Mijn afscheid als hondengeleider (het verlies van de groep

Hoe Els of the Wheels haar hakje afbrak, toen zij al hollend naar de protocollen snelde, want met zoveel fouten vallen er echt wel wat nare vragen te sparen. Beter een eruit dan vijf wat vragen stellen. Eenmaal in de protocollen beland deed ze niets verkeerd. Daar deed ze echt niets verkeerd. Dat wil niet zeggen dat ze ook maar iets maar dan ook iets goed heeft gedaan. Ja, mens zijn is echt moeilijk. Vooral als de orders duidelijk zijn en het offerdier al met het hoofd op het hakblok ligt. ‘Zeg Els, als je een dergelijk geval voorgeschoteld krijgt en je hebt niets meer als dat je hebt laten zien, dan heb je geen ruggengraat. Maar waarschijnlijk ben je daarop geselecteerd. Neen, je kon er niets aan doen Els. Nu niet en toen ook niet, dat overkwam jou ook. Je bent behept met deftige en protocollaire onmacht. Je bent niet iemand die iets kan keren, maar laverend tussen weerstanden loopt. En als een conflict zich aandient, je dit de mond snoert met de pijn in eigen buik en graag dissocieert in die sfeerduiding die ik in een verleden aangaf. Als klein meisje wees je al naar een klein rood vlekje op je arm om het conflict van jou af te wenden. Ja, zo was je vroeger al Els. Kortweg; dat je altijd de weg van de minste weerstand neemt en het conflict aangaan een vaag neefje is wat in Amerika woont en waar nooit over wordt gepraat. Het neemt niet weg dat je een leuk mens bent in een onderonsje als het nergens over gaat. Maar hier ging het wel degelijk om iets... of toch niet? ‘Jawel, het ging hier over het instituut de Douane, vertegenwoordigd door jou. Ja, ik weet wel Els dat jouw medeschaaldieren het roerend met je eens zijn, tenslotte willen ze het gezellig houden op recepties.

Natuurlijk de groep is solidair. De uiteindelijke conclusie is wel zo dat jij alles geaaid hebt. Je hebt alles gewoon goedgekeurd wat er voorgevallen was. En ik denken dat je directeur bent van DouaneNoord, het bleek een vergis directeur te zijn. Mijn god wat sta je stom op dat filmpje van Schiphol. God zij dank voor jou was je even opgelucht toen je dat onderzoek over de hond kreeg, dat dat hele gedoe daar omheen hun eigen fout was geweest door mijn geen verklaring met voorwaarden te laten tekenen. Zelf wist ik het bestaan er niet eens van. Niet realiserend dat je mijn recht op míjn hond had kunnen beschermen en dat hij niet afgespoten zou worden en dat je daarmee jouw tempel had kunnen behoeden om niets wederrechtelijks te plegen. Nee, zo was het comfortabel en wederom de weg van de minste weerstand. Indirect medeplichtig aan het wederrechtelijk toe-eigenen door de dienst van míjn hond. Zonder opzet natuurlijk, maar je had het verschil kunnen maken. Je had hier een stuk verantwoordelijkheid in... nee geen schuld, maar verantwoordelijkheid. En die heb je niet genomen Els. En ik weet niet of dat nu laksheid, domheid, behaagziek naar boven, of angst van jou is. Het heeft ook hier geen publiek antwoord nodig. Je zou de waarheid niet eens kunnen beantwoorden, want opnieuw had je genoeg bevrediging in je eigen opluchting dat je iets kon doen zonder weerstand te krijgen. Hier ging het om jouw opluchting... ja Els, jouw opluchting, jouw opium in deze. Na de opium hield het op voor jou. Die roes was genoeg en bleef je verder buiten schot. En dat was al meer dan gehoopt in deze zaak voor jou. Het onderdrukken van je menselijke kant kreeg hier toch wat ruimte om de vermeende blaam op mij terug te leggen bij een onderdeel van de tempel. Tenslotte was jouw uitdrukking van ‘Ja, het verdient geen schoonheidsprijs’ (bij het bespreken van de gebeurtenissen) echt

wel de krachtigste vorm om jezelf als directeur van Douane-Noord buiten die positie te stellen en de ontkenning van het gebeuren haast toucheert. Een zin die dan ook net voldoende is om geen conflict uit te lokken. Sluw en slim laverend tussen de weerstanden. Laffe diertjes hoge posten.

