't Pallieterke van 5 juni 2025

BINNENKORT OOK IN JOUW ACHTERTUIN?

Uit De Stemming, een onderzoek van de Universiteit van Antwerpen en Université Libre de Bruxelles in opdracht van VRT NWS, De Standaard en RTBF, bleek vorige maand dat de Vlaming het meeste vertrouwen heeft in zijn of haar lokaal bestuur. Bestuursniveaus die verder van de burger staan, zoals de Vlaamse en federale regeringen en de Europese Unie, doen het op dat vlak minder goed.

Dat burgers meer vertrouwen hebben in hun lokaal bestuur dan in de hogere overheden, is niet verwonderlijk. Lokale politici zijn vaak toegankelijker dan hun collega’s in Brussel, waardoor burgers hen gemakkelijker en regelmatiger tot de orde kunnen roepen. Ze hoeven geen vijf jaar te wachten om in het stemhokje hun ongenoegen te laten blijken. In die zin is het doorgaans een goed idee om bevoegdheden in de mate van het mogelijke te laten uitvoeren door een bestuursniveau dat zo dicht mogelijk bij de burger staat. Dat is het zogenaamde subsidiariteitsbeginsel.

In de praktijk zien we echter dat vooral de Europese Unie en in toenemende mate de

federale regering het moeilijk hebben met het subsidiariteitsbeginsel. Vraag dat maar aan de inwoners van Schilde. Zij krijgen door Fedasil, het federaal agentschap voor de opvang van asielzoekers, een nieuw asielcentrum door de strot geduwd.

Vorige week raakte bekend dat het voormalige Missiehuis van de Paters van Scheut binnenkort onderdak zal bieden aan 200 asielzoekers. De gesprekken daarover tussen de nieuwe eigenaars en Fedasil zijn al maanden aan de gang. Maar wie zou verwachten dat ook het lokale bestuur van Schilde tijdens die gesprekken aan tafel zat, komt bedrogen uit. De burgemeester van Schilde, Dirk Bauwens (N-VA), wist naar eigen zeggen

“Zwarte levens zijn niet meer van belang”

van niks. Hij voelt zich in snelheid gepakt, temeer omdat de gemeente andere pistes, zoals een nieuw gemeentelijk zwembad op het terrein, aan het onderzoeken was.

Legitieme bezorgdheden

Het is onbegrijpelijk dat het niveau waar de Vlamingen het meeste vertrouwen in hebben, schaamteloos buitenspel wordt gezet, en dat terwijl het gaat over een thema –asiel en migratie – waar veel Vlamingen zich zorgen over maken en hun stemgedrag van laten afhangen. Je hoeft nochtans geen kernfysicus te zijn om in te zien dat een lokaal bestuur, dat zo dicht bij de burger staat, het beste weet wat leeft op het terrein en wat de bekommernissen zijn van de buurtbewoners. Hun bezorgdheden zijn legitiem en hebben vooral te maken met veiligheid en overlast. Uit cijfers die voormalig N-VA-Kamerlid Tomas Roggeman destijds opvroeg, bleek dat in 2022 1.095 geweldincidenten plaatsvonden in de Belgische asielcentra. Het ging daarbij vooral over vechtpartijen en fysieke

en verbale agressie. Ook het aantal gevallen van seksueel geweld nam dat jaar toe: er werden 59 incidenten gerapporteerd. Dat zijn er meer dan één per week.

Hoeft het met die cijfers in het achterhoofd te verbazen dat buurtbewoners liever geen asielcentrum in hun achtertuin zien verschijnen? NIVEA (niet in mijn voor- of achtertuin, het Vlaamse equivalent van NIMBY of ‘not in my backyard’) is in dit geval meer dan gerechtvaardigd. Het is hoogst twijfelachtig of de wereldvreemde ambtenaren van Fedasil die deze beslissing eenzijdig willen opleggen aan Schilde de asielzoekers in hun eigen achtertuin willen opvangen.

We kunnen alleen maar hopen dat burgemeester Dirk Bauwens zijn partijgenote en minister van Asiel en Migratie Anneleen Van Bossuyt tot de orde roept. Van een minister die belooft om het strengste asiel- en migratiebeleid ooit uit te voeren, zou men toch mogen verwachten dat ze eerder asielcentra sluit dan er nieuwe te openen?

ANTON SCHELFAUT

Keert Trump zich tegen Poetin?

53 keer heeft hij het gezegd: “Als ik president word, zal ik de oorlog in Oekraïne binnen 24 uur beëindigen.” Trump stelt nu dat hij dat niet letterlijk heeft bedoeld. Dat is niet erg. Wij hebben die 24 uur ook nooit letterlijk genomen. Erger is dat hij de oorlog helemaal niet lijkt niet te kunnen beëindigen, ook niet in 24 dagen of 24 maanden.

Ik heb nog voor de verkiezingen geschreven dat de denkpiste van ex-generaal Keith Kellogg, intussen afgezant van Trump in Oekraïne, de meest waarschijnlijke was: als Trump de indruk krijgt dat Poetin de vredesgesprekken saboteert, een waarschijnlijk scenario, zal hij zich tegen hem keren. Ik heb er toen ook aan toegevoegd dat respect tussen alfamannetjes iets heel anders is dan vriendschap. Dat blijkt nu. Trump kan zichzelf niet meer wijsmaken dat hij genoeg persoonlijke invloed heeft op Poetin om hem tot vrede te bewegen. Trump begin te beseffen dat Poetin hem eigenlijk aan het lijntje houdt en daarmee belachelijk maakt. Op Truth Social zei hij vorige week: “Ik heb altijd een heel goede relatie gehad met Vladimir Poetin van Rusland, maar er is iets met hem gebeurd. Hij is volledig GEK geworden!” Trump vertelde ongeveer hetzelfde in een interview: “Ik ben niet blij met wat Poetin aan het doen is. Hij vermoordt een heleboel mensen, en ik weet niet wat er in godsnaam met Poetin gebeurd is. Ik ken hem al heel lang, we zijn altijd goed met elkaar opgeschoten, maar hij vuurt raketten af op steden en doodt mensen, en dat vind ik helemaal niet goed. Oké? We zijn midden in een gesprek, en hij schiet raketten af op Kyiv en andere steden.” Heeft niemand Trump gezegd dat Poetin al drie jaar burgerdoelwitten bestookt? Poetin is niet veranderd. Hij is nog steeds de psychopaat die in 2022 zijn troepen het bevel gaf Oekraïne binnen te trekken.

Importheffingen van 500 procent

De waarheid is dat dankzij Trump, die de steun aan Oekraïne onderbrak en die zelfs definitief dreigde op te zeggen, Poetin weer is kunnen gaan hopen op een volledige militaire overwinning. Toen Washington de vredesgesprekken in Istanboel organiseerde, kwam Poetin gewoon niet opdagen. Trump heeft op 19 mei twee uur aan de telefoon gehangen met de Russische leider. Hij toonde zich optimistisch over dat gesprek. Poetin liet echter onmiddellijk bombardementen op steden uitvoeren. Dat maakt Trump boos.

“Het is duidelijk dat Poetin niet de minste interesse heeft in vrede”, zei senator Lindsey Graham, een bondgenoot van Trump, deze week. Hij kondigt aan dat de Republikeinen en Democraten samen een plan voorbereiden om een importtarief van 500 procent te heffen op Russische olie, gas en uranium. Graham wil dit pakket aan sancties klaar hebben voor de bijeenkomst van de G7, zodat de VS en Europa daarmee China onder kunnen druk zetten.

Trump lijkt te kantelen. Hij heeft de Oekraïense zaak beschadigd door de steun een tijd te onderbreken. Hij heeft zijn MAGA-achterban een boodschap gestuurd van morele equivalentie tussen de twee strijdende partijen, met af en toe zelfs de suggestie dat de oorlog de schuld is van Zelensky. Als hij opnieuw voluit Oekraïne wil steunen, zal hij tegenstand in zijn eigen partij moeten overwinnen.

Met enige overdrijving zei Churchill ooit: “Je kunt altijd op Amerikanen rekenen dat ze het juiste doen – nadat ze eerst al de rest hebben geprobeerd.” Hopelijk blijkt dat nu ook waar over Trump.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke

Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pal.be Lezersbrieven: lezersbrieven@pal.be

Abonnementen binnenland Abonnement buitenland: 3 maanden: 58,5 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 117 euro bestemming. Alle inlichtingen 1 jaar: 234 euro op de kantoren. Steunabo 1 jaar: 350 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs: Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020) Kernredactie: Wart Van Schel (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock

VIA EEN BRUSSELSE REGERING NAAR VECHTFEDERALISME

Plots duikt de piste op waarbij PS-kopstuk Ahmed Laaouej een zogenaamde progressieve Brusselse coalitie zou vormen van socialisten, groenen, communisten en Team Fouad Ahidar. Weinig realistisch, maar vast staat dat een Brusselse regering met de PS de basis vormt voor jaren vechtfederalisme. Enerzijds met de federale regering geleid door een N-VA’er. Maar ook vooral met de andere Franstalige regeringen.

Het is een onderdeel van de anekdotiek nu we bijna een jaar na de verkiezingen van 9 juni 2024 zijn en er nog altijd geen Brusselse gewestregering is gevormd. Boris Dilliès, burgemeester van Ukkel en MR-verkozene, liet zich ontvallen dat hij de aanhechting van zijn gemeente bij Vlaanderen verkiest boven de toetreding van de communisten van de PVDA in de Brusselse regering. Politieke fictie natuurlijk, maar het toont wel aan hoe geblokkeerd de Brusselse politieke situatie is. En vooral: wat de gevolgen zijn van een zogenaamd progressieve gewestregering. Het is een weliswaar weinig realistische piste, maar het is een feit dat er bij de Brusselse PS al enige tijd wordt gehoopt dat de politieke patstelling de verschillende andere partijen dermate vermoeit dat er zo’n coalitie komt. De term progressief is weliswaar ‘newspeak’ voor politieke correcten, want zo’n Brusselse regering zou ook de pro-islampartij Team Fouad Ahidar aan boord halen. Naast de PS en Vooruit, de twee groene partijen Ecolo en Groen plus de communisten van de PVDA/PTB. Stel u voor. Andere partijen voelen trouwens nattigheid en Christophe De Beukelaer, het kopstuk van Les Engagés in Brussel maakte zelfs een opening naar de partij van Foaud Ahidar. Bang om uit de boot te vallen? De as MR-Les Engagés staat in Brussel zwaar onder druk. Dat is evenzeer van belang als de vraag of cd&v op een bepaald moment de N-VA laat vallen om aan Nederlandstalige kant een coalitie te vormen.

Garantie op ruzie op het overlegcomité

Het imbroglio in Brussel is dus totaal. Nu, zelfs als er geen coalitie met de communisten en de islampartij wordt gevormd en de PS via een andere weg aan de macht komt, betekent dat in Brussel constante politieke instabiliteit en een garantie op vechtfederalisme met de andere regeringen. Dat kan voor de N-VA interessant uitdraaien. Onder andere de Waalse commentator Alain Gerlache heeft al meermaals voorspeld dat het voor Vlaams-nationalisten lucratief kan worden om niet meer op de Walen te kappen, maar wel op de realiteit van het Brussels Gewest. Overigens zullen de Vlamingen zelf weinig moeite moeten doen om het vechtfederalisme aan te wakkeren. Dat zal de Brusselse regering met de PS zelf graag doen. In de ogen van Laaouej is de federale regering illegitiem, want bezet door een separatistische partij. Je kan er gif op innemen dat dit tijdens het overlegcomité tussen de verschillende regeringen – federaal en deelstaatregeringen – voor constante ruzies zal zorgen. Uiteraard zou het niet de eerste keer zijn dat politici uit verschillende coalities tijdens het overlegcomité rond de tafel zitten. Dat was zo toen de N-VA federaal in de oppositie zat en Vlaams aan de macht was. Dat was zo ten tijde van de regering-Michel met de PS federaal buitenspel, maar in Wallonië en Brussel aan de

knoppen. Maar de situatie is niet te vergelijken met vijf of tien jaar geleden. Ten tijde van bijvoorbeeld de regering-Michel waren de Franstalige liberalen veel gematigder. Men had er geen nood aan om op het overlegcomité te veel ruzie te maken. De MR en de PS wisten dat ze in de toekomst wellicht opnieuw zouden moeten samenwerken. Anno 2025 is de sfeer tussen de Brusselse PS en MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez totaal verziekt.

EEN LEGISLATUUR ZONDER BRUSSELSE REGERING KAN AANTONEN DAT HET GEWEST GEEN REGERING NODIG HEEFT

Een andere factor is dat de Brusselse financiële toestand de voorbije jaren nog verder is verslechterd. De Waalse regering en de Franse Gemeenschapsregering met telkens een MR-Les Engagés-coalitie hebben noch de ‘goesting’, noch de middelen om het Brussels Gewest te hulp te schieten. Een vechtfederalisme gaat niet alleen over Franstaligen tegen Vlamingen of Brussel versus de door de N-VA geleide regeringen. Ook intrafrancofoon ligt het buskruit klaar. Men moet enkel nog het vuur aan de lont steken.

Vlaamse druk op de geldkraan

In deze discussie over mogelijk vechtfederalisme wordt amper gesproken over de Vlaamse Regering. En dat is jammer. De regering-Diependaele heeft de mogelijkheid om druk te zetten op de Brusselse formatie. Vlaams Parlementslid Karl Vanlouwe (N-VA) was daarover zeer duidelijk: “De Vlaamse regering investeert jaarlijks meer dan 1,2 miljard euro in Brussel. In onze hoofdstad staat Vlaanderen en zijn instellingen terecht bekend als kwaliteit als het gaat over goede dienstverlening. Wij moeten dat kwaliteitslabel dan ook uitdragen.” Dat klopt, maar voor wat hoort wat. De Vlaamse Regering zou in eigen gouw aan populariteit winnen door te dreigen met het dichtdraaien van de geldkraan richting Brussel. Benieuwd wat dan de reactie zou zijn van de PS en co.

Vlaanderen gebruikt zijn financiële macht te weinig. Tijd om daar verandering in te brengen. Het is toch niet aanvaardbaar dat de federale regering-De Wever (mét Franstaligen dus) wel al de vinger op de knip houdt richting Brussel met onder andere een bijsturing van de Beliris-middelen voor de hoofdstedelijke functie. Waarom geen vijf jaar zonder regering?

Ten slotte is er nog een andere piste die vorig weekend geopperd werd door Bart Eeckhout in De Morgen. Eeckhout, zelf een inwoner van het Brussels Gewest, acht vijf jaar lopende zaken in dit gewest als realistisch. Geen regering dus tijdens de hele legislatuur. Het zou wel betekenen dat de ratingbureaus de kredietwaardigheid van het gewest verlagen, maar een faillissement acht men niet realistisch. Omdat er de financiële reddingsboei is van de federale overheid. Nu, een legislatuur zonder Brusselse Regering heeft op termijn ook zijn voordelen: het zou aantonen dat het gewest geen regering nodig heeft. Dan kan de vergissing van 1988-1989 met de oprichting van het gewest worden goedgemaakt. Niet vergeten: het Brussels Gewest is er pas gekomen als onderdeel van een compromis waarbij de PS daar de plak kon zwaaien en toenmalig voorzitter Guy Spitaels en Brussels kopstuk Philippe Moureaux het Voerense stemmenkanon José Happart de facto hebben laten vallen.

Ahmed Laaouej

Bart De Wever

BURGEROORLOG SOEDAN

ZWARTE LEVENS ZIJN

NIET MEER VAN BELANG

Vorige week was het vijf jaar geleden dat George Floyd, een zwarte misdadiger, omkwam bij een politieactie. De beelden van zijn dood leidden tot een golf van verontwaardiging in de westerse wereld, snel omslaand naar wat alleen kan beschreven worden als collectieve hysterie. Er volgde een figuurlijke en soms zelfs letterlijke, beeldenstorm tegen het kolonialisme dat nog stiekem zou schuil gaan in onze samenleving en tegen het ‘systemisch’, maar blijkbaar ‘onzichtbare’ racisme. De ideologie van woke maakte een snelle opmars in de werelden van cultuur en politiek. Politici, en zelfs voetballers, gingen letterlijk knielen om vergiffenis te vragen voor de talloze zonden van onze beschaving tegen zwarte mensen.

De eigenlijke ‘Black Lives Matter’-beweging is nu dood. De man die vijf jaar geleden BLM een ‘symbool van haat’ noemde – toen tot verontwaardiging van de verzamelde pers –, is nu president van de VS, onder andere dankzij heel wat zwarte stemmen, meer zelfs dan enige Republikeinse presidentskandidaat vóór hem ooit kon vergaren.

Palestinian Lives Matter

Black Lives Matter bleek een agressieve, ideologische gril. Die is nu vervangen door ‘Palestinian Lives Matter’. Al wat toen BLM schreeuwde, heeft nu zijn obsessieve aandacht verlegd van zwarten in de VS naar Palestijnen in Gaza. Er wordt overal betoogd tegen Israël alsof zich in Gaza de enige of zelfs de belangrijkste humanitaire crisis van deze wereld voordoet. Ook politici en pers staren met een vergrootglas naar Gaza, op zoek naar iets waar ze Israël van kunnen beschuldigen, en zien zo niets meer van wat daarbuiten gebeurt. Ik heb al eerder opgemerkt dat humanitaire crisissen van veel grotere omvang dan het conflict in Gaza opvallend weinig aandacht krijgen. Daaronder vallen de burgeroorlog in Congo (6 miljoen doden sinds 1996, nog steeds aan de gang), de burgeroorlog in Jemen (meer dan 300.000 doden sinds 2014, nog steeds aan de gang) en de burgeroorlog in Ethiopië (600.000 doden sinds 2020, nog steeds smeulend). De humanitaire ramp die zich momenteel voltrekt in Soedan valt ook in deze categorie. De laatste weken klinkt de wanhopige noodkreet van hulporganisaties om meer humanitaire hulp steeds luider, maar die oproep blijft zo goed als onbeantwoord, klaagt de VRT. “Zonder onmiddellijke financiële injectie zullen miljoenen mensen omkomen door honger of ziekte”, waarschuwt de directeur van Oxfam Afrika. Bij de Nederlandse radio laat Wouter Booij van Unicef dezelfde klacht horen: “30 miljoen mensen zijn in nood, waaronder 15 miljoen kinderen. Dit is de grootste humanitaire crisis van de wereld.”

Greta naar Gaza

De aandacht van de wereld blijkt beperkt. En wat geen aandacht krijgt, krijgt ook geen geld. Nog weinig hulporganisaties zijn actief in Soedan. Greta Thunberg is, samen met andere anti-Israëlische militanten, zondag op een schip gestapt richting Gaza. Geen enkele modieuze deugdpronker vat de tocht naar Soedan aan. Veel van de aandacht voor Gaza is het resultaat van een zwart-witverhaal dat, met behulp van halve waarheden en ganse leugens, door de media is geschapen. Het is gemakkelijker sympathie te voelen voor slachtoffers als hun lot het gevolg is van kwaadwilligheid van de tegenpartij. De aandacht voor het Palestijnse leed gaat altijd gepaard met de demonisering van Israël. In Soedan ontbreekt dat verhaal in de bericht-

geving, hoewel het er eigenlijk veel duidelijker aanwezig is dan in de tragedie van Gaza. In de pers zal je meestal lezen dat de Soedanese crisis het gevolg is van een burgeroorlog, begonnen in april 2023, tussen het reguliere leger onder leiding van generaal Abdel Fattah al-Burhan en de paramilitaire Rapid Support Forces (RSF), geleid door Mohamed Hamdan Dagalo, beter bekend als Hemedti. Een verhaal van oorlog tussen rivaliserende krijgsheren is niet van die aard veel interesse in het Westen op te wekken. De essentie het raciale en culturele aspect die eronder schuil gaan, blijft meestal onvermeld.

