Deze week is het weer 11 juli. De Vlaamse feestdag. De dag waarop we herdenken hoe onze voorouders in 1302 te Kortrijk de Franse ridders in het moeras lieten zakken. Letterlijk. En figuurlijk natuurlijk ook.
Elk jaar weer dezelfde plechtige speeches. Dezelfde toespraken over Vlaamse identiteit en culturele eigenheid. Maar wat de brave sprekers al te vaak vergeten te vermelden, is dat we eigenlijk alle reden hebben om fier te zijn. Want economisch gezien slaan we er als Vlamingen nog altijd lustig op los. Kijk maar naar de cijfers. Vlaanderen draait als een tierelier. Onze bedrijven exporteren naar de hele wereld. Onze havens zijn wereldtop. Onze technologie tot op heden ook nog. We zijn het rijkste stuk van België en een van de welvarendste regio’s van Europa. Als die Franse ridders van 1302 konden terugkomen, zouden ze versteld staan van wat we er allemaal van gebakken hebben.
Maar ja, daar hebben we dan weer onze moderne vijanden voor uitgevonden. Geen Franse ridders meer met lansen en zwaarden, maar wel ambtenaren met formulieren en reglementen. Want wat we in economische kracht winnen, verliezen we weer in bureaucratische rompslomp.
Wilt u een bedrijf opstarten? Eerst maar eens achttien formulieren invullen. In drievoud. Bij vier verschillende instanties. Waarvan de ene de gegevens niet deelt met de andere en als het even tegenzit ook nog eens andere eisen heeft. En als u dan eindelijk mag beginnen, komen er regelmatig controleurs langs om te kijken of u wel netjes alle regeltjes naleeft. Regeltjes die ondertussen alweer veranderd zijn, natuurlijk.
Onze ondernemers hebben het talent van onze voorouders geërfd. Ze zijn vindingrijk, hardwerkend en koppig. Maar in plaats van tegen Franse ridders te vechten, moeten zij nu opboksen tegen Europese richtlijnen, Belgische wetten en Vlaamse decreten. Allemaal bedoeld om te helpen, begrijpt u wel. Om alles ‘beter te reguleren’ en ‘eerlijker te maken’. Het resultaat? Dat we ondanks onszelf nog altijd goed draaien. Dat we ondanks alle administratieve molenstenen om onze nek nog steeds bij de koplopers horen. We kunnen nog altijd winnen, maar nu moeten we eerst een aanvraag indienen om te mogen winnen. En die aanvraag moet in het Frans vertaald worden. Voor de zekerheid. Stel u voor wat we zouden kunnen als we die moderne Franse ridders van de bureaucratie ook eens een toer in het moeras zouden laten maken!
De echte les van 11 juli is misschien wel dat Vlamingen creatief en ondernemend zijn en vol doorzettingsvermogen. En dat ze zoals in 1302 hun eigen boontjes kunnen doppen zonder bemoeienis van vreemde heerschappij of van een overijverige Vlaamse of Belgische staat. Misschien wordt het tijd voor een nieuwe Guldensporenslag. Deze keer tegen de betutteling en de regelneverij van binnen en buiten onze grenzen.
GEWELDDADIG KLIMAATACTIVISME IN OPMARS
“Strekkingen binnen Code Rood zijn geradicaliseerd, met bijwijlen revolutionaire allures waarbij ze drastische en illegale actiemethodes niet schuwen.” Het Coördinatieorgaan voor de dreigingsanalyse (OCAD) schuwt de straffe woorden niet meer in een nieuwe informatienota over de klimaatactivistengroep.
Code Rood omschrijft zichzelf als “een beweging voor burgelijke ongehoordzaamheidsacties”. Ze is opgericht door activisten in 2022 en geldt als de koepel waaronder ruim twintig vzw’s actief zijn – waarvan er sommige heel wat subsidies ontvangen.
Klimaatacties opgeschoven
Dat illegale acties niet geschuwd worden, geeft de organisatie zelf toe. “Door
opzettelijk de wet te overtreden, maken we deel uit van een lange geschiedenis van sociale strijd”, schrijven ze op hun website Het doel heiligt de middelen: dat bewijzen ook de reacties die Paul Baümer verzamelde op pagina 14. “Jarenlang hebben wij, als klimaatjongeren, actie gevoerd en geprobeerd verandering te brengen op de meest passieve en symbolische manieren. Maar de overheid bleef zwijgen en is ervan afgekomen met totale inactie”, schrijft de betrokken
klimaatactivist Anuna De Wever daarover op haar Instagram. Omdat de overheid de eisen niet inwilligde, gaat men nu over tot ‘verschillende manieren van verzet’ . Die ‘verschillende manieren van verzet’ omschrijft OCAD nu expliciet als gevaarlijk. “Voorlopig richten de acties zich enkel tegen infrastructuur en niet tegen personen, maar verscheidene van de recente acties hadden personen in gevaar kunnen brengen.” In de kantoren van voedingsbedrijf Cargill in de Gentse haven werd enorm veel materiële schade aangericht. Noodstoppen die werden ingedrukt en datakabels die werden doorgeknipt, zorgden voor een acuut explosiegevaar. Op die manier is het morele kader rond het gebruik van geweld volgens de terreurwaakhond opgeschoven.
“De meerwaardetaks raakt Vlamingen meer dan Walen”
SAMMY MADHI VOORZITTER CD&V 8 & 9
11 juli is onze Vlaamse feestdag. Persoonlijk spreek ik liever over de Vlaamse nationale feestdag. Als je een natie definieert als een gemeenschap van mensen die zich met elkaar verbonden voelen omdat ze een bepaalde taal en cultuur delen, dan vormt niet België, maar Vlaanderen het referentiekader. We moeten bijgevolg geen schroom hebben om de term ‘nationale feestdag’ te claimen.
Het vieren van een nationale feestdag is een vrij recente traditie. In het ancien régime kende men vooral de religieuze feestdagen en was het ook gangbaar om dynastieke momenten zoals de verjaardag van de vorst te vieren. Met het ontstaan van de nationale staten vanaf het begin van de 19de eeuw kwam er een nieuwe geseculariseerde samenleving met mensen die niet langer de onderdanen van een vorst waren, maar vrije burgers met gelijke rechten en plichten die in een grondwet stonden opgesomd. Eerder dan een heilige of een koninklijke verjaardag te vieren, kwamen er herdenkingen van de historische gebeurtenissen die als fundamenteel werden gezien voor de natie. Op die herdenkingen werd dan trots uitgepakt met eigen symbolen zoals een vlag en een volkslied.
Het is moeilijk om één specifiek land aan te wijzen dat als eerste een officiële nationale feestdag invoerde. Het concept ontwikkelde zich geleidelijk. De Amerikaanse ‘4th of July’ verwijst naar de datum van de ‘Declaration of Independence’ van 1776. Die gebeurtenis werd vanaf het volgende jaar al jaarlijks herdacht, maar pas in 1938 werd ‘Independence Day’ een betaalde feestdag. De Franse ‘Quatorze Juillet’ is de datum van de bestorming van de Bastille in 1789. Het volgende jaar was er al een ‘Fête de la Fédération’ om die gebeurtenis te herdenken. Voor het uitroepen van 14 juli als nationale feestdag van Frankrijk was het echter wachten tot 1880.
Ook naties die (nog) niet onafhankelijk zijn, hebben vaak een eigen nationale feestdag. Veel Vlamingen hebben al op 11 september in Catalonië ‘La Diada’ meegevierd. Wij Vlamingen hebben onze 11 juli die vanzelfsprekend verwijst naar de Guldensporenslag bij Kortrijk op 11 juli 1302. Even relevant als de eigenlijke veldslag was de roman ‘De Leeuw van Vlaanderen’ die Hendrik Conscience in 1838 uitbracht. De roman eindigt met een oproep aan de Vlamingen om “de heilige voorbeelden uwer vaderen” niet te vergeten. Het is moeilijk om de impact te overschatten die dit verhaal had in het ‘Arm Vlaanderen’ van de eerste helft van de 19de eeuw met een verfranste bovenlaag en een verpauperde massa. De roman hielp de arme Vlaming – Verschaeve sprak over “den kleinen Vlaming, den verachten, den verdrukten, den armen wroeter, den hoedafnemer en den rugplooier” – om de rug te rechten. De herinnering aan de Guldensporenslag gaf aan de beginnende Vlaamse Beweging symbolen en een terminologie: de zwarte leeuw, 11 juli, goedendag, ‘schild en vriend’, klauwaard en leliaard… De herdenkingen van de Guldensporenslag groeiden uit tot momenten van Vlaamse mobilisatie. Natuurlijk is het eindpunt nog niet bereikt en gaat het allemaal te traag. Uw frustratie is de mijne. We moeten echter beseffen dat het zonder Conscience en de duizenden Vlaamse Bewegers helemaal anders was verlopen. Dan woonden we in een eentalig Franstalig België waarbij het lokale ‘Vlaemsch’ nog als folklore diende om producten aan de toeristen te slijten. Ga maar eens naar Frans-Vlaanderen of de Elzas en dan weet u wat ik bedoel. 11 juli is onze dag. Het is een dag om de vlag uit te hangen en een frisse pint te drinken. Het is ook een dag om met dankbaarheid terug te denken aan al die duizenden gewone Vlamingen die aan de weg getimmerd hebben. Hun voorbeeld moet ons inspireren. Ik wens u allen een strijdbare nationale feestdag toe.
Abonnementen binnenland Abonnement buitenland: 3 maanden: 58,5 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 117 euro bestemming. Alle inlichtingen 1 jaar: 234 euro op de kantoren. Steunabo 1 jaar: 350 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Oud-hoofdredacteurs: Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020) Kernredactie: Wart Van Schel (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock
De regering moet nog enkele dossiers rondkrijgen voor het zomerreces
GEEN
RUSTIGE RIT RICHTING ZOMERRECES
Nu er een akkoord is over de meerwaardebelasting op financiële activa, heeft de federale regering een belangrijke klip gerond. Dat betekent echter nog niet dat Bart De Wever en co rustig richting zomervakantie kunnen glijden. Er liggen nog een aantal gevoelige dossiers op tafel. Een overzicht.
E Op de ministerraad van vorige week vrijdag werd er nog duchtig onderhandeld over de technische details van de meerwaardebelasting. Echte politieke discussies waren er niet meer. Het is ook duidelijk dat men elkaar wat gunt binnen de Arizona-coalitie. Het feit dat er een vrijstelling is tot de facto 15.000 euro aandelenwinst, in plaats van de eerst voorzien 10.000 euro, wijst op enig vertrouwen tussen de coalitiepartners. Is de Wetstraat dan aan het voortkabbelen tot de zomervakantie die na 21 juli ingaat? Niet zeker. Het wordt geen echt rustige rit, maar ook geen gevaarlijk mijnenveld meer. De echte uitdagingen zijn voor het najaar, wanneer de begrotingsbesprekingen het regeringswerk zullen beheersen. Maar eerst moeten nog een andere dossiers hun beslag kennen.
De werkloosheidsuitkering van twee jaar krijgt groen licht
De rechtse trofee van de regering-De Wever, de beperking in de tijd van de werkloosheidsuitkeringen komt er op 1 januari 2026 aan. Er bestond enige tijd de vrees dat het wetgevend proces nog op de lange baan zou worden geschoven. Onder andere door bedenkingen van de Raad van State. Nu blijkt dat daar geen hinderpalen meer zijn. Dit is inderdaad een dossier dat nu eigenlijk puur rond de modaliteiten geen probleem meer kan vormen.
ROND DE HERVORMING VAN DE PENSIOENEN ZETTEN DE VAKBONDEN DRUK OM BESLISSINGEN TERUG TE DRAAIEN
Door de komst van de meerwaardebelasting kan de hervorming van de werkloosheidsuitkeringen inderdaad groen licht krijgen. Verschillende ministers hebben de voorbije week bevestigd dat het minister van Volksgezondheid Frank Vandenbroucke (Vooruit) was die njet zei tegen elke beleidsmaatregel zolang de nieuwe taks er niet was. Nu is dat veto verdwenen. Van Vandenbroucke is trouwens geweten dat hij voorstander is van een strenger arbeidsmarktbeleid. De enige mijn waarop de regering hier nog zou kunnen trappen, is vernietiging of fundamentele bezwaren van het Grondwettelijk Hof over de inhoud van de meerwaardetaks. Sommige beleggers zullen immers het tarief van 10 procent moeten betalen op aandelenwinst, andere vallen dankzij hun 20 procent belang in een bedrijf onder het opklimmend tarief dat aanvankelijk zeer laag is en varieert tussen 1,25 en 10 procent. Mogelijk ziet het Grondwettelijk Hof hierin een vorm van discriminatie. Dan moet de regering het werk opnieuw doen en een nieuwe meerwaardetaks uitdokteren.
Meer geld voor de OCMW’s?
Komt de beperking in de tijd van de werkloosheidsuitkeringen in dat geval in gevaar? Dat is verre van zeker. Een kritiek van het Grondwettelijk Hof wordt pas over een paar maanden verwacht. Tegen dan is de hervorming van het werkloosheidsstelsel een feit.
De discussie binnen de regering situeert zich de komende dagen op een ander niveau. Meer bepaald de vraag van de Franstalige centristen van Les Engagés om meer geld naar de OCMW’s door te sluizen. Zeker in Wallonië en Brussel zullen tal van werklozen hun uitkering verliezen en verwacht men dat ze geen baan zullen vinden - wegens langdurig werkloosen dus een beroep zullen doen op een leefloon. Dat wordt voor een deel door steden en gemeenten betaald. Bij monde van de eerder centrumlinkse voorzitter van Les Engagés, Yvan Verougstraete, pleit de
partij voor extra federale middelen voor de OCMW’s. Over hoeveel geld het precies gaat, is niet bekend. Het staat weliswaar al vast dat de federale regering een bedrag zal vrijmaken voor de lokale besturen. Aanvankelijk was er vanaf 2027 361 miljoen euro voorzien en dat bedrag zou stijgen naar 527 miljoen in 2029. Dat wordt nu bijgesteld. De compensatie zal in 2027 234 miljoen euro bedragen. In 2028 en 2029 gaat het om respectievelijk 302 miljoen en 342 miljoen euro.
DOOR DE KOMST VAN DE MEERWAARDEBELASTING KAN DE HERVORMING VAN DE WERKLOOSHEIDSUITKERINGEN GROEN LICHT KRIJGEN
Les Engagés willen, zoals gezegd, het bedrag optrekken. Maar MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez zegt neen. Na het offer van de meerwaardetaks is het tijd om de rechtse trofeeën uit te voeren, en dat zonder bijsturingen. Tenzij qua tijdspad: het mag sneller gaan dan gepland voor de Franstalige liberaal. Dit zal de komende tien dagen binnen de federale regering nog voor de nodige spanningen zorgen. Losse eindjes van de arbeidsmarkthervorming
Daarnaast hebben Les Engagés ook bedenkingen bij de hervorming van de nachtarbeid. De wet uit 1987 wordt hervormd. Nachtarbeid, gedefinieerd als werk tussen 20 uur en 6 uur, zou mogelijk worden tot middernacht zonder toeslag, en de toeslag op uren tussen 20 uur en 24 uur zou verdwijnen. Meer concreet zouden de premies voor wie werkt na 22 uur dalen van 913 euro bruto tot 517 euro bruto, tenminste volgens berekeningen van de christelijke vakbond ACV. Dat maakt de centristen blijkbaar zenuwachtig. De MR en de N-VA zijn echter niet van plan om die regeling zomaar te laten bijsturen. Het staat tenslotte in het regeerakkoord.
Ook rond de hervorming van de pensioenen zetten de vakbonden druk om bepaalde beslissingen terug te draaien. Maar in de Wetstraat is te horen dat dit dossier pas na de zomer op de tafel van de regering komt.
De aankoop van extra F-35’s
Wat men wel wil afkloppen voor 21 juli, is de aankoop van extra F-35 gevechtsvliegtuigen. Vooruit hield dat tegen tot er een akkoord was over de meerwaardebelasting.
Het draait hier om perceptie. Zo’n F-35 kost 100 miljoen euro per stuk. 10 dus 1 miljard euro. Dat is minder dan het derde fregat dat 1,5 miljard euro kost en waar geen discussie over bestaat. Alleen, het wantrouwen tegenover de Verenigde Staten en de nood aan een eigen Europese defensie maakt dat niet iedereen overtuigd is van de aankoop van de Amerikaanse F-35’s. Aan Franstalige kant gaat men er bovendien vanuit dat er beter was gekozen voor de Franse Rafales. Verder speelt de anti-Amerikaanse retoriek van PVDA/PTB bezuiden de taalgrens een rol. Vooruit en Les Engagés zouden zich hier minder flexibel kunnen opstellen nu de meerwaardetaks binnen is. Maar eigenlijk is dit nu wat spierballengerol voor de galerij. Grote problemen worden niet verwacht en de nieuwe F-35’s zouden wel degelijk worden aangekocht. Al gebeurt het in de Wetstraat wel vaker dat iemand plots vervelend begint te doen.
KARIM
Tijdens de zomermaanden genieten meerdere auteurs van een welverdiende vakantie. Deze en volgende week moet u zo Jurgen Ceder even missen. Intussen wensen we ook u een deugddoende zomer toe.
IS EUROPA EEN CHAGRIJNIGE KABOUTER?
In een wereld waarin de economische dynamiek het machtsevenwicht aan het herschikken is, ziet het ernaar uit dat de Verenigde Staten en de Europese Unie (EU) in de periode 2025-2035 steeds verder uit elkaar zullen groeien.
In 2023 is het bnp per hoofd van de bevolking in de Verenigde Staten 82.770 dollar, tegenover 41.420 dollar in de EU, oftewel het dubbele.
Aan de kant van de VS hebben een gemiddelde reële groei van 2,2 procent tussen 2010 en 2023, productiviteitsstijgingen van ongeveer 14 procent en een inspanning op het gebied van onderzoek en ontwikkeling (R&D) van 3,4 procent van het bnp de voorsprong geconsolideerd. Het land profiteert ook van een zeer flexibele arbeidsmarkt, een lichte demografische groei (+0,5 procent per jaar) en energieonafhankelijkheid sinds 2019
ECHTE GELIJKHEID IS EEN MYTHE
De EU daarentegen is in dezelfde periode met slechts 1,3 procent per jaar gegroeid; de productiviteit per uur is met slechts 7 procent gestegen, de beroepsbevolking krimpt met ongeveer een miljoen mensen per jaar en de energieafhankelijkheid blijft rond de 58 procent.
Ongelijkheid
“Ah,” zeggen de socialisten van alle partijen (en in Europa zijn er socialisten in alle partijen), “maar je hebt het hier over het gemiddelde inkomen, niet over het mediane inkomen. Wat jij hier schetst, komt omdat het mediaan inkomen in de VS lager ligt dan het gemiddeld inkomen. Omdat de ongelijkheid in de VS groter is dan in Europa.” Dit antwoord, alsof het een antwoord is, is een integraal onderdeel van het Europese probleem. Want in Europa beschouwen we ongelijkheid als de absolute verschrikking: het Kwaad. En vereren we materiële gelijkheid als een waarde, als de contouren van het platonische Goede. Ik herinner me dat ik als 17-jarige rechtenstudent met een van mijn medestudenten André Molitor interviewde, de voormalige kabinetschef van koning Boudewijn. Molitor, een linkse katholiek en een charmante man, vertelde ons dat het enige wat hij echt haatte in deze wereld, ongelijkheid was. Zijn droom was dat er ‘minder rijken en minder armen’ zouden zijn. Als fervent lezer van Friedrich Hayek vroeg ik me af of hier niet een soort tegenstrijdigheid in zat, maar destijds hield ik deze reflectie voor mezelf.
Inmiddels hou ik, zoals u weet, mijn mond niet meer. Want echte gelijkheid is een mythe.
