Afgelopen zomer verkende ik samen met mijn vriendin de Bourgondische hoofdstad Dijon, met ‘Stoute Schoenen’ van Bart Van Loo in de hand. Deze reisgids (al doe ik het boek daarmee ruimschoots tekort) leidde ons onder meer naar de prachtige Mozesput van Klaas Sluter op de binnenkoer van het door God verlaten kartuizerklooster van Champmol en de ‘pleurants’ of beweners onder de plechtstatige praalgraven van de Bourgondische hertogen Filips de Stoute en Jan zonder Vrees in het voormalige hertogelijke paleis.
Na deze Bourgondische ontdekkingstocht in de voetsporen van Bart Van Loo kon ik niet anders dan mecenas Filips de Stoute bijzonder dankbaar zijn voor zoveel pracht en praal. Die hebben we vrijwel uitsluitend te danken aan zijn financiële en andere steun aan onvolprezen kunstenaars als Klaas Sluter en Melchior Broederlam. De Stoute schiep het klimaat waarin zij konden floreren.
Mijn gedachten konden niet anders dan terugflitsen naar Filips de Stoute toen ik afgelopen weekend ondernemer en kunstpaus Fernand Huts aan het woord hoorde. In de Estse hoofdstad Tallinn sprak hij de verzamelde pers toe op de voorstelling van de nieuwe tentoonstelling ‘Tuin der lusten. De zeventiende eeuw in bloei’ van The Phoebus Foundation. Op basis van de titel kan u het waarschijnlijk al raden: bloemen en natuur zijn de rode draden doorheen de ruim 300 tentoongestelde werken die werden geselecteerd door curator Katharina Van Cauteren en onderzoeker Sven Van Dorst.
De reden waarom mijn gedachten teruggingen naar het Bourgondische hof, is dat Huts zich met zijn kunststichting The Phoebus Foundation heeft ontpopt tot een ware mecenas. De vergelijking met Filips de Stoute was daarom snel gemaakt. Die laatste wilde een tastbare nalatenschap achterlaten in de vorm van kunst, zich zo verzekeren van een plaats in de geschiedenisboeken en de eeuwigheid, en tegelijkertijd zijn verblijf in het vagevuur inkorten. Of die motieven ook bij Huts meespelen, is giswerk. Maar als God een Antwerpenaar is (en afhankelijk van wie u het vraagt, zal dat ongetwijfeld het geval zijn), zal hij iemand die de Boerentoren terug aan de Antwerpenaren wil geven en een T-rex naar de koekenstad haalt, ongetwijfeld gunstig gezind zijn.
Over drie van Huts’ motieven hebben we wel zekerheid: identiteitsvorming, (zachte) diplomatie en de ambitie om Vlaanderen wereldwijd op de kaart te zetten. De tentoonstelling is volgens Huts een goed voorbeeld van hoe kunst erin slaagt om religieuze, politieke, economische, esthetische en zelfs gewapende conflicten te overstijgen. “Hoewel deze tentoonstelling geen politieke motieven heeft, is ze het beste voorbeeld van hoe bloemen zelfs strijdende en tegenstelde partijen kunnen overbruggen. Cultuur en kunst, en bloemen in het bijzonder, zijn een vorm van zachte diplomatie”, aldus de filantroop. Huts droomde zelfs hardop van een wereld waarin NAVO-landen niet 5 procent van hun bbp aan defensie geven, maar minstens een deel daarvan aan kunst en cultuur. “Want zo win je de harten van mensen.” En laat het nu net de Bourgondiërs zijn die zachte diplomatie via kunst, cultuur en huwelijken, in plaats van de gebruikelijke harde diplomatie en oorlogen, tot een hogere kunstvorm hebben verheven.
ANTON SCHELFAUT
CULTUURBOBO'S ZETTEN WAT
VLAAMS IS OP DROOG ZAAD
Zes Vlaamsgezinde verenigingen staan op het punt hun sociaal-culturele subsidies te verliezen. Ze zetten te veel in op Vlaamse identiteit en te weinig op verbinding in een superdiverse samenleving, oordeelt de beoordelingscommissie. Tegelijk krijgen progressieve en migrantenorganisaties net extra middelen.
De Vlaamse Volksbeweging (VVB), Cultuurlab Vlaanderen, Cultuursmakers, Vlaamse Kruis en Stichting Lodewijk De Raet dreigen hun subsidies kwijt te raken. Minister Caroline Gennez (Vooruit) liet al weten de aanbevelingen van de beoordelingscommissie “zo veel mogelijk” te willen volgen. Voor deze organisaties betekent dat het einde van hun financiering.
De beoordelingscommissie hanteert elf criteria, waaronder de eis dat organisaties een ‘brugfunctie’ vervullen en bijdragen aan maatschappelijke verandering. Die ‘neutrale’ criteria sluiten in de praktijk
nauwer aan bij een progressieve, kosmopolitische invulling van cultuur. Inzetten op Vlaamse symboliek via vlaggenacties of 11 julivieringen komt volgens de beoordelaars niet tegemoet aan de eis om “bruggen te slaan in een superdiverse samenleving”.
Homogene commissie
“Bij de samenstelling van die beoordelingscommissies is er gigantisch gemobiliseerd vanuit progresieve, links-politieke hoek”, klinkt het. Dat resulteerde in een relatief homogene expertengroep die min
Kruistocht tegen ‘witte scholen’: karikatuur in plaats van oplossing
der aansluit bij Vlaams-identitaire thema's zoals taalpromotie en erfgoed. “De VVB zet in op diversiteit, maar niet op de soort die de beoordelingscommissie apprecieert”, luidt de kritiek.
Als bevoegd minister Caroline Gennez (Vooruit), die samen met de rest van de regering de eindbeslissing moet nemen, de adviezen volgt, krijgen we een weinig divers gesubsidieerd middenveld. Vlaamsgezinde organisaties vallen volledig uit de boot, terwijl linkse, progressieve en ‘superdiverse’ verenigingen meer subsidies ontvangen. Het is aan de N-VA-ministers om Gennez erop te wijzen dat zij niet individueel die eindbeslissing kan nemen.
LEES VERDER OP
“Ons systeem is veel te lang te gul geweest”
ANNELEEN VAN BOSSUYT
MINISTER VAN ASIEL EN MIGRATIE (N-VA
)
8-9 5 12
Sprookje van wolf in Vlaanderen loopt slecht af
Het is nu zeven jaar geleden dat wolvin Naya vanuit Duitsland naar Limburg trok, tot grote vreugde van de geloofsgemeenschap van de ‘biodiversiteit’. We voorspelden toen dat de vestiging van wolven in onze regio een vergissing was, om twee evidente redenen. Ten eerste hebben wij een zeer dicht wegennet, wat slecht nieuws is voor de wolven. Ten tweede leven er in Vlaanderen te weinig wilde prooien om zelfs maar één wolvenroedel in stand te houden, wat slecht nieuws is voor alle andere dieren.
Deze week haalden de Vlaamse wolven nog eens het nieuws. In Oudsbergen werd een voormalig racepaard doodgebeten. Enkele dagen eerder waren ook al enkele pony’s door wolven gedood.
Dit slachtoffer kreeg media-aandacht omdat het een volwassen paard is. Jaarlijks worden in België tientallen schapen en geiten door wolven verscheurd, zonder dat dit nog de kranten haalt. Ik hoor het argument dat de prooien van de wolf vooral dieren zijn die in het wild leven, maar met dat weetje zijn we niets. In Duitsland hebben de wolven reeds eerder hun herintrede gedaan en bestaan er preciezere cijfers. Daar worden gemiddeld 5.000 hoevedieren per jaar het slachtoffer van wolven, een cijfer dat elk jaar stijgt.
De daders komen uit een populatie van 1.500 tot 2.000 Duitse wolven. Dat betekent dat elk van hen gemiddeld drie schapen of andere hoevedieren per jaar doodbijt. Wat zou er gebeuren met uw hond als hij elk jaar drie dieren van de buren verscheurt?
Niet dat dit een paradijs voor de wolven is. Een ander Duits cijfer is even interessant. 75 procent van de wolven die er jaarlijks dood worden aangetroffen, blijkt het slachtoffer van een verkeersongeval. België heeft het dichtste wegennet ter wereld. Ik ken onze cijfers niet, maar het percentage kan onmogelijk veel lager liggen.
De sterftecijfers van zowel wolven als van hun slachtoffers vertegenwoordigen slechts een deel van de kost. De boeren die niet worden getroffen, hebben dat alleen te danken aan de dure wolfwerende omheinin-
gen die ze moeten plaatsen. Hun verliezen worden soms gemilderd door schadefondsen en subsidies, maar ook daar moet iemand de prijs voor betalen. En dan is er ook nog de kost voor het monitoren van de wolvenpopulatie.
Veel nadelen, geen enkel voordeel
Wolven zijn geen bedreigde diersoort. Er zijn in Midden- en Oost-Europa zeer bosrijke gebieden waar ze goed kunnen gedijen. In Vlaanderen is het echter onmogelijk om hun natuurlijk territorium (100 tot 300 km²) niet te laten overlappen met woongebieden en vooral landbouwzones. Dat is een structureel probleem dat je niet oplost met wat dure omheiningen.
Wat is het voordeel dat daartegenover staat? Er is er geen enkel. Er is alleen de fetisj van de ‘biodiversiteit’. De weerstand van de politiek tegen alles wat de groene ideologie betreft, is echter laag. Geconfronteerd met de boosheid van de landbouwers en de ongerustheid van de andere burgers, reageerde burgemeester Wevers (cd&v) van Oudsbergen: “We moeten beter communiceren. Niet voor of tegen de wolf. Wel voor een maximale ondersteuning van onze dierenhouders, en dat op alle vlakken.” Wat een lamme onzin toch.
De Vlaamse Regering is nu bezig met een studie om na te gaan wat ‘een gezonde hoeveelheid wolven’ is voor Vlaanderen. Het correcte antwoord is uiteraard: nul. Maar de kans dat het gezond verstand in de politiek de groene ideologie verslaat, is nooit erg groot.
Abonnementen binnenland: Abonnement buitenland: 3 maanden: 58,5 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 117 euro bestemming. Alle inlichtingen 1 jaar: 234 euro op de kantoren. Steunabo 1 jaar: 350 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Oud-hoofdredacteurs: Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020) Kernredactie: Wart Van Schel (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock
WAALSE MINISTER-PRESIDENT IN HET DEFENSIEF
Op 12 september beginnen de Waalse feesten. Dat moeten tien dagen zijn waarop de minister-president Adrien Dolimont (MR) in de schijnwerpers staat. Maar dat wordt niet gemakkelijk. De Franstalige media hebben een aanval ingezet op de inwoner van het Elysette in Namen: hij zou zowaar te veel aan het handje van de Vlamingen lopen. Een analyse.
Als een van de twee grote regio’s in België zich op beleidsvlak meer belachelijk maakt dan de andere, dan is het meestal Wallonië en niet Vlaanderen. Vorige week was het anders toen bleek dat er een grote kans is op AI-fraude tijdens de Vlaamse ingangsexamens voor de studenten geneeskunde. Aan Franstalige kant (Wallonië en Franstalig Brussel) liep alles op wieltjes. De reden? Bezuiden de taalgrens koos men nog voor het oude examen met pen en papier. Het zou een ideale gelegenheid zijn geweest voor Waals minister-president Adrien Dolimont (MR) om zich met enige ironie op de borst te slaan: “Zie je wel dat we het soms beter doen dan Vlaanderen.”
Maar dat deed hij niet, ook al omdat hij daar in de media de kans niet toe kreeg.
Het trauma van de geschorste werklozen
De voorbije dagen gaf de in Vlaanderen amper bekende Dolimont in de media een reeks interviews om zo het politieke najaar op te starten. Het was over eieren lopen, zowel op de RTBF-televisie als in de krant La Libre Belgique. Reden: er kwamen nieuwe cijfers uit over het aantal werklozen dat in 2026 zijn uitkering dreigt te verliezen. Ze bevestigen het vermoeden dat die zich vooral in Wallonië en Brussel situeren.
Half september worden de eerste brieven gestuurd naar langdurig werklozen met de melding dat ze straks geen uitkering meer krijgen. Het zou in die eerste golf gaan om 28.000 personen, waarvan 17.000 in Wallonië en 5.500 in Brussel. Dus amper 5.500 in het meer bevolkte Vlaanderen. In oktober volgt een nieuwe brievenronde richting langdurig werklozen. 45.000 om precies te zijn, waarvan 21.000 Walen. Evenveel Waalse werklozen (dan op 48.000) zullen in november eveneens het bericht krijgen dat ze hun uitkering verliezen en dus best echt op zoek gaan naar werk.
VOOR SOMMIGE FRANSTALIGE MEDIA IS HET PROBLEMATISCH DAT VLAAMS-NATIONALIST DE WEVER AANWEZIG ZAL ZIJN OP DE WAALSE FEESTEN
We moeten hier de redenen niet herhalen waarom de grootste groep zich tussen Doornik en Aarlen bevindt. Het is geen gevolg van de industriële Waalse neergang die al van 60 jaar geleden dateert, maar wel van het PS-wanbeleid in Wallonië, waarbij werklozen niet werden geactiveerd en ze bovendien van de mandatarissen het signaal kregen dat ze altijd van een uitkering zouden kunnen genieten. Voor de Waalse linkerzijde en een groot deel van de media is dit echter een soort van trauma. Dat leidt ertoe dat de politici van de Franstalige partijen in de federale regering (Les Engagés, maar vooral de MR) zich constant moeten verdedigen. Het zou hier immers gaan om een communautaire en anti-Waalse hervorming die eerste minister Bart De Wever hen door de strot duwt. Waals minister-president Dolimont moet zich hier verantwoorden waar het niet nodig is. En dat slorpt veel energie op. Al repliceert hij op een verstandige manier door duidelijke taal te spreken, onder meer door openlijk te stellen dat er veel Walen zijn die allang geen baan hebben en eindelijk eens opnieuw een zekere arbeidsethiek moeten aanleren.
De Wever op de Waalse feesten?
De aandacht voor de Waalse werklozen die hun uitkeringen gaan verliezen, overschaduwt de Waalse Feesten die op 12 september starten en tien dagen duren. Het zou een moment moeten zijn voor Dolimont, een vertrouweling van partijvoorzitter Georges-Louis Bouchez, om wat meer op de voorgrond te treden. Maar men maakt het de inwoner van het Elysette in Namen niet gemakkelijk. Zo was het feit dat eerste minister Bart De Wever op 20 september wellicht een ‘guest star’ wordt op de Fêtes de Wallonie dagenlang een nieuwsitem. Concreet zal hij aanwezig zijn in Namen op een speech van parlementsvoorzitter Willy Borsus (MR) en minister-president Dolimont, en ook de uitreiking van eretekens aan verdienstelijke Walen bijwonen. Dan volgt nog het vuurwerk en dat is het. Het zich mengen rond de aanwezige Namenaars en nippen van de lokale jenever pékèt is er niet bij.
ZONDER ENIG BEWIJS VOEREN DE WAALSE MEDIA AAN DAT DE DEFENSIE-UITGAVEN VOORAL NAAR VLAANDEREN ZULLEN GAAN
Sommige Franstalige media laten blijkbaar doorschijnen dat het problematisch is dat een Vlaams-nationalist aanwezig is op die Waalse Feesten. Men kan er gif op innemen dat dit een thema zal zijn tijdens verschillende tv-debatten tussen nu en 20 september. Vorige week ging het er al over op nieuwszender LN24. Nochtans is ook Vlaams minister-president Matthias Diependaele (N-VA) uitgenodigd. Dat is ook gewoon zo protocollair voorzien. In het verleden kwam ook Vlaams parlementsvoorzitter Jan Peumans (N-VA) in Namen langs. Overigens: in 2023 was PS-voorzitter Paul Magnette verbaasd dat Vlaams-Belang-voorzitter Tom Van Grieken was uitgenodigd, want “extreemrechts mag niet worden uitgenodigd”, zo voegde hij eraan toe. Van Grieken was toen gewoon uitgenodigd als vicevoorzitter van de federale Kamer.
Wat hier vooral van belang is, is dat Magnette steun kreeg van RTBF-journalist Arnaud Ruyssen. Die een-tweetjes tussen linkse Waalse politici en de media verklaren waarom men nu het vizier op de MR richt.
Waalse defensie-industrie benadeeld?
En daarbij worden echt spijkers op laag water gezocht. Zo is men het verhaal aan het cultiveren dat de Waalse defensie-industrie, die historisch veel uitgebreider is dan de Vlaamse, door de federale regering zal worden benadeeld, ook al zijn er tal van investeringen gepland om de NAVO-doelstellingen te halen.
Dat minister van Defensie Theo Francken (N-VA) zich na zijn aanstelling naar Wallonië heeft gerept om iedereen gerust te stellen, hielp blijkbaar niet. Zonder enig bewijs voeren de Waalse media aan dat de defensie-uitgaven vooral naar Vlaanderen zullen gaan. Verschillende MR-ministers moeten daarom veel energie steken in interviews om dat ontkrachten
Adrien
Dolimont
JURGEN CEDER
DE FINANCIERING VAN
DE ‘VRIJE’ UNIVERSITEIT BRUSSEL STOPZETTEN?
Wordt de Vrije Universiteit Brussel een broeinest van islamitisch-antisemitische haat in Europa? Hier zijn de feiten.
1. Antisemitische agressie
Mei 2024: Fysieke aanvallen op joodse studenten omdat zij joden zijn, op de campus van de ULB. Onder de slachtoffers bevindt zich ook de voorzitter van de Unie van Joodse Studenten in België (UEJB). Zij worden op de campus aangevallen door pro-Palestijnse demonstranten: eerst uitgescholden, vervolgens geslagen. De Israëlische ambassadeur in België deelt een video van de aanval. Toch dwingt de campusbeveiliging de joodse studenten – dus de slachtoffers, niet de daders – de campus te verlaten voor hun veiligheid, zonder dat de daders onmiddellijk ter verantwoording worden geroepen. Honderden mensen protesteren om deze gratuite en blinde antisemitische gewelddaden aan te klagen.
• Juni 2024: Een Belgische joodse vrouw wordt aangevallen op de campus van de ULB, enkel omdat zij joods is. Dit gebeurt door pro-Palestijnse activisten tijdens een kampement op de campus (zie hieronder). De zestigjarige vrouw raakt gewond door een messteek en dient een klacht in. “Een Joodse vrouw van in de zestig die haar honden uitliet op de campus van de ULB, werd voor gebouw B verbaal beledigd en bedreigd, in het Arabisch en het Frans, door een tiental antisemitische activisten: ‘yahudi’ (‘joods’ in het Arabisch), ‘we gaan je hoofd eraf hakken en ook van je honden’, ‘vieze burgerman’, ‘je bent medeplichtig aan genocide’, ‘je gaat voor de anderen betalen’, enzovoort”, legt Joel Rubinfeld uit.
• Sinds oktober 2023 worden affiches die antisemitisme op de campus van de ULB aanklagen systematisch verwijderd. Posters die antisemitisme veroordelen en verwijzen naar het jodendom of de joodse herinnering, worden binnen het uur vernield. In april 2025 plakt de Unie van Joodse Studenten in België honderden posters die nog dezelfde dag woedend worden vernield.
• Februari 2025: Joodse studenten melden structureel antisemitisch vandalisme, fysiek geweld en beledigingen op de campus in de voorgaande maanden. Zij beschrijven deze incidenten als herhaaldelijk en verklaren dat ze een klimaat van haat en systematische intimidatie scheppen. Volgens hen is het volstrekt onmogelijk om joods te zijn aan de ULB. Niet spreken, zich niet uiten, enkel jood-zijn volstaat. De essentie van het jood-zijn zelf wordt aan de schandpaal genageld en met geweld bestreden.
2. Aanwezigheid van de Moslimbroederschap en Turkse islamisten (sinds 2010)
Volgens een academische analyse die in 2024 door de ULB zelf werd gepubliceerd, hebben de Moslimbroederschap (een internationale soennitisch-islamistische beweging die door verschillende Europese en Arabische landen als extremistisch en terroristisch wordt bestempeld) en Turkse islamisten (met banden met groeperingen als Milli Görüş) hun intre-
de gedaan in jeugd- en studentenbewegingen aan de ULB. Zij gebruiken thema’s als het dragen van de hoofddoek, religieuze aanpassingen (bijvoorbeeld halal slachten) en politieke islam om de zichtbaarheid van de islam te vergroten. ‘Broeders’ en Turkse islamisten rekruteren vrijelijk op de campus van de ULB via studentenverenigingen, debatten over moslimidentiteit en kritiek op het secularisme. Deze groepen bevorderen het meest exclusieve communautarisme, in strijd met de fundamentele waarden van de ULB (vrije meningsuiting en afwijzing van religieuze dogma’s).
