De Brusselse PS heeft een veto gesteld tegen deelname van de N-VA in de Brusselse regering. Wettelijk hebben de Franstaligen echter geen inspraak bij het Vlaamse deel van de Brusselse regering. De Brusselse regeringsvorming zit nu muurvast. In de meeste commentaren krijgt u dat uitgelegd als een communautaire botsing, een geschil tussen Vlamingen en Franstaligen. Onder de oppervlakte schuilt echter een ander, minstens even groot probleem.
De kranten verbazen er zich over dat PS-voorzitter Magnette zo stil is over de Brusselse blokkering. Magnette heeft dit echter niet meer in handen. In de feodale structuren van de PS is de Brusselse federatie een volledig aparte baronie geworden, waar de partijtop nog weinig controle over heeft en waar andere regels gelden. De Brusselse PS deed het bij de gemeenteraadsverkiezingen veel beter dan verwacht, waardoor kopstuk Ahmed Laaouej nu onaantastbaar is.
POORTJESTAKS IN MORTSEL 6
Oude PS’ers hebben het niet voor Laaouej. Marc Uyttendaele, partner van Laurette Onkelinx, noemde hem al ‘de doodgraver van de lekenstaat’. Charles Picqué, voormalig minister-president van Brussel, klaagde ook al over het ‘communautarisme’ van zijn partij in Brussel. Dat woord kan verwarring scheppen. Het gaat hier niet over de communautaire spanningen tussen Vlamingen en Franstaligen, maar het is een begrip dat uit Frankrijk is overgewaaid en waarmee men het fenomeen beschrijft waarbij
bepaalde gemeenschappen het contact lossen met de rest van het land en een parallelle samenleving ontwikkelen. Laat ons een kat een kat noemen: het gaat over de moslims. Uyttendaele, Picqué en andere PS’ers, leden van een partij die ooit de lekenstaat als basisbeginsel had, zien nu met lede ogen hoe de Brusselse PS zich steeds meer identificeert met de moslimgemeenschap van die stad. Gul met leeflonen betaald door Vlaanderen
De PS heeft altijd geleefd van cliëntelisme. In Brussel wordt dat cliëntelisme nu vermengd met communautarisme, zoals Alain de Gerlache toegaf in De Afspraak. De dienstverlening, in dit geval een eufemisme voor het toekennen van materiële voordelen aan mensen die er geen recht op hebben, gebeurt nu binnen de zuil van Ahmed Laaouej en mensen als Lotfi Mostefa en Mustapha Akouz, voormalig OCMW-voorzit-
ters van Anderlecht, die we leerden kennen in de Pano-reportage over fraude met leeflonen. Dat die zwendel werd blootgelegd door de Vlaamse openbare omroep, is voor die groep de bevestiging dat Vlaanderen de grote vijand is. Laaouej staat binnen zijn partij bekend als onverzettelijke tegenstander van samenwerking met de N-VA. Ook in Brussel verzet hij zich al een tijd tegen een regeringsdeelname van de partij die hij ziet als de belichaming van ‘extreemrechts’ Vlaanderen, budgettaire correctheid en intolerantie voor politiek cliëntelisme en fraude. De rel over een uitspraak van Theo Francken in De afspraak op vrijdag - lees daarover het artikel van Julien Borremans, verder in dit blad - deed de deur dicht. Laaouej zegt niet te willen besturen met een ‘racistische en islamofobe’ partij.
Ondanks de instroom van Vlaams geld is Brussel schandalig deficitair. Op een begroting van 6 miljard zit een tekort van 1,2 miljard. Vlaanderen zal weer moeten bijpassen, maar wordt verder verzocht zich niet te moeien. Vergeet daarbij niet dat ook de leeflonen, waarmee men in Brussel zo gul omspringt, voor het grootste deel federaal zijn en dus door Vlaanderen worden betaald. De Brusselse PS wil niet weten van hervormingen, besparingen, van Vlaamse pottenkijkers of van enig onderzoek naar frauduleuze dienstverlening. Wordt u daar ook een beetje boos van?
JURGEN CEDER
Zachte heelmeesters maken stinkende wonden
Nederland beraadt zich erover of het de militaire dienstplicht opnieuw zou moeten invoeren. Het wil voorbereid zijn voor een groot militair conflict over vijf tot tien jaar. Laat ons uiteraard hopen dat dat er niet komt, maar ook voor onszelf even de denkoefening maken.
Om eerst even bij Nederland te blijven. De Nederlandse Defensie blijkt momenteel niet over de middelen te beschikken om de dienstplicht opnieuw in te voeren. Maar moesten buurlanden het wel doen, dan zou men ondanks de ontoereikende middelen ook in Nederland volgen. Uit een onderzoek van EenVandaag eerder dit jaar bleek overigens dat 32 procent van de 18- tot 35-jarigen in Nederland die verplichte dienst aan het vaderland wel ziet zitten.
Ook België is niet klaar om de dienstplicht opnieuw in te voeren. Het besef lijkt echter meer en meer door te sijpelen bij de bevolking dat vrijheid en veiligheid misschien niet zo vanzelfsprekend zouden kunnen zijn als we de afgelopen tientallen jaren graag hebben willen geloven. De waarschuwingen en oproepen allerhande om ons voor te bereiden op een oorlog en om de algemene weerbaarheid te vergroten, liegen er niet om. Net als de oorlogen in onze zogenaamde achtertuin, die ons steeds meer bereiken.
Si vis pacem, para bellum, stelde generaal op rust Marc Thys enkele weken geleden in een interview met ‘t Pallieterke. Als je vrede wil, moet je voorbereid zijn op oorlog. Tot op heden waren anderen - met name vooral de Verenigde Staten van Amerika - in onze plaats voorbereid op oorlog. Nu dat gratis meesurfen met de NAVO stilaan op zijn laatste benen loopt, moeten we dringend het geweer van schouder veranderen. We kunnen elke dag in het televisiejournaal met onze eigen ogen zien waartoe oorlogen leiden.
Die vele gruwelijke beelden zouden voldoende moeten zijn om te stoppen met halfslachtige maatregelen te nemen. Als we niet snel doortastend investeren in defensie, onze weerbaarheid opkrikken en ja, ook een vorm van verplichte dienstplicht invoeren, dan zullen we daar eerder vroeg dan laat de prijs voor betalen. Burgerschap geeft nu eenmaal niet alleen maar rechten, maar ook plichten. Laat ons daarom nu de problemen aanpakken, in plaats van te wachten tot het te laat is. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden.
Om op een positieve noot te eindigen: dat Theo Francken in zijn thuisgemeente Lubbeek een vrijwilligerskorps opricht, heeft ons oprecht blij gemaakt. Nog meer omdat het daar ook wel een succes blijkt te zijn. We hoopten dat vele gemeenten zouden volgen, maar uit een aantal telefoontjes die we deden om ons daarover te informeren, bleek dat vooralsnog niet het geval te zijn. Een zwaluw maakt kennelijk de lente nog niet, maar dat hoeft ons niet tegen te houden om zelf alvast het goede voorbeeld te geven. Het is niet verkeerd, gek of paranoïde om te starten met het geven van bloed of een EHBO-cursus te volgen. Of om wat cash, goud of voeding in huis te houden voor het geval dat. Er is geen oorlog voor nodig om die kleine inspanningen meer dan de moeite waard te maken, voor jezelf en je vrienden en familie.
