Nog duidelijker dan vorig jaar werd het Eurovisiesongfestival een opsteker voor Israël. Yuval Raphael kreeg veruit de meeste stemmen van de kijkers. De vakjury was nodig om de Oostenrijkse inzending, die niet eens de top 3 haalde bij het grote publiek, tot winnaar uit te roepen.
De resultaten zorgen voor ongeloof bij de pers. Hoe kunnen zoveel mensen stemmen voor een land waarvan hen dagelijks wordt verteld hoe vreselijk het wel is? Cognitieve dissonantie, heet dat. De pers is zelf gaan geloven dat het grote publiek haar eenzijdige kijk op het conflict in Gaza deelt. De Spaanse omroep, die zich het meest militant had opgesteld tegen de Israëlisch deelname, heeft al een onderzoek geëist. Het is onmogelijk dat het Spaanse publiek massaal voor Israël heeft gestemd, klinkt het daar.
Telkens er een dergelijk verstoring van de matrix is, gaat de machine aan het werk. Overal gaan journalisten dan op zoek naar verklaringen om de opdringerige werkelijkheid weer in overeenstemming te brengen met de zekerheden binnen de eigen bubbel. “Israël heeft een uitgekiende en intensieve kiescampagne op YouTube en andere digitale kanalen gevoerd om voor Raphael te stemmen.” (DM) “Wie meerdere kredietkaarten in meerdere landen heeft, kan nog meer stemmen uitbrengen.” (DM) “De voorbije dagen was er zelfs een billboard van Yuval Raphael te zien op Times Square in New York.” (DS) En dan waren er natuurlijk ‘rechts’ en ‘extreemrechts’ die zouden opgeroepen hebben om voor Israël te stemmen.
Ik zit zelf vaak op Facebook en YouTube en ik heb, ondanks de kennis van de algoritmes over mijn politieke voorkeur, niets gemerkt van de grote Israëlische manipulatie. Ja, er zijn joodse gemeenschappen in alle Europese landen, maar zelfs indien elke jood 20 stemmen zou uitgebracht hebben, kan dit de resultaten niet verklaren. Ook niet bij ons. De Italiaanse gemeenschap is 10 keer groter dan de joodse, maar dat zie je niet in de resultaten. Ja, Geert Wilders en Theo Francken hebben positief gesproken over de Israëlische inzending, maar zij deden dat pas na afloop van het festival.
Middenvinger
Die vermeende manipulaties kunnen ook de reacties van het publiek in Malmö niet verklaren. Het lied van Yuval Raphael werd op gejuich onthaald. De VRT moest al een amateurfilmpje van sociale media plukken om met het het beeld van één tegenmanifestant de indruk te wekken van een verdeelde zaal. De waarheid is dat de hetze tegen Israël vooral het werk is van de bubbel, maar niet zo breed wordt gedragen door de burgers als de pers denkt.
Moeten we het niet eerder over de vakjury’s hebben? Waarom gaf de Belgische jury niet 1 punt aan Israël, terwijl toch heel wat neutrale kenners toegaven dat het een uitstekende inzending was? Moeten we ook aannemen dat het toeval was dat alweer een androgyne zanger het beste lied zou hebben gebracht? Geen samenzweringstheorie, wel een bijkomend bewijs van de bubbel waarin deze mensen leven. Red Sebastian, de Belgische inzending, ook van dezelfde club, werd er zelfs gezien als potentiële winnaar, maar behaalde in de halve finales een uitzonderlijk slechte score. Leert men daar ooit iets uit?
Neen, dit was geen plebisciet ten voordele van de Israëlisch regering en haar militaire acties in Gaza, maar het zou de pers sieren als ze zou toegeven dat haar hetze tegen het land niet wordt gedeeld door heel wat Europeanen. Zaterdag hebben die hun middenvinger uitgestoken naar de arrogantie van de bubbel. Dat leverde best een leuk moment op JURGEN CEDER
GEHACKT”
Volgens Dries Van Langenhove (32) is de zaak tegen Schild & Vrienden op drijfzand gebouwd. Het bewijsmateriaal – in casu de memes – waarmee de hele zaak staat of valt, zou immers op illegale wijze verkregen zijn door VRT-journalist Amra Dorjbayar. “Als wij kunnen bewijzen dat hij de accounts van een minderjarige heeft gehackt, vervalt al het ‘bewijsmateriaal’ dat op die manier verkregen is”, aldus Van Langenhove. Maar dat is niet zo eenvoudig als het lijkt.
Op de hacking van een minderjarige staat in België een gevangenisstraf van minimaal 5 jaar, terwijl Dries Van Langenhove voor racisme werd veroordeeld tot de maximumstraf van 1 jaar effectief. De straf voor het misdrijf dat werd gepleegd om de bewijslast te verzamelen, is dus zwaarder dan de straf voor het misdrijf dat bewezen moet worden. De Belgische Antigoon-rechtspraak stelt dat het
bewijsmateriaal dat op illegale wijze is verkregen in dat geval vervalt.
Voorlopig slagen Dries Van Langenhove en zijn advocaat er evenwel niet in om de rechters van het hof van beroep ervan te overtuigen dat de piste van de hacking het onderzoeken waard is. Nochtans hebben twee onafhankelijke IT-experts volgens hen kunnen vaststellen dat Amra Dorjbayar de ac-
counts van de toen minderjarige V.C. heeft gehackt.
Daarnaast wilden Van Langenhove en zijn advocaat V.C. als getuige oproepen, maar dat verzoek werd niet ingewilligd. V.C. zelf toonde zich aanvankelijk bereid om te getuigen, maar zou daarvan hebben afgezien uit vrees voor intimidatie door de media. “Als je ziet hoe de media ons allemaal hebben geterroriseerd doorheen de jaren, begrijp ik dat V.C. bang is om te getuigen”, zegt Van Langenhove. “Je kan wel zeggen dat niet-publieke figuren in België worden beschermd met anonimiteit, maar dat is natuurlijk onzin.”
De reden waarom de rechters van het Gentse hof van beroep weigerden om V.C. op te roepen als getuige, is volgens Van Langenhove evident. “Ze doen er alles aan om mij te veroordelen. Barbertje moet hangen. Ze willen de getuige niet horen omdat ze dan de hacking niet meer kunnen negeren. Het eni-
ge ‘bewijsmateriaal’ – memes, wat ik geen bewijsmateriaal zou noemen – zou in dat geval uit het dossier moeten worden gehaald. Na zeven jaar zouden ze dan werkelijk niks meer hebben om tegen ons te gebruiken, zelfs geen uit de context getrokken memes.”
Op 13 juni weet Van Langenhove of de straf, die hij in maart vorig jaar van de Gentse strafrechter kreeg voor het hof van beroep, overeind blijft. Voor hem bestaat er geen twijfel over wat de inhoud van het arrest zal zijn. “Ik heb er geen vertrouwen in dat het hof tot een eerlijk oordeel wil komen. Dan rest ons niks anders dan naar het Hof van Cassatie te stappen. Ons recht op verdediging is flagrant geschonden. Daarna trekken we naar het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Ik maak er geen geheim van dat ik ‘all the way’ zal gaan. Tenminste, als ik het kan blijven betalen, want het is een heel dure bedoening.”
LEES HET VOLLEDIGE INTERVIEW MET DRIES VAN LANGENHOVE
Zachte heelmeesters, stinkende wonden
De Europese Commissie voorspelt dat België dit en volgend jaar het op één na hoogste begrotingstekort in de eurozone zal laten optekenen. Met respectievelijk 5,4 procent van het bruto binnenlands product (bbp) dit jaar en 5,5 procent van het bbp in 2026 zou enkel Frankrijk het nog slechter doen. Door het hoge tekort dreigt de overheidsschuld te stijgen van 104,7 procent van het bbp vorig jaar naar 107,1 procent in 2025 en naar 109,8 procent volgend jaar.
Niet alleen de Europese Commissie schetst een somber beeld van de toestand van de Belgische begroting. Ook het Rekenhof deed dat vorige week in zijn traditionele doorlichting. De regering-De Wever hoopt de werkzaamheidsgraad tegen 2029 op te krikken tot 78 procent en zo 7,9 miljard euro aan terugverdieneffecten te realiseren. Maar daarmee rekent de federale regering zich rijk, oordeelt het Rekenhof nu. Volgens de cijferwaakhond zouden de terugverdieneffecten 800 miljoen euro lager uitvallen.
Ook de meerwaardebelasting dreigt de federale regering in de eerste jaren geld te kosten in plaats van op te leveren. Tenminste, als ze gepaard gaat met te veel uitzonderingen, zoals in de eerste versie het geval is. Dat schreef minister van Begroting Vincent Van Peteghem (cd&v) begin mei in een negatief advies aan zijn collega van Financiën, Jan Jambon (N-VA), wiens kabinet de eerste versie uitwerkte.
De geopolitieke uitdagingen waar de regering-De Wever voorstaat, zijn bijzonder groot. We kunnen niet anders dan dat toe te geven en er rekening mee te houden in onze evaluatie van de besparingsoefening. Zo moet de regering de defensie-uitgaven dit jaar vervroegd optrekken naar 2 procent van het bbp, in plaats van pas tegen 2029, het einde van deze legislatuur. Dat komt neer op 4 miljard euro extra dit jaar of 17 miljard euro in de hele legislatuur.
Europa laat zijn lidstaten toe om de defensie-uitgaven tot 2028 buiten de begroting te houden. Maar als we de defensie-uitgaven buiten beschouwing laten, bedraagt de besparingsoefening voor dit jaar amper 264 miljoen euro of 0,04 procent van het bbp. Dat is een pak minder dan we van een centrumrechtse regering met de N-VA en de MR als grootste partijen – die naar de kiezer trokken met de expliciete belofte om financieel orde op zaken te stellen – zouden mogen verwachten.
Ook Vlaanderen stevent intussen af op zijn op één na grootste begrotingstekort ooit. Ondanks een aantal besparingen zal het tekort 200 miljoen euro hoger uitvallen (4,5 miljard euro in plaats van 4,3 miljard euro) dan tijdens de regeringsonderhandelingen werd begroot. Enkel in coronajaar 2020 was het tekort nog een miljard hoger. Geruststellend is wel dat Vlaanderen nog steeds op koers ligt om in 2027 een begrotingsevenwicht te bereiken. In verhouding tot zijn inkomsten is het nog steeds veruit de financieel gezondste deelstaat, al kan dat in dit land moeilijk een verrassing heten. Maar we kunnen niet om de vaststelling heen dat het ‘sociale gelaat’ van Vooruit in de Vlaamse regering zich laat voelen in de begroting. Wie dacht dat na het Vivaldi-tijdperk de begrotingsperikelen definitief achter de rug waren, komt dus bedrogen uit. Door de aanwezigheid van economisch linkse(re) partijen als Vooruit, Les Engagés en cd&v in de federale regering, kunnen MR en N-VA minder stevig doorpakken dan ze waarschijnlijk zouden willen. De eerstgenoemde partijen zijn immers gevoelig voor het aanhoudende sociaal protest tegen de besparingsplannen van de regering-De Wever en hoeden zich daarom voor al te drastische besparingen in de sociale zekerheid. Toch zijn doortastende maatregelen precies wat we nu nodig hebben. Want zoals het aloude adagium luidt: zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
BEDELING VOLGENDE WEEK
Volgende week donderdag krijgen we te maken met een feestdag, O.H. Hemelvaart op 29 mei. Dat wordt zowel door alle postbodes als door de dagbladhandel uitbundig gevierd met een vrije dag.
Daarom gaat ’t Pallieterke een dag vroeger in druk en liggen we al op woensdag 28 mei bij de dagbladhandelaar. En als Bpost nu nog doet wat we vragen, dan krijgen onze abonnees hun nummer ook al op woensdag in hun bus. Wij branden alvast een dikke kaars en vragen aan Onze-Lieve-Heer dat de postbodes en de sorteercentra hun werk naar behoren doen.
Abonnementen binnenland Abonnement buitenland: 3 maanden: 58,5 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 117 euro bestemming. Alle inlichtingen 1 jaar: 234 euro op de kantoren. Steunabo 1 jaar: 350 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Oud-hoofdredacteurs: Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020) Kernredactie: Wart Van Schel (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock
VLAAMSE REGERING ONTGOOCHELT NOG MAAR EENS
Wie dacht dat de regering-Diependaele een energiekere indruk zou maken dan de regering-Jambon, mag het optimisme opbergen. De Vlaamse Regering is spilziek, inefficiënt en dreigt een kibbelkabinet te worden. De oorzaken voor de zoveelste ontgoochelende Vlaamse Regering zijn veelvuldig.
“Zijn de ruzies binnen de Vlaamse Regering nog bij te houden? Vlaams minister van Economie Jo Brouns (cd&v) wil strengere regels voor de bouw van windmolens, maar kreeg de wind van voren van collega Melissa Depraetere (Vooruit). Een andere socialistische minister, Caroline Gennez, is gewonnen voor een verbod op sociale media onder 16 jaar, maar dat vindt Vlaams minister van Media Cieltje Van Achter (N-VA) maar niets. Ondertussen laat minister van Onderwijs Zuhal Demir (N-VA) niet na het beleid van haar voorganger Ben Weyts (N-VA) te bekritiseren. De Vlaamse regering is een kibbelkabinet geworden. Goed bestuur is veraf. Dat heeft een viertal oorzaken.
1. Een minister-president met een zwakke persoonlijkheid
Is de functie van Vlaams minister-president vervloekt? Het lijkt erop dat iemand die deze rol op zich neemt, vervelt tot een notaris-ambtenaar die zonder veel visie op de winkel let. Waar zijn de sterke persoonlijkheden die ooit de Vlaamse Regering hebben geleid? Je moet bijna teruggaan naar Gaston Geens en Luc Van den Brande, toen de functie de man maakte en deze CVP’ers een sterkere Vlaamse reflex kregen. Je had dat kunnen verwachten van de N-VA-ministers-presidenten die hun functie zouden gebruiken om de communautaire trom te roeren en om Vlaanderen af te zetten tegen de andere regio’s en de federale overheid. Een beetje zoals Franz-Josef Strauss van de CSU deed in het Beieren van de jaren 1970 en 1980. Dat is niet gebeurd.
WIE DE MEDIA VOLGT, ZOU DENKEN DAT DEZE VLAAMSE REGERING DOOR DE SOCIALISTEN WORDT GELEID
Jan Jambon ontgoochelde op dat Vlaamse niveau, Diependaele nu eveneens, en dat nog geen jaar na zijn aantreden. Wellicht is het de voorbije jaren een fout geweest dat de absolute nummer één van de N-VA, Bart De Wever, nooit Vlaams minister-president is geworden. Het blijft vreemd overkomen dat een Vlaams-nationalist eerder de post van Belgische eerste minister heeft bezet dan die van de Vlaamse ‘numero uno’. Toen PS-voorzitter Guy Spitaels in 1992 eigenhandig besliste om Waals minister-president te worden, was dat een sterk regionalistisch signaal. De Wever heeft dat signaal nooit gegeven.
2. Botsende ego’s
Ten tijde van de regering-Jambon boterde het al niet tussen Zuhal Demir en Ben Weyts. Als minister van Omgeving profileerde Demir zich al te graag als de stem van de groene flank van de regering, van het maatschappelijk middenveld én van de N-VA. De andere N-VA-ministers waren daar niet zo gelukkig mee. Demir was van oordeel dat ze in haar strijd met cd&v en de Boerenbond tijdens het stikstofdebat te weinig steun kreeg uit de eigen partij.
Het lijkt erop dat ze nu als minister van Onderwijs en Werk ergens met dat verleden wil afrekenen. Ben Weyts is dan het geliefkoosde doelwit. Niet alleen als voormalig minister van Onderwijs (zijn digitaliseringsbeleid krijgt van Demir pijnlijke kritiek), maar ook als viceminister-president. Demir is boos dat zij voor de N-VA niet de echte nummer twee in de regering is. Die botsende ego’s werken op een pijnlijke manier door in de werking van de regering. Het gebrek aan leiderschapskwaliteiten van minister-president Matthias Diependaele doet de rest.
3. Vooruit dat boven het eigen gewicht bokst
Dat gebrek aan leiderschapskwaliteiten maakt dat Diependaele ook moeilijk controle kan krijgen op de socialistische ministers. Zowel Melissa Depraetere als Caroline Gennez voelen zich in de Vlaamse regering als een vis in het water. Ze kunnen zich naar hartenlust profileren op sociale thema’s en worden daarvoor niet tot de orde geroepen. Gratis schoolmaaltijden, meer geld voor sociale woningen, frigobons,... Het houdt niet op. Wie de media volgt, zou denken dat deze Vlaamse Regering door de socialisten wordt geleid. Ze boksen in die ploeg duidelijk boven het eigen gewicht. Gennez kan het zich zelfs permitteren om als Vlaams minister federale materies aan te boren, zoals het buitenlands beleid. Ze laat geen moment voorbijgaan om haar mening te uiten over het conflict in Gaza. We kunnen ons vergissen, maar Diependaele heeft haar daarvoor nog nooit tot de orde geroepen. Dat er binnen de N-VA spanningen zijn over de manier waarop men het Israëlisch-Palestijnse conflict moet benaderen, maakt de zaken er niet gemakkelijker op. De communicatie van de Vlaamse Regering is inefficiënt, de werking ook. 4. De perfide kanten van de financieringswet
Een laatste reden waarom deze Vlaamse Regering ontgoochelt, is niet van persoonlijke, maar van budgettair-financiële aard. Eigenlijk heeft de financieringswet die de geldstromen regelt tussen de federale overheid en de deelstaten, een perfide kant. Opeenvolgende staatshervormingen hebben gemaakt dat er meer geld naar het armlastige Franstalige onderwijs werd doorgesluisd en dat andere deelentiteiten verhoudingsgewijs meer geld kregen. Ook Vlaanderen, dat daardoor over grote budgetten beschikt. En we hebben het hier al meermaals geschreven: als er een Vlaamse Leeuw op staat, mag het wat meer geld kosten. En dus is er geld voor ‘folietjes’ als een Vlaamse klimaatarts.
HET BOTERT AL LANG NIET TUSSEN DEMIR EN WEYTS
De paradox is ook dat Vlaanderen het niet erg vindt om veel geld uit te geven en grote tekorten te boeken. Als het echt moet, kan men snel schakelen en het deficit beperken, is de redenering bij de ministers. Dit belet niet dat Vlaanderen spilziek is en dat besparingen blijkbaar gevoelig liggen. Toen minister van Begroting Ben Weyts een paar weken geleden zei dat “Vlaanderen vasthoudt aan een begroting in evenwicht in 2027”, kwam dit binnen de regering niet goed over en was er kritiek bij de collega’s.
Ondertussen loopt het tekort op tot 4,5 miljard euro. De inkomsten vielen vorig jaar door de tanende conjunctuur 700 miljoen euro lager uit. Een tegenvaller die snel werd opgelost door 300 miljoen euro kleine besparingen en lagere uitgaven. Geen pijnlijke ingreep, maar toch veroorzaakte het ergernis bij verschillende ministers. Het verantwoordelijke Vlaamse beleid van de goede huisvader is ver weg.
Matthias Diependaele
BRITSE SOCIALISTEN KEREN HUN KAR
DOOR IMMIGRATIE WORDEN WE ‘EEN LAND VAN VREEMDEN’
“Wij moeten eindelijk de controle over onze grenzen terugnemen. We moeten een smerig hoofdstuk van onze politiek, onze economie en onze cultuur afsluiten. Tussen 2019 en 2023, zelfs toen de vorige regering met een uitgestreken gezicht vertelde dat ze de immigratie omlaag zou krijgen, verviervoudigde de nettomigratie. Totdat het in 2023 bijna 1 miljoen bereikte, wat ongeveer het inwonertal is van Birmingham, onze op een na grootste stad. Dat is geen controle, dat is chaos.”
“Zoiets gebeurt niet per ongeluk. Dat was een keuze. Dit was een experiment met open grenzen, toegepast terwijl het land net gestemd had voor meer controle. Dit stopt nu. Het experiment is voorbij. We gaan jullie geven waar jullie keer op keer om gevraagd hebben en de controle van de grenzen terugnemen (…) Zonder regels lopen we het gevaar een eiland van vreemden te worden. Wanneer je een immigratiesysteem hebt dat ontworpen lijkt te zijn om misbruik toe te laten en dat sommige bedrijven aanmoedigt om liever laagbetaalde arbeiders binnen te halen dan te investeren in onze eigen jeugd, draag je bij aan de krachten die ons land langzaam aan het verscheuren zijn.”
Zonder de verwijzing naar Birmingham had dit een toespraak van Tom Van Grieken kunnen zijn. En, neen, de citaten komen ook niet uit de legendarische redevoering van de conservatieve politicus Enoch Powell die in 1968 waarschuwde voor de gevaren van ongebreidelde immigratie en daarvoor uit de politiek werd verbannen. Het zijn de woorden van de socialistische premier Keir Starmer, naar aanleiding van de voorstelling van zijn ‘white paper’ inzake illegale immigratie.
Alles gaat nu over Reform
Ik zou ook graag geloven in een weg-naar-Damascus-moment van Starmer, een plots besef van de waarheid over migratie, dat zich van hem heeft meester gemaakt, maar ik vrees dat de aanleiding voor deze bocht eerder prozaïsch is. Die reden heet Reform. De immigratiekritische partij van Farage lijkt op dit moment niet te stoppen.
Bij de parlementsverkiezingen van 2024 deed de partij het redelijk goed met een score van 14,3 procent. Door de eigenaardigheden van het Britse kiesstelsel leverde dat Reform slechts 5 zetels op in het Lagerhuis. Dat systeem heeft echter ook tot gevolg dat wanneer een partij een zeker kantelpunt bereikt, de zetels zeer snel binnenstromen. Dat is er nu. Bij de tussentijdse lokale verkiezingen van mei haalde Reform 677 van de ongeveer 1.600 beschikbare raadszetels binnen. Het werd daarmee de grootste partij. De partij van Farage verwierf ook de controle over 10 lokale besturen, waaronder in traditionele bolwerken van de Conservatieven. Andrea Jenkyns, voormalig Conservatief parlementslid, werd voor Reform verkozen tot burgemeester van Greater Lincolnshire met 42 procent van de stemmen. In een tussentijdse verkiezing voor het Lagerhuis in een traditioneel Labour-district, won Reform de enige parlementszetel. Zelfs in Schotland kwam Reform al op de tweede plaats in een tussentijdse verkiezing. De boutade van Chesterton
De peilingen bevestigen de trend. Reform zou in de huidige omstandigheden de grootste partij worden met 30 procent (+16). Labour zou nog 25 procent (-9) overhouden. De Conservatieve Partij zou met 18 procent (-6) nauwelijks nog zetels halen.