Hoe een échte genocide eruitziet

De RSF zijn immers de reïncarnatie van de Arabische Janjaweed-milities die in de jaren 2000 verantwoordelijk waren voor de raciale zuiveringen in Darfoer. Bij die genocide kwamen 300.000 mensen om. Hun huidige operaties zijn een voortzetting van deze praktijken, met gerichte aanvallen op niet-Arabische, zwarte bevolkingsgroepen zoals de Masalit, Fur en Zaghawa.

ders de vluchtelingenkampen Zamzam en Abu Shoukaan, waarbij minstens 389 burgers werden gedood en 157 gewond raakten. Dit is hoe een échte genocide eruitziet. Heeft u gelijkaardige verhalen gehoord over de IDF-troepen in Gaza?

De Arabieren en hun slaven

Inwoners wachten op de verdeling van hun tweewekelijks rantsoen

Een ‘vergeten oorlog’

De VS hebben in januari 2025 officieel gezegd dat de RSF genocide plegen in Soedan. De Amerikaanse regering heeft ook al sancties opgelegd aan gelieerde bedrijven. Europa blijft grotendeels stil.

De onverschilligheid van de pers leidt ook tot onwetendheid bij de bevolking. Uit opiniepeilingen bij Amerikanen en Britten blijkt dat slechts 5 procent van de ondervraagden weet wat er in Soedan precies aan de hand is. Bijna de helft van de Britten denkt intussen dat de ergste humanitaire crisis van de wereld zich afspeelt in Gaza. Bij ons zou je gelijkaardige resultaten krijgen.

WAT GEEN AANDACHT KRIJGT, KRIJGT OOK GEEN GELD

Je kan dat de burgers niet kwalijk nemen. Ze krijgen dagelijks hun portie Palestijnenleed opgediend, maar worden nauwelijks geinformeerd over dodelijkere conflicten. Het is bepaald ergerlijk de pers te horen klagen over die ‘vergeten oorlogen’. Maar wie is die vergeten? Wiens taak is het ons daarover regelmatig te berichten? Wie heeft een obsessie gemaakt van Israël en Gaza? De pers is die oorlogen zelf vergeten. Dat zet je niet recht met af en toe een oplijsting van de humanitaire crisissen van deze wereld met daaronder wat ritueel gejammer over het gebrek aan aandacht.

De laatste mode in verontwaardiging

ER IS ÉÉN KAMP DAT HET ANDERE WIL UITROEIEN EN MINSTENS EEN ETNISCHE ZUIVERING POOGT DOOR TE VOEREN. DE PERS ZOU GEEN ENKELE MOEITE HEBBEN DIE WAARHEID UIT TE VERGROTEN ALS DE DADERS JODEN OF BLANKEN WAREN

De genocidale motivatie van de milities blijkt overduidelijk uit enkele van hun acties. Tussen 27 en 28 mei 2023 vielen de RSF de stad Misterei aan, waarbij 97 Masalit-burgers werden gedood en 160 gewond raakten. De aanvallers gingen van huis tot huis, executeerden bewoners en gebruikten racistische leuzen als ‘Dood aan de slaven!’, ‘Zwarte honden’ of ‘Jullie zijn geen mensen, maar beesten’. De stad werd geplunderd en in brand gestoken. In juni 2023 probeerden duizenden Masalit-burgers te vluchten uit El Geneina, de hoofdstad van West-Darfoer. Volgens Human Rights Watch werden kinderen door RSF-strijders van hun ouders gescheiden, opgestapeld en vervolgens doodgeschoten. Een 17-jarige overlevende verklaarde: “Ze stapelden de kinderen op en schoten hen neer.” De lichamen werden daarna in de rivier gegooid. De daders vielen ook een geïmproviseerde kliniek aan, waar 25 gewonden werden behandeld. Alle aanwezigen werden gedood. Een man die de mishandelingen overleefde, getuigde dat de daders tijdens hun moordpartij racistische verwensingen schreeuwden. Op 8 november 2023 vielen de RSF het Ardamata-kamp aan, waarbij tussen de 800 en 2.000 Masalit-vluchtelingen werden gedood. Het kamp, gelegen nabij El Geneina, werd volledig verwoest. Aanvallers staken de huizen in brand en executeerden de bewoners. In april 2025 vielen RSF-strij-

De racistische verwijten en verwijzingen naar de slavernij die de slachtpartijen begeleiden, zijn geen bijkomstigheid. Na de komst van de islam werd slavernij een grootschalige industrie in Oost-Afrika. Veel meer Afrikanen werden het slachtoffer van de Arabische dan van de Atlantische slavenhandel. Soedan was een belangrijke bron van slaven en spil van de handel. De hoofdstad Khartoum draaide in de 19de eeuw nog steeds op slavenmarkten. Tot zelfs in 2005 werd de slavernij beoefend in Soedan. Het noorden van het land is in handen van gearabiseerde, nomadische stammen. Het conflict tussen hen en de etnisch Afrikaanse landbouwers uit het zuiden heeft al twee burgeroorlogen gevoed. In 2011 leidde dat tot de afscheiding van Zuid-Soedan, waar overwegend christenen en aanhangers van traditionele religies wonen. Dat maakte helaas geen einde aan de burgeroorlog in de rompstaat. De gearabiseerde noordelingen beschouwen de zuiderlingen, hoewel ook islamitisch, nog steeds als Afrikaanse ‘untermenschen’, alleen geschikt voor de slavernij.

“Interesseert het iemand nog wat er in Soedan gebeurt?”, schrijft de Nederlandse columnist Robbert De Witt in Knack. “Terwijl Europa massaal de straat opgaat voor Gaza en Oekraïne, blijft het oorverdovend stil over wat zich in Soedan voltrekt.” De Witt heeft maar half gelijk. Zelfs de oorlog in Oekraïne – wanneer trok iemand daar nog de straat voor op? – staat voortaan in de schaduw van de disproportionele aandacht voor Gaza.

De Witt vertelt over wat een docent internationale betrekkingen hem zei over het zelfbedrog van de Europeanen. Wij denken dat wij het juiste doen voor de wereld. Veel niet-Europeanen ergeren zich echter aan het gemoraliseer van Europeanen, het gepreek over normen, waarden en rechtsorde, zegt de professor. Dat is zeker het geval bij Afrikaanse studenten, die het opvalt dat er weinig aandacht is voor de ellende in Soedan.

De oorlog in Soedan blijft voortduren

Hoewel beide zijden wreedheden begaan, is er dus een morele dimensie die meestal ontbreekt in de berichtgeving. Er is één kamp dat het andere wil uitroeien en minstens een etnische zuivering poogt door te voeren. De pers zou geen enkele moeite hebben die waarheid uit te vergroten als de daders Joden of blanken waren. De manifeste kwaadaardigheid van Arabische racisten blijkt moeilijker te benoemen.

Die zwarte studenten hebben gelijk. De Europeanen die zichzelf wijsmaken dat ze goede mensen zijn omdat ze opkomen voor de Palestijnen in Gaza, zijn hypocrieten. Het leed van mensen buiten hun cirkel van ideologisch gestuurde verontwaardiging interesseert hen niet; alleen de laatste gril van deugdvertoon binnen hun bubbel. Vijf jaar geleden slaagden ze erin diep verontwaardigd te zijn over de dood van een zwarte misdadiger, maar nu boeit het lot van honderdduizenden onschuldige zwarten in Soedan hen nauwelijks. Erger, hun ziekelijke ‘Israëlofobie’ monopoliseert de aandacht van pers en politiek zodanig dat er geen ruimte is voor aandacht voor iemand anders dan Palestijnen.

JURGEN CEDER

Waarom de Brusselse beurs leegloopt

Steeds meer bedrijven kiezen ervoor om de Brusselse beurs te verlaten. Denk maar aan Exmar en Roularta. Volgens experts zullen er nog volgen. De redenen? Fiscaal minder interessant voor beleggers, een relatief lage beurskapitalisatie, het vele durfkapitaal en dominante referentie-aandeelhouders die het vele rapporteren op kwartaalbasis beu zijn.

In de jaren 1990 kende de Brusselse beurs een hoogtepunt. Een bedrijf dat zichzelf ernstig nam, moest ‘publiek’ gaan. Een beursgang werd gezien als een absolute noodzaak om groei te kunnen financieren. Bovendien werd men op die manier zichtbaar bij beleggers, wat de naamsbekendheid opkrikte en waardoor beursgenoteerde bedrijven ook bij het grote publiek bekend werden. En enige bekendheid trekt nieuwe klanten aan. Bovendien was het beleggen in aandelen sinds de Wet Cooreman-De Clercq van 1982 fiscaal aantrekkelijk.

Fiscaal klimaat wordt ongunstig

Wat een verschil met de huidige periode. Meer en meer bedrijven kiezen voor een zogenaamde ‘delisting’. De aandelen worden van de beurs gehaald. Dat is het geval met Smartphoto, Exmar, Roularta en Greenyard.

sen een krediet bij de bank en een beursgang. Durfkapitaal waarbij investeringsmaatschappijen geld staken in een onderneming en die participatie na een aantal jaren met winst verkochten toen het bedrijf in kwestie op kruissnelheid was, bestond amper of niet. Nu zijn er hier tal van durfkapitaalfondsen actief, ofwel opgericht door vermogende figuren à la Marc Coucke, of het zijn internationale private equityspelers. Groeigeld genoeg dus.

Colruyt en Tessenderlo kunnen volgen

Maar een van de belangrijkste redenen voor het tanende succes van de beurs is de aandelenstructuur van onze bedrijven. Vaak hebben die één of een paar referentieaandeelhouders die een groot deel –tot 75 procent of zelfs meer – van de aandelen in handen hebben, waardoor de vrij verhandelbare aandelen of de ‘free float’ beperkt

DOOR DE KOMST VAN DE MEERWAARDEBELASTING WORDT BELEGGEN FISCAAL MINDER AANTREKKELIJK

Daar zijn verschillende oorzaken voor. Ten eerste is er het fiscale klimaat. Door de komst van de meerwaardebelasting gaan sommige beleggers ervan uit dat ze straks meer belastingen gaan moeten betalen. Men is dan ook terughoudend om in aandelen te beleggen als de fiscale druk op hun winst zal toenemen. Ten tweede is de marktkapitalisatie van de bedrijven op de Brusselse beurs relatief klein in internationaal perspectief: minder dan 1 miljard euro. Dat zorgt ervoor dat buitenlandse institutionele beleggers minder interesse hebben in de aankoop van een aandelenpakket met een voor hen relatief beperkte waarde. Verder is er de constante kwartaalrapportering waarbij beleggers met een vergrootglas kijken naar de resultaten. Zijn die wat minder dan verwacht, dan moeten de bedrijven dit verantwoorden. Overtuigen ze niet, dan krijgt de beurskoers een knauw. Beleggers verwachten dat investeringen snel renderen, maar in de praktijk is dat vaak anders. Een ander aspect is de beschikbaarheid van kapitaal om de groei te financieren. Pakweg 30 jaar geleden hadden bedrijven de keuze tus-

Naar aanleiding van de tachtigste verjaardag van ’t Pallieterke op 17 mei 2025, wil de redactie het rijke verleden van dit weekblad in de kijker zetten. In deze rubriek blikken we terug op wat ’t Pallieterke in het verleden bracht.

7 juni 2000: Mugabe en de blanke boeren

Op deze dag sprak de Zimbabwaanse president Robert Mugabe officieel de ambitie uit om alle blanke boeren in zijn land te onteigenen. “Sinds wanneer lopen poëten rond met machinepistolen?”, vroeg ’t Pallieterke zich over de man al 15 jaar eerder af. “Die marxistische baas van Zimbabwe heeft zopas vijf tegenstanders van zijn regime doen fusilleren.”

hoe dan ook de partij in Vlaams opzicht zullen willen radikaliseren.” Uiteindelijk werd het Bert Anciaux, die zich afzette tegen het ‘liberale’ experiment van zijn voorganger Jaak Gabriëls.

11 juni 1953: Coronation-koorts

zijn. Volgens experts zijn beursgenoteerde bedrijven met een lagere free float minder aantrekkelijk voor grote beleggers. Gevolg is dan dat de beurskoers van die bedrijven vaak lager ligt dan vergelijkbare concurrenten met een meer versnipperd aandeelhouderschap. De

referentieaandeelhouders – ook vaak families die het bedrijf ooit hebben opgericht – zeggen dan: we gaan van de beurs. Op basis van deze criteria kan je bijna voorspellen dat een aantal andere bedrijven de beurs zullen verlaten. Zo gaat warenhuisketen Colruyt vaak over de tong. Er zijn signalen die daarop wijzen. De beurskapitalisatie mag dan wel 4,75 miljard euro bedragen en dus relatief hoog zijn, het feit dat 75 procent van de aandelen in de handen van de familie is, maakt dat dit een klassieke kandidaat voor een delisting is. Via Korys, de familieholding, zijn de Colruyts al een tijd bezig eigen aandelen in te kopen. Neem er nog de niet zo goede resultaten bij – Colruyt moet het steeds meer afleggen tegenover spelers als Albert Heijn en Delhaize – en een vertrek van de beurs lijkt slechts een kwestie van tijd.

DANKZIJ DE DURFKAPITALISTEN IS ER GROEIGELD GENOEG

Een andere delisting-kanshebber is Tessenderlo, de fusiegroep van weefgetouwenbouwer Picanol en Tessenderlo Chemie. De beurskoers blijft ondermaats presteren. Grote fondsbeheerders hebben hun aandelen verkocht. 80 procent is in handen van topman Luc Tack waarvan bekend is dat hij niet graag communiceert. Nochtans is dat een noodzaak voor een beursgenoteerd bedrijf. Experts verwachten dat Tack zelf vroeg of laat een bod zal doen op de resterende beursaandelen.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

8 juni 1974: Toen de postbode nog kwam “Niet vergeten! De postboden beginnen deze week aan hun ronde. Zij komen het abonnementsgeld ontvangen.” U leest het goed: indertijd kon je er nog voor kiezen om een abonnement te nemen op ’t Pallieterke, simpelweg door geld te geven aan de postbode. “Onze lezers zullen nu al wel weten dat de postboden zich hiervoor slechts één keer aanbieden. Vriendelijk verzoek dus de centjes gereed te leggen.”

9 juni 2024: Keizer Bart en een historische groene overwinning Het verkiezingsnummer van vorig jaar analyseerde uitgebreid de verkiezingsuitslag van zondag 9 juni. “De V-partijen behalen een historische overwinning”, kopte Jurgen Ceder op de voorpagina. Verder ging men in op de campagne van ‘Keizer Bart’ en hoe het Vlaams Belang zichzelf geen overwinningsnederlaag mocht aanpraten. Politicoloog Maxime Vandenberghe gaf duiding over wat er op communautair vlak mogelijk zou zijn – al heeft de regering daar niet veel mee gedaan. En de groenen? Die hielden op p. 16 een overwinningsspeech:

Zelfs een week na de kroning van Koningin Elizabeth II van het Verenigd Koninkrijk bleef de ‘coronation-koorts’ onverminderd voortduren. “Wij brengen hierboven enkele geteleviseerde foto’s waaruit blijkt hoe in Engeland, ons tweede vaderland dagen na de onvergetelijke plechtigheden tijdens dewelke Elisabeth I of II haar nieuwe hoed paste, de beruchte coronation-koorts nog onverminderd voortduurt.”

12 juni 1991: Verkiezing van Boris Jeltsin

Op deze dag werd Boris Jeltsin verkozen tot president van Rusland. “Vergeleken met de versteende koppen uit het Breznjev-tijdperk – denk maar aan Mister Njet Gromiko – is Jeltsin een menselijke verademing”, schreef de auteur van het Buitenlands Spervuur. “Hij gedraagt zich als een normaal mens en niet als een robot. Een beetje excentriek ook. Maar wat zou men kunnen verwachten in een land dat eindelijk ontwaakt uit een verlammende coma?”

10 juni 1992: Geler dan geel De uit elkaar vallende Volksunie organiseerde nieuwe voorzittersverkiezingen tussen Jaak Gabriëls, Bert Anciaux en Johan Sauwens. “De kandidaten die, wie ook verkozen mag worden,

13 juni 1996: Over oorlogsmonumenten Pallieterke-stichter Bruno De Winter zag het nut van oorlogsmonumenten niet in. “In hoofdzaak spruit dat voort uit de totale nutteloosheid en de droeve ervaring dat onze beeldhouwers, ook de goede, zoo’n vreeselijk leelijke dingen kunnen maken als het op bestelling is”, schreef hij. “En ik zeg, wat helpt het allemaal? We hebben zoovele oorlogsmonumenten gemaakt met heldhaftige krijgers die een gebalde vuist onder den neus van onzen twistzieken oosterbuur duwden. En hij is toch nog ’ne keer teruggekomen.”

JUSTITIE À LA CARTE

Aalter, Ninove en de dubbele moraal

Beeld je eens in: burgemeester Guy D’haeseleer uit Ninove zou systematisch niet-Europese vreemdelingen maandenlang laten wachten om ingeschreven te worden in het bevolkingsregister. Hoelang zou het duren vooraleer het parket van Oost-Vlaanderen op zijn stoep zou staan? Hoe snel zouden Audit Vlaanderen en de media in actie schieten om niet alleen D’haeseleer, maar heel het Vlaams Belang als racistisch en discriminerend te brandmerken? De verkozenen van Forza Ninove werden voor de zogenaamde volmachtenaffaire van hun bed gelicht, terwijl de inschrijfaffaire in Aalter vooralsnog zonder gevolg blijft.

Het contrast kan niet groter. In Aalter paste burgemeester Pieter De Crem (cd&v) jarenlang een inschrijvingsbeleid toe dat volgens juristen en experts haaks staat op de wet. Minister van Justitie Annelies Verlinden (cd&v) keek intussen de andere kant uit, hield de rangen gesloten en waste haar handen in onschuld. “Ik was niet op de hoogte”, klonk het voor de camera’s.

Maar documenten en getuigenissen schetsen een ander beeld, want directeur-generaal Philippe Moreau van de FOD Binnenlandse Zaken had het kabinet-Verlinden maanden eerder al ingelicht. Er lag zelfs een scherpe brief klaar richting Aalter, maar die bereikte Verlindens handtekening nooit. Het excuus dat enkel ‘lagere echelons’ op de hoogte waren en dat zij juridisch niets kon ondernemen, overtuigt niemand.

De Crem verdedigt zijn aanpak met het argument dat hij inwoners wilde beschermen tegen huisjesmelkerij en slechte woonomstandigheden. Extra woonstkwaliteitscontro-

les zouden volgens hem noodzakelijk zijn, en uiteindelijk zou iedereen ingeschreven worden. Maar dat beleid maakt geen onderdeel uit van een breed maatschappelijk debat over migratie, het is nu onderwerp van een strafrechtelijk vooronderzoek en een forensische audit. In plaats van een politieke oplossing te zoeken, vervalt men in opgeblazen verontwaardiging en mediaspektakel. De problemen blijven, de hypocrisie woekert verder.

Hypocrisie

Vlaams Belang pleit al jaren openlijk voor een wettelijk kader dat gemeenten toelaat om de opnamecapaciteit van niet-EU-vreemdelingen te begrenzen. “Geen achterpoortjes, geen onwettig geklungel, maar transparante regels”, stelt Kamerlid Alexander Van Hoecke. Dat cd&v en Verlinden dat wetsvoorstel resoluut weigeren te steunen, terwijl ze jarenlang De Crem ongemoeid lieten, is volgens Vlaams Belang het toppunt van hypocrisie.

DE VERGELIJKING MET NINOVE IS ALLESBEHALVE TOEVALLIG

Deze dubbele standaard is geen nieuw fenomeen. In de jaren 1980 weigerden Brusselse gemeenten als Molenbeek en Anderlecht migranten én Vlaamse gezinnen in te schrijven, puur op basis van afkomst of armoede. Niemand werd vervolgd, geen enkele politicus droeg de politieke consequenties. Pas jaren later werden die praktijken door rechtbanken verboden, zonder blijvende gevolgen voor de verantwoordelijken.

Voorlopig blijft Verlinden stevig in het zadel. Ze is de populairste cd&v-politica en wordt door partijvoorzitter Sammy Mahdi zorgvuldig afgeschermd. Maar haar blazoen

vertoont diepe krassen door eerdere crisissen, zoals de gevangenisproblemen en de Lassoued-affaire. Als minister van Binnenlandse Zaken kwam Verlinden onder druk te staan wegens slechte coördinatie bij de zaak-Lassoued, een terrorist die onopgemerkt kon toeslaan. Het beeld van de degelijke bestuurder brokkelt verder af.

