SkateNL Magazine 46 Januari 2025

SVEN ROES

ROBIN GROOT

JULIA DE VOS

IJSHOCKEY

FLYERS EN EATERS

CHRIS HUIZINGA

ben je ineens leider in het klassement.’’ ,,Mijn vriendin heeft me de avond voor de

Nederlandse marathontitel markeert ontwikkeling Christian Haasjes

Vriendschappen zijn door de jaren de mooiste prijzen geweest voor Edward van Dijk

Colofon

Hoofdredactie Eric Korver

Commercie Eric Korver

Fotografie Neeke Smit, Glenn Wassenbergh

Vormgeving Studio Konijn

Medewerkers Rijcko Treep Natasja Weber Lisa Deen

Druk Rodi Rotatiedruk BV

Oplage 20.000

Verspreiding Gratis via de ijsbanen en betere schaatsspeciaalzaken

Verschijning Maandelijks van oktober tot en met maart

Redactie 06-55866441

Mail info@skatenl.nl

Sven Roes zat in een diep dal en is nu ontwaakt uit die

Weissensee

De focus van de schaatsliefhebbers ligt op een aantal mooie evenementen deze maand. Allereerst natuurlijk het Europees kampioenschap in Thialf, met een sprinttoernooi en een allroundtoernooi. Dat is helaas alweer voorbij als de meeste van onze lezers dit blad in handen hebben. Zelfde geldt voor het Nederlands kampioenschap voor de shorttrackers.

Maar het mooiste evenement van januari heeft steevast plaats buiten het blikveld van de massa onder de schaatsfans. De Weissensee.

Wat daar gebeurt, geloof je niet tenzij je er zelf ben geweest. Al tientallen jaren heeft er een ware volksverhuizing van schaatsers plaats naar het Oostenrijkse bergmeer. De Weissensee is daardoor uitgegroeid tot een uniek evenement.

Zelf kan ik me prima mijn eerste bezoek herinneren. Het was het jaar waarin Erik Hulzebosch de Alternatieve op zijn naam schreef: 2001. En nog net zo goed kan ik me mijn verbazing voor de geest halen bij het binnenrijden van het dorp. Je komt ogen tekort voor alle indrukken die je opdoet. De linten met schaatsers op het ijs, de Hollandse driekleur aan veel huizen, de bonte parade van schaatspakken uit heden en verleden aan de balkons bij sommige hotels, en de overvloed aan Nederlandse kentekens op de auto’s. En dan heb ik het nog niet eens over de gezellige drukte bij de plaatselijke Spar, waar Nederlands in het gangpad gewoon de voertaal is.

En de Oostenrijkers? Die zijn gek op die ’Holländer’. En niet alleen omdat ze geld in het laatje brengen. Jaren geleden vertrouwde de eigenaresse van een bekend hotel me al eens toe dat ze in het dorp best een traantje laten als de karavaan weer is vertrokken. ’Ihr Holländer seid gemütlich und locker’, gezellig en losjes dus. En daarna komen steevast de gasten uit Wenen, waar ze aan het meer een stuk minder mee hebben.

De liefde is wederzijds. Vele schaatsers komen er al jaren. Ze hebben hun vaste verblijven, maakten vriendschappen voor het leven en zoeken ’s avonds de gezelligheid op met elkaar én met de lokale bevolking. En het ijs, dat is natuurlijk de gemeenschappelijke factor. Inkomstenbron voor de ene, de heilige graal voor de ander.

Uitgever

Korver Media

Langebuurt 41

1911 AT Uitgeest

T 06-55866441

E info@skatenl.nl

W www.skatenl.nl

Druk

Rodi Rotatie Druk

Visseringweg 40 1121AT Diemen

T 020-398 0808

SkateNL is een uitgave van Korver Media. SkateNL werkt milieuvriendelijk en verantwoord. Waterless Printing, ISO 14001 Grafimedia en KVGO.

NB Niets uit deze uitgave mag worden gebruikt zonder schriftelijke toestemming van de uitgever.

De laatste jaren verandert het karakter wel wat. De vaste gasten – soms al dertig jaar of meer aan de Weissensee – maken wat vaker plaats voor een soort dagjesmensen, de schaatsers die de Weissensee op hun bucketlist hebben staan. Een dag van tevoren komen ze aan, een dag na de tocht zijn ze weer weg. Dat kan. Ieder z’n ding. Dat doet ook niets af aan de unieke sfeer. Wie heel vroeg in de ochtend, vaak als de opkomende zon de hemel boven de Weissensee oranje kleurt, het peloton heeft zien vertrekken, kent dat precies. Of letterlijk voor dag en dauw, in het pikkedonker, een enorme slang van lichtjes over het ijs zien kruipen. Onvergetelijk. Daarom kan ik ook niet weer wachten om in die auto te stappen. En met mij nog pakweg zevenduizend andere Nederlanders. Grüss Gott Weissensee.

Eric Korver

Robin Groot boekt in drie jaar bij de broers Ten Hove progressie op alle vlakken

Shorttracker

slechte droom

Chris Huizinga rijdt harder dan ooit en ziet z’n schaatsleven veranderen

Iconische ijshockeyclub Flyers aan het infuus door financiële problemen

Chris Huizinga proeft na lange weg eindelijk echt succes

Snelle tijden, andere tijden

door Eric Korver

Dat Chris Huizinga kon schaatsen, wisten we allemaal wel. Dat hij zo hard kon schaatsen als hij dit seizoen laat zien, is toch wel een verrassing. Het duurde zeven lange jaren vol hard werk, frustratie en twijfels om de Groninger daar te krijgen waar hij nu is. Waar hij wilde zijn. In de positie om met de besten van de wereld te strijden om de winst.

Dinsdagmorgen, hotel Van der Valk in Wolvega, de vaste uitvalsbasis van Team Essent bij wedstrijden in Thialf. Chris Huizinga heeft plaatsgenomen achter een tafel. Aan de drie andere zijden journalisten. Huizinga kijkt rond en schiet in de lach. ,,Tijden veranderen’’, zegt hij. ,,Normaal had ik hier alleen het Dagblad van het Noorden en dan was het klaar.’’ De belangstelling van het journaille is een beetje symbolisch, maar geeft uiteindelijk wel precies aan wat er is veranderd in het schaatsleven van Chris Huizinga. ,,Zeker’’, beaamt hij. ,,Ik zag het al bij het WCKT. Dan loop je naar beneden de trap af naar de mixed zone en krijg je ineens allemaal vragen. Maar dat is prima. Hard rijden en dan krijg je dat erbij.’’

Het zijn de wetten van de topsport die Chris Huizinga natuurlijk al kende, maar waar hij nu zelf actief mee te maken krijgt. En dat heeft allemaal te maken met maar één ding: zijn prestaties. Huizinga (27) drukt zijn neus nadrukkelijker tegen het venster dan ooit, en dat weet hij zelf ook als hij analyseert wat er anders is dan andere jaren. ,,De tijden natuurlijk. Snelle tijden. Daar ben ik vorig jaar eigenlijk al mee begonnen en die lijn trek ik nu door. Maar dat past ook bij de progressie die ik steeds ben blijven maken. Ook afgelopen zomer, ook weer deze winter.’’ Dat zijn de veranderingen óp het ijs. Daarnaast is er wat hemzelf betreft niet zo heel veel anders dan voorheen. ,,Ik blijf die nuchtere Groninger’’, zegt hij met een lach. ,,Doe gewoon mijn ding, geniet elke dag van het trainen. Daar zit geen verschil in.

En het is ook niet zo dat er ineens allemaal mensen naar me toe komen. Bij de World Cups komen er nu wel wat buitenlanders naar me toe met felicitaties. Want ze houden allemaal natuurlijk verdraaid goed in de gaten wat er in Nederland gebeurt.’’

Sensatie

Even de klok een paar weken terugdraaien, naar het kwali catietoernooi voor de eerste cyclus van de World Cup.

Angel Daleman ontspannen in Collalbo. ,,Natuurlijk geniet ik van succes, maar je wilt ook snel weer door. Móet door zelfs.’’ (Foto Robert Prins)

Chris Huizinga is zonder twijfel de sensatie van het toernooi bij de mannen. Op de vijf en ook de tien kilometer heerst hij als een vorst en haalt hij enorme happen uit zijn persoonlijke records. Op de langste afstand is dat best opmerkelijk, want dat was juist altijd de afstand waar Huizinga nog wel mee worstelde. ,,Die afstand was voor mij altijd moeilijk, had ik een soort haat-liefdeverhouding mee. Ik ben blij dat ook die er nu goed uitkomt’’, stelde Huizinga.

Het is daar in Thialf dat hij pas echt laat zien wat hij in zijn mars heeft. Bevrijd uit de schaduw van eerst Sven Kramer en vervolgens Patrick Roest zien de schaatsliefhebbers aan rijder die zich kan mengen tussen de wereldtop én daar gewoon kan meedoen om de prijzen. Dat is het resultaat van het werk in met name de laatste twee jaar van de in totaal zeven seizoenen die hij nu met coach Jac Orie werkt, vertelt Huizinga. ,,Vorig jaar ging ik ook al met stappen vooruit. Toen heb ik eigenlijk echt de sprong naar voren gemaakt. Het is de progressie van twee jaar die me hier heeft gebracht.’’ Wat het precies is dat hem zoveel vooruitgang heeft

gebracht, daar kan Huizinga echter ook zelf niet direct de vinger op leggen. ,,Zo’n professor ben ik ook niet. Maar we hebben duidelijk wel iets gevonden dat voor mij werkt. Het kwartje is gevallen.’’

Klap

Als we ruin twee maanden verder zijn, heeft ook Chris Huizinga moeten ervaren dat er in sport geen enkele garanties bestaan. Het glanzende optreden in Thialf krijgt niet direct een passend vervolg in de wereldbekers. Sterker, in de eerste World Cup moet hij een gevoelige klap incasseren. Huizinga wordt achtste, op zo’n negen seconden van zijn zilveren ploeggenoot Beau Snellink. Een week later rijdt hij in Beijing tien seconden sneller, goed voor brons. ,,Dat kwam even aan’’, verzucht Huizinga. ,,Ik ben daar ook echt wel een week ziek van geweest. Na die races in Thialf ga je toch met andere verwachtingen naar Azië. Het was voor mij voor het eerst dat ik op de langebaan bij de senioren écht de strijd kon aan gaan met de grote toppers. Dat is ook wat je wilt, strijden tegen de allerbesten. Als dat dan zó in het water valt, is dat wel even ink klote.’’ Het was ontnuchterend voor Huizinga, maar stelde hem en Orie ook meteen voor raadsels. ,,In Nagano kon ik al na drie

Chris Huizinga: ,,Van Nagano ben ik echt wel een week ziek geweest. Na die races in Thialf ga je toch met andere verwachtingen naar Azië.’’ (Foto Neeke Smit)

rondjes gewoon de strijd niet meer aan met Davide Ghiotto. Dat deed echt even zeer. Maar uiteindelijk heb ik daarna de knop kunnen omzetten en kom ik een week later terug met een goede vijf kilometer waarmee ik op een paar tienden het podium mis.’’ Meteen daarna laat hij merken dat hij ook daar geen genoegen meer mee neemt. ,,In mijn achterhoofd zit dan wel dat ik op dat moment nog steeds drie seconden van Sander Eitrem zit, terwijl ik weet dat ik het niveau kan hebben om tegen hem te strijden. Dat is dan even teleurstellend, maar je weet ook dat er nog genoeg wedstrijden aan komen. Het was nog geen WK.’’

Vraag

Blijft ook voor Huizinga de vraag waar die tegenslag in Nagano nu ineens vandaan kwam, en waarom hij in Thialf toch nog zóveel sneller was dan ook zijn rit in Beijing. Tussen Heerenveen en Nagano gaapte een gat van liefst zestien seconden. ,,Als je een week na Nagano alweer tien seconden sneller rijdt, is het in ieder geval niet fysiek’’, verklaart Huizinga. ,,Ik was goed, t. Misschien een beetje last van de jetlag. Maar ik denk zelf ook dat het te maken had met het ijs en het materiaal dat ik gebruik. Daar hebben we ook naar gekeken, hoe we dat kunnen verbeteren voor volgende wedstrijden. Niet alles is hetzelfde als Thialf hè. Daar train je het hele jaar op, en daar stel je je

Chris Huizinga heeft lol met de pers. ,,Tijden veranderen. Voorheen zat hier alleen Dagblad van het Noorden en dan was ik klaar.’’ (Foto’s Neeke Smit)

allemaal wel grappig, bekent hij. ,,In de zomer train je natuurlijk vaak met ook internationale ploegen op het ijs. Daar zien ze je natuurlijk rijden en vervolgens zie ik dat zij het ook allemaal proberen met de handen op de rug. Dan weet je al dat ze ermee bezig zijn. Best bijzonder. Ik bedoel, ik ben nog helemaal geen wereldtop, heb nog geen wereldtitels bij de senioren. Je zou zeggen dat ze kijken naar de schaatsers die winnen, die al veel titels hebben gepakt, net als Kramer of Wüst. Dat ze dan naar mij kijken, vind ik best wel een compliment. Blijkbaar kijken zij toch ook waar ik mijn tijdwinst vandaan haal.’’

Lachend: ,,Nou, dat heeft echt niet alleen met die handen te maken, maar wel met een bepaalde vorm van trainen en elke dag gas geven.’’

was niet omdat zijn vorm hem in de steek liet. Eigenlijk liet hij het op één afstand liggen, en dat was een teleurstellende 1500 meter. Die schade kon hij op de tien kilometer in een zinderend rechtstreeks gevecht met Snellink niet meer wegpoetsen, ook al streed Huizinga met alles wat hij in zich had en rolden er uiteindelijk twee fantastische tijden uit. Snellink noemde zijn 12.42 en de 12.39 van Huizinga achteraf absurd voor een allroundtoernooi. ,,Dat vond ik ook positief’’, meent Huizinga. ,,Dat er wel het karakter in zit om terug te vechten op de juiste afstanden. Daar ben ik ook heel blij mee. Maar goed, die 1500 meter blijft gewoon heel zonde.’’

Dat Huizinga in Thialf nu baalde met een zilveren plak waar hij voor-

voor-

natuurlijk de trots. Maar je wilt vooral ook mee met die mannen. In het eerste jaar ging dat best goed, daarna stagneerde het een beetje.’’

Marathons

zachter is, of een dikkere laag ijs heeft, of wat minder stuurt. Daar liep ik in Nagano ook wel op vast, maar dat is wel iets waar ik mee moet leren omgaan. Internationale medailles win je meestal niet in Thialf. Het WK is dit jaar in Hamar en daar wil ik natuurlijk hard rijden. Dan wil je dingen uitsluiten en is er gewoon nog werk aan

In het NK Allround moest Huizinga uiteindelijk weer Snellink voorlaten, maar dat

Opmerkelijk is dat Huizinga ondertussen wel een beetje ’trending topic’ in de internationale schaatswereld. Dat had alles te maken met zijn rijstijl. De Groninger reed zijn supertijden in Thialf namelijk met beide handen op de rug, en dat was de concurrentie niet ontgaan. Het gevolg: iedereen probeerde trendsetter Huizinga

materiaal ook een beetje op af. Maar dan kom je opeens op een baan die wat de winkel.’’ te kopiëren.

