Głos Rodziny Nr 1(11) 2021r/III Przyszłość idzie przez rodzinę i musi przez nią iść św. Jan Paweł II

św. Jan Paweł II

Głos Rodziny P I S M O PA R A F I I R Z Y M S KO K AT O L I C K I E J Ś W I Ę T E J R O D Z I N Y W P U Ł AWA C H

Halo, pasterze! Tu owca!

https://cdn-assets.alltrails.com

ISSN 2719-4663

Nr 1 (11) 2021 rok III

Przyszłość idzie przez rodzinę i musi przez nią iść

fot. rkw

Nasz witrażysta Jacek Białoskórski

www.vaticannews.va

Kongregacja Nauki Wiary o szczepionkach na COVID-19

Prefekt Kongregacji Nauki WIary – kard. Luis Ladaria Ferrer

W

atykańska Kongregacja Nauki Wiary wydała notę, zaakceptowaną przez papieża Franciszka, która w tym czasie pandemii pozwala na korzystanie ze szczepionek wyprodukowanych przy użyciu linii komórkowych pozyskanych w wyniku aborcji w latach 60. Podkreśla jednocześnie, że nie oznacza to legitymizacji, nawet pośredniej, praktyki aborcyjnej. Kongregacja wzywa agencje farmaceutyczne do „produkowania, zatwierdzenia, dystrybucji i zaoferowania etycznie akceptowanych szczepionek, które nie rodzą problemów sumienia”.

Kongregacja Nauki Wiary stwierdza, że jest „moralnie dopuszczalne stosowanie szczepionek przeciw COVID-19, które wykorzystały linie komórkowe pozyskane z abortowanych płodów w swoich badaniach i procesie produkcyjnym”. W przypadku obecnej pandemii „można korzystać z wszystkich szczepionek uznanych za klinicznie bezpieczne i skuteczne z pełną świadomością, że odwołanie się do takich szczepionek nie oznacza formalnej współpracy przy aborcji, z której pochodzą komórki, z których zostały wyprodukowane”. Potwierdza to dokument Kongregacji Nauki Wiary podpisany przez jej prefekta kard. Luisa Ladarię i zatwierdzony 17 grudnia przez papieża Franciszka.

Dokument został przygotowany w czasie, kiedy wiele krajów wdraża kampanię szczepień. Jego celem jest

rozwianie wszelkich wątpliwości, jakie pojawiły się w związku z często sprzecznymi oświadczeniami w sprawie ewentualnej niemoralności szczepionek. Kongregacja Nauki Wiary nie ma zamiaru „oceniać bezpieczeństwa i skuteczności” obecnych szczepionek przeciwko COVID-19, za co odpowiedzialni są badacze i agencje zajmujące się lekami, ale skupia się na moralnym aspekcie stosowania tych szczepionek, które opracowano przy wykorzystaniu linii komórkowymi z tkanek uzyskanych z dwóch płodów otrzymanych w wyniku aborcji w latach 60.

Instrukcja „Dignitas Personae”, zatwierdzona przez Benedykta XVI, określała w tym względzie, że „istnieje zróżnicowana odpowiedzialność”, ponieważ „w firmach wykorzystujących linie komórkowe niegodziwego pochodzenia nie jest taka sama odpowiedzialność tych, którzy decydują o kierunkach produkcji, i tych którzy nie mają żadnej władzy decyzyjnej”. Powołując się na tę argumentację dzisiejsza nota stwierdza, że kiedy z różnych powodów nie są dostępne szczepionki przeciwko Covid-19 „etycznie nieskazitelne” jest „moralnie akceptowalna” zaszczepienie się za pomocą tych, które używają linii komórkowych od płodów pozyskanych w wyniku aborcji.

Powodem wyrażenia zgody jest to, że współpraca w złu aborcji, w przypadku tych, którzy się szczepią, jest „odległa” i moralny obowiązek unikania jej „nie

jest wiążący” – argumentuje kongregacja – jeśli stoimy w obliczu „poważnego niebezpieczeństwa, takiego jak rozprzestrzenianie się poważnego czynnika chorobotwórczego, inaczej niemożliwego do opanowania”, takiego jak wirus powodujący COVID-19.

Kongregacja wyjaśnia zarazem, że „moralnie legalne stosowanie tego typu szczepionek, ze względu na szczególne warunki, nie może samo w sobie stanowić legitymizacji, nawet pośredniej, praktyki aborcyjnej i zakłada sprzeciw wobec tej praktyki wobec tych, którzy z niej korzystają”. Nie może to też implikować moralnej aprobaty dla używania linii komórkowych z abortowanych płodów. Kongregacja apeluje do firm farmaceutycznych i rządowych agencji ochrony zdrowia o „produkcję, zatwierdzenie, dystrybucję i oferowanie etycznie akceptowanych szczepionek, które nie stwarzają problemów sumienia”. Kongregacja Nauki Wiary przypomina zarazem, że szczepienie nie jest obowiązkiem moralnym, stąd też musi być dobrowolne. Podkreśla jednocześnie obowiązek dążenia do dobra wspólnego. To dobro wspólne, „w przypadku braku innych środków powstrzymania lub nawet zapobieżenia epidemii, może zalecać szczepienia, szczególnie w celu ochrony najsłabszych i najbardziej narażonych”.

Ci, którzy ze względu na swe sumienie odmawiają stosowania szczepionek wyprodukowanych przy użyciu linii komórkowych pozyskanych w wyniku aborcji, muszą jednak „podjąć kroki w celu uniknięcia, za pomocą innych środków profilaktycznych i odpowiedniego zachowania, by nie stać się nośnikami czynnika zakaźnego”. Aby uniknąć „jakiegokolwiek zagrożenia dla zdrowia” osób najbardziej narażonych.

Wreszcie, Kongregacja Nauki Wiary definiuje jako „imperatyw moralny”, to aby zagwarantować, że „skuteczne i etycznie akceptowalne szczepionki” będą dostępne „także dla krajów najuboższych i to w sposób bezpłatny”, ponieważ brak dostępu do szczepień „stałby się kolejną przyczyną dyskryminacji i niesprawiedliwości”.

Nota Kongregacji Nauki Wiary Watykan, 17 XII 2020 r.

1

2

interesowały ją zarówno moje postępy w medycynie, jak i moja sytuacja rodzinna. Cieszyła się niezmiernie, kiedy w okolicach Arnhem w 1994 roku powstało jedno z pierwszych hospicjów holenderskich, a ja — Jej wychowanek — zostałem jego dyrektorem medycznym. Holandia była ważnym krajem dla Cicely, ponieważ właśnie tu zaakceptowano (prawnie i społecznie) eutanazję. Cicely przyjeżdżała do Holandii kilkakrotnie. Spotykaliśmy się podczas wykładów, odwiedziła także nasze hospicjum.

Dwanaście lat później los rzucił mnie do Wielkiej Brytanii. Pracuję teraz w jednym z licznych w tym kraju hospicjów. Z radością dowiedziałem się, że w innym hospicjum, w okolicach Cambridge pracuje dr Joanna Pepke, także specjalista medycyny paliatywnej. Już wcześniej wiedziałem, że Cicely Saunders jest ciężko chora i umiera w swoim własnym hospicjum.

Mojemu koledze, który ją odwiedził, powiedziała: „Znowu jestem w domu, to dobre uczucie”.

Będzie nam Jej brakowało, Jej dobrego słowa, odwiedzin i pogody ducha. Cicely odeszła, ale zostawiła nam przesłanie, że można się cieszyć życiem, nawet obcując z nieuleczalnie chorymi i umierającymi. Pamiętajmy, że wiele zrobiła dla Polski i polskich hospicjów. Niech pamięć o Cicely Saunders będzie przyczynkiem do jeszcze gorliwszej pracy nad realizowaniem Jej i naszych marzeń.

Zbigniew Żylicz

www.sundaypost.com

W

dniu 14 VII 2005 roku w zaciszu zbudowanego przez siebie Hospicjum Św. Krzysztofa w Londynie, w wieku 87 lat, zmarła Cicely Saunders. Była charyzmatyczną osobą. W latach 60. jako jedna z pierwszych zwróciła uwagę na cierpienie umierających, przyczyniając się do zmiany oblicza medycyny.

Niewiele osób pewnie wie, że to właśnie Cicely Saunders zaproponowała podawanie morfiny chorym z przewlekłym bólem nie w razie potrzeby, ale w określonym rytmie czasowym.

W ten sposób przełamała strach przed stałym stosowaniem opioidów, który dotychczas uniemożliwiał skuteczne leczenie bólu. Obecnie jest to jeden ze standardów medycyny uznany przez Światową Organizację Zdrowia.

Kiedy w 1976 roku spotkałem Cicely po raz pierwszy, byłem studentem trzeciego roku medycyny i odbywałem wakacyjny staż w Hospicjum Św. Krzysztofa. Wówczas Cicely zaopiekowała się mną jak swoim własnym synem. Kiedy wróciłem do Polski, utrzymywaliśmy kontakt korespondencyjny, a czasem nawet telefoniczny. Razem z poznaną w Londynie warszawianką Joanną Pepke, także zafascynowaną medycyną paliatywną, zaprosiliśmy Cicely Sunders do naszego kraju. Cicely od razu zgodziła się na tę podróż — może dlatego, że w Jej życiu osobistym i zawodowym Polacy odgrywali szczególną rolę. Wizyta w Polsce w 1978 roku była bardzo udana. Cicely wygłosiła wiele wykładów, rozmawiała z lekarzami i pielęgniarkami. Myślę, że te spotkania zapoczątkowały wiele późniejszych inicjatyw tworzenia hospicjów w Polsce.

Kilka lat potem razem z panią Haliną Bortnowską, redaktorką krakowskiego wydawnictwa „Znak”, napisaliśmy rozdział do książki o życiu i przesłaniu Cicely („Sens życia, sens choroby, sens cierpienia”, Znak, Kraków 1981). Pisząc ten rozdział, byłem pełen młodzieńczego entuzjazmu. Jednocześnie stał się on drogowskazem w moim życiu, moim credo. Wiem, że już nigdy nie odstąpię od obranej wówczas drogi.

W tym samym roku, kiedy Cicely odwiedziła Polskę, poznałem moją przyszłą żonę. Po ślubie i uzyskaniu dyplomu lekarskiego zamieszkaliśmy w Holandii. Cicely również tutaj była moim Mistrzem. Od czasu do czasu korespondowaliśmy ze sobą,

www.sundaypost.com

www.thefamouspeople.com

Okno Cicely Saunders

P

rzeczytałam już kilka książek, które dotychczas leżały odłogiem i czekały na lepsze czasy. O ironio, na pewno nie pandemii. Czasy co prawda nie są dobre, ale dla czytelnictwa tak. Czytałam w kuchni, w dużym i małym pokoju, na korytarzu.

W każdym pomieszczeniu leżała jakaś książka, niekoniecznie lektura, ale niekiedy taka, po którą nie sięgnęłabym, gdyby nie zaistniałe okoliczności, np. biografia św. Faustyny, która zaowocowała wspólną rodzinną modlitwą

porozmawiać, mogę mu poczytać i on może mi poczytać swoje książki, które bez opamiętania kupuje mu mama.

