't Pallieterke van 17 april 2025

UITGAVEN VOOR

DEFENSIE ZIJN EEN

BESCHAVINGSTEST

Door de houding van Trump over Oekraïne en zijn uitspraken die het Atlantisch bondgenootschap op de helling zetten, heeft Europa zijn militaire weerloosheid ontdekt. Plots kan het dan toch: de militaire budgetten worden opgetrokken en in ijltempo proberen we onze kapot bespaarde legers weer tot leven te wekken. Naarmate duidelijk begint te worden wat dat gaat kosten en waar zal moeten bespaard worden, begint het enthousiasme al af te koelen. Ook het principiële pacifisme steekt weer de kop op, zelfs in hoeken waar je het niet zou verwachten.

Walter Zinzen, Johan Depoortere en enkele andere oudgedienden van de VRT, hebben al kritiek gegeven op de ‘oorlogstaal’ die in de berichtgeving van de openbare omroep te horen zou zijn. Jawel, de generatie die het meest verantwoordelijk was voor het rode imago van de VRT heeft nu kritiek op wat zij ziet als een gebrek aan objectiviteit van de huidige nieuwsdienst. Zinzen en co herbeleven de gloriedagen van de ‘vredesbeweging’, toen hun principiële pacifisme nooit gemakkelijk te onderscheiden was van sympathie voor de vijanden van het Westen. In juni zal de ‘vredesbeweging’ betogen tegen de NAVO-top in Den Haag. Of daar veel volk zal op afkomen, valt te betwijfelen. Het was opvallend dat zelfs Groen geen principieel bezwaar liet horen tegen het behalen van de NAVO-norm van 2 procent. Voorzitter Bart

Dhondt eiste alleen dat dit zou betaald worden via een “crisisbelasting voor miljonairs”. Bij de pers voel je echter het ideologische ongemak groeien over al het geld dat zo snel wordt vrijgemaakt voor een ‘rechts’ dossier.

De Standaard: ”Voor het lenigen van andere maatschappelijke noden moet vaak jarenlang gevochten worden, niet zelden tevergeefs.” Ik voorspel u dat deze kritiek snel zal toenemen.

Het Vlaams Belang vindt het ook moeilijk om positie te kiezen. Deze partij verdient het compliment dat ze, ook in tijden waar anderen volop het ‘vredesdividend’ aan het innen waren, altijd een verhoging van het defensiebudget heeft bepleit. In de onmogelijkheid om de regering op dat vlak te bekritiseren, uit het VB dan maar kritiek op het miljard – in werkelijkheid komende van bevroren Russi-

sche tegoeden - dat De Wever aan Oekraïne heeft beloofd. De partij beschuldigt de regering “vast te zitten in een oorlogslogica terwijl we naar vrede moeten streven”. Dit klinkt vreemd, komende van een partij die dertig jaar geleden in haar programma pleitte voor “ontwikkeling van een materiële en morele weerbaarheid tegen elke anti-Westerse bedreiging”.

De beste investering voor vrede

De N-VA werd er in DS deze week van beschuldigd het pacifisme van de Volksunie te hebben verlaten. Het VB lijkt aan een omgekeerde beweging bezig. De partij ergert haar volksnationale vleugel met een oproep om een volk dat vecht voor zijn vrijheid in de

steek te laten. Ze lijkt ook niet meer de logica van haar identiteitsdenken te begrijpen. Wij zijn Vlamingen, maar ook Europeanen en westerlingen. Oekraïne behoort tot het Westen. Het werd net aangevallen omdat het uitdrukkelijk verkoos tot het Westen te behoren. Wat zegt het over ons, als onze rechtse partijen al een populistische retoriek over een verlies 0,2 procent van onze welvaart ontwikkelen, in een conflict met een vijandig rijk dat zelfs bereid is 20 procent op te offeren? Uitgaven voor landsverdediging zijn een lakmoesproef voor de kracht en de weerbaarheid van een beschaving. Je moet ze echter ook durven gebruiken in een confrontatie. Een exitstrategie, ook met territoriale toegevingen, kan er alleen komen indien Oekraïne daar zelf mee instemt. Tot zolang moet het Westen steun geven. Tonen dat Europa niet plooit voor agressie, is de best mogelijke investering in vrede.

“We zijn in een feitelijke apartheid terechtgekomen”

JURGEN CEDER 8-9

De vijand van onze ‘vijand’ is niet onze vriend

Wie regelmatig de baan op moet, heeft het misschien al opgemerkt: de elektrische auto’s van het Chinese BYD zijn ook op de Vlaamse wegen steeds vaker te zien. Terwijl de verkoop van Tesla in Europa keldert, is BYD ten koste van zijn Amerikaanse concurrent uitgegroeid tot de grootste verkoper van elektrische auto’s ter wereld. Een van de redenen waarom almaar meer consumenten Tesla de rug toekeren, is de steun van CEO Elon Musk aan de Amerikaanse president Donald Trump en uiterst rechtse partijen in Europa.

Consumenten hebben uiteraard het volste recht om Tesla’s en ander Amerikaanse producten in de ban te doen vanuit zogenaamde ethische overwegingen of uit onvrede met de Amerikaanse beleidskoers. Maar dat ze dan doodleuk voor Chinese alternatieven kiezen, getuigt van een ongelofelijke schizofrenie en wereldvreemdheid.

Hoezeer we het ook oneens kunnen zijn met het beleid van Donald Trump, de Verenigde Staten zijn nog steeds een democratie met aan het hoofd een door het volk verkozen president. China daarentegen is een communistische dictatuur. Er vindt een genocide plaats tegen de Oeigoerse moslimminderheid in het noordwesten van het land en Tibet wordt al sinds de jaren 1950 onderdrukt. Om nog maar te zwijgen over de Taiwanezen, die voortdurend moeten leven met de angst dat hun land elk moment geannexeerd kan worden door China. Maar al deze wanpraktijken zijn voor Europees Parlementslid Liesbet Sommen (cd&v) kennelijk geen probleem. Toen presentator Bart Schols haar eind maart in De Afspraak vroeg om te kiezen tussen de Amerikanen, Trump en Musk enerzijds en de Chinezen anderzijds, schaarde ze zich verrassend vlot aan de zijde van China. “Met Tesla en de Amerikanen is er een politiek-moreel probleem. Het is een moeilijke keuze. Ik ben niet dolenthousiast over een van beide keuzes. Maar Musk is absoluut geen man aan wie we nu geld willen geven”, klonk het.

Een verbaasde Schols vroeg haar daarop of er met China dan geen moreel probleem is. Dat is volgens Sommen wel degelijk het geval. “Maar we moeten met hen onderhandelen en samenwerken, en zeggen: ‘Tot hier en niet verder’.” Daarvan zullen ze in Peking ongetwijfeld onder de indruk zijn. Iedereen weet dat wanneer je je al in een put bevindt, je beter kan stoppen met graven. Maar Sommen deed er toch nog een schepje bovenop: “Ik denk dat China een land is dat die taal wel verstaat.”

Nu China en de Verenigde Staten in een handelsoorlog zijn beland, dreigt Europa nog meer overspoeld te worden met Chinese producten. Het handelstekort van de VS ten aanzien van China, dat Trump met zijn handelstarieven wil wegwerken, bedraagt 400 miljard euro. Als nog maar een fractie van de goederen die China tot voor kort naar de VS exporteerde tegen dumpingprijzen in Europa terechtkomt, zou dat onze al bloedende industrie nog meer pijn doen (zie ook p. 3). De Europese consument zal in eerste instantie koopjes kunnen doen. Maar de maatschappelijke kost van Chinese dumping valt niet te onderschatten.

In een interview met HLN waarschuwt professor internationale politiek en burgemeester van Tienen Jonathan Holslag terecht voor de gevolgen van de oneerlijke Chinese concurrentie en dumpingpraktijken. “Als je daaraan toegeeft, ben je op een bepaald moment een hele industrie kwijt. En een economie zonder industrie is ten dode opgeschreven.”

Holslag is van mening dat Europa zich moet wapenen tegen Chinese dumping en zijn eigen industrie weer moet uitbouwen. Onze welvaart en veiligheid staan immers op het spel. Wij zijn het alvast volmondig met hem eens. Nu de rest van onze bevolking en onze beleidsmakers nog.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke

Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pal.be Lezersbrieven: lezersbrieven@pal.be

Abonnementen binnenland Abonnement buitenland: 3 maanden: 58,5 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 117 euro bestemming. Alle inlichtingen 1 jaar: 234 euro op de kantoren. Steunabo 1 jaar: 350 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs: Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020) Kernredactie: Wart Van Schel (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock

REGERINGEN ALS VERSTANDSHUWELIJK

Is het omdat het een vakantieperiode is? Of omdat het inhoudelijk hooguit over een aantal bijsturingen gaat? Het paasakkoord van de federale regering veroorzaakte in de media weinig ophef. Wellicht speelt het feit dat de coalitiepartners geen grote ideologische oorlogen willen voeren een rol. In deze onzekere economische tijden ziet men de Arizona-ploeg ook niet als een voluntaristische regering, maar als een verstandshuwelijk.

Wie de tekst van het paasakkoord leest, merkt dat het vooral over een aantal verduidelijkingen gaat op het vlak van de beperking in de tijd van de werkloosheidsuitkeringen en het opnieuw aan het werk zetten van langdurig zieken. Wat dat laatste betreft, wordt iedereen geresponsabiliseerd, zoals werknemers, werkgevers, vakbonden, ziekenbonden en artsen. De beperking in de tijd van de werkloosheidsuitkering tot twee jaar bevat een aantal uitzonderingen voor 55-plussers. Wie bijvoorbeeld 30 jaar gewerkt heeft, zal die niet verliezen. Er zijn ook uitzonderingen voor wie een opleiding volgt tot zorgkundige. Dat stond eigenlijk in belangrijke mate allemaal in het regeerakkoord

JAN JAMBON ZIET HET ALS TIJDVERLIES OM MET FRANK VANDENBROUCKE IN DE CLINCH TE GAAN

Wat men de voorbije dagen gedaan heeft, is een aantal verduidelijkingen toevoegen. De enige twee punten waar er echt discussie over bestond, is om te beginnen de manier waarop men het defensiebudget ging verhogen naar 2 procent van het bbp. Het is ook het enige punt waar de oppositie op kon inhakken. Ook de vraag of pensioenen boven de 5.000 euro nog geïndexeerd zouden worden, was een punt van discussie. Maar daar bleef het ook bij.

Geen grote clash tijdens een nachtelijk conclaaf

Ook rond het statuut van de kunstenaars moesten de violen worden gelijkgestemd. En het verstrengde migratiebeleid waarbij gezinshereniging onder andere moelijker wordt, zorgde nog voor enige discussie. Meer was het niet. Geen urenlange nachtelijke conclaven waar er een clash werd verwacht. Tot iedereen naar buiten kwam met een compromis. In de media die de regering-De Wever niet zo goed gezind zijn zoals de Standaard, was er geen sprake van een zware aanval op het regeerakkoord. Was het omdat we in een vakantieperiode zitten dat er mak werd gereageerd? Wellicht spelen andere zaken een rol. De media en zeker de Wetstraatjournalisten genieten er vaak van als bepaalde ego’s botsen in de regering. Zeker toen Open Vld nog regeringsverantwoordelijkheid nam, gebeurde dat vaak. Denk maar aan figuren als Guy Verhofstadt en Karel De Gucht. Nu is dat veel minder het geval. Jan Jambon (N-VA) kan zich als vicepremier vaak nerveus maken, maar ziet het als tijdverlies om bijvoorbeeld met minister van Volksgezondheid Frank Vandenbroucke (Vooruit) in de clinch te gaan. Minister van Begroting Vincent Van Peteghem (cd&v) die in deze moeilijke budgettaire tijden een sleutelrol speelt, is ook geen ruziemaker.

Geopolitieke situatie doet rangen sluiten

Wat natuurlijk ook een bepalende factor is, is de internationale situatie. Een handelsoorlog, de vrees voor een recessie, het conflict in Oekraïne dat maar niet opgelost raakt,... Op zo’n moment zou het als federale regering dom zijn om ruzie te maken. Premier De Wever moet zich trouwens meer dan hem lief is

op het internationale toneel begeven. In zo’n situatie ziet men een federale regering als een verstandshuwelijk en is het niet de bedoeling dat de ploeg crasht. De geopolitieke schokken doen de rangen sluiten, ook al is de grootste partij in de regering een nationalistische formatie. Ook al weet men dat België een kunstmatige constructie is, beseft men ook ‘dat de winkel moet opengehouden worden’. Uiteraard is er ook het gegeven dat er geen alternatief is voor de Arizona-coalitie. En we hebben het in deze rubriek de voorbije weken al meermaals herhaald, de oppositie staat nog te zwak.

De enige factor die de komende maken voor onzekerheid of spanningen kan zorgen, is de vraag of MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez in de regering stapt op Binnenlandse Zaken. Dat is niet uitgesloten. Huidig minister Bernard Quintin zou uitzicht hebben op het ambassadeurschap in Washington, een droom voor deze carrièrediplomaat. Bouchez als minister is iemand die constant in het nieuws zal komen en daarmee zijn coalitiepartners en collega’s kan ergeren. Als partijvoorzitter houdt hij zich vooralsnog gedeisd. Of beter: hij is een loyale verdediger van het regeerakkoord en dat zonder bepaalde ministers met de vinger te wijzen, zoals hij tijdens de regeerperiode van Vivaldi wel deed.

In Duitsland is het niet anders

De Belgische federale regering doet toch wat denken aan de Duitse coalitiepartijen die net een regeerakkoord hebben afgesloten. Er was geen echt alternatief voor de ‘Grosse Koalition’ van CDU/CSU en SPD. Ook dit is een verstandshuwelijk. De christendemocraten en de sociaaldemocraten hebben hard campagne tegen elkaar gevoerd, maar zijn eigenlijk tot elkaar veroordeeld. Gedoodverfd bondskanselier Friedrich Merz (CDU) beseft dat er snel een regering aan de slag moet – men zal starten op 7 mei na een eedaflegging in de Bundestag – om mee een antwoord te bieden op de handelsoorlog en de oorlog in Oekraïne. Daarenboven is er voor Duitsland nog een extra uitdaging: men moet een einde maken aan de economische recessie en dit via een nooit geziene investeringsboom van honderden miljarden euro’s

HET IS NIET UITGESLOTEN DAT BOUCHEZ MINISTER VAN BINNENLANDSE ZAKEN WORDT

De christendemocraten zijn daar niet happig op, maar zien geen andere optie. Net zoals de sociaaldemocraten moeten aanvaarden dat het migratiebeleid wordt verstrengd en de vennootschapsbelasting omlaag gaat. Diepgaande pensioenhervormingen komen er niet. Wel is er sprake van het afbouwen van de regulitis.

Opvallend: in het regeerakkoord is sprake van een ‘Finanzierungs¬vorbehalt’. Dat houdt in dat bepaalde uitgaven en investeringen er pas komen ‘als men het kan betalen’ en de economische groei sterk genoeg is. Daarmee houden vooral de christendemocraten een slag om de arm en wordt een teveel aan voluntarisme vermeden.

EDITORIAAL

ANTON SCHELFAUT

Bart De Wever en Annelies Verlinden

IS TRUMP HET PROBLEEM

OF HET ANTWOORD OP EEN GROTER PROBLEEM?

In de tarievenoorlog die de Amerikaanse president tegen China is begonnen, wordt veel gesproken over de strategie, de fouten en de brutaliteit waarmee de Amerikanen te werk gaan. Over China wordt daaromtrent minder gezegd. Hier zijn drie waarheden over China’s relatie met het Westen; waarheden die helpen om het vijanddenken dat de 21ste eeuw zo graag omarmt, beter te nuanceren.

ER IS GEEN CHINESE STAAT OF BEDRIJF: ENKEL MAO’S PARTIJ

China hanteert een negatieve lijst voor buitenlandse investeringen en beperkt of verbiedt de toegang tot bepaalde strategische sectoren zoals telecommunicatie, energie, media en financiën. Zelfs in open sectoren zijn specifieke licenties vereist, die vaak moeilijk te verkrijgen zijn. In veel sectoren moeten westerse bedrijven samenwerken met Chinese partners die een meerderheidsbelang hebben. Dit leidt tot gedwongen technologieoverdracht en verlies van operationele controle. De administratieve processen voor het verkrijgen van goedkeuringen of certificeringen zijn ondoorzichtig, langdurig en onderhevig aan willekeurige interpretatie, waardoor buitenlandse bedrijven altijd in het nadeel zijn.

Bovendien profiteren Chinese staatsbedrijven en lokale privébedrijven van subsidies, preferentiële leningen en bevoorrechte toegang tot openbare aanbestedingen, waardoor westerse bedrijven oneerlijke concurrentie ondervinden. Ondanks de toetreding tot de WHO in 2001, werpt China nog steeds niet-tarifaire belemmeringen op, zoals specifieke technische normen en nauwgezette inspecties die de invoer van buitenlandse producten bemoeilijken. In sectoren zoals staal en elektrische voertuigen overspoelt de Chinese overproductie, gesteund door overheidssubsidies, de binnenlandse markt en marginaliseert het geïmporteerde producten. Tot slot wordt de toegang tot het internet streng gecontroleerd, waardoor westerse bedrijven minder goed in de digitale sector kunnen opereren zonder te voldoen aan strenge eisen zoals lokale gegevensopslag. Technologiebedrijven moeten voldoen aan voorschriften op het gebied van cyberbeveiliging, waaronder het delen van gevoelige gegevens met de autoriteiten.

Uiteindelijk exporteert China massaal naar het Westen en doet het er alles aan om de import te belemmeren: het is al dertig jaar een totaal succes. Totdat Trump besloot tegen China in te gaan, stond de westerse markt wagenwijd open voor China, terwijl China zijn markt met alle mogelijke middelen afsloot voor westerse bedrijven.

De partij is alles

De mythe van China’s democratisering via handel is gestoeld op het idee dat Chinese bedrijven losstaan van het regime. Dat is niet waar, want in China is de partij alles. Er bestaat geen staat in de westerse zin van het woord, geen orgaan dat losstaat van de politieke macht. Er is enkel de Chinese Communistische Partij. Geen enkel Chinees bedrijf opereert zonder haar toestemming, hoe stilzwijgend of omkeerbaar die ook is.

Die partij is, fundamenteel, nog altijd de partij van Mao Zedong. Door beleid als de Grote Sprong Voorwaarts (1958–1962) en de Culturele Revolutie (1966-1976) is Mao Zedong wellicht de grootste massamoordenaar uit de geschiedenis, zeker in absolute aantallen. Schattingen lopen uiteen, maar historici zijn het in grote lijnen eens over een dodental tussen de 30 en 70 miljoen, vooral als gevolg van hongersnoden, politieke zuiveringen en executies. De Grote Sprong Voorwaarts alleen al leidde tot een van de dodelijkste hongersnoden ooit, met naar schatting 15 tot 45 miljoen slachtoffers.

Er wordt vaak gezegd dat de partij van vandaag niets meer te maken heeft met die van toen. Maar dat is onzin. We hebben het over een en dezelfde partij die beweert een en dezelfde ideologie te volgen, en die zich, zeker op sociale media, de laatste jaren steeds openlijker opnieuw identificeert met de figuur van Mao Zedong.

Wat zouden we zeggen als de NSDAP nog aan de macht was in Berlijn? En als ze zich in 2025 presenteerde als opener en toleranter dan in 1933, maar nog steeds een beroep deed op dezelfde leider, dezelfde symboliek, dezelfde ideologie?

China’s wereldwijde project is openlijk hegemoniaal. Alles wat Chinese ‘bedrijven’ in het Westen winnen en stelen, vloeit uiteindelijk terug naar het maoïstische regime en zijn ambitie om de dominante wereldmacht te worden, te beginnen met het leger. Een regime dat, toen het een pandemie over de wereld uitstortte, loog, de situatie verergerde en elke vorm van verantwoordelijkheid categorisch afwees.

