Głos Rodziny Nr 7 (1) 2020r/II Przyszłość idzie przez rodzinę i musi przez nią iść św. Jan Paweł II

św. Jan Paweł II

G os Rodziny P I S M O PA R A F I I R Z Y M S K O K AT O L I C K I E J Ś W I Ę T E J R O D Z I N Y W P U Ł A W A C H

„Bóg jest światłością i nie ma w nim żadnej ciemności”

Ikona nad Grotą Narodzenia w Betlejem, fot. rkw

ISSN 2719-4663

Nr 7 (10) 2020 rok II

Przyszłość idzie przez rodzinę i musi przez nią iść

fot. rkw

Różaniec Wojowników Maryi

Komunia na rękę nie jest profanacją

fot. H. Bakinowski

N

ie można zarzucać profanowania Eucharystii osobom pragnącym z różnych powodów przyjąć z wiarą i czcią Komunię Świętą do rąk, zwłaszcza w okresie pandemii” – podkreśla Komisja ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów KEP. W komunikacie wydanym w związku z zapytaniem o publiczne inicjatywy krytyczne wobec Komunii świętej na rękę Komisja Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów przypomina, że chociaż główną formą przyjmowania Komunii w Polsce jest Komunia do ust, to jednak „nie oznacza to, że inne zatwierdzone przez Kościół formy miałyby być same z siebie niegodne, niewłaściwe, złe lub grzeszne”.

Komisja uznaje za niesprawiedliwe sugerowanie, jakoby osoby przyjmujące Komunię na rękę automatycznie nie miały szacunku wobec Najświętszego Sakramentu. Przypomniano także w komunikacie Komisji, że prawo oceniania i zmieniania praktyki litur-

gicznej należy do Stolicy Apostolskiej i dopóki ona uznaje Komunię na rękę za godziwy sposób udzielania wiernym Ciała Pańskiego, nikt nie powinien tego sposobu negować. Kto zaś

to czyni, wprowadza nieład i podział w rodzinie Kościoła.

Komunikat Komisji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów KEP Biuro Prasowe KEP / Warszawa

Covid-19 porównywalny z grypą

W

www.isbzdrowie.pl

czasie specjalnej sesji zarządu Światowej Organizacji Zdrowia w poniedziałek 5 października br. dr Michael Ryan poinformował, że według danych Organizacji nowym wirusem Sars-Cov-2 zostało zakażonych około 10% światowej populacji: „Nasze aktualne najlepsze szacunki mówią nam, że około 10% światowej populacji mogło być zarażonych tym wirusem.

Poziom różni się w zależności od kraju, w zależności od miasta i wsi, od danych grup” – powiedział dr Michael Ryan.

„Światowa populacja liczy około 7,8 miliarda ludzi, zatem jeśli zakażonych zostało 10%, daje to liczbę 780 milionów przypadków. Globalna liczba ofiar śmiertelnych obecnie przypisywanych infekcjom Sars-Cov-2 wynosi 1 061 539. Oznacza to śmiertelność infekcji (IFR) na poziomie około 0,14%, co jest porównywalne z sezonową grypą oraz przewidywaniami wielu ekspertów z całego świata” – pisze Kit Knightly.

W marcu WHO mówiło o współczynniku śmiertelności wynoszącym

3,4%. Teraz okazuje się, że współczynnik ten jest 24 razy niższy. Jeżeli natomiast przyjąć, że w wielu miejscach zawyżano ilość zgonów z powodu COVID-19, współczynnik ten okaże się jeszcze niższy niż w przypadku corocznej grypy. kak/ off-guardian.org, mrenigmatis.wordpress.com

PS. Najbardziej problematycznym staje się strach nie mniej zaraźliwy niż wirus, wynikający trochę z wiedzy a trochę z niewiedzy. Powtarzane wielokrotnie wiadomości sprawiają wrażenie, że zagrożenie jest większe od rzeczywistego. Nie ulegajmy skrajnościom. Szukajmy sensu jaki temu nadał Pan Bóg. Gdy pytam ludzi o to, co Bóg im przez to powiedział widzę zdziwienie na miarę szerzącej się pandemii. Czyżby Bóg zadał nam pytanie, byśmy męczyli się bez sensownej odpowiedzi? rkw

1

Ś

wiatowa Organizacja Zdrowia ogłosiła współpracę z Facebookiem i innymi platformami społecznościowymi w celu ocenzurowania negatywnych informacji o skutkach szczepień. Będzie wolno pisać o szczepionkach dobrze, albo wcale.

Jak twierdzą przedstawiciele Świa-

towej Organizacji Zdrowia, współpraca z Facebookiem ma zaradzić rozprzestrzenianiu „dezinformacji” na temat szczepionek na platformach społecznościowych. Urzędnicy WHO z zadowoleniem przyjęli obietnicę Facebooka, że użytkownicy będą mieli utrudnione wyszukiwanie i tym sa-

i w krajach rozwijających się. Zdaniem WHO dzieje się tak ponieważ ruch przeciw szczepieniom nabiera tempa w Internecie.

WHO szacuje, że szczepienia zapobiegają 2–3 milionom zgonów rocznie, a także dodatkowym chorobom i niepełnosprawnościom spowodo-

https://nczas.com

Facebook wprowadza cenzurę mym dotarcie do negatywnych opinii na temat szczepionek.

Wskaźniki wyszczepienia populacji spadły ostatnio na całym świecie, bo coraz więcej rodziców widzi korelację między szczepieniami a nagłą zmianą zachowania dzieci, które coraz częściej cierpią potem na problemy neurologiczne. Z tego powodu opór przed szczepieniem jest tak samo często zauważany w zamożnych obszarach, jak

wanym 26 chorobami, którym można zapobiec za pomocą szczepionki. Nie poinformowano jednak ile zgonów i niepełnosprawności rocznie, jest wywoływana przez negatywne odczyny poszczepienne. Pisanie o tym ma być teraz surowo zabronione i zostanie to cenzurowane, żeby jak najmniej rodziców dowiedziało się co może grozić ich dzieciom przez szczepionki. oprac. rkw

Kampania reklamująca eutanazję

2

klamy. W pierwszym spocie pojawia się elegancka kobieta biorąca udział w sesji fotograficznej, po której „zaprasza” oglądających, by zwrócili się do stowarzyszenia: „jeśli szukają kogoś, kto może wesprzeć i zaspokoić ich pragnienie śmierci”. Kolejny prezentuje młodszą kobietę, obok której stoi krzesło reżysera, by dać do zrozumienia, że to każdy z nas „musi być reżyserem swojego życia”. W sieci krążą też dużo bardziej bezwzględne posty. Jeden z nich posuwa się wręcz

do zaproponowania eutanazji… przez uduszenie poduszką.

Obrońcy życia w Holandii przestrzegają, że poprzez tę przerażającą kampanię zwolennicy eutanazji próbują wybadać grunt, by zobaczyć jak daleko mogą się jeszcze posunąć. Smutne w całej historii jest to, że akcji reklamowej nie potępił holenderski Kościół, który od długiego czasu zupełnie nie wypowiada się w kwestii ochrony życia.

Beata Zajączkowska /vaticannews / Haga

www.apchor.pl

W

czasie pandemii koronawirusa Holenderskie Stowarzyszenie na rzecz Wolnej Eutanazji przeprowadziło szokującą kampanię reklamującą „dobrą śmierć”.

Ogólnokrajowa telewizja emitowała proeutanazyjne spoty w najlepszym wieczornym paśmie. Trafiły też do mediów prywatnych i na portale społecznościowe.

Ostatnio w holenderskim parlamencie złożono projekt prawa, które rozszerza możliwość korzystania z eutanazji dla każdego, kto skończył 75 lat bez względu na stan zdrowia, ponieważ, jak twierdzą pomysłodawcy, w tym wieku życie można już uznać za spełnione. Wcześniej Holendrzy powiedzieli już „tak” eutanazji osób z demencją. Ostatnia kampania reklamowa, to kolejny niechlubny krok na szlaku, jaki ten kraj wytacza w promowaniu kultury śmierci. Hasłem kampanii są słowa nawiązujące do zakończenia lockdownu: „Nowa normalność to możliwość powrotu do powszechnej dyskusji o końcu”.

Liczące 172 tys. członków Stowarzyszenie na rzecz Wolnej Eutanazji na początek zaproponowało trzy re-

www.churchmilitant.com

BBC zaczęła nadawać muzułmańskie modły

S

tacja zaczęła nadawać muzułmańskie wezwanie do modlitwy, czyli tzw. „adhan”. Podobnie jak kościoły, meczety zostały w Wielkiej Brytanii zamknięte z powodu epidemii koronawirusa. Decyzja nadawania islamskich modłów przez BBC spotkała się z krytyką. „W dzisiejszej Brytanii jest niezwykle mało prawdopodobne, by BBC zaprzestała transmitowania adhanu [...], gdy już pandemia koronawirusa się skończy. Granica kulturowa została przekroczona. A implikacje z tym związane – poza oczekiwanymi okrzykami radości ze strony zwykłych orędowników globalizmu i wielokulturowości – są złowieszcze” – napi-

sał w „FrontPage Magazine” Robert Spencer, specjalista od islamu i autor znanego także w Polsce Niepoprawnego politycznie przewodnika po islamie i krucjatach.

Poza nadawaniem adhanu BBC będzie także w każdy piątek o godzinie 5.50 rano transmitować w 14 lokalnych stacjach radiowych islamskie kazania i modły w przygotowaniu do ramadanu. Krytycy decyzji, by w nominalnie chrześcijańskiej Wielkiej Brytanii nadawać muzułmańskie modlitwy, zwracają uwagę na antychrześcijańskie nastawienie słynącej z „obiektywizmu” stacji.

Dziennikarka Catherine Utley powiedziała: „Jako praktykująca przez całe życie katoliczka, która niemal całą swoją karierę przepracowała dla BBC News, mogę powiedzieć, iż zdecydowanie panuje tam silne instytucjonalne nastawienie negatywne przeciwko chrześcijaństwu w ogóle, a katolicyzmowi w szczególności, które przenika całą korporację”. Jej

spostrzeżenia potwierdza też inny były dziennikarz BBC Robin Aitken, autor książki The Noble Liar: How and Why the BBC Distorts the News to Promote a Liberal Agenda [Szlachetny kłamca: Jak i dlaczego BBC zniekształca wiadomości, by promować agendę liberalną].

Harry Farley, dziennikarz pracujący dla BBC Radio 4, nie widzi problemu i broni swojej stacji, stwierdzając, że nadaje ona każdej niedzieli nabożeństwa chrześcijańskie. Wielu komentatorów jednak odpowiada, że wątpliwe jest, by w muzułmańskim kraju nadawano w radio chrześcijańskie modlitwy i wskazuje na fakt, że Wielka Brytania jest wciąż nominalnie krajem chrześcijańskim. Pojawiły się też głosy, by przestać płacić abonament.

