VDAB promoot ‘Krasse Knarren

Humo en VDAB presenteren

Werken na je 60ste: hoe zou het eigenlijk zijn met HUMO'S KRASSE KNARREN

Humo’s huistekenaar. Publiceerde en exposeerde zijn heldere tekeningen zowat wereldwijd en kreeg veel navolging. Maakte postzegels voor de Nederlandse PTT en de Belgische posterijen, platenhoezen voor Telex en Raymond Van Het Groenewoud, covers voor The New Yorker en gaf les aan Sint-Lucas Gent. Ontwierp de asymmetrische auto’s Nisiov en Trisiov en kreeg in 2013 de Henri Van De Velde Award voor zijn loopbaan. Werkt momenteel onvermoeibaar, ondanks slechte ogen en afbrokkelende heupen, aan een Travel Book over Brussel voor Louis Vuitton.

11/03/2020 16:15

In een ware ‘show don’t tell’-stijl mét content je punt maken. Zo kunnen we ‘Krasse knarren’ van VDAB het best omschrijven.

Doelstellingen

VDAB wil aantonen dat 60+ers niet afgeschreven zijn en nog een belangrijke meerwaarde kunnen betekenen in de jobmarkt.

Aanpak

De oorspronkelijke redactie van Humo, met oudgedienden als Herman Brusselmans, Hugo Matthijsen en Ever Meulen werden samengebracht door Guy Mortier om een speciale ‘Krasse Knarren’-editie samen te stellen, die verdeeld werd samen met Humo.

Dit werd ondersteund met een co-branded campagne met Humo op de kanalen van DPG Media (VTM, Qmusic, HLN, ...), een reeks native artikels op HLN.be, testimonials in Dag Allemaal en een klassieke reclamecampagne voor VDAB. Resultaten

Of er door de campagne meer 60+ers aan het werk zijn geraakt, valt niet een op een te achterhalen, zeker niet met de daaropvolgende coronacrisis. Het is wel zo dat de content goed onthaald werd en dat het imago van VDAB hiermee een positieve boost kreeg.

Humo en VDAB presenteren

Werken na je 60ste: hoe zou het eigenlijk zijn met HUMO'S KRASSE KNARREN

EVER MEULEN, 74

Humo’s huistekenaar. Publiceerde en exposeerde zijn heldere tekeningen zowat wereldwijd en kreeg veel navolging. Maakte postzegels voor de Nederlandse PTT en de Belgische posterijen, platenhoezen voor Telex en Raymond Van Het Groenewoud, covers voor The New Yorker en gaf les aan Sint-Lucas Gent. Ontwierp de asymmetrische auto’s Nisiov en Trisiov en kreeg in 2013 de Henri Van De Velde Award voor zijn loopbaan. Werkt momenteel onvermoeibaar, ondanks slechte ogen en afbrokkelende heupen, aan een Travel Book over Brussel voor Louis Vuitton.

001_HUMO_VDAB20200317_COVER.indd 4 11/03/2020 16:15

HERMAN BRUSSELMANS, 62

ik ermee klaar was, bleek Guy enthousiast: ik mocht meteen aan de slag.

Er was één ding dat ik hem nog moest zeggen: dat ik dat werk eigenlijk vanuit Zuid-Frankrijk wou doen.

DOUCE FRANCE

Voor de jonge lezers: in die tijd – eind jaren ’70 - was er nog geen internet, en een faxtoestel was hoogst uitzonderlijk. We waren dus aangewezen op de post. Maar dat vond Guy geen probleem: hij zou het materiaal per expresse laten komen, en ik zou de getypte teksten ook als spoedbestelling terugsturen. En zo gebeurde, eigenlijk zonder ooit maar enige hapering: alles verscheen keurig op tijd in Humo. Dat kon ik zelf vaststellen, want ook de Humo kreeg ik met de post aan, naast Vrij Nederland – om ginds in de maquis bij te blijven met de evolutie van het Nederlands. Ik vond het een uitdagende, boeiende job: vaak ingewikkelde, doorwrochte boeken toegankelijk maken voor een groot publiek.

