Głos Rodziny Nr 3(13) 2020r/III Przyszłość idzie przez rodzinę i musi przez nią iść św. Jan Paweł II

św. Jan Paweł II

ISSN 2719-4663

Głos Rodziny P I S M O PA R A F I I R Z Y M S KO K AT O L I C K I E J Ś W I Ę T E J R O D Z I N Y W P U Ł AWA C H

Gdy Ojczyzna w potrzebie... fot. rkw

Nr 3 (13) 2021 rok III

Przyszłość idzie przez rodzinę i musi przez nią iść

fot. rkw

Pogrzeb śp. ks. dr Adama Szponara 8 V 2021 r.

fot. rkw

Pielgrzymka Kościoła Domowego 15 V 2021 r.

Święta ofiarą satanizmu

D

nia 6.06.2021 r. miała miejsce beatyfikacja siostry Marii Laury Mainetti ze Zgromadzenia Córek Krzyża, która dwadzieścia jeden lat temu, została zamordowana przez satanistki. Uroczystości beatyfikacyjnej na stadionie miejskim w Chiavennie przewodniczył kard. Marcello Semeraro, prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.

Teresa Elsa Mainetti urodziła się 20.08.1939 r. w Lecco, w prowincji Lombardia. Mając 18 lat wstąpiła w Rzymie do Zgromadzenia Córek Krzyża, w którym przybrała imię Maria Laura. Po złożeniu ślubów wieczystych w 1964 roku, podjęła posługę w Chiavennie, gdzie prowadziła szkołę pod nazwą Instytutu Niepokalanej. Jej szczególnym charyzmatem była praca z młodzieżą, której poświęcała cały swój czas.

Późnym wieczorem 6 czerwca 2000 roku odebrała telefon od dziewczyny, która powiedziała, że jest ofiarą gwałtu i spodziewa się dziecka. Prosiła o pomoc w znalezieniu miejsca dla nieletnich matek i spotkanie w mało uczęszczanym parku Marmitte Giganti. Siostra, nie przypuszczając, że to pułapka, udała się na spotkanie.

Tam czekała na nią 17-letnia Veronica Pietrobelli w towarzystwie dwóch

koleżanek: 17-letniej Ambry Gianasso i 16-letniej Mileny De Giambatista, które rzekomo miały pomóc w przeprowadzce. Nagle nastolatki zmusiły, by zakonnica uklękła i zaczęły zadawać jej ciosy nożem. Śledczy ustalili, że ofierze zadano 19 ran, o jedną więcej niż było przewidziane, gdyż każda z nich miała zadać 6 ran, aby mord miał rytualny charakter firmowany liczbą 666.

W śledztwie dziewczęta przyznały, że zabójstwo zostało wykonane jako złożenie ofiary szatanowi i dlatego wybrały osobą duchowną. Pierwotnie miał to być proboszcz miejscowej parafii, ale nastolatki miały wątpliwości, czy uda im się obezwładnić dorosłego, dobrze zbudowanego mężczyznę.

Zakonnica została zamordowana według satanistycznego rytuału, jako rodzaj ofiary złożonej diabłu, które oddały się wspomniane trzy dziewczyny.

Policja znalazła ich notatki, z których wynikało, że w poprzednich miesiącach złożyły satanistyczną przysięgę krwi. „To właśnie kult szatana uzbroił ręce trzech nastolatek, które w czerwcu bieżącego roku zabiły siostrę Marię Laurę Mainetti” – pisał 2 października 2000 roku na łamach „La Repubblica” Roberto Binachin. Dziennikarz przytoczył raport końcowy ze śledztwa,

w którym czytamy: „Satanizm jest kluczem do całej historii i jakkolwiek irracjonalne, nielogiczne i absurdalne może się to wydawać, motywem zabójstwa s. Marii Laury jest identyfikacja z kultem szatana, w którego wierzyły trzy sprawczynie morderstwa”.

Adwokat Michele Cervati, odwołując się również do opinii biegłego psychologa, zwrócił uwagę, że ich satanizm był konsekwencją połączenia wynikającej z nudy chęci „zaistnienia” oraz wewnętrznej pustki, powiązanej z „pesymistycznym poglądem na życie”.

Składając wyjaśnienia przed sądem, morderczynie zeznały, że umierając, siostra prosiła Boga, aby wybaczył im ich grzech. Po śmierci znaleziono dziennik zamordowanej zakonnicy, świadczący o jej głębokim życiu duchowym. Wielokrotnie wspominała swoją matkę, która umarła rodząc ją. To dało jej poczucie całkowitego oddania.

Morderstwo posłużyło do odkrycia świetlanej postaci, o której w przeciwnym razie niewielu by wiedziało. Przedziwne są drogi, którymi Bóg pokazuje nam prawdziwą świętość. Widzimy też, że satanizmie jest niegroźną zabawą, ale zaproszeniem demona do swojego życia. „Non Possumus”, 1.07.2021

Odchodzę szczęśliwa

P

rzez ostatnie lata modliła się za muzułmańskie matki, których synowie się zradykalizowali, stając się islamskimi terrorystami.

Głosiła też, że siłą chrześcijaństwa jest miłosierdzie i przebaczenie. W wieku 91 lat zmarła Janine Coponet, świadek męczeńskiej śmierci ks. Jacquesa Hamela, który zginął z rąk islamistów w czasie sprawowania porannej Mszy.

O jej śmierci poinformowała diecezja w Rouen. W specjalnym komunikacie wyrażono wdzięczność Bogu za jej długie życie, które, jak podkreślono, było naznaczone świadectwem wielkiej wiary.

W pamiętnym dniu, 26 VII 2016 r., Janine Caponet uczestniczyła wraz mężem, który obchodził tego dnia 87 urodziny, w porannej Mszy sprawowanej przez ks. Hamela, podczas której doszło do tragedii. Była nie tylko świadkiem męczeńskiej śmierci kapłana, ale widziała też, jak islamiści kilkakrotnie ciężko ranią jej męża. Była przekonana, że zginął w tym ataku na kościół w Saint-Etienne-du-Rouvray. Gdy na miejsce przyjechała policja okazało się, że mąż przeżył. Janine, podobnie jak siostra zamordowanego kapłana, od razu wybaczyła oprawcom i z głoszenia przebaczenia uczyniła swą misją

na ostatnie lata życia. Kilka tygodni po tragedii mówiła: „Prośmy Boga, aby uczył nas przebaczać i nie zachowywać w sercu nawet kropli nienawiści”.

Z tym przesłaniem szła do francuskich parafii i szkół. Szczególną modlitwą otaczała matki terrorystów prosząc Boga, by okazał im miłosierdzie. Tuż przed śmiercią wyznała: „Odchodzę szczęśliwa”. Jej pogrzeb odbył się 28 IV w kościele w Saint-Etienne-du-Rouvray, tym samym, który był miejscem męczeńskiej śmierci ks. Hamela, którego proces beatyfikacyjny właśnie się toczy.

Beata Zajączkowska vaticannews.va / Rouen

1

S

yn zapytał kiedyś swojego ojca: „Jak żyłeś wcześniej, bez dostępu do technologii: bez Internetu, bez komputerów, bez telewizorów, bez klimatyzacji, bez telefonów komórkowych?”

Ojciec odpowiedział: „Tak, jak dzisiaj twoje pokolenie: bez modlitwy, bez współczucia, bez honoru, bez szacunku, bez wstydu, bez skromności, bez czytania książek...

z sieci. Jeśli kiedykolwiek byliśmy spragnieni, piliśmy wodę z kranu, a nie z butelki. Nie chorowaliśmy często, chociaż dzieliliśmy tę samą szklankę soku z kilkoma przyjaciółmi. Nigdy nie przytyliśmy, chociaż codziennie jedliśmy dużo chleba i ziemniaków.

Jesteśmy przyzwyczajeni do tworzenia naszych zabawek i zabawy nimi.

Dzieliliśmy się naszymi zabawkami i książkami. Nasi rodzice nie byli boga-

stym i skromnym jedzeniem. Nasze wspomnienia były na czarno-białych fotografiach, ale były jasne i kolorowe. Z przyjemnością oglądaliśmy rodzinne albumy i z szacunkiem przechowujemy portrety naszych przodków. Nie wyrzucamy książek do kosza, stanęliśmy po nie w kolejce.

Nie podawaliśmy naszego życia opinii publicznej i nie rozmawialiśmy o życiu innych z zachwytem, tak jak ty,

Edycja limitowana My, ludzie urodzeni w latach 1939– 1985, jesteśmy błogosławieni. Nasze życie jest tego żywym dowodem: grając i jeżdżąc na rowerach, nigdy nie nosiliśmy kasków.

Nie baliśmy się chodzić do szkoły samotnie od pierwszego dnia. Po szkole bawiliśmy się do zachodu słońca.

Nigdy nie oglądaliśmy telewizji przez pół dnia. Graliśmy z prawdziwymi przyjaciółmi, a nie z przyjaciółmi

ci. Dali nam swoją miłość, nauczyli nas cenić duchowość. Dali nam pojęcie prawdziwych ludzkich wartości jak uczciwość, wierność, szacunek, ciężka praca. Nigdy nie mieliśmy telefonów komórkowych, DVD, PlayStation, Xbox, gier video, laptopów, czatu internetowego. Ale mieliśmy prawdziwych przyjaciół.

Odwiedzając dom przyjaciela bez zaproszenia, byliśmy ugoszczeni pro-

pokazując swoje życie na Instagramie, publicznie omawiając swoje rodzinne sekrety w mediach.

Jesteśmy unikalnym i najbardziej wyrozumiałym pokoleniem, ponieważ jesteśmy ostatnim pokoleniem , które słuchało swoich rodziców i pierwszym pokoleniem, które słucha swoich dzieci. Jesteśmy edycją limitowaną. autor nieznany

Rośnie liczba pozwów od pomówionych księży

W

Stanach Zjednoczonych jest wiele rozpraw sądowych przeciw duchownym za molestowanie nieletnich, ale wzrasta też liczba procesów o zniesławienie księży niesłusznie oskarżonych. Zwrócił na to uwagę dziennik „USA Today”. Diecezje amerykańskie już kilka lat temu wzięły się ostro za problem przestępstw seksualnych, popełnianych przez duchownych na małoletnich. Powstały szkoleniowe programy online, np.

