Ten einde raad... in herhaling

Na het gedoemde mislukken van dat outplacement, vertaald in ‘geen geld kunnen genereren’, kreeg ik de mogelijkheid aangeboden om in Nijmegen in een gebouw te zitten. Alleen al de afdeling ‘Herkomst en Oorsprong’ deed mij rillen. In een kelder vol met mensen. Een soort intensieve ‘mensenhouderij’. Voor iemand als ik die buiten heeft gewerkt en een overgevoelig hoofd heeft gekregen door dat ongeluk met genadeklap een levend graf. Ik maakte het kenbaar, kreeg daar geen gehoor op en liep hysterisch naar een Arboarts, ging daar voluit te keer dat ik geen gehoor kreeg. Daar kreeg ik de stempel mee dat ik een narcist was (ja, de onvervangbare hondengeleider) en dat hij niet wenste dat er iemand, in dit geval ik dus, zo tegen hem tekeerging. Wat een zee aan herkenning trof hij aan. Ja, hij had een witte jas aan en was zeker selectief. Ik was gewoon ten einde raad. Ik schreef hem later een brief over de hoed en de rand en bood mijn excuus aan, want ik had het wel op de verkeerde plaats losgelaten. Niemand luisterde, geen gehoor. Ik had er wel weer een titel bij. Toen kreeg ik nog twee gebouwen aangewezen in Doetinchem, maar Nijmegen had alweer genoeg ellende veroorzaakt waarbij de pijn-bal zich gretig in mijn achterhoofd manifesteerde. Wat een verrotte bende en maar strooien met die macht. Ik zat nu al in de derde pijnpoli met dat achterhoofd en een vierde en vijfde zou nog volgen. Ik was de redelijkheid al lang voorbij, maar noodgedwongen nog steeds in de protocollen van de tempel. Het voorleggen om een WW-verklaring te ondertekenen (zien of hij erin trapt), dit terwijl ik in de ziektewet zat en onder behandeling was van een psychiater, die zelf ook weer onder behandeling was

van een soortgenoot. Ik weet trouwens niet of dat wel toegestaan is. ‘Jij wel?’ Dacht het toch niet! Els nog met haar verontschuldigde woorden, zoals ik eerder omschreef. Een doosje bonbons als afscheidspresentje (hoe misplaatst, maar ja ze had haar gevoel in het hoofd). Ja en dat ook gevolg hebben in haar privéleven. Misschien dat de lezers van Het Kift & de braakbal zich voor kunnen stellen dat ik die niet opgegeten heb. Tenslotte heeft ze al die gebeurtenissen geaaid. Een vrouw zonder persoonlijkheid1, zoals de insider zal herkennen. Ze is daarop geselecteerd.

1 Een bevriend persoon binnen mijn kring is verpleegkundige en werkt op röntgenafdeling van een niet nader te noemen ziekenhuis in de buurt. Hij vertelde mij dat hij haar kende als patiënt en eens een röntgenfoto maakte van haar romp en dat hij verbaast stond dat er op die betreffende röntgenfoto geen ruggengraat zichtbaar was maar dat zij toch kon lopen.