Huizinga schiet in de lach, vindt het

heen tevreden mee was geweest, zegt alles over de nieuwe fase in zijn loopbaan waarin hij nu is beland. Het is tijd om te oogsten na vele

Het waren jaren waarin ook Chris Huizinga twijfelde. Waarin hij zich weleens afvroeg of hij niet gewoon een jaar lang marathons moest gaan rijden. ,,De vijf kilometers liepen dan misschien niet, maar op de marathon kon ik op de een of andere manier meedoen om de winst. En dat is uiteindelijk wat je wilt als topsporter: winnen. Maar goed, ik had gewoon nog een koerscontract bij de langebaan en dat wilde ik uitdienen. En daar heb ik ook altijd achter gestaan. Ik ben nu gewoon heel blij dat ik wel de juiste mentaliteit heb gehad, de juiste kop erop. Dan moet het er een keertje uitkomen.’’

jaren hard werden. Want de weg die Huizinga heeft geleid naar dit moment is een lange en lastige geweest. ,,Ja, dat is nooit makkelijk. Bij de jeugd heb ik op twee disciplines alles gewonnen

gewonnen wat ik wilde winnen, en dan kom je binnen bij een ploeg waar ze in dat jaar bij de mannen alle wereldtitels binnenhaalden, ja, dan voel je wel een bepaalde druk, naast

Dat is het karakter dat hij misschien heeft meegenomen uit die andere grote liefde: het inlineskaten. ,,Skeeleren heeft me vooral mentaal heel erg gevormd. Daar was niet alles altijd top geregeld. Veel afstanden op een dag, veranderende weersomstandigheden. Ik heb alle continenten gezien, weet hoe het werkt en heb daar geleerd voor je plekkie te vechten. Het is echt andere koek dan de luxe die we hier bij Team Essent nu mogen ervaren. Als 17-jarig jochie ging ik naar Colombia, het walhalla voor skeeleraars. Dan zie je een heel andere kant van het leven, en dat heeft me zeker ook als mens gevormd. Dat heeft me ook de mentaliteit gebracht die ik op momenten zoals nu nodig heb, om na zo’n teleurstellende afstand de knop om te zetten en er weer voor te gaan. Dat heb ik ook van huis uit meegekregen, maar dat is wel een extra kracht ten opzichte van anderen.’’

ploeg bij alle dan

Elk huis verdient een badkamer van X2O

Ga voor meer inspiratie en advies naar één van onze

20 Nederlandse showrooms of laat je online inspireren via x2o.nl

Trotse hoofdsponsor van

DJoy Beune kan voor het eerst een Nederlandse allroundtitel vieren. (Foto Neeke Smit)

Beau Snellink stond de laatste drie edities van het NK Allround steeds op het podium, maar nooit op de hoogste trede. Na brons en twee keer zilver was het nu wel tijd voor goud. En dat ging na een zinderende tien kilometer ten koste van zijn ploeggenoot Chris Huizinga.

Natuurlijk was het geen verrassing dat Beau Snellink opnieuw zijn neus tegen het venster drukte. De volgorde in de eindrangschikking was dat eigenlijk wél. Chris Huizinga, net Snellink uitkomend in het magenta van Essent, leek immers de gedoodverfde favoriet dankzij een indrukwekkend WCKT. Maar wat in november gebeurt kan een dikke maand later zomaar weer anders zijn, dat bleek eens temeer. Snellink was uiteraard dik tevreden na een toernooi waarin hij toch vooral weer eens kon laten zien wat hij in zijn mars heeft. ,,Dit was de oude Beau, en eigenlijk nog beter’’, vergeleek hij zichzelf met vorig seizoen. ,,Ik denk dat ik een mooie stap aan het maken ben, en daar ben ik heel blij mee.’’

Daarin is hij niet de enige bij Essent, dat de bittere nasmaak van het vorig seizoen in een rap tempo aan het wegspoelen is.

Joy Beune doet het omgekeerd

e meeste succesvolle schaatsers zijn klein begonnen. Eerst het eigen land veroveren, dan misschien de wereld. Joy Beune deed het in omgekeerde volgorde. De rijdster van Team IKO-X²O Badkamers stelde vorig seizoen eerst de wereldtitel allround veilig, alvorens ze nu in Thialf voor het eerst de Nederlandse allroundtitel mocht bijschrijven.

Maar helemaal zonder slag of stoot ging dat niet. En de concurrentie kwam daarbij uit onverwachte hoek. Niet Marijke Groenewoud of Antoinette Rijpma-De Jong was de voornaamste rivale, maar Merel

Conijn. Natuurlijk zij werd in 2022 ook al eens Nederlands kampioene allroundschaatsen en heeft dus zeker wat in haar mars, maar Conijn was niet de eerste waar je aan dacht als het ging om tegengas voor Beune.

Daar draaide het dus wel op uit, en het was spannender dan Joy Beune zelf had gewild. Want van de ruime zeven seconden marge die ze had, bleef niet zo gek veel over. ,,Het was mijn eerste vijf kilometer van het seizoen en ik wist dus nog niet zo goed wat ik kon verwachten. Maar ik heb ‘m eigenlijk best vlak naar huis gereden’’, analyseerde Beune, die toegaf dat het krap was. ,,Merel Conijn kon haar race afbouwen, dat zat er voor mij gewoon niet in. Ik wist dat ik marge had, maar dan nog. Uiteindelijk ben ik niet doodgegaan, waar ik normaal gesproken op de vijf kilometer wel op een hoop ga. Het was knokken tot het einde, maar uiteindelijk was het wel genoeg.’’

Heel blij

En dus wachtte er in Thialf een eerste echte krans op Joy Beune. Die had ze nog niet. ,,Daarom ben ik heel blij dat ik nu wel die titel kan pakken. Die had ik nog niet en ik wilde ‘m heel graag.’’ Dat ze vorig seizoen niet eerst begon met de Nederlandse titel en daarna zich mondiaal tot kampioene

liet kronen, had wel een oorzaak, bracht ze nog even in herinnering. ,,Vorig seizoen heb ik het NK niet gereden omdat ik een aanwijsplek kreeg voor het WK. Zodoende kon ik eerst goed herstellen na terugkeer uit Noord-Amerika, en dat kwam op dat moment heel goed uit. Maar ik was uiteindelijk wel in Thialf, heb gekeken. En op dat moment dacht ik wel ‘shit, ik had hier heel graag mee willen doen’. Beune richtte al snel het vizier op het volgende doel. ,,Het EK, ook in Thialf. En ook een titel die ik nog niet heb. Daar wil ik absoluut alles voor geven. Deze titel geeft daarbij zeker een boost. Van winnen word je hartstikke gelukkig. Het voelt alsof je op dat moment de hele wereld aankan.’’ Maar na dat EK gaat het roer om, daar is Joy Beune helder over, al doet dat wel een beetje pijn. ,,Allrounden is het allermooiste dat er is. Alleen is er geen olympische titel mee te verdienen. Ik ben blij dat ik die wereldtitel heb gepakt, maar we moeten straks toch naar het grote plaatje kijken en focussen op de Olympische Spelen. In de zomer heb ik met mijn coaches mijn doelen uitgesproken. Ik wil in maart in Hamar mijn wereldtitel verdedigen, maar ik wil ook titels winnen op meerdere afstanden. Betekent dat ik straks de 500 meter meer ga loslaten en de focus helemaal leg op de 1500 meter en de drie en vijf kilometer.’’

De oude Beau en eigenlijk beter

Want ook Huizinga leverde een uitstekend toernooi af. Snellink refereerde daar ook al toen hij zijn eigen toernooi doornam. ,,Van de 500 baalde ik eigenlijk wel, want daar zat meer in. Maar over de vijf kilometer was ik dik tevreden, de 1500 meter was absurd met een persoonlijk record (1.46,82) en de tien kilometer eigenlijk nog veel absurder.’’ Dat laatste wilde hij nog wel even toelichten. ,,Ik rijd 12.42 op de tien, Chris met 12.38 nog sneller. Dat zijn bizarre tijden in een allroundtoernooi. Dat tekent voor mij wel hoe goed we zijn als team op dit moment. Chris en ik steken er nu even bovenuit, maar eigenlijk zijn we allemaal gewoon hartstikke goed. Ook de sprinters. De sfeer is goed, alles is goed. Ik denk dat we dat ook op het ijs laten zien.’’

Krans

Zo stond de Zuid-Hollander ineens met de krans op het podium, waar hij dat zelf niet had verwacht. ,,Toen ik wakker werd dacht ik er alleen maar aan die tweede plek naar huis te schaatsen en dan naar het EK te gaan. Daar zou ik blij mee zijn. Maar de 1500 meter veranderde alles. Daarna wilde ik alleen nog maar die titel pakken.’’

De wereld ziet er een jaar later heel anders uit voor Snellink, die vorig seizoen in een ink wak zat en daarvoor uiteindelijk zelfs

externe hulp heeft gezocht. ,,Maar het was vorig jaar niet alleen mentaal’’, keek hij terug. ,,Fysiek liep het gewoon niet en daarvan kreeg ik ook mentaal een tik. Dat heb ik deze zomer proberen weg te poetsen en dat is goed gelukt, terwijl ik ook fysiek een stuk beter ben geworden.’’

Beau Snellink met de krans van de Nederlands kampioen. (Foto Neeke Smit)

Na de laatste race kwamen er dan ook emoties los bij Snellink, maar ook bij zijn ouders. ,,Die hebben gezien in wat voor put ik heb gezeten, en dat was best wel diep. Die voelden dat ook, en misschien deed het hen zelfs nog meer pijn. Daarom was dit zo’n mooi moment.’’

door Eric Korver

MSven Roes ging twee jaar lang door diep dal, maar is nu terug

Ontwaken uit slechte droom

et een lach schuift Sven Roes aan in Thialf. ,,Even naar Sjinkie kijken in de marathon’’, zegt hij, terwijl het NK voor de marathonschaatsers op het punt staat te beginnen. Sjinkie Knegt, de man bij wie een tijd lang altijd wel iets aan de hand leek. Daar kan Sven Roes zelf ook over meepraten. De jonge shorttracker zat bijna twee jaar lang in een donkere periode waarin hij soms dichter was bij stoppen dan bij doorgaan.

,,Mijn moeder zegt al dat ik er zó een boek over kan schrijven’’, stelt Roes, met opnieuw die lach. Maar die vrolijke blik is een tijd zeldzaam geweest op het gelaat van de man uit Leeuwarden. Roes (25) was lang één van de beloftes van shorttrack. Tot zijn lijf hem in de steek liet en er twee jaar lang weinig te lachen viel. Dat begon met een heupblessure. Nadat hij al een tijdje last had en met pijn reed, bracht een onderzoek uitkomst. ,,Ze

zagen een impingement, een inklemming. Dat was een stukje botgroei dat de hele tijd tegen het labrum knalde, wat daardoor zo ging irriteren dat het uiteindelijk is gescheurd’’, legt hij uit. ,,Dat hebben ze gehecht, het stukje botgroei weggehaald. Het resultaat was super, maar ik had wel een heel lang traject voor me met opbouwen. Dat heb ik ook echt wel goed gedaan, maar uiteindelijk kreeg ik weer heel veel last van mijn onderrug, bij mij SIgewricht.’’

Hij dacht even dat het een gevolg was van zijn herstel. Dat zijn lijf ineens weer beter kon bewegen en dat daarop bepaalde spieren anders reageerden. ,,Maar ik kreeg zóveel last. Als ik een keer een startje deed schoot het er al in. Of ik had gewoon pijn als ik thuis zat.’’ Roes kon zelf amper geloven wat hem overkwam. ,,Ik dacht alleen maar ’dit ga je niet menen’. Ben ik net uit zo’n lang traject, ging het allemaal goed en dan opeens dit.’’

Roes kon niet vermoeden dat die rug hem uiteindelijk nog véél meer last en véél meer zorgen zou brengen dan z’n heup ooit

had gedaan. Aanvankelijk schaatste hij er gewoon mee door. ,,Ik dacht echt ’ja, what the fuck’. Niet piepen, maar rijden. Maar bij de kwali catieraces vorig seizoen voelde ik dat het écht niet ging. Toen heb ik op het ijs ook wel even gehuild hoor.’’

Lijdensweg

Vanaf dat moment belandde Roes in een lijdensweg. Welke arts of therapeut hij ook bezocht, niemand kon letterlijk de vinger op de zere plek leggen. Hij was de wanhoop nabij. ,,Ik ben een schaatser, wil het liefst elke dag op het ijs staan. Maar de afgelopen twee jaar… dat was de hel. Ik was er ook klaar mee. Naar buiten toe hield ik me goed, hield ik het masker op. Als ik thuiskwam en mijn vriendin vroeg hoe het ging, dan zei ik altijd goed. Maar diep van binnen voelde ik me helemaal kut. Ik heb dat heel lang volgehouden, zeggen dat het goed ging. Een beetje positief, dacht ik nog. Maar op een gegeven moment werkt dat niet meer, kon ik dat niet meer volhouden. Toen kwam ook alles eruit, heb ik gezegd dat het echt niet meer ging. Ook

tegen mijn ouders, terwijl ik juist ook voor hen wilde bewijzen dat ik geen opgever ben.’’ Hij is even stil. ,,Maar dat hoefde natuurlijk helemaal niet. Was ook het eerste dat ze zeiden. ‘Sven, jij moet gewoon lekker schaatsen. Wij vinden het mooi als we jou je ding zien doen en het leuk vindt’. Maar dat was het juist. Ik schaatste, maar vond het helemáál niet leuk meer.’’ Dat was het moment waarop het gedaan had kunnen zijn met zijn carrière. Roes was er klaar mee, wilde niet meer. ,,Zóveel gedaan, en dit werkte niet, dat werkte niet. Niks werkte. Ik zat in een tunnel en er was geen licht aan het einde. Mensen zeggen weleens dat ik nog wel een zomer door had kunnen werken met het oog op de Spelen. Maar als je geen plezier hebt, ga je dat niet doen, ook al is het straks een olympisch seizoen. Je wilt niet meer.’’

Strohalm

Maar via Karin Top, de sportarts van de shorttrackers, diende zich nog één mogelijkheid aan: Peter Vergouwen, een gerenommeerde sportarts met een lange histo-

Sven Roes: ,,Het gesprek met Niels Kerstholt duurde veertig minuten, en ik heb veertig minuten zitten janken.’’ (Foto Neeke Smit)

rie in topsport. ,,Je zit in een situatie waarin je álles aanpakt, dus dat wilde ik nog wel proberen.’’ Vergouwen was wél zijn laatste strohalm, dat zegt hij heel eerlijk. ,,Als dat niet had gewerkt, was het over geweest. Een week, twee weken langer in die situatie had ik al niet meer getrokken.’’ Vergouwen was de wonderdokter die hij nodig had. ,,Je kunt er duizend zien’’, verzucht Roes. ,,En nog eens duizend. Maar het gaat erom uiteindelijk die ene te tre en die je kan helpen. Dat was Vergouwen. Vanaf de eerste keer dat ik bij hem kwam, had ik het gevoel dat hij het wilde oplossen. Niet dat al die anderen dat niet wilden, maar bij deze man voelde het zó goed. Bij het eerste bezoek scande hij mijn hele lichaam, alles bekeek hij, testte hij.’’ Roes lacht even. Mooi voorbeeld, zegt hij. ,,Vergouwen ging op een tafel staan en drukte mij terwijl ik op één been stond naar beneden. Ik zakte er zo doorheen. Toen wist hij eigenlijk wel genoeg.’’

De diagnose was eigenlijk verblu end eenvoudig. Bij de revalidatie na de heupoperatie werkte Roes wel aan herstel, maar vooral gericht op zijn heup. Daardoor werden andere spiergroepen niet meer aan het werk gezet. ,,Die verzwakten. Dat gold uiteindelijk voor het hele gebied onderin mijn rug. Daarvoor heeft hij me geholpen. En niet eens met grootse dingen hoor, nee, gewoon oefeningen. Hij was ook echt streng voor me, schreef programma’s en daar moest ik me echt aan houden. Maar het was allemaal wel precies het goede.’’ Een paar maanden later klom Vergouwen weer op zijn tafel en probeerde Roes weer naar beneden te drukken. ,,Kansloos. Wilde echt niet meer. Zoveel sterker was ik al geworden.’’

Maar de boodschap maakte – opnieuw –weer de knokker in hem los. ,,Ik heb het geaccepteerd omdat ik niet veel anders kon’’, zegt hij met verbeten stem. ,,Maar ik dacht ook gelijk ’Jij zet mij eruit, maar ik ga bewijzen dat je echt een foute keuze hebt gemaakt’. Want ik wist sowieso al dat het dat was, een foute keuze. Ik wist dat ik weer gewoon de oude Sven ging worden. Als ik dat niet had gedacht, had ik meteen wel tegen Niels Kerstholt gezegd dat ik niet meer ging schaatsen, dat het niets meer zou worden.’’

Reddingsboei

Er resteerden Roes weinig opties om op niveau te blijven trainen, maar de KNSB wierp wel weer een soort reddingsboei toe door aan te bieden mee te trainen met de selectie van Kerstholt. Als een soort gast, niet als lid. Roes was er blij mee, maar snapte er weinig van. ,,Waarom niet ín het team, maar wél meetrainen? Er was niks wat ik meer of minder kreeg.’’ Daarnaast klopte Roes ook aan bij het ISU Center of Excellence. ,,Daar zit Benny Bruggemans, een supergoede coach. Heb ik ook een paar keer meegedaan. Vond ik prima. Alles wat ik kon gebruiken, heb ik gebruikt. Hebben zij een zware training? Ga ik daarheen. Was het bij de ander beter? Ging ik daarheen. Ik kon gewoon van twee bordjes eten. Dat heeft enorm goed gewerkt voor mij. Bruggemans en Kip Carpenter steunden me geweldig, op een manier zoals ik zelden heb meegemaakt.’’