Odkryłam, że on czyta inne książki niż ja. Muminki, Mikołajek, Detektywi, Skarpetki... I również możemy razem pograć na skrzypcach. Dobrze gra.

Co można jeszcze robić na przymusowych ,,wakacjach”? Można oczywiście wziąć się do porządków. Po kilku dniach patrzenia na stertę papierów zalegających na mym biurku zdecydowałam się stopniowo ją zlikwido-

Kościołach naszego kraju: Msza w Łagiewnikach, w Licheniu, na Jasnej Górze, w Bochni. I co nas wspólnie uderzyło, nie byliśmy tam, tylko zawsze w trasie, gdzieś obok, jadąc na wakacje daleko, daleko... I co? Już nie pojedziemy?

Był strach, przerażenie. Niedowierzanie. I jak to? Święta bez obrzędów religijnych? Dziwne uczucie. Bardzo dziwne. Chyba zapamiętam je na całe życie. Puste kościoły. Papież sam na wielkim placu św. Piotra. Coś co nam

http://jozef.siedlce.pl

Domowe odkrycia

(Nowenna i Koronka do Miłosierdzia Bożego), trochę z pomocą mamy. Tak, tak... z rodzicami.

Oprócz czytania zauważyłam mojego młodszego brata. I mogę z nim

wać. Najpierw przekładając papiery z jednej szafki biurka na drugą. A po drodze eliminując te, które oceniłam jako mało przydatne, i wynosząc je na śmietnik. Przez blisko tydzień co rano z dumą i zadowoleniem z dobrze wykonanej roboty spoglądałam na puste połacie biurka. Ale ostatnio... znów zaczęły się tam pojawiać jakieś opracowania, książki, które odłożyłam tylko ,,na chwilę” – chwile trwają raczej długo w naszej rzeczywistości i pewnie tak już pozostanie: chaos będzie trwał.

Innym aspektem, dość ciekawym w czasie pauzy. Zaczęłam wraz z rodzicami podróżować po przepięknych

się odbiera, traci się to wtedy doceniamy to co tracimy.

Po zaopatrzeniu się w maseczki mogą korzystać z uroków spacerów (nawiasem mówiąc, podziwiam wszystkich, którzy biegają w maseczkach lub jeżdżą w nich na rowerze – jest to zupełnie nowa konkurencja, być może powinna się pojawić na przyszłej olimpiadzie).

Ale niestety, egzaminy ósmoklasisty zbliżają się wielkimi krokami. Zadań mnóstwo. Od rana do wieczora siedzę z nosem w komputerze. Piszę.

Wysyłam. Zaliczam. Piszę. Wysyłam, zaliczam. Trudny czas.

Martyna

1. Nie denerwujcie się! Bóg dał dzieciom sporo wigoru. Nie starajcie się go dusić w domu Bożym. Tu wszyscy są mile widziani!

2. Zapraszamy do pierwszych ławek, gdzie wasze pociechy będą lepiej widziały i słyszały to, co dzieje się w prezbiterium.

3. Wyjaśniajcie dzieciom po cichu poszczególne części mszy świętej i czynności wykonywane przez kapłana, ministrantów czy scholę.

4. Przyłączcie się do śpiewu, głośno módlcie się i odpowiadajcie na wezwania kapłana. W ten sposób uczycie dzieci stosownego zachowania podczas liturgii.

5. Jeśli musicie wyjść z dzieckiem z kościoła podczas mszy świętej, koniecznie wróćcie. Sam Jezus prosił: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie”.

6. Pamiętajcie, że to, w jaki sposób traktujemy dzieci w naszym parafialnym kościele wpływa na ich stosunek

do Kościoła, do Pana Boga i do siebie nawzajem. Sprawmy, aby dzieci poczuły się w domu Bożym jak w domu rodzinnym.

https://crossexamined.org

https://multirodzice.pl

Propozycje dla rodziców z dziećmi

3

Modlitwa do Świętej Rany Ramienia Chrystusa cześć i pokłon w głębi serca. Dziękuję Ci za tę najgłębszą i najdotkliwszą Ranę Twego Ramienia. Pokornie proszę, abyś dla tej srogiej boleści Twojej, którą wskutek tej Rany cierpiałeś, i w Imię Krzyża Twego ciężkiego, któryś na tej ranie Świętej dźwigał, ulitować się raczył nade mną, nędznym grzesznikiem, darował mi wszystkie grzechy i sprawił, abym wstępując w Twoje krwawe ślady, doszedł do szczęśliwości wiecznej. Amen. Ojcze nasz ×3, Zdrowaś Maryjo ×3

Modlitwa O, Najukochańszy Jezu Mój, Ty najcichszy Baranku Boży, ja biedny grzesznik, pozdrawiam i czczę tę Ranę, Twą Najświętszą, która Ci sprawiała ból bardzo dotkliwy, gdy niosłeś krzyż na Swym Ramieniu – ból cięższy i dotkliwszy niż inne Rany na Twym Świętym Ciele. Uwielbiam Cię, oddaję

https://kapucyni.pl

T

ajemnicę nieznanej i mało czczonej Rany Świętego Ramienia objawił Pan Jezus św. Bernardowi w takich słowach: „Miałem ranę na ramieniu spowodowaną dźwiganiem krzyża, na trzy palce głęboką, w której widniały trzy odkryte kości. Sprawiła Mi ona większe cierpienie i ból, aniżeli wszystkie inne. Ludzie mało o niej myślą, dlatego jest nieznana, lecz staraj się

objawić ją wszystkich chrześcijanom całego świata. Wiedz, że o jakąkolwiek łaskę prosić Mnie będą przez Tę właśnie ranę, udzielę jej. I wszystkim, którzy z miłości do tej Rany uczczą Mnie odmówieniem trzech »Ojcze nasz« i »Zdrowaś Maryjo«, daruję grzechy powszednie, ich grzechów ciężkich już więcej pamiętać nie będę i nie umrą nagłą śmiercią, a w chwili konania nawiedzi ich Najświętsza Dziewica i uzyskają łaskę i zmiłowanie Moje”.

Papież Eugeniusz III na prośbę św. Bernarda udzielił odpustu tym, którzy tę świętą modlitwę odmawiają.

Komisja ds. Pedofilii rozpoczęła przyjmowanie zgłoszeń

Od

wtorku 24 listopada 2020 r. każda osoba, która wie o przypadku pedofilii albo o jej ukrywaniu, może złożyć wniosek o zbadanie tej sprawy przez Państwową Komisję ds. Pedofilii. Wnioski można składać osobiście, e-mailem lub wysłać pocztą – poinformowano na stronie urzędu. „Wniosek do Państwowej Komisji ds. Pedofilii może złożyć każdy, kto wie o takim czynie. Nie tylko pokrzywdzony lub osoba dla niego najbliższa.

Nie musi to być sprawa aktualna.

Zgłoszenie dotyczyć może wydarzeń sprzed wielu lat” – podkreślono w komunikacie zamieszczonym na stronach komisji. Komisję można zawiadamiać nie tylko o podejrzeniu popełnienia przestępstwa pedofilii, ale także o tym, że jakieś osoby lub instytucje miały informacje o przestępstwie, ale nie podjęły działań albo starały się to ukryć.

Można także wystąpić do Komisji z wnioskiem o monitorowanie postę-

4

powań prowadzonych przez policję, prokuraturę lub sądy. Ma prawo to zrobić każdy, nie tylko strona postępowania. Złożenie wniosku (zgłoszenia) polega na wypełnieniu prostego formularza dostępnego na stronie internetowej Komisji pkdp.gov.pl.

Odpowiedni formularz (https://www. gov.pl/web/pkdp/zgloszenie) należy wypełnić, wpisać swoje dane osobowe i kontakt do siebie, podać dane poszkodowanego i sprawcy, krótko opisać okoliczności sprawy (w miarę możliwości wskazać dowody, w tym świadków), podpisać formularz (ręcznie lub podpisem zaufanym ePUAP) i przekazać do Komisji: – na adres poczty elektronicznej zgloszenie@pkdp.gov.pl lub – osobiście (po telefonicznym zapisaniu się na spotkanie – nr tel. 22 699 60 50 od poniedziałku do piątku w godzinach 8:15–16.15) albo – za pośrednictwem poczty lub kuriera (na adres: Państwowa Komisja

ds. Pedofilii, ul. Twarda 18, 00-105 Warszawa).

Komisja zapewnia, że „każdy zgłoszony przypadek dokonania lub tuszowania przestępstwa pedofilii będzie zbadany, niezależnie od tego, kim jest osoba wskazana jako sprawca”. W ramach ustawowo powierzonych zadań Komisja ma prawo analizować sprawy, które uległy przedawnieniu i wpisywać pedofilów do Rejestru Sprawców Przestępstw na Tle Seksualnym. Komisja ma także możliwość monitorowania toczących się postępowań. I z tych praw będzie w jak najszerszym zakresie korzystać.

Wykorzystywanie seksualne dziecka to przestępstwo, które wymaga stanowczego potępienia i ukarania wszystkich osób za to odpowiedzialnych i tych, którzy ten proceder ukrywają. Celem Komisji jest również wsparcie dla ofiar, które doświadczyły lub doświadczają bólu, poczucia osamotnienia, krzywdy i niesprawiedliwości. lk / Warszawa

O

swych doświadczeniach przedstawiciela Kościoła, niewinnie skazanego na 6 lat więzienia za rzekome molestowanie dwóch małoletnich chłopców w 1996 roku, mówi były arcybiskup Sydney oraz prefekt watykańskiego Sekretariatu ds. Gospodarki, kard. George Pell. Nakładem amerykańskiego wydawnictwa Ingatius ukazały się jego zapiski więzienne dokonane w okresie od 27 lutego do 13 lipca 2019 roku.

Kardynał Pell zabrał ze sobą brewiarz i rozważał czytania z Księgi Hioba. Zauważył, że w przeciwieństwie do postaci Starego Testamentu chrześcijanie mają świadomość, iż cierpienie może mieć wartość zbawczą, postrzegając je w perspektywie Jezusa Chrystusa. Zaznacza, że istnieje jednak różnica między nauką katolicką a osobistym doświadczeniem. „Ludzie tacy jak ja, którzy prowadzili życie chronione, nigdy nie byli uwikłani w wojnę,

sugerujących jakoby skorumpowani urzędnicy Kurii Rzymskiej, usiłujący zablokować jego audyt finansowy mogli odegrać rolę w zarzutach, które zmusiły australijskiego purpurata do dobrowolnego opuszczenia Rzymu i powrotu do ojczyzny, w celu oczyszczenia swojego nazwiska.

Najbardziej przykuwającym uwagę aspektem tego dziennika jest sposób, w jaki autor podchodzi do swojego nowego życia w więzieniu, i jak to doświadczenie ukazuje wpływ oczyszczającego ognia na człowieka głębokiej wiary, który jest również odporny, inteligentny i przyzwyczajony do sprawowania władzy: „Miałem zaległe rekolekcje” – zauważa na początku kard.

