't Pallieterke van 19 juni 2025

ISRAËL BEWIJST DE WERELD EEN DIENST

Iran staat in de top 5 van de landen met de grootste oliereserves. Op gebied van aardgas staat het zelfs op de tweede plaats. Als er één land is dat geen kernenergie nodig heeft, is het wel Iran. Iedereen weet waarom de ayatollahs zoveel investeren in een nucleair programma: ze willen kernwapens. Hoogverrijkt uranium in handen van een extremistisch islamregime, bovendien wereldwijd de grootste sponsor van terrorisme, zou een nachtmerrie voor het Westen zijn.

Dat schijnt men zelfs in de EU (een beetje) te beseffen. De EU heeft de aanval van Israël niet veroordeeld en houdt vast aan het standpunt dat Iran geen kernwapens mag ontwikkelen, maar benadrukt tegelijk dat diplomatie de beste methode is om dit af te dwingen.

Maar Israël leeft in de echte wereld. Als de ayatollahs maar op een knop te drukken hebben om de Joodse staat te vernietigen, weten de Israëli’s wat dit voor hen betekent. Kernwapens kan je alleen maken met hoogverrijkt uranium (HEU) met verrijkingsgraad van 90 procent. Iran zit al aan 60 procent en experten zijn het er over eens dat het een kwestie van maanden is, hoogstens enkele jaren, voor het kernraketten zal kunnen afvuren. Voor diplomatie is het al lang te laat. Israël heeft nu, gebruik makend van het presidentschap van Trump en de tijdelijke zwakheid van Iran, gedaan wat het moest doen.

Israël heeft grote schade aangericht aan de verrijkingscentrifuge van Natanz, maar nog niet aan die van Fordow, waar de installatie diep onder de grond zit. Israël heeft niet de zwaarste ‘bunker-busters’ die daarvoor vereist zijn en ook niet de bommenwerpers om die af te gooien. Israël kan de werking van Fordow bemoeilijken, maar alleen met Amerikaanse hulp of via verregaande infiltratie kan het deze centrifuge uitschakelen. De Israeli’s kennende, zullen we de komende dagen te weten komen wat hun plan voor Fordow is.

Dank u, Israël

Een meestal onderschat risico is nucleair terrorisme. Eens een terreurgroep HEU in handen heeft, is het relatief eenvoudig daarmee bommen te maken met vele malen de kracht van wat Hiroshima trof. Iran, een fun-

damentalistische theocratie, is wereldwijd de grootste wapenleverancier aan islamitische terreurorganisaties. Met voldoende HEU kunnen deze groepen om het even waar toeslaan. Als Israël die dreiging kan uitschakelen, bewijst het daarmee de hele wereld een grote gunst.

ISRAËL HEEFT GROTE

SCHADE AANGERICHT AAN DE VERRIJKINGSCENTRIFUGE VAN NATANZ

Voor Israël zijn de acties tegen Iran in de eerste plaats een kwestie van overleven. Netanyahu heeft laten verstaan dat hij ook hoopt op een regimeverandering in Iran.

Pogingen om met westerse troepen moderne democratieën te stichten in de Arabische wereld, zijn telkens op een catastrofe uitgelopen, maar misschien zal het Iraanse volk zichzelf willen ontdoen van zijn falende leiders. De ‘as van verzet’ die Iran wilde opzetten tegen Israël via onder meer Hamas en Hezbollah is een flop geworden. Iran wordt nu ook op eigen grondgebied vernederd. Israël controleert er het luchtruim en verloor nog niet één gevechtstoestel. Israëlische commando’s zijn actief op Iraans grondgebied. De hele militaire top en de belangrijkste kernfysici werden op één dag uitgeschakeld. De Perzen zijn een trots volk, met een groots verleden. Hoe lang gaan ze hun land nog laten besturen door getulbande godsdienstgekken?

JURGEN CEDER

Volgende bestemming: een Vlaamse luchthaven

De Vlaamse Regering neemt via haar investeringsvehikel PMV 39 procent van de aandelen van Brussels Airport over van het Canadese pensioenfonds OTPP, en dat voor een bedrag van 2,77 miljard euro. Daarmee wordt Vlaanderen de grootste aandeelhouder en verwerft het meer invloed: drie bestuurszitjes, vertegenwoordiging in het strategisch comité en het recht om de voorzitter van de raad van bestuur aan te duiden.

Het zal u allicht niet verbazen, maar niet iedereen was even gelukkig met het nieuws dat Vlaanderen de federale overheid van de troon stoot als grootste aandeelhouder van de luchthaven van Zaventem. Aan Franstalige zijde schreeuwde men afgelopen weekend moord en brand. De Fransdolle partijen PS, DéFI en in mindere mate Les Engagés spreken van een machtsgreep en noemen de deal een bedreiging voor het federale evenwicht. Ze verwijten Vlaanderen – en dan vooral de N-VA – dat het doelbewust de federale instellingen verzwakt om zijn greep op het land te versterken.

Wij zijn uiteraard heel wat enthousiaster over deze deal, die een goede stap in de juiste richting is. Vlaanderen kan nu vanuit de cockpit de koers van de luchthaven op het vlak van werkgelegenheid, bereikbaarheid en economische ontwikkeling mee uitzetten. Toch mag het daarbij niet blijven. Ook van een verdere regionalisering van de luchthaven moet de regering-De Wever als u het ons vraagt het liefst deze legislatuur nog werk maken. De huidige versnippering van bevoegdheden is immers nefast voor het economische welvaren van de luchthaven.

Terwijl de luchthavens van Charleroi en Luik al lang in regionale, Waalse handen zijn, staat die van Zaventem nog steeds onder auspiciën van de federale overheid. Dat is een anomalie, want Vlaanderen is wel al bevoegd voor de regionale luchthavens van Deurne en Oostende. Maar voor die andere luchthaven op Vlaams grondgebied, die van Zaventem, gelden kennelijk andere regels.

DE LUCHTHAVEN WAS DE AFGELOPEN JAREN MEERMAALS HET KIND VAN DE COMMUNAUTAIRE REKENING

De reden daarvoor hoeft niet ver gezocht te worden: de federale overheid wil natuurlijk maar wat graag een graantje meepikken van de op een na grootste economische motor van Vlaanderen. Die is goed voor 65.000 directe en indirecte jobs, en levert elk jaar een bijdrage van 8,8 miljard euro aan het Belgische bruto binnenlands product (bbp). Door de luchthaven van Zaventem systematisch tegen te werken op federaal niveau, hoopten de Franstaligen ervoor te zorgen dat meer vluchten zouden uitwijken naar de luchthavens van Charleroi en Luik.

De luchthaven van Zaventem was de afgelopen jaren meermaals het kind van de communautaire rekening. Zo lanceerde toenmalig minister van Mobiliteit Georges Gilkinet – het lijkt me overbodig om zijn partijkleur nog te vermelden – in 2023 het ronduit waanzinnige voorstel om nachtvluchten boven Zaventem te verbieden, onder het mom van geluidshinder. Daardoor zouden jaarlijks 15.000 vluchten geschrapt worden en duizenden banen op de helling komen te staan. Voor mocht u er nog aan twijfelen: het gaat wel degelijk om een groene politicus.

De Vlaamse Regering wijst vooral op het economische en strategische belang van de luchthaven om haar investering in Zaventem te rechtvaardigen. Maar op de achtergrond speelt uiteraard ook een communautaire agenda mee. De N-VA droomt immers al langer van de regionalisering van de luchthaven van Zaventem. Laat ons hopen dat die droom zo snel mogelijk in de praktijk wordt gebracht. We mogen het risico niet nemen dat onze luchthaven binnen vijf jaar weer het slachtoffer wordt van de wereldvreemde en welvaartsvernietigende waanzin van Franstalige ecologisten en socialisten.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pal.be Lezersbrieven: lezersbrieven@pal.be

Abonnementen binnenland Abonnement buitenland: 3 maanden: 58,5 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 117 euro bestemming. Alle inlichtingen 1 jaar: 234 euro op de kantoren. Steunabo 1 jaar: 350 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs: Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020) Kernredactie: Wart Van Schel (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock

De verlaagde rating kan de andere partijen overtuigen van de noodzaak van een sanering

RATINGVERLAGING KOMT

REGERING-DE WEVER

NIET ZO SLECHT UIT

Een alarmerend rapport van het Planbureau over de overheidsfinanciën. Een ratingverlaging voor Brussel én België. De regering-De Wever had beloofd de begroting op orde te krijgen, maar daar blijkt niets van aan. Toch hoeven de negatieve signalen geen slecht nieuws te zijn voor de eerste minister: de ernst van de situatie is dermate duidelijk dat niets doen, niet langer een optie is.

Iedereen keek ernaar uit en verwachtte een ratingverlaging van Brussel door Fitch en Standard & Poor’s. Die kwam er ook. Een iets grotere verrassing was dat België een downgrade kreeg. De rating gaat van AA- naar A+, het laagste cijfer sinds 1994. Om de zaken in perspectief te plaatsen: toen bedroeg het begrotingstekort 4 procent van het bbp en piekte de staatsschuld op 140 procent van het bruto binnenlands product. We gingen richting meer dan 5 procent en een schuld van meer dan 100 procent van het bbp. België was toen onder eerste minister Jean-Luc Dehaene begonnen aan een zware sanering die het land een ticket voor de Europese muntunie moest bezorgen. Het kon en zou enkel beter gaan. De rentelasten op de schuld waren toen aan het dalen, men was op de goede weg.

Neerwaartse spiraal

Nu is de situatie anders en zitten we eerder op een neerwaarts budgettair pad. Er is immers niet alleen de ratingverlaging, het Planbureau kwam ook met weinig opbeurende cijfers over de begrotingsevolutie. Het tekort op die begroting zou dit jaar dus nog oplopen tot 5,4 procent van het bbp. Dat cijfer is slechter dan het tekort dat de Nationale Bank begin dit jaar had voorspeld. De oorzaak zou liggen in het stijgen van de sociale uitgaven en de beslissing om versneld de 2 procent defensienorm te halen. Het Planbureau gaat ervan uit dat het deficit daarna stabiel zal blijven.

verantwoordelijkheid plaatsen. Want ondertussen is duidelijk geworden dat de sociaaleconomische hervormingen op de arbeidsmarkt en de pensioenen, de besparingen in de administratie en de meerwaardetaks op aandelen onvoldoende zullen zijn om de begroting te saneren en het deficit terug te brengen naar 3 procent van het bbp.

Over de meerwaardetaks: Vooruit zal zeggen dat die genoeg moet opbrengen om de begroting niet te laten ontsporen, maar dat is een steriel debat. In de tabellen staat 500 miljoen euro ingeschreven en dat zal niet veranderen.

Het is gewoon een feit dat het budgettair ter plaatse trappelen hét argument bij uitstek is om het geweer van schouder te veranderen, op zoek te gaan naar nieuwe besparingen en de federale ploeg samen te houden, want nu al zijn er politieke analisten die aansturen op een versnelde val van de regering. Zeker nadat ABVVbaas Bert Engelaar in Humo Vooruit had opgeroepen om uit de regering te stappen.

… en om nu al te denken aan een vervolg in 2029

Dat zal niet snel gebeuren, vooral omdat Vooruit ook een aantal trofeeën heeft binnengehaald. Naast de meerwaardetaks is er de regeling rond de honoraria van de artsen. Verder weet men goed genoeg dat wie de stekker uit de regering trekt, de rekening zal gepresenteerd krijgen. Nog een argument is dat het geen goed

LINKSE PARTIJEN VINDEN DAT NIET ERG, MAAR VOOR EEN EERDER CONSERVATIEVE PARTIJ ALS DE N-VA IS DAT OPLOPEND BEGROTINGSTEKORT ONAANVAARDBAAR

Dat is pijnlijk voor de regering-De Wever. Want het is toch de bedoeling van deze beleidsploeg om het begrotingstekort te doen dalen? Jarenlang heeft de N-VA zich terecht geërgerd aan het budgettair wanbeleid van de regering-De Croo. Is ze nu zelf geen haar beter?

Extra argument om de ploeg samen te houden…

Het klinkt abstract en politicoloog Bart Maddens (KU Leuven) heeft gelijk dat je met de begroting op orde te krijgen geen verkiezingen wint. Maar die sanering is wel noodzakelijk en wel om twee redenen. Bij een oplopend begrotingstekort verhoogt de factuur voor de komende generaties. Linkse partijen vinden dat niet erg, maar voor een eerder conservatieve partij als de N-VA is dat onaanvaardbaar. Hogere deficits leiden bovendien tot het betalen van meer rentelasten op de schuld, waardoor er minder geld over is om echt beleid te voeren. Nu, op zijn eigen typische manier reageert eerste minister Bart De Wever relatief rustig op de ratingverlaging. Want eigenlijk komt die hem niet zo slecht uit. Het is een manier om de druk te verhogen op de coalitiepartners en hen mee te krijgen in een project dat voor een echte sanering zorgt. Dat betekent onder meer besparen op de uitgaven en ook de deelstaten voor hun

idee zou zijn om België in deze geopolitieke onzekere tijden zonder regering te laten vallen. Zeker in Vlaanderen maakt men er zich vrolijk over dat er een federale regering is, terwijl die van Nederland na minder dan een jaar al opnieuw in lopende zaken is en er zich verkiezingen aandienen in het najaar.

Over verkiezingen gesproken: die zijn nog zeer veraf bij ons. Toch heeft eerste minister Bart De Wever al meermaals verklaard dat deze regering best tien jaar aan de macht is om de budgettaire situatie gezond te maken. Dat betekent een vergelijkbare ploeg vanaf 2029. Ook hier zorgen de begrotingsvooruitzichten van het Planbureau voor een helpende hand. In 2029 zou het begrotingstekort oplopen tot 6,2 procent van het bbp, in 2030 tot 6,5 procent. Volgens het Planbureau is dat toe te schrijven aan de geplande verlagingen van de personenbelasting en aan de hogere rentelasten. Kortom, ook de volgende regering wordt een saneringsregering.

Tussentijds rapport

Momenteel kan de federale regering genieten van voldoende steun van de bevolking (zeker in Vlaanderen) om de sanering door te voeren, maar dan moet het ook echt gaan gebeuren. Er is een palmares voor te leggen. Wie de politieke geplogenheden kent, weet dat er, ten eerste, maatregelen nodig zijn die voldoende snel resultaat opleveren en, ten tweede, dat er pakweg vanaf 2028 geen ruimte meer is om te hervormen, want de verkiezingen komen dan te dichtbij. Een aantal ingrepen beginnen pas hun effect te hebben in 2026-2027 en eigenlijk moet de regering-De Wever tegen dan al kunnen voorleggen dat het beleid in de goede richting gaat. Is dat tussentijds rapport ondermaats, dan zal de snelle conclusie volgen dat de Arizona-regering maar een flauw afkooksel is van de Vivaldi-regering, die toch als de zwakste ploeg sinds de eeuwwisseling wordt aanzien. Even irrelevant worden als de ploeg-De Croo is een electorale en politieke nachtmerrie.

POGROMS IN EUROPA

In 2025 wordt Europa geconfronteerd met toenemende spanningen als gevolg van islamitische radicalisering, aangewakkerd door conflicten in het Midden-Oosten, jihadistische propaganda op sociale netwerken en gebrekkige coördinatie op het vlak van veiligheid tussen de verschillende landen.

Stel je een netwerk voor van 10 tot 15 personen, voornamelijk geradicaliseerde Europese burgers tussen 18 en 35 jaar, actief in een grote Europese stad zoals Brussel, Parijs of Berlijn. Vastbesloten om de Palestijnen te wreken, besluiten deze terroristen Europese Joden aan te vallen, met als doel zoveel mogelijk slachtoffers te maken, terreur te zaaien onder Joden en - ruimer: onder niet-moslims - en gemeenschappen tegen elkaar op te zetten. Ze komen samen in niet-gemonitorde moskeeën, op versleutelde fora of via rekruteerders uit het Midden-Oosten, en plannen een gecoördineerde aanval, geïnspireerd op die van 7 oktober 2023 tegen Israël, om een maximaal psychologisch en media-effect te bereiken.

HITLER WAS IN DE JAREN

1920 TERUGHOUDENDER IN ZIJN PUBLIEKE UITSPRAKEN

DAN BRUSSELMANS VANDAAG

Hun doelwit: een opvallend publiek evenement, zoals een cultureel festival, een mars tegen antisemitisme, een pro-Israëlische bijeenkomst of een zogenaamde ‘republikeinse mars’, zoals men dat in Frankrijk noemt. Deze aanval zou gepaard gaan met een secundair doelwit, zoals een Joods gemeenschapscentrum of een synagoge, om de spanningen tussen gemeenschappen te verscherpen.

Minutieus voorbereid

De groep verwerft steekwapens, gesmokkelde vuurwapens (wapens en aanvalsgeweren uit de Balkan of via lokale criminele netwerken) – die in Brussel naar verluidt even gemakkelijk verkrijgbaar zijn als een pakje sigaretten – en zelfgemaakte explosieven op basis van TATP (triacetontriperoxide, de ‘Mother of Satan’), geproduceerd met gemakkelijk verkrijgbare chemicaliën. Huurwagens worden voorzien voor ramaanvallen. Deze ‘wrekende terroristen’ voor Palestina communiceren via versleutelde apps zoals Signal en bereiden video’s voor om live uit te zenden via platforms zoals TikTok. Op de dag van de aanval veroorzaakt een kleine explosie op een openbare plaats een afleidingsmanoeuvre om de politie te verspreiden. Tegelijkertijd gaan verschillende teams van 3 tot 5 aanvallers over tot actie: het eerste valt de menigte op het hoofdevenement aan met vuurwapens en handgemaakte granaten, met als doel zoveel mogelijk doden te veroorzaken. Het tweede team bestormt

het secundaire doelwit en neemt gijzelaars om de crisis te verlengen. Het derde gebruikt voertuigen om de toegang te blokkeren of om vluchtende voetgangers te overrijden. De aanval, die tussen de 30 minuten en 2 uur zou duren, eindigt met de tussenkomst van speciale eenheden, aangezien de aanvallers bereid zijn te sterven in plaats van te onderhandelen.

Het dodental zou kunnen oplopen tot in de honderden, afhankelijk van de doeltreffendheid van de operatie en de snelheid van het veiligheidsantwoord. De autoriteiten kondigen de noodtoestand af, verscherpen de grenscontroles en verhogen het toezicht op als risicovol beschouwde gemeenschappen. Demonstraties en tegenbetogingen breken uit, wat de sociale spanningen verergert. Een aan Islamitische Staat of Hamas gelieerde groep eist de aanslag op via een video die op X wordt gepost, met een oproep tot meer van dergelijke acties.

In Europa wordt Jodenhaat normaal

Dit scenario weerspiegelt een reële trend: rapporten van Europol geven aan dat er tienduizenden geradicaliseerde individuen in Europa zijn. De aanslagen in Parijs (2015), Brussel (2016) en Nice (2016) tonen aan dat complexe operaties door kleine groepen uitvoerbaar zijn. De conflicten in het Midden-Oosten, in combinatie met de zwakke samenwerking tussen inlichtingendiensten en de beschikbaarheid van wapens op de zwarte markt, vergroten de kwetsbaarheid.

Wat de terugkeer van pogroms in Europa niet alleen waarschijnlijk, maar aannemelijk – misschien zelfs waarschijnlijk – maakt, is de normalisering van antisemitische retoriek. Al in 2018 publiceerde het EU-agentschap voor de grondrechten zijn tweede enquête over antisemitisme in de EU, waarin stond dat “antisemitische intimidatie zo wijdverspreid is dat

wordt gesteld dat Israël – ‘de Joden’ – een van de grootste bloedbaden in de moderne geschiedenis pleegt tegen moslims. Van kinds af aan wordt hem verteld dat zijn primaire identiteit moslim is, dat hij tot de Ummah en Allah behoort en dat nationaliteit of familiebanden secundair, irrelevant of zelfs betekenisloos zijn.