Resteerde nog het kleinigheidje dat hij zelf geen inkomen had, laat staan een budget. Ook daar sprongen mensen in de bres. ,,Ik zocht contact met Wadro, met Bart Henstra. Die doen veel aan sponsoring in shorttrack en zegden ook gelijk hun steun toe. Zij

nog had gevraagd of er de mogelijkheid tot terugkeer was als ik goed reed. Nee, die was er niet, werd er gezegd. En vervolgens is precies dat wat er gebeurt. Ik voelde me echt een beetje gebruikt, zal ik je eerlijk zeggen.’’

Wadro

Roes stond op dat moment natuurlijk ook nog onder contract bij Wadro. ,,De afspraken met Wadro en Bart Henstra waren voor een heel seizoen, er vanuit gaande dat ik niet in de nationale selectie zou rijden. Ik krijg geld van hem, draag het pak van Wadro, en ineens moet alles weer anders. Ik heb gezegd dat ik eerst met Bart wilde overleggen voor ik een handtekening zette bij de NTS. Bart Henstra snapte ook niet echt wat er allemaal gebeurde, maar hij is wel een man die er echt voor de sporter is. Hij zei dat het geregeld zou worden, dat het contract aangepast zou worden en

persoonlijke sponsor op mijn schouder. Was ik echt heel blij mee.’’

Zoals hij, voor alle duidelijkheid, ook blij is met zijn terugkeer in de nationale selectie. ,,Absoluut. Ik zal ook nooit zeggen dat ik het allemaal niks meer vind, maar het is natuurlijk raar als je eerst nee zegt en daar drie maanden later op terugkomt. Het is de manier waarop alles gegaan is, niet de selectie zelf.’’

Inmiddels heeft Roes alles achter zich gelaten. Hij heeft zich weer internationaal kunnen meten, het NK komt eraan en straks ook de World Tour in Tilburg. ,,Ik kan nu gewoon weer lekker bouwen met het vizier op de Spelen. Lijkt me heel dik daar met de jongens een medaille weg te halen. Ik ben blij dat ik weer aan die dingen kan denken, dat ik me weer een shorttracker voel die lol heeft in wat hij doet en gewoon beter wil worden.’’

Sven Roes voelt zich weer shorttracker. ,,Als het bij Peter Vergouwen niet had gewerkt, was het over geweest.’’ (Foto Neeke Smit)

Klaar om weer het ijs op te gaan. ,,Ik wist dat ik weer gewoon de oude Sven ging worden.’’ (Foto Neeke Smit)

ijn collega’s waren er eigenlijk best wel unaniem in na a oop van het NK Sprint in Thialf. Dit was, oordeelden

ze, de grote Jenning de Boo Show. En eerlijk is eerlijk, die is wel goud voor de kijkcijfers.

Bijna vlekkeloze races, geweldige tijden, een titel en een stralende host. Iedereen vermaakte zich. Behalve die

De Jenning de Boo Show

Jenning de Boo kan een lach niet onderdrukken als hij wordt geconfronteerd met de woorden van zijn rivalen. ,,Nou, zo voel ik het zelf niet’’, stelt hij. ,,Maar ik heb natuurlijk wel een hartstikke mooi NK gehad. Die laatste 1000 meter had ik zelf ook echt niet verwacht. Daarom was ik ook zo verbaasd toen ik over de nish kwam. Ik was namelijk heel erg moe voor die race, moest echt alles eruit persen. En dat dat er dan ook nog uitkwam, vond ik heel mooi.’’

Voor de duidelijkheid: die laatste kilometer ra elde de rijder van Reggeborgh af in 1.07,34. Dat is de op twee na snelste 1000 meter ooit in Thialf. De enige rijders die De Boo moet voorlaten, zijn de Rus Pavel Kulizhnikov - niet bepaald een schaatser met een brandschoon verleden – en het Amerikaanse wonderkind Jordan Stolz. Misschien, opperde De Boo, komt er nog wat extra vuur bij hem los wanneer hij moet rijden tegen teamgenoot Tim Prins. ,,Dat geeft zeker extra energie. Hij is de man van wie ik het liefst wil winnen, en ik denk hij ook van

mij. We kennen elkaar al zó lang, zijn echte vrienden. Maar in de wedstrijden is er wél rivaliteit. We willen allebei winnen.’’ In dat opzicht kwamen ze allebei aan hun trekken. Prins won de eerste kilometer van het weekeinde, maar moest zien hoe de drie andere afstandszeges naar De Boo gingen. Dat ook nog eens met supersnelle tijden (34,30 en 34,29 op de 500 meters), ondanks een bepaald niet gunstige luchtdruk. ,,En ik denk dat er nog verbetering in zit’’, bekende De Boo. Dat op zich wekt geen verbazing. De Boo is nog jong en beleefde nog maar iets meer dan een jaar geleden zijn spectaculaire doorbraak. Daar moet nog ruimte in zitten dus. Met een lach, maar wél serieus: ,,Ik hoop de eerste 33’er in Thialf te rijden en de eerste in de 1.06 te zijn hier. Maar in ieder geval een Nederlands record op een baanrecord.’’

Die kans komt al snel, als er in het tweede weekend van januari in Heerenveen wordt gestreden om de Europese titels. ,,Ik heb hier in ieder geval nog meer zelfvertrouwen opgedaan. Maar tegelijkertijd is er ook meer druk. Dat houdt voor mij de balans in evenwicht. Ik heb er in ieder geval zin in me Europees te meten.’’

in prefab-wapening en verwerking op de bouw Vestigingen in Drachten, Kootstertille en Schuilenburg

33 18 04 WADRO Schuilenburg BV tel. (0512) 33 23 11

collega’s.

rijder

Jenning de Boo viert zijn Nederlandse titel. (Foto Neeke Smit)

Winnende Leerdam hannest met schoenen

Een dag voor haar verjaardag vierde Jutta Leerdam die alvast met wéér een Nederlandse sprinttitel. Daar zat geen zweempje van verrassing in. Leerdam had mogelijk nog wat concurrentie kunnen ondervinden van Femke Kok, maar die werd na één dag aan de kant gehouden. En dus ging het na a oop vooral perikelen met schoenen in plaats van strijd om de titel. Die was er namelijk niet.

Met twee bossen bloemen in de handen was er een lach bij Jutta Leerdam, en een twinkeling in de ogen, die tóch weer waren voorzien van de kenmerkende lijntjes. De blijheid was logisch, stelde het icoon uit ’s Gravenzande. ,,We streden hier toch om een Nederlandse titel, en die is voor mij zeker niet onbelangrijk. Een Nederlandse titel wil ik áltijd winnen. Dus ben ik blij dat dat gelukt is.’’

Maar er was ook onvrede bij de rijdster van Kafra Housing. En die gold niet de prestatie, maar wel het materiaal waarop die tot stand kwam. Leerdam hannest met haar schoenen en kan daar nog maar niet de ideale setup in vinden. ,,Ik baal gewoon op deze schoenen’’, bekende Leerdam, die zich op de tribune weer gesteund wist door haar vriend Jake Paul. ,,Op de 500 meter is de start supergoed, alleen de start op de 1000 meter valt dan weer tegen. De laatste ronde is in verhouding wat beter, maar de eerste ronde is waar ik internationaal altijd het verschil maakte. Dan pakte ik zóveel tienden, maar daarvoor mis ik nu gewoon net die ontspanning op de topsnelheid, en dat had ik op de andere schoenen wel. Dus misschien neem ik voor het Europees kampioenschap een risico en start ik gewoon weer op die schoenen.’’

Wisselen

Wisselen is ook een optie, vervolgt Leer-

Jutta Leerdam mag weer wapperen met de driekleur. ,,Een Nederlandse titel wil ik áltijd winnen.’’ (Foto Neeke Smit)

dam. ,,Na het EK ga ik sowieso weer om. Ik wil namelijk zo snel mogelijk weer wennen aan de timing op die schoenen. Want, tja, iets sneller rijden op de 500 meter is leuk, maar als ik echt kijk naar het WK, dan vind ik het zonde dat ik net wat harder rijd op de 500 meter en dan een podiumplek haal, maar vervolgens op de 1000 meter net te kort kom. En die 1000 meter is wel de afstand waarop ik wereldkampioen kan worden en uiteindelijk hopelijk ook olympisch kampioen. Dáár kijk ik naar. Ik kijk echt verder in het proces.’’

Waar schaatsers hun buizen nog weleens wisselen, ligt dat met schoenen toch echt heel anders, legt Leerdam uit. ,,Dat is echt niet verstandig, want dat luistert gewoon zó nauw. Schaatsen is zó een speci eke

sport. Iedereen die dat op hoog niveau heeft beoefend, weet hoe precies schaatsen is. Je hele lichaam, je timing staat gewoon ingesteld op een bepaald gevoel met een bepaalde schoen en een bepaald ijzer. Materiaal is echt het lastigste dat er is.’’

Dat ze het NK kon benutten om wat dingen uit te proberen, om te testen, was veelzeggend over het toernooi. ,,Ik had meer tegenstand leuker gevonden, vond het ook jammer dat Femke Kok moest afzeggen. Maar dan ga ik mezelf doelen stellen. Dat was nu gewoon dingen uitproberen om uiteindelijk zoveel mogelijk risico’s uit te sluiten voor het olympisch seizoen.’’

EEN SELECTIE UIT ONS AANBOD:

7 nachten Noorse fjorden met Schotland

Rondreis Rotterdam

Schip: Rotterdam

26 apr◊; 21 jun*; 9 aug◊; 4 okt◊ 2025

Vanaf €1.499,-* p.p.

14 nachten Britse Eilanden: Ierse westkust

Rondreis Rotterdam

Schip: Nieuw Statendam 27 jul 2025

Vanaf €3.274,- p.p.

MAAK KANS OP EEN GRATIS CRUISE!

Scan de QR of ga naar wineenhalcruise.nl

Boek voor 31 januari en ontvang een cruise o.b.v. volpension, inclusief:

 Drankenpakket

 Wi

 Specialiteitendiner(s)

 Crew Appreciation

 Excursie tegoed

+ Hutupgrades

+ Tot $400 boortegoed

+ Gereduceerde tarieven voor kinderen

schepen: Nederland.

Schaatsteam BouwselectDe Haan Westerhoff feliciteert

CHRISTIAN HAASJES JOOST DE JONG

Nederlands Kampioen Nederlands Kampioen Senioren Neo-Senioren

DE TROTSE SPONSOREN

Christian Haasjes toont waarom hij naar Bouwselect-De

Joost de Jong geeft voorbeeld

Het was een gouden dag in Thialf voor Bouwselect-De Haan Westerhoff. Een paar uur voor de winst van Christian Haasjes had Joost de Jong namelijk al het goede voorbeeld gegeven. In de strijd om de landstitel bij de Neo-Senioren klopte hij in een rechtstreeks gevecht medevluchter Sipke Sijtsema. Daardoor nam de ploeg uiteindelijk twéé gouden medailles mee naar huis. (Foto Neeke Smit)

Christian Haasjes straalt met de krans van de Nederlands kampioen. ,,De stap naar deze ploeg is voor mij perfect geweest.’’ (Foto Neeke Smit) de Nederlands kampioen. ,,De stap naar deze ploeg is voor mij perfect geweest.’’

Haan Westerhoff kwam

Titel markeert ontwikkeling

door Eric Korver

Met zijn winnende sprint in de nale van de strijd om het Nederlands kampioenschap op kunstijs hield Christian Haasjes niet alleen die titel in de ploeg, maar bewees hij ook dat zowel hijzelf als zijn team Bouwselect-De Haan Westerho zich de nitief in de top van het marathonschaatsen heeft gemeld. ,,Er wordt altijd gesproken over de grote drie van het peloton, maar daar kunnen we nu wel de grote vier van maken’’, vond Haasjes.

Breda, iets meer dan tien dagen voor de nationale titelstrijd van Nieuwjaarsdag in Thialf. Christian Haasjes breekt in Brabant de ban. Nooit eerder won hij op het hoogste niveau op kunstijs, maar nu was het raak. Met een vlijmscherpe sprint klopt hij Harm Visser en levert zo een geweldige generale af voor het NK. Dat blijkt een voorbode van wat zich op de eerste dag van 2025 in Thialf zal afspelen. ,,Die winst in Breda heeft me zeker wel geholpen’’, stelde Christian Haasjes. ,,Daar heb ik een hoop zelfvertrouwen aan overgehouden.’’

In Thialf werd de jongste Haasjes (22) vervolgens winnaar van een NK dat zonder twijfel één van de beste was van de laatste jaren. Al heel snel sloeg in Thialf de vlam in de pan en dunde het peloton –zonder de zieke titelkandidaat Harm Visser – snel uit. Een groep van 22 rijders nam een ronde voorsprong. Tien van hen waren vervolgens betrokken bij een nieuwe ontsnapping, die tot een tweede ronde voorsprong leidde. In de nale gooide vervol-

gens Jorrit Bergsma de knuppel in het hoenderhok, maar in een ultieme poging achterhaalde Haasjes de op zijn derde titel jagende Fries.

En zo deed Christian Haasjes op een klapstoeltje langs de baan ineens zijn verhaal als kersvers Nederlands kampioen, waarmee hij niet alleen de titel in zijn ploeg hield, maar ook meteen zijn eigen ontwikkeling markeerde. Nog niet eens een jaar geleden werd hij op de Weissensee – toen nog als rijder van Sprog – de verrassende winnaar van de Alternatieve Elfstedentocht, in december volgde dan die eerste zege op kunstijs en nu dit. Binnen twaalf maanden heeft de man uit Staphorst twee van de meeste prestigieuze prijzen in het marathonschaatsen veroverd.

Reputatie

Daarmee rekende Haasjes meteen af met een bijnaam én een reputatie. ’De luie haas’, zoals hij in het verleden wel werd genoemd, die is niet meer. Haasjes werkt onder de vleugels van trainer Piet Hijlkema harder dan ooit en plukt daar ook de vruchten van. ,,En tot vorig jaar was ik voor velen de jongen die alleen maar kon plakken en dan nog wel een aardig sprintje kon rijden. Daar wilde ik wel vanaf. Ik wil gewoon zelf koers kunnen maken. En ik denk dat ik vandaag heb laten zien dat ik echt niet meer die plakker van weleer ben.’’

Haasjes weet precies waar hij dat aan te danken heeft. ,,Meer trainen, harder trainen, meer fietsen’’, vat hij dat met een lach samen. Om daar dan wat dieper op in te gaan. ,, Zo heb ik bij deze ploeg veel meer inhoud gecreëerd. De sche-

ma’s van Martin van de Pol werken goed voor mij. Ik heb dit jaar veel op de fiets gezeten, maar in de zomer hadden we bijvoorbeeld ook een heel goede skeelerploeg staan. Dat hebben we ook laten zien. Als je dan drie keer in de week met z’n allen traint, wordt iedereen daar beter van.’’

Dat was ook waarvoor hij naar De Haan Westerhoff kwam. ,,Ja, dit is voor mij de perfecte stap geweest. Ik voel me ook enorm thuis binnen het team. Daarom heb ik recent ook verlengd tot 2027, samen met de andere jongens van de ploeg. Maar qua resultaat overtreft dit natuurlijk wel al mijn verwachtingen. Deze ploeg was voor mij het ontbrekende puzzelstukje.’’

Puzzel

Zoals hijzelf mogelijk ook wel het laatste stukje was voor de puzzel die Hijlkema samen met zijn assistenten Van de Pol en Gerwin Smit moest leggen. ,,Misschien wel. Maar in mijn eentje kan ik het natuurlijk ook niet.’’ Feit is wel dat Haasjes met het niveau dat hij nu heeft de ploeg een extra wapen in handen geeft. Voorheen hoefden rivalen alleen Luc ter Haar in de gaten te houden als het op een sprint aankomt. Nu kan De Haan Westerhoff twéé troeven uitspelen. ,,Precies. En dat hebben we vandaag ook goed gedaan. Het was heel fijn dat Luc en ik samen in die kopgroep zaten. Luc, toch de titelverdediger, zei op dertig ronde van het einde al dat ik moest blijven zitten en dat hij ging aanvallen. Ik moest dan het goede moment zoeken en kon dan alles geven, omdat ik

wist dat we met Luc nóg een man achter de hand hadden. En je zag het aan Bart Hoolwerf, die bij Reggeborgh alleen kwam te zitten. Dan kun je gewoon geen spelletjes spelen. Hij werd ook echt gesloopt door de rest.’’ Zo jong als hij is, had Haasjes al een plan klaar dat past bij een ervaren rot. En hij gebruikte de ontsnapte Jorrit Bergsma voor de uitvoering daarvan. ,,Ik voelde dat er bij mij nog wel wat in de tank zat, maar wilde het gat niet in één keer dichtrijden. Dan zou het weer pokeren worden als ik bij hem kwam en gaven we de rest een kans weer terug te komen. Daarom hield ik hem op speelbare afstand, kon ik een beetje in zijn kielzog rijden en op 300 meter gewoon vol de sprint aangaan. Ik was helemaal naar de vaantjes, maar het gebrul van het publiek gaf me zóveel energie dat ik wist dat ik hem ging pakken.’’ Haasjes stond – terecht – nog even stil bij de steun van zijn ploeg, waar ook broer Ronald, Niels Overvoorde en de weer loeisterke Ronald Kruijer veel werk verzetten. ,,Het gaat de laatste weken zó goed met elkaar, we zijn zó goed op elkaar ingespeeld. Ik had vandaag een werelddag, maar zonder ploeggenoten win je niet. We hebben de laatste wedstrijden op kunstijs laten zien dat we echt bij de top horen. Het doel van Bouwselect-De Haan Westerhoff was aansluiten bij de drie grote ploegen. Nou, wat mij betreft kunnen we vanaf nu spreken van de grote vier. Dat hebben we dit seizoen wel aangetoond.’’ Met een knipoog: ,,En dan moet het natuurijs nog komen.’’

