't Pallieterke van 17 juli 2025

Terwijl op 21 juli overal – en dat is vooral in Brussel – festiviteiten zullen plaatsvinden naar aanleiding van de Belgische nationale feestdag, heeft de doorsnee burger al lang door dat de keizer geen kleren draagt. Hoe lang zingt dit land het nog uit, waarvan de kosten voor de burger intussen zoveel groter zijn dan de baten?

Met Bart De Wever (N-VA) zal komende maandag voor het eerst een Vlaams-nationalist naast de koning mogen pronken tijdens de festiviteiten naar aanleiding van de 195ste verjaardag van het koninkrijk België. Theo Francken zal niet de eerste Vlaams-nationale minister van Defensie zijn, want die eer gaat naar Steven Vandeput.

Beide mannen hebben al uitgebreid nagedacht over de mogelijkheden van een onafhankelijk Vlaanderen, maar zijn nu druk bezet met hun bezigheden om België te besturen ten behoeve van de Vlamingen en de Walen, zoals dat dan heet. En zo hoort het ook, want dat is wat wij als verantwoordelijke Vlamingen doen.

Maar laat ons wel wezen: zoals de eerste minister voor de verkiezingen zelf terecht opmerkte, zal het niet lukken om België weer op de rails te krijgen. De staatsschuld is te hoog

en de onwil bij de Franstaligen en grote delen van het middenveld te groot om te doen wat nodig is. Elke maatregel die een verschil kan maken, wordt getorpedeerd. En dus blijven de belastingen stijgen en de schulden zich verder opstapelen, ook met deze ‘rechtse’ regering.

Brussel toont de weg…

Intussen slaagt men er niet in om in Brussel een regering te vormen. Meer nog, de Brusselse PS behandelt de N-VA als nazi’s en parasieten, en komt daar wonderwel mee weg. Als we niet opletten, krijgen we straks een Brusselse regering met de steun van de N-VA, maar zonder Vlaamse meerderheid. Het is een aanfluiting van de bescherming van de rechten van de Nederlandstaligen in Brussel. Een zoveelste, want politie, ziekenhuizen en

andere dienstverleningen voldoen er al lang niet meer aan de minimale verplichtingen jegens de Nederlandstalige bewoners. Wanneer na de komende verkiezingen in Wallonië de machtsverhoudingen opnieuw in het voordeel van het linkse blok zullen zijn gekeerd, kunnen we ons verwachten aan eenzelfde dynamiek, maar dan op federaal vlak. De Wever had gelijk: enkel confederalisme of, wat ons betreft, onafhankelijkheid kunnen soelaas brengen.

Een frisse start

Dit land, met zijn crimineel complexe fiscaliteit en bijhorende ambtenarij, met zijn hoge belastingen, met zijn falende justitie en groeiende onveiligheid, kost de burgers meer dan het hen oplevert. En een staat die meer energie en middelen besteedt om zichzelf in stand te houden dan om zijn burgers ten dienste te zijn, heeft geen bestaansreden.

Terwijl straks de Vlaamse ministers in de federale regering staan te pronken in hun mooiste kostuums, zijn hun medewerkers op de achtergrond hopelijk aan het werken aan een eenvoudige Vlaamse fisca-

liteit met een minimale ambtenarij. En aan een functionerend informaticasysteem dat gebruik maakt van de nieuwste technologie dat de administratieve lasten voor de burgers niet alleen wegneemt en de kosten verlaagt, maar ook al voorbereid is om alle Belgische bevoegdheden op Vlaams niveau te gaan uitvoeren. Intussen wordt hopelijk ook in het buitenland uitgelegd waarom ze niet bang moeten zijn van het opsplitsen van België. Laat ons nu nog eens goed vieren, lachend met de naakte keizer, en met de belofte dat de 300ste verjaardag van België de laatste moet zijn.

“Niet normaal dat Wilders geen premier is geworden”

Goeiedag, bonjour!

Wanneer een treinbegeleider in Vlaanderen de reizigers begroet met ‘goeiedag, bonjour’ pleegt hij een inbreuk op de taalwetgeving die voorziet dat in Vlaanderen de communicatie van de overheid enkel in het Nederlands mag gebeuren. Dat staat in een advies van de Vaste Commissie voor Taaltoezicht.

De reacties op de facebookpagina van ‘chef de bord’ Ilyass Alba - dat is de naam van de betrokken treinbegeleider – tonen weinig begrip voor dit standpunt. Waarom zo moeilijk doen? Waarom mag je geen mensen in hun eigen taal aanspreken? Waarom mag niet iedereen de taal gebruiken van zijn of haar keuze? We leven toch in België en dat is toch een meertalig land? Euh… neen. België is geen meertalig land. België is een optelsom van taalgebieden waarbij de overheid telkens in één taal communiceert. De enige uitzondering is het tweetalig gebied Brussel-Hoofdstad. Dat België niet volledig tweetalig is, heeft vooral te maken met het verzet van… de Franstaligen tegen deze tweetaligheid. Met het Belgische separatisme van 1830 gingen de taalwetten van Willem I op de schop. Het nieuwe België kende taalvrijheid. In de praktijk betekende dit dat het officiële België ééntalig Frans was. De Vlaamse Beweging had tientallen jaren nodig om aan het Nederlands binnen België een officiële erkenning te geven. Er waren toen twee opties. De eerste mogelijkheid was om geheel België tweetalig te maken: van Oostende tot Aarlen zou de overheid in het Frans en in het Nederlands met de bevolking communiceren. Het waren de Walen en de Franstaligen die zich tegen dat idee verzetten. Het zou immers betekenen dat Franstaligen Nederlands moesten kennen om ambtenaar te kunnen worden, ook in Luik en in Charleroi, waar toen overigens veel Vlaamse inwijkelingen woonden. Daar trokken ze hun Franstalig neusje voor op. De tweede optie was om enkel Vlaanderen tweetalig te maken. Wallonië bleef dan eentalig Frans. Die optie werd gelicht en de Franstaligen meenden dat de zaak nu netjes geregeld was. Die lastige inboorlingen konden in hun dorpen hun taaltje ‘broebelen’, terwijl de fatsoenlijke mensen nog overal in het Frans terecht konden. Het gevolg was wel dat er een taalgrens werd getrokken tussen Vlaanderen en Wallonië. Later evolueerde Vlaanderen van tweetaligheid naar een eentalig Nederlands statuut

BRUSSEL TOONT WAT ER MET VLAANDEREN ZOU

GEBEURD ZIJN ALS WE NIET VOOR EEN EENTALIG

VLAANDEREN HADDEN GEKOZEN

Er was een uitzondering: de hoofdstad Brussel bleef een tweetalig gebied. Brussel toont wat er met Vlaanderen zou gebeurd zijn als we niet voor een eentalig Vlaanderen hadden gekozen. In het officieel tweetalige Brussel hebben Vlamingen vandaag vaak de grootste moeite om aan loketten in het Nederlands bediend te worden, om een politieagent te vinden die Nederlands spreekt of om in de ziekenhuizen in hun taal te worden behandeld. Misschien moeten de supporters van Ilyass Alba in naam van het respect en de klantvriendelijkheid daar ook eens hun verontwaardiging over uiten.

Officiële tweetaligheid leidt er zelden toe dat twee talen netjes naast elkaar bestaan en dat iedereen vrolijk zijn eigen taal spreekt. In de praktijk zal de sterkste taal altijd de minder dominante taal verdringen. ‘Language shift’ heet zoiets in de literatuur. De enige manier om de minder dominante taal overeind te houden, is door een strenge taalwetgeving strikt toe te passen. Dat is wat er in Estland gebeurt en ook in het Baskenland en in Catalonië en ook in Vlaanderen. Dan lukt dan nog niet altijd. Ondanks de voorkeursbehandeling voor het Gaelic in Ierland blijft deze taal achteruit boeren ten opzichte van het zeer dominante Engels. Belgische Franstaligen zijn doorgaans voorstander van taalvrijheid, maar bij Canadese Franstaligen ligt dat anders: de taalwetgeving in Quebec is vele keren strenger dan bij ons. Terecht. In een tweetalig Quebec zou het Engels al snel dominant worden. Het is ronduit grof dat de NMBS verklaart dat ze het advies van de Vaste Commissie voor Taaltoezicht naast zich neer zal leggen. Volgens de spoorwegmaatschappij vereist de klantvriendelijkheid dat de taalwetgeving met de nodige soepelheid wordt toegepast. Met klantvriendelijkheid heeft dit echter niets te maken. Wanneer ik in Spanje, Duitsland of Frankrijk de trein neem, krijg ik ook geen ‘goeiedag’ van de treinbegeleider. Alleen een Franstalige met een koloniale mentaliteit verwacht een ‘bonjour’ in Vlaanderen. België is nu eenmaal geen tweetalig land. En dat is niet de schuld van de Vlamingen.

ANNELIES VERLINDEN OPNIEUW EVEN IN DE PROBLEMEN

Even zag het er erg beroerd uit voor federaal minister van Justitie Annelies Verlinden. Iemand die veroordeeld is voor intrafamiliaal geweld, dan tijdens een verlengd penitentiair verlof zijn partner in brand steekt en haar op die manier levensgevaarlijk verwondt nadat de politie eerder op de dag al eens had moeten tussenkomen, dat roept toch vraagtekens op. Maar Verlinden kon er zich uitpraten. Bovendien was niemand er op dit ogenblik mee gediend haar echt in gevaar te brengen.

Zoals zo vaak, blijkt de zaak bij nader inzien toch wat genuanceerder te zijn dan wat de eerste berichten lieten uitschijnen. Zo kan men de wenkbrauwen fronsen wanneer men leest dat iemand die veroordeeld is voor intrafamiliaal geweld, doodleuk terug naar de familiale woonst terugkeert voor een penitentiair verlof. Maar bij eerdere verloven waren er geen problemen geweest en het slachtoffer zou de dader ook bezocht hebben in de gevangenis. Anderzijds: het is niet zo ongewoon dat een slachtoffer van intrafamiliaal geweld de dader blijft opzoeken en nieuwe kansen geeft tot er een tragisch einde volgt. Paraplu

ren. Ook het verlengd penitentiair verlof gaat voor de bijl, maar anderzijds zullen straffen tot drie jaar voortaan niet meer systematisch uitgevoerd worden. Het lijkt allemaal toch verdacht veel op de zoveelste ronde vestzak-broekzakoperaties. En verder: ja, veel beloftes en goede intenties om de capaciteit van de gevangenissen uit te breiden, inclusief nieuwe gevangenissen in het buitenland en het wegsturen van gevangenen die niet eens in ons land zouden mogen verblijven. Het wordt nog afwachten of er ook echt iets van in huis zal komen en hoeveel effect het allemaal zal hebben.

Scepsis

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke

Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pal.be

Lezersbrieven: lezersbrieven@pal.be

Abonnementen binnenland Abonnement buitenland: 3 maanden: 58,5 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 117 euro bestemming. Alle inlichtingen 1 jaar: 234 euro op de kantoren. Steunabo 1 jaar: 350 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs: Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020) Kernredactie: Wart Van Schel (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock

Niettegenstaande dat meer genuanceerde verhaal, trok minister Verlinden toch meteen haar paraplu open om de schuld af te schuiven op haar voorganger. Daarbij gaat het in dit geval trouwens om haar rechtstreekse voorganger Paul Van Tigchelt (Open Vld), want hij was het die in maart van vorig jaar het verlengd penitentiair verlof invoerde als maatregel om de overbevolking in de gevangenissen te kunnen aanpakken. Zijn voorganger dan weer, Vincent Van Quickenborne, worstelde ook met die overbevolking, maar probeerde de omgekeerde beweging te maken door meer korte straffen, van zes maanden tot drie jaar, te laten uitzitten. Van Tigchelt zou later als noodmaatregel invoeren dat mensen met een gevangenisstraf tot vijf jaar zich niet meer moeten aanmelden in de gevangenis… De vraag kan dus gesteld worden hoe doordacht het beleid en de maatregelen van beide liberale heren eigenlijk waren. En het helpt daarbij echt niet dat we ook deze keer in de pers citaten van ‘specialisten’ mochten lezen die zich vooral haastten om het nut van penitentiaire verloven te onderstrepen voor de re-integratie van gevangenen in de maatschappij. Daar gaat het immers helemaal niet om in het geval van een verlengd penitentiair verlof, want het gaat over het opvangen van de overbevolking van de gevangenissen.

EEN ÉCHT DOORTASTENDE INDRUK LAAT ZE VOORLOPIG NIET NA

Nuttiger was de waarschuwing van de strafuitvoeringsrechtbank Antwerpen eind vorig jaar. Die stond immers zeer kritisch tegenover de regels rond dat verlengd penitentiair verlof en meende zelfs dat ze de maatschappelijke veiligheid in gevaar brachten. Jammer genoeg bleken dit profetische woorden.

Aangekondigde hervormingen

Anderzijds verdedigt Verlinden zich ook met de hervormingen die zij reeds in april aankondigde en die onder meer een aantal maatregelen van zowel Van Tigchelt als van Van Quickenborne terugdraaien. Een van die hervormingen is dat elektronisch toezicht op het adres van een van de slachtoffers niet meer mogelijk zal zijn, en dat zou het drama dat zich in Helchteren afspeelde, hebben kunnen verhinde-

De lezer zal het ons vergeven dat we toch eerder sceptisch blijven over minister Verlinden. Het is veelzeggend hoeveel inspiratie haar doortocht op Binnenlandse Zaken opleverde voor onze collega die de interviews op de laatste pagina verzorgt. Bovendien blijft het dossier over Aalter haar achtervolgen

DE VRAAG KAN GESTELD WORDEN HOE DOORDACHT HET BELEID EN DE MAATREGELEN VAN BEIDE LIBERALE HEREN EIGENLIJK WAREN

We hebben er alle respect voor dat een minister zich eerst moet inwerken in haar nieuwe departement en de dossiers. We hebben er ook alle respect voor dat belangrijke hervormingen op Justitie niet in een wip en een flik uitgevoerd kunnen worden. Maar ondertussen zijn we toch weer drie maanden verder sedert de aankondiging van haar hervormingen en raakt Verlinden niet verder dan dat ze misschien volgende week al versneld een van haar maatregelen wil laten uitvoeren als reactie op het drama in Helchteren. Een erg doortastende indruk laat dat toch niet na.

Ondertussen staat de pers erbij en kijkt ernaar. Zo leek een editoriaal in De Standaard onder de titel “Is Annelies Verlinden nog geloofwaardig na drama in Houthalen-Helchteren?” op het eerste gezicht haar ontslag op tafel te leggen. Op het einde komt echter de aap uit de mouw: “Zo’n zoenoffer lost niks op en zou te veel haar partij en dus de regering destabiliseren.”

We betwijfelen echter of die krant of de rest van de pers ook echt rouwig zouden zijn over een eventuele val van de regering-De Wever. Maar die val moet er dan wel komen op een manier die past in het narratief van de pers: door linkse eisen van Vooruit die de pers mee kan verdedigen of door een incident dat in de schoenen van een N-VA- of MR-minister geschoven kan worden. Een kwakkelende cd&v die kopje onder gaat door een flaterende minister, past niet dat plaatje en dus hoeft Verlinden voorlopig niet te vrezen voor haar portefeuille.

EDITORIAAL

KARIM VAN OVERMEIRE

Tijdens de zomermaanden genieten meerdere auteurs van een welverdiende vakantie. Deze week moet u zo Jurgen Ceder even missen. Intussen wensen we ook u een deugddoende zomer toe.

MANHATTAN-MILJARDAIR ALS MODERNE GILLES DE RAIS

De Epstein-affaire – genoemd naar de veroordeelde pedofiel die, in afwachting van nieuwe processen, op 10 augustus 2019 opgehangen in zijn cel werd aangetroffen – bedreigt de MAGA-beweging die Donald Trump naar het presidentschap loodste.

‘Make America Great Again’ werd mede opgebouwd op de plechtige belofte om licht te werpen op de wandaden van Jeffrey Epstein, de Manhattan-versie van Gilles de Rais. Volgens een recent FBI-memo gaat het om meer dan duizend minderjarige slachtoffers, een cijfer dat eerdere schattingen van ‘enkele tientallen’ ver achter zich laat

EPSTEIN BOUWDE EEN INDRUKWEKKEND NETWERK OP ONDER DE MACHTIGEN DER AARDE

Toen Pam Bondi tot procureur-generaal benoemd werd, verkondigde zij dat Epsteins mysterieuze ‘klantenlijst’ – “die op mijn bureau ligt” – snel openbaar gemaakt zou worden. Nog geen paar maanden later maakte zij een spectaculaire u-bocht en verklaarde: “Er is niets te zien, niets te melden, doorlopen maar. En trouwens, die lijst waar we het eerder over hadden, bestaat niet!” Voor de MAGA-achterban is dat ongeloofwaardig en onverteerbaar. Pedofiliezaken zijn altijd precair, zeker wanneer ‘machtige’ namen opduiken. Laten we daarom stap voor stap de werkelijkheid ontrafelen en de hardnekkige complotmythes scheiden van feitelijke gruwel. Eerste onderzoek en omstreden schuldbekentenis (2005-2009)

In 2005 stapte een 14-jarig meisje naar de politie van Palm Beach met het relaas dat zij in Epsteins villa was betaald voor seksuele handelingen. Het daaropvolgende onderzoek bracht tientallen kwetsbare tieners aan het licht die door Epstein en zijn handlangers systematisch waren geronseld voor misbruik in Palm Beach, Manhattan en op het privé-eiland Little Saint James.

In 2008 sloot Epstein – dankzij toenmalig federaal aanklager Alexander Acosta – een opmerkelijk milde schuldbekentenis: hij bekende twee aanklachten onder de Florida-wet (prostitutie en prostitutie van een minderjarige) en ontliep de zwaarste federale beschuldigingen van mensenhandel. Vonnis: 18 maanden cel in een county-gevangenis, met werkverlof van 12 uur per dag, 6 dagen per week. Na 13 maanden, in juli 2009, kwam hij vrij onder voorwaarden.

De overeenkomst bevatte een federale niet-vervolgclausule voor Epstein én alle mogelijke medeplichtigen. Slachtoffers voelden zich buitenspel gezet en procedeerden later omdat hun rechten waren geschonden.

Tweede arrestatie en dood (2019)

Op 6 juli 2019 arresteerde de FBI Epstein op de luchthaven van New York. Ditmaal luidde

de federale aanklacht: mensenhandel in minderjarigen tussen 2002 en 2005. Justitie stelde expliciet dat de deal van 2008 nieuwe federale vervolging niet blokkeerde.

Slechts 35 dagen later, op 10 augustus 2019, werd Epstein bewusteloos en met een laken om de hals gevonden in zijn cel in het Metropolitan Correctional Center (Manhattan). De officiële doodsoorzaak luidt: zelfmoord door ophanging. Tal van samenzweringstheorieën suggereren moord, maar tot dusver zonder overtuigend bewijs.

Medeplichtigen en prominenten

Ghislaine Maxwell, Epsteins rechterhand, werd op 2 juli 2020 aangehouden en in juni 2022 veroordeeld tot 20 jaar gevangenisstraf wegens mensenhandel in minderjarigen en meineed.

een civiele schikking van ongeveer 14 miljoen dollar met Virginia Giuffre om verdere procedures te vermijden.

FBI-memo van 7 juli 2025

Een memorandum van het Department of Justice, gedateerd 7 juli 2025, bevestigde: “Epstein schaadde meer dan duizend slachtoffers; elk van hen leed een uniek trauma.” Het officiële getal is daarmee ordegrootten hoger dan de ‘tientallen’ die in 2008 publiekelijk werden genoemd.

Mythes

Sinds zijn overlijden gaan er enkele hardnekkige mythes rond over Jeffrey Epstein. Hieronder een overzicht en wat we daar vandaag over weten.

‘Epstein werd vermoord.’ Er is geen forensisch bewijs van externe betrokkenheid. Zowel autopsie als camerabeelden zijn inconclusief, maar wijzen niet op moord.

‘Epstein was een Israëlische spion.’ – Er is geen verifieerbare documentatie of getuigenis dat Epstein voor een buitenlandse geheime dienst werkte.

