Głos Rodziny Nr 2(12) 2020r/III Przyszłość idzie przez rodzinę i musi przez nią iść św. Jan Paweł II

św. Jan Paweł II

Głos Rodziny P I S M O PA R A F I I R Z Y M S KO K AT O L I C K I E J Ś W I Ę T E J R O D Z I N Y W P U Ł AWA C H

Przebacz mi, abym mógł przebaczyć!

fot. rkw

ISSN 2719-4663

Nr 2 (12) 2021 rok III

Przyszłość idzie przez rodzinę i musi przez nią iść

fot. K. Gnat – Kościół w Bożej Woli

Rekolekcje spod znaku orzecha fot. rkw

T

fot. rkw

Chrystus wita przychodzących

uż przed Wielkim Postem, przy drzwiach domu parafialnego pojawił się spiżowy odlew gło-

wy Chrystusa w cierniowej koronie.

Została ona podarowana ks. prob.

Olechowi przez anonimowego darczyńcę. Najwyraźniej czekała na swój moment. Teraz przychodzący goście oraz interesanci witają się najpierw ze swoim Panem, a dopiero potem z Jego nieużytecznymi sługami. Przyznam, że przy drzwiach plebanii brakowało jakiegoś chrześcijańskiego znaku.

Teraz mamy i to mnie cieszy. Jest piękny i pełen pokoju. Nie wiadomo, kto jest autorem płaskorzeźby i kiedy została wykonana, ale najważniejsze, że jest. Dziękujemy anonimowemu darczyńcy. prob.

Gotowość na upomnienie braterskie

S

Czułem pod gardłem jak kosmate zwierzę Strach. Nie umiałem nawet przełknąć śliny I wspominałem naszą ostatnią wieczerzę, Uśmiech Judasza…

Panie, byłem z nimi Przeciwko Tobie. I dziś jestem z nimi Jako my wszyscy, co się tu boimy, Że przyjdą nocą i będą nas badać Tak jak badali Piotra…

Jak kosmate zwierzę łaskocze nas pod gardłem miękką łapką zdrada „Wystarczy, abyś milczał” – czule do mnie gada „Byś tylko przestał wierzyć” – szczerzy zęby szczerze. „Tego, co było, nie ma” W cóż ja mogę wierzyć?

Może pozwolą mi wrócić do domu Na chleb zarobić. Założyć rodzinę.

Dla matki Zabitego być przybranym synem.

Czasem wspomnieć o Tobie i chleb w palcach drobić Podczas wieczerzy…

I tęsknić za winem Które piliśmy z Tobą żywiąc się cudami, Wędrując śpiewający pieśni nad pieśniami.

Ernest Bryll, Wieczernik

Od wesela biedaków w galilejskiej Kanie Nie było o Niej słowa po Ewangelijach, Bo niepotrzebna tam była Maryja Gdzie było cudów wielkie świętowanie Nie słychać było o Niej w Palmowej Niedzieli Gdy każdy w mieście chciał być uczniem Twoim, Gdy każdy wołał, że już się nie boi, Bo zna Mesjasza i wyzwolicieli El Greco – obraz

Nie było Jej, gdzie ciemność, wieczerza zdradziecka, Nie będzie Jej, gdy Judasz śliną was obliże, Ale tak będzie stać pod waszym krzyżem, Jako stała pod męką Boga – swego Dziecka

z osła na ziemię i upadłszy przed wieśniakiem, całował jego stopy, dziękując mu, że raczył go napomnieć.

Tomasz z Celano, Żywot naszego ojca, błogosławionego Franciszka

Gdy was odejdą wszyscy, Ona pozostanie Tak jak była przy każdym, gdyście się rodzili Ona wyprosi dla was, byście wino pili.

Nie ciemną wodę śmierci, ale Zmartwychwstanie Ernest Bryll, Wieczernik

Bluźnierstwo, które wraca

W www.focus.pl

ługa Boży Franciszek chociaż był gotowy napominać innych, czyniąc to raczej życiem niż mową, to jednak jeszcze bardziej był gotowy na to, by go napominano i poprawiano. Bo gdy pewnego dnia wieziony na osiołku przejeżdżał przez pole pewnego wieśniaka, który wówczas tam pracował, ten szybko do niego podbiegł, gorliwie dopytując się, czy to on jest bratem Franciszkiem. A gdy on odpowiedział: „Jestem”, wieśniak rzekł: „Staraj się, bracie, być tak dobrym , jak o tobie mówią ludzie. Bo wielu pokłada w tobie nadzieję. Napominam: niech nigdy nie będzie inaczej, niż oni sądzą”. Brat Franciszek słysząc te słowa, zsunął się

Jam jest Jan. Ten najmłodszy. Najbardziej kochany Uczeń. Ja Ciebie jak Piotr się zaparłem, Bo ja stałem przy Piotrze, gdy Piotr był pytany. Ścisnąłem zęby i ust nie otwarłem.

roku 1917 masoneria na całym świecie obchodziła dwustulecie istnienia organizacji w Rzymie 17 lutego, w dniu upamiętniającym śmierć Giordano Bruno, zorganizowano wielką manifestację masońską.

Pochód masoński od pomnika Giordano Bruno przeszedł ulicami stolicy chrześcijaństwa i zatrzymał się dłużej

na placu św. Piotra, powiewając pod oknami papieża czarną chorągwią z wizerunkiem św. Michała Archanioła deptanego przez Lucyfera. Transparenty wychwalały szatana a jeden z masonów głosił: „Szatan będzie rządził w Watykanie, a papież będzie mu służył za gwardzistę szwajcarskiego”. rkw

1

Czystość lepsza niż seks

M

iłość we współczesnych czasach rozumie się jako pożądanie.

Tymczasem w chrześcijaństwie miłość oznacza zaufanie, bliskość, akceptację – tłumaczy Dawn Eden, autorka książki „Dreszcz czystości”, w rozmowie z Moniką Florek-Moskal.

Mając 31 lat i burzliwe życie seksualne za sobą, postanowiła Pani z niego zrezygnować aż do czasu małżeństwa.

Dlaczego podjęła Pani taką decyzję?

To była ogromna zmiana w moim życiu. Nie dlatego, że nie mogłam żyć bez seksu, ale dlatego, że uważałam, że seks jest jedynym sposobem, żeby wyjść za mąż. To miał być rodzaj przynęty. Byłam przekonana, że kiedy już obok mnie pojawi się właściwy mężczyzna, seks z nim będzie jedyną drogą, żeby przywiązał się do mnie emocjonalnie.

Czy to nienaturalne?

Myśl o pozbyciu się seksu z mojego arsenału broni przerażała mnie, ponieważ byłam przekonana, że pozostanę bez środków do tego, żeby przyciągnąć do siebie mężczyznę, który zakocha się we mnie na zawsze. Byłam świetną studentką kultury popularnej, która dała nam „Seks w wielkim mieście” i mnóstwo filmów romantycznych.

Na czym polegały te studia? Że nikt nie będzie nas kochał za to, że jesteśmy, ale za to, co robimy, za nasze umiejętności i osiągnięcia. Dlatego szukamy rad w czasopismach, które mówią nam, jak udoskonalać nasz seks. Boimy się, że jeśli nie będziemy posiadać technicznych umiejętności w sypialni, nie będziemy kochani.

Tymczasem wcale tak nie jest. Seks poza małżeństwem stwarza jedynie iluzję ciepłych relacji, daje nadzieję na miłość, ale nie daje gwarancji. Postanowiłam zrezygnować z seksu do czasu małżeństwa, ponieważ odkryłam chrześcijaństwo. Ono pozwoliło mi po raz pierwszy w życiu uwierzyć, że jestem kochana przez Boga. Bezwarunkowo. To był skok w wiarę.

W znacznym stopniu zbudował on moje poczucie własnej wartości. Teraz czuję, że to porządkuję moje relacje

2

z innymi, nie tylko z mężczyznami, ale także z przyjaciółmi i rodziną.

Dlaczego skok w wiarę kazał Pani zrezygnować z seksu?

Zrezygnowałam z seksu przygodnego, bez stałej relacji dlatego, że nie daje on poczucia bezpieczeństwa, akceptacji, miłości, której wszyscy pragniemy.

Jest jedynie nieudaną próbą poszukiwania tych wartości. Prawdziwa miłość, która zaspokaja te potrzeby i daje poczucie spełnienia, musi rozwijać się w trwałym związku w oparciu o wierność, bo człowiek to nie tylko ciało i do szczęścia nie wystarczy nam tylko przyjemność zmysłowa. To oczywiste, ale we współczesnych czasach kultury ciała mało kto rzeczywiście ośmiela się zanegować, że przyjemność seksualna i orgazm nie są wartością najwyższą.

Chrześcijaństwo pokazuje, że człowiek potrzebuje do pełnej realizacji siebie nie tylko przyjemności zmysłowej.

W swojej książce rozróżnia Pani abstynencję od seksu i czystość.

Abstynencja ma zabarwienie negatywne i oznacza po prostu niekorzystanie z seksu. Czystość brzmi pozytywnie, jest cnotą, a to oznacza, że otwiera na innych ludzi. Pomaga usta-

wić emocje we właściwym porządku.

Każda miłość ze swojej natury jest trwała i stała. Jeśli przemija, to oznacza, że nie była miłością, ale fascynacją, zauroczeniem lub zwyczajnym wieszaniem się na kimś z lęku przed samotnością. Jednym z przejawów okazywania miłości między kobietą a mężczyzną jest miłość cielesna.

Nie jest ona jednak pełnią relacji między dwojgiem ludzi. Dlatego najlepszym sposobem wyrażenia miłości cielesnej jest życie w małżeństwie.

Seks jest tylko fleszem. Poza nim istnieją inne sposoby wyrażania miłości.

Odkrycie ich daje wielką radość życia.

Czystość, czyli wstrzemięźliwość seksualna, według Pani jest bardziej wartościowa niż satysfakcja seksualna?

Taki pogląd wydaje się przestarzały i zupełnie nieprzystający do współczesnego życia.

Długo byłam przekonana, że istnieją dwa akceptowalne rodzaje seksu: seks bez miłości i seks z miłością. Seks z miłością jest lepszy, ale jeśli miłość jeszcze nie rozkwitła, można uprawiać seks dla przyjemności. Seks bez poczucia przynależności i perspektywy na trwały związek tylko rozbija psychicznie. Niejednokrotnie odczułam

A nie sądzi Pani, że rezygnacja z seksu nie jest naturalna dla młodej kobiety, takiej jak Pani? Może Pani spycha swoje pragnienia seksualne do podświadomości i kiedyś eksplodują one z większą siłą niż kiedykolwiek w przeszłości?

Pożądanie seksualne nie pozostaje w próżni. Nie jest czymś, co można odrywać od innych sfer naszego życia, od emocjonalności i intelektu, i realizować je z kimkolwiek. Jeśli tak by było, uważalibyśmy za normalne uprawianie seksu z listonoszem, kasjerką w supermarkecie czy kimkolwiek innym, kogo spotykamy na swojej drodze. Nie spycham swoich pragnień seksualnych do podświadomości, ale raczej zdaje sobie sprawę z tego, że mam je zrealizować z wyjątkową osobą, moim przyszłym mężem.

A co Pani zrobi, jeśli spotka Pani mężczyznę, którego Pani pożąda i który pożąda Pani?

Będę szczęśliwa, kiedy to się zdarzy.

Nie będę mogła się doczekać, kiedy oddam mu swoje serce i swoje ciało po tym, jak złożymy sobie przysięgę przed Bogiem.

Czeka Pani na „dreszcz czystości”.

Co właściwie oznacza ten termin?

Czystość wywołuje dreszcz, ponieważ jest otwartą walką z ograniczeniami, jakie współczesne społeczeństwo i nasze własne lęki nakładają na naszą zdolność do miłości. Kiedy przestajemy kierować się pożądaniem seksualnym, uwalniamy miłość od fałszywych

Nie obawia się Pani, że nie znajdzie męża z powodu swojego podejścia do seksu?

