Het Kift

In het voorjaar van 2012 werd mijn hond Cay, na het recht van gunnen zonder voorwaarden, een jaar daarvoor, door de overheid, specifiek de Douane, bij mij aan huis geconfisqueerd. Dit echter zonder enige wettelijke grondslag. Mij was deze hond gegund zonder voorwaarden. Eigenlijk had mijn instructeur Harry mij voorwaarden moeten laten tekenen. In het gesprek met Els of the Wheels en Rob Farmertree zou hij dat vergeten zijn. Nou dat denk ik niet. Zo ken ik mijn instructeur Harry niet. Hij heeft het gunnen vanuit vertrouwen laten passeren en wist ook niet dat ik een jaar erna getroffen werd door een longaanval wat later uitwees dat ik allergisch geworden was geworden voor huisdieren. Ik had geprobeerd een werkplek te zoeken voor hem, zodat hij verder kon gaan om zijn talent als drugshond voort te zetten. Dit pikte ze niet. Dit terwijl mij die hond onverwijld en zonder voorwaarden was gegund. Ik weigerde in eerste instantie. Maar volgens Rob Farmertree zou dat ernstige juridische gevolgen hebben. Na confiscatie werd mij geen recht gegund om zijn bestemming te weten. Na een gedegen onderzoek kwam ik er achter dat hij in het belang van de staat der Nederlanden afgespoten/geruimd was. Ik ben niet de persoon die een hond gelijk aan de mens stelt, wel onthielden zij mij het recht om te weten wat er met míjn hond Cay gebeurd was. Zij claimde het eigendomsrecht van deze hond en verplichtte mij míjn hond af te staan onder het gerechtelijke kapje van confiscatie door de overheid. Ik stelde mijn vraag rechtstreeks aan Rob Farmertree... face to face in bijzijn van Els of the Wheels, directeur Douane-Noord dat ik wilde weten waar míjn hond Cay terecht was gekomen. Tot op vandaag onthielden zij mij het antwoord op de vraag waar míjn

hond Cay was gebleven. Deze streken zijn op een breed vlak de Nederlandse staat eigen. De verborgen instituut-ratten van onze staat der Nederlanden, die zich verschuilen in de hutten van hun protocollen en macht en daar hun handen wassen in onschuld. Maar hoe praat je dat als overheid goed? Dat ‘wederrechtelijk’ toe eigenen met als gevolg dat de handelingen die daarna gepleegd worden ook nog eens wederrechtelijk zijn! Maar de wet geldt niet voor mijn ex-werkgever. Ze staan boven de wet. In het officiële rapport zal wel gestaan hebben dat ik vrijwillig afstand van deze hond had gedaan en dat ik van de voorwaarden niet op de hoogte was. Dat laatste was ook zo.

13 jaar voordat dit was gebeurd: duik ik even in het verleden

In 1978 had ik de intentie en de wens om hondengeleider te worden bij de overheid en wel bij de douane waar ik 1974 begonnen was. In 1999 kwam die wens in vervulling. Ik had mezelf 25 jaar lang in de breedste zin ontwikkeld als kynoloog, specifiek in de africhting. Dit samen met een uitstekende staat van dienst in opsporing, handhaving en controle werd mij deze functie gegund door optimale geschiktheid na te zijn getest. Ik mocht dat gaan doen. En wel met mijn hond Esty die ik zelf had gefokt. Een aristocratische hond, wat eenzelvig en altijd goed inzetbaar.

Vijf jaar later is het dat ik besluit om zelf een opvolger te zoeken voor mijn hond Esty. Ik had dan ongeveer een jaar de tijd om deze nieuwe hond voor te bereiden als drugshond bij de overheid. Na een aantal maanden gezocht te hebben vond ik een nest in Dordrecht over de bloedlijn die ik in gedachten had. Vanaf de aanschaf zag ik een prachtige ontwikkeling in de pup en gaf hem de naam Cay. Het

was een rebel, rechtstreeks uit de revolutie en zo zou hij blijven. In augustus 2005 leidde ik hem bij de dienst voor om de toelating test als opvolger voor Esty te doen. Hij slaagde voor de test en de dienst wilde overgaan tot de aankoop van de hond. Mijn vraagprijs (2.500 euro) was net zoveel als dat mijn collega speurhondengeleider Paul had gekregen voor zijn hond en we zouden samen die week erop de opleiding gaan volgen. Mijn instructeur kwam met een boodschap terug dat hij namens de dienst, in dit geval René de Nietoud, niet meer als 1.500 euro kon geven voor Cay, omdat de dienst niet meer geeft dan 1.500 euro voor particulier aangeboden honden (verzonnen smoes). Hij benadrukte nog dat ik ‘NU’ moest beslissen en als ik het er niet voor wilde doen, de dienst zelf met een hond kwam. Ja, daar werd ik even voor het blok gezet. Een discussie was niet mogelijk daar was hij heel duidelijk in met de boodschap die hij had meegekregen van René de Nietoud. Met nog vijf dagen resterend voor de opleiding ging ik echt niet redetwisten om 1.000 euro. Ik werd hiermee wel buiten positie geplaatst t.o.v. mijn collega. Ik had hem voor 1 euro aan de dienst gedaan, maar volgens mij had ik dezelfde kap als monnik Paul op, die volgende week ook in opleiding ging. Bovendien had ik alleen al bij aanschaf en operatie 1600 euro uitgegeven en een jaar lang gevoed en voorgetraind. Deze uitgave was bij ‘niet geschikt’ bevonden voor eigen rekening geweest. Op deze discriminatie zou ik later terug komen. Al wist ik dat deze mondelinge koopovereenkomst, juridisch gezien, sluitend was...maar ook dat de dienst wist dat ik al een emotionele binding had met deze uitmuntende hond. Er zijn dan geen gelijke partijen. Uitbuiting door voorkennis en discriminerend ten aanzien van mijn collega Paul. Andere woorden heb ik er echt niet voor. Toen ik voor de opleiding geslaagd was

deed ik een verzoek om alsnog 1.000 euro te mogen declareren en voegde daar de rekening van de levensreddende operatie van mijn hond Cay bij. Deze werd ook uitbetaald.

Augustus 2005 en januari 2006