Poczęcie oznacza, że miłość Boga jest większa i potężniejsza od sił zła i ludzkiego grzechu. Można mieć wrażenie, że zło odnosi dzisiaj triumf i staje się wszechobecne. Wobec zła wielu chrześcijan, traci nadzieję i wątpi, czy jest sens żyć według Ewangelii. Prawda o Niepokalanym Poczęciu jest mocnym znakiem tego, że panowanie grzechu nigdy nie było całkowite, a w Jezusie Chrystusie zło już zostało pokonane, natomiast ostatnie słowo w historii świata będzie należało do miłości Boga. Modlitwa za zmarłych przynosi pomoc tym, którzy sami sobie pomóc nie mogą, ale nade wszystko przypomina, że ostatecznym przeznaczeniem człowieka jest życie wieczne.

Z Księgi łask wynika, że na szczególne wsparcie modlitewne ze strony świętego mogą liczyć rodziny pragnące potomstwa, matki w ciąży, zwłaszcza zagrożonej, osoby uzależnione od nałogów, skonfliktowane rodziny i małżeństwa oraz dzieci i młodzież mający trudności w nauce. Jest też wiele świadectw duchowych nawróceń i uzdrowień z nowotworów. Biorąc pod uwagę zwiększająca się liczbę pielgrzymów na Mariankach, kard. Kazimierz Nycz, metropolita warszawski, podniósł Wieczernik o. Stanisława do rangi sanktuarium diecezjalnego. Stosowny dekret wszedł w życie w dniu wspomnienia św. Stanisława, 18 V 2018 r.

Joanna Ścibior-Gałązka

fot. rkw

wskazanych mu przez Opatrzność Bożą. Zmarł 17 IX 1701 r. w opinii świętości i został pochowany w kościele Wieczerzy Pańskiej w Górze Kalwarii.

Ciało jego złożono na marmurowej płycie, który zawsze znajdowała się w kościele i była świadkiem wielu nadzwyczajnych wydarzeń, zwłaszcza uzdrowień za wstawiennictwem o.

Stanisława. Pozostawało tam przez kilka dni, aby umożliwić okolicznej ludności oddanie czci zmarłemu. Po pogrzebie trumnę z ciałem pochowano pod podłogą Wieczernika, w podmokłym gruncie, w pobliżu ołtarza św. Rafała, do którego zmarły miał szczególne nabożeństwo. Ponieważ woda, która dostawała się do kościoła zagrażała trumnie z doczesnymi szczątkami o. Stanisława, w 1766 r. został wybudowany piękny, skromny sarkofag odpowiadający duchowi ubóstwa o. Papczyńskiego i nastąpiło przeniesienie trumny ze szczątkami o.

Stanisława do nowego sarkofagu, który istnieje do dziś. Po śmierci świętego Wieczernik przechodził burzliwe koleje losu. Opatrzność Boża uratowała świątynię od totalnej ruiny i zagłady, bo jak wytłumaczyć fakt, że Wieczernik ocalał jako jedyna świątynia z całego zespołu kalwaryjskiego liczącego 35 kaplic, 7 kościołów i 5 klasztorów.

W 1923 r. podjęto decyzję o wznowieniu procesu beatyfikacyjnego Założyciela i zorganizowaniu opieki nad jego grobem. Pod wpływem starań władz zgromadzenia w marcu 1939 r. proboszcz Góry Kalwarii wyraził gotowość przekazania marianom kościoła na Górce wraz z przyległym placem.

Zaproponował, aby ciało o. Papczyńskiego przenieść do tego kościoła.

Wszystkie te plany pokrzyżowała II wojna światowa. Po wojnie Wieczernik znowu znalazł się w opłakanym stanie, lecz pojawiła się szansa na powrót jego pierwszych gospodarzy. Oto 31 III 1952 r. Prymas S. Wyszyński całą parafię Górę Kalwarię wraz z Wieczernikiem i innymi kaplicami przekazał w ręce marianów. W marcu 1962 r. przystąpiono do tak długo oczekiwanej odbudowy kościoła Wieczerzy Pańskiej, a już 20 września tego roku nastąpiło jego poświęcenie.