Pell. Po ponad czterdziestu latach, jako kapłan i dwudziestu jako biskup, nowy więzień, najwyższy rangą przywódca Kościoła, który został skazany za wykorzystywanie seksualne małoletnich, wiedział, że musi ustalić plan życia

oddziału 8 w więzieniu Melbourne, gdzie osadzeni skazani są na izolację.

Dwunastu więźniów przebywających na tym oddziale nigdy się nie spotyka, ale niektórzy manifestują swoją obecność poprzez wycie lub uderzenie.

Jeden więzień regularnie koresponduje z kardynałem, który określa go jako „przyjaciela”. Kardynał cieszy się na wizyty kapelana więziennego i zakonnicy, która przynosi mu Eucharystię.

Pierwsza część jego dziennika więziennego nie odnosi się jednak do wielkiego zła związanego z seksualnym wykorzystywaniem małoletnich przez osoby duchowne z taką głębią, uczciwością i pasją, na jaką oczekiwali niektórzy czytelnicy. Podczas gdy kardynał został oskarżony przez pewnych adwokatów ofiar z Australii zarówno o brak szybkiej reakcji na wczesne doniesienia o księżach popełniających nadużycia, jak i o blokowanie inicjatyw mających na celu uzyskanie większego

ataki terrorystyczne itp., możemy być skłonni do niedoceniania zła w społeczeństwie i szkód wyrządzonych wielu ludziom, ofiarom” – zauważa kardynał.

Omawiając te dzienniki na łamach portalu „National Catholic Register” Joan Frawley Desmond dodaje, że publikacja tej książki zbiega się niemal z ogłoszeniem przez Stolicę Apostolską raportu w sprawie McCarricka.

Zatem czytelnik może stanąć przed paradoksem Kościoła, który zawiera w swoich szeregach zarówno pasterzy niesłusznie skazanych za nadużycia, jak i drapieżników, którzy wymykają się karze, biskupów, którzy wykorzeniają korupcję i tych, którzy ją podsycają. Należy zaznaczyć, że pisząc swój dziennik kardynał Pell nie wiedział, jaki koniec będzie miała jego sprawa.

Jego pierwsza apelacja spowodowała, że wyrok został utrzymany w mocy.

Ale drugie odwołanie doprowadziło do tego, że Australijski Sąd Najwyższy w kwietniu 2020 r. jednogłośnie orzekł, iż został niesłusznie skazany na podstawie dowodów, które „nie spełniały” wymaganego standardu dowodu winy.

Kardynał nie wyraża żadnych emocji w stosunku do domniemanej ofiary i jej wybaczył. Nie ustosunkowuje się też do nieuzasadnionych oskarżeń,

zakotwiczony w modlitwie i refleksji biblijnej. „Boże Ojcze nasz, pomóż mi tęsknić za Tobą, tak jak tęsknię za światłem i widokiem słońca” – pisze na zakończenie jednego z pierwszych zapisów. Powoli dostosowuje się do upokorzeń i niedostatków wbudowanych w codzienną rutynę.

Najważniejsze z nich to fakt, że od ponad 70 lat nie będzie mógł uczestniczyć w niedzielnej Mszy Świętej ani po raz pierwszy jej odprawiać.

Kapelani, którzy służą osadzonym, wiedzą, że więzienie może stać się klasztorem. A cela autora jest jak cela mnisza – mała, szorstka i ciasna, z toaletą, łóżkiem i biurkiem w bliskiej odległości. Tygodniowe obowiązki domowe obejmują zamiatanie i wycieranie cementowej podłogi. Inne rytuały więzienne trwają dłużej, jak np. rewizje osobiste, które poprzedzają spotkania z odwiedzającymi. Część czasu purpurat poświęca na bieżącą analizę sprawy sądowej w związku z jego apelacją, korespondencję ze współwięźniami i przyjaciółmi oraz regularne, choć ograniczone, ćwiczenia fizyczne. Czasami jednak uważa, że niepokój i napięcie związane z jego niepewnym losem są trudne do przezwyciężenia. Niewiele rzeczy rozprasza uwagę w milczeniu

https://ekai.pl

Dzienniki więzienne kard. Pella

odszkodowania od Kościoła, konkretne fragmenty dziennika na ogół bronią wysiłków australijskich biskupów na rzecz naprawienia swoich błędów z przeszłości. Mimo to uznaje on ogromne wyzwania, jakie historyczne zarzuty wykorzystywania postawiły przed takimi przywódcami Kościoła jak on. „W moim nie do końca ograniczonym doświadczeniu kryzys pedofilski jest najbardziej dokuczliwą dziedziną, z jaką się zetknąłem, gdzie często trudno jest określić prawdę. Nie znam też żadnej innej dziedziny życia, która miałaby taką samą zdolność do wypaczania i niszczenia indywidualnego osądu, niezależnie od tego, czy osoby są dobre, złe czy obojętne” – pisze.

Odnotowuje, że codziennie modli się „wprost za ofiary”. A ostatnio zaczął regularnie modlić się „za kapłanów popełniających przestępstwa i winnych biskupów”, w tym „Teda McCarricka”. st (KAI) / San Francisco

5

Byłem upokorzony pychą

P

Ojca Rydzyka, dyrektora tegoż Radia, które jest własnością Ojców Redemptorystów. Ojciec Rydzyk zaś podlega bezpośrednio Ojcu Prowincjałowi.

Zdaję sobie sprawę z depresji, w jakiej znajduje się znaczna część naszego społeczeństwa, i z nadziei, jakie w tej sytuacji budzi Radio Maryja. Bez wątpienia Radio Maryja nie tylko emituje programy katolickie, ale także stanowi forum popularnej i wolnej społecznej myśli katolickiej. Ojciec Rydzyk jest twórcą tej instytucji. Ewangelia na falach tego Radia roznosi się po świecie, co jest radością całego Kościoła. Ta Dobra Nowina Chrystusa, przekazywana metodą apostolską w jedności duszpasterskiej całego Kościoła, jest skuteczną obroną godności i praw człowieka tak w wymiarze osobowym, jak i społecznym.

Wydaje się, że dziś jest to szczególnie potrzebne, gdy nagromadzone

„Wielebny Ojcze Prowincjale!

W ciszy rekolekcyjnego skupienia na Jasnej Górze piszę ten list do Ojca Prowincjała w poczuciu odpowiedzialności za Kościół, jaka w różnym zakresie, Ojcu i mnie, przypadła w udziale. Powodem obecnej troski jest zaognienie wywoływane w kraju pod wpływem wypowiedzi wielu osób na temat Radia Maryja i samego

wydarzenia, takie jak bezradność prawa wobec zbrodni w kopalni »Wujek«, jak nietykalność głośnych afer, rozboje i świętokradztwa, ową depresję pogłębiają. W tej sytuacji ewangelizacja nie może przestać być dobrą nowiną.

Nauka Kościoła ma nadal podnosić ducha i łagodzić gorycze. Kościół musi unikać pobudzania nastrojów wrogości. Patronka dnia dzisiejszego

https://wiadomosci.dziennik.pl

ublikujemy w całości list prymasa Polski kard. Józefa Glempa z 1997 r. do o. Edwarda Nocunia, ówczesnego prowincjała redemptorystów. Jego treść była omawiana na 292. zebraniu plenarnym Konferencji Episkopatu Polski na Jasnej Górze.

Został przekazany Katolickiej Agencji Informacyjnej do publikacji 1 grudnia 1997 r. Przypomnienie listu wydaje się ważne po obchodach 29. rocznicy powstania Radia Maryja 5 grudnia w Toruniu. Jego założyciel o. Tadeusz Rydzyk zabrał głos pod koniec uroczystej Mszy św. z udziałem biskupów i członków rządu. W ponad 20-minutowym wystąpieniu nazwał oskarżanego o tuszowanie przestępstw seksualnych księży biskupa Edwarda Janiaka „współczesnym męczennikiem mediów”. A o pedofilii w Kościele mówił: „To, że ksiądz zgrzeszył, no zgrzeszył. A kto nie ma pokus?”.

6

bł. Franciszka Siedliska napisała (a to czytamy w brewiarzu): »Nie szorstkością, nie gwałtownością zdobędzie się dusze dla Chrystusa, ale modlitwą i miłością«.

Nie można szerzyć przekonania, że teraz przeżywamy najtrudniejsze czasy. Polityczna i społeczna wolność jest wezwaniem do dobrych czynów i takie się dokonują. Gdy idzie o dobro, zasada: »kto nie jest z nami, jest przeciwko nam«, nie jest zasadą ewangeliczną. Kościół zyskuje obszary dawania świadectwa przez miłość, której światu zabrakło.

Na tle tak zarysowanych zasad sytuacja wytworzona wokół Radia Maryja, Ojca Rydzyka a także wiele osób z Rodziny Radia Maryja, budzi poważne zastrzeżenia. Dotyczą one przede wszystkim metodycznych uchybień współpracy kościelnego Radia Maryja z hierarchią Kościoła, w tym także z własnymi przełożonymi, i posługiwanie się hałaśliwą metodą walki. Uniezależnienie się rozgłośni od merytorycznego wpływu Biskupa diecezjalnego, Prowincjała, a także Konferencji Episkopatu powoduje, że Rada Programowa Radia nie ma praktycznego znaczenia, zaś Radio podlega procesowi upolitycznienia. Powołany przeze mnie nieformalny zespół trzech biskupów do rozmów z kierownictwem Radia Maryja, mimo podjętego dialogu, nie przynosi rezultatów. Byłoby niedobrze, gdyby z przesłanek ewangelicznych pleciono bicz dla chłostania przeciwników. Wtedy zamyka się droga misyjna ku nawracaniu błądzących.

W państwie demokratycznym do korekty spraw typu politycznego muszą się formować mechanizmy świeckie, a nie instytucje kościelne.

Byłoby niedobrze, gdyby z przesłanek ewangelicznych pleciono bicz dla chłostania przeciwników Inną cechą braku współpracy z Kościołem hierarchicznym jest pozornie duża samodzielność dyrektora Radia, a faktycznie jego izolacja i osamotnienie. Atakowany ze wszystkich stron nie może się doczekać spodziewanej pomocy. Jedni nie pomagają, bo zostali zlekceważeni, inni odtrąceni, a jeszcze inni po prostu nie mogą uznać, że we-

Józef Kardynał Glemp Prymas Polski

fot. rkw

zwanie Ojca Rydzyka przez urząd jest prześladowaniem Kościoła. »Hałaśliwa metoda walki«, jaką w niektórych audycjach posługuje się Radio Maryja, może nie zasługiwałaby na uwagę, gdyby nie lekceważenie autorytetów, w tym także zwykłych przepisów dotyczących obywateli.