CHINA PLUNDERT HET WESTEN

3 2

Schattingen van diefstal van intellectueel eigendom die aan China wordt toegeschreven, variëren naar gelang de bron en onderzoeksmethode. In een rapport uit 2017 van de US Commission on Intellectual Property Theft wordt geschat dat de verliezen voor de Amerikaanse economie als gevolg van nagemaakte producten, softwarepiraterij en diefstal van bedrijfsgeheimen door China variëren van 225 miljard tot 600 miljard dollar per jaar.

De Europese Commissie (2020) erkent dat Chinese schendingen van intellectuele eigendomsrechten, zoals diefstal van handelsgeheimen en gedwongen technologieoverdracht, onherstelbare schade toebrengen aan Europese bedrijven. Sectoren waarin intellectueel eigendom een grote rol speelt (zoals farmaceutische producten, auto’s en technologie), zijn goed voor bijna een derde van de banen in de EU en 80 procent van de export, waardoor deze verliezen aanzienlijk zijn. Volgens een schatting op basis van beschikbare gegevens, kosten diefstal van intellectueel eigendom de Europese economie tussen de 50 en 150 miljard euro per jaar.

Alleen al in het Westen veroorzaakt China jaarlijks tussen de 500 miljard en 1000 miljard dollar aan schade door inbreuk op intellectuele eigendomsrechten. Het patroon is bekend: een westers bedrijf investeert jarenlang in onderzoek en ontwikkeling, lanceert een innovatief product en even later duikt een vrijwel identieke Chinese kopie op, tegen een veel lagere prijs. Geen ontwikkelingskosten, geen originaliteit, maar wel directe toegang tot dezelfde markt. Hoe kan een uitvinder dat ooit winst maken? En wat geldt voor de westerse markt, geldt a fortiori voor de Chinese markt, ervan uitgaande dat een westers bedrijf daar überhaupt toegang toe krijgt. In de praktijk is die toegang zeldzaam, beperkend en vaak afhankelijk van gedwongen kennisdeling.

Wie het Chinese model reduceert tot pure diefstal, doet het tekort, want China innoveert wel degelijk. Elk jaar studeren er ruim een miljoen ingenieurs af en die kopiëren niet allemaal het Westen. Maar het feit blijft: diefstal is en blijft de kern van het model. In combinatie met ‘vrije handel’, vrij in naam, niet in de praktijk, verschaft dit China een oneerlijk en vrijwel onoverbrugbaar voordeel in zijn wereldwijde machtsopbouw.

BESLUIT

Als we blijven toestaan dat we leeggezogen worden door een regime dat zichzelf beschouwt als erfgenaam van Mao en zich nooit aan de regels van het spel heeft gehouden, zullen de Verenigde Staten eindigen waar Europa al staat: met massale de-industrialisatie, strategische afhankelijkheid en verzwakking in tijden van crisis.

ONVOORZICHTIGHEID VERGIFTIGDE DE WERELD

Tijdens de coronacrisis hebben vaccins de gemoederen zodanig verhit, dat veel mensen uit het oog verloren dat vaccins slechts een antwoord waren op het oorspronkelijke probleem: het virus. Of het nu ontsnapte uit een smerig laboratorium of het van een traditionele ‘wet market’ is gekomen: Covid-19 is in alle gevallen een cadeau van het Chinese regime aan de wereld. Sindsdien treedt China hard op tegen elke poging om de stam en de bron van het virus te identificeren. De fout: nalatigheid. De schade: van historische proporties. Een direct verband tussen beide. Aan de criteria voor aansprakelijkheid wordt ruimschoots voldaan.

Volgens de Wereldbank en het IMF dook de wereldeconomie in 2020 in de zwaarste recessie sinds de Tweede Wereldoorlog. In plaats van de verwachte groei van 3,3 procent, kromp het wereldwijde bbp met 5 procent, een afwijking van 8 procent. In monetaire termen komt deze krimp overeen met een verlies van enkele biljoenen dollars. Het IMF schat het cumulatieve verlies over 2020 en 2021 op 9 biljoen dollar, wat meer is dan de economieen van Japan en Duitsland samen. De steunmaatregelen (werktijdverkorting, steun aan bedrijven,…) hebben de staatsschuld doen toenemen. Tegen 2020 was er wereldwijd 16.000 miljard dollar geïnvesteerd om de crisis te bestrijden. Hoewel de cijfers variëren, bedragen de economische verliezen als gevolg van de coronacrisis tussen de 10.000 en 20.000 miljard dollar. Deze danteske schade zou zijn vermeden, of op zijn minst beperkt, als China zichzelf niet had opgesloten in zijn eigen kwaadaardigheid.

Dus laten we de oranje man bekritiseren omwille van zijn methodes, zijn narcisme en zijn vlagen van intuïtieve scherpte. Maar laten we niet uit het oog verliezen dat hij, als het op de kern aankomt, het openbreken van de Chinese markt en het herindustrialiseren van Amerika, gelijk heeft. En dat niemand anders de moed had om het te zeggen.

DRIEU GODEFRIDI

Het coronavirus brak uit in Wuhan

Valse Chinese producten overspoelen de markt

De fluisteraars van Tariefman

Eerst allerlei hoge invoerheffingen opleggen voor buitenlandse producten en daarna een pauzeknop van 90 dagen indrukken, uitgezonderd voor China: het handelsbeleid van Donald Trump lijkt vooral emotioneel bepaald. Dat is slechts gedeeltelijk zo. Een aantal economen sturen het Amerikaanse beleid met een duidelijke strategie aan.

Eerst was er de verbazing. Dat president Donald Trump zware heffingen zou opleggen voor producten die de Verenigde Staten binnenkwamen, was geweten. Maar niemand had gedacht dat hij China een tarief van maar liefst 145 procent zou opleggen. Ook had niemand voorspeld dat ‘tariefman’, zoals hij genoemd wordt, plots een pauze van 90 dagen zou inzetten om landen de kans te geven een akkoord te sluiten met de VS, waardoor de heffingen voor beide partijen minder hoog zouden zijn dan aanvankelijk gedacht. Dit ligt in lijn met Trumps favoriete sport: het onderhandelen. Maar dat is niet het enige: er gingen macro-economische alarmbellen af toen bleek dat het vertrouwen in de VS op de financiële markten en de staatsobligaties onder druk kwamen te staan. De pauze van 90 dagen is dus geen emotionele reactie van Trump, net als het gros van zijn handelsbeleid.

Genaaid door China

Akkoord, de obsessie met het Amerikaanse handelstekort van 1.200 miljard dollar en de stelling dat dit er gekomen is omdat China en de EU “de Amerikaanse economie genaaid hebben”, is zielig. Een negatieve handelsbalans hoeft niet dramatisch te zijn. Ze is in de VS gewoon het gevolg van de consumptiedrift van de Amerikanen. Het deficit heeft trouwens niet belet dat de Amerikaanse economie al jaren sneller groeit dan de Europese. Maar wie de situatie met enige afstand bekijkt, ziet een rationele analyse bij Trump. Er zit een ideologie achter die in de Amerikaanse geschiedenis dominanter is dan gedacht. De combinatie van protectionisme en isolationisme was in de 19de eeuw en ook tijdens het interbellum een dominante denkstroming in het land. We kunnen hier op het westelijk halfrond onze eigen boontjes doppen, zo was de analyse. Dat is ook wat Trump en zijn entourage denken. De Trump-fluisteraars staan hier op dezelfde lijn.

De eerste en belangrijkste is handelsadviseur Peter Navarro. Een overtuigd protectionist die recent in The Financial Times stelde dat “Ricardo dood is”. Hij verwees daarmee naar de econoom David Ricardo, die de theoreticus is van de comparatieve voordelen en vrijhandel: een product wordt best gemaakt in dat land waar het ofwel het goedkoopst is ofwel waar het op de meest efficiënte manier wordt geassembleerd. Op die manier specialiseren landen zich en kunnen ze hun producten en dien-

sten met elkaar uitwisselen. Peter Navarro vindt dat maar niets. Dat Ricardiaanse systeem wordt veel te rooskleurig voorgesteld. Bepaalde landen volgen de regels niet, stelt hij, bijvoorbeeld door de munt te manipuleren. Zo zou China zijn munt bewust zwak houden om zo een handelsoverschot met de VS op te bouwen.

Democratische bekeerlingen

Navarro stelde dat in zijn essay ‘Death by China’ in 2011, waarin hij weliswaar een fictieve economische expert heeft opgevoerd. Navarro is een absolute Trump-vertrouweling. Hij werd in januari 2024 veroordeeld tot vier maanden gevangenis omdat hij weigerde mee te werken aan een onderzoek naar de bestorming van het Capitool op 6 januari 2021. Navarro is ook in de 19de eeuw blijven hangen, want hij droomt ervan dat handelstarieven de belangrijkste belastinginkomst worden, waardoor de gewone inkomstenbelasting zelfs zou kunnen verdwijnen

ER ZIT EEN IDEOLOGIE

ACHTER DE IMPORTTARIEVEN VAN DONALD TRUMP

Een andere ‘fluisteraar’ is Howard Lutnick, de minister van Handel. Ook hij is een China-havik. Uit zijn koker komen de voorstellen om China tarieven van 100 procent en meer op te leggen. Het kan vreemd klinken dat Lutnick een voormalige Democraat is, maar wie de economische geschiedenis van de voorbij 50 jaar bekijkt, merkt dat de Democraten lange tijd de groot-

ste voorstander waren van invoerheffingen. Wie ook een ‘bekeerling’ is, is minister van Financiën Scott Bessent. Deze miljardair en voormalige vermogensbeheerder was een intimus van de mondialist George Soros, de aartsvijand van de Trump-aanhangers. Maar Bessent keerde zijn kar, want hij moet net als Navarro niet hebben van de Chinese economische macht en droomt ervan dat de belastingen in de VS onder Trump verder dalen

ER ZIJN TWEE HINDERPALEN VOOR DE HERINDUSTRIALISERING VAN DE VS

Het zou Bessent zijn die Trump ervan heeft overtuigd de pauzeknop in te drukken nadat er in twee dagen tijd 6.000 miljard dollar beurswaarde was verdwenen en de obligatiemarkt onder druk kwam te staan. En dat dan te verkopen als een deel van zijn ‘Art of The Deal’-aanpak, omdat het de kans zou geven aan verschillende landen om in het Witte Huis op de koffie te komen en een nieuw handelsakkoord te onderhandelen.

Dan is er nog Stephen Miran, het hoofd van Trumps economische adviseurs. Hij stelt dat importheffingen ervoor moeten zorgen dat de dollar aan waarde verliest, waardoor export en herindustrialisatie mogelijk worden. Dat is ook de stelling van Trumps juridische adviseur Jamieson Greer: “De VS moet opnieuw een land worden van producenten in plaats van consumenten.” Een nobel doel. Alleen zijn er twee hinderpalen voor die herindustrialisatie via protectionisme. Eén: waar kan men daarvoor de werkkrachten vinden in een land met 4 procent werkloosheidsgraad? Twee: kunnen en willen de Amerikanen consumptiegoederen produceren aan de lage prijzen en dus lonen van pakweg China en Vietnam? Denk aan sportschoenen of kledij. Het antwoord is nee.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Naar aanleiding van de tachtigste verjaardag van ’t Pallieterke op 17 mei 2025, wil de redactie het rijke verleden van dit weekblad in de kijker zetten. In deze rubriek blikken we terug op wat ’t Pallieterke in het verleden bracht.

19 april 1995: Het nieuwe Vlaams Parlement Sinds 1995 worden er voor het Vlaams Parlement eigen verkiezingen gehouden. Toen werd ook beslist om de naam van Vlaamse Raad naar Vlaams Parlement te veranderen. Bij de SP zorgde dat onmiddellijk voor een concurrentiestrijd. “Lode Hancké krijgt in extremis dan toch een plaatsje op de SP-lijst, zij het slechts het negende op de lijst voor de Vlaamse Raad. Lode zal ettelijke duizenden voorkeursstemmen nodig hebben om vandaar zijn plaats in het nieuwe Vlaams Parlement in te palmen.”

20 april 1979: Iran, begaafde leerling van België Na de Islamitische Revolutie in Iran sprak de Amerikaanse president Jimmy Carter quasi onmiddellijk sancties uit. ’t Pallieterke stuurde sterreporter Palthasar Vromboest naar Iran voor een exclusief interview ten huize van de Ayatollah. “Uitgebreid bewees hij dat nu de wraak zich uitsluitend inspireerde op het Bels voorbeeld: de verklikking door konkurrenten, de klopjacht op de verdachten; het roven, stelen en in brand steken; het folteren, het onteren, het bespuwen en ontmannen.”

21 april 1957: Een ware uittocht naar het Zuiden Aan de start van de paasvakantie merkte de redactie een opvallende uittocht richting het zuiden. Het is te zeggen: richting Deurne-Zuid.

“De ‘Zware van A.’ heeft van het Paasverlof gebruik gemaakt om af te reizen naar het etablissement van de Begijnenstraat te Antwerpen”, schreef de redacteur toen.

“Dhr. Amedee Poefmans van B. wou van de gelegenheid gebruik maken om te leren autorijden. Wegens een kortstondige vergissing met de pedalen, zal hij morgen begraven worden.”

22 april 1946: Mens(ch)en met een goed hart In 1946 werden de spellingsregels in Vlaanderen afgeschaft. Onder meer het schrijven van de uitgang ‘-sch’ werd grotendeels afgeschaft. Toch kopte ’t Pallieterke nog met “voor menschen met een goed hart en een slecht karakter”. “Deezze

Kontra-Kommissie heeft de stier bij de hoorrens gegreeppen en op een geenniaalle manier een oplossing gebracht in het proobbleem Verdubbeling-Van-De-Klinkers”, kopte het blad van Bruno De Winter. “Door alle ooppen lettergreeppen met lange klanken uit te schakkelen.”

23 april 1998: ‘Escape from Neufchâreau’: Belze slapstick “Ontsnapping van bandieten, het is een gegeerd tema voor schrijvers en filmmakers. Held in deze autentieke Escape-story is ene Marc Dutroux. De man is wereldberoemd, in de vaart der volkeren heeft hij den Belgiek een mondiale bekendheid bezorgd door zijn gruwelijke exploten, een variant op Jack the Ripper, maar dan ook echt in al hun onvoorstelbare ijselijkheid.”

24 april 2000: Ten Vrede!? Of Te Wapen!! Het vredesinitiatief van het IJzerbedevaartcomité werd destijds op scepticisme onthaald bij uw weekblad. “Het IJzerbedevaartcomité onder de deskundige leiding van afbraakspecialist voor alles waarvoor de IJzertoren oorspronkelijk stond, Lionel Vandenberghe, heeft een fameus ei gelegd. ‘Ten Vrede’ heet het ding. Nu heb ik niks tegen concerten, ook niets tegen vredesconcerten en nog minder tegen de vrede. De vraag is maar of dat de taak is van het IJzerbedevaartcomité. In plaats van zich bezig te houden met het organiseren van totaalspektakels, zou het comité er bv. voor kunnen zorgen dat het museum van de Vlaamse Beweging eindelijk afgewerkt wordt.”

25 april 1965: Meer vrede en meer loempia’s! “Voor de 2 dagenweek, 3 maanden betaald verlof en meer Chinese restaurants: stemt K.P.B.!” Een speciale editie van ’t Pallieterke lichtte de drie verschillende communistische partijen uit. “Moskou wijst de weg”, schreef Kameraad Vredestijd. “Peking wijst de weg”, vond Kameraad Loempia dan weer. “Wij alleen wijzen de weg”, vond de Albanese kameraad Dunamp Tirana dan weer.

Donald Trump met Peter Navarro en Howard Lutnick in the Oval Office

JUSTITIE FAALT EN POLITIEK KIJKT TOE

Geweld, wapens en verkrachting in Brussel

Brussel, de hoofdstad van Europa, is vandaag een van de gevaarlijkste steden van het continent. Met meer schietpartijen dan Parijs of Berlijn, een open bloeiende drugseconomie, straatgeweld met granaten en een verkrachtingsprobleem dat stelselmatig onder de mat wordt geveegd, lijkt de stad stilaan onleefbaar. Volgens Brussels Parlementslid Mathias Vanden Borre (N-VA) wordt het steeds makkelijker om in Brussel illegale wapens op de kop te tikken.

Volgens de laatste gegevens van safe. brussels werden in 2024 92 schietincidenten geregistreerd. Daarbij vielen 9 doden en 48 gewonden. In 2025 telde men alleen in de eerste twee maanden al 11 nieuwe schietpartijen. De daders zijn vaak jonge mannen die in de greep van het drugsmilieu zitten en in het bezit zijn van illegale vuurwapens.

Wapens en verkrachtingen

“Waar je vroeger connecties nodig had in het criminele milieu, kun je vandaag met een beetje speurwerk al snel een wapen kopen op de zwarte markt”, zegt Brussels Parlementslid Mathias Vanden Borre (N-VA). Terwijl de overheid zich blindstaart op vergunde wapens, woekert de illegale wapenhandel als een kankergezwel door de stad.

Ondertussen exploderen – letterlijk – de drugsconflicten. In 2023 telde Brussel dertien incidenten met granaten of vuurwerkbommen. Dit gebeurt niet in oorlogsgebied, maar in onze eigen hoofdstad. De Albanese maffia domineert ondertussen het drugsterritorium en ontwricht hele wijken.

Alsof dat nog niet volstaat, is er de verkrachtingscrisis. In 2022 werden er 644 klachten voor verkrachting ingediend in Brussel. Dat zijn er bijna twee per dag! In een kwart van de gevallen ging het om minderjarige slachtoffers. Het aantal meldingen bij het Zorgcentrum na Seksueel Geweld (ZSG) steeg in enkele jaren van 474 naar 688. Onmacht en wegkijken

Volgens MR-parlementslid Viviane Teitelbaum wordt 70 procent van de klachten zonder gevolg geklasseerd. Niet wegens be-

wezen onschuld, maar wegens ‘gebrek aan bewijs’ of ‘complexiteit van het dossier’. Dat betekent dat zeven op de tien slachtoffers door de hel gaan, aangifte doen en bewijzen leveren, maar daar niets voor terugkrijgen: geen proces, geen veroordeling en dus geen gerechtigheid.

In de zaak rond ‘Balance Ton Bar’ - waarbij tientallen vrouwen getuigden over aanrandingen in Brusselse cafés - werd geen enkele dader veroordeeld, ondanks medische vaststellingen, getuigenverklaringen en gelijkaardige patronen. Het parket zag geen voldoende aanwijzingen. De boodschap aan slachtoffers is duidelijk: zwijg, want je wordt toch niet gehoord. Het antwoord is pijnlijk eenvoudig: structurele achterstand, personeelsgebrek en politieke apathie. Het Brusselse hof van beroep kampt met zo’n grote achterstand dat sommige zaken pas in 2030 behandeld kunnen worden. 15.000 dossiers liggen te wachten. België werd door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens al veroordeeld wegens onredelijke vertragingen. En toch verandert er niets. Ondertussen stapelt het geweld zich op, worden slachtoffers aan hun lot overgelaten en verdwijnt elke schijn van gezag of bescherming.

Symbolisch

Volgens minister van Justitie Annelies Verlinden (cd&v) vloeit er via het Paasakkoord zo’n 150 miljoen euro naar Justitie en de aanpak van de overbevolking in de gevangenissen. Een flink deel van de middelen is bedoeld voor noodmaatregelen: het bijbouwen van cellen, het betalen van achterstallige facturen en het aanzuiveren van werkingsmiddelen, zodat de lichten in

gerechtsgebouwen kunnen blijven branden en de verwarming aan kan blijven staan. Daarnaast ijvert minister Verlinden ervoor dat meer gedetineerden zonder wettig verblijf effectief worden teruggestuurd naar hun land van herkomst, dat elke veroordeelde zijn straf moet uitzitten en dat ontsnappen uit de gevangenis of het doorknippen van een enkelband voortaan als misdrijf zal worden bestraft. De huidige regering wil een versterkt federaal ‘kanaalplan’ uitrollen en de zes politiezones fuseren. Toch klinkt er ook kritiek. Voormalig gevangenisdirecteur Hans Claus noemt de plannen in De Tijd eerder symbolisch dan

structureel: “Drieduizend veroordeelden wachten nog altijd op de uitvoering van hun straf. De gevangenisoverbevolking is intussen groter dan ooit.” Volgens Claus loopt het systeem vast: hoge recidivecijfers, onvoldoende re-integratie,… “We zitten met z’n allen gevangen in een vicieuze cirkel van geweld op straat”, besluit hij.

