't Pallieterke van 18 september 2025

CHARLIE KIRK

EEN MOORD UIT POLITIEKE HAAT

De algemene teneur bij de commentaar in Vlaamse kranten was de kadering van de moord op Charlie Kirk, de jonge conservatieve voorman van de VS, in een algemeen klimaat van polarisering en radicalisering. Het bijzondere van deze moord, namelijk het ombrengen van een conservatieve leider door een jongeman die onder invloed stond van linkse ideeën waarin het diaboliseren van de tegenstander geen toeval is, maar systematisch gebeurt, ontbrak volledig bij die analyses.

Ja, Tyler Robinson handelde alleen. Maar diegenen die achteraf de moord op Kirk hebben bejubeld, waren met velen. En dat soort haat, zou men moeten toegeven, is typisch links. Toen Margaret Thatcher stierf, kwamen in enkele Britse steden honderden mensen op straat met drank, muziek en spandoeken. Er werd gedanst, gezongen en champagne ontkurkt. Bij de dood van Jean-Marie Le Pen waren er zelfs duizenden mensen die zich op de Place de la République hadden verzameld om vuurwerk af te steken, te feesten en affiches mee te dragen met daarop ‘De vuile racist is dood’. Ik kan mij geen enkel voorbeeld voor de geest halen van openbare blijdschap op rechts over de dood van een politieke tegenstander.

In deze tijd moet je de straat niet meer op om te dansen op het lijk van een tegenstander. Je hebt het internet. “We got Charlie in the neck”, zingt een uitgelaten jongeman door de megafoon voor een groepje gelijkgezinden op een filmpje op Instagram. Op TikTok wemelde het van video’s van linkse jongeren die met hun vreugde geen blijf weten. Bluesky, het toevluchtsoord voor progressieven die Twitter hebben verlaten na de overname door Musk, moest ingrijpen om de vele feestvierders de wacht aan te zeggen. Een journalist van HLN was reacties gaan verzamelen aan een middelbare school in Vlaanderen en was verbaasd over het gemak waarmee hij daar tieners vond die het best vonden dat een rechtse zak is vermoord.

PowNed deed hetzelfde experiment in Nederland en kreeg hetzelfde resultaat. Ik zag ook verschillende interviews met Amerikaanse universiteitsstudenten die bereid waren openlijk voor de camera te zeggen dat ze blij zijn dat Kirk is vermoord. Persoonlijke haat

Ik heb die persoonlijke haat ook ooit gevoeld, als beginnend politicus al. Bij mijn allereerste debat moest ik het opnemen tegen Frank Vandenbroucke. Wanneer ik hem vooraf wilde groeten, duwde hij mijn uitgestoken hand minachtend opzij. Hij is geen uitzondering. Ik heb nooit geweten dat een Vlaams Belanger of een andere rechtse politicus heeft geweigerd te praten met een politieke tegenstander, of hem gewoon te begroeten, wat ook zijn ideeën waren. Het omgekeerde kwam vaak voor. Op een be paalde moment heeft links in het parlement zelfs een deontologische code voorgesteld waarbij het aan parlementsleden zou verbo den worden om nog openlijk te praten met ‘extreemrechtse’ collega’s. Het kan triviaal

lijken, maar dat is het niet. Het zegt iets over hoe bepaalde politieke opvattingen niet incidenteel, maar structureel aanzetten tot persoonlijke haat jegens andersdenkenden. Het cordon sanitaire sluit niet alleen ideeën, maar ook mensen uit.

Extremisten vindt je in alle politieke strekkingen, maar de diabolisering van de politieke tegenstander die men voldoende ontmenselijkt om zijn dood te mogen vieren, is een typisch links fenomeen. In die denkwereld groeiden ook de moordzuchtige ideeën van Tyler Robinson. De moord had een moment kunnen worden van maatschappelijk bezinning over de gevaarlijke linkse radicalisering van jongeren aan onze scholen en universiteiten, maar die vis werd zorgvuldig verdronken in schouderophalende com-

Starmer heeft het nog steeds niet begrepen

In Londen vond afgelopen weekend de ‘Unite the Kingdom’-protestmars plaats. Volgens de politie namen er zo’n 110.000 betogers deel aan de betoging. De organisatie zelf telde er bij monde van organisator Tommy Robinson 3 miljoen. Dat laatste lijkt ons lichtjes overdreven. Maar dat de opkomst indrukwekkend was, daar bestaat geen twijfel over: de vele beelden die X afgelopen weekend overspoelden, spreken voor zich.

De deelnemers aan de betoging delen een oprechte bekommernis over de ongecontroleerde massamigratie en islamisering. Ze voelen zich niet langer thuis in hun eigen land en vrezen voor de veiligheid van hun dierbaren. Ze worden geplaagd door het gevoel dat hun identiteit onder druk staat en dat de beleving daarvan een zonde is geworden. Ze zien hun wijken met de dag verder verloederen en hun welvaart en koopkracht afnemen. Maar ze voelen zich niet gehoord door de heersende klasse die vanuit haar beschermde omgeving elke voeling met de gewone man verloren is. Maar in plaats van de bekommernissen van de deelnemers ernstig te nemen, blijven de mainstreammedia en de heersende politici hen afschilderen als hooligans en marginalen die niet beter weten. De minstens 110.000 deelnemers zouden zich collectief hebben laten misleiden door ‘extreemrechtse figuren’ als Tommy Robinson.

Veel groter dan Tommy Robinson

Ja, Tommy Robinson is misschien niet de ideale schoonzoon. En ja, hij heeft een gewelddadig verleden en werd al meermaals veroordeeld. Maar het zou te gemakkelijk zijn om de betoging tot zijn persoon te herleiden. Daarvoor is de tegenbeweging in Groot-Brittannië gewoon te groot geworden. Maar door de hele betoging af te schilderen als een bijeenkomst van marginale rechts-extremisten en hun aanhangers, kan men de onderliggende boodschap gemakkelijker blijven negeren.

Dat is precies wat ook de Britse premier Keir Starmer dit weekend deed.

“We tolereren niet dat mensen zich op straat geïntimideerd voelen vanwege hun achtergrond of huidskleur”, schreef hij op X. Over de bekommernissen van de betogers repte hij met geen woord.

Starmer heeft de boodschap nog steeds niet begrepen. Hij zou zich beter afvragen waarom Robinson minstens 110.000 mensen op de been heeft weten te krijgen en Reform UK, de partij van voormalig Brexiteer Nigel Farage, hoge toppen scheert in de peilingen. Of waarom zijn regering en de gevestigde politieke partijen er maar niet in slagen om een beleid te voeren dat een antwoord biedt op de vaak terechte bekommernissen van de gewone Britten.

Starmer vergist zich als hij denkt dat het protest wel vanzelf zal gaan liggen door de aandacht af te leiden. Daarvoor heeft de ‘Raising the Colours’-beweging de wind te sterk in de zeilen. Al maandenlang wordt het Britse straatbeeld gedomineerd door de Engelse vlag, een rood kruis (het Kruis van Sint-Joris) op een witte achtergrond. Dat is een symbool van steeds luider verzet geworden. Of deze beweging ook zal overwaaien naar Vlaanderen, zal de tijd ons leren. De Nationalistische Studentenvereniging NSV! gaf er vorige week alleszins een eerste aanzet toe. In universiteitssteden Antwerpen, Gent en Leuven hebben NSV’ers Vlaamse Leeuwenvlaggen opgehangen, naar eigen zeggen om een punt te maken tegen het migratiebeleid en vóór de promotie van de nationale identiteit. De NSV! verwijst in een persbericht expliciet naar de gebeurtenissen in Engeland. Wordt ongetwijfeld vervolgd. ANTON SCHELFAUT

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pal.be Lezersbrieven: lezersbrieven@pal.be

Abonnementen binnenland: Abonnement buitenland: 3 maanden: 58,5 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 117 euro bestemming. Alle inlichtingen 1 jaar: 234 euro op de kantoren. Steunabo 1 jaar: 350 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs: Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020) Kernredactie: Wart Van Schel (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock

DE WALEN EN DE BENELUX: EEN MOEILIJKE RELATIE

Als eerste minister Bart De Wever (N-VA) laat weten dat hij de afscheuring van België door Nederland betreurt, kijken de Franstaligen er elke keer minder van op. Zeker sinds hij vorige week hetzelfde discours hield voor Waalse ondernemers. Het was een boodschap die positief werd onthaald, ondertussen ook door de Franstalige partijen in de regering. De houding van de Franstaligen tegenover de Benelux was vroeger wel even anders.

Het is een opvallende evolutie. In juni werd eerste minister Bart De Wever (N-VA) in de aanloop naar de NAVO-top in Den Haag geïnterviewd door de Nederlandse media. En daar bevestigde hij dat het zijn persoonlijke overtuiging is dat de splitsing der Nederlanden eind 16de eeuw “de grootste ramp is die ons ooit is overkomen”. Wat, zoals bekend, leidde tot verontwaardigde reacties van PS-politici.

Op de HJ Schoo-lezing in Amsterdam op 4 september herhaalde hij dat Heel-Nederlandse credo, eraan toevoegend dat een aantal socialistische kopstukken waaronder Emile Vandervelde, oprichter van de Belgische Werkliedenpartij (BWP), de splitsing van 1830 maar niets vond. Deze toespraak haalde opnieuw de Franstalige pers, maar de verontwaardiging was al aan het afnemen. Er lijkt zich een zekere gewenning te hebben voorgedaan.

Ook Waalse werkgevers zien wat in samenwerking met het Noorden

Meer nog, De Wever begon over het belang van de Benelux tegenover een groep van Waalse ondernemers. Dat was tijdens een causerie in het Waals-Brabantse Limelette. Hij was er uitgenodigd door de Waalse werkgeversorganisatie Akt for Wallonia, het vroegere Union Wallonne des Entreprises (UWE). De eerste minister paste zijn klassieke truc toe. Hij haalde een pro-Benelux-citaat naar boven van iemand die niet direct bekend stond om zijn Heel- of Groot-Nederlandse standpunten. Charles Rogier, een van de vaders van het België van 1830, had het over een “union intime” of “intieme unie” die de Nederlanden hadden kunnen zijn indien het onder Willem I anders was verlopen. Waarna De Wever direct overschakelde naar de actualiteit van een sterke Benelux die ook in het belang van de Waalse ondernemers zal zijn.

DE BENELUX WERD IN WALLINGANTISCHE EN RADICAAL-FRANCOFONE KRINGEN GEZIEN ALS EEN ANTI-FRANS INSTRUMENT

De Wever haalde gelijk het artikel 350 aan uit het verdrag over de werking van de Europese Unie. Dat artikel laat toe dat Nederland, België en Luxemburg meer samenwerken dan de EU-lidstaten al doen. “De mogelijkheden hier zijn zo groot en cruciaal dat we van het artikel 350 een slogan zouden kunnen maken”, aldus de eerste minister. De zaal bleek naar verluidt akkoord.

Christendemocraten niet wantrouwig tegenover het Noorden

Meer was er voor een aantal journalisten niet nodig om de Franstalige partijen in de federale regering te contacteren en hen te vragen of ze op de lijn van Bart De Wever zaten. Vicepremier David Clarinval van de Franstalige liberalen bleek gewonnen voor meer integratie tussen de Benelux-landen.

Minister van Buitenlandse Zaken Maxime Prévot (Les Engagés) was eveneens positief: “Ik ben het eens met Bart De Wever dat het belangrijk is om de banden binnen de Benelux te versterken. Ik heb de premier zelf laten weten dat deze structuur, die in het verleden misschien te veel verwaarloosd is, nieuw leven moet worden ingeblazen. Het gaat om een geloofwaardige diplomatieke en economische kern, die al bestond vóór de Europese Unie en heeft bijgedragen tot de

oprichting ervan. Daarom ben ik eind augustus ook naar Moldavië en Oekraïne gereisd als lid van een Benelux-delegatie.”

De uitspraak van Prévot hoeft niet de verbazen. De Franstalige christendemocraten zijn altijd voorstander geweest van de Benelux als voorafname voor een diepgaandere Europese Unie.

Een horrorscenario voor de wallinganten

Maar dat men aan Franstalige kant geen graten ziet in een grotere toenadering met het Noorden, is relatief recent. Dat de Benelux-samenwerking nooit verder is gegaan dan vandaag, is net omdat de Franstaligen op de rem stonden. Zeker voor de wallinganten was dit een horrorscenario. Om te beginnen vreesde men een minorisering van de Franstaligen binnen de Benelux.

DAT DE BENELUX-SAMENWERKING NOOIT VERDER IS GEGAAN DAN VANDAAG, IS NET OMDAT DE FRANSTALIGEN OP DE REM STONDEN

In 1969 verscheen het boekje ‘Benelux. 20 millions de Néerlandais?’ geschreven door een zekere Gallus. Dat bleek het pseudoniem voor de Waalse militant André Patris. Het voorwoord was van de hand van toenmalig FDF-kopstuk Lucien Outers. De stelling van Patris was dat Wallonië niet alleen geminoriseerd zou worden binnen de Benelux. Men vond dat de Europese Unie snel moest verdiepen om de Benelux er in zekere zin in te doen ‘verdrinken’. Men mag niet vergeten dat de Benelux in wallingantische en radicaal-francofone kringen gezien werd als een anti-Frans instrument.

Daarom ook dat de vereniging Wallonie Libre meermaals opriep aan de Waalse politici om de Benelux-raad en alle andere vormen van intergouvernementele samenwerking met Nederland te boycotten. De pro-Franse oriëntatie is afgezwakt

Daarvoor al, in de jaren 1990, fulmineerden niet alleen het FDF, maar ook het Rassemblement Wallon (RW) tegen elke vorm van samenwerking met het Noorden. Toen in 1964 herdacht werd dat Filips de Goede, hertog van Bourgondië, 500 jaar eerder voor het eerst de Staten-Generaal van de toenmalige Nederlanden bijeenriep, vonden Waalsgezinde politici als Maurice Bologne en François Perin dat maar niets. Die pro-Franse oriëntatie is er bij veel Franstalige politici nog altijd, maar weegt minder zwaar door en is afgezwakt. We zijn niet meer in het tijdperk van de Franstalige liberaal Jean Gol die voorstander was van een soort van ‘Franstalige natie’. Georges-Louis Bouchez is té pro-Belgisch om nog te veel naar Parijs te kijken. En ook bij de Parti Socialiste is de oriëntatie op Parijs aanzienlijk afgezwakt, zeker sinds de Franse zusterpartij politiek veel minder zwaar doorweegt. Ten slotte moeten de Waalse regeringen sinds ze meer bevoegdheden hebben ook uitgebreider samenwerken met Nederland. Een voorbeeld daarvan is de deelname van het Waals Gewest met Vlaanderen, Nederland, Duitsland en Frankrijk aan de Maasverdragen die het beheer van het internationale Maasbekken en zijn water regelen. Niet zo’n opwindend beleidsthema, maar wel noodzakelijk.

DE MOORD OP CHARLIE KIRK: TRIOMF VAN DE HAAT

wat er zou zijn gebeurd als de rassenrollen omgekeerd waren geweest en als een blanke man een zwarte vrouw, de enige zwarte, zou hebben vermoord. Charlie Kirk was zich bewust van die opvallende selectiviteit van de verontwaardiging. Onder een foto waarop Iryna haar aanvaller, die net een mes in haar keel heeft geplant, stomverbaasd aankijkt, schreef hij: “Amerika zal nooit meer hetzelfde zijn.” Die voorspelling zou uitkomen, maar meer als gevolg van een andere moord, enkele dagen later. De moord op hemzelf.

Haatzaaiende, extreemrechtse, racistische, homofobe YouTuber

zijn best heeft gedaan om slechts één kamp aan het woord te laten en het andere, rechtse kamp, af te schilderen als een bende onredelijke fanatici en populisten, waarmee eigenlijk niet te praten valt. Ten gronde heeft hij met deze opmerking wel gelijk.

ZOU HET BESEF GROEIEN DAT JE RECHTS NIET KAN VERSLAAN DOOR HET TE DIABOLISEREN?

Laat in dialoog gaan nu net zijn wat Kirk wel deed. Hij maakte er zijn handelsmerk van om naar linkse campussen te gaan en daar in gesprek te gaan met politieke tegenstanders. “Waarom doe je dit?”, vroeg iemand hem ooit tijdens een dergelijke ontmoeting. Kirk: “Omdat wanneer mensen stoppen met elkaar te praten, je geweld krijgt.” Charlie Kirk, de man van de dialoog, is nu vermoord. Een deel van de rechterzijde zal nu besluiten dat verdere dialoog zinloos is.

Bezinning op links?

wezenlijkingen van de moderne democratie: het recht om te zeggen wat je denkt zonder schrik te moeten hebben voor de gevolgen.”

Het zonderlinge monopolie van rechts op controversiële en polariserende opvattingen

Een man werd vermoord, een man waar u waarschijnlijk nog nooit van had gehoord, maar die miljoenen volgers had en wiens dood rechtse kringen over de hele wereld heeft beroerd. Een duidelijk aangedane Giorgia Meloni, premier van Italië, vroeg links in haar land om eindelijk op te houden politieke tegenstanders te diaboliseren. Ook Tom Van Grieken voelde aan dat de haat die hem en zijn partij vaak te beurt valt van dezelfde aard is als de haat die Kirk heeft omgebracht: “Charlie Kirk is vermoord, omdat hij een mening had zoals jij en ik.” Wie was Charlie Kirk, de man waar Björn Soenens ons nooit over vertelde? Kirk werd slechts 31 jaar, maar in zijn korte leven toonde hij aan wat één man met voldoende wil en doorzettingsvermogen kan bereiken. Op zijn negentiende richtte hij helemaal alleen Turning Point USA op, een christelijke, conservatieve beweging die zich richt op een generatie van jongeren aan wie, naast het extremisme van de klimaatreligie, nog weinig doelen worden aangeboden die hun eigen leven overstijgen. Het werd een spectaculair succes. Het lijdt geen twijfel dat de mobilisatie die Kirk op gang heeft gebracht, mee heeft gezorgd voor de rechtse omslag in de VS en ook heeft bijgedragen aan de herverkiezing van Trump. Het succes van Kirk berustte op twee elementen. Hij werd nooit bitter, boos of agressief, luisterde naar iedereen en praatte met iedereen. Maar tegelijk bleef hij altijd, zonder zich te verontschuldigen, trouw aan zijn eigen christelijke, conservatieve opvattingen, ook waar die ingaan tegen de tijdsgeest en het nihilistische ethos dat zo populair is bij moderne generaties. Het leverde hem veel vijandigheid op, maar op termijn ook veel aanhangers. Ik ben zelf niet gelovig, maar ik heb respect voor christenen die niet bang zijn om consequent te zijn over hun geloof en ook bereid zijn weinig populaire standpunten, zoals over abortus, in te nemen.

Iryna Zarutska is George Floyd niet

De moord op Charlie Kirk verdrong een andere moord. Op het internet was enkele dagen voordien een golf van verontwaardiging ontstaan over een filmpje waarop je kan zien hoe Iryna Zarutska, een vluchtelinge uit Oekraïne, aan haar einde kwam op een tram in Charlotte (North Carolina). Zonder enige aanleiding stak een zwarte man haar een mes in de hals. Niemand kwam Iryna te hulp en ze bloedde dood. Een deel van de verontwaardiging had te maken met het feit dat de dader al 14 keer was veroordeeld voor zware criminele feiten. Hoe kon die op vrije voeten zijn?

Maar er was nog

cistisch motief, maar het ontging velen niet

In een ander stuk in dit blad heb ik het over de openbare vreugde die velen op links hebben getoond over de dood van Kirk. De Vlaamse pers ging net niet zover, maar ook daar deed men zijn uiterste best om de moord op zijn minst begrijpelijk te maken. Een overzicht van de persreacties van het eerste uur: “Een rechts-radicale opiniemaker die zijn brood verdiende met haatzaaien” (DS), “uiterst rechtse youtuber” (DS), “racistische, seksistische en homofobe discours” (DS), “uiterst rechtse Trump-aanhanger” (VRT), “joeg de polarisatie verder aan” (DM) “oerconservatief” (VTM),... Er werd ook telkens op gewezen dat Kirk een verdediger was van vrij wapenbezit. U begrijpt de boodschap wel: eigenlijk heeft hij dit zichzelf aangedaan.