De zogenaamde echte gelijkheid van socialisten van welke partij dan ook, heeft nooit bestaan en zal ook nooit bestaan; het is een logische onmogelijkheid. Geef elke Europeaan 100.000 euro en morgen zullen er een paar Marc Couckes zijn, of, als we geluk hebben, een nieuwe Elon Musk, mensen die alles hebben verbrast en de overgrote meerderheid zit daartussenin. Gelijkheid als waarde is nooit meer geweest dan een voorwendsel voor het historisch socialisme om Peter te beroven ten voordele van Paul en ondertussen een enorm parasitair apparaat van ‘herverdeling’ te financieren. Zo is de Belgische belasting op 60 procent van het reële inkomen, zoals Georges-Louis Bouchez terecht vaststelde, diefstal. Puur en simpel. Het simpele feit dat echte gelijkheid als een categorisch gebod wordt beschouwd – “Laat nooit aan Peter, die werkt, over wat je aan Paul, de lanterfant, zou kunnen geven, terwijl je Martine, die herverdeelt, tevredenstelt” –is waarschijnlijk Europa’s meest rampzalige nalatenschap aan de wereld. Consequent beweegt Europa zich in de richting van meer gelijkheid, ten koste van alles.
Centrale projectie: 2025-2035
Als we de huidige trends doortrekken (2 procent jaarlijkse groei in de Verenigde Staten, 1 procent in Europa), zal het gemiddelde Amerikaanse inkomen in 2035 de 105.000 dollar naderen, terwijl dat van de Europeanen zal flirten met 47.000 dollar. De kloof zou toenemen van 2,0 tot 2,25 keer. Toeristengidsen in Central Park in New York en ‘dog-walkers’ in Beverly Hills zullen binnenkort meer verdienen dan een Franse dokter en een Duitse ingenieur
TOERISTENGIDSEN IN CENTRAL PARK ZULLEN
BINNENKORT MEER
VERDIENEN DAN EEN FRANSE DOKTER EN EEN DUITSE INGENIEUR
Zelfs alternatieve scenario’s – Europese technologische doorbraken of, omgekeerd, een geopolitieke botsing voor de VS – brengen de verhouding niet onder de 2: het voordeel van de VS op het gebied van omvang, productiviteit, energie en investeringen blijft
doorslaggevend. Om het ronduit te zeggen: tenzij we een grote politieke sprong voorwaarts maken, zal Europa er absoluut op achteruitgaan, ondanks een aantal echte troeven (bijvoorbeeld langere levensverwachting). Het bnp per hoofd van de bevolking, onvolmaakt, maar onontkoombaar, kristalliseert deze trans-Atlantische kloof, zo breed als de Marianentrog.
Is het onvermijdelijk?
Om Europa uit de modderige sleur van het socialisme te halen, zijn twee veranderingen nodig die dermate radicaal zijn dat ze onwaarschijnlijk zullen zijn.
De eerste is het opnieuw laten werken van dynamisch kapitaal in Europa. Heel gek, maar er is geen kapitalisme zonder kapitaal (durfkapitaal en mega-raises). Als NVIDIA, TSM en anderen honderden miljarden investeren, moeten die miljarden eerst verdiend worden – geconcentreerd, laten we zeggen – zonder door de staat beroofd te worden voor elke cent gecreëerde waarde. Om het dynamisch Europees kapitaal opnieuw op te bouwen, zou het dogma van echte gelijkheid moeten worden losgelaten. Alle moderne technologische ontwikkelingen vereisen massa’s kapitaal die in Europa niet langer beschikbaar zijn voor dit soort investeringen. Er zijn wel
spaartegoeden in Europa, maar die gaan naar onroerend goed, levensverzekeringen of... de Amerikaanse markten. Overstappen op kapitaalgedekte pensioenstelsels in Europa zou een stap in de goede richting zijn. De tweede voorwaarde is de vernietiging van de Europese Green Deal. Europese energie is nu al vijf keer zo duur als Amerikaanse energie. We zijn op weg naar een situatie waarin Europese energie tien keer duurder zal zijn dan Amerikaanse energie. Deze factor alleen al is rationeel genoeg om de exodus van Europa’s industrieën naar groenere weiden, met name in de Verenigde Staten, te begrijpen. Vergeleken met de energiecrisis die de Europeanen van het ‘Green Reich’ zichzelf aandoen, zijn de tarieven van de heer Trump een detail. Laten we positief blijven. Tegenwoordig wordt de geschiedenis geschreven met een versnelde pen, en alles is nog mogelijk. Maar het is een vergissing om te denken dat Europa iets anders zal worden dan een openluchtmuseum wanneer we Europa’s lot blijven toevertrouwen aan figuren als de onuitputtelijk middelmatige Von der Leyen, de decadente ‘grande bourgeoise’ Lagarde, de ultra-verfijnde kleindenkende Macron en vooral de achterhaalde ideeën die hen drijven.
DRIEU GODEFRIDI
Christine Lagarde
ECONOMISCHE ZAKEN
Het Gentse stadsbestuur
DEZE WEEK IN DE GESCHIEDENIS
VAN ’T PALLIETERKE
Naar aanleiding van de tachtigste verjaardag van ’t Pallieterke op 17 mei 2025, wil de redactie het rijke verleden van dit weekblad in de kijker zetten. In deze rubriek blikken we terug op wat ’t Pallieterke in het verleden bracht.
12 juli 1988: John Massis overleden
Cognitieve dissonantie over de Gentse schuldenberg
Gent, Vlaanderens tweede grootste stad, moet zwaar besparen. Reden is de schuldenberg die oploopt tot 1 miljard euro, een record. Dat is 3.556 euro per inwoner. Het paars-groene gemeentebestuur verdedigt zich en zegt dat dit een gevolg is van de vele investeringen. Hier praat men recht wat krom is, want gewone lopende uitgaven enerzijds en investeringen met een positief effect op de lange termijn anderzijds worden moedwillig door elkaar gehaspeld.
Na de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2024 zag het er even naar uit dat er in Gent een coalitie zou komen van Voor Gent (Open Vld en Vooruit) en de N-VA, de winnaar van de verkiezingen. Maar onder andere door straatintimidatie van Groen én Vooruit-voorzitter Conner Rousseau die weigerde de lokale afdeling over de streep te trekken, werd het opnieuw een paars-groene coalitie. Naar verluidt was toenmalig N-VA-voorzitter Bart De Wever niet rouwig om het mislukken van de onderhandelingen met zijn partij. “Laat ze nog zes jaar afzien en dan vegen we de rest van Open Vld en alles wat niet links is op in Gent”, zou hij intern gezegd hebben. Een juiste analyse. Het stadsbestuur heeft zich de voorbije jaren financieel volledig klemgereden. Weinigen die het merkten, al zeker niet in de media. Een overtal aan journalisten woont in Gent en is vol adoratie voor het ‘progressieve’ bestuursproject. Het is er echter een dat massa’s geld kost. De schuld is opgelopen tot 1 miljard euro of 3.556 euro per inwoner, wat leidt tot zware rentelasten. 150 miljoen euro gaat naar het betalen van die intresten.
Minder geld voor cultuur
De schuld bedraagt evenveel als het jaarlijkse budget dat de stad beheert. Het gevolg is dat daar nu 12 procent op bespaard moet worden via ontslagen en de afbouw van subsidies en uitgaven. Onder andere in de door links zo geliefde cultuursector. Daar bespaart met 15 procent. Deze besparing is dubbel zo groot dan die van de schepen van Cultuur in Antwerpen vorige legislatuur. De cultuursector inclusief de pers stonden toen op de achterste poten met betogingen, opiniestukken,… In Gent: stilte in de linkse cultuurkringen. Daarmee zal de schuld trouwens niet dalen. Ze zal gewoon minder snel toenemen. Ze moet tegen 20302031 gestabiliseerd zijn en kan pas daarna dalen. Met een gemeentebestuur mét de N-VA?
Het Gentse wanbeleid van de voorbije jaren wordt hiermee in elk geval pijnlijk duidelijk. Eerste schepen Hafsa El-Baziouzi is zich van geen kwaad bewust. De Groen-politica stelde dat de gestegen schulden het gevolg zijn van noodzakelijke investeringen in onderwijs en sociaal beleid. Dit is een schoolvoorbeeld van cognitieve dissonantie.
Men haspelt doelbewust uitgaven en investeringen door elkaar. Een investering is een economische interventie die voor waardecreatie zorgt. Zo ontstaat een financieel inkomen waardoor die investering zich terugbetaalt. Voorbeelden zijn investeringen in wegeninfrastructuur en onderwijs. Het verder doen aangroeien van het personeelsbestand valt daar niet onder. En dat is een van de problemen in Gent. De stad telt 14 personeelsleden per 1.000 inwoners. Behalve in Koksijde, Nieuwpoort en De Panne ligt dat cijfer nergens in Vlaanderen hoger. In Antwerpen zijn er bijvoorbeeld 10 personeelsleden per 1.000 inwoners. Het louter vergoeden van bijvoorbeeld zijn kosten, geld voor technologie in scholen is wél een investering. In Gent lag de prioriteit op het eerste.
30.000 euro voor stoepkrijt
Een ander voorbeeld: er werd 30.000 euro vrijgemaakt om met stoepkrijt de planten uit de stad een naam te geven. Dat is een zuivere subsidie. Blijkbaar lopen daar onvoldoende economisch geschoolde mensen rond. Investeringen in publieke infrastructuur en onderzoek en ontwikkeling hebben een permanente impact op de productiezijde van de economie en verhogen zo potentieel de productiviteit. De multiplicator bij lopende uitgaven daarentegen is veel lager, en dus ook de financiële return. Het is wat technisch, maar die multiplicator stelt dat een investering zich meer dan de kost terugverdient. Niet in
Gent dus, wat bewijst dat men daar vooral voor extra uitgaven heeft gekozen.
Om het non-beleid van Gent breder te kunnen kaderen, maken we best de vergelijking met Middelkerke. De kustgemeente met Jean-Marie Dedecker als burgemeester heeft een schuld van 4.713 euro per inwoner. Maar daar waren de investeringen echt wel investeringen: een nieuw casino, de heraanleg van de zeedijk, een evenementenpark,…
NAAR VERLUIDT WAS BART DE WEVER NIET ROUWIG OM HET MISLUKKEN VAN DE ONDERHANDELINGEN
MET ZIJN PARTIJ IN GENT
En zelfs als de schulden van Gent een gevolg zijn van échte investeringen, zou de stad nog met een financieel probleem zitten. Het gaat dan over de te lage zogenaamde liquiditeitsratio. Dat is dé parameter om de financiële gezondheid en de houdbaarheid van het investeringsbeleid te meten. Wanneer die ratio hoger is dan 1, dan zijn vlottende activa groter dan de kortetermijnschulden. Met de cashflow van die activa kan een gemeente de schulden afbetalen en is er een financiële buffer. Ligt die dus onder 1, dan komt een stad in de financiële gevarenzone. Welnu, Gent haalt die 1 procent liquiditeitsratio niet. Dat vergt sowieso een financieel besparingsplan. Van de 274 Vlaamse steden en gemeenten zijn er trouwens amper 21 besturen met een ratio onder 1. ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
Vele lezers zullen zich de krachttoeren van John Massis nog herinneren, die zich specialiseerde in het plooien van ijzer met zijn tanden. “De volksgeliefde en ijzersterke John Massis, de Samson met wondergebit”, zo omschreef F.L.N. De Simpelaere hem enkele jaren voor zijn overlijden in ’t Pallieterke. “De volksgeliefde is een man naar mijn hart. Normaal gesproken ben ik niet voor krachtpatsers en spierbundels, maar John Massis bezit ook nog eens hersens en vooral gezond verstand.”
13 juli 2024: Aanslag op Donald Trump Een jaar geleden ontsnapte Donald Trump – toen nog presidentskandidaat – aan de dood. “Als hij zijn hoofd niet had gedraaid, was hij eraan”, schreef Jurgen Ceder toen op de voorpagina. Hij maakt zich zorgen over de toename van politiek geweld. “De politieke retoriek moet in elk geval teruggeschroefd worden om verdere escalatie te voorkomen.”
door het koningshuis als ‘ideale Belg’ gebruikt werd in een tijd van communautaire spanningen. “Tijdens een receptie in zijn ambtswoning heeft premier Leo Tindemans vorige donderdag ‘onze nationale wielertrots’ Eddy Merckx, op bevel van de koning, tot officier in de Orde van Leopold II bevorderd. De wereld is nu eenmaal een schouwtoneel”, schreef PAL toen in de sportrubriek.
16 juli 1951: Een jong manneke omringen Leopold III tekent zijn troonsafstand en de volgende dag wordt Boudewijn beëdigd als de vijfde koning der Belgen. “Volgens de Matin is Baudouin weliswaar erg jong om koning te zijn maar, zo voegt de blauwe krant er aan toe, als hij zich goed weet te omringen zal dat het gebrek aan ervaring wel vergoeden. Dat is wat die heren moesten hebben, inderdaad. Een jong manneke dat ze ‘goed kunnen omringen.’”
14 juli 1956: Eindelijk een volwaardig
Guldensporenfeest
“Antwerpen heeft dit jaar een grote vreugde gekend: Vlamingen van alle kleur en ras hebben het Guldensporenfeest herdacht en wel op zulke wijze, dat het de franskiljons nog lang zal geheugen. De heuglijke viering van 11 juli greep plaats in het Sportpaleis, dat voor de gelegenheid helemaal in het geel-zwart geschilderd was.” De burgemeester van Antwerpen, Lode Craeybeckx, betrad het podium. “Deze vurige Vlaming liet zich eerste een goedendag geven en liet vervolgens een tiental Leliaerts, speciaal te Gent besteld, aanrukken. Terwijl de massa ‘Groeninge’ zong, sloeg de Antwerpse burgervader de Leliaerts met kalmte en waardigheid één voor één ’t hoofd in.”
15 juli 1974: Diplomaat Merckx Vorige week las u hier een interview over Eddy Merckx en hoe hij
17 juli 2014: De Belgische voddendans De Rode Duivels zijn al een tijdje uitgeschakeld op het WK Voetbal in Brazilië. Maar wat met al die uitgedeelde tricolore vlaggen? “Een 21 julidefilé in stijl, met dank aan de sponsor”, kopte ’t Pallieterke. Het weekblad stoorde zich aan de verslaggeving errond. “Vandaar dat de terugkeer van ‘onze jongens’ op vaderlandse bodem zodanig politiek belgicistisch en kunstmatig patriottisch werd gerecupereerd dat men er wat ongemakkelijk van werd.”
18 juli 1991: Exit peetvader Cools
Op deze datum werd André Cools op 63-jarige leeftijd doodgeschoten in Luik – waarschijnlijk in opdracht van PS-collega en voormalig minister Alain Van der Biest. Dat wist men toen nog niet. “Onvermijdelijk heeft het brutale einde van André Cools een uitgebreide aandacht gekregen in de media. Waarbij de TV zich niet schroomden om in hun ‘informatie’ uit te pakken met het beeld van de vermoorde, zielloos uitgestrekt op het asfalt van de parking. Waartoe exhibitionistische sensatiezucht leidt, waar kiesheid op haar plaats is…”
Hoe linkse netwerken de Gentse begroting opblazen
Nu de paars-groene illusie – een derivaat van Vivaldi – frontaal met de realiteit in botsing is gekomen, dreigt de Gentenaar de factuur van het wanbeleid van de afgelopen jaren te betalen. Centen waren voor de illusionisten geen probleem. Het bestuursakkoord was gestoeld op leugens. De gelijkenis met Vivaldi is treffend.
Burgemeester Matthias De Clercq is zeker niet de enige die onwel werd van de puinhopen die het paars-groene experiment nalaat. Die paars-groene pekel heeft de laatste jaren niet alleen de Belgische, maar ook de Gentse stedelijke structuren grondig doortrokken. Morsen met geld vormt de ondertoon van het Gentse bestuursakkoord.
De brede progressieve samenwerking tussen Voor Gent (Open Vld + Vooruit) en Groen was van bij aanvang bedrog. In het bestuursakkoord stond letterlijk te lezen: “We staan voor een gezond financieel beleid... We investeren zonder de belastingdruk te verhogen.” Elke uitgave zal worden gescreend en tegen het licht van de beleidsdoelstellingen worden gehouden. Groteske onzin.
Identiteitspolitiek
Zo werd er budget vrijgemaakt voor het Loket Gents Engagement dat een toegangspoort moet vormen voor alle verenigingen en bewonersinitiatieven. Niemand minder dan schepen Hafsa El-Bazioui (Groen) is verantwoordelijk voor participatie en buurtwerk, waaronder het engagementsloket. Via het Loket Gents Engagement kan de schepen met een hoofddoek haar identiteitspolitiek met een stevig budget van 6,25 miljoen euro onder de noemer ‘buurtwerk en participatie’ uitrollen. Ze wil een dam opwerpen tegen discriminatie en racisme, tegen alles wat niet progressief is. In haar ogen zijn racisme en discriminatie structurele problemen, geen individuele vergissingen.
Het actieplan tegen racisme en discriminatie moet worden vernieuwd, aangevuld met concrete uitvoering en aanbevelingen uit de werkgroep Dekoloniseer mijn Stad. Daarin staat hoe het stadspersoneel en de burgers gepast moeten reageren op racistisch gedrag. Er zijn praktijktesten voor de arbeids- en de huurmarkt, die momenteel ontaarden in een georganiseerde heksenjacht. Bovendien werden campagnes georganiseerd en een meldpunt opgestart. Daarnaast zijn er non-discriminatieclausules bij aanbestedingen, met jaarcontroles. Er moeten kleurpotloden met diverse huidskleuren in de klas worden
Eén
gebruikt (ik verzin het niet). De meest ‘racistische’ werken in de kinder- en jeugdbibliotheek worden uit het aanbod verwijderd. Het gaat hier duidelijk om repressie die ruikt naar willekeur en machtsmisbruik.
Activisme
Tal van satellietorganisaties worden stevig gesubsidieerd om dit beleid mogelijk te maken. Ze krijgen flink wat geld toegeschoven, waarmee ze mensen kunnen aanwerven. Wat ze doen, vormt eigenlijk geen punt, als ze zich maar inschrijven in het nobele streven van de stad Gent. Op die manier worden honderden mensen door een netwerk van linkse organisaties aangeworven, waar niemand nog echt zicht op heeft. Net als het ongelimiteerd aanwerven van personeel, is dit ook een vorm van peperdure klantenbinding.
Wat het effect van dit beleid is, heeft men kunnen zien toen er gemobiliseerd werd om het bestuursakkoord met de N-VA
te kelderen. De vele miljoenen van onder meer schepen Hafsa El-Bazioui werden gebruikt om de N-VA te culpabiliseren, verdacht te maken, om aan te tonen dat de partij niet in overeenstemming is met “de ziel, het DNA, de grondstroom van de stad”. De nieuwe bestuursploeg zal “werk maken van het herstellen van de breuklijnen en polarisatie die zijn ontstaan binnen de Gentse samenleving”, maar doet net het omgekeerde. Met vele miljoenen overheidsgeld wordt een bepaald ideologisch klimaat geschapen, waarin de N-VA en het Vlaams Belang niet thuishoren. De haat tegen de Vlaams-nationalisten is in de paars-groene partijen en hun vele satellietorganisaties tastbaar. Het beleid van onder andere schepen Hafsa El-Bazioui zet daar ook op in.
Begroting zonder ruggengraat
Het was eigenlijk nooit de bedoeling van paars-groen om zuinig met de centen om te springen. De budgettaire ontsporingen onder Vivaldi hebben het land tot op de rand van de afgrond gebracht. In Gent is het niet anders. In het bestuursakkoord komt het woord ‘steun’ 64 keer voor. Zowat alle sociale noden worden ondersteund. Als dat nog niet volstaat, worden er zelfs uitgevonden: zo ondersteunt de stad Gent “de mentale weerbaarheid bij onze jongeren”.
