En alweer werd hij genegeerd: de luid toeterende olifant in de kamer. Het duurde 24 uur vooraleer in de pers werd gezegd dat dader van de moord op een sociale werker in Gent een Syrische vluchteling is. Toen in talrijke artikels, interviews en opiniestukken dieper werd ingegaan op de tragedie, ontbrak in de analyse evenwel elke verwijzing naar de afkomst van de dader.
Toen ik het nieuws van de brutale moord vernam, wist ik dat er een redelijke kans was dat de dader een vluchteling was, hoewel die mannen slechts een zeer klein deel van de bevolking uitmaken. Hoe kon ik dat vermoeden? In een vorig nummer verwees ik nog naar de problematiek van asielhotels in het centrum van Britse steden, bijna allemaal gevuld met jonge mannen. Hun betrokkenheid bij misdrijven en problematische gedrag leidt er toe dat burgers in de omgeving gaan patrouilleren. Die verhalen zijn vaak anekdotisch, maar er zijn ook cijfers. In Nederland is berekend dat vluchtelingen in 2023 tot vijf keer vaker verdacht werden van misdrijven. In opvanglocaties is jaarlijks bijna 10 procent van de vluchtelingen betrokken bij geweldsmisdrijven. Binnen de groep van vluchtelingen zijn Somaliërs het vaakst betrokken bij misdrijven, met Syriërs op de tweede plaats.
De Morgen laat drie maatschappelijke werkers aan het woord, die vertellen over de toenemende agressie waarvan ze het slachtoffer zijn. Geen van hen zegt iets over de afkomst van de daders. De lezer moet maar zelf zijn fantasie aan het werk zetten om zich een beeld te vormen van de aanvallers. et doet denken aan al die interviews met brandweermensen, politieagenten en medische hulpverleners die telkens getuigen over stijgende agressie, maar waarin zorgvuldig alle vragen en antwoorden over het profiel
HET IS WEER ONZE SCHULD
van de mysterieuze daders worden vermeden. Durven ze het niet zeggen? Of willen de journalisten hun antwoord niet neerschrijven? Ik heb zelf kennis van enkele voorbeelden van het tweede, van slachtoffers die de moed hadden hun aanvallers te beschrijven, maar daar de dag nadien niets van terugvonden in de krant.
Van frustratie naar haat
Je kan een probleem pas bestrijden als je bereid bent het te zien. Zinloos geweld komt ook voor bij autochtonen, maar bij sommige groepen is de kans een heel stuk groter. Veel vluchtelingen, zoals bijvoorbeeld Somaliërs, Syriërs en Afghanen, komen uit oorlogszones, waar geweld deel uitmaakt van het leven. Degenen die naar hier komen, zijn ook vaak avonturiers, met een naïef beeld over hun mogelijkheden om hier snel door te sto ten naar welvaart. Dat leidt tot frustratie en, zoals al vaak is gebleken, vijandigheid tegen hun gastsamenleving.
Ja, de Syriër had een voorgeschiedenis van psychische problemen en het is redelijk te veronderstellen dat die mede aan de basis
liggen van de tragedie. Maar het is even redelijk om stil te staan bij de afkomst van de dader, zijn achtergrond als ‘vluchteling’ en zijn maatschappelijke frustraties. In HUMO mag een docente sociaal werk speculeren dat allemaal het gevolg is van een samenleving die te weinig doet aan de armoede: “We weten nog niet wat er achter dit drama schuilgaat, maar wanneer mensen zo’n gedrag stellen, is het vaak omdat ze met hun rug tegen de muur staan.”
Voilà, het is weer onze schuld. Dat is een geldige opinie, maar het is niet de mijne. We zijn niet in staat nog meer mensen uit de derde wereld op te nemen, laat staan ze te integreren en ze het leven te geven waar ze van dromen. Frustratie leidt tot racisme en haat tegen de samenleving, met tragedies tot gevolg.
JURGEN CEDER
Niet te weinig
plaatsen, maar te veel illegalen
Een gespecialiseerde commissie, opgericht door minister van Justitie Annelies Verlinden (cd&v), moet met ‘structurele oplossingen’ komen voor de overbevolking in de Belgische gevangenissen. Daarvoor krijgen de experten maar liefst drie jaar de tijd, tot 2028. De oplossing ligt nochtans voor de hand: 30 procent van de plaatsen zou meteen kunnen worden vrijgemaakt door illegale criminelen terug te sturen naar hun herkomstland, zodat ze daar hun straf kunnen uitzitten.
Om de zoveel tijd verschijnen in de media artikels over de overbevolking in de Belgische gevangenissen. De cijfers zijn dan ook wat ze zijn: er zitten momenteel 12.910 mensen in de cel, terwijl er maar plaats is voor 11.040 gedetineerden. Door het plaatsgebrek slapen elke nacht meer dan 200 gevangenen op de grond, zitten de cipiers op hun tandvlees en zijn 4.000 veroordeelde criminelen op vrije voeten. Maar hebben we hier wel echt te kampen met een plaatsgebrek? Een groot deel van de 12.910 gedetineerden hoort helemaal niet thuis in een Belgische cel. Bijna een derde van hen is illegaal in het land en ruim de helft heeft niet de Belgische nationaliteit. Ze zijn vooral afkomstig uit Marokko, Algerije, Nederland, Albanië en Roemenië. Toch blijft de belastingbetaler opdraaien voor hun verblijf in een Belgische gevangenis. In vergelijking met wat hen te wachten zou staan in een Marokkaanse of Tunesische cel, wanen ze zich allicht in een vijfsterrenhotel.
U herinnert zich misschien nog het vernederende bezoek van de halve vorige federale regering aan de Marokkaanse hoofdstad Rabat. Daar gingen onder anderen Alexander De Croo en Annelies Verlinden – en in hun kielzog een 30-tal Belgische ondernemers – net niet op de knieën smeken bij de Marokkaanse koning Mohammed VI om enkele van zijn illegale en criminele onderdanen terug te nemen.
Het resultaat? In 2024 werden welgeteld 132 mensen vanuit de gevangenis naar Marokko teruggestuurd. “Een succesvol voorbeeld”, noemde Verlinden dat in april nog in een interview met Het Laatste Nieuws. Dat ‘succes’ is relatief. Vorig jaar zaten er zo’n 1.000 Marokkanen in een Belgische cel, waarvan 6 op 10 in illegaal verblijf. Aan dit tempo zullen we de overbevolking niet snel oplossen.
In hetzelfde interview gaf Verlin
den toe dat het moeilijk is om andere landen te overtuigen om hetzelfde te doen. “Ik kan geen bus of vliegtuig met gedetineerden aan de grens afzetten. Zo werkt het niet”, argumenteerde ze. Verlinden vergist zich. Dat is wel degelijk hoe het vandaag werkt. Ja, Donald Trump is een bullebak. Maar toch zouden onze beleidsmakers iets van hem kunnen leren. Tenminste, als het aankomt op het uitwijzen van illegale criminelen.
De Colombiaanse president Gustavo Petro weigerde in januari om twee vliegtuigen met uitgezette landgenoten te laten landen. “Trump mag Colombiaanse migranten niet behandelen als misdadigers”, zei hij. Trump kondigde prompt aan dat er een invoertarief zou geheven worden op alle goederen uit Colombia en dat de visa van “vertegenwoordigers van de Colombiaanse regering, hun bondgenoten en hun supporters” zouden worden ingetrokken. Nog dezelfde dag kondigde de Colombiaanse president aan dat hij zijn medewerking zou verlenen aan de terugname van zijn landgenoten. Het klinkt misschien hard, maar dat is nu eenmaal hoe het er vandaag aan toegaat in de wereld van de internationale politiek. De stok blijkt keer op een keer een sterker instrument dan de wortel. Maar in Europa en België lijkt men dat nog steeds niet te beseffen. Het schrappen van de 4 miljoen euro aan Belgische ontwikkelingshulp die jaarlijks naar Marokko stroomt, zou nochtans een eerste stok(je) kunnen zijn. Daarnaast zou de regering ervoor kunnen kiezen om de ruim 600 miljoen euro (cijfer voor 2023) die Marokkanen jaarlijks naar hun thuisland sturen voortaan correct te belasten. Momenteel is 80 procent van het betaalde ‘onderhoudsgeld’ fiscaal aftrekbaar. Het probleem is niet dat er te weinig cellen zijn, maar dat honderden plaatsen worden ingenomen door illegalen.
Abonnementen binnenland: Abonnement buitenland: 3 maanden: 58,5 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 117 euro bestemming. Alle inlichtingen 1 jaar: 234 euro op de kantoren. Steunabo 1 jaar: 350 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Oud-hoofdredacteurs: Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020) Kernredactie: Wart Van Schel (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock
Bouchez rijdt met "un putain de SUV", niet met een Mercedes "CLA de merde"
WAAROM DE FRANSTALIGE PERS GEORGES-LOUIS BOUCHEZ HAAT
Een gelekt geluidsfragment waarin MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez tijdens een telefoongesprek tekeergaat tegen een RTBF-journaliste, was dagenlang hét politieke thema in Franstalig België. Het legt bloot hoe gespannen de verhoudingen zijn tussen het kopstuk van de Franstalige liberalen en een groot deel van de media bezuiden de taalgrens. Daar zijn verschillende redenen voor.
“Maar verdorie, het is zeer erg, Charlotte!” (Charlotte, c’est super grave, putain!). Dat riep MR-voorzitter Georges-Bouchez vorige maand tijdens een lang telefoongesprek naar een RTBF-journaliste. Een gesprek dat gelekt werd en ondertussen volledig kan worden beluisterd via sociale media en andere internetkanalen.
Wie de achtergrond niet kent: Bouchez is boos omdat in een onlineartikel van de Franstalige openbare omroep de indruk wordt gewekt dat de MR-voorzitter met een wagen rijdt voorzien van een gehandicaptenkaart. Dat klopt niet. Het gaat eigenlijk over de wagen van zijn chauffeur die onterecht de kaart zou hebben gebruikt van diens overleden vader. Bouchez belde naar de RTBF met de vraag om de fouten in het artikel recht te zetten. Het telefoongesprek loopt op dat moment uit de hand en Bouchez zegt daarbij dat hij de journalist die het stuk geschreven heeft wel eens wil spreken en “dat die daarna wel een kaart zal nodig hebben”. Lees: een gehandicaptenkaart nadat hij een pak slaag heeft gekregen. De MR-voorzitter zelf zegt dat hij het over de journalistenkaart had.
Journalisten wegzuiveren: dat was iets anders
De geest was uit de fles en in volle komkommertijd sprong de hele Franstalige pers op de zaak. Ook in Vlaanderen was er de nodige aandacht. Daarbij ging het niet over het publiceren van het opgenomen gesprek, wat eigenlijk zonder medeweten van Bouchez is gebeurd, maar wel over het feit dat een politicus journalisten afdreigt aan de telefoon. Journalistenbonden sprongen erop en zagen zelfs de democratie in gevaar komen. Gelukkig waren er een paar oudgedienden in de media die de zaken in perspectief konden plaatsen.
SCHELDPARTIJEN EN BEDREIGINGEN DOOR POLITICI ZIJN VASTE PRIK
Scheldpartijen en bedreigingen door politici zijn vaste prik. Open Vld’ers als Guy Verhofstadt en Karel De Gucht waren daar kampioenen in. Steve Stevaert ging een stapje verder en slaagde erin de kritische journalist Roger Van Houtte in 2008 weg te zuiveren bij de Gazet van Antwerpen. We moeten dus een aantal dingen in perspectief plaatsen. Toch kan het geen kwaad dieper in te gaan op de spanningen tussen Bouchez en de RTBF. Of laten we zeggen: tussen Bouchez en een deel van de Franstalige pers. Ook bij de Le Soir ligt hij in de onderste schuif, La Libre Belgique is hem gunstiger gezind. Net als de nieuwszender LN24 en de commerciële zender RTL. Nog roder dan de VRT
En daarmee komen we bij de essentie van de zaak. Meer nog dan in Vlaanderen, werkt de Franstalige media nog via oude ideologische lijnen, wat verklaart dat Bouchez door een deel ervan echt wordt gehaat. RTL wordt gezien als een liberale zender. De RTBF is een rood bastion. Het is voor Vlamingen amper te bevatten, maar de Franstalige openbare omroep is nog linkser dan de VRT. En dus hangt er altijd spanning in de lucht wanneer Georges-
Louis Bouchez de RTBF te woord staat. Wat gebeurd is naar aanleiding van de foute tekst over een gehandicaptenkaart, is slechts de culminatie van een lang proces.
Je zou kunnen zeggen: vroeger waren er ook Franstalige liberalen met uitgesproken rechtse meningen, zoals Jean Gol en Didier Reynders. Die werden door de Franstalige media minder hard aangepakt. Dat klopt, maar Bouchez is nog een stuk naar rechts opgeschoven. En meer nog dan zijn liberale economische standpunten zoals het pleidooi voor een beperking in de tijd van de werkloosheidsuitkeringen, zijn het zijn verklaringen rond immigratie, veiligheid en het conflict in Gaza die voor spanningen zorgen.
Besparingen bij RTBF vallen slecht
Daar komt nog bij dat de linkse journalisten van de RTBF worden opgejut door hun oude broodheren van de Parti Socialiste. PS-voorzitter Paul Magnette beschouwt de Franstalige omroep als een bevriend forum en wanneer hij er passeert, dan verwacht hij weinig kritische vragen. Als die er toch komen, volgt een woedeaanval. Het was nog ten tijde van de regering-De Croo dat Magnette tijdens een politiek debatprogramma kritische vragen kreeg uit het publiek over het gevoerde beleid in de gezondheidszorg. Na de uitzending vertrok hij witheet van woede.
Tenslotte staat Bouchez op de zwarte lijst omdat hij een fel verdediger is van besparingen bij de RTBF. De dotatie van de Franstalige openbare omroep zal tot 2029 niet geïndexeerd worden. Tegen het einde van de legislatuur wordt 70 miljoen euro bespaard. Franstalig minister van Media Jacqueline Galant (MR) is allang kop van jut.
Speelbal van de Vlamingen?
Naast de RTBF heeft ook vooral Le Soir het niet voor de MR-voorzitter. Omdat hij uiteraard te rechts is, maar ook omdat hij te veel zou meegaan in de plannen van de N-VA. Men ziet hem als een speelbal van de Vlamingen.
En hier doet zich bij de Franstalige media een vreemd verschijnsel voor. Eerst werd Bart De Wever (N-VA) geroemd omdat hij vermeden had dat het Vlaams Belang Vlaanderens grootste partij werd. Hij werd zowaar de redder van België. Maar als snel kwamen er de klassieke links-Franstalige oprispingen, ook al ziet men zichzelf als goede Belgen. Deze regering dreigt de Franstaligen te benadelen en dat is mede te schuld van een te meegaande Bouchez. Plots werd bij de RTBF en co het communautaire vuur aangewakkerd. En men komt met een verklaring die nog altijd opgeld maakt in bepaalde PS-kringen: Bouchez is het resultaat van een onderwijssysteem dat te weinig aandacht heeft besteed aan de rol van het Waalse regionalisme. Het is trouwens daar, eerder dan in Vlaanderen, dat het idee van een economisch federalisme wortel heeft geschoten.
Dat is ook een terugkerend element in de Franstalige media: Bouchez kent zijn geschiedenis niet. Hij zou minder slim zijn dan gedacht. Dat PS-verkozenen (ook al spreken ze zelf geen gebenedijd woord Nederlands) zich vrolijk maken over de gebrekkige talenkennis van Bouchez, versterkt dat beeld nog. En wordt ook overgenomen door de media in Wallonië en Franstalig Brussel.
ANTON SCHELFAUT
BARBIE IS HARAM
‘JONGEREN’ ZORGEN DAT VERTONING WORDT AFGELAST
De film ‘Barbie’, die uitkwam in 2023, was een groot succes. Geen enkele film gemaakt door een vrouwelijke regisseur, in dit geval Greta Gerwig, heeft ooit zoveel opgebracht. In Frankrijk, in het stadje Noisy-le-Sec, dacht men dat een gratis openluchtvertoning van Barbie goed zou zijn ‘om sociale banden te versterken en het samenleven in de publieke ruimte te stimuleren’. Dat is niet gelukt, om het zacht uit te drukken. De vertoning is na protest en bedreigingen weer afgelast.
Het protest was afkomstig van lokale ‘jongeren’. Zij bedreigden het gemeentepersoneel, dat alles aan het klaarzetten was voor de filmvertoning. Volgens de jongeren zou de film homoseksualiteit promoten en een onjuist beeld geven van de positie van de vrouw. Roze
De film verwijst wel af en toe naar homoseksualiteit, maar gaat er niet over. Ik kan me wel voorstellen dat de overvloed van roze in de film bij velen die indruk wekt. Er werd, zonder overdrijven, zoveel roze verf gebruikt in de decors van de film dat er een wereldwijde schaarste op de verfmarkt ontstond van ‘fluorescerend fuchsia’. Voor wie een huis wil als dat van Barbie: vraag in de verfwinkel naar Pantone 219C.
DE ‘JONGEREN’ VAN NOISY-LE-SEC ZIJN GEEN GEÏSOLEERDE FANATICI
Het feministische opzet van de makers is wel duidelijk. Barbie is de matriarch van haar parallelle wereld, waar vrouwen succesvol zijn en regeren. Ken is alleen haar accessoire. Dat gegeven moet ons doen nadenken over het patriarchaat van de echte wereld, waar de rollen omgekeerd zijn. Greta Gerwig is Simone de Beauvoir niet. Het plastieken feminisme van Barbie is moeilijk ernstig te nemen.
Ik herinner mij dat zowel in The Spectator als National Review, toonaangevende conservatieve uitgaves uit respectievelijk het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten, de reacties op Barbie uiteenliepen. In sommige opiniestukken werd de film verguisd, in andere was men mild. “De feministische boodschap is verwarrend. En op sommige momenten lijkt de film meer op persiflage dan propaganda. Als dit feminisme moet voorstellen, is het feminisme voor minderbegaafden”, schreef Sophie Bachat op Causeur. Girl Power
Er kwam trouwens ook kritiek van de andere zijde. Sommigen vonden dat de film veel te speels omging met iets gruwelijks als het patriarchaat. De mannen in de film zijn infantiele domoren, wat het moeilijk maakt om over hen te denken als kwaadaardige samenzweerders die vrouwen onder de knoet willen houden. Anderen waren kritisch over het gebrek aan diversiteit in de film, met in de hoofdrol een rijke, blanke vrouw die in een roze droomvilla woont en zo helemaal niet de ‘intersectionele’ verdrukking van arme zwarte vrouwen belichaamt. En dan is die film ook nog eens reclame voor een mul-
tinational die poppen laat maken in lagelonenlanden, geproduceerd uit milieuonvriendelijk, niet-afbreekbaar plastic. Voor iedere politiek ontevredene wat wils dus. Persoonlijk zou ik niet teveel aan exegese doen van een oppervlakkig Hollywood-product dat vooral de bedoeling had veel geld binnen te brengen. ‘Girl Power’ is nu eenmaal de mode van het moment.
Barbie waait met de wind
De oorspronkelijk Barbiepop was nochtans niet bepaald een feministische creatie. Gelanceerd in 1959 beantwoordde ze aan de schoonheidsidealen van toen: slank, langbenig, modieus, blond en met heel wat make-up. Vooral aan het ideaalbeeld van mannen over vrouwen dus. Niet helemaal onterecht brachten de feministes kritiek uit op het onrealistisch schoonheidsideaal dat Barbie belichaamt.
Barbie is een kind van haar tijd. Als de tijden veranderen, verandert Barbie. Na verpleegster en stewardess, werd Barbie chirurg, olympisch atlete en officier van de Amerikaanse marine. Er kwamen ook zwarte, latina en gehandicapte Barbies. Als politiek windhaantje ging Barbie soms (te) ver. Na de dood van George Floyd sprak Barbie op een gelegenheidsfilmpje met haar zwarte vriendin Nikki over de ellende die zwarte mensen ondergaan in een blanke samenleving. Ze vroeg de kinderen het probleem te bespreken met hun ouders.
Onvermijdelijk deed ook de islam zijn intrede in de wereld van Barbie. Ze kreeg in 2017 haar eerste hijab. Mattel ging ook even voluit salafistisch met ‘Boerka Barbie’, op een modeshow voor het goede doel. Barbie is een pop en we kunnen haar helaas niet vragen hoe ze het dragen van symbolen van vrouwendiscriminatie rijmt met de feministische idealen die ze in de film uitdraagt.
Barbie is steeds wat de culturele waan van de dag wil dat ze is. Ik had eerlijk gezegd verwacht dat we intussen in de winkelrekken een Barbie met een keffiyeh en groen-wit-rood kleedje zouden vinden, misschien ook met een draagtas met watermeloen erop. Dat lijkt toch moeilijker te liggen. De CEO van Mattel is Ynon Kreiz, een Israëlisch-Amerikaanse zakenman en, volgens de vrienden van Hamas in het Westen, een perfide zionist.