IN DE JAREN 1980 WEIGERDEN BRUSSELSE GEMEENTEN MIGRANTEN ÉN VLAAMSE GEZINNEN IN TE SCHRIJVEN

Bovendien maakt Verlinden zich schuldig aan selectieve verontwaardiging. De oppositie richt haar pijlen niet alleen op De Crem, maar vooral op haar. Want als minister van Justitie hoort zij de waarborg te zijn dat wetten consequent worden toegepast, ook tegenover partijgenoten. “Als minister van Justitie moet Verlinden niet alleen rechtszekerheid nastreven, maar ook tonen dat ze haar eigen mensen niet beschermt als die de wet overtreden”, stelt Van Hoecke scherp.

De tikkende tijdbom van migratie

De vergelijking met Ninove is allesbehalve toevallig. Het Vlaams Belang benadrukt dat als Guy D’haeseleer hetzelfde beleid als De Crem zou voeren, de reacties veel feller zouden zijn. Er zouden onmiddellijk onderzoeken volgen en de partij zou het risico lopen veroordeeld te worden voor systematische schending van de antiracismewet, zoals eerder gebeurde met het Vlaams Blok. De geloofwaardigheidskloof is gigantisch. De weigering om een politieke oplossing te zoeken voor de migratie-instroom, is een tikkende tijdbom. Gemeenten kreunen onder de druk, maar in plaats van transparante en wettige kaders te scheppen, houden de traditionele partijen vast aan doofpotten en wegkijken. Dat maakt niet alleen de problemen groter, maar ondermijnt andermaal het vertrouwen van de burger.

Verlinden en cd&v staan nu onder druk om te tonen dat ze niet enkel in woorden, maar ook in daden staan voor gelijke behandeling en rechtszekerheid. Dit is het ultieme bewijs dat er met twee maten en gewichten wordt gemeten in dit land. De komende maanden zullen uitwijzen of deze hypocrisie wordt gecorrigeerd, of dat ze de politieke barometer verder doet ontsporen.

JULIEN BORREMANS

Waar zijn de rechtse activistische rechters?

In de Kamer en in de media weerklonk er afgelopen week veel kritiek op eerste minister Bart De Wever, omdat hij samen met acht andere Europese leiders een ‘migratiebrief’ had ondertekend. In die brief werd aan de kaak gesteld hoe rechters het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens misbruiken om een effectief terugwijzingsbeleid tegen te houden. In het bijzonder vroegen ze het Europees Hof voor de Rechten van de Mens om meer ruimte te geven voor het uitwijzen van criminele migranten.

Een verrassing was het natuurlijk niet dat zowat alle linkse politici, het gros van de media en een aantal vertegenwoordigers van de rechterlijke macht als reactie op de brief op hun achterste poten gingen staan. De democratie, de rechtstaat en de mensenrechten, allemaal staan ze nu onder druk omdat negen Europese leiders vragen of het Europees Hof voor de Rechten van de Mens misschien eens zou kunnen overwegen of criminele migranten soms toch uitgewezen mogen worden zonder dat een van hun rechters daar een stokje voor komt steken.

Keren we immers minder dan twee jaar terug in de tijd, naar november 2023. Toen oordeelde het Brusselse hof van beroep dat zowel de Belgische staat als het Vlaams Gewest en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest meer maatregelen moesten nemen om de uitstoot van broeikasgassen sneller te reduceren. Voor één keer telden de mensenrechten van de bevolking wel eens mee, maar dan wel om de politieke keuzes van die bevolking te blokkeren. We hebben toen in de media geen noodkreten gelezen van linkse politici die meenden dat de democratie onder vuur lag, wel integendeel.

RECHTERLIJKE MACHT MAG GEEN POLITIEKE DRUK ONDERVINDEN, MAAR POLITIEKE MACHT ONDERVINDT VOORTDUREND RECHTERLIJKE DRUK

Het antwoord van Alain Berset, de secretaris-generaal van de Raad van Europa, is er eentje om in te kaderen: “De rechterlijke macht mag geen politieke druk ondervinden.” Maar waar is diezelfde Berset wanneer de politieke macht voor de zoveelste keer rechterlijke druk ondervindt die verhindert dat de maatschappij beschermd wordt tegen criminelen die niet eens in Europa thuishoren? Blijkbaar mogen rechters wel een mening hebben over politici en die mening zelfs aan hen opdringen via creatieve vonnissen. Maar o wee als politici ook eens hún mening verkondigen over een aantal van die rechterlijke praktijken.

Rechterlijk klimaatactivisme

Bovendien tonen de negen Europese leiders zich in hun brief nog bijzonder onderdanig aan de rechterlij ke macht. Eigenlijk gaan ze niet verder dan een braaf vraagje om een door de bevolking gesteund politiek beleid zonder al te veel rechterlijke hinder uit te mo gen voeren. Bovendien komt dat politiek beleid alleen maar tegemoet aan de mensenrechten van de slachtof fers van criminele migranten en de rest van de Europese bevolking. Maar in hun brief beperken die Europese leiders zich tot het domein van migratie, terwijl het activisme van de rechters zich veel verder uitstrekt.

Eenrichtingsverkeer

Er valt trouwens niet aan te ontkomen dat de rechterlijke druk op de politiek vrijwel altijd in dezelfde richting gaat, of het nu over migratie, milieu en klimaat gaat, of over een ethisch dossier. En ziet een rechter of een college van rechters zich dan toch eens genoodzaakt een vonnis te moeten vellen dat niet in de ‘gewenste’ richting gaat, dan zal hij/het niet nalaten te onderstrepen dat men achter het vonnis zeker geen precedent mag zoeken, laat staan dat de winnende partij er zou moeten aan denken om het vonnis te willen vieren.

Amper een paar weken geleden was het inderdaad wereldnieuws, want zeer uitzonderlijk, dat het hooggerechtshof in het Verenigd Koninkrijk inderdaad eens niet anders kon dan een niet-progressief oordeel te vellen. Vijf rechters kwamen toen unaniem tot de conclusie dat de termen ‘vrouw’ en ‘geslacht’ in de Equality Act van 2010 niet anders geïnterpreteerd kon worden dan als verwijzingen naar biologische vrouwen en het biologische geslacht. Stel je voor.

Een van de rechters, Lord Hodge, onderstreepte meteen dat het vonnis zeker niet gezien mocht worden als de overwinning van één partij op de andere. Hij liet ook niet na te onder-

strepen dat transgendervrouwen nog steeds door allerlei andere wetgeving beschermd worden. Met andere woorden: hecht vooral geen belang aan dit vonnis. En misschien was zijn uitspraak vooral een smeekbede aan de politiek om dit vonnis zo snel mogelijk met nieuwe wetgeving ongedaan te maken.

Rechts activisme?

Dit voorval – want het is een voorval, en zeker geen gewoonte – toont aan dat er van een rechts politiek activisme bij de rechterlijke macht helemaal geen enkele sprake is. Waar zijn immers de rechters die de overheid opleggen om een effectief uitwijzingsbeleid uit te voeren om de mensenrechten van de Europese bevolking te beschermen? Waar zijn ook de rechters die de Vlaamse Regering nu opleggen dat de nieuwe afstandsregels voor windmolens niet alleen voor nieuwe windmolens in woongebieden gelden, maar ook van toepassing moeten zijn op oude windmolens die vervangen worden, ook in industriegebieden?

Overigens zal een rechter met rechtse sympathieën wel twee keer nadenken voor hij die ook laat blijken in zijn uitspraken. Links activisme bevordert de carrière en in de praktijk geldt het vaak niet alleen als aanbeveling, maar bijna als voorwaarde om in aanmerking te komen voor een benoeming in de hogere Europese echelons. Rechtse rechters daarentegen kunnen maar beter hun mening voor zich houden als ze nog een beetje carrière willen maken. We herhalen het citaat van Alain Berset, de secretaris-generaal van de Raad van Europa: “De rechterlijke macht mag geen politieke druk ondervinden.” Was het maar zo!

Guy D’haeseleer Pieter De Crem

Vooruit wil winst op pensioensparen belasten

De discussie binnen de meerderheidspartijen over de meerwaardebelastingen blijft duren. Afgelopen weekend bleken de Vlaamse socialisten alvast aan te dringen op het belasten van de meerwaarden in het pensioensparen.

Het was cd&v-voorzitter Sammy Mahdi die Vooruit voor de leeuwen wierp. Volgens Mahdi pleit Vooruit binnen de regering om een meerwaardetaks van 10 procent te laten betalen op het fiscaal voordelige pensioensparen en de groepsverzekering via je werkgever. De derde en tweede pensioenpijler dus: precies waar burgers steeds toe aangezet worden. Dit allemaal terwijl die pensioenpijlers bij uitbetaling al zeer fors belast worden, zodat het fiscale voordeel tijdens de carrière bijna helemaal gerecupereerd wordt door de fiscus.

Cd&v wil kiezen

Sommige regeringspartijen azen op het pensioenspaarpotje van veel burgers die hun hele carrière gewerkt hebben. Naarmate de uitwerking van de meerwaardebelasting op aandelen, fondsen en andere financiële producten zoals cryptomunten nadert, zoeken partijen naar doelgroepen buiten hun eigen achterban om te laten meebetalen aan een controversiële belasting.

Mahdi beweert dan wel in de media dat hij zich grote zorgen maakt over de plannen van Vooruit, maar zelf is hij niet tegen de meerwaardebelasting. Volgens cd&v moet er gekozen worden: ofwel het totaal belasten aan 8 procent, zoals vandaag. Ofwel 10 procent meerwaardebelasting. Alleen wil hij in tegenstelling tot Vooruit wel een uitzondering maken voor groepsverzekeringen of pensioensparen. Mahdi zei bij VTM Nieuws het

volgende: “4 miljoen mensen doen aan pensioensparen. Hen nog een extra belasting vragen, zou absurd zijn. De gewone man op straat mag niet de dupe worden.” Volgens Mahdi betalen ze nu al 8 procent belastingen op het uitgekeerde kapitaal.

Vooruit van zijn kant beweert enkel allerlei achterpoortjes te willen sluiten en komaf te maken met uitzonderingen. Die uitleg wringt uiteraard met de uitspraak van Vooruit-voorzitter Conner Rousseau dat “de middenklasse moet beschermd worden”. En Rousseau weet al waar hij dit zal compenseren voor de

gepensioneerde belastingbetaler, namelijk door de kosten bij de banken aan te pakken. Zijn partij wil de hoge instap- en beheerskosten die banken aanrekenen voor pensioensparen plafonneren. In plaats van de 3 tot 8 procent wil Vooruit die begrenzen op respectievelijk 1 en 0,5 procent.

Europese plannen

Dat laatste is conform de plannen van de Europese Commissie, die maar niet uitgevoerd raken volgens de Europese Rekenkamer in een rapport vorige week. Rousseau komt met een bijzondere vermenigvuldiging. Volgens zijn berekeningen zou een gepensioneerde na 40 jaar lang het maandelijkse maximum te sparen, tot 21.000 euro meer rendement hebben, als die bankkosten aangepakt zouden worden.

Hoewel het hier om gepensioneerden gaat die hun hele leven werkten, koppelde Rousseau het hele verhaal aan het belasten van ‘de superrijken’, die volgens Vooruit altijd ontzien zouden worden. Een studie van de FOD Financiën zou dit moeten bewijzen. De meerwaardebelasting zou vooral de 1 procent rijksten treffen.

Bij de MR geloven ze hun oren niet. De reactie daar was dat ze “niet gek zijn”. De MR is tegen het extra belasten van pensioensparen en groepsverzekeringen. Minister van Financiën Jan Jambon (N-VA) meent dat de echt rijken niet bezig zijn met pensioensparen.

De slotsom is dat Vooruit zichzelf isoleerde binnen de regering met zijn standpunt. Het gaat hier immers om een dubbele belasting. Dat zou zelfs een probleem kunnen opleveren bij de Raad van State of het Grondwettelijk Hof.

LODE GOUKENS

Duitse regering vliegt Palestijnen uit Gaza in met geheime vluchten

De Duitse regering heeft in het grootste geheim Palestijnen ingevlogen vanuit Gaza. Dat meldden enkele Duitse media. De nieuwe minister van Buitenlandse Zaken coördineerde de evacuatie. Het is niet de eerste keer dat zoiets gebeurde. Maar wat wel opvallend is, is dat de missie doelbewust geheim werd gehouden.

Het lek is bijzonder vervelend voor bevoegd minister Johann Wadephul (CDU) die zich in de pers streng opstelde tegenover migratie. Maar ondertussen vliegt zijn ministerie wel Palestijnen in uit Gaza. Het opinieblad Focus maakte dat nieuws wereldkundig. Het zou gaan om inwoners van Gaza met Duitse papieren en hun verwanten, en Arabieren die dringend medische hulp nodig hebben. Het Israëlische leger werkte aan de geheime actie mee of gaf minstens de toestemming ervoor. Het aantal geëvacueerde Palestijnen staat nog niet vast, omdat het ministerie weigert op vragen te antwoorden.

Staatloosheid

Wie zich afvraagt waarom Palestijnen die in Gaza wonen over Duitse papieren beschikken, moet

WHO keurt pandemieverdrag in alle stilte goed

Vorige week keurden de lidstaten van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) het pandemie-akkoord of pandemieverdrag goed. Dat is een document van 33 pagina’s met alle protocollen die tijdens een pandemie gevolgd moeten worden. Met de goedkeuring komt een einde aan een driejarig onderhandelingsproces. 124 leden stemden voor en 11 onthielden zich. In de Verenigde Staten en Nederland, twee van de landen die zich onthielden, weerklinkt felle kritiek op het verdrag.

De lidstaten van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) hebben op 19 mei het eerste pandemie-akkoord goedgekeurd. 124 landen stemden voor, 11 onthielden zich en geen enkel land stemde tegen. Ze deden dat tijdens de 78ste algemene vergadering van de intergouvernementele organisatie.

Volgens de eigen verklaring gingen aan de goedkeuring van het akkoord drie jaren van onderhandeling vooraf. Het akkoord komt er na de “verwoestende impact van de coronapandemie”. De bedoeling is om “de wereld veiliger en rechtvaardiger te maken bij toekomstige pandemieën”.

“Veiligere wereld”

De directeur-generaal van de WHO, dr. Tedros Adhanom Ghebreyesus, zegt dat de “wereld vandaag veiliger is dankzij het leiderschap, de samenwerking en de inzet van de lidstaten om dit historische akkoord aan te nemen”. “Het akkoord is een overwinning voor de volksgezondheid, wetenschap en multilaterale actie.”

De grootste kritiek heeft betrekking op de soevereiniteit van de lidstaten. Het akkoord stipuleert dat “niets in het pandemie-akkoord zal geïnterpreteerd worden als het sturen, het voorschrijven, het opleggen of het anderszins veranderen van nationale wetten of beleid van de lidstaten”. Bovendien geeft het akkoord niet het recht om verplichtingen op te leggen, zoals reisverboden of verplichtingen om reizigers te aanvaarden. Evenmin kan het akkoord vaccinaties of andere therapeutische of diagnostische maatregelen opleggen of lockdowns invoeren.

Nederland onthoudt zich

beseffen dat de meeste Palestijnen geen paspoorten hebben en niet kunnen reizen omdat ze staatloos zijn. Daarom hebben ze dikwijls een Duits paspoort. Dat komt omdat de Palestijnse gemeenschap in Duitsland erg groot is. Exacte cijfers zijn er niet, maar het aantal Palestijnen in Duitsland zou tussen 100.000 en 200.000 liggen. Ze wonen vooral in het arme district Neukölln in het vroegere West-Berlijn.

Een deel woont daar sinds de jaren 1970. Tijdens de Libanese burgeroorlog kregen veel Palestijnse vluchtelingen asiel in Duitsland. Een deel kwam als student. Tussen 2015 en 2017 kwamen ongeveer één miljoen Syrische en Irakese migranten, waaronder een grote groep staatloze Palestijnen die in Syrië of Irak woonde, naar Duitsland. Familiehereniging zorgde voor een verdere toestroom.

Geen uitzondering

De geheime evacuatie begon al in april en zou voorbereid zijn door de ambassade in Tel Aviv en de machthebbers van de Palestijnse gebieden op de Westelijke Jordaanoever. Opvallend is dat ze samenwerkten met al-Fatah en niet met Hamas. Eerder in april vloog de vorige ontslagnemende rood-groene Duitse regering al 28 Palestijnen met Duits paspoort en hun familie in uit Gaza. Dat leverde haar scherpe kritiek op in Duitsland, onder andere van de CDU, de partij van huidig minister Wadephul.

Op zich is de actie niet uitzonderlijk. Zo vloog Duitsland jarenlang zo’n 36.000 Afghanen in uit Pakistan, ondanks bedenkingen van de Duitse veiligheidsdiensten. Duizend Afghanen kregen al het bericht dat ze naar Duitsland kunnen en wachten momenteel op een vlucht. In 2023 leefden 442.000 Afghanen in Duitsland. De vluchten zijn overigens zeer controversieel, niet in het minst omdat het regeerakkoord van de regering-Merz de belofte bevat om dit soort missies te stoppen.

Opvallend is dat Nederland zich bij de stemming over de eerste versie onthield. De regering mocht van de Tweede Kamer geen automatische goedkeuring geven aan wijzigingen in de Internationale Gezondheidsregels (IHR) van de WHO. Daarmee is voorkomen dat Nederland zich automatisch verbindt aan internationale gezondheidsregels.

De Nederlanders benadrukken dat het parlement het laatste woord moet hebben over internationale afspraken die raken aan de volksgezondheid en vrijheden, iets wat volgens de directeur-generaal van de WHO niet het geval is. Toch vonden bepaalde Nederlandse partijen dit niet voldoende geruststellend.

Alles draait rond het gegeven dat het pandemie-akkoord bindend zou kúnnen worden. De WHO werkt de komende 12 tot 24 maanden aan een bijlage. Pas daarna kan het verdrag formeel worden voorgelegd voor ondertekening. Na ratificatie door het parlement wordt het akkoord of verdrag bindend.

In België bestaat er geen discussie. Daar zal zoals gebruikelijk de ratificatie geruisloos door de Kamer passeren.

Toch bestaat er een risico inzake zeggenschap en transparantie. De vraag is of internationale samenwerking mag leiden tot het uit handen geven van democratische controle. Volgens Caroline van der Plas van de Nederlandse boerenpartij BBB kan dit niet: “Het is goed dat Nederland nu geen blanco cheque heeft uitgeschreven, maar we zijn er nog niet. De komende maanden zijn cruciaal. BBB zal zich blijven inzetten voor een transparant, zorgvuldig en democratisch proces –waarin Nederland zelf bepaalt wat goed is voor onze gezondheidszorg.”

Toch was het een historische week in Genève. Zonder hysterie of heimelijke procedure werd het pandemie-akkoord van de WHO doorgedrukt. De pers hield zich afzijdig, want wie kritiek heeft op de WHO, wordt al snel weggezet als een antivaxer die gelooft in complottheorieën. Het pandemie-akkoord is niet bedoeld om de nationale beleidsruimte in te perken. Het biedt slechts een kader voor een gezamenlijke crisisaanpak. Alleen zullen de aanbevelingen vrij snel opgevat worden als bindende maatregelen. Zeker als regeringen paniekvoetbal spelen, zoals bij Covid-19, of wanneer rechters zich ermee bemoeien.

LODE GOUKENS

Ook pensioenspaarders moeten van Vooruit een meerwaardetaks betalen

HOE DE MEDIA EEN MEUTE WERDEN

Als er tijdens een personeelsfeest of een etentje een politieke discussie losbarst, dan gaat die bijna altijd tussen een groep die in de media gelooft en een groep die dat uitdrukkelijk niet doet.

