't Pallieterke van 30 januari 2025

PETRA DE SUTTER ALS RECTOR IS EEN SLECHT IDEE

Als Petra De Sutter écht het beste voorheeft met de UGent, laat ze het rectorschap van haar alma mater beter aan iemand anders. De komst van De Sutter zou de perceptie van de UGent als een links bastion alleen maar versterken. Na de dubbele vierjarige ambtstermijn van de links-liberale Rik Van de Walle verdient de pluralistische universiteit die de UGent zou moeten zijn een neutrale rector, geen groene politica die zelfs geen ontluizingsperiode heeft doorgemaakt.

Het groene boegbeeld Petra De Sutter bezondigde zich deze week aan wat in het jargon ‘draaideurpolitiek’ wordt genoemd. Dat is de praktijk waarbij politici of hoge ambtenaren overstappen naar het bedrijfsleven of omgekeerd, al dan niet na een ontluizingsperiode. De Sutter kondigde maandag aan dat ze de politiek wil verlaten als ze rector kan worden van de UGent. Daarmee lijkt ze vooral met carrièreplanning bezig te zijn, in plaats van met het belang van álle Gentse studenten. Op 9 juni 2024 raakte De Sutter nog verkozen als federaal parlementslid. Maar het mandaat van volksvertegenwoordiger is voor De Sutter kennelijk slechts een vangnet. Want als ze de rectorverkiezing aan de UGent zou verliezen, zal ze haar Kamerzetel niet opgeven, zo liet ze al verstaan. Maar als ze wel wint, zal ze die met veel plezier afstaan om rector van de UGent te worden.

Het is onwaarschijnlijk dat De Sutter het onderspit zal delven in een rectorverkiezing aan de UGent. Want dat de academi-

Hoe Trump de wereld nu al

sche wereld een groen-links bastion is, maakte een peiling van het Leuvense studentenblad Veto in aanloop naar de verkiezingen van 9 juni 2024 nogmaals duidelijk: zowat 34 tot 44 procent van de professoren gaf aan op Groen te zullen stemmen. Ook een bevraging van De Standaard uit 2019 bevestigde wat velen al lang vermoedden: academisch personeel stemt een pak linkser dan de gemiddelde Vlaming. Hoewel Groen met slechts 7,3 procent van de stemmen de kleinste partij is in het Vlaams Parlement (Team Fouad Ahidar buiten beschouwing gelaten), bokst ze op de redacties van de zogenaamde kwaliteitskranten en in de universiteitsaula’s ruim boven haar gewicht.

Links bastion

In een interview met het Nieuwsblad gaf De Sutter alvast een voorproefje van hoe haar rectorschap er zou kunnen uitzien. Hoewel ze belooft om “geen groene of politieke rector” te zul-

len zijn, benadrukt ze dat ze haar ‘waarden’ – zijnde mensenrechten, eerlijkheid en democratie – niet zal verloochenen. Ze wil onder meer het dossier over de samenwerking met Israëlische universiteiten naar zich toetrekken en de positie van de UGent herevalueren. Maar nee, aan politiek zal De Sutter aan de UGent zeker niet doen.

Het Nieuwsblad wilde ook nog weten of Dries Van Langenhove zou mogen komen spreken en of er zal worden opgetreden tegen de leuzen die bij pro-Palestijnse betogingen worden gescandeerd. De vraag stellen is ze beantwoorden, maar voor de volledigheid geven we u toch graag De Sutters antwoord even mee: “In zulke gevallen moeten we een afweging maken tussen de vrijheid van meningsuiting, de veiligheid en de openbare orde.”

Petra De Sutter zal niet ‘de rector van iedereen zijn’, of toch zeker niet van studenten met een ‘afwijkende mening’. Iemand die niet rechtstreeks uit de federale regering komt, zou een veel betere keuze zijn om het vertrouwen van de Gentse studenten in hun universiteit te herstellen. Dat kreeg de voorbije jaren een flinke dreun, omdat de UGent het meer dan eens moeilijk bleek te hebben met de vrijheid van meningsuiting, of toch die van de rechterzijde. Een groene politica op de rectorsstoel zal het beeld van de UGent als een links bastion alleen maar versterken.

INTERVIEW ALAIN VAN HIEL

POLITIEK PSYCHOLOOG

“Er lopen genoeg mensen rond die tegen hun natuur in stemmen”

ANTON SCHELFAUT

Oost-Congo is Gaza niet

In Congo zijn de M23-rebellen de miljoenenstad Goma binnengetrokken. Honderdduizenden zijn op de vlucht. Het aantal doden is nog niet bekend, maar dat zal, als we op de voorgeschiedenis mogen voortgaan, weer zeer hoog liggen. Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog heeft nog geen enkel conflict zoveel slachtoffers gemaakt. En toch is het een ‘vergeten oorlog’.

Het begon niet met de opstand van rebellenbeweging M23 in 2012. Dit conflict is al 30 jaar bezig. In 1994 werden de Hutu-milities, die verantwoordelijk waren voor de genocide op de Tutsi’s, uit Rwanda verjaagd. Ze kregen onderdak van Mobutu. De Rwandezen trokken Congo binnen en konden met de hulp van Congolese rebellen Mobutu verdrijven. Sindsdien is de burgeroorlog doorgegaan, af en toe onderbroken door een korte vrede. In de media wordt terecht verwezen naar de bodemrijkdommen die het conflict in leven houden. Rwanda exporteert al jaren grondstoffen die het plundert in Congo. Het land werd zo bijvoorbeeld de grootste uitvoerder van tantaal, een strategisch belangrijk mineraal. Het is echter ook een diep etnische, zelfs raciale oorlog. M23 is een beweging van Congolese Tutsi’s en hun verwanten, de Banyamulenge. Zij worden gesteund en gestuurd door de Tutsi machthebbers in Rwanda. Hun vijanden zijn de Congolezen en de Hutu’s, beide Bantoevolkeren.

Naar schatting zes miljoen mensen zijn al in dit conflict omgekomen, een groot deel door honger of ziekte, maar ook door moordpartijen. In tegenstelling tot in Gaza waren dat geen ‘collaterale’ slachtoffers van bombardementen, maar ging het vaak om bewuste slachtingen, met genocidale neigingen langs beide kanten. Ik kan iedereen het boek ‘Dancing in the Glory of Monsters’ van Jason Stearns aanraden, hoewel het geen vrolijke lectuur is.

In Gaza zijn sinds de bloedige terreuraanslag minstens 30.000 mensen gestorven. Naakte cijfers zijn niet alles om de wreedheid van een conflict te beschrijven, maar je zou toch denken dat een oorlog waar al honderd keer zoveel mensen zijn omgekomen, minstens dezelfde aandacht zou krijgen. Het is nochtans niet zo.

Niet politiek interessant

Reginald Moreels, ooit nog CVP-politicus, is nu actief als dokter in Congo. Hij schreeuwt tegen Radio 1 zijn wanhoop uit over het gebrek aan aandacht voor deze vergeten oorlog. “Voor onze ogen voltrekt zich een humanitaire ramp… Ik heb al naar het Vaticaan en de internationale gemeenschap geschreven, maar niemand luistert.” “Dit is compleet onhoudbaar”, zegt ook professor Koen Vlassenroot: “De internationale gemeenschap moet een duidelijk teken aan Rwanda geven om zijn steun aan M23 te stoppen.”

Formeel zullen er wel veroordelingen komen, maar om druk te zetten op de rebellen en hun broodheer, Rwanda, is voldoende media-aandacht nodig om westerse politici langer dan een paar dagen geïnteresseerd te houden. Die zal er niet komen. Ik word dagelijks door de VRT en de kranten geïnformeerd over de slachtoffers die weer eens zijn gevallen door een of ander Israëlisch bombardement. De oorlog in Oost-Congo zal echter zo snel mogelijk weer gedegradeerd worden naar een vergeten conflict. Er zullen ook geen betogingen komen en de studenten zullen geen universiteitslokalen bezetten. De daders zijn immers geen Joden of blanken. Dat maakt ook hun slachtoffers niet politiek interessant.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke

Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen

Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pal.be Lezersbrieven: lezersbrieven@pal.be

Abonnementen binnenland Abonnement buitenland: 3 maanden: 58,5 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 117 euro bestemming. Alle inlichtingen 1 jaar: 234 euro op de kantoren. Steunabo 1 jaar: 350 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs: Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020) Kernredactie: Wart Van Schel (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Simon Segers, Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock

Hoe de media op de formatie wogen

De ergernis van Wetstraatjournalisten over de lange federale formatie die nu naar een climax komt, is te begrijpen. De verantwoordelijkheid voor het lange proces ligt grotendeels bij de politici zelf en de artificiële structuur van de Belgische staat. Maar de media wogen ook nefast op de formatie door Vooruit-voorzitter Conner Rousseau vrij spel te geven en door de gesprekken door een gedateerde bril te bekijken, zonder aandacht voor de economische urgentie.

Ze waren opnieuw tenenkrullend, de maandagse commentaren in De Morgen en De Standaard. Hoofdcommentator Bart Eeckhout stelde dat het geen goed idee was van de N-VA om een andere berekening van de automatische loonindexering in de supernota te steken, want de socialisten van Vooruit zouden dat niet oké vinden. “Waarom zulke voorstellen blijven doen? Omdat je er zelf geen zin meer in hebt?” Kortom, formateur Bart De Wever zou zijn supernota onverteerbaar maken voor de andere partijen met als enige bedoeling de gesprekken te doen mislukken, waardoor hij de handdoek in de ring zou kunnen gooien. En aantonen dat België niet werkt. Los van de juistheid van de laatste stelling zou De Wever er in dat geval toch veel vroeger de brui aan hebben gegeven, niet? Overigens blijkt Eeckhout niet goed op de hoogte van de interne gesprekken, want een bijgestuurde berekening van de indexering op jaarbasis ligt al maanden op tafel. En lange tijd zagen de Vlaamse socialisten er geen graten in. In De Standaard begon Inge Ghijs dan weer te mekkeren dat Vooruit niet voor de zwaksten zou opkomen. Excuseer? In een land met een uitgebreide herverdelingeen gevolg van jaren socialisten in de regering - opkomen voor nog meer herverdeling, wat is dát dan?

De ernst van de economische toestand wordt onderschat

Het toont aan in wat voor een parallel universum veel van die Wetstraatjournalisten zitten. Ze lijken de ernst van de economische toestand totaal niet te beseffen en zien dus niet in dat er voor een sanering van meer dan 20 miljard euro geen tijd is voor politieke spelletjes. Nu, misschien is hun houding niet verwonderlijk, want de meesten onder hen zijn wellicht nooit een Vlaamse onderneming binnengestapt of hebben nooit aan een bedrijfsleider gevraagd hoe moeilijk het werken is in dit land.

Dat is des te pijnlijker, omdat commentatoren op een negatieve manier op de formatie hebben gewogen. Door een gebrek aan economische kennis onderschatten ze de ernst van de budgettaire situatie. Er is opvallend weinig aandacht voor de politici die verantwoordelijk zijn voor de huidige financieel-economische toestand. De commentatoren wijzen hen niet met de vinger. Integendeel, figuren als Johan Vande Lanotte, Yves Leterme en Karel De Gucht worden opgevoerd om commentaar te geven op de lange formatie. Niemand schuift hen onder de neus dat ze er zelf een janboel van gemaakt hebben.

Of toch. Een wat ironisch of cynisch bericht van reclameman Guillaume Van der Stighelen op X over het opvoeren van de oude krokodillen: “Goed idee. Advies vragen aan de onderhandelaars die de akkoorden hebben gesloten die tot de situatie van vandaag hebben geleid.” Door het gebrek aan kritische zin tegenover deze figuren wekken de media de indruk dat politici ongestraft een wanbeleid mogen voeren of maandenlang mogen aanmodderen.

Een tuinman op een vliegdekschip

En dan is er de factor Conner Rousseau. Het is hallucinant hoe de voorzitter van Vooruit nu al maandenlang vrij spel krijgt van de mainstream media. We gaan het hier niet hebben over de manier waarop hij weggeraakt met zijn racistische uitspraken, daar waar dat voor een andere politicus het einde van diens loopbaan zou betekenen. Neen, het gaat hier over de manier waarop Rousseau tijdens de voorbij onderhandelingen opvallend gemakkelijk kon ‘inbreken’ in de journaals wanneer de formatiegesprekken stokten. Er was ook niemand die hem wees op diens infantiele taal of het woordgebruik dat je in een bejaardentehuis verwacht. In een soort van ‘tussentaal’ had hij het constant over koop-

kracht en sterkste schouders zonder concreet te zijn over wat dit betekent. Voor een degelijke analyse van Rousseau moest je deze week op de Franstalige TV-zender LN24 zijn, waar editorialist Francis Van de Woestyne stelde dat Rousseau weliswaar “een sterk communicatief politicus is, maar geen staatsman. Het is eerder een tuinman op een vliegdekschip.” Dat Rousseau zijn eigen partij niet onder controle heeft en constant moet terugkoppelen, is blijkbaar ook geen reden voor Vlaamse journalisten om hem het juiste etiket op te plakken: een voorzitter zonder gezag. Goed om verkiezingen te winnen en dat is het.

Geen oude trucs tijdens de eindsprint

Ten slotte gaan de Wetstraatjournalisten ervan uit dat je anno 2025 nog altijd een oude truc tijdens de eindspurt van de formatie mag bovenhalen, namelijk dat de partij van de kandidaat-eerste minister op het einde nog heel wat moet toegeven. En dat is blijkbaar de verwachting van Vooruit en cd&v. Een analyse die ook één van de meer degelijke Wetstraatjournalisten maakt, want Wouter Verschelden opperde al meermaals in zijn W16-nieuwsbrief dat de N-VA en Bart De Wever in het bijzonder hier nog heel wat water bij de wijn zullen moeten doen. Alleen: we zitten hier met een Vlaams-nationalistische politicus die totaal niet zit te azen op de Wetstraat 16.

Men kan terecht veel vragen stellen bij de tactiek en strategie van De Wever, maar zijn analyse dat er niet veel meer kan gewijzigd worden aan het buffet, klopt gewoon. De sociaaleconomische toestand is dermate ernstig dat men moeilijk terug kan komen op de geplande hervormingen die in de supernota staan. Er is in dat verband kritiek te horen van onder andere de Vlaamsgezinde Leuvense politicoloog Bart Maddens: “De Wever probeert een systeem te redden waarvan hij zelf zegt dat het niet kan werken.”

Dat klopt, zij het slechts gedeeltelijk, want de Vlamingen maken nog altijd de meerderheid van België uit en zijn de economische motor. Zaken nu dermate laten verzieken dat dit leidt tot economische chaos, is niet aan te bevelen. Want in zo’n geval zullen de Vlamingen het grootste deel van de factuur betalen. En die zal zwaarder wegen dan wat er nu met een Arizona-ploeg zit aan te komen.

JURGEN CEDER

Bart De Wever

HOE TRUMP GESCHIEDENIS SCHRIJFT

Wat Trump doet met zijn land - en de wereld - lijkt Thomas Carlyle gelijk te geven. Die 19de-eeuwse Schotse historicus wordt vereenzelvigd met de ‘Great Man Theory’, het idee dat de geschiedenis vorm krijgt door de acties en persoonlijkheid van grote figuren. Moderne geschiedkundigen, niet zelden onder invloed van het historisch determinisme van Marx, zijn wat gaan neerkijken op die theorie. Er zijn inderdaad ook andere factoren die de geschiedenis bepalen, maar er zit zeker een grond van waarheid in de opvattingen van Carlyle.

Cultuur, materiële omstandigheden en technologische doorbraken kunnen ons in een bepaalde richting duwen, maar uiteindelijk spelen toeval en de persoonlijkheid van onze leiders ook een belangrijke rol. De wereld zou er vandaag heel anders uitzien als Napoleon, Marx, Hitler of Stalin niet hadden bestaan of vroeg in hun leven een pech zouden hebben ervaren die een einde maakte aan hun opgang. Niets is onvermijdelijk.

Waar blijft het protest?

13 juli 2024 was een dag waarop toeval en persoonlijkheid zich lieten gelden. Bij een meeting in Pennsylvania werd Trump door een kogel in het oor getroffen. De schutter had nochtans niet slecht gemikt. Net toen het schot afging, bewoog Trump zijn hoofd even naar links. Een fractie van een seconde en enkele millimeters maakten het verschil tussen leven en dood. Het resultaat werd het omgekeerde van wat de schutter had gewild. Een minder sterke persoonlijkheid zou op de grond blijven schuilen, maar niet Trump. Met bebloed gezicht kroop hij weer recht, balde de vuist en riep “Fight, fight, fight!” Dat was het moment dat Elon Musk besloot zich aan zijn zijde te scharen

TRUMP IS SNEL EEN GROOT MAN VAN DE GESCHIEDENIS AAN HET WORDEN

Het vervolg kennen we. Trump behaalde een klinkende overwinning. Al vanaf de eerste dag na zijn eedaflegging regent het presidentiële besluiten. Sommige daarvan betreffen fundamentele kwesties, zoals het verbod op positieve discriminatie in de overheid en de beslissing dat de staat nog slechts twee geslachten erkent. Wat mij meest opvalt, is de afwezigheid van protest. Enkele fundamenten van een decennialang opgebouwde agenda rond ‘diversiteit’ worden onderuitgehaald en niemand komt op straat. Ook de Democratische Partij is stil. Het lijkt erop dat velen in die partij met plezier door Trump bevrijd worden van de ideologische last van woke. Heel wat politici hebben die waanzin waarschijnlijk tegen hun zin ondergaan.

Worst First

Ik besloot mijn stuk van vorige week met de bemerking dat het meest revolutionaire aan Trump het idee is dat je via verkiezingen ook écht iets kan veranderen. Dat idee is eigenlijk de essentie van democratie, maar het is lang in onbruik geraakt. De volkeren van Europa laten bij elke verkiezing merken dat ze een strenger immigratiebeleid willen, maar ze zien telkens leiders aan de macht komen die op dat vlak geen enkele verandering bewerkstelligen, omdat ze zich verschuilen achter hogere regels of gewoon niet de moed hebben om in te gaan tegen de opinie van de pers en intellectuele elites. Trump toont dat het wel degelijk anders kan. Al enkele dagen na zijn aanstelling zijn de eerste illegalen het land uitgevlogen. ‘Grens-tsaar’ Tom Homan volgt daarbij het principe van ‘worst first’: de misdadigers gaan er het eerst uit. Links in de VS lijkt iets weerbaarder tegen de migratieplannen van Trump, maar ook die oppositie wordt een moeilijke oefening. Inzake migratie steunt de overgrote meerderheid van de Amerikanen een streng beleid.

Waar een wil is, is een terugweg

Ik lees altijd maar dat Trump een gevaar voor de rechtsstaat zou zijn, maar inzake migratie staat die alvast aan zijn kant. In Amerika hebben heel wat links bestuurde steden zich tot

‘sanctuary city’ uitgeroepen. Ze zeggen openlijk dat ze geen medewerking zullen verlenen aan het opsporen en uitzetten van illegalen, waarmee ze eigenlijk te kennen geven de wet naast zich neer te leggen. Trump heeft al gezegd dat hij van Chicago, de grootste sanctuary city, de ‘ground zero’ van het uitwijzingsbeleid zal maken. Daar mag binnenkort een felle botsing tussen de wet en het politieke deugdvertoon verwacht worden.

Vaak is ook de weigering van de landen van oorsprong om hun landgenoten terug te nemen een obstakel voor uitzetting. Ook bij ons is dat zo. Trump toonde deze week hoe je daarmee omgaat. Gustavo Petro, de socialistische president van Colombia, weigerde zondag de toelating om te landen aan twee vliegtuigen met zijn uitgezette landgenoten. “Trump mag Colombiaanse migranten niet behandelen als misdadigers”, zei hij boos.

Binnen het half uur kondigde Trump aan dat er een invoertarief zou geheven worden op alle goederen uit Colombia, een week later te verhogen naar 50 procent. Tegelijk zouden alle visa worden ingetrokken voor alle “vertegenwoordigers van de Colombiaanse regering, hun bondgenoten en hun supporters”. Nog dezelfde dag kondigde de Colombiaanse president aan dat hij zijn medewerking zal verlenen aan de terugname van zijn landgenoten.