3. Cercle des Étudiants Musulmans (of Jeunesse Musulmane) en ‘clandestiene’ gebeden (sinds minstens 2015, versterkt in 2023)
Groepen moslimstudenten van de ULB, vaak aangesloten bij de Fédération de la Jeunesse Musulmane de Belgique (FJM), organiseren dagelijks collectieve gebeden (salat, de vijf verplichte gebeden in de islam: Fajr, Dhuhr, ʿAsr, Maghrib, ʿIcha, die de belangrijkste momenten van de dag markeren van zonsopgang tot zonsondergang). Deze gebeden, een pijler van de islam, vinden plaats in strijd met de regels en grondbeginselen van de ULB. Ze zijn bedoeld als identitaire bevestiging, in bewuste tegenspraak met het seculiere karakter van de universiteit.
Al 15 jaar worden dergelijke gebeden gehouden in geïmproviseerde ruimtes (gangen, trappen van de bibliotheek van Solbosch, in de openlucht) met tapijten, sluiers en gebedsteksten. In 2023 toont een door de Belgische pers onthulde video een tiental studenten die een clandestiene gebedsruimte in de lokalen van de ULB inrichten. Hoewel de universiteit opnieuw bevestigt dat zij geen gebedsruimtes toestaat, blijven deze praktijken bestaan en nemen ze zelfs toe. Rector Annemie Schaus noemt ze “spontane bewegingen”: een betere omschrijving voor de stilzwijgende aanvaarding door de ‘autoriteiten’ van de ULB bestaat niet.
De ULB weigert echter confessionele ruimtes aan alle andere religies (in tegenstelling tot andere universiteiten, zoals de UCLouvain).
4. Cercle BDS-ULB (Boycott, Disinvest, Sanctions) sinds 2012, actief vanaf 2015
Een pro-Palestijnse studentenvereniging, aangesloten bij de internationale BDS-beweging, die oproept tot een ‘boycot’ die in de praktijk neerkomt op de uitroeiing van Israël. Volgens het Duitse parlement is BDS een antisemitische organisatie.
In 2015 installeert BDS aan de ULB een ‘apartheidsmuur’ (avenue Héger), beklad met anti-Israëlische slogans (“fascisten, zionisten – jullie zijn de terroristen”) en scheldwoorden tegen joodse studenten louter omdat zij joden zijn (ter herinnering: deze studenten zijn Belgisch, niet Israëlisch). De kring wordt in 2012 door de ULB erkend, ondanks waarschuwingen van joodse en seculiere organisaties. De BDS-acties gaan door en omvatten inmiddels ook pro-islamistische eisen, waaronder solidariteit met bewegingen zoals Hamas, de verantwoordelijke voor de pogrom van oktober 2023, vooral via anti-imperialistische toespraken.
5. Université Populaire de Bruxelles (UPB) en pro-Palestijnse bezettingen (sinds 2024)
De UPB is een radicale studentenbeweging die marxistische en pro-Palestijnse retoriek hanteert en banden onderhoudt met islamistische groeperingen zoals Samidoun (een solidariteitsnetwerk voor Palestijnse gevangenen, dat openlijk steun betuigt aan het Volksfront voor de Bevrijding van Palestina (PFLP) en Hamas, beide door de EU als terroristische organisaties aangemerkt). Samidoun wordt door het OCAM (Organe de Coordination pour l’Analyse de la Menace) in België als links-extremistisch en bedreigend beschouwd, en door landen als Duitsland en Canada als terroristisch bestempeld.
Van 7 mei tot 25 juni 2024 bezet UPB-Samidoun gebouw B van de ULB (omgedoopt tot ‘Walid Daqqa’, ter ere van een PFLP-activist veroordeeld voor ontvoering en moord), zonder enige sanctie. Hun eisen: het stopzetten van de samenwerking tussen de ULB en Israël, en de veroordeling van de ‘genocide in Gaza’. Er worden conferenties georganiseerd met figuren als Khaled Barakat en Mohammed Khatib (nauw verbonden met de PFLP). Slogans: “From the river to the sea” (dus de uitroeiing van Israël en de Joden), oproepen tot intifada. Geweld: aanvallen op joodse studenten omdat zij joden zijn, en materiele schade, geraamd op 500.000 tot 700.000 euro. De bezetting duurt zeven weken en wordt pas in juni 2024 door de politie beëindigd.
Onder druk van UPB-Samidoun schort de ULB in mei 2024 haar institutionele samenwerking met Israëlische universiteiten op.
6. Het aanzetten tot haat: Rima Hassan
In augustus 2025 keurt de ULB de beslissing van rechtenstudenten goed om hun promotie ‘Rima Hassan’ te noemen, naar een Franse afgevaardigde in het Europees Parlement: fervent antisemiet, apologeet van terrorisme, aanhanger van Hamas na de pogrom van oktober 2023 en iemand die aanzet tot haat en zelfs geweld tegen prominente figuren, met name moslims, die zich verzetten tegen haar fanatisme.
Toen Dr. Alain Destexhe, jarenlang senator voor de MR, deze keuze voor een antisemitische passionaria probeerde te begrijpen en te verklaren – onder meer door te wijzen op de demografische evolutie aan de ULB – en een twintigtal voornamen (geen achternamen) publiceerde die dit illustreerden, diende de ULB nog diezelfde dag een klacht tegen hem in wegens ‘aanzetten tot haat’ (sic). Op dezelfde dag nog! Het blijft onbegrijpelijk waarom het louter vaststellen van een demografische evolutie – op zich noch goed noch slecht, enkel een feit – ‘haatdragend” zou zijn. Zo ver staat het dus met het zogenaamde ‘libre-examen’!
Heeft de Vrije Universiteit Brussel uit lafheid of uit overtuiging gekozen voor collaboratie met antisemitisch islamisme? Iedereen kan op basis van bovenstaande feiten zijn eigen oordeel vellen.
Wijzelf roepen de autoriteiten van de Franse Gemeenschap en de Europese Unie (Erasmus-programma) op de nodige maatregelen te nemen, met name wat betreft de financiering.
BELFIUS SLAAT PAD NAAR PRIVATISERING IN
Staatsbank Belfius zal de komende weken en maanden de eerste stappen zetten om 20 tot 25 procent van de aandelen open te stellen voor privékapitaal. Dat moet de federale staatskas een paar miljard euro opbrengen. De weg naar de privatisering is ingezet, maar is nog lang.
Het is al een tijdje bekend dat federale regeringspartijen een deel van staatsbank Belfius willen verkopen om geld in het laatje te krijgen zodat de overheidsfinanciën kunnen worden gestut. Die middelen zouden vooral gebruikt moeten worden om de nodige extra defensie-investeringen te doen waarbij België niet alleen de NAVO-kaap van 2 procent van het bbp rondt, maar op termijn richting 3,5 procent van het bbp militaire uitgaven gaat.
Wel was en is er geen eensgezindheid tussen de regeringspartijen over de timing van de instap van privékapitaal in Belfius. Niet omdat het te weinig zou opbrengen, laat staan dat Belfius niet klaar is om de bladzijde van een 100 procent staatsbedrijf om te draaien. Toen de bank-verzekeraar in 2012 werd opgericht, was dat op de ruines van Dexia, een van de slachtoffers van de financiële crisis van 2008-2009. Naar de normen van een staatsbank is Belfius zeer performant geworden. Om maar een voorbeeld te geven: in de eerste zes maanden van dit jaar werd 476 miljoen euro winst gemaakt.
De rem op de verkoop van een deel van de bank situeert zich momenteel bij de Franstalige liberalen van de MR. Georges-Louis Bouchez droomt eerst van een fusie tussen Belfius en verzekeraar Ethias. Deze laatste is vooral actief als publieke verzekeraar en staat sterk in Wallonië. Ethias heeft lange tijd een PS-etiket gehad en het opnemen in Belfius waarna een deel van het kapitaal wordt opengesteld voor privé-investeerders, ziet Bouchez als een zoete wraak op zijn socialistische concurrenten. Daarnaast droomt hij als overtuigd belgicist van één grote Belgische bank-verzekeraar.
Maar voor Belfius-baas Marc Raisière kunnen de twee operaties – fusie en verkoop van een deel van de aandelen – gezamenlijk gebeuren. Met de bedenking dat de interesse voor Ethias de laatste tijd is afgenomen bij de staatsbank.
In elk geval zijn de violen nog niet volledig gelijkgestemd binnen de regering, want minister van Financiën Jan Jambon (N-VA) heeft via een omweg aan Belfius moeten vragen om de openstelling van het kapitaal voor te bereiden. Het gebeurde via de Federale Participatie- en Investeringsmaatschappij SFPIM.
Hoe dan ook is het proces richting privatisering in gang gezet. Een lange weg, want in dat geval bezit de overheid minder dan 50 procent van de Belfius-aandelen. Zover zijn we nog lang niet. Het zou de bedoeling zijn om in eerste
instantie 20 tot 25 procent van het kapitaal op de markt te gooien. Het eigen vermogen van Belfius bedraagt momenteel 12,4 miljard euro. De verkoop van een vijfde tot een kwart van de aandelen moet tussen 2 en 2,5 miljard euro in het federale laatje brengen. Als men dat al afrondt in oktober, dan kan de regering-De Wever die opbrengst meenemen in haar begrotingsplannen. Al zal het niet genoeg zijn om de extra defensie-uitgaven van de komende jaren te kunnen dekken. Men spreekt hier van 21 miljard euro extra tegen het einde van de legislatuur. Al moeten alle beetjes helpen. Er is ook nood aan nuance: los van de defensiediscussie kunnen deze middelen niet zomaar gebruikt om het begrotingstekort te doen dalen. In principe kan de verkoop van staatsbelangen enkel worden aangewend voor een afbouw van de schuld. In dit geval is de kans het grootst dat de middelen effectief naar extra defensie-uitgaven gaan, die trouwens volgens de Europese Commissie nog even buiten de gewone begroting kunnen worden gehouden.
Wel rijst meteen een andere vraag: wat met de dividenden die Belfius aan haar aandeelhouder, zijnde de federale staat, jaarlijks uitkeert? Die dienen wel om de begroting te stutten. Dit jaar werd al beslist om 500 miljoen euro extra dividend uit te keren bovenop de reguliere winstuitkering van 445 miljoen euro. Of dit volgend jaar nog het geval zal zijn, zal afhangen van het nieuwe dividendenbeleid. Maar zelfs met 75 tot 80 procent van de aandelen is de federale kas verzekerd van een aardige geldstroom aan dividenden.
De volgende vraag die rijst, is of de verkoop van een deel van de aandelen nog deze legislatuur zal leiden tot een verdere afbouw van het staatsbelang; onder 75 procent dus. Wellicht zal men na de eerste ‘operatie’ wat temporiseren, maar het is economisch gezien niet meer dan logisch dat een bank als Belfius op termijn in privéhanden komt. Wat ons naar de laatste vraag brengt: wie zullen de nieuwe aandeelhouders worden? Ook al wordt er hier en daar voor gepleit, een beursgang is niet aan de orde. De kans is groot dat een buitenlandse financiële instelling, vermogensbeheerder of investeringsfonds de aandelen koopt. Dat zal ook voor de nodige financiële armslag zorgen en Belfius helpen om een internationale strategie uit te rollen. Wel is het opletten geblazen, want het verleden heeft geleerd dat vooral Franse financiële instellingen geïnteresseerd zijn in Belgische banken. Ze worden bij zo’n operatie vaak geholpen door Fransgezinde politici. Het mag gezegd: Didier Reynders is daar een voorbeeld van. Toen Dexia voor een deel Frans werd, bleek dat geen succes te zijn wegens een te risicovol beleid. Wanneer Fortis met de financiële crisis bij BNP Paribas terechtkwam, was dat uiteraard met het mes op de keel. Nu is de situatie anders. Maar los daarvan: binnen de huidige constellatie wordt er nog al te vaak geld doorgesluisd van BNP Paribas Fortis in België naar Parijs. CEO Marc Raisière zou niet happig zijn op een participatie door een concurrerende bank. De grootste kanshebbers zullen dus internationale investeringsfondsen zijn.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
DEZE WEEK IN DE GESCHIEDENIS
VAN ’T PALLIETERKE
Naar aanleiding van de tachtigste verjaardag van ’t Pallieterke op 17 mei 2025, wil de redactie het rijke verleden van dit weekblad in de kijker zetten. In deze rubriek blikken we terug op wat ’t Pallieterke in het verleden bracht.
6 september 1963: Waalse verVOERing “Indien de Franse gezegden nog een beetje betekenis hadden dan zou zondag de Voerstreek een massagraf zijn geweest. Een autokerkhof, passagiers incluis. Gelukkig voor hen maar tot schande van de literatuur, zijn onze Waalse broeders echter spreekwoordelijk onbetrouwbaar. Le ridicule ne tue pas! La lutte continue! De belachelijkheid heeft hen niet neergeveld. Bijlange niet. De strijd gaat voort. Zij hebben zelfs aangekondigd dat de Voerkrijg voor hen allesbehalve de finale lutte betekent, hoezeer ook het internationaal vuistgebaar en het daaraan gekoppelde lied het tegendeel kon laten vermoeden.”
7 september 1995: De partijpolitiek lonkt naar het Bedevaartcomité
“Lionel Vandenberghe noemt zichzelf ‘voldaan’ over de 68ste editie van de IJzerbedevaart. Want, zegt hij, ‘dit was de Bedevaart van de duidelijke keuze’.” Dit was de keuze tégen de radicalere Vlaams-nationalisten. “IJzeren Lionel trekt de Bedevaart nog meer open: in 1996 komt Albert Second de Vlaamse Leeuw meezingen”, kopte ’t Pallieterke dan ook. Enkele jaren nadien koos Lionel Vandenberghe voor zijn politieke carrière.”
8 september 1973: 200.000 fr. per profiteur “Wat doen nu de regering en de praatbarakkers? Niet alleen hebben de ministers in een land, waarin de prijzen in 1974 met 18% zullen stijgen en de koopkracht van de frank 15% dalen, een monsterbudget ingediend. Niet alleen hebben wij proportioneel de grootste volksvertegenwoordiging te onderhouden van heel de wereld, maar bovendien gaan die politieke heerschappen in 1974… nog meer uitgeven en... opstrijken! 200.000 frank per kop meer. Die heren hebben immers zopas in het geheim beslist dat de politieke partijen per gekozene 200.000 fr. jaarlijks zullen krijgen om hun algemene onkosten en verkiezingscampegnes te betalen!”
9 september 1954:
Laat u niets wijsmaken
“De klerikaal-fascistische gazetten maken veel kabaal rond de afdanking door minister Collard van enkele tientallen tijdelijke schoolmeesters en schoolmeesteressen die hun diploma behaalden aan een katholieke normaalschool.” Des-
tijds woedde er een tweede schoolstrijd door beslissingen van de socialistische minister Léo Collard, die het katholieke onderwijs verzwakte en het rijksonderwijs versterkte. “De waarheid is natuurlijk anders. Die dames en heren werden buitengebonjoerd tengevolge de ongunstige verslagen die de inspektie over hen uitbracht en waaruit hun onbekwaamheid bleek om de jeugd op te voeden.”
10 september 2022:
De dood van koningin Elizabeth II
“In een reactie op de dood van de Britse koningin Elisabeth II vloog écolo j, de jongerenafdeling van Ecolo, lichtjes uit de bocht. In plaats van een serene toon aan te houden uit respect voor de familie, koos ze ervoor haar volgers op Instagram op de zo typische brutale woke-manier eraan te herinneren dat Elizabeth II ‘het symbool is van het blank Europees imperialisme’. Blijkbaar hoef je dan toch geen rekening te houden met de gevoelens van iedereen om de wokeste van de klas te zijn.”
11 september 2001: Blijdschap
“Ge moest op de Franse televisiezenders overschakelen om iets te vernemen over de reacties in de Arabische landen. In tegenstelling met de retoriek van de officiëlen – zelfs Saddam Hoessein van Irak zei de terreuraanslag in New York te betreuren – hebben de gewone mensen in de Arabische en islamitische landen zo niet sympathie, dan toch heel veel begrip voor de plegers van de massamoord in New York. En als zij het niet zo openlijk tonen als sommige Palestijnen, dan wrijven ze zich toch heimelijk in hun handen.”
12 september 1962: Stad der stoeten?
“Voor één keer dat er te Antwerpen nog eens iets te zien was, moet het uit Holland komen. Dat was de opmerking die duizenden Sinjoren verleden zaterdag gemaakt hebben bij het zien van de werkelijk prachtige stoet die gedurende een uur door het centrum trok en die het eerste punt was op het programma van de ‘week van Noord-Brabant’. Het is beschamend voor Antwerpen dat zijn eigen stedevaderen dergelijke initiatieven niet kunnen of willen nemen.”
Belfius-CEO Marc Raisière
Kruistocht tegen ‘witte scholen’: karikatuur in plaats van oplossing
Met de start van het nieuwe schooljaar heeft De Standaard haar kruistocht ingezet tegen de zogenaamde ‘witte scholen’. Waar de term ‘concentratieschool’ vroeger verwees naar instellingen met een hoge concentratie allochtone jongeren – vaak geconfronteerd met taalachterstand, leer- en gedragsproblemen en spijbelgedrag – krijgen vandaag de scholen met een overwicht aan blanke leerlingen dat etiket opgekleefd. In de nieuwe logica van de ‘kwaliteitskrant’ zijn niet de superdiverse scholen het probleem, maar net die welke nog rust, orde en een hoog niveau garanderen.
Niet de superdiverse scholen zijn het probleem, wel de ‘witte scholen’. Ze weigeren zich aan de nieuwe realiteit aan te passen. Diversiteit vormt nu de norm. De speelplaats moet veelkleurig zijn, omdat de maatschappij dat ook is. Dat de middenklasse het moeilijk heeft met een opgelegde superdiversiteit, is een doorn in het linkeroog van De Standaard.
Zelfsegregatie
De Standaard plakt het etiket ‘wit’ bewust op etniciteit en duwt zo het debat in een racistische richting. Blanke middenklassers die voor ‘witte scholen’ kiezen, doen dat niet vanuit een afkeer van diversiteit, maar omdat ze degelijk onderwijs, orde en rust, en meer kansen voor hun kinderen willen.
Toch suggereert de krant dat deze scholen via ‘sturingsmechanismen’ ongewenste leerlingen buitenhouden. Door te sleutelen aan GOK-indicatoren, de capaciteit of de aanmeldprocedure zouden ‘witte scholen’ het kaf van het koren scheiden. Een voorschot op boeken en laptops, een dure skireis of simpelweg een hoog onderwijsniveau zouden volgens De Standaard genoeg zijn om allochtone leerlingen weg te houden. Zo worden ‘witte scholen’ afgeschilderd als elitaire bolwerken die bewust diversiteit buiten de deur houden.
De Standaard ontwart daar niet alleen een marxistisch antagonisme in, maar ook een duivels samenzweringsplan van de blanke,
gegoede middenklasse om de diversiteit buiten de elitaire bastions te houden. Dit omschrijft de krant als ‘zelfsegregatie’.
negatieve impact op verdere studiekansen. Vrienden die in het onderwijs staan, bevestigen dat”, getuigen ouders. Het Vlaams onderwijs vormde decennialang de motor van de Vlaamse gemeenschapsvorming, emancipatie en economie. Heel wat arbeiderskinderen kregen de kans om een universitair diploma te halen en door te stromen naar de hoogste regionen van onze maatschappij. Het toonbeeld daarvan vormt ongetwijfeld Bart De Wever, een zoon van een spoorwegarbeider, die het tot premier van het land schopt. Het Vlaams onder-
WITTE SCHOLEN’ WORDEN AFGESCHILDERD ALS ELITAIRE BOLWERKEN DIE BEWUST DIVERSITEIT BUITEN DE DEUR HOUDEN
Kantelpunt
De krant maakt er een karikatuur van en
wijs stond toen internationaal aan de top. Maar het kantelpunt kwam toen de massamigratie op gang kwam en de socialisten het
De laatste swastika
De Finse luchtmacht gaat de vaandels van sommige eenheden vervangen. Op die vlaggen prijkt immers een hakenkruis of swastika. Sinds Finland twee jaar geleden lid werd van de NAVO krijgen de Finse strijdkrachten meer buitenlandse militaire delegaties over de vloer. Die bezoekers schrikken zich een hoedje wanneer ze geconfronteerd worden met Finse eenheden die achter een swastikavlag marcheren.
Swastika’s komen in verschillende varianten voor: naar links of naar rechts draaiend, hoekig of afgerond, zoals de Baskische lauburu. Het symbool bestaat al lang. Het historisch museum in Kiev bewaart een ivoren vogeltje met swastikamotief dat naar schatting 15.000 jaar oud is. Er werden swastika’s aangetroffen bij archeologische vondsten in het oude Troje. Je vindt het motief ook terug bij de Kelten en de Vikings. In India is het teken vaak te zien in tempels en bij feesten. Ook de Noord-Amerikaanse Indianen gebruikten het symbool. Het is opvallend dat in al deze culturen de betekenis dezelfde is: de swastika staat voor voorspoed en geluk.
