SkateNL Magazine 48 Maart 2025

Gary Hekman neemt afscheid van het peloton: ‘Ik deed het altijd op mijn manier’

Colofon

Hoofdredactie Eric Korver

Commercie Eric Korver

Fotografie Neeke Smit, Jorn Holwerda Glenn Wassenbergh

Vormgeving Studio Konijn

Medewerkers Rijcko Treep Natasja Weber Lisa Deen

Druk Rodi Rotatiedruk BV

Oplage 20.000

Verspreiding Gratis via de ijsbanen en betere schaatsspeciaalzaken

Verschijning Maandelijks van oktober tot en met maart

Redactie 06-55866441

Mail info@skatenl.nl

Marijke Groenewoud levert een seizoen af voor de eeuwigheid

Braaf

Zijn schaatsers te braaf geworden? Dat vroegen we ons onlangs af na eerst te hebben gesproken met Gary Hekman en vervolgens Kjeld Nuis te hebben gezien tijdens de World Cup in Thialf. Hekman constateerde dat er tegenwoordig wel erg veel ideale schoonzonen rondrijden. We dachten even terug aan de tijden waarin er rivaliteit was in het peloton, waarin er nog vetes werden uitgevochten op het ijs. Soms zelf letterlijk. En een enkele keer werd er weleens iemand zonder pardon over de boarding geknald. Niet goed natuurlijk. Mag niet. Niet sportief. Maar spraakmakend was het allemaal wel.

Gary Hekman, de afzwaaiende veteraan met de geweldige staat van dienst, gaf zelfs aan die rivaliteit weleens te missen. Omdat hij er best bij gedijde. En misschien niet alleen hij, maar de hele sport. Want hoe mooi een wedstrijd ook is, er blijft toch meer hangen bij de mensen als er ook nog eens wat gebeurt.

In de natuurijswinter van 2012 bijvoorbeeld. Veel vorst, veel wedstrijden en dus groeiende vermoeidheid en irritatie in het peloton. Dat leidde nog weleens tot een opstootje na de koers. Opnieuw: niet goed. Maar de volgende dag schreven er wel allerlei kranten over het marathonpeloton die dat normaal niet deden. En een week later stonden er toch meer mensen langs de baan om die mannen zelf eens te zien.

Het zijn taferelen die we al jaren niet meer kennen. Kjeld Nuis dan. Ging door het stof na zijn uitbarsting rond zijn diskwali catie tijdens de World Cup. Riep zelfs openlijk sorry op social media. Natuurlijk, verstandig. Maar was het nou zo gek wat Nuis had gedaan? Ja, hij blesseerde zichzelf. En best ink ook. Niet handig natuurlijk, zeker niet als hem dat ook nog eens het WK kost, wat natuurlijk niemand hoopt. Heel eerlijk? Ik vond het prachtig om te zien. Kjeld Nuis is 35 inmiddels, maar nog steeds een absolute baas. Hij is nog altijd wereldtop, waar leeftijdsgenoten allang afhaakten. Waarom? Door dat vuur dat nog steeds in hem brandt. Nuis is een strijder, tot zijn laatste snik. Hij wil nog steeds zó graag dat een diskwali catie hem tot op het bot frustreert, zeker op het moment dat zijn prestatie fenomenaal was.

Uitgever

Korver Media

Langebuurt 41

1911 AT Uitgeest

T 06-55866441

E info@skatenl.nl

W www.skatenl.nl

Druk

Rodi Rotatie Druk

Visseringweg 40 1121AT Diemen

T 020-398 0808

SkateNL is een uitgave van Korver Media. SkateNL werkt milieuvriendelijk en verantwoord. Waterless Printing, ISO 14001 Grafimedia en KVGO.

SkateNL is geproduceerd onder gecontroleerde omstandigheden conform

NB Niets uit deze uitgave mag worden gebruikt zonder schriftelijke toestemming van de uitgever.

Ook dát kenmerkt de echte topsporter, de atleet die álles doet om te winnen. En dan kleur je weleens buiten de lijntjes en doe of zeg je inderdaad weleens iets dat eigenlijk niet kan. Ik neem het graag voor lief, omdat het vaak ook juist die atleten zijn die een sport kleur geven.

Want zijn het niet juist de bijzondere dingen die bijblijven? De vogelpoep van Hilbert, het rondje te weinig van dezelfde man. De wissel van Kramer, die ook nog weleens een bidon liet vliegen als hij níet won. De nukken van Veldkamp, die hetzelfde deed met zijn schaatsen, en de grollen van Hulzebosch. Natuurlijk leverden ze ook allemaal grootse prestaties. Maar ze worden ook herinnerd om die andere kant.

Net zoals dat ooit bij Nuis het geval zal zijn.

Ideale schoonzonen zijn prima, maar in de sport niet zaligmakend.

Veel leesplezier, een goede zomer en tot volgend seizoen!

Eric Korver Hoofdredacteur

Harm Hendrik Speelman ziet hobby uitgroeien tot serieuze schaatsploeg

Esther Kiel wint Sea Ice Classic na het grote lijden in Luleå

Jenning de Boo, Femke Kok en Joy Beune vallen op in World Cup Heerenveen

Luc ter Haar en Bente Kerkhoff winnaars van de Marathon

Jenning de Boo wil gas geven

Jenning de Boo reist met een goed gevoel naar Hamar. De sprinter van Reggeborgh beleefde in de afsluitende World Cup in Thialf een mooi moment door eindelijk het Amerikaanse wonderkind Jordan Stolz achter zich te laten op de 500 meter en dat was meteen goed voor zijn eerste individuele winst in de World Cup. Dat staaltje herhaalde hij een dag later op de 1000 meter. ,,En daar ben ik ontzettend blij mee’’, bekende de glunderende De Boo.

De winst tegen Stolz is mooi, maar niet zaligmakend, besefte De Boo meteen al. Hij wist heel goed dat de Amerikaan nog niet helemaal t was na eerder een longontsteking én keelontsteking te hebben opgelopen. In de resterende tijd naar het WK in Hamar zal Stolz dus tter én beter worden. Maar dat deed uiteindelijk niets af aan de vreugde van De Boo, die nu ook gewoon goud op een wereldbeker achter zijn naam heeft staan. ,,Daar was het me om te doen. Niet om een tijd, alleen om de winst. Ik zag zijn tijd en voelde dat er een kans was daaronder te duiken’’, vertelde De Boo, die zelf twee weken voor de World

Cup het baanrecord in Thialf al op 34,05 had gebracht.

Op de zondag bleef Stolz weg uit Thialf, maar kon De Boo in het kolkende ijspaleis niet zijn prestatie van twee dagen eerder herhalen. ,,Dat had toch heel veel te maken met een eerste valse start’’, vertelde De Boo. ,,Misschien ga je dan toch iets te veel nadenken.’’

Dat is ook een leermomentje dat hij meeneemt naar de Noorse schaatsstad. ,,Ja, ik was toch iets te voorzichtig na die valse start, bleef als een soort zekerheidje gewoon iets te lang staan en dan ben je

simpelweg te langzaam weg. Maar verder merkte mijn coach ook al op dat we richting Hamar niet veel meer moeten veranderen, en dat is logisch.’’

Tekenend voor de competitieve instelling van de jonge Groninger is wel dat hij hoopt dat Stolz tegen die tijd ook weer helemaal hersteld is, al zal het dan alleen maar moeilijker worden hem te kloppen. ,,Laat Stolz gewoon lekker op z’n best zijn daar, dan wordt het écht een mooie krachtmeting. Als ik dan win, heb ik in ieder geval van iederéén gewonnen. Ik wil in ieder geval lekker gas geven.’’

Femke Kok is ongrijpbaar

Femke Kok bedankt het publiek voor de steun na haar gouden rit. (Foto Neeke Smit)

Verschillen op de 500 meter zijn doorgaans minimaal, maar niet in dit seizoen, niet met de vorm waarin Femke Kok nu verkeert. De Friezin is volstrekt ongrijpbaar voor de concurrentie, als je die nog zo mag noemen. Het verschil met de nummer twee wordt eerder gemeten in tienden dan in honderdsten, en dat is natuurlijk ongekend. De vraag op het WK in Hamar zal dan ook zijn wie Femke Kok in vredesnaam van het goud gaat houden.

openingsdag in het afgeladen en kolkende Thialf was ze zestiende sneller dan de Koreaanse Kim, terwijl ze op de slotdag drietiende rapper was dan olympisch kampioene Erin Jackson. Mét ook nog het nadeel van een valse start. ,,Het gat was wel kleiner dan de vorige keer, maar alsnog was het een ink gat. Dat is dus mooi’’, keek Kok aan de ene kant kritisch, maar anderzijds met vertrouwen naar haar prestaties.

Het zesde en laatste toernooi van de ISU World Cup leverde geen ander beeld op dan de recente edities daarvoor. Femke Kok (24) domineerde op indrukwekkende wijze. Zowel op vrijdag als op zondag reed ze onbedreigd naar de winst. Op de

Wanneer je de verrichtingen van Femke Kok in het juiste perspectief zet, worden die eigenlijk alleen maar indrukwekkender. Zeker ook dat fantastische baanrecord van 36,97 wat ze tijdens het NK Afstanden in Thialf neerzette. Want we zouden bijna vergeten dat het voorseizoen van de rijdster van Reggeborgh volledig in duigen viel door het CMV-virus – een soort Ziekte van Pfei er – die haar lang uit de roulatie hield. Nooit bevorderlijk natuurlijk, maar Kok zie zelf ook dat ze sinds haar terugkeer in bloedvorm steekt. ,,Ik ben heel stabiel in de trainingen, heel stabiel in de wedstrijden en het gaat zelfs elke week nog ietsje beter.’’ Lachend: ,,Dus het gaat best goed op dit moment.’’ En dat terwijl ze naar eigen zeggen zelfs nog een aanloopje nodig had. ,,Zeker op de 500 meter moet je die altijd even een paar keer hebben gereden om er weer in te komen. Op een gegeven moment heb je dan, zeg maar, de juiste stand weer gevonden en van daaruit kun

je dan de puntjes op de i zetten. Vandaar dat het ook nu nog steeds wel iets beter gaat.’’

Niet gedacht

Je zou Kok bijna voorstellen volgend seizoen ook maar het voorseizoen te missen en dan in Milaan in topvorm te zijn. Kok, lachend: ,,Nou, dat heb ik natuurlijk liever niet. Da’s nooit bevorderlijk. Maar eerlijk, dat het zo goed gaat als nu had ik zelf een paar weken geleden niet gedacht.’’ De staf van Reggeborgh eigenlijk ook niet, legt ze uit. ,,Ze wisten wel dat ik een heel goede zomer had gedraaid en op zomerijs ging het al vrij goed. Het kon een mooi seizoen worden, maar dat virus gooide natuurlijk roet in het eten. Vanaf dat moment wisten we niet wat we konden verwachten. Dat dít er dan nog uitkomt, is super.’’

Toch is het niet zo dat ze in Hamar even haar derde wereldtitel op rij op de 500 meter gaat ophalen. Kok schudt het hoofd. ,,Erin Jackson wordt elke week beter, dus die is zeker gevaarlijk. En Miho Takagi was hier ook niet, die reed vorig seizoen in het WK Sprint ook een supergoede 500 meter, en zette nu bij de wereldbeker in Polen in de B-groep de snelste tijd van de dag neer. Zij is dus ook absoluut een concurrent. Hamer is echt weer een ander toernooi. Ik moet scherp blijven en kan me geen foutjes veroorloven.’’

Jenning de Boo ziet zijn tijd en weet genoeg: winst. (Foto Neeke Smit)

’Ik denk dat ik in Hamar nog een stukje beter ben dan dit’

Joy Beune tankt vertrouwen

Joy Beune tankte in Thialf zelfvertrouwen in de aanloop naar de wereldkampioenschappen per afstand in Hamar. Een prachtige zege op de 1500 meter én zilver op de drie kilometer boden voor Beune meer dan voldoende aanknopingspunten om met een goed gevoel naar de Noorse schaatshoofdstad te reizen.

Soms kunnen een paar weken een wereld van verschil maken. Kijk naar Joy Beune, die het half februari heel moeilijk had tijdens de Nederlandse afstandskampioenschappen. Slechts twee weken later reed ze alle twijfels weer uit haar hoofd met uitstekende optredens in de zesde en laatste World Cup.

En voor een boost in zelfvertrouwen waren

Jzeker niet alleen maar overwinningen nodig. Op de drie kilometer nam Beune genoegen met zilver, en wie dacht dat ze daarvan baalde, kwam bedrogen uit. ,,Juist niet. Ik ben er hartstikke blij mee’’, liet Beune stralend weten. ,,Dit was gewoon mijn beste drie kilometer van het seizoen.’’