Nie idzie o ustawy naruszające prawo Boże lub naturalne, bo te muszą być zawsze bronione z godnością, ale o obywatelskie. Wielebny Ojciec Rydzyk, mimo popularności i poparcia wielkich rzesz, nie może żądać dla siebie przywilejów i stać ponad prawem.

Sam słuchałem wypowiedzi Ojca Rydzyka wieczorem dnia 24 listopada br. i byłem upokorzony pychą, z jaką mówił o ministrze spraw wewnętrznych i administracji. Zarozumiałość nie przystoi sługom Chrystusa. Wypowiedziom towarzyszyło przy tym powoływanie się na Chrystusa Króla stojącego przed Piłatem. Właśnie ten ubiczowany Chrystus – Ecce homo – poważnie traktował przedstawiciela królestwa ziemskiego – Piłata.

Przewielebny Ojcze, piszę ten list z wielkim bólem, ale także z miłością, którą kocham Kościół i Ojca Rydzyka w tym Kościele. Piszę to z pozycji ponad 18-letniego biskupiego doświadczenia duszpasterskiego i dlatego proszę, aby Ojciec Prowincjał zechciał roztoczyć opiekę nad składem personalnym kierownictwa Radia Maryja, aby nie powstawały błędy po prostu z ludzkiego przemęczenia. Chcę tu podkreślić wkład Ojców Redemptorystów w formowanie wiary ludu w naszej Ojczyźnie na przestrzeni stulecia. W ten piękny nurt włączyło się Radio Maryja i do niego kierują się wierni z pełnym zaufaniem. Do przełożonych jednak należy czuwanie nad poprawnością działań, bowiem pokusa władzy i przewodzenia łatwo prowadzi do nieposłuszeństwa.

Módlmy się wspólnie o rozwój dobra, szczególnie przez radia katolickie.

Niech w naszych audycjach więcej będzie Chrystusa, a mniej osobistych ambicji.

Niech Bóg błogosławi całej Prowincji Ojców Redemptorystów i rozgłośni Radio Maryja.

Ojcu Prowincjałowi ślę najlepsze pozdrowienia w Panu”.

Krzyż w zakrystii po renowacji Bardzo dziękujemy Dariuszowi Gasińskiemu z Chodla za odnowienie figury Ukrzyżowanego, przed którą celebransi i służba liturgiczna modlą zanim wyjdą do ołtarza. Po odmalowaniu zakrystii potrzeba jeszcze tylko nowych mebli.

Oświadczenie Dyrektora Radia Maryja

C

hcę stanowczo oświadczyć, iż w słowach, które wypowiedziałem 5 grudnia 2020 r. przy okazji obchodów rocznicy założenia Radia Maryja nie było moją intencją ranienie kogokolwiek, a zwłaszcza osób, które jako małoletnie doświadczyły przestępstw seksualnych ze strony duchownych. Tacy sprawcy, po rzetelnym dochodzeniu i udowodnieniu winni spotkać się ze stosowną karą.

Każdy niegodny czyn jest grzechem, a dopuszczający się go jest grzesznikiem, który nawróciwszy się, powinien prosić Boga o miłosierdzie. Zarazem jednak grzech seksualnego molestowania małoletnich jest przestępstwem, które winno być traktowane zgodnie ze wskazaniami Kościoła i procedurami prawa cywilnego.

Kocham Kościół, dlatego nie miałem zamiaru w żaden sposób rozmywać trawiącego go dramatu grzechu i przestępstwa pedofilii. Mówiąc to mam na myśli przede wszystkim ofiary tych

czynów, będące przecież także dziećmi Kościoła. W żaden sposób nie miałem zamiaru krytykować ani tym bardziej podważać decyzji Ojca Świętego wobec toczącej się sprawy ks. bpa Edwarda Janiaka. W mojej wypowiedzi odnosiłem się do atmosfery medialnej, która ferując przedwczesne wyroki utrudnia właściwym organom rzeczowe zbadanie problemu, dogłębne wyjaśnienie jego przyczyn, aby ofiary mogły otrzymać niezbędne zadośćuczynienie, a Kościół – również zraniony takimi czynami – środki zaradcze na przyszłość.

Zdaję sobie sprawę, iż moje spontanicznie wypowiedziane słowa zostały inaczej zrozumiane i boleśnie dotknęły wiele osób. Przepraszam, iż tak się stało. Nie było to moim zamiarem.

Modlę się za osoby skrzywdzone i ich rodziny. Ta modlitwa jest i będzie obecna również na antenie Radia Maryja o. Tadeusz Rydzyk, CssR mp/redemptor.pl

7

Kolejny rok zarazy pogodził wszystkie te różnice; Bliska rozmowa ze śmiercią lub z chorobami zagrażającymi śmierci usunęłaby żółć z naszego temperamentu, usunęłaby między nami animozje i przyniosłaby nam spojrzenie innymi oczami niż te, którymi patrzyliśmy wcześniej.

Daniel Defoe – Dziennik roku zarazy

Czas zarazy, czas nadziei

P

omyślałem sobie, że na fali nawrotu epidemii warto wrócić do mojego starego tekstu z jej początków i zmierzyć się ponownie z tematem wpływu pandemii COVID-19 na nasze życie. Pierwsze zaskoczenie, które tak dobrze obrazował cytat z Dżumy Alberta Camus („Dżumy i wojny zastają ludzi zawsze tak samo zaskoczonych”), minęło. Oswoiliśmy się nieco z nową rzeczywistością.

Oswojenie nie oznacza jednak pogodzenia. Coraz bardziej zaczynamy się buntować przeciwko nałożonym na nas ograniczeniom, bowiem każda epidemia, począwszy od średniowiecza, oznacza czas próby i wyzwala krańcowe postawy ludzkie.

Dlatego może warto spojrzeć wstecz. Epidemia dżumy Kraków 1543 r. – Na polecenie magistratu krakowskiego zamknięto karczmy i łaźnie publiczne. Epidemia Kraków 1547 r. – zamknięto szkoły w mieście, rozpuszczając młodzież do domów.

Rozporządzenie królewskie z 1592 r. mówiło: „Jeśli cyrulik rozpozna zarazę, dom należy zabić i dostarczać potem żywności jego mieszkańcom.

Ubogich – internować w przytułku.

W karczmach ma przebywać nie więcej niż 4 osoby i tylko do godziny drugiej”. W listopadzie 1592 r. król Zygmunt III Waza napisał do rajców krakowskich czyniąc im wyrzuty, że nie dopilnowali należytej izolacji chorych, wskutek czego zaraza zdołała się rozprzestrzenić.

Czy to wszystko nie brzmi znajomo?

A co do postaw ludzkich? Jedni dzielnie walczyli z epidemią, niejednokrotnie przypłacając to życiem i niechęcią otoczenia. Jak napisał w swej książce

Św. Marcin oddający płaszcz ubogiemu – banknot 100 franków szwajcarskich V edycji

8

Pokonać czarną śmierć śp. ks. Jan Kracik: „W 1468 r. we włoskiej Parmie pełna ryzyka i poświęcenia praca lekarzy wśród zarażonych skończyła się uwięzieniem i odebraniem tego, co zarobili. Zaś w 1665 r. po Londynie krążyły wieści jakoby pielęgniarki chorych miały ich głodzić, dusić i przyspieszać zgon na wszelkie sposoby. Pomagając innym w sposób cielesny i duchowy zarażali się i ginęli księża, lekarze, cyrulicy”. Jednak heroizm zawsze objawiała mniejszość, inni oddawali się rozrywkom i zabawie. Kłopoty gospodarcze i zamykanie kramów generowało niepokoje społeczne i tumulty. W 1555 r. krakowscy karczmarze ociągali się z zaprzestaniem wyszynku, mimo obowiązujących zarządzeń. Wielu oddawało się zabawom, pijaństwom i rozpuście.

Rozpasanie pomagało zagłuszać lęk – wystarczy sięgnąć po opisy epidemii u Boccacia czy Daniela Defoe. Samuel Pepys w swoim dzienniku opisuje jak tańczył całą noc na wieść o spadku liczby ofiar zarazy pustoszącej Londyn w 1665 r., a mieszkańcy Marsylii głośno świętowali, kiedy pod koniec epidemii w 1720 r. na ulice miasta wróciły pogrzebowe karawany, co dowodziło spadku liczby jej ofiar.

W połowie XIV wieku przez miasta przeciągały procesje biczowników, a w malarstwie upowszechnił się motyw „Tańca śmierci”, wobec której wszyscy byli jednacy, niezależnie od godności i stanu. Ubolewano też nad brakiem dostępu do sakramentów świętych: „A choć ciało na to przyjdzie, O dusze strach wieczny idzie. Bo bez świętych sakramentów schodzi wiele tych momentów” (cyt. za ks. Kracikiem). Jak i dziś, powstawały szpitale dedykowane osobom zarażonym, np. w Gdańsku szpitale św. Gertrudy czy św. Rocha, przekształcony potem w miejski Lazaret tzw. Pockenhaus, a w Krakowie – św.

Walentego i św. Sebastiana. Czas zarazy był czasem samotności, ale czy nie jest tak i dziś w naszych szpitalach, gdy chorzy umierają bez dostępu bliskich, a często i księdza?

Obecna epidemia, podobnie jak te średniowieczne, potrwa z pewnością dłużej niż początkowo się to wydawało, nie będzie to kilka miesięcy, ale rok, a może i więcej. Otwarte pozostaje pytanie czy będzie nawracać tak, jak i tamte. Dlatego kwestia czy przeorientowane zostaną z nasze życiowe wybory i priorytety pozostaje wiąż otwarte; podobnie jak pytanie czy znany nam świat, który tak upodobał sobie hedonizm i konsumpcję, rzeczywiście odchodzi w przeszłość?

Na razie niczego jasno nie widzimy; większość z nas usiłuje żyć normalnie udając, że nic się nie stało.

Zastanawiam się jakim kluczowym słowem można by opisać nasze doświadczenie i to, co może pozwolić nam się z niego wyzwolić. Moim zdaniem tym słowem jest „prawda”. Poncjusz Piłat według przekazu Ewangelii cyniczne zapytał „Cóż to jest prawda”?

To świetne motto dla dzisiejszych czasów, bo w istnienie obiektywnej i absolutnej prawdy powszechnie zwątpiono. Nawet współczesna nauka, która wydawałoby się winna być oparta na obiektywnych i weryfikowalnych standardach, ma z tym kłopot brnąc w pseudorozważania, jak w przypadku tzw. gender studies czy przynosząc sprzeczne informacje na temat skuteczności określonych leków w zakażeniu koronawirusem. Wielkie internetowe korporacje, jak Google czy Facebook i wiele podobnych, dostarczają nam dowolnej liczby prawd; wszak każdy ma prawo do swojej prawdy, nie gorszej od innych. Internetowe wyniki wyszukiwań zostają spersonalizowane i dopasowane do danej osoby, zależnie od jej miejsca zamieszkania, preferencji, użytego komputera, historii poprzednich internetowych logów itd.

A przecież algorytmy, którymi posługują się skomplikowane sieci komputerowe i korporacje oferujące usługi sieciowe, nie rozróżniają prawdy od fałszu; nie po to zresztą je stworzono.