Brussel bezwijkt

Brussel bezwijkt haast onder het gewicht van geweld, stilstand en politiek falen. Justitie is machteloos, de politiek is incompetent en de burger kijkt machteloos toe. Zolang misdadigers de wapens hebben en slachtoffers het zwijgen wordt opgelegd, is Brussel geen hoofdstad van Europa meer, maar het symbool van hoe een samenleving stilletjes crasht, terwijl haar leiders in commissies vergaderen.

JULIEN BORREMANS

WE ZITTEN MET Z’N ALLEN GEVANGEN IN EEN VICIEUZE CIRKEL VAN GEWELD

‘Nooit meer oorlog’ vloekt niet met investeren in een sterk leger

Nu België eindelijk vaart zet achter het halen van de NAVO-norm, weerklinken in de linkse media bittere verwijzingen naar de slogan ‘Nooit meer oorlog’ van de IJzertoren. De Standaard kopte zelfs met: ‘Nooit meer oorlog? De N-VA heeft geen last meer van het pacifisme van de Volksunie’ boven een commentaar dat moest aantonen dat de N-VA radicaal van koers is veranderd. Maar is investeren in een sterke defensie dan werkelijk in tegenspraak met het streven naar vrede?

Voor zover mij bekend lopen er in onze contreien geen politici rond die geen vrede nastreven. Er zijn genoeg landen in de wereld waar dat niet het geval is, zoals onder meer in Rusland, waar het niet ongewoon is om te beweren dat een man alleen in oorlog eer kan halen. Het is echter niet omdat al onze politici in wezen pacifistisch gezind zijn, dat ze het ook eens zijn over de manier waarop vrede nagestreefd dient te worden. Wereldvreemd pacifisme

Het pacifisme dat gewoonlijk het meest van zich laat horen, en ook beslag heeft weten te leggen op de term ‘vredesbeweging’, is het nogal naïef pacifisme dat vooral inzet op ontwapening, en dan vaak nogal eenzijdige ontwapening. In de jaren tachtig van de vorige eeuw riepen ze op tot de massale betogingen tegen de plaatsing van kernwapens in West-Europa. Het recente lot van Oekraïne, dat vrijwillig afstand deed van zijn kernwapens, heeft nog maar eens aangetoond waartoe eenzijdige ontwapening kan leiden.

In de Vlaamse partijpolitiek wordt dit soort pacifisme vooral door linkse partijen gedragen, Groen voorop, met in zijn zog Vooruit en de PVDA. Vooral wat Groen betreft is deze stuitende wereldvreemdheid alweer een gelegenheid om de morele superioriteit tegenover de rest van de bevolking te etaleren.

Nuttige idioten

Bij Vooruit gaat het vooral om een oude linkse reflex, waarbij men bijzonder kritisch staat tegenover alles wat uit de Verenigde Staten komt. Daar dreigt men de komende maanden flink met zichzelf in een knoop te raken, nu de Amerikaanse president Donald Trump zelf van plan lijkt om Amerikaanse troepen terug te trekken uit Europa.

En dan heb je ook nog de PVDA, die vroeger in dienst van Moskou stond en vandaag duidelijk de kaart van Beijing trekt. Of de PVDA vandaag ook betaald wordt door China, rechtstreeks of onrechtstreeks, weten we niet. We vermoeden ech ter dat het zelfs niet eens nodig is, en dat de Chinezen hun geld rustig voor andere doeleinden kunnen gebruiken, zoals de eigen bewapening bijvoorbeeld.

Si vis pacem...

En dan is er dus ook die andere strekking, die stelt dat wie vrede wil, best investeert in een sterke defen sie, zodat een mogelijke vijand twee keer nadenkt voor hij tot de aanval overgaat. Deze stelling vindt vooral aan de rechterkant van het politieke spectrum weerklank, met federaal minister van Defensie Theo Francken van de N-VA op dit ogenblik als één van de grootste proponenten ervan. Het is op dit punt dat Jeroen Struys afgelopen week in De Standaard de N-VA probeerde af te rekenen op een historische koerswijziging. Hoe kan een partij die haar wortels heeft in de Vlaamse Beweging, met als één van de belangrijkste slogans ‘Nooit meer oorlog’, nu een voortrekker zijn van het halen van de NAVO-norm en stevige investeringen in een sterk leger?

Vlaamse Beweging

Het is echter niet omdat de N-VA historisch uit de Volksunie gegroeid is en de linkerflank van de Volksunie veertig jaar geleden mee betoog de tegen kernraketten, dat de N-VA vandaag

met haar vredestraditie gebroken heeft. Om te beginnen volgde een groot deel van die vredesbetogers na de splitsing van de Volksunie niet eens mee naar de N-VA, maar belandden zij via SPIRIT bij sp.a, vandaag Vooruit

HET NAÏEVE PACIFISME HEEFT BESLAG WETEN TE LEGGEN OP DE TERM ‘VREDESBEWEGING’

Dat is niet het enige punt waar de kritiek van Struys op de N-VA behoorlijk rammelt. Aan de rechterflank van de Volksunie, en bij het grootste deel van de N-VA dus, heeft men principieel nooit een probleem gehad met een sterk leger. Ook bij die andere partij met wortels in de Vlaamse Beweging, Vlaams Belang, heeft men daar trouwens geen probleem mee. Maar waar het zowel bij N-VA als Vlaams Belang wel wringt, is dat dat leger in eigen land nog steeds Belgisch is. Voor beide partijen blijft het dus rijden en omzien wanneer ze voor een sterk

De bittere commentaar van Struys aan het adres van N-VA is geen alleenstaand geval. Ook Paul Goossens bracht in een column in februari al een gelijkaardige zurige opmerking richting “generaties Vlaams-nationalisten [die] in Diksmuide voor een monument knielden waarop ‘Nooit meer Oorlog’ is gebeiteld”. Deze opmerkingen zijn echter wel het symptoom van een ander probleem, maar dan niet bij N-VA, maar wel bij de linkse, Belgische oppositie. Men had immers gehoopt dat de N-VA stevig haar tanden stuk zou bijten op de Arizona-regering en het premierschap van Bart De Wever. Voorlopig lijkt daar echter weinig sprake van te zijn: zoals opgemerkt op pagina 2 van ons vorig nummer (2025-15), is er binnen de Arizona-regering voorlopig weinig of geen sprake van ruzies of sabotage. Er werd zelfs een week vóór Pasen reeds een paasakkoord gevonden. Bovendien ging N-VA er in de laatste peiling lichtjes op vooruit. Wanneer, zoals bij De Standaard, het communautaire een absoluut taboe is, dan valt er op dit ogenblik op de N-VA weinig of geen kritiek te leveren. Rest dus maar één uitweg: knarsetandend een stroman opzetten en een tegenstelling zoeken tussen ‘Nooit meer oorlog’ en investeren op defensie.

HANS CLAUS

Kogelgaten in een huis aan Clemenceau

Wie is Yvan Verougstraete, de nieuwe voorzitter van Les Engagés?

Yvan Verougstraete wordt door de media geprofileerd als een topondernemer die de apothekersmarkt op zijn kop zette. Momenteel is hij Europees Parlementslid. Politieke ervaring heeft hij naar verluidt nauwelijks. Amper drie jaar geleden begon hij in SintPieters-Woluwe aan een pijlsnelle politieke carrière. Zijn aanstelling markeert een ruk naar (groen-)links bij Les Engagés, als reactie op de rechtse koers van de MR onder Georges-Louis Bouchez.

Wie is de slanke en goedgeklede man met de lichtblauwe ogen, waarin zoveel Franstalige journalisten een Brusselse Obama menen te zien? Telkens opnieuw portretteert men Verougstraete als ondernemer. Als topman van Medi-Market werd hij in 2020 immers de Franstalige ‘Manager van het Jaar’, een prijs die wel vaker te beurt viel aan CEO’s van bedrijven die nadien snel in opspraak kwamen of ten onder gingen. Politiek is dan vaak een handige exit met een bijpassend behoorlijk loon. Niet dat velen een grote impact hadden op het beleid. De Brusselaar Verougstraete volgt als voorzitter van Les Engagés Maxime Prévot op. Prévot is minister van Buitenlandse Zaken en een echte Waal. Onder Prévot vervelde Les Engagés tot de enige Franstalige centrumpartij; een gat in de markt dat leidde tot regeringsdeelname op federaal en regionaal niveau.

In 2014 richtte Verougstraete Medi-Market op. Met geld van Jean-Marc Heynderickx (erfgenaam van de supermarktketen Louis Delhaize), Jacques Hayez (van het failliete Paprika & Cassis en fastfoodketen Exki), de familie De Clercq van Interparking (opgericht door Claude De Clercq en nu onderdeel van AG Real Estate) en de Waalse investeringsmaatschappij Nivelinvest (nu Invest.BW, de durfkapitaalmaatschappij van de provincie Waals-Brabant). Stuk voor stuk investeerders met zeer veel ervaring qua retailketens en niet onbelangrijk: met goede politieke connecties.

Medi-Market volgde een Nederlands voorbeeld en sloeg aan als ‘parafarmaceutische’ winkelketen. Als Franstalige manager van het jaar bij Trends/Tendances was hij een geliefde spreker bij onder andere de Cercle de Lorraine en Cercle du Lac, de klassieke verzamelplaatsen van de Franstalige politieke en economische elite. Verougstraete passeerde bij zowat elke Franstalige serviceclub in het Brusselse. Hij begon zich rond die tijd, rond 2020, trouwens ook over politiek uit te spreken en onder andere af te geven

op de N-VA en de politieke stilstand. Tussendoor deed hij overname na overname met Medi-Market. Privaat manifesteerde Verougstraete zich als investeerder en zo nam hij een belang in het biologische koffie- en chocolademerk Newtree.

Na 6 jaar als CEO moest hij in 2021 de plaats ruimen voor een andere vertrouweling van de investeerders van Medi-Market. Rond zijn vertrek werd toen weinig ruchtbaarheid gegeven, maar in het roddelcircuit deden toch alarmerende geruchten de ronde. Officieel werden de banden niet doorgesneden en Verougstraete bleef in de raad van bestuur zetelen. Althans voorlopig. Kwalijke geruchten over vreemde geldtransacties en persoonlijke verrijking bleven circuleren. Kwalijke roddels volgens de ene, rook waar vuur was volgens de andere. Verougstraete verwierf niettemin op korte tijd een klein vermogen. Dat investeerde hij naast in Newtree in de holding Whitestone, waar ook een van de stichters van energiebedrijf Lampiris instapte. Het narratief is dat de nu 50-jarige Verougstraete als 46-jarige een politieke carrière begon, maar dat laatste is slechts schijn. Als 18-jarige was hij al gemeenteraadslid voor de PSC, de

Prijzen rundsvlees

tegenhanger van de CVP, die later cdH werd alvorens te herrijzen als Les Engagés.

Zijn standpunten over de taalproblematiek in Brussel variëren van “afschaffen die brol” tot het ontnemen van alle privileges voor de Vlamingen. Een vriend van de Brusselse Vlamingen is Verougstraete ondanks zijn Vlaams klinkende naam dus niet bepaald. Zijn zes jaar bij Medi-Market dienen steeds om zijn imago van ‘koppige vernieuwer’ en ondernemer te bevestigen. Tegelijk doet hij zich voor alsof geld hem niet interesseert. Waarom dan al die investeringen en het najagen van zeer lucratieve jobs zoals Europees Parlementslid? Zijn voorzitterschap komt er niet zomaar. In 2022 werd Verougstraete uit het niets vicevoorzitter. Sinds Prévot in februari als minister in de federale regering stapte, is hij voorzitter ad interim. De enige tegenkandidaat trok zich weken geleden terug.

De keuze is een duidelijke keuze tegen Georges-Louis Bouchez en zijn MR. En dat is een duidelijk politiek signaal van Les Engagés. Tijdens de Brusselse formatie vlotte het niet altijd tussen Verougstraete en Bouchez.

LODE GOUKENS

breken records

De prijzen van rundsvlees en van kalveren breken records. Nadat eerst de Vlaamse ambachtelijke slagers al te kennen gaven dat rundsvlees bij de slager tot 15 procent duurder wordt, bevestigen nu de cijfers van het Agentschap Landbouw & Zeevisserij de prijsstijgingen. Een tekort op de markt en zieke koeien zijn gedeeltelijk de oorzaak, maar er is meer aan de hand.

Het barbecueseizoen is nog maar net begonnen, maar twee statistieken illustreren dat biefstukken en kalfsworsten in 2025 een stuk duurder zullen worden. Twee statistieken illustreren dit. Enerzijds zijn er de prijzen van runderkarkassen en anderzijds de prijs van de kalveren. De Vlaamse administratie houdt die prijzen bij en die stegen met meer dan 10 procent begin dit jaar, maar de curve gaat al langer omhoog. Een zogenaamd AS2-karkas van een jonge stier kostte deze week 7,9 euro per kilogram, de hoogste prijs in jaren. Begin januari bedroeg de prijs nog 6,7 euro per kilogram. In 2020 was dat 4,7 euro per kilogram. Bij de kalveren, die geslacht worden op jonger dan 8 maanden, lag de prijs op 877 euro per 100 kilogram. Dat is de prijs aan de deur van het slachthuis en exclusief btw. Dus bijna 8,8 euro per kilogram, terwijl dat in januari 8 euro was. Opnieuw een stijging van 10 procent op amper drie maanden tijd.

Er zijn verschillende verklaringen mogelijk. Een eerste reden kan zijn dat er een tekort is om de Belgische en internationale rundermarkt. In heel West-Europa zijn er stallen waarin het blauwtongvirus en de koeiengriep woedt. Toch blijkt dit eerder anekdotisch. De tweede verklaring is veel plausibeler. De veeteelt vermindert door doelbewust politiek beleid. Ten eerste zijn er steeds minder rundveehouders in Vlaanderen en ten tweede probeert de overheid de aantallen dieren op allerhande manieren te drukken. Denk aan de zogenaamde eiwittransitie. Bij de Federatie van het Belgische Vlees, FEBEV, vinden ze de prijzen “ongezien”. Michael Gore, gedelegeerd bestuurder van FEBEV, gaf in een vakblad daarover uitleg. De gemiddelde leeftijd van rundveehouders is vandaag 60 jaar. “De stikstofproblematiek en strenge Europese regelgeving maken het bovendien ook steeds moeilijker voor boeren”, aldus Gore. Bij de Boerenbond bevestigden

Socialisten en groenen kapen 15 miljard om politiek opgeklopte woningcrisis aan te pakken

Wonen en huisvesting zijn geen bevoegdheid van de Europese Unie, maar van de lidstaten. In België is het zelfs een gewestelijke bevoegdheid. Toch kondigde de Europese Commissie aan om 7,5 miljard euro uit te trekken om woonomstandigheden te verbeteren. Datzelfde bedrag wordt nog eens uitgedeeld om de woningcrisis in de EU aan te pakken. Maar er is meer aan de hand.

Dat geld haalt de Europese Commissie uit het EU-cohesiefonds. Dat fonds was oorspronkelijk bedoeld om achtergebleven industriële gebieden zoals Henegouwen en Limburg van subsidies te voorzien. Er was geld ‘op overschot’, omdat de lidstaten te weinig valabele projecten indienden. Daarom besluit de Europese Commissie het geld voor woningen in te zetten. Naar eigen zeggen doet de Commissie dat als reactie op een brief die tien burgemeesters van grote Europese steden, waaronder Amsterdam, Parijs en Barcelona, ondertekenden. Ze wezen op de recordaantallen daklozen en de moeilijkheden die alleenstaande ouders kennen om een betaalbare woning te vinden en riepen Ursula von der Leyen op om de woningnood aan te pakken.

Op zich is er eigenlijk geen echt nieuws. De huizenprijzen stegen tussen 2010 en 2022 met 47 procent in de EU. Huishuren werden gemiddeld 18 procent duurder. Een op vijf Europeanen spendeert meer dan 40 procent van zijn inkomen aan wonen (hetzij huren, hetzij het afbetalen van een lening).

Nu bleek de hele actie van die burgemeesters een zorgvuldig afgesproken stukje politiek toneel. Die burgemeesters lobbyen al vier maanden bij de Deense socialistische Europees Commissaris Dan Jørgensen. Die laatste is de eerste commissaris voor Huisvesting, wat volgens de Europese verdragen dus helemaal geen bevoegdheid is van de EU. Toeval of niet, de burgemeesters zijn stuk voor stuk socialisten of groenen. Die (groen-)linkse burgemeesters lobbyden twee maanden geleden trouwens ook al bij het Europees Parlement in Brussel. Daar gingen ze met steun van hun respectieve (groen-)linkse fracties dezelfde oproep lanceren richting Europese Commissie en meer bepaald bij Jørgensen. Ze vroegen daarbij uitdrukkelijk om een groter deel van het EU-Cohesiefonds vrij te maken voor de woningcrisis.

Socialistische internationale samenwerking

Ze hadden dus blijkbaar een uitgewerkt plan, namelijk om het geld van het Cohesiefonds door te doen stromen richting bepaalde steden in de EU. Eigenlijk was het kapen van dat ongebruikte geld in het EU-Cohesiefonds opgezet spel van de socialisten en de groenen. Zonder twijfel was het in samenspraak met de entourage van EU-Commissaris Jørgensen al helemaal uitgewerkt door de Europese Commissie en zo op een presenteerblaadje aangeleverd. Wat die socialistische en groene burgemeesters dus deden, bleek niks meer dan voorzien in politiek lobbywerk. Plus uiteraard inwerken op de publieke opinie. En wat zei Jørgensen? “De woningcrisis in Europa is een van de meest dringende kwesties waarop burgers snelle actie verwachten.”

ze de stijgende prijzen, maar ze wijten die geheel aan het dalende aanbod. “Tussen januari en de derde week van maart waren er 20 procent minder slachtingen.”

Landbouwbeleid

De echte reden van de perfecte storm rond het rundsvlees blijkt het Gemeenschappelijk Landbouwbeleid (GLB) of Common Agricultural Policy (CAP) van de Europese Commissie en de omzetting van andere richtlijnen in nationale wetgeving. Door emissiebeperkingen en nieuwe regels qua aantal dieren per stal enzovoort, kampen veehouders in heel de Europese Unie met economische problemen. Onder het mom van ‘stikstof’, ‘methaan’ enzovoort, neemt de regelgeving exponentieel toe. Volgens groene activisten zijn stikstof (lees: mest) en methaan (lees: boertjes) van runderen problematische broeikasgassen. Al speelt natuurlijk een vegetarische of veganistische agenda in die kringen ook altijd mee. De runderveecrisis is met andere woorden de keerzijde van de stikstofcrisis. En op het einde van de rit ontvangt de burger de rekening. In dit geval bij de slager of in de supermarkt.

Wat zeggen de echte bevoegde overheden daarvan? Ook dat is interessant. Niet toevallig pakte de echte bevoegde minister voor wonen of huisvesting, namelijk Vlaams minister Melissa Depraetere (Vooruit), op 11 april uit met een communicatie: “Er is vandaag een groot tekort aan betaalbare woningen. Op de private én de sociale huurmarkt. Vooral singles vallen uit de boot.” Klinkt dit bekend? Bij socialisten in andere EU-landen hoor je dezelfde teneur. Telkens weer hameren ze op een groot tekort aan betaalbare woningen p de private én de sociale huurmarkt.

Kortom, hier is een socialistische internationale samenwerking aan de gang. De communicatie is op elkaar afgestemd. De argumenten komen een-op-een overeen. De volgende stap is allicht dat de Vlaamse Regering het Europees geld gaat uitdelen en strengere regelgeving qua huisvesting gaat invoeren met de klassieker: “Het moet van Europa.” Maar ondertussen geven ze wel een eigen Vlaamse bevoegdheid uit handen. Wat misschien voor socialisten en groenen van meet af aan de bedoeling was.