Op het einde van de 19de en in het begin van de 20ste eeuw was de swastika ook in het Westen erg populair, onder meer in de architectuur. Grote merken als Carlsberg en Coca-Cola gebruikten het hakenkruis in reclamecampagnes. Het teken was ook terug te vinden op badges van de scouts en op Russische bankbiljetten. De swastika was ook bij de eerste piloten populair als geluksbrenger. Finse luchtmacht
Toen Finland in 1918 onafhankelijk werd en een eigen luchtmacht moest uitbouwen, kreeg het land een vliegtuig cadeau van de Zweedse graaf Eric von Rosen. Op de vleugels had Von Rosen een blauwe swastika geschilderd. Dat symbool werd overgenomen als embleem van de Finse luchtmacht. Hitler was op dat ogenblik nog een onbekende korporaal ergens in de loopgraven van Noord-Frankrijk.
Pas vele jaren later namen de nazi’s de swastika in gebruik: eerst als partijsymbool en later ook als nationale vlag. Vanaf dat moment en zeker vanaf de Tweede Wereld-
oorlog stond de swastika in West-Europa en in de VS symbool voor het absolute kwaad. Het gebruik werd in veel landen wettelijk beperkt of zelfs verboden.
Voor de Finnen had de swastika een minder beladen betekenis. Het land trachtte tijdens de Tweede Wereldoorlog overeind te blijven. Toen de Finnen in 1939 werden aangevallen door de Sovjet-Unie, werden ze zowel door Duitsland als door de westerse mogendheden in de steek gelaten. Tussen 1941 en 1944 vocht Finland samen met Duitsland tegen de Sovjet-Unie.
VOOR DE FINNEN HAD DE SWASTIKA EEN MINDER BELADEN BETEKENIS
In 1945 werden de Finnen gedwongen om van kant te wisselen en de Duitsers aan te vallen. Toen verdwenen de swastika’s van de vleugels van de Finse vliegtuigen, maar het symbool werd wel nog gebruikt op vlaggen en medailles. Finland werd nooit door de Duitsers bezet. Er vonden geen jodenvervolgingen plaats. De grote dreiging kwam altijd van de Sovjet-Unie.
Afscheid
Pas enkele jaren geleden begonnen de Finnen afscheid te nemen van de swastika. De Finse toetreding tot de NAVO versnelde dit proces. Pro-Russische stemmen op sociale media gebruikten het beeld van de swastika’s op de Finse vlaggen om de spoken van het
mocht geen barrière vormen. Gevolg was een ongeziene terugval van het onderwijsniveau. Sindsdien dondert de onderwijskwaliteit in elke internationale studie naar beneden. Twee jaar geleden moest onderwijsexpert Dirk Van Damme (OESO) – de voormalige linkse goeroe van gelijke onderwijskansen – toegeven dat het GOK-beleid het onderwijsniveau sterk deed dalen en dat de ongelijkheid binnen het onderwijs nog nooit zo onder druk heeft gestaan. Voordien had hij ook al moeten erkennen dat we over integratie veel te naïef zijn geweest: “Ons taalbeleid voor migrantenleerlingen is in het algemeen te laks geweest.” De tolerantie is doorgeslagen. Laurence D’Hondt en Jean-Pierre Martin toonden in hun boek ‘Allah n’a rien à faire dans ma classe’ aan dat het islamisme vaste voet in het onderwijs krijgt.
Zuhal Demir
Demir wil terug naar het succesverhaal van het Vlaams onderwijs: strakkere, kennisintensieve einddoelen, vroeg inzetten op kernvaardigheden en systematische opvolging van leeruitkomsten, gebaseerd op heldere en ambitieuze standaarden. Ze wil orde en rust in de scholen. Het smartphoneverbod vormt daarbij een belangrijke stap. Ze wil ook dat de schooltijd optimaal wordt gebruikt. Ze wil snoeien in de wildgroei van het onderwijsaanbod, en ze wil nog veel meer. Taal, onderwijs en werk vormen de beste sleutels tot integratie. Daaraan schort het. Dat beseft Zuhal Demir maar al te goed. Ze groeide op in de veeltalige Genkse arbeiderscités. Toen ze naar de kleuterschool ging, hoorde ze voor het eerst Nederlands. Net als Bart De Wever stootte ze als arbeiderskind dankzij degelijk onderwijs door naar de hoogste regionen van de politiek. Laat Demir maar wervelen. Ze weet maar al te goed waar de pijnpunten liggen. JULIEN BORREMANS
verleden op te roepen. Sommige Finnen vrezen dat het verder gebruik van het symbool in hun nadeel kan spelen wanneer de spanningen met Rusland verder zouden oplopen en men een beroep zou moeten doen op de westerse bondgenoten.
De Russische luchtmacht zelf gebruikt merkwaardig genoeg nog altijd dezelfde rode ster die ten tijde van Stalin al op de Sovjetvliegtuigen prijkte. In West-Europa wekt dit weinig verontwaardiging, maar in Oost-Europa ligt dat wel even anders. Daar is de rode ster het symbool van een ander moordzuchtig regime, van massadeportaties en verlies van onafhankelijkheid. In de Baltische staten is niet alleen het gebruik van nazisymbolen, maar evenzeer van Sovjetsymbolen wettelijk verboden.
Geen statische tekens
Dit alles toont hoe symbolen geen statische tekens zijn. Symbolen kunnen door verschillende groepen anders geïnterpreteerd worden en de betekenis kan in de loop der jaren veranderen.
De hoofddoek is voor veel moslima’s ongetwijfeld een persoonlijk symbool van vroomheid en bescheidenheid. Voor velen – ook voor mij – staat het kledingstuk echter voor een agressieve veroveringsgodsdienst. Het ‘Southern Cross’ van de Confederale Staten refereert voor sommigen naar hun ge-
hechtheid aan tradities, maar voor anderen staat de vlag gelijk aan goor racisme. De regenboogvlag is voor sommigen een symbool van diversiteit en gelijkheid. Voor anderen is het een aanval op traditionele waarden. In Zwart-Afrika loop je minder risico om gelyncht te worden met een swastika dan met een regenboogvlag.
SYMBOLEN KUNNEN DOOR VERSCHILLENDE GROEPEN ANDERS GEÏNTERPRETEERD WORDEN EN DE BETEKENIS KAN IN DE LOOP DER JAREN VERANDEREN
In een vorig leven had ik een gesprek met een liberale politicus die me vertelde dat hij de Vlaams-nationalisten niet begreep: al dat vlaggengezwaai, al die symboolpolitiek,… Daar hadden de mensen toch niets aan? Symbolen waren niet belangrijk. Toen we een tijd later het debat voerden over regenboogvlaggen en het regenboogzebrapad, heb ik hem aan zijn stelling herinnerd.
KARIM VAN OVERMEIRE
De blauwe swastika werd overgenomen als embleem van de Finse luchtmacht
Zuhal Demir
Verstrenging LEZ komt
eraan, ondanks Vlaams regeerakkoord
In het Vlaams regeerakkoord staat dat er een versoepeling komt van de lage-emissiezones (LEZ) in het Vlaams Gewest. Volgens Vlaams Parlementslid Andy Pieters (N-VA) dreigt die er niet te komen door “zwaar getalm” van de bevoegde minister Jo Brouns (cd&v). De term versoepeling is hier trouwens een politiek eufemisme voor ‘niet verstrengen’.
“Steeds meer mensen maken zich grote zorgen door zwaar getalm over de versoepeling van de lage-emissiezones. Over vier maanden gaan automatische verstrengingen in”, schreef Pieters op X. Het parlementslid vraagt om de uitvoering van het regeerakkoord.
Erger nog: hij pleit er zelfs voor dat “alarmbellen zouden moeten afgaan”. Het parlement moet volgens Pieters het dossier overnemen.
In het Vlaamse regeerakkoord 20242029 werd deze wijziging aangekondigd: “Het wettelijk kader rond de lage-emissiezone (LEZ) wordt niet verder verstrengd dan de voorwaarden die op 1 september 2023 effectief van kracht waren.”
Tactisch spelletje van de N-VA?
Pikant detail is dat de partij van Pieters, namelijk de N-VA, in Antwerpen de LEZ invoerde en dit de stadskas goed spekt. Even leek het na de verkiezingen van juni 2024 dat de Vlaamse lage-emissiezones in Antwerpen en Gent zouden worden afgeschaft.
IN REALITEIT IS HET
HELEMAAL GEEN VERSOEPELING. ER KOMT ENKEL GEEN VERDERE VERSTRENGING
Tenminste, dat stond te lezen in de startnota van Bart De Wever (N-VA) om aan de Vlaamse regeringsonderhandelingen te beginnen. De Wever noemde destijds een afschaffing opportuun omdat “onze auto’s ook zonder die ‘pestmaatregel’ richting elektrificatie verschuiven”.
De vraag dringt zich nu op of dit vanuit de N-VA een puur tactisch spelletje met het oog op de gemeentelijke verkiezingen in oktober 2024 was? Want van het afschaffen van de LEZ kwam uiteindelijk niks in het Vlaams regeerakkoord. Zover kwam het niet omdat cd&v en Vooruit bleken te willen vasthouden aan de LEZ.
Europese richtlijn als excuus
In de praktijk gaat het over de toegankelijkheid van Antwerpen, Gent en Brussel. Al valt de LEZ van Brussel onder de bevoegdheid van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en hebben noch de Vlaamse Regering, noch het Vlaams Parlement daar dus enige bevoegdheid over. De LEZ zijn overigens een implementatie van een Europese richtlijn. Dat betekent niet, zoals de Vlaamse politieke partijen vaak beweren, dat de LEZ verplicht moesten worden ingevoerd. De invoering in het Vlaams Gewest en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest waren voorbeelden van ‘goldplating’. Dat
is de invoering van strengere wetgeving dan wat de Europese Commissie vraagt om bij de EU een goede indruk te maken (of om een eigen agenda door te voeren).
De truc is dan om vervolgens te zeggen dat het van de EU moet.
Buurlanden zwichten voor protesten
In Frankrijk sneuvelde enkele maanden geleden de veralgemening van een draconische LEZ door volksprotesten. Omwille van de verkiezingen in 2024 schrapten de Walen in april 2024 al de door een groene Ecolo-minister geplande strenge lage-emissiezones voor heel Wallonië vanaf 2030.
In september 2024 stemde ook de Brusselse Regering ermee in om de verstrenging van haar LEZ met twee jaar uit te stellen. Uiteraard omwille van dezelfde gemeenteraadsverkiezingen. Na de eclatante verkiezingsnederlaag van Ecolo en de zware weerstand bij de bevolking rond de LEZ en het circulatieplan Good Move, zag met name de PS geen brood meer in een verstrenging van de LEZ. Muurvast dossier in Vlaanderen
In het Vlaams Gewest zit dit dossier ondertussen muurvast. Er is wel over een versoepeling beslist, maar in realiteit is het helemaal geen versoepeling. De regering nam zich voor een verdere verstrenging niet uit te voeren. ‘Versoepeling’ is de framing die de Vlaamse Regering gebruikte in haar communicatie over de onpopulaire beslissing.
Omdat de minister van Omgeving, Jo Brouns (cd&v), niet beweegt of wil bewegen, betekent dit in de praktijk dat er niks in huis komt van het regeerakkoord zolang de versoepeling niet in wetgeving wordt verduidelijkt. De Vlaams minister van Mobiliteit, Annick De Ridder (N-VA), zou zelfs niet betrokken zijn in dit dossier. Het is dus wachten op wetgevend werk dat door het Vlaams Parlement moet worden goedgekeurd.
Limburgse concurrentiestrijd of echte vete?
De vraag is nu of achter het gekissebis tussen Pieters en Brouns meer schuilgaat dan een Limburgse concurrentiestrijd. Het lijkt meer op een vete die ontstond toen Pieters kabinetschef was van Zuhal Demir (N-VA). Voor haar zit hij trouwens als opvolger in het Vlaams Parlement.
In de vorige Vlaamse Regering botsten Brouns als minister van Landbouw en Demir als minister van Omgeving regelmatig, zowel inhoudelijk als omwille van het feit dat ze uit dezelfde kieskring (Limburg) kwamen. Het antwoord op die vraag zal bepalen hoe ernstig het er bij de N-VA écht om te doen is de ‘versoepeling’ van de LEZ in Antwerpen en Gent door te voeren.
LODE GOUKENS
Blunkett benoemt olifant bij Britse jeugdwerkloosheid: migranten nemen blanke arbeidsplaatsen in
Het Centre for Social Justice (CSJ), opgericht in 2004, is een onafhankelijke denktank die de grondoorzaken van de Britse sociale problemen onderzoekt en deze aanpakt door praktische, werkbare beleidsinterventies aan te bevelen. De denktank heeft een interessant rapport over de Britse jongeren: Wasted Youth.
Lord Blunkett: “Bijna een miljoen 16- tot 24-jarigen volgen vandaag geen onderwijs, hebben geen werk of geen opleiding (NEET). Dat schrikbarende cijfer is niet zomaar een extra debetpost op de arbeidsmarkt – het gaat om honderdduizenden jongeren die blootgesteld zijn aan de grillen van slechte gezondheid, isolatie, langdurige werkloosheid en armoede.”
David Blunkett, baron Blunkett van Brightside (Sheffield, Engeland, 6 juni 1947), is een Brits politicus van de Labour Party. Blunkett was tussen 1997 en 2005 bewindspersoon in het kabinet-Blair. Hij was minister van Arbeid en minister van Onderwijs van 1997 tot 2001, minister van Binnenlandse Zaken van 2001 tot 2004 en minister van Arbeid en Pensioenen in 2005. Op 28 september 2015 werd Blunkett benoemd als baron Blunkett van Brightside en werd lid van het Hogerhuis.
het einde van de op leeftijd gebaseerde minimumloonschalen.
Een op de acht 16- tot 24-jarigen volgt nu geen opleiding en heeft geen werk of opleiding. De economische inactiviteit onder 16tot 24-jarigen, exclusief studenten, is met 23 procent gestegen. Alleen al in het afgelopen jaar is het aantal jongeren onder de 25 jaar op de loonlijst met 119.000 gedaald.
Verklaringen
Samengevat worden jongeren dus opnieuw hard getroffen door de slechte omstandigheden op de Britse arbeidsmarkt. Het aantal werknemers onder de 25 jaar is sinds juni 2024 met 119.000 gedaald, wat betekent dat er nu 97.000 minder werknemers onder de 25 jaar op de loonlijst staan dan meer dan vijf jaar geleden.
ALS WERKGEVERS GEMAKKELIJK MENSEN UIT HET BUITENLAND KUNNEN AANNEMEN, ZIJN ER WEINIG
TOT GEEN PRIKKELS VOOR HEN OM HET RISICO TE NEMEN MET EEN (BLANKE) NEET
Het aantal Britse NEET’s vandaag is volgens Blunkett niet te vergelijken met de (slechts) 250.000 jongeren zonder onderwijs en zonder werk van decennia geleden, wat toen wel genoeg was om jeugdwerkloosheid tot topprioriteit van de toenmalige Labour-regering te maken in 1997.
Blunkett: “In mijn vier jaar als staatssecretaris van Onderwijs en Werkgelegenheid heb ik in ieder geval geprofiteerd van een opkomende, bloeiende economie. Mijn opvolgers in de huidige regering hebben helaas alleen maar tegenwind geërfd.”
Giftige cocktail
Jonge Britten worden vandaag dus uit de arbeidsmarkt gedrukt door een giftige cocktail van stijgende loonbelastingen, toenemende uitkeringen en massale migratie; volgens dat alarmerend nieuw onderzoek.
Uit de analyse van het Centre for Social Justice (CSJ) bleek dat er tussen januari 2020 en december 2024 49.000 minder Britten onder de 25 jaar op de loonlijst stonden, terwijl het aantal niet-EU-migranten onder de 25 jaar met 258.000 steeg.
Het nieuwe rapport suggereert ook dat de verbreding van de kloof in werkgelegenheidspatronen gedeeltelijk wordt verklaard door Britse werkgevers die bewust kiezen voor immigranten, terwijl duizenden Britse jongeren in plaats daarvan aanspraak maken op uitkeringen voor aandoeningen, zoals angst en depressie.
Het rapport constateert dat de toename van niet-EU werknemers – migranten dus – grotendeels geconcentreerd is in banen zoals de detailhandel en de horeca, waar de kwalificaties doorgaans lager zijn.
Hoewel het overgrote deel van de migratiegolf sinds 2020 niet aan het werk is, blijkt uit een nieuwe CSJ-analyse van HMRC-loongegevens een toename van 315 procent van het aantal werknemers onder de 25 jaar van buiten de EU.
Ondertussen is het aantal NEET’s (jongeren die geen werk hebben en geen onderwijs of opleiding volgen) enorm gestegen. Dat is ook te wijten aan de stijgende claims voor geestelijke gezondheidsproblemen, de verhoging van de werkgeversheffingen op de verzekeringen en
Stijgende arbeidskosten, kunstmatige intelligentie (AI) en een verstoorde sociale zekerheid vormen vandaag volgens CSJ een drievoudige bedreiging voor jongeren die hun eerste stappen op de arbeidsmarkt zetten. Een nieuwe aanpak is dringend nodig.
Mannelijke NEET’s hebben 10 keer meer kans om 20 jaar later economisch inactief te blijven, volgens een schatting, waardoor ze armer, zieker, eenzamer worden en eerder vroegtijdig overlijden.
De bereidheid van werkgevers om jonge werknemers in dienst te nemen, is – tot op zekere hoogte – niet verrassend. Werkgevers nemen nog steeds minder geschoolde jonge werknemers aan, maar ze halen ze alleen van buiten het Verenigd Koninkrijk.
Een liefdadigheidsinstelling in de focusgroep van de denktank merkte op dat werkgevers vaak geloven dat immigranten een betere werkethiek hebben en dat ze de voorkeur geven aan het gemak waarmee ze kunnen worden aangenomen boven de noodzaak om jongeren uit de arbeidersklasse bij te scholen.
“Als je met lokale werkgevers in de maakindustrie in Leicester praat, dan zie je dat ze een heel lage dunk hebben van blanke jongeren uit de arbeidersklasse... Dus ze vinden het echt beter om veel immigranten in dienst te nemen. Ze vinden dat immigranten opdagen en hard werken.”
Helaas leidt dit volgens de denktank tot een neerwaartse spiraal voor deze jongeren (NEET’s). De beste manier om basiswerkgelegenheid te ontwikkelen, is door directe werkervaring. Als werkgevers gemakkelijk mensen uit het buitenland kunnen aannemen, zijn er weinig tot geen prikkels voor hen om het risico te nemen met een (blanke) NEET.
CSJ tot slot: “De recente stappen van de (Britse) overheid om de visumregels voor laaggeschoolde migratie te verscherpen zijn welkom, maar ze zouden werkgevers verder kunnen stimuleren om inactieve jongeren bij te scholen door de Resident Labour Market Test opnieuw in te voeren. Deze test vereist dat werkgevers vacatures adverteren bij lokale werknemers voordat ze functies aanbieden via werkvisumregelingen.” Een variant van ‘eigen volk eerst’ dus.
De Chinese Communistische Partij organiseert op 3 september een grote herdenking om de overwinning op Japan en het einde van WOII te vieren. Hoezo, 3 september? De Japanners hadden toch op 15 augustus de onvoorwaardelijke capitulatie ondertekend op het Amerikaanse slagschip Missouri, kort na Hiroshima en Nagasaki?
Inderdaad, maar in Mao’s officiële alternatieve versie van de geschiedenis was dat allemaal nooit gebeurd: de vernietiging van de Japanse vloot, de herovering van al die door Japan bezette eilanden en staten, de bloedige gevechten op Nieuw-Guinea, op de Filippijnen, Iwo Jima, Okinawa,… Toen de Britse auteur Colin Thubron in de jaren 1980 door China reisde, ontmoette hij nog veel mensen die daar nooit van hadden gehoord. Ze vertelden hem in alle oprechtheid dat de Chinese troepen van Mao de Japanners hadden verslagen. Zij alleen en niemand anders. Net zoals volgens de stalinistische propaganda de strijd van de westelijke geallieerden tegen nazi-Duitsland één groot bedrog was. Allemaal ‘schijngevechten’: de landing in Normandië, de slag bij Arnhem, het Ardennenoffensief…
TERWIJL DE NATIONALISTEN VOCHTEN EN STIERVEN, HIELD MAO ZICH KOEST EN VERSTERKTE HIJ ZIJN MACHTSPOSITIES
Solzjenitsyn is in dat opzicht een betrouwbare bron. De Chinese terminologie is dikwijls verwarrend. Kwomintang, Republic of China, het regime van Tsjang Kai-Sjek, het is allemaal hetzelfde… Ik zal behalve in citaten systematisch de toen gangbare term ‘Nationalisten’ gebruiken.
