't Pallieterke van 23 januari 2025

EEN NIEUW

TI J DPERK

Donald Trump is sinds maandag weer officieel president van Amerika. In de praktijk ging zijn invloed de inaugu ratie al vooraf. Ook de wapenstilstand in Gaza kwam er in het besef van de drei ging van Trump om ‘de hel te ontketenen’ als de Israëlische gijzelaars niet zouden worden vrijgelaten. Er is iets veranderd en de wereld beseft dat.

De Vlaamse pers leverde dinsdagochtend weer heel wat amusante lectuur op. De rest van de wereld begint de realiteit van Trump 2.0 te aanvaarden, maar verzuring en eenzijdigheid zijn nog steeds troef in de achterkamertjes waar onze ‘Amerika-kenners’ hun pamfletjes schrijven. Verschillende kranten brachten een foto van Elon Musk met uitgestrekte arm op de inauguratie. Volgens HBvL leek het gebaar “verdacht veel op een Hitlergroet”.

In werkelijkheid had Musk zijn hand naar zijn hart gebracht om het daarna met een breed gebaar naar het publiek te gooien. Heel de tijd dachten we dat Musk een libertariër was, maar dankzij de Vlaamse kwaliteitsjournalistiek weten we nu dat hij stiekem een nazi is.

‘Donkerder dan ooit’ titelde HBvL over de inauguratietoespraak van Trump. Ik hoorde vooral een optimistische toespraak. Trump wil zijn landgenoten weer fier maken Amerikaan te zijn, te geloven in de toekomst, hen opnieuw de pioniersmentaliteit schenken die van de VS het sterkste land ter wereld heeft gemaakt.

Of dat zal lukken, weten we niet, maar de onverwacht grote steun die Trump krijgt van latino’s en zwarten, toont aan dat ook bij die groepen, die men zolang heeft proberen te vertellen dat zij de slachtoffers waren en zijn van het Amerikaanse succes, het verlangen leeft om gewoon fiere Amerikaan te zijn. Trump zegt een “kleurenblinde samenleving” te willen en verwees ook naar de ‘droom’ van Martin Luther King.

Democratische revolutie

Deze Trump betekent verandering, veel meer dan Trump 1.0. Hij schaft de positieve discriminatie af en wil dat mensen weer op verdienste worden beoordeeld, niet op hun ras, geslacht of seksuele voorkeur. Hij maakt een einde aan de genderwaanzin en zegt dat er slechts twee geslachten zijn. Hij wil de grenzen bewaken, de rechtsstaat herstellen en iedereen die op onwettige wijze het land is binnengedrongen weer van het grondgebied verwijderen. Hij wil energiezekerheid door het oppompen van gas en olie. Hij schaft de verplichting af om op termijn alleen nog elektrische wagens te kopen. Hij wil een leger dat alle woke experimenten achter zich laat en zich alleen nog focust op de verdediging van het land.

Het vreemde is dat die besluiten ons als radicaal worden voorgesteld. Ze berusten nochtans op een ruime consensus bij het Amerikaanse volk. En op ‘gezond verstand’, zoals Trump zelf zegt. Ook bij ons zou ik die kwesties best wel eens willen in referendum voorgelegd zien. Hoe is het zover kunnen komen dat het idee dat je illegale indringers weer moet uitzetten als radicaal wordt gezien? De echte radicalen zijn degenen die grootschalige wetsovertredingen blijven gedogen in een opbod van deugdvertoon.

Het meest ‘radicale’ aan Trump is de democratische revolutie die hij vertegenwoordigt. Je kan blijkbaar door bij de verkiezingen een stem uit te brengen ook werkelijk iets aan het beleid veranderen. Je hoeft het niet eens te zijn met alles wat Trump van plan is, maar dat is alvast iets om jaloers op te zijn.

DE RAMPZALIGE ERFENIS VAN HET OBAMA-TIJDPERK

JURGEN CEDER 8-9

“Wij hadden gedacht dat het moeilijker zou zijn om oppositie te voeren”

Doet de laatste Vlaamsgezinde cd&v’er het licht uit?

Afgelopen weekend presenteerde Sander Loones, de communautaire scherpslijper van de N-VA, enkele communautaire voorstellen aan de federale onderhandelaars. Daarbij kreeg hij vooral rugdekking van Vooruit. De socialisten hopen met communautaire steun aan de N-VA sociaaleconomische toegevingen te verkrijgen. Maar wie zou verwachten dat de N-VA vooral in cd&v een communautaire bondgenoot heeft, lijkt vooralsnog bedrogen uit te komen.

Soms loont het de moeite om interviews van vóór de verkiezingen nog eens vanonder het stof te halen. Amper een maand voor de verkiezingen van 9 juni verklaarde cd&v-voorzitter Sammy Mahdi in een gesprek met ondergetekende dat zijn partij Vlaanderen wel degelijk wil versterken. “Wij willen onder meer het arbeidsmarktbeleid en de gezondheidszorg verder regionaliseren”, klonk het toen resoluut. Amper 8 maanden later lijkt er van een cd&v die “Vlaanderen wil versterken” weinig over te blijven. “Cd&v is geen Vlaamsgezinde partij meer”, verklaarde een N-VA’er na afloop van de onderhandelingssessie over het communautaire luik aan Wetstraatjournalist Wouter Verschelden. Annelies Verlinden van cd&v - in de Vivaldi-regering bevoegd voor institutionele hervormingen - bleek voor de N-VA eens te meer geen bondgenoot aan de onderhandelingstafel, wel integendeel. Volgens Verschelden zit Verlinden vooral aan tafel om “elke institutionele bijsturing zo complex en onuitvoerbaar mogelijk” te maken. Verschelden is zeker niet de enige die betwijfelt of de Arizona-regering op communautair vlak veel potten zal breken. Ook politicoloog Carl Devos vreest dat een institutionele hervorming niet veel om het lijf zal hebben, “zonder tweederdemeerderheid en gezien de tegenzin bij de MR en Les Engagés en desinteresse bij cd(&v)”. De haakjes die Devos rond het achtervoegsel ‘&v’ plaatste, spreken boekdelen. Ook deze passage uit Devos’ analyse willen we u niet onthouden: “Niemand kan ontkennen dat de Belgische huishouding finaal niet te redden is zonder staatshervorming.”

Een interview van grondwetspecialist Jürgen Vanpraet aan Knack is evenmin bemoedigend voor de Vlaamsgezinde burger. Hoewel cd&v volgens Vanpraet “een uitgesproken Vlaams profiel heeft”, ontbreekt bij de politieke elite de ‘sense of urgency’ om werk te maken van een staatshervorming. Dat komt volgens hem omdat “enkele jonge partijvoorzitters denken dat het institutionele iets van het verleden is”. Er bestaat geen twijfel over dat hij daarmee onder meer naar Mahdi verwijst. In tegenstelling tot oudgedienden zoals Koen Geens, Wouter Beke, Servais Verherstraeten en Hilde Crevits, spreekt uit Mahdi weinig Vlaamsgezindheid. Integendeel, hij denkt volgens politicoloog Nicolas Bouteca (UGent) zelfs in termen van herfederaliseren. Dat brengt ons bij de vraag waarom cd&v ervoor heeft gekozen om de Vlaamse grondstroom, die aan de basis lag van de electorale successen van onder anderen Leo Tindemans en Yves Leterme, niet langer aan te boren. Hoopt de partij door een belgicistische koers te varen zich te onderscheiden van de N-VA, die andere conservatieve partij? Dat de N-VA vandaag vrijwel dubbel zo groot is als cd&v, wijst erop dat het electoraal nog steeds loont om een Vlaamsgezinde koers te varen.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke

Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen

Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pal.be

Lezersbrieven: lezersbrieven@pal.be

Abonnementen binnenland Abonnement buitenland: 3 maanden: 58,5 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 117 euro bestemming. Alle inlichtingen 1 jaar: 234 euro op de kantoren. Steunabo 1 jaar: 350 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs:

Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020) Kernredactie: Wart Van Schel (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Simon Segers, Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock

De PS zit totaal geïsoleerd. Voorlopig

Dat de federale formatie totaal verzandt, heeft onder meer te maken met een gebrek aan alternatief. De Parti Socialiste (PS) heeft al meermaals duidelijk gemaakt om federaal voor de oppositie te zorgen. De aanvallen richting zowat alle centrumrechtse partijen die nu het etiket ‘extreemrechts’ krijgen, is een duidelijk signaal, maar isoleert Paul Magnette en co nog meer. Enkel vervroegde verkiezingen kunnen de PS weer aan tafel krijgen.

Op deze bladzijden uiten we regelmatig kritiek op de Vlaamse mainstreammedia. Maar toch moet gezegd dat zelfs kranten als De Morgen en De Standaard nooit hoog hebben opgelopen met de Parti Socialiste (PS) in Franstalig België. Daarvoor zijn de socialisten te veel een kopie van hun zusterpartijen in Zuid-Europa en niet van de meer sociaaldemocratische Noord-Europese politieke partijen

DE DRIE GROOTSTE PARTIJEN VAN BELGIË WORDEN DOOR EEN HISTORISCHE BELEIDSPARTIJ IN EEN CORDON GEDUWD

Wel is het zo dat ze beide bepaalde realiteiten niet onder ogen kunnen of willen zien. Namelijk dat er niet alleen in de VS, maar ook in Europa een duidelijke maatschappelijke, sociale en politieke verschuiving naar rechts heeft plaatsgevonden. En dat zorgt ook voor andere machtsverhoudingen. Gedaan voor de PS van Paul Magnette om op de eerste rij te gaan zitten bij de grote congressen van de Franse Parti Socialiste (PS). Die stelt immers amper nog iets voor. De radicaal-linkse partijen zijn dan weer een brug te ver, ook al heeft de Waalse PS de verkiezingen van 9 juni vorig jaar verloren door te veel achter PVDA/PTB te hollen.

Drie grootste partijen in een ‘cordon’ duwen

De frustratie is groot bij de PS en dat bleek ook en vooral uit de verklaringen van Paul Magnette tijdens de nieuwjaarsreceptie van zijn partij. Hij ging frontaal in de aanval tegen de N-VA - wat te verwachten was -, maar het was vooral de MR van Georges-Louis Bouchez die het moest ontgelden. Wat de N-VA van Bart De Wever betreft, kwam hij niet verder dan de klassieke dooddoeners als een asociaal beleid dat werd voorbereid. Op de vraag hoe de PS zelf de dramatische budgettaire toestand zou oplossen, kwam geen antwoord.

De aanvallen op de MR waren echter van een andere orde. Magnette had het over een ‘radicalisering’ van de partij en dat Bouchez met extreemrechts zou flirten, onder andere door de komst van een aantal ex-kandidaten van het radicaal-rechtse Chez Nous. De volgende stap is dat de PS geen zin heeft om met zo’n partij samen te werken.

Dat begint dan wat veel te worden. De drie grootste partijen van België worden op die manier door een historische beleidspartij in een cordon geduwd. Vooreerst de N-VA, waar de PS nochtans in het verleden lang mee heeft onderhandeld. Het mag niet vergeten worden: in 2020 hadden die twee op een haar na een regeerakkoord gesloten. Het Vlaams Belang is natuurlijk ook een partij waarmee men niet wil samenwerken. De MR komt er nu blijkbaar ook bij. Dat maakt het politieke speelveld mathematisch wel zeer eng voor weldenkend links.

Hopen op herbronning

De uitspraken van Paul Magnette zijn ook het zoveelste signaal aan de andere partijen dat hij niet van plan is in de regeringsonderhandelingen te stappen wanneer de huidige formatiegesprekken over een goede week finaal stranden. De PS denkt aan een herbronning

en men gaat er aan de Keizerslaan blijkbaar vanuit dat dat gelijk staat aan vier tot vijf jaar oppositie. De andere partijen overwegen momenteel trouwens niet om met de PS te gaan praten. De partij staat inderdaad totaal geïsoleerd. Een aantal andere factoren hebben dat versterkt. De scandalitis rond de partij is terug van nooit echt weggeweest. Het gesjoemel met leeflonen in een aantal Brusselse gemeenten met een PS-bestuur zit nog vers in het geheugen. Nadat PS-Europarlementslid Marie Arena werd verhoord in het kader van de zogenaamde Qatargate-zaak rond vermoedelijke corruptie in het Europees Parlement, zijn de banden met de partij verbroken. Ook bij Vooruit beseffen ze dat de PS geen reddingsboei is om tot een andere constellatie te komen om een federale regering te vormen.

Andere kaarten na verkiezingen

Maar betekent dat dat de PS effectief vier jaar in de oppositie zal blijven? Dat is een eeuwigheid in de politiek. Er zijn twee factoren die kunnen maken dat de PS slechts tijdelijk in een politiek isolement zit. Ten eerste is er de piste van een totale mislukking van de Arizona-coalitie. In dat geval zal er gekeken worden naar andere pistes. Open Vld aan boord krijgen in plaats van Vooruit is de eerste keuze, maar waarom niet op de PS rekenen? In het verleden is het al meermaals gebeurd dat men uit die hoek toch aan tafel wou komen 'om het land en de economie te redden', zoals dat heet. Onder andere het Paleis was in dat geval een voorstander van een regering met de PS. Maar nu is die kans veel kleiner.

HET LIJKT VANDAAG POLITIEKE FICTIE, MAAR EEN KLASSIEKE TRIPARTITE IS OOK MOGELIJK ZONDER VERVROEGDE VERKIEZINGEN

Als Magnette en co opnieuw aan zet komen, dan zal het wellicht na vervroegde verkiezingen zijn. Dan worden de kaarten sowieso anders gelegd. Binnen de Franstalige socialisten zijn er verschillende figuren die ervan uitgaan dat de partij de bodem heeft bereikt en dat er na verkiezingen enkel succes kan worden geboekt. Anderzijds houdt men er ook rekening mee dat zusterpartij Vooruit op zo’n moment verzwakt uit de stembusslag komt. Maar dat kan gecompenseerd worden met een ‘radicalisering’ van het Vlaamse electoraat. Kortom, zelfs als de N-VA standhoudt, maar het Vlaams Belang wint, komt men in een andere situatie terecht. Dan kan De Wever niet meer fungeren als grote held aan Franstalige kant omdat hij ‘extreemrechts heeft afgeblokt’. In dat geval lijkt de N-VA verzwakt aan nieuwe gesprekken te moeten deelnemen. De piste die ter linkerzijde dan de voorkeur krijgt, is die van een klassieke tripartite. Het lijkt vandaag politieke fictie, maar zo’n coalitie is ook mogelijk zonder vervroegde verkiezingen. En een belangrijke factor hierbij: de aversie van een groot deel van de media voor de N-VA is zo groot dat de kritiek op zo’n tripartite aanvankelijk beperkt zal zijn. ‘Want we hebben toch een regering’, zal de boodschap zijn. Dat de federale ploeg dan een nog flauwer afkooksel is van de Vivaldi-regering, zal men graag door de vingers zien.

ANTON SCHELFAUT

HET VERKRACHTINGSSCHANDAAL VAN HET

VK

GAAT NIET MEER WEG

Zou het ook bij ons kunnen gebeuren? Het is een vraag die ik mijzelf al vaak heb gesteld sinds ik hoorde van het grootschalige misbruik van minderjarige meisjes door allochtone bendes in enkele middelgrote steden in het VK. Zou wat is gebeurd in steden als Telford, Rotherham, Rochdale en Oldham ook kunnen in Aalst, Roeselare, Turnhout of Genk? Ondanks al mijn kritiek op ons eigen politieke bestel, is mijn antwoord neen. Niet op deze industriële schaal.

Groepsverkrachtingen, gedwongen prostitutie en misbruik van minderjarigen vallen ook bij ons voor, maar ik kan mij niet voorstellen dat in Vlaanderen duizenden minderjarige autochtone meisjes systematisch, jarenlang en ongestoord zouden kunnen verkracht en geprostitueerd worden door allochtone bendes zonder dat de samenleving zou wakker worden. Over Brussel, waar Ahmed Laaouej nu de plak zwaait over de PS, de man die al ‘racisme’ schreeuwde over de vaststelling door Theo Francken dat het dienstbetoon in Anderlecht etnisch getint is, ben ik niet zo zeker. Het (weinige) onderzoek dat in het VK al is uitgevoerd, wijst uit dat vier maatschappelijke actoren systematisch in gebreke zijn gebleven: politie, lokale overheden, politiek en pers. Bij elk bleek de vrees om ‘spanningen tussen de gemeenschappen’ aan te wakkeren of om zelf van racisme beschuldigd te worden de verlamming te hebben veroorzaakt.

Zou dat bij ons anders zijn? Ik ga optimistisch zijn en denken van wel. De politie zou niet wegkijken. Ook de lokale besturen zouden niet laten begaan. Als die niet snel genoeg zouden in actie komen, zou er trouwens het Vlaams Belang zijn om aan de alarmbel trekken.

Vlaamse pers blijft zwijgen

We zijn nog niet zo ziek als het VK, maar voor één van de vier betrokken actoren durf ik mijn hand niet in het vuur steken: de pers. In het VK heb je nog braaf-conservatieve kranten als The Telegraph en The Times. De eerste echte media-aandacht voor de verkrachtingsbendes was het werk van de moedige onderzoeksjournalist Andrew Norfolk van The Times. In Vlaanderen hebben we zelfs dat niet. De Vlaamse kranten - misschien met uitzondering van het onvoorspelbare HLN - zijn troosteloos links. Dat blijkt ook nu weer. In het VK en daarbuiten is het debat over de verkrachtingsbendes eindelijk losgebarsten, vooral dankzij de onderzoeksjournalistiek van GB News, een Britse versie van Fox News, alweer iets dat wij niet hebben. De Vlaamse kranten kunnen het grootste naoorlogse schandaal in de sfeer van misbruik van kinderen en vrouwen in Europa blijven negeren en doen dat ook, met uitzondering van een gasttribune van de bewonderenswaardige Mia Doornaert

VERKRACHTING VAN MINDERJARIGEN IS ERG, EXTREEMRECHTS IS VEEL ERGER

“Hoe Musk met oude schandalen Starmer in de hoek duwt”, titelde De Standaard twee weken geleden. De groepsdiscipline getrouw, gebruikte De Morgen dezelfde invalshoek: “Elon Musk haalt uit naar Britse premier in oude zaak van seksuele uitbuiting”. Let op het woord ‘oud’. Allebei doen ze het schandaal af als het uit de sloot halen van oude koeien. Voor de lezers van beide kranten moet het nochtans een spiksplinternieuwe onthulling zijn, want in hun eigen dagblad hebben ze er nooit iets over gelezen.

‘Oud’ is deze zaak overigens helemaal niet. Politiemensen bevestigen aan de BBC dat deze bendes nog steeds actief zijn. Dat kan men niet zeggen van het kindermisbruik in de kerk van een halve eeuw geleden. Douglas De Coninck wijdde vorige week in DM nog een heel artikel aan Operatie Kelk, om te betreuren dat het strafrechtelijk onderzoek naar seksueel misbruik op niets zal uitlopen. Die oude koe zal nog vaak in en uit de sloot gesleurd worden.

De sociale dimensie

Waar het ook oorverdovend stil is: in de MeToo-beweging. Na de eerste inauguratie van Trump kwamen ze nog met miljoenen op straat tegen zijn uitspraak “Grab ’em by the pussy”. In de toen ontstane traditie stapten zaterdag weer heel wat feministes op in de ‘Women’s Marches’ van het VK. Ze protesteerden tegen Trump, Farage en de wereldwijde discriminatie van transgenders, maar zwegen in alle talen over de duizenden meisjes die in eigen land zijn misbruikt.

Er is nog een tweede reden waarom Vlaanderen minder het risico loopt dit fenomeen te ondergaan. Het VK is nooit helemaal ontsnapt aan de klassenmaatschappij. Veel herkenbaarder dan bij ons bestaat daar nog een lage klasse, waar de rest op neerkijkt. Ongeveer alle slachtoffers behoorden tot die groep. In het onderzoek naar bendes van Rochdale werd opgemerkt dat politie en maatschappelijk werkers moeite hadden zich ‘in te leven’ in de situatie van de meisjes vanwege ‘hun achtergrond en klasse’ en de neiging hadden hun uitbuiting af te doen als een ‘levensstijl’. Nog niet zo lang geleden zou links verontwaardigd zijn geweest door de sociale dimensie van dat onrecht.

Vrees voor ‘extreemrechts’

Een lezer stuurde een brief waarin hij zich ontgoocheld toont dat ik het in mijn artikel van twee weken geleden niet had over de rechtse nationalist Tommy Robinson. Die lezer heeft niet helemaal ongelijk. Robinson heeft het probleem van de verkrachtingsbendes aangekaart op een moment dat weinig anderen dat durfden. Hij verdient daarvoor respect. Het was echter niet hij die er in geslaagd is om dat thema op de politieke agenda te zetten. Waarom dat zo is, bleek al in 2004, waar ik in mijn vorige bijdrage het verhaal liet beginnen. Channel 4 had toen een documentaire gemaakt over georganiseerd misbruik van meisjes in

DE GEEST IS UIT DE FLES EN ZAL BLIJVEN RONDWAREN TOT HET VK DE WAARHEID ONDER OGEN WIL ZIEN

Bradford. Het uitzenden van die reportage werd toen onder politieke druk uitgesteld tot na de gemeenteraadsverkiezingen, waaraan de rechtse BNP deelnam. Men wilde die partij niets gunnen. Dat werd het begin van een patroon van ontkenning en verdoezeling van feiten om ‘extreemrechts’ niet in de kaart te spelen. Enkele weken geleden beschuldigde premier Starmer Elon Musk er nog van een ‘extreemrechtse agenda’ te dienen met zijn aandacht voor de verkrachtingsbendes. Verkrachting van minderjarigen is erg. ‘Extreemrechts’ is veel erger. Tommy Robinson mag zeker nooit gelijk krijgen, niet op het gebied van de verkrachtingsbendes, niet op gebied van de nadelen van de multiculturele samenleving in het algemeen.