LODE GOUKENS

Maxime Prévot met Yvan Verougstraete © BELGA

DE N-VA IS NIET MÉÉR EEN V-PARTIJ DAN CD&V

De V-partijen halen 47 procent van de stemmen! Nog nooit haalden de Vlaams-nationale partijen zo een hoge score! Om propagandistische redenen kan het nog steeds nuttig zijn om de N-VA- en de Vlaams Belang-stemmen bij elkaar op te tellen en die als ‘V-partijen’ te onderscheiden van de andere. Maar, tussen ons gezegd en gezwegen: in werkelijkheid slaat dit nergens meer op.

Op basis waarvan kunnen we bijvoorbeeld nog zeggen dat de N-VA wél een V-partij is, maar cd&v niet? Je kunt argumenteren dat de N-VA zichzelf tot nader order ‘Vlaams-nationaal’ noemt. Je kunt verwijzen naar de historische wortels van de partij. Je kunt speculeren over de verborgen strategie van de N-VA op lange termijn. Het lijkt mij echter verstandiger om te kijken naar de feiten en naar het gedrag van de partijen.

Neem nu het verkiezingsprogramma. In dat van cd&v vinden we de klassieke Vlaamsgezinde standpunten terug. Vlaanderen moet meer bevoegdheden krijgen inzake arbeidsmarkt- en gezondheidsbeleid, de band tussen Vlaanderen en Brussel moet worden versterkt, de tweetaligheid in Brussel moet worden gegarandeerd, het Vlaamse karakter van de Rand moet worden behouden

HET CONFEDERALISME

BLIJFT DIENST DOEN ALS OPIUM VOOR DE NAÏEVE FLAMINGANTEN

Met het N-VA-programma daarentegen was er iets heel vreemds aan de hand. Het begon met een korte ‘preambule’ waarin werd verwezen naar het confederalismeplan van lang geleden (begin 2014). Dit programma blijft ook vandaag volledig behouden, lezen we. In het eigenlijke programma van de partij is er dan nergens nog sprake van dit confederalisme en ook het communautaire komt amper aan bod. Het beleid dat de N-VA vooropstelt, situeert zich duidelijk binnen het bestaande Belgische kader.

Voor een goede verstaander had het toen al duidelijk moeten zijn: een staatshervorming is geen prioriteit voor de N-VA. De Vlaams-nationalisten werden gepaaid met een communautaire ‘preambule’ van tien regels en daarna werd 118 pagina’s lang uitgelegd hoe de partij zou besturen zonder een staatshervorming. Je kunt dat zien als een mooie voorafspiegeling van het Arizona-regeerakkoord. Dat begint ook met een soort institutionele ‘preambule’. Bij wijze van snoepje wordt aan de Vlaams-nationalisten beloofd dat een staatshervorming zal worden voorbereid, tegen ooit. En dan gaat men snel over tot de Belgische orde van de dag.

Lege doos zonder borrelnootjes

De verwijzing naar het confederalisme of de Vlaamse onafhankelijkheid heeft iets louter ritueels gekregen bij de N-VA. Het is een

mantra die de partij af en toe herhaalt om de Vlaams-nationalisten te sussen, maar die geen enkele praktische politieke implicatie meer heeft. Het confederalismeplan van de N-VA is net hetzelfde als wat het Charter van Quaregnon lange tijd was voor de Belgische socialistische partij. Dat was een radicaal quasicommunistisch programma dat in 1894 is aangenomen en tot 1978 in principe de ideologische grondslag vormde voor de partij. Zeker na de Tweede Wereldoorlog had dit echter geen enkele reele impact meer op het beleid van de socialisten. Het charter werd louter symbolisch. Op de duur wist niemand nog wat er precies in stond. Gaandeweg werd er zelfs lacherig over gedaan. Om geen slapende honden wakker te maken en de meest radicale kameraden aan boord te houden, werd het charter nooit aangepast of afgevoerd. Pas in 1978, bij de stichting van een nieuwe Vlaamse en Franstalige socialistische partij, gebeurde dat automatisch en werd het charter in alle stilte naar het archief verwezen.

Met het confederalismeplan van de N-VA gaat het dezelfde weg op. Vandaag zijn er vermoedelijk nog maar weinig N-VA’ers die weten wat dat plan precies behelst. Waarom zouden ze dat ook moeten weten? Het communautaire is overduidelijk geen prioriteit meer voor de partij. Dat is duidelijk gebleken tijdens de regeringsonderhandelingen. Conner Rousseau en Georges-Louis Bouchez hebben verschillende keren met de vuist op tafel geslagen om hun prioriteiten door te drukken: respectievelijk een meerwaardebelasting en een belastingverlaging.

De N-VA heeft dat nooit gedaan inzake het communautaire dossier. Er lagen wel een aantal communautaire hervormingen op

tafel die konden worden doorgevoerd met een gewone meerderheid. Toen bleek dat die ‘imbuvable’ waren voor de Franstaligen, heeft de N-VA zich daar onmiddellijk en lijdzaam bij neergelegd. Zelfs de principiële keuze voor een defederalisering van de gezondheidszorg, die wel in het Vivaldi-akkoord stond, heeft de N-VA niet kunnen of willen doordrukken. De partij was er als de dood voor dat de federale regeringsdeelname en het premierschap aan haar neus voorbij zouden gaan. Daarom wilde ze communautair niet moeilijk doen. Het resultaat is bekend: een lege doos zonder zelfs maar een paar borrelnootjes.

Wereld op zijn kop

Ook nu de Arizona-regering al twee maanden bezig is, blijkt duidelijk dat het communautaire in de N-VA allesbehalve bovenaan in de schuif ligt. Politici als Bart De Wever en Theo Francken mogen tegenwoordig aanschuiven bij de groten der aarde en verwaardigen zich niet meer om zich nog in te laten met ‘kleinzielige’ flamingantische zaken. Het meest verbijsterend in dat verband vond ik de uitlatingen van premier De Wever in de Kamercommissie voor Binnenlandse Zaken op 1 april. François De Smet van DéFI vroeg of hij akkoord ging met het voorstel van Georges-Louis Bouchez om Brussel onder curatele te plaatsen. De Wever wimpelde dat weg omdat het volgens hem institutioneel niet kan. Dat is pertinent onjuist natuurlijk. De Brusselwet voorziet wel degelijk in de mogelijkheid dat beslissingen van het Hoofdstedelijk Gewest worden geschorst en vernietigd door de federale overheid, en dat de federale overheid in de plaats treedt van dat Gewest.

Dit is toch wel echt de wereld op zijn kop. De Franstalige liberalen willen dat Brussel ondergeschikt wordt gemaakt aan de federale overheid, iets waar de Vlaamse Beweging altijd voor heeft geijverd. En nu is het uitgerekend de ‘Vlaams-nationalist’ De Wever die zich daartegen verzet. Zijn partij heeft dat ook niet op tafel durven te leggen tijdens de onderhandelingen.

Volksunie-bis?

Tot op zekere hoogte zie je in de N-VA dezelfde evolutie als in de Volksunie van de jaren negentig. Toen waren er steeds meer VU-politici die het communautaire gingen zien als een blok aan het been, als een vervelende hindernis op de weg naar bestuursdeelname. Maar als je het communautaire wegliet in de Volksunie, dan hield je natuurlijk niets meer over. Dan was er enkel een groep linkse en een groep rechtse politici, zonder bindmiddel. De N-VA is ideologisch veel homogener. Daardoor is het ook gemakkelijker om het communautaire te lozen. Want dan houd je nog steeds een centrumrechtse partij over. Er is nog een belangrijk verschil tussen de Volksunie en de N-VA. De VU’ers die afwilden van het communautaire, wilden dat bruuskeren en riepen daardoor ook verzet op binnen de partij. De N-VA-top pakt het veel verstandiger aan. Ze kiest voor een heel langzame metamorfose, een nauwelijks merkbare vervelling van een radicale Vlaams-nationale partij naar een Belgische systeempartij. Terwijl het confederalismeplan dienst blijft doen als opium voor de naïeve flaminganten. Overigens wordt met de unanieme keuze voor Valerie Van Peel als voorzitter alweer een klein stapje in die richting gezet. Zeker, het klinkt onsympathiek om haar te verwijten dat ze geen stamboekflamingante is. Hoe meer bekeerlingen, hoe liever. Maar, eerlijk, in de gegeven omstandigheden zou ik me toch meer op mijn gemak gevoeld hebben met een klassieke Vlaams-nationalist als voorzitter. Dat het anders is uitgedraaid, kan bezwaarlijk toevallig worden genoemd. De houding van Vlaamse Bewegers ten aanzien van de N-VA vandaag kun je het best vergelijken met een rouwproces. Er is eerst de fase van de ontkenning. Men blijft zich vastklampen aan de idee van de N-VA als ‘V-partij’. Daarna volgt wellicht boosheid. Maar die heeft, zoals bij een overlijden, eigenlijk weinig zin. Net zomin als het zin heeft dat autoliefhebbers boos worden omdat Volkswagen niet langer de Kever produceert. Politieke partijen functioneren inderdaad als bedrijven. De N-VA maakt de rationele calculus dat een radicaal Vlaamsgezind profiel de partij meer stemmen en mandaten kost dan dat het opbrengt. En dus wordt die productielijn stilletjesaan stopgezet. Dat is nu eenmaal hoe de partijpolitiek werkt. En zo zitten we meteen in de laatste fase van het rouwproces: berusting.

BART MADDENS

Bart De Wever na zijn eedaflegging bij koning Filip

KHALID BENHADDOU MOSLIMTHEOLOOG

“We zijn in een feitelijke apartheid terechtgekomen”

“Een van de zeldzame ‘public intellectuals’ van Vlaanderen. Wat hij schrijft, is het lezen waard.” Eind maart mocht de Gentse imam, moslimtheoloog, auteur en opiniemaker Khalid Benhaddou op de koffie bij premier Bart De Wever (N-VA) voor een gesprek over zijn boek ‘De monsters van onze tijd’. Die laatste was duidelijk gecharmeerd. Dat het boek eindigt met een citaat van de Britse filosoof Edmund Burke - “Het enige dat nodig is voor het triomferen van het kwaad, is dat goede mensen niets doen” -, zou een deel van de verklaring kunnen zijn waarom de conservatief De Wever er zo’n fan van is.

“We verschillen soms van visie, maar vinden verrassend veel ‘common ground’. Respect groeit daar waar meningsverschil niet uitsluit, maar verdiept”, zei Benhaddou over zijn ontmoeting met De Wever, met wie hij eerder al het boek ‘Botsen de beschavingen?’ schreef. Dat brengt ons meteen bij enkele ‘monsters van onze tijd’ die Benhaddou in zijn boek beschrijft: het verlies van gemeenschappelijke grond en een gedeelde waarheid door de toenemende atomisering en fragmentering van de samenleving. In een column voor Knack schreef Benhaddou recent nog dat we daardoor in de ‘dictatuur van de emotie’ terecht zijn gekomen. Daarmee bedoelt hij dat we in een samenleving leven waarin emotie leidend is geworden in alle publieke debatten. “Gevoelens moeten onmiddellijk als waarheid worden beschouwd, zonder dat ze nog onderworpen mogen worden aan rationeel onderzoek”, legt Benhaddou uit. “Nochtans heeft de verlichting ons geleerd dat we enkel aan waarheidsvinding kunnen doen door een redelijk debat te voeren dat gebaseerd is op rationele argumenten. De mate waarin een argument beledigend of kwetsend is, zou geen criterium mogen zijn voor de geldigheid ervan. Maar vandaag de dag lijkt de samenleving wel degelijk die richting uit te gaan.”

VANDAAG WORDEN MENSEN TE GEMAKKELIJK

MOREEL GEDISKWALIFICEERD VANWEGE HUN IDEEËN

“Als iemand zegt zich racistisch bejegend te voelen, moeten we hem of haar uiteraard ernstig nemen”, benadrukt Benhaddou. “Maar vervolgens moeten we die beschuldiging wel onderwerpen aan een rationeel onderzoek. Anders dreigt alles racisme te worden, waardoor het begrip zelf uitgehold wordt. Als alles kwetsend is, is niks nog kwetsend.”

En dat is niet zonder gevolgen?

“We dreigen de gemeenschappelijke taal te verliezen die nodig is om met elkaar in dialoog te kunnen gaan en een gemeenschap op te bouwen. Als waarheden gebaseerd zijn op iets subjectiefs, zoals een gevoel of een mening, verliezen we onze gemeenschappelijke basis. Deze ‘crisis van de waarheid’ is een van de monsters van onze tijd die ik in het boek beschrijf.”

Waarom moeten we ons daar zorgen over maken?

“Ik ben bezorgd over het feit dat steeds meer groepen zich terugplooien op subidentiteiten. Steeds meer mensen organiseren zich vanuit hun subidentiteit, zoals de LGBTQ+-,

vrouwenrechten-, of milieubeweging. Mensen hebben uiteraard het recht om zich te verenigen, maar het is problematisch dat er geen gedeelde identiteit is die deze groepen overstijgt.”

“Dit terugplooien op subidentiteiten heeft verschillende negatieve gevolgen, waaronder een verlies van gemeenschapszin en collectieve identiteit. Onze samenleving kent geen collectieve verhalen, herinneringen of identiteiten meer, wat haar minder weerbaar en veerkrachtig maakt, zeker in tijden van externe dreiging. Het ontbreken van gedeelde grond bemoeilijkt het voortbestaan van een gemeenschap. Veel groepen gaan niet meer met elkaar in gesprek. De situatie is zo ernstig dat we in een feitelijke apartheid zijn terechtgekomen. Een samenleving kan enkel blijven bestaan als er voldoende gedeelde grond is, als er voldoende gedeelde politieke identiteit bestaat en als er voldoende platforms zijn waar de verschillende groepen nog met elkaar in gesprek gaan. Dat is vandaag niet meer het geval.”

Is het in die zin een goede zaak dat pakweg Thierry Baudet aan de UGent kan komen spreken?

“Universiteiten moeten hun studenten niet afschermen van controversiële meningen. Ideeën verbieden, doet ze niet verdwijnen, maar het duwt ze slechts naar de marge, waar ze minder tegenspraak krijgen en meer schade kunnen aanrichten. De beste remedie tegen een slecht idee blijft nog altijd een beter idee.”

“Universiteiten zouden plaatsen moeten zijn die tegensprekelijke debatten faciliteren, zodat studenten in aanraking komen met verschillende perspectieven. Baudet moet zijn verhaal zeker kunnen komen vertellen. Maar het zou veel nuttiger zijn voor een student als daar een andere mening tegenover staat. Een student kan zijn of haar mening pas vormen door naar de argumenten van verschillende partijen te luisteren, niet door eenzijdig geïnformeerd te worden.”

“Als in de aula’s enkel plaats is voor eenzijdige verhalen, zijn universiteiten geen haar beter dan de sociale media. Ook daar komen mensen terecht in echokamers en filterbubbels die hun wereldbeeld enkel bevestigen. In de brede samenleving moeten er voldoende platformen zijn waar mensen worden uitgedaagd en geprikkeld door andere ideeën dan de hunne. Universiteiten hebben daar een rol in te spelen. Ik heb er alle vertrouwen in dat studenten verstandig genoeg zijn om op basis van argumenten te oordelen welke positie het sterkst wordt verdedigd.”

“Ik ben er dus voorstander van dat verschillende meningen worden toegelaten aan de universiteit, ook controversiële, op voorwaarde dat dat gebeurt in de context van een tegensprekelijk debat. Op die manier kunnen studenten een breed scala aan perspectieven

in overweging nemen en hun eigen oordeel vormen.”

In de praktijk doen universiteiten vaak het tegenovergestelde door ‘safe spaces’ aan te bieden. Daar komen studenten niet in aanraking met zogenaamde ‘controversiële’ meningen. Zou u die graag op de schop zien gaan?

“Ik ben niet voor safe spaces, maar wel voor ‘brave spaces’. Safe spaces zijn ruimtes waarin mensen zich terugtrekken met gelijkgezinden. Dat concept wordt vandaag te sterk gecultiveerd in onze samenleving, zelfs aan de universiteiten. Dat is heel problematisch. Mensen hebben natuurlijk het recht om zich te verenigen, te vergaderen en zich terug te trekken in de eigen groep. Maar dat is niet mijn kijk op de samenleving. Universiteiten zijn publieke instellingen. Het is belangrijk dat safe spaces daar niet worden gecultiveerd. Ons onderwijs moet zich vooral bezighouden met zijn kernopdracht, namelijk studenten voldoende blootstellen aan andere ideeen en zienswijzen. Studenten moeten leren omgaan met cognitieve dissonantie. Vanuit discussies kunnen duurzame synergieën en gemeenschappen ontstaan.”

Als mensen niet meer met elkaar in dialoog (kunnen) gaan, kan dat allicht leiden tot ontmenselijking. Is de weigering van voormalig Groenvoorzitter Nadia Naji om Vlaams Belangvoorzitter Tom Van Grieken de hand de schudden daar een voorbeeld van?

“Ze had dat gewoon moeten doen. Ook al keur je iemands ideeën af, je mag nooit op de man spelen. Zelfs als je iemands ideeën afschuwelijk vindt, moet je altijd het menselijke in de ander blijven zien. Ook vanuit een politiek, strategisch en pragmatisch oogpunt was het beter geweest om Van Grieken de hand te schudden. Door de uitgestoken hand te weigeren, krijgt het incident een buitensporige aandacht en wordt Naji op een bepaalde manier weggezet. Het debat gaat niet langer over inhoudelijke thema’s, maar over de geweigerde hand. Verschillen in ideeën mogen niet leiden tot ontmenselijking.”

Maar dat gebeurt vandaag wel?

“Vandaag gebeurt het veel te gemakkelijk dat mensen moreel worden gediskwalificeerd vanwege hun ideeën. Zolang ideeën geen misdrijf inhouden en niet aanzetten of oproepen tot geweld tegen bepaalde bevolkingsgroepen, moet het spectrum van toelaatbare meningen voldoende breed zijn om een publiek debat mogelijk te maken. Het uitsluiten van bepaalde meningen kan ertoe leiden dat mensen zich terugtrekken in hun eigen echokamers, wat frustraties vergroot en kan leiden tot ongewenste polarisatie.

DE MOSKEEËN IN NEDERLAND

EN BELGIË ZIJN TIJDENS DE RAMADAN NOG NOOIT ZO GOED GEVULD GEWEEST ALS DIT JAAR

Daarom pleit ik ervoor om steeds ideeën te bestrijden, maar nooit de mens achter de ideeën.”

“Hannah Arendt (Duits-Amerikaanse joodse filosofe, red.) heeft in een van haar werken geschreven dat Adolf Eichmann, de architect van de Holocaust, niet had moeten terechtstaan omwille van misdaden tegen het Joodse volk, maar wel wegens misdaden tegen de mensheid. Ik begrijp pas vandaag ten volle wat ze daarmee bedoelde. Wanneer we ons verzetten tegen onrecht, mag ons verzet niet

beperkt blijven tot een specifieke groep of volk, omdat morgen een andere groep het slachtoffer kan worden van onrecht. De strijd tegen racisme, bijvoorbeeld, zou niet alleen gevoerd mogen worden door de slachtoffers. Een breder bondgenootschap is nodig om tot een algemene morele afwijzing van racisme te komen. Wanneer het gaat om fundamentele misdaden tegen de mensheid, moet de focus liggen op universele principes als menselijkheid en rechtvaardigheid in plaats van op specifieke groepsidentiteiten.”

“Centraal staat dat moslims hun eigen geschiedenis kritisch durven te analyseren met behulp van historische en wetenschappelijke kennis. Het verleden mag niet geheiligd en geïdealiseerd worden. Het kan niet de basis van de huidige samenleving zijn, omdat het niet aansluit bij de realiteit. Een rationele islam beseft dat de implementatie van de islam afhankelijk is van de context waarin die wordt beleefd. De islamitische traditie is nooit monolithisch geweest. Moslims hebben haar steeds op verschillende manieren beleefd.”

“Moslims die in Europa leven, kunnen voortbouwen op wat Europa al is. Ze moeten respect hebben voor de waarden en vrijheden die de basis vormen van de Europese samenleving. De rationele islam probeert religie compatibel te maken met deze waarden. Dat is allesbehalve ‘on-islamitisch’. Het getuigt net van islamitisch inzicht in de Europese context. Dat staat in schril contrast met de politieke islam die de fundamenten van de moderne samenleving, zoals democratie, de rechtsstaat en mensenrechten in vraag stelt en alles wat westers is ‘goddeloos’ en ‘gevaarlijk’ noemt. Dit vijandige beeld van de ander maakt het onmogelijk om vredevol samen te leven in Europa.”