Ondernemers voor Trump

Ook in de EU is Trump de katalysator van een grote drang naar verandering. Tussen alle scheldpartijen richting Trump, schemert in de Vlaamse pers soms ook wel wat informatie door waar de lezer iets aan heeft. De Standaard had contact opgenomen met Vlaamse ondernemers en moest vaststellen dat men daar Trump meer als een zegen dan een ramp ziet. “Dat Belgische ondernemers niet louter negatief naar Trump kijken, is het minste wat je kunt zeggen”, schrijft de krant. Zo zegt een belangrijke CEO, die liever anoniem blijft, aan DS: “Ik was voorstander van Kamala Harris, ik hoopte dat zij zou winnen. Maar nu hoop ik dat met de komst van Trump in Europa zaken in beweging zullen komen.”

DEZE KAT VANGT MUIZEN, MAAR DE KLEUR VAN DE KAT STAAT DE JOURNALISTEN NIET AAN

Topondernemer Peter De Keyzer zit op dezelfde lijn: “In gesprekken met ondernemers hoor ik vaak zeggen: ‘Ik ben geen fan van Trump, maar…’ En dan volgt dat ze ook wel een leider zouden willen die met dezelfde energie voor het ondernemerschap gaat. Ikzelf heb ook bewondering voor de ambitie van Trump, zijn leiderschap en het discours over economische groei.” De Keyzer spreekt ook zijn respect uit voor de innovatiekracht die uitgaat van Elon Musk.

Ondergang van de klimaatalliantie

Een van de grootste ergernissen van ondernemers in de EU is de verstikkende regelgeving, voor een groot deel het gevolg van de Green Deal en andere ecologische dictaten. Ook in Davos, ooit een hoogmis van het klimaatalarmisme, waar staten en ondernemers de plechtige belofte aflegden de nuluitstoot na te streven, was vorige week de toon veranderd. In een videotoespraak was Trump helemaal zichzelf: hij noemde de klimaatprogramma’s van Biden “belachelijk en spilzuchtig”. Hij kondigde aan dat de VS meer gas en olie zullen oppompen dan ooit.

Gutteres, de socialist die de VN voorzit, fulmineerde in Davos nog tegen “het monster van Frankenstein van de fossiele brandstoffen”, maar hij roept voortaan in de woestijn.

“Drill, baby, drill”, zegt Trump. Tussen zijn verkiezing en zijn inauguratie hebben al zes grote financiële spelers, waaronder Blackrock en JP Morgan, de ‘klimaatalliantie’ verlaten. Ik vertelde eerder al over de vele bedrijven die hun diversiteitsdepartement opdoeken. Het grootkapitaal weet dat het tijdperk van woke voorbij is.

Deregulering

Trumps oproep tot deregulering, die onvermijdelijk het klimaatbeleid zal treffen, werd in Davos al gunstig onthaald door Europese ondernemers. Enkele dagen later kwam ook Christine Lagarde, voorzitter van de Europese Centrale Bank, met een oproep tot vereenvoudiging en het wegnemen van barrières voor handel en investeringen. Je weet pas dat er iets fundamenteels is veranderd als ook een groene politicus voor minder regeltjes pleit. Robert Habeck, die volgende maand de leidende kandidaat voor Die Grünen is bij de Duitse parlementsverkiezingen, stelt: “Deregulering, versnelling van procedures en het verminderen van bureaucratie zijn een goede zaak.” Het klinkt als een pastoor die minder gebeden, sacramenten en kruistekens wil.

JE WEET PAS DAT ER IETS

FUNDAMENTEELS IS VERANDERD ALS OOK EEN GROENE POLITICUS VOOR MINDER REGELTJES PLEIT

Het beweegt. Het beweegt heel snel. In de VS leidt Elon Musk een werkgroep die advies moet verlenen over de afslanking van de staat en het wegwerken van de reglementitis. Vorige week heeft de Europese Commissie aan EU-commissaris Dombrovskis de opdracht gegeven om tegen het einde van februari een ‘omnibus’ klaar te stomen die een ‘verstrekkende vereenvoudiging’ van regels en procedures moet bevatten.

Vrede dankzij Trump

In de rest van de wereld is de wapenstilstand in Gaza het opmerkelijkste neveneffect van de verkiezing van Trump, ook al probeert de ontslagnemende Biden dat op zijn eigen palmares te schrijven. Een woordvoerder van Hamas gaf toe dat Trump aan hen had laten weten dat hij een vrijlating van de Israëlische gijzelaars wilde vóór zijn inauguratie en had gedreigd met “het ontketenen van de hel”. Keir Starmer, de socialistische president van het VK, is geen vriend van Trump, maar ook hij was groot genoeg om toe te geven dat Trump de doorslaggevende factor was bij het bereiken van een wapenstilstand. Zelfs de Vlaamse pers geeft dat knarsetandend toe. Guy Van Vlierden van HLN, die Steven De Foer van DS naar de kroon steekt als meest verzuurde Amerika-journalist, reageert dat Trump met de vrede in Gaza enkel een ‘trofee’ wil binnenhalen en dat de regio hem voor de rest niet interesseert. Om een uitspraak van Deng Xiaoping te parafraseren: deze kat vangt muizen, maar de kleur van de kat staat de journalisten niet aan.

Wars van morele schijn

In interviews met gewone mensen de dag na de verkiezingen, viel mij op hoeveel er bekenden hem niet aardig te vinden, maar toch zeiden voor hem gestemd te hebben. Ze geloven immers dat hij een goed en krachtdadig bestuurder zal zijn. Schrijver en politicus Thomas Walpole zei ooit: “Geen land is ooit gered door goede mensen.” Donald Trump is mogelijk geen goed mens. Zijn voordeel is dat hij ook niet die pretentie heeft, in tegenstelling tot politici die geen haar beter zijn. Die eerlijkheid stelt hem in staat zich niets aan te trekken van wat de moraliserende pers en ‘weldenkende’ elites van hem en zijn beleid vinden en, op basis van gezond verstand en steun van het volk, de verandering te realiseren waar niemand anders zich durfde aan te wagen. Tot nog toe zijn de resultaten verbazend positief. Trump is snel een groot man van de geschiedenis aan het worden.

JURGEN CEDER

ECONOMISCHE

©

Het einde van de woke-economie

Sinds het aantreden van president Donald Trump schroeven de Amerikaanse bedrijven hun diversiteitsprogramma’s terug. Bij ons pleiten Frankrijk en Duitsland voor een herziening van de regelgeving rond ESG-regels die het milieu-, diversiteits- en inclusiebeleid aansturen. Het moet de bedrijven ruimte geven om zich te richten op hun kerntaken.

Even terug in de tijd, naar 2023. Bierreus AB Inbev, met nog altijd de hoofdzetel in Leuven, lanceert een opvallende reclamecampagne rond het merk Bud Light. Voor een promofilmpje van het in de VS populaire biermerk wordt een beroep gedaan op transvrouw en influencer Dylan Mulvaney. De negatieve reacties in het conservatieve binnenland van de VS lieten niet op zich wachten. Net daar waar het bier zo populair is, werd opgeroepen tot een boycot. AB Inbev zag de verkochte volumes in de VS met 14 procent dalen. De campagne leverde niets op, maar leidde tot zware verliezen. In die mate zelfs dat een aantal banken het koersdoel van AB Inbev naar beneden bijstelde. Niet kopen die aandelen, was de boodschap

HET DUURZAAMHEIDSEN DIVERSITEITSBELEID IS AL LANG EEN

DOORN IN HET OOG

VAN DE AMERIKAANSE PRESIDENT

Het toont aan hoe de woke-ideologie dramatische gevolgen kan hebben voor een bedrijf. Door zich obsessioneel aan te sluiten bij wat men in de Verenigde Staten DEI - of Diversity, Equity and Inclusion-programma’s noemt (diversiteit, gelijkheid, inclusie), sneed men in eigen vlees. Gelukkig bleef de schade voor AB Inbev beperkt. Dat was een jaar geleden te danken aan de - toen nogpresidentskandidaat Donald Trump. Hij zei dat AB Inbev na deze idiote campagne een tweede kans verdiende, want het bedrijf is nodig in de VS. Het neemt grondstoffen af van Amerikaanse boeren en zorgt voor 65.000 Amerikaanse jobs. Bovendien werken veel oorlogsveteranen bij de bierreus. Nadat Trump had verklaard dat AB Inbev “geen woke bedrijf is”, ging het aandeel opnieuw omhoog. Woke-economie

Het duurzaamheids- en diversiteitsbeleid is al lang een doorn in het oog van de Amerikaanse president. Na zijn aantreden werden de DEI-ambtenaren op non-actief gezet. Verschillende Amerikaanse bedrijven hebben al laten weten hun diversiteitsbeleid af te bouwen of minstens bij te sturen. McDonald’s,

Amazon, Walmart en ook Facebook (Meta) doen mee. Daarbij aansluitend wordt het nastreven van de zogenaamde ESG-doelstellingen afgebouwd. Dat zijn regels rond het halen van milieunormen (grotendeels CO2-reductie) en meer diversiteit en gendergelijkheid bij de bedrijfsvoering. Kortom, alles wat te maken heeft met de woke-economie.

Zowel economische experts als de media kwamen de voorbije jaren altijd met hetzelfde verhaal: het nastreven van ‘duurzaamheid’, ‘gelijkheid’ en ‘diversiteit’ zou een positieve impact hebben op het imago van een bedrijf, de juiste mensen - vooral jongeren - aantrekken en dus de groei en de winst ondersteunen. Ook zou het de aandelenkoers van het bedrijf stutten. Maar de voorbije jaren is steeds meer duidelijk geworden dat de slinger te veel in één richting is doorgeslagen. Er was zelfs geen Trump voor nodig om tot dat besef te komen.

Concurrentievoordeel

De regelgeving is gewoon te streng en de vraag rijst of het economische rendement op lange termijn wel zal aanhouden. Ook in Europa rijzen er vragen. In Duitsland, waar de industrie lijdt onder een recessie, roept men op tot een versoepeling van de ESG-regels. Vorige week heeft de Franse regering een ‘massale regelgevingspauze’ afgekondigd. Deze oproep tot herziening komt er op een moment dat Europa ernaar streeft om zijn concurrentievoordeel op de wereldmarkt te herwinnen.

Indien de duurzaamheidsregels in de VS minder streng worden, dan moeten de bedrijven daarin minder energie investeren. Dat zorgt voor een concurrentievoordeel ten opzichte van Europese bedrijven. Voor alle duidelijkheid: de bezorgdheid in de Europese ondernemerskringen gaat niet over het afbouwen van bijvoorbeeld bestaande regels rond het aantal vrouwen in de raad van bestuur van beursgenoteerde ondernemingen. De EU-regels stellen dat een derde van de leden in een raad van bestuur bij die grote bedrijven een vrouw moet zijn. Dat zijn realistische doelstellingen. Anders is het wanneer ondernemingen zich kritiekloos moeten inschrijven in een militante LGBT-agenda. Of wanneer ze aparte afdelingen moeten oprichten met mensen die voortdurend bezig zijn met duurzaamheidsrapportering. Indien ze dat zelf niet doen, dan moeten ze aankloppen bij grote consultancykantoren. Die verdienen daar een aardige cent aan, maar laten tussen de lijnen ook weten dat ze niet de mensen en de expertise hebben om de rapportering op een degelijke manier af te handelen. Het zou dus een goede zaak zijn dat deze DEI- en ESG-regels worden afgebouwd. De woke-economie belemmert dat bedrijven kiezen voor de kerntaken. Al kan de bijsturing van dat beleid - zeker in de VS - paradoxaal genoeg geld kosten aan bedrijven. Het is al te horen dat aandeelhouders processen zullen aanspannen tegen grote bedrijven omdat ze te veel aandacht hebben gehad voor de diversiteits- en de woke-agenda waardoor het rendement lager uitkwam dan voorzien. Als aandeelhouder is men inkomsten misgelopen. Miljardenclaims zijn hier niet uitgesloten. In Europa zal het wellicht niet zo’n vaart lopen.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

DEZE WEEK IN DE GESCHIEDENIS

VAN ’T PALLIETERKE

Naar aanleiding van de tachtigste verjaardag van ’t Pallieterke op 17 mei 2025, wil de redactie het rijke verleden van dit weekblad in de kijker zetten. In deze rubriek blikken we terug op wat ’t Pallieterke in het verleden bracht.

1 februari 1979: Ajatollah Cools roept eigen Waalse staat uit! Na 15 jaar achtereenvolgens in Turkije, Irak en Frankrijk te leven, keerde Ayatollah Khomeini op 1 februari 1979 terug naar Teheran, waar drie miljoen Iraniërs hem opwachtten en hij als leider van de Iraanse Revolutie de regering omverwierp. Een hardnekkig gerucht bereikte toen de redactie van ’t Pallieterke. “Naar wij even vóór het terpersegaan vernemen, is de Waalse ajatollah Cools het nu voorgoed zat”, vingen de journalisten van toen op. “Naar het voorbeeld van zijn Iraanse geestesgenoot wil hij, al het geleuter van Martens beu zijnde, een eigen Waalse staat uitroepen.” Het toenmalige PS-kopstuk zou “vanuit Flémalle opstijgen op lege kolenzakken” om in de buurt van Luik toegejuicht te worden “door politieke vrienden en honderdduizenden Walen”.

2 februari 1973: Drie dozijn staatslieden gelukkig

Op 26 januari 1973 ging de regering-Leburton met de CVP/PSC, BPS/ PSB en PVV/PLPW van start. “De drie traditionele partijen zijn erin geslaagd niet minder dan drie dozijn portefeuilles te verloten onder 36 medeburgers bij wie het winstbejag het haalt op de vrees zich belachelijk te maken”, analyseerde ’t Pallieterke enkele dagen later. ‘In exclusiviteit’ bracht het weekblad een “stenografisch verslag van de geheime besprekingen”.

3 februari 2020: Laatste waalschuwing! Mondmaskel dlagen is velplicht! Op deze dag werd de eerste besmetting met het coronavirus SARSCoV-2 (Covid-19) in ons land vastgesteld. Van de negen Belgen die de dag voordien uit de Chinese stad Wuhan geëvacueerd werden, testte er één positief op het coronavirus. In China was de epidemie al volledig losgebarsten.

4 februari 1954: Sensatie! Wij blijven aan de spits met A3

Of het om een papierformaat dan wel een nieuwe inktsoort gaat, is niet zeker. Op de voorpagina van ’t Pallieterke van 4 februari 1954 stond een opvallende mededeling.

“De volledige redactie van ’t Pallieterke heeft de eer en het genoegen het geacht lezerskliënteel aan te kondigen, dat de inkt, waarmee dit

nummer gedrukt werd, A3 bevat.” Niet omdat de vorige inkt slecht was, maar omdat ’t Pallieterke met iets nieuws wilde komen. “Zoals enkele benzinefirma’s hebben ook wij gemeend met iets buitengewoons en sensationeels op de markt te moeten komen.”

5 februari 1969: Ludo Martens zal zichzelf niet verbranden

Op 16 januari 1969 stak de Tsjechoslowaakse student Jan Palach zichzelf in brand, uit protest tegen de bezetting van zijn land. Activist, AMADA- en PVDA-oprichter Ludo Martens zou dat voorbeeld niet volgen, gekscheerde ’t Pallieterke. “En dit ondanks zijn grote bewondering voor al wat met Tsjecho-Slovakije te maken heeft. De h. Martens zal echter wel een pint drinken met alle bourgeois die er een willen betalen en die geneigd zijn zich te laten bekeren tot student.”

6 februari 1991: Drie keren liegen, is dat zó erg?

In januari 1991 organiseerde de regering-Martens IV een ruildeal. De Syrisch-Palestijnse terrorist Saïd Al Nasr werd geruild voor de broers Houtekins, die al meer dan vijf jaar gegijzeld werden. Toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Mark Eyskens kwam onder vuur te liggen. “Springend als een duveltje uit een dooske, eiste blauwselvent Guy Verhofstadt vanop het spreekgestoelte van de praatbarak het onmiddellijke en onvoorwaardelijke ontslag van onze minister”, noteerde ’t Pallieterke. Maar of die eis tot ontslag terecht is? Daar twijfelt de auteur aan. “Wordt in het politieke wereldje liegen wel als een zonde gekwoteerd? Voor de dames en heren van regering en praatbarak is liegen een tweede natuur, ze liegen alsof het gedrukt staat, en als de ene leugen niet meer houdbaar blijkt, dan vervangen ze die zonder verpinken door een andere.”

7 februari 2006: Hamas baas De diplomatieke valies van deze week ging over de islamitische verzetsbeweging Hamas, die het goed deed bij de verkiezingen. “Dat de islamitische verzetsbeweging het goed zou doen, was al een tijdje duidelijk”, schreef de auteur toen. “Deze voorspelling is ondertussen waarheid geworden. Hamas verovert in het parlement de absolute meerderheid.” En verder: “Sommigen koesteren de hoop dat het betrekken van Hamas in de Palestijnse politiek een salonfähig effect zal hebben.” Een kleine twintig jaar later blijkt dat daar niets van in huis is gekomen.

Bud Light op een pride-optocht

De schaamteloze aftocht van Sven Gatz

Sven Gatz was jarenlang de slippendrager van het destructieve PS-beleid in Brussel. Dat hij als minister van Begroting er nu afstand van neemt en de handdoek in de ring gooit, is op zijn zachtst gezegd hypocriet. Eigenlijk is het schuldig verzuim. Ook als het over de taalrechten van de Nederlandstaligen in Brussel ging, keek Sven Gatz steevast de andere richting uit. Straffer zelfs, hij deed er nog een schepje bovenop.

“Geen enkele Brusselse minister bouwde ooit meer schulden op”, zei Cieltje Van Achter ooit over Begrotingsminister Sven Gatz (Open Vld). Als voogdijminister bracht hij het Brussels Hoofdstedelijk Gewest op de rand van de afgrond. Gatz bleef stellig verkondigen dat het met Brussel de goede kant uitging. De dramatische begroting, het gebrek aan transparantie en de vernietigende rapporten bewezen dat het anders moest, maar Gatz bleef volharden. Ook al stond het water aan de lippen.

Acute wereldvreemdheid

Nadat Standard & Poor’s vorig jaar de Brusselse kredietwaardigheid naar A+ had herleid, verkondigde de Brusselse minister dat de bedenkelijke begrotingscijfers toe te schrijven waren aan de coronapandemie, de asielperikelen en de energiecrisis, terwijl de ontsporing van de schulden ervoor al in volle gang was. De Brusselse liberaal verklaarde in 2022 dat de begroting in 2024 in evenwicht zou zijn. Vorig jaar kondigde hij andermaal aan tegen 2026 de gewestfinanciën op orde te zullen krijgen. Die onbezonnen uitspraken getuigden van acute wereldvreemdheid en/of van mateloze incompetentie. Sven Gatz sloot zich gewillig aan bij de afbraakpolitiek van de linkse

ALS HET OM DE VLAAMSE

BELANGEN IN BRUSSEL

GING, KEEK GATZ DE ANDERE KANT UIT

Brusselse regering. Onder twintig jaar PS-leiding kreeg Brussel de allures van een derdewereldstad. Dertig procent van de Brusselaars leeft in armoede. Zowat een vijfde van de gewestbevolking op arbeidsleeftijd leeft van een bijstandsuitkering of een vervangingsinkomen. Het aantal daklozen neemt spectaculair toe. Door de Brusselse straten zwerven duizenden mensen zonder papieren die in geen enkele statistiek voorkomen. De armoede is uitgerekend het grootst onder de allochtonen van niet-Europese afkomst, de electorale visvijver van de PS.

Schaamteloos

Vorige week kondigde Sven Gatz breed in de pers aan dat hij geen kandidaat-minister meer is. Hij blijft wel in het Brussels Parlement actief, waar hij van een riante wedde kan blijven genieten. “Ik heb gedaan wat ik kon”, stelt de gewezen Volksunie’er in De Standaard. “Onze socialistische en ecologische kameraden genoten van grote financiële marges in de vorige

legislatuur. Nu ze het effect van hun politiek zien, komen ze niet op het appel om de zaak weer op orde te zetten”, verklaart de PS-lakei schaamteloos in De Standaard. In dezelfde krant jammert de minister van Begroting dat hij de touwtjes niet in handen had en dat hij machteloos moest toezien hoe het de verkeerde kant uitging. Maar waarom heeft Gatz dan geen duidelijk signaal gegeven door de stekker eruit te trekken en zijn ontslag in te dienen? “Iedereen moet zijn verantwoordelijkheid nemen”, stelt hij, maar dat is wat Gatz nooit heeft gedaan.