Naast ‘extreemrechts’ en ‘oerconservatief’ – zoals u weet is het voor de Vlaamse pers onmogelijk ooit ‘gewoon conservatief’ te zijn – zijn er twee andere adjectieven die steeds opduiken om Kirk te beschrijven. Hij wordt steevast ‘controversieel’ en ‘polariserend’ genoemd. Natuurlijk is hij controversieel. Hij neemt politieke standpunten die niet door iedereen gedeeld worden. Is dat niet de essentie van het politieke debat? Hebt u echter Greta Thunberg, Anuna De Wever of Dalila Hermans ooit al horen omschrijven als ‘controversieel’?

Misschien toch een pluim voor De Morgen in dat verband, waar naast de gebruikelijke onzin, in de weekendkrant ook een opiniestuk van Ezra Klein werd geplaatst. Klein is een linkse columnist van de New York Times, die opvalt met zijn pogingen om ook het andere standpunt te begrijpen. Hij laat ook nu zijn eigen politieke opvattingen niet in de weg staan van een eerlijke inschatting van wie Charlie Kirk was: “Je kunt een hekel hebben aan veel waarin Kirk geloofde, maar hij deed op de juiste manier aan politiek. Hij bezocht campussen en sprak met iedereen die met hem wilde praten. Hij was een van de meest effectieve beoefenaars van overtuigingskracht van deze tijd… Ik kende Kirk niet en ik ben niet de juiste persoon om een lofrede voor hem te houden. Maar ik benijdde hem om wat hij had opgebouwd. Een voorliefde voor meningsverschillen is een deugd in een democratie. Links zou meer van zijn onverschrokkenheid kunnen gebruiken.”

NATUURLIJK WAS CHARLIE KIRK CONTROVERSIEEL: HIJ NAM POLITIEKE STANDPUNTEN IN DIE NIET DOOR IEDEREEN GEDEELD WORDEN. IS DAT NIET DE ESSENTIE VAN HET POLITIEKE DEBAT?

Toen enkele dagen later de VRT Tommy Robinson ook het etiket ‘extreemrechts’ meegaf, vond de openbare zender het nodig dat te verklaren: “Waarom noemt VRT NWS Tommy Robinson extreemrechts? Waarin verschilt radicaal-rechts dan met extreemrechts? En radicaal-links (zoals de PVDA) met extreemlinks? De term ‘extreem’ wordt door wetenschappers vooral gebruikt voor partijen en groeperingen die antidemocratisch zijn en aanzetten tot geweld.” Hoe is die definitie dan toepasselijk op Kirk? Hij heeft nooit enige uitspraak tegen de democratie gedaan en evenmin opgeroepen tot geweld. Jeroen Bossaert in HLN was een uitzondering: “We moeten ons afvragen waarom jongeren – maar zeker ook volwassenen – zich verkneukelen in de dood van iemand die simpelweg zijn mening gaf over maatschappelijke thema’s. Die meningen waren vaak controversieel, maar dat is niet verboden. Integendeel. Het is een van de mooiste ver-

Het semantische bedrog rond het woord ‘polariserend’ is nog giftiger. Wanneer doe je immers aan ‘polarisering’? Is er ergens een lijst van definitief vastgelegde politieke standpunten waar je niet van kan afwijken zonder beschuldigd te worden van polarisering? Als je op de pers mag voortgaan, is alleen rechts ooit ‘polariserend’ of ‘controversieel’. Kritiek op de transgenderideologie, het klimaatalarmisme, de cultus rond ‘diversiteit’, het opengrenzenbeleid,… : allemaal ‘polarisering’, allemaal gevaarlijke afwijkingen van wat de pers u heeft aangepraat als de consensus der redelijke mensen. De Tafel van Gert kan soms een leuk gesprek afleveren, maar was deze keer een feest van de eenzijdigheid. Hoewel die ochtend al de informatie bekend was geraakt van de antifascistische leuzen op de kogelhulzen, hield Björn Soenens daar nog vol dat niets er op wees dat de moordenaar vanop links komt. Hij dacht op de foto van de dader zelfs gezien te hebben dat die op zijn pull een Amerikaanse vlag en adelaar droeg. Hij speculeerde dat het wel eens een patriot zou kunnen geweest zijn. Björn, Björn, toch. Naast het gebazel van Soenens was er ook een reeks van zorgvuldig geselecteerde videoclips, ontdaan van elke context en enkel bedoeld om Kirk weg te zetten als een bekrompen fanaticus. Dialoog loont blijkbaar niet

De man waar we nooit eerder van gehoord hadden en die nu, bij zijn dood, door

‘‘In die linkse, diaboliserende denkwereld groeiden ook de moordzuchtige ideeën van Tyler

Gavin Newsom, de linkse, Democratische gouverneur van Californië, is zich steeds meer aan het profileren als de leider van alles wat anti-Trump is. Hij is nu aan zijn eigen reeks van podcasts begonnen. Zijn eerste uitzending, vorige maand, was een gesprek van meer dan een uur met Charlie Kirk. Beide heren verstopten hun meningsverschillen niet, maar bleven de hele tijd hoffelijk met elkaar omgaan, bijna vriendschappelijk zelfs. Alsof Conner Rousseau zich een uur minzaam zou onderhouden met Dries Van Langenhove. Net als het artikel van Klein, geeft het de indruk dat een deel van links toch tot bezinning begint te komen. Zou het besef groeien dat je rechts niet kan verslaan door het te diaboliseren? Het zal waarschijnlijk nog even wachten worden tot dat inzicht de oceaan overwaait. JURGEN CEDER

iets anders. Een zwarte man, op een voertuig met alleen zwarte passagiers, had de enige blanke als zijn slachtoffer gekozen. Dat op zich bewijst geen ra-

De gruwelijke moord op Iryna Zarutska domineerde de dagen voor Kirks dood de sociale media

Robinson’’

Charlie Kirk werd tijdens

Vlaanderen en de wereld

AI EN MERCOSUR:

Lange tijd waren de Europeanen vooral aan het klagen over de handelstarieven die de Amerikaanse president Donald Trump wil opleggen – of toen hij dreigde met tegenreacties omdat de EU de Amerikaanse techgiganten boetes aansmeert. Het heeft lang geduurd, maar nu hebben zowel de Europese overheden als de privésector een antwoord klaar: de samenwerking tussen het Franse AI-bedrijf Mistral en de Nederlandse chipmachinefabrikant ASML. Daarboven komt het Mercosur-handelsakkoord dat in de laatste rechte lijn zit.

“Amerika innoveert, China kopieert en Europa reguleert”, is een uitspraak die in economische kringen vaak de ronde doet en zeker niet onterecht is. In de momenteel snel veranderende wereldeconomie loopt de Europese Unie constant achter de feiten aan. Het is door de strenge regelgeving en normen allerhande – vooral op het vlak van milieu – niet langer een interessante investeringsregio. Ten tweede had men geen antwoord op de dreigende handelsoorlog met de VS. Ten slotte moeten we jaloers kijken naar de Amerikaanse techgiganten als Amazon, Meta (Facebook), Apple en Google. Hier hebben we enkel de muziek- en pod-

maar het is vreemd dat de Europese Commissie een regelgevend kader vastlegt voor bedrijven die er nog amper zijn. Die EU AI Act kan innovatie afremmen, maar experts gaan ervan uit dat Mistral er als wereldspeler weinig last van zal hebben. In vergelijking met de Amerikaanse AI-giganten is Mistral wel ondergewaardeerd, maar de waarheid is dat de giganten aan de overkant van de oceaan – OpenAI en xAI – wellicht overgewaardeerd zijn. Een waarde van 500 miljard dollar per bedrijf is niet realistisch. Naar verluidt hebben Amerikaanse banken die cijfers opgepompt omdat de AI-bedrijven als garantie en onderpand dienen voor onzekere leningen aan Elon Musk.

OP KORTE TIJD HEBBEN DE EUROPESE PRIVÉSECTOR EN DE OVERHEDEN EEN ANTWOORD

KLAAR OP DE DOMINANTE ECONOMISCHE POSITIE VAN DE VS

caststreamingdienst Spotify. Een mager beestje, voor nochtans een van de meest welvarende regio’s in de wereld. Daar komt nog bij dat zowel media als politici daarover constant zitten te klagen. Tot voor kort. Op korte tijd hebben de Europese privésector en de overheden een antwoord klaar op de dominante economische positie van de VS en het optreden van president Donald Trump.

Innovatie afremmen, maar niet voor wereldspelers

Om te beginnen raakte vorige week bekend dat de Nederlandse chipmachinefabrikant ASML zowaar 1,3 miljard euro investeert in het Franse Mistral. Dat laatste bedrijf is niet zo bekend bij het grote publiek. Onterecht. Mistral is een bedrijf in de wereld van de artificiële intelligentie, dat chatbots maakt die vergelijkbaar zijn met ChatGPT. De AI-start-up wil een antwoord bieden op de Amerikaanse techgiganten en de Chinese AI-speler DeepSeek. Mistral werkt ondertussen aan een beursgang en zou ondertussen 12 miljard euro waard zijn. Dat is naar Europese normen enorm veel. Het is een belangrijk signaal dat een Europees AI-bedrijf op wereldschaal een rol kan spelen. Zeker ook omdat de Europese wetgeving een hinderpaal is. De Europese Unie had al een ‘EU AI Act’ die ethische regels oplegt. Voor een deel te begrijpen,

Over de Amerikaanse CEO’s van techbedrijven gesproken: die werden recent als een soort van schoolkinderen in het Witte Huis ontvangen. Bill Gates, Mark Zuckerberg: allemaal moesten ze op hun beurt Donald Trump bedanken dat hij zoveel voor de techsector heeft gedaan. Het waren precies een soort vazallen die doen denken aan de financieel-economische oligarchie in Rusland. Zover zijn we in Europa gelukkig niet. Een tweede belangrijk signaal richting de VS is dat de onderhandelingen voor een vrijhandelsakkoord tussen de Europese Unie en de Mercosur-landen (Argentinië,

Brazilië, Paraguay en Uruguay) in de laatste rechte lijn zitten. Dit handelsakkoord moet dienen als compensatie voor de 15 procent handelstarieven die Donald Trump heft op Europese producten.

Milieu en landbouw

Het is wel zo dat er binnen de Europese Unie nog veel kritiek is op het akkoord. Er zijn immers zorgen over de milieu- en landbouwimpact. Meer bepaald Frankrijk en Polen staan op de rem en een definitieve ratificatie door het Europees Parlement en de 27 lidstaten kan nog roet in het eten gooien. De bezorgdheid is terecht, maar moet niet worden overdreven. Als het Mercosur-akkoord er komt, wil dat niet zeggen dat Europa zal worden overspoeld met goedkope biefstuk en kip uit Zuid-Amerika.

Ter verduidelijking: nu is er sprake van 40 tot 50 procent Europese handelstarieven op landbouwproducten uit Zuid-Amerika. Die gaan met het Mercosur-akkoord niet direct verdwijnen, maar worden langzaam afgebouwd. Bovendien worden quota’s afgesproken waardoor er per EU-inwoner per jaar 300 gram steak, twee kipfilets en hamburgers worden ingevoerd. Dat valt al bij al mee, want het is zo dat de oude tarieven nog zouden gelden van zodra de quota’s worden overschreden.

Het Europese belang bij het akkoord situeert zich trouwens elders: het moet helpen om uit Zuid-Amerika meer kritische grondstoffen in te voeren zoals lithium. Dat is een cruciaal onderdeel van batterijen. Daarvoor zijn we nog te veel afhankelijk van China.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

DEZE WEEK IN DE GESCHIEDENIS

VAN

’T PALLIETERKE

Naar aanleiding van de tachtigste verjaardag van’t Pallieterke op 17 mei 2025, wil de redactie het rijke verleden van dit weekblad in de kijker zetten. In deze rubriek blikken we terug op wat ’t Pallieterke in het verleden bracht.

13 september 1974: Vedebe daagt Anseele uit! “Op vrijdag 13 september, te 20 uur, wordt het catchseizoen heropend met een sensationele gala-avond in het Antwerps Sportpaleis, wederom omgetoverd tot ’t Dorado der wurggrepen en lage slagen onder de bevoegde leiding van de lokale ringrechter, ‘De Beul van Boedapest’. De formidabele hoofdkampen: Superstar Van den Bee (132 kg), Kampioen van Muilebeik, de Nietsontziende Strateeg van de Ring, met de eerlijke face en de ijzeren klauwen, die zijn slachtoffers deskundig tot salami maait, tegen The Masked Man (111 kg), het Afschuwelijk Monster der Arena, berucht om zijn vieze knepen en taaie plakkerigheid aan zijn prooi, de meest uitgefloten valschaard die ooit de mat betrad.”

14 september 1994: De tegenstanders van het Michielsakkoord krijgen gelijk “Vier partijen vormen één Waals front tegen alle Vlaamse eisen”, kopte ’t Pallieterke in de periode waarin het Sint-Michielsakkoord in de praktijk uitgerold werd. “Er is tenminste één groot verschil tussen de partij van Verhofstadt en die van zijn Waalse liberale vrienden. Waar Verhofstadt alle mogelijke vernieuwingen wil brengen in België, gedaan wil maken met de macht van de vakbonden en mutualiteiten, de ‘burger’ het woord wil geven, en met het ene nieuwe programma na het andere uitpakt, koncentreert zijn Waalse tegenhanger Gol zich volledig op het vormen van een Franstalig eenheidsfront tegen de Vlamingen. Dat is heel kenmerkend voor het verschil in politiek tussen Vlaanderen en Wallonië, en het is ook de reden waarom er in Wallonië niet zoiets bestaat als het Vlaams Blok. Dáár zijn het immers de ‘gewone’ partijen die het voortouw nemen in het radikalisme en ronduit de strijd aangaan tegen de Vlamingen.”

15 september 1974: Pink Floyd, de circuspopsterren Op deze dag bracht de legendarische rockband Pink Floyd een van zijn succesvolste albums ooit uit, met de titel ‘Wish You Were Here’. “Volgens Herman van Dijck van de Gazet van Antwerpen was het concert van Pink Floyd in het Sportpaleis ‘beestig goed’”, schreef een lezer enkele maanden later in ’t Pallieterke. “Ik ken muziek-freak Herman te goed, om niet te weten dat hij bij het beestige spektakel van de Engelse circus-popartiesten niet eens opgemerkt heeft, dat er onder de 17 duizendkoppige massa nog andere aardige beestjes rondliepen. De varkens hingen niet alleen ‘high’ in de lucht, maar liepen ook knorrend rond op de Paleisvloer. Het heeft mij in mijn mening versterkt, dat

bewustzijnsverruimende middelen van bij de aanvang intelligente jongens meteen suffe lullen maakt.”

16 september 1954: De jacht op klerikaal wild is geopend! “Dezer dagen werd de jacht op klerikaal wild geopend. Vooral in de Bossen van Onderwijs, het Koloniewoud en de Radiovelden hebben bekende jagers zoals Kuypers, Buisseret, Anseele, e.a. zich weer met hartstocht aan hun geliefkoosde sport kunnen overgeven na een rustpoos die hun jagersbloed maar al te lang gekweld had.”

17 september 1964: Oxfam

Op deze dag werd de Belgische organisatie voor ontwikkelingssamenwerking Oxfam opgericht. Jaren later bleken verantwoordelijken van de organisatie niet met de beste bedoelingen aan ontwikkelingshulp te doen. “Vlaanderen zendt zijn zonen uit”, luidt de titel van een boek van Frans Olbrechts over de verwezenlijkingen van Vlaamse wereldreizigers als Willem van Rubroek en Pieter van Gent. De zonen die we vandaag uitsturen blijken van mindere kwaliteit. Roland van Hauwermeiren en de seksfeestjes de hij in 2010 organiseerde, als plaatselijke Oxfamverantwoordelijke in het door aardbevingen geteisterde Haïti, hebben niet alleen zijn organisatie in verlegenheid gebracht, maar leiden nu tot een stroom van onthullingen die de gehele buitenlandse hulpverleningssector dreigt mee te sleuren.”

18 september 1995:

Overlijden Jean Gol Op deze dag overleed de Waalse politicus Jean Gol plotseling op 53-jarige leeftijd aan een hersenbloeding. Zijn tegenstanders – lezers van ’t Pallieterke – zagen hem als anti-Vlaams en stoorden zich dan ook aan de overlijdensberichten na zijn dood. “Dat Jean Gol als mens ten hemel is gegaan, zou me eventueel nog enigszins droevig kunnen stemmen. Dat diezelfde als politicus én als Vlamingenhater ons heeft verlaten, daarvoor kan ik niet de minste emotie tonen. Zeker wanneer ik ’s anderendaags de Frut opensla en zijn overlijdensbericht tot viermaal toe gepubliceerd zie in het FRANS! Is dit nodig? Ziet u het omgekeerde al gebeuren? Het jammerlijk overlijden van een prominent figuur als Gerolf Annemans in La Libre Belgique… in het Nederlands?”

De lancering van ‘Choose Europe’ in La Sorbonne

Vakbonden ondermijnen de sociale zekerheid en de welvaartstaat

Werklozen die in januari hun uitkering verliezen, kunnen rekenen op de vakbonden. Vanaf volgende week krijgen 29.000 langdurig werklozen een brief in de bus waarin staat dat hun uitkering in januari 2026 stopt. Het gaat om mensen die al meer dan twintig jaar niet meer aan het werk zijn. Het ABVV belooft hun juridische steun om hun uitkering met interest terug te eisen. Daarmee dreigt de socialistische vakbond het land nog dieper in de afgrond te duwen.

De vakbonden willen de rechtbanken overspoelen met duizenden dossiers, waardoor de werking volledig ontregeld raakt. Aangezien de vakbonden met artikel 23 zwaaien om hun gelijk te halen, zullen de arbeidsrechtbanken niet anders kunnen dan het Grondwettelijk Hof om advies te vragen. Op die manier hopen de vakbonden de maatregel alsnog te laten vernietigen.

Artikel 23

Artikel 23 van de Grondwet stelt dat iedereen recht heeft op een menswaardig leven, arbeid, sociale zekerheid en huisvesting – tenzij het algemeen belang in gevaar komt. Oud-hoogleraar en oud-senator Maxime Stroobant, jarenlang actief binnen de socialistische partij, wees er al op dat deze rechten begrensd zijn door de mogelijkheden van het maatschappelijk stelsel. Een rigide toepassing kan de sociale zekerheid destabiliseren. Hij pleit daarom voor een aanvulling die rekening houdt met de reële beleidsmogelijkheden van de overheid. Wat de vakbonden nu doen, is pure obstructie en zet het algemeen belang zwaar onder druk.

Het ontbreekt de vakbonden aan realiteitszin. België leeft al decennia boven zijn stand. Zonder drastische ingrepen dreigen de kosten van de sociale zekerheid te exploderen en de staat richting faillissement te stuwen. De aangekondigde acties versnellen dat proces. Bovendien vergroten ze de gerechtelijke achterstand, terwijl de leden

van de vakbond een rad voor de ogen wordt gedraaid. Zij zijn uiteindelijk de eerste slachtoffers van deze strategie.

De beperking van werkloosheidsuitkeringen in de tijd is een evidente correctie, noodzakelijk om de nesteldrang in de soci-

ale zekerheid tegen te gaan, zoals in Brussel en Wallonië pijnlijk zichtbaar is. De maatregel werd genomen door een democratisch verkozen regering waarin ook socialisten zetelen. Vooral in Vlaanderen wordt dit beleid toegejuicht: van de 184.000 werklozen die hun uitkering verliezen, woont slechts een derde in Vlaanderen.

Betalingskantoren van de RVA

De vakbondsactie kost miljoenen en dient enkel om mensen zo lang mogelijk in de werkloosheid te houden. Echte hulp zou erin bestaan hen opnieuw naar werk te be-

geleiden. In plaats daarvan functioneren de bonden als loutere ‘betalingskantoren’ van de RVA, zonder enige verantwoordelijkheid voor de besteding van de honderden miljoenen euro die ze jaarlijks ontvangen. Intussen houden de vakbonden het land in een wurggreep. België telt gemiddeld 102 stakingsdagen per 1.000 werknemers per jaar –vijf keer meer dan in Nederland of Duitsland en zelfs meer dan in Frankrijk. Het zwaartepunt ligt in Wallonië, vooral in overheidsbedrijven. “Bij de NMBS wordt het personeelsbeleid gevoerd door de vakbonden. Als er iets misloopt, wordt er gestaakt”, stelt Wetstraatwatcher Fouad Gandoul in De Morgen. Volgens Gandoul stemt de top van het ACV voor Groen en Vooruit, terwijl op de werkvloer het Vlaams Belang en de PVDA populair zijn, en bij kaderleden nog cd&v. Dat de top Groen steunt, noemt hij een drama: hun energiebeleid deed de facturen exploderen en verving kerncentrales door gascentrales. Zo ondermijnen ze de welvaartsstaat die ze beweren te verdedigen.