‘Kleine minderheid’
Heeft dat meegespeeld bij het protest tegen de film? In de pro-Palestijnse sociale media is de afkomst van Kreiz wel degelijk een gespreksonderwerp, maar vermoedelijk was dat niet de echte reden voor de vijandigheid in islamitische kringen van Frankrijk. De ‘jongeren’ haalden ongeveer dezelfde redenen aan als de Arabische staten die de film hebben verboden: ‘promotie van homoseksualiteit’ en ‘ondermijning van de traditionele rol van de vrouw’. Het valt op met hoeveel klem Franse politici
en journalisten benadrukken dat de dreigementen uitgaan van een heel, heel kleine minderheid (de burgemeester: “een uiterst kleine minderheid van boeven”). Degenen die het personeel bedreigden, waren inderdaad met slechts enkele tientallen, maar hoeveel Franse moslims denken precies hetzelfde?
Het verhaaltje van een ‘uiterst kleine minderheid’ blijft niet overeind als je weet dat de film is verboden in onder andere Algerije, Iran, Qatar, Oman, Libanon en Koeweit, of is gecensureerd, zoals in Pakistan. De macht in Algerije is niet in handen van fundamentalisten, maar ook dit islamitische land verbood de film, met verwijzing naar ‘homoseksualiteit en andere westerse afwijkingen’. De ‘jongeren’ van Noisy-le-Sec zijn geen geïsoleerde fanatici.
Het islamo-gauchisme
Al een derde van de bevolking van Noisy-leSec is niet van Franse afkomst, wat waarschijnlijk ook de reden is waarom het nu opgescheept zit met een communistische burgemeester. Zijn partij vormt een feitelijk kartel met La France Insoumise van Jean-Luc Mélenchon, dat erin geslaagd is extreemlinkse ideologie en islamitisch ongenoegen in één formatie samen te brengen. In dossiers als dit blijkt hoe wankel die constructie is, want de culturele waarden van links zijn vaak diametraal tegenovergesteld aan die van de islamistische gemeenschap. Veel politici hebben op de rel gereageerd. Mélenchon niet.
beyrouse: “Als ik de daden die ik heb bestempeld als obscurantisme en fundamentalisme steeds met evenveel kracht veroordeel, veroordeel ik met nóg meer kracht de politieke recuperatie, het speculeren met racistische, islamofobe haat die sinds 24 uur door rechts en extreemrechts wordt uitgestort.” Deze burgemeester wil zich niet vervreemden van zijn islamitische kiezers. Een politicus die vandaag zijn mond opendoet, al is het maar bij een gelegenheidstoespraak op het mosselfestijn van de lokale partijafdeling, en niets zegt over Gaza, is geen echte politicus. Sarrabeyrouse beëindigde zijn persconferentie over de rel rond de film met de waarschuwing dat journalisten zo goed als collaboreren met Israël als ze te veel schrijven over de problemen in zijn multiculturele gemeente: “Ik betreur het dat u, de journalisten, nog steeds blijft polemiseren over ons lokale onderwerp, terwijl enkele dagen geleden meerdere van uw collega’s lafhartig zijn vermoord door een Israëlisch leger dat deze actie straffeloos opeist.”
‘Entrisme’
Als conservatief kom je ook in een ongemakkelijke positie terecht als je een commercieel gerichte, oppervlakkige en politiek correcte film moet gaan verdedigen tegen verbod of censuur. Maar het gaat natuurlijk niet over Barbie. De westerse beschaving zal niet instorten zonder openbare vertoningen van deze film. Het probleem is een steeds groeiende groep van mensen die onze beschavingswaarden niet delen en die pogen hun wil op te dringen, al dan niet met geweld of dreiging met geweld.
Niet alleen Marine Le Pen, maar ook Bruno Retailleau, minister van Binnenlandse Zaken en prominent lid van Les Républicains, veroordeelde de annulering krachtig. Retailleau sprak van pogingen tot “hallalisering van de openbare ruimte”.
EEN SAMENLEVING DIE ZICH CONFORMEERT AAN ISLAMITISCHE WETGEVING EN MORAAL
Voor burgemeester Sarrabeyrouse werd het een vervelende kwestie. Hij probeerde zijn toegeving aan de fundamentalisten in te kleden als bezorgdheid over de veiligheid. Hij klopte zich op de borst dat de film later toch zal vertoond worden, maar dan wel elders en niet in open lucht. “Ik zal niet dulden dat er in mijn stad culturele no-gozones komen”, zei hij, terwijl hij de film naar een andere zone en een ander publiek verwees. ‘Extreemrechts’ heeft het gedaan
Zijn stoere houding ten aanzien van de fundamentalisten was van korte duur. Al snel hervond hij zijn politieke postuur en wees hij de échte vijand aan: “Ik ga niet toegeven, niet aan het fundamentalisme, niet aan extreemrechts.”
Daar was het dan: ‘extreemrechts’. Telkens de realiteit van de islamisering zich politiek laat gelden, is dat ‘koren op de molen van extreemrechts’, om de geijkte uitdrukking van de pers te gebruiken, en dat is het ergste wat kan gebeuren. Sarra-
Retailleau weet waarover hij praat. In mei lekte een vertrouwelijk rapport uit dat hem was overhandigd door de inlichtingendiensten. Het document is opgesteld na vele gesprekken met experten, buitenlandse diplomaten en religieuze leiders. Daaruit blijkt dat de islamitische gemeenschap van Frankrijk en haar religieuze structuren grondig geïnfiltreerd zijn door het radicale Moslimbroederschap. De boodschap die verspreid wordt, via moskeeën en sociale media, is er niet een van integratie, maar van ‘entrisme’, het bijsturen van de samenleving via een geleidelijke opbouw van een alternatieve maatschappelijke orde, geïnspireerd door islamitische normen en de sharia. Het einddoel, zegt het rapport, is een samenleving die zich conformeert aan islamitische wetgeving en moraal. In Noisyle-Sec zijn ze al op weg.
De Barbiefilm reflecteerde volgens de ‘jongeren’ foute waarden
In 2015 ontving Duitsland meer dan een miljoen vluchtelingen. “Noodzakelijk voor de economie die kampt met een grote krapte,” verklaarden politici en werkgevers in koor. Een decennium later blijken enkel bedrijven en organisaties die actief zijn in de vluchtelingenindustrie er voordeel uit gehaald te hebben. Jaarlijks draait die sector tot 17 miljard euro omzet. Maar voor de rest van de economie blijkt “Wir schaffen das” een leugen.
Dieter Stein van het conservatieve blad Junge Freiheit krijgt in Vlaanderen weinig aandacht. Onterecht. Het was dan ook een verademing dat het conservatieve tijdschrift TeKos hem recent aan het woord liet. Daarin laat Dieter Stein zijn licht schijnen op de welkomstcultuur die in 2015-2016 onderdeel werd van het Duitse staatsraison.
keld. “Vele bedrijven doen goede zaken dankzij de vele Duitse belastingmiljarden, die uitgegeven worden voor opvang, verzorging, begeleiding enzovoort. En als gevolg daarvan willen die ondernemingen die van de vluchtelingenindustrie leven nog meer vluchtelingen naar Duitsland halen. Dat is hun bedrijfsmodel.”
ONDANKS DE OVERHEIDSINSPANNINGEN HEEFT SLECHTS 20 PROCENT VAN DE VLUCHTELINGEN EEN DIPLOMA HOGER ONDERWIJS
De oorlogen in Syrië, Afghanistan en deels ook in Irak hadden een grote vluchtelingenstroom richting West-Europa op gang gebracht. De Duitse bondskanselier Angela Merkel (CDU) heette die vluchtelingen welkom. De beelden van de treinstations en grensposten in het zuiden van Duitsland die overspoeld werden door gelukzoekers staan nog op het netvlies gebrand. Volgens Merkel zou men deze vluchtelingencrisis wel kunnen oplossen. “Wir schaffen das” werd haar bekendste uitspraak.
Miljardenbusiness
Tien jaar later blijkt dat een mislukking, zo is de conclusie van Dieter Stein. De onveiligheid is toegenomen en de kosten voor de opvang van vluchtelingen bedragen miljarden euro’s. Het is hier niet de bedoeling een analyse te maken van de politieke impact van de vluchtelingengolf die leidde tot de opkomst van het rechtse Alternative für Deutschland (AfD). Wel nemen we de economische gevolgen onder de loep. De meest voor de hand liggende is een analyse van de kostprijs van de migratiegolf. Elk jaar kost het asielbeleid tot 17 miljard euro aan de Duitse belastingbetaler.
Maar dat gaat breder dan de opvang op zich. Dieter Stein wijst erop dat er zich de voorbije tien jaar in Duitsland een heuse vluchtelingenindustrie heeft ontwik-
Er is dus een heuse asielindustrie ontstaan van ondernemingen en organisaties. Je richt een bedrijfje op dat vluchtelingen ‘begeleidt’ richting integratie en klaar is kees. Inkomsten, omzet en winst verzekerd. Maar in de praktijk loopt die integratie niet zoals verhoopt. 44 procent van de zogenaamde asielzoekers uit 2015-2016 ontvangt vandaag nog een uitkering. Dat is pijnlijk voor de aanhangers van de welkomstcultuur. Want dat was een van de boodschappen van Merkel en co: Duitsland kon die vluchtelingen goed gebruiken als werkkrachten. Men had het voor alle duidelijkheid echt niet alleen over ingenieurs, artsen en technici, zoals bepaalde politici vandaag schamper opmerken. Ook laaggeschoolde werkkrachten waren welkom. De krappe Duitse arbeidsmarkt snakte ernaar.
Klassiek gezinspatroon geïmporteerd
Anno 2025 kan men besluiten dat deze economische migratiepolitiek grotendeels een mislukking is. Op basis van één cijfer zou je denken dat de migratiegolf een succes is geworden voor de arbeidsmarkt. En dat de economische utopie waarbij de nieuwkomers grotendeels aan de slag zijn een realiteit is. Want inderdaad: van de mannelijke immigranten is 85 procent aan de slag. Maar daarmee is ook alles gezegd. Bij de vrouwen is en blijft de
tewerkstelling ondermaats, namelijk 33 procent. De klassieke gezinspatronen van een moslimsamenleving werden probleemloos naar West-Europa getransponeerd. Het verhaal dat er veel hooggeschoolden direct aan de slag zouden kunnen gaan, bleek ook een leugen. 84 procent van de nieuwkomers was ongeschoold, vandaag is dat nog altijd 69 procent. Ondanks de vele overheidsinspanningen heeft slechts 20 procent van de vluchtelingen een diploma hoger onderwijs. Nochtans heeft Duitsland op zich een relatief efficiënt systeem om laaggeschoolden enige technische kennis bij te brengen en ze aldus voor te bereiden op de arbeidsmarkt. Meer dan bij ons hebben de oosterburen een systeem van duaal leren waarbij je een opleiding (al dan niet via school) koppelt aan werkervaring in een bedrijf. Alleen: dat duaal leren lijkt enkel goed te werken voor mensen van Duitse origine. Nieuwkomers haken verhoudingsgewijs veel sneller af.
In 2025 zitten de adepten van het economische “Wir schaffen das” dus met een kater. Daar komt nog bij dat het arbeidsmarktmodel waarop men dit gebouwd had, niet meer overeind staat. Het aantrekken van goedkopere arbeidskrachten moest de loonkosten en ook de lonen relatief laag houden. Duitsland had sinds bondskanselier Gerhard Schröder (SPD, 19982005) immers een beleid gevoerd van loonmatiging – ook voor autochtone Duitsers –, wat de concurrentiekracht van de bedrijven
ER IS EEN HEUSE ASIELINDUSTRIE ONTSTAAN
stutte en de Duitse exportindustrie een gigantisch voordeel gaf. Maar ondertussen hebben de oosterburen ook los van het mislukte “Wir schaffen das” deze piste moeten verlaten. Het loonkostenvoordeel is slechts één deel van het economisch succes. Producten leveren van hoge kwaliteit, productiviteit opkrikken, een moderne IT-infrastructuur, minder regelgeving en lagere energieprijzen zijn even belangrijk, zo niet belangrijker geworden.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN ECONOMISCHE
DEZE WEEK IN DE GESCHIEDENIS
VAN ’T PALLIETERKE
Naar aanleiding van de tachtigste verjaardag van ’t Pallieterke op 17 mei 2025, wil de redactie het rijke verleden van dit weekblad in de kijker zetten. In deze rubriek blikken we terug op wat ’t Pallieterke in het verleden bracht.
23 augustus 1945: Bijeenkomst der syndikaten
Op 6 augustus van dat jaar werd door de bommenwerper Enola Gay de uraniumbom Little Boy afgeworpen, waardoor 78.000 mensen in een fractie van een seconde om het leven kwamen. Dat zou in de toekomst leiden tot protest. “Verwittigt plechtig dat het de makers van atoom-bommen in rechte zal dagen in betaling van schadevergoeding, en intresten van verwijl indien de wettig erkende V-fabrieken, aangesloten bij het delibereerend Syndikaat, den volgenden oorlog met hun stocks zouden blijven zitten tengevolge van de oneerlijke mededinging van de menschonteerende atoom-bom.”
24 augustus 1962: De dood van Peter Fechter De 18-jarige Peter Fechter wordt doodgeschoten bij de Berlijnse Muur tijdens een vluchtpoging naar het Westen. “We vinden dat afschuwelijk”, schreef een lezer. “Maar we herhalen wat we hier al meermaals schreven: Vergeet niet dat de drie westelijke en de ene oostelijke bezetter het roerend eens zijn over de verdeling van Berlijn en van Duitsland. Daarvoor hebben ze de oorlog gevoerd en gewonnen.”
25 augustus 1979: Antoinette Spaak en Happart hebben gelijk “Het heeft er weer tegen gezeten in de Voer. Madame Antoinette Spaak laakt het optreden van de Rijkswacht. Meneer José Happart vindt dat de Rijkswacht steeds méér flamingant wordt en met TAK samenspant, en dat de gendarmes uit Antwerpen evenzeer als de Vlaamse betogers ongeregeldheden uitlokken.” ’t Pallieterke erkent dat er iets veranderd is. “De IJzerbedevaart wordt niet langer uiteengejaagd door chargerende gendarmes. Bij de Bormshulde smijt géén gendarme nog traangas naar de bloemenleggers. Aan de Rijkswachtkazernes wappert op 11 juli de Vlaamse Leeuw”, schertst het weekblad. “Happart heeft gelijk. Iedere Vlaamse gendarme is flamingant en fascist, want hij weert zich als hij door Walen gestenigd wordt.”
26 augustus 1964: De Beatles, onze beschermelingen “Wij hebben het nooit onder stoelen of banken gestoken dat wij de Beatles als dé super-goden van de progressistische muziek beschouwden en nimmer afgelaten bij onze lezers propaganda te maken voor hun hits. Dat de Beatles het zó ver hebben kunnen
schoppen, hebben zij dan ook in hoofdzaak aan ons blad te danken. Maar wat vernamen wij nu? De boy-friend van de tiener-dochter van onze kuisvrouw, die zelf ook een overtuigde yé yé-ster is, heeft ons zwart-op-wit verzekerd dat de Beatles elke veertien dagen een proper hemd aantrekken, alle maanden hun tanden poetsen en om het jaar stiekum hun haarbos laten bijknippen. Kortom, uw en ons aller vaandeldragers van het non-konformisme zijn gedegenereerd tot doodsimpele bourgeois. Yé! Yé!”
27 augustus 2014: Laptop en aktetas Di Rupo gepikt “Vorige week onderhandelden N-VA, MR, CD&V en Open Vld over de thema’s justitie, veiligheid, asiel en immigratie. Dat een uittredende eerste minister in Brussel beroofd wordt van zijn kostuum en zijn laptop werkt nog op de lachspieren.”
28 augustus 2000: Problemen voor Diksmuide “Tachtig jaar IJzerbedevaart. Komiteevoorzitter Lionel Vandenberghe heeft gelijk: in de acht voorbije decennia heeft Vlaanderen wél een hele weg afgelegd, maar het wacht nog steeds op zijn rechtmatige plaats op het wereldtoneel. Dat er integendeel nog een heel stuk weg voor de boeg ligt vóór het einddoel – ‘Vlaamse staat, thuis in de wereld’ –, het thema waaronder deze 73ste Bedevaart werd geplaatst, blijkt al meteen uit de lengte van zijn presidentiële toespraak: acht bladzijden lang, voor het merendeel een opsomming van alles wat er nog op verwezenlijking wacht om Vlaanderen als Staat gestalte te geven.”
29 augustus 2007: Demandeur de rien?!
De meest opmerkelijke uitspraak die we de afgelopen week lazen of hoorden, kwam uit de mond van grondwetspecialist Paul van Orshoven. “De Franstaligen herhalen steeds maar: ‘On est demandeur de rien.’ Wil iemand hen erop wijzen dat in deze context het behoud van het status-quo vragen, wel degelijk iets vragen is. En wel heel erg veel?” Zeer juist. Ze willen niets? Ze willen verdomme alles. En ze willen nog meer: het Brussels gewest uitbreiden, de faciliteitengemeenten annexeren, taalreferenda in Halle-Vilvoorde organiseren, de rechten van de Brusselse Vlamingen inperken... en dat zijn niet alleen de eisen van een dolgedraaide Maingain, neen, alle Franstalige partijen hebben zich achter dat lijstje geschaard omdat de een niet voor de ander wil onderdoen in het verdedigen van de ‘Franstalige belangen’.
BRUSSEL TELT
VEEL MEER CRIMINALITEIT DAN WASHINGTON
In Brussel gaat het van kwaad naar erger. De schiet- en steekpartijen volgen elkaar in snel tempo op. Tijdens een persconferentie schreeuwt procureur des Konings Julien Moinil zijn onmacht uit. Intussen stuurt president Donald Trump de Nationale Garde naar het hoofdstedelijk gebied Washington om er de veiligheid van de burgers te garanderen. Waar wacht de regering op om hetzelfde voor Brussel te doen, in afwachting van een geloofwaardig plan?
Toen ik jaren geleden aan de slag ging in Sint-Jans-Molenbeek, kreeg ik samen met een aantal collega’s een rondleiding in de gemeente. Een medewerkster van de sociale dienst bracht ons naar het Bonneviepark. Het park werd heraangelegd tot “een harmonieuze ontmoetingsplaats voor de vele culturen”. Terwijl ze dat lyrisch vertelde, troepten een tiental jongeren op het plein samen en verhandelden er zonder enige schroom openlijk drugs. Dat dit gebeurde op 100 meter afstand van het commissariaat van de politiezone Brussel-West, hield hen niet tegen. Recent deden er zich verschillende schietpartijen voor.
Gewapende minderjarigen
De manifeste ontkenning van de mislukking van de multiculturele samenleving ligt al jaren aan de basis van de grote samenlevingsproblemen waar het gewest mee worstelt. Vooral de PS gebruikte de ongebreidelde instroom van nieuwkomers als een verankering van de macht. De problemen rotten al jaren, maar de PS-hofhouding en haar vele satellieten leefden in totale ontkenning. Op de achtergrond radicaliseert de islam. Acht van de twintig schietpartijen die zich deze zomer in Brussel voordeden, speelden zich af in het centrum van Molenbeek. Voor Brussel staat de teller al op 59 schietpartijen en reeds twee doden dit jaar. In de straten van Brussel lopen steeds meer gewapende minderjarigen rond die er niet voor terugschrikken om te schieten.
De vele duizenden illegalen vormen een haast onuitputtelijke wervingsreserve voor de drugsbendes. Justitie en politie zijn totaal machteloos. Meer dan 90 procent van de illegalen die wegens criminele feiten worden opgepakt, zetten hun activiteiten enkele uren later ongehinderd verder. Er worden inderdaad jaarlijks vele duizenden arrestaties verricht, maar die leiden zelden tot een veroordeling.
In 2023 werden 10.000 jeugdzaken met een problematische opvoedingssituatie aan het Brusselse parket voorgelegd. Dat is een exponentiële toename. Na hun voorleiding worden criminele jongeren wegens plaatsgebrek weer vrijgelaten. Zware criminelen komen na een derde van hun gevangenisstraf vrij of organiseren vanuit de gevangenis criminele activiteiten. Wat kan de politie in de straten van Brussel uitrichten als het gerecht faalt? Moinil vraagt afdelingen in de gevangenis zonder wifi, en camera’s in de wijken waar geschoten en gedeald wordt. Dat kan morgen al in orde zijn. Procureur des Konings Julien Moinil was tijdens een persconferentie kritisch voor het uitblijven van een Brusselse regering en eist extra middelen, maar de budgettaire situatie is ronduit dramatisch. “Tien tot vijftien jaar laks beleid kunnen
ACV viert feest bij PVDA, met de steun van CM
Enkele jaren geleden knipte het ACV de exclusieve banden met cd&v door om ook met andere politieke partijen nauwer te kunnen samenwerken. Daarbij keek men in de eerste plaats naar Vooruit en Groen, maar ook met de PVDA lijkt het ACV het ondertussen uitstekend te kunnen vinden. Zo zal de vakbond midden september prominent aanwezig zijn op Manifiesta, in de praktijk het partijfeest van de PVDA.