MINISTER GATZ

VERKLAARDE IN 2022

DAT DE BRUSSELSE

BEGROTING IN 2024 IN EVENWICHT ZOU ZIJN

Uitgerekend partijgenoot Frédéric De Gucht stelde dat de voorbije legislatuur de personeelskosten met de helft stegen en dat het aantal ambtenaren met 34 procent toenam. Er werden nieuwe organen in het leven geroepen, zoals Safe. Brussels, die de veiligheid moeten verhogen, maar waarvan de efficiëntie toch in vraag mag worden gesteld. Bovendien investeert Brussel in peperdure prestigeprojecten,

zoals de nieuwe metrolijn 3 die van noord naar zuid loopt, terwijl de Brusselse infrastructuur toch wel de nodige zorgen baart. Zo is het rioleringsstelsel in zo’n slechte staat dat op bepaalde plaatsen wagens wegzakken in zinkgaten. Sven Gatz heeft daar nooit een probleem van gemaakt. Intussen neemt Frédéric De Gucht - voorzitter van Open Vld Brussel - afstand van de PS. In De Afspraak liet hij zich vorige week scherp uit over de capriolen van Ahmed Laaouej: “Ik heb tot nu toe geen enkel inhoudelijk argument gehoord waarom de PS niet aan de onderhandelingstafel wil komen.”

Vlaamse belangen

Als het om de Vlaamse belangen in Brussel ging, keek Gatz de andere kant uit. De taalwetgeving beschouwde hij als achterhaald. De duizenden Vlaams Belangers die vorig jaar met leeuwenvlaggen naar onze hoofdstad afzakten, omschreef hij als “gespuis”. De zoveelste rellen met allochtone jongeren minimaliseerde hij en de verontwaardiging bij de publieke opinie was volgens de links-liberaal racistisch: “… omdat het Brusselse jongeren zijn, met een andere kleur en taal. Dan kom je bij een diepgeworteld probleem van racisme. Zoiets kweekt een gevaarlijk klimaat voor de samenleving.”

Als minister voor de Promotie van Meertaligheid publiceerde Gatz ooit het boek ‘The Future is

Multilingual’. Hij pleitte onder meer voor de invoering van het Engels als de derde administratieve taal en de oprichting van een ‘Raad voor Meertaligheid’, waarin academici, experts, scholen,… zouden samenwerken om multiculturalisme en meertaligheid in Brussel te bevorderen. Gatz startte ooit zijn politieke carrière in de Volksunie en belandde als opvolger van Vic Anciaux in het Brussels Parlement. Sven Gatz is een opportunist die zijn huik naar de wind hangt. Hij is een sjacheraar in valse beloften en goedkope illusies. Met de implosie van het links-liberalisme komt ook een einde aan zijn carrière. Als hij in de geschiedenisboeken terechtkomt, dan is het omwille van de indrukwekkende puinhopen die hij achterliet.

JULIEN BORREMANS

RTBF slaat Trump in de ban van het cordon médiatique

Afgelopen maandag koos de Franstalige openbare omroep ervoor de inauguratiespeech van Donald Trump met een paar minuten vertraging uit te zenden. Daarvoor beriep men zich op het cordon médiatique, niet zomaar een interne afspraak binnen de RTBF, maar verankerd in enkele decreten. Het voorval toont aan dat het de journalisten van de RTBF zeker niet ontbreekt aan pretentie. Maar anderzijds willen we toch ook de vraag stellen wie of wat MR tegenhoudt om het cordon médiatique op te heffen.

Wat zou er op 20 januari in het hoofd van de journalisten van de RTBF rondgegaan zijn toen zij daar als dappere Galliërs de inauguratiespeech van die boze, imperialistische Romeinse keizer, pardon, Amerikaanse president met maar liefst twee minuten vertraging uitzonden? Of ze er ook iets mee konden bereiken, behalve natuurlijk een stevige portie zelfbevrediging, is een andere vraag. Ook voor de Franstalige kijker waren er immers genoeg andere kanalen waar de speech rechtstreeks uitgezonden werd, waaronder ook de in Wallonië druk bekeken Franse tv-zenders.

VOOR ZOVER WE WETEN HEEFT NOG GEEN ENKELE COMMUNISTISCHE WERELDLEIDER OOIT LAST GEHAD VAN DEZELFDE MAATREGEL

Nog los van de zin en de onzin van het Franstalige cordon médiatique op zich en de vraag of ook een Amerikaanse president daaronder zou moeten of kunnen vallen, heeft het weinig zin om uitgerekend een inauguratiespeech met vertraging uit te zenden. Als er al enige commentaar of duiding nodig geweest zou zijn, kon dat net zo goed rechtstreeks met een gewone commentator. Hetzelfde geldt trouwens voor een debat of een interview dat via andere tv-kanalen wel rechtstreeks te volgen was.

Symbolische politieke actie

Hoe dat allemaal te verenigen valt met de opdracht van een openbare omroep, die in principe toch enige objectiviteit en neutraliteit aan de dag zou moeten leggen, al was het maar voor de schijn, is ons een volkomen raadsel. Meer zelfs, we denken dat de journalisten van de RTBF op de eerste rij zouden staan om luid hun afschuw uit te schreeuwen moest bijvoorbeeld de openbare omroep van Hongarije een gelijkaardige actie ondernomen hebben indien vorige week maandag niet Trump, maar Harris de eed had afgelegd. Ambtenaren

De verdediging van de RTBF zelf dat men eigenlijk geen andere keuze had, gebonden als men is door enkele decreten die in Franstalig België een cordon médiatique opleggen aan de openbare omroep, snijdt dan ook geen hout. Dit gaat immers helemaal niet over de manier waarop enkele ambtenaren een dossier op de juiste manier moeten behandelen, maar over journalisten in openbare dienst die zich het recht voorbehouden een filter te kunnen zetten op politieke meningen die hen niet bevallen.

van dezelfde maatregel. Ook hun meelopers van de PTB mogen vlotjes en rechtstreeks deelnemen aan de debatten op de RTBF. Hypocrisie van Bouchez

Maar laten we het toch ook even hebben over de reactie van Bouchez en, misschien vooral, de vraag of er na de reactie ook enige actie zal komen. De partijvoorzitter van de MR verkondigt dan wel op X dat de RTBF “geen ministerie van Censuur en Propaganda” is, maar lijkt anderzijds toch vooral een probleem te hebben met de manier waarop de RTBF het cordion médiatique toepast, en niet zozeer dát de RTBF dat cordon médiatique toepast. Meer zelfs, Jacqueline Galant, de Franstalige minister van Media en partijgenoot van Bouchez, liet op vrijdag op de RTBF-radio verstaan dat ze het cordon sanitaire op zich niet in vraag stelde, maar dat ze wel vragen heeft bij de manier waarop de Franstalige openbare omroep het cordon médiatique toepast.

Als het cordon médiatique al voor iets enige zin zou hebben, dan vooral voor interviews en debatten die exclusief door de RTBF uitgezonden worden. Wanneer de journalisten van de RTBF het cordon médiatique toepassen op een internationaal uitgezonden inauguratiespeech van een Amerikaanse president, dan lijkt dat toch vooral een symbolische politieke actie te zijn waarmee zij aandacht willen zoeken voor hun persoonlijke politieke standpunt over die president. Dat laatste geldt evenzeer voor de gespeelde verontwaardiging over de reactie van Georges-Louis Bouchez en de MR.

Dat het cordon médiatique slechts in één richting werkt, en dan nog op basis van enkele bewust vaag gehouden criteria, spreekt boekdelen. Het volstaat dat een kandidaat, een partij of een beweging door de journalisten geïdentificeerd wordt als ‘liberticide ou antidémocratique’, of zij worden door de RTBF niet meer rechtstreeks op antenne gebracht. Voor zover we weten, heeft nog geen enkele communistische wereldleider, nochtans niet ‘liberticide ou antidémocratique’, maar wel ‘liberticide et antidémocratique’, al ooit last gehad

HET LIJKT ER STERK OP DAT DE MR DE RTBF IN DE PRAKTIJK TOCH IN STAND WIL HOUDEN ALS EEN MINISTERIE VAN CENSUUR EN PROPAGANDA

Het lijkt er dan ook sterk op dat de MR de RTBF in de praktijk toch in stand wil houden als een ministerie van Censuur en Propaganda, alleen wat minder gericht tegen de meningen aan de rechterflank van de MR en af en toe ook eens gericht tegen de meningen aan de andere zijde van het politieke spectrum. Want er is anderzijds toch ook niets dat de MR tegenhoudt om per decreet het cordon médiatique in het algemeen af te schaffen en de toepassing ervan zelfs rechtstreeks te verbieden bij de openbare omroep.

Volgt er de komende maanden niets in die richting, dan kunnen we niet anders dan constateren dat het cordon médiatique Bouchez en de MR eigenlijk heel goed uitkomt om af en toe nog wat sympathiestemmen te oogsten aan de rechterkant, zonder te willen toelaten dat Chez Nous of een andere partij ook echt aan bod zou kunnen komen in het Franstalige medialandschap.

Sven Gatz

Bouchez was kritisch voor de beslissing van de RTBF

Klimaatdenktank

blijkt

Chinees lobbywapen

Transport & Environment (T&E), een groene en linkse lobbygroep die brandstofmotoren en centrale verwarming op aardgas wil laten verbieden in Europa, blijkt wel erg nauwe banden te onderhouden met de Chinese overheid en de Chinese communistische partij. Dezelfde ‘denktank’ leverde studies aan de Europese Commissie.

Wie de archieven van diverse parlementen of agentschappen van de overheid doorzoekt op ‘T&E’, vindt best veel vermeldingen. De partij Groen bestookte jarenlang de Vlaamse administratie en de Vlaamse regering met studies van T&E. Ook op Europees niveau werden die studies vaak gebruikt door groenen en socialisten. T&E werd in 2003 opgericht in Brussel door de Nederlander Arie Bleijenberg, een voormalig hoofd bij het Nederlandse ministerie van Transport. Officieel is T&E een federatie van 49 milieuverenigingen die zich vooral op de transportsector richt. In de praktijk is het een denktank tegen fossiele brandstoffen.

Banden met Groen en Ecolo

Bekende recente bestuursleden waren bijvoorbeeld Mathias Bienstman, de voormalige woordvoerder van federaal minister voor Klimaat Zakia Khattabi (Ecolo). Bienstman was afkomstig van de Bond Beter Leefmilieu en werkt momenteel in het Europees Parlement als adviseur van Europarlementariër Sara Matthieu (Groen). De grootste officiële geldschieters zijn de European Climate Foundation (ECF), de Amerikaanse lobbygroep

Climate Imperative Foundation (CIF) en de Europese Commissie. Het feit dat de Europese Commissie T&E jaarlijks 700.000 euro aan middelen geeft, lijkt sterk op een belangenconflict. Eigenlijk geeft de Commissie een lobbygroep geld om bij zichzelf te komen lobbyen.

Transport and Environment kreeg tussen 2014 en 2023 van de Europese Commissie liefst 4,92 miljoen euro, enkel en alleen via het LIFE-programma voor klimaatactie dat onder de Nederlandse socialistische Eurocommissaris Frans Timmermans viel. Daarmee was het de 23ste grootste ontvanger van subsidies uit dat programma. In totaal kreeg de denktank 12,7 miljoen euro, tot in 2023 plots de EU-geldkraan werd dichtgedraaid. Timmermans keerde op 23 augustus van dat jaar terug naar de Nederlandse politiek.

Rol van China

Verschillende geldschieters van T&E zijn op z’n minst dubieus te noemen. Dat geldt vooral voor CIF, dat nauwe banden blijkt te onderhouden met de Chinese overheid. Een van de topadviseurs van CIF is de Chinese professor Wang Yi. De professor is lid van het Chinees Nationaal Volkscongres, dus lid van de Chinese communistische partij en bovendien lid van een commissie die de macht van China moet bevorderen

EIGENLIJK GEEFT DE COMMISSIE EEN LOBBYGROEP GELD OM BIJ ZICHZELF TE KOMEN LOBBYEN

De rol van de Chinezen laat zich volgens websites zoals Influence Watch omschrijven als het werken met ‘pass through’-liefdadigheidsinstellingen. Dat zijn tal van linkse organisaties die zich voordoen als goede doelen en eigenlijk dienen als geldschuif voor het doorgeven van geld naar lobbygroepen en ngo’s met een linkse en groene agenda. Op die manier ontstaan watervallen van ngo’s die elkaar geld geven. Een daarvan is de Amerikaanse Energy Foundation, die eveneens de belangen van Chinese fabrikanten van zonnepanelen en windmolens zou verdedigen.

Diensten Frans Timmermans

betaalden groene ngo’s om Europees Parlement te beïnvloeden

De vorige Europese Commissie, meer bepaald de diensten van de socialistische Nederlandse Eurocommissaris Frans Timmermans, tekenden geheime contracten met groene ngo’s. Die moesten in ruil voor subsidies lobbyen bij het Europees Parlement om de plannen van de Europese Commissie door te drukken. Pikant detail: de diensten vroegen de ngo’s om actie te voeren tégen verdragen die de EU sloot met de Mercosur-landen.

Enkele van de geheime contracten kwamen terecht bij Nederlandse journalisten, nadat ze aan leden van de begrotingscommissie in het Europees Parlement ter inzage waren bezorgd. Dat veroorzaakte een lobbyschandaal dat door de meeste media genegeerd werd, maar op sociale media wel voor verontwaardiging zorgde.

Geheime subsidievoorwaarden

Wat is het echte schandaal? Wel, dat de lobbypraktijken bij het Europees Parlement een van de geheime subsidievoorwaarden waren. De Europese Commissie verplichtte de ontvangers van een werkingssubsidie van 700.000 euro per jaar uit de LIFE-pot om promotie te maken voor de plannen van de Europese Green Deal. In het parlementaire debat van vorige week woensdag werd duidelijk hoe

vergaand het Directoraat-Generaal Milieu van de Europese Commissie hierbij te werk ging. De klimaatlobbygroepen deden dat uiteraard met volle overtuiging. Niemand scheen wat in geheime clausules stond vreemd te vinden. De LIFE-subsidiepot van 5,4 miljard euro dient voor milieu- en klimaatactie. Op zich is het niet zo vreemd dat de Europese Commissie geld geeft aan organisaties die haar doelstellingen steunen. De vraag is misschien eerder of dat enkel bij de subsidies voor het klimaatbeleid het geval is. Opvallend is dat een tiental machtige en rijke klimaatlobbygroepen, zoals het Brusselse European Environmental Bureau (EEB), CAN Europe en Transport & Environment (T&E) aanzienlijk meer subsidies ontvingen in 2023. Dat is toevallig ook het moment waarop de Europese Commissie de

Natuurherstelwet en andere onderdelen van de Green Deal goedgekeurd wilde krijgen door het Europees Parlement.

OPVALLEND IS DAT EEN TIENTAL

MACHTIGE KLIMAATLOBBYGROEPEN AANZIENLIJK MEER SUBSIDIES ONTVINGEN IN 2023

In het geval van EEB vertienvoudigden de toegekende subsidies van een gemiddelde van 7,1 miljoen euro in de drie voorgaande jaren tot 72 miljoen euro subsidies in 2023. De cijfers voor 2024 zijn nog niet openbaar. Veel van die subsidies stortte EEB naar eigen zeggen door naar de 185 Europese milieuverenigingen die lid zijn van EEB.

De Europese Raad heeft een aantal aanbevelingen geformuleerd voor België, Frankrijk en vijf andere lidstaten om hun aanhoudende begrotingstekorten op korte termijn aan te pakken. België krijgt maximaal zes maanden om actie te ondernemen. Als dat niet gebeurt, dan riskeert ons land een boete die kan oplopen tot 0,05 procent van het bruto binnenlands product van het voorgaande jaar, of 320 miljoen euro.

België riskeert dus een boete die in de honderden miljoenen kan oplopen. Binnen een half jaar kan de eerste fikse boete uitgeschreven worden, die nadien elke zes maanden betaald moet worden totdat de lidstaat de noodzakelijke acties heeft ondernomen. De Europese Raad kan elk half jaar de druk opvoeren, door steeds hogere boetes uit te schrijven tot het voormelde maximum van 0,05 procent van het bbp.

Buitensporig tekort

Eigenlijk komt het erop neer dat België onmiddellijk moet ingrijpen en tegen 2027 de zaken op orde moet hebben. De Europese verdragen stellen immers dat een lidstaat op het strafbankje kan terechtkomen. De eerste stap in die procedu-

re is de ‘excessive deficit procedure’, of de procedure voor buitensporige tekorten. Zo’n buitensporig tekort wordt gedefinieerd als een begrotingstekort groter dan 3 procent van het bbp of een staatsschuld die niet onder de 60 procent van het bbp ligt en niet snel genoeg afgebouwd wordt richting die 60 procentgrens.

WIE DENKT DAT BELGIË NIKS TE VREZEN

HEEFT OMDAT BEPAALDE GROTE LANDEN IN DEZELFDE SITUATIE ZITTEN, VERGIST ZICH

Fiscale hervorming

Wie denkt dat België niks te vrezen heeft omdat grote landen als Frankrijk en Italië in hetzelfde schuitje

zitten, vergist zich. De Europese Raad gaf elk land, en dus ook België, specifieke aanbevelingen. Eerst en vooral moeten de budgetoverschrijdingen tegen 2027 ophouden. België moet er verder voor zorgen dat zijn netto-overheidsuitgaven niet groeien met meer dan 2,4 procent in 2025. Voor 2026 is die beperking van de groei van de uitgaven 1,9 procent en in 2027 gaat het om 2 procent. Die percentages verschillen omdat ze rekening houden met de voorspelde economische groei.

Ten tweede kapittelt de Raad de federale regering. De fiscale hervorming die de EU eist van België is immers nog altijd niet ingediend. Blijkbaar storen de andere lidstaten, want die vormen samen de Europese Raad, zich aan het feit dat de federale regering de vorige aanbevelingen uit juni 2024 naast zich neerlegde.

Vergrijzingsfactuur

De Europese Commissie wil dat ‘de verwachte toename van de overheidsuitgaven door de veroudering van de bevolking en de stijgende kosten voor ouderenzorg op een kostenefficiënte manier gebeuren’. Dat is een eufemistische manier om te zeggen dat de pensioenen en de uitgaven voor gezondheidszorg voor gepensioneerden onhoudbaar dreigen te worden. Daarnaast moet de regering het belastingsysteem hervormen. De Commissie wil lagere belastingen op arbeid en de uitfasering van ‘fossiele subsidies’. Dat laatste is gewoon een manier om te zeggen dat

de fiscus transportbedrijven geen deel van de accijnzen mag terugbetalen, zodat vrachtwagens in België zouden tanken in plaats van in de buurlanden. Maar het betekent meteen ook dat de btw op stookolie en aardgas altijd 21 procent moet bedragen en de accijnzen op diesel, stookolie, aardgas enzovoort even hoog moeten zijn als de hoogste tarieven, namelijk benzine.

Deze landen krijgen een deadline • België

Frankrijk

Italië

Roemenië

Malta

Polen

Slovakije

Zakia Khattabi

Eén tegen duizend

Het is onbegrijpelijk waarom Netanyahu niet heeft gewacht tot Trump geïnstalleerd was als president. Misschien was de politieke druk van de families van de gijzelaars gewoon te groot, maar dit is een slechte deal. Hij draagt niet alleen het stempel van de zwakke regering-Biden, maar ook van de lamentabele Israëlische politieke cultuur inzake het uitwisselen van gevangenen.