Abonnementen binnenland Abonnement buitenland: 3 maanden: 58,5 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 117 euro bestemming. Alle inlichtingen 1 jaar: 234 euro op de kantoren. Steunabo 1 jaar: 350 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Oud-hoofdredacteurs:
Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020) Kernredactie: Wart Van Schel (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Simon Segers, Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock
Wie zetelt straks in de federale regering?
Er is nog altijd enig voorbehoud, maar het ziet er dus naar uit dat tegen Kerstmis een nieuwe federale regering aan de slag zal gaan. Nu beperken de discussies zich - gelukkig maar - nog altijd tot de inhoud, maar al snel zal gesproken worden over de verdeling van de ministerposten. We wagen ons zelf hier al aan een - weliswaar beredeneerde - gok.
Over het premierschap van N-VA-voorzitter Bart De Wever bestaat eigenlijk geen discussie meer. Voor de rest ligt veel, zo niet alles open. Om te proberen raden welke politicus minister wordt, is het eerst noodzakelijk na te gaan hoeveel ministerposten elke partij kan opeisen. Op basis van de machtsverhoudingen na de verkiezingen van juni kan men ervan uitgaan dat drie van de zeven Vlaamse ministerposten - los van de premier - naar de N-VA gaan, twee naar Vooruit en twee naar cd&v. Aan Franstalige kant zijn er maar twee partijen - de liberale MR en de centristische Les Engagés - en die zullen wellicht respectievelijk vier en drie excellenties leveren.
In theorie bestaat er nog een mogelijkheid om daar een reeks staatssecretarissen aan toe te voegen, maar er zijn twee elementen die maken dat die kans eerder klein is. Ten eerste is deze regering een besparingsregering en het zou een slecht signaal zijn richting de bevolking om een pak extra postjes te creëren. Tweede element: zo’n groep staatssecretarissen werd zeer vaak benoemd omdat een regering uit een rist partijen bestond, zoals de zeven van Vivaldi. Nu is het aantal coalitiepartijen - vijf - naar Belgische normen relatief beperkt. Een verrassing bij de N-VA?
De ministers zelf dan. Bij de N-VA lijkt er al één zekerheid: Theo Francken op Defensie. Dat zou de verschillende coalitiepartijen niet slecht uitkomen. Francken staat bekend om zijn straffe uitspraken en zo iemand kan binnen een regering al snel voor de nodige spanningen zorgen. Gezien de internationale geopolitieke situatie, is de kans echter groot dat Francken vaak in het buitenland zal verblijven en zich dus wat minder met de nationale politiek zal bezighouden.
PREMIERSCHAP VAN
BART DE WEVER NIET
TER DISCUSSIE
Jan Jambon is ook een certitude op een zwaar departement, maar de vraag is welke post precies. Binnenlandse Zaken kent hij uit de periode 2014-2018, maar zou - zoals we ver-
beleid, lijkt een certitude. Conner Rousseau speelt als partijvoorzitter graag op de verrassing en wil door zijn obsessie voor media-aandacht wellicht een ‘wit konijn uit de hoed toveren’. Zelf zien insiders hem niet tot de regering toetreden
DE WEVER WIL BOUCHEZ GRAAG IN DE REGERING, ZODAT ER MINDER SCHOONMOEDERSPARTIJVOORZITTERS ZIJN
Dat is eveneens het geval voor cd&v-voorzitter Sammy Mahdi. Wat de christendemocratische ministers betreft, heb je een quasi onvermijdelijke verlenging van Vincent Van Peteghem op Financiën, al was het maar om iets dat op een fiscale hervorming lijkt door te voeren. Annelies Verlinden schuift bij de onderhandelingen mee aan tafel en lijkt eveneens een certitude. Maar dan misschien op Financiën en niet langer op Binnenlandse Zaken?
Tweetalige ministers zijn in het voordeel
der zullen zien - aan iemand anders toekomen. Een zwaar departement als Justitie is een optie, maar Jambon is een informaticus, geen jurist. Misschien zijn overheidsbedrijven iets voor hem, zeker omdat hier nood is aan goed bestuur en omdat bepaalde overheidsparticipaties zullen verkocht worden. Alleen is dat als departement niet echt iets dat politiek zwaar weegt
JAN JAMBON ALS MINISTER VAN BEGROTING IS REALISTISCH
Een rol als minister van Begroting - België moet miljarden euro’s besparen - is realistischer. En wie weet moet Jambon ‘institutionele hervormingen’ voorbereiden, om een term uit het Wetstraatees te hanteren. Een andere optie is dat een aantal bevoegdheden - werk en volksgezondheid - aparte ministers krijgen aan beide kanten van de taalgrens. Dat kan de verdeling van de posten vergemakkelijken en is een voorafname op een latere staatshervorming. Het blijft dus voor een deel gissen en dan zijn we nog niet bij de derde N-VA-minister. Dat zou wel eens een verrassing kunnen zijn. Eerst moeten we wel de optie vermelden dat voormalig minister van Financiën en huidig Europees Parlementslid Johan Van Overtveldt in de regering aantreedt, in dat geval als minister van Begroting. Het is bekend dat hij de pen vasthield bij verschillende ‘supernota’s’ van Bart De Wever en bij de recentste onderhandelingen over de begrotingstabellen schoof ook hij mee aan. Een ministerschap voor één of maximum twee jaar is een optie. Gebeurt dat niet, dan kan de N-VA een onverwachte naam naar voren schuiven die niet direct uit de partij zelf hoeft te komen.
En zo goed als zeker bij Vooruit
Een verrassing zal er zo goed als zeker komen wanneer de twee Vooruit-ministers bekend worden gemaakt. Frank Vandenbroucke, tijdens de onderhandelingen een voorstander van een hervormings-
Er doet immers al een tijd het gerucht de ronde dat de Franstalige partijen van oordeel zijn dat zij nu eens Binnenlandse Zaken mogen bestieren. Alleen: we zijn anno 2024 en op zo’n post moet iemand zitten die tweetalig is. Ten tijde van de regering-De Croo had MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez graag die rol op zich genomen, maar hij kreeg het signaal - ook van PS-voorzitter Paul Magnette - dat dit een ministerschap was dat enkel aan een tweetalige kon toekomen. Voor Bouchez blijft Binnenlandse Zaken een droom, want hij zou zich dan profileren als ‘superflik’ naar analogie met zijn Franse voorbeeld Nicolas Sarkozy, die voor zijn presidentschap in 2007-2012 als minister van Binnenlandse Zaken zeer populair werd.
Een naam die wél realistisch lijkt voor de functie, is die van Les Engagés-voorzitter Maxime Prévot. Hij wordt zo goed als zeker minister in de volgende regering. Is het niet op Binnenlandse Zaken, dan misschien op Sociale Zaken, want de Franstalige centristen staan wantrouwig tegenover besparingen in de gezondheidszorg. De tweetalige Jean-Luc Crucke lijkt ook op weg naar een federale post, net als de Luikse Vanessa Matz, vaak aanwezig tijdens de regeringsonderhandelingen.
Een Bouchez-theater?