Stalins offensief in Oost-Azië
Wat is dan de achtergrond van die 3 septemberviering? Heel eenvoudig. Op 9 augustus, vlak na Hiroshima, maar nog voor Nagasaki, één uur na de oorlogsverklaring van de USSR aan Japan, begon het Rode Leger zijn offensief tegen de Japanse bezittingen in Noord-Korea, Binnen-Mongolië en Mantsjoerije. Beide laatste gebieden behoren nu tot het grondgebied van China. Die operatie werd op 2 september voltooid. De Russen – en hun Mongoolse bondgenoten – rolden over de verzwakte Japanse legers heen en verkrachtten met even groot enthousiasme duizenden Chinese en Japanse vrouwen. En op drie september… begonnen zij de macht in Noord-China over te dragen aan de troepen van Mao. De macht en massa’s wapens, vooral artillerie, maar ook tanks. Nee, Mao had die gebieden niet op de Japanners veroverd, zoals de communistische mythe ons wil doen geloven. Hij had die gekregen. In hoeverre die invasie van het Rode Leger een factor is geweest in de Japanse capitula-
tie op 15 augustus, is onduidelijk. Wat heeft de doorslag gegeven? De atoombommen? Of die invasie? Dat is in wezen een onmeetbare factor en het is ook niet zo belangrijk. Voor China waren de gevolgen verschrikkelijk. Dankzij de massale wapenleveringen en de overdracht van het belangrijke industriegebied in Mantsjoerije, gecombineerd met het rampzalige Amerikaanse besluit om de wapenleveringen aan de Chinese Nationalisten stop te zetten, was de overwinning van de communisten in de Chinese Burgeroorlog (1946-1949) bijna onvermijdelijk.
Verraderlijke journalisten
Dit was ten dele ook het gevolg van de schrikbarende blindheid van de VS tegenover de communistische dreiging in die jaren én van de sluwe propaganda van een aantal schrijvers en journalisten die in hun boeken de publicaties de wantoestanden en wreedheden in het Nationalistische kamp breed uitsmeerden – en er enkele bij verzonnen waar nodig. Zoals het indianenverhaal dat de Nationalisten soms hun tegenstanders levend kookten in de stoomketels van locomotieven. Dat komt uit André Malraux’ ‘La Condition Humaine’ en het werd gretig door anderen overgenomen, zelfs door George Orwell, in zijn geval vrijwel zeker te goeder trouw. En tegelijk werden de gruweldaden van de communisten netjes onder de mat geveegd. Het was overigens technisch onmogelijk een mens in de ketel van een toenmalige locomotief op te sluiten. Maar voor de goede, linkse zaak mág gelogen worden, nietwaar?
In de VS waren de beruchtste propagandisten en goedpraters van Mao de journalist en auteur Edgar Snow, professor J.K. Fairbank van Harvard en de journalisten Anna Louisa Strong en Agnes Smedley. Soms vormden die netwerken van misleiding door elkaars boeken te recenseren en de hemel in te prijzen. In de cruciale jaren 1940 was hun invloed op de besluitvorming in de VS gigantisch – en nefast.
Tienprocentregel
Mao vatte zijn beleid tijdens de Chinees-Japanse oorlog samen met de boutade: “Gebruik een eenheid van onze kracht om de Japanners te bestrijden, drie tegen de Kwomintang en zes om de partij op te bouwen”. Dit gaat duidelijk niet over alleen over militaire eenheden, maar over politieke, organisatorische én militaire hulpbronnen. Een minder bloemrijke omschrijving zou zijn geweest: “Gebruikt tien procent van je middelen...” Het citaat circuleert in verschillende varianten, maar die zijn allemaal van dezelfde strekking.
In het boek ‘Mao, het onbekende verhaal’ vatten Jung Chang en Jon Halliday Mao’s positie tijdens de oorlog tegen de Japanse invasie in één zin samen: “Bestrijd rivalen en Tsjiang – niet Japan.” Een van Mao’s rivalen was generaal Zhan Guatao, die zich tijdens de Lange Mars met 80.000 man had aangesloten bij de tienduizend die Mao toen nog overhad.
“IEMAND
DIE ZELF
NADACHT
EN ZELF
INITIATIEVEN NAM, KON IN MAO’S CHINA NIET GEDOOGD WORDEN
Een pragmatische leider zou zo’n bondgenoot met open armen verwelkomd hebben. Maar Mao duldde geen sterke bondgenoten. De troepen van Guatao werden voortdurend uitgestuurd voor zelfmoordaanvallen op Nationalistische troepen. Ze werden zonder bevoorrading achtergelaten in een onherbergzaam gebied aan de grens met Tibet, in een afgrijselijke winter, waar zij bij duizenden doodvroren of van honger stierven. De weinige overlevenden werden door Mao’s mannen in een hinderlaag gelokt en levend begraven.
De enige echt grote veldslag die Mao’s troepen in 1940 tegen de Japanners uitvochten, was het beroemde ‘Honderd Regimenten Offensief’ van generaal Peng Duhai. Maar die had op eigen initiatief gehandeld, tegen Mao’s bevelen in, omdat hij meer van zijn vaderland China hield dan van de partij en hij Mao’s passiviteit tegen de Japanners niet langer kon aanzien. Hij zou later tijdens de Culturele Revolutie gearresteerd en gefolterd worden. Hij kreeg levenslang en stierf in de gevangenis. Iemand die zelf nadacht en zelf initiatieven nam, kon in Mao’s China niet gedoogd worden.
Wreedheid en hongersnood India heeft een traditie van ‘ahimsa’, geweldloosheid, maar China heeft een traditie van wreedheid. Ook na de uitroeping van de Republiek in 1911, met zijn vele goedbedoelde en noodzakelijke hervormingen, sleepte het land nog steeds een erfenis mee van krijgsheren, ongelooflijke armoede, schrijnende sociale tegenstellingen, diepgewortelde corruptie en feodale wantoestanden.
Het Nationalistische leger was, zoals de meeste legers in alle landen en in alle tijden, in hoge mate een afspiegeling van die maatschappij. ‘Cliques’ van krijgsheren die het centrale gezag maar half aanvaardden – of soms helemaal niet. Slecht gewapende eenheden van ondervoede, analfabete soldaten uit de boerenstand, met corrupte officieren uit de hogere standen die hen als lijfeigenen behandelden en die soms zelfs het geld inpik-
ten dat bestemd was voor hun rantsoenen… Hé, lijkt dat niet een beetje op Rusland nu? Maar er waren ook door Duitse officieren opgeleide, goed getrainde en gedisciplineerde eenheden.
Die Duits-Chinese samenwerking duurde tot 1935. Maar in 1944, na de opeenvolgende nederlagen tegen de Japanners die op grote schaal een politiek van verschroeide aarde voerden, onder meer door systematische oogsten te vernietigen, braken er zulke verschrikkelijke hongersnoden uit dat zelfs het reguliere leger niet meer gevoed kon worden. Uitgehongerde soldaten begonnen ‘van het land te leven’ door voedsel van de boeren op te eisen of gewoon te plunderen. Niet alle wreedheden waarvan de Nationalisten werden beschuldigd; waren communistische propaganda.
Ik heb er in mijn artikel ‘Geofferd aan Stalin’ op gewezen dat veel soldaten verliezen in gevechten geen verdienste is. Iedere stomkop kan het. Maar ondanks alles blijven vechten… dát is wel een verdienste. De Nationalisten gaven het nooit op, ondanks zware verliezen, ondanks hun wanhopige tekorten aan wapens, munitie en voedsel. Zij bleven zich hardnekkig verdedigen en soms voerden ze nog wanhopige tegenaanvallen uit en zij leden dan ook de ergste verliezen.
INDIA HEEFT EEN TRADITIE VAN ‘AHIMSA’, GEWELDLOOSHEID, MAAR CHINA HEEFT EEN TRADITIE VAN WREEDHEID
Als men aanneemt dat er in heel de oorlog tussen Japan en China 24 grote veldslagen zijn uitgevochten, dan waren de Nationalisten betrokken in 22 daarvan en de communisten in hoogstens twee. Eén daarvan was dan nog het ‘Honderd Regimenten Offensief’ dat tegen de bevelen van Mao in was uitgevoerd. Terwijl de Nationalisten vochten en stierven, hield Mao zich koest en versterkte hij zijn machtsposities, terwijl hij hoogstens guerrilla- en sabotageacties uitvoerde. Niet nutteloos, maar ook niet doorslaggevend. In 1945 waren de Nationalisten leeggebloed. Hun beste eenheden waren vernietigd. Mao had in 1937 maximaal 50.000 tot 100.000 manschappen onder zijn bevel. In 1945 was die strijdmacht aangegroeid tot 2 tot 3 miljoen man in milities in de ‘bevrijde gebieden’ en 1,2 miljoen reguliere troepen, nu uitgerust met massa’s Japanse wapens die door het Rode Leger waren buitgemaakt en aan Mao overgedragen. Ja, het is echt wel duidelijk wie er had gevochten en wie zich koest had gehouden. En hoezeer die viering op 3 september één groot feest van propaganda en geschiedenisvervalsing is.
PAUL BÄUMER
ANNELEEN VAN BOSSUYT
‘‘Er komt deze
legislatuur geen enkele opvangplaats bij. België doet al meer dan voldoende’’
Geen warme welkomstboodschap, maar harde beelden van overvolle tentenkampen op YouTube: de ontradingscampagnes van minister Anneleen Van Bossuyt (N-VA) moeten duidelijk maken dat het geen zin heeft om naar België te komen. “De kernboodschap van onze ontradingscampagnes is duidelijk: de opvang in België zit vol.”
U zal ze zich ongetwijfeld nog herinneren: de dwangsommen die Fedasil boven het hoofd hangen omdat het geen opvang verleent aan asielzoekers die daar eigenlijk recht op hebben. In augustus 2025 bedroegen ze 6,6 miljoen euro. Toenmalig staatssecretaris voor Asiel en Migratie Nicole de Moor (cd&v) weigerde ze te betalen. Een gerechtsdeurwaarder legde daarom beslag op de niet-essentiële goederen van Fedasil en het kabinet-De Moor. Ook N-VA-minister van Asiel en Migratie Anneleen Van Bossuyt (45) is niet van plan om ze op te hoesten. Op haar kabinet is voorlopig nog niks in beslag genomen. Bezoekers en medewerkers van de minister kunnen dus nog steeds genieten van een kop koffie, een luxe die voor De Moor niet altijd was weggelegd.
ONS SYSTEEM IS VEEL TE LANG TE GUL GEWEEST
“Wij zullen die dwangsommen niet betalen. We hebben een onhoudbare situatie geerfd en doen er nu alles aan om die recht te trekken, zodat we aan onze internationale verplichtingen kunnen voldoen”, benadrukt Van Bossuyt. “Maar jammer genoeg zien we dat het vaak gaat om mensen die eigenlijk niet in België zouden mogen aankloppen omdat ze geen recht hebben op asiel. Daarom zijn we nu vooral bezig met het nemen van maatregelen om de situatie structureel op te lossen: de instroom moet omlaag, de uitstroom moet omhoog en misbruik van de asielprocedure moet stoppen. Zo wordt het opvangnetwerk ook beter beschermd voor wie er wél recht op heeft.”
De laatste structurele maatregelen die een week geleden van kracht werden, zijn erop gericht om de instroom via het kanaal van de gezinshereniging te verminderen. Waarom was daar nood aan?
“Gezinshereniging is vandaag het grootste migratiekanaal richting België. In 2024 hebben 60.000 mensen een eerste verblijfskaart gekregen op basis van gezinshereniging. Dat is het equivalent van drie keer een volledig gevulde Ghelamco Arena of nu de Planet Group Arena (de thuishaven van de voetbalclub van de minister, KAA Gent, red.). Het gaat dus om bijzonder hoge aantallen.”
Met welke maatregelen wil u dat aantal terugschroeven?
“We hebben drie belangrijke verstrengingen doorgevoerd. Ten eerste hebben we de termijn waarna het mogelijk wordt om gezinshereniging te verkrijgen, verlengd. Afhankelijk van het statuut duurt het nu een tot twee jaar vooraleer men in aanmerking komt. Voor bepaalde statuten, zoals tijdelijk beschermden en subsidiair beschermden, is gezinsvorming zelfs uitgesloten. Gezinsvorming is de situatie waarin iemand nog geen gezin heeft en een partner laat overkomen om
een gezin te stichten. Dat zal in de bovenstaande gevallen niet meer mogelijk zijn.”
“Daarnaast hebben we de minimumleeftijd voor gezinshereniging verhoogd van 18 naar 21 jaar. Dat doen we om gedwongen huwelijken en kindhuwelijken tegen te gaan.”
“Een andere fundamentele verstrenging is de verhoging van de inkomensvereiste. Als iemand een gezin wil laten overkomen, moet die persoon zelf kunnen instaan voor het onderhoud ervan. Daarom is de inkomensgrens opgetrokken naar 110 procent van het gewaarborgd minimummaandinkomen, telkens verhoogd met 10 procent voor elke extra persoon die men laat overkomen.”
“Onze boodschap is duidelijk: als je je gezin wil laten overkomen, dan moet je kunnen aantonen dat je het financieel kan onderhouden. Het is niet de bedoeling dat de samenleving daarvoor opdraait.”
Niet enkel de verstrenging van de gezinsherening is sinds deze maand van kracht. Welke maatregel hebben jullie nog genomen?
“Bijna de helft van de asielaanvragen in België vorig jaar, 15.000 van de bijna 40.000, kwam van mensen die al bescherming kregen of een lopende aanvraag hadden in een andere Europese lidstaat. Begin augustus grepen we ook daarop in: wie elders al bescherming heeft in de EU, krijgt geen opvang meer. Ook wie elders een geweigerde asielaanvraag heeft, zal zijn aanvraag ongeldig verklaard zien. Dat soort ‘asielshoppen’ moet echt stoppen.”
Op welke manier communiceren jullie die maatregelen aan mensen die overwegen om illegaal naar België te migreren met als doel om later hun gezin te laten overkomen?
“Het nationaal nieuws dat hier wordt verspreid, vindt vaak snel zijn weg binnen de verschillende gemeenschappen. Daarnaast organiseren we expliciete ontradingscampagnes. We onderzoeken voortdurend hoe we onze boodschappen nog doelgerichter kunnen verspreiden, zodat ze écht de mensen bereiken die ze zouden moeten bereiken. We onderzoeken momenteel nieuwe mogelijkheden om ons bereik te vergroten. Momenteel communiceren we vooral via YouTube, aangezien het Facebookkanaal van de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ, red.) door Meta werd geblokkeerd.”
Met welke argumentatie?
“Waarschijnlijk omdat bepaalde woorden en beelden die gebruikt worden voor Meta niet door de beugel kunnen, omdat ze choquerend zouden zijn. Vrijheid van meningsuiting, heet dat dan.”
Gaan jullie tegen de beslissing van Meta in beroep?
“Nee, via Facebook is dat vrijwel onmogelijk. Daarom bekijken we nu andere kanalen waarvan we geloven dat ze zelfs veel effectiever zullen zijn dan Facebook om de juiste
boodschap bij de juiste mensen te krijgen.”
Wat communiceren jullie dan zoal?
“De kernboodschap van onze ontradingscampagnes is duidelijk: de opvang in België zit vol. Dat tonen we met concrete beelden, zoals tenten op straat, die via YouTube worden verspreid. De boodschap is: ‘Don’t come to Belgium, our reception system is saturated.’”
“De campagnes zijn vooral gericht op landen waar de beschermingsgraad zeer laag is. Zo liep er bijvoorbeeld een campagne in Guinee en in Kameroen. We willen aan mensen uit die landen duidelijk maken dat de kans dat ze hier bescherming krijgen bijzonder klein is. De boodschap is dus eenvoudig: ‘Als je naar België komt, is de kans op erkenning zeer laag. Doe het dus niet.’”
Het taboe dat in de periode van Theo Francken als staatssecretaris van Asiel en Migratie op dergelijke campagnes rustte, is dus helemaal weg?
“Voor mij is het belangrijk dat we onze boodschap kunnen verspreiden. Sommigen vinden dat een harde boodschap. Maar daar ben ik het niet mee eens. Eerlijk zijn is veel beter. Het is veel erger dat mensen naar hier komen, terwijl ze soms het hele familievermogen hebben moeten aanspreken om hun reis te kunnen betalen.”
WE WILLEN DE CAPACITEIT IN DE GESLOTEN CENTRA VERDUBBELEN
“Ik begrijp perfect dat mensen op zoek gaan naar een betere toekomst. Maar daar is ons asielsysteem niet voor bedoeld. Het dient voor mensen die bescherming nodig hebben, omdat ze moeten vluchten voor oorlog of omdat ze persoonlijke vervolging riskeren in hun land van herkomst. Het is niet de bedoeling om mensen op te vangen die enkel op zoek zijn naar een betere toekomst.”
In België verblijven naar schatting 150.000 illegalen. Waarom is het zo moeilijk om hen terug te sturen?
“Ik weet dat dat soms moeilijk uit te leggen is. Mensen zeggen dan: ‘Zet ze gewoon allemaal op een vliegtuig en stuur ze terug.’ Maar zo eenvoudig is het niet. Landen van herkomst weigeren vaak hun onderdanen terug te nemen. Daarom moeten we in de eerste plaats vermijden dat mensen de overtocht maken. Want vaak speelt ook schaamte een rol: gezinnen hebben hun volledige vermogen ingezet om iemand hier te krijgen, waardoor het geen optie is om met hangende pootjes terug te keren. Soms is het zelfs nog erger: mensen sturen hun kinderen vooruit in de hoop
om later via gezinshereniging zelf naar hier te kunnen komen. Daar vind ik niks menselijks aan. Integendeel, het is veel menselijker om van bij het begin een eerlijke boodschap mee te geven.”
Op welke manier willen jullie herkomstlanden overtuigen om hun illegale onderdanen toch terug te nemen?
“We hanteren een overheidsbrede aanpak: voor wat, hoort wat. Als een land ontwikkelingssamenwerking of een preferentieel handelsbeleid met ons land wil, dan verwachten wij in ruil dat het zijn illegale onderdanen terugneemt. Daar zetten we heel sterk op in, onder meer via missies die we met de regering zullen ondernemen naar bepaalde landen. Daarover zullen we later meer communiceren. Zelf heb ik wekelijks contact met ambassadeurs of ministers om dit probleem aan te kaarten. In de vorige legislatuur heeft de regering een missie naar Marokko ondernomen. Die heeft zeker iets opgeleverd: de samenwerking met Marokko verloopt vandaag heel goed.”
“De terugkeercijfers liggen vandaag veel te laag in Europa. Naar derde landen keert slechts een op de vijf effectief terug. Daarom pleit ik er op Europees niveau, in de ministerraden, voor om de gezamenlijke Europese slagkracht beter te benutten. Europa kan via handel, preferentiële tarieven en douanetarieven veel meer druk uitoefenen.”
Waarom focust de regering niet op de illegalen die al op ons grondgebied verblijven in plaats van binnenkomstcontroles aan de grenzen uit te voeren?
“We werken op meerdere sporen tegelijkertijd. De zogenoemde binnenkomstcontroles zijn slechts een van de maatregelen. Daarbij werken we heel gericht: we controleren op plaatsen waarvan we weten dat ze vaak gebruikt worden om illegaal het land binnen te komen, zoals Flixbussen, BlaBlaCars, enzovoort.”
“Het tweede spoor focust op mensen die zich al illegaal in ons land bevinden. Ik heb in Gent een actie bijgewoond van de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) en de lokale politie. De DVZ reserveert vooraf een aantal plaatsen in de gesloten centra voor mensen die tijdens zo’n actie worden aangetroffen. Er
wordt dus heel gericht gezocht naar mensen die illegaal in ons land verblijven.”
“We mogen niet vergeten dat we met deze regering al grote stappen vooruit hebben gezet. Met het zomerakkoord hebben we binnen de regering een akkoord bereikt om woonstbetredingen toe te laten bij illegale criminelen die een gevaar vormen voor de openbare orde en de nationale veiligheid. Voor politieagenten en onze diensten was het ongelooflijk frustrerend om te weten dat er zich achter een gevel iemand bevond zonder papieren, met criminele activiteiten op zijn kerfstok, maar dat ze niet mochten binnengaan. Daar heeft deze regering verandering in gebracht.”
Hoe wil u de capaciteit in gesloten opvangcentra vergroten?
“We willen de capaciteit in de gesloten centra verdubbelen. In juli hebben we een extra vleugel geopend in Merksplas, goed voor 40 bijkomende plaatsen. Ik was daar zelf aanwezig en ik ben er die nacht ook blijven slapen om te ervaren wat het betekent om in zo’n gesloten centrum te verblijven.”
Is het echt zo erg als soms wordt voorgesteld?
“Eigenlijk niet. Ik heb gezien dat het personeel daar uitstekend werk levert, vaak in moeilijke omstandigheden en met uitdagende profielen. Ze zijn goed opgeleid om om te gaan met agressie of situaties die voor ons allesbehalve vanzelfsprekend zijn. Ik heb heel veel respect voor het personeel in onze gesloten centra.”
“We breiden de capaciteit uit in bestaande gebouwen, maar we zetten ook in op nieuwe infrastructuur. Zo komt er in Steenokkerzeel, vlak bij de luchthaven, een nieuw vertrekcentrum. Dat is belangrijk, want tijdens het transport van een gesloten centrum naar het vliegtuig kan het nog mislopen. Met een vertrekcentrum vlak bij de luchthaven kunnen we dat proces veel efficiënter maken.”