PAARS-GROEN HEEFT HET PS-MODEL IN GENT FEILLOOS GEÏNCORPOREERD
Op 30 juni wordt een herdenkingsmoment ondersteund “om de onafhankelijkheid van Congo in de verf te zetten”, maar voor een 11 juli-viering is geen budget voorzien. Het woord ‘subsidie’ komt 15 keer voor in het Gentse bestuursakkoord; ‘besparen’ en ‘bezuinigen’ vallen nergens in de 52 pagina’s tellende tekst te bespeuren, en ‘tewerkstelling’ slechts 3 keer.
Dat de bom nu ontploft, is geen verrassing. De laatste grote budgettaire ingreep dateert van eind jaren 1980, toen meer dan 1.000 ambtenaren moesten vertrekken. Of de aangekondigde besparingen zullen volstaan, is zeer de vraag, gezien de stijgende vergrijzingsfactuur en de vele werklozen die vanaf 1 januari naar het OCMW zullen afzakken. Het Gentse stadsbestuur heeft geen budgettaire ademruimte voorzien om eventuele schokken op te vangen. Paars-groen heeft het PS-model in Gent feilloos geïncorporeerd: er wordt vooral in steuntrekkers en linkse netwerken geïnvesteerd.
JULIEN BORREMANS
jaar dopjes aan de fles
Afgelopen week mochten we de eerste ‘verjaardag’ vieren van de ondertussen beruchte en vooral gehate dopjes die vastzitten aan de fles. Die verplichting maakt deel uit van de Single Use Plastics-richtlijn van, hoe kan het ook anders, de Europese Unie. Die EU leverde daarmee nog maar eens het bewijs dat ze wereldkampioen regelneverij blijft. Ondertussen blaten onze media dat we vooral niet flauw mogen doen over die dopjes.
Laten we het om te beginnen maar meteen duidelijk stellen: ook wij vinden dat dopjes van flessen niet als zwerfafval in de natuur thuis horen en best zo veel mogelijk gerecycleerd worden. Datzelfde geldt natuurlijk ook voor de flessen zelf, of eender welke andere verpakking. De vraag is alleen of het vastmaken van de dopjes aan de flessen eigenlijk veel uitmaakt voor het zwerfafval en als het al iets uitmaakt, of het verschil wel opweegt tegen de last. Want lastig zijn die vastgemaakte dopjes wel degelijk. Verbod op voortschrijdend inzicht voor EU-sceptici
Wat ons in ieder geval opviel bij het lezen van de commentaren en duiding van de gevestigde media naar aanleiding van deze eerste verjaardag, was dat de argumenten om de dopjes vast te laten zitten aan de flessen eerder aan de magere kant zijn. Het voornaamste argument lijkt nog te zijn dat de maatregel indertijd
met een grote meerderheid goedgekeurd werd in het Europees Parlement, ook door een aantal partijen die er vandaag kritisch tegenover staan. Die partijen bevinden zich vooral in het rechterdeel van het politieke spectrum en staan zeer sceptisch tegenover de EU. Vaak gebruiken ze de vastgemaakte dopjes als symbool om de draak te steken met de regelneverij van de EU. Blijkbaar geldt nu voor die sceptische partijen dat ‘de tafel plakt’. Zij hadden in november 2018, bijna zeven jaar geleden dus, maar moeten weten hoe zij vandaag met de dop in de neus zouden zitten toen ze het SUP-directief mee goedkeurden. Het leedvermaak over hoe men op die manier een aantal rechtse en eurosceptische partijen erin heeft kunnen luizen om zo’n symbool van Europese regelneverij mee goed te keuren, lag er vorige week bij enkele commentatoren trouwens vingerdik op. Alsof de leerling-tovenaars van de eurofiele partijen in het Europese Parlement wel wisten waar ze aan begonnen toen ze het SUP-directief goedkeurden.
Zitten er nu minder dopjes in het zwerfafval?
Nochtans zou het stemgedrag van die eurosceptische partijen eigenlijk helemaal van geen tel mogen zijn in de discussie van vandaag over die dopjes. Wat zou moe-
ten tellen, is of er nu minder dopjes in het zwerfafval zitten dan een jaar geleden, of niet. En dat lijkt eerder tegen te vallen. Zeker, aan onze kust lijkt het erop dat het aantal losse dopjes dat bij opruimacties op het strand gevonden wordt sterk gedaald is. Maar daarmee zijn niet alle dopjes uit het zwerfafval verdwenen, want aan zowat elke fles die nu aangetroffen wordt, zit er natuurlijk ook een dopje vast.
VEEL VAN DE DOPJES DIE ANDERS LOS OP HET STRAND TERECHT ZOUDEN KOMEN, ZITTEN NU DUS MEE OP DE ZEEBODEM
Maar er speelt ook nog een ander effect mee. Dopjes en flessen zijn immers niet van hetzelfde soort plastic gemaakt. Het gevolg: wanneer een flesje in het water komt, zinkt het gewoonlijk naar de bodem. Een los dopje daarentegen blijft op het water drijven. Veel van de dopjes die anders los op het strand terecht zouden komen, zitten nu dus mee op de zeebodem, samen met het flesje waaraan ze vastgemaakt zijn. Met dank aan de EU dus.
Cookiebanners
Je kan je trouwens algemeen de vraag stellen hoe vaak een flesje wél in de vuilbak terechtkomt, zonder dat de dop erop zit of
mee in de vuilbak gekieperd wordt. Komt het dopje in de natuur terecht als zwerfafval, dan waarschijnlijk de fles ook. Het SUP-directief heeft daarom veel weg van het ePrivacy-directief van meer dan twintig jaar geleden. Dat directief zorgt ervoor dat je binnen de EU op geen enkele website terecht kan zonder een zogenaamde cookiebanner weg te klikken. Of het ook je privacy ten goede komt, valt erg te betwijfelen, want de meesten onder ons klikken zo snel mogelijk op de gekleurde knop die gewoon alle cookies toelaat. Misschien nog het meest noemenswaardige effect van heel die maatregel is dat het in de EU een eigen industrietak gecreëerd heeft met bedrijven die gespecialiseerd zijn in het aanbieden van aangepaste cookiebanners aan hun klanten. Rietjes
Ondertussen manen de meest eurofiele commentatoren ons aan om ons vooral niet druk te maken over die vastgemaakte dopjes. Misschien is het zelfs maar een kwestie van tijd voor iemand een plastic dopje permanent aan zijn neus vastplakt als ostentatieve geloofsbelijdenis in de Europese Unie en haar milieuwetgeving?
Een aantal maanden geleden zagen we nog hoe de linkse goegemeente in de VS én Europa over elkaars voeten vielen om het besluit van Donald Trump om opnieuw plastic rietjes toe te laten te veroordelen. Dat een Amerikaans president zich met zo’n pietluttigheid bezighield, klonk het nog. Er werd echter geen kwaad woord gesproken over de vorige Amerikaanse president die het verbod op plastic rietjes ingevoerd had. Blijkbaar was dat toen dan weer niet beneden de waardigheid van een Amerikaanse president. Ook de Europese Unie voerde – uiteraard – zo’n verbod in, maar ook hier blijft het wachten op tellingen van zwerfafval die aantonen dat het ook iets uitmaakt. Zowel voor de rietjes als voor de dopjes volgt de eerste evaluatie van de Europese Unie pas in… 2027!
Wees er dus maar zeker van: tot dan, maar ook daarna, zullen die dopjes aan de flessen vast blijven zitten. En misschien nog wel vooral net omdat ze zo irriteren.
FILIP VAN LAENEN
De plastic doppen blijven nu aan de flesjes hangen
Is migratie de bron van terrorisme?
In een rapport over de verbanden tussen migratie en terrorisme, schetst het International Centre for Counter-Terrorism (ICCT) een zeer gekleurd beeld. Ze raden de Europese regeringen aan systematisch alle narratieven tegen migranten op sociale media in kaart te brengen. Maar ze raden ook aan om personen die een gevaar vormen voor de veiligheid, prioritair uit te zetten.
Het International Centre for Counter-Terrorism (ICCT) is een onafhankelijke denktank in Den Haag. ICCT werd opgericht door het T.M.C. Asser Instituut, het Institute of Security and Global Affairs (ISGA) van de Universiteit van Leiden en het gerenommeerde Clingendael Instituut. Het initiatief kwam in 2008 overigens van het Nederlandse parlement. In een rapport gedateerd in mei dat eind vorige week uitkwam, concludeert het ICCT dat de grote meerderheid van de terreuraanvallen die Europa teisterden tussen 2014 en 2024 niet gepleegd werden door migranten.
Onderzoeker met voorkeur
Tot die conclusie komt de Belg Thomas Renard die aan het hoofd staat van het ICCT en die voordien onderzoeker en zelfs senior research fellow was bij de geopolitieke denktank van de federale regering, het Egmont Instituut. Dit verklaart allicht waarom het rapport zoveel informatie bevat over de gevalstudies rond islamitische aanslagen in België. Renard is verder actief als adviseur voor de Europese Commissie en Europol.
HET ONDERWERP
WORDT VEEL TE
VAAK POLITIEK
GEÏNSTRUMENTALISEERD
DOOR RENARD
Volgens Thomas Renard hebben aanslagen soms geleid tot doelgerichte aanvallen op asielcentra nadat op sociale media de vlam in de pan sloeg. Hij verwijst daarbij naar de aanslag in het Britse Southport, een aanslag die volgens Renard gepleegd werd door een verwarde persoon met de Britse nationaliteit, geboren uit Rwandese ouders. Een andere aanslag in het Duitse Solingen door een Syriër die gevlucht zou zijn voor Islamitische Staat (IS), verhardde het Duitse migratiebeleid in die mate dat Afghanen gedwongen zouden worden terug naar hun land te gaan. Het probleem met die laatste twee beweringen is dat ze perfect illustreren waar op het politieke spectrum Renard zich bevindt. Noch de ene als de andere uitleg klopt volledig. Renard kiest duidelijk voor de pro-migratielijn.
Dit kleurt de analyse van Renard betreffende de mogelijke verbanden tussen terrorisme en migratie. Mogelijke verbanden die terecht vrees oproepen, geeft hij toe, maar het onderwerp wordt veel te vaak politiek geïnstrumentaliseerd. Tegelijk beweert Renard dat er een soort van wetenschappelijk taboe zou bestaan rond die vraagstelling over de relatie tussen migratie en terrorisme.
Cijfers en contradicties
Op de vraag of migranten een terroristische bedreiging vormen voor Europa, antwoordden Renard en coauteur Méryl Demuynck categorisch “neen”. “Met de cijfers in de hand”, be-
weren ze zelf. “Op 8 miljoen asielzoekers tussen 2014 en 2024 pleegden er amper 47 aanslagen.”
Van de 55 terroristen die 43 jihadistische aanslagen pleegden in Europa tussen 2014 en 2024, waren er slechts 5 (zo’n 9 procent) minder dan een jaar in Europa. 29 ofwel 53 procent waren geboren in Europa of verbleven er al meer dan vijf jaar. In België onderscheidt Renard twee groepen terroristen. Ten eerste zijn er de Europeanen die naar Syrië vertrokken en terugkeerden naar België. Die verborgen zich inderdaad in de migratiestroom: Abaaoud, Abrini, Akrouh, Hadfi en Laachraoui, die betrokken waren in de aanslagen in Brussel en Parijs. Ten tweede waren er drie aanslagen door migranten van de eerste generatie: de Tunesiër Lassoued die in Brussel Zweedse voetbalsupporters vermoordde in 2023, een Somaliër die een aanslag pleegde op militairen op de Emile Jacqmainlaan in Brussel in augustus 2017 en een Marokkaan die een explosie veroorzaakte in het treinstation van Brussel in juni 2017. Van de 700 personen op de lijst van OCAD waren er amper 77 of 11 procent illegalen en dat aantal daalt. In 2024 bleken dit er nog maar 31 of 5 procent van de 600 personen op de OCAD-lijst te staan.
Radicalisering in Europa
Renard concludeert dat de meerderheid van de terroristen geen recente immigranten zijn. “Migratie is dus geen bron van terrorisme”, aldus Renard die eraan toevoegt dat we zowel in Europa als in België een stijging waarnemen van een gewelddadig extreemrechts. Renard baseert zich daarvoor op uitspraken van OCAD en de Staatsveiligheid. In het antimigratiediscours ziet hij wel een dreiging. Het merendeel van de immigranten die terroristische aanslagen pleegden, waren in Europa geradicaliseerd. Het probleem zou dus vooral zijn om radicalisering binnen kwetsbare bevolkingsgroepen te voorkomen. Terrorisme is in grote mate een binnenlands probleem, volgens Renard. Het rapport beweert dat de migranten eerder de slachtoffers zijn van terrorisme dan de daders, omdat asielzoekers en vluchtelingen frequent het doelwit zouden zijn van extremistische groepen, terwijl in de ontvangende
11
juli: geen gewone feestdag
11 juli is geen gewone feestdag. Het is een dag van trots en herinnering, een ode aan de veerkracht en de vrijheidsdrang die tot op vandaag diep in het Vlaamse hart verankerd zit.
landen de xenofobie en de negatieve houding tegen vreemdelingen alsmaar toeneemt. Van geen van deze beweringen leveren Renard en co overigens bewijzen.
Beleidsaanbevelingen
Het rapport is eigenlijk een grote aanklacht tegen de beeldvorming. Dus lijkt censuur belangrijk. Daarom is een andere aanbeveling dat het belangrijk is om “systematisch alle narratieven die geweld tegen migranten faciliteren of aanmoedigen, te volgen en bij te houden, meer bepaald op sociale media”.
HET RAPPORT
BEWEERT DAT MIGRANTEN EERDER SLACHTOFFER ZIJN VAN TERRORISME DAN DADER
Naast de analyse gaven ze ook beleidsadviezen. Wat raden ze aan?
1. Een beter begrip van het ver band tussen migratie en terrorisme.
2. Een complete audit van het beleid.
3. Efficiëntere asielprocedures om radicalisering en rekrutering tegen te gaan. Om de relatie tussen migratie en terrorisme aan te pakken, is dus een vlottere asielprocedure de oplossing. Migratie zelf is nooit het probleem. Wat dat betreft, sprong één belangrijke passage er een beetje uit. Vooral omdat die tegen de rest van wat de auteurs beweren lijkt in te gaan.
“Het opleggen van de bevelen om het EU-grondgebied te verlaten, is een ingewikkeld en delicaat onderwerp. Wanneer er sterk bewijs is dat een individu dat dergelijk uitzettingsbevel ontving, betrokken is in activiteiten die de openbare orde of de nationale veiligheid in gevaar brengen, zoals terrorisme, dan zouden arrestatie en deportatie de prioriteit moeten krijgen.”
In 1302 trokken gewone mensen, boeren, smeden, ambachtslieden, ten strijde tegen een vreemde overheerser. Niet uit oorlogsdrift, maar gedreven door een intens en onverzettelijk gevoel van rechtvaardigheid. Ze vochten niet om te overheersen, maar om vrij én Vlaams te zijn. Zeven eeuwen later zijn de vlaggen veranderd, maar is de kern van de strijd eigenlijk hetzelfde gebleven. Ook vandaag worden Vlamingen geremd door structuren die hen niet dienen. Ook vandaag leveren wij de inspanningen, betalen wij de hoogste bijdragen, draaien wij mee op het hoogste tempo, maar vertellen anderen ons hoe wij moeten leven. Brussel en Wallonië kreunen onder wanbeleid, torenhoge schulden en een werkzaamheidsgraad van respectievelijk 61,9 procent en 66,8 procent waar elke Vlaming alleen maar van kan fronsen. Toch is het telkens opnieuw Vlaanderen dat moet bijpassen. Dat kan niet blijven duren. Na de pijnlijke knieval van de N-VA voor het Belgische systeem, blijft er nog slechts één partij over die écht opkomt voor Vlaanderen. De communautaire ambities van Bart De Wever bleken niet meer dan een luchtspiegeling. “Confederalisme of niets”, klonk het voor de verkiezingen. Nadien werd het... niets. “België kan Vlaanderen nooit vooruithelpen”, zei de premier toen. Vandaag zou datzelfde België plots onze redding moeten zijn. De bocht is niet alleen schrijnend, ze is symbolisch voor een bredere waarheid: alle traditionele partijen, met de N-VA op kop, hebben Vlaanderen vastgesnoerd in eindeloze compromissen die onze welvaart aantasten, onze veiligheid ondermijnen en onze identiteit uitwissen.
Juist daarom is er nog maar één partij die rechtuit durft zeggen wat Vlamingen al lang voelen: het Belgische systeem is kapot. Het werkt niet meer, en voor Vlaanderen heeft het eigenlijk nooit écht gewerkt. Alleen het Vlaams Belang blijft trouw aan de kern van de Vlaamse gedachte: zelfbestuur. Geen vertragingstactieken meer, maar heldere keuzes. Want Vlaanderen heeft alles: kapitaal, kennis, ondernemerschap, talent. Alles, behalve de macht om zijn eigen toekomst te bepalen. Die macht willen wij terug. Niet om anderen iets af te nemen, maar om Vlamingen te geven waar ze recht op hebben: zeggenschap, rechtvaardig beleid én echte resultaten. Laat ons vandaag ook eerlijk zijn over Brussel. Onze hoofdstad is onbestuurbaar. Dat is geen partijkritiek, maar een vaststelling die iedereen deelt. Het Brusselse gewest is een mislukking. Terwijl Vlaanderen miljoenen in een bodemloze put investeert, stroomt er enkel bestuurlijke chaos uit terug. De oplossing is duidelijk: schaf het Brusselse gewest af. Maak van Brussel opnieuw een Vlaamse stad, met respect voor zijn tweetalige karakter en zijn Franstalige gemeenschap, maar onder verantwoordelijk Vlaams bestuur. Wie betaalt, moet inspraak krijgen. Want Brussel is ook onze hoofdstad. Ons visitekaartje naar de wereld. En het verdient beter dan de catastrofe waarop het momenteel afstevent. We staan vandaag op een kruispunt. Ofwel blijven we voortmodderen in een België dat ons verlamt, ofwel kiezen we voor de vrijheid om zelf te bepalen welke weg we inslaan. Voor een ordentelijk, proper en veilig Brussel. En bo-
Tom Van Grieken
Over échte klimaatveranderingen
Het was weer eventjes heel warm en de profeten van de klimaatreligie konden weer hun apocalyptische fantasieën de vrije teugel geven. Zelfs de klimaatsceptici, zwetend en puffend bij een ventilator, zullen misschien getwijfeld hebben. Hebben de groenen toch gelijk? Nee hoor.
Want terwijl het hier inderdaad uitzonderlijk warm was, gebeurde op het zuidelijk halfrond, waar het nu winter is, juist het omgekeerde. De zuidelijkste landen werden geteisterd door een ongeziene koudegolf. In de Argentijnse stad Mar del Plata, zo’n 380 kilometer ten zuiden van Buenos Aires, zijn de winters meestal heel mild. Het vriest er bijna nooit. Nu was het zo koud dat de aardgasvoorziening in het honderd liep. Aardgas bevriest pas bij -192 C°, maar door de koude steeg het aardgasgebruik voor verwarming zo snel, dat er druktekorten ontstonden en commerciële en privégebruikers afgekoppeld moesten worden om tenminste de ziekenhuizen te kunnen blijven verwarmen. In heel Zuid- en Midden-Argentinië lagen de temperaturen 10 tot 15 graden lager dan normaal. Weerstations in Argentinië en Chili noteerden kouderecords. Voor het eerst in meer dan tien jaar viel er sneeuw in de Atacamawoestijn, de droogste plaats op aarde. Veel kinderen in Argentinië zagen nu voor het eerst in hun leven sneeuw. In Centraal-Chili en noordelijk Patagonië werden oogsten beschadigd door de vorst. In Uruguay, op zeeniveau en met doorgaans milde winters, vroren zeven daklozen dood in de straten. In deze drie landen liep het luchtvaartverkeer ernstige hinder op door sneeuw en extreem lage temperaturen. Australië kreeg al in juni de volle laag, met minima die 10 graden lager lagen dan normaal. Het was het nu ook ijskoud in gebieden waar vele woningen wel airco hebben, maar geen verwarming. Op veel berghellingen viel een laag van 70 centimeter opwarming van de aarde…. pardon, sneeuw. Ook op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland werden minima opgetekend die ver beneden het gemiddelde lagen. Zuid-Afrika kreeg de volle laag met een reeks koudefronten die voor hevige rukwinden, zware regenval en sneeuwval zorgden. De temperaturen lagen 5 tot 12 graden lager dan normaal. Merk op hoe de klimaatactivisten in zo’n gevallen altijd heel sluw en onopvallend de term ‘opwarming van de aarde’ vervangen door ‘klimaatverandering’, wat natuurlijk veel algemener is. Zo hebben ze altijd gelijk. Hittegolven en sneeuwstormen, overstromingen en verschroeiende droogteperiodes, het past dan allemaal in hun kraam.