De Tories hebben dit zichzelf aangedaan. Ze hadden in de vorige legislatuur een ruime meerderheid gekregen met de belofte de il-
legale immigratie tegen te houden, maar de centristische neigingen die alle rechtse partijen overvallen wanneer ze in een regering terechtkomen, lieten kordate maatregelen niet toe. De Britse schrijver G.K. Chesterton vatte dat fenomeen ooit humoristisch samen: “Het is de taak van progressieven om fouten te blijven maken. Het is de taak van conservatieven om te voorkomen dat fouten worden gecorrigeerd.”
Het is altijd mooi als iemand tot inzicht komt, ook wanneer het een socialist is die wordt gedwongen door de omstandigheden. Als Starmer zijn partij meekrijgt in deze ‘flinkse’ bocht over migratie, kan hem dat aardig wat stemmen opleveren. De kiezers zullen dan wel bereid moeten zijn om het origineel van Farage te ruilen voor de kopie.
De meest populaire koffiemok
Starmer zegt vandaag dat migratiecontrole altijd tot de ‘core business’ van Labour heeft behoord. Uiteraard is dat een leugen. Het had inderdaad zo moeten zijn, want het is tenslotte de kleine man, die socialistische partijen vroeger zegden te willen dienen, die het voornaamste slachtoffer van de ongebreidelde migratie is geworden. In de jaren 1980-1990 is een hele generatie van linkse leiders echter het multiculturalisme ideologisch gaan omarmen. Men liet de kleine man vallen. Wanneer die verkeerd begon te stemmen, ging men hem zelfs verachten. In een ruil van hun sociologisch kiespubliek, haalden de Conservatieven op een bepaald moment al meer arbeidersstemmen dan Labour.
DE TOESPRAAK VAN STARMER
HAD EVEN GOED VAN TOM VAN GRIEKEN KUNNEN ZIJN
Een incident in 2010 vertelt veel. Socialistische kopstuk Gordon Brown ging toen op campagne in het rode bolwerk Rochedale. Onverwacht werd hij op de straat aangeklampt door Gillian Duffy, een gepensioneerde dame die heel haar leven socialistisch had gestemd. Een van haar
kritische vragen ging over ongecontroleerde immigratie. Brown bleef vriendelijk, maar gaf een ontwijkend antwoord. Later was hij vergeten dat de microfoon van de pers nog aanstond. Heel het VK hoorde hem klagen over zijn medewerkers die deze ‘bekrompen vrouw’ in zijn omgeving hadden gelaten. Het zegt veel over hoe rode kopstukken denken over de kleine mensen die vroeger hun kiespubliek uitmaakten. In 2015 bracht Labour koffiemokken uit met daarop verschillende programmapunten voor de verkiezingen. Op een van die koppen stond ‘Controls on immigration’. Enigszins tot verlegenheid van het partijbestuur werd dit veruit de meeste verkochte mok. Er waren echter ook verontwaardigde reacties van de pers en enkele radicalen in de partij. Van de koffiemokken of hun boodschap werd niets meer gehoord. Tot vorige week tenminste.
Van Rwanda naar Albanië
De bocht van Starmer is wel degelijk recent en een gevolg van de razendsnelle opmars van Reform. In 2020, bij zijn campagne om voorzitter te worden van Labour, had hij nog beloofd te zullen vechten voor de ‘vrijheid van verkeer van personen’. De eerste daad van zijn regering was ook het afschaffen van het Rwanda-plan van de vorige regering, een timide poging van de Conservatieven om asielzoekers te weren. De instroom van illegalen bleef intussen toenemen. Starmer is nu zijn eigen doorslagje van het Rwanda-plan aan het uitwerken. Hij wil de asielzoekers naar Albanië sturen. Het idee erachter is hetzelfde. Vang ze op in een land waar ze veilig zijn, maar waar ze niet kunnen hopen op snelle materiële en financiële voordelen. Een arm land dus. Op die manier kan je het kaf van het koren scheiden. Albanië is tenminste Europees en heeft het voordeel – een nadeel voor de Albanezen evenwel – een bbp per persoon te hebben dat meer dan 5 keer lager ligt dan dat van het VK. Ook dat idee heeft Starmer gestolen. Albanië is al het land waarin Georgia Meloni haar asielzoekers uit veilige landen wil laten opnemen. De Britse premier ging er vorige week al op bezoek. Hij kwam van een kale reis terug.
Duidelijk verveeld moest Starmer op een gezamenlijke persconferentie met Edi Rama, de minister-president van Albanië, horen dat die het plan niet ziet zitten. Rama: “Ik heb altijd gezegd dat de samenwerking met Italië op dit vlak eenmalig is. We zien alle Europese landen graag, maar alleen met Italië hebben we een huwelijk.” De opmerking van Rama verwijst naar iets dat 25 jaar geleden is gebeurd. Wanneer het communistische regime van Albanië in 1991 implodeerde, grepen heel wat Albanezen de kans om naar het Westen te vluchten. Italië heeft er toen tienduizenden opgevangen en dat is Rama niet vergeten.
Grendels, grendels, grendels
Starmer zegt dat hij nu contacten legt met Bosnië, Servië en Noord-Macedonië, met hetzelfde doel. Zelfs indien zij aanvaarden om, in ruil voor centen, als containerpark voor ‘vluchtelingen’ te fungeren, blijft er het wettelijke probleem. Het Europees Verdrag voor Rechten van de Mens en andere verdragen hebben, vooral via activistische rechtspraak, zoveel grendels aangebracht aan wat mogelijk is op het beleidsterrein van immigratie, dat er nauwelijks speelruimte is. Die grendels zijn allemaal aangebracht door het eigen, linkse kamp van Starmer. De plannen van Meloni werden in oktober nog gesaboteerd door een rechtbank in Rome. De kwestie zal nu beslecht worden door het Europees Hof van Luxemburg
DE KLEINE MAN IS HET VOORNAAMSTE SLACHTOFFER VAN ONGEBREIDELDE MIGRATIE
De vraag of de linkerzijde bereid zal zijn om Starmer te volgen, is dus niet eens het voornaamste probleem. Reform heeft al laten verstaan dat de VK zich moet terugtrekken uit het EVRM en de bijbehorende rechtbank in Straatsburg indien dit nodig is om illegale immigratie bestrijden. Keir Starmer was, vóór zijn politieke loopbaan, advocaat gespecialiseerd in mensenrechten. Hij is toen opgetreden voor menig asielzoeker. Het is extreem onwaarschijnlijk dat hij bereid zal zijn om deze noodzakelijke stap te zetten.
Te weinig en te laat?
Het wordt stilaan absurd hoe democratische regeringen zich moeten wenden tot kunstgrepen als asielkolonies in Rwanda of Albanië, in plaats van gewoon te kunnen uitvoeren wat de kiezers wensen. Werkelijke controle over de grenzen betekent: alleen wij bepalen wie er binnenkomt en niemand die onwettelijk binnenkomt, mag blijven. Nu kan niets daarvan, omdat achter elke grendel op de democratie een andere grendel zit, allemaal aangebracht door de ideologische verwanten van Starmer. Er zijn heel wat vragen te stellen bij de oprechtheid van Starmer. Is dit weer een rookgordijn? Wil hij er echt in slagen de illegale immigratie te stoppen? Kan hij dat überhaupt wel? Het neemt niet weg dat zijn taal niet die is van een socialist van 20 jaar geleden. Er is wel degelijk iets aan het kantelen. De vraag is of het niet te weinig en te laat zal zijn, voor het VK, maar ook voor de rest van Europa.
JURGEN CEDER
Rama wil niet hetzelfde doen voor Starmer als voor Meloni
Waterzuiveraar rekende zich rijk aan niet bestaande omzet
EKOPAK DRAAGT NOG EEN ZWARE SCHULDENLAST UIT HET VERLEDEN
De beursgenoteerde waterzuiveraar Ekopak moet een kapitaalsverhoging van 15 miljoen euro doorvoeren. Topman Pieter Loose mag beschikken. Het bedrijf, een referentie bij de aanhangers van de groene economie, bleek omzet te boeken die er niet was. Op een bepaald moment dreigde een Lernout & Hauspie-scenario. Uiteindelijk gooide hoofdaandeelhouder Marc Coucke een reddingsboei.
Nu de droogte al weken aansleept en het grondwaterpeil daalt, dacht een van de VTM-weervoorspellers dat het moment gekomen was om alarm te slaan en vooral: om schuldigen aan te wijzen. We hebben het over de als journaliste vermomde klimaatactiviste Jill Peeters. Zij ergerde zich in het journaal aan de “waterverspilling”, zonder met concrete cijfers te komen. Dat belette haar niet om te benadrukken dat dit niet de schuld is van de gezinnen, maar wel van de industrie die de echte verkwister zou zijn.
90 procent minder drinkwaterverbruik
Dan heeft Peeters wellicht nooit van het Vlaamse bedrijf Ekopak gehoord. Dat is een specialist in waterzuivering. Het helpt onder andere afvalwater te zuiveren tot koelwater voor de industrie. Dat zorgt voor aanzienlijke besparingen en verlaagt de ecologische voetafdruk voor veel bedrijven. Ekopak-klanten bespaarden vorig jaar daardoor meer dan 90 procent op drinkwater. Dat is een groot verschil met vroeger: toen verkondigden ondernemingen trots dat ze 20 procent minder drinkwater verbruikten
DE GROENE BUBBEL WERD IN MAART DOORPRIKT
Dat men geen beroep moet doen op drinkwater, betekent voor veel bedrijven zelfs een bijkomende besparing. Tal van bedrijven moeten drinkwater immers eerst nog behandelen tot proceswater. Je moet dan al ongeveer 1,25 liter water inkopen om 1 liter over te houden, terwijl Ekopak 1 liter water levert dat meteen ingezet kan worden. Dat maakt dat het bedrijf een belangrijke rol speelt in het debat rond beschikbaarheid van water. Vlaanderen staat hoog in de ranglijst van landen en regio’s waar zich waterschaarste voordoet. Het verbaasde dan ook niemand dat Ekopak bij de beursgang in 2021 onmiddellijk een succes werd. Het aandeel schommelde van bij het begin rond de 15 euro en steeg naar 21 euro. Adepten van een groene economie kozen voor de jonge beursparel. Maar die groene bubbel werd in maart van dit jaar doorprikt. Het aandeel zakte eerst onder de tien euro en op 4 april werd met 4,4 euro per aandeel een dieptepunt bereikt. De reden: Ekopak communiceerde onvolledig en foutief over zijn deelname aan het Waterkracht-project. Dat is een gezamenlijk project van de intercommunale Water-link,
PMV en Ekopak om afvalwater van de Antwerpse huishoudens te zuiveren tot proces- en koelwater voor de Antwerpse industrie.
Zich rijk gerekend
Kort gesteld is het probleem van Ekopak dat er geen contract is dat de betrokkenheid van het waterzuiveringsbedrijf bij Waterkracht aantoont. Ook al is er geen contract en werd er niets verkocht, toch werd er al omzet geboekt. Het doet denken aan het Lernout & Hauspie-verhaal rond de eeuwwisseling, toen het spraakbedrijf ten onder ging aan het boeken van fictieve omzetten.
Ekopak dreigde te kapseizen, maar dat is niet gebeurd. Vorige week communiceerde het alsnog op de juiste manier, net op tijd. Men had zichzelf in het verleden rijk gerekend door gebruik te maken van het systeem van ‘omzeterkenning’. Het is technisch en komt erop neer dat een bedrijf omzet in de boeken kan zetten ook al is dat er nog niet. Zo’n praktijk kan bij vastgoedontwikkelaars, die omzet mogen boeken nog vooraleer een gebouw volledig is opgeleverd. Voor een waterzuiveraar gelden deze regels niet.
Gevolg: Ekopak moest voor 2024 de omzet verlagen van 55,5 naar 47,6 miljoen euro. Het verlies stijgt van 7 naar 12 miljoen euro. Het eigen vermogen blijft gelukkig overeind, maar daalt wel van 46 naar 41 miljoen euro.
Het belangrijkste signaal kwam echter van hoofdaandeelhouder Marc Coucke, die 14 miljoen euro op tafel legt voor een kapitaalsverhoging. Dat is het gros van de totale kapitaalsverhoging van 15 miljoen euro. De investering komt via het
Alychlo-fonds van Marc Coucke. Een mooie geste, want Coucke zelf zou de voorbije maanden 80 miljoen euro verloren hebben door de ineenstorting van het Ekopak-aandeel.
Coucke krijgt touwtjes in handen
Een ander belangrijk signaal is dat Ekopak-oprichter en CEO Pieter Loose 1,1 miljoen aandelen verkoopt aan Coucke, waardoor hij nog 25 procent van het bedrijf in handen heeft tegenover 37 procent vroeger. Alychlo is nu met 57 procent hoofdaandeelhouder van Ekopak.
EKOPAK DRAAGT NOG EEN ZWARE SCHULDENLAST UIT HET VERLEDEN
Marc Coucke wordt daarmee de facto de baas, want Loose wordt opzijgeschoven, tenminste van zodra er een nieuwe CEO is. Ook zal Pieter Bourgeois, zoon van voormalig Vlaams minister-president Geert Bourgeois en actief bij Alychlo, vertrekken als voorzitter van de raad van bestuur. Hij was op de hoogte van de onzekerheden rond het project waar Ekopak uiteindelijk dus niet bij betrokken was.
Sinds de reddingsboei is gegooid, steeg de waarde van het aandeel naar 7,5 euro. Afwachten of het herstel duurzaam is, want Ekopak draagt ook nog een zware schuldenlast uit het verleden. Maar Coucke heeft voorlopig de lont uit het kruitvat gehaald.
De case van Ekopak met hoofkantoor in Deinze is ook een waarschuwing voor bedrijven die graag pronken met een groen en/of klimaatneutraal label: het trekt misschien dankzij de hype investeerders aan, maar de beste manier om het vertrouwen te winnen van beleggers, is succesvol te zijn en tastbare omzet te draaien.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
Naar aanleiding van de tachtigste verjaardag van ’t Pallieterke op 17 mei 2025, wil de redactie het rijke verleden van dit weekblad in de kijker zetten. In deze rubriek blikken we terug op wat ’t Pallieterke in het verleden bracht.
24 mei 2014: Aanslag Joods Museum Vier mensen kwamen deze dag om het leven bij een antisemitisch gemotiveerde terreuraanslag in het Joods Museum in Brussel. “Justitie en Binnenlandse Zaken beweren met verdachte eenstemmigheid dat terroristen die terugkeren uit Syrië nauwlettend in de gaten worden gehouden”, schreef ’t Pallieterke toen de dader in Frankrijk werd gearresteerd. “Maar hoe is het dan mogelijk dat een Arabische moslim met een lang strafblad en een Frans paspoort, die juist teruggekeerd was uit Syrië, zomaar met een kalasjnikov en een revolver kan binnenstappen in het Joods Museum?”
25 mei 1969: VMO drukte valse dinars “Dinamiteurs van Kongreskolom wilden ook Joegoslavië ondermijnen”: ’t Pallieterke kopte dat de Vlaamse Militanten Orde valse dinars drukte, om Joegoslavië ten val te brengen. “Een van de valse Dinar-biljetten die door de snoodaards van de VMO werden gedrukt. De rekels dreven de stoutmoedigheid zover dat zij het simbool van Tito vervingen door dat van Paul Daels, de voorzitter van de Vlaamse Volksbeweging.”
tieke voorkeur uitsproken voor Pol Vandenbee. (…) Ik noem zoiets bij zijn échte naam: onzedelijk.”
28 mei 2001: Verhofstadt op fascistenjacht
“In een bewonderenswaardige wedijver trachten alle ‘democratische’ partijen elkaar de broek af te doen in het spuien van ideeën en voorstellen om de vaderlandse bodem definitief gespuis-vrij te maken.” Tijdens de zaak rond het proces tegen Vlaams Blok struikelden de politieke partijen over elkaar om actie te ondernemen. “De machine is al aan het draaien: in de rug geduwd door Verhofstadt heeft Verwilghen zijn parketten op speurtocht gestuurd met verhoren, huiszoekingen en inbeslagnemingen.”
26 mei 1972: Franstalige preken aan de kust Een lezersbrief uit 1972 geeft aan dat het Frans aan de kust in zijn tijd in opmars was. “In de kerken van De Panne, St-Idesbald en Koksijde wordt nog altijd in het Frans gepredikt, dank zij ze Brusselse Paters die hier geregeld op bezoek komen”, schreef de lezer. “De omhaling in de missen was voor een Waals wezenhuis van Montignies-sur-Sambre. Zouden ze te Dinant durven preken voor een Vlaams wezenhuis?”
27 mei 1989: Bandieten zijn vedetten “Voor die ene keer dat de Belze pakkemannen knap werk hebben geleverd, en Haemers in Brazilië hebben ontmaskerd, zijn de media opvallend sober in het beklemtonen van dit aspekt van de zaak.” Patrick Haemers werd na de ontvoering van Paul Vanden Boeynants in Brazilië opgepakt, waarna de pers heel wat tijd kreeg om met hem te spreken. “De intkoelies en de makkers van TV en radio worden uitgenodigd op een ontmoeting met mijnheer de bandiet. Hij mag grapjes maken, verklaringen afleggen en zelfs zijn persoonlijke poli-
29 mei 1967: nieuwe bisdommen
In dit jaar werden de grenzen van de bisdommen in ons land hertekend. “Historische overwegingen? Dat is precies het minst aanvaardbare argument, op het ogenblik dat Hasselt wordt losgemaakt van het aloude gebied van het prinsbisdom Luik. Intussen is het hoog tijd dat er eens gesproken wordt over de bestaansreden van het tweetalige aartsbisdom Mechelen-Brussel, waarin de Vlamingen mogen zorgen voor priester- en kloosterroepingen evenals voor de centen, terwijl ze in de kerk en in de parochiale gemeenschappen van ’t Brusselse de plaatsen krijgen toegewezen van de Evangelischen tollenaar.”
30 mei 1957: Wordt tolk voor de wereldtentoonstelling! “Zoals reeds gemeld in de ernstige bladen verwacht het ontvangstcomité van de Wereldtentoonstelling, die naar men misschien al wel zal weten te Brussel plaats heeft in 1958, dat al de Belgen een vrijwillige en eendrachtige medewerking zullen verleden om de miljoenen vreemde bezoekers met simpatie te ontvangen. (..) Kandidaat-tolken dienen in één van de volgende talen een standaard-gesprek te voeren: Chinees, Ydisch, Slavisch, Andorrees, Lichtensteins, San Marinees, Slang, Cockney, Pidgin enz. (…) Ten gerieve van onze miljoenen lezers die kandidaat-tolk zijn hebben wij ons naar de hoofdstad begeven.”
Pieter Loose en Marc Coucke
IMPLOSIE VAN JUSTITIE
Digitale schandpaal werkt sneller dan gerecht
Nathan Vandergunst, beter bekend als YouTuber Acid, mag drie maanden lang geen video’s meer uploaden en kreeg eerder al een voorwaardelijke straf van drie jaar. Hij onthulde de naam van een 24-jarige student gynaecologie die wél veroordeeld werd voor verkrachting, maar géén effectieve straf kreeg.
Ironisch genoeg wordt Vandergunst strenger aangepakt dan de dader zelf. In een land waar duizenden veroordeelden al jaren wachten op hun verblijf in de cel door overvolle gevangenissen, lijkt Justitie de prioriteiten volledig kwijt te zijn.
Falend systeem
De sanctie stelt weinig voor. Niemand gelooft dat Acid ooit effectief achter de tralies belandt. Intussen zijn er duizenden dossiers die simpelweg geseponeerd worden of jaren op zich laten wachten. De Brusselse gevangenissen zitten overvol, de parketten kreunen onder de werklast. Wie vandaag een misdrijf pleegt, heeft vooral statistisch geluk nodig om nog vervolgd te worden.
Justitie kiest eerder voor een opvallend doelwit. Acid, een notoir recidivist die eerder al veroordeeld werd in de zaak Sanda Dia, krijgt opnieuw de schijnwerpers op zich. Door de mainstreampers wordt hij uitvergroot tot de online Robin Hood die zijn pijlen richt op de ‘klas senjustitie’, waarbij hij om de haverklap “fuck justitie” uitkraamt.
Zijn video’s zijn van een puberaal niveau en hebben als doel om te beschadigen. Vorig jaar beschul digde Vandergunst een Antwerps restaurant on terecht van betrokkenheid bij de dood van San da Dia. De rechtbank veroordeelde hem tot een schadevergoeding van 20.000 euro. Er volgden geen excuses, maar wel een flitsende crowdfun dingactie die in amper één dag 140.000 euro opbracht. Het toont hoe efficiënt geveinsde verontwaardiging kan renderen. Acid is geen journalist. Hij is een gewiek ste ondernemer. Zijn verdienmodel draait om clicks, campagnes en controverse. In een onbewaakt moment zei hij het zelf: “Het is veel interessanter om geld te pak ken met een campagne dan om vier uur te knutselen aan een video waar geen cam pagne in zit.” Ideologie maakt plaats voor pure commerce.
Digitale schandpaal
Zijn optredens zijn perfect afgestemd op een jonge achterban. Op Pukkelpop verscheen hij op het podium naast Joost Klein, gillend “Fuck Reuzegom!” en “Justice for Sanda Dia!”. De festivalweide ontplofte. Jongeren filmden gretig.
nisbak. Jonge delinquenten worden na zware misdrijven vrijgelaten bij gebrek aan plaats. Erkende vluchtelingen veroordeeld voor moord, verkrachting of terrorisme kunnen niet worden uitgewezen.
“Ik ken voorbeelden van drugsdealers met drie kilogram in hun schuif, die we arresteren en die vervolgens thuiszitten met een enkelband, waardoor ze rustig kunnen blijven dealen”, zegt Brussels procureur Julien Moinil in het Nieuwsblad. Volgens Moinil zitten we in een situatie waarbij we criminelen niet naar de gevangenis kunnen sturen, maar ze ook niet kunnen opvolgen. Hallucinant.