Eigenbelang

De verankering van de vakbonden in tal van (overheids)bedrijven is dan ook bijzonder nefast. Bovendien zeulen ze nog steeds een negentiende-eeuws wereldbeeld mee met een archaïsche kijk op kapitalisme, patronaat en precariaat dat zich in sneltempo in de grote steden aan het ontwikkelen is. Hun gebrek aan rechtspersoonlijkheid, aansprakelijkheid en transparantie maakt hen quasi onaantastbaar.

De aanwezigheid van de N-VA in de federale regering is een doorn in het oog van de vakbonden. Met de broodnodige saneringen van de overheidsfinanciën in het vooruitzicht, zullen ze er alles aan doen om het land te blokkeren. Het gaat hen veel meer om het eigenbelang dan om het belang van de gemeenschap.

JULIEN BORREMANS

Linkse incompetentie, blinde vlek van de ‘kwaliteitsmedia’

Joe Biden, Kamala Harris en Keir Starmer in de VS en het VK, en in eigen land figuren zoals Tinne Van der Straeten: de incompetentie spat ervan af, maar toch worden ze in de zelfbenoemde kwaliteitsmedia op handen gedragen. Rechtse media hebben er vaak weinig problemen mee zelf op de gebreken van rechtse politici te wijzen, terwijl linkse media zelfs na de val blijven volhouden wat voor supermensen linkse politici stuk voor stuk toch wel zijn.

Voor iedereen die kon zien, was het al lang duidelijk dat president Biden ernstige cognitieve problemen had, maar toch bleven de grote media tot de laatste dag volhouden dat er niets aan de hand was. Even ernstig is dat Harris geen dementie nodig had om totaal incompetent te zijn voor het hoogste ambt in de Amerikaanse politiek, maar toch werd ze door zowat alle toonaangevende media in de markt gezet als een uiterst competente politica. Aan de rechterzijde zijn er echter weinig media die er moeite mee hadden en hebben om de onhebbelijke en ongemakkelijke kanten van Donald Trump te benoemen. Dit blad is er trouwens een van, en heeft er ook geen enkel probleem mee kritiek te leveren op rechtse politici en partijen, wanneer dat nodig is, en dat niet alleen in het buitenland, maar ook in het binnenland.

Links meerwaardigheidscomplex

ning op nahoudt. Andere ervaringen kunnen aan de basis van die andere politieke mening liggen en mensen kunnen zich nu eenmaal ook vergissen.

tie of ongeschiktheid van linkse politici te erkennen. Een nogal onnozele rekenfout in het heetst van een debat in het Vlaams Parlement bleef Philippe Muyters van de N-VA nog jarenlang achtervolgen. Van der Straeten, die we nog niet de verantwoordelijkheid zouden geven om een batterij correct in een zaklamp te steken, mocht rustig rechtstreeks op antenne toegeven dat ze van rekenen met procenten geen kaas gegeten had. Maar toch bleven de kranten haar consequent omschrijven als een technisch sterke minister van Energie. Freya Van den Bossche bleef dan weer het antwoord schuldig toen haar tijdens een radio-interview gevraagd werd wat de vierkantswortel van 25 is.

blik voor politieke wetenschappers waarschijnlijk geen gemakkelijkere manier om even in de internationale schijnwerpers te komen dan door het publiceren van een studie die aantoont dat de kiezers van Reform UK voornamelijk laaggeschoolde mannen zijn.

Unite the Kingdom-betoging

‘‘Tinne

geven om een batterij correct in een zaklamp te steken’’ ©

Onderzoeken tonen aan dat mensen met een rechtse politieke voorkeur zich vaak kunnen voorstellen waarom iemand links stemt. Zij kunnen er ook goed mee leven dat iemand er een andere me-

Uit diezelfde onderzoeken blijkt echter ook dat mensen met een linkse mening zich vaak helemaal niet kunnen inleven in een rechtse mening en zelfs principieel weigeren een poging daartoe te ondernemen. Van veel begrip voor een rechts gedachtegoed is er dan ook geen sprake. Het is niet ongewoon dat linkse media een rechtse politieke mening afdoen als een symptoom van lagere intelligentie of boosaardigheid, of beide tegelijk. Een verdienstelijk rechts politicus als dusdanig erkennen, zit er dan ook maar zelden in. Maar van de weeromstuit weigeren die linkse media ook de incompeten-

Starmer kan het niet

Hetzelfde fenomeen zien we opnieuw aan het werk in verband met de politieke situatie in Groot-Brittannië. Je kan voor of tegen Labour zijn, maar dat er op voorhand al grote vraagtekens gezet konden worden rond de figuur van Starmer als mogelijke Britse eerste minister, daarover was eigenlijk elke discussie volkomen overbodig. Toch hielden de media vol dat we met hem eens zouden gaan zien wat we zouden gaan zien. Meer dan een jaar later kunnen we alleen maar vaststellen dat de regering-Starmer van de ene crisis naar de andere zwalpt, en dat Starmer het niet kan. Toch blijven de gevestigde media volhouden dat hij op dit ogenblik de meest geschikte persoon voor zijn baan is.

Omgekeerd slaagt geen enkele krant erin te erkennen dat Nigel Farage misschien toch wel enig politiek talent heeft, laat staan dat hij misschien in de politiek is gegaan omdat hij oprecht het beste voor zou hebben met Groot-Brittannië. Overigens is er op dit ogen-

De manier waarop de media met twee maten en twee gewichten meten, heeft ongetwijfeld ook bijgedragen tot het succes van de Unite the Kingdom-betoging afgelopen zaterdag in Londen. Volgens schattingen van de politie namen tussen de 110.000 en 150.000 mensen deel aan de demonstratie, wat voor de meeste media trouwens als een complete verrassing kwam. Dat geen enkele krant over de betoging kon berichten zonder de achtergrond van organisator Tommy Robinson nog eens omstandig uit de doeken te doen, past trouwens perfect in het gekende stramien. Blijkbaar vond zowat elke krant het daarbij nodig het strafblad van Robinson nog eens grondig te overlopen. We vermoeden dat het strafblad van Greta Thunberg al lang niet meer moet onderdoen voor dat van Robinson, maar als de arrestaties en veroordelingen van Thunberg al eens ter sprake komen, dan eerder als klacht over hoe onrechtvaardig het toch wel is dat een activist niet zomaar altijd en overal zijn zin kan doen, en niet als indirect bewijs dat ze alleen maar slechte bedoelingen zou hebben. Ook dat de naam Tommy Robinson een pseudoniem is, lijkt voor de meeste media toch maar verdacht. Waarschijnlijk beseffen diezelfde media niet dat die twee maten en gewichten, en het toedekken van linkse incompetentie, het protest tegen Starmer helemaal niet zal doen stoppen, maar eerder zal aanwakkeren.

Van der Straeten zouden we nog niet de verantwoordelijkheid

Bestuurslid Festival van Vlaanderen: Kabinetten dreigden met afnemen subsidies

Het schandaal rond het Festival van Vlaanderen Gent nam zondagavond een nieuwe wending. Een afgevaardigde van de N-VA in de raad van bestuur vertelde aan PAL dat minister van Cultuur Caroline Gennez (Vooruit) en de Stad Gent zouden hebben gedreigd met het afnemen van de subsidies en de huisvesting. Het kabinet van minister Gennez ontkent dit echter formeel.

Waarover ging het schandaal juist? De raad van bestuur van Gent Festival van Vlaanderen, dat is de Oost-Vlaamse tak van de organisatie, besloot om een al lang gepland optreden van de Münchner Philharmoniker met haar Israëlische dirigent Lahav Shani te annuleren. Er kwam onmiddellijk kritiek op deze ‘racistische en antisemitische’ boycot. Er volgden tal van verklaringen, de ene al merkwaardiger dan de andere. Zo zou de dirigent geen verklaring hebben willen tekenen waarin hij het beleid van Israël afkeurt. Vervolgens bleek die verklaring er wel te zijn, maar te genuanceerd. Daarna zou de politie van Gent de veiligheid niet hebben willen of kunnen garanderen. Toen Jan Briers, de voorzitter van de raad van bestuur, op televisie interviews gaf, veranderde de uitleg opnieuw, maar de raad van bestuur was ‘unaniem’.

Duitse reactie en federale excuses

De Duitse regering kon niet lachen met wat ze een racistische en antisemitische beslissing noemde. Premier Bart De Wever (N-VA) woonde daarop zaterdag in Essen een concert bij en bood daar de Israëlische dirigent zijn excuses aan. Dat was crisiscommunicatie van de federale regering, maar over maatregelen werd met geen woord gerept. Zondag raakte bekend dat zowel de Stad Gent als de Vlaamse minister van cultuur Caroline Gennez (Vooruit) druk hadden uitgeoefend op de organisatie om het concert te annuleren.

D’Haese in verdediging

Toen dit nieuws eenmaal bekend raakte, haastte Christophe D’Haese (N-VA) zich met een boodschap op sociale media. D’Haese is één van de stemmentrekkers van de N-VA in Oost-Vlaanderen. Als burgemeester van Aalst en Kamerlid is deze voormalige Open Vld-politicus een van de kopstukken in Oost-Vlaanderen. Als een van de weinige bekende leden van de raad van bestuur kwam D’Haese onder vuur te liggen omdat de lijst met leden op sociale media kwistig gedeeld werd.

Gent Festival van Vlaanderen verwijderde donderdag de pagina met de lijst met leden van de raad van bestuur van zijn website, maar de schermafdrukken bleven circuleren. Iedereen kon trouwens op de Kruispuntdatabank de 22 bestuurders opzoeken, waaronder NMBS-baas Sophie Dutordoir, cd&v-politica Mieke Van Hecke en professor en ex-voorzitter van de GIMV Herman Daems.

Voor mensen zoals de voormalige AA Gentvoorzitter en grondlegger van het Gentse HR-bedrijf Hudson Ivan De Witte was dit misschien niet zo erg, maar voor de drie N-VA-politici vormde die lijst van bestuursleden een serieus probleem. Het socialemediabericht van D’Haese werd al snel gevolgd door een heus artikel op de website van HLN. Daarin legde D’Haese uit “dat hij tijdens een eerste vergadering over de kwestie afwezig was, waardoor de draagwijdte van deze beslissing mij nooit duidelijk was”.

Charlier verzette zich

D’Haese verwees daar expliciet naar partijgenote Annemie Charlier (N-VA), die PAL eerder vertelde dat de Stad Gent en minister Caroline Gennez de organisatie in ondubbelzinnige bewoordingen hadden bedreigd. Festival van Vlaanderen contacteerde de kabinetten van respectievelijk de Stad Gent en minister Gennez om advies te vragen over het optreden van de Israëlische dirigent. Beide maakten duidelijk dat ze verwachtten dat het optreden geannuleerd zou worden, en dat anders “de samenwerking weleens herbekeken zou kunnen worden”. Later gaf ook D’Haese zelf bij VTM aan dat er sprake zou zijn van beïnvloeding door het kabinet-Gennez. Het kabinet van minister Gennez ontkent deze beweringen. “Het klopt dat de minister heeft opgeroepen tot een culturele boycot van Israël”, aldus het kabinet. Gennez vroeg begin deze maand immers om “niet meer samen te werken met partners en bedrijven die weigeren om ondubbelzinnig afstand te nemen van het ge-

nocidaire regime in Tel Aviv”. Dat betekent volgens het kabinet echter niet dat er rechtstreekse druk uitgeoefend werd op Festival van Vlaanderen of dat er gedreigd zou zijn met het afnemen van subsidies. “De culturele sector behoudt zijn vrijheid.”

‘De samenwerking herbekijken’ betekent zoveel als de subsidies en de huisvesting afnemen. Het gaat dan om 747.292 euro aan subsidies in 2025, waarvan minder dan de helft al werd uitbetaald. Daarnaast ontvangt de vzw Festival van Vlaanderen Gent en Historische Steden nog 50.000 euro van de Vlaamse administratie Toerisme (een bevoegdheid van minister Melissa Depraetere (Vooruit)) en 50.000 van een Vlaams potje betaald door de Nationale Loterij (met als topman Jannie Haek van Vooruit). De Stad Gent biedt naast geld ook locaties zoals het Muziekcentrum De Bijloke Gent en de Vlaamse Opera aan.

Huisvesting in het gedrang

De vzw Festival van Vlaanderen Gent en Historische Steden is gevestigd op Bijlokekaai 8 in gebouwen van de Stad Gent op de Bijloke-site. Het einde van de samenwerking zou zoveel betekenen als dat de vzw meteen ook haar huisvesting kwijtspeelt.

Annemie Charlier uit Sint-Niklaas was wel aanwezig op de raad van bestuur van Gent Festival van Vlaanderen en verzette zich. Volgens D’Haese hield de voorzitter Jan Briers geen rekening met haar opmerkingen. Hieruit blijkt dat Briers loog op antenne bij de VRT, waar hij beweerde dat de raad van bestuur unaniem besloten had om de uitvoering van de Münchner Philharmoniker met Israëlische dirigent Lahav Shani te annuleren.

Ongeziene druk

Dat zowel de Stad Gent als minister Caroline Gennez rechtstreeks druk uitoefenden om het optreden van een Israëlische dirigent tegen te houden, is een nieuwe wending in dit lopende schandaal dat de reputatie van Vlaanderen en België internationaal al zeer beschadigde.

Dat een toegekende, maar nog maar half uitbetaalde subsidie en toekomstige subsidies als hefboom gebruikt worden door de Vlaamse minister van Cultuur en dat dit zelfs in de raad van bestuur van de betrokken vzw besproken diende te worden, is ronduit ongezien. Dat de Stad Gent dreigde met uitdrijving uit haar gebouwen, is op zijn minst ook speciaal te noemen.

Mag Israël deelnemen aan Eurosong?

Nederland dreigt weg te blijven van het Eurosongfestival als Israël mag deelnemen. De reden hiertoe is het conflict in Gaza. ‘Menselijk leed staat haaks op onze waarden,’ zo lezen we in het perscommuniqué. Eerder hadden Ierland, Spanje, Slovenië en IJsland een gelijkaardige boodschap uitgestuurd. De VRT liet weten dat ze dit standpunt deelt, maar dat het dit jaar aan de Franstalige openbare omroep RTBF is om te beslissen of België al dan niet deelneemt. Dit soort beslissingen – die toch een zeer politiek karakter hebben – worden overigens niet door de regeringen, maar door de openbare oproepen autonoom genomen.

Het Eurosongfestival wordt georganiseerd door de European Broadcasting Union (EBU) die de openbare omroepen groepeert van de landen die lid zijn van de Raad van Europa. De EBU besprak de kwestie al, maar heeft nog geen beslissing genomen.

Als tiener was ik grote fan van het Eurosongfestival. Dat had ook te maken met een meisje op wie ik zeer verliefd was. We keken samen naar de uitzending en probeerden dan de liedjes na te zingen. Er zijn ondertussen wel wat dingen veranderd. Het meisje in kwestie is volledig uit mijn leven verdwenen. Ze moet nu een volwassen vrouw zijn en ik hoop dat het goed gaat met haar. Gelukkig voor de mensen in mijn omgeving ben ik me ondertussen ook bewust geworden van de limieten van mijn zangtalent en tracht ik geen liedjes meer mee te zingen.

Ook het Eurosongfestival is sterk veranderd. Aanvankelijk namen alleen West-Europese landen aan de wedstrijd deel. Na de val van de Muur traden ook de landen van Oost-Europa toe. Ondertussen waren ook landen aangesloten die minder vanzelfsprekend tot Europa behoren. Israël doet al mee sinds 1973. In 1980 was er ook een Marokkaanse inzending. Azerbeidzjan, Georgië en Armenië situeren zich geografisch in Azië, al zijn deze landen ook lid van de Raad van Europa. De deelname van Australië doet al helemaal de wenkbrauwen fronsen.

Cultuuroorlog

LODE GOUKENS & WANNES NEUKERMANS

Eurovisie ontsnapt natuurlijk ook niet aan de cultuuroorlog die in Europa woedt. Bij artiesten die tot de LGBTQ of een andere letter van het alfabet behoren, klinkt het gekir bij de cultuurbobo’s net iets luider. Denk maar aan Dana International, Conchita Wurst of Nemo. De conservatieve Zwitserse politicus Samuel Kullmann omschreef het festival als een ‘freak show’ met een woke-agenda. Ten slotte werd ook de formule al een paar keer gewijzigd. De toetreding van zoveel nieuwe landen maakte een wedstrijd met voorrondes onvermijdelijk. Het puntensysteem met vakjury’s en televoting is al een paar keer bijgesteld en zorgt vaak voor controverse. De EBU houdt vol dat het festival apolitiek is. Meer nog: het evenement is net bedoeld om tegenstellingen te overbruggen en om mensen dichter bij elkaar te brengen. Deze mooie gedachte blijkt in de confrontatie met de werkelijke wereld niet overeind te blijven. Sommige landen werden uitgesloten omdat ze met hun inzending zelf de politiek probeerden binnen te brengen. Zo was er in 2009 de Georgische inzending met het niet bijzonder subtiele ‘We Don’t Wanna Put In’. In 2021 werd Wit-Rusland uitgesloten omdat het ingezonden liedje een lofbetuiging aan de president-dictator Lukashenko vormde. Andere landen kozen er soms zelf voor om weg te blijven omwille van politieke redenen. Al in 1969 nam Oostenrijk niet deel aan het Eurosongfestival in Madrid vanwege het regime van Francisco Franco. De stelling dat het festival geen politiek karakter heeft, wordt helemaal weggeblazen wanneer er landen worden uitgesloten – niet omwille van de artiest of de inhoud van het ingezonden liedje –, maar omwille van het beleid van het land vanwaaruit de artiest afkomstig is. Zo mocht in 2017 de Russische artieste niet optreden in gastland Oekraïne omwille van de Russische annexatie van de Krim. Sinds 2022 is Rusland opnieuw uitgesloten wegens de invasie van Oekraïne. Het is nu afwachten of Israël zal mogen deelnemen. ‘Als Rusland werd uitgesloten, waarom Israël dan niet?’, zo vragen de voorstanders van een boycot zich hardop af. Tja. Toen het islamitische Azerbeidzjan twee jaar geleden de enclave Nagorno-Karabach veroverde en daar 99 procent van de christelijke Armeense bevolking wegzuiverde, is het land daar niet voor gesanctioneerd. Nochtans gebruikten de Azeri’s blokkades om de Armeniërs voedsel en geneesmiddelen te ontzeggen. Na de verovering werd het Armeens cultureel erfgoed systematisch verwoest. Als moslims de daders zijn en christenen de slachtoffers, kijken de bobo’s echter liefst de andere kant op. Zoveel consequentie moet je van de Gutmenschen nu ook niet verwachten…

KARIM VAN OVERMEIRE

Bart De Wever brengt een bezoek aan de Israëlische dirigent in Essen

DE DUBBELZINNIGHEID VAN QATAR

In sommige media wordt Qatar nu de hemel in geprezen als een betrouwbare neutrale bemiddelaar en als een voorbeeld van ‘soft power’, momenteel in de onderhandelingen tussen Hamas en Israël, maar ook in andere dossiers. Zoveel lof van het journaille in de liegende en bedriegende media is altijd verdacht.

Ja, het piepkleine, maar schatrijke olielandje Qatar, dat even fundamentalistisch is als Saudi-Arabië, gebruikt zijn ‘soft power’ en zijn financiële macht heel sluw, maar het is volkomen onbetrouwbaar. De Qatari’s slagen er als geen ander in van twee walletjes te eten en soms zelfs van drie of vier. Een schitterend voorbeeld daarvan was dat Qatar het WK voetbal in de wacht kon slepen, ondanks het feit dat iedereen wist dat de infrastructuur daarvoor opgebouwd zou worden met ‘gastarbeiders’ die nauwelijks meer dan lijfeigenen waren. Maar met steekpenningen en sluwe propaganda kon dat allemaal onder mat geveegd worden.