Die kwam bovendien een dag nadat Joy Beune op de 1500 meter het hele veld haar wil had opgelegd. De rijdster van IKO-X²O Badkamers boekte een prachtige zege, waarbij ze opnieuw Miho Takagi achter zich liet. ,,Ik was gebrand om deze te winnen en ben er heel blij mee dat dat ook is gelukt’’, stelde Beune.

Stressvol

Er stond in Thialf ook een heel andere Joy Beune dan twee weken eerder, en dat gaf

ze zelf ook aan. ,,Ik voel me stuk beter, heb wat meer rust in mijn hoofd en kan nu gewoon naar het WK toewerken.’’ Wat dan precies het verschil was tussen die twee toernooien, daar kan Beune zelf ook niet zo goed de vinger opleggen. ,,Ik voelde me niet top t, niet zoals in de andere toernooien. Na het NK heb ik ook besloten de wereldbeker in Polen over te slaan om wat rust te krijgen. Weet je, je reist de hele wereld over, komt net uit Milwaukee, hebt te maken met tijdsverschil, en dan moet je er in dat NK meteen weer staan. Dat was heel stressvol voor mij, waardoor dat NK niet lekker liep. In plaats van in Polen te rijden, hebben we een trainingsblok ingelast en dat heeft blijkbaar goed gewerkt.’’ Het was voor Beune prettig zo snel al de bevestiging krijgen dat die beslissing goed

heeft uitgepakt. ,,Ja, dat is echt super. Ook op de drie kilometer nog eens. Ik denk echt dat ik daarmee wel uit de voeten kan in Hamar, waar de omstandigheden toch wat zwaarder zijn. Ik heb het idee als ik straks ga taperen richting WK en echt top t ben, dat ik nog wel een stukje beter ben dan dit. Dat geeft veel vertrouwen.’’

In Hamar wachten zware klussen, denkt Beune. De concurrentie is moordend. Niet alleen op de 1500 meter, ook op de drie kilometer. ,,Ragne Wiklund is natuurlijk altijd sterk, maar ook Francesca Lollobrigida zit er heel kort achter. En de Nederlandse meiden moet je zeker ook niet uitvlakken, want die zijn echt hartstikke goed. Zij gaan ook even rusten en dan taperen richting Hamar. Ik denk dat het een heel spannend toernooi wordt.’’

Joy Beune aan boord bij Holland America Line

oy Beune is tot en met de Spelen van Milaan ook verzekerd van de steun van Holland America Line. Voor de Nederlandse cruisemaatschappij is Beune het nieuwe boegbeeld. Joy Beune en Holland America Line bekrachtigden hun overeenkomst tijdens de World Cup in Heerenveen.

Daar was Nico Bleichrodt, Vice President International Sales & Marketing van Holland America Line, een enthousiaste toeschouwer. Hij ziet hoe de banden tussen HAL en de schaatssport steeds nauwer worden. ,,Voor de pandemie hadden we al een klein aantal activiteiten, maar daarna is dat verder gegroeid. We zijn met House of Sports om de tafel gegaan en sinds twee jaar zijn we eventpartner van de

ISU. Nu is er de overeenkomst waarmee we tot en met de Spelen van Milaan supporter zijn van Joy Beune. Daar zijn we blij mee.’’

Dat geldt ook voor Joy Beune zelf. Schaatsster en Holland America Line leerden elkaar beter kennen tijdens de presentatie van team IKO-X²O Badkamers op de ms Rotterdam, één van de cruiseschepen van HAL. Daarna trok Beune zelf de stoute schoenen aan en zocht contact. ,,Vanaf het eerste gesprek was er enthousiasme en dat heeft tot een mooie verbintenis geleid’’, vertelt Beune. ,,Holland America Line is natuurlijk een prachtig bedrijf en ik vind het heel mooi dat die naam vanaf de World Cup op mijn linkerschouder mag staan.’’

Beune en Holland America Line sluiten op meerdere vlakken goed op elkaar aan. ,,We

Nico Bleichrodt van Holland America Line en Joy Beune vieren de bekrachtiging van hun overeenkomst. (Foto Jorn Holwerda)

zijn beide ambitieus’’, stelt Bleichrodt. ,,Het is voor ons belangrijk via de schaatssport internationaal de Holland America Line meer op de kaart te zetten. In Nederland zijn we bekend, maar de connectie met de schaatssport weegt voor ons ook zwaar. Schaatsen heeft zo’n vier miljoen fans in ons land en dat is voor ons een belangrijke doelgroep. Maar de sport past ook bij de Nederlandse traditie. Holland America Line is een rederij die al in 1873 werd opgericht, waar traditie ook hoog in het vaandel staat. We voeren nog steeds de Nederlandse vlag op onze schepen, hebben nog steeds Nederlandse o cieren.’’ Beune was, vertelt ze, bij de presentatie op de ms Rotterdam onder de indruk van wat ze zag. ,,Zelf wil ik continu verbeteren en zoek ik altijd naar nieuwe kansen. Dat zag ik ook terug bij het team van Holland America Line.’’ Met een lach: ,,Ik kijk enorm uit naar mijn eerste cruise deze zomer.’’

Joy Beune viert langs de kant tussen trainers Martin ten Hove (l) en Erik Bouman de winst op de 1500 meter. (Foto Neeke Smit)

daarna reed ik ook hartstikke goed, en dan ben je ineens leider in het klassement.’’

eroen Janissen belandde op een podium in een stad waar hij helemaal niet had willen zijn. De rijder van Okay/Interfarms had in zijn planning een bezoek aan Thialf opgenomen, wilde het NK Allround rijden. Het werden uiteindelijk de natuurijsmarathons in het Zweedse Luleå, een keuze die beloond werd met winst in het klassement van de Grand Prix op natuurijs.

Daarom schiet Jeroen Janissen ook in de lach als hem gevraagd wordt hoeveel waarde hij hecht aan dat klassement. ,,Had je dat aan het begin van het seizoen gevraagd, dan had ik gezegd eigenlijk geen. Maar mijn overwinning op de Weissensee heeft alles veranderd. De wedstrijden daarna reed ik ook hartstikke goed, en dan ben je ineens leider in het klassement.’’

Janissen ging in overleg met trainer Ron Neymann. Resultaat? Er ging een streep door het NK Allround en er werden tickets geboekt naar Luleå. ,,Maar op dat moment heb ik ook wel gezegd dat het voor mij dan echt een doel werd om dat oranje pak te veroveren’’, verklaart Janissen, die ook volgend seizoen uitkomt voor Okay/Interfarms.

Een pak dat hij in Zweden echter al snel kwijtraakte aan Christian Haasjes. Maar dat het oranje voor de man van Team Sprog geen blijvertje zou worden, was meteen duidelijk. Haasjes rijdt uit geloofsovertuiging niet op zondag, en dat was precies de dag van de Grand Prix nale. Daarin lag dus opeens alles open. Ook voor Janissen. Die kon echter een zakjapanner meenemen op het ijs, want dat er veel gerekend moest worden stond vast. ,,Mijn vriendin heeft me de avond voor de

Jouw Tripp Trapp. Ook bij het kookeiland.

nale helemaal gebriefd’’, vertelt Janissen. ,,Zij heeft Excel erbij gepakt en alle mogelijkheden berekend. Als bepaalde jongens wonnen wist ze hoe ik moest eindigen, als die jongens tweede werden wist ze hoe ik moest eindigen. Als ze derde werden, nou ja, je snapt het. En ik wist natuurlijk zelf wel dat ik sowieso top tien moest rijden om Haasjes in te halen.’’

Geen pijn

Janissen wist wat hem te doen stond. ,,Rijden met een oog in mijn achterzak en continu alert zijn. Er kon bijvoorbeeld ook geen groepje wegrijden met daarin Daan Gelling of Luc ter Haar. Dat zou meteen lastig zijn.’’ Maar hij zag hoe er vier mannen ontsnapten die hem geen pijn konden doen: Gary Hekman, Niels Overvoorde, Maikel Stam en Homme Jan de Groot. ,,Prima. Dat was prettig, maar nóg moest ik opletten.’’

Maar de ontwikkelingen waren uiteindelijk gunstig voor Janissen, die met een achtste plaats uiteindelijk zes punten voor Haasjes bleef. ,,Vorig jaar was ik al blij met mijn derde plaats in het klassement van de Marathon Cup. Daar heb ik toen nog echt voor gereden. Maar dat ik nu echt een klassement win, dat vind ik echt wel heel vet. En dan nog op natuurijs. Ik zag mezelf nooit echt als een natuurijsrijder, maar ik denk dat inmiddels wel duidelijk is dat van de top vijftien op kunstijs ook vrijwel iedereen goed meekan op natuurijs. We zijn allemaal heel allround geworden. En om dat lijstje aan te voeren is wel heel gaaf.’’

Jeroen Janissen blij op het podium. ,,Dat ik nu echt een klassement win, dat vind ik echt wel heel vet.’’ (Foto Timsimaging/ Neeke Smit)

18 - MAART 2024 -

DAIKINMARATHONCUP4

Marijke Groenewoud boeken in met recordaantal zeges

Seizoen voor de eeuwigheid

door Eric Korver

Marijke Groenewoud heeft zichzelf de geschiedenisboeken van het marathonschaatsen ingereden. Dat deed ze ook nog eens met niet zomaar een recordje, maar het record voor de meeste zeges op kunstijs in één seizoen. In de nale van de Marathon Cup in Groningen stelde de Friezin dat op liefst zestien overwinningen. En dan deed Groenewoud nog niet eens alle marathons mee.

Op de eerste zaterdag in maart raakte Marijke Groenewoud weer eens verzeild in een race tegen de klok. Niet op het ijs deze keer, maar op de snelweg A7 tussen Heerenveen en Groningen. Planning van de World Cup in Thialf en van de Cup nale van het marathonschaatsen in Groningen waren nou niet bepaald heel goed op elkaar afgestemd, waardoor Groenewoud met Jillert Anema in de rol van Max Verstappen vol gas naar Kardinge koerste. Marijke Groenewoud wilde per sé die nale rijden. Niet voor het klassement, niet om afscheid te nemen van het marathonseizoen. Nee, het ging haar enkel en alleen om het record van de meeste zeges op kunstijs in één seizoen. Een record waarvan ze twee maanden geleden het bestaan misschien nog niet eens kende, een record waar ze toen zeker nog niet mee bezig was. Maar nu wel. ,,Jillert uisterde me een paar weken terug in dat ik op koers lag om dat record te breken. Had ie uitgezocht. Tja, ik vond dat meteen wel mooi. Zo’n bijzonder record wilde ik wel. Betekende alleen dat ik daarna nog alles moest rijden én win-

nen. Ook hier in Kardinge.’’

Dat was even lastig. Want twee uurtjes voor de start reed Groenewoud nog een drie kilometer in Thialf. En eigenlijk stond alleen een goede race daar dat record in de weg. Als Groenewoud op het podium belandde, moest ze voor de huldiging nog wachten tot ná de vijf kilometer van de mannen. Weg record. Groenewoud eindigde keurig als zesde en daarmee werd dat scenario vermeden. Groenewoud, dikke lach op het gezicht: ,,Ja, dat ging goed hè.’’

Bijzaak

Ze wilde echt wel een goede rit rijden, liet ze nog weten. ,,Maar ik was eerlijk gezegd toch meer bezig met dat record. Riepen ze voor de start van de drie kilometer ook nog eens om in

Thialf dat ik die avond dat record kon pakken. Dacht ik ook nog ‘jullie zijn daar ook meer mee bezig dan met de World Cup’. Zo was het voor mij die dag ook. Die wereldbeker was even bijzaak. Een World Cup rijd ik nog weleens, maar zo’n record is uniek. Die kans krijg ik misschien maar één keer.’’

noeg onmogelijk. Er ging de nitief een streep door de naam van Daniëlle Bekkering, tot dan recordhoudster met een ook respectabel aantal van vijftien zeges in het seizoen 20062007. De cijfers van Groenewoud zijn duizelingwekkend en geven nog maar eens aan hoe goed de 26-jarige Friezin is op de marathon. Groenewoud pakte het record door in zeventien starts zestien keer te winnen. Alleen in Haarlem liet ze ploeggenote Bente Kerkho voorgaan. In de cup was ze ook nog eens vier keer afwezig: in Hoorn, Heerenveen, Leeuwarden en Deventer. Naast twaalf cupmarathons won ze alle vier de etappes in de Vier van Noord-Holland.