TERWIJL VANDERGUNST ZIJN PUBLIEK AMUSEERT EN JUSTITIE VERVALT IN MACHTELOOSHEID, BLIJFT DE BURGER WACHTEN OP DEGELIJKE RECHTSPRAAK
De rechtsstaat is in vrije val. De tragiek ervan werd pijnlijk blootgelegd toen advocaat Pierre-Philippe Hendrickx een brief kreeg van het hof van beroep dat zijn fiscale zaak pas in 2040 behandeld zou worden, negentien jaar na het indienen van het dossier.
Tijdens een symbolische actie in Gent sloeg Michel Oosterlinck, eerste voorzitter van het hof van beroep, alarm. Hij waarschuwde voor de uitholling van het systeem en riep op tot dialoog om de toekomst van de rechtsstaat veilig te stellen. Maar dat debat werd overstemd door het zoveelste mediaspektakel rond een luidruchtige influencer.
Het echte probleem wordt genegeerd
De hype rond Acid is niet onschuldig. Het moet de aandacht afleiden van wat echt misloopt: een justitieapparaat in ontbinding. In plaats van zijn grondtaak uit te voeren – de bescherming van burgers en de handhaving van het recht – verkiezen parketten en politici de vlucht naar voren: spektakelrecht, mediastormen en symbolische veroordelingen van onlinerelschoppers.
Acid is niet de oorzaak van het probleem. Hij is een abces van een maatschappij die verward geraakt is tussen clicks en gerechtigheid, tussen straatprotest en staatsgezag. Terwijl Vandergunst zijn publiek amuseert en Justitie vervalt in machteloosheid, blijft de burger wachten op degelijke rechtspraak.
JULIEN BORREMANS
Pride-demonstranten tonen liefde
voor de N-VA met glazen flessen
Afgelopen zaterdag werd op de Brussels Pride een praalwagen van N-VA aangevallen door enkele Franstalige linkse radicalen. In de berichtgeving van BRUZZ ging het om een “incident”, volgens Het Laatste Nieuws werd de wagen “belaagd”, terwijl De Standaard meldde dat de wagen bekogeld werd met “glazen flesjes”. Het gemak waarmee onze media politiek geweld in onze eigen hoofdstad proberen te minimaliseren, is ronduit stuitend.
De feiten helemaal verzwijgen konden de media natuurlijk niet, daarvoor was de aanval op de praalwagen van N-VA veel te groot en was er ook veel te veel beeldmateriaal. Zo gaat dat natuurlijk anno 2025. Maar lezers die niet verder lazen dan alleen maar de titel, zaten wel snel met een verkeerd beeld van wat zich op zaterdagnamiddag werkelijk afspeelde op de Brussels Pride.
“Incident”
We proberen het ons toch even voor te stellen: dat BRUZZ in haar titel de feiten als een “incident” zou omschrijven indien een groep Vlaamse rechtse radicalen ter hoogte van het Muntplein een wagen van Vooruit of Groen de weg zou afsnijden om die met rook- en verfbommen te bekogelen. Afgaande op de titel alleen is het niet eens duidelijk of de praalwagen van de N-VA aangevallen werd, dan wel zelf in de fout ging en bijvoorbeeld een deelnemer aanreed, of misschien gewoon in panne was gevallen. Een incident kan immers zo veel betekenen. Op dezelfde manier proberen we ons in te beelden dat Het Laatste Nieuws in zo’n geval in haar titel ook voor het werkwoord ‘belagen’ zou gekozen hebben. ‘Belagen’ laat immers in het midden of de wagen slechts bedreigd, of daadwerkelijk aangevallen werd, zoals zaterdag het geval was. Bij De Standaard gooiden ze het in de titel over een andere boeg, en koos men voor het verkleinwoord ‘flesjes’. Voor alle duidelijkheid: het ging wel degelijk over glazen flessen: ze kwamen echt niet uit de minibar van het dichtstbijzijnde hotel. De titel van VRT bevat geen feitelijke onjuistheden, want het klopt dat slechts twee perso-
nen opgepakt werden voor de aanval op de N-VA-wagen, en het klopt ook dat volgens de politie 70.000 personen deelnamen aan Brussels Pride. Maar opnieuw: wie niet verder dan de titel leest, zou kunnen denken dat het slechts om een tweemansactie ging, wat dan weer manifest onwaar is. De beelden laten immers duidelijk zien dat het om een actiegroep ging, met zeker een twintigtal deelnemers.
Oorverdovende stilte
Met de regelmaat van de klok schreeuwen linkse politici en hun bevriende media dat de democratie in het Westen onder druk staat. Het al dan niet toelaten van Pride-optochten geldt daarbij als een van de graadmeters voor de toestand van de democratie in andere landen. Verleden week nog keurde het Vlaams Parlement
met veel bombarie een resolutie goed over de Pride-optocht in… Boedapest! Maar meer dan een dag later hadden we nog steeds geen reactie opgevangen van de politici van Groen, Vooruit, cd&v, Open Vld en PVDA die de resolutie mee goedgekeurd hebben.
Misschien hadden ze het gewoon te druk om de deelname van Israël aan het Eurovisiesongfestival af te keuren in plaats van de democratie in eigen land te verdedigen? We raden de N-VA aan dat toch maar eens diep te laten inzinken, want zelfs de eigen regeringspartners vonden het op zaterdag of zondag geen prioriteit om de aanval te veroordelen. Op het ogenblik dat we dit schrijven weten we nog niet wat de kranten zullen brengen, maar blijkbaar was er ook geen enkel medium gehaast om op zondag al bij één van de politici even naar een reactie te polsen
DE ENIGE NIET-N-VA’ER DIE WE DE FEITEN ZAGEN AFKEUREN, WAS FRANK SCHELLINGS VAN RAINBOWHOUSE
De enige niet-N-VA’er die we de feiten zagen afkeuren, was Frank Schellings van RainbowHouse Brussels. Hij deed dat ook met klem, maar anderzijds kon hij ook moeilijk anders als vertegenwoordiger van één van de organisaties die de Brussels Pride organiseert. Verder heerste er vooral een oorverdovende stilte. Ook op de sociale media vielen er trouwens niet bepaald veel reacties te sprokkelen. Meer zelfs: we lazen hier en daar zelfs goedkeurende reacties op de actie, tot zelfs verontwaardiging dat twee van de actievoerders opgepakt werden. En dat
dus uit de hoek van de zelfverklaarde kanaries van de democratie, en de uitvinders van de micro-agressies!
Geen alleenstaand geval
Het geweld tegen de N-VA komt overigens niet uit de lucht gevallen. Het is niet de eerste keer dat een wagen van de partij fysiek aangevallen wordt, want dat gebeurde in 2018 ook al eens. Maar zelfs wanneer er van geweld geen sprake is, is de vijandigheid tegenover de N-VA (maar ook de MR) duidelijk voelbaar
HET GEMAK WAARMEE MEDIA POLITIEK GEWELD PROBEREN TE MINIMALISEREN, IS STUITEND
Daar staat men dus in de straten van Brussel in regenboogkleuren de held uit te hangen en nadrukkelijk de woorden “vrijheid” en “diversiteit” te scanderen, maar een partij die een kwart van de Vlamingen vertegenwoordigt is er niet welkom en haar militanten zelfs niet veilig. Over die andere partij die ongeveer een kwart van de Vlamingen vertegenwoordigt hebben we het dan nog niet eens gehad. Als we fractieleider in het Brussels parlement voor N-VA Gilles Verstraeten mogen geloven, reiken de problemen in Brussel trouwens veel verder dan alleen maar de jaarlijkse Pride-optocht. Wie zich in de hoofdstad in het LGBT-milieu wil bewegen houdt een eventueel N-VA-lidmaatschap maar beter voor zichzelf, of moet opletten waar hij zich begeeft. Dat kan tellen qua intersectionaliteit: zowel homoseksueel zijn als een lidkaart van de N-VA hebben, maar het levert dus geen genade op in de milieus die anders prat gaan op verdraagzaamheid en inclusiviteit.
Voor Acid was het gratis marketing. Voor politici beteken-
Een demonstrant werd tijdens de Pride opgepakt
Nathan Vandergunst
Onderzoek
Von der Leyen moet sms-berichten met Pfizer-topman vrijgeven
De Europese Commissie weigerde om de sms-berichten tussen haar voorzitster Ursula von der Leyen en het farmaceutisch bedrijf Pfizer vrij te geven toen een Amerikaanse journaliste dit vroeg. De Europese rechter heeft die weigering woensdag vernietigd.
Tijdens de coronapandemie onderhandelde Europees Commissievoorzitter Ursula von der Leyen over de aankoop van vaccins met de topman van Pfizer, Albert Bourla, via sms-berichten. Aangezien het om een miljardendossier gaat, riep dat meteen vragen op. Niet alleen omdat die manier van werken weinig professioneel is, maar vooral omdat ze fraudegevoelig is. De Europese Commissie kocht de vaccins en verkocht die vervolgens door aan de lidstaten. In theorie deed ze dat om te voorkomen dat rijkere lidstaten vaccins zouden wegkapen voor de neus van kleinere of armere landen. Matina Stevi, een journaliste die voor het dagblad The New York Times werkt, verzocht de Europese Commissie om toegang tot alle tekstberichten die tussen 1 januari 2021 en 11 mei 2022 werden uitgewisseld tussen voorzitter Ursula von der Leyen en Albert Bourla. Dat valt onder de openbaarheid van bestuur die de Europese Commissie naar eigen zeggen zo na aan het hart ligt. Maar blijkbaar geldt dat niet als het over haar eigen topmensen gaat. Nietigverklaring
De Commissie wees het verzoek af omdat ze niet in het bezit zou zijn van de gevraagde documenten. Stevi en The New York Times trokken daarop naar het Gerecht van de Europese Unie en verzochten om het besluit van de Commissie nietig te verklaren. In het arrest heeft het Gerecht het beroep toegewezen en het besluit van de Commissie nietig verklaard. Tegen deze beslissing kan de Commissie nog twee maanden lang in beroep gaan bij dezelfde rechtbank.
In het arrest herinnert het Gerecht er fijntjes aan waarom er openbaarheid van bestuur is en waarom de verordening inzake de toegang tot documenten ingevoerd werd en met welk doel. Dat doel is
“het recht op toegang van het publiek tot documenten van de instellingen maximaal zijn beslag te geven”. De regel is dat alle documenten van de instellingen voor het publiek toegankelijk zijn. Wanneer een instelling weigert door te zeggen dat een document niet bestaat, mag men veronderstellen dat dit document inderdaad niet bestaat. Dat is een vermoeden van juistheid. De aanvrager moet dan bewijzen dat het tegengestelde het geval is. Met die spelregels in het achterhoofd moet het arrest dus gelezen worden. Stevi en The New York Times bewezen volgens de rechter met “relevante en onderling overeenstemmende gegevens” dat er tussen de voorzitter van de Commissie en de CEO van Pfizer uitwisselingen plaatsvonden. Ze bewezen hoe dat gebeurde, namelijk via tekstberichten. En die sms-berichten gingen wel degelijk over de aankoop door de Commissie van vaccins bij Pfizer tijdens de coronapandemie. De smoes van de Europese Com missie om Von der Leyen uit de wind te zetten, werd door prikt. De Commissie moet zeggen waarom de documen ten onvindbaar zijn. Boven dien kon de Commissie niet aantonen of ze wel voldoende inspanningen leverde om ze te vinden. Hoe ze dat deed, vertelde de Commissie evenmin. Kortom: er was geen plausibele verklaring of rechtvaardiging voor de weigering. Dat zinde de rechter duidelijk niet.
Per ongeluk gewist?
Het arrest stelt bovendien dat de Commissie geen duide lijk antwoord gaf op de vraag hoe en waarom die tekstbe richten verwijderd zouden
Open Vld en cd&v vechten om gouden parachute voor De Croo of De Moor
zijn. Evenmin werd duidelijk of ze vrijwillig of automatisch werden verwijderd van de telefoon van Von der Leyen. Vrij vertaald: zijn ze moedwillig gewist of zijn ze automatisch gewist? De voorzitster van de Commissie gaf als uitleg dat ze ondertussen een andere telefoon gebruikt.
Het arrest is zeer streng, maar biedt geen concrete oplossing. Wat nu zal gebeuren, is onduidelijk. Wel geeft het arrest inzicht in de manier waarop de Commissie beslissingen neemt en hoe deals achter gesloten deuren worden gesloten tussen commissarissen en hoge ambtenaren van de Commissie en andere spelers.
Smet op het blazoen
Het arrest is dus vooral pijnlijk. Een “major embarrassment”, noemde een commentator het online. De vaccindeal of Pfizergate is een zoveelste smet op het blazoen van Von der Leyen, die bij haar aantreden voor een tweede termijn als voorzitter van de Europese Commissie in het Europees Parlement nog beweerde zich te zullen inzetten voor transparantie. Haar critici hebben nu voldoende munitie om haar verder onder vuur te nemen in verband met allerhande vermeende belangenconflicten of belangenverstrengeling. Al zal dat waarschijnlijk niets uitmaken voor haar positie. Wie hoopt op haar ontslag, schat de zaak verkeerd in. Mocht deze zaak een politiek schaakspel zijn, dan is hoogstens de openingszet gespeeld. Eén vraag dringt zich op, zeker voor de kijkers van misdaadseries op televisie. Op tv vraagt de politie alle sms-verkeer van daders en slachtoffers op tot jaren terug. Zal dit nu gebeuren met een bevelschrift van een onderzoeksrechter? Daarbij speelt één probleem. Telecomoperatoren moeten telefoongegevens maar 12 maanden bewaren. Mocht dit een probleem vormen, dan stelt de vraag zich of de Commissie doelbewust aanstuurde op die termijn om vervolgens te kunnen zeggen dat de sms-berichten helaas voorgoed verloren
Von der Leyen moet haar sms’jes met de Pfizer-topman vrijgeven
Woensdag raakte bekend dat cd&v-politica Nicole de Moor kandidaat zou zijn om hoge commissaris van de UNHCR te worden. Dat is een neveninstelling van de Verenigde Naties die zich bezighoudt met vluchtelingen. Het is een job die de vorige premier Alexander De Croo (Open Vld) ook wel lijkt te ambiëren; de vraag is dus voor wie de regering De Wever zal lobbyen.
De krant De Tijd en de nieuwsbrief W16 pakten uit met het verhaal. Er gingen al wel geruchten over verschillende leden van de Vivaldi-regering die een internationale lucratieve uitbolbaan zochten. Iets dat beter betaalt dan de parlementszetel die ze nu warm houden. Het nieuws is dat cd&v binnen de regering-De Wever steun zou zoeken voor de kandidatuur van Nicole De Moor. Zij was de vorige staatssecretaris voor Asiel en Migratie.
Benoemingsprocedure
De functie als hoge commissaris voor de vluchtelingen bij UNHCR is geen functie met een open sollicitatieprocedure via de personeelsdienst van de VN. De lidstaten die de werkingsmiddelen betalen mogen kandidaten voordragen en vervolgens beslissen de betalende leden. De meeste lidstaten betalen immers geen contributie. Amper een twintigtal betalen een significant bedrag. Daarnaast schenkt de Europese Unie ook nog aanzienlijke bedragen. De bijdragers zijn voorname lijk Europese landen en die eisen de functie van hoge commissaris op. De vraag is wie het postje mag uitdelen aan een landgenoot, want Duits land, Zwitserland en Nederland zouden een kandidaat voordra gen.
Dat is hoe het bij UNHCR loopt. Hoe loopt het bij de
lidstaten? Wie zit achter dergelijke ‘sollicitaties’? In het geval van De Moor blijkt dat de minister van Justitie Annelies Verlinden (cd&v). Een partijgenote en collega in de vorige regering onder Alexander De Croo. Verlinden kan zo haar eigen positie binnen de partij consolideren. De functie waarvoor De Moor gaat is die van hoge commissaris voor de vluchtelingen. Momenteel is Filippo Grandi de elfde in die functie. Hij werd voor het eerst in 2016 benoemd en zijn mandaat werd één keer verlengd. De normale termijn bedraagt vijf jaar. Op 31 december 2025 komt de job opnieuw vrij. Tegen die tijd zoeken de Europese lidstaten een opvolger.
Stevig loon
Wat verdient die functie? Het salaris is volgens UNHCR gelijk aan dat van een adjunct-secretaris-generaal van de Verenigde Naties. Dat is de derde hoogste loonschaal bij de VN. Veel details geeft UNHCR niet, maar in 2022 was het loon 188.253 dollar per jaar bruto (netto was het 139.747 euro). Zo’n 11.000 tot 12.000 euro per maand. Daar komen allerlei vergoedingen bij zoals een huisvestingsvergoeding, een expatvergoeding (want leven in Zwitserland zou duur zijn), reiskostenvergoeding enzovoort. Ter vergelijking: een gewone
PEKING WIL WERELDOORLOG 3
BLIJKBAAR IN HET DONKER VOEREN
Chinezen
stoppen sabotageknop
in omvormers voor zonnepanelen
Onderzoekers hebben in Amerikaanse zonnepaneelparken – van Chinese makelij - verboden communicatieapparatuur en zogenaamde ‘kill switches’ gevonden. De geheime onderdelen kunnen vanop afstand de stroomvoorziening manipuleren, netwerken verstoren en blackouts veroorzaken in Europa en de Verenigde Staten. Deskundigen vragen om dringend andere Chinese uitrusting door te lichten en de waakzaamheid te verhogen – vooral rond installaties voor groene energie.
Eerder werd al duidelijk dat achter de lobbygroepen en ngo’s voor hernieuwbare energie in het Westen via verschillende tussenstappen met allerhande liefdadigheidsinstellingen Chinese opdrachtgevers en geldschieters zaten. Nu blijken de onderdelen van die installaties voor hernieuwbare energie ernstige gevaren in te houden voor de nationale veiligheid van het Westen.
Altijd op afstand bereikbaar
LODE GOUKENS
Vlaamse minister ontvangt een brutojaarloon van 259.291,75 euro. Wat neerkomt op 10.000 euro netto per maand. Begrijpelijk dat politici dit zien als een alternatief voor een ministerportefeuille. En dan is er nog een politieke dimensie aan het invullen van de vacature. Oud-premier Alexander De Croo (Open Vld) had bij gebrek aan andere opties zijn zinnen gezet op twee functies. Eentje bij het ontwikkelingsprogramma van de VN (UNDP) en deze vacature. Aangezien ervaring of diploma’s niet echt belangrijk zijn, hangt alles af van de steun van de eigen regering. Open Vld zit niet in de huidige coalitie, dus zag cd&v haar kans om een eigen pion naar voren te schuiven. Iemand die verkozen is als volksvertegenwoordiger, maar blijkbaar liever iets anders doet. De Croo hoeft niet te wanhopen, maar de opties raken uitgeput.
Terwijl de kranten beweren dat dit topjobs zijn, moet in alle eerlijkheid gezegd worden dat het ceremoniële functies zijn, die weliswaar betalen als topjobs. Deze banen zijn zeer gegeerd als een gouden parachute voor onverkozen of uitgerangeerde politici. Landen zoals Portugal (dankzij het internationale socialistische netwerk), Nederland en België zijn doorgaans zeer goed in het binnenhalen van dergelijke internationale jobs als een soort politiek pensioen.
Mocht het parachuteren van een politicus of politica lukken, dan klinkt het dat de post wordt binnengehaald “voor België”. De vraag is wat België aan een ceremoniële topvrouw heeft die vluchtelingenkampen bezoekt? Wat heeft België aan ex-politici die ganse dagen speeches geven in VN-instellingen bij een publiek van andere ex-politici en ambtenaren uit dergelijke neveninstellingen van de VN of de Europese Unie? Wanneer geen relevante ervaring nodig blijkt en amper enkele maanden op een kabinet en vervolgens een paar jaar staatssecretaris volstaat als criteria, dan moet men durven de zaken bij naam noemen: het VN-postje is een gouden parachute.
LODE GOUKENS
Ingenieurs vonden ‘kill switches’, die de toestellen vanop afstand kunnen uitschakelen en nadien onbruikbaar kunne maken. De conclusie van het rapport is dat de Amerikaanse stroominfrastructuur vanuit Peking kan gemanipuleerd of vernietigd worden. De onderzoekers gaan ervan uit dat de Chinese regering achter deze geheime functies of onderdelen zit. Overheidsdiensten in de Verenigde Staten beginnen daarom een risicoanalyse betreft de gevaren van componenten zoals omvormers in systemen voor hernieuwbare energie. Men wist altijd al dat men vanop afstand toegang kon krijgen tot de omvormers, voor bijwerkingen en onderhoud. Nutsbedrijven installeren daarom firewalls om te voorkomen dat de omvormers rechtstreeks met China kunnen communiceren. Maar de communicatieapparatuur die men nu vond, waren nergens gedocumenteerd. Het feit dat ze gevonden werden is te danken aan Amerikaanse deskundigen die dergelijke apparatuur compleet uit elkaar halen om de veiligheidsrisico’s te onderzoeken.
De afgelopen negen maanden vonden de onderzoekers draadloze zenders in omvormers en in batterijen van verschillende Chinese leveranciers. Die illegale communicatieapparatuur is bedoeld om firewalls te omzeilen en de omvormers vanop afstand af te schakelen, of hun instellingen aan te passen zodat ze de stroomnetwerken ontregelen, de energie-infrastructuur beschadigen of massieve stroomuitval veroorzaken.
Geen bevestiging
Niemand wil de betrokken Chinese fabrikanten bij naam noemen. De Amerikaanse overheid heeft overigens nog altijd de vondst niet bevestigd. Gevraagd om een reactie deelde het Department of Energy (DOE) mee dat ze altijd de risico’s onderzoeken. Er bestaan inderdaad moeilijkheden om fabrikanten te verplichten alle “functionaliteiten” bekend te maken en te documenteren. “Dat wil niet zeggen dat zo’n functionaliteit daarom kwade bedoelingen herbergt, maar voor de aankopers is het noodzakelijk om de mogelijkheden van producten te begrijpen”, verklaarde een woordvoerder eufemistisch.
Het valt anders op dat nieuwe wetgeving in de Verenigde Staten het probleem wel wil aanpakken. De Software Bill of Materials eist een lijst of inventaris van alle componenten in de programmatuur naast bepaalde contractuele vereisten. Vanuit de Chinese ambassade in Washington waarschuwde men dat het fout is om te veralgemenen. Uiteraard gaat het volgens de Chinese zending om een lastercampagne om de verwezenlijkingen van China op het vlak van infrastructuur te besmeuren.