Dat ik nog naar dat Hoger Beroep ben gegaan weet ik niet. Ik denk uit nieuwsgierigheid.

Het hoger beroep diende zich aan op 20 januari 2011. Daar stonden we dan in Utrecht voor de raad van beroep. Nou even de rituelen zoals dat dan moet. En dan het verraad van Rob Farmertree, terwijl Oenemans aan haar jurkje lag te frutselen. Ik zet het even op een rij wat mij werd verweten betreffende dat ongeluk. Bij iedere leugen tikte ik met mijn vinger op de rand van de stoel waarin ik zat. Ik verwachtte daarbij een protest van mijn bondjurist. Maar er kwam niets. Het protest bleef uit. Het volgende had ik die dag van het ongeval niet mogen doen: Ik mocht niet met mijn dienstauto en hond naar de dienstsport. Ik mocht de hond niet meenemen naar de dienstsport. Ik moest eerst naar kantoor komen en dat had ik niet gedaan. Ik moest met eigen vervoer naar de dienstsport, dat had ik niet gedaan. Ik mocht niet naar de dienstsport. Ik had via een kortere route naar de dienstsport moeten rijden. ‘Nee hoor, niet verzonnen... staat allemaal in het schriftje van de griffier.’ ‘Hoe verzin je het Rob?’

Nou Rob, dat zijn dan zes leugens achter elkaar

De rechtelijke macht werd zo in positie gebracht, de protesten waren uitgebleven. Kortom, Dhr. Kniteew had zich die dag in iedere beweging schuldig gemaakt aan niet geoorloofde handelingen/ bewegingen. Welke ruimte blijft er dan nog voor de gerechtelijke macht over? Protest bleef uit van mijn bondsjurist van het CNV, dus de leugens werden zo een waarheid. De hondengeleiders van Douane-Noord zullen bij het lezen van deze verwijten schrikken, verwonderen en verbazen. Neen, herkenning zal er niet zijn. Wel in deze leugens natuurlijk. Een mompelend, haast onverstaanbaar antwoord zou er over hun lippen komen als je het hun rechtstreeks zou vragen over deze leugens, want ook zij zijn solidair naar hun werkgever. Maar ze weten het wel hoor. Een onoverzichtelijke foto van de verkeerssituatie, afgedrukt op een kopieer machine, werd ter ondersteunende bewijsvoering ingebracht door het duet Farmertree & Oenemans. Ik tikte met mijn vinger nog op de leuning van de stoel. Er volgde geen protest van mijn bondsjurist. Terwijl de foto in compositie en in kwaliteit niet acceptabel was dus niet ontvankelijk had moeten zijn. De bondsjurist bleef zwijgen. Bovendien gaf deze foto geen duidelijkheid in de verkeerssituatie aldaar. Een mooi bedrog om de witte stippellijn zo te fotograferen (camera vlak boven het wegdek houden) dat het een doorgetrokken witte lijn vormde op de foto). Opzet in deze is te betwijfelen, zo hoog schatte ik hun echt niet in. De rechtelijke macht, een triplet in het slotakkoord van hun carrière, kon niet anders dan een conclusie trekken dat ik een andere en veiligere weg had kunnen nemen of eigenlijk daar helemaal niet wezen mocht (Ja, welke weg dan, ik moest toch wegrijden en stond echt niet fout geparkeerd). Zelf routeplanner TomTom gaf dit precies zo aan. De leugens waren niet

tegengesproken dus zijnde het een waarheid van het Ministerie van Financiën en een waarheid voor de rechters. De griffier heeft alles goed vastgelegd, mochten er twijfels zijn over deze leugens van Rob Farmertree. De slotconclusie van de Commissie was: het had veiliger gekund (Ja, met een groothoekspiegel en een verzonken beugel van de veiligheidsgordel).