ZELFS ALS SLECHTS 0,01 PROCENT VAN DE EUROPESE MOSLIMS ZICH GEROEPEN VOELT OM WRAAK TE NEMEN, KOMT DAT NOG ALTIJD NEER OP DUIZENDEN POTENTIËLE ‘POGROMISTEN’

ze genormaliseerd is geworden”. Met andere woorden: een discours van moorddadige haat tegen Joden duikt opnieuw op in de Europese straten, op een niveau dat sinds de jaren 1930 en 1940 niet meer gezien is. In landen zoals Frankrijk, België, het Verenigd Koninkrijk en Nederland genieten mensen die publiekelijk hun haat tegen Joden uitdrukken feitelijk van een bijna totale straffeloosheid. In België verklaarde de beruchte Herman Brusselmans dat hij de keel wil oversnijden van elke Jood die hij tegenkomt – zonder gevolgen. Adolf Hitler was in de jaren 1920 terughoudender in zijn publieke uitspraken.

De afgelopen jaren hebben links en extreemlinks geprobeerd hun antisemitisme te verbergen onder het mom van ‘antizionisme’, maar steeds vaker laten ze zelfs deze façade vallen. Waarom zouden ze ook nog doen alsof, wanneer vervolgingen wegens het aanzetten tot haat tegen Joden zeldzaam blijven? Komt er een ‘Brusselmans-jurisprudentie’? Zullen mensen die tegen abortus zijn of kritiek op de islam uiten, voor de rechter gesleept worden, terwijl zij die openlijk dromen van het verbranden van Joden vrij spel krijgen? Zien we dan de verontrustende gelijkenis niet tussen deze retoriek en die van het nationaalsocialisme? Moeten we dan onderscheid gaan maken tussen het ‘slechte nazisme’ van de Duitsers en het ‘goede nazisme’ dat ‘voor de Palestijnen’ is?

Bovendien hebben links en extreemlinks in Europa – vaak nauwelijks te onderscheiden – de bewering van Hamas overgenomen dat Israël een genocide pleegt in Gaza. Genocide wil zeggen: de totale uitroeiing van het Palestijnse volk. Maar geen enkel beschikbaar cijfer, zelfs niet van Hamas, ondersteunt die bewering. Toch hebben linkse en extreemlinkse partijen het ‘bestrijden van de genocide op het Palestijnse volk’ tot een kernpunt van hun verkiezingsretoriek gemaakt. In Europa. Radicalisering is makkelijk

Stel je nu eens voor dat je een jonge moslim bent in Europa – pas aangekomen of niet, of zelfs bekeerd. Deze mensen worden dagelijks overspoeld met boodschappen, zowel op sociale media als in de reguliere pers, waarin

De Koran, de Soenna en de Fiqh leren dat moslims het recht en de plicht hebben om wapens op te nemen en te strijden ‘op het pad van Allah’ tegen de vijanden van de islam. “Een jihadist, volgens de heilige islamitische definitie, moet vechten en doden om rechtschapen te zijn”, schreef David Patterson (Cambridge University Press, 2012). Te beginnen, uiteraard, met de Joden die in de Koran worden beschreven als gezworen vijanden van de moslims. In zo’n culturele context, in dat mentale klimaat, in een sfeer van haat, is het dan niet denkbaar – zelfs legitiem of wenselijk, vanuit hun perspectief – om deel te nemen aan collectieve actie tegen Joden?

Laten we nooit vergeten dat de overgro te meerderheid van de moslims in Europa vreedzaam is en niet deelneemt reuractiviteiten. Maar zelfs als slechts 0,01 procent van de Europese moslims zich geroepen voelt om wraak te nemen voor de vermeende ‘geno cide’ gepleegd door ‘de Joden’, komt dat nog altijd neer op duizenden poten tiële ‘pogromis ten’. Wij zijn onze Joodse medebur gers de hoogste bescherming én solidariteit ver schuldigd. Dit is een moreel en een beschavingsimpe ratief.

DRIEU GODEFRIDI

De aanslagen in Parijs toonden aan dat complexe operaties door kleine groepen uitvoerbaar zijn

Herman Brusselmans ©

De Joodse wijk in Antwerpen werd een tijdlang bewaakt door het Belgische leger

Het jaren 80-liberalisme van Javier Milei

De kettingzaag als economisch wonder: Latijns-Amerika (her)ontdekt de liberale revolutie.

Inflatie onder de 3 procent, een verwachte economische groei van meer dan 5 procent, een structurele daling van de armoede: Argentinië wordt onder president Javier Milei opnieuw financieel-economisch gezond. De breuk met een vermolmde staatseconomie was nodig. Het bewijs ook dat de verguisde liberale experimenten uit de jaren 1980 nog relevant zijn.

Hayek en de Paus

Toen de Argentijnse president Javier Milei recent een bezoek bracht aan paus Leo XIV, had hij een origineel cadeau mee: een editie van ‘De weg naar slavernij’, het boek van de econoom en filosoof Friedrich A. von Hayek, dat een virulente aanklacht is tegen het socialisme en te veel staatsinterventie. Hayek was samen met Milton Friedman een belangrijke denker die een bepalende invloed had op het economische beleid van deregulering en liberalisering in de jaren 1980. Het waren de Thatcher- en Reagan-jaren die toen succesvol bleken, maar ondertussen verguisd worden. Het zouden de tijden zijn geweest van roekeloos kapitalisme dat uiteindelijk tot de financiële crisis van 2008 heeft geleid. Het afbouwen van het staatsapparaat zou nefast zijn geweest. En tot vandaag gebruiken critici het containerwoord ‘neoliberalisme’ om elke vermindering van het overheidsbeslag te zien als immoreel en de directe weg richting armoede. Zich beroepen op Hayek, Thatcher en Reagan is de rechtstreekse weg richting ostracisme door de weldenkende media en intellectuelen.

De kettingzaag die wél werkt

De Argentijnse libertarische president Javier Milei trekt er zich weinig van aan. En met reden. Zijn liberale recepten uit de jaren 1980 hebben van Argentinië een gezonde economie gemaakt. Het is opvallend dat de media daar weinig aandacht aan besteden. Het land is economisch niet meer te vergelijken met wat het pakweg 15 tot 20 jaar geleden was. Niet vergeten dat inflatiecijfers van 250 procent er de normaalste zaak van de wereld waren. De macht van de vakbonden, een overdreven overheidscontrole en reguleringen allerhande waren het recept voor armoede. Milei wordt uitgelachen voor zijn optredens met de kettingzaag die het mes moet zetten in het overheidsapparaat. Maar zijn aanpak leidt wel degelijk tot resultaten. De inflatie, lange tijd dé achilleshiel van het Latijns-Amerikaanse land, is gedaald tot 2,7 procent.

Deregulering als medicijn tegen armoede

Hoe? Door te dereguleren, het dure en inflatie aanwakkerende overheidsapparaat af te bouwen en de verschillende sectoren te liberaliseren. Concurrentie leidt tot lagere prijzen. Het afschaffen van importvergunningen deed de prijzen van elektrotoestellen met 35 procent dalen. Het einde van de huurcontrole verdrievoudigde het woningaanbod in de hoofdstad Buenos Aires. De huurprijzen dalen en de Argentijnen zien hun koopkracht stijgen. De armoede is gedaald van 49,5 naar 38,1 procent. Het liberaliseren van de luchtvaartsector heeft de prijs voor rei-

Volledig uit de gevarenzone is het land zeker nog niet.

Om geloofwaardiger te worden, is er meer nodig dan de deregulering zoals we die in het Westen gekend hebben in de jaren 1980. Er moeten meer bedrijven naar Argentinië komen. En dat is ondertussen aan het gebeuren. Dankzij het wegwerken van kapitaalbarrières bieden investeerders zich aan. Dit jaar zou het gaan om 6 miljard euro extra investeringen door buitenlandse bedrijven. Het gevolg is dat de beurs van Buenos Aires op een jaar tijd met 40 procent gegroeid is. De peso, al te vaak een zwakke munt, blijft overeind.

Uiteraard is economie niet alles, maar de positieve gevolgen van de toegenomen welvaart op de samenleving in het algemeen kunnen moeilijk onderschat worden. De

HET SUCCES VAN DEZE KOERS ZOU HIER MOETEN AANLEIDING GEVEN TOT HET STUREN VAN REPORTAGEPLOEGEN NAAR ARGENTINIË

zen met 25 procent verlaagd. De erfelijke functies – dat bestaat daar echt – bij de overheidsambtenaren die overgaan van vader op zoon, worden afgeschaft. Gevolg: er wordt voor het eerst in decennia een begrotingsoverschot geboekt. De economie trekt aan. Het IMF voorspelt een groei van 5,5 procent in 2025 en 2026. De OESO komt met vergelijkbare cijfers. De Argentijnse economie is de op een na meest dynamische ter wereld. Het inkomen van de werkende Argentijnen is met 3,8 procent gestegen op een jaar tijd. De belastingen die met omgerekend 12 miljard dollar zijn verlaagd, dragen daartoe bij. Investeerders kloppen aan

Er is wel nog werk aan de winkel. De kredietrating is wel verhoogd van CCC naar CCC+. Dat is een score met een lage kredietwaardigheid.

moordcijfers zijn met 17 procent gedaald in heel het land en met maar liefst 70 procent in de gevaarlijkste wijken van de grote steden.

Ook de politieke gevolgen zijn niet te onderschatten. Bij lokale verkiezingen is het parlement van Buenos Aires herverkozen. De partij ‘La Libertad Avanza’ van Javier Milei behaalde een klinkende overwinning.

Het succes van deze koers zou hier moeten aanleiding geven tot het sturen van reportageploegen naar Argentinië. Wanneer linkse machthebbers in Latijns-Amerika een tijdlang de dienst uitmaakten, haastten onze kranten en de VRT zich naar de regio. Nu blinken ze uit in afwezigheid. Rechtse presidenten die succesvol zijn in Zuid-Amerika, dat past duidelijk niet in het plaatje.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Naar aanleiding van de tachtigste verjaardag van ’t Pallieterke op 17 mei 2025, wil de redactie het rijke verleden van dit weekblad in de kijker zetten. In deze rubriek blikken we terug op wat ’t Pallieterke in het verleden bracht.

21 juni 1945: Echte valsche telegrammen “Het schandaal van den echten valschen telegram door Koning Leopold aan Hitler gezonden en waarop Hitler antwoordde met een valschen echten telegram neemt uitbreiding. De veiligheid is er inderdaad in geslaagd beslag te leggen op gansch den inhoud van het saccochken van den telegramdrager. Men verwacht zich in dit verband als sensationneele aanhoudingen.”

22 juni 1957: De kazerne, voortaan een hemel op aarde “Naar het voorbeeld van Bonn zoekt men te Brussel sinds jaar en dag naar iets om het leger terug volksgeliefd te maken. Om te beginnen zullen de onder-officieren het recht worden ontzegd de hun toevertrouwde jongens nog bij hun voornaam of met ‘Hela, gij’ en ‘Seggis, ginder’ aan te spreken. De nieuwe aanspraakformule zal luiden: ‘Waarde heer dienstplichtige Janssens of Van Gatspiegel enz.’”

23 juni 1994: Machiavelli in donker Afrika

Op deze datum kreeg Frankrijk groen licht van de VN-Veiligheidsraad om te interveniëren in de burgeroorlog in Rwanda. “Het minst aanbevelenswaardige paspoort waarmee ge tegenwoordig in Rwanda kunt rondlopen, is een Belgisch paspoort”, schreef ’t Pallieterke toen in de Diplomatieke Valies. “Het is het zekerste ‘ticket to heaven’.”

24 juni 2016: Brexit

Op deze dag stemden de Britten in een referendum voor een exit uit de Europese Unie. “Wat betekent de Brexit voor Vlaanderen? Wat met onze positie in de EU, waar we nu blijkbaar overgeleverd worden aan krachten die het signaal van de Britten compleet willen negeren?” Het blijkt een voorspelling die grotendeels aan het uitkomen is, of reeds voltooid is.

25 juni 1964: De SS saboteert de Ronde De derde rit van de Ronde van Frankrijk van dat jaar werd gewonnen door Willy Vannitsen uit Tienen. Maar na aankomst aan de Congreskolom in Brussel, werd er gevreesd dat hij in gevaar was. “Ons aller nationale hoop en prestige-ophouder wordt sedert de start van de Tour diskreet doch scherp bewaakt door als ploegmakkers vermomde leden van Interpol. (…) Het is inderdaad uitgelekt dat een bepaalde ploeg de beruchte Otto Skorzeny een fantastisch bedrag heeft aangeboden om met Willy dezelfde toer uit te halen als destijds met Mussolini.”

26 juni 1991: Een antwoord op het Vossenblad

“Wij zullen wel niet de enigen zijn die zich zorgen maken in de toekomst van de Vlaamse Beweging. Radicalisme en nationalisme zijn voor sommigen dé bedreiging voor Moeder Vlaanderen en wie ‘in’ wil zijn, bekent zich tot het alleenzaligmakende pluralisme.” Dat schreef Herman Wagemans, advocaat en later VU-politicus. “De tijd dat VOS de juiste toon aangaf voor een radicale Vlaamse Beweging, lijkt nu goed voorbij. VOS wil vooral links richting gevend progressief zijn, wat dat ook mag inhouden.”

27 juni 1997: Dehaene leutert er op los “Achteraf heeft hij, op raad van zijn diplomatieke adviseurs, geprobeerd te doen alsof er niets aan de hand was, maar alle getuigen zijn het erover eens: de ergste rel die de jongste topontmoeting van regeringsleiders in Amsterdam gekend heeft, werd veroorzaakt door onze Belgische vriend Dehaene en was gericht tegen de Nederlandse voorzitter van de vergadering, Wim Kok. Kok verdedigde zich met het woord ‘geleuter’ om de houding van Dehaene te omschrijven. De Duitse minister Waigel was zo geërgerd door het toneeltje dat hij er openlijk schande van sprak.

Het recente bezoek van Milei aan Paus Leo XIV

KREDIETRATING BRUSSEL VERLAAGD

Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest is een failed state

De kredietwaardigheid van zowel België als het Brussels Hoofdstedelijk Gewest (BHG) kreeg recent een stevige klap. De ratingbureaus Fitch en Standard & Poor’s verlaagden hun beoordeling, respectievelijk voor België en Brussel. De boodschap is duidelijk: het financieel beleid baart grote zorgen. Lenen zal op termijn voor de staat aanzienlijk duurder worden, waardoor de renteverplichtingen boven de 10 miljard euro dreigen uit te stijgen. Diepgaande hervormingen blijven echter uit. “We zitten de komende jaren diep, diep, diep in de problemen”, waarschuwde Bart De Wever in Villa Politica.

Volgens het Planbureau zal de Belgische overheidsschuld tegen 2030 boven de 120 procent van het bbp uitstijgen. Ook de Nationale Bank van België liet weten dat de eerder genomen maatregelen van de regering-De Wever onvoldoende zijn om de financiële ontsporing te keren. De stijgende rentelasten, de gevolgen van de tarievenoorlog en oplopende defensie-uitgaven vormen de kern van het probleem. Bovendien heeft België al lang geen buffer meer om externe schokken op te vangen.

Griekenland aan de Zenne

In het Brussels Gewest is de situatie nog schrijnender. De kredietverlaging is niet alleen te wijten aan de financiële chaos en het uitblijven van een nieuwe regering, maar ook aan het feit dat de federale overheid nauwelijks greep heeft op het gewestelijk bestuur. Andere ratingbureaus dreigen Brussel binnenkort te volgen in de afwaardering.

WE ZITTEN DE KOMENDE JAREN DIEP, DIEP, DIEP IN DE PROBLEMEN

De vergelijking van de Brusselse crisis met de Griekse schuldencrisis in 2010 gaat maar deels op, omdat de situatie aan de Zenne explosiever is. Net als Griekenland kampt Brussel met een torenhoge schuldgraad, een structureel begrotingstekort en inefficiënte overheidsdiensten. In Griekenland leidden jarenlange belastingontduiking en frauduleuze begrotingscijfers tot een vertrouwenscrisis. Premier Papandreou moest in 2009 toegeven dat het tekort meer dan dubbel zo groot was als eerder gerapporteerd. Wat volgde, was een jarenlange crisis met zware gevolgen voor de bevolking.

Brussel toont verontrustende gelijkenissen. De afgelopen vijf jaar steeg het aantal ambtenaren met bijna 34 procent. Bij Actiris en Leefmilieu Brussel verdubbelde het personeels-

Is

bestand. Toch blijft Brussel smerig en is de werkloosheid er torenhoog: 14,2 procent, dat is 10 procent meer dan in Vlaanderen. De werkzaamheidsgraad daalde tot 62 procent.

partijen werden weggevaagd en Syriza kwam aan de macht met radicaal-links populisme. In de Kamer moest premier De Wever toegeven dat hij geen vat heeft op de Brusselse situatie. Er bestaat geen solide wettelijke basis om Brussel onder federale voogdij te plaatsen. De federale overheid kan enkel voorwaarden stellen als de Brusselse Regering voor financiële steun komt aankloppen. Bovendien vormt Brussel een onontwarbaar kluwen van instellingen en versnipperde bevoegdheden. Er zijn minstens zes partijen nodig om het gewest te besturen. Een interne Brusselse staatshervorming is meer dan nodig om een

NET ALS SYRIZA BELOOFT LAAOUEJ DE BEVOLKING GOUDEN EIEREN ZONDER NOEMENSWAARDIGE INGREPEN OF HERVORMINGEN

Brussel kent een chronisch tekort aan investeringen in veiligheid en infrastructuur. Elke dag stijgt de schuld met 4,3 miljoen euro. In vijf jaar tijd is de Brusselse schuldenberg verdubbeld, met een projectie richting 300 procent van het regionale bbp. De hoofdstad van Europa slaagt er niet meer in haar basisfacturen te betalen. Vorige week stuurde de Brusselse Regering in lopende zaken zelfs een bedelbrief naar de Europese instellingen om de hogere kosten van de heraanleg van het Schumanplein te kunnen betalen. Brussel – de hoofdstad van Europa, die talloze internationale instellingen en ambassades herbergt – is niet meer in staat de facturen te betalen en de veiligheid van de burgers te garanderen. Het Brussels Hoofdstedelijk Gewest is een failed state.

Onder curatele

In tegenstelling tot Brussel, werd Griekenland door de EU en het IMF onder curatele geplaatst. In ruil voor leningen voerde Athene ingrijpende maatregelen door: pensioenhervormingen, loonmatiging, massaontslagen, privatiseringen en belastingverhogingen. De economische impact was enorm: het bbp daalde met 25 procent, de werkloosheid steeg naar 27 procent en de sociale onrust groeide. De klassieke

structureel beleid enigszins mogelijk te maken. De Brusselse situatie is net daarom een heel stuk moeilijker aan te pakken dan de Griekse. Griekenland is een unitaire staat met beperkte bevoegdheden voor de regio’s. Dat maakte het doorvoeren van maatregelen een pak eenvoudiger. Islamo-links bestuur

Intussen werkt Ahmed Laaouej aan een links-islamitische regering met PS, Vooruit, Groen, Ecolo, Team Fouad Ahidar en PTB-PVDA. Net als Syriza belooft Laaouej de bevolking gouden eieren zonder noemenswaardige ingrepen of hervormingen. Maar ook Syriza loog met haar antibezuinigingsprogramma de Griekse bevolking wat voor. De Griekse economie kromp opnieuw. De armoede en de werkloosheid bleven onder Syriza torenhoog.