Zgrzybiały, opuszczony, chylący się ku ruinie, zamknięty Wieczernik jakby zmartwychwstał, a marianie wrócili

13

Światło wobec ciemności

Na

początek użyjemy jednego słowa używanego przede wszystkim w medycynie, które wiele tłumaczy. Jest nim prodrom czyli zwiastun, wczesny, nieswoisty objaw lub zbiór objawów, wskazujący na początek choroby, zanim wystąpią objawy właściwe. Bywa, że już zwiastun jest wystarczająco niepokojący.

Znaki zapowiadające koniec świata opisane w Ewangelii i listach św.

Pawła Apostoła mają charakter na tyle ogólny, że nie sposób na ich podstawie choćby w przybliżeniu ustalić, kiedy nastąpi. Należą do nich: prześladowanie chrześcijan i zarazem odstępstwo jakich nie było wcześniej, zamęt wewnątrz Kościoła, nawrócenie Izraela, objawienie się „syna zatracenia”, określanego tytułem antychrysta a także głoszenie Ewangelii aż po krańce ziemi czyli wszędzie. Widzimy, że tylko ten ostatni zwiastun może napawać nadzieją. Inne zapowiadają ogromny ładunek grozy i lęków.

Zajmijmy się kwestią coraz liczniejszych proroctw, objawień i orędzi, które pojawiają się jak grzyby po deszczu. Czym są i jakie jest ich rzeczywiste źródło? Co powodują i dokąd prowadzą zarówno ich posłańców jak i tych, którzy dają im posłuch?

Czy stanowią życiodajny impuls czy raczej śmiertelne zagrożenie dla wiary i zbawienia ludzi? Kongregacja Nauki Wiary intensywnie bada wszystkie sygnały, bo nie może ignorować żadnego. Takie jej zadanie. Kościół jest przecież strażnikiem depozytu wiary. Nie może go ani zaniedbać, ani zmienić ani zagubić. A ponieważ nigdy nie wiadomo czy Pan Bóg nie ponowi jakiegoś wezwania, które uzna za szczególnie naglące, czujność jest obowiązkiem. Wszystkie przypowieści eschatologiczne wzywają do czujności! Wielu parafian prosiło mnie bym napisał artykuł, który co nieco wyjaśni problem i zdemaskuje powstające ryzyko. Więc spróbujmy uporządkować naszą refleksję.

Po pierwsze, trzeba koniecznie mieć wzgląd na przestrogi naszego Pana wyrażone zarówno na początku jak i na końcu Jego ziemskiej misji:

14

„Strzeżcie się fałszywych proroków, którzy przychodzą do was w owczej skórze, a wewnątrz są drapieżnymi wilkami. Poznacie ich po owocach”(Mt 7,15), oraz: „Wtedy jeśliby wam kto powiedział: „Oto tu jest Mesjasz” albo: „Tam”, nie wierzcie! Powstaną bowiem fałszywi mesjasze i fałszywi prorocy i działać będą wielkie znaki i cuda, by w błąd wprowadzić, jeśli to możliwe, także wybranych. Oto wam przepowiedziałem. Jeśli więc wam powiedzą: „Oto jest na pustyni”, nie chodźcie tam!; „Oto wewnątrz domu”, nie wierzcie!”(Mt 24, 23–26).

Widzimy więc, że nie chodzi tylko mylące słowa ale również o mylące znaki a nawet cuda!

Musimy więc być odporni na sugestie, porywy emocji i oślepiające wrażenia, które tak, jak łatwo się pojawiają w człowieku, tak łatwo w nim giną. Nie mamy moralnego obowiązku wiary w objawienia prywatne, nawet w te, które zostały uznane za wiarygodne jak te z Lourdes, La Salette czy Fatimy. Możemy ale nie musimy wierzyć. Z drugiej strony nie chodzi też, żeby kwestionować dosłownie wszystko.