HARTEKINDSKATE

Zaterdag22maart/Thialf,Heerenveen

Hartekind Skate

Zaterdag 22 maart Thialf Heerenveen

Schaatsalleenofmeteenteam150rondjes,voorelkoverledenhartekind één.Elkjaaroverlijdennogsteeds150kinderenaandegevolgenvaneen hartafwijkingendatmaakteenhartafwijkingdoodsoorzaaknummer1bij

StichtingHartekindfinanciertnoodzakelijkonderzoekomde overlevingskansenvandezehartekinderentevergroten.

Bijdeelnamevolgjegratiseenclinicvanéénvandetopschaatsers! Doorhetgebruikvantranspondersstajealtijdsamenophetijs Schaatsalleenofverdeelderondesalsteam(collega's/gezin/vrienden) BeleefeenonvergetelijkdaginhetschaatshartvanEuropa

Scan de QR-code voor meer informatie of om je in te schrijven

ScandeQR-codevoormeer informatieofomjeinteschijven!

De uitdaging

Schaats alleen of met een team 150 rondjes, voor elk overleden hartekind één. Elk jaar overlijden nog steeds 150 kinderen aan de gevolgen van een hartafwijking en dat maakt een hartafwijking doodsoorzaak nummer 1 bij kinderen tot 15 jaar.

Stichting Hartekind

Stichting Hartekind nanciert noodzakelijk onderzoek om de overlevingskansen van deze hartekinderen te vergroten.

Bij

deelname volg je gratis een clinic van één van de topschaatsers!

● Door het gebruik van transponders sta je altijd samen op het ijs

● Schaats alleen of verdeel de rondes als team (collega’s/gezin/vrienden)

● Beleef een onvergetelijk dag in het schaatshart van Europa

● Een geheel verzorgd dagprogramma van één van de topschaatsers!

Supporters zijn van harte welkom

BJulia Pereira de Vos het ijs op namens Brazilië

Samba op schaatsen

Braziliaanse bond om namens dat

razilië, dat is voetbal, de Copacabana, samba en carnaval in Rio. Maar sinds kort is Brazilië ook een beetje schaatsen. Julia Pereira de Vos komt dit seizoen op het ijs in het iconische geel en groen van Brazilië. De schaatsster met zowel een Nederlands als een Braziliaans paspoort werd benaderd door de Braziliaanse bond om namens dat land aan de weg te timmeren. Een beetje samba op schaatsen.

Waar social media tegenwoordig al niet toe kan leiden. Julia de Vos, aangeschoven in het bij schaatsers populaire etablissement Bij Kees in Heerenveen, moet erom lachen. Via Instagram, vertelt ze dan, kwam het contact met de Braziliaanse bond tot stand. ,,Ging om een skeelerpak dat ik bij een Braziliaanse inliner had gezien. Leek mij ook leuk om te hebben voor de zomer. Vervolgens was er interesse van hun kant en kreeg ik de vraag of ik wilde schaatsen voor Brazilië. Maar ja, ik was vijftien. Dat was op dat moment alle-

maal even te veel.’’ Ruim drie jaar later is Julia de Vos – geboren en getogen in Lelystad, maar dochter van Braziliaanse moeder Barbara Pereira en Nederlandse vader Gert de Vos en daardoor in het bezit van een dubbele nationaliteit – net terug uit Polen, waar ze in Tomaszów Mazowiecki op het ijs verscheen in de Junior World Cup. Inderdaad: in het schaatspak van Brazilië. Wat op haar vijftiende nog een brug te ver was, is nu realiteit. De Vos legt uit waarom het nu wél het goede moment

Julia Pereira de Vos: ,,Het uiteindelijke doel is voor Brazilië uitkomen op de Spelen.’’ (Foto Neeke Smit)

moordend. Door de route via Brazilië heb ik niet de druk van kwali caties. Ik moet enkel aan de limiettijden van de ISU voldoen. Dat geeft me veel meer rust.’’

was. ,,Ik heb wel ambities, maar in Nederland is dat best lastig. De concurrentie is hier leeg.’’

Spelen 2030 Ze wordt in ieder geval gesteund tot en met de Spelen van 2030 in Frankrijk. ,,Dat is natuurlijk heel prettig en neemt veel zorgen weg. Ik kan me nu echt richten op mijn doel, en dat is toch wel voor Brazilië uitkomen op de Spelen. Het zou mooi zijn als dat al lukt voor de Spelen van volgend jaar in Milaan, maar het grote doel is toch Frankrijk vier jaar later.’’ Ondanks die steun springen haar ouders nog wel af en toe bij. ,,Daarom ben ik ook nog op zoek naar wat sponsors. Ik vind mijn pak nog een beetje

wen over wat ik doe. Maar helemaal onbekend is schaatsen ook weer niet. Ze doen aan kunstrijden, en volgens mij hebben ze in Sao Paolo een ijshal.’’ Dat is de Arena Ice Brasil, die vooral bestemd is voor een fanatiek plukje ijshockeyers in het land van de samba, dat in het verleden ook wel wat schaatsers, van wie Felipe de Souza de bekendste was.

De tegenprestatie die de Braziliaanse bond verlangt, blijft beperkt. ,,Eens in de zoveel tijd moet ik een rapportje doorsturen van wat ik heb gedaan, welke tijden ik heb gereden en van mijn progressie. Zo weten ze wat er gebeurt, want dat kunnen ze zelf amper zien. En ze zien natuurijk graag dat ik Braziliaanse skeeleraars inspireer om ook de stap naar het schaatsen te maken. Dat vinden ze wel belangrijk.’’ Ze hoopt binnenkort ook eens een bezoek te kunnen brengen aan het bondsbureau van de Confederação Brasileira de Desportos no Gelo, zeg maar de Braziliaanse KNSB. ,,Dat zou echt heel leuk zijn, om ook eens echt kennis te maken met de

mensen daar.’’

superenthousiast’’,

Ze reisde tot nu toe af en toe naar het land van haar moeder, altijd om familie te bezoeken. ,,Even naar opa en oma, naar mijn ooms en andere familie. Die wonen verspreid door het hele land.’’ Opa en oma wonen in het zuiden, in Curitiba. Maar ze was ook in Rio, lag op het befaamde strand van de Copacabana. De familie Pereira is apetrots dat Julia mag uitkomen in de kleuren van Brazilië. ,,Ze zijn superenthousiast’’, vertelt De Vos. ,,Mijn peetmoeder deelt daar ook allemaal dingen van mij, gewoon omdat ze zo trots is dat ik rijd voor hun land.’’ Mooi, maar hoe leg je mensen in een land waar het altijd boven de twintig graden is uit dat je glijdt op bevroren water? ,,Dat is weleens lastig. Ze willen me daar ook nog intervie-

Van de Braziliaanse faciliteiten moet Julia Pereira de Vos het dus niet hebben, en daarom is er in een samenwerking tussen de twee bonden de mogelijkheid geboden mee te trainen met het KNSB Talent Team. ,,Freek van der Wart en Geert Kuiper hebben daarmee geholpen. Ik kan nu in ieder geval een jaar meetrainen met de groep van Peter Kolder. ,,Ik krijg dezelfde faciliteiten als de Nederlanders, mag mee op trainingskampen en als we naar het buitenland ga reis ik ook met de Nederlandse rijders mee. Ja, daar ben ik echt hartstikke blij mee. Dit is iets dat ik zonder de Braziliaanse bond nooit voor elkaar had kunnen krijgen.’’

Wennen

Het is een heel andere wereld dan die bij de baanselectie Amsterdam, waartoe De Vos tot deze zomer behoorde. ,,Ja, echt’’, beaamt ze. ,,Daar trainden we zes keer per week: drie keer op het ijs en drie keer kracht. Maar nu is het allemaal zóveel meer. Kracht, vaker schaatsen, etsen. Dat was in het begin echt wel even wennen voor me.’’ Maar de inspanningen blijken wel lonend. ,,Mijn tijden zijn echt verbeterd, mijn openingen zijn sneller. En laatst in Polen sprak Peter Kolder me aan, en zei dat het merkbaar was dat ik sterker was geworden. Dat is jn om te horen.’’

Haar leven is inmiddels volslagen anders. De studie biomedische technieken in Leeuwarden staat op een laag pitje, ze leeft als een topsporter en waar ze voorheen niet buiten de landsgrenzen schaatste, reist ze nu heel Europa door en straks ook de wereld. De Vos geniet volop. ,,Dit is mijn laatste jaar als junior. En in Brazilië hebben ze al eens gehint op de World Cups eind van dit jaar in Amerika. Het zou mooi zijn als het me lukt daar te staan, echt tussen de wereldtop. Al besef ik best dat het dan allemaal nog wel even beter moet. Maar voorlopig vind ik het prachtig uit te komen voor Brazilië en heb ik inmiddels ook echt gevoel bij dat pak.’’

In het pak van Brazilië. ,,Ik vind het prachtig uit te komen voor dat land en heb inmiddels ook gevoel bij het pak.’’ (Foto Neeke Smit)

Erik Jan Kooiman wint net als vader Jan de Alternatieve Elfstedentocht

dat was precies het geval na de Alternatieve Elfstedentocht van 2017 op de Weissensee. Wie herinnert zich niet de

wel

die de wereld overging

een sport die boeit. Op kunstijs, maar het recht van de sterkste, en slechts een enkele keer dat van de gelukkigste. De schaatsers van de lange adem zijn avonturiers, doorzetters, de cowboys van het ijs. En ze maakten door de jaren len haalt SkateNL voor de liefhebbers de mooiste en meest memorabele momenten terug. In deze editie gaan we bijna zeven jaar terug in de tijd met Erik Jan Kooiman, naar zijn zege in de Alterna-

ze twintig meter eerder nog haar naam al in

Misschien mooier dan de Spelen

voorbestemd om een gooi te doen naar olympisch goud op de tien kilometer tijdens de Spelen van Pyeongchang. Daar ging onverwacht een streep doorheen. Kooiman plaatste zich niet. De olympische ovaal werd ingewisseld voor het natuurijs van de Weissensee, waar hij prompt de mooiste overwinning uit zijn loopbaan boekte. Misschien was dat, zegt hij eerlijk, nog wel mooier dan

olympisch brons.

ste nederlaag uit de loopbaan van Elma de Vries, die tegenwoordig samen met Imke Vormeer is neergestreken in Schotland, in de buurt van Aberdeen. Van het kopgroepje van vier, waarvan ze drie rijdsters al ruim

lert met de vraag of ik in zijn ploeg wilde

Terug naar die dag op de Belterwiede, vlak-

de eerste maanden van dat schaatsseizoen 2017-2018. Erik Jan Kooiman – 38 jaar inmiddels – is dan nog vooral de langebaanschaatser. Dat is een stap die hij met name maakte in de jaren waarin hij uitkwam voor de ploegen van Jillert Anema: eerst Tjolk en vervolgens Royal A-ware. Aardig detail: hij belandde ook bij de trainer uit Bontebok door een eerdere prestatie op de Weissensee. ,,Vier jaar eerder werd ik daar in het ONK vierde achter winnaar Ingmar Berga. Vervolgens belde Jilvraag rijden.’’

werd overal belicht. De Duitsers trokken er op nationale televisie zelfs zo’n twintig minuten voor uit om tot in de puntjes te analyseren waar het voor de Friezin nou precies fout ging. Vertragen, herhalen, terugspoelen. Dat kan je zo vaak doen als je wilt, maar uiteindelijk komt het op hetzelfde neer: Elma de Vries haakte in het ijs en bleef niet op de Gebroken zat de rijdster van – toen nog –Palet Schilderwerken op een koelbox, midden op de nishstraat. ,,Godverdomme jongens, hoe is dit mogelijk’’, stamelde ze. ,,Ik had ‘m. Ik zag de boog, ik had ‘m.’’

Maar elk nadeel heeft een voordeel, om het zo maar eens te zeggen. Nooit eerder genereerde Elma de Vries zóveel publiciteit voor zichzelf of voor haar ploeg. De iconische foto van haar val haalde alle kranten en ook op televisie was er aandacht voor het ongelooflijke misfortuin van De Vries. De publicitaire waarde van pech bleek ineens enorm, maar dat was voor Elma de Vries slechts een haal schrale troost. ,,Ik kreeg zóveel reacties na die wedstrijd. Van collega’s, vrienden, familie en zelfs van onbekenden uit binnen- en buitenland. Het is heel jn dat mensen met je meeleven. Maar het was ook heel dubbel dat

Dat idee van brons leidt hij af uit de derde tijd die in Pyeongchang werd gereden. ,,Daar’’, zegt hij, ,,zat ik al een paar jaar op. Dat is dan de prestatie die ik tegenover het winnen van de Alternatieve moet zetten. En natuurlijk is een olympische plak mooi, maar persoonlijk doet die zege op de Weissensee mij meer.’’ Even terugschakelen, terug naar

ik daarmee bekend moest worden. Ik had veel liever gewoon gewonnen. Daarvoor was ik naar de Weissensee gekomen.’’ Vijf jaar later is De Val gewoon een onderdeel geworden van het leven van Elma de Vries. Ze heeft geen verwoede pogingen ondernomen om de herinnering uit te wissen, maar hoeft er ook niet overdreven vaak aan te worden herinnerd. Toch is ze al snel tot de conclusie gekomen dat de uitkomst van die Alternatieve niet alleen maar triest was. ,,Nee, ook toen besefte ik al snel dat die val veel meer aandacht heeft opgeleverd dan wanneer ik gewoon gewonnen had. Ik kreeg ook reacties van mensen die wat verwonderd vaststelden dat wij als vrouwen ook gewoon tweehonderd kilometer reden, dat soort aandacht was er ook. In die zin is het uiteindelijk wel positief geweest. Aan de andere kant kon ik die wedstrijd onderbrengen in een lange rij van wedstrijden die ik bijna heb gewonnen. Wat dat betreft was het heel dubbel, want natúúrlijk had ik die wedstrijd ook graag gewonnen.’’

terug

Pilote

MARATHONSCHAATSEN

Daar verlegde Kooiman steeds meer de focus van marathon naar langebaan. Hij reed wereldbekerwedstrijden startte in WK’s en richtte zich vervolgens op de Spelen. ,,Dat wilde ik wel proberen en daar lag in de voorgaande twee jaar ook wel de focus op. Dat geeft me uiteindelijk ook wel een dubbel gevoel, want natúúrlijk had je ook graag de Spelen meegemaakt en baal je dat dat niet doorgaat. Maar de Weissensee heeft die wond snel geheeld.’’

naar de boorplatformen voor de kust. En ze vliegt tegenwoordig echt in het ’grote werk’. ,,Grotere heli’s voor dit werk zijn er eigenlijk niet’’, legt ze uit. ,,Er kunnen bij ons negentien passagiers achterin zitten. De lengte van de heli is gewoon 21 meter. En het is best druk, maar door de huidige situatie wordt

de Vries nog weleens herinneren aan het echec op Weissensee. ,,Dan hebben ze me eens opgezocht op Google, en zien ze dat ik geschaatst heb. Maar natuurlijk zien ze dan ook het lmpje van die val voorbijkomen. In die zin word ik er nog weleens aan herinnerd. En laatst tijdens de Grand Prix in Luleå

Kooiman kende een aanloop vol hobbels. ,,Het zag er aanvankelijk goed uit. Ik reed allemaal persoonlijke records in okto-

Ze wordt er niet al te vaak meer aan herinnerd, maar soms toch nog wel. Zoals in Schotland, waar De Vries in de omgeving van Aberdeen werkzaam is als helicopterpilote en zo voorziet in het transport van mensen

Walsma die daar net voor de streep werd YouTube blijkt inderdaad de grootste bron van inspiratie voor de mensen die nog even het leed van De Vries willen aanschouwen. zijn zelfs Hongaarse vrienden die in Canada wonen die het al wisten te vinden. En hun familie natuurlijk ook.’’ Lachend: ,,Er is ook een lmpje in slow-motion van gemaakt, en er is zelfs een creatieveling geweest die er een gi e van heeft gemaakt. Dat was nooit gebeurd als ik had gewonnen.’’

vorm. Dat is heel bitter. ,,Ik was die dag echt

Erik Jan Kooiman viert op de Weissensee zijn feest al voor hij de streep is gepasseerd. (Foto Neeke Smit)

in december dat ik wat minder werd. Ik reed wel een goed NK waar Simon Schouten kampioen werd. Vervolgens ben ik echt twee weken ziek geweest.’’ Kooiman bouwde zichzelf ’low key’ weer op, zoals hij het zelf noemt. ,,Schaatste ik op de baan in Rotterdam, ging ik in mijn eentje toeren. Ik wilde gewoon wat doen, de zinnen verzetten. Dat verliep moeizaam. Ik weet nog dat ik een duurrit op de ets deed. Kilometer of tachtig, negentig met tegen het einde een dijk en daarna een lusje naar huis. Maar ik kwam die dijk niet eens meer op. Uiteindelijk ging ik ook naar de Weissensee zonder verwachtingen.’’