QATAR IS ZONDER CONCURRENTIE DE GROOTSTE

SPONSOR VAN HAMAS

De dodentallen die gepubliceerd werden door de ambassades van India, Bangladesh, Nepal, Sri Lanka en Pakistan voor de tien jaar van de bouwwerkzaamheden, liepen volgens The Guardian op tot 6.751. Ja, daar kunnen ook een aantal natuurlijke overlijdens tussen gezeten hebben een aantal onnatuurlijke die niets te maken hadden met de bouwwerkzaamheden. Maar ter compensatie… de slachtoffers uit de Filipijnen en Kenia waren daarbij niet eens meegeteld, hoewel die landen ook veel gastarbeiders hadden geleverd. Qatar gaf toe dat er… 37 doden waren gevallen, allemaal door ‘natuurlijke oorzaken’ uiteraard, en men slikte dat. Ja, de ‘soft power’ van propaganda en oliedollars is fantastisch. Geopolitiek gezien is die wereldbekerkwestie totaal onbelangrijk, maar ze is wel symbolisch. De meeste Qatari’s zijn wahabieten, de extreme variant van de islam die ook in Saoedi-Arabië dominant is, met dezelfde uitwassen en dezelfde hypocrisie. Qatar is ook de thuisbasis van de Arabische haat- en propagandazender Al Jazeera en er is een militaire basis die ook door de VS en de Britten wordt gebruikt. Enerzijds, anderzijds…

Bommen op Doha

Even symbolisch, maar veel belangrijker: de recente en helaas gedeeltelijk mislukte Israëlische luchtaanval op kopstukken van Hamas in Qatar. Hoe interpreteert men dat? Iedereen wéét dat Hamas zijn laatste gijzelaars nooit zal vrijlaten. Maar de politieke druk vanuit de families van de gijzelaars is – heel begrijpelijk! –zo groot dat de Israëlische regering tegen beter weten in moet blijven onderhandelen. Sommigen zien deze luchtaanval als een poging om die onderhandelingen te saboteren. Men kan dit ook zien als een poging om de Hamas-leiders verder onder druk te zetten door hen ook te treffen op plaatsen waar ze zich tot nu toe veilig waanden. Maar er is nog een element dat nauwe-

lijks de media heeft gehaald: kort voor deze luchtaanval vond in het superluxueuze hotel Ritz-Carlton Doha een geheime ontmoeting plaats tussen kopstukken van Hamas en een Iraanse delegatie onder leiding van de Iraanse minister van Buitenlandse Zaken Seyyed Abbas Araghchi, waarin gezamenlijke operaties tegen Israël besproken werden. Terwijl Qatar tegelijk ook als ‘neutrale’ gastheer de Israëlische onderhandelaars en die van Hamas samenbracht. Van twee walletjes eten… Inderdaad. Dat werpt ook een nieuw licht op de mogelijke motieven voor deze luchtaanval op Hamas-leiders in Doha en op de genuanceerde reactie van president Trump daarop. Nuancering, een zeldzaam en ongewoon verschijnsel bij Trump. Daar moet iets achter zitten. Misschien de ontmoeting in het Ritz-Carlton? ‘Red Wedding’

Even een terugblik. Vivek Ganapathy Ramaswamy is een Indisch-Amerikaanse zakenman en politicus. Hij is een Republikein en een aanhanger van Trump. Hij is ook de auteur van het zéér politiek incorrecte boek ‘Woke Inc’. Hij is een hindoe, maar hij studeerde aan een jezuietencollege. In oktober 2023, vlak na de massamoorden van Hamas waarmee de huidige oorlog begon, verklaarde Ramaswamy tijdens toespraken en op X dat “… Israël het absolute en onvervreemdbare recht heeft zichzelf te verdedigen en daarbij de enige taal te spreken die zijn vijanden begrijpen: de taal van het geweld”.

NUANCERING, EEN ZELDZAAM EN ONGEWOON VERSCHIJNSEL BIJ TRUMP

Hij vond dat Israël aan niemand toestemming moest vragen om Hamas en Hezbollah te vernietigen. Hij riep Israël en de Mossad op “alle leiders van Hamas tot de laatste toe af te maken, waar ze zich ook verbergen, van Doha tot Dresden. Als de (Hamasleiders) Haniyeh en Mashaal zich nog eens in het (luxehotel) Four Seasons in Qatar laten zien, moeten Israël en de Mossad daar een ‘red wedding’ organiseren”. Ik ben niet zo’n fan van de ‘Game of Trones’- films en boeken. Het sadistische genoegen waarmee de auteur zijn eigen helden laat afmaken, is zelfs naar mijn ruige normen iets te wreed. Maar ik ken wel het beroemde hoofdstuk ‘Red Wedding’ waarin een deel van de nobele familie Stark wordt afgeslacht tijdens een bruiloftsfeest dat eigenlijk één grote hinderlaag is. Ramswamy wist beter dan Trump en beter dan vele Israëlische en westerse politici hoe je genocidaire terroristen moet aanpakken. Misschien kende hij de moslims ook uit de Indische geschiedenis… Hij had naast Doha en Dresden overigens ook Brussel, Parijs, Madrid en Londen kunnen vernoemen.

Cd&Qatar

Tussen 2017 en 2021 verbraken Saudi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten, Bahrein en Egypte alle relaties met Qatar en begonnen ze een de facto blokkade te land, in de lucht en ter zee, omdat Qatar de overeenkomsten inzake de bestrijding van terrorisme had geschonden en te nauwe banden onderhield met Iran. De verdediging van Qatar was opnieuw een voorbeeld van zijn dubbelzinnigheid. Qatar gaf toe dat het enerzijds wel de fundamentalisten van het Moslimbroederschap steunde, dat toen terreur zaaide in Egypte, maar dat het anderzijds nooit groepen had gefinancierd die aanleunden bij Al Qaeda en Islamitische Staat in Irak en de Levant, en dat was allemaal waar. Zoals het ook waar was dat Qatar zijn militaire basis Al-Udeid ter beschikking had gesteld van de Amerikanen en de Britten in de ‘war on terror’, maar tegelijk ook nauwere betrekking en aanknoopte met Iran dat Qatar genoeg

genschap waren vermoord. Een slechte ruil. Maar Samir Kuntar – met Hitlersnorretje –werd door moslims overal ter wereld als een held bejubeld, zelfs door de cd&v’er Youssef Kobo en de AEL van Abou Jahjah. En dus ook door Al Jazeera, dat een enthousiaste reportage over deze ‘held’ uitzond en in haar kantoren in Beiroet zelfs een verjaardagsfeest voor hem organiseerde, maar… zich daar later weer van distantieerde. Maar intussen was de reportage wel heel de wereld rondgegaan. Enerzijds, anderzijds.

Sponsor

Qatar is zonder concurrentie de grootste sponsor van Hamas. In de loop der jaren financierde het Hamas voor een bedrag van 1,8 miljard dollar. Zoals er, absurd genoeg, zelfs tijdens de vele raketbeschietingen voor 7 oktober 2023 nog altijd vanuit Israël elektriciteit aan Gaza werd geleverd. De rechtstreekse steun van Iran, de tweede grootste sponsor, is moeilijker te berekenen, want die omvatte ook wapens en trainingsfaciliteiten die onder meer via Hezbollah ter beschikking werden gesteld.

goederen leverde om de gevolgen van de blokkade op te vangen. Enerzijds, anderzijds… Als cd&v nog een voorzitter zoekt, misschien een Qatarese emir… Nog veel andere islamitische landen keerden zich toen tegen Qatar, soms alleen maar omdat ze ontevreden waren over de berichtgeving door Al Jazeera – dikwijls terecht, soms ook ten onrechte –, want naast de ergerlijke propaganda leverde Al Jazeera ook gegronde kritiek op sommige wantoestanden. Maar ondanks dat alles eindigde deze crisis met een klinkende overwinning van Qatar. Met dank aan zijn nieuwe bondgenoot en blokkadebreker Iran. Al Jazeera

Samir Kuntar van Hezbollah en het Palestinian Liberation Front had bij een terroristisch aanval op de Israëlische kuststad Naharya eigenhandig een Israëlische gijzelaar in de rug geschoten en het hoofd van zijn vierjarige dochtertje met de kolf van zijn geweer verbrijzeld. Andere terroristen van dezelfde groep vermoordden twee politiemannen. Hij kreeg vijf keer levenslang, maar werd in 2008 vrijgelaten in ruil voor de lichamen van twee ontvoerde Israëlische soldaten die in gevan-

Steunpilaar

In 2007 greep Hamas de macht in Gaza. Na een bloedige broederstrijd werden alle kopstukken en strijders van Fatah verdreven of vermoord. Sommigen konden alleen aan foltering en moord ontsnappen door – oh ironie! – naar Israël te vluchten. Daarna waren Qatar en Turkije de enige landen die het nieuwe Hamas-regime onvoorwaardelijk steunden. In 2012 was de toenmalige emir van Qatar het eerste staatshoofd dat een bezoek bracht aan het door Hamas bestuurde Gaza. Toen begonnen de miljarden binnen te stromen. Officieel voor ‘heropbouw’, ‘humanitaire doelen’ en ‘liefdadigheid’. Intussen weten we dat het in werkelijkheid ging om smokkel- en terreurtunnels, zelfs onder ziekenhuizen en scholen, en onder de grens met Israël om raketten, mortieren, deltavliegers en drones. Is Qatar een trouwe bondgenoot, zoals Trump misschien denkt? Een neutrale bemiddelaar en een positief voorbeeld van ‘soft power’ zoals het journaille in onze media beweert? Geloof er niets van. De Qatari’s zijn even onbetrouwbaar en achterbaks als de cd&v’ers. Maar veel machtiger, veel slimmer en veel rijker. PAUL BÄUMER

Beschoten gebouwen nabij Gaza-stad

Marco Rubio ging na de aanval op Qatar naar Israël

THIERRY DEBELS

“Als Laurent geen prins was geweest, dan zat hij vandaag in de gevangenis”

Het nieuws sloeg vorige week in als een bom: prins Laurent maakte via het persagentschap Belga bekend dat hij de biologische vader is van Clément Vandenkerckhove, de zoon van Wendy Van Wanten. Maar koningshuiskenner Thierry Debels heeft zijn twijfels bij de plotse erkenning: “Prins Laurent is een pathologische leugenaar.”

“Ik was heel verrast. Ik twijfel aan het verhaal”, reageert koningshuiskenner Thierry Debels op Laurents plotse erkenning. “Ik volg Laurent nu al twintig tot dertig jaar. De algemene teneur bij de échte royaltywatchers is dat Clément Vandenkerckhove niet zijn zoon is.”

Waarom twijfelt u aan dit verhaal?

“Wel, om te beginnen omdat Laurent een pathologische leugenaar is. Dat klinkt misschien hard, maar ik baseer me op feiten. Bij hem lopen waarheid en leugen vaak door elkaar. Dat maakt het moeilijk om zijn uitspraken zomaar te geloven.”

“Ik heb zelf een biografie geschreven over Laurent. Daaruit blijkt duidelijk dat Clément niet de zoon van Laurent is. Daar zijn verschillende redenen voor. Maar de belangrijkste is dat zijn vader gewoon Danny De Waele is. Danny De Waele was niet alleen de manager van Wendy, maar ook de liefde van haar leven. Zijn overlijden was voor Wendy een enorme klap.”

“Voor het verhaal over Laurent, Wendy en Clément had ik bovendien een bijzonder betrouwbare bron. Dankzij die bron ben ik er vandaag bijna honderd procent zeker van dat we terecht kunnen twijfelen aan het verhaal dat Laurent de vader zou zijn van Clément.”

Waarom heeft hij Clément, die volgens u niet zijn zoon is, nu dan toch erkend?

“Op dit moment hebben we nog altijd geen duidelijk antwoord op die vraag. Ik heb vorige week in het Nieuwsblad gelezen dat ook een aantal royaltykenners zich vragen stelt. Zij zeggen letterlijk: ‘Er is iets dat wij niet weten.’ Misschien zullen we het ooit ontdekken, misschien ook niet, maar er speelt iets op de achtergrond.”

“Voorlopig gaat het slechts om een symbolische erkenning. Laurent kan wel zeggen dat Clément zijn zoon is, maar juridisch betekent dat helemaal niets. Pas wanneer hij wil overgaan tot een juridische erkenning, krijgt de zaak gewicht.”

Wat zouden de gevolgen zijn van een juridische erkenning?

“Mocht Laurent verdergaan met de erkenning, dan zou dat enorme implicaties hebben voor zijn andere kinderen. Zij zouden hun erfenis dan moeten delen met Clément. De vraag is hoe die andere kinderen van Laurent, Nicolas, Aymeric en Louise, daarmee zullen omgaan. Zij zouden plots een halfbroer hebben, met alle gevolgen van dien. Niet alleen financieel, maar ook emotioneel. Ik hoop dat Laurent dit vooraf met hen besproken heeft en dat ze het nieuws

niet via de pers hebben moeten vernemen. Maar met hem is niks zeker. Hij speelt graag cavalier seul.”

“Het zou mij niet verbazen als dit verhaaltje straks gewoon een voorproefje van een nieuwe fictiereeks over Wendy blijkt te zijn. Alles kan tegenwoordig. Dat is de reden waarom ik zo sterk twijfel aan dit verhaal.”

Een DNA-test is waarschijnlijk de enige manier om daar uitsluitsel over te krijgen.

“En precies dát is volgens mijn bronnen al gebeurd. Ik heb meerdere bronnen die dat bevestigen en ik heb er zelf ook over geschreven. In mijn boek staat het zwart op wit: er is destijds een DNA-test uitgevoerd en die was negatief.”

“Volgens mijn bron waren er advocaten van beide kanten bij betrokken, zowel van Laurent als van Wendy. Men is toen tot de conclusie gekomen dat Laurent zich geen zorgen hoefde te maken: hij was níét de biologische vader.”

“Ik kan mij perfect voorstellen hoe het gelopen is. Clément werd geboren in 2000. Wendy klopte aan bij Laurent met de bewering dat hij de vader was. Toen Danny De Waele – haar grote liefde – stierf, kwam er nog een extra argument bij, mogelijk ook een financieel. Maar Laurent wilde zekerheid en vroeg om een DNA-test. Die test was negatief. De conclusie was duidelijk: Laurent is niet de biologische vader.”

“Amper een paar jaar geleden, bij journalist Erik Goens in ‘Het Huis’, zei Clément letterlijk: ‘Laurent is niet mijn vader. Ik heb geen koninklijk bloed, ik heb gewoon rood bloed.’ De vraag is wat er sindsdien is veranderd. Wat speelt er achter de schermen?

Waarom heeft Laurent hem nu symbolisch erkend? Ik kan de lezer maar één ding meegeven: het is belangrijk om aan dit verhaal te blijven twijfelen, van a tot z.”

Welke impact zal de erkenning van Clément hebben op de reputatie van Laurent?

“Ik heb Laurent niet zo hoog zitten. Hij wordt vaak beschouwd als de joviale van de koninklijke familie, de sympathieke, de toffe kerel. Vergeet het. Een man die vrouwen slaat, is krapuul. Punt.”

Een man die vrouwen slaat? Dat moet u toch eens toelichten.

“Laurent heeft losse handjes. Hij heeft meerdere vrouwen geslagen. Ik heb de pv’s gelezen. Eén slachtoffer moest zelfs naar het ziekenhuis. Dat zijn feiten die niet iedereen kent. Daarom vind ik het belangrijk om erover te vertellen. Ik vertel alleen wat feitelijk klopt, want mijn reputatie als konings-

huiskenner staat op het spel.”

“Laurent is krapuul. Want laten we eerlijk zijn: als hij geen prins was geweest, dan zat hij vandaag in de gevangenis. Zo eenvoudig is het. Daarom stoor ik me zo hard aan het beeld dat van hem wordt opgehangen. Iedereen zegt dat Laurent de sympathieke van de familie is. Ja, hij komt misschien sympathiek over. Maar dat is een façade. Daarom raad ik de lezer aan om de twee boeken van Noël Vaessen goed te lezen. Daarin wordt duidelijk wie hij werkelijk is.”

Hoe komt het dat het koningshuis vandaag nog zo sterk tot de verbeelding spreekt dat mensen er alles over willen lezen?

“De mensen zijn vooral geïnteresseerd in de schandalen. Schandalen rond het koningshuis trekken altijd de aandacht. Dat dit verhaal gekoppeld is aan Wendy Van Wanten, maakt het extra sappig en smeuïg.”

HET ZOU MIJ NIET VERBAZEN ALS DIT VERHAALTJE STRAKS GEWOON EEN VOORPROEFJE VAN EEN NIEUWE FICTIEREEKS OVER WENDY VAN WANTEN BLIJKT TE ZIJN

“Je kan het koningshuis op twee manieren bekijken. Enerzijds via de officiële geschiedenis, zoals we die allemaal op school hebben geleerd, met Leopold I, Leopold II, enzovoort. Anderzijds kan je achter de schermen kijken. En dat is de taak van journalisten zoals ik. Wij proberen om de realiteit te tonen. Wat gebeurt er écht? Wat speelt er achter de façade?”

Kan u een voorbeeld geven van iets dat achter de schermen speelt, maar verborgen blijft voor de buitenwereld?

“Neem nu Filip en Mathilde. Op het eerste gezicht lijken zij het perfecte koppel: goed op elkaar ingespeeld, grote liefde, vaak hand in hand wandelend,... Maar de realiteit is genuanceerder. Wie mijn boeken leest, weet dat er achter die façade misschien wel een andere realiteit schuilgaat.”

Licht u eens een tipje van de sluier op.

“Als zakelijk koppel, als werkmaatjes, vormen Filip en Mathilde een uitstekend team.

Dat is in grote mate te danken aan Mathilde, die de samenwerking bijzonder goed aanstuurt. Maar op privévlak loopt het moeizamer. Ik heb er al veel over gehoord en geschreven, dus ik aarzel niet om mijn stelling te herhalen: er bestaan wel degelijk twijfels over hun relatie. Sommigen zeggen dat ik me niet moet moeien met het privéleven van Filip en Mathilde, omdat dat geen gevolgen zou hebben voor de buitenwereld. Maar dat klopt niet. Ook het persoonlijke heeft implicaties, zeker bij een koningspaar.”

“Wat ik van tientallen tussenpersonen heb gehoord, is dat hun relatie vooral een werkrelatie is, weliswaar met een zekere genegenheid tussen beiden. Maar er doen ook hardnekkige verhalen de ronde dat Filip niet alleen belangstelling heeft voor vrouwen, maar ook voor mannen. Dat is misschien delicaat, maar het is wel een element dat telkens weer opduikt in de verhalen die mij bereiken. Die verhalen circuleren al sinds de tijd dat Filip nog prins was.”

“Het strafste verhaal – eentje dat ik zelf ook heb beschreven in mijn boek – gaat over een inval in een ‘gespecialiseerde’ club in Duitsland. Bij de identificatie van de aanwezigen bleek dat een van hen niemand minder dan de Belgische prins Filip was. Zijn aanwezigheid zorgde natuurlijk voor paniek bij de Belgische diensten: de ambassade, de veiligheidsdiensten, iedereen moest in allerijl ingrijpen. Uiteindelijk werd de prins in alle stilte terug naar België gebracht.”

“Dat is slechts één voorbeeld. Er bestaan tientallen gelijkaardige verhalen. Ik heb ze in mijn boeken verzameld en beschreven. Nooit werd er officieel op gereageerd, waarschijnlijk omdat men weet dat er een kern van waarheid in zit.”

Hoe verklaart u dan dat uit het huwelijk van Filip en Mathilde kinderen zijn voortgekomen?

“Wat prinses Elisabeth betreft, ben ik bijna 100 procent zeker dat zij via IVF is verwekt. Was er een medisch probleem? Of is

LAKEN IS NOG STEEDS DE VIJAND VAN DE VLAAMSE

de echte reden dat Filip en Mathilde nauwelijks een relatie die naam waardig hebben? Want zonder een intieme relatie is het uiteraard moeilijk om op natuurlijke wijze een kind te verwekken.”