Patrzę na to inaczej. Jeśli myślę o małżeństwie, to takim, które będzie na całe życie. Wtedy mężczyzna, z którym się zwiążę będzie mnie kochał nie za to, co robię, ale za to, kim jestem.

Seks przedmałżeński może pomóc mi znaleźć męża, ale nie pomoże mi znaleźć właściwego męża. Jeśli dla mężczyzny seks jest ważniejszy niż przysięga trwałej miłości, to czy będzie mnie kochał wtedy, kiedy nie będę już atrakcyjna seksualnie? Wolałabym wcale nie wyjść za mąż, niż poślubić mężczyznę, który nie potrafi kochać, okazywać szacunku i kontrolować swoich popędów. Nie jestem jednak osobą, która nakłada na seks jakieś szczególne ograniczenia. Uważam tylko, że najbardziej niedoskonały technicznie seks w małżeństwie jest bardziej satysfakcjonujący niż najbardziej wyrafinowany seks pozamałżeński, ponieważ nie towarzyszy mu lęk.

Dlaczego?

Seks w małżeństwie nie zawsze musi być technicznie wyrafinowany wbrew temu, co się nam wpaja. Nie ma znaczenia, w jaki sposób ludzie okazują sobie miłość cielesną. Jako małżonek każdy chce dawać i otrzymywać przyjemność seksualną, więc jest zmotywowany do działania. Jednocześnie każdy z małżonków ma pewność, że mimo słabszej formy jednej nocy osoba, którą kocha, nazajutrz i każdej kolejnej nocy nadal będzie obok. To jest prawdziwe spełnienie seksualne.

Spotkała Pani w swoim życiu mężczyznę, dla którego czystość jest tak samo ważna jak dla Pani?

Tak, spotkałam wielu takich mężczyzn. Kiedy zaczyna się żyć w czystości, przyciąga się ludzi, którzy doceniają czystość. To nie oznacza, że wszyscy, którzy zwracają na mnie uwagę, sami zachowują czystość. Odkrywam jednak, że osoby, które pragną zachować czystość przedmałżeńską, naprawdę istnieją i jest ich więcej, niż możemy sobie wyobrazić.

fot. rkw

Jak Pani rozumie słowo „miłość”?

Miłość we współczesnej rzeczywistości jest rozumiana jedynie jako zakochanie, chemia, gra hormonów, odczuwanie pożądania. Tymczasem chrześcijaństwo pokazuje nam, że miłość to coś znacznie więcej, to postawa otwarcia i akceptacji wobec drugiego człowieka, pragnienie dla niego dobra, wola i świadomy wybór, że chcemy trwać przy tej osobie, której ślubowaliśmy miłość i wierność.

przymiotów. Dzięki temu nie ulegamy iluzji, która prowadzi do frustracji, samotności i zgorzknienia.

Kolejne trofeum Stowarzyszenia „Rodzina”

W

grudniu ub. roku istniejące przy naszej parafii Stowarzyszenie „Rodzina” otrzymało nagrodę Starosty Puławskiego i tytuł „Wolonatriusza Roku”. To kolejny dowód, że stowarzyszenie jest rozpoznawalne i kojarzone z konkretnymi inicjatywami, które służą rodzinie i lokalnej społeczności. „Nie pracujemy społecznie dla laurów czy dyplomów, ale miło nam, że ktoś nasz codzienny wysiłek szanuje i docenia. To ważne, tym bardziej, że w dobie pandemii działa się nieporównanie trudniej, choćby z powodu wielu ograniczeń, których wcześniej nie znaliśmy. Działamy zawsze jako zespół, choć role w nim mamy różne, tak samo talenty i możliwości. Siłą naszą są z jednej strony indywidualne talenty, z drugiej to, że działamy wspólnie i oczywiście zdobyta przez lata doświadczenie.

Dziękujemy wszystkim tym, bez których nasza aktywność byłaby niemożliwa” – mówi Renata Szczypa, vice przewodnicząca stowarzyszenia. red.

fot. rkw

to na sobie. Inspiracją do zmiany była dla mnie teologia ciała Jana Pawła II. Oddanie siebie komuś seksualnie bez powierzenia mu swojego życia jest oszustwem. Ja chcę być autentyczna w każdym swoim działaniu, szczególnie w miłości, która jest najważniejsza.

deon.pl

3

Historia

H

istoria jest nie zamarzającą rzeką.

W jej łożysku tkwią kruszejące powoli skamieliny: świątynie, warownie, groby. Jej nurt niesie odwieczne świadectwa – formy i brzmienie języka, obyczaje, wierzenia. Ale sens historycznego dziania się nie krzepnie, podatny na wciąż nowe interpretacje, dający wciąż nowe odpowiedzi na pytania nigdy nie wyjaśnione do końca. Nikt nie rozstrzygnie sporu o słuszność piastowskiej czy jagiellońskiej koncepcji państwa polskiego, nikt już nie oceni jednoznacznie przyczyn konfliktu między Bolesławem Śmiałym a biskupem Stanisławem Szczepanowskim. Wszystko zależy od poglądów wyznawanych przez ludzi, parających się spisywaniem i komentowaniem dziejów. Także od potrzeb czasu, w którym ludzie ci wykonują swoje rzemiosło. Tak więc przeszłość żyje i podlega nieustannym przemianom.

Nie ma powodu do ubolewania nad tym stanem rzeczy. Przeciwnie: różnorodność przesłań minionego czasu wzbogaca naszą rzeczywistość i stanowi jeden z warunków naszego intelektualnego rozwoju a nawet psychicznego zdrowia. Dramat zaczyna się dopiero wraz z próbą zamrożenia historii – nadanie jej jedynego i po-

Maleńka Encyklopedia Totalitaryzmu (3) wszechnie obowiązującego kształtu, od którego wszelkie odstępstwo ścigane jest i karane jako polityczne przewinienie. Taki właśnie stosunek do historii charakteryzuje ideologie totalitarne.

Totalitaryzm zabija historię, czyniąc z niej narzędzie polityki państwa. Pole swobodnych dociekań i starć różnych opinii zastąpione zostają jedyną wykładnią, opartych na wyjściowych założeniach doktryny – nacjonalistyczną, klasową, bądź religijną. Efektem jest fałsz, bowiem fakty muszą zostać arbitralnie podporządkowane obowiązującemu systemowi poglądów.

W dodatku system ten (podlegajmy doraźnym wymaganiom taktyki) nigdy nie jest konsekwentny i spójny. Kiedy wczorajszy wróg staje nagle koniunkturalnym sojusznikiem, sąd historii ulega oficjalnemu przewartościowaniu. Tito (dyktator Albanii – przyp. red.), „wierny syn ludu”, staje się oto „psem łańcuchowym imperializmu”, by po jakimś czasie przeistoczyć się w „wybitnego męża stanu”.

Ustaleniu właściwej wersji stoi na przeszkodzie zwyczajna ludzka pamięć.

Stąd konieczność nieustannego krygowania dziejowego zapisu i zacierania świadectw najnowszej nawet przeszłości. Praktyka niszczenia książek, a na-

wet wciągania gazet minionego okresu na indeks prohibitów (znana nam nie tylko z powieści Orwella) jest wymownym przykładem walki reżimów totalitarnych z rzeczywistą historią.

Kwestia interpretacji przeszłości według kryteriów ideologii prowadzi do wręcz absurdalnych wyników.

Prosty rozsądek nie powinien dopuszczać stosowania dzisiejszych ocen do polityki dawnych epok, kształtowanej dynastycznymi interesami królewskich rodów. Podobnie formułowanie narodowych rewindykacji w oparciu o zamierzchłe przekazy lub zgoła mity, trudno nazywać wyciągnięciem praktycznych wniosków z historii.

Gdyby na przykład Indie doczekały się własnego Hitlera, mogłyby zgłosić pretensje do obszarów Litwy czy Białorusi na tej zasadzie, że w tekstach Wed występują nazwy zwierząt i drzew nie znanych na subkontynencie indyjskim, natomiast typowych dla Europy północno-wschodniej.

Warunkiem wiarygodności i użyteczności nauki historii nie jest ustalona nakazami władzy wersja, ale uczciwość i rozsądek historyków. Niestety z tym bywa różnie.

Jan Józef Szczepański, były opozycjonista

Dekret dotyczący dyspensy od obowiązku uczestnictwa we Mszy Świętej

W

związku ze zniesieniem limitu uczestników zgromadzeń religijnych w kościołach, co daje faktycznie możliwość udziału w liturgii wszystkim wiernym, począwszy od Niedzieli Zesłania Ducha Świętego, przypadającej 31 maja 2020 r., zgodnie z kan. 87 § 1 i kan. 1248 § 2 Kodeksu Prawa Kanonicznego, odwołuję udzieloną wcześniej ogólną dyspensę

od obowiązku uczestnictwa w Mszy Świętej w niedziele i święta nakazane.

Jednocześnie utrzymuję dyspensę dla: • osób w podeszłym wieku • osób z objawami infekcji (np. kaszel, katar, podwyższona temperatura) • osób, które czują obawę przed zarażeniem.

Dziękując Bogu za opiekę i błogosławieństwo w trudnym czasie epide-

mii, zachęcam wszystkich wiernych do korzystania z posługi duszpasterskiej, szczególnie z sakramentu pokuty i pojednania oraz Eucharystii. ks. Krzysztof Kwiatkowski, +Stanisław Budzik Kanclerz Arcybiskup Metropolita Lubelski Lublin, 28 maja 2020 r.

Komunikat Kurii Metropolitalnej w Lublinie z 18 X 2020 r.

W

związku z sytuacją epidemiczną oraz ograniczeniami dotyczącymi liczby uczestników zgromadzeń religijnych Arcybiskup Metropolita Lubelski udzielił dyspensy od obowiązku uczestnictwa we Mszy świętej w niedziele i święta

4

nakazane wszystkim wiernym archidiecezji lubelskiej i osobom przebywającym w tym czasie na jej terenie.

Skorzystanie z dyspensy oznacza, że nieobecność na Mszy świętej nie jest obciążona grzechem. Dyspensa obowiązuje od niedzieli 18 X 2020 r.

do odwołania. Korzystających z dyspensy zachęcamy do udziału we Mszy świętej w dni powszednie, z zachowaniem roztropności, wzajemnej troski o siebie i wszystkich przepisów sanitarnych. https://archidiecezjalubelska.pl

https://ciekawostkihistoryczne.pl

M

arian Bernaciak urodził się 6 marca 1917 roku w Zalesiu koło Ryk. Był synem Michała Bernaciaka i Marii z domu Bliźniak.

W 1937 r. ukończył gimnazjum im.

A. J. Czartoryskiego w Puławach.

Następnie odbył roczną obowiązkową służbę wojskową w Mazowieckiej Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii w Zambrowie. Zmobilizowany w sierpniu 1939 r., podczas wojny

ne obiekty wojskowe i gospodarcze, uchroniono ludność przed wywózką i znęcaniem się przez wycofujących się żołnierzy niemieckich. 26 lipca 1944 jego oddział zajął samodzielnie Ryki.

W sierpniu 1944 r. „Orlik” na czele ok. 350 partyzantów podjął marsz w celu pomocy walczącej Warszawie, ale zakończył się on niepowodzeniem.

Zagrożony internowaniem przez Sowietów, podjął decyzję o rozwiązaniu oddziału. Przez kilka miesięcy ukrywał się, poszukiwany przez NKWD. W marcu 1945 r. odtworzył swój oddział z osób zagrożonych aresztowaniem. Początkowo podporządkował się Delegaturze Sił Zbrojnych na Kraj, a od września tego roku wszedł w skład Zrzeszenia WiN („Wolność i Niezawisłość” – przyp. red.). Jesienią 1945 r. został mianowany dowódcą zgrupowania oddziałów WiN w Inspektoracie Rejonowym „Puławy”, a następnie zastępcą inspektora puławskiego ds. bezpieczeństwa jako referent bezpieczeństwa. Awansował wówczas do

skiego, łukowskiego, lubartowskiego, kraśnickiego i kozienickiego), liczące ok. 200 żołnierzy, a na wiosnę 1946 r.