Als Bouchez Binnenlandse Zaken niet krijgt, zal hij voor zichzelf een andere belangrijke post opeisen. Het is bekend dat Bart De Wever hem graag in de regering wil, zodat er minder schoonmoeders-partijvoorzitters zijn om de regering het leven zuur te maken. Je zou kunnen denken dat de MR-voorzitter de diplomaat Bernard Quintin op Buitenlandse Zaken zet om dan zelf de post over te nemen. Maar met die functie zit je te vaak in het buitenland en kan je je op nationale thema’s als fiscaliteit minder profileren.
Maar goed, Bouchez houdt van theater en er is altijd een verrassing in de maak. Een zekerheid is wel dat David Clarinval opnieuw minister wordt. Over een terugkeer van Sophie Wilmès of zelfs van Charles Michel bestaan vooral twijfels.
Syrië ontploft weer
De val van Aleppo betekende in 2016 het feitelijke einde van de Syrische burgeroorlog. Volledig onverwacht hebben de rebellen die stad, de tweede grootste van het land, deze week opnieuw ingenomen. Meer zelfs, ze zetten hun opmars verder. Alles lijkt weer van vooraf aan te beginnen. Dat is geen goed nieuws voor de Syriërs, die best al wat te verduren hebben gehad. Het is ook geen goed nieuws voor ons, want telkens in de Arabische wereld oorlog wordt gevoerd, komt een deel van de vluchtelingen hier terecht.
Acht jaar geleden, na de inname van Aleppo, was het grootste deel van het land weer in handen van Assad. Drie zones bleven buiten zijn controle: een Turks gecontroleerd gebied aan de grens, een grote regio in het noordoosten, waar de Koerden vrijwel onafhankelijk zijn, en dan nog een klein stukje grondgebied rond de stad Idlib, waar de soennitische rebellen standhielden. In 2016 werd de pauzeknop van de burgeroorlog ingedrukt. Er waren nog schermutselingen en bombardementen, maar geen van beide kampen poogde nog grote offensieven.
De wachters zijn niet op post
Assad had de burgeroorlog nooit op zijn eentje kunnen winnen. Hij kreeg hulp van Rusland, Iran en de strijders van Hezbollah. Dat gegeven helpt ook om te begrijpen wat er nu gebeurt. Degenen die het regime van Assad toen overeind hielden, hebben nu hun eigen problemen. Iran wordt helemaal opgeslorpt door het conflict met Israël. Iraanse troepen in Syrië kregen dit jaar al meer dan 100 Israëlische luchtaanvallen te verduren. Ook Hezbollah heeft niets meer in reserve om Assad te hulp te komen. Er is sinds vorige week een bestand in de vijandelijkheden met Israël, maar niemand verwacht dat dat zal standhouden. De gevechtscapaciteit van Hezbollah is de laatste maanden ook zwaar aangetast door Israëlische acties.
WAT EEN KRACHTIGE VERKENNING
MOEST WORDEN, WERD DOOR HET
GEBREK AAN WEERSTAND SNEL EEN VOLWAARDIG OFFENSIEF
Poetin heeft ook andere zorgen, zoals we weten. Het was eigenlijk de bedoeling dat de strijders van Assad hem zouden komen helpen in Oekraïne. Slechts weinig Syriërs zijn ingegaan op de huurlingencontracten die hen werden aangeboden. Omgekeerd zijn ook in Syrië steeds minder Russen aanwezig om Assad te beschermen. Het Russische contingent dat instond voor de verdediging van Aleppo, werd aangevoerd door generaal Sergueï Kissel. Die was naar Syrië gestuurd na zijn nederlaag tegen de Oekraïners in de slag om Kharkiv. Niet goed genoeg om in Oekraïne te vechten, maar goed genoeg om een buitenpost in een vergeten oorlog te bemannen.
Bewapend door Erdoğan
De rebellen bleken zelf verbaasd door de snelheid van hun opmars. Het verdwijnen van de buitenlandse vrienden van Assad zette hen inderdaad aan om de verdediging af te tasten rond Aleppo, maar wat een krachtige verkenning moest worden, werd door het gebrek aan weerstand snel een volwaardig offensief.
De opstandelingen hebben zich niet ingegraven in Aleppo, maar zijn op hun elan doorgegaan. Ze zijn op het moment van dit schrijven op weg naar Hama, waarschijnlijk met de bedoeling vandaar door te stoten naar Homs. Syrië zou daarmee in twee worden gesneden, waardoor het regime van Damascus ook afgesloten zou zijn van de aanvoer via de Russische marinebasis in Tartoes.
De rebellen zijn goed bewapend. Er bestaat geen twijfel over wie hen dat materiaal heeft gegeven. Turkije steunt de soennitische geloofsgenoten in Syrië, onder andere door het bewapenen van verschillende milities. De macht van Assad berust op de alevitische minderheid (een afscheuring van de sjiitische islam). De meerderheid van de Syriërs is echter soennitisch, net als de Turken. Ook het zelfbestuur van de Koerdische regio in het noordoosten, een kwart van het Syrische grondgebied, is voor Erdoğan een doorn in het oog. Er zijn regelmatig gevechten tussen Turkse troepen en Koerdische strijders van de onafhankelijke zone.
Turkije beweert dat het op de hoogte was van een beperkte aanval van de rebellen op Aleppo, als represaille voor luchtaanvallen van het regime, maar dat het niet de bedoeling was verder door te stoten. Het is moeilijk na te gaan of dat klopt, maar onmogelijk is het niet. De rebellen aanvaarden de hulp van Turkije, maar voeren uiteindelijk hun eigen agenda uit. Is het ingewikkeld? Inderdaad. Syrië is een kluwen van vele fracties die af en toe een voorlopige alliantie met elkaar aangaan, maar daarna elkaar weer naar het leven staan. Hierboven staat een schema waarmee een regionale instelling (Gulf Cooperation Council) ooit probeerde de vijandigheden (rood) en allianties (blauw) in kaart te brengen. Het schema is enkele jaren oud, maar de globale indruk van complexiteit is nog steeds even geldig.
De factor-Trump
De factor-Trump speelt ook blijkbaar. Sommigen denken dat Erdoğan, net als Poetin, een zo voordelig mogelijke onderhandelingspositie wil vooraleer slome Joe de sleutels van het Witte Huis aan Trump geeft. In de regio beseft men dat er veel kan kantelen met de nieuwe Amerikaanse president. De Arabische wereld herinnert zich Trump als onvoorspelbaar, maar krachtdadig wanneer uitgedaagd. Een incident uit 2017 illustreert dat. Obama had verschillende keren aangekondigd dat het gebruik van gifgas door Assad een ‘rode lijn’ was, een grens die niet mocht worden overschreden. Assad deed het toch, meerdere malen zelfs, maar Obama liet begaan. Wanneer de Syrische leider enkele jaren later opnieuw sarin op Idlib gooide, liep het anders af. Ivanka Trump toonde haar papa foto’s van levenloze kinderen. Trump vertelde aan de pers dat hij aangeslagen was: “Zelfs prachtige baby’s werden wreed vermoord in deze barbaarse aanval. Geen enkel kind van God zou ooit onder zo’n gruweldaad moeten lijden.” Enkele dagen later trof een salvo van 59 Tomahawk-raketten de Syrische luchtmachtbasis van Shayrat. Assad heeft sindsdien geen gifgas meer gebruikt. Voor de Arabische wereld is Obama een westerse hypocriet en Biden een slappeling, maar de taal van Trump begrijpt men.