“Laten we ervan uitgaan dat Elisabeth koningin wil worden. Dan is de kernvraag of zij dat wel mág worden. Want volgens de Grondwet moet een koning of koningin de natuurlijke zoon of dochter zijn van de vorige vorst. Maar als Elisabeth via IVF is verwekt, is zij dan een natuurlijke nazaat? De meningen van grondwetspecialisten lopen uiteen. De ene grondwetspecialist zegt dat je de natuur een handje kan helpen, dat de maatschappij geëvolueerd is en dat IVF geen probleem is. Vergeet niet dat de Grondwet dateert uit een tijd dat IVF nog niet bestond.”

ALS ZAKELIJK KOPPEL, ALS WERKMAATJES, VORMEN FILIP EN MATHILDE EEN UITSTEKEND TEAM. MAAR OP PRIVÉVLAK LOOPT HET MOEIZAMER

“Maar een ander specialist waarschuwde: ‘Pas op. Je moet wel kunnen aantonen dat het zaad dat bij de IVF gebruikt is, daadwerkelijk van Filip afkomstig was.’ En daar wordt het natuurlijk complex, en tegelijk ook gevoelig en smeuïg. Want stel je voor dat men het zaad van iemand anders gebruikt heeft. Dan ontstaat er wél een probleem. Want in dat geval zou je de troonopvolging kunstmatig sturen: men zou kunnen beslissen om het zaad van ‘meneer X’ te gebruiken en op die manier zijn nageslacht op de troon te krijgen. Dat mag uiteraard niet. De troonopvolging moet natuurlijk zijn. Ze moet een

kwestie van afstamming en toeval zijn. Ze mag niet gemanipuleerd of gestuurd worden.”

Dergelijke verhalen zou je eerder verwachten van BV-koppels dan van een koninklijk koppel.

“Het koningshuis is in de perceptie tot de BV-wereld gaan behoren. We beschouwen de leden van de koninklijke familie als publieke figuren, maar vergeten dat ze nog altijd een belangrijke functie bekleden. Laat ons niet vergeten dat de macht van koning Filip nog steeds groot is, ook al spreken sommigen mij op dat punt tegen. Zeker in tijden van crisis speelt de koning nog steeds een cruciale rol. Ook zijn invloed tijdens een regeringsvorming is nog altijd aanzienlijk. De smeuïge verhalen zijn leuk en trekken de aandacht. Maar we mogen ons daar niet blind op staren, want daarachter gaat nog altijd een belangrijke constitutionele en politieke macht schuil.”

De koning is volgens u dus een machtige politieke actor?

“Uiteindelijk is het natuurlijk niet Filip die alles beslist. Dat gebeurt via zijn kabinetschef en het kabinet achter hem. Laten we eerlijk zijn: Filip is geen hoogvlieger. Ik heb het al vaker gezegd en ik deins er niet voor terug om het nog eens te herhalen. Dat hij nu al twaalf jaar koning is, maakt van hem niet plots een briljant of bijzonder verstandig man. Hij mag zich omringen met allerlei boeken van Hegel en Kant, maar ik zou hem graag eens ondervragen over die filosofen. Dan zou snel blijken dat er weinig inhoud achter zit. Je kan die boeken wel in je kast zetten, maar dat maakt je nog geen intellectueel.”

Waarop baseert u zich?

“Ik heb genoeg verhalen gehoord van mensen die hem gekend hebben aan de Ko-

en symbolische gebaren vanuit het koningshuis. Stel je voor dat je een Vlaamse ondernemer, denker of professor bent die de Vlaamse zaak genegen is. Zelfs voor iemand in die situatie moet het bijzonder moeilijk zijn om een uitnodiging van Laken te weigeren. Want het is en blijft de koning die jou dat lintje opspelt of je tot baron maakt.” “Dat is een uitgekiende strategie waarmee het koningshuis punten probeert te scoren. Die aanpak dateert niet van vandaag of gisteren. Ze wordt al generaties lang toegepast: Boudewijn paste ze toe, Albert zette die lijn verder en Filip doet dat nu ook. De monarchie heeft altijd geprobeerd om de Vlaamse elite in te lijven in het Belgische systeem. Die strategie werkt vandaag nog altijd.”

Hoe ziet de toekomst van het koningshuis eruit?

“In 2030 vieren we de 200ste verjaardag. Dat zal ongetwijfeld een groot feest worden, vrees ik. Mijn gevoel is dat het koningshuis zich sinds Filip toch wat heeft weten te versterken. Dat heeft voor een deel ook te maken met Elisabeth. Ik merk dat zelfs in mijn eigen gezin: een van mijn drie zonen is, gek genoeg, fan van haar. De andere twee totaal niet, maar hij wel. Als ik hem vraag waarom, zegt hij: ‘Omdat ze een goede koningin zal worden.’ Je ziet dus hoe de PR-campagne haar effect heeft: Elisabeth slaagt erin jongeren te charmeren en een positief beeld te creëren. We mogen niet vergeten dat er achter het koningshuis een enorme PR-campagne schuilgaat. Het imago van de monarchie wordt zorgvuldig opgebouwd en bewaakt.”

LAURENT IS EEN PATHOLOGISCHE LEUGENAAR

ninklijke Militaire School, zelfs van professoren die hem daar onderwezen. Hun oordeel was hard: het was een ramp. En dan vraag ik mij af hoe het kan dat iemand die daar zo’n reputatie had, plots is uitgegroeid tot een zogezegd verstandig en scherpzinnig man – in de perceptie althans.” “Natuurlijk speelt de leeftijd in zijn voordeel. Veel mensen zijn laatbloeiers. Naarmate we ouder worden, verzamelen we meer kennis en wijsheid. Maar om nu te zeggen dat Filip plots de verstandigste man van België is geworden… Dat zou veel te ver gaan. Alles wordt voor hem beslist. Zijn kabinetschef en medewerkers zetten de lijnen uit. Filip voert in de praktijk enkel uit wat door hen wordt voorbereid.”

Waarom zouden Vlaamsgezinde of Vlaams-nationalistische lezers zich moeten interesseren voor wat er gebeurt binnen het koningshuis? Is het een kwestie van de ‘vijand’ te kennen?

“In zekere zin wel. Je mag je tegenstander nooit onderschatten. Maar er is meer. De macht van Laken, de macht van koning Filip en de monarchie in het algemeen, bestaat erin om Vlaamse intellectuelen en ondernemers – de Vlaamse elite – in te kapselen in het Belgische systeem. Dat gebeurt door hen bijvoorbeeld een titel te geven, een lintje uit te reiken of hen uit te nodigen op het paleis. Op die manier worden ze in het systeem ingepast en als het ware geneutraliseerd voor de Vlaamse Beweging en voor de Vlaamse zaak. Dat is de reden waarom ook Vlaamsgezinde lezers oog moeten hebben voor wat er in het koningshuis gebeurt. Laken is nog steeds de vijand van de Vlaamse ontvoogding en van de Vlaamse onafhankelijkheid.”

“Ik geef toe dat het niet altijd gemakkelijk is om aan de lokroep van het koningshuis te weerstaan. De verleiding moet bijzonder groot zijn, want zelfs wie zich Vlaams-nationalist noemt, is niet immuun voor de aantrekkingskracht van titels, erkenning

“In de jaren 1960 en 1970 is men in Laken volop gaan inzetten op PR. Eigenlijk kan je zeggen dat bijna alles wat daar gebeurt pure PR is. Dat is ook de reden waarom Filip de Rode Duivels of andere Belgische medaillewinnaars ontvangt op het paleis. Alles draait rond het zorgvuldig onderhouden van een positief imago.”

Op welke manier heeft het paleis zich volgens u weten te versterken?

“Misschien ligt de verklaring in het feit dat men er in Laken in geslaagd is om de N-VA in het systeem in te kapselen. Vroeger klonk er vanuit die hoek nog stevige kritiek op de monarchie. Vandaag komt die terechte kritiek enkel nog van het Vlaams Belang. Maar doordat de N-VA is weggevallen als motor van het verzet, heeft Laken voor een deel gewonnen. Bovendien heeft Filip, en daarin heb ik me vergist, voorlopig nog geen grote fouten gemaakt. Daarom schat ik –spijtig genoeg – de toekomst van de monarchie positief en rooskleurig in.”

ANTON SCHELFAUT

“Meer dan 30 jaar zijn wij lid van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds ... de ruggengraat van de Vlaamse beweging ... jong, dynamisch en zeer aanspreekbaar ... een evidente keuze.”

Hoofdzetel: Hoogstratenplein 1 2800 Mechelen Tel 015 28 90 90 www.vnz.be

Bart Fierens, voorzitter ANZ Word lid van het VNZ.

Voor een

Vlaamse sociale zekerheid!

Explosie van gsm-diefstallen in Londen

Straatcriminaliteit in de Engelse hoofdstad Londen neemt hand over hand toe, zoals blijkt uit cijfers die door de Engelse actiegroep Crush Crime werden bekendgemaakt. In 2024 werden 116.656 diefstallen van gsm-toestellen geregistreerd, wat neerkomt op 330 diefstallen per dag. Een historisch record dat het falen van een overheid illustreert om deze plaag een halt toe te roepen. Sinds 2017 is er sprake van een toename van het aantal gsm-diefstallen met 50 procent. In totaal werden sinds 2017 niet minder dan 684.000 gsm’s in Londen gestolen, wat een marktwaarde vertegenwoordigt van 430 miljoen euro.

Vrouwen zijn de belangrijkste slachtoffers, aldus de cijfers van de Londense politie: 61.000 in 2024 tegenover 48.000 mannen. Toch voor wat de geregistreerde aangiftes betreft… Nog verontrustender dan het aantal geregistreerde diefstallen is het aantal vervolgde vermoedelijke daders. De politie kon er uiteindelijk slechts 169 vatten en 7 onder hen werden terug vrijgelaten met een waarschuwing. Allicht cijfers die het rechtvaardigheidsgevoel van veel Engelsen nog meer zal schokken.

De berichten op sociale media liegen er niet om: critici stellen dat Scotland Yard veel meer tijd steekt in de controle van internetberichten, terwijl de straatcriminaliteit bijna ongestraft de grote Engelse steden vergiftigt. Want het cijfer van het stijgend aantal gsm-diefstallen is maar het topje van de ijsberg, aldus dr. Lawrence Newport van Crush Crime: Londen registreerde eveneens een stijging van 18 procent van het aantal schietincidenten op een jaar tijd, 9 procent meer verkrachtingen, en 38 procent meer winkeldiefstallen.

De politie verklaart de stijgende criminaliteit en vooral de stijging van het aantal diefstallen door georganiseerde criminele bendes. Deze bendes zetten steeds vaker jonge gastjes in, die gemaskerd tegen hoge snelheid door de straten scheuren. De Britse minister van Binnenlandse Zaken, Yvette Cooper (Labour), erkende de omvang van de criminaliteit in Londen en stelt dat deze diefstallen ‘het onveiligheidsgevoel’ doen toenemen. Volgens Crush Crime belooft de overheid de politie te versterken, maar is de realiteit anders en toont ze een groeiende

OOSTENRIJK

straffeloosheid, zodat Londen stilaan een reusachtig open jachtterrein voor criminelen dreigt te worden.

PIET VAN NIEUWVLIET

VERENIGDE STATEN

Spectaculaire daling van illegale migratie

In 2025 registreerden de Verenigde Staten een historische daling van de illegale migratie, een ongeziene daling sinds 1960. Volgens gegevens van de grenspolitie verminderde het aantal illegale oversteken van de zuidelijke grenzen tot 8.450 arrestaties in februari, tegenover 155.000 gemiddeld per maand onder president Joe Biden. Dit als gevolg van de gespierde maatregelen van president Trump: militaire ontplooiing, het beëindigen van het programma ‘catch and release’ en een opgevoerde samenwerking met Mexico.

Sinds het begin van zijn mandaat in januari 2025 heeft de Trump-administratie een aantal draconische maatregelen doorgevoerd. Grenswachten kregen duidelijke richtlijnen om migranten die illegaal de

Arbitrage gebaseerd op sharia wordt expliciet door rechtbank erkend

Een recente beslissing van een rechtbank in de Oostenrijkse hoofdstad Wenen zorgt voor ophef. De rechtbank voor burgerrechtelijke zaken heeft de geldigheid bevestigd van een scheidsrechterlijke uitspraak tussen twee islamitische ondernemers, een uitspraak gebaseerd op islamitisch recht. De Weense rechtbank argumenteerde dat de oplossing voor het geschil (een financiële betwisting van 320.000 euro) geen inbreuk betekende op de Oostenrijkse openbare orde. In het Oostenrijkse recht hebben partijen in arbitrage over patrimoniale geschillen een keuzevrijheid inzake toepasselijk recht. Dit alles onder juridische controle van Oostenrijk, uiteraard.

De rechtbank preciseerde dat haar rol er niet in bestond te oordelen over de sharia als dusdanig, maar uit te klaren of de beslissing van de scheidsrechter niet in tegenspraak stond met de ‘fundamentele waarden’ van het Oostenrijks recht. “Beschikkingen van het islamitisch recht (…) kunnen op een geldige manier zijn overeengekomen als toe te passen recht in een arbitrageovereenkomst bij geschillen inzake onroerende goederen”, stelde de rechter die door de Oostenrijkse pers werd geciteerd. Zelfs Turkse gemeenschap in Oostenrijk waarschuwt

Het gevolg was een flinke controverse. Yannick Shetty, fractieleider van de liberale fractie Neos, was duidelijk: “In Oostenrijk kan geen parallelle justitie bestaan (…). Bij ons beslist de rechter, niet de imam.” De christendemocratische ÖVP, die deel uitmaakt van de regeringscoalitie, beloofde een einde te maken “aan de toepassing van de sharia” in Oostenrijk. De minister van Justitie, Anna Sporrer (SPÖ), waarschuw-

de echter voor “overhaaste conclusies” en herinnerde eraan dat de openbare orde als laatste rem blijft bestaan. Veel blabla dus. Het zal niet verbazen dat de rechtse FPÖ, de grootste partij in Oostenrijk, snoeihard was: de beslissing is een signaal van “parallelle maatschappijen”, en FPÖ roept op om elke impliciete erkenning van islamitisch-religieuze regels in de juridische sfeer te verbieden. De oud-voorzitter van de Vereniging van Procureurs-Generaal, Gerhard Jarosch, vindt de beslissing van de rechter “absurd”, maar tezelfdertijd “conform het geldende recht”. Merkwaardig, en een teken aan de wand: de Turkse culturele gemeenschap in Oostenrijk (TKG) zegt ongerust te zijn. Ze herinnert eraan dat het Europees Hof voor de Rechten van de Mens in 2003 oordeelde dat shariarecht “niet compatibel is” met de rechten van de mens. TKG waarschuwt tegen de beslissing van de Weense rechter: het is een gevaarlijk precedent voor de Oostenrijkse economie en handel.

DUITSLAND

grens passeerden, op korte termijn terug te sturen. In februari daalde het aantal aanhoudingen aan de grens tot 8.347, een vermindering van 94 procent ten opzichte van 2024. Bijkomend werden 3.000 militairen ingezet en bepaalde asielprogramma’s van Joe Biden stopgezet. Mexico hield 622 migranten tegen en kwam daarmee zijn belofte na.

Trump is wel iets meer dan een losgeslagen gek

De cijfers spreken voor zich. In juli 2025 daalde het aantal illegale migranten verder: slechts 4.598 personen. Op 28 juni werden slechts 136 illegale migranten betrapt die het land probeerden binnen te komen, een historische dag volgens het Amerikaansen Department of Homeland Security. Nochtans is de migratiecrisis niet geheel afgewend. De capaciteit van de ICE (of Immigration and Customs Enforcement, een politiedienst in Amerika die toezicht houdt op migratie) is volledig gesatureerd, met 45.000 migranten in opvangcentra. President Trump zet daarom niet alleen in op het terugdringen van illegale migratie, maar wenst ook veel migranten aan te zetten op terug te keren. Zijn CBP Home (Customs and Border Protection, een federaal agentschap verantwoordelijk voor migratiebeheer) zet daarom in op vrijwillige terugkeer van migranten, waarbij de vertrekkers een bonus van 1.000 dollar krijgen aangeboden, alsmede een gratis ticket naar huis.

Verklikkersysteem voor socialemediaberichten werkt steeds beter en harder

Sinds oktober 2024 is het meldpunt “REspect” actief, waarmee de Duitse Bondsregering strafbare inhouden van het netwerk wil halen. Dit internetmeldpunt heeft in de eerste helft van 2025 niet minder dan 2.621 mogelijk strafbare berichten aan de Federale Recherche gemeld. Dat komt neer op bijna 15 meldingen per dag. Het bericht hierover verscheen eerst in de Duitse krant Die Welt.

De cijfers werden uit het kwartaalbericht van de organisatie REspect gehaald, aldus Die Welt. Zo werden bij REspect in de eerste helft van 2025 11.297 meldingen geregistreerd over mogelijk strafbare berichten op sociale media (zogenaamde haatspraak), ongeveer 62 per dag dus. 1 op de 4 berichten werd door het meldpunt aan het BKA bezorgd, omdat de inhoud mogelijk strafbaar zou zijn. Naast REspect sturen ook andere organisaties ‘verdachte’ inhouden door, in de eerste 6 maanden van 2025 in totaal 11.427 meldingen. Daarvan kwalificeerde het BKA 83 procent als strafrechtelijk relevant, aldus nog de Duitse krant.

Alleen illegale berichten verwijderen, of gaat het om censuur?

Met REspect voerde de Duitse federale regering in oktober 2024 de Europese regelgeving, de zogenaamde Digital Services Act van de Europese Unie, uit. REspect werd daarmee de eerste Trusted Flagger, een meldpunt om ‘strafbare feiten of berichten’ op het elektronische net te melden. De platformen moesten die meldingen dan prioritair behandelen – en dus liefst verwijderen. De meeste verzoeken om berichten te verwijderen stuurde REspect in de eerste helft van 2025 aan X (vroegere Twitter). Van de 525 verzoeken willigde X er 395 in.

Facebook volgde met 393 verzoeken tot schrapping, en daarna TikTok met 113 gevallen. Het meldpunt REspect stuurde in totaal 1.106 verzoeken door, een gemiddelde van 6 per dag. De certificering van Trusted Flagger zorgde voor veel kritiek in Duitsland. Zo lieten verantwoordelijken van REspect eerst verstaan dat het de bedoeling was om haatspraak en nepnieuws te verwijderen, maar na veel protest moesten verantwoordelijken dit corrigeren naar ‘illegale haatberichten’ en ‘illegaal fake news’. De verwijzingen naar verklikkerstoestanden in de voormalige DDR, de communistische éénpartijstaat van Oost-Duitsland, verschijnen regelmatig in commentaren.

PIET VAN NIEUWVLIET

De cijfers sinds de start van REspect in 2017

De vicieuze cirkel van Netanyahu’s aanpak

Steeds meer is de strategische lijn van de regering-Netanyahu voorwerp van kritiek, en niet enkel bij politieke opponenten. Van een harde reactie op de aanval van 7 oktober maakte hij een instrument van politiek overleven. Maar deze keuze lijkt in een straatje zonder einde te zijn beland. Dat hij met de recente aanval op de Hamas-top in Doha een politieke oplossing onmogelijk heeft gemaakt, kan hem op termijn zuur opbreken.

Toen Israël zich in 2005 uit Gaza terugtrok, leverde dit spectaculaire beelden op van ‘kolonisten’ die gewapenderhand bij de kraag werden gevat. Vertrekken zouden ze, in heel wat gevallen kwaadschiks, maar de regering die toen onder leiding van voormalig generaal Sharon stond, was duidelijk. Eén maand later was de operatie voltooid: zo’n 8.000 burgers hadden Gaza verlaten. De beslissing kon op een breed draagvlak in Israël rekenen, maar verdeelde de Likoed-partij, in die mate dat onder meer de toenmalige minister van Financiën uit onvrede ontslag nam. Zijn naam: Benjamin Netanyahu. Hij vond dit een “onverantwoordelijke beslissing” die ervoor zou zorgen dat Gaza “een bastion van islamitisch terrorisme” zou worden. De gebeurtenissen van 7 oktober 2023 toonden aan dat hij met zijn voorspelling niet zo ver van de werkelijkheid zat.