Bizarre cijfer s

In Kardinge herschreef Marijke Groenewoud vervolgens de geschiedenisboeken van het marathonschaatsen met een seizoen voor de eeuwigheid, want een verbetering van haar prestatie is nage-

Het zijn bizarre cijfers, moest ook Groenewoud zelf toegeven. ,,Dit is niet iets wat je ooit bedenkt. Dit moet je overkomen, en ik ben blij dat het mij is overkomen. Zonder de ploeg was het overigens moeilijk geworden. Maaike Verweij heeft heel vaak beulswerk verricht.’’ Als recordhoudster gaat ze straks naar Hamar om een greep te doen naar de medailles tijdens het WK. Groenewoud is in vorm, al weken, net als de meeste pupillen van Anema. ,,Past in onze opbouw’’, legt Groenewoud uit. ,,Je hoeft aan het begin van het seizoen niet goed te zijn, maar wel in de fase waarin de prijzen worden verdeeld. Dat ben ik nu.’’ Met een lach: ,,Behalve op de marathon, daar moet je het hele seizoen goed zijn.’’

Mijn sponsor

Sinds december prijkt het logo van Avit Group op de linkerschouder van Marijke Groenewoud. Een samenwerking die bij beide partijen tot tevredenheid leidt.

,,We werken nu zo’n drie maanden samen en dat gaat hartstikke leuk’’, vertelt Marijke Groenewoud. ,,De mensen van Avit zijn heel betrokken, we hebben regelmatig

contact via de app en als het kan, komen ze ook kijken bij wedstrijden. Dat vind ik mooi.’’ Robert van Zanten, directeur van Avit Group, staat inderdaad langs het ijs bij de Cup nale in Groningen. Via House of Sports kwam het IT-bedrijf in contact met Marijke. De gedeelde focus op vitaliteit bracht beide partijen samen. Sindsdien leeft Avit mee met de meervoudig wereldkampioen. ,,Marijke is ongelofelijk aan het presteren de afgelopen periode. Ze haalde frequent goud op de vele onderdelen die zij beheerst. Ze heeft zich voor meerdere

afstanden geplaatst op het WK Afstanden in Hamar, waar wij haar ook komen aanmoedigen. We zijn erg trots op Marijkes doorzettingsvermogen en winnaarsmentaliteit.’’

Ook na het schaatsseizoen blijft Groenewoud betrokken bij Avit, onder andere via het jaarlijkse Avit Cycling Event. Waar vorig jaar Tom Dumoulin nog enthousiast meeetste, zal Marijke aankomende juni haar opwachting maken op deze altijd gezellige en sportieve dag. Groenewoud vindt dat zelf ook leuk. ,,Zo’n etsevenement is een mooie manier om elkaar en het bedrijf beter te leren kennen.’’

Over het bedrijf gesproken: Avit Group is een netwerkintegrator en Managed Security Services Provider gebaseerd op de technologie van Cisco, waarmee Avit een strategische samenwerking heeft en Gold Partner van is. Avit levert, implementeert en beheert complexe IT-infrastructuren

Marijke Groenewoud in een karakteristieke keuze: juichend na een overwinning. Dat deed ze liefst zestien keer dit seizoen. (Foto Neeke Smit)

ten behoeve van de grootzakelijke markt, overheden en multinationals, waarbij de focus ligt op networking, collaboration en security.

Avit gelooft in de kracht van verbinding - tussen technologie en mensen - maar ook tussen werk en vitaliteit. Topsport en bedrijfsleven delen dezelfde kernwaarden: de drive om te verbeteren, teamwork en doorzettingsvermogen. Daarom worden klanten, partners en medewerkers regelmatig samengebracht tijdens inspirerende sportmomenten, zoals schaatstoernooien of het Avit Cycling Event. ,,Net zoals Marijke continu werkt aan haar prestaties op het ijs, investeren wij in de ontwikkeling van onze mensen en het leveren van topprestaties voor onze klanten’’, zegt Robert van Zanten. ,,Door sport en zakelijke relaties te combineren, creëren we waardevolle ontmoetingen in energieke en inspirerende omgevingen.’’

BEDANKT ESTHER, VEERLE EN GIOYA

VOOR EEN ONVERGETELIJKE ZWEEDSE ERVARING

in 1991.

Sander Eitrem jubelt met de vlag als eerste Noorse Europees kampioen allround sinds Johann Olav Koss

Eric Korver

GEsther Kiel zet na 200 kilometer afzien kroon op seizoen

Lijden in Luleå

Onderuit

etekend en kapot was ze, Esther Kiel. Half strompelend zocht ze haar weg naar het tentje van haar ploeg Puur ICT/BTZ, op zoek naar een bankje. De winst in de Sea Ice Classic over 200 kilometer vergoedde veel, maar het was deze zaterdag met recht lijden in Luleå. En dan was Kiel er nog niet eens het slechtst aan toe. Verre van zelfs.

Voor de huidige generatie marathonschaatsers is een race over 200 kilometer in Scandinavië een uitzondering. Die is de laatste jaren immers voorbehouden aan de Weissensee, waar de Alternatieve Elfstedentocht geldt als de wedstrijd van het jaar. Maar dooi zette daar een streep door

delijk dat het pelogeweten. ,,Zullen we

die 200 vol-

gend seizoen maar weer gewoon op de Weissensee rijden’’, verzuchtte Esther Kiel. ,,Want 150 is hier echt meer dan genoeg voor ons. Dat zag je vandaag ook. Na honderd kilometer waren de kaarten wel geschud.’’

Daarin had de schaatsster uit Overveen gelijk. Maar die eerste honderd kilometer zorgden er wel voor dat op het ijs van de Södra Hamn – de zuiderhaven – van Luleå een slagveld ontstond. Negen vrouwen waren er op dat moment nog in de race voor succes. Net even de helft van de gestarte rijdsters haalden de nish. Dat was te voorzien. Bij het krieken van de

dag waaide er een pittige wind van zee, terwijl de uitlopers van de Botnische Golf letterlijk in nevelen waren gehuld. Meer dan honderd meter zicht was er niet, en hoewel de temperatuur op zich niet eens heel laag was, zorgde het vocht in de lucht voor veel ver-

kleumde schaatsers.

Veerle van Koppen heeft in haar eerste seizoen bij Puur ICT-BTZ een veelbelovend visitekaartje afgegeven op natuurijs. Het talent uit Poeldijk won in het Zweedse Luleå zelfs voor het eerst een wedstrijd, maar eindigde ook in de resterende twee koersen in Scandinavië keurig binnen de top tien.

Natuurlijk was de jonge Veerle van Koppen (21) een verrassende naam in de frontlinie

Dat lot had heel makkelijk ook Esther Kiel kunnen tre en. Ze ging hard onderuit, zag de kopgroep uit beeld verdwijnen en moest vervolgens alles op alles zetten om zich terug te knokken. Het lijf was nog sterk genoeg om die krachttoer te volbrengen, maar de geest verzette zich. ,,Mentaal was het grootste probleem’’, vertelde Kiel. ,,Het was gewoon zó ver en zó zwaar. Ik voelde op een gegeven moment ook mijn benen, en dan is het makkelijk toe te geven aan dat gevoel. Maar ik hield mezelf voor dat als ík het zwaar had, iederéén het zwaar had. Het kon niet zijn dat ik het

zwaarder had dan de rest.’’

Sea Ice Classic, waaraan Kiel goede herinneringen bewaart. In de laatste twee jaar won ze steeds de nale in Zweden. ,,Maar over 200 kilometer was dat ineens wel iets heel anders’’, stelt ze. ,,Ik heb één keer een wedstrijd over die afstand gereden, op de Weissensee. En dat was als knecht, in dienst van Ineke Dedden en Merel Bosma. Die heb ik totaal anders beleefd.’’ Ze tovert een glimlach op het getekende gelaat. ,,Ik had vooraf echt veel zin in die 200. Maar nu…’’

De nale zette de rijdster van Puur ICT/ BTZ ondanks alles naar haar hand, met hulp van haar in de laatste ronde bij de

En Kiel hield zich vast aan haar grote doel de Weissensee het ONK én de Alternatieve winnen. Dat eerste lukte, het tweede werd opeens de koplopers teruggekeerde teamgenote Veerle van Koppen. Na dik zeven uur (!) koers kwam het aan op een duel met oudploeggenote Elsemieke van Maaren, waar ze Tessa Snoek het meest vreesde. Maar die was kapot, uitgeput, en kon zich met moeite naar de derde plaats slepen die voldoende was om het klassement te winnen. ,,Ik kon er alleen maar aan denken dat ik van haar niet wilde verliezen. Dat gebeurde ook niet.’’

op natuurijs. Ze liet zich al goed zien op de Weissensee, maar bewees op het zware zee-ijs in Luleå nog eens dat dat geen toeval was. In de vierde race van de Grand Prix vestigde Veerle van Koppen de nitief haar naam in het marathonpeloton. Met een lange en gewaagde solo bleef ze uit de greep van het peloton en kwam ze uiteindelijk alleen en winnend over de streep. Van Koppen had moeite dat zelf te geloven. ,,Ik was ook niet weggereden met het idee die wedstrijd even te gaan winnen. Maar dan gebeurt dat wel en vind ik dat

Esther Kiel zoekt haar weg over het ijs van de Södra Hamn in Luleå, op we naar winst in de Sea Ice Classic. (Foto Neeke Smit)

heel bijzonder. We zijn nu een dikke week verder en ik ben nog steeds aan het nagenieten. Dan ben je weer terug in de normale wereld en vraag je je af of dat allemaal wel echt gebeurd is.’’

Ook in het vervolg manifesteerde ze zich goed in Zweden, met nog een vijfde en een zesde plaats. Vooral die laatste in de loodzware Sea Ice Classic was indrukwekkend. ,,Daar was het vooral bijzonder dat ik in de laatste twee kilometer ineens nog bij de kopgroep kwam en zo nog wat werk kon doen voor Esther Kiel. Dat zij het vervolgens afmaakt, was geweldig. We hadden sowieso een heel goede week met het team.’’

Haar eerste winter bij Puur ICT-BTZ had eigenlijk niet beter kunnen verlopen. ,,Ik had het vooraf in ieder geval niet veel beter kunnen bedenken’’, vindt Van Koppen. ,,Alles is eigenlijk boven verwachting gegaan. Ik zit hier supergoed op m’n plek, heb het enorm naar mijn zin en heb heel veel plezier in het schaatsen. Dat laatste vind ik heel belangrijk, want dat zie je ook terug op het ijs.’’

Schaatsteam ROYAL A-WARE

Daan Gelling na slopende dag winnaar in Luleå

De zwaarste koers ooit

Met gebalde vuisten en een oerkreet kwam Daan Gelling over de streep in het Zweedse Luleå. De Groninger wierp zich op als de volgende man in het rijtje van winnaars op natuurijs binnen team Royal A-ware. Maar Gelling sleepte misschien wel de mooiste in de wacht met zijn zege in de Sea Ice Classic, die dit keer over tweehonderd kilometer ging en zich ontpopte als een ware martelgang voor het peloton.

Ook Daan Gelling ontkwam daar niet aan. ,,Wat een dag’’, verzuchtte hij, terwijl hij een plekje zocht op het houten bankje in de tent van de ploeg. ,,Het was zó lang en zó zwaar. Er leek geen einde aan te komen. Ik denk dat dit de zwaarste koers is geweest in de afgelopen jaren en zeker de zwaarste die ik ooit heb gereden.’’

Die koers eindigde voor Gelling in een sprint, een tweegevecht met ploeggenoot Jordy Harink, die eerder in de week al de vierde race van de Grand Prix op zijn naam had geschreven. De twee waren in de laatste meters naar de streep al medevluchter Crispijn Ariëns kwijtgeraakt. De routinier

de winst. Die ging dus uiteindelijk naar Gelling, op papier ook de betere sprinter. Maar ja, na tweehonderd kilometer koers in loodzware omstandigheden is ’op papier’ ook niet veel meer waard. Het was in ieder geval een memorabele dag, daar op het ijs van de Södra Hamn –de zuiderhaven – bij Luleå. Voor deze gelegenheid was de Sea Ice Classic, de inmiddels traditionele afsluiter van de Grand Prix op natuurijs, verlengd naar tweehonderd kilometer om te compenseren voor de afgelasting van de Alternatieve Elfstedentocht op de Weissensee. Waar de omstandigheden tijdens de eerste twee races nog konden worden aangeduid als typisch Zweeds – helder, zonnetje en best wel fris – was dat juist voor de langste race van het seizoen compleet anders. Mist, harde wind en een temperatuur rond het vriespunt. Dat lijkt misschien een voordeeltje, maar het vocht in de lucht en de harde wind maakten de tocht al vanaf het begin tot een helse.