Steeds opnieuw laten Israëlische regeringen zich manipuleren door heel begrijpelijke emotionele argumenten, die echter politiek en militair gezien gevaarlijk, irrationeel en contraproductief zijn. Dat blijkt uit heel de recente geschiedenis van Israëls oorlog tegen de terreur. In 1983 ruilde Israël 4.600 Arabische en Libanese gevangenen tegen zes Israëlische soldaten die in Libanon in handen waren gevallen van Fatah. In juni 1984 liet Israël 20 Arabische burgers vrij die waren veroordeeld wegens spionage en 291 Syrische krijgsgevangenen in ruil voor zes Israëlische gevangenen. De communistische, pro-Syrische militie PFLP-GC liet in 1985 drie Israëlische krijgsgevangenen vrij in ruil voor 1.150 Arabieren die in Israëlische gevangenissen zaten. Daarvan waren er 380 tot levenslang veroordeeld, wat bijna altijd betekent dat zij terroristen waren die één of meerdere moorden hadden gepleegd

DE VRIJLATING VAN TERRORISTEN LEIDT

TOT NOG MEER BURGERSLACHTOFFERS

In 2011 werd de Israëlische soldaat Gilad Shalid, die al vijf jaar gevangen werd gehouden door Hamas, vrijgelaten in ruil voor 1.027 Arabieren. Een ruil van één tegen meer dan duizend. Daniel Pipes - zie ook de ‘Reisgids door de Internetjungle’ - noemde dat de “sentimentalisering” van de strategie en hij schreef ook dat het: “…een aansporing is om nog meer Israëlische soldaten gevangen te nemen. Ten tweede, dit handeltje stelt honderden terroristen in vrijheid, zodat zij hun boosaardige activiteiten kunnen verderzetten, niet alleen tegen Israëli’s, maar tegen alle beschaafde volkeren overal ter wereld.” Hij noemde die vrijlatingen van terroristen ook een slag in het gezicht van de families van hun slachtoffers en een ondermijning van de rechtsstaat.

Nog ergere terreur

Na de vrijlating van die 1.027 volgde een enorme toename van het aantal terreuracties tegen Israëli’s. Zoals te verwachten viel, richtten de vrijgelaten terroristen vele nieuwe terreurcellen op. Er werd voortdurend geprobeerd Israëlische militairen te

ontvoeren. Tien jaar later, in 2021, kon men de balans opmaken: minstens tien Israëli’s, waaronder een baby, waren vermoord bij aanslagen waarbij men kon bewijzen dat de daders tot de groep van die 1.027 behoorden. Natuurlijk is dat slechts het topje van de ijsberg. Bij vele dodelijke aanslagen konden de daders en de organisatoren niet geïdentificeerd worden. En we zijn intussen alweer drie jaar verder…

MET DE JAPANNERS WERD IN 1945 NIET ONDERHANDELD EN ZE HEBBEN NOOIT MEER EEN BUURLAND AANGEVALLEN

Het gaat niet altijd alleen om de aantallen, maar ook om de ‘kwaliteit’ van de vrijgelaten terroristen. Sjeik Ahmed Yassin (1936-2004), de spirituele leider van Hamas, was één van die 1.027. Hij is zelfs twee keer vrijgekomen bij een gevangenenruil. Ook Yahya Sinwar (1962-2024), de Hamas-leider die verantwoordelijk was voor de massamoord van 7 oktober, hoorde bij die 1.027 en hetzelfde geldt voor verschillende van de kopstukken die de bloedige Eerste Intifada organiseerden. Scherpe oppositie, zwak beleid

In 1995 schreef Netanyahu zelf nog in zijn boek ‘Fighting Terrorism: How Democracies Can Defeat Domestic and International Terrorists’: “Een van de belangrijkste beleidslijnen die men inzake terrorisme moet volgen, is de weigering veroordeelde terroristen vrij te laten. Zulke vrijlatingen moedigen terroristen aan… Zij moedigen chantage door terroristen aan.”

In 2008, toen hij nog in de oppositie zat, uitte Netanyau scherpe kritiek op de beslissing om 199 Palestijnse gevangenen vrij te laten als een gebaar van goede wil tegenover PLO-leider Mahmoud Abbas, in ruil voor de belofte - alleen maar de belofte! - dat hij zou willen onderhandelen… Netanyahu schreef toen: “Waarom? Wat krijgen we in ruil? Hiermee wordt een rode lijn overschreden; deze vrijlating van moordenaars is een gevaarlijke zet in de strijd tegen terreur. Dit verzwakt Israël en versterkt de terroristen.” Maar nu, als premier, is hij dat klaarblijkelijk allemaal vergeten… Als men toch een gevangenenruil

wil doorvoeren, zou men minstens andere voorwaarden moeten stellen. Bijvoorbeeld: men ruilt alleen één tegen één, en terroristen met bloed aan hun handen komen niet in aanmerking.

Emopolitiek

Tot de essentie teruggebracht, is het dilemma voor elke Israëlische regering dit: de vrijlating van terroristen leidt tot ‘collateral damage’ in de vorm van nog meer burgerslachtoffers in eigen land. Meedogenloze militaire acties om Hamas uit te roken en om gijzelaars te bevrijden - wat overigens maar zelden is gelukt - leiden tot nog meer burgerslachtoffers bij de vijand. Moet Israël hier misschien een ‘ander volk eerst’-beleid voeren? Ja, als mijn familieleden gegijzeld waren, zou ik misschien ook smeken om een gevangenenruil. Maar als ze weer vrij waren, of als ze vermoord bleken te zijn… Of als ze verkracht en gefolterd waren, zoals met de meeste vrouwelijke gijzelaars is gebeurd, dan zou ik schreeuwen om wraak en vergelding, en om de uitroeiing van Hamas. Allebei emotionele reacties. Maar het eerste begrijpen we en het tweede niet. Versailles en Japan

En nochtans is het tweede, de totale vernietiging van Hamas, de enige duurzame oplossing. Het is niet altijd waar dat oorlogen met onderhandelingen eindigen en het is ook niet altijd waar dat onderhandelingen evenwichtigere vredesverdragen opleveren dan totale overwinningen op het slagveld. Denk maar aan de diplomaten die in 1919 met hun rampzalige Verdrag van Versailles de basis hebben gelegd voor het verschrikkelijke revanchisme dat tot de Tweede Wereldoorlog heeft geleid

ALS ISRAËL GEEN TOTALE OVERWINNING BEHAALT, DAN ZAL DE GESCHIEDENIS ZICH HERHALEN

Met de Japanners werd in 1945 niet onderhandeld. Zij moesten onvoorwaardelijk capituleren en ze hebben zich ondertussen al 80 jaar lang héél koest gehouden. Ze hebben hun les geleerd. Ze hebben nooit meer een buurland aangevallen. Hamas moet op dezelfde manier aangepakt worden. Al zijn er in dit geval natuurlijk geen atoombommen nodig. Juichend op het puin

Ook in westerse landen komt het soms voor dat een verbitterde echtgenoot na een vechtscheiding de kinderen vermoordt om wraak te nemen op zijn ex-partner, zelfs als

hij met die daad zijn eigen kroost ombrengt. Dat is duidelijk een individuele ontsporing, geen collectieve. Bijna alle westerlingen vinden dat sadistisch en psychopathisch. Maar moslims denken anders. Moslimmannen vermoorden soms hun eigen kinderen als ze ontdekken dat ze zich stiekem tot het christendom hebben bekeerd. Of zij snijden hun dochter de keel over omdat ze een liefdesrelatie had voor ze gehuwd was, of omdat ze verkracht was en dus ‘de eer van de familie had geschonden’. Zij zijn trots als hun kinderen worden opgeleid tot zelfmoordterroristen

VRIJLATINGEN VAN TERRORISTEN ZIJN EEN SLAG IN HET GEZICHT VAN DE FAMILIES VAN HUN SLACHTOFFERS EN EEN ONDERMIJNING VAN DE RECHTSSTAAT

Golda Meir formuleerde dat ooit heel duidelijk: hun haat tegen de Joden is groter dan hun liefde voor hun eigen kinderen. Als er Joden vermoord kunnen worden, dan zijn dode kinderen voor hen quantité négligeable. Zelfs als dat hun eigen kinderen zijn. Wij kunnen ons dat niet voorstellen. Op dezelfde manier kunnen wij ons niet voorstellen dat de Arabieren in Gaza nu staan te juichen op de puinhopen van hun steden. Zij beweren dat er duizenden kinderen bij de Israëlische bombardementen zijn gedood, maar zij zijn duidelijk niet in rouw. Zij triomferen. Zij juichen de vrijgelaten moordenaars toe als helden. Overal wapperen nu Hamas-vlaggen, zelfs in Oost-Jeruzalem, Judea en Samaria. Zij vinden dat zij gewonnen hebben. En het is een historische constante dat overwinningen altijd naar nog meer smaken... Alles zal herbeginnen

Als Israël verdergaat met het huidige nefaste beleid van onevenwichtige uitwisselingen van gevangenenruil en van halve oorlogen die men stillegt vóór de totale overwinning is behaald, dan zal de geschiedenis zich herhalen. Zoals dat in 2009, 2012 en 2014 al is gebeurd. Gaza zal heropgebouwd worden, met westers geld, VN-geld, oliedollars en nuttige idioten van ngo’s. Hamas zal zich herstellen en herbewapenen. Het zal weer raketten op Israël regenen. Terroristen zullen opnieuw massamoorden plegen als op 7 oktober en opnieuw burgers ontvoeren. Ze krijgen per gijzelaar tientallen terroristen terug. Het werkt. De misdaad loont. Waarom zouden ze het níét doen?

PAUL BÄUMER

Palestijnen keren terug naar Gaza-stad

de mensen kan links en rechts niet uit elkaar houden”

Waarom is de kiezer het vertrouwen in de politici kwijt? En is een politicus die regelmatig zijn echtgenoot bedriegt, geneigd om ook zijn bevolking te belazeren? We leggen het voor aan politiek psycholoog Alain Van Hiel (UGent). Het vertrouwen van de Vlaming in de politiek staat net als in de rest van Europa op een laag pitje. Tegelijkertijd ligt hij er veel minder van wakker dan we allemaal denken. “Je moet rekenen dat een kwart van de mensen links en rechts niet uit elkaar kan houden”, vertelt Van Hiel.

“Terwijl politicologen eerder de instituten, groepen en groepsbelangen onderzoeken, onderzoeken politieke psychologen de invloed daarvan op individuen”, legt Van Hiel uit wanneer we hem vragen naar de manier waarop hij zijn titel zou omschrijven. “Hoe denkt de individuele kiezer en politicus? Hoe gedraagt die zich? Hoe voelt die zich? Dergelijke zaken onderzoeken we.”

Beschouwt u zichzelf ook als politiek expert?

“Absoluut niet. In ideologie ben ik geen expert. Ik ben eerder bezig met hoe mensen met die ideologieën omgaan, de onderliggende waarden, zeg maar. Ik kan niet ontkennen dat ik wel wat theorieën ken over ideologieën. Maar vraag me niet naar de evolutie van de PVDA doorheen de jaren, of naar de Nederlandse SP. Als ik daar iets van weet, is dat uit persoonlijke interesse. Niet vanwege mijn beroep.”

Heeft u bij de afgelopen verkiezingen opvallende vaststellingen gedaan?

“In mei 2024 hebben we een opvallend onderzoek gepubliceerd in Knack. Maar dat was eerder uitzonderlijk dat we par-

tijvoorkeuren onderzochten. Ons gaat het vooral over die diepere waarden, zoals gemeten door autoritarisme en sociale dominantie-oriëntatie. Hangen die twee houdingen bijvoorbeeld samen met een radicaal-rechtse voorkeur? Blijkbaar is dat een meer verrassend verhaal dan we denken en is het afhankelijk van waar je allemaal rekening mee houdt.”

BART EN CONNER, DAT ZIT GOED

“Een extreemrechtse persoon is niet in se extreemrechtser. Daarmee bedoel ik dat ze niet hoger scoren op bijvoorbeeld autoritarisme en sociale dominantie-oriëntatie, wat zeker geldt als je ook rekening houdt met twee andere zaken die daar dichtbij staan: anti-immigratiesentiment en politiek cynisme.”

“Als je dan het partijprofiel uittekent, merk je dat de radicaal-rechtse persoon niet meer autoritair is, rekening houdend met de andere drie elementen. Hij is ook niet meer sociaal dominant, maar vertoont wel meer anti-immigratiesentiment en politiek cynisme. Vandaar dat ik de term ‘extreemrechts’ niet de beste vind. Beter is te zeggen dat het over radicaal-rechts gaat.”

ALS EEN LIBERAAL WAT GELD

ACHTEROVERDRUKT, IS DAT WELLICHT EEN MINDER GROOT PROBLEEM DAN EEN CD&V’ER DIE ZIJN VROUW

Kan u voorspellen op welke partij iemand stemt?

“Met ons ingewikkelde partijlandschap is dat in de praktijk moeilijk te voorspellen. Je ziet dat er in ons land veel overstappers zijn binnen hetzelfde segment. Als Vooruit het goed doet, doet Groen het vaak veel minder goed. Er is dus vaak een colonne van de ene naar de andere partij binnen datzelfde segment, maar individueel kan je dat op partijniveau moeilijk voorspellen in ons land. Voor een Republikein of een Democraat in de Verenigde Staten is dat veel gemakkelijker.”

“Los daarvan heb je ook mensen met een psychologisch rechts profiel die door hun leven, gezinstradities of door op jonge leeftijd verweven te geraken in een of andere partijwerking, op linkse partijen stemmen. Er lopen genoeg mensen rond die tegen hun natuur in stemmen.”

Stemmen sommige mensen de ene keer links en de andere keer rechts?

“Je zou denken dat er altijd enige ideologische overeenkomst moet zijn. Je zou denken dat iemand die gisteren voor Vlaams Belang stemde, vandaag niet voor Vooruit stemt. Vergis u niet: die kiezer bestaat. Maar dat is zeker niet de mainstream.”

Overschatten wij de impact die politiek heeft op mensen?

“Absoluut, daar is al heel wat onderzoek naar gedaan, vooral in de VS dan. Maar ook in Europa moet je rekenen dat een kwart van de mensen links en rechts niet uit elkaar kan houden.”

Een kwart van de mensen kan bij wijze van spreken niet zeggen: Tom Van Grieken is rechts, Raoul Hedebouw is links.

“Daar komt het op neer, ja. Die mensen kunnen zich bijvoorbeeld niet inbeelden dat iemand die tegen drugs is, ook liever een sterk leger heeft. Dat gaat vaak samen,

terwijl er geen directe reden voor is, behalve dat ze ideologisch rechts zijn. Je hebt mensen die de twee verbinden en er een zogenaamd consistente visie op nahouden. Maar er zijn ook veel mensen die dat niet verbinden. En dat is dus 20 à 30 procent van de bevolking.”

“Diegenen die links en rechts niet op die manier uit elkaar halen, noemen wij ideo-

OOK HET VERTROUWEN IN DE JOURNALISTIEK IS VANDAAG ERG LAAG

logie-armen. Maar eigenlijk is dat grappig, want ik ken maar één expertise die op die manier in elkaar zit en dat is de politiek. De meeste expertises gaan gepaard met veel meer differentiatie en een rijker palet aan nuances, terwijl de politiek veel meer zwart-wit is.”

Het gegeven dat er vandaag nog geen regering is, houdt mensen dus ook niet zo veel wakker als we denken?

“Dat kwart van de bevolking ligt er al zeker niet van wakker. Er zijn natuurlijk mensen die wel politiek geïnteresseerd zijn en die daar nu wellicht met grote ogen naar kijken. Want voor de mensen die het nu al moeilijk hebben met het politieke bedrijf, wekt dit schouwspel geen vertrouwen. Dat alles op papier moet staan en uitgewerkt moet worden, heeft ook een signaalwaarde. Als ik met u een relatie wil beginnen, gaan we toch niet alles vastleggen en afspreken? Hoe meer je alles verbaliseert en neerschrijft, hoe minder ruimte er is om later te bewegen. Dat is toch geen teken van vertrouwen? Als ze elkaar al niet vertrouwen, waarom zou de burger dat dan wel moeten doen? Ergens is dat wel een logisch gevolg wanneer je zo’n competitief systeem bouwt. Een stem voor X is een stem minder voor Y. Maar na die strijd zou je toch een samenwerking moeten aangaan. Maar als er geen vertrouwen is, is dat moeilijk.”

“Een competitief systeem is zoals een oceaan vol met haaien. De politiekers die nu

POLITIEK PSYCHOLOOG

een regeerakkoord aan het maken zijn, zien elkaar ook als dusdanig, als haaien. Als daar een haring tussen zit, wordt die verslonden. Niet verwonderlijk dat de burgers er niet anders naar kijken. Vaak gaat men daar ook de media bij betrekken, omdat die ervoor zorgen dat de politiek als een spelletje gezien wordt en dat er aandacht wordt besteed aan allerlei vetes en ruzies. En dat is allemaal waar, dus ook het journaille is niet het meest vertrouwenwekkend. Ook het vertrouwen in de journalistiek is vandaag heel laag.” Moeten politici zich zorgen maken over dat dalende vertrouwen in hun stiel of is dat iets wat zich natuurlijk zal herstellen?

“Je kan niet zeggen dat het natuurlijk op en neer gaat, want er is een tendens dat dat vertrouwen afbrokkelt. Vooral in de Verenigde Staten zijn daar sinds de jaren 50 waardevolle onderzoeken naar gevoerd. Daar zie je het vertrouwen afkalven van 70 procent naar vandaag ongeveer 25 procent. Hier in Europa hebben we die lange onderzoekstraditie niet, maar ook hier is het niet goed gesteld met het vertrouwen in de politiek. België zit niet bij de sterkste dalers. Dat is weliswaar geen grote verdienste, want dat komt omdat we op een laag niveau begonnen zijn.”

Bart De Wever, de formateur en dus kandidaat-premier, herhaalt heel vaak dat hij ‘tegen zijn zin’ premier zou worden. Hoe kunnen burgers hun vertrouwen geven aan iemand die zelf zegt het niet te willen?

“We kennen natuurlijk de achtergrond van Bart De Wever, die op z’n zachtst gezegd geen belgicist is. Je kan zeggen dat die houding nadelen heeft, maar er zijn ook voordelen. Een nadeel is dat er twijfels kunnen komen en dat mensen hem een gebrek aan motivatie toeschrijven. Als de formatie mislukt, zal men geneigd zijn naar hem te wijzen. Aan de andere kant is er ook een voordeel. Als je een mandaat echt wil, dan

IN SYSTEMEN WAAR TWEE MENSEN RECHTSTREEKS TEGEN ELKAAR OPKOMEN, IS OP BASIS VAN ENKEL

HET GELAAT HET STEMGEDRAG MET 60 PROCENT

NAUWKEURIGHEID

zal zijn kiespubliek sneller denken dat er toegevingen gemaakt werden louter om premier te worden. De verdenking dat Bart De Wever dat om persoonlijke redenen doet, verdwijnt dankzij die houding. En hoe ironisch het ook moge klinken, ik vermoed dat hij op die manier wel overkomt als de redder des vaderlands. Ik neem maar een voorbeeld: stel dat er een formateur is die zegt per se premier te willen worden. Dan denk je al snel: hij doet het voor het postje.”

Het algemene vertrouwen in de politiek en in de maatschappij staat op een laag pitje. Nochtans hebben we het niet enorm slecht.

“Absoluut niet. Mijn goede collega Mark Elchardus heeft ooit een boek geschreven over het narratief van de neergang. Voor ons persoonlijk leven zijn we onverbiddelijke rozebrilkijkers. Maar wanneer het over het collectief gaat, zijn we zwartkijkers. Veel mensen in het Westen denken dat het de slechte kant uit gaat. We kijken gitzwart naar de toekomst. En daarbij komt nog dat het politieke bedrijf niet het toonbeeld is van een gezellige bende die samenwerkt en samen grote zaken realiseert. Als de Rode Duivels winnen nadat ze geknokt hebben tegen een ploeg waar ze normaal altijd tegen zouden verliezen en ze elkaar in de armen vliegen en vieren, geeft dat een goed gevoel. Zoiets heb ik in de politiek nog nooit gezien.”

In Het Conclaaf kwamen de persoonlijke kenmerken van politici sterk naar boven.

“Vooral de relaties, inderdaad. En die waren blijkbaar niet zo ideologisch gekleurd. Bart en Conner: dat zat goed. Iedereen had het naar z’n zin met Petra De Sutter. Sammy Mahdi en Bart De Wever blijken niet de beste vrienden. En inderdaad: het cynisme van De Wever kwam er sterk uit.”

Houden mensen rekening met die persoonlijke kenmerken in hun stemgedrag?

Er zijn studies die dat zwart op wit aantonen. In systemen waar twee mensen rechtstreeks tegen elkaar opkomen, is op basis van alleen maar het gelaat het stemgedrag met 60 procent nauwkeurigheid te voorspellen. Mensen die van toeten noch blazen weten en twee tronies voor zich krijgen van de twee kandidaten, hebben een ‘hit rate’ van 60 procent. Dat speelt dus absoluut een rol, want in feite is de basiskans slechts 50 procent. Hoe het komt dat ze bepaalde gezichten verkiezen, heeft te maken met een soort veronderstelde competentie.