Volgens de Sovjetpropaganda heeft Rusland ‘enorme offers gebracht’ tijdens de Tweede Wereldoorlog. Dat is niet waar. Een offer brengen, is iets dat je vrijwillig doet.
De waarheid is dat Stalin heeft gemorst met de levens van zijn soldaten. Zij brachten geen offers. Zij werden opgeofferd, heel dikwijls gewoon voor… niets. Mensenlevens verspillen is geen verdienste waarvoor je dankbaarheid of respect verdient. Het is een misdaad. Hebben de Russen dan niet dapper gevochten? Dikwijls wel. Maar meestal hebben ze gewoon wanhopig gevochten omdat zij tussen Hitlers hamer en Stalins aambeeld zaten.
Hersenloos
Na de zuiveringen waarmee Stalin in 193738 het officierskorps van het Rode Leger had verminkt, was dat leger nog altijd reusachtig groot. Tussen 1938 en 1941 zou het nog meer dan dubbel zo groot worden. Maar het bleef wel een reus met een ernstige hersenbeschadiging, geheugenverlies en paranoia. Veel in decennia opgebouwde ervaring was verloren gegaan. Veel officieren die nog in echte oorlogen hadden gevochten, waren vermoord of afgezet, inclusief – op drie na – alle maarschalken en admiraals, en meer dan de helft van alle kolonels en kapiteins. De overlevenden wantrouwden elkaar en durfden geen enkel initiatief meer nemen. Ze konden alleen nog blindelings, als robots, alle bevelen van Stalin opvolgen. Zelfs de meest waanzinnige.
Nutteloos
En waanzinnig waren die bevelen heel dikwijls. Bij het begin van Operatie Barbarossa, toen de Duitse pletwals nog onstuitbaar was en het Rode Leger alleen kon hopen op een georganiseerde terugtocht en de opbouw van een geïmproviseerde verdedigingslinie dieper in het achterland, gaf Stalin het bevel tot een tegenoffensief om het gebied rond Lublin in Polen te heroveren. Alle generaals aan het front wisten dat het zelfmoord was. Ze hadden onvoldoende brandstof, transportmiddelen, radio’s, luchtdekking,…, maar niemand durfde dat te zeggen. Natuurlijk mislukte het offensief en de Russen leden verschrikkelijke verliezen. Of neem een voorbeeld uit de periode december 1941 tot mei 1942, toen Stalin het lumineuze idee had een landing overzee uit te voeren bij het schiereiland van Kersh, waar nu Poetins beroemde brug ligt. De Russische marine had geen enkele ervaring met zulke landingen en had niet voldoende schepen om de troepen over zee te bevoorraden, terwijl de Duitsers een absoluut luchtoverwicht hadden. Het werd – natuurlijk – een ramp. Aan Duitse kant bedroegen de verliezen 38.000 manschappen. Het Rode Leger verloor 570.000 man. Vijftien keer meer. Zijn dit offers? Of een nutteloze verspilling van mensenlevens?
Gevangenen
In de krijgsgevangenenkampen in Duitsland zaten iets minder dan zes miljoen militairen van het Rode Leger. Niet allemaal Russen natuurlijk. Ook militairen uit Oekraïne en de andere deelrepublieken van de USSR. Ongeveer drie miljoen daarvan zijn ginds doodgehongerd of vermoord. Dat konden de Russen in 1941, bij het begin van Operatie Barbarossa, natuurlijk nog niet weten. Maar ze zagen wel dat vele gewonde krijgsgevangenen ter plaatse werden afgemaakt en dat duizenden anderen crepeerden omdat ze geen voedsel en geen onderdak kregen of in open treinwagons werden getransporteerd. Velen raakten zelfs nooit in
Duitsland. Al helemaal in het begin van Barbarossa kwamen de eerste treinen vol Russische krijgsgevangen aan in de overstapstations van Warschau... en al die gevangenen waren dood, gestorven van honger en dorst. (Bron: ‘The Secret Army’, door Bór-Komorowski, uitgegeven door Frontline Books) Die doden zitten allemaal niet in het cijfer van bijna zes miljoen. Er kunnen logistieke redenen zijn waarom er voor zo’n massa’s gevangenen niet voldoende voedsel beschikbaar is, maar er is geen enkel excuus voor het feit dat zij – net zoals de Joden in de deportatietreinen later – zelfs geen water kregen. Dat was gewoon sadisme. Dit gebeurde niet in de Sahara, er was in alle treinstations water genoeg. Het Poolse verzet –dat overigens de nazi’s evengoed haatte als de Sovjets – gaf dat onmiddellijk door aan Moskou. Dat verspreidde zich natuurlijk als een lopend vuurtje. Zelfs de Russen die eerst helemaal niet gemotiveerd waren om voor Stalin te sterven, en dat waren er héél veel, begrepen nu dat overgave geen optie meer was. Natuurlijk vochten zij… al was het wanhopig. Overigens behandelden de Sovjets de Duitse krijgsgevangenen even wreed. Tijdens Operatie Barbarossa maakten de Duitsers 3,3 miljoen krijgsgevangenen, maar dat is géén goede indicator om aan te tonen dat de militairen van het Rode Leger niet bereid waren te vechten, want de meeste krijgsgevangenen hadden zich overgegeven nadat zij omsingeld waren – dikwijls als gevolg van Stalins stompzinnige bevelen – en geen voedsel, geen brandstof en geen munitie meer hadden. Dat is geen bewijs van lafheid of gebrek aan motivatie.
Verraders
Wél een sterke aanduiding is de reactie van Stalin: hij vaardigde onmiddellijk decreten uit waarbij al die honderdduizenden ongelukkige militairen als landverraders en collaborateurs werden bestempeld. Hij weigerde ook alle voorstellen om Russische gevangenen te ruilen voor Duitse. Hij verstootte zelfs zijn eigen zoon en beschouwde hem als een verrader omdat hij zich samen met rest van zijn uitgehongerde,
Verschroeide aarde
Een andere oorzaak van het grote aantal slachtoffers was Stalins meedogenloze politiek van de verschroeide aarde. Conform het oorlogsrecht mag een terugtrekkend leger militaire en industriële installaties vernietigen die door de vijand gebruikt kunnen worden, maar niet de hulpbronnen die de eigen bevolking nodig heeft om te overleven. De Sovjets deden dat systematisch wél: akkers, oogsten, huizen, schuren, vee, drinkwatervoorzieningen,… Alles werd vernield of vergiftigd. De achtergebleven inwoners konden creperen.
DE RUSSEN WILDEN BERLIJN ABSOLUUT BEREIKEN VÓÓR DE AMERIKANEN EN DAAROM LIET DUITSE MIJNENVELDEN PLATLOPEN DOOR PAS GEMOBILISEERDE REKRUTEN
omsingelde eenheid had overgegeven toen alle munitie op was. Overigens, waarom slaagden tot 1942 ál die Duitse tangbewegingen om vijandelijke troepen bij tien- of honderdduizenden tegelijk te omsingelen? Omdat het Rode Leger een vol jaar lang nooit (!) toelating kreeg zich uit zo’n dreigende omsingeling terug te trekken.
Er waren soms groepen militairen van het Rode Leger die uit die omsingelingen konden ontsnappen. In een normaal leger zouden zo’n mannen als helden verwelkomd worden en opnieuw in hun eenheid opgenomen worden. In het paranoïde rijk van Stalin werden ze door de NKVD gearresteerd en ondervraagd omdat ze
ervan verdacht werden spionnen of saboteurs van de nazi’s te zijn. Velen werden als landverraders naar strafkampen gestuurd. (Bron: ‘De Goelag Archipel’, deel I) Morsen met mensen, inderdaad. In dit geval zelfs met uitzonderlijk dappere mensen die op eigen initiatief gehandeld hadden.
Toen Leningrad werd omsingeld, waren er nog enorme voedselvoorraden in de stad. Het stadsbestuur kreeg het bevel die pakhuizen met voedsel in brand te steken, zodat ze zeker niet in Duitse handen zouden vallen. Iemand stelde voor het voedsel onder de bevolking te verdelen, maar er waren geen bonnetjes om dat te organiseren. Dus… de fik erin. Eén miljoen mensen verhongerde in de omsingelde stad. Allemaal voor niets, want Leningrad hield stand. De Duitsers raakten er nooit in. Motieven
Waren er Russen die enthousiast voor de socialistische USSR vochten? Ja, zeker wel. In het bijzonder de lichtingen die in de jaren 1920 tot 1925 geboren waren en die letterlijk van in de wieg geïndoctrineerd en gehersenspoeld waren om te sterven van de USSR, om hun eigen leven helemaal te laten opslokken door de staat, om buren, vrienden, klasgenoten, leraars en zelfs hun eigen ouders te verklikken. Ja, die gingen net als kamikazepiloten of hedendaagse zelfmoordterroristen zonder aarzelen op de vijand af. Maar is dat soort indoctrinatie iets positiefs? Waren er vele Russen die niet voor Stalin of het communisme wilden vechten, maar wel voor Moedertje Rusland dat, ondanks alles, toch hun vaderland was? Ja, en Stalin besefte dat heel goed. Al in de eerste dagen na Barbarossa begon hij in zijn propaganda die oude snaar van Moedertje Rusland te betokkelen, terwijl dat vóór de oorlog verboden was en als gevaarlijk Russisch
chauvinisme werd bestempeld. In werkelijkheid zwaaiden de Russen in de USSR toen al de plak, maar officieel waren alle volkeren van de USSR gelijken en broeders, zelfs als ze, zoals de Oekraïners, bij miljoenen doodgehongerd werden. Parallel daarmee liet Stalin een aantal popes uit de Goelag Archipel vrij en heropende hij enkele kerken die nog niet gedynamiteerd waren. Op de radio werden zelfs opnieuw kerkklokken geluid. De grote christenvervolger Stalin was zo wanhopig over de gebrekkige motivatie van zijn troepen én zijn burgerbevolking, dat hij zelfs zo’n noodsprongen maakte om zijn onderdanen opnieuw te motiveren.
Eisenhower (links) en Zhukov (midden) onder hielden een ‘vriendschap’, maar de Amerikaan was geschokt hoe lichtzinnig Zhukov omsprong met de levens van zijn soldaten
Mijnenvelden
Na de verovering van Berlijn door het Rode Leger hadden Eisenhower en maarschalk Zhukov enkele korte ontmoetingen en onderhielden ze nog enige tijd een informele correspondentie. Ze respecteerden elkaar. Maar Eisenhower was zeer geschokt toen Zhukov hem vertelde dat hij absoluut Berlijn wou bereiken vóór de Amerikanen en dat hij daarom Duitse mijnenvelden had laten platlopen door ongeoefende, pas gemobiliseerde rekruten. Morsen met mensenlevens, inderdaad. Of was dat ook een heldhaftig offer? Terzijde: de krijgsgevangenen die de Duitse hongerkampen hadden overleefd, werden in 1945 naar de USSR teruggestuurd en de meesten kwamen als ‘landverraders’ voor een aantal jaren in een strafbataljon of een goelagkamp terecht.
PAUL BÄUMER
Stalin besefte dat veel inwoners niet voor hem, maar wel voor Moedertje Rusland wilden vechten
Duitsers en Sovjets vechten tegen elkaar in de straten van Charkiv (1941)
Politieke gevangenen en ‘landverraders’ moesten genummerde labels dragen in de strafkampen
DRIES VAN LANGENHOVE
“VRT-journalist hackte accounts van minderjarige”
Volgens Dries Van Langenhove (32) is de zaak tegen Schild & Vrienden op drijfzand gebouwd. Het bewijsmateriaal – in casu de memes – waarmee de hele zaak staat of valt, zou immers op illegale wijze verkregen zijn door VRT-journalist Amra Dorjbayar. “Als wij kunnen bewijzen dat hij de accounts van een minderjarige heeft gehackt, vervalt al het ‘bewijsmateriaal’ dat op die manier verkregen is”, aldus Van Langenhove. Maar dat is niet zo eenvoudig als het lijkt.
Van Langenhove was afgelopen weekend een van de organisatoren van de Remigration Summit in Italië, even ten noorden van Milaan. Onderweg daarnaartoe, op vrijdagavond, vond hij even de tijd om ons telefonisch te woord te staan.
Normaal gezien zou het Gentse hof van beroep diezelfde dag een arrest uitspreken in het proces rond Schild & Vrienden. Maar door de gezondheidsproblemen van een van de zetelende rechters werd de uitspraak opnieuw met een maand uitgesteld. Die staat nu gepland op 13 juni.
Het is het zoveelste uitstel in de zaak tegen Schild & Vrienden, die intussen al zeven jaar aansleept. Van Langenhove kreeg in maart vorig jaar een effectieve gevangenisstraf van één jaar van de Gentse strafrechter voor inbreuken op de racisme- en negationismewet en tien maanden cel voor inbreuken op de wapenwet. Hij werd ook voor tien jaar uit zijn rechten ontzet en kreeg een effectieve geldboete van 24.000 euro opgelegd. Van Langenhove ging in beroep tegen dat vonnis, waardoor het Gentse hof van beroep zich nu over de zaak buigt.
V.C. WAS BEREID OM TE GETUIGEN, MAAR DOOR INTIMIDATIE VAN DE MEDIA IS DAT HELAAS NIET GEBEURD
Wat doet dat met een mens, zeven jaar de hoofdbeklaagde zijn in een gemediatiseerd proces als dat tegen Schild & Vrienden? “De persoonlijke schade is gigantisch”, zegt Van Langenhove daarover. “Zelfs als ik word vrijgesproken en een grote schadevergoeding zou krijgen voor wat men mij heeft aangedaan, kan de schade nooit meer worden hersteld. Mijn reputatie is voor de rest van mijn leven besmeurd. Je moet maar eens gaan kijken op mijn Wikipedia-pagina. Er staan nog net geen misdaden tegen de menselijkheid op.” “Ik ben intussen zeven jaar van mijn leven kwijt”, vervolgt hij. “Ik heb de eerste levensjaren van mijn kinderen niet ten volle kunnen meemaken. Ik zit voortdurend aan mijn bureau om mijn verdediging voor te bereiden.” Ook de financiële last die Van Langenhove moet dragen, is “gigantisch zwaar”. “Ik zit nu al aan 230.000 euro juridische kosten. Daar zal waarschijnlijk nog heel wat bijkomen, zeker als ik naar het Europees Hof voor de Rechten van de Mens moet stappen. Dat is een heel lange en vooral dure bedoening. Dit proces is een manier om politieke dissidenten kapot te maken. De staat waartegen wij moeten vech-
ten, heeft eindeloos veel tijd en middelen. Dat is geen strijd van David tegen Goliath, maar van een mier tegen Goliath. Het is een ongelijke uitputtingsslag.”
Uw advocaat pleit voor de vrijspraak omdat VRT-journalisten Tim Verheyden en Amra Dorjbayar op illegale wijze toegang zouden hebben verkregen tot de interne communicatiekanalen van Schild & Vrienden. Hoe zijn ze precies te werk gegaan?
“Amra Dorjbayar is een journalist van de DDTcel (desinformatie, data en technologie, red.) binnen de VRT. Die man heeft de accounts gehackt van de minderjarige V.C., die al enige tijd actief was bij Schild & Vrienden. Hij was niet het meest actieve lid, maar hij zat wel in de private chatgroepen. Via de accounts van die minderjarige is Amra Dorjbayar geïnfiltreerd in onze digitale communicatiekanalen. Hij heeft zichzelf ook toegang verschaft tot een private digitale Dropbox-databank en heeft daar foto’s uitgehaald en die verspreid. Hij heeft zich dus niet enkel schuldig gemaakt aan hacking van een minderjarige, maar ook aan de diefstal van foto’s en aan identiteitsfraude. Met die gestolen foto’s heeft hij mensen ernstige schade berokkend. Daar staat minstens vijf jaar cel op, mogelijk zelfs meer.”
Wat zou er juridisch voor u veranderen als zou blijken dat de belangrijkste bewijsstukken via hacking van een minderjarige – dus op illegale wijze – werden verkregen?
“Als we die hacking kunnen bewijzen, dan vervalt al het bewijs dat met die hacking vergaard is. Dan hebben ze helemaal niks meer in hun dossier. Want het enige dat de Federale Gerechte Politie – en bij uitbreiding het parket en de rechtbank – in handen heeft, zijn memes verkregen via hacking.”
“In België is het niet noodzakelijk zo dat bewijsmateriaal dat op illegale wijze verkregen is, vervalt. We hebben immers de Antigoon-rechtspraak. Dat wil zeggen dat bewijsmateriaal dat op illegale wijze werd verkregen enkel en alleen vervalt als de feiten die zijn gepleegd om het bewijs te verzamelen zwaarder doorwegen dan het feit dat bewezen moet worden. Concreet: op hacking staat vijf jaar cel, op racisme 1 jaar. Racisme kan dus nooit bewezen worden met bewijsmateriaal dat verkregen is via hacking.”
Hoe weet u zo zeker dat Amra Dorjbayar op illegale wijze toegang heeft gekregen tot de interne
communicatiekanalen van Schild & Vrienden?
“We hebben dat op verschillende manieren kunnen vaststellen. Eerst en vooral met twee onafhankelijke IT-experts. Zij zijn door het dossier gegaan, en dan vooral door de digitale stukken.”
“De VRT heeft wel wat moeite gedaan om de sporen van die hacking uit te wissen. Maar ze hebben dat niet afdoende gedaan. We hebben dus een aantal dingen kunnen vaststellen. Nochtans heeft de VRT een aantal weken de tijd gekregen om zijn sporen uit te wissen, want op 6 september 2018 heeft bij de VRT een huiszoeking plaatsgevonden. Of zo heette het toch officieel. In de praktijk was het een farce, want het ontvangstcomité van de VRT stond bij wijze van spreken al klaar.”
“De VRT had op voorhand een telefoontje gekregen. De huiszoeking was aangekondigd. Daardoor was het verrassingseffect volledig weg. De VRT-mensen stonden klaar met een USB-stick om te overhandigen aan de Federale Gerechtelijke Politie en onderzoeksrechter Annemie Serlippens. Die laatste was tijdens de ‘huiszoeking’ bij de VRT, voor wie haar man werkt, aanwezig. Toch heeft men vastgesteld dat er nog iets mis was met de data van de VRT, vooral met de Facebook-gegevens. De openbare omroep heeft vervolgens drie weken extra de tijd gekregen om de data over te maken. In die tijd hebben ze nog verschillende aanpassingen gedaan en de data gemanipuleerd. Ze hebben ook de sporen van de hacking proberen uit te wissen. Maar dat is niet voldoende gebeurd.”
“We hebben kunnen vaststellen wie de hacking heeft uitgevoerd, zijnde Amra Dorjbayar, en via welk account, zijnde dat van V.C. We hebben dat willen aantonen in de rechtbank, onder andere via de verslagen van de onafhankelijke IT-experts, maar ook door de getuige zelf – de gehackte minderjarige – naar de rechtbank te halen en zijn verhaal te laten doen. Hij hoeft maar op één vraag te antwoorden, namelijk: ‘Heeft u samengewerkt met de VRT?’ Het antwoord daarop zal ‘nee’ zijn. Dat weten we ondertussen zeker. Daarmee zou dan bewezen zijn dat Amra Dorjbayar hem gehackt heeft. De VRT zal dan niet kunnen beweren dat ze daar toestemming voor had. Zelfs met toestemming is het illegaal, maar zonder is het nog veel illegaler.”
De memes werden in een heel andere context in de Facebookgroep van Schild & Vrienden geplaatst dan de Pano-reportage liet uitschijnen. Kan u dat eens toelichten?
“In een van de private chatgroepen was er in juni 2017 iemand die de uitdaging lanceerde om de grofste memes te posten. In januari
2018, tijdens de blokperiode voor studenten, is dat nog eens gebeurd. Ik heb die memes niet gezien, niet geliket, er niet op gereageerd en er niet aan deelgenomen. Had ik het gezien, dan had ik het niet toegelaten of meteen weer verwijderd. Ik heb er altijd alles aan gedaan om dergelijke aanstootgevende berichten te verwijderen uit de groepen, omdat ze later mogelijk tegen ons gebruikt zouden kunnen worden als ze uit hun context worden getrokken. Eén post is door de mazen van het net geglipt. De eerste keer was er nog geen moderatie en bestond Schild & Vrienden als beweging nog niet echt. Maar die zijn dan helaas volledig uit de context getrokken. Men heeft vervolgens ons politiek manifest en onze missieverklaring naar de vuilnisbak verwezen, en gedaan alsof die memes de ideologie van S&V zouden zijn.”
Waarom weigerden de rechters van het hof van beroep om V.C. op te roepen als getuige?
“Dat lijkt me evident. Ze doen er alles aan om Dries Van Langenhove te veroordelen. Barbertje moet hangen. Ze willen de getuige niet horen omdat ze dan de hacking niet meer kunnen negeren. Ze proberen die nu te negeren, omdat anders het enige ‘bewijsmateriaal’ – memes, wat ik geen bewijsmateriaal zou noemen – uit het dossier zou worden gehaald. Na 7 jaar zouden ze dan werkelijk niks meer hebben om tegen ons te gebruiken, zelfs geen uit de context getrokken memes. Daarom willen ze koste wat kost de hacking blijven negeren. Als de gehackte persoon in de rechtszaal
ZELFS MENSEN DIE DENKEN DAT ZE BINNEN DE LIJNTJES KLEUREN EN ZICH AAN DE WET HOUDEN, KUNNEN WORDEN OPGESLOTEN
ALS DE STAAT VAN MENING IS DAT
ZE HEM IN DE WEG LOPEN OF TE STEVIG OPPOSITIE VOEREN
staat, kunnen ze dat moeilijk blijven doen. Daarom hebben ze drie keer onze expliciete vraag om de getuige te horen – drie dagvaardingen die we daarvoor hebben uitgestuurd – genegeerd. De rechtbank wilde de getuige niet horen, wat heel verdacht is.”
Heeft V.C. zich ooit bereid getoond om vrijwillig te getuigen?
“Ja, hij was bereid om te getuigen. Maar door intimidatie van de media is dat helaas niet gebeurd.”