Betreurt u het dat gezinnen met kinderen niet mogen worden ondergebracht in gesloten centra? Zijn ze in de veilige omgeving van een gesloten centrum niet beter af dan op straat?
“We hebben daar lang over onderhandeld. Uiteindelijk is in het regeerakkoord opgeno-
IN HET PARLEMENT WORDT HET DEBAT SOMS OP EEN KARIKATURALE MANIER GEVOERD, ALSOF KINDEREN IN DE GESLOTEN CENTRA ZICH MET HUN HANDJES AAN DE TRALIES VASTKLAMPEN
men dat binnen twee jaar een evaluatie volgt. Als blijkt dat de terugkeercijfers van gezinnen met kinderen in illegaal verblijf nog steeds veel te laag liggen, zullen we bekijken welke bijkomende maatregelen nodig zijn om ze te verhogen.”
WIE ZIJN GEZIN WIL LATEN OVERKOMEN, MOET KUNNEN AANTONEN DAT HIJ HET FINANCIEEL KAN ONDERHOUDEN
“Ik wil ook enkele misverstanden de wereld uit helpen. In het parlement wordt het debat soms op een karikaturale manier gevoerd, alsof kinderen in de gesloten centra zich met hun handjes aan de tralies vastklampen. Ik heb een bezoek gebracht aan 127bis (het gesloten terugkeercentrum in Steenokkerzeel, red.) en er gesproken met de begeleiders. Zij gaven aan dat gezinnen met kinderen nood hebben aan duidelijkheid. Want laat ons eerlijk zijn: een leven in de illegaliteit is geen leven dat je kinderen toewenst. Dat is een extreem onzekere situatie. Wanneer ze weten dat ze zullen worden teruggestuurd, hebben ze daar ten minste zekerheid over.”
Iets anders dan: in een papiercontainer op een camping in Theux werden recent privacygevoelige documenten van Fedasil gevonden. Wie heeft boter op het hoofd?
“Eerst en vooral wil ik benadrukken dat privacy voor ons heel belangrijk is. Binnen Fedasil bestaan er duidelijke procedures rond de bescherming van persoonsgegevens van asielzoekers. Wat er in Theux is gebeurd, namelijk dat documenten in een afvalcontainer zijn terechtgekomen, wordt momenteel door Fedasil onderzocht. Ik heb vorige week nog met de directeur-generaal van Fedasil gesproken en hij bevestigde dat het onderzoek volop aan de gang is. Daar komt heel wat bij kijken: het ondervragen van de bewoners van toen, het personeel van het centrum, enzovoort. Er wordt nu nagegaan wat er precies fout is gelo-
te verwachten valt, welke profielen er zullen
“Het is belangrijk om te benadrukken dat dit niet om extra capaciteit gaat, maar om vervangcapaciteit. Een centrum in Deurne moet sluiten omdat de eigenaar het gebouw wil herontwikkelen. Voor de bewoners daar, kwetsbare profielen zoals gezinnen, zieke mensen en minderjarigen, moesten we dus vervangcapaciteit zoeken. Een gebouw in Schilde kwam daarbij in beeld. Helaas hebben we niet de luxe om te kiezen uit een brede waaier aan locaties.”
Van een regering die het strengste asiel- en migratiebeleid ooit wil voeren, zouden we toch mogen verwachten dat ze het aantal opvangplaatsen afbouwt in plaats van het in stand te houden?
“Zolang de instroom niet fundamenteel daalt, is vervangcapaciteit nodig. Maar ik heb vanaf het begin duidelijk gemaakt dat er deze legislatuur geen enkele opvangplaats bijkomt. België doet al meer dan voldoende. Het gaat dus louter om vervangcapaciteit. Ik begrijp de frustratie, maar we zitten helaas nog niet in de situatie waarin we opvangplaatsen kunnen beginnen afbouwen.”
Asielzoekers die tijdens hun procedure niet in het asielopvangnetwerk verbleven, hebben vorig jaar ruim 20 miljoen euro aan ‘maaltijdcheques’ gekregen. In realiteit krijgen ze dat geld op een gewone rekening gestort, waardoor ze het aan eender wat kunnen uitgeven en het dus ook kunnen opsturen naar familieleden in hun herkomstland. Zal die maatregel behouden blijven?
pen. Op basis van de bevindingen zullen we conclusies trekken en bekijken of er bepaalde zaken moeten worden bijgestuurd.”
Uit de documenten blijkt dat de asielzoekers gebruik konden maken van privébusjes en -taxi’s om naar school, de dokter of de opticien te gaan. Moeten ze dat kunnen blijven doen?
“Ik wil benadrukken dat het hier om uitzonderlijke situaties gaat. Er wordt bijvoorbeeld enkel een taxi ter beschikking gesteld in bepaalde medische situaties, wanneer mensen zich op geen enkele andere manier kunnen verplaatsen. Maar we kunnen niet om de vaststelling heen dat ons systeem veel te lang te gul is geweest. Hoe verklaar je anders dat het aantal asielaanvragen in Europa vorig jaar met 12 procent is gedaald, terwijl het in België met 12 procent is gestegen? Er zijn dus duidelijke redenen waarom mensen ervoor kiezen om naar ons land te komen. Daarom nemen we nu de nodige maatregelen. We zien dat de druk op onze samenleving te groot wordt: op onze huisvesting, onze sociale zekerheid, ons onderwijs, onze veiligheid, enzovoort. We moeten dus echt werk maken van een daling van de instroom en een verhoging van de uitstroom.”
De inwoners van Schilde krijgen volgens uw partijgenoot en burgemeester Dirk Bauwens door Fedasil een nieuw asielcentrum door de strot geduwd. Krijgen lokale besturen en hun inwoners voldoende inspraak bij de komst van een nieuw asielcentrum?
“Ik begrijp de frustratie die op het terrein leeft. Eerlijk gezegd ben ik zelf ook gefrustreerd over het feit dat ik zulke telefoontjes naar burgemeesters moet doen. Het is geen fijne boodschap om te brengen dat er mogelijk een asielcentrum in hun stad of gemeente zal komen. Maar net daarom is het belangrijk om hen zo snel mogelijk op de hoogte te brengen wanneer er onderhandelingen lopende zijn tussen Fedasil en de eigenaar van een gebouw. Dat was ook het geval in Schilde. Ik heb de burgemeester daar tijdig over geïnformeerd. Op dit moment lopen er nog steeds gesprekken tussen het gemeentebestuur en Fedasil, zodat het gemeentebestuur zo goed mogelijk begeleid wordt in het proces: wat er
“Absoluut niet. We hebben meteen actie ondernomen. Nog dit najaar zal het systeem volledig worden aangepast.”
HET IS NIET DE BEDOELING OM MENSEN OP TE VANGEN DIE ENKEL OP ZOEK ZIJN NAAR EEN BETERE TOEKOMST
“De maaltijdcheques zijn er enkel voor een beperkte groep. Het gaat om mensen van wie de procedure nog loopt, maar die ervoor kiezen om de opvang te verlaten. Zij moeten wel minstens één maand in een opvangcentrum hebben verbleven en een duurzame verblijfsoplossing buiten het centrum hebben. Daarnaast geldt het systeem voor mensen die al een positieve beslissing hebben gekregen en dus erkend zijn als vluchteling of subsidiair beschermde. Zij hebben vier maanden de tijd om het opvangcentrum te verlaten. In die transitieperiode komen ze in aanmerking voor maaltijdcheques.”
“Wij zullen van dit systeem een écht maaltijdchequesysteem maken. Op dit moment gaat het inderdaad om een bankkaart waarmee ook andere zaken dan voeding kunnen worden aangekocht. Dat is niet rechtvaardig en valt niet uit te leggen. Daarom heb ik de opdracht gegeven om het systeem aan te passen. Nog dit najaar zal het omgevormd worden tot een echte maaltijdcheque die enkel kan worden gebruikt om voedsel te kopen.”
ANTON SCHELFAUT
Italiaanse staat neemt ngo-schip dat illegale migranten binnenbracht
in beslag
Het schip Mediterranea, waarmee ngo’s illegale migranten opvissen voor de kusten van Libië, Algerije en Tunesië, is in de Italiaanse havenstad Trapani in beslag genomen, omdat men tegen de afspraken en de regels in illegale migranten afzette in die haven.
Er woedt al een tijdje een oorlog tussen de Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken en een aantal ngo’s die voorstander zijn van open grenzen in de Europese Unie. Die ngo’s bezitten schepen, vaak aangekocht met subsidies van de EU en vooral Duitse steden en overheden, waarmee ze ‘vluchtelingen redden’ op de Middellandse Zee.
In de praktijk spreken de schepen gewoon af met mensensmokkelaars en laden ze illegale migranten op in de kustwateren van Noord-Afrika, en zetten ze die af in Italiaanse havens.
De Duitse regering gaf onlangs te kennen te stoppen met het financieren van die ngo-schepen. De Mediterranea, die eerder voer onder de naam Sea-Eye 4, vaart nog wel onder Duitse vlag.
De regering van Giorgia Meloni beloofde korte metten te maken met de mensensmokkel. Na de eerste maatregelen trokken verschillende ngo’s naar Italiaanse en Europese rechtbanken. Daarbij viseerden ze zelfs de ministers van Binnenlandse Zaken en Justitie, die ze van misdaden tegen de menselijkheid, en moord en doodslag betichtten.
Aan de ketting
Eén van de beruchtste ngo-schepen, de Mediterranea, is nu door de Italiaanse havenautoriteit van Trapani in beslag genomen. De reder had de directe instructies van de Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken genegeerd en illegale migranten afgezet in een niet-toegelaten haven. Het schip had toelating om in de haven van Genova aan te meren, waar de Italiaanse autoriteiten het opwachtte. Dat zou natuurlijk betekenen dat de illegalen door de autoriteiten afgevoerd zouden worden en wellicht gerepatrieerd of naar Albanië zouden worden gebracht. Daarom voer het ngo-schip een andere haven binnen, meerde aan en liet de migranten van boord gaan. Die zet was een overtreding van een regeringsbeslissing uit 2023 die bepaalt dat een ngo in de Middellandse Zee een boete tot 10.000 euro kan krijgen en het schip aan de ketting gaat tot de prefect van de politie beslist over het lot van het schip.
DUITSLAND
De inbeslagname van het schip was een actie van de politie, de fiscus en de kustwacht. De verdeling over Italiaanse havens is om te voorkomen dat alle illegale migranten in Sicilië zouden terechtkomen en om de druk een beetje te spreiden.
Het ging hier trouwens maar om tien migranten en geen honderden, zoals vaker bij ngo-schepen. Die tien zouden in de straat van Messina (bij Sicilië) opgevist zijn; iets wat de Italiaanse kustwacht betwijfelt.
De minister van Binnenlandse Zaken, Matteo Piantedosi (een onafhankelijke die aanleunt bij de Lega), schreef op sociale media dat het “de staat is die vecht tegen mensensmokkelaars en het beheren en coördineren van reddingsoperaties op zich neemt, niet ngo’s”.
De linkse oppositie in Italië reageerde hysterisch. De voorzitster van de ngo, Laura Marmorale, noemde de acties “obsceen” en “wraak omdat we tien kinderen redden van een zekere dood”.
VERENIGD KONINKRIJK
Van 150.000 vreemdelingen ontbreekt elk spoor
Het Verenigd Koninkrijk is niet in staat om informatie te geven over meer dan 150.000 migranten die sinds 2022 legaal het land zijn binnengekomen: of ze nog in het land verblijven, waar en in welke omstandigheden ze zich bevinden… Het gaat om migranten die in het kader van arbeidsvisa in de zorgsector naar het Verenigd Koninkrijk werden uitgenodigd. Het is het zoveelste voorbeeld van totale chaos in wat een migratiebeleid zou moeten zijn.
Migranten in de zorgsector tewerkstellen: het was een van de post-Brexitmaatregelen van voormalig eerste minister Boris Johnson (Conservatieven). De categorie ‘gekwalificeerd personeel’ werd in 2022 uitgebreid tot de zorgsector, zodat het tekort aan personeel in de medische sector zou worden opgevangen. Het resultaat: meer dan 154.000 visa met een duurtijd van 5 jaar werden uitgeschreven; een historisch record.
Niet enkel gekwalificeerd personeel, maar ook familiehereniging
De maatregel van Johnson zette de deur ook open naar andere gerelateerde vormen van migratie. Naast de arbeidskrachten zelf, die een arbeidsvergunning voor 5 jaar kregen, kwamen ook familieleden naar het Verenigd Koninkrijk in het kader van familiehereniging. Die mogelijkheid werd pas in de loop van 2023 geschrapt, zodat ook het aantal visa dan drastisch daalde: van 107.772
Extreemlinks blokkeert melkbedrijf: “Melk behoort toe aan kalveren”
Tientallen militanten van de radicale dierenbeschermers van ‘Animal Rebellion’ hebben in de vroege ochtend van 15 augustus de toegangswegen van het Duitse Müllermilchbedrijf in Leppersdorf (Landkreis Bautzen – deelstaat Saksen) bezet. Rond 5.30 uur kleefden verschillende activisten zich aan de wegen vast en andere stonden langs de weg opgesteld met affiches met daarop de slogans “Koemelk behoort toe aan de kalveren”.
Het melkerijbedrijf, dat deel uitmaakt van de Müllergroep en dagelijks 4,7 miljoen liter verse melk verwerkt, werd zwaar getroffen door de bezetting. De politie kwam snel ter plaatse, want de actie was volgens de politiedirectie van Görlitz niet eens aangemeld.
Volgens de milieuactivisten gaat het bij koemelk van Müllermilch om ‘geweldproducten’: melk die op een gewelddadige manier van de koeien wordt afgenomen. Zij eisen louter vegane voeding en verwerpen koemelk.
Zou er méér aan de hand zijn?
Er is veel verwondering over deze actie – het is een eerste in verband met koemelk – en zeker ook de eerste met deze argumentatie. Er zou wel eens een andere reden kunnen zijn waarom uiterst links Müllermilch aanpakt. Want volgens de AfD-fractie van het deelstaatparlement van Saksen werd het bedrijf door deze linkse activisten verweten ‘sympathie voor AfD’ te hebben. De woordvoerder economie van het AfD in de Landtag, Frank Peschel, wierp de deelstaatregering voor de voeten te mild te zijn voor “militant extreemlinks”. In het verleden werden in dezelfde deelstaat al eerder de bouwfirma Hentschke en DHL in Leipzig aangepakt, steeds met miljoenenschade tot gevolg.
DUITSLAND
visa in 2023 verminderde dat aantal tot 9.539 in 2024. De maatregel werd definitief geschrapt in 2025.
De minister van Zorg, Stephen Kinnock (Labour), werd hierover ondervraagd in het parlement en moest toegeven dat zijn administratie over geen enkele aanwijzing beschikt of deze personen nog in het Verenigd Koninkrijk verblijven, dan wel of ze het land hebben verlaten. Hij weet niet waar deze personen (meer dan 150.000) zich bevinden en of ze nog werken in het Verenigd Koninkrijk. Voor het Conservatieve parlementslid Chris Philp het zoveelste bewijs dat Labour “de controle over de grenzen van het land” is verloren. Maar hij vergeet er wel bij te vermelden dat het een maatregel (en de falende voorbereiding en uitwerking ervan) betreft van de Conservatieven, zijn eigen partij. Het is niet de eerste keer dat het regime volledig door het ijs zakt. In 2020 had een rapport van het National Audit Office al toegegeven dat de regering geen énkel idee had van het aantal illegalen op het grondgebied. Intussen stijgt de (migratie)spanning op het Britse eiland.
PIET VAN NIEUWVLIET
Elke maand meer dan 1.000 politieinterventies in asielopvangcentra
Op een vraag van oppositiepartij AfD gaf de deelstaat-regering van NordrheinWestfalen inzage in de alarm-erende cijfers van de politietussenkomsten in asielcentra in de deelstaat. De regering, bestaande uit CDU en Die Grünen, moest toegeven dat er in de deelstaat in het jaar 2024 niet minder dan 15.825 interventies waren. In de eerste 6 maanden van dit jaar telden de overheden reeds 6.797 tussenkomsten. Gemiddeld meer dan 1.100 interventies per maand dus.
In januari 2025 moest de politie 1.156 keer uitrukken naar asielcentra, 37 keer per dag dus. In februari telde men 1.062 tussenkomsten, in maart 1.207, in april 1.140, in mei 1.148 en in juni 1.084. Volgens het verwerkingssysteem eCebius, dat door de politieoverheden wordt gebruikt, gaat het om een divers palet van delicten: drugshandel, diefstal, afpersing, vals geld, steekincidenten, seksuele inbreuken (inbegrepen verkrachting), wapengebruik en zelfs moorddelicten.
Regering is controle kwijt
Asielopvangcentra in Neuss, Münster, Soest, Weeze en Bonn worden steeds opnieuw genoemd in politierapporten. Voor het AfD is het duidelijk dat de deelstaatregering haar controlerol niet meer nakomt: “De regering is de controle totaal kwijt. Meer
dan 1.000 politietussenkomsten per maand zijn hiervan toch het beste bewijs?” Het aantal strafbare feiten van zogenaamd beschermingzoekende asielzoekers blijft “op een extreem hoog niveau” steken, stelt het AfD.
WIE DELICTEN BEGAAT IN OPVANGCENTRA, MOET ZIJN OF HAAR ASIELAANVRAAG GESCHRAPT ZIEN
Wat het AfD denkt, wordt door steeds meer Duitsers gedeeld. “Niet elke migrant is een crimineel natuurlijk, en gelukkig maar”, zegt de AfD-woordvoerder voor binnenlandse aangelegenheden, Marcus Wagner, maar “wie zich al in asielopvangcentra niet kan gedragen, zou toch onder geen omstandigheden op onze burgers mogen worden losgelaten? Wie delicten begaat in opvangcentra, moet zijn of haar asielaanvraag geschrapt zien”.
De deelstaatregering houdt vast aan haar beoordeling en meent dat louter uit het aantal politietussenkomsten nog geen strafbaar gedrag volgt.
Alle aandacht voor Gaza in deze contreien ten spijt (feit, fictie en manipulatie incluis), is hetgeen zich daar afspeelt slechts een epifenomeen van een veel groter scenario. Hamas gaf met zijn aanval op 7 oktober de voorzet aan Israël om haar regionale positie te verstevigen. Niet zonder succes trouwens. Maak kennis met realpolitik anno 2025.
“Die Judenfrage besteht, und sie wird so lange fortbestehen, bis wir einen Staat haben.” Het zijn de woorden van Theodor Herzl, de Weense advocaat die als de ‘peetvader’ van het zionisme beschouwd wordt. In ‘Der Judenstaat’, verschenen in 1896 (de quote deed hij op een andere gelegenheid), formuleerde hij zijn visie. Acht jaar later zou hij overlijden; bijna een halve eeuw voor die – in zijn ogen – onontbeerlijke staat een feit zou worden.
Benieuwd wat hij vandaag van het resultaat zou vinden. Wellicht met een té religieuze dimensie (hij stond voor een seculiere staat) en gefaald op het punt van de vreedzame co-existentie met andere volkeren –begrijp: Arabieren – waarvoor hij ijverde. Maar kon dit laatste punt überhaupt in politieke praxis omgezet worden? Herzl redeneerde vanuit een machtspolitiek denken,
wat doet vermoeden dat hij wel zou begrijpen welke strategische opportuniteiten de barbaarse aanval van Hamas op 7 oktober 2023 bood. Want de manier waarop Israël – ‘Der Judenstaat’ met één vijfde Arabische onderdanen – sindsdien zijn regionale positie wist te verstevigen, is de belangrijkste ontwikkeling van de voorbije jaren. Niet wat in Gaza gebeurde en blijft gebeuren – tot spijt van wie het benijdt, van de fanatieke islamistische brulapen aan het Brusselse beursgebouw tot de naïevelingen die overal hun rode lijn voor Palestina trekken.
Hamas steunen
Een audit van de Israëlische veiligheidssituatie levert een aantal duidelijke bedreigingen/uit -
dagingen op, een hitlijst die met overtuiging door Iran aangevoerd wordt. Dat net Teheran een kernbom zou ontwikkelen, is dan ook een doemscenario voor een land met een oppervlakte anderhalve keer zo groot als die van het Vlaams Gewest, maar dat wel 75 keer in erfvijand Iran past. Neem daarbij de druk van Hezbollah vanuit Libanon in het noorden en de onrusten in buurland Syrië met actoren als IS of Assad (een stroman van Iran en Rusland).
uit drie bestaan: voor Chatham House is de “regionale balans in de regio richting Israël gekanteld”.