Jarenlang maakte het ACV, samen met onder meer ACW, CM en CVP, deel uit van wat toen de christelijke zuil genoemd werd. Daarmee stond het in concurrentie met de socialistische en de liberale zuilen, maar het leverde ook bevoorrechte banden op met de andere leden binnen die christelijke zuil. Het was toen een algemene vanzelfsprekendheid dat vakbondsvertegenwoordigers van het ACV die ook de partijpolitiek eens wilden uitproberen een plaatsje op een lijst van de CVP zochten. Omgekeerd zag de CVP met plezier populaire vakbondsmensen op haar lijst verschijnen, of zochten CVP-verkozenen nauwer contact met het ACV om hun populariteit te verhogen.
DE CM DUIKT OP ALS EEN VAN DE SPONSORS
Van die christelijke zuil blijft vandaag weinig over. ACW is een van de organisaties die de C liet vallen, en doopte zich enkele jaren geleden om tot Beweging.net. En net zoals het ACV, dat voorlopig wel nog een C in zijn naam heeft, liet Beweging.net de exclusieve band met cd&v varen.
ACV kijkt vooral naar links
Dat het ACV al langer contact zocht met sp.a, nu Vooruit, en Groen, was geen geheim. CVP-politici die nauwe banden hadden met het ACV en/of het ACW behoorden traditioneel al tot de linkervleugel van de partij en het zit ook een beetje in de natuur van een vakbond ingebakken dat men vooral naar links kijkt. Toch blijft de aversie tegenover de N-VA en de hysterie tegenover het Vlaams Belang verwonderlijk. De krimpende aanhang van cd&v
is niet de enige reden waarom het ACV ook met andere partijen de banden wilde aanhalen. Vooral het kartel tussen cd&v en de N-VA zette de relatie tussen het ACV en cd&v ferm onder druk, en dan niet omdat cd&v daarmee een zwenk naar rechts maakte, maar wel omdat het zich in die periode een wat Vlaamser profiel aanmat.
Van dat Vlaamsere of rechtsere profiel van cd&v blijft vandaag niet veel meer over, vandaar ook de toenadering tot Les Engagés. Maar ondertussen kijkt het ACV in het partijpolitieke landschap al veel verder naar links dan alleen maar Vooruit en Groen. Terwijl de vakbond in de nasleep van de verkiezingen nauwgezet alle lijsten van het Vlaams Belang naploos op mogelijke ACV-leden om hen onverbiddelijk aan de deur te zetten, had men veel minder problemen met délégués die prominent op de lijsten van de marxisten figureerden.
We hebben het dan onder meer over Luc Van der Schoot, ACV-hoofddélégué bij Janssen Pharmaceutica, die samen met nog een vijftigtal ACV’ers in juni van vorig jaar openlijk kandideerden op de lijsten van de PVDA aan beide zijden van de taalgrens. Ook bij de gemeenteraadsverkiezingen stonden her en der ACV-délégués en -leden zonder blikken of blozen, en zonder te hoeven vrezen uit hun vakbond gesmeten te worden, op de lijsten van de marxisten. ACV maakt reclame voor Manifiesta, CM sponsort Afgaande op de sprekerslijst van Manifiesta, lijkt het erop dat het ACV en de PVDA het tegenwoordig bijzonder goed met mekaar kunnen vinden. Zo maakt het ACV op zijn website reclame voor Manifiesta. Minstens achttien sprekers vertegenwoordigen het ACV op Manifiesta, en dat op een totaal van 187 sprekers op de lijst. Daarmee overvleugelt de christelijke vakbond zelfs de socialistische vakbond ABVV! Bovendien gaat het niet om een lokale délégué hier en daar die vorig jaar al op een lijst van de PVDA stond, maar om een aantal figuren uit de top van het ACV die er dus geen graten in zien om bij de marxisten te gaan feesten.
we niet in zes maanden oplossen”, voegde hij er nog aan toe. Moinil hekelt het totaal gebrek aan beleid en de verwaarlozing van bepaalde diensten. Zo moeten de rechercheurs soms tot twee jaar wachten op een ballistisch rapport, omdat er een achterstand van 400 dossiers is. De persconferentie die hij onlangs gaf, bulkte van de machteloosheid: “Moeten we wachten tot er onschuldige burgerslachtoffers vallen?”
Schietfestival
In juni organiseerde de politie een grootschalige actie in de beruchte wijk Peterbos in Anderlecht, met wel duizend agenten. Procureur des Konings Moinil sprak van een eerste en belangrijke stap in de aanpak van criminele bendes, maar het resultaat was bijzonder mager: twee personen werden voorgeleid. Deze zomer organiseerden criminele bendes een schiet- en steekfestival in de Brusselse straten. Er waren schietpartijen op honderd meter van een politiecommissariaat. Er zouden concrete plannen zijn om Julien Moinil om te brengen. Hij staat onder permanente politiebescherming.
RUIM 90 PROCENT VAN DE ILLEGALEN DIE WORDEN OPGEPAKT, ZETTEN HUN CRIMINELE ACTIVITEITEN ENKELE UREN LATER VERDER
Intussen genieten de politici van hun zonnige zomervakantie. In het gemeentehuis van Molenbeek kan je een muis horen lopen. De Brusselse regeringsvorming is comateus. Brussels parlementslid Mathias Vanden Borre (N-VA) wil de commissie Binnenlandse Zaken bij elkaar roepen om een strategie uit te werken. “Drugsbendes zijn duidelijk niet met vakantie… Brussel verkeert in een permanente staat van crisis”, zei hij in het Brussels Parlement.
In februari werd een taskforce tegen de georganiseerde misdaad onder leiding van Bart De Wever opgericht. Maar veel resultaat is er nog niet te bespeuren. De fusie van de Brusselse politiezones moet soelaas brengen, maar is pas voorzien in 2027.
Intussen stuurt de Amerikaanse president Donald Trump troepen naar het hoofdstedelijk gebied Washington om de veiligheid van de burgers te garanderen. Washington telt 30.000 criminele feiten per jaar. Voor Brussel ligt dat aantal vijf keer hoger. Waar wacht de regering op om intussen ook troepen in Brussel in te zetten? Het heeft zijn nut al bewezen.
JULIEN BORREMANS
Mogen we toch de deelname van ACV-voorzitter Ann Vermorgen de kers op de taart noemen?! Zij neemt op Manifiesta deel aan een debat met als titel “Tegen extreemrechts: hoe heroveren vakbonden de democratie?” Hoe kan je het rijmen om enerzijds leden die op een lijst van het Vlaams Belang hebben gestaan buiten te smijten, om dan over de ‘herovering’ van de democratie te gaan spreken op een marxistisch evenement?
DE VAKBOND HAD VEEL MINDER PROBLEMEN MET DÉLÉGUÉS OP DE LIJSTEN VAN DE MARXISTEN
De Christelijke Mutualiteit (CM) heeft dan wel geen sprekers op Manifiesta, maar duikt op als een van de sponsors. Ze zijn daarmee in hetzelfde gezelschap als onder meer het onvermijdelijke Geneeskunde voor het Volk en de studentenbeweging COMAC, maar ook Cubanismo, een Belgische solidariteitsbeweging met Cuba. Misschien moeten de CM en het ACV toch eens laten navragen hoe het nog gesteld zou zijn met de christelijke vakbond en mutualiteit op Cuba.
UiTPAS
Voor de lezers die denken dat het hun probleem niet is dat het ACV en de CM actief Manifiesta steunen omdat ze er toch geen lid van zijn: ook UiTPAS steunt het evenement. Voor wie het niet kent: UiTPAS is een voordeelkaart voor vrijetijdsactiviteiten in Vlaanderen en Brussel, waarmee je punten kan sparen om die uit te wisselen voor kortingen of zelfs gratis tickets. Een mooi initiatief gesteund door de Vlaamse Gemeenschap, waarmee mensen met een laag inkomen extra kortingen kunnen krijgen en cultuur daardoor voor hen toegankelijker wordt. We vragen ons alleen af wat UiTPAS te zoeken heeft op wat in de praktijk de partijdag van een marxistische partij is. Misschien is dat toch wel een parlementaire vraag waard in het Vlaams Parlement?
Wanneer keert het leger terug naar de Brusselse straten?
Reclame voor Manifiesta door ACV
Check First brengt Centrum 16 van FSB volledig in kaart
Een populaire grap uit de jaren 1970 in Rusland was deze: “Heb je gehoord dat Brezjnev een borstvergrotingsoperatie onderging? Het was om ruimte te maken voor meer medailles.” Leonid Iljitsj Brezjnev leidde de Sovjet-Unie na Nikita Chroesjtsjov van 1964 tot 1982.
Terwijl veel landen medailles, insignes en vlaggen produceren met de symbolen van hun strijdkrachten, hebben Russische instellingen een bijzonder sterke en blijvende gehechtheid aan decoratieve insignes getoond, zowel militaire als civiele. Dit enthousiasme was zo groot dat het onderwerp werd van satire.
Tegenwoordig zijn deze decoraties vooral gewild bij verzamelaars, maar ze bieden ook waardevolle inzichten voor ‘open source onderzoekers’ (OSINT - Open Source Intelligence ) die de structuur en de evolutie van Russische instellingen proberen te reconstrueren.
Insignes worden jaarlijks nog steeds in grote aantallen geproduceerd voor de ‘siloviki’. Een silovik (meervoud: siloviki, afgeleid van het Russische woord ‘sila’ of ‘kracht’) is een Russisch politicus van de oude veiligheidsdiensten of militaire diensten, vaak de KGB en militaire officieren of andere veiligheidsdiensten die aan de macht kwamen in de regeringsperioden van Boris Jeltsin en Vladimir Poetin.
SIGINT
Gedurende meer dan een jaar heeft Check First honderden foto’s verzameld en geanalyseerd van die militaire insignes die verband houden met het beruchte 16de Centrum van de FSB, dat de Signal Intelligence (SIGINT)-capaciteiten erfde van de Sovjet-KGB.
Check First is een toonaangevend Fins software- en methodologiebedrijf dat actief is op
het gebied van onderzoekstechnieken.
Dat 16de Centrum wordt publiekelijk beschuldigd van het gebruik van deze capaciteiten om communicatie te onderscheppen, zowel in het buitenland als binnen Rusland, en om cyberaanvallen uit te voeren op overheids- en diplomatieke instellingen, ngo’s en particuliere bedrijven wereldwijd.
Door de identificeerbare informatie op deze insignes te analyseren – sleutelsymbolen, de oprichtingsdatum van eenheden, interne naamgevingsconventies, kaarten – konden de onderzoekers:
1. inzicht krijgen in de geschiedenis van het 16de Centrum; 2. een deel van de interne structuur reconstrueren; 3. verschillende van zijn afluistercentra in Rusland geolokaliseren.
De bevindingen van Check First bevestigen dat het 16de Centrum de capaciteiten erfde die waren ontwikkeld door de Sovjet-KGB, die werden geherstructureerd nadat de FSB een aanzienlijk deel van Ruslands eerste elektromagnetische inlichtingendienst (FAPSI) had overgenomen. Tegenwoordig weerspiegelen de symbolen die het 16de Centrum op zijn insignes gebruikt, zijn drie belangrijkste missies: communicatie-interceptie, cryptoanalyse en computernetwerkoperaties (CNO’s).
Britten
Volgens de Britten is Rusland een van ’s werelds meest productieve cyberactoren en
besteedt het land aanzienlijke middelen aan het uitvoeren van cyberoperaties over de hele wereld. De Britse regering heeft kwaadwillige cyberactiviteiten publiekelijk toegeschreven aan delen van drie Russische inlichtingendiensten: de FSB, SVR en GRU, die elk hun eigen taken hebben.
Centrum 16 is publiekelijk bekend als Energetic Bear, Berserk Bear, Dragonfly, IRON LIBERTY, CASSTLE, CROUCHING YETI, DYMALLOY, TG-4192, Venomous Bear, Turla en Uroboros. Een typisch programma is Snake. Snake werd ontworpen voor het verzamelen van inlichtingen op lange termijn over gevoelige doelen. Snake wordt door kenners beschouwd als de meest geavanceerde cyberspionagetool in het arsenaal van de FSB en varianten van de malwaretool worden al bijna 20 jaar door de FSB gebruikt.
Centrum 18
Centrum 16 ondersteunt het verzamelen van buitenlandse inlichtingen en ondersteunt de bredere FSB-missie (met inbegrip van de bescherming van de grondwet). Centrum 18 maakt deel uit van de contraspionagedienst van de FSB.
Centrum 16 is verantwoordelijk voor cyberoperaties, waaronder het onderscheppen, decoderen en verwerken van elektronische berichten, en de technische penetratie van buitenlandse doelen.
Toen de KGB in 1991 werd ontbonden, werd het 16de Directoraat van de KGB FAPSI of Federaal Agentschap voor Overheidscommunicatie en Informatie (FAGCI) een Russische overheidsinstantie die verantwoordelijk was voor inlichtingen uit berichtenverkeer (SIGINT) en de beveiliging van overheidscommunicatie. In 2003 werd FAPSI ontbonden en werd
Fedasil strooit met geld: privétaxi’s voor asielzoekers en barbecues
Een stapel van 291 documenten uit een afvalcontainer op camping Polleur in Theux onthult een verhaal van bureaucratische chaos en kwistige uitgaven. Terwijl Fedasil het incident afdoet als een ‘datalek’, rijzen er pijnlijke vragen over hoe de federale instelling omspringt met de publieke middelen voor asielopvang.
Vlaams Belang-Kamerlid Francesca Van Belleghem kreeg de documenten in handen nadat nieuwsgierigen ze uit de vuilnisbak hadden gevist. Tussen de papieren bevonden zich asielaanvragen met foto’s en geboortedatums, medische attesten en correspondentie met officiële instanties. Uit de documenten blijkt dat Fedasil bijzonder ruimhartig omsprong met overheidsgeld. “Er waren meerdere busjes beschikbaar die asielzoekers op en af reden naar school en wellicht ook naar andere plaatsen, quasi privétaxi’s”, onthulde Van Belleghem. Daarnaast vond ze onkostennota’s voor taxi’s naar ziekenhuizen en opticiens. Het personeel van Fedasil organiseerde volgens getuigen zelfs barbecues in de aanloop naar de (tijdelijke) sluiting van het asielcentrum.
De camping fungeerde sinds 2019 regelmatig als asielopvang, met leegstaande stacaravans die Fedasil huurde. Asielzoekers uit landen zoals Rusland, Syrië, Gaza en Congo verblijven er zes maanden per jaar en krijgen volgens de documenten alles gratis, inclusief maaltijdcheques. Fedasil probeert het incident weg te wuiven als een procedurefout van tijdelijk personeel, maar kan niet verhullen dat de organisatie structurele problemen heeft. “Dit is opnieuw een voorbeeld van de complete chaos in het asielbeleid”, concludeert Van Belleghem. Terwijl gewone burgers moeten besparen, strooit Fedasil blijkbaar met geld voor privévervoer en luxe voorzieningen die ver uitstijgen boven de basisbehoefte aan opvang. LODE GOUKENS
de 3de hoofdafdeling van FAPSI (verantwoordelijk voor SIGINT) overgedragen aan de FSB en vormde de basis voor FSB Centrum 16. Het embleem van FSB Centre 16 verwijst naar zijn activiteiten in cyberspace: een schotelantenne (wat staat voor SIGINT-activiteit) en een sleutel, gebroken door de bliksem (wat het breken van een coderingssleutel betekent), zijn beide aanwezig. FSB Centrum 16 is waargenomen bij het uitvoeren van cyberoperaties sinds ten minste 2010. Ze voerden belangrijke campagnes tegen de energiesector in 2014 en de luchtvaartsector in 2020.
Belangrijke resultaten
Het onderzoek van Check First is belangrijk omdat deze insignes onthullen dat het centrum uit ten minste tien afdelingen bestaat, waarvan er slechts één eerder in open bronnen was gedocumenteerd, samen met verschillende regionale onderafdelingen. Elke afdeling is verantwoordelijk voor specifieke missies (technische ondersteuning, juridisch team, cyberoperaties).
De ontdekking van deze afdelingen geeft aan dat het centrum minstens 560 medewerkers telt. Ten slotte stelden verschillende geografische aanduidingen of kaarten op de insignes de onderzoekers in staat om 10 afluistercentra te lokaliseren, die door het 16de Centrum worden beheerd. Deze faciliteiten zijn verspreid over Rusland om satellietcommunicatie (SATCOM) en buitenlandse signalen te verzamelen en te decoderen, die via het radiofrequentiespectrum (RF) vanuit specifieke regio’s worden verzonden. De meeste zijn tientallen jaren – of zelfs een eeuw – oud, maar lijken de afgelopen jaren geüpgraded te zijn.
DEBELS
THIERRY
Meta verdient miljoenen aan verboden gokreclame in België
Terwijl gokreclame in België strikt verboden is, rinkelt de kassa bij Meta. Het techbedrijf achter Facebook en Instagram verdient miljoenen aan nepreclame voor illegale goksites, ondanks herhaalde waarschuwingen van de Belgische autoriteiten.
De praktijken zijn ronduit schandalig. Criminelen gebruiken valse profielen van erkende Belgische casino’s en lokken nietsvermoedende gebruikers naar illegale platformen met nepvideo’s van beroemdheden. “Er is geen enkel toezicht op, dus je hebt geen garantie dat de spellen eerlijk zijn. Zelfs als je wint, weet je niet zeker of je het geld wel krijgt uitbetaald”, waarschuwt de Nederlandse gokexpert Martin van Geest. Systeem draait door, ondanks verbod
Het meest cynische? Meta verwijdert wel advertenties wanneer de Kansspelcommissie ze rapporteert, maar accepteert tegelijkertijd nieuwe reclame van dezelfde criminele organisaties. Voor elke gewiste nepadvertentie komen er meteen een aantal nieuwe bij. In de eerste drie maanden van 2025 rapporteerde de Kansspelcommissie al bijna 1.300 nepadvertenties aan Meta. De beruchtste case betrof een AI-gemanipuleerde video met Jean-Claude Van Damme die reclame maakte voor het gokspel Plinko. De beelden waren gestolen en de stem nagebootst. Maar de schade was reëel. Het Belgische systeem faalt. Slechts één persoon houdt zich bezig met illegale goksites en het duurt maanden voordat een site offline gaat. Ondertussen blijft Meta profiteren van deze criminele praktijken, terwijl Belgen het risico lopen op boetes tot 25.000 euro. Een bizarre praktijk die des te opvallender wordt nu Meta wel politieke advertenties kan weigeren gebaseerd op wie ervoor betaalt.
LODE GOUKENS
In
ILLUSIES OVER WAPENSTILSTANDEN
President Trump gelooft duidelijk in militaire macht. Hij heeft dat in 2017 bewezen door een deel van de Syrische luchtmacht met kruisraketten te vernietigen als reactie op de zoveelste gasaanval van het Syrische regime. En onlangs nog door de briljant uitgevoerde bombardementen op de ondergrondse nucleaire installaties in Iran.
Maar hij gelooft ook in wapenstilstanden. Hij is niet de enige. Heel veel mensen, politici en internationale organisaties lijken te denken dat oorlogen eindigen met een wapenstilstand, waarna dan onderhandelingen volgen, die tot een ‘duurzame vrede’ kunnen leiden. Nog los van het feit dat zo’n ‘duurzame’ of ‘eeuwige’ vredes meestal slechts enkele jaren duren…, zo eindigen de meeste oorlogen niét. De meeste oorlogen eindigden doordat een van beide partijen een verpletterende overwinning had behaald of de hoofdstad van de vijand had veroverd en daarna aan de onderhandelingstafel vanuit een onbetwiste machtspositie haar voorwaarden kon dicteren. Meestal omvatte dat de annexatie van grondgebied en bijna altijd ook herstelbetalingen waarbij de verliezer tot de bedelstaf werd gebracht. Nee, het Verdrag van Versailles was in dat opzicht echt geen nieuwigheid. Je kan dat ‘onderhandelen’ noemen, maar dat was het meestal niet. Toch niet volgens de moderne opvatting: een spel van geven en nemen, en van compromissen waarbij beide partijen proberen zoveel mogelijk uit de brand te slepen. De moderne denkfout over een diplomatieke ‘drietrapsraket’ van wapenstilstand-onderhandelingen-vredesverdrag is een ontkenning van het klassieke historische mechanisme. Dat was meestal een ‘viertrapsraket’, met als eerste trap een duidelijke overwinning. Maar veel politici, ook Trump, lijken te denken dat ze die stap kunnen overslaan. Vele wapenstilstanden
Na de mislukking van hun eerste gezamenlijke aanval op Israël in 1948 – met discrete hulp van de Britse officieren in het Arabisch Legioen en SS-officieren die Arabische mili-
ties aanvoerden – hadden alle Arabische landen een wapenstilstand met Israël gesloten. Dat belette de Egyptenaren niet om in 1956 een nieuwe aanval op Israël voor te bereiden. Die werd echter door de Israëli’s, de Fransen en de Britten in de kiem gesmoord. Het conflict eindigde met een wapenstilstand.