Robert Spencer zauważa, że okrzyk „Allahu Akbar” to okrzyk wznoszony przez muzułmańskich terrorystów, a sam adhan głosi wyższość islamu nad innymi religiami. jjf ChurchMilitant.com, frontpagemag.com

Tabletki aborcyjne bez recepty dla niepełnoletnich

W

łoska Agencja Leków zdecydowała, że nawet niepełnoletnie dziewczęta będą miały swobodny dostęp do tzw. pigułki „dzień po”. Dotychczas wymagana była recepta. Teraz tabletka będzie ogólnie dostępna w aptekach. Decyzję tę krytykuje Włoskie Forum Stowarzyszeń Rodzinnych oraz środowiska pro-life.

Dyrektor generalny Włoskiej Agencji Leków Nicola Magrini wskazuje, że tabletka EllaOne jest „etycznym narzędziem kryzysowej antykoncepcji, której nie można stosować jednak regularnie”. Stąd właśnie, jak podkreśla, decyzja o zniesieniu obowiązku posiadania recepty przez niepełnoletnich, by w sytuacji kryzysu był do niej łatwiejszy dostęp.

Wzbudziło to we Włoszech falę protestów, szczególnie rodziców, którzy przypominają, że niepełnoletni nie mają prawa kupić alkoholu i pa-

pierosów, czy nawet zrobić sobie bez zgody rodziców tatuażu, a teraz bez żadnej kontroli będą mieć dostęp do środków aborcyjnych. Przytaczane są też statystki mówiące o tym, że odkąd w 2016 r. zniesiono obowiązek recept dla dorosłych odnotowano znaczący wzrost sprzedaży Ella One. W 2015 r. było to 145 tys. opakowań, a dwa lata później już 260 tys. „Jest to bardzo powierzchowna decyzja, prowadząca do jeszcze większej banalizacji aborcji – podkreśla Emma Ciccarelli, wiceprzewodnicząca Włoskiego Forum Stowarzyszeń Rodzinnych.

– Jest to decyzja bardzo niepokojąca, ponieważ zostawia bez wsparcia 13-, 14-letnie dziewczyny. Nikt nie przejmuje się ich zdrowiem ani motywacjami, jakie prowadzą je do podjęcia takiej decyzji. Dziewczęta są pozostawione same sobie, a aborcja jest coraz bardziej banalizowana. Pamiętajmy,

że takie leki przyjmuje się najczęściej z powodu lęku i niepewności, w sytuacji ogromnego stresu, towarzyszą temu ogromne emocje wynikające z obaw co do przyszłości. Wcześniej przynajmniej taką dziewczynę badał lekarz, który z nią też rozmawiał przed wypisaniem recepty. Teraz cała odpowiedzialność spada na nieletnią.

To jest nie do przyjęcia”.

Udostępnienie nieletnim niekontrolowanego dostępu do tabletki „dzień po”, to kolejna decyzja uderzająca w ochronę życia we Włoszech. Dwa miesiące temu doszło do liberalizacji pigułki aborcyjnej RU-486. Nowe zasady znoszą obowiązek hospitalizacji kobiety i wydłużają o dwa tygodnie możliwość dokonania aborcji farmakologicznej, z siódmego do dziewiątego tygodnia ciąży.

Beata Zajączkowska vaticannews.va

3

Spojrzenie na obecność przez modlitwę

W

ierni Parafii Świętej Rodziny w Puławach chcą się odnieść do bezprecedensowego wydarzenia jakim był wyroku Sądu Rejonowego w Puławach, skazującego proboszcza na karę grzywny. Kara została wymierzona za uczestnictwo wiernych w Mszy Świętej w liczbie przekraczającej ustalony limit.

Wierni wyrażają zdziwienie, że do takiego ukarania doszło. Szczególnie, że stało się to na skutek donosu do policji przez jednych z parafian. Nie można być obojętnym na zaistniałą sytuację. Uważamy, że nawet jeśli raz czy dwa zdarzyło się przekroczenie ustalonego prawem limitu, to nie było to z winy księdza proboszcza lecz z winy parafian uczestniczących w danej Mszy Świętej, świadomych ustalonych ograniczeń.

W miarę ukazywania się przepisów państwowych związanych z pandemią, księża, zawsze informowali parafian o zaostrzonych rygorach, zalecając ich przestrzeganie (m.in. o limicie wiernych w kościele, obowiązku dezynfekcji rąk, obowiązku noszenia w kościele maseczek, obowiązku zachowania wymaganej odległości między osobami oraz o możliwości przyjmowania Komunii na rękę).

Od chwili ogłoszenia pandemii, przy wejściu do kościoła zawsze są dostępne środki dezynfekcyjne oraz informacje o obowiązku noszenia maseczki. Należy zaznaczyć, że nasz kościół był jednym z pierwszych miejsc w mieście, w którym znalazły się płyny dezynfekujące i gdzie były odkażane wszystkie klamki, drzwi, ławki itp.

4

Trudno byłoby Księdzu wyprosić z kościoła wiernego, który nie przyszedł do niego, ale do Pana Jezusa w Najświętszym Sakramencie, po to by modlić się, p paradoksie, o ustanie pandemii.

Ponieważ ustawodawca zmieniał pierwotnie ustalone zasady (tj. max.

5 osób w pomieszczeniu, niezależnie od jego wielkości) na mniej restrykcyjne, uzależniając ilość osób w pomieszczeniu od jego metrażu – w świetle tych zmian, można było spojrzeć przychylniej na zarzuty, jakie zostały postawione naszemu księdzu proboszczowi.

Ponieważ nasz kościół ma bardzo duży metraż i kubaturę, niebezpieczeństwo zarażenia wirusem było znikome.

Nikt w tym czasie się nie zaraził i nie był hospitalizowany. W większości przypadków ustalony limit w naszym kościele nie był przekraczany. Wierni sami tego pilnowali i w miarę potrzeby pozostawali na dworze.

Należy zauważyć, że niejeden wierny wie dobrze o tym, że w sytuacji kiedy określone służby (w tym przypadku służby medyczne całego świata) nie znajdują rozwiązania problemu, jedyny ratunek pozostaje w Bogu.

W historii naszego kraju a także całego świata, mieliśmy dowody małe i wielkie na Bożą interwencję np. na naszym terenie Cud w Kęble w bitwie z Tatarami w 1278 r., zwycięstwo nad Turkami pod Chocimiem 1621 r., obrona Częstochowy przed Szwedami w 1655 r., Cud nad Wisłą w bitwie z Armią Czerwoną w 1920 r., To tylko niektóre przykłady. Na przestrzeni wieków było ich tysiące, a dotyczyły zarówno losów całych narodów, określonych grup społecznych oraz pojedynczych osób. Można to sprawdzić w internecie m.in. pod hasłem „Zwycięstwa z pomocą nieba”.

Wiele ludzi, w tym naszych parafian mocno wierzy w Bożą interwencję w krytycznych momentach (również w sprawie pandemii) i modli się za wstawiennictwem Matki Boskiej i Świętych Pańskich. W naszej parafii od kilku lat trwają różne inicjatywy modlitewne podejmowane przez grupę parafian chętną do modlitwy.

Przez okres jednego roku tj. od Adwentu 2018 r. do października 2019 r.

tj. do czasu konsekracji kościoła, trwały modlitwy różańcowe w intencji ojczyzny i świata oraz w innych intencjach. Jedna grupa w okresie Adwentu modliła się codziennie po mszy świętej o godz. 7.00, a druga grupa przez cały ww. rok codziennie po mszy świętej o godz. 17.00.

Od października ubiegłego roku grupa osób chętnych do modlitwy, odpowiadając na sugestię ówczesnego proboszcza ks. H. Olecha, podjęła inicjatywę modlitewnych dyżurów adoracyjnych o g. 12.00 gdy odmawiana jest modlitwa „Anioł Pański”.

Jednocześnie podjęto drugą inicjatywę - odmawiania każdego dnia o godz. 15.00 modlitw do Bożego Miłosierdzia (tj. koronki, litanii oraz innych modlitw w tym rozważań Dzienniczka św. Siostry Faustyny).

Od czasu pojawienia się pandemii, modlitwy te są odmawiane przede wszystkim w intencji jej ustania.

Od września br. zmieniły się godziny popołudniowych Mszy Świętych, które odprawiane są o godz. 15.00 od poniedziałku do piątku i o godz. 18.00 cały tydzień. Msza Święta o godz.

15.00 rozpoczyna się Koronką do Miłosierdzie Bożego i rozważaniami prowadzonymi przez kapłana, a w sobotę i w niedzielę modlitwy do Miłosierdzia Bożego prowadzi wyżej wspomniana grupa modlitewna.

Szczególne słowa podziękowania i uznania za wytrwałość przewodniczenia w tych modlitwach należą się Krystynie i Eugeniuszowi Grendom, którzy niezależnie od ilości zgromadzonych osób (czasem było ich tylko kilka) zawsze o godz. 15.00 są obecni i gotowi do prowadzenia modlitwy. Niech Pan Bóg ma ich w Swojej opiece i obdarza ich za to dobro potrzebnymi łaskami.

Sporadycznie jeśli państwa Grendów nie ma, zawsze znajdą się chętne osoby do poprowadzenia modlitwy. Niech Pan Bóg obdarzy wszystkich łaskami.

Ponadto, w miarę potrzeb podejmowane są doraźne inicjatywy modlitewne np. aby wyprosić łaskę zdrowia. Takie modlitwy odbyły się za członków wspólnot modlitewnych oraz za naszych księży w tym za księdza seniora Henryka w czasie jego

Barbara Sypniewska

Pierwsza uroczystość pierwszokomunijna w naszej parafii

Pierwsi nowożeńcy naszej parafii

Z archiwum parafii

fot. arch. parafii

choroby, a ostatnio za ks. proboszcza Ryszarda, po jego wypadku.

Budującym jest fakt, że na inicjatywę modlitwy w tej intencji odpowiedziało wielu ludzi, którzy modlili się nieustannie przez trzy doby do Matki Boskiej Nieustającej pomocy oraz w Mszach Świętych pod przewodnictwem ks. seniora Henryka. Wierzę, że nasze modlitwy zostały wysłuchane, ponieważ obaj księża powrócili do zdrowia.

Warto wiedzieć o tych inicjatywach, aby uświadomić sobie fakt, jak ważna jest modlitwa za siebie nawzajem.

Należy też wspomnieć o modlitwach uwielbienia Pana Boga, prowadzonych przez „Wspólnotę Odnowy w Duchu Świętym”. Modlitwy odbywają się w każdą trzecią niedzielę miesiąca o godz. 19.00 po Mszy Świętej wieczorowej. W modlitwach mogą uczestniczyć wszyscy wierni nie tylko z naszej parafii.