“Een rationele islam moet ook de historische relaties tussen de islam en het Westen in beschouwing nemen. Naast periodes van conflict waren er ook periodes van vrede, handel en kennisuitwisseling. Het gaat erom dat de islam leert van de Europese tradities, waarden en vrijheden, en deze incorporeert in het islamitische denken.”

Hoe is het vandaag in het Westen gesteld met de populariteit van de islam in het bijzonder en religie in het algemeen?

“Er vindt een soort van religieuze heropleving plaats. Almaar meer jongeren plooien zich terug op hun religieuze identiteit. De moskeeen in Nederland en België zijn tijdens de ramadan nog nooit zo goed gevuld geweest als dit jaar. Een en ander heeft te maken met de complexe wereld waarin we leven. Die is voor veel mensen moeilijk te begrijpen, waardoor ze sneller in een binair wereldbeeld vervallen. De politieke islam is in een dergelijke context heel aantrekkelijk, omdat ze een simpele tegenstelling tussen goed en kwaad presenteert, zonder veel context of nuance.”

Waaraan is dat volgens u te wijten?

“Mensen zijn op zoek naar verstilling en rust in een context van prestatiedruk en digitale drukte. Ik begrijp dat mensen op zoek gaan naar manieren om rust te vinden in hun leven. Maar ze mogen de islam niet enkel op een emotionele manier beleven. Als moslims zich enkel aangetrokken voelen tot hun religie omwille van emotionele redenen, houdt dat een gevaar in voor de islamitische gemeenschap. Tenminste, als die niet in staat is om ook intellectuele denkruimtes te creëren. Jongeren moeten de intellectuele traditie van de islam leren kennen, in contact komen met historische filosofen en met de tradities en waarden van de huidige samenleving. Zonder de nodige intellectuele verdieping blijft het bij emotie. In dat geval zijn jongeren vatbaar voor manipulatie door de eerste de beste die met een duidelijke boodschap komt.”

groepen in de samenleving, met name tussen katholieken en vrijzinnigen. Zij zijn nog steeds in een strijd met elkaar verwikkeld en gebruiken de islam daarbij onterecht als zondebok. Het is jammer dat deze strijd op de kap van de islam wordt uitgevochten. De moslimgemeenschap heeft hier niet om gevraagd. Ze komt daardoor ten onrechte in een negatief daglicht te staan, alsof zij de samenleving zou willen veranderen en niet bereid is om te integreren. Het is een strijd die door anderen met een eigen agenda wordt gevoerd. Ze zouden daar beter openlijk voor uitkomen in plaats van de islam te misbruiken.”

Is dat ook wat Jos D’Haese doet door campagne te voeren in moskeeën en daar allerlei beloftes te doen rond praktijktesten en hoofddoeken aan het gemeenteloket?

“Ik stel me vragen bij de manier waarop sommige partijen - zoals de PVDA - thema’s als Gaza of onverdoofd slachten op de agenda zetten in de aanloop naar lokale verkiezingen. Niet omdat die thema’s niet belangrijk zijn - integendeel, Gaza is een humanitaire tragedie die ons allen raakt -, maar omdat men goed weet dat er op lokaal niveau weinig beleidsruimte is om daar echt iets aan te veranderen.”

“Sommige partijen lijken te hopen dat enkel het uitspreken van morele verontwaardiging, bijvoorbeeld over Gaza, voldoende is om electoraal vertrouwen te winnen. Ik vind dat een te simplistische aanpak. Maar het is tegelijk ook een kwestie van vraag en aanbod. Als een gemeenschap vooral gevoelig blijkt voor een emotioneel geladen discours, dan zullen partijen geneigd zijn om daarop in te spelen.”

“Toch ligt er ook een verantwoordelijkheid bij de kiezer. Religieuze thema’s mogen niet het enige kompas zijn bij het bepalen van stemgedrag. Een gemeenschap moet partijen beoordelen op hun volledige programma. Zeker ouders zouden zich vragen moeten stellen over de onderwijskwaliteit en de toekomstkansen van hun kinderen op de arbeidsmarkt, in plaats van hun stem enkel te laten bepalen door bijvoorbeeld het debat over onverdoofd slachten.”

Het is stilaan een jaarlijks terugkerend fenomeen: het debat over Zwarte Piet en kerstmarkten die plots wintermarkten moeten worden. Hoe kijkt u naar die discussies?

U schrijft dat u een pleitbezorger bent van een rationele islam die compatibel is met de moderniteit, maar u gaat daar in dit boek niet dieper op in. Hoe moet die er precies uitzien?

“Een rationele islam is in de eerste plaats een tegenhanger van de politieke islam. De politieke islam is ontstaan in het Midden-Oosten als reactie op onder andere de kolonisatie en zet zich nog steeds af tegen het Westen. De rationele islam, daarentegen, is niet reactief.”

“Het debat over kerst- en wintermarkten gaat helemaal aan mij voorbij. Niemand heeft daar ooit om gevraagd. In tegenstelling tot de discussie over Zwarte Piet, waarvoor de zwarte gemeenschap zelf vragende partij was, wordt dit debat niet gevoerd door de moslimgemeenschap. Ik ken geen enkele moslim die wakker ligt van de term kerstmarkt. Het debat wordt gevoerd door anderen die denken in naam van bepaalde gemeenschappen te spreken. Zij zetten deze gemeenschappen soms weg als kleinzerig. Veel van deze gemeenschappen hebben andere prioriteiten, zoals sociaaleconomische kwesties. Het laatste wat ze willen, is discussiëren over termen als kerst- of wintermarkt.”

“Ik heb het gevoel dat dit soort debatten voortvloeit uit oude vetes tussen bepaalde

ISBN 9789464984347

Betaalt jouw ziekenfonds het lidgeld van je sportclub tot 30 euro terug?

ANTON SCHELFAUT

Khalid Benhaddou, ‘De monsters van onze tijd’. Februari 2025, Ertsberg. 272 p., 22,50 euro

VERENIGD KONINKRIJK

Lagere school schrapt

Pasen om ‘de religieuze diversiteit te respecteren’

De tendens om de eigen identiteit te schrappen, als het erom gaat om bepaalde abstracte, maar eigenlijk zinledige waarden te verdedigen, is zeer dominant in bepaalde bevolkingslagen. Zo heeft het schoolbestuur van een lagere school in Eastleigh (een stadje van 24.000 inwoners in de buurt van de Zuid-Engelse stad Bournemouth) beslist om de jaarlijkse paasviering te schrappen. Men beroept zich hiervoor op ‘het respect voor de diversiteit’ en de overtuiging dat men een specifieke godsdienst niet mag voortrekken.

In een brief aan de ouders legde de schooldirectrice, mevrouw Stephanie Mander, aan de ouders uit dat “door geen specifieke religieuze vieringen te organiseren, wij een meer inclusieve atmosfeer willen creëren, die de geloofsovertuigingen van al onze kinderen en hun families eert en respecteert”.

Zichzelf uitgommen en dan aan ‘de andere’ vragen om te integreren, maar in wát juist?

Niet alle ouders hebben de brief van de directrice zomaar geslikt. Op de Britse mediazender GB News vroeg een moeder zich af: “Heeft mevrouw Mander de bedoeling om ook Kerstmis te schrappen?” Het is bepaalde ouders ook niet ontgaan dat deze lagere school in Eastleigh verklaart dat men géén religieuze vieringen organiseert, maar dat tezelfdertijd de school een ‘Week van de vluchtelingen’ organiseert. Dat dit alles het gevoel van onrechtvaardigheid bij heel wat ouders versterkt, zal niet verbazen. Een gevoel dat Europese tradities, vieringen en waarden al te gemakkelijk opzij worden geschoven in naam van de ‘diversiteit’ en ‘het respect voor de andere’. Het geen alleenstaand geval in het Verenigd Koninkrijk. Maar als men de eigen identiteit aan dit ritme blijft weggommen en men tezelfdertijd aan ‘de andere’, de vluchteling, de asielzoeker, de migrant vraagt om zich te integreren, wat

DUITSLAND

antwoordt men dan als ‘de andere’ vraagt: “Goed, maar integreren in wát?”

PIET VAN NIEUWVLIET

Turken wensen migrantenquotum van 30 procent in Bondskabinetten

In de marge van de Duitse regeringsonderhandelingen en het regeerakkoord tussen CDU/CSU en SPD dook de term ‘islam’ enkel op in een samenhang met extremisme en de daarmee samenhangende problemen. De Turkse gemeenschap in Duitsland is hierover niet te spreken en eist daarom dat de kabinetten van de ministers minstens voor 30 procent uit mensen met een migratieachtergrond bestaan.

Het was de voorzitter van de Türkische Gemeinde in Deutschland (TGD), Gökay Sofuoglu, die de eis op tafel legde en die de negatieve connotatie met de islam wil doorbreken. Friedrich Merz, de nieuwe CDU-bondskanselier, aldus de 63-jarige Sofuoglu, moet in zijn poli-

FRANKRIJK

Meeste ondernemers zetelen in de AfD-Bundestagfractie

Het belang van ondernemers kan moeilijk overschat worden, zeker in economisch woelige tijden. Zo stelde econoom Geert Noels in De Zondag van 30 maart 2025 dat in vergelijking met de jaren tachtig en negentig, “toen we ook in budgettair slechte papieren zaten, de huidige beleidsmakers het belang van ondernemerschap en risico’s onvoldoende beseffen”. Om de private economische motor nog meer te stimuleren, moet je als beleidsmaker voeling hebben met het ondernemerschap.

Het is een veeg teken dat in het parlement van de belangrijkste economische motor van de Europese Unie, Duitsland, het aantal ondernemers legislatuur na legislatuur blijft dalen. In 2017 bijvoorbeeld telde de Bundestag 78 ondernemers, maar in de vorige legislatuur was dat aantal verminderd naar 51 en in het huidige Duitse parlement telt men slechts 37 ondernemers. Tweede verrassing: bijna de helft behoort tot de rechtse AfD-fractie.

Meer voeling met ondernemerswereld dan gedacht

De AfD-fractie beschikt met afstand over het grootste aantal ondernemers in haar rijen. Dat achterhaalde de Duitse ondernemersvereniging Stiftung Familienunternehmen und Politik, die onderstreepte dat het aantal ondernemers in de Bundestag nog nooit zo laag is geweest. “Duitsland is een economisch belangrijke staat”, aldus de vereniging. “We hebben in de Bundestad nood aan mensen die praktische ervaring uit de ondernemerswereld meebrengen. Zonder hen wordt de Bundestag veel armer.” 17 van de 152 AfD-parlementairen leiden een eigen bedrijf. Dat betekent 11,1 procent van hun parlementsleden. Vroeger telde de liberale FDP het meeste aantal ondernemende parlementsleden, maar de liberalen haalden de kiesdrempel niet en verdwenen dus uit de Bundestag. CDU/CSU tellen in hun rangen 11 ondernemers, of 5,3 procent van hun totaal aantal parlementsleden. Voor de SPD zitten 6 ondernemers in het parlement (4,2 procent), voor Die Grünen 4. Voor de fractie van Die Linke zetelt geen enkele ondernemer. PIET VAN NIEUWVLIET

tieke opdracht door meer migranten worden omringd, als hij “kanselier wil zijn voor iedereen”. De voorzitter van de Turkse gemeenschap in Duitsland toonde zich wél heel tevreden over het behoud van de dubbele nationaliteit, zodat Turken Turken kunnen blijven, ook al wonen ze – permanent? – in Duitsland.

Antisemitisme bestrijden? OK, maar de nadruk moet liggen op de strijd tegen het Duitse racisme

Sofuoglu stelt namelijk dat niemand die bij de regeringsonderhandelingen betrokken was “uit persoonlijke ervaring weet wat migratievriendelijkheid is”. Daardoor komen de specifieke belangen van mensen met een andere herkomst volgens hem niet terug in het regeerakkoord. “Daarom leggen wij de eis op tafel: minstens 30 procent mensen met een migratieachtergrond”, aldus de voorman. “Ik bots wel op de term ‘mensen met migratieachtergrond’ in het kader van het leger en nieuwe reserves, maar niet bij actieplannen voor leidende functies”, klaagt Sofuoglu. “En de term ‘islam’ is alleen in een negatieve context zichtbaar.”

Ook de covoorzitter van de TGD, Aslihan Yesilkaya-Yurtbay, uitte kritiek, maar dan op het veiligheidsbeleid. “Waarom beschermt men niet de veiligheid van migranten, vroeg hij zich af. Want racistisch geweld (tegen migranten) is de grootste bedreiging voor mensen met een migratieachtergrond”, klonk het.

Gebruik de term ‘invasieve soorten’ niet, want het versterkt afkeer van migratie

U kent het woord ongetwijfeld uit natuurdocumentaires: invasieve exoten (de Chinese wolhandkrab bijvoorbeeld) zijn uitheemse planten, dieren of micro-organismen die via menselijk handelen in West-Europa terechtkomen, zich explosief uitbreiden én bijzonder schadelijk kunnen zijn voor inheemse soorten, ecosystemen, volksgezondheid en economie. Nu trekken mensen met een slecht karakter wel eens de parallel met de mensenwereld.

Als het van de Franse wetenschappers Jacques Tassin en Gilles Clément afhangt, mag het woord ‘invasieve exoot’ daarom binnenkort niet meer worden gebruikt. Net omdat het volgens de beide heren “de vrees voor een ‘migratieoverrompeling’ voedt”, aldus een artikel in het Franse Philosophie Magazine. Want het gebruik van ‘invasieve exoot’ neigt naar ‘het afwijzen van de andere’ en dus naar het aanleggen van zwarte lijsten van mensen die moeten worden gedeporteerd. Zo komt men al snel in een afwijzing van elke migratiebeweging. Zeggen de wetenschappers. Want Jacques Tassin gelooft wel in migratie, maar niet in invasie. Migratie klinkt beter dan invasie

Wat deze heren neerschrijven in hun vrije bijdrage in dit Franse filosofiemagazine, moet men toch eerder klasseren bij wishful thinking. “In de overgrote meerderheid van de gevallen zijn de gevolgen van groepen die men als indringers omschrijft, globaal gesproken positief.” Nochtans zijn de verwoestende effecten van deze invasieve exoten voldoende beschreven en vastgelegd in allerlei wetenschappelijke studies. Zo kon men bij France Nature Environnement (FNE) lezen dat invasieve soorten “soms de autochtone wilde fauna en flora bedreigen”.

De Europese Unie heeft niet voor niets maatregelen genomen om de opmars van bepaalde invasieve exoten af te remmen of zelfs tegen te houden. Volgens de we-

tenschappers is het vervelend dat mensen parallellen trekken tussen de mensenwereld en de dieren- en plantenwereld. Dat de mensenwereld evengoed bedreigd kan worden door ongecontroleerde migratie als de dieren- en plantenwereld, stoort de wetenschappers. En vooral stoort het hen dat er parallellen tussen beide worden getrokken.

PIET VAN NIEUWVLIET

PIET VAN NIEUWVLIET

DIPLOMATIEKE VALIES

Iran als Amerikaans tentamen

Wordt Iran het eerste diplomatieke succes van Donald Trump? Aan Amerikaanse zijde lijkt een grote bereidheid te bestaan, al was het maar omwille van de andere slabakkende dossiers. Maar hoe kijkt men aan Iraanse zijde, geslepen als steeds, tegen de onderhandelingen aan? De situatie is complexer dan bij het sluiten van de vorige nucleaire deal, maar misschien kan net dat een voordeel zijn?

Bien étonnés de se trouver ensemble. Daar gaan we weer: de VS en Iran in onderhandeling rond de Perzische nucleaire ambities. Herkenbaar en toch ook weer zo anders, al was het maar door de delegatie aan Amerikaanse zijde. Vastgoedgigant Witkoff wordt zo stilaan het manusje-van-alles voor het Witte Huis (en wie zijn wij om aan zijn kwaliteiten te twijfelen?), maar daar heb je toch wel ‘pk’ en ervaring aan de andere kant van de (spreekwoordelijke) tafel zitten. Toen tien jaar geleden een nucleair akkoord met Iran gesloten werd, was Abbas Araghchi, vandaag buitenlandminister, een van de toponderhandelaars. En nu opnieuw. Als Witkoff verstandig is, doet hij een maximaal beroep op de knowhow van de Amerikaanse diplomatie – geen overbodige luxe, gezien de Iraanse reputatie ter zake. Nu goed, volgend punt.

6 miljard

Wanneer u dit leest, is er misschien al duidelijkheid over waar een volgend gesprek zal plaatsvinden. Oman blijft de bemiddelende instantie – dat was afgesproken –, maar niet de locatie. Ook of dit nog steeds via tussenpersonen zal verlopen, blijft een open vraag. Voor de Verenigde Staten was dit ook vorig weekend al een evidentie, maar niet voor Iran, dat gezien ‘het verle-

NEDERLAND

den’ in een directe ontmoeting ‘een gebrek aan respect’ zag. Of de volgende fases succesvol zullen/kunnen zijn, daar zet elke waarnemer zijn joker op in. Maar mocht –opnieuw, wanneer u dit leest – bekend zijn geraakt dat de VS als teken van goede wil een beruchte 6 miljard dollar aan Iraanse tegoeden zou vrijgeven, dan opent dit perspectieven

DE KERN VAN

HET VERHAAL IS NAUWELIJKS VERANDERD

De middelen werden tijdens de eerste termijn van Trump geblokkeerd, maar Biden koppelde ze aan een gevangenisruil. En aangezien Teheran al liet verstaan dat hier dé drempel voor het opstarten van nieuwe onderhandelingen lag…

Gekend verhaal

De kern van het verhaal is nauwelijks gewijzigd. Aan de ene kant wil men vermijden dat Iran een nucleair wapen verwerft, maar aan de andere kant ziet men dit als – alle omstandigheden in acht genomen – de eni-

ge manier om de veiligheidspositie van het land veilig te stellen, ongeacht de samenstelling van het regime. En dus moet men ergens tussenin proberen uit te komen. Mogelijk is de zwakke positie waarin het Iraanse regime zich vandaag bevindt een element dat een akkoord haalbaar maakt, maar misschien ook helemaal niet. ‘De bom’, of op zijn minst het potentieel om deze op korte termijn te kunnen verwerven, is een belangrijke diplomatieke hefboom, ongeacht voor wie het mooie weer maakt in Teheran. Ondergetekende had een tweetal jaar geleden een onderhoud met een vertegenwoordiging van de Iraanse oppositie waar alle Vlaamse partijen zo graag mee omgaan (zonder zich de vraag te stellen vanwaar hun financiering komt, noch wat hun draagvlak in eigen land is, maar soit…). Vele vragen werden gesteld en correct beantwoord, maar de meest onwennige was die over de kernbom. Best begrijpelijk natuurlijk. Het Libische voorbeeld wordt wel eens genoemd. En ja, er werd afstand gedaan van het nucleaire programma. Punt is dat sterke man Kadhafi enkele jaren later ‘over and out’ was. Ook dat is de wereldopinie niet ontgaan, laat staan zij die de teugels in handen hebben in Teheran én de diaspora. Anders gesteld: net wanneer zoveel zaken onder druk staan, is de nucleaire optie dé ultieme stok achter de deur.

Een advocaat onder vuur

Vorige week vond de tweede zittingsdag plaats van het proces tegen oud-advocaat Inez Weski. Dat proces doet flink wat stof opwaaien en niet enkel omdat Weski zowat de bekendste, maar ook de geduchtste advocaat was van Nederland.