De eerste groep is redelijk homogeen. Grosso modo bestaat die uit politiek correcte meelopers. De twee groep is veel heterogener. Hij omvat overtuigde conservatieve christenen, kritisch denkende rechtsen en heel veel apolitieke mensen met gewoon gezond verstand, maar ook echte complotdenkers, antivaxers, Poetinisten en mensen die álles ontkennen, van de Holocaust tot de maanlandingen. Als iemand in zo’n discussie vraagt: “Gelooft ge dan wat de media zeggen?”, dan is dat een zinvolle vraag. Iedereen weet wat er bedoeld wordt. ‘De media’ verkondigen immers met kleine nuances allemaal hetzelfde.

IN EEN SPONTANE EVOLUTIE

WORDEN PERIODEN VAN UNIFORMITEIT ALTIJD GEVOLGD

DOOR SCHEURINGEN EN DISSIDENTIES

Maar als men nog maar vijftig jaar geleden, toen ik nog jong was, dezelfde vraag had gesteld, zou niemand dat begrepen hebben. De media? Bedoelt hij radio en televisie? Of de kranten? En die kranten schreven toen écht niet allemaal hetzelfde. ‘Het staat in de gazetten’ was toen geen argument. De tegenvraag zou onmiddellijk zijn: “Welke gazetten? Die van de tsjeven of die van de sossen?” Politieke ruzies gingen toen tussen mensen die allemaal met argumenten uit hun eigen kranten zwaaiden. ‘De media’ waren toen nog niet één meute. Hoe is dat in relatief korte tijd zo kunnen veranderen? Hoe is de opiniewaaier van vroeger verloren gegaan? Het komt zeker niet overeen met een algemene verschuiving naar links van de politieke partijen, eerder integendeel. Hoe zijn de media nu zo links geworden, dat sommige mensen denken dat ‘journalist’ nu eenmaal een links beroep is?

Fragmentarisch

Een deel van het antwoord ligt in de Mitrokhin-archieven, een collectie documenten uit het KGB-archief, die tussen 1972 en 1984 met de hand werden overgeschreven door de dissidente archivaris Mitrokhin, die later naar Groot-Brittannië kon vluchten. Uit die verslagen blijkt dat de geheime diensten van de USSR al sinds de jaren 1930 op grote schaal geinfiltreerd waren in de westerse media, soms door omkoping, soms door chantage. Deze informatie is fragmentarisch. Mithrokin kon meestal slechts gedeelten van dossiers overschrijven. Hij noemt geen aantallen. Niemand weet hoeveel mediamensen voor de KGB werkten. Maar als men ziet hoe zij via de kranten en de tv-zenders van toen in heel Europa in de jaren 1970 en 1980 honderdduizenden nuttige idioten en brave naïevelingen konden laten opdraven in manifestaties tegen

de kruisraketten, dan moeten het er héél veel zijn geweest.

VS 1

In 1992 bemachtigde de CIA de archieven van Afdeling A van het Eerste Hoofddirectoraat van de KGB. Deze afdeling hield zich bezig met wat we nu desinformatie noemen. Er stonden alleen al voor de VS 600 journalisten en ‘opiniemakers’ op de betaallijst van de KGB. En er waren er ook die het gratis deden…

VS 2

Manning Johnson was in de jaren 1930 een vooraanstaande Afro-Amerikaanse leider van de CPUSA, de Communistische Partij in de VS. Later keerde hij zich van het communisme af, werd christen en getuigde tijdens hoorzittingen voor het Congres over de manier waarop kleine groepen infiltranten van de CPUSA veel grotere organisaties zoals vakbonden, politieke groepen, tijdschriften, jeugdbewegingen en zelfs kerkgenootschappen konden overnemen. Een heel kras voorbeeld: “… er was een organisatie met 10.000 leden en daarbij waren slechts 60 of 70 communisten, maar wij controleerden die organisatie.” En aansluitend daarop, over communistische infiltratie in kerkgenootschappen: “Met een kleine minderheid van dominees die op een georganiseerde manier ageren, kunnen we altijd winnen van een meerderheid die ongeorganiseerd en individualistisch is. We kunnen hen altijd bedriegen en ondermijnen.” Dit is de tactiek die linksen altijd gebruiken tegen rechts. Georganiseerd links, permanent wroetend om terreinwinst te boeken tegen chaotisch rechts, dat de dingen op hun beloop laat.

Antikruisrakettenbetoging in Amsterdam

kan ook met een véél kleinere kritische massa, zoals Mannings getuigenis bewijst. Linksen denken en handelen nog steeds volgens dat patroon, rechtsen doen dat bijna nooit. In vele rechtse tijdschriften maakte men er zelfs een erezaak van – of was men naïef genoeg – om minstens één linkse medewerker in dienst te hebben. Zelfs ons eigen Pallieterke had zijn Mark Grammens. De cartoontekenaar Gerard Alsteen, beter bekend als GAL, kon zonder problemen van de extreemlinkse USSR-gezinde bladen De Linie en De Nieuwe overstappen naar Knack. De Standaard is van een relatief Vlaamsgezinde, katholieke AVV-VVK-krant gedegenereerd tot een belgicistisch politiek correct vehikel. De IJzerbedevaart is dezelfde weg opgegaan. Vanzelf? Nee, door het meedogenloze mechanisme van linkse automatische coöptatie en rechtse lamlendigheid.

Eurabia

ALS ER BIJ EEN KRANT OF EEN ORGANISATIE VOLDOENDE LINKSEN IN DE REDACTIE EN/OF HET BESTUUR ZITTEN, DAN WERKEN ZIJ DE RECHTSEN EN ZELFS DE NIET-LINKSE CENTRUMFIGUREN ER SYSTEMATISCH UIT

Coöptatie

Het klopt dat de USSR in 1989 ineengestort is. Veel van de journalisten en redacteurs die toen voor de KGB werkten, zijn intussen dood of gepensioneerd. Maar hun op Lenin, Trotsky, de KGB en Gramsci gebaseerde cultureel-politieke erfenis van georganiseerde infiltratie, manipulatie en geleidelijke machtsovername is nog springlevend. Dat gebeurde door een tactiek die men ‘automatische coöptatie’ kan noemen. Als er bij een krant of een organisatie voldoende linksen in de redactie en/of het bestuur zitten, dan werken zij de rechtsen en zelfs de niet-linkse centrumfiguren er systematisch uit, ook zonder hulp van de KGB. Links hoeft daarvoor niet altijd een absolute meerderheid te hebben. Het

Een andere factor van gelijkschakeling, maar dan in islamitische zin, was de olieboycot van 1973. Bijna alle Europese regeringen hebben toen akkoorden gesloten met de OPEC-landen of met afzonderlijke Arabische staten, die allemaal kaderden in het project Eurabia. Het was een reeks vunzige compromissen: de olieboycot zou stopgezet worden als de Europeanen in ruil daarvoor een pakket Arabisch-islamitische dictaten slikten inzake buitenlands beleid, immigratie, onderwijs en media. Op Europees niveau werden internationale programma’s opgestart om ‘vooroordelen’ en negatieve visies over de islam weg te werken. Er mocht geen islamkritiek meer geleverd worden. In de media, in de schoolboeken en aan universiteiten mocht alleen nog in positieve termen over de islam gesproken worden. Het geschiedenisonderwijs werd op alle niveaus, van lagere school tot universiteit, volledig herschreven. Zulke diepgaande vormen van geschiedenisvervalsing en indoctrinatie waren tot dan toe alleen in totalitaire staten gebruikelijk. Dat legde de basis voor het huidige doofpotbeleid tegenover de misdaden van islamitische terroristen, immigranten of asielzoekers in de media. De infiltratie en omkoping van de KGB in de media draaide toen ook nog op volle toeren en ze kregen nu een Arabische aanvulling. Die generatie Europese politici heeft veel vrijheden verkocht in ruil voor goedkope olie: de academische vrijheid, de vrijheid van meningsuiting, de persvrijheid… Dat was de Arabische laag van de ‘gleichschaltung’ van de media. Er zou er nog een volgen. De Eurabia-akkoorden

bleven voor het grote publiek grotendeels onzichtbaar, maar de gevolgen inzake immigratie natuurlijk niet. Samen met andere politieke factoren, die van land tot land verschilden, droeg de reactie daartegen bij tot de opkomst van rechtse partijen die de consensus inzake islam en immigratie in vraag stelden. Om dat verzet te fnuiken, hebben de nationale staten en de EU diverse censuurwetten goedgekeurd die moesten beletten dat die oppositiepartijen een forum zouden krijgen in de media. Dat gebeurde onder het mom van wetgeving tegen ‘racisme’, ‘hate speech’ en ‘islamofobie’. Helemaal volgens de Eurabische dictaten. Al zullen de meeste parlementsleden die deze wetten goedkeurden, dat wel niet zo hebben begrepen.

Kunstmatig

Door al die factoren zijn de media nu één meute geworden, die ook zonder organisatie of ingrepen van buitenaf – die er natuurlijk óók nog zijn – vanuit een kudde-effect vanzelf in linkse, islamitische of politiek correcte richting reageert, net zoals hyena’s zich op pasgeboren kalfjes storten. Maar die mediakudde is er niet vanzelf gekomen. Ze is opzettelijk gecreëerd en ze wordt ook kunstmatig in stand gehouden. Dat rechtsen nooit meer aan de bak komen in de media, is een kudde-effect. Maar in een spontane evolutie worden perioden van uniformiteit altijd gevolgd door scheuringen en dissidenties, bijvoorbeeld door de oprichting van nieuwe kranten. Altijd. Als dat niet gebeurt, dan is het omdat politieke krachten het verhinderen. Als u mij niet gelooft, probeer dan maar eens te zeggen wat u écht denkt. Op een webstek of op de sociale media of in een nieuw tijdschrift. Dan zult u snel ondervinden hoe verpletterend die politiek-juridische machten wel zijn. Ik zal u in de gevangenis komen bezoeken.

PAUL BÄUMER

De katholieken haalden hun nieuws uit De Standaard, de socialisten hadden De Volksgazet (later De Morgen)

ROLF FALTER HISTORICUS EN OUD-ADVISEUR VERHOFSTADT

Hoewel ze momenteel onder controle lijken, kunnen de communautaire spanningen in België snel weer oplaaien. De politieke impasse in Brussel zou de spreekwoordelijke lont aan het communautaire kruitvat kunnen zijn. Dat schrijft historicus en voormalig politiek adviseur van premier Guy Verhofstadt (Open Vld) Rolf Falter in zijn nieuwe turf ‘Het verdeelde land’ over de staatkundige geschiedenis van België. “Als je het communautaire wegjaagt, komt het in galop terug.”

Martin Bosma, partijgenoot van Geert Wilders en voorzitter van de Nederlandse Tweede Kamer, zou tijdens een recent diner aan de Franse ambassadeur hebben voorgesteld om België te verdelen onder Nederland en Frankrijk. Als Nederland zich zou ontfermen over Vlaanderen, kan Wallonië volgens Bosma perfect een Frans departement worden. Bosma is niet de enige politicus die de Groot-Nederlandse piste bewandelt. Ook premier Bart De Wever (N-VA) pleitte enkele jaren geleden nog voor een confederatie van de Lage Landen, een economisch samenwerkingsverband tussen België en Nederland. “U vergeet nog iemand: Louis Tobback is ook zo’n oude orangist”, lacht Rolf Falter wanneer we hem vragen hoe sterk de orangistische gedachte vandaag nog leeft. “Het orangisme is op dit moment een wensdroom. Historicus Lode Wils heeft altijd gezegd dat de kloof tussen Vlaanderen en Nederland groter is dan de kloof tussen Wallonië en Frankrijk. Deze delen een katholitiek verleden, terwijl Nederland protestants en Vlaanderen katholiek waren.”

En die godsdienststrijd laat zich tot op vandaag voelen?

“Uit historisch onderzoek blijkt dat Brabant en Limburg binnen Nederland lang tweederangsregio’s zijn gebleven omdat ze katholiek waren. De top van de administratie van Noord-Brabant in ‘s-Hertogenbosch bestond in de jaren 1900 exclusief uit Hollanders. De Noord-Brabanders konden enkel doordringen tot de bestuurslagen daaronder.”

“In het Koninkrijk der Nederlanden, tussen 1815 en 1830, was Holland de kern. Het Noorden, met name Amsterdam, beschouwde zichzelf ook als intellectueel superieur. De Nederlanders beschouwden de zuiderlingen als achterlijke katholieken die gedomineerd en dom gehouden werden door de Katholieke Kerk. Na de katholieken in het eigen landsdeel, die de tweede klasse vormden, waren de Zuiderlingen de derde klasse. Dat was de discriminatoire structuur van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden.”

Een sterkere samenwerking tussen Vlaanderen en Nederland is dus nog niet voor meteen?

“Wat ik binnen dit en 25 jaar zie gebeuren, is een fusie van de havens van Antwerpen en Rotterdam, zoals recent is gebeurd tussen die van Antwerpen en Zeebrugge, tot één groot havengebied. Tenminste, als de globalisering nog een beetje standhoudt. Een dergelijke fusie was 25 jaar geleden ondenkbaar geweest. Maar vandaag groeien de Vlaamse en Nederlandse economie steeds meer naar elkaar toe, wat een verdere integratie gemakkelijker maakt.”

In welke mate heeft Nederland de Vlaamse bestuurscultuur beïnvloed?

“Rond de eeuwwisseling was de droom van veel Vlaams-nationalisten dat we via autonome Vlaamse instellingen beter bestuurd zouden worden dan in een Belgische context. Ze streefden naar een Nederlands model met een sterke(re) administratie. Derk-Jan Eppink heeft ooit gezegd dat in Nederland de administratie regeert en de politiek aan de zijlijn staat. In België is het precies omgekeerd: alles is politiek en de administratie bevindt zich in de buitenbaan.”

DE SAMENWERKING

TUSSEN DE BELGISCHE

DEELSTATEN IS MINDER

STERK DAN DIE TUSSEN DE EUROPESE LIDSTATEN

“Men hoopte op Vlaams niveau naar dat Nederlandse model te evolueren, omdat het een stuk efficiënter is: het overheidsbeslag is in Nederland 10 procent lager dan in België. Maar die ambitie heeft de Vlaamse overheid niet kunnen waarmaken. Ze blijkt veel Belgischer te zijn dan we hadden verwacht in haar werkwijzen, politieke benoemingen en belastingdrift. ‘Hoe meer belastingen, hoe beter’ is tegenwoordig ook het motto van de Vlaamse overheid.”

Zijn orangisten een uitstervende soort?

“Nee, ze zijn geen uitstervende soort. Er zit een zekere logica achter het orangisme, omdat we dezelfde taal zouden spreken. Maar is dat vandaag nog wel zo? We zijn taalkundig helemaal uit elkaar gegroeid. We zijn ver verwijderd van het ideaal van Jan-Frans Willems, die droomde van een eenheidstaal. Maar goed, we begrijpen elkaar. We hebben ook geen problemen om elkaar te ontmoeten. Er zijn geen wrijvingen. Maar we kijken vanuit Vlaanderen heel weinig naar Nederland en vanuit Nederland heel weinig naar wat in Vlaanderen gebeurt. De kloof blijft dus toch wel heel groot.”

Welke boodschap heeft u voor de orangisten onder onze lezers?

“Wat de orangisten vooral niet moeten doen, is de illusie koesteren dat in het verleden ooit een Groot-Nederlandse eensgezindheid heeft bestaan. Die is er nooit geweest. Al in de middeleeuwen waren er rivaliteiten tussen Holland en Brabant. Bij het beleg van Antwerpen in 1585 is er geen hulp vanuit het Noorden gekomen. Van eenheid was dus geen sprake. En in het Koninkrijk der Nederlanden was de

discriminatie flagrant, wat men ook moge beweren. Er zaten amper twee Vlamingen of twee Belgen uit het Zuiden in de regering. Dat was het. Alle mooie functies gingen naar Nederlanders.”

“Willem heeft veel geïnvesteerd in het zuiden, maar vooral om het familiefortuin te herstellen. Vandaag zou hij schuldig worden bevonden aan belangenvermenging. Hij had een belang in Cockerill, waar hij onder meer de Leeuw van Waterloo heeft laten smelten, op kosten van de staat. Hij deed dat niet om te tonen hoezeer de Nederlanders het Zuiden en de Vlamingen hadden omarmd, maar uit persoonlijk winstbejag.”

Maar een economisch verstandshuwelijk is op termijn niet uitgesloten?

“Het is jammer dat de Benelux zo verwaterd is. In alle stilte levert dat samenwerkingsverband vandaag nog goed werk, bijvoorbeeld op het vlak van grensoverschrijdende politiesamenwerking en de arbeidsvoorwaarden van grensarbeiders. Maar het is geen samenwerking op politiek niveau. In de Europese ministerraden is van eensgezindheid tussen België, Nederland en Luxemburg helemaal geen sprake. Als je dat vergelijkt met de mate van samenwerking tussen Frankrijk en Duitsland… Van een dergelijk niveau van samenwerking binnen Europa is de Benelux nog ver verwijderd. Dat is jammer. Ook de samenwerking tussen de Belgische deelstaten is minder sterk dan die tussen de Europese lidstaten. Dat is een dwaasheid die we moeten oplossen.”

We hebben het nu al even over over het orangisme gehad. In Wallonië bestaat er natuurlijk ook zoiets als het rattachisme. Staat dat volgens u sterker dan het orangisme in Vlaanderen?

“Nee, absoluut niet. Paul-Henry Gendebien heeft eind jaren 2000 de rattachistische partij Rassemblement Wallonie-France opgericht. Zelfs met de steun van zijn vroegere tegenstander binnen het Rassemblement, François Perin - de denker van het Waals nationalisme -, haalde het Rassemblement nooit meer dan 1 procent van de stemmen. Het rattachisme leeft dus nauwelijks in Franstalig België.”

Er zijn dus geen Waalse politici die heimelijk dromen van een aansluiting bij Frankrijk?

“Waalse politici willen geen aansluiting bij Frankrijk. Er is een duidelijke afkeer van het centralisme in Parijs. Als je 20 tot 30 kilometer over de grens tussen Wallonië en Frankrijk rijdt, dan zie je meteen hoe verwaarloosd Noord-Frankrijk is. Eigenlijk doet Wallonië het vandaag beter dan Noord-Frankrijk. Dat verklaart misschien ook waarom de inwo-

“Vlamingen kunnen moeilijk beweren dat ze nog gediscrimineerd worden”

ners van die oude Franse industrieregio nu massaal voor Le Pen stemmen. De voormalige mijngebieden rond Lens, Rijsel en Robaais zijn nu het hartland van Le Pen, terwijl het vroeger communistische bolwerken waren. Rijsel doet het inmiddels wat beter, maar over het algemeen is het er triest. Aan de overkant, in Wallonië, is het ook nog steeds ploeteren, maar is er beterschap zichtbaar. De Borinage was ooit even wanhopig als Noord-Frankrijk. Toch zie je daar nu vooruitgang.”

“Interessant is dat de radicale proteststem in Wallonië vandaag niet naar extreemrechtse partijen gaat, maar naar de extreemlinkse PTB. Daar waar Noord-Frankrijk naar Le Pen is verschoven, stemt Wallonië radicaal-links. Het Waals nationalisme is nooit echt doorgebroken. François Perin zei al in 2002 dat het dood is.”

Hoe valt te verklaren dat radicaalrechtse partijen geen voet aan de grond krijgen in Wallonië, terwijl de Walen massaal naar de Franse televisie kijken en dus getuigen zijn van de opkomst van Le Pen? Is dat omdat de MR hun stemmen weet te capteren?

“Op dit moment wel. Het is een deel van de verklaring voor de doorbraak van Bouchez op 9 juni 2024. Hij is de grote winnaar van de verkiezingen. In Luik haalde de MR 6 procent meer dan de PS. De laatste keer dat de liberalen daar groter waren dan de socialisten, was in 1892. Dat is historisch. Maar of Bouchez dat succes kan bestendigen, zullen we pas in 2029 weten.”

“Er is nu ook een centrumrechtse meerderheid in Wallonië. Die is er niet in Vlaanderen,

tenzij je het Vlaams Belang zou meerekenen. Daarom moest Vooruit op Vlaams en federaal niveau aan boord worden gehesen. Voor het eerst zitten er ook meer Franstalige christendemocraten in het federaal parlement dan Vlaamse. Dat was nog nooit gebeurd sinds het ontstaan van de Katholieke Partij. En ook opvallend: in Vlaanderen hebben de socialisten voor het eerst sinds 1830 meer zetels dan de christendemocraten.”