Virtus, które musi zaliczyć co dwa lata w praktyce każdy kapłan.

Obniżono też limit czasowy, od kiedy można wnosić w takich sprawach pozwy do instytucji kościelnych. Zaowocowało to serią nowych rozpraw. Na przykład we wszystkich 5 diecezjach metropolii New Jersey od 1 grudnia 2019, gdy obniżono tam ową granicę, pojawiło się 240 nowych oskarżeń i archidiecezja zapłaciła już 35 mln dolarów odszkodowań 311 ofiarom takich przestępstw. Niestety z tej nowej polityki „kościelnej przejrzystości” korzystają – jak się okazuje – różni oszuści. „Przypominają oni

2

sobie” przestępstwa np. po 40 latach, gdy zmarli już ich świadkowie. Te oszustwa na ogół jednak wychodzą na jaw.

Konferencja Biskupów Katolickich USA ujawniła już najnowsze dane w tej sprawie. Okazuje się że od 1 lipca 2018 do 30 czerwca 2019 za „niespełniające kryterium wiarygodności” uznano 1787 pozwów w sprawie molestowania małoletnich przez duchownych. Jeden procent tej liczby stanowiły fałszywe zeznania, 37 proc. to oskarżenia bez żadnych dowodów, 16 proc. – zeznania „nieudokomentowane” (to znaczy, że prokurator nie mógł dowieść w żaden sposób, że zgłoszone przestępstwo w ogóle się wydarzyło). W pozostałych 46 proc. przypadków nadal toczy się postępowanie. Wiadomo, że ugodami zakończyły się tego rodzaju sprawy w San Diego, St. Louis, Nowym Orleanie, w Omaha (Nebraska) i Youngstown (Ohio), ale – jak zaznacza „USA Today” – jest to dopiero początek.

Artykuł opisuje też tragedie niesłusznie oskarżanych księży. Jednym z kilku cytowanych przykładów jest ks.

Roy Herberger z diecezji Buffalo w stanie Nowy Jork, który w zeszłym roku postanowił pozwać do sądu oskarżającego go o wykorzystywanie seksualne w dzieciństwie, obecnie 42-letniego mężczyznę. Po 6-miesięcznym procesie kościelnym ksiądz został uniewinniony. Okazało się bowiem, że gdy spotykał się on z ojcem domniemanej ofiary, aby pomóc mu wyjść z nałogu alkoholizmu, nigdy nie miał okazji, aby zostać sam na sam w pokoju z rzekomym poszkodowanym. O swoich przeżyciach, gdy był posądzony o molestowanie, powiedział z bólem: „Czułem się odrzucony, zakłopotany i oszukany. Trudno było mi opuścić pokój, w którym mieszkałem, gdyż byłem przekonany, że okoliczni mieszkańcy wskazywaliby na mnie i komentowali »oto jeden z tych«”. Po wygraniu procesu w wywiadzie dla miejscowej gazety „The Buffalo News” ks. Herberger oświadczył: „Musiałem zająć właściwe stanowisko, aby chronić ludzi przed takimi fałszywymi oskarżeniami”. o. jj (KAI/USAToday) / Nowy Jork

Jednostka w totalitaryzmie

S

fot. Twitter

zydził z niej wzgardliwie bard rewolucji Włodzimierz Majakowski. Odmawiał jej jakiejkolwiek wartości, bo „jednostka niczym”, bo jej „głosik cieńszy od pisku”, bo tylko kolektyw posiada siłę i coś znaczy.

Oczywiście chodziło o jednostkę pisaną przez małe „j”, o cząstkę kategorii zbiorczej, która sama przez się jest równie mało ważna jak pojedyncze ziarnko pisaku. Włodzimierz Majakowski odebrał sobie życie. Może za-

Pomnik Mao Zedonga

Maleńka Encyklopedia Totalitaryzmu (2)

ciążył mu nadmiernie status jednostki przez małe „j”? Bowiem w porządku głoszonych przez Majakowskiego pojęć istniała przecież Jednostka, pisana przed duże „J”. Z tej nie wolno było szydzić. Odważył się na to inny poeta.

I chociaż uczynił to dyskretnie, pokazując swój heretycki utwór jedynie garstce zaufanych przyjaciół, zapłacił za swoje zuchwalstwo głową.

Różnica między jednostka a Jednostką należy do dziedziny metafizyki. Nikomu bowiem nie przeszłoby na myśl otaczanie jednostki kultem, którym czci się Jednostkę. A kult, jak wiadomo, jest zjawiskiem z istoty swojej religijnym.

W rzeczy samej Jednostka zaznawała (a gdzieniegdzie zaznaje jeszcze) czci boskiej. Dlaczego? Ano dlatego, że nie tylko wyniesiona jest ponad zbiorowość, ale tę zbiorowość niejako uosabia – reprezentuje jej dążenia, jej wolę, jej rozum, jej los. Zasługuje zatem na bezwarunkowe oddanie, podziw i miłość. Nie należy też zapominać, że autorytet Jednostki utwierdzony jest strachem, bowiem sprawuje ona nad jednostkami władzę absolutną.

W innym miejscu Europy wyrażano ten stosunek formuła bardziej prozaiczną niż poetyckie hołdy: „Ein Volk, ein Reich, ein Furer – jeden naród, jedno państwo, jeden wódz!” Formuła ta, uznawana za klasyczne hasło faszyzmu, charakteryzuje w istocie wszystkie ustroje totalitarne, których naczelną zasadą jest monizm władzy.

Filozofia, ideologia, uzasadniające koncepcję monizmu władzy, mogą być rozmaite, mogą być sobie nawzajem wrogie – mechanizm pozostaje ten sam i nieuchronnie prowadzi do koncentracji władzy w jednej ręce.

Nawet po oficjalnym potępieniu kultu Jednostki (jeśli nie towarzyszy mu zmiana systemu), z każdego kolejnego „kolektywnego kierownictwa” wyrasta kolejna Jednostka.

Winston Churchill powiedział kiedyś, że demokracja jest ustrojem fatalnym, ale że ludzkość nie wymyśliła dotąd niczego lepszego. Faktem pozostaje, że jedynie demokracja gwarantuje wszystkim ludzkim jednostkom prawo do używania jednakowej pierwszej litery.

Jan Józef Szczepański były opozycjonista

Ujrzeliśmy drogowskazy

P

ragniemy podzielić się naszymi doświadczeniami i przeżyciami związanymi z niezwykłym dziełem, niezwykłego kapłana Franciszka Blachnickiego, Ruchem Światło-Życie.

Od początku naszego małżeństwa, przed 27 laty szukaliśmy wspólnoty, która byłaby duchowym wsparciem i pomagałaby budować małżeństwo i rodzinę na fundamencie Ewangelii, a jednocześnie dawałaby okazje do wspólnych spotkań i nawiązywania relacji z innymi rodzinami.

Taką wspólnotą okazała się Oaza, a ściślej mówiąc jej rodzinna gałąź, Domowy Kościół. Dzięki życzliwości i otwartości naszych znajomych trafiliśmy do Domowego Kościoła w naszej archidiecezji, do rejonu św. Józefa w Puławach. Od samego początku

wsparcie modlitewne grupy, możliwość dzielenia się z innymi naszymi troskami i radościami życia rodzinnego, pod opieką duszpasterską księży moderatorów, było źródłem siły do pokonywania trudności i budowania właściwych relacji w rodzinie.

Domowy Kościół podsuwa swoim członkom kilka drogowskazów, które kierują małżeństwa w stronę Boga, a jednocześnie zbliżają małżonków do siebie. Mobilizują do czytania i modlitwy Słowem Bożym, do wzajemnej szczerej rozmowy, do wspólnej małżeńskiej i rodzinnej modlitwy. Co miesięczne spotkania w kręgu kilku małżeństw są okazją do wspólnego rozważania Słowa Bożego i dzielenia się życiem. Wreszcie co pewien czas można całe swoje życie duchowe i ro-

dzinne podsumować i spojrzeć na nie z innej strony, wyjeżdżając na różnego rodzaju rekolekcje formacyjne, ewangelizacyjne i tematyczne.

Domowy Kościół to wspólnota w której, w atmosferze życzliwości innych, można konsekwentnie z natchnieniem Ducha Świętego podążać drogą wiary. Kilkanaście lat w tej wspólnocie uświadamia nam jak wielkie dzieło Pan Bóg powierzył w ręce polskiego kapłana ze Śląska i jak wiele dobra dla rodzin z tego dzieła wypływa.

W Domowym Kościele, w historii życia Sługi Bożego księdza Franciszka Blachnickiego niech będzie Bóg uwielbiony!

Agnieszka i Marcin Paciowie

3

https://deon.pl

... i że Cię nie opuszczę aż do śmierci

G

dy w czasie ślubu wypowiadałam słowa przysięgi małżeńskiej, nie zdawałam sobie sprawy, że kiedyś stanie się ona jedyną motywacją do dotrzymania wierności. Wówczas byłam szczęśliwą panną młodą, a potem żoną. Mieliśmy marzenia, wspólne zainteresowania, plany.

Z czasem w życie męża wkroczył alkohol. Coraz częściej upijał się. Topniało poczucie bezpieczeństwa, wzajemne zaufanie i szacunek, pragnienie bliskości. Życie w nieustającym stresie i cierpieniu, a przy tym niechęć męża do podjęcia terapii odwykowej, skłoniły mnie do separacji. Wiedziałam, że wobec jego picia jestem bezsilna.

I chociaż ból rozdzierał moje serce, gdy obserwowałam jak upada coraz niżej, zdawałam sobie sprawę z tego, że mam do uratowania jeszcze inne osoby: siebie i nasze dzieci.

Korzystałam z pomocy terapeutów i psychologów, którzy pomogli mi zrozumieć czym jest choroba alkoholowa, a czym współuzależnienie, które dotyka krewnych alkoholików.

