Kate Mosse

“Zonder fantasie is het leven saai”

Kate Mosse is geen veelschrijfster, maar wat ze schrijft mag er wezen. In haar boeken spelen omgeving en personages een gelijkwaardige rol. Dat geldt zeker voor haar laatste boek, De nacht van de vogels. We citeren: ‘Sussex, 1912. Een kustgebied in de ban van storm en springtij, waar bijgeloof nog een grote rol speelt.’

Door: Feije Wieringa | Foto: Roderick Field

eruit heb gepikt, toont aan dat die voorbeelden bij mij hebben gewerkt. Maar helaas ben ik geen Hardy en ik kan me natuurlijk ook niet met de Brontes meten.

Wat is je drive om spannend entertainment te schrijven?

Ik doe dat omdat ik van thrillers houd. Het lezen van alleen klassiekers wordt op een gegeven moment saai. Goede lectuur is net zo belangrijk als goede literatuur. Vraag me niet om een definitie van literatuur, maar ik ben ervan overtuigd dat een goed boek altijd goed geschreven is. Helaas is dat met veel moderne thrillers niet altijd het geval, maar ik probeer goed te schrijven en ik denk dat me dat soms gelukt is. Laten we zeggen dat ik oorspronkelijk probeer te zijn. De rest mag het pu-

In het boek is Constantia ¬Gifford zeventien en woont ze met haar vader in hun vervallen landhuis, tussen de schamele resten van zijn voormalige

museum vol opgezette dieren. Zijn ambacht is uit de tijd geraakt en Gifford is een onsympathieke, verbitterde man geworden. Volgens lokale folklore is één nacht per jaar op het kerkhof te zien wie er zal sterven. Bij de eerste slag van de kerkklok richten alle blikken zich op de kerk. Niemand ziet dat er een stuk steen opgeraapt wordt. Als de laatste slag wegsterft, ligt er een vrouw dood op de grond.

Duistere krachten?

Als Constantia probeert uit te vinden wie de moordenaar is, wordt ze zelf als verdachte aangemerkt. Is ze een slachtoffer van de omstandigheden of zijn er duistere krachten aan het werk? En welk geheim ligt er in het huis verborgen, tussen de stolpen van Giffords werkplaats? Waarna zich een verhaal ontvouwt dat met grote precisie verteld wordt, en doet denken aan het werk van de grote Britse schrijvers uit de negentiende eeuw. aandachtig lezen en ik hoop dat dat met mijn werk ook zo is. Algernon Blackwood is ook één van mij favorieten. Maar ik schrijf geen ghost

stories. Ik probeer natuurlijk wel een soort sfeer van horror op te roepen. Maar met het supernaturale doe ik niks in mijn boeken. Dat is al gedaan en daar heb ik dus niets meer aan toe te voegen. Maar die sfeer, daar doe ik een moord voor.

Je bent vooral bekend van je historische romans?

En dat is waarom ik graag eens een uitstapje naar een ander genre maak. Maar pin me niet vast op een genre. Ik denk ook nooit in kaders als ik schrijf. Maar er is natuurlijk wel een verschil tussen het componeren van een spannend boek en een brede historische roman. Maar ik doe het allebei met dezelfde overtuiging.

Het niet bestaande tot leven proberen te brengen. Dat is de paradox van goede kunst.

Laat me raden. Je hebt iets met M.R. James?

Helemaal raak. Jammer dat zijn werk in de vergetelheid is geraakt, maar hij wist hoe je onderhuidse spanning genereert. Zijn verhalen vragen om

Qua setting doet dit boek me denken aan de zusters Bronte en good old Thomas Hardy met zijn moors,

bleak and chilling. Dat je die twee in één adem noemt, vleit me. Ze waren natuurlijk veel beter dan ik. Maar ik heb me inderdaad door hun werk laten inspireren. Thomas Hardy schilderde landschappen in proza. Hetzelfde deden de Brontes met de moors. Ik ben daar inderdaad door beïnvloed. Dat je dat

bliek beoordelen. Mijn uitdaging is om te schrijven in het spoor van Daphne du Maurier, Shelley en Frankenstein. Gothic, maar dan wel Gothic van nu.

Ouderwets en modern tegelijk.

Zo kun je het formuleren. Natuurlijk is mijn stijl, hoop ik, die van 2015. Maar mijn thematiek is universeel. Ik ben niet ouderwets, maar ik heb iets met de tijd van de grote Gothische verhalen. In die wereld ben ik thuis. Ik zie me niet zo snel een boek schrijven over cybercrime. Ik lees er wel over, maar kan er als vertelster weinig mee. Ik ben van slow writing en slow reading

Natuur speelt een grote rol in je werk.

Inderdaad. De kracht van de natuur wil wel eens onderschat worden, maar neem van mij aan dat de natuur gewoon erg gevaarlijk is. En erg prachtig en fascinerend is. In mijn boek komen die verschillende aspecten aan de orde. Soms is het tij hoog en wild. Soms is het zo vredig dat je je bij het zien van de zee alleen maar gelukkig kunt voelen. In de Gothische romans worden die aspecten samengebracht. Nu hebben weinig schrijvers er oog voor. Het gaat mij te vaak om plots en effecten. Daar wil ik niet aan mee doen. Ik wil vooral sfeer beschrijven. Karakters en omgeving moeten samenvallen

In je boek speelt een preparateur van dode vogels een belangrijke rol. Waar komt die fascinatie vandaan?

Toen ik jong was kwam ik vaak in een museum met opgezette dieren. Het viel me op dat er twee soorten waren te zien. Veel dieren waren alleen maar opgezet. Maar de geprepareerde vogels leken ook nog over een ziel te beschikken. En toen zag ik dat zo'n beroep een kunst was. Je maakt van iets doods iets levends, maar toch lukt het bijna nooit om dat goed te doen. Het is net schilderen. Het niet bestaande tot leven proberen te brengen. Dat is de paradox van goede kunst.

Volgens lokale folklore is één nacht per jaar op het kerkhof te zien wie er zal sterven.

Welke klassieker zou je zelf geschreven willen hebben?

Tsja. Ik twijfel tussen Dr Jekyll en Mr Hyde en Frankenstein van Mary Shelley. Bij nader inzien kies ik voor het laatste. Ook Frankenstein probeerde de dood te laten leven. Met een fatale afloop. Eigenlijk is Gifford op zijn manier ook een beetje Frankenstein. Besef ik nu opeens.

Voel je je thuis in deze tijd?

Zeker. Maar ik wil me wel kunnen onttrekken aan de hype van de technologie. Daarom schrijf ik boeken over tijden dat er nog geen PC's en smartphones waren. Maar in mijn eigen leven kan ik niet zonder technologie en ik verlang ook niet naar een leven in het jaar 1900. Ik denk dat de tijden toen veel beroerder waren dan nu. Maar de boeken waren vaak wel beter. In mijn fantasie laveer ik tussen toen en nu. Fantasie is iets wat je moet gebruiken. Zonder fantasie is het leven saai. En daarom schrijf ik met mijn fantasie.