Waar het vroeger warmer was Volgens een Wikipedia-artikel van 2025 is de hoogste temperatuur die ooit in de VS werd gemeten 56,7 graden Celcius, in Death Valley, Californië, in 1913. Het artikel geeft een overzicht van de hitterecords in alle Amerikaanse staten en territoria. Als we ons beperken tot staten met een grote oppervlakte in het hartland van continentaal Amerika, dus bijvoorbeeld niet Alaska, niet de eilandjes in de Stille Oceaan en niet de
stedelijke gebieden zoals Washington D.C. of de piepkleine staatjes in het noordoosten, dan houden we dertig staten over. Ik heb die keuze echt niet gemanipuleerd. We zien dan dat in 16 van die staten de hitterecords dateren uit de jaren 1930, toen verschrikkelijke stofstormen hele landbouwgebieden in een ‘Dust Bowl’ veranderden.
OP VEEL BERGHELLINGEN VIEL EEN LAAG VAN 70 CENTIMETER OPWARMING VAN DE AARDE... PARDON, SNEEUW
De metingen begonnen klaarblijkelijk rond 1900 en we zien dat in drie staten hitterecords al honderd jaar of meer standhouden: het reeds genoemde Californië (1913), Minnesota (1917) en Alabama (1925). Alle hitterecords in de overige staten werden gemeten in de twintigste eeuw, tussen 1952 en 1998, en slechts één enkel, South Carolina (2012), in de eenentwintigste eeuw. Dat wijst erop dat de temperaturen in de VS de vorige eeuw hoger waren dan nu en dat is dus flagrant in strijd met de officiële dogma’s over een wereldwijde, steeds snellere opwarming. Is Amerika misschien een uitzondering? Ik vond een lijstje met soortgelijke resultaten voor vijf van de tien Canadese deelstaten: British Columbia, Saskatchewan, Manitoba, Alberta en New Brunswick. Dat levert hetzelfde beeld op: in drie van die deelstaten dateerden de hitterecords uit de jaren 1930 en in Alberta uit 1984. Allemaal twintigste eeuw dus. Alleen in British Columbia werd in 2021 een hitterecord uit de eenentwintigste eeuw opgetekend. Wordt u al iets kritischer over de media die voortdurend zwaaien met berichten over “de hoogste temperaturen sinds de metingen begonnen”?
Een Europees voorbeeld vinden we in Polen. Een tabel met de hitterecords in 61 Poolse steden leverde 40 steden op waar de hitterecords uit de twintigste eeuw dateren – soms zelfs uit de jaren 1940 en slechts 21 waar hitterecords in de eenentwintigste eeuw werden geregistreerd. Minder duidelijke resultaten dan in de VS en Canada, maar toch flagrant in strijd met het klimaatdogma van voortdurende opwarming. Beweer ik dat het overal zo is? Nee, zeker niet. Maar hieruit kunnen we zeker wel afleiden dat de ‘opwarming van de aarde’ niet zo universeel is als men beweert en dat het in sommige landen in de twintigste eeuw warmer was dan in de eenentwintigste eeuw. Merk op dat dit gaat over echte metingen, niet over voorspellingen en prognoses gebaseerd op computermodellen. Ik weet niet of er in West-Europa meer met metingen wordt geknoeid dan in de VS, Canada of Polen. Maar met de prognoses wordt zeker geknoeid om een maximaal angstaanjagend effect te krijgen.
Millimeters, geen meters
“De voorbije honderd jaar zijn de temperaturen wereldwijd gestegen met ongeveer één graad Celsius, wat leidde tot een stijging van het zeeniveau door deze opwarming van 160 tot 2010 millimeter, waarbij de helft van die stijging zich heeft voorgedaan sinds 1993. De huidige snelheid waarmee het zeeniveau nu stijgt, is de grootste sinds duizenden jaren.” Dit komt van de webstek nasa.sealevel.gov. Ja, die laatste zin is onrustwekkend. Maar blijf kalm. Zelfs het maximale cijfer van
210 millimeter in een eeuw, komt neer op… 2,1 millimeter per jaar. En die tempratuurstijging van één hele graad Celsius. Ik wed dat u op basis van de berichten in de media dacht dat het veel en veel meer was. Andere studies, die ook ernstig lijken, noteren een verdubbeling van het tempo in één decennium. Als dat zich gedurende meerdere decennia blijft voortzetten, kan dat een gigantisch probleem worden. Maar dat is slechts een prognose. In de miljoenen jaren dat de aarde bestaat, is dat nog nooit gebeurd.
Vulkanische winters
Na iedere periode van opwarming en stijging van het zeeniveau volgde altijd weer een daling van de temperatuur en met enige vertraging ook van de zeespiegel. Dat gebeurde vrijwel zeker door langetermijncycli van de zon en van vulkanische activiteit op aarde. Alles wat de mens doet, ook sinds het begin van het Industriële Tijdperk, verzinkt daarbij in het niets. Zelfs alle broeikasgassen, alle rook, roet en vuiligheid die in de negentiende eeuw en de eerste helft van twintigste eeuw tijdens de ‘smerigste’ jaren van de Industriële Revolutie in de atmosfeer werden geloosd, hebben nooit hetzelfde wereldwijde effect gehad als de uitbarstingen van de Krakatau in 1883. Jarenlang werd het klimaat over heel de wereld verstoord door de aswolken. Oogsten mislukten. De schemering was fel bloedrood. ’s Nachts waren lichtende wolken te zien.
VEEL KINDEREN IN ARGENTINIË ZAGEN VOOR HET EERST IN HUN LEVEN SNEEUW
Ook de verschrikkelijke hongersnood die Europa van 1315 tot 1317 teisterde, was vrijwel zeker veroorzaakt door een vulkaanuitbarsting aan het ander eind van de wereld, al is het onduidelijk waar juist. De oogsten mislukten door zondvloedachtige, eindeloze stortregens. Misschien wel 25 procent van de Europeanen stierf van honger en daarmee gerelateerde ziekten. In vele gebieden herstelde bevolking zich pas in de negentiende eeuw tot het niveau van voor 1315. Maar het gruwelijkste voorbeeld was de reeks vulkaanuitbarstingen die in 536 na Christus zoveel as en sulfaat-aerosols in de atmosfeer bliezen, dat de zon er anderhalf jaar lang door verduisterd werd, met extreme koude – in China sneeuwde het zelfs in de zomer! –, mislukte oogsten, miljoenen hongerdoden, epidemieën en algemene chaos tot gevolg. Dat was het einde van het toenmalige klimaatoptimum. Er volgden de jaren daarna nog andere vulkaanuitbarstingen die een ‘vulkanische winter’ veroorzaakten die de ‘Late Antique Little Ice Age’ wordt genoemd (zie het gelijknamige Wikipedia-artikel). Voor Europa braken toen de duisterste eeuwen uit zijn geschiedenis aan. Dat patroon heeft zich in de geschiedenis al dikwijls herhaald: perioden van opwarming – zoals die waarin we nu leven – die tot grote oogsten, bevolkingstoename en culturele bloei leidden, maar die in héél korte tijd eindigden in dalende temperaturen en mislukte oogsten die niet meer volstonden om de toegenomen bevolking te voeden. Vergeet de industrialisering, de ontginning van aardolie, de auto’s met verbrandingsmotoren,... Dat zijn allemaal kleine rookwolkjes vergeleken met de onvoorstelbare hoeveelheden as, giftige dampen en rook die een paar flinke vulkanen in enkele dagen tijd kunnen uitspuwen. Oh, wat zullen we onze open haarden en onze kerncentrales missen als er weer zo’n vulkanische winter uitbreekt. Oh, wat zullen we er spijt van hebben dat we de boerenstand de nek hebben omgewrongen.
PAUL
BÄUMER
De warmste temperatuur in de VS werd gemeten in Death Valley
De Atacamawoestijn is normaal de droogste op aarde
“De meerwaardetaks heeft meer impact op Vlamingen dan op Walen”
Voor de christendemocraten moet een meerwaardebelasting passen binnen een grote fiscale hervorming. “Mochten wij de absolute meerderheid gehad hebben, was ze drie keer ambitieuzer dan vandaag.” Dat vertelt cd&v-voorzitter Sammy Mahdi enkele dagen nadat de federale regering er een akkoord over bereikte.
“In ons originele plan ging het om een lastenverschuiving van 18 miljard euro om de belastingen eerlijker te maken en mensen netto veel meer te doen overhouden. En dan moet je ook de echte sterke schouders gaan responsabiliseren”, legt Mahdi uit. “Maar dan spreek je wel over een lastenverlaging van niet 1.000 euro per jaar zoals nu in het regeerakkoord staat, maar 6, 7 of 8.000 euro per jaar. Maar dan bots je op de veto’s van economisch rechtse partijen die luisteren naar Voka en andere grote ondernemingen, en linkse partijen die enkel kijken naar de allerlaagste lonen.”
Zo ziet de realiteit er echter niet uit. Er komt een meerwaardebelasting van 10 procent op toekomstige, gerealiseerde meerwaarden. De meerwaardebelasting geldt niet voor winsten tot 10.000 euro per persoon per jaar. Die vrijstelling wordt ook jaarlijks geïndexeerd. En voor wie een meerwaarde van 10.000 euro nog niet int, zal de vrijstelling voor de meerwaardebelasting vijf jaar lang met 1.000 euro per jaar kunnen stijgen.
Een compromis à la belge, dus?
“Zo kan je het wel noemen, denk ik. Maar dat is heel vaak zo als je met verschillende partijen aan een akkoord moet knutselen. Al bij al mogen we tevreden zijn dat de knoop ontward is.”
Kan u met dit akkoord op zak met een gerust gemoed op vakantie?
“We moeten nog enkele weken aan de bak, want het zomerreces begint pas na 21 juli. In ben drie maanden geleden getrouwd (met Nawal Farih, cd&v-Kamerlid, red.), dus ik plan in principe wel een mooi reisje. Maar ik heb nog niets durven vastleggen, omdat de boycot van de oppositie van de programmawet geleid heeft tot onzekerheid of op 21 juli het reces effectief begint. Eens ik daar zekerheid over heb, kan ik aan mijn vakantieplannen beginnen.”
Was deze meerwaardebelasting een van de grootste struikelblokken binnen de federale regering?
“Het was alleszins een van de belangrijke obstakels die we zijn tegengekomen. Voor ons is de meerwaardebelasting vooral een instrument om de lastenverlaging op arbeid te kunnen realiseren. Maar ik heb nu partijen iets te feestelijk zien reageren op het invoeren van deze meerwaardebelasting. Dat vind ik vreemd: een belasting invoeren is niet meteen een reden om feest te vieren.”
Dat zijn misschien de ideologische tegenstellingen die er nu eenmaal zijn binnen deze coalitie?
“Dat kan, maar goed. Deze taks heeft meer impact op Vlamingen dan op Walen. De ge-
middelde inwoner van Charleroi heeft wellicht een kleinere beleggingsportefeuille dan de gemiddelde Vlaming. Er is dus geen reden om euforisch te zijn over deze belasting. Wij hebben de middenklassers wel zo goed mogelijk proberen beschermen, en dat was een eenzame strijd. De N-VA en de MR waren meer bezig met het belang van de holdings en de vennootschappen, en van Vooruit mocht iedereen meegesleurd worden in die belasting. Voor die voetvrijstelling stonden wij geïsoleerd. Wij hebben getracht om de middenklasse te beschermen.”
“De voetvrijstelling wordt verhoogd naar 15.000 euro en dat bedrag wordt ook geïndexeerd. Pensioensparen en groepsverzekeringen vallen niet onder de meerwaardebelasting. Dat waren twee belangrijke eisen van ons, dus we zijn al bij al opgelucht. Als het van andere partijen had afgehangen, was de middenklasse er slecht vanaf gekomen.”
VOOR DE N-VA WAS HET
VOORAL BELANGRIJK DAT ER
IETS SYMBOLISCH IN HET
REGEERAKKOORD ZAT OP COMMUNAUTAIR VLAK
“Mocht het systeem van Vooruit – waar niemand aan tafel behalve wij moeilijk over heeft gedaan – ingevoerd zijn, had een moeder die elke maand 100 euro per kind aan de kant zet om haar zoon of dochter na achttien jaar een duwtje in de rug te geven, ongeveer 1.500 euro aan meerwaardebelasting moeten betalen. Door het verhogen van de voetvrijstelling en de indexering daarvan, zal ze amper 50 tot 60 euro moeten betalen.”
“Tot de laatste seconde gestreden”, schreef u zelf op Instagram. In hoeverre bent u als voorzitter betrokken tijdens zo’n onderhandeling?
“Ik heb een paar telefoontjes gehad van Vincent Van Peteghem, wat niet onlogisch is in zo’n zwaarwichtig dossier waarmee de toekomst van je regering bepaald wordt. Dan wil je af en toe eens terugkoppelen, maar Vincent en ik zaten uiteraard op dezelfde lijn: de voetvrijstelling verhogen, niet aan het pensioensparen en de groepsverzekeringen raken en de middenklassers zo veel mogelijk trachten te ontzien. Een moeder en een vader die elke maand een beetje sparen voor hun kind en die de verantwoordelijkheid opnemen om dat geld opzij te zetten, mogen op het einde van de rit niet gestraft worden.”
Het is straf dat cd&v de enige partij aan tafel zou zijn die zich dat realiseert.
“De hele discussie over de meerwaardebelasting is een van de exemplarische voorbeelden van de socio-economische relevantie van onze partij binnen deze regering. Socio-cultureel en op ethisch-conservatief vlak is onze relevantie bekend, maar er wordt nog vaak onderschat welke strijd partijen op economisch vlak voeren. Voor economisch liberale partijen zoals de N-VA en de MR is het vooral belangrijk om te kijken in welke mate de industrie, een vennootschap of een holding worden getroffen, en of het gaat over het aanmerkelijk belang van personen tot in de vierde graad. Terwijl onze partij, die van het gezin en van de middenklasse, vecht voor de gewone Vlaming.”
Elke partij noemt zichzelf de partij van de middenklasse.
“Partijen mogen in hun communicatie van alles proberen te vertellen. De rechts-liberalen zeggen: ‘We willen zorgen dat de grote bedrijven niet te veel betalen en we moeten vooral de industrie beschermen.’ De socialisten zeggen: ‘Een voetvrijstelling? Dat is een achterpoortje, iedereen moet langs de kassa passeren!’ Met alle respect, dan mag je niet zeggen dat je de middenklasse wil beschermen.”
“We zeggen het vaak, maar het is de gewone Vlaming die in dit land op het einde van de rit veel te vaak de rekening betaalt. Toen ik aangetreden ben als voorzitter, heb ik ook meteen gezegd dat we de partij moesten zijn van de vergeten Vlaming: iemand die naar zijn werk gaat, zijn best doet, een beetje spaart en uiteindelijk erg vaak de factuur moet betalen. Dat aanvaarden wij niet meer.”
“In de vorige regering heeft Vincent Van Peteghem een belasting ingevoerd om de begroting wat proberen recht te trekken. Dat was de effectentaks die geldt voor mensen met een aandelenportefeuille van meer dan 1 miljoen euro. Dát zijn de sterkste schouders. En wie deed daar moeilijk over? MR vanuit de regering en de N-VA vanuit de oppositie.”
Kan dit moeilijke akkoord een watervaleffect creëren om andere hervormingen door te voeren?
“De lastenverlaging op arbeid moet er nu absoluut komen. In de laatste minuten van de onderhandelingen over de meerwaardebelasting hebben wij als laatste element op tafel gelegd dat in de notificatie van het akkoord expliciet moet staan dat er tegen 21 juli ook duidelijkheid komt over de lastenverlaging op arbeid. Die beslissing moet dus vallen voor de 21ste: mensen die werken, hebben perspectief nodig over de lastenverlaging op hun loon. Daar gaan we niet nog een jaar mee wachten.”
Tijdens de vorige legislatuur haalde de PS de verhoging van het minimumpensioen binnen, maar nadien ‘bougeerde’ minister Lalieux niet meer. Van een fiscale hervorming is ook niet veel in huis gekomen. Hoe kan je dat vermijden?
“Wat de fiscale hervorming betreft: in het vorige regeerakkoord stond dat er een fiscale blauwdruk voorbereid moest worden. ‘De regering werkt een fiscale blauwdruk uit die de fiscale hervorming moet voorbereiden.’ Ja, dan heb je natuurlijk geen poot om op te staan als je die hervorming effectief wil doorvoeren. Nu hebben we maandenlang onderhandeld over elke modaliteit. Er moet dus niet meer onderhandeld worden: je moet gewoon je krabbel onder het akkoord zetten.”
Vooruit koppelde de meerwaardetaks ook aan de bijkomende investeringen voor defensie. Hoe kijkt u naar de beslissing die is gevallen over de nieuwe NAVO-norm van 5 procent?
“Vooruit deed dat vooral in hun communicatie, maar goed. Tijdens een interview in De Standaard in maart of april heb ik al aangegeven dat het militaire opbod moet stoppen. We moeten investeren in defensie, maar de vraag is hoeveel? Vanaf wanneer ben je gewoon inefficiënt bezig, ten koste van de Vlaamse belastingbetaler die die inefficiëntie moet betalen via zijn belastingbrief? In het begin waren de reacties op onze houding kritisch, ook binnen de meerderheid. Maar we hebben het volgehouden en deze legislatuur zullen de defensie-uit-
Zijn die bijkomende investeringen dan niet nodig?
“Als we goed samenwerken, kunnen we perfect ons plan trekken als Europese Unie. We geven met heel Europa samen 450 miljard euro aan defensie. De Russen geven 150 miljard uit. Dus als we samenwerken, kunnen we al veel meer doen. Waarom moet de Vlaming het dan voelen in zijn pensioen? Om nog eens drie keer zoveel F-35’s te zien rondvliegen? Ik vind dat onverantwoord.”
Maar België is wel akkoord gegaan met de nieuwe afspraken op de NAVO-top.
“Onze expliciete eis was dat er deze legislatuur geen euro meer bijkomt dan die 2 procent. Op NAVO-niveau hebben we afgesproken dat er in 2029 een evaluatie komt. Dat jaar is niet toevallig uitgekozen, want dan is er een andere Amerikaanse president, wat misschien bepaalde gesprekken wat zal vergemakkelijken. Ik verwacht van onze regering, en ook van onze premier, op Europees niveau actie om Europese samenwerking verder mogelijk te maken en om ervoor te zorgen dat wij aan een Europese defensie werken en onze Europese defensie-industrie uitbouwen. Elke euro die we in België uitgeven aan Defensie, steken we het liefst in eigen ondernemingen.”