– ok. 160, przeprowadziło wiele akcji zbrojnych przeciwko władzom komunistycznym. Jedną z najbardziej brawurowych akcji jego oddziału było rozbicie ubeckiego więzienia w Puławach. 24 kwietnia 1945 roku czterdziestu czterech partyzantów załadowało się na dwa zdobyte na Sowietach samochody ciężarowe Studebacker i udając grupę operacyjną z Warszawy, zajechało przed budynek Powiatowego Urzędu Bezpieczeństwa Pubicznego. Sześciu ludzi z oddziału w poszarpanych i brudnych ubraniach odgrywało rolę aresztantów, reszta ich konwojowała. Partyzanci szybko opanowali budynek i rozpoczęli uwalnianie przetrzymywanych w nim więźniów – towarzyszy z AK. Zanim z odsieczą przybył garnizon Sowietów, wszyscy opuścili Puławy. Jeden z partyzantów przebrany w mundur rosyjskiego majora, stojąc na schod-

„Orlik” niezłomny

www.dziennikwschodni.pl

obronnej 1939 r. walczył jako podporucznik rezerwy w 2 pac. Podczas obrony Włodzimierza Wołyńskiego dostał się do niewoli sowieckiej. Zbiegł z transportu jenieckiego na terenie ZSRR wiozącego polskich oficerów do obozów. Powrócił w rodzinne strony.

Prowadził księgarnię w Rykach i niewielką drukarnię w Dęblinie. W 1940 r. zaangażował się w działalność konspiracyjną w ramach ZWZ, a następnie Armii Krajowej. Był szefem Kedywu Podobwodu „A” (Dęblin-Ryki) w Obwodzie AK Puławy. Od jesieni 1943r., zadenuncjowany przez ryckich komunistów przez co zagrożony aresztowaniem przez Gestapo, był zmuszony ukrywać się. W listopadzie 1943 utworzył grupę lotną, przekształconą w oddział partyzancki, na czele którego stanął. W maju 1944r. jego oddział otrzymał kryptonim OP I/15 Pułku Piechoty AK „Wilków”. Przeprowadził ponad 20 akcji bojowych przeciwko Niemcom.

Dzięki jego postawie podczas akcji „Burza” w lipcu 1944 r. w Dęblinie uratowano przed zniszczeniem waż-

Patronowie naszych ulic

Marian Bernaciak „Orlik”

stopnia majora. Dowodzone przez niego zgrupowanie partyzantki niepodległościowej, jedno z największych na Lubelszczyźnie (działało na terenie powiatów garwolińskiego, puław-

kach pierwszego samochodu krzyczał na cały głos po rosyjsku: „Towarzysze!

Polacy biją naszych!” W co zresztą Rosjanie uwierzyli i ostrzelali swoją grupę pościgową, myśląc, że to przebrani akowcy. Kiedy wreszcie zrozumieli swój błąd, Orlik z oddziałem był już daleko w lesie. Partyzanci odbili 107 więźniów, w tym sześć kobiet. 25 maja 1945 stoczył w Lesie Stockim zwycięską bitwę z połączonymi oddziałami NKWD, UB, MO. 24 czerwca 1946 roku Orlik wraz z kilkoma ludźmi swojej obstawy wracał z Życzyna z odprawy dowództwa Inspektoratu Puławy WiN. W czasie jazdy koniowi odpadła podkowa. Postanowili więc zajechać do kowala w miejscowości Piotrówek. Kowal wraz z sołtysem, o partyzantach w kuźni, powiadomili stacjonujący w pobliżu oddział KBW oraz posterunek MO w Trojanowie.

Orlika wycofującego się w stronę lasu dosięgły kule z rkm-u. Zginął także jeden z jego ludzi. Dwaj inni zostali aresztowani, dwóm udało się wymknąć z obławy. z archiwum SP 11 im. H. Sienkiewicza

5

Krzyż wzorem wszelkich cnót

C

zy konieczna była dla nas Męka Syna Bożego? Bezwzględnie i podwójnie konieczna: konieczna jako lekarstwo przeciw grzechom oraz konieczna jako przykład do naśladowania.

Męka Chrystusa jest nade wszystko lekarstwem, albowiem dzięki niej znajdujemy ratunek przeciw wszelkiemu złu, któremu poddani jesteśmy z powodu naszych grzechów. Wielkie jest równie ż pożytek Męki jako przykładu. Albowiem zdolna jest dogłębnie przemienić nasze życie. Ktokolwiek pragnie wieść życie doskonałe, powinien odrzucić to, co Chrystus odrzucił na krzyżu, a dążyć do tego, do czego Chrystus dążył. Krzyż jest wzorem każdej bez wyjątku cnoty.

Szukasz przykładu miłości: „Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy kto życie swoje oddaje za przyjaciół swoich”. Tak właśnie Chrystus uczynił na krzyżu. Skoro więc On oddał życie swoje, nie powinno być dla nas rzeczą

zbyt trudną znieść jakiekolwiek przeciwności ze względu na Niego.

Szukasz cierpliwości? Największą znajdziesz na krzyżu. Cierpliwość może być wielka z dwóch powodów: kiedy ktoś znosi cierpliwie wielkie zło albo też kiedy znosi takie zło, którego mógłby uniknąć, ale nie stara się unikać. Na krzyżu Chrystus dał przykład jednego i drugiego. Albowiem „gdy cierpiał, nie wygrażał się; jak baranek na rzeź prowadzony, tak On nie otworzył swoich ust”. Wielka jest zaiste cierpliwość Chrystusa na krzyżu: „Biegnijmy cierpliwie w wyznaczonych nam zawodach. Patrzmy na Jezusa, który nam w wierze przewodzi i ją wydoskonala. On to zamiast radości, którą Mu obiecywano, przecierpiał krzyż nie bacząc na jego hańbę”.

Szukasz przykładu pokory? Popatrz na Ukrzyżowanego. Oto Bóg zechciał być sądzony przez Poncjusza Piłata i umrzeć.

Szukasz przykładu posłuszeństwa, naśladuj Tego, który stał się posłuszny Ojcu aż do śmierci: „Przez nieposłuszeństwo jednego człowieka, to jest Adama, wszyscy stali się grzesznikami, przez posłuszeństwo Jednego, wszyscy staną się sprawiedliwymi”.

Szukasz przykładu wzgardzenia rzeczami świata? Idź za Tym, który jest „Królem królów i Panem panujących, w którym są wszystkie skarby mądrości i wiedzy”, który na krzyżu został ogołocony, wyszydzony, przebity, cierniem ukoronowany i w końcu napojony octem i żółcią. Nie przywiązuj się więc do ubrań i bogactwem albowiem „podzielili między siebie moje szaty”, ani do zaszczytów, bo stał się przedmiotem naigrawań i biczowania, ani do godności, ponieważ „uplótłszy koronę z cierni włożyli na moją głowę”, ani do rozkoszy, albowiem „pragnąłem, a napoili Mnie octem”. św. Tomasz z Akwinu (1225–1274), Rozprawa o Wierzę w Boga

fot. rkw

Włoski uniwersytet zakazuje symboli religijnych

Na

ekranie komputera nie może być widać żadnych krzyży ani innych symboli religijnych w tle. Taki nakaz otrzymali studenci uniwersytetu w Turynie,

6

przygotowujący się do sesji egzaminacyjnej. Z powodu pandemii zajęcia na uczelni odbywają się w trybie zdalnym, tak samo prowadzone będą egzaminy semestralne. Dlatego właśnie uczelnia przygotowała listę zasad obowiązujących w czasie sesji internetowej.

Wprowadzono m.in. specjalne kontrolne oprogramowanie mające zapobiec ściąganiu, a także zakaz pokazywania w czasie egzaminu jakichkolwiek symboli politycznych i religijnych. O ile za słuszne studenci uznali niemanifestowanie swych poglądów politycznych, o tyle druga część rozporządzenia spotkała się z mocną falą krytyki. Podkreślono, że jest to wyraźny atak na wolność religijną, który w przyszłości może doprowadzić do tego, że na uczelni nie będzie już można nosić łańcuszka z krzyżykiem czy popularnego wśród młodych różańca na nadgarstku, a także pokazywać symboli innych religii.

Jeden ze studentów stwierdził, że nie usunie z biurka figurki świętego ojca Pio, nawet jeśli będzie to oznaczało niemożność podejścia do egzaminu.

Decyzja wywołała burzę także na innych włoskich uczelniach, których studenci obawiają się, że także u nich zostaną wprowadzone podobne zasady. A od tego, jak podkreślają, już tylko jeden krok do wyrugowania symboli religijnych z przestrzeni publicznej.

Wskazują jednocześnie, że egzaminator, wchodząc dzięki internetowi do ich domów, nie może decydować o tym, co znajduje się w ich prywatnej przestrzeni. Sprzeciwiając się decyzji władz przypominają, że krzyże na ścianach włoskich domów i wiszące na nich obrazy religijne, to część chrześcijańskiej kultury Włoch, której nie można ignorować, a tym bardziej wymazać.

Beata Zajączkowska vaticannews.va / Turyn

P

rawie 60% dorosłych Polaków żyje w związku małżeńskim, a ponad jedna czwarta jest stanu wolnego. Jednak 41% osób definiujących się jako kawaler lub panna jest z kimś z związku – takie dane przynosi raport Centrum Badania Opinii Publicznej (CBOS) na temat modeli życia małżeńskiego Polaków.

Centrum zwraca uwagę na zmianę języka dotyczącego bliskich relacji międzyludzkich. W raporcie z 2013 do opisu sytuacji, gdy dwie osoby żyjące w niezalegalizowanym związku prowadzą wspólne gospodarstwo domowe, posługiwano się terminem „konkubinat”. W ciągu siedmiu lat

wdowców i wdów ten odsetek wynosi tylko 2%.

Jeśli chodzi o preferowany model rodziny, to jako najlepsza sytuacja dla rodziny wygrywa model partnerski – wskazuje na niego niemal trzy piąte dorosłych Polaków (58%). Drugie miejsce –z jedną piątą głosów (20%) –zajmuje rozwiązanie, w którym oboje małżonkowie pracują, a kobieta dodatkowo zajmuje się prowadzeniem domu, wychowywaniem dzieci itp. Niedaleko za tym modelem znajduje się, zaznacza CBOS, tradycyjny układ patriarchalny, w którym tylko mąż pracuje, a kobieta zajmuje się domem i dziećmi. Jako

sza częstość praktyk religijnych, tym większa aprobata dla tradycyjnego układu, a rzadsze praktyki (lub ich brak) idą w parze z preferowaniem modelu partnerskiego. Różnice te nie są jednak bardzo duże. Oczekiwania odnośnie do najlepszego dla rodziny układu obowiązków zawodowych i domowych różnią się zwykle od rzeczywistości – zauważa CBOS. Najczęściej wskazywany w badaniu model partnerski jest realizowany u niespełna dwóch piątych osób gospodarujących z drugą osobą (37%. W drugiej kolejności występuje w polskich rodzinach model nieproporcjonalny żeński – jego realizowanie deklaruje obecnie

Kawaler lub panna to niekoniecznie samotnicy słowo to nabrało pejoratywnego znaczenia i niemal wyszło z użycia: dziś mówi się zwykle o partnerach wspólnie zamieszkujących lub związku nieformalnym – zauważa CBOS. Wśród ogółu dorosłych Polaków prawie trzy piąte żyje w związku małżeńskim (59%), a ponad jedna czwarta (26%) jest stanu wolnego. Co dziesiąty badany to wdowiec lub wdowa (10%), a pięć na sto osób jest rozwiedzionych lub w separacji (5%). Należy jednak dodać, że dwie piąte (41%) osób definiujących się jako kawaler lub panna jest z kimś z związku, więcej niż jedna czwarta osób rozwiedzionych ma partnera lub partnerkę (29%), a wśród

najlepszą sytuację dla rodziny wybiera go 14% ankietowanych.