IEMAND DIE HEEL DE TIJD TEGEN DRUGS STAAT TE FULMINEREN EN DAN ZELF EEN

GEBRUIKER BLIJKT TE ZIJN, DAT KOMT NIET GOED OVER

Niet omdat ze sympathiek overkomen, eerder omdat ze capabel overkomen. Eerste indrukken zijn enorm belangrijk. Dat mensen zo ‘oppervlakkig’ kiezen, is bijzonder en zelfs verontrustend in een domein dat bol zou moeten staan van ideologische tegenstellingen en politieke keuzes. Zeker binnen ideologische families geloof ik dat bepaalde persoonlijke kenmerken een rol

TE VOORSPELLEN

gespeeld hebben. Het Conner-effect bestaat en heeft Groen-kiezers naar Vooruit gelokt, daar ben ik van overtuigd.”

In ons land houdt media zich meestal afzijdig als het om de persoonlijke levens van politici gaat. Maar is een politicus die bijvoorbeeld regelmatig zijn echtgenoot bedriegt, niet sneller geneigd om zijn kiezers of zijn bevolking te bedriegen?

“Ik weet niet of daar al onderzoek naar is uitgevoerd (lacht). Maar wanneer je het vanuit het standpunt van de psychologie bestudeert, kan dat zeker. Het zou kunnen dat mensen die in het ene domein bedriegen, dat in het andere met even weinig moeite doen. Er zijn syndromen van mensen die de klok rond liegen en bedriegen. Blijkbaar komen die ook vaker in managementfuncties terecht. Ze kunnen charmant overkomen bij mensen en maken strategisch gebruik van menselijke relaties, maar redeneren op korte termijn, waardoor relaties op lange termijn verzuren. Het zou kunnen dat dat soort mensen in de politiek ook bovendrijft.”

Hebben dergelijke controverses impact op het verkiezingsresultaat van politici?

“Ik vermoed dat het altijd gaat over geloofwaardigheid. Als een liberaal wat geld achteroverdrukt, is dat wellicht een minder groot probleem dan een cd&v’er die zijn vrouw bedriegt. Een Vooruit-politicus die zichzelf via een of andere constructie met een vennootschap laat uitbetalen, zal een groter perceptieprobleem hebben. Mensen kunnen hun geloofwaardigheid wel degelijk verliezen doordat ze in de fout gaan op bepaalde gebieden. Iemand die heel de tijd tegen drugs staat te fulmineren en dan zelf een gebruiker blijkt te zijn, dat komt niet goed over.”

U schreef als politiek psycholoog twee boeken: ‘Iedereen racist’ en ‘Links vs rechts’. Wat was uw doel met die boeken?

“‘Links vs rechts’ was voor mij een soort conditioneel afscheid van de politieke psychologie. Ik ben tevreden en heb mijn ei kunnen leggen. Dat betekent niet dat ik mezelf een verbod opleg om op dat soort onderwerpen in te gaan, dat gaat ook niet. Maar mijn hoofdfocus verschuift.”

Welk ei heeft u proberen leggen? In een interview met Knack ging het over een ‘erfzonde van de politieke psychologie’.

“Ik vermoed dat ik het daar had over de nogal unidimensionele aandacht voor rechts, conservatieve mensen, en dat vooral in negatieve termen. Dat is inderdaad een erfzonde omdat er een soort blindheid is voor de defaults van mensen die aan de linkerkant zijn. Dat alle slechte mensen rechts zijn en alle goede mensen links, is nonsensicaal Maar dat beeld zit voor een heel stuk daarin verweven, ook omdat het wetenschapsbedrijf binnen de psychologie en sociale psychologie tamelijk linksig is. Binnen universiteiten is dat ook zo. Andreas De Block heeft een mooi boek geschreven over ideologische diversiteit, die helemaal niet aan bod komt. Iedereen heeft de mond vol van diversiteit, tot het over ideologische diversiteit gaat. Mensen die eerder rechts zijn, gaan lopen van universiteiten. Dat is een van de zaken die ik met dat boek wil rechttrekken, door te zeggen: goed, dat is

hier niet allemaal zwart-wit.”

“Aan de andere kant zijn er natuurlijk zaken die niet zo leuk zijn en die je moet durven zeggen, hé. Als er een dobbelsteentje gegooid wordt met de goeie en de slechte kanten van een psychologisch profiel, neigen de slechte kanten vaak naar de rechterkant te gaan. Dat zijn natuurlijk verbanden, waarbij het ene lichtgrijs en het andere donkergrijs is. Maar goed, ik weet niet of het relativerend vermogen van dat boek sterk gewerkt heeft.”

Is het linkse profiel intussen wel onderzocht?

“De hoeksteen van al die dingen is autoritarisme. In de hoogdagen van het politiek psychologisch onderzoek tussen 1950 en 2010 is vooral het rechts-autoritarisme onderzocht, nu is er ook een onderzoekslijn links-autoritarisme. We hebben nu een onderzoek afgenomen bij jongeren in het secundair onderwijs. Daaruit blijkt duidelijk dat rechts- en links-autoritarisme tamelijk stevig correleren. Dat wordt minder omdat de mindset van mensen meer ideologisch wordt mettertijd. Maar ter linkerzijde gaat het vooral over een soort onverdraagzame houding naar mensen die conservatieve standpunten innemen. ‘Iemand die rechts is, zal zeker een racist en een seksist zijn.’ Dat soort dingen. Dat is het symptoom van de hedendaagse cultuur. Als je kijkt naar de onderlinge vooroordelen van links versus rechts, dan zijn die vele malen hoger dan bijvoorbeeld etnisch-culturele vooroordelen.”

“Een van mijn grote stellingen is dat links op een bepaald moment op een bepaalde manier onverdraagzaam wordt; ik ben ook bezig met een artikel daarover. De progressieve waarden zelf worden in vraag gesteld, waardoor linkse mensen in het defensief moeten. Dat is jarenlang het geval geweest voor de conservatieve waarden. Vanaf de jaren 60 moest rechts in het defensief en reageerde daar toen ook tamelijk verkrampt op. Nu lijkt het omgekeerde bezig te zijn.”

En nu bent u bezig aan een derde boek. Waarover gaat dat?

Over het zelf. Hoe tot zelfkennis te komen. Over wat gelukkig maakt. Dat hoe we naar onszelf kijken cultureel bepaald is. En er staat zelfs een hoofdstuk over de dood in. Het heeft niet veel te maken met de vorige boeken, maar ik ben een duizendpoot die verschillende dingen tegelijkertijd doet. Onze onderzoeksgroep is als een Mexicaans leger: wij schieten alle kanten op en bestuderen alles.”

WANNES NEUKERMANS

Leger in het nauw in Congo

Opnieuw zitten Zuid-Afrikaanse troepen in slechte papieren in een Afrikaans land. Bij een nieuw offensief sinds begin dit jaar van de M23-rebellen, Congolese Tutsi’s die de steun van Rwanda krijgen, ligt een Zuid-Afrikaanse basis onder vuur.

Sinds jaren proberen zo’n 2.500 tot 3.000 Zuid-Afrikanen de toestand in Oost-Congo mee te helpen stabiliseren. De basis vormde een van de laatste hinderpalen voor de rebellen om de belangrijke stad Goma aan het Kivumeer te bereiken, totdat de M23-rebellen de stad deze week wisten in te nemen. In 2012 bezetten ze reeds kortstondig die stad, maar moesten ze zich terugtrekken toen Rwanda met het intrekken van financiële steun uit het buitenland werd bedreigd.

Gebrekkig materiaal

Zoals nog is gebeurd, sloeg het Congolese leger bij het naderen van de rebellen op de vlucht en zijn het dus de Zuid-Afrikanen die - samen met soldaten uit Tanzania en Malawi - de opmars van M23 moeten stuiten. Dat is geen sinecure, gelet op het tekort aan munitie, de verkeerde munitie die aan de luchtafweer was verstrekt en Gripen-ondersteuningsvliegtuigen die slechts over 12 raketten beschikken. En terwijl M23 ook drones inzet, heeft Zuid-Afrika te lang gewacht om er aan te schaffen, en dat in een periode waarin de markt krap geworden is, gelet op conflicten elders in de wereld

TERWIJL M23 OOK DRONES INZET, HEEFT ZUID-AFRIKA TE LANG GEWACHT OM ER AAN TE SCHAFFEN

Terwijl er nog niet is beslist of er versterkingen zullen worden aangevoerd, stelt zich intussen de vraag wat de Zuid-Afrikanen überhaupt kunnen bereiken in Congo, in de wetenschap dat Monusco, de VN-vredesmacht van zo’n 16.000 man, na vele jaren nog geen resultaten heeft geboekt. Intussen stromen massa’s vluchtelingen richting Goma en heeft Zuid-Afrika al minstens 9 doden en 15 gekwetsten te betreuren.

DUITSLAND

Niet het eerste ingrijpen

De hele zaak vertoont een opvallende gelijkenis met het Zuid-Afrikaanse ingrijpen in 2013 in de Centraal-Afrikaanse Republiek, waar Pretoria de regering te hulp kwam. Toen werden zo’n 200 Zuid-Afrikanen in de

hoofdstad van dat land, Bangui, door rebellen omsingeld. Door een tekort aan munitie moesten ze de strijd staken en zich overgeven. Naast de smadelijke aftocht keerden 15 mannen in lijkzakken naar hun vaderland terug.

Zuid-Afrika’s optredens in Congo en Centraal-Afrika staan niet op zichzelf. Het land had destijds ook troepen in Soedan en sinds de jihadistische opstand in de provincie Cabo Delgado in Noord-Mozambique zijn ze ook daar actief. Die ingrepen hebben te maken met economische belangen, met het opvijzelen van ’s lands prestige in Afrika en tegelijk hoopt men op die manier de vluchtelingenstromen richting zuidelijk Afrika in te tomen. Angie Motshekga, Zuid-Afrika’s minister van Defensie, kreeg in het parlement heel wat kritiek te verduren. Er werd geëist dat de troepen zouden worden teruggetrokken.

JAN VAN AERSCHOT

LIBANON

De kruik gaat zolang te water tot zij barst, natuurlijk! Uiteindelijk heeft advocaat en tevens AfD-parlementslid Christian Wirth een strafklacht ingediend tegen de Duitse minister van Binnenlandse Zaken, Nancy Faeser (SPD). De inhoud van de klacht? De minister zou met een raadsbesluit de basisrechten van politiemensen hebben geschonden. De feiten kwamen aan het licht na journalistiek onderzoek door het conservatieve weekblad Junge Freiheit.

Zo is gebleken dat de Duitse politieoverheid, die verplicht is tot een absolute partijpolitieke neutraliteit, met een intern bericht politieagenten die zich hadden geëngageerd voor het AfD probeerde te intimideren. De interne nota, met de ronkende titel ‘Kandidatur für eine gesichert rechtsextreme Partei? Keine gute Idee als Bundesbeamtin oder Bundesbeamter!’ (U kandidaat stellen voor een duidelijk rechts-extreme partij? Geen goed idee als politieambtenaar!) laat aan duidelijkheid weinig te wensen over. In de tekst worden slechts twee partijen genoemd: het AfD en de Freie Sachsen.

AfD-leden uit het korps verwijderen De bedreiging die hier uit de pen van de politie-overheid aan de eigen politiemensen klinkt, is gebaseerd op het nieuwe tuchtrecht dat sinds april 2024 in Duitsland van kracht is. Dat nieuwe tuchtrecht biedt de politieoverheid de mogelijkheid om agenten te ontslaan op basis van een ad-

ministratieve nota, zonder de tot hiertoe verplichte procedure van de tuchtklacht te volgen. De betrokken agent heeft dan enkel nog de mogelijkheid zich in een jarenlange en inspannende procedure te verdedigen, iets waar de meesten zullen voor passen. De interne nota van de overheden van de Duitse politie, die via het intranet van de Bundespolizei werd verspreid (en die Junge Freiheit kon inkijken), biedt politiebesturen als sanctie de dienst van de betrokken agent in te perken tot met het ontslag van de politieman of -vrouw, die zich voor het AfD wil engageren. Voor waarnemers is het een duidelijke inbreuk op de grondwettelijke basisrechten, zoals vrijheid van meningsuiting, vrijheid van vereniging en andere. Het is duidelijk dat de algemene politieke toestand in Duitsland steeds meer gespannen wordt in het licht van de belangrijke parlementsverkiezingen van februari 2025. De nota van minister Faeser lijkt op een zoveelste variante van ‘fluiten in het donker’. PIET VAN NIEUWVLIET

DUITSLAND

Dublin-akkoord faalt over ganse lijn

In 2024 ging Italië in het kader van het Europese Dublin-akkoord akkoord met de vraag van Duitsland om 10.402 migranten uit Duitsland terug op te nemen. Na verschillende pogingen van Duitsland om die migranten over te dragen aan de Italianen, werden uiteindelijk slechts drie asielzoekers overgebracht.

Niet alleen de Italianen treden de Dublin-regels met de voeten. Zo blijkt dat Griekenland van de 15.453 aanvragen tot terugname van oorspronkelijke migranten uit Duitsland, 22 migranten daadwerkelijk heeft teruggenomen. Bulgarije nam van de 8.090 aanvragen uiteindelijk 290 migranten terug.

Aan de basis van de terugnameverplichting ligt de Dublin-verordening die stelt dat asielzoekers hun asielaanvraag moeten indienen in de EU-lidstaat waar ze eerst voet aan wal zetten en dat de asielbehandeling in dat land moet gebeuren.

Geografische en politieke grenzen nabij

Als een EU-lidstaat als Duitsland vaststelt dat een andere EU-lidstaat bevoegd was om over de asielopdracht te beslissen, omdat die lidstaat de plaats was waar de asielzoeker de EU binnenkwam, dan kan Duitsland aan die betrokken EU-lidstaat vragen om de migrant terug te nemen. Maar zoals de realiteit nu uitwijst, blijft de omzetting van de toen vastgestelde verordening veelal dode letter.

De cijfers die nu door het Duitse Bondsagentschap voor Migratie en Vluchtelingen werden bekendgemaakt, leiden tot scherpe kritiek, zeker met de belangrijke parlementsverkiezingen in zicht. In de Duitse krant Bild eiste de algemeen secretaris van CDU, Carsten Linnemann, een fundamentele koerswissel: “We moeten de illegale migratie naar Duitsland stoppen en aan onze grenzen terugwijzen.” De discrepantie tussen opgelegde regels en de realiteit is te groot: de Dublin-verordening botst op haar grenzen, geografisch, maar vooral politiek.

PIET VAN NIEUWVLIET

De eerste ‘failed state’ in het Midden-Oosten?

Libië - dat tenslotte eerder thuishoort in de Noord-Afrikaanse ruimte dan in het Midden-Oosten - buiten beschouwing gelaten, maakt Libanon veel kans op de titel van eerste ‘failed state’ van het Midden-Oosten. Hoe is het zover kunnen komen met deze multinationale staat, met een hoofdstad als Beiroet die bekendstond als het Parijs van het Midden-Oosten? Libanon torst een zware geschiedenis met zich mee: er was de bijzonder verwoestende burgeroorlog (1975-1990) en als toemaatje werd de haven van Beiroet in 2020 verwoest door een explosie.

Libanon is een multinationale staat met christenen, sjiieten, soennieten, Druzen en nog enkele minder grote bevolkingsgroepen. Het land werd bestuurd middels een eigenaardige mix van quota en gebalanceerde machtsverhoudingen. Op 9 januari 2025, na twee jaar zonder regering, werd uiteindelijk Joseph Aoun, generaal van de Christelijke Libanese Strijdkrachten, tot president verkozen. Joseph Aoun is géén familie van Michel Aoun, die ándere christelijke politicus die Libanon ervoor leidde. De keuze van de Libanese politiek voor Joseph Aoun, zegt Midden-Oosten-expert Richard Haddad, is een keuze ‘par défaut’. Een keuze dus om andere, slechtere keuzes te vermijden. De ontploffingen in de haven van Beiroet in 2020 zorgden niet alleen voor veel menselijk leed (215 doden en 6.500 gewonden), maar bleken tevens een perfecte illustratie van een falende overheid inzake controle en opslag van gevaarlijke goederen. De gemoederen liepen maandenlang hoog op in Libanon, met massale demonstraties tegen het algemeen falende overheidsbeleid. De verkiezingen van 15 mei 2022 vonden plaats in een gespannen sfeer. De resultaten waren historisch: Hezbollah en zijn geallieerde politici in de andere bevolkingsen religieuze groepen verloren hun absolute meerderheid. Een front van ontevreden bur-

gers haalde uit het niets ruim 13 procent en ook de christelijke partij Libanese Strijdkrachten ging fors vooruit. De partij van oud-president Hariri zakte weg in het niets. Omdat Hezbollah en zijn geallieerden niet langer over een meerderheid beschikken in het Libanese parlement, boycotten ze zittingen om een president te benoemen. Het zal uiteindelijk de recente vernietiging van de gewapende vleugel van Hezbollah door Israël zijn, aldus Richard Haddad, die de situatie in Libanon heeft gedeblokkeerd. Van Joseph Aoun wordt nu verwacht dat hij terug een Libanese natie zal opbouwen, maar dat wordt een bijzonder moeilijke, zo niet onmogelijke taak. Richard Haddad verwijst in dat kader naar de getuigenis van een Libanese moslima, die uit Zuid-Libanon was gevlucht na de Israëlische bombardementen en die in een christelijke wijk was terechtgekomen: “Ik keer terug naar mijn wijk, want ik verkies liever te leven onder bombardementen (bij mijn eigen mensen) dan hier in Oost-Beiroet (de christelijke wijken).”

Grondwettelijk zijn de president van Libanon en de stafchef van het leger verplicht christelijk. De opgave die Joseph Aoun wacht, is praktisch onoplosbaar: radicale islam en christendom verzoenen.

PIET VAN NIEUWVLIET

© SHUTTERSTOCK

Goma aan het Kivumeer

Donald Trump en de erfenis van Monroe

“We gaven het aan Panama, niet aan China en nu nemen we het terug.” De Trumpiaanse kijk op het bewuste kanaal laat aan duidelijkheid niets te wensen over, maar is tegelijkertijd misleidend. In essentie draait vrijwel alles om China, hét axioma van het Amerikaanse beleid van de komende vier jaar. Zijn er uitspraken over Oekraïne, de NAVO of het kanaal van Panama, dan schuilt altijd de Chinatoets om de hoek. Dé manier om door de retoriek te kijken; het is een beetje de handleiding om de ware toedracht van al hetgeen Donald Trump debiteert te begrijpen, of op zijn minst te nuanceren. We hebben er in het verleden al op gewezen en iets zegt ons dat het de komende jaren tot in den treure herhaald zal moeten worden - het zij zo.

Neem nu het kanaal van Panama. Met wat slechte wil kan je al snel de indruk wekken dat de Amerikaanse president van plan is dat manu militari te onteigenen/te annexeren/te exploiteren (schrappen wat niet past). In werkelijkheid is het wellicht zoals die soep die niet zo heet gegeten wordt als ze wordt opgediend. De temperatuur van het ‘brouwsel’ doet echter geen afbreuk aan de relevantie van de gebruikte ingrediënten.

Chinese invloedsfeer

Een Amerikaanse zakenman, net geland in Panama, verbaasde zich er op X over dat verschillende reclameborden in het Chinees geschreven zijn. In zijn rit van luchthaven naar hotel kruiste hij ook een enorm gebouw, een Chinese bank zo blijkt. Het zijn visuele illustraties van een dieperliggende economische realiteit. Aan beide uiteinden van het kanaal bevinden zich de havens van Balboa en Cristóbal, operationeel onder Chinese controle. Doorheen de jaren heeft Peking ook tal van investeringen op zijn conto geschreven, waaronder een diepwaterhaven op het eiland Margarita, een extra brug over het kanaal, net als het hele telecomluik voor het dagelijks bestieren van het kanaal enzovoort... Misschien moet even terzijde ook vermeld worden dat jaarlijks zo’n 14.000 schepen door het kanaal varen, zo’n 6 procent van de maritieme wereldhandel; voor de liefhebbers: 260 miljoen ton vracht per jaar.