Nauczyli mnie żyć i być szczęśliwą, mimo nieszczęścia jakie mnie spotkało. Zdarzali się tacy, którzy podsuwali myśl o rozwodzie. Pewna pani psycholog, skądinąd doskonała specjalistka od leczenia uzależnień (dała mi ogromne wsparcie psychologiczne i pomogła wyjść z depresji), poradziła, abym wystąpiła o rozwód. Wiedząc, że jestem osobą wierzącą, próbowała argumentować, że mogę otrzymać „rozwód kościelny”. Zapewne miała

4

na myśli stwierdzenie nieważności małżeństwa. Tłumaczyłam jej, że nie chcę rozwodu, bo to niezgodne z moimi przekonaniami. Miałam świadomość, że rozwód rozwiązuje jedynie małżeństwo cywilne, natomiast wobec Boga nadal pozostaniemy mężem i żoną. W uszach dźwięczały mi słowa przysięgi złożonej przed laty: „Ślubuję Ci... wierność... i że Cię nie opuszczę aż do śmierci”.

Owszem samotność bardzo mnie bolała. Pragnęłam mieć przy sobie kogoś, kto byłby dla mnie wsparciem, do kogo mogłabym się przytulić.

W chwilach zwątpienia przypominałam sobie, że przysięgę składałam mężowi w obecności Boga. I chociaż mąż mnie zawiódł, to Bóg nie zrobił tego nigdy i byłoby niewdzięczne, gdybym odpłaciła Mu niewiernością wobec męża. Zresztą wciąż miałam nadzieję, że mój małżonek w końcu podejmie leczenie i że będzie żyć w trzeźwości, a wtedy moglibyśmy na nowo zamieszkać i żyć razem. Nie byłam naiwna, po prostu miałam nadzieję. Tęskniłam za mężem, przecież nie przestałam go kochać. Z czasem zaczęłam jednak wątpić, że taki scenariusz kiedykolwiek się spełni. Równie dobrze mógł mieć miejsce inny scenariusz: mój mąż będzie pił jeszcze wiele lat, a ja do końca życia pozostanę sama. Taka żona bez męża. Perspektywa samotności przerażała mnie. Póki jeszcze dzieci były małe, nie byłam całkowicie samotna. Miałam jednak świadomość, że z czasem wyfruną z domu. Wów-

czas pocieszała mnie myśl, że Pan Bóg bardzo mnie kocha i że może sprawi, że samotność mnie nie dosięgnie albo że nie będzie ona dla mnie tak bardzo bolesna jak się tego obawiam.

Ogromnym wsparciem była dla mnie wspólnota religijna, do której należałam. Przyjaciele ze wspólnoty nie tylko otoczyli mnie zrozumieniem i modlitwą, ale też dzwonili, proponowali wspólne spacery, spotkania i wakacyjne wyjazdy. Zawsze gotowi wysłuchać, pocieszyć, a niekiedy też upomnieć, ale zawsze z miłością. Świadectwo ich życia umacniało mnie w ufności Bogu i w wierności Bożym przykazaniom.

Tymczasem u męża doszło do zatrzymania akcji serca i niedotlenienia mózgu, w którego wyniku zapadł w śpiączkę i pozostawał w stanie wegetatywnym. Lekarze przewidywali rychłą śmierć. Odwiedzałam go w szpitalu, za każdym razem bojąc się czy zastanę go jeszcze żywego.

Doświadczałam przedziwnego uczucia. Z jednej strony cieszyłam się, że znów mogę z nim być, z drugiej strony uświadamiałam sobie, że właśnie bezpowrotnie go tracę. Organizm męża okazał się silny i wbrew przewidywaniom lekarzy, otoczony dobrą opieką personelu szpitala, mimo, że pozbawiony świadomości, wciąż żył.

Modliłam się o cud uzdrowienia.

Z czasem jednak pogodziłam się z tym, że cud nie nastąpi.

Po około dwóch latach zaczęłam oswajać się z myślą, że mąż będzie pozostawał w stanie wegetatywnym przez kolejne lata. Coraz bardziej doskwierała mi samotność. Nie miałam już absolutnie żadnej nadziei na odzyskanie męża. Dzieci dorastały, miały swoich przyjaciół, z którymi chętnie spędzały czas. Niektórzy znajomi, widząc moje strapienie, radzili, żebym sobie kogoś znalazła. „Przecież nikt nie będzie miał do Ciebie pretensji o to, że zwiążesz się z jakimś mężczyzną. Ludzie to zrozumieją” – argumentowali. Myślę, że poniekąd mieli rację – wielu ludzi zrozumiałoby mnie. Męża moja zdrada zupełnie by nie dotknęła, bo nie miał świadomości. A dzieci? A Bóg? Na wszelki wypadek unikałam bliższych

Wierna do końca

M

ałżeństwem jesteśmy o d 15 lat. Mamy dwójkę dzieci.

Od 10 lat formujemy się w rodzinnej gałęzi Ruchu Światło-Życie, w Domowym Kościele. Do ruchu trafiliśmy, dzięki naszym znajomym. Dziś z perspektywy czasu wiemy, że była to odpowiedź Pana Boga na pragnienia naszych serc. Marek powiedział mi kiedyś, że chciałby żebyśmy się razem modlili. Ja tęskniłam za doświadczeniem wspólnoty z czasów studenckich i miałam coraz większy głód ducha.

le zauważyliśmy, że nauczyliśmy się ze sobą rozmawiać, mówić i słuchać się wzajemnie. Dzięki wspólnocie Domowego Kościoła poprawiła się znacząco jakość naszego życia, nasza więź z Panem Bogiem, nasza relacja małżeńska i z innymi ludźmi.

Nie mieliśmy możliwości poznać osobiście Sługi Bożego księdza Franciszka Blachnickiego. Wciąż Go jednak poznajemy czerpiąc z charyzmatu Ruchu Światło-Życie. Patrząc na historię jego życia można odnieść wrażenie

Zaczęliśmy siebie słuchać Nie przypuszczaliśmy wtedy, że ta Wspólnota będzie dla nas tak ważna.

Na pierwsze spotkania poszliśmy raczej z ciekawości. Przełomem były rekolekcje na początku formacji, ciężkie fizycznie, ale obfite duchowo.

Od tamtego czasu nie wyobrażamy sobie wakacji bez wczasów z Panem Bogiem spędzonych z radosnymi i autentycznymi ludźmi, którzy cenią podobne wartości. Z biegiem lat widzieliśmy jak Pan Bóg z całą łagodnością i czułością uczy nas miłości własnej i miłości bliźniego. Pewnego dnia, po 7 latach formacji w Domowym Koście-

że nic co go spotykało niebyło w stanie „pokrzyżować mu planów”. Niestrudzony, nie ustawał w poszukiwaniu nowych sposobów, aby pomnażać dobro.

Takiej pokory i zaufania Bogu wciąż się uczymy doświadczając, w trudnej czasami codzienności, Jego troskliwej opieki. Hojność Pana Boga w tym względzie zawsze przerasta nasze potrzeby, a sposób Jego interwencji nieustannie nas zaskakuje i onieśmiela. Chwała Panu!

Ela i Marek Kukier z parafii św. Brata Alberta Chmielowskiego w Puławach

https://ourcriminalancestors.org

znajomości z nieżonatymi mężczyznami. Los jednak zetknął mnie z mężczyzną, z którym szybko znalazłam wspólny język i który mnie zafascynował.

Poznaliśmy się w kościele.

Od tej chwili każdy dzień stał się walką o dochowanie wierności, walką o moją duszę. Nie miałam siły walczyć sama. Potrzebowałam pomocy. Pewien ksiądz poradził mi bym regularnie przystępowała do spowiedzi i dbała o to, by pozostawać w stanie łaski uświęcającej, a przy tym często przyjmować Komunię świętą.

Potrzebowałam też stałego spowiednika. Mojemu spowiednikowi jestem wdzięczna za prowadzenie, za słowa pouczenia jakie do mnie kierował, za otuchę i wiarę w to, że dam radę przeciwstawić się pokusie niewierności.

Obiecywał modlitwę za mnie.

Wiedziałam, że związanie się z mężczyzną oznaczałoby dla mnie zerwanie z życiem sakramentalnym. Tymczasem miałam już doświadczenie bliskości Boga w Komunii świętej i uzdrawiającej mocy sakramentu pokuty. Nie chciałam oddalenia od Boga. Wiedziałam, że żaden mężczyzna nie jest wart tego, by dla niego porzucić przyjaźń z Jezusem. Wiedziałam, że żaden człowiek, choćby najwspanialszy, nie jest w stanie dać mi prawdziwego szczęścia. To może tylko Bóg. Zbyt wiele Mu zawdzięczałam.

Wiedziałam, że sprzeniewierzyłabym się swoim ideałom dając tym samym antyświadectwo o mojej wierze. Mogłabym przynieść zgorszenie dzieciom. Czułam też odpowiedzialność wobec mężczyzny, z którym weszłabym w związek. Przecież nie tylko ja żyłabym w grzechu, on również.

Mój mąż odszedł do Pana po kilku latach życia w stanie wegetatywnym.

Dochowałam mu wierności do końca. Nie było mi łatwo, przeżywałam czasem trudne emocje, buntowałam się wobec rzeczywistości, walczyłam z pokusami. Jednak z Bożą pomocą i wsparciem ze strony dobrych ludzi, wyszłam cało z ofensywy na moją duszę. Być może musiałam tego wszystkiego doświadczyć, by stać się świadkiem wierności małżeńskiej i wierności Bożemu przykazaniu.

Dziś cieszę się, że mogłam moim dzieciom pokazać wartość przysięgi małżeńskiej.

Łotr i niewiniątka

K

iedyś cesarz Austro-Węgier, Franciszek I zwiedzał więzienie.

Po wejściu do pierwszej celi rzuciło mu się do nóg kilku skazańców, prosząc o ułaskawienie i zapewniając o swojej niewinności. W następnych celach powtórzyło się to dokładnie samo. Wszyscy więźniowie przysięgali, że są niewinni, że to sąd się pomylił skazując ich niesłusznie na długie wyroki.