Starmer onder druk

De regering-Starmer weigerde enkele weken geleden elk verder onderzoek, maar begint nu toch te bezwijken onder de druk. Zelfs binnen socialistische rangen klinken steeds meer dissidente stemmen. Enkele parlementsleden en de burgemeester van Manchester hebben zich reeds uitgesproken voor een nationaal onderzoek. Luid ontkennend dat de regering zich onder druk laat zetten door Elon Musk, zullen nu toch vijf lokale onderzoeken gevoerd worden.

Het probleem is echter al vastgesteld in 50 steden. Dit is een nationaal probleem dat om een nationaal onderzoek en nationale besluiten vraagt. Labour blijft de verkrachtingsbendes echter als lokaal en incidenteel behandelen, in een poging lastige, algemene besluiten te vermijden. Starmer maakt zich illusies. Deze geest is uit de fles en zal blijven rondwaren tot het VK de waarheid wil onder ogen zien over wat er is gebeurd en waarom het is kunnen gebeuren.

Wat we importeren

De weigering om dit nationale schandaal van enorme proporties onder ogen te zien, is uiteindelijk ideologisch van aard. Er dringen zich immers drie gevolgtrekkingen op die volledig onaanvaardbaar zijn in de ideeënwereld die pers en politiek in West-Europa al een halve eeuw domineert.

De eerste is dat de culturele samenleving is mislukt en dat de islam daarbij een belangrijke factor is. Wanneer de Britse pers al

wilde schrijven over de afkomst van de verkrachtingsbendes, gebruikte ze steeds het bijvoeglijk naamwoord ‘Aziatisch’. In werkelijkheid zijn de schuldigen nooit Japanners, Chinezen of Indische hindoes. De daders zijn in disproportionele mate islamitische Pakistanen

Robert Jenrick, Conservatief parlementslid in een vrije tribune: “Niet alle culturen zijn gelijk: het importeren van honderdduizenden mensen uit vreemde culturen, die middeleeuwse houdingen ten aanzien van vrouwen hebben, heeft ons hier gebracht.” Wat mevrouw Pelicot (deze Franse vrouw werd jarenlang gedrogeerd en verkracht door haar echtgenoot, red.) overkwam, is zo opvallend omdat het uitzonderlijk is. In andere culturen zit het ingebakken. Kunwar Khuldune Shahid, zelf een Pakistaan, schrijft over de cultuur van zijn land: “Er bestaat een bloederige mix van islamitisch suprematisme, primitief tribalisme en gewelddadige vrouwenhaat, die sommige mannen aanmoedigt om op meisjes te jagen.”

Het tweede taboe dat zou moeten sneuvelen, is dat racisme een blanke zonde is, waarvan niet-blanken steeds maar weer het slachtoffer zijn. In het geval van de verkrachtingsbendes blijkt het antiblanke racisme dat de daders inspireerde van een kaliber dat je nauwelijks nog terugvindt in het autochtone racisme. Uit de gerechtelijke verslagen blijkt dat de slachtoffers door hun verkrachters werden uitgescholden voor ‘blanke hoer’ en ‘blanke teef’.

Obsessief antiracisme is gevaarlijk

De lastigste toegeving is de derde: de meisjes zijn niet alleen het slachtoffer geworden van een verkrachtingscultuur en raciale of religieuze haat, maar van een samenleving die hen niet meer wilde beschermen. Sociale vooroordelen tegen de ‘lagere’ klasse speelden een rol, maar vooral een cultuur van obsessief antiracisme. Gareth Roberts drukte het vorige week goed uit in een opiniestuk in The Spectator. Ik geeft graag het volledige citaat: “Dit is duidelijk een van de ergste dingen, misschien wel het ergste wat er in Groot-Brittannië is gebeurd sinds de oorlog. Honderden kleine meisjes zijn verkracht. Dit moment van helderheid moet meer worden dan een moment; we moeten heen raken over onze aanhoudende culturele vrees om antiblank racisme te zien, een belangrijke factor bij deze misdaden. Dit zijn geen verre misdaden waar we deugdzaam kunnen over pontificeren. Het zijn geen historische zonden zoals slavernij of kolonialisme. Ze vinden op dit moment plaats in Groot-Brittannië. De pogingen van de Britse staat om het aanwakkeren van ‘spanningen tussen gemeenschappen’ te vermijden, zijn een perfect recept geweest om die spanningen aan te wakkeren. Massa-immigratie en multiculturalisme zijn een ramp geweest. Het is afschuwelijk om dat onder ogen te zien, maar we moeten wel.”

JURGEN CEDER

Keir Starmer

Javier Milei lijkt Argentijnse economie te stabiliseren

De inflatie halveren, zorgen voor handelsoverschot en een relatieve stabilisatie van de munt dankzij een belastingamnestie. De Argentijnse president Javier Milei doet wat van hem gevraagd wordt. Men mag gerust spreken van een economische stabilisering, maar het Latijns-Amerikaanse land is niet uit de gevarenzone. Om de structurele crisis uit te zweten, moet het door een pijnlijke recessie.

In de Europese media wordt hij afgeschilderd als een clown en een extreemrechtse populist. Bovendien maakt hij deel uit van wat ter linkerzijde en ook door een aantal conservatieven hier te lande wordt afgeschilderd als een ‘globalistisch rechtse internationale’, en dus verwerpelijk is, ook al is de man een tegenstander van de woke-ideologie. We hebben het over de in 2023 verkozen Argentijnse president Javier Milei. Hij kwam aan de macht met de belofte om zijn land economisch opnieuw op de rails te zetten. Een quasi onmogelijke opdracht, gegeven het feit dat Argentinië een decennialange traditie heeft van economische en financiële instabiliteit, om het zacht uit te drukken.

Geschiedenis van financieel wanbeheer

Het land ging immers al acht keer in zijn geschiedenis failliet, waarvan twee keer deze eeuw. In 2001 betrof dat het grootste staatsbankroet in de geschiedenis. In 2020 volgde het laatste faillissement. Steevast moest het Internationaal Monetair Fonds (IMF) bijspringen. Het failliet van Argentinië is vaak terug te brengen tot het totale gebrek aan vertrouwen van de inwoners in de eigen economie en munt, de peso.

Het is bij Argentijnen een nationale sport geworden om wanneer het kan vreemde deviezen - eigenlijk dollarsop te potten die de basis vormen van een parallelle zwarte economie. In de campagne richting de presidentsverkiezingen van 2023 leek het erop dat Milei de situatie nog zou verergeren. Hij was van plan om de economie te ‘dollariseren’. De centrale bank zou worden afgeschaft of verbrand. Kortom, Argentinië zou wel nog peso’s in omloop hebben, maar die zouden niets meer waard zijn. Ondertussen fulmineerde hij richting buurland Brazilië, nochtans een belangrijke handelspartner, en gaf hij China een veeg uit de pan. Alleen: Peking is een belangrijke schuldeiser van Argentinië.

Stabiliserende maatregelen

Na zijn verkiezing stuurde Milei zijn discours echter bij. Hij nam maatregelen om de economie gezond te maken en te stabiliseren. En hij koos daarvoor niet voor de zogenaamde ‘populistische recepten’, maar voor een liberaal, zeg maar libertair, beleid. Het beperken van de overheidsuitgaven moest ervoor zorgen dat de torenhoge inflatie van 200 procent daalde. De uitgaven daalden van 44

naar 32 procent van het bbp door het afbouwen van subsidies en het verlagen of bevriezen van de pensioenen en de ambtenarenlonen.

Daarnaast werden de intrestvoeten hoog gehouden - meer dan 30 procent - om de inflatie te counteren. Met succes. De inflatie is met 100 procent nog altijd een van de hoogste ter wereld. Maar naar Argentijnse normen is ze onder controle. De maandelijkse inflatie is sterk gedaald van meer dan 25 procent aan het einde van 2023 tot ongeveer 3,5 procent.

ARGENTINIË GING AL ACHT KEER IN ZIJN GESCHIEDENIS FAILLIET, WAARVAN TWEE KEER DEZE EEUW

Daarnaast werd het vertrouwen in de peso hersteld door het invoeren van een belastingamnestie. De Argentijnen wisten dat ze hun dollars die ze thuis hadden verstopt of op buitenlandse bankrekeningen geparkeerd hadden, niet zouden verliezen aan de fiscale administratie. 18 miljard dollar kwam zo terug naar de gewone economie. De vraag naar dollars op de zwarte markt daalde en dat versterkte de peso, wat de inflatie verder onder druk zette. Kortom, begin 2025 is Argentinië niet langer een Latijns-Amerikaanse bananenrepubliek. Verder nam president Milei flankerende maatregelen om de Argentijnse economische structuur te versterken. Een deregulering van de vastgoedmarkt leidde tot een daling

van de huurprijzen met 20 procent. Ook dat helpt om de vermaledijde inflatie onder controle te krijgen.

Ondertussen heeft Milei stappen gezet om de Argentijnse export aan te zwengelen. Goed nieuws voor de landbouw die via graan, soja en vlees voor 80 procent van de export leeft. Dat brengt buitenlandse deviezen binnen die kunnen helpen om de peso te stabiliseren.

Einde van de crisis?

De schuld aan het Internationaal Monetair Fonds van 42 miljard euro blijft hoog. Hij wil 10 miljard dollar extra lenen, maar door de economische stabilisatiemaatregelen maakt men zich momenteel minder zorgen over de Argentijnse situatie. De premie die Buenos Aires bovenop Amerikaanse staatsobligaties moet betalen voor het financieren van de eigen schuld, is gedaald van 2.000 basispunten naar ongeveer 750. In niet-economische taal: men verwacht dat Argentinië zijn schulden in 2025 zal afbetalen.

Maar het is niet allemaal rozengeur en maneschijn. Om de crisis te counteren, moet het land door een recessie. Vorig jaar kromp de economie met 4 procent. Het is onduidelijk of het land in 2025 uit de recessie raakt. De levensstandaard blijft dalen en de armoede is gestegen tot 50 procent. Het gemiddelde loon in de officiële privésector is het laagste in 20 jaar. De vraag is of de Argentijnen genoeg geduld zullen hebben tot pakweg 2026 en later, wanneer ze de vruchten van het herstelbeleid zullen voelen met meer jobs dankzij de aantrekkende export. Ook het lokken van investeerders kan voor een omslag zorgen. Maar daarvoor is er nog meer economische stabiliteit nodig. Om het met een lokaal adagium te zeggen: ‘In Argentinië is het altijd te vroeg om het einde van de crisis uit te roepen’.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

DEZE WEEK IN DE GESCHIEDENIS

VAN ’T PALLIETERKE

Naar aanleiding van de tachtigste verjaardag van ’t Pallieterke op 17 mei 2025, wil de redactie het rijke verleden van dit weekblad in de kijker zetten. In deze rubriek blikken we terug op wat ’t Pallieterke in het verleden bracht.

25 januari 2011: Moslimbroeders als alternatief Op deze dag startte de Egyptische Revolutie van 2011 tegen de toenmalige Egyptische regering en president Hosni Moebarak, die geïnspireerd werden door een soortgelijke opstand in Tunesië. Na het de facto dictatorschap van Moebarak was ’t Pallieterke er niet van overtuigd dat er een vrije democratie zou komen. “Als men erop kon hopen dat Egypte na de val van Moebarak plotseling een parlementaire democratie kon worden met een meerpartijenstelsel, een vrije pers en een onafhankelijk rechtssysteem, dan zou iedereen die kans natuurlijk grijpen”, klonk het. “Alleen is dat in de islamitische wereld volkomen utopisch. Er zijn al veel revoluties, opstanden en staatsgrepen geweest in moslimlanden. Maar daar zijn altijd alleen maar nieuwe dictaturen uit voortgekomen.” Niets wijst erop dat Syrië anno 2025 de uitzondering zal vormen op die regel.

26 januari 1998: “I did not have sexual relations with that woman” De Amerikaanse president Bill Clinton ontkent een seksuele relatie gehad te hebben met zijn voormalige stagiaire. “Het eigenlijke schandaal is dat hij het gerecht verhinderd heeft het normale werk te doen”, schreef ’t Pallieterke er toen over. “Hij zou namelijk meineed hebben gepleegd en de genaamde Monica Lewinsky aangezet hebben hetzelfde te doen.”

27 januari 1966: PVV = Belgiek van Papa De PVV, de voorloper van de huidige liberale partij, pleitte in de jaren 1960 voor een terugkeer van Voeren naar Luik. “Abominabel”, vond ’t Pallieterke, dat de toenmalige voorzitter Omer Vanaudenhove door de mangel haalde. “De achtbare heer oefent in het privéleven het eerbaar ambacht van schoenfabrikant uit. En zo niets mij toelaat te zeggen dat Omer privatim bij de verkoop van zijn leren gewrochten met de voeten van zijn kliënten speelt, als politieker, dat durf ik beweren, doet hij dat wel.” Toen al was er een voor-wat-hoort-watgewoonte in de politiek. “Vlaanderen werd een tweede maal bij de bok gezet. Nu wil de PVV nog een kompromis op het kompromis van het kompromis.”

28 januari 2000: Boycot Weense worstjes Toen Jörg Haider in 2000 met zijn FPÖ een coalitie aanging met de christendemocraten, zorgde dat voor heel wat commotie. Toenmalig minister van Buitenlandse Zaken Louis Michel (MR) vond dat Belgen niet meer in Oostenrijk mochten gaan skiën. Ook de socialistische voorzitters van die tijd, Patrick Janssens en Elio Di Rupo, reageerden misnoegd. “WENEN, je zou voor minder” en “D’où cela VIENNE” werden aan hun Brussels

hoofdkwartier opgehangen. In een briefje aan Patrick Janssens voorspelde ’t Pallieterke hetzelfde lot voor de Belgische socialisten. “Uw Oostenrijkse soortgenoten, na zoveel jaren van profitariaat uit de boot gevallen, uitgerekend door de schuld van de genaamde Haider en diens kliek, het is een affront dat ook voor de Belze sossen van beider kommunautaire kunne lastig te verteren is.”

29 januari 1979: Zaïrees leger komt naar de Voer In 1979 woedde de taalstrijd in de Voerstreek volop. ’t Pallieterke suggereerde dat het leger van Zaïre zou ingezet worden door de Franstaligen, om de strijd te winnen. “Zoals in andere keizerrijken spreekt men aan het Centraalafrikaans hof slechts Frans”, lachte ’t Pallieterke

30 januari 1947: Werken is ongezond, ook voor politiekers Na een gespreksavond over beroepsmisvormingen, besloot Pallieterke-oprichter Bruno de Winter om aan zelfreflectie te doen. “Ik ben tot de conclusie gekomen dat werken in feite ongezond en schadelijk is voor de gezondheid en dat een mensch er leelijk van wordt”, klonk het destijds. “Volgens mijn vrienden ben ik een beroepsluiaard, maar daar stoor ik mij niet aan. Beter is het immers lui in den hemel aan te komen dan leelijk.” Hij wist dat ook politici last hadden van beroepsziektes. “Parlementsleden, die in den grond ook menschen zijn, ontsnappen niet aan het leelijk en misvormd worden door den arbeid”, schreef hij. “De meesten onder hen lijden erg aan verlamming, omdat ze dag in dag uit in een automobieleke moeten rijden. Vele vaderen des Senaats hebben ook uitgesleten mondhoeken van ’t zeeveren.”

31 januari 1974: Sossen dromen weer van kapotgeslagen autobussen “Een regering-Tindemans of verkiezingen, de sossen laten al op een moeilijk mis te begrijpen wijze weten wat het land te wachten staat indien met hun willetje geen rekening wordt gehouden.” Anno 1974 wilden de socialisten niet meewerken aan een regering. Volgens hen waren er andere manieren om hun eisen in te willigen door “andere machtsmiddelen te hanteren”. En met succes: “De rode klemtoon ligt op afdreiging en chantage”, klonk het. “Een metode die al onmiddellijk vruchten afwerpt. Want het trauma van de revolutionaire stakingen van 19601961 is nog niet helemaal verteerd, het ‘autobuscomplex’ nog niet helemaal verdwenen.”

Allah verziekt de geesten in de klas en op de speelplaats

De jeugd radicaliseert in sneltempo en dat is mede mogelijk gemaakt door platformen als Telegram en Discord. Met slechts enkele klikken worden jongeren blootgesteld aan extremistisch gedachtegoed. Dat blijkt uit een onderzoek van de VRT. Maar er is veel meer aan de hand.

Uit cijfers van de Staatsveiligheid blijkt dat 1 op de 3 personen die plannen maakt voor gewelddadige acties, minderjarig is. De jongste verdachte die recent werd aangehouden, is slechts 13 jaar oud. Het grootste deel van de geradicaliseerde jongeren laat zich inspireren door de soennitische islam. Zij vinden elkaar in chatgroepen die soms uit tienduizenden leden bestaan en waarin geweld in naam van de islam wordt verheerlijkt.

Scholen cruciaal doelwit

Dat fenomeen beperkt zich niet tot de digitale wereld. Het islamisme verwerft steeds meer invloed in scholen en stedelijke gebieden. Het verwerpt de waarden van de verlichting, toont geen bereidheid tot aanpassing aan de heersende cultuur en bevordert daardoor segregatie. Scholen vormen hierbij een cruciaal doelwit.

Bernard Rougier beschrijft hoe islamistische netwerken systematisch streven naar de vernietiging van de nationale cohesie. Zij gebruiken religie als middel om gemeenschappen af te zonderen en tegen de verlichtingswaarden in te gaan.

Een zorgwekkend teken van die ontwikkeling is het gedrag van leerlingen tegenover leerkrachten. Vrouwelijke leerkrachten die een rok

dragen, worden uitgescholden voor ‘hoer’. Uitdrukkingen als ‘sale Belge’ of ‘sale Flamand’ vormen gangbare aanspreektitels. In het secundair onderwijs wordt de leerstof steeds vaker ter discussie gesteld. Discussies over gevoelige onderwerpen, zoals de Holocaust, leiden soms tot fysieke conflicten.

EEN ACTIEF

PROSELITISME VAN ISLAMIETEN OP EEN VRIJZINNIGE UNIVERSITEIT WAS GEEN DISCUSSIE WAARD

Sommige leerlingen weigeren bepaalde lessen te volgen of proberen hun klasgenoten te overtuigen van extremistische opvattingen. Dat zorgt niet alleen voor spanningen binnen de klas, maar ondermijnt ook de rol van het onderwijs als neutrale en veilige omgeving. Wanneer leraars melding maken van problemen in hun klas, stuiten zij vaak op een muur van onbegrip. Schooldirecties aarzelen om in te grijpen uit angst om als onverdraagzaam of racistisch te worden bestempeld. De verhalen van leerkrachten

tonen aan hoe die ideologieën voet aan de grond krijgen in klaslokalen. Islamistische bewegingen gebruiken scholen als broedplaatsen voor hun ideologie en streven ernaar toekomstige generaties te indoctrineren.

Bekeringsijver

Een van de meest zorgwekkende aspecten van die situatie is het gebrek aan ondersteuning voor leerkrachten. Wanneer zij melding maken van problematische situaties, voelen zij zich vaak niet ernstig genomen door de schoolleiding. Directies vrezen dat streng optreden tegen radicalisering hun een imago van intolerantie of racisme oplevert. Wegkijken van de problemen wordt dan ook meer regel dan uitzondering.

Aan de vrijzinnige Université Libre de Bruxelles worden al jaren clandestiene gebedsruimtes gedoogd. Wel organiseerde de universiteit in het verleden colloquia over de deconstructie van ‘witheid’ en werden dekoloniale rondleidingen georganiseerd, maar een actief proselitisme van islamieten op een vrijzinnige universiteit was geen discussie waard. Ook aan de Vrije Universiteit Brussel is dat fenomeen bekend.

D’Hondt en Martin wijzen er in hun boek ‘Allah n’a rien à faire dans

Van Grieken wil nieuwe

ma classe’ op dat die passiviteit een gevaarlijk precedent schept. Rougier benadrukt dat die zwakte niet alleen een probleem is van de scholen, maar van de hele samenleving. Hij waarschuwt dat islamistische netwerken systematisch de zwakke plekken van democratische instellingen benutten om hun invloed uit te breiden

INTEGRATIE IN DE ‘VIJANDIGE’ SAMENLEVING

WORDT ALS ZONDIG BESCHOUWD

De radicalisering verloopt niet enkel via het internet, maar via een cluster van moskeeën, sportclubs, kebabzaken, Koranscholen, halalslagers, markten,… Er wordt een fundamenteel religieus discours gebracht, met daaraan een politieke boodschap gekoppeld. Integratie in de ‘vijandige’ samenleving wordt als zondig beschouwd. Heel wat ouders gaan mee in dat discours. In tegenstelling tot wat velen geloven, vormen ze eerder een deel van het probleem dan van de oplossing.