Ze względu na zawarte w nich elementy sztucznej inteligencji oraz uczenia maszynowego, chyba nikt już nad nimi

w pełni nie panuje. Stąd, między innymi, bierze się zalew, tzw. fake newsów, których systemy te pod kątem prawdziwości nie są w stanie zweryfikować.

Jednak ich głównym, choć ukrytym, celem jest multiplikacja zysków wielkich korporacji. Ich towarem jesteśmy my sami, a właściwie nasze dane oraz informacje na nasz temat. Wszystko to doprowadziło do absolutnej relatywizacji pojęć i wartości. Wiele lat temu ówczesny kardynał Józef Ratzinger zauważył bardzo trafnie: „Formuje się dyktatura relatywizmu, która niczego nie uznaje za ostateczne; pozostawia jako ostateczną miarę tylko własne ja i jego pożądania”. Ubocznym, choć daleko ważniejszym, skutkiem zmian stało się ograniczenie, jeśli nie zniszczenie, możliwości porozumienia między ludźmi. Jeśli bowiem każdy ma swoją własną prawdę i nie ma wspólnych, powszechnie akceptowanych, zasad i wartości, to nie istnieje też trwały fundament, na którym można by się oprzeć, aby zbudować wspólny dom naszej cywilizacji. Zauważył to, wspomniany już, papież Benedykt XVI pisząc: „Społeczeństwo bez Boga, społeczeństwo, które nie zna Go i traktuje Go jako nieistniejącego – jest społeczeństwem, które gubi swoją miarę. W naszych czasach ukuto powiedzenie: »Bóg umarł«. Kiedy Bóg faktycznie umiera w społeczeństwie, staje się ono wolne – zapewniano nas. W rzeczywistości śmierć Boga w społeczeństwie także oznacza koniec wolności, ponieważ to, co umiera, jest celem, który zapewnia orientację, i ponieważ znika busola, która wskazuje nam właściwy kierunek, ucząc nas odróżniania dobra od zła”. Nie da się oprzeć całej zasady świata tylko na tolerancji, której nie towarzyszy żaden wspólny i powszechnie akceptowany system wartości. Zresztą w rzeczywistości tolerancja ta interpretowana jest jako tolerancja tylko dla niektórych wybranych opinii i poglądów.

monti (b. włoski minister finansów) przewidział już w lipcu 1989 r., iż „kruszy się podstawowy łańcuch polityczny: łańcuch państwo – terytorium – bogactwo, gdyż bogactwo wychodzi tak z politycznych granic państw, jak i z fizycznych granic rzeczywistości”.

Gdzie zatem szukać nadziei? Skąd ją czerpać? Wybitny duński filozof, Soeren Kierkegaard napisał, iż poganin pokłada nadzieję w tym, co należałoby wspominać. Taka nadzieja obrócona jest ku przeszłości i tą, bezustannie odnawianą przeszłością żyje. Taka nadzieja może zginąć, jak wszystko, co pochodzi z tego świata. Czy człowiek może żyć bez innego rodzaju nadziei; nadziei, która zakorzeniona jest w metafizyce i która ma moc zbawiania?

Jak pisze ks. Jerzy Lewandowski analizując encyklikę Benedykta XVI Spe salvi może i tak, ale kiedy sam człowiek wstawia się w miejsce Boga, kiedy usiłuje odegrać Jego rolę na własną odpowiedzialność, to zawsze się to źle kończy. Ginie i ten, który to robi, jak i giną ci, którzy w to z przymusu lub dobrowolnie wierzą. Już 200 lat temu Johann Wolfgang Goethe napisał: „Nic tak nie niszczy człowieka jak postęp jego potęgi, któremu nie wtóruje postęp jego dobroci”, zaś Danel Defoe napisał w czasie wielkiej londyńskiej epidemii w 1665 r. „Gdziekolwiek Bóg wznosi dom modlitwy, Diabeł zawsze buduje tam kaplicę; I dopiero, gdy dokładniej przyjrzeć się sprawie, można się przekonać, że kongregacja tego ostatniego jest większa”. prof. Piotr Czauderna

https://samizdathealth.org

Taniec śmierci – banknot 1000 frankowy V edycji

Kolejnym efektem ubocznym tych zmian jest dominacja prawa nad etyką i moralnością oraz supremacja prawa stanowionego nad prawem naturalnym. Jurgen Habermas bardzo trafnie określił to jako kolonizację życia poprzez prawo, choć może lepszym terminem byłaby „jurydyzacja”. Śp.

Janusz Kochanowski, były Rzecznik Praw Obywatelskich, określił ją jako regulację przez ustawodawcę nieomal każdej dziedziny życia, tak jakby bez tego nie mogło się ono normalnie rozwijać i tak jakby przed tą regulacją się nie rozwijało. Podłożem takiego rozumienia rzeczywistości jest pozytywistyczna wizja prawa, która pojęcie prawa identyfikuje z prawem państwowym. Regulacje prawne stają się coraz bardziej drobiazgowe i obejmują coraz szersze sfery rzeczywistości, dawniej zarezerwowane dla zwykłych reguł przyzwoitości czy dobrego wychowania. Ubocznym tego skutkiem jest inflacja prawa i upadek jego autorytetu.

W ostatnim czasie, także i w Polsce, konsekwencji tych wszystkich zjawisk boleśnie doświadczamy.

Wbrew swojej nadziei z początków epidemii zaczynam wątpić czy istotnie zmieni się sposób w jaki ludzie postrzegają współczesny świat. Obawiam się, że nie pozwolą na to zarówno obecne mechanizmy nim rządzące, które sprytnie ukryte zostały za jego kulisami, jak i chciwość możnych tego świata oraz zasada maksymalizacji zysków obowiązująca wielkie międzynarodowe korporacje, które stały się potężniejsze od państw. Giulio Tre-

9

Gotowość do współpracy z Bogiem

Z całkowitą gotowością powierzyliśmy Bogu usuwanie wszelkich słabości naszego charakteru Mam na imię Gosia. Jestem żoną alkoholika. Kiedyś wraz z mężem prowadziliśmy wspólnie zakład. Niestety alkohol obecny w naszej codzienności, powoli zabiera nam nie tylko dochody, ale też to, co w życiu i w małżeństwie jest ważne – zdrowie, szczerość, miłość, godność, szacunek, spokój.

To, czego doświadczam na co dzień, jest wielkim stresem i cierpieniem.

Dlatego zaczęłam szukać pomocy u innych ludzi. Rozmowy o moich kłopotach z osobami, które borykają się z problemem uzależnienia, doprowadziły mnie do grupy Al-Anon. Jestem im ogromnie wdzięczna za wsparcie, jakie mi wówczas okazali. W Al-Anon mogłam zobaczyć czym jest wspólnota i jak można sobie pomóc. Praca na programie Dwunastu Stopni była dla mnie głębokim przeżyciem, a zarazem drogą do wolności. Przyniosła mi spokój, miłość, zrozumienie drugiego człowieka oraz umiejętność oddzielenia choroby alkoholowej od osoby, która się z nią boryka.

Systematyczne uczestnictwo w mityngach Al-Anon zaowocowało moim rozwojem osobistym i duchowym.

Zyskałam większą świadomość samej siebie. Nauczyłam się dostrzegać co się dzieje w moim wnętrzu jak i wokół mnie. Zdobyłam umiejętność rozpoznawania swoich zalet i wad.

Zaobserwowałam co zakłóca mój spokój, które z moich wad działają najczęściej, to znaczy które dopuszczam do głosu i pozwalam, aby kształtowały

10

moje zachowanie. Następnie prosiłam Boga z pokorą o uwolnienie od tych wad. Stopień Szósty mówi: „Z całkowitą gotowością powierzyliśmy Bogu usuwanie wszelkich słabości naszego charakteru”. Tak właśnie się dzieje, jeśli w pełni gotowości i wiary poproszę o pomoc Boga. On pomoże usunąć moje wady i wesprze w pracy nad charakterem. Stopień Szósty jest moją szansą na współdziałanie z Bogiem.

Moim pragnieniem jest przygotować się do usunięcia swoich niedoskonałości i pozwolić Bogu, by zatroszczył się o resztę. Ten stopień ćwiczy moją cierpliwość w usuwaniu wad. Jestem wdzięczna Bogu za to, co otrzymałam w pełni wiary i z zaufaniem w Jego wielką moc.

Gosia (krok szósty Al-Anon)

Staliśmy się całkowicie gotowi, żeby Bóg usunął wszystkie te wady charakteru Tak zaczęło się moje nowe życie...

Mam na imię Aneta. Jestem alkoholiczką. Trzeźwieję w sposób świadomy i uczciwy od 11 lat i 5 miesięcy. Jestem alkoholiczką, matką, rozwódką, polonistką, oligofrenopedagogiem, socjoterapeutą, bibliotekarzem, teologiem. Jestem. Wiem kim jestem. To tak pięknie brzmi.

Całe życie uciekałam. Od odpowiedzialności, ról życiowych, dojrzałości.

Skupiałam się na marzeniach, wizualności, fantastyce. Byle nie stanąć w prawdzie. Udało mi się. Odkryłam największy dar – Miłość. W każdym jej

odcieniu. Czemu czuję łzy na policzkach? Ze szczęścia. Ogarnia mnie ono każdego dnia. Nie wiem, czy nie popadam w pychę, ale proszę Boga, abym każdego dnia mogła być Jego ustami, uszami, oczami. I mam wrażenie, że jestem. Nie widziałam Go długo. Nie chciałam widzieć. Moim przeznaczeniem miał być świat sławy, blichtru, kariery. Błyszczeć, być podziwianym, być druga Jandą. Musiałam się zadowolić byciem prostą nauczycielką języka polskiego w wiejskim gimnazjum.

Długo tego nie doceniałam.

Pamiętam jak pierwszy raz trafiłam na oddział psychiatryczny. Trauma.

Pomyślałam: piekło. Kiedy wyszłam, pierwszą rzeczą, jaką zrobiłam to było picie. Jeszcze szukałam swojego dna.

Znalazłam go. Od tej chwili zaczęły się zmiany. Oporne, powolne, z niedowierzaniem. Wiedziałam, że już nie mogę się cofnąć. Nie chcę. Droga przez terapie. Cztery. Bo przysłowie: „Do trzech razy sztuka” nie zadziałało. Jeszcze musiałam się poszarpać. Udowodnić sobie, że sama nie dam rady. I ten palący wstyd. Aneta – alkoholiczka. Łajza i dziwka. Tak o sobie myślałam.

I przyszła bezsilność. Na papierze, w teorii, ale przyszła. Minęło jeszcze 6 długich lat, aby bezsilność pojawiła się w sercu. Trzeźwiałam. Przychodziłam z niechęcią na mitingi AA. Niby wszystko dobrze, ale coś gryzło, coś uwierało. Czułam zazdrość. Ci ludzie byli inni niż ja. Jacyś na adrenalinie, środkach psychotropowych. Inaczej nie potrafiłam sobie tego wytłumaczyć.