Weski kent u hoogstwaarschijnlijk door haar opmerkelijke verschijning: ze houdt van zwarte kledij en schminkt haar ogen altijd heel zwart. Daarnaast draagt ze ringen met slangen- en doodskoppen en rijdt ze rond in een oude zwarte Porsche. Maar ze stond ook bekend als een van de beste strafrechtadvocaten van Nederland. Haar collega’s prezen haar kwaliteiten van gedrevenheid en haar juridische kennis. Bij het Openbaar Ministerie was ze gevreesd omdat ze illegale taps, observaties en infiltraties aanvocht en omstreden getuigen inzette. Het was een advocate met een roeping die dag en nacht klaar stond voor haar klanten. En wat voor klanten: de Surinaamse leider en drugsbaron Desi Bouterse, wapenhandelaar Guus Kouwenhove en Sister P., een Chinese mensensmokkelaar. Enkele jaren geleden geraakte ze ook in ons land bekend omdat ze in het grote drugsproces tegen de familie Aquino de belangen verdedigde van twee handlangers

WESKI ZAT NAAR

EIGEN ZEGGEN GEDETINEERD IN DE ATOOMBUNKER

VAN KAMP ZEIST

Je kan haar dus gerust een bekende Nederlander noemen die graag aanschoof bij talkshows zoals De Wereld Draait Door en Pauw & Witteman. Drie jaar na elkaar was ze juryvoorzitter van het Groot Dictee der Nederlandse Taal. Kortom, Weski werd omschreven als een van de paradepaardjes van de strafrechtadvocatuur.

Probleem

Inez Weski, nu 70 jaar oud, studeerde in 1976 af in haar geboortestad Rotterdam. Ze sloot zich aan bij het advocatenkantoor van haar oudere zus Miriam. Later werd ook haar zoon Guy actief in haar kantoor. Maar in april 2023 kwam een einde aan haar loopbaan, want Weski werd aangehouden op verdenking van lidmaatschap van een criminele organisatie die zich bezighoudt met internationale drugshandel en witwassen.

Op dat ogenblik was ze de advocate van Ridouan Taghi, de hoofdverdachte in het liquidatieproces Marengo. Tot 2019 verbleef Taghi in Dubai, maar werd in dat jaar uitgeleverd aan Nederland. Rond de zaak-Marengo, waarin Ridouan Taghi de

hoofdverdachte is, zijn drie doden gevallen: Derk Wiersum, de advocaat van kroongetuige Nabil B., een broer van B. en de bekende onderzoeksjournalist Peter R. de Vries. Weski wordt nadrukkelijk níét verdacht van betrokkenheid bij grof onderwereldgeweld, zoals de liquidaties waarvan haar cliënt Taghi wordt verdacht. Die laatste zit in de Extra Beveiligde Inrichting van Vught.

Levenslang

De zaak tegen Inez Weski kwam in juni 2022 in een stroomversnelling toen de onderzoekers erin slaagden om de cryptotelefoon van Faissal Taghi, de zoon van de hoofdverdachte, te ontleden. In de telefoon werden meer dan 8.000 versleutelde berichten gevonden die volgens het OM voornamelijk werden gewisseld tussen Faissal Taghi en Inez Weski. Deze laatste speelde tussenpersoon om deze berichten heen en weer door te geven aan haar klant in de gevangenis. Uit die berichten bleek ook dat Ridouan Taghi contacten onderhield met andere ‘boegbeelden’ uit de drugswereld.

Faissal Taghi wordt ervan verdacht de drugshandel van zijn vader verder gezet te hebben vanuit Dubai. Hij werd in augustus 2023 in Dubai opgepakt en naar Nederland overgebracht. Ook hij wordt verdacht van deelname aan een criminele organisatie die zich bezighield met internationale drugshandel, witwassen en het voorbereiden van geweldsmisdrijven. Vader Ridouan werd verleden jaar tot een levenslange gevangenisstraf veroordeeld.

Geheimhouding

Na haar arrestatie in 2023 verbleef Weski een zestal weken in de gevangenis en na haar vrijlating stopte ze vrijwel meteen als advocaat. Pikant detail: ze verkocht tien dagen voor haar arrestatie haar advocatenkantoor aan haar zoon Guy. Puur toeval of zag ze de bui al hangen?

Hoe dan ook, vorige donderdag ging het proces van start. Weski heeft niets willen zeggen over haar motieven en beroept zich op haar geheimhoudingsplicht als toenmalig advocate. Want in een rechtsstaat is het belangrijk “dat iedereen naar een advocaat kan zonder dat wat daar wordt besproken met anderen wordt gedeeld”, aldus de Nederlandse Orde van Advocaten. Daarom hebben (voormalige) raadslieden een geheimhoudingsplicht die wordt beschermd door het verschoningsrecht.

Als advocaten een beroep op dit recht doen, hoeven ze geen vragen te beantwoorden over de relatie met hun (ex-)cliënt en

As van het kwade

Met metaforen is voorzichtigheid de boodschap, maar toen voormalig Amerikaans president Bush het inmiddels meer dan twee decennia geleden over de ‘as van het kwade’ had, wel, dan dekt de lading van vandaag de vlag meer dan toen. De verwikkeling van Iran met Rusland (militair) en China (economisch) is beduidend groter dan toen de VS tien jaar geleden zijn ‘nucleaire deal’ met de Perzen sloot

DE ZWAKKE POSITIE VAN HET IRAANSE REGIME KAN EEN ELEMENT ZIJN DAT EEN AKKOORD HAALBAAR MAAKT

Moskou was toen partij, net zoals het vandaag een ‘faciliterende’ rol in precies de Amerikaans-Iraanse relaties speelt. Dat alles samenhangt, is niet nieuw, alleen werd de puzzel het voorbije decennium beduidend complexer – wat ook voordelen heeft. Want meer connecties betekent ook meer schakelaars en hefbomen die bediend kunnen worden. Zijn de Russen immers niet het primaire aanspreekpunt om de oorlog in Oekraïne te beëindigen? Misschien dat dit alles samen – met de gekende chaos en onzekerheid van de voorbije maanden in combinatie met wat luciditeit – voor een verrassing kan zorgen. Of gaven we hier toe aan een zeldzaam en zwak moment van naïviteit?

GDD

wat er is besproken. Maar het verschoningsrecht is ‘niet onbegrensd’, benadrukt de Orde, en het is er niet om strafbare feiten te verhullen.

Ondergrondse bunker

Er stelt zich nog een tweede probleem. Inez Weski publiceerde begin 2024 een boek over haar detentie, ‘Het geluid van de stilte’. Ze beweerde in haar boek dat ze onder ‘hondse omstandigheden’ gedetineerd zat in ‘een ondergrondse bunker’. Haar ‘vervolgers’ probeerden haar te werven als kroongetuige en zouden haar anders ‘als bijvangst’ dood willen. Daarop begon de Inspectie Justitie en Veiligheid met een onderzoek. De Inspectie Justitie en Veiligheid meldde vorige week dat Weski kort na haar arrestatie twee jaar geleden inderdaad negen dagen vastzat op een onwettige plek, op ‘een niet erkende en gecontroleerde plaats’. Weski zat naar eigen zeggen gedetineerd in de atoombunker van Kamp Zeist.

De advocaten van Weski willen dan ook méér onderzoek naar de detentie-omstandigheden. Ze hebben alvast aangifte gedaan omwille van schending van rechten van Inez Weski. Het ligt in de lijn der verwachting dat Weski en haar advocaten zullen gaan betogen dat het OM het recht op vervolging heeft verspeeld door Weski onwettig te detineren.

Feit is dat het proces van Inez Weski voor de nodige beroering zorgt in Nederland en met argusogen gevolgd wordt door de magistratuur en de advocatuur. Wordt vervolgd.

KARL VAN CAMP

Weski na een zitting in Hasselt

NIEUW RAPPORT ONTHULT

7,4 MILJARD EURO ONDOORZICHTIGE EU-SUBSIDIES VOOR NGO’S

De Europese Commissie deelde 7,4 miljard euro aan subsidies uit aan ngo’s om hun werking te ondersteunen. Dat gebeurde zonder enige transparantie en de officiële rapportering is onbetrouwbaar. Bovendien gaat disproportioneel veel geld naar een dertigtal ngo’s, die door de Europese Commissie verplicht werden om te lobbyen rond bepaalde politieke thema’s zoals de energietransitie en klimaatverandering. Tot die conclusies kwam de Europese Rekenkamer in een speciaal verslag dat ze vorige week publiceerde.

De Europese Rekenkamer (ERK of ECA) is de tegenhanger van het Rekenhof. De auditeurs van de Rekenkamer voeren onderzoek uit naar de besteding van de EU-begroting. In hun speciaal verslag met de titel ‘Transparantie van aan ngo’s toegekende EU-financiering’ besluiten de auditeurs dat er nog steeds geen betrouwbaar overzicht is van wie een deel van de 7,4 miljard euro krijgt en waarom dan precies. Eigenlijk schrijven ze dat het bedrag allicht hoger is, maar dat ze het niet konden documenteren.

Dat de EU-instelling die de boeken van de andere EU-instellingen moet controleren zo scherp uithaalt, is opmerkelijk. Verslagen van de Europese Rekenkamer zijn altijd zeer eufemistisch geformuleerd. En wie de 61 pagina’s leest, moet vaststellen dat de Rekenkamer inderdaad opnieuw erg haar best deed om de zaken te verbloemen.

Politiek aspect

Een voorbeeldje: “Het verslag werd opgesteld in het licht van de recent toegenomen publieke en politieke belangstelling voor EU-financiering voor ngo’s.” Het verslag werd immers opgesteld in het licht van een lobbyschandaal waarbij de EU ngo’s betaalt om aan politiek te doen en de publieke opinie te bespelen. Want de conclusie is natuurlijk dat de Rekenkamer bevestigt dat 7,4 miljard euro gaat naar de werking van ngo’s die via geheime clausules moeten lobbyen én smeercampagnes voeren tegen tegenstanders van het door de Europese Commissie gewenste beleid.

Dat zeer politieke aspect valt niet te onderschatten. In dat licht is de volgende kanttekening van de Rekenkamer zeer belangrijk: “De definitie van ngo’s sluit politieke partijen en vakbonden uit, maar niet andere soortgelijke organisaties, bijvoorbeeld stichtingen en verenigingen die door politieke partijen en vakbonden zijn opgericht als de facto integrale onderdelen daarvan…” Wat ze hiermee bedoelen, is dat een deel van de uitgekeerde subsidies in realiteit verkapte partijfinanciering is.

Ondanks de zeer formele en verbloemende woordkeuze komen de auditeurs tot de conclusie dat de EU-financiering voor niet-gouvernementele organisaties (ngo’s) onvoldoende transparant is. Dat is ongeveer hetzelfde als zeggen dat veel geheim lijkt of geheimgehouden wordt, zowel door de Commissie als door de ontvangende ngo’s.

De Rekenkamer spreekt van “de informatie over EU-financiering die wordt verstrekt aan ngo’s die betrokken zijn bij het interne beleid van de EU”. Ngo’s die met andere woorden rond de EU-instellingen hangen en die proberen te beïnvloeden. Daarover zegt de Rekenkamer het volgende: “De Europese Commissie heeft bepaalde door de EU gefinancierde belangenbehartigingsactiviteiten (bijvoorbeeld lobbying) niet naar behoren openbaar gemaakt.”

Reputatieschade

Eigenlijk zeggen ze dat de Europese Commissie in het geheim geld om te lobbyen aan ngo’s gaf. Bovendien werd niet

“actief gecontroleerd of de gefinancierde ngo’s de EU-waarden respecteren, waardoor de reputatie van de EU schade kan oplopen”. Dat laatste komt steeds terug in het verslag. Het gaat dan om waarden als menselijke waardigheid, vrijheid, democratie, gelijkheid, de rechtsstaat en mensenrechten, waaronder de rechten van personen die tot minderheden behoren. Is het een waarschuwing aan de Commissie en de ngo’s?

Vreemd daarbij is dat die passage uit de EU-verdragen gebruikt wordt en niet een veel logischer criterium zoals welke bevoegdheden de EU kreeg via die verdragen. Over het feit dat de Commissie subsidies geeft aan ngo’s die werken op onderwerpen waarvoor de Europese Unie niet eens bevoegd is, staat er nergens iets.

DE COMMISSIE GEEFT SUBSIDIES AAN NGO’S DIE WERKEN OP ONDERWERPEN WAARVOOR DE EU NIET EENS BEVOEGD IS

De auditeurs haastten zich om te vertellen dat de niet-gouvernementele en andere maatschappelijke organisaties zorgen voor “een grotere deelname van burgers aan de democratische beleidsvorming van de EU door een transparante en permanente dialoog te voeren”. Maar, zo voegen ze eraan toe: “Om publieke besluitvormers ter verantwoording te roepen, moeten burgers niet alleen weten aan wie en met welk doel EU-middelen worden toegekend, maar ook hoe deze zijn gebruikt en of de ontvangers ervan de EU-waarden respecteren.”

De Rekenkamer stelt dus de miljarden euro’s subsidies niet in vraag. Ze stelt vragen bij de manier waarop. Openheid van zaken, daar draait het om. “Transparantie is de sleutel tot een geloofwaardige deelname van ngo’s aan EU-beleidsvorming”, zegt Laima Andrikienėm, het lid van de Europese Rekenkamer dat verantwoordelijk is voor het verslag. “Maar ondanks enige vooruitgang sinds onze vorige controle, is er nog steeds geen duidelijk beeld van de EU-financiering voor ngo’s. Dit komt doordat informatie over EU-financiering, waaronder voor lobbying, betrouwbaar noch transparant is.”

In cijfers

Tussen 2021 en 2023 ontvingen ngo’s 7,4 miljard euro voor de belangrijkste interne beleidsterreinen van de EU zoals cohesie, onderzoek, migratie en milieu. Daarvan werd 4,8 miljard euro door de Commissie en 2,6 miljard euro door de lidstaten gefinancierd. De auditeurs merkten op dat deze cijfers wel met enig voorbehoud moeten worden geïnterpreteerd. Er is namelijk geen betrouwbaar overzicht van het EU-geld dat naar ngo’s gaat. Verder publiceert de EU die informatie op een gefragmenteerde manier. Dit belemmert de transparantie en bemoeilijkt onderzoek naar de vraag of EU-middelen te veel geconcentreerd zijn op een klein aantal ngo’s. Het beperkt bovenal het inzicht in de rol van ngo’s in het EU-beleid.

Kortom, de Europese Commissie bemoeilijkt de controle. Dit begint al met de definitie van wat een ngo is. De EU zelf definieerde in 2024 een ngo als een van de overheid onafhankelijke organisatie zonder winstoogmerk. Maar eigenlijk komt het erop neer dat een organisatie zich gewoon een ngo noemt, terwijl regeringen dikwijls een aanzienlijke invloed uitoefenen op hun bestuursorganen. Zo werd een groot onderzoeksinstituut gecategoriseerd als een ngo, terwijl het bestuursorgaan uitsluitend bestond uit regeringsvertegenwoordigers.

Green Deal

Al die kritiek is bijzonder relevant omwille van het lobbyschandaal rond de Green Deal. De Rekenkamer noemde dit niet bij naam, maar vermeldt en bevestigt het wel: “De Commissie heeft de informatie die zij had over de belangenbehartigingsactiviteiten van ngo’s die met EU-subsidies werden gefinancierd, niet naar behoren openbaar gemaakt. Ook vaardigde de Commissie pas tijdens de controle richtsnoeren uit waarin staat dat subsidieovereenkomsten ontvangers niet mogen verplichten om te lobbyen bij EU-instellingen.”

Wat de Rekenkamer hier doet, is eigenlijk het vermoeden bevestigen dat niet enkel in het LIFE-programma voor klimaat en milieu dergelijke praktijken courant waren. Want de Rekenkamer vermeldt expliciet dat ze naast LIFE ook ander programma’s onderzocht. Als onderdeel van de controle nam de Rekenkamer EU-programma’s, zoals het Europees Sociaal Fonds Plus (ESF+), Horizon Europa en het AMIF, onder de loep en keek ze naar de situatie in verschillende lidstaten. Het gaat dan over de afdelingen en agentschappen voor onderwijs en cultuur, sociale zaken en inclusie, en uiteraard klimaat en milieu, waar het lobbyschandaal aan het licht kwam.

De betrokken ngo’s zijn divers qua omvang of werkterreinen, variërend van sociale integratie tot milieubescherming en onderzoek. Ze ontvingen EU-subsidies om een project uit te voeren (zoals elke andere ontvanger) of louter omdat ze ngo’s zijn. Dat wil zeggen dat ze subsidies ontvingen “om een aanzienlijk deel van hun bedrijfskosten te dekken”.

“Tussen 2021 en 2023 ontvingen meer dan 12.000 ngo’s Europese subsidies. In de afgelopen tien jaar ging een aanzienlijk deel van de rechtstreekse financiering van de Commissie naar een klein aantal ngo’s.” Van de meer dan 4.400 ngo’s ontvingen er 30 meer dan 40 procent van de totale middelen tussen 2014 en 2023. Het gaat dan om 3,3 miljard euro. Bij milieu en klimaat gaat 52 procent van al het geld naar die kleine groep ngo’s

NGO’S WERDEN VERPLICHT OM LASTERCAMPAGNES TE VOEREN TEGEN TEGENSTANDERS VAN HET DOOR DE COMMISSIE GEWENSTE BELEID

Waarom voerde de Europese Rekenkamer dit onderzoek uit? Omdat die vraag kwam vanuit het Europees Parlement. Daar vroeg men meer transparantie van de EU-financiering, met inbegrip van ngo’s. De auditeurs zeiden daarover: “Het verslag werd opgesteld in het licht van de recent toegenomen publieke en politieke belangstelling voor EU-financiering voor ngo’s.” Een mooi voorbeeld van de humor bij de Rekenkamer. Het verslag werd opgesteld omwille van een groen lobbyschandaal rond die subsidies. Het verslag bevestigt nu het gebruik van EU-subsidies voor ideologische en politieke doeleinden.

LODE GOUKENS

Ursula von der Leyen

MAURITS VAN ORANJE

Geniale veldheer, belabberde staatsman

Op 23 april is het precies 400 jaar geleden dat stadhouder Maurits, prins van Oranje en graaf van Nassau, in Den Haag overleed. Hij zag op 14 november 1567 het levenslicht in het voorouderlijke slot Dillenburg uit het huwelijk van zijn vader Willem van Oranje en diens tweede - piepjonge - echtgenote Anna Van Saksen.

Dit huwelijk liep spaak door een schandaal toen Anna van Saksen in 1571 beviel van haar dochter Christine, een buitenechtelijk kind dat was verwekt door haar raadsman, de Antwerpse jurist Jan Rubens, de vader van de kunstschilder Peter Paul Rubens. Een paar maanden na de geboorte van Christine werd Anna van Saksen gedwongen tot een scheiding, vervolgens krankzinnig verklaard en voor de rest van haar leven opgesloten. Haar kinderen werden haar afgenomen en zo belandde de jonge Maurits terug in slot Dillenburg, waar zijn oom Jan van Nassau zich over hem ontfermde en waar hij les kreeg in Duits, godsdienst, geschiedenis, Frans en Latijn. Ook leerde hij, zoals het een edelman betaamde, zwaardvechten, boogschieten en paardrijden.

In 1575 werd hij samen met vier neven naar de universiteit gestuurd. Hij studeerde eerst in Heidelberg, maar nadat hij als tienjarige door zijn vader naar de Nederlanden was gebracht, ging Maurits in 1582 naar de pas opgerichte universiteit van Leiden, waar hij onder meer les kreeg van de beroemde humanist, filoloog en historiograaf Justus Lipsius.

Nadat zijn vader in 1584 in Delft was vermoord, was Maurits degene die voor opvolging in aanmerking kwam, omdat zijn oudere broer, Filips Willem, in gijzeling was genomen door de Spaanse koning. Op zijn zestiende werd hij echter door de Staten van de Verenigde Provinciën te jong bevonden om al meteen in de voetstappen van zijn vader te treden en de opstand tegen Spanje te leiden. Ze deden een beroep op de protestantse Engelse koningin Elizabeth om hen bij te staan in hun gezamenlijke strijd tegen de Spaanse kroon. Elizabeth stuurde de graaf van Leicester met een troepenmacht naar de Lage Landen.

Nog voor deze notoire ijdeltuit zich goed en wel als landvoogd had geïnstalleerd, had Johan van Oldenbarnevelt, de Hollandse raadspensionaris en de belangrijkste staatsman in de Republiek, ervoor gezorgd dat Maurits op zijn achttiende verjaardag werd verheven tot stadhouder van Holland, Zeeland en Utrecht. En dat was niets te vroeg, want meteen bij hun eerste ontmoeting werd duidelijk dat de flamboyante Leicester en de in zichzelf gekeerde en zwijgzame Maurits elkaar niet lustten. Leicester zag Maurits als een onwelkome concurrent en veel van Leicesters niet altijd weldoordachte beslissingen druisten in tegen de belangen van de Republiek.

