Verraad en likkende wonden ten spijt

In december ging mijn ex andere bewegingen maken. Ik veranderde van ‘toch wel leuke Frank’ in ‘Johannes wantrouwen’ en m’n ex in ‘Truusje heimelijkheid’. Van wantrouwen stapte ik over in controle. Een eigenschap die goed ontwikkeld is bij mij, maar die ik graag achter een gesloten deur wil houden. Tenzij er natuurlijk nadrukkelijk op die deur wordt geklopt. Eerst zaten we altijd goed en gezellig op de loveseat en nu zaten heimelijkheid en controle op de bank (ach en weet je, heimelijkheid en controle herkent elkaar in iedere menigte). De lont voor een relatie ontploffing was aangestoken... en we hadden allebei lucifers in de hand. Ik het doosje en zij de lucifer. Ze ging de heimelijkheid in met een ex-voetbalspits van een bekende voetbalclub. Zoals je weet willen spitsen altijd alleen scoren. Dus ik belde hem met de mededeling dat hij echt niet de enige was. Ex mailde mij dat hij alleen maar een toyboy was en dat het al afgelopen was. Ik printte de mail uit en stuurde deze naar de ex-spits. Dit, ... mocht hij in de verlenging nog willen scoren. Je weet hoe spitsen kunnen zijn. De lont tot relatie-ontploffing was opgebrand. De grote klap kwam in haar keuken. Vloekend en tierend wierp ik haar het bewijs van leugen en bedrog toe, smeet de voorhanden zijnde wasmand door de keuken ...en zij, haar hand aan de deurklink om te escapen aan mijn geweld met een angstige stem... ‘Je gaat me toch niet slaan?’ En ik met een euforische overwinning van onthouden: ‘ ...dat ga jij echt niet op jouw conto schrijven dat ik een vrouw sla!’ en stormde vervolgens naar de zitkamer, rukte de schilderijen van de muur die ik voor haar gemaakt had, wierp nog een verwijtende blik toe in deuropening en vloog er met een zelfde vaart weer naar buiten.

Flikkerde die schilderijen achter in mijn auto ambulance, stapte in en reed loeihard naar de IJssel en smeet liefde op linnen vanaf een krib in het stromende water en keek ze na. Deze daad, deze wraak, gekapseld in het waas van te veel verlies... was niet meer dan een daad. Het was tenslotte niet meer dan dat mijn angst zijn bevestiging kreeg. Alles buiten mezelf zou niet meer zo zichtbaar zijn en de tijd van verraden liefde en het gemis aan haar deed verwrongen zijn werk. Ja, zo gaat dat dan. (Later, toen de rook optrok van de veldslag schilderde ik nog een remake, vanuit heimwee naar toen we nog op de Himalaya klommen). Murphy had een nieuw huis gevonden... en het beviel hem goed. Achteraf ging hij zich nu pas echt thuis voelen bij mij. De balk op mijn slaapkamer kreeg in gedachte een andere functie. De Balinese Sarong die erop gedrapeerd lag veranderde in een touw met een strop. De Sarung als symbool van eigen bescherming. Later vond ik hem symbolisch terug in de kamer van vroeger. Naarstig zocht ik naar een reddingsboei en nam mezelf voor om 100 schilderijen te maken en dit met de hoop dat tijdens dit therapeutisch proces het touw met de strop weer zou veranderen in een Balinese sarong. Het werd tijd dat ik geestelijke ondersteuning kreeg en vond die in Marty, een psycholoog. Ik bedankte haar later met een schilderij. Ja, ze koos een hele mooie. Ze had zeker smaak.

Dankbaarheid op linnen En dit alles zonder te minnen ...ik ben echt mezelf niet de laatste tijd

Arnhem/Apeldoorn 2007 tot in lengte der dagen

Zoplicon is een slaapmiddel, ik gebruikte het om niet na een uur uit de slaap getrokken te worden door de pijn in mijn achterhoofd. Overdag deed Tramadol zijn werk.

(Ik was meer dan alleen een haarplukje kwijt)