‘Er bestaat een ‘klantenlijst’ van kopers.’

– Er is geen spoor van commercieel verhandelde minderjarigen. Epstein beschikte over eigen vermogen en had geen financiële noodzaak om slachtoffers te ‘verkopen’.

les aan de prestigieuze Dalton School. Via een leerling-vader belandde hij bij Bear Stearns, waar hij in 1980 partner werd. In 1982 richtte hij J. Epstein & Co op en beheerde hij exclusief vermogens boven de één miljard dollar, met textielmagnaat Leslie Wexner (Victoria’s Secret) als sleutelklant.

Op die manier bouwde Epstein een indrukwekkend netwerk op onder de machtigen der aarde – van Amerikaanse presidenten en ex-presidenten tot bankiers, miljardairs en toppolitici wereldwijd. Ehud Barak, voormalig Israëlisch premier, logeerde herhaaldelijk bij hem. Bill Gates onderhield contact, zelfs ná Epsteins veroordeling – een van de redenen, zo verklaarde Gates’ ex-vrouw in maart 2022 bij CBS Mornings, om de scheiding door te zetten.

Daarmee rijst de logische vraag: hoeveel van Epsteins illustere gasten kregen ‘geschenken in natura’ – lees: seks met minderjarigen? Moeten we aannemen dat de honderden beroemdheden die op de manifest bedrukte stoelen van de ‘Lolita Express’ plaatsnamen –een Boeing 727 uitgerust met een bed – uitsluitend intellectuele debatten voerden met de charmante gastheer? Zelfs ná zijn publieke veroordeling?

VOLGENS EEN RECENT FBI-MEMO GAAT HET OM MEER DAN DUIZEND MINDERJARIGE

SLACHTOFFERS

Waarom betaalde prins Andrew een ongekend hoog bedrag aan Virginia Giuffre die als minderjarige met hem op foto’s staat, als er werkelijk ‘niets’ gebeurde? The Guardian reconstrueerde de schikking tot op de cent. Belangrijk: blootgesteld zijn aan een pedofiel is niet hetzelfde als pedofilie bedrijven. Alan Dershowitz, Harvard-professor en Epsteins advocaat in 2008, werd zelf beschuldigd van seksueel misbruik, spande een rechtszaak aan en zijn aanklaagster trok haar aantijgingen later in.

Toch blijft de MAGA-achterban opheldering eisen. En daar valt iets voor te zeggen. Het is moeilijk te geloven dat een moderne Gilles de Rais, met meer dan duizend minderjarige slachtoffers, geheel alleen opereerde, zonder medeplichtigen of afnemers. In een rechtsstaat waar onbetaalde boetes of verkeersovertredingen al celstraf kunnen opleveren, is het voor de publieke opinie onverteerbaar dat pedofielen en verkrachters –mits ‘machtig’ genoeg – aan daadwerkelijke vervolging ontsnappen.

DRIEU GODEFRIDI

Jean-Luc Brunel, Frans modellenagent en tussenpersoon, werd in februari 2022 eveneens opgehangen gevonden in zijn cel in Parijs; een onderzoek naar het ‘leveren’ van minderjarige meisjes aan Epstein was hangende.

Bekende namen als Bill Clinton, Donald Trump en prins Andrew doken op in rechtbankdocumenten en vluchtlogs. Voor Clinton en Trump ontbreekt bewijs van strafbaar handelen, maar prins Andrew trof in 2022

‘Epstein chanteerde bezoekers met compromitterende video’s.’ – Tot op heden is geen enkel bemachtigd chantagemateriaal of getuigenis daarover in gerechtelijke dossiers opgedoken.

Het probleem in de kern

Jeffrey Epstein werd geboren in een bescheiden gezin in Brooklyn, verliet zowel Cooper Union als de New York University zonder diploma en gaf in 1974 kort wiskunde-

Little St James Island, het privé-eiland van Epstein

Politiefoto na zijn arrestatie door de politie van Palm Beach

De laatste politiefoto van Epstein

Epstein en zijn compagnon Ghislaine Maxwell

Klimaatplannen vreten belastingverlaging weg

Nu de meerwaardetaks er komt, willen de rechtse partijen in de federale regering – de MR en de N-VA – dat de geplande lastenverlaging op arbeid zo snel mogelijk wordt doorgevoerd. Maar dat dreigt een slag in het water te worden. De belastingverlaging zou volledig opgesoupeerd worden door de Europese koolstoftaks die vanaf 2027 een feit is.

Het zijn twee maatregelen die de MR en de N-VA met steun van cd&v tijdens de regeringsonderhandelingen hebben binnengehaald en normaal gezien richting 2029 op kruissnelheid komen: een verlaging van de lasten op arbeid die de koopkracht van de burgers moet versterken. Een oude belasting uit de tijd van de regering-Dehaene, de bijzondere sociale zekerheidsbijdrage, wordt afgeschaft. Daarnaast wordt de belastingvrije som opgetrokken. Dat is het deel van het inkomen waar men geen belastingen op moet betalen. Dankzij die hervorming zal het mediaanloon van een alleenstaande met 1.200 euro netto per jaar toenemen tegen 2029. Voor een koppel zou dat samen 1.900 euro zijn. Lagere inkomens zien hun inkomen sterker toenemen, hogere inkomens kunnen eveneens rekenen op een koopkrachtversterking, al zal die minder ver gaan.

Snellere lastenverlaging

Er is afgesproken dat die belastingverlaging – met een gecumuleerde kostprijs van 6 miljard euro – tegen 2029 volledig wordt uitgerold. Net voor de verkiezingen dus. Maar zeker de MR wil dat pad nu versnellen. Naar verluidt zijn de N-VA en cd&v daar ook voor gewonnen. En aangezien het over de ‘koopkracht van de mensen’ gaat, zou Vooruit er zich niet tegen verzetten. De vraag is natuurlijk in welke mate deze belastingverlaging past in het bredere budgettaire plaatje. De rechterflank van de regering eist dit omdat er een akkoord is over de meerwaardebelasting. De geplande lastenverlagingen op arbeid uitstellen of niet doorvoeren omdat de begroting te diep in het rood gaat, is onaanvaardbaar voor de N-VA en de MR. Het zal niet meer voor de komende weken zijn, maar je kan er gif op innemen dat de regering-De Wever in het najaar hier een versnelling op zal plaatsen. En ja, dat zal dan gekoppeld worden aan de moeilijke begrotingsoefening. Maar het mag duidelijk zijn: de lastenverlaging komt er. Die dreigt echter een slag in het water te worden en dit ten gevolge van de gekke klimaatplannen van de Europese Commissie. Vorige week werd een verontrustend rapport van het Planbureau gepubli-

ceerd. Daaruit blijkt dat TS2, de koolstoftaks die de Europese Unie vanaf 2027 invoert, de Belgische gezinnen die hun gedrag niet aanpassen 250 tot 400 euro per jaar zal kosten. Wie verwarmt op stookolie of gas en wie met de wagen niet elektrisch rijdt, ziet een deel van zijn koopkracht wegsmelten. Kortom, de fiscale hervorming wordt een vestzak-broekzakoperatie, behalve voor wie zich een warmtepomp en een elektrische wagen kan permitteren: de happy few dus

DE FISCALE

HERVORMING

WORDT EEN

VESTZAK-BROEKZAKOPERATIE, BEHALVE

VOOR WIE ZICH EEN WARMTEPOMP EN EEN ELEKTRISCHE WAGEN KAN PERMITTEREN

De berekeningen van het Planbureau tonen aan dat de koolstoftaks zwaarder weegt voor de lagere inkomens. De 10 procent Belgische gezinnen met het laagste inkomen zien de kosten met ongeveer 1,5 procent van het inkomen toenemen. Bij de 10 procent rijksten is dat 0,5 procent.

Heiliger dan de paus

De federale regering zit hier klem. De Vlaamse regering-Diependaele zou in theorie voor een oplossing kunnen zorgen. De Europese Commissie is van plan een deel van de opbrengst van de koolstoftaks door te storten naar de lidstaten die dat geld dan naar de regio’s doorsluizen, wat in België gaat gebeuren. Daarom dat de Vlaamse Regering in haar klimaatplan geld vrijmaakt om de stroomfactuur te verlagen. Dit zou een koopkrachtversterking van 60 euro per gezin betekenen. Beter iets dan niets, maar dat is nog altijd een stuk minder dan de 250 tot 400 euro per gezin waarmee de koolstoftaks koopkracht wegvreet. Het is het bewijs dat de Europese burgers nog altijd een zware prijs moeten betalen voor de klimaatobsessie van de vorige Europese Commissie. Dit groen-fundamentalistisch beleid werd uitgedokterd door toenmalige vice-Europees Commissaris Frans Timmermans. Waarbij niet alleen de gezinnen worden geraakt, want de koolstoftaks wordt namelijk aangerekend aan de energiebedrijven en zal worden doorgerekend in de energiefactuur van de gezinnen. Plus aan de pomp.

Het is het zoveelste voorbeeld van een Europees wereldvreemd beleid dat de concurrentiekracht van onze bedrijven bedreigt. De VS en China halen hier een voordeel uit. Bovendien duwt het de burgers in de richting van radicale partijen. Of men dat in Vlaanderen beseft, is twijfelachtig. Men wil hier qua milieunormen en klimaat heiliger zijn dan de paus. In Wallonië denken ze opvallend genoeg meer aan de eigen belangen en de bevolking. Minister van Energie Cécile Neven (MR) deelt de oproep van 18 lidstaten om de koolstoftaks die al gestemd is, niet abrupt in te voeren.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

DEZE WEEK IN DE GESCHIEDENIS

VAN ’T PALLIETERKE

Naar aanleiding van de tachtigste verjaardag van ’t Pallieterke op 17 mei 2025, wil de redactie het rijke verleden van dit weekblad in de kijker zetten. In deze rubriek blikken we terug op wat ’t Pallieterke in het verleden bracht.

19 juli 1945: Uit Hitlers dagboeken

’t Pallieterke wist in exclusiviteit het dagboek van Adolf Hitler te bemachtigen na zijn dood. Enkele passages:

• “1889: Ik ben geboren. Het feit schijnt weinig effekt te maken behalve bij de geburen, want ik ben een schreeuwer (nu reeds!) Ik voel (nu reeds!) dat mijn dood gunstiger onthaald zal worden.”

• “1900: Ik ben elf jaar en nog geen fuehrer. Het lot is onrechtvaardig.”

• “1914: De Kaiser gaat vechten tegen den Franschen. En zonder eerst een akkoord met den Rus te maken. De idioot. Ik moet er aan denken van dat later beter te doen. In afwachting zal ik maar mee gaan vechten, kwestie van den stiel te leeren.”

• “1918: We hebben den oorlog verloren.”

• “1923: Ik maak een putch. Ik had beter een punch gemaakt, die mislukt zoo gemakkelijk niet. Nu zit in ’t kot.”

• “1933: ’t Gaat beter”

• “1934: ’t Gaat nog beter”

• “1939: Als w’eens wat tegen de Polen gingen vechten? Tiens, mijn vriend Jossi.”

20 juli 1995: De Batselier Mest NV De toespraak van toenmalig Vlaams Parlementsvoorzitter Norbert de Batselier in het Brusselse stadhuis ter gelegenheid van 11 juli, viel niet in goede aarde bij de redactie van ’t Pallieterke. “Want waar had De Batselier het over? Over Vlaamse eisen? Nee, geen woord. Maar wel over de zogenaamde ‘invulling’ van de Vlaamse autonomie, en dus vroeg hij aandacht voor de werkloosheid in Vlaanderen en soortgelijke thema’s.”

21 juli 1953: L’Union fait la farce “Over gans het land werd verleden dinsdag de Nationale Feestdag met ongewone vurigheid gevierd en het is slechts dank zij het waakzaam oog van de brandweer en haar tijdig ingrijpen dat op verschillende plaatsen het vuur der geestdrift zich niet heeft meegedeeld aan de aanpalende huizen. Reeds van in de vroegen morgen trokken de dappere Belgen met duizenden naar Holland om sigaren te kopen, borrels te drinken en goedkoop te eten.”

22 juli 1977: Teng, de kat kwam weer… “Net zoals de kat in het Zuid-Afrikaanse liedje is de oude rat Teng weergekomen.” Op deze dag greep de Chinese leider Deng Xiaoping opnieuw de macht. “Teng zit nu weer in het zadel. Een trojka staat nu aan het hoofd van China. Dat betekent dan dat Mao inderdaad dood is.”

23 juli 1982: Knokke of Blankenberge? “Wij kregen gisteren de Belgische Premier Wilfried Martens te pakken, net toen hij zijn ambtswoning in de Wetstraat verliet en wij maakten dankbaar van de gelegenheid gebruik om te informeren naar zijn vakantieplannen.” Of zijn kinderen mee zouden gaan? “Zoals de zaken nu staan, zit dat er inderdaad in, ja, maar ook dat zou ik afhankelijk willen stellen van de besprekingen.” En of hij naar Blankenberge of Knokke zou gaan? “Daar wens ik mij in dit stadium niet over uit te spreken. Ik zei het reeds: alles is nog mogelijk.”

24 juli 2018: De groene keizer-kosters “Net voor het zomerreces nam de Vlaamse regering tijdens een superministerraad een hele reeks maatregelen”, schreef de editori alist. “Maar het gros van de ingre pen hebben veel weg van groen fundamentalisme en ecologische bedilzucht. De regering-Bour geouis lijkt een verzameling van groene keizer-kosters.”

25 juli 2000: Concorde-crash “De lijkenpikkers sloegen weer toe.” Dat is wat Pagadder schreef in zijn rubriek na de dodelijke crash met het Fran se Concorde-vliegtuig. “Er mag geen luchtvaartongeval van enige betekenis gebeu ren, waar ook ter wereld, of bepaalde actievoerders tegen de Antwerpse luchthaven slaan toe. Ze gaan aan het vergelijken, hoe mank dit vaak ook moge wezen, en schruwelen in persmededelingen aan krantenredacties, tv en radio, aan politiekers, luchthavengebruikers en diergelijken hun ongenoegen uit over het verder bestaan van wat zij doorgaans ‘het vliegveld van Deurne’

door de Europese koolstoftaks

“Het

is een vijandige omgeving geworden”

Wetenschapsfilosoof Maarten Boudry staat op het punt om de academische wereld vaarwel te zeggen. Niet omdat hij zijn liefde voor de wetenschap is verloren, maar omdat het klimaat aan de universiteit voor hem onleefbaar is geworden. “Het is zo’n vijandige omgeving geworden”, zei hij recent in het Nederlandse radioprogramma Sven op 1 Zomereditie op NPO Radio 1. Wat voor Boudry de emmer deed overlopen, is het debat over Gaza, dat hij als “verstikkend” omschrijft.

Boudry, verbonden aan de UGent, is al jaren bekend als een scherpe criticus van pseudowetenschap en irrationeel denken. Hij publiceerde meer dan dertig artikels in vaktijdschriften en schreef verschillende boeken. In zijn recentste werk, ‘Het verraad aan de verlichting’, stelt hij dat de westerse beschaving haar geloof in de verlichting heeft verloren. Progressieven, ooit vaandeldragers van wetenschap en rede, hebben zich volgens hem afgekeerd van deze kernideeën. De gedachte dat de westerse moderniteit ook positieve bijdragen heeft geleverd, is voor veel academici onverteerbaar geworden.

Linkse heksenjacht

“Ik moet als progressief toegeven dat conservatieven vandaag bijna betere bondgenoten zijn in de verdediging van de verlichting dan progressieven”, zei hij onlangs in een interview in ’t Pallieterke. Vooral aan de universiteiten is dat verraad volgens hem pijnlijk zichtbaar. En het wordt er niet beter op. Zijn uitgesproken standpunten over Gaza en Israël maken hem het mikpunt van een linkse heksenjacht. “Niets is makkelijker dan vanop de zijlijn te roepen”, stelt hij. “Als wij echt op een plek leefden waar een terreurgroep een half dorp

plus muziekfestival heeft uitgemoord en vervolgens zwoer om zulke aanvallen te herhalen tot ons land niet meer bestaat, zouden wij anders piepen.” Hamas, zegt hij, is niet alleen onverschillig voor burgerdoden, maar maximaliseert ze bewust. “Dat is nog zieker dan de nazi’s...”

Volgens Boudry speelt Hamas in op het gevoelige geweten van het Westen, dat het genocideverhaal als zoete koek slikt. Recent was er een reportage over de massamoord in Srebrenica dertig jaar geleden. Meer dan 8.000 jongens en mannen werden alsnog afgeslacht. De journalist trok een vergelijking met Gaza, wat totaal absurd is. Israël heeft zich nooit bezondigd aan georganiseerde massa-executies. De objectiviteit van de VRT-nieuwsdienst is soms ver te zoeken.

Postkoloniaal dogma

Boudry hekelt het postkoloniale wereldbeeld waarin alles wordt herleid tot daders en slachtoffers. In die logica is Israël de eeuwige dader en zijn de Palestijnen de ultieme slachtoffers. Aan de universiteiten is deze visie dominant geworden. “Er ontstaat een enorme, enorme druk om het zionisme te veroordelen, om te zeggen dat Israël de bron is van alle kwaad en om het woord genocide uit te spreken. Niets anders wordt nog aanvaard.”

Volgens Boudry heerst er binnen de universiteiten een echokamer van gelijkgestemden die elkaar versterken, opjutten en radicaliseren. Professoren en studenten die een ander geluid laten horen, worden aangepakt.

Boudry en een Joodse professor uit Chicago werden recent als sprekers aan de Universiteit van Amsterdam geweigerd. Ze waren nochtans uitgenodigd door een groep studenten, die uiteindelijk afzagen van hun initiatief uit schrik voor repercussies. Volgens Boudry gaat het om een fanatieke minderheid die via morele chantage en intimidatie een grote stilzwijgende meerderheid tot zwijgen dwingt. “Niemand durft mij openlijk te steunen,” zegt hij, “uit schrik voor represailles.”

Zelf ervaart hij een ongeziene dwang om slechts één standpunt in te nemen. “Ik heb nog nooit zo’n verstikkende dwang

gevoeld”, zegt hij. Hij vreest dat die druk alleen maar zal toenemen wanneer Petra De Sutter de nieuwe rector van UGent wordt.

Academische vrijheid op de helling

Ook de media dragen volgens Boudry bij tot de hetze. Zo publiceerde Apache een artikel waarin hij wordt beschuldigd van sympathie voor figuren die de strijd tegen woke combineren met zogenaamd ‘wetenschappelijk racisme’. De aanleiding? Zijn aanwezigheid op een congres aan de Universiteit van Buckingham, met onder meer Steven Pinker als spreker. Bewijzen vonden de journalisten niet in academische bijdragen, maar in selfies op sociale media.

En dus overweegt Maarten Boudry om de UGent te verlaten. “Met tegenzin, want ik doe het academische werk graag.” Maar hij ziet geen andere uitweg. “Momenteel is het zo heftig aan de universiteit dat het gewoon niet meer leuk is om daar rond te lopen.” Hij staat niet alleen. Vorig jaar verliet ook Johan Braeckman de UGent. De academische wereld keert zich steeds meer af van het darwinisme. Dat verklaringsmodel zou te seksistisch, racistisch en kapitalistisch zijn.

ZIJN UITGESPROKEN STANDPUNTEN OVER GAZA EN ISRAËL MAKEN HEM HET MIKPUNT VAN EEN LINKSE HEKSENJACHT

Ook Griet Vandermassen verliet de UGent. Zij toonde overtuigend aan dat de verschillen tussen man en vrouw een sterke biologische basis hebben en dat de transgenderideologie een hersenspinsel is van een toxisch debat. Maar ook zij moest onder druk van het verstikkende ideologische klimaat de universiteit verlaten. Wie vandaag niet meedoet aan het juiste narratief, wie vragen stelt of andere inzichten deelt, loopt het risico uitgespuwd te worden. De universiteit, ooit bastion van de vrije gedachte, lijkt te veranderen in een ideologische loopgraaf. Voor Boudry is de maat vol.