Geniaal duo

Oldenbarnevelt en Maurits vormden in militaire en staatkundige zin al snel zo’n geniaal duo dat ze de Engelse steun niet meer nodig hadden. Ze vulden elkaar feilloos aan. Terwijl Oldenbarnevelt de Republiek vakkundig door de woelige wateren van de internationale politiek loodste, de strategie van de Republiek bepaalde en Maurits de nodige steun van de Staten-Generaal bezorgde, profileerde Maurits - die in december 1589 het bevel over alle Staatse troepen had gekregen - zich als een briljante legeraanvoerder. Hij heroverde met de steun van zijn neef, de Friese stadhouder Willem Lodewijk, in het bestek van nog geen tien jaar een aantal belangrijke steden waaronder Breda, Deventer, Delfzijl, Nijmegen, Coevorden, Steenwijk, Geertruidenberg en Groningen, en wist de Spaanse garnizoenen definitief uit het noorden en het oosten van de Republiek te verdrijven. Zijn klinkende overwinning op de troepen van aartshertog Albrecht bij Nieuwpoort in 1600 bevestigde zijn internationale reputatie als krijgsheer. Nog belangrijker was dat Maurits het relatief kleine Staatse leger wist om te vormen en uit te bouwen tot een geduchte krijgsmacht. Maurits besefte als een van de weinige bevelhebbers in die tijd dat de kracht van een troepenmacht stond of viel met de manier waarop de manschappen werden behandeld. Hij zette volop in op het welzijn van zijn troepen door een doorgedreven training, dril, tucht, mobiliteit, bevoorrading en financiering. Met de hulp van de briljante Vlaamse wiskundige Simon Stevin ontwikkelde hij revolutionaire en vooral bijzonder efficiënte belegerings- en gevechtstactieken die waren gebaseerd op lang vergeten concepten uit

de klassieke oudheid. Zo bedacht Maurits bijvoorbeeld het salvovuren als tactiek om de gevreesde Spaanse piekeniers van de ‘Tercios de Flandes’ op afstand te houden. De Staatse infanteristen werden getraind om rij per rij tegelijk te vuren. Op commando schoot de eerste linie, liep naar achteren en herlaadde terwijl de tweede linie het vuur opende om op haar beurt naar achteren te lopen, gevolgd door de derde linie. Met deze constante stroom aan kogels was eindelijk een cavalerieof piekenierscharge af te slaan. Tot in de 19de eeuw zou deze door Maurits ontwikkelde tactiek op alle Europese slagvelden worden aangewend.

Van broeders in oorlog naar vijanden in vrede

Maurits was bovendien een voorzichtige krijgsheer die weinig risico’s nam. En precies deze karaktertrek leidde tot een breuk met Oldenbarneveldt, toen hij een aantal van de door de raadspensionaris bedachte risicovolle veldtochten weigerde uit te voeren. Ze evolueerden, zoals een Nederlandse historicus het ooit mooi samenvatte, van broeders in oorlog tot vijanden in vrede

DE ONMISKENBARE POLITIEKE

MOORD OP EEN OUDE MAN ALS OLDENBARNEVELT WERD ZELFS IN DIE HARDHANDIGE DAGEN ALS TE BARBAARS ERVAREN

Vanaf de sluiting van het Twaalfjarig Bestand, een wapenstilstand die Nederlanders en Spanjaarden in 1609, halverwege de Tachtigjarige Oorlog, hadden gesloten, trad er een verkoeling op tussen de stadhouder en de staatsman. De Spanjolenhater Maurits had van in het begin niets in dit tijdelijke vredesverdrag gezien, in het vermoeden dat Oldenbarnevelt het eigenlijk met de vijand op een akkoordje wilde gooien. Toen de kerkelijke geschillen tussen remonstranten en contraremonstranten op politiek niveau werden uitgevochten, kwamen ze als echte vijanden tegenover elkaar te staan.

Deze theologische haarkloverijen brachten de natie aan de rand van een burgeroorlog. Totdat Maurits deed waarvan niemand dacht dat hij het durfde: hij liet ’s lands meest vooraanstaande staatsman arresteren en wegens hoogverraad veroordelen. De gehaaide politicus die veertig jaar lang loyaal en met verve de Republiek had gediend, werd in 1619 op het Binnenhof onthoofd. Wie ook in dit kerkelijke dispuut het gelijk of ongelijk aan zijn kant had gehad, de onmiskenbare politieke moord op zo’n oude man werd zelfs in die hardhandige dagen als al te barbaars ervaren.

Maurits’ laatste levensjaren waren weinig heroïsch, want hij vereenzaamde en leed - ten gevolge van buitensporig drankgebruik - aan een leverziekte en was - door de stagnerende Hollandse economie - minder goed opgewassen tegen de sterke Spaanse veldheer Spinola. Zonder het diplomatiek genie van Oldenbarnevelt aan zijn zijde, bewoog hij zich moeizaam over het Europese politieke toneel. Tot zijn dood bleef hij evenwel hevig geïnteresseerd in krijgsverrichtingen en volgde hij de ontwikkelingen van de Hollandse nederzettingen in de Nieuwe Wereld op de voet.

JAN HUIJBRECHTS

Scheiden doet lijden

“Ik ben ervan overtuigd dat wij cultureel en economisch verder zouden staan als wij één groot Nederland waren gebleven.” (Tom Van Grieken) “Vlaanderen en Nederland, historisch gezien horen we bij elkaar.” (Geert Wilders) “Ik heb de droom nooit losgelaten dat alle Nederlandstaligen ooit in één verband weer zouden samenleven.” (Bart De Wever) Drie citaten van de partijvoorzitters van de grootste politieke partijen boven en onder de Moerdijk. De Groot-Nederlandse overtuiging is dus allerminst te vinden in de politieke marge. Maar waar liep het in 1830 dan mis?

In de aanloop naar 2030 zullen de media ons de komende jaren overstelpen met Belgisch patriottisme. Het boek van de Noord-Nederlandse oud-journalist Willem de Bruin veroorlooft zich de historische puntjes op de i te zetten. Separatisme is vandaag een vies woord in de Brusselse salons. Nochtans kwam in 1830 precies vandaaruit het separatisme, buitenparlementair en inclusief geweld.

Aandacht voor industrie en het Nederlands

Na Waterloo (1815) had het Congres van Wenen beslist dat de Zuidelijke Nederlanden Den Haag zouden toekomen. Maar twee eeuwen gescheiden parcours hadden het water tussen Maas en Schelde diep gemaakt. Er was de godsdienstige tegenstelling tussen het protestantse Noorden en het katholieke Zuiden.

Maar vooral keek men beneden de taalgrens verwonderd op naar de vaak kordate vorst die het Nederlands als beleidstaal in de Vlaamse provincies invoerde. De geschiedenisboeken doen ons geloven dat Willem I zich in een mum van tijd van een leger politieke vijanden wist te verzekeren. Dit boek nuanceert.

Er is het bekende verhaal dat de Nederlandse koning veel voor de industrie in Antwerpen (haven), Gent (kanaal naar Terneuzen) en Luik (staal, kolen) heeft betekend. Willem de Bruin haalt aan dat de man bij bezoeken doorheen het Zuiden enthousiast werd ontvangen. Daarbij werd hij geholpen door zijn zoon-kroonprins die - in tegenstelling tot zijn vader - wel vaak in Brussel resideerde en zedelijk wat ‘minder streng in de leer’ was. Kortom, het is volgens dit boek nooit bewezen dat vroeger dan 1830 ooit een meerderheid de Belgische onafhankelijkheid eiste.

Georganiseerd Belgisch amateurisme

Als het regent in Parijs, druppelt het in Brussel. Het is een uitdrukking die zeker ook in 1830 op de politieke situatie van toepassing was. Nadat de woelige Franse hoofdstad de Bourbon-dynastie naar de geschiedenisboeken had verwezen, achtten liberale en linkse revolutionairen de tijd rijp om ook het gezag in Den Haag uit te dagen. De operetterevolutie (letterlijk!) was zowel georganiseerd als amateuristisch van makelij.

De schrijver verwijst voor het eerste naar de Franse kokardes die overal opdoken rond de Brusselse Munt. En de vele rijkeluiszonen die arbeiders geld toestopten om Oranjegezinde krantenkantoren aan te vallen, terwijl het werkvolk amper kon lezen. Amateuristisch, want elke politieke of militaire actie in Brussel was gedoemd te mislukken als de dynastie in Den Haag zich niet zo aarzelend en tegelijk onverzettelijk had opgesteld. Op voorwaarde dat de Hollandse leiding daadkracht aan de dag had gelegd om de opstand in de kiem te smoren.

De fouten van 1830 ongedaan maken?

Eigenlijk bulkt het boek van de episodes waarin 1830 waarschijnlijker als een storm in een glas water was geeindigd, een opflakkering van enkele politieke extremisten die zonder blussen vanzelf uitdoofde. Toeval, want Belgische bluf, Hollandse onhandigheid en de perfecte Europese achtergrond beslisten er anders over.

Het relaas van het boek is objectief en eindigt met een sterke uitleiding: “Gesteld voor de taak een eenheid te maken van het nieuwe koninkrijk, waren vele maatregelen die Willem I nam in theorie goed te verdedigen. De fout die hij maakte, was dat hij geen oog had voor het feit dat wat hij louter als belemmeringen op de weg naar de vorming van één natie zag, door de bevolking in het Zuiden als een wezenlijk onderdeel van hun identiteit werd beschouwd. Men ambieerde geen onafhankelijkheid, maar wel respect voor de eigen cultuur.”

De schrijver trekt de analogie door naar de Franstalige arrogantie tegenover Vlaanderen. Vlamingen handelden nochtans tijdens de Eerste Wereldoorlog en de Koningskwestie als Belgische patriotten. De spot, de haat en het geweld die hun deel werden, voeden echter generatie na generatie de noodzaak om via onafhankelijkheid het respect op te eisen dat België hen nooit wil geven. Het boek eindigt met een oproep om rond diverse politieke, culturele en economische thema’s opnieuw samen te werken. Een boodschap die zeker niet in dovemansoren mag vallen. PIETER VANDERMOERE

Willem de Bruin, ‘De scheiding die niemand wilde - Nederland en België, de vereniging en de breuk 1815-1839’. 2023, Atlas Contact.

424 p., 34,99 euro. ISBN 9789045044095

Maurits van Oranje

De Vlamingen veroveren Lissabon

Karim Van Overmeire trekt drie maanden door Spanje en Portugal in de voetsporen van de Vlaamse en Hollandse soldaten van Napoleon. Dat avontuur moet een nieuw boek opleveren. Ondertussen deelt hij zijn ervaringen en indrukken. Vandaag: de verovering van Lissabon door Vlaamse kruisvaarders.

Tijdens de Eerste Kruistocht (1096-1099) hadden de kruisvaarders Jeruzalem veroverd en een aantal eigen staatjes gesticht, waaronder Edessa. Toen Edessa in 1144 door de moslims opnieuw werd veroverd, was dit de aanleiding voor paus Eugenius III om op te roepen tot een nieuwe kruistocht. De invloedrijke abt Bernard van Clairvaux was een van de grote predikers. De respons bleek een stuk minder te zijn dan bij de Eerste Kruistocht. Toch trokken de Franse koning Lodewijk VII en de Duitse koning Konrad III met een leger naar het Heilig Land. In de Engelse haven Darthmouth verzamelden zich de kruisvaarders uit Noordwest-Europa: uit Engeland, Normandië, Bretagne en het Rijnland, maar ook uit onze gewesten. Bij de leiders vinden we Arnoud IV, graaf van Aarschot, als aanvoerder van de Brabanders en Christiaan van Gistel

als leider van de mannen uit het graafschap Vlaanderen. In mei 1147 vertrok een vloot van 200 schepen en 17.000 manschappen in de richting van het Heilig Land. Slecht weer dwong de vloot echter om halt te houden in de havenstad Porto. Daar hadden de kruisvaarders een ontmoeting met Afonso Henriques. Die had zichzelf enkele jaren eerder uitgeroepen tot koning van het nieuwe koninkrijk Portugal. Op dat ogenblik was het grootste deel van Spanje en Portugal nog door de moslims bezet. Afonso vroeg de hulp van de kruisvaarders bij de verovering van de stad Lissabon. Zonder de kruisvaarders was het Portugese leger immers niet sterk genoeg om deze stad in te nemen.

Afonso had geen geld om de kruisvaarders te betalen. De afspraak was dan ook dat de kruisvaarders de stad na de inname

DE WERELD DRAAIT DOOR

mochten plunderen en dat het losgeld voor de gevangenen aan hen zou toekomen. De kroniek ‘De expugnatione Lyxbonensi’ beschrijft de belangrijke rol die de Vlamingen speelden bij het beleg: “De Vlamingen en de mannen van het Noorden drongen met zoveel kracht naar voor als wilden ze de hemel zelf bestormen…” Na een beleg van vier maanden was de situatie uitzichtloos geworden voor de moslims. Ze onderhandelden met Afonso dat ze de stad zouden overgeven, op voorwaarde dat hun levens en hun eigendommen zouden gespaard worden. Zo hadden de Vlamingen het natuurlijk niet begrepen. Zij waren aan het beleg van Lissabon begonnen op voorwaarde dat ze de stad mochten plunderen. Toen de stadspoorten open gingen, “stormden de Vlamingen en de Friezen als eersten de stad in, roepend dat zij als eersten recht hadden op de buit. Ze spaarden niemand”. Het was de bedoeling van de kruisvaarders geweest om na de inname van Lissabon hun tocht verder te zetten naar het Heilig Land. Veel kruisvaarders, waaronder ook heel wat Vlamingen, vestigden zich echter definitief in Portugal of reisden door naar Spanje. In beide landen was er nog heel wat gebied dat op de moslims moest heroverd worden. De kruisvaarders hielpen onder meer met de inname van Santarem en Sintra in Portugal, en van Tortosa en Almería in Spanje. De globale resultaten van de Tweede Kruistocht waren mager. Edessa werd niet heroverd. De Franse koning Lodewijk VII en de Duitse koning Konrad III boekten een paar successen in het Heilig Land, maar moesten daarna toch de aftocht blazen. Uiteindelijk bleek de verovering van Lissabon het enige tastbare resultaat van de hele onderneming.

KARIM VAN OVERMEIRE

PS eist ontslag Francken omwille

van… actiefiguurtje

Enkele prominente mandatarissen van de Parti Socialiste (PS) eisen het ontslag van minister van Defensie Theo Francken (N-VA). De reden is op z’n zachtst gezegd opmerkelijk te noemen. Francken had afgelopen weekend op sociale media een door ChatGPT gemaakt actiefiguurtje gedeeld, maar dat was kennelijk niet naar de zin van de PS-Kamerfractieleider Pierre-Yves Dermagne. Een actiefiguurtje van Theo Francken in militair uniform, met als accessoires een urinoir, een verbandskistje ‘tegen woke’ en een boek met als titel ‘Het einde van België voor dummies’. Meer hadden de Franstalige socialisten niet nodig om het ontslag van de minister van Defensie te eisen.

In een persbericht schreef PS-Kamerlid Ridouane Chahid zondagavond dat Francken wat hem betreft geen plaats meer heeft in de federale regering, omdat de N-VA’er “spot met het land en minachting toont voor alle burgers die hij zou moeten vertegenwoordigen”. “Wat kunnen we verwachten van een regeringslid dat het leger in handen heeft en zo’n pro-Vlaamse en separatistische uitspraak doet?”, vraagt de PS’er zich af.

Bij PS-Kamerfractieleider Pierre-Yves Dermagne was maandagochtend in de studio van LN24 hetzelfde geluid te horen. “Dit toont één ding aan: Francken is noch serieus noch respectvol tegenover België en zijn bevolking”, hekelde hij. Dermagne is van mening dat Francken “niet is opgewassen tegen het ministeriële mandaat dat hij bekleedt”. Hij hoopt dat eerste minister Bart De Wever (N-VA) Francken tot de orde roept. Dat eist ook Ecolo-covoorzitter Marie Lecocq: “Ik voel me verdedigd noch veilig door een federaal minister van Defensie die promotie voert voor het einde van België”, klonk het bij de Franstalige groenen. Francken zelf laat de kritiek niet aan zijn hart komen. Hij wijst erop dat niet hij, maar de Franstalige krant La Dernière Heure het actiefiguurtje heeft gemaakt, “om met hem de spot te drijven”. Het enige wat Francken heeft gedaan, was de afbeelding delen. “De groenen van Ecolo kunnen er niet mee lachen. Wel, ik wel. Zelfrelativering noemen ze dat. Zouden sommige collega’s ook eens mogen proberen”, schrijft hij in een bericht op X.

ANTON SCHELFAUT

LEZERSBRIEVEN

Onderwijs Pallieterke, Johan Sanctorum beweert dat ontlezing een zwaar probleem is en het gevolg is van een gebrek aan cultureel bewustzijn bij de Vlamingen. Dat is er ‘boenk’ op. Maar nog veel erger is dat geen enkele Vlaamse minister van Onderwijs de tanker zal kunnen keren vooraleer er een numerus clausus ingevoerd zal worden. Ik heb in mijn familie twee mensen die in het onderwijs werken. Eentje worstelt met een burn-out en ons nichtje, een prille veertiger, werkt in een viervijfdebaan. Allebei kunnen ze het niet meer aan dat Franstaligen in Vlaams-Brabant het niveau van ons onderwijs blijven hypothekeren. Daardoor kunnen ze geen aandacht besteden aan de Vlamingen, waarmee ze wel vooruit kunnen. Als er maximaal 25 procent anderstalige leerlingen in eenzelfde klas zouden zitten, is het probleem van de baan. Maak daar alstublieft werk van, Zuhal.

Rudi Vranken, Westende

Zuhal Demir

Pallieterke, In de weekenduitgave van het Nieuwsblad staat een uitgebreid interview, zonder veel betekenis, met Vlaams minister van Onderwijs Zuhal Demir (N-VA). Als kersvers minister heeft ze vanzelfsprekend grote intenties. Maar ze zijn vaag, met onder meer verwijzingen naar het regeerakkoord, dat in hetzelfde bedje ziek is. Het niveau van het lager en middelbaar onderwijs, dat barslecht is en waarover iedereen die erbij betrokken is het eens is, moet hoe dan ook worden verbeterd. Het zieltogen van het niveau is al decennialang aan de gang wegens allerlei redenen, waaronder de steeds aanwezige vernieuwingsdrang, het ondersteunen van de hopeloze gevallen, het verdorven internet waartoe de jeugd ongebreidelde toegang heeft en natuurlijk de hoofdoorzaak: de massale immigratie met nefaste gevolgen, niet alleen in het onderwijs maar op alle niveaus van de samenleving. Zuhal Demir zal, ondanks haar goede bedoelingen, falen in haar opzet, zoals al haar recente voorgangers. De verantwoordelijkheid voor de slechte resultaten ligt alleszins niet bij de scholen en de leerkrachten. Eddy Verpoten, Mechelen

Economische nul Pallieterke, Het is niet erg als een economische nul president is. Erger is het als die nul zich een economisch genie waant. Meerdere firma’s zijn reeds in faling gegaan toen Trump er hoofdaandeelhouder van was. Het genie is op veel vlakken aan het verliezen. Herinner je je zijn drill, baby, drill nog? De oliemaatschappijen zijn niet gek. Waarom zouden ze naar duur schaliegas boren, zo het aanbod vergroten en hun procentuele winsten zien dalen? Er is nog geen meter geboord en daar zijn de olieprijzen al flink gedaald, mede door de Arabieren, de vrienden van het genie. De deportatie van illegalen is ook een mislukking, want er zijn er nog maar een duizendtal het land uitgezet en het waren dan nog gevangenen. Begin maar diegenen op vrije voeten op te sporen en te deporteren. Hoeveel zijn er intussen over die muur geklommen? Hij sprak ook over gatlikkers. Wel, Trump probeert Poetins gat te likken, maar die moet er niet van weten. Zijn Oekraïne-politiek schijnt niet te lukken. Zijn economische oorlog met de Chinezen zal

Een lezersbrief insturen?

hij ook verliezen, want de Chinezen hebben tijd, Trump niet. Trump heeft veel geluk dat zijn vader voor hem geboren is.