Toch viel daar alles op z’n plek voor Kooiman. Nog niet in het Open NK. ,,Daar kon ik helemaal niks. Ik wilde beuken, een zware wedstrijd. Maar dat was het allemaal niet. Een snelle race op een soort slushpuppy ijs. Niks voor mij. Ik had ook de benen niet. Maar twee dagen later, tijdens de ploegenachtervolging die we toen nog reden, voelde het ineens allemaal heel goed. Ik raakte ze zó lekker. Ik geloof dat ik daar het derde of vierde rondje moest doen en ik reed al mijn ploeggenoten los. En dat waren niet de minsten. Dat gaf mij het laatste zetje in de goede richting om er toch in te geloven.’’

Hoogmis

Het bleek een mooie voorbode van de koers die een paar dagen later volgde en die steevast de hoogmis van het marathonschaatsen vormt bij afwezigheid van het origineel: de Alternatieve Elfstedentocht. Kooiman had vertrouwen getankt én hij had een plan. ,,Ja, daar hadden we echt wel over nagedacht. Samen met Durk Fabriek maakten we een plan dat je naar de overwinning kan brengen. In mijn geval was dat toch gewoon anticiperen op wat er gebeurde, mee zijn in een vroeg kopgroep en van daaruit doordrukken. Dat plan is eigenlijk helemaal uitgekomen zoals we het bedacht hadden.’’ Wat ook hielp, waren de omstandigheden. Die waren werkelijk ideaal. ,,Het was een prachtige plaat ijs. Geen enkele scheur, een soort van Thialf-waardig. De tempera-

tuur was ook ineens gezakt naar min acht, min tien, waar het de dagen ervoor eigenlijk nog te warm was. Na een kilometer of twintig, dertig voelde ik al dat het heel makkelijk ging, ja, dan groeit dat vertrouwen wel.’’

Hij zag al vroeg een vooral tactische kopgroep ontstaan. ,,Daar zaten volgens mij onder andere Evert Hoolwerf en Ingmar Berga in. Er volgden wat groepjes die de oversteek maakten en na een kilometer of honderd ben ik er met Willem Hoolwerf naartoe gereden. Ook dat ging supermakkelijk. Eigenlijk was ik blij dat ik eindelijk een keertje kon aanzetten.’’ Aangekomen in de kopgroep, merkte Kooiman al snel dat die hem niet beviel. ,,Het was een groep van een man of vijftien, die voor geen meter draaide. De groep was veel te groot en daar zaten bijvoorbeeld ook Erwin Mesu en Bart de Vries in, die vooral tactisch en zuinig wilden rijden, en er zaten jongens in die in de eerste kopgroep hadden gezeten en eigenlijk al helemaal naar de kloten waren.’’

Vlucht

Christo el Hendriks bracht het spel weer op de wagen met een lange solovlucht. ,,Die ging weg met nog een kilometer of tachtig te gaan. Hij heeft een tijdje vooruit gereden, maar op een gegeven moment kwamen ze van achteruit ook naar voren. Ik had na de oversteek met Willem al gevoeld dat ik veel betere benen had dan wat er verder ik de kopgroep reed, dus ik voelde dat ik moest wegwezen. Het was nog vijftig kilometer, maar ik moest het doen. Rijden en niet meer nadenken. Vijf kilometer verderop had ik Hendriks al te pakken en daarna ben ik doorgegaan.’’

Denken deed hij pas later weer nadat de woorden van een toeschouwer hem raakten. ,,Iemand riep zoiets als ’25 jaar na je vader’. Daar was ik helemaal niet mee bezig, ik zat helemaal in mijn eigen focus. Maar daardoor ging ik daar wel over nadenken en bedacht ik me dat die man best eens gelijk kon hebben. Dat besef kwam pas op dat moment.’’

De toeschouwer had gelijk. Want het was

precies 25 jaar geleden dat zijn vader Jan Kooiman zegevierde in de Alternatieve Elfstedentocht op Weissensee. Zijn naam stond al op dat beruchte bord met alle winnaars, en zijn zoon had nu de kans dat ook te doen. ,,Dat maakte me er wel bewuster van dat ik deze kans niet meer mocht laten glippen.’’

Dat gebeurde ook niet. De ontketende Kooiman zag alleen Bart Mol nog in zijn buurt komen. ,,Hij probeerde het. En als skeeleraar won hij tijd in vooral de rechtse bochten waar ik niets mee kon. Maar op de rechte stukken pakte ik dat weer terug.’’ Uiteindelijk hield hij zeventien seconden over op Mol, meer dan voldoende voor een uitgebreide zegetocht in de laatste paar honderd meter. ,,Dat was een mooi moment. Heb ik ook wel echt van kunnen genieten.’’

Gedeelde parel

Vader Jan zag dat op z’n werk op televisie. ,,Collega’s attendeerden hem erop dat zijn zoon misschien wel ging winnen. Pas ten is hij gaan kijken. Nee, van werken kwam die dag niet veel meer.’’ Soms hebben vader en zoon het nog wel eens over de gedeelde parel op hun erelijst. ,,Dan gaat het toch vooral over die mythische afstand. Maar verder word ik er niet zo heel vaak aan herinnerd. In het wereldje is dit misschien wel een heel grote prijs,

VRIENDEN VAN HET MARATHONSCHAATSEN

maar daarbuiten hebben veel mensen dat besef niet. Ik heb meer collega’s die beginnen over mijn werelduurrecord. En ja, dat staat nog. Afgelopen 9 december alweer negen jaar.’’

Erik Jan Kooiman stopte in 2021 na een niet heel lange, maar wel prachtige loopbaan. Hij pakte al snel zijn oude vak als docent aardrijkskunde weer op. Zijn leerlingen hebben vaak geen weet van zijn topsportleven, en soms verandert dat bij toeval. ,,Ik had recent nog een klas waarmee de klik niet geweldig was. Ze keken me vaak aan met een blik van ’wat gaat hij ons nog kunnen vertellen’. Tot een paar meiden mij op televisie hadden gezien bij Op1 van Carrie ten Napel en Charles Groenhuijsen rond de natuurijsmarathon in Burgum. Hebben we dat met z’n alle teruggekeken in de klas. Op slag was ik voor hen een bekende Nederlander en draaiden ze als een blad aan een boom. Ze vonden het helemaal geweldig.’’ Kooiman en zijn vriendin hebben inmiddels drie kinderen. ,,De oudste zoon is zes, en een tweeling van een jongen en een meisje kwam vlak nadat ik was gestopt. Die zijn nu drie.’’ En de oudste staat alweer op de schaats. Zou zomaar kunnen dat de Kooiman-dynastie op het ijs nóg een vervolg krijgt.

Erik Jan Kooiman zet zijn naam op het befaamde bord, waar zijn vader Jan al op stond als winnaar in 1993. (Foto Neeke Smit)

Trotse sponsoren

Robin Groot: ,,Je ziet bij allrounders dat het gewoon langer duurt voor je op niveau bent.’’ (Foto Neeke Smit)

RRobin Groot blijft zich ontwikkelen bij broers Ten Hove

Progressie op alle vlakken

obin Groot liet zich tijdens het NK Allround in Thialf goed zien. Dat was een opsteker voor de Alkmaarse, na haar valse start van het seizoen. Ze stond enige tijd langs de kant nadat ze tijdens de voorbereiding in Spanje was gevallen met de ets. Nu is de rijdster van team IKO-X²O Badkamers terug op het Iberisch schiereiland om straks hopelijk wél schadevrij aan haar tweede seizoenshelft te beginnen.

Het leven in Calpe is ook in deze tijd van het jaar altijd aangenaam. Ook nu staat de zon hoog aan de hemel en klimt de temperatuur dagelijks tot net onder de twintig graden. Bijna overal in de Spaanse badplaats heb je uitzicht op de Peñon de Ifach, de markante rots die is uitgegroeid tot een symbool van de Costa Blanca.

Robin Groot lacht. Ze kent de ’berg’ maar al te goed van voorgaande bezoekjes aan Calpe. Maar dit keer moet die een extra

dimensie geven aan het trainingskamp. ,,Ik ben jarig tijdens die kamp en wil dan die rots beklimmen’’, klinkt het vastberaden. Ze had al eerder de route naar de 332 meter hoge punt willen afwerken. ,,Maar toen we hier in oktober waren, draaiden we heel veel uren op de fiets. Dan ga je ook niet nog even zo’n berg beklimmen. Nu ben ik het dus wel van plan. Op mijn verjaardag hebben we een rustdag, dus dat komt mooi uit. Het uitzicht op de top moet schitterend zijn.’’ Groot viert die 24e verjaardag met ploeggenoten Jesse Speijers en Stijn van de Bunt, met wie ze is afgereisd naar Spanje. ,,Het is nu lekker even in de zon te fietsen en toch nog even wat extra training mee te pakken.’’

Het zijn vertrouwde namen geworden in de drie seizoenen dat ze nu is aangesloten bij de ploeg van Erwin en Martin ten Hove nadat ze eerder uitkwam voor Jumbo-Visma. En die stap naar IKO-X²O lijkt voor Groot de juiste te zijn geweest.

,,Ik heb het enorm naar mijn zin bij de ploeg’’, stelt ze. ,,De individuele aanpak werkt voor mij heel goed. We hebben allemaal ons eigen schema, doen ons eigen ding en hebben ook inspraak in de schema’s. Als iets voor jij wel of niet werkt, kun je dat aangeven. Ik voelde eigenlijk al heel snel na mijn overstap naar deze ploeg dat ik weer beter en sterker werd. Dat hebben we daarna kunnen uitbouwen.’’

Geduldig

vinden. Nu komen ze onder de vleugels van de broers Ten Hove weer helemaal tot bloei. ,,Dat is niet direct iets waar we het samen over hebben, maar we zien natuurlijk wel dat het bij Joy nu allemaal op z’n plek valt. Dat is bij mij nog niet zo, maar Joy helpt me daarin wel. Niet dat ze me hoeft te motiveren, want ik ben zelf al heel gemotiveerd. Maar ze helpt me wel positief te blijven en het vertrouwen te houden dat het er ook bij mij uit gaat komen.’’

Concurreren

,,Ik zie wat Joy doet, vind dat heel knap, maar weet dat ik dat ook in me heb.’’ (Foto Neeke Smit)

Als Groot zichzelf vergelijkt met een aantal jaren geleden, dan ziet ze aan alle kanten progressie. ,,Vergeleken met wat ik bij Jumbo reed ben ik op elke afstand verbeterd en hebben we het over heel veel secondes. Alles op de vijf kilometer volgens mij al 22. Ik ben echt heel anders gaan trainen, ben ook veel fitter geworden.’’ Ze heeft ook leren beseffen dat ze geduldig moet zijn. ,,Vanaf de junioren heb ik echt wel een stap moeten maken. En je ziet bij allrounders dat het gewoon langer duurt voordat je op niveau bent omdat die natuurlijk al jarenlang harder en meer hebben

al jarenlang harder en meer hebben getraind.’’

flink gesleuteld. ,,Dat is in die drie jaar

Ze heeft de ontwikkeling van Beune van dichtbij meegemaakt. ,,We zaten natuurlijk al samen in de ploeg bij Jumbo. En dan zie je dat ze er jaren net buiten valt en dat het dan vorig seizoen ineens wel goed uitpakt. Het is niet per se dat ze me daarmee inspireert. Ik vind het wel heel knap wat ze doet, maar ik weet ook dat ik dat in me heb. Het zou mooi zijn als we straks echt met elkaar kunnen concurreren.’’

,,Doe

Ook aan de techniek van Robin Groot is flink gesleuteld. ,,Dat is in die drie jaar bij mij echt heel erg veranderd. Als je beelden van mij van drie jaar geleden terugkijkt.’’ Ze schiet in de lach. ,,Doe maar niet. Ik wil ze zelf ook niet meer zien.’’ Bij IKO-X²O werd Groot ook weer herenigd met Joy Beune, met wie ze al jaren dikke vriendinnen is. Schaatszusjes, noemen ze zichzelf. Maar opvallend is wel dat er heel veel parallellen zijn in de loopbanen van beide schaatssters. Net als Beune schreef Groot bij de junioren een aantal wereldtitels op haar naam, beide haakten ze aan bij Jumbo-Visma, en allebei konden ze het daar niet

dat er heel veel parallellen zijn in de niet

Maar Groot heeft natuurlijk haar eigen traject uitgestippeld, en dat moet toch leiden naar de Spelen. ,,Daar werken we hard aan, Mijn contract bij de ploeg loopt ook tot en met de Spelen. Natuurlijk besef ik dat Milaan op dit moment nog ver weg is voor me, maar het komt wel steeds meer in zicht. Nu hard werken, beter worden en dan heb ik daar in het olympisch jaar alleen maar profijt van. Dan moet ik kijken of ik top drie op een afstand kan rijden.’’

Ze bekijkt het wat dat betreft net als Johan Cruijff; elk nadeel heb z’n voordeel. Het mislopen van de World Cups is vervelend, maar niet fataal. ,,Voor de wereldbeker ben je weer aan het reizen, heb je de wedstrijden. Dan kan je niet heel veel trainen, en is bijhouden zo ongeveer het toverwoord. Ik kan nu gewoon doortrainen, doorbouwen. Dat is ook prettig. Dat moet er dan half februari tijdens het NK Afstanden uit komen.’’

Marijke Groenewoud in haar eerste Nederlandse kampioenstrui. ,,Daar wil ik er nog wel een paar van winnen.’’ (Foto Neeke Smit)

MMarijke Groenewoud pakt eerste Nederlandse marathontitel

Eindelijk zelf op de troon

arijke Groenewoud haalde bij het Nederlands kampioenschap op kunstijs jarenlang de kastanjes uit het vuur om steeds maar weer ploeggenote Irene Schouten op de hoogste trede van het podium te zien staan. Maar zonder Schouten is er een nieuwe hiërarchie in het peloton. En ook een nieuwe koningin. Eindelijk mocht Marijke Groenewoud zelf plaatsnemen op de troon.

Eigenlijk was het best wel raar. Marijke Groenewoud wordt eind januari 26 jaar, reed in haar loopbaan een erelijst bij elkaar die groot genoeg is om een leuk wandje te vullen met ook Europese titels en wereldtitels, maar won bij de marathonschaatsers dus nog nooit de Nederlandse titel op kunstijs. Natuurlijk heeft dat alles te maken met de aanwezigheid van Irene Schouten en haar dominantie binnen de Zaanlanderploeg van coach Jillert Anema. Schouten

reed acht titels op rij bij elkaar, waar voor Groenewoud de kruimels resteerden. Dat is nu voorbij. Groenewoud heeft allang de kwaliteiten om zo’n NK naar haar hand te zetten, maar kreeg daar nu ook de ruimte voor. Aan haar ambitie ligt het zeker niet. Eerste doel was die ontbrekende prijs sowieso te kunnen bijschrijven op haar lijst, maar toen die klus eenmaal was geklaard, liet de Friezin meteen weten met één keer roodwitblauw niet tevreden te zijn. ,,Ik ga niet zeggen dat ik de reeks van Irene wil evenaren of verbeteren, sterker, het maakt me niet eens uit hoeveel titels ik nog pak, maar dat ik er nog wel een paar wil winnen staat voor mij vast.’’