Jednym słowem – nie wierzyłam im.

https://blog.continentalcurrency.ca

W

spólnoty Anonimowych Alkoholików oraz Al-Anon (gromadząca krewnych i przyjaciół alkoholików) proponują swoim członkom pracę nad rozwojem osobistym.

Odbywa się ona w oparciu o program zwany przez Anonimowych Alkoholików Dwunastoma Krokami, a przez członków Al-Anon Dwunastoma Stopniami. Realizacja tych siostrzanych programów prowadzi do zdrowienia alkoholików i ich rodzin.

fot. rkw

„Paczuszka dla maluszka” – podziękowania

D

om Z akonny Dominikanek Matki Bożej Różańcowej prowadzący całodobową placówkę opiekuńczo-wychowawczą o nazwie Rodzinny Dom im. św. Dominika przy ul. Kąkolowej 7 w Lublinie składa serdeczne podziękowanie na ręce Księdza Proboszcza Ryszarda Winiarskiego wszystkim parafianom z Parafii Świętej Rodziny w Puławach za tak konkretne uczynki miłosierdzia skierowane dla nas zwłaszcza podczas tego trudnego czasu pandemii. Za zebranie i przekazanie darów rzeczowych dla naszych dzieci z Rodzinnego Domu, który sprawił wiele radości naszym podopiecznym. Dziękujemy

wszystkim za otwartość i wrażliwość serc, dla tych najbardziej pokrzywdzonych przez los, którymi się opiekujemy i pomagamy wzrastać. Niech światło płynące ze żłóbka betlejemskiego, Boga stającego się Człowiekiem, wnosi w Państwa rodziny radość i nadzieję.

Niech pokój, którego doświadczymy z tego wyjątkowego spotkania dotknie każdego kogo spotkamy na naszej drodze, w tym i w Nowym 2021 Roku.

Z wyrazami wdzięczności w imieniu swoim i wychowanków: Przełożona Domu Zakonnego Dominikanek Matki Bożej Różańcowej i dyrektorka Domu im. św. Dominika

fot. rkw

I znowu zaczęło się szarpanie. Ja im udowodnię! Ja im powiem co myślę!

Ja! Ja! Ja! Program 12 kroków to jedna wielka lipa! Może i lipa, każdy ma swoją drogę trzeźwienia. Ja to szanuję – powiedział przyjaciel. Zostawił mnie oszołomioną. A gdzie wymiana zdań? Ja Ci udowodnię! Ja Ci powiem co myślę!

Ja! Ja! Ja! Chciałam dowodów, dyskusji, racjonalnych faktów. A tu lipa. I ten ich spokój. Nie do wytrzymywania.

I przyszedł kryzys, którego nie mogłam opanować. Emocje sięgnęły zenitu. Planowałam zemstę. Na koleżance z pracy. Dostała więcej godzin języka polskiego. Dla mnie z pozoru normalna rzecz urosła do rangi urazy, nienawiści, gniewu. Apokalipsa.

I wtedy przypomniałam sobie o tym dziwnym programie. Właściwie to co mi szkodzi? Poprosiłam drugiego człowieka o pomoc. Światło. Tak zaczęło się moje nowe życie...

Każdy krok przygotowywał mnie do kolejnego. Krok Szósty Programu Anonimowych Alkoholików: Staliśmy się całkowicie gotowi, aby Bóg usunął wszystkie nasze wady charakteru.

Połowa programu. Już nawiązałam relację z Siłą Wyższą, odkryłam swoje wady. Teraz miałam je powierzyć Bogu. Dla mnie ten krok oddziela ludzi dojrzałych od dzieci. Bóg stawia przede mną wzór. Nie wymaga 100% doskonałości, ale wymaga postępu i wytrwałości. Niezbędna jest moja gotowość do zmiany. Stałam się świadoma swoich wad i codziennie prosiłam Boga, aby pozwolił mi się od nich uwolnić. Egocentryzm, egoizm, perfekcjonizm, potrzeba kontroli, impulsywność, kłamstwo. To tak tylko z ”grubsza” z czym musiałam się mierzyć. Sponsorka zasugerowała mi, abym wybrała sobie na tydzień jakąś jedną wadę i spróbowała z nią walczyć.

Nie było łatwo. Wymyśliłam, że po każdym kłamstwie zmówię „Ojcze nasz...”. Oj, namodliłam się wtedy za wsze czasy. Wiedziałam, że to praca na lata, ale miałam także świadomość, że wykonuję ją w porozumieniu z Siłą Wyższą. Najtrudniej było z gotowością do usunięcia wad, które przynosiły mi korzyści. Musiałam długo czekać, aby wyzbyć się niektórych ułomności charakteru. Niestety jeszcze kilka pozostało, a nawet pojawiły się nowe. Ale teraz już wiem, co mam robić.

Aneta – alkoholiczka (krok szósty AA)

11

N

iektórzy parafianie prosili, byśmy opisali wota wiszące pod obrazem Matki Bożej Częstochowskiej, dlatego zanim pojawi się ikona MB Nieustającej Pomocy przekazujemy wiernym pełną wiedzę na ten temat.

1. Brązowy medal: Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” – V lat (2 szt.)

2. Złoty medal; Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” – XX lat 3. Złoty medal: Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” – XX lat 4. Srebrny medal: Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” – XV lat 5. Srebrny medal: Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” – XV lat 6. Krzyż Polonia Restituta (1944) – (4 szt.)

7. Serduszko złote wklęsłe 8. Serduszko złote wypukłe 9. Złota obrączka ślubna 10. Medal za długoletnie pożycie małżeńskie 11. Medal za długoletnie pożycie małżeńskie 12. Srebrny Medal Za Zasługi dla Obronności Kraju – (2 szt.)

13. Złoty Medal za Zasługi dla Obronności Kraju – (1 st.)

14. Złoty Krzyż za Polskę Wolność i Lud 15. Medal – Laureat Olimpiady Wiedzy Technicznej 13. Złota odznaka: Zasłużony Honorowy Dawca Krwi 14. Odznaka Zasłużony Honorowy Dawca Krwi 15. Odznaka Zasłużony Dawca Krwi 15. Naszyjnik turkusowy z ozdobną zapinką 16. Naszyjnik z bursztynu nieobrobionego dł. 160 cm 17. Naszyjnik z bursztynu nieobrobionego dł. 62 cm 18. Różaniec z bursztynu 19. Różaniec z kryształków 20. Różaniec kamionkowy 21. Różaniec z drzewa różanego

12

fot. rkw

Wota naszych parafian 22. Łańcuszek złoty dł. 25 cm – 2 szt.

23. Łańcuszek złoty dł. 28 cm 24. Łańcuszek złoty z krzyżykiem dł. 72 cm 25. Łańcuszek złoty z medalikiem (Jezus) dł. 72 cm 26. Łańcuszek złoty z medalikiem (Maryja) dł. 40 cm 27. Łańcuszek złoty z medalikiem (Maryja) dł. 50 cm 28. Łańcuszek złoty z medalikiem (Maryja) dł. 40 cm 29. Łańcuszek złoty z medalikiem (Maryja) dł. 58 cm 30. Bransoletka złota dł. 18 cm 31. Pierścionek złoty z koszyczkiem 32. Pierścionek złoty z rubinem owalnym 33. Pierścionek złoty z szafirem owalnym 34. Pierścionek złoty z szafirem prostokątnym 35. Pierścionek złoty z białym kamieniem w oprawie z czarnych 36. Pierścionek złoty z maleńkim oczkiem rubinowym 37. Medalion złocony „okienny” z Maryją i Dzieciątkiem 38. Kolczyki pozłacane (podłużne) 39. Broszka złota z kamienną aplikacją 40. Krzyżyk metalowy w ornamencie z łańcuszkiem 41. Serduszko złote (bliźniacze) – (2 szt.)

42. Krzyżyk złoty

Opis odznaczeń „Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” został ustanowiony 26 V 1951 r. w celu wyróżnienia żołnierzy za długoletnią i nienaganną służbę w Siłach Zbrojnych. „Order Odrodzenia Polski” (Polonia Restituta) – drugie pod względem starszeństwa i wagi polskie państwowe odznaczenie cywilne (po Orderze Orła Białego), nadawane za wybitne osiągnięcia na polu oświaty, nauki, sportu, kultury, sztuki, gospodarki, obronności kraju, działalności społecznej, służby państwowej oraz rozwijania dobrych stosunków z innymi krajami. Ustanowione przez Sejm Rzeczypospolitej ustawą z 4 II 1921 r. „Krzyż Partyzancki” został ustanowiony dekretem Rady Ministrów z dnia 26 X 1945 r,, zatwierdzonym

przez Prezydium Krajowej Rady Narodowej, w celu upamiętnienia zasług w bohaterskiej walki zbrojnej żołnierzy oddziałów partyzanckich z hitlerowskim okupantem o niepodległość, wolność i demokrację. Z dniem 8 V 1999 r. nadawanie Krzyża Partyzanckiego uznano za zakończone.

Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” został ustanowiony przez Sejm ustawą z 21 IV 1966 r. (łącznie z medalem „Za udział w walkach o Berlin„).

Medal ten można nadawać również w celu okazania wysokiego uznania rodzicom, którzy wychowali wiele dzieci na wzorowych i ofiarnych żołnierzy (złoty medal – rodzicom, których co najmniej pięcioro dzieci pełniło nienagannie czynną służbę wojskową albo co najmniej troje dzieci pełniło zawodową służbę wojskową; srebrny medal – rodzicom, których troje lub czworo dzieci pełniło nienagannie czynną służbę wojskową).

Medal „Za Długoletnie Pożycie Małżeńskie” został ustanowiony 17 II 1960 r. ustawą o orderach i odznaczeniach. Stanowi nagrodę dla osób, które przeżyły co najmniej 50 lat w jednym związku małżeńskim. Odznakę Medalu za Długoletnie Pożycie Małżeńskie w imieniu Prezydenta RP mogą wręczać jedynie określone ustawowo osoby (tj.: Prezes Rady Ministrów, ministrowie, kierownicy urzędów centralnych, wojewodowie) oraz zastępcy tych osób, a także: marszałek województwa, starosta, wójt, burmistrz lub prezydent miasta.

Odznaka „Zasłużony Honorowy Dawca Krwi” to odznaczenie ustanowione 22 VIII 1997 r. i nadawane od 31 X 1999 r., jako wyróżnienie nadawane honorowym dawcom krwi.

Złota odznaka honorowa I stopnia przyznawana jest kobiecie, która oddała w dowolnym okresie co najmniej 15 litrów krwi lub odpowiadającą tej objętości ilość innych jej składników i mężczyźnie, który oddał w dowolnym okresie co najmniej 18 litrów krwi lub odpowiadającą tej objętości ilość innych jej składników.

Srebrna odznaka honorowa II stopnia przyznawana jest kobiecie, która oddała w dowolnym okresie co naj-

opr. red.

D

rodzy wyczerpani, zniechęceni rodzice, a więc wasze dzieci są nieznośne podczas Mszy świętej.