Breder plaatje

Waar men zich in Washington druk over maakt, overstijgt overigens de kwestie Panama. Sinds 2000 groeide de Chinese handel met Latijns-Amerika met een factor 35

(!). Voor verschillende landen in de regio groeide China uit tot het nummer 1-land voor import én export. Niet minder dan 20 van die landen stapten mee in het logistiek-strategisch project ‘Belt and Road Initiative’ dat op de tekentafels van Peking

De Duitse christendemocraten leken dezelfde weg op te gaan als de dinosauriërs vlak voor de meteorietinslag. Maar misschien zullen zij toch nog overleven.

De druppel die de emmer deed overlopen, was een afgewezen Afghaanse asielzoekereen moslim natuurlijk - die in Aschaffenburg met een mes begon in te hakken op kinderen in een speeltuin, helemaal volgens de richtlijnen van IS, Al Qaeda en Islamitische Jihad. Maar dat werd doodgezwegen. Behalve islamitisch, was hij ook nog ‘gewoon’ gek. Alsof dat alles verklaarde. Kortom, het gewone patroon van doodzwijgen en oproepen om vooral niemand te haten - zelfs zo’n kindermoordenaar niet? - en niet te ‘instrumentaliseren’. Maar het werkte niet meer zoals vroeger. Zelfs de meest volgzame christendemocraten waren het nu beu.

Ommekeer

CDU-voorzitter Merz diende een wetsvoorstel in dat een ommekeer kan betekenen in het suïcidale Duitse migratiebeleid. De belangrijkste punten zijn daarbij: permanente controles aan de Duitse grenzen, vreemdelingen die het land binnenkomen zonder geldige reisdocumenten worden onmiddellijk uitgewezen, afgewezen asielzoekers worden opgesloten in detentiecentra. Vreemdelingen die strafbare feiten hebben gepleegd of die men als gevaarlijk of instabiel beschouwt, kunnen voor onbeperkte duur in ‘vertrekdetentie’ worden geplaatst. Als christendemocraten blaffen, moet men altijd nog afwachten of ze ook echt durven te bijten. Mijn vrouw heeft een chihuahua, die heel woest en heldhaftig naar alle andere honden blaft, totdat ze te dichtbij komen. Maar dit keer gaat het voor Merz en de CDU om leven of dood. Zij zijn geen chihuahua’s, maar katten in het nauw. Het lijkt hen nu echt

ernstig te zijn. Alle linkse partijen schreeuwen natuurlijk moord en brand. In een normaal functionerende democratie zou Merz zonder problemen een meerderheid vinden in het parlement. Maar… daarvoor is ook de steun van het AfD nodig en die heeft al toegezegd. Merz weigert echter nog steeds met het AfD samen te werken. Net zoals de andere partijen wil hij geen coalities met hen sluiten.

Wij noemen dat een cordon sanitaire, in het Duits heet dat een ‘Brandmauer’, een brandmuur dus. Dat is niet automatisch ondemocratisch. Maar de manier waarop de woke-partijen dat toepassen, is dat wel. Volgens hen mag geen enkel wetsvoorstel worden goedgekeurd als ook het AfD dat steunt. Tegen het Vlaams Blok/Vlaams Belang werd in parlementen, provincie- en gemeenteraden dikwijls ook dezelfde idiote beleidslijn toegepast. Inhoudelijk vond men een voorstel goed, maar het kwam van de verkeerde partij. Dus men stemde het weg.

Carnavalsoptocht

Merz krijgt nu de volle laag. De onvolprezen Syp Wynia schreef hierover op zijn blog: “In Berlijn gingen linkse demonstranten de straat op (volgens de organisatie waren er 100.000 deelnemers, volgens de politie 35.000) tegen de ‘Rechtsruck’ en tegen Merz. Hij werd afgeschilderd als de ‘stijgbeugel van het fascisme’. Het was een Berlijnse carnavalsoptocht die Duitsers in ‘den Ländern’ eerder tot de overtuiging zal brengen dat Merz op de juiste weg is.”

gestalte kreeg. De Chinezen manifesteerden zich als een belangrijke investeerder voor infrastructuurwerken, maar waren evengoed speler in de diensten- en natuurlijk de telecomsector (spionage!). De aanwezigheid op Cuba - al een stuk dichter bij de Amerikaanse grenzen - werd opgedreven en laten we niet vergeten dat de drug fentanyl, die langs de Mexicaanse grens het land binnenkomt en duizenden Amerikanen de dood injaagt, ‘made in China’ is. En dan zijn er ook nog de Russen, altijd bereid tot die koude oorlogsspelletjes in de regio. Cuba en Venezuela blijven de steun van Moskou genieten, net zoals zelfs Iran en Hezbollah een activiteit in Latijns-Amerika ontplooien. Wanneer Trump naar het zuiden kijkt, is Panama slechts het topje van de ijsberg. Latijns-Amerika centraal plaatsen

Wegens omstandigheden verdween Latijns-Amerika uit het aandachtsveld van de laatste Amerikaanse presidenten. George Bush was zich hiervan bewust en wou daar verandering in brengen, alleen werd hij geconfronteerd met de aanslagen van 11 september, wat de aandacht naar Centraal-Azië zoog. Opvolger Obama zag het dan weer anders. Hij wordt wel eens als de eerste Aziatische president omschreven, die zich afkeerde van het Atlantisme - decennialang een vanzelfsprekendheid - om de blik op het oosten te richten. Er was Trump I, maar diens aandacht werd meer door China getrokken, ook al liet hij niet na nu en dan de Monroe-doctrine op te rakelen. Naar verluidt wou Biden Latijns-Amerika terug centraler plaatsen in het buitenlands beleid van de VS, maar dan kwam er de oorlog in Oekraïne en die in het Midden-Oosten. Vindt Trump II aansluiting bij die voormelde Monroe-doctrine die, ruw gesteld, heel Amerika - Latijns-Amerika op kop - als een exclusieve invloedsfeer zag, wars van buitenlandse inmenging? De komende jaren zullen een antwoord bieden.

Hopelijk heeft hij gelijk. En terzijde: kennen die linkse idioten nog altijd het verschil niet tussen fascisme - dat Italiaanse ding van Mussolini - en het Duitse nationaalsocialisme? Of kennen zij het wel en vinden ze die term ‘nationaalsocialisme’ gewoon te gênant en te onthullend?

ALS CHRISTENDEMOCRATEN BLAFFEN, MOET MEN ALTIJD NOG AFWACHTEN OF ZE OOK ECHT DURVEN TE BIJTEN

Het is niet duidelijk hoe de andere partijen Merz kunnen beletten in een stemming de steun van het AfD te aanvaarden. Ik ken wel enkele procedurele trucs die in België zouden kunnen werken. Maar ik wil niemand op ideeën brengen. Feind hört mit! (De vijand luistert mee!, red.)

De échte nieuwe nazi’s

En terwijl dat alles gebeurde, gingen in politieke kringen steeds meer stemmen op om het AfD te verbieden. En met de geweldplegingen en bedreigingen tegen AfD’ers ging het van kwaad naar erger. Het geweld was absoluut eenzijdig. Er waren geen vergelijkbare gevallen van geweldplegingen van AfD-aanhangers tegen leden of kaderleden van andere partijen, of tegen kranten. Wie lijkt er eigenlijk het meest op de nazi’s? De groepen die politieke tegenstanders mishandelen? Die censuur en partijverboden willen invoeren? Of de slachtoffers van al die praktijken? Het is heel duidelijk aan welke kant van het politieke spectrum de echt gevaarlijke totalitaire en gewelddadige krachten in Duitsland zitten.

PAUL BÄUMER

Opening van het Panamakanaal

MR-Les Engagés in Wallonië: dat kan beter!

De regeringen die in Wallonië na bijna een eeuw het wanbestuur van de PS overnemen, hebben een opdracht die zo groot is als het opruimen van de stallen van Augias in het kwadraat. We moeten dus grootmoedig zijn in ons oordeel. De tijd dringt echter en als er geen radicale maatregelen worden genomen, zal het Waals Gewest failliet gaan, net als de pompeuze ‘Fédération Wallonie-Bruxelles’. Wat is de situatie?

Vanaf dag één moet het budget aangepakt worden. En zo ook voor alle dagen daarna, want al het andere is in de huidige context secundair. Vanuit dat oogpunt heeft de Waalse Regering aangetoond en verklaard dat ze de overheidsfinanciën op een verantwoordelijke en voorzichtige manier wil beheren, waarbij ze bezuinigingen vermijdt maar tegelijk het tekort wil terugdringen. Het doel is om de gezamenlijke begroting van de Federatie Wallonië-Brussel en het Waals Gewest binnen 10 jaar opnieuw in evenwicht te brengen, met als tussentijdse doelstelling een halvering van het tekort tegen 2029. Dat is een lovenswaardige doelstelling, waarvan het geleidelijke karakter begrijpelijk is, maar we wachten nog steeds op de concrete besparingsmaatregelen die zullen worden genomen.

Wachten op Arizona

Het is duidelijk dat het aantreden van de Arizona-regering op federaal niveau de zaken zou vergemakkelijken voor de Walen, door enkele van de mechanismen te doorbreken die te veel Walen inactief houden: levenslange werkloosheid en evenveel langdurig zieken in België als in heel Duitsland.

WE WACHTEN NOG STEEDS OP DE CONCRETE BESPARINGSMAATREGELEN

Er is een hervorming van het ambtenarenapparaat gepland, met een overgang naar contracten van onbepaalde duur voor nieuwe aanwervingen, waarbij geleidelijk een einde wordt gemaakt aan het statutaire systeem, met uitzondering van gezagsposities. Die hervorming is bedoeld om het welzijn van werknemers en de sociale dialoog te respecteren. Het is bemoedigend, maar nauwelijks overtuigend, omdat ‘gezagsfuncties’ worden uitgesloten. De afschaffing ambtenarenstatuut zou doeltreffender zijn.

Openbare omroep

Wat betreft de culturele oorlog die in Europa woedt, heeft de nieuwe meerderheid twee fouten gemaakt. De eerste is om het budget van de RTBF niet verder te verlagen dan de afschaffing van de indexering. Vierhonderd miljoen per jaar is een obsceen budget dat een coterie van linksen uit de paleontologische pers toelaat om het Waalse volk zijn geweten te dicteren. We moeten een einde maken aan die de facto culturele dictatuur, bijvoorbeeld door het budget van de RTBF met 50 procent in te krimpen, door de openbare dienst te dwingen zich te beperken tot programma’s van de openbare dienst - met uitzondering van amusement - met financiële sancties indien nodig, en natuurlijk door afwijkende en megalomane projecten te verbieden, zoals de overname die de RTBF momenteel overweegt van LN24, een privézender. Toegegeven, de macht van de paleo-pers is stervende, maar hoeveel scholen zouden er gerenoveerd kunnen worden met zelfs maar 50 procent van het farao-budget van de RTBF?

Radicaal-rechts voornaamste bron van misinformatie?

In ons groot interview van deze week komt het uitgebreid aan bod: het vertrouwen in de politiek en de media is historisch laag bij de burger. Sociaal wetenschapper Petter Törnberg van de Universiteit van Amsterdam (UvA) meent in een nieuw onderzoek dat bepaalde politieke actoren dat wantrouwige klimaat uitbuiten door misinformatie te verspreiden voor politiek gewin. De voornaamste schuldige: radicaal-rechtse partijen.

Törnberg en de coauteur maken geen onderscheid tussen ‘desinformatie’ en ‘misinformatie’ in de studie en gebruiken enkel die laatste term. Doorgaans spreekt men bij desinformatie van het bewust verspreiden van foutieve berichtgeving, terwijl de verstrekker zich bij misinformatie daar niet van bewust is. “Het is uiteindelijk zowel onmogelijk als irrelevant om te weten of specifieke politici diep vanbinnen zelf de boodschappen geloven die ze verspreiden”, schrijven de auteurs.

Factuality score

Om het fenomeen van misinformatie te meten, analyseerden de onderzoekers 32 miljoen tweets van parlementaire accounts uit 26 verschillende landen. Het gaat hier voornamelijk over westerse democratieën, waaronder ook België. Vervolgens filterden ze alle uitgaande weblinks in die berichten en evalueerden ze de ‘factuality score’ van de betrokken websites. Het resultaat werd bekomen met de hulp van de Wikipedia Fake News-lijst en Media Bias Fact Check (MBFC), twee websites die nieuwsbronnen naar waarheidsgehalte pogen te evalueren.

Bedenkingen

Ondanks de schijnbare objectiviteit van dit onderzoek, zijn enkele belangrijke kanttekeningen toch op hun plaats. Meer concreet over de twee websites die de ‘feitelijkheid’ van de geanalyseerde websites bepalen. Wikipedia staat erom bekend met een linkse vooringenomenheid te schrijven over aangebrande onderwerpen zoals bijvoorbeeld raciale verschillen in intelligentie of transgenderisme. Ook de objectiviteit van MBFC valt op zijn minst twijfelachtig te noemen. Zo is De Standaard volgens die website een bijna neutrale publicatie, met hoogstens een licht rechtse bias. Yeah, right.

De onderzoekers geven bovendien zelf ook enkele beperkingen van hun studies mee. Zo deelt Twitter niet langer zijn data met onderzoekers, waardoor de meest recente gegevens waarover Törnberg en co beschikten, uit 2022 dateren. Meer belangrijk is dat het onderzoek niet de inhoud van de gelinkte artikels bij de Twitterberichten analyseerde

(toegegeven: momenteel waarschijnlijk een onmogelijke taak op dergelijke schaal), noch de effectieve berichten van de politici zelf. De conclusies van de onderzoekers moeten dus met een flinke korrel zout genomen worden.

EERDER ONDERZOEK SUGGEREERDE AL EEN VERBAND TUSSEN POPULISME EN MISINFORMATIE, MAAR DE WETENSCHAPPERS KONDEN OP DIE BEVINDING NIET REPLICEREN

Het is moeilijk om te bepalen of Törnberg zelf een linkse activist is die enkel dat onderzoek publiceert dat zijn wereldvisie bevestigt. Een vakgebied als de sociale wetenschappen pleit niet echt in zijn voordeel. Een meer subtiele hint naar zijn mogelijke vooringenomenheid is dat hij in een wetenschappelijke publicatie uit 2025 consequent de termen Twitter en Tweet gebruikt, ondanks de ondertussen toch niet zo recente naamsverandering door de huidige eigenaar van dat platform, de nieuwe aartsvijand van de westerse progressieven.

REISGIDS DOOR DE INTERNETJUNGLE

Ibrahim en Pipes

De tweede fout, en hier betreden we het rijk der dwalingen, is de benoeming van Joëlle Milquet tot hoofd van de raad van bestuur van diezelfde RTBF. Milquet heeft bijgedragen aan de islamitische infiltratie in Brussel, wacht op een proces voor ernstige overtredingen (en zelfs een overtreding die zeer weerzinwekkend is vanuit het oogpunt van het beheer van de overheidsfinanciën) en het is uitgerekend dát wezen dat Les Engagés heeft besloten aan het hoofd van de raad van bestuur van de RTBF te plaatsen... Toegegeven, de raad van bestuur van de RTBF heeft vrijwel niets te zeggen tegen de directeur - dat is voorbehouden aan de MR -, maar het signaal dat Les Engagés geeft, zal hen duur te staan komen bij de volgende verkiezingen. Kortom, dat kan beter. Maar laten we alsnog hulde brengen aan de persoonlijke moed van Bouchez, zonder wie dat gevecht niet eens zou worden gestreden. DRIEU GODEFRIDI

DE STANDAARD IS VOLGENS MEDIA BIAS FACT CHECK EEN BIJNA NEUTRALE PUBLICATIE

Hieruit bleek dat noch populisme, noch de links-rechtsverdeling van het politieke spectrum op zichzelf voldoende gecorreleerd zijn om te verklaren welke politici meer geneigd zijn om misinformatie te verspreiden via Twitter. Eerder onderzoek suggereerde al een verband tussen populisme en misinformatie, maar de wetenschappers konden op die bevinding niet repliceren. “Enkel wanneer populisme gecombineerd wordt met een rechtse ideologie, is er een verband met misinformatie”, schrijven de auteurs. Ze benadrukken dat radicaal-rechts de grote boosdoener is.

Wat? Een Arabier? Ga ik hier een Arabier als betrouwbare bron aanbevelen? Geen paniek. Raymond Ibrahim is een christen waar veel Europese kerkleiders een voorbeeld aan kunnen nemen. Hij is niet alleen een dappere en strijdbare islamcriticus, maar hij is ook zéér goed onderlegd, hoewel hij geen professionele historicus is. U kan zijn bijdragen lezen op zijn webstek www.raymondibrahim.com. Hij is ook zeer actief op YouTube en werkt mee aan Gatestone Institute, dat ik al eerder heb aanbevolen, en aan het Middle East Forum (www.meforum.org) van Daniel Pipes, de zoon van de beroemde historicus Richard Pipes, die gespecialiseerd was in de geschiedenis van de USSR. Zoals de vader het marxistische totalitarisme bestreed, zo bestrijdt de zoon het islamitische. Lang vóór Elon Musk en Trump de bakens verzetten, sprak Daniel Pipes al zijn steun uit voor de rechtse partijen in Europa. Hij was een van de eersten die de doofpot over de islamitische ‘rape gangs’ in Britse steden aan de kaak stelde en voor zover ik weet ook de eerste die in 2018 Tommy Robinson onder zijn vleugels nam en hem introduceerde in invloedrijke kringen van opiniemakers in de VS. Kijk vooral ook op ‘Islamist Watch’ en ‘Campus Watch’.

SIMON SEGERS

Campagne van Vlaamse overheid tegen desinformatie

Prévot en Bouchez © BELGA

VLAAMSE ROOTS IN SCHOTLAND

Volgens sommige bronnen zou tot een derde van de hedendaagse Schotse bevolking Vlaamse ‘roots’ hebben. Wellicht is dat lichtjes overdreven, maar historisch schuilt er een grond van waarheid in die bewering. Gedurende een periode van meer dan zes eeuwen, tussen de 11de en de 17de eeuw, is er immers sprake van verschillende migratiegolven uit de Lage Landen, en vooral dan uit het graafschap Vlaanderen, richting Schotland.

De eerste Vlamingen die het Kanaal overstaken, deden dat in het kielzog van Willem de Veroveraar in 1066. Ze hadden nauwe banden met de Normandiërs, niet in het minst omdat Willem was gehuwd met zijn achternicht, Mathilde van Vlaanderen, dochter van de machtige graaf Boudewijn V. Die Vlaamse ridders werden voor hun loyaliteit door Willem beloond met stukken land in Engeland, waardoor er een Vlaamse machtsbasis aan de andere zijde van de Noordzee ontstond die op haar beurt migranten uit de Lage Landen aantrok. Eén van die ridders was de uit Komen afkomstige Robert de Comines die in 1068 door Willem tot Earl of Northumbria werd aangesteld. Lang kon hij evenwel niet van zijn titel genieten, want hij werd op 28 januari 1069 vermoord door Engelse rebellen in de ambtswoning van bisschop Aethelwhite van Durham.

WILLIAM DOUGLAS

Het waren opnieuw Vlaamse ridders die we in 1124 samen met David Canmore aantreffen wanneer die als David I de Schotse troon besteeg. Ze stonden in dienst van Davids vrouw Maud of Huntingdon, wier moeder Judith van Lens was. Lens maakte toen nog integraal deel uit van het graafschap Vlaanderen. Hun komst leidde tot de eerste belangrijke Vlaamse aanwezigheid in het noorden. In hun voetsporen volgden al gauw meer en meer Vlamingen. Een van de bekendste nakomelingen van die Vlaamse ridders was Sir William Douglas (1255-1298), een Schotse ‘warlord’ en de eerste door William ‘Braveheart’ Wallace erkende edelman. Zijn zoon James Douglas (1286-1330) zou als rechterhand van Robert the Bruce een sleutelrol spelen in de Schotse onafhankelijkheidsoorlogen.

BRUGGE

Die Vlaamse instroom kreeg een sterke impuls tijdens het bewind van Malcolm IV (1153-1165) nadat de Engelse koning Henry II in 1154 de Vlamingen uit zijn koninkrijk had gebannen omdat ze, naar zijn zeggen, een bedreiging voor de Engelse handel vormden… Het grootste deel van die nieuwkomers vestigde zich in Upper Clydesdale en Moray, en werd al snel actief in de export van Schotse wol naar Vlaanderen. De Schotten, die al snel beseften dat ze zo een groot deel van de winsten op het weven van hun wol misliepen, besloten de in heel Europa om hun vakmanschap geroemde Vlaamse wevers naar Schotland te halen om er lokale wevers op te leiden.