Koert en de Arabische lente
Bij de VRT en de Vlaamse kranten staan een aantal vaste ‘experten’ opgeslagen in de sneltoetsen. Het is nu al zeker dat we Koert Debeuf, ooit woordvoerder en adviseur van Verhofstadt, weer zullen zien opduiken in de tv-studio’s en commentaarsecties. Merkwaardig toch, want Debeuf zit er vrijwel altijd naast. Niemand is zo optimistisch geweest over de Arabische Lente als hij. En niemand is zo fout geweest. En toch blijft men die man telkens weer opvoeren.
DEGENEN DIE HET REGIME VAN ASSAD
TOEN OVEREIND HIELDEN, HEBBEN NU HUN EIGEN PROBLEMEN
Zelfs nadat ongeveer alle rebellen, de zogenaamde ‘vrijheidsstrijders’ tegen autoritaire regimes, zich hadden ontpopt als onversneden islamisten en jihadisten, bleef Debeuf volhouden dat islam en democratie helemaal niet onverenigbaar zijn. Tunesië was het laatste toevluchtsoord van zijn wensdenken. In Knack schreef hij toen over dat land: “Het toont dat een liberale grondwet wel mogelijk is in een moslimland, dat de Arabische lente wel kan slagen en dat islam, mensenrechten en democratie wel verzoenbaar zijn.” Enkele jaren later ontbond de sterke man van Tunesië het parlement en kende hij zichzelf alle macht toe. Debeuf blijft in staat van ontkenning. In juli dit jaar schreef hij nog in DS: “Het tijdperk van het islamisme is voorbij.” De rebellen van Syrië lijken zijn artikel niet gelezen te hebben. Aan het huidige offensief neemt een bonte coalitie van groeperingen deel, maar de leiding is duidelijk in handen van Hayat Tahrir al-Sham (HTS). Dat is een herverpakking van het Jabhat al-Nusra, wat zelf een afscheuring is van Al-Qaida. Dat zijn geen revolutionairen of vrijheidsstrijders, maar jihadisten van het zuiverste water.
Cosmetica
Het klopt dat HTS nu een brede coalitie van rebellen wil verzamelen. De organisatie poogt ook haar imago op te krikken, bijvoorbeeld met de belofte dat ze de sharia niet zal opleggen aan christenen en andere minderheden, of door niet meer te spreken over een wereldwijde jihad. Net als bij de naamsveranderingen, is dat cosmetica om het Westen in slaap te wiegen. In essentie blijft de organisatie haar jihadistische, islamistische ideologie trouw. Op onbewaakte momenten laat leider al-Julani dat ook blijken. In een toespraak zei hij dat de veldtocht niet eindigt met de val van Assad: “Met deze kracht zullen we niet alleen Damascus bereiken, maar, als Allah het toestaat, zal Jeruzalem op onze aankomst wachten.”
VOOR DE ARABISCHE WERELD IS OBAMA EEN WESTERSE HYPOCRIET EN BIDEN EEN SLAPPELING, MAAR DE TAAL VAN TRUMP BEGRIJPT MEN
Het is nu de vraag wat Rusland en Iran nog willen en kunnen doen om de rebellen te stoppen. Voor Poetin is het een belangrijke prestigekwestie. Bovendien is met Tartoes de enige Russische basis in de Middellandse Zee in gevaar. Iran heeft Syrië dan weer gebruikt als steunpunt en aanvoerlijn voor Hezbollah. Het land zal alles doen om zijn basissen te behouden. Het is ironisch dat Iran dat zichzelf heeft aangedaan. Door steun aan Hamas en, volgens sommigen, goedkeuring van de terreuraanval op Israël, is een kettingreactie op gang gekomen waardoor Hezbollah niet meer in staat is Assad te hulp te komen.
Selectieve verontwaardiging
Uiteraard is de hervatting van de burgeroorlog in de eerste plaats een ramp voor de Syriërs zelf. Tijdens bijna een decennium aan burgeroorlog vielen naar schatting 300.000 burgerdoden. Dat is meer dan 10 keer zoveel als in Gaza. Het helpt om alles in perspectief te plaatsen. Niemand heeft betoogd voor de dode Syriërs en dat zal ook nu niet gebeuren. De studenten zullen geen universiteitsgebouwen bezetten. De VRT zal niet telkens melden hoeveel burgers die dag zijn omgekomen. De daders zijn immers geen Israëli’s, maar andere moslims. Dat maakt hun slachtoffers minder interessant.
Het toont ook de hypocrisie van Hezbollah dat zegt Israël te hebben aangevallen omwille van de situatie in Gaza, maar zelf militaire steun heeft gegeven aan een regime dat duizenden van zijn eigen burgers, soennieten net als in Gaza, heeft gedood, soms met gifgas.
Het is ook voor ons slecht nieuws. Wie ook de oorlog wint, de ‘vluchtelingen’ komen altijd naar ons. En die ‘vluchtelingen’ komen altijd evengoed uit het winnende als het verliezende kamp. De sjiieten en soennieten uit Syrië kunnen elkaar nog tegenkomen, bijvoorbeeld wanneer ze in de straten van Brussel, Antwerpen of Gent, zij aan zij manifesteren tegen het vreselijke Israël.
Georkestreerde aanval op zelfstandige ondernemers
Volgens een groep onderzoekers onder leiding van professor André Decoster (KU Leuven) is de inkomensongelijkheid de voorbije jaren toegenomen in België, en dat meer dan gedacht. Dat zou te maken hebben met de vele bedrijfswinsten die worden opgepot, vooral dan door zelfstandige ondernemers met een eigen managementvennootschap. Een aanname die direct heel wat vragen deed rijzen, net als het moment en de manier waarop de gegevens in de media kwamen.
Het waren De Standaard en De Tijd die vorige week vrijdag met het verhaal uitpakten op hun voorpagina. In de financieel-economische krant stak men op die manier van wal: “Een uitgebreide studie slaat de idylle van België als paradijs van gelijkheid aan diggelen. Nu het inkomen uit vermogen beter in kaart is gebracht, blijkt het niveau van de ongelijkheid stevig omhoog te gaan. Bovendien neemt de ongelijkheid toe sinds 2010.”
Belastingen
Allerlei ingewikkelde berekeningen van een groep onderzoekers onder leiding van André Decoster, econoom aan de KU Leuven, moet aantonen dat de ongelijkheid in België de voorbije jaren wel degelijk is toegenomen. Daarbij gaat men dus uit van de stelling dat de rijken rijker worden en de mensen met een lager inkomen hun welvaartsniveau minder snel zien stijgen. Een vreemde vaststelling als we weten dat de cijfers van Statbel leren dat de 20 procent rijkste Belgen 65 procent van de belastingen betaalt en de 10 procent meest vermogende zelfs 46 procent. Een herverdeling waar veel linkse partijen overal ter wereld direct voor zouden tekenen.