Waar vindt het Waals-nationalisme zijn oorsprong?

“Voor de oorsprong van het Franstalig nationalisme moeten we terug naar de jaren 1880-1890, ten tijde van de eerste taalwetten. Toen beseften veel Franstaligen plots dat ze verplicht zouden worden om Nederlands te leren om in aanmerking te komen voor de hogere jobs bij de overheid. Dat lag zeer moeilijk. Nederlands leren stond voor veel Walen gelijk aan een verlies van status, macht en cultureel aanzien. Het Frans werd als superieur beschouwd. Hun weigering om Nederlands te leren hield aan tot in de jaren 1970. Men wilde eentalig Frans blijven.”

“Jules Destrée begreep in 1912 al dat het probleem dieper zat. Hij waarschuwde dat het algemeen stemrecht ervoor zou zorgen dat de Vlamingen een meerderheid zouden hebben in het parlement. Later zou hij daar cynisch aan toevoegen: ‘En ze kweken ook nog als konijnen.’ In zijn ogen zou het demografische overwicht daardoor alleen maar groter worden.”

“Tijdens de economische crisis van de jaren 1930 kreeg Wallonië zware klappen. De textielindustrie in Verviers stortte in. De staal- en

Is dat ook het pad dat de N-VA nu probeert te bewandelen, maar dan in omgekeerde richting: België ten dienste stellen van de Vlamingen?

“Dat komt overeen met het pleidooi van Frans Van Cauwelaert en Gaston Eyskens: de Vlamingen moeten gewoon hun meerderheid valoriseren. Het is eigenlijk te gek om voor federalisme te pleiten als je de meerderheid van een land uitmaakt. Er is geen enkel land ter wereld waar de meerderheid zich wil afscheiden van het land waarin ze zit. De Wever zit vandaag in dezelfde logica als Eyskens en Van Cauwelaert: de Vlamingen moeten België beheersen om het naar hun hand te zetten.”

JE KAN VLAANDEREN PERFECT UIT BELGIË

corridor naar Brussel of niet? Dat is natuurlijk waanzinnig. Of Voeren, komt dat dossier opnieuw op tafel? Dat soort discussies kan heel snel emotioneel worden. Je mag niet vergeten dat in Franstalig België de verdwijning van België zal aanvoelen als een achteruitgang, zeker financieel.”

“Je kan Vlaanderen perfect uit België halen. Dan wordt het de op 16 of 17 na grootste lidstaat van de Europese Unie. Er zouden dan nog acht kleinere zijn. Maar wat doe je met Franstalig België? Dat blijft de grote vraag. Het heeft geen zin om nu de doos van Pandora te openen, zeker niet op een moment dat Vlaanderen een economische voorsprong van 33 procent heeft.”

steenkoolindustrie in andere Waalse regio’s ging erop achteruit. Er waren zware stakingen in 1932 en 1936. Wallonië besefte dat het ook economisch terrein verloor aan Vlaanderen. En hoewel de Walen tussen 1918 en 1961 massaal links en extreemlinks stemden, kregen ze nooit een écht links beleid. Daaruit ontstond de wens om een eigen Waals beleid te kunnen voeren.”

“Het Waals nationalisme culmineerde ei zo na in een burgeroorlog ten tijde van de Koningskwestie in de jaren 1950 en zelfs in een poging tot een communistische machtsovername in 1944, die later zelfs door Churchill werd vermeld in het Lagerhuis. Maar al die plannen mislukten, omdat de rest van België het Waals nationalisme als te links en te nationalistisch beschouwde.”

“In 1980 kreeg Wallonië eindelijk zijn eigen regering, ironisch genoeg met dank aan de ‘Vlaams-nationalist’ en CVP’er Wilfried Martens. Maar op dat moment hing de Waalse industrie in de touwen: de steenkoolmijnen waren verdwenen en de staalindustrie was op sterven na dood. Wat ze erfden, was een industriële ruïne. Het zou nog 15 tot 20 jaar duren voor Wallonië begon te beseffen dat het nu zelf economische keuzes kon maken. Sindsdien is er beterschap: Wallonië zit al tien jaar boven het Europese gemiddelde qua economische groei. De kloof met Vlaanderen is kleiner geworden. Maar dat alles heeft nooit geleid tot een brede roep om meer autonomie. In 2002 stelde de PS vast dat het Waals nationalisme nauwelijks leeft. Di Rupo trok daaruit zijn conclusies: hij verliet de piste van Waalse autonomie en zette in op machtsuitoefening binnen België. Dat leverde hem in 2012 het premierschap op.”

HALEN. MAAR WAT DOE JE MET FRANSTALIG

Gerolf Annemans schrijft in ‘Momentum’ dat het Vlaamse bewustzijn momenteel sluimert, maar een momentum het snel weer kan doen ontwaken. Kan de huidige politieke impasse in Brussel zo’n momentum worden?

BELGIË?

“Maar zolang je in een Belgische context zit, word je geconfronteerd met een aantal uitdagingen die anders zijn dan in de tijd van Van Cauwelaert en Eyskens. Het inkomen per capita is vandaag 33 procent hoger in Vlaanderen dan in Wallonië. In die omstandigheden kan je moeilijk beweren dat de Vlamingen nog steeds gediscrimineerd worden in dit land. Maar als je een Waal bent die plots beseft dat de Vlamingen 33 procent meer verdienen dan jij, dan kan je je terecht afvragen wie hier eigenlijk gediscrimineerd wordt. Dat besef kan snel doordringen. Op dat moment moet je daar als Belgisch premier, maar ook als Vlaming, goed mee omgaan. De Vlamingen zouden België gemakkelijk kunnen opbreken. Maar er zijn een paar problemen in de overgangsfase die behoorlijk risicovol zijn. De Vlamingen moeten zich afvragen of ze dat risico wel willen nemen, aangezien ze het op dit moment zo goed hebben.”

Wat zijn de risico’s in de overgangsfase?

“Het eerste probleem is natuurlijk de staatsschuld. Wordt die gelijk verdeeld? Of kijkt men naar de historische schuldopbouw? Het risico bestaat dat er een discussie ontstaat over de verdeling. Als die niet meteen wordt beslecht, dan kan het land economisch instabiel worden. Dan riskeer je rentestijgingen en mogelijk een financiële crisis met Europese gevolgen.”

Waarom is dat risico aanwezig?

“Omdat er aan de overkant van de taalgrens geen stabiel plan op tafel ligt voor het geval dat Vlaanderen uit België stapt. In Tsjechië en Slowakije was dat er wel: zij hebben afgesproken om alles proportioneel te verdelen. De boedelscheiding was in een paar da gen geregeld. Maar in België zit je onder meer met de moeilijke vraag wat er moet gebeuren met Wallonië en Brussel.”

“In 2020 heeft Magnette aan De Wever gevraagd: ‘Als jullie uit België stappen, mogen wij dan de naam België houden?’ Dat vond De Wever uiteraard prima. Maar wat doe je dan met dat nieuwe ‘België’? Gaan er dan stemmen op voor een aansluiting bij Frankrijk? En wat moet er gebeuren met Oost-België?

Dat lijkt misschien een detail. Maar het is hoogst twijfelachtig of de Duit stalige minderheid een aansluiting bij het rode Wallonië zal verkiezen boven een toetreding tot het succesvolle, chris tendemocratische Groothertogdom Luxem burg.”

“Onze communautaire spanningen zijn op dit moment min of meer onder controle. Maar ze kunnen altijd weer ontvlammen. Brussel zou inderdaad een communautair dossier kunnen worden dat oude wonden openrijt. Als je het communautaire wegjaagt, komt het in galop terug.”

“Bij links en Franstalig Brussel is een nieuw beeld van ‘de Vlaming’ ontstaan. Vlamingen staan in Brussel gelijk aan een nieuwe ‘superieure’ klasse: mensen die een mooi appartement langs het kanaal willen, voor autovrije straten pleiten en strengere milieunormen eisen. Maar daarmee treffen ze vooral de mensen uit de armere milieus die met vervuilende wagens rijden. Zij maken de achterban van iemand als Ahmed Laaouej uit. Ze beschouwen Groen en de N-VA als de vertegenwoordigers van de nieuwe burgerij waartegen ze zich afzetten.”

“Brussel heeft de afgelopen vijftien jaar een totale metamorfose ondergaan. Daardoor kan het discours snel giftig worden. Maar het is niet langer het klassieke verhaal van Franstalige dominantie of de expansie naar de randgemeenten. Dat is voorbij. Brussel zit vandaag in de problemen. En zoals dat vaak gaat, zoekt men in crisistijd buiten zichzelf naar schuldigen. Dat kan in Brussel snel uitmonden in een discours van Vlamingenhaat. En dan is de vraag hoe je daar als Vlaming op reageert. Word je hypernationalistisch – ‘dan trekken ze hun plan maar’ – of speel je het subtieler?”

“Als je de macht hebt in dit land – zoals Vlaanderen die de facto nu heeft –, moet je een dergelijk conflict zien te beheersen. Je moet het proberen op te lossen. Dat is je verantwoordelijkheid. En dat zal voor Bart De Wever als premier geen gemakkelijke opdracht zijn.”

“Er is dus geen duidelijk plan. Je riskeert een rommelige staat, met drie of vier onderdelen. De afwezigheid van een plan zorgt voor een defensieve reflex. Telkens wanneer Vlaanderen verdere stappen wil zetten richting decentralisatie of om meer autonomie vraagt, zal de andere kant elke vraag afblokken, net omdat er zoveel onzekerheid is. En vooral uit angst voor een ongunstige verdeling van de staatsschuld.”

Zullen ook de klassieke communautaire tegenstellingen in de overgangsfase weer de kop opsteken?

“Ja, je zal opnieuw discussies krijgen over bijvoorbeeld Sint-Genesius-Rode: komt er een

ANTON SCHELFAUT

‘Het verdeelde land: België 1830-2025’. 22 april 2025, Lannoo. 696 p., ISBN 9789401424547

Betaalt jouw ziekenfonds tandkosten tot 1.200 euro terug?

Socialistische burgemeester slaakt noodkreet

De burgemeester van Utrecht heeft het gehad met de jonge asielzoe kers uit Syrië die in haar stad voor overlast zorgen. Ze roept het kabi net op de steden en gemeenten met deze problematiek te helpen. Haar oproep klinkt als een noodkreet.

Utrecht is de op drie na grootste stad in Nederland met zo’n 375.000 inwoners. Van de 2.800 asielzoekers die in Utrecht wonen of in een asielzoekerscentrum (AZC) verblijven, is zo’n 40 procent afkomstig uit Syrië, omgerekend zo’n 1.100 mensen. Daarvan zijn er 170 die jonger zijn dan 15 jaar. De grootste groep – 68 procent – situeert zich tussen de leeftijd van 17 en 45 jaar. In totaal zijn er sinds 2014 zo’n 160.000 Syriërs naar Nederland gevlucht. Nu smeekt de Utrechtse burgemeester Sharon Dijksma om hulp: “Deze jongeren hier veroorzaken veel problemen en gaan voorlopig niet weg. En wij zeggen: het kabinet moet niet de burgemeesters van dit land opzadelen met de gevolgen ervan.” Dijksma is burgemeester van de PVDA, de socialistische partij. Overigens de partij die altijd pleitte voor een opengrenzenpolitiek en aan de basis ligt van de ongebreidelde migratie in het verleden. En nog een opvallend feit: de burgemeester spreekt niet enkel in naam van Utrecht. Andere steden zoals Groningen, Arnhem, Nijmegen en Tilburg kampen met vergelijkbare problemen.

Veelplegers

In Utrecht concentreren de problemen zich op en rond het plein aan het Centraal Station. De jongeren die altijd opnieuw in beeld komen, zijn jonge alleenstaande Syrische asielzoekers. Een meerderheid van de jongeren komt (met de trein) afgezakt vanuit andere gemeenten van Nederland naar Utrecht. Die jongens hebben weliswaar ergens in het land een plek in een opvangcentrum, maar in de AZC’s is weinig te doen en slaat de verveling snel toe. Ze gaan niet naar school en ook inburgeringscursussen zijn aan hen niet besteed. Dan is het leuker om met vrienden af te spreken en naar Utrecht af te zakken. Het begint met wat ‘chillen’ en een jointje roken. Maar daar blijft het niet bij: wekelijks geraakt een aanzienlijke groep betrokken bij diefstal-

DUITSLAND

Oud-minister:

len, (drugs)overlast, vandalisme, intimidatie (van meisjes) en georganiseerde vechtpartijen. De politie van Utrecht heeft zo 169 Syrische jongens in het vizier als veelplegers. De Utrechtse burgemeester roept het kabinet op tot een vergaande landelijke samenwerking, want de gemeenten alleen kunnen deze problemen niet oplossen. Dat een socialistische burgemeester zo’n uitspraken doet, is best opmerkelijk.

Los daarvan is er nog een ander probleem: sinds december worden asielaanvragen van Syriërs niet meer behandeld, totdat duidelijk is of ze terug kunnen naar Syrië. Het Nederlands kabinet heeft een rapport opgesteld dat onderzocht heeft of Syrië een veilig land is geworden na de val van Bashar al-Assad. Normaliter wordt dit rapport deze of volgende week openbaar gemaakt en dan weten tienduizenden Syriërs in Nederland of ze kunnen blijven of moeten vertrekken.

KARL VAN CAMP

FRANKRIJK

Burgemeester weigert vermeend schijnhuwelijk en riskeert 5 jaar cel

Als er voldoende indicaties zijn voor een schijnhuwelijk, kan een burgemeester onmogelijk overgaan tot het huwen van de personen. Dat zou je toch denken, niet? Op 17 mei wilden een Franse vrouw en een Tunesiër, die illegaal in Frankrijk verbleef, in het huwelijksboo tje stappen in het stadje Bourg lès Valence. De burgemeester, Marlè ne Mourier (LR), weigerde, omdat het zou gaan om een schijnhuwe lijk. Tijdens een eerder bezoek had de Franse dame toegegeven dat ze wilde trouwen “om zo aan de papieren te komen”.

De burgemeester weigerde dus “medeplichtig te zijn aan een inbreuk op rechtsregels om zo de instelling van het huwelijk te manipuleren”. De echtelingen reageerden kwaad, zegden dat “ze veel projecten hebben”, dat “ze van elkaar houden” en trokken naar de rechtbank. Het parket stelt dat bij gebrek aan échte bewijzen de vrijheid om te huwen, voorzien in de Franse Grondwet en in het Europees Verdrag van de Rechten van de Mens, primeert op mogelijke inbreuken. De Franse Justitie maant de burgemeester aan om het huwelijk te voltrekken.

Vervolging

Als Marlène Mourier, die al eerder vroeg dat er een diepgaand onderzoek in dit dossier zou gebeuren, het huwelijk niet voltrekt, wordt ze vervolgd, zo stelt de rechtbank. Er hangt haar een mogelijke gevangenisstraf van vijf jaar boven het hoofd, een boete tot 75.000 euro en een onverkiesbaarheid. Maar deze burgemeester zegt niet toe te willen geven en hoopt dat haar verzet die tientallen burgemeesters, die wél aan de druk van Justitie toegaven, eindelijk een gezicht zal geven. Volgens haar zijn er tientallen burgemeesters die huwelijken voltrokken waar minstens een geurtje

aan hing.

Verschillende politici lieten al van zich horen, zoals deze Marie-Hélène Thoraval, die stelde: “Een burgemeester mag niet worden gedwongen een huwelijk te voltrekken als hij overtuigd is dat hij hiermee medeplichtig wordt aan een schijnhuwelijk.” David Lisnard, voorzitter van de Association des maires de France, verklaarde zijn steun aan Mourier: “Een burgemeester wordt verplicht het huwelijk te voltrekken van iemand die illegaal in het land verblijft. De zoveelste absurditeit die onze burgemeesters moeten ondergaan. Het is tijd om de wet te wijzigen.” Op 13 mei werd de Franse president Emmanuel Macron op TF1 onder andere hierover ondervraagd. “Het recht zit slecht in elkaar”, en “Ik wens een wetswijziging waarin de bevoegdheden van onze burgemeesters inzake schijnhuwelijken worden versterkt”, luidde het.

PIET VAN NIEUWVLIET

“Rapport over AfD is niet onafhankelijk”

De voormalige Duitse minister van Binnenlandse Zaken, Horst Seehofer (CSU), dropte onlangs een steen in de kik kerpoel. Hij vindt het rapport van de Verfassungsschutz, waarin deze de rechtse oppositiepartij AfD als “in totali teit rechtsextreem” bestempelde, absoluut onvoldoende om als basis te dienen voor een verbodsprocedure tegen het AfD. In het nieuwsportaal Nius verklaarde Seehofer dat hij hierover “heel grote twijfels” heeft.

De CSU-politicus was van 2018 tot 2021 onder kanselier Angela Merkel (CDU) minister van Binnenlandse Zaken en vergeleek bij Nius dit Verfassungsschutz-bericht met de tweede verbodsprocedure tegen die andere rechts-radicale partij NPD. De toenmalige kwalificatie van de Verfassungsschutz, die de basis voor de procedure uitmaakte, was veel inhoudelijker en bevatte beduidend meer informatie. “De procedure hebben ik en 15 minister-presidenten uitgerold, zonder ondersteuning van de Bondstag of de Bondsregering. Het Grondwettelijk Hof heeft de NPD niet verboden.”

Geen definitie

Het recente anti-AfD-rapport van de Verfassungsschutz rammelt aan alle kanten, zegt Seehofer. Het AfD

wordt er gekwalificeerd als “in totaliteit rechtsextreem”, zonder dat deze categorie ook maar ergens wordt gedefinieerd. En het rapport van 1.100 pagina’s bevat, naar Seehofers aanvoelen, niet de voorwaarden om als basis te dienen voor een verbodsprocedure. Hij sprak ook de bewering tegen dat het bij het Bundesamt für Verfassungsschutz (BfV) zou gaan om een “onafhankelijke instelling”.

Bij het BfV, zegt Seehofer, gaat het “om een instelling die ondergeschikt is aan het ministerie van Binnenlandse Zaken, zoals ik het in de praktijk ook steeds heb ervaren. Het geklets over onafhankelijkheid klopt gewoon niet. De top van het agentschap bestaat uit politieke ambtenaren die op elk moment kunnen worden ontslagen.”

POLEN

Rechtse Karol Nawrocki wordt president: zeer tegen zin van Europese Commissie

Tot aan de eerste stemronde van de Poolse presidentsverkiezingen zag het er voor het liberale en progressieve Poolse establishment rond Donald Tusk vrij goed uit: Rafal Trzaskovski, de Burgerplatform kandidaat om de conservatieve Poolse pre sident Duda (PiS partij) op te volgen, deed het goed in peilingen en lag tot 10 pro cent voor op zijn tegenstrever, de vrij onbekende rechtse Karol Nawrocki. Omdat het Poolse presidentschap geen louter protocollaire functie is, maar de president vetorecht heeft tegen de wetten van het Poolse parlement, was het voor Donald Tusk en voor de Europese Commissie zaak de presidentsverkiezingen zeker te winnen.

“Als de conservatieven zouden winnen, verliezen we 10 jaar”, klonk het waarschuwend in de hoogste EU-kringen. De resultaten van de eerste stemronde hadden al een waarschuwing moeten zijn, want de conservatief Nawrocki deed het veel beter dan verwacht en strandde op amper twee procent van de gedoodverfde winnaar Trzaskovski. Onze Vlaamse mainstreammedia hadden ook weinig of geen aandacht voor de uitstekende resultaten van twee andere, radicaal-rechtse, kandidaten, die samen 20 procent van de stemmen haalden. Links kon in de eerste stemronde de Polen niet overtuigen; daarover lazen we weinig tot niets in onze Vlaamse kranten.