“Men staart zich bij de N-VA soms wat te veel blind op de Amerikanen. Niet alles wat uit de Verenigde Staten komt, is beter. Het klopt dat we morgen niet met één vingerknip alles zelf kunnen voorzien. We zijn vandaag afhankelijk van de Amerikanen, maar je moet een traject maken om ervoor te zorgen dat je dat niet blijft.”
“De Europese Unie geeft jaarlijks meer dan 100 miljard euro uit aan de Amerikanen. Het standpunt van Donald Trump is dus niet alleen militair ingegeven, maar ook economisch. Hij wil een NAVO-norm van 5 procent van het bbp, in de wetenschap dat wij toch bij hem zullen aankopen. Wij doen allemaal samen die Amerikaanse economie draaien in plaats van de onze. En dus wacht ik op het plan voor hoe wij Vlaanderen kunnen laten profiteren, in plaats van bezoekjes te brengen aan de Verenigde Staten en trots te zijn op al dat Amerikaans militair tuig dat wij binnenhalen. Ik vind dat soms misplaatst.”
Er is veel te doen rond de hervorming van de financiering van de gezondheidszorg die minister Frank Vandenbroucke (Vooruit) voorbereidt. Hoe kijkt cd&v daarnaar?
“Er is terecht veel rond te doen. De beslissingen die Frank Vandenbroucke neemt, zijn niet de beslissingen waar wij ons in kunnen vinden. Ze druisen ook in tegen het regeerakkoord. De ziekenhuisfinanciering en de nomenclatuur worden niet aangepakt, maar hij pakt wel de artsen aan. Dan valt het hele kaartenhuisje in elkaar, want de ziekenhuizen zijn in hun financiering afhankelijk van die artsen. Als die ziekenhuizen minder middelen binnenkrijgen, zijn er twee opties: ofwel gaan de ziekenhuizen dat verhalen op de patiënt, ofwel gaat de kwaliteit van de zorg erop achteruit.”
DE BESLISSINGEN VAN
FRANK VANDENBROUCKE
Vandenbroucke. Voor iedereen die de zorg belangrijk vindt, is dat een mes in het hart.”
“Veel zal afhangen van de manier waarop de minister overleg pleegt met de sector. Het is een vrij beroep en dus moet je ook goed zien te overleggen. Wij hebben als partij het sociaal overleg altijd belangrijk gevonden. Dat is nodig als je hervormingen wil doorvoeren. Eigenaardig genoeg hoor ik dat socialisten het nog veel vaker hebben over sociaal overleg. Maar zij bedoelen dan vooral dat er met de vakbonden gesproken moet worden. Als het over vrije beroepen gaat, moet er blijkbaar minder gesproken worden en moeten we gewoon alles door de strot duwen.”
We keren even terug naar de onderhandelingstafel. N-VAparlementslid Sander Loones toonde zich in de Krant van West-Vlaanderen ontevreden over de institutionele houding van uw partij. “Zij waren institutioneel eerder een remmende factor”, zei hij.
“Ik heb vooral de remmende factor gevoeld bij de N-VA als het over échte institutionele hervormingen ging. Arbeidsmarkt en gezondheidszorg: we hebben tijdens de campagne ook al gezegd dat we best die twee kunnen doen. Wij hebben niet gezegd: het is confederalisme of niks.”
“Weet je waar het tijdens de onderhandelingen over is gegaan? Over de protocollen en over welke vlag als eerste moet staan. Het is gegaan over de economische missies met prinses Astrid. Wie mag die leiden? Zijn dat de minister-presidenten of is dat de premier? En daar heb ik mij aan geërgerd, want dat was geen gesprek van enkele minuten, hé, dat is verschillende keren teruggekomen in de onderhandelingen. Zij hebben misschien liever symboliek, maar ik heb toch liever echte hervormingen.”
Loones zegt in dat interview ook dat hij aan tafel niks gemerkt heeft van het gegeven dat cd&v ook het arbeidsmarktbeleid naar de deelstaten wil verschuiven.
“Sander Loones weet ook wat ik aan tafel heb gezegd. Ik heb me daar heel kwaad gemaakt omdat het constant over ‘prullekes’ ging. We hadden het niet over wat belangrijk is. Ik heb de N-VA ook enkele keren voorgesteld om een alliantie te sluiten. Laten we ervoor zorgen dat we hetgeen we écht willen, binnenhalen. Bijvoorbeeld arbeidsmarktbeleid. Maar voor de N-VA was het vooral belangrijk dat er iets symbolisch in zat om het verschil te kunnen maken. Terwijl ik geloof dat we elkaar inhoudelijk kunnen vinden. Niet in alles, want wij zijn geen separatisten. Maar wij geloven wél dat Vlaanderen op sommige vlakken meer ruimte moet krijgen om z’n eigen ding te doen.”
“Daaromtrent hebben wij wel degelijk een aantal voorstellen zelf op tafel gelegd. Die zijn dan gebotst op andere partijen. Niet op de N-VA, uiteraard. Maar soms was het iets te veel een spelletje: ‘Wij leggen iets symbolisch op tafel en als jullie dat niet steunen, zijn wij de goeie Vlaming.’”
WANNES NEUKERMANS
gaven niet stijgen naar meer dan 2 procent van het bbp. Je kan elke euro maar één keer uitgeven. Het is jammer dat sommige partijen dat niet beseffen. Ze zien de ernst van een kogel in Oekraïne, maar de ernst van de kogels die door Brussel en Antwerpen vliegen, zien ze veel minder.”
“Er is in het verleden veel te weinig geïnvesteerd in defensie. Ik ben een kind van de generatie die Guy Verhofstadt het allemaal heeft zien verkwanselen; dus ik besef dat. Die 2 procent is nodig, maar als ik zie dat de N-VA daar ettelijke miljarden wou bijdoen… En voor wat? Dat gaat ten koste van onze gezondheidszorg, onze koopkracht en onze pensioenen. Ik hoor hen dan zeggen: ‘We kunnen nog wel wat halen in de gezondheidszorg en bij de pensioenen.’ Met alle respect: ik denk het niet, hoor.”
DRUISEN IN TEGEN HET REGEERAKKOORD
“In het regeerakkoord is afgesproken om de exuberante ereloonsupplementen van de artsen aan te pakken. Ik kan er ook niet mee leven dat die soms exuberant zijn. Maar dat doe je door tegelijkertijd de ziekenhuisfinanciering aan te pakken en de nomenclatuur te herbekijken. Niet door de artsen als eerste aan te pakken, want nu heb je voor het eerst in de geschiedenis artsen die dreigen te staken. En de impact daarvan is nu al zichtbaar op het terrein: ik ken mensen die een afspraak hadden bij hun arts die staakte, waardoor ze nu maandenlang op een wachtlijst komen te staan. Dat is het gevolg van het conflict van
Het Europees kampioenschap voetbal voor spelers jonger dan 21 jaar wordt georganiseerd in Slowakije tussen 11 en 28 juni 2025. Spelers die geboren zijn na 1 januari 2002, kunnen aan dit Europees kampioenschap deelnemen. De Duitse ploeg verschijnt met een nieuwigheid aan de start: het bestuur heeft laten weten dat er geen varkensvlees meer op het menu van de spelers zal staan.
De kok van de Duitse Mannschaft, Andre Göldner, verklaarde aan de Duitse krant Bild Zeitung dat het varkensvlees “omwille van kwaliteitsredenen, maar ook op basis van maatschappelijke en religieuze overwegingen” niet meer op tafel komt. Het niet meer opdienen van Schweineschnitzel, Schweinsbraten en andere gerechten, zegt Göldner, is niet louter een kwestie van dieet en gezonde voeding, maar ook een bewuste keuze omwille van de samenstelling van de jonge ploeg.
HET VARKENSVLEES
KOMT OMWILLE VAN MAATSCHAPPELIJKE EN RELIGIEUZE
OVERWEGINGEN NIET MEER OP TAFEL
Hoezo, samenstelling van de jonge Duitse ploeg? Göldner zegt dat men uit respect voor het hoge aandeel moslims in het team de maaltijden in de Duitse Nationalmannschaft voortaan zal samenstellen uit runds-, kalfs- en kippenvlees. Verder zijn ook fastfood, mayonaise en ketchup, net als frietjes uit den boze.
SCHOTLAND
Tot nu toe, zegt Göldner tot slot aan de Duitse krant, zijn betreffende het aanbod van maaltijden nooit klachten geuit.
PIET VAN NIEUWVLIET
ZUID-AFRIKA
Eenheidsregering onder druk
Een DA-adjunct-minister die de bons krijgt… Zijn partij die dreigde uit de regering te stappen en de president te wraken. De zoveelste episode in de woelige geschiedenis van Zuid-Afrika’s Regering van Nationale Eenheid (RNE).
Na de discussies rond de BELAonderwijswet, de onteigeningswet en de begrotingsperikelen eind 2024-begin 2025 is het tussen de grootste partijen in de RNE – het ANC en de Democratische Alliantie (DA) – opnieuw tot een botsing gekomen. Aanleiding was het ontslaan door president Ramaphosa van DA-onderminister van Handel en Nijverheid Andrew Whitfield. De man was in maart als lid van een kleine DA-delegatie naar de VS gereisd zonder presidentiële toelating. Als reactie eiste diens partij onmiddellijke maatregelen tegen drie ministers van ANC-signatuur die om verschillende redenen (onder meer aantijgingen van corruptie)
omstreden waren geworden. Zo niet zou de DA de regering verlaten. Ook werd overwogen om tegen Ramaphosa een motie van wantrouwen in te dienen.
Werkelijke redenen
Zover is het niet gekomen. Uiteindelijk haalden de ‘blijvers’ binnen de Alliantie het. Men is er zich immers van bewust dat zeker Malema’s extreemlinkse partij, het EFF, staat te popelen om de plaats van de DA in te nemen. Toch heeft het eventjes gespannen. Ramaphosa annuleerde zelfs zijn geplande bezoek aan Spanje. Feit is dat Whitfield zonder goedkeuring op een missie was ver-
FRANKRIJK
Het Schots en het Gaelic als officiële talen erkend door Schots Parlement
Een nieuwe stap naar Schotse onafhankelijkheid? Feit is dat het Schots Parlement eenparig een historische wet heeft goedgekeurd, waardoor de Schotse taal en het Gaelic voortaan als officiële talen worden erkend. Het is een belangrijke stap in de institutionele erkenning van deze oude en bedreigde landstalen. De Scottish Languages Bill zal de aanwezigheid van die twee talen in het onderwijs en het openbare leven versterken.
De wet kwam er op aandringen van Kate Forbes, vice-eersteminister van Schotland en zelf goed thuis in het Gaelic (ze volgde les in een Gaelic-school). De nieuwe regelgeving verleent zowel het Gaelic als het Schots het statuut van officiële talen in Schotland. De wet voorziet verder in nieuwe opvoedkundige normen en maakt het mogelijk ‘regio’s met taalkundig belang’ in het leven te roepen in Gaelic-gemeenschappen. Dat is vooral belangrijk voor het financieel steunen van zones waar de beide talen onder druk staan. Schotse identiteit
Ouders zullen dankzij de wet de mogelijkheid hebben om Gaelic-scholen te laten oprichten in hun regio. Lokale autoriteiten moeten de haalbaarheid van die projecten onderzoeken, waarna de overheid de school opricht. Kate Forbes voorziet een bijkomende financiële enveloppe van 5,7 miljoen pond om het Gaelic en het Schots te promoten. Michael Marra, woordvoerder van Labour in
het Schots Parlement, vindt dat “de financiële tussenkomst niet genoeg zal zijn om het Gaelic te beschermen, als er niet eveneens economische ontwikkeling wordt voorzien”. Ook andere taalverdedigers begroeten de Schotse ambitie, maar vinden de middelen onvoldoende om het trage verval van de beide talen te stoppen. Nochtans is er sprake van een taalopleving in Schotland. In 2022 gaven 130.161 mensen aan Gaelic te verstaan en te spreken, tegenover 87.066 in 2011. Voor het Schots zijn de cijfers nog belangrijker: meer dan 2,4 miljoen Schotten gaf aan deze lokale taal te beheersen. Toch is er – zeker bij het Gaelic – sprake van een grote kwetsbaarheid. Deze Keltische taal wordt vooral in geïsoleerde landbouwgemeenschappen gesproken en het voortbestaan is in grote mate afhankelijk van overheidssteun. De taalkwestie kan onmogelijk los worden gezien van de strijd voor Schotse onafhankelijkheid.
trokken, maar hijzelf beweerde op zijn verzoek nooit een antwoord te hebben gekregen. Toch zijn waarnemers van oordeel dat dit niet de werkelijke reden van het ontslag is. De minister had zich steeds verzet tegen verdachte aanstellingen en bracht diefstal van staatsgelden aan het licht. Tegelijk stond Whitfields reis in het teken van de verslechterde betrekkingen met de VS. Een initiatief dat bij het ANC – dat het monopolie wil behouden in de buitenlandse politiek – uiteraard in slechte aarde viel.
Naar de volgende crisis?
De DA krabbelde dus terug, maar niet zomaar. Zo zal men de begroting van de departementen van de drie eerder vermelde ANC-ministers niet goedkeuren en blijven ijveren om ze uit de regering te verwijderen. Tegen een ervan – minister van Hoger Onderwijs Nkabane – wordt ook een strafrechtelijke klacht ingediend, onder meer omdat ze het parlement had misleid. De DA krijgt daarbij trouwens steun uit onverwachte hoek. Ook de studentenorganisatie Sasco (met banden met het ANC) eist haar ontslag omdat ze de studenten in de steek zou laten. Maar te ver wil de partij niet gaan. Niet alleen blijft de doemidee van het EFF-alternatief bestaan, maar voor een motie van wantrouwen tegen de president kan ze niet op veel steun van andere partijen (binnen en buiten de RNE) rekenen. Ramaphosa zou dan trouwens door zijn adjunct, Paul Mashatile, worden opgevolgd en deze is zeker een voorstander van een coalitie met Malema. Mogelijk wordt Nkabane binnen afzienbare tijd opgeofferd. Maar zonder degelijke overeenkomsten tussen beide partijen blijven de kansen op crises binnen de 10-partijencoalitie bestaan.
JAN VAN AERSCHOT
Heropening van kerncentrale in de Elzas
Een zware slag voor Die Grünen. Het Franse parlement heeft recent beslist om de kerncentrale van Fessenheim, in de Elzas, te heropenen en terug in gebruik te nemen. Vijf jaar geleden werd de centrale, die op enkele kilometers afstand van de Duitse grens ligt, op uitdrukkelijke vraag van Duitsland gesloten. De even uitdrukkelijke vraag om de kerncentrale terug op het elektriciteitsnet aan te sluiten, kwam van het Rassemblement National.
De fractie van RN in de Assemblée nationale heeft haar vraag kunnen doorzetten, zodat de kerncentrale van Fessenheim wordt heropend. Een meerderheid in het parlement steunde haar vraag. In 2020 werd de kerncentrale – na tientallen jaren protest in Duitsland – gedeactiveerd. Een van de argumenten was de ligging van de centrale in de onmiddellijke nabijheid van de Duitse grens. Gevreesd werd dat bij een kernramp vooral Duits grondgebied zou worden getroffen. De kerncentrale van Fessenheim was in 1978 in bedrijf genomen en was voor zijn deactivering de oudste en slechtst presterende centrale. Na jarenlange protesten van Franse en Duitse anti-kernenergieactivisten besliste de Franse president Emmanuel Macron op 27 november 2018 om de centrale tegen 2020 te ontmantelen. Zowel de stad Fessenheim als de vakbonden protesteerden. Maar nadat in februari 2020 eerst reactor 1 werd afgesloten en in juni reactor 2 volgde, werd tenslotte de ganse kerncentrale van het netwerk gehaald. Ironisch genoeg zou Duitsland wel
eens het grootste voordeel kunnen halen uit het heropstarten van de centrale van Fessenheim. Door de radicale kernuitstap van Duitsland, werden onze oosterburen van stroomexporteurs op slag stroomimporteurs. AfD-politicus Rainer Kraft denkt dat Duitsland wel eens heel snel elektriciteit zou kunnen opnemen uit deze kerncentrale van Fessenheim. Alleen zullen de Duitsers hiervoor aan de Fransen moeten betalen, terwijl ze vroeger zélf de kernenergie opwekten. PIET VAN NIEUWVLIET
De kerncentrale van Fessenheim
Trumps ijzeren vuist moet in Oekraïne het verschil maken
Anders dan zijn succes in het bedwingen van Iran, lukken Trumps demarches in Oekraïne voor geen meter. Alle pogingen om Vladimir Poetin respectvol en zelfs flatterend te benaderen, hebben precies tot het omgekeerde resultaat geleid. En toch zijn er diplomatieke signalen dat zijn benadering van de oorlog aldaar grondig bijgestuurd wordt. Beslist geen overbodige luxe voor een Oekraïne dat steeds onder zwaardere druk komt te staan, waardoor het ook steeds moeilijker wordt de afloop van het conflict te voorspellen.
De oorlog in Oekraïne, door de hete hangijzers van het Midden-Oosten wat naar het achterplan gedrumd, gaat inmiddels zijn 41ste maand in – meer dan 1.200 dagen oorlogsgeweld. Dat het conflict überhaupt zo lang duurt, is misschien wel de belangrijkste verrassing. Herinner u de teneur in februari 2022 toen de Russische troepen aan de grens samenschoolden: Oekraïne was een vogel voor de kat en lang zou het niet duren voor Kiev door de knieën ging – quod non! Meer dan drie jaar oorlog levert echter geen zekerheid op over de finale scenario’s. Parades van de respectievelijke vijanden in Moskou of Kiev vallen niet te verwachten, maar de uitputtingsslag – Rusland heeft hier een merkelijk voordeel van 4 tegen 1 –zou wel eens tot een funeste vrede kunnen leiden. Poetin denkt trouwens op lange termijn, al was het maar voor het behoud van zijn eigen machtspositie in het Kremlin. Geinspireerd door de hegeliaanse dialectiek van kwantiteit en kwaliteit, verwoordt hij het op een begrijpelijkere manier (net zoals ‘kameraad’ Stalin dat deed): kwantiteit is een kwaliteit op zich… Net zoals de Russen zich tot Berlijn vochten met meer verliezen op hun conto dan alle andere geallieerde landen samen.
Slecht gesprek
Zopas hadden Trump en Poetin dus een gesprek waarvan de Amerikaan liet verstaan dat het “heel slecht verlopen was”. Om-
Keert
streeks datzelfde ogenblik gaven de VS aan de wapenleveringen aan Oekraïne te zullen opschorten officieel om de eigen voorraden weer wat op peil te brengen. Het was voor Poetin voldoende om het tijdens dat gesprek niet over een staakt-het-vuren te willen hebben. Eén zaak staat nu wel buiten kijf: resultaten boeken door de Russische president wat naar de mond te praten, zit er niet in. Het alternatief is het geweer van schouder te veranderen.
Druk verhogen
Economen spreken mekaar wel vaker tegen, en recent nog werd een IMF-studie over
de precieze financiële noden van Oekraïne bekritiseerd door ‘gildegenoten’. Maar dat er meer steun nodig is dan vandaag gegeven wordt, daar is iedereen het over eens. Net zoals op het boodschappenlijstje van de Oekraïense strijdkrachten niet veel verrassingen staan. Luchtafweersystemen om de Russische drone- en raketaanvallen tegen te gaan, zijn prioritair. In juni werden er bijna 5.500 drones over de Oekraïense grens gestuurd. Afgelopen vrijdag zelfs 500 op één dag, versterkt door nog eens 11 raketten. Deze sleutel ligt grotendeels in Amerikaanse handen, en in diplomatieke kringen is te horen dat net dat laatste gesprek met Poetin wel eens de druppel te veel zou kunnen
het Verenigd Koninkrijk zich langzaam van de islam af?
Twintig jaar geleden, op 7 juli 2005, lieten islamitische zelfmoordterroristen in Londen vier krachtige bommen ontploffen, een in een autobus en drie in de metro. Er vielen 52 doden en 770 gewonden.