Is het waarschijnlijk dat V.C. niet wil getuigen omdat hij weet dat zijn anonimiteit niet gewaarborgd is door de vele lekken bij Justitie en hij daardoor een heksenjacht riskeert?
“Dat is zeer waarschijnlijk. Hij heeft me dat zelf ook al heel vaak met zoveel woorden verteld. Je kan wel zeggen dat niet-publieke figuren in België worden beschermd met anonimiteit, maar dat is natuurlijk onzin. Eén van de betrokkenen in deze zaak, een niet-publiek figuur, wordt op de ene plaats met zijn voornaam en een initiaal van zijn achternaam aangeduid, en op de andere met een initiaal van zijn voornaam en zijn volledige achternaam. Eén plus één is twee. Mensen zijn niet dom. Als je dan een vrij unieke voornaam hebt, kunnen mensen je nog altijd heel gemakkelijk vinden. Ook de anonimisering van foto’s laat soms te wensen over. Met een dun zwart streepje over de ogen kan iedereen
Wat kan u vertellen over de vele lekken vanuit Justitie naar de pers?
“Over de lekken uit mijn dossier kan ik ondertussen een apart boek schrijven. Ik zat nog niet in de wagen onderweg naar de cel op 17 juni 2019 of het nieuws stond al in de krant. Mijn vriendin wist het zelfs nog niet. Justitie en politie lekken razendsnel. De gaten zitten overal. Wij moesten 1.400 euro betalen voor een digitale kopie van ons dossier, terwijl het al lang op de krantenredacties van DPG Media en Mediahuis lag. Die kregen het gratis en sneller. Hetzelfde met de vonnissen: journalisten krijgen die altijd sneller dan ik. Justitie is zo lek als een zeef. Nochtans is dat volstrekt illegaal en een grote inbreuk op onze rechten van verdediging.”
“De politie heeft al drie keer in mijn huis gestaan, voor drie huiszoekingen. Alles wat de agenten daarbij meenemen - privégegevens, -foto’s en -berichten – lekken ze onmiddellijk naar de media, die het maar wat graag jarenlang tegen mij gebruiken. In een serieus land zou daar een groot onderzoek naar worden gevoerd en zouden mensen bij Justitie en politie in de cel belanden. Maar in België wordt dat allemaal getolereerd omdat de lekken gericht zijn tegen mij.”
Welke bewijzen heeft Justitie volgens u vervalst?
“Het bewijsmateriaal – als je het zo al mag noemen – is bijna allemaal afkomstig van de VRT. De openbare omroep zélf heeft letterlijk toegegeven dat hij de gegevens heeft gemanipuleerd en gewijzigd. De VRT zegt dat hij dat heeft gedaan om zijn bron te beschermen. Maar we weten intussen dat men geen bron had en dat men heeft gehackt. De vraag is natuurlijk hoeveel men precies heeft gewijzigd. We weten dat Justitie op de hoogte was van de wijzigingen door de VRT. Dat staat ook in een aantal pv’s uit het dossier. De mensen van de FGP waren zelfs aan het toekijken toen de VRT nog gegevens aan het wijzigen was tijdens de zogenaamde huiszoeking. Er zijn zeker gegevens gewijzigd.”
“Er zijn ook een aantal USB-sticks die verwisseld geweest of verdwenen zijn. Op een bepaald moment wilden mijn advocaat en ik bij de griffie een aantal bewijsstukken inkijken. Maar wat bleek? Ze konden niet ingekeken worden omwille van een IT-probleem. Maar toen we daar een aantal dagen later opnieuw stonden met een deurwaarder om vast te stellen dat die stukken niet ingekeken konden worden, waren ze allemaal verdwenen. Dat is zeer uitzonderlijk en illegaal. Die stukken mogen daar niet zomaar worden weggehaald. De FGP was ze zogezegd komen ophalen, maar dat is hoogst ongebruikelijk.”
tijdens een vrijgezellenfeestje. Voor 15 euro mocht ik toen vijf kogels afvuren. Het enige ‘bewijs’ dat ze gevonden hebben van de verkoop van een verboden wapen, is een foto van een vitrine van een Franse winkel waarin onder meer pepperspray ligt. Het is uiteraard niet mijn winkel. Ik zou uiteraard ook niet in het Frans afficheren. Ook daar kunnen ze mij niks ten laste leggen.”
Hoe ziet uw toekomst na deze rechtszaak eruit? Zal u zich neerleggen bij de uitspraak van het hof van beroep?
“Ik zal me uiteraard niet neerleggen bij het arrest van het hof van beroep, zeker omdat het mij niet eens volwaardig aan het woord heeft gelaten. Mocht het hof geïnteresseerd zijn in de waarheid, dan had het op z’n minst naar het verhaal van de hoofdbeklaagde geluisterd. Quod non. Dat hebben de rechters niet gedaan. Ik heb er geen vertrouwen in dat ze tot een eerlijk oordeel willen komen.”
DE RECHTBANK
WILDE ONZE GETUIGE
NIET HOREN. DAT IS HEEL VERDACHT
“Dan rest ons er niks anders dan naar het Hof van Cassatie te stappen. Ons recht op verdediging is flagrant geschonden. Daarna trekken we naar het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Ik maak er geen geheim van dat ik ‘all the way’ zal gaan. Tenminste, als ik het kan blijven betalen, want het is een heel dure bedoening.”
Hoe ziet uw professionele toekomst eruit?
“Mijn professionele toekomst staat de laatste maanden een beetje op pauze. Dat zal zo blijven tot ik meer weet. Hopelijk volgt er op 13 juni eindelijk een uitspraak. Maar er kan natuurlijk opnieuw uitstel volgen, zelfs tot na de zomer. Als ik naar Cassatie en het EHRM wil gaan, duurt dat opnieuw vijf, zes of zelfs zeven jaar. Ik zal in de tussentijd natuurlijk iets anders moeten doen. Mijn opportuniteiten liggen helemaal anders als ik word vrijgesproken. Maar als zelfstandige red ik me wel. Of toch wat mijn persoonlijke uitgaven en die van mijn gezin betreffen. Dat zal me de komende jaren ook wel lukken.”
Mist u de partijpolitiek nog niet?
je nog steeds gemakkelijk herkennen. Nee, de media in dit land zijn absoluut niet te vertrouwen. Ik begrijp de angst van V.C. voor de media. Dat is de reden waarom we hem wilden helpen om een buitengerechtelijke verklaring af te leggen bij iemand die daarvoor een vergunning van de FOD Binnenlandse Zaken heeft, in de volksmond een privédetective genoemd.”
Was V.C. dan de mol?
“Nee, V.C. is geen mol. Hij werd tegen zijn wil als minderjarige gehackt door Amra Dorjbayar, een met belastinggeld betaalde journalist van de VRT. V.C. treft geen schuld. Hij wordt tegen wil en dank betrokken bij dit dossier. V.C. is geen mol, maar een slachtoffer in deze zaak. We wilden hem als slachtoffer aan het woord laten in de rechtbank.”
“Als je ziet hoe de media ons allemaal hebben geterroriseerd doorheen de jaren, begrijp ik dat V.C. bang is om te getuigen. Dat is ook de reden waarom we in samenspraak met V.C. een zogenaamde ‘privédetective’ bij hem hebben langsgestuurd. Dat was helemaal niet onverwacht. Dat was op voorhand afgesproken. Op die manier wilden we hem een buitengerechtelijke verklaring laten afleggen. Zo konden wij zijn schriftelijke getuigenis meenemen naar de rechtbank en zou hij niet worden gefotografeerd – aangevallen, zou ik zelfs durven zeggen – door de hyena’s van de pers. De media deden alsof ik een privédetective in de struiken van V.C. had gepositioneerd. Dat is absoluut niet waar. We hebben dat gedaan om V.C. te beschermen.”
“Een andere vervalsing is dat de procureur-generaal beelden van Génération Identitaire (GI) uit Frankrijk gebruikte om aan te tonen dat Schild & Vrienden een privémilitie is. Een procureur-generaal die zeven jaar op een onderzoek zit te broeden, moet valse beelden gebruiken om S&V te presenteren voor de rechters van het hof van beroep.”
Waarom zou iedereen wakker moeten liggen van de zaak-Schild & Vrienden?
“In de eerste plaats omdat het onze vrije meningsuiting betreft. Maar ten tweede ook omdat ik word vervolgd als onschuldige. Zelfs binnen het huidige waanzinnige wettelijke kader – zelfs de N-VA wil de anti-discriminatiewetgeving en antiracismewet afschaffen – ben ik honderd procent onschuldig. Het Belgische regime kan dus iedereen zomaar opsluiten. Zelfs mensen die denken dat ze binnen de lijntjes kleuren en zich aan de wet houden, kunnen worden opgesloten als de staat van mening is dat ze hem in de weg lopen of te stevig oppositie voeren.”
U werd veroordeeld tot tien maanden gevangenisstraf met uitstel voor illegaal wapenbezit. Waarover gaat dat?
“Het gaat om de verkoop van een verboden wapen, niet om wapenbezit, zoals verkeerd circuleert. Het gaat ook helemaal niet over die foto waarop ik met een vuurwapen poseer en die de media steeds gebruiken als het daarover gaat. Dat is een foto die werd gemaakt op een perfect legale schietstand in Oost-Europa
Zien we u in de toekomst nog terug in een of ander parlement?
“Wat ik mis aan de partijpolitiek, zijn de zekerheid dat er elke maand een gegarandeerd inkomen op mijn rekening verschijnt en de structuur. Die zekerheid mis ik soms wel. Mijn leven is de laatste maanden en jaren toch wel wat hectischer, onvoorspelbaarder en door de rechtszaken ook wat zwaarder geworden. Maar ik krijg wel heel wat kansen om iets te doen voor ons volk, en bij uitbreiding Europa en het Westen. Ik geef dit interview terwijl ik onderweg ben naar de Remigration Summit. Dat zijn zaken waar je als parlementslid minder tijd en vrijheid voor hebt. Mijn video’s, die intussen zelfs wereldwijd viraal gaan, kan ik alleen maar maken omdat ik nu meer tijd en vrijheid heb.”
ANTON SCHELFAUT
90-jarige huiseigenaar moet waterfactuur van krakers betalen: 17.000 euro
In Poitiers kreeg een 90-jarige eigenaar, van wie de woning al meer dan 18 maanden door krakers is bezet, een aanmaning om dringend de waterfactuur van 17.000 euro te betalen. De problemen slepen al aan sinds oktober 2023.
Een Portugese metselaar, die goed geboerd had in Frankrijk, rekent op de huurinkomsten van zijn nieuw verworven huisje in het centrum van Poitiers om zijn karig pensioen aan te vullen. Hij raamt de huurinkomsten op 400 euro per maand.
In verschillende media is er sprake van een “tweede woonst”, maar het betreft geen villa aan de Côte d’Azur. De voormalige metselaar moet om te beginnen al dringend herstellingswerken aan de woning uitvoeren, en van die leegstand profiteren verschillende Romazigeuners om de woning te kraken. Ze vernielen een raam in de garage, zoals ze zelf aan de ambtenaar van Justitie bekenden, en forceerden het slot van de deur. De burgemeester verwittigt de eigenaar van de kraak, die de prefect in deze zaak vat, zoals de Franse wet voorschrijft.
Vermalen door de administratie
De wet voorziet echter niét in een termijn waarbinnen de prefect moet antwoorden. De eigenaar belandt al snel in allerlei administratieve en juridische meanders: de gemeente kijkt naar de prefect die dan weer doorverwijst naar de agglomeratie die moet optreden, maar op haar beurt verwijst naar de gemeente. Men verwijt de 95-jarige metselaar-eigenaar zelfs dat hij de nodige documenten te laat aan de prefect heeft bezorgd, terwijl alle documenten beschikbaar waren op het gemeentehuis. Men dreigt er uiteindelijk mee om de woning onbewoonbaar te laten verklaren. De prefect weigert de krakers uit te zetten. Het lukt een gerechtsdeurwaarder (ingeschakeld en betaald door de kinderen van de eigenaar) uiteindelijk om de krakers in
DUITSLAND
1
op
februari 2025 uit de woning te krijgen. Maar tegen welke prijs! Advocaten- en gerechtsdeurwaardersfacturen volgen elkaar op. Tijdens het kraken van de woning werden waterleidingen vernield, waardoor het water onophoudelijk bleef stromen. De eigenaar krijgt een waterfactuur van 17.000 euro in de bus.
De Portugese metser reageerde dat hem wettelijk het recht ontzegd werd de waterteller af te sluiten, want het recht op toegang tot water is nu eenmaal gegarandeerd door de Franse wet, ook voor krakers. De man moet de factuur betalen…Daar gaat zijn pensioentje.
PIET VAN NIEUWVLIET
DEN HAAG Een belegerde stad
Zou u graag eens een bank overvallen in Nederland? Of een betoging organiseren die aandacht krijgt van de wereldpers? Dan bevelen we u aan om dit te organiseren in de periode van 24 tot 26 juni. Betogen doet u best in Den Haag, de overval kunt u best ergens elders in Nederland uitvoeren.
Van 24 tot 26 juni gaat er een NAVO-top door in Den Haag. Daar komen in totaal 8.500 deelnemers naar toe, waaronder 6.000 delegatieleden, 150 staatshoofden en ministers, en nog een 2.000 journalisten uit binnen- en buitenland. Donald Trump en Theo Francken zullen er ook zijn. 27.000 politieagenten zijn er opgetrommeld om tijdens die dagen in Den Haag alles te beveiligingen. Dat is zowat de helft van het aantal politieagenten in Nederland. Vandaar dus onze stoute suggestie om ergens in Nederland een winkel of wat dan ook te overvallen. De pakkans is minimaal, want er zal geen agent
3 Duitsers houdt zijn mening voor zich
Veel Duitsers vrezen negatieve gevolgen als ze zich politiek durven uiten. Zo moest 1 op de 3 Duitsers uit angst voor consequenties in het verleden zijn of haar politieke mening al voor zich houden. Bij mensen jonger dan 50 jaar is dat zelfs 1 op 2, zoals blijkt uit een actueel opinieonderzoek. 3 op de 4 ondervraagde Duitsers (76 procent) is overtuigd dat andere personen omwille van dezelfde angst hun politieke mening niet durven uiten.
“Bij alle leeftijdsgroepen, geslachten, en regio’s blijkt hetzelfde inzicht te bestaan: mensen hebben angst hun mening te zeggen”, aldus Hermann Binkert van INSA, het peilingbureau dat het onderzoek uitvoerde. Slechts 10 procent is die mening niet toegedaan. Vooral AfD-kiezers lijken hierdoor getroffen, want uit het onderzoek blijkt dat 46 procent van haar kiezers uit angst zijn politieke overtuiging voor zichzelf houdt. Slechts 47 procent van deze kiezers vindt dat ze hun mening vrij kunnen uiten.
Ouderen houden zich minder in
Bij de liberale FDP denkt 38 procent dat men zijn politieke overtuiging het best voor zich kan houden. Opmerkelijk (of niet) is dat 68 procent van de kiezers van de links-ecologische Grünen vindt dat men zonder angstgevoelens
vrij zijn mening kan uiten. Bij de SPD is dat bij 67 procent het geval en bij de CDU 60 procent. Slechts 25 procent van de SPD- en Die Grünen-aanhangers zegt dat men uit angst voor allerlei consequenties zijn mening niet vrij durft uiten. Eveneens opmerkelijke resultaten bij de verschillende leeftijdsgroepen. Vooral jonge mensen blijken hun mening niet altijd te durven uiten. In de leeftijdscategorie 18- tot 29-jarigen zegt 40 procent ervaren te hebben dat men omwille van negatieve consequenties de eigen mening niet kon uiten. Bij de 30- tot 49-jarigen loopt die negatieve trend zelfs op tot 45 procent. Bij de 50- tot 59-jarigen ervaarde slechts 30 procent dat men zijn mening beter voor zich kon houden, en dat cijfers zakte tot 18 procent bij de 70-plussers.
te bespeuren zijn. Die zitten in Den Haag. Sowieso heeft de politie al een tijdje geleden een oproep gedaan naar burgers en gemeentebesturen om in die dagen zo weinig mogelijk evenementen te organiseren. Politiemensen mogen in die periode evenmin verlof aanvragen. De politie heeft wel verklaard dat de basispolitiezorg elders in Nederland beschikbaar blijft. En centraal in het land zal een politiereserve paraat staan om waar ook in Nederland onmiddellijk ingezet te kunnen worden. Naast de grote groep politiemensen, levert de Nederlandse Defensie circa 5.000 militairen. Die zorgen voor ondersteuning op het land, in de lucht en op zee, met onder andere luchtverdedigingssystemen, F-35’s en fregatten.
Uitzonderlijk
Het is dan ook een uitzonderlijke situatie: het wordt de grootste logistieke en veiligheidsoperatie in Nederland ooit. Alles gaat door in het grote congrescentrum World Forum. Nu zijn er al voorbereidende werken in de omgeving, zoals op de middenberm van de Johan de Witlaan waar twee extra tijdelijke gebouwen worden neergezet. Ook worden enkele bomen uitgegraven en tijdelijk verzet. Daarnaast worden vlaggenmasten en verlichtingspalen weggehaald.
ZUID-AFRIKA
Afrikanerdorpen blijven doorn in EEF-oog
Het gaat natuurlijk niet enkel over de beveiliging van de evenementenlocatie. Nu al wordt volop getraind op allerlei scenario’s als cyberdreiging en spionage. Men gaat er immers vanuit dat Russische computerhackers hun uiterste best gaan doen om de NAVOtop in Den Haag digitaal aan te vallen.
Demonstreren
Er is ook goed nieuws voor klimaatbetogers en Pro-Palestina-actievoerders. De stad Den Haag heeft al aangegeven dat demonstreren mogelijk blijft. Niet zozeer in de directe omgeving van het World Forum, maar er kan betoogd worden binnen ‘zicht- en gehoorafstand’. Grote demonstraties moeten verplicht doorgaan op andere plekken in Den Haag, zoals het gekende Malieveld. Worden extra scherp in het oog gehouden: het linkse Extinction Rebellion, een omstreden klimaatorganisatie die in het verleden al zo’n 42 maal de A12-snelweg in de buurt van Den Haag bezet heeft. Telkens met enorme verkeersoverlast. En naar men vermoedt, zullen ook de pro-Palestinabetogers zich laten horen. Een goede raad voor onze lezers: u kunt van 24 tot 26 juni best De Haag en wijde omgeving vermijden.
Opnieuw zijn de twee Afrikanerdorpen, Orania en Kleinfontein, in het oog van de storm terechtgekomen. Niet alleen werden ze onderwerp van manifestaties van het EFF, de partij van Julius Malema, de zaak kreeg nog een staartje in het parlement.
Orania, in de Noordkaap, en Kleinfontein, ten oosten van Pretoria, zijn al lang doelwit van partijen als het EFF. EFF’ers bestempelen die de inwoners geregeld als racisten. Dat was eind april en begin mei weer het geval, toen een anti-Oraniapetitie werd afgegeven op het kantoor van de Noordkaapse premier en enkele dagen later zo’n 2.000 betogers naar Kleinfontein oprukten, waar ze door de politie werden tegengehouden. Beide gemeenschappen deelden mee ook nu weer open te staan voor dialoog. Ze wezen erop dat het bestaan van hun dorp niet alleen gebaseerd is op het behouden van hun culturele eigenheid, maar ook conform is aan artikel 235 van de grondwet, dat het recht op zelfbeschikking erkent. Dit artikel was een deel van het compromis dat nodig was om de rechtse Afrikaners van generaal Viljoen in 1994 over de streep te trekken om aan de verkiezingen deel te nemen. Kleinfontein in de moeilijkste positie
Vooral Kleinfontein zit in een moeilijke positie. Zowel in dit dorp als in Orania werkt het bewoningsrecht via een systeem van
aandelen, maar in tegenstelling tot Orania kan men er geen grond bezitten. Daardoor faalden sinds 2012 pogingen om zich als woongebied te laten erkennen. Tot recent werd het dorp door politici uit Tshwane (Groot-Pretoria) de hand boven het hoofd gehouden, maar sinds de grootstedelijke raad in handen is gekomen van een ANC-EFF-ActionSA-coalitie, zijn de zaken veranderd. In 2024 beval het Hooggerechtshof in Pretoria die raad om tegen het dorp op te treden.
Reuzebelasting
Zo werd Kleinfontein reeds geruime tijd ervan beschuldigd belastingen te ontduiken omdat formeel grondeigendom er niet bestaat. In maart dit jaar werd dan ook een belastingverhoging opgelegd die in zekere delen tot een stijging van wel 6.000 (!) procent kan oplopen. Daaraan werd dan nog een boete opgelegd wegens vermeend onbehoorlijk grondgebruik. Feit is dat Kleinfontein (en Orania) geen staats- of provinciale steun genieten. De inwoners zorgen zelf voor de watervoorziening en –zuivering en de aanleg van
wegen. Elektriciteit wordt rechtstreeks bij de maatschappij (Eskom) aangekocht. En volgens Jaco Mulder, leider van het rechts-conservatieve Vrijheidsfront Plus in de provincie Gauteng, bestaan er binnen de Tshwane stedelijke zone wel 600 onwettige nederzettingen waartegen niet wordt opgetreden. Hogerstaande maatregelen zullen dus zeker worden aangevochten.
Staartje
Hoe dan ook, op 9 mei kreeg de zaak een staartje in het parlement toen het EFF een frontale aanval opende op beide dorpen die ze “hatelijke vestigingen van rassensegregatie met als doel de natie te saboteren” noemde. Terwijl de Democratische Alliantie, na het ANC de belangrijkste partij, het recht op zelfbeschikking binnen de perken van de grondwet verdedigde, maar zich verder tegen enclaves uitsprak, verklaarde Corné Mulder, leider van het VF+, dat de bedreiging eerder van het EFF uitging. En hij voegde eraan toe: “Orania, Kleinfontein en alle andere Afrikaners zijn hier om te blijven.”
KARL VAN CAMP
DIPLOMATIEKE VALIES
Rusland zit verstrikt in eigen oorlogseconomie
Het beëindigen van de oorlog in Oekraïne wordt geen eindpunt, maar eerder een tussenhalte in een langer traject van vertroebelde relaties met Rusland. Poetin zit gevangen in de logica van zijn eigen oorlogseconomie: de kostprijs van de oorlog is niet houdbaar, maar het stopzetten ervan zou zware economische moeilijkheden teweegbrengen. En dus moeten nieuwe doelstellingen voorop worden gesteld; een belangrijke waarschuwing voor het Westen.