Cultuurafstand

De kans dat die jongeren overstappen naar de criminaliteit, is dan ook bijzonder groot. Jan van de Beek toont in zijn boek ‘Migratiemagneet’ overduidelijk aan dat nieuwkomers afkomstig uit landen die behoren tot ‘het Afrikaans-islamitische cultuurcluster’, een veel hogere criminaliteit vertonen dan landen met een kleinere cultuurafstand. De criminaliteitscijfers die Jan van de Beek in zijn boek naar voren schuift, zijn hallucinant.

Van de Beek ziet geen heil in de vele goedbedoelde pogingen tot integratie. Vooreerst is de culturele afstand heel groot. Daarnaast is er de dominante, dogmatische woestijngodsdienst, het lage opleidingsniveau en het beperkte aantal gemengde relaties die integratie nog meer bemoeilijken. Volgens van de Beek moeten we een veel selectiever migratiebeleid voeren en moet het asielbeleid grondig worden herzien. Ook in het onderwijs zal het roer drastisch moeten worden omgegooid. Zuhal Demir stelt duidelijk dat de scholen moeten worden teruggegeven aan de leerkrachten en de leerlingen die vooruit willen. ‘Goedschiks of kwaadschiks’. De ouders zullen op hun verantwoordelijkheid worden aangesproken. Het proces van Samuel Paty toont aan tot welke uitwassen een vergaand laxisme kan leiden.

JULIEN BORREMANS

verkiezingen indien Arizona mislukt

In een interview met De Zondag zegt Tom Van Grieken dat als Bart De Wever tegen 31 januari niet in zijn formatieopdracht slaagt, er nieuwe verkiezingen moeten komen. Dat hoeft niet te verbazen uit de mond van de voorzitter van een oppositiepartij die goede kansen heeft op winst. Maar hoe realistisch is zo’n scenario?

Het pleidooi van Van Grieken is een echo van De Wevers recente uitspraak dat de mensen de formatie beu zijn. Dat geldt overigens niet alleen voor de ‘mensen’, maar evenzeer voor een heel pak commentatoren, en misschien nog het meest van al de politici zelf.

Van Grieken legt echter wel de vinger op de wonde wanneer hij wijst op de steeds verder opschuivende deadlines van de formatie. Het doet terugdenken aan de onzalige periode van de onderhandelingen over de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde, waarbij Jean-Luc Dehaene het in 2010 zelfs bestond om Pasen als deadline twee weken na Pasen te laten vallen. De schoolvakantie viel dat jaar immers helemaal na Pasen, en zo kocht hij zich een beetje extra tijd. We kunnen alleen maar hopen dat De Wever of de koning niet op het idee komt 31 januari dit jaar uit te stellen tot na februari!

HET LIJKT OP DIT OGENBLIK WEINIG WAARSCHIJNLIJK DAT ER OP KORTE TERMIJN NIEUWE FEDERALE VERKIEZINGEN VOOR DE DEUR STAAN

Maar alle gekheid op een stokje: ook bij de laatste verlenging van de formatieopdracht van De Wever hoorden we enkele commentatoren er al meteen op wijzen dat als er maar voldoende zicht op een akkoord was, er nog wel wat rek kon zitten op die deadline van 31 januari. Nou moe…

Wie wil nieuwe verkiezingen?

We denken niet dat er in het parlement veel partijen zitten die ernaar uitkijken om deze lente opnieuw naar de stembus te trekken. Groen en Open Vld hebben hun zaakjes intern nog niet op orde en zijn dus helemaal niet klaar voor een nieuwe stembusslag. Bij cd&v kondigde Sammy Mahdi in zijn nieuwjaarstoespraak aan dat hij de komende twee jaren de partij wil hervormen en verbreden, en daarmee zouden ook voor hem nieuwe verkiezingen ongelegen komen. Bij Vooruit en N-VA heeft men waarschijnlijk veel minder schrik van de kiezer, maar N-VA loopt bijvoorbeeld wel het risico haar huidige positie als grootste partij in de Kamer te verliezen.

Daar komt nog bij dat geen enkele partij graag aangewezen

wordt als de schuldige voor eventuele nieuwe verkiezingen. Wat dat betreft, hebben de vijf Arizona-partijen echter wel allemaal hun schaapjes op het droge. Als het niet lukt, kan N-VA zeggen lang genoeg geprobeerd te hebben, kunnen Vooruit en MR wederzijds zeggen dat er te veel toegevingen gedaan werden aan de andere, en de centrumpartijen cd&v en Les Engagés dat ze heel de tijd constructief, maar discreet meegewerkt hebben.

Blijven palaveren

Toch lijkt het op dit ogenblik weinig waarschijnlijk dat er op korte termijn nieuwe federale verkiezingen voor de deur staan, ook als er op 31 januari een einde komt aan de onderhandelingen over een Arizona-coalitie. Er zijn voorlopig nog genoeg partijen die veel meer schrik hebben van nieuwe verkiezingen dan van een eindeloos gepalaver dat de kiezers op de zenuwen werkt.

Diezelfde partijen stappen waarschijnlijk ook liever met tegenzin in een nieuwe federale regering als België in februari financieel onder druk zou komen te staan, al was het maar omdat een financiële crisis niet het ideale moment is om opnieuw naar de stembus te trekken. Het is trouwens weinig waarschijnlijk dat zo’n scenario in het voordeel van de traditionele partijen zou uitvallen. Wat ook meespeelt, is dat nog niet alle mogelijke coalities volledig uitgeprobeerd zijn. Een geel-blauworanje coalitie, waarbij Vooruit ingewisseld wordt voor Open Vld, is al even onderzocht, maar lijkt nog steeds niet verdwenen uit het hoofd van Georges-Louis Bouchez.

Het alternatief, MR inwisselen voor de PS, om tot een geel-roodoranje coalitie te komen, stuit voorlopig nog op het njet van Paul Magnette. Maar het valt niet uit te sluiten dat als de tijd maar voldoende vordert, daar verandering in kan komen, en dat hij zelfs zijn Brusselse afdeling mee in dat scenario krijgt. Ook Vivaldi II, maar dan met Les Engagés, blijft een mogelijkheid om uit te proberen, al zien weinig partijen daar op dit ogenblik brood in. Ten slotte is het zelfs mogelijk dat ook als De Wever de handdoek in de ring gooit op 31 januari, Arizona voort blijft leven, maar dan met bijvoorbeeld Maxime Prévot als formateur.

VERVROEGDE VERKIEZINGEN OMDAT ER GEEN REGERING KAN GEVORMD WORDEN, DAT BEGINT VERDACHT VEEL OP HET FAILLIET VAN BELGIË TE LIJKEN

Belgische aversie voor verkiezingen

En dan is er nog de Belgische factor, met een absolute aversie tegenover verkiezingen. Vervroegde verkiezingen zijn op zich al een nederlaag, maar vervroegde verkiezingen omdat er geen regering kan gevormd worden, begint verdacht veel op het failliet van België te lijken. Zulke verkiezingen kunnen snel leiden tot een communautaire campagne, en daar heeft het Belgische bestel natuurlijk geen zin in. Reken maar dat bijvoorbeeld Magnette vanuit de Belgische salons de vraag voorgeschoteld zal krijgen of hij echt liever het einde van België riskeert dan toch maar in een regering te stappen met N-VA. Ook Ahmed Laaouej zal die vraag moeten beantwoorden als de Brusselse PS-afdeling gaat dwarsliggen en moet misschien zelfs zijn veto tegen N-VA in de Brusselse regering inslikken. Aan Open Vld en de groenen zal men de vraag misschien niet eens hoeven te stellen om desnoods dan maar een Belgisch minderheidskabinet of een technocratische regering gedoogsteun te verlenen. Te veel partijen hebben er immers belang bij een openlijke Belgische systeemcrisis in de vorm van vervroegde federale verkiezingen te vermijden.

FILIP VAN LAENEN

Tom Van Grieken

Bernard Rougier

CENTRUM VOOR RISICOANALYSE VAN KLIMAATVERANDERING GAAT ADVIES GEVEN ROND KLIMAATRISICO’S

Dinsdag kwam een nieuwe federale instelling, namelijk het Centrum voor Risicoanalyse van Klimaatverandering (CERAC), een praatje houden in de Kamercommissie Energie en Leefmilieu van de Kamer van volksvertegenwoordigers. Het werd een bizar schouwspel dat eindigde met de aankondiging dat 10 kersverse ambtenaren de Nationale Veiligheidsraad aanbevelingen gaan geven op basis van artificiële intelligentie.

Laten we dit verslag beginnen met een ‘spoiler’. CERAC kon niets concreets vertellen tijdens de hoorzitting. Enkel dat ze de volgende dag hun methodologie openbaar zouden maken en dat ze eind oktober 2025 hun risicoanalyse hopen te publiceren. Toch vielen uit de vertoning conclusies te trekken. Ten eerste dat het CERAC artificiële intelligentie wil inzetten bij het produceren van zijn teksten. Ten tweede dat het CERAC zelf niets onderzoekt, maar aan literatuurstudie doet. En ten derde, misschien het belangrijkste, dat ze niet te technisch willen zijn om de Kamerleden te ontzien.

Dat laatste is misschien maar goed, want de aanwezige Kamerleden bleken onder andere binnenhuisarchitect, godsdienstleraar, gediplomeerde pol & soc, taalleerkracht of rechtenstudent te zijn. Op zich geen bezwaar als de politici kritische vragen stellen en de materie beheersen. Helaas reageerden ze allemaal bijzonder enthousiast op het zeer warrige en inhoudsloze betoog van de directeur en de onderdirecteur van CERAC.

HET IS MERKWAARDIG DAT

CERAC VERBANDEN BLIJFT

LEGGEN DIE MEERMAALS ONTKRACHT WERDEN

Nochtans was een kritische houding van de volksvertegenwoordigers op haar plaats. De directeur van CERAC verwees immers naar de overstroming van de Vesder als een klimaatramp. Dat is ‘fake news’. Bovendien is CERAC de organisatie die afgelopen september beweerde: “Geen enkel continent warmt sneller op dan Europa.” Dat laatste herhaalde de directeur opnieuw en hij dikte het aan: “Europa warmt twee keer zo snel op als de rest van de wereld.”

Een initiatief van Zakia Khattabi CERAC is een ‘nieuw onafhankelijk centrum’ dat door de Ministerraad werd opgericht. Op hun website staat: “Dit centrum wijdt zich aan de analyse van klimaat- en milieurisico’s, zowel op middellange en lange termijn. De focus ligt op de nationale veiligheid en weerbaarheid van België.”

De initiatiefneemster van CERAC was federaal minister Zakia Khattabi (Ecolo), die in 2022 na de waterramp in de Vesder-vallei meteen twee miljoen euro vond in de begroting van de afdeling Klimaat van de FOD Volksgezondheid. De feitelijke oprichting duurde iets langer. De groene minister bedacht de missie die ze in een koninklijk besluit goot trouwens niet zelf. Die missie was op haar beurt afkomstig van de Europese Commissie. Die laatste legt namelijk de lidstaten deelname op aan een European Climate Risk Assessment (EUCRA).

Onderdirecteur Karim Sheihk Hassan zei dat een groot deel van het personeel is aangenomen in 2024. Het gaat om 9 voltijdse equivalenten (FTE) en 1 die binnenkort begint. Een interdisciplinair team met juristen, een economist enzovoort.

Klimaatactivist als directeur

Directeur Luc Bas, die internationale betrekkingen studeerde, werkte zijn hele carrière als klimaatactivist. In de Kamercommissie sprak Bas van “overschrijding van de planetaire grenzen”. Dat was een rechtstreekse verwijzing naar het Zweedse Stockholm Resilience Centre, waar hij verder in zijn betoog nog een keer expliciet naar verwees. Dat instituut aan de Universiteit van Stockholm lanceerde concepten zoals ‘sociaal-ecologische veerkracht’, ‘ecosysteembeheer’ en ‘flexitarisch dieet’. Het voorwoord in hun boek over de planetaire grenzen werd geschreven door Greta Thunberg.

Bas kon zijn achtergrond moeilijk verbergen, zoals bleek uit het groene jargon: ‘Verlies aan biodiversiteit komt neer op verlies van ecosysteemdiensten’.

Wat kwamen Bas en zijn adjunct in de Kamer doen? Ze kwamen er een presentatie geven over hun methodologie. Die methodologie zou de dag nadien verschijnen. Een beknopte versie stond al sinds december op de website van CERAC. Die timing had een reden. Op donderdag 13 februari 2025 organiseert CERAC het evenement ‘Lokale klimaatrisico’s: een nationale uitdaging’ in Cinema Palace te Brussel. Het is de bedoeling lokale besturen daar uit te leggen hoe ze zelf hun klimaatrisico’s moeten rapporteren.

CERAC moet de Nationale Veiligheidsraad informeren. Zo beweerde Bas dat de aanbevelingen van CERAC moeten vertaald worden vanuit het oogpunt van veiligheid. Al gaf hij toe dat “over veiligheidscontext minder kennis en literatuur is, maar het is erkend als gevaar binnen de EU. In onze nationale veiligheidsstrategie is beklemtoond dat milieu belangrijk is.”

Sheihk Hassan lichtte toe dat in het KB de missie en de middelen van CERAC geregeld zijn. “De eerste missie is de analyse van alle risico’s. De tweede missie is deze koppelen aan alle politieke aspecten. Om op basis van die analyse aanbevelingen te formuleren aan de veiligheidsraad en alle politieke spelers.”

Daarvoor bestaat een ‘Comité de pilotage’ van 11 instellingen waaronder het Federaal Planbureau, de Nationale Bank en het crisiscentrum van de federale overheid. De manier van werken blijkt eveneens in het KB bepaald. CERAC moet driejaarlijks een werkplan opstellen dat door de minister wordt goedgekeurd. Extreme computermodellen

Eind december publiceerde CERAC de methodologie van haar ‘First Risk Assessment’ of

FRA. Opvallend bij dat document is dat ze zich baseren op ‘global warming levels’ of GWL’s. Computermodellen over klimaatverandering en bij voorkeur de meest extreme scenario’s. Ze bekijken de gevaren ‘vanuit klimaatscenario’s’. Bas zei trouwens duidelijk: “We doen literatuurstudie, we creëren geen nieuwe data.”

Het mag daarom merkwaardig lijken dat ze verbanden leggen die meermaals ontkracht werden, zoals meer overstromingen, meer bosbranden, meer stormen enzovoort.

Na een jaar werken heeft CERAC nog geen risicoanalyse. Die wordt pas verwacht in oktober 2025. Al liggen de conclusies zo te horen al vast. Bas zei dat er “geen grote verrassingen zijn”. De belangrijkste klimaatrisico’s zijn “klimaatimpact, verlies aan biodiversiteit en de stikstofcyclus”. “We hebben daar een eerste literatuurstudie aan gekoppeld. Voor ons is dat een startpunt.”

Wat die risico’s voor de bevolking zijn, vertelden ze niet. “De impact op sociaal vlak is vooral de gezondheid, maar ik ga daar niet te diep op ingaan omdat het dan te technisch wordt”, aldus Bas. Verder bleef hij vaag. “We weten nog niet goed genoeg hoe die grenzen op elkaar inspelen.”

Sheihk Hassan verwees naar het verlies aan biodiversiteit en zei daarover: “We baseren ons op de Europese kaders voor onze scenario’s. Een klimaatrisico kan gevolgen hebben voor vele sectoren.” Allemaal zeer vaag. Maar daar had Sheihk Hassan een verklaring voor. Ze werken immers in fasen: “De eerste fase is een methodologisch kader opstellen en dat is afgelopen. Het finaal rapport daarvan verschijnt morgen.” De echte risicoanalyse verschijnt pas eind 2025.

Telkens opnieuw ‘fake news’

Opvallend was dat Sheihk Hassan de branden in de Hoge Venen en de Kalmthoutse Heide koppelde aan klimaatrisico’s. Opnieuw ‘fake news’. “In de volgende jaren zullen natuurbranden vaker voorkomen”, klonk het. Een vreemde uitspraak voor iemand die enkel een methodologie klaar heeft

HELAAS REAGEERDEN DE AANWEZIGE PARLEMENTSLEDEN ALLEMAAL BIJZONDER ENTHOUSIAST OP HET ZEER WARRIGE EN INHOUDSLOZE BETOOG

Over de klimaatrisico’s bleven ze vaag. Zo spraken ze over een lijst met strategische producten van de Europese Commissie die ze zouden gebruiken. Bij het Federaal Planbureau doet men dat ook. Dat laatste was één van de vele voorbeelden van ‘namedropping’. Het daaropvolgende voorbeeld was op zijn minst erg bizar te noemen. Die lijst zou 81 producten bevatten en als voorbeeld gaf hij ‘vliegtuigonderdelen’. Om vervolgens te beweren dat als er een klimaatrisico is in de landen die leveren, dit ‘kritieke risico’s’ voor België oplevert.

Op het einde kwam de aap uit de mouw. Het werkprogramma dat nu bestaat bij CERAC is niet definitief. Die ministeriële beslissing is nog niet genomen. De enige concrete

opdracht die CERAC nu al heeft, is het Belgische nationale weerbaarheidsplan. Al de rest staat op pauze in afwachting van een nieuwe regering. Dus ondersteunen ze momenteel verschillende andere projecten. Zoals een project rond ‘climate vulnerability’. Daarnaast levert CERAC ‘input’ aan het ‘disaster risk reduction’-programma van de Verenigde Naties (het Sendai Framework).

Povere politieke reactie

De reactie van de aanwezige Kamerleden na deze extreem vage en warrige uiteenzetting vol gemeenplaatsen was pover. Lotte Peeters (N-VA) prees het goede werk en betoonde zich blij met de strijd tegen klimaatverandering. Kurt Ravyts (VB) wierp zichzelf een bloemetje toe dat hij de initiatiefnemer was om CERAC uit te nodigen. Verder toonde Ravyts zich blij voor het geleverde werk, al waarschuwde hij voor “het politiek recupereren van rampen” en het aanpakken van ‘desinformatie’ waar Bas even op gewezen had. Charlotte Deborsu (MR) ging geheel mee in het klimaatrisico-verhaal, maar maakte de kanttekening dat de aanbevelingen “zo min mogelijk gekleurd zouden zijn door ideologie en dogmatisme”. En toen uit het niets kwam Bas met een hallucinante mededeling. CERAC heeft contact genomen met een externe organisatie om te werken met artificiële intelligentie bij het produceren van hun analyses en aanbevelingen.

LODE GOUKENS

PROFESSIONEEL KLIMAATACTIVIST

Wie een beetje opzoekwerk doet, stelt vast dat CERAC vooral een clubje blijkt van klimaatactivisten. De directeur, Luc Bas, heeft een verleden bij klimaat-ngo’s, onder andere bij Climate Group. Daarnaast was hij actief bij het European Environmental Bureau (EEB). Die laatste is één van de rijkste en machtigste klimaat-ngo’s. EEB werkt vooral met Europese subsidies van de Europese Commissie. In 2023 (het recentste openbare jaar) ontvingen ze 72,12 miljoen euro subsidie van de Europese Commissie om te lobbyen tegen klimaatverandering bij diezelfde Europese Commissie. EEB is een Belgische internationale vzw met momenteel 45 geregistreerde lobbyisten. De lobbygroep vergaderde in 2024 alleen 14 keer met leden of hoge ambtenaren van de Europese Commissie. Sinds 2014 ontmoetten ze 164 keer topfiguren van de Europese Commissie die meldingsplicht hadden voor ontmoetingen met lobbyisten.

Zakia Khattabi en CERAC-directeur Luc Bas

DE RAMPZALIGE ERFENIS VAN HET OBAMATIJDPERK

Het Obama-tijdperk omvat de periode 2009-2017, toen hij officieel president was, en 2020-2024, toen hij van achter de coulissen samen met Hillary Clinton het land bestuurde, met Joe Biden als stroman.

Ugelooft toch niet dat die vriendelijke, verwarde, suffe oude man echt zelf de macht in handen had? Dat is geen complottheorie. Bijna álle adviseurs in de regering-Biden kwamen uit de entourage van Obama of Hillary Clinton. Ik noem er slechts enkelen: Mayorkas, Blinken, Yellen, Austin, Vilsack,… Biden was alleen hun spreekbuis. Wel, hij probéérde dat te zijn.

Obamacare

Econoom Thomas Sowell legde ooit de vinger op de wonde door erop te wijzen dat het een waanidee is dat de overheid gezondheidszorg efficiënter en goedkoper zou kunnen organiseren dan de vrije markt. De overheid werkt altijd bureaucratischer dan privébedrijven en de kwaliteit van het eindproduct ligt altijd lager. In 2010, toen Obama zijn plannen voor Obamacare aankondigde, was er al een systeem van gratis gezondheidszorg naar Brits model in Canada. Maar dat was van zo’n slechte kwaliteit dat jaarlijks zo’n 30.000 Canadezen naar het buitenland trokken voor medische zorgen. Daar moesten ze betalen, maar ze kregen tenminste waar voor hun geld. Net zoals in het Britse systeem ontstonden er in Canada lange wachtlijsten. Een kwart van de Canadezen moest zes maanden of langer wachten op een operatie. In de VS was dat slechts vijf procent. In Canada moesten patiënten gemiddeld 10 weken wachten op een MRI-scan, ook veel langer dan in de VS. Per hoofd van de bevolking werden er slechts half zoveel MRI’s uitgevoerd als in de VS, in Groot-Brittannië slechts een kwart.