De terroristen hadden op veel meer slachtoffers gerekend omdat ze hadden gehoopt dat de bommen in de metrowagons ook de zijwanden van de tunnels zouden hebben opengescheurd, zodat een deel van het ondergrondse netwerk zou overstromen. Toen waren de omstandigheden voor ingrijpende acties tegen immigratie en islamisering nog gunstiger dan nu, ook demografisch. Maar ondanks dat bloedbad, waren de geesten daar nog niet rijp voor.
Verlammend antiracisme
In 2017 pleegde Salman Abedi, een islamitische zelfmoordterrorist, tijdens een concert van Ariana Grande een bomaanslag op de Manchester Arena waarbij 22 doden en 1017 gewonden vielen, waaronder heel veel kinderen. Dit was de bloedigste terreurdaad op Britse bodem sinds de aanslagen van 2005. Tragisch detail: een bewaker had vóór het concert gemerkt dat Abedi zich verdacht gedroeg, maar hij had niets durven zeggen uit vrees van racisme beschuldigd te worden. Het is symbolisch voor de verlamming waarmee het obsessieve antiracisme de Britten had besmet en hun natuurlijke reflexen van zelfverdediging had onderdrukt. Men kon natuurlijk niet naast de terreurgroepen kijken, maar men weigerde in te zien dat die slechts één aspect waren van een breder probleem: de islam als dusdanig. Intussen is de omvang van de islamitische machtsovername voor velen duidelijker geworden, ook voor de Britten die tot dan toe hun kop in het
zand hadden gestoken. De meute bloeddorstige, jubelende moslims die in Londen de massamoorden van 7 oktober in Israël toejuichten – nog voor de Israëlische tegenaanval was begonnen! –, hadden velen de ogen geopend. Plots zag iedereen dingen die er al lang waren, maar waarvoor men blind was geweest: islamitische nazi’s die vrijuit “Dood aan de joden!” mochten schreeuwen, terwijl blanke Britten in de gevangenis gegooid werden wegens verbale kritiek op de islam of op immigranten en de bootjes vol zogezegde ‘vluchtelingen’ en ‘asielzoekers’, die ongehinderd in Engeland aanmeerden, en misschien vooral de onafzienbare massa’s moslims in horden in de straten van Londen.
INTUSSEN IS DE OMVANG VAN DE ISLAMITISCHE MACHTSOVERNAME VOOR VELEN DUIDELIJKER GEWORDEN
In een krant of een statistiek is ‘100.000’ slechts een getal. Maar 100.000 hysterische, bloeddorstige moslims dicht opeengepakt op een boulevard, brullend om een nieuwe holocaust…, dat is een angstaanjagende con-
zijn voor Donald Trump. Sterker, men heeft het in die middens zelfs over een heuse Trump-doctrine.
Trump-doctrine
Toegegeven, het klinkt wat paradoxaal voor iemand die van ruwe bochten maken en twijfel zaaien zijn handelsmerk maakte. En toch is het dit wat steeds vaker klinkt in diplomatieke kringen. Er is de macht van het voorbeeld, in deze: Iran. Zijn aanval op de kerninstallaties leidde niet tot een escalatie, zoals werd verwacht, maar net het omgekeerde. Voor Trump het bewijs dat je door een agressieve aanpak resultaten kan boeken.
KWANTITEIT IS EEN KWALITEIT OP ZICH POETIN
Maar deze demarche heeft ook het soortgelijk gewicht van de meer isolationistische groep in zijn omgeving doen afnemen. Sterker, uit een recente peiling van het Ronald Reagan Institute blijkt dat een overgrote meerderheid van de Republikeinse achterban niet het minste probleem heeft met een betrokken en sterk Amerika op het wereldtoneel. Een andere component, tot slot, is het falen van het beleid van zijn gezant Steve Witkoff. Het aanpakken van Poetin met de fluwelen handschoen heeft enkel de Russische agressie in de hand gewerkt. Nu zal moeten blijken of er in die fluwelen handschoen een ijzeren vuist zit.
GDD
Revival
frontatie met de realiteit. Pas nu lijkt het tot vele Britten door te dringen dat de moslims overal zitten: in de politieke machtscentra, de media, de strijdkrachten, de politiediensten, de rechtbanken, de advocatuur, de administratie,… Het gaat niet meer alleen om numerieke omvolking, maar ook om een mars door de instellingen. Imams, Amnesty International en meldpunten als Tell Mama jammeren altijd over – meestal geweldloze – verbale uitingen van wat zij islamofobie noemen. Maar sinds vorig jaar jammeren ze toch veel harder en melden ze meer incidenten. Dat is misschien een hoopgevende indicatie. Hoewel er meer nodig zal zijn dan scheldpartijen om het tij van islamitische barbarij te keren…
Het percentage christenen in het Verenigd Koninkrijk daalt nog altijd. Zoals al vele jaren het geval is, beschouwen steeds meer Britten zichzelf als ongelovig. De trend is nog lang niet gekeerd. Maar er is wel het nieuwe fenomeen dat steeds meer jonge mensen, ook van Gen Z, zich tot het christendom bekeren. Men noemt dit de “quiete revival”. Behalve in de Church of England is die revival overal merkbaar, ook in de Katholieke Kerk, maar het meest in charismatische groepen. Velen denken dat dit een defensieve reactie is tegen de opdringerige en agressieve alomtegenwoordigheid van de islam, maar dat is natuurlijk niet meetbaar. Wel héél goed meetbaar is de electorale tegenreactie: de spectaculaire winstcijfers van Nigel Farages Reform-partij in de peilingen. Ook dat heeft diverse oorzaken, maar de angst voor de islam en de voortwoekerende immigratie zijn daarbij zeker ook belangrijke factoren. Voor het eerst
MAAR ER IS HET NIEUWE FENOMEEN DAT STEEDS MEER JONGE MENSEN ZICH TOT HET CHRISTENDOM BEKEREN
in de geschiedenis zou Reform in de peiling als grootste uit de bus komen met 271 van de 650 zetels in het Lagerhuis, terwijl Starmers Labour Party tweede zou eindigen met 178 zetels. Merk op dat geen van beide partijen in dit scenario een meerderheid zou behalen. Er zou hoe dan ook een coalitie gevormd moeten worden en de Conservatives zijn daar niet happig op. Hun partijleidster Kemi Badenoch, geboren Olukemi Olufunto Adegoke, heeft twee maanden geleden al gezworen dat zij nooit een coalitie zou sluiten met Reform. Woorden en zelfs dure eden zijn in de politiek slechts… richtinggevend, nooit bindend. Maar het is toch een veeg teken. PAUL BÄUMER
Een grote aanval op gewone appartementsblokken in Charkiv
Beeld na de aanslag in Londen
MILJOENEN EURO’S WEGGESMETEN GELD,
MAAR MINISTER GENNEZ KAN
NIET VERTELLEN HOEVEEL
De Vlaamse overheid liet een consortium vzw’s een waarderingsplatform maken voor zorginstellingen. Ze betaalde daarvoor een IT-bedrijf van de overheid, dat op zijn beurt een privébedrijf inschakelde. Als toemaatje gaven ze nog bijna 1,5 miljoen euro aan consultants van KPMG in ruil voor ‘visie’. Vlaams Parlementslid Freija Van den Driessche (Vlaams Belang) probeert al sinds vorig jaar zicht te krijgen op het prijskaartje. Helaas vertroebelen de antwoorden van minister Caroline Gennez enkel nog meer het water.
”Ik kreeg voortdurend andere cijfers en dubbele berekeningen. Alsof de overheid zelf niet goed wist hoe het exact in elkaar zat”, zei Van den Driessche. De kans is groot dat die analyse niet ver van de waarheid uitkomt. Er was afgelopen week veel te doen rond een website om beoordelingen van onder andere woonzorgcentra te maken in de media en in de plenaire vergadering van het Vlaams Parlement. Dit waarderingsplatform had de Vlaamse belastingbetaler 3,3 miljoen euro gekost, waarvan bijna 1,5 miljoen euro aan consultants van KPMG. Omdat de niet erg fraaie website geen bezoekers en vooral weinig beoordelingen genereerde, trok de Vlaamse minister van Welzijn en Armoedebestrijding, Cultuur en Gelijke Kansen, Caroline Gennez (Vooruit), er de stekker uit. Maar dat is niet het hele verhaal. Enkele maanden geleden verdedigde Gennez nog die website van haar voorgangster Hilde Crevits (cd&v). Crevits had het project in de schoot geworpen gekregen van haar voorganger Wouter Beke (cd&v).
Hoe dit aan het licht kwam
Hoe dit aan het licht kwam, is een bijzonder verhaal op zich. Vorig jaar voerde minister Crevits een waarderingsplatform in voor gebruikers van woonzorgcentra, kinderopvang, jeugdhulp en instellingen voor personen met een handicap. Uit de parlementaire stukken blijkt dat Vlaams Parlementslid Freija Van den Driessche (Vlaams Belang) in november 2024 daarover een eerste schriftelijke vraag stelde. Toen bleek al dat het aantal waarderingen zeer laag was. Het kersverse parlementslid kon toen niet vermoeden hoe dit ene draadje waar ze aan trok het hele breiwerk zou doen uitrafelen.
DE KOSTEN LIEPEN AL SNEL FORS OP
Minister Gennez bleek toen nog voorstander van het waarderingsplatform. Ze wees op de voordelen van cocreatie en schreef: “Tege lijk vind ik dat ik moet opkomen voor de belangen van de zorggebruikers die in Vlaanderen nog ondervertegen woordigd zijn of minder gestruc tureerd de belangen van de zorg gebruikers verdedigen.”
De kosten liepen nochtans al fors op. Zo schreef Gennez dat “op 8 november 2024 1.994.983 euro uitgegeven was. Voor het beheer van het platform werd een sub sidie van 862.000 euro voor zien voor de projecthouder.
Daarbij komen nog de kosten voor uitbestede diensten voor 2025.”
Het idee van de Vlaamse Raad WVG
Uit dit antwoord bleek dat het hele idee afkomstig was van de Vlaamse Raad voor Welzijn, Volksgezondheid en gezin, kortweg de Vlaamse Raad WVG genoemd. Die adviseerde de Vlaamse Regering om de mogelijkheid tot een waarderingstool in de zorg te onderzoeken. De bedenkster van dit alles was Klaartje Theunis, de voorzitster van de intersectorale kamer van de Raad WVG. Theunis is de ex-kabinetschef van Jo Vandeurzen (cd&v) die lang Vlaams minister van Welzijn was. Daarna was ze kabinetschef van Wouter Beke (cd&v). Momenteel staat ze aan het hoofd van de personeelsdienst van Zorgnet-Icuro. De onafhankelijke deskundige was Inge Vervotte, ex-minister voor cd&v en voorzitter van Emmaüs vzw die een aantal christelijke zorginstellingen groepeert in de provincie Antwerpen en banden heeft met de Christelijke Mutualiteit.
VOLGENS GENNEZ PASTE HET ALLEMAAL IN DE UITVOERING VAN HET KWALITEITSDECREET
De deelname was vrijwillig. 185 organisaties namen deel aan het Waarderingsplatform, waarvan 32 organisaties in de sector ouderenzorg, 94 in sector kinderopvang en 59 in sector personen met een handicap. Gennez wees trouwens op de vrijblijvendheid: “Noch de projecthouder noch de Vlaamse overheid onderneemt acties naar aanleiding van waarderingen.”
Volgens Gennez paste het allemaal in de uitvoering van het Kwaliteitsdecreet, lag alles in lijn met regeerakkoord en kwam de sector in een positief daglicht... Een evaluatie zou volgen en vervolgens zou het parlement beslissen over het
Plots andere redenen
Maar wat gebeurde er? In april las Van den Driessche in een nieuwsbrief dat de minister eenzijdig had beslist om ‘het pilootproject’ stop te zetten. Zogezegd omdat de overheid de neutraliteit niet kon garanderen en zeer weinig waarderingen verzameld werden.
Van den Driessche schreef meteen een persberichtje dat werd opgepikt door Belga. Daarna stelde ze eind april een vraag aan Gennez in de Commissie voor Welzijn, Volksgezondheid, Gezin, Armoedebestrijding en Gelijke Kansen. Tot ieders verbazing sprak Gennez plots over geheel andere redenen, namelijk ontspoorde kosten.
Opnieuw deed het Vlaams Parlementslid haar huiswerk. Ze probeerde een totaalbeeld samen te stellen van de kosten, omdat de minister daar zeer onduidelijk over bleef. Er kwamen cijfers, maar de minister bleef vaag. Van den Driessche sprak daarover met de journalist Jeroen Bossaert van Het Laatste Nieuws en gaf een mogelijke berekening. Een vernietigend artikel over het Waarderingsplatform volgde. Zo bleek KPMG via drie aparte opdrachten financiering te ontvangen, in totaal voor 1,4 miljoen euro. Het Laatste Nieuws telt wel beloofde subsidies en niet de uitbetaalde subsidies op. De vzw Persoonsvolgend Budgetwijzer kreeg in 2023 een subsidie toegewezen van 862.000 euro voor het beheer van de waarderingstool, maar daar zijn maar twee schijven van 344.800 euro van uitbetaald in 2024 en 2025 volgens het Subsidieregister. Alle bestuursleden van die vzw zijn afkomstig van andere vzw’s in het werkveld. Wat logisch is, want de vzw kreeg de opdracht in de vorm van een consortium van andere vzw’s, waarin onder meer de ziekenfondsen en zorgkoepel Zorgnet-Icuro zetelen.
Frustrerende zoektocht naar de kostprijs
Hoeveel is er dan betaald en aan wie? Volgens Gennez is het “niet mogelijk om op dit moment een correct beeld te geven”. Van den Driessche probeerde een aantal berekeningen. De krant Het Laatste Nieuws deed ook een poging. Die laatste kwam op 3,3 miljoen euro uit voor 893 waarderingen.
In ons gesprek met Van den Driessche bleek hoe frustrerend de zoektocht naar de kostprijs wel is. Zo vond het parlementslid nog andere kosten terug in de VV-monitoring. Dat is het relance-geld van na de coronapandemie. In het Voortgangsrapport en de covernota van december 2022 staat immers iets waarover minister Gennez zedig zweeg. De IT-ontwikkeling van het Waarderingsplatform verliep via Smals vzw en Cronos en kostte 1 miljoen euro. Smals host overigens het waarderingsplatform ‘on premise’. Ter plekke dus. Smals vzw is het IT-bedrijf van de overheid. Volgens Het Laatste Nieuws mochten ze een geschikte kandidaat zoeken en kozen ze De Cronos Groep. Dat is een van de grootste IT-be-
drijven in Vlaanderen. Het werd in Kontich opgericht door Jef De Wit. Deze bebaarde man van bijna 70 komt bijna nooit in de media. Hij is een van de discreetste multimiljonairs. Ik heb hem ooit één keer een paar uur lang gesproken eind jaren 1990.
Opmerkelijke consultancykosten
Opmerkelijk is vooral de bijna 1,5 miljoen euro voor consultancybureau KPMG. Facturen van telkens ongeveer een half miljoen euro voor ‘begeleiding’ en ‘visie’. Contracten toegekend via een raamcontract waarbij via een mini-competitie een beperkt aantal voorgeselecteerde bedrijven een offerte mogen indienen bij de Vlaamse overheid. Dit is blijkbaar een courante praktijk om openbare aanbestedingen te vermijden
ER KOMT GEEN EVALUATIE MEER ZOALS INITIEEL VOORZIEN WAS, DUS HET IS WEGGESMETEN GELD FREIJA VAN DEN DRIESSCHE
“Men kan zich dan de vraag stellen hoeveel andere projecten van de Vlaamse overheid er in werkelijkheid een veelvoud kosten van wat de eigenlijke besluiten doen uitschijnen”, mijmerde Van den Driessche. “De minister sprak tijdens de plenaire gisteren echter ook over transparantie, dus ik heb het vermoeden dat ze het zelf niet weet.”
Naast onkunde lijkt hier toch meer aan de hand, al wou Van den Driessche dat niet met zoveel woorden zeggen. Het parlementslid diende een motie in om het Rekenhof een grondig onderzoek te laten uitvoeren naar de ontspoorde kosten van het waarderingsplatform. “We moeten weten hoe het mogelijk is dat een goed idee zo slecht werd uitgevoerd en hoe de kosten zo compleet uit de hand konden lopen. Het Rekenhof moet bijvoorbeeld uitzoeken hoe consultancykosten konden verdrievoudigen zonder dat er werd ingegrepen.”
Weggesmeten geld
Ondertussen is het over-en-uit met het Waarderingsplatform. “Er komt geen evaluatie meer zoals initieel voorzien was, dus het is weggesmeten geld”, concludeert Van den Driessche. “Via een evaluatie van het Rekenhof zouden we lessen kunnen trekken om zulke verkwisting in de toekomst te voorkomen.”
Samengevat valt het volgende te besluiten: het idee kwam van Wouter Bekes voormalige kabinetschef via een omweg langs Zorgnet-Icuro en een adviesraad van de Vlaamse overheid waar ziekenfondsen, vakbonden, zorginstellingen en vzw’s samenzitten. En de subsidie ging naar een consortium van vzw’s waar diezelfde ziekenfondsen, Zorgnet-Icuro enzovoort inzitten. De facturen voor ‘begeleiding en visie’ van KPMG zijn op zijn minst merkwaardig te noemen.
LODE GOUKENS
Freija Van den Driessche
DE MOORD OP JACOB VAN ARTEVELDE
Weinig Gentse historische figuren spreken zo tot de verbeelding als Jacob van Artevelde. Deze maand is het precies 680 jaar geleden dat deze intrigerende volksmenner in zijn geboortestad werd vermoord.
Artevelde behoorde tot de nieuwe burgerij die sinds het einde van de 13de eeuw was ontstaan door versmelting van het oude stedelijke patriciaat met de rijzende sterren uit de mondig geworden volksklasse. Zijn familie was in de lucratieve lakenhandel rijk geworden. Arteveldes politieke loopbaan strekte zich slechts over zeven en een half jaar uit, van einde 1337 tot juli 1345. Hij is plotseling op het toneel verschenen en even abrupt verdwenen.
De Honderdjarige Oorlog
Lodewijk op het einde van 1324 naar Nevers terugkeerde, leidde dit – bijna onvermijdelijk – tot een reeks van opstanden tegen de graaf en de Franse koning. Deze eindigden in de Slag bij Kassel waar de Franse troepen de Vlamingen op 23 augustus 1328 verpletterend versloegen.
Het drastische embargo
Toen Edward III zijn aanspraken op de Franse troon hard maakte, koos Lodewijk van Nevers partij voor zijn leenheer Philippe van Valois. In 1336 nam hij het drastische besluit alle export vanuit Engeland naar Vlaanderen te verbieden. Eerst van grondstoffen, waaronder de voor de Vlaamse lakenhandel onontbeerlijke wol, later ook van graan en levensmiddelen.
Dit bracht de Vlaamse economie nagenoeg tot stilstand en de hongersnood dreigde. Dit dwong de Vlaamse steden naar een oplossing te zoeken om uit het slop te raken. Er gingen stemmen op om toenadering tot Edward III te zoeken.
Het ondergrondse verhaal van Vlaanderen
De ‘Vlaanderen Fietsroute’ is een 820 km lange lus die wielerfanaten langs mooie, soms onbekende wegen leidt. Een belangrijk deel ervan loopt langs de grens met Wallonië. De fietsersbenen vragen zich al snel af waarom Jacques Brel het over zijn ‘vlakke land’ had. Van het Westhoekse Heuvelland over de Vlaamse Ardennen tot de Voerstreek gaat het van glooiend tot soms pittig steil. Hebt u zich ooit afgevraagd hoe het Vlaamse landschap zich gevormd heeft? Geen nood, u hoeft uw hersenen niet meer in die mate hierover te pijnigen, zoals uw zere kuiten na een dagje Vlaamse Ardennen.
