bestaan verbindingen tussen mensen die zich nader verbonden voelen bij elkaar in subgroepen van ‘peers’ (de sterke verbindingen). Voordat mensen in dit soort netwerken een keuze maken of zich een mening vormen, gaan ze vaak eerst te rade bij de leden van hun subgroep, hun ‘peers’. Deze invloedrijke peers vormen hun referentiegroep. Omdat groepen nooit helemaal samenvallen, hebben deze peers ook weer contacten met personen die niet tot deze groep behoren. Via deze weak ties zijn ze zo indirect ook weer verbonden met andere groepen. De kracht van dit soort netwerken is vele malen groter dan die van netwerken met een centrale ‘zender’. Een mooie illustratie van die kracht is het zogenaamde ‘six handshakes’ effect. Volgens dit mechanisme zijn alle mensen op de aarde maximaal zes handshakes van elkaar verwijderd. Iedereen kent iedereen via maximaal zes andere mensen. In een wereld met 7 miljard mensen is de sociale afstand tussen mensen daarmee vrij kort. Het wil niet alleen zeggen dat een willekeurige lezer gemiddeld via slechts zes tussenliggende personen een connectie heeft met bijvoorbeeld Obama of Poetin, maar ook dat hij eenzelfde korte verbinding kan leggen naar een willekeurige nomade op de Mongoolse steppe of een Bosjesman in de Kalahari Woestijn. Dit soort netwerken noemt men ook wel gedistribueerde interactieve netwerken of netwerken van de 3 e orde. Sociale netwerken zoals Facebook en Twitter zijn gedistribueerde interactieve netwerken. In centrale of hiërarchische netwerken is er één boodschap voor alle aangesloten deelnemers aan het netwerk. In interactieve netwerken zijn alle deelnemers onderling met elkaar verbonden. In gedifferentieerde interactieve netwerken participeren alle deelnemers in meerdere elkaar overlappende subgroepen. Het interessante voor het verspreiden van ideeën, opvattingen, nieuwe modes of meer in het algemeen van memen is nu dat de we tegenwoordig leven in de tijd van web 2.0 waarin we gebruik maken van een combinatie van netwerken. Radio en TV zijn ‘oude’ netwerken van de 1e- orde met een centrale zender en één boodschap voor alle ontvangers. De telefoon, email en andere web 1.0.-toepassingen vormen interactieve netwerken van de 2 e-orde. Alle ontvangers kunnen immers ook zender zijn en met elkaar contact zoeken. Bij web 2.0. is sprake van communities en sociale netwerken. De deelnemers aan deze netwerken maken tegelijkertijd ook weer deel uit van verschillende subgroepen of sociale netwerken binnen het grote netwerk. Web 2.0. is een voorbeeld van een netwerk van de 3e- orde, met een hoge mate van contact en een hoge dichtheid. Binnen web 2.0. of binnen sociale netwerken kan informatie zich razendsnel verspreiden, veel sneller dan binnen een web 1.0. of een centralistische of hiërarchisch netwerk. We kunnen de waarde van de netwerken ook wiskundig formuleren. In gewone taal staat hieronder dat de waarde van een netwerk toeneemt met het aantal deelnemers. De waarde van een sociaal netwerk of gedistribueerd interactief netwerk, zoals het internet neemt zelfs exponentieel toe met het aantal deelnemers. Centralistisch netwerk Interactief netwerk (internet) Social media
: waarde is (n) : waarde is (n²) : waarde is (2ⁿ)
(waarbij n gelijk is aan het aantal deelnemers) Deze waarde kun je in geld uitdrukken, maar eigenlijk gaat het om de efficiency waarmee informatie binnen zo’n netwerk kan worden verspreid. Dat laatste is vooral interessant voor mensen die sociale processen willen sturen. Binnen iedere subgroep zijn invloedrijke peers (opinieleiders) die in hoge mate bepalend zijn voor de meningsvorming binnen deze subgroep. Tussen de subgroepen in functioneren de connectors die informatie en ideeën van de ene subgroep naar de andere subgroep overdragen. Zij vormen met hun ‘weak ties’ de verbindingen tussen de verschillende subgroepen. Het