W porównaniu z badaniem realizowanym w 2013 roku znacznie wzrosło poparcie dla modelu partnerskiego – przez długi czas odsetek zwolenników tego rozwiązania utrzymywał się na zbliżonym poziomie (ok. 41–48% w latach 2004–2013), a od ostatniego pomiaru wzrósł o12 punktów procentowych. Jednocześnie zmalało wybieranie modeli obciążających głównie kobiety jako najlepszych dla rodziny. Również religijność wpływa na preferowany przez kobiety podział obowiązków zawodowych i rodzinnych w związku – im więk-

przeszło jedna piąta respondentów (21%). W porównaniu z poprzednim badaniem (z 2013 r.) ‒ wzrósł odsetek ankietowanych deklarujących, że realizują model partnerski: z 27% do 37%.

Analityczka CBOS Marta Bożewicz zwraca uwagę, że w przypadku modelu partnerskiego satysfakcja z realizowanego układu dotyczy ponad czterech piątych badanych. Jej zdaniem jako model najbardziej pożądany wśród Polaków, będzie się on w przyszłości upowszechniał. Badanie przeprowadzono na reprezentatywnej, imiennej próbie pełnoletnich mieszkańców Polski, wylosowanej z rejestru PESEL. CBOS, tk / Warszawa

Bractwo Wszystkich Świętych i Dusz Czyśćcowych

D

zień 23 lutego br. przejdzie do historii naszej parafii jako dzień narodzin Bractwa Wszystkich Świętych i Dusz Czyśćcowych. Na pierwsze spotkanie przyszło 15 osób.

Dało się wyczuć onieśmielenie i jakiś rodzaj zaciekawienia ale jak to jest w naszym kościele, niby ludzie należą do jednej parafii a w ogóle się nie znają i nie nawiązują głębszych relacji ze sobą. Są ciekawi siebie nawzajem, ale nieśmiałość a może i lęki na wyrost, sprawiają, że żyjemy na dystans.

Udało się wybrać patrona bractwa.

Został nim św. Antoni Padewski, którego figura znajduje się w jednej

z nisz frontonu kościoła. To patron nie tylko rzeczy zagubionych ale także, a może przede wszystkim, patron zagubionych ludzi. Bractwo będzie się spotykać w każdy III wtorek miesiąca, po Mszy wieczorowej, wotywnej do św. Antoniego.

Pan Jezus podarował nam wspaniałe słowo o rodzącym się Kościele, pierwszej wspólnocie jerozolimskiej, która trwając na modlitwie prosiła, aby Bóg wskazał konkretnego człowieka, który miał uzupełnić grono Dwunastu, po tragicznym odejściu Judasza.

Tak do gronu apostolskiego dołączył Maciej. Widzimy w tym słowie, że to

Bóg wybiera ludzi do poszczególnych wspólnot czy grup modlitewnych. Ten wybór nie jest obciążony żadnymi ludzkimi względami, ponieważ Pan Bóg nie ma względu na osoby. Przyszli ci, których znalazł Pan. Nic lepszego nie mogło się nam przytrafić. Zapraszamy serdecznie do bractwa, które ma profil formacyjno-modlitewny.

Pamiętając wszelako o słowach św.

Antoniego: „Jeśli jakaś rzecz czy kwestia nie jest warta poruszenia nieba i ziemi – zostaw ją. Bez żalu porzuć i zapomnij. Życie to chwila. Szkoda ją przegapić”. proboszcz

7

Dziecko z telefonem w szkole?!

P

z punktu widzenia dzieci komórka to po prostu świetna rozrywka: gry, tapety, aplikacje, muzyka, animacje itd.

Dlaczego natomiast w szkole posiadanie telefonu komórkowego jest niewskazane?! Wyobraźmy sobie, że podczas lekcji dzwoni telefon; jeden, drugi, kolejny... rozproszy uwagę nie tylko właścicieli, ale całej klasy i zakłóci pracę nauczyciela. Doświadczenie pokazuje, że rodzice dzwonią jakby zapominali, że u dziecka trwa właśnie lekcja. Poza tym posiadając telefon dzieci aż korci, żeby wysyłać SMS-y lub sprawdzać portale społecznościowe bez względu na konsekwencje.

Niestety, smartfony mogą być również przyczyną konfliktów i zazdrości

http://radiopoznan.fm

osiadanie telefonów komórkowych przez uczniów w szkole budzi wiele emocji wśród społeczności szkolnej. Zapewne każdy rodzic ma swój punkt widzenia, który uważa za słuszny. Oczywiście można wymienić argumenty za i przeciw korzystaniu z telefonów przez dzieci i młodzież na terenie szkoły.

I tak np. zwolennicy korzystania z telefonów przez dzieci twierdzą, że zawsze mogą skontaktować się z dzieckiem, i w sytuacjach np. losowych powiadomić dziecko o zmianach planów rodzinnych. Niektórzy twierdzą, że dzieci czują się bezpieczniej mając świadomość, że zawsze mogą skontaktować się z rodzicem. Oczywiście

między dziećmi. Jak wiadomo telefon to niejednokrotnie spory wydatek, na który nie wszystkich stać. Uczniowie obnoszący się na przerwach z nowoczesnymi aparatami muszą się liczyć z tym, że innym mogą sprawić przykrość, bądź wzbudzić złość i zawiść w rówieśnikach, co niestety prowadzi do konfliktów i nieporozumień.

Z psychologicznego punktu widzenia korzystanie ze smartfonów przez uczniów w szkołach źle wpływa na zdolności poznawcze dzieci.

Nadużywanie telefonu powoduje pogorszenie wyników w nauce. Prowadzone badania wskazują, że zakaz używania przez uczniów telefonów komórkowych w szkołach przynosi pozytywne efekty, zarówno pod względem wyników w nauce, jak również wpływa na poprawę interakcji z rówieśnikami. Biorąc pod uwagę obecną sytuację epidemiczną i wielotygodniowe ograniczenia kontaktów społecznych z rówieśnikami ważne jest, aby szczególnie zadbać o bezpośrednie relacje i pielęgnowanie realnych znajomości. Widok dziecka „szalejącego” z rówieśnikiem jest chyba bardziej pożądany niż samotne wpatrywanie się przez nie w ekran smartfona?!

IWT

Szczepienia pod groźbą utraty pracy

K

to bez uzasadnionego zdrowotnie powodu nie zaszczepi się przeciwko covid-19, może stracić pracę w Watykanie – wynika to z dekretu przewodniczącego Papieskiej Komisji ds. Państwa Miasta Watykańskiego kard. Giuseppe Bertello. Dekret został wydany 8 lutego br. Napisano w nim, że „pracownik, który bez udowodnionych powodów zdrowotnych odmawia” przyjęcia szczepionki, która „chroni zdrowie” obywateli, mieszkańców i pracowników Państwa Miasta Watykańskiego, ponosi odpowiedzialność i konsekwencje „różnego stopnia, które mogą sięgać aż do rozwiązania stosunku pracy”. Dotyczy to również kandydatów do pracy w Watykanie, wobec których można będzie odstąpić od

8

podpisania umowy o pracę. W swym dekrecie kard. Bertello wyjaśnia, że przyjęcie szczepionki jest „decyzją odpowiedzialną”, gdyż rezygnacja z niej może grozić „znacznym zwiększeniem zagrożenia dla zdrowia publicznego”.

Gubernatorat Państwa Miasta Watykańskiego (kierowany również przez kard. Bertello) opublikował notę wyjaśniającą, z której wynika, że ochrona zdrowia wspólnoty może wymagać podjęcia środków, które z jednej strony minimalizują zagrożenie, a z drugiej „pozwalają znaleźć alternatywne rozwiązania dla wykonania pracy przez zainteresowanego”. Nota podkreśla, że szczepienia pozostają dobrowolne, zaś odwołanie się do norm prawnych obowiązujących w Watykanie od 2011

roku, „należy traktować jako narzędzie, które w żadnym przypadku nie ma charakteru nakładania sankcji, a raczej ma na celu umożliwienie elastycznego i proporcjonalnego balansu między ochroną zdrowia wspólnoty i swobodą indywidualnego wyboru, bez wprowadzania jakiejkolwiek formy represji”. pb (KAI/telam.com.ar/agi.it) / Watykan

PS. Co się stanie, jeśli pracodawcy, prywatni właściciele lub zarządy globalnych korporacji, powołując się na dekret i praktyki w Watykanie, zaczną wywierać presję lub wręcz szantażować swoich pracowników i w praktyce zmuszać ich do poddania się szczepieniu, wbrew głosowi sumienia?

T

rudno mi powiedzieć, od czego zaczęła się moja fascynacja ikonografią. Może to wizerunek św.

Rodziny w naszym Kościele, może Droga Krzyżowa? Przyszedł nagle jakiś wewnętrzny impuls, potrzeba, która kazała mi szukać możliwości nauki pisania ikon. Poszukując w internecie warsztatów trafiłam na stronę Pracowni Ikon pw. Świętego Antoniego w Lublinie, i wiedziałam, że to jest to miejsce, w którym odnajdę moją drogę w pisaniu ikon. Na początku warsztatów była niepewność czy podołam, czy moje umiejętności będą wystarczające do tego, aby poradzić sobie z wymaganiami.

Każde warsztaty zaczynamy modlitwą, którą wypraszamy łaski, aby godnie i doskonale przedstawić obraz Boskiego Mistrza, Matki i wszystkich świętych ku chwale Boga i Świętego Kościoła. Teraz wychodząc z warsztatów, nie mogę się doczekać kolejnych.

Dla mnie malowanie ikon to duchowa terapia, której nic innego, nigdy mi nie

pisania ikon w Świętej Lipce. Trudno było znaleźć warsztaty w Lublinie, ale znalazłam pracownię Ani. Płakałam nad pierwszym Mandylionem, tak mi nie wychodziło. Teraz tęsknię za spotkaniami, te warsztaty prostują mi drogę życiową. Wtorek poświęcam św.

Antoniemu, to on mnie doprowadził na ikony”.

Magda mówi, że teoria to nie wszystko: „Skończyłam historię sztuki.

Znałam teorię, teraz poznaję praktykę.

Warsztaty dają mi spokój. Ikony to dla mnie żywe kopie. Jak piszę ikony to wymaga ode mnie dużej koncentracji, każda kreska ma znaczenie”.

Marzena: „Zakochałam się w ikonach w wieku 12 lat będąc na koloniach i zwiedzając cerkiew prawosławną w Bieszczadach. Wiele lat trwało zanim podjęłam próbę samodzielnego pisania ikon, teraz spełniam swoje marzenie”.

Od kilku miesięcy doskonalę swoje umiejętności pisania ikon na warsztatach pod fachowym okiem Ani, a oto, co ona sama mówi na temat ikonografii:

sza. Powstawanie ikony to nie tylko rzemieślnicza praca i naśladowanie wzoru. To także modlitwa, wyciszenie i wsłuchanie się w miłującą obecność Boga. To doświadczenie pokoju, radości, które można przeżyć w głębi serca i dzielić się z innymi. Każdy, kto ma takie pragnienie powinien spróbować je zrealizować i napisać w swoim życiu, choć jedną ikonę. Może przez to odkryje jakąś nową drogę w swoim życiu i sposób na dzielenie się wiarą i obdarowywanie świata pięknem. Jeśli okaże się, że to nie dla niego, będzie miał piękną pamiątkę, której cena może być niższa niż zakup gotowej ikony.

Od pewnego czasu obserwuję, że ikony są coraz częściej zamawiane na prezent z okazji ważnych uroczystości religijnych (chrzty, komunie, śluby, rocznice) oraz prywatnych jak imieniny, urodziny, przejście na emeryturę czy podziękowania nauczycielom itp.