NA 12 JAAR OBAMABIDEN ZIJN DE RASSENTEGENSTELLINGEN IN DE VS VEEL SCHERPER GEWORDEN

Ja, het was een probleem dat 27 miljoen Amerikanen - ongeveer vijf procent van de bevolking - geen ziekteverzekering hadden en soms uit de boot vielen. Maar dat was een risico dat ze zelf genomen hadden. Net zoals roken. Obama heeft ook geprobeerd Obamacare toegankelijk te maken voor illegalen, maar dat is slechts gedeeltelijk gelukt: alleen ‘asielzoekers’, ‘vluchtelingen’, Cubanen en Haïtianen komen in aanmerking. Alles samen gaat het wel om miljoenen mensen.

Transgenders

Alles waar de overheid zich mee bemoeit, wordt gepolitiseerd en verziekt door ideologie, en dat geldt ook voor gezondheidszorg. Zonder Obamacare zou de transgenderwaanzin nooit zo’n proporties hebben aangenomen. Of ziekteverzekeringsmaatschappijen verplicht zijn geslachtsveranderingen terug te betalen, hangt af van staat tot staat. In april 2024 oordeelde een federaal hof van beroep dat West Virginia Medicaid en North Carolina State Health Plan zich schuldig maakten aan ‘discriminatie’ door te weigeren geslachtsveranderingen terug te betalen. De zaak moet nog voor het Hooggerechtshof komen. Obama kon afdwingen dat militairen hun geslachtsveranderingen door Defensie konden laten betalen. Onder Biden werden transgenders systematisch gepromoot in alle overheidsdiensten en zelfs in regeringsfuncties.

Obama gooide al zijn gewicht in de schaal om ‘conversietherapie’ te verbieden. Dat gaat niet over het ‘ombouwen’ van mensen die aan genderdysforie lijden, want dat werd al in het Obama-tijdperk aangemoedigd. Hier wordt juist het omgekeerde bedoeld: als iemand beweert dat hij één van die LGBTQIA-schepsels is, dan moeten psychiaters en andere artsen dat blindelings geloven. Ze mogen zelfs niet tijdens gesprekstherapie proberen te achterhalen of er misschien andere psychische problemen in het spel zijn. Puberteitsblokkers geven en ombouwen mag wel, maar een therapeutisch gesprek is verboden. De overheid bepaalt dus, net zoals in communistische staten, welke diagnoses artsen en psychiaters mogen stellen.

Ook bij ons gelden die regels en zijn ziekenfondsen bovendien wél verplicht transgenderoperaties terug te betalen. Toen het Hooggerechtshof op 26 juni 2015 in het Obergefell-vonnis met een meerderheid van één stem besliste dat het homohuwelijk in alle staten toegestaan moest worden, liet Obama het Witte Huis verlichten in de regenboogkleuren. In 2016, op de verjaardag van Obergefell, publiceerde het Witte Huis twee ‘fact sheets’ waarin Obama’s inspanningen werden geprezen om de LGBTQ-rechten in binnen- en buitenland te promoten. Een van Obama’s verwezenlijkingen was ook het zogenaamde ‘bathroom fiat’ dat alle scholen dwong de meisjestoiletten en -doucheruimtes open te stellen voor jongens die zich identificeren als meisjes. Dat leidde tot een groot aantal verkrachtingen, zowel in de VS als in andere landen waar dat

waanzinnige beleid navolging kreeg. Een hogere vorm van racisme Obama’s demagogie over ‘systemic racism’ in de Verenigde Staten was al misleidend en gevaarlijk genoeg. Alleen al het feit dat hij als Afro-Amerikaan tot een minderheid van 13 procent behoort, maar toch tot president verkozen kon worden, bewijst hoe leugenachtig dat discours was. Na 12 jaar Obama-Biden zijn de rassentegenstellingen in de VS veel scherper gewor-

ZONDER OBAMACARE ZOU DE TRANSGENDERWAANZIN NOOIT ZO’N PROPORTIES HEBBEN AANGENOMEN

den, net zoals trouwens de tegenstellingen tussen links en rechts.

Maar nog erger waren zijn toespraken waarin hij de situatie van de Afro-Amerikanen met hun verleden van slavernij en écht racisme en échte discriminatie ‘opentrok’ tot een wereldwijd conflict van ‘blanken tegen kleurlingen’. Plots werden Arabische slavenhouders in het hedendaagse Mauritanië, Pakistaanse fabriekseigenaars die kindarbeiders uitbuitten en Afrikaanse potentaten die hun onderdanen erger onderdrukten dan de wreedste kolonialen allemaal slachtoffers, en de blanken, zelfs de daklozen en de bedelaars en de slachtoffers van ‘rape gangs’, allemaal racistische onderdrukkers. Een typisch Amerikaans probleem kreeg plots een mondiale dimensie en dat leidde tot antiblank racisme op een nooit eerder gezien niveau. Gevaarlijke zwakheid

Onder Obama-Biden werd de Amerikaanse militaire macht - en in het bijzonder de marine - systematisch afgebouwd en erger nog: de VS verloren alle geloofwaardigheid als bondgenoot. Irak werd opgegeven. Obama fnuikte de Amerikaanse luchtaanvallen op IS door te eisen dat die alleen mochten worden uitgevoerd als er ‘nul procent’ kans was op burgerslachtoffers. Een totaal onrealistische eis. Hij sloot een belachelijk verdrag met Syrië en Rusland over de vernietiging van de Syrische chemische wapens zonder ook maar één controlemechanisme in te voeren. Hij geloofde de Russen en de Syriërs gewoon op hun woord. Aan de Syrische aanvallen met chemische wapens kwam pas een einde toen president Trump een flink deel van de Syrische lucht-

macht op de grond liet vernietigen met kruisraketten. De terugtrekking uit Afghanistan onder Biden werd een beschamende chaos, waarbij massa’s moderne wapens in handen vielen van de taliban.

Iran

Maar het beschamendste was Obama’s collaboratie met het regime in Iran. Tijdens zijn eerste ambtstermijn bestond nog de gelegenheid om samen met andere westerse landen de Iraanse centrifuges voor uraniumverrijking te vernietigen. Maar hij liet die kans voorbijgaan. Later sloot hij een rampzalig nucleair akkoord dat Iran op termijn praktisch de vrije teugel liet om atoomwapens en -raketten te bouwen. Het akkoord omvatte zelfs de belofte dat de VS zouden beletten dat Israël de Iraanse nucleaire installaties op eigen houtje zou bombarderen. Toen de Israëli’s later discreet polsten of zij in zo’n geval over Irak zouden mogen vliegen, dreigde Obama zelfs de Israëlische vliegtuigen te laten neerhalen als ze het toch zouden proberen. Hij maakte een einde aan de sancties die bedoeld waren om het Iraanse kernwapenprogramma te vertragen en hij stuurde miljarden dollars aan geblokkeerde fondsen rechtstreeks naar de ayatollahs, die weer ongestoord handel konden drijven, wapens kochten, doorverkochten en produceerden, en hun greep op Libanon, Syrië en Hamas versterkten, terwijl ze ook de Houthi’s in Yemen bewapenden. En Obama en Biden deden… niets. Israël heeft daar een zware prijs voor betaald. En de Oekrainers, die nu door Iraanse drones worden bestookt, ook.

Obama en de islam

Als men het beleid van Obama nuchter bekijkt, kan men nog een vreemde constante vaststellen: hij zat altijd op dezelfde golflengte als de moslims, of het nu om binnen- of buitenlandse kwesties ging. Nu kan men zeggen dat dat voor heel veel linkse politici geldt. Maar Obama is als kind wel minstens gedeeltelijk islamitisch opgevoed. Velen in de VS geloven dat zijn bekering tot het christendom slechts een politiek manoeuvre was en dat hij in zijn hart altijd een moslim is gebleven. Ik denk dat ook. Er is niet één beleidsdaad of één toespraak die op het tegendeel wijst. Maar we kunnen alleen de daden van mensen zien. We kunnen nooit weten wat er echt in hen omgaat. Zeker niet bij sluwe, manipulatieve demagogen als Obama.

PAUL BÄUMER

Obama tijdens de inauguratie van Trump

©

“Open

EGBERT LACHAERT

Vld is als merk zodanig verbrand en versleten dat je er niet veel meer mee kunt doen”

Hoe moet het nu verder met Open Vld? Na de historische verkiezingsnederlaag van 9 juni besloten de Vlaamse liberalen om een streep te zetten onder het tijdperk-De Croo, voorzitter Eva De Bleeker kondigde maandag zelfs de stichting van een nieuwe partij aan. Evolueert de partij opnieuw richting de rechts-liberale strekking? “We hebben lang te veel water bij de wijn gedaan”, zegt voormalig voorzitter Egbert Lachaert, die in het Vlaams Parlement het fractievoorzitterschap op zich neemt. Met negen volksvertegenwoordigers is zijn opdracht duidelijk: opnieuw smoel geven aan de Vlaamse liberale fractie en minister-president Matthias Diependaele (N-VA) en de zijnen het vuur aan de schenen leggen.

Lachaert volgt Tom Ongena als fractievoorzitter op. “Tom heeft dat tijdelijk op zich genomen na de verkiezingen”, legt Lachaert uit. “Na de gemeenteraadsverkiezingen waren er een aantal kandidaten en ik bleek dan toch de consensuskandidaat. Het laatste jaar zat ik zelf terug in een positieve flow: mijn persoonlijke score bij de verkiezingen was goed en ook uit de interne verkiezingen bleek dat veel mensen in de partij achter mij staan. “Tom kwam als oud-voorzitter net ook uit een moeilijke verkiezingsrace en wou zich focussen op inhoudelijk commissiewerk rond energie en werk. Ook wil hij zich volledig smijten in zijn lokale mandaat in Sint-Katelijne-Waver”, bevestigt de 47-jarige Merelbekenaar. “Hij heeft zelf de keuze gemaakt om het fractievoorzitterschap niet meer op te nemen.”

Er wacht u als fractievoorzitter een moeilijke taak: op een geloofwaardige manier oppositie voeren tegen deze regering-Diependaele.

“Wij hadden gedacht dat het moeilijker zou zijn dan het is. Dat heeft voor een stuk met Vooruit te maken: de socialisten wilden enkel in de coalitie stappen als er een complete verandering in het beleid kwam. Ze wilden letterlijk weg van Jan Jambon en N-VA heeft hem onder de trein gegooid. De begrotingsdiscipline is weg, een evenwicht tegen 2027 is niet meer haalbaar en er komt twee miljard euro extra aan overheidsuit-

gaven. Er zijn dus veel meer middelen die uitgegeven worden aan socialistische departementen. Het feit dat Vooruit zo duidelijk die breuk wilde maken met de vorige regering, geeft ons ademruimte om sneller oppositie te voeren.”

Is Open Vld wel een oppositiepartij?

“Als parlementslid is oppositie voeren wel een stuk leuker. Je moet niet alles uitleggen dat verkeerd loopt, wat wel je lot is als je meebestuurt. Als de vorige minister van Onderwijs zegt dat de tanker gekeerd is en nu uit de statistieken blijkt dat dat niet het geval is, kan je daar als oppositie op ingaan.”

Kleeft het beleid niet te veel aan jullie?

“Dat kleeft sowieso aan ons, want we hebben erg lang bestuurd, al belandden we tien jaar geleden Vlaams nog wel eens in de oppositie. Met Maurits Vande Reyde hebben we iemand die erg fel op de nagel van de begroting klopt. Wanneer hij dat doet, wijst men graag naar wat Open Vld federaal en in Brussel gedaan heeft. Maar na twee of drie jaar gaat dat argument niet blijven pakken. We moeten dus gewoon consistent onze lijnen volgen die liberaal zijn en de juiste mensen op de juiste thema’s blijven inzetten. Maurits heeft bijvoorbeeld de geloofwaardigheid op dat begrotingstraject en tegen nutteloze subsidies, dus daar laten we hem op doorgaan.

“WIJ HADDEN GEDACHT DAT

HET MOEILIJKER ZOU ZIJN OM OPPOSITIE TE VOEREN”

Zo zijn er verschillende thema’s en na een tijd zal die erfenis sowieso wel vervagen.”

Op welke lijnen zetten jullie dan in?

“Deze regering neemt, zeker in vergelijking met de vorige, heel veel geld af van mensen die werken en ondernemen in Vlaanderen, om het opnieuw aan socialistische departementen uit te geven. De jobbonus verdwijnt. Althans, als het van de federale maatregelen afhangt; een beetje raar voor Vlaams-nationalisten. De dienstencheques worden duurder, de kinderopvang voor tweeverdieners wordt duurder, voor de renovatiepremie komt een vermogenstoets waardoor tweeverdieners uit de boot dreigen te vallen.”

MET DE GROOTSTE SYMPATHIE

VOOR JAN PEUMANS, MAAR MOET HET VLAAMS PARLEMENT

ECHT 2 TOT 3 MILJOEN EURO PER JAAR STEKEN IN EEN VREDESINSTITUUT?

“Je ziet dus dat deze ploeg de facturen voor de Vlaamse, ondernemende middenklasse echt wel duurder maakt. En de slachtoffers zijn onze kinderen die de rekeningen zullen betalen, want de begroting klopt helemaal niet.”

Krijgen we opnieuw een donkerblauwe Open Vld te zien?

“Daar lijkt het alleszins op. Op dat vlak ben ik ook blij met de nieuwe voorzitter, die op dezelfde lijn zit. Er zijn lessen te trekken uit de laatste 20 of 25 jaar: als je te veel water bij de wijn doet, herkennen mensen niet meer waar je voor staat. We hebben nu 8,5 procent gehaald en dat moet onze ogen opentrekken. We moeten omhoog krabbelen en dat zal wellicht een traject van lange termijn zijn.”

Een traject dat moet eindigen met een nieuwe partij met een nieuwe naam?

Die komt er inderdaad, na een stichtingscongres in september. In mijn gemeente zijn we opgekomen onder de naam Blauw en dat was voor veel mensen wel herkenbaar: blauw staat voor liberaal. Open Vld is als merk zodanig verbrand en versleten dat ik denk dat je er niet veel meer mee kunt doen. Het wordt nog geassocieerd met het tijdperk van Verhofstadt, waar de mensen van vandaag eigenlijk niet mee gelieerd willen worden. Als er een nieuwe naam komt, geloof ik dat ook die lokale partijen opnieuw onder die nationale naam zullen willen opkomen. Ik zou dus eerder snel van naam veranderen.”

Kunnen binnen een aantal maanden alle Open Vld-bordjes, kaartjes en balpennen in de vuilbak?

“Aanvankelijk werd er gezegd dat het twee jaar zou duren omdat men eerst een inhoudelijk traject wilde doorlopen. De redenering daarachter was dat onze problemen niet opgelost zouden zijn door enkel een embleempje aan te passen. Ik snap dat, maar als je niet snel een nieuwe naam neemt, vrees ik dat die dynamiek niet duidelijk geëtaleerd wordt. Misschien moet het dus toch iets sneller kunnen.”

Moet er ook een personeelswissel komen?

“Die zal zich doorheen de tijd sowieso voltrekken, want er zijn al een heleboel mensen niet meer verkozen. We hebben de hele discussie gehad over bepaalde families in de partij; velen daarvan zijn vandaag niet meer actief of aanwezig. Dat geeft de gelegenheid om iets nieuws te bouwen. Ik denk dat mensen die al lang meegaan ergens ook wel weten dat ze ruimte moeten laten voor vernieuwing. Dat wil niet zeggen dat we iedereen naar de uitgang moeten duwen, want iedereen die in het parlement zit, is democratisch verkozen door de kiezer en daarmee moeten we het doen. Richting de volgende

EGBERT LACHAERT

› Geboren op 4 juli 1977

› Volksvertegenwoordiger (2014-heden)

› Partijvoorzitter Open Vld (2020-2023)

› Vlaams fractievoorzitter (2024-heden)

› Burgemeester Merelbeke-Melle (2025-heden)

verkiezingen zullen we wellicht nog een stuk meer moeten vernieuwen op de lijst en ik denk ook dat dat het plan van Eva is.”

Vincent Van Quickenborne, die minister was in de Vivaldi-regering, wil zich federaal duidelijk nog wel als oppositieboegbeeld opwerpen.

“Goed, dat is een debat dat intern voorligt. Ik weet dat er soms gezegd wordt dat al die mensen weg moeten, maar dat ga ik niet doen. Ik heb misschien in het verleden soms meningsverschillen gehad, maar ze zijn verkozen door de kiezer, ze zitten in die fractie en je moet ze ook hun werk laten doen. Alleen denk ik dat we moeten kijken wie zich op welk domein zet en hoe we dat op de meest overtuigende manier kunnen doen.”

IEDERE PARTIJVOORZITTER BLIJFT UITEINDELIJK TOCH GRAAG IN ZIJN EIGEN LOOPGRAAF

“Het ding is dat Vincent zeer creatief, intelligent en gedreven is. Hij heeft ook tijd, want hij is geen burgemeester van Kortrijk meer. Ik denk dus dat de partij hem op bepaalde thema’s zeker nog kan uitspelen. Hij kan bovendien een rol spelen als coach van nieuwe mensen die in de fractie zitten.”

‘Kleine overheid, weinig belastingen: wijst Elon Musk de Open Vld de weg?’ kopte Knack vorige week. Met diverse reacties van partijleden tot gevolg.

“Ik voel wel aan dat de meeste liberalen Elon Musk toch niet als gidsend voorbeeld willen zien. Zijn pleidooi voor een kleinere en efficiëntere overheid is positief en dat delen we. Maar er zit toch ook een andere kant aan, in de filosofische stroming en in het soort partijen en mensen die hij steunt in de Europese politiek, die we niet als liberaal kunnen omschrijven. Op dat vlak kan hij voor ons dus niet het kompas zijn.”

Maar een Department of Government Efficiency (DOGE) mag er wat u betreft ook hier komen?

“Zo’n efficiëntie-oefening zouden we hier zeker eens moeten houden, maar dan moet het ook werkelijkheid worden. Federaal, maar zeker ook Vlaams, hoor. Als ik zie in

wat voor instanties wij hier geld steken, stel ik me ernstige vragen.”

Kan u een voorbeeld geven?

“Ik volg het departement Welzijn op en daar heb je een overlegstructuur tussen kinderopvang- en onthaalinitiatieven, waar ik nog nooit van gehoord had. Daar gaat 10 miljoen euro naartoe. Mijn vraag is of dat wel nodig is. Een ander voorbeeld: met de grootste sympathie voor Jan Peumans, maar moet het Vlaams Parlement echt 2 tot 3 miljoen euro per jaar steken in een eigen Vlaams Vredesinstituut? We zijn nog nooit zo ver af geweest van de wereldvrede en ik denk ook niet dat we die in het Vlaams Parlement gaan creëren. Tien miljoen hier, drie miljoen daar. Als je even rondkijkt, vind je al snel zaken waar miljoenen euro’s naartoe gaan en waarvan je denkt: is dit nu echt nodig? Trouwens, in het Vlaams Parlement is er ogenschijnlijk een consensus om alsmaar meer regels in te voeren, meer agentschappen op te richten en meer controles te doen.”

Waarom lijken politici volgens u altijd de neiging te hebben om te willen ingrijpen?

“Ze willen blijkbaar altijd bewijzen dat ze zelf nuttig zijn. Ga maar eens met een gedeputeerde uit het provinciebestuur spreken: die zal 1.001 inititiatieven kunnen oplijsten en af en toe zal er daarover een mooi artikel verschijnen waardoor die kan zeggen: ‘Kijk: ik besta.’ Maar of dat efficiënt is en of de burger daarmee geholpen is? En zo geldt dat voor zeer veel overheidsniveaus. Het is hetzelfde als de strijd om de Senaat af te schaffen. De vorige legislatuur heeft Stephanie D’Hose daar veel tijd in gestoken, maar dat botste dan weer op verzet van veel Franstaligen. Iets afschaffen in dit land lukt gewoonweg niet.”

Er is nog geen regering, maar normaal gezien blijven jullie ook daar in de oppositie zitten. Hoe kijkt u naar die Arizona-coalitie?

“Op zich is dat de logische coalitie. De meeste van die partijen hebben de verkiezingen gewonnen. Voor MR en Les Engagés is dat duidelijk het geval in Franstalig België, in Vlaanderen was N-VA de onverwachte winnaar, want ik had niet gedacht dat de partij nog groter zou worden dan Vlaams Belang, ik denk dat ze dat te danken heeft aan Het Conclaaf.”

“Eigenlijk is het onvoorstelbaar hoeveel impact dat tv-programma heeft gehad. Hulde aan Eric Goens die erin geslaagd is om op een laagdrempelige manier politici aan de bevolking voor te stellen. Daardoor heeft de kiezer volgens mij voor de persoonlijke kenmerken van de politicus Bart De Wever gekozen. Met die vijf partijen is er nu een uniek moment.”

Waarom noemt u dit een uniek moment?