Trump dwarsbomen
Dit alles werpt een ander licht op de voor Israël zo cruciale relatie met de VS. Want terwijl Tel Aviv aan zijn rol als regionale macht timmert, doorkruist dit de Amerikaanse plannen – persoonlijke plannen van
WE HEBBEN WEET VAN TWEE TELEFOONTJES DE VOORBIJE WEKEN WAARIN TRUMP DE ISRAËLISCHE PREMIER NETANYAHU DE HUID VOL HEEFT GESCHOLDEN
Dat was het plaatje van enkele jaren geleden. En hierin was Gaza geen prioriteit. Twee decennia geleden trok Israël zich uit het gebied terug, manu militari werden fanatieke kolonisten verwijderd, waarna die zandbak ingekapseld werd. Aangezien Hamas een nuttig instrument was om de verdeeldheid tussen de Arabieren in de regio (nom d’artiste: de Palestijnen) te bewerkstelligen, was er zelfs financiële steun vanuit Tel Aviv via Qatar. En toen kwam 7 oktober.
Open oorlog
Er was de onvermijdelijke interventie in Gaza, maar ook de doeltreffende actie tegen Hezbollah, de aanvallen op Iran en de systematische bombardementen in Syrië. Die ontwikkelingen kregen ook de evidente aandacht van een aantal onderzoeksinstituten. Zo heeft de European Council on Foreign Relations het in een onderzoek over hoe de “schaduwoorlog” tussen Iran en Israël nu “in the open” wordt gevoerd. In een andere analyse van Carnegie Endowment leest men letterlijk dat “toen Israel rechtstreeks Iran trof, het zwaartepunt duidelijk verplaatst werd, weg van Gaza”. En omdat alle goede dingen
de president eigenlijk. Zijn pogingen een stabiel Syrië tot stand te brengen, werden onderuit gehaald door Israëlische bombardementen op Damascus, goed gemikt op het hoofdkwartier van het Syrische leger. Dealmaker Trump wou een akkoord met Teheran, maar werd meegesleurd door de (korte) oorlog die Israël opstartte.
Tijdens zijn eerste termijn scoorde Trump met de zogenaamde Abraham-akkoorden, een toenadering tussen een aantal Arabische landen en Israël. Graag zou hij er een vervolg aan breien, maar zolang de interventie aanhoudt, is dit onmogelijk. Dat sommige kolonisten dan nog eens kerken onder vuur hebben genomen, kwam bijzonder slecht aan bij de Trump-achterban. We hebben weet van twee telefoontjes de voorbije weken waarin Trump de Israëlische premier Netanyahu de huid vol heeft gescholden.
Feit is dat de natuurlijke steun van de Amerikaanse rechterzijde voor, teruggrijpend naar meester Herzl, ‘Der Judenstaat’ met de opkomst van de MAGA-beweging minder evident geworden is. In het vakjargon heet deze situatie ‘moral hazard’, een term afkomstig uit de economie, overgenomen door de politicologie. Het draait om een partnerschap waarbij de zwakkere partij steeds meer zelfvertrouwen krijgt en ook steeds meer risico’s durft aangaan. Het is een boeiend thema op zich. GDD
Transgender ‘school shooters’
Op 27 augustus pleegde de transgender Robin Westman, voorheen Robert, tijdens de ochtendmis een aanslag op de kerk van de Annuciation Catholic School in Minneapolis.
Hij schoot doorheen een glasraam in de zijmuur. Hij had op voorhand enkele deuren klemgezet, zodat niemand zou kunnen ontsnappen. Zijn pistool blokkeerde, maar hij schoot twintig mensen neer met twee geweren: zeventien kinderen en drie volwassenen. Twee kinderen werden gedood, alle andere slachtoffers kwamen er met verwondingen vanaf. Helemaal volgens het boekje van de ‘school shooter’ was hij in het zwart gekleed en pleegde hij kort daarop zelfmoord. Er kon geen twijfel zijn over zijn motieven. In zijn woning werd een video gevonden waarop wapens en patroonhouders te zien waren, waarop niet alleen de namen van andere massamoordenaars te lezen waren, maar ook slogans als “kill Donald Trump”, “zes miljoen was niet genoeg” – een verwijzing naar de holocaust natuurlijk – en andere opschriften die duidelijk antisemitisch, antikatholiek en, volgens Wikipedia, ‘racistisch’ waren.
Ik twijfel daar niet aan, maar gezien al het voorgaande heb ik het donkerbruine vermoeden dat dit wel eens, heel misschien, antiblank racisme zou kunnen zijn. Wat er ook mis was met Westman, hij was ten minste duidelijk en volledig. Bijna de hele woke-agenda in één persoon verenigd. Alleen
over het klimaat was er niets. Hij was overigens behalve transgender en woke duidelijk ook gewoon stapelgek en suicidaal, zoals bijna alle ‘school shooters’. Anders doe je zoiets niet.
Dat geldt ook voor het volgende geval: de ‘school shooting’ in de katholieke Covenant School in Nashville, Tennessee, door Aiden ‘Audrey’ Hale. Volgens de media was zij geen transgender. Maar…
Genderdystrofie
… zij was openlijk lesbisch en zij had aan verschillende mensen gezegd dat zij een geslachtsverandering wilde, maar daar was nog geen begin mee gemaakt. Dat bleek duidelijk uit de autopsie die door de gerechtsdokters werd uitgevoerd. Zij gebruikte wel de mannelijke naam ‘Aiden Williams’. Dus… de media beweerden dat de rechtse sociale media en politici hadden gelogen en de zaak hadden gepolitiseerd toen zij haar als een ‘transgender’ omschreven. Dat was inderdaad niet juist. Of het daarom ook een opzettelijke leugen was…? Uit al het voorgaande blijkt dat die vrouw wel degelijk aan genderdystrofie leed, de psychische conditie waardoor mensen denken mannen in een vrouwenlichaam te zijn of omgekeerd. In hoeverre dat een motief was voor die ‘school shooting’, kon niet achterhaald worden. Vooral niet omdat de rechtbank weigerde de tekst van haar manifest vrij te geven. Dat men geen teksten vrijgeeft die als handleiding voor massamoorden kunnen dienen, dat is gewoon gezond verstand. Maar dat men niet bekend maakt wat de motieven van de dader(s) waren…, dat is gewoon verdacht.
De fragmenten die toch uitlekten, maken het nog verdachter. De moordenares wilde ‘little crackers’ en ‘faggots with white privilige’ doden. ‘Cracker’ is een scheldwoord waarmee antiblanke racisten arme, onontwikkelde blanken uit de zuidelijke staten aanduiden. ‘White privilige’, de lievelingsterm van antiblanke racisten, spreekt voor zich. Maar
‘faggot’ is, vreemd genoeg, een scheldwoord voor iemand uit de LGBTQIA+-groep. Iemand zoals zijzelf dus. Misschien niet zo vreemd als op het eerste gezicht lijkt, want zoals de meeste ‘school shooters’ had zij geen vluchtplan voorbereid. Zij wist dat zij op een zelfmoordmissie was.
Seculier
Een derde geval is de ‘school shooting’ aan de STEMSchool Highlands Ranch, in 2019 in Colorado. Een van de twee daders, Alec McKenney, was een transgender, maar zijn medeplichtige niet. McKenney beweerde dat hij werd getreiterd omdat hij transgender was. Oh God! Misschien hadden zij hem wel met de verkeerde voornaamwoorden aangesproken! Maar zelfs als het echt getreiter was, dan zou een normale tiener daarop reageren met een flinke vuistslag op de neus van de pestkop. McKenney en zijn medeplichtige schoten negen leerlingen neer: één dode, acht gewonden. Dit was geen katholieke school. Maar de vraag blijft: bij twee van de drie aanslagen van transgender ‘school shooters’ behoorden de slachtoffers tot de katholieke minderheid in de VS. Zou dat echt toeval zijn?
DAT MEN NIET BEKEND MAAKT WAT DE MOTIEVEN VAN DE DADER(S) WAREN, IS GEWOON VERDACHT
Tot slot: als moslims terreurdaden plegen, wordt het islamitische motief zo goed mogelijk doodgezwegen. Idem dito als zwarte Amerikanen misdaden plegen die duidelijk getuigen van antiblank racisme. Zouden de media over transgenders eerlijker zijn? Ik vrees dat veel van hun misdaden ook met de mantel der LGBTQIA+-liefde worden bedekt.
PAUL BÄUMER
Netanyahu en Trump
transgender Robin Westman, voorheen Robert
CULTUURBELEID STRAFT VLAAMSGEZINDE VERENIGINGEN
De eindbeslissing ligt bij Caroline Gennez
Zes Vlaamsgezinde verenigingen dreigen hun sociaal-culturele subsidies kwijt te raken. Volgens de bevoegde beoordelingscommissie plooien ze zich te veel terug op de eigen Vlaamse identiteit en dragen ze onvoldoende bij aan verbinding in een superdiverse samenleving. Tegelijk mogen progressieve en migrantenorganisaties rekenen op extra middelen.
De adviezen die bepalen welke organisaties erkend en gefinancierd worden, komen van beoordelingscommissies die samengesteld zijn uit experten uit de sector. Op papier zijn die commissies onafhankelijk en niet bindend, maar hun oordeel weegt serieus door. Bevoegd minister Caroline Gennez (Vooruit) liet al weten de aanbevelingen “zo veel mogelijk” te willen volgen. Zij moet samen met haar collega-ministers van de Vlaamse Regering de eindbeslissing nemen. Dat zou betekenen dat onder andere de Vlaamse Volksbeweging (VVB), Cultuurlab Vlaanderen, Cultuursmakers, het Vlaamse Kruis en Stichting Lodewijk De Raet hun sociaal-culturele subsidies niet meer krijgen. Vos Vlaamse Vredesbeweging verloor eerder al de subsidies. De poging om die opnieuw binnen te halen, kreeg ook een negatief advies. Dat blijkt uit een onderzoek van Apache, dat van de cultuuradministratie inzage kreeg in de conclusies van de beoordelingscommissie.
DE ‘NEUTRALE’ CRITERIA SLUITEN IN DE PRAKTIJK NAUWER AAN BIJ EEN PROGRESSIEVE, KOSMOPOLITISCHE INVULLING VAN CULTUUR
Het decreet sociaal-cultureel volwassenenwerk stelt dat organisaties aan een reeks voorwaarden moeten voldoen om erkend en gesubsidieerd te worden. Zo moet hun werking bijdragen aan maatschappelijke verandering en blijk geven van een duidelijk en realistisch financieel beleid. Het decreet zegt dat organisaties een ‘brugfunctie’ moeten vervullen: mensen verbinden over de verschillen heen, gemeenschappen dichter bij elkaar brengen en participatie stimuleren. In totaal hanteren de beoordelingscommissies elf criteria.
Deze ‘neutrale’ criteria sluiten in de praktijk nauwer aan bij een progressieve, kosmopolitische invulling van cultuur. Inzetten op de Vlaamse symboliek en identiteit met vlaggenacties, via taalpromotie of met 11-julivieringen, komt volgens de beoordelaars niet tegemoet aan de eis om “bruggen te slaan in een superdiverse samenleving”. Bij de Vlaamse Volksbeweging (VVB) werd bijvoorbeeld geoordeeld dat hun nieuwjaarsrecepties en 11-julivieringen er niet toe bijdragen om “mensen tot een groep of gemeenschap te doen groeien”. Ook het uitdelen van Vlaamse Leeuwenvlaggen – zelfs wanneer hier tijdens evenementen zoals de Ronde van Vlaanderen honderden vrijwilligers bij betrokken zijn en duizenden mensen mee bereikt worden – heeft volgens de beoordelingscommissie te weinig “impact op het maatschappelijk bewustzijn”. Cultuurlab, vroeger het Rodenbachfonds, krijgt dan weer het verwijt bijna uitsluitend te focussen op taal, zonder bredere maatschappelijke dimensie. Nochtans is de kennis van het Nederlands de sleutel om volwaardig deel uit te maken van onze Vlaamse samenleving. Zo staat het letterlijk in het Vlaams regeerakkoord. Niet criteria, maar commissie
Toch ligt het probleem niet bij de decretaal bepaalde beoordelingscriteria, vindt Nick Peeters, de directeur van de Vlaamse Volksbeweging. “Het probleem is volgens mij – en dat zullen mensen van andere verenigingen ook zeggen – dat er in die beoordelingscommissies een pensée unique heerst.” Het beleidsplan dat de VVB schreef en dat negatief beoordeeld werd, kwam volgens de directeur tegemoet aan de criteria. “We schreven het in samenwerking met heel wat mensen met ervaring in het middenveld en schakelden zelfs een consultant in.” De conclusie die Apache maakt, namelijk dat ‘de organisaties die gegroeid zijn uit het Vlaams-nationalisme’ er niet in geslaagd zijn zich aan te passen aan de regels die door N-VA werden opgelegd, volgt hij dus niet. Zo zet de VVB wel degelijk in op diversiteit. “Er zijn samenwerkingsverbanden met het Koerdisch Instituut, met Assyriërs, Armeniërs en de Yezidi. Die samenwerking gebeurt altijd
DE 11 BEOORDELINGSCRITERIA
• Mate waarin organisatie een brugfunctie vervult
• Bijdrage aan maatschappelijke verandering en ‘kritisch burgerschap’
Reikwijdte van de inhoudelijke werking
• Mate waarin doelgroepen zoals jongeren, vrouwen en mensen met migratieachtergrond bereikt worden
• Stimuleren van participatie van groepen die doorgaans minder toegang hebben tot cultuur
Vermogen om duurzame samenwerkingen aan te gaan met andere organisaties en netwerken
• Zakelijk en financieel beleid: realistische begrotingen en verantwoorde inzet van middelen
Bestuurs- en personeelsbeleid op vlak van diversiteit, vernieuwing en gendergelijkheid
• Duidelijke meerjarenvisie en strategisch plan
• Mate waarin organisatie inzet op inclusie en diversiteit
vanuit onze eigen invalshoek, namelijk de idee van een volk dat een staat verdient.” Dat is helaas niet de diversiteit die de beoordelingscommissie zoekt. “Die wil dat wij de grootste gemeenschap, de Vlamingen, in naam van de diversiteit volledig wegcijferen.” Elke repliek op de negatieve beoordeling die de Vlaamse Volksbeweging kreeg, werd door de beoordelingscommissie nadien genegeerd. Ook De Federatie, de koepelorganisatie die de belangen van sociaal-culturele organisaties behartigt, hekelt de werking van de overheid en zegt dat de repliekmogelijkheid “absoluut niet voldoet aan de behoeften van organisaties”.
DE VVB ZET IN OP DIVERSITEIT, MAAR NIET OP DE SOORT DIE DE BEOORDELINGSCOMMISSIE APPRECIEERT
VVB en consoorten worden afgerekend op hun uitgesproken Vlaamse profiel, terwijl uitgesproken progressieve organisaties en organisaties die zich specifiek op mensen met een migratieachtergrond richten, hun subsidies zien stijgen. “Wat je ook doet als ‘Vlaamse’ organisatie om in het middenveld iets te betekenen, je krijgt constant de boodschap: we willen u niet.” Een bevlaggingsactie met honderden vrijwilligers is volgens de commissie te weinig verbindend, een ‘superdiverse’ buurtbarbecue voor een vijftigtal personen is dat des te meer. Je vraagt je af waarom de regering miljoenen euro’s in de Canon van Vlaanderen steekt.
Een weinig diverse beoordelingscommissie
Er is een vaste Adviescommissie Sociaal-cultureel Volwassenenwerk van 9 leden, onder leiding van voorzitter Geert Frateur. Die commissie heeft als opdracht om een visie en methodiek te ontwikkelen om het gemeenschappelijke beoordelings- en evaluatiekader te verfijnen en kwaliteitsvol uit te voeren. Zij leggen het kader dus vast, maar de doorlichting zelf gebeurt door andere, anonieme leden van de commissie. De VVB vreest dat er niet
altijd objectief geoordeeld wordt en stelt daarom voor om de dossiers te laten inkijken door leden van de Vlaamse parlementaire commissie Cultuur.
“Bij de samenstelling van die commissies is er gigantisch gemobiliseerd vanuit progresieve, links-politieke hoek.” Dat resulteerde in een relatief homogene expertengroep met een duidelijke focus op thema’s als participatie, diversiteit en inclusie. Dat sluit minder aan bij Vlaams-identitaire thema’s zoals taalpromotie, erfgoed en nationale of regionale symboliek. Allemaal zaken waar de gemiddelde culturo niet warm van wordt. Het zijn dus de beoordelingscommissies die de Vlaamsgezinde organisaties actief weren van subsidies. Maar het is het decreet sociaal-cultureel volwassenenwerk dat hen de ruimte geeft om dat te doen.
Politieke reacties
De reacties vanuit de politiek zijn weinig verrassend. Bij Apache reageerden de progressieve partijen uit het Vlaams Parlement positief op de beoordelingen die door de commissies zijn uitgevoerd. “De minister stelt dat ze de adviezen van de commissies zal volgen. Dat lijkt me alleen maar een logische zaak”, aldus Frederik Sioen (Vooruit). Ilona Vandenberghe (PVDA) vindt het dan weer een goede zaak dat er een positief advies gaat naar organisaties “die inzetten op een inclusieve, solidaire en democratische samenleving”. Groen-parlementslid Bram Jaques roept op geen “partijpolitiek spel te maken van beoordelingen van organisaties”. De christendemocraten blijven op de vlakte. “Op dit moment is het moeilijk om hierover uitspraken te doen, aangezien de analyse en bespreking van de adviezen nog binnen de regering gevoerd moet worden.” Wel benadrukt Gilles Bultinck het belang van “verschillende ideologische strekkingen binnen het middenveld”. Vlaams Belang vindt dat het cultuurbeleid “als wapen tegen Vlaamsgezinde verenigingen gebruikt wordt”. “Dit is zonder meer een politieke zuivering van alles wat ook maar ruikt naar Vlaamse identiteit en ontvoogding”, zegt Vlaams Parlementslid Filip Brusselmans. “Men toont gewoon openlijk aan wat het VB al jaren zegt: het socio-cultureel volwassenenwerk is gekaapt en de subsidielijnen zijn dringend aan een grondige hervorming toe.”
Marius Meremans (N-VA), die tot 2024 in het Vlaams Parlement bezig was met cultuur, nuanceert. “Een zuivering wil ik het niet noemen. Maar, we moeten daar niet flauw over doen, het merendeel van die commissies wordt bevolkt door mensen die links en soms zelfs extreemlinks georiënteerd zijn.” Dat kan volgens hem leiden tot negatieve beoordelingen voor Vlaamsvoelende organisaties. Dat minister Gennez aangeeft de beoordelingsadviezen simpelweg te zullen volgen, vindt hij “flauw en gemakkelijk”. “Dan kan je even goed stoppen met regeren en met nadenken”, is hij scherp. “Bovendien is het niet Caroline Gennez die beslist, maar de hele Vlaamse Regering. Ik roep de N-VA-ministers dus op om een oogje in het zeil te houden.”
Meremans blijft evenwel achter het decreet staan, dat “organisaties doet nadenken hoe met de toekomst om te gaan”. De negatieve beoordeling ligt dus ook volgens hem in sommige gevallen aan de werking van de organisaties zelf. “Sommige Vlaamsgezinde organisaties moeten zichzelf een beetje heruitvinden om in de huidige tijd mee te evolueren. Het is inderdaad zo dat de beoordelingscommissies bevolkt zijn met voornamelijk linkse profielen, maar het decreet blijft de toetssteen.”
WANNES NEUKERMANS
VLAAMSE MARTELAREN IN CHINA
DE CHINEZEN MOESTEN EEN ENORME SCHADEVERGOEDING OPHOESTEN
Precieseeneeuwgeledenlokteeen opstandinChinaeengrootschalige militaire interventie uit van de westerse grootmachten.Dezerebelliewasgeïnitieerddooreenfanatieksektarischreligieuzesekte,diezichzelfde‘Vuistenvan deGerechtvaardigdeEensgezindheid’ noemde.Zewerdenindewestersepers Boksersgenoemdomwillevandedoor hengebruiktetaoïstischegevechtstechniekenwaarbijzenietalleenzwaarden enlansen,maarookhunvuistenals wapensgebruikten.
Op het einde van de 19de eeuw was het ooit zo machtige Chinese keizerrijk nog slechts een schaduw van zichzelf. Het was een rijk in verval, dat niet langer weerstand kon bieden aan de westerse grootmachten die – tuk op expansie – met brutaal geweld in Oost-Azië intervenieerden. Na het Britse succes in de eerste Engels-Chinese Oorlog in 1840-1842 werd China gedwongen concessies te doen aan de westerse mogendheden, wat resulteerde in het verlies van soevereiniteit over bepaalde gebieden en het openstellen van havens voor buitenlandse handel. Alsof dat niet volstond, waren er ook intern tal van problemen die het regime nauwelijks de baas kon. De spectaculaire bevolkingsgroei leidde niet alleen tot landtekort, maar ook tot stijgende armoede die hand in hand ging met hongersnood. Corruptie heerste alom en wijdverspreide bloedige revoltes zoals de Nianen Tiapingopstand verzwakten aanzienlijk het centrale gezag.
