Kate Mosse
“Zonder fantasie is het leven saai” Door: Feije Wieringa | Foto: Roderick Field
Kate Mosse is geen veelschrijfster, maar wat ze schrijft mag er wezen. In haar boeken spelen omgeving en personages een gelijkwaardige rol. Dat geldt zeker voor haar laatste boek, De nacht van de vogels. We citeren: ‘Sussex, 1912. Een kustgebied in de ban van storm en springtij, waar bijgeloof nog een grote rol speelt.’
In het boek is Constantia ¬Gifford zeventien en woont ze met haar vader in hun vervallen landhuis, tussen de schamele resten van zijn voormalige
aandachtig lezen en ik hoop dat dat met mijn werk ook zo is. Algernon Blackwood is ook één van mij favorieten. Maar ik schrijf geen ghost
Het niet bestaande tot leven proberen te brengen. Dat is de paradox van goede kunst. museum vol opgezette dieren. Zijn ambacht is uit de tijd geraakt en Gifford is een onsympathieke, verbitterde man geworden. Volgens lokale folklore is één nacht per jaar op het kerkhof te zien wie er zal sterven. Bij de eerste slag van de kerkklok richten alle blikken zich op de kerk. Niemand ziet dat er een stuk steen opgeraapt wordt. Als de laatste slag wegsterft, ligt er een vrouw dood op de grond. Duistere krachten? Als Constantia probeert uit te vinden wie de moordenaar is, wordt ze zelf als verdachte aangemerkt. Is ze een slachtoffer van de omstandigheden of zijn er duistere krachten aan het werk? En welk geheim ligt er in het huis verborgen, tussen de stolpen van Giffords werkplaats? Waarna zich een verhaal ontvouwt dat met grote precisie verteld wordt, en doet denken aan het werk van de grote Britse schrijvers uit de negentiende eeuw. Laat me raden. Je hebt iets met M.R. James? Helemaal raak. Jammer dat zijn werk in de vergetelheid is geraakt, maar hij wist hoe je onderhuidse spanning genereert. Zijn verhalen vragen om
74
stories. Ik probeer natuurlijk wel een soort sfeer van horror op te roepen. Maar met het supernaturale doe ik niks in mijn boeken. Dat is al gedaan en daar heb ik dus niets meer aan toe te voegen. Maar die sfeer, daar doe ik een moord voor. Je bent vooral bekend van je historische romans? En dat is waarom ik graag eens een uitstapje naar een ander genre maak. Maar pin me niet vast op een genre. Ik denk ook nooit in kaders als ik schrijf. Maar er is natuurlijk wel een verschil tussen het componeren van een spannend boek en een brede historische roman. Maar ik doe het allebei met dezelfde overtuiging. Qua setting doet dit boek me denken aan de zusters Bronte en good old Thomas Hardy met zijn moors, bleak and chilling. Dat je die twee in één adem noemt, vleit me. Ze waren natuurlijk veel beter dan ik. Maar ik heb me inderdaad door hun werk laten inspireren. Thomas Hardy schilderde landschappen in proza. Hetzelfde deden de Brontes met de moors. Ik ben daar inderdaad door beïnvloed. Dat je dat
eruit heb gepikt, toont aan dat die voorbeelden bij mij hebben gewerkt. Maar helaas ben ik geen Hardy en ik kan me natuurlijk ook niet met de Brontes meten. Wat is je drive om spannend entertainment te schrijven? Ik doe dat omdat ik van thrillers houd. Het lezen van alleen klassiekers wordt op een gegeven moment saai. Goede lectuur is net zo belangrijk als goede literatuur. Vraag me niet om een definitie van literatuur, maar ik ben ervan overtuigd dat een goed boek altijd goed geschreven is. Helaas is dat met veel moderne thrillers niet altijd het geval, maar ik probeer goed te schrijven en ik denk dat me dat soms gelukt is. Laten we zeggen dat ik oorspronkelijk probeer te zijn. De rest mag het pu-