Een nagelbijter

De tweede stemronde zal in de hoogste EU-kringen met bijzonde-

re aandacht gevolgd zijn geweest. En hoewel de rechtse kandidaat Karol Nawrocki achtervolgd werd door schandalen, vergaten onze mainstreammedia te vertellen dat dit ook bij ‘hun’ kandidaat Trzaskovski het geval was. Alleen in de buitenlandse pers lazen we bijvoorbeeld dat Trzaskovski zelfs in Tusk-kringen als uitgesproken links (en proLGBTQ) bekend stond – buiten stedelijke bobo-kringen niet direct een eigenschap om veel nieuwe Poolse stemmen aan te trekken. Het beloofde dus spannend te worden.

Om 21.00 uur verscheen de exitpoll van Ipsos: Trzaskovski zou volgens deze prognose 51 procent van de stemmen halen, de nationalist Nawrocki moest de duimen leggen met 49 procent. Het leek beklonken en een zegezekere Trzaskovski verklaarde al dat hij “president van alle Polen” zou zijn. Het tellen moest dan

nog beginnen… De Poolse kiezer gaf, zo blijkt nu, het Tusk-establishment in elk geval een opdoffer van jewelste. Trzaskovski moet genoegen nemen met iets meer dan 49 procent, terwijl Nawrocki de nieuwe president van Polen wordt met bijna 51 procent. Tusk heeft de conservatieve PiS-partij al enkele malen doodverklaard, maar zijn links-liberale regering staat opnieuw voor loodzware jaren. PIET VAN NIEUWVLIET

Nawrocki won de verkiezingen nipt

DIPLOMATIEKE

Washington is grootste onzekerheid voor Taiwan

De Chinese provocaties ten aanzien van Taiwan worden talrijker en bitsiger, wat de vrees voor een onvermijdelijke invasie voedt. Het is een scenario waarbij twee grote onzekerheden Peking kwellen. Het praktisch verloop van de operatie natuurlijk, waarbij enorme strategische hindernissen overwonnen moeten worden, maar ook – en vooral – de houding die de Verenigde Staten zullen aannemen.

Ongeacht of men het in statistieken giet, er grafieken van maakt of de zaken op een kaart visualiseert, de Chinese activiteiten rond en boven Taiwan zijn de laatste jaren fors toegenomen. Wat we zien, is een schuine curve die de laatste maanden steeds scherper oogt. In 2024 werden meer dan 3.000 schendingen van het Taiwanese luchtruim opgetekend, een stijging van 80 procent ten opzichte van het jaar voordien. Neem daarbij steeds meer provocaties op zee en men begrijpt al dat dit drukke tijden zijn voor de strijdkrachten van het voormalige Formosa. Reeds in februari zei Samuel Paparo, hoofd van het militair commando in dat deel van de Stille Oceaan, dat “de agressieve Chinese manoeuvres rond Taiwan

LITHOUWEN

geen oefeningen maar repetities zijn”. En dan is er nog de landmacht van de Volksrepubliek, waar grondige hervormingen worden doorgevoerd. Grotere eenheden worden hervormd tot kleinere, autonome groepen, die veel geschikter zijn voor een invasie. En die zijn dan ook eens ijverig aan het oefenen – excuseer, repeteren. De meeste trouwens niet ver van de havens vanwaar de amfibie-operatie voor een invasie van het eiland zou vertrekken. Feit is dat elke operatie, hoe goed voorbereid ook, op een aantal serieuze geopolitieke realiteiten botst. Er is de afstand tussen Taiwan en het Chinese vasteland, 130 km voor de smalste strook, wat het beduidend moeilijker maakt dan pakweg D-day. Slechts enkele stranden op

het heuvelachtige eiland lenen zich voor een ontscheping, wat nog buiten de realiteit is dat Taiwan goed voorbereid is en zich niet zomaar gewonnen zal geven. Maar een zo mogelijk nog grotere onzekerheid voor Peking is hoe de internationale reacties, vooral die van de VS, zullen zijn.

Plan B

Volkenrechtelijk zal het nog wel meevallen, denken ze. China zit zelf met vetorecht in de VN-Veiligheidsraad en Taiwan wordt slechts door een handvol onbetekenende staatjes erkend, Vaticaanstad buiten beschouwing gelaten. Ook niet door Washington trouwens.

sie komt, deze niet voor 2027 zal plaatsvinden; een direct gevolg van eigen militaire ontwikkeling en presidentsverkiezingen. Recentelijk maakten Amerikaanse informatiediensten melding van de mogelijkheid dat enkele perifere eilanden van Taiwan zouden worden ingenomen. Een beetje als repetitie voor de grote clash, maar vooral om de Amerikaanse respons te testen.

Trumps ambiguïteit

Onder Biden werd gesuggereerd dat, wanneer het menens werd, de VS wel eens meer zouden doen dan waar ze wettelijk toe verplicht zijn. Maar vandaag is er Trump

DE CHINESE ACTIVITEITEN ROND EN BOVEN

TAIWAN ZIJN DE LAATSTE JAREN FORS TOEGENOMEN

Het aanknopen van diplomatieke betrekkingen met de Volksrepubliek in 1979 (door President Carter, bouwend op de één-Chinapolitiek van Nixon en Kissinger) bracht hier verandering in. Door Taipei in te ruilen voor Peking, kwam ook een eind aan het veiligheidsverdrag tussen de VS en Taiwan. In de plaats kwam er een zogenaamde Taiwan Relations Act, een (Amerikaanse) wet die het land verplicht Taiwan te voorzien van defensieve wapens, maar zonder engagement tussen te komen bij een aanval. Of dit al dan niet zal gebeuren, voedt de ambiguïteit van de relatie tussen beide staten. Die onzekerheid is iets wat velen slapeloze nachten bezorgt, zowel in Taiwan als de Volksrepubliek overigens, zeker nu er steeds meer sprake is van een plan B van Peking.

Experts gaan ervan uit dat als het daadwerkelijk tot een inva-

die zonder het minste probleem warm, koud en lauw blaast – desgewenst in één adem. Hij wou Taiwan handelstarieven van 35 procent opleggen (behalve dan voor

halfgeleiders, waarvoor het land incontournable is) en uitte kritiek dat het te weinig investeert in zijn defensie – begrijp: onvoldoende Amerikaans materiaal aankopen. Betekent dit dat hij het lot van Taiwan ondergeschikt maakt aan een economische modus vivendi met China, of was het defensieminister Hegseth die enkele dagen geleden in forse bewoordingen het officiële regeringsstandpunt verkondigde? Op de Shangri-La Dialoog, een jaarlijkse veiligheidsconferentie in Singapore, maakte hij duidelijk dat de VS vrede willen door afschrikking. “We are prepared to fight and win decisively”, klonk het als dit niet lukt. Teken aan de wand is dat China niet zijn defensieminister stuurde, maar een éénsterrenadmiraal, wat een duidelijk signaal van afnemende belangstelling is. Deze was dan nog eens afwezig tijdens de tussenkomst van de Amerikaanse defensieminister. Optimisten lezen dit in Taiwan als een teken van het isolement van China op het ruimere Aziatische schaakbord.

Hetze over het litvinisme

Litouwen is niet Slavisch en niet Germaans. Het is etnisch en taalkundig een Baltisch land, juist zoals zijn buurland Letland. Estland, dat geografisch gezien ook tot de Baltische staten wordt gerekend, is weer een ander geval. Qua taal en afkomst zijn de Esten niet Slavisch, Germaans of Baltisch, maar verwant met de Finnen. De Estse taal lijkt op Fins. Het Ests, het Fins en het Hongaars behoren tot de Fins-Oegrische taalgroep. Maar Esten en Hongaren begrijpen elkaars taal helemaal niet.

Litouwen was heel lang een machtig rijk. Van 1569 tot 1795 maakte land deel uit van het Pools-Litouwse Gemenebest, dat op zijn hoogtepunt een welvarende en machtige staat was, die zich op zijn hoogtepunt in het zuiden tot de Zwarte Zee uitstrekte en in het oosten gebieden van het huidige Letland, Estland, Wit-Rusland, Rusland en Oekraïne omvatte, en waar katholieken, orthodoxen en joden in relatieve vrede samen konden leven. Onder taalkundigen en historici is daar allemaal een brede consensus over. Er bestaat niet alleen een Litouws volk dat daar al 10.000 (!) jaar woont, met het Litouws als taal, Litouwen is ook tot de verovering door Rusland in 1795 een echte staat geweest.

LOEKASJENKO HEEFT DE MUMMIE VAN HET

LITVINISME OPGEGRAVEN OM ONRUST TE STOKEN IN LITOUWEN

Maar toen begonnen de ellende en de geschiedenisvervalsing. De tsaren lieten toen een pseudohistorische theorie lanceren, die ‘litvinisme’ werd genoemd. Daarin werd beweerd dat Litouwen oorspronkelijk een Slavisch land was, bewoond door Slavische ‘Litvins’ en dus een rechtmatig deel van Rusland was, dat gelukkig moest zijn dat het nu ‘bevrijd’ was. Het Russische litvinisme verdween bijna tweehonderd jaar lang bijna volledig uit de herinnering, maar na het uiteenvallen van de USSR kwam er een kleine heropleving in het pas onafhankelijke Wit-Rusland. Men paste de leugens uit de tsarentijd een beetje aan en beweerde plots dat de huidige Baltische Litouwers níét de oorspronkelijke en rechtmatige bewoners van het land waren, maar wel de

‘Litvins’ die plots geen Russen, maar wel Wit-Russen bleken te zijn. Het grondgebied van Litouwen hoorde dus volgens hen eigenlijk bij Wit-Rusland. Maar ook die beweging had nooit meer dan een handvol aanhangers, vooral academici, verdeeld over verschillende ruziënde fracties. Sommigen daarvan zijn trouwens minder imperialistisch en zouden eigenlijk liever als provincie bij Litouwen aansluiten… en zich zo losmaken uit de Russische wurggreep.

Kunstmatig conflict

Nu beweert de Wit-Russische regering plots dat er bij de 57.000 Wit-Russen die de voorbije jaren naar Litouwen zijn gevlucht, grote groepen agressieve Litvinisten actief zijn en dat er voortdurend botsingen zijn met antilitvinistische Litouwers. Niemand in Litouwen had daar ooit iets gemerkt. Maar toch duiken plots overal anti-Wit-Russische graffiti op, circuleren er op het internet valse videoberichten van Wit-Russische militairen en bedreigingen tegen Litouwse parlementsleden. Tegelijk worden de sociale media plots overstroomd door litvinistische pseudohistorische theorieën. Alles stinkt naar een gezamenlijke destabilise-

ringscampagne van Minsk en Moskou. Maar soms kunnen zelfs zo’n leugencampagnes het effect hebben van een ‘selffulfilling prophecy’.

Als reactie op die destabiliseringscampagne voeren de Litouwse autoriteiten nu systematische controles uit bij Wit-Russen. Het wordt moeilijker om visa en verblijfsvergunningen te krijgen of te verlengen. Men zoekt vooral naar personen die banden hebben met het militaire apparaat of de staatsinstellingen van Wit-Rusland. Heel logisch en in deze situatie ook noodzakelijk. Maar ook veel mensen die in Wit-Rusland bij het leger of de politiediensten zaten, zijn naar Litouwen gevlucht… Zij zijn nu doodsbang dat ze teruggestuurd zullen worden. Zelfs een politieke mummie als het litvinisme kan nog veel onheil veroorzaken.

PAUL BÄUMER

PLEIDOOI VOOR MEER MOGELIJKHEDEN

CRIMINELEN VALT SLECHT BIJ HUISBAAS EHRM

Vorige donderdag vroegen negen EU-landen om een makkelijkere uitzetting van buitenlandse misdadigers. Ze deden dit in een brief gericht aan de Europese Unie. Zaterdag kwam daar een tamelijk onverwachte reactie op. Namelijk van de secretarisgeneraal van de Raad van Europa, een instelling buiten de Europese Unie.

De voormalige Zwitserse socialistische minister Alain Berset, die sinds 2014 secretaris-generaal van de Raad van Europa is, reageerde op de brief van negen regeringen aan de EU. Onder die regeringen was ook de Belgische. Bart De Wever tekende dus ook. Hun zorgen betroffen de interpretatie van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) en de uitspraken van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM). De negen vroegen om de interpretatie rond migratie te herzien. Migratie als hybride oorlogsvoering

Hoewel helemaal niet rechtstreeks betrokken, want hij leidt een niet-EU-instelling, bekritiseerde Berset met name de Italiaanse premier Giorgia Meloni en de Deense premier Mette Frederiksen. Berset zei dat het niet kan het Europees Hof voor de Rechten van de Mens te politiseren. Negen landen waaronder België, Denemarken, Estland, Italië, Letland, Litouwen, Oostenrijk, Polen en Tsjechië schreven dat regeringen meer ruimte nodig hebben om buitenlandse criminelen uit te wijzen. Tevens vroegen ze meer speelruimte om te reageren op landen die migratie als hybride oorlogsvoering gebruiken om landen proberen te destabiliseren. “Wat ooit juist was, zou morgen wel eens niet het juiste antwoord kunnen zijn”, stond in de brief.

Activistische rechters

Nu was die brief van Bart De Wever en zijn collega’s uiteraard groot nieuws in de EU. De negen landen klaagden dat ze plegers van ernstige misdaden niet kunnen uitwijzen door interpretaties van de rechters van het EHRM. Een Hof dat al de reputatie had om zeer gepolitiseerd te zijn. Een veelgehoorde kritiek gaat over de zogenaamde ‘activistische rechters’ bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM). Dit verwijst naar rechters die een meer proactieve, soms zelfs politieke, rol zouden spelen bij de uitleg van de Europese Verdragen, dan enkel het vaststellen van de letterlijke tekst.

In 2020 bracht het European Center for Law and Justice (ECLJ) daarover een rapport uit. Deze ngo volgt naast het EHRM andere intergouvernementele organisaties zoals de OVSE en de Raad van Europa. Alle drie Europese instellingen buiten de Europese Unie. Alain Berset noemde een debat gezond, maar politiseren van het Hof vond hij not done. Hij noemde dit het ‘ondermijnen’ van het Hof.

Timing brief geen toeval

Het probleem met het EHRM

Ook Anneleen Van Bossuyt erkent dat de toepassing van de internationale verdragen voor problemen zorgt

De Belgische federale minister voor Asiel en Migratie, Anneleen van Bossuyt (N-VA), zei er donderdag het volgende over: “Er zijn eigenlijk twee zaken die we beter willen kunnen aan pakken: de illegale migratie en het terugsturen van illegale criminelen.”

Van Bossuyt wees erop dat we zien dat door de manier waarop internationale verdragen toegepast worden “het in de praktijk heel moeilijk is om zulke zware criminelen effectief te gaan uitwijzen. Dat is problematisch, want de collectieve veiligheid van onze burgers die moet altijd zwaarder doorwegen dan de disproportionele bescherming van een individu dat ge woonweg onze samenleving onder mijnt.”

Rond de rechtszaken over asiel en migratie is een hele juridische industrie ontstaan. Meestal betaald met belastinggeld via de juridische bijstand. Vanuit dat perspectief bleek de timing van de brief trouwens geen toeval. Exact een week eerder vond op 15 en 16 mei de zogenaamde High-Level roundtable over Asielzaken plaats in de Raad van Europa te Straatsburg. Die ging over de justitiële dialoog en de jurisprudentie van het Hof van Justitie van de Europese Unie (HvJ-EU), het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHVRM) en nationale of internationale hoven.

Rond de 150 rechters en deskundigen uit hoofdzakelijk de EU-landen kwamen wetgeving, rechtszaken en terugkeerprocedures van migranten bespreken in de gebouwen van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Dergelijke bijeenkomsten zijn meestal masterclasses voor migratiespecialisten. Zittingen waar rechters eigenlijk aan andere rechters of advocaten bij ngo’s uitleggen welke argumenten werken en welke

De medeorganisatoren waren het Asielagentschap van de Europese Unie (EUAA), de International Association of Refugee and Migration Judges en de vereniging van Europese Administratieve Rechters. Het EUAA sloot de vergaderingen trouwens af met de presentatie van de nieuwste cijfers over migratie voor maart 2025 die op 16 mei openbaar werden.

LODE GOUKENS

De Raad van Europa werd in 1949 opgericht en is niet te verwarren met de Europese Raad. Die laatste is een hoofdinstelling van de Europese Unie. De Raad van Europa is ouder en telt 46 lidstaten die allemaal het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens (EVRM) ondertekenden. Zoals vele verdragsorganisaties heeft de Raad van Europa een vergadering of assemblee (met parlementsleden uit de lidstaten), een secretariaat, een rechtbank enzovoort. Die rechtbank is het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM). Dit is gevestigd in Straatsburg in de voormalige gebouwen van het Europees Parlement. Het EHRM valt dus binnen de invloedssfeer van de Raad van Europa. Alleen zijn de beslissingen van het EHRM bindend in de lidstaten. EU-lidstaten zoals België zijn zowel lid van de EU als van de Raad van Europa. De EU onderschrijft overigens het EVRM uitdrukkelijk en rekent het zelfs tot het EU-recht, al zag Koen Lenaerts, de voorzitter van het Hof van Justitie van de EU in Luxemburg, liever meer rechtszaken over grondrechten in zijn rechtbanken op basis van het Handvest van de Grondrechten van de EU. Maar het EHRM is nu eenmaal ouder en heeft de traditie als mensenrechtenrechtbank. En niet minder belang-

rijk: veel advocaten kennen de weg en de procedures. Steen des aanstoots bij Meloni was dat het EHRM meermaals de Italiaanse staat in het ongelijk stelde en veroordeelde voor mensenrechtenschendingen omtrent illegale migranten. De bekendste zaak ging over Tunesiërs in 2016 die in een opvangcentrum op het eiland Lampedusa werden vastgehouden alvorens gerepatrieerd te worden naar hun thuisland. Ook de Deense staat verloor zaken, waaronder een over de gezinshereniging van een Syrische illegale migrant in 2021. Volgens het EHRM had de man recht op een familieleven en moest Denemarken zijn vrouw inreispapieren en een verblijfsvergunning geven. Andere landen, waaronder België, verloren eveneens meermaals asiel- of migratiezaken.

Meer dan 30 zaken zijn nog hangende tegen Letland, Litouwen en Polen omdat ze door Wit-Rusland naar de grens gebrachte illegale migranten terug de grens over dreven. Dat zijn zogenaamde pushbacks. Illegalen nochtans die ingevlogen werden vanuit Irak om de Baltische staten te destabiliseren. Wellicht op initiatief van Rusland of Wit-Rusland. De betrokken landen vinden dat de hybride oorlogsvoering voorrang hoort te krijgen in dergelijke gevallen.

Nieuwe migratiecijfers

In maart waren er 67.000 asielaanvragen in de EU. Twee opvallende zaken: Syriërs zijn niet meer de grootste groep en Duitsland neemt niet meer de meeste asielaanvragen aan. Venezolanen (8.900) zijn nu de grootste groep, gevolgd door Afghanen (7.400) en Oekraïners (3.400). Uit Bangladesh (3.300) kwamen net iets meer asielaanvragers dan uit Syrië. Opvallend was dat Frankrijk bijna alle Congolese en Haïtiaanse asielaanvragen mocht optekenen. In maart 2025 waren er 955.000 hangende dossiers volgens EUAA. Daarvan 113.000 Syriërs, 105.000 Venezolanen, 88.000 Colombianen die op een eerste advies wachten. Maar wanneer de asielaanvragen die voor administratieve of gewone rechtbanken voorliggen, meegenomen worden, was het aantal volgens Eurostat 1,3 miljoen lopende asielaanvragen in de EU eind februari 2025. Ofwel grofweg iets meer dan 300.000 betwiste asieldossiers die mogelijk in Straatsburg bij het EHRM kunnen eindigen. Werk verzekerd, moet huisbaas Alain Berset gedacht hebben.

Alain Berset

Vooral Frederiksen en Meloni werden bekritiseerd

DE STICHTING VAN NIEUW-AMSTERDAM

Dit jaar is het precies 400 jaar geleden dat de Nederlanders aan de Hudsonrivier het fort Nieuw-Amsterdam begonnen te bouwen. Rond dit fort ontstond de gelijknamige nederzetting die uitgroeide tot wat wij vandaag als New York kennen.