Roztropność nakazuje rozumne niedowierzanie, krytycyzm i metodyczne rozeznawanie. W nauce na początku procesu poznawczego kwestionuje się wszystko, by ostatecznie dojść do budującego wniosku, że istnieje coś, czego nie da się w żaden sposób zakwestionować. Istnieje prawda obiektywna!

Im bliżej końca świata prawdopodobieństwo pojawienia się fałszerzy i przebierańców będzie rosło. Ciekawe, że Kościół zanim wyniesie kogoś do chwały ołtarzy, zanim nada mu szlachetny tytuł świętego lub błogosławionego, najpierw sprawdza a nawet neguje jego świętość. Każe się jej obronić siłą faktów i przez znaki dawane przez Boga w postaci uznanych cudów. Gdy rusza proces beatyfikacyjny, Kościół ustanawia teologa, zwanego promotorem wiary (promotor fidei). Jego zadaniem jest doszukiwanie się jakichkolwiek przyczyn, dla których kandydat nie zasługuje na takie wywyższenie.

Dawniejsze określenie promotora wiary – advocatus diaboli, mocniej oddawało istotę posługi polegającej na szczegółowym badaniu życia i dzieła kandydata. Demon zawsze kwestionuje autentyczność dzieł i świętość ludzi a rolą Kościoła jest rozeznanie.

Trzeba więc na użytek beatyfikacji nad wszystkim postawić znak zapytania, hipotetycznie zakwestionować świętość, by ostatecznie ją potwierdzić i ukazać wszystkim.

Nie inaczej ma się z interpretacją objawień i orędzi. Kościół zanim potwierdzi ma prawo i obowiązek metodycznie kwestionować ich autentyczność. Zgorszenia, że Kościół ośmiela się coś, co niektórym wydaje się bezdyskusyjne, wiarygodne i pewne, badać i oceniać, są głęboko faryzejskie. To święte prawo i powinność Kościoła względem Boga, wspólnoty wierzących a także wobec tych, którzy uważają się lub uważani są, za wizjonerów czy Bożych posłańców.

Na mocy pierwszego przykazania Dekalogu – „Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną”, Kościół ma strzec ludzi przed zabobonem, manipulacją i ośmieszeniem.

Kto, jeśli nie Kościół będzie strażnikiem wiary? Kto, jeśli nie Urząd Nauczycielski może orzekać o prawdziwości objawień i orędzi? Takich kwestii nie wolno zostawiać subiektywnemu przekonaniu ludzi. Jeśli ktoś neguje pedagogię Kościoła niech sobie przypomni, że sami apostołowie byli przesłuchiwani wielokrotnie przez Sanhedryn i rabinów. Brani byli w krzyżowy ogień pytań, tylko po to, by jeszcze większym blaskiem przemówiła prawda. Bóg potwierdził wiarygodność apostołów.

W tym miejscu warto przypomnieć wystąpienie Gamaliela utrwalone w Dziejach Apostolskich (5, 33–42).

Ten uczciwy poznawczo faryzeusz przypomniał Sanhedrynowi, że „… niedawno wystąpił niejaki Teodas, podając się za kogoś niezwykłego.

Przyłączyło się do niego około czterystu ludzi; został zabity, a wszyscy jego zwolennicy zostali rozproszeni i ślad po nich zaginął. Potem podczas spisu ludności wystąpił Judasz Galilejczyk

i pociągnął lud za sobą. Zginął sam i wszyscy jego zwolennicy zostali rozproszeni”.