Ale w jednej celi cesarz spotkał jednego więźnia, który nawet nie

poruszył się na jego widok. O nic nie prosił. Siedział nieruchomo i milcząco.

Zaciekawiony cesarz zapytał go: – A ty za co ty siedzisz? – za kradzież i oszustwo – odpowiedział skazaniec. Popełniłeś to wszystko?

– zapytał cesarz. – Tak, jestem winny – odpowiedział więzień. Wtedy cesarz zwrócił się do naczelnika więzienia i powiedział: – Proszę uwolnić tego łotra, żeby nie psuł tych wszystkich, niewinnych ludzi, którzy tutaj siedzą”. ks. Marian Bendyk, Żyć Ewangelią

5

Bóg uzdrawia pokornych

www.sanantoniorecoverycenter.com

rozwijać. Mimo wad chcę żyć i uśmiechać się do ludzi. Już nie uciekam od problemów i strachu. Zacząłem stawiać Pana Boga na pierwszym miejscu i zapragnąłem pokory z własnej nieprzymuszonej woli.

Na tę chwilę cieszę się z tego, gdzie jestem i co udało mi się osiągnąć mimo, że przepiłem ponad dwadzieścia lat życia. Jestem uśmiechniętym alkoholikiem z czteroletnią abstynencją.

Modlitwa kroku VII brzmi następująco: „Mój Stwórco, chciałbym oddać Ci teraz całego siebie z tym, co dobre i złe. Modlę się, abyś teraz usunął ze mnie każdą pojedynczą wadę charakteru, która przeszkadza mi w byciu użytecznym dla Ciebie i moich bliskich. Użycz mi siły, jako że teraz będę czynił Twoją wolę. Amen”.

W

spólnoty Anonimowych Alkoholików oraz Al-Anon (gromadząca krewnych i przyjaciół alkoholików) proponują swoim członkom pracę nad rozwojem osobistym. Odbywa się ona w oparciu o program zwany przez Anonimowych Alkoholików Dwunastoma Krokami, a przez członków Al-Anon Dwunastoma Stopniami. Realizacja tych siostrzanych programów prowadzi do zdrowienia alkoholików i ich rodzin.

Zwróciliśmy się do Niego w pokorze, aby usunął nasze braki Mam na imię Radek i jestem alkoholikiem. Mam 45 lat. Krok VII jest to krok, który kładzie szczególny nacisk na pokorę, a zarazem nawiązuje do kroku I, w którym w końcu przyznałem bez zastrzeżeń, że jestem bezsilny wobec alkoholu. Był to pierwszy milowy krok na nowej drodze, gdzie zacząłem walczyć z najpoważniejszymi wadami charakteru. Uważałem się za osobę wszystkowiedzącą i najlepszą w swoim fachu. Najważniejsze dla mnie były dobra materialne, za które mogłem najnormalniej w świecie pić. Alkohol stał się „zaworem bezpieczeństwa”.

Wprowadzał mnie w azyl, gdzie nie było problemów, osądów, kłótni, waśni.

NIC bardziej mylnego. Po prostu byłem tchórzem i uciekałem w świat fantazji

6

i iluzji, gdzie obmyślałem plany jak ja to wszystko rozwiążę i wyprostuję.

Po postawieniu pierwszego, a potem kolejnych kroków, zdałem sobie sprawę, że praca nad charakterem i wartości duchowe muszą stać na pierwszym miejscu, a dobra materialne nie są celem życia. W kroku VII zwróciłem się do Niego (w moim przypadku do Boga) o pomoc, bo sam bym sobie nie poradził. Wiem ileż to razem próbowałem, składałem obietnice, niemal że wierzyłem w to, że sam jestem w stanie, że dam radę osiągnąć co sobie zamarzyłem i obmyśliłem plan na dalsze lata życia. Winę za moje niepowodzenia zrzucałem na innych i oczywiście to ja byłem pokrzywdzony.

Zwracając się do Boga zapragnąłem rzeczywistego spokoju umysłu i pogody ducha. Wiele razy w przeszłości prosiłem Boga, ale prawdę mówiąc o to, żeby tak się stało jak ja chcę i jak ja to widzę. Nie chciałem poznać JEGO woli.

Teraz chciałbym, aby usunął moje wady charakteru. Chociaż wiem, że coraz mniej ich mam, ale istotne jest, bym kierując się pokorą, wychodził poza siebie- ku innym ludziom i ku Bogu. Może te wady są mi po coś dane.

Może moje wady są tylko w mojej głowie i w odniesieniu do innych są zaletami. Wiem, że wady same się nie usuną, muszę pracować nad sobą i się

Radek

Stopień Siódmy Al-Anon: Prosiliśmy Boga z pokorą, aby usunął nasze wady Trafiłam do Al-Anon ładnych parę lat temu. Choć większość osób bez trudu zapamiętuje datę swojego przyjścia do wspólnoty, ja jakoś nie zapamiętałam, więc stąd to uogólnienie. Ważne, że trafiłam i nadal jestem.

Zetknęłam się z programem, o którym wcześniej kompletnie nie miałam pojęcia. Fascynujące okazało się to, że poznając go, „wgryzając” się w niego, zaczęłam poznawać swój charakter, skupiać się na zmienianiu siebie, swoich oczekiwań i ogólnie podejścia do różnych życiowych spraw. Z pomocą koleżanek z grupy i literatury Al-Anon, miesiąc po miesiącu mozolnie wdrapywałam się po poszczególnych stopniach programu. Jeden stopień to jeden miesiąc. Tak dotarłam do stopnia siódmego, który mówi, że z pokorą prosiliśmy, aby Bóg usunął nasze wady.

Wady, o których mowa, poznałam w stopniu czwartym, przeprowadzając szczery i odważny rachunek sumienia. Później wyznałam je Bogu, sobie i innemu człowiekowi. Gdy byłam już gotowa, powierzyłam się Bogu (Sile Wyższej), aby usuwał wszystkie słabości mojego charakteru, które na co dzień utrudniają mi kontakty z ludźmi.

Jako osoba wierząca nie miałam większego problemu z pracą na kolejnych stopniach. Jednakże w pracy na Stopniu Siódmym pojawił się mały kłopot. Kluczowym słowem w brzmieniu tego stopnia jest „pokora”. Do tej pory uważałam siebie za osobę pokorną, więc myślałam, że będzie to dla mnie przysłowiowa „bułka z masłem”.

Okazało się, że opacznie i fałszywie rozumiałam to słowo. W moim pojęciu pokora oznaczała słabość, uniżoność, schodzenie z drogi; jak to się mówiło – a niech będzie moja krzywda. W głowie miałam takie zdanie: pokorne ciele dwie matki ssie. A tu proszę! Pokora to siła ducha i serca! I właśnie tę siłę miałam zastosować w relacji do swojej Siły Wyższej. Mam zaufać całkowicie i poprosić ją o pomoc, aby pomogła mi osiągnąć zamierzone cele. Pokora ma pomóc mi uczciwie przyjrzeć się sobie samej, zajrzeć w siebie i wreszcie ma być pomostem łączącym mnie z Siłą Wyższą. Moje „ja” z zaufaniem oddaje kierownicę mojego życiowego samochodu Sile Wyższej. Dotychczas uważałam, że wiem najlepiej co jest dobre dla moich bliskich i narzucałam im swoje zdanie. Od tej chwili mam powstrzymywać się od chęci kierowania wszystkim i wszystkimi wokół.

Jeżeli moją największą wadą jest niecierpliwość, strofowanie innych, a co za tym idzie pouczanie z wyższością, mam prosić pokornie Boga, aby uwolnił mnie od tej cechy. Jak to zrobić praktycznie? Ilekroć przyjdzie mi do głowy taka „niezdrowa” myśl, mam zaraz odsunąć ją od siebie i poprosić pokornie o jej usunięcie. Te i inne rozpoznane wady i nawyki , zakorzenione głęboko w moim „ja” mogę cierpliwie kolejno wyeliminowywać dzięki współpracy z Bogiem. Najlepiej pojedynczo, jedną po drugiej, jak uczy mnie program Al-Anon. Świadomość tego, że nie jestem doskonała (bo nikt nie jest doskonały tylko sam Bóg), sprawia, że tym bardziej zwracam się do Siły Wyższej z pokorą, aby uwalniała mnie od moich wad, które utrudniają mi życie i relacje z innymi ludźmi. Ze Stopnia Siódmego płynie dla mnie również nadzieja, że dzięki współpracy z Bogiem, z czasem zmieni się moje nastawienie do wszystkich czynności, że łatwiej będę akceptować siebie i innych.

Iskra

A jeśli stanę niczym wielbłąd garbaty od nieszczęść przed uchem igielnym lub panna najgłupsza z możliwych bez świeżej oliwy i będę witał rozpaczy próg piekielny poznając, że Miłość miłosierna jest też sprawiedliwa i przez niebiańskie okiennice będę podglądał wszystkich na zawsze szczęśliwych, sam spóźniony o całe życie A jeśli stanę strwożony jak na Sądzie Boscha

odarty przed demony z wszelkich łask bezmiaru i wzrokiem zacznę pytać o miejsca i daty szukając zrozumienia u wszystkich po trochu słysząc łomot własnego serca i myśli pospiesznych czując jak krew przyspiesza na widok ostateczny co powiem tym z którymi szedłem a musze się rozstać co powiem tym którzy mi ufali że zdążyłem się spóźnić bo droga była stroma i kręta i wąska rkw

7

Imperatyw cierpienia i poczucie sprawiedliwości

8

Pana Boga, w sprawiedliwość, w sens życia z chorobą. Modliłem się i modlę nadal, abym nie dokonał najbardziej wewnętrznego aktu zaparcia się Chrystusa przed sobą samym poprzez bunt, gniew, żal, pretensje czy choćby smutek, nie mówiąc już o rozpaczy.

Byłoby to najbardziej ukryte zaparcie się Boga, o którym wiedziałby tylko On i ja. To jest kuszenie podobne do kuszenia Jezusa na pustyni. Tam nie było żadnych świadków, tylko Jezus i demon wiedzieliby co by się stało, gdyby Jezus uległ pokusie. Na szczęście Jezus pokonał wszystkie pokusy i jako zwycięzca pomaga nam w każdym naszym zmaganiu, wiedząc, że sami sobie nie poradzimy.