Het volgende heb ik daarop te zeggen:

Ik was hondengeleider bij Douane-Noord. Ik heb een kluis in huis van de dienst. Daar ligt mijn dienstwapen en mijn oefenstoffen voor de hond in. Ik heb mijn diensthond 7 x 24 uur onder mijn toezicht in een kennel aan huis. Ik mag mijn diensthond alleen veilig in mijn dienstauto vervoeren. Mijn diensttijd begint bij het dichtslaan van mijn voordeur. Daar begint ook mijn dienstreis. Het gebruik van mijn dienstauto voor het vervoeren mijn diensthond daarin is te allen tijde toegestaan, nee het is verplicht. En of dat nu naar een zomerverblijf op een camping is, naar de dienstsport of het uitlaten van de diensthond of bezoek aan vrienden heeft geen relevantie. Iedere hondengeleider van Douane-Noord zal zich daarin herkennen. En of ik mijn hond meeneem of thuislaat heeft niemand zeggenschap over. Wat mijn actie was: ik ging gewoon naar sport met mijn dienstwagen en mijn hond, zoals ik al 6 jaar deed. Dezelfde weg. Rob, je bent gewoon een smerige leugenaar. Een rat, een smiecht, geen fair player. Je hebt met list en bedrog de zaak naar je hand weten te zetten door met leugens de rechtelijke macht in jouw positie te zetten. Misschien in jouw kringen de gewoonste zaak van de wereld. Hier pleeg je collega moord. ‘Vuile rat dat je er rondloopt!’ Bij de eerste ontmoeting die ik weer had met jou en

Els, zag ik daar echt wel tegenop. Daar zat die rat. Die leugenaar. Ik dacht ook: ‘Dat die man daar mee dealen kan!?’ Was en is nog steeds voor mij een raadsel. Ik maakte een opmerking die jou ontsloeg van gewetensvervolging. Nog nooit een man gezien in een kort blauw broekje die zo dankbaar was. Je vloog me om de hals. ‘Het dekte de lading van het verraad echter niet Rob! Het was maar een slecht drukverbandje. Ach, later toen ik jouw gedichten las, las ik daar jouw neurose (angst) van een eenvoudig rijmritme. En dit als restant van Sinterklaasgedichten uit je kindertijd. Mijn tip was nog: ‘Kijk in de la van jezelf’. Daar ligt wat Rob, echt daar ligt wat. Jij wilt het verrotte van jezelf verbloemen in naïeve oppervlakkige gedichten. Denk nou echt niet dat het diepgang heeft. Leuk wat huiswerk voor je. En het ontslag van gewetensvervolging op LinkedIn zijn gewoon woorden Rob net zoals je leugens. Woorden zonder bodem, terwijl de streken er echt niet om liegen. Dit was gewoon willens wetens een legitieme beul zijn onder een kapje van de tempel van het Ministerie van Financiën met leugens als wapen of was je de dupe geworden van Els, dat ze door haar delegatie zieke karakter-structuur alles aan jou overliet, zodat jouw kracht wegebde in macht? Het pseudo moederschap met een goden zoon. Neem 100 willekeurige mensen Rob. Je vindt daar ongeveer 16 verschillende soorten karakterstructuren tussen. Een paar van die karakterstructuren hebben de eigenschap dat ze van overtredingen tot misdrijven voor hun werkgever zouden plegen. In de oorlog waren daar die mannen op de concentratiekampen die het gas Zyclon-B in de luchtkanalen lieten zakken Rob. Deze mannen waren geselecteerd op een gelijksoortige karakterstructuur als dat jij hebt Rob. Je bent een dom mens en die kunnen schade aanrichten bij andere mensen. Je bent iemand die schade