Wierzę w to, że prośby parafian zanoszone w Mszach Świętych oraz w modlitwach wspólnot funkcjonujących przy naszej parafii i pojedynczych osób, zaowocowały łaskami, bo przecież nikt na terenie naszego kościoła nie zaraził się koronawirusem, a odsetek zarażonych w naszej parafii oraz w naszym mieście jest relatywnie niewielki. Bogu niech będą dzięki.

Ze swojej strony zachęcam aby do załatwiania wszelkich spraw, stosować oręż jakim jest modlitwa. Szturm nieba tą bronią zawsze przynosi skutek.

A jeśli szturmujących będzie więcej, łaski też będą większe. Ważne żeby te łaski dostrzegać. Możliwości uczestnictwa w modlitwach w naszej parafii jest wiele.

Zachęcam również do uczestnictwa w modlitewnych dyżurach adoracyjnych, w tym do deklaracji ich sprawowania w wymiarze 1 godziny w danym dniu, wpisując się z wyprzedzeniem do wykazu (grafiku) sporządzanego na każdy tydzień, a znajdującego się na stoliku w kruchcie Kościoła.

Chciałam również zaznaczyć, że nie oceniam nikogo, ani tych którzy donieśli do policji na księdza proboszcza ani tych, którzy nie uczestniczą czynnie w życiu parafii obawiając się zarażenia koronawirusem. Ważne jest aby „w swojej izdebce” pozostawali w łączności modlitewnej z wiernymi swojej parafii.

Pierwsze bierzmowanie z udziałem bp Piotra Hemperka

5

https://karsh.org/fulton-j-sheen/

Życie chrześcijańskie jest walką

W

całym wszechświecie obowiązuje prawo, że nikt nie dostanie korony, jeśli najpierw nie stoczy o nią walki. Nie zawiśnie aureola zasługi nad głową tych, którym na niej nie zależy. Góry lodowe dryfujące w zimnych wodach północy nie zwracają na siebie naszej pełnej zachwytu uwagi tylko dlatego, że są górami lodowymi. Gdyby jednak pływały w ciepłych wodach Golfsztromu, nie rozpuszczając się przy tym, wywołałyby zdumienie i podziw. A gdyby zrobiły to świadomie i celowo, można by wtedy o nich powiedzieć, że mają charakter.

Odwagi można dowieść tylko poprzez dokonanie wyboru – same słowa nie wystarczą. Z tego powodu próbie, której poddano pierwszego człowieka, poddano później wszystkich ludzi. Przeszły przez nią nawet anioły. Lód nie zasługuje na pochwałę, bo jest zimny, ani ogień, bo jest gorący. Chwalić można tylko tych, którzy maja możliwość wyboru i go dokonują.

Moc charakteru ujawniona zostaje przez wysiłek włożony w pokonanie pokusy. W Piśmie Świętym napisano: „Błogosławiony mąż, który oprze się pokusie, gdy zostanie poddany próbie, otrzyma wieniec życia, obiecany przez Boga tym, którzy Go miłują” (Jk 1,12).

Obrona duszy wtedy jest najsilniejsza, kiedy zło, któremu się opiera, również jest mocne.

Występowanie pokusy wcale nie wskazuje na moralną niedoskonałość osoby kuszonej. Gdyby tak było, nasz Pan nie mógłby być kuszony. We-

6

wnętrzna skłonność człowieka do zła nie stanowi bezwzględnie koniecznego warunku do ataku pokusy. Pokusa naszego Pana przyszła z zewnątrz a nie od wewnątrz, jak to się często dzieje w naszym przypadku. W czasie kuszenia Jezusa stawką nie było zepsucie naturalnych apetytów, do czego najczęściej kuszona jest reszta ludzi.

Chodziło raczej o porzucenie Jego Boskiej misji oraz mesjańskiego dzieła.

Pokusa przychodząca z zewnątrz niekoniecznie osłabia charakter. A właściwie, jeśli zostanie pokonana, stwarza możliwość pogłębienia świętości.

Pokusy człowieka łatwo zanalizować, ponieważ mieszczą się w jednej z trzech kategorii: dotyczą ciała (lubieżność i obżarstwo), umysłu (pycha i zazdrość) albo bałwochwalczej miłości do przedmiotów (chciwość).

Człowieka przez całe życie nękają te trzy rodzaje pokus, ale ich intensywność zmienia się wraz z wiekiem. Za młodu najmocniej atakowana jest czystość człowieka, wówczas ma on najsilniejszą skłonność do popełniania grzechów cielesnych. W wieku średnim pokusy ciała są mniej naglące, a zaczynają dominować pokusy umysłu, to znaczy pycha i żądza władzy.

W jesieni życia zaś najbardziej dokucza pokusa chciwości – zbliżający się kres sprawia, iż człowieka usiłuje rozwiać wątpliwości, co do wiekuistego bezpieczeństwa, czyli zbawienia, gromadząc dobra ziemskie i powiększając bezpieczeństwo finansowe. Co więcej, psychologowie potwierdzają, że ci, którzy za młodu ulegali rozpuście,

w starości bardzo często dopuszczają się grzechu chciwości.

Dobrzy ludzie nie są kuszeni tak samo jak źli, a Syn Boży, który stał się człowiekiem, nie był kuszony tak, jak dobrzy ludzie. Pokusy alkoholika pragnącego – jak to ujmie Pismo Święte – powrotu do swoich wymiocin (por.

Prz 26,11) nie są takie same jak pokusy świętego, chociaż oczywiście, są realne. Mamy skłonność do zła, dlatego abyśmy mogli w wzrastać w łasce, musimy się oczyścić albo czegoś wyrzec.

Sama natura wskazuje nam umartwienie, jako pomocny środek. Oprócz procesu anabolicznego, czyli wiązania życia, wzrostu, istnieje jeszcze jeden, a mianowicie kataboliczny – zanik, któremu w królestwie minerałów odpowiada kurczenie się. Życie nie tylko odżywia samo siebie, lecz także staje się pożywieniem dla innych rodzajów życia. Różne porządki stworzenia stanowią wykładnię tego prawa. Roślina nie tylko zużywa azot, tlen, światło słoneczne i wodę, niezbędne jej do życia, lecz w swoim czasie sama staje się pożywieniem dla zwierzęcia; zwierzę z kolei nie tylko żywi się roślinami, ale oddaje swoje życie człowiekowi i staje się dla niego pokarmem.

Jaki płynie pożytek ze złożenia siebie w ofierze? Jaki cel mógł mieć Bóg, narzucając wszechświatowi prawo poświęcania się? Mianowicie taki, aby każdemu z królestw podarować wyższe życie, niż posiada z natury. […] Jeżeli mamy żyć wyższym życiem, zostać włączeni w życie Boga, zyskać uszlachetnione życie, musimy w jakiś sposób wejść w życie Chrystusa. Jeżeli mamy współuczestniczyć w Jego życiu, musimy się z nim zjednoczyć.

Z takiego natchnienia powstało prawo umierania dla siebie, aby żyć dla kogoś innego. Miłość stanowi inspirację wszelkich ofiar. Chodzi o miłość, która nie jest pragnieniem posiadania, zawłaszczania, rozporządzania, bo to jest egoizm. Miłość jest pragnieniem, aby nas posiadano, nas zawłaszczano i nami rozporządzano. Taka miłość poświęca się tak naturalnie jak oczy widzą, a uszy słyszą.

Abp Fulton J. Sheen, Idź do nieba!, Esprit, 2020

K

ażda złotówka podatku z alkoholu kosztuje nas potem 4 zł w innych dziedzinach życia alarmuje Państwowa Agencja Rozwiązywania Problemów Alkoholowych i wskazuje, że zagęszczenie punktów sprzedaży alkoholi w Polsce jest co najmniej 4 razy większe niż rekomenduje WHO. W Polsce jeden punkt sprzedaży przypada na 275 mieszkańców (powinien być 1 na tysiąc osób). Co oznacza, że każdy większy blok mieszkalny ma

swoją budę z alkoholem albo knajpę.

Bydgoszcz ma tyle samo punktów sprzedaży alkoholu co Norwegia.

Tak duża dostępność alkoholu może nas kosztować nawet 16–41 mld zł rocznie. W 2000 roku piliśmy 8 litrów czystego alkoholu na głowę. Obecnie pijemy ponad 11 litrów na osobę.

Wkrótce osiągniemy poziom 12 litrów.

Powyżej tej bariery według WHO rusza proces degradacji społecznej – mówi Krzysztof Brzózka, prezes

py sieci Vinmonopolet sprzedają alkohol w dni robocze od 8 do 18, w soboty jedynie do 15.00. W niedziele i święta są zamknięte. Panuje również restrykcyjna kontrola wieku, osoby poniżej 18 roku życia nie zakupią alkoholu, a osoby poniżej 20 roku życia nie mogą zakupić trunków, które zawierają więcej niż 22% alkoholu.

Piwo jest wszędzie dostępne, ale w supermarketach nie można go zakupić po godzinie 20, a w soboty po

Ben Radford /Allsport/Getty Images / FPM

Równia pochyła pijaństwa Państwowej Agencji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych. Do tego trzeba dodać zastraszającą ilość alkoholu pochodzącego z przemytu oraz bimbru pędzonego na własne ryzyko.

Dla porównania, w Norwegii jeden sklep monopolowy przypada na dwie gminy. Alkohol traktowany jest przez państwo jako towar luksusowy tak jak samochody, biżuteria, nieruchomości czy papierosy. Absolutny monopol państwa wyraża się w tym, że 252 skle-

godzinie 18. Cena piwa zaczyna się od 9 zł w górę i oczywiście jest sprzedawane w małych pojemnikach. Cały kufel piwa to koszt 30 zł. Gdyby komuś przyszło wwieźć alkohol zza granicy, obowiązują ścisłe limity. Na teren Norwegii możesz wnieść maksymalnie 1 l trunku do 60%, 1,5 l wina do 22% i 2 litry piwa do 4,7%. Kary za łamanie prawa są dotkliwe. opr. rkw na podstawie „Dziennik Gazeta Prawna”

Aktor dokonał oszustwa ws. kościelnego ,,rozwodu’’ czył, że jest homoseksualistą, dzięki czemu małżeństwo miało zostać unieważnione. Później, jak stwierdził, unieważnienie to mu się „przydało”, bo wziął drugi ślub kościelny. To prawda, uroczystości ślubne w kościołach są bardzo piękne, ale czy

nie można zorganizować ich równie pięknie poza kościołem, bez tego typu kłamstw i „zabiegów”? A już odrębną kwestią jest zgorszenie i pewien rodzaj zniesmaczenia, który wywołuje cała sprawa! kak/Fakt

www.pomponik.pl

K

atolik w czasie spowiedzi może zataić przed spowiednikiem jakiś grzech. Formalnie otrzyma wówczas rozgrzeszenie, ale zamiast z łaską, od spowiedzi odejdzie z nowym grzechem, świętokradztwa. Podobnie może oszukać sąd biskupi, aby uzyskać unieważnienie małżeństwa. Takim „dokonaniem” chwali się znany polski aktor Jacek Borkowski? Tylko po co mu takie „unieważnienie”?