“We hebben het geluk dat het zuiden van het land een keer niet links gestemd heeft. Op dat vlak liggen de kaarten alleszins makkelijker dan vijf jaar geleden, want toen waren er minstens zes partijen nodig en was de PS incontournabel. Dat is nu niet het geval. De enige constructiefout is dat je Vooruit mee in de regering moet krijgen

en dat blijkt moeilijk. Als het de komende weken mislukt of als we weer in een impasse terechtkomen, zie ik Bart De Wever wel terug naar Antwerpen trekken.”

Is Open Vld bereid om in de federale regering te stappen?

“Die coalitie zou slechts 76 zetels hebben. Ik heb tien jaar in de Kamer gezeten, waardoor ik weet dat het reglement zodanig veel vertragingstechnieken toelaat dat je met zo’n krappe meerderheid amper iets gestemd zou krijgen. Je kan hoogstens, en daar zijn we wel toe bereid, bepaalde belangrijke hervormingen stemmen om nadien richting verkiezingen te gaan. We zijn dus uiteraard wel bereid om bepaalde pakketten goed te keuren. Als de markten beginnen reageren en er moet dringend een noodbegroting komen, zijn we bereid om te helpen. In het parlement zullen wij altijd instemmen met de beperking van de werkloosheid in de tijd. Als het gaat over besparingsmaatregelen, staan we klaar om constructief mee te werken.”

Mathematisch is Vivaldi II ook mogelijk.

“Ja, maar we zijn nu helemaal niet op het punt waarop we volledige harakiri willen plegen. Ik denk dat je cd&v en MR daar ook geen plezier mee doet en er zijn ook geen gesprekken tussen die Vivaldi-partijen. Dat zie ik dus niet als een werkbare optie. Onze evolutie is dat we eerder naar rechts gaan en donkerblauwer worden; inhoudelijk zou het dus ook niet kloppen. Ik vrees dus dat als het met Arizona niet lukt, we richting nieuwe verkiezingen gaan. De ontgoocheling van de Vlaming zal gigantisch zijn en dan zal het voor de N-VA moeilijk zijn om de grootste partij te blijven.”

Hoe kijkt u als Open Vld-politicus naar Het Conclaaf? Het intussen beruchte gesprek tussen De Wever en De Croo vond daar plaats.

“Wel, ik had er misschien wel graag zelf gezeten om een aantal zaken te beantwoorden. Ik vind dat zij allebei niet helemaal de waarheid hebben gesproken; dat heb ik hen achteraf ook gezegd. Bart De Wever zegt dat dat komt omdat hij later nog een aantal gesprekken heeft gehad met De Croo waar ik niet bij was. Maar Bart moet toch erkennen dat hij vier jaar geleden een aantal fouten heeft begaan. Hij heeft Open Vld en mij als nieuwe voorzitter destijds onder druk gezet om MR te laten vallen. Veel van onze kiezers zijn ook ‘MR-lovers’ en ik kon dat gewoonweg niet doen op basis van het programma dat hij ons voorlegde. Dat ging over 18 miljard euro extra uitgaven die hij aan de PS had beloofd in ruil voor een potentiële staatshervorming. Wij konden als kleine partij nog weinig aan dat akkoord veranderen. Je moet dus eerlijk zijn: hij heeft ons daar iets voorgelegd dat we totaal niet konden slikken en dat wist hij zelf ook. Op die manier is Bart De Wever dus zelf een beetje de vader van Vivaldi geweest.”

Alexander De Croo kreeg dan weer het verwijt de regeringsdeelname fors vertraagd te hebben om zelf premier te worden.

“Dat wordt gezegd, maar ik denk dat dat niet de volledige waarheid is. Ik denk persoonlijk dat paars-groen toen gestruikeld is omdat er protest was binnen onze Open Vld-fractie in de Kamer. Gwendolyn Rutten wilde toen erg snel gaan, maar de rest was daar nog niet klaar voor. We hebben toen als groep gezegd dat de piste met N-VA eerst zeker onderzocht moest worden. Georges-Louis Bouchez (MR) zag een paars-groene regering toen ook totaal nog niet zitten.”

Was het dan Gwendolyn Rutten die absoluut zo snel mogelijk premier wilde worden?

“Dat weet ik niet, maar ik vond toen dat we te snel richting die coalitie schakelden. Gwendolyn is een zeer verstandige dame, maar zit soms in haar gedachten al veel verder dan wat haar eigen achterban goed

vindt. Soms moet je eerst bewijzen dat een bepaalde piste echt niet lukt, vooraleer je de mensen kan meenemen in iets nieuws.” “Bovendien wilde MR toen echt niet, hoor. De nota’s die toen in de pers gelekt werden, kwamen niet van Alexander De Croo. Dat is bewezen, want men heeft hem op een cruciale vergadering zelfs eens niet uitgenodigd omdat men dacht dat hij de nota’s lekte. Hij was er niet en ze stonden ’s middags al in de krant. Dus er zaten anderen aan de tafel die die poging ook gesaboteerd hebben.”

De afgelopen jaren werd er zo nu en dan gesproken over de stichting van een brede Vlaamse centrumpartij om de versnippering tegen te gaan. Hoe concreet is dat ooit geweest?

“Dat is nooit echt concreet geworden. Er zijn de afgelopen jaren wel gesprekken geweest tussen partijleiders. Toen de regering-De Croo van start ging, is er tussen liberalen en christendemocraten gesproken, omdat zo’n centrumrechts blok binnen die regering en in het parlement toen een serieuze fractie zou vormen. Bij ons was er een bepaalde flank die terughoudend was omdat ze vanuit het verleden nog steeds moeilijkheden had met het katholicisme. Ook bij cd&v was er een flank die daar niet voor te vinden was.”

“Een jaar voor de vorige verkiezingen is er een tweede keer gesnuffeld. Meerdere partijen, inclusief de mijne maar ook de N-VA, beseften toen dat als we niets deden, we als centrumrechtse Vlaamse democraten collectief de muur in zouden rijden. PVDA peilde toen rond de 10 procent en Vlaams Belang ging richting 28 procent, waardoor niet alleen het federale België, maar ook Vlaanderen onbestuurbaar zouden worden. We zaten toen ook te midden van die stikstofcrisis en toen waren er bij alle partijen mensen die op zoek gingen naar een nieuw, positief, constructief centrumrechts verhaal. Maar ook toen is er niets concreet geworden omdat iedere partijvoorzitter uiteindelijk toch graag in zijn eigen loopgraaf blijft.”

Is een grote fusie ooit echt mogelijk?

“Ik weet het niet. Er zijn toch ook nog wel wat verschillen. Wij zijn voor een kleine overheid, terwijl de N-VA toch naar het etatistische neigt, zeker als het over de Vlaamse staat gaat. Zij noemen zichzelf ook vaak conservatief, terwijl wij dat vanuit onze levenshouding niet per se zijn. Er zijn veel gelijkenissen als het gaat over begrotingsdiscipline, veiligheid, migratie en economie. Maar de verschillen mag je niet onderschatten.”

WANNES NEUKERMANS

Lachaert en De Bleeker

Marokkaanse maffia: wie praat, die gaat

Strafpleiter Inez Weski werd vorig jaar opgepakt. Het Openbaar Ministerie verdacht haar ervan ten dienste te staan van een criminele bende geleid door haar gewezen cliënt Ridouan Taghi. Vorige week startte de rechtszaak tegen de voormalige topadvocate. NEDERLAND

Vriend en vijand zijn het erover eens dat de Rotterdamse Inez Weski een van de beste advocaten is - of was - die Nederland rijk is. In 2023 trad zij op als verdediger van het kopstuk uit de Marokkaanse drugsmaffia. Zeventien verdachten stonden in het zogenaamde Marengo-proces terecht voor zes moorden en vier pogingen tot liquidatie die allemaal tussen 2015 en 2017 werden gepleegd. De afgelopen jaren is die strafzaak uitgegroeid tot een afschuwelijk juridisch kluwen. Zowat iedereen die bij het proces betrokken raakte, vond de dood. Zo werden de broer en advocaat van de kroongetuige omgelegd. Ook misdaadjournalist en televisiepersoonlijkheid Peter R. de Vries, die een tijd lang optrad als vertrouwenspersoon van de kroongetuige, werd koelbloedig gedood.

Onderdeel criminele bende

Het heeft er stilaan alle schijn van dat ook Inez Weski als topadvocate niet bestand bleek tegen de druk die uitgaat van de bloeddorstige mocromaffia. Het Openbaar Ministerie vindt het afdoend bewezen dat Weski doorheen de tijd onderdeel is geworden van een omvangrijke criminele organisatie. Zij wordt ervan verdacht via een zwaar beveiligde telefoon niet minder dan 8.000 berichten te hebben uitgewisseld met de zoon van Ridouan Taghi. Op die manier zou vader Taghi - die in hoger beroep tot op vandaag terechtstaat - vanuit de cel de drugshandel hebben kunnen verderzetten. De officier van justitie stelde vorige week op de eerste dag van de zitting dat het bewijs tegen Weski in ruime mate aanwezig zou zijn. In april vorig jaar verscheen ‘Het geluid van de stilte’. In dat boek doet Weski haar verhaal over de periode waarin ze door justitie in een zwaarbeveiligde en ondergrondse bunker werd vastgehouden. Centraal in haar publicatie staat de geheimhouding die zij als juriste te allen tijde heeft te bewaren. Wie tussen de regels kan lezen, begrijpt al snel de boodschap die Weski mogelijk bracht richting de onder-

FRANKRIJK

wereld: ik zal niets lossen. Het doet denken aan Astrid Holleeder, de zus van gangster Willem Holleeder. Zij getuigde ooit tegen haar misdadige broer en kwam in 2014 met het boek ‘Wie praat, die gaat’, waarin wordt uitgelegd hoe ver de wraak van topcriminelen kan gaan. Zoals de titel al doet vermoeden: wie zijn of haar mond opentrekt, bekoopt dat steevast met de dood.

Lippen stijf op elkaar

Ook nu nog weigert strafrechtadvocate Weski haar medewerking aan de rechtsgang. Het Openbaar Ministerie stelt dat Weski zich “ten onrechte verschuilt achter haar toga”. De geheimhouding dient immers om een cliënt te beschermen, zodat die vertrouwelijk kan over-

leggen met zijn of haar advocaat. Het recht, of zelfs de plicht, tot geheimhouding zou echter niet gelden voor de advocaat in kwestie wanneer die intussen zelf verdacht wordt van criminele daden.

Weski was afgelopen week niet aanwezig op haar proces omdat zij kampt met zware gezondheidsproblemen. Over haar zwakke gezondheid sprak ze eerder al. Zij wekt namelijk de suggestie dat de Nederlandse justitie uit was op haar dood, toen zij lange tijd in de ondergrondse bunker werd vastgehouden zonder afdoende medische bijstand. Het duo Geert-Jan en Carry Knoops, eveneens twee van Nederlands meest onderlegde advocaten, wacht nu de zware taak om hun collega te verdedigen. Dat wordt een helse klus. Doordat Weski de lippen op elkaar houdt, kan justitie ook niet achterhalen in welke mate zij onder druk is gezet door haar voormalige cliënt om tegen haar eigen wil ten dienste te staan van een moordzuchtige drugsbende.

SIMON DRIEHUIS

Wanneer gevangenissen no-go-area’s worden

Onze mainstreammedia hebben het soms over de overbevolking in Belgische gevangenissen en de nood aan meer gevangenisruimte. Het kan geen toeval zijn dat de toestand al even schrijnend is bij onze buurstaten, Frankrijk bijvoorbeeld. In een lange televisiereportage, onder de sprekende titel ‘Prisons, quand les détenus font la loi’ (‘Gevangenissen, waar gedetineerden de wet uitmaken’), brengen journalisten Benoît Sarrade, Maël Jeanthon en Clément Granon een ontluisterend beeld van de Franse gevangenischaos.

In 2023 werden er niet minder dan 53.000 mobiele telefoons in beslag genomen. Niet verwonderlijk, zegt u wellicht, we hebben zelf allemaal minstens één mobiele telefoon, toch? Wel verwonderlijk natuurlijk, als je weet dat mobiele telefoons in Franse gevangenissen verboden zijn. Onder andere omdat ze aan de gedetineerde de kans geven om met de buitenwereld in contact te komen en - vooral - zijn of haar criminele zaakjes verder te kunnen regelen. Met andere woorden: mobiele telefoons zijn de belangrijkste werkinstrumenten van een bloeiende parallelle economie (drugs, mensenhandel enzovoort).

Overbevolking

De 53.000 mobiele telefoons - elke dag dus 145 toestellen die in beslag genomen worden - zijn maar het topje van de ijsberg. Alles begint natuurlijk met een overbezetting die in bepaalde gevangenisinstellingen oploopt tot 150 procent van de beschikbare capaciteit.

Met alle gevolgen van dien: het personeel ontbreekt om alle gevangenen te controleren, er worden onvoldoende fouilleringen uitgevoerd en er is te weinig controle op wie binnen en buiten de gevangenis komt. Het gevangenispersoneel in Frankrijk zit op zijn limieten. Veel personeel voelt zich bedreigd en wordt ook verbaal en fysiek bedreigd, aldus de journalisten in de reportage. Velen getuigen in de uitzending over hun gevoel van machteloosheid tegenover gevangenen die over meer macht lijken te beschikken dan de gevangenisdirectie. De reportage is vooral een aanwijzing van hoe sommige gedetineerden een systeem dat aan het einde van zijn Latijn is, misbruiken om hun eigen wetten op te leggen. Netwerken van drugshandelaars, bendeleiders en andere zware criminelen maken van het falen van het systeem gebruik om de eigen macht nog uit breiden.

DUITSLAND

Saksen-Anhalt neemt AfDleden wapens af

Omdat ze ‘een gevaar voor de openbare veiligheid’ zouden kunnen vormen, ontneemt de overheid van de Duitse deelstaat Saksen-Anhalt AfD-leden hun wapenvergunning. Op een vraag van een parlementslid van Die Linke bevestigde het ministerie van Interne Aangelegenheden van de deelstaat dat intussen vijf AfDleden hun wapenvergunning hebben moeten inleveren. Een zesde lid stond zijn vergunning voor wapens vrijwillig af nadat een procedure door de deelstaat was gestart om zijn vergunning af te nemen.

Intussen wordt door de deelstaat overwogen om ook bij 51 andere AfD’ers de wapenvergunning in te trekken. Volgens hetzelfde ministerie bezitten momenteel 74 leden van het rechtse AfD in Saksen-Anhalt een wapenvergunning. 49 van hen zijn sportschutters en 25 staan als jager geregistreerd. Alles samen beschikken zij over 330 wapens, daaronder 99 pistolen en 231 geweren.

Sportschutters en jagers

De beslissing om hun wapenvergunning in te trekken - ook bij sportschutters en jagers dusheeft de deelstaatoverheid naar eigen zeggen genomen op basis van het bericht van de interne veiligheid, de Verfassungsschutz, die het Landesverband van het AfD gecatalogiseerd had als “zonder meer extreemrechts”. Op basis van die evaluatie heeft de overheid het recht om bezitters van wapenvergunningen hun vergunning af te nemen en de leden van nabij op te volgen. De fractievoorzitster van Die Linke in de Landtag, Eva von Angern, loofde de beslissing en de maatregel van de deelstaatoverheid. Ze deed dit in een typische cirkelredenering. “De eerste intrekkingen zijn een duidelijk bewijs dat van deze individuen een gevaar voor de publieke veiligheid uitgaat”, vertelde ze aan de krant Mitteldeutsche Zeitung. Hoeveel criminele feiten worden dan wel gepleegd door sportschutters en jagers, die aan strenge voorwaarden en controles onderworpen zijn alvorens ze een wapen mogen verwerven?

PIET VAN NIEUWVLIET

SPANJE 91 % veroordeelde verkrachters in Catalonië zijn vreemdelingen

Dat vreemdelingen, illegalen of niet, oververtegenwoordigd zijn in onze West-Europese gevangenissen, is een feit dat nooit door factcheckers weerlegd wordt. De bewering wordt niet tegengesproken, maar ze wordt niet steeds cijfermatig voldoende onderbouwd. Nu zijn er cijfers van het Spaanse ministerie voor Justitie, die werden gepubliceerd in de Spaanse liberale krant El Mundo, een krant die uitgesproken pro-migratiestandpunten verdedigt. De cijfermatige onderbouw is er dus.

Volgens de gepubliceerde cijfers maken vreemdelingen 91,67 procent van de veroordeelde verkrachters uit in de Catalaanse gevangenissen, terwijl ze slechts 17,24 procent van de Catalaanse bevolking uitmaken. Seksueel gerelateerde misdrijven nemen in snel tempo toe in Spanje, zoals ook in Catalonië. Het aantal verkrachtingen verdrievoudigde er op amper vijf jaar tijd. Catalonië registreerde als autonome regio in Spanje 32,4 procent van alle verkrachtingen op het ganse grondgebied.

Helft gevangenisbevolking van vreemde origine

In gans Spanje werden 3.944 verkrachtingen geregistreerd, waarvan 1.280 in de eerste 9 maanden van 2024 in Catalonië. In 2019 waren dat er slechts 419 in dezelfde periode. Maar niet alleen inzake verkrachtingen en andere seksuele misdrijven zijn vreemdelingen oververtegenwoordigd, want de Generalitat van Catalonië maakte op 30

juni 2024 bekend dat van de 8.505 gedetineerden in de Catalaanse gevangenissen, 50,48 procent vreemdelingen zijn. Voor wat betreft seksuele misdrijven, ligt het aantal nog hoger: 64,2 procent, om het hoogste percentage te bereiken inzake verkrachtingen (91 procent dus). De toestand is niet veel beter in de andere West-Europese landen die te maken hadden met massamigratie. Zo stelde de Italiaanse journaliste Francesca Totolo onlangs nog dat “38 procent van de seksuele misdrijven (in Italië) begaan worden door vreemdelingen, die nochtans slechts 9 procent van de bevolking van Italië uitmaken”. In Noord-Europa spreekt men over dezelfde problematiek. Het tijdschrift Forensic Sciences Research stelt dat ongeveer de helft van verkrachtingen in Zweden gepleegd wordt door migranten en dat het percentage zelfs nog toeneemt. Momenteel zijn 47,7 procent van de veroordeelde verkrachters in Zweden van vreemde origine.

DIPLOMATIEKE

De Trump 2.0-stempel op het Midden-Oosten

Of het (relatief) rustig zal blijven in Gaza, zullen de komende weken uitwijzen. Maar als het boeltje onder controle blijft, zou dat wel eens een nieuw perspectief voor het Midden-Oosten kunnen opleveren. Eentje dat aansluit bij die eerste periode van Donald Trump in het Witte Huis. Roepen de Abraham-akkoorden een herinnering op? Zo ver in het verleden liggen ze niet. En als Trump erin slaagt de 2.0-versie ervan in het leven te roepen, kan dat de regio in een nieuwe richting stuwen.

Beelden zeggen zo veel meer dan woorden; en ja, Gaza is aan flarden geschoten. Volgens een schatting van de Verenigde Naties spreken we over 40 miljoen ton aan puin, goed om Central Park tot een hoogte van 8 m volledig te vullen. Na zo’n destructie is enkel een heropbouw mogelijk. Met buitenlands geld, dat spreekt. Zoals we inmiddels weten, is er een staakt-het-vurenakkoord bereikt. Complex en net daarom fragiel. Het begon al met een valse start. Hamas had de namen van de drie Israëlische gijzelaars die gingen vrijkomen niet vrijgegeven, waardoor het allemaal met evenveel uren vertraging van start ging. Maar de eerste horde werd genomen.

HEEL WAT ‘SUPPORTERS’ VAN WELEER ZIEN IN DAT DE AANVAL VAN 7 OKTOBER EEN VERKEERDE KEUZE WAS

De kwetsbaarheid zit hem in de verschillende fasen en verplichtingen waarbij veel fout kan gaan. Gevangenen worden geruild voor gijzelaars, hulpgoederen krijgen toegang (na controle) en Israël trekt zich in fasen terug. Alleen kan één misstap het boeltje doen haperen, of sterker: het kaartenhuisje helemaal in elkaar doen storten. Dat er dingen fout zullen lopen, staat vast. Net zoals moeilijk ingeschat kan worden wat er zal gebeuren wanneer menig bewoner van Gaza moet vaststellen dat van zijn huis niet veel meer rechtstaat, precies zoals een aantal Israëlische gijzelaars hun terugkeer in een ‘body bag’ zullen aanvatten.