Een jonge keizer
In 1895 werd China verpletterend verslagen door Japan. China bleek eens te meer een oude, maar weinig eerbiedwaardige reus op lemen voeten te zijn. Het verloor de controle over Korea en moest Taiwan afstaan aan het Rijk van de Rijzende Zon. Bovendien moesten de Chinezen een enorme schadevergoeding ophoesten aan de Japanners. Tegelijkertijd leidde de Russische landhonger tot het innemen van grote stukken van het Chinees territorium, inclusief Vladivostok en verschillende grensgebieden. De aanleg van de Trans-Siberische spoorweg van Moskou naar Vladivostok bevorderde de Russische penetratie in Mantsjoerije. Niet voor niets zou de 19de eeuw later in de Chinese historiografie bekend worden als ‘De Eeuw van de Vernedering’.
TAL VAN MISSIONARISSEN EN ZENDELINGEN HADDEN HET GEWELD VAN DE BOKSERS NIET OVERLEEFD
Het was dan ook niet verwonderlijk dat sommige leden van de Chinese elite meenden dat het rijk alleen gered kon worden als er fundamentele moderniseringen werden doorgevoerd. Onder druk van deze hervormingsgezinden voerde de 27-jarige keizer Guangxu in de zomer van 1898 een serie hervormingen door die echter botsten op de weerstand van de conservatieven die zich gesteund wisten door keizerin-weduwe Cixi, de tante van de keizer, die eerder als regentes voor hem opgetreden was. Met de steun van het leger wist ze alle hervormingen terug te draaien en haar neef politiek buitenspel te zetten. De sluwe Cixi wist de Boksers – die initieel felle tegenstanders van de in hun ogen zwakke Qing- dynastie waren –voor haar karretje te spannen door hun antiwesterse ge-
voelens aan te wakkeren. Ze ging zelfs zover de Boksers, die tot dan toe een clandestiene verzetsbeweging vormden, te erkennen, wat tot grote onrust bij de buitenlandse diplomaten leidde. Niet geheel ten onrechte, want in januari 1900 gingen de Boksers op tal van plaatsen over tot gewelddadige agitatie waarbij vooral christelijke missionarissen en zendelingen, Japanners en christelijke Chinezen werden vermoord. Het christendom werd door vele Chinezen als een bedreiging voor de bestaande morele, culturele en politieke orde gezien. De aanwezigheid van missionarissen moest dan ook, bijna onvermijdelijk, tot botsingen leiden.
Veel slachtoffers
De opstand escaleerde volledig toen de Boksers in juni 1900, gesteund door regeringstroepen, de diplomatieke wijk in Peking en de provincie Tianjin aanvielen. De buitenlandse gezantschappen in deze wijk hadden de bui zien hangen en een deel van de wijk gebarricadeerd, waardoor de Boksers niet anders konden dan de wijk te belegeren. Na 55 dagen wist een internationaal leger van ruim 50.000 soldaten de Boksers uit Tianjin te verdrijven en een einde te maken aan de omsingeling van de ambassades in Peking.
Een
moreel kompas voor de hedendaagse mens
Een verbluffend vergezicht na een fikse bergwandeling. Een goed rapport na een zware examenperiode vol verlokkingen gaande van zonnige terrasjes tot spelconsoles. De ultieme voldoening als ouder te zien dat zoon- of dochterlief zijn/haar weg in het leven weet te vinden. Het zijn allemaal voorbeelden van voldoening na een lange periode van offeren. Niet evident in een hedonistische tijd van onmiddellijk genot. Het juiste doel voor ogen effent echter het oneffen pad. Daarbij kan het christelijke geloof een baken zijn en een leidraad bieden.
Dat is alvast de overtuiging van Jordan Peterson. U kent de Canadese professor psychologie waarschijnlijk van boeken als ’12 regels voor het leven’ en ‘De orde voorbij’. Hij staat bij vriend en vijand vooral in het geheugen gegrift als de man die in 2016 kritiek durfde te uiten op de verplicht genderneutrale taal in zijn thuisland. Als auteur en spreker slaagt hij er telkens weer in om wetenschap te koppelen aan verhalen met religieuze en mythologische symboliek. Bergtop als metafoor
Overwinning van het kleine Japan op de reus China. Cartoon uit tijdschrift Punch
Tal van missionarissen en zendelingen hadden het geweld van de Boksers niet overleefd. Onder hen waren vier Vlamingen. Een van de eerste slachtoffers was de Limburgse Marie-Pauline Jeuris. Zij was een zuster Franciscanes van Maria, een Franse congregatie van missiezusters. Zij had, net als haar medezusters, verkozen om een uitwijzingsbevel niet op te volgen en werd – na een schijnproces – op 6 juli samen met 31 christenen, waaronder bisschop Fogolla en de pauselijke nuntius Grassi, in Taiyuan onthoofd. Belgische Missie voor China
De paters Désiré Abbeloos, Jan Mallet en Jozef Segers waren Scheutisten. De Missionarissen van Scheut hadden in november 1862 met de zegen van Rome de ‘Belgische Missie voor China’ opgericht met als specifiek doel de evangelisatie van China. In augustus 1865 waren de eerste vier Scheutisten naar China vertrokken waar ze in Siwantze, in Binnen-Mongolië, een missiepost van de Franse Lazaristen overnamen. Désiré Abbeloos uit Opwijk moest in juli met zijn Nederlandse confrater Zijlmans hun missie verlaten en hun toevlucht zoeken bij de Nederlandse Scheutist Dobbe in Tiegedangou. Eerst werden ze niet verontrust. Begin augustus verwelkomden ze protestantse zendelingen – drie mannen, drie vrouwen en zeven kinderen – die hun missie waren ontvlucht en via Siberië Europa probeerden te bereiken. Op 22 augustus werd de missiepost echter aangevallen. De christenen, inclusief de zendelingen en de Scheutisten, verschansten zich in de kerk die echter in brand werd gestoken door de Boksers. Ruim 300 christenen vonden er de vuurdood of werden doodgeschoten toen ze aan de vlammenzee probeerden te ontkomen.
De uit Hechtel-Eksel afkomstige Mallet kon bij het begin van de opstand onderduiken in zijn missiepost in KoeiHoa-Tch’en, maar hij werd uiteindelijk gevonden en gelyncht. Volgens sommige bronnen zou Mallet samen met zijn confrater Amandus Heirman zijn vermoord, maar dat is niet helemaal zeker. Deze pater uit het Oost-Vlaamse Berlare hield zich net als Mallet schuil en had nog een paar dagen voor zijn dood aan zijn congregatie geschreven: “We leven nog, maar elke dag bereiden we ons voor op de dood…” Over wat er precies met hem gebeurde, bestaan er twee versies. Volgens de ene werd hij naar een nabijgelegen stad gelokt met de belofte dat een lokale mandarijn hem zou beschermen, terwijl de andere er van uitgaat dat hij bij wijze van valstrik bij een zieke was geroepen. Wat er ook van zij, op 13 augustus werd hij levend begraven… Op 1 oktober 2000 werden deze vier, samen met 116 andere lotgenoten heilig verklaard. Deze heiligverklaring, uitgerekend op de Chinese nationale feestdag, veroorzaakte enige wrevel bij de communistische bonzen in Beijing. JAN HUIJBRECHTS BOEKEN
De mens is volgens het boek niet slechts een biologisch of sociaal wezen, maar een moreel subject, geschapen naar het beeld van God. Die God is een roeping die de chaos ordent, richting geeft en betekenis verleent aan het menselijk bestaan.
Een krachtig terugkerend symbool is de bergtop: het kruispunt tussen hemel en aarde. Zoals Mozes de berg beklimt om Gods geboden te ontvangen, zo wordt ook de moderne mens opgeroepen omhoog te streven: naar inzicht, waarheid en uiteindelijk heiligheid. Het is een steile weg vol offers en strijd. Maar hij leidt uiteindelijk tot een doel dat in verhalen, films en mythen steeds opnieuw doorklinkt: de held die, ondanks lijden en tegenslag, zijn integriteit bewaart en het goede nastreeft. Deze held gelooft in het hogere doel en is bereid te offeren – net zoals Abraham, Job of Christus. God spreekt tot het geweten, dat opgevat wordt als een innerlijke stem die ons tot het goede roept. Wie die stem negeert of zich richt op afgoden – of het nu seks, macht of genot zijn –, keert zich tegen de natuurlijke orde. De zee, de storm en het vuur worden dan symbolen van de natuur die zich keert tegen de mens.
Orde boven chaos
De tuin van Eden, de boom van kennis van goed en kwaad, met de slang en de val van de mens, zijn geen fabels, maar existentiële archetypen. De slang – symbool van hoogmoed – verleidt de vrouw met het idee dat zij het leven volledig kan begrijpen en beheersen. De man, geroepen tot orde, verzaakt aan zijn rol. Het paradijs gaat verloren. En dat omdat de mens, die het onderscheid tussen goed en kwaad al kent, weigert naar die kennis te handelen. Daarom is werken in deze visie ook een offer: het is het bedwingen van de chaos door doelgericht te handelen. Zoals de tuin wordt omheind en gecultiveerd, zo moet ook het leven gestructureerd worden om vrucht te dragen. Niet genot of macht vormen de basis van een stabiele samenleving, maar verantwoordelijkheid, geloof en zelfopoffering. Het boek toont overtuigend dat veel hedendaagse ideologieën (van marxisme tot postmodernisme) in essentie vervallen tot ressentiment, slachtofferschap en jaloezie. Zoals Kaïn, die in woede zijn broer Abel doodt uit afgunst, worden waarheid en morele orde verworpen ten gunste van een radicale gelijkheid die schoonheid, waarheid en goedheid ondergraaft. Wanneer schoonheid relatief wordt, zijn een kindertekening en een Rembrandt gelijkwaardig. Wanneer moraal relatief wordt, is moord slechts pech of gerechtvaardigd. Raskolnikov, het hoofdpersonage uit Dostojewski’s ‘Schuld en Boete’, schiet ons daarbij meteen te binnen.
Cultiveren in plaats van domineren
In contrast hiermee staat het Bijbelse ideaal: de mens is geroepen tot meesterschap over zichzelf en medeverantwoordelijkheid voor de wereld. Hij moet niet domineren of consumeren, maar cultiveren. De vrouw zoekt geen monster om haar te overheersen, maar een man die zijn kracht inzet om haar en het gezin te beschermen. Het boek eindigt niet in fatalisme. Zoals Jakob worstelt met God en tot Israël wordt – hij die met God streed en overwon –, zo kan ook de mens van vandaag herboren worden. Door de realiteit onder ogen te zien, het kruis op te nemen en de berg te beklimmen. Veel gebundelde wijsheid en voer tot nadenken om tot een zinvoller leven te komen. Dus meer dan het lezen waard. PIETER VANDERMOERE
Jordan B. Peterson, ‘Wij die worstelen met God - waarnemingen van het goddelijke’. 2024, Prometheus. 590 p., 32,50 euro. ISBN 9789044655544
Enkele Boksers tijdens de opstand
Tien jaar na “Wir schaffen das” Duitsland (en Europa) ruimt nog steeds de puinhoop van Angela Merkel
Tien jaar geleden, op 31 augustus 2015, sprak de toenmalige Duitse bondskanselier Angela Merkel op een persconferentie in Berlijn drie legendarische woorden uit die haar later zouden achtervolgen als haar grootste politieke mislukking. “Wir schaffen das”, zei ze tegen het verzamelde persheir, toen ze aankondigde dat ze de Duitse grenzen zou opengooien voor de oncontroleerbare stroom vluchtelingen uit Afghanistan, Irak en Syrië die via Griekenland, Italië en Hongarije de EU probeerden binnen te raken.
Het was een rondje deugpronken voor het wereldtoneel en een doorzichtige manier om het Duitse oorlogstrauma te verwerken. Merkel, dochter van een Lutheraanse prediker en opgegroeid in het communistische Oost-Duitsland, vond dat Duitsland en de Duitsers sterk genoeg waren om de vluchtelingen op te vangen.
HOE EEN STRUISVOGELPOLITIEK
UITEINDELIJK ALS EEN BOEMERANG TERUG TEGEN JE EIGEN HOOFD KLAPT
Toen al bleek dat al die vluchtelingen geen families met bloedjes van kinderen waren, zoals de activistische mainstreammedia lieten uitschijnen met getrukeerde zielige foto’s, maar wel allemaal mannen van strijdbare leeftijd, die hun gezin achterlieten in de oorlog die ze wilden ontvluchten om vervolgens via de wet op gezinshereniging hun familie te laten nareizen. Waar zijn de beloofde ingenieurs en chirurgen?
Tien jaar na “Wir schaffen das” publiceert het Duitse Institut für Arbeidsmarkt- und Berufsforschung (IAB) een onderzoek onder de titel ’10 Jahre Fluchtmigration 2015: Haben wir es geschafft? Eine analyse des Arbeidsmarktes’, waaruit blijkt dat de tewerkstellingsgraad van vluchtelingen is gestegen, maar dat er nog steeds een inhaalbeweging nodig is, voornamelijk bij de vrouwen. 44 procent van de vluchtelingen leeft van een vervangingsinkomen.
De gedetailleerde cijfers geven ook aan dat de meeste mannen in de bouw en de logistiek werken en er dus bedroevend weinig van de beloofde ingenieurs en chirurgen tussenzaten, wat volgens het on-
derzoek ook kan te maken hebben met het erkennen in Duitsland van de universitaire diploma’s uit het thuisland. Vrouwen blijken vaker in de verzorgende sector terecht te komen en in restaurants of als zelfstandige winkeluitbater. Of als thuiszittende kinderoppas en steuntrekker.
Het AIB geeft alleen maar cijfers en trekt als overheidsinstelling uiteraard geen politieke conclusies uit 10 jaar “Wir schaffen das”. Daarom doen wij dat maar even zelf aan de hand van wat het weekblad Der Spiegel begin augustus al schreef. “Haben wir es geschafft?”, vroeg dat blad zich ook af en het antwoord was een eenduidig “Nein!” De tewerkstellingsgraad mag dan al rampzalig zijn, met bijna de helft die van werkloosheidssteun leeft en de impact op de Duitse samenleving is alles bovendien enorm ontwrichtend geweest. De druk van de voornamelijk moslimvluchtelingen op het Duitse sociale weefsel was verwoestend, waardoor Merkel uiteindelijk het tegendeel bewerkstelligde van wat ze wilde: het imago van Duitsland witwassen.
Aantal geweldsdelicten neemt toe
In 2016 meldde de toenmalige Duitse minister van Binnenlandse Zaken, Thomas de Maizière, dat asielzoekers oververtegenwoordigd waren in de criminaliteitsstatistieken. Het aantal geweldsdelicten in Duitsland steeg in dat jaar met 6,7 procent, mede door de instroom van meer dan een miljoen asielzoekers in 2015 en 2016. Vooral bij delicten zoals tasjesdiefstal, mishandeling en aanranding waren asielzoekers oververtegenwoordigd.
Een rapport uit 2020, geciteerd door criminoloog Hans Werdmölder, geeft aan dat 136.588 asielzoekers verdacht werden van een misdrijf in Duitsland, wat overeenkomt met 7,33 procent van alle verdachten. Bij ernstige geweldsdelicten zoals moord, doodslag en verkrachting waren asielzoekers zeven keer vaker verdacht dan ver-
wacht op basis van hun aandeel in de bevolking. De druk op het Duitse sociale weefsel was verwoestend, waardoor Merkel uiteindelijk het tegendeel bewerkstelligde van wat ze wilde, namelijk het imago van Duitsland witwassen.
VAN “WIR SCHAFFEN DAS” NAAR “WIR ERHALTEN CASH” IS EEN KLEINE STAP IN DE WERELDPOLITIEK
Door haar immigratiepolitiek joeg ze de Duitse CDU-kiezer in drommen naar de anti-immigratiepartij AfD die daardoor in 2017 in de Bondstag kwam. Het asielbeleid kost de Duitsers jaarlijks 15 miljard euro. De aan Duitsland grenzende EU-landen voerden in allerijl weer grenscontroles in om te vermijden dat de in Duitsland geregistreerde vluchtelingen hun heil ook bij hen zouden zoeken. Of hoe een struisvogelpolitiek uiteindelijk als een boemerang terug tegen je eigen hoofd klapt. Merkel is sinds december 2021 met pensioen en woont afwisselend in Berlijn en op haar buitenverblijf in Mallorca, niet gehinderd door asielcentra in haar buurt. Ze schreef haar memoires ‘Freiheit: Erinnerungen 1954–2021’, een boek dat eind 2024 werd gepubliceerd en sindsdien reist ze de wereld af om promotie te voeren en voordrachten te geven tegen rijkelijke betaling, in navolging van Barak Obama. Van “Wir schaffen das” naar “Wir erhalten cash” is namelijk een kleine stap in de wereldpolitiek. Maar misschien is het ook niet helemaal correct om alle schuld in de schoenen van alleen maar Merkel te schuiven. De andere leiders van de EU-landen bleven maar al te graag aan de kant staan zonder noemenswaardig weerwerk te bieden. Misschien luidde die speech van 31 augustus 2015 wel het tijdperk van de impotente EU in en liet ze langzaam de lucht uit de zelf opgeblazen mythe van de Duitse macht binnen de Europese Unie. Het laatste hoopje rokend puin van die Duitse putsch dateert van 2019 en heet… Ursula von der Leyen.
ALAIN GROOTAERS
LEZERSBRIEVEN
Europa
Pallieterke,
De groenen en de socialisten zijn dedoodgraversvanEuropa.Denk maar aan het milieubeleid, de regelgeving voor industrie en landbouw en de migratieproblematiek.Zijwordengesteunddoorde christendemocraten, linkse liberalen en zelfs velen van de N-VA. Ook vrijwel alle Vlaamse media juichen het beleid toe van deze ‘doodgravers’. Als oudere heb ik echt medelijden met de ‘autochtone’kleutertjesenkindjesdienu in Vlaanderen en Europa geboren worden.
Roland Vanermen, Haasrode
11juliviering
Pallieterke,
Op de 11 juliviering in het Brusselse stadhuis heb ik Melissa Depraetere niet de Vlaamse Leeuw horenmeezingen.Dachtzeaande energiefactuur? Verder lijkt me de pro-Palestijnse solidariteit een verborgen stap naar een verdere islamisering van onze gewesten. Over het IJzertreffen heeft de hooghartige ex-AVV-VVK-krant met geen woord gerept, wel over ‘Pukkelpop’enaanverwanten.
J.-J. Declercq, Aalter
Palestijnen
Pallieterke, Ik heb de indruk dat de moslimlanden niet al te zeer de Palestijnen te hulp snellen: Saoedi-Arabië, Marokko, Koeweit, Egypte, Jordanië, enzovoort. Egypte sluit zelfs zijn grenzen voor Palestijnse vluchtelingen. Hebben ze geen geweten of houden ze niet van de Palestijnen? Vooral in het Westen vindt men nuttige idioten. Zouden de ‘experten’ en bepaalde politiekepartijendekindjesdiedoor Poetin afgeslacht worden minder belangrijk vinden dan de kinderen die door Hamas laf gebruikt worden als levend schild? Ik hoor weinig verontwaardiging van die experten over de wandaden van Poetin…
Dany Bauwens, Erps Kwerps
BrugvanFarnese
Pallieterke,
In uw laatste nummer staat een prachtig artikel over de brug van Farnese, geschreven door Jan Huijbrechts. Er staat echter een fout in. De locatie van de Zeeuws-Hollandse vloot was niet ‘stroomopwaarts van de brug’ maar wel ‘stroomafwaarts van de brug’. Antwerpen ligt stroomopwaartsvandebrugendevlootlag aan de andere kant van de brug, dusstroomafwaarts.
Geert De Vriese, ere-rivierloods
Beiaardconcert
Pallieterke,
Het laatste zomerse beiaardconcert in de kathedraal van Antwerpen werd verstoord door een luidruchtigebetogingvandelinkse PVDA en ‘Free Palestine’. In de jaren1980gafburgemeesterCools
deopdrachtomeenuurtjestiltein telassenaanallecafésvanwegede beiaardavond. Duizenden mensen kwamen luisteren. Maandag 25 augustus om 20 uur stonden naast het stadhuis een 500-tal mensenmetvlaggenentrommels te roepen en te schreeuwen tegen Israël… Tegelijkertijd speelde de goede beiaardier 25 liedjes (maandenlang ingestudeerd) op aanvraag van de Antwerpenaars. Helaas kon men door het kabaal drie vierde van het concert niet eens aanhoren. Degoutant! Luisteraars op terrasjes waren woedend. Waarom betogen naast de kathedraal tijdens de beiaardconcerten? Recht op betogen? Ja, voor iedereen. Maar verplaats de betogingtochnaarhetSteenplein of het Sint-Jansplein. Wij komen nog op voor Vlaamse tradities. Laat ons de beiaardcultuur toch heropwaarderen in plaats van desinteresse te tonen zoals de salonflaminganten van de Antwerpse N-VA,diedeaanvraagvoordebetoginggoedkeurden.
