Oorlog

Geleidelijk aan kom ik toch wel op oorlogsvoet met mijn werkgever te staan, wat niet wegneemt dat ik mijn werk prachtig blijf vinden. Zodra ik een klus had geklaard en mijn hond weer in de dienstwagen had gedaan, stond ik in gedachten weer midden in het conflict en zag mezelf als een soort zzp’er bij de douane werken, terwijl ik voorheen de verbintenis was tussen het instituut Douane en mezelf. Solidariteit met kwaliteit, resteert kwaliteit beperkt in tijd in een lichaamsvreemde machtsbiotoop. Mijn belastbaarheid kon ik niet opvoeren en werkte nog steeds vijf uren per dag. Ik maakte daar soms door noodzaak een uitzondering op en moest dat zeker de volgende dag bekopen. Ach ja, hier laat je wat daar pak je wat. Het was regelbaar. Het had echter niets met mijn hart te maken.

Tramadol, tralala. ‘Pijntje stil maar!’ Los uit de verpakking... als smarties op de schap.