Een korte pannengeschiedenis De vroegste dakbedekking in onze streken, in de Nederlanden, bestond uit organische materialen, zoals hout, stro en riet. Dit ‘weke dak’ was de goedkoopste en meest toegepaste dakbedekking. De Romeinen gebruikten al wel bakstenen en dakpannen, ’tegula’, maar na de Romeinse periode raakte het gebruik van deze bouwmaterialen waarschijnlijk helemaal in onbruik. Pas in de middeleeuwen begon men opnieuw bakstenen te maken. Naar aanleiding van hevige stadsbranden vaardigden de verschillende stadsbesturen vanaf het midden van de 13de eeuw voorschriften uit, die het gebruik van harde, onbrandbare dakbedekkingmaterialen stimuleerden of verplicht maakten. In Vlaanderen en Holland gebruikte men vanaf dan meer en meer daktegels (tichels of tichelen), onder- en bovenpannen of leien. Ook de schouwen moesten voortaan in steen worden uitgevoerd. Zo werd het “weke” dak in de steden stilaan een uitzondering. In het prinsbisdom Luik, waartoe Limburg toen behoorde, gebeurde dit misschien wat later dan in het westen van Vlaanderen. In Hasselt werd het in 1703 verboden daken met stro te dekken ”op pene van affgesmeten en afgetrocken te worden” en kon men subsidie krijgen voor een vierde deel van de kostprijs voor de aankoop van pannen, tichelen of leien (schalies). Daktegels en -pannen waren niet alleen duurder, ze waren soms ook moeilijk te verkrijgen. Bakstenen maken was technisch veel eenvoudiger en vereiste minder kennis.
9