Erwin Strobbe, Zellik Oekraïne

Pallieterke, Eerste minister Bart De Wever (NVA) heeft 1 miljard euro geschonken aan Oekraïne. Op Facebook verschijnen veel berichten om dit aan te klagen, vooral van de PVDA (van de communist Raoul Hedebouw) en van het Vlaams Belang. Communisten van de PVDA en Vlaams Belangers beweren dat die 1 miljard euro belastinggeld is. Dat is natuurlijk een grote leugen. 200 miljard euro van Rusland staat al jaren geblokkeerd in ons land, bij de effectenbank Euroclear, en heeft vorig jaar 1,7 miljard opgebracht. Dat staat in de jaarcijfers van het bedrijf. Een deel van de interest (1 miljard euro) hebben we nu geschonken aan Oekraïne. Of hebben de PVDA en het Vlaams Belang een andere bedoeling? Hebben ze liever dat de oorlogsmisdadiger Poetin Oekraïne volledig vernielt en inpalmt? Dat ze het dan duidelijk zeggen. Swa Cauwenbergh, Antwerpen

KGB

Pallieterke, Karl Van Camp heeft gelijk als hij schrijft dat de KGB terug is van nooit weggeweest bij de vakbonden. Noem het maar de georganiseerde misdaad. Stakingen die niet politiek geïnspireerd zijn, bestaan niet en al de leugens die de vakbondsbobo’s uitkramen in interviews, zijn rookgordijnen. Als ik het gewauwel aanhoor dat onze mensen ongerust zijn, dan beaam ik dat ten volle. Vooral omdat die ongerustheid door dezelfde bobo’s opgelegd en gepredikt wordt. Mij maak je niet wijs dat de stakingsgolf niets te maken heeft met de woede over een federaal rechts(er) bestuur. Zoals steeds is Jan met de pet het slachtoffer, want hij heeft geen vervoer meer, om nog maar te zwijgen over de grote economische schade. Uit andere verhalen hier in ’t Pallieterke kan ik afleiden dat ik niet de enige ben die twijfelt aan de mentale gezondheid van de vakbondsbobo’s. Roger Gielens, Bredene

Klimaatbeleid

Pallieterke,

Meneer Goukens beschrijft in ’t Pallieterke van vorige week nog maar eens de oppermachtige misbruiken van de groene en Europese taliban, ngo’s, linkse politiek, pers en volgelingen. Zij bepalen hier onze hele levenscyclus en als er protesten tegen hun besluiten komen, zijn alle middelen toegestaan. Indien de oppositie of de burgers hiertegen protesteren, dan zijn wij populisten, racisten of klimaatontkenners. Daarom stellen ze 1.001 pestmaatregelen op en gieten ze die in wetten. Zoiets heeft een naam: een dictatuur. Door hun waanideeën wordt het leven voor velen onbetaalbaar. Bedrijven trekken weg uit de EU of gaan naar de Oostbloklanden die op heden (nog) niet te veel meeheulen met deze groene waanzin. Als je spreekt met een gepensioneerde wetenschapper die niet meer afhankelijk is van subsidies of linkse politieke druk, dan constateer je dat de hele EU ons echt voor de zot aan het houden is. Het zal ooit eens duidelijk worden voor de andersdenkenden, want de vernislaag die ze op ons gesmeerd hebben, wordt steeds dunner.

Didier Van Haver, Geraardsbergen

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente moeten worden doorgegeven voor publicatie bij uw brief.

Verovering van Lissabon door Roque Gameiro

PAL voor Vlaanderen

Vlaanderen in de wereld

Vorig weekend werd in Osaka de wereldtentoonstelling officieel geopend. Tot 13 oktober kunt u de tentoonstelling bezoeken. 150 landen en 25 internationale organisaties zijn aanwezig met een paviljoen waar ze hun ideeën presenteren.

Ook België, hoe kan het ook anders, is aanwezig met een paviljoen. Het Belgische paviljoen heeft een tentoonstellingsoppervlakte van zo’n 2200 m² verspreid over drie verdiepingen. Ik lees op de website van BelExpo volgende lyrische beschrijving van ons paviljoen: “De wandeling is ontworpen als een wandeling langs het water, de bedding van een rivier. Eerst wordt de bezoeker naar het ‘hart’ geleid, dat alle ruimtes met elkaar verbindt. Als een cluster cellen weven alle functies zich eromheen tot één geheel. De vorm van het ‘hart’ is niet onbelangrijk. Naast alle symboliek die erin doorklinkt, is de vorm bijzonder omdat die de ruimte optimaliseert.” Terzijde: het Belgisch paviljoen kost zo’n 9,8 miljoen euro.

De tentoonstellingsruimte is ontworpen als een lus. Eenmaal op het dak hebben bezoekers uitzicht op het podium en het ‘bos van rust’ van de exposite. Ballonnen creëren daar schaduwplekken. Een bar en het terras van het restaurant verlevendigen de ruimte die kan worden gebruikt voor evenementen.

België eerst

BelExpo is de organisatie die de Belgische deelname coördineert. Aan het hoofd ervan staat Pieter De Crem, die in november 2023 benoemd werd als nieuwe commissaris-generaal. Hij moet het team van BelExpo aansturen.

De tentoonstellingsruimte van het Belgische paviljoen zal bestaan uit vier zones die elk een ander aandachtspunt behandelen: het Belgische (gemeenschappelijke) gezichtspunt, evenals het Brusselse, Vlaamse en Waalse gezichtspunt. België als land staat bekend om bepaalde vaardigheden, terwijl de regio’s allemaal hun eigen specialiteiten hebben die ook tentoongesteld zullen worden.

En ja, er is ook een Belgische mascotte: BeluBelu. ‘Onze’ mascotte is een levend wezen dat rechtstreeks uit de wereld van wetenschap en innovatie lijkt te komen. Ik citeer: “Meer dan een mascotte is BeluBelu een levend symbool van hoe België wetenschap en menselijkheid samenbrengt om een betere toekomst te creëren.”

Jambon

Neen, het is niet de huidige Arizona-regering die verantwoordelijk tekent voor de organisatie van de Belgische deelname in Osaka. De voorbereiding voor het evenement werd al enkele jaren geleden opgestart. Maar met mijn slecht karakter moet ik denken aan de uitspraak van Jan Jambon, in 2021 tijdens zijn bezoek aan de vorige wereldtentoonstelling in Dubai. Toen zei Jan, in zijn hoedanigheid van Vlaams minister-president, dat hij droomde van een eigen Vlaams paviljoen. Zo’n wereldtentoonstelling is immers een uitgewezen kans om Vlaanderen en de Vlaamse innovaties beter bekend te maken. In het Belgische paviljoen in Dubai, vier jaar geleden, werden de bezoekers vooral gelokt door de Belgische chocolade, Belgische wafels en Belgische frietjes… Met de N-VA vandaag aan de knoppen van de Belgische regering, kan alvast nagedacht worden over onze deelname aan de volgende wereldtentoonstelling. Als ik goed ben ingelicht, gaat die door in 2030 in Riyad in Saoedi-Arabië. Dat moet voldoende tijd zijn om op de Vlaamse begroting enkele miljoenen te voorzien en een sterk paviljoen te laten ontwerpen. Komaan Matthias en Jan, maak er werk van!

PAL voor Vlaanderen is een project van PAL Academie vzw. Met die vzw zetten we onze kennis, kunde en netwerk in om het pad naar Vlaamse onafhankelijkheid te effenen. De vzw beschikt over ideeën en mensen, maar met uw financiële steun op rekening KBC BE39 7390 1640 4519 zouden we nog veel meer kunnen doen.

VVB voert actie aan PS-hoofdkwartier

De Vlaamse Volksbeweging (VVB) en het Overlegcentrum voor Vlaamse Verenigingen (OVV) hebben maandagochtend actiegevoerd aan het hoofdkwartier van de Parti Socialiste (PS) in Brussel. Door de toegang tot het gebouw te blokkeren en een ‘bewarend beslag’ te leggen op de inboedel, willen de initiatiefnemers de PS aansporen om haar veto tegen de N-VA te laten vallen.

Een tiental actievoerders van de VVB heeft maandagochtend rond 8.30 uur de toegang tot het partijhoofdkwartier van de PS geblokkeerd met twee werfhekken. Op het doek dat aan die hekken was bevestigd, stond het exploot waarmee de organisatoren ‘bewarend beslag’ willen leggen op de eigendommen van de PS.

De VVB en het OVV houden de Franstalige socialisten verantwoordelijk voor de dramatische financiële en veiligheidssitua-

tie in Brussel. Die houdt de PS volgens de twee Vlaamsgezinde organisaties in stand door haar weigering om met de N-VA in zee te gaan, omdat die partij volgens Brussels kopstuk Ahmed Laaouej ‘racistisch’ zou zijn. Door bewarend beslag te leggen op de inboedel van de PS, willen de actievoerders de partij voor haar verantwoordelijkheid stellen. De penibele financiële situatie van het Brussels Gewest is van dien aard dat de kolossale schuld van 11,5 miljard euro elke dag

met 6 miljoen euro toeneemt. De VVB en het OVV maken zich zorgen over de welvaart van toekomstige generaties in Vlaanderen. “Brussel is enkel nog kredietwaardig door haar band met Vlaanderen, maar Vlaanderen heeft juridisch weinig middelen om iets tegen het wanbeleid te doen”, staat onder meer te lezen in het exploot. Om de toekomst van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest te vrijwaren en het weer veilig te maken, zijn volgens de initiatiefnemers grondige hervormingen vereist. De namen van de gerechtsdeurwaarders op het exploot maken duidelijk dat het een ludieke actie betrof. Het gaat om P. Malaise, W. Anbeleid en B. Russel die gevestigd zijn op de Insolvabiliteitslaan in Brussel.

ANTON SCHELFAUT

Verder in de Vlaamse Beweging

• Op vrijdag 4 april heeft het Vlaams Komitee Brussel (VKB) de Erepenning Albert De Cuyper uitgereikt aan oud-journalist en opiniemaker Rik Van Cauwelaert. Hij gaf in GC De Markten op de Oude Graanmarkt in Brussel een uiteenzetting over ‘De Brusselse institutionele crisis en de Vlaamse politieke wereld’. Jean-Pierre Rondas verzorgde de voorafgaande laudatio.

• Op zondag 6 april vond op het kerkhof aan de Van Heybeeckstraat in Merskem de 78ste Bormsherdenking plaats. Op het programma stond een plechtigheid met een samenzang, bloemenhulde en toespraak door de directeur van de Vlaamse Volksbeweging (VVB), Nick Peeters.

HORIZONTAAL

A. Collectieve handelswijze / B. Heimelijk kijken - Kabaal / C. Emeritus - Mugjes - Afkorting van een Amerikaanse grootstad / D. In je nadeel - In memoriam - Kleinste gemene veelvoud / E. Meisjesnaam - Lispel - Zijrivier van Kleine Nete / F. Vlaams acteur van o.m. 'Daens' / G. Bijzonder nadelig - Thorium - Te koop - Aanduiding van aarzeling / H. Muzieknoot - JongensnaamLichaamsdeel / I. Auteur van 'Kartonnen dozen' - Tin / J. Melkschaap - Neodymium - Familielid / K. Namelijk - Overdreven vriendelijke / L. Boomvrucht - Eerder dan gedacht

VERTICAAL

1. Uiteinde van een ijsveld / 2. Europese hoofdstad - Kussenvormige knobbel met wollige of vertakte haren en doornachtige bladeren. / 3. Oersted - Deel van een menu - Muzieknoot / 4. Officieel toegelaten - Soort verlichting - Familielid / 5. Acteur die in 1989 scheidde van Madonna - Ethylalcohol / 6. Knip - Beschadigen / 7. Voornaam van de frontman van Rammstein - Onderofficier - Secundair onderwijs / 8. Eenzaam levend persoon - Je leeft maar 1 keer (afk.) / 9. Judograad - Heel klein beetje / 10. RutherfordAstronomische eenheid / 11. Onderneem - Vordering - Internetlandcode voor Vaticaanstad / 12. Open-Vld'er (°1958), die zowel in de federale, Vlaamse als Brusselse Hoofdstedelijke Regering minister was

KARL VAN CAMP

NOSTRADAMUS VAN DE WEEK

De Vlaamse koe en de Waalse stier

Hoera voor de Belgische defensie! Jawel, door te besparen op bejaarden, zieken en andersoortige profiteurs zal Arizona de fameuze tweeprocentnorm halen die de NAVO van ons vereist. Minister van Belgische Defensie Theo Francken kan niet gelukkiger zijn met het resultaat van het paasakkoord. Structureel zijn we er nog lang niet. Maar we mogen de moed niet opgeven.

AVV-VVK

Er was een tijd dat je Vlaams-nationalisten makkelijk kon verenigen rond de letters van de IJzertoren. Maar die tijd is alweer lang vervlogen. Kristus en de nieuwe spelling van zijn naam lagen al langer in de prullenmand. Nu liggen de vredesgedachte en Vlaanderen erbij. Onder dreiging van ‘de Rus’ versterkt het Vlaams-nationalisme de Belgische staat tot ongeziene hoogtes. Weliswaar door de Vlaming nog wat extra te gaan spenen van zijn inkomen, ziekenzorg en pensioen, maar daar heb je dus niks aan als de Rus die pensioenen gaat uitdelen. Leve het Belgische leger dus.

Experts zijn er formeel over dat aan dit tempo Luxemburg binnen de drie jaar theoretisch zal kunnen ingenomen worden, als het ooit tot een gewapend conflict komt. Of toch zeker West-Luxemburg. Vaticaan-

stad ligt al binnen de mogelijkheden over anderhalf jaar, als de gemiddelde leeftijd daar op 63 blijft liggen en de Zwitserse garde zich beperkt tot hellebaarden. Maar dan moet er wel meer bespaard op wat niet prioritair is. Lees: alles wat niet militair is. Als we die twee procent nog tot 2030 kunnen volhouden, ligt zelfs een triomf tegen Andorra en Gibraltar binnen de mogelijkheden.

Tenminste als de Amerikaan geen sjoemelsoftware in zijn F-35’s heeft gestoken, die we voor miljarden gaan aankopen. Hoewel dat theoretisch perfect mogelijk is, is de consensus dat zo’n Trump dat nooit zou doen. Als je die mens al niet kan geloven… Ommekeer

Ergens in de jaren dertig van deze eeuw zal het dan ook zo zijn dat België een militaire macht is waar rekening mee wordt gehouden in menige dwergstaat. Helaas zijn ook de machtsverhoudingen binnen dat leger onaangetast gebleven. Vlaanderen zal militair een stuk minder sterk staan en het overwicht zal aan de andere kant van de taalgrens liggen. Of nog: de kwaaie stier heeft zijn machtsbasis in Wallonië behouden, terwijl de koe die de boel financiert, Vlaams is. Het zal het leven van de moegetergde Vlaams-nationalist er niet makkelijker op maken. Een eenzijdige ‘België barst’ zal steeds minder realistisch zijn. Een nieuwe generatie Vlamingen zal zich in de haren krabben en zich afvragen waarom Vlaanderen de hand heeft gevoed die haar slaat. Terwijl de Rus thuisgebleven is. Was dat Vlaams geld niet beter opgegaan in een Europees defensieplan?

Profi ciat met je Vlaamse overtuiging!

“Stop extreemrechtse en conservatieve krachten”

Voor uw Pasen heeft de regering eitjes verstopt in de tuin. Heel dure eitjes. We gaan het allemaal met wat minder moeten doen. Maar in de nasleep van het paasakkoord kroop nog een verborgen Arizona-kipje uit haar ei. Rob Beenders, Vooruit-minister van Restjes-uit-het regeerakkoord. Tot nu toe was hij bijna onzichtbaar, maar nu gaat hij meteen voor het openbreken van de Grondwet. “Hoera voor ethische thema’s!” was duidelijk. Maar denkt u dat die islamistische ideologie zich laat tegenhouden door een grondwet?

Als u goede oude Rob niet kent, is dat geen schande. Hij is naast Frank Vandenbroucke de vertegenwoordiger van Vooruit in de regering. Een nobele onbekende die het parlement al had verlaten toen hij werd opgevist door Rousseau. Er kwam wat kritiek op de man omdat hij een… man was, terwijl Arizona al zo’n mannenclub was. Dat werd meteen gecounterd door Gennez die stelde dat hij ook homoseksueel was en een handicap heeft. Ondertoon: het had net zo goed een vrouw kunnen zijn. Beenders kreeg de portefeuille van Consumentenbescherming, Sociale Fraudebestrijding, Personen met een handicap en Gelijke Kansen. Niet veel om mee te werken, maar net na het paasakkoord komt

BEENDERS: “Euh… het is natuurlijk een extra horde die ‘extreemrechtse en conservatieve krachten’ moeten nemen om het weg te stemmen. Daar heb je dan een tweederdemeerderheid voor nodig. Dan moeten ze twee keer nadenken alvorens ze…”

Uiteraard, twee keer nadenken. Daar staan die conservatieve krachten bekend voor. Die doen niks anders.

BEENDERS: “Ik heb de indruk dat u mij in een bepaalde hoek wilt duwen. Ik heb het over iedereen die denkt dat mensenrechten met de voeten mogen worden getreden.”

Maar ben je al lid van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds?

Splits zelf de sociale zekerheid!

“Ik wil de Grondwet openbreken om er in de volgende legislatuur het homohuwelijk in te zetten. Dat moet een grondrecht zijn. Het homohuwelijk staat onder druk vandaag. Door extreemrechtse en conservatieve krachten. Een op de vijf jongeren is vandaag intolerant tegen holebi’s. Dat is onaanvaardExtreemrechtse en conservatieve krachten? Waar vinden we die?

Word lid van het VNZ.

“Kijk maar naar Trump. Die heeft het aantal genders beperkt tot twee. Twee! Komaan zeg. En in Hongarije staat de Pride onder druk. Stop extreemrechts en de conservatieve krachten. Uit welke hoek dan ook. En nu gaat u zeggen dat ik de islamitische hoek niet durf benoemen, hé? U wilt die kant op, Uiteraard niet. U zei conservatieve krachten en dan weten we het al, hoor. U bent een rabiate islamofoob, maar dat houden we onders ons. Uw geheim

“Ben ik helemaal niet. Hoe komt Geen zorgen, meneer Beenders. We weten wel hoe gevoelig dat ligt bij uw partij. Conservatieve krachten… Hoeft u niks aan toe te voegen. Iedereen weet wat u bedoelt: homo- en vrouwenhatende kut-Marokkaantjes. Achterlijke religie. Helder is dat. U moet de mensen niet onderschatten. Hoe wilt u hun islamistische van haat doordrongen religieus gedachtegoed

“Maar nee, ik wil gewoon het homohuwelijk beschermen in een steeds rechtsere wereld. Ik heb niks tegen de islam. Ik heb er in mijn straat wonen en dat zijn heel vrienNatuurlijk, Rob. U bent uiteraard geen racist, maar… Laat ons het daar niet verder over hebben. Uw punt

Nu bent u aan het veralgemenen, meneer Beenders. Dat kunnen we niet goedkeuren. Bij de Roma zijn homohuwelijken taboe en leiden ze tot uitstoting uit de gemeenschap. Is dat de ware reden van Conners uitlatingen?

BEENDERS: “Maar nee, de Roma vormen een samenleving die al eeuwen wordt onderdrukt. Ik zou hen nooit bij naam noemen als het over haat tegen holebi’s gaat. Ik wil alleen een ethisch dossier beschermen van…” Extreemrechts en conservatieve krachten, he.

BEENDERS: “Inderdaad. Alle extreemrechtseen conservatieve krachten. Zonder uitzondering. U gaat mij echt niet betrappen op uitlatingen over bepaalde bevolkingsgroepen.” Zeker niet! Mensen kunnen prima tussen de regels lezen hoor.

ROB BEENDERS, DE VERRASSINGSKIP VAN ARIZONA