OOSTENRIJK

Momentum grijpen

Wat vandaag op tafel ligt, is in wezen iets wat al geruime tijd op de kaartentafel lag. Maar zoals zo vaak hangt het bereiken van een akkoord samen met een bepaald momentum, zoals nu. “Diplomatie is 700 dagen van mislukking en één dag van succes”, zei oud-diplomaat George Mitchell die een sleutelrol speelde in de Goede Vrijdag-akkoorden uit 1998. Los van de harde taal van een bepaalde rechterzijde in de Joodse staat, is er de vaststelling dat militair zowat het onderste uit de kan gehaald is. Dat het ‘vernietigen’ van Hamas, zoals het aanvankelijk

klonk, niet letterlijk kon worden genomen, wist zowat iedereen met een minimale kennis van het onderwerp. Maar zoals politiek de kunst van het haalbare is, lijkt de bereikte destructie van Hamas dat ook te zijn. Niet alleen zijn tal van topfiguren uitgeschakeld, de steun voor de organisatie is in Gaza drastisch gedaald. Heel wat ‘supporters’ van weleer zien in dat de aanval van 7 oktober een verkeerde keuze was, zeker nu Hezbollah in de touwen hangt en ‘sponsor’ Iran enkele stevige mokerslagen moest incasseren. Naar verluidt is Hamas stevig aan het rekruteren, bij voorkeur op en rond begrafenissen van slachtoffers. Alleen bouw je met voetvolk niet in een handomdraai een nieuw middenen opperkader op. Er is ook een Israëlische zijde aan het momentum. Strategisch mag Israël vandaag gevoelig sterker staan dan voor 7 oktober, maar logistiek, zowel op het vlak van mensen als materieel, heerst er vermoeidheid. De puur financiële kostprijs van het conflict is een feit, maar ook de realiteit om nu al maandenlang zo’n 350.000 reservisten onder de wapens te houden, weegt op alle vlakken door.

‘Sterke leider’ of ‘expertenregering’ tegen FPÖ en AfD?

In het hedendaagse Duitsland kan de functie van bondskanselier vergeleken worden met die van premier bij ons. Hij is het hoofd van de regering, maar niet het staatshoofd. Dat is de bondspresident. Die wordt niet rechtstreeks verkozen, maar aangeduid door de Bundesversammlung, bestaande uit alle leden van de Bondsdag en een even groot aantal afgevaardigden van de deelstaten. Zijn functie is grotendeels ceremonieel. De Oostenrijkse bondspresident wordt daarentegen wel rechtstreeks verkozen en hij heeft ook véél meer bevoegdheden. Zo veel dat het gevaarlijk is.

Hij benoemt de bondskanselier en die stelt dan de leden van zijn regering voor. Maar… het is de bondspresident die hen officieel moet benoemen. Hij kan de benoeming van een minister

ook weigeren. Hij kan zelfs weigeren wetten en verdragen te bekrachtigen. In Die Welt verscheen onlangs een kritiekloos, bijna euforisch artikel over de macht van de Oostenrijkse bondspre-

sident. Het is een heel dweperig stuk, waaruit een gevaarlijke heimwee blijkt naar een sterke leider die eindelijk komaf maakt met de grillen van de partijpolitiek en de wispelturigheid van de kiezers.

DE PRESIDENT KAN EEN ONBEPERKT AANTAL MINISTERS AFWIJZEN TOT ER EEN REGERING GEVORMD MOET WORDEN DIE HEM GOED UITKOMT

Effect-Witkoff

En dan is er de factor Amerika. In diplomatieke kringen is te horen dat de manier waarop Trump-getrouwen vrij efficiënt samenwerkten met de entourage van zijn voorganger nogal uniek is. De 45ste en 47ste president van de VS stuurde Steve Witkoff, een vastgoedmagnaat uit New York, in de arena - wat in deze vrij letterlijk moet worden begrepen. Brett McGurk, Bidens topman in de regio, was zijn kompaan. Die laatste zorgde voor de inhoudelijke kant, Witkoff voor de meer praktische zaken. Hij eiste een onderhoud met Netanyahu, wat moeilijk lag door de sabbat. “Die sabbat kan me gestolen worden”, repliceerde hij, waarna het gesprek volgde. Wij zijn altijd pro-Israël geweest, nu moeten jullie ons hierin steunen, zo was zijn boodschap. En naar Hamas toe: als de gijzelaars niet vrijkomen, wel, “all hell loose”, wat een boodschap is die aan duidelijkheid niets te wensen overlaat. En zo geschiedde.

Abraham II

Kan Trump de draad van zijn eerste termijn terug oppikken? Het is al wat in de plooien van de geschiedenis verdwenen, maar het was tijdens de eerste termijn van de kakelverse president dat de Abraham-akkoorden gesloten werden. Verschillende Arabische landen vonden een modus vivendi met Israel. Er waren ook vergaande gesprekken met Saoedi-Arabië, toonaangevend in de regio, maar daar stak Hamas met zijn inval een stokje voor. Tot nu althans. De komende maanden moet blijken of een Abraham II mogelijk is. Hoe loopt de heropbouw van Gaza, volgens de VN een project dat tot 2040 zal lopen? Houdt men Iran onder controle, net zoals Israël overigens? En slaagt men erin de populaire Arabische woede rond de vernietiging van Gaza te kanaliseren? Waar deze tweede termijn van Trump zal eindigen, is koffiedik kijken, maar dat een boeiende periode in het verschiet ligt, kan niemand ontkennen.

GDD

Kortom, het is een bijna openlijk pleidooi voor een sterk presidentieel regime dat de verkiezingsresultaten gewoon opzij kan schuiven. Als een rechtse partij zo’n voorstellen deed, zou men moord en brand schreeuwen. Het artikel in Die Welt ging duidelijk niet alleen over Oostenrijk, maar impliciet ook over Duitsland. Is dat een niet zo stille wenk om ook in Berlijn zo’n sterke leider te installeren die de opmars van het AfD kan stoppen? Zogezegd om de democratie te redden?

Ministers afwijzen

In het verleden hebben de huidige Oostenrijkse president Van der Bellen én zijn voorganger Klimt die macht al gebruikt om een minister af te wijzen. In beide gevallen ging het om een FPÖ-minister. Maar de president kan een onbeperkt aantal ministers afwijzen… tot er een regering gevormd moet worden die hem goed uitkomt, maar die misschien veel minder - of helemaal niet - de wil van de kiezers weerspiegelt. Die Welt wijst er met kennelijk genoegen op

dat Van der Bellen bijvoorbeeld FPÖ-benoemingen op belangrijke ministeries als Landsverdediging, Binnenlandse en Buitenlandse Zaken zou kunnen blokkeren. Hij kan zelfs een bepaalde coalitie afwijzen of een volledige partij van regeringsdeelname uitsluiten. Een extreme hypothese? Niet helemaal. Dat is in de jaren 1950 al eens gebeurd, met een extreemrechtse partij die - misschien deels ten onrechte - als een voorgangerpartij van de huidige FPÖ wordt beschouwd. Om alles in zijn context te plaatsen: in die partij zaten toen nog wel echte voormalige nazi’s. Van der Bellen heeft trouwens al aangekondigd dat hij ‘in noodgevallen’ volop van zijn bevoegdheden gebruik zal maken om een ‘te extreme’ regering te temmen. Eén ding kan de Oostenrijkse president niet doen en dat is het parlement ontbinden. Dat kan alleen op initiatief van de regering gebeuren. Maar ook daar is een mouw aan te passen. Van der Bellen zou een regering van ‘partijloze’ experten kunnen vormen, zoals hij in 2017 al deed na de val van de regering Kurz I (ÖVP-FPÖ). Toen benoemde hij niet alleen een ‘expertenregering’ die voor de helft uit vrouwen bestond, maar koos hij ook een vrouwelijke kanselier. In Duitsland kan dat niet op die ‘presidentiële’ manier, maar een regering van zogezegd neutrale technocraten is juridisch gezien wel mogelijk… Die Welt besluit met een bijna romantische liefdesverklaring aan Van der Bellen: “Een meerderheid van de Oostenrijkers vertrouwt hem en ziet in hem een bijna vaderlijk staatshoofd dat zich in crisistijden altijd soeverein heeft opgesteld.” Dat is baarlijke nonsens. Ja, Van der Bellen behaalde in 2016 met 50,3 procent een nipte verkiezingsoverwinning op zijn FPÖ-tegenkandidaat. Maar het Hooggerechtshof stelde zo veel onregelmatigheden vast dat de verkiezingen in heel Oostenrijk overgedaan moesten worden. Toen werd er ‘beter’ gestemdof geteld? - en haalde Van der Bellen 53 procent. Niet echt vertrouwenwekkend… Maar het echte kiezersbedrog lag op een ander niveau. Van der Bellen stelde zichzelf voor als een ‘onafhankelijke’ kandidaat, terwijl hij tot enkele dagen tevoren nog lid van de Groenen was geweest. Dat is even goed bedrog als het gebruik van internettrollen of verdoken Russische financiering.

PAUL BÄUMER

Beeld uit Gaza

Alexander Van der Bellen

Wetstraat en Teutoburgerwoud

De gemeenteraadsverkiezingen liggen ondertussen al drie maanden achter ons. Veel zogezegd belangrijk nieuws op de verkiezingsavond is ondertussen al vergeten. Eén beeld zal echter blijven hangen: dat van Bart De Wever die achter een Romeinse adelaar de zaal binnenkomt. Je hoeft geen N-VA’er te zijn om toe te geven dat de stunt geslaagd was. Media-aandacht kan immers veel gemakkelijker met een sterk beeld dan met woorden worden verkregen. De Romeinse adelaar was zo een sterk beeld. Hij bracht Bart De Wever op de voorpagina van de nationale, maar ook van veel buitenlandse kranten.

De Romeinse legioenen hadden aanvankelijk diverse veldtekens waarop verschillende dieren werden afgebeeld. Behalve adelaars droegen de eenheden ook afbeeldingen met zich mee van stieren, everzwijnen, paarden en andere krachtige of moedige dieren. Na de hervormingen van Gaius Marius kreeg elk legioen één adelaar als belangrijkste veldteken. De standaard werd gedragen door een ervaren legionair, de zogenaamde ‘aquilifer’.

Bart De Wever is vanzelfsprekend niet de eerste die gefascineerd is door het Romeinse Rijk. Onder meer ook de Franse revolutionairen koketteerden met alles wat Grieks of Romeins was. Het Franse leger kreeg weer legioenen en de revolutionaire Franse Republiek werd bestuurd door consuls en senatoren. Nadat Eerste Consul Napoleon Bonaparte zichzelf tot keizer gekroond had, werd de adelaar het symbool van het Franse keizerrijk. Elk Frans regiment kreeg een vergulde ‘aigle’ die tijdens een grootse ceremonie persoonlijk door de keizer overhandigd werd.

Het verlies van een adelaar in een gevecht was een onmiskenbaar bewijs van een nederlaag. Bij de eerste poging van Julius Caesar om de Britse eilanden te veroveren, aarzelden zijn legioensoldaten om van hun schepen te springen en in hun zware uitrusting naar het strand te waden, waar duizenden schreeuwende Britse krijgers hen stonden op te wachten. De patsituatie werd doorbroken toen de aquilifer van het Tiende Legioen in het water sprong. De rest van het legioen moest nu wel volgen als men niet wilde dat de Britten hun adelaar veroverden…

Heel uitzonderlijk kon een vijand toch een adelaar veroveren. In de Slag bij het Teutoburgerwald gingen niet minder dan drie adelaars tegelijk verloren. De Romeinen liepen in een

gebied vol moerassen en wouden in een hinderlaag en werden afgeslacht door opstandige Germanen. De Romeinse bevelhebber Varus en de hogere officieren pleegden zelfmoord, liever dan gevangen genomen te worden. Suetonius vermeldt dat keizer Augustus als teken van rouw zijn baard en haren maandenlang liet groeien. De Romeinen zetten later strafexpedities uit en konden twee van de drie adelaars terugvinden. Ook bij de troepen van Napoleon gold het verlies van een adelaar als een grote schande. In het legermuseum in Edinburgh Castle is de adelaar van het ‘45me régiment de ligne’ één van de pronkstukken van de collectie. De adelaar werd door de Schotse sergeant Charles Ewart in de slag bij Waterloo veroverd.

Een adelaar wordt dus best uit de gevarenzone gehouden. In een Antwerpse context kan je ermee paraderen, maar ik zou hem niet meedragen in de Wetstraat. De Romeinse legioenen waren hun opmars begonnen met de bedoeling om de Germanen te onderwerpen, maar in de moerassen en de bossen van het Teutoburgerwald verloren ze het initiatief en moesten ze de gebeurtenissen ondergaan. Bart De Wever is begonnen met het idee van een confederale omwenteling om dit land op orde te zetten. Voor een buitenstaander lijkt hij nu in de moerassen en de bossen van de Wetstraat vooral een bemiddelaar tussen Vlaamse socialisten en Waalse liberalen te zijn. Vanop de zijlijn is kritiek vanzelfsprekend niet zo moeilijk. We zullen wachten op de tekst van het regeerakkoord en we zullen oordelen op wat er effectief gerealiseerd wordt. Het is echter nu al duidelijk dat de Wetstraat geen paradeterrein wordt. Ik zou deze keer de adelaars maar in de tent laten.

KARIM VAN OVERMEIRE

Trumps triumviraat der rebellen

Kersvers president Trump kondigde vorige donderdag op zijn eigen Truth Social aan dat hij met het terugvallende succes van de Amerikaanse filmwereld aan de slag wil. Daarvoor rekent hij op de hulp van enkele conservatieve Hollywoodveteranen. Mel Gibson, Sylvester Stallone en Jon Voight zijn zijn ‘speciale gezanten’. “Deze drie getalenteerde mensen zullen mijn ogen en oren zijn, en ik zal hun suggesties ten uitvoer brengen”, schreef de president. “We keren, net zoals met de Verenigde Staten zelf, terug naar het gouden tijdperk van Hollywood.”

Het gaat niet goed met de Amerikaanse filmwereld. In 2023 en 2024 was de industrie goed voor een binnenlandse omzet van respectievelijk 8,9 en 8,6 miljard dollar. Dat zijn de slechtste cijfers sinds 2005, de coronajaren buiten beschouwing gelaten. Trump wil die trend nu keren door enkele doorgewinterde dwarsliggers aan te stellen voor voorlopig nog onbekende initiatieven. Hij lijkt daarbij van de overtuiging dat de remedie voor de ondergang te vinden is bij die zeldzame figuren die zich uiten als de antipode van de doorsnee-Hollywoodmentaliteit. Een overzicht.

Jon Voight

De 86-jarige vader van actrice Angelina Jolie geniet bij ons wellicht de meest geringe naamsbekendheid van Trumps gezanten.

VOIGHT NOEMDE TRUMP IN 2019 “DE BESTE PRESIDENT SINDS ABRAHAM LINCOLN”

Voight was bovendien niet altijd een conservatieve figuur, steunde in de vroege jaren 60 bijvoorbeeld de Democratische president John F. Kennedy en verzette zich publiekelijk tegen de Vietnamoorlog. Zo speelde hij in Coming Home (1978) een verlamde Vietnamveteraan die zijn patriottisme heeft ingeruild voor bitterheid over de brutaliteit en zinloosheid van de oorlog. “Ik heb gemoord voor mijn land en voel me daar niet goed bij. Want er is geen re-

den goed genoeg om een persoon in je armen te voelen sterven of je beste vriend te zien opgeblazen worden”, sprak zijn personage in die film. Hij won er de Oscar voor beste mannelijke hoofdrol mee. In 2008 nam hij in een opiniestuk afstand van de standpunten uit zijn jeugd. Hij wees op marxistische invloeden in de antioorlogsbeweging van die periode en legde de verantwoordelijkheid voor de opkomst van de communistische regimes in Vietnam en Cambodia bij de beweging. Voight steunde de laatste vier presidentsverkiezingen publiekelijk de Republikeinse kandidaat en sprak meermaals op bijeenkomsten van de huidige president. Hij noemde Trump in 2019 bovendien “de beste president sinds Abraham Lincoln” en steunt verder ook de complottheorie dat Biden verkiezingsfraude pleegde om in 2020 verkozen te raken.

Sylvester Stallone

Dat de posttraumatische stress van sommige Vietnamveteranen zich niet in pacifisme vertaalt, illustreerde Sylvester Stallone als John Rambo voor het eerst in First Blood (1982). De ondertussen 78-jarige actieheld en geestelijke vader van Rocky Balboa is een van de voorname figuren die we associëren met de ijzervreters op het grote scherm van de jaren 1980. Een van dé symbolen van het Amerikaanse patriottisme uit de propagandajaren van Hollywood, als dam tegen de Sovjet-Unie tijdens de Koude Oorlog. Hoewel Stallone steeds met een conservatieve ingesteldheid door het leven ging, identificeerde hij zich nooit als een Republikein en is hij

bijvoorbeeld een voorstander van strenge wapenwetgeving. Niettemin sprak de acteur in november zijn steun uit voor de toen net herverkozen pre sident tijdens een galabal op Trumps Mar-a-Lago-land goed. Stallone omschreef hem hier als “een mythi sche figuur” en “een twee de George Washington”.

Mel Gibson

Vermoedelijk de meest ophefmakende persoon van het trio is Mel Gibson. Bekend geworden als actieheld in de Mad Max- en Lethal Weapon-films en later ook regisseur van kaskrakers als Apocalypto (2006) en The Passion of the Christ (2004), een verhaal over de laatste uren van Jezus Christus. “Er was veel verzet tegen die film”, zei Gibson enkele weken terug nog in een podcastgesprek met Joe Rogan. De acteur-regisseur is een van de zeldzame openlijk katholieke figuren in Hollywood en gelooft naar Amerikaans-christelijke traditie ook niet in de evolutietheorie. The Passion of the Christ was naar eigen zeggen een zeer persoonlijk project voor hem dat hij bovendien ook grotendeels zelf financierde. Gibsons volgende filmproject is een vervolg genaamd ‘The Resurrection of the Christ’, waarin acteur Jim Caviezel opnieuw de rol van Christus op zich zou nemen.

De regisseur worstelde jarenlang met alcoholisme en dat leidde tot verschillende inci-

denten. Zo stak hij in 2006 een antisemitische tirade af toen hij gearresteerd werd voor rijden onder invloed. Verder beweerde de Joodse Actrice Winona Ryder meermaals dat Gibson haar zou gevraagd hebben of zij een ‘oven dodger’ was, een verwijzing naar de crematie van Joden in de concentratiekampen tijdens de Holocaust. Gibson werd ook meermaals beschuldigd van homofobie en racisme. De vele controverses zorgden ervoor dat in de periode omstreeks 2006 tot 2016 weinig studio’s en acteurs met hem wilden samenwerken, hoewel Gibsons reputatie ondertussen minder aangetast is.

Welke toekomst Trumps triumviraat, waarvan de gemiddelde leeftijd 78 jaar is, beschoren is, blijft zeer de vraag. Mel Gibson vernam het nieuws over zijn nominatie naar eigen zeggen op hetzelfde moment als de rest van de wereld. “Niettemin geef ik gehoor aan de oproep. Het is mijn plicht als burger om alle hulp en inzicht te geven die ik kan”, reageerde de regisseur.

Sylvester Stallone

EMIEL VLIEBERGH katholieke flamingant

Toen hoogleraar Emiel Vliebergh deze maand precies een eeuw geleden op 52-jarige leeftijd in zijn woning in de Leuvense Waaistraat overleed, blokletterde De Gazet Van Antwerpen dat ‘een heilige’ was gestorven. Een krantenkop die wellicht met een flinke korrel zout mocht worden genomen, maar die wel symptomatisch was voor het diepe respect dat velen - ook degenen die niet meteen tot zijn medestanders behoorden - in Vlaanderen hadden voor de afgestorvene.

Jan Emiel Vliebergh zag het levenslicht op 24 januari 1872 in de rijkswachtkazerne van Zoutleeuw, waar zijn vader wachtmeester was. Zijn moeder was voor haar huwelijk ‘bloemenwerkster’ in Wetteren. Kortom, een gezin dat het niet echt breed had. Deze bescheiden afkomst had normaal gesproken de toekomstkansen van de jonge Emiel gehypothekeerd, want opklimmen op de sociale ladder was in het Vlaanderen van het laatste kwart van de negentiende eeuw beduidend moeilijker dan ervan af te glijden… Maar Vliebergh bleek een erg pientere en leergierige knaap te zijn die als scholier aan opeenvolgend het Atheneum van Oostende, het Klein Seminarie van Roeselare en het Bisschoppelijk College van Veurne steevast erg goede resultaten behaalde. In Veurne nam een van zijn leraars, Serafijn de Quidt, hem onder zijn vleugels. Hij liet hem kennismaken met de Vlaamse katholieke studentenbeweging en het duurde niet lang vooraleer de jonge Vliebergh zich liet opmerken als spreker tegen de repressieve maatregelen waarmee de West-Vlaamse bisschop Faict deze studentenbeweging probeerde de kop in te drukken. De Quidt, die onder de indruk was gekomen van Vlieberghs intellectuele capaciteiten, moedigde zijn pupil ook aan om naar de universiteit te trekken.

Landbouwexpert

In oktober 1891 was het zover. Vliebergh had zich in Leuven ingeschreven in het eerste jaar wijsbegeerte en letteren, voorbereidend tot de rechten. Reeds als schacht liet hij zich opmerken door zijn optreden als spreker in verschillende studiekringen. Zijn drukke activiteit in bijvoorbeeld het Letterkundige Studentengenootschap Met Tijd en Vlijt, de Landbouwkring en het Vlaams Rechtsgenootschap verhinderde evenwel niet dat hij met glans studeerde. Al in 1894 werd hij licentiaat in de morele en historische wetenschappen, in 1896 doctor in de rechten en in 1899, na twee jaren van intens, met een beurs ondersteunde studie in Duitsland, Zwitserland, Italië, Frankrijk, Engeland en Ierland, doctor in de politieke en sociale wetenschappen met een grondig vergelijkend onderzoek over systemen van grondkrediet in deze landen. Uit deze studie bleek Vlieberghs fascinatie voor sociale vraagstukken, een nog jong academisch onderzoeksveld waarin hij onder meer met sociologische streekstudies over de Kempen, het Hageland, de Ardennen en Haspengouw al snel naam maakte.