Rijk werd ik niet in die periode, maar het lukte om het hoofd boven water te houden en mijn vrouw en drie zoontjes een baguette belegd met brie te gunnen. Natuurlijk gebeurde het dat ik dagen, soms weken, zonder werk zat en dan maar hout ging sprokkelen in het bos, met de kinderen paddenstoelen ging plukken of zwemmen in de heldere riviertjes. Wanneer de postbode in zijn gele Renault 4’tje claxonnerend het erf opreed, zwaaiend met een dikke, bruine enveloppe, rende ik hem telkens dankbaar tegemoet: er was weer voor een paar weken brood op de plank!

DE STEM VAN ATTENBOROUGH

Na acht jaar besloot ik, weer om redenen die hier niet toe doen, naar België terug te keren. Ik bleef voor Humo werken, pleegde zelfs geregeld weer zuiver journalistieke stukken, maar de openbare omroep, nu omgedoopt tot BRTN, wenkte me ook: om teksten te schrijven/vertalen/ bewerken én ze in te spreken. Jaren werd ik zo de stem van historische documentaires. Dat werd mijn corebusiness, tot ze bij de omroep - intussen heette die VRT - vonden dat reis- en natuurdocumentaires misschien nog eerder mijn ding waren.

Dat inlezen voor tv doe ik nog steeds. Mijn stem laat me nog niet in de steek, en als

Sir David Attenborough

het op zijn 93ste nog altijd doet, waarom zou ik er dan al voor passen op mijn 68ste? Ik kan niet zeggen hoe graag ik dat doe, en bovendien heb ik daarnaast nog ruim de tijd voor mijn twee jongste kinderen (11 en 9) en voor ons pleegdochtertje van drie.

En nu hou ik ermee op, want ik heb me opgegeven als schilouder in haar kleuterklasje: ik heb voor die koters zo meteen nog een flink appeltje te schillen.

JOHAN JACOBS

LEVEN, LIEFDE, WERK

Ik ben altijd bezig geweest. Dat begon al goed op de kleuterschool. Daar leerde ik de taal- en cijferkundige finesses, bestudeerde het spelen met de blokken, slaagde er met vrucht in om zindelijk te worden, en ontplooide me op het muzikale gebied (triangel). Juffrouw Anita was heel tevreden, en zei tegen m’n ouders: ‘Dat jongetje zal het ver schoppen.’ Maar toen kreeg ik een zenuwinzinking, en gedurende de eerste jaren van de lagere school ging het niet al te best. Juffrouw Brijs kreeg er een punthoofd van. Ze noemde me lamzak, luiaard, niksnut, en nagel aan haar doodskist. Dat kon me niks schelen. Ik was depressief. Toch haalde ik in het eerste, tweede en derde leerjaar nog ongeveer negentig procent van de punten. Ook dat kon me niks schelen, en ik wilde dood. Dat wilde ik niet meer vanaf m’n verliefdheid op het elfjarige meisje Wendy. Ik wandelde met haar in het bos, we liepen hand in hand langs de boorden van de Durme, en we holden achter elkaar door het vochtige gras van het natuurreservaat. Toen verhuisde de familie van Wendy, met zijzelve incluis, naar Australië, waar haar vader een bonobokwekerij begon. Maar ik was uit het psychische dal gekropen, en de tweede helft van de lagere school was een fluitje van een cent. Meester Boel zei tegen m’n ouders: ‘Hem een genie noemen is overdreven, maar ’t is alleszins geen dommerik.’ Dat bleek mede op de middelbare school,

HUMO'S KRASSE KNARREN / 13

001_HUMO_VDAB20200317_NEW.indd 13 12/03/2020 10:57

Waarom zo’n straffe case?

“Het is de case die ik als illustratie gebruikt hebt bij het stuk over ‘native advertising’ in het boek ‘Dit is content marketing’. Dit is een schoolvoorbeeld voor native advertising omdat het naadloos integreert in het medium zelf, de authenticiteit van de content en de crossmediale ondersteuning.”

De keuze van

Koen Denolf - Content profeet - “Content marketing is de enige overblijvende valabele manier van marketing”, volgens

Koen. Hij wil bedrijven en organisaties daarvan overtuigen, door les te geven, artikels te schrijven, een maandelijkse vlog te publiceren, op congressen te spreken, boeken uit te geven en het vak dagdagelijks toe te passen als strateeg bij The Fat Lady.