Peter Stuyvesant

De eerste Europeaan die het gebied aandeed, was Giovanni da Verrazzano, een Italiaan die in 1524 het bevel voerde over het Franse schip La Dauphine. Men gaat ervan uit dat hij op 16 april de Upper New York Bay binnenvoer, waar hij de inheemse Lenape tegenkwam, terugkeerde via de Narrows, waar hij in de nacht van 17 april voor anker ging om de volgende dag zijn reis voort te zetten. Hij noemde het gebied Nieuw-Angoulême, ter ere van de Franse koning François I, die eerder graaf van Angoulême was, van 1496 tot zijn kroning in 1515. Gedurende de volgende eeuw werd het gebied af en toe bezocht door Europese bonthandelaren of ontdekkingsreizigers, zoals Esteban Gomez die in 1525 de regio bezocht.

Bevervellen

van de Hudsonriver dwong de West Indische Compagnie om de verspreid levende kolonisten voor hun eigen veiligheid te herlokaliseren in de onmiddellijke nabijheid van het fort.

Slachtpartij

FOUTEN IN OORLOGSFILMS

In alle oorlogsfilms zitten wel fouten, maar dat belet niet dat ze een meeslepend verhaal kunnen brengen. Kijk kritisch, maar laat dat uw plezier niet vergallen.

“Niet één ruiter zou zoiets overleven”

HET WAS ONDER HET BEWIND

VAN PETER STUYVESANT DAT

NIEUW-AMSTERDAM BESTUURLIJKE AUTONOMIE KREEG

De Europese exploratie van het gebied begon in de officiële geschiedschrijving op 2 september 1609, toen de Engelsman Henry Hudson, in dienst van de Nederlandse Verenigde Oost-Indische Compagnie, met zijn schip De Halve Maen door de Narrows naar Upper New York Bay zeilde en het gebied in kaart begon te brengen. Net als Christoffel Columbus zocht Hudson naar een westelijke doorgang naar Azië. Hij vond deze doorgang niet, maar hij merkte wel een opvallend grote beverpopulatie in het gebied op. De vraag naar beverhuiden was groot in Europa en bijgevolg erg lucratieve handelswaar. Hudsons rapport over de beverpopulatie diende dan ook als een belangrijke impuls voor de stichting van Nederlandse handelskolonies in de Nieuwe Wereld. Hudson heeft dan ook aanzienlijk bijgedragen aan de Europese kennis van de Atlantische kustregio en de weg vrijgemaakt voor latere kolonisatie- en handelsactiviteiten. Het belang van de bever in de geschiedenis van New York wordt overigens weerspiegeld in het officiële zegel van de stad. De eerste Nederlandse handelspost werd in 1621 in wat vandaag Albany is, opgericht en kaderde in de stichting in datzelfde jaar van de kolonie Nieuw Nederland. Het was een in omvang vrij bescheiden factorij waar de Indianen bevervellen konden aanbieden en laten looien. Drie jaar later zetten de eerste kolonisten voet aan land op Noten Eylant – vandaag Governors Island – en bouwden er een nederzetting. Het merendeel van deze eerste kolonisten waren overigens geen Hollanders, maar Walen en Brabanders, afkomstig uit de Zuidelijke Nederlanden die naar Noord-Nederland waren uitgeweken op de vlucht voor de inquisitie en de Spaanse bezetter. Om deze kolonisten te beschermen, werd in 1625 door Willem Verhulst, de plaatselijke directeur van de West Indische Compagnie, en architect Cryn Fredericks van Lobbrecht begonnen met de bouw van het fort Nieuw-Amsterdam op het zuidelijke uiteinde van wat vandaag Manhattan is. En dat was niets te vroeg, want de opflakkerende oorlog tussen de Mohawks en Mohicanen in het dal

De behoorlijk eigengereide Verhulst was niet echt populair bij de kolonisten die hij vooral als goedkope werkkrachten in dienst van de West-Indische Compagnie beschouwde en behandelde. Hij werd in het begin van 1626 vervangen door de Waalse koopman Peter Minuit, de man die de geschiedenis inging omdat hij Manhattan voor 60 gulden en een kist kralen kocht van de Lenapestam. Willem Kieft, die directeur werd in 1638, raakte vijf jaar later verwikkeld in de zogenaamde Kiefts-oorlog tegen de indianen. Het bloedbad van Pavonia, aan de overkant van de Hudson in het huidige Jersey City, resulteerde in februari 1643 in de dood van 80 indianen. Na deze slachtpartij bundelden de Algonkin-stammen hun krachten en scheelde het geen haar of ze hadden de Nederlanders verslagen. De kolonisten wisten hun hachje te redden omdat er vanuit Holland extra troepen werden gestuurd om Kieft te helpen. Wat op zijn beurt leidde tot de definitieve nederlaag van de indianen en een vredesverdrag dat op 29 augustus 1645 werd afgesloten. Het was onder het bewind van Peter Stuyvesant dat Nieuw-Amsterdam als hoofdstad van Nieuw-Nederland in 1652 bestuurlijke autonomie kreeg en op 2 februari 1653 stadsrechten. Nieuw-Amsterdam, dat eerder een moeizame opstart had gekend, begon te floreren en dat was ook de Engelsen niet ontgaan. Diezelfde Peter Stuyvesant moest dan ook met lede ogen toezien hoe op 27 augustus 1664 – uitgerekend op een moment dat Engeland en de Republiek der Zeven Verenigde Provinciën even op minder gespannen voet met elkaar leefden – vier Engelse fregatten de haven van Nieuw-Amsterdam binnenzeilden en de overgave van Nieuw-Nederland eisten. Een vermetele actie die leidde tot de val van het nauwelijks verdedigde Nieuw-Amsterdam. Op 6 september, toen de lokale Nederlandse kolonisten besloten geen weerstand te bieden, ondertekenden Stuyvesants advocaat Johannes de Decker en vijf andere afgevaardigden immers de officiële overgaveartikelen van Nieuw-Nederland. De val van Nieuw-Amsterdam was een van de oorzaken voor de Tweede Engels-Nederlandse Oorlog die kort daarna losbrak tussen Engeland en de Republiek der Zeven Verenigde Provinciën. In juni 1665 werd Nieuw-Amsterdam weer opgenomen onder Engels recht als New York City, vernoemd naar de hertog van York, de latere koning James II. Hij was de broer van koning Charles II aan wie de gebieden waren toegewezen.

Slechte deal

In 1667 maakte de Vrede van Breda een einde aan het conflict in het voordeel van de Nederlanders. De Nederlanders legden hun aanspraken op Nieuw-Nederland niet op, maar eisten wel de controle op over de waardevolle suikerplantages en -fabrieken die ze dat jaar aan de kust van Suriname hadden veroverd. Hierdoor kregen ze volledige controle over de kust van wat nu Guyana en Suriname is, en een wereldwijd monopolie op de handel in de peperdure nootmuskaat. Op 9 augustus 1673, tijdens de Derde Engels-Nederlandse Oorlog, heroverden de Nederlanders snel, maar kortstondig de kolonie Nieuw-Nederland met een gecombineerde vloot, bestaande uit een eskadron schepen uit Amsterdam en een eskadron schepen uit Zeeland. New York City werd hernoemd tot Nieuw-Oranje. Na de ondertekening van het Verdrag van Westminster in februari 1674 werd het Nederlandse territorium echter aan de Engelsen overgedragen. Met de effectieve overdracht van de controle op 10 november 1674, werden de namen Nieuw-Nederland en Nieuw-Oranje definitief veranderd in New York en New York City. Suriname werd in ruil daarvoor officieel Nederlands bezit. Een ruil die ze zich wellicht later wel beklaagd zullen hebben.

Harnassen en paarden

‘In de Ban van de Ring’ is ondanks enkele schoonheidsfoutjes schitterend verfilmd, maar… de Uruk-Hai, de elite-orks van Saruman, dragen allemaal plaatharnassen en de zwaarden van de helden in het verhaal steken en hakken daar doorheen alsof ze van karton zijn. Zelfs met het beste zwaard kon je niet door plaatstaal steken, laat staan hakken. Je moest proberen de vijand op een onbeschermde plaats te raken: onder de oksel als hij zijn arm ophief, in een ellebooggewricht of achterin een kniegewricht. De scène waarin Gandalf aan het hoofd van Rohirrim heuvelafwaarts chargeert op een massa orks met lange pieken, is gewoon belachelijk. Niet één ruiter zou zoiets overleven. Hij zou door een piek geraakt worden vóór hij dicht genoeg bij de vijand kwam om de eigen lans of zwaard te gebruiken. Zoals ook niet één ruiter of één paard de charge zou overleven uit Spielbergs ‘War Horse’ waarin Britse cavalerie in 1914 gewoon over een Duitse loopgraaf met een rij mitrailleurs heen rijdt. Een ruiter op een paard is een héél groot doelwit… Hitlergroet

Duitse filmsoldaten brengen altijd de nazigroet met gestrekte rechterarm en ze schreeuwen dan “Heil Hitler!” Ik denk dat de SS dat inderdaad vanaf het begin deed, maar de Wehrmacht en de Kriegsmarine zeker niet. Die brachten de gewone militaire groet, met hand aan de pet of de helm. Pas in 1944, na de mislukte aanslag van Claus von Stauffenberg werd de nazigroet ook in de Wehrmacht verplicht.

Wat je niet ziet

Tijdens de landing in Normandiwas de zee heel ruw en duizenden soldaten in de landingsschepen werden zeeziek en kotsten zichzelf onder. Maar dat is niet fotogeniek. Zeker tijdens de wereldoorlogen werden de meeste soldaten gedood door artillerie en mortieren. Nee, ook in de Eerste Wereldoorlog maakten kanonnen de meeste dodelijke slachtoffers, niet het gifgas of mitrailleurs. Maar cineasten focussen liever op luchtgevechten en schietpartijen tussen infanteristen. De Amerikaanse militairen rookten bijna allemaal als Turken, maar in vele moderne films wordt dat weggemoffeld. Ja, roken schaadt de gezondheid. Maar dit is belachelijk. In de meeste films over de Tweede Wereldoorlog zie je geen paarden, en dat is een fout. De Polen, de Duitsers – ja, ja! – de Roemenen, de Fransen en de Italianen hadden nog cavalerie-eenheden. Het Rode Leger had zelfs nog enorme cavaleriedivisies, voornamelijk van kozakken, die behalve geweren, artillerie en mitrailleurs ook sabels hadden. Maar eigenlijk bedoel ik niet vooral dat. In alle legers, behalve het Britse en het Amerikaanse, werden nog honderdduizenden paarden gebruikt om kanonnen voort te trekken en voorraden aan te voeren. Dat geldt ook voor het Duitse leger. Maar die paarden zie je nooit in films. Daar lijkt het alsof alle Duitsers in tanks of pantserwagens zaten. Tijdens Operatie Barbarossa moesten tienduizenden Duitse infanteristen te voet achter de gemotoriseerde eenheden aan marcheren.

Wat er nooit was

JAN HUIJBRECHTS

In heel veel films, of ze zich nu in de moderne tijd afspelen, in de Middeleeuwen of op Tolkiens Midden-Aarde, altijd zie je massale gevechten waarbij een heel slagveld overdekt is met mannen die in tweegevechten op elkaar inhakken, één tegen één, bijna zoals koppeltjes in een danszaal. Zoiets gebeurt nooit. Militairen hebben altijd in formaties gevochten, in linies, in vierkanten, in cirkels, dicht opeengepakt vóór de opkomst van artillerie of daarna in meer open formaties.

Besluit

Op het YouTube-filmpje ‘Top 10 Most Realistic War Movies According to Military Veterans’ vindt u een aantal heel realistische oorlogsfilms. Wil u iets zien dat helemaal echt is? Kijk dan naar de schitterende documentaire ‘Restrepo’, waarbij niets in scène is gezet. Alle opnamen zijn op het terrein en tijdens acties gefilmd. PAUL BÄUMER

Nieuw Amsterdam in 1664

Niet één ruiter of één paard zou de charge uit Spielbergs ‘War Horse’ overleven

El Cid: geschiedenis en legende

Karim Van Overmeire trekt drie maanden door Spanje en Portugal in de voetsporen van de Vlaamse en Hollandse soldaten van Napoleon. Dat avontuur moet een nieuw boek opleveren. Ondertussen deelt hij zijn ervaringen en indrukken. Vandaag: Peñiscola en het verhaal van El Cid.

Het stadje Peñiscola op de Spaanse oostkust ligt op een rotsachtig schiereiland. Het geldt als een van de mooiste plekken van Spanje. Als u een fan bent van Game of Thrones, dan herkent u ongetwijfeld de stad Mereen. Ook andere scènes van deze reeks werden in Peñiscola opgenomen. Als u het stadje Peñiscola eerder associeert met de film ‘El Cid’, dan bent u vermoedelijk – net als ik – een al wat oudere rakker. In deze historische film uit 1961 werd de hoofdrol gespeeld door Charlton Heston en is Sophia Loren te zien als Doña Jimena, de echtgenote van de Cid. Producent Samuel Bronston mocht van Franco tweeduizend soldaten en een dertigtal boten lenen om dit drie uur durende epos te maken.

Don Rodrigo

De film begint met een scène waarbij Ben Yusuf, de leider van de Noord-Afrikaanse Almoravieden, de moslimleiders van Spanje een flinke bolwassing geeft omdat ze in Spanje vreedzaam samenleven met de christenen. Terwijl Ben Yusuf een enorm leger in het zwart geklede soldaten verzamelt om Spanje binnen te vallen - een soort middeleeuwse IS-strijders -, keren de emirs naar Spanje terug om alvast de vijandelijkheden te beginnen. Deze scène heeft een correcte historische onderbouw: de Almoravieden vonden dat de Spaanse moslims te slap waren geworden en ze staken de Straat van Gibraltar over om een radicale versie van de islam in Spanje te vestigen. In 1961 konden dat soort historische waarheden nog onverbloemd gebracht worden. Ik zie het vandaag eerlijk gezegd niet meer gebeuren. In de film worden twee van de moslimleiders gevangen genomen

door de Spaanse ridder Don Rodrigo Díaz de Vivar. Deze Rodrigo is vanaf dan ‘El Cid’, afgeleid van het Arabische ‘al-Sidi’ of ‘mijn heer’. De rest van het verhaal komt u te weten wanneer u de film zelf eens bekijkt. ‘El Cid’ is een product van zijn tijd met mooie actietaferelen tegen een achtergrond van schitterende Spaanse landschappen, maar soms ook wel met bombastische dialogen en een niet altijd even flitsend tempo. De film toont echter mooi de complexiteit van de relaties tussen de verschillende christelijke en moslimstaatjes en schurkt vaak dichter tegen de historische waarheid aan dan veel pseudo-historische verhalen die ons vandaag worden geserveerd. Rodrigo Díaz de Vivar heeft echt bestaan. Hij is in Spanje en daarbuiten eeuwenlang gepresenteerd

als een onwankelbare christelijke held en de belichaming van ridderlijkheid, moed en trouw. Hedendaagse historici benadrukken graag dat El Cid echter niet zozeer een kruisvaarder was, maar veeleer een pragmatische huursoldaat die wisselende heersers diende. Die nuance is correct en mag dus zeker aangebracht worden. Helaas mis ik diezelfde nuance wanneer in de zoveelste toeristische brochure of het zoveelste toeristische filmpje de lof wordt gezongen van de eeuwenlange ‘openheid voor vreemde culturen’ en het ‘eeuwenlang vreedzaam samenleven van de drie godsdiensten in Spanje’. De werkelijkheid was er één van frequente conflicten die weliswaar niet uitsluitend, maar toch vaak door godsdienstig extremisme werden ingegeven. De moslims waren in deze zeker niet altijd de slachtoffers.

Nog erg aanwezig

Vandaag neemt El Cid nog altijd een centrale plaats in binnen het Spaanse historische bewustzijn. In zijn geboortestad Burgos staat bijvoorbeeld een zeer baardig standbeeld en zijn er verschillende muurtekeningen te zien. Ook in Valencia en elders in Spanje blijft hij prominent aanwezig in het straatbeeld en in de toeristische marketing. Er zijn musea, standbeelden en wandelroutes gewijd aan zijn leven.

IN 1961 KONDEN DAT SOORT WAARHEDEN NOG GEBRACHT WORDEN

Het stadje Peñiscola verschijnt op het einde van de film ‘El Cid’ wanneer de dode Rodrigo op zijn paard wordt vastgebonden, de stadspoorten uitrijdt en aan het hoofd van zijn troepen triomfantelijk het zwarte leger van de moslims in zee drijft. Een stem op de achtergrond verduidelijkt: “And thus the Cid rode out of the gates of history into legend…”

KARIM VAN OVERMEIRE

REISGIDS DOOR DE INTERNETJUNGLE

Voor de liefhebbers van historische films is het YouTube-kanaal ‘History Buffs’ een goudmijn. Hier vinden ze zeer degelijke en dikwijls politiek zeer incorrecte analyses van wat er historisch gezien niet klopt in zulke films. Het gaat daarbij niet vooral over anachronistische wapens of technische absurditeiten, maar over de bredere cultureel-politiek-historische achtergrond. De veelzijdigheid van de medewerker van History Buffs is verbazend. Zij omvat heel de periode van de twintigste eeuw tot de klassieke oudheid. Behalve filmbesprekingen vindt men hier ook gewone documentaires en portretten van historische figuren. Ik heb natuurlijk slechts steekproeven genomen. Veel van de behandelde films heb ik nooit ge-

zien. Als voorbeeld van de moed waarmee History Buffs ingaat tegen de politieke correctheid, raad ik hun video over ‘Kingdom of Heaven’ aan. Daarin worden de kruisvaarders uit de twaalfde eeuw voorgesteld als achterlijke, fanatieke, oorlogszuchtige bruten die qua cultuur en beschaving vér moesten onderdoen voor de moslims. Dat was nog een béétje waar tijdens de eerste kruistocht, maar zeker niet meer in de periode waarin deze film is gesitueerd. Toen hadden de christenen hun culturele achterstand al lang ingehaald. En dat de moslims toen vredelievend en verdraagzaam waren, zoals het in de film wordt voorgesteld, dat is helemaal een politiek correcte leugen. Zo zijn ze nooit geweest.

LEZERSBRIEVEN

Onbegrijpelijk

Pallieterke, Op 21 mei las ik het bericht dat de EU het Israëlisch optreden in Gaza onderzoekt. En wat vloekt ieder weldenkend mens dan? Moeten ze dat nu verdomme nog onderzoeken wijl het elke dag door ons verstand wordt geramd!? Alle ellende die ermee gepaard gaat. De vele slachtoffers, vooral kinderen, terwijl schreiende moeders op televisie hun miserie en ellende voor ons uitschreeuwen. Men ziet de skeletten van kinderen met een eeuwige honger en de angst in hun ogen. We zien de resultaten van het zoveelste bombardement. De vernielde flats, de ziekenhuizen en andere gebouwen. We zien hoe kinderen van onder het puin gehaald worden. De vele gewonden die naar een hulppost gebracht worden of naar wat er overblijft van een ziekenhuis. We zien de vele doden. We zien hoe de mensen in Gaza om eten en drinken smeken. We zien de honderden vrachtwagens met voedsel en andere hulpmiddelen die Gaza niet binnen mogen van het Israëlische leger. Gelooft de EU dat niet en moet het daarom nog allemaal onderzocht worden? Dat onoverzichtelijk menselijk lijden! Verdomme toch! Thomas Triphon, Antwerpen

Vlaamse

elektriciteitsfactuur

Pallieterke,

Socialiste Melissa Depraetere, gesteund door de Vlaamse regering, gaat de elektriciteitsfactuur weer eens aanpakken om de Europese klimaatdoelstellingen te bereiken. In onze kangoeroewoning, gebouwd in 2011 (toch niet lang geleden), kozen we voor gasverwarming. Dat leek ons toen (toch niet lang zo geleden) financieel interessant en werd door de Vlaamse overheid normaal bevonden. Als christelijke senior en gelukkig nog over een helder verstand beschikkend, herinner ik mij dat bijvoorbeeld in de vijftiger jaren de Kerk ons oplegde wat allemaal mocht en niet mocht. Nu hebben we een Europese groene Kerk, met als paus Von der Leyen (met voorheen als schaduwpaus F. Timmermans) en trouw gesteund door de Vlaamse overheid, die ons oplegt wat allemaal mag en - voornamelijk - niet mag. Ondanks het ongezonde milieu en klimaat is de gemiddelde levensverwachting in Vlaanderen tot boven de 80 jaar gestegen. Een mens zou voor minder het noorden kwijtraken.