Maar Decoster ziet het dus anders. Volgens hem wordt de ongelijkheid groter. De belangrijkste reden daarvoor zou terug te voeren zijn tot vooral zelfstandige ondernemers of mensen met hoge lonen die hun activiteiten in een (management-) vennootschap onderbrengen om aan de hoge personenbelasting te ontsnappen. Grosso modo kan men stellen dat je met een middeninkomen in België als snel in de hoogste belastingschijf van 50 procent komt, daar waar je via een managementvennootschap in de vennootschapsbelasting valt. Aangevuld met een eventuele roerende voorheffing op de uitkering van dividenden daalt de fiscale druk al snel naar 35 procent. En wie minder belastingen betaalt dan iemand met een gemiddeld inkomen, wordt natuurlijk snel een stuk rijker.
Bedrijfswinsten
Dat lijkt allemaal logisch, maar dan gaan Decoster en co de mist in. Zij zien in de toenemende ongelijkheid een nieuwe factor, namelijk het meetellen van de niet-uitgekeerde
daad aangewend om bijvoorbeeld bloem of zuivelproducten in te slaan wanneer het nodig is. Dat is geenszins een privévermogen. Probleem is ook dat er geen uitgebreide analyse van het onderzoek met cijfers beschikbaar is. Men moet Decoster en co op hun woord geloven.
Sterkste schouders…
Hier zit dus meer achter. Het gaat namelijk om een directe en geplande aanval op zelfstandige ondernemers die de eerste slachtoffers dreigen te worden van het beleid van de Arizona-regering, waarbij men maatregelen neemt ‘om de sterkste schouders de grootste lasten te laten dragen’. En dan zal het wellicht gaan om het op een of andere manier aanslaan van op zijn minst een deel van die ‘opgepotte winsten’.
HISTORISCH WEEKOVERZICHT
7 december 1941: aanval op Pearl Harbor In de vroege ochtend van 7 december 1941 lanceerde Japan een verrassingsaanval met meer dan 350 vliegtuigen, waaronder bommenwerpers, torpedovliegtuigen en jagers, op de Amerikaanse marinebasis Pearl Harbor bij Hawaï. De aanval gebeurde in twee golven en duurde minder dan twee uur, maar de schade was enorm. Acht slagschepen geraakten beschadigd of werden vernietigd. Daarnaast kwamen meer dan 2.400 Amerikanen om het leven, vielen er honderden gewonden en gingen bijna 200 vliegtuigen verloren. De aanval was bedoeld om de Amerikanen vleugellam te maken, maar had net het tegenovergestelde effect.
vier Milei op het balkon van het Argentijnse parlementsgebouw werd ingezworen als president van Argentinië. In zijn inauguratiespeech beloofde Milei dat hij het land een schoktherapie zou toedienen om de economie te herstellen. Ook op 10 december, maar dan in 1896, overleed de Zweedse uitvinder - van onder meer het dynamiet - en industrieel Alfred Nobel in San-Remo. Hij gaf zijn naam aan de vijf gelijknamige prijzen die op 10 december 1901 voor het eerst werden uitgereikt, zoals bepaald in zijn testament, “aan hen die in het afgelopen jaar aan de mensheid het grootste nut hebben verschaft”.
winsten van bedrijven, voor 57,4 miljard euro in 2022 goed bij de bepaling van inkomensverschillen. Winsten die de voorbije 25 jaar sneller zijn gegroeid dan de lonen (3,2 procent na inflatie versus 1,6 procent). Kortom, de winsten die bedrijven reserveren op hun rekening worden zo individueel toegekend aan natuurlijke personen.
CIJFERS VAN STATBEL
LEREN DAT DE 20 PROCENT RIJKSTE
BELGEN 65 PROCENT VAN DE BELASTINGEN BETAALT
Dat is een zeer twijfelachtige aanname die overigens door een aantal fiscalisten en door economen als Ivan Van de Cloot sterk in vraag wordt gesteld, om het nog zacht uit te drukken.
Om het eenvoudiger te stellen: het lijkt erop dat Decoster en co die winsten die niet uitgekeerd worden door een vennootschap als privévermogen beschouwen. Dat klopt niet. Die middelen, of dus de ‘opgepotte winsten’, worden grotendeels gebruikt om te investeren. Of om voorraden aan te leggen. Nemen we het voorbeeld van een bakker met een vennootschap: het gros van die winst wordt inder-
Het is uiteraard geen toeval dat de berichtgeving daarover net voor een belangrijk weekend van de formatie werd gelanceerd. Dat het in De Standaard gebeurde, wekt al evenmin verbazing. Men staat daar al lang op de eerste rij wanneer het over het verdedigen van de gelijkheidsindustrie gaat. Meer verbazing wekt de manier waarop De Tijd ermee uitpakt. Benieuwd wat de vele ondernemers die een abonnement hebben op de krant daarvan denken. Al moet gezegd dat in een vervolgartikel in de zaterdagkrant een passage staat die de aannames van de onderzoekers onderuithaalt: “Specifiek onderzoek naar dat type vennootschappen deed Decoster niet, maar hij signaleert wel dat hun opmars zichtbaar is in de forse toename van de opgepotte winsten in bedrijven.”
Kortom, men concludeert iets zonder het echt grondig te hebben onderzocht. Van André Decoster verbaast dat niet. We hebben het hier al meermaals geschreven: hij ziet een vermogensbelasting als de oplossing voor veel problemen.
De man staat bekend voor zijn Groen-sympathieën, wat op zich mag natuurlijk. Alleen moet hij er dan ook bij zeggen dat hij die partij in het verleden heeft geadviseerd wanneer er sprake was van onder meer het schrijven van een nieuwe financieringswet. We spreken over 2011. Nadat daarover een akkoord was bereikt, kwam Decoster naar de radiostudio’s om het als expert te analyseren, terwijl hij er zelf aan mee had geschreven. Dat zijn geen ernstige methodes voor een wetenschapper. Zoals nu ook gebeurt, want een studie die nog niet publiek is en vol met bedenkelijke aannames zit, wordt wel gehanteerd om onderhandelingen voor de vorming van een regering te beïnvloeden.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
8 december 2013: Metallica-optreden op Antarctica
Op 8 december 2013 schreven de leden van de Amerikaanse metalband Metallica geschiedenis door als eerste muziekgroep ooit op te treden op Antarctica. Het is daarmee de enige muziekgroep die op alle zeven continenten heeft opgetreden. Op dezelfde dag in 1980 werd de voormalige Beatle John Lennon op de stoep voor The Dakota - het New Yorkse appartementsgebouw waar hij woonde - neergeschoten door Mark David Chapman.
9 december 1990: Lech Wałęsa wordt Pools president De Poolse dissident Lech Wałęsa werd op 9 december 1990 verkozen tot president bij de eerste vrije presidentsverkiezingen in het land sinds 1926. In zijn ambtstermijn veranderde hij Polen van een land met een communistische planeconomie in een land met een vrijemarkteconomie. 85 jaar eerder, op 9 december 1905, keurde een linkse meerderheid van socialisten, radicalen en gematigde republikeinen in Frankrijk de ‘Wet op de scheiding van kerk en staat’ goed. De wet waarborgt tot op vandaag de neutraliteit van de Franse staat, behalve in de gebieden die in 1905 deel uitmaakten van het Duitse Keizerrijk, namelijk de Elzas (Alsace) en het departement Moezel (Moselle).
