Tractorgirl heeft de pool gehaald

“Het verhaal is klaar”

Manon Ossevoort, theatermaakster, hebben we al twee keer aan het woord gelaten. Zij bedacht het project van het meisje dat naar de Zuidpool gaat en de dromen meeneemt van de mensen die zij onderweg tegenkomt. Manon ging op reis door Europa en Afrika, strandde op Kaap de Goede Hoop, maar bleef naarstig naar een sponsor zoeken, zodat ze de laatste etappe van haar inspirerende reis kon waarmaken.

“Ik vond een sponsor op dezelfde dag dat ik mijn nieuwe vriend ontmoette.”

Dat was echt je lucky day.

Ja, ik was zo ontzettend blij dat ik eindelijk de kans kreeg voor het ultieme einde. En mijn vriend vond het ook belangrijk dat ik ging. Na zoveel jaar is het verhaal eindelijk klaar.

Wil je iets vertellen over de omstandigheden van de laatste etappe?

Ik ben half november gestart, met zeven mensen; een gids, cameramensen en techneuten. De tractor waarop ik reed en twee volgauto's. We dachten er acht weken over te doen, maar uiteindelijk werd het een maand. Ik was net voor Kerstmis thuis, dat was een cadeautje.

Hoe kwam dat?

De Webasto viel uit, het apparaat dat motor en brandstof op temperatuur houdt. Daarom besloten we om zoveel mogelijk door te rijden, zodat de motor niet kon afkoelen. We hebben dagen van 17 uur gemaakt. Doordat het 24 uur per dag licht was, verloor ik elk besef van tijd. Hierdoor kon ik mezelf goed voor de gek houden. Als ik na een paar uur rijden moe werd, zei ik: kijk nou (naar buiten, de zon) het is nog maar 11 uur, even een benenstrek-pauze en dan gaan we weer verder. En dan uren en uren later: 'Neeh, je hoeft nog niet moe te zijn, hoor Manon, kijk maar, het is nog maar 1 uur 's middags.' En gek genoeg werkte dat heel goed (dat hou je niet eeuwig vol, maar ik wist ook dat deze expeditie niet eeuwig duurde).

Hoe ging dat slapen?

In tentjes, in de sneeuw. Soms dacht ik wel: overleef ik dat wel? Als je naar buiten ging, moest je je wel goed aankleden. We hebben -57 graden gemeten.

Kun je je op die kou kleden?

Ja, ik droeg zes lagen en ook meer-

Door: Marian Henderson | Foto’s: www.thetractorgirl.com

dere handschoenen over elkaar. De cabine van de tractor was een heel aangename plek. En doordat hij geen vering heeft en je steeds moet slalommen, bleef je wel warm. Maar als je het metaal van de tractor aan zou raken, dan zat je meteen vast.

Hoe was het eerste deel van het traject?

We hadden een veilige route gekozen, met het moeilijkste aan het begin, een berg op. Het was er heel mooi. Zwarte bergen, bruinrode bergen. We gingen tot ongeveer 3400 meter, maar omdat de lucht daar ijler is, voelde het aan als 7000 meter. We kregen hoofdpijn en werden duizelig. En overal zie je rotspunten in de sneeuw, dat zijn de toppen van hele hoge bergen.

En later?

Toen kwam er een heel vlak stuk, rondom je was het alleen maar wit, als een bevroren oceaan. Ik dacht dat het heel heftig, ruig, kil en mannelijk zou zijn, maar in werkelijkheid voelde het aan als Moeder Aarde. We hadden regelmatig radiocontact en hoorden dat om ons heen gigantische stormen waren, maar wij reden in een soort luchtbel; ijskoud, maar windstil.

Sneeuwde het ook?

Nee, we kregen wel één sneeuwstorm, maar waarschijnlijk was dat sneeuw die er al lag. Soms was de sneeuw heel poederachtig, Daar kon je in wegzakken als in drijfzand. Dus lieten we telkens als dat nodig was lucht uit de banden lopen. Ik heb nooit echt vastgezeten.

Heb je nog dieren gezien?