Aanval te veel

Wat Bibi niet wist, was dat Gaza misschien wel het belangrijkste event in zijn politieke loopbaan zou worden. Een reddingsboei ook voor de politicus bij wie een celstraf voor corruptie als een zwaard van Damocles boven het hoofd hangt. Anders dan zijn reputatie laat vermoeden, is Netanyahu – inmiddels onttroonde hij David Ben-Gurion als de langst zetelende premier – steeds iemand die grote terughoudendheid tegen geweldgebruik aan de dag heeft gelegd. 7 oktober zette echter het paradigma op zijn kop. Een reactie was onvermijdelijk, en dat die hevig ging zijn, lag in de lijn van de verwachting. Alleen klinkt de vraag of de regering-Netanyahu haar hand niet aan het overspelen is, steeds luider. Zeker sinds de aanval op de Hamas-top in Qatar.

Sinds het drama van 7 oktober was deze aanval het zesde land dat Israël bestookte. En op zich kan men begrijpen dat men de Hamas-top, die in erg comfortabele omstandigheden in Doha resideert, viseert, alleen is het nog maar de vraag of de collaterale schade in deze niet zwaarder doorweegt. “Een tactische blunder”, is in diplomatieke kringen te horen, overigens bijgetreden door anonieme bronnen in de Mossad, de legertop en de politiek. Want de schending van de soevereiniteit schaadt niet alleen de toch al niet evidente relatie met de Golfstaten, ze strooit ook zand in het Amerikaans-Israëlisch raderwerk. In mei dit jaar stond de Amerikaanse president Trump nog in een loods in Doha harde taal te spreken. Het Amerikaanse militaire apparaat staat klaar om onze bondgenoten te helpen, oreerde hij, “en dit is een grote

bondgenoot”. En dan krijg je dit. Naar verluidt wist Washington dat dit plan bestond, maar werden ze pas op de hoogte gesteld van de uitvoering toen de jachtvliegtuigen al de lucht in waren. Achter de Amerikaanse coulissen wordt de frustratie over het eigengereide optreden van Netanyahu steeds

Kritiek van legertop

Door op het welles-nietesspelletje te focussen rond de vermeende genocide in Gaza (wat vooral in West-Europa een nationale sport lijkt te zijn geworden), gaat men aan het ruimere vraagstuk voorbij.

NAAR VERLUIDT WIST WASHINGTON DAT DIT PLAN BESTOND, MAAR WERDEN ZE PAS OP DE HOOGTE GESTELD VAN DE UITVOERING TOEN DE JACHTVLIEGTUIGEN AL DE LUCHT IN WAREN

groter. Dat de VS in de VN-Veiligheidsraad voor de motie stemde die de aanval veroordeelt (zonder evenwel Israël bij naam te noemen), is veelzeggend. “Genant”, noemden bronnen in het Pentagon de situatie. Dit is nu al de tweede keer op korte tijd dat Qatar gebombardeerd wordt. Eerst door Iran, nu door Israël, terwijl Washington niet veel meer kan doen dan toekijken.

Proefaanval op Polen

Rusland heeft een nachtelijke proefaanval met negentien drones uitgevoerd op Pools grondgebied. Wat was de bedoeling? Politieke intimidatie? Het uittesten van de Poolse luchtverdediging?

Als dat laatste het geval was, dan kunnen de Russen tevreden zijn. Drie van hun drones werden door gevechtsvliegtuigen van de NAVO neergehaald, maar daarbij werden geleide raketten gebruikt, die miljoenen dollars of euro’s hebben gekost, om spotgoedkope Iraanse Shahed-drones neer te halen; dezelfde types die al jaren dood en verderf zaaien in Oekraïense steden. Maar op één na waren dit in Polen zogenaamde ‘decoys’, die geen of slechts een zeer kleine explosieve lading bevatten.

HET LUCHTVERDEDIGINGSSYSTEEM VAN DE NAVO IS ZELFS NIET OPGEWASSEN TEGEN ZO’N KLEINSCHALIGE AANVAL

Die worden ook tegen Oekraïne gebruikt om de luchtverdediging te misleiden, zodat de drones mét springladingen een grotere kans hebben hun doel te bereiken. In een langdurig conflict, waarbij de Russen grote zwermen van tientallen of honderden drones tegelijk inzetten, is het soort luchtverdediging dat we in Polen hebben gezien, niet vol te houden, niet voor de Europese NAVO-landen en zelfs niet voor de VS. De meeste drones sloegen in dicht bij de grens met Wit-Rusland, maar andere drongen dieper in het Poolse luchtruim binnen, zodat zelfs de vluchten van en naar de burgerluchthaven Frédérik Chopin bij Warschau

tijdelijk stilgelegd moesten worden. Zelfs bij de stadjes Olesno en Mniszkov sloeg een drone in, en dat was respectievelijk op ongeveer 300 kilometer en 400 kilometer van de grens met Wit-Rusland.

Dat is alarmerend. Het wijst erop dat het luchtverdedigingssysteem van de NAVO zelfs niet opgewassen is tegen zo’n kleinschalige aanval met 19 drones. Diezelfde nacht hebben de Russen 415 drones en 40 kruisraketten en ballistische raketten op Oekraïense steden afgestuurd. Maar daar zitten geen Arabische terroristen en dus niemand maakt zich daar nog druk over. Het is al bijna routine. Los daarvan is het duidelijk dat zo’n massale aanval op NAVO-gebied niet tegengehouden zou kunnen worden.

Intimidatie

Als het Poetins bedoeling was de Polen te intimideren, dan heeft dat niet gewerkt. De Polen zetten hun politieke twisten opzij en vormden front tegen de oude erfvijand. Zelfs de aartsrivalen Donald Tusk en de nieuw verkozen president Nawrocki sloten de rangen. Polen is dan ook een echt land en de EU … niet. Daar kabbelt het politieke gekissebis eindeloos verder. In plaats van alles op alles te zetten om de economie op oorlogsproductie over te schakelen, blijft de EU obsessief bezig met de vernietiging van industriële capaciteit ‘om de planeet te redden’ en blijft ze zelfs heel hypocriet Russische olie kopen en dus de Russische oorlogskas spijzen.

Vele vragen rijzen of de huidige aanpak wel de juiste is. Abstractie makend van de humanitaire kant en het negatieve effect dat dit op de public relations van Israël heeft, is er simpelweg de vraag naar wat haalbaar is. Gideon’s Chariots was de naam van de grote militaire operatie in Gaza in mei dit jaar (eenzelfde naam werd begin jaren tachtig trouwens voor een luchtaanval op Syrië gebruikt), maar die haalde niet het verhoopte succes. Een recent onderzoek van de strijdkrachten is zelfs moordend: slecht gepland, te traag, onvoldoende duidelijke doelen, met als gevolg dat noch de ontmanteling van Hamas noch de bevrijding van de nog levende gijzelaars gebeurde. Vandaag staat Gideon’s Chariots II te beginnen, opnieuw tegen het advies van de Mossad en de legertop in. Een topgeneraal die geacht wordt dicht bij premier Netanyahu te staan, hield zich niet in. “Dit kan tot één jaar duren”, verklaarde hij op de radio. “Wellicht leggen we hier de basis van Gideon’s Chariots III, IV, V en verder…” Vaak worden conflicten beëindigd door een militaire en politieke dynamiek die mekaar vinden, maar beide lijken hier te ontbreken. Wat strategisch haalbaar is, blijft erg betwijfelbaar en de Amerikaanse pogingen om tot een staakt-het-vuren te komen – de politieke dynamiek – werden door de aanval in Doha naar de prullenmand verwezen. De Gordiaanse knoop lijkt vaster dan ooit te zitten. GDD

Binnen honderd jaar

Polen ligt vlak bij Rusland en wij lijken op veilige afstand te liggen. Toch schat ik de overlevingskansen van Polen als natie hoger in dan die van ons. Polen zit niet vol moslims die de zaak geleidelijk aan het overnemen zijn en aan hun buitengrens stoten illegale indringers op prikkeldraadversperringen en gewapende militairen. En het belangrijkste: de Polen zijn nog wel bereid voor hun vaderland te vechten en te sterven. Wij niet meer. Ik vrees dat de meeste Vlamingen alleen nog maar hopen dat het ‘hun tijd nog wel duren zal’ en dat de boel pas helemaal zal ineenstorten als zij al dood zijn.

WILLEN WIJ VERDWIJNEN IN DE NACHT VAN DE GESCHIEDENIS?

Ik hoor zulke defaitistische opmerkingen veel te dikwijls. Ik geef hier één gedachte ter overweging. Binnen honderd jaar zijn wij allemaal dood. Maar willen wij dat Vlaanderen dan ook verdwenen is? Of zijn we nog bereid om desnoods voor ons vaderland te vechten en desnoods wat vroeger te sterven dan binnen honderd jaar? De Polen, de Finnen, de Israëli’s, de Oekraïners, en ook vele Britten en Amerikanen zullen daarop nog volmondig “Ja!” antwoorden. Zij kunnen nog verder kijken dan hun individuele leven. Ze hebben nog een nationaal perspectief, dat verder reikt dan de levensduur van één mens. En wij? Willen wij verdwijnen in de nacht van de geschiedenis?

PAUL BÄUMER

In 2005 nam Netanyahu - toen minister van Financiën - ontslag uit de regering-Sharon na onvrede over de Gaza-politiek

REVOLUTIE IN NEPAL

EEN LES VOOR DE EUROPESE UNIE?

Nepal, een Himalaya-land met 30 miljoen inwoners en ingeklemd tussen India en China, heeft onlangs een golf van massale protesten meegemaakt, die al snel werd omschreven als de Gen Z-revolutie. ©

Deze protesten, geïnitieerd door jonge studenten en burgers, richtten zich vooral tegen de endemische corruptie, het nepotisme en de privileges van de communistische machthebbers. De jeugdwerkloosheid (15-24 jaar) bedroeg in 2024 maar liefst 20,8 procent, waardoor miljoenen Nepalezen gedwongen waren om in het buitenland onzekere banen te zoeken. De politieke elites, afkomstig uit de drie belangrijkste partijen – de Communistische Partij van Nepal, het Nepalees Congres en de Maoïstische Communistische Partij – werden beschuldigd van zelfverrijking. Sinds augustus 2025 groeide op TikTok en Instagram de trend #NepoBabies, die de weelde van de kinderen van communistische leiders confronteerde met de schrijnende armoede in het land. Verbod op sociale media

De directe aanleiding was het besluit van de regering om op 4 september 2025 maar liefst 26 sociale mediaplatforms te verbieden – waaronder Facebook, Instagram, X, YouTube, WhatsApp, TikTok en Reddit – onder het voorwendsel dat ze niet geregistreerd waren bij het ministerie van Communicatie en Informatietechnologie. Deze maatregel, die breed werd gezien als een poging tot censuur om kritiek de kop in te drukken, sneed de communicatielijn af tussen 2 miljoen expats en hun families, en versterkte de frustratie die zich sinds 2010 via het internet had opgehoopt.

VOORAL DE ‘NEPO BABIES’ WERDEN GEVISEERD, OMDAT HUN RIJKDOM EN PRIVILEGES WERDEN GEZIEN ALS HET SYMBOOL VAN DE CORRUPTIE

De Nepalese regering, die online-inhoud die zij als ‘destructief’ beschouwde (zoals beschuldigingen van corruptie door influencers) wilde reguleren, beriep zich op een puur administratieve reden: het ontbreken van registratie van de platforms volgens de telecommunicatiewet van 2024. Met een officiële richtlijn werd op 4 september de toegang tot 26 grote platforms geblokkeerd, waardoor meer dan 80 procent van het sociale internetverkeer in Nepal werd stilgelegd. In een land waar 60 procent van de bevolking (ongeveer 18 miljoen mensen) sociale media dagelijks gebruikt voor familiecon-

tact, handel en nieuws, betekende dit een ongekende ingreep. Via beperkingen door internetproviders en nationale firewalls werden de diensten ontoegankelijk zonder VPN – een technologie waarover de meeste gewone Nepalezen niet beschikken. Officieel ging het om het ‘beschermen van de digitale soevereiniteit’ – het taalgebruik deed bijna denken aan Europese regelgeving – en om het innen van belastingen op reclame-inkomsten. Maar analisten zagen het als een paniekreactie op de razend populaire trend #NepoBabies, die miljoenen views verzamelde door de privileges van ‘nepo-baby’s’ (kinderen van politici) aan de kaak te stellen. Het bekendste voorbeeld was de zoon van de minister van Financiën, die in een geïmporteerde Ferrari reed terwijl hele families naar Qatar emigreerden voor 100 dollar per maand. De communisten maken immers al 35 jaar deel uit van de regering.

De straat op

Als reactie stroomden duizenden jongeren (ongeveer 12.000 in Kathmandu en andere steden) de straten op om vreedzaam te demonstreren tegen corruptie en censuur. De veiligheidstroepen grepen hardhandig in, met traangas, waterkanonnen, rubberkogels en zelfs scherp vuur, waarbij minstens 19 doden vielen (17 in Kathmandu, 2 in Sunsari) en meer dan 400 mensen gewond raakten.

De demonstranten bestormden vervolgens het federale parlement. Onder druk herstelde de regering diezelfde avond gedeeltelijk de toegang tot sociale netwerken en beloofde een onderzoek.

9 september 2025: de woede barst los Ondanks een avondklok, bestormden verspreide groepen, gecoördineerd via Discord, Reddit en TikTok, symbolen van de macht. De woningen van premier K.P. Sharma Oli, president Ram Chandra Paudel, ministers en parlementsleden werden in brand gestoken. Het regeringscomplex Singha Durbar en het parlement werden geplunderd en eveneens in brand gezet. Politici werden fysiek aangevallen en zelfs in het water gegooid. Het leger greep in om Kathmandu te beveiligen, patrouilleerde in de wijken en arresteerde 27 mensen voor plundering en brandstichting.

De minister van Financiën werd door een woedende menigte mishandeld en gedwongen een rivier in te gaan – een incident dat gefilmd en massaal gedeeld werd en de publieke vernedering van machthebbers symboliseerde (The Kathmandu Post). De minister van Buitenlandse Zaken, Arzu Rana Deuba, zag hoe demonstranten haar woning bestormden en haar familie aanvielen. Andere regeringsfunctionarissen werden opgejaagd, uitgekleed en mishandeld in de straten van Kathmandu, met chaotische scènes waarbij menigten communistische leiders dwongen te vluchten of zich te verbergen.

De vrouw van voormalig premier Jhalanath Khanal kwam om toen een menigte hun woning in brand stak en zij levend verbrandde – een dramatisch keerpunt in de aanvallen op politieke families (Nepal News). Ook andere familieleden van ministers en parlementsleden werden mishandeld tijdens huisinvasies. Vooral de ‘nepo-Babys’

werden geviseerd, omdat hun rijkdom en privileges werden gezien als het symbool van de corruptie. Aan het eind van de dag trad premier Oli af, gevolgd door vier ministers, onder wie de minister van Binnenlandse Zaken. De balans: minstens 51 doden, honderden gewonden en enorme materiële schade. De protesten, zonder leiders en volledig gedecentraliseerd, kregen al snel het label van ‘eerste internetrevolutie’: demonstranten organiseerden zich via online tutorials (voor het maken van molotovcocktails en het neutraliseren van traangas) en via mimetische coördinatie (“verbrand hun landhuizen”).

Onmiddellijke gevolgen

De regering stortte in. Oli en andere leiders zochten bescherming bij het leger. De demonstranten eisten de ontbinding van het parlement, vervroegde verkiezingen en een interim-regering. Via polls op Discord en Reddit kozen ze Sushila Karki, voormalig voorzitter van het Hooggerechtshof en een icoon van de antimonarchistische revolutie van 1990, tot interim-premier – de eerste vrouw in deze functie.

Het leger erkende de legitimiteit van deze gedecentraliseerde stemming en begon onderhandelingen met de demonstranten over een overgang. President Paudel riep op tot een vreedzame dialoog. De internationale luchthaven van Kathmandu werd 24 uur gesloten, wat gevolgen had voor het toerisme en repatriëringen. Bedrijven en media die dicht bij de macht stonden, werden geplunderd, zoals het hoofdkantoor van Kantipur Publications, dat in brand werd gestoken.

HET TAALGEBRUIK VAN DE NEPALESE OVERHEID DEED BIJNA DENKEN AAN EUROPESE REGELGEVING

De VN veroordeelden de ‘onevenredige’ repressie door de afgezette regering en eisten een grondig onderzoek. Geruchten over buitenlandse inmenging staken de kop op: de National Endowment for Democracy (NED), gefinancierd door de Verenigde Staten, zou in 2024 1,6 miljoen dollar hebben uitgegeven om journalisten op te leiden in corruptiebestrijding en jongeren in politiek activisme te trainen, in een context van toenemende banden tussen Nepal en China. De NED is een particuliere non-profitstichting, opgericht in 1983 onder president Ronald Reagan, met als doel democratische instellingen wereldwijd te versterken. Sommige media spraken zelfs van een anti-Chinese ‘kleurenrevolutie’, hoewel de drijfveren overwegend intern leken.

Vandaag blijft de situatie gespannen, met militaire patrouilles en oproepen tot kalmte. De demonstranten van ‘Gen Z’ verwerpen elke gecentraliseerde hiërarchie en eisen structurele hervormingen tegen corruptie. Nepal, een van de armste landen van Azië, dreigt in een recessie te belanden. De huidige crisis – de ernstigste sinds de afschaffing van de monarchie in 2008 – hertekent het politieke landschap en werpt vragen op over de toekomstige stabiliteit van het land.

Lessen voor Europa

Regimes die de steun van hun bevolking verliezen, grijpen vaak naar repressie van sociale netwerken, omdat deze cruciaal zijn voor het uiten van ontevredenheid. In Europa geldt de Digital Services Act (DSA) als het belangrijkste instrument voor dit soort onderdrukking. Deze wet verplicht sociale mediaplatforms om op grote schaal censuur in te zetten en te financieren, om preventief alle inhoud te verwijderen die ‘haat’, ‘discriminatie’ of ‘schadelijk voor de volksgezondheid’ zou kunnen zijn; vaag gedefinieerde categorieën die in de praktijk willekeurig toepasbaar zijn.

Niet-naleving kan leiden tot sancties van tot 6 procent van de wereldwijde omzet. De toepassing van de DSA zou in feite neerkomen op een verbod op sociale netwerken in Europa. De EU is een pure bureaucratie, die in silo’s leeft. Misschien zouden de Europese leiders de recente gebeurtenissen in Nepal eens grondig moeten bestuderen.

DRIEU GODEFRIDI

Het Singha Durbar-paleis werd tijdens de protesten in brand gestoken

Grimmige beelden van de protesten in Nepal

80 JAAR GELEDEN WERD LEO VINDEVOGEL

GEFUSILLEERD

Indeochtendvan25september1945 –dezeweek80jaargeleden–werdde christendemocratischevolksvertegenwoordigerengewezenoorlogsburgemeestervanRonseLeoVindevogelopde binnenkoervandeGentsegevangenis DeNieuweWandelingterechtgesteld dooreenvuurpelotonvan12rijkswachtersdiezichalsvrijwilligershadden aangemeldomdezeklusteklaren.De rijkswachtersmaaktenereenzootjevan en de bevelvoerende officier moest de zieltogendinzijntouwenaandeexecutiepaalhangendeVindevogelmeteen nekschotuitzijnlijdenverlossen.Het waseensmerigeindevanwattotopvandaagvoorveleneensmerigepolitieke afrekeningisgeweest.

De onderwijzer Leo Vindevogel was door zijn ervaringen aan het IJzerfront Vlaamsgezind geworden. Toen hij na de oorlog in de taalgrensstad Ronse een politieke carrière uitbouwde, was dit echter niet bij de Vlaams-nationale Frontpartij, maar in de katholieke partij die in Ronse werd gedomineerd door de conservatieve Franstalige burgerij.

Geïsoleerd in het parlement

Hij werd in 1921 schepen in Ronse en in 1925 volksvertegenwoordiger, maar door de aanhoudende wrijvingen met de Franstalige katholieken nam hij in 1926 ontslag als schepen. Hij stichtte in datzelfde jaar de bewust standenloos gehouden Katholieke Vlaamsche Volkspartij. Met dit, voor die tijd erg vernieuwende, concept raakte hij echter geïsoleerd binnen de katholieke Kamerfractie en zocht en vond hij geregeld steun bij de Vlaams-nationalisten. De historicus Nico Wouters omschreef Vindevogel in deze jaren als “typerend voor de tussenoorlogse katholieke generatie die heen en weer getrokken werd tussen een sociaal flamingantisme, strategische machtspolitiek en een hang naar autoritair en antidemocratisch leiderschap”.

Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog had Eugène Soudan, de socialistische burgemeester van Ronse, zijn post verlaten en werd Vindevogel – met goedkeuring van de bezetter – in januari 1941 oorlogsburgemeester. Hij onderhield nauwe banden met de bezettende overheden en wierf enkele collaborateurs aan als hulpagenten. In een aantal artikelen in de collaboratiepers steunde hij de werving voor het oostfront en de verplichte tewerkstelling in Duitsland. Zijn pro-Duitse instelling bracht hem al snel in het vizier van linkse verzetsgroeperingen die niet minder dan drie aanslagen op hem pleegden. Naar aanleiding van de laatste aanslag in december 1943, waarbij Vindevogel zwaar gewond raakte, verrichtte de Sicherheitspolizei (SD) een reeks van arrestaties in het lokale verzet.

Valère Depauw, die jarenlang een van Vindevogels naaste medewerkers was geweest, bevestigde tijdens verschillende gesprekken die ik met hem over Vindevogel had gevoerd dat die erg standvastig was, maar ook een dwarsligger kon zijn die eigengereid uit de hoek kon komen en het was deze eigengereidheid die hem de das omdeed. Op de avond dat Ronse werd bevrijd door de geallieerde troepen, ging Vindevogel zichzelf aangeven in de rijkswachtkazerne. Terwijl het gros van de collabo-

rateurs hun hachje probeerde te redden door de benen te nemen naar Duitsland, weigerde hij dit. Hij vond van zichzelf dat hem niets kon worden verweten en dat hij gewoon zijn plicht als burgemeester had gedaan. Door God en iedereen verlaten

Hij leefde in de vaste overtuiging dat het gerecht niet anders kon dan hem vrijspreken. Dat bleek een zware inschattingsfout te zijn geweest. Advocaat Antoine Dhooge die in mei 1940 als officier dagenlang aan het Schipdonkkanaal weerstand had geboden tegen de oprukkende Duitsers en daarbij zwaargewond was geraakt, had de verdediging van de door God en iedereen verlaten Leo Vindevogel op zich genomen en bewoog hemel en aarde om een milde straf voor zijn cliënt te krijgen. Op 16 maart 1945 werd Vindevogel – wiens parlementaire onschendbaarheid nooit was opgegeven – door de Krijgsraad in Gent veroordeeld tot levenslange hechtenis. Het Openbaar Ministerie ging op 21 maart in beroep; Vindevogel volgde een week later. Net in die periode keerden enkele overlevenden van de concentratiekampen terug naar Ronse en dit deed de gemoederen fel oplaaien.

OP DE AVOND DAT RONSE WERD BEVRIJD DOOR DE GEALLIEERDE TROEPEN, GING VINDEVOGEL ZICHZELF AANGEVEN IN DE RIJKSWACHTKAZERNE

Het communistische Onafhankelijkheidsfront eiste de doodstraf. En achter de schermen werd druk uitgeoefend om ‘een voorbeeld te stellen’… Ook het feit dat de voorzitter van het Krijgshof kort voor hij recht moest spreken in de zaak Vindevogel vernomen had dat zijn zoon was omgekomen in een Duits concentratiekamp, heeft wellicht geen goed gedaan voor Vindevogel. Hij werd op 30 april 1945 veroordeeld tot de doodstraf. Al op 23 mei verwierp de 2de Kamer van het Hof van Cassatie in Gent het verbrekingsverzoek van Vindevogel. Zijn advocaat diende daarop op 4 juni een genadeverzoek in, maar dat werd op 24 september door prins-regent Karel verworpen. De volgende dag werd Vindevogel gefusilleerd.

Niet gemotiveerd

Het vonnis van 16 maart en het arrest van 30 april 1945 zijn helaas niet of nauwelijks gemotiveerd. De verplichting om strafkeuze en strafmaat te motiveren, werd in ons land pas wettelijk ingevoerd in april 1987. Hierdoor is tot op vandaag niet duidelijk welke feiten uiteindelijk hebben meegespeeld om Vindevogel daadwerkelijk te executeren en blijft er bijgevolg grote ruimte voor interpretatie en discussie bestaan. Was Vindevogel het slachtoffer geworden van een politieke afrekening? Door de vragen die over het al dan niet schenden van zijn rechten tijdens zijn proces werden opgeworpen en zijn tragische dood voor het vuurpeloton, werd Leo Vindevogel een van de meest iconische symbolen in de beeldvorming rond het anti-Vlaamse aspect van de repressie en de epuratie. De dood van Vindevogel bewees in ieder geval hoe de repressierechtspraak – van de kleinste garnaal tot de grootste vis – afhankelijk was van de grillen van de politieke actoren van dat moment. Vindevogels jarenlange politieke opponent Eugène Soudan, die de Duitse concentratiekampen had overleefd, was ongemeen scherp over het proces Vindevogel. Tijdens een debat in de Kamer zei hij: “Als u alle stukken van het dossier inkijkt, zal u met mij walgen om het ontzettend lage peil waarop ons gerecht gevallen is. De oorzaken van de problemen van het gerecht bij de bevrijding? Dat waren rechtbanken uit de tijd van de Franse revolutie! Het gepeupel woonde de zittingen bij en eiste bloed en de pers en het gerecht gaven toe…” De veroordeling en terechtstelling van Leo Vindevogel bleef nog jaren, mede door de publicatie van de roman ‘De Dood met de Kogel’ door Valère Depauw, de artikels van oud-verzetsman Louis De Lentdecker en de biografie door Pieter Jan Verstraete, voor discussie zorgen. In tegenstelling tot het proces van de eveneens terechtgestelde Irma Laplasse – dat ook jaren voor controverse had gezorgd – en dat in 1996 postuum werd overgedaan, werd het proces Vindevogel evenwel niet voor herziening vatbaar verklaard door het auditoraat-generaal...

JAN HUIJBRECHTS

BOEKEN

Wie betaalt de rekening?

Toen Bart De Wever uit de nacht kwam en zijn zomerakkoord voorstelde, prees politicoloog Carl Devos deze als “inderdaad de strafste hervormingsregering van deze eeuw”. Samen met de invoering van de meerwaardebelasting gaat het echter over beperkte verschuivingen van de belastingen op arbeid richting vermogen. Men zegt dat politiek de kunst is van het haalbare. In een regering die links en rechts probeert te overstijgen, is een fiscale revolutie niet mogelijk. De complexiteit en de omvang van de West-Europese fiscaliteit inspireert academici wel om na te denken over hoe het efficiënter en rechtvaardiger kan.

De Nederlander Reinier Kooiman staat met beide voeten in de fiscaliteit. Enerzijds is hij in de private sector actief als adviseur bij Deloitte, anderzijds ook academicus aan de Universiteit van Amsterdam. Voor belastingen geldt net als de politiek dat men beter zich ermee bezighoudt, want dat de andere zich sowieso met uw leven moeit. In België gaat immers circa de helft van uw inkomen naar Vadertje Staat. Nee, net als aan de dood zal u nooit aan belastingen ontsnappen, om nog een laatste boutade in de strijd te werpen.

Kooiman duikt met de lezer de geschiedenis in. De overheid was toen nog bijlange niet zo georganiseerd als de huidige bureaucratie. Ook stond de Kerk in voor veel publieke noden (onderwijs, zorg). Antiek Rome is een voorbeeld van hoe men efficiënt belastingen kon innen. Wie in Londen het Domesday Book inkijkt, raakt verbluft door het geduld waarmee Willem De Veroveraar al in de 11de eeuw probeerde alle bezittingen in Engeland in kaart te brengen. Om daarna met een lichte huiver te snappen dat hiermee het prototype van een vermogenskadaster voor onze neus ligt.

Vermogensbelasting

Doorheen het boek begint het te dagen dat fiscaliteit niet enkel een financieel, maar vooral een politiek concept is. We hoeven maar in onze vaderlandse geschiedenis te duiken om voorbeelden te vinden van opstanden tegen despoten die via loodzware heffingen hun buitensporige uitgaven wilden dekken.

Parallel met Niall Fergusons boek ‘Geldmachine’ toont Kooiman aan hoe de overheid de voorbije eeuwen evolueerde van directe belastingen (personenbelasting) naar indirecte belastingen (zoals btw en accijnzen). Ook de nood aan kapitaal voor bedrijfsinvesteringen noopte de fiscus om eerder inkomen dan vermogen te belasten. Het gevolg is dat het fiscale zwaartepunt al enkele decennia op de middenklasse ligt. Het boek neemt een lange inleiding om dan pas ter zake te komen. De auteur hanteert de ultieme sloophamer om alle belastingen te reduceren tot één vermogensbelasting. De praktische gevolgen worden relatief bondig behandeld. Dat is zonde, want dit voorstel is het equivalent van een politieke kernbom waarvan de neveneffecten verstrekkend en uiteenlopend zijn. In vraaggesprekken is de schrijver alvast stellig dat zijn voorstel de totale fiscale last niet mag verhogen. Meteen al ontgoocheling om de linkse banken, die elke extra belasting likkebaardend verwelkomen. Toch enkele persoonlijke, economische bedenkingen.

Winnaars en verliezers

Concreet zou dit betekenen voor België dat we geen btw, personenbelasting,… meer moeten betalen. Maar op elk eigendom (vastgoed, kunst, beleggingen,…) zou Kooiman jaarlijks pakweg 8,5 procent van uw vermogen afromen. Een hoger percentage dan u waarschijnlijk verdient op uw spaargeld. Uw vermogen smelt dus stelselmatig weg. Om een idee te geven: wanneer u jaarlijks 4 procent verdient op uw pensioensparen, blijft van uw 100 euro inleg op uw 25ste op dag van pensionering slechts 16 euro over. De enige manier om die enorme verdamping van uw vermogen tegen te gaan, is deze te blijven aanvullen met inkomsten, voornamelijk uit arbeid. U merkt dat deze maatregel vooral de jonge gezinnen zou helpen om bijvoorbeeld makkelijker toegang te vinden tot de huizenmarkt. Kooiman schat dat de leeftijd van 50 jaar het omslagpunt is, vanaf wanneer men in zijn voorstel meer belastingen zal betalen dan nu. Renteniers en gepensioneerden uit de middenklasse zitten dus in de hoek waar de klappen vallen. Er staan tussen dit boek en de invoering nog heel veel bezwaren en praktische problemen. Hoe ga je kapitaalsvlucht vermijden of andere landen motiveren om mee op de kar van deze fiscale revolutie te springen? Welke zullen de economische gevolgen zijn van het feit dat arbeid en consumptie goedkoper worden, maar kapitaal duurder? Ik heb niet meteen weet van landen die vandaag met dit model werken. Nuttig dat de academische wereld dit voorstel alvast kritisch en uitgebreider tegen het licht houdt.

PIETER VANDERMOERE

Reinier Kooiman, ‘De sterkste schouderswat de geschiedenis ons leert over (on)eerlijke belastingen’. 2025, Atlas Contact. 383 p., 24,99 euro. ISBN 9789045048468

Het graf van Leo Vindevogel op het Campo Santo in Sint-Amandsberg

Het ‘provinciaal-socialisme’ van Vooruit en Caroline Gennez

Gent Festival van Vlaanderen annuleerde vorige week het geplande concert van de Münchner Philharmoniker op 18 september. Het orkest zou in de Gentse Bijloke optreden onder leiding van zijn toekomstige chef-dirigent, de Israëlische Lahav Shani. De dirigent krijgt dus met andere woorden een beroepsverbod opgelegd omwille van zijn Israëlische nationaliteit. Volgens een verklaring van het festival komt de beslissing er zowaar “vanuit de diepste overtuiging dat muziek een bron van verbinding en verzoening moet zijn”, aldus Jan Briers, de voorzitter van de Raad van Bestuur van Gent Festival van Vlaanderen, die op die stoel zit omdat zijn vader, Jan ridder Briers ooit het Festival van Vlaanderen uit de grond stampte. En zoals u weet zijn ‘nepo-babies’ in Gent meer regel dan uitzondering.

“Gezien de huidige onmenselijke situatie, die ook in onze samenleving tot emotionele reacties leidt, vinden wij het niet wenselijk dit concert te laten doorgaan”, was de officiële mededeling van de organisatie. Ze wil met de annulering “de sereniteit van het festival bewaren en de concertbeleving voor bezoekers en musici waarborgen”, voegde de organisatie er nog aan toe, wat al snel deed vermoeden dat het hen dun door de broek liep uit schrik voor stenengooiende Gentse Antifa-studenten die eerder vorige week ook al ruiten ingooiden van de UGent.

verdedigen, hoe dieper de put werd die hij voor zichzelf aan het graven was. Hij beweerde dat de in alle haast bij elkaar geroepen raad van bestuur unaniem had beslist om het concert omwille van de nationaliteit van dirigent Lahav Shani te schrappen, maar later bleek uit indiscreties uit die raad van bestuur dat blijkbaar die unanimiteit toch niet zó unaniem was. U vindt de samenstelling van die raad in het kaderstuk. De websitepagina met die samenstelling werd overigens vorige week vrijdag plots van de website van Gent Festival van Vlaanderen verwijderd.

ER ZIT IETS IN HET GENTSE DRINKWATER DAT EEN ONOMKEERBARE IDEOLOGISCHE VERBLINDING VEROORZAAKT

Een vermoeden dat later in De Tijd door Rik van Cauwelaert na een gesprek met Jan Briers werd bevestigd. De pro-Palestijnen uit de stad van ‘Licht en Liefde’ hadden ermee gedreigd om op álle evenementen van het Festival van Vlaanderen te gaan protesteren. Kortom, de raad van bestuur van Gent Festival van Vlaanderen zwichtte voor chantage. De politie verklaarde zichzelf machteloos om tegen de afpersers op te treden, wegens gebrek aan mankracht om alle concertlocaties te beschermen. Alsof de top van de pro-Palestijnse protesteerders niet bekend is bij de politie en niet kon ondervraagd worden over de dreigementen. Wat een contrast met de vredelievende demonstraties die tijdens de coronacrisis enthousiast op bevel van hogerhand door de politie uit elkaar werden geknuppeld!

Enkel met de juiste mening

Briers voegde er nog aan toe dat als de dirigent braaf een anti-Israëlstatement zou geven, het concert alsnog zou kunnen doorgaan. Het doet onwillekeurig denken aan wat de terroristenbende van IS, Al Qaida of Hamas vraagt van hun gijzelaars: het onder dwang voorlezen van een voorgeschreven statement, met de beul, geslepen zwaard in de hand, op de achtergrond. Maar dat was nog niet alles. Hoe meer Jan Briers zich bleef

belen te redden, in allerijl een concert van de Münchner Philharmoniker in München en schudde er voor de foto de hand van dirigent Lahav Shani, want de déconfiture van het Festival van Vlaanderen haalde intussen al de wereldpers. De vraag is dan ook of Diependaele Gennez als minister van Cultuur nog langer kan handhaven. Misschien moet ook zij, na haar voorzitter Conner Rousseau, ook nog maar eens een rondleiding krijgen in het Holocaust-museum in de Mechelse Dossinkazerne; ze kan er van haar Mechelse huis te voet naartoe wandelen. De domheid van Gennez zit erin om dirigent Lava Shani rechtstreeks te verbinden met het Israëlische regime, zuiver op basis van zijn nationaliteit: een duidelijk geval van discriminatie op basis van afkomst en dus strafbaar. Ontslag is het minste dat de Vlaamse burger mag eisen. Gennez heeft nooit een behoorlijk nationaal niveau kunnen halen, niet als voorzitter van de toen nog Sp.a en niet als federaal minister van Ontwikkelingssamenwerking in de regering-De Croo, waarbij ze ook gul subsidies richting Palestina stuurde.

LEZERSBRIEVEN

Schot in de roos

Pallieterke, Als het goed is, melden we het ook. Het artikel van Karl Van Camp is een schot in de roos! Het is een publiek geheim dat een deel van het VRT-personeel nauwe banden heeft met extreemlinks.

Koen Smets, Grobbendonk

Rare kerels

Pallieterke, Israël en de VS strijden samen tegen Hamas, dat verantwoordelijk is voor meer dan 60.000 doden. België wil Israël en de VS op de knieën dwingen. Maar wanneer Europa zich bedreigd voelt, wil het de steun van de VS (en Israël)? Rare gasten, die Belgen.

Carlier Prosper, Sint-Niklaas

‘Duiding’vanVTM en VRT

lieenDEI(diversiteit,gelijkheid en inclusie, red.). Hij baseerde zich daarvoor op katholieke waarden. Uiterst rechts wordt dikwijls in één adem genoemd met neonazisme en Hitler. Daarom is mijn vraag aan de redactie van DS: wat weerhoudt jullie ervan om de huidige en vorige pausen, net als Kirk ook uitgesproken verdedigers van katholieke waarden, ook uiterst rechts te noemen?

Gunter Deleyn, Mariakerke

Pieter De Crem

Het kan niet anders dan dat er iets in het drinkwater zit daar in Gent, dat een onomkeerbare ideologische verblinding en een waan van morele superioriteit veroorzaakt. Maar erger dan de ‘dwazekloterij’ van de nulliteiten bij Gent Festival van Vlaanderen, is de steun die ze krijgen van de Vlaamse minister van Cultuur Caroline Gennez (Vooruit). Die wierp zich eerder al op als een voorstander van een culturele boycot van Israël. Want de vraag is of de raad van bestuur van Gent Festival van Vlaanderen de beslissing om Lava Shani te cancelen niet heeft genomen om de pro-Palestijnse Caroline Gennez ter wille te zijn, zodat ze bij de volgende subsidieronde niet aan geld moeten inboeten.

De meubelen redden

Vlaams minister-president Diependaele van zijn kant betreurt “ten stelligste dat Gent Festival van Vlaanderen heeft besloten het concert van de Münchner Philharmoniker te schrappen van hun programma” omdat de dirigent Israëlisch is. Hij heeft het over “een onbezonnen beslissing”. Het

Duitse ministerie van Cultuur van zijn kant heeft in een reactie op het ‘kaltstellen’ van Lava Shani gesproken van een “flagrant antisemitisme” en veroordeelde de beslissing scherp. Bart De Wever bezocht, in een poging om de meu-

HOE MEER JAN BRIERS ZICH BLEEF VERDEDIGEN, HOE DIEPER DE PUT WERD DIE HIJ VOOR ZICHZELF AAN HET GRAVEN WAS

Na de aanval van Rousseau op de Roma-zigeuners is dit het tweede socialistisch kopstuk dat het nationaalsocialisme tracht te kopiëren door middel van etnische profilering. Omdat Gennez op nationaal niveau nooit potten heeft gebroken, zou ik haar zeker geen ‘nationaal-socialisme’ durven aanwrijven. Gezien haar niveau, zal de term ‘provinciaal-socialisme’ ruim volstaan. Tot nader order ontsnappen homoseksuelen nog aan de zuiveringsoperatie omdat ze een belangrijke voorraad van kiezers vormen voor Vooruit, samen met alle Palestijnse vendelzwaaiers, al is het op dit moment nog niet duidelijk of Joden het zuivere Gent nog binnen mogen zonder een gele ster. Of is dat een te sterke hyperbool? Laat me het dan zo stellen: Zou u zich met een keppeltje op het hoofd nog in de Gentse universiteitsbuurt wagen?

ALAIN GROOTAERS

Subsidies toegekend aan de Palestijnse zaak door Caroline Gennez als federaal minister van Ontwikkelingssamenwerking (en Grootstedelijk beleid) van december 2022 tot eind september 2024

• 27,5 miljoen euro: meerjarige overeenkomst met UNRWA

• 70 miljoen euro: totaalbudget van het Belgium-Palestine cooperation programme (2022-2026): Enabel programmabudget voor die periode

• 4 miljoen euro: extra gift, mei 2024

• 20 miljoen euro: algemene extra begrotingsallocatie voor Belgische ngo’s

Pallieterke, Uheefthetoverde‘duiding’van VTM en VRT. Wie het Journaal van de laatste maanden heeft gevolgd,zalzijntwijfelshebben over de beroepsernst van sommige journalisten. Dat er nogal wat dochterorganisaties van de PVDAvriendaanhuiszijnbijde Noord-Belgische staatsomroep, isallangerdanvandaaggekend. Mijnvraagisdanook:vanwieis de Reyerslaan een dochterorganisatie? Het antwoord is: van Vooruit en Groen. Het is bovendien de meest goddeloze zender ter wereld. Aan deze omroep hebbenwij,Vlamingen,niets.