Die honger naar de titel heeft ze de afgelopen jaren moeten verdringen om de teamspeler te kunnen zijn die nodig was om het succes naar de ploeg te brengen. Groenewoud was jarenlang de één na beste in het peloton, maar kon dat in één van de grootste koersen van het jaar nooit echt verzilveren. ,,En dat is niet waar je dit voor doet

natuurlijk’’, erkende ze. ,,Je doet het voor die trui, voor die titel. Dus ik ben echt wel blij dat ik die dan nu wél kon pakken. De laatste jaren ben ik natuurlijk ook nog verder gegroeid. Sterker geworden, sneller. Dan komt deze kans ook naar je toe.’’

Forceren

Groenewoud zag wel verschillen met de manier waarop Schouten de voorbije jaren de titels aaneenreeg, en de wijze waarop zij nu zelf het kampioenschap won. ,,Samen met Irene hadden we veel meer power’’, verklaart Groenewoud. ,,Dan konden we echt het verschil maken in het peloton door ook te springen en dat soort dingen. Gewoon iets forceren met z’n tweeën. Irene en ik konden voorheen nog weleens met z’n tweeën loskomen, of net als in Groningen destijds samen een rondje pakken. Nu lukt dat gewoon nog niet. Met Bente Kerkho , Maaike Verweij en Merel Conijn hadden we hier een ploeg staan die sterk is, maar nog niet de power en de

macht heeft om ook zó te koersen. Nu is het meer controleren. Tja, en als we dan springen, gaan er zeker vier, vijf, zes mee.’’ De andere ploegen waren ook niet bij machte het verschil te maken en daardoor kwam het uiteindelijk aan op een sprint waarin Groenewoud – niet verrassend – de snelste was. Toch kon de Friezin nooit achterover leunen. Want waar iedereen vooraf dacht dat Groenewoud alleen maar naar Thialf hoefde om de titel even op te halen, was de realiteit toch anders. ,,Een sprint is altijd onvoorspelbaar’’, stelde Groenewoud. ,,Jillert zegt niet voor niets altijd: de enige zekere overwinning is solo aankomen. En ook voor mij is niets vanzelfsprekend. Natuurlijk weet ik dat ik de favoriet was, maar dan moet je het altijd nog wél doen. Eigenlijk had ik hier misschien niet eens veel te winnen, maar vooral veel te verliezen. Daarom ben ik heel blij dat het gelukt is en ik nu eindelijk in het roodwitblauw mag koersen. Dat vind ik echt mooi.’’

Pascal Vergeer slaat nieuwe weg in met custom kleding

De naam van Pascal Vergeer klinkt voor veel liefhebbers van schaatsen en wielrennen nog steeds bekend in de oren. De voormalig schaatsers en wielrenner pro leerde zich na zijn actieve loopbaan als ondernemer. In die rol slaat hij nu een nieuwe weg in met zijn bedrijf HyperEdge Custom Performance, dat onder andere custom teamkleding levert.

Pascal Vergeer, ook nog succesvol als schaatscoach in het marathonpeloton, vestigde de aandacht op zich met het door hem opgerichte ZAES Functional Sportwear, een kledingmerk dat een begrip werd in de schaats- en wielerwereld. In 2018 verkocht hij ZAES aan het bekende AGU, waar hij ook in dienst trad als sponsoring manager en verantwoordelijk manager Teamwear.

Dat leverde mooie dingen op. Vergeer stond aan de basis van samenwerkingen

met grote namen als Team Jumbo-Visma, het huidige Visma|Lease a Bike, en de KNWU en liet die uitgroeien tot iconische sponsorprojecten. Binnen het schaatsen is AGU Custom nog steeds actief als partner van de teams A6.nl, Ormer-ICT en Okay Fashion en Jeans/Interfarms. Daarnaast heeft hij veel bijgedragen aan innovatie, zoals de ontwikkeling van aerodynamische pakken voor olympische baanwielrenners en tijdrijders.

Maar afgelopen jaar kreeg AGU het moeilijk en raakte net als vele andere branche gerelateerde bedrijven in zwaar weer. ,,Stoppen met sponsoring, reorganisatie en een overnametraject moesten AGU redden’’, legt Vergeer uit. ,,Uiteindelijk kwam er na een lange periode van onzekerheid over het voortbestaan van AGU een overname door EcoMotion. Dat is de redding geweest voor het merk AGU, dat als sinds 1966 bestaat. Door EcoMotion is de toekomst van het merk AGU nu gewaarborgd.’’ De reorganisatie binnen AGU betekende

voor Vergeer het einde van zijn rol bij AGU, maar ook een nieuwe kans. Met zijn kennis, ervaring en ondernemersgeest richtte Vergeer zich volledig op zijn nieuwe bedrijf HyperEdge Custom Performance, dat wereldwijd exclusief licentiepartner is voor AGU Custom. ,,HyperEdge beheert het volledige AGU Custom-portfolio’’, vertelt Vergeer. ,,Dit betekent dat klanten bij ons niet alleen terecht kunnen voor hun custom teamkleding maar ook via HyperEdge toegang hebben tot een breed assortiment van AGU-producten, die zowel volledig gepersonaliseerd als bedrukt kunnen worden – van aerodynamische etskleding tot praktische regenjassen en etstassen voor de etsende forens.’’

Hiermee combineert hij zijn passie voor innovatie en maatwerk met de hoogwaardige kwaliteit waar AGU om bekendstaat. ,,Dit innovatieve concept biedt sporters en teams de mogelijkheid om volledig gepersonaliseerde etskleding te bestellen, of bestaande AGU-producten, zoals

shirts, regenjassen en etstassen, te personaliseren. De samenwerking met de bekende high-end producent Sportconfex blijft garant staan voor continue innovatie en ontwikkeling. Uiteraard zijn we heel enthousiast om schaatsteams en wielerteams optimaal te kunnen voorzien van kleding.’’

(Foto Neeke Smit)

dan twintig jaar marathonschaatsen. (Foto

Edward van Dijk zwaait na 22 jaar af als marathonsponsor. Of niet?

Vriendschappen als mooiste prijs

door Eric Korver

Schuif aan tafel met Edward van Dijk en je weet zeker dat je de komende uren verdwaalt in een woud van de mooiste herinneringen en anekdotes uit dik twintig jaar marathonschaatsen. Van Dijk kondigde na 22 jaar sponsorschap zijn afscheid aan. Tijd om terug te kijken. Tijd voor lijstjes. Maar ook tijd voor twijfels. Misschien toch…?

Het nieuwe hoofdkantoor van Okay Fashion & Jeans in Dedemsvaart

ziet er gelikt

uit. Strak, frisse kleuren, eigentijds interieur. Alles toegankelijk voor het weinige personeel dat Van Dijk daar heeft rondlopen. ,,Weinig overhead, altijd beter’’, verklaart hij. Maar van één kamertje houdt hij de sleutel stevig op zak. En als hij die heeft rondgedraaid in het slot en de deur openzwaait, begrijp je waarom. Dit is de schatkamer van Edward van Dijk. Hier koestert hij de tastbare herinneringen aan een periode van liefst 22 jaar als marathonsponsor. Het is de schatkamer van een liefhebber pur sang. Aan dat laatste hoeft helemaal niemand te twijfelen. Van Dijk belandde tegen het einde van 2003 bij toeval in deze sport

op het moment dat de sterrenformatie van het voormalige TVM ineens zonder sponsor zat, maar verloor al heel snel zijn hart aan de mannen van de lange adem. Waar de ploeg reed, zag je doorgaans ook Van Dijk. Oostenrijk, Finland, Zweden; het maakte niet uit. Edward van Dijk stond langs het ijs. Soms weggedoken in een dikke bontkraag, handschoenen als onmisbaar attribuut en áltijd de zonnebril op het hoofd. Als het even kon met zijn vrouw Janneke, die zich net zo graag nuttig maakte met het schenken van de ko e of het aanreiken van de bidons. Want liefde voor de sport

eerder had gezegd, maar dan kroop het bloed toch weer waar het niet gaan kon. Nu was de toon serieus en leek het duidelijk dat er een einde zou komen aan een periode van 22 seizoenen, met daarin ongekend veel succes.

Successen

bleek ook binnen het huwelijk overdraagbaar. Die liefde werd ook gedeeld met Hendrik-Jan Achterhof, de man achter co-sponsor Interfarms. De twee waren lang een onafscheidelijk duo.

Edward van Dijk trok een paar weken terug aan de bel. De mededeling was verrassend en ook weer niet: hij vond het eigenlijk wel mooi geweest, iets wat hij overigens al

Zijn uitleg, een kleine maand later in het fraaie hoofdkantoor van zijn bedrijf, is helder en begrijpelijk. In de 22 jaar heeft Van Dijk (59) veel zien veranderen, en lang niet altijd ten goede. Maar hij heeft door alle successen die zijn ploegen oogstten ook de lat voor zichzelf heel hoog gelegd. ,,We hebben jarenlang kunnen uitkomen met een ploeg die altijd meedeed om de prijzen, altijd reed voor de winst. En in al die jaren hebben we ook periodes meegemaakt waarin we absoluut dominant waren in het peloton en de overwinning aaneen regen. Dat is dan onwillekeurig ook de standaard die je voor jezelf zet’’, vertelt Van Dijk. In het voorjaar van 2020 sloot hij al eens af. Er kwam een einde aan de succesformatie Okay Fashion & Jans/Interfarms. Van Dijk wilde minder geld in het marathonschaatsen steken en meer op de achtergrond ope-

MEESTE ZEGES

Frank Vreugdenhil 14

KC Boutiette 13

Miel Rozendaal 12

Karlo Timmerman 10

Crispijn Ariëns 9

Sjoerd den Hertog 6

Edward van Dijk gelukkig met een net zo gelukkige Crispijn Ariëns op de Weissensee. (Foto Neeke Smit)

,,Je zou het niet direct denken, maar Frank Vreugdenhil heeft dus inderdaad de meeste zeges geboekt in mijn ploegen. Elk jaar won hij er wel twee of drie, dus dat ging hard. KC Boutiette is ook een verhaal. Die boekte al die overwinningen zo’n beetje in één seizoen, haha. Was ie onklopbaar. Miel Rozendaal was ook zo’n topper. Echt, wat een geweldige schaatser was dat.’’

Edward van Dijk in zijn ’schatkamer’, waar hij van alles heeft bewaard uit meer

SkateNL)

Gedeelde vreugde met Sjoerd den Hertog na winst op de Weissensee in 2019. (Foto Neeke Smit)

OVERWINNINGEN

Dagzeges:

Kunstijs 110

Natuurijs 12

NK Kunstijs 1

ONK Natuurijs 3

Alternatieve 4

Grand Prix 7

AKM 4

Klassementen:

Marathon Cup 3

Greenery Six 2

,,Als ik dit zie, zijn dat ongeloo ijke aantallen. Natuurlijk blijven die zeges op natuurijs je altijd bij. Met Bertjan van der Veen, Simon Schouten in de sneeuwstorm, Karlo Timmerman en de loodzware editie van Crispijn Ariëns wonnen we vier keer de Alternatieve. De ONK’s van Tristan Loy, Ingmar Berga en Bart Hoolwerf zijn ook onvergetelijk. Al die geweldige koersen in de Grand Prix ook.’’

reren. Dat deed hij als teammanager bij de formatie van Bouw & Techniek, waar vriend Ron Neymann als trainer scepter zwaaide. Al twee jaar later keerde hij naast KPMS terug als hoofdsponsor, om een jaar later de oude combinatie van Okay en Interfarms nieuw leven in te blazen. Maar het werd nooit meer zoals het was, en dat constateert Van Dijk nu zelf ook.

,,In al die jaren hadden we altijd heel veel contact met rijders. Een band. Het was veel meer dan alleen maar de verhouding schaatser en sponsor. De sociale connectie is altijd heel belangrijk geweest’’, vertelt Van Dijk. ,,We waren een eenheid, een familie bijna. Dat zag je vooral ook terug op de Weissensee. Overdag stonden we samen op het ijs, in de avond werd er gegeten, dronken we een wijntje en zaten we nog uren te kletsen met elkaar. Dat was echt altijd gezellig en daar bewaar ik ook enorm goede herinneringen aan. Het gaf voor mij een absolute meerwaarde aan de sponsoring.’’

Licht uit

Maar Van Dijk constateerde dat juist daar de tijden zijn veranderd. ,,De band met rijders is veel minder. Ik ben er zélf ook veel minder, dat is waar. Maar als we er wel zijn, is het niet meer zo dat we gezellig met z’n allen even blijven zitten om wat te drinken. Iedereen is zo vertrokken. Vroeger presteerden we én deden we ’s avonds het licht uit in de bar. Maar de sport wordt nu heel anders beleefd. Het zal misschien professioneler zijn, maar er is minder binding. Dan word je uiteindelijk soms echt alleen maar de sponsor. Dat sociale aspect mis ik.’’ Op het ijs staat er nog steeds een mooie ploeg, met ook mannen die kúnnen meedoen om de winst, zowel op kunstijs als op natuurijs. Maar dan moet wel álles goed vallen. Ook dat is een andere gewaarwording voor Van Dijk. ,,Dat vind ik wel moeilijk’’, geeft hij toe. ,,Je wilt altijd meedoen om de winst, die ambitie zit gewoon in je. En ik heb weleens een beetje oneerbiedig gezegd dat ik geen pelotonvulling wil zijn, maar dat heb ik niet letterlijk zo bedoeld en zeker niet

naar de kwaliteiten van de jongens. Alleen geeft dat wel aan hoe ik er zelf in sta, dat ik het lastig vind dat we niet tot aan de streep partij kunnen bieden aan de grote teams. Alleen als Bart Swings meedoet, zijn we er op voorhand bijna zeker van dat we in de strijd zijn voor de zege.’’

Die twee aspecten samen, het sociale én het sportieve, hebben zwaar gewogen bij zijn besluit om na dit seizoen de brui eraan te geven. Aan de ene kant met pijn in het hart, aan de andere kant was het misschien bijna onvermijdelijk omdat het gevoel bij het team minder werd.

Eregalerij

En dat gevoel, dat is juist altijd de drijfveer van Edward van Dijk geweest. Dat blijkt wel als hij opstaat, de gang oversteekt en aan de overkant de deur opent naar zijn domein. De eregalerij noemt hij het zelf. Binnen hangen schaatspakken van ’zijn’ rijders, staat de Marathon Cup, de bekers van de Weissensee, gegraveerde schalen en foto’s. Veel foto’s. Ook collages met bedankjes van rijders, van de mannen die hem op handen droegen en wederzijds. ,,Dit blijft prachtig’’, zegt Van Dijk, terwijl zijn blik over al die relikwieën glijdt. ,,Maar meer nog dan al die prijzen koester ik de relaties die ik heb overgehouden aan dik twintig jaar in het peloton. De vriendschappen. Met rijders, met coaches, met co-sponsoren. We gaan regelmatig nog even een hapje eten met oudrijders, oud-trainers. Dat zijn echt vrienden geworden. Dat is misschien wel de mooiste prijs die ik heb mogen winnen in al die jaren.’’

Hij haalde ook veel voldoening uit het scouten van talent. Deed Van Dijk gewoon zelf, en met succes ook. Hij keek nooit naar uitslagen. ,,Waar ik altijd naar keek, waren de wedstrijden van de beloften, en dan speciek naar de laatste ronde. Konden ze dan nog een 25’er rijden, dan hadden ze snelheid. En dat is nodig om wedstrijden te winnen. Zo haalde ik Simon Schouten binnen, en Bart Hoolwerf. Recent nog Wisse Slendebroek. Had ik mooie plannen mee, maar na een paar wedstrijden vertelde hij al dat hij wegging na dat seizoen.’’

Van Dijk is natuurlijk een op en top zakenman. Alles moest in orde zijn, de cijfertjes moesten kloppen. Maar hij ging ook door het vuur voor de mannen die voor zijn pak door het vuur gingen. Hij stak zelfs eens de helpende hand toe op het moment dat één van zijn schaatsers een hypotheek niet rond kreeg. Dat is de kant van Edward van Dijk die veel mensen niet kennen, maar wel de jongens waarmee hij werkte.