Ilu samozwańczych charyzmatyków i fałszywych mesjaszy od wystąpienia Gamaliela, wzburzyło na krótko opinię publiczną, spowodowało zamęt w ludzkich duszach, stało się źródłem rozłamów, ośmieszyło wiarę i upokorzyło wierzących. Krzykliwie zajmując przestrzeń publiczną, bardzo szybko, wstydliwie i z pogardą w sercu opuszczali wspólnotę. Wiara w siebie nie pozwoliła im wierzyć w Kościół. Im większy plagiat czy podróbka, tym z większym kłamstwem mamy do czynienia. Tym ono bardziej śmiercionośne dla ludzkich dusz!

W tym momencie dotykamy kwestii zgodności tzw. objawień prywatnych i orędzi z objawieniem publicznym, którego pełnia jest w Jezusie Chrystusie, a które zakończyło się wraz ze śmiercią ostatniego apostoła. Wszystkie „odkrywane” czy „wynajdywane” orędzia muszą w całości potwierdzać ewangeliczne przesłanie. Nie mogą mu przeczyć, choćby w jednej, niewielkiej cząstce. Nie mogą też powodować rozdwojenia czy podziałów wśród wiernych. Mają ich czynić szczerze posłusznymi wobec Urzędu Nauczycielskiego Kościoła. Warto przeczytać historię św. o. Pio, św. Faustyny, św.

Bernardety Soubirous czy świętych dzieci fatimskich, których posłuszeństwo było wręcz niezrozumiałe, heroiczne. Prowadziło ich do białego męczeństwa, bez przelewu krwi. Natomiast, rzekomi wizjonerzy nigdy nie potrafią być posłuszni hierarchom Kościoła. A to właśnie posłuszeństwo jest pierwszym sprawdzianem ich autentyzmu i wybrania.

Druga kwestia: w objawieniach prywatnych i wizjach nie ma niczego, co nie byłoby objawione w Ewangelii.

Można powiedzieć: „nihil novi sub sole – nic nowego pod słońcem”.

W tym sensie nowe objawienia nie wnoszą nowych treści, mogą natomiast przywołać to, co zostało zapomniane lub zmarginalizowane w życiu wierzących. Objawienia prywatne mają przynaglać do nawrócenia wzmacniając wymowę niektórych treści np. praktyk pokutnych, modlitwy różańcowej lub kultu Miłosierdzia Bożego itp. Dlatego tak ważne jest przyglądanie się owocom jakie powodują.

Niektórych fascynują pnie, gałęzie, liście i kwiaty. Ale tylko po owocach możemy określić czy mamy do czynienia z autentycznym objawieniem czy raczej demoniczną manipulacją. Św.

Paweł mówi: „Sam szatan podaje się za anioła światłości. Nic przeto wielkiego, że i jego słudzy podszywają się pod sprawiedliwość” (2Kor 11,14–15).

Apostoł Jan poucza: „Umiłowani, nie dowierzajcie każdemu duchowi, ale badajcie duchy, czy są z Boga, gdyż wielu fałszywych proroków pojawiło się na świecie” (1J 4,1) Trzecim ważnym aspektem na który warto zwrócić uwagę jest to, czy nowe orędzia i wizje budzą bardziej niepokój czy nadzieję. Bóg jest Bogiem nadziei i nie chce naszej niewoli, także niewoli lęków, smutku ani rozpaczy. Pedagogia strachu nie jest Bożą pedagogią. Tymczasem obserwujemy wiele zjawisk budowanych na lękach, pełnych grozy a przecież nawet Apokalipsa, najbardziej tajemnicza księga Pisma Świętego, w której są jeźdźcy apokalipsy, otchłań, Bestia, Smok ognisty, jezioro ognia, Fałszywy Prorok, Babilon i Wielka Nierządnica, mimo wszystko pozostaje księgą nadziei. Wieszczenie końca wszystkiego nie jest Dobrą Nowiną. Jeśli dobrze czytamy, to wszystko kończy się zwycięstwem i liturgią Baranka paschalnego, za którym podąża orszak tych, którzy przychodzą z wielkiego ucisku i opłukali swe szaty i je wybielili we krwi Baranka (por. Ap 7,14–15).