Zijn bijzondere aandacht voor landbouwvraagukken en expertise op dit terrein deden hem al gauw in de kijker lopen bij de oprichters van de Boerenbond. Deze beroeps- en belangenorganisatie was in juli 1890 in Leuven opgericht om de professionele, sociale, politieke en religieuze rechten van de boeren te behartigen, en voerde vanaf het begin een uitgespro-

ken Vlaamsgezinde koers. De latere minister Joris Helleputte die een van de drie stichters was geweest, wist Vliebergh in 1898 te strikken als juridisch adviseur voor de Boerenbond. Het was hetzelfde jaar waarin hij zijn privépraktijk als advocaat in Leuven opstartte, maar zijn werk als advocaat schoot al snel in bij de vele verantwoordelijkheden die hij bij de Boerenbond en de nevenorganisaties van de Boerenbond kreeg. Vanaf 1902 combineerde hij deze verantwoordelijkheden met een academische carrière. In dat jaar volgde zijn aanstelling tot docent in de School voor Politieke en Sociale Wetenschappen. Het volgende jaar kwam daar een lesopdracht in de School voor Handels- en Consulaire Wetenschappen bij en in 1904 werd hij als hoogleraar verbonden aan de Rechtsfaculteit. Hij doceerde onder meer strafrecht en strafprocesrecht in het Nederlands, wat lang niet vanzelfsprekend, maar absoluut noodzakelijk was om de taalwetgeving inzake gerechtszaken in de praktijk te kunnen brengen

VLIEBERGH WERD EEN CENTRALE

FIGUUR IN DE KATHOLIEKE

COMPONENT VAN DE VLAAMSE BEWEGING

Als gevolg van de door kardinaal Mercier opgestelde ‘Instructions aux Directeurs et aux professeurs des collèges libres d’humanités’ moesten zowat alle katholieke collegeleraren die zelf hun opleiding in het Frans hadden gehad, hun vak voortaan in het Nederlands geven. Als antwoord hierop startte Vliebergh in 1907 de Nederlandse Vakantieleergangen die ontegensprekelijk hebben bijgedragen aan de vernederlandsing van het onderwijs in Vlaanderen. Los van al deze drukke beroepsbezigheden publiceerde hij ook nog meer dan 200 boeken, brochures en wetenschappelijke bijdragen, en hield hij vrijwel wekelijks lezingen overal te lande. Vliebergh gold evenwel niet - om een van zijn biografen te citeren - als “een eminent geleerde”. Zijn stevige reputatie steunde vooral op zijn brede interesses en oriëntatie, zijn groot netwerk, enorme werkkracht, ‘praktisch verstand’ en wijze oordelen… Precies deze kwaliteiten en zijn hieruit voortvloeiende morele gezag zorgden ervoor dat professor Vliebergh een centrale figuur in de katholieke component van de Vlaamse Beweging, waar moeilijk naast kon gekeken worden. Hij vervulde een belangrijke rol bij de fusie van de literaire tijdschriften ‘Dietsche Warande’ en ‘Belfort’, en was medestichter van ‘Hooger Leven’. Als mentor van de Vlaamse studenten speelde hij niet alleen een sleutelrol in het verschijnen van ‘De Student’, maar zette hij ook flink wat druk op de partijpolitiek en de kerkelijke instellingen om aan de Vlaamse taaleisen, onder meer op vlak van het onderwijs, tegemoet te komen. In 1911 volgde hij Joris Helleputte op als nationaal voorzitter van het Davidsfonds en wist deze uitgesproken Vlaamse strijd- en cultuurorganisatie in amper een paar jaar tot nooit eerder gekende hoogte uit te bouwen.

Dit alles is des te merkwaardiger, gelet op de snel afnemende gezondheid van Vliebergh. In 1908 - Vliebergh was toen net geen 36 jaar oud - manifesteerden zich tijdens een studiereis die hij in Brazilië ondernam de eerste verschijnselen van multiple sclerose. Van jaar tot jaar namen zijn fysieke mogelijkheden af. Vanaf 1912 werden belangrijke vergaderingen steevast in zijn huis gehouden, waar hij ook - met toestemming van de universiteit - zijn lessen gaf. Hij kon weldra niet meer stappen, niet meer schrijven en werd stilaan onverstaanbaar. De gelatenheid waarmee hij zijn ziekte en het onvermijdelijke einde wist te dragen, hebben ongetwijfeld mee bijgedragen aan het eerbetoon en het semiheilige-aureool dat hem bij zijn overlijden te beurt viel…

Die Gedanken sind frei

In de aanloop naar de Amerikaanse presidentsverkiezingen schoof Elon Musk aan bij Amerika’s bekendste podcastgastheer Joe Rogan. Tientallen miljoenen luisteraars hoorden Musk verkondigen dat hij inderdaad veel te veel heeft betaald voor de overname van Twitter. Het herstel van het recht op vrije mening was hem echter de nodige duiten waard. De laatste maanden heeft die beslissing heel wat in beweging gezet. Met wat overdrijving zou men stilaan over een politieke lawine kunnen spreken.

Vrije mening met beperkte grenzen

Uitgeverij Blauwburgwal is een nog jonge Nederlandse uitgeverij die in 2019 onder de vleugels van oud-hoofdredacteur van Elsevier Syp Wynia het leven zag. Bart Collard is criminoloog en expert terrorisme, maar ook voorstander van een zo ruim mogelijke invulling van het recht om vrijuit te spreken. Er is al enkele decennia een heksenjacht aan de gang tegen stemmen die kritisch zijn voor migratie. De voorbije jaren kwamen ook de sceptici voor de aanpak van het coronavirus in het oog van de storm terecht.

Pleit Collard dan voor absolute vrijheid? Nee. Hij maakt namelijk een onderscheid tussen desinformatie, waarbij men bewust verkeerd wil informeren, en misinformatie, waarbij wel sprake is van goede intenties. Ook wanneer de klassieke rechtsregels overtreden worden, zoals bij laster en oproep tot geweld, dient de grens gesteld. Maar rechters hoeven zich volgens het boek dus niet bezig te houden met het waarheidsgehalte van boodschappen op het wereldwijde web.

Links viseert de sociale media

De auteur stelt een kwalijke evolutie vast waarbij een breed palet aan opinies wordt weggezet als staatsgevaarlijk. Wie buiten de politiekcorrecte paden wandelt of het regeringsbeleid bekritiseert, is een ‘trol’ of ‘extremist’. Overdreven? Vooruit-parlementslid Kris Verduyckt verklaarde vorige week nog: “(...) enkele jaren later blijkt Twitter omgebouwd tot een echokamer voor pro-Trumpsentimenten, waar fake news en racisme goed gedijen.” Als gevolg van die betwistbare uitspraak beslisten Groen en de linkse kranten De Morgen en The Guardian niet langer actief te zijn op X. Bekrompen, maar hun goed recht.

Het is echter tekenend voor de linkse onverdraagzaamheid dat Verduyckt daarom de Vlaamse overheid oproept om haar accounts bij X te sluiten. Alsof de staat niet langer meer neutraal dient te zijn. Overigens, Verduyckt gaat daarbij (bewust?) voorbij aan het feit dat sociale media veel interactiever zijn en opener voor debat en correcties dan de klassieke media. Socialemedia-experts erkennen het succes van ‘community notes’, waarbij iedereen kan reageren om te wijzen op misleidende berichten.

Zo makkelijk en intimiderend men kritische burgers als racist wegzet, zo lichtgeraakt is de woke activist met zijn ‘safe spaces’. Ook sommige moslims vergoelijken islamitische aanslagen, maar vinden tegelijk een Mohammed-cartoon voldoende om ambassades in brand te steken en te moorden. Collard oppert dat het gevoel beledigd te zijn individueel en subjectief is. Niemand is verplicht om alles te volgen of te lezen als hij lichtgeraakt is. De schrijver maakt de vergelijking met een café, waarbij je zelf je gesprekspartner kiest. Wanneer die ongewenste praat verkoopt, loop je toch ook niet meteen naar de cafébaas om die op straat te gooien?

Quid Europa?

De Europese cultuur is gebouwd op de kracht van woord en wederwoord. Het boek haalt daarbij de falsificatietheorie van Karl Popper aan. Door vrij van dogma’s te observeren en te discussiëren, verwerven we inzicht en kennis. We hebben daarbij geen nood aan een ‘big brother’ in de vorm van een spionerende overheid. Want zeker in de sociale wetenschappen zoals geschiedenis en politiek bestaat geen consensus over dé waarheid.

Intussen heeft de Amerikaanse politiek heel wat in gang gezet nu ook Mark Zuckerberg (Facebook) heeft toegegeven dat zowel Joe Biden als de EU aanstuurden op censuur. Ook zijn beslissing om niet langer factcheckers in te zetten op sociale media omwille van hun politieke voorkeur, maakte in de klassieke media en EU-kringen giftige reacties los. De censuurmaatregelen van Brussel via onder andere de Digital Services Act botsen met de recente trend naar meer meningsvrijheid in Amerika. Zonder twijfel dat de schrijver de laatste maanden goedkeurend naar de doorbraak in de VS keek, hopend dat Europa ook snel volgt.

PIETER VANDERMOERE

Bart Collard, ‘Het recht op misinformatie –Waarom de overheid niet moet bepalen wat u mag zien, lezen en horen’, 2023, Blauwburgwal. 186 p., 22,50 euro ISBN 9789493340046

JAN HUIJBRECHTS

Nationale Bank: “EPC-scores hebben wel degelijk invloed op huizenprijzen”

Een goede of een slechte EPC-score heeft gevolgen voor de prijs van een woning. Tegelijk hebben de EPC-scores invloed op de snelheid waarmee een huis verkocht geraakt. De renovatieplicht lijkt dan weer weinig verschil te maken. Waarom? Omdat de kopers dat al incalculeerden.

De Nationale Bank van België publiceerde in het eerste nummer van 2025 van haar wetenschappelijke publicatie NBB Economic Review een indrukwekkende studie van de invloed van de EPC-score op de huizenprijzen in Vlaanderen.

NA DE INVOERING VAN DE RENOVATIEPLICHT WERDEN DE PRIJSVERSCHILLEN SUBSTANTIEEL GROTER

Het Vlaams Gewest is volgens de Nationale Bank de enige regio ter wereld die een renovatieplicht invoerde. Door die renovatieplicht moeten kopers van een niet-energiezuinige woning die binnen de vijf jaar renoveren tot een aanzienlijk betere energiescore, beter bekend als het EPC-attest, EPC-label of EPC-score. Het EPC of energieprestatiecertificaat is een door de Europese Commissie opgelegde score van de energiezuinigheid van een woning. Dat EPC is omstreden, want uit studie na studie blijkt dat de theoretische scores anders zijn dan de werkelijke verschillen qua energieverbruik tussen huizen met verschillende EPC-scores.

Premies en kortingen

De onderzoekers van de Nationale Bank, de Universiteit Antwerpen en de KU Leuven stelden vast dat de EPC-score een belangrijke factor is bij de huizenprijzen. Dat is trouwens geen nieuw gegeven. Een interessantere vaststelling is dat sinds 2023 de impact van de EPC-score op de prijs van een woning is toegenomen. De studie keek naar twee zaken. In welke mate zijn woningen met EPC-score A, B en C duurder en in welke mate zijn woningen met EPC-score E of F goedkoper. Samengevat: welke premie betaalt de koper voor een goede EPC-score en welke korting levert een slechte EPC-score op. Tussen 2016 en 2022 bleef die premie of die korting nagenoeg stabiel. Vanaf 2023 (dus na de invoering van de renovatieplicht) werden de prijsverschillen substantieel groter en in de eerste drie kwartalen van 2024 zette die trend zich door. Bij huizen met EPC-score D bleef de prijs gelijk aan die van 2022, maar bij huizen met label C stegen de prijzen. Bij label A en B stegen ze nog meer. Bij label E en F daalden de prijzen dan weer. Volgens de Nationale Bank komt

dat omdat kopers en banken de EPC-score steeds vaker meenemen in hun beslissingen. De kopers passen hun koopgedrag aan en de banken veranderen de voorwaarden bij het verstrekken van een hypotheek. De koper verrekent de renovatiekosten in zijn biedprijs en dat meer nog dan vroeger.

Weinig prijsstijgingen

De renovatieplicht zou maar een beperkte negatieve invloed gehad hebben op de prijzen van huizen met een EPC-score E of F in het Vlaamse Gewest, omdat die toch moesten gerenoveerd worden. Die huizen werden niettemin 2 procent goedkoper dan vergelijkbare huizen in het Waals Gewest, waar de renovatieplicht niet bestaat. Dus geheel te verwaarlozen is de impact van de renovatieplicht zeker niet.

Opvallend was wel dat dat verschil in de loop van 2023 toenam en dat effect tot in 2024 bleef. Uit dezelfde soort vergelijking blijkt dat de renovatieplicht de prijzen van de woningen met betere EPC-scores niet beïnvloedt.

De prijsstijgingen van die huizen liepen gelijk met de prijsstijgingen in de twee andere gewesten. De huizen met een goed label werden dus overal duurder.

Het is belangrijk op te merken dat de onderzoekers zeer veel gegevens tot hun beschikking hadden. De Nationale Bank gebruikte verschillende databanken voor haar onderzoek. Zo gebruikten ze gegevens van de fiscus over verkopen en gegevens van het Vlaams Energie en Klimaatagentschap (VEKA) dat een databank met EPC-scores bijhoudt. Die gegevens combineerden ze onder andere met

data van de Vlaamse dienst OVAM en van Realo. Die laatste verkoopt een - omwille van privacyredenen - omstreden databank van vastgoed en bewoners. Realo is eigendom van de Duitse vastgoedsite Immoweb die het ooit overkocht van DPG Media. Immoweb is als vastgoedsite de onbetwiste marktleider in België.

Dubbelverkoop

In totaal vergeleken de onderzoekers 765.000 huizen en 355.000 appartementen in de periode 2016 tot het derde kwartaal van 2024. Die gegevens schoonden ze op door de openbare verkopen eruit te halen (2 procent), net als de verkopen van gebouwen met meerdere woningen (1 procent), vakantiewoningen (<1 procent) en verkopen zonder een EPC-score (toch zo’n 10 procent van de transacties). Een andere opvallende vaststelling was dat ongeveer 26.000 Vlaamse huizen twee keer verkocht werden met minstens vijf jaar ertussen. Dat wil zeggen: een eerste keer tussen 2009 en 2019, en vervolgens een tweede keer tussen 2022 en het eerste kwartaal van 2024. In 2022 bleek dat het huis in de tweede verkoop in 60 procent van de gevallen van EPC-score E of F verbeterde naar score D of beter. Tussen 2023 en begin 2024 bleek dat al in 70 procent van de verkopen het geval. Huiseigenaars renoveren sowieso, tenminste dat bleek uit een andere nieuwe studie die de Nationale Bank kon inzien. De meest actieve kopers van bestaande huizen zijn jonge huishoudens. 36 procent van de eigenaars tussen 25 en 39 renoveerde. Bij de leeftijdsgroep 40 tot 54 was dat 25 procent en bij de categorie 55 tot 74 nog slechts 20 procent. De grote vraag is natuurlijk: wat is de korting op een huis met EPC-score F? In 2024 bleek dat rond de 12 procent te liggen in het Vlaams Gewest. En dan was er nog iets opvallends: sinds 2023 duurt het langer voordat een huis met een slechte EPC-score verkocht raakt.

LODE GOUKENS

Konstantin Kisin

Konstantin Kisin werd geboren in de Sovjet-Unie. Zijn ouders waren orthodoxe, christelijke Russen, maar hij heeft ook Joodse en Griekse voorvaderen. Na de ineenstorting van de USSR emigreerde zijn familie naar het Verenigd Koninkrijk, waar hij studeerde.

Hij werd bekend dankzij Triggernometry, tegelijk een YouTube-kanaal en een podcast, waar voornamelijk interviews te zien zijn. De beroemdste gast die bij hem al passeerde is Jordan Peterson. Triggernometry is duidelijk antiwoke en volgens zijn tegenstanders zelfs extreemrechts. Houd er wel rekening mee dat Kisin een satiricus is. Als u dat niet weet, haakt u misschien af omdat u denkt dat zijn YouTubefilmpje ‘My shocking report from inside Trump’s nazi rally’ door een domme linkse is gemaakt. Zijn webstek: www.konstantinkisin.com. Als kennismaking raad ik volgende YouTubefilmpjes aan: ‘Why I’m off the fence about Israel’s war’, dat als leidraad zou kunnen dienen voor hoe een eerlijk mens probeert de waarheid te vinden over een thema dat hij niet kent, ook ‘How to stop the West’s decline’ of het heel lange ‘The Russian Psyche’ zijn een goed begin. Met dank aan Jurgen Ceder, die mij aanraadde Kisin op YouTube te volgen.

LEZERSBRIEVEN

N-VA

Pallieterke, Het hoofdartikel in het vorige Pallieterke (16 januari) van Jurgen Ceder is eindelijk eens glashelder. Dat de N-VA het oorspronkelijke artikel 1 van haar statuten verwerpt, is apocalyptisch. Al sinds De Wevers uitspraak dat de Vlaamse Beweging enkel nog diende te verdwijnen, moet het duidelijk geweest zijn. Eveneens kafkaiaans is het feit dat De Wever deze lijn en de afwending van de oorspronkelijke doelen kan volhouden, zonder op merkwaardige tegenstand in zijn partij te botsen. Ikzelf heb op 25 mei 1977, de dag na de bekendmaking van het Egmontpact, al mijn lidmaatschap en steun stopgezet. Later heb ik me verzet tegen het Lambermontakkoord en tegen de omvorming van het land tot een met drie gewesten. Het is duidelijk dat de N-VA vroegtijdig alle kenmerken van een neoliberale partij heeft gekregen. Het is verbijsterend dat de verwezenlijkingen van de Vlaamse Beweging in de laatste decennia grotendeels door de heersende machten ontkracht zijn. Marcel de Graaff van FVD onthulde dat hier sprake is van “gecontroleerde oppositie”. Daarvan kan enkel sprake zijn als leden van de Beweging hun marsorders ergens anders kregen en krijgen. Denk maar aan enkele figuren zoals Hugo Schiltz, Bertje Anciaux en ‘last but not least’ de N-VA’ers. We dienen toch op te merken dat verscheidene groepen uit de Beweging de eindprincipes onversneden blijven vertolken. Een eerste voorwaarde is dat de doorsnee-Vlaming aanhoudend aangespoord wordt om als identitair, volksbewust individu te denken en te handelen.

Jos Wouters, Boom

De Afspraak

Pallieterke, Zou het geen goed idee zijn om een sketch a là ‘Tegen de Sterren op’ te maken over ‘De afspraak op vrijdag’? Daarin zou presentator Ivan De Vadder meer aan de linkerkant zitten en samen met de bevriende en gelijkgezinde journalist en expert de andere gast (Barbara Pas), die aan de rechterkant zit en iets zinnigs probeert te zeggen, voortdurend onderbreken en verhoren, terwijl De Vadder zijn vrienden steeds laat uitspreken en zij elkaar kunnen aanvullen.

Jan Keersmaekers

De deugmensen van links

Pallieterke, Karl Van Camp kaart in zijn rubriek een probleem aan naar aanleiding van het overlijden van Jean-Marie Le Pen. Ik heb een ander voorbeeld. Recent zag ik enkele van die deugmensen rondlopen in een T-shirt met opschrift ‘All nazis must die’. Hoewel dat een onversneden aanzet tot haat is, zijn deze T-shirts vrij te koop. Waar blijft Unia of het Vlaams Mensenrechteninstituut? Bovendien dient de vraag gesteld te worden waarom nazi’s worden geviseerd. Knack liet in oktober 2024 immers weten dat Hitler ‘slechts’ de derde plaats bekleedt in de lijst van de grootste massamoordenaars. Op plaats 1 en 2 staan Mao en Stalin. Er zouden dan ook T-shirts moeten zijn met het opschrift ‘All communists must die’. Maar die vind ik niet op het internet. Op de T-shirts die wel beschikbaar zijn, staan beleefdere spreuken die de draak steken met het communisme.

Carl Kins, Kortrijk Machiavelli

Pallieterke, Machiavelli stelde: “Wie in elke omstandigheid in harmonie met zichzelf wil leven, is niet geschikt voor het politieke bedrijf. Als politiek leider moet je over het verlangen naar een zuiver geweten heen kunnen stappen.” Alle politici zijn dus vergeven, ook Bart De Wever, aangezien

Een lezersbrief insturen?

ze behoren tot een politieke partij. Maar je eigen (Vlaamse) identiteit verloochenen, doe je pas wanneer je emigreert. Dan nog blijf je een ‘Vlaamse’ Amerikaan, Canadees of Australiër. Ik heb mijn lidmaatschap van de N-VA al in 2014 stopgezet. Toen had ik De Wever al door. ’t Pallieterke heeft wel zeer, zeer, zeer veel geduld gehad.