In 1967 probeerden Egypte, Jordanië en Syrië het opnieuw…, maar de Israëli’s, dit keer alleen, waren hen weer één stap voor. Ook deze Zesdaagse Oorlog eindigde met een wapenstilstand, voor de derde keer dus. Maar in 1973 vielen Egypte en Syrië opnieuw aan en dit keer hadden zij het verrassingselement aan hun kant. De Israëli’s wonnen ten slotte toch. Met Egypte werd een echt verdrag gesloten, dat tot op heden standhoudt. Met Syrië alleen een wapenstilstand. Nummer vier. En dan hebben we het nog niet over de vele wapenstilstanden met terreurgroepen – pardon ‘niet-statelijke actoren’ – zoals Hezbollah, Hamas, Fatah… Allemaal nutteloos. Allemaal opgeblazen – letterlijk –met bomaanslagen en raketbeschietingen. Men zou een analoog verhaal kunnen vertellen over de wapenstilstanden tussen India en Pakistan. Of op Cyprus. Nog iemand die iets van wapenstilstanden verwacht? En anderzijds… China en Noord-Korea aan de ene kant en de VN-troepen aan de andere kant –in praktijk de VS – onderhandelden twee jaar lang zonder dat er een bestand was, terwijl er nog bloedige veldslagen werden uitgevochten.
Europa
Na de jaren 1930 en 1940 is de democratie in West-Europa niet hersteld door wapenstilstanden te sluiten of door te onderhandelen met de regimes van Hitler of Mussolini,
maar door hen militair te verpletteren. Toen is de democratie letterlijk ‘met bommen uit de lucht gevallen’ en hersteld met de massale inzet van Britse, Amerikaanse, Canadese en Poolse grondtroepen. Alleen dat? Nee, natuurlijk niet, ook door het Marshallplan waardoor Europa, inclusief West-Duitsland en Italië, onmiddellijk aan de heropbouw konden beginnen. En door geen marionettenregeringen te installeren, zoals Stalin in Oost-Europa wel deed, maar wel door weer echte democratische instellingen op poten te zetten. De profeten van ‘Wandel durch Handel’ trekken hieruit het verkeerde besluit: zij denken dat ze de Tweede Wereldoorlog gewoon kunnen overslaan en ineens met Marshallhulp kunnen beginnen, zonder totalitaire regimes ten val te brengen of democratische hervormingen af te dwingen.
“Handel brengt welvaart, en dat leidt vanzelf tot meer vrijheid en meer democratie”. Die fatale denkfout heeft China tot een economische grootmacht gemaakt en het totalitaire regime nog versterkt. Niets kan een overwinning vervangen. Ja, in Irak en Afghanistan bleek het ook na een militaire overwinning onmogelijk er een democratisch bewind van de grond te krijgen. Maar in West-Europa en Japan is het wel gelukt. Dat is al tachtig jaar duurzaam gebleken. Met enige vertraging kan ook Zuid-Korea in dit lijstje van successen opgenomen worden.
De Noord-Koreanen hadden dat kleine, toen nog straatarme landje bijna volledig veroverd, op één klein gebied rond havenstad Pusan na. De Amerikanen en hun bondgenoten hebben hen er weer uitgegooid, ook met grondtroepen. Nee, inderdaad, de overwinning was niet volledig, Noord-Korea kon niet bevrijd worden en Zuid-Korea was nog heel lang daarna een – relatief milde – dictatuur. Maar ten slotte kon het zich opwerken tot een democratische en welvarende staat, terwijl het Noorden nog altijd een totalitair hongerland is. Ondanks de wapenstilstand tussen beide Korea’s is het conflict nog steeds niet opgelost. Integendeel, sindsdien heeft Noord-Korea een volledig kernarsenaal uitgebouwd, met intercontinentale raketten en atoomonderzeeërs. Het stuurt zelfs expeditielegers uit om een Europees land als Oekraine aan te vallen. Daardoor heeft het conflict wereldomvattende dimensies gekregen en is het letterlijk nog explosiever geworden. Atoomexplosiever, als dat woord bestaat. Maar er is wel een wapenstilstand. O, ja… Bevroren, niet opgelost
Het is symbolisch voor wat er met conflicten kan gebeuren als ze met een wapenstilstand ‘bevroren’ worden zonder dat de fundamentele oorzaken ervan worden opgeruimd. In Korea is dat het communistische regime in het Noorden, in het Midden-Oosten de genocidaire haat van moslims tegen Israël, in Pakistan idem tegen hindoes in India. Ik was enthousiast over Trumps besluit om Israël door dik en dun te steunen toen het tegelijk werd aangevallen door Hamas, de Houthi’s, Hezbollah en Iran, maar ik was ongelukkig met de wapenstilstand tussen Iran en Israël, die hij de Israëli’s daarna door
de strot ramde. Hier liggen de kiemen voor een nieuw Noord-Koreaans scenario. Iran krijgt nu tijd en ademruimte om zijn arsenalen ballistische raketten en drones weer aan te vullen en zijn atoomprogramma te herbouwen. Men had moeten doorgaan tot er een volledige overwinning was behaald. Een ‘regime change’ in Teheran of een volledige vernietiging van Irans militair-economische bases – én hun oorlogsvloot en desnoods heel hun olie-industrie.
Oekraïne
Om dezelfde reden verwacht ik niets goeds van een mogelijke wapenstilstand tussen Oekraïne en Rusland. De Russen krijgen nu steeds meer steun van China en Noord-Korea, maar hun economie staat op instorten en het moreel van hun troepen ook. Een wapenstilstand zou hen alleen maar de kans geven op adem te komen, hun posities te versterken en hun oorlogsindustrie verder uit te bouwen, en dat zal onvermijdelijk leiden tot een nieuwe oorlog, waarschijnlijk opnieuw tegen Oekraïne, misschien ook tegen de Baltische staten en dus tegen heel de NAVO. Daarbij zijn twee factoren van belang: hoe sterk Rusland nog écht is en – nog belangrijker – hoe sterk Poetin dénkt dat het is.
DE MEESTE OORLOGEN EINDIGDEN NA EEN VERPLETTERENDE OVERWINNING
Zoals vele leiders die al hun critici laten vermoorden of opsluiten, is Poetin omringd door lakeien en jaknikkers. Niemand durft hem nog zeggen hoe de situatie werkelijk is. Het is een bekend historisch patroon. Poetin en de Russen die hem onder invloed van zijn propaganda nog altijd geloven en toejuichen, moeten nu met hun neus op de feiten gedrukt worden en dat zal pas gebeuren als zij met hun eigen ogen brandende fabrieken, gebouwen, treinen en raffinaderijen zien in hun machtsbastions Moskou en Sint-Petersburg. Maar een wapenstilstand of zelfs een vredesverdrag zonder spijkerharde garanties voor Oekraïne zal niets oplossen als de fundamentele oorzaak van de oorlog niet wordt aangepakt, en dat is het diepgewortelde Russische imperialisme dat er altijd is geweest, onder de tsaren, onder het communisme en nu in een Poetinistische verpakking van revanchisme en neostalinisme. Het tijdperk van grote imperiale rijken en veroveringsoorlogen is voorbij. De nazileiders begrepen het pas echt toen het Rode Leger voor de poorten van Berlijn stond. De Japanners pas na Hiroshima en Nagasaki. Hopelijk komen de Russen sneller tot inkeer... PAUL BÄUMER
Volodymyr Zelensky moet hopen op een duurzame vrede
LEON DEGRELLE
“Degrelle is alleen maar bekender geworden dankzij het verbod dat op hem rustte”
Op 8 mei 1945 stortte Leon Degrelle, oprichter van de fascistische beweging Rex en officier aan het oostfront, neer voor de kust van San Sebastián. Wat volgde was een opmerkelijk kat-en-muisspel tussen Belgische politici, de Spaanse autoriteiten en de ‘Führer uit Bouillon’ zelf. Die laatste slaagde erin zijn uitlevering tot aan de verjaring van zijn doodsstraf in 1974 te ontlopen. Hij bleef tot zijn dood in 1994 in Spanje. Auteur en voormalig VRT-documentairemaker Bert Govaerts (1952) dook in de Spaanse jaren van Degrelle.
Govaerts’ onderzoek naar de Spaanse jaren van Degrelle leverde in juni het boek ‘De man die uit de lucht viel’ (uitgegeven bij Manteau) op. Het verhaal achter die opmerkelijke titel met een dubbele bodem zou zo uit een hedendaagse actiefilm kunnen komen.
“Degrelle is letterlijk uit de lucht gevallen op 8 mei 1945, voor de kust van San Sebastián. Het vliegtuig waarmee hij Noorwegen was ontvlucht, met een Duitse piloot aan de stuurknuppel, is toen in zee neergestort”, schetst Govaerts.
“Daarna is hij figuurlijk uit de lucht blijven vallen wanneer hij onaangename dingen moest uitleggen”, vervolgt Govaerts. “Hij valt bijvoorbeeld uit de lucht als hij moet uitleggen waar hij tijdens de oorlog precies is geweest. Wanneer men hem vraagt wat er aan het oostfront is gebeurd en of hij weet had van de vernietigingskampen, antwoordt hij: ‘Ja, ik heb daar wel iets van gehoord. Maar ik denk dat dat niet zo grootschalig was.’ Op die manier valt hij ook figuurlijk uit de lucht.”
Was de toenmalige Spaanse leider, Francisco Franco, op de hoogte van zijn komst?
“Eddy De Bruyne, die veel over het Légion Wallonie heeft geschreven, denkt van wel,
maar kan dat niet staven met bronmateriaal. Volgens hem zouden er voor het einde van de oorlog afspraken zijn gemaakt met Spanje, via Degrelles goede vriend José Félix de Lequerica y Erquiza, die op dat moment kortstondig de Spaanse minister van Buitenlandse Zaken was. Hij was eerder Spaans ambassadeur in Frankrijk geweest en had er toen voor gezorgd dat Degrelle, die door België in Franse handen was gegeven na de Duitse inval op 10 mei 1940, vrij snel werd vrijgelaten. Toch geloof ik niet dat de Spanjaarden hem hadden verwacht. En zeker niet op die manier.”
Maar achteraf heeft Franco hem wel de hand boven het hoofd gehouden?
“Degrelle kende Franco goed. Hij was al eerder bij hem geweest, kort voor het einde van de Spaanse Burgeroorlog, in februari 1939. Een ander element dat meespeelde, was dat veel Spanjaarden – meer dan Walen of Vlamingen – aan het oostfront hebben gevochten. De ‘Blauwe Divisie’ was daar actief. Op een bepaald moment werd ze door Franco teruggetrokken, maar sommige leden bleven doorvechten. Een aantal van hen sloot zich zelfs aan bij de eenheid van Degrelle. Die laatste heeft toen Spanjaarden onder zijn bevel gehad.”
Waren er nog andere banden tussen Spanje en Degrelle?
“Ironisch genoeg heeft Degrelle voor de Tweede Wereldoorlog veel moeite gedaan om het regime van Franco nog vóór het einde van de Spaanse Burgeroorlog erkend te krijgen in België, via Spaak. Ik weet niet of Degrelles bijdrage doorslaggevend is geweest, maar Paul-Henri Spaak zou uiteindelijk de eerste democratisch verkozen politicus worden die Franco’s regime zou erkennen.”
“Ik heb archiefstukken gezien waaruit blijkt dat de Spanjaarden goed wisten wie Degrelle was en wat hij voor hen had gedaan. Je zou hem een strijdmakker van de Falangisten kunnen noemen. Toen hij in 1938 naar Spanje wilde, kwam dat de Spanjaarden eigenlijk niet goed uit. Ze wisten dat ze moesten opletten met Degrelle, omdat hij eerder al in Italië politieke problemen had veroorzaakt door uitspraken in een radio-interview. De Spanjaarden waren net bezig de relatie met België op orde te krijgen en konden elke politieke uitlating van Degrelle dus missen als kiespijn. In de documenten stond letterlijk: ‘We moeten
afbakenen wat Degrelle hier mag doen en wat hij moet laten. Maar we moeten erkennen dat hij veel voor ons heeft gedaan om tot een erkenning door België te komen.’
Dat wisten de Spanjaarden heel goed.”
Kan zijn verblijf in Spanje worden gezien als een vakantie?
“Nee, het heeft jaren geduurd voor het daar voor hem enigszins comfortabel is geworden.”
Hebben de Spaanse autoriteiten het hem dan zo moeilijk gemaakt?
“Nee, echt moeilijk hebben de Spanjaarden het hem nooit gemaakt. Op een bepaald moment, maar wel pas in 1970, is er een arrestatiebevel tegen hem uitgevaardigd, omdat hij zich niet aan de afspraken hield. Eerder heeft hij kansen als zakenman gekregen. Heel veel details daarover hebben we nog niet. Op een bepaald moment had hij de leiding over een immobiliënbedrijf, maar dat is failliet gegaan. Hij heeft ooit ook een wasseretteketen opgestart. Dat is ook geen succes geworden. Maar er zijn altijd Spaanse vrienden voor hem blijven zorgen.”
Heeft de revalidatie na zijn letterlijke val uit de lucht zijn verblijf bemoeilijkt?
“Nee, dat heeft het hem net gemakkelijker gemaakt, omdat hij werd beschouwd als een patiënt. Alles kon daardoor worden vertraagd, zolang hij in het ziekenhuis verbleef. Als patiënt had hij ook meer mogelijkheden om te ageren dan als geïnterneerde, wat het lot was van de andere mannen die in hetzelfde vliegtuig waren gearriveerd.”
Hebben er politieke motieven meegespeeld om hem niet terug naar België te halen?
“Dat is een delicaat onderwerp. De Belgen hebben onmiddellijk om zijn uitlevering gevraagd. Zodra het bericht binnenkwam dat Degrelle in Spanje was, heeft Spaak om zijn uitlevering verzocht. Daar bestaat geen twijfel over. Maar in een uitleveringsverdrag tussen Spanje en België stond dat mensen die vervolgd worden voor politieke misdrijven – en in het geval van Degrelle dus al tot de dood veroordeeld waren – niet worden
uitgeleverd. Beide landen doen dat niet. De Spaanse regering wilde onderzoeken of het om politieke misdrijven ging en heeft de zaak geparkeerd bij een hogere rechtbank. Dat was vooral een vertragingsmanoeuvre.”
DE SPANJAARDEN WISTENDAT ZE MOESTEN OPLETTEN MET DEGRELLE, OMDAT HIJ OOK IN ITALIË POLITIEKE PROBLEMEN HAD VEROORZAAKT
“Tegelijkertijd gingen er in Spanje ook stemmen op die zeiden dat Degrelle niet zomaar mocht worden uitgeleverd. Dan viel het woord ‘hidalguía’. De Spaanse ridderlijkheid stond het niet toe om zomaar iemand uit te leveren. Er waren dus niet alleen juridische, maar ook morele redenen om hem niet uit te leveren. Degrelle was immers terdoodveroordeeld, wat in die tijd betekende dat hij zeker geëxecuteerd zou worden. In Spaanse documenten werd die bezorgdheid nogal onhandig geformuleerd, alsof België geen rechtsstaat was. Om uitlevering aan België te omzeilen, stelde Madrid voor om Degrelle als ‘oorlogsmisdadiger’ over te leveren aan de Britten en de Amerikanen, maar die weigerden. De Spanjaarden wilden daarna temporiseren en Degrelle misschien onder bepaalde voorwaarden uitleveren. Maar daar wilde Spaak niet van weten: hij eiste dat Degrelle onvoorwaardelijk zou worden uitgeleverd.”
Op de achtergrond vonden ook diplomatieke onderhandelingen plaats tussen onder meer België en Spanje over de Spaanse toetreding tot allerlei gezaghebbende internationale organisaties. Werden beide dossiers aan elkaar gekoppeld?
“Spanje probeerde in die periode volwaardig lid te worden van de Verenigde Naties, waar Spaak als een van de historische stichters meer dan één vinger in de pap had. Toen Spaak merkte dat de uitlevering op zich liet wachten en de Spaanse voorwaarden op tafel bleven liggen, stuurde hij boze brieven naar de VN.”
“Het hele dossier werd steeds ingewikkelder.
BERT GOVAERTS OVER DE SPAANSE JAREN VAN DEGRELLE
Er ontstond een kluwen van diplomatieke documenten en gesprekken, maar er bewoog niks. Na iets meer dan een jaar waren de gesprekken zo goed als doodgebloed. Uiteindelijk verbonden de Spanjaarden geen onredelijke voorwaarden meer aan de uitlevering. Er bleef nog slechts één voorwaarde over: bij de uitlevering wilde Spanje samen met België een communiqué naar de VN sturen waarin precies stond wat er met de gevangene zou gebeuren en de mededeling dat dit kon leiden tot volwaardige diplomatieke relaties tussen België en Spanje. Dat was geen onredelijk voorstel. Toch wilde Spaak er niet mee akkoord gaan. Dat heeft tot de nodige frustratie bij de diplomaten geleid. Ze hadden een jaar onderhandeld over wat volgens hen de best mogelijke deal was die niemand gezichtsverlies zou opleveren.”
SPAAK EISTE DAT DEGRELLE ONVOORWAARDELIJK ZOU WORDEN UITGELEVERD
“Ik denk dat er toen iets anders speelde: er was intussen zoveel tijd verstreken dat de Belgische politici de zware naoorlogse conflicten liever zouden dempen en zo weinig mogelijk executies wilden zien gebeuren. Het aantal executies lag toen al veel lager dan onmiddellijk na de oorlog. Vanuit dat oogpunt kwam het de Belgische politici beter uit dat Degrelle in Spanje zou blijven.” “Daar zie je toch een zekere dubbelzinnigheid. Enerzijds bleef Spaak diplomatieke handelingen stellen die moesten bewijzen dat hij nog steeds op een uitlevering aanstuurde. Anderzijds deed hij niks meer om Degrelles uitlevering echt af te dwingen.”
De diplomatieke manoeuvres van Spaak waren dus vooral voor de bühne?
“Uiteindelijk hebben de Spanjaarden het probleem in zekere zin voor hem opgelost door Degrelle in augustus 1946 effectief uit te wijzen. Dat wordt vaak vergeten: hij ís uitgewe-
Bart Govaerts, ‘De man die uit de lucht viel’. Antwerpen, Standaard Uitgeverij, 18 juni 2025. 272 p., 24,99 euro. ISBN 9789022342237
zen, maar daarna gewoon met de noorderzon verdwenen. Uit ridderlijkheid wilden de Spanjaarden niet zeggen via welke grens hij vertrokken was. Ze zeiden eenvoudigweg: ‘Sorry, we hebben hem uitgewezen en hij is vertrokken. Maar we weten niet waarheen.’”
Heeft hij Spanje dan daadwerkelijk verlaten? Of is hij daar gewoon onder de radar gebleven?
“Volgens mij is hij nooit meer uit Spanje weggeweest.”
Waarom was Degrelle volgens de geallieerden geen oorlogsmisdadiger?
“Dat is een vrij ingewikkelde zaak. Het concept ‘oorlogsmisdaad’ – in de zin van een misdaad gepleegd door een individu – is eigenlijk pas tot stand gekomen ná 1946, tijdens de processen van Neurenberg. Dat begrip werd niet meteen opgenomen in het Belgisch recht. Degrelle is veroordeeld volgens het gewone krijgsrecht. Daarin bestond het concept ‘oorlogsmisdaad’ niet. Voor België was hij dus ook geen oorlogsmisdadiger.”
“België heeft wel geprobeerd om de Spanjaarden te overtuigen om hem toch uit te leveren door een lijst van misdrijven van gemeen recht op te sturen. Volgens België was hij verantwoordelijk voor verschillende moorden in Wallonië en gijzelingen tijdens het Von Rundstedt-offensief. Maar omdat hij daar nooit voor was veroordeeld en er nooit voor had terechtgestaan, zaten die zaken niet in het Belgische gerechtelijke dossier.”
“Het concept ‘oorlogsmisdadiger’ was – in de naoorlogse periode en volgens de geallieerden – enkel van toepassing op onderdanen van de Asmogendheden. Daar hoorde Degrelle niet bij. Maar zelfs later, toen het concept in het internationaal recht werd opgenomen, is Degrelle nooit op een lijst van gezochte oorlogsmisdadigers verschenen en zeker nooit voor oorlogsmisdaden veroordeeld. Toch komt dat argument telkens terug wanneer het over Degrelle gaat. Maar juridisch klopt het niet.”
Heeft Degrelle zich volgens u aan oorlogsmisdaden bezondigd?
“Daar is nooit bewijs voor geleverd. Op de site van CegeSoma (Studiecentrum Oorlog en Maatschappij, red.) kan je lezen over een aantal brieven van Degrelle aan zijn familie waaruit blijkt dat hij wel op de hoogte was van bepaalde zaken. Dat betekent natuurlijk nog niet dat hij er daadwerkelijk bij betrokken was.”
“Wat ook opvalt – en dat kan opportunisme zijn geweest –, is dat in het dikke boek dat hij heeft geschreven over zijn ‘prestaties’ aan het oostfront slechts één Jood voorkomt. Die persoon werd niet gedood omdat hij Joods was, maar omdat hij een Sovjetsoldaat was. Degrelle vermeldt daarbij dat het ‘jammer’ is dat hij in het Sovjetleger is gegaan, vanuit de overtuiging dat de Joden niks verkeerds hebben gedaan. Maar verder wordt in het hele boek nergens over de Joden gesproken.”