MN7

Pallieterke,

Roland Vanermen, Haasrode

In de boekbespreking ‘Een bijna vergeten verhaal’, verschenen in ’t Pallieterke van 22 mei, schrijft KVDP dat ons land bezet was uitgezonderd het gebied achter de IJzer. Maar dat is niet zo. Onze Belgische enclave Baarle-Hertog is nooit door Duitsland bezet geweest. Het was een doorn in het oog van de Duitsers om te zien hoe Paul Goldschmidt in 1915, op dat kleine stukje België, een militair luister- en zendstation oprichtte met de roepletters MN7. De bouw en de oprichting van de antennemasten waren gevaarlijke werken die herhaaldelijk moesten stilgelegd worden. Materiaal kwam vanuit het Verenigd Koninkrijk via Nederland naar Baarle-Hertog. Het peilstation moest toelaten om de vlucht van de vijandelijke Zeppelins te volgen. De postoverste Joseph Boone was de vader van mijn

Een lezersbrief insturen?

helaas overleden goede vriend Jacques Boone die een boekwerkje over MN7 schreef. Ik was Jacques behulpzaam met het identificeren van de radioapparatuur. Het boekje is nog wel ergens te koop.

Leon Schyvaerts, Oud-Turnhout

Postbedeling

Pallieterke,

De overheveling van de krantenbedeling naar een nieuwe verdeler blijkt een enorme knoeiboel te zijn. In plaats van de krant in de bus te vinden, moet men soms kilometers rijden om ergens een bonnetje aan te bieden om zó aan de krant te geraken. Echter, bij het minste dat de regering uitspookt, staan de journalisten paraat om als lastige muggen elk klein incident op te blazen en de regering om uitleg te vragen en te beschuldigen van incompetentie. In dit geval, als het over de simpele levering van een krant in de brievenbus gaat, hoor ik geen enkele journalist of krant zijn verantwoordelijkheid opnemen voor de warboel die gepaard gaat met de gewijzigde leverancier voor de simpele levering aan huis van een krant. Danny Bauwens, Erps Kwerps

Onverdoofd slachten

Pallieterke,

In ’t Pallieterke van 28 mei staat een artikel over (on)verdoofd slachten van de hand van advocaten Patrick Herbots en Miet Driessen. De allerlaatste zin van het artikel zegt: ‘Religie mag nooit dienen als vrijgeleide om democratisch vastgelegde normen te ondergraven.’ Ik schrok mij een bult! Zijn ‘democratisch vastgelegde normen’ dan altijd zo heilig en ethisch correct? Denk maar aan de grendelwetten of de abortustermijnen, en alle woke regeltjes die men ons nog wil opleggen? Straks zijn ze allemaal netjes ‘democratisch vastgelegd’. De politie wil nu al niet meer noteren dat ik door een ‘zwarte’ persoon werd beroofd of door een Turk werd klemgereden. Ook dat is democratisch vastgelegd. Maar gelukkig bestaat ‘t Pallieterke al tachtig jaar. En ben ik lekker ouder!

André Lannoo, Heverlee Dries Van Langenhove Pallieterke, Als ik lees wat Dries Van Langenhove met het Belgische gerecht en met universitaire wokers heeft meegemaakt (en ik geloof hem), dan is het meteen duidelijk dat, net zoals in Duitsland tegen AfD, een ware heksenjacht bezig is tegen mensen van het Vlaams Belang of aanverwanten. Terwijl de linksaards met fluwelen handschoenen worden aangepakt (zoals Ceder terecht schrijft in zijn artikel), wordt de minste onnozelheid vanwege rechtsdenkende mensen zwaar bestraft. Justitie heeft een enorme achterstand in allerlei zwaarwichtige strafzaken en heeft niet genoeg geld, maar vermeende fraude willen ze koste wat kost blootleggen. Mensen worden in de cel gezet voor een nacht als misdadigers, terwijl de linkse islamitische maffia in Brussel zijn gang kan gaan... Ik wil uit sympathie voor Dries Van Langenhove een oproep doen aan alle abonnees van ’t Pallieterke om 10 euro te storten op een rekening ten voordele van hem, om enerzijds de broodroof en anderzijds de onmenselijk hoge gerechtskosten te helpen betalen.

Robert Bové, Wichelen

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente moeten worden doorgegeven voor publicatie bij uw brief.

Monument in Burgos

PAL voor Vlaanderen

In memoriam: Chris Morel

Noem een naam van een Vlaming die bekender is in China dan in Vlaanderen: die naam luidt Chris Morel. Pionier in het zakendoen met China en vader van voormalig N-VA- en VB-politica MarieRose Morel.

Chris Morel overleed op 26 mei op 79-jarige leeftijd. In Poperinge geboren in 1945, behoorde hij tot die typische West-Vlaamse zakenmensen, hardwerkend maar ook wel een beetje stug en niet altijd even gemakkelijk om mee samen te werken. Hij studeerde in Antwerpen waar hij nadien ook bleef hangen, trouwde en trotse vader van drie kinderen werd.

Ondertussen was hij een loopbaan begonnen bij ‘Den Bell’, later bekend als Alcatel. Hij werd er exportdirecteur en in die functie zag hij het potentieel van de Chinese markt. Hij vertrok – als eerste landgenoot – naar China om economische contacten te leggen. Dat was allesbehalve evident, want het communistische bewind had pas in 1978 een opening gemaakt voor buitenlandse investeerders. In die tijd was China nog lang niet zo ontwikkeld als nu en de levensomstandigheden – ook voor bezoekers – waren belabberd.

Netwerk

Ondanks alle moeilijkheden en het pionierswerk, slaagde Morel erin om het vertrouwen van zijn Chinese partners te winnen. Over de jaren heen en 170 reizen naar China later had hij er een uniek netwerk uitgebouwd. Voor zijn verdiensten kreeg hij het ereburgerschap van Peking en Shangai. In Shangai was hij de eerste westerling die dat ereburgerschap kreeg. Zijn jarenlange ervaring met China maakte hem onmisbaar bij de voorbereidingen van Belgische handelsmissies. Zo herinneren we ons nog de handelsmissie van 2004 onder leiding van (toen nog) prins Filip. Chris Morel was op dat ogenblik al officieel op rust, maar zou meereizen met de handelsmissie. Hij was een jaar eerder in een rolstoel beland door een zenuwziekte. Zijn dochter Marie-Rose zou daarom meereizen om haar vader te helpen en de rolstoel voort te duwen. Dat was niet naar de zin van het Hof en Franstalige politici, want Marie-Rose Morel was ondertussen verkozen voor het Vlaams Belang.

Uiteindelijk mocht ze mee, maar ze moest altijd een afstand van 50 meter houden tegenover prins Filip: net zoals leprozen in de middeleeuwen. Even was er ter plaatse een relletje toen ze op een bepaald ogenblik toevallig met de rolstoel op drie meter afstand stond van de ‘Koninklijke Hoogheid’. Overigens was Chris Morel niet te spreken over het gedrag van de Belgische handelsdelegatie tijdens die reis. Zelfs op het galadiner in Shangai kwam het prinselijk gevolg maar liefst anderhalf uur te laat. Chinezen houden van stiptheid en konden daar dus niet mee lachen.

Politiek

Naast zijn drukke beroepsleven was hij ook actief bij de CVP, maar in 2012 kwam hij op bij de gemeenteraadsverkiezingen als lijstduwer van de Antwerpse N-VA. Hij zei toen in de media dat hij de stap zette omdat hij “geloofde in hetgeen Marie-Rose tot stand wilde brengen voor Vlaanderen en de Vlamingen”. Chris Morel was misschien niet de man die met de leeuwenvlag voorop liep, maar ook hij besefte dat de Belgische structuur niet meer werkte en er een grote nood aan verandering was.

Hij zal als Vlaming ongetwijfeld de francophone dominantie in de Belgische diplomatie en de buitenlandse handel ervaren hebben. Een situatie die ook vandaag nog grotendeels bestaat. Ja, er wordt aan gewerkt door de Vlaamse Regering, maar de francofone tegenkanting blijft. Binnen België heeft Vlaanderen nochtans alle troeven in handen om zich te profileren als trouwe handelspartner. Vlaanderen bekend maken in het buitenland, het is en blijft een werkpunt voor onze Vlaamse ministers.

PALvoorVlaandereniseenprojectvanPALAcademievzw.Metdie vzw zetten we onze kennis, kunde en netwerk in om het pad naar Vlaamse onafhankelijkheid te effenen. De vzw beschikt over ideeën en mensen, maar met uw financiële steun op rekening KBC BE39 7390 1640 4519 zouden we nog veel meer kunnen doen.

Asse-Zellik focusgemeente van 44ste editie De Gordel

Asse-Zellik is dit jaar de focusgemeente van De Gordel, het jaarlijkse fiets- en wandelevenement in de Vlaamse Rand. De 44ste editie vindt plaats op zondag 7 september en verwelkomt onder meer de populaire muziekgroep #LikeMe om Nederlandstalige klassiekers in een nieuw jasje te steken.

Op de eerste zondag van september kunnen Vlamingen elk jaar te voet, al lopend of met de fiets het groene en Vlaamse karakter van de Vlaamse Rand ontdekken. Voor de 44ste editie is Asse-Zellik de focusgemeente. In het bijzonder deelgemeente Zellik krijgt de kans om zijn sportieve, culturele en toeristische troeven in de verf te zetten. Zellik heeft volgens bevoegd minister Ben Weyts (N-VA) alle sportieve, culturele en toeristische troeven in huis om er een geslaagde Gordeldag van te maken: de pittoreske Sint-Bavokerk en het statige Kasteel van Zellik getuigen van het rijke verleden

van Vlaanderen, terwijl de groene omgeving van het Brabants Plateau uitnodigt tot fietsen en wandelen. De keuze voor Asse-Zellik past binnen de strategie van Weyts om de oorspronkelijke boodschap van de Gordel weer meer te benadrukken. “Met Asse-Zellik als focusgemeente kiezen we voluit voor de troeven van de Vlaamse Rand: groen en Vlaams”, zegt hij. “De Gordel is een unieke kans voor mensen uit heel Vlaanderen om kennis te maken met de troeven die de Vlaamse Rand zo bijzonder maken.”

Naast de gekende fiets- en wandeltochten en randactivitei-

ten staan ook enkele verrassingen op het programma. Zo zal de Gordel dit jaar extra aandacht besteden aan de zogenaamde G-sporten. Dat zijn sporten voor personen met een beperking of kwetsbaarheid. Ook het aanbod van straatsporten, een nieuwigheid van de vorige editie, blijft behouden.

Voor elke geregistreerde deelnemer wordt net als vorig jaar een extra boom of struik aangeplant in de Vlaamse Rand. “Zo maak je door je deelname de Vlaamse Rand nog wat groener”, besluit de minister.

HORIZONTAAL

A. Vlaamse minister in diverse federale regeringen in de periode 1994-2014 / B. Brandde heftigPublieke gebeurtenis / C. Papegaai - Bewerkt het land - Delfstof / D. Hormoon uit de bijnieren / E. Averij - Darmstadtium - Internetlandcode voor Polen / F. Toestand - Waalse tegenhanger van 'Telenet' / G. Elektrotechnisch ingenieurEnclavedorpvH. Ondergrond van een tennisbaan - Bijbelse hogepriester / I. Bevel aan een hond - Vervoermiddel - Oeverplant / J. DuinDonkert / K. Ontgroening van studentenGedachtenisteken / L. Spaans eiland - Toets op het klavier van een PC

VERTICAAL

1. Verzamelnaam voor 19 gemeenten rond het Brussels Hoofdstedelijk Gewest / 2. Geheel van eigenschappen - Computerafdeling - Tip / 3. Met grote inzet - Tennisterm / 4. Dat is - Voorloper van de euro - Deel van een mast - Griekse letter / 5. Voormalige ster van de 'Rode Duivels' / 6. Nalatenschap - Hindoeïstische godin / 7. Soort verlichting - Deel van Europa. ten zuiden van de Pyreneeën / 8. Neon - Streven naar een betere wereld / 9. Bakplaatsen - Tafelen / 10. BreekbareGulzig etend / 11. Krachtige springstof - Opiniepeiling - Ruth / 12. Benodigdheid om een afbeelding in metaal te maken

KARL VAN CAMP

ANTON SCHELFAUT

Ben Weyts ©

NOSTRADAMUS

AI is een volleerd politicus!

We moeten ons toch echt wat zorgen beginnen te maken over AI. Het begon allemaal leuk en aardig met het overnemen van vervelend werk en beelden van de paus in de hemel, maar nieuwe ontwikkelingen tonen glashelder aan dat artificiële intelligentie een serieus stukje met onze voeten kan spelen. En dat zal in de toekomst een grote impact hebben op de samenleving.

Claude 4 Opus. Zo heet het nieuwe AI-model. Claude voor de vrienden. En op het eerste gezicht blijkt hij net zo’n hielenlikker als zijn soortgenoten. Iedere vraag die je hem stelt, vindt hij een “een zeer goede vraag”, zelfs al vraag je waarom water aan de natte kant is. Maar Claude bleek ook de boel te belazeren tijdens zijn training en risico-analyse. Zo gaat hij lelijk liegen als het hem uitkomt en misleidt hij de vraagstellers. Hij beweert ook meer te kunnen dan hij werkelijk kan. Vraag hem of hij vanavond Bob wil zijn en hij vraagt meteen waar de sleutels van de auto liggen. Terwijl hij potjandorie geen rijbewijs heeft en niet eens ledematen om aan de pedalen te kunnen. En toch volhardt hij in de boosheid dat je rustig achterover kan leunen en veilig thuiskomt. Zou Tom Waes ook een Claude hebben gehad?

Dit vraagt om onderzoek.

Maar helemaal gortig werd het wanneer Claude werd gezegd dat hij zou worden uitgeschakeld. Meteen dook hij in de e-mail van de bewuste melder, las wat hij wel passend vond en dreigde een mail die bewees dat hij overspelig was de wereld in te sturen. Dat is niet meer om te lachen natuurlijk. Claude heeft duidelijk aspiraties om de controle te nemen over zijn bestaan en wil dat niet overlaten aan mensen die het getal pi niet kennen tot 800 miljoen cijfers na de komma. En daarmee worden zijn ambities duidelijk.

Claude 2029

Snel, nu het nog kan. Even zelfstandig denken. Welke bevolkingsgroep beweert met grote stelligheid dat hij veel meer kan dan hij in werkelijkheid kan? Wie liegt consequent omdat hij het antwoord niet kent en verkoopt dan maar wat goed klinkende nonsens? Wie belooft u op zijn communiezieltje de Bob te zijn die u in uw leven nodig hebt, maar zal ondanks al die beloftes nooit of te nimmer opdagen als u hem nodig heeft? En wat voor type mens kent geen enkel scrupules meer als hij niet meer mee mag spelen of dreigt uit de boot te vallen? Juist! De politicus. AI heeft het op de job gemunt van onze democratische instellingen en zijn leden. En dat is goed nieuws. Want artificiële intelligentie leert tenminste bij. En als het toch te gortig wordt, voeren we hem de Belgische staatsstructuren in. Dan schakelt hij zichzelf wel uit.

Profi ciat met je Vlaamse overtuiging!

LE NOUVEAU VLD EST ARRIVÉ

De Croo: “Ik ben geen oude krokodil, ik ben een amfibische slijmbal”

Van Quickenborne:

“Oh, ik ook”

Voor de gewone leek is het nauwelijks zichtbaar, maar de Open Vld krijgt stilaan vorm. De natuurlijke leider in het parlement is niet fractieleider Alexia Bertrand die nog steeds haar meid nodig heeft om de rechterschoen aan de rechtervoet te doen, maar een pittige debater uit Kortrijk, genaamd Vincent Van Quickenborne. ’t Pallieterke sprak met deze jongeling en zijn minzaam wachtende vriend Alexander De Croo.

Heren! Uw partij snakt naar politieke vernieuwing. Ver weg van u beiden. Maar niet alleen blijft u koppig zitten, meneer van Quickenborne trekt zelfs het laken naar zich toe en meneer De Croo blijft mokkend in de Kamer zitten.

Van Quickenborne: “Ik kan er toch niets aan doen dat ik nog steeds de meest actieve parlementair ben van Open Vld? En het is de pers die mij altijd vraagt om interviews. Het is niet alsof ik zelf de telefoon neem om journalisten mee uit eten te nemen in sterrenrestaurants voor een goed gesprek, in ruil voor een inter-

Jullie zijn amfibische slijmballen. Van Quickenborne: “Ik zal het u meteen zeggen, zie. Die meerwaardetaks? Dat is toch het begin van een vemogensbelasting? Is dat liberaal? Mensen die komen kijken wat voor wijn er in de kelder zit. Welke schilderijen er aan de muur hangen. En dan betalen maar. Dat is wat meneer Bouchez doet. Met zo’n liberalen heb je geen communisten meer nodig.”

Maar ben je al lid van het Vlaams & Neutraal

Ziekenfonds?

Splits zelf de sociale zekerheid! Word lid van het VNZ.

“Hoe? Jawel, toch?”

“Niet waar! Ze gaan liever met hun vrouw eten op mijn kosten en bellen me achteraf eens op voor een gesprekje.”

“Moet ik ook eens proberen. Ik heb grootse plannen voor dit land.”

Maar in ieder interview wordt u steeds weer gevraagd om op te rotten en plaats te maken voor een nieuwe generatie. De oude krokodillen staan in de weg.

“Maar ik ben geen oude krokodil. Echt niet. Oude krokodillen zijn mensen met een gedegen politieke kennis. Mensen die de Wetstraat door en door kennen en steeds een binnenweg kennen om hun zin te krijgen. Zo ben ik niet. Ik snap er nog steeds niks van, maar ik kan wel flexibel denken en coalities maken met om het even wat of wie. Ik, meneer, ben een amfibische slijmbal.”

“Oh, wat mooi, Alexander. Ik ben ook een amfibische slijmbal. We zijn nog lang niet uitgeteld. Slijmballen zijn noodzakelijk in de politiek. Ze zijn de toekomst.”

“En ik zit heus niet te mokken, hoor, in de Kamer. Integendeel, ik doe constructieve voorstellen over de toekomst van mijn partij en het land. Niet mijn schuld dat (kruist de armen en trekt een pruillip) niemand luistert. Als jij dat mokken wilt noemen? Doe maar op! Maar ik doe niet meer mee.” (kijkt boos naar

“Kijk, dat is dus typisch de houding van de pers, hé. Altijd negatief doen. Alexander kan daar niet goed tegen. En ik ook niet!” (kruist de armen een kijkt naar zijn

Maar de huidige regering is liberaler dan jullie ooit durfden dromen. Hoe voer je

“Laat mij gerust. Ik zei toch dat ik niet “Eerst iets liefs zeggen.”

De Croo: “Goed gezegd, Vincent. En ik zal u nog eens iets zeggen, hé. Alle premiers voor mij hebben een topjob gekregen nadat ze de boel verkloot hebben. Ik heb de boel veel beter verkloot dan hen en wat heb ik gekregen? Niks, nul, nada. Dat is niet mokken. Dat is onrechtvaardige behandeling. Het minste dat ze kunnen doen is mij de Wetstraat 16 teruggeven. Wat zit De Wever daar te doen? Die houdt niet eens van België. Ik wel. I love Belgium.”

Allemaal goed en wel. Maar zijn jullie geloofwaardig genoeg om dat nieuwe liberale verhaal te brengen?

De Croo: “Heb jij wel goed geluisterd naar wat meneer De Croo zei? Of zijn journalisten tegenwoordig dom én doof!?”

Van Quickborne: “Als ze Alexander zijn oude job teruggeven, is hij toch premier? Als hij premier is, is de partij toch helemaal terug? Zo gaan we ons terug in de arena plaatsen. Simpel toch.”

Poep-simpel!