W czasach, gdy wszystko można kupić i trudno trafić w gust drugiej osoby, ikona, która ma wartość po-

Moja droga pisania ikon dało i z niczym nie mogę tego porównać. Mam wrażenie, że tylko siadając przed ikoną mój duch pokornieje, umysł się wycisza, a serce bije we właściwym rytmie. Trudno to opisać słowami. Malując swoją pierwszą ikonę, którą był wizerunek Matki Boskiej czułam, jak z kawałka drewnianej deski wychodzi do mnie czuła Matka, coraz piękniejsza, jaśniejąca swoim wewnętrznym, żywym blaskiem.

Doskonałość ikon polega na ich duchowym przesłaniu. W ikonach nie ma oczywistego piękna jak na innych obrazach, ale to proste formy pozwalają skupić się na modlitwie, dzięki czemu wchodzimy w głębię spotkania z Bogiem. Podczas warsztatów poznałam wspaniałych ludzi, którzy podzieli się swoimi przeżyciami.

Paulina mówi: „Pisanie ikon to dla mnie sanatorium duchowe. Człowiek odrywa się od rzeczywistości i skupia na modlitwie. To modlitwa i obcowanie z Bogiem i Świętymi. Malując św.

Charbela miałam wrażenie, że policzek, który maluję jest żywy”. Ela wyznaje: „Maluję ikony od 4 lat. Ponad 20 ikon napisałam. Wracałam z Kościoła i usłyszałam w radiu o warsztatach

„Czy ja mogę pisać ikony? – to najczęściej zadawane pytanie przez osoby zainteresowane ikonami. Pytanie bardzo trudne, bo ja tego nie wiem.

Myślę, że aby zacząć, trzeba przede wszystkim mieć takie pragnienie i modlić się. Bóg jest dawcą dobrych pragnień, a pisanie ikon samo w sobie jest dobre. Dlatego warto spróbować.

Pierwsza lekcja w pracowni jest dla nowego ucznia z jednej strony fascynująca, a zarazem trudna. Spotyka się on z nową terminologią, nazwami kolorów, ze światem symboli i tajemniczo wyglądających napisów. Sam proces malowania jest nieco inny niż tradycyjne malarstwo sztalugowe.

W powstawaniu ikony niezwykle ważna jest precyzja, dlatego nawet osoby, które mają zdolności plastyczne lub takie wykształcenie, podczas wykonywania ikony praktycznie uczą się wszystkiego od nowa.

Malowanie pierwszej ikony jest próbą cierpliwości i dokładności.

Ale to nie jest wyłącznie trud i jego pokonywanie. Praca daje ogromnie dużo satysfakcji, gdyż ikona wykonana według wzoru i przy wsparciu dobrego nauczyciela staje się coraz piękniej-

nadczasową jest prezentem idealnym.

Pamiętajmy, że technologia wykonania tradycyjnej ikony zapewnia jej trwałość na setki lat, zaś wierność kanonom powoduje, że wizerunek jest zawsze aktualny i nie „starzeje się”, nie podlega sezonowym modom. Pisanie ikon czy malowanie? – oba określenia są poprawne. Czy ikona to obraz prawosławny? Ikona jest kojarzona ze sztuką prawosławną, która pielęgnowała kult ikon i bardzo dużo wniosła w jej rozwój. Ale ikona jest wspólnym dziedzictwem kościoła. Jej wykształcenie przypada na czas przed podziałem kościoła na Wschodni i Zachodni.

Mam nadzieję, że od września będzie możliwe prowadzenie regularnej grupy w Puławach. Rozpoczniemy pisanie pierwszej ikony (jest rok św. Józefa, więc ikonę tego świętego namalujemy na początek). Reszta jak Bóg da”.

Osobiście bardzo liczę na to, że warsztaty pisania ikon zawitają do Puław i wiele osób będzie miało okazję doświadczyć w cichej modlitwie nad ikoną harmonii, radości i wdzięczności, a w obcowaniu ze Świętymi doświadczyć spotkania z Panem Bogiem.

IWT

9

Moje życie w bliskości Ojca Pio

10

tuje o. Gherardo Leone we wstępie do dziennika Cleonice, wydanego pod tytułem „Moje życie w bliskości Ojca Pio”. Ojciec Gherardo dodaje, że wyjazd do klasztoru wcale nie łączył się u przyszłego stygmatyka z radością oraz że ból rozstania z rodziną, przyjaciółmi, z domem „będzie mu towarzyszyć przez całe życie”.

Rok 1929. San Giovanni Rotondo.

Matka o. Pio mieszka od jakiegoś czasu w domu Mary Pyle, tu, gdzie jej syn. Zapada na ciężkie zapalenie płuc. Powoli umiera. Chory jest także sam o. Pio. Odejście matki przeżywa jako dramat. I kiedy Maria Giuseppina przechodzi na drugą stronę życia, Pio jest półprzytomny. „Mamo, mamusiu” – woła. Po jej odejściu przez ponad miesiąc nie jest w stanie ruszyć się z łóżka, choruje na serce.

Oba wydarzenia wyciskają piętno na świętym człowieku. Ma 42 lata.

Jest już znany jako mistyk. Ale „nie był mistykiem obojętnym na wszystko.

Nie potrafił aż tak perfekcyjnie zapanować nad tym, co odczuwał” – ocenia o. Gherardo. Mówi się o oschłości Pio, o surowości, z jaką potrafił wyrzucać penitentów z konfesjonału, o porywczości. Rzadko jednak, że „był czuły i słodki w stosunku do stworzeń, bo był taki wobec Boga – dodaje o. Leone. – A pośród tych stworzeń

wybierał te, które miały podobną naturę, doświadczały tych samych uczuć”.

I takim stworzeniem była Cleonice Morcaldi. Nie ma wątpliwości, że ona też wypełniła pustkę i złagodziła ból Pio po utracie matki.

Po raz pierwszy spotkali się, gdy Cleonice miała 12 lat. Od tego dnia zapisywała każdą niemal myśl stygmatyka. Kopiowała je i przekazywała kapłanom, dzieciom duchowym o.

Pio. To była jej misja: upowszechnić naukę Jezusa poprzez słowa o. Pio. „Czasami Ojciec Pio doświadczał nagłego natchnienia i posyłał kogoś z nas, by poszedł przekazać coś Cleonice” – pisze o. Gherardo Leone.

Współbrat świętego kapucyna z San Giovanni Rotondo znał też doskonale Cleonice. Pisze: „Wielu widziało w o. Pio drugiego Chrystusa. Tak patrzyła na niego Cleonice. Wyjaśnia to jej uczucia i oddanie się Ojcu Pio, bez zastrzeżeń – tak jak Maria i Marta z Betanii oddały się Jezusowi”.

Cleonice rodzi się w dniu, w którym Pio składa pierwsze śluby zakonne, 22 stycznia 1904 roku. Kiedy ma 11 lat, traci ukochanego tatę. Chwilę później poznaje o. Pio i w nim lokuje także uczucia córki, choć duchowej. „Zanim poznałam Ojca Pio, wyśniłam go. Powiedział: ze mną poznasz franciszkańską poezję. [...] Zostaw

fot. rkw

P

rowadzili mistyczne wręcz dialogi. Cleonice Spisała każdą niemal myśl i każdy ruch świętego.

Kochała go bezgranicznie. Światło dzienne ujrzał tajemny dziennik najważniejszej z córek duchowych kapucyna. Wyłania się z niego człowiek czuły, o. Pio, jakiego nie znaliśmy.

Tak jak św. Franciszek z Asyżu miał Klarę, a św. Franciszek Salezy Joannę de Chantal, tak i przy św. Ojcu Pio stała kobieta. Sensacja? Poniekąd tak.

Cleonice Morcaldi była jego największą ulubienicą. Piękna, czarne oczy i lśniące, podkręcane, hebanowe włosy. Cudownie się śmiała. Cleonice była kwintesencją kobiecości. Jak twierdzi jej siostrzenica, kto spojrzy na fotografie jej ciotki z o. Pio, widać ją jako „postać o mocnym temperamencie, ale czystą jak gołębicę, ze wzrokiem zawsze skierowanym ku górze”. Ojciec Pio uważał ją za swoją „pierworodną” córkę duchową. Mówił, że jest jego odbiciem i że wybrał ją, by go zrozumiała. Cleonice kochała go bez granic. Nie podjęła bez konsultacji z zakonnikiem żadnej decyzji w życiu. Kiedy nie mogła widzieć się z nim osobiście, wysyłała do niego swojego Anioła Stróża z prośbą o pomoc i światło. Zresztą tak jej radził sam o. Pio. Czemu o. Pio wybrał właśnie Cleonice? Kim była i jak wyglądała ich relacja? Czemu to właśnie z nią i tylko z nią prowadził śmiałe, otwarte i z pogranicza mistyki wręcz dialogi? Żeby to zrozumieć, trzeba cofnąć się do wczesnych lat życia Francesca Forgione, dwóch ważnych i prawie nieznanych epizodów.

Rok 1902. Francesco, przyszły o.

Pio, ma 15 lat. Powłóczy z tobołkiem polną drogą w kierunku maleńkiej stacji kolejowej w Pietrelcinie.

Na peron wjeżdża lokomotywa.

Chłopak spogląda na twarz matki, mocno ją ściska i znika w wagonie.

Ukradkiem wyciera łzy. Ma pojechać do Benewentu, chce zostać zakonnikiem. Ale kiedy pociąg rusza, serce nastolatka przeszywa autentyczny ból. „Pożegnanie, ten moment, w którym zniknął w wagonie, było bolesne – i dla matki, i dla Ojca Pio” – no-

lokalne gazety. Każdy krok, decyzję konsultuje z o. Pio. Piszą do siebie lub Cleonice zjawia się w klasztorze kapucynów. Albo też Ojciec Pio, poprzez bilokację, staje u boku Cleonice.

Włoszka często się spowiada u zakonnika, całuje go po rękach, ale i prowadzi z nim niezwykłe dialogi. Nie wiem, czy w historii komuś przydarzyły się podobne. „Cleonice: – Czy Jezus ukrzyżowany miał wyniszczone trzewia? O. Pio: – Raczej wypalone ogniem miłości!

Cleonice: – Co Pan Jezus czuje podczas komunii? O. Pio: – Rozkoszuje się swoim stworzeniem.

Cleonice: – Na kim spoczęło ostatnie spojrzenie umierającego Jezusa?

O. Pio: – Na Jego Matce. Cleonice: – A Ojciec na kogo będzie patrzeć?

– Na braci na wygnaniu”.

Albo: „Cleonice: – Dlaczego Lucyfer się zbuntował? O. Pio: – Jego bunt był dziełem samouwielbienia.

Zbuntował się też przeciwko planowi wcielenia Słowa. Nie chciał oddawać czci Jezusowi, Bogu – Człowiekowi”.

Włoszka jest ciekawa wszystkiego.

Pyta o Judasza, o to, czy prawdą jest, że przewrócono krzyż z Jezusem ukrzyżowanym, by dobić gwoździe, o demony, anioły, o to, czy ziemski raj był na ziemi i co się z nim stało po wypędzeniu Adama. Albo czy św.

Piotr zaparł się Jezusa ze strachu.

Ojciec Pio odpowiada na nie z zaskakującą prostotą, ale i pewną wiedzą...

Dialogi te czyta się z zapartym tchem. „Moje życie w bliskości Ojca Pio” to duchowy prezent autorki i kapucynów. Przez lata zapiski Cleonice ukrywali bowiem przed światem.

Ale ponieważ z relacji stygmatyka z Włoszką zaczęto wysnuwać zbyt pochopne wnioski, zakonnicy zdecydowali się opublikować prawie wszystkie notatki. Ponoć ich część musi jeszcze poczekać...

Z dziennika Cleonice wyłania się inny obraz stygmatyka niż dotychczas znaliśmy. Okazuje się, że jego znana powszechnie oschłość była tylko przykrywką czułości. To, co notowała o nim w dzienniku Cleonice, wzbudzi z pewnością sporo emocji. „Proszę Jezusa, by dusze odniosły korzyść z zapisków zostawionych przez Ojca” – notuje Cleonice. Inaczej być nie może.