Wat is uw inschatting?
“Ik heb ‘La Campagne de Russie’ helemaal gelezen. Dat speelt zich voor een groot deel af in Oekraïne. Daar hebben gruwelijke moordpartijen plaatsgevonden. Maar die werden uitgevoerd door Einsatzgruppen, niet door de Belgische vrijwilligers. Maar dat ze daar niks van geweten zouden hebben, acht ik zeer onwaarschijnlijk.”
“In mijn boek staat een passage over een lang interview in ’t Pallieterke van Arthur De Bruyne met Degrelle uit de jaren 1960. Op een bepaald moment heeft De Bruyne het onderwerp waar wij het nu over hebben ter sprake gebracht. In het zesdelige interview in ’t Pallieterke zegt Degrelle daarover: ‘Als ik dat toen had geweten, zou ik meteen gestopt zijn met vechten. Want met dat soort praktijken wil ik niks te maken hebben.’ Maar het lijkt mij zeer onwaarschijnlijk dat hij van niks zou hebben geweten.”
Op welke manier slaat uw boek een brug tussen geschiedenis en actualiteit? Zijn er bepaalde lessen die we vandaag nog kunnen gebruiken?
“Het is belangrijk om te blijven spreken met mensen die meningen verkondigen die ons niet aanstaan of die misschien zelfs in strijd zijn met de wet. Het lijkt me een slecht idee om hen te marginaliseren of hun meningen te verbieden.
Een van de lessen uit dit verhaal is dat Degrelle alleen maar bekender is geworden dankzij het verbod dat op hem rustte. Dat maakte hem moeilijker te bereiken en dus interessanter, zeker voor journalisten. Opeens werd hij ‘de verbannen man’. Dat gaf hem een aura van mysterie. Als ze hem gewoon in België hadden kunnen bezoeken, was zijn verhaal een stuk minder spectaculair geweest.”
In uw boek maakt u ook gewag van enkele pogingen om Degrelle te ontvoeren. Kan u daar wat meer over vertellen?
“Er zijn verschillende ontvoeringspogingen gedocumenteerd. Onder meer de Belgische Staatsveiligheid heeft – met medeweten van Spaak – een poging ondernomen, vroeg in de zomer van 1945. Ook een Belgische rechter, Albert Mélot uit Namen, had – vreemd genoeg tijdens zijn vakantie in Spanje – een ontvoeringspoging voorbereid. Het klinkt haast te gek om waar te zijn, maar die poging is gedocumenteerd.”
“Eveneens gedocumenteerd is de poging van een Israëliër en een Fransman. Zij werden aan de grens opgepakt met verboden wapens en kregen een jarenlange gevangenisstraf. Dat is poging nummer drie.”
“Verder is er sprake geweest van plannen van antifranquistische Basken, maar die zijn in een vroeg stadium afgeblazen. Er is ook nog de oud-verzetsman Georges de Lovinfosse die in zijn memoires beweert dat hij in 1946 klaarstond om Degrelle te schaken. Maar we moeten hem op zijn woord geloven. En dan zijn er nog een aantal pogingen waar alleen Degrelle zelf melding van heeft gemaakt. Daarom is het twijfelachtig of die ooit hebben plaatsgevonden. Er zijn dus vier concrete en gedocumenteerde pogingen geweest.”
Wat is het meest lezenswaardige aspect van de Spaanse periode van Degrelle?
“De diplomatieke schijngevechten waren geweldig. Het probleem van de Spanjaarden was dat ze volwaardig lid wilden worden van de organisaties waar andere Europese landen lid van waren, zoals de voorlopers van de Europese Unie. Spanje wilde vooral de Europese markt kunnen bedienen met zijn producten. Maar daarvoor moest het lid worden van bepaalde organen, zoals de Organisatie voor Europese Economische Samenwerking. Spanje was ook in gesprek met de Europese Economische Gemeenschap. Maar telkens wanneer die onderhandelingen vaart begonnen te maken, liet Degrelle van zich horen. Het leek wel alsof hij dat expres deed.”
Kan u dat eens toelichten?
“Op een bepaald moment waren de gesprekken opnieuw vergevorderd. De Belgen eisten toen van de Spanjaarden dat ze Degrelle het zwijgen zouden opleggen, zodat hij ook in Spanje niks meer zou kunnen publiceren. Maar daar wilde Degrelle niks van weten: hij schreef driftig verder. Uiteindelijk werd hij gesommeerd door een Spaanse minister. Hij moest eigenhandig, in het Spaans, een brief schrijven waarin stond dat hij geen toestemming meer zou vragen om boeken te publiceren. De Spaanse minister vertrok daarna naar Brussel met dat briefje op zak. Uit de verslagen van de vergaderingen blijkt dat het briefje werd overhandigd en in de dossiers is beland. Maar nog voor de gesprekken in Brussel waren afgelopen, had Degrelle de afspraken alweer overtreden.”
Verwierf Degrelle ooit de Spaanse nationaliteit?
“De juridische situatie van Degrelle als ter dood veroordeelde was complex. Hij is in december 1944 bij verstek veroordeeld. Hij was er dus
niet bij in de rechtbank. Op dat moment gold de besluitwet van mei 1944, opgesteld door de regering in Londen. Die bepaalde dat iemand die bij verstek werd veroordeeld voor collaboratie zes maanden de tijd had om verzet aan te tekenen. Als dat niet gebeurde, verloor hij automatisch zijn Belgische nationaliteit, zonder dat er nog een proces plaatsvond.”
JE ZOU DEGRELLE EEN STRIJDMAKKER VAN DE FALANGISTEN KUNNEN NOEMEN
“Maar belangrijker is dat na die periode van zes maanden een verstekvonnis automatisch veranderde in een vonnis op tegenspraak. Daarna had de veroordeelde nog slechts tien dagen de tijd om in beroep te gaan. Technisch gezien had Degrelle dus een heel korte periode waarin hij vanuit Spanje tegen het vonnis in beroep had kunnen gaan. Maar dat heeft hij nooit gedaan. In een brief verwijst hij later zelf naar die besluitwet van 1944 met de woorden: ‘Daarmee hebben ze mij te pakken gehad.’ Waarom hij geen beroep heeft aangetekend, is onduidelijk. Mijn inschatting is dat hij wist dat hij toch geen schijn van een kans had en dat hij het daarom van ondergeschikt belang vond om in beroep te gaan. Hij wilde zogenaamd wel terugkeren voor een proces, maar dan volgens zijn eigen rechtsregels.”
Wat waren daarvan de gevolgen?
“Omdat hij geen verzet had aangetekend, verloor hij na zes maanden automatisch zijn Belgische nationaliteit. Hij werd dus staatloos, tenzij hij een andere nationaliteit zou aannemen. En inderdaad: hij verkreeg volgens documenten de Spaanse nationaliteit ‘door adoptie’. Maar ook daar bestaat – zoals wel vaker het geval is bij Degrelle – twijfel over. Want de Spaanse wet bepaalde dat adoptie alleen tot nationaliteitsverwerving kon leiden als de geadopteerde minderjarig was. Dat was bij Degrelle niet het geval.” “Hoewel hij beschikte over een Spaans paspoort waarop ‘Español por adopción’ stond, bleek later dat zijn nationaliteit nooit officieel werd geregistreerd in het centrale archief van het Spaanse ministerie van Justitie, wat nochtans verplicht was. Toen de Spanjaarden overwogen om hem als staatloze uit te wijzen, is dat aan het licht gekomen. Het kan zijn dat dat opzettelijk was gebeurd, omdat het diplomatiek handig was. Want de hogere instanties konden daardoor altijd zeggen dat ze niet zeker wisten of hij nu wel of niet een Spaans staatsburger was.”
ANTON SCHELFAUT
“Het VNZ is een uitmuntend functionerend ziekenfonds datnaast het uitkeren van wettelijke vergoedingen - extra voordelen biedt aan zijn leden. Bovendien is het VNZ een echte gemeenschapsorganisatie die zich met passie ten dienste stelt van de ontwikkeling en ontplooiing van onze volksgemeenschap. Sluit aan en geniet mee van deze meerwaarde.”
Jan Verleysen, gewezen nationale voorzitter Marnixring Internationale Serviceclub
Voor een Vlaamse sociale zekerheid!
FRANKRIJK
Boer krijgt boete van 68 euro voor geluid van zijn koeienbellen
68 euro bedraagt de boete die een veeboer in de Franse Corrèze moet betalen voor het “aanstootgevend geluid of lawaai die de rust van een ander verstoren”. Je leest het goed. Neen, het gaat niet om een illegale rave-party die voor overlast bij de boeren en dorpsbewoners zorgt, maar over drie bellen bij vijf koeien. Goed dat er prioriteiten worden gesteld in een land dat gebukt gaat onder georganiseerde criminaliteit.
Midden juni kreeg een landbouwer via zijn gsm een boodschap binnen van de plaatselijke gendarmerie. Hij nam contact op en kreeg te horen dat een buur klacht had ingediend voor geluidsoverlast en dat hij daarom een boete zal moeten betalen. Als de overlast zou herbeginnen, zou hij opnieuw worden beboet. De landbouwer denkt te dromen, maar enkele dagen later steekt de boete inderdaad in zijn brievenbus.
Ook mestgeur beboeten?
Amélie Rebière, voorzitster van de ‘Coordination rurale’ van de regio en nationaal ondervoorzitster, begrijpt het allemaal niet meer: “De landbouwer had liever gehad dat men eerst met hem kwam praten (…). Immers, vorig jaar had de buur al geklaagd en had de landbouwer zijn koeien verplaatst om de geluidsoverlast zoveel mogelijk te beperken.” De zaken hadden dus anders, in der minne, kunnen worden geregeld. “Dit is werkelijk onwaarschijnlijk.”
Rebière stelt dat “men het onaangenaam gevoel krijgt dat men geverbaliseerd kan worden omdat men solvabel is en werkt”. De landbouwgemeenschap in Frankrijk heeft het – net als overal in West-Europa – moeilijk. Sommigen zeggen zelfs dat ze in een crisis verkeert. Maar er is meer aan de hand, zegt Rebière, die wijst op menige disfuncties in de maatschappij: “Er wordt niet meer met elkaar gepraat en dat is erg (…). Vandaag is het geluid van koeienbellen overlast, morgen zal het de stank zijn of
JAPAN
nog iets anders. Boeren zijn niet meer welkom in deze maatschappij.” Intussen hebben gendarmerie en lokale overheid hun steun toegezegd aan de boer.
PIET VAN NIEUWVLIET
Krakers passen nieuwe tactiek toe
In juli 2023 werd in Frankrijk een zogenaamde ‘anti-squat-wet’ goedgekeurd, als gevolg van enkele zeer gemediatiseerde incidenten betreffende illegale bezetting. De wet heeft als bedoeling eigendommen te beschermen tegen kraken. Maar krakers zijn creatief, zo blijkt, en hebben enkele achterpoortjes gevonden. Een nieuwe strategie lijkt bij krakers in Frankrijk steeds succesvoller.
Die nieuwe praktijk bestaat erin dat personen die een logement willen bezetten zonder huur te betalen, voortaan de platforms bezigen van kortetermijnverhuur, zoals Airbnb of Abritel. Ze reserveren een appartement voor enkele dagen, krijgen de sleutels in handen,
Het Yasukuni Schrijn
Op 15 augustus herdacht Japan het einde van WOII, voor hen juist tachtig jaar geleden. Het is normaal dat landen hun gesneuvelden gedenken en soms leidt dat ook in Europa tot controverses. Bijvoorbeeld toen president Reagan samen met kanselier Helmut Kohl tijdens zo’n herdenking het militaire kerkhof van Bitburg gezocht, waar Duitse gesneuvelden uit beide wereldoorlogen liggen begraven.
Ik heb dat kerkhof ook bezocht. Het is een sober grasveld, met grafstenen die niet boven het gras uitsteken. Geen triomfalisme, uiteraard geen nazisymbolen. Maar tussen de vele gewone soldaten lagen ook enkele SS’ers. Ik heb één zo’n graf gezien, van een zestienjarige die in 1945 was gesneuveld. Er waren er misschien nog enkele andere. Maar daar werd dus een grote rel rond georkestreerd. In Japan is de controverse echter zo ernstig dat het Schrijn niet meer voor officiële herdenkingen wordt gebruikt.
Schrijn
Het Yasukuni Schrijn is gewijd aan de Japanse militairen die sinds 1868 zijn gesneuveld. De meesten daarvan, meer dan 2,1 miljoen, kwamen om in de Tweede Wereldoorlog. Ze liggen niet daar begraven, maar hun namen zijn ritueel ingeschreven in een soort goddelijk register en hun zielen worden geacht daar rust gevonden te hebben. Dit ritueel wordt als onomkeerbaar beschouwd en dat is een probleem, want in het zielenregister zijn ook Japanse oorlogsmisdadigers opgenomen. Dit gebeurde in de jaren 1960, zonder goedkeuring van de regering of de families, door monniken waarvan er velen zelf ex-militairen waren, die de Japanse oorlogsmisdaden glashard ontkenden of zelfs toejuichten.
In 1978 wreven zij nog eens zout in de wonde door 14 van de ergste oorlogsmisdadigers in het zielenregister op te nemen. Rond het schrijn is ook een weerzinwekkende cultuur van negationisme en verheerlijking van wreedheid ontstaan, met onder andere een monument ter ere van de Kenpeitai, de gevreesde militaire politie die verantwoordelijk was voor het vermoorden, folteren
en doodhongeren van miljoenen burgers en krijgsgevangen in kampen. De Japanners hadden miljoenen Chinese krijgsgevangenen. Na de oorlog waren daarvan nog 56 in leven… De Britse, Amerikaanse en Australische gevangenen waren meestal militairen, bij de Nederlandse waren ook veel burgers uit Nederlands-Indië, dus ook vrouwen en kinderen.
De Kempeitai leidde ook de beruchte militaire bordelen waar vrouwen, zogenaamde ‘comfort girls’ van alle volkeren uit de veroverde gebieden – ook Nederlandse – tot
prostitutie werden gedwongen. Van de 40.000 krijgsgevangenen die als dwangarbeiders aan de Birmaspoorweg moesten werken, crepeerden er 16.000. Veel overlevenden stierven na de oorlog op relatief jonge leeftijd. Dokter Mengele had zijn Japanse tegenhangers in de beruchte eenheid 731, die gruwelijke medische experimenten uitvoerde op krijgsgevangenen, ook met chemische en biologische wapens. Het is nog erger in het Yushuskan-museum, dat in de jaren 1980 door de beheerders van het Schrijn werd opgericht. Dat is geschiedenisvervalsing zoals we die nu alleen nog bij Poetin vinden.
Amerikaanse agressie
In deze versie van de geschiedenis waren het de Amerikanen die de oorlog in de Stille Oceaan begonnen en waren de Japanse invasies en de massamoorden in Aziatische
installeren zich… en vervangen de sloten en zetten het elektriciteitscontract op hun naam. Ze nemen de woning of appartement in een recordtijd in bezit, zonder onder de bepalingen te vallen van de fameuze wet van 2023. Minstens 6 maanden
Waarom ze niet onder de anti-squat-wet vallen? Omdat ze de woning of appartement niet zijn binnengedrongen “door middel van manoeuvres, bedreigingen, of bedrieglijke toegang”. Omdat ze de sleutels op een legale manier verkregen hebben, wordt de (illegale) bezetting van de ruimte niet beschouwd als een kraak in de zin van de Franse anti-squatwet. Om dergelijke krakers – want het blijven mensen die op een illegale manier uw appartement in bezit nemen – buiten te zetten, moet men zich baseren op de wet van 6 juli 1989. Die procedure duurt minstens 6 maanden en in sommige gevallen zelfs verschillende jaren. Kortetermijnverhuur was tot hiertoe voor vele Franse eigenaars een ‘vluchtweg’ en een verzekering dat men geen problemen zou hebben met onbetaalde huurfacturen of beschadigingen. Immers, het gaat – of liever: het ging – meestal om toeristen die enkele dagen in je appartement komen logeren. Deze nieuwe krakersstrategie zal voor een verdere toename van het aantal leegstaande panden in Frankrijk zorgen. Tot hiertoe blijft deze nieuwe kraakstrategie vrij beperkt, zegt advocaat Xavier Demeuzoy, expert in immobiliënrecht, in de Franse krant Le Figaro. Ramingen spreken van 1 op de 100.000 verhuringen op korte termijn, op dit moment.
PIET VAN NIEUWVLIET
landen geen daden van agressie, maar bevrijdingsoorlogen om de Aziaten te verlossen van het Europese koloniale juk. In al die landen leeft de herinnering aan de Japanse gruweldaden nog altijd voort en dat negationisme zet daar veel kwaad bloed… en zaait twijfel over de betrouwbaarheid van Japan als bondgenoot. Het is bijvoorbeeld een veeg teken dat verschillende Japanse regeringen weigeren openlijk te erkennen dat er tienduizenden ‘comfort girls’ waren. Ja, Duitsland is in vele opzichten nog steeds getraumatiseerd door de herinnering aan Auschwitz. Maar dat zulke verschrikkingen maar moeizaam verwerkt kunnen worden, bewijst indirect dat de Duitsers meer moreel bewustzijn hebben dan veel Japanse politici. En dan de veel ‘rechtse’ cynici, Japanse én Europese, die soms dat Schrijn nog bezoeken.
PAUL BÄUMER
Het controversiële Yasukuni Schrijn
Onvermijdelijke gifbeker
Dat vrede in Oekraïne met concessies gepaard zal moeten gaan, staat buiten kijf. Maar misschien nog belangrijker dan de toegevingen, zijn de garanties die men naar de toekomst toe inbouwt. Veel redelijkheid valt alvast van Rusland niet te verwachten, daar was Alaska het levendige bewijs van. Een grondigere voorbereiding had de ontgoocheling alvast kunnen vermijden. Hopelijk trekt men hier lessen uit, voor een volgende onderhandeling op weg naar een gulden middenweg. DIPLOMATIEKE
Dat de ontmoeting tussen de Amerikaanse president Trump en zijn Russische collega Poetin theatraal ging worden, lag in de lijn van de verwachting. Het begon al bij de aankomst van buitenlandminister Lavrov, getooid in een T-shirt met opschrift CCCP, de afkorting van de Sovjet-Unie in het Russisch. Met de aanwezige jachtvliegtuigen, op de grond en in de lucht, leek het iets van een airshow te hebben daar op Elmendorf Air Base. En uiteraard werd de rode loper uitgerold voor Poetin, misschien wel hét symbool van zijn rehabilitatie op het internationale toneel. Net zoals toen de Japanse keizer Hirohito er in 1971 met alle egards ontvangen werd, toen die voor het eerst voet zette op buitenlandse bodem. Er waren ook symbolen die erop wezen dat alles niet zoals gepland verliep. Het gesprek duurde hoop en al drie uur, minder dan verwacht. De persconferentie achteraf, geheel in strijd met de gewoonte van Trump, was bijzonder summier. Het overhandigen van een cadeau en het diner werd zelfs helemaal geschrapt, wat erg jammer was voor de salade met champagnevinaigrette, de filet mignon en de crème brûlée als afsluiter. Over wat tijdens dat gesprek gezegd is, bleef men discreet, maar eigenlijk is dit makkelijk te raden. De onverzettelijke eisen van Rusland zijn gekend: territoriale concessies, de neutraliteit van Oekraïne, garanties voor de Russisch-Orthodoxe Kerk en dergelijke meer. Dat het toch niet zo eenvoudig is iemand als de Russische president Poetin te paaien en tot een deal te overhalen, is inmiddels in alle geledingen van Washington doorgedrongen.
Bonapartisme
Onderdeel van de vrees voor de ontmoeting in Alaska was de graad van voorbereiding, ongelijk verdeeld tussen beide partijen. Dossierkennis is niet de sterkte van Trump, dat is geweten. Bovendien is hij niet omringd door mensen die deze bagage wel in huis hebben. Nogal te makkelijk ging men ervan uit dat de druk op Rusland, zowel op economisch als op menselijk vlak, de compromisbereidheid in de hand werkt. Alleen spelen andere ele-
menten, te beginnen met de persoonlijke positie van Vladimir Poetin. Zijn greep op de burgerlijke samenleving heeft ook het meeste protest tegen de oorlog in de kiem gesmoord (een heus contrast met de oorlog in Afghanistan, die met de nadagen van de Sovjet-Unie samenviel).
Financiële prikkels houden de rekrutering aan de gang, waardoor – ook anders dan in het verleden – Rusland in heel grote mate met een vrijwilligersleger ten strijde trekt. In militaire kringen heeft men het ook over Bonapartisme. Hogere militai-
Vredesakkoord tussen Azerbeidzjan
Op 8 augustus jl. verklaarde de Amerikaanse president Trump via zijn socialemediakanalen dat Azerbeidzjan en Armenië een vredesakkoord zouden sluiten. De beide landen zijn al ruim vijfendertig jaar verwikkeld in een strijd. De Armeense president Pashinyan sprak van een mijlpaal en de Azerbeidzjaanse president Aliyev noemde de overeenkomst een wonder. De twee politieke leiders uit de Kaukasus gaven verder nog te kennen dat zij Trump willen nomineren voor de Nobelprijs voor de vrede.