JULIEN BORREMANS

Nieuwe naam voor Open Vld negen maanden uitgesteld

In september krijgt Open Vld dan toch geen nieuwe naam en ook geen nieuw logo. De naamsverandering wordt met negen maanden uitgesteld, tot juni van volgend jaar. Volgens partijvoorzitter Eva De Bleeker heeft de ‘interne keuken’ de laatste maanden te veel energie opgeslorpt en daardoor voelt ze zich nog niet klaar om in september al een volledig nieuwe partij te kunnen lanceren. Vraag is of ze zelf nog wel partijvoorzitster zal zijn als Open Vld inderdaad in juni 2026 een nieuwe naam krijgt.

De Bleeker kondigde het uitstel op Instagram aan in een korte video die bol staat van de verwijzingen naar dating en, hoe kan het ook anders bij een uitstel van negen maanden: een zwangerschap. Echt geslaagd kunnen we het filmpje niet noemen en we hebben het ding dan ook tenenkrullend zitten aanschouwen. Willen, maar niet goed kunnen, lijkt tegenwoordig een passende beschrijving voor zo ongeveer alles wat er bij Open Vld gebeurt.

Festival van ideeën

Wat eerst een heus herstichtingscongres voor de liberale partij had moeten worden, is intussen omgetoverd tot een ‘festival van ideeën’. Voor lezers die zich afvragen wat ze zich daarbij moeten voorstellen, geven we de volledige tekst weer die we vonden op de webstek van dat festival: “Op 13 september komen denkers, dromers, doeners en twijfelaars samen voor een festival dat schuurt, inspireert en prikkelt. We zijn op zoek naar mensen zoals jij: nieuwsgierig, kritisch en met goesting om mee vorm te geven aan de toekomst.” Zouden we werkelijk de enigen zijn die bij het lezen van die woorden een flashback kregen naar de onzalige periode van het voorzitterschap van Gwendolyn Rutten?

Wat er precies staat te gebeuren op 13 september, komen we op die webstek verder niet te weten, maar we merken wel op dat ook niet-leden uitdrukkelijk welkom zijn. En wat natuurlijk wel klopt aan het concept en het nieuwe traject, is dat er eerst eens goed nagedacht moet worden over de inhoud en het programma van een herstichte partij, ook met buitenstaanders die misschien voor verruiming kunnen zorgen, om pas daarna een nieuwe naam en een nieuw logo te lanceren.

Verruiming

Heeft de operatie veel kans op slagen?

De vraag is wie zich vandaag nog geroepen gaat voelen om Open Vld mee uit het slop te helpen. Wie wel wat ziet in het liberalisme en ondernemerschap, en bovendien enige politieke ambities koestert, zouden we toch eerder aanraden om bij een andere partij zijn geluk te zoeken. Blijven nog over: links-liberalen en donkerblauwe stamboomliberalen, precies de twee strekkingen die de afgelopen vijfentwintig jaar de partij herleid hebben van de marktleider in Vlaanderen naar een partijtje dat worstelt met de kiesdrempel. Toeval of niet: twee incidenten herinnerden verleden week de kiezer nog maar eens aan de onzalige erfenis die een kwarteeuw

regeringsdeelname van Open Vld met zich meebracht. Het eerste incident was het debacle van paars-groen in Gent, niet toevallig onder leiding van een liberale burgemeester die bereid was tot eender welk beleid als hij maar zijn sjerp mocht behouden. Ook deze keer bleken de paars-groene rekeningen niet te kloppen en bleek de laatste kiescampagne één groot kiezersbedrog. Het tweede incident was het drama in Helchteren, dat nog eens herinnerde aan de manier waarop Vincent Van Quickenborne de afgelopen jaren huishield op Justitie, hoe hij ontslag moest nemen en hoe Paul Van Tigchelt er vervolgens ook niet veel van bakte. We willen best geloven dat De Bleeker de afgelopen maanden inderdaad veel energie heeft moeten steken in de interne keuken van de partij, maar met zoveel lijken die uit

de kast vallen is de beste externe communicatie die wij hierover kunnen bedenken er inderdaad een over een partijcongres en de interne keuken dus.

Voorzittersstoel

De Bleeker heeft er natuurlijk zelf voor gekozen om het voorzitterschap van Open Vld te willen opnemen, maar we benijden haar die positie absoluut niet. Of ze er zelf nog als partijvoorzitster bij zal zijn in juni 2026, wanneer de lancering van een nieuwe naam en een nieuw logo gepland is, blijft een open vraag.

Eerste vaststelling: tegen die tijd worden de resultaten van nog minstens vier peilingen gepubliceerd, namelijk drie of vier keer een peiling van Het Laatste Nieuws en VTM, en nog één keer De Stemming van De Standaard en VRT. Zakt de partij in één van die peilingen onder de kiesdrempel, dan komt haar positie zwaar onder druk te staan. Zakt ze er een tweede keer onder, is haar lot hoogstwaarschijnlijk bezegeld.

Maar de tweede vaststelling is dat het probleem van Open Vld dieper zit dan alleen maar de naam, het logo en het programma. Misschien het grootste probleem is nog wel het personeel dat de kiezer blijvend doet herinneren aan waar het de voorbije vijfentwintig jaar allemaal verkeerd is gelopen met Open Vld. Dat personeel laat zich niet zomaar inwisselen voor andere kopstukken. Meer zelfs, een Maurits Vande Reyde, een van de weinigen waarrond een nieuw en geloofwaardig verhaal op te bouwen viel, koos er liever voor om de partij te verlaten en zetelt tegenwoordig als onafhankelijke in het Vlaams Parlement.

Eigenlijk heeft De Bleeker dus helemaal de luxe niet om zich nog veel bezig te houden met de interne keuken van de partij, maar moet er dringend hard gewerkt worden aan de externe façade van het huis. Slaagt ze niet in haar opdracht, dan staat er aan de andere kant van de taalgrens iemand klaar die maar wat graag zijn bulldozers het veld in wil sturen.

De helft van de amper acht leden tellende Open Vld-fractie in het Vlaams Parlement

Maarten Boudry

Dat

de Vlaamse overheid elk jaar

42,5 miljoen euro kindergeld te veel betaalt, klopt niet helemaal

Het was dinsdag spectaculair nieuws: in 2023 betaalde de Vlaamse overheid 42,5 miljoen euro aan groeipakketten (vroeger: kindergeld) te veel uit. Volgens de uitleg zijn de oorzaken verouderde informatie, administratieve fouten of fraude. De kans is groot dat dit een smoes blijkt te zijn, want voor hetzelfde geld gaat het om virtueel te veel betaald geld. Ofwel omdat de Vlaamse overheid slecht kan rekenen, ofwel omdat de overheid bureaucratische regels zeer strikt toepast.

Vlaams Parlementslid Tomas Roggeman (N-VA) vroeg de cijfers op bij Vlaams minister van Gezin Caroline Gennez (Vooruit). Het gaat om ruim 55.000 dossiers, goed voor 42,5 miljoen euro. In vergelijking met voorgaande jaren was dit al een verbetering. Die 42,5 miljoen euro is het bedrag waarvan de Vlaamse overheid zegt op de hoogte te zijn en die ze probeert terug te vorderen. Dat lukt echter moeilijk, want zo ging er vorig jaar 2,4 miljoen euro definitief verloren – deels door verjaring.

Niet altijd fraude

Alle betrokkenen haasten zich om te benadrukken dat het niet altijd om fraude of bedrog gaat. Iedereen herinnert zich natuurlijk het voorbeeld waarbij een Marokkaans gezin onterecht meer dan honderdduizend euro kindergeld ontving, terwijl het niet eens in Vlaanderen woonde. De administratie en het kabinet van de minister geven aan dat ze afhankelijk zijn van gegevens uit heel wat bronnen. Zelfs het rijksregister zou niet altijd accuraat de gezinssituatie weergeven.

Merkwaardig genoeg zoekt niemand de schuld bij de Vlaamse overheid zelf. Sinds de laatste staatshervorming is het Agentschap Opgroeien verantwoordelijk voor de Vlaamse groeipakketten. De

vraag is immers: hoeveel van die zogezegde 55.000 dossiers per jaar gaan over te veel uitbetaald kindergeld. Een van de grootste redenen van terugvorderingen zijn namelijk herberekeningen.

Een herberekening van het groeipakket gebeurt door de Vlaamse administratie op basis van de belastingaangifte van een gezin of van een van de ouders. Die kunnen namelijk informatie geven over de gezinssamenstelling of over zorgtoeslagen. Als er een verschil is qua gezinssamenstelling, is er mogelijk sprake van fraude. Meestal gaat het echter over vergissingen of verouderde gegevens bij de burgerlijke stand van de gemeente.

De zorgtoeslagen zijn dan weer afhankelijk van de zorgbehoefte van een kind. Door al die toeslagen en de complexe berekening van het groeipakket op basis van het inkomen van de ontvanger, is de kans groot dat bij de minste aanpassing van een parameter de uitkomsten erg verschillend kunnen uitdraaien.

Deurwaarders

Voor die herberekening zijn dus een aantal factoren of parameters van belang. Het kindergeld wordt betaald op basis van het verwachte inkomen, afgaande op de voorgaande fiscale jaren. Maar door de indexering van de lonen

en de uitkeringen steeg dat inkomen, waardoor er herberekend moest worden. Om al die dossiers terug te vorderen schakelde het Agentschap Opgroeien trouwens vrij snel deurwaarders in. Hoe groot is het probleem echt? Het gaat over 1,6 miljoen kinderen in 915.000 gezinnen met recht op het Groeipakket. 55.000 dossiers is dus 6 procent van alle gezinnen. Dat is weinig. Zuiver en alleen omdat bij een groot aantal op papier hun inkomen intussen veranderd was door indexering. Bij kroostrijke gezinnen die moeten rondkomen van een leefloon, duiken disproportioneel veel dossiers op omdat die veel zorgtoeslagen kregen. Dan lopen de verschillen bij de herberekening al snel op. Het is dus vooral een herberekeningsprobleem, maar dat vertelde Leen Du Bois van het Agentschap Uitbetaling Groeipakket er niet bij in een radio-interview op Radio 1. Zij beweerde trouwens ook dat het maar om 1 procent van de uitbetalingen zou gaan. “Op een totaal van 4,8 miljard euro per jaar wordt 99 procent correct uitbetaald”, beweerde ze.

Eigenlijk blijkt dit hele kindergeldschandaal dus gewoon een bureaucratisch probleem van een rigide Vlaamse regelgeving die bepaalt dat het kindergeld met terugwerkende kracht herberekend moet worden op basis van de belastingaangifte. Het gaat dus inderdaad lang niet altijd om fraude of bedrog. Volgens de minister moeten de gezinnen trouwens niet onmiddellijk alles terugbetalen. Maar in de praktijk stuurt het Agentschap Opgroeien meestal het dossier binnen de twee tot drie maanden automatisch door naar een deurwaarder.

LODE GOUKENS

Volgens critici geeft de N-VA in Brussel elke invloed uit handen

Zondag pakten de partijen MR, Les Engagés en PS uit met een doorbraak in de Brusselse regeringsonderhandelingen, die zich stilaan richting 400 dagen dreigden voort te slepen. De oplossing zou een meesterzet zijn van MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez. Geen N-VA in de regering omwille van een ‘cordon sanitaire’, opgelegd door de Brusselse PS, maar een staatssecretaris voor de MR uit het middenveld met gedoogsteun van de N-VA.

De coalitie zou bestaan uit MR, PS, Les Engagés, Groen, Vooruit en Open Vld. Maandagochtend reageerde grondwetspecialist Quinten Jacobs op X met een redenering die erop wees dat de bescherming van de Nederlandstaligen daarmee eindigt en dat dit een precedent zou scheppen.

Gedoogsteun

Dat was voordat de Vlaamse partijen samenkwamen, maandag om 11.30 uur. Toen zaten Groen, de N-VA, Vooruit en Open Vld samen op het kabinet van uittredend Groen-minister Elke Van den Brandt. Open Vld had steeds gesteld enkel met de N-VA te willen regeren, maar ging alvast overstag, afgaande op een post op X door Frédéric De Gucht, de Brusselse voorzitter van Open Vld. De essentie van de zaak is dat die coalitie geen meerderheid heeft aan Nederlandstalige kant. Daarom is de gedoogsteun van de N-VA nodig. In ruil krijgt de N-VA een ‘N-VA-minded’ staatssecretaris onder een MR-ministerpost. De regering heeft zonder de N-VA wel een meerderheid, dankzij 44 Franstalige zetels op 89. Kortom, alles kon in een stroomversnelling geraken, áls er een akkoord gevonden zou worden. De reden van de meer dan een jaar durende impasse was de houding van PS-kopman Ahmed Laaouej. Die noemde de N-VA een bende racisten en eiste een cordon sanitaire tegen de Vlaams-nationalisten. De Brusselse N-VA-kopvrouw Cieltje Van Achter kreeg al meteen immense kritiek op

sociale media omdat ze zei het akkoord op te volgen en te kijken “of dit initiatief eindelijk tot een meerderheid kan leiden die inhoudelijk en institutioneel is”.

Zonder zekerheid

De belangrijkste kritiek kwam van Quinten Jacobs, grondwetspecialist aan de KU Leuven. Ondanks vele spreekbeurten voor Vlaamsgezinde organisaties staat Jacobs niet bepaald bekend als een overtuigde N-VA-aanhanger. Vol-

gens Jacobs houdt het akkoord institutioneel geen steek. “Dit is een gevaarlijk precedent dat de bescherming van de Nederlandstalige minderheid in onze hoofdstad verder uitholt. Een Brusselse regering die steunt op een meerderheid in beide taalgroepen blijft de enige weg uit de crisis. Dit voorstel is dat niet.”

Eenmaal de Brusselse regering in het zadel zit, staat de N-VA met lege handen en zonder enige invloed aan de kant: “Netto heeft de N-VA weinig hefbomen om te wegen op het beleid. Zodra de regering zonder N-VA-leden is geïnstalleerd, kan bij gewone meerderheid worden bestuurd in het parlement.” De N-VA kan de regering niet laten vallen. “Zelfs een motie van wantrouwen tegen Nederlandstalige ministers moet een meerderheid in het hele parlement krijgen.”

LODE GOUKENS

Voor de matekes een jobke bij mama

“Als artsen kunnen bewijzen dat ze door deze wet failliet gaan, wil ik die wel aanpassen”, zei minister Vandenbroucke aan De Tijd. Daarmee maakt hij duidelijk waar zijn ‘besparingen’ in de gezondheidszorg om draaien: artsen net niet in het faillissement duwen. Ik vind dat vies; zijn afgunst en zijn onwil om anderen welvaart te gunnen. Dokter of patiënt, hij maakt uw rekening.

Ik word liever geopereerd door een chirurg die voldoende verdient om in België te blijven dan door een die niet goed genoeg is om het in het buitenland te maken. Dat supplementen voor eenpersoonskamers geen goede manier zijn om specialisten te verlonen, is zo klaar als een klontje. Maar waarom stelde de minister geen alternatief voor dat goed is voor dokters, patiënten én belastingbetalers? Iedereen weet waar het geld zit: bij de politieke partijen, overheidsdiensten en ziekenfondsen. Hun rekening liet de minister liever gedekt.

Belangenvermenging? Een voorbeeld: Christel Geerts, de mama van Vandenbrouckes partijvoorzitter Conner Rousseau (Vooruit), is voorzitter van de socialistische mutualiteit Solidaris. Ze heeft er 7.500 medewerkers in dienst. Hun lonen worden grotendeels betaald door de belastingbetaler via sociale bijdragen. Voor een kleiner deel dragen de 3,2 miljoen Solidaris-leden bij.

MEESTER FRANK STEEKT GRAAG ZIJN VINGERTJE OP. HET KAN TELLEN VOOR IEMAND DIE ZELF NIET ZUIVER OP DE GRAAT IS

Ter vergelijking: het private DKV heeft 500 medewerkers voor 2 miljoen leden. Dat kost de belastingbetaler niets. Als we de regel van drie toepassen, heeft Solidaris 9,3 keer zoveel medewerkers als DKV. Hoe komt dat? Deelt de mama van ’t mateke jobkes uit aan politieke vrienden?

De socialisten zijn in goed gezelschap. De Christelijke Mutualiteit telt 5.000 medewerkers voor 4,5 miljoen leden. Het bezit zelfs een reisbureau — Intersoc — met een omzet van 33 miljoen euro. Is het normaal dat wij sociale bijdragen betalen voor de vakanties van CM’ers?

Die potjes houdt minister Vandenbroucke netjes gedekt, terwijl hij onze gezondheidszorg op het spel zet. Dat het hem niet te doen is om de ziekenhuizen beter te maken, bewees hij in november 2023, toen hij voorstelde om asielzoekers op te vangen in ziekenhuizen. “Het moet wel gaan om ruimtes die afgezonderd kunnen worden van patiënten”, zei hij. Alsof er in dichtbevolkt Vlaanderen één ziekenhuis te vinden is waar dat mogelijk is. Meester Frank steekt graag zijn vingertje op. Irritant. En het kan tellen voor iemand die niet zuiver op de graat is. Zowel het Agusta-schandaal als de Movianto-zaak zijn hem vergeven onder de mantel der liefde die hij zelf niemand anders gunt. Frank Vandenbroucke blijft ‘onschuldig’ tot het tegendeel bewezen is. Ondertussen bestempelt hij dokters en patiënten ongestoord als graaiers of profiteurs, tenzij ze het tegendeel kunnen bewijzen.

Opnieuw verraadt Vandenbroucke zijn twee gezichten. Sommigen noemen hem “intellectueel, naïef, maar correct”. Ik neem het niemand kwalijk, want het is een mooie eigenschap om in het goede van mensen te geloven. Maar wat doet een correct mens wanneer hij corruptiegeld van de Italiaanse helikopterbouwer Agusta in handen krijgt? Zwijgen zoals Vandenbroucke deed? Of verbranden, zoals hij beweerde? Neen. Wanneer u een misdrijf ziet, meldt u dat aan het parket. Anders bent u medeplichtig. Zoals Vandenbroucke.

Toen het Franse Movianto miljoenencontracten kon binnenhalen om Covid-vaccins te leveren aan de Belgische staat zonder aanbesteding, deed Vandenbroucke opnieuw alsof zijn neus bloedde. Het Belgische bedrijf Medista werd opzijgeschoven, terwijl het minder kostte aan de belastingbetaler. Dat roept vragen op. Laat ons zijn redenering eens op hemzelf toepassen: als Frank Vandenbroucke kan bewijzen dat hij geen Agusta- of Movianto-geld kreeg, dan wil ik mijn mening over hem wel aanpassen.

Caroline Gennez

De collectieve zinsverbijstering rond Ayatollah Khomeini in Parijs

Tijdens heel het bewind van de sjah, van 1941 tot 1979, werden 350 tot 450 mensen om politieke redenen geëxecuteerd. In de tien jaar dat Khomeini aan de macht was in Iran, werden er 12.000 tot 16.000 mensen om politiek-islamitische redenen geëxecuteerd, soms zelfs zonder enige vorm van proces. De terreur was niet een voorbijgaande uitbarsting, maar net zoals in de Sovjet-Unie een blijvend onderdeel van het politieke systeem. En niemand moet beweren dat hij dat ‘niet had kunnen weten’. Khomeini had het allemaal klaar en duidelijk aangekondigd in zijn boeken.