Met een wat creatieve aanleg om parallellen te zoeken, dompelen de recentste berichten over Ruslands militaire plannen ons zo in de wereld van de ‘Icebreaker’-thesis van Viktor Suvorov onder. Deze overgelopen KGB-agent schreef in 1988 zijn boek ‘Icebreaker’ waarin hij de stelling lanceerde dat Stalin destijds van plan was Duitsland aan te vallen, wat van operatie Barbarossa dus een preventieve interventie maakt. Het onderwerp werd het voorwerp van een heuse ‘Historikerstreit’, maar het punt is dat de Sovjettroepenconcentraties in het Westen destijds bijzonder onrustwekkend waren voor Berlijn. Net zoals de oprichting van het 44ste Legerkorps in Karelië, vlakbij de Finse grens, vandaag. Wat verder van die grens wordt de uitbouw van bestaande basissen in het westen van het land centraal gecoördineerd, net zoals er geïnvesteerd wordt in spoorlijnen om het transport tussen deze sites te vergemakkelijken.
POETIN MAAKT VAN MILITAIREN EEN NIEUW SOORT ELITE
In een recent rapport van Litouwse geheime diensten wordt gewaarschuwd voor de plannen van een forse toename van manschappen, materiaal en wapens, goed voor een capaciteitsverhoging die ergens tussen de 30 en 50 procent hangt. Een onderzoek van de Deense collega’s heeft het over een Rusland dat evolueert van een militaire “reconstructie” naar een “geïntensifieerde opbouw”. Nieuw wapentuig vertrekt rechtstreeks in die richting, niet naar het front in Oekraïne.
Intentie en capaciteit
De Russische wervingscampagne die tot doel heeft haar strijdkrachten met 500.000
IERLAND
manschappen uit te breiden, bovenop het miljoen dat er vandaag al is, draait niet enkel rond het compenseren van de geleden verliezen in Oekraïne. Deze militaire uitbouw raakt bovendien het DNA van de Russische samenleving – we komen er zo dadelijk op terug. Het minste wat gezegd kan worden, is dat Vladimir Poetin tijdens die kwarteeuw dat hij aan de macht is, zijn stempel op Rusland wist te drukken. Vijf oorlogen ontketende hij in die periode.
een geduchte propaganda aan koppelt. Het beschermen van de Russische minderheid in de Donbas, de ‘de-nazificatie’ van Oekraine of nog de ‘vijandige’ NAVO op afstand houden, het zijn stuk voor stuk argumenten die hij voor de legitimatie van de oorlog gebruikte. Maar het is ook een propaganda die haar effect niet mist bij een heel segment van de bevolking. Analisten trachten bedreigingen aan de hand van twee factoren in kaart te brengen: intentie en capaciteit.
DE OORLOGEN HADDEN EEN WISSELEND SUCCES OP ZIJN POPULARITEIT, MAAR POETIN WIST ZE SYSTEMATISCH TE GEBRUIKEN OM ZIJN MACHT TE VERSTEVIGEN
Waar die een wisselend succes hadden op zijn populariteit, wist hij ze systematisch te gebruiken om zijn macht te verstevigen. Uiteraard draait alles wat hij doet om zijn tsaristische positie te beveiligen, waar hij ook
Aan dit laatste wordt duchtig gewerkt; het eerste is een open vraag geworden. Zeker omdat Poetin verstrikt geraakt is in de valstrik van de oorlogseconomie die hij in het leven riep.
Bobby Sands krijgt standbeeld
4 mei jongstleden werd een standbeeld voor Bobby Sands onthuld in de wijk Twinbrook in Belfast, naar aanleiding van de 44ste verjaardag van het overlijden van de Ierse nationalist. Hij was samen met verschillende andere republikeinse gevangenen in 1981 in hongerstaking gegaan en hij overleed als gevolg van deze actie. Op de inhuldiging kwamen verschillende nationalisten bijeen, medestrijders van Bobby Sands.
Het standbeeld werd geplaatst in de Republican Memorial Garden in Twinbrook, waar Sands voor zijn arrestatie leefde. Hij was volksvertegenwoordiger en lid van de Provisional IRA, en stierf op 5 mei 1981 na 66 dagen hongerstaking. Die waren gestart om tegen de Britse regering-Thatcher te protesteren, die weigerde het statuut van politieke gevangenen toe te kennen aan de Iers-Republikeinse gevangenen in de Long Kesh-gevangenis. Bobby Sands werd amper 27 jaar.
Ceremonie met politieke inslag
In totaal stierven tien gevangenen in deze historische hongerstaking – een protestmiddel dat wel eerder werd gebruikt in de Ierse vrijheidsstrijd. 7 van de doden waren lid van de IRA, en 3 van de INLA (Irish National Liberation Army). Thatcher bleef tot op het einde doof voor de verzuchtingen van de Ierse gevangenen. Onder de opgemerkte deelnemers aan de ceremonie op 4 mei waren Gerry Adams, oud voorzitter van de links-nationalistische Sinn Fein, en Pat Sheehan, parlementair in het Noord-Ierse parlement en destijds mede-hongerstaker.
Voor Sheehan was de rol die Bobby Sands speelde belangrijk, want “de hongerstaking heeft de zaak van de Ierse onafhankelijkheid onder de wereldaandacht gebracht”. Voor Sheehan is de strijd niet over en blijft het einddoel de hereniging van Ierland. Bobby Sands, aldus Pat
Sheehan, was een “échte Blanket man”, maar hij was zoveel meer: “Een liefhebbende vader, een zoon, een broer, een musicus, een dichter en een activist”. De inhuldiging van het standbeeld vond plaats tegen de achtergrond van aanhoudende spanningen: Sinn Fein promoot momenteel actief een referendum over de Ierse eenheid en probeert te profiteren van de zwakte van de unionistische partijen. Bobby Sands was in volle hongerstaking kandidaat voor Sinn Fein (in 1981) en werd met 51 procent van de stemmen tot parlementslid gekozen. Zijn begrafenis werd destijds bijgewoond door 100.000 Ieren.
Paradox
Aan de oorlog hangt een stevig prijskaartje. Zo soepeert het defensiebudget zowat alle liquiditeiten op. De inflatie is hoog (iedereen weet dat het officiële cijfer van 10 procent lulkoek is) en economen waarschuwen voor een bancaire crisis. Anderzijds is de werkloosheid laag, is er schaarste op de arbeidsmarkt, wat de lonen dan weer opdrijft. De instandhouding van deze constructie is enkel mogelijk door net deze defensie-uitgaven. Neemt de vraag af, dan stort het systeem als een kaartenhuisje in elkaar. Honderdduizenden Russen boeren ook goed dankzij de oorlog, en daar zijn ze zich maar wat bewust van. Net dát is de paradox voor Rusland van de oorlog in Oekraïne. De kost is ondraaglijk hoog – experts menen dat een beëindiging vóór 2026 onontbeerlijk is. Alleen zou een terugdraaien van de defensie-uitgaven die oorlogseconomie een mokerslag toedienen. In het licht van zijn eigen overleven balanceren de keuzes van Poetin ergens tussen pest en cholera. Capaciteit en intentie, weet u nog?
Tijd als bondgenoot
Dat de rekrutering vlot lijkt te lopen, heeft met tal van financiële stimuli te maken. Het ondertekenen van een contract bij Defensie levert al een bonus op. En net zoals het salaris hoog ligt, zijn er aanzienlijke financiële tegemoetkomingen voor de families van wie het niet haalt. Poetin maakt van militairen een nieuw soort elite in de Russische samenleving.
De creatie van iets wat op een pretoriaanse garde lijkt, past ook volledig in het verhogen van zijn greep op de economie. Sinds het begin van de oorlog nationaliseerde hij zomaar even 180 bedrijven, goed voor een waarde van vele miljarden dollars. Het zegt heel wat over het Rusland van morgen dat in de maak is. Maar laten we positief afsluiten. Het uitwerken van dergelijke plannen kost niet alleen geld, maar ook tijd, heel wat jaren zelfs. En daar zit de opportuniteit voor het Westen. Het lichten van de optie is de beste manier om te vermijden dat later Icebreaker-achtige boeken over dit tijdsgewricht geschreven zullen kunnen/moeten worden. GDD
ITALIË Nieuw communautair pact in Zuid-Tirol
Meer dan honderd jaar na de annexatie van het Duitstalige Zuid-Tirol door Italië wordt een nieuw hoofdstuk voorbereid in het autonomiestatuut. Momenteel is de discussie in het openbaar gaande en de gevoelens lopen hoog op.
Even recapituleren: in het jaar 2001 werd de Italiaanse grondwet van een federaal elan voorzien, wat op sympathie kon rekenen in Zuid-Tirol. Maar tezelfdertijd, als compromis als het ware, werd de speelruimte voor interpretatie door het Italiaanse Grondwettelijk Hof uitgebreid. Dat opent mogelijkheden voor centralistisch geïnspireerde rechters. Bepaalde bevoegdheden die Zuid-Tirol werden toegekend in het Tweede Autonomiepakket van 1972, werden de voorbije jaren terug ontnomen. Dit verlies zou met het nieuwe communautaire pact ongedaan moeten worden gemaakt. De gesprekken over een nieuw pact werden in 2022 onder impuls van de Italiaanse Minister-President Giorgia Meloni gestart en werden achter gesloten deuren gevoerd, geheel tegen de stijl van de Landeshauptmann Arno Kompatscher (SVP – Südtiroler Volkspartei) die in het recente verleden een grote volksbevraging over autonomie in Zuid-Tirol opzette.
Demografische ontwikkelingen houden zware risico’s in
De plannen werden nu bekendgemaakt en de SVP lijkt euforisch. Het moet gezegd, allerlei belemmeringen worden voor Zuid-Tirol opgeheven, zodat de deelstaat vrijer kan optreden zonder te moeten letten op de (Italiaanse) nationale regels. Maar de belemmering van ‘het (Italiaans) nationaal
belang’ blijft als toetssteen wel overeind. En vooral: actief stemrecht zou voortaan worden verleend aan iedereen die 2 jaar legaal in Zuid-Tirol verblijft. Tot hiertoe was dit 4 jaar. Hiermee wordt een centrale pijler van het minderhedenstatuut, waar Zuid-Tirolers onder vallen, onderuit gehaald. Deze verandering houdt immers een groot risico in: nieuwkomers in Zuid-Tirol behoren vooral tot de Italiaanse volksgroep en jonge Zuid-Tirolers blijven het land verlaten, vooral omwille van professionele redenen. Het zal dus niet verbazen dat vooral de Südtiroler Schützenbund van leer trekt tegen het nieuwe communautaire pact. “Een achteruitgang”, aldus de ontslagnemende commandant van de Schützen, Roland Seppi. Ook de verklaring dat Italië en Oostenrijk de diplomatieke strijd om Zuid-Tirol bijleggen, kan op geen sympathie bij de Schützen rekenen. Oostenrijk verleende in het verleden handen spandiensten aan acties van Zuid-Tiroolse nationalisten.
De voorstellen – met daarin onder andere meer bevoegdheden voor Zuid-Tirol op het vlak van wildbeheer, ruimtelijke ordening, verkeer en openbaar bestuur – moeten nu nog worden besproken in de Südtiroler Landtag. Ook in dit heerlijke vakantieland staan demografische uitdagingen aan de agenda.
Militaire parade in Rusland
De uitvaart van Sands bracht 100.000 Ieren op de been
VERDEELD GEORGIË
Het Russisch-Georgische vriendschapsmonument in de Kaukasus
HET TROEBELE VERLEDEN MET MOSKOU
EN DE KEUZE TUSSEN RUSLAND EN HET WESTEN
In november 2024 kondigde de Georgische premier Irakli Kobakhidze aan dat de EU-lidmaatschapsaanvraag van het land in de Zuidelijke Kaukasus werd uitgesteld. Het nieuws leidde toen tot demonstraties in heel Georgië en de protesten in de Georgische hoofdstad Tbilisi blijven tot op de dag van vandaag voortduren.
Vandaag is de Georgische hoofdstad een opkomende toeristische trekpleister. Vanuit heel Europa en zelfs het Midden-Oosten trekken nieuwsgierige toeristen naar Tbilisi om de befaamde lokale wijncultuur te proeven, zich te vergapen aan de vele orthodoxe kerken of om de ruige Kaukasische berglandschappen te bewonderen.
Het land is al eeuwenlang een ontmoetingsplek tussen Oost en West. Maar vandaag vormt het ook een strijdtoneel tussen het Westen en Rusland, wat het aanhoudende volksverzet deels verklaart, want prowesterse demonstranten blijven zich verzetten tegen de huidige regering. Die richt zich steeds meer tot Moskou en voerde tegelijkertijd een reeks repressieve wetten in. Deze zijn erop gericht zijn om dissidentie, de onafhankelijke media en het maatschappelijk middenveld verder te onderdrukken.
Geen interesse in EU
Door de grondwet is Georgië verplicht om het lidmaatschap van de Europese Unie na te streven. Maar de huidige regering waarin Georgische Droom de plak zwaait, lijkt dit pad naast zich neer te leggen. De regeringspartij heeft ingrijpende wetswijzigingen doorgevoerd, waarvan de wet inzake ‘buitenlandse agenten’ het meest bekende voorbeeld is. Ondanks de blijvende publieke druk en internationale kritiek vanuit het Westen, blijven de premier en zijn partij de schijnbaar huidige pro-Russische koers aanhouden. De partij Georgische Droom beschuldigt tegelijkertijd het Westen van binnenlandse inmenging, waarbij ze samenspant met opposanten om de huidige machtshebbers te verdrijven door burgerlijke onrust aan te wakkeren. Volgens hen verontreinigt het Westen ook de geesten van jongeren met ideeën die vreemd zijn aan traditionele Georgische waarden en gebruiken. Op de top van de heuvel Solaki, die over Tbilisi uitkijkt, staat het standbeeld van Kartlis Deda, Moeder van de Georgiërs. In haar linkerhand houdt ze een kom wijn vast voor vrienden en in haar rechterhand heeft ze een zwaard voor vijanden. De definitie van vriend of vijand krijgt in hedendaags Georgië een andere betekenis afhankelijk van de politieke oriëntatie van de bevraagde. Voor Mariam is dit wel duidelijk. Als jonge vrouw kiest ze ervoor om te blijven geloven in een andere en betere toekomst voor Georgië. Achter het standbeeld prijkt de prijzige villa van premier Irakli Kobakhidze, met zicht over de botanische tuin van de stad. Het verschil tussen haar wereld en die van de oligarch lijkt groter dan de lengte van het enorme standbeeld.
Getuigenis Mariam
“De partij van Irakli is er niet een voor Georgië, maar een voor de oligarchen. Corruptie is en blijft onder hun bewind alomtegenwoordig. Je ziet het dagdagelijks in het straatbeeld. Bijvoorbeeld tijdens straatwerken ‘vergeet’ men een waterleiding te plaatsen. Voor de bevolking ontbreekt er dan een basisbehoefte zoals stromend water, terwijl je weet dat het geld in iemands corrupte zakken is verdwenen. Als het niet zo intriest was, zou ik er bijna om kunnen lachen. Je kan hier als jongvolwassene momenteel niets opbouwen. Een huis huren, laat staan kopen, is onbetaalbaar geworden. Ze stelen de welvaart die mijn generatie tracht op te bouwen en beroven ons van de vrijheid die we net zoals de andere Europeanen willen en verdienen. Veel jongeren hoopten dat de verkiezingen eindelijk verandering zou brengen. Toen tegen alle verwachtingen in Georgische Droom toch won, voelden de verkiezingen voor ons aan als gestolen. Sommigen geven het op en kiezen ervoor om te emigreren naar Europa. Ik niet. Sommige verklaren me gek dat ik hier blijf om te vechten voor een betere toekomst. Maar ik geloof dat verandering enkel mogelijk is zolang we erin geloven en ervoor blijven strijden. Ik zie voor mezelf geen andere weg.”
Mariam, een jonge vrouw uit Tblisi Een herinnering aan vergane vrede
Als men vanuit Tbilisi richting de Russische grens trekt, dan volgt men de Georgische militaire weg. Die leidt tot de enige grenspost die hedendaags tussen beide landen nog open is. Langs de weg door de Kaukasische bergen staat het Russisch-Georgische Vriendschapsmonument. Het werd in de jaren 1980 gebouwd om de voortdurende vriendschap tussen Georgië en Rusland te vieren. Het vormt vandaag een herinnering aan voorbijgegane en meer vreedzame tijden. Aan de grens – niet ver van het stadje Kazbegi – staan talloze vrachtwagens met Oezbeekse nummerplaten aan te schuiven.
ZE
STELEN DE WELVAART
VAN MIJN GENERATIE
MARIAM
Ze zijn na de westerse sancties ten aanzien van Moskou steeds talrijker op de Georgische wegen aanwezig. Een teken dat Rusland manieren zoekt en vindt om de sancties via
orgische vluchtelingen die in de jaren ’90 uit Abchazië zijn gevlucht. Zij dachten destijds dat dit een tijdelijke oplossing was, maar moeten zich nu verzoenen met het feit dat zij hun huis in de door Rusland gecontroleerde zelfverklaarde republiek niet zullen terugzien. Maar niet enkel de oude generatie draagt oorlogslittekens, ook jongvolwassenen hebben hun eigen oorlogstrauma’s.
Getuigenis Ana
“Ik herinner me nog dat ik als kind in mijn kamer zat en opeens mijn moeder in alle paniek hoorde roepen dat we onze koffers moesten pakken. De Russen waren in het westen van ons land de grens overgestoken. Ze vreesde dat ze hier hetzelfde zouden doen. Uiteindelijk bleek dit niet te gebeuren, maar die dagen vol met angst en onzekerheid hebben een zeer diepe indruk op mij nagelaten. Toen veel Russen omwille van de oorlog in Oekraïne – en de daaraan gekoppelde dienstplicht – naar Georgië vluchtten, heerste er aanvankelijk bij iedereen in mijn omgeving veel angst. De chaos was ongezien en velen vreesden dat zij een vijfde colonne voor toekomstige Russische agressie zouden vormen. Dat laatste is nog niet waar gebleken, al heerst er wel veel chauvinisme bij hen. Velen verwachtten dat ze hier in Georgië enkel in het Russisch moeten kunnen communiceren.
derde landen te omzeilen. Vlak aan de grens staat een Georgische kerk met zicht op de grenspost. De lokale priester maakt duidelijk dat de kerk ten aanzien van Moskou moet aantonen dat dit Georgië is en zal blijven. Enkel hier kunnen Georgiërs Rusland betreden, want de andere grensposten in Abchazië en Zuid-Ossetië blijven voor hen gesloten.
DE DUISTERE KANT VAN STALIN KOMT IN HET MUSEUM NIET AAN BOD
De afgescheiden Georgische regio’s ZuidOssetië en Abchazië kennen al sinds de start van de Georgische Sovjetrepubliek in de jaren 1920 een beladen geschiedenis. Begin jaren 1990 – na de val van de Sovjet-Unie –slaagden lokale milities, gesteund door Rusland, erin om deze regio’s onder hun gezag te brengen. Sindsdien bestaan ze semiautonoom onder Russische bescherming, maar de internationale gemeenschap erkent ze nog steeds als Georgisch grondgebied. De huidige regeringspartij probeert de verantwoordelijkheid voor het uitbreken van de oorlog af te schuiven op toenmalig president Michail Saakasjvili. In augustus 2008, tijdens zijn ambtsperiode, bereikte het bevroren conflict tussen Tbilisi en de Zuid-Ossetiers een nieuwe escalatie. Nadat Ossetische milities herhaaldelijk Georgische dorpen hadden beschoten, rukten Georgische troepen op tot aan de Ossetische hoofdstad Tschinvali. Rusland opende daarop een militair offensief en bombardeerde ook verschillende Georgische steden. Uiteindelijk stopte het geweld, maar tot op heden valt Zuid-Ossetië nog steeds onder Russische controle. De Russisch-Georgische oorlog van 2008 bleek een tragische voorbode voor de latere Russische invasie van Oekraïne.
Oorlogslittekens
Maar de Russische culturele dominantie die tijdens de Sovjet-Unie heerste, ligt voor de huidige generatie jonge Georgiërs al ver achter hen. Bij veel ouderen heest er wel nog Sovjetnostalgie, maar die ontbreekt totaal bij de jeugd. Zij kennen Rusland enkel van de militaire agressie in 2008. Die oorlog heeft ons getekend, net zoals de oorlogen in de jaren 1990 op de generatie van mijn ouders een diepe indruk hebben nagelaten. Veel ouderen zijn daarom nog steeds haatdragend tegenover de Abchaziërs en Ossetiërs. Oorlog maakt altijd veel (on)zichtbare wonden. Maar voor mijn generatie – die dat conflict niet heeft meegemaakt – zijn de nationalistische fouten uit het verleden een les. Georgië is een land met verschillende volkeren en culturen, ik hoop dat de mensen in Abchazië en Zuid-Ossetië in de toekomst terug een deel van dat ‘volledige’ Georgië willen uitmaken.”
De duistere kant van Stalin komt in het museum niet aan bod
De hectiek van Tbilisi lijkt in het kleine stadje Tevlavi ver zoek. Met zijn fort heeft het een trekpleister voor de lokale jeugd die de occasioneel verdwaalde zwerfhond met veel kabaal verjaagt. Het centrum is vernieuwd in een poging om het van zijn zielloze communistische architectuur te ontdoen. Al valt er her en der nog een ‘hamer en sikkel’ te ontdekken. Het oude witte appartementsgebouw tegenover het fort was voorheen een hotel, maar het huisvest nog steeds Ge-
Ana, een vrouw uit Tevlavi Verschillende gebouwen in Goris hebben nog steeds de kraters van de Russische bombardementen en kogelinslagen van destijds. Tegelijkertijd prijkt vreemd genoeg ook de trein van Stalin op het plein voor zijn museum. Lokale straathandelaars trachten hun Stalinprullaria te verkopen aan de voorbijkomende toeristen. Magneten, bustes en communistische sterren prijken op de vele tafeltjes rond het museum. Het museum zelf voelt als een vorm van ‘donker toerisme’ aan. Een plek die intrigeert omdat het gaat over een van de beruchtste personen uit de geschiedenis. Een communistische dictator die miljoenen mensen heeft vermoord en vreemd genoeg toch zo hard de nieuwsgierigheid bij zovelen prikkelt dat het een van de bekendste trekpleisters van Georgië is geworden. Maar de duistere kant van Stalin en zijn vele misdaden komen in het museum niet aan bod. Het is eerder een lofzang aan de persoonlijkheid en verwezenlijkingen van ‘hun Jozef’. Nostalgie naar de Sovjet-Unie en Moskou zijn bij de lokale bevolking zeer aanwezig. En net dit voelt zeer bevreemdend aan, gezien het feit dat de stad in 2008 het slachtoffer werd van Russische agressie. Maar toch vertelt het ook iets over het huidige klimaat in Georgië. Want iedere plaats kijkt anders naar het verleden en de keuzes die het land voor zijn toekomst moet maken. Een troebel verleden en een generatiekloof bepalen mee de visie ten aanzien van Moskou. Maar veel jongeren in Georgië laten zich niet door zogenaamde ‘Sovjetnostalgie’ leiden en zeggen voor hun gedroomde Europese toekomst op straat te zullen blijven komen.