10 december 2023: Javier Milei wordt Argentijns president Op 10 december 2024 is het precies één jaar geleden dat Ja-
11 december 1936: troonsafstand Edward VIII Op 11 december 1936 kondigde Edward VIII - de latere Hertog van Windsor - op de radio aan dat hij afstand zou doen van de Britse troon. Op die manier zou hij alsnog met de Amerikaanse Wallis Simpson kunnen trouwen. Die laatste had al twee echtscheidingen achter de rug. Maar omdat haar beide ex-echtgenoten nog in leven waren, was een huwelijk voor de Anglicaanse Kerk - waarvan de Britse koning(in) het titulaire hoofd is - uitgesloten. Vijf jaar later, op 11 december 1941, verklaarden Duitsland en Italië de Verenigde Staten de oorlog. Vier dagen eerder had Amerikaans president Franklin D. Roosevelt naar aanleiding van de aanval op Pearl Harbor hetzelfde gedaan tegenover Japan.
12 december 1901: eerste trans-Atlantische radiosignaal
Op 12 december 1901 zond Guglielmo Marconi de eerste draadloze morsesignalen over de Atlantische Oceaan. Ze overbrugden de afstand van ongeveer 3.200 kilometer tussen Poldhu in Cornwall en St. John’s op het Canadese eiland Newfoundland. Op 12 december 1843 overleed de koning Willem I der Nederlanden. Hij stichtte de Universiteit Gent in 1817 en liet het Kanaal Gent-Terneuzen aanleggen. Sinds 20 oktober 2018 staat aan De Reep in Gent een standbeeld van de voormalige koning van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden. Dat kwam er op initiatief van het ‘Comité 1815-2015. Willem bedankt!’ en professor Alexander Evrard, ter gelegenheid van de 200ste verjaardag van Willems troonbestijging. 13 december 2003: arrestatie van Sadam Hoessein
Op 13 december 2003, tijdens de Tweede Golfoorlog, arresteerden Iraakse en Amerikaanse militairen de voormalige Iraakse president Saddam Hoessein. Hij werd drie jaar later schuldig bevonden aan massamoord en op 30 december 2006 in Bagdad terechtgesteld. Amper zes maanden na zijn aantreden, op 13 december 1294, deed paus Celestinus V afstand van zijn ambt. Het politieke karakter van het pausambt bleek voor hem een te grote uitdaging te zijn. De laatste paus die zijn voorbeeld zou volgen, was Benedictus XVI. Hij trad op 28 februari 2013 af omwille van gezondheidsredenen en ouderdom.
Professor André Decoster
Pearl Harbor
Wallis Simpson en de hertog van Windsor
De PS maakt van Brussel een hellhole in het kwadraat
De Brusselse PS verlaat met slaande deuren de onderhandelingen. Ahmed Laaouej (PS) omschreef de N-VA als “een separatistische, anti-Franstalige partij die vergeven is van racistische ideeën”. De PS zit in de hoek waar de klappen vallen en tracht de aandacht af te leiden van de ronduit frauduleuze praktijken in Anderlecht en de islamocommunistische ontwikkelingen in Sint-Jans-Molenbeek.
In Brussel weigert de PS iedere vorm van gesprek aan te gaan met de N-VA. De reden is dat de Vlaamse partijen een nota hebben uitgewerkt waarin ze institutionele hervormingen naar voren schuiven. De PS is ronduit tegen iedere hervorming, omdat het maar al te goed beseft dat het daarmee zijn politieke verdienmodel ondergraaft. Officieel klinkt het bij de PS dat communautaire hervormingen op het federale niveau thuishoren. “Voor de rest moeten wij in Brussel een economisch, sociaal en mobiliteitsbeleid voeren”, aldus Martin Casier, fractieleider van de PS in het parlement van de Franse Gemeenschap. Dat is nu net wat niet lukt. Brussel is sociaal, economisch en wat mobiliteit betreft een puinhoop. De PS weigert noodzakelijke hervormingen om zelfs maar een begin van een herstelbeleid te voeren.
Hellhole
In De afspraak op vrijdag beweerde Theo Francken dat veel Brusselse kiezers mentaal nog in hun thuisland zitten of al te vaak doen wat de imam zegt, wat niet meer is dan een feitelijke vaststelling. De PS faciliteert de radicalisering van de islam in Brussel
door te weigeren zich uit te spreken tegen het onverdoofd slachten en het dragen van de hoofddoek door leerkrachten en ambtenaren tijdens hun werkuren.
DE PS ZET HET FRAGIELE COMMUNAUTAIRE
EVENWICHT VAN DIT LAND OP DE HELLING
Bij de PS in Brussel krijgen de meest bedenkelijke figuren verkiesbare plaatsen. Voor Catherine Moureaux is alles goed om in Sint-Jans-Molenbeek aan de macht te blijven. De PS-furie was perfect op de hoogte van het feit dat haar partijgenoot en kandidaat-schepen Yassine Akki een strafblad heeft en veroordeeld was voor het verkrachten van een minderjarige. Op 11 oktober 2024 kreeg ze een mail met in bijlage het strafblad van Akki. Hij kreeg vier jaar gevangenisstraf, waarvan twee jaar effectief. Drie jaar eerder werd Akki bestraft met tien maanden gevangenisstraf met uitstel na een inbraak.
Om haar coalitie te versterken, lonkt ze naar Team Fouad Ahidar, voor wie de scheidingslijn tussen politiek en religie flinterdun is. Maar Moureaux zou haar meerderheid met PTB/PVDA ook kunnen versterken met Molenbeek Autrement van sterke man Ahmed El Khannouss. Hij was al eens twaalf jaar schepen in Molenbeek. In 2016 kwam hij in opspraak omdat hij mee manifesteerde voor de vrijlating van Oussama Atar, die van betrokkenheid bij de aanslagen in Brussel werd verdacht. Een jaar later kwam hij andermaal in opspraak wegens een uitspraak over de intrekking van de verblijfsvergunning van haatimam Mohamed Toujgani. Hij had opgeroepen om de zionisten te verbranden. Tot slot wordt hij verdacht van spionage voor de Marokkaanse inlichtingendienst. Hypocrisie
Conner Rousseau omschreef de PVDA als “een grote leugenmachine. Hun laffe antipolitiek staat haaks op onze pogingen om het vertrouwen in de politiek te herstellen”. Intussen gaat Vooruit scheep met de PVDA en mogelijk ronduit antiwesterse elementen met sympathieën voor terroristen. Rousseau moet beseffen dat hij daarmee enkel de positie van de PS in Brussel bevestigt. De PS is intussen verworden tot een activistische partij die weigert rekening te houden met de democratische verworvenheden van de Nederlandstaligen in Brussel. Zo vragen de Brusselse socialisten om de
N-VA te vervangen door cd&v. Daarmee zet Martin Casier het fragiele communautaire evenwicht van dit land op de helling. De Vlamingen hebben het democratische en grondwettelijke recht om in Brussel hun eigen formatie naar voren te schuiven en dat heeft de PS te respecteren.
VLAANDEREN MOET
EENSGEZIND EEN STREEP IN HET ZAND TREKKEN
Om nog meer olie op het vuur te gooien, roept burgemeester Philippe Close (PS)die in principe niets met de regeringsvorming te maken heeft - op tot protest tegen de N-VA. Was hij niet de man die de grote communautaire geschillen ging overstijgen?