Cleonice, duchowa córka św. o. Pio

fot. rkw

ten świat, bądź posłuszna, a będziesz szczęśliwa przez wieczność” – pisze Cleonice. Surowo ocenia siebie. „Życie moje było tak nędzne i biedne, że nie zasługuje na pamięć”. Ma ósemkę rodzeństwa. Czwórka z jej braci umiera w dzieciństwie. Bez przerwy nękają ją choroby. Jej stryj jest księdzem. Modlą się razem codziennie do Matki Bożej Bolesnej przed ogromnym krucyfiksem w pokoju. „Kiedy wuj wychodził, by odmawiać brewiarz, zdejmowałam krzyż ze ściany, udając, że chcę go odkurzyć. Sprawiało mi przyjemność całowanie go z wielką miłością” – notuje. Jest dzieckiem bogobojnym, posłusznym, pokornym. „Któregoś dnia moja przyjaciółka przyniosła mi książkę, którą pożyczyły jej klaryski tylko na trzy dni.

To było Pismo Święte. Z radości aż krzyknęłam. Trzymałam w rękach księgę, którą mogą mieć tylko kapłani! Pomyślałam, że przepiszę ją do grubego zeszytu, żeby zawsze mieć przy sobie słowo Boże” – notuje Cleonice. Dziewczynka prosi mamę o pozwolenie, by mogła schronić się w samotności na strychu. Dzień i noc ślęczy przy lampce oliwnej i przepisuje Pismo Święte. Przez trzy dni udaje jej się przelać na papier tylko księgi prorockie. Pisze, że „jak łania pije słowo Pana”.

Rodzice posyłają ją na naukę do Foggii. Mieszka u biednych ludzi. Dostaje codziennie tylko ryż. „Rano nie jadłam śniadania. Nigdy nie skosztowałam nawet mleka czy filiżanki kawy. Do szkoły zabierałam tylko kawałek chleba”.

Na przerwach ucieka od koleżanek, które wyciągają dla siebie pachnące kiełbaski. Wstydzi się swojej biedy, tęskni za domem i mamą. Czuje ten sam ból co o. Pio, kiedy opuszczał rodzinną Pietrelcinę. Kiedy staje przed zadaniem napisania pracy z pedagogiki, boi się, że nie sprosta zadaniu.

I wtedy pisze pierwszy list do o. Pio. Prosi o pomoc i modlitwę. Zakonnik natychmiast odpisuje. „Święty do mnie napisał!” – cieszy się, kiedy do jej rąk trafia koperta z San Giovanni Rotondo. Stygmatyk pisze, by o nic się nie martwiła, że „z nauczycielami spotykamy się ja i Pan Bóg”, ma więc protekcję. I dodaje: „Tak bardzo pragnę, byś była święta”. Od tej pory Cleonice osiąga najwyższe wyniki w nauce, na tyle, że o jej geniuszu piszą

Ojciec Pio Nikt nie był tak wolny jak ty zamknięty za ścianą myśl że wyrywasz z piekła drapała stygmaty tłumy ciekawych do bólu czyniły samotność przez innych niechcianą biedny w spotkaniu z twoim ubóstwem zostawał bogatym ubożeli zdziercy, oszuści i cudzołożnicy zrywałeś im maski i pstre udawania wiedząc, że nagość bliższa prawdy od wszelkiej odzieży bo kiedy człowiek już stanie na progu kostnicy odkrywa że jedno jest tylko ważne: w co i jak się wierzy rkw

11

Chrześcijaństwo, kultura, sztuka i świat – dalsze lekcje z pandemii

N

iezwykle przenikliwy francuski dyplomata i teoretyk polityki, żyjący w XIX wieku, Alexis de Tocqueville był przekonany, że demokracja nie przetrwa utraty wiary chrześcijańskiej. Napisał on: „Jeśli naród demokratyczny utraci religię, to wtedy padnie ofiarą nadmiernego indywidualizmu, materializmu, demokratycznego despotyzmu i bez wątpienia przygotuje swych obywateli do niewolnictwa”. Z kolei inny wybitny pisarz i myśliciel Fiodor Dostojewski napisał w swoim Dzienniku pisarza w roku 1871: „Zachód utracił Chrystusa i dlatego umiera, tylko dlatego”.

Mamy obecnie do czynienia z procesem dziejowym, który polega na konflikcie dwóch krańcowo różnych wizji świata i dwóch systemów wartości, którym wizja ta powinna być podporządkowana, a może raczej braku takiego systemu w jednym z tych dwóch przypadków. Dostrzegł to już św. Jan Paweł II, ostrzegając przed naporem cywilizacji śmierci – czterdzieści lat temu w czasie wizyty w USA powiedział: „Stoimy w obliczu ostatecznej konfrontacji między Kościołem a anty-Kościołem, Ewangelią a jej zaprzeczeniem”.

Z kolei w książce Wiara i seks napisał: „Współczesny kryzys cywilizacyjny stanowi zderzenie dwóch kultur, które w całkowicie odmienny sposób patrzą i wartościują ludzkie życie i jego cele.

Zderzenie dwóch cywilizacji wyraża się w konflikcie pomiędzy personalizmem i indywidualizmem, pomiędzy cywilizacją życia i cywilizacją śmierci. [...] Indywidualizm pozostaje egocentryczny i egoistyczny. [...] Etos personalizmu jest altruistyczny. W jego zasięgu osoba nie tylko zdolna jest stawać się darem dla drugich, ale co więcej – znajduje w tym radość”.

Nie jest to konflikt nowy, choć z pewnością bardzo przybrał na sile. Prof. Dariusz Gawin w swoim niedawnym wywiadzie dla portalu Fronda omówił poglądy wielkiego angielskiego poety i laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury Thomasa Stearnsa Eliota na temat współczesnej kultury. I choć Eliot zmarł dość dawno, bo w roku 1965, to jego poglądy

12

tylko zyskały na aktualności. Poeta uważał, że spójność i ciągłość kultury zachodniej są zagrożone. Co więcej, całkowicie obcy był mu dominujący dziś w kręgach intelektualnych pogląd, że z racji posiadania systemów symbolicznych wszystkie kultury są sobie równe. Tymczasem Eliot zakładał istnienie wyraźnego porządku kultury wyrastającego z religii. Sądził, że jeżeli porządek świata ma źródła w transcendencji i religii, to przechodzi on ze sfery kultury wysokiej do sfery ludzkich zachowań i codziennego obyczaju. Jednak tak rozumiany system kultury europejskiej zaczynał się w czasach Eliota załamywać. Erozji ulegała wiara, co prowadziło do podważenia spójności całej europejskiej kultury. Poeta widział, że kultura zaczęła się rozpadać na kulturę wysoką, przynależną elitom, oraz na kulturę popularną, czyli masową. Sądził także, że jeżeli Europa przestanie być chrześcijańska, to będzie skazana na rychłą zagładę nie tylko jako kultura, ale także jako cywilizacja. Był przekonany, że kultura, która traci pamięć o swoich religijnych fundamentach, nie jest zdolna do trwania w wymiarze dziejowym, ponieważ ludzie, którzy są zanurzeni w kulturze pozbawionej świadomości swojego trwania i swoich korzeni historycznych, zamykają się w teraźniejszości. Wskutek tego horyzont ich doświadczenia jest bardzo ograniczony, co jest bezpośrednio związane z korzystaniem z prostych i monotonnych rozrywek. Koresponduje to z opinią amerykańskiego dziennikarza Roda Drehera, który napisał w swej głośnej książce Opcja Benedykta, iż cywilizacja, w której nikt nie ma żadnego poczucia obowiązku wobec przeszłości ani wobec przyszłości, ani wobec siebie nawzajem, ani wobec czegoś wyższego, poza samozadowoleniem, jest cywilizacją niebezpiecznie wątłą.

Współczesna kultura zachodnia spogląda na wszystko, co nas otacza, na każdy obiekt stworzony, jak na osobny byt. Nic nie jest ze sobą powiązane, wszystkie aspekty naszej kultury ciągle się zmieniają, brakuje nam zakotwiczenia. Brakuje nam stabilizacji.

Rodzi się w sposób naturalny pytanie, czy tak skonstruowana cywilizacja może przetrwać.

Z pewnością żyjemy w świecie, który wyrzucił Boga poza swój nawias. Wiara w racjonalność i ludzka pycha mają go zastąpić. Towarzyszą jej nieskrywana pogarda i poczucie wyższości w stosunku do osób wierzących. Tymczasem maleńki koronawirus, powstały w sposób naturalny czy też (co byłoby jeszcze gorsze) będący wynikiem ludzkich eksperymentów, brutalnie obnażył bezzasadność naszych roszczeń do kontroli nad światem. Współczesne czasy wyjątkowo sprzyjają zwróceniu się człowieka ku dobrom doczesnym i pogoni za tym, by raczej mieć niż być, jak to pięknie ujął niemiecki filozof Erich Fromm. Dominuje nieokiełznana żądza samorealizacji i wybujały indywidualizm oraz chęć autokreacji wciąż od nowa. Zanegowano istnienie elementów, zdawałaby się niezbywalnych, takich jak ludzka płeć czy biologiczna i psychologiczna odmienność pomiędzy kobietą a mężczyzną, zastępując je płynnymi konstruktami kulturowymi, które mogą być dowolnie zmieniane, nawet w przebiegu pojedynczego ludzkiego życia.

Na co dzień widzimy, że człowiek, a już zwłaszcza jego moralność nie korespondują z nowymi technologiami i wyzwaniami, jakimi one skutkują, oraz ze stosunkami społecznymi powstałymi w wyniku ich działania.

Człowiek przestał bowiem nadążać za własnym dziełem, jak przeczuł to proroczo wybitny austriacki filozof Martin Buber. Żyjąc w poczuciu własnej samowystarczalności, człowiek zagłuszył w sobie świadomość wielkiej tajemnicy życia, rezygnując z kluczowych egzystencjalnych pytań.

Nie zastanawia się na co dzień nad swoją nietrwałością i przemijalnością.

Dominują za to indywidualizm i chęć samorealizacji za wszelką cenę, na ogół bez oglądania się na innych. Zagubione zostało poczucie podstawowych ról społecznych. Mamy do czynienia z kryzysem ojcostwa i z kryzysem instytucji rodziny.

Współczesny człowiek wciąż niejako wymyśla siebie na nowo, stawiając

sobie coraz to nowe zadania i cele, żyjąc na ruchomych piaskach, bez trwałego fundamentu wiary i spajających jego istnienie wartości. Człowieka definiuje nie to, kim jest, bo przecież stało się to całkowicie płynne, lecz raczej to, co posiada. W ten sposób dostaliśmy się niejako pod władzę rzeczy czy tzw. gadżetów.

Niemal nikt już nie naprawia ubrań, butów, pralek, lodówek czy telewizorów. A otaczające nas przedmioty zatraciły swój duchowy wymiar, nie odzwierciedlają już umiejętności rąk, które je poprzez mozolną pracę stworzyły, ani cząstki duszy artystów i rzemieślników, która się w nich znalazła.

Pozbawiono je elementu piękna na rzecz czystej użyteczności i priorytetu zysku. Stały się ponadto wyznacznikiem statusu społecznego ich użytkowników. Co gorsza, współczesna kultura i sztuka straciły swe pierwotne powiązanie z pięknem i duchowymi wartościami. Zastąpiła je nieustanna pogoń za nowością wynikająca z chęci zadziwienia publiczności i krytyki.

Nowe ma być z gruntu lepsze od starego. Ale co tu jeszcze nowego można wymyślić, skoro niemal wszystko już było, włącznie z zapuszkowanymi ekskrementami artysty Piera Manzoniego czy pisuarem jako dziełem sztuki Marcela Duchampa, nazwanym przez niego „Fontanną”. Pozostaje więc tylko nieustanna pogoń za szokowaniem publiczności i krytyków oraz coraz większą dekonstrukcją starych odwiecznych motywów i tematów; stąd pewnie wynika popularność instalacji i kolaży.