Chaotyczne, nieposłuszne i przeszkadzające, tydzień w tydzień. To tak, jakby przez cały czas oświetlał was ogromny, stary reflektor. Was i wasze rodzicielstwo.

Jestem w tym z wami. Zaczęłam bać się niedziel. To znaczy, próbowałam już wszystkiego. Chodzenia na poranną mszę, chodzenia na wieczorną mszę, książek na temat mszy, tłumaczenia szeptem, grożenia szeptem, siedzenia z przodu, siedzenia z tyłu, maszerowania prosto do pokoju płaczu... i może niektóre z tych sztuczek pomogły, ale rezultat jest taki, że nigdy nie wychodzimy z budynku bez krzyku, wściekłego rzucania się w kierunku ołtarza czy Bóg raczy wiedzieć czego jeszcze. Ale bez względu na to wszystko, co tydzień ja i moja głośna, bezładna rodzina będziemy tam (z tyłu!), kręcąc się i każdego rozpraszając, poddając się osądowi wielu ludzi, którzy mogą nie rozumieć,

wrzuciła wszystko, co miała na utrzymanie». (Łk 21, 1–4)” Czyż to nie jest dokładnie to, co my robimy? Dajemy dosłownie wszystko co mamy, przestrzegając prośby Kościoła, by uczestniczyć w niedzielnej mszy. (Czysty wstyd nie jest, niestety, dostatecznie dobrym powodem, by zostać w domu). Świat zewnętrzny widzi to w ten sposób, że ledwo daliśmy z siebie minimum. Dotarliśmy do budynku, jasne, ale czy się koncentrujemy? Czy doświadczamy duchowego przeżycia? Czy dociera do nas choć słowo z pieśni Gospel, na litość boską?

Nie wygląda na to. Tylko my wiemy, ile w rzeczywistości ofiarowujemy. Ale Chrystus również wie.

Tak jak dwa małe pieniążki kobiety wrzucone do skarbonki wyglądały jak nic, w porównaniu z ogromnymi torbami złota bogaczy, nasz wkład wydaje się tak mały, że ktoś mógłby się zastanowić po co w ogóle zawracamy sobie głowę. Czemu w ogóle przychodzić na mszę, jeśli cały ten czas spędzisz na

Chrystus ma do powiedzenia coś bardzo ważnego

http://twittertwins.pl

mniej 10 litrów krwi lub odpowiadającą tej objętości ilość innych jej składników lub mężczyźnie, który oddał w dowolnym okresie co najmniej 12 litrów krwi lub odpowiadającą tej objętości ilość innych jej składników.

Brązowa odznaka honorowa III stopnia przyznawana jest kobiecie, która oddała w dowolnym okresie co najmniej 5 litrów krwi lub odpowiadającą tej objętości ilość innych jej składników lub mężczyźnie, który oddał w dowolnym okresie co najmniej 6 litrów krwi lub odpowiadającą tej objętości ilość innych jej składników. *** PS. Wotum – religijny dar składany z określoną intencją, przeważnie związany z jakimś ślubem, przyrzeczeniem lub w dowód wdzięczności zostawiany przez wiernych zazwyczaj w sanktuariach lub miejscach objawień.

W kulturach pogańskich były to dary znane jako ex voto (łac. dosł. „ze ślubowania”) jako dziękczynienie (agalma) albo ofiara błagalna. Aby dar miał cechy wotum musi spełniać pewne warunki. Powinien być z naturalnego, szlachetnego materiału, odznaczać się dużą wartością artystyczną i musi być legalną własnością ofiarodawcy.

Chrześcijańskie wota religijne to symboliczne np. kule inwalidzkie, różańce, biżuteria, ryngrafy, odznaczenia, ordery, ślubne obrączki, naczynia liturgiczne, szaty zakładane na święte wizerunki, pamiątki rodzinne, opatrzone osobistą inskrypcją.

W szerszym znaczeniu wotum oznacza wszelki ślubowany dar ofiarowany w konkretnej intencji bądź też ofiarowany w dowód wdzięczności, zwykle tam (poza świątynią – np. przydrożny krzyż lub kapliczka), gdzie zwrócono się z prośbą w potrzebie. Pojawia się w końcu XVI i początkach XVII wieku jako przejaw ludowej pobożności.

Charakter wotum może mieć również świątynia, klasztor, szpital, ufundowana jako świadectwo wdzięczności lub ekspiacji. Należy do nich m.in.

Katedra Zmartwychwstania Pańskiego i św. Tomasza w Zamościu jako wotum wszystkich zwycięstw odniesionych przez hetmana J. Zamoyskiego czy kościół kapucynów (Przemienienia Pańskiego) w Warszawie, ufundowany przez Jana III Sobieskiego za zwycięstwa pod Chocimiem i Wiedniem.

jak trudno nauczyć malucha siedzenia w spokoju przez 45 minut. To wygląda na szaleństwo. Ale mimo to zakładamy nasze pogniecione niedzielne ubrania i idziemy pod ten dach, tak jak Matka Kościoła nas prosi.

Chciałabym, żebyś wiedział, że jeśli tak również wygląda twoja rzeczywistość, to w porządku. A nawet bardziej niż w porządku. Chrystus miał do powiedzenia coś bardzo ważnego o ludziach takich jak my: „Jezus podniósłszy oczy, zobaczył, jak bogaci wrzucali swe ofiary do skarbony. Zobaczył też, jak pewna uboga wdowa wrzuciła tam dwa pieniążki, i rzekł: «Prawdziwie, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy inni. Wszyscy bowiem wrzucali na ofiarę Bogu z tego, co im zbywało; ta zaś z niedostatku swego

kontrolowaniu swojego malucha, by nie wyrządził szkody sobie i innym?

Ale Chrystus jest tam, aby przypomnieć nam, że on nie widzi tego, co widzi cały świat.

Bardzo często wychodzę z mszy z uczuciem, że było to kompletne fiasko. Nie byłam nawet w stanie za nią podążać, a wyszłam tak szybko, że zapomniałam przyklęknąć. Jaka ze mnie katoliczka? Jeśli czujesz się tak samo, nie zapominaj – małe dzieci lub dzieci wymagające szczególnej opieki, czy jakakolwiek sytuacja, w której się znajdujesz i która uniemożliwia ci uklęknięcie w spokoju i uważne słuchanie, to wyjątkowy rodzaj ubóstwa.

I my, w naszym ubóstwie, naprawdę dajemy wszystko co mamy, po prostu robiąc co w naszej mocy. Nawet jeśli w naszej mocy jest tylko pojawienie się w Kościele.

Więc nie przestawaj. I proszę, nie przejmuj się nadto, jak twoja rodzina wygląda z boku. Nawet jeśli to nigdy nie stanie się łatwiejsze, rób dalej to co robisz i nawet, jeśli świat tego nie dostrzega, to Bóg widzi, jak wartościowe jest twoje poświęcenie.

Anna O’Neil

13

S

https://upfront.scholastic.com

kodyfikowana przez Geroge’a Orwella nowomowa jest narzeczem totalitarnej władzy. Naczelną regułę nowomowy stanowi zmiana znaczeń. Ustalone nazwy pojęć i rzeczy zostają arbitralnie przydzielone pojęciom i rzeczom innym, najczęściej wręcz przeciwnym. Stąd owe Orwellowskie ministerstwa miłości (czyli policji) i pokoju (czyli wojny), aby dać najjaskrawsze przykłady.

Nie są to bynajmniej żarty, chociaż w znanej nam praktyce manipulacja nie odbywa się aż tak jawnie. Nie są to też jedynie manipulacje semantyczne. Nowomowa posługuje się upodobaniem (a nawet z cynicznym poczuciem makabrycznego humoru) eufemizmami. Sławetne hasło: „Arbeit macht frei”, umieszczone na bramie oświęcimskiego obozu, gdzie bezsensowna praca ponad ludzkie siły była

Język totalitaryzmu (1) – musi dbać o pozory legalności, społecznego poparcia oraz godziwości swoich celów. Przekonanie, ze ten stan rzeczy można osiągnąć za pomocą zmiany znaczenia słów, może się wydawać naiwnym i prostackim złudzeniem, gdy jednak praktyka nowomowy idzie w parze z fizycznym terrorem, sprawa staje się śmiertelnie poważna. Ale same słowa nie wyczer-

https://polskatimes.pl

jednym ze środków eksterminacji, mówi samo za siebie.

Dlaczego ten typ władzy musiał stworzyć taki właśnie język – język zamierzonego kłamstwa? Główną przyczyną wydaje się nieautentyczność owej władzy, która – narzucona podstępem lub siłą, spoczywająca w rękach mniejszości i nie krępująca się żadnymi względami moralnymi

14

pują bogatych środków nowomowy.

Ważnym jej dziełem są także symbole.

Nie mogę oprzeć się pokusie przytoczenia przykładu – może błahego, ale charakterystycznego: W Beskidzie Wyspowym istniał przed wojną, a także przez kilka powojennych lat, obóz YMCA. W leśnej dolince krąg drewnianych chatek otaczał majdan, na którego środku stał malowniczy, indiański totem. Chatki miały nazwy zaczerpnięte z tej samej młodzieżowej mitologii, takie jak: „Szybki Bill”, „Arizona”, „Aloha”. Obóz zajęty został przez Związek Młodzieży Polskiej.

Na miejscu obalonego totemu usypano czerwoną gwiazdę z tłuczonej cegły, a chatki przemianowano na „Młodą Gwardię”, „Obrońców Stalingradu” itp. Niedaleko obozu znajdował tak zwany Wzgórek Charakteru, zarośnięta krzakami wyniosłość z miejscem na ognisko. Tutaj obozowicze poddawani byli próbom odwagi, polegającym na samotnym spędzaniu nocy w lesie, pod gołym niebem. Obok watry wzniesiono mały, kamienny obelisk z wypisanymi na nim słowami: „Braterstwo, Człowieczeństwo, Uczciwość”. Nowi właściciele obozu nie znaleźli widocznie zastępczych haseł, dla tego programu. Obelisk został po prostu rozbity”.

Jan Józef Szczepański były opozycjonista

K

ościelny savoir vivre nakazywałby zacząć: Ekscelencje, Najdostojniejsi Księża Biskupi... Kiedyś tak się do Was zwracałem, ale dziś już nie mogę. Jeszcze kilka miesięcy temu – jako „dziecko Soboru” – napisałbym pewnie: Ojcowie Biskupi, teraz jednak byłby to swego rodzaju gwałt na moim sumieniu. Więc może: Bracia Biskupi?

Ale nie oszukujmy się, jacy z Was moi bracia?! Czyż owca może być tak bliska pasterzowi? Użyję zatem neutralnej formuły grzecznościowej: pleno titulo.

A zatem: P.T. Biskupi!