Als Laaouej minister-president wordt, dan wacht Brussel hetzelfde lot als Griekenland

Als Laaouej minister-president wordt, dan wacht Brussel hetzelfde lot. Hij wil niet bezuinigen of hervormen. Hij houdt het dienstbetoon in stand, flirt met zijn islamitische achterban, is niet van plan om de criminaliteit aan te pakken en is zeker niet van plan om de rechten van de Vlamingen te respecteren. De Griekse catastrofe dreigt zich te herhalen, maar deze keer aan de Zenne.

JULIEN BORREMANS

vijf procent voor defensie dan echt onnodig of zelfs belachelijk?

Nu het steeds duidelijker wordt dat vijf procent van het bruto binnenlands product (BBP) binnenkort de nieuwe NAVO-norm wordt, weren zowel Vooruit, cd&v alsook de MR zich als duivels in een wijwatervat om die ook in België toe te passen. Terwijl zowat alle andere lidstaten van de NAVO die vijf procent noodzakelijk achten, noemen de voorzitters van de drie partijen die norm onnodig en zelfs belachelijk.

Van een echt debat over die vijf procent is er in België of Vlaanderen voorlopig weinig of geen sprake. Dat ligt overigens niet alleen aan de linkse partijen en hun bevriende media die de toekomstige NAVO-norm categoriek afwijzen. De communicatiestijl van Theo Francken, die lichtjes provocerend poneert dat die vijf procent er gewoon zal komen - en daarmee bastanodigt ook niet bepaald uit tot een ernstig of sereen debat.

Medeplichtige media

Maar verder blijkt ook uit dit dossier nog maar eens het bedroevend lage niveau en de partijdigheid van onze media. In een diepgaand debat over de zin en de onzin van die vijf procent, of waar de lat dan wel precies zou moeten liggen, zijn ze duidelijk niet geïnteresseerd. Waarschijnlijk voelen ook zij met hun klompen aan dat die vijf procent eigenlijk een bittere noodzaak is, maar willen ze de linkse partijen liever niet in verlegenheid brengen.

De communicatiestijl van Francken komt hen dan ook goed uit, want die laat toe het debat te reduceren tot een stellingenoorlog. Dat bovendien Donald Trump aan de oorsprong van die vijf procent ligt, maakt het plaatje natuurlijk compleet en ontneemt hen zeker de zin om de nepargumenten van linkse partijen te doorprikken.

Amerikanen hoeven zelf norm niet te halen

Neem nu het verweer dat de Verenigde Staten zelf de norm van vijf procent niet halen. Dat is immers helemaal geen reden waarom de Europeanen er dan ook goedkoper vanaf zouden moeten komen. Het zijn toch nog steeds de Europeanen die bedelen om de steun van de Amerikanen, en niet omgekeerd. Van Europese legerbasissen op Amerikaanse grondgebied om de VS te beschermen tegen invasies, is zelfs in de verste verte geen sprake, ook niet in Alaska. Omgekeerd beven de Europeanen al als de Amerikanen zelfs nog maar overwegen enkele soldaten uit Europa naar een ander werelddeel te verplaatsen. Waarom de Europeanen dus denken dat ze aan de Amerikanen eisen zouden kunnen stellen over hoeveel zij aan defensie

moeten besteden, is alvast voor ons een volkomen mysterie. Zelfs als de Amerikanen maar een halve procent van hun BBP nodig hebben om in te staan voor hun eigen verdediging én daarbovenop voor een deel van de Europese, dan hebben de Europeanen daar eigenlijk niets op aan te merken. Omgekeerd, dat de Amerikanen eisen dat de Europeanen voortaan zelf wat meer instaan voor hun eigen veiligheid, lijkt ons eerder de logica zelve.

Ook voor klimaat zitten we niet in de frontlinie

Een ander nepargument is dat België niet in de frontlinie zou zitten, waarbij men dan vaak stelt dat Russische soldaten in de straten van Brussel nog niet voor morgen zijn. Ook wij denken niet dat dat een erg waarschijnlijk scenario is. Maar met het NAVO-hoofdkwartier in Evere denken we wel dat er in het Russische Kapoestin Jar een aparte Oresjnik-raket klaarstaat, geprogrammeerd om binnen de 14 minuten in Brussel uit de

lucht te vallen. Maar het argument dat we niet in de frontlinie zitten, hebben we anders nooit gehoord wanneer het over de nog krankzinnigere plannen rond klimaat ging. En ook wat betreft ontwikkelingshulp, waarvan we ondertussen weten dat ze maar al te vaak geen enkele zin had, of de ellende alleen maar bestendigde, zien we niet goed in hoe België wel in de frontlinie lag. Voor migratie ligt de frontlinie dan weer wel in België, maar dan vooral omdat de we die frontlinie jarenlang zelf naar ons toe getrokken hebben met handenvol geld voor nieuwkomers.

Geen afschrikking

Bij de PVDA wijst men er trouwens op dat de Europese uitgaven voor defensie nu reeds de Russische overstijgen. En dat klopt nog ook. Maar het belette niet dat Poetin Oekraïne binnenviel, en het zijn toch altijd Russische straaljagers die het luchtruim van NAVO-leden schenden of dreigen te schenden, en niet omgekeerd. Hoe zou dat toch komen?

Het antwoord is eenvoudig: het Europese leger schrikt niet af, omdat Europa te vadsig is om het ergens effectief te willen inzetten. En dat zie je ook aan de bliksemafleider waar onder meer Conner Rousseau in het weekendinterview in De Standaard mee uitpakt: dat we vooral meer zouden moeten investeren in cybersecurity. Ja, dat ook, maar met een stevige firewall en een bijgewerkte virusscanner ga je die Oresjkin-raket van hierboven of een Russische tank in de Suwałki-corridor niet tegenhouden.

Krankzinnig

Dan blijft nog het nepargument dat de federale regering het geld niet heeft. “Krankzinnig”, zoals Sammy Mahdi het verwoordt in De Zondag, of “stupide”, zoals Georges-Louis Bouchez liet optekenen in De Morgen. “Elke normale regeringsleider weet dat dat niet haalbaar is”, zegt Rousseau dan weer in De Standaard. Alleen merkwaardig dat diezelfde norm in andere landen niet krankzinnig, stupide of onhaalbaar, is. Misschien is het toch niet die vijf procent, maar eerder België zelf dat krankzinnig, stupide en niet onhaalbaar, maar stilaan wel onhoudbaar is? Is het u trouwens ook al opgevallen hoe oorverdovend stil het tegenwoordig is bij de belgicisten die anders maar al te vaak roepen om de financiële versterking van het federale niveau vanuit de regio’s en de gemeenschappen?

Onderzoek

Meer terugverdieneffecten voor

België bij Belgisch-Franse militaire samenwerking

De regeringen van België en Frankrijk zullen binnenkort een akkoord sluiten over een verdere samenwerking binnen het CaMo-project (Capacité Motorisée), de bilaterale samenwerking tussen België en Frankrijk die gestart is in 2018. Minister van Defensie Theo Francken (N-VA) overlegde daar afgelopen week over met zijn Franse ambtsgenoot. “In dit overleg heb ik duidelijk gemaakt dat een maximale economische return voor België noodzakelijk is”, aldus de minister. Een recent rapport van het Rekenhof wees uit dat het terugverdieneffect van dat akkoord voor ons land aan de lage kant was.

Het CaMo-project werd opgestart in 2018, door minister van Defensie Steven Vandeput (N-VA) in de regering-Michel I. Er werd een structurele defensiesamenwerking aangegaan met Frankrijk. Het meest zichtbaar is de aankoop van twee types pantservoertuigen, de Griffon en de Jaguar. Daarnaast werken België en Frankrijk op het vlak van militaire doctrine zeer nauw samen. “Onze eenheden zullen perfect uitwisselbaar zijn”, was de ambitie destijds. De samenwerking omvat ook het Franse Scorpion-programma dat een heel wapensysteem omvat dat toelaat dat militairen op het terrein direct en automatisch informatie uitwisselen.

Economisch belang

De samenwerking verloopt goed en beide landen willen die verder uitbouwen. “In het belang van hun troepen en van de gezamenlijke operationele slagkracht”, klinkt het bij Defensie. Maar omdat een rapport van het Rekenhof in april dit jaar uitwees dat de kostprijs van de voertuigen oploopt en dat de economische return voor België aan de lage kant is, moesten er enkele aanpassingen komen.

Tijdens een officieel bezoek aan zijn Franse ambtsgenoot Sébastien Lecornu, is minister van Defensie Theo Francken overeengekomen dat de twee regeringen een akkoord zullen sluiten over de verdere samenwerking. “De

Belgisch-Franse samenwerking op het gebied van gemotoriseerde capaciteiten is belangrijk voor de toekomst van onze landmacht”, aldus Francken. “Tegelijk blijf ik als minister van Defensie waakzaam over het versterken van onze strijdkrachten en ook het belang van de Belgische defensie-industrie. In dit overleg heb ik duidelijk gemaakt dat een maximale economische return voor België noodzakelijk is in het verdere verloop van het CaMo-project.”

Francken pleit al langer voor een forse inzet op de inlandse defensie-industrie. Zo wil hij de positie van Belgische bedrijven – denk aan OIP, FN Herstal en Thales – binnen de Europese defensiesamenwerking versterken. “Er is wederzijds begrip dat de samenwerking niet mag betekenen dat België klant is bij Frankrijk, maar net een partner die ook industriële en technologische kansen heeft. Ik heb er vertrouwen in dat we samen onze krijgsmachten kunnen moderniseren en tegelijk werkgelegenheid en technologie in België kunnen verankeren.”

21 juli

Francken hoopt dat er tegen 21 juli een nieuwe overeenkomst is tussen beide regeringen, schrijft De Standaard. Vandaag levert België binnen het CaMo-project via het Waalse FN Herstal al geschutskoepels aan Frankrijk en worden er al voertuigen voor het Belgische leger in Mol geassem-

bleerd. Dat John Cockerill uit Seraing vorig jaar het Franse defensiebedrijf Arquus, een van de drie hoofdpartners in het Scorpion-programma, overgenomen heeft, toont volgens de Franse minister van Defensie Lecornu aan dat de samenwerking tussen België en Frankrijk goed verloopt.

Mensenrechtenraad Verenigde Naties: “Belgische politie is racistisch”

In een persbericht beweert de VN-Mensenrechtenraad dat een onafhankelijke groep experten na een bezoek van tien dagen aan België tot de conclusie is gekomen dat Afrikanen in België het slachtoffer zijn van ‘systemisch’ racisme. Met andere woorden: het Belgische politieapparaat is racistisch.

WANNES NEUKERMANS

Defensieminister Theo Francken poneert dat die vijf procent er gewoon zal komen, en daarmee basta

Depoortere wil meer steun voor politie “Laat agenten hun werk doen”

Kamerlid Ortwin Depoortere en Brussels Parlementslid Bob De Brabandere (beiden Vlaams Belang) woonden afgelopen vrijdag de politiebetoging op het Brusselse Poelaertplein bij. Honderden agenten waren daar bijeengekomen uit solidariteit met hun collega die in verdenking is gesteld voor de aanrijding van de 11-jarige Fabian.

Een 25-jarige agent van de politiezone Brussel-West reed op maandag 2 juni de 11-jarige Fabian dood tijdens een achtervolging in het Elisabethpark. Het Comité P en het parket van Brussel onderzoeken de precieze omstandigheden van het ongeval. De betrokken agent zit momenteel thuis met een enkelband. Hem hangt een gevangenisstraf die kan oplopen tot 30 jaar boven het hoofd voor kwaad-

willige belemmering van het verkeer met de dood tot gevolg.

Vlaams Belang-Kamerlid Ortwin Depoortere betreurt dat de politieke linkerzijde deze tragedie aangrijpt om de politie in een negatief daglicht te stellen. “Alsof agenten ’s ochtends opstaan met het idee: wie gaan we vandaag eens aanrijden of in het ziekenhuis slaan? Natuurlijk is dat niet zo”, hekelt hij.

Hoewel Depoortere erkent dat er mogelijk fouten zijn gebeurd, pleit hij ervoor om het lopende onderzoek af te wachten. “We moeten objectief blijven en het Brussels parket en het Comité P hun werk laten doen.”

Meer politieke steun

Toch staat het voor Depoortere vast dat de politie meer (politieke) steun verdient. “Als agenten bij elke achtervolging het risico lopen om vervolgd te worden en zelfs een enkelband opgelegd te krijgen, zullen ze hun werk niet meer naar behoren kunnen uitvoeren”, waarschuwt hij. “De politie moet zijn werk kunnen doen en daar is politieke rugdekking voor nodig. Tot nu toe is die steun alleen van het Vlaams Belang gekomen.”

De beschuldigingen van systemisch racisme en etnische profilering binnen de politie, wijst Depoortere van de hand: “Er is geen sprake van etnisch profileren, wel van professionele daderprofilering. We mogen niet blind zijn voor de realiteit dat in Brussel een groot deel van de jonge criminelen van allochtone afkomst is. Dat is een feit dat je niet kunt negeren. Laat de politie gewoon zijn werk doen”, besluit hij.

ANTON SCHELFAUT

Daarom roept het ‘UN International Independent Expert Mechanism to Advance Racial Justice and Equality in Law Enforcement’ de Belgische Staat op om concrete stappen te ondernemen om “de erfenis van het koloniale verleden” aan te pakken en te strijden tegen wat de organisatie “wijdverspreid racisme” noemt.

Het persbericht komt er na een bezoek van tien dagen aan België, dat begon op 2 juni. De deskundigen die op de laatste dag van het bezoek beweerden dat Afrikanen in België het slachtoffer worden van systemisch racisme, zijn Tracie Keesee (een gepensioneerde zwarte Amerikaanse politievrouw) en Victor Rodriguez (een Venezolaanse ex-ambassadeur bij de Verenigde Naties). Ze bezochten Brussel, Namen, Charleroi en Mechelen. Daar spraken ze met vertegenwoordigers van ‘gemeenschappen’, die vertelden dat ze “als mensen behandeld willen worden”. De experten erkenden dat er ook goede praktijken bestaan, zoals het Comité P en subsidies aan middenveldorganisaties die werken rond racisme.

‘Systemisch racisme’

Niettemin concludeerden ze dat Afrikanen en personen van Afrikaanse afkomst nog altijd als ‘vreemdelingen’ beschouwd worden door Belgen, zelfs als ze de Belgische nationaliteit hebben en hier geboren zijn. Volgens de experten hebben ze naast racisme bij de overheid te kampen met raciale discriminatie, xenofobie en onverdraagzaamheid.

Het zogenaamde ‘systemische racisme’ vindt men in alle sectoren van de maatschappij terug, klinkt het in het persbericht. Ook bij de politie en bij justitie: “Dat is de erfenis van slavernij en kolonialisme die een blijvende impact heeft.”

Zo beweren de deskundigen dat de politie “buitensporig geweld” zou gebruiken tegen Afrikanen en personen van Afrikaanse origine, inclusief kinderen. “Die gevallen zijn een duidelijk voorbeeld van het systemische racisme”, beweert Rodriguez.

Toch zagen de deskundigen ook goede voorbeelden van wat een gemeenschapspolitie kan betekenen. “We bezochten politiezones die ‘wonderful practices’ in de praktijk brengen om dichter bij de bevolking te staan en kwetsbare jongeren warm te maken voor een job bij de politie”, klinkt het. Daarnaast klaagden de experten de overbevolking van de gevangenissen aan. Ook onderstreepten ze de disproportionele aanwezigheid in die gevangenissen van personen van Afrikaanse origine en vreemdelingen in het algemeen.

De experten hadden naast ontmoetingen met het Comité P en talrijke politiediensten ook een gesprek met Unia, het Vlaams Mensenrechteninstituut. Ze bezochten het Afrikamuseum in Tervuren en de Kazerne Dossin in Mechelen. Ze gingen ook langs in gesloten asielcentra en de gevangenis van Namen. In Brussel ontmoetten ze de politiezones PolBru en BruWest.

Vorige week maakten ze hun voorlopige observaties en aanbevelingen aan de Belgische regering bekend. Het volledige verslag stellen ze voor op de volgende sessie van de VN-Mensenrechtenraad in september 2025.

LODE GOUKENS

Ortwin Depoortere

DE IRAANSE ATOOMBOM ONDER HET MIDDEN-OOSTEN

Iran stond op het punt zijn eerste atoombommen te produceren. Dat ze genoeg ballistische raketten hebben om die ook te lanceren, blijkt wel bij de vele aanvallen met zulke raketten op burgerdoelen in Israëlische steden; niet alleen op Tel Aviv, maar ook op Jeruzalem dat ook door de moslims als hun heilige stad wordt beschouwd. Hoe heeft men het ooit zover laten komen? Bedank Obama en de VN maar. En herinner u dat wij daar jaren geleden al voor waarschuwden in ons Buitenlands Spervuur.

In de natuur bevat uranium slechts 0,7 procent uranium-235. Daar is niets mee te beginnen. Het moet eerst verrijkt worden. In kerncentrales gebruikt men uranium dat verrijkt is tot het 3 tot 5 procent uranium-235 bevat. Het uranium in de atoombom op Hiroshima was verrijkt tot gemiddeld 80 procent. In moderne kernwapens is dat meer dan 90 procent. Iran produceert nu officieel uranium dat tot 60 procent verrijkt is. Dat heeft geen enkele civiele toepassing, ook niet in de medische sector. Dat kan alleen maar de aanloop zijn naar de bouw van atoomwapens. Dat officiële cijfer is vrijwel zeker een onderschatting, want alles wijst erop dat de Iraniërs al veel verder staan. Merk op dat de meeste landen die kernenergie gebruiken, niet zelf hun uranium verrijken. Ze kopen meestal verrijkt uranium aan in het buitenland.

De Iraniërs zijn in de jaren 1990 begonnen met uraniumverrijking, toen ayatollah Ali Khamenei president was. Dat veroorzaakte een golf van paniek, niet alleen in het Westen, maar ook in de Arabische wereld. De Arabieren en de Perzen zijn al van oudsher erfvijanden en Iran is sjiitisch, terwijl de meeste Arabische staten overwegend soennitisch zijn. Plots vreesden die dat ze zich zouden moeten onderwerpen aan de hegemonie van een sjiitisch Iran met atoomwapens. Daar liggen de verre wortels van de toenadering tussen Saudi-Arabië, Israël en de Verenigde Staten, die jaren later tot de Abraham-akkoorden zou leiden. Vader van de atoombom

In de eerste geheime fase van zijn verrijkingsprogramma kreeg Iran de hulp van Noord-Korea en Pakistan, twee schurkenstaten met kernwapens. Daarbij speelden ook België en Nederland een bijrolletje via Abdul Qadeer Khan, ‘de vader van de Pakistaanse atoombom’. Hij had onder de neus van de inspecteurs van het Internationaal Agentschap voor Atoomenergie (IAEA) de eerste Pakis-

taanse atoombommen ontworpen. Maar hij was opgeleid in Leuven en hij had meegewerkt aan nucleaire onderzoeksprojecten in Nederland, waarbij hij trouwens op spionage werd betrapt…, maar er niet voor werd gestraft. Deze Khan speelde ook een sleutelrol in het Iraanse atoomwapenprogramma. Waarin kleine landjes groot kunnen zijn…

Uitstel van executie

De zogenaamde ‘5 + 1’ waren de vijf permanente leden van de Veiligheidsraad van de VN: de VS, China, Frankrijk, het Verenigd Koninkrijk en Rusland dus, plus Duitsland. Dit clubje bedisselde in 2015 een akkoord met Iran over de geleidelijke afbouw van het kernwapenprogramma. Duitsland was erbij betrokken omdat het de belangrijkste handelspartner van Iran was. Zoals alles waar Obama, de Russen en/of de VN hun neus in staken, was ook dit een farce.