In 1963 probeerde de Iraanse sjah de ‘Witte Revolutie’ te lanceren. Eén programmapunt daarbij was de herverdeling van landbouwgronden. Daartoe moesten veel grootgrondbezitters onteigend worden, waaronder heel wat sjiitische geestelijken. Khomeini leidde het verzet daartegen. Hij kreeg tien maanden celstraf en werd toen verbannen. Na enige omzwervingen kwam hij terecht in Neauphle le Château bij Parijs, dat snel uitgroeide tot een commando- en propagandacentrum van waaruit Khomeini de islamitisch revolutie in Iran leidde

HET HAD WEG VAN EEN MASSAPSYCHOSE

Neauphle werd een bedevaartsoord voor heel de linkse wereld van salonmarxisten, journalisten, kunstenaars en filosofen, keiharde stalinistische zwijnen als Jean-Paul Sartre, feministische dweepsters als Simone de Beauvoir die vonden dat vrouwen álle morele regels overboord moest gooien… allemaal vereerden ze nu een reactionaire, vrouwenhatende fanaticus als Khomeini. Ze trokken op bedevaart naar Neauple of ze richtten steuncomités voor hem op. Ze hadden hun christelijke of joodse religieuze wortels doorgesneden en plots raakten ze gefascineerd door een bekrompen Iraanse geestelijke die zich zou ontpoppen tot een massamoordenaar en een tiran die vrouwen zou laten arresteren en martelen omdat zij de kledijvoorschriften hadden overtreden. Let op het pseudoreligieuze taalgebruik van vele van Khomeini’s bewonderaars.

Lofzangen

Andrew Young, de toenmalige Amerikaanse ambassadeur bij de Verenigde Naties en de eerste Afro-Amerikaan – ook een keiharde linkse overigens – die zo’n topfunctie bekleedde, noemde hem “een heilige, een sociaaldemocratische heilige”. William Sullivan, de toenmalige Amerikaanse ambassadeur in Iran, vergeleek hem met Gandhi. Er waren natuurlijk ook politiek geïnspireerde loftuitingen. De Amerikaanse Iran-deskundige en politieke wetenschapper Richard Cottam noemde Khomeini toen in The Washington Post een “gematigde centrumfiguur” en “een heremiet die niet geïnteresseerd was in macht”. Hij voorspelde dat Khomeini zich na de afzetting van de sjah als een kluizenaar zou terugtrekken in de heilige stad Qom. Niet dus. Michel Foucault beschreef de beweging rond Khomeini als “de eerste van de grote opstanden tegen het globalistische systeem”, maar hij noemde Khomeini ook “de heilige man in ballingschap in Parijs” en beweerde dat hij “een nieuwe politieke spiritualiteit” belichaamde. Bill James, een adviseur van de toenmalige president Jimmy Carter, schreef dat we Khomeini moesten bewonderen omdat hij “een integer mens” was.

Opperste VN-leugenaar

De jurist Richard Anderson Falk prees Khomeini als “een nieuw rolmodel voor een volksopstand, grotendeels gebaseerd op geweldloze methoden”. Nog later schreef hij dat het beeld van Khomeini “als een fanatieke reactionair en iemand vol

rauwe vooroordelen volledig vals is”. Klinkt de naam Richard Falk u bekend in de oren? Dat is geen toeval. Hij is nog steeds VN-gezant in het Midden-Oosten. Nee, zijn leugens over Khomeini waren geen enkel bezwaar. Hij is een marxistische, antinationalistische en antiwesterse fanaticus, die vanuit zijn hoge post bij de VN zijn licht mag laten schijnen over de mensenrechten in het Midden-Oosten. Hij staat nog steeds aan de kant van Iran en van islamitische en linkse terreurgroepen. Maar toch zijn er nog veel mensen die hem na zijn leugens over Khomeini nog steeds geloven. De filosoof Jacques Madaule schreef in Le Monde dat de beweging van Khomeini “de deuren zou openen voor de toekomst van de mensheid”. L’Humanité noemde hem “een islamitische Lenin”. Dat was eigenlijk juist. Lenin was ook een demagogische revolutionair die miljoen mensen kon bezielen, en een goede organisator…, maar tegelijk ook een gewetenloze massamoordenaar. Maar zo bedoelde L’Humanité het natuurlijk niet.

Massapsychose

Die beweging rond Khomeini had alle kenmerken van een massapsychose, waarin de collectieve waanzin zo groot was dat niemand er tegenin durfde te gaan, dat niemand kritiek durfde te leveren. Wij hebben soortgelijke mechanismen gezien in nazi-Duitsland, tijdens de hype rond Black Lives Matter, rond transgenders of het klimaat. De BBC was in dat opzicht dikwijls nog erger dan de Franse linkerzijde. Vele hysterisch lovende artikels die in de westerse media verschenen, werden onmiddellijk vertaald in het Farsi (Perzisch) en dat had een enorme impact op het verzet tegen de sjah. De massahysterie nam hallucinante trekken aan. Vrouwen die zich tot dan toe westers hadden gekleed – en dat waren er onder de sjah heel veel – trokken nu vrijwillig islamitische gewaden aan voor hun manifestaties. Ze organiseerden hun betogingen zelfs in twee afzonderlijke blokken, één voor mannen en één voor vrouwen.

Spaanders

In Vlaanderen had het Sovjettijdschrift De Nieuwe van Marc Grammens een haatcampagne tegen de sjah gevoerd, in echte Lenin- of Goebbelsstijl – les extrêmes se touchent –, inclusief karikaturen waarop hij werd afgebeeld als een bloedzuiger met vampierentanden. Nu schreven de redacteurs openlijk dat Khomeini’s revolutie bewees dat “de islam een wapen tegen het Westen” kon zijn. Dat was tenminste recht voor de raap en het zou waar blijken te zijn. Alleen vonden zij dat fantastisch, terwijl het verschrikkelijk was.

Toen de Iraanse revolutie uitliep op een bloedbad, met duizenden executies en moorden, schreven ze dat men daar niet te zwaar aan moest tillen, omdat zoiets nu eenmaal altijd gebeurde na revoluties – wat een leugen was. Kijk maar naar de revoluties die in de DDR, Polen, Hongarije in 1989 hadden geleid tot de val van de Muur. In Roemenië was er wel massaal geweld gebruikt, maar door regimegetrouwe politie-eenheden, niet door de opstandelingen. Of kijk naar de revoluties die hebben geleid tot de onafhankelijkheid van Estland, Letland en Litouwen in 1990 en 1991. Daar volgden geen bloedige wraakacties tegen aanhangers van het oude regime of tegen de Russische kolonisten. Idem dito voor de Oranjerevolutie in Oekraïne.

Die minachting voor mensenlevens van De Nieuwe en consorten was een echo van Lenins en Stalins uitspraken dat men nu eenmaal “geen omelet kon bakken zonder eieren te breken” en dat “waar gehakt wordt, spaanders vallen”. Zes miljoen doodgehongerde Oekraïners bijvoorbeeld. Spaanders. De meisjes die in Khomeini’s gevangenissen verkracht, werden vóór hun executie, omdat een maagd automatisch in het paradijs zou komen…, spaanders. De vreedzame Bahaï, die nu als ketters vervolgd en geëxecuteerd werden, en hun dochters die in gevangenis ook allemaal verkracht werden. Of de vrouwen die door Khomeini’s zedenpolitie werden gearresteerd omdat er haren onder hun hoofddoek uitkwamen, of omdat hun jassen te kleurig of te kort waren…, die werden ook dikwijls in de cel verkracht. Dat was duidelijk niet zo onzedelijk. Ook spaanders. Op de tijger

De Iraanse Communistische Partij Tudeh had enthousiast meegewerkt aan de machtsgreep van Khomeini, maar in 1983 kreeg ook zij samen met een hele reeks andere linkse groepen de rekening gepresenteerd. Ze werden ook spaanders. Alle kaderleden werden gearresteerd en in de gevangenis gegooid. Kort daarop ondergingen zo’n 10.000 gewone partijleden hetzelfde lot. De partij werd ontbonden. In wat een islamitische parodie leek op de schijnprocessen en door foltering afgedwongen ‘bekentenissen’ uit de Stalintijdperk, liet men een reeks Tudeh-leiders voor de camera’s hun vroegere geloof in het marxisme en het atheïsme afzweren, en hun liefde voor de nieuw ontdekte islam belijden

DE HUIDIGE VN-GEZANT IN HET MIDDEN-OOSTEN PREES KHOMEINI ALS ‘EEN NIEUW ROLMODEL VOOR EEN VOLKSOPSTAND’

Enkele jaren later begonnen de massale executies. De gevangenen kregen een lijst vragen voorgelegd van het genre “Ben je een moslim? Geloof je in Allah? Wil je in het openbaar het historisch materialisme afzweren?” Enzovoort. Maar het islamitische venijn zat in het staartje: “Toen je nog jong was, zegde je vader toen gebeden op? Vastte hij? Las hij de Koran?” Wie daarop argeloos “Ja” antwoordde, werd geëxecuteerd. Dat bewees dat hij was opgegroeid in een islamitische familie en dat hij ‘dus’ een afvallige was. Volgens het islamitisch recht staat daar de doodstraf op. Sommigen waren in marxistische, atheïstische families opgevoed – of zij hadden de draagwijdte van die vraag doorzien – en zij kregen allemaal ‘enkel’ een celstraf. Wat allemaal niet belet dat de communisten in alle landen, ook bij ons, nog steeds denken dat ze met moslims kunnen samenwerken tegen hun gemeenschappelijke vijanden: de westerse beschaving, Israël, de christenen, het kapitalisme of wat dan ook. De islam is een tijger waarop je soms een eindje kunt meerijden, maar die je tenslotte zal verslinden. Zij leren het nooit. PAUL BÄUMER

De laatste Sjah en zijn echtgenote verlaten Iran in 1979

De Beauvoir en Sartre ontmoetten ook communistische figuren als Che Guevara

De terugkeer van Khomeini in Teheran na zijn ballingschap

Khomeini tijdens een persconferentie voor zijn huis in Neauphle le Château

EBRU UMAR NEDERLANDSE COLUMNISTE

“Waar de islam verschijnt, verdwijnt het licht”

Moskeeën, islamitische scholen, gescheiden zwemuurtjes,… Volgens Ebru Umar zijn die er niet gekomen door de immigratie op zich, maar door keuzes van de Nederlandse overheid. “Pas hier in Nederland zijn Turkse immigranten zich bewust geworden van hun moslimidentiteit, omdat onze overheid hen in dat hokje heeft geduwd.”

Op een snikhete zomerdag ontvangt de Nederlandse columniste Ebru Umar (55) uw verslaggever bij haar thuis in Rotterdam. Op de klimaatverandering zullen we in het interview niet dieper ingaan, maar Umar laat zich toch ontvallen dat ze “liever sterft door het weer dan dat ze onthoofd wordt”. Dat laatste lijkt misschien vergezocht, maar dat is het niet in het geval van Umar. De kritische houding die de Nederlandse columniste met Turkse roots inneemt ten aanzien van de islam, wordt immers niet door iedereen gesmaakt. Of wat had u gedacht?

Vooraleer we de islamisering aansnijden, blikt Umar vooruit naar 29 oktober. Die dag trekken de Nederlanders naar de stembus. De nieuwe verkiezingen komen er na de val van het kabinet-Schoof op 3 juni.

MET ONZE

BELEIDSMAKERS IS EEN VERLICHTE ISLAM PURE FICTIE

De oorlog in Gaza domineerde de voorbije weken ook in Nederland de politieke debatten. Maar of dat thema ook in het stemhokje zal meespelen, is volgens Umar hoogst twijfelachtig. “GroenLinks en de PvdA hebben een anti-Israëlstandpunt ingenomen. Ze vinden dat Israël moet stoppen met geweld te gebruiken en zichzelf niet meer mag verdedigen. Dat laatste is natuurlijk een idioot standpunt”, hekelt Umar. “Het is makkelijk om dat standpunt nu in te nemen, vlak voor de zomervakantie. Tegen de tijd dat het verkiezingen zijn, zijn de gemoederen waarschijnlijk weer bedaard.”

Umar gelooft niet dat buitenlandse aangelegenheden de verkiezingsuitslag zullen bepalen. “Wij stemmen niet omdat Israël gebombardeerd wordt of zelf bommen afvuurt. Dat is niet wat ons bezighoudt. Wij willen gewoon weten wat hier om de hoek gebeurt. We willen dat het vuilnis wordt opgehaald. We willen geen asielzoekerscentrum in de buurt. We willen geen zwervers op straat. We willen geen islam op straat. Dát is wat we hier willen”, benadrukt ze.

Welk thema’s zullen volgens u dan wel bepalend zijn?

“Hoofdzakelijk asiel en migratie – de thema’s waarop het kabinet is gevallen en waar iedereen last van heeft – en wonen. Huurwoningen zijn bijna niet meer te krijgen in Nederland. En dat komt door enkele wetten van het vorige kabinet. Verhuurders moeten de huurprijzen verlagen en tegelijkertijd meer belastingen betalen. Dat betekent dat verhuren verlieslatend is. Tja, dan stoppen mensen met verhuren.”

“De linkerzijde wil dat huren goedkoper wordt. Sorry, maar als een kleine woning in Amsterdam tegenwoordig vijf ton kost, dan

slaat dat nergens op. Je kan de huurprijs niet verlagen als de kostprijs van een woning vijf ton is. De politieke werkelijkheid staat haaks op de economische realiteit, niet alleen in Amsterdam, maar ook in de rest van het land. Daarom wordt wonen een belangrijk thema. Het is ook een relatief onschuldig thema: iedereen is vóór meer betaalbare woningen. Er zit geen moreel verwijt in, niks racistisch. Iedereen kan zich erin vinden.”

Geert Wilders en zijn PVV wisten bij de vorige verkiezingen 37 zetels in de wacht te slepen. Zullen ze die weten te behouden?

“Niemand had gedacht dat hij 37 zetels zou halen. Iedereen ging ervan uit dat het bij een 20-tal zou blijven. En opeens was hij de grootste. Politiek Den Haag overschat zichzelf door te geloven dat Wilders zal terugzakken naar 20 zetels. Ik denk juist dat hij richting de 50 of meer gaat.”

Hij had dus electorale redenen om het kabinet te laten vallen?

“Ik sluit niet uit dat Wilders straks opnieuw de grootste wordt. Al zal de Nederlandse pers haar uiterste best doen om bijvoorbeeld Henri Bontenbal van het CDA tot premier te bombarderen. Het NSC is einde verhaal. Totaal. Als ze een of twee zetels halen, zal het al veel zijn. Het NSC bestaat feitelijk niet meer. Het CDA wordt misschien weer wat groter: ze zijn zo gedecimeerd dat ze eigenlijk alleen nog kunnen stijgen. De VVD mag blij zijn als ze haar huidige aantal zetels kan behouden. BBB zie ik ook wel weer wat groeien. Ik geloof niet dat GroenLinks-PvdA groot zal worden. Daarvoor moet jong Nederland massaal gaan stemmen. Maar ik kan me niet voorstellen dat zij op Timmermans zullen stemmen. Misschien op zijn ideologie, ja. Maar ik denk niet dat hij hen als persoon aanspreekt.”

“Wilders heeft zich al laten ontvallen dat Dilan Yeşilgöz zijn beste campagneleider is. Maar dat geldt eigenlijk ook voor al die anderen. Op dit moment is Frans Timmermans zijn beste campagneleider, met zijn partij (GL-PvdA) die zich tegen Israël uitspreekt. Iedereen die stommiteiten begaat, speelt Wilders in de kaart. En dat hebben ze zelf niet eens door.”

Wilders kan de komende maanden dus gewoon achteroverleunen?

“Dat heeft hij de vorige keer ook met succes gedaan. Er zullen nog wel een paar politieke bommetjes ontploffen. Wat je je eigenlijk moet afvragen, is waarom Wilders niet demissionair is verdergegaan. Ik durf te wedden dat hij dat wilde, dat is gebruikelijk en het betekent ook dat je door kunt regeren. Maar waarom is dat niet gebeurd? Wilders heeft de stekker er niet uitgetrokken. Hij dacht dat hij demissionair kon verdergaan, maar hij is gewoon opzijgezet, waardoor de rest hem kan framen als wegloper. Maar het blijft bijzonder interessant om te onderzoeken waarom de PVV niet demissionair is doorgegaan.”

Was dit kabinet vanaf het begin al gedoemd om te mislukken omdat Wilders geen premier mocht worden?

“Het is niet normaal dat Wilders geen premier is geworden. Het kan niet zo zijn dat als iemand je niet aanstaat, dat de regels daarom niet meer gelden. Dat hoort bij een derdewereldland, niet bij Nederland. In Nederland levert de grootste partij de premier. Ik geloof dat dat maar één keer niet gebeurd is: in 1978 met Van Agt en Wiegel. Toen ging het om een minderheidskabinet. De voorzitter van de grootste partij is in het laatste kabinet bewust buitenspel gezet en iedereen deed alsof dat normaal was. En met ‘iedereen’ bedoel ik zowel politici als journalisten. Maar als je het aan de gewone Nederlander vraagt, zelfs aan mensen die geen PVV stemmen, dan zeggen ze allemaal: ‘Je had die man premier moeten maken, want dit voelt niet juist aan.’”

“Dick Schoof had nooit premier mogen worden. Hij is een buitenstaander. Dan hadden we net zo goed iemand uit Vlaanderen premier kunnen maken. Op dat punt maakt het niet meer uit. Bij ons levert de grootste partij de premier. Natuurlijk is dat een achterlijk systeem. Laat het volk de premier mee kiezen. Maar daar zijn ze in Den Haag heel bang voor, voor directe democratie.”

De VVD heeft al gezegd dat ze niet opnieuw met Wilders wil samenwerken. Was dat een goede zet?

“Denken ze echt dat mensen daardoor niet meer op de PVV zullen stemmen? De VVD zal juist worden afgestraft voor die uitspraak. De mensen denken: ‘Waar bemoei jij je mee? Jij bepaalt niet op wie ik stem.’ En ik geloof dat heel Nederland er inmiddels klaar mee is dat partijen van tevoren roepen met wie ze wel of niet willen samenwerken.”

“Ik kan een ongelooflijk lastige buurman of buurvrouw hebben, maar het blijven wel mijn buren. Ik moet afspraken met hen maken. Ik moet ermee door één deur kunnen. Dat zou ook op politiek niveau moeten kunnen. Politici kunnen niet van gewone mensen verwachten dat ze asielzoekers omarmen en tegelijkertijd Wilders opsluiten in een cordon sanitaire. Waar is óns cordon sanitaire dan? In de echte wereld bestaat dat niet. En ik denk dat de mensen daar echt klaar mee zijn. Hoe luider de andere partijen roepen dat ze niet met Wilders zullen samenwerken, hoe meer zetels hij zal winnen.”

Volgt u ook de gebeurtenissen in Vlaanderen?

“Een tijdje geleden volgde ik wel wat er bij jullie gebeurde. Ik dacht regelmatig: hoe kan het dat Antwerpen er zó bijligt? Of dat het in Molenbeek zo uit de hand is gelopen? Maar uiteindelijk heb ik dat losgelaten. Er zijn genoeg problemen in eigen land.”

“Ik merk dat je cynischer wordt naarmate je ouder wordt. Je lost de problemen gewoon niet op. Ook niet door erover te schrijven. Want als je iets benoemt, als je zegt wat je ziet, dan word je meteen weggezet als extreemrechts, als fascist of als racist. Je moet

je mond houden. En dan denk je op een gegeven moment: het zijn niet mijn zorgen. Ik zit hier. Ik kan de andere kant opkijken. Maar dat wil ik niet, want ik moet nog twintig, dertig jaar leven.”

Waar maakt u zich het meeste zorgen over?

“Als ik door Rotterdam loop, zie ik de islamisering in al zijn vormen. Maar ik wil de stad niet uit. Maar waar je ook kijkt: hoofddoeken zijn alomtegenwoordig. Ik ben niet de armste, maar in onze duurdere winkels – zoals de Bijenkorf – koop ik alleen nog tijdens de uitverkoop. Het is zó duur geworden dat ik me soms afvraag wie hier nog kan winkelen. En dan zie je dat het vooral vrouwen met hoofddoeken zijn die er rondlopen. Dat klopt niet.”

“In één week tijd zag ik twee keer van die grote, dure auto’s waar vrouwen met hoofddoeken of in boerka’s uitstapten. Hoe kan dat? Waar doen die mensen het van? Iedereen zei toen tegen mij: ‘Dat is drugsgeld.’ Dat vond ik best opvallend. Iedereen lijkt dat normaal te vinden. Het lijkt wel alsof je met een gewoon beroep geen comfortabel leven meer kunt leiden. We leven in een heel vreemde tijd.”

Wijst dat op een normalisering van inkomsten uit criminele activiteiten?