Jacek Borkowski, znany z roli w serialu Klan, opowiedział w rozmowie z „Faktem” historię tego, w jaki sposób, dzięki oszustwu, udało mu się formalnie uzyskać unieważnienie małżeństwa z Elżbietą Jasińską. „Moja była żona bardzo starała się o rozwód kościelny. Mnie na tym nie zależało, bo jestem niewierzący.

Pamiętam, że te procedury bardzo długo trwały. Dostaliśmy rozwód kościelny po siedmiu czy ośmiu latach od rozwodu w sądzie” – opowiada. Żona miała poprosić go, aby oświad-

7

Czyściec, wypominki, nadzieja

8

niu imion dyptyki kładziono na ołtarz, na którym sprawowano Eucharystię.

Dzisiejsze wypominki są nawiązaniem do dyptyków i mają taki sam sens.

Poważny wkład w formowanie praktyki modlitwy za zmarłych ma opactwo z Cluny. To właśnie tam, najprawdopodobniej pomiędzy rokiem 1024 i 1033, wprowadzono tak zwany dzień zaduszny i obchodzono go następnego dnia po Uroczystości Wszystkich Świętych, czyli 2 listopada 144. Geneza dnia zadusznego w jednej z najbardziej znanych relacji jest następująca: [...] Święty Odylon, opat Cluny, odkrywszy, że koło pewnego wulkanu na Sycylii często słyszano krzyki i wycia diabłów skarżących się, że dusze zmarłych wymykały im się

fot. rkw

C

iekawą genezę wypominków prezentuje opowiadanie o średniowiecznych klasztorach, gdzie istniał zwyczaj zapisywania imion zmarłych braci na zwojach pergaminu. Wybrany zakonnik udawał się do innych klasztorów, aby uzupełniać zwoje imionami tych, którzy już z tego świata odeszli. Podczas drogi modlił się za nich, stąd też powstał zwyczaj, który przetrwał w praktyce Kościoła w formie wypominków.

Inaczej postrzega to zagadnienie bp Jan B. Szlaga. Według niego wypominki stanowią rzeczywiste przypomnienie ludzi, którzy żyli przed nami i dzielili nasz ziemski los. Wypominki bywają modlitwą jednorazową bądź kontynuowaną przez cały rok, najczęściej jednak w formie różańca za zmarłych odmawianego przez cały listopad. Tradycja ta kultywowana jest prawie we wszystkich parafiach w Polsce, co wiąże się z troską o zmarłych zarówno bliskich, jak i nieznajomych, a także o tych, o których inni wierni nie pamiętają.

Wypominki są jedną z form modlitwy, która wychodzi poza granice naszej doczesności, obok Mszy Świętej i odpustów. Przedmiotem modlitw jest wieczne zbawienie naszych bliskich zmarłych, które wymaga odpokutowania i uwolnienia się od skutków popełnionych przez nich grzechów.

Na uwagę zasługuje też sięgająca X wieku Tradycja wypominków. Ich geneza prowadzi do liturgii eucharystycznej celebrowanej w starożytnym Kościele. W czasie przygotowania darów, a nawet w trakcie samej modlitwy eucharystycznej odczytywane były tak zwane dyptyki. Stanowiły one trzy listy imion odczytywanych jedne za drugimi. Pierwsza lista zawierała imiona żyjących biskupów, ofiarodawców, dobrodziejów, męczenników oraz wszystkich wiernych zmarłych.

Na drugiej liście znajdowały się imiona świętych. Trzecia lista zawierała imiona zmarłych. Odczytywanie tych spisów imion zabierało bardzo dużo czasu i przedłużało liturgię. Ta swoista praktyka wyrażała jedność i łączność pomiędzy Kościołem chwalebnym, cierpiącym i walczącym. Po odczyta-

gwałtownie z rąk dzięki jałmużnom i modlitwom, nakazał w swych klasztorach, by po dniu wszystkich świętych obchodzono dzień zaduszny. Zostało to potem przejęte przez cały Kościół.

Do dziś szczególnym akcentem na płaszczyźnie modlitwy za zmarłych jest liturgiczne Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych obchodzone 2 listopada. Kapłani mogą tego dnia trzykrotnie składać ofiarę eucharystyczną za wiernych zmarłych, a także modlić się za nich Liturgią Godzin. Poza tym: Każdego dnia, w celebracji zarówno Eucharystii, jak i Nieszporów Kościół nie przestaje zanosić swojej pokornej modlitwy, aby Pan dał wiernym, „którzy przed nami odeszli ze znakiem wiary i śpią w pokoju [...] oraz wszystkim spoczywającym w Chrystusie, udział w swojej radości, światłości i pokoju

Słowo czyściec pochodzi od łacińskiego określenia purgatorium, od słowa purus – czysty. Ma ono oznaczać tzw. stan pośredni albo trzecie miejsce, rozumiane jako sytuacja, w której dusza trwa pomiędzy śmiercią a sądem ostatecznym. Jest to również w jakimś sensie nawiązanie do tego, co dla Greków oznaczało określenie Tartar (tartaros) – najniższa część Hadesu i jednocześnie miejsce odbywania najcięższych pokut przez skazańców.

Słownik Języka Polskiego nazywa czyściec „miejscem okresowej kary pozagrobowej”. Encyklopedia Katolicka definiuje zaś tę przestrzeń jako „przejściowy proces doskonalenia się człowieka po śmierci”. Inaczej mówiąc, jest to stan umożliwiający zbawienie duszy, która ze względu na skutki grzechów potrzebuje pełnego oczyszczenia, by móc zjednoczyć się z Bogiem. Najstarszą próbę nazwania stanu pośredniego konkretnym terminem znajdujemy u Tertuliana (+ 220).

Używa on słowa refrigerium, które ma dla niego dwojakie znaczenie: „szczęście dusz oczekujących [...] powrotu Chrystusa na łono Abrahama i jednocześnie ostateczne szczęście w raju”.

Termin ten nabiera później znaczenia wyrażającego ostateczną szczęśliwość, przeznaczoną wybranym przez Boga, i jest o tyle ważny, iż określa raczej stan duszy niż miejsce, w którym ona miałaby przebywać.

Po śmierci dusza nie ma już możliwości nawrócenia się, to jednak dzięki modlitwie żyjących na ziemi ma szansę odpokutowania za to, co nie pozwala się jej zjednoczyć z Bogiem. Pomoc zmarłym jest zatem rzeczą nieodzowną, gdyż może oczyścić dusze po śmierci z tego, co je moralnie obciąża.

Zmarli mają prawo oczekiwać takiego wsparcia ze strony żyjących. Opowiadanie z Księgi Machabejskiej sugeruje istnienie stanu, w którym modlitwa za zmarłych przynosi pożytek, choć nie jest to sfera ani zbawionych (niebo), ani potępionych (piekło).

W Nowym Testamencie istnieje wiele tekstów suponujących wiarę Kościoła katolickiego w istnienie czyśćca, chociażby wersety z Ewangelii św. Mateusza: „Gdy idziesz do urzędu

Łukasza w całym kontekście eschatologicznie zabarwionego dwunastego rozdziału jego Ewangelii, można go interpretować w relacji do czyśćca.

Sformułowanie „mała chłosta” ma cechy kary, która kiedyś się zakończy, a to może wyrażać prawdę o czyśćcu.

Sobór Lyoński II (1274) naucza: Jeśliby prawdziwie pokutujący zakończyli życie w miłości (Boga) jeszcze przed godnym zadośćuczynieniem czynami pokutnymi za popełnione grzechy i zaniedbania, wówczas ich dusze [...] zostaną po śmierci oczyszczone karami czyśćcowymi, czyli ekspiacyjnymi (BF VIII 106). Taką doktrynę przedstawił biskupom greckim i cesarzowi Michałowi VIII Paleologowi.

Momentem kulminacyjnym w formowaniu się katolickiej nauki o czyśćcu można nazwać okres reformacji. Po raz pierwszy wówczas wypowiedział się papież Leon X. Bullą Exsurge Domnine (1520) potępił on 41 tez Marcina Lutra, z których 4 dotyczyły nauki o czyśćcu. Luter, podważając naukę Kościoła katolickiego na temat czyśćca, twierdził, że: Istnienia czyśćca nie da się udowodnić na podstawie kanonicznych ksiąg Pisma Świętego, że dusze w czyśćcu nie są pewne swojego zbawienia, że grzeszą one bez przerwy, jak długo szukają pokoju i lękają się kar, oraz że dusze uwolnione z czyśćca dzięki wstawiennictwu wiernych są mniej szczęśliwe niż te, które uzyskują niebo przez zadośćcierpienie. Kolejne opinie na ten temat zawiera nauczanie Soboru Trydenckiego (1545–1563), który jedynie dotknął tematu czyśćca, omawiając kwestię usprawiedliwienia i doktrynę o mszy Świętej.

Znamienna pozostaje wypowiedź z ostatniej sesji soborowej, kiedy to sformułowano Dekret o czyśćcu: Istnieje czyściec, a dusze tam zatrzymane są wspomagane wstawiennictwem wiernych, zwłaszcza zaś miłą Bogu ofiarą ołtarza. Święty Sobór nakazuje biskupom pilnie starać się o głoszenie wszędzie zdrowej nauki o czyśćcu podanej przez świętych ojców i święte sobory, aby wierni Chrystusowi w nią wierzyli, zachowywali ją i o niej byli pouczeni. Chodzi więc o nadzieję na życie wieczne. oprac. rkw na podstawie T. Krzesik, Problematyka czyśćca w polskim przepowiadaniu po Soborze Watykańskim II, Kraków 2017

www.heiligefaustina.de

ze swym przeciwnikiem, staraj się w drodze dojść z nim do zgody, by cię nie pociągnął do sędziego, a sędzia przekazałby cię dozorcy, dozorca zaś wtrąciłby cię do więzienia. Powiadam ci, nie wyjdziesz stamtąd, aż zwrócisz ostatni grosz” (Mt 5, 25–26). Podobnie mówi św. Łukasz: „Pogódź się ze swoim przeciwnikiem szybko, dopóki jesteś z nim w drodze, by cię przeciwnik nie podał sędziemu, a sędzia dozorcy, i aby nie wtrącono cię do więzienia.

Zaprawdę powiadam ci: nie wyjdziesz stamtąd, dopóki nie oddasz ostatniego pieniążka (Łk 12, 58–59). Fragment ten bywa interpretowany jako obrazowy opis przejściowej kary, która może być odzwierciedleniem czyśćca.