ZOALS ALLES WAAR OBAMA, DE RUSSEN EN DE VN HUN NEUS IN STAKEN, WAS OOK DIT EEN FARCE

De eerste fase, die tien jaar moest duren, leek redelijk genoeg. Iran moest zijn voorraden verrijkt uranium en de aantallen centrifuges voor uraniumverrijking geleidelijk afbouwen en inspecties toelaten van het IAEA, dat al in Pakistan zijn onbekwaamheid had bewezen. In ruil daarvoor zouden de sancties tegen Iran opgeheven worden. Maar het venijn zat in de staart. Na die overgangsperiode zouden alle beperkingen vervallen en kon Iran weer ongehinderd uranium verrijken en raketten en atoomwapens bouwen. Het akkoord was nooit bedoeld om het Iraanse kernwapenprogramma te stoppen, alleen om het te vertragen, zodat Obama de hete aardappel kon doorschuiven naar zijn opvolgers. Dat het slechts om uitstel ging, blijkt bijvoorbeeld uit het feit dat de centrifuges uitgeschakeld moesten worden, maar niet vernietigd. Misschien had men niets anders kunnen verwachten van de 5+1, met Duitsland dat enorme winsten maakte met zijn handel met Iran en daarnaast Rusland dat er alle belang bij had dat Iran stokebrand kon blijven spelen in het Midden-Oosten. Dat was de periode dat Poetin zich gedroeg als ‘de tsaar aller sjiieten’. Op de dag van de ondertekening en nadat twee Amerikaanse gijzelaars werden vrijgelaten, stuurde Obama zelfs een vliegtuiglading met de tegenwaarde van 400 miljoen dollar in baar geld naar Iran. De weken daarop volgden nog twee zo’n vluchten. In

totaal ging het om 1,3 miljard dollar. Het kon niet vlug genoeg gaan.

Honderden miljarden aan geblokkeerde

Iraanse tegoeden in de VS en andere landen werden vrijgegeven. De sancties werden geleidelijk opgeheven, niet alleen de sancties die waren ingesteld om de bouw van Iraanse kernwapens en ballistische raketten te verhinderen, maar ook de sancties die bedoeld waren als bestraffing voor de Iraanse steun aan terreurgroepen en voor schendingen van de mensenrechten. Obama loog toen hij zegde dat die sancties snel weer konden worden

lijk de grond in met de verklaring: “Israël zal geen 25 jaar meer bestaan.” Hij had zijn contract op zak. Hij deed zelfs geen poging meer nog te huichelen. Die leuze is intussen in de Iraanse propaganda honderden keren herhaald. Vanaf Khomeiny tot op heden hebben alle Iraanse presidenten die leuze “Death to Israel” overgenomen. De retoriek van democratische politici moet men niet altijd geloven. Zij strooien dikwijls onhaalbare beloften in het rond om hun kiezers te paaien. Maar de geschiedenis leert ons dat men de dreigementen van dictators wél ernstig moet nemen.

DE DOCTRINE VAN ‘MUTUAL ASSURED DESTRUCTION’ ZAL TEGEN DE AYATOLLAHS NIET EVEN GOED WERKEN ALS TEGEN ANDERE POTENTATEN

ingesteld als Iran de bepalingen van het akkoord overtrad. Het had jaren van politiek getouwtrek en onderhandelingen gekost om die sancties van de VS, de EU, het VK, de VN en de afzonderlijke handelspartners van Iran op poten te zetten. Nu bijna heel dat systeem was ontmanteld, kon het niet met één vingerknip opnieuw geactiveerd worden. De financiële hyena’s stortten zich opnieuw op de lucratieve Iraanse markt. Door het opheffen van de sancties verdubbelde de Iraanse olie-export in twee jaar tijd. Iran bleef de controles van het IAEA deskundig saboteren, maar in 2020 werd het gedeeltelijke VN-embargo op de verkoop van wapens aan Iran opgeheven. In de praktijk kon Iran alles kopen wat het nodig had om nucleaire en conventionele wapens te bouwen, en zijn terroristische bondgenoten Hezbollah, Hamas en Islamic Jihad te financieren en te bewapenen. Trump had gelijk dat rampzalige akkoord op te zeggen en ten minste de Amerikaanse sancties weer te activeren, maar het kwaad was toen al geschied.

Zelfmoordterrorisme op nationaal niveau

Tegen de Sovjet-Unie, Rusland, China en Noord-Korea heeft de nucleaire strategie van afschrikking tot nu toe goed gewerkt. De leiders van die landen waren of zijn atheïsten. Zij sterven niet graag. Zij zijn niet bereid zelf in een atoomoorlog om te komen om de ‘Grote Satan’ Amerika te vernietigen. De meeste soennitische Arabische leiders geloven ook wel in het paradijs met rivieren van wijn en houri’s die na gebruik automatisch weer maagd worden, maar ze zijn toch niet zo haastig om daar te komen. Zij willen hier op aarde van de geneugten des levens genieten.

ISRAËL ZAL GEEN 25 JAAR MEER BESTAAN

AYATOLLAH KHAMEINI

“Dood aan Israël”

Archiefbeeld uit de nucleaire verrijkingssite in Natanz

Na de ondertekening van het akkoord tussen Iran en de ‘5+1’-groep, toonden de Israëli’s zich gerustgesteld, ten minste naar buiten toe. Of hadden zij weer een van hun bizarre periodieke vlagen van optimisme, zoals vlak vóór de Yom Kippoeroorlog in 1973 of vlak vóór 7 oktober 2023? Of hadden ze de kleine lettertjes in het contract nog niet gelezen? Ze verklaarden dat de oorlogsdreiging nu was afgewend en dat de veiligheid van het land voor de komende 25 jaar gewaarborgd was. Maar president Khamenei boorde dat optimisme onmiddel-

De sjiieten hebben echter een absoluut apocalyptisch religieus wereldbeeld. De totale vernietiging van heel de wereld, inclusief van hun eigen land, wordt daar gezien als een noodzakelijke voorwaarde voor de komst van de Mahdi en de uiteindelijke religieuze verlossing. In die context zou ik er niet op rekenen dat de doctrine van ‘mutual assured destruction’ tegen de ayatollahs even goed zal werken als tegen andere potentaten. Zelfmoordterrorisme bij sjiieten is slechts een individueel aspect van een collectief en diepgeworteld religieus denkpatroon. Bij Ahmadinejad, die tussen 2005 en 2013 president van Iran was, kon men zelfs zien hoe hij straalde van extase als hij over de vernietiging van de wereld en de komst van de Mahdi sprak. Hij was een leek, geen ayatollah, maar evengoed… Waarmee kan je zulke mensen afschrikken? Dat kan je niet. Zorg dat zij nooit kernwapens in handen krijgen. Saboteer en bombardeer hen, liquideer hun atoomgeleerden en raketspecialisten, desnoods maandenlang, tot ze weer … nee, niet in het stenen tijdperk, maar in de negentiende eeuw belanden. Zonder geleide wapens, zonder raketten, zonder vliegtuigen, zonder drones. En zeker zonder atoomenergie.

PAUL BÄUMER

Ali Khameini tijdens een zitting daags na de Israëlische aanval

CATHY COUDYSER BURGEMEESTER KNOKKE-HEIST (N-VA)

“Knokke-Heist is en blijft een Vlaamse gemeente”

Na ruim veertig jaar kwam op 13 oktober vorig jaar een einde aan de Lippens-dynastie in Knokke-Heist. ‘Inzicht’, een kartel van de N-VA en cd&v, werd er de grootste partij. Voormalig Vlaams Parlementslid en de huidige burgemeester van Knokke-Heist – de eerste vrouwelijke – Cathy Coudyser (N-VA) blikt in dit interview terug op de eerste zes maanden van haar burgemeesterschap. “Leopold Lippens was een icoon. Maar dat tijdperk is nu voorbij.”

Knokke-Heist kwam de afgelopen weken vooral in het nieuws omwille van zijn intussen beruchte hitteplan. Ook afgelopen vrijdag, toen uw verslaggever afzakte naar de kustgemeente voor een interview met burgemeester Cathy Coudyser, was het weer prijs. Gelukkig werd het hitteplan een halfuur voor mijn aankomst weer opgeheven. De perskaart kon dus weer worden opgeborgen: ik zou geen beroep moeten doen op mijn journalistieke privileges om tot aan het gemeentehuis te kunnen rijden. Best jammer, want het leek me best cool om tegen de politieagenten te kunnen zeggen: “Ik heb een afspraak met de burgemeester, dus gelieve mij door te laten.”

KNOKKE-HEIST IS GEEN EXCLUSIEVE GEMEENTE, MAAR EEN HOOGKWALITATIEVE

Terug naar het hitteplan. Is dat nu echt nodig? Of is het gewoon een manier om de dagjestoeristen met korte broeken en frigoboxen – die Knokke-Heist in de perceptie liever niet ziet komen – een beetje te pesten? “Die kritiek klopt echt niet”, zegt Coudyser stellig. “Op warme dagen is het logisch dat mensen naar de kust trekken, ook naar Knokke-Heist. Maar zeker in de vakantieperiodes merken we al jaren dat wanneer in het binnenland temperaturen boven de 28 graden worden voorspeld, het hier al snel heel druk wordt.”

Hoe groot is het probleem precies?

“We hebben sowieso onze 32.000 vaste inwoners. Daarbovenop komen de tweedeverblij-

vers – mensen met een appartement, woning of villa hier – en die zijn op zulke dagen bijna allemaal aanwezig. Die mensen komen meestal met de auto, maar zij hebben doorgaans een privéparkeerplaats of garage. Dan heb je nog de verblijfstoeristen, mensen die op hotel zitten, of in een vakantiewoning of op de camping verblijven. En daarbovenop komen op zulke dagen ook nog de dagjestoeristen. Op 1 mei hebben we via camerabeelden van de politie 40.000 auto’s geteld die het centrum van deelgemeente Knokke - de Lippenslaan en de omliggende straten – wilden binnenrijden. Dat zou voor een compleet verkeersinfarct hebben gezorgd.”

Hoezo?

“De meeste dagjestoeristen willen naar de winkelstraten of het strand. Maar als je de weg hier niet goed kent, volg je gewoon je gps – en die stuurt je via de kortste route het centrum in. Mensen willen hun auto zo dicht mogelijk bij het strand parkeren. Maar met het huidige aantal auto’s is dat gewoon niet meer mogelijk. Wat we dan zien, is dat het verkeer op een bepaald moment volledig stilvalt. De ondergrondse parkings zitten vol en de bovengrondse parkeerplaatsen zijn allemaal ingenomen. Dan beginnen mensen rondjes te rijden in de hoop een plek te vinden die er niet meer is. En zo krijg je een totale verkeerschaos.”

Op welke manier proberen jullie dat te vermijden?

“Het hitteplan geldt sinds een jaar of vier op de warmste topdagen. Vorig jaar waren er zes van die dagen, het jaar daarvoor negen en het jaar daarvoor drie of vier. Het is uiteraard geen exacte wetenschap, maar we weten intussen dat wanneer in het binnenland tem-

peraturen van meer dan 28 graden worden voorspeld, veel mensen naar de kust trekken voor een dagje zon, zee en strand.”

“Op zo’n dagen nemen wij onze voorzorgsmaatregelen. Dan moet vooral de verkeerscirculatie in het centrum van Knokke goed beheerd worden. In Heist staan de parkings ook vol, maar daar zijn zelden problemen; in het centrum van Knokke wel. Daarom zetten we een triagesysteem op. Aan de Natiënlaan, vlak bij het station, laten we auto’s die in het centrum moeten zijn door en leiden we dagtoeristen naar de randparkings. Daar kunnen ze veilig, comfortabel en boetevrij parkeren. Het is 10 tot 20 minuten stappen naar het strand of het centrum van Knokke, afhankelijk van je precieze bestemming. In het slechtste geval moet je een halfuurtje wandelen. Dat is nog altijd veel aangenamer dan een halfuur gefrustreerd rondrijden in het centrum op zoek naar een parkeerplek die er toch niet meer is. Zo kan je zonder stress van je dag genieten.”

U verwacht van tweedeverblijvers dat ze weten waarom in Heist elk jaar een carnavalsstoet uitgaat. Moeten die mensen dan ook een soort inburgeringstest afleggen?

“Nee, een echte inburgeringstest staat natuurlijk niet in het bestuursakkoord (lacht). Maar intern verwachten we wel een zekere betrokkenheid. Als je je hier komt vestigen, zeker in bijvoorbeeld het Zoute, dan is het belangrijk dat je begrijpt wat hier leeft. Maar het is wel zo dat wij als gemeente door de buitenwereld vaak worden gepercipieerd als ‘die exclusieve gemeente’, de gemeente van Marc Coucke, de plek waar villa’s miljoenen kosten. En ja, dat is misschien een deeltje van Knokke-Heist, maar ik wil het woord ‘exclusief’ echt bannen. Wij zijn geen exclusieve gemeente, maar een hoogkwalitatieve. Mensen die hier wonen of regelmatig op bezoek komen, zijn op zoek naar kwaliteit. Dat is hun goed recht. En wij proberen die kwaliteit op alle vlakken te bieden, zowel op toeristisch vlak als op het vlak van dienstverlening, mobiliteit en leefbaarheid. Wij mikken niet op een exclusief publiek. Integendeel, wij mikken op meerwaardezoekers. Mensen die naar hier komen voor de natuur, de rust en het landschap, bijvoorbeeld.”

In de populaire media wordt Knokke-Heist vaak op een negatieve manier voorgesteld. Ik denk bijvoorbeeld aan de reeks ‘Knokke Off’, waarin Knokke wordt neergezet als het walhalla voor rijkeluiskinderen waar drugsgebruik bijna bon ton is. Vindt u dat jammer?

“Ja, ik stel dat al jaren vast. Knokke-Heist heeft een bepaald imago dat niet overeenkomt met de werkelijkheid. De mensen die hier wonen, herkennen zich daar ook helemaal niet in. ‘Knokke Off’ is natuurlijk een fictiereeks. Het verhaal strookt niet met wat de jongeren in Knokke-Heist echt doen en zeggen. Natuurlijk levert de reeks mooie beelden op van Knokke-Heist. Dat is dan weer positief. Maar ze geeft niet de realiteit weer. Ik beschouw

HET IMAGO VAN KNOKKE-HEIST KOMT NIET

OVEREEN MET DE WERKELIJKHEID

het als een deel van mijn opdracht om de realiteit beter naar buiten te brengen.”

“Knokke-Heist heeft veel te bieden. Wat we te bieden hebben, gaat veel verder dan het clichébeeld van exclusiviteit, rijkeluiskinderen en mensen die neerkijken op dagjestoeristen met frigoboxen op het strand. Iedereen is welkom in onze gemeente. We zijn een toeristische en gastvrije gemeente, zoals het hoort. Natuurlijk wonen hier ook mensen die zich een villa kunnen veroorloven. Dat is prima. Maar we verwelkomen evengoed gewone toeristen of gezinnen die willen genieten van zon, zee en strand. Ook mensen die hier in de herfst willen komen wandelen, in de natuur of op het strand, zijn hier van harte welkom. Het beeld moet dus worden bijgesteld. En ja, dat is een moeilijke opdracht. Clichés zijn hardnekkig, maar toch moeten we ze proberen te doorprikken. Daar wil ik mij voor inzetten.”

U omschrijft Knokke-Heist als een kwalitatieve gemeente en bewust niet als een exclusieve, zoals ze vaak wordt voorgesteld. Is dat iets wat Knokke-Heist onderscheidt van andere kustgemeenten die misschien meer focussen op kwantiteit dan op kwaliteit?

“Voor ons ligt de nadruk heel duidelijk op kwaliteit. Wat andere kustgemeenten doen, ga ik niet beoordelen, want zij hebben elk hun eigen DNA. Maar Knokke-Heist heeft een veeleisend publiek. Daar heb ik absoluut geen probleem mee. Die mensen verwachten kwaliteit en ik weet dat we die kunnen bieden. Neem nu het winkelaanbod: dat is heel

breed. Van exclusieve boetieks tot winkels zoals H&M en Zara, er is voor ieder wat wils. Ook op vlak van gastronomie is het aanbod divers: van toprestaurants tot gezellige bistro’s en strandbars. Wat ze allemaal gemeen hebben, is dat de kwaliteit, de service en de dienstverlening van een hoog niveau zijn. Daarover wil ik blijven waken. Die kwalitatieve service en die gastvrijheid moeten er zijn voor iedereen. Of je nu komt voor een sterrenrestaurant of een drankje aan de toog van een strandbar, Knokke-Heist moet een plek zijn waar iedereen kan genieten.”

Heeft Knokke-Heist net als Blankenberge en Oostende problemen met Brusselse jongeren die voor overlast zorgen?

“Op topdagen merken we inderdaad dat een kleine groep – laten we zeggen zo’n 5 procent van de dagjestoeristen – voor overlast zorgt. Dat zijn onder meer jongeren, onder wie Noord-Fransen uit de buurt van Rijsel. Er is al enig onderzoek gedaan naar de vraag waarom die jongeren specifiek voor Knokke-Heist kiezen en niet voor Blankenberge, Oostende of De Panne, dat geografisch gezien dichterbij ligt. We hebben nog geen sluitend antwoord op dat vraagstuk gevonden. Maar we vermoeden dat het ooit begonnen is met een optreden van een Franstalige dj die populair is bij Noord-Franse jongeren. Sindsdien is Knokke blijkbaar bekend in hun middens. Het zou ook iets te maken kunnen hebben met het imago van Knokke-Heist. Maar we hebben nog geen data.” “Naast de Noord-Fransen zien we trouwens ook jongeren uit andere grootsteden opduiken. Op drukke dagen ontstaan er ook

overige 95 procent van de dagjestoeristen en verblijfstoeristen vinden dat storend. Daarom zetten we onze gemeenschapswachten en politie in om deze mensen op hun gedrag aan te spreken. We willen hen duidelijk maken: je bent welkom in Knokke-Heist, we zijn een gastvrije gemeente, maar we verwachten ook dat je onze gemeente en de mensen die hier wonen, werken en met vakantie zijn met respect behandelt. Dat is het minste dat we mogen verwachten.”

Het is natuurlijk onmogelijk om een interview over Knokke-Heist af te nemen zonder de naam Lippens te laten vallen. In hoeverre waart de geest van uw voorganger hier nog rond?

“Leopold Lippens was een icoon. Enkel een sterke persoonlijkheid met grote leiderschapskwaliteiten houdt het 42 jaar vol als burgemeester. Hij had een duidelijke visie op Knokke-Heist en heeft de gemeente in die periode mee ontwikkeld tot waar ze vandaag staat. Maar dat tijdperk is nu voorbij. We hebben een nieuwe ploeg van bestuursleden die goed weet waar we met Knokke-Heist naartoe willen, niet alleen op de korte termijn, maar ook met het oog op de komende 50 jaar. We pakken de uitdagingen op een andere manier aan. Er waait opnieuw een frisse wind door het gemeentehuis van Knokke.”

“Er zijn bovendien maatschappelijke uitdagingen bijgekomen, zeker sinds de coronaperiode. Denk aan mobiliteit, betaalbaar wonen,... Daar moeten we vandaag echt werk van maken. We hebben nu een bestuursploeg die daar ook effectief iets aan wil doen. En kijk, ik ben Cathy Coudyser. Ik ben niet Leopold Lippens. Ik wil mezelf blijven. Dat is belangrijk. Je moet authentiek zijn. De bevolking heeft tot nu toe vertrouwen in ons bestuur. We vormen een hechte ploeg die weet waar ze naartoe wil en die met betrokkenheid en draagvlak zaken in beweging wil brengen.”

Is de verfransing van Knokke-Heist vandaag nog een uitdaging?