Wind ,,Het was vooral de wind’’, ver-

zege op de tweehonderd kilometer in het vizier, maar moest die droom in de laatste honderden meters loslaten. Met de ellebogen op de knieën, het hoofd gebogen ver-

anderde Ari- ens in een toebij de sprint om

Harink wint klassement

je dan eindelijk even wind mee hebt, gaat het zo hard dat dat ook zo weer voorbij is. En dan kan je wéér een hele ronde martelen tegen die wind in. Er kwam gewoon geen einde aan.’’ Bovendien hielp de mist ook niet mee. Rijders konden amper honderd meter voor zich en koersten eigenlijk in een enorme leegte. ,,Je kon amper zien wat er in de koers gebeurde. Die saaiheid was echt wel vervelend.’’

Wat in ieder geval wél helder was, zoals ook al in de weken daarvoor, was dat de mannen uit de ploeg van Jillert Anema goed in orde waren. Royal A-ware manifesteert zich sinds de jaarwisseling uitstekend en ziet dan ook veel naar zich toe rollen. In Oostenrijk waren er al zeges voor Sjoerd den Hertog en Wisse Slendebroek, in Zweden zorgden ook Harink en Gelling voor zeges.

Die dominantie kwam ook terug op het Zweedse natuurijs, waar Harink en Gelling zich in het beslissende deel van de koers van voren meldden, terwijl ook Kevin van der Horst zich al nadrukkelijk had laten gelden, net als Sjoerd den Hertog. En de verdeling in de kopgroepen paste keurig in

schreef. ,,Tegen de wind in ga je zó

Jordy Harink schreef in Luleå uiteindelijk het klassement van de Grand Prix op natuurijs op zijn naam. De tweede plaats in de afsluitende Sea Ice Classic volstond om de concurrentie voor te blijven, al bestond louter uit ploeggenoten. Harink won in Zweden de eerste wedstrijd, o cieel de vierde wedstrijd van de Grand Prix, al viel in dat klassement de Alternatieve op Weissensee weg. Harink won het klassement al twee keer eerder. ,,Ik ben daar echt trots op, want zo’n klassement winnen is echt een mooie hoofdprijs.’’ Jordy Harink verruilt nu overigens A-ware voor Essent.

dat twee op drie. Voor ons natuurlijk een ideale situatie’’, stelde Gelling, die meteen aangaf dat Ariëns daarbij nooit te onderschatten was. ,,Maar eerlijk gezegd dacht ik dat Jordy Harink hem gewoon ging winnen. En dan pak ik hem zelf.’’

Geen stuiver

Dat terwijl hij zelf ergens halverwege geen stuiver meer gaf voor zijn kansen. Gelling was eigenlijk wel klaar. ,,Vertelde ik onderweg ook tegen Kevin en Jordy. Het ging niet. Ze vertelde me te eten, te drinken en gewoon mijn ding te blijven doen, en in mijn hoofd toch een beetje aftellen naar een eindpunt. En je hebt eigenlijk ook geen keuze, je moet door. Ik probeerde ook tegen mezelf te zeggen dat de anderen er niet veel beter aan toe waren. Iedereen heeft onderweg geleden.’’

de strategie van Anema, die in Zweden de zaken overliet aan Bertjan van der Veen. ,,We zaten eerst met drie op vijf, en na het wegvallen van Kevin van der Horst en Ronald Kruijer was kwam. ,,Onderweg heb ik dit idee wel een nog wel een keer.’’

Het slagveld dat op het ijs in Luleå werd aangericht, was ter plekke zichtbaar. Overal zag je gebroken, verkleumde en uitgeputte rijders. Voor de buitenwacht liet de zwaarte van de koers zich echter makkelijk staven met cijfers. Slechts elf rijders haalden uiteindelijk de streep, en dat zegt genoeg. Gelling slaakte een diepe zucht op het moment dat herhaling ter sprake een paar keer vervloekt, maar het leverde wel een prachtige wedstrijd op. En uiteindelijk kom je wel een keer bij die streep. Dus ja, wat mij betreft mag het

De finale in één beeld. Daan Gelling bejubelt zijn zege, Jordy Harink kan alleen maar klappen en Crispijn Ariëns is kapot. (Foto Neeke Smit)

Harm Hendrik Speelman bouwt schaatsteam net als zijn bedrijf

De man van alles of niets

door Eric Korver

De passie spat ervan af als Harm Hendrik Speelman vertelt. Niet alleen over zijn schaatsteam, maar ook over het leven. Hard werken is de rode draad en de gemeenschappelijke factor is bouwen. Eerst aan zijn eigen bedrijf en nu aan schaatsteam Bouwbedrijf Speelman. Wat ooit begon als hobby is uitgegroeid tot het meest serieuze schaatsproject in noordoost Nederland.

snel had ik twee, drie jongens die voor mij klusten.’’ Lachend: ,,Op mijn 22ste ben ik begonnen met het bouwen van mijn eigen woning, maar toen had ik al drie andere woningen gebouwd. Alleen maar in beunhaastijd.’’

Dat Harm Hendrik Speelman (49) een man is met een ouderwetse, maar misschien juist daarom geweldige werkethiek, is duidelijk. De man uit Alteveer huldigt nog het principe dat wat je doet, ook goed moet gebeuren. Zo had hij al jong in de smiezen dat zijn handigheid hem kon helpen in het leven. Als timmerman werkte hij veertig uur in de week en had hij er nog een eigen klusjesbedrijf naast. ,,Ik was zestien, zeventien. Maar ik had al heel snel handjes nodig omdat ik sommige projecten niet alleen kon. Al

Speelman pakte de zaken voortvarend aan. In 2001 startte hij zijn eigen bouwbedrijf. ,,Begon ik met één timmerman. Maar daarna is het heel snel gegroeid naar waar we nu staan. Bijna 25 jaar later hebben we iets meer dan dertig man in dienst.’’ Hij bouwde het bedrijf, beetje bij beetje op, vervolgt Speelman. ,,Ik ben met niks gestart, maar heb nooit een bank nodig gehad. Altijd met eigen middelen alles bekostigd. En altijd hard gewerkt natuurlijk. Maar dat is prima. Van hard werken val je niet om.’’

Schaatsles

Hard werken doet hij nog steeds, maar niettemin neemt Speelman ook de tijd om te bouwen aan het schaatsteam dat ooit begon rond zijn dochter Liset en Peter Langeland. Het enthousiasme waarmee hij praat over dat team, is aanstekelijk. Zelf was

hij niet eens zo’n schaatser. Zelfs niet eens een fanatiek sporter. ,,Ik heb ooit bij mij in Alteveer eens twee jaar schaatsles gehad, maar weet je, mijn werk was mijn hobby. En sport was niet echt mijn ding. Tot ik honderd kilo woog en dacht ’verdomme, ik moet wat gaan doen’. Ben ik gaan sporten en heb ik een dieet gevolgd. Sonja Bakker, haha. Werkte prima voor mij.’’ Hij ging hardlopen. Alles om de kilo’s kwijt te raken en tter te worden. Daar bleef het niet bij. ,,Weet je wat het met mij is? Bij mij is het direct alles of niets. Dus ik heb twee jaar fanatiek gelopen, tot ik last kreeg van shin splint. Dat kon ik natuurlijk met mijn werk niet echt gebruiken. Maar ik kwam tijdens een klus in contact met een installateur, en die etste. Leek mij ook wel wat. Race ets van iemand overgenomen en op pad. Vind ik nog steeds mooi. Ik denk dat ik meer dan tienduizend kilometer per jaar rijdt. De trainingsuren van Liset doe ik ook mee. Ja, eigenlijk ben ik vanaf niets nu heel sportminded geworden.’’

Ambitie

Uiteindelijk volgde dus ook de schaatssport. Dat begon toen hij via Willy Langeland in contact kwam met Robert Post, die op zoek was naar een privésponsor. De klik was er meteen. ,,Dat contract was zo geregeld.’’ Maar Post vertelde ook over zijn ambitie een eigen team te bouwen. Dat was een kol e naar de hand van Speelman en niet veel later was het schaatsteam Bouwbedrijf Speelman een feit, gebouwd rond dochter Liset en Peter Langeland. Aanvankelijk was dat misschien een beetje hobby, maar Speelman zei het zelf al: alles of niets. Het werd alles.

de dames, marathonploeg bij de heren, een sprintersploeg en dan ook nog een trainersstaf. Dan is een bouwbedrijf niet meer voldoende hoor. Daarom hebben we een businessclub opgericht, waarmee we het budget voor de ploeg bijeenbrengen. Daar is een heel goede belangstelling voor. Bedrijven vinden het mooi te participeren in wat wij neerzetten in Groningen.’’

Parallellen

De parallellen met de manier waarop hij zijn bedrijf opbouwde, zijn duidelijk. Waar hij ooit handjes nodig had voor een bouwproject, had hij nu handjes nodig voor zijn schaatsteam. Niet alleen Robert Post en Peter Langeland, maar meer mensen. ,,We hebben nu alleen al vijftien schaatsers. Acht marathonrijders en zeven langebaners. En dat worden er komende winter nog meer nu we de ploeg gaan uitbreiden met allrounders.’’

En zo staat er nu een prachtige organisatie, waar Speelman terecht trots op. Gebouwd volgens zijn eigen normen en waarden: stapje voor stapje.

Alleen lukte het uiteindelijk niet meer met alleen eigen geld. ,,Daarvoor is het te groot geworden. Marathonploeg bij

Waar kan steekt Speelman zelf ook nog de handen uit de mouwen. Het is prachtig hem in Zweden aan het werk te zien. Betrokken, gespannen soms, maar altijd gepassioneerd. Speelman geeft drinkbekers aan, houdt de stand van zaken bij. Hij heeft daadwerkelijk een kind in de ploeg, maar gevoelsmatig zijn ze allemaal een beetje zijn kinderen. ,,Ja, ja, zo voelt dat wel. Ik zou naar Zweden aanvankelijk ook alleen met Liset gaan, maar uiteindelijk zijn Jitse Wiersma en Jochem Posthumus ook meegegaan. Als ik dan zie hoe geweldig ze dat vinden, ja, daar krijg ik echt heel veel energie van.’’

Want dan blijkt Harm Hendrik Speelman ook een echt gevoelsmens. Zoals onlangs in Utrecht weer bleek. ,,Kwamen ze aan met een album met allemaal geweldige teksten erin. Dat vind ik zó mooi. Daar word ik emotioneel van, lopen de tranen over mijn wangen. Zijn ze zó dankbaar, terwijl ik dit zelf natuurlijk ook prachtig vind om te doen.’’

Harm Hendrik Speelman assisteert dochter Liset. (Foto Neeke Smit)

Peter Langeland is al vanaf het begin betrokken bij Team Speelman. Eerst als rijder, maar inmiddels als deel van, zeg maar, het technisch hart. ,,Het is tot een prachtig proces geweest van de start naar waar we nu staan.’’

Denk niet dat Peter Langeland (44) achterover kan leunen nu het schaatsseizoen er voor de rijders van Team Speelman op zit. Integendeel zelfs. ,,Het is hartstikke druk’’, vertelt hij. ,,We zijn volop bezig met het formeren van de ploegen voor volgend seizoen. Dat betekent vooral heel veel gesprekken voeren met rijders uit zowel de marathonploeg als de langebaanploeg. Die laatste tak willen we ook uitbreiden

Peter Langeland: ,,We hebben allemaal de drive en de ambitie hier iets moois neer te zetten.’’ (Foto Neeke Smit)

met een allroundteam, dus dat vergt zeker tijd.’’

Langeland – tweelingbroer van de in Groningen opnieuw en nu de nitief afgezwaaide Jolanda Langeland – is samen met Robert Post verantwoordelijk voor het sporttechnische deel van de ploeg. ,,Ik heb en houd de marathonploeg onder mijn hoede, Robert is verantwoordelijk voor de langebaan en hij maakt ook de schema’s voor de rijders. En dan is er natuurlijk Harm Hendrik Speelman die de zakelijke kant regelt. Sponsoring, businessclub. Maar daar gaat Robert ook meer in doen nu hij is gestopt als schaatser. Zo willen we voor volgend seizoen weer een stap maken.’’

Langeland maakte al wat stappen mee, zag het team groeien van alleen hijzelf en

RTEAM SPEELMAN

Peter Langeland ’Prachtig proces’

Liset Speelman als rijders tot de organisatie die er nu staat. En die is, zo mag duidelijk zijn, best omvangrijk. Er staat een marathonteam heren en dames bij de Beloften, plus een langebaanploeg met sprinters. ,,We zijn nu bezig om volgend seizoen met de dames een team neer te zetten in de Topdivisie, waar straks weer rijdster uit de Beloften naar kunnen doorstromen. Daarnaast willen we een allroundteam opzetten voor de langebaan. Ook zijn we organisatorisch ambitieus met de businessclub, waar inmiddels al 36 bedrijven bij zijn aangehaakt. Dat is ook nodig als we onze sportieve ambities gestalte willen geven. Het is heel simpel: meer faciliteiten kosten meer geld.’’