Ondanks het officiële karakter van de voornoemde ceremonie en de feestelijke stemming die daarmee gepaard ging, is er nog altijd geen vredesakkoord getekend tussen Armenië en Azerbeidzjan, maar betreft het slechts een intentieverklaring. Azerbeidzjan staat er namelijk op dat Armenië de eigen grondwet aanpast waarin elke aanspraak op Nagorno-Karabach – Artsakh in het Armeens – moet worden verwijderd. Voor Armenië is het van groot belang dat de oorlogsgevangenen die reeds jaren door Bakoe worden vastgehouden, vrijkomen. Het gaat om Armenen die gevangen werden genomen tijdens de tweede Nagorno-Karabachoorlog in 2020. Anderen werden tijdens de tien maanden durende afsluiting van de Lachin-corridor en de Azerbeidzjaanse aanval in september 2023 gearresteerd. Zo wordt bijvoorbeeld Ruben Vardanyan, de politiek leider van de Armenen in Artsakh, al bijna twee jaar gevangen gehouden. Vrijlating van de Armenen die momenteel nog vastzitten in Bakoe, is vooralsnog geen onderdeel van de intentieverklaring die onlangs werd getekend in Washington. Wel heeft Trump mondeling toegezegd president Aliyev van Azerbeidzjan te verzoeken hen vrij te laten. Critici hekelen verder nog dat in de overeenkomst de vernietiging van het Armeense erfgoed door Azerbeidzjan vooralsnog wordt genegeerd. Zo blijkt uit een rapport van 2022 dat Azerbeidzjan 98 procent van het Armeens-christelijke erfgoed van deze exclave heeft vernietigd. Het gaat hierbij om eeuwenoude kloosters, kerken, begraafplaatsen en typische Armeense kruisstenen, die chatsjkars worden genoemd.
De overeenkomst
Een voor Azerbeidzjan zeer belangrijk onderdeel van de overeenkomst is de zogenaamde Zangezur-corridor. Deze route die deels door Armeens grondgebied loopt, verbindt Azerbeidzjan, Turkije en andere Turkse staten met elkaar. Met name de Azerbeidzjaanse president Aliyev en zijn Turkse collega Erdogan proberen al jaren deze verbinding, die door de exclave Nachitsjevan loopt, te realiseren. Enerzijds gaat het hier om grote handelsbelangen waar veel geld mee gemoeid is. De corridor opent handelsroutes, deels via Armeens grondgebied, voor de Turkse landen onderling. Amerikaanse bedrijven zullen betrokken zijn bij de aanleg van onder andere gas- en oliepijpleidingen, spoorwegen en maken de verbinding met Centraal Azië door de Kaukasus mogelijk, wat ook de weg vrijmaakt – via Turkije - met Europa en de rest van de wereld. Tevens wordt zo effectief het monopolie van China en Rusland op handelsroutes in Centraal Azië en de Kaukasus verkleind. De facto zal de rol van Rusland aanzienlijk kleiner worden en de Verenigde Staten zullen een grotere rol naar zichzelf toe kunnen trekken in dat deel van de wereld.
Vijandige retoriek
Anderzijds wordt er zeker door Azerbeidzjan en Turkije ook een symbolische, zowel historisch als religieus geïnspireerd, waarde gehecht aan de overeenkomst. Maar vanuit Azerbeidzjan en Turkije kwamen, in de aanloop naar de vredesonderhandelingen, enkele zeer bedenkelijke opmerkingen. Zo werd
ren worden in de propaganda niet op een pedestal geplaatst, gewone soldaten des te meer. Deze officieren krijgen ook niet de ruimte om enig verzet aan te tekenen; de voorbeelden van ontslagenen die bepaalde bevelen in twijfel durfden trekken, zijn legio. Dit alles verklaart de hardnekkigheid waarmee de Russen volhouden, ondanks de desastreuze verliezen die in de honderdduizenden oplopen.
November 1918
Dat verschillende Europese leiders samen met de Oekraïense president Zelensky naar de VS reizen, is een mooi gebaar. Een de facto erkenning ook van de dynamiek die Donald Trump in dit dossier weet te brengen. Maar het is nog maar de vraag of dit veel effect zal hebben op de Amerikaanse positie, die onder Trump vrij consequent en duidelijk is. In zijn ogen is de oorlog in Oekraïne een Europees probleem, een zienswijze die in lijn ligt met zijn isolationisme. Weigert Zelensky een akkoord (met de gekende concessies), dan zal daar een prijs voor betaald moeten worden – letterlijk. Wellicht zal Amerika zijn steun niet intrekken, maar dan zal Europa de factuur moeten betalen. Men slaakte een zucht van verlichting toen bleek dat de top in Alaska niet op een ‘Jalta’ of ‘München’ uitgedraaid was. Historische parallellen zijn best leuk, alleen moeten ze met de nodige voorzichtigheid gehanteerd worden. Een tweetal weken geleden maakte de Franse historicus Stéphane Audoin-Rouzeau in De Tijd een andere vergelijking: de frontlijn van 1918. Toen leek een Duitse instorting niet aan de orde, maar toch gebeurde het bliksemsnel. Dreigt voor Oekraïne niet hetzelfde? In zo’n scenario zou de volgende top wel eens erg op ‘Versailles’ kunnen lijken. Het stemt tot nadenken bij de samenstelling van de gifbeker die Zelensky aangeboden krijgt. GDD
en Armenië
onlangs in Turkije door Musavat Dervişoğlu, parlementslid voor de Goede Partij (İYİ), een voorstel ingediend om een grenspost aan de toekomstige grens met Armenië te vernoemen naar Talat Pasha. Pasha staat bekend als de architect van de Armeense Genocide waarbij tussen de een en anderhalf miljoen Armenen werden vermoord en nog eens duizenden vrouwen en kinderen gedwongen werden geïslamiseerd.
De Azeri Times postte op X een bericht waarin een verband gelegd werd met de lengte van de spoortunnel die Azerbeidzjan, via Zangezur, zal verbinden met de exclave Nachitsjevan. De lengte van 1.071 kilometer staat, volgens de Azerbeidzjaanse nieuwssite, tevens symbool voor het jaar 1071 AD waarin tijdens de Slag bij Manzikert de Turkse Seltsjoeken het Byzantijnse leger versloegen en grote delen van Anatolië innamen.
De Amerikaanse president Trump en zijn administratie spraken van een vredescere-
monie en verklaarde dat Azerbeidzjan en Armenië in het verleden weliswaar “met elkaar hebben gevochten, maar nu voor lange tijd vrienden zullen zijn.” Of de vriendschap tussen beide landen inderdaad een lang leven beschoren is, zal moeten blijken.
Iran
Tenslotte heeft de overeenkomst tussen Armenië en Azerbeidzjan ook geopolitieke gevolgen. Iran en Rusland hebben zich fel tegen de verbinding via de Zangezur-corridor uitgesproken. Teheran vreest dat de Amerikaanse bemoeienis zo vlak aan de Iraanse grens ervoor zal zorgen dat de eigen invloed in de Kaukasus zal verkleinen. Er zijn reeds jaren spanningen tussen Iran en Azerbeidzjan, beide sjiitische landen, die nog eens worden versterkt omdat Teheran de Azerbeidzjaanse claim op Nagorno-Karabach niet erkent. SONJA DAHLMANS
Trump, Aliyev en Pashinyan in het Witte Huis
Welkom in de digitale gevangenis
De dystopische romans van George Orwell, zowel ‘1984’ als ‘Animal Farm’, worden door onze politici steeds vaker als een handleiding gebruikt, in plaats van als de waarschuwing zoals ze bedoeld waren.
De voortschrijdende digitalisering van onze informatiesamenleving werkt als een vliegwiel voor nieuwe regelgeving, die de burger steeds verder in een digitale gevangenis duwt en ons in een surveillancemaatschappij stort waartegen geen hoger beroep mogelijk is.
Vrijheidsbeperking
Het beperken van persoonlijke vrijheden lijkt sinds de coronacrisis het nieuwe normaal. Toen al werden we onder de dekmantel van ‘je doet het voor een ander’ een aantal maatregelen aangepraat zoals lockdowns en de avondklok, die werden gecontroleerd met drones en QR-codes; nieuwe technologieën die de greep van de staat op de burger gemakkelijker maakten.
En nu, vijf jaar later, worden we bijna gelijktijdig, richting twee nieuwe ‘innovaties’ gestuurd: de digitale euro van de Europese Centrale Bank en de chatcontrole die de overheid toelaat om al je elektronische boodschappen te lezen. Dat laatste gebeurt onder de vlag van het plan ProtectEU, de nieuwe Europese Interne Veiligheidsstrategie, gelanceerd door de Europese Commissie op 1 april 2025. Het officiële doel is om “de veiligheid van EU-burgers te versterken door een gecoördineerde aanpak van dreigingen zoals terrorisme, georganiseerde misdaad, cybercriminaliteit en hybride bedreigingen (zoals sabotage en desinformatie)”.
Wat terrorisme en criminele bendes betreft, gebruikt de Staatsveiligheid en de politie al langer Pegasus, de afluistersoftware van Israëlische makelij waardoor al menige drugsbende in kaart is gebracht en terreurdreigingen onschadelijk konden gemaakt worden. Chatcontrole gaat dus eerder om het in kaart brengen van oppositiegroepen die zich tegen het politieke establishment keren en de politieke status quo en machtsbestendiging in vraag stellen, zonder dat er een onderzoeksrechter aan te pas moet komen.
In België is het nog altijd zo dat afluisteren, of het inzien van e-mails of chatgesprekken, alleen mag op bevel van een onderzoeksrechter. Dit geldt voor realtime onderschepping van niet-publieke communicatie. Daar zijn enkele voorwaarden aan verbonden zoals: er moeten concrete aanwijzingen zijn dat een verdachte betrokken is bij een strafbaar feit of dat een persoon regelmatig contact heeft met een verdachte. Er dient proportionaliteit te zijn: het misdrijf moet voldoende ernstig zijn (opgesomd in artikel 90ter, §2 Sv., zoals misdrijven met een gevangenisstraf van minstens 1 jaar). Sinds de wet van 25 december 2016 omvat artikel 90ter Sv. ook elektronische communicatie, zoals e-mails, WhatsApp, Snapchat en andere sociale mediakanalen.
Deze voorwaarden zijn verbonden aan afluisterpraktijken
• Subsidiariteit: Afluisteren/inkijken mag alleen als andere onderzoeksmethoden ontoereikend zijn.
Reactief: De maatregel mag niet proactief worden gebruikt om toekomstige misdrijven te betrappen, maar alleen voor reeds gepleegde of lopende feiten.
Tijdslimiet: Een afluistermaatregel wordt maximaal voor één maand goedgekeurd, met mogelijke verlenging (telkens maximum één maand, tot een totaal van zes maanden).
Daar komt de digitale euro
Christine Lagarde, de president van de Europese Centrale Bank (ECB), heeft in een persbericht aangekondigd dat de digitale euro in oktober 2025 klaar zal zijn. Ze benadrukte ook het belang van het voortzetten van het wetgevingsproces dat de digitale euro zou opleggen, en drong er bij de Europe-
se Commissie, de Europese Raad en de parlementen van de lidstaten op aan om de wetten en richtlijnen die nodig zijn om de digitale euro levensvatbaar te maken, te versnellen. Waarom al die haast? De verliezen van de Europese Centrale Bank zijn opgelopen tot 7,8 miljard euro en de Europese Monetaire Autoriteit heeft het tweede verlies op rij geleden, terwijl de staatsobligaties in Europa in de eerste twee maanden van 2025 opnieuw zijn gedaald. De ECB heeft een digitale euro nodig om haar desastreuse beleid van het afgelopen decennium weg te spoelen.
De Europese Centrale Bank (ECB) werkt samen met Diebold Nixdorf voor de ontwikkeling van het digitale platform voor de digitale euro. Het idee van die digitale euro is om iedere burger en bedrijf rechtstreeks een rekening te geven bij de ECB, in plaats van zoals nu bij uw gewone bank. De doelstelling is uiteraard om de ECB meer controle te geven over de geldvoorraad, in tijden van cryptocurrency en de vlucht van de investeerder naar het veilige goud en zilver. Officieel zegt de ECB dat ze de digitale euro ziet als een louter digitale vorm van contant geld. Dat de digitale euro op termijn ook programmeerbaar zou zijn, zodat het als politiek wapen kan gebruikt worden om bijvoorbeeld de aankoop van vliegtuigtickets of van vlees te beperken, wordt door de ECB in alle toonaarden ontkend. Het is maar zeer de vraag of dat ook zo blijft als de Groene Khmer op een moment aan de knopjes gaat zitten. Naast het nog steeds bestaande risico van de programmeerbaarheid van die digitale Euro, blijven er natuurlijk ook een hoop andere bezwaren te bedenken tegen de CBDC. Neem nu het probleem van de privacy. Hoewel de ECB privacy verzekert, is volledige anonimiteit onwaarschijnlijk vanwege de antiwitwasregelgeving. Ook daar duikt het probleem van surveillance weer op. Wat met de banken?
Nu ben ik de laatste om medelijden te hebben met commerciële banken, want die hebben in het verleden al voor genoeg ellende gezorgd. Bovendien hebben de meeste banken deze zet van de ECB al lang zien aankomen en hebben ze een belangrijk deel van hun activiteit verschoven naar hun verzekeringstak, waardoor de voormalige bankbediendes intussen al lang zijn verworden tot
verkopers van verzekeringen. Als mensen hun deposito’s gaan weghalen bij de commerciële banken om te parkeren op hun rekening bij de ECB, zal dat ook zijn weerslag hebben op de kredietverlening van banken die daardoor minder fiat-geld uit het niets kunnen creëren.
Chatcontrole
“We beseffen nog veel te weinig hoe gevaarlijk Chat Control en ProtectEU zijn, de massa-surveillanceplannen van Europa en de lidstaten, België inbegrepen. Het gaat om inzage door de overheid in álle elektronische berichten.” Een dikke maand geleden waarschuwde als enige Maurits vande Reyde, die als onafhankelijke in het Vlaams Parlement zetelt nadat hij de Open Vld verliet, er in dat parlement voor. Vande Reyde luchtte zijn hart op X: ”Mijn resolutie mocht toen niet eens besproken worden van de N-VA, Vooruit en cd&v.”
WE KRIJGEN EEN DIGITAAL EUROPEES OFFENSIEF
“Het is bangmakerij. Het is niet dringend. Laat de lidstaten eerst maar vergaderen”, reageerden slaafse en hopeloos naïeve parlementsleden van de meerderheid. Maurits vande Reyde:“Intussen gaat Europa onverbiddelijk voort. Wat is de situatie sindsdien? Zoals ik begin juli waarschuwde, vonden er in de zomer verschillende vergaderingen over plaats onder het Deens voorzitterschap. Chat Control staat weer volop op de agenda. Met ‘ProtectEU’ werken ze bovendien aan nog iets veel ergers: een ingebouwd achterpoortje in alle elektronische apparatuur om de overheid toegang te geven. Bedrijven die weigeren, kunnen juridisch vervolgd worden.”
Het gaat dus niet enkel over inzage in ‘foute’ berichten - want ‘wie kan nu iets tegen de strijd tegen kindermisbruik hebben?’ Het gaat over een standaard toegangspoort voor de overheid. In álles. Wat echt onbegrijpelijk is: er is geen enkele transparantie over. We mogen niet weten wie in de high-levelgroup zat (dat rapport ervan is echt waanzin). We mogen niet weten wat de lidstaten bespreken. En ook onze federale kabinetten, Anne-
lies Verlinden op kop, geven aan zowel parlement als pers geen enkele uitleg bij wat ze besproken of zelf voorgesteld hebben. Maurits vande Reyde: “Maar zelfs mijn resolutie nog maar bespreken, dat houden meerderheidspartijen tegen. In de pers is er amper aandacht voor. ‘We zullen wel zien als het definitief is.’ Dat is het uiteraard veel te laat.” Tot zover dus Vlaams Parlementslid Maurits vande Reyde, die als politieke witte raaf het gevaar inziet van een overheid die zichzelf het recht toe-eigent om haar burgers te bespioneren. Dat is in Europa, zonder overdrijven, geleden van de tijden van de DDR en wordt op wereldvlak alleen geëvenaard door China en – misschien – Noord-Korea.
HET GAAT OVER EEN STANDAARD TOEGANGSPOORT VOOR DE OVERHEID. IN ÁLLES.
Laat ons toch ook niet vergeten dat België, en vooral Vlaanderen, ook al flink de burger in het snotje houdt via slimme camera’s. Recente informatie uit 2023 wijst erop dat 8 op de 10 slimme camera’s in België in Vlaanderen staan, wat neerkomt op een significant deel van het totaal. In 2018 waren er al 587 vaste ANPR-camera’s (camera’s met automatische nummerplaatherkenning) in Vlaanderen, tegenover slechts 2 in de rest van België (Wallonië en Brussel) In 2025 telt België ongeveer 5.000 ANPR-camera’s, met plannen om dit aantal uit te breiden naar 10.000. Gebaseerd op de verhouding uit 2023 (8 op 10 in Vlaanderen), kan geschat worden dat Vlaanderen momenteel zo’n 80 procent van de Belgische ANPR-camera’s heeft, wat neerkomt op ongeveer 4.000 camera’s van de 5.000.
Aangesloten op het ‘Digitale europlatform’ kunnen de slimme camera’s dan meteen uw geld van uw rekening halen als u geflitst wordt, nog voor u een bezwaar kon indienen. Samengevat krijgen we dus nu een digitaal offensief, aangestuurd door Europa, dat ons geld wil controleren en tegelijk wil weten wat er allemaal in onze privéberichten staat; een perfecte storm van totale bewaking van de burger die schuldig is tot hij het tegendeel kan bewijzen en zonder transparantie of toezicht wordt overgeleverd aan willekeur, soms van politici, maar even vaak van onverkozen ambtenaren van de Europese ‘deep state’. George Orwell was nog voorzichtig in ‘1984’, als je dit allemaal op een rijtje zet.
ALAIN GROOTAERS
Volgens Lagarde is de digitale euro in oktober 2025 klaar
Vlaanderen is ANPR-kampioen
Chat Control staat weer op de agenda van de Europese Unie
DE STORMLOOP VAN
HET JAAR DERTIG
“De bedevaartgangers lieten zich niet intimideren”
De XIde IJzerbedevaart die op 24 augustus 1930 –het jaar waarin België zijn eeuwfeest vierde – in Diksmuide plaatsvond, had een feestelijke editie moeten worden, want de IJzertoren die men in de zomer van 1928 was beginnen bouwen, zou officieel worden ingehuldigd. In de weken die aan de IJzerbedevaart voorafgingen, was in de francofone en belgicistische pers een felle hetze gelanceerd tegen het evenement, dat in de loop der jaren steeds meer radicaal Vlaamsgezind was geworden. De bedevaart werd hierin afgeschilderd als ‘een hoogmis van het separatisme’ en men vond dat ‘de ware oud-strijders paal en perk moesten stellen aan die grote belediging en afgrijselijke heiligschennis’… De regering deed alvast haar duit in het zakje door de twee buitenlandse gastsprekers, Leo Simons – een Nederlandse uitgever met een groot hart voor Vlaanderen – en de Zuid-Afrikaanse J. Bosman de toegang tot het land te ontzeggen. De kerkelijke overheid had dan weer de priesters uit het bisdom Brugge, maar ook alle gewezen legeraalmoezeniers verboden om voor te gaan in de traditionele misviering op de Grote Markt in Diksmuide bij het begin van de bedevaart. De bedevaartgangers lieten zich echter niet intimideren. Volgens de schattingen van de rijkswacht waren er die zondagochtend meer dan 100.000 mensen naar Diksmuide afgezakt. Net zoals het jaar daarvoor was er een extra noodbrug over de IJzer aangelegd om deze massa in goede banen te leiden. De bedevaart startte met een bloemenhulde waaraan ook diverse vertegenwoordigers van buitenlandse oud-strijdersverenigingen deelnamen, terwijlde acteur Juliaan Platteau de Psalm van Albrecht Rodenbach uitsprak. Na de toespraak van Filip De Pillecijn namens het Verbond van Vlaamsche Oudstrijders (VOS) richtte de voorzitter van het IJzerbedevaartcomité, Frans Daels, het woord tot de massa en beschreef de IJzertoren als “het tehuis voor de geschonden graven, voor verbrijzelde zerken, voor Vlaamse doden. Het tehuis van de grote Vlaamse trouw tegenover de meineed…” Klokslag om 12.00 uur volgde het hoogtepunt van deze IJzerbedevaart: de langverwachte inhuldiging van het nieuwe IJzermonument in de vorm van een zegening en het luiden van de klok Nele in de IJzertoren. Terwijl Juliaan Platteau de bedevaarders toesprak, werden twee reusachtige leeuwenwimpels naar de top van de IJzertoren getrokken en vlogen twee door de Vlaamse Toeristenbond ingehuurde tweedekkers in kringen rond de IJzertoren als apotheose voor de inhuldiging. Plots dook er een derde toestel op, waaruit duizenden Belgische vlaggetjes en pamfletten werden gestrooid. Dit toestel, een Farman-eendekker, was twintig minuten daarvoor van de luchthaven van Oostende opgestegen en werd bestuurd door Georges Labrique.