Geweldige ploeg

De drie jaar met Okay Fashion & Jeans/Interfarms tussen 2017 en 2020 waren zonder twijfel zijn mooiste, vertelt Van Dijk. ,,In die jaren klopte álles. We hadden een geweldige ploeg, met Crispijn Ariëns, Frank Vreugdenhil, Ingmar Berga, Marcel van Ham, Sjoerd den Hertog, Robert Bovenhuis en Bart Hoolwerf. Wát een kwaliteit zat daarin, ongeloo ijk. Ik vergeet nooit meer hoe alles samenkwam op de Weissensee, waar we alles wonnen. Ingmar pakte het ONK, Crispijn een geweldige editie van de Alternatieve. Zelfs het Open Oostenrijks kampioenschap wonnen we, met Bart Hoolwerf. De

2015, Zweden. Edward van Dijk vangt de kapotte, maar winnende Frank Vreugdenhil op na de finale van de Grand Prix. (Foto Neeke Smit)

sfeer was zo fantastisch, dat kon niet stuk. En dat was niet alleen op de Weissensee zo, maar al die jaren. Ik heb daar enorm van genoten en denk er met heel veel plezier aan terug.’’

Bij al die mooie prijzen horen ook mooie verhalen. Van Dijk lepelt ze achter elkaar op. En nee, het zal misschien niet allemaal even professioneel zijn en niet meer passen in de huidige beleving van topsport, maar het past wél in de manier waarop het marathonschaatsen jarenlang werd beleefd. Marathonschaatsers zijn nooit heiligen geweest. Ze dronken na de koers bier of een wijntje, rookten zelfs een sigaartje. En in Finland of op de Weissensee ging het hele peloton de kroeg in. Daar kwam het sociale aspect bovendrijven, waar in het huidige peloton nauwelijks meer tijd voor is. Wie ooit het geluk heeft gehad aan de Weissensee ’s avonds in de fameuze Pizzahut te belanden weet precies hoeveel cohesie er destijds in het peloton zat.

Trainingskamp

Van Dijk schiet in de lach, verhaalt meteen over een gezellige avond tijdens een trainingskamp met Okay in het Duitse Tecklenburg. Nee, de details onthult hij liever niet. ,,Ik kan je wel vertellen dat van de lange duurtraining die de dag daarna gepland stond niet zo veel meer kwam, haha. En weet je, je kunt het alle jongens die er waren vragen: ze weten het nog allemaal. Dat is toch geweldig?’’ Maar nu is het dan klaar. Tenminste, als de twijfel het niet wint van de vastberadenheid. Want anders heb je best kans dat we hier over drie jaar schrijven over een kwart eeuw marathonschaatsen met Edward van Dijk als sponsor.

ALL STARS TEAM

Rijders:

Frank Vreugdenhil

Karlo Timmerman

Crispijn Ariëns

Miel Rozendaal

Bertjan van der Veen

Marcel van Ham

Begeleiding:

Pascal Vergeer (trainer) Ron Neymann (trainer)

Peter de Vries (ploegleider) Bob Stoker (fysiotherapeut) Barend Vis (kok)

,,Beetje oud, beetje jong. Frank Vreugdenhil was een absolute klasbak, net als Crispijn Ariëns. Die rijden absoluut in mijn beste team, net als Karlo Timmerman, een geweldige afmaker. Miel Rozendaal was in de beginjaren een fantastische alleskunner, en Bertjan van der Veen won niet vaak, maar pakte voor ons wél de Nederlandse titel en de Alternatieve. En Marcel van Ham is voor mij de ultieme meesterknecht, een geweldige teamspeler. Hij won helaas nooit zelf, maar die anderen wonnen wel dankzij hem.

Spa-Francorchamps met coureur Zhou Guanyu. (Foto Instagram Atze Kerkhof)

In de begeleiding zijn zowel Pascal Vergeer als Ron Neymann echte vakmannen die weten hoe ze een team moeten samenstellen en prepareren. Peter de Vries is zonder twijfel de beste ploegleider en Bob Stoker was als fysio zó goed dat op een gegeven moment het halve peloton bij hem op de tafel lag, haha. En zonder het eten van Barend wilden we niet aan de Weissensee.’’

been

met Marco & Te a

Even wat schrik op de vroege dinsdagochtend. Aardbeving in Tibet en Nepal, gevoeld tot diep in de Himalaya. Is dat niet ergens waar Marco en Tessa rond etsen? Een paar uur later geruststellend belletje. ,,Aardbeving? Waar? Niks van gemerkt hoor.’’

Marco en Tessa zitten inmiddels diep in China. En dat merken ze aan alles, vertellen ze terwijl ze zijn neergestreken in een klein cafeetje. Tessa is klip en klaar. ,,Vergeleken met China waren alle landen die we hiervoor hebben gehad een eitje’’, zegt ze met een lach. Standplaats voor de dag is Xining, een stad in het onherbergzame noorden van China. Ze legden vanaf Almaty in Kazachstan honderden kilometers af door de volksrepubliek, waarbij ze de meest gekke dingen meemaakten. ,,Dit is wel het meest bizarre deel van ons avontuur tot nu toe’’, vertelt Marco. ,,We hebben eigen alles al meegemaakt. Vanaf het moment dat we vanuit Kazachstan die grens overstaken was álles anders. Dan telt er niks meer, begin je gewoon helemaal opnieuw. Allereerst natuurlijk de taal. Je kunt helemaal niets lezen, kunt niet communiceren. Zelfs onze vertaalapp helpt hier niet meer bij. Het eten is natuurlijk ook niet wat je gewend bent. Je bent echt even helemaal terug bij de basis.’’

Na een dag in China kwamen ze er al achter wat er een beetje speelde in de provincie waar ze doorheen reden, in de meest westelijke kant van het land. ,,We spraken toevallig een jongen die Engels sprak en hij vertelde dat dit deel van China heel erg onder controle stond van de poli-

tie, onder andere vanwege de aanwezigheid van Oeigoeren. Die zijn in bepaalde gebieden best wel autonoom en dat is wat China zelf helemaal niet wil.’’

Controles

,,Er was’’, vervolgt hij, ,,inderdaad abnormaal veel politiecontrole. Overal waar je het maar kon bedenken was er wel politie, een politiebureau, camera’s. In de kleinste dorpjes hè. Vanaf het eerste moment werden we al achtervolgd, aangehouden, gecontroleerd, om paspoorten gevraagd. En steeds maar weer uitleggen wat je daar komt doen. Of in ieder geval probéren uit te leggen, want ze snappen natuurlijk weinig van wat wij zeggen.’’

Het tot nu toe doorgaans probleemloze ritueel van een slaapplek zoeken was opeens ook een risicovolle onderneming. ,,Plekje zoeken om de tent op te zetten? Kansloos. Zat er meteen een auto met undercovers achter ons. Nou ja, undercover, daar waren ze héél slecht in, haha. Maar als ze dan uitstapten, wilden ze meteen onze paspoorten zien. Dan zijn we toch voorzichtig. Waarom moet je dat zien, wie ben je, ben je van de politie? Nee, local sta , zeiden ze dan. Ja, wat is dat dan weer?’’

In de dik tweeduizend kilometer die achter ze lag sinds Almaty pakten ze een paar keer de trein richting Urumqi, de grootste stad in de regio. ,,Daar besloten we door te etsen naar Yumen, een stad zo´n 1500 kilometer verderop. Vanaf het moment dat we daar aankwamen, werd alles beter. De controles

waren weg, het was veel vrijer ineens.’’

Marco van der Tuin (30) uit het Friese Ryptsjerk maakte tot vorig seizoen nog deel uit van het marathonpeloton. Daarna zette hij een punt achter zijn loopbaan, waarin hij de boeken in ging als winnaar van de Aart Koopmans Memorial van 2023 op de Weissensee. Nu legt hij een andere krachtproef af. Samen met zijn vriendin Tessa Molenaar (25) uit Spaarndam is hij op wereldreis. Op de ets… SkateNL volgt ze deze hele winter.

Surrealistisch beeld van een gouden drakenkop in de Chinese bergen bij Qilian County, de stad waar Marco en Tessa eigenlijk niet mochten zijn.

Alles een eitje vergeleken met China

geval de Taklamakan, een reusachtige zandwoestijn in de provincie Xinjiang met meer dan zeven keer de oppervlakte van Nederland. ,,Daar raas je dan met 350 kilometer per uur aan voorbij, maar uiteindelijk hebben we vanaf Yumen alsnog een week door de woestijn moeten etsen. Daar baalden we wel van. We zaten ook veel op hoogte, tot wel vier kilometer, en het was verrekte koud. Een temperatuur van -25 was heel normaal.’’

Ze reden door naar Zhangye en van daar naar het zuiden. ,,Dan kom je in het Zhangye Danxia National Park. Echt weer natuur, dat wilden we graag zien. En dat park is prachtig, met bergen in allerlei kleurschakeringen. Als je dat ziet, is het echt onwerkelijk. Maar onderweg kwamen we er ook achter dat er in dat deel van het land veel steden en dorpen onbewoond zijn. Allemaal gebouwen, vaak nog niet, maar er woont gewoon helemaal niemand. De wegen waren geweldig. Allemaal nieuw, pikzwart asfalt. Maar als we over de hele dag vijf auto’s zagen was het veel. Je hebt daar zulke rare dingen.’’

Schaapherder

,,Terwijl we door dat prachtige gebied reden, kwamen we erachter dat we daar helemaal niet mochten zijn’’, vult Tessa aan. ,,Daar houd je helemaal geen rekening mee. We hadden de nacht ervoor nog overnacht bij een schaapherder in de middle

tie en was het ook verboden voor buitenlanders. Voor ons een probleem, want er waren voldoende hotels, maar die wilden ons allemaal niet hebben. Bovendien belden ze razendsnel de politie, die dus ook meteen weer voor onze neus stond. Die vertelden ons gewoon even dat we onmiddellijk weg moest naar Xining. Dat was 360 kilometer verderop. Hoe dan, vroegen we. Op de ets, in de nacht? Uiteindelijk mochten we een nacht blijven, maar moesten we de volgende ochtend om negen uur klaar staan om te vertrekken. Ik heb onder politiebegeleiding nog wat boodschappen gedaan, maar daarna wilden ze ook echt zien dat we weggingen.’’

Niet zonder wat collega’s te informeren, want halverwege de rit zagen ze alweer politie naderen. Marco: ,,Die waren geïnformeerd natuurlijk. Weer controle. En wéér moesten we meteen weg omdat we daar niet mochten zijn.’’ De politie rust nooit in China, want de volgende aanvaring had een opmerkelijk gevolg. Daar wilden ze zó graag van Marco en Tessa af dat hun hele handel in de auto werd geladen en ze drie uur later werden afgezet in Xining. ,,Alles wat we onderweg nog hadden willen zien, voorbij.’’

In Xining konden ze wel heel makkelijk hun visum met dertig dagen verlengen, en daarop werden de plannen aangepast. Geen Ulaanbaatar, de ijskoude hoofdstad van Mongolië. ,,In die dertig dagen extra

of nowhere, en nu wilden we gewoon verder. Het schijnt dat er in dat deel veel moslims wonen en ook met hen hebben de Chinezen niet veel op. Daarom was er veel polikunnen we naar Quingdao etsen. Daar pakken we dan de ferry naar Zuid-Korea Kunnen we in China net nog even het Chinees nieuwjaar meemaken.’’

Marco van der Tuin laat zich vereeuwigen bij de Great Hanging Wall in de provincie Gansu. Een andere muur dus dan de beroemde Chinese.

DE IJSHOCKEYWINKEL VAN NOORD-NEDERLAND

Jeroen Janissen belandde op een podium in een stad waar hij helemaal niet had willen zijn. De rijder van Okay/Interfarms had in zijn planning een bezoek aan Thialf opgenomen, wilde het NK Allround rijden. Het werden uiteindelijk de natuurijsmarathons in het Zweedse Luleå, een keuze die beloond werd met winst in het klassement van de Grand Prix op natuurijs.

Janissen ging in overleg met trainer Ron Neymann. Resultaat? Er ging een streep door het NK Allround en er werden tickets geboekt naar Luleå. ,,Maar op dat moment heb ik ook wel gezegd dat het voor mij dan echt een doel werd om dat oranje pak te veroveren’’, verklaart Janissen, die ook volgend seizoen uitkomt voor Okay/Interfarms.

nale helemaal gebriefd’’, vertelt Janissen. ,,Zij heeft Excel erbij gepakt en alle mogelijkheden berekend. Als bepaalde jongens wonnen wist ze hoe ik moest eindigen, als die jongens tweede werden wist ze hoe ik moest eindigen. Als ze derde werden, nou ja, je snapt het. En ik wist natuurlijk zelf wel dat ik sowieso top tien moest rijden om Haasjes in te halen.’’

Bezoek onze ijshockeywinkel in Leeuwarden, waar je een uitgebreid ijshockeyassortiment aantreft voor beginner of elitespeler. Voor een complete uitrusting, schaatsen en accessoires ben je van harte welkom in onze shop of bestel eenvoudig online. Bij XHOCKEY hechten we veel waarde aan advies en service.

XHOCKEY is gespecialiseerd in slijpen en profileren van ijzers

Daarom schiet Jeroen Janissen ook in de lach als hem gevraagd wordt hoeveel waarde hij hecht aan dat klassement. ,,Had je dat aan het begin van het seizoen gevraagd, dan had ik gezegd eigenlijk geen. Maar mijn overwinning op de Weissensee heeft alles veranderd. De wedstrijden daarna reed ik ook hartstikke goed, en dan ben je ineens leider in het klassement.’’

Geen pijn

Dit betekent dat elke schaats perfect wordt afgestemd aan jouw voorkeuren en speelstijl

XHOCKEY = JOUW IJSHOCKEYSPECIALIST

Een pak dat hij in Zweden echter al snel kwijtraakte aan Christian Haasjes. Maar dat het oranje voor de man van Team Sprog geen blijvertje zou worden, was meteen duidelijk. Haasjes rijdt uit geloofsovertuiging niet op zondag, en dat was precies de dag van de Grand Prix nale. Daarin lag dus opeens alles open. Ook voor Janissen. Die kon echter een zakjapanner meenemen op het ijs, want dat er veel gerekend moest worden stond vast. ,,Mijn vriendin heeft me de avond voor de

Janissen wist wat hem te doen stond. ,,Rijden met een oog in mijn achterzak en continu alert zijn. Er kon bijvoorbeeld ook geen groepje wegrijden met daarin Daan Gelling of Luc ter Haar. Dat zou meteen lastig zijn.’’ Maar hij zag hoe er vier mannen ontsnapten die hem geen pijn konden doen: Gary Hekman, Niels Overvoorde, Maikel Stam en Homme Jan de Groot. ,,Prima. Dat was prettig, maar nóg moest ik opletten.’’

Maar de ontwikkelingen waren uiteindelijk gunstig voor Janissen, die met een achtste plaats uiteindelijk zes punten voor Haasjes bleef. ,,Vorig jaar was ik al blij met mijn derde plaats in het klassement van de Marathon Cup. Daar heb ik toen nog echt voor gereden. Maar dat ik nu echt een klassement win, dat vind ik echt wel heel vet. En dan nog op natuurijs. Ik zag mezelf nooit echt als een natuurijsrijder, maar ik denk dat inmiddels wel duidelijk is dat van de top vijftien op kunstijs ook vrijwel iedereen goed meekan op natuurijs. We zijn allemaal heel allround geworden. En om dat lijstje aan te voeren is wel heel gaaf.’’

Jeroen Janissen blij op het podium. ,,Dat ik nu echt een klassement win, dat vind ik echt wel heel vet.’’ (Foto Timsimaging/ Neeke Smit)

door Eric Korver

MVoorzitter Michiel Huitema knokt voor bestaan UNIS Flyers

Icoon in de problemen

et z’n rijke historie en grote namen is Flyers uit Heerenveen een iconische club in het Nederlandse ijshockey. Maar zelfs iconen kunnen het moeilijk hebben. Eind vorig jaar kwam naar buiten dat het voortbestaan van de club zelfs in het geding zou zijn. Er is een ink tekort en de gemeente Heerenveen zou niet bereid zijn bij te springen. ,,Een kritieke situatie’’, erkent voorzitter Michiel Huitema. Maar er zijn ook lichtpuntjes.

Michiel Huitema had zich ongetwijfeld iets anders voorgesteld toen hij afgelopen zomer zijn entree maakte als voorzitter van UNIS Flyers. Dan kijk je doorgaans naar ambities, naar groeimogelijkheden.