Frank Masschelein, Poperinge

Jef Valkeniers

Pallieterke, Al mijn respect voor Jef Valkeniers. De man is zeker ‘stiefmoederlijk’ behandeld voor wat hij heeft verwezenlijkt. Hij heeft ervoor gezorgd dat samengestelde gezinnen zich een hoop ellende kunnen besparen alshetgaatomdeverdelingvan de centen. Dat hij nooit geloofd heeft dat Vlaanderen een apart landkanworden,isjammer.Als psychiater zal hij begrijpen dat juist dát de grootste denkfout van heel veel Vlamingen is. Als je ergens niet in gelooft, dan zal het ook nooit realiteit worden. Akkoord?

Roger Gielens, Bredene

Uiterst rechts?

Pallieterke, De Amerikaanse rechts-conservatieve influencer Charlie Kirk die onlangs in Utah werd neergeschoten, wordt in artikels van De Standaard zonder pardon uiterst rechts genoemd vanwege zijn houding tegenover transseksualiteit, homofi-

Pallieterke, Laten we de zaken eens omkeren. Naar analogie van de cd&v-hetze tegen Pieter De Crem,dientmenookdepositieve discriminatie van migranten bij inschrijvingen en de toewijzing van sociale woningen te beschouwen als racisme tegen Vlamingen. Logischerwijze dringt zich een ontslag en inlevering van de partijkaart voor deze burgemeesters op. Er is nogwerkaandewinkel.

Dirk Cappelier, Brugge

Pieter De Crem

Pallieterke, IkkonPieterDeCremvroeger alwaarderen,toenhijnog minister was. Maar nu doe ik destemeermijnhoedaf,op basisvandeinformatiediemij bekendis,voorhetmoedigelokalebeleiddathijheeft gevoerd.Hijheeftniksanders gedaandangecorrigeerdwatde nationalepolitieknietdurftte corrigeren.Proficiat.

Eddy Verpoten, Mechelen

Yves Leterme

Pallieterke, Het stuk van de hand van Jurgen Ceder is van een zeer hoge jounalistieke kwaliteit. Zelden een meer onderbouwde analyse van dit vraagstuk gelezen. Het is ‘to the point’ en wat mij betreft ‘lu et totalement approuvé’. Inderdaad, in vergelijking met de De Crem-soap is dit van een ander gehalte, veel erger en gevaarlijker. Leterme, een voormalig premier van ons landje, stelt zich omwille van geldgewin ten dienste van een repressief, dictatoriaal systeem dat vijandig staat tegenover onzemaatschappelijkenormen. Als De Crem eruit moest, dan zeer zeker Yves Leterme ook. De Crems uitschuiver gebeurde niet om geldgewin, wat in het geval Leterme onbetwistbaar bewezen is. Ik ruk me de haren uit het hoofd wanneer ik me bedenkdatikinmijnjongerejarennogvoorditinvidugestemd heb. Ik had geen enkel vermoedendathijzozouontsporen.

Willy Van Walleghem, Bruggge

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pal.be. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente moeten worden doorgegeven voor publicatie bij uw brief.

Caroline Gennez

Het begint met spuwen…

Wie absoluut niets begrepen heeft van de moord op Charlie Kirk, is UGent-rector Petra De Sutter. De groene politica begint officieel aan haar rectorschap op 1 oktober, maar ze heeft al een eerste belangrijke beslissing genomen: de rechtse studentenvereniging NSV! wordt voor zes maanden geschorst.

Er mag blijkbaar niet meer gelachen worden aan de UGent. Dat hoeft niet te verbazen, want bij de groenen is humor altijd ver te zoeken. Eerst de feiten. Tijdens de rectorverkiezingen in april plaatste de NSV! een post op Instagram met de tekst ‘Moge de beste man winnen’, samen met een knipoog-emoji. Zoals iedereen weet, is Petra een geopereerde man die sinds 2004 door het leven gaat als vrouw. Ze heeft sindsdien een relatie met haar echtgenote Claire. Terwijl ik dit neerschrijf, wik en weeg ik mijn woorden, want voor je het weet heb je een klacht aan je been. Groene jongens en meisjes hebben immers zeer lange tenen en absoluut geen gevoel voor humor. Denk maar aan Jos Geysels, het klassevoorbeeld van een zurige mens en uitvinder van het cordon sanitaire, bedoeld om andere meningen op een ondemocratische wijze te bestrijden.

Verkrachters

Terug naar Gent. Onze Petra zag de humor niet in van de NSV!-post. En dus werd de NSV! op het matje geroepen omdat de organisatie – ik citeer – : “de grenzen van respect en inclusie zoals vastgelegd voor studentenverenigingen had overschreden”. In dat reglement staat dat de studentenverenigingen de democratische beginselen en fundamentele rechten en vrijheden moeten respecteren, en dat geen enkele vorm van discriminerend of grensoverschrijdend gedrag wordt toegestaan. Er was nog een post die voor de UGent aanstootgevend was: de oproep bij de NSV!-betoging ‘Generatie Remigratie’, die in maart door de Gentse straten trok. Op de afbeelding op Facebook stond de slogan ‘buitenlandse verkrachters buiten’ en in de begeleidende tekst werden personen met een migratieachtergrond geprofileerd als de oorzaak van alle misdaad: “De migratiecrisis van 2015 lijkt in 2025 op een peulenschil. Moord, terreur, verkrachting en vervreemding zijn het resultaat. Van de pedofiele Pakistaanse grooming gangs in Engeland tot

de Marokkaanse maffiosi in Antwerpen. De voorbeelden zijn niet te tellen.”

Inclusief

Wie de berichtgeving volgt over de drugsproblematiek in Antwerpen en elders, zal allicht al gemerkt hebben dat de verdachten zelden de naam Janssens of Peeters dragen. En de grooming gangs in Engeland zijn een feit; het wegkijken door politie, politiek én media was dat ook. Mag dat gezegd en geschreven worden of niet? Als het van de UGent en Petra De Sutter afhangt, mag dit niet gezegd worden. Het zijn onwaarheden die in tegenstrijd zijn met het ‘inclusieve’ karakter van de universiteit.

Meer nog: in plaats van in discussie te gaan met de NSV!’ers en hun uitspraken met tegenargumenten te bekampen, kiest de UGent voor een tijdelijk verbod. Let wel: vooraleer de schorsing werd uitgesproken, was de NSV! eerst nog uitgenodigd op een hoorzitting. Maar het besluit stond in feite al op voorhand vast: NSV! verliest gedurende zes maanden al haar rechten als erkende studentenvereniging.

Ruimte voor vrije meningsuiting

Ondertussen zijn er de extreemlinkse pro-Palestina-betogers die universitaire gebouwen vandaliseren, lokalen bezetten, het rectoraat blokkeren, proffen bedreigen, enzovoort. Over die acties zei UGent in een mededeling: “We respecteren geweldloos verzet en er is ruimte voor vrije meningsuiting.”

Die ‘ruimte voor vrije meningsuiting’ bevindt zich dan wel uitsluitend ter linkerzijde. Professoren met een uitgesproken linkse mening, zoals professor Jan Dumoulin, PVDA’er en overtuigd marxist, wordt geen strobreed in de weg gelegd. Zou aan professor Dumoulin eens gevraagd kunnen worden wat hij vindt van de vervolging van de Oeigoeren in China of de bloedige moordpartij in 1989 op het Tiananmenplein. Onverdraagzaamheid begint met spuwen naar de tegenstander… en daar kennen ze in Gent alles van. De Stad van Licht en Liefde en het Hemelse Plein van de Vrede: toonbeelden van verdrukking en onverdraagzaamheid…

PAL voor Vlaanderen is een project van PAL Academie vzw. Met die vzw zetten we onze kennis, kunde en netwerk in om het pad naar Vlaamse onafhankelijkheid te effenen. De vzw beschikt over ideeën en mensen, maar met uw financiële steun op rekening KBC BE39 7390 1640 4519 zouden we nog veel meer kunnen doen.

VVB hekelt Brusselse impasse met ludieke actie

De Vlaamse Volksbeweging (VVB) heeft maandagochtend, in de marge van de openingszitting van het Brussels Parlement, een actie georganiseerd. Getooid in clownspakken en gewapend met sollicitatieformulieren voor ‘Circus Brukkeldoos’ wilden de actievoerders op ludieke wijze de politieke impasse in Brussel aanklagen.

Brussel zit inmiddels al 463 dagen zonder volwaardige regering. Volgens de VVB stapelen de sociale en economische problemen zich daardoor op. Ook het toenemende (drugs)geweld in de hoofdstad is een symptoom van de bestuurlijke stilstand, zo oordelen de actievoerders.

De VVB waarschuwt ook voor het oplopende begrotingstekort en het indirecte financiële risico voor Vlaanderen. Dat dreigt via de federale solidariteitsmechanismen te moeten opdraaien voor de Brusselse financiële puinhopen.

De Brusselse schuldenlast bedraagt intussen ruim 15,6 miljard euro. Door de aanhoudende politieke blokkering lopen de tekorten snel verder op, met gevolgen voor heel België: hogere rentelasten, een dalende kredietwaardigheid en het risico dat ratingbureau Fitch opnieuw de Belgische kredietscore verlaagt.

Politieke verantwoordelijkheid

De VVB houdt het Brusselse PS-kopstuk Ahmed Laaouej rechtstreeks verantwoordelijk voor de politieke impasse. Hij blokkeert de vorming van een Brusselse regering door elke vorm van samenwerking met de N-VA categoriek uit te sluiten. “Hij treedt de grondwet met de voeten door geen respect te tonen voor de Vlaamse meerderheid die is gevormd”, hekelt de VVB.

VVB-voorzitter Michaël Discart verwoordt het scherp: “Dit is een slecht circus met overbetaalde clowns die niet eens een goeie grap kunnen bedenken om de mensen aan het lachen te brengen.” Om die boodschap kracht bij te zetten, organiseerde de VVB een ludieke sollicitatieronde voor clowns bij Circus Brukkeldoos.

HORIZONTAAL

A. Gereserveerd / B. Orgaan - Scheidt wondvocht af / C. Oppervlaktemaat - Europese hoofdstad - Gewichtsmaat / D. Lange strook papier - Dakbedekking / E. Welluidendheid / F. Toneelstuk van Hugo Claus - Kinderen niet toegelaten / G. European Research CouncilGroepsverbondenheid / H. Kwik - Internetlandcode voor Nicaragua - Staat in Nigeria / I. Tot dat doel - Muzieknoot - Opleidings- en tewerkstellingscentrum / J. Knolgewas - Doordringend - Lidwoord / K. Druk en zenuwachtig doen - Sportartikel / L. Monolinguaal - Voorzetsel

VERTICAAL

1. Jaarlijkse sportprijs van de Vlaamse Bond van Sportjournalisten / 2. IJzererts - Eenheid van tijd - Kerkelijk gebruik / 3. Beknopt verslagRenium / 4. Muzieknoot - Loofboom - Bovenaardse wezens / 5. Kledingstukken - Vordert / 6. Verzamelen - Europees ruimtecentrum / 7. Bestemming voor zondaars - Ongecompliceerd / 8. Deel van het evenwichtszintuig - Nikkel / 9. Muzieknoot - Film van Spielberg - Bevel 10. Vlaamse stripreeks / 11. Bijzonder nadeligEskimo - Karaat / 12. Deel van het testamentTrekpleister

KARL VAN CAMP

ANTON SCHELFAUT

Circus Brukkeldoos organiseert een sollicitatieronde aan het Brussels Parlement

NOSTRADAMUS VAN DE WEEK

Het erfrecht van Frédéric De Gucht

Eva De Bleeker heeft de voorzittersstoel van Open Vld verlaten en dat heeft de partij uitgebreid gevierd met een ‘festival van ideeën’ in Vilvoorde. Volgens De Bleeker vond daar de bevruchting plaats om over negen maanden met een nieuwe naam en een verfrissend programma op de proppen te komen. Nostradamus keek in zijn glazen bol en voorspelt de toekomst van de Vlaamse liberalen.

Eerlijk is eerlijk, de politieke begrafenis van De Bleeker was een vrolijk feestje. Welwillende journalisten zagen 900 bezoekers. Minder welwillenden zagen er 600. De partij zelf zag er zo’n duizend. Open Vld heeft veel van zijn pluimen gelaten in het voorbije jaar, maar overdrijven kunnen ze nog steeds prima. De waarheid is dat ze tot het laatste moment mensen hebben moeten ronselen, smeken en bedreigen. De kopstukken lieten hun nette pakken thuis en bewogen zich voort als normale burgers. Gewone mensen met ideeën, zeg maar. Hoewel, zo gewoon nu ook weer niet. Alexander De Croo blijft zich warm lopen voor een topjob bij de VN. Op welke basis hij die zou verdienen, daar had niemand op het festival een idee van. Maar ook wat dat betreft, is er weinig veranderd. De zoontjes staan nog steeds op de eerste rij als er prijzen moeten worden uitgedeeld. En de rest

mag een dansje placeren op kosten van de partij. Het is ook een idee.

Andere ideeën vlogen ook over de vloer. Maar dan vooral die van andere mensen die de liberalen moesten inspireren naar grootsheid. Aan de inkomprijs lag het alvast niet. Leden konden voor 5 euro binnenkomen. Voor die prijs kan je natuurlijk niet zelf een idee bedenken. Waar is de tijd dat Verhofstadt alleen kwam dineren in ruil voor grof geld.

Einde festival

Zelfs de passage in de pers kon ermee door. Blijkbaar zijn de collega’s het wat beu om cynische grapjes te maken over het dood lijk dat gereanimeerd werd op het festival. Het leedvermaak bleef in de toetsenborden hangen. Alleen de timing kon beter. In Gent mocht een dirigent niet komen opdagen, premier De Wever had het eerder voor de MR en in Amerika was iemand neergeschoten. Het lijkt alsof niemand nog echt aan het wachten was op de werderopstanding van Open Vld.

Eén uitzondering echter. Het andere zoontje van de avond: Frédéric De Gucht. Die was gekomen met één idee en dat zou hij krijgen ook. Hij mag dan wel een zielloze en inspiratieloze partij geërfd hebben, maar dat het zijn erfrecht is, daar mocht niemand meer aan twijfelen. Het is dan ook het enige idee dat echt bleef hangen. Of twee. Dat hij het voorzittersschap op zak had én dat de ideeën van anderen overbodig zijn. Het festival is voorbij.

“Echt waar, ik ben rechts” –

Sammy Mahdi

De reacties op het vertrek van Pieter De Crem deden cd&v-voorzitter Sammy Mahdi oprecht schrikken. Maandenlang had hij aangekondigd dat er bloed zou vloeien eenmaal de audit had aangetoond dat de burgemeester van Aalter zich schuldig had gemaakt aan discriminatie. En het bloed vloeide ook. Maar dan vooral bij de voorzitter zelf. “Cd&v heeft geen rechterflank meer”, stelden de kranten. En dat was nu ook niet de bedoeling.

In een eerste reactie op het vertrek van De Crem begon Mahdi te stotteren. “We hadden er toch over kunnen praten?”, stelde de voorzitter plots nadat hij al maanden riep dat hij De Crem zijn scalp wou. Er zat hem duidelijk iets niet lekker. Zo’n cd&v zonder rechtervleugel, dat voelt wat vreemd. Wilt u erover praten, meneer Mahdi?

SAMMY: “Maar we hebben wel een rechterflank. Cd&v is een partij met een linkervleugel, een rechtervleugel en een achtervleugel. Wij hebben overal vleugels. Gisteren zei ik nog tegen mijn vrouw: ‘Zie eens naar onze mooie rechtervleugel.’ Waar heeft iedereen het toch over?”

Hendrik Bogaert, Pieter De Crem. De rechtervleugel van uw partij is samen met uw christelijk gehalte de deur uit? Overweegt u een naamsverandering? Klein links of zo?

Ik ben 92, Vlaams-nationalist in hart en nieren en meer dan tevreden lid en ambassadeur van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds.

Elke Vlaming zou lid moeten zijn of worden van dit ziekenfonds dat een persoonlijke dienstverlening koppelt aan talrijke troeven en met een Vlaamse reflex.

Alleen met een eigen sociale zekerheid kan Vlaanderen bloeien. Dus volg mijn voorbeeld: word nu lid en wees een consequente Vlaming!

Mark Gabriëls, Dilbeek

SAMMY: “Maar enfin. Dit is toch te gek. We zijn nog steeds doordesemd door de ideeën van de evangelies. Dat is onze inspiratie om aan politiek te doen. Zonder dat christelijke zouden we onszelf niet zijn. Jezus en zijn twaalf vrienden. Ik ben daar voortdurend mee bezig.”

Kent u de evangelisten wel?

SAMMY: “Niet persoonlijk, nee. Die mensen zullen het ook wel druk hebben. Maar ik zweer dat ze mijn grootste inspiratie zijn. Ik ga er binnenkort mee praten. Beloofd. Ik kan onze ouderen geruststellen: een stem voor ons is een stem voor meneer pastoor en al onze rechtse vrienden.”

Maar wie dan? Wie zit er in die rechtervleugel?

SAMMY: “Moeten we echt overal etiketten op kleven? Ik vind van niet! Ik zou hier namen kunnen noemen, maar ik ga mijn partij toch niet zomaar laten opdelen, hé. Wij zijn één partij. Al die links-rechtstegenstellingen, dat is niet meer van deze tijd. Was Jezus rechts of links? En zijn vrolijke vrienden? Ik weet het niet, hoor.”

Maar daarnet zei u nog dat u zo trots was op uw vleugels. Dan moet er toch iemand die vertegenwoordigen?

SAMMY: “Godverdomme, man! Als je het echt moet weten: ik ben de rechtervleugel van de partij. Ikke! Rechtse Sammy.”

Meneer Mahdi, dit is een ernstig interview!

SAMMY: “Maar nee, echt waar. Ik ben rechts. Weet u nog toen ik al die asielzoekers op straat liet slapen? Dat was toch heel erg rechts van mij. Geef toe!”

Dat was vooral gevaarlijk. Mensen zonder een dak boven hun hoofd hebben de neiging om crimineel gedrag te vertonen.

Illegalen buitenzetten? Dat zou rechts zijn. Ze gewoon in de kou laten staan? Dat is gewoon gemeen.

SAMMY: (zucht) “Hoe, maar rechts is toch gemeen? Het was toch een beetje rechts, hé. Ik ben zo. Altijd geweest. Vraag een aan mijn vrouw aan welke kant ik slaap in bed.”

De rechtse?

SAMMY: “Nee, maar dat is omdat zij die kant altijd pakt. Anders zou ik daar zeker slapen. Echt waar. Maar kunnen we het over inhoud hebben? Wij rechtsen zijn niet zo voor al die wolligheid hoor. Ik heb bijvoorbeeld een concreet plan om de wet te veranderen die gemeenten verplicht om nieuwkomers in te schrijven. Eenmaal een bepaald percentage bereikt is, mogen ze voortaan weigeren. Voilà! Is dat niet rechts?”

Hola, dat is rechts. Is dat niet waar u zo boos over was bij De Crem?

SAMMY: “Hij had moeten wachten tot de wet was aangepast. Dat was mijn idee!”

Krijgt u dat plan wel langs uw linkerflank?

SAMMY: “Luister, mijn vrouw is maar fractievoorzitter. Ik ben partijvoorzitter. En als ik zeg dat het zo zal zijn, dan is dat zo. Voilà, dat is toch rechts, hé. Uw vrouw zo de mond snoeren. Ik ben…”

NAWAL FARIH (mevrouw Mahdi): “Wat is dat kabaal hier? En wat ben jij? Ik ga u zeggen wat jij bent. Jij bent nog niet klaar met de afwas en met stofzuigen. Wat hadden we gezegd over interviews geven?”

SAMMY: “Dat het mocht na de afwas. Sorry mannen, het zal voor de volgende keer zijn. Maak er iets mooi rechts van, hé. (druipt af) Altijd hetzelfde met die linkiewinkies!”

HET ZIT NIET MEE VOOR CD&V