De gebeurtenissen die aanleiding gaven tot zijn optreden, vormden de Honderdjarige Oorlog. Dit conflict brak in 1337 uit tussen Frankrijk en Engeland. Deze oorlog had alles te maken met de aanspraken die Engeland maakte op de Franse troon, na het overlijden in 1328 van de kinderloos gebleven koning Karel IV. De Engelse koning Edward III eiste na een aanslepend dispuut over Aquitanië de Franse kroon op. Aquitanië was van 1154 tot 1239 een Engels kroondomein in Frankrijk geweest, maar was nu een Engels leen. Hij had daar naar eigen zeggen recht op omdat zijn moeder een zuster van Karel IV was. Dat was echter buiten de waard, in casu de Fransen, gerekend. Zij waren beducht voor een Engelse machtsovername en schoven meteen Philippe van Valois, een neef van Karel IV, naar voren als de nieuwe Franse koning
DE GEBEURTENISSEN DIE AANLEIDING GAVEN TOT ZIJN OPTREDEN, VORMDEN DE HONDERDJARIGE OORLOG
Er speelden ook economische motieven voor de Engelsen. In Aquitanië, maar ook in Normandië en het graafschap Vlaanderen lagen belangrijke havens. De Engelsen verhandelden veel wol aan Vlaanderen en waren voor hun wijnimport afhankelijk van Aquitanië. Wie dit alles controleerde, bezat financiële macht.
Vlaanderen gedwongen tot kiezen
Het door de wolhandel steenrijk geworden graaf schap Vlaanderen werd zo gedwongen partij te kiezen in dit conflict. Een verscheurende keuze tussen feodale trouw aan Philippe en de econo mische macht van de Engelsen. De jonge graaf van Vlaanderen, Lo dewijk II van Nevers had nauwelijks voeling met zijn graafschap. Hij was opgevoed in Frankrijk en had lange tijd aan het Franse hof vertoefd. Hij was grootgebracht als een Franse prins en beschouwde Vlaanderen vooral als een lucratief wingewest dat voldoende geld moest ophoesten om hem en zijn hofhouding te on derhouden.
In januari 1322 was hij officieel door het Parij se parlement bekrachtigd als graaf van Vlaan deren, maar hij moest hiervoor een zware prijs betalen. Karel IV, die Lodewijk om hem in de pas te dwingen had laten opsluiten in het Louvre, dwong hem alle oude, voor Vlaanderen nadelige verdragen én de torenhoge belastingen te bekrachtigen vooraleer hij naar Vlaanderen mocht vertrekken.
Bij zijn aankomst in Vlaanderen werd hij met grote argwaan door de ste den ontvangen. Die waren allesbe halve gelukkig met de belastingen en de boetes die door de Fransen waren opgelegd. Toen
De Franse koning besefte dit gevaar en hij beloofde niet alleen de volledige Franse wolproductie naar Vlaanderen te sturen, maar schold ook de achterstallige boetes – goed voor het enorme bedrag van 100.000 pond – weg. Maar dit volstond niet langer in de ogen van de Vlamingen.
Artevelde neemt het woord
Op 28 december 1337 nam Jacob van Artevelde voor het eerst het woord op een massaal bijgewoonde volksvergadering in Gent. Hij wist zijn toehoorders ervan te overtuigen dat de enige weg om uit de impasse te geraken in de keuze voor Edward III lag.
Enkele dagen later werden door de Gentenaars vijf hoofdmannen verkozen als hun vertegenwoordigers, waarvan Jacob van Artevelde de belangrijkste was. Artevelde besefte als geen ander dat hij hoog spel speelde, maar de omstandigheden dwongen hem om met de Engelsen en hun bondgenoten te onderhandelen. Dat waren onder meer Brabant, Holland, Henegouwen, Gulik en Gelre.
Met succes, want nog geen drie maanden later werd het wol-embargo ingetrokken en arriveerden de eerste balen Engelse ruwe wol in Gent. Sterker nog: de sluwe Artevelde – die werd uitgeroepen tot ruwaard van Vlaanderen – wist Edward III en Philippe van Valois handig tegen elkaar uit te spelen. Hij kon bekomen dat Vlaanderen een neutraal statuut kreeg in het conflict tussen beide. Tegelijkertijd wist hij Gent, Brugge en Ieper te verenigen in een verbond, wat lang niet zo vanzelfsprekend was.
Groeiende tegenstand
Maar zijn politiek riep ook tegenstand op. Niet alleen van de Fransgezinde burgerij, maar ook van de kleinere steden die het moeilijk hadden met de macht van de driestedenbond.
Die tegenstand groeide nog meer toen Artevelde in het begin van 1340 de Vlaamse neutraliteit opgaf. Hij had tevergeefs geprobeerd om het in 1305 naar Frankrijk overgehevelde Frans-Vlaanderen terug te krijgen. Hij sloot een militair, politiek en economisch verbond met de Engelsen. Op 26 januari 1340 werd Edward III in Gent tot koning van Frankrijk uitgeroepen en dus als soeverein heerser over Vlaanderen erkend. Tegelijkertijd werd Lodewijk II van Nevers, die in vrijwillige ballingschap in Frankrijk verbleef, vervangen door een vertrouweling van Artevelde. Het was de bekroning van zijn diplomatieke werk, maar hij kon er nauwelijks de vruchten van plukken. Economische problemen en bittere rivaliteit binnen het stadsbestuur verzwakten zijn positie. In maart 1345 werd hij afgezet als ruwaard van Vlaanderen en werd Lodewijk van Nevers teruggeroepen.
Het gewelddadige einde
Dit leidde tot nog meer onrust. Op 2 mei 1345, Kwade Maandag, kwam het tot een gewapend treffen tussen de Gentse wevers en de volders. Naar schatting lieten meer dan duizend burgers het leven. Bij een nieuw oproer, op 24 juli 1345, werd Jacob van Artevelde – die de schuld voor al deze ellende kreeg – met een bijl het hoofd ingeslagen. Hij wilde vluchten voor een woedende menigte die hem wilde lynchen.
JAN HUIJBRECHTS
Auteur Jasper Verhaegen is beroepshalve onderzoeker aan het Vlaams Planbureau voor Omgeving. Eerder haalde hij een doctoraat in de geologie aan de KU Leuven. Onderwerp van zijn studie: de herkomst van sedimentaire grondlagen in Vlaanderen en Nederland. Meteen ook het onderwerp van het boek dat op tafel ligt. Daarbij maakt hij als inleiding de vergelijking met de programmareeks van Tom Waes die de menselijke geschiedenis in Vlaanderen vanaf de homo sapiens vertelt.
Vlaamse vulkanen en reuzenhaaien
Om het relatief korte tijdbestek van de menselijke aanwezigheid te schetsen, onderstelt hij dat het ontstaan van de Aarde tot nu het equivalent van 24 uur is, een Vlaamse dag. De mens neemt daarvan amper twee seconden op die dag van in beslag. We nemen de natuur als een gegeven, maar Verhaegen graaft met de lezer letterlijk wat dieper in ons verleden om een boeiend epos te vertellen. Want vergis u niet, wetenschappen en prehistorie hoeven helemaal niet saai te zijn. Integendeel, het boek biedt antwoord op veel vragen die u zich misschien ooit al heeft gesteld en die in rechtstreeks verband staan met ons dagelijks leven.
Verbazing en verklaring wisselen elkaar in snel tempo af. Verhaegen loopt (vanzelfsprekend) met zevenmijlslaarzen door onze vaderlandse geschiedenis van 4,5 miljard jaar. De lezer leert dat Vlaanderen ooit lag te rusten op een boogscheut van de Zuidpool tot het – als deel van het paleocontinent Avalonië – op drift sloeg. Vulkaanuitbarstingen, tropische wouden, reuzenhaaien, superinsecten en mammoeten. U kan het bijna niet zo gek bedenken of het heeft hier nog bestaan.
Onze grondstoffen
Wie zich herinnert dat Vlaanderen etymologisch afgeleid is van het Germaanse ‘flaum’ (overstroomd gebied’), zal niet verbaasd zijn dat onze streken heel vaak onderzees lagen. Meteen ook de reden waarom klei, leem en zand zo vaak in onze ondergrond zitten. Tussendoor grossiert het boek in bijzondere weetjes. U weet waarschijnlijk wel waarom de Kempenaars extra puffen tijdens een warme dag. Of waarom Oost-Limburg het meest moet vrezen voor aardbevingen. Maar wist u ook dat het kwartszand van Mol wereldvermaard is en wel het ‘witte goud’ wordt genoemd? En onze kalkgroeven via geothermie een antwoord kunnen bieden om de vraag naar meer hernieuwbare energie? Met het verdwijnen van de steenkoolontginning wordt wat meewarig gedaan over onze grondstoffen. De auteur leert dat we heus nog enkele (minder bekende) troeven achter de hand hebben.
Een blik naar verre toekomst
De Vlaamse bodem is een schatkamer aan historisch, gelaagd bewijsmateriaal. Maar is het geologisch onderzoek even sterk in het voorspellen van wat voor ons ligt? Ook hier is het boek niet verlegen om een jaartje meer of minder. U hoeft zich voorlopig nog geen zorgen te maken over het uitdoven van de zon of de aardekern. Beide liggen nog op een comfortabele afstand van verscheidene miljarden jaren. Iets ‘urgenter’ is het ontstaan van een nieuw supercontinent.
Meer reden tot bezorgdheid is de snelheid van waarmee de temperatuur toeneemt. Schommelingen vindt Verhaegen historisch gezien nochtans perfect normaal. IJslandschappen en broeikassen zijn vaker onze contreien gepasseerd. De onderzoeker ijvert omwille van de bruuske temperatuurstijging er niet alleen voor om hernieuwbare energiebronnen aan te boren, maar ook kernenergie. Onze stabiele kleilagen vormen trouwens een perfecte plek om nucleair afval veilig te bergen. Bovendien waarschuwt de onderzoeker dat de focus op het klimaat ons niet mag afleiden van de vervuiling waaraan de natuur nog dagelijks blootgesteld wordt. Laat u gerust verrassen door dit boek wanneer u met uw vakantievoeten door het strandzand woelt.
PIETER VANDERMOERE
Jasper Verhaegen, ‘De geschiedenis van onze grond’. 2024, Borgerhoff & Lamberigts. 240 p., 24,99 euro. ISBN 9789464983425
Standbeeld van Jacob Van Artevelde op de Vrijdagmarkt in Gent.
Na 23 jaar wordt OCAD wakker
OCAD, voluit ‘Coördinatieorgaan voor de dreigingsanalyse’, heeft gewaarschuwd dat sommige milieuactivisten wel eens ‘extremistisch’ zouden kunnen zijn.
De snelheid waarmee ze daar dreigingen analyseren, is echt verbazend. Nauwelijks 23 jaar nadat Pim Fortuyn werd vermoord door de oprichter van de vereniging Milieu-Offensief en nadat de GroenLinkse wethouder Jack Bogers die vereniging Milieu-Offensief had getipt, zodat die bewijsmateriaal kon laten verdwijnen voor de politie ter plaatse kwam, had OCAD het in België al door. Ze noemen daarbij de groep Coderougerood eindelijk ‘extremistisch’. Hun terminologie – “op de rug van arbeidersklasse”, “ fossiele brandstofkapitalisme” – wijst duidelijk op hun marxistische achtergrond. Op Facebook verdedigt een zekere Nick Meynen die groep: “Coderougerood is beter te begrijpen als je het als de 2025-versie van het verzet in 1940-1945 ziet. Verzet tegen ecocide die al miljoenen doden eist, maar als niemand de ecocide tot een halt brengt, miljarden de dood injaagt. De vraag is (…) waar ligt uw sympathie? Is dat eerder met het verzet van 1940-1945 of eerder met de nazicollaborateurs van toen? Pas uw antwoord vervolgens eens op het heden toe en verander genocide door het begrip ecocide.”
Een van de vele loslopende gekken in het wereldje van hysterische milieu- en klimaatgroepen? Nee, hoor. Hij werkt als ‘Programme Manager Climate Transition’ bij Leuven 2030. Op internet lezen we over Leuven 2030: “Met de se-
lectie van Leuven voor de EU-missie ‘100 Klimaatneutrale en slimme steden tegen 2030’ werken we versneld naar een fossielvrije toekomst toe.” Zou OCAD geen onderzoek moeten instellen naar de betrokkenheid van het Leuvens stadsbestuur bij extremistische activiteiten? Ja, misschien bij het voorbereiden van bomaanslagen. Dat Leuven 2030-ding krijgt dus EU-subsidies. Meynen heeft ook gewerkt als ‘Senior Policy Officer’ bij het European Environmental Bureau dat uiteraard ook door EU gefinancierd wordt.
ZOU OCAD GEEN
ONDERZOEK MOETEN
INSTELLEN NAAR DE BETROKKENHEID VAN HET LEUVENSE STADSBESTUUR?
Deze ziekelijke denkpatronen die achter deze tegenstelling tussen ‘wij, het verzet’ en ‘zij, de nazi’s’ schuilgaat, zien we bij links ook als het om andere politieke thema’s gaat, want in hun ogen zijn er misschien wel honderd genders, maar slechts twee opinies: de hunne en het nazisme. Ie-
dereen die hun waanzinnige onwetenschappelijke nonsens niet gelooft, is een nazi… en moet dus opgeblazen of doodgeschoten worden. Want dat was toch wat het verzet in de Tweede Wereld deed?
IN HUN OGEN ZIJN ER SLECHTS 2 OPINIES: DE HUNNE EN HET NAZISME
Zouden die groene gekken echt niet inzien hoe dicht zij zelf bij het nazisme, het communisme en andere genocidaire bewegingen staan met hun ontmenselijking van tegenstander? “Joods ongedierte!”, “Kapitalistische uitbuiters!”, “Tutsi kakkerlakken!”, “Ecocideplegers die miljarden mensen de dood injagen!” Ja, als er zoveel op het spel staat, dan mag men natuurlijk niet op een mensenleven meer of minder kijken. Allemaal doodschieten! Zoals die milieuactivist Volkert van der Graaf met Pim Fortuyn deed. Alleen kreeg hij nog geen subsidies van de EU. Maar hij is wel alweer op vrije voeten…
PAUL BÄUMER
DE WERELD DRAAIT DOOR
Europees Parlement zit zonder restauranthouder
In Brussel zijn er vele bedrijfsrestaurants, en één van de grootste bevindt zich in het enorme gebouw van het Europees Parlement aan het Luxemburgplein in Brussel. Vele duizenden Eurocraten en parlementairen schuiven er elke dag aan in het selfservicesysteem met wel duizend zitplaatsen.
Wegen, meten, controleren
Een toplocatie, een kapitaalkrachtig publiek, elke dag klanten verzekerd: een droom voor elke ondernemer, zou je denken. Maar dat is zonder de linkse regeldrift gerekend. Enkele jaren geleden werd de private uitbater van het restaurant aan allerlei regels onderworpen.
Porties moeten gewogen worden, anders is er ‘voedselverspilling’. Producten moeten ‘duurzaam’ zijn - en dus duurder in aankoop. Een enorm vegetarisch aanbod is verplicht, zelfs al willen klanten dat niet. Strikte scheiding van afval moet door personeel opgevolgd worden. Zelfs een servietje is verboden als het bestaat uit 2 vellen papier; het mag maar 1 vel papier zijn. En natuurlijk prijscontrole: alle Eurocraten moeten eten aan spotprijzen, ongeacht de prijsstijgingen van voedsel op de markt. De uitbater heeft er nu dus de brui aan gegeven. Het Europees Parlement moet nu tijdelijk overschakelen naar een noodoplossing, met minder aanbod en hogere prijzen.
LEZERSBRIEVEN
Pers vs. islam Pallieterke, Niet alleen tijdens wat er de afgelopen weken in het Midden-Oosten is gebeurd, maar ook reeds ervoor, vertikten reporters het woord ‘islam’ neer te schrijven of in de mond te nemen als oorzaak. Wat Iran betreft, spreekt men gestaag over het regime van de ayatollahs. Zelf stelt het land zich voor als ‘Islamitische republiek van Iran’ wat eigenlijk een contradictie is. Laat het duidelijk zijn dat de islam aan de basis ligt van al het doen en laten, alsook van alle besluitvormingen in veel van deze landen.
Wie zich de moeite getroost om de islam wat beter te leren kennen ziet dat snel in, maar we zijn helaas al ingepalmd door de islam in onze contreien. Door moordaanslagen, herinner u Charlie Hebdo, is de islam erin geslaagd om onze pers aan zelfcensuur te laten doen en zo de oorzaak van vele kwaad ongemoeid te laten. Het steeds weerkerende “ze zijn toch allemaal niet zo” klopt maar ten dele, want als puntje bij paaltje komt, staat hun islam op de eerste plaats. De droom van een Europese islam of een islam-soft is een westerse illusie, zeker wanneer je de islam wat beter kent.
We worden steeds meer geïslamiseerd. Het is zoals het verhaaltje van de kikker die een schorpioen helpt een rivier over te steken, maar op het einde wordt de kikker toch gestoken. Sorry zegt de schorpioen, “ik kan het niet laten”. Helaas is de islam hier erkend als godsdienst. Voor mij is de islam een politiek systeem dat zich bedient van een extreme godsdienst die niet mag evolueren, spijts alle pogingen daarrond, want het is het woord van Allah en daar mag geen letter aan worden veranderd of mag er een andere interpretatie aan gegeven worden. Arm Europa, opgezadeld met zo’n pers. Gelukkig is er nog ons lijfblad.
Dirk Callens, Melsele (Beveren)
Eddy Merckx
Pallieterke,
‘Eddy Merckx, de ultieme biografie’: geschreven door Johny Vansevenant, gevormd door het huis van vertrouwen, de vrt, met een ode aan Eddy Merckx ‘le bon Belge’, waarvoor ook ons koningshuis supporterde.
Dat zijn toch drie referenties om ú tegen te zeggen. Dan durf je haast geen lezersbrief meer te versturen met het feit dat ik fan was van Rik Van Looy, Lucien Van Impe, Rik Van Steenbergen, Benoni Beheyt en zovele anderen die niet in het Frans huwden.
Schande over mij en mijn goede vrouw, want ook wij zijn niet in het Frans getrouwd. Meer nog: geen enkele van onze kinderen en kleinkinderen.
Zeer slechte opvoeding gekregen, onbetwistbaar. Voor Johny, Eddy en al de andere ‘Bon Belges’: vive le roi et son femme.
Richard Van Besauw, Schilde
Eddy Merckx (2) Pallieterke, Naar aanleiding van het artikel over Eddy Merckx wil ik enkel zeggen dat hij zonder twijfel de grootste renner aller tijden is. Er worden dikwijls vergelijkingen gemaakt met hem, maar deze houden meestal geen steek. Ten eerste kan men het materiaal waarmee Eddy Merckx zijn successen behaalde niet vergelijken met het hedendaagse materiaal. Hetzelfde geldt voor de medische begeleiding en voeding.
Een lezersbrief insturen?
Eddy Merckx reed het hele jaar door en in de winter zesdaagse koersen. Als men zijn koersdagen moest vergelijken met deze van nu, dan zou men aardig opkijken. Nu rijden ze enkele koersen, gaan ze op hoogtestage, komen ze terug voor enkele koersen en gaan ze terug op hoogtestage. Deze dingen bestonden in de tijd van Eddy Mercks allemaal niet. Hetzelfde voor de oortjes, hou de vluchters in het vizier en koers de laatste 20 km! Destijds was het zonder al deze snufjes gewoon rijden, wat de koers aantrekkelijker maakte. Geef al de toppers hetzelfde materiaal als Eddy Merckx en laat ze hetzelfde aantal koersen rijden op één jaar, en dit jaren aan een stuk, en dan kan er eventueel vergeleken worden.