Nikt już nie wie, co jest sztuką ani czemu ma ona służyć lub co przekazywać i co po niej zostanie. Jest tylko tu i teraz, hic et nunc. A przecież sztuka, podobnie jak religia, zawsze odpowiadała na najgłębsze ludzkie potrzeby. Jak pięknie napisał niedawno zmarły brytyjski filozof Roger Scruton: „Sztuka ma zdolność odkupienia życia, znajdując piękno nawet w najgorszych aspektach rzeczy. Piękno ma znaczenie i nie jest to tylko kwestia subiektywna, ale uniwersalna potrzeba ludzi. Jeśli zignorujemy tę potrzebę, znajdziemy się na duchowej pustyni”.

Tymczasem próbujemy zagłuszyć egzystencjalny lęk i pozbyć się poczucia obcowania ze śmiercią, zapominając, że jest ona nieodłącznym elementem ludzkiego życia.

W naszych kościołach nie spotyka się już trumien w czasie liturgii pogrzebowych, ludzie rodzą się i umierają w szpitalach; rzadko kiedy odchodzą w otoczeniu bliskich, mając czas na przygotowanie się do śmierci. Wezwanie suplikacji „od nagłej i niespodziewanej śmierci zachowaj nas, Panie” zostało zastąpione przez pragnienie nagłej i bezbolesnej śmierci.

Zmieniamy powoli albo raczej coraz szybciej znaczenia słów i pojęć. Miłosierdzie nie oznacza już długotrwałego zajmowania się kimś w chorobie, ale jest zastępowane przez akt eutanazji.

Zaczynamy zrównywać świat ludzi ze światem przyrody i zwierząt. Nasze życie stało się wygodne jak nigdy dotąd; tylko jakoś ból, cierpienie, choroba i pragnienie nieśmiertelności pozostają jak zawsze poza naszym zasięgiem, o czym przypomniał czas pandemii. Bułgarski filozof polityki Iwan Krastew we wstępie do swojej najnowszej książki Czy jutro jest już dziś? Jak pandemia zmienia Europę przypomniał epidemię grypy hiszpanki szalejącej w latach 1918–1920.

Wskutek niej zmarło pomiędzy 50 a 100 milionów ludzi, czyli więcej niż w obu wojnach światowych łącznie.

Gdybyśmy jednak kogokolwiek zapytali o największą tragedię XX wieku, prawdopodobnie nikt by tej epidemii nie wskazał. Znalazło to swoje dobitne odzwierciedlenie w liczbie publikacji książkowych: na temat I wojny światowej napisano ich 80 000 w ponad 40 językach, na temat grypy hiszpanki – zaledwie 400 w 5 językach.

A przecież epidemie, włącznie z naszą obecną pandemią, zmieniają świat nie mniej niż rewolucje i wojny.

W naszym bezustannie zmieniającym się świecie jednym z podstawowych pytań osób wierzących winna być kwestia, jaki Kościół objawi się światu po pandemii. Czy wyjdzie on z niej osłabiony? Czy raczej wzmocniony? Czy odbuduje swój autorytet? I czy w ogóle potwierdzi swoją przydatność dla tak pewnego siebie człowieka XXI wieku?

Z pewnością jakimś niesłychanym doświadczeniem dzisiejszego czasu, idącym w poprzek całej dotychczasowej historii Kościoła, było odcięcie społeczeństwa od życia sakramentalnego. Nie wiem osobiście, do czego to doprowadzi. Być może Kościół

katolicki wyjdzie z tego czasu próby wzmocniony. Ale może też wyjść osłabiony, ograniczony do drobnej grupy wiernych, choć o silnej i prawdziwej wierze, zgodnie z proroctwem Benedykta XVI, wygłoszonym przez niego jeszcze jako zwykłego księdza w roku 1969: „Z dzisiejszego kryzysu wyłoni się Kościół, który straci wiele.

Stanie się nieliczny i będzie musiał rozpocząć na nowo, mniej więcej od początków. Nie będzie już więcej w stanie mieszkać w budynkach, które zbudował w czasach dostatku.

Wraz ze zmniejszeniem się liczby swoich wiernych utraci także większą część przywilejów społecznych.

Rozpocznie na nowo od małych grup, od ruchów i od mniejszości, która na nowo postawi wiarę w centrum doświadczenia. Będzie Kościołem bardziej duchowym, który nie przypisze sobie mandatu politycznego, flirtując raz z lewicą, a raz z prawicą.

Będzie ubogi i stanie się Kościołem ubogich. Wtedy ludzie zobaczą tę małą trzódkę wierzących jako coś kompletnie nowego: odkryją ją jako nadzieję dla nich, odpowiedź, której zawsze w tajemnicy szukali”.

Dawniej religijną odpowiedzią na poczucie zagrożenia były pokuta i nawrócenie. Przypomnijmy sobie choćby biblijną przypowieść o proroku Jonaszu wzywającym mieszkańców Niniwy do nawrócenia. Czy jednak dziś potrafimy jeszcze dostrzec, że wszyscy potrzebujemy nawrócenia, a właściwie stałego nawracania się i oczyszczania naszego życia z różnych naleciałości? I czy jesteśmy gotowi, by ogałacać je z tego, co niepotrzebne i powierzchowne, a co często wydaje się nam niezbędne do codziennego życia?

Nauczyliśmy się żyć wygodnie, otoczeni nadmiarem rzeczy. Sam mam z tym pewien problem. Być może po pandemii przyjdzie nam brutalnie te oczekiwania zrewidować. Często przypomina mi się rozmowa Chrystusa z bogatym młodzieńcem i owo biblijne ucho igielne – zawsze mnie to niepokoiło. A przecież potrzeba nam tak mało albo zgoła nic... prof. Piotr Czauderna Lekarz, chirurg dziecięcy, profesor nauk medycznych, w 2019 prezes Agencji Badań Medycznych. W 2015 r. powołany w skład Narodowej Rady Rozwoju przy Prezydencie RP.

13

Ciągle mamy nadzieję

14

88 pacjentów, a obejmujemy opieką już 140 osób w hospicjum domowym wciąż nie tworzymy kolejki oczekujących, tylko przyjmujemy pierwszorazowych pacjentów w dniu zgłoszenia.

Odwiedzamy pacjentów w ich domach według stałych zasad oraz realizujemy nagłe wezwania w przypadku pogorszenia stanu zdrowia 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu. Hospicjum potrzebuje teraz 5 niezawodnych samochodów, aby móc zorganizować opiekę domową nad pacjentami hospicjum domowego.

Pandemia wymusiła jednak pewne zmiany. Najbardziej bolesna zmiana dotyczy pacjentów hospicjum stacjonarnego. Zgodnie z poleceniem wojewody lubelskiego, dbając o zdrowie pacjentów, odwiedzin zostały wstrzymane. Jest to ogromna zmiana, bo wcześniej rodziny mogły przebywać ze swoimi bliskimi w dowolnej porze i bez limitu czasowego. Obecnie pozostał tylko kontakt wirtualny.

Próbujemy umożliwiać pacjentom kontakt z bliskimi jak tylko możemy.

W przypadku przytomnych pacjentów zwozimy ich na łóżkach na poziom wejścia do budynku, żeby mogli przez szybę zobaczyć się z bliskimi. Wiemy, że to trudne. Ale niezbędne. Od kilku miesięcy, zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia, wykonujemy test w kierunku covid-19 każdemu pacjentowi kierowanemu do hospicjum stacjonarnego. Procedura ta przedłuża czas przyjęcia i sprawia, że chwilami stoją w hospicjum puste łóżka, czekając na pacjenta.

Ta zmiana proporcji świadczeń (więcej wyjazdów w hospicjum do-

mowym i mniej pobytów w hospicjum stacjonarnym) niekorzystnie odbija się na finansach. Koszty utrzymania budynku są stałe niezależnie od tego ilu jest pacjentów, a zwiększona ilość wyjazdów generuje dużo wyższe koszty eksploatacji samochodu i zwiększone koszty osobowe.

Hospicjum od wielu lat funkcjonuje w warunkach niedofinansowania przez NFZ. Co roku kwota, którą stowarzyszenie dokładało do środków NFZ sięgała blisko milion złotych.

Znaczna część tej kwoty pochodziła z 1%. Całe szczęście, w roku 2020 nasi darczyńcy również nie zawiedli.

Kwota środków przekazanych nam przez Urzędy Skarbowe z 1% podatku przekroczyła 500 tys. zł. Jesteśmy bardzo wdzięczni wszystkim, którzy przekazali nam swój odpis podatkowy.

Stan naszych finansów pogarsza również fakt, że nie możemy organizować żadnych imprez masowych. Już od wiosny odwołujemy wszystkie akcje charytatywne, które cyklicznie odbywały się każdego roku. Udało nam się przeprowadzić szczątkową akcję Pola Nadziei w internecie. Otworzyliśmy zbiórki na zrzutka.pl i siepomaga.pl.

Ale kwota tej zrzutki (6155 zł) stanowiła zaledwie ułamek kwoty zbieranej w latach poprzednich.

Bardzo prosimy, jeśli możesz, dołącz do grona darczyńców! Najprostszym sposobem w jaki można wesprzeć hospicjum jest wpłata darowizny na nasze konto. Mamy grono wiernych darczyńców, którzy realizują cykliczne, miesięczne wpłaty na konto.

Wciąż aktywna jest zbiórka na portalu: siepomaga. Niebawem założymy

fot. rkw

W

czwartek, 11 lutego 2021 r., w Światowy Dzień Chorego, w puławskim Hospicjum im. św. Matki Teresy, miała miejsce niezwykła uroczystość. Poświęciliśmy nowy samochód, którym lekarze i pielęgniarki dojeżdżać będą do pacjentów hospicjum domowego.

Samochód ten to nowiutka Skoda Fabia. Została ona zakupiona dla naszego hospicjum przez firmę Mostostal Puławy S.A. Zaledwie drugi raz w ponad dwudziestoletniej historii hospicjum znalazł się prezes przedsiębiorstwa, który postanowił kupić dla hospicjum nowy samochód. Poprzednim razem, w roku 2015 Grupa Azoty Puławy sfinansowała zakup dwóch nowych samochodów Hyunday.

Mamy nadzieję, że decyzja prezesa Tadeusza Rybaka wskaże drogę innym zarządom przedsiębiorstw, którzy zechcą dzielić się ułamkiem wypracowanego dochodu z tymi, którzy wsparcia potrzebują najbardziej. W hospicjum wiemy dobrze, jak ważne jest serce, empatia i chęć zrozumienia potrzeb osób najsłabszych Zakup tego samochodu, oraz nieodpłatne użyczenie samochodu Honda przez Grupę Azoty Puławy rozwiązało najbardziej palącą potrzebę rozbudowania taboru samochodowego hospicjum. Zakup samochodu przez hospicjum byłby w obecnym czasie niemożliwy, gdyż wszystkie środki przeznaczamy na bieżące funkcjonowanie.

Trwająca już wiele miesięcy pandemia sprawiła, ze mamy bardzo dużo pacjentów w hospicjum domowym.

Trudności korzystania z pomocy lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej sprawiają, że rodziny coraz chętniej korzystają z porad personelu medycznego, który przyjedzie do domu. Możliwość zbadania chorego, rozmowa z nim dają pacjentom i ich rodzinom poczucie, że ktoś się nimi naprawdę opiekuje, że są realnymi ludźmi, nie wirtualnymi bytami znanymi tylko telefonicznie.

Wiemy, że to ważne dla chorych, dlatego Hospicjum stara się funkcjonować w taki sposób, aby pacjenci nie odczuwali większych zmian. Mimo, że mamy umowę z NFZ jedynie na

internetową skarbonkę Pola Nadziei 2021. Zachęcamy do śledzenia hospicjum w mediach społecznościowych i udostępnianie naszych wydarzeń.