Piękny jest też motyw powrotu ludzi do drzewa życia, od którego zostali oddzieleni, by nie utrwalić się na zawsze w stanie grzechu.

Tymczasem w wielu sensacyjnych orędziach powielanych zwłaszcza w sieci, nie widać w ogóle zwycięstwa ani Zwycięzcy. Z tego powodu wątpliwa jest ich wartość. Nie pomaga naszej wierze ani nadziei. Zaśmiecają nas i wytrącają z równowagi. Są jak pokarm, który organizm chętnie połyka, choć w ogóle nie trawi. Warto zapytać, ilu z tych, którzy polują na cudowności, orędzia i objawienia, poznaje konsekwentnie Słowo Boże?

Ilu z nich szuka klucza w Biblii, by interpretować historię powszechną i osobiste dzieje? Ilu poznaje dziedzictwo wspólnoty świętych i błogosławionych? Jeśli poznawanie tzw. orędzi jest zamiast poznawania Sło-

wa Bożego, to już samo w sobie jest najprawdziwszym oszustwem. Jeśli subiektywne i momentami śmieszne komentarze zaczynają komuś wystarczać, to znaczy, że mamy do czynienia z przypadkiem, który Jezus komentuje krytycznie: „Umiecie dobrze uchylać przykazanie Boże, aby swoją tradycję zachować” (Mk 7,9).

Na koniec słowo o Medjugorije do którego pielgrzymują tysiące ludzi.

Wśród nich dwukrotnie znalazł się tam piszący te słowa. Póki co, ta niewielka miejscowość w Bośni i Hercegowinie została przez Kościół uznana za miejsce modlitwy, pielgrzymek i nawróceń, ale nie za miejsce objawień.

Ważnym dla nas wskazaniem jest postawa ostatnich trzech papieży. Żaden z nich, mimo ponawianych zaproszeń, nie nawiedził Sanktuarium Królowej Pokoju. Dlaczego? Odpowiedź jest ukryta w tym badanym ciągle fenomenie religijnym. Wedle „widzących” Maryja ma się ukazywać do śmierci ostatniego z nich. A ponieważ nie wiemy kiedy to nastąpi, do tego momentu Kościół nie wypowie się definitywnie.

Biskup Mostaru-Duvno, właściwy do badania sprawy, stwierdził w dniu 29 lipca 2018 r., że objawienia z Medjugorje nie są wiarygodne i stanowią pochwałę nieposłuszeństwa. Opinię taką przekazał specjalnemu przedstawicielowi papieża Franciszka, śp. abp Henrykowi Hoserowi. Komentując zaś wizytę abp Wiednia, kardynała Christopha Schönborna napisał w emocjonalnym oświadczeniu: „Przyjazd oraz publiczne wypowiedzi i zachowania kardynała w Medjugorje, nie oznaczają żadnego uznania autentyczności tzw. objawień związanych z Medjugorje.

Szkoda, że kardynał swoją wizytą, zachowaniami i oświadczeniami do obecnych cierpień lokalnego Kościoła dodał nowe, które nie służą umocnieniu tak potrzebnego pokoju i jedności”.

Któryś z nich się myli. Niemożliwe, że obaj mają rację. Ale który? I kto ma to rozstrzygnąć? Ten dwugłos służy i nie służy zarazem wyjaśnieniu tej tajemnicy. Musimy cierpliwie czekać i modlić się o znaki z nieba. Bóg nie zostawi nas w ciemności pytań. „Bóg jest światłością i nie ma w Nim żadnej ciemności” (1J 1,5). To musi nam wystarczyć. ks. Ryszard Winiarski

15

Źródło chrzcielne

C

hrzcielnica nazywana była przez pierwszych chrześcijan „łonem” Kościoła, ponieważ w niej dokonywał się chrzest – pierwszy z sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego. W tym życiodajnym obmyciu

brali udział katechumeni, świadkowie zwani gwarantami, celebransi oraz cała wspólnota wierzących.