Patrick Van Cleemput, Sint-Niklaas
Klimaatplan
Pallieterke
De regering heeft beslist dat elektriciteit goedkoper moet worden en gas fors duurder; dat zou de bevolking –althans in theorie - een besparing van 150 euro op jaarbasis opbrengen. Dat werd ons aangekondigd door ‘hoogwaardigheidsbekleders’ die rondgereden worden in limousines met chauffeur en maandelijks dankzij criminele cumuls zo’n slordige 20.000 euro of zelfs méér incasseren. Het is reeds decennialang een feit dat politici geen énkele beslissing nemen of het moet hen persoonlijk óf de staatskas geld opbrengen, vandaar het ‘Nationale Deficit’ waar zij zelf absoluut géén last van ondervinden. Leve de democratie, zeker?
Marc Bertrand, Edegem
Professor Evrard Pallieterke
Woensdag 4 juli vierden VOS (Vlaamse Oud-Strijders) en Vl@s (Vlaamse Actieve Senioren) in Gent 11 juli. Een kleine hulde bracht men er aan de aanwezige em. Prof. Dr. A.K. Evrard. Tot zijn eigen verbazing werd hem meegedeeld dat hij vereremerkt zal worden met de Orde van de Vlaamse Leeuw. Onze 101-jarige kranige emeritus hoogleraar psychologie en psychiatrie aan de UGent was de voornaamste pleitbezorger voor het eerherstel van onze Koning Willem I. Dat resulteerde in het prachtige koning Willem I-standbeeld aan de Reep in Gent. In een kleine bedankingstoespraak, bleek alweer hoe onze 101-jarige professor bruist van ideeen. Hij brak een lans voor eerherstel voor kunstschilder Gentenaar Hugo van der Goes (1440-1482). Vandaag herinnert een klein straatje nabij de Gentse Tolhuislaan aan deze schilder; beneden alle peil meent onze prof. Samen met Jan van Eyck en Rogier van der Weyden behoort Hugo van der Goes tot de Vlaamse Primitieven. Internationaal is Hugo erkend, in Gent blijft men doof ondanks de vele brieven aan het Gentse stadsbestuur van professor Evrard, die een mooie bronzen gedenkplaat in gedachten heeft. Hij besloot met de woorden: “Desnoods betaal ik het uit eigen zak!” De échte gastspreker op deze 11 juliviering was Nick Peeters, hoofdredacteur van Onaf, het ledenblad van de Vlaamse Volksbeweging. Hij vertelde onder andere over de acties in verband met de onwil om het Nederlands in de Brusselse ziekenhuizen te respecteren. We nodigen ze straks uit op een ‘gezellig samenzijn’ voor de rechtbank!
Guy Van Rysseghem, Lochristi
Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pal.be. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30•tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente moeten worden doorgegeven voor publicatie bij uw brief.
PAL voor Vlaanderen
We zijn staatsgevaarlijk
Vorige week sloeg het OCAD, het orgaan voor de dreigingsanalyse, alarm: binnen verschillende klimaatgroeperingen neemt het radicalisme toe. Meer bepaald de ‘burgerbeweging’ Code Rood neemt het voortouw met steeds gewelddadigere acties.
Op 26 maart 2022 was ik aanwezig op een kleine beperkte herdenking in Bellem aan het graf van Flor Grammens. Het initiatief ging uit van het Taal Aktie Komitee en de VVB. Waren present: een vijftigtal Vlaamsgezinde mensen, waarvan de meerderheid de pensioengerechtigde leeftijd bereikt had.
Een totaal ongevaarlijke groep mensen die kwam luisteren naar twee sprekers. En ja, er was ook iemand van de Staatsveiligheid aanwezig. Ik vraag me nog steeds af waarom die man aanwezig was, want er stond enkel een hulde aan het graf gepland. En nadien was er een mogelijkheid om in het Historisch Museum van de Vlaamse Strijd annex het geboortehuis van Grammens, een pint te pakken. Ging er misschien een dreiging uit van de sprekers? Guido Moons is geen onbekende in de Beweging en durft zijn volgelingen wel eens opjutten. Guido eindigt zijn toespraken altijd met ‘nie pleuje’, de Gentse variant voor ‘niet plooien’. Maar is dat zo staatsgevaarlijk?
Of vreesde de Staatsveiligheid dat de tweede spreker zou oproepen tot grof geweld? Prof. Alexander Evrard was op dat ogenblik 99 jaar oud. Neen, prof. Evrard bracht een serene groet aan Flor Grammens en dat was het.
Geen van de aanwezigen was gemaskerd. Niemand was gewapend, niemand was in uniform gekleed. En oef, niemand kleefde zich vast aan de grafsteen. De man van de Staatsveiligheid bleef trouwens ook nadien nog een geruime tijd mee pintjes pakken.
Oproep: draag een bivakmuts
Wat een verschil met de activisten van Code Rood (zie ook op p.14).
Die klimaatorganisatie had haar acties weliswaar aangekondigd via haar website en facebookpagina. Dat wil zeggen: er zouden acties zijn tussen 28 februari en 2 maart. Dat was
op voorhand door de ordediensten geweten, alleen wist niemand waar de activisten zouden toeslaan.
In totaal daagden er op 1 maart zo’n 500 actievoerders op aan de fabrieksterreinen van Cargill in de Gentse haven. De plaats van actievoeren was niet uitgelekt. Met dank aan de mannen en vrouwen van de Staatsveiligheid.
Zowat alle actievoerders waren gehuld in een witte overall en droegen mondmaskers. Sommigen droegen bivakmutsen of hoodies. Een aantal had ‘werktuigen’ meegebracht die als verboden wapendracht kunnen omschreven worden. Ik heb in mijn leven aan heel wat Vlaamse betogingen meegedaan, maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit een klauwhamer op zak had.
Privémilitie
De witte ‘klimaatbende’ vertoont volgens mij alle kenmerken van een privémilitie: uniforme kledij, bereidheid tot geweld en een commandostructuur. Op de website www.code-rouge.be staat openlijk dat de actievoerders op voorhand training krijgen in actievoeren. Er worden richtlijnen verstrekt (wat te doen bij arrestatie) en de deelnemers moeten bijvoorbeeld iets meebrengen “om je gezicht te verbergen (sjaal, mondmasker, nekwarmer,...)”. Nochtans zijn gezichtsbedekkingen bij betogingen verboden én strafbaar. Ik onthoud vooral dat de Staatsveiligheid wel mensen en middelen heeft om een bijeenkomst van enkele brave Vlamingen in het oog te houden, maar er niet in slaagt om een aangekondigde gewelddadige actie van 500 klimaatactivisten op te volgen. Ook dat is de verantwoordelijkheid van onze minister van Justitie.
Oh ja, Code Rood is een samenwerkingsverband van een aantal milieu- en klimaatorganisaties. Een van de deelnemende organisaties is het Gents Milieufront. En die organisatie krijgt subsidies van de Stad Gent (100.000 euro zowel in 2024 als in 2025), de Provincie Oost-Vlaanderen én de Vlaamse overheid (82.000 euro in 2024 én 2025).
Ja, beste lezer, het belastinggeld van de hardwerkende Vlaming wordt echt goed besteed.
VVB
en
OVV:
PAL voor Vlaanderen is een project van PAL Academie vzw. Met die vzw zetten we onze kennis, kunde en netwerk in om het pad naar Vlaamse onafhankelijkheid te effenen. De vzw beschikt over ideeën en mensen, maar met uw financiële steun op rekening KBC BE39 7390 1640 4519 zouden we nog veel meer kunnen doen.
“Schaf Brussels Gewest af en plaats het onder curatele”
De Vlaamse Volksbeweging (VVB) en het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV) hebben genoeg van de politieke stilstand in Brussel. In een gezamenlijke oproep vragen ze de federale regering om het Brussels Hoofdstedelijk Gewest onder curatele te plaatsen en uiteindelijk af te schaffen.
“Er is nood aan een coalitie van redelijke krachten – Nederlandstalige én Franstalige –die de PS opzijschuiven, het bestuur van Brussel federaal overnemen, grondig hervormen en uiteindelijk de overbodige structuur van het Brussels Gewest opdoeken”, zo staat te lezen in de gezamenlijke oproep van de VVB en het OVV. “Alleen zo kan Brussel opnieuw de hoofdstad worden die ze zou moeten zijn: efficiënt bestuurd, democratisch gelegitimeerd en internationaal gerespecteerd.”
De VVB en OVV verwijten de Parti Socialiste (PS) en haar voorzitter Ahmed Laaouej een houding van machtspolitiek cynisme. De Franstalige socialisten blokkeren volgens de twee Vlaams-nationale organisaties werkbare meerderheden, ondermijnen de communautaire spelregels en marginaliseren bewust de Vlaamse vertegenwoordiging in Brussel. “Wat zich vandaag in Brussel voltrekt, is geen poging meer tot samenwerking of modern bestuur, maar een brutale politieke kaping.”
De PS zou bovendien de grootste Vlaamse partij in Brussel, de N-VA, systematisch uitsluiten van machtsdeelname. “Deze ondemocratische weigering van Laaouej om de Vlaamse coalitievorming in Brussel te respecteren, is manifest strijdig met de communautaire Belgische spelregels”, klinkt het.
Deze situatie leidt volgens de initiatiefnemers tot “institutionele chaos, torenhoge schulden en internationale reputatieschade”, en dat in de hoofdstad van Vlaanderen en Europa.
De centrale boodschap van VVB en OVV is duidelijk: “Het Brussels Gewest is geen hefboom om tot een oplossing te komen, maar een symbool van Belgische institutionele overcomplexiteit.” Daarom roepen ze de federale regering op om onmiddellijk in te grijpen door het Gewest in eerste instantie onder curatele te plaatsen en het vervolgens af te schaffen.
ANTON SCHELFAUT
DIENSTMEDEDELING: TIJDENS DE MAANDEN JULI EN AUGUSTUS ZIJN DE KANTOREN OP DONDERDAG EN VRIJDAG GESLOTEN. WE ZIJN ER ONS VAN BEWUST DAT DE POST ‘T PALLIETERKE AL TE VAAK PAS OP MAANDAG AFLEVERT. HET HEEFT DAN OOK GEEN ZIN OM VOOR HET WEEKEND EEN VERVANGEXEMPLAAR AAN TE VRAGEN. ONZE EXCUSES VOOR HET ONGEMAK.
HORIZONTAAL
A. Van belang / B. Een of ander persoon - Limburgse gemeente - En andere / C. Uiting van aarzelingInternetlandcode voor Servië - Universiteit Antwerpen - Centrale bank van de Economische en Monetaire Unie / D. Populaire tv-presentator in de pioniersjaren van de Vlaamse televisie / E. Seleen - Jongensnaam / F. Naam van een speelkaartAlgemeen Reglement op de Elektrische Installaties / G. Pers.vnw. - Palladium - Vlaams overheidsorgaan voor natuurbeleid (afk.) - Landbouwwerktuig / H. Iemand die kortstondige gesprekjes heeft met partnerzoekenden / I. Brillendoos - Oosters bordspelMeerdaagse wielerwedstrijd / J. Winkelattribuut - Afscheidsgroet / K. Getijde - Bevestigen / L. Familienaam van een vader en zoon veldrijder - Onderrichting - Engelse rijbaan
VERTICAAL
1. Film van Stijn Coninx aangaande de Bende van Nijvel / 2. Uilensoort - Collega van Mega Mindy / 3. Emeritus - Strafrechtelijk uitvoeringsonderzoek / 4. Succesvolle Disneyfilm uit 1964 met Julie Andrews in de titelrol / 5. Stad in Overijssel - Dik en rond / 6. Neodymium - Nakomelingen - Gelijkmatige / 7. Internetadres - Beeldschone jongeling / 8. Oost-Vlaamse regio - Initialen van 'de voorzitter voor het leven' van het Vlaams Blok / 9. Centraal draaipunt - Botskussen - Oude lengtemaat / 10. Oost-Vlaams dorp - Hoofdsieraad / 11. Onthaalden / 12. Systeem van digitale radio - Van een bepaalde kleur
KARL VAN CAMP
Volgens VVB en OVV gedraagt Ahmed Laaouej (PS) zich _als een Anti-Vlaamse pyromaan
NOSTRADAMUS VAN DE WEEK
Steak op de barbecue voor Anuna
Dreigementen, aanslagen en nieuwe dreigementen. België zit in een spiraal van geweld. Zelfs Brussels procureur Julien Moinil geniet deze dagen bescherming omdat de drugsmaffia een prijs op zijn hoofd heeft gezet. Waar gaat dat heen en zullen we ooit al die dreigingen het hoofd kunnen bieden? En waarom kan Guy Verhofstadt nog steeds onbedreigd over straat lopen?
Procureur Julien Moinil heeft enkele mediatieke acties ondernomen tegen de Brusselse drugmaffia. Zaken die volgens de lokale Don Corleones echt niet door de beugel kunnen. Als hij niet oppast, zou hij wel eens tussen de vissen kunnen gaan slapen. Dus Moinil past op en is nog één stap verwijderd van het safehouse van waaruit Vincent Van Quickenborne ooit persconferenties hield over zijn veiligheid.
Volgens onze immer pal staande veiligheidsdiensten moeten we ook aandachtig zijn voor de Anuna’s van deze wereld, ooit begonnen als brave schoolspijbelaar, maar ondertussen stevig geradicaliseerd na een stage bij Groen. U kan het zo gek niet bedenken of ze radicaliseren waar u bijstaat. Leden van de lokale padelvereniging dreigen hun plankjes in te wisselen voor granaten. Bij wijze van spreken dan. Het laatste
wat de redactie wenst, is problemen met dat zootje ongeregeld.
En dan hebben we nog niks gezegd over de extreemlinkse ‘Free Palestine’-beweging die het niet durft opnemen tegen het Israëlische leger, maar ondertussen wel wapenfabrikanten aanvalt, terwijl de politie op de vlucht staat. En wat te denken over die ene communistische cel, Frank Vandenbroucke, waar niemand voor waarschuwt, maar die wel een bom legt onder de gezondheidszorg?
Been there, done that
De brave Vlaming is wel wat gewoon als het op radicaliseren aankomt. Zelf zag hij het probleem al toen jongeren door politieke partijen werden aangemoedigd om te gaan spijbelen en vroeg hij zich af waarom foute memes wel levensbedreigend zijn, maar plunderende bendes bij een ‘betoging’ een uiting zijn van sociale ongelijkheid. Stiekem krijgt de Vlaming misschien wat heimwee naar de tijd dat alleen gekke moslims radicaliseerden. Die idioten kon je tenminste van heel ver zien aankomen. Iedereen kon dat zien, behalve dan onze veiligheidsdiensten die toen nog meenden dat alleen mensen op rechts konden radicaliseren.
De simpele waarheid is dat we een wereld vol bedreigingen als doodnormaal zijn gaan beschouwen. Been there, done that. En de Anuna’s van deze wereld? Over een paar jaar eten de meesten van hen steaks op de barbecue. Het verstand komt bij iedereen met de jaren. Bijna toch. De overheid lijkt immuun voor die wijsheid.
Profi ciat met je Vlaamse overtuiging!
Maar ben je al lid van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds? Splits zelf de sociale zekerheid! Word lid van het VNZ.
CONNER IS KLAAR VOOR DE ZOMER
“Kleine mannen moeten niet beleggen”
In de Wetstraat zijn ze zo stilletjesaan aan vakantie aan het denken. En dat is zeker zo bij Conner Rousseau. De man is dringend aan een verzetje toe na bijna zes maanden dagelijks ‘knokken’ voor de gewone man. Niemand is zo verbeten in de strijd om sociale rechten tijdens het werkjaar. Maar in de zomermaanden wenken Marbella, cocktails en wat gestoei met minstens één van de twee. Wij spraken Conner terwijl hij zijn koffers pakte. plaats goed te besteden voor hem. Zelf kan hij niet met geld om, begrijp je? Laat staan dat hij naar de beurs moet. Kijk, wij zijn nu al bezig om hem meer nettoloon te geven en dat is goed. Maar nu moeten we dus ook een manier vinden om hem dat weer af te nemen voor hij het weer verbrast.” Heeft u al iets in gedachten?
Een en al drukte is het op het hoofdkwartier van Vooruit. Conner loopt rond met duikersbril en snorkel, en is opvallend opgewekt. “Ik ben echt een duiker, hoor. Soms zie je me niet en dan ineens ‘TADAA!’, daar kom ik opgedoken om de mensen gerust te stellen. Zoals Jaws. Maar nu ga ik onderduiken. Ik ben het zo beu. Zo kotsbeu. Ik heb het even helemaal gehad.” Conner trekt een kast open waar ‘mogelijke besparingen’ op staat. Er komen vier schappen vol sneakers tevoorschijn. “Mijn geheimpje”, lacht hij. “Hier liggen mijn schoentjes veilig. Geen enkele socialist doet deze kast open. Help eens kiezen. Ik kan er maar twaalf paar meenemen dit jaar. Ik sta erop om mijn bagage te beperken. Net als de kleine mensen in economy.”
“Die armoede, zeg. Die miserie. Mensen die zeuren dat ze niet genoeg koopkracht hebben. Beu! Beu! Beu! Pas op, ik begrijp wel dat we arme stumperds nodig hebben voor onze stemmen. Je kan niet zonder ze, hé. Ik zeg altijd: ik haal mijn neus niet op voor de kleine man, want hij smeert mijn boterham. Letterlijk en figuurlijk. Maar ze ruiken toch een beetje vies. Soms denk ik wel eens bij mezelf: goh, waarom zijn wij toch in de ‘arme-mensen-melkerij’ gegaan? We hadden toch ook liberalen kunnen worden? Die moeten niet zo vaak omgaan met ‘de mensen’. Maar ja, mits lange vakanties kan ik het wel
U heeft dan ook geknokt als enige linkse
“Blij dat u het opmerkt. We hebben moeten knokken, vechten, strijden, ten oorlog trekken… U kan zich niet voorstellen hoe die kleine man altijd in de problemen komt. Die kan nooit eens voor zichzelf zorgen. Erg hoor. U kan zich ook niet voorstellen hoeveel belastingen die allemaal oplopen in hun leven. Echte sukkels zijn het. Vandaar dat we nu een belasting hebben gemaakt voor de sterkste schouders. Daar heeft hij geen last van. Dat is toch wel heel netjes van mezelf. Bravo, Conner, je doet het toch maar weer.”
“Beleggen? Dat past niet in zijn hoofdje. Daar is alleen plaats voor Conner. Die moet werken voor zijn geld en de rest op zijn spaarboek zetten. En liefst niet te veel, hé. Als hij echt wat over heeft, dan heeft de overheid iets fouts gedaan. Dan hadden we hem iets meer moeten afnemen om in zijn
CONNER: “Zeg, ik heb het al druk gehad hoor. Ik ga er even over nadenken, maar als ik nadenk, denk ik aan belastingen. Een defensiebelasting bijvoorbeeld. Dat lijkt me een leuke. Mag ik die even opschrijven? (Conner wordt vrolijk) Ja, dat is een mooie. Defensie is in het belang van de kleine man. Ze kunnen veel sport en spel doen in het leger en als het tot vechten komt, zijn zij het die ervoor moeten opdraaien. Ik ga niet sneuvelen, hoor. Hij heeft er dus alle belang bij dat er genoeg wapens zijn enzo. Ik zie alleen maar voordelen.”
Is dat niet iets voor de sterkste schouders?
CONNER: “Oh ja, zeker wel. Maar kleine mannen hebben sterke schouders, hoor. Van al dat werken word je groot en sterk. Wat echt belangrijk is, is dat we het in de markt zetten als een belasting voor de rijken. De allerrijksten zelfs! Dan worden ze er voorstander van en zijn ze zelfs blij wanneer de factuur in de bus valt. Slim, hé? Tot in oktober, hé. Dag lief, klein mannetje!”