Het hele proces, de ontwikkeling van het

team, omschrijft hij als prachtig. Maar het wordt ook steeds intensiever. ,,We zijn er heel erg mee bezig, zoals nu weer met het samenstellen van de nieuwe teams. Daar moet je wel de juiste personen bij zoeken, want we willen het ook leuk hebben met elkaar. Als ik het marathonteam dit seizoen op de Weissensee zag, dat was geweldig. Zo proberen we alles goed af te stemmen.’’ Lachend: ,,En dan werk ik er ook gewoon nog veertig uur naast. Het is intensief, maar het is ook ontzettend leuk dit te doen. We hebben allemaal de drive en de ambitie hier iets moois neer te zetten. Daarbij is overigens het behoud van Kardinge wel essentieel. Dat is onze thuisbasis. Dus ook daar zetten we ons voor in.’’

Robert Post kan meer tijd steken in Team Speelman

obert Post zette een punt achter zijn loopbaan als marathonschaatser, maar gaat zeker niet verloren voor de sport. De viervoudig winnaar in de Topdivisie stond mede aan de basis van Team Speelman en is vastbesloten die ploeg in de komende jaren naar een nog hoger niveau te brengen.

Ook Robert Post (32) is in deze periode druk het Team Speelman van komende winter vorm te geven. ,,Het is altijd leuk gesprekken te voeren met potentiële nieuwe rijders’’, stelt hij. Maar een gesprek komt er pas als de kandidaten voldoen aan de voorwaarden van Post, die zelf natuurlijk een schat aan ervaring meebrengt na liefst twaalf seizoenen op het hoogste niveau te hebben gereden. ,,Wij zijn ambitieus, dus dat verwacht ik ook van mogelijke nieuwe rijders. En intrinsieke motivatie, dat vind ik ook heel belangrijk. Als ze daaraan voldoen kunnen we praten en kijken wat we voor elkaar kunnen betekenen.’’

Post is bij het team de technische man, die onder andere verantwoordelijk is voor het schrijven van de schema’s. Dat was ook de rol waarin hij vijf jaar geleden bij de ploeg kwam. ,,Peter Langeland was nog rijder, samen met Liset Speelman, en ik schreef toen al de schema’s voor ze. Verder was het nog niet veel. We trainden af en toe wat op het parkeerterrein van Zuidbroek, maar in de jaren daarna zijn we een echt team geworden. Eigenlijk hebben we grote stappen gezet na corona. En sindsdien hebben we er elke jaar een stap bovenop gedaan.’’

mate gegroeid dat ook de trainersstaf groter is geworden. Oud-sprinter Lennart Velema is hier trainer, net als Jan-Willem Dantuma en mijn vriendin Leeyèn Harteveld. Iedereen heeft zijn kwaliteiten en iedereen draagt wat bij. Leeyèn is bijvoorbeeld ook diëtiste, en dan is ook fysiotherapeut Bob Stoker nog betrokken. We proberen rijders niet alleen op te leiden qua schaatsen, maar ook op gebied van voeding, verzorging en materiaal.’’

Grotere rol

Hij deed dat altijd naast zijn eigen loopbaan als topschaatser, maar nu hij daar een punt achter heeft gezet, is er ruimte om een nog grotere rol te spelen. ,,Qua tijd ga ik er in ieder geval veel meer insteken. Het liefst ben ik straks aanwezig bij elke centrale training die we aanbieden, en dat is minstens drie keer in de week. Het is goed er vaak bij te zijn, dan weet je wat er speelt en kan je ook snel schakelen als dat nodig is. Want de organisatie is inmiddels der-

Volgend seizoen moet de basis nog wat breder worden met ook allrounders bij de ploeg. Post ziet dat helemaal zitten. ,,We zijn al best multidisciplinair, en dat wordt dan alleen maar beter. Zij kunnen natuurlijk weer geweldig trainen met de marathonrijders.’’

Ondertussen speelt Robert Post ook nog een belangrijke rol bij de businessclub, en dat

wil hij vanaf nu alleen maar uitbreiden. ,,De businessclub is heel belangrijk voor de organisatie, en zo doe ik zelf ook nog ervaring op buiten het schaatsen.’’

Robert Post: ,,Wij zijn ambitieus, dus dat verwacht ik ook van mogelijke nieuwe rijders.’’ (Foto Neeke Smit)

door Eric Korver

Soms moet je de regeltjes even buigen, zodat je nog net binnen de lijntjes kleurt, maar wel op een andere manier. Dat doen we nu even voor Gary Hekman. Geen memorabele marathon deze keer, maar een memorabele marathonschaatser. Gary Hekman reed op 1 maart in Kardinge de laatste wedstrijd in een lange loopbaan. Daarin was Hekman niet alleen een groot winnaar, maar ook een markant lid van het peloton.

In het luxe Hotel Savoy aan de Storgatan, de centrale winkelstraat van Luleå, schuift Gary Hekman aan zoals Gary Hekman is. Relaxed, comfortabel truitje boven een joggingbroek. Altijd zichzelf. Ook weer in de Zweedse kustplaats, waar hij inmiddels al zo vaak was. Met één verschil. Nu is het de laatste keer, in ieder geval als wedstrijdrijder. De schaatser van Reggeborgh maakt er, nuchter als altijd, geen halszaak van.

Het gebeurt niet vaak dat een verliezer meer publiciteit krijgt dan een winnaar. Maar dat was precies het geval na de Alternatieve Elfstedentocht van 2017 op de Weissensee. Wie herinnert zich niet de val van Elma de Vries, met de streep letterlijk in het zicht? Ze won daardoor niet, maar ging wel de wereld over.

leuk zijn, waarbij je jezelf echt moet uitdagen. Dan komt er ook weleens een stemmetje in je hoofd dat vraagt hoe graag je dit nog wilt, of dit nog is wat je ambieert. Als dat stemmetje sterker wordt, is dat het begin van het einde.’’

die de wereld overging

Bob de Vries balt de vuist als winnaar van de Nederlandse titel op natuurijs in 2010. ,,Een echte titel, die ontbrak nog op mijn erelijst.’’ (Foto Neeke Smit)

Marathonschaatsen is al tientallen jaren een sport die boeit. Op kunstijs, maar zeker op natuurijs. Vooral dáár geldt het recht van de sterkste, en slechts een enkele keer dat van de gelukkigste. De schaatsers van de lange adem zijn avonturiers, doorzetters, de cowboys van het ijs. En ze maakten door de jaren heen ink wat mee. In deze serie verhalen haalt SkateNL voor de liefhebbers de mooiste en meest memorabele momenten terug. In deze editie gaan we terug naar 2017, het jaar waarin Ingmar Berga voor de tweede keer op de Weissensee het ONK op zijn naam schreef.

Marathonschaatsen is al tientallen jaren een sport die boeit. Op kunstijs, maar zeker op natuurijs. Vooral dáár geldt het recht van de sterkste, en slechts een enkele keer dat van de gelukkigste. De schaatsers van de lange adem zijn avonturiers, doorzetters, de cowboys van het ijs. En ze maakten door de jaren heen ink wat mee. In deze serie verhalen haalt SkateNL voor de liefhebbers de mooiste en meest memorabele momenten terug. In deze editie de overwinning van Bob de Vries in het NK op het natuurijs van de Belterwiede in december 2010.

Alleen op donderdag, vertelt hij, tijdens de tweede wedstrijd had hij het even moeilijk. ,,Nadat ik in de laatste anderhalve kilometer onderuitging, brak ik wel even. Dat was realistisch gezien voor mij de grootste kans om nog een wedstrijd te winnen. Ik voelde me ook echt goed, kreeg het vertrouwen van de ploeg. Ik was ervan overtuigd dat ik ging winnen.’’ Hij voelde zich ouderwets, zegt hij. ,,Ik reed zo makkelijk mee in de kopgroep. Zat daar echt met een glimlach, wetende dat de rest van de sprinters allemaal met stress achter mij zat. Het klopte allemaal weer eventjes, en dat was een poos geleden. Tot die val.’’ Dat het even geleden was dat hij zo’n gevoel had, kan Hekman zelf ook niet helemaal verklaren. Hij is, bekent hij, even zoekende geweest. ,,Als ik normaal gesproken dingen deed, wist ik wat ik daarvoor terugkreeg. Nu niet. Ik wist altijd precies wat ik moest doen, maar nu was de uitkomst heel vaak anders. Dat was op sommige momenten best gek en heel raar. Maar desondanks was die korte Grand Prix in Luleå wel een wedstrijd die ik had moeten winnen. Daarom was dat moment echt wel even pijnlijk.’’

Gevoel

Het beeld bleef lang hangen: Elma de Vries die op haar buik over het ijs van de Weissensee schuift. Ze ziet de nishlijn dichterbij komen, maar tegelijkertijd ziet ze ook de winst in de Alternatieve Elfstedentocht uit beeld verdwijnen.

Die kwali catie is niet van toepassing op zijn besluit na dit seizoen te stoppen. ,,Dat is geleidelijk gegaan’’, stelt Hekman. ,,Dat heeft te maken met gevoel, met een gevoel dat er altijd wel is, maar dat je op een gegeven moment meer gaat ontdekken en waar je langzaam aan toegeeft. Als sporter ben je natuurlijk best veel met jezelf bezig, zit je in bepaalde trainingen die niet altijd even

Volkomen ontgoocheld kwam Elma de Vries uiteindelijk over de streep. Als vierde, waar ze twintig meter eerder nog haar naam al in mooie sierletters bijgeschreven zag op het bord met winnaars van de Alternatieve. Ze begreep er helemaal niets van. ,,Niet te geloven’’, stamelde Elma de Vries met een stem vol onbegrip. ,,Ik weet wat het is, heb hier al een keer gewonnen, een paar keer op het podium gestaan. Dan telt alleen de winst. En ik deed alles goed. Maar één klein, lullig gaatje en het is over. Dit verzin je niet.’’ Ontreddering klonk in haar stem, beetje berusting ook. Maar haar ogen stonden nog vol ongeloof. ,,Voor mijn gevoel was ik er al. En ineens schuif ik zó hard over het ijs. Ik gleed ver door, zag de anderen niet komen, maar wel de nish naderen. Ik dacht dat ik het gewoon ging halen. Glijdend. Gewoon over die streep glijden. Maar tien meter voor de nish lig ik dan toch stil, zie ik de anderen komen en word ik gewoon vierde. Onvoorstelbaar.’’

Bitter

Een zekere zege veranderde zo in de bitterste nederlaag uit de loopbaan van Elma de Vries, die tegenwoordig samen met Imke Vormeer is neergestreken in Schotland, in de buurt van Aberdeen. Van het kopgroepje van vier, waarvan ze drie rijdsters al ruim

Maar verwacht van Gary Hekman geen weemoed, geen spijt. Sterker, hij beseft heel goed dat hij een bevoorrecht topsporter is. Twijfel kent hij daarom ook niet.

,,Dat zou

achter zich had gelaten, werd ze ineens de laatste. Zelfs geen podium, niks. Natuurlijk, De Vries weet dat blijven staan ook bij marathonschaatsen hoort. Maar in zo’n wedstrijd, op zo’n manier, en in zo’n vorm. Dat is heel bitter. ,,Ik was die dag echt de sterkste’’, zegt ze onomwonden. ,,Reed lang alleen, maar voelde dat dat te hoog gegrepen was onder die omstandigheden. Daarom liet ik me terugzakken. In dat groepje voelde ik dat ik voor de winst reed. Dan ben je er bijna en gaat het zo gruwelijk mis. Ik was er zo dichtbij…’’ Het beeld van de vallende Elma de Vries ging heel Nederland rond. Sterker, het ging zelfs de wereld over. Wrang voor winnares Lisa van der Geest was dat vrijwel niemand sprak over haar overwinning. De val van De Vries werd overal belicht. De Duitsers trokken er op nationale televisie zelfs zo’n twintig minuten voor uit om tot in de puntjes te analyseren waar het voor de Friezin nou precies fout ging. Vertragen, herhalen, terugspoelen. Dat kan je zo vaak doen als je wilt, maar uiteindelijk komt het op hetzelfde neer: Elma de Vries haakte in het ijs en bleef niet op de been. Gebroken zat de rijdster van – toen nog –Palet Schilderwerken op een koelbox, midden op de nishstraat. ,,Godverdomme jongens, hoe is dit mogelijk’’, stamelde ze. ,,Ik had ‘m. Ik zag de boog, ik had ‘m.’’