Bóg daje mi łaskę, abym nie wątpił!

To jest cudowne doświadczenie Boga, jego czułej, ojcowskiej bliskości za które nie przestaję być wdzięczny. Bóg jest mi świadkiem, że jak do tej pory, ani razu nie czułem żalu i nawet nie pytałem: Dlaczego mnie to spotyka?

Wystarczają mi słowa Tobiasza: „Sprawiedliwy jest Bóg i sprawiedliwym jest to, co mnie spotyka”. Wystarczają mi słowa Hioba: „Bóg dał, Bóg wziął

niech będzie Pan błogosławiony [...]

Dobro przyjęliśmy z ręki Boga, czemu zła przyjąć nie możemy! [...] Dotąd znałem Cię Boże ze słyszenia, teraz ujrzałem Cię wzrokiem!” Wystarczają mi słowa św. Jana: „W miłości nie ma lęku, lecz doskonała miłość usuwa lęk” (1J4,18).

Nie wdaję się w żadne polemiki z tzw. przyjaciółmi. Nie ma to większego sensu dopóki oni nie przyjmą biblijnego światła wobec mroku cierpienia, będzie to dialog gęsi z prosięciem, bez określenia kto jest kim. Nie chcę powtarzających się pokus, te które miałem były wystarczająco silne, sprawdzające!

Oczywiście, nie wszyscy chorzy przeżywają swoje choroby w kluczu wiary. Zastanawiam się, jak sobie tłumaczą swoją kruchość i cierpienie ludzie niewierzący. Ja bez wiary nie umiałbym tego przyjąć. Człowiek jest jedyną istotą, która może usensownić swoje cierpienie, nadać mu wartość zasługującą czy oczyszczającą. Może łączyć je z pokutą albo zadośćuczynieniem. Zwierzęta też cierpią ale cierpią instynktownie. Nie mogą nic z tym

https://kielce.wyborcza.pl/kielce

O

swojej chorobie dowiedziałem się w dniu, w którym Kościół czytał wiernym historię Tobiasza zwanego Starszym, który nagle oślepł.

Jego ślepota trwała cztery długie lata.

Uderzyła mnie wypowiedź oślepłego Tobiasza, który mówi: „Sprawiedliwy jesteś Boże i sprawiedliwym jest to, co mnie spotyka”. Te słowa tak głęboko we mnie zapadły, że każdego dnia je powtarzam czyniąc swoim wyznaniem w miłość Pana Boga do mnie.

Z tym przeświadczeniem poszedłem na prześwietlenie klatki piersiowej, tomografię komputerową, rozmowę z prof. Pawłem Rybojadem, który powiedział mi wszystko wprost ale z empatią i wyczuciem. To przeświadczenie przywiodło mnie do Świętokrzyskiego Centrum Onkologii, pomogło przeżyć nieprzyjemne badanie zwane bronchoskopią, kilka dni oczekiwań na zabieg, a potem pojedyncze monotonne dni rekonwalescencji. Sam zabieg był stosunkowo najłatwiejszy do przeżycia, przynajmniej z mojej perspektywy. Choć dla torakochirurga jest nie lada wezwaniem, choćby dlatego, że narząd trzeba najpierw unieruchomić. Tak jest w dwóch przypadkach: serca i płuc.

Okazuje się, że w chorobie trzeba się bronić nie tyle przed bólem czy strachem ale przed tzw. przyjaciółmi, którzy zjawiają się przy tobie i usiłują po swojemu interpretować historię twojego życia. Ich sposób odczytywania faktów często nie ma nic wspólnego z wiarą, jest powieleniem pogańskich postaw, które każą myśleć, że wszystko będzie dobrze, nawet wbrew obiektywnym faktom. Słyszałem, że to, co przeżywam nie powinno się zdarzyć, że to jakaś pomyłka (tylko czyja?), krzywda zadana mi (tylko przez kogo?). Kara Boża, choć gdyby Bóg chciał mnie ukarać zrobiłby to już dawno i tak, żebym się nie pozbierał.

Podszyte lękiem wypowiedzi niektórych odwiedzających mnie, ze względu na reżim epidemiologiczny wyłącznie telefonicznie, tak naprawdę były splotem pokus wiodących mnie wprost do zwątpienia. Przyjmując ich optykę właściwie powinien zwątpić w sens tego wszystkiego, w miłość

Prof. S. Góźdź twórca i wieloletni dyrektor Świętokrzyskiego Centrum Onkologii w Kielcach

zrobić dlatego wyją, kurczą się, chowają lub stają agresywne. To wszystko!

Tylko człowiek może cierpienie przeżywać świadomie, odkrywać w nim smak najprawdziwszej łaski i szansę na przebudowę tego, co konieczne np. relacji rodzinnych albo postrzegania samego siebie. Oczywiście, nie wszyscy tak interpretują czas choroby, dzięki czemu można zauważyć istotne różnice postaw.

Zdarza się, że najbardziej zatwardziali ludzie miękną pod wpływem diagnozy lub zabiegów, które czynią człowieka istotą słabą, bezbronną i zalęknioną. Najbardziej niezależni stają się istotami zależnymi niemal we wszystkim żeby przetrwać czas próby i niepotrzebnie go nie wydłużać. Ci, którzy mają do powiedzenia na każdy temat nagle milkną, oniemiali powagą sytuacji, która nie była ich wyborem. Czują się przymuszeni, ale nie mogą nic z tym zrobić. Bunt w tym miejscu, nie jest żadnym rozwiązaniem. Bunt pomniejsza ich szanse przetrwania.

W szpitalu przychodzi się spotykać z ludźmi, których w innej sytuacji nie wybralibyśmy sobie do towarzystwa.

Są obcy i przypadkowi ale na krótko dzielą z nami te same przestrzenie i stają się w jakiś sposób bliscy. Tak powstaje wspólnota przeznaczenia na kilka dni lub tygodni.

Szpital potrafi obudzić takie rodzaje tęsknot, o których zdaje się, że człowiek już zapomniał. Niektóre są wstydliwe, ale większość z nich charakteryzuje wielka prostota. Są niewyszukane, powszednie, wręcz pospolite.

Marzenie o samodzielnym dojściu do toalety, o normalnym jedzeniu, o rozmowach, których tematem nie będzie choroba itp.

Szpital uczy i wychowuje człowieka, który tkwi skulony w swojej ogromnej kruchości. Uczniem i nauczycielem może być każdy, zarówno pacjent jak i ktoś z personelu. A jeśli nawet dochodzi do jakiegoś odarcia, to tylko ze złudzeń i wszelkiego udawania. Człowiek w cierpieniu jest prawdziwy. W wielu miejscach może udawać, grać różne role, choćby na scenie, na katedrze, na ambonie, na imprezie, w mediach, ale w cierpieniu jest sobą. Dlatego szpital jest prawdziwym błogosławieństwem, bo pozwala stanąć w prawdzie. rkw

uzyskał tytuł doktora nauk prawnych.

Po studiach osiedlił się w Metzu, gdzie prowadził praktykę prawniczą i działał jako świecki katolik. W czasie pierwszej wojny światowej znalazł się jako rezerwista w niemieckim batalionie pracy, do 1918 roku był bowiem obywatelem niemieckim. „Luksemburczyk z urodzenia, wykształcony w Niemczech, rzymski katolik z przekonania i Francuz z serca” – zwykł był mawiać o sobie przyszły polityk.

W latach 1919–1940 był jednym z czołowych parlamentarzystów francuskich. W 1940 roku, jako sekretarz stanu ds. uchodźców, został aresztowany przez Gestapo i wywieziony do Niemiec. Gdy udało mu się zbiec, po

Bliżej beatyfikacji Roberta Schumana

P

apież upoważnił Kongregację Spraw Kanonizacyjnych do promulgowania dekretu o heroiczności cnót Roberta Schumana (1886–1963). To ważny krok na drodze do beatyfikacji jednego z ojców założycieli Unii Europejskiej.

Robert Schuman urodził się 29 VI 1886 roku w Luksemburgu, w rodzinie pochodzącej z Lotaryngii. Do szkoły uczęszczał w niemieckim wówczas Metzu. Studiował prawo w Bonn, Monachium, Berlinie i Strasburgu, gdzie

okresie ukrywania się w klasztorach, przedostał się do wolnej, południowej strefy Francji i przyłączył się tam do antyniemieckiego ruchu oporu.

Już w latach dwudziestych nawiązał ścisłe kontakty z politykami chrześcijańskiej demokracji w całej Europie, m.in. z Konradem Adenauerem w Niemczech i Alcide de Gasparim we Włoszech. W późniejszym okresie, po 1945 roku, ich kontakty stały się zalążkiem jedności europejskiej. st (KAI) / Watykan

Beatyfikacja Prymasa Stefana Wyszyńskiego i Matki Róży Czackiej – 12 IX 2021 r.

Matka Elżbieta Czacka i kard. Stefan Wyszyński

9

„Przymierze małżeńskie, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury na dobro małżonków oraz do zrodzenia i wychowania potomstwa, zostało między ochrzczonymi podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu” KKK 1601

fot. rkw

Domowy Kościół, czyli jak czerpać z mocy sakramentu małżeństwa

Alicja i Grzegorz przeżywają nowy, niezwykle radosny etap małżeństwa po 35 latach sakramentu

S

ługa Boży ksiądz Franciszek Blachnicki, założyciel Domowego Kościoła, gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie mówiąc o sakramencie małżeństwa zwracał uwagę, ze znakiem widzialnym są tutaj relacje osobowe między dwojgiem, którzy zawierają przymierze małżeńskie.

Jednak relacje między mężczyzną i kobietą nie są wolne od zła, które dotyka człowieka tak z zewnątrz, jak i z jego wnętrza. Ten nieporządek wynikający z grzechu wypaczył wzajemną komunię mężczyzny i kobiety, jaka była od początku darem Stwórcy. „W sakramencie małżeństwa to Bóg czyni siebie gwarantem i zobowiązuje się dokonać tego, co znaki sakramentalne wyrażają i co jest w nich celebrowane, mianowicie ukształtowania jedności z dwojga różnych”.

