Een rare keuringsarts en een juriste met een scheef zittende BH

De tijd is sterk en doet altijd zijn werk en permitteert zich echt geen pauze. Nog steeds was ik niet volledig aan het werk. Bij de huisarts bestond geen whiplash net zoals bij het UWV, alleen op internet en reclame. Het UWV, ja ik was daar en werd geconsulteerd door een arts. Ach, ik ben even zijn naam kwijt, iets met Wever of zo. Hij had natuurlijk ook een therapie voor mij. Wie niet? Ik was weer 100% goedgekeurd. Het banale van dit was dat ik mezelf daar totaal niet in herkende. Toen de arts opstond en mij naar de deur begeleide, viel mijn zijn beperkte manier van lopen op. Ik vroeg wat eraan scheelde en hij zei dat dit bij hem niet meer goed kwam. Een vaag antwoord kreeg ik toen ik hem vroeg of het met mij wel goed zou komen. Ondertussen zit ik met het financieel gapende gat door ‘wat ze van mij verlangen (acht uren) en wat ik nog kan (vijf uur)’. Ik trek die acht uur per dag niet meer. Vermoeidheid en veel pijn in dat achterhoofd. Pijnstillers, Tramadol (doet veel tralalala) wat bewegingstherapie, maar het is dweilen met de kraan open als het gaat om mijn beperkingen te reduceren. Mijn werkgever betaalt mij 70% over de niet gewerkte uren. Ik had daar een mening over, die er niet toe doet. Net zoals bij Arboarts Kees van Ongen, net zoals de verkoop van mijn hond, net zoals het verzoek tot het laseren van mijn ogen, net zoals het vervangen van een nieuwe dienstauto, net zoals het verzoek om ongeletterd te rijden. Wat mij restte was bezwaar aantekenen tegen deze beslissing. Ik werd opgeroepen voor mijn verweer c.q. gehoor. Daar zaten ze. Margot Oenemans & co. (Oenemans met haar slecht zittende BH, als beklijfde herinnering door oog voor detail). Een juridisch koppel uit de tempel

van het Ministerie van Financiën. Ze gingen mij vragen stellen over mijn verweer. Naïef en aangeslagen door de tegenslagen zagen zij natuurlijk mijn achillespees. O, je had de gretigheid moeten zien waarin ze zich vol zogen aan informatieleed, vooral in de privésfeer. Oenemans verontschuldigde zich nog toen er een druppeltje vocht langs haar mondhoek liep en deze met haar middelvinger terug in haar mond stopte. Ik zeg: ‘Endorfine?’, ‘Ja sorry’, zegt ze met een kleine glimlach vol genotsschaamte. Ja, en ik ben echt niet de beroerdste om iemand van genot te voorzien en zat daar immers niet als een geslepen jurist met strooibare haken, ogen en klemmen. (O, had Bram maar naast me gezeten). Ik kon het later allemaal terughoren op de rechtszitting die volgde. Mijn werkgever (lees hier Oenemans & co) achtte mijn verweer als ‘niet van toepassing’ en volharde in de 70% uitbetaling over de niet gewerkte uren. Ik deed nog een intake bij de firma Winplox. Ik las hun folder: ‘Uw werknemer in acht weken weer volledig aan het werk’. Ik dacht: ‘Zozo... God heeft afgezanten gestuurd!’ Ze wilde mij gelijk vol stoppen met anti-depri. Ja, zo krijg je een terminale de werkvloer nog op en dat alles zonder wil of enig gevoel voor je eigen lichaam. Nog niet gesproken wat een schade ik oploop voor de rest (restje) van mijn leven (personen die daar werken zijn afgekeurde Arboartsen en ander incompetent medisch gespuis, die door hebzucht een gat in de markt zagen). De easy-money-zoekers met gejatte en gelikte teksten op hun website en folders in een goedkope afgehuurde etage van een projectleider, die maar geen sloopvergunning krijgt.

Ik heb ze gezien de anti-depri-mensen op de werkvloer. Ze doen een PC na en vertellen lachend dat hun schoonmoeder is overleden. Nu weet ik dat die laatste duiding niet maatstaf gevend daarvoor is. Ik schrijf dit in de context van het gebeuren en weet dat er veel mensen baat bij anti-depri willen hebben. Enfin, ik ging na wikken en wegen in beroep bij de rechtbank te Arnhem, zodat ik mezelf nooit een verwijt zou kunnen maken en er alles aan te hebben gedaan wat mogelijk was. ‘Verdomme, ik werkte 35 jaar buiten en dan loop je wat meer risico als dat je van je bureau naar het kopieerapparaat loopt!’ (‘Zeg heb je het al gehoord?... Nee wat dan?... Dinges, ach je weet wel, die links op zaal zit!.. Ja wat is ermee?...Hij heeft zijn been gestoten aan het kopieerapparaat!...Dat meen je niet!) En zo maakte ik op een andere manier kennis met het instituut douane en zag hun kracht wegebben in macht en dit alles ter verdoezeling van hun eigen fouten en financieel gewin ... Dat meen je niet? Zijn zij echt zo?Laten ze zich zo kennen? O, wat een stelletje kromme-recht-bepalende lieden!’ Dit alles was toch echt ‘zum Kotzen!’