“Iedereen is hier welkom, ook als tweedeverblijver. Er zijn nog steeds mensen uit bijvoorbeeld Brussel of Waals-Brabant die een tweede verblijf hebben in Knokke-Heist en dus regelmatig naar hier komen. Maar de meeste nieuwe inwoners en tweedeverblijvers komen tegenwoordig uit West-Vlaanderen of andere delen van Vlaanderen. Zij hanteren doorgaans het Nederlands als thuistaal.”

het Frans aan – wat perfect kan, want een receptie is een meer informeel en persoonlijk moment. Ik heb toen ook een paar woorden Frans gesproken, maar de meesten spraken spontaan Nederlands tegen mij. We moeten geen problemen zoeken waar ze eigenlijk niet zijn.”

Burgemeesters mogen zelf kiezen of ze een sjerp in de Belgische driekleur of in het zwart-geel omgorden. U koos voor de tricolore variant. Wringt dat niet voor een lid van de N-VA?

“Dat was een bewuste keuze. Ik wilde niet vanaf dag één mensen afschrikken met een –weliswaar belangrijk – symbool. Daarom heb ik voor de Belgische driekleur gekozen. Ik ben burgemeester van elke Knokke-Heistenaar. Tegelijkertijd maak ik wel duidelijk waar de grenzen liggen. De communicatie tussen de gemeente en haar inwoners verloopt in het Nederlands. De voertaal van een openbaar bestuur in Vlaanderen is het Nederlands. Dat toon ik ook door als burgemeester Nederlands te spreken.”

“Symboliek is belangrijk, maar je moet mensen meekrijgen in je verhaal. Ik voelde tijdens mijn lezing dat de leden van Les Amis de Zoute me vertrouwden. Je moet dat vertrouwen niet ondermijnen door te hard in te zetten op symbolen.”

Was een deel van de Franstalige inwoners van Knokke bezorgd over uw burgemeesterschap?

op andere plaatsen problemen, zoals in de Blaarmeersen in Gent. Maar daar kan men gemakkelijker aan ‘crowd control’ doen. Aan zee is dat moeilijker, want de zee en het strand zijn van iedereen. Je kan het strand niet zomaar afsluiten, zoals je dat met een park wel kan doen. De jongeren komen vaak mee met de hitte. Maar we moeten ook realistisch blijven: 95 procent van de dagjestoeristen zijn gezinnen met kinderen of mensen die gewoon willen genieten van wat onze gemeente te bieden heeft. Slechts 5 procent zorgt voor overlast. Op die groep zetten we extra in, zowel vanuit de politie als vanuit de gemeente. We werken ook met gemeenschapswachten, gemeentepersoneel en jobstudenten van Toerisme. Die zijn er op gewone zomerse dagen om vragen te beantwoorden of mensen te informeren over activiteiten. Maar op de écht drukke dagen zetten we hen ook in om mensen op hun gedrag te wijzen. Zo proberen we met alle mogelijke middelen de situatie onder controle te houden.”

Op welke manier zorgen die jongeren voor overlast?

“Ze kennen onze waarden niet goed, maken te veel lawaai, bijvoorbeeld met muziekboxen, en gedragen zich soms respectloos tegenover politie en hulpdiensten. Ook tegenover stranduitbaters of mensen die een ijsje of drankje willen kopen, stellen ze zich soms agressief op.”

“Op drukke dagen gebeurt het ook wel eens dat mensen elkaar voorbijsteken of beginnen te duwen, en helaas laten sommigen hun afval zomaar achter waar ze staan. Daar kijkt onze lokale bevolking wel van op. Maar ook de

“Mensen uit Brussel of Wallonië mogen uiteraard thuis de taal spreken die ze willen. En in de winkels – we zijn een gastvrije gemeente –worden ze meestal ook gewoon in het Frans geholpen als ze dat vragen. Onze ondernemers zijn klantvriendelijk. Het is logisch dat ze hun klanten in het Frans helpen; dat is commercieel gedrag. Maar we zijn en blijven natuurlijk een Vlaamse gemeente. We houden daaraan vast.”

IK HEB VOOR DE TRICOLORE SJERP GEKOZEN OM MENSEN NIET VANAF DAG ÉÉN AF TE SCHRIKKEN

“De Franstalige tweedeverblijvers hebben in Knokke een eigen vereniging, ‘Les Amis de Zoute’. Zij vormen hier een soort community. Daar is niets mis mee. Ze hadden me uitgenodigd om als nieuwe burgemeester te komen uitleggen waar het nieuwe bestuur voor staat. Ze vroegen toen of ik mijn toelichting in het Frans of in de beide landstalen kon geven. Ik heb toen duidelijk gezegd: ‘Nee, u nodigt mij uit als burgemeester, en ik ben op dat moment in functie. Ik ben burgemeester van een Vlaamse gemeente, dus ik zal mijn toelichting in het Nederlands geven.’ Ik heb er wel aan toegevoegd dat ik ervan uitging dat zij voldoende Nederlands begrijpen om mijn uitleg te volgen.”

“Dat bleek ook geen enkel probleem. Ik heb mijn toelichting in het Nederlands gegeven. En op de receptie nadien spraken zij mij in

“Ja, bij sommige mensen bestond er wel wat bezorgdheid. Ze dachten: ‘Oei, een N-VA-burgemeester in Knokke-Heist, wat gaat dat geven?’ Ik kan begrip opbrengen voor hun onzekerheid. Er was bezorgdheid of mijn burgemeesterschap tot een radicale koerswijziging zou leiden. Maar ik wil duidelijk maken dat ik geen boeman ben. Tegelijkertijd trek ik wel grenzen. Die worden gerespecteerd.” “Tijdens de campagne en ook na de verkiezingen hoorde ik opmerkingen als: ‘In de winkels zal je nu zeker geen Frans meer mogen spreken.’ Ik heb zelf jarenlang een winkel uitgebaat in de Dumortierlaan. Een winkel is een winkel. Dat is een commerciële aangelegenheid. Wij spraken iedereen altijd eerst in het Nederlands aan. Als we voelden dat ze voldoende Nederlands kenden, dan bleven we ook in het Nederlands praten. Maar als ze voor het Frans kozen, dan spraken we hen in het Frans aan. Maar er is natuurlijk een verschil tussen privépersonen en een burgemeester of lid van het schepencollege.”

Doen jullie iets speciaals voor 11 juli?

“Ja, al is het eigenlijk niks uitzonderlijks ten opzichte van andere jaren. Op 10 juli organiseren we een openluchtfeest met meezingmomenten. Op 11 juli zelf is er om 11 uur een plechtigheid in het cultuurcentrum, met enkele liedjes, een toespraak en een showgedeelte. Er is altijd een toespraak van de burgemeester en uiteraard zal ik ook dit jaar een boodschap brengen. Vlaanderen is een zelfbewuste regio en Knokke-Heist is een zelfbewuste gemeente. We willen met deze viering ook duidelijk maken dat Vlaanderen een welvarende regio in Europa is. Daar mogen we best trots op zijn.”

ANTON SCHELFAUT

Eerste RN-wetsvoorstel ooit goedgekeurd

Het Franse parlement heeft op woensdag 28 mei de lage-emissiezones weggestemd. Dit gebeurde op basis van een amendement dat werd ingediend door Rassemblement National-parlementslid Pierre Meurin. De stedelijke perimeters die vervuilende wagens de toegang tot de Franse steden ontzegden, hadden eerder tot hevige protesten geleid. Het amendement werd goedgekeurd door 98 parlementsleden tegen 51 (slechts één derde van de parlementairen was met andere woorden aanwezig).

De meerderheid van de stemmen werd gehaald door een vreemd samengaan van RN, LR en sommige parlementsleden van Macrons partij, aangevuld met verschillende uiterst linkse parlementsleden van LFI. Zelfs bij voorstanders van de wet-Climat, die deze emissiezones invoerde, waren er intussen stemmen opgegaan tegen een systeem dat te rigide was. De Franse minister van Transport, Philippe Tabarot (LR), pleitte voor een versoepeling van het systeem omdat het “Fransen tegen elkaar opzette”.

Zelfs uiterst links steunde het amendement van RN

Verbazing alom toen bleek dat ook LFI het voorstel van Meurin genegen was. Meurin herinnerde de linkse parlementsleden van LFI aan het antisociale karakter van de LEZ en aan de vele lokale protestmanifestaties (onder andere in Lyon) tegen de maatregel.

De wet-Climat van 2019 (uitgebreid in 2021) was bedoeld om de uitstoot van fijn stof te verminderen en zorgde ervoor dat een ganse categorie voertuigen Franse steden niet meer binnen mocht. Hierop barstte een storm van protest los, omdat de maatregel blijkbaar vooral de laagste inkomens en de gewone Fransen bleek te treffen.

Verschillende steden die de woede voelden toenemen, voorzagen al allerlei uitzonderingen. Maar het schrappen van de gehate lage-emissiezones is juridisch nog niet volledig rond. Het Grondwettelijk Hof kan dit wetsvoorstel nog tegenhouden en de globale tekst moet nog in de plenaire zitting worden

ENGELAND

onderworpen aan een finale stemming. Tot zolang blijven de maatregelen onverkort van toepassing. De Franse minister voor Ecologische Transitie, Agnès Pannier-Runacher (die behoort tot de partij van Macron), betreurt “de anti-ecologische demagogie” en “deze nederlaag voor de volksgezondheid”. De meeste Fransen zijn opgelucht.

SYRIË Vluchtelingen keren terug

De Verenigde Staten en de Europese Unie hebben aangekondigd de economische sancties tegen Syrië op te heffen. Zo komt ook economisch een einde aan de burgeroorlog. Sinds de val van Bashar-al-Assad zouden duizenden Syriërs naar Syrië terugkeren. Volgens het jongste rapport van de International Organization for Migration zouden 1,3 miljoen interne migranten en 730.000 migranten uit het buitenland tussen januari 2024 en april 2025 naar hun woonplaats in Syrië teruggekeerd zijn.

De remigratie volgde op de val van het Baath-regime en de machtsovername door HTS (Hayat Tahrir al-Sham), dat door Turkije wordt gesteund. De terugkeer naar een land dat zwaar getroffen werd door de burgeroorlog, zorgt er voor problemen, aldus deze IOM, die het ergste menselijke leed ter plaatse probeert te lenigen. Dit wordt bemoeilijkt door de aanvallen van HTS op allerlei religieuze en etnische minderheden. Zo werden in maart duizenden christenen en alawieten door radicale

31 maanden celstraf voor zogenaamde haatspraak

De Britse Justitie heeft net in beroep de celstraf van 31 maanden bevestigd tegen Lucy Connolly, een dame van 42 jaar. Lucy publiceerde op X een boodschap die door de rechtbank als haatdragend wordt beschouwd. Een opiniedelict in het land van de Magna Charta, free speech en Speaker’s Corner.

U herinnert zich vast wel de feiten: op 29 juli 2024 werden drie jonge meisjes na een dansstage in Southport vermoord. De dader was Axel Rudakubana, een Engelsman van Rwandese afkomst. De politiediensten waren zeer karig met informatie, zodat geruchten over zijn zogenaamd migratiestatuut op sociale media over en weer gingen. Lucy Connolly, die zelf een zoontje verloor ten gevolge van een medische fout, voedt samen met haar man, een lokaal conservatief politicus, haar dochtertje op. Ze is vroedvrouw en erg geliefd in de regio. Op Twitter schreeuwt ze haar woede uit, ongezouten. Ze eist er de uitzetting van criminele vreemdelingen en hekelt hotels die asielzoekers opvangen.

Steun vanuit alle lagen van de bevolking

Een boodschap die erover ging? Ongetwijfeld, want enkele uren later verwijderde ze de boodschap en verontschuldigde zich zelfs. Enkele dagen later wordt Lucy Con-

islamieten afgeslacht. De voormalige Griekse eerste minister Antonis Samaras beschuldigde Ankara ervan een theocratisch neo-Ottomaans regime in Syrië te willen installeren. En in dergelijke omstandigheden worden de economische sancties opgeheven…

Hoeveel Syriërs verblijven nog in het buitenland?

We zouden het wel eens vergeten: het mag dan al zo zijn dat ongeveer 730.000 Syrische vluchtelingen sinds 2024 naar hun herkomstland terugkeerden en opnieuw een bestaan proberen op te bouwen, maar er leven nog steeds miljoenen Syriërs in het buitenland. Meer dan 6,4 miljoen, aldus de Hoge Commissaris van de Verenigde Naties voor de Vluchtelingen (UNHCR). Turkije zelf vangt ongeveer 3,2 miljoen Syrische vluchtelingen op, gevolgd door Libanon, Jordanië, Irak en Egypte. In totaliteit wordt in die landen ongeveer 78 procent van alle Syrische vluchtelingen opgevangen. Ook in Europa vonden veel Syriërs in het kader van het asielrecht bij oorlog hun toevlucht. In Duitsland alleen al gaat het om ongeveer 700.000 mensen, 94.800 in Zweden, 58.000 in Nederland en 43.600 in Frankrijk. Miljoenen migranten, vluchtelingen, die eigenlijk dringend nodig zijn bij de heropbouw van Syrië. Een massale terugkeer naar Syrië dus? Tezelfdertijd zijn er verschillende Europese landen die nieuwe Syrische asielaanvragen niet langer nauwgezet onderzoeken, wegens de onveilige omstandigheden in het nieuwe, ‘bevrijde’ Syrië.

NEDERLAND

Gidsland voor drugs

Vorige week werd het jaarlijkse rapport van het Drugsagentschap van de Europese Unie (EUDA) voorgesteld. Het gaat hierbij om de cijfers van 2023. Daaruit blijkt dat Nederland nog steeds een ‘gidsland’ is als het over drugsgebruik en -productie gaat.

nolly aangehouden en wordt ze vervolgd voor rassenhaat. Ze wordt van alles verweten. Rechter Melbourne Inman veroordeelt haar in eerste instantie tot 31 maanden celstraf, en die straf werd net in beroep bevestigd. Let wel: mevrouw Connolly heeft nooit opgeroepen tot geweld. Ze nam nooit deel aan demonstraties of betogingen. Maar blijkbaar zijn zelfs opinies niet meer vrij in het VK. Lucy Connolly groeide inderdaad uit tot een symbool. De behandeling van deze vroedvrouw deed een golf van solidariteit losbarsten en tienduizenden ponden werden ingezameld. Parlementairen, ook van Labour, maakten luidop misbaar over de zaak-Connolly. Free Speech Union, een vereniging die opkomt voor de vrijheid van meningsuiting, steunt haar juridisch in de zaak. Zelfs de Amerikaanse overheid maakte – op een discrete manier – haar bezorgdheid kenbaar over de behandeling van Lucy Connolly.

Enkele hallucinante cijfers: in 2023 werden in Europa veertien heroïnelabs ontmanteld. Daarvan bevonden er zich tien in Nederland. Volgens hetzelfde rapport is het land een spil in de handel van MDMA (xtc): 32 van de 36 opgerolde MDMA-labs bevonden zich in Nederland. Uit alle gegevens blijkt dan ook dat Nederland een grote producent van xtc is en ook nog eens een grote exporteur van het werkende bestanddeel MDMA. Het is ook een ‘mooi’ exportproduct. Zo rapporteert men pilletjes van Nederlandse makelij over de hele wereld. Zo werden groene pillen – met Heineken-logo – tot in India gevonden en pillen met daarop een oranje leeuw zijn opgedoken in Australië, en die met tulpen in de Verenigde staten. Ook het gebruik van cannabis ligt in Nederland hoger dat het Europese gemiddelde. Nummer één voor xtc

Maar er zijn ook andere labs, zoals voor meth (methamfetamine) en speed (amfetamine). Zo werden 38 speedlabs en 29 methlabs ontmanteld in Nederland, en daarmee is het land een van de koplopers in Europa.

Wat betreft het onderscheppen van cocaïne, komt Nederland op de derde plaats, na België en Spanje. In totaal werd in 2023 zo’n 419 ton cocaïne in beslag genomen in Europa.

In Nederland staat cocaïnegebruik nu op de tweede plaats, na ecstasy dat op nummer één staat. Omgezet in cijfers: in Nederland had zo’n vijf procent van de volwassenen al eens ecstasy gebruikt (terwijl dit voor heel de EU op 0,5 procent ligt), en 2,7 procent van de volwassenen had cocaïne gebruikt. Dit heeft een grote impact op de gezondheid: bij Nederlanders is cocaïnegebruik, de onderliggende doodsoorzaak van alle geregistreerde aan drugs gerelateerde sterfgevallen, overwegend te wijten aan overdosering.

Ketamine

Daarnaast is de beschikbaarheid van ketamine op de Europese drugsmarkt enorm toegenomen en ook nu weer speelt Nederland daarin een grote rol. In 2023 werd in totaal 2,7 ton ketamine in Europa in beslag genomen, waarvan het grootste deel (72 procent) in Nederland. Veel van deze ketamine komt uit India en wordt via Nederland doorgevoerd naar andere landen. Ketamine is weliswaar een geregistreerd (dieren)geneesmiddel, maar de handel komt steeds vaker in criminele handen.

Rioolwater

In een ander rapport onderzoekt het Europese Drugsagentschap jaarlijks het rioolwater in 128 ste-

met het logo van Heineken ©

den, verspreid over 26 landen, op zoek naar resten van drugs. Goed nieuws voor Nederland: er is geen stijging in 2024 ten opzichte van de resultaten in 2023. Amsterdam is daarbij de stad in Nederland met het groots aantal resten van cocaine in het rioolwater en daarmee staat de stad op de derde plaats in de Europese rangorde. De eer van de eerste plaats gaat echter naar… Antwerpen, met een piek aan hoge restwaarden coke in het rioolwater van Antwerpen-Zuid. En zo is Antwerpen de absolute koploper in Europa inzake cocaïnegebruik. Mooi, toch?

KARL VAN CAMP

PIET VAN NIEUWVLIET

PIET VAN NIEUWVLIET

Xtc-pillen

De ambitie van een regimewissel

De aanval van Israël op Iran berust op een lange voorbereiding, is goed doordacht en is verpakt in heel wat ambitie. Want als het vertragen van het nucleair programma het officiële doel is, dan schuilt er vooral het omverwerpen van het regime achter. Wellicht tracht Israël verder te springen dan zijn stok lang is, maar wie zou er rouwig van worden bij de gedachte?

ervan – of het dreigen ermee. Ondertussen gaat het project onverminderd verder. Het verrijken van uranium wordt opgedreven, drempel na drempel. Sowieso een stuk verder dan wat nodig is voor vreedzaam gebruik, de klassieke kernenergie dus.

Menachem Begin

Los van context of morele appreciatie, kan men enkel respect hebben voor de techniciteit van de Israëlische aanval op Iran. Het niet voelen aankomen van de beruchte aanval van 7 oktober mag dan al een blamage voor de Mossad zijn geweest, sindsdien is heel wat krediet heropgebouwd. Nu weer opnieuw; denken we maar aan het opzetten van een heuse dronebasis in Iran zelf. Personen en infrastructuur werden geviseerd, te beginnen met het eerste. Niet onbelangrijk in een land waar dergelijke lui vaak lang in functie blijven, met alle kennisopbouw tot gevolg.

Nucleaire hefboom

Cui bono? Wie heeft er baat bij de interventie? Men zou er zich makkelijk vanaf kunnen maken door de figuur van Netanyahu naar voor te schuiven. En ja, wanneer die gladde aal geen premier meer is, zal hij met ernstige juridische moeilijkheden geconfronteerd worden – om het zacht uit te drukken. Maar zou een andere regeringsleider, zonder deze juridische besognes, niet hetzelfde beslist hebben? Iran heeft meer aan het perspectief ooit een kernbom te hebben dan ze daadwerkelijk in de voorraadkast te hebben staan. Het is een diplomatieke hefboom die ze telkens weer kunnen uitspelen.