Publiciteit

Maar elk nadeel heeft een voordeel, om het zo maar eens te zeggen. Nooit eerder genereerde Elma de Vries zóveel publiciteit voor zichzelf of voor haar ploeg. De iconische foto van haar val haalde alle kranten en ook op televisie was er aandacht voor het ongelooflijke misfortuin van De Vries. De publicitaire waarde van pech bleek ineens enorm, maar dat was voor Elma de Vries slechts een haal schrale troost. ,,Ik kreeg zóveel reacties na die wedstrijd. Van collega’s, vrienden, familie en zelfs van onbekenden uit binnen- en buitenland. Het is heel jn dat mensen met je meeleven. Maar het was ook heel dubbel dat

afbreuk doen aan wat ik heb besloten. Ik denk juist dat het heel mooi is dat het zo gaat. Daar heb ik ook veel over gesproken met Roy Boeve.’’ Boeve, zijn coach en beste vriend, moest ooit zelf stoppen als marathonschaatser vanwege een ’zwabbervoet’. ,,Er zijn genoeg sporters die moeten stoppen omdat het niet meer gaat. Dat ik de luxe heb dat moment zelf te mogen kiezen, is iets wat ik ook mag omarmen. Dat ik in Luleå nog dat échte gevoel had, was ook wel weer een beetje wrang als je ziet hoe dat eindigt. Ik was er liever afgesprint. Dan was ik tweede, derde of tiende geworden. Prima, want dan ben ik niet goed genoeg. Dat was dan weer een goede bevestiging geweest dat ik echt moet stoppen. Maar ik had uiteindelijk juist het idee dat ik het nog wel kon. Dat was lastig.’’

je eigenlijk steeds meer hoe speciaal zo’n Nederlandse titel op natuurijs is. Destijds zaten we middenin een periode waarin we vaker zo’n NK hadden. Het was pas tien maanden geleden dat Jorrit Bergsma de titel pakte op het Zuidlaardermeer. En na de Belterwiede hebben we nóg twee keer een NK gereden. Dan heb je daar niet zo’n erg in. Maar nu is het alweer twaalf jaar geleden dat we het laatste NK hadden. Dan besef je dat het echt een uitzonderlijke titel is, maar ook wat voor mooie winters we in die jaren hebben gehad.’’

Tijd

Topsport

ik daarmee bekend moest worden. Ik had veel liever gewoon gewonnen. Daarvoor was ik naar de Weissensee gekomen.’’ Vijf jaar later is De Val gewoon een onderdeel geworden van het leven van Elma de Vries. Ze heeft geen verwoede pogingen ondernomen om de herinnering uit te wissen, maar hoeft er ook niet overdreven vaak aan te worden herinnerd. Toch is ze al snel tot de conclusie gekomen dat de uitkomst van die Alternatieve niet alleen maar triest was. ,,Nee, ook toen besefte ik al snel dat die val veel meer aandacht heeft opgeleverd dan wanneer ik gewoon gewonnen had. Ik kreeg ook reacties van mensen die wat verwonderd vaststelden dat wij als vrouwen ook gewoon tweehonderd kilometer reden, dat soort aandacht was er ook. In die zin is het uiteindelijk wel positief geweest. Aan de andere kant kon ik die wedstrijd onderbrengen in een lange rij van wedstrijden die ik bijna heb gewonnen. Wat dat betreft was het heel dubbel, want natúúrlijk had ik die wedstrijd ook graag gewonnen.’’

Pilote

Een marathonpeloton zonder Gary Hekman is moeilijk voor te stellen. De man uit

Ze wordt er niet al te vaak meer aan herinnerd, maar soms toch nog wel. Zoals in Schotland, waar De Vries in de omgeving van Aberdeen werkzaam is als helicopterpilote en zo voorziet in het transport van mensen

Gary Hekman in het Zweedse Luleå, waar hij vorig jaar zijn laatste wedstrijd won. ,,Ik mis de laatste jaren wel een beetje strijd in het peloton. Ik ging daar altijd wel goed op.’’ (Foto Neeke Smit)

Terug naar die dag op de Belterwiede, vlakbij Wanneperveen. Of eigenlijk naar de avond ervoor. Bob de Vries zat met de ploeg van BAM in een huisje aan het meer en lag op de tafel bij masseur Lammert Schoonhoven. ,,En Lammert zegt zo opeens dat het ook wel tijd werd dat ik eens zo’n titel ging winnen’’, vertelt De Vries. ,,Ik dacht daar even over na, en hij had gelijk. Dat was zo. Ik had al veel gewonnen in mijn loopbaan. Al die klassementen. We reden op een gegeven moment de KNSB Cup én de Essent Cup, en ik won ze allebei. Veel losse wedstrijden, mooie koersen. Maar nog nooit een echte titel. En dan zit je daar in dat huisje in zo’n sfeer, heb je veel zelfvertrouwen omdat ik toch al in een goede vorm stak. Dan denk je daar wel aan. Maar ja, een NK echt winnen is nog wat anders.’’

naar de boorplatformen voor de kust. En ze vliegt tegenwoordig echt in het ’grote werk’. ,,Grotere heli’s voor dit werk zijn er eigenlijk niet’’, legt ze uit. ,,Er kunnen bij ons negentien passagiers achterin zitten. De lengte van de heli is gewoon 21 meter. En het is best druk, maar door de huidige situatie wordt het waarschijnlijk nog drukker.’’ Maar het zijn dus haar collega’s die Elma de Vries nog weleens herinneren aan het echec op Weissensee. ,,Dan hebben ze me eens opgezocht op Google, en zien ze dat ik geschaatst heb. Maar natuurlijk zien ze dan ook het lmpje van die val voorbijkomen. In die zin word ik er nog weleens aan herinnerd. En laatst tijdens de Grand Prix in Luleå was er nog een verslaggever van Tubantia die de vergelijking maakte met Aggie Walsma die daar net voor de streep werd ingehaald.’’ YouTube blijkt inderdaad de grootste bron van inspiratie voor de mensen die nog even het leed van De Vries willen aanschouwen. ,,Dat lmpje is echt wel veel bekeken. Er zijn zelfs

Elma de Vries probeert de teleurstelling te verwerken, maar dat viel niet mee.

Gramsbergen is nu 36, en rondde zojuist zijn achttiende (!) seizoen op het hoogste niveau af. In al die jaren reed hij een waslijst aan prijzen bij elkaar, ook op skeelers. Alles bij elkaar praten we over twintig jaar topsport, en dat is meer dan de helft van het leven van Hekman. Eigenlijk kent hij geen ander leven dan dat als topsporter. ,,Niet echt, nee. Maar topsport is natuurlijk wel heel mooi. Ik heb er gelukkig wel altijd wat dingen naast gedaan zodat ik ook maatschappelijk een beetje weten wat er speelde in de wereld. Want topsport zelf is natuurlijk maar vrij beperkt.’’ Hij kiest nu voor dat ‘andere’ leven. Met zijn vrouw Manon, die zelf nationaal en internationaal succesvol als marathonschaatsster en op skeelers, en hun zoontjes Odin en Ilan. Die stonden als verrassing ook langs de kant in het Zweedse Luleå bij de nale van de Grand Prix, de laatste race op natuurijs van Gary Hekman. Het zal, zegt hij, straks toch allemaal even zoeken worden. ,,Nu heb je een heel geregeld leven. Trainingskamp hier, trainingskamp daar, de wedstrijden. Je weet hoe je week eruit gaat zien. Dat weet ik straks niet. Dat is leuk en ook wel spannend natuurlijk. Ik heb ook nog niet precies een idee wat ik ga doen, wil eerst even de tijd nemen om te oriënteren. Misschien iets in de schaatssport. Mensen zouden dat logisch vinden, maar dat hoeft natuurlijk niet. Ik heb er al wel een beetje met Roy over gesproken, maar niets concreets. Heb ik ook niet de tijd voor gehad. Ik ben als topsporter bezig met nu en niet met volgend jaar.’’

Mijn manier

Dat tekent Gary Hekman, die door de jaren heen altijd zichzelf is gebleven. ,,Dat vooral’’, geeft hij toe. ,,Ik heb mijn carrière wel op mijn manier gedaan. In ieder geval op de meeste momenten. Dat is misschien wel iets waar ik het meest trots op ben, dat ik altijd bij mezelf kon blijven.’’ In het geval van Hekman was dat een schaatser die ook af en toe een wijntje pakte. Of een sigaartje. ,,Ook daarin ben ik bij mezelf gebleven. Mensen kunnen daar iets van vinden, en dat is prima. Je kunt niet iedereen tevreden houden, en dat hoeft ook niet. Mijn manier

is niet de manier voor iedereen.’’

Hij heeft ook niets met zijn status in de sport, met de zogenaamde legacy die hij achterlaat. ,,Daar was ik me de laatste jaren ook helemaal niet mee bewust van, maar juist nu word ik daaraan herinnerd. Weet je, in mijn topjaren voelde ik mezelf op bepaalde momenten een soort van onoverwinnelijk. Dat heb ik de laatste jaren niet meer gehad, maar mensen beginnen daar nu wel over. Zij zien me blijkbaar nog steeds zo, terwijl ik dat zelf totaal niet meer zo zie. Ik vind dat een soort zelfverheerlijking, en daar ga ik niet zo goed op.’’

Dat gevoel had hij aanvankelijk ook bij het magazine dat over zijn naderende afscheid werd gemaakt. ,,Ik wist van niets, maar toen het gepresenteerd werd, had ik echt iets van ‘ ikker op’. Al mijn uitslagen stonden erin, terwijl ik op de Weissensee was om wedstrijden te winnen. Ik was nog niet klaar, en er was niks vrijgehouden. Vond ik raar. Maar toen ik eenmaal op bed lag en al die verhalen doornam, kon ik daar stiekem echt van genieten.’’

Berichtje

Hij zag ook een verhaal van Jillert Anema, met wie hij vele jaren rivaliteit kende. ,,Ondanks die jarenlange strijd had hij mooie woorden, en ik heb hem toch een berichtje gestuurd. Hij stuurde een appje terug, en dan is toch de conclusie dat we allebei zo verschrikkelijk veel passie voor de marathonsport hebben. Als grote rivalen stonden we er uiteindelijk dus hetzelfde in.’’ Die strijd, zegt hij, mist hij de laatste jaren wel een beetje. ,,Omdat ik daar altijd wel goed op ging. Het kost veel, maar kan je ook veel brengen. Jillert heeft mij daarin altijd tot het uiterste gedreven.’’

Hij las ook terug dat Anema vond dat Hekman prima bij hem in de ploeg had gepast. Hekman lacht even. ,,Ja, dat wel opvallend. Maar dat is voor mij nooit aan de orde geweest. Bij Jillert had ik namelijk niet mezelf kunnen zijn.’’ Dat kan hij wel onder de vleugels van Boeve en daarom is Hekman ook al zo lang honkvast. Hij reed al twee jaar voor de toenmalige ploegen Van Werven voordat Boeve daar aantrad als ploegleider. Sindsdien maakten ze twaalf

jaar de evoluties van dat team door tot dat uiteindelijk Reggeborgh werd. Drijfveer

,,Ik heb ook nooit meer een gesprek met een andere ploeg gevoerd. Het paste gewoon zo. Ik ben daar ook voor gewaardeerd, maar geld is bij mij nooit een drijfveer geweest. Hoefde ook niet verder te kijken om ergens anders tienduizend euro meer te verdienen. Veel plezier ermee. Ik wist dat dit een succesformule voor mij was en dat ik daarin mezelf kon zijn.’’ Als Gary Hekman zijn carrière mag omschrijven, heeft hij daarvoor maar een paar woorden nodig. ,,Hoge pieken, diepe dalen.’’ Die pieken kennen de meeste mensen wel. Zijn 29 overwinningen op kunstijs, acht zeges in de Grand Prix op natuurijs met de laatste vorig jaar februari in Luleå, twee Open Nederlandse titels op de Weissensee en natuurlijk de Nederlandse titel op kunstijs. En dan vergeten we vast nog

VRIENDEN VAN HET MARATHONSCHAATSEN

Zijn diepste dal op het ijs is veel minder bekend: het Nederlands kampioenschap op de vijfde januari van 2014 in Dronten. Hekman sprintte achter Arjan Stroetinga naar plek twee, waar hij voor zijn net overleden vriend Sjoerd Huisman met maar één kleur medaille genoegen wilde nemen: goud. Hij huilde dikke tranen, van teleurstelling en van verdriet. Even stilte. ,,Dat is inderdaad mijn meest pijnlijke moment’’, erkent Hekman. Uiteindelijk pakte hij die titel wel, maar pas in 2020. ,,Dat is zeven, acht jaar lang echt wel een strijd voor mij geweest, waarbij er heel veel dingen gebeurden. Maar ook dat is misschien weer tekenend voor mijn carrière.’’

Maar dat dieptepunt is niet waarmee de naam van Gary Hekman verbonden zal blijven. Dat zijn al die mooie momenten die hij in bijna twintig jaar de sport heeft gegeven.

