Ze lieten mij zwemmen zonder diploma in revalidatietijd

Daar zat ik dan eind juli 2006 zonder vervoer van mijn diensthond. Wat er zich achter die schermen afspeelde weet ik niet. Er was niemand thuis om mij te helpen aan een dienstauto. Overal liep ik tegen muren. Ik werd er wanhopig van. Stad en land belde ik af voor mogelijkheden. Daar zat ik dan zonder ook maar enige vorm van support of hulp van de dienst. Niemand deed wat... maar dan ook niemand. Ik zit in mijn revalidatietijd. Dat ik vier maanden later weer een hartinfarct kreeg heeft met een slecht vat te maken. Dat ik mij buitenproportioneel inspande had gewoon te maken met het feit dat ik graag weer een volledig inzetbare hondengeleider wilde zijn en de druk voelde dat ze mij liever kwijt dan rijk waren. En dan leef ik in een andere modus, een modus die mij sneller naar dat hartinfarct brengt. Deze ontmoediging, door geen medewerking te verlenen, had er toe moeten leiden dat ik de handdoek als hondengeleider in de ring zou gooien. Een soort passieve functie, euthanasie om deze functie te laten verdwijnen. De macht speelt en laat spartelen, zoals ze dat kan. Ja, een eenzijdig passief machtsspel. Ik ging naar huis met de volgende boodschap aan mijn teamleider: te lezen op de volgende bladzijden:

Aan de teamleider van Fysiek Toezicht Duiven Doesburg 31 juli 2006 Onderwerp: vervoer speurhond en zo Hallo Ben,

Als eerste Ben welkom hier in Duiven, ik hoop dat je het hier naar je zin zult hebben. Het volgende wil ik aan je kwijt. Op 23 mei heb ik de dienstwagen totalloss gereden. Het duurde 4 weken voordat autocar dat had beslist. Ik moest wachten. Karel den Otter is aanspreekpunt m.b.t. dienstauto’s. Dagelijks vroeg ik hem hoe het er voor stond. Het bleek al een lange wachtkamer te zijn en te worden. Ik heb Harry de Jong, mijn instructeur hierover gevraagd om een oplossing. Die had hij niet. Ik heb de tijdelijke teamleider van Schiphol gebeld, met de vraag of ze daar zolang een speurhondenauto voor mij hadden. Deze tijdelijke teamleider, zelf hondengeleider, zei dat hij zijn eigen auto ook al had uitbesteed aan een speurhondengeleider die een ongeluk had gehad. Dus daar kon ook niets geregeld worden. Zelf hebben wij Kango’s bij de dienst. Twee in Duiven. Ik had er reeds een hondenbench ingezet. Maar dat was onverantwoord met betrekking tot onvoldoende ventilatie. Ik dacht, nou dan laten we daar ventilatie inbouwen. Ik navraag en offerte gedaan. Het kon voor 580 euro incl. Blijkt dat deze Kango’s volgende week gebruikt worden om Fyco apperatuur in te bouwen en dat geldt voor alle Kango’s. Ik ging met vakantie. Vroeg in de vakantie belde mij iemand van Zwolle op, zei dat het budget voor de dienstauto beperkt was en dat een transporter van 40.000 euro te duur was. Of dat ook een andere mocht zijn. Ik zei dat een VW Caddy ook oké was, dit naar aanleiding van het plan van Schiphol om de hondengeleiders met Caddy’s uit te rusten. Op 24 juli was ik terug en informeerde naar Karel den Otter en die bleek met vakantie te zijn. Ten einde raad belde ik Hans ten Bergen en deed mijn verhaal. Inmiddels zijn er 10 weken verstreken. Ik informeerde naar de nieuwe dienstauto. Tot mijn ergernis was deze nog niet eens besteld. Ik vertelde Hans over het gesprek tijdens de vakantie om over te gaan op een VW Caddy en dat dat voor mij ook oké was. Hij zei: ‘Stuur maar een folder op over die VW Caddy’. Dat deed ik en liet gelijk een offerte maken, waarin stond dat deze op 8 augustus geleverd kon worden. (Jan Wilberink heeft er ook gelijk voor gezorgd dat hij besteld werd bij de Adlon). Maar wij doen wat dat betreft alleen zaken met Adlon, dus die offerte had geen zin. Ik informeerde bij Adlon, wanneer er geleverd kon worden. Adlon vertelde mij dat de Caddy in de eerste weken van september waarschijnlijk geleverd kon worden. Ook heb ik Scherpenberg