Chrzcielnice zwane źródłami chrzcielnymi lub baptysteriami, miały kształt krzyża greckiego wpisanego w okrąg lub kształt oktagonalny.

Ośmiokąt (oktagon) jest wpisanym w okrąg kwadratem i przedstawia połączenie nieba (symbolizowanego przez okrąg) z ziemią (symbolizowaną przez kwadrat) w nierozdzielną jedność. Symbolika ośmiokąta i liczby osiem odgrywa w chrześcijaństwie bardzo znaczącą rolę.

Księga Rodzaju mówi, że Bóg dokonał dzieła stworzenia w 6 dni, siódmego dnia odpoczął i to stanowi uzasadnienie dla świętowania w judaizmie szabatu, a w chrześcijaństwie – niedzieli. Ósmego dnia wszystko zaczyna się od początku. Jest to więc znak nowego stworzenia, które swój początek bierze w zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa. Oktagon jest też symbolem Paruzji (powtórnego przyjścia Pana) i życia wiecznego, którego pierwociny otrzymujemy w sakramencie Chrztu Świętego. Stąd wiele baptysteriów, kaplic i kościołów miało plan ośmio-

boku. Wystarczy wspomnieć bazylikę San Vitale w Rawennie, kaplicę cesarską w Akwizgranie, baptysterium we Florencji, apulijski zamek Castel del Monte czy bliższy nam XVII wieczny kościół Św. Rodziny w Sękowicach.

Przygotowywana chrzcielnica do naszej świątyni będzie wykonana z białego marmuru. Na oktagonalnej kolumnie podtrzymującej misę chrzcielną będą cztery krzyże nawiązujące do czterech ewangelistów i powszechności Kościoła. Będą cztery ważne daty: 966 – rok Chrztu Polski, 1978 – rok wyboru Papieża Polaka a nasza świątynia jest wotum jego pontyfikatu. 1991 – rok erygowania naszej parafii i 2019 – rok konsekracji kościoła.

Marmurowa pokrywa chrzcielnicy będzie zwieńczona jednym z najstarszych symboli chrześcijańskich tzw. chrystogramem Jezusa. Nieoficjalnie chrzcielnica ma być darem ołtarza dzieci pierwszokomunijnych i ich rodziców. Na Wielkanoc powinna pojawić się w naszej świątyni. proboszcz

PS. Projekt zatwierdzony do realizacji.

Firma ze smakiem

P

PISMO PARAFII RZYMSKOKATOLICKIEJ ŚWIĘTEJ RODZINY W PUŁAWACH

fot. rkw

ozdrawiamy serdecznie i dziękujemy firmie florystycznej Deko-Styl prowadzonej przez małżonków Agatę i Tomasza Jarosińskich. Od wielu lat tworzą kompozycje kwiatowe dla naszej świątyni, dekoracje świąteczne, ślubne, pierwszokomunijne itp. Są na każde wezwanie. Bardzo dziękujemy nie tylko za dbałość o wystrój parafialnego kościoła ale o kształtowanie naszej wrażliwości estetycznej. Życzymy wielu pomysłów, ciągłych poszukiwań red. i solidnych klientów.

Adres redakcji: ul. Saperów Kaniowskich 2, 24-100 Puławy; e-mail: ryszard.k.winiarski@gmail.com; h ps://pulawy-swrodziny.kuria.lublin.pl Z E S P Ó Ł R E D A KC YJ N Y: ks. Ryszard Winiarski – red. prowadzący, Agnieszka Kawka, Wojciech Kostecki, Joanna Kurlej – korekta, Wojciech Olech, Anna Różycka, Tomasz Sajnog, Justyna Szychowska, Andrzej Więcławski

16

fot. rkw

Spacer orszakowy 6 I 2022 r.

fot. rkw

Spacer orszakowy 6 I 2022 r.