“Als iedereen zegt dat het om drugsgeld gaat, dan denk ik – in al mijn naïviteit – dat Justitie dat toch ook wel zou moeten weten. Maar van handhaving lijkt geen sprake te zijn. Tenminste, als het gaat om bepaalde minderheidsgroepen. Handhaving is er voor jou en

geen vrouwen in boerka’s of met hoofddoeken zie. Niet als CEO, niet als CFO of CTO, niet als leidinggevende, niet in het management van bedrijven.”

“En toch zeggen ze dat ze het ‘op karakter’ hebben gedaan. Ik moest daar echt om lachen. Zeker toen ik las dat die uitspraak kwam van iemand die bij de gemeente Amsterdam werkt. Mijn eerste reactie was: jeetje, verdienen ze daar dan zó goed? Mijn poetshulp werkt ook hard. Ik werk hard. Jij werkt hard. De hele wereld werkt hard.”

Hoofddoeken en boerka’s lijken bij ons aan populariteit te winnen. Tegelijk zien we in landen als Iran en andere delen van de Arabische wereld juist het omgekeerde gebeuren: daar proberen vrouwen hun sluier net af te werpen. Hoe verklaart u dat in het Westen de omgekeerde beweging plaatsvindt?

“Dat is een heel goede vraag. Veel westerse vrouwen lijken geen enkele notie te hebben van wat vrijheid eigenlijk betekent. Ze denken dat vrijheid betekent dat je jezelf een beperking oplegt, alsof het een soort dieet is: geen chocolade eten, geen cola drinken,… Maar dit gaat niet over een dieet. Het gaat over jezelf kleden op een manier die vaak religieus of sociaal wordt opgedrongen, en die je vervolgens ‘vrijheid’ noemt.”

“En de mannen in hun omgeving? Die zeggen: ‘Daar bemoei ik me niet mee, dat is haar keuze.’ Maar als jij als man in een korte broek rondloopt en je een vrouw in een lang gewaad de zomerhitte laat trotseren, en je zegt daar niets van, dan schiet je moreel tekort. Dan stel je je niet neutraal op, maar kijk je gewoon weg. Veel vrouwen worden volgens mij onder druk gezet, expliciet of impliciet. Maar als je dat toegeeft, moet je natuurlijk actie ondernemen. Dat vermijden we liever. Daarom maken we onszelf wijs dat ze het vrijwillig doen. Maar op die manier houden we de sociale druk net in stand. We faciliteren en normaliseren de sociale controle.”

“De vrouwen in Iran, Afghanistan of andere landen waar de hoofddoek en meer kledingsvoorschriften verplicht zijn, weten wat het betekent om geen keuze te hebben. Om iets te wíllen doen, maar het niet te mógen. Dat is iets helemaal anders dan vrijwillig afzien van cola of chocolade. Daar draait het niet om zelfdiscipline. Daar draait het om onderdrukking.”

Ziet u een soort nieuwe preutsheid ontstaan in de maatschappij?

“Nee, het is geen preutsheid. Het is domheid. Het is een vorm van niet voor jezelf opkomen. Of denken dat je voor jezelf opkomt, terwijl je je juist afsluit van westerse vrijheden. Ik wil het geen ‘westers verstand’ noemen, maar het gaat wel om vrijheden die vrouwen hier pas na een lange strijd hebben gekregen. Vrouwen zijn alleen maar vrij geworden omdat mannen die vrijheid op een bepaald moment hebben toegestaan. Als je als vrouw je vrijheid zélf weggeeft, krijg je die niet zomaar terug. Wat veel vrouwen niet beseffen, is dat als ze hun eigen vrijheid weggeven, ze indirect ook de vrijheid van ándere vrouwen opgeven. Je geeft mannen weer macht over vrouwen. Ergens ben ik blij dat ik al wat ouder ben, want ik weet niet waar dit heen zal gaan.”

zeggen: ‘Ga naar huis, doe wat aan.’ Dat durven we wél. Maar als iemand volledig bedekt over straat loopt, accepteren we dat gewoon.”

Gelooft u in het idee van een verlichte islam, een islam die compatibel is met westerse waarden zoals vrijheid en gelijkheid?

“Met onze beleidsmakers is een verlichte islam pure fictie. Mijn ouders komen uit Turkije. Daar is de islam een staatsgodsdienst. Als Turk ben je dus automatisch een moslim. Maar in Turkije was de islam sterk begrensd. Het is pas hier in Nederland dat Turken zich echt bewust zijn geworden van hun moslimidentiteit, omdat onze overheid hen in dat hokje heeft geduwd.”

“Hier zijn vervolgens islamitische scholen, moskeeën en internaten gebouwd met Nederlands gemeenschapsgeld, omdat dat zogezegd hoort. Maar in hun herkomstlanden gingen ze daar nauwelijks heen. Hun behoudendheid is hier gevoed. De Turkse elite, bijvoorbeeld, is vaak veel verlichter dan de Turkse gemeenschap hier in Nederland. Waarom? Omdat zij zich niets van de staat aantrekken. Ze denken voor zichzelf. Hier krijgen ze alles van de staat en eisen ze alles op, gewoon omdat ze moslim zijn.”

In Frankrijk is recent een rapport verschenen over de Moslimbroederschap. Volgens het rapport wint die organisatie vooral in België aan invloed en is ze bezig aan een lange mars door de instellingen. Is dat ook in Nederland het geval?

“Ja, absoluut. In Nederland vinden we het stoer om mensen kansen te geven, maar die moeten dan wel op ons lijken. Neem bijvoorbeeld iemand als Ahmed Aboutaleb. Hij is burgemeester van Rotterdam geweest. Een verlicht man, zeggen velen. Maar uiteindelijk is hij gewoon een islamitische man. Dat zijn mensen die hun leven en denken vormgeven met de Koran in de hand. Dat zie je steeds vaker.”

HET IS NIET NORMAAL DAT WILDERS GEEN PREMIER IS GEWORDEN

mij. Als ik door het rood rijd, krijg ik een boete. Als ik geflitst word, word ik beboet. Ik hoef maar iets verkeerds te doen en ze staan aan de deur. Maar als anderen, waarmee ik moslims bedoel, iets doen, wordt er vaak niet opgetreden, omdat daar veel verbaal en soms fysiek geweld bij komt kijken. Denk alleen al aan de verkeersoverlast tijdens bruiloften: te hard rijden, in colonne rijden en toeteren,… Er is vorig jaar een politieagent door zo’n bruiloftsgast het ziekenhuis in geslagen, omdat hij het waagde om op te treden.”

“Er waren ook mensen uit diezelfde doelgroep die zeiden: ‘Wij doen het op karakter. Wij werken ervoor.’ Dat vind ik interessant. Want de mensen die zich dure auto’s, kleren van de Franse modehuizen of de levensstijl die te koop is in de Bijenkorf kunnen veroorloven, werken doorgaans in posities waarin ik

“Je ziet op straat jonge vrouwen – leuk gekleed en met hun haren los – naast vrouwen in lange gewaden lopen. Ik snap echt niet hoe dat werkt, hoe die twee werkelijkheden naast elkaar kunnen bestaan zonder dat daar frictie van komt. Dat is wat ze de ‘moderne’ samenleving noemen. Maar het is een verkeerde vorm van moderniteit.”

Durven we moslimmannen niet tot de orde roepen omdat ze tot een minderheidsgroep behoren en dus zelf ook slachtoffers zouden zijn?

“Die mannen beseffen vaak niet dat ze zelf – net als hun vrouwen – het slachtoffer zijn van een achterlijke cultuur. Al hebben mannen binnen die cultuur uiteraard veel meer vrijheid. Tegelijk worden zij geacht vrouwen te mishandelen en te minachten. Want dat is hoe er in die context met vrouwen wordt omgegaan.”

“Als ik ervoor zou kiezen om in mijn bikini over straat te lopen, dan haal ik het einde van de straat niet. Iemand zou me aanspreken en

“De hele partij DENK is gebaseerd op het ondermijnen van de Nederlandse samenleving van binnenuit. En dat gebeurt niet alleen bij DENK. Je ziet het in meerdere partijen. Bij GroenLinks-PvdA staat bijvoorbeeld een vrouw met hoofddoek op de tweede plaats. Zelfs bij de VVD zijn er inmiddels mensen actief die ooit als radicalen of extremisten gebrandmerkt waren. Maar nu zijn ze zogezegd gerehabiliteerd. Knettergek, als je het mij vraagt. En dat moet allemaal maar kunnen, zogenaamd in het kader van inclusie. Ik neem die mensen zelf weinig kwalijk. Ze grijpen gewoon hun kansen. Dat zou iedereen doen. Maar wat ik echt afschuwelijk vind, is dat de Nederlanders hen die kansen geven, vaak vanuit een soort ideologische waanzin. Ze geloven dat ‘ze zich vanzelf wel zullen integreren’ en dat ‘het allemaal wel goedkomt’, want dat hoort zo bij ons. Maar het komt niet goed. Waar de islam verschijnt, verdwijnt het licht.”

ANTON SCHELFAUT

OOSTENRIJK

PORTUGAL

Centrumrechtse

van berghutten geschrapt

In Zuid-Tirol worden straks Duitse namen

Wie ooit in dit wondermooie Alpenland heeft gewandeld, kent ze zeker: de Magdeburger Hütte, de Regensburger Hütte, de Kasseler Hütte, de Chemnitzer Hütte. Plaatsen waar men kan overnachten, waar men een maaltijd (en een Schnaps) voorgeschoteld krijgt na een stevige bergwandeling. Vaak zijn ze gelegen in de omgeving van populaire bergtoppen. Veel van die Zuid-Tiroolse berghutten hebben Duitse namen. De Italiaanse Alpenvereniging CAI (Club Alpino Italiano) die eigenaar is van de hutten, wil nu de Duitse namen schrappen en vervangen door namen van Italiaanse regio’s. Er broeit iets…

Het gaat om tientallen zogenaamde Schützhütten, die in de 19de eeuw werden gebouwd door Duitse en Oostenrijke Alpinisten en Alpenverenigingen. Vele van de namen van berghutten in Zuid-Tirol verwijzen naar de herkomst van de bouwheren en van steden die de financiering van deze berghutten voor hun rekening namen. Veel verwijzingen naar de Alpenverenigingen van steden als Chemnitz, Marburg, Magdeburg, Kassel en zovele andere.

Symbooldossier of is er meer aan de hand?

Na de annexatie van Zuid-Tirol door Italië in 1919 werden de Zuid-Tiroolse Schützhütten door Italië onteigend, maar bleef de benamingen wel behouden. Vaak kregen de Duitse benamingen een Italiaanse, meestal slechte vertaling. Dat de Duitse namen worden geschrapt, probeert de Italiaanse Alpenvereniging nu als volgt te rechtvaardigen: de oorspronkelijke namen “hebben geen enkele territoriale relatie” met het gebied, met Zuid-Tirol dus. Ze verwijzen naar de financiers en bouwheren van de berghutten. Deze ‘taalaanval’ komt op een vreemd moment, vindt de Zuid-Tiroolse politicus Otto Mahlknecht (Freiheitlichen) die dit een aanval op de geschiedenis van Zuid-Tirol vindt: “Wie meent dat Chemnitzer of Marburger Hütte niet meer eigentijds zijn, bedrijft een agressief beleid ten koste van de inspanningen in het verleden.” De Freiheitlichen maken deel uit van de deelstaat-

DUITSLAND

Bondsregering

regering van Zuid-Tirol. Deze aanval op de Duitstaligheid doet zich voor in het begin van het zomerseizoen. De meerderheid van de bevolking van Zuid-Tirol is Duitstalig en minstens 40 procent van de toeristen zijn Duitsers (de rest zijn Vlamingen en Nederlanders). Wil de CAI een nieuwe taalstrijd uitlokken?

PIET VAN NIEUWVLIET

regering verstrengt migratiebeleid

Op 10 maart leed de socialistische partij bij de Portugese parlementsverkiezingen een historische nederlaag. De centrumrechtse AD rond de rechts-liberale partij PSD haalde met bijna 29 procent van de stemmen 80 zetels. Maar vooral opmerkelijk was de score van 18,1 procent van de rechtse Chega-partij. Het migratiethema werd opeens het belangrijkste politieke thema! Helaas voor Chega opteerde de centrumrechtse PSD voor een cordon sanitaire en koos ze voor een minderheidsregering van PSD en een kleine christendemocratische formatie. Maar: de rol van Chega is allesbehalve uitgespeeld.

De Portugese regering heeft bij monde van Antonio Leitao Amaro (PSD), minister van Binnenlandse Zaken, ingrijpende wetswijzigingen in het Portugese migratiebeleid aangekondigd. Ingrijpend in de zin van verstrengde voorwaarden. Want tot hiertoe volstond het om vijf jaar legaal in Portugal te verblijven om het staatsburgerschap aan vragen; dit wordt door de nieuwe wetten tien jaar (en zeven jaar voor inwoners van de vroegere Portugese kolonies Brazilië, Angola …). Ook andere nationaliteitsvoorwaarden worden strikter.

schrapt subsidies van ngo’s die migranten op zee redden

De Duitse minister van Buitenlandse Zaken, Johann Wadephul (CDU), heeft de financiële steun aan reddingsacties van migranten op de Middellandse Zee ingetrokken. “De Bondsregering voorziet geen verdere financiële steun voor ngo’s die zich bezighouden met civiele redding op zee”, aldus een woordvoerder van het Agentschap Buitenlandse Zaken aan het persagentschap AFP. En het ministerie van Buitenlandse Zaken gaf voor de eerste keer een inkijk in de financiële steun zoals die tot hiertoe door Duitse overheid werd betaald.

Alleen al tussen januari en maart 2025 betaalde de vorige centrumlinkse Ampelregering van Olaf Scholz een subsidie van 900.000 euro aan ngo’s die zich bezig houden met de redding van illegale migranten op de Middellandse Zee. Voor 2024 zou het gaan om een bedrag van 2 miljoen euro. Onder de gesubsidieerde verenigingen SOS Humanity, Sea-Eye, SOS Méditerranée, Resqship en Sant Egidio – namen die in dit soort dossiers steeds terugkomen. Mensensmokkelaars helpen

In november 2022 had de Duitse Bundestag met de stemmen van de regeringspartijen FDP, SPD en Die Grünen besloten ‘Seenotrettung’ jaarlijks met 2 miljoen euro te subsidiëren tot minstens 2026. Er kwam kritiek van onder andere Johann Wadephul, die toen parlementslid was. “Ongewild misschien maken de reddingsacties van deze ngo’s het de mensensmokkelaars een stuk gemakkelijker”, stelde hij in 2023. “Voor dat soort acties moet de Duitse belastingbetaler niet opdraaien.”

Er is al heel lang onderbouwde kritiek op deze ngo’s die zich bezighouden met ‘civiele redding op zee’ van allerlei migranten, legale en vooral illegale, die vanuit Afrika naar Europa willen komen. Volgens velen promoten deze ngo’s op die manier de mensensmokkel eerder dan die te belemmeren. Een Italiaanse rechtbank veroordeelde in 2020 drie illegale mensensmokkelaars uit Guinea en Egypte tot 20 jaar gevangenis, die met een Duits schip, ‘Sea-Watch 3’, aan land waren gezet. De rechters veroordeelden hen voor foltering, seksueel geweld, moord en mensenhandel.

PIET VAN NIEUWVLIET

Controle hernemen

Portugal telt momenteel 1,5 miljoen legale vreemdelingen op een totale bevolking van 10,5 miljoen. De Brazilianen zijn de grootste groep met 450.000 inwoners. In 2023 naturaliseerde Portugal 141.300 illegaal in het land verblijvende vreemdelingen. De wetswijzigingen die binnenkort worden goedgekeurd, verstrengen de voorwaarden voor het krijgen van het staatsburgerschap: naast een goede kennis van de Portugese cultuur, zullen aspirant-staatsburgers een degelijke kennis van de Portugese taal moeten kunnen aantonen, mogen ze geen enkele strafrechtelijke veroordeling op hun naam hebben en moeten ze de democratische waarden van het land aanhangen.

Portugal wil verder gaan: als een genaturaliseerde burger voor een zwaar misdrijf wordt veroordeeld, zal het voortaan mogelijk zijn diens nationaliteit te ontnemen. En ook familiale hereniging zal aan nieuwe beperkingen worden onderworpen. Een migrant zal minstens twee jaar in Portugal moeten wonen vooraleer zijn familieleden te kunnen overbrengen. En enkel minderjarige kinderen kunnen worden herenigd. Voor Chega gaat dit natuurlijk niet ver genoeg, maar de partij zal de wijzigingen allicht steunen, al is het maar om het migratiebeleid eindelijk terug meer onder controle te krijgen.

PIET VAN NIEUWVLIET

Islamitische ‘zedenpolitie’ maakt jacht op jonge Oostenrijker

Omdat hij een liefdesrelatie heeft met een Tsjetsjeens meisje, werd een 17-jarige Oostenrijker in een park in Wenen brutaal aangevallen door jongeren die deel zouden uitmaken van een ‘islamitische zedenpolitie’. Deze ‘shariapolitie’ doet vooral in Wenen steeds meer van zich spreken.

De woordvoerder van de Weense politie, Anna Gutt, stelde dat de jongeman rond 22.00 uur in het park door meerdere moslims werd aangesproken. Een van de aanvallers duwde hem op de grond en sloeg hem verschillende keren op het hoofd. Aansluitend trok hij een mes en stal hij zijn smartphone, na eerst de code ervan te vragen. Het slachtoffer raakte op eigen kracht terug naar huis. Een vertrouwenspersoon van het slachtoffer nam dan contact op met de politie.

Op de trein bedreigd

Opmerkelijk is verder dat het volgens de politie om dezelfde daders gaat die het slachtoffer en zijn Tsjetsjeense vriendin op de trein al eens met geweld hadden bedreigd. De daders eisten dat hij zijn relatie zou stopzetten. De mannen zouden zich toen als ‘zedenpolitie’ hebben uitgegeven. De verdachte daders werden door de politie geïdentificeerd, maar bevinden zich nog steeds op vrije voeten. Het Landeskriminalamt

De kerncentrale Fessenheim heropent dan toch niet…

leidt momenteel een onderzoek. Deze ‘shariapolitie’ wordt in steeds meer scholen in de Oostenrijkse hoofdstad een echt probleem. Het aandeel islamitische kinderen is er intussen op een nieuwe recordhoogte geklommen: 41,2 procent van de kinderen in de lagere en middelbare scholen in Wenen geloven in Allah en de Koran. Onderzoeken wijzen verder uit dat islamitische jongeren niet alleen veel religieuzer zijn dan Europese of Oostenrijkse jongeren, maar ook in grotere mate afwijzend staan tegenover allerlei ‘maatschappelijke fenomenen’, zoals de LGBTQ+-gemeenschap en de gelijkwaardigheid en de gelijke behandeling van man en vrouw.

PIET VAN NIEUWVLIET

Ondergetekende was vorige week iets te enthousiast over de heropening van de kerncentrale van Fessenheim (Elzas). Weliswaar slaagde het Rassemblement National erin achter haar motie om de centrale terug te openen, een meerderheid in de Assemblée te krijgen, maar dat was even buiten de reactie van het Agentschap voor nucleaire veiligheid en uitbater EDF gerekend.

De Franse Autorité de sûreté nucléaire et de radioprotection (ASNR) en uitbater EDF (Electricité de France) lieten weten dat het heropstarten van de kerncentrale van Fessenheim omwille van veiligheidsredenen onmogelijk is. De centrale staat al geruime tijd op non-actief en wordt momenteel zelfs ontmanteld, het

veiligheidsrisico en de kosten voor het heropstarten zijn te hoog. De kosten zouden volgens de betrokken nucleaire diensten hoger liggen dan het bouwen van een nieuwe kernreactor.

PIET VAN NIEUWVLIET

OOSTENRIJK

Trump lijkt Poetin eindelijk beu te zijn

Onlangs kwam het bericht dat Trump nu voor het eerst wapenleveringen aan Oekraïne zal decreteren. Alle discussies over vorige wapenleveringen gingen in essentie nog over wapenleveringen die al door de Biden-regering waren toegezegd. De wapens zullen betaald worden door de Europese NAVOpartners, die ze dan zullen doorgeven aan Oekraïne.