Marc Nietvelt, Bornem Taalwetovertredingen Pallieterke,
Karl Van Camp schrijft: “De NVA zit nu aan de knoppen van de macht. Maar zal de partij het aandurven om haar Franstalige partners op de vingers te tikken als het op taalwetovertredingen aankomt...?”Devraagstellenisze beantwoorden. Voor twee VlaamsepartijvoorzittersenéénWaalse buitenlandminister zijn de erkenning van Palestina belangrijk voor het voortbestaan van de federale regering. De decennialange taalwetovertredingen zijn verwaarloosbaar.
Hubert Hauman, Knokke Reclameterreur
Pallieterke,
De televisiekijker wordt tegenwoordig om de haverklap geterroriseerddoorveelvuldige,steeds dezelfde, zinloze en misleidende reclamespots op bijna alle televisiezenders. Om neurotisch van te worden. Met die tendens moet veel geld gemoeid zijn. Het is in elk geval storende televisie geworden. Voeg daar de talloze herhalingen aan toe, ook buiten de zomerperiode, en televisiekijken wordt zo een marteling. Nog een fenomeen van de jongste tijd is het idealiseren van de multicultuur in bijna elke reclamespot. Datmaaktdereclamespotnogbedrieglijkerentotaalonrealistisch. Wanttotspijtvanwiehetbenijdt, diverse culturen blijven botsende beschavingen. Dat wist Samuel Huntington al in zijn boek ‘Clash of civilizations’ uit 1993. Wat mij betreft, mogen de zenders, zoals in de beginperiode van de televisie-uitzendingen, het licht uitdoenom23uur.
Eddy Verpoten, Mechelen
Een lezersbrief insturen?
Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pal.be. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30•tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente moeten worden doorgegeven voor publicatie bij uw brief.
Pas u aan of verhuis!
Vlaams-nationalisten met een goed geheugen zullen het zich nog wel herinneren: in de jaren 1980 was er in de Vlaamse Rand rond Brussel de organisatie ‘Vlaams-Radikale Jongeren’, opgericht door Piet Ronsijn uit Dilbeek.
De organisatie blijft in mijn herinnering door de opvallende vorm van communicatie die ze gebruikte. Er werd bewust afgeweken van de klassieke Vlaamse ‘geel-zwart’-kleuren en men verspreidde ook affiches en zelfklevers in fluo-kleuren, groen, geel, enzovoort. De affiches en de zelfklevers werden op ruime schaal verdeeld over Vlaanderen. Bijzonder opgemerkt was de slogan: ‘Franstaligen, pas u aan of verhuis’. Het was en is een klare boodschap: aan de Franstaligen die in Vlaanderen komen wonen, leer Nederlands en pas u aan. Zoniet, ga terug naar Brussel of Wallonië. We weten hoe het is afgelopen in bijvoorbeeld de zes faciliteitengemeenten, waar de overheid het gemakkelijk maakte voor de nieuwe Franstalige inwijkelingen zodat geen enkele inspanning nodig was om zich aan te passen. Kijk nu naar Kraainem, Drogenbos, Linkebeek, Sint-Genesius-Rode, Wemmel en Wezembeek-Oppem: in elk van deze gemeenten zijn de Vlamingen ondertussen in de minderheid. In Brussel moeten alle openbare diensten bij wet bestaan uit tweetalige diensten. U kent de realiteit.
En ook de Vlaamse gemeenten grenzend aan Brussel, zoals Dilbeek, Grimbergen, Vilvoorde en Overijse moeten alle hens aan dek roepen om de verfransing tegen te houden. En ja, we kennen allemaal de slogan ‘Dilbeek, waar Vlamingen thuis zijn’. Maar net die slogan ligt ter discussie (wegens een zogezegd racistisch karakter) en er gaan al een tijdje stemmen op (onder meer in de gemeenteraad van Dilbeek) om de slogan ofwel te verwijderen ofwel aan te passen naar: ‘Dilbeek, waar iedereen welkom is’.
Rot op
Aan het bovenstaande moest ik denken toen ik de berichtgeving las over Saliha Raiss (Vooruit), schepen in Sint-Jans-Molenbeek. Zij deed tijdens de jongste gemeenteraad in Molenbeek volgende controversiële uitspraak: “Als mensen die ‘gordijnen’ op hun hoofd dragen
(verwijzend naar de hoofddoek), als we zo storend zijn, als men ons niet meer wil zien… In Molenbeek is het blijkbaar onleefbaar, kies dan iets anders, de regio telt 19 gemeenten. Verhuis dan, rot op!” Vrij vertaald luidt de uitspraak van Saliha Raiss: “Beste bewoners, Franstalig of Nederlandstalig, pas u aan of verhuis.” In dit geval wordt er niet verwezen naar de taalproblematiek, maar wel naar de islamisering van onze maatschappij.
Vooruit
Saliha Raiss – met hoofddoek – is verkozen als Vooruit-kandidaat op de tweetalige PS-Vooruit-lijst. Op de website van Vooruit.Brussels komen we te weten dat ze politicologie studeerde aan de VUB en nadien aan de slag ging bij de Vooruit-fractie in het Brussels Parlement. Voordien werkte ze als kabinetschef voor ondervoorzitter van het Brussels Parlement Fouad Ahidar en op het kabinet van Johan Vande Lanotte als kabinetsmedewerker. Vandaag is ze schepen voor Nederlandstalige aangelegenheden, territoriale ontwikkeling, openbare werken, mobiliteit en kinderopvang.
Saliha staat bekend – aldus de website –als een bruggenbouwer tussen verschillende culturen en gemeenschappen en zet zich in voor de ‘empowerment’ van vrouwen.
Racistisch
Normaliter zou de uitspraak van Saliha Raiss verdwenen zijn in de annalen van de gemeenteraad van Sint-Jans-Molenbeek, ware het niet dat Georges-Louis Bouchez er via X ruchtbaarheid aan gaf. Daarna volgden kranten en televisie in Frankrijk. En het werd wereldnieuws toen Elon Musk het bericht ook nog eens op X overnam: “Belgians must leave Belgium? This is insane.”
De Vlaamse en Franstalige media in België deden er alles aan om de uitspraak van Saliha Raiss af te zwakken, zeggende dat het kaderde in een ‘ruimere context’ en dat Bouchez een verknipt videofragment had getoond. Maar het is en blijft de harde realiteit: Saliha Raiss, schepen van Vooruit, heeft de racistische zinnen wel degelijk uitgesproken.
Kom later niet klagen en beweren dat Vooruit u niet verwittigd heeft. Onthoud de kernboodschap: pas u aan of rot op!
PAL voor Vlaanderen is een project van PAL Academie vzw. Met die vzw zetten we onze kennis, kunde en netwerk in om het pad naar Vlaamse onafhankelijkheid te effenen. De vzw beschikt over ideeën en mensen, maar met uw financiële steun op rekening KBC BE39 7390 1640 4519 zouden we nog veel meer kunnen doen.
De stille strijders voor onze taal Nederlands Landstaal
Stoort u zich wel eens aan de veelvuldige Engelstalige publiciteit in het straatbeeld, in de media en bij instellingen allerhande (scholen, NMBS, culturele organisaties)? Stoort u zich aan de taalvervuiling die onze Nederlandse taal aantast? Weet dat u niet de enige bent, en dat er Vlaamse werkgroepen bestaan die weerwerk bieden aan vreemde taalinvloeden. We stellen u vandaag zo’n werkgroep voor, die met bescheiden middelen aan de weg timmert – Nederlands Landstaal. Misschien ziet u mogelijkheden om zélf actief mee te werken?
Op 15 april 1992 kwam een groepje mensen bijeen, de stuurgroep, ten huize van Pieter Decorte in Pittem: Servaas Boie, Giel Seynaeve, Mieke Delanghe, vermoedelijk ook Leopold Schaumont en nog enkele anderen. Ook Karel Adams stapt heel vroeg mee in het verhaal, net als Herman Keersmaekers en Bart Van Waesberghe. In de beginjaren heette het berichtenblad ‘Voor 13 frank Vlaming zijn’ – een naam die bedacht werd door Peter De Roover. Het groepje stuurde maandelijks een blad rond met daarin bedrijven en instellingen die het Nederlands in publiciteit en communicatie aan hun laars lapten. Het bericht werd aan medewerkers gestuurd die plaatselijke schrijfgroepen animeerden en die bedrijven en instellingen aanschreven met het vriendelijke verzoek voortaan het Nederlands te gebruiken, de taal van de Vlamingen, de taal van hun consumenten ook.
Zo organiseerde Mieke Delanghe in Gent verschillende schrijfavonden, samen met studenten van zowel KVHV als NSV. Er werden talloze brieven gestuurd, dat spreekt, maar het waren tevens sfeervolle en amusante avonden. Ook in Roeselare werden in het Vlaams-nationaal café Gezelle verschillende avonden georganiseerd. Peter Logghe en Brecht Vermeulen trokken er de kar.
Strijd in het verborgene
De posttarieven gingen de hoogte in, het berichtenblad veranderde van naam – terwijl de opzet steeds dezelfde bleef. Achtereenvolgens konden we voor 14 frank, voor 15 frank, voor 16 frank en uiteindelijk voor 17 frank Vlaming zijn. Veel trouwe medewerkers schreven maandelijks hun brieven, bezorgden de antwoorden – die ook werden gepubliceerd. Lezers stuurden tevens suggesties voor nieuwe schrijfacties. Een strijd ‘in het verborgene’, maar daarom niet minder waardevol. Af en toe kreeg de stuurgroep wel eens beledigingen naar het hoofd geslingerd, maar vaak
HORIZONTAAL
A. Rechtsbevoegdheden / B. Reginaal TVstation - Champagnefles van 0,375 lt - Europees monetair instituut / C. Neon - Met weinig proteine / D. Zwarte snoep - Herhaal / E. Hogesnelheidstreindienst - Windrichting / F. Acid - In tegenstelling tot - Tantaal / G. En meer - Bepaalde tap voor het tappen van intern schroefdraad / H. Voornaam - Frans lidwoord / I. HemelruimOrdelijk neerleggen / J. Toneelproject van Tom Lanoye en Luc Perceval met 8 koningsdrama's van Shakespeare / K. Daar - Radon - Geestdrift / L. Sinds - Struin het internet af
VERTICAAL
1. Vlaams bendeleider (1723-1748). inspiratiebron voor Louis Paul Boon / 2. BaarmoederLimburgs dorp / 3. Roerende voorheffingBestellen / 4. Dopingmiddel in sport - Engelse aanspreektitel / 5. Amerikaans ruimteschildMuzieknoot - Franse rivier / 6. Boek van Ernest Claes - Lawrencium / 7. Namaak - Europeaan / 8. Snaarinstrument - Afgeladen / 9. Vervoermiddel - Naam voor elk element uit de 8° chemische reeks van het periodiek systeem / 10. Europeanen - Momenteel / 11. Gatenkaas / 12. Staatsiedegen - Klaar
werd succes geboekt. Kleine stapjes, maar toch! Met de komst van de euro was de titel natuurlijk niet meer actueel en begin 2002 kwam de huidige naam Nederlands Landstaal tot stand, op voorstel van Joris, de echtgenoot van Mieke Delanghe. In 2008 werd een oproep gelanceerd naar nieuwe medewerkers en vervoegde Johan Boodts de stuurgroep, samen met Marijke Van Hoecke, Michel Roelens en Mieke Govaert. Karel Adams trekt deze stuurgroep, die even later versterkt werd met Wim De Wit.
Onder vleugels van VVB
Nederlands Landstaal opereert, net als de vroegere werkgroep ‘Voor 13 frank Vlaming zijn’, onder de vleugels van de Vlaamse Volksbeweging (VVB). Elke maand verschijnt het berichtenblad – met uitzondering van augustus –, een tijdschrift dat steeds bestaat uit een hoofdartikel, de taalmistoestanden die aangeklaagd worden, de acties die ondernomen worden en de antwoorden die we van bedrijven, instellingen en andere ontvingen. Het tijdschrift wordt digitaal én gratis verspreid. Binnen het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV) wordt momenteel de basis gelegd om de verschillende initiatieven in verband met de bescherming van onze taal, het Nederlands, te inventariseren en te coördineren. Want naast Nederlands Landstaal zijn ook andere verenigingen en Vlaamsgezinden in de weer om het Nederlands te vrijwaren.
Wenst u meer te weten? Wenst u het berichtenblad van Nederlands Landstaal gratis te ontvangen? Wenst u actief mee te werken? Neem gerust contact op met nederlandstaal@ vvb.vlaanderen. Het meeste schrijfwerk mag dan vandaag wel digitaal gebeuren, maar helpende, schrijvende handen zijn natuurlijk nog steeds van doen.
Onze taal ten bate!
PIET VAN NIEUWVLIET
KARL VAN CAMP
Vrede in Gaza, uit medelijden met Belgische politici
van een olifant op rolschaatsen verloopt het debat van kwaad naar erger in de hoop dat die Israëli’s en Palestijnen er zelf eens uitkomen. “Erkenning van Palestina? Daar word ik zo moe van.” Trouwens, wat is de waarde van een Belgische erkenning. Dat land slaagt er amper in van zichzelf te erkennen? Maar binnenkort zal een commissie opheldering brengen. Of niet. Kan ook.
Arm België
Voor ons, inwoners van dit land, zijn deze taferelen nauwelijks nieuws. Dat een Belgische regering ergens heldere standpunten over zou innemen voor of tegen Israël, of voor of tegen de gekraagde roodstaart? Dat zou nieuws zijn. Dat ze niks doet, is de regel. We liggen er al lang niet meer wakker van.
Voor het ongeoefend oog lijkt het alsof de Belgische regeringen een gigantische puinhoop hebben gemaakt van het debat over Gaza. Zijn ze nu voor of tegen Israël? Willen ze eigenlijk wel sancties? Of net niet? We hebben er het raden naar. Maar voor het geoefende oog is dit niets minder dan puur machiavellisme en diplomatieke spitstechnologie. Nostradamus ziet dat. Voorwaar ik zeg u, België is de motor van de vrede. Terwijl elders in Europa woorden als ‘sancties tegen Israël’ met ernst en vuur uitgesproken worden, zakt België als vanouds weg in het moeras van besluiteloosheid en politiek gekonkel. “Ja, wij zijn voor! Maar George hier niet” is in België een argument. Net als “Wij zijn tegen! Maar Bart is even op vakantie”. Arizona is een kleurrijke bende. Een rots in de Belgische branding. Alleen jammer dat ze nooit lijkt te weten waar de golven vandaan komen. Men komt samen in vergaderzaaltjes, schuift dossiers heen en weer, drinkt koffie, knikt ernstig, drinkt een Westmalle, lalt wat in de pers en gaat terug naar huis. Zwaar geschokt of lachend in zijn vuistje. De kalender van de Wetstraat lijkt intussen meer op een bingokaart van mislukte gesprekken. Iedereen wint. Met de elegantie
Maar in Israël en Palestina is dat anders. Hun hart bloedt bij het aanzien van zoveel Belgische besluiteloosheid. En diep in hun hart voelen ze zich ook wat schuldig dat zij daar toch ergens een beetje de oorzaak van zijn. “Nu was die Mahdi weer zo lelijk aan het doen”, zal Netanyahu naar het dan nog levende kopstuk van Hamas appen met een gebroken hartje. En die laatste zal met een betraande emoji antwoorden: “Ik zag het. Dit is niet menselijk meer. Misschien toch nog eens ‘klappen’?”.
En zo zal het gebeuren dat beide krijgsheren op een blauwe maandag vrede zullen sluiten uit zuiver medelijden met u, beste lezer. De regering zal het niet merken. Die zullen op dat moment ergens anders over verdeeld en immobiel zijn.
“Ik
plan een geheime koe tegen de partijtop”
Een jaar. Zo lang is het geleden dat Kristof Calvo de nationale krantenkoppen haalde. “Is de lezer nu niet lang genoeg gespaard gebleven van die onzin? Snel, ga Calvo interviewen!”, riep de hoofdredacteur naar de redactie. Verzet was zinloos. “Jullie zijn net op tijd”, riep Calvo aan de telefoon. “Ik heb grootse plannen. Ik ga de partij overnemen. Maar houd het stil, hé!” Neemt u het mij niet kwalijk, maar ik zie die schreeuw om hulp niet. Ik hoor alleen dat u genegeerd wordt.
Neemt u het van ons aan, beste lezer, er is maar één ding vervelender dan Kristof Calvo. En dat is een enthousiaste Kristof Calvo. Calvo is ondertussen een getrouwde man, maar het bracht geen rust in zijn hoofd. Hij is gelukkig als Mechels schepen en echtgenoot, maar de nationale politiek laat hem niet los.
CALVO: “Ja mannen, ze dachten dat ze zonder mij in het parlement minder irritant zouden zijn en konden groeien. Heb je de peilingen gezien? We dreigen te verdwijnen. Ik ben nodig, hé, om de boel te redden. Zonder een scheutje Kristof lukt het niet. Maar ze hebben geluk. Ik ben weer beschikbaar voor het nationale toneel!”
Bent u gevraagd door het nationale niveau om weer een rol te spelen?
Ik ben 92, Vlaams-nationalist in hart en nieren en meer dan tevreden lid en ambassadeur van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds.
Elke Vlaming zou lid moeten zijn of worden van dit ziekenfonds dat een persoonlijke dienstverlening koppelt aan talrijke troeven en met een Vlaamse reflex.
Alleen met een eigen sociale zekerheid kan Vlaanderen bloeien. Dus volg mijn voorbeeld: word nu lid en wees een consequente Vlaming!
Mark Gabriëls, Dilbeek
CALVO: “Gevraagd is misschien een groot woord, maar er zijn toch signalen. Onlangs belde het neefje van de voorzitter of ik geen vakantiejob voor hem had in Mechelen. Ik kan tussen de lijnen lezen, hé. Dat is een schreeuw om hulp. Maar dat is ook niet evident. Ik heb hier alles wat ik nodig heb: een vrouw, een schepenambt. Kan ik die wanhoopskreet wel volgen?”
Misschien wou die kerel gewoon een vakantiejob?
CALVO: “Nee, hoor. Almaci heeft mij ook eens gebeld. De gsm ging maar één keer over en het was zogezegd een vergissing toen ik terugbelde. Maar hey, ik ben niet achterlijk, hé. Meyrem heeft spijt dat ze mij geen minister in Vivaldi heeft gemaakt natuurlijk. Dat kan je niet zomaar zeggen. Dus probeerde ze het zo. Ze heeft geluk dat ik zo snel van begrip ben. Ik heb haar dan nog eens gebeld en een lang gesprek gevoerd over de toekomst. Dat was verhelderend.”
Wat zei ze?
CALVO: “Als ik zeg een gesprek, bedoel ik natuurlijk dat ik haar voicemail een uur gevuld heb met mijn visie voor de partij. Dat was in maart. Ik heb ze nog niet teruggehoord. Wat toch betekent dat ze er ernstig en lang over aan het nadenken is. Maar bang om de eerste stap te zetten natuurlijk. Ik ga ze volgende week dus verrassen met een uitgebreide powerpointpresentatie op haar bureau. Ik heb een bode van het parlement wat geld moeten toestoppen om me binnen te laten. Dat heb ik er voor over. Almaci heeft me namelijk verbannen van de fractie. Ze wil mijn vastberadenheid duidelijk testen. Als de partij je nodig heeft, moet je voluit gaan. Zo zit ik nu eenmaal in elkaar.”
CALVO: “Hahaha. Die vind ik grappig. Waarom zouden ze mij negeren? Het idee alleen. Kijk, politiek is een spel vol wendingen, geschreeuw en subtiele openingen. Dit is er zo eentje. Ik weet waar en wanneer ik nodig ben. Maar wil ik het zelf? Dat was de vraag die mij bleef plagen. Ik heb hier iets opgebouwd waar ik keihard voor gewerkt heb. Wil ik dat wel laten vallen? Er is een serieus gewetensonderzoek aan te pas gekomen, maar ik ben eruit. Desnoods pleeg ik een koe op de partijtop. Ik zeg koe, maar ik bedoel natuurlijk coup. Dat is subtiel. Een bewijs dat ik de onderliggende boodschap perfect heb begrepen. Sluw, hé? Dat is nu eenmaal het handelsmerk van een doorgewinterd politicus. Ik ga er later een boek over schrijven: ‘Calvo, de koe die van de zijlijn kwam’.”
Probeer anders eens ‘Het kalf dat van de zijlijn kwam’. Mag ik u toch aanraden om uw plannen eens met uw vrouw te bespreken? Haar leven zal ook een drastische wending krijgen.
CALVO: “Zij was de eerste die ik over mijn plannen heb ingelicht. Ik heb het niet verbloemd en eerlijk gezegd dat ik meer niet dan wel thuis zal zijn. Dat ze me gaat moeten missen op momenten dat ze me nodig heeft. Maar ik heb geluk met de vrouwen in mijn leven. Mijn moeder was ook zo. Ze werd meteen dolenthousiast van mijn plannen. Ze gaat zelfs mijn boterhammen smeren!”