Jak co roku rozprowadzamy krówki hospicyjne oraz kalendarz charytatywny na 2021 r. Ich dystrybucja jest utrudniona przez zamknięcie niektórych podmiotów, w tym szkół. Prosimy o kontakt wszystkie osoby, które mogą rozprowadzać nasze krówki i kalendarze w swoich zakładach pracy lub wśród znajomych i serdecznie dziękujemy tym, którzy już się włączyli w to dzieło Hospicjum też nie zrezygnowało z organizowania akcji wsparcia w wypełnianiu PITów. Bardzo jesteśmy wdzięczni ludziom, którzy wciąż wybierają nasze stowarzyszenie i przekazują nam 1% swojego podatku dochodowego. To nasze „być albo nie być”.

Ze względu na konieczność zachowania dystansu społecznego nie możemy zorganizować tej akcji tak, jak wyglądała ona w latach przed pandemią. Wtedy zapraszaliśmy wszystkich chętnych do hospicjum i nasze księgowe robiły rozliczenie „od ręki”. Ale nasze księgowe dalej są gotowe, aby wesprzeć hospicjum, tak jak się da. Są one dostępne w każdą środę, w godz.

8–16, a także zorganizowane zostały dyżury w soboty: 15.03., 27.03, 10.04, 24.04, w godz. 10–15. Będzie można wtedy zostawić swoje dokumenty źródłowe za rok 2020 oraz numer telefonu.

Nasze księgowe podatek rozliczą i elektronicznie złożą sprawozdanie, a następnie skontaktują się telefonicznie, aby oddać kopię wraz z urzędowym potwierdzeniem odbioru. Aby elektroniczne złożenie rozliczenia było możliwe, należy posiadać swój PIT za rok 2019 lub spisaną kwotę uzyskanego w roku 2019 przychodu.

Zapewniamy, że dostęp do dokumentów będą miały wyłącznie zawodowe księgowe, które gwarantują rzetelność oraz zachowanie poufności zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa.

Na koniec serdecznie dziękuję każdemu, komu idea hospicyjna jest bliska.

Każdemu, kto nas wspiera modlitwą, dobrym słowem, zaangażowaniem w nasze akcje, darowizną. Nasza wdzięczność dla Państwa jest ogromna.

Justyna Walecz-Majewska, prezes Zarządu PTP Chorych HOSPICJUM

W

oświadczeniu Państwowej Komisji ds. wyjaśniania przypadków czynności skierowanych przeciwko wolności seksualnej i obyczajności wobec małoletniego poniżej lat 15 czytamy: „Obecnie Komisja zajmuje się ponad 120 sprawami seksualnego wykorzystania dzieci, w tym ok. 10% dotyczy osób duchownych”.

lizowanych jest pod kątem wpisu do Rejestru Pedofilii”. Ponadto badanych jest ponad 2500 spraw zakończonych prawomocnym wyrokiem.

Komisja nie zastępuje organów ścigania. Zajmuje się monitoringiem spraw dotyczących molestowania seksualnego dzieci. Może dołączyć do postępowania na prawach oskarżyciela posiłkowego, z czego korzysta

Państwowa Komisja ds. Pedofilii zajmuje się 120 sprawami Komisja wyjaśnia, że przyjmowanie zgłoszeń rozpoczęto 24 XI 2020 r.

W opublikowanym oświadczeniu wyjaśnia, że nie miała możliwości przyjmowania zgłoszeń od dnia powołania, czyli od 24 lipca 2020 r., ponieważ zorganizowanie pracy wymagało czasu. Autorzy oświadczenia informują, że „około 20 spraw, które nie mogły doczekać się sprawiedliwości przed sądem z powodu przedawnienia, ana-

za zgodą pokrzywdzonego – precyzują autorzy oświadczenia, zachęcając do kontaktu z Komisją wszystkich pokrzywdzonych oraz osoby posiadające na ten temat wiedze. Zapewniają ofiarom pełną anonimowość.

Komisja oświadcza też, że wbrew zapowiedziom, jak dotąd żaden poseł obecnej kadencji nie przekazał Komisji ani jednej sprawy do rozpatrzenia.

KAI/maj / Warszawa

Szaleństwo ideologii gender w Wielkiej Brytanii

J

ak donosi „The Telegraph” pielęgniarkom ze szpitala w Brighton i szpitala uniwersyteckiego Sussex powiedziano, że mają przestać używać zwrotów takich jak: „karmienie piersią” czy „mleko z piersi”.

Powodem jest polityka przyjazna transseksualistom. Oddział usług rodzicielskich będzie od teraz nazywany oddziałem usług okołoporodowych.

Zamiast najzwyklejszego słowa „matka” trzeba mówić: „rodzący rodzic”.

Zamiast mówienia o „karmieniu piersią” (breastfeeding) personel ma mówić o „karmieniu klatką piersiową” (chestfeeding). Zamiast mówić „mleko z piersi” (breastmilk) personel może mówić „ludzkie mleko” (humenmilk).

Zamiast słowa „kobieta” zaleca się mówić: „osoba”, zamiast słowa „ojciec” personel może mówić jedynie: „rodzic”, „współrodzic” albo „drugi rodzic biologiczny”. Zmiany językowe mają zostać wprowadzone także na stronach internetowych szpitali, ulotkach, w korespondencji i dokumentacji medycznej. Personel ma używać

języka, który „odzwierciedla osobistą tożsamość i preferencje pacjentów”.

Wraz z narastającą libertyńską poprawnością w Zjednoczonym Królestwie na coraz mniej pozwala się chrześcijanom i konserwatystom, którzy musza się liczyć z konsekwencjami głoszonych przez siebie przekonań.

Sąd w Bristol orzekł właśnie, że czterech ulicznych kaznodziejów zostało aresztowanych zgodnie z prawem, gdy publicznie krytycznie wypowiadali się na tematy takie jak: islam, buddyzm, homoseksualizm czy cudzołóstwo. Do aresztowania doszło po tym jak niektórzy słuchacze poczuli się urażeni i zgłosili sprawę policji.

Podczas postępowania sądowego prokurator argumentował przed sądem, że głoszenie, iż Jezus jest jedyną drogą do Boga „nie może być prawdą” i, że niektóre fragmenty Biblii są nie do zaakceptowania we współczesnych czasach. Kaznodzieje pozwali policję, oskarżając ją o „nękanie”. Sąd odrzucił jednak tę skargę. „The Telegraph”, ChristianNews.net

15

K

ościół – dzieło Chrystusa, liczy już sobie ponad 2000 lat. Przez ten czas nieraz przeżywał poważne kryzysy. Prześladowania pierwszych wieków, gdy pogański świat nie chciał uznać Jezusa za swojego Zbawiciela, gdy popularne stało się hasło: „chrześcijanie dla lwów”. Krew męczenników dawała świadectwo wiary. Potem ból rozłamu w Kościele tzw. schizmy wschodniej, gdy podzielił się na katolicki i prawosławny w 1054 r. W okresie wypraw krzyżowych, po początkowym uniesieniu religijnym, ludzie bardziej myśleli o zdobyciu bogactw niż zbawieniu duszy.

Sam Franciszek wybierał się na wyprawę po sławę ziemską. Był synem bogatego kupca z Asyżu. Wiarę i dobroć charakteru zawdzięczał matce.

Ojciec był zajęty gromadzeniem majątku i dla syna zaplanował świetlaną przyszłość. Chciał, aby „francuzik” czyli Franciszek został rycerzem, pomnożył bogactwa i awansował w hierarchii społeczeństwa stanowego. Ileż razy ambicje ojców szły w poprzek planom Bożym? Ilu synom złamały życie? Młody Franciszek nie stronił od uciech tego świata. Nie żałował pieniędzy na puste rozrywki. Otaczał się licznym gronem pochlebców, którzy utwierdzali go w przekonaniu, że najważniejsze to używać życia. Bogato ubrany, dumnie jeździł konno po Asyżu i śpiewał francuskie pieśni.

Zapewne nikt z postronnych nie pomyślał wówczas, że wkrótce ten swawolny młodzieniec stanie się jednym z największych świętych.

Z pogardą odrzuci wszelkie dobra

materialne i będzie ze wszystkich sił żył Ewangelią. Będzie kochał wszystko, co stworzył Bóg. Nawet śmierć nazwał- siostrą.

Taka przemiana człowieka jest niemożliwa bez ingerencji Boga. Początkowo wzbudzała niedowierzanie, lekceważenie, a nawet podejrzenie, że Franciszek postradał zmysły – oszalał.

Z czasem zaczęto go szanować, podziwiać, a nawet naśladować. Wkrótce zgromadził wokół siebie grupę braci, którzy chcieli żyć zgodnie z Ewangelią i „tylko Bogu samemu się podobać”.

Naśladowcy stylu życia Franciszka nazwali się Braćmi Mniejszymi. Jego niezwykły urok, dobroć i pokora sprawiały, że wielu pragnęło żyć tak jak On. Kiedy przechodził przez miasta i wioski z ogromnym entuzjazmem głosił o wielkiej miłości Boga, wielu chciało porzucić dotychczasowe życie i pójść za nim.

W tym roku obchodzimy rocznicę powstania Franciszkańskiego Zakonu Świeckich zwanego inaczej III Zakonem. W roku 1221 św. Franciszek wychodząc naprzeciw potrzebom Kościoła i ludzi świeckich żyjących w rodzinach, zaproponował im nową formę życia ideałami Ewangelii, nazywając ich Braćmi i Siostrami od Pokuty. Przez te 800 lat od powstania do III Zakonu przystępowali ludzie różnych stanów: prości i wielcy tego świata. Należeli królowie, książęta, biskupi, kardynałowie, a nawet papieże.

Ludzie wolni i w stanie małżeńskim. Św. Franciszek znalazł swoich naśladowców również w Puławach.

Wspólnota Franciszkanów Świeckich

fot. rkw

Franciszek z Asyżu – święty na każdy czas

Zjednoczenie mistyczne św. Franciszka z Jezusem – mozaika w San Giovanni Rotondo

stara się dążyć do doskonałości przez: kształtowanie na wzór Jezusa swojego sposobu myślenia poprzez całkowitą i doskonałą przemianę wewnętrzną, którą Ewangelia nazywa „nawróceniem”. W przypadku świętego Franciszka dokonywało się ono w kilku etapach. Można je zgłębiać podczas cotygodniowych spotkań formacyjnych Wspólnoty. Czyje serce ,choć raz zostało dotknięte charyzmatem świętego Franciszka, kto usłyszał Słowo, które Bóg do niego skierował, dla niego świat już nigdy nie będzie taki sam.

Jeśli Pan Bóg mi pozwoli i da mi właściwe słowa, to w następnych artykułach postaram się przybliżyć jak przebiegało odkrywanie przez Franciszka Jego powołania.

Antoni Mocarski

Zmiana adresu strony internetowej parafii i maila parafii

J

eszcze tylko do 30 VI br. będzie aktywna dotychczasowa strona internetowa parafii. Już działa nowy adres, w nowej szacie graficznej: swietarodzinapulawy.pl; kancelaria@swietarodzina.pl Serdecznie zapraszamy!

Przy okazji podajemy dwa ważne telefony kontaktowe: Poradnia Życia Rodzinnego 506 789 309, Psycholog 664 925 046

PISMO PARAFII RZYMSKOKATOLICKIEJ ŚWIĘTEJ RODZINY W PUŁAWACH

Adres redakcji: ul. Saperów Kaniowskich 2, 24-100 Puławy; e-mail: ryszard.k.winiarski@gmail.com; h ps://pulawy-swrodziny.kuria.lublin.pl Z E S P Ó Ł R E D A KC YJ N Y: ks. Ryszard Winiarski – red. prowadzący, Agnieszka Kawka, Wojciech Kostecki, Joanna Kurlej – korekta, Wojciech Olech, Anna Różycka, Tomasz Sajnog, Justyna Szychowska, Andrzej Więcławski

16

Jedenastka – nowoczesna szkoła z tradycją