toebrengt aan andere mensen...en dat nog steeds doet! Collega’s lezen dit. Daar zal je geen last van hebben, want er is niets aan de hand. Je krijgt zelfs nog gelijk van hun. Maar een ding denken ze wel na het lezen van deze roman: ‘Hij is erin getrapt! ...wat dom...o wat dom en dan met zoveel ervaring... zeker om die trut te behagen zonder breed inzicht in de zaak te hebben... zou die echt iets met haar hebben gehad?!’ Zo denken de collega’s die je hierna zult ontmoeten Rob... iedere keer weer bij elke ontmoeting Rob... Ja altijd weer Rob, wanneer je op recepties verschijnt of de werkvloer passeert met die verkrampte schaapachtige glimlach van je en de overbodigheid in aanwezigheid van jezelf is af te lezen, ach je herkent dat wel Rob... maar het is ook een projectie van jezelf. Lager in rang denkt ‘Ah, daar heb je die rat ook!’ Het verraad aan je mede collega. Het botvieren van jouw zwarte kant vanuit een motivatie die niet controleerbaar is. Ga mij niets vertellen Rob, het zou een leugen zijn. Doe dat niet Rob. Je maakt het dan alleen maar erger.’ Geweldig Rob, echt de rechtszaak van je leven!’... Je werkgever vindt dit oké hoor, daar zal je echt geen last mee krijgen. Daar houden werkgevers van. Misschien als uitzondering de vertrouwensman in Den Haag van de tempel, tenslotte krijgt hij ook een exemplaar. Ik zal me niet verbazen dat je hier een gratificatie voor hebt ontvangen. De woekerende celdeling van het Kift bleef zijn werk doen. Ik had je eigenlijk gewoon met mijn vuist een klap op je strottenhoofd moeten geven Rob, zodat je geen verrotte leugens meer kon uitkramen. Maar er zit nog steeds een goed ontwikkelde bijtrem in mij als het gaat om fysiek geweld, daarom...

Botvier ik het hier. Uit wanhoop dan maar op papier. En niet om het plezier, want PTSS is hier.

Ja het CNV. De goedbedoelde bondsjurist en de schadeclaimster van het CNV. Met alle goede bedoelingen niet scherp genoeg en niet zo capabel, omdat er op het eind van de maand toch weer wordt gebeurt. Ik wilde in eerste instantie een schadeclaim indienen, zag daarvan af, omdat de essentie van de zaak voor mij lag bij het feit dat de dienst gewoon zijn verantwoordelijkheid moest pakken voor de gevolgen van dat ongeluk en mij niet korte op mijn salaris en de strijd om een whiplash niet zag zitten. Afdeling schadeclaims (Mevr. Vemuelen) liet daarom de zaak stuiten, een term die gebruikt wordt dat er nog na verloop van 5 jaar nog altijd geclaimd kan worden. Deze stuiting werd door de belastingdienst niet geaccepteerd en het CNV-afdeling schadeclaim accepteerde die motiverende afwijzing. Ik kreeg daar achteraf nog excuses voor met de mededeling dat ze met plezier voor mij had gewerkt. ‘Gewerkt? Geprutst zal je bedoelen’. Het was echter te laat om nog te claimen. Ik heb mijn dossier laten sluiten bij het CNV net zoals mijn lidmaatschap. Afdeling schadeclaims van het CNV had mijn belangen niet goed behartigd door een incapabele medewerkster. Echt slecht werk. Vegeterend in ons systeem. Het CNV als reddingsvest waar later lood in bleek te zitten. ‘Ja, ik had ook een supporter bij de dienst... maar die werd teruggefloten. Was goed zo, anders krijg je ook carrière obstipatie en dat had ik hem echt niet gegund. Hij koos later voor een technisch functie. Hij wilde geen rat zijn. De keuze is vrij. Je wilt die rat zijn of je wilt het niet. Jij Rob in alle gretigheid wel.