Wypowiedzi te, wyrażone językiem obrazowym, niewątpliwie przekazują myśl teologiczną. Współcześni komentatorzy wyjaśniają, że przywoływany fragment Ewangelii św. Mateusza jest „[...] szkicem przypowieści o ludziach, którzy rozmawiają z sobą w drodze do sądu”. Nie znajdujemy tu ani nawiązania do czyśćca, ani podstaw do wyprowadzenia z tego tekstu doktryny o jego istnieniu. Należy go raczej odczytać jako wezwanie do pilnego pojednania się, zanim wszystko rozstrzygnie sąd (por. Mt 18, 23–35).

Nowe światło na interpretację przywoływanych tekstów rzuca jeden ze współczesnych komentatorów, stwierdzając, iż należy zwrócić uwagę na określenia: „ostatni grosz” i „pieniążek”. Są one zawarte w obu omawianych fragmentach i mówią o minimalnej sumie, którą należy oddać, by zostać wypuszczonym z więzienia.

Interpretacja powyższych pojęć w duchu judaistycznym skłania natomiast do wynagradzania Bogu Sędziemu najmniejszych pozostałości win.

Jeśli chodzi o Ewangelie, w kontekście nauki o czyśćcu, bywa także przywoływany fragment Ewangelii św. Łukasza, który mówi o chłoście: „Sługa, który zna wolę swego pana, a nic nie przygotował i nie uczynił zgodnie z jego wolą, otrzyma wielką chłostę. Ten zaś, który nie zna jego woli i uczynił coś godnego kary, otrzyma małą chłostę. Komu wiele dano, od tego wiele wymagać się będzie; a komu wiele zlecono, tym więcej od niego żądać będą” (Łk 12, 47).Według komentarzy do powyższego fragmentu, który został umieszczony przez św.

Co położymy na skażonym sianie prócz wspólnych tęsknot, rozpalonych lęków wątłą nadzieję, że nic się nie stanie i to, że światło przychodzi po ciemku bo nic pewnego oprócz niepewności nie może teraz u nikogo gościć a wirus, który nie jest Mikołajem dziwne prezenty wszystkim nam rozdaje a ludzki instynkt który włada światem trzyma w drżących rękach wilgotny opłatek bo teraz z bólu wszystko dziwnie pęka Co położymy obok księgi Słowa księgę faktów, której zrozumienie to jak połykać łupane kamienie czując, że linia wszelkich granic cienka wszystko nam się sypie w pobrudzonych rękach coraz częściej milczy w nas sumienie a rozum coraz rzadziej klęka Co położymy na sterylnej bieli wyobrażenie tego czego byśmy chcieli już nie chodzi o rzeczy które zawsze będą wszystkim, tylko nie kolędą już nie chodzi o drogie zmyślone prezenty ale żeby nastał pokój i żeby był święty i żeby ten drugi poczuł się raz pierwszy by poczuł się chciany i to z naszej woli inaczej zostaną z nami piękne ściany i wszystko inne, co nieludzko boli rkw

9

10

z Jezusem i Jego Matką. Jest to więc modlitwa medytacyjna, która nie znosi pospiechu. Niestety bardzo często odmawiamy ją pod presją czasu i zdarzeń, które z tajemnicami różańcowymi niewiele mają wspólnego.

Przytłoczeni codziennością z trudem możemy wejść w świat biblijnych opowieści. Może nawet im większy ten trud, tym modlitwa dla Boga ma większą wartość! Nie szukajmy na modlitwie siebie i swoich doznań, które nie są w stanie nas żywić, bo zgubimy relację z Bogiem, która jako jedyna niesie życie.

Istotą medytacji różańcowych jest wewnętrzne przeżywanie ich z jednoczesnym odniesieniem do swojego życia. Potrzeba więc ciszy i skupienia, by odkryć światło, nawet najbardziej mrocznych tajemnic, zwanych bolesnymi aby rozumieć własne mroki, zawinione i niezawinione. Nie tylko w cierpieniu człowiek potrzebuje światła. Potrzebuje go także w chwilach na wskroś ludzkiej radości i ziemskiej chwały. Tak łatwo stać się zakładnikiem tego, co przyziemne i utracalne.

Każda z dwudziestu tajemnic jest objawieniem się szukanego przez nas światła. Szukamy prawdziwych odniesień, sensu i rozeznania, by poradzić sobie z codziennością. Szukamy klucza do zrozumienia siebie i innych. Szukamy jakiegoś modus operandi, by życie nie stało się kostką Rubika, której 99% ludzi nigdy nie zdoła ułożyć i co najwyżej może z podziwem lub zazdrością, przyglądać się jak nieliczni z nielicznych radzą sobie z jej ułożeniem.

W tym sensie każda z tajemnic różańcowych jest nieomylnym komentarzem do życia w całym jego pięknie i złożoności. Z każdym powtarzającym się wezwaniem możemy zatapiać się coraz głębiej i odczuwać obecność Jezusa i Maryi. Najgorzej jest pozostawać samemu w obliczu trwożliwych pytań i lęków.

Szczególnego znaczenia ma różaniec za zmarłych i w ogóle modlitwa za dusze czyśćcowe, bezbronne i wyczekujące końca kary doczesnej. Rozpala je tęsknota za Bogiem i wspólnotą zbawionych ale muszą cierpliwie oczyścić się ze wszystkich konsekwencji swoich grzechów.

W Dzienniczku św. Faustyny w Nowennie do Bożego Miłosierdzia możemy przeczytać taki oto dialog Jezusa Miłosiernego ze Świętą:

fot. rkw

H

istoria różańca jest praktycznie nie do odtworzenia. Po prostu, pojawia się nagle w średniowieczu i bardzo szybko zdobywa Europę.

Aż trudno sobie wyobrazić, jak to możliwe, że przez ponad tysiąc lat chrześcijanie nie mieli tak wspaniałego narzędzia modlitwy. W bazylice św. Szczepana w Jerozolimie, przylegającej do Szkoły Biblijnej, założonej przez o. Lagrange’a, znajduje się piękna mozaika przedstawiająca św.

Dominika, który w imieniu zakonu kaznodziejskiego przejmuje różaniec.

U stóp leży pies, trzymający w pysku płonącą pochodnię – znak czujności.

Jeśli zaśnie to na własnej skórze poczuje siłę ognia. Tak samo jest z człowiekiem, który rezygnując z czujności doświadcza ognia pokus. Dominikanie, którzy nazywali siebie „Pańskimi psami” przez wieki byli ucieleśnieniem czujności, ale jak powtarzał nieodżałowany rektor KUL, śp. o. Albert Krąpiec: „Kryzys dominikanów zaczął się w chwili, gdy porzucili lekturę św.

Tomasza z Akwinu, na rzecz »Gazety Wyborczej«”.

Już sam fakt długowieczności różańca powinien nas skłaniać do szacunku. Nie wszystko trwa tak długo.

Wiele rzeczy w Kościele, w tym wiele modlitw i nabożeństw, zaginęło. Nie przetrwało próby czasu! Skoro więc różaniec przetrwał, musi mieć swoisty „gen niezniszczalności.”

Różaniec jest modlitwą natchnioną przez Ducha Świętego. Pierwsza część „Zdrowaś Maryjo” i całe „Ojcze nasz” zostały objawione jako Słowo Boże.

Modląc się tymi słowami możemy mieć absolutną pewność, że mówimy dokładnie to i tylko to, co Bóg

chciałby usłyszeć. Nie konfabulujemy modlitewnie. Nie traktujemy rozmowy z Bogiem jak wielkiego eksperymentu.

Nie mówimy rzeczy niepotrzebnych, które mogłoby świadczyć przeciwko nam. Mówimy tylko to, co konieczne.

Gadulstwo jest słabością, niekiedy nawet poważną wadą, która nudzi wszystkich. Jezus przestrzega nas: „Na modlitwie nie bądźcie gadatliwi jak poganie. Oni myślą, że przez swoje wielomówstwo będą wysłuchani. Nie bądźcie podobni do nich”.

W tym sensie, w różańcu ukryty został ewangeliczny minimalizm i wielka prostota. Nie chodzi przecież o wielość i złożoność konstrukcji słownych lecz o duchowe rozsmakowanie się w historii zbawienia, o bliskość

fot. rkw

fot. rkw

Różaniec za zmarłych

„Dziś sprowadź Mi dusze, które są w więzieniu czyśćcowym i zanurz je w przepaści miłosierdzia Mojego, niechaj strumienie krwi Mojej ochłodzą ich upalenie. Wszystkie te dusze są bardzo przeze Mnie umiłowane, odpłacają się Mojej sprawiedliwości; w twojej mocy jest im przynieść ulgę.

Bierz ze skarbca (64) Mojego Kościoła wszystkie odpusty i ofiaruj za nie...

O, gdybyś znała ich mękę, ustawicznie byś ofiarowała za nie jałmużnę ducha i spłacała ich długi Mojej sprawiedliwości.

– Jezu najmiłosierniejszy, któryś sam powiedział, że miłosierdzia chcesz, otóż wprowadzam do mieszkania Twego najlitościwszego Serca dusze czyśćcowe; dusze, które Ci są bardzo miłe, a które jednak wypłacać się muszą Twej sprawiedliwości.

Niech strumienie krwi i wody, które wyszły z Serca Twego, ugaszą płomienie ognia czyśćcowego, aby się i tam sławiła moc miłosierdzia Twego. Ze strasznych upałów ognia czyśćcowego Wznosi się jęk do miłosierdzia Twego. I doznają pocieszenia, ulgi i ochłody w strumieniu wylanym krwi i wody.

– Ojcze Przedwieczny, spójrz okiem miłosierdzia na dusze w czyśćcu cierpiące, a które są zamknięte w najlitościwszym Sercu Jezusa. Błagam Cię przez bolesną mękę Jezusa, Syna Twego, i przez całą gorycz, jaką była zalana Jego przenajświętsza dusza, okaż miłosierdzie swoje duszom, które są pod sprawiedliwym wejrzeniem Twoim; nie patrz na nie inaczej, jak tylko przez rany Jezusa, Syna Twego najmilszego, bo my wierzymy, że dobroci Twojej i litości liczby nie masz (Dz 1226–1227) Przez cały listopad Kościół modli się za zmarłych, którzy nas poprzedzili w drodze do niebiańskiej Jerozolimy.

Odeszli w różny sposób, choć określany tym samym słowem śmierć. Odeszli w stanie łaski uświęcającej ale bywa też, że w stanie grzechu ciężkiego.

Odeszli i po nich nic dodać i nic ująć nie można. Prawda ich życia, dokument ich życia został opieczętowany pieczęcią śmierci, którą ma moc przełamać Baranek paschalny, Chrystus zmartwychwstały. Jemu polecajmy dusze czyśćcowe, żyjące tęsknotą i nadzieją. ks. Ryszard Winiarski

To

bożonarodzeniowa akcja, do której od 2013 r., zawsze w świątecznej atmosferze, zaprasza „Fundacja Małych Stópek”.