‘Rising Lion’

De idee dat het fanatieke regime in Iran effectief over atoomwapens zou beschikken, maakt geen zinnig mens vrolijk, maar misschien draait het om iets anders en zoveel meer. Enkele jaren geleden leek Iran op machtsgebied een hoogtepunt te hebben bereikt. Ze controleerden de zogenaamde ‘sjiitische banaan’, machtsvehikels die vanuit Teheran in Irak, Syrië en Libanon aangestuurd werden, met Hezbollah en Hamas op kop. Dat systeem verloor inmiddels erg veel pluimen

ZOU EEN ANDERE REGERINGSLEIDER NIET HETZELFDE BESLIST HEBBEN?

Gedreven door desastreuze economische resultaten staat het regime ook binnen de landsgrenzen onder zware druk. Niet toevallig focust de Israëlische propaganda hierop. Net als de Iraanse diaspora – 10 procent van de Iraniërs woont niet in zijn thuisland. Niet toevallig werd de Israëlische operatie ‘Rising Lion’ genoemd, een duidelijke verwijzing naar de vlag van

Wat we vandaag meemaken, is in se niets anders dan de toepassing van de Begin-doctrine, verwijzend naar de oud-premier van de Joodse staat. Strikt genomen werd deze begin jaren 1980 geformaliseerd, na een aanval op de Iraakse nucleaire faciliteiten van Osirak, maar de idee berustte op een breder verleden. “Op geen enkele manier zullen we toelaten dat massavernietigingswapens tegen het volk van Israël ontwikkeld zullen worden”, klonk het, en dus werd de tering naar de nering gezet. Nu opnieuw.

Midden-Oosten veranderen

Na de aanvallen vanuit Gaza op 7 oktober 2023, verklaarde de Israëlische premier Netanyahu dat het Midden-Oosten fundamenteel zou veranderen. Gaza, in welke vorm en betekenis dan ook, is quasi niet meer. Met de aanval op Iran is een nieuw hoofdstuk aangesneden. “De nucleaire dreiging is een rookgordijn, het achterliggend doel is regimewissel”, klinkt het bij Jeffrey Lewis van Foreign Policy. “Een van de redenen dat Israël dit doet, is in de hoop op een regimewissel”, schrijft dan weer Michael Singh van het Washington Institute. En zo zijn er wel meer soortgelijke analyses. De (nabije) toekomst zal uitwijzen of we revolutionaire tijden meemaken. Eén zaak staat buiten kijf: wat zich nu afspeelt, verdringt Gaza en aanverwanten naar het achterplan, al het militante boot-toerisme ten spijt.

Als het vertragen van het nucleair programma het officiële doel is, dan schuilt er vooral het omverwerpen van het regime van de ayatollahs achter

De nieuwe Poolse president

Na zijn nipte verkiezingsoverwinning op de EU-gezinde liberale kandidaat Trzaskowski, kreeg de onafhankelijke kandidaat Nawrocki een massa kritiek over zich heen.

Soms was dat terecht. Hij had op sociale media inderdaad allerlei toezeggingen gedaan aan de twee andere rechtse kandidaten die in de eerste ronde goed hadden gescoord, ook aan de hysterisch nationalistische, antisemitische, anti-Oekraïense monarchistische partij Konfederacja van Grzegorz Braun. U hebt hem misschien gezien terwijl hij in het Poolse parlement met een brandblusser de kaarsen op een joodse (achtarmige) Chanuka-kandelaar met schuim onderspoot. In de media stond dat het een (zesarmige) menora was, wat alleen maar bewijst hoe onwetend journalisten zijn. Braun verstoorde bij een andere gelegenheid ook de minuut stilte ter herdenking van de slachtoffers van de Holocaust. Braun is een monarchist. Dat is op zich geen teken van waanzin. Maar Braun wil geen nieuwe dynastie, hij wil Jezus Christus tot koning van Polen laten kronen. Terwijl Christus niet eens koning wilde worden van zijn eigen land Judea.

Revisionistisch?

Ja, Nawrocki heeft zich toen als een echte opportunistische politicus gedragen, die gratuite beloften deed die hij niet kon nakomen. Nawrocki is een partijloze politicus, hoewel hij openlijk werd gesteund door de fatsoenlijk rechtse partij Recht en Rechtvaardigheid (PiS). Maar zo’n trucs met onafhankelijke kandidaten ziet men ook in de beste democratieën... Hij is een conservatieve katholiek, tegen abortus, tegen de transgenderlobby, tegen het migratiepact, militant anitcommunist, proNAVO, maar anti-EU. Tot voor kort werd hij als een aanhanger van Trump beschouwd. Maar dat was voor de rampzalige ruzie met Zelensky. Hij werd vooral bekritiseerd vanwege zijn Instituut voor Nationale Herinnering dat ‘revisionistisch’ zou zijn en het lijden van de Joden onder het nazi-bewind zou minimaliseren. Vooral enkele Israëlische kranten gingen hier ernstig uit de bocht. Op de Engelstalige versie van de webstek van dit instituut zocht ik bijvoorbeeld het lemma ‘Auschwitz’ op. Daar staat alles wat men ook in andere publicaties vindt over de Holocaust, de vernietigingskampen van de nazi’s op Pools grondgebied – die door sommige Duitse media onlangs nog “Poolse kampen” werden genoemd. Geen ‘revisionisme’ en zeker geen negationisme. Maar hier wordt ook de andere, voor het grote publiek onbe-

kende kant van de Poolse tragedie belicht. De nazi’s hebben in Polen niet alleen drie miljoen Joden vermoord, maar ook drie miljoen niet-Joodse Poolse burgers, en de communisten later ook nog eens een miljoen.

Helden?

Volgens de gepolitiseerde versie van het PiS was Polen een natie van uitsluitend helden. Dat is natuurlijk niet waar. Ook in Polen was er nog een virulent katholiek antisemitisme. Ook Polen hebben tijdens de Tweede Wereldoorlog soms Joden verklikt en zelfs pogroms gehouden. Uitsluitend helden? Natuurlijk niet. Maar wel veel meer helden en veel minder lafaards en opportunisten dan in andere bezette landen. Polen was het enige land waar vanaf dag één na de capitulatie alle politieke geschillen –behalve met de communisten – werden opzijgeschoven en er over de partijgrenzen heen een georganiseerd, eengemaakt ondergronds leger werd opgericht, waarbij drie van de zeven bevelhebbers Joods waren, met een speciale onderafdeling ‘Zegota’, die Joden hielp onderduiken bij gezinnen, in kloosters of in een nationaal georganiseerd netwerk van schuilplaatsen. En dat alles ondanks het feit dat de risico’s voor de mensen die daar in Polen aan meewerkten veel en veel groter waren dan in Frankrijk, Nederland of België. Alle leden van Zegota die na de oorlog in handen van de Sovjets vielen, werden overigens na een schijnproces geëxecuteerd. Als men de publicaties van Nawrocki los van de Poolse context leest, dan vindt men er inderdaad meer aandacht voor de Poolse slachtoffers dan voor de Joodse. Maar als men ze leest zoals ze bedoeld zijn, in samenhang met alles wat er reeds over Polen en Joden in de Tweede Wereldoorlog werd gepubliceerd, dan ziet men dat ze een noodzakelijke aanvulling zijn.

PAUL BÄUMER

Nawrocki is een partijloze politicus, hoewel hij openlijk werd gesteund door de fatsoenlijk rechtse partij Recht en Rechtvaardigheid

Ouderschapsverlof

VERSLAG UIT DE WETSTRAAT

• Vlaams Belang-Kamerlid Wouter Vermeersch verving vorige week tijdens de plenaire vergadering Peter De Roover (NVA) als Kamervoorzitter. Die laatste werd op 6 juni vader van een zoon, genaamd Marcel. Ook de moeder van Marcel, Antwerps burgemeester Els Van Doesburg, stelt het goed. Het nieuws van de geboorte van Marcel werd in het halfrond op luid applaus onthaald. Maar als het van Vermeersch afhangt, hoeft De Roover nog niet meteen terug te keren naar de Kamer. “Ik heb de voorzitter aangeraden om de komende dagen en weken al zijn vaderschapsverlof op te nemen en hem erop gewezen dat de cd&v-fractie zelfs twee jaar ouderschapsverlof voorstelt. De Kamer is ondertussen in goede handen”, zei hij.

• Een Vlaams Belanger als parlementsvoorzitter levert altijd vuurwerk op. U herinnert zich ongetwijfeld nog het incident van twee jaar geleden met Vlaams Parlementslid Filip Dewinter. Als plaatsvervangend ondervoorzitter had hij een Vlaamse Leeuwenvlag – nota bene de officiële van de Vlaamse Gemeenschap – naast de voorzittersstoel laten neerzetten. Maar dat was niet naar de zin van Hannelore Goeman en Jos D’haese, de (toenmalige) fractieleiders van respectievelijk Vooruit en de PVDA. De zitting werd toen een tijdlang geschorst omdat de gemoederen zo hoog opliepen. Uiteindelijk mocht de vlag gewoon blijven staan en staat ze er vandaag nog steeds.

• Ook Vermeersch liet het vorige week niet na om bij aanvang van het vragenuurtje uit te pakken met een politiek statement. “Als uitgesproken Vlaams-nationalist is het met een dubbel gevoel dat ik de vergadering van de Kamer als voorzitter open”, stak hij van wal. “Ik zal niet ont-

kennen dat het ons doel is om België en dus ook de instelling hier op termijn te ontbinden. Maar wij onderschrijven de parlementaire democratie en verdedigen de vrije meningsuiting en de democratische organisatie van de vergadering.”

• De fractieleider van Ecolo-Groen, Stefaan Van Hecke, was niet opgezet met Vermeersch’ uitspraken. “Ik meen dat het niet gepast is, hoelang u ook op de voorzittersstoel zult zitten, één dag of twee jaar, om misbruik te maken van de situatie door een megafoon te zetten op uw politieke ideeën”, hekelde hij. “Ik verwacht van u dat als u de voorzitter vervangt, u dat op een neutrale en correcte manier zult doen.” Toch was er in de wandelgangen niet alleen kritiek op Vermeersch te horen. Een medewerker van de Kamer verklaarde dat hij “het beter doet dan de echte voorzitter”.

Censuur?

• De VAR (video assistant referee of videoscheidsrechter) uit het voetbal heeft donderdag ook zijn intrede in de Belgische politiek gemaakt. In een van haar tussenkomsten over een verdere verhoging van de Belgische defensie-uitgaven, noemde Darya Safai (N-VA) haar PVDA-collega Raoul Hedebouw bij naam. Ze beschuldigde Hedebouw ervan elk debat over een verhoging van de NAVO-norm naar 5 procent in de commissie Defensie geblokkeerd te hebben, maar dat werd door Hedebouw betwist.

en vast. De stem van het volk zal blijven klinken.” “De censuur gaat zodanig ver dat ik u volledig netjes laat uitspreken en zelfs de moeite doe om u extra het woord te geven”, repliceerde Vermeersch fijntjes.

Cardiotest

• Parlementsleden die dat wilden, konden vorige week in de Kamer een cardiotest laten uitvoeren. Met dat initiatief wil de Belgian Alliance for Cardiovascular Health mensen aanmoedigen om zich te laten testen op hart- en vaatziekten. Onder anderen Vlaams Belang-Kamerfractieleider Barbara Pas legde de test met succes af. “De regering-De Wever is nog niet van mij af”, schreef ze met een kwinkslag in een verhaal op Instagram. Een ander parlementslid liet zich ontvallen dat hij cardiovasculair perfect in orde was, maar dat de dokters meteen hadden kunnen vaststellen dat hij een te hoog libido heeft.

Verheerlijking van terreur in Brussel

heerlijking van terrorisme, antisemitisme en haat, en dat in het hartje van Brussel”, zei ze voor onze camera.

• Een van de drijvende krachten achter het festival was Samidoun, een organisatie die door Duitsland, Canada en de VS als terroristisch wordt bestempeld en daarom verboden is. In België is dat nog niet het geval. Maar als het van Safai afhangt, komt daar snel verandering in. Die ambitie staat ook ingeschreven in het regeerakkoord van de regering-De Wever. Ook Vlaams Belang-Kamerlid Sam Van Rooy is voorstander van een verbod op Samidoun. Maar daarmee is het probleem volgens hem niet opgelost, omdat Samidoun slechts een van de vele jihadistische organisaties in België is, naast bijvoorbeeld de Moslimbroederschap en Diyanet.

Het nieuws van de geboorte van Marcel werd in het halfrond op luid applaus onthaald

DE SLAG BIJ POITIERS

• Vermeersch wilde Hedebouw eerst geen persoonlijk feit toekennen omdat hij noch de diensten van de Kamer hadden gehoord of daar een reden toe was. Kamerleden mogen om zo’n persoonlijk feit vragen als ze zich persoonlijk aangevallen, gekwetst of verkeerd voorgesteld voelen door wat een ander parlementslid of een minister heeft gezegd. Pas nadat hij de tussenkomst van Safai had herbekeken, oordeelde Vermeersch dat Hedebouw recht had op een persoonlijk feit. Die liet het niet na om uit te halen naar de plaatsvervangende voorzitter. “Ik vind het heel erg dat het Vlaams Belang – u zit nog geen uur op de stoel van de voorzitter – nu al beslist om het woord af te nemen van de PVDA, de echte sociale oppositiepartij die de dingen duidelijk durft te zeggen. Ik vind dat democratisch gezien heel erg. En toch gaan wij door, want censuur accepteren we niet. Wij gaan door, zeker

• In de Kamer werden vorige week geen vragen gesteld over het Resistance Festival dat op 7 juni plaatsvond op het Betlehemplein in Sint-Gillis (Brussel). De beelden lieten nochtans weinig aan de verbeelding over: op het festival werd een ‘performance’ opgevoerd waarin gewapende mannen, met Palestijnse sjaals om het hoofd, met nepwapens op bloedende lichamen ‘schoten’. Volgens N-VA-Kamerlid Darya Safai was de opvoering een weinig subtiele verwijzing naar de aanslagen die Hamas op 7 oktober uitvoerde op Israëlische burgers. “Dit was een pure ver-

• Van Rooy betreurt dat België het nalaat om op te treden tegen radicalisering en antisemitisme, waardoor er straffeloosheid heerst. Hij verwijst onder meer naar incidenten tijdens pro-Palestijnse betogingen waar slogans werden gescandeerd die opriepen tot geweld tegen Joden. “Daders van antisemitisme worden zelden opgepakt, laat staan gestraft. En dat is gevaarlijk. Want geloof mij: het zal niet bij de Joden blijven”, waarschuwt Van Rooy. “Als wij er in dit land niet in slagen om de Joodse gemeenschap afdoende te beschermen, dan zijn wij de volgenden de ongelovigen, de christenen, de niet-moslims. Van welke overtuiging ook, zij dreigen het volgende slachtoffer te worden van de islamitische jihad.”

ANTON SCHELFAUT

Vermeersch mocht plaatsnemen op de voorzittersstoel

Wat als de islamitische invasie niet gestopt was?

Karim Van Overmeire trok drie maanden door Spanje en Portugal in de voetsporen van de Vlaamse en Hollandse soldaten van Napoleon. Dat avontuur moet een nieuw boek opleveren dat in oktober verschijnt. Op zijn terugweg door Frankrijk hield hij halt in Poitiers voor een ander sleutelmoment in onze geschiedenis: hier werd in het jaar 732 een islamitische invasie gestopt.

Moussais-la-Bataille is een gehucht in het midden van Frankrijk. Het heeft één enkele bezienswaardigheid: een groot schaakbord dat als een soort openluchtmuseum met tekeningen en citaten het verhaal vertelt van de Slag bij Poitiers die hier in 732 zou zijn uitgevochten. In deze confrontatie werd een Arabische invasiemacht onder leiding van Abd al-Rahman verslagen door het Frankische leger van Karel Martel (Charles Martel, een ‘martel’ is een strijdhamer). Ik schrijf het in de voorwaardelijke wijs, want het jaartal kan ook 733 geweest zijn en Moussais-la-Bataille is maar een van de mogelijke locaties van de veldslag. Door de schaarse bronnen weten we weinig met zekerheid. Toch kunnen we stellen dat deze confrontatie een beslissend moment vormde in de Europese geschiedenis.

…een arabisering van Europa?

Het is opvallend hoe snel de islam zich verspreidde. Op nauwelijks honderd jaar brak de nieuwe godsdienst uit het Arabisch schiereiland om het Midden-Oosten, Noord-Afrika en Spanje te veroveren. Niets leek de moslims te kunnen stoppen tot de Arabische veroveraars op het Frankische leger van Karel Martel stootten. Golf na golf van Arabische ruiters stortte zich op het Frankische voetvolk dat in een dichte formatie op een heuvel stond opgesteld. Toen een afdeling Basken een aanval uitvoerde op het kamp van de moslims, raakten deze in verwarring en sloegen ze op de vlucht. Abd al-Rahman sneuvelde. Middeleeuwse veldslagen waren riskante ondernemingen en de uitkomst had gemakkelijk anders kunnen zijn. Je kan natuurlijk nooit met zekerheid voorspellen wat er dan zou gebeurd zijn, maar er zijn een paar grote waarschijnlijkheden. Behalve de Franken was er geen enkele macht in Europa sterk

genoeg om de islamitische opmars tegen te houden. Alhoewel sommige geschiedschrijvers graag het beeld ophangen van een multicultureel en religieus divers Europa dat er na een islamitische overwinning zou zijn ontstaan, zie ik niet in waarom de evolutie in Europa anders zou zijn verlopen dan in het Midden-Oosten en Noord-Afrika: de lokale bevolking werd daar in de loop der eeuwen geleidelijk maar gestaag geïslamiseerd en gearabiseerd. De Europese geschiedenis zou een fundamenteel andere weg hebben gevolgd. Het pausdom zou zich niet hebben ontwikkeld. De ‘reconquista’ en de kruis-

tochten zouden niet hebben plaatsgevonden. De kathedralen in onze grote steden zouden moskeeën zijn geweest. Ons rechtsstelsel zou op de sharia zijn gebaseerd. En we zouden, net als de mensen in Noord-Afrika en het Midden-Oosten nu, wellicht allemaal een variant van het Arabisch spreken. Veel Fransen zien de overwinning van Karel Martel dan ook als ‘un événement fondateur’ van de Franse natie en de Europese beschaving. Terecht.

Westerse zelfhaat

In de gekke wereld waarin we leven, is het bij de intellectuele elites ‘bon ton’ om de lof te bezingen van een vermeende superieure islamitische beschaving. Volgens hen zou een islamitische overwinning bij Poitiers ons op het vlak van wetenschap, geneeskunde en architectuur sneller naar een hoger niveau hebben getild. Met mijn slecht karakter vraag ik me dan af waarom we dat hoger niveau vandaag dan niet zien in de islamitische wereld. Ik heb daar wel wat ideeën over, maar helaas is deze column te kort om daar nu op in te gaan. Het geflirt met een islamitische overwinning bij Poitiers is overigens geen recent fenomeen. De schrijver Anatole France omschreef reeds in 1922 in ‘La Vie en Fleur’ de veldslag bij Poitiers als “de meest funeste dag uit de geschiedenis, toen de wetenschappen, de kunst en de Arabische beschaving verslagen werden door de Frankische barbarij”. Westerse zelfhaat is blijkbaar van alle tijden. Er waren nog andere mensen die vonden dat in 732 de verkeerde zijde had gewonnen. Een Duitse kanselier met een raar snorretje schreef in 1942: “Als Karel Martel in Poitiers was verslagen, zou de wereld van aangezicht zijn veranderd. Het zou beter zijn geweest als de islam had gezegevierd. Deze religie beloont heldendom en belooft de krijger de vreugde van de zevende hemel... Bezield door een dergelijke geest zouden de Germanen de wereld hebben veroverd. Ze zijn verhinderd om dit te doen door het christendom.”