Gary Hekman in het roodwitblauw met de krans. Eindelijk. (Foto Neeke Smit)

Hekman juicht, met het voor Sjoerd Huisman kenmerkende Supermanlogo op de mouw. (Foto Neeke Smit)

Maikel Stam: ,,Ik heb het aardig van me kunnen afzetten, maar in Zweden, als je met al die schaatsers bij elkaar zit, dan speelt die onzekerheid wel.’’ (Foto Neeke Smit)

door Eric Korver

Topsport is soms best oneerlijk. Neem Maikel Stam. De middelste telg uit de roemruchte marathonfamilie heeft een prima seizoen achter de rug, waarin hij zich in meerdere wedstrijden nadrukkelijk liet zien. Daar wil je dan als schaatser graag op voortborduren. Maar in plaats daarvan moet Stam maar afwachten of hij volgend seizoen nog een ploeg heeft om uit te komen op het hoogste niveau.

het avontuur wanneer dat kan, net zoals ’ons pap’, zoals de Brabanders hun vader steevast noemen. Dat heeft Maikel Stam concreet nog weinig meer opgeleverd dan een aantal klasseringen in de top tien, maar hij heeft zeker zijn neus tegen het venster gedrukt.

Maikel Stam moet afwachten hoe toekomst als schaatser eruit ziet

Goed seizoen, toch onzekerheid

is de bedoeling dat hij nu ook stopt met schaatsen.’’

Wie parallellen kan trekken tussen heden en verleden, ziet best overeenkomsten tussen Maikel Stam en vader Arnold. En dan vooral als het gaat om koersmentaliteit. De ’tweede’ Stam zoekt ook

Maike Stam zoekt zijn weg op natuurijs. ,,Ik ben best tevreden over mijn seizoen.’’ (Foto Neeke Smit)

Vindt Stam zelf ook, al blijft hij met een kritisch oog naar zijn verrichtingen kijken. ,,De eerste paar maanden ging het echt boven verwachting goed’’, stelt hij. ,,Maar in de laatste weken van het seizoen, eigenlijk sinds de Weissensee, ben ik wel wat teruggeworpen. Heeft allemaal vooral een fysieke oorzaak. Ik ben een weekje ziek geweest en heb daarna last gehad van knieproblemen. Het peesvlies van mijn linkerknie is na een valpartij geïrriteerd of ontstoken. Jammer, want net als in Zweden had ik heel graag meer willen laten zien. Koersen daar zijn altijd eerlijk, je kunt je niet verstoppen. Als je een paar

op de marathon. ,,Ook al begin oktober toen ik een vijf kilometer reed. Haalde ik in één keer twaalf seconden van mijn persoonlijk record af dat ik een jaar eerder in dezelfde periode had neergezet. Dat verraste me. En in de marathons moest ik vorig jaar wegrijden en dan maar hopen dat er wat goede jongens zouden aansluiten, maar nu kon ik iets vaker wachten en dan zelf meespringen met de goede jongens. Zo heb ik dit seizoen eigenlijk heel weinig kopgroepen gemist.’’

Balans

procentjes minder bent, merkt je dat gelijk. Maar over het algemeen ben ik best tevreden over mijn seizoen.’’

Verrast

In dat seizoen heeft hij zichzelf best een aantal keer verbaasd, en niet alleen maar

Stam heeft zelf wel een idee waardoor hij dit seizoen echt progressie heeft kunnen maken. Komt omdat zijn leven nu beter in balans is, stelt hij. ,,Toen ik nog op school zat, merkte ik dat ik dingen heel goed wilde combineren met studie en mijn trainingen, maar ook dat ik geen belasting wilde zijn voor andere studenten. Nu heb ik gewoon een stabiele basis met werk voor 24 uur per week bij Heijmans, waar ik ook nog eens heel goed wordt ondersteund in de sport en makkelijk mijn werktijden kan aanpassen. Dat geeft me meer rust, meer balans.’’ Lachend: ,,En ik ben ietsje aangekomen, dat scheelt ook.’’ Het familiebedrijf in aanhangwagens liet hij voor nu even links liggen. ,,Omdat ik ook zelf eens ergens anders wil kijken, zien hoe het is bij zo’n groot bedrijf en daar ervaring opdoen. Want ik weet dat als ik bij ons pap ga werken, ik me daar ook helemaal geef. Dan wordt het moeilijk ooit nog eens iets anders te gaan doen. En ik zeg niet nooit hè. Maar nu niet.’’ Zijn oudste broer Danny werkt nu wel in het familiebedrijf, terwijl jongste broer Remco in dienst van Essent fulltime met schaatsen bezig is. ,,Danny maakt echt stappen in het bedrijf en het

Dat laatste is hij zelf zeker niet van plan, maar de toekomst van Maikel Stam is wel onzeker. Zijn team VGR Sport/ Vreugdenhil houdt in principe op te bestaan. Er zijn wat plannen voor een eventuele doorstart, maar zeker is dat allemaal nog allerminst. ,,Het is onzeker, ja’’, erkent Stam. ,,Achter de schermen wordt er nog wel aan gewerkt, maar we hebben nog geen toezeggingen. Ik wil zelf in ieder geval graag door. Mijn ploeggenoot Joram Verkerk en ik hebben ten opzichte van vorig seizoen grote stappen gezet en dat willen we graag blijven doen.’’ Stam kon het lang van zich afzetten. ,,Dan doe ik gewoon mijn ding en ben ik er niet zo mee bezig. Maar net als in Zweden, als je met al die schaatsers bij elkaar zit, dan speelt het wel. Je wilt zo graag volgend seizoen doorbouwen.’’

De blik is daarbij vooral gericht op de marathon. ,,Dat vind ik sowieso het mooiste. De langebaan is leuk om er af en toe bij te doen. Die wedstrijden gebruik ik in het begin wel om te zien of ik mezelf heb verbeterd. Soms pak ik een Holland Cup mee.’’ Toch heeft hij nog wel een wens. ,,Ik zou graag een keer starten op het WCKT of een NK Afstanden. Lijkt me geweldig om in een vol Thialf te mogen rijden. Maar goed, dat is extra. Leuk voor de afwisseling en ook een goede ondersteuning voor de marathons. Maar koersen als de Weissensee en Zweden, dat is gewoon het allermooiste. De basis van onze sport. We zijn ook opgegroeid met de filmbeelden van ons pap, ook op Nederlands natuurijs. Dat is natuurlijk het allermooiste, en ik hoop echt dat ik dat nog eens kan meemaken. In een mooie ploeg, ja, haha.’’

Luc ter Haar bekroont seizoen

De veranderde status van team Bouwselect-De Haan Westerho werd op de slotavond van het marathonseizoen nog maar eens bevestigd. De ploeg had al Nederlandse titels op kunstijs, Open Nederlandse titels op natuurijs en een reeks van prachtige overwinningen. Daar kon nu het mooiste klassement aan worden toegevoegd. Luc ter Haar kroonde zich in Kardinge tot de beste van dit seizoen.

De nale in de met sluiting bedreigde Groningse ijshal was er eindelijk weer eens eentje die er voor het klassement toe deed. Liefst drie mannen maakten normaal gesproken nog kans op de eindzege, met Luc ter Haar als klassementsleider natuurlijk in het voordeel. Het is mooi te zien dat er weer eens tot het laatst werd gestreden om het oranje pak, want te lang was dat een prijs waarvoor vreemd genoeg rijders min of meer de neus ophaalden. Niemand wilde de opo eringen maken die gepaard gaan met rijden voor een klassement, dat vaak ‘toevallig’ achter iemands naam belandde.

Nu niet. Harm Visser, zo lang de leider in het klassement, wilde de strijd nog vol aangaan. Evert Hoolwerf eveneens. Maar op veelal eigen bodem speelden de mannen van Bouwselect-De Haan Westerho het spel goed. Ze lieten vier vluchters gaan en wisten dat daarmee het werk een stuk eenvoudiger zou worden. ,,Zo waren de grote punten uit de koers en hoefde ik eigenlijk alleen maar in de buurt van Harm Visser te eindigen’’, wist Ter Haar.

Voor die tijd probeerde Ter Haar nog wat. ,,Maar we kwamen niet weg. Dan moet je op een gegeven moment het zekere voor het onzekere nemen en dan zit ik daarna de halve wedstrijd achter Harm. Niet hoe ik wil rijden, maar het was niet anders.’’

Doel

De strategie betaalde zich uit. Visser won de sprint van het peloton, Ter Haar zat daar twee plaatsen en drie punten achter. Het verschil in het klassement was uiteindelijk twee punten. ,,De Cup is binnen, dat is het belangrijkste’’, concludeerde Ter Haar stralend. ,,Dat was echt het doel.’’ Het meest hachelijke moment kwam nog na de laatste bocht, toen vlak naast Ter Haar nog een valpartij plaatshad met Evert Hoolwerf als voornaamste slachto er. ,,Nou, het was sowieso de laatste vijfhonderd meter opletten. Af en toe kwamen we even in de knel. Maar gelukkig is het goed gegaan.’’

Ter Haar was ook oprecht blij met de eindzege. ,,Ik vind het een mooie prijs. Natuurlijk is het mooi een dagzege te pakken, maar als je over het hele seizoen de beste bent, dat is bijzonder.’’ Zeker binnen de ploeg van Piet Hijlkema is dat niet eenvoudig, betoogde Ter Haar. ,,Bij Essent zie je echt dat Harm Visser de kopman is. Voor hem wordt gereden. Bij ons is dat anders. Wij hebben geen expliciete kopman en dat maakt het winnen van het klassement wel lastiger.’’

Zo zette Ter Haar voorlopig een mooie kroon op zijn loopbaan, en dat is knap voor een rijder die nog maar drie seizoenen geleden een knechtenrol vervulde

bij Hoolwerf Heiwerken/AB Vakwerk – het tegenwoordige Reggeborgh – en daar na dat seizoen weg moest. ,,Dat opende ook weer deuren. Ik ben heel blij met deze ploeg, waar ik volop de kans heb gekregen mezelf te ontwikkelen. Ik heb vertrouwen in Piet Hijlkema, voel me heel prettig binnen dit team. Dat leidt tot mooie dingen. We hebben met elkaar toch weer een topseizoen gedraaid met heel mooie resultaten.’’

Tessa Snoek wint klassement GP

Tessa Snoek mocht ook weer een hoofdprijs bijschrijven. De rijdster van VGR Sport/Vreugdenhil legde net als vorig seizoen beslag op de winst in het klassement van de Grand Prix. De derde plaats in de nale over 200 kilometer was precies voldoende om Esther Kiel voor te blijven. Snoek pakte tijdens de Grand Prix twee overwinningen. Ze zegevierde in de korte koersen op zowel Weissensee als in Luleå.

Bente Kerkhoff steady de beste

Bente Kerkho kwam twee seizoenen geleden nog uit voor de kleinere ploeg van Wokke Vastgoed, nu sluit ze de winter af als de beste marathonschaatsster van de Marathon Cup. In Kardinge legde de Noord-Hollandse de nitief beslag op de eindzege in het klassement. De derde plaats in Groningen volstond daarvoor.

Zoals zo vaak is ook voor Bente Kerkho het winnen van het klassement min of meer ’bijvangst’. Niemand die al aan het begin van het seizoen het oranje leiderspak als doel stelt, en Kerkho is geen uitzondering. ,,Dat komt altijd gedurende het seizoen. Bij mij was dat ook het geval’’, vertelt Kerkho . ,,Op een gegeven moment heb je dat pak en ergens halverwege de competitie besefte ik dat ik dat wel wilde houden ook.’’

Maar het leiderspak werkt een andere manier van koersen in de hand, en niet

iedereen vindt dat prettig. ,,Als je voor het oranje rijdt, kun je eigenlijk amper een kopgroep laten rijden waar je niet in zit. Met Albert Heijn/Zaanlander koersen wij liever gewoon voor de dagwinst, en als je niet gebonden bent aan het klassement, kun je daarvoor verschillende tactieken gebruiken.’’

Denk overigens niet dat Kerkho niet blij is met de winst van de cup. ,,Absoluut wel. Het is één van de grote prijzen in het marathonschaatsen en als je ziet wie die in het verleden allemaal gewonnen hebben dan vind ik het echt wel tof dat ik daartussen sta. Dit was bovendien mijn eerste seizoen waarin ik alle marathons heb gereden. Dan vind ik het helemaal mooi dat ik een heel seizoen supersteady heb gereden.’’ Kerkho won één etappe in de cup, die in Haarlem. Bijna alle overige wedstrijden zag ze ploeggenote Marijke Groenewoud winnen. Die eindigde op zeven puntjes achterstand ook als tweede, voor de onttroonde titelverdedigster Elsemieke van Maaren.