Domowy Kościół Ruchu Światło-Życie pomaga małżonkom sakramentalnym czerpać z łaski i mocy sakramentu małżeństwa, uczy jak żyć tym sakramentem i celebrować go przez całe życie. Łączy on w sobie charyzmaty Ruchu Światło-Życie i międzynarodowego ruchu małżeństw katolickich Equipes Notre-Dame, od którego przejął ideał duchowości małżeńskiej, czyli

10

dążenia ku Bogu w jedności ze współmałżonkiem. Duchowość małżeńska proponowana w ramach Domowego Kościoła jest realizowana poprzez przyjęcie elementów formacyjnych nazywanych zobowiązaniami – darami. Są to codzienna modlitwa osobista połączona z lekturą Pisma Świętego, regularne spotkanie ze słowem Bożym, codzienna modlitwa małżeńska jako wspólne stawanie przed Panem, codzienna modlitwa rodziny, jako wspólnoty zanurzonej w Bogu, comiesięczny dialog małżeński i wynikająca z niego reguła życia (systematyczna praca nad sobą), uczestnictwo przynajmniej raz w roku w rekolekcjach formacyjnych. Nie są one celem samym w sobie, ale środkiem do celu. Ich realizowanie odbywa się w małżeństwie poprzez codzienny wspólny wysiłek małżonków, podejmujących i realizujących poszczególne zobowiązania oraz poprzez wzajemną pomoc małżeństw w kręgu w dążeniu do Chrystusa (idea małej grupy jako środowiska koniecznego do wzrostu wiary).

Małżeństwa należące do Domowego Kościoła wezwane są do posługi na rzecz własnej rodziny, posługi rozumianej jako budowanie wspólnoty

wiary, nadziei i miłości. Wspólnoty, w której świadomość, że wszyscy jej członkowie są dziećmi Jedynego Boga i stąd posiadają swą niepowtarzalność oraz godność, bez względu na wiek i stopień rozwoju. Taka świadomość uzdalnia do wielkodusznej postawy służby na rzecz rodziny i poszczególnych jej członków, a także przyjmowania daru służby od innych. Wtedy wspólnota rodzinna staje się wielką szansą dla wszechstronnego rozwoju człowieka – jego wzrastania w Bogu, poznawania prawdy o sobie samym, uczenia się miłości. Wymienione wcześniej elementy formacyjne – zobowiązania uczą małżonków spełniania w swojej rodzinie funkcji kapłańskiej, nauczycielskiej i królewskiej, o których mówią dokumenty Kościoła.

Należy tutaj zaznaczyć, że im wcześniej (chodzi o staż małżeński i wiek dzieci) małżonkowie wejdą na drogę formacji Domowego Kościoła, tym łatwiej im spełniać posługę na rzecz swojej rodziny. Małe dzieci wychowywane w klimacie świadomej wspólnoty chrześcijańskiej w sposób naturalny wzrastają w wierze, ucząc się Boga przez wspólną modlitwę rodzinną, potem lekturę Słowa Bożego, swoiste kręgi biblijne w rodzinie, modlitwę Liturgią Godzin. Możliwość zadawania pytań związanych z wiarą, na równi z pytaniami z innych dziedzin życia, poczucie akceptacji i miłości, świadomość miłości Pana Boga – są ogromnym zapleczem siły i równowagi dla dziecka, gdy zaczyna wchodzić w czas dorastania i odkrywania własnej drogi życia.

Małżonkowie zaś mają większą szansę na budowanie miłości zdrowej, wolnej od głębokich zranień, wspierającej współmałżonka w jego dojrzewaniu na płaszczyźnie ludzkiej i duchowej. Będą „odwoływali się do mocy sakramentu, która pozwala każdemu z nich wejść w trudności spowodowane bliskością drugiego”. oprac. Anna i Jacek Nowakowie http://www.dk.oaza.pl/krotko-o-dk/

M

onika Kornecka z Krakowa została laureatką Międzynarodowej Nagrody św. Rity, przyznawanej kobietom, które w swoim życiu zrealizowały ewangeliczne przesłanie o przebaczeniu. Wyróżnienia zostaną wręczone 22 V w Cascii.

Nagroda przyznawana jest od roku 1988 kobietom, które na wzór patronki wyróżnienia (która przebaczyła zabójcom męża) dają świadectwo

Eleni, która przebaczyła mordercy swej córki Afrodyty.

Uzasadnienie przyznania nagrody Monice Korneckiej brzmi następująco: „Monika Kornecka, która pochodzi z Krakowa, otrzymuje Wyróżnienie, ponieważ wzorem św. Rity bez wahania wybaczyła zabójcy swojego syna, natychmiast odrzucając prośby o zemstę i nienawiść, które rozprzestrzeniały się w sieci wokół jego rodziny.

Kornecka mówiła: „Wszelka agresja, złe myślenie o kimś przede wszystkim nas samych zabija, nam nie pozwala żyć. Mogę czasem myśleć, że jestem zła na tego, na tamtego, ale to zło jest we mnie”. „Przebaczenie nie zabiera mi bólu, ale pozwala żyć. Można pójść w inną stronę, bez Pana Boga. Ale wtedy to jest nienawiść. Tak naprawdę to koniec życia. Gdybym została w nienawiści, to byłoby już po moim

Nagroda św. Rity dla Polki przebaczającej miłości. W tym roku wyróżnienie otrzymają: Anna Lorenza „Annalori” Gorla Ambrosoli, Monika Kornecka i Geltrude „Gina” Garrisi.

Monika Kornecka jest trzecią nagrodzoną kobietą z Polski. W 1990 r.

Nagrodę Św. Rity przyznano Mariannie Popiełuszko, matce bł. ks. Jerzego Popiełuszki, a w 1999 r. piosenkarce

Było to przebaczenie, które stało się realne w modlitwie o nawrócenie mordercy. Wszystko to połączone zostało z decyzją oddania się opiece nad cierpiącymi i umierającymi dziećmi, aby być jeszcze bardziej płodną matką”. W 2017 roku w wywiadzie dla franciszkańskiego pisma „Posłaniec św. Antoniego z Padwy” Monika

życiu. Nienawiść nie pozwala żyć, nie pozwala oddychać” – przekonywała matka Dawida. Pierworodny syn Moniki i Krzysztofa Korneckich Dawid 7 IX 2013 roku, w swoje 23. urodziny, został zamordowany przez agresywnego przechodnia. md / Kraków

Długi proces tworzenia rzeźby Michała Archanioła jącego ojca kłamstwa i zbuntowanego anioła. Proces tworzenia wymaga długich przygotowań, zgromadzenia wielu zdjęć, gdyż w sklepach z dewocjonaliami nie można nabyć nawet małej figurki, która mogłaby służyć za model.

Niezwykle ważne jest uchwycenie dynamizmu postaci anioła, który szykuje się, aby zadać decydujący cios przeciwnikowi Boga i ludzi. Miejmy nadzieję,

że artysta pokona wszystkie trudności, jak to miało miejsce przy rzeźbieniu Chrystusa Ukrzyżowanego i może jeszcze w tym roku Michał Archanioł stanie na straży wejścia do parafialnego kościoła. Rzeźba będzie wykonana z tego samego drewna, co krucyfiks.

Zachowana zostanie jednorodność stylistyczna wystroju przedsionka. rkw

W

fot. rkw

pracowni Piotra Janka powstaje druga rzeźba do przedsionka naszej świątyni, przedstawiająca św. Michała Archanioła. Będzie to replika rzeźby jaką można spotkać w Sanktuarium Matki Bożej z Guadalupe. Już powstał zarys postaci, tarczy z motywem krzyża i węża, symbolizu-

11

Zachciało się ślepej babie zakon zakładać

12

później włożyła wiele w rozwój tych nauk. Dopiero „uzbrojona” w wiedzę założyła w 1911 roku Towarzystwo Opieki nad Ociemniałymi.

Przekonana jednak, że to nie wystarczy, że wezwana jest do czegoś jeszcze większego, siedem lat później powołała do życia zgromadzenie Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża. I znów: tej zahartowanej w drodze kobiety nie łamały przeszkody.

Wiedząc, że ma poparcie nuncjusza (skądinąd późniejszego papieża Piusa XI) oraz metropolity warszawskiego, nie przejmowała się uwagami niektórych kurialistów. Jeden z nich, oddelegowany do opieki nad inicjatywą Czackiej, którego nazwisko łaskawie przemilczmy, stwierdził wręcz, że „zachciało się ślepej babie zakon zakładać”. Szła dalej. Marząc, by dzieło to było zawsze „z Boga i dla Boga”, Matka powtarzała: „Gdyby zboczyło z tej drogi, niech przestanie istnieć”.

I tak się działo. Przed II wojną światową Laski stały się niezwykłym ośrodkiem nie tylko opieki nad niewidomymi, ale także odnowy liturgicznej, duchowej i duszpasterstwa inteligencji. To tutaj, przywiedzeni świadectwem Matki Czackiej (która przyjęła już imię Elżbiety) oraz niezwykłą osobowością księdza Władysława Korniłowicza, przybywali

ludzie poszukujący i wątpiący. Na długo przed Soborem Watykańskim II we wsi pod Warszawą unosił się jego duch. Nie stało się tak przez przypadek. Czacka chciała służyć nie tylko „niewidomym na ciele”, ale także „niewidomym na duszy” – były to dla niej nierozerwalne posłannictwa – a całe Dzieło Lasek opierało się na sformułowanej przez księdza Korniłowicza zasadzie Triuno, czyli współpracy na równych prawach osób niewidomych, świeckich współpracowników Dzieła oraz sióstr franciszkanek. Również dlatego Laski przyciągały niezwykłe osobistości, takie jak Stefan Swieżawski, Jacques i Raissa Maritain, Stefan Wyszyński, Jerzy Zawieyski czy Jan Lechoń.

Ale przeszkód ciągle nie brakowało – i wciąż je Matka Czacka przyjmowała jako wyzwanie i wezwanie do służby.