Jej adresatami są instytucje takie jak: domy dziecka, domy małego dziecka, domy samotnej matki oraz hospicja.

Ponadto owoce zbiórki trafiają również do matek w trudnej sytuacji życiowej, oczekujących narodzin dziecka oraz podopiecznych organizacji, których maluchy już pojawiły się na świecie. Symbolem akcji jest specjalna „paczuszkowa” bombka.

– artykuły higieny osobistej dla dzieci (szampony, pasty, szczoteczki, chusteczki nawilżane, kosmetyki do pielęgnacji dla dzieci, itp.)

– chemia gospodarcza (proszki do prania, płyny, mydła) – żywność o długim terminie przydatności – słodycze, soki – owoce dostarczamy dzień przed zakończeniem akcji.

Paczki przynosimy do Kościoła Świętej Rodziny do 21 grudnia br. pamiętając o słowach Jezusa: „Wszystko,

Paczuszka dla Maluszka w naszej parafii W naszym Kościele od 29 listopada stoi choinka, na której pojawią się szczególne bombki. Zrywając je z drzewka deklarujemy, że przygotujemy w domu paczkę i podłożymy ją z powrotem pod choinką lub przyniesiemy artykuły, które zostaną przekazane do instytucji.

Naszej Parafii został przydzielony Rodzinny Dom im. św. Dominika prowadzony przez Dom Zakonny Zgromadzenia Sióstr Dominikanek Matki Bożej Różańcowej w Lublinie.

Podopiecznymi Rodzinnego Domu są dziewczynki i chłopcy, których marzeniem są: czapki z dwoma pomponami na zimę, zestawy do kreatywnej zabawy, puzzle 500–1000 elementów, modelina i zestawy do malowania.

Do paczki można włożyć: – ubrania dla dziewczynek w rozmiarach 122–164 cm i dla chłopców na 140 cm – pościel z motywami dziecięcymi, ręczniki duże i małe, kocyki

co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnie uczyniliście.”

IWT, proboszcz

Rekolekcje adwentowe w naszej parafii

R

ekolekcje rozpoczną się w niedzielę 6 XII na wszystkich Mszach Świętych. W poniedziałek, wtorek i środę spotkania rekolekcyjne będą o 6.30, 9.00, 15.00, 17.00 i 18.30.

Sakrament pojednania i pokuty – środa (9 XII) w godzinach: 7.30–9.00, 9.30–11.00, 14.00–15.00, 15.30–17.00.

Serdecznie zapraszamy do zatrzymania się i refleksji nad stanem swej duszy i sumienia.

Rekolekcje poprowadzi ks. dr Robert Muszyński, odpowiedzialny za Szkolę Formacji Duchowej w Archidiecezji Lubelskiej. proboszcz

11

Działalność charytatywna Parafii Św. Rodziny

P

fot. rkw

arafia oprócz aktywności duszpasterskiej udziela pomocy charytatywnej. Od października ubiegłego roku Parafia wspomagała rodziny z terenu parafii. Sześć rodzin wielodzietnych otrzymało wsparcie, głównie na leki i ubrania, w łącznej kwocie 6970 zł. Tace zbierane na ślubach z myślą o Towarzystwie Pomocy im. Św. Brata Alberta wyniosły 3522 zł.

Parafia wspomagała także Puławskie Hospicjum im. Św. Matki Teresy z Kalkuty kwotą – 10 700 zł. Wsparcie otrzymała też parafia pod wezwaniem Dobrego Pasterza, prowadzona przez ks. Tadeusza Smereczyńskiego w Aktiubińsku (Kazachstan). Głoszący homilie przez całą niedzielę misyjną (11 X) zebrał w sumie 6211 zł.

ks. Tadeusz Smereczyński

Głównym źródłem zasilającym ten strumień dobroczynności jest puszka na jałmużnę dla ludzi w potrzebie. Sprawozdanie nie uwzględnia

wszystkich zbiórek charytatywnych, które parafia wpłaciła na konto archidiecezjalnej Caritas, na łączną kwotę 5844 zł. Podsumowując, w ciągu roku parafia przeznaczyła na posługę miłosierdzia 32 997 zł.

Było to możliwe dzięki ofiarności wielu serc, które dyskretnie, bez rozgłosu, otwierały się na potrzeby innych. Bardzo dziękujemy każdemu z osobna za ofiary ale najbardziej dziękujemy za okazywane nam, duszpasterzom, zaufanie.

Dla tych, którzy chcieliby drogą elektroniczną wesprzeć inicjatywy charytatywne parafii podajemy numer subkonta parafialnego: 59 1020 3219 0000 9902 0131 3766 z dopiskiem: Parafialny Zespół Caritas proboszcz

Drodzy Parafianie

P

www.antyradio.pl

andemia przyspiesza i narasta.

To, co nie tak dawno było nam znane z przekazów medialnych z Italii, Hiszpanii czy Francji, staje się codziennością wszystkich nas, Polek i Polaków. Apeluję by nie igrać z tym śmiercionośnym żywiołem, to tak jakby zamknąć się z niedźwiedziem w jednej klatce albo nurkować z rekinami.

Skoro decyzją rządu zostały wprowadzone nowe restrykcje, jak choćby zamknięcie cmentarzy, mimo ważnych dla wielu z nas świąt, to znaczy, że sytuacja jest więcej niż poważna.

Urządzanie publicznych zgromadzeń,

12

jakikolwiek miałyby charakter, oznacza ryzyko, którego skutków ostatecznie nikt nie jest stanie ocenić a które spadną często na osoby przypadkowe i niewinne.

Proszę Was o radykalne zastosowanie się do obowiązującego w pandemii prawa i wszelkich obostrzeń. Proszę o sąsiedzkie wsparcie dla najsłabszych tzn. tych, których zaatakował Covid-19 i ich rodzin. Ci ludzie muszą pozostawać na kwarantannie a niektórzy spędzą samotnie czas w szpitalu.

Wzywam i zapraszam do modlitwy wspólnej i prywatnej za siebie nawzajem, za wszystkie służby, które nie bacząc na towarzyszące im ryzyko stoją sumiennie na straży życia, zdrowia i bezpieczeństwa każdego z nas. Dziękuję z całego serca! Jesteście wielcy i nigdy nie odwdzięczymy się Wam za wasze męstwo i wierność powołaniu, obowiązkom czy zleconym przez przełożonych decyzjom.

W wyniku pandemii aż 5251 osób zakończyło swój życiowy maraton.

Mamy poczucie, że za wcześnie.

Dołączmy ich do wielkiej modlitwy wypominkowej. Zapalmy płomień

modlitwy, zwłaszcza, że nie będziemy mogli zapalić lampionów na grobach.

Tak, jak inny okazał się Wielki Post, inny był Wielki Tydzień i Wielkanoc, inaczej przeżywaliśmy Boże Ciało i Pierwsze Komunie Święte, tak też inaczej musimy przeżyć Uroczystość Wszystkich Świętych i Dzień Zaduszny. Tylko Bóg się nie zmienia!

Jeśli ktoś zechce może wypełnić imionami swoich bliskich formularz Karty Wypominkowej i odesłać go mailowo na adres parafii albo proboszcza – ryszard.k.winiarski@gmail.com.

My, duszpasterze Świętej Rodziny będziemy się modlić na Różańcu za poleconych zmarłych od 2 do 30 listopada. W dni powszednie po Mszy św. wieczornej (17.00), w niedziele i święta przed Mszą św. czyli o g. 16.30.

Formularz jest do pobrania. Wykorzystajmy najnowocześniejsze i najszybsze formy komunikowania się.

Trwajcie w nadziei. Niech Bóg Was błogosławi.

Wieczny odpoczynek racz zmarłym dać Panie, a światłość wiekuista niechaj im świeci. Amen!

Wasz proboszcz ks. Ryszard Winiarski

D

zień 15 VI 1998 r. jest bez wątpienia dniem historycznym dla obrońców życia, nie tylko w Stanach Zjednoczonych. To właśnie tego dnia Norma McCorwey, symbol ruchu aborcyjnego w USA lat 70. ubiegłego wieku postanowiła wstąpić do Kościoła Rzymskokatolickiego. Wcześniej, ukrywając się pod nazwiskiem Jane Roe, złożyła do Sądu Najwyższego USA, apelację w sprawie umożliwienia jej aborcji, uzasadniając, że dziecko jest owocem gwałtu. Decyzja Sądu Najwyższego zmieniła porządek prawny w Stanach Zjednoczonych. Warto poznać choć niektóre fakty z życia tej kobiety, żeby zrozumieć jej prawdziwy dramat.

Urodziła się w Luizjanie, w rodzinie biednej i dysfunkcyjnej, w której była molestowana seksualnie. Norma nie ukończyła nawet szkoły podstawo-

Sąd Najwyższy wydał orzeczenia nazwane Roe vs Wade. W wyniku tej sprawy aborcja została uznana w USA za legalną przez cały okres ciąży (z niewielkimi dopuszczalnymi ograniczeniami w ostatnich trzech miesiącach ciąży). Ustosunkowując się do argumentu, że płód ludzki posiada również konstytucyjne prawo do ochrony życia SN orzekł, że czternasta poprawka do konstytucji USA z 1868 nie obejmuje nienarodzonych, ponieważ prawna kryminalizacja aborcji jest od niej późniejsza.

Sędzia Harry Blackmun w uzasadnieniu zauważył, że gdyby uznano, iż dziecko poczęte jest osobą, wtedy aborcja zostałaby zdelegalizowana. Po zmianie prawa doszło do masowych aborcji. Jej zwolennicy zdawali się triumfować.

świętym Ojcem, mojemu Panu, jezusowi Chrystusowi i Błogosławionej Dziewicy za ich pomoc”.

Norma Corvey powiedziała, ze wiele rzeczy złożyło się na jej nawrócenie na katolicyzm, wśród nich wyróżniła trzy czynniki: pokojową, pełną modlitwy i nieustanną obecność katolików przy aborcyjnych klinikach, działalność organizacji Human Life International, w której widziałam jedność celu i miłości oraz posługa ks. Franka Pavone założyciela organizacji „Księża za Życiem”, który stał się przyjacielem i „bramą” do Kościoła katolickiego.

Wtajemniczeniem Normy w prawdy wiary katolickiej zajął się ks. Edward Robinson, koordynator ruchu pro-life w Dallas (Teksas). Widzimy więc jasno, że Pan Bóg z każdej historii wyprowadza dobro, że nie chce śmierci grzesz-

wej. Pierwszą próbę ucieczki podjęła mając 10 lat. Była rozwiązła seksualnie zarówno z mężczyznami, jak i kobietami, nadużywała alkoholu i narkotyków i nie mogła utrzymać pracy. Definitywnie uciekła z domu w wieku 16 lat a potem szybko wyszła za mąż za Woody’ego McCorveya. Jednak małżeństwo równie szybko się rozpadło.