Emil Maes, Ranst De privilegekoffer

Pallieterke, In zijn opiniestuk in ’t Pallieterke van 16 januari gaat de heer Schelfaut wel heel kort door de bocht. Onderwijsmensen werd destijds voorgehouden dat de matige wedde en de vlakke loopbaan gecompenseerd zouden worden met een goed pensioen. Hun pensioen is dus uitgesteld loon! De doorsnee ambtenaar en doorsnee onderwijzer hebben in hun beroepscarrière slechts matig kunnen sparen. Ook een aantal andere beroepsgroepen genieten eveneens van ‘privileges’, zoals de tweede en eventueel derde pensioenpijler, een bedrijfswagen en een hospitalisatieverzekering. Eén groep viseren, waarvan elke cent wedde bij de fiscus bekend is en zich dus niet kan inlaten met zwart geld en witwassen, lijkt me te gemakkelijk. Ik ga ermee akkoord dat er inspanningen moeten worden geleverd, maar dan gelijkmatig en eerlijk verdeeld, en rekening houdend met onder andere alle bovenstaande elementen. En bovenal liefst na een grondige staatshervorming, zodat de geleverde inspanningen niet verdwijnen in bodemloze Waalse of Brusselse putten.

Jan Gunst (gepensioneerd onderwijzer), Gent Efficiëntie

Pallieterke, Efficiëntie is duidelijk een pijnpunt van alle regeringen. Het oeroude janboerenfluitjessysteem is nog steeds onuitroeibaar en even sterk. Dit krijg je dus als je aan eender wie en op basis van vriendjespolitiek blindelings ministerposten uitdeelt. Hoewel Alexia Bertrand gillend van frustratie het tegendeel uitschreeuwt, bewijst ze alleen maar haar onmacht en haar onkunde. Het gevoel van frustratie bij de burger is vele malen groter dan dat van Alexia Bertrand. Dat onze zuurverdiende centen over de balk gegooid worden, zonder te weten of het ook maar enig nut heeft, maakt de politiek nog minder geloofwaardig. Wie zei daar iets over de kracht van het veranderen?

Roger Gielens, Bredene

Sociale zekerheid

Pallieterke,

In ’t Pallieterke van 2 januari wijst mevrouw Vanderstraeten erop dat de sociale zekerheid van 2025 niet meer de sociale zekerheid is van 1944. Het verbaasde me dat zij niet meedeelde dat de sociale zekerheid losstaat van de begroting waarover het parlement niets meer te zeggen heeft sinds de Tweede Wereldoorlog, wegens de wet-Achiel Van Acker. Wel is er sprake van een paritair beheer. De uitgaven van de sociale zekerheid bedragen 139 miljard euro, waarvan de pensioenen met 63 miljard euro de grootste uitgavenpost zijn. De geneeskundige zorg is goed voor 40 miljard euro. De ontvangsten bedragen 77 miljard uit de parafiscaliteit. Intussen staat de fiscale druk in België in de top drie van Europa. Ons tekort van 5,5 procent van het bruto binnenlands product moet van Europa worden teruggedrongen naar 3 procent. Vandaag lijdt de Nationale Bank verlies; dat is geleden van de jaren 1930. Tot slot bepaalt de wet van 1989 dat de armste regio extra geld krijgt. Ere wie ere toekomt: het was minister Beke die dat solidariteitsmechanisme liet afbouwen. Kan België failliet gaan? Ja, indien we al ons geld zouden afhalen. In Vlaanderen bedragen de spaarquota 20 procent. Paul Janssens, Lint

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente moeten worden doorgegeven voor publicatie bij uw brief.

PAL voor Vlaanderen

Van Wake naar Treffen

In mijn column van 26 september vorig jaar - vier maanden geleden ondertussen - schreef ik over de moeilijke evaluatie die het bestuur van IJzerwake gemaakt had na de teleurstellende editie van augustus 2024. Het aantal aanwezigen was zichtbaar gedaald en ook inzake inhoud waren er opmerkingen.

Binnen het bestuur van IJzerwake werd een werkgroep opgericht die zich over de toekomst van het Vlaamse evenement moest buigen. Daarbij werd van een wit blad vertrokken. Verschillende pistes behoorden tot de mogelijkheden: of nog enkele jaren voortdoen volgens de oude formule ofwel radicaal afstappen van het oude concept en met iets nieuws beginnen, al dan niet op een andere locatie. Kortom, alles moest en zou bespreekbaar zijn.

Bovengenoemde werkgroep heeft haar denkoefening beëindigd en zal binnenkort met een uitgewerkt voorstel komen. In afwachting kunnen we u al de grote lijnen meedelen. Alvast de locatie blijft dezelfde: de weide van Steenstrate. Reden: men wil al degenen die de aankoop van die weidegrond financieel mee hebben ondersteund, niet teleurstellen door nu naar een andere locatie te verhuizen. Blijft ook behouden: de datum, voor dit jaar vastgesteld op zondag 24 augustus.

Wat verandert er dan wel? Allereerst is er een naamswijziging.

Zeg niet langer IJzerwake, maar zeg IJzertreffen. Het grote podium verdwijnt en wordt vervangen door enkele kleinere podia. Dat geldt ook voor de grote tent. Ook hier kiest men voor meerdere kleinere tenten waar verschillende activiteiten tegelijkertijd zullen doorgaan. De eucharistieviering blijft behouden. De traditionele bloemenhulde en bijhorende vlaggengroet zal op een andere wijze worden uitgevoerd. De concrete programmatie voor de verschillende podia moet nog verder worden ingevuld; het is dus nog te voorbarig om daar iets meer over vertellen.

Meer aandacht zal er gaan naar randanimatie. De aanwezigen zullen daarbij verschillende keuzes voorgeschoteld krijgen. Men kan naar een debat gaan in de ene tent ofwel kiezen voor gezelligheid en een hapje eten in een andere tent. Dat laatste kon de voorbije edities ook al wel, maar toen enkel na het plechtige gedeelte. Kortom, het evenement zoals we dat kenden en dat doorging op het centrale podium, wordt - bij wijze van spreken - in stukjes gekapt en verdeeld over kleinere podia en tenten, aangevuld met nieuwe activiteiten. Voor de kleintjes wordt een afgesloten en bewaakt kinderdorp voorzien. Gezien alle activiteiten doorgaan in grote tenten, is men ook minder afhankelijk van de weersomstandigheden.

Alvast nog een grote verandering kan niet onvermeld blijven: Wim De Wit, die de voorbije vijftien jaar de rol van voorzitter op zich had genomen, heeft al enkele maanden geleden zijn ontslag aangeboden. Wim, die afgelopen zondag de leeftijd van 86 jaar bereikte, was al langer op zoek naar een (jongere) opvolger, maar niemand staat of stond te trappelen om zijn plaats in te nemen. Wim blijft wel aan boord - pro forma -, maar laat ruimte voor nieuwe mensen en ideeën. Een nieuwe voorzitter om Wim op te volgen is tot op heden nog niet gevonden.

“Wij zijn en blijven Vlaams-radicaal, communautair compromisloos met aandacht en respect voor de brede Vlaamse Beweging. Nooit meer oorlog, godsvrede en zelfbestuur blijven even actueel”, aldus Egwin Six, de woordvoerder van IJzertreffen.

De vraag blijft of dit nieuwe concept de grote omslag zal betekenen. Veel zal afhangen van de wijze waarop de verdere programmatie zal ingevuld worden. Daarover vertel ik later meer

PAL voor Vlaanderen is een project van PAL Academie vzw. Met die vzw zetten we onze kennis, kunde en netwerk in om het pad naar Vlaamse onafhankelijkheid te effenen. De vzw beschikt over ideeën en mensen, maar met uw financiële steun op rekening KBC BE39 7390 1640 4519 zouden we nog veel meer kunnen doen.

VVB dringt aan op concrete communautaire stappen

Op zaterdag 18 januari vond in de Jan Garemijnzaal van het Brugse belfort de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie van de Vlaamse Volksbeweging (VVB) plaats. Politicoloog Bart Maddens (KU Leuven) en VVB-voorzitter Michael Discart spraken de verzamelde leden en sympathisanten toe.

Maddens analyseerde de recente politieke ontwikkelingen en hun impact op Vlaanderen. De Vlaamse Regering kreeg daarbij een veeg uit de pan, omdat ze zich “beschamend gedienstig” zou opstellen ten aanzien van het federale niveau.

Verder waarschuwde Maddens dat een hard sociaaleconomisch herstelbeleid nutteloos en geldverslindend zal zijn als het niet gepaard gaat met de noodzakelijke hervormingen van de Belgische staat. De grootste bedreiging voor het welzijn en de welvaart van de Vlamingen is immers het Belgische systeem zélf, oordeelde Maddens. Tot slot richtte de professor zich ook tot de VVB. De Vlaamsgezinde vzw moet zich volgens hem niet als een supporter van de V-partijen opstellen, maar als een actieve maatschappelijke speler die haar standpunten tegenover álle politieke partijen verdedigt. De Vlaamse Beweging moet in 2025 opnieuw brullen en voldoende lef hebben om haar tanden in bepaalde

kwesties te zetten, besloot hij. Concrete communautaire stappen

Nationaal VVB-voorzitter Michael Discart blikte in zijn toespraak terug op het afgelopen werkingsjaar. Daarin lanceerde de VVB onder meer een onafhankelijkheidsbarometer en een meldpunt voor schendingen van taalrechten in Brusselse ziekenhuizen. Discart benadrukte dat de VVB onverminderd blijft streven naar meer Vlaamse autonomie en Vlaamse onafhankelijkheid. Daarvoor zijn volgens hem fundamentele hervormingen noodzakelijk: de splitsing van de gezondheidszorg, het arbeidsmarktbeleid en justitie, en fiscale autonomie voor de deelstaten. Tot slot riep Discart de Vlaamse politici op om hun verkiezingsbeloften na te komen en concrete communautaire stappen te zetten. De Vlaamse welvaart en het welzijn van de Vlamingen moe-

IN MEMORIAM Renaat Vanheusden

ten daarbij steeds centraal staan. Ook benadrukte Discart dat de VVB zich verzet tegen symbolische oplossingen en een compromispolitiek. Dat laatste zal enkel leiden tot een “veredeld aanmodderen” en de instandhouding van de Belgische structuur, klonk het.

ANTON SCHELFAUT

Op vrijdag 17 januari jl. overleed in Hasselt Renaat Vanheusden, net geen 92 jaar oud. Renaat begon zijn politieke loopbaan bij de Volksunie. Hij was 12 jaar lang gemeenteraadslid in Hasselt en arrondissementeel secretaris van de VU. Het Egmontpact in 1977 deed hem overstappen naar de Vlaams Nationale Partij van Karel Dillen, later was hij 10 jaar lang bestuurslid van het Vlaams Blok. Aan die samenwerking kwam een einde in 1988 toen er een conflict ontstond binnen het Vlaams Blok. Een aantal kaderleden waaronder Renaat Vanheusden en Geert Wouters klaagden in een open brief aan de voorzitter dat een bepaalde groep binnen het VB de klemtoon te veel op het migratievraagstuk legde. Ook werd de voorzitter verweten te weinig aandacht te besteden aan de Heel-Nederlandse gedachte. De dissidente groep stapte daarop uit het Vlaams Blok. Nog hetzelfde jaar werd door die groep het Nationalistisch Verbond - Nederlandse Volksbeweging opgericht met het tijdschrift Het Verbond. Renaat Vanheusden was de drijvende kracht van de vereniging en was onder meer jarenlang hoofdredacteur van het ledenblad. In 2014 kwam een einde aan de werking van het Nationalistisch Verbond. Hij schreef mij eens dat hij op 14-jarige leeftijd voor het eerst ’t Pallieterke kocht in de kiosk van het Brussels Noordstation. Dat moet 1947 geweest zijn. De familie Vanheusden woonde dan wel in Hasselt, de naoorlogse situatie verplichtte hem om in Kortrijk op internaat in het Don Boscocollege te gaan. Zijn tomeloze inzet in tal van verenigingen - te veel om op te noemen - vormde het beste bewijs van zijn Vlaamse en Heel-Nederlandse overtuiging. Hij was ook een diepgelovig christen.

De uitvaartplechtigheid gaat door op dinsdag 28 januari om 10.30 in de Sint-Lambertuskerk te Kiewit-Hasselt. Groeten vanaf 10 uur.

HORIZONTAAL

A. Belemmering / B. Deel van het oog - Streling / C. Persoon die afspraken tussen mensen wettelijk vastlegt - Plus / D. Gesloten - Bijbelse volgelingen / E. Hip - Kweker / F. Indompeling - Cosmetisch artikel / G. Ruimtevaartinstituut - Oppervlaktemaat - Titaan/ H. Verfilmde roman van Tom Lanoye / I. Broom - Nederlandse provincie /J. Lichaamsslagader - Met de bedoeling / K. Frans lidwoord - Vaartuig - Goed uitziend / L. Drukker met een standbeeld op de Grote Markt in Aalst

VERTICAAL

1. Plaats waar je het museum van Paul Delvaux vindt / 2. Gestoelte - Sprenkel / 3. Cultusgebruik - Buffet / 4. VS - Bevestiging - Afsplits / 5. Deel van een mast - Lichtkoepel / 6. Snoeit - Brugse waterloop - Bazige vrouw / 7. Toegeeflijker / 8. Muzieknoot - Groente - Hoevedier - Deel van het testament / 9. Wetenschapster die zich bezighoudt met eencellige micro-organismes / 10. Chinese lengtemaat - Deel van een boerderij - Inwoners van Lapland / 11. 69 cm - Muzieknoot - Naschrift / 12. Artistiek zijn

KARL VAN CAMP

Bart Maddens

NOSTRADAMUS VAN DE WEEK

De PS wordt werelderfgoed

De PS zal in het jaar 2029 erkend worden als werelderfgoed en permanent deel uitmaken van Belgische regeringen. Die erkenning zal er komen na een grootschalig onderzoek waaruit zal blijken dat de partij in tegenstelling tot eerdere berichten geen vereniging is van georganiseerde misdaad. Het is integendeel de meest succesvolle vorm van ongeorganiseerde misdaad ter wereld. Er zullen evenwel vragen rijzen naar de geestelijke gezondheid van Vlaanderen.

De voormalige socialistische minister en Europarlementslid Marie Arena werd eerder deze week verhoord door de onderzoeksrechter in het kader van de Qatargate-zaak. Landen als Marokko en Qatar kochten socialistische parlementairen om. In ruil voor grof geld werken zij naarstig aan wetgeving waar ze in die landen ook blij mee zouden zijn. Arena is daarmee het zoveelste PS-kopstuk dat tegen de lamp loopt. Zoals dat dan gaat met de Waalse socialistische partij, liet een woordvoerder weten dat mevrouw Arena geen lid is van de PS. Ze moesten al heel diep in de archieven gaan graven om haar naam nog ergens terug te vinden. “Als ze al iets uitgestoken heeft, hebben wij daar niks mee te maken”, klonk het op het hoofdkwartier. Daarmee stapt Arena in een rijke traditie van corrupte PS’ers die achteraf niks met de partij bleken

te maken te hebben. Waarna alles bij het oude bleef en er volop regeringen werden gevormd met de partij. In Wallonië maken ze echter voor het eerst sinds mensenheugenis geen deel meer uit van de regering. Hierdoor zal het ene na het andere lijk uit de kast vallen. Het zal de aandacht van de media en van internationale onderzoeken trekken. Hun conclusie zal de wereld verbazen.

Sancto Elio

“How did they do it?” zal de wereldpers koppen als blijkt dat de PS aan alle criteria van ongeorganiseerde misdaad voldoet. Al Capone, Pablo Escobar, El Chapo,… Hun erfenis gaat verbleken bij de jarenlange criminele organisatie die al meer dan een eeuw onaantastbaar blijft. Met als klap op de vuurpijl een stationtempel van 500 miljoen die begroot werd op 38 miljoen euro. “Een kunstwerk van corruptie! Een eeuwige middenvinger naar de brave burger”, oordeelt The Times.

Tegelijk vraagt de wereld zich af hoe de Vlamingen, het eeuwige slachtoffer in dit verhaal, dit niet eerder doorhadden. “Het lijkt wel alsof ze het leuk vinden om keihard op hun kop te krijgen. Het een schandaal is amper voorbij of ze smeken al om het volgende.” De VN zal uiteindelijk besluiten om de PS te beschermen en verder te laten werken als toonbeeld van menselijke stupiditeit. Verschillende Vlaamse excellenties gaan 20 miljoen euro investeren in een museum van Waalse vriendschap. Het zal uiteindelijk 986 miljoen kosten.

Profi ciat met je Vlaamse overtuiging!

“Ik ga jullie vooral negeren”

Het Trump-tijdperk is terug van nooit echt weggeweest. En dit keer heeft hij zijn zaakjes beter voor elkaar. Groenland kopen, Canada annexeren en Panama koloniseren. Het is maar een greep uit zijn internationale plannen. Maar hoe zit het met ons land? Heeft Trump ook voor ons grote plannen? ’t Pallieterke mocht een glas cola drinken met The Donald en het hem zelf vragen. “Belgium? Ja, dat ken ik. Mensen zeggen dat ik soms irrationeel kan zijn. Maar jullie zijn compleet gestoord.”

We ontmoeten president Donald vlak voor zijn inauguratie, terwijl hij tientallen nieuwe wetten aan het uitschrijven is. “Het parlement krijgt één uur om die allemaal goed te keuren.” Zo is hij vastbesloten om illegalen nog voor het einde van de maand terug over de grens te zetten. “Onder andere toch. Ik ga in één moeite door feministes ook naar Mexico sturen. Kijken of ze daar ook een grote bek hebben.” Hij heeft er duidelijk zin in. “Jullie zijn van België? Zet jullie. Ik heb een goed

Oh, u bent vertrouwd met onze problematiek van de nachtvluchten?

Ge moogt gerust zijn.

DONALD: “Jakkes, hoe komen jullie erbij… Uw NAVO-facturen niet betalen, maar wel investeren in hippie-energie. Wat een achterlijk rotlandje. Barron! Laat maar zitten. Het is zo’n winderige trut. Weet je wat, we pakken die dikke uit Holland wel met haar heel grote Shell-aandelen. Drill baby drill! En daarna kunnen we België gewoon annexeren. Ik ben een overtuigd orangist, zoals iedereen weet. Kijk maar naar mijn huidskleur. Wat voor regering hebben jullie eigenlijk?”

Voorlopig geen, om heel eerlijk te zijn.

Maar ben je al lid van het Vlaams & Neutraal

Ziekenfonds?

Splits zelf de sociale zekerheid! Word lid van het VNZ.

“Nachtvluchten? Weet ik niks van. Maar ik herinner me dat jullie me uitlachten toen ik Brussel een ‘hellhole’ noemde. Daar kan ik tegen hoor. Ik heb een excellent gevoel voor humor. Maar dat kunnen we niet hebben. Daarom zou ik het waarderen dat Brussels Airport voortaan ‘Hellhole Airport’ gaat heten. ‘Wie laatst lacht, best lacht’, zeg ik altijd. En wat betreft de Congo? Ik zou dat graag van jullie kopen. Kan niet veel kosten, zo’n hellhole. Ik kan er niks mee, hoor. Maar een stukje Amerika op ieder continent? Lijkt me leuk. Melania, pak eens wat bitcoins uit de pot in de keuken! Ik ga wat Afrika kopen.”

Ik vrees dat we Congo al kwijt zijn sinds het jaar 1960. Het is van de Chinezen nu.

“Godverdomme, weer de Chinezen. Wat hebben jullie wel nog? Rwanda, Burundi?”

“Prima. Ik koop het. Zorg dat het maandag op mijn bureau ligt. Ik zie hier trouwens dat jullie de NAVO-facturen al 36 jaar niet meer betalen. Zijn we Russisch aan het leren? Wat mij betreft mag Poetin jullie hebben.”

Er wordt aan gewerkt, mister president. We hebben ook nog een koningshuis.

Dat scoort nogal goed bij de Amerikanen. Schoon kroonprinsesje ook.

“Ah, nu zijn we aan het klappen. Iets voor de kleine misschien. Barron! Wil jij een paar jaar trouwen met een Belgische prinses? Dan moeten we dat niet kopen. Heb je een naaktfoto? Niet? Wat voor koningshuis runnen jullie daar eigenlijk? Het moet wel de moeite zijn, natuurlijk. Wacht eens, die heeft een eigen poolstation op de Noordpool. Barron! Doe een proper onderbroek

En niet te vergeten een energie-eiland in de Noordzee. Maar dat is nog niet afbe-

DONALD: “Geen! Dat zijn de beste, man. Ik houd van een land dat nee zegt tegen allerlei bureaucraten met hun stomme regeltjes en torenhoge belastingen. I love it. Freedom! Weet je wat, we nemen jullie gewoon op als een nieuwe staat. We hebben rebellen als jullie nodig.”

Om nog heel eerlijk te zijn: we hebben wel vier min of meer functionerende regeringen en twee in wording. En die bureaucraten zijn er ook. Net als de hoogste belastingdruk ter wereld.

DONALD: “Weet je wat, kerel? Ik ga het zo laten. Ik ga jullie vooral negeren. Maar ik ga wel jullie gevangenissen legen om het interessant te maken. Iedereen gratie.”

Doen we al!

DONALD: “Fuck off!”

HOE ZAL TRUMP HET LEVEN IN BELGIË BEÏNVLOEDEN?