KARIM VAN OVERMEIRE

Slag bij Poitiers - schilderij van Charles de Steuben

EDGARD DELVO, DE NATIONALE SOCIALIST

Op 20 juni was het 120 jaar geleden dat Edgard Delvo in Gent werd geboren. Hij kende een merkwaardige politieke carrière die hem van het socialistische syndicalisme over zijn samenwerking met het BWP-kopstuk Hendrik De Man uiteindelijk naar het Vlaams Nationaal Verbond en de collaboratie voerde.

Delvo werd geboren in een gezin dat het niet breed had, maar hij was een pientere knaap die op zijn vijftiende – zoals hij zelf later in zijn memoires schreef – ‘nog in zijn korte broek’ de kans kreeg om met een dotatie uit de Beurs der Meestbegaafden naar de Gentse normaalschool te gaan. Een van zijn leraars in de normaalschool merkte Delvo’s sociale bewogenheid en interesse in de politiek, en maakte hem lid van de Socialistische Arbeidersjeugd.

Het was ook diezelfde leraar die hem in contact bracht met de socialistische volksvertegenwoordiger Dees Cnudde. Die zag potentieel in de jonge Delvo en de dag nadat hij zijn onderwijsakte als onderwijzer had gekregen, wist hij dat hij nooit voor een klas zou staan, want de Gentse leiding van de Belgische Werkliedenpartij (BWP) bood hem bij monde van de directeur Dolf De Backer een job aan als vertaler en corrector bij de socialistische Gentse Volksdrukkerij, waar onder meer het socialistische dagblad Vooruit werd gedrukt.

Politieke carrière

Het duurde niet lang voor Delvo begon te schrijven in socialistische publicaties en zijn artikels de aandacht trokken van de leiding van de BWP. Men spoorde hem aan om sociale en economische wetenschappen én pedagogie te gaan studeren, en gewapend met deze diploma’s werd Edgard Delvo in november 1928 aangesteld als Vlaamse secretaris van de Centrale voor Arbeidsopvoeding (CAO), zeg maar de kaderscholing van de BWP. Hiermee bekleedde hij een hogere kaderfunctie binnen de socialistische beweging. Een functie die nog belangrijker werd toen hij zes jaar later algemeen secretaris werd van de CAO België. Dit bracht hem in nauw contact met BWP-kopstuk Hendrik De Man die eerder de CAO en later de Arbeidershogeschool had geleid.

IN SEPTEMBER 1944 VLUCHTTE

DELVO NAAR DUITSLAND

De Man was zijn politieke carrière begonnen als een rabiate marxist met een zuiver geloof in de kracht van het proletariaat als revolutionaire kracht. De Eerste Wereldoorlog had echter zijn vertrouwen in de kleine man aan flarden geschoten. Aan het front leerde de Man – net als socialisten over heel Europa – dat er hiërarchie nodig was om de massa in beweging te krijgen. De arbeider moest worden opgevoed en gestuurd door een elite. De Mans professionele parcours sloot hierbij aan toen hij na de oorlog de leiding over de CAO kreeg. De Man die, nadat hij naast het baantje van secretaris van de Internationale Arbeidersorganisatie had gepakt, een tijdlang in Duitsland had verbleven, raakte er onder de indruk van de jonge veteranen van de Eerste Wereldoorlog die meer wilden dan het droge boekhoudersocialisme dat hun enkel een toekomst van afbetalingen in het raam van de Versailles-akkoorden bood. Ze wilden in lijn met de tijdsgeest die wilskracht, dynamiek en nationalisme ademde, de wereld veranderen.

Onder invloed van deze denkbeelden die onder meer werden gepropageerd door de sociaal-revolutionaire vleugel van de opkomende NSDAP, publiceerde De Man in 1926 zijn boek ‘Zur Psychologie des Sozialismus’ waarin hij afrekende met het materialistische socialisme en pleitte voor een socialisme dat werd gedreven door ‘intuïtie en elementen als kracht, energie en inspiratie, instincten’. Een socialisme dat een einde beloofde te maken aan de vernederingen van Versailles. De Men stelde onomwonden dat het kapitalisme verantwoordelijk was voor een degeneratie van de menselijke soort door onder meer ondervoeding, gebrek aan onderwijs, enzovoort. De strijd om dit recht te zetten ging, dixit De Man, niet tussen de arbeiders en de kapitalisten, maar tussen het hele volk – de middenklasse incluis – en de parasiterende geldmachten.

In een socialistische samenleving van superieure, solidaire mensen zou geen plaats zijn voor renteniers,

maar ook niet voor arme profiteurs. In deze geest stelde De Man dat de Belgische Werkliedenpartij niet moest geleid worden door ‘de massa van hare leden’, maar door de ‘bekwaamsten’. Als directeur van de CAO en later de Arbeidershogeschool liet hij enkel de beste kandidaten toe en hij vond in Edgard Delvo een meer dan overtuigde medestander.

Overstap naar VNV

Toen De Man in mei 1939, na het overlijden van Emile Vandervelde, werd verkozen tot voorzitter van de BWP, was ook zijn protegé Delvo een rijzende ster binnen de BWP, die naast de CAO ook de Arbeidershogeschool mocht gaan leiden. Als syndicalist leverde hij bovendien belangrijke redactionele stukken voor het Nederlandstalige partijmaandblad ‘Leiding’. Delvo leek dus een mooie toekomst binnen de BWP tegemoet te gaan, maar toen brak de Tweede Wereldoorlog uit en werd ons land in een mum van tijd bezet

HET DUURDE NIET LANG VOOR

DELVO BEGON TE SCHRIJVEN IN SOCIALISTISCHE PUBLICATIES EN ZIJN ARTIKELS DE AANDACHT TROKKEN

VAN DE LEIDING VAN DE BWP

De socialisten reageerden verdeeld op de Duitse bezetting. Op 28 juni 1940 publiceerde De Man een spraakmakend ‘Manifest’, waarin hij de ontbinding van de Belgische Werkliedenpartij uitriep. Hij riep de socialisten op zich niet te verzetten tegen de bezetter. Delvo die, net als zijn mentor, steeds meer twijfels had bij de parlementaire democratie, werd op vraag van Viktor Leemans lid van de Eenheidsbeweging VNV omdat hij daarin naar eigen zeggen ‘het ultieme middel zag om zijn ideeën rond socialisme en (volks)nationalisme te realiseren’. Binnen de VNV-leiding verwelkomde men Delvo – die voor de oorlog al contacten had gehad met onder meer Viktor Leemans, Lode Claes en Joris Van Severen – met open armen. Hij maakte een steile carrière in het VNV en kreeg al onmiddellijk de verantwoordelijkheid voor de opleiding en de vorming in het VNV.

Maar zijn belangrijkste rol was weggelegd in de syndicale collaboratie. Hoewel de leiding van de socialistische en christendemocratische vakbonden was overeengekomen om tijdens de Duitse bezetting alle vakbondsactiviteiten te staken en ondergronds verder te werken, hervatten een aantal vakbondsverantwoordelijken al in de zomer van 1940 – toen een Duitse eindzege bijna vanzelfsprekend leek – hun activiteiten. Anticiperend op de Duitse wens om in ons land tot een eenheidsvakbond te komen, richtten socialistische, christendemocratische en liberale vakbondsleiders een Syndicale Unie op. Uit deze Unie groeide de Unie van Hand- en Geestesarbeiders (UHGA). In maart 1942 werd Delvo met Duitse zegen aangesteld tot de algemeen leider van de UHGA.

In september 1944 vluchtte Delvo naar Duitsland waar hij deel uitmaakte van de door de DeVlag gecontroleerde Vlaamse Landsleiding. Na de oorlog werd Delvo bij verstek ter dood veroordeeld en leefde hij lange tijd ondergedoken in Duitsland tot hij in 1974 naar ons land terugkeerde. Hij overleed op 27 augustus 1999 in Jette.

JAN HUIJBRECHTS

Winst of verlies voor Moskou?

‘Nooit meer oorlog’ of ‘Si vis pacem, para bellum’. ‘Poetin-versteher’ of ‘adept van een achterhaald Koude Oorlog-denken’. Idealist of realist. Rusland of Oekraïne. De tegenstellingen rond het conflict aan de Dnjepr doen ook in Vlaams-nationale kringen de emoties hoog oplaaien. Gaat het om een conflict dat buiten de grenzen van de NAVO en de EU blijft, of komt er een moment dat de Russische beer ook in die richting zijn klauwen zal uitslaan?

Auteur Carlo Masala is professor internationale politiek aan de Bundeswehr University Munich. De Russische invasie in Oekraïne zorgt ervoor dat hij nu ook op de Duitse televisie regelmatig zijn opwachting maakt. Als ‘neorealist’ acht hij het slechts in beperkte mate mogelijk dat landen samenwerken. Conflict en concurrentie acht hij inherent aan de machtspolitiek die ieder land nastreeft. Oorlogsspellen of zogenaamde ‘war games’. Nee, we hebben het niet over digitale vrijetijdsbesteding, maar wel over doodserieuze scenario-analyses die militairen (en intussen ook bedrijven) gebruiken om strategische risico’s in kaart te brengen en ernaar te handelen. Zo moeten we dit boek ook zien, namelijk als een waarschuwing aan de beleidsmakers dat de nabije toekomst van Europa niet noodzakelijk rozengeur en maneschijn hoeft te zijn. Het boek leest vlot en laat zich makkelijk op een avond verorberen. Met een glimlach of een frons. Laat u gerust meeslepen in een gedachteoefening van de Duitse academicus.

Hybride oorlogsvoering

Oorlogsmoe besluit het Westen om anno 2025 de wapens in Oekraïne te laten zwijgen en Rusland veroverd gebied te schenken. De hoofdrolspelers verdwijnen van het toneel en in Europa herleeft de hoop dat alles terug naar het oude zal terugkeren. Masala herinnert eraan dat we net zoals in sprookjes gewend zijn dat na een moeilijke periode van tegenslag en nederlagen het uiteindelijk altijd goed komt. Het ‘oude continent’ leeft al decennialang van het vredesdividend en de gratis militaire bescherming van de Verenigde Staten. Dit infuus stopzetten ten koste van onze sociale zekerheid, is een maatschappelijke zware dobber. Het uitbreiden en inzetten van het leger vergt een mentaal weerbaardere maatschappij.

De tweede aanname van het boek is dat Rusland zijn streken niet zal verleren na het gesloten vredesverdrag. Handig speelt een nieuwe politieke leider in op het wensdenken van Londen tot Berlijn dat Moskou wel zijn lesje heeft geleerd. Daarvoor is hybride oorlogsvoering een subtiele oplossing. Het creëert onduidelijkheid en verwarring, want niet zozeer conventionele militaire conflicten vormen de basis van het conflict, maar wel niet-militaire acties: het bevorderen van illegale immigratie, cyberaanvallen en het inzetten van valse profielen op sociale media om onrust te zaaien. De boodschap is tegelijk duidelijk en verbloemd: om een samenleving te destabiliseren, hoeven niet meteen doden te vallen.

Naar een weerbaar Europa

Het Kremlin lijkt te begrijpen dat een rechtstreekse oorlog met de Verenigde Staten niet te winnen valt. Maar de inzet op hybride technieken, het creëren van meerdere fronten met behulp van China en provocaties kunnen wel de slapende reus enerveren. Masala put graag uit de voorbeelden in de aanloop naar de Tweede Wereldoorlog. Zo is er de strategie van de speldenprikken die de bereidheid van het Westen willen testen tot een openlijk conflict. De Franse pacifist Marcel Déat vroeg zich destijds af of Fransen dienden te sterven om Danzig uit de handen van Hitler te houden. Maar de Hanzestad was slechts een opstap naar meer, zoals we nu weten.

Na het lezen bleef ik echter met de vraag worstelen of Rusland wel logistiek in staat is om meer te ambiëren dan het bezetten van een Baltische provinciestad. Sowieso moet het eerst door een taaie gordel van landen die al eeuwenlang weten hoe het voelt te moeten leven naast een agressieve buur: Finland, Estland, Polen,... Wat er ook van zij, het conflict heeft een generatie West-Europese politici brutaal wakker geschud uit hun droom van ‘vrede op aarde’. Amper vijf jaar geleden maakten zij wapenbedrijven het leven zuur. Nu schroeft men de defensiebudgetten op tot historische hoogtes en worden diezelfde bedrijven overstelpt met orders. De hoop om Europa militair zelfstandig te maken, krijgt daarmee concreet gestalte. Een toekomstbeeld dat Trump ook voor ogen heeft. Als dat gebeurt, heeft Rusland niet gewonnen, maar verloren.

PIETER VANDERMOERE

Carlo Masala, ‘Als Rusland wint - een scenario’. 2025, Prometheus. 136 p., 18,99 euro. ISBN 9789044660067

Edgard Delvo

Vijf oude films

Die een blijvende indruk op mij hebben gemaakt

Buitenlandmedewerker Paul Baümer selecteert vijf films die u misschien nog nooit heeft gezien en die de moeite waard zijn om te bekijken.

Heureux qui comme Ulysse - Henri Colpi 1970

Van deze film is vooral het laatste deel mij decennialang bijgebleven; het stuk waarin de hoofdpersoon, gespeeld door Fernandel, probeert zijn oude trouwe paard Ulysse te redden, niet van het slachthuis, maar van een nog veel wredere dood bij stierengevechten in de arena. Ten slotte laat hij Ulysse vrij in de Camargue, waar hij verwelkomd wordt door een kudde vrije, wilde witte paarden. Met de zoekterm ‘Heureux qui comme Ulysse Chanson Brassens” op YouTube komt u vanzelf bij deze ontroerende eindscène.

The Alamo - John Wayne 1960

Nu kijk ik nog nauwelijks televisie, maar als jongere hield ik van de westerns van John Wayne. Ik heb ze allemaal gezien, de meeste meer dan eens. De eerste versie van The Alamo uit 1960 heb ik al als kind gezien, zonder alles te begrijpen, en dat heeft een blijvende indruk op mij gemaakt. Een kleine groep mensen die standhoudt tegen een enorme overmacht! De eindscène waarin Davy Crockett – John Wayne – een brandende laadstok in het kruitmagazijn gooit en nog tientallen Mexicanen in de dood meesleept, is in mijn hart gebrand als voorbeeld van heroïsme. Luister vooral ook naar de ode aan de vrijheid die Davy Crockett brengt in zijn dialoog die begint met “Republic. I like the sound of the word…” Ook de muziek van Dimitri Tjomkin is prachtig. Merk op hoe flarden van de thema’s van het nostalgische begin vol jeugdherinneringen terugkomen in de heroïsche muziek op het einde, als herfstbladeren die verbranden en verwaaien in het tumult van het gevecht. Ja, de nieuwe versie van 2004 is ook niet slecht. Maar de oude is een stuk van mijn leven geweest.

With Fire and Sword - Jerzy Hoffman 1999

Deze film is gebaseerd op het gelijknamige boek van de Poolse schrijver Henryk SIenkiewicz (1846-1916). Ja, hij bevat enkele historische onnauwkeurigheden en typisch negentiende-eeuwse romantische clichés, maar het is een geweldige, meeslepende film, zeker voor een bewonderaar van Polen zoals ik. Lees wel eerst iets over de Chmelnytskyopstand van de kozakken tegen de Polen, al is het maar op Wikipedia, of u zult er niets van begrijpen.

Hiroshima mon amour - Alain Renais

1959

Dit is een nouvelle vague-film, en ik heb in vrijwel alles een klassieke smaak. Maar ondanks dat is dit een aangrijpende film over twee mensen die gevangen zitten in een jeugdtrauma dat heel hun leven heeft geruïneerd. De man heeft de atoomaanval op Hiroshima overleefd, de vrouw was als jong meisje in het stadje Nevers tijdens de Tweede Wereldoorlog verliefd op een Duitse soldaat, maar hij werd voor haar ogen door verzetsmannen doodgeschoten. Ze werd kaalgeschoren en waarschijnlijk verkracht, al wordt dat niet expliciet gezegd. Ze herhaalt voortdurend: “J’ai eu vingt ans à Nevers”, en men voelt dat het onschuldige meisje dat ze toen was, voorgoed is kapotgemaakt. Nu is ze een lichtzinnige actrice die alleen nog oppervlakkige relaties heeft. De man herhaalt voortdurend: “Tu n’as rien vue à Hiroshima”, en dat wordt dan geaccentueerd door fragmenten van het stuntelig geregisseerde documentairefilmpje dat ze samen in het Hiroshima-museum hebben bekeken en waarin inderdaad ‘niets’ te zien is van de echte gruwel. Ze praten voortdurend, maar alleen naast elkaar, elk gevangen in een traumatisch cocon.

Hombre - Martin Ritt

1967

Hombre is een ‘revisionistische’ western. Ook niet mijn genre. Maar deze is echt heel goed. De inzittenden van een postkoets worden overvallen en gegijzeld door nee, niet door Indianen zoals in de meeste westerns, maar door blanke bandieten. De enige die niet te laf is om zich te verzetten, is ‘Hombre’, een blanke – toch nog, maar hij is opgevoed door Apaches. Hij dénkt anders en hij is dapper. Ondanks dit ‘revisionisme’ toch een indringende en heel spannende film.

LEZERSBRIEVEN

Oudste hooligan van het land Pallieterke, Ik heb drie idealen in mijn leven: het Kruis, de Leeuw en den Antwerp. Altijd neem ik mijn Leeuwenvlag mee naar den Antwerp. Na de wedstrijd tussen Antwerp en Charleroi stond ik met mijn vlag buiten het stadion, aan het kruispunt bij de verkeerslichten van de Bisschoppenhoflaan in Deurne. Ik zwaaide de Waalse supportersbussen uit met mijn vlag. Plots kwamen er vier politieagenten te paard achter mij staan, drie vrouwen en een man. Die laatste beval mij om de vlag weg te doen. Ik antwoordde: ‘Dit is een officiële vlag, en ik hoef die niet weg te doen.’ Hij reed met zijn paard recht voor mij en herhaalde zijn bevel. Ik gaf opnieuw hetzelfde antwoord. Daarop vroeg hij mijn naam en adres, wat ik doorgaf. Hij controleerde het via een of andere dienst en bevestigde dat ik inderdaad Richard Van Besauw was. Hij maakte een verslag op van de feiten voor de Belgische Voetbalbond, dienst Hooliganisme - natuurlijk gekleurd in zijn voordeel. Mijn versie werd simpelweg genegeerd. Ik kreeg een boete van 500 euro en een stadionverbod van zes maanden. Ik ben nu 80, was toen 78, en ik denk dat ik nog altijd de oudste ‘hooligan’ van het land ben. Ik beken: ik heb geen enkele wedstrijd gemist tijdens dat verbod. En jawel, ik neem mijn Leeuwenvlag nog altijd mee.

Richard Van Besauw, Schilde Pensioenen

Pallieterke, Als gepensioneerde onderwijzer ontvang ik 2.780 euro netto pensioen per maand. Dat vind ik een hoog pensioen. Ik ben tegen de huidige manier van indexeren. Wanneer er bijvoorbeeld een indexaanpassing van 2 procent komt, stijgt mijn pensioen in absolute euro’s veel meer dan dat van iemand met een kleiner pensioen, bijvoorbeeld iemand die 1.600 euro ontvangt. En toch is het leven voor iedereen evenveel duurder geworden. Daarom pleit ik voor een vaste som bij indexaanpassingen: iedereen krijgt hetzelfde bedrag, ongeacht de hoogte van het pensioen. Op die manier krijgen mensen met een klein pensioen méér dan vroeger en mensen met een groot pensioen minder dan voorheen. Ik stel zelfs voor dat grote pensioenen boven 2.750 euro netto slechts de helft van dat vaste bedrag krijgen - ook ik dus. Zo kunnen de pensioenen geleidelijk naar elkaar toegroeien. Ik ben solidair met mensen die het moeten doen met een klein pensioen.