Z mężem mieli dwójkę dzieci: córkę Melissę, którą wychowywała matka Normy i syna, którego oddała do adopcji. Jako 21 latka, w 1969 roku ponownie zaszła w niechcianą ciążę. Prawo stanowe Teksasu, które dopuszczało aborcję tylko w przypadku zagrożenia życia matki, mylnie interpretowano, że pozwala również n przerywanie ciąży w przypadku gwałtu i kazirodztwa.

W wieku 22 lat Norma miała trzy ciąże z trzema różnymi mężczyznami. Nie mogła związać się z żadnym z nich.

Cierpiała na depresję i próbowała popełnić samobójstwo.

Przekupiona przez ruchy aborcyjne skłamała publicznie mówiąc, że została zgwałcona, do czego przyznała się w filmie „AKA Jane Roe”. Procedura prawna trwała dopóki nie urodziła się dziecko, które zostało oddane do adopcji.

W 1970 roku złożyła wniosek do sądu twierdząc, że zakaz aborcji w USA jest niezgodny z konstytucją a ona została zmuszona do urodzenia dziecka.

www.arkansasonline.com

Wychowana przez samą siebie

W 1995 r. Norma McCorvey oświadczyła, że zmieniła poglądy i stała członkiem amerykańskiej organizacji pro-life „Operacja Ratunek”. Przyjęła chrzest z rąk ewangelickiego pastora Philipa Benhama, dyrektora tej organizacji. Trzy lata później – jak wyznała „po wielu miesiącach modlitw i wielu nieprzespanych nocach podjęłam radosną decyzję wstąpienia do Kościoła Rzymskokatolickiego, który jest matką chrześcijaństwa [...]. Pragnę wyrazić wdzięczność Bogu, który jest moim

nika ale jego nawrócenia, które staje się radością i znakiem nadziei dla wielu.

By zachęcić kongresmenów i senatorów USA do zmiany prawa złożyła świadectwo: „Poświęcam się spędzeniu reszty życia na niszczeniu prawa, które nosi moje imię”. Norma McCorvey zmarła 18 lutego 2017 roku w wieku 69 lat. W swojej autobiografii napisała: „Jestem szorstką kobietą, urodzoną w bólu i złości i wychowaną głównie przez siebie”. rkw

13

Bez rodzin, nie miałbym szans jako misjonarz Co sprawiło, że znalazłeś się na misjach w Kazachstanie?

Ja przygotowywałem się do wyjazdu do Niemiec, bo to był okres komunizmu. Miałem studia finansowane przez wujka księdza w Niemczech.

Ale Pan Bóg przewidział coś zupełnie innego, czego wtedy nie rozumiałem.

W 1974 roku jako student filozofii, udałem się do Niemiec na wakacje.

I tam przeżyłem poważny kryzys co do kierunku życiowego przeżyłem, bo się rozczarowałem Niemcami i moją rodzina, bo widziałem, że się kłócili o pieniądze bardzo. Gdy krewni byli w Polsce, to błyszczeli, bo mieli marki i rozdawali mnie i rodzinie, wspomagali nas, mi się wydawało, że oni są bardzo tacy dobrzy, pokojowo nastawieni. Kiedy tam do nich pojechałem i zobaczyłem jak oni żyją, to mi się nie spodobało ten niemiecki raj był powodem mojego zgorszenia. A tu komunizm, taki śmierdzący, szary, brudny, siermiężny... Więc najpierw myślałem, że trzeba przyszłość związywać z tamtą rzeczywistością. No ale Pan Bóg przewidział ten kryzys i przyjechałem do Torunia, po tych wakacjach. Byłem bardzo smutny i zdołowany. Studiów filozoficznych nie chciało mi się kontynuować na KUL-u, bo cały mój świat się załamał.

Co robić ze sobą? To doprowadziło mnie do takiego zawieszenia i rozdarcia. Wtedy, był rok 1978 słuchałem katechez drogi neokatechumenalnej w Lublinie, w kościele jezuitów. Katechez słuchałem w strasznym sprzeciwie wewnętrznym, w buncie, gdyby nie o. Alfred Cholewiński ja bym tam nie był, on mnie uwodził duchowo, rodziny w ekipie mnie rozdrażniały, No i to zrobiło na mnie ogromne wrażenie, a jeszcze wcześniej przygotował mnie nieźle do tego Gombrowicz.

W gruncie rzeczy wróciłem do Kościoła przez Gombrowicza. Świetnie mnie przygotował do kerygmatu. Bo to było w stylu epoki, wiesz, moi koledzy, ci najbardziej sprawni intelektualnie, czytali Gombrowicza, których ceniłem za intelekt, oni czytają Gombrowicza, to ja też muszę czytać. Na początku to się strasznie się zmuszałem, bo to było nie do przebrnięcia dla mnie, nie

14

rozumiałem takiego świata, co to jest w ogóle za dziwadło, język też jakiś inny... A potem jak zacząłem wnikać, ogromna fascynacja...

schematami Kościoła polskiego, tam do zupełnie obcego kraju, którego nie znałem. Uczę się wierzyć wśród muzułmanów.

Gombrowicz?

Tak, bo to w stylu epoki. Z jednej strony tam była narkomania, imprezy... Mogłem sobie pozwolić na mieszkanie na stancji, bo miałem finansowanie od wujka z Niemiec.

Pięćdziesiąt marek miesięcznie to była równowartość poborów mojego ojca. To była inwestycja we mnie, związana z jego oczekiwaniami, że zostanę księdzem, który przejmie po nim parafię. Po latach, jak już byłem w Kazachstanie, zrobił mi straszną awanturę, że jestem niedojrzały, że jak ja mogłem zostawić Polskę i rodziców itp. Ale najważniejsze, że wróciłem do pierwotnego powołania w wyniku tych katechez. Kwestia powrotu była dla mnie oczywistością.

Może kilka takich prostych prawd o Kazachstanie.

To jest kraj, który terytorialnie ma wielkość Europy, natomiast bardzo mało ludzi na tym wielkim terytorium, bo to jest taka stepowa rzeczywistość, oczywiście oprócz dużych miast. Ja np. jestem w mieście wojewódzkim tak jak Lublin, 400 tysięcznym. I jest taka maleńka parafijka, którą Niemcy stworzyli w latach 70., pod wezwaniem Dobrego Pasterza. Na początku musiałem sprawować liturgię tyłem do ludzi, co było dla mnie szokiem, no bo tam jedyny ołtarz, który był, to tak się tam odprawiało tradycyjnie, no i po niemiecku czyli w języku naszych okupantów. Po kilku miesiącach zrobiłem też drugi ołtarz, w centrum zgromadzenia, też żeby stanąć twarzą do ludzi. Udało się to bez wstrząsów. Ówczesny biskup, Lenga, zaproponował mi Aktiubińsk, bo tam już od 1,5 roku wierni nie mieli księdza. Gdy opuszczałem Puławy mój proboszcz (ks. J. Czyżewski) płakał, ja także.

Miałem ojca w jego osobie, czułem się bardzo kochany, akceptowany. To był pewien kontrast z postawą mojego ojca rodzonego, który kiedyś wygrał w Totolotka dużą sumę pieniędzy (350 tyś. zł), a ja nie dostałem ani złotówki. Ojciec mnie jakby ostentacyjnie wydziedziczył bo uważał, że źle prowadziłem swoje życie a Pan Bóg kochał mnie mimo wszystko.

Nawrócenie na tym polega, żeby się tego uczyć i tego nigdy nie stracić, żeby móc przez Jezusa Chrystusa być dobrym dla złych. Jeden z psalmów mówi: „Powierz Panu swą drogę, a On sam będzie działał”.

Bo ty seminarium zaczynałeś w Pelplinie?

Tak, byłem 3 lata w seminarium w Pelplinie. To co dzisiaj się dzieje w Polsce (lawendowa lobby, homoherezja w Kościele, skandale itp.), ja to przeżyłem jakby wcześniej. Bardzo bałem się celibatu, wiedziałem o tym, że to będzie problem mojego życia numer jeden. Ale tam widziałem też, że Bóg się do mnie zbliżył. No i przeżyłem na 3 roku duży kryzys, bo zobaczyłem ten Kościół w seminarium, no w sercu diecezji jak to się mówiło, podwójne życie i ja się na to nie zapisywałem. Chrześcijaństwo wyobrażałem sobie inaczej.

Co daje doświadczenie drogi neokatechumenalnej?

Droga neokatechumenalna jest bardzo żywa, bo ona ciągle wzywa do nawrócenia, do tego, by kochać Boga.

Bo na tym polega w końcu nawrócenie, ukochać Jezusa, który mnie ukochał.

Ja widzę, że Pan Bóg mnie kochał, bo jakoś związał się ze mną i jakoś liczył na mnie, że ja mu odpowiem. Trzeba się nawracać każdego dnia do Jezusa.

Być uległym Bogu. Ja się tego uczyłem z wielkim trudem, bo przyjechałem ze

Jak to jest być duszpasterzem diaspory czy mniejszości radykalnej w tym morzu islamu czy pogaństwa?

Tam jest głównie pogaństwo. Bo nawet jeżeli oni rytualnie tam modlą się czy spotykają, to jest pewien element kultury teraz, który się tam pojawia przy dużym wsparciu pań-

stwa, albo krajów muzułmańskich, które budują meczety. I ja nie widzę tego negatywnie, lepiej niech będą modlący się, niż w ogóle nie wierzący.

Ale generalnie tak w życiu codziennym to widać wiarę podstawową, że o wszystkim decydują pieniądze. To jest fundament. Jak ja mam moich tych młodych parafian, to główny front walki polega na pytaniu: Pan Bóg czy pieniądze? Bóg jest Ojcem.

On ma nasze życie w swoich rękach, nie bójmy się o dzień jutrzejszy. To jest pierwsze pokolenie, które rośnie 20 lat na moich oczach, oni mają już teraz najstarsze dzieci 20-letnie, w tym morzu neopogaństwa, no i które być może da jakieś owoce na przyszłość.

Nie wiemy, bo to jest rzeczywistość bardzo krucha. Teraz rozmawiałem z tym mężczyzną, który mi tam pomaga w parafii, jest moją taką prawą ręką od wszystkich rzeczy gospodarczych, jest na etacie u mnie. On ma dziewiątkę dzieci, średnio u mnie mają sześcioro, właśnie z powodu trzech ołtarzy. Wszystkie wymagają ofiary. Ale ta ofiara nie jest taka trudna kiedy słyszysz słowo, że jesteś w ręku Boga. Najbardziej praktyczny element to są dzieci, bo jest to wbrew temu porządkowi, który tam panuje. Bo po komunizmie została jedna wiara i to bardzo taka radykalna, o wszystkim decydują pieniądze. I dlatego to nie jest takie proste w tym świecie postsowieckim, żeby wytrwać. Ja teraz patrzę na te najstarsze dzieci, jak na rozstrzygające ogniwo i modlę się, by przekazały skutecznie wiarę swoim dzieciom.