Hierover zou al een akkoord bereikt zijn op de vorige NAVO-top. Daarmee kan Trump dan dissidenties binnen zijn isolationistische achterban voorkomen. Niemand weet hoeveel Patriots de Amerikanen hebben afgevuurd om de Israëli’s bij te staan in het onderscheppen van Iraanse ballistische raketten, maar de Amerikaanse voorraden voor hun eigen strijdmacht staan nu op een het laagste niveau ooit: slechts 25 procent van wat er nodig zou zijn in een grootschalig conflict, bijvoorbeeld met China.

INTUSSEN HEEF TRUMP WEER GEDREIGD MET ‘VERWOESTENDE’ SANCTIES TEGEN DE RUSSISCHE OLIE-EXPORT

Iedereen probeert nu wanhopig Patriots te kopen en de wachttijden voor nieuwe leveringen worden steeds langer. De Republikeinse isolationisten zullen hier zeker gebruik van maken om bij de levering van Patriots het ‘America First’-principe toe te passen, ten koste van Oekraïne en van Europa.

Alleen defensief?

Er is nog steeds discussie of de wapenleveringen aan Oekraïne alleen defensieve wa-

pens zullen omvatten, zoals luchtafweer, of ook offensieve. Natuurlijk zou luchtafweer voor de belaagde Oekraïense steden zeer welkom zijn, zeker nu de Israëli’s de Iraanse dronefabrieken niet meer mogen bombarderen en de leveringen aan Rusland dus volop hervat kunnen worden. Maar om een oorlog te winnen, moet men ook aanvallen kunnen uitvoeren. Bij het begin van de Russische invasie in Oekraïne hebben de EU en de Europese NAVO-landen tamelijk snel gereageerd met wapenleveringen. Ik had dat eerlijk gezegd niet verwacht. Maar het effect daarvan werd gedeeltelijk tenietgedaan door de beperkingen die aan de Oekraïners werden opgelegd bij het gebruik ervan. In het begin mochten ze alleen afgevuurd worden op Russische doelen in Oekraïne zelf. De Russen stapelden ongehinderd grote wapenvoorraden op juist over de grens en de Oekraïners moesten dat gewoon laten gebeuren. Zulke belachelijke maatregelen hebben de oorlog nodeloos verlengd en duizenden Oekraïners het leven gekost. Na het opheffen van die beperkingen zag iedereen hoe idioot die waren geweest: het ene enorme depot na het andere veranderde in een vlammenzee en vele Russische aanvallen liepen vast. Idem dito voor de Russische hoofdkwartieren, commandocentra en vliegvelden op Russische bodem.

Ook in Vietnam

Dit was overigens geen unicum in de militaire geschiedenis, want tijdens de

oorlog in Vietnam kreeg de Amerikaanse luchtmacht jarenlang geen toestemming om militaire vliegvelden in Noord-Vietnam te bombarderen, uit vrees dat daarbij Russische en/of Chinese technici en adviseurs gedood zouden kunnen worden, wat dan weer zou kunnen leiden tot een escalatie van het conflict. Om dezelfde reden mochten er geen luchtaanvallen worden uitgevoerd op de Noord-Vietnamese havens en er mochten ook geen zeemijnen gelegd worden, hoewel schepen uit de USSR daar aan en af voeren met massa’s wapens die gebruikt werden voor de communistische invasies in Laos en Zuid-Vietnam. Toen Nixon daar eindelijk van afstapte, in 1972, was het eigenlijk al te laat.

Schaduwvloot

Intussen heef Trump weer gedreigd met ‘verwoestende’ sancties tegen de Russische olie-export. Dat is natuurlijk legitiem. Maar kan het ook afgedwongen worden? Nog maar twee weken geleden escorteerde het Russische korvet Boiky een tanker van de beruchte ‘schaduwvloot’ doorheen de Baltische Zee. Vanop de NAVO-schepen moest men machteloos toekijken. Eerder waren er al soortgelijke incidenten in het Kanaal. Een levering van drones aan Oekraïne om een paar van die tankers in brand te schieten, zou misschien wonderen doen. Dat kan niet tot een escalatie leiden. Tegen Oekraïne gooien de Russen toch al alles in de strijd wat ze hebben.

PAUL BÄUMER

Poetin organiseerde vorige week nog een 'alles voor de overwinning'-bijeenkomst

ZINDEREND AFSCHEID VAN THE WOLFE TONES

Een Iers voorbeeld voor Vlaanderen

Een oncomfortabele busrit van 2,5 uur vanuit Dublin naar Limerick City, een stad in het westen van Ierland, vormde voor een groep Vlamingen geen obstakel om op 11 juli een uniek concert bij te wonen: ‘The Final Farewell’ van de legendarische Ierse rebelsongband The Wolfe Tones. Na 62 jaar (!) op de bühne houden zij het definitief voor bekeken.

Voor heel wat volksnationalisten zijn The Wolfe Tones geen nobele onbekenden. Het huidige trio – Brian Warfield, Noel Nagle en Tommy Byrne – treedt al tientallen jaren samen op. Hun politieke voorkeuren staken zij daarbij nooit onder stoelen of banken. Ierse republikeinen zijn het, ‘loud and proud’. Muzikale vertolkingen gaan steevast over de moedige strijd van de Ieren tegen de Britse bezetter en de hunker naar een verenigd Ierland.

Zestig jaar ‘rebel songs’ De groep werd gesticht in 1963 en raakte bekend met songs als ‘Irish Eyes’ en ‘Joe McDonnell’, een lied over het leven en de dood van een van de in 1981 wereldberoemd geworden Ierse hongerstakers. In 2020 haalden The Wolfe Tones met een eigen versie van ‘Come Out Ye Black and Tans’ – over de Brit-

se paramilitairen die voor gruwel en terreur zorgden onder de Ierse bevolking – nummer 1 in de Ierse, Schotse en zelfs Britse hitparade. Hun vertolking van ‘A Nation Once Again’ werd verkozen tot het beste lied aller tijden in een poll van BBC World. Dit om maar te zeggen dat de bandleden, intussen krasse tachtigers, geen ‘one hit wonders’ bleken te zijn, maar al zes decennia kunnen rekenen op een zeer fanatieke aanhang die over verschillende generaties heen reikt.

'Blacklisted'

Hun uitgesproken republikeinse standpunten maakten The Wolfe Tones niet overal populair. Op het podium in Limerick verwees Derek Warfield naar het grote gevecht dat zij al die jaren moesten leveren met de traditionele media in het algemeen en de Ierse openbare omroep RTÉ in het bijzonder – het

klinkt vertrouwd voor nationalistische partijen in Vlaanderen. “They don't like us. We don’t care”, aldus Warfield. Ook hier zijn dus parallellen met ons land te trekken: verbannen en gehaat door de gevestigde orde, maar waanzinnig populair in de harten van gewone mensen.

Sinn Féin

Opmerkelijk: het concert werd ingeleid met een filmpje van een zingende Mary Lou McDonald, partijleidster van Sinn Féin en sinds 2018 de opvolgster van Gerry Adams aan het hoofd van de partij. Niet iedereen kon haar tussenkomst smaken, zo getuige het luide boegeroep door een deel van de aanwezigen. McDonald, die oorspronkelijk actief was in een andere partij en mede daardoor niet altijd op sympathie van de traditionele republikeinse achterban kan rekenen, leidde de partij in 2020 naar een afgetekende verkiezingsoverwinning. Met 24,5 procent van de stemmen, goed voor 37 zetels, werd Sinn Féin de grootste partij van Ierland. Jong en zeer enthousiast

Terug naar het concert zelf. Buiten Thomond Park, een van de grootste rugbystadions in Ierland, stonden tientallen eetstandjes en hadden duizenden mensen zich uren voor de start van het concert lachend en zingend op de grond genesteld. Die vrolijke setting deed enigszins denken aan Rock Werchter, maar dan voor nationalisten. Opvallend was overigens het zeer grote aantal jonge mensen, vooral twintigers en dertigers, dat in Limerick present tekende. Tijdens het ronduit indrukwekkende concert werd elk lied door duizenden woord voor woord meegezongen.

Het muzikale afscheid van The Wolfe Tones liet dan ook niemand onberoerd, ook de artiesten zelf niet. “Vaarwel aan onze vrienden”, zo klonk het emotioneel door de microfoons van Brian, Noel en Tommy, “want elk verhaal komt ooit ten einde.”

Antidotum voor zuurpruimen

In een zinderende finale werden de bisnummers ‘A Nation Once Again’ en ‘Celtic Symphony’ – een lied dat door The Wolfe Tones werd gecomponeerd naar aanleiding van de honderdste verjaardag van voetbalclub Celtic FC – luidkeels meegezongen door 30.000 enthousiastelingen. Die fenomenale opkomst die ze twee dagen later nog eens zouden herhalen en daarmee de kaap van 60.000 (!) aanwezige fans overschreden, bewijst dat volksnationalisme helemaal niet dood is.

De totaalbeleving rond het Ierse patriottisme, waarvan The Wolfe Tones zes decennia lang een muzikale exponent zijn geweest, stemt tot nadenken en is alleszins een stevig antidotum voor zuurpruimen die nationalisme anno 2025 achterhaald of ouderwets vinden.

TOM VAN DEN TROOST

BRUSSELSE REGERING ZOU

250 MILJOEN EURO UIT LENINGEN MISBRUIKT HEBBEN VOOR ANDERE UITGAVEN

De Brusselse regering zou 250 miljoen euro uit leningen voor de Brusselse metro misbruikt hebben om andere schulden en lopende uitgaven te betalen. De verantwoordelijke minister Sven Gatz (Open Vld) ontkende en beweerde zelfs dat de Europese Investeringsbank (EIB) bevestigde dat het verhaal niet klopt. Dat laatste viel alvast niet te verifiëren.

Afgelopen week kwam een schandaal uit over geknoei met Europees geld door de Brusselse regering. De financiële en politieke crisis rond de Brusselse regering en het Brussels Hoofdstedelijk Gewest kreeg er zo een fraudedossier bij. Of toch niet?

Een groot en uitvoerig gedocumenteerd artikel van de Engelstalige Brussels Times deed uit de doeken hoe de Brusselse regering zich schuldig maakte aan grootschalige ‘budgettaire fraude’. Het ging om 250 miljoen euro aan Europese leningen bestemd voor de uitbreiding van de Brusselse metro, die gebruikt zouden zijn om schulden af te lossen of lopende uitgaven te dekken.

Verschillende leningen

Enerzijds leende het Brussels Hoofdstedelijk Gewest begin dit jaar 175 miljoen euro bij de Europese Investeringsbank (EIB). De EIB is een EU-instelling. Daarnaast leende men nog eens 75 miljoen euro bij de Council of Europe Development Bank (CEB). Dat is een ‘sociale ontwikkelingsbank’ van de Raad van Europa en die laatste twee hebben dan weer geen enkele band met de instellingen van de Europese Unie. Het gaat om een andere verdragsorganisatie

BELFIUS KOPPELDE HAAR KREDIETLIJNEN

AAN DE LENINGEN BIJ SUPRANATIONALE INSTELLINGEN ZOALS EIB EN CEB

Ten derde zouden de Brusselse bestuurders informatie die ze gaven aan het ratingbureau Standard & Poor’s vervalst hebben om de kredietrating van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest rooskleuriger voor te stellen. Nochtans zakte die rating op 13 juni van A+ naar A. Zo’n ratingverlaging is bijzonder pijnlijk. En als reden gaf S&P Global de verslechterde ‘budgettaire cijfers en de zeer hoge schuld’. Bovendien schatten ze de evolutie negatief in.

Niet bij metro beland

De kern van de zaak is dat, in plaats van het ontvangen geld van de leningen over te maken aan de STIB, het geboekt werd bij het Agentschap van de gewestelijke schuld van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Op die manier werden het op papier liquide middelen. Dat Agentschap van de gewestelijke schuld gaf toe dat de leningen “geïntegreerd werden in het algemene financiële beheer omwille van redenen aangaande operationele optimalisering”.

Eigenlijk waren er dus om ernstige liquiditeitsproblemen in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest begin dit jaar. Iets wat ontkend wordt en ook in het verslag van S&P Global zeer rooskleurig voorgesteld wordt. Het echte probleem was dat banken (ING en Belfius) de kredietlijnen van het gewest niet wilden uitbreiden. In de loop van februari en maart was er wel degelijk een acuut financieel probleem. Zowel ING als Belfius dreigden de kraan dicht te draaien. Het ging om een kaskrediet van een half miljard euro bij ING. Belfius kondigde toen aan dat het kaskrediet bij deze staatsbank van 500 miljoen euro naar 200 miljoen euro zou worden herleid.

Op zich is het overigens nooit de bedoeling om dit dure kaskrediet van 1 miljard euro aan te spreken, maar blijkbaar was de situatie acuut. Er zou slechts genoeg geld zijn tot juli. Na veel politieke druk behielden zowel Belfius als ING het oude kaskrediet van een half miljard euro per bank. De vraag is natuurlijk hoe het zat met de andere kredietvormen als de laatste en duurste reddingsboei, namelijk de kaskredieten in maart 2025, een gigantisch probleem bleek.

Kapitaalsaflossingen

Het antwoord is dat het onduidelijk blijkt. In de begroting van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest omschrijven ze de terugbetaling van de leningen als ‘kapitaalsaflossingen’ alsof het enkel om investeringen zou gaan. Het gaat nochtans om de totale directe schuld: een bedrag van bijna 12 miljard euro op 31 december 2024. Bovendien neemt de schuld elk jaar met meer dan 15 procent toe.

Kortom, er speelde zich wel degelijk een financiële ramp af in Brussel. De twee Europese leningen hielpen om die ramp te maskeren. Maar bij de EIB protesteerden ze over die gang van zaken. In de contracten staat immers duidelijk dat het geld van die leningen bestemd is voor een metro-uitbreiding en het gebruik voor kasbeheer is niet toegelaten.

Begrotingsrecht

Brussels Parlementslid Gilles Verstraeten (de N-VA) zei in het artikel dat als het geld van de leningen zo werd gebruikt, dit een overtreding van het begrotingsrecht is. Op X postte Verstraeten: “Het Brussels Gewest stak Europees geld, uitsluitend bedoeld voor mobiliteitswerken, in de ‘gewone’ cashreserves om schulden af te betalen, en om S&P en de banken te belazeren. Financiële fraude is dat. Ondertussen drijven we verder richting faillissement.”

Merkwaardig genoeg sprongen weinig Vlaamse media op de affaire. Op sociale media hielden de meeste politici zich afzijdig. Wat raar lijkt, omdat het oorspronkelijke artikel een zeer vreemde passage bevatte met de reactie van de verantwoordelijke uittredend minister. Daarin zei Sven Gatz (Open Vld): “Ik ben geen technocraat”, en hij verwees de journalist voor alle technische vragen naar het Agentschap van de gewestelijke schuld en zijn Franstalige directeur Serge Dupont. Vervolgens weigerde de woordvoerder van Gatz herhaaldelijk elk commentaar.

In het actualiteitsdebat in het Brussels Parlement was de uittredend Brussels minister van Begroting en Financiën Sven Gatz spraakzamer en noemde hij de beschuldigingen onge-

grond. “Het is belangrijk te benadrukken dat geen enkele euro van deze kredietlijn werd aangewend voor andere projecten of om schuldafbouw te financieren”, stelde Gatz. “Alle uitgaven gebeurden volledig in overeenstemming met de contractuele afspraken.”

Op X verdedigde de Brusselse voorman van Open Vld, Frédéric De Gucht, zijn minister: “EIB heeft toch bevestigd dat er niets van aan is…” Wat in sterk contrast stond met Guy Vanhengel (Open Vld), ex-minister van Financiën in Brussel in de periodes 2004-2009 en 2011-2019, en federaal minister van Financiën tussen 2009 en 2011. Vanhengel noemde het “gesjoemel”.

Verdragsorganisaties

Eén feit is opvallend. Belfius koppelde haar kredietlijnen aan de leningen bij supranationale instellingen zoals EIB en CEB. Dat zijn geen banken, maar verdragsorganisaties die werken met belastinggeld en geld ophalen op de financiële markten. In het jaarverslag van het Agentschap voor de gewestelijke schuld dat na 17 juni verscheen (dat is de datum dat de pdf werd aangemaakt, nergens is de publicatiedatum te vinden), staat letterlijk “… heeft Belfius als voorwaarde voor deze verlenging wel de aanwezigheid van supranationale financieringslijnen (EIB, CEB) en die van ING in 2025 gesteld”. Dat is toch wel een heel pikant detail. Want het kaskrediet is onderdeel van het kassierscontract van Belfius met het gewest.

EIGENLIJK GING HET DUS OM ERNSTIGE LIQUIDITEITSPROBLEMEN BIJ HET BRUSSELS HOOFDSTEDELIJK GEWEST

Dat was trouwens niet de enige saillante passage in dit jaarverslag. “Het verkrijgen van de verlenging van de financieringslijn bij ING vroeg tijd. Het proces werd vertraagd doordat in de pers ongunstige en ongefundeerde artikelen waren verschenen over de financiële toestand van het gewest (onmiddellijke liquiditeit). In maart sprak de bank zich evenwel positief uit en ze bood een nieuwe kredietlijn van 500 miljoen euro aan voor 2025.” Blijkbaar zou ING met andere woorden afhankelijk zijn van de pers om inzicht te krijgen in de financiële situatie van haar klant.

Uit het jaarverslag vernemen we ook dat S&P Global de rating van maart naar juni verplaatste “vanwege het vooruitzicht van een moeizame regeringsvorming en waarschijnlijk het uitblijven van een goedgekeurde initiële begroting in het eerste kwartaal van 2025”. En na die rating verscheen dan plots zeer spoedig het jaarverslag van het Agentschap van de gewestelijke schuld dat, herinner u, het geld uit de leningen ontving in plaats van de MIVB. De vraag of de Brusselse regering of de Brusselse gewestelijke administratie goochelde met miljoenen euro’s van ‘supranationale financieringslijnen’, valt bijna niet te beantwoorden. Al heeft het wel er alle schijn van. Het probleem is dat er geen onafhankelijke scheidsrechter is die dit kan bevestigen of ontkennen. Het ingewikkelde bureaucratische kluwen van Brussel met allerhande regeringsdiensten en 22 agentschappen maakt het overzicht van de Brusselse schulden quasi onmogelijk. Tel daarbij dat het Rekenhof al sinds 2017 geen enkele boekhouding van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest goedgekeurd heeft, dan is een jaarverslag van de duidelijk betrokken dienst waar de uittredend minister bovendien doelbewust naar verwijst voor uitleg, de enige beschikbare bron. Zelfs als die dienst hetzij de hoofdverdachte, hetzij het vehikel is waarmee de boel ‘belazerd’ werd.

Sven Gatz en David Leisterh in het Brussels Parlement

DE VERGETEN ZEESLAG BIJ SLUIS

Vorige week stond ik op deze bladzijde even stil bij de moord op de Gentse voorman Jacob van Artevelde. Deze volksmenner wist van het begin van de Honderdjarige Oorlog tussen Engeland en Frankrijk handig gebruik te maken om niet alleen het graafschap Vlaanderen te beschermen tegen economische rampspoed, maar bovendien dwong hij de strijdende partijen om ook de neutraliteit van datzelfde Vlaanderen te erkennen.

Begin 1340 haalde Van Artevelde zich echter de woede van de Franse koning op de hals door afstand te doen van deze neutraliteitspolitiek en een militair en politiek verbond te sluiten met de Engelse koning Edward III die aanspraak maakte op de Franse kroon.

Op 30 januari 1340 ontving Van Artevelde, die intussen tot ruwaard van Vlaanderen was aangesteld, Edward III plechtig op de Gentse Vrijdagmarkt en riep hem daar plechtig uit tot koning van Frankrijk en beschermer van Vlaanderen.