Podczas bombardowań Warszawy we wrześniu 1939 roku została ciężko ranna w głowę. Bez znieczulenia operowano jej bark oraz usunięto oko.

Jej decyzją Dzieło Lasek „przystąpiło” do Powstania Warszawskiego – zorganizowano w ośrodku szpitale polowe, przechowywano broń, przekazywano informacje. Po wojnie, w czasach stalinowskich, trzeba było odbudować Laski. I to również się udało.

www.laski.edu.pl

C

hciała służyć nie tylko „niewidomym na ciele”, ale także „niewidomym na duszy” – były to dla niej nierozerwalne posłannictwa. Żeby dotrzeć do zakładu dla niewidomych w Laskach, wystarczy dziś wsiąść w podmiejski autobus z Warszawy i przejść kilkaset metrów. Jednak gdy w roku 1921 Antoni Daszewski, ziemianin z Lubelszczyzny, ofiarował Róży Czackiej pięć morgów piaszczystej ziemi na skraju Puszczy Kampinoskiej, wszędzie było stamtąd daleko. Jak pisał w swoim tekście o Matce Czackiej Jan Turnau: „Do tramwaju na Powązkach było trzynaście kilometrów kiepskiej drogi, po której oczywiście żaden autobus nie kursował. Róża wielokrotnie przebywała ją piechotą – a była, pamiętajmy, niewidoma”.

A przecież jej życie mogło potoczyć się zupełnie inaczej. Urodziła się w 1876 roku jako arystokratka. Majątek jej rodziny zajmował niemal 5 tysięcy hektarów. Początkowo mieszkała w pałacach. Jej dzieciństwo wcale nie było jednak bezproblemowe. Matka małej Róży słynęła z ogromnego rygoryzmu. W efekcie, jak wspominają niektórzy, późniejsza siostra zakonna „przebeczała całe dzieciństwo”.

Ale nie tak łatwo było ją zniechęcić.

To, co trudne, przyjmowała z równie wielką pokorą jak to, co łatwe. Jedno i drugie przeobrażała w dobro. Gdy po upadku z konia zaczęła tracić wzrok, nie załamała się – choć w wieku 22 lat nie widziała już nic. Zachęcona przez swego lekarza postanowiła zająć się pomocą innym niewidomym. Wymagało to nie tylko odważnej decyzji, ale też porządnej pracy nad sobą. Mówiła: „Całe życie uczyli mnie nosa zadzierać, a teraz sama muszę uczyć się go spuszczać”. Wyzbyła się przywiązania do luksusu i elegancji, wybierając prostotę i ubóstwo. Jednocześnie wykorzystała znakomite wykształcenie, które otrzymała w domu – nie tylko grała świetnie na fortepianie, ale też biegle znała angielski, niemiecki, francuski i łacinę. Podróżując – już nie widząc – po Szwajcarii, Niemczech i Francji, poznawała najnowocześniejsze metody pracy z osobami niewidomymi. Sama

Matka Elżbieta Czacka

Ignacy Dudkiewicz

fot. rkw

Jak to wszystko było możliwe? Sama Czacka powiedziałaby pewnie, że wyłącznie dzięki Bożej pomocy. W pełni nie rozumiał tego nawet ksiądz Korniłowicz, który mówił: „Dopiero na sądzie Bożym zobaczymy jasno, jakimi to drogami Bóg Matkę prowadził, że z hrabianki Róży Czackiej, która mogła sobie żyć wygodnie i niezależnie, stała się Służebnicą Krzyża, służebnicą niewidomych”.

Pod koniec lat 40. Matka Czacka doznała jednak wylewu, po którym – częściowo sparaliżowana – oddała kierownictwo zgromadzenia i Dzieła.

Ostatnie dziesięć lat spędziła w pokoju przylegającym do kaplicy. Modliła się, doradzała, udzielała pociechy.

Zmarła 15 maja 1961 roku. Ludzie nie przestali jednak szukać u niej rady i pocieszenia – tak, jak czynili to za życia. Jan Lechoń pisał przecież w 1942 roku: „Matko Czacka, która kijkiem szukasz sobie drogi I masz w oczach niewidzących niebios spokój błogi I wśród głodu, nędzy, zbrodni wciąż uśmiech panieński, Której modłów chętnie słucha Jezus Nazareński, Między Polską a Chrystusem Ty arko przymierza Włącz nas wszystkich, i mnie także, do twego pacierza”.

A skoro tak, to i po jej śmierci zanosili do niej swoje troski. 26 lat po jej śmierci kardynał Józef Glemp otworzył proces beatyfikacyjny Matki Elżbiety.

9 października 2017 papież Franciszek zatwierdził dekret o heroiczności jej cnót, a 28 października 2020 podpisał dekret autentyczności cudu wyproszonego za jej wstawiennictwem.

To otworzyło drogę do beatyfikacji założycielki Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża. Środowisko Dzieła Lasek czekało na tę decyzję, od dawna przekonane o świętości jego założycielki. Tej bogato urodzonej kobiety, która zrezygnowała ze wszystkiego dla innych, która własne cierpienie przekuła w służbę.

Która paradoksalnie zadawała kłam ewangelicznej maksymie, że niewidomy nie powinien prowadzić niewidomego. Bo oczami duszy Matka Czacka widziała znakomicie. A sama dawała się prowadzić Chrystusowi.

Serdeczne podziękowania za modlitwy w mojej intencji składają moi rodzice, obchodzący 65-lecie małżeństwa Wanda i Władysław Winiarscy

Podziękowania

C

zasem potrzeba znaleźć się poza parafią, żeby poczuć jak silna jest więź wiernych z proboszczem.

Moje oddalenie nie było kaprysem ani ucieczką, było koniecznością wynikającą z problemów zdrowotnych, które pojawiły się na początku marca, a których zwiastunem był powracający, męczący kaszel. On okazał się błogosławieństwem, bo uruchomił całą sekwencję zdarzeń, której owocem jest mój powrót do Was. Przez kilka tygodni docierały do mnie sygnały o trwającej modlitwie moich parafian. Czułem się niesiony siłą Waszych modlitw, osobistych i wspólnych. Nie wiem kogo Bóg wysłuchał, ale bez wątpienia mój obecny stan jest owocem Waszych modlitw.

Jestem i pozostanę Waszym dłużnikiem i postaram się chociaż w części spłacić ten dług sumienną pracą dla naszej parafii.

Przez te wszystkie tygodnie bardzo za Wami tęskniłem, pozbawiony możliwości normalnych relacji duszpasterskich i głoszenia Słowa Bożego.

Ten czas rozłąki był konieczny, abym mógł w ogóle wrócić. To dało mi głęboki pokój i nadzieję.

Jeszcze raz wszystkim Wam dziękuję za modlitwy, post, sms-y, maile i telefony, które były wyrazem Waszej szczerej troski, Waszych lęków o mnie.

Czułem się kochany w tym wszystkim, choć nie zasługuję aż na tak wiele.

Najważniejsze, że jesteśmy razem i że myślimy o sobie. Dziękuję także Księżom, którzy dzielnie mnie zastępowali.

Szczególne słowa wdzięczności kieruję do dr Haliny Furtak, która rozpoznała medyczny problem z którym musiałem się zmierzyć. Od tego rozpoznania sprawy potoczyły się bardzo szybko. W trzy tygodnie byłem już po zabiegu. Bardzo dziękuję prof. Pawłowi Rybojadowi, który mnie operował oraz personelowi Świętokrzyskiego Centrum Onkologii w Kielcach.

Znalazłem się w najlepszych rękach i w najlepszym miejscu z możliwych.

Bóg poprzez swoich ludzi czuwał nade mną. Chwała Panu! proboszcz

Ogłoszenie pielgrzymkowe W zakrystii lub kancelarii przyjmujemy zapisy chętnych na pieszą pielgrzymkę do Matki Bożej Kębelskiej w Wąwolnicy w dniu 4 IX br. Ze względu na ograniczenia pandemiczne liczba miejsc jest ograniczona. Zapraszamy!

13

https://kk24.pl

Dalej już tylko wał i rzeka. Ciągle leżą tu worki z piaskiem, bo zagrożenie powodzią wraca. Zalało nas trzy razy i pewnie jeszcze nieraz zaleje.

Nie pamiętam, kiedy jechałem autem, zawsze, wszędzie piechotą. Jestem po operacji biodra chodzę o kuli jak brat Albert, tyle że nie jestem bratem Albertem. Mam tu swój ołtarzyk, dużo się modlę. Jakoś sobie radzę.

Opiekę mamy dobrą, nie ma co narzekać. W zimie bywa nas tu nawet osiemdziesięciu. Wtedy jest ciasno i o wiele trudniej niż teraz. Zima zagania ludzi do ciepłego kąta. Tłoczymy się i jest aż gęsto w powietrzu od wszystkiego. Ludzie nie chcą szczerze opowiadać swoich historii, bo wiele razy dziennikarze zrobili ciekawy artykuł, ale z tego nic nie wynikało dla nas. Nie jesteśmy małpami w klatkach,

Skazany na innych

14

tylko ludźmi. Najgorsze, że niektórzy straszą nami swoje dzieci, jakbyśmy byli najgorszym elementem.

To prawda, że często sami jesteśmy sobie winni, ale niektórzy mieli straszne domy, okropność, wyrastali na ulicy, nikt ich nie pilnował, zdziczeli. Przecież chamieją ludzie nawet w dobrych domach. Niektórzy z nas piją ale poza schroniskiem. Tutaj nie wolno, bo traci się miejsce.

Czy myślę o domu? Bywa, że się wspomni a czasem nie chce się myśleć o niczym. Jestem chory i nie wiem, ile mi zostało. A potem pójdzie się może do Bozi! Czyściec jest na ziemi. Czasem życie jest piekłem! To drugie jest już niepotrzebne. Ciężko mi wierzyć we wszystko. Tyle!

ścią w gardle. Momentami masz dość wszystkiego, nie wyłączając siebie.

A przy tym samotność obmierzła jak wilgoć. Samotny spotykam samotnych. Antek jest starym kawalerem, bez nogi, na wózku. Rodzice mu umarli, został sam jak palec, bo był jedynakiem. Wysiaduje i patrzy przed siebie.