Men mag in die context niet vergeten dat Vlaanderen in de 13de en 14de eeuw een economische grootmacht was, aangedreven door de lakennijverheid die luxueuze wollen goederen leverde aan een groot deel van Europa. Het was dan ook geen toeval dat de Schotse internationale handel hoofdzakelijk vanuit Brugge opereerde. Schotse kooplieden sloten op periodieke basis stapelovereenkomsten, waardoor ze verplicht werden hun stapelgoederen alleen naar Brugge te exporteren. De oudste nog bestaande overeenkomst dateert uit 1359 en de laatste uit 1470. In 1407 stelde de Bourgondische hertog, ook graaf van Vlaanderen, een Hoge Commissaris aan om de rechten van de Schotse kooplieden in Vlaanderen te verdedigen en te bestendigen, een ambt dat bekend werd als ‘the Conservator of Scottish Privileges in the Low Countries’. Uit die aanstelling bleek het grote belang dat men in Vlaanderen hechtte aan de handelsrelaties met de Schotten.

Die mercantiele relatie met Schotland was er, voor alle duidelijkheid, een van wederzijds voordeel, waarbij de export van Schotse ruwe wol de motor werd voor de groei van de Schotse economie. In ruil exporteerde Vlaanderen hoogwaardige luxeproducten naar Schotland, zoals wandtapijten, schilderijen, klokken en afgewerkte wollen goederen. Brugge fungeerde daarbij als draaischijf en venster op de wereld voor de Schotse handelaars. Die Vlaams-Schotse wisselwerking leidde tot de ontwikkeling van een netwerk van Schotse handelscentra, met name aan de oostkust, en luidde een periode in van bloeiende internationale handel en welvaart. Het was voor Schotland het feitelijke begin van de transitie van een plattelandseconomie naar een georganiseerd en gereguleerd handelsstelsel.

DE SCHOTTEN BESLOTEN DE IN HEEL

EUROPA OM HUN VAKMANSCHAP

GEROEMDE VLAAMSE WEVERS NAAR

SCHOTLAND TE HALEN

Aan het einde van de 16de eeuw volgde nog een laatste golf van Vlamingen die, op de loop voor de inquisitie en het autoritaire bewind van keizer Karel V en diens zoon Filip II, steun en bescherming zochten bij hun protestantse geloofsgenoten. Die migratie werd zelfs officieel aangemoedigd, want in 1581 en 1587 verscheen er een Act of Parliament die voordelen toekende aan de Vlaamse wevers en andere ambachtslui. Zij vestigden zich vooral in het noorden en het oosten van Schotland.

BLIJVENDE VLAAMSE INVLOEDEN

Die eeuwenlange wisselwerking tussen Vlaanderen en Schotland heeft onmiskenbaar genealogische en andere sporen nagelaten. Vlaams DNA is door onderlinge huwelijken goed ingebed in Schotland. Veel van de meest prominente Schotse families claimen Vlaamse wortels dankzij viriele Vlaamse ridders. De familienaam Fleming duidt duidelijk op die afkomst, maar ook achternamen als Sutherland, Murray, Innes en Lindsay zouden op Vlaamse ‘roots’ wijzen. Academici die verbonden zijn aan de universiteit van St. Andrews hebben al meer dan 100 familienamen geïdentificeerd die wijzen op die Vlaamse herkomst. Een herkomst die ook het Schotse vocabularium heeft verrijkt, niet alleen met ‘scone’, maar ook bijvoorbeeld met heel wat maritieme termen.

DIE VLAAMS-SCHOTSE WISSELWERKING

WAS VOOR SCHOTLAND HET

BEGIN VAN DE TRANSITIE VAN EEN

PLATTELANDSECONOMIE NAAR EEN GEORGANISEERD HANDELSSTELSEL.

Die invloed komt ook tot uiting in plaatsnamen. Toponiemen als Flanders Moss, Fleming-Beath, Flemington of Fleminghill spreken voor zich. Lamington en Roberton zijn dan weer vernoemd naar Vlaamse kolonisten. Zelfs in de architectuur zouden er Vlaamse stijlkenmerken kunnen worden teruggevonden. Sommige historici verwijzen hiervoor naar de trapgevels en de rode dakpannen in een aantal dorpen langs de riviermonding van de Forth. Die laatste zouden als ballast zijn meegegeven op de wolschepen. In sommige gevallen werd de aanwezigheid van Vlaamse bouwmeesters en steenkappers gedocumenteerd, zoals bij de constructie van het plafond van King’s College Chapel in Aberdeen en de westelijke ingang van St. Mary in Haddington. En dan was er natuurlijk ook nog een zekere Maynard The Fleming, die als een volleerde planoloog avant la lettre het stratenplan van middeleeuws St. Andrews vormgaf… En dan zwijg ik nog over de mogelijke Vlaamse invloed op sporten die nochtans héél lang als typisch Schots werden bekeken. Er is namelijk een langlopend debat onder historici gaande over golf en curling. Op middeleeuwse Vlaamse schilderijen blijken immers spelers te staan afgebeeld die zich hieraan lijken te ‘bezondigen’ en dat lang voor golf of curling in Schotland zouden zijn ontstaan… JAN HUIJBRECHTS

Historisch-culturele beschouwingen langs de limes

Al vroeg in het boek valt volgend citaat van de Nederlandse professor Paul Scheffer op: “De eerste vijftig jaar van de EU hebben we het over de binnengrenzen gehad. Hoe konden we die scheidslijnen overwinnen op een continent met zo’n gewelddadig verleden? De komende vijftig jaar zullen we het, denk ik, vooral over de buitengrenzen moeten hebben.” Het bracht de auteur op het idee om dit boek te schrijven. Welke historische betekenis hebben grenzen en kan de oude limes (de oude grenszone van het Romeinse Rijk) ons hierbij iets leren?

Luc Devoldere is geen onbekende in literaire middens. Na een carrière als leraar klassieke talen aan het Gentse Sint-Barbaracollege, was hij bijna 20 jaar hoofdredacteur van het tijdschrift Ons Erfdeel. Sinds twee jaar is hij voorzitter van Literatuur Vlaanderen (het vroegere Vlaams Fonds voor de Letteren). Voor zijn inzet voor de Nederlandse taal en cultuur ontving hij in 2017 de Marnixring Erepenning.

Oude en nieuwe grenzen

Ergens doorheen het boek passeert de schrijver de restanten van Carthago, in de buurt van het huidige Tunis. De stad heeft veel bekende inwoners gekend. Haar bekendste, Sint-Augustinus, verklaarde ooit: “De wereld is een boek. En wie niet reist, leest slechts één pagina.” De lange reis langs de vroegere grenzen van het Romeinse Rijk kan zeker gelden als een dik hoofdstuk, gevuld met interessante ontmoetingen en beschouwingen.

De reis in de ban van de limes start enigszins voorspelbaar in de schaduw van de muur van Hadrianus. De tocht langs de restanten in Noord-Engeland is ongeveer 150 kilometer lang en is nog steeds populair bij wandelaars die een weekje actieve vakantie inplannen.

Via minder bekende Nederlandse plaatsen als Katwijk, Dorestad en Doorn meandert zijn queeste verder langs de rivieren Rijn en Donau. Grenzen die millennia later ook een twistpunt onder en tegelijk een ontmoetingsplaats zijn voor Duitstaligen en respectievelijk Fransen en Slaven. Geamuseerd hoort hij Tsjechisch gezelschap uit over een liberale premier die vanuit Toscane dweept met de teloorgegane Donau-monarchie.

Oude en nieuwe oorlogen

Later stelt de auteur vast dat de Balkan een vruchtbare bodem is geweest voor het voortbrengen van Romeinse keizers. Diocletianus koos dus voor zijn geboortegrond toen hij na zijn pensioenfeest besloot om in het huidige Split zijn paleis te bouwen. De bezoeker zal zich verbazen over hoe goed het de tand des tijds doorstaan heeft. Devoldere stelt echter persoonlijk vast dat het tegendeel waar is voor het grote Sirmium. De speurtocht naar Romeinse sporen is er een van verrassingen en ontgoochelingen.

De Zwarte Zee staat voor weinigen hoog op de lijst van toeristische droombestemmingen. Het boek prikkelt de lezer nochtans zijn mening te herzien met een bezoek aan het Roemeense Constanza, waarnaar de Romeinse dichter Ovidius door keizer Augustus werd verbannen. Of door te wijzen op het vergeten keizerrijk Trebizonde dat in de Turkse stad Trabzon etymologisch voortleeft. Niemand hoeft overtuigd te worden van de historische veellagigheid van de poort tot dit meer, met zowel Troje als Constantinopel als respectievelijk stille en verkeersdrukke getuigen. Wie melancholisch of lichtbeschonken is, ontwaart misschien Jason en zijn Argonauten aan de horizon. Dat de tijd er niet is blijven stilstaan, bewijst het feit dat de Russisch-Oekraïense oorlog bij de doorreis van de schrijver reeds in al zijn hevigheid woedde; de harde bevestiging dat oorlog van alle tijden is.

Lessen uit de Oudheid

Dient dan ook geen woord gewijd aan hoe de klassieke beschaving ooit op de klippen liep? Devoldere vraagt zich af of dat verval ons iets leert over onze eigen tijd. “Waarschijnlijk alleen wat we sinds Nietzsche en Cioran al wisten: dat de vereenvoudigende en vereenvoudigde ideologie het wint van complexiteit en maniërisme, van scepsis en tolerantie, en zeker als die verworden tot permissiviteit en onverschilligheid.”

En alsof bovenstaande nog niet genoeg reden tot reflecteren geeft, komt deze slotbedenking tot tweemaal toe terug in het boek: “Alleen Rome, alleen Europa laat zijn tegenstanders aan het woord, en stelt zichzelf zo fundamenteel ter discussie. De Franse filosoof Rémi Brague noemde dat een van de fundamentele kenmerken van de ‘voie Romaine’ die Europa heeft gevormd. In die ‘Romeinse traditie’ wordt de eigen cultuur kritisch bekeken vanuit het perspectief van de andere.”

Het is een deugdzame houding, die zelfreflectie. Maar de huidige tijdsgeest heeft ze - mijns inziens - misvormd tot zelfkastijding. Het is tijd om in de geest van Aristoteles de balans te herstellen. Maar wat een reisverhaal en wat een verteller die - goochelend met citaten in het Latijn en diverse moderne West-Europese talen - blijk geeft van een waarlijk Europese geest...

PIETER VANDERMOERE

Luc Devoldere, ‘Zwerven langs de limesde randen van het Romeinse Rijk’, 2024, Athenaeum. 432 p., 27,50 euro. ISBN 9789025313678

Willem de Veroveraar

LEZERSBRIEVEN

De Romeinse groet van Elon Musk

Keer op keer slagen ‘ze’ erin en, jawel, ook deze week hebben ze ‘het’ voor mekaar gekregen. Met ‘ze’ bedoel ik de mainstream media en commentatoren. Met ‘het’ bedoel ik dat ik bij mezelf plots sympathie voel opborrelen voor figuren waarvoor ik in normale omstandigheden dat gevoel niet zou hebben. Het heeft te maken met mijn natuurlijke neiging om partij te kiezen voor de ‘underdog’ wanneer iemand op onheuse wijze wordt aangepakt. Het heeft ook te maken met een flinke opstoot van aversie die ik ervaar voor journalisten en commentatoren die mij als een idioot behandelen.

Alhoewel ik vanzelfsprekend stiekem geniet van het ongeloof en de wanhoop bij de linkerzijde, kon u uit vorige bijdragen al afleiden dat ik tegenover Donald Trump en zijn ploeg eerder kritisch en afwachtend sta. Ik heb het nu eenmaal niet voor overdreven politiek theater en al zeker niet voor narcisten. Anderzijds wil ik mijn mening over Trump graag zelf vormen en dat op basis van feiten en beleid. Elke poging tot dwangvoederen met anti-Trumpverhalen heeft bij mij een averechts effect. De hele hysterie rond de vermeende ‘fascistische groet’ van Elon Musk is een schoolvoorbeeld van ‘framing’: de manipulatie van taal of beeld om iemands denken een bepaalde richting uit te sturen. Wie enkel de bizarre armbeweging ziet, is inderdaad geneigd om die te associëren met minder prettige regimes uit de vorige eeuw. Wie wat langer naar de beelden van Musk kijkt, ziet de bewegingen als onderdeel van een grote show waarbij de betrokkene ook energiek rondstapt, de vuisten omhoogsteekt en op het spreekgestoelte slaat.

Historische onduidelijkheid

Net als het swastika-symbool staat het opsteken van de gestrekte rechterarm sinds de Tweede Wereldoorlog symbool voor het absolute kwaad. De

oorsprong van dat gebaar is merkwaardig genoeg onduidelijk. De fascisten van Mussolini geloofden dat de Romeinen elkaar op die manier begroetten, maar er is geen enkele historische bron die dat bevestigt. In elk verhaal over de rechterarm komt ‘Le Serment des Horaces’ van de Franse schilder Jacques-Louis David voor.

WIE DOOR HET

FRAMEN VAN EEN PAAR

SECONDEN BEELD ELON

MUSK WIL WEGZETTEN ALS EEN FASCIST, IS DOM OF TE KWADER TROUW

Op dat gigantische doek uit 1784 zie je drie broers die met flink gestrekte arm aan hun vader zweren dat ze tot de dood voor Rome zullen vechten. Het afleggen van een eed gebeurt ook vandaag nog altijd met het opsteken van de rechterhand. Ik las ergens dat dat te maken had met het feit dat misdadigers vroeger op die hand gebrandmerkt werden. Door zijn rechterhand te tonen kon iemand bewijzen dat hij geen crimineel was, maar een fatsoenlijke en betrouwbare burger. Se non è vero…

ZOEKERTJES

‘Waar tafelen een hoffelijke bezigheid wordt’ Huwelijken - Recepties Banketten - Seminaries

Fruithoflaan 15 - 2530 Boechout 03/455 07 67 www.kasteelfruithof.com

Het idee dat de Romeinen elkaar begroetten met opgestoken rechterarm is een vondst van de excentrieke - zeg maar maffe - dichter, politicus, gevechtspiloot en vrouwengek Gabriele D’Annunzio. Die was wellicht door het werk van David geïnspireerd. Toen D’Annunzio met zijn aanhangers in 1919 de stad Fiume (vandaag Rijeka in Kroatië) bezette en een eigen staatje uitriep, voerde hij daar de ‘Romeinse groet’ in als een niet-burgerlijke manier om mekaar te begroeten. Het gebaar werd overgenomen door Mussolini en Hitler. Ook anderen dweepten met de nieuwe vorm van begroeting. De affiche van de Olympische Spelen van 1924 in Parijs toont atleten met gestrekte rechterarm. Omdat veel mensen niet geassocieerd wilden worden met Hitler en Mussolini, raakte het gebaar vrij snel weer in onbruik. Sinds de Tweede Wereldoorlog lijkt het heffen van de gestrekte rechterarm zich te beperkten tot onverbeterlijke nostalgici, studenten in een zeer zatte bui of zielenpoten met een grote drang om te choqueren. De drie gaan soms samen. Wie door het framen van een paar seconden beeld Elon Musk wil wegzetten als een fascist, is echter dom of te kwader trouw. Ook die twee gaan soms samen.

KARIM VAN OVERMEIRE

TE KOOP (prijs o.t.k.): Verzamelde werken van Stijn Streuvels (volledig), alsmede 12 jaarboeken van Stijn Streuvelsgenootschap. 0476 / 76 42 48

Ook uw bericht in ’t Pallieterke?

In 250 tekens kunt u zoekertjes plaatsen, dingen te koop aanbieden, geboortes en overlijdens melden enzoverder. Met de 50 euro die we ervoor vragen, steunen jullie bovendien ’t Pallieterke, want de kostenverhogingen van vooral de post hakken er momenteel stevig in. Berichten insturen kan via secretariaat@pal.be. De prijs van 50 euro per berichtje kan worden betaald via rekeningnummer BE07 7370 5149 9666 van ’t Pallieterke. Stuurt u liever een briefje met betaling ineens bij, dan kan dat naar Uitgeverij ’t Pallieterke, Lagesteenweg 5/1 te 1850 Grimbergen.

Trump

Pallieterke,

Ik heb echt medelijden met de VRT, de VTM, de ‘Vlaamse’ kranten, Knack enzovoort. Zij moeten nu vier lange jaren de herkozen president Trump, die ze zo verafschuwen, dulden. Ook België en de Europese Unie staan wat te wachten met de ‘Green Deal’ als hun hoogste ideaal en hun transgenderideologie.

Roland Vanermen, Haasrode

Privilegekoffer

Pallieterke,

Dit is een reactie op het schandalige stukje over de ‘privilegekoffer van de ambtenaren’. Uw redacteur bezondigt zich in dit stuk aan datgene waarvan u de mainstreampers doorgaans beschuldigt: het is éénzijdig, polariserend, kort door de bocht en het getuigt van geen enkele kennis van zaken. Nu ja, de ambtenaren zijn natuurlijk een gewillig slachtoffer om de financiële putten mee te dempen als je de echte problemen niet wil aanpakken. U veralgemeent trouwens op een goedkope en laag-bij-de-grondse wijze, want ‘de ambtenaar’ bestaat immers niet. Er zijn federale, gemeentelijke en Vlaamse ambtenaren, in het onderwijs, bij de NMBS, in het leger enzovoort… Het is intellectueel oneerlijk en gemakzuchtig om die allemaal door dezelfde giftige bril te bekijken. Ambtenaren hebben geen groepsverzekering, geen bedrijfsvoertuigen die men om de drie jaar kan inruilen tegen een nieuw model en geen bijhorende tankkaarten. Het enige voordeel is dat ze een hoger pensioen krijgen op de leeftijd van 67 jaar. Als men echt héél veel geluk heeft, kan men daar nog 10 jaar in goede gezondheid van genieten. Vergelijk dit even met het bezit van een bedrijfswagen gedurende 30 jaar of meer... Als federaal ambtenaar verwacht ik dus dat u de komende weken ook een paar even giftige en intellectueel luie stukjes schrijft over de privilegekoffers van de privé en van de zelfstandigen. Ik kijk er al naar uit! Dat wordt lachen! Voor sommigen wel groen, maar ja, dat was voor mij nu ook al het geval... Ieder om de beurt!