Union des Fraternelles
Deze reserve-luitenant van de luchtmacht was een WOI-veteraan die bestuurslid was van de ultra-belgicistische en met het fascisme flirtende ‘Union des Fraternelles de l’Armée de Campagne’ (UFAC). De UFAC was in 1928 opgericht na de klinkende verkiezingsoverwinning van de in de gevangenis zittende terdoodveroordeelde activist August Borms en was vastbesloten zich met hand en tand te verzetten tegen het separatisme, maar ook tegen het antimilitarisme dat in Vlaanderen werd uitgedragen door VOS en de dienstweigeraarsbeweging. De tartende toon van de uitgestrooide pamfletten was symptomatisch voor
het onbegrip van de belgicisten voor de IJzerbedevaarten: “Wij, die alles verloren en opgeofferd hebben opdat België vrij en onverdeelbaar zou blijven, wij verbieden U een vlek te werpen op die herinneringen van eenheid en broederlijkheid die alle Belgen verbonden in de stonde van het gevaar. Wij weigeren U het recht in onze naam te spreken aan de Bormsen die met de vijand feest hielden terwijl brave werklieden met hun hulp weggevoerd de Brabançonne zongen in hun beestenwagens.. Wij weigeren het recht te spreken in onze naam aan deserteurs die naar de vijand overliepen nadat zij de lafste aller daden gepleegd hadden door de plaats aan te duiden waar hun kameraden het gemakkelijkst konden getroffen worden. Achteruit, verraders en deserteurs! Gij hebt het recht niet te spreken in naam van het Vlaamse volk. Hier is enkel plaats voor hen die verstaan en voelen dat wij met onze laatste adem uitroepen: ‘Leve België!’ en ‘Leve de koning!’.”
VOLGENS DE SCHATTINGEN WAREN ER DIE ZONDAGOCHTEND MEER DAN
100.000 MENSEN NAAR DIKSMUIDE AFGEZAKT
Deze provocatie kon niet onbeantwoord blijven. Na de afloop van de IJzerbedevaart trokken woedende bedevaarders aan de Minoterie, de oorlogsruïne van de Diksmuidse bloemmolens aan de overkant van de IJzer de Belgische driekleur van de mast. Iets later werden in het centrum van Diksmuide ook de Belgische vlaggen aan de gevel van een bank en de woning van de arrondissementscommissaris afgerukt. Terwijl steeds meer bedevaarders op de Grote Markt en in de aanpalende straten bijeentroepten, besloot de Franstalige bevelhebber van de massaal uitgerukte rijkswacht dat het welletjes was geweest. Plat van de sabel
Terwijl twee pelotons rijkswachters met de bajonet op het geweer de twee bruggen over de IJzer afgrendelden en zo verhinderden dat er nog meer manifestanten naar het stadscentrum konden afzakken, gaf hij het bevel aan een eskadron rijkswachters te paard om de Grote Markt manu militari schoon te vegen. De rijkswachters voerden verschillende charges uit waarbij duchtig, met het plat van de sabel, op de dichte massa bedevaarders werd ingehakt. Ondanks de chaos en de paniek slaagden de rijkswachters er niet in de mensenmassa op de Grote Markt onder controle te krijgen. Zeker toen deze razendsnel bleek aan te groeien nadat de rijkswachters aan de Hoge Brug onder de voet waren gelopen.
Zeker nadat een paar rijkwachters van hun paarden waren gesleurd en een flink pak rammel hadden gekregen, dreigde heel de zaak volledig uit de hand te lopen. Dit besef begon eindelijk ook bij de rijkswachtcommandant te dagen, die intussen was benaderd door enkele Vlaams-nationale parlementsleden die eisten dat de charges werden stopgezet. Om erger te voorkomen, ging hij daar uiteindelijk, duidelijk tegen zijn zin, op in. De balans van ‘de schermutselingen’ was behoorlijk zwaar: zeven rijkswachters en tachtig bedevaarders raakten gewond, waarvan twee zwaar. Er werden meer dan honderd bedevaarders aangehouden en later werden er twaalf gerechtelijk vervolgd wegens ordeverstoring en het toedienen van slagen en verwondingen.
JAN HUIJBRECHTS
BOEKEN
De hoge prijs die Japan betaalde
Het was in de havenstad Nagasaki dat de Portugezen als eerste Europeanen voet aan wal zetten. Omwille van de Iberische religieuze ijver sloot het land van de rijzende zon zich af voor de buitenwereld. Enkel de Nederlanders waren nog welkom, gezien voor hen handel primeerde. Tot midden de 19de eeuw was de Nederlandse handel het enige contact tussen Europa en Japan. Als gevolg werd Rangaku (‘Nederlandkunde’ of de studie van het Westen) een belangrijke academische discipline via de Nederlandse boeken over kunst en wetenschappen. Helaas is de stad vandaag om een andere reden bekend.
Meestal krijgen boeken over WO II een vuistdik postuur. Maar deze maal beperkte de Britse historicus Richard Overy zich tot minder dan 200 bladzijden. Hij komt dan ook snel ter zake: wat te doen tegen een volk dat bereid is te vechten tot het bittere einde? Piloten die bereid zijn kamikaze (zelfmoord) te plegen, hadden immers een verlammend effect op het moreel van het Amerikaanse leger. Ook de bijzonder moeizame verovering van Okinawa deed het Pentagon wanhopen. Schattingen liepen in de honderdduizenden Amerikaanse lijkzakken om Japan via een grondoffensief finaal op de knieën te krijgen.
De opkomst van de luchtmacht
Overy herinnert de lezer eraan dat de luchtmacht nog geen volwaardig onderdeel was van het leger. Militaire strategen als de Italiaan Giulio Douhet ijverden er echter voor om deze op te waarderen. Logisch dat er in kringen van de luchtmacht een grote bewijsdrang bestond. De Amerikaanse president Roosevelt had wel oren naar pleidooien om meer te investeren in zware bommenwerpers. Daarvoor waren de twee historische takken van het leger, met name de zee- en de landmacht nodig. De eerste om een zeeblokkade rond Nippon te organiseren en zo de noodzakelijke invoer van grondstoffen als rubber, olie en voeding af te snijden, en de tweede om de gordel van eilanden rond de Japanse archipel te veroveren. Deze militaire ambities gingen hand in hand met de innovaties aan de tekentafel: grotere, zwaardere bommenwerpers zoals de B29, de ‘Superfortress’. Simpel gesteld: enkel door dichter bij het Japanse vasteland te komen en een vloot te bouwen met een verder bereik, kon de Amerikaanse luchtmacht eindelijk een rol van betekenis geven.
Dodelijke bommenregen
Initieel waren de VS hun luchtoorlog gestart met een dodelijke regen van brandbommen. Via tapijtbombardementen slaagde de US Air Force erin bijna de helft van de hoofdstad Tokio in as te leggen. Wraak en haat tegenover de daders van Pearl Harbour en natuurlijk angst voor een oppertaaie vijand dreven de Amerikanen naar deze meedogenloze acties. Overy probeert te peilen naar de impact. Daarbij trekt hij parallellen met de Brits-Amerikaanse luchtcampagne in Duitsland. Zowel economisch als moreel vielen de gevolgen nog mee; lees: ze hadden geen invloed op de overgave. De vele honderdduizenden burgerslachtoffers (Dresden, Hamburg) waren de nevenschade waarmee oorlogskabinetten geen rekening hielden.
Over het dubbelluik ‘Hiroshima/Nagasaki’ houden we het beperkt. Het succes van de film ‘Oppenheimer’ twee jaar geleden heeft het uitdagende project tussen militairen en wetenschappers in een race tegen de tijd gepopulariseerd. Belangrijk om nogmaals te onderstrepen: het Japanse moreel leek onwrikbaar. Nog in mei 1945 schreef het tijdschrift Asahi Gurafu over de Duitse overgave: “Ze gaven op als lafaards omdat ze spiritueel tekortschoten.” De frustratie in de Verenigde Staten was merkbaar.
Snel weer peis en vree
Hoe groot de schaduw van de nucleaire aanval ook over Japan hing, de Koude Oorlog maakte de nood tot verzoening urgent. De donkerrode schaduw van Stalin dreef Tokio en Washington in elkaars armen. Die was in een rotvaart troepen naar het oosten aan het overhevelen om Mantsjoerije (China) en Korea te veroveren. De Japanse keizer mocht aanblijven en de Verenigde Staten zouden troepen stationeren vanaf de Koude Oorlog. In ruil ontstond een taboe over de gruwel die Amerika over Nippon uitstrooide. In 1995 verklaarde president Bill Clinton nog dat het Japan geen excuses verschuldigd is voor de twee atoombommen. Overy eindigt hoopvol dat een begrip in de historische geweldescalatie kan helpen een herhaling te vermijden. Checkt iemand of het boek in het Russisch, Koreaans en Perzisch is vertaald?
PIETER VANDERMOERE
Richard Overy, ‘Regen van verwoesting - De bombardementen op Japan, 1945’. 2025, Omniboek. 240 p., 22,99 euro. ISBN 9789401921015
Ruïne van de eerste toren
Juliaan Platteau
DE EUROPESE UNIE TEGEN VRIJHEID
NIEUWE SPANNINGEN MET DE VERENIGDE STATEN
In de schaduw van de grootse verklaringen over de trans-Atlantische vriendschap, komt opnieuw het bureaucratische karakter van de Europese Unie naar voren. Terwijl de Verenigde Staten en Europa op het punt stonden om een bescheiden, maar symbolisch handelsakkoord te sluiten, besloten de Brusselse voorstanders van digitale regulering roet in het eten te gooien.
De gezamenlijke verklaring, die de in juli 2025 gesloten tariefovereenkomst moest bekrachtigen, is voor onbepaalde tijd uitgesteld. De reden? Een geschil over digitale niet-tarifaire belemmeringen. De EU houdt halsstarrig vast aan haar heilige digitale regelgeving, met het risico de betrekkingen met haar enige bondgenoot te saboteren. Deze kwestie is geenszins onbelangrijk: ze toont eens te meer hoe Europa, gevangen in zijn regelgevingshybris, alles opoffert aan ideologie.
Achtergrond
Laten we de feiten nog eens op een rij zetten. In juli 2025 kondigden de Verenigde Staten en de Europese Unie, na gespannen onderhandelingen, een akkoord aan om de douanetarieven op de meeste Europese goederen die in de VS worden ingevoerd, te verlagen tot een relatief laag tarief van 15 procent. Dat was aanzienlijk gunstiger dan de tarieven die gelden voor landen als China, India of Zwitserland.
Deze maatregel, hoe beperkt ook, betekende een stap richting handelsontspanning in een context die getekend was door de spanningen onder Trump, versterkt door meningsverschillen over klimaat en technologie. Een gezamenlijke verklaring zou deze overeenkomst bekrachtigen, met een officiële aankondiging gepland voor half augustus. Maar volgens de Financial Times, bevestigd door meerdere bronnen, weigert de EU te ondertekenen zolang de tekst niet expliciet de handhaving van haar digitale regels garandeert.
Een Amerikaanse functionaris verklaarde dat de uitvoering van de tariefverlaging zal worden uitgesteld totdat de verklaring is afgerond… Of hoe de EU de moeizaam behaalde resultaten van maandenlange onderhandelingen tenietdoet omwille van een ideologisch stokpaardje. Centraal in het geschil staan de beruchte niet-tarifaire belemmeringen. De Amerikanen zijn pragmatisch en menen dat de Europese regelgeving inzake digitale zaken – met name de Digital Services Act (DSA) en de Digital Markets Act (DMA) – dergelijke belemmeringen vormen (wat ook zo is). Deze regels dwingen technologiereuzen, die grotendeels Amerikaans zijn, zoals Google, X, Amazon of Meta, de vrijheidsbeperkende normen van de Europese Unie te veralgemenen.
De kostbare illusie van een normatief Europees Reich
De DSA, die in 2024 in werking trad, legt onlineplatforms draconische verplichtingen op om zogenaamd illegale inhoud, ‘desinformatie’ en ‘haat’ te bestrijden – wat in de praktijk vaak neerkomt op het uiten van een mening die noch links, noch islamistisch is – op straffe van kolossale boetes die kunnen oplopen tot 6 procent van de wereldwijde omzet. De EU meent immers wetten te maken die gelden voor de hele wereld. Volgens de EU zijn deze regels bedoeld om “een veiligere en eerlijkere onlineomgeving te waarborgen” en Europese consumenten te beschermen tegen de ‘uitwassen’ van de vrijheid van meningsuiting. Maar laten we eerlijk zijn: achter deze moralistische façade gaat ook een verhulde roofzucht schuil, die Amerikaanse innovators hard treft en tegelijk de Europese bureaucratieën in stand houdt.
De EU, trouw aan de Franse jakobijnse traditie, vermengd met Duits autoritarisme, neemt steeds meer regelgevende initiatieven in naam van een zogenaamde ‘soevereiniteit’ die in werkelijkheid slechts een alibi vormt voor een steeds verregaandere vrijheidsberovende centralisatie. De DSA verplicht netwerken om preventief sancties op te leggen aan meningen die de EU-elites onwelgevallig zijn, door legers van censoren in dienst te nemen die door diezelfde netwerken worden betaald. Censoren die soeverein bepalen welke posts, boeken en tweets moeten verdwijnen, zonder beroep of rechtvaardiging. Willekeur in zijn zuiverste vorm. Het resultaat? Een lawine van klachten en onderzoeken tegen Big Tech, met reeds recordboetes voor Apple en Microsoft. Wanneer vrijheidsberovende haat samengaat met het meest hebzuchtige protectionisme… De Verenigde Staten eisen op hun beurt dat in de verklaring
wordt erkend dat deze regels een belemmering vormen voor de vrije handel, wat mogelijk vergeldingsmaatregelen rechtvaardigt. Maar Brussel houdt voet bij stuk en dringt erop aan dat de tekst elke kritiek op zijn digitale kroonjuwelen expliciet uitsluit.
Tot dusver hebben noch de Europese Commissie, noch het Witte Huis, noch het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken officieel commentaar geleverd op deze impasse, waardoor media zoals Reuters en de Financial Times het vacuüm opvullen. Een bekend Europees patroon
Deze Europese spanning is niet verrassend voor wie de recente geschiedenis van de EU kent: een onvoorstelbare bureaucratie die normen in overvloed produceert. Tegenover deze regelgevende almacht staat de vrijheid van het individu buitenspel. Het hedendaagse Europa, erfgenaam van het continentale absolutisme, verwart regulering met vooruitgang, ten koste van innovatie en de stimulerende markt van ideeën, diensten en goederen. De Verenigde Staten, erfgenaam van het creatieve kapitalisme, zien in deze verstikkende digitale regels een rem op de wereldwijde concurrentie: een nieuwe gedaante van het sluipende socialisme dat het oude continent teistert.
Het in juli na zware strijd bereikte akkoord tussen de EU en de VS bood een adempauze voor Europese exporteurs – auto’s, wijn, kaas, goed voor 500 miljard per jaar! –, maar de EU verkiest deze concrete voordelen op te offeren om een digitale utopie te verdedigen die in werkelijkheid slechts de belangen, meningen en angsten van de Brusselse regelgevers beschermt.
De gevolgen zullen waarschijnlijk ernstig zijn. Een langdurig uitstel zou de trans-Atlantische spanningen, die al hoog oplopen over kwesties als AI en persoonsgegevens (denk aan de GDPR, nog zo’n Europees regelgevingsmonster), alleen maar verder aanwakkeren. Erger nog: het voedt het isolationistische discours in de Verenigde Staten, waar stemmen opgaan om de allianties met een Europa dat als ondankbaar, protectionistisch, autoritair en achterbaks wordt gezien, te herzien. Als de EU deze koers aanhoudt, dreigt zij een versnelde neergang: economisch geïsoleerd en technologisch achterop bij Amerika en Azië, zou zij verworden tot een museumstuk van een verrot socialisme dat zich tegen zijn eigen burgers keert.
Kortom, deze impasse is geen loutere diplomatieke anekdote, maar een symptoom van een Europa dat, in naam van een illusoire ‘bescherming’ van zijn grillen, afstand doet van de vrijheid die het ooit groot maakte. Het is tijd om terug te keren naar de grondbeginselen: een open markt, levendige concurrentie en een Atlantisch bondgenootschap gebaseerd op wederkerigheid in plaats van wantrouwen. Doet Europa dat niet, dan loopt het het risico zich opnieuw te bewijzen als het Rome na de Germaanse veroveringen – eeuwig in zijn vroegere glorie, maar onvruchtbaar voor de toekomst.
DRIEU GODEFRIDI
LEZERSBRIEVEN
Konijnen
Pallieterke, Naar aanleiding van het artikel over de wolf, citeer ik één zin: ‘We moeten geloven in de terugkeer van de wolf om de biodiversiteit en het ecosysteem te herstellen.’ Mijn vraag: waar is het konijn gebleven? Tot twintig jaar terug was in de Antwerpse Kempen het konijn alomtegenwoordig. Het konijn hoorde bij de fauna van de Kempen.Sindsderoofvogelsende vossen worden beschermd, zijn de konijnen uit de bossen en velden verdwenen. Misschien waren er soms te veel konijnen. Maar dan zorgde een natuurlijke schifting door myxomatose voor een herstel. Enige tijd terug werd in onze gemeente een konijnenwandeling voor kleuters georganiseerd in het Konijnenbos.Bijgebrekaankonijnen heeft men overal borden geplaatstmettekeningenvankonijntjeserop…Misschieniseenkonijn minderspectaculairdaneenwolf?
Beren
Pallieterke,
Koen Smets, Grobbendonk
In zijn lezersbrief in ’t Pallieterke van14augustussteltRogerGielens devraagofberenwelzoongevaarlijk zijn, nu er enkele gesignaleerd zijn op het drielandenpunt. Dit is het wetenschappelijke standpunt: beren hebben in hun aangezicht zeer weinig spieren. Vaak lijken ze te lachen, wat goed is voor hun status van knuffeldier. In feite kunnen ze plots woedend worden, zonder dat hun aangezicht veranderd.Dankunnenze,methunvolle gewicht, in een fractie van een secondeaanvallen.
Dries Simoens, Brugge
BjörnSoenens
Pallieterke, Ik ben niet snel boos te krijgen, maar de lezersbrief van Robert Bové is er werkelijk over. Ik volg de Amerikaanse politiek van zeer nabijenhebhetlandtalrijkekeren bezocht. Geen enkele journalist of correspondent kan aan Björn Soenens tippen. Björn kent het land als geen ander en heb hem nooit op een onjuistheid kunnen betrappen. Zijn visie op het huidige reilen en zeilen in de States is van een verbluffende accuraatheid. De manier waarop Björn door de steller van de lezersbrief wordt behandeld, is gewoon schandalig. Ik begrijp niet waarom hij een plaats krijgt in ‘t Pallieterke. Ik bewaar de vele geschriften van de heer Soenens als zijnde kostbare stukken en heb er in mijn bibliotheek al een heel schap voor ingeruild. Ik hoop dat we nog vele jaren van dedeskundigheidvanBjörnzullen mogengenieten.
Willy van Walleghem, Brugge Vlamingenzorgenzelf voorverfransing
Pallieterke, In ’t Pallieterke van 7 augustus kaart Karl Van Camp de laksheid van Vlamingen aan die de verfransing voedt. De kern van het probleem? Het overgrote deel van de Vlamingen spreekt Frans met Franstaligen in Vlaams-Brabant en zelfs in heel Vlaanderen. Zo ontnemen ze Franstaligen de kans om Nederlands te leren en bevestigen ze: jullie hoeven zich niet aan te passen, wij doen het wel. Elk woord Frans in Vlaanderen is een nieuwe ‘faciliteit’ die amper omkeerbaar is. Hoog tijd dat Vlamingen, van jongs af aan, leren hun
eigentaaltespreken-overalenaltijd in Vlaanderen. De school kan hierineenbelangrijkerolspelen. Erik Deroover, Binkom TrumpenPoetin Pallieterke, Zoietswansmakelijksenverachtelijks heb ik nog niet meegemaakt: derodeloperwordtuitgeroldvoor een massamoordenaar. Hij wordt bovendienjoviaalbegroetdooreen knotsgekkeenidiotepresidentvan het grootste westerse land. Chamberlain had meer redenen om Hitler tegemoet te komen, maar hij werd beschouwd als een laffe en verwerpelijke figuur. Ik veronderstel en hoop dat alle Amerikanen diep beschaamd zijn! Trump is de nuttige idioot. Hij moet opgesloten of ten minste afgezet worden, als de Amerikaanse politici nog enig zelfrespect hebben. En waarom schreeuwen we in het Westen niet eens ‘Free Ukraine’ in plaats van‘FreePalestine’.Maarja,indat laatsteconflictzijndeboosdoeners de Joden, in het eerste de Russen. De laatsten hebben gruwelijke moorden gepleegd, de anderen willengewooninvredeleven. Daniël Bauwens, Erps Kwerps Ergernissen
Pallieterke, Ik erger mij blauw aan de vele reclame (ook niet door te spoelen tijdenseenopname)dieomdehaverklapdemeesteprogramma’sop televisie onderbreekt. Ik heb een suggestie voor de televisiemakers: vervang die reclame door oorlogsbeelden uit Gaza, zo kunnen ze de idiote meute nog wat meer opjutten om voor de Palestijnse zaak te pleiten en kunnen wij nog vlugger ons eigen graf delven. Gelukkig kunnen we nog leuk gaan winkelenopzon-enfeestdagenindeDelhaize.