Streep in het zand
De PS mist iedere vorm van realiteitszin en verantwoordelijkheid. De partij dreigt van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest een hellhole te maken. Vlaanderen moet eensgezind een streep in het zand trekken en duidelijk maken wat het wil: naast de fusie van de politiezones, de gemeenten en de OCMW’s moet Brussel een veilig en leefbaar gewest worden.
JULIEN BORREMANS
Het ‘Huis van vertrouwen’ kraakt in al zijn voegen
Verleden week kwam de VRT nog maar eens in een slecht daglicht te staan. De verhalen over een toxische werksfeer en grensoverschrijdend gedrag waren reeds bekend. Nu blijkt bovendien dat de verklaringen van CEO Frederik Delaplace in het Vlaams Parlement niet helemaal stroken met nieuwe elementen uitgebracht door Humo.
In een reactie op het Humo-artikel ontkent Delaplace dat hij in het Vlaams Parlement zou hebben gelogen. Hij geeft wel toe dat hij er zich “ongelukkig uitgedrukt” zou hebben en dat hij ook ruimte ziet om te “leren”. Bovendien vindt hij het oneerlijk dat hij afgerekend wordt op amper “drie seconden” van een getuigenis van meer dan drie uur. Tja.
DE OPENBARE OMROEP IS AL SINDS MENSENHEUGENIS EEN INSTELLING DIE EEN BIJZONDERE BESCHERMING KAN GENIETEN
Op het ogenblik dat we dit schrijven, lijkt het erop dat Delaplace mag blijven zitten waar hij zit. Zelf vergelijkt hij zich met een kapitein die het flauw vindt dat hij het schip zou verlaten op het ogenblik dat er belangrijke uitdagingen aankomen. Maar de vergelijking met de kapitein op het schip gaat niet op: het gerommel bij de VRT is geen externe factor, zoals een storm die plots opduikt bij helder weer. Als CEO is Delaplace immers mee verantwoordelijk voor de interne problemen van de VRT. Dat hij er niet van op de hoogte zou geweest zijn - wat in het artikel van Humo dus betwist wordt - is niet eens een verzachtende omstandigheid, maar eerder een verzwarende.
Schaamte van Schols
Nog iemand die vorige week van zich liet horen, was Bart Schols, de presentator van De Afspraak. Hij stuurde een mail rond waarin hij bijzonder kritisch was voor de top van de VRT en waarin hij verklaarde “het moe te zijn om in de krant dingen te lezen waar we ons voor schamen”. We hebben de mail van Bart Schols zelf niet kunnen inkijken, maar wel enkele citaten in de media gelezen, en die roepen toch enkele vragen op. Zo ergert hij er zich aan “van dingen te ontdekken die blijkbaar zijn gebeurd onder de
neus en voor de ogen van degenen die van de VRT een veilige plek horen te maken”. Wie zouden dat volgens hem eigenlijk zijn, “degenen die van de VRT een veilige plek horen te maken”? Alleen maar de directie? Met zo’n houding onder de werknemers staat die directie dan alvast voor een zo goed als onmogelijke taak.
Ook “ontdekken” is een interessante woordkeuze van een werknemer in een bedrijf waar meer dan tien procent van de werknemers in een enquête melding maakt van seksueel grensoverschrijdend gedrag. Over “onder de neus en voor de ogen van” gesproken dus.
Beschutte werkplaats
Nu worden er in alle bedrijven wel machtsspelletjes gespeeld en ook toxisch leiderschap en grensoverschrijdend gedrag komen jammer genoeg maar al te vaak voor. Maar wat nu naar buiten komt over hoe het er intern bij de VRT aan toegaat, is toch wel opmerkelijk. Het is net omdat er zoveel rotte appels in de mand blijken te zitten dat het ons zou verbazen dat Schols er tot nu toe werkelijk niets van wist, zoals hij probeert te laten uitschijnen in zijn mail. Zou het trouwens kunnen dat de speciale situatie van de VRT ertoe bijgedragen heeft dat het stinkende potje zo lang onaangeroerd kon blijven? De openbare omroep is al sinds mensenheugenis een instelling die een bijzondere bescherming kan genieten. Rode, blauwe en groene politici zijn er kind aan huis en houden in ruil de VRT de hand boven het hoofd, wat er ook gebeurt. Andere politici worden in het beste geval getolereerd (cd&v en N-VA) en in het slechtste geval actief bestreden (Vlaams Belang).
De minste kritiek op de VRT uit de hoek van die drie laatste partijen wordt door de eerste partijen steevast onmiddellijk gepareerd als een poging tot politieke inmenging. Iedereen weet dat dat verweer een hoog ‘houd de dief!’-gehalte heeft, maar toch gebeurt er niets. Het gevolg is natuurlijk dat er behoorlijk wat mag mislopen bij de VRT, zonder dat er orde op zaken gesteld kan of mag worden. Tot het potje vanzelf overkookt, zoals nu. En zelfs dan wordt
de crisis vooral aangegrepen om een politieke afrekening te maken met wie niet volledig in de linkse pas liep.
Verspil nooit een goede crisis
Het valt immers op dat net Groen er als eerste bij was om het ontslag van Delaplace te eisen. En dit weekend lazen we in De Standaard een karaktermoord op personeelsdirecteur Karen Donders. In combinatie met de mail waarin Schols zijn handen volledig in onschuld wast, spreken we dan niet meer van een één-tweetje, maar van een één-twee-drietje.
MET EEN REEKS ALS ‘KNAPPE KOPPEN’ KAN JE ZELFS STELLEN DAT DE VRT EEN BEETJE AAN VLAAMSE
Maar in het artikel van De Standaard komt de aap wel mooi uit de mouw wanneer de krant nog eens de ontstaansgeschiedenis van de reeks ‘Knappe koppen’ oprakelt, en de manier waarop Donders langs de kabinetten van de Vlaamse regering ging voor wat binnen de VRT smalend ‘bestellingswerken’ genoemd wordt. Stel je voor: op die manier liet Donders toe, weliswaar tegen extra betaling, dat ook N-VA-kabinetten op antenne al eens in het zonnetje gezet werden. Met een reeks als ‘Knappe koppen’ kan je zelfs stellen dat de VRT een beetje aan Vlaamse natievorming begint te doen. En Delaplace liet zomaar betijen. Het spreekt voor zich dat die twee er nu uit moeten. Daarmee kan dan ook het sprookje dat de wereld zoveel beter zou zijn als iedereen maar wat linkser was, in stand gehouden worden. Het zou niet slecht zijn als de augiasstal die de openbare omroep is, eindelijk eens doorgelicht en uitgemest wordt. Durft de nieuwe minister van Media, Cieltje Van Achter,
Frederik Delaplace
Pecunia non olet, maar de poortjestaks in Mortsel wel
Overheden zijn er steeds in geslaagd om met de meest creatieve belastingen op de proppen te komen om de staatskas te spekken. Denk maar aan de vensterbelasting in het Verenigd Koninkrijk, de baardbelasting van tsaar Peter de Grote of de urinebelasting van de Romeinse keizer Vespasianus. Ook de ‘poortjestaks’ van de gemeente Mortsel mogen we nu aan dat rijtje toevoegen: iedereen met een achterpoortje in zijn tuin, moet daar voortaan een jaarlijkse belasting van 50 euro op betalen.