Deze provocatie kon de Franse koning Philippe van Valois natuurlijk niet onbeantwoord laten. Amper was Edward teruggekeerd naar Engeland met de belofte dat hij op Sint Jansdag - 24 juni - opnieuw Vlaanderen zou aandoen, of Philippe stuurde zijn troepen naar het noorden. De Franse opmars kon evenwel door de inderhaast opgetrommelde Vlaamse stedelijke milities bij Oudenaarde worden afgestopt. Havenblokkade

Philippe riep na dit debacle alle hens aan dek. Hij stelde een enorme oorlogsvloot samen die het Zwin en dus Brugge - toen de belangrijkste havenstad van West-Europa - moest blokkeren en tegelijkertijd een Engelse invasie op de Vlaamse kust moest verhinderen. Tegen het einde van mei voer de Franse oorlogsvloot vanuit Lorient af naar Vlaanderen. 173 Franse troepentransportschepen, 23 bargen en 6 galeien werden in hun kielzog gevolgd door meer dan 30 Genuese galeien onder het bevel van de kaper Barbavara. Het moet een machtig schouwspel zijn geweest toen deze vloot, die meer dan 800 zeilen telde met in totaal 35.000 infanteristen en boogschutters aan boord, de - toen veel bredere - monding van het Zwin binnenvoer.

MET DE VLOED VOER HEEL DE ENGELSE VLOOT HET ZWIN BINNEN

Het opperbevel over de Franse vloot werd toevertrouwd aan de schatmeester van de koning, Nicolas Béhuchet. Niet echt een slimme keuze, want de man had nauwelijks militaire ervaring. Zijn rechterhand, de uit Artesië afkomstige ridder die de infanterie aanvoerde, had die wel. Maar hij bleek niet echt met een groot strategisch inzicht gezegend te zijn geweest. Op 8 juni voeren de Fransen immers, in plaats van op volle zee de Engelsen op te wachten, het Zwin binnen. Nicolas Béhuchet liet meteen een flink deel van zijn troepen aan land gaan en Cadzand - toen nog een eiland aan de Zeeuwse kust - bestormen. Het handvol huizen op Cadzand werd vakkundig geplunderd en tot

op de grond afgebrand, terwijl de inwoners die niet tijdig hadden weten te ontkomen genadeloos, over de kling werden gejaagd.

De Fransen trokken daarop richting het rijke Sluis, maar de snel gealarmeerde Brugse milities, aangevoerd door Jan Breydel en Jan Schynckele, snelden toe en waren net op tijd om Sluis in staat van verdediging te stellen. De Bruggelingen zagen hoe de Fransen telkens drie van hun schepen met stevige kettingen aan elkaar koppelden om ze daarna, grotendeels aan het zicht onttrokken door de duinen, in drie gevechtslinies dwars over de monding van het Zwin voor Sluis op te stellen. Een strategische keuze die niet voor de hand liggend was. Niet alleen lag de Franse vloot voor anker onder de muren van Sluis dat in handen van de Vlaamse milities was, maar het gebrek aan manoeuvreerruimte bij een confrontatie zou wel eens een groot nadeel kunnen zijn. Bovendien was het gevaar reëel dat de Vlamingen de Fransen in de rug konden aanvallen.

Geen woorden, maar wapens

De Italiaanse broers Carlo en Nello Rosselli hebben na de Eerste Wereldoorlog alles om een leven te leiden zoals velen uit de betere klassen. Als niet onbemiddelde intellectuelen kiezen ze er echter voor om vanuit een principiële overtuiging zich te verzetten tegen de opkomst van Benito Mussolini en diens regime. Carlo is het actiefst en ‘gaat ervoor’, vaak ten koste van zijn gezin en met permanent gevaar voor zijn eigen veiligheid. De broers zullen het met een gewelddadige dood bekopen, nog een eind voor de Tweede Wereldoorlog aanvangt.

Luc Rasson neemt ons mee terug in een turbulente tijd waarin de grote -ismen opgang maken, massa’s opzwepen maar vooral elkaar naar het leven staan. Hij brengt ons in een heldere vertelstijl een nauwgezet verhaal, gebaseerd op belezenheid, historisch inzicht en oog voor detail.

Gespreide slagorde

Franse hinderlaag

Terwijl de Fransen hun linies vormden, stelden de Engelsen in zeven haasten een vloot van ongeveer 150 oorlogsbodems samen die op 22 juni uitvoer. De volgende dag omstreeks 15.00 uur doken de eerste Engelse schepen op voor het vissersdorp Blankenberge. Reinald van Cobham ging er met enkele ridders aan land voor een verkenning door de duinen. Het duurde niet lang voor ze de in een hinderlaag liggende Franse vloot ontdekten. De Engelsen gingen heel de nacht voor anker en wachtten op het gunstige tij en het draaien van de wind om de confrontatie aan te gaan.

De Genuees Barbavara die doorhad dat de Franse vloot zichzelf in de val had gemanoeuvreerd, verbrak in de ochtend van 24 juni de defensieve lijn en positioneerde zich voor de Fransen in de hoop over de open zee te kunnen ontsnappen, maar deze poging werd afgeslagen door de Engelse voorhoede onder bevel van admiraal Morley.

Met de vloed voer heel de Engelse vloot het Zwin binnen, terwijl de Vlamingen, die in de Brugse haven Spaanse schepen in beslag hadden genomen, de Fransen in de rug aanvielen. De Engelsen, geholpen door de Vlamingen, verpletterden de Franse vloot die hopeloos en in wanorde manoeuvreerde. Er werd urenlang, vanaf 14.00 uur tot zonsondergang - het was zomerzonnewende en dus de langste dag van het jaar - gevochten. Fransen die beseften dat alles verloren was en die poogden naar het strand of de polders te vluchten, werden genadeloos afgemaakt door de Vlaamse milities die zich op de dijken hadden opgesteld. Van de 202 Franse schepen werden er 163 in brand gestoken, gekelderd of gekaapt. De meest realistische schattingen van de Franse verliezen varieerden van 20.000 tot 25.000 mannen. De Engelsen en de Vlamingen verloren samen naar schatting tussen de 2.000 en 3.000 mannen.

Edward III was in het heetst van de strijd door een pijl in zijn bil getroffen, maar hij bleef, ondanks zijn verwonding, doorvechten. Hugues Quiéret sneuvelde en de gevangen genomen Nicolas Béhuchet werd aan de hoofdmast van zijn admiraalsschip opgeknoopt. Het was een ware slachting. In de annalen klonk het zo: “La mer en estoit tout ensanglantée”. In Engeland werd cynisch rondverteld dat “de vissen nu wel Frans leerden spreken nu ze zoveel Fransen hadden opgevreten”. Honderden, vaak vreselijk verminkte lijken spoelden nog dagenlang aan op het strand van Knokke en Cadzand. Tot uiteindelijk de getijden de “golven van bloed” wegspoelden.

De Engelsen dankten hun klinkende overwinning aan het gebruik van de handboog. In de slag bij Sluis vochten 12.000 Engelse boogschutters. Deze goed getrainde schutters met hun superieure twee meter hoge ‘Welshe’ bogen uit taxushout en hun bijna één meter lange pijlen - doeltreffend tot op 180 meter - konden tot twaalf schoten per minuut lossen tegen slechts twee van de met kruisbogen gewapende Fransen. De Engelse pijlenregen had de doorslag gegeven.

38 jaar nadat de Vlaamse milities in de beemden van Kortrijk de fine fleur van het Franse ridderschap hadden verpletterd, leed de Franse koninklijke oorlogsvloot een nog zwaardere nederlaag in het Zwin. Een Engels-Vlaamse overwinning die vreemd genoeg een beetje tussen de plooien van de geschiedenis is verdwenen en vergeten is geraakt.

Op 9 juni 1937 worden in Bagnoles-de-l’Orne, een Normandisch kuuroord, de twee broers in een hinderlaag gelokt en brutaal vermoord. Hoewel Rasson diverse plausibele pistes onderzoekt voor de officieel onopgeloste moord, lijkt het er sterk op dat Mussolini’s regime er de kwade hand in had. Het is precies deze moord die Rasson als uitgangspunt neemt om de levens van de broers te reconstrueren en ze tegen het tijdskader van toen te plaatsen. Het levert een indringend en verhelderend tijdsbeeld op, waaruit ook blijkt dat de antifascistische linkerzijde behoorlijk verdeeld was en zich vooral op het ideologisch-theoretische vlak verloor in oeverloze discussies en tegenovergestelde inzichten, wat met zich meebracht dat men vaak in gespreide slagorde de vijand tegemoet liep. Het is zeker de verdienste van Rasson ons daar een heldere kijk op te geven. Naast tal van in het buitenland uitgegeven boeken over de Rosselli’s en hun gedachtegoed, is het boek van Rasson het eerste Nederlandstalige boek hierover. Antifascistisch verzet

Individuele vrijheid kan alleen gedijen in een samenleving waar sociale rechtvaardigheid heerst. Dat was de lijn die de broers ontwikkelden en die Carlo uitwerkte in 1930 in zijn boek ‘Socialismo liberale’ (‘Liberaal socialisme’) en waarmee hij een soort middenweg tussen marxisme en de sociaaldemocratie (het klassieke socialisme) zocht; een revisionistisch socialisme als het ware. Die vrijheid van het individu zag hij beknot door het fascisme en het marxisme, omdat deze autoritaire systemen de inzet van het individu beknotten. “De mens is het doel, niet de Staat”, zal hij vaak stellen. Vooral Carlo zal zijn ganse leven wijden aan de strijd tegen vooral het fascisme. Nello zal een stille intellectuele strijder op de achtergrond zijn, die evenwel een sterke band met zijn broer zal behouden. Carlo zal een ondergrondse krant oprichten in Frankrijk en Filippo Turati – oprichter van de Partito Socialista Italiano – naar Frankrijk helpen te ontsnappen. Het was al snel duidelijk dat Mussolini’s regime Carlo in de gaten hield. Zo kreeg hij in 1927 met een ‘confino’ te maken, een gedwongen ballingschap. Zo ging het fascistische regime om met zijn politieke tegenstanders, namelijk door hen te verbannen naar Lipari, een van de Eolische Eilanden voor de kust van Sicilië. Daar leefden ze weliswaar niet als echte gevangenen, maar in een strak gecontroleerde levenswandel. Op Lipari zal hij trouwens Hendrik De Mans afrekening met diens eigen marxistische verleden instemmend lezen in zijn ‘Zur Psychologie des Sozialismus’, en hij zal hem later citeren in ‘Socialismo liberale’.

Hij zal er in 1929 weten te ontsnappen met enkele gezellen en zich in Frankrijk – vooral in Parijs – ophouden, van waaruit hij de strijd zal verderzetten via de mede door hem opgerichte verzetsbeweging van antifascistische vluchtelingen ‘Giustizia e Libertà’. Die beweging zou na zijn dood nog tot 1945 – de val van het regime – actief blijven. Hij zal er een groot deel van zijn vermogen insteken.

Voor alles komt de daad

Dat is het motto dat boven Carlo’s leven staat. Wanneer in 1936 de Spaanse Burgeroorlog uitbreekt, meldt hij zich om tegen de troepen van generaal Franco op te trekken. Na een klein half jaar is hij terug in Parijs, uitgeput en ontgoocheld. Toch blijft hij zorgen voor wapenleveringen aan de linkse Spaanse republikeinen en schijft hij pamfletten die uitgestrooid worden boven Italië. Ook houdt hij lezingen en redevoeringen, meer dan ooit overtuigd van zijn zaak. Aan het front of achter de schermen of in het geheim: voor alles komt de daad. Interessant is dat Luc Rasson aan het einde van het boek twee gesprekken weergeeft, die hij had met Mark Elchardus en Ludo Abicht, twee niet-dogmatisch linkse denkers die veel voeling vertonen met Rosseli’s liberaal socialisme en meteen aantonen dat het denken van de broers ook in onze tijd nog voortleeft, zoals overigens blijkt in Italië waar zij nog niet vergeten lijken te zijn. Rassons boek is meer dan interessante lectuur voor wie meer wil te weten komen over het woelige politieke interbellum in Italië, maar zeker ook in Spanje, Frankrijk en bij uitbreiding in heel Europa. En wie dacht dat de politieke linkerzijde van toen een monoliet was, zal zijn mening moeten herzien.

Luc Rasson, ‘Voor alles komt de daad. De broers Rosselli tegen Mussolini’. Ertsber, 2025. 301 p. , 27,50 euro. ISBN 9789464984262

JAN HUIJBRECHTS

De slag bij Sluis (Nationale bibliotheek van Frankrijk)

Vijf geslaagde historische romans

Historische romans zijn een zeer moeilijk genre, zelfs als je nog maar tot de negentiende eeuw teruggaat. Mensen dachten en voelden toen anders. Ze vonden dingen normaal die wij afschuwelijk zouden vinden en omgekeerd. Om personages voor moderne lezers aanvaardbaar te maken, moet je hen dan bijschaven door hen te injecteren met minstens enkele waarden uit de verlichting. Maar dan vervals je de geschiedenis. En als je overdrijft, verliest je verhaal de band met het echte verleden, dat de essentie van historische romans uitmaakt. Een moeilijke evenwichtsoefening. Maar ondanks dat… vijf geslaagde voorbeelden. PAUL BAUMER

Steven

Pressfield - ‘De Poort van Vuur’

Dit boek gaat over de Spartanen in de Slag bij Thermopylae. Ondanks enkele storende vertaalfoutjes is dit een schitterend boek. Het ademt een zo door en door militaire geest, dat ik automatisch dacht dat Pressfield een Marinier of een Navy Seal geweest moest zijn, maar dat is niet zo. Af en toe schemert in de beschrijvingen van de jacht op heloten in het oude Sparta iets door van de Ku Klux Klan in het oude Amerikaanse Zuiden. Een anachronisme? Of juist een subtiele dubbele bodem? ‘The Afghan Campaign’ is zelfs nog beter, maar is alleen in het Engels beschikbaar. Dit beschrijft niet de Amerikaanse interventie in Afghanistan, maar de moeizame verovering van Afghanistan door Alexander de Grote, die begon in 330 v.Chr. Ook hier lijkt de recente strijd tegen de taliban altijd onzichtbaar aanwezig te zijn.

Valerio Manfredi - ‘Het Verloren leger’

Manfredi hervertelt hier het verhaal van Xenophons ‘Tocht der Tienduizend’, gezien door de ogen van Xenophons (fictieve) vriendin. Even aangrijpend, realistisch en spannend als het oorspronkelijke boek, met juist zoals bij Pressfield heel authentieke, dappere Spartanen. Alleen het slot is ongeloofwaardig.

Hemingway - ‘Voor wie de doodsklok luidt’

‘Voor wie de doodsklok luidt’ is gebaseerd op Hemingways ervaringen als vrijwilliger in de Spaanse Burgeroorlog, waar hij aan de Republikeinse kant vocht. Niet iets dat ik zou doen, maar ondanks dat is het een indringend boek dat aanvoelt alsof het ‘echt’ is en geen fictie, hoewel de personages natuurlijk fictief zijn. Een van de weinige boeken die ik meer dan eens heb gelezen. George Orwell had in Spanje een kortstondige ontmoeting met Hemingway, die toen volgens hem alleen maar politieke slogans kon napraten. Maar in dit boek, dat in 1940 is gepubliceerd, toen de Spaanse Burgeroorlog voorbij was, is Hemingway duidelijker al kritischer voor de Republikeinen en voor hun Russische adviseurs.

Eleanor Cooney - ‘Het land van de Rijzende Draak’

Dit essay beschrijft de gebeurtenissen die hebben geleid tot de ondergang van de Tang-dynastie, met de keizerlijke eunuchen als onwaarschijnlijke helden. Sommige personages zijn fictief, maar de meeste niet. Anders dan in zulke romans gebruikelijk is, begint ieder hoofdstuk met meerdere lange – soms meerdere bladzijden! – citaten van echte historici over deze periode. Pas dan ziet men hoe nauwkeurig de fictie hier met de echte geschiedenis verweven is. Voor iemand die zoals ik jarenlang in de parlementen heeft gewerkt, is het spel van listen, intriges en tegenintriges héél herkenbaar.

Robert Graves - ‘Heer Belisarius’

Dit boek is een gefictionaliseerde biografie van de beroemde veldheer Belisarius, de laatste echt bekwame Byzantijnse generaal, die echter voortdurend gedwarsboomd wordt door politieke intriges. Graves heeft de geest van het oude Byzantium en van de oorlogen uit die tijd heel goed weergegeven, maar zijn secularisme ligt er iets te dik bovenop. Ja, ik geloof ook dat oorlogen gewonnen moeten worden te paard op het slagveld en niet biddend op de knieën, zoals keizer Theodosius dikwijls lijkt te denken. Maar het is een tikje te… modern. Keizerin Theodosia is dan weer een heel, heel echt Byzantijns… kreng.

LEZERSBRIEVEN

Vlaamse feestdag Pallieterke, Traditiegetrouw wordt de regionale feestdag 11 juli ingezet met de nodige grandeur en lovende, doch weinig betekenisvolle speeches in het stadhuis van Brussel voor een select publiek. Ook dit jaar dus. Buiten die euforische arena heb ik Tom Van Grieken (VB) een aantal waarheden horen vertellen. Hij noemde terecht deze viering een viering in mineur om diverse redenen. Machtsgeile BDW (N-VA), toch een flamingant van het eerste uur, heeft geopteerd voor het premierschap van een federaal Belgie, waarvan hij onlangs nog zei dat het ontstaan van dit land door afscheuring van de Nederlanden een grote historische vergissing is. Niettemin kiest hij dus ervoor dit onzalig land te redden door een reeks ingrepen, waarvan experten beweren dat de kostprijs ervan grotendeels ten laste zal vallen van Vlaanderen. Niet van Brussel, noch van Wallonië. De 11 juliviering gaat tevens gepaard met een fancy-fair ten bate van het volksvermaak, opgeluisterd door een aantal artiesten, al dan niet die naam waardig, waarvan het kostenplaatje trouwens onbekend is. Het is mij een raadsel waarom de N-VA nog zoveel kiezers kan bekoren. Zijn de meesten ervan dan kiekens zonder kop? De vraag stellen, is ze beantwoorden. Ja dus. BDW heeft veel voorgangers gehad met dezelfde ambities, zonder veel succes. Door onder meer de ontelbare en zinloze staatshervormingen hebben ze van dat lapje grond dat Belgie groot is, nog een groter niet-functioneel lappendeken gemaakt.

Eddy Verpoten, Mechelen

11 juli voor de Ancienne Belgique Pallieterke, Zoals elk jaar rijd ik met de fiets in Brussel rond om te kijken waar er leeuwenvlaggen uithangen. Rond half elf was ik bij de ‘Ancienne Belgique’. Elk jaar zie ik daar een leeuwenvlag uithangen op het balkon. Dit jaar geen leeuwenvlag, wel drie spandoeken in Palestijnse kleuren in het Nederlands, het Frans en het Engels, met een aanklacht om de vermeende genocide te doen stoppen. Over de oorlogen in Oekraïne of Soedan geen spandoeken. Het is bedenkelijk dat een huis dat gesubsidieerd wordt door de Vlaamse Gemeenschap, de fierheid mist om een leeuwenvlag uit te hangen in Brussel, de stad waar de Nederlandstalige gemeenschap dagelijks gediscrimineerd wordt op taalgebied. Michiel Plaizier, Brussel

Mythe van gelijkheid

Pallieterke,

Zeer goed artikel van Drieu Godefridi over de mythe van gelijkheid. Gelijkheid is gewoon iets wat niet bestaat en maar goed ook, want wat zouden we een saai bestaan hebben: iedereen gelijk. Bovendien is het wel zo dat die gelijkheid gepredikt wordt door mensen die de gelijkheid liever niet te dichtbij zien komen. De gelijkheid is er voor het gewone volk, anderen staan daar ver boven en liefst houden we dat zo. De voorbije decennia is men erin geslaagd door allerlei maatregelen die gelijkheid te bevorderen. Men heeft allerlei sociale ingrepen gedaan die maken dat de lagere inkomensklasse niets tekortkomt, materieel welteverstaan! Dat is zelfs in die mate dat uitkeringstrekkers soms meer inkomen verzamelen, door combinatie van factoren, dan werkenden. Sociale maatregelen zorgen ervoor dat daar

Een lezersbrief insturen?

steeds meer geld naartoe gaat, maar het schoentje wringt daar niet meer. Om echte vooruitgang te boeken, is er een omslag nodig in mentaliteit en educatieniveau, en dat is uiteraard veel minder gemakkelijk te verwezenlijken.