Erwin Penning, Lievegem ArmEuropa
Pallieterke,
Dat de heer Marc De Vos zich zorgen maakt over Europa is een understatement. Kan ik hem opvrolijken door te stellen dat Europa met een rotvaart het meest milieuvriendelijke en klimaatneutrale continent wordt? Hoe we de binnendringende vervuiling van de buurlanden uit onze zuivere lucht gaan houden, is gefoeter van kniesoren. Trouwens: tegen de tijd dat de milieudoelstellingen gerealiseerd zijn, liggen de industrie en de landbouw op apegapen. Waarop wacht Europa eigenlijk? Is het wachten tot Poetin met een handvol zatlappen en wat roestig legermateriaal van Moskou naar Brussel kan rijden zonder enig oponthoud onderweg? Is het wachten tot al de Chinese rommel die aan geen enkele EU-norm beantwoordt ons overspoelt tot we erin versmachten? Is het wachten tot de gehele EU bekeerd is tot de Islam en we allemaal onder de Sharialeven?ArmEuropa!
Roger Gielens, Bredene
Een lezersbrief insturen?
Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pal.be. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30•tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente moeten worden doorgegeven voor publicatie bij uw brief.
Von der Leyen en Trump
En nog maar eens de taalwet
Vorig weekend lanceerde Vlaams minister van Brussel Cieltje Van Achter haar ToTaalplan om het gebruik en de kennis van het Nederlands in Brussel te verbeteren. Er wordt ook ingezet op een verbetering van de dienstverlening in het Nederlands.
Eerst enkele feiten van de voorbije week:
Feit 1: de hoogbejaarde moeder van een lezer verblijft in een woonzorgcentrum in Dilbeek. Vorige week werd de dame in kwestie onwel. De eigen huisdokter kon niet onmiddellijk komen, waarna het WZC een andere dokter contacteerde. Bij aankomst bleek die dokter geen woord Nederlands te spreken. Geen woord! Dilbeek is een Vlaamse gemeente zonder faciliteiten… Feit 2: een lezer uit Sint-Jans-Molenbeek wil van energie-leverancier veranderen en maakt digitaal een contract aan bij Engie. De webstek van Engie biedt de mogelijkheid om te kiezen tussen het Nederlandse adres of het Franstalige adres. Onze lezer vult alle adresgegevens mooi in, in het Nederlands. Enkele minuten later krijgt hij bevestiging van Engie en merkt dan dat de adresgegevens – automatisch – verfranst zijn.
Feit 3: wie een postpakketje wil versturen naar Schaarbeek kan daarvoor de nodige stappen ondernemen op de website van bpost. Alleen, bij het invullen van het adres heb je enkel de mogelijkheid om Schaerbeek aan te duiden. De Nederlandstalige naam Schaarbeek ontbreekt in het rijtje.
Verfransing
In een tijd van oorlog in Gaza, Soedan, Oekraïne, enzovoort besef ik uiteraard hoe belachelijk die feitjes op zich wel zijn. Maar ik geef ze als voorbeeld van hoe verfransing zich sluimerend voortzet. Zoals ook blijkt uit een onderzoek van de Vlaamse Volksbeweging: een groot aantal vacatures van Brusselse plaatselijke besturen zoals die te vinden zijn op hun webstekken, zijn in flagrante overtreding van de taalwetgeving. Vaak worden de taalvereisten (het beschikken over een tweetaligheidsbrevet) niet of omzwachteld vermeld, en verschillen de taalvereisten voor respectievelijk Nederlands- en Franstalige vacatures, en is er dus sprake van discriminatie. Daarnaast worden vacatures in een aantal gevallen enkel in het Frans gepubliceerd, daar waar
dat in beide talen zou moeten gebeuren. En neen, het is niet hier en daar dat er taalwetovertredingen worden vastgesteld, het is massaal. Iedereen weet het, maar er wordt niet gesanctioneerd.
Overboord
Barbara Pas, Kamerlid voor het Vlaams Belang, stelde daarover een vraag aan minister Bernard Quintin (MR), bevoegd voor Binnenlandse Zaken. Barbara Pas in haar persbericht: “De minister stelt in zijn antwoord dat ik hierover maar contact moet opnemen met de (nog steeds niet gevormde) Brusselse regering. Maar nog erger is dat Quintin opnieuw met het excuus op de proppen komt dat er een tekort aan Nederlandstalige kandidaten is. Alsof dat een goede reden zou zijn om de wetgeving zomaar overboord te smijten!” En verder: “Uit het antwoord van Quintin blijkt dat de regering-De Wever weinig intentie heeft om hiertegen op te treden”, aldus Barbara Pas. “In plaats van toe te staan dat de taalwetten schaamteloos worden overtreden, moet de regering in de eerste plaats inzetten op het aantrekken van Nederlandstaligen én op het bestraffen van die plaatselijke besturen die de taalwetgeving nu al decennialang met de voeten treden.”
Assertiever
Uiteraard is het ToTaalplan van Cieltje Van Achter een goed idee. Hoe meer Brusselaars het Nederlands onder de knie krijgen, hoe beter. En uiteraard is niemand tegen een campagne om het Nederlands meer zichtbaar te maken in bijvoorbeeld de horeca of op de spoeddiensten van de ziekenhuizen. Dat laatste is zelfs wettelijk verplicht, maar in realiteit laat de overheid betijen. Maar de Vlaamse Regering mag – zoals in het Vlaams regeerakkoord staat – zich gerust wat assertiever gedragen in Brussel. Er vloeien jaarlijks 1,7 miljard transfers van Vlaanderen naar Brussel. Mogen we daar misschien een beetje respect voor terugkrijgen alstublieft? De N-VA zit nu aan de knoppen van de macht. Maar zal de partij het aandurven om haar Franstalige partners op de vingers te tikken als het op taalwetovertredingen aankomt…?
PAL voor Vlaanderen is een project van PAL Academie vzw. Met die vzw zetten we onze kennis, kunde en netwerk in om het pad naar Vlaamse onafhankelijkheid te effenen. De vzw beschikt over ideeën en mensen, maar met uw financiële steun op rekening KBC BE39 7390 1640 4519 zouden we nog veel meer kunnen doen.
Bob Maes is niet meer
Verleden week dinsdag 12 augustus overleed Bob Maes in het UZ Gasthuisberg te Leuven. Naar de wens van de overledene werd voorbije zaterdag in beperkte kring afscheid genomen in de Sint-Martinuskerk van Zaventem, zijn woonplaats.
Bob Maes kennen we natuurlijk als stichter en voorzitter van de Vlaamse Militanten Organisatie. De VMO was in feite opgericht als een soort verweerkorps, bedoeld om de eerste bijeenkomsten van Vlaamsgezinde verenigingen te beschermen voor de tegenbetogingen van de weerstanders. Een partijbijeenkomst in 1948 van de eerse Volksunie (niet te verwarren met de VU van 1954) in zaal Grüter in Antwerpen werd hardhandig verstoord door een paar honderd tegenbetogers. Bob Maes was in zaal aanwezig met een paar vrienden om een soort ‘ordedienst’ te vormen. Er volgde een hevig gevecht waarbij meerdere van zijn vrienden gewond werden.
Propagandaploeg
Na afloop besefte Bob Maes dat het noodzakelijk was om een eigen ordedienst op te richten, wat in november 1950 daadwerkelijk gebeurde. Maes slaagde erin om groepjes gelijkgezinden uit Antwerpen en Gent te verenigen. Maar het zou nog duren tot de even legendarische Wim Maes (geen familie) de leiding op zich nam in het Antwerpse. Tegelijkertijd was ook de partij Vlaamse Concentratie opgericht waarin ook Bob Maes actief was. De VMO fungeerde daarbij als plakploeg, ordedienst en propagandamachine.
Bob Maes was geboren op 22 oktober 1924. Hij volgde humaniora in het Atheneum van Brussel, waar het regelmatig tot conflicten kwam tussen Nederlandstaligen en Franstaligen. Hij werd als zeventienjarige actief in de NSJV, maar dat engagement hield hij verborgen voor zijn ouders. Na de oorlog mocht hij een paar maanden ‘brommen’ en verloor enkele jaren zijn burger- en politieke rechten. Na zijn vrijlating werkte hij bij een verzekeringsfirma om zich in 1957 als zelfstandig verzekeringsmakelaar te vestigen. Ondertussen was hij ook actief binnen de Volksunie die in 1954 van start was gegaan. Enkele uit de hand gelopen acties van de VMO deden de verhouding verzuren met de partijleiding van de
Volksunie. Om een verhaal kort te houden: Bob Maes zag zich verplicht om zijn militantenorganisatie in juni 1971 te ontbinden. Enkele maanden later zouden Bert Erikson en Piet Peeters met de VMO II van start gaan, een organisatie die er onmiddellijk een veel rechtser gedachtegoed op nahield.
Volksunie
In 1971 werd Bob Maes verkozen als senator voor Brussel-Halle-Vilvoorde. Daarnaast nam hij verschillende bestuurstaken op zich: hoofdbestuurlid van de VU, ondervoorzitter van het arrondissement BHV, provinciaal voorzitter en ook gemeenteraadslid in Zaventem (van 1972 tot 1986). Binnen de Volksunie vertegenwoordigde hij de rechterzijde. Ten tijde van het Egmontpact in 1977 ontpopte hij zich binnen de partij als felle tegenstander. Toch zou hij trouw blijven aan de VU en stapte hij niet over naar de VNP of VVP. Hij bleef senator tot 1985. In 1999 nam hij na 45 jaar Vlaams engagement afscheid van de actieve politiek. Nog eenmaal kwam hij in het nieuws: op 11 oktober 2014 werd zijn 90ste verjaardag gevierd door de N-VA-afdeling Zaventem. Daar waren onder anderen ook twee N-VA-notabelen in functie aanwezig: staatssecretaris Theo Francken en Vlaams-minister Ben Weyts. De linkse en Franstalige media en politici schreeuwden moord en brand. Het was in 2014, maar het leek precies te rug 1950… “Mijn taak is af, mijn werk volbracht”, zo luidt het vers op zijn doodsbrief. Een lang leven in dienst van Vlaanderen. Be dankt Bob.
DIENSTMEDEDELING: TIJDENS DE MAAND AUGUSTUS ZIJN DE KANTOREN OP DONDERDAG EN VRIJDAG GESLOTEN. WE ZIJN ER ONS VAN BEWUST DAT DE POST ‘T PALLIETERKE AL TE VAAK PAS OP MAANDAG AFLEVERT. HET HEEFT DAN OOK GEEN ZIN OM VOOR HET WEEKEND EEN VERVANGEXEMPLAAR AAN TE VRAGEN. ONZE EXCUSES VOOR HET ONGEMAK.
HORIZONTAAL
A. Feestvarkens / B. Gekunstelde - Bewijs van eigendom / C. Lange smalle ondiepte in zee - Bewoner van het Kaukasusgebied / D. Pers. vnw. - Germaanse god - Voegwoord - Deel van het testament / E. Nasporen / F. Kabeljauwachtige vis - Onze tijdrekening / G. Eikenschors - Digitale audio- en-of videobestanden via een netwerk verzenden / H. Gegraven waterloop - Iemand die zegt geen kennis te bezitten over de vraag of er een God is of niet / I. Het vaststellen van de snelheden, diepten en breedte met als doel het bepalen van de afvoer / J. En andere - Ruthenium / K. MuzieknootMeisjesnaam - Lyrische dichter en zanger / L. Heerlijke maaltijd - Bazige vrouw
VERTICAAL
1. Medepresentator van het Canvasprogramma 'Radio Gaga' / 2. Bondgenootschap - Huidverharding - Voor de middag / 3. Deel van een toga - Gebrek / 4. In casu - Woonboot - Onderofficier - Oude lengtemaat / 5. Stad in Tibet - Door mekaar vermengde gaar gekookte aardappelen en groenten / 6. Nederlandse benaming van de stad Arras - Familielid / 7. Belemmering - Computergeheugen - Internetlandcode voor Argentinië / 8. West-Vlaams dorp / 9. Vijftienvoudig Belgische kampioene in een wielerdiscipline - Insect / 10. Glijschoen - Personificatie van het lot in de Griekse mythologie / 11. Voedsel - Slaapgeluid / 12. Marterachtig roofdier - Gents stadstheater - Dalton
KARL VAN CAMP
KARL VAN CAMP
NOSTRADAMUS VAN DE WEEK
Privacy? Dat wordt een nostalgisch begrip
Hoera! Het ziet er goed uit voor de Belgische begroting. Dankzij de Europese wet die toelaat uw chatactiviteiten te scannen en de mogelijkheid van de fiscus om gewoon rechtstreeks uw bankrekening te plunderen, worden we straks wakker in een ‘moedige nieuwe wereld’. Een intellectueel en financieel armoedige wereld om precies te zijn. Maar de tijd van toen brengt redding.
We schrijven het jaar 2035. De Europese Unie heeft eindelijk haar digitale droom gerealiseerd: elke liefdesverklaring, elke dronken uitspatting toevertrouwd aan uw smoelboek en zelfs het boodschappenlijstje van de buurvrouw wordt automatisch doorgelicht. Niet omdat men nieuwsgierig is, hoe komt u daarbij? Maar omdat de verzorgingsstaat zorgzaam is. Meer niet. Privacy zal dan ook officieel een nostalgisch begrip uit de vorige eeuw worden. “Opa, vertel nog eens van die keer dat niemand wist welke kleur onderbroek je aantrok.”
Tegelijkertijd is de fiscus stilaan almachtig geworden. Boete niet betaald? Dan haalt hij het gewoon even van uw rekening. Dat is een service waarvoor u slechts een kleine meerprijs moet betalen. Geen paniek, gaat automatisch. U zal het niet eens merken.
Belasting achterstallig? Klik. Verkeersboete? Klik. Boze ex? Klik. Denkfout in een online discussie? Klik. Ja, dat was racisme, maar u steunt er wel de overheid mee. Laat u nog maar eens gaan. Het mag. Het geld verdwijnt sneller van uw rekening dan u ‘digitaal Europa’ kunt zeggen. Orwell had er nog voor gewaarschuwd. U heeft niet geluisterd. Niet erg. Mits een kleine… Oh, het is al van uw rekening.
Back to basics
Digitalisering als de grote gelijkmaker van de samenleving. Het moest er ooit eens van komen. De burger van de toekomst leeft dus in een glazen huis, waar zelfs de glazen muren meeluisteren. Het begrotingstekort zal wegsmelten in hetzelfde tempo als uw bankrekening. En toch, het verzet zal smeulen. De beste investering in de toekomst? Dat is er eentje in het verleden. Een nieuw soort ‘preppers’ zal ontdekken dat er manieren zijn om de algoritmen te slim af te zijn. Geld bewaren? Niet langer op de bank maar gewoon terug onder de matras, zoals grootmoeder het deed. Communiceren? Niet via WhatsApp of Signal. De verkopers van knipperlichtjes doen gouden zaken. Morseseinen, dat is de toekomst. Weg die auto, die een klikspaan op wielen is geworden. Leve paard en kar! Gezichtsherkenning? Baardgroei! De toekomst gaan we met zijn allen in een nieuw licht bekijken. Kaarslicht om precies te zijn. En ’t Pallieterke? Dat komen we gezellig ouderwets voorlezen in de parochiezalen. Heeft u er al een beetje zin in?
VAKANTIE-INTERVIEW MET EVA DE…
“Bleeker!
Ik ben wel de voorzitter van Open Vld, hé”
De voorzitter van Open Vld kwam de voorbije maanden alleen in het nieuws als er gespeculeerd werd over haar opvolger. Dat bleek zowat de enige mediawaarde die ze nog had. En ook vakantie zit er voor de topvrouw van de liberalen niet in. Over minder dan een maand start een partijcongres dat Open Vld opnieuw op de kaart moet zetten. “Het Festival van ideeën zal de kentering inzetten. Dat was mijn idee. En ik heb er nog.”
13 september was D-day. Dan zouden de Vlaamse liberalen een spons vegen over het verleden en een nieuwe naam lanceren. Dat plan hebben ze ondertussen weer opgeborgen. Met een filmpje kondigde de voorzitter aan dat het doopfeest van de nieuwe naam een conceptiefeestje zou worden. De naam komt negen maanden later. Mevrouw De… euh…
DE BLEEKER: “Bleeker! Waarom is er niemand in de pers die zich mijn naam nog herinnert? Ik ben wel voorzitter van de Open Vld, hé. Schandalig is het. Iedere aap met een hoedje die idee tjes spuit, wordt in de pers opgevoerd. Maar een vrouw die hard werkt, in alle stilte? Die krijgt nul aandacht.”
Hey, rustig maar. Wij hebben u gebeld voor dit interview. Van Quickenborne wou niet, De Gucht zat in Toscane, De Croo op een schuiladres. En toch wilden we een liberaal in onze zomerreeks.
DE BLEEKER: “Dat klopt. Jullie zijn nog van de goede. En ik heb veel te vertellen hoor. We bruisen weer van de ideeën. Kom zeker naar ons ‘Festival van ideeën’. Dat was mijn idee.”
Ik ben 92, Vlaams-nationalist in hart en nieren en meer dan tevreden lid en ambassadeur van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds.
Elke Vlaming zou lid moeten zijn of worden van dit ziekenfonds dat een persoonlijke dienstverlening koppelt aan talrijke troeven en met een Vlaamse reflex.
Alleen met een eigen sociale zekerheid kan Vlaanderen bloeien. Dus volg mijn voorbeeld: word nu lid en wees een consequente Vlaming!
Mark
Gabriëls, Dilbeek
Maar ondertussen bent u bijna onzichtbaar in de peilingen.
DE BLEEKER: “Ah, blij dat u dat aanhaalt. Want dat was duidelijk niet mijn idee. We hebben dat laten onderzoeken. Wel mijn idee. En wat blijkt? Ze stemmen niet meer op ons omdat ze vinden dat wij precies geen idee hebben van waar we mee bezig zijn. Vandaar dus mijn ‘Festival van ideeën’. Slim he?”
Licht u eens een tipje van de sluier?
DE BLEEKER: “Eentje dan! Omdat jullie het zijn. We spelen met het idee om bijvoorbeeld de werkloosheidsuitkeringen te beperken in de tijd. Als mensen niet willen werken, moeten ze maar naar het OCMW. Wat denkt u daarvan? Daarmee alleen staan we terug op de kaart.”
Maar dat heeft Arizona net ingevoerd.
DE BLEEKER: “Dju, we zitten met een mol in de partij! Altijd hetzelfde. Dat is Van Quickenborne. Smerige rat. Maar geen nood, we gaan bijvoorbeeld ook snijden in de pensioenen van de ambtenaren. Niemand houdt van ambtenaren, hé!”
Arizona is er al mee bezig.
DE BLEEKER: “Ja maar, wacht eens. Wij gaan meer snijden! Na hoeveel jaren verliezen mensen hun uitkering in dat gestolen idee van ons?”
Twee jaar.
DE BLEEKER: “Dan doen wij het na 18 maanden. Dat is veel frisser. Twee jaar. Dat is profitariaat organiseren, he. Linkse ratten zijn het. Ik ga toch de actualiteit meer moeten volgen. Maar hier is nog een ideetje met potentieel: als een
burgemeester ziek is, wordt zijn bestuursperiode automatisch verlengd met de tijd dat hij ziek is.”
Mathias De Clercq?
DE BLEEKER: “En ik had nog zo gezegd dat hij het moest bijhouden tot aan het festival! Echt waar, iedereen boycot mij. Hier ligt nog een oud ideetje: we verkopen al onze nutsvoorzieningen aan Frankrijk voor een appel en ei en zien dan wat ervan komt.”
(schudt het hoofd)
DE BLEEKER: “Ook al gedaan? (zucht) Ik zal maar niks zeggen over ons standpunt over kernenergie zeker?”
Heeft u er nog eentje gevonden dat uw partij niet al eens heeft ingenomen?
DE BLEEKER: (beteuterd) “Niet echt. Ik durf het bijna niet te vragen? Een gevangenis in…” Kosovo?
DE BLEEKER: (begint onbedaarlijk te huilen) Kom kom, mevrouw De Dinges. Het is lang nog geen 13 september hoor. Nog massa’s tijd voor nieuwe frisse ideeën. Wat dacht u van een stevige ruzie om in de media te komen? Altijd een goed idee.
DE BLEEKER: “Denkt u?”
Zeker weten. U promoot het ‘Festival van ideeën’ als een debat aan de toog met een pintje. Voor u het weet staan ze weer tegen combi’s te plassen en haalt u alle krantenkoppen.
DE BLEEKER: “Daar heeft u een punt. Ik mag toch zeggen dat het mijn idee is, he?” Absoluut!