Lubi patrzeć na most. Przejechał go w myślach wiele razy, a tak naprawdę chyba ani razu. Schronisko to nasz dom z konieczności, nie z wyboru.

bezdomny

www.franciszkanie.pl

B

ezdomność to nie żaden margines życia, to najprawdziwsze życie tyle, że niepodobne do innych. Inne pod każdym względem.

Wyobraźcie sobie, że komuś z was przyszło żyć kilka lat wśród kilkudziesięciu bezdomnych? Nawet w luksusowym hotelu poczulibyście zmęczenie tą tymczasowością. Ile nocy można spać w nie swoim łóżku i w nie swojej pościeli? Ile posiłków można spożyć nie czując smaku i zapachu domu, z ludźmi tak samo zranionymi i tęskniącymi jak ty? Ile można oglądać lustrzane odbicia siebie i swoich historii? Miesiącami, latami jestem nie wiadomo kim u kogoś a chciałbym być sobą u siebie. Żadnej prywatności, o intymności nawet nie myślę. Myślisz, że nie mam potrzeb, że nic nie czuję, że nie chciałbym przeżyć prawdziwej miłości i oddania? Jestem skazany na innych, tak jak inni skazani są na mnie.

Rysiek Rydel śpiewał, że jest skazany na bluesa, a ja jestem skazany na innych. Chciałbym mieć coś od początku do końca swojego. Myślisz, że to takie proste bez przerwy ubierać się w ciuchy po kimś? Jeść na cudzym talerzu ze świadomością, że jest się ciężarem dla tzw. normalnych ludzi?

Czuć na sobie ich kłujące spojrzenia?

Być wszędzie podejrzanym za sam wygląd? Czasem wszystko staje ko-

Obraz Alberta Chmielowskiego autorstwa Leona Wyczółkowskiego, przyjaciela Świętego

PS. Zwyczajem naszej parafii było, że taca ze ślubów przez wiele lat była przeznaczana na budowę kościoła.

Teraz, gdy już mamy swój kościół, postanowiłem, że o ile zgodzą się każdorazowo narzeczeni, ofiary zbierane na ślubach będą przeznaczone na Schronisko dla bezdomnych im. św. Brata Alberta w Puławach. Już kilkanaście par się zgodziło, mam nadzieję, że następne nie odmówią pomocy ludziom, którzy nie mają swojego mieszkania. proboszcz

Słownik niektórych pojęć z kręgu narkomanów

Nazwy środków Środki odurzające Środki preparowane Astmosan (wywar) Avipron Dolantyna Dolargan Efedryna Glimid Haszysz Herbata mocna Herbata z tytoniem Heroina Kodeina Kokaina Krople Inoziemcowa Krople złożone LSD Mak Makowy wywar

– przypały, towar – wynalazki – szalone ziółka – avik – dolka – dolar, funty – efka, alfka – guma – trawka, szid – smoła – parzocha – hera, kompot, bohaterka – koda, kreda – koka, koks, śnieg – ziomki, ziemce – składniki, bomble – acid, Lucy – papaver – maki wara, zupa, okowita, szambo Mak – pierwsze gotowanie – pierwaki, klimat Mak – drugie gotowanie – wtaraki Mak – mleczko – makeny Makówki – puszki Marihuana – marycha Morfina – majka/siostra Tabletki – dragi, piguły Tinktura opiumowa – dykta Benzyna – bystrzyca Butapren – klej Proszki do bólu głowy – prochy

Nazwy przyborów i inne wyrażenia Strzykawka z igłami Strzykawka Igła Ampułka Objętość

– sprzęt – pompka, dmuchawa, paluch – kolka, szpilka, drzazga – szkło – centy

Żyła – kanał, drut, bat Porcja środków – działka Apteka – skup, garmażerka Recepta – bibuła Skwer – kwadrat Biegły w temacie – obstukany Nowicjusze, króliki doświadczalne – pieski Silne uderzenie – kop Narkoman – ćpun, ćpako, koleś Środki preparowane samodzielnie – wynalazki Mieszanki różnych środków – wynalazki Branie środków – grzanie, ćpanie Zażyć tabletkę – przyćpać Wdychać środki – kleić się, świrować Dać zastrzyk – dać w kanał, przypalić, przygrzać Szybki zastrzyk – strzał, wstrycha Znarkotyzowany – nawalony Przedawkować – przyprawić się, zdrowo przypalić, przeładować Drgawki – trzęsionka Być na głodzie – skręcać się Zdobyć narkotyk – znaleźć Zdobyć środek z przemytu – chodzić na barki Włamać się do apteki – zrobić skup, podłożyć bombę Narkotyk – chleb powszedni, wyższa forma podróży, wyższy stopień wtajemniczenia, brama do raju Zatruć się na śmierć – przejechać się, przekręcić się, wykitować Półroczne zażywanie – półroczny ciąg Gorączka narkomana – różno Zatruć się – pęknąć Rozbić szafkę z lekami – zrobić kasetkę Dać papierosa – kopsnąć śluga Po zażyciu środka – poszerza się dusza, podróż, odjazd oprac. rkw na podstawie: Narkomania znakiem czasu

15

In memoriam Barbara Sikora

S

połeczność Szkoły Podstawowej nr 11 im. Henryka Sienkiewicza w Puławach z głębokim smutkiem zawiadamia, że odeszła od nas p. Barbara Sikora – wieloletni Nauczyciel, Wychowawca dzieci z klas 1–3, dyrektor naszej szkoły w latach 1994–1999.

Ksiądz Jan Twardowski napisał „Nie umiera ten, kto trwa w pamięci żywych”. Ta myśl pozwala przetrwać ten trudny czas pożegnania Ś.P. pani Dyrektor Barbary Sikory. Jako dyrektor, nauczyciel i wychowawca zawsze dbała o swoich uczniów i nauczycieli.

Nie szczędziła siły i czasu. Była wzorem pracowitości i oddania. Rzetelnie wypełniała powierzone jej obowiązki.

21.04.2021 r. zgromadziliśmy się, aby pożegnać Panią Barbarę – nie tylko

Pani Basiu, żegnają Panią Koleżanki i Koledzy, nauczyciele, znajomi.

I ci z „Piątki” i ci z „Jedenastki”. Żegnają i dziękują. Za każdy uśmiech, wsparcie, za każde miłe słowo. Za wspólne obozy harcerskie (choćby ten w Pobierowie), za godziny spędzone w szkole i podczas spotkań, którym zawsze towarzyszył Twój radosny śmiech. Dziękuję też ja – za opiekę podczas praktyk studenckich, na których odkrywałam, jak świetnym byłaś nauczycielem i wychowawcą.

Wierzę, że już za chwilę, w domu Pana, będziesz zajmowała się najmłodszymi – bo taka, Pani Basiu, zostaniesz w mojej pamięci. dyrektora, ale przede wszystkim ciepłą, dobrą osobę.

Monika Mocarska – dyrektor szkoły, nauczyciele i pracownicy

Nadzieja na ciepło w tym roku

N

fot. rkw

iektórzy mylnie sądzą, że w kościele parafialnym Świętej Rodziny jest instalacja grzewcza ale nowy proboszcz mimo mroźnej zimy, z jakiegoś powodu jej nie uruchomił.

Prawda jest taka, że w kościele, w zakrystii i salach duszpasterskich jest zainstalowane ogrzewanie podłogowe. Natomiast brakuje źródła ciepła, którym może być piec gazowy albo powietrzne pompy ciepła.

Posesja parafialna nie ma przyłącza gazowego ani w starej kaplicy ani w nowej plebanii. Doprowadzenie gazu, projekty, uzgodnienia i prace ziemne po pierwsze trwałyby bardzo długo, po drugie generowałyby dodatkowe koszty. Nie bez znaczenia dla osiedla byłaby tez emisja spalin. To rozwiązanie nie wchodzi więc w grę. Żeby uruchomić ogrzewanie podjęliśmy konieczne decyzje. Firma Tech-San Bartosza Goleniewskiego, ta sama która wykonywała ogrzewanie w domu parafialnym oraz pompy ciepła z pozyskaniem źródeł geotermalnych, została wybrana do wykonania instalacji kotłowni z powietrznymi pompami ciepła dla kościoła, zakrystii

PISMO PARAFII RZYMSKOKATOLICKIEJ ŚWIĘTEJ RODZINY W PUŁAWACH

i sal katechetycznych. Każda z pomp, firmy Stiebel Eltron HPA 013 Premium (3 szt.) ma wydajność zmienną o mocy 10–20 kW. Całkowity koszt inwestycji wyniesie 158 350 zł. Czas wykonania inwestycji: 1 VIII–30 IX 2021 r.

W związku z galopującymi cenami musieliśmy wpłacić ponad 130 000 zł na materiały (każda zamawiana dostawa jest droższa) – inaczej wykonawca nie podjąłby się tego zadania. Dlatego parafia z własnych środków wpłaciła 68 350 zł a 70 000 zł pożyczyli życzliwi parafianie. Był to konieczny krok, jeśli chcemy aby późną jesienią i zimą w kościele pojawiło się ciepło.

Dlatego wszelkie ofiary wpłacane na konto parafii, zbiórki z niedziel inwestycyjnych i ofiary, które wierni zechcą złożyć przy roznoszeniu opłatków wigilijnych, będą inwestycją w ogrzewanie naszej świątyni. Wszystkim serdecznie dziękuję. proboszcz

Adres redakcji: ul. Saperów Kaniowskich 2, 24-100 Puławy; e-mail: ryszard.k.winiarski@gmail.com; h ps://pulawy-swrodziny.kuria.lublin.pl Z E S P Ó Ł R E D A KC YJ N Y: ks. Ryszard Winiarski – red. prowadzący, Agnieszka Kawka, Wojciech Kostecki, Joanna Kurlej – korekta, Wojciech Olech, Anna Różycka, Tomasz Sajnog, Justyna Szychowska, Andrzej Więcławski

16

fot. rkw

Plenerowe majówki 2021

fot. rkw

Plenerowe majówki 2021