JENS DE RYCKE
DRAMA AAN DE DRAU
“Een smerige truc om te verhinderen dat ze als krijgsgevangenen onder de bescherming van de Verdragen van Den Haag zouden vallen”
De Kozakken waren eeuwenlang een op hun onafhankelijkheid staand ruitervolk. Vermoedelijk vestigden de eerste Kozakken zich rond de 14de eeuw in de steppen in het zuiden van Oekraïne en het zuidoosten van Rusland, aan de riviermondingen van de Don en de Dnjepr. Hun superieure rijkunst, vaardigheid met de sabel en moed op het slagveld maakten van hen een bevoorrechte militaire klasse, waarvan de tsaren in ruil voor verregaande autonomie en privileges dankbaar gebruik maakten.
Na de bolsjewistische Oktoberrevolutie van 1917 en de daaropvolgende burgeroorlog, kozen de meeste Kozakken de zijde van het ‘witte’ (tsaristische) kamp. Na de overwinning van de sovjets kregen ze hiervoor de rekening gepresenteerd: de autonome Kozakkennaties werden opgeheven, ze werden genadeloos vervolgd door Stalins geheime politie en hun cultuur werd met wortel en tak uitgeroeid.
Na het debacle van het Rode Leger in de Finse Oorlog in 1939, introduceerde Stalin, die dringend nood had aan ervaren militairen, de Kozakken in het Rode Leger. Na de Duitse inval in de Sovjet-Unie op 22 juni 1941 duurde het evenwel niet lang vooraleer deze Kozakken begonnen over te lopen naar de Duitsers die velen van hen als bevrijders zagen. Een eerste, massale desertie vond al een paar weken na de Duitse invasie plaats toen majoor Ivan Nikitich Kononov, een Kozak, wiens vader en drie broers door de sovjets waren vermoord, met heel het door hem geleide 436ste Infanterie Regiment naar de Duitsers overliep. Hun voorbeeld werkte blijkbaar aanstekelijk, want tegen het einde van augustus 1941 waren er naar schatting al 70.000 Kozakken van kamp verwisseld. In oktober 1942 was hun aantal al tot 120.000 aangegroeid.
Soldaten in ruil voor vrijheid
Aanvankelijk wist de Duitse legerleiding niet goed wat men met hen moest aanvangen. Maar na de val van Stalingrad en de daaropvolgende nederlagen aan het Oostfront, begon men in Berlijn te beseffen dat men de Kozakken best kon gebruiken. Er werden de volgende maanden niet alleen vrijwilligers onder de Russische krijgsgevangen geronseld, maar ook in het onder Duitse bezetting staande woongebied van de Kozakken. De meeste Kozakken engageerden zich niet in de Wehrmacht uit sympathie voor het nationaalsocialisme, maar in de hoop zo opnieuw hun autonomie te kunnen verwerven. Deze rekruteringscampagne resulteerde in de oprichting van twee Kozakken-cavaleriedivisies onder leiding van de Duitse luitenant-generaal Helmuth von Pannewitz. Deze Oost-Pruisische junker werd volgens de traditie door de Kozakken tot hun ‘Hetman’, hun leider, gekozen en hij leidde zijn mannen in de Balkan waar ze onder meer – met wisselend succes – werden ingezet tegen de partizanen van Tito. Zelfs Heinrich Himmler, de leider van de SS, die enige raciale vooringenomenheid ten opzichte van de ‘oostvolkeren’ niet vreemd was, ging uiteindelijk overstag door de Kozakken van Von Pannewitz in de zomer van 1944 op te nemen in het nieuwe, speciaal voor hen opgerichte XVde Waffen SS-Kozakken Cavaleriekorps.
AANVANKELIJK WIST DE DUITSE LEGERLEIDING NIET GOED WAT MEN MET HEN MOEST AANVANGEN
Op 8 mei 1945, de dag waarop Duitsland capituleerde, bevonden zich twee grote contingenten Kozakken in het zuiden van Oostenrijk. De eerste groep, onder leiding van Hetman Domanov, telde ongeveer 24.000 mannen, vaak vergezeld door hun vrouwen en kinderen. De tweede groep – met opnieuw heel wat gezinnen – werd geleid door Von Pannewitz en telde 18.000 Kozakken. Domanov en Von Pannewitz begonnen meteen onderhandelingen met de Britse troepen in de regio in de –ijdele – hoop de strijd tegen de sovjets verder te kunnen zetten
Een bijna vergeten verhaal
Het is geweten dat er in de Eerste Wereldoorlog heel wat Belgen de grens met Nederland overstaken nadat Duitsland ons land was binnengevallen en bezette, op het gebied achter de IJzer na. In die regio zal vier jaar lang een bittere uitputtingsoorlog woeden waarin het Belgische leger, gesteund door meerdere buitenlandse mogendheden, stand zal houden.
Kozakken die zich als vrijwilliger hebben gemeld bij de Wehrmacht
aan Britse of Amerikaanse zijde. Zij rekenden daarbij op de steun van de hoogste Britse bevelhebber in de regio, veldmaarschalk Harold Alexander die na de Eerste Wereldoorlog in Koerland en het Balticum aan de zijde van de ‘witten’ in de Russische Burgeroorlog had gevochten. Zij hadden evenwel geen flauw benul van het feit dat Stalin tijdens de Conferentie van Jalta (4 tot 11 februari 1945) in een geheime clausule van de Britse premier Churchill en de Amerikaanse president Roosevelt had bekomen dat alle Russen die in Duits uniform hadden gevochten als verraders aan de sovjets moesten worden uitgeleverd. Dat deze afspraak inging tegen het internationale oorlogsrecht, zou Stalin worst wezen.
Zelfmoord
De Kozakken kregen al meteen te horen dat ze niet als krijgsgevangen zouden worden behandeld omdat ze zich pas na de officiële beëindiging van de oorlog hadden overgegeven en laten ontwapenen. Het was een smerige truc om te verhinderen dat ze als krijgsgevangenen onder de bescherming van de Verdragen van Den Haag zouden vallen. In de loop van de volgende dagen werden de meeste Kozakken verzameld in Oost-Tirol in de vallei van de Drau, waar ze werden bewaakt door de Britse 78ste Infanteriedivisie. Een zichtbaar gegeneerde Alexander telefoneerde op 17 mei rechtstreeks met Churchill voor instructies en kreeg een koude douche: de Kozakken moesten – zonder uitzondering – worden uitgeleverd aan de sovjets…
ONGEVEER 700 KOZAKKEN VERLOREN HET LEVEN IN DEZE SCHERMUTSELINGEN OF DOOR ZELFMOORD
Op 24 mei kreeg generaal Charles Keightly, de bevelhebber van het Britse Vde Legerkorps, het formele bevel alle Kozakken aan de sovjets uit te leveren. Zijn orders waren duidelijk: “Het is van het grootste belang dat alle officieren – vooral de hoogste – verzameld en onder bewaking geplaatst worden, en dat niemand van hen ontsnapt...” Op 28 mei werden alle 2.000 officieren van Domanov met 4 autobussen en 58 vrachtwagens naar een opvangkamp bij Spital gebracht. De volgende dag werden ze, begeleid door Britse tanks, naar Judenburg, aan de grens met de door de sovjets bezette zone, gebracht. Toen de Kozakken merkten dat ze zouden worden uitgeleverd aan de NKVD, Stalins gevreesde geheime politie, probeerden een aantal officieren te ontsnappen, terwijl tientallen anderen ter plaatse zelfmoord pleegden. Een groot aantal Kozakken werd na hun ondervragingen in de buurt van Wenen al meteen terechtgesteld door de NKVD, terwijl de rest naar de Sovjet-Unie werd gestuurd om er achter de tralies of in de kampen van de Siberische goelag te verdwijnen.
Dit drama herhaalde zich de volgende dagen toen tussen 1 en 15 juni de overblijvende Kozakken en hun families werden uitgeleverd. Dit ging evenwel niet zonder slag of stoot. De Britten maakten gebruik van hun geweerkolven, bajonetten en wapenstokken om elk verzet te breken. Naar schatting 700 Kozakken verloren het leven in deze schermutselingen of door zelfmoord… Enkele duizenden Kozakken wisten naar de bergen te ontsnappen, maar werden meedogenloos opgejaagd door Britse troepen en eenheden van het Rode Leger. 1.356 van hen werden opgepakt en vrijwel meteen na hun uitlevering geëxecuteerd. De meest voorzichtige schattingen gewagen van 40.000 tot 45.000 Kozakken die door de Britten werden uitgeleverd en waarvan slechts een fractie dit heeft overleefd. Von Pannewitz, die verkoos bij zijn Kozakken te blijven, werd samen met 6 van zijn officieren op 16 januari 1947 in Moskou opgehangen.
Aanvankelijk wordt er weerstand geboden tegen het oprukkende Duitse leger, maar al snel wordt de vestingstad Antwerpen de plek waar duizenden soldaten zich terugtrekken. Wat minder geweten is, is dat na de val van Antwerpen duizenden militairen vandaaruit naar het neutrale Nederland vluchtten, liever dan in Duitse krijgsgevangenschap te gaan. Vier jaar lang worden ze geïnterneerd in vier kampen, namelijk Zeist, Harderwijk, Gaasterland en Oldebroek. Volgens het internationale Verdrag van Den Haag van 18 oktober 1907, moet het ‘ontvangende’ land hen minstens onderkomen en voedsel geven. ‘Bed, bad, brood’ heet dat tegenwoordig. Op die manier worden er 33.000 onder hen geïnterneerd voor de rest van de oorlog.
Bittere tijden
Daarnaast vluchtten ook nog vele duizenden burgers naar Nederland, waarvan er velen na een tijdje weer naar huis keerden. Toch zullen zo’n 100.000 van hen tot het einde van de oorlog in Nederland blijven, om nadien huiswaarts te trekken. Onder hen bevonden zich ook zo’n 7.000 vrouwen en kinderen die in de buurt van de kampen waarin hun echtgenoten en vaders werden ondergebracht, in barakken leefden, waar zij geen benijdenswaardig bestaan leidden.
Ze konden geregeld contact met elkaar hebben – de geïnterneerde soldaten waren immers geen krijgsgevangenen –, maar honger en een tekort aan basisbehoeften loerden altijd om de hoek. Nederland was helemaal niet voorbereid om de massale stroom vluchtelingen die zonder veel have en goed de grens was overgestoken, op te vangen. Er waren heel wat burgerinitiatieven die alles in het werk stelden om de grootste nood te lenigen, maar de overheden namen vaak een afwachtende houding aan.
Duw- en trekwerk
Dit boek handelt specifiek over het lot van die ruim 33.000 geïnterneerde soldaten en hun gezinnen. Paul Putteman heeft niet alleen minutieus de toestanden in de interneringskampen gereconstrueerd, hij heeft ook heel wat archieven bezocht om te weten te komen hoe de Belgische en Nederlandse militaire en burgerlijke overheden met elkaar omgingen om de nood van deze mensen te lenigen. En dit liep niet altijd van een leien dakje. Nederland moest niet alleen zijn neutraliteit zien te behouden, vooral tegenover Duitsland, maar het moest ook zien dat de eigen burgers zich niet benadeeld voelden als men faciliteiten aan de geïnterneerden en hun familieleden verleende. De signalen vanuit de kampen voor meer hulp – dikwijls via individuele brieven met klachten aan overheden – waren heel vaak de aanleiding voor diplomatiek duw- en trekwerk dat de snelheid van het tegemoetkomen aan de noden niet bespoedigde.
Bang voor de politiek
De toestand in de kampen was gedurende de ganse oorlog bijzonder penibel: plaatsgebrek, geen of onvoldoende verwarming, verveling, beperkte soldij, schaarse levensmiddelen, onrust en soms opstandigheid,… Zeer interessant is om te uitvoerig vernemen hoe de socialistische Belgische politicus Camille Huysmans en zijn gematigd Vlaamsgezinde collega Frans Van Cauwelaert zich beijverden om het lot van deze mensen te verbeteren, door cursussen, werkzaamheden, culturele activiteiten, maar ook het bekomen van extra kolen, aardappelen en andere benodigdheden. Maar dat bracht natuurlijk ook de politiek mee naar de interneringskampen. Putteman zet voortreffelijk uiteen hoe dat in zijn werk ging en vooral hoe de overheden daarmee mee omgingen. Voor de Belgische regering in ballingschap zijn de politieke activiteiten van de socialisten en de Vlaamse Beweging – zowel van radicalen tot gematigden - in de kampen, die de Nederlandse regering had toegelaten, meer dan een doorn in het oog. Het al dan niet toelaten van kranten en weekbladen tekende dan ook de nervositeit van de Belgische regering en de angst voor defaitisme en antipatriottisme, ook na de oorlog. Pas na aandringen wordt de regering wat soepeler, maar het blijft een verkrampte houding aannemen.
Geen gelijken
JAN HUIJBRECHTS
Wat ook altijd boven de hoofden van de geïnterneerden hing, was het verwijt van de frontsoldaten en de krijgsgevangenen dat zij niet genoeg hadden gedaan bij hun verzet tegen de Duitsers bij het begin van de oorlog. Tot zeer lang na de oorlog zouden zij door velen nooit als echte soldaten aangezien worden als het over verlenen van rechten ging. In de Kamer wordt hierover in… 2014 een laatste keer geïnterpelleerd, zonder resultaat. “Regering en parlement hebben nooit dezelfde rechten willen toekennen aan de geïnterneerden als aan de krijgsgevangenen en frontsoldaten van de Eerste Wereldoorlog.”
Dit boek is een verdienstelijk en vlot leesbaar werk om deze ‘ongewilde gasten en gehavende zielen’ in beeld te brengen en hen hun rechtmatige plaats in de geschiedenis te geven. KVDP Paul Putteman, “Ongewilde gasten, gehavende zielen. Het lot van de Belgische geïnterneerde militairen tijdens de Eerste Wereldoorlog.’ Ertsberg, 2025. 282 p., 27,50 euro. ISBN 9789464984255
Het XV SS Kozakken Cavaleriekorps
Spanje is de slechtste leerling van de NAVO-klas
Karim Van Overmeire trekt drie maanden door Spanje en Portugal in de voetsporen van de Vlaamse en Hollandse soldaten van Napoleon. Dat avontuur moet een nieuw boek opleveren. Ondertussen deelt hij zijn ervaringen en indrukken. Vandaag bekijkt hij de defensie-inspanningen van Spanje.
Met 50 miljoen inwoners behoort Spanje tot de grotere landen van Europa. Bovendien is het een land met een lange koloniale geschiedenis en een stevige militaire traditie. Dit soort landen investeert doorgaans ook vandaag nog behoorlijk in defensie. Het was voor mij een verrassing om vast te stellen dat Spanje inzake defensie-inspanningen helemaal onderaan het klassement bengelt. Met 1,24 procent van het bbp doet Spanje het nog slechter dan België of Luxemburg, en is het nu zelfs de slechtste leerling van de NAVO-klas. Volgens het groeipad dat de Spaanse regering heeft uitgestippeld, zal het nog tot 2029 duren vooraleer de afgesproken 2 procent wordt behaald en zelfs voor deze planning slepen de linkse regeringspartijen met de voeten.
Makkelijk verdedigbaar land
Er zijn een aantal objectieve redenen waarom defensie bij de opmaak van de Spaanse budgetten keer op keer stiefmoederlijk wordt behandeld. Door zijn geografische ligging wordt Spanje vanzelfsprekend niet onmiddellijk bedreigd in de klassieke betekenis van het
woord. Een aanval vanuit Frankrijk, Portugal of Noord-Afrika is wel bijzonder onwaarschijnlijk, evenals het scenario dat Russische tanks ooit Madrid zouden bereiken. De laatste buitenlandse invasie dateert alweer van uit de tijd van Napoleon. Meer daarover trouwens in mijn boek dat in oktober verschijnt. De voorbije twee eeuwen had Spanje vooral te maken met burgeroorlogen. De dictatuur van generaal Francisco Franco is daarbij nog niet verteerd. In het Franco-tijdperk speelde het leger een centrale rol in de staat. Spanje spendeerde toen meer dan 5 procent van het bbp aan een groot leger dat vooral op de repressie van binnenlandse vijanden was gericht: de linkse partijen en de separatistische bewegingen van Baskenland en Catalonië.
Na de dood van Franco in 1975 en de daarop volgende ‘transición’ naar de democratie werd zowel de omvang als de rol van het leger sterk ingeperkt. De mislukte poging tot staatsgreep door kolonel Tejero in 1981 versterkte het wantrouwen tegen het leger nog en leidde tot een verdere afbouw van de krijgsmacht. Het defensiebudget zakte toen tot onder 1 procent
DE WERELD DRAAIT DOOR
Antisemitische VRT-presentator ontmaskerd
De kale man die afgelopen week op een Antwerps terras joodse klanten aanviel, blijkt een leraar en voormalig VRT-presentator. De man gooide wijn over enkele joodse terrasgangers, spuwde vervolgens en begon nadien een antisemitische tirade.
Het filmpje van (een deel van) het incident ging op sociale media viraal door een post van Antwerps gemeenteraadslid en federaal volksvertegenwoordiger Sam Van Rooy (Vlaams Belang). De politicus neemt het al jaren op voor de joodse gemeenschap. De racistische agressor van de joodse klanten blijkt niemand minder dan voormalig Radio 2-presentator Albrecht Wauters, die volgens zijn eigen sociale media ook lesgeeft aan de middelbare kunstschool Sint Lucas in Antwerpen. LODE GOUKENS
van het bbp. Sociale voorzieningen, onderwijs en werkgelegenheid kregen voorrang. In 2001 zorgde de afschaffing van de dienstplicht tot een verdere inkrimping van de Spaanse strijdkrachten.
Internationale operaties
Daarbij moet wel opgemerkt worden dat Spanje zeer vaak heeft bijgedragen aan internationale operaties. Het was een uitdrukkelijke keuze om een betrouwbare en actieve rol te spelen binnen de NAVO en op het internationale forum. De inzet gebeurde steeds met kleine, maar goed getrainde eenheden. Met Navantia (scheepsbouw) en Indra (elektronica) beschikt Spanje ook over een eigen en eigentijdse defensie-industrie.
De internationale ontwikkelingen dwingen ook Spanje om inzake defensie een tandje bij te steken. Alhoewel de oorzaak van de recente stroomstoring die het hele land platlegde nog altijd niet bekend is, toonde deze gebeurtenis wel aan hoe kwetsbaar Spanje is. Toekomstige bedreigingen zijn dus niet noodzakelijk afkomstig van Russische tanks die helemaal tot in Madrid moeten rijden
DE LAATSTE BUITENLANDSE INVASIE DATEERT VAN UIT DE TIJD VAN NAPOLEON
Bij de socialistische regeringspartij PSOE is er een zekere bereidheid om het defensiebudget te verhogen, maar het groeipad blijft dus bescheiden. Bovendien regeert de PSOE met Sumar, een verbond van linkse en zeer linkse partijen die behoorlijk tegengas geven en zelfs het NAVO-lidmaatschap in vraag stellen. Bij de oppositiepartijen PP en Vox bestaat er logischerwijze meer steun. Vox is zelfs voorstander van de herinvoering van de militaire dienstplicht. De Catalaanse, Baskische en andere nationalisten lopen om evidente redenen niet warm voor een sterker Spaans leger. Op het wapenschild van Spanje staat een brullende leeuw van Léon, maar het dier heeft nog maar kleine tandjes. Dat lijkt op korte termijn niet te zullen veranderen.
KARIM VAN OVERMEIRE
LEZERSBRIEVEN
80 jaar Pallieterke
Pallieterke, Een mooi eerbetoon aan de stichter ons aller lijfblad, daar op de eerste bladzijde! Maar toen ik de woorden ‘spottend lachen en schalkse moppen’ las, bedacht ik me wel dat ik die al enige tijd niet meer gezien had, behalve op blz. 16 dan… Ik ben - voor alle duidelijkheid - zeker wel begeesterd door de professionele stijl die ons weekblad zich heeft aangemeten. Maar die is ten koste gegaan van menig ironische opmerking, lijkt me. Misschien kan de slinger op dat vlak toch weer enigszins naar de andere kant zwaaien?
Erik De Boeck, Pulle
80 jaar Pallieterke (2)
Pallieterke, Eindelijk is het zover: 80 jaar Pallieterke! Niet alleen een mijlpaal, maar heel zeker het staalharde bewijs dat er nog overtuigde Vlamingen zijn (en knarsetandende tegenstanders). Vlamingen die afstand nemen van de misleidingen en leugens van alle andere schrijvelaars in het medialandschap. Vlamingen die ondanks alles blijven geloven dat een zelfstandig Vlaanderen de enige oplossing, een levende gedachte, is. Het is elke week weer verlangend uitkijken naar mijn ‘gazetteke’ met een lach of een schop onder de kont van al de omhooggevallen en eigengereide onheilsprofeten. Proficiat! Roger Gielens, Bredene Genocide?