Na dzień dobry powiedziałem biskupowi: godzę się pod jednym warunkiem, że będziemy prowadzili duszpasterstwo ewangelizacyjne a to znaczy przyjmujemy gotowe rzeczy, nic nie wymyślając. Przyjadę z rodzinami. I tak było, po roku dostaliśmy rodziny wylosowane z kapelusza w obecności Jana Pawła II. Jedna była z Krakowa, oni potem po krótkim czasie wyjechali, dostałem drugą włoską. Rodzina hiszpańska, była 10 lat, przyjechali z sześciorgiem dzieci, co już było znakiem dla młodych ludzi, którzy podglądali ich. Dało to takie owoce, że młodzi Kazachowie powiedzieli mi, my też chcemy tak żyć jak oni, nie było problemu z otwarciem na życie. Ta rodziny ich tak pociągnę-

ły. Rodzina hiszpańska po 10 latach wyjechała z dziesiątką. Sicilia jest przy tym bardzo piękną kobietą, co jest też kluczem do rozumienia kobiet. Im więcej rodziła, tym bardziej stawała się atrakcyjna i pięknie śpiewała. Żałuję, że nie nagraliśmy jej w studio.

Chcesz powiedzieć, że twoja obecność bez rodzin nie miałaby większych szans?

Absolutnie, to nie miałoby sensu, to byłoby na przetrwanie, do śmierci tego pokolenia. A ja jako mam jedyny mam w parafii rodziny z dziećmi.

Księża mi zazdroszczą. Mówią na naszych spotkaniach: „My mamy żeńsko-katolicki kościół w Kazachstanie.”

Ja się tylko uśmiecham, bo oni wiedzą jak to zrobić, ale nie chcą, bo się boją.

I muszą patrzeć jak wymierają im parafie.

Kiedy rozmawiałem ze ks. Sławkiem Laskowskim, który był 28 lat w Homlu na Białorusi i zadałem pytanie, co jest najtrudniejsze w misjach? Powiedział: być, po prostu być.

Ks. Tadeusz: Tam nie trzeba wiele robić, nie trzeba wymyślać. Ja też np.

27 lat jestem teraz i też to samo, bym się absolutnie podpisał pod tym, po prostu trwać, nie eksperymentować.

Robić to co dostałeś od Kościoła w darze. Czytać historię, umieć ją przyjmować, nawet kiedy nie rozumiesz, być posłusznym i wiernym. Bóg mówi przez fakty, przez historię.

Nie masz planu, jak długo jeszcze pobędziesz w Kazachstanie?

Nie, ja nawet nie wiem czy ja dojadę teraz, ja każdego dnia teraz to rozważam. Co to znaczy, że ja się teraz tutaj znalazłem? Nie wiem, sytuacja jest bardzo krucha, jak wszystko. Trudno planować...

Jak podsumowałbyś swoje dotychczasowe życie?

A niech Pan Bóg podsumowuje i inni, ja sam nie umiem. Nie, w każdym razie jestem zadowolony z jednej rzeczy, że te rozstrzygające momenty, to uległość Bożym inspiracjom. Tylko to moja zasługa. Uległem, ja, który tak łatwo nie ulegam, uległem. Ja powiedziałem tylko jedno słowo: Amen!

Z ks. Tadeuszem Smereczyńskim rozmawiał ks. Ryszard Winiarski

Modlitwa marnotrawnego Powrócę do domu mojego Ojca, jak syn marnotrawny, a przyjmie mnie.

Uczynię, jak on uczynił – czyż mnie nie wysłucha?

Do Twoich drzwi, Ojcze miłosierny, pukam.

Otwórz mi, abym wszedł z obawy, że się zgubię, oddalę i zginę.

Uczyniłeś mnie spadkobiercą, a ja opuściłem swoje dziedzictwo I roztrwoniłem swoje dobra, Niech będę odtąd jak najemnik lub sługa.

Jak nad celnikiem zmiłuj się nade mną, a będę żył dzięki Twej łasce.

Jak grzesznicy, odpuść mi moje grzechy, o Synu Boży.

Jak Piotra z głębi fal wyciągnij mnie, Jak dla łotra miej litość dla mojej złości i wspomnij na mnie.

Jak owcę, która zginęła, szukaj mnie, Panie, i na ramionach swoich zanieś mnie, Panie, do domu Twojego Ojca.

Jak niewidomemu, otwórz moje oczy, abym ujrzał Twoje światło.

Jak głuchemu, otwórz mi uszy, bym usłyszał Twój głos.

Jak paralityka, ulecz mnie chorego, bym sławił Twoje imię.

Jak trędowatego, oczyść mnie Twoim hizopem z moich brudów.

Jak córeczce Jaira, przywróć mi życie, o Panie nasz.

Jak teściową Piotra, uzdrów mnie z mojej gorączki.

Jak młodzieńca, syna wdowy, postaw mnie na nogi.

Jak łazarza, zawołaj mnie i rozwiąż moje więzy, Bo jestem martwy z powodu grzechu.

Podnieś mnie z mojej ruiny, abym sławił Twoje imię.

Panie nieba i ziemia, przyjdź mi z pomocą.

Doprowadź mnie do siebie, Synu Boży I dopełnij Twojego miłosierdzia.

Pójdę do Ciebie i tam się nasycę w radości.

Nie odbieraj nadziei swojemu słudze, bo na Ciebie czeka.

J. Sarug

15

Pan w pelerynie

Ł

ukasz Kruczkowski, ojciec znanego pisarza Leona Kruczkowskiego tak wspominał św. Brata Alberta: „Mogło to być w roku 1885.

Praktykowałem jako piętnastoletni chłopiec w zawodzie introligatorskim w Krakowie na Placu Matejki. Z okien pracowni widywałem często wchodzącego i wychodzącego z gmachu Akademii Sztuk Pięknych poważnego pana w czarnej pelerynie. Nazywaliśmy go: »Pan w pelerynie«. Kto to był, nie wiedzieliśmy jednak. Nie wyglądał na ucznia Akademii, ale musiał korzystać z tamtejszej pracowni malarskiej. Na tymże placu, na terenie kościelnego

cmentarza św. Floriana, dokładnie na rogu tegoż placu i ulicy Ogrodowej, stał nie istniejący dziś jednopiętrowy budynek, zwany starą szkołą, istna rudera, powoli rozbierana, pozbawiona już podłóg. Był wtedy opuszczony przez ludzi. Toteż niemało mnie zainteresowało i moich kilku kolegów, że gdy nadszedł wieczór wigilijny (a musiałoby to być według moich obliczeń w roku 1885), w oknach starej szkoły na parterze ukazało się migotliwe żółte światełko.

Podszedłem z kolegami do okna i zajrzałem do wnętrza; oczom naszym przedstawiła się sala pozba-

wiona całkowicie podłogi i sprzętów.

Na gołej ziemi, w kształcie wianka siedziało 8 do 12 starców o wyglądzie żebraków, wśród nich nasz „Pan w pelerynie”. Środek wianka zasłany gazetami, płonie kilka mizernych świec, a na gazetach, bez żadnych naczyń, leży pożywienie przyniesione przez „Pana w pelerynie”. Zabierają się w namaszczeniu do swojej wieczerzy wigilijnej. później dopiero dowiedziałem się, że ten „Pan w pelerynie”, to Adam Chmielowski, późniejszy Brat Albert”. ks. Z. Podlejski, Święci (nie)święci, Kraków 2001

www.philstar.com

Drodzy chrześcijanie!

P

an Jezus naucza nas nie osądzać nikogo a raczej służyć i łączyć się z cierpieniami wszystkich ludzi.

Nie pozwólmy, aby w wyścigu miłości zawstydził nas miłosierny Samarytanin. Bądźmy przykładem dla innych w działaniu na rzecz życia. Cierpienie nienarodzonego oraz niepełnosprawnego dziecka powinno dotykać naszych serc. Dzieci potrzebują miłości a jednym z jej darów jest zapewnianie dziecku godnych warunków życia.

Wesprzyjmy wszystkich naszych małych bliźnich naszą miłością.

Dzieci niepełnosprawne potrzebują czasami pomocy zaraz na starcie, przykładem może tu być SMA (rdzeniowy zanik mięśni), gdzie za sumę około dziewięciu milionów złotych chore dziecko może być wyleczone, w przeciwnym razie umiera dzień po dniu. Dziecko z wadami wrodzonymi może też zostać niepełnosprawne do końca życia i potrzebować wsparcia każdego dnia. Nie osądzajmy innych, ale zadecydujmy za siebie ile możemy codziennie oddać z siebie by współuczestniczyć w darze miłości. Tak jak państwo bez regularnych podatków ulega zniszczeniu, tak bez regularnych finansowych wpłat na potrzeby dzieci niepełnosprawnych zniszczeniu ulega społeczeństwo miłości.

Popieramy ochronę każdego życia, ale ile możemy każdego dnia ofiarować od siebie, aby to życie nie zgasło?

Istnieje wiele fundacji wspierających życie, przy których pomocy każdego

ISSN 2719-4663

PISMO PARAFII RZYMSKOKATOLICKIEJ ŚW I Ę T E J RO DZ I NY W PU Ł AWACH

16

dnia możemy dokonywać wpłaty dla potrzebujących wsparcia dzieci.

Co niedzielę w podczas Mszy Świętej zbierana jest „taca”, a może powinny być jednocześnie zbierane dwie „tace”!

Jedna tradycyjna a druga dla dzieci niepełnosprawnych, które na co dzień zmagają się z chorobą.

Parafie mogłyby przekazywać te pieniądze wszystkim posiadającym orzeczenie o wrodzonej niepełnosprawności. Nie porzucajmy tych, którzy naszej miłości potrzebują codziennie! parafianin

PS. Ponieważ korespondencja była anonimowa, proszę autora o kontakt.

Chcemy z jego pomocą uruchomić most dobroci. Prawdopodobnie zna wspomniane rodziny, a może sam boryka się z takim problemem codziennie. Będę wdzięczny za kontakt, który być może zaowocuje konkretnym działaniem. proboszcz

Adres redakcji: ul. Saperów Kaniowskich 2, 24-100 Puławy; e-mail: ryszard.k.winiarski@gmail.com; https://pulawy-swrodziny.kuria.lublin.pl Z E S P Ó Ł R E D A K C YJ N Y: ks. Ryszard Winiarski – red. prowadzący, Agnieszka Kawka, Wojciech Kostecki, Joanna Kurlej – korekta, Wojciech Olech, Anna Różycka, Tomasz Sajnog, Justyna Szychowska, Andrzej Więcławski

fot. rkw

Finał Dni Papieskich 2020

fot. rkw

Trebunie Tutki u Świętej Rodziny