gebeld over de inbouw. Scherpenberg zei dat ze eerst met vakantie gingen en 21 augustus weer terugkwamen en dat er eerst nog eens zeven auto’s omgebouwd moesten worden. Alleen met een urgentie zou daar misschien verandering in kunnen plaatsvinden. Ben, ik heb er geen woorden voor op de manier waarop onze dienst met dit probleem omgaat. De enige die met het probleem tot nu toe goed is omgegaan ben ik zelf. Ik zit in een trjaject om weer volledig te gaan werken. Dat is met opbouwende uren. Momenteel is dat 5 x 5 uur. Ik kan zo geen stuctuur opbouwen om maar enige werkconditie op te bouwen. Mijn hond zit dagenlang in de kennel. Deels is dat de hitte, maar grotendeels geen vervoer. Ik moet wel behoorlijke eisen aan het vervoer stellen. In Rotterdam kwamen er twee honden om van de hitte, omdat de ventilatie niet goed werkte. Ook is verlenen van mijn dientsten niet mogelijk. Itze en Edwin zijn allebei met vakantie. Tot nu toe is er geen oproep om bijstand geweest, maar ik zou er ook geen gehoor aan kunnen geven als dat wel het geval zou zijn. Ik heb mezelf behoorlijk gefrustreerd om mezelf druk te maken over deze zaak, of had ik dat niet moeten doen? Ik denk het wel. Het is tenslotte wel míjn vak Ben, daarom deed ik dat.

Nu is het maandag 31 juli. Bij mij knapte er iets vanmorgen. Ik was het meer dan zat en ik ging naar huis. Een opstapeling van feiten. De 1.000 euro, waarvan ik vind dat ik die nog te goed heb van de dienst en waar ik met een kluitje in het riet gestuurd wordt. De vraag aan Nico Mol over het voorstel van het ‘meldpunt voor verdachte transporten’, waarin ik in het speurhondenoverleg vorig jaar melding deed vaen waar ieder van ons enthousiast over was. Ik vroeg hem in de wandelgangen hoe het ervoor stond. Hij zei: ‘O, dat hebben de teamleiders weggestemd!’ (Ik had daar een heel goed gevoel over m.b.t. onze werkzaamheden, het had ons meer bestaansrecht gegeven en het plan paste ontzettend goed in het pro-actief werken). Ik zei: ‘O, zeker die teamleiders die je hebt weggestuurd!’ Hij zei niks en dan weet zowel ik als hij dat hij ergens tekort heeft geschoten. Zijn gezicht sprak de nodige boekdelen, die de vorige zin ondersteunen (pseudoschaamte). Mijn bureau en vervoer ben ik kwijt, mijn gangen ben ik kwijt, mijn plek binnen onze organisatie is niet tastbaar in gestalte. Mijn tophond Cay ligt in zijn kennel en ik vind dat de organisatie waarin ik werk ernstig tekort schiet. Niet alleen wat mijn werk betreft, maar ernstiger nog, dat het een belemmering in het proces naar mijn herstel is. Ik zwem tegen de stroom in. Ik zit nu thuis en heb geen zin om mij ziek te melden. Ook voel ik er niets voor om zonder mijn hond op dienst te gaan. De volgende stap laat ik in het geheel aan de dienst over. Ik heb mijn deel genomen, ik heb het niet op zijn beloop gelaten.

Frank A.F Weetink/Douane

Aan Paul P.J.K. Tomas/Douane-Noord/BLD@Belastingdienst Cc Noord/BLD Bcc 30-09-2005 14:56 Onderwerp Verzoek ongestreepte douanebus

Hallo Paul,

Hierbij doe ik via jou een verzoek, om in het vervolg met de speurhondenauto ongeletterd te gaan rijden. De aanleiding van dit verzoek is het voorval van 13 september jl. De gegevens zijn daarvan bekend. Het is niet voor de eerste keer dat mijn dienstauto het doelwit wordt van vandalisme. Het afgelopen jaar werd er al twee keer met een viltstift op gekladderd en één keer werd een pak vla tussen de motorkap een de voorruit gekieperd. Vooral de laatste keer voelde ik mij sterk bedreigd, omdat dit een gerichte actie was, waarbij volgens getuigen, mannen met een bivakmuts dit pleegden. Ik vind dat dit voorval aangepakt mag worden, om bij wijze van uitzondering, ongeletterd te mogen gaan rijden. De taak en functie die ik uitoefen binnen onze dienst heeft tot doel dat ik snel en efficiënt naar een locatie kan rijden waarbij mijn expertise gewenst is. Dit houdt in dat ik 24 uur een dienstauto ter beschikking heb voor mijn huis. Dit is ook een goede zaak. Niemand is er echter bij gebaat dat ik 24 uur met deze dienstauto kwetsbaar ben, omdat deze gestreept is. Mijn vrije tijd hoeft niet een bedreigde vrije tijd te worden, omdat ik bij de douane werk. Collega Freek van Roussten is ook al drie keer de dupe geweest van vernielingen aan zijn dienstauto. Er zijn nog meer gevallen bekend. Een alternatief is om een grote magneetstrip aan te schaffen met daarop onze kleuren, onze dienst en onze taak. Daarmee zijn we op acties altijd herkenbaar.

Paul, zou je dit willen aankaarten? Bedankt.

Groet,

Frank Weetink Speurhondengeleider