Louis Lavrysen, Schoten Brussel

Pallieterke,

In ’t Pallieterke van 11 juli jl., op de Vlaamse nationale feestdag, pleit VB-voorzitter Tom Van Grieken ervoor om van Brussel opnieuw een Vlaamse stad te maken, met respect voor het tweetalig karakter en de Franstalige Gemeenschap, maar onder verantwoordelijk Vlaams bestuur. Met alle respect van mijnentwege voor Tom en zijn partij, maar dit is ‘wishful thinking’. Met amper nog 10 tot 15 procent van de bevolking die er nog Nederlands spreekt, zal dat nooit lukken. Men mag Brussel dan nog ‘onze hoofdstad’ noemen, ‘ons visitekaartje’ naar de wereld, maar voor de rest van de wereld stelt dat niets voor, zeker nu niet, nadat men er meer dan een jaar na de verkiezingen niet eens in slaagt een eigen gewestregering te vormen. Brussel moet ophouden een stad, een gewest én een federatie met Wallonië te zijn en moet gereduceerd worden tot een stadsgewest met negentien districten, één burgemeester, één schepencollege, één gemeenteraad en één OCMW. Een stad die het kan doen met één brandweerkorps, moet dat ook kunnen doen met de andere entiteiten. Het blijft een schande dat Vlamingen in hun zogezegde hoofdstad riskeren niet eens in de eigen taal geholpen worden als er iets fout loopt met hun gezondheid of bij problemen met de politie, maar als puntje bij paaltje komt steeds wel de rekening mogen betalen.

Guido van Alphen, Kasterlee

De 1 procent en de rijkentaks Pallieterke,

De 1 procent superrijken, met 55 procent van de welvaart (I. Robeyns), worden dus niet aangesproken voor extra bijdragen (Matthias Verbergt in De Tijd, 3 juli). De kostenbalans gaat dus weer naar ‘het burgerlijke midden’. Welstand en vrijheid gaan verder op de schop. BDW, waar ben je mee bezig? Alle ‘breinen’ die zich uitsloven voor ‘verandering’ (een eigenschap in de democratie): Elchardus (Reset), Robeyns (Limitarisme), Schoors (Alles wordt beter), Pikkety en Sandel (Gelijkheid), Noels (Econoshock), Maus (Tax me), Weil (Politiek zonder partijen), Van de Cloot (Roekeloos), Acemoglu en C. De Vusser beargumenteren overvloedig de gevaren die het gemeenschapssysteem in het Westen bedreigen. Onze politiekers lezen dit dus niet. Deze regering weet alles best, verandert kleuterig weinig en pronkt met opgeblazen kikkers die niets ten gronde veranderen. Rijkentaks? Pfft! Nooit gehoord van raamplanning met investeringen in een zelfbewust Europa? Dit vraagt wel om een nieuwe Europese structuur, zoals gevraagd door het Europa der Regio’s, gepresenteerd in hun ‘8th summit of the Regions; Bucharest 14-15 march 2019’. Ursula heeft dit vakkundig getorpedeerd ondertussen. De regiosympathisanten in het Europees Parlement mogen eindelijk eens aan het werk schieten en boven water komen. Het gepaste momentum is nu. Emil Maes, Ranst

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pal.be. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30•tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente moeten worden doorgegeven voor publicatie bij uw brief.

Laten we beginnen met goed nieuws: Europa heeft er een semionafhankelijke staat bij. Nieuw-Caledonië krijgt het statuut van ‘staat binnen de Franse Republiek’.

Nieuw-Caledonië was tot heden een ‘overzees gebied’ en het eiland bevindt zich ten noordoosten van Australië. Niet echt Europese grond dus, maar wel sinds 1853 een onderdeel van Frankrijk. Vorig jaar kwam het eiland nog in het nieuws door zware rellen en plunderingen waarbij meerdere doden vielen. Macron stuurde toen honderden Franse politieagenten om de boel terug onder controle te krijgen. Nu is er dus een historisch akkoord. Alhoewel het eiland al ettelijke jaren over een vergaande autonomie beschikt, wordt er nu toch nog een volgende stap gezet. Het is een beetje een compromis à la Belge: het overzeese gebied blijft Frans, maar wordt een staat binnen de Franse Republiek. Belangrijk om weten: vertegenwoordigers van Nieuw-Caledonië en van Frankrijk onderhandelden welgeteld 10 dagen om tot een oplossing te komen. 10 dagen! Misschien hadden de Brusselse onderhandelaars eens contact moeten nemen met hun Kanaakse collega’s.

Europa

Ik vermoed trouwens dat ook de Europese Unie akkoord is gegaan met de wijziging van statuut. U herinnert zich wellicht dat ‘Europa’ zich stelselmatig verzet tegen elk streven naar onafhankelijkheid van bepaalde regio’s. Europa stond pal achter de Spaanse staat in de strijd tegen een onafhankelijk Catalonië. Europa zweeg als vermoord toen Catalaanse – democratisch verkozen – politici werden opgesloten. En denk nu niet: och, zo’n eilandje in de Stille Oceaan, dat heeft toch weinig belang voor Europa. Fout gedacht: Nieuw-Caledonië is rijk aan nikkel – de op drie na grootste producent ter wereld – en dat is meteen de reden waarom Frankrijk het eiland geen totale onafhankelijkheid gunde. Wat de Kanaken doen, moeten we beter doen, naar de wijze woorden van Gaston Geens. Vrij vertaald naar ons land: een

Vlaamse staat binnen het Belgische koninkrijk. Het doet me een beetje aan confederalisme denken. Voor velen is confederalisme op dit ogenblik het hoogste haalbare doel, maar persoonlijk vind ik het niveau van Belgisch koninkrijk totaal overbodig. Het enige doel van het koningshuis is om het land bij elkaar te houden en zelf zo lang mogeijk te overleven.

Flamandisation

Ondertussen beginnen de Franstaligen te beseffen dat er een economische machtsovername bezig is. Zij zien hoe Vlamingen stelselmatig belangrijke posten innemen in typisch Belgische bedrijven, zoals Proximus en bpost. Een ‘Flamandisation’ van België. Vooral het hoofdaandeelhouderschap van de Vlaamse Regering van de luchthaven van Zaventem, is een doorn in het oog van de Franstaligen. Maar is feite is het geen nieuw begrip, want al in 2017 duikt het begrip ‘Flamandisation’ op in de Franstalige media.

Maar het is niet omdat enkele Belgische bedrijven nu geleid worden door een Vlaming, dat we victorie moeten kraaien. We zijn er helemaal nog niet en we mogens ons de komende maanden verwachten aan een tegenreactie van de Franstaligen. De politiek van het Belgische wafelijzer is nog steeds aanwezig.

‘Nihil impossibile est’

Nu maandag ‘vieren’ we de Belgische nationale feestdag. Weinig lezers of lezeressen van dit blad – ik hoop in feite geen enkele – hangt zijn of haar tricolore vlag uit. Want ook na 194 jaar België zien zij, net zoals ik, weinig redenen om te vieren. Dit land is kunstmatig tot stand gekomen en hangt met haken en ogen aan elkaar.

En de niet-partijpolietieke Vlaamse Beweging? Die hangt in de touwen, moegevochten door de onderlinge tweestrijd. De berichten op Facebook naar aanleiding van de 11-julivieringen liegen er niet om: de Vlaamse Leeuw is een tamme poes geworden, een beest zonder tanden of klauwen. Laten we dus de Kanaken als voorbeeld nemen: 10 dagen onderhandelen was voldoende voor een eigen staat(je). ‘Nihil impossibile est’, dat u dat maar onthoudt.

PAL voor Vlaanderen

PAL voor Vlaanderen is een project van PAL Academie vzw. Met die vzw zetten we onze kennis, kunde en netwerk in om het pad naar Vlaamse onafhankelijkheid te effenen. De vzw beschikt over ideeën en mensen, maar met uw financiële steun op rekening KBC BE39 7390 1640 4519 zouden we nog veel meer kunnen doen.

11 juli werd stevig gevierd, en zo hoort het

In de aanloop naar de Vlaamse feestdag en op 11 juli zelf werd ook dit jaar stevig gevierd. De eeuwige zuurpruim zou kunnen zeggen dat er niets te vieren viel, en ook wij kennen een meer dan gemiddelde galproductie. Maar als er één dag in het jaar is waar we die even op zien te houden, dan is het wel voor onze nationale feestdag. Bij deze vestigen we dan graag ook de aandacht op een aantal vieringen die we hiermee graag een hart onder de riem willen steken.

In Antwerpen maakten de Gulden Sinjoren en Voorpost van Luc Vermeulen en Nick Van Mieghem er een mooie en strijdbare 11 juli van. Jef Elbers trad er op en onder meer OVV-voorzitter Paul Becue voerde er het woord. Traditioneel was er ook de grote viering aan het Vlaams Huis in de Drukpersstraat in Brussel. De talrijke gratis vaten trokken ook nu een groot publiek. Organisatoren daar waren de Vlaamse Volksbeweging, Meervoud en het Taal Aktie Komitee. Naast de vele vieringen die we hier niet kunnen vermelden, vestigen we graag nog de aandacht op de Gulden Spoor die Urbanus in ontvangst mocht nemen en de prachtige projecties ter herdenking van de Guldensporenslag op het Brugse belfort in de aanloop naar 11 juli.

DIENSTMEDEDELING: TIJDENS DE MAANDEN JULI EN AUGUSTUS ZIJN DE KANTOREN OP DONDERDAG EN VRIJDAG GESLOTEN. WE ZIJN ER ONS VAN BEWUST DAT DE POST ‘T PALLIETERKE AL TE VAAK PAS OP MAANDAG AFLEVERT. HET HEEFT DAN OOK GEEN ZIN OM VOOR HET WEEKEND EEN VERVANGEXEMPLAAR AAN TE VRAGEN. ONZE EXCUSES VOOR HET ONGEMAK.

HORIZONTAAL

A. Jonge, tijdelijke werkkracht / B. Zet in de bloemetjes - Europeaan / C. Noord-NederlanderStadje in Zeeuws-Vlaanderen / D. Fust - Italiaanse schapenkaas / E. Oude lengtemaat - Uitvragen / F. Schelle kreet - Vlaamse stad / G. Vlaamse politica (1943-2024), boegbeeld van gelijkekansenbeleid voor vrouwen - Dalton / H. Muzieknoot / I. Elektriciteitssnoeren / J. Blaft af - In de wiskunde een algemeen gebruikte uitdrukking om equivalentie van twee uitspraken aan te geven / K. In het jaar des Heren - Exclusief automerk / L. Deel van een doel - Oudgediende

VERTICAAL

1. Gerenommeerd Vlaams strafpleiter / 2. Gebergte in Rusland - Internetlandcode voor Tunesië / 3. Eilandbewoner - Geleuter / 4. Uitgang van overtreffende trap - Chicaneer - Aftands / 5. Entertainend tv-programma / 6. Bolgewas - Daar - Methyl-tert-butylether / 7. Programma tussen 6 en 9 uur op Radio 1 - Muzieknoot / 8. Erbium - Op een niet precies bepaald tijdstip - Algemene bevlieging / 9. Glijvoertuig - Vlaamse recreantenvereniging / 10. Met een vliegtuig rijdendGegevens / 11. Groep van negen personen - Tantaal / 12. Effectief Leren Lezen Ondersteuningsprogramma - Tweedracht

KARL VAN CAMP

VVB-viering in Brussel

Jef Elbers trad op in Antwerpen voor de Gulden Sinjoren

OVV-voorzitter Paul Becue in Antwerpen Het Brugse belfort

Gulden Spoor voor Urbanus met An De Moor, Zuhal Demir en Dirk Defauw

NOSTRADAMUS VAN DE WEEK

Het plan dat het doet lijken alsof u meer overhoudt

De extra belastingen op de middenklasse zijn er, het snoeien in de pensioenen en uitkeringen is volop bezig en nu zit de politiek met lange tanden aan tafel om u netto wat meer over te laten houden na het werken. Het is de belofte die zwaar bevochten is geweest in het regeerakkoord en de Belg in het Arizona-kamp moest krijgen. Wel, het zal er komen. Mits een paar kanttekeningen.

Veel zorgen maken ze zich niet over de begroting bij Arizona. Iedereen is het er over eens dat het werk dat ze vandaag voor leggen, de staatsschuld niet gaan oplossen. Wel integendeel. Met de engagementen die België vrijwillig is aangegaan bij de NAVO en de volledig uit de lucht gehaalde ‘terug verdieneffecten’, zal de schuld blijven stij gen aan een rotvaart. Arizona zal misschien wel veel minder voor de overheidsfinanciën betekenen dan Vivaldi deed. En laat ons eer lijk zijn: dat was niet veel. En daarom con centreert de regering zich liever niet op de toestand waarin het land verkeert en meer op het regeerakkoord dat uitgaat van een andere realiteit.

In dat regeerakkoord staat dus dat arbeid meer moet gaan lonen. We moeten met zijn allen meer netto overhouden aan het eind van de maand. Hoeveel? Daar zijn ze nog

over aan het praten. Sammy Mahdi houdt het op ‘veel’ en nog wat meer voor de singles. De MR wil nog ‘veel meer’. Toch in de televi siestudio’s en aangejaagd door de voorzit ters zonder enige zorg voor de realiteit. Aan de regeringstafel zitten de ministers met de verantwoordelijkheid om het tenminste te laten lijken alsof de put wordt gedempt waarin het kalf al lang verdronken is.

Terugverdieneffecten die werken

En dus wordt er binnen de Wetstraat 16 niet gewerkt aan een plan dat u effectief meer gaat doen overhouden. Wel aan een plan dat het zo doet lijken. Het mag even op uw rekening staan omdat u zo sympathiek bent en u het kan zien, waarna het zo snel mogelijk terug naar de fiscus gaat. Dat zijn het soort terugverdieneffecten waar men zich wel graag aan houdt. Gaat u beleggen? Dan is het al netjes afgedekt met een meer waardebelasting. Gaat u er wat mee kopen, om het even wat eigenlijk? Dan past de overheid de btw even aan. Verwarmt u met gas? Prima, dank u wel. Er is wel een extraa tje voorzien voor de overheid. Excuus, voor het milieu natuurlijk. Noem het op en het zal allemaal net dat beetje duurder worden. En dat gaat alle maal eens zo makkelijk als dat nettobe drag zo laag mogelijk blijft. Voorwaar, ik voorspel u: er zal dezer dagen opnieuw veel gepraat worden over burgerzin en het niet opzadelen van ons nageslacht met meer schulden. Dat mag u echt niet doen. Dat is hun werk.

Ik ben 92, Vlaams-nationalist in hart en nieren en meer dan tevreden lid en ambassadeur van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds.

Elke Vlaming zou lid moeten zijn of worden van dit ziekenfonds dat een persoonlijke dienstverlening koppelt aan talrijke troeven en met een Vlaamse reflex.

Alleen met een eigen sociale zekerheid kan Vlaanderen bloeien. Dus volg mijn voorbeeld: word nu lid en wees een consequente Vlaming!

Mark Gabriëls, Dilbeek

ONDERTUSSEN IN GENT BIJ MATHIAS DE CLERCQ

“U kan niet geloven hoeveel ‘Beterschap’-kaartjes ik kreeg”

Er is wat aan de hand in de stad van ‘Licht en Liefde’. Jobs staan op de tocht. De stad is virtueel failliet en het eens zo geroemde middenveld wordt herleid tot een bende profiteurs en subsidieslurpers. Burgemeester Mathias De Clercq ligt al weken ziek te bed met een ernstige besparingsziekte, maar staat voor het eerst de pers te woord. “Ik kom terug. Positiever dan ooit!” ontslaan? Dat is toch pijnlijk?

MATHIAS: “Ah, de mannen van Pallieter. Blij dat jullie er zijn. Sorry dat ik wat later ben, maar mijn ochtendloopje is wat uitgelopen omdat ze weer voor mijn huis aan het protes teren waren. Ik moest helemaal omlopen om via de achterdeur te gaan. Maar toch een goe de tijd neergezet, hoor.”

Maar meneer De Clercq, bent u dan niet ziek?

MATHIAS: “Jawel, moet je mijn doktersbrief je zien? Ik ben heel ziek. De dokter wil dat ik negatieve mensen vermijd. Ik ben daar aller gisch voor. Vandaar dat ik even uit de politiek stap tot dit hele gedoe overgewaaid is. Het is belangrijk voor heel Gent dat ik positief kan blijven.”

Met een schuldenberg van een miljard euro en draconische besparingen?

MATHIAS: “Auw! Auw! Durft u wel? Deze woorden zijn dus het probleem, hé. Kunnen we het alstublieft hebben over de opportu niteitenberg en de heroriëntering van mid delen? Dat is uiteindelijk wat het is, hé. We heroriënteren belastinggeld naar de bank om de opportuniteitenberg te doen slinken. Die opportuniteiten verdwijnen dan wel. Dus we moeten er snel bij zijn.”

U bent me even kwijt.

MATHIAS: “Zie je nu wel hoe de pers niet te gen positiviteit kan? Jullie zijn de zieken. Niet ik. Kijk, de opportuniteitenberg zit vol kan sen om warme en constructieve projecten te schrappen die alleen maar geld kosten. Dan zijn we in de toekomst weer gezond. Volgens de bank zal dat ergens in 2035 zijn, maar ik heb het zelf uitgerekend en dat kan al tegen volgende maand. De 24ste augustus om precies te zijn. Wist u dat wij een fortuin besteden aan politie en inburgering? Waarom eigenlijk?

Iedereen is een Gentenaar. De hele stad is een liefdevolle inburgeringsmachine en de poli tie is dus volledig overbodig. De Gentenaar is geen crimineel, hé. Dat zijn de warmste en meest lichtgevende mensen ter wereld. Straat verlichting hebben we dus ook niet nodig. We zien mekaar van ver komen. En dat is nog maar een begin, hé. Iedere dag zie ik opportunitei ten. Gisteren las ik de kritiek van de oppositie op mijn beleid in de krant. Ik werd er ziek van. De Gentenaar dus zeker. Als we die oppositie afschaffen, is dat een positieve heroriëntering van middelen en een investering in de volks gezondheid. Opportuniteit na opportuniteit biedt zich aan. Begrijpt u het nu?”

Toch niet helemaal. U moet toch ook meer dan 400 medewerkers laten

MATHIAS: “Auw! Auw! Stop het! Als u het zo zegt, is dat natuurlijk pijnlijk. Doe dat dan niet. Die mensen worden niet ontslagen. Ze worden geheroriënteerd naar de werkloos heid en dan lost het probleem zich over 24 maanden alweer op met een verrassend posi tieve wending.”

Ik vrees dat u me weer kwijt bent, hoor!

MATHIAS: “Wel, dat zit zo. Ondanks mijn al lergie aan negativisme, probeer ik toch nog de media te volgen. En daar stond een fantas tisch positief artikel in, als je het met de juis te mindset leest. Als het goed is wat Arizona doet, zeg ik dat gewoon. Ik las dat de regering de werkloosheid in de tijd gaat beperken tot maximum twee jaar. Dat betekent dus dat 6.200 mensen in Gent niet meer werkloos gaan zijn in 2027. Dat zijn extra inkomsten voor de stad en de heroriëntering van mid delen uit het OCMW naar warmere projecten. We gaan geld te veel hebben. En dat is goed, want ik zit vol positieve plannen. Zo wil ik subsidies uitdelen aan mensen die hun vuil bakken buiten zetten.”

Staat de Gentenaar nog wel achter u?

MATHIAS: “U kan zich dat niet voorstellen. Ie dere dag puilen mijn mailbox en brievenbus uit van de berichtjes. Ik lees ze niet, hoor. Ik probeer toch de voetjes op de grond te hou den. Maar iedereen wil duidelijk een ander en beter beleid. En daar sta ik voor.”