Zo, ...dat is even schrikken

Vloekend binnensmonds kwam ik bij uit de narcose na die grote hartoperatie. Nog wat versuft van die narcose en met een zuurstofmasker op en andere slangetjes her en der in mijn lijf keek ik over de lakens en onder de ijzeren beugel van het bed eind door. Ik zag daar de bezorgde gezichten van mijn kinderen en overige familie. Links daarvan stond zij (mijn vriendin) daar met haar kinderen. Ik dacht gelijk: ‘... nou wij hebben onze langste tijd met elkaar gehad’... en ik had niets anders van haar kunnen verlangen met 15 jaar leeftijdsverschil. Tussen de angst en het weten dat zij mij ging inruilen voor een ander was een kwestie van tijd. Levensmechanismes zijn geen natuurwetten, al benaderen ze die wel. Ik greep naar de reddingsboei van valse hoop. Ja, wat moest ik anders. ‘Hé, Murphy... ben jij dat?’ Ik meende toch echt iets te horen!’

En voor ik wilde bukken lag het geluk al aan stukken, maar valse hoop is altijd wel te koop

Nijmegen 1 januari 2006