Kristiaan Dhadamus, Wilsele

Egbert Lachaert

Pallieterke, Vertrouwen verdien je door te doen wat je belooft. Bij de vorige voorzittersverkiezingen bij Open Vld beloofde Egbert Lachaert zijn diepblauwe achterban een paars-gele federale regering. Toen hij verkozen was, kwam er een paars-groene. Als hij toen consequent was geweest, had hij meteen ontslag moeten nemen, niet drie jaar later. Het was maar een ‘Lachaertje’…

Guido van Alphen, Kasterlee

Corrupte EU

Met de corruptie van Frans Timmermans en co die nu aan het licht is gekomen, hoeft het toch niet te verbazen dat er beslissingen genomen zijn in het kader van de ‘Green Deal’ die totaal onrealistisch zijn? Met sommige beslissingen heeft men zich al behoorlijk vastgereden. Het wordt uiteraard een beetje uit de media gehouden, maar de staalindustrie is er zo eentje. Men zou willen dat de hoogovens die nu met kolen werken in de toekomst met elektriciteit zouden werken. Op zich is dat natuurlijk verdedigbaar, maar een bedrijf als ArcelorMittal moet internationaal ook concurrentieel zijn. Met groene energie is dat allemaal wel te doen, maar dan wordt het wel zeer duur. Blijkbaar heeft men nu toch al begrepen dat, als men de staalindustrie niet uit Europa wil wegjagen, de plannen bijgestuurd zullen moeten worden. Als men in de EU geen staal meer kan produceren, maakt men zich ongelooflijk afhankelijk voor een basisproduct als

Een lezersbrief insturen?

staal, dat voor zoveel toepassingen nodig is. De redenen waarom ArcelorMittal overweegt om in Duinkerken te investeren, ligt voor de hand: goedkope kernenergie en voldoende bevoorradingszekerheid. Louis Lavrysen, Schoten

Neutraliteit aan het loket Pallieterke, In de jaren 1960 was er de vanuit linkse hoek geïnspireerde revolutie van ‘Dolle Mina’: gelijke rechten en plichten voor vrouwen en mannen, baas in eigen buik,… Daarnaast moest - méér dan terecht - iedere vorm van discriminatie aangevochten en aan de kaak gesteld worden. De communisten van de PVDA, de socialisten, de Vld’ers, de groenen, de linkse vakbond ABVV en alle andere linkse verenigingen eisten dat de kruisbeelden verwijderd zouden worden uit alle openbare gebouwen en uit alle klassen van het gemeenschapsonderwijs. Neutraliteit was dé reden. De kruisbeelden werden verwijderd, ook in de klas waar ik lesgaf. Nu willen dezelfde mensen wel de hoofddoek voor vrouwen mogelijk maken achter het loket. Nu krijgt de meest discriminerende maatregel plots steun vanuit linkse hoek. Het dragen van een hoofddoek is immers enkel verplicht voor vrouwen. Mannen mogen in hun blote bast aan het zwembad en op het strand floreren, maar het haar en de nek van de vrouw moet volledig bedekt blijven. Zijn die moslimmannen dan zo onzeker over zichzelf dat zij zich niet kunnen inhouden als zij een mooie vrouw zien lopen? Want dat is toch de reden die de moslimgemeenschap als uitleg geeft waarom de hoofddoek moet worden gedragen. Van mij mag iedereen zich kleden zoals hij of zij wil. Maar ik verkies neutraliteit aan het loket en geen godsdienstige tekens, geen politieke tekens, geen tekens van sportverenigingen,… Ik verkies volledige neutraliteit. Swa Cauwenbergh, Antwerpen

Björn

Soenens

De Amerikacorrespondent van de VRT, Bjorn Soenens, houdt het na 8 jaar in de VS voor bekeken. Zaterdagmiddag tijdens het Journaal had een VRT-interviewster nog een laatste gesprek met hem. Een van haar vragen was welke gebeurtenis van de voorbije 8 jaar hem het meeste is bijgebleven. Hij verwees, met vertoon van de beelden, naar de hysterie van een menigte na de veroordeling van de agenten die verantwoordelijk werden gesteld voor de dood van George Floyd. De interviewster heeft hem niet gevraagd waarom hij precies dat spijtige incident had gekozen. Want de voorbije 8 jaar zijn er toch nog veel andere drama’s geweest. Voor mij blijft het een vraagteken. Voor het overige heb ik zijn verslaggeving doorgaans wel kunnen waarderen.

Eddy Verpoten, Mechelen

Eva De Bleeker

De politiek is door beloften die nooit werden waargemaakt totaal ongeloofwaardig geworden, wat niet belet dat politici verder schitterend carrière kunnen maken. De liberale partij is zelfs zodanig verbrand dat de merknaam Open Vld een vloek is geworden en de zelfstandigen en ondernemers er niet meer op stemmen. De nieuwe voorzitter, Eva De Bleeker, zegt dat zij alles zal veranderen, want de ‘liberale idealen’ zijn voor haar heilig. Zij gaat er persoonlijk voor zorgen dat de misbruiken, zoals criminele uittredingsvergoedingen, hoge pensioenen en onkostenvergoedingen voor politici (die zij niet eens moeten bewijzen) worden afgeschaft. Zij zegt alles in lijn te zullen brengen met wat de privésector krijgt! Wat ze op televisie verkondigde, had een heel hoog ‘déjà-vugehalte’. De paashaas komt op 1 april, maar ook dat heb ik van horen zeggen. Marc Bertrand, Edegem

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente moeten worden doorgegeven voor publicatie bij uw brief.

Musk legde zijn hand op zijn hart en strekte nadien zijn arm

Het einde is nog niet in zicht

Dit land staat aan de rand van de afgrond. Financieel en economisch staan alle knipperlichten op oranje. Dit land heet België en de oorzaak van de malaise is vooral te zoeken in Wallonië en Brussel. Of samengevat: het Noorden doet het op alle vlakken goed, terwijl het Zuiden een rampzalig beleid voert en maar kan overleven met de hulp (transfers) van het Noorden.

Iedereen voelt aan dat er een grote staatshervorming moet komen, maar voorlopig zijn er geen tekenen dat die er zit aan te komen. Naar iedereen aanvoelt, zullen het enkel wat cosmetische ingrepen zijn. Grote hervormingen op het vlak van sociale zekerheid en gezondheidszorg moeten we niet verwachten. Regelmatig wordt verwezen naar de tweederdemeerderheid die de partijen moeten hebben in de Kamer om wijzigingen in de grondwet door te voeren. Om een staatshervorming door te voeren, is een aanpassing van de grondwet nodig. En omdat die meerderheid zo goed als onhaalbaar is, leggen de Vlaamse partijen zich neer bij deze vaststelling. Er is nochtans een uitweg: artikel 195 van de Grondwet. Herziening

Even terug in de tijd. Enkele weken voor de verkiezingen van 9 juni heeft de Vivaldi-regering een aantal grondwetartikels aangeduid die voor herziening in aanmerking komen. Enkel die specifieke grondwetartikels kunnen dan door het volgende parlement worden gewijzigd. Het is eigenaardig dat een ‘oude’ regering (-De Croo) de artikels vastlegt voor de ‘nieuwe’ regering (Arizona?), maar zo zit ons land nu eenmaal in elkaar. In mei 2024 werd ook artikel 195 voor herziening opgenomen in de lijst. Dat artikel bepaalt dat in feite alle artikels van de grondwet kunnen gewijzigd worden. Artikel 195 wordt ook wel eens omschreven als ‘truc’.

Via artikel 195 kunnen alle bevoegdheidsoverdrachten van het federale naar de deelstaten besproken worden. In het parlement is dan nog altijd een tweederdemeerderheid nodig, maar ook daar bestaat een oplossing voor. Kamerleden die zich onthouden worden niet meegeteld. Als dus 17 parlementsleden van de oppositie zich onthouden, beschikt de volgende regering (Arizona-De Wever?) over een relatieve meerderheid en kan de grondwet wél gewijzigd worden. De N-VA moet dus enkel op zoek gaan naar die 17 parlemenstleden…

Pijnpunten en hindernissen

Ecolo-Groen heeft in het verleden al laten weten niet mee te willen meedoen aan dit ‘trucje’. Dus is het uitkijken naar Open Vld, de PS en PVDA/ PTB of… het Vlaams Belang. De PS met 16 zetels en PVDA/PTB met 15 zetels staan niet te springen om een staatshervorming door te voeren. Daar moet je geen steun van verwachten. Open Vld heeft 7 zetels, maar dat is te weinig. Blijft over: de 20 stemmen van het Vlaams Belang. Vrij vertaald: de volgende regering zou wel degelijk een aantal artikels inzake een staatshervorming kunnen laten goedkeuren in het parlement, mits de parlementsleden van het Vlaams Belang zich onthouden bij de stemming. Veel is dan mogelijk. Maar… de N-VA moet dan wel eerst met het Vlaams Belang aan tafel gaan zitten om afspraken te maken. Dat is al een eerste hindernis, want bij de N-VA huiveren ze bij de gedachte dat ze steun moeten zoeken bij het Vlaams Belang. Tweede pijnpunt: zal het Vlaams Belang bereid zijn om zich in het parlement te onthouden bij de stemming? Persoonlijk denk ik eerder dat de Vlaams Belangers gaan tegenstemmen met als argument dat de voorgelegde staatshervorming niet ver genoeg gaat.

Afwachten dus of de twee Vlaams-nationale partijen elkaar in deze materie zullen vinden. Het belangrijkste besluit is echter: iedereen die beweert dat een staatshervorming niet mogelijk is bij gebrek aan een tweederdemeerderheid, is van slechte wil. Het is enkel een kwestie van willen. Om over de ego’s te zwijgen.

PAL voor Vlaanderen is een project van PAL Academie vzw. Met die vzw zetten we onze kennis, kunde en netwerk in om het pad naar Vlaamse onafhankelijkheid te effenen. De vzw beschikt over ideeën en mensen, maar met uw financiële steun op rekening KBC BE39 7390 1640 4519 zouden we nog veel meer kunnen doen.

Traditie vzw viert 33ste verjaardag met gastspreker uit Letland

Traditie vzw viert dit jaar haar 33ste verjaardag. Ter gelegenheid daarvan organiseert de vzw op zaterdag 1 en zondag 2 februari een feestweekend in en rond domein Roosendael bij Mechelen. Op de agenda staan onder meer een feestelijk ritueel en een dansavond. De voorzitter van het European Congress of Ethnic Religions (ECER), dr. Uģis Nastevičs, zal er verder ook een lezing verzorgen en deelnemen aan een panelgesprek.

Traditie vzw is een organisatie die instaat voor de beleving van traditioneel, voorchristelijk erfgoed. Samen met partnerorganisaties in heel Europa wil ze het heidendom herontdekken en herwaarderen. “We beleven een tijd waarin nood is aan een houvast en herbronning, ook op religieus en spiritueel vlak. Nog te weinig mensen beseffen dat onze eigen tradities hun oorsprong vinden in een voorchristelijk erfgoed”, legt Herman Vanhove, voorzitter van Traditie vzw, uit.

Traditie vzw werd in 1992 opgericht door en voor een aantal Vlaamse families die het levensbeschouwelijk onderwijs in de gemeenschapsscholen ontoereikend vonden. Vanhove: “De onderwezen godsdienst bood geen antwoord op hun levensvragen en het vak ‘moraal’ was gepolitiseerd. Vele gezinnen wilden en willen nog steeds terug naar onze Europese bronnen en willen ook de levensfeesten vieren. Zonder rituelen is een mens niet volledig.”

Waarom de eerste leden van Traditie vzw hun toevlucht niet tot het katholicisme zochten? “Het is zijn inhoud en magische aantrekkingskracht verloren, vond men 33 jaar geleden al. Dat gevoel is enkel nog maar versterkt”, aldus Vanhove. Europese samenwerking

Voorchristelijke of heidense bewegingen zoals Traditie vzw bundelden sinds de ineenstorting van het communisme hun krachten, ook op Europees niveau. In 1998 richtten ze in Litouwen het World Congress of Etnic Religions (WCER) op. Dat werd later omgevormd tot het European Congress of Ethnic Religions (ECER), waarvan Traditie vzw stichtend lid is. De voorzitter van het ECER, dr. Nastevičs, zakt op 1 februari af naar Mechelen ter gelegenheid van de 33ste verjaardag van Traditie vzw. De banden met Baltische en Slavische heidense gemeenschappen zijn voor Vanhove erg belangrijk. Dat traditionele religie in de Baltische staten zo sterk staat, is volgens hem geen toeval. “In Oost-Europa, en vooral in het Balticum, was het verzet tegen het communisme geïnspireerd door het eigen nationale erfgoed, waartoe ook de eigen voorchristelijke tradities behoren. Er leeft nog een

HORIZONTAAL

zeer levendige volkscultuur, waar de dans- en zangfestivals een bekende uiting van zijn”, besluit hij. Alle informatie omtrent het feestelijke weekend in en rond domein Roosendael bij Mechelen vindt u op https://traditie.be/33-jaar/.

A. Jonge mannelijke hoofdrol / B. Vrolijk maken - Scandinavische munt / C. Tekst in het staartwit van een pagina - Amerikaans soldaat / D. Franse bevestiging - Roemen / E. Halfgodin - Rommelt / F. Aanduiding van aarzeling - Basis van de huidige EU / G. Slotkoers / H. Sovjet-Unie - Auteur van 'De Kiekeboes' / I. Republiek China (afk.)Alcoholvrije wijn - Bezittelijk vnw. / J. GolfputjeRussisch heerser / K. Happening - Haastig bewegende / L. Een miljardste deel van iets - Onbemand luchtvaartuig

VERTICAAL

1. Voormalig Vlaams minister en cd&vvoorzitter / 2. Prestatieverhogend middelInternationaal keurmerk voor kwaliteitFamilielid / 3. Personen met bepaalde hoedanigheden die die van gewone mensen te boven gaan / 4. Daareven - Dokter - Weduwe van Lennon / 5. Betaaleenheid - VoegwoordZangstem / 6. Componist (1904-1986) van o.m. 'Op de purperen heide' / 7. Landstreek - Golfterm - De oudere / 8. Zekere - Afwaarts - Toegepast-natuurwetenschappelijk onderzoek / 9. Typerende klederdracht in Beieren / 10. In opdracht - Streekgebondene / 11. Irriteer - Ga in de toekoemst doen / 12. Weer doen functioneren

ANTON SCHELFAUT

KARL VAN CAMP

NOSTRADAMUS VAN DE WEEK

President van Amerigo pest Chino

Nooit eerder was de weg vinden op deze aardkloot zo makkelijk. Satellieten zullen het in de toekomst mogelijk maken om uw verloren sleutels tot op 0,005 mm te lokaliseren. En toch zal er Babylonische verwarring ontstaan en zullen velen door hun GPS bedrogen worden en nooit de weg terugvinden. En dat begint allemaal in het jaar 2025.

De ‘Golf van Mexico’ bestaat niet meer volgens de Amerikaanse atlas. Voortaan heet die de ‘Golf van Amerika’. Nog deze zomer zal die naam officieel veranderen in de ‘Golf van Amerigo’, in een rechtstreekse aanval op het feminisme. “Wijven hebben nog niks ontdekt in deze wereld. Dus waarom zou ons land een vervrouwelijkte naam dragen? Dit is woke shit”, oordeelt de Amerigoonse president Donald Trump op 4 juli. In één moeite door verandert hij alle plaatsnamen die eindigen op een A door een eind O. Gewoon om Chino te pesten. Hoewel, Latijns-Amerigo houdt vast aan Amerika en de Golf van Mexico. Deze week veranderde Elon Musk dan weer de naam van het Britse Kanaal in het ‘George Washington Kanaal’. Reacties zullen niet uitblijven. Frankrijk zal het herdopen in de ‘Straat van De Gaulle’. Groot-Brittannië kiest

voor ‘Elizabeth II Channel’. Ook in ons land zal verdeeldheid heersen over de benaming. De Arizona-coalitie zal uit drie voorstellen kiezen voor het ‘Prinses Elisabeth Kanaal’, om de herkenbaarheid met de Britse benaming te behouden. Afvallers zullen zijn: het ‘Conner Kanaal’ en de ‘Bouchez Brug’. Waarna Arizona valt en alle drie de namen in omloop blijven. Nog voor het einde van dit jaar worden naamsveranderingen een mondiale trend.

Google het eens!

Landen, steden, dorpen, monumenten, straatnamen en uiteindelijk huisnummers, ze zullen allemaal de revue passeren. Het West-Vlaamse dorpje Kaaskerke alleen zal wereldwijd bekend zijn onder 187 benamingen. Het internet zal hopeloos in de war raken. De makkelijke oplossing, gekend onder het zinnetje ‘Google het eens’, wordt een onwaarschijnlijke en onoverzichtelijke knoeiboel.

Wie zijn gps instelt op de Koekoekstraat 70 in Melle, zal eerst moeten kiezen tussen 65 mogelijke locaties die dat bewuste adres hebben. Wanneer Poetin Polen binnenvalt, zullen zijn critici beweren dat hij het verkeerde land is binnengetrokken en dat zijn inval in Oost-Germania een schending is van het internationaal recht.

De NAVO zal onzeker zijn over welke landen precies tot de verdragsorganisatie behoren en alle 89 Ruslanden de oorlog verklaren, waaronder Zelzate. De VN in Zuid-Soedan zullen oproepen tot vrede en overruled worden door de VN in Mexica. Succes aan u allen.

EXCLUSIEF INTERVIEW MET CONNER ROUSSEAU

“Je moet al een complete narcist zijn als je mij niet in de regering wil”

Spannende dagen in de Wetstraat. Hebben we deze maand een Arizonaregering of moeten we nog even verder zoeken? Het antwoord rust in belangrijke mate op de schouders van Vooruit-voorzitter Conner ‘The Man’ Rousseau. En die aarzelt. Met wat voorligt, zou je de vraag kunnen stellen of Vooruit nog wel een socialistische partij is.

Hoe gaan vakbonden en de doorsnee werknemer reageren op het mes dat in de sociale zekerheid en het asielbeleid gaat? “Ik ben de oppersos, hé. Of iets socialistisch is, dat beslis ik helemaal alleen”.

Conner is wat vermagerd. Nee, hij is fel vermagerd sinds het begin van de onderhandelingen. Dat onderstreept hij graag met beelden op zijn sociale media. Bij ieder beeld zuigt hij de kaken wat naar binnen om nog iets smaller te lijken. De boodschap? Onderhandelingen zijn absoluut topsport en Conner is een absolute topatleet.

CONNER: “Haha, ja, dat was een ideetje van me. Een beetje marketing mag altijd in de politiek. Wat ik eigenlijk wil zeggen, is natuurlijk dat we allemaal de riem moeten aanhalen in moeilijke tijden. En dan is het aan de politiek om het voorbeeld te geven. Begrijp je? Als mensen zien dat ik lijd onder de onderhandelingen, gaan ze begrijpen dat zij ook een beetje moeten lijden. Toch als ze op mij willen lijken. En wie wil dat niet?”

Uw moeder maakt zich zorgen.

CONNER: “Ja, mama is heel ongerust over hoe ik afzie. Dat onderstreept hoe hard de strijd wel is. Jammer dat Caroline Gennez niet meedoet aan de federale onderhandelingen. Je zou wat zien.”

Zelfs een beetje vermagerd, wordt het moeilijk om dit regeerakkoord verkocht te krijgen bij uw achterban. U zei dat de sterkste schouders de zwaarste lasten moeten dragen. Zal Vooruit u nog steunen? In Gent ging het al mis.

CONNER: “Ik ben de oppersos! Ik bepaal wat een goed akkoord is! Zou ik zo vermagerd zijn als het geen goed akkoord is? Ik dacht het niet. Ik zal u nog eens wat zeggen: ik heb een volledige week dezelfde sneakers aangedaan. Dan ben je niet bezig met jezelf, maar met de mensen.”

En toch, voor werklozen en gepensioneerden breken zware tijden aan.

CONNER: “Voor mij ook. Denk je dat daar iemand van wakker ligt? Als dat de teneur is van dit interview, hoeft het voor mij niet hoor.”

Euh… laat me het anders formuleren. Waar bent u trots op in dit akkoord?

CONNER: “We gaan 1,5 miljard euro besparen op asielzoekers. Die bruine ap… Ik bedoel, we gaan ontraden om België te kiezen als asielland. Bed, bad, brood kunnen ze krijgen. Maar geen uitkering. Wij zijn het OCMW van de wereld niet.”

Dat lijkt me eerder iets waar andere partijen mee gaan uitpakken.

CONNER: “Een marketingonderzoek heeft uitgewezen dat niemand die mannen fijn vindt. Met hun gezinshereniging en zo. In theorie heeft u gelijk, hoor. Op papier zijn we voor alle verworpenen der aarde. En deze maatregel doet in theorie ook pijn. Maar niet in de praktijk. Vergelijk het met olifanten. Toffe beesten, maar dat ze maar in Afrika blijven.” U eiste ook dat de sterkste schouders de grootste lasten dragen. Ook daar valt het wat licht uit.

CONNER: “Dat is een beetje hetzelfde verhaal, hé. In theorie zijn we daar heel erg voor. De superrijken moeten meer betalen. Maar die willen niet en Georges-Louis ook niet. Je kan ze ook niet dwingen, hé. Gelukkig is er één bevolkingssoort die we nog minder leuk vinden dan de superrijken en dat zijn de ambtenaren. Dus gaan we die plunderen. Slim, hé? Dat zijn nu de mensen die we bedoelen met ‘de sterkste schouders’. Het rust nu allemaal op mijn schouders. Mooie schouders, hoor. Daar niet van.”

Vooruit gaat dus snoeien in pensioenen, sociale zekerheid, eventueel in de index en de rechten van asielzoekers. Was dat echt wat u bedoelde met “Het is Vooruit of achteruit”?

CONNER: “Kijk, we moeten allemaal offers brengen om mij de volgende vier jaar in het brandpunt van de belangstelling te laten staan. Ik ben bereid om die offers te maken. En de bevolking ook. Je moet wel een complete narcist zijn om dat niet te willen. Snap je?”