Pallieterke, In de media wordt erop gehamerd dat Israël doelbewust een genocide pleegt in Gaza. Als dit zo zou zijn, dan is het IDF daar blijkbaar heel slecht in. Op 7 oktober deed Hamas dat veel beter: 1.200 doden op één dag. Indien het IDF het voorbeeld van Hamas had gevolgd, zouden er tot nu toe ongeveer 700.000 slachtoffers gevallen zijn. Israël zou dat nochtans gemakkelijk kunnen doen, zonder één IDF-soldaat te verliezen, met artillerie en bombardementen. Als het gaat over de 55.000 Gazaanse slachtoffers, wordt in de media steeds benadrukt dat twee derde van hen vrouwen en kinderen zijn. Ik stel mij daar toch een aantal vragen bij. Ten eerste: er worden geen gedode Hamas-strijders vermeld. Ten tweede: ‘kinderen’ van 15, 16 of 17 jaar met een kalasjnikov, granaat of een mes in de hand, zijn dat ook onschuldige slachtoffers? Ten slotte: hoe betrouwbaar is dat Hamas-ministerie van Propaganda dat geen onderscheid maakt tussen natuurlijke sterfgevallen en oorlogsslachtoffers? Daarvan maakt Hamas geen concrete cijfers bekend. Voor Europa zijn dat er elk jaar ongeveer 10 op 1.000 inwoners. Dat betekent voor 2,200 miljoen Gazanen dat er 22.000 elk jaar een natuurlijke dood sterven. Nu, na anderhalf jaar, zouden dat er 33.000 zijn. Dat zou de 55.000 dodelijke slachtoffers toch meer in perspectief plaatsen, of vergis ik mij?
Gunter Deleyn, Mariakerke Genocide? (2) Pallieterke, Wat voor ‘circus op z’n Belgisch’ is dat deze week weer eens geweest in onze nationale praatbarak? Is er ook maar een van onze ruziemakende grootlichten die werkelijk denkt dat gans hun zever ook maar het kleinste verschil zal maken op het terrein in Gaza? Aan de Israëli ver-
Een lezersbrief insturen?
kopen we te weinig wapens om ook maar enige invloed te hebben. En de Palestijnen weten dat de onnozele Europeanen zullen staan springen om te betalen voor de heropbouw van alles wat Israël kapotgeschoten heeft. Onvoorwaardelijk, ze zullen er geen gijzelaar voor moeten vrijlaten. In feite zijn er op korte termijn maar twee oplossingen. De Palestijnen willen – als we afgaan op de slogan ‘from the river to the sea’ – alle joden weg. De Israëli’s willen dan weer alle Palestijnen weg. Daar zijn ze in Gaza goed mee bezig. Maar er is een derde weg. Op de lange termijn kan de Trump-doctrine een oplossing bieden: ontwikkel gans de Gaza-strook tot een luxe vakantiegebied, zodat ook de vrouwen er werk hebben en een serieus inkomen kunnen verwerven, en zich kunnen ontwikkelen en emanciperen. Dan kunnen de vrouwen tegen hun venten - die al duizenden jaren aan het vechten zijn – zeggen dat de mannelijke aanpak blijkbaar niet werkt. Maar ja, het ligt blijkbaar moeilijk om Trump gelijk te geven.
Jan Cappelier, Ruddervoorde Genocide? (3)
Pallieterke,
De gebeurtenissen in Gaza zijn natuurlijk afschuwelijk. Maar hadden al diegenen die nu o zo verontwaardigd zijn onmiddellijk hun misprijzen en afschuw laten blijken na de gruwelijke, afstotelijke en barbaarse actie van Hamas in oktober 2024 - toen Hamas op de meest afschuwelijke wijze 1.400 jonge mensen vermoordde, meisjes verkrachtte en honderden gijzelde -, dan zou hun verontwaardiging nu minder hypocriet klinken! Door systematisch de kant te kiezen van de terreurorganisatie Hamas, doen de verontwaardigden niks anders dan ze te sterken in haar terreur en wraak uit te lokken. Blijkbaar is het ook niet nodig dat erop gewezen wordt welk laf spel Hamas speelt door zich te verstoppen achter de bevolking in scholen en ziekenhuizen. We krijgen elke dag beelden te zien van vermoorde kindjes in Gaza, maar in de pers is er geen of weinig verontwaardiging over de vele honderden dode mannen, vrouwen en kinderen die Poetin op zijn geweten heeft.
Daniël Bauwens, Erps kwerps
Marijke Dillen
Pallieterke, Er schuilt veel waarheid in haar opvattingen over Justitie (de financiële tekortkomingen, het personeelstekort, enzovoort). Maar in heel het interview rept Marijke Dillen (Vlaams Belang) met geen woord over de oneerlijke jarenlange uitspraken van activistische, linkse en woke rechters die aan terrein winnen en eerder eigen ideologische, politieke uitspraken hanteren in plaats van de eigenlijke strafmaat te bepalen. De rechtsdenkende burger moet nu eenmaal zwaarder bestraft worden dan een linksdenkende woke burger… Voor een scheef borrelnootje wordt men zwaarder bestraft dan voor verkrachtingen, linkse ideeën, vandalisme, terrorisme en noem maar op. Mensen in de private sector die niet voldoen, worden ook ontslagen. Waar wacht men op om bij dit soort onaantastbare en oneerlijke rechters hetzelfde te doen? Eerlijkheid en rechtvaardigheid zouden de rode draad moeten zijn bij Justitie.
Didier Van Haver, Geraardsbergen
Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente moeten worden doorgegeven voor publicatie bij uw brief.
Koning Felipe tijdens een militaire parade in Zaragoza
België is een ingewikkeld land. Vertel maar eens aan een kameraad in het buitenland dat dit land zes regeringen en evenveel parlementen telt. Met bevolkingsgroepen die niet alleen andere talen spreken maar er ook een andere mentaliteit op na houden. België is kunstmatig ontstaan en blijft jaar in jaar uit enkel overleven.
Aanleiding van mijn inleiding: de rel tussen Vlaams minister van Justitie Zuhal Demir en federaal minister van Justitie Annelies Verlinden. U leest het goed: er zijn meerdere ministers in dit land bevoegd voor Justitie. Al moet ik onmiddellijk relativeren. Demir is niet bevoegd voor de klassieke justitie zoals rechtbanken. Wel is ze bevoegd voor handhaving en veiligheid in Vlaanderen. In haar beleidsnota somde de minister enkele van haar doelstellingen op: het centraal stellen van de noden en veiligheid van slachtoffers en nabestaanden; ten tweede: een krachtdadige aanpak van daders door in te zetten op hun re-integratie in de samenleving, door bijvoorbeeld in te zetten op een zinvolle detentie.
Ten derde wil ze zorgen voor een nieuw Vlaams actieplan voor de aanpak van intrafamiliaal, seksueel en eergerelateerd geweld. Een vierde doelstelling is de onverminderde strijd tegen drugs en de schadelijke gevolgen ervan. Ze wil o.a. inzetten op de verder uitrol van de drugsopvolgingskamers en een snellere vernietiging van in beslag genomen drugsvangsten. Nog een doelstelling: een verdere inzet op de innovatie van de Vlaamse justitie en het verderzetten van de digitaliseringsbeweging. Enkelbanden
Demir is niet bevoegd voor de rechtbanken, de strafuitvoering (gevangenissen), de strafwetgeving en de politieorganisatie. Dat is de bevoegdheid van federaal minister Annelies Verlinden. Vlaanderen is dus wel bevoegd voor het aanbrengen en controleren van de enkelbanden bij gedetineerden. Zo’n dikke twee maand geleden had Demir voorgesteld aan Verlinden om in Vlaanderen een 4.000 extra enkelbanden te voorzien. Bij gebrek aan plaats in de gevangenissen lopen die 4.000 veroordeelden vrij rond. En dat kan toch de bedoeling niet zijn. Maar Demir vroeg voor de enkelbanden een financiering van de federale minister. Wat niet onlogisch is, gezien het probleem van de overvolle gevangenissen een Belgische materie is. Maar die gevraagde 18 miljoen wil Verlinden niet financieren. Ingewikkeld
Om maar te zeggen: België is een ingewikkeld land. Bovenstaande is maar een voorbeeld. En geloof me: het zal niet de laatste keer zijn dat een Vlaamse minister zal botsen met een federale minister. Neem nu de ouderenzorg in een woonzorgcentrum. De erkenning en subsidiëring van rusthuizen is een Vlaamse bevoegdheid. Maar de sociale zekerheid van het personeel valt onder de federale wetgeving. Anderzijds is het de Vlaamse overheid die bepaalt hoeveel personeel er moet zijn en welke zorg er aangeboden wordt. Maar de terugbetaling van medische kosten via het Riziv wordt (deels) geregeld via het federale systeem van ziekteverzekering.
Neem tenslotte als voorbeeld het klimaat en milieu. België is bevoegd voor internationale klimaatafspraken, energieproductie en nucleaire veiligheid. Vlaanderen is bevoegd voor milieuvergunningen, luchtkwaliteit, natuurbehoud, enz. Zelfs als Vlaanderen een eigen kleine kernreactor zou willen bouwen, wordt dat nu onmogelijk gemaakt door de huidige staatsstructuur en wetgeving.
Die verdeling van bevoegdheden maakt het nodeloos ingewikkeld en dat is koren op de molen van de tegenstanders van verdere regionalisering. Terwijl er ook een andere weg kan bewandeld worden: die van de totale splitsing en het overdragen van alle bevoegdheden naar de regio’s. En dat is de enige oplossing voor een beter beleid.
PALvoorVlaandereniseenprojectvanPALAcademievzw.Metdie vzw zetten we onze kennis, kunde en netwerk in om het pad naar Vlaamse onafhankelijkheid te effenen. De vzw beschikt over ideeën en mensen, maar met uw financiële steun op rekening KBC BE39 7390 1640 4519 zouden we nog veel meer kunnen doen.
100 jaar vernieling heldenhuldezerkjes
In de aanloop naar de honderdste verjaardag van de grootschalige vernieling van de Vlaamse heldenhuldezerkjes heeft VOS Vlaamse Vredesvereniging op donderdag 22 mei een bijzondere herdenkingsactie op poten gezet.
Vrijwilligers trokken naar de militaire begraafplaatsen van Adinkerke, De Panne, Oeren en Westvleteren, waar zij bij elk graf van een soldaat die ooit rustte onder een heldenhuldezerkje een herdenkingskruisje in de grond plantten. Met deze ingetogen en respectvolle actie vraagt VOS aandacht voor een vergeten, maar pijnlijke bladzijde uit de Vlaamse en Belgische geschiedenis.
Vervangen door Belgische standaardzerken
De heldenhuldezerkjes zijn een uniek stuk erfgoed uit de Eerste Wereldoorlog. Ze werden ontworpen door frontsoldaat en kunstenaar Joe English en dragen het opschrift AVV-VVK (Alles Voor Vlaanderen, Vlaanderen Voor Kristus). Deze grafstenen waren bedoeld als eerbetoon aan Vlaamse frontsoldaten die aan het IJzerfront vochten en sneuvelden en symboliseerden de Vlaamse rouw, het verlangen naar vrede en het streven naar gelijke rechten voor de Vlaamse soldaten binnen het Belgisch leger.
Op 25 mei 1925, over enkele dagen exact honderd jaar geleden, gaf de Belgische overheid
opdracht om een groot deel van deze heldenhuldezerkjes te verwijderen en te vernietigen. Op de begraafplaatsen van onder andere Adinkerke, De Panne, Oeren en Westvleteren werden de zerkjes met geweld verwijderd om vervangen te worden door Belgische standaardzerken. De brokstukken werden zelfs gebruikt als fundering voor de aanleg van de zogenaamde ‘Heldenweg’ in Adinkerke. Deze daad leidde tot grote verontwaardiging binnen de Vlaamse gemeenschap en werd een katalysator voor de bouw van de eerste IJzertoren in Diksmuide, hét symbool van de Vlaamse vredesbeweging en de herdenking van de gesneuvelden. Historisch onrecht
Onder meer het heldenhuldezerkje van Hendrik Van Antenhoven werd vervangen door een Belgisch exemplaar
Met het planten van herdenkingskruisjes bij elk graf waar ooit een heldenhuldezerkje stond, wil VOS Vlaamse Vredesvereniging niet alleen dit historisch onrecht onder de aandacht brengen, maar ook de vredesboodschap van de frontsoldaten levend houden. De actie is een oproep tot blijvende herinnering en respect voor het erfgoed van de Vlaamse oud-strijders en tot het koesteren van vrede en verzoening.
VOS pleit voor een respectvolle omgang met het verleden en de nog resterende heldenhuldezerkjes doorheen het Vlaamse land. Daarnaast organiseert de vereniging lezingen om de betekenis van deze historie door te geven aan nieuwe generaties. Meer info via www.vosnet.org.
Afscheidsviering Herman en Liliane Stinders
In december 2024 overleed Liliane Stinders, bekend door haar inzet in vele Vlaamse verenigingen o.a. het Vlaamse Kruis, het ANZ en het Bormshuis. Ondertussen heeft de crematie plaatsgevonden en haar as rust, zoals die van haar man, in het urnenbos op de begraafplaats Schoonselhof. Om haar vele vrienden de kans te geven afscheid te nemen organiseert Johan Stinders, de jongste zoon van Herman en Liliane, in samenwerking met het Bormshuis een afscheidsviering in de SintAndrieskerk in Antwerpen. Deze herdenkingsdienst voor Liliane en Herman vindt plaats op zaterdag 24 mei om 12 uur. Er zullen doodsprentjes uitgedeeld worden. Meer informatie: info@bormshuis.org
HORIZONTAAL
A. Bladgroente / B. Exodus - Europeaan / C. Ingeving - Maanstand / D. Iets dat goed verkoopt - Onderwijsvorm / E. Daar - Oost-Vlaams dorp / F. Volksvergaderingen - Vlekkenwater / G. Opbrengst uit levering van goederen en diensten onder aftrek van kortingen en BTW / H. Internetlandcode voor Rwanda - Pausennaam - Haal een gewas uit de grond / I. Aardgeest -Basketbalterm / J. Rode kleurstof - Amsterdamse dierentuin / K. Neon - Italiaanse oma - Internetlandcode voor Egypte / L. Zweeds vakantiehuis - Delfstoffen
VERTICAAL
1. Vlaamse tennisspeelster / 2. Elke - Werkt heel hard / 3. Lichaamsdeel - Voegwoord - Herkauwer / 4. Weerstandsnest / 5. Namelijk - Afgesloten maatschappelijke kring - Arkbouwer / 6. Antwerps monumentaal bouwwerk in art-deco-stijl / 7. Pluk haar - Inkomensgarantie voor ouderen - Nanoseconde / 8. Amerikaans persagentschap - Aan de oppervlakte vastgehouden stof / 9. Griekse letter - Islamiet in Noord-Afrika / 10. Muzieknoot - Ontzilten / 11. Gewaagdheid - Korrelige / 12. Vervoermiddel - Boerderijdier - Darmstadtium
KARL VAN CAMP
NOSTRADAMUS VAN DE WEEK
Cijnskiesstelsel voor Eurosong
Israël won ei zo na het Eurosongfestival. Vooral dan in de ogen van de burgerbevolking. Op de Armeense experten na vonden de meeste experten ‘A New day will rise’ maar niks. De kloof was meer dan opmerkelijk.
Israël kreeg de fameuze ‘douze points’ uit dertien landen, wat resulteerde in 297 punten van de televote. De professionele experts hielden het op 60 punten. Het zal de toekomst van Eurosong beïnvloeden. De telling van de punten was nog niet fatsoenlijk binnen of organiserende zenders riepen al ‘schande’ en ‘fraude’. Dat zoveel burgers - ondanks opgestoken vingertjes van hun regeringen - toch voor Israël stemden, stuurde schokgolven door de ‘westerse’ democratieën. Zoiets verwacht je eventueel van die voormalige Oostblokkers, maar niet van nette landen als Frankrijk, Spanje, het Verenigd Koninkrijk, België en Zweden. Volgens bepaalde bronnen zouden in Zweden verschillende vooruitstrevende mensen in een coma willen gebracht worden tot Israël allerlaatste eindigt. In België bleek vooral dat zeer weinig mensen nog naar Eurosong keken. Al was het maar omdat onze eigenste Red Sebastian al terug
naar de heimat was gekeerd na een teleurstellend resultaat. Maar dat wil niet zeggen dat zij die wel keken dan maar voor Israël mogen stemmen.
“Politiek op het Eurosongfestival? Het zal toch niet waar zijn”, jammerden wij en zij collectief. Dat politiek op Eurosong meespeelt is trouwens al decennia een feit. Wie in Armenië durft op Azerbeidzjan durft stemmen, krijgt de politie over de vloer, bijvoorbeeld. En Rusland mag nooit meedoen als het weer eens een buurland binnenvalt. Kan gebeuren. Maar als Israël ermee scoort, is er plots een structurele crisis.
Jüden Raus?
Spanje was de eerste die een audit vroeg naar het feit dat de doorsnee Spanjaard een grote fan van Israël bleek te zijn. En ook Vlaanderen, Slovenië, Ierland en IJsland hebben het wel gehad met zoveel ‘pro-semitisme’. Ze vinden dat Israël maar beter aan een ander liedjesfestival deelneemt. De impasse zal duren tot al die deelnemende zenders zich gaan buigen over het stemsysteem dat ze zelf hanteren.
Nog voor het liedjesfeest begint, mag er al gestemd worden. En per persoon mag dat twintig keer. Lucratief voor de organisatie en dankbaar voor wie dat wilt gebruiken. Noem het gerust de terugkeer van het cijnskiesstelsel. Dat maakt het voor om het even welk land met een klein PR-probleem wel heel makkelijk een zelfs goedkoop om daar wat aan te doen. Niet Israël is de boosdoener, dat is de hebzucht van de openbare omroepen. Volgend jaar zal er dus gesleuteld worden aan het stemsysteem en blijven we vrolijk vals zingen.
Profi ciat met je Vlaamse overtuiging!
Maar ben je al lid van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds? Splits zelf de sociale zekerheid!
HET JUSTITIEDEBAT TUSSEN ZUHAL EN ANNELIES
“Als iemand uwe shit komt opkuisen omdat je zelf geen poot uitsteekt, betaal je toch de factuur?”
Het zit er bovenarms op tussen onze twee ministers van Justitie. In de linkerhoek in de gele short ‘Zuhaaaaaaal ‘het is kut’ Demir’. In de rechterhoek ‘Annelieeeeeees ‘kunnen we dit niet enerzijds anders oplossen en anderzijds erkennen dat het federale justitieel met begrip voor het pariteitsbeginsel hier alle touwtjes strak in manuele gedaanten houdt’ Verlinden’! Onderwerp van discussie: wie betaalt de enkelbanden van de veroordeelden die eigenlijk al lang in de bak moesten zitten?
Wat voorafging. Minister van Justitie Verlinden zit met een stock van meer dan 4.000 gevangenen die geen gevangenen zijn omdat er geen plaats meer is in de gevangenis. Bijgevolg lopen ze vrij rond. Minister Demir stelde voor om die 4.000 dan toch tenminste een enkelband te geven. Gevangenissen zijn federaal. Enkelbanden zijn Vlaams. Verlinden ging graag in op het aanbod om haar uit de miserie te halen, maar stelde in één adem ook voor dat Vlaanderen de factuur zou oppikken. Een visie die niet meteen paste in hoe Demir
DEMIR: “Dus, je bent wel degelijk akkoord om te betalen, maar uw woord is geen zak waard?”
VERLINDEN: “Helaas, waarde consoeur, dat is de waarheid. We zijn gebonden aan de bepalingen van de wetgever die ons wat dit dossier betreft weerhoudt van bewegingsruimte om te doen wat ik het papier heb toevertrouwd. Wij dienen op u beroep te doen, u dient op het gemeenschaapsniveau het werk te doen en daar met de glimlach voor te betalen.”
DEMIR: “Dat gaan we nog wel eens zien, zie. (stapt even de kamer uit en komt even later met een grote glimlach weer binnen) Bon, we gaan het er nog over hebben Barbie! Ken gaat u bellen.”
“Ja komaan zeg, we gaan hier toch niet over discussiëren? Madame laat 4.000 criminelen rondlopen. Ik doe ze een proper bandje aan om toch een beetje veiligheid te garanderen en wat krijg ik? De factuur voor het gepruts op federaal. Dat is kut. En ik pik het niet. Ik zal u trouwens nog iets zeggen. Met Pasen was de hele federale regering akkoord om te betalen voor hun shit. En nu gaat die giraf zeggen dat ze niet dokt?”
Word lid van het VNZ.
“Ik zie omzeggens geen enkel valabel argument om hier uitwerpselen van menselijk dan wel dierlijke oorsprong in het debat te vermengen. Dat is hoegenaamd niet noodzakelijk om dit dossier tot een verlichting brengende afloop te begeleiden.”
“Pardon? Shit! Kut! Kak! Klote! Dat die andere watjes in Vlaanderen de federale mesthoop moeten opkuisen, daar kan ik niks aan doen. Maar als iemand uwe SHIT komt opkuisen omdat je zelf geen poot uitsteekt, betaal je toch de factuur. Ik ga het anders zeggen: Als de Boerenbond met shit afkomt, weten ze bij cd&v niet hoe diep ze in die endeldarm moeten kruipen. Betaal uw rekening zoals afgesproken in het Paasakkoord.”
“Het resoneert met de waarheid dat dergelijke overeenkomst ten tijde van de plechtige herdenking van de verrijzenis van onze Lieve Heer werd gesloten, en dat
“Laat maar, ik spreek ondertussen wel wat tsjeefs. Awel dan, betaal uw rekening. Een akkoord is een akkoord.”
“Helaas is mijn fiat op deze in grondbeginselen gesloten overeenkomst niet conform de bepalingen van de grondwet zoals die werd voorzien door de wetgever. Deshalve is een twee derde meerderheid nodig om u terwille te zijn in deze materie.”
VERLINDEN: “Het verheugt mij om u in deze duidelijk gunstigere gemoedstoestand te zien. Mag ik u vragen wat hiertoe de feitelijke aanleiding is, gezien dit mij toch een weinig verontrust. Ik ben niet vertrouwd met voornoemde Ken?”
DEMIR: “Ik heb Bouchez even gebeld. De Franstalige regering gaat het federale geklooi ook niet betalen. Je kent ze hé. Belgicist tot in de kist. Of toch tot dat ze zelf moeten betalen. Dan is het een ander paar mouwen. Hèhè, dat lucht op. Ik mag geen ambras meer maken in de Vlaamse regering. Maar over de federale hebben ze niks gezegd. Prettige dag verder!”
