Wat werd daar zo besproken op het sociaal medisch overleg, na het incident bij Arboarts Kees van Ongen in september/oktober 2006?

Wat werd daar zo besproken op het sociaal medisch overleg, na het incident bij Arboarts Kees van Ongen in september/oktober 2006?

In deze vergadering kwam Arbo Kees natuurlijk met een mea culpa, nou laten we zeggen een verkeerde inschatting van zijn dwang om mij meer uren te laten gaan werken. (Bij het consult na het infarct van september 2006 zat hij daar achter zijn bureau. Voordat hij verdronk in een golf van eigen schaamte bood hij zijn excuus aan. Daarna had ik het wel gehad met hem. Een klacht indienen? Ach, wat verandert dat aan dit voorval!?) Ik denk dat ieder betrokken persoon in dit overleg zich wel ervan bewust was dat er fouten/ verkeerde inschatting waren gemaakt. Vermoedelijk is hier de beslissing genomen om mij toch maar van dienstauto te gaan voorzien en er werd een Caddy besteld en in de tussentijd werd er een bestelauto gehuurd, waarin ik dan een hondenbench kon zetten. Prachtig, ik kon mijn werk weer voortzetten. Teamleider Ben Klaploper bemiddelde hierin. Aan zijn gezicht te zien deed hij dit met tegenzin. Ach ja, hij had zeker omstandigheden waar hij zich beter mee kon bezighouden (scheiding, kind, Warschau en tennis). Zo zie je dat men middels een hartinfarct wel weer een dienstauto kunt krijgen. Kijk maar in het verslag.

Intimidatie

Ik klop op de deur van mijn werkgever afdeling ‘Arbovoorzieningen’. Mijn verzoek gaat over een tegemoetkoming voor het laseren van mijn ogen. Ik kan namelijk niet lopen met een bril op en lenzen verdraag ik niet. Ik was daarvoor naar een oogarts geweest, want ik vond dat nogal apart. Hij legde me uit dat dit verschijnsel bij

sommige mensen voorkomt en dat het laseren daar een hele goede oplossing voor kan zijn. Hij schreef een brief ter ondersteuning van mijn verzoek. Dit alles inclusief het gebrek en de oorzaak daarvan. Met dit verzoek ging ik naar mijn teamleider Benard - klaploper (het zondagskind van Douane-Noord bij uitstek. In passage even teamleider, om straks compleet in harmonie met zichzelf niets te doen in een vreemd land), zoals wij altijd verzoeken richten via de weg der hiërarchie. Na 14 dagen riep hij mij even apart. Het sprak met de woorden: ‘Frank ik heb jouw verzoek hier – in Zwolle accepteren ze jouw verzoek niet – je kunt kiezen tussen: of je verzoek intrekken of doorzetten en een integriteit onderzoek aan je broek krijgen ... je zegt het maar?’ Nou, daar zat ik echt niet op te wachten. Ik wist niet wat ik hoorde. Ik was echt helemaal verbijsterd en dat ben ik nog steeds. Ik heb er ook niet meer naar gevraagd. Dat kon ik er niet bij hebben. Ondertussen werd mijn bloed niet goed. Ik liet het nakijken. De dokter constateerde een te hoge concentratie aan institutenschuwheid. De angstcultuur deed zijn werk en ik behoorde tot die cultuur. Mijn teamleider Ben - klaploper (het zondagskind) had zijn werk goed afgeleverd... voor het douane-instituut althans. Ik dacht eerst dat ik daar ook toe behoorde. Hoe nu verder dacht ik? Ik leende een bedrag en bekostigde zo mijn laserbehandeling. Het groene waas in bomen veranderde weer in blaadjes en de voegen tussen de stenen aan de overkant van de straat werden weer zichtbaar. Prachtig! De af houders hadden weer goed hun werk gedaan door intimidatie. Maar toch...!?

Ja, daar gaan we: (met Sorbo deuntje) Arbo hier Arbo daar Arbo is bij ons niet thuis Nog een keer en dan allemaal: Arbo hier Arbo daar Arbo is bij ons niet thuis

Duiven april 2007