Bente Kerkhoff en Luc ter Haar, de trotse cupwinnaars van 2025. (Foto

Neeke Smit)

De leukste zomers ooit beleef je in het altijd gezellige Lloret de Mar, de bruisende badplaats aan de Spaanse Costa Brava. En het wordt nog véél leuker als je komt werken bij ons in Patathuis De Koe & Bakker Bert, de bekendste Nederlandse snackbar van Lloret.

Zin in de zomer van je leven? Kom werken

bij De Koe in Lloret de Mar!

Ben je een teamplayer, kun je lekker aanpakken als dat nodig is, ben je tussen de 18 en 24 jaar, en heb je zin om minimaal vier weken deel uit te maken van ons team? Dan hebben we jou nodig!

Stuur je sollicitatie met cv naar info@dekoelloretdemar.com en wie weet zien we jou deze zomer in Lloret de Mar.

Over kastelen en de atoombom

Na de omzwervingen in Zuid-Korea zijn Marco en Tessa begin februari aangekomen in Japan, ook wel bekend als het Land van de Rijzende Zon. Japan heeft eigenlijk altijd een heel bijzonder uitstraling. Ver, anders, mystiek bijna. Marco lacht en haalt de schouders op. ,,Ach, het is maar hoe je het bekijkt’’, zegt hij dan. ,,China was natuurlijk al heel erg anders, met Noord-Korea zijn er wel wat gelijkenissen, en Japan vinden we tot nu toe vooral heel erg kalm. Alles is heel gestructureerd en de mensen zijn echt ongeloo ijk beleefd. Dat is voor ons bijna niet voor te stellen. Heel wat anders dan die brutale Nederlanders.’’

,,Het is ook bijzonder te zien hoe ze met elkaar omgaan, bijvoorbeeld tijdens een date. Ze zullen niet tegen elkaar zeggen dat ze de ander leuk vinden, en op straat lopen ze niet naast elkaar maar achter elkaar. Handje vasthouden is er niet bij, zoals ze sowieso in het openbaar geen genegenheid tonen. Je ziet echt niemand hier een ander een kus geven. Maar als buitenlanders dat wel doen, is het ook prima.’’ Wat Marco en Tessa ook hier weer opvalt, is de enorme gastvrijheid. Die ontmoetten ze onderweg natuurlijk al vaker, en zeker in Zuid-Korea. ,,Maar hier is het ook echt weer extreem. We slapen momenteel zelden in de tent. Vaak begint het daar wel mee, dat we bijeen tempel vragen of we daar de tent mogen opzetten om te overnachten. Bijna altijd volgt dan het aanbod om gewoon lekker in de tempel te komen slapen. Die zijn vaak heel ruim en dan is er voldoende plek om de slaapzakken neer te leggen. De mensen zijn echt zó ontzettend aardig allemaal.’’

Sushi

Ze zijn regelmatig te gasten bij lokale men-

sen of zelfs gezinnen. ,,Hartstikke leuk is dat. Soms kunnen we ook ergens wat langer blijven en dan leer je de mensen iets beter kennen, leer je ook iets over hun gebruiken. Zo zijn we laatst ook met een familie naar een sushi-restaurant geweest. Nou, waar in China de Chinees niets leek op het Chinese eten in Nederland, was deze sushi heerlijk. Nog lekkerder dan in Nederland.’’

Nadat ze met de ferry vanuit Zuid-Korea aankwamen in Fukuoka, zetten Marco en Tessa koers naar het zuiden. Koers naar, hoopten ze, warmere temperaturen. ,,Het is nog steeds winter en het was ook nog koud toen we aankwamen in Fukuoka. Door naar het zuiden te rijden hoop je dat het allemaal wat aangenamer wordt. Dat klopte wel een beetje. Het was heerlijk de zon weer eens te voelen, en ook om de zee weer eens te zien vanaf de ets. Dat was voor het laatst in Kazachstan.’’

Zo belandden ze in Nagasaki, de stad die de twijfelachtige eer heeft één van de twee steden te zijn die in 1945 werden bestookt met een atoombom. Daaraan wordt nog op veel plekken herinnerd. ,,Daarom hadden we Nagasaki ook echt als doel opgenomen in onze reis. Daar ligt nu een heel groot park met een immens beeld, het Peace Memorial Statue. Dat wijst met een vinger aan de rechterhand omhoog om aan te geven waar de dreiging vandaan komt, en met een gestrekte linkerarm opzij om te manen tot vrede. Nog elk jaar komen de mensen daar voor een herdenking.’’

Museum ,,Verder zijn we ook bij het museum geweest, dat echt ligt op de plek waar de bom is ingeslagen. Dat was heel indrukwekkend. Er was beeldmateriaal van hoe het er destijds allemaal uitzag, met gezichten van mensen die helemaal waren aangetast door de straling, met verbrandingen. Ook gruwelverhalen van ooggetuigen, met

alle details. Heel confronterend. Wij kennen dat alleen maar vanuit de geschiedenisboekjes of lms die je hebt gezien, maar op deze manier is dat heel anders.’’ Gelukkig kent Japan ook nog andere overblijfselen uit vervlogen tijden zoals, jawel, kastelen. En niet eentje. ,,Wel honderd’’, stelt Marco. ,,Het is echt prachtig daarlangs te etsen. Het zijn echt grote kastelen en allemaal gebouwd in typisch Japanse stijl. Wel allemaal anders. Vooral in het begin vonden we dat heel bijzonder, maar op een gegeven moment kom je in de modus van ’hee, weer een kasteel’, haha.’’ Huis ten Bosch sloegen ze vervolgens wél over. Klinkt gek, maar dat is een themapark bij Nagasaki, waar naar een idee van Yoshikuni Kamichika een Nederlands stadje met allerlei Nederlandse gebouwen is nagebouwd. ,,Ze hebben er onder andere Huis ten Bosch zelf, maar ook de Domtoren en de Waterpoort uit Sneek’’, weet Tessa. ,,Maar dat hebben we dus lekker links laten liggen. Anders zijn we echt toeristen, haha.’’ Ze deden nog veel meer dingen wel, zoals een bezoekje aan de hot springs in het nationaal park Unzen-Amakusa, vol vulkanische bronnen. ,,Hebben we voor een euro lekker in een warm bad gezeten, heel bijzonder.’’ Tussendoor volgde Marco de wedstrijden

been met Marco & Te a

Marco van der Tuin (30) uit het Friese Ryptsjerk maakte tot vorig seizoen nog deel uit van het marathonpeloton. Daarna zette hij een punt achter zijn loopbaan, waarin hij de boeken in ging als winnaar van de Aart Koopmans Memorial van 2023 op de Weissensee. Nu legt hij een andere krachtproef af. Samen met zijn vriendin Tessa Molenaar (25) uit Spaarndam is hij op wereldreis. Op de ets…

Je verwacht het niet, maar Japan telt tientallen kastelen.

Vervolg online

Dit is de laatste editie van SkateNL Magazine in deze winter. In oktober komen we weer terug, maar Marco en Tessa etsen ondertussen wel gewoon verder. Daarom blijven we hun avonturen volgen, maar dan online via onze website: www.skatenl.nl Check daar voor de laatste updates. Maar je kunt Marco en Tessa natuurlijk ook volgen via Youtube op @mentobecycling Wel even abonneren!

van de Grand Prix in het Zweedse Luleå, écht aan de andere kant van de wereld. ,,Mooi om te zien, maar het knaagde wel. Op die 200 had ik misschien ook nog wel top drie kunnen rijden.’’

Daar komt hij voorlopig niet aan toe. De komende weken toeren ze nog door Japan. ,,Het visum is nog twee maanden geldig.’’ En het voorjaar komt eraan, dus alle dikke winterspullen zijn weer teruggestuurd naar Nederland. ,,Met heel veel dank aan de mensen die ons geholpen hebben.’’

Het Peace Memorial Statue in Nagasaki, ter herinnering aan de atoombom de daar viel in 1945.

Marco en Tessa als tijdelijk onderdeel van een Japans gezin. Met hond.

Shorttrack

MAART

8 maart Twentebokaal Enschede

9 maart KNSB Cup 3 Enschede 14-16 maart ISU WK Shorttrack Beijing (CHN) 22-23 maart NK Junioren Shorttrack Leeuwarden

29 maart Arie Ravensbergen Bokaal Leiden

Langebaan

Doel Nederlandse Jeugdschaatsdagen ruimschoots gehaald

Liefst 14.022 kinderen op de schaats

Tijdens de Nederlandse Jeugdschaatsdagen in Den Bosch werd eind februari onthuld hoeveel basisschoolkinderen afgelopen seizoen gratis het schaatsplezier hebben ervaren. Sven Kramer, de wethouder Sport van de gemeente Den Bosch en partners Unox, Jumbo en Essent maakten dit bekend. Maar liefst 14.022 kinderen hebben kennis gemaakt met het schaatsen op één van de zeventien locaties waar de Nederlandse Jeugdschaatsdagen werden georganiseerd. De focus lag hierbij op

scholen waar schaatsen niet vanzelfsprekend is.

Gedurende die dag van de bekendmaking schaatsten er ook weer 400 kinderen op het ijs van Den Bosch. Met Essent als nieuwe partner dit seizoen, werd deze extra schaatsdag georganiseerd in hun vestigingsplaats: Den Bosch. ,,Geweldig dat dit fantastische landelijke project hier in Den Bosch feestelijk werd afgesloten’’, vindt Marianne van der Sloot, wethouder Sport van de gemeente Den Bosch. ,,Sport moet voor ieder kind toegankelijk zijn, en dat is precies wat de

Nederlandse Jeugdschaatsdagen mogelijk maken. Het is geweldig te zien hoeveel plezier de kinderen op het ijs hebben. Ik hoop dat dit hen inspireert om te blijven bewegen, zowel op het ijs als daarbuiten.”

De kinderen kregen gezelschap van topschaatsers Jarle Gerrits, Sijmen Egberts en Freek van der Ham van Team Essent. Samen onthulden zij hoeveel kinderen het schaatsplezier hebben ervaren dankzij de Nederlandse Jeugdschaatsdagen.

Kans

Het grootste maatschappelijke schaatsproject van Nederland heeft deze winter

meer dan 14.000 kinderen een onvergetelijke schaatservaring bezorgd. Sven Kramer benadrukt het belang van dit initiatief nu natuurijs steeds schaarser wordt. ,,Steeds minder kinderen krijgen de kans in aanraking te komen met schaatsen. Met dit project willen we juist de doelgroep bereiken voor wie het niet vanzelfsprekend is naar de ijsbaan te gaan. Daarnaast hopen we dat dit initiatief ook weer een stimulans is om kinderen in beweging te krijgen.’’ Na een succesvol eerste seizoen met ruim tienduizend schoolkinderen werd dit jaar een ambitieus doel gesteld om zoveel mogelijk basisschoolkinderen een gratis en verrassend schaatsuitje te bieden. ,,Dat doel is ruimschoots behaald: 22 schaatsdagen, zeventien locaties en in totaal 14.022 kinderen die het schaatsplezier hebben ervaren. Ik ben enorm trots op het team van de Sven Kramer Academy en de betrokken partners die dit samen mogelijk hebben gemaakt’’, aldus Kramer.

Trotse partners

De Sven Kramer Academy kijkt met trots terug op een succesvol tweede seizoen. Ook partners Unox, Jumbo en Essent zijn blij met hun bijdrage aan dit initiatief. Dit drieluik aan partners zorgt ervoor dat de kinderen niet alleen op het ijs staan, maar ook kunnen nagenieten met een warm kopje soep van Unox, iets lekkers van de lokale Jumbo en een prachtige magenta haarband van Essent.

Enthousiaste jonge schaatsertjes in Den Bosch, waar het totaal aantal deelnemende kinderend bekend werd gemaakt. (Foto Stephan Tellier)

Puzzel

Ook deze editie natuurlijk weer een leuke puzzel, die deze winter wordt gesteund door Stehmann Sport2000.

Het is alweer tijd voor de laatste puzzel van dit schaatsseizoen, die deze winter wordt gesteund door Stehmann Sport2000, de sportwinkel en schaatsspecialist uit Zaltbommel. De oplossing van de editie februari was ’ELFSTEDENVERENIGING’. Helaas

hebben we daar verder deze winter niets van gehoord, maar we ontvingen wel weer heel veel e-mails met het goede antwoord. De prijswinnaars krijgen bericht. Wil je ook kans maken op mooie prijzen? Los dan onderstaande puzzel op en mail het antwoord naar info@skatenl.nl. Doe dat wel voor 4 april. De prijzen worden verloot onder de goede inzenders van de puzzel. Veel plezier bij het oplossen van onze puzzel.