Engeland en Wales waren in 1696 de eerste landen die een zogenaamde vensterbelasting (‘Duty on Lights and Windows’) invoerden. Om hun rijkdom te etaleren, zorgden de rijksten er aanvankelijk voor dat hun huizen over een groot aantal opzichtige, maar nutteloze ramen beschikten. Maar in 1797 verdrievoudigde eerste minister William Pitt de vensterbelasting om de napoleontische oorlogen te kunnen financieren. De bevolking was niet van plan om deze belastingverhoging zomaar te slikken. De Britten zochten én vonden een creatieve manier om de belasting te omzeilen. Daags na de goedkeuring van de taks waren in het straatbeeld plots duizenden dichtgemetselde ramen te zien. Ook in België, Nederland en Spanje zou de vensterbelasting in de Franse Tijd haar intrede doen. Onder meer in het Antwerpse straatbeeld kan u daarvan nog overblijfselen terugvinden in de vorm van gebouwen met enkele dichtgemaakte ramen. Ook verder terug in de tijd, tijdens de regeerperiode van keizer Vespasianus, vinden we een voorbeeld van een creatieve belastingmaatregel: de urinebelasting. Urine werd destijds onder meer gebruikt om wol en textiel te reinigen, in leerlooierijen om dierlijke huiden zachter te maken en als
detergent om kleding te bleken. Het waren de handelaars die de urine kochten van de uitbaters van openbare urinoirs (die ‘vespasians’ werden genoemd, naar de keizer zelf) die de belasting moesten betalen. De Latijnse uitspraak ‘pecunia non olet’ (‘geld stinkt niet’) hebben we te danken aan keizer Vespasianus en zijn urinebelasting.
Belastingontwijking als wettige zelfverdediging
Dat creatieve belastingmaatregelen van alle tijden zijn, bewijst de gemeente Mortsel. Inwoners kregen de voorbije weken een brief in de bus waarin hen vriendelijk werd verzocht om nog een jaarlijkse taks van 50 euro op het achterpoortje in hun tuin te betalen. En dat niet alleen voor dit jaar, maar meteen ook voor vorig én volgend jaar. Dat brengt het totaalbedrag in één klap op 150 euro. Dat de renovatie van het stadhuis van Mortsel ondertussen al 11 miljoen euro duurder uitvalt dan zes jaar geleden begroot, zou de plotse geldnood kunnen verklaren. Idem voor de toekomstige ‘progressieve’ coalitie van Groen, Vooruit en PRO-Mortsel.
Creatieve belastingen zoals de poortjesbelasting zijn dé reden waarom nieuwe vermogensbelastingen in België zo gevoelig liggen. Als de overheid door middel van een vermogenskadaster onze bezittingen in kaart zou brengen, is het slechts een kwestie van tijd voor ze met een taks op pakweg wijnkelders of kunstschatten op de proppen komt. In de VS zijn vermogens veel beter in kaart gebracht dan in België, maar daar gaat de overheid op een volwassen manier met die informatie om. Het is twijfelachtig of de Belgische overheid dat ook zou doen.
Onafhankelijk Kamerlid Jean-Marie Dedecker noemde belastingontwijking in België - dat in vrijwel elke belastingdiscipline tot de top drie of vier van de wereld behoort - twee jaar geleden al een vorm van ‘wettige zelfverdediging’. We zijn benieuwd welk achterpoortje (pun intended) de Mortselaren zullen vinden om de poortjesbelasting te ontwijken. Misschien kunnen ze het gewoon dichtmetselen?
ANTON SCHELFAUT
“Premier moet koninklijk asiel voor hem aanvragen” Dedecker wil prins Laurent helpen met verhuis naar Italië
Jean-Marie Dedecker toont weinig medelijden met prins Laurent, die naar de rechtbank trekt tegen de Belgische Staat omdat hij toegang wil tot het systeem van sociale zekerheid. “Die man is te gek om los te lopen.” Het Kamerlid stelt dan ook voor om Laurent Italiaan te laten worden.
De RSVZ, de federale overheidsdienst die zich bezighoudt met het sociaal statuut van zelfstandige ondernemers, weigert Laurent te erkennen als zelfstandige. Daardoor krijgt de prins geen toegang tot de sociale zekerheid. De Belgische Staat is van oordeel dat dat terecht is, omdat hij met zijn dotatie van jaarlijks 388.000 euro voldoende krijgt om een eigen private verzekering af te sluiten.
“Die man leeft al zijn ganse leven op het zweet van de bevolking”, aldus Dedecker. “Hij krijgt al sedert 2001 een dotatie, woont gratis en heeft indertijd zelfs zijn meubels en huisgerief gratis gekregen van de marine.” Dedecker verwijst naar het zogenaamde Marineschandaal, een fraudezaak waarbij zo’n 7,5 miljoen Belgische frank van de Belgische marine gebruikt zou zijn voor renovatiewerken in Villa Clémentine in Tervuren, de woonst
Is België een ‘failed state’? Van Tigchelt (Open Vld) reageert
De Vereniging van Onderzoeksrechters luidde vorige week in een opiniestuk in De Standaard de alarmbel: de situatie waarin onderzoeksrechters en magistraten moeten werken, wordt steeds onveiliger. Is België een ‘failed state’ omdat het er niet in lijkt te slagen zijn magistraten te beschermen? Ontslagnemend minister van Justitie Paul Van Tigchelt (Open Vld) vindt van niet.
Een Antwerpse onderzoeksrechter verblijft al wekenlang noodgedwongen in een safe house omdat hij ernstige bedreigingen heeft ontvangen uit het drugsmilieu. De bedreigingen zouden bovendien zijn aangestuurd vanuit de gevangenis. Door middel van illegale gsm’s kunnen gedetineerden ook vanuit de cel hun activiteiten verderzetten.
Ontslagnemend justitieminister Paul Van Tigchelt (Open Vld) kreeg tijdens een plenaire vergadering in de Kamer verscheidene vragen over de noodkreet van de onderzoeksrechters, onder meer van Vlaams Belang-Kamerlid Alexander Van Hoecke. Die laatste begrijpt niet hoe het mogelijk is dat criminelen vanuit hun cel Justitie kunnen ondermijnen en eist maatregelen ter bescherming van de magistraten.
‘Failed state’?
Hoewel België er niet in lijkt te slagen zijn onderzoeksrechters en andere magistraten te beschermen, is het volgens Van Tigchelt geen ‘failed state’. “Wij beschikken over politieambtenaren en magistraten die een zeer vastberaden en verbeten strijd voeren tegen de georganiseerde misdaad. Daarin worden ze ondersteund door de politiek, die het juis-
te regelgevend kader ontwikkelt”, zegt hij. Momenteel verblijven volgens Van Tigchelt meer dan 5.000 drugscriminelen in de Belgische gevangenissen. “Onder hen bevinden zich zware jongens die zijn uitgeleverd aan ons land door Dubai, Spanje, Marokko en Zwitserland”, schetst hij. “De huidige generatie criminelen ontziet niets of niemand. Ze zijn tot alles