Oskarżam Was, że milczeliście, choć wiele wskazuje na to, iż przynajmniej niektórzy z Was wiedzieli o abp. Paetzu i kard. Gulbinowiczu. Przywołam dwie informacje przekazane w ostatnich miesiącach przez Marcina Przeciszewskiego, redaktora naczelnego KAI – agencji powołanej przez KEP: „Abp Paetz [...] do Łomży pojechał na zesłanie. [...] jego skłonności zostały już rozpoznane w Watykanie. Watykan chciał się go pozbyć. To był jeden z motywów [tej] nominacji” (Interia, 2 XII 2019). I dalej: „W kościelnych kuluarach o dziwnych zachowaniach metropolity wrocławskiego [Gulbinowicza] i patologiach na jego dworze mówiło się co najmniej od 20 lat” (KAI, 7 XI 2020).

Jeśli wiedział o tym Przeciszewski, to i Wy (a przynajmniej część z Was) nie mogliście o tym nie słyszeć. Dlaczego milczeliście? Dlaczego zgadzaliście się, by gangrena toczyła ciało Kościoła? Dlaczego żaden z Was nie zaprotestował – w imię więzi z Jezusem i Ewangelią, którą przy każdej okazji deklarujecie? Czy w taki sposób – przez przemilczanie i tuszowanie – chcieliście bronić dobrego imienia Kościoła? Czy aż tak bardzo zależało Wam na władzy i splendorach?

A może wmawialiście sobie (jak niegdyś PRL-owscy działacze partyjni), że musicie trwać na stanowiskach, aby na Wasze miejsca nie przyszli gorsi?

O ilu jeszcze takich sprawach wiecie? O ilu księżach-pedofilach (i innych ludziach Kościoła, których ofiarą padali tzw. bezbronni dorośli) odsyłanych do innej parafii, szpitala, do Rzymu, za wschodnią granicę bądź na dalekie misje? O ilu biskupach, którzy

mają coś na sumieniu, albo – co gorsza – nie powinni sprawować w Kościele żadnej odpowiedzialnej funkcji, bo się do tego po prostu nie nadają?

Oskarżam Was, że chowaliście głowy w piasek, kiedy Wasi współbracia w biskupstwie mówili i robili rzeczy wołające o pomstę do nieba, kiedy nazywali LGBT+ „tęczową zarazą”, powoływali się na „Protokoły mędrców Syjonu” czy – w czasie pandemii – zachęcali do korzystania z wody święconej...

Jak mogliście milczeć, gdy rzecznik KEP – przekraczając swoje kompetencje – wskazywał na grzech, popełniany ponoć przez katolickich uczestników protestów przeciwko orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego? Dlaczego żaden z Was się od tej opinii nie zdystansował (nie mówiąc już o potrzebie rzetelnego wyjaśnienia wiernym tej kwestii)? Zapewne kierowała Wami lojalność. Rzeczywiście, zachowywaliście się wobec siebie solidarnie, ale tym samym zdradziliście powierzone Wam owce i zaparliście się prawdy.

Co gorsza, nie okazywaliście współczucia i nie pospieszyliście z pomocą ofiarom. Do dziś macie z tym problem (czego świadectwem opór części z Was wobec powołania i wspierania – nb. śmiesznie niską składką – Fundacji św. Józefa zajmującej się ofiarami księżowskiej pedofilii). Czy jesteście zdolni odczuć bezmiar i ciężar ich cierpień?

Czy potraficie zapłakać nad krzywdą, której doznali nie tylko od sprawców?

Oskarżam Was o wiele innych jeszcze spraw. Na przykład o to, że zawiązaliście i utrzymujecie ścisły sojusz ołtarza z tronem; że zachowujecie obojętność wobec niszczenia fundamentów demokratycznego państwa; że nie chcecie nas, świeckich, słuchać i z nami rozmawiać, że nas lekceważycie (ileż naszych listów i apeli pozostało bez odpowiedzi, nawet bez potwierdzenia odbioru)...

Kiedy w całym kraju odbywały się demonstracje organizowane przez Ogólnopolski Strajk Kobiet, wyszedłem po południu na ulice Krakowa.

Było już po wszystkim. Dotarłem pod Pałac Biskupi – zamknięty na cztery spusty, nikogo dookoła, tylko parę aut policyjnych, ani śladu jakiegokolwiek plakatu czy ulotki... Zupełnie inne

https://www.psychologyjunkie.com

Halo, pasterze – tu owca

wrażenie sprawiała okolica uniwersytetu: był otwarty, w pobliżu zero policji, a na schodach do rektoratu pełno haseł, ulotek i wymalowanych na kartonach błyskawic. Skojarzenie nasunęło się samo: oto symboliczne miejsce wolności, w którym można wyrazić swój gniew i sprzeciw, gdzie można się spierać o ważne sprawy (UJ), oraz zamknięta, wręcz zatrzaśnięta (czego wymownym symbolem stało się dla wielu zamurowanie papieskiego okna) – i nieokazująca oznak życia – twierdza (Kuria).

Kiedyś ludzie błądzący – nawet zbrodniarze! – szukali w świątyni azylu i znajdowali w niej schronienie. Dziś osoby rozgniewane na Kościół – żadni tam przestępcy – słyszą: „Wara od mojej katedry”.

Czyżby to oznaczało zerwanie ostatnich więzów łączących katolickich hierarchów ze sporą częścią polskiego społeczeństwa?

Halo, pasterze – tu owca. Czy ktoś mnie słyszy?

Janusz Poniewierski

PS. Już po napisaniu powyższego tekstu dotarła do mnie informacja o urodzinach Radia Maryja. Chciałbym wyrazić wdzięczność dla arcybiskupów Wojciecha Polaka i Grzegorza Rysia, którzy zajęli jasne i jednoznaczne stanowisko w sprawie skandalicznych słów wypowiedzianych przez ks. Tadeusza Rydzyka. Cieszy mnie głos biskupa toruńskiego Wiesława Śmigla, choć szkoda, że nie zareagował już podczas uroczystości, w której uczestniczył.

Brak reakcji prezydium KEP i wyjaśnienie jej rzecznika, z którego wynika, iż KEP nie musi się wypowiadać, bo w jej imieniu uczynił to prymas jako delegat ds. ochrony dzieci i młodzieży, pozostawiam bez komentarza.

15

www.armytimes.com

Epidemia potrwa kilka miesięcy...

Gen. Mark Milley

Ż

eby zobrazować jak fałszywe i zawodne mogą być ludzkie kalkulacje przytaczamy wypowiedź jednej z kluczowym postaci amerykańskiej administracji z początku ubiegłego roku.

Najwyższy rangą dowódca sił zbrojnych USA gen. Mark Milley ocenił, że biorąc pod uwagę doświadczenia innych państw, epidemia nowego koronawirusa może potrwać do lipca 2020 r.

Szef Pentagonu Mike Esper również mówi o przygotowaniach na „kilka miesięcy”.

– Myślę, że musimy planować z założeniem, że to potrwa przynajmniej kilka miesięcy i podejmujemy obecnie wszystkie środki zapobiegawcze w tym kierunku – powiedział Esper podczas wirtualnej konferencji transmitowanej w mediach społecznościowych. Sekretarz obrony zapewnił, że pandemia koronawirusa nie wpłynie znacząco na operacyjną gotowość amerykańskich sił zbrojnych. Polityk zaznaczył, że jego resort jest świadomy zagrożeń płynących z dezinformacji rozsiewanej m.in. przez państwa wrogie USA. – Zapewniam państwa, nie ma planów wprowadzenia stanu wojennego, masowych kwarantann ani żadnych innych bzdur, które pojawiają się w sieci – powiedział Esper.

Gen. Milley, przewodniczący Kolegium Połączonych Szefów Sztabów stwierdził, że wirus może mieć jednak skutki dla sytuacji międzynarodowej. Jak stwierdził, epidemia może w niektórych krajach doprowadzić do załamania się porządku społecznego i politycznego chaosu, wobec czego siły USA muszą być przygotowane na takie ewentualności. Milley dodał, że choć przewidzenie końca epidemii jest trudne, modele oparte na doświadczeniach innych krajów wskazują, że epidemia w USA może potrwać do lipca.

Tymczasem prezydent Stanów Zjednoczonych Donald Trump zasygnalizował, że będzie dążył do skrócenia nadzwyczajnych środków bezpieczeństwa, tak aby ochronić gospodar-

kę przed zapaścią. W wypowiedziach dla prasy i na Twitterze sugerował, że rozluźnianie restrykcji powinno nastąpić już w ciągu tygodnia. „Ludzie chcą wrócić do pracy. Będą praktykować społeczne dystansowanie i wszystko inne, a seniorzy będą pod opieką” – zaznaczył, dodając że „lekarstwo nie może być gorsze niż problem”. W całym kraju do 25 III 2020 r., wykryto ponad 48 tys. przypadków zakażenia koronawirusem.

Odnotowano 588 zgonów.

PAP

PS. A teraz rzut oka na okrutne statystyki pandemii w Stanach Zjednoczonych na dzień 13 I 2021 r. W sumie w Stanach Zjednoczonych odnotowano ponad 22,8 miliona przypadków SARS-CoV-2 i ponad 380 tysięcy zgonów z powodu koronawirusa. Prognozy nie są optymistyczne: pod koniec lutego na COVID-19 może umierać ponad pięć tysięcy Amerykanów dziennie. Pacjenci z koronawirusem zajmują w USA 131 tysięcy łóżek.

Stany Zjednoczone to najbardziej dotknięty epidemią kraj świata. Jak dotąd tylko około 9,3 mln Amerykanów, czyli mniej niż 3 procent populacji, otrzymało pierwszy zastrzyk jednej z dwóch dopuszczonych do użytku szczepionek. Według ekspertów około 75 procent mieszkańców Stanów Zjednoczonych musiałoby zostać zaszczepionych, by uzyskać odporność stadną. red.

Nabożeństwa wielkopostne w naszej parafii • Drogi Krzyżowe w piątki po Mszy św. g. 17.00 • Gorzkie Żale w niedziele g. 16.30 • Rekolekcje wielkopostne dla dorosłych prowadzi ks. prob. Marek Goch: 7–10 III 2021 r. (g. 7.00, 9.00, 15.00, 17.00, 18.30) • Nowenna do Świętego Józefa (9–18 III 2021 r.)

PISMO PARAFII RZYMSKOKATOLICKIEJ ŚWIĘTEJ RODZINY W PUŁAWACH

Adres redakcji: ul. Saperów Kaniowskich 2, 24-100 Puławy; e-mail: ryszard.k.winiarski@gmail.com; h ps://pulawy-swrodziny.kuria.lublin.pl Z E S P Ó Ł R E D A KC YJ N Y: ks. Ryszard Winiarski – red. prowadzący, Agnieszka Kawka, Wojciech Kostecki, Joanna Kurlej – korekta, Wojciech Olech, Anna Różycka, Tomasz Sajnog, Justyna Szychowska, Andrzej Więcławski

16

fot. rkw

Rzeźba Ukrzyżowanego autorstwa Piotra Janki

fot. rkw

Uroczystość odpustowa 27 XII 2020 r.

fot. rkw

Wszyscy jesteśmy kolędnikami 24 I 2021 r.