In het begin een verdwaalde pinguïn, die was helemaal alleen. En later een grote bruine vogel, een Skua, een soort meeuw, die helemaal niet bang was en om de tractor bleef cirkelen. Hij wierp een hele mooie schaduw in de sneeuw.

Wat aten jullie?

Bij deze temperaturen verbruik je heel veel calorieën om warm te blijven. Je moet dus veel eten. We

hadden een droomhoeveelheid chocola bij ons, allemaal verschillende smaken. En worst, salami, kaas en

biltong (gedroogd vlees). 's Avonds smolt iemand een grote zak sneeuw om te koken. Dan kregen we een hele voedzame poedermaaltijd. We moesten alle afval meenemen, ook onze uitwerpselen. liep naar buiten: ''You made it.'' Het was heel feestelijk. Ik was helemaal eufoor, want ik had 48 uur niet geslapen. Via de telefoon had ik contact met Rusland, Korea, de BBC, ik geloof dat zo'n 39 landen er aandacht aan hebben besteedt.

En toen de sneeuwpop?

Dat was het eindritueel. Ik zou de duizenden gedigitaliseerde dromen, opgeborgen in een kleine wereldbol, in de buik van een sneeuwpop doen. Ik ben uit de drukte weggereden, ergens waar het puur en stil was en daar heb ik met het team de sneeuwpop gemaakt. Ze zagen er eerst niet zoveel in, maar al doende werden ze enthousiast. Het is een hele mooie grote pop geworden. Hij draagt een das die door mijn moeder gebreid is van restjes wol die ik op mijn reis heb verzameld. Het was

een heel emotioneel moment, want ik had zoveel mensen beloofd om deze reis waar te maken. En ik hoop

dat hun dromen ook gaan lukken of al gelukt zijn.

En je terugkomst?

In totaal heb ik vier jaar op de trekker gereisd. Toen was het klaar. Op Schiphol stonden allemaal mensen om me te ontvangen. Ook mijn dochtertje. Ik was op alles voorbereid, dat ze zou gaan huilen, of dat ze me niet zou herkennen, maar we keken elkaar aan, ze begon te lachen en ik kreeg een knuffel.

Je bent altijd zo positief, maar ben je ook niet een beetje cynisch geworden van alle ellende die je onderweg hebt gezien?

Nee, de mens is van nature goed, denk ik, of neutraal. Maar angst is een slechte raadgever, het gevoel niet gezien te worden, daar komt veel lelijks uit voort. Ik denk dat slechte en zieke dingen niet ontkend

We moesten alle afval meenemen, ook onze uitwerpselen.

En toen haalde je de geografische Zuidpool.

We kwamen aan bij een Amerikaanse wetenschappelijke basis. Iedereen moeten worden, maar dat je er iets aan moet proberen te doen. 99,9 % van de mensen is van goede wil en wil gewoon gelukkig zijn. Ook in Zimbabwe zeiden de mensen: ''Wij geloven niet in geweld, maar in het goede, we willen onze hoop houden dat het goed komt.'' En zelf heb ik mijn hele reis niets negatiefs meegemaakt. Ik ben vriendelijker en aardiger geworden. Als je mensen maar open en als een mens behandelt en niet als tweederangsburger. Dan kom je tot hele goeie gesprekken. Ik was altijd al sociaal, maar nu ben ik net een marktkoopvrouw, ik heb met iedereen een gezellig gesprekje.

Wat doe je nu?

Ik ben blij om thuis te zijn, ik geniet van mijn dochter en ik mag nu kleinere doelen stellen. Ik ben filmmateriaal aan het selecteren. Het zou fijn zijn als die film op festivals wordt vertoond. Ik ga ook een kinderboek maken over mijn reis. En uiteindelijk moet het tweede deel van mijn boek voor volwassenen er ook nog komen. Na een periode van vermoeidheid heb ik nu weer nieuwe energie. Ik ben heel dankbaar voor het geluk dat ik heb gehad. Het is heel fijn als je linksom of rechtsom je droom tot een goed einde weet te brengen.