Zeker bij een bolwerk als Flyers, dat sinds de roemruchte tijden van Feenstra Flyers met mannen als Larry van Wieren en Jack de Heer ook ver buiten de ijshockeywereld bekend is. Maar van alle plannen komt niets als in het najaar blijkt dat de club nancieel in last is. In december wordt de noodklok geluid. Naar de echte achtergronden van het tekort over het vorige seizoen kan Huitema slechts gissen. ,,Ik kan oordelen over de periode waarin ik voorzitter ben’’, stelt Huitema. ,,Mensen stellen heel veel vragen over wat er daarvóór gebeurd is, maar daar weet ik ook maar heel beperkt iets van. Ik was daar niet bij.’’ Maar al vrij snel na zijn aantreden als preses gingen bij Huitema de alarmbellen rinkelen. Hij was welgeteld drie dagen voorzitter toen de eerste ontnuchterende boodschap

kwam. ,,De resultaten van het voorgaande seizoen. Tot mijn verbazing stond er toen al een serieus verlies van een bedrag met vier nullen. Mijn veronderstelling was dat ik met een schone lei kon beginnen, maar dat idee kon meteen de prullenbak in.’’

Niettemin moest er wel een team worden samengesteld voor de competitie in de CEHL, de Central European Hockey League. Ook dat bleek geen eenvoudige opgave, verklaart Huitema. ,,Nee. Er is gewoon een tekort aan goede Nederlandse spelers en je ziet dat daardoor de salarissen van die spelers steeds verder omhoog gaan. Niet alleen wij hebben daar last van, maar de andere Nederlandse clubs ook.’’

Kosten

Met het samenstellen van het team is het niet goed gegaan, stelt Huitema vast. ,,Net voor de start van het seizoen keken we naar het hele team en naar de bijkomende kosten en zagen we eigenlijk een explosie van die kosten. Dan sta je aan het begin van het seizoen, sta je al achter omdat je met een verlies begint en dan vlak voor de start van het seizoen schrik je je rot omdat duidelijk wordt dat we het niet kunnen houden zo, temeer omdat de sponsoropbrengsten drastisch waren gedaald.’’

De schrik werd snel omgezet in daadkracht. Huitema en zijn collega’s probeerden eerst te inventariseren hoe groot het probleem precies was en waren eventuele kansen lagen. ,,We hebben gekeken of we dit op eigen kracht konden oplossen. Daarin hebben we op zich wel prima stappen gezet, maar op een gegeven moment konden we het tij toch niet meer keren.’’

Sindsdien staat alles in het teken van overleven. Blijft de vraag hoe het zover kon komen met een grote club als Flyers in een sportstad Heerenveen. En dan blijkt ook dat er een structureel probleem is aan de inkomstenkant. Huitema onderkent dat, maar legt ook meteen uit dat Flyers zelf daar eigenlijk maar weinig aan kan doen. ,,Onze inkomsten komen uit recettes en sponsorgelden. Als je kijkt naar die recette doen we het heel goed. We trekken zelfs meer bezoekers dan voorgaande jaren, innen dus meer recettes.’’

Horeca

Maar hij ziet ook dat de inkomsten uit sponsoring teruglopen, en dat heeft weer te maken met een ander probleem: Flyers heeft geen eigen horeca in Thialf. De inkomsten vanuit de horeca worden per speelavond geschat op zo’n twintigduizend euro, maar dat gaat allemaal naar de huiscateraar en Thialf. ,,We staan nu in de businessclub’’, vertelt Huitema. ,,Hier betalen de mensen vier euro voor een colaatje. Dat komt bovenop het lidmaatschap van de businessclub, waar de mensen zelf hun drankjes betalen. Als je hier als sponsor met wat gasten bent en je drinkt wat, tikt dat ink aan. Dat wil niet iedereen. Gevolg is dat er sponsors afhaken. In de businessclub zijn substantieel minder lidmaatschappen verkocht. Gevolg is dat aan de ene kant de kosten veel te hard omhoog gingen en dat we aan de andere kant de inkomsten met liefst honderdduizend euro zagen dalen. Dat is natuurlijk een recept voor ellende.’’ Je bent snel geneigd te denken dat de salarissen voor de spelersgroep te hoog zijn.

Maar dat valt juist wel weer mee, stelt Huitema. ,,De mensen menen dat dit dikbetaalde jongens zijn, maar heel eerlijk: er is maar een handjevol dat er net een boterham mee kan verdienen. Dat vaak de jongens uit het buitenland. De rest niet. Die hebben er een baan naast of studeren nog. Voor hen is het salaris eigenlijk niet meer dan een onkostenvergoeding. IJshockey is in Nederland geen grote sport hè.’’

Lichtpuntjes

Huitema heeft in de afgelopen maanden menig nacht wakker gelegen van de Flyers, maar richt de blik nu weer met wat meer vertrouwen vooruit. ,,We leven als bestuur wel van maand tot maand, proberen elke maand goed door te komen. Het is dankzij private investeerders dan we op de been zijn gebleven en nu zijn er wat lichtpuntjes. Er is in december een motie aangenomen in de gemeenteraad, waarin wordt gesteld dat de gemeente ons moet helpen. Niet met gemeenschapsgeld, wel met het vinden van oplossingen. Dat is weer een reddingsboei.

Er is een crowdfunding gestart die goed loopt en waarvoor we ontzettend dankbaar zijn. We hebben ook weer private investeerders gevonden en zijn in gesprek met nieuwe investeerders. Ik zeg nu zeker niet dat het allemaal meteen goed gaat komen, maar met de nale in Thialf voor de boeg en enkele positieve ontwikkelingen begin ik voorzichtig aan volgend seizoen te denken. Er wordt in ieder geval door veel mensen heel hard gewerkt. En terecht. Want Flyers is zó een mooie club. Die moet echt behouden blijven.’’

Volle bak in de ijshockeyhal bij een thuiswedstrijd van de Flyers. Er wordt achter de schermen hard gewerkt om dat zo te houden. (Fanfoto/Edwin Blaauwbroek)

KAMPIOENSCHAP van NEDERLAND

ZONDAG 9 FEBRUARI 15.00 UUR

FINALE FINALE

JUICHMEE, SCOOR TICKETS

HEAD TO HEAD IN STRIJD OM DE LANDSTITEL

TOM MARX

’Ik verwacht doelpunten, spektakel’

Tim Marx (30) speelt al tien jaar in de hoofdmacht van Eaters. De Roermonder kwam in 2001 voor het eerst kijken, ging naar de schaatsklas, en is buiten een kort uitstapje naar Eindhoven nooit meer weggeweest.

Leeft de finale al een beetje? ,,Tja, wij hebben eerste nog de nale van de CEHL tegen Neuwied, dus dat eist op dit moment meer aandacht op. Daarnaast is de competitie nog heel belangrijk. Ik denk dat daarna de volgende nale gaat leven.’’

Hoe mooi is het dit soort wedstrijden te spelen? ,,Je speelt om nales te spelen en liefst ook te winnen. Ik speel het liefst als er enigszins druk op staat. In het Engels zegt het dat er iets aan de lijn is. Dus als het echt ergens om gaat, als er iets te halen valt, dan komt het beste in mij naar boven. Je speelt in principe het hele seizoen om ergens kans op te hebben. En als je Nederlands kampioen kan worden, met je die kans altijd pakken.’’

Zijn jullie de favoriet voor de landstitel?

hebben altijd wel vijf of zes doelpunten opgeleverd. Dat verwacht ik eigenlijk wel weer, omdat bij beide teams de kracht voorin ligt en niet achterin. Spektakel.’’

Wat voor rol zie je voor jezelf in de wedstrijd?

Is er rivaliteit tussen Flyers en Eaters? ,,Denk ik wel. Flyers heeft de afgelopen jaren en ook wel historisch de overhand gehad, maar de afgelopen twee jaren zijn wij denk ik beter. De wedstrijden gaan er altijd redelijk hard op. Kan zijn omdat het twee Nederlandse teams zijn, je elkaar vaak tegenkomt en uiteindelijk een soort animositeit naar de tegenstander ontwikkelt.’’

,,Op basis van de ranglijst wel, maar de wedstrijd is in Heerenveen en ik denk dat Flyers thuis favoriet is. We hebben historisch veel moeite daar te winnen. Klinkt misschien gek, maar ons ijsoppervlak is ook heel anders dan in Thialf. Dat een stuk harder en een stuk sneller. Op neutraal terrein zou het anders zijn.’’

Wat voor wedstrijd kunnen we verwachten?

,,Finales zijn vaak niet de mooiste wedstrijden, maar ik verwacht een redelijk open pot. Wij zijn een vrij aanvallende ploeg, iets technischer waar Flyers meer is van het

,,Ik ben natuurlijk één van de meer ervaren, oudere spelers van het team. Er wordt van mij aanvallend iets verwacht, dat ik bijdraag in de vorm van scoren, een assist of kansen creëren. Maar het belangrijkste is gewoon dat we die wedstrijd over de streep trekken.’’

Welke kwaliteit voeg jij toe aan het team?

,,Ik ben sterk aan de puck, ben ontzettend puckvast. En daarnaast heb ik een goed overzicht. Ik ben niet een speler die veel scoort, maar wel een speler die andere mensen laat scoren.’’

Ben je tevreden over je carrière tot nu toe?

,,Hartstikke tevreden. Ik heb tot 2016 vaak het shirt van Oranje gedragen. Alle jeugdselecties doorlopen, zes jeugd-WK’s gespeeld, twee olympische kwali catietoernooien in Italië en Kazachstan, een WK gespeeld waar we gepromoveerd zijn. Ik ben op plaatsen geweest waar ik anders nooit zou komen en ik denk dat ik er voor Nederlandse begrippen veel heb uitgehaald. Daar ben ik hartstikke trots op.’’

Geleen zóveel leuker worden. Dit jaar ook. Wij winnen een keer in overtime, zij winnen een keer in overtime. Het spant er altijd om. En dat is wel zo leuk voor een nale.’’

Zijn jullie de favoriet voor de landstitel?

,,Ik denk het niet. Ik denk dat Geleen dat meer over zich afroept. Maar wat ik zei, we hebben allebei een wedstrijd van elkaar gewonnen. En op papier eindigden ze wel boven ons in de competitie, maar dat hoeft ook niet direct iets te zeggen.’’

Wat voor wedstrijd kunnen we verwachten?

,,Ik hoop een harde wedstrijd, met een beetje agressiviteit erin. Fysiek contact, spanning.

LENNART VOSMER

’Hopen op een harde wedstrijd’

Lennart Vosmer (21) is een kind van de club. Geboren in Sneek, sinds zijn vierde wonend in Heerenveen en vanaf zijn zevende lid van de Flyers.

Leeft de finale al een beetje?

,,Er heerst nu nog geen nalekoorts. Dat komt omdat je toch op meerdere fronten tegelijk speelt. Laatst hadden we nog de beker nale, Geleen heeft nog de nale van de CEHL voor de boeg. We zijn er nog niet mee bezig. Maar dat komt heus wel in de week van de nale zelf.’’

Hoe mooi is het dit soort wedstrijden te spelen?

,,Ik vind het in ieder geval mooi dat het in Thialf is. Zo vaak spelen we zo’n nale niet in Heerenveen. Nu verdedigen we de titel die we vorig jaar hebben gewonnen, en dat zijn dan de wedstrijden om de prijzen toch de potjes die je wilt spelen.’’

Is er rivaliteit tussen Flyers en Eaters?

,,Ik denk dat altijd Heerenveen en Den Haag tegen elkaar worden opgezet, maar ik vind de laatste jaren de wedstrijden met

Dat is denk ik altijd wel mooi om te zien. Dat is ook het spelletje, hoort erbij. Maar wel gewoon fair. En je wilt natuurlijk graag een mooie wedstrijd, waarbij ik wel hoop dat wij hem over de streep kunnen trek-

Wat voor rol zie je voor jezelf in de wedstrijd?

,,O, dat is lastig. Ik probeer in ieder geval in mijn lijn geen tegendoelpunten te krijgen, dat is altijd mijn nummer één doel. En als we dan zelf een keer scoren is dat erg mooi meegenomen.’’

Welke kwaliteit voeg jij toe aan het team?

,,Hard werken. Ik moet het niet hebben van mijn goede stickhandling of wat dan ook. Ik denk dat ik altijd hard werk en voor elke puck wil vechten, en dat ik op die manier het team een beetje kan oppeppen als dat nodig is. Dus energiek spelen en hopen dat ik dan kan afstralen naar mijn teamgenoten.’’

Ben je tevreden over je carrière tot nu toe?

,,De afgelopen jaren ben ik steeds wat beter geworden, behalve vorig seizoen toen ik door blessures echt een minder seizoen heb gehad. Maar aan het einde ging ik wel mee met Oranje naar het WK in Litouwen en dat ging boven verwachting goed. Dit seizoen ben ik sterker en tter. Ik denk ook dat ik een steeds belangrijker rol in het team krijg. Drie jaar geleden zou je me niet zo missen in de ploeg. Ik hoop dat dat nu anders.’’

(Fanfoto/Nayra Blaauwbroek)

KALENDER

Shorttrack

JANUARI

11-12 januari NK Shorttrack Leeuwarden

17-19 januari ISU EK Shorttrack Dresden (DUI)

17 januari Time Trials Shorttrack Leeuwarden

18-19 januari Selectiewedstrijd Shorttrack Heerenveen

19-21 januari Universiade Turijn (ITA)

25 januari KNSB Cup 2 Leiden

FEBRUARI

1 februari KNSB Talent Team Cup Leeuwarden

7-9 februari ISU World Tour 5 Tilburg

8-9 februari Italian Challenger Open ntb

9-16 februari European Youth Ol Festival Bakuriani (GEO)

14-16 februari ISU World Tour 6 Milaan (ITA)

15 februari KNSB Relay & Mixed R Cup Dordrecht

15-16 februari Speculaas Cup Hasselt (BEL)

21-23 februari Star Class Heerenveen

21-23 februari ISU Junior WC 3 Final Quebec (CAN)

27-28 februari ISU WK Junioren Shorttrack Calgary (CAN)

Langebaan

JANUARI

10-12 januari EK Sprint & Allround Heerenveen

18-19 januari NK Jun A/B Allr + Afstanden Enschede

2 februari Mass Start Competitie 6 Hoorn

2 februari Kwal wedstrijd NK Allr Jun C Utrecht

7-9 februari ISU WK Junioren Langebaan Collalbo (ITA)

8-9 februari NK Masters allr + Afstanden Enschede

8-9 februari Lnd sel NK Jun Sprint + Afst Groningen

14-16 februari NK Afstanden Heerenveen

21-23 februari ISU World Cup 5 Tomaszow M (POL)

22-23 februari Holland Cup Finale Breda

22-23 februari WK Masters Sprint Milwaukee (USA)

28 februari ISU World Cup 6 Heerenveen

Marathonschaatsen

JANUARI

10 januari Marathon Cup 11 Eindhoven

11 januari Marathon Cup 12 Tilburg

18 januari Marathon Cup 13 Deventer

23 januari GP 1 Aart Koopmans Memorial Weissensee

23 januari ONK Masters Weissensee

25 januari ONK Marathon Weissensee

27 januari GP 2 Sprint Weissensee

29 januari GP 3 Alternatieve Elfstedentocht Weissensee

FEBRUARI

1 februari Gewestelijke Kampioenschappen

8 februari Marathon Cup 14 Heerenveen

15 februari NK Jeugd Marathon Utrecht

24-26 januari ISU World Cup 3 Calgary (CAN)

25-26 januari NK Pure Sprint Supersprint Eindhoven

31 januari ISU World Cup 4 Milwaukee (USA)

FEBRUARI

1-2 februari ISU World Cup 4 Milwaukee (USA)

15 februari Marathon Cup 15 Utrecht

19 februari Grand Prix 4 Luleå

21 februari Grand Prix 5 Luleå

22 februari Grand Prix Finale Luleå

1-2 februari ISU Junioren World Cup 3 Collalbo (ITA)

1-2 februari Holland Cup 4 Hoorn

Puzzel

Ook deze editie natuurlijk weer een leuke puzzel, die deze winter wordt gesteund door Stehmann Sport2000.

En natuurlijk sluiten we ook deze editie weer af met de puzzel, die deze winter wordt gesteund door Stehmann Sport2000, de sportwinkel en schaatsspecialist uit Zaltbommel. De oplossing van de editie december was ‘VORSTPERIODE’. Daar kwamen

weer enorm veel goede antwoorden op binnen, maar de vorstperiode zelf bleef helaas uit. De prijswinnaars krijgen bericht. Wil je ook kans maken op mooie prijzen? Los dan onderstaande puzzel op en mail het antwoord naar info@ska-

tenl.nl. Doe dat wel voor 4 februari. De prijzen worden verloot onder de goede inzenders van de puzzel. Veel plezier bij het oplossen van onze puzzel.