Swa Cauwenbergh, Antwerpen

Loopbaancheques

Pallieterke,

Vlaams minister Zuhal Demir (N-VA) wil snoeien in de subsidies voor loopbaancheques. Het systeem bestaat sedert 2013 en uit een doorlichting is nu gebleken dat het systeem niet deugdelijk, inefficiënt en te kostelijk is. Voor zover ik mij herinner, is het systeem destijds ingevoerd door haar partijgenoot en toenmalig minister Muyters. Toen reeds heb ik het systeem in dit blad in vraag gesteld en vanwege een verbolgen lezer heb ik toen een laffe, bedreigende brief in mijn brievenbus gekregen. Het is dus wel opmerkelijk dat het systeem door de overheid nu na zoveel jaren zelf in vraag wordt gesteld. Het merendeel van de bestede gelden gaat niet naar de doelgroep, maar blijft hangen bij de opleidings

Een lezersbrief insturen?

centra zelf. Maar ook het doel van de carrièreplanning of -oriëntatie stel ik in vraag. Het nut is te vergelijken met de hobby-opleidingen, waarin Demir trouwens ook – terecht - drastisch wil snoeien.

Eddy Verpoten, Mechelen Zonnekloppers

Pallieterke, Het is zomers weer en dat bezorgt veel zonnekloppers en waterratten een onbedwingbare drang om zo snel mogelijk aan zee te zijn. Volgens de kustredders zullen er weer veel kinderen verdwalen, met alle ellende van dien. Kustredders zijn er echter alleen om te redden wat zich in het water niet houdt aan de regels of zichzelf overschat. Onbegrijpelijk dat ouders hun kind zomaar verloren laten lopen. Dat is zacht uitgedrukt een blijk van onverantwoord gedrag. Wanneer worden er eindelijk eens fikse boetes gegeven aan ouders die te beroerd zijn om hun eigen kroost binnen gezichtsbereik te houden?

Roverheid

Roger Gielens, Bredene

Pallieterke, Opnieuw een sterke samenvatting van Karl Van Camp over onze Vlaamse, bijna slaafse ingesteldheid tegenover de Franstalige scholen. Maar, meneer Van Camp, het gaat op financieel vlak nog veel verder dan enkel de financiering van die scholen met Vlaams geld. Jaarlijks vloeit er maar liefst 13 miljard euro via transfers naar Wallonië. Daarbovenop komt nog eens 1,1 miljard euro aan migratie-uitgaven. En dat zijn nog maar twee posten. De overige miljarden aan bijkomende kosten laten we dan nog buiten beschouwing. We maken 60 procent uit van de Belgische bevolking, maar dragen financieel gemakkelijk 80 procent van het geheel. Onze brutolonen worden bovendien afgeroomd met 42 tot 52 procent aan belastingen. Anders gezegd: sommige Vlamingen werken jaarlijks bijna twee weken volledig gratis voor de ‘roverheid’ om deze miljarden te blijven ophoesten. Stel nu dat bij de volgende verkiezingen op het stemformulier de volgende vraag zou staan: ‘Aan alle Vlamingen: willen jullie jaarlijks gemiddeld 2.500 euro extra overhouden, zonder één minuut langer te werken, op voorwaarde dat het land volledig gesplitst wordt?’ Hoeveel Vlamingen zouden dan het bolletje rood kleuren?

Didier Van Haver, Geraardsbergen

Legerdienst

Pallieterke,

Mooie foto op de cover van De Standaard van maandag 16 juni 2025. Wat een massa betogers in Brussel, allemaal voor de goede zaak in Gaza. Een overgroot deel van de vrouwelijke betogers droeg een hoofddoek. Gaan zij straks ook mee betogen tegen de vuile inval van Poetin in Oekraïne? Of zijn deze betogende ‘Belgen’ niet geïnteresseerd in dit nabijgelegen conflict? Als het tot een conflict met Rusland komt en we in ons land opnieuw een verplichte legerdienst moeten invoeren, gaan we dan onze moslimlandgenoten vrijstellen, naar analogie met wat de Joden doen met hun godsdienstige landgenoten in Israël? Allemaal vragen voor minister Theo Francken!

Guy Van Rysseghem, Lochristi

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pal.be. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente moeten worden doorgegeven voor publicatie bij uw brief.

We tellen af naar 11 juli en 21 juli, respectievelijk de Vlaamse en de Belgische feestdag, onze lezers welbekend. Ook dit jaar is de Vlaamse feestdag nog geen wettelijk betaalde feestdag.

Het dossier sleept al 29 jaar aan. Zolang wordt er al gepalaverd om van 11 juli een betaalde feestdag te maken. Eerst was er een njet van de Franstaligen die elke stap naar een eigen regionale feestdag blokkeerden. Nadien waren het de werkgevers die een extra feestdag niet zagen zitten. Een extra feestdag kan en mag er komen, indien een andere bestaande feestdag opgeofferd wordt. Meer bepaald denkt men dan aan Pinkstermaandag of O.L.H.-Hemelvaart. Dat 11 juli een betaalde feestdag moet worden, staat in het Vlaams regeerakkoord en enkele maanden geleden verklaarde minister-president Matthias Diependaele nog dat hij “er alle vertrouwen in heeft dat het tijdens deze regeerperiode gaat lukken”.

Geen topprioriteit

Ik begrijp dat het in deze moeilijke budgettaire tijden geen topprioriteit is van de Vlaamse Regering. Met de oorlogssituaties in Oekraïne en nu ook in het Midden-Oosten, kan ik me inbeelden dat het voor de gemiddelde buitenstaander zelfs een beetje surrealistisch overkomt om nu energie te steken in die betaalde Vlaamse feestdag. Nochtans zou het de N-VA goed uitkomen om iets – al is het eerder een symbolisch dossier – op Vlaams vlak binnen te halen. Maar samengevat, ook dit jaar nog geen eigen Vlaamse feestdag. Ten andere, en dat is mijn hoogst persoonlijke mening, vind ik het eigenaardig dat we deze dagen de Vlaamse feestdag gedurende meerdere dagen vieren. Er zijn vieringen op 11 juli zoals de officiële viering op het Brusselse stadhuis. Maar een dag eerder worden de Eretekens van de Vlaamse Gemeenschap uitgereikt in de ambtswoning van minister-president Diependaele. Ook op donderdag 10 juli is er een plechtigheid in Brugge, met bloemenhulde aan het standbeeld van Jan Breydel en Pieter De Coninck. Op diezelfde dag is er ook de viering op de Groeningekouter in Kortrijk.

Juni

De 11-daagse ‘Vlaanderen Feest’ start al met een eerste herdenking in Ieper op zondag 29 juni. Een week later, op vrijdag 4 juli, organiseert ‘Vlaanderen Feest’ een academische zitting in samenwerking met de Stad Gent. Bent u een aanhanger van het Vlaams Belang, dan kan u op zondag 6 juli naar de nationale meeting in Dendermonde. Bij de N-VA organiseren ze geen nationale viering, maar op de webstek van de N-VA zijn er heel wat activiteiten rond 11 juli terug te vinden. En de afdeling Blankenberge viert 11 juli op zondag 13 juli. Trouwens, als je de kalender van de N-VA en het Vlaams Belang naast elkaar legt en vergelijkt, dan valt één zaak direct op: wij zijn een land dat graag een stukje vlees legt op de braai. Op dat vlak zijn en blijven we bourgondiërs. Koningsdag

Samengevat, ik ben dus geen voorstander om onze Vlaamse feestdag te spreiden over twee weken. Het bewijst eens te meer de ‘gespreide’ slagorde van de Vlaamse Beweging. Overigens moet 11 juli niet alleen dienen om te feesten, maar ook om alle Vlamingen – ook de gewone man in de straat – bewust te maken van hun identiteit, cultuur en geschiedenis.

En welke zin heeft het om van 11 juli een betaalde en vrije feestdag te maken als die dag een week eerder gevierd wordt? Laten we daarom een voorbeeld nemen aan Nederland. Daar kennen we Koningsdag, waarbij er in heel het land festiviteiten zijn en koning Alexander een bezoek brengt aan één stad of gemeente. Of kijken we naar Catalonië waar alles geconcentreerd wordt op één feestdag, de Diada op 11 september. Waarom het ingewikkeld maken als het ook simpeler kan? Is het omdat we Vlamingen zijn?

PAL voor Vlaanderen is een project van PAL Academie vzw. Met die vzw zetten we onze kennis, kunde en netwerk in om het pad naar Vlaamse onafhankelijkheid te effenen. De vzw beschikt over ideeën en mensen, maar met uw financiële steun op rekening KBC BE39 7390 1640 4519 zouden we nog veel meer kunnen doen.

IJzerwake wordt IJzertreffen, maar oorspronkelijke boodschap blijft behouden

De jaarlijkse IJzerwake mag dan wel een nieuwe naam hebben, de kernwaarden – zelfbestuur, godsvrede en nooit meer oorlog – blijven behouden. Naast de naamsverandering staan er in het weekend van 23 en 24 augustus nog heel wat andere nieuwigheden gepland. De organiserende vzw achter het IJzertreffen wil de traditionele bijeenkomst op zondag op die manier uitbreiden tot een laagdrempelig en familievriendelijk belevingsweekend.

Het IJzertreffen blijft in essentie een voortzetting van de historische IJzerbedevaarten. Ook dit jaar vormen de misviering en de hulde aan de gesneuvelde IJzersoldaten de kern van het programma. De link met de Vlaamse frontsoldaten uit de Eerste Wereldoorlog en hun oproep tot vrede en zelfbeschikking blijven centraal staan.

Nieuw is de bredere culturele en gezinsgerichte invulling. Zo wil IJzertreffen een ontmoetingsplaats worden voor jong en oud, met een rijk aanbod aan Vlaamse muziek, dans, volksspelen, ambachten en historische ‘re-enactments’ (het naspelen of uitbeelden van historische gebeurtenissen). De jongste bezoekers kunnen terecht in het kinderdorp, terwijl de oudere bezoekers hun hartje kunnen ophalen op de markt met verkoopkraampjes en infostanden. Voortaan zullen er op de weide ook panelgesprekken over de Vlaamse identiteit en toekomst plaatsvinden. “IJzertreffen is meer dan een herdenking. Het is een ontmoetingsplaats, een feest, een herinnering én een toekomstvisie”, klinkt het.

HORIZONTAAL

Het IJzertreffen vindt plaats op zaterdag 23 augustus (van 14 uur tot middernacht) en zondag 24 augustus (van 11 uur tot 17 uur) in de Van Raemdon-

ckstraat in Ieper, met campingfaciliteiten voor wie het hele weekend wil deelnemen.

A. Marode / B. Kabouter met de kenmerkende uitspraak "Ik word daar zo moe van" - Luchtkasteel / C. Buitenlijn - Bospad / D. Doopgetuige - Portaal / E. Inkepingen - Eendensoort / F. Deed kantelen / G. Balken - GreenwichtijdLispel / H. Kloosterlinge - Flensjes / I. Heldenroman - Antinucleaire antistof / J. Deskundige op het gebied van wijn - Strafwerktuig / K. Belasting op vastgoed - Karakteristieke eigenschap / L. Vogels - Noorse godheidLidwoord

VERTICAAL

1. Deels overdekt themapark in Hasselt / 2. Eenheid van lichtstroom - Algemene onderneming - Bijbelse vrouw / 3. Beeldend beschrijven / 4. Waarom je iets doetHawaïaanse salade met rauwe vis / 5. Beesten - Europees land / 6. Niemand uitgezonderd - Gents stadstheater - Cubaanse muziek / 7. Regionaal Landschap - Enz. - Familielid / 8. Sporter - Plotselinge bevliegingen / 9. Hoevedier - Rondleiden - Muzieknoot / 10. Gentse groene oase / 11. Vlaams-Brabants dorp - Pers. vnw. / 12. Onvredelievende

KARL VAN CAMP

ANTON SCHELFAUT

Het nieuwe logo van het IJzertreffen

NOSTRADAMUS VAN DE WEEK

Berg op die hoop, gij die in België leeft

In Brussel gaat het van kwaad naar kwader. Ze smeken Europa om een potje geld om een rondpunt proper af te werken, terwijl Europa al jaren smeekt om een leefbare hoofdstad, waar hun medewerkers eerste kwaliteit drugs willen in plaats van de rommel die de Brusselse straten overspoelt. De Vlaamsgezinde medemens hoopt stiekem dat Brussel de splijtzwam wordt van België. Vlaamsgezinde mensen zijn hoopvolle mensen.

De Brusselse regering raakt maar niet gevormd. Extreemlinkse en islamistische krachten raken net niet aan voldoende steun om dat te realiseren, zelfs al hebben ze zonder blikken of blozen de taalverhoudingen in de prullenmand gegooid zonder dat daar veel gedoe om is. Dat is geen ramp voor Brussel, zoals sommigen beweren. Integendeel, Brussel kan geen nieuw beleid voeren en dat zou in het geval van Brussel neerkomen op ‘nog meer schulden’ maken.

Het is ook geen oplossing, want een nieuwe regering zou eigenlijk aan de slag moeten om de augiasstallen van het gewest op te kuisen. En zelfs dat zou niet helpen. De Brusselse politiek die saneert, is als voetballen op skilatten. Het zit er gewoon niet in.

De enige die gediend is met deze situatie, is de Vlaamsgezinde die hoopt zijn gelijk

te krijgen: België werkt niet. Alles lijkt daar goed voor te zitten. Een Vlaams-nationale premier, een rampzalige nationale schuldenlast en internationale instellingen die België willen dwingen om de dure puinhoop op te kuisen. In dat klimaat moet er toch iets drastisch gebeuren. En wie weet… Berg op die hoop, gij die in België leeft.

Onder curatele

De Belgische constructie is er een van ‘too ridiculous to fail’. Vandaag al roept de federale premier dat hij Brussel onder curatele wil plaatsen. Dat is niet zo dreigend als het klinkt. Dat is stoeremanspraat om te zeggen: “Pas op of ík kom uw rekeningen betalen, hé man!” Brussel wil niets liever dan een paar jaar of decennia gezoogd te worden aan de melkloze tiet van de federale overheid om dan lustig verder te gaan. Hoe lager Fitch hun kredietwaardigheid inschat, hoe liever dat ze het hebben. België heeft immers alleen schijnverantwoordelijkheid aan de deelstaten gegeven. Als puntje bij paaltje komt, is het aan het federale niveau om de factuur op te pikken. En u weet wie dat is. Dat is die brave sukkel van een Vlaming die door iedere regering opnieuw wordt uitgenodigd op een feestje en daarna de factuur van dat feestje en de twee feestjes daarnaast mag gaan ophoesten. Je kan veel zeggen van het zootje dat België heeft gebouwd, maar niet dat het hoop geeft aan degenen die er onderuit willen. Nederland is niet veraf?

FRANK VDB VERSUS DE MEDISCHE WERELD

“Ik ben een heel nijdig mannetje”

Frank Vandenbroucke, meester Frank, heeft de oorlog verklaard aan de medische wereld. De artsen verdienen veel te veel volgens freaky Frank die luidop droomt van het Britse systeem waar gezondheidszorg zo goedkoop mogelijk is voor de zwakste schouders. En waar patiënten op wachtlijsten uit pure ellende overgaan tot het zelf trekken van hun tanden. “Schitterend toch! Als iedereen dat zou doen, heb ik alweer bespaard op mijn budget. Ik ben een genie.”

De problemen van onze ziekenhuizen in drie stappen uitgelegd. Stap 1: minister Vandenbroucke trekt veel te weinig geld uit om de ziekenhuizen te financieren. Stap 2: de ziekenhuizen vragen steeds hogere afdrachten van de artsen om de nodige zorg toch te kunnen garanderen. Stap 3: dokters vragen steeds meer supplementen om hun loon lekker hoog te houden, ondanks de hoge afdrachten aan de ziekenhuizen.

Minister Vandenbroucke, heeft u er al eens bij stilgestaan dat de ellende begint bij de federale overheid? Als u uw deel zou doen, verdwijnen veel

moeten kronkelen voor mijn kabinet. Dat wordt een hoogdag. En dan zal ik de pers erbij halen en zeggen: kijk ze nu, die larven. Smekend om hun dikke wagens en zwembadjes. Hebberige beesten zijn het. Wie is nu de slimste? Vieze ventjes. (zet beangstigend stemmetje op) Ik mocht geen dokter worden, hé? Ik snapte niks van de cursus? En ik had geen sociale vaardigheden? Frankie was niet goed genoeg voor een witte jas? En wie lacht er nu? Ik, doctor Frank! Professor Frank!” Maar wel in de economie.

VANDENBROUCKE: “Houd uw mond! Economen zijn prima dokters. En ik zal niet rusten voor ik al hun jassen heb. Allemaal! En dan importeren we een nest dokters uit Zimbabwe. Veel goedkoper!”

Maar ben je al lid van het Vlaams & Neutraal

Ziekenfonds?

Splits zelf de sociale zekerheid!

“Hoezo? Alleen maar omdat wij onze belofte niet nakomen om ze correct te financieren? Dat vind ik wat kort door de bocht. Kijk, een goede maatschappij is gebouwd op haat een nijd. Ik ben persoonlijk een zeer nijdig mannetje. Ik wil de mensen het idee geven dat ik opkom voor hun gezondheid aan betaalbare prijzen. En dus moeten de dokters bloeden. Dat lost niet echt iets op. Integendeel. Maar het lijkt wel zo.” Is dat niet wat gemeen? Mensen willen

Word lid van het VNZ.

(grijnst) “U begrijpt het niet, hé? Dat is normaal. U bent dom, ik ben slim. Heel slim. Wat gemeen is, is dat die dokters zelfs meer verdienen dan een minister! Dat kan je je toch niet voorstellen? Dat schrijft twee aspirines voor en legt een zwembad in de tuin. Ik haat ze. Ik haat ze. Ik haat ze. Ik had ook best dokter kunnen worden, hoor. Maar ik ging economie studeren om de hele gemeenschap te helpen. Niet zo’n sukkel met kanker of een kapot pootje. Ik heb vaccins gekocht, meneer! Voor iedereen! Dat is pas helpen. Messiascomplexen in witte jassen zijn het. Er is hier maar één alwetende, algoede, almachtige messias en dat is Frank Vandenbroucke. En nee, niet de coureur!”

U heeft ook een fortuin verspild aan vaccins die u dan maar weggooide, u heeft een puinhoop gemaakt van de bedeling en u weigert verantwoording af te leggen aan het parlement. Als u die kosten allemaal samentelt, heeft u veel meer vermorst dan een dokter dromen (minzame glimlach) “U probeert mijn leed te verzachten. Dat vind ik lief. Ik heb ook ooit eens geld in brand gestoken. Gewoon omdat het kon. Hahaha, ik ben eigenlijk al heel mijn leven een kleine pyromaan. Dan eens echt geld en nu stook ik een vuurtje onder de gezondheidszorg. Ook leuk. En als ze staken? (wringt zich in de handen). Dan zullen ze als kleine nietige arbeidertjes

Minister Vandenbroucke? Alles goed?

VANDENBROUCKE: (minzaam) “Alles is prima. Ik ben super gefocust op mijn taak als minister van Volksgezondheid.”

Vreest u niet voor de volksgezondheid als de artsen gaan staken?

VANDENBROUCKE: (grijnst) “Maar nee, ik kan u met de hand op het hart zeggen dat er geen enkel risico is. Ik zal dan hoogstpersoonlijk de dienst radiologie overnemen. Je moet echt geen dokter zijn om een foto te nemen, hoor. Conner doet wat voor de kinderen en de bejaarden. En wie wil ons Melissa niet aan zijn bed zien verschijnen? Alles komt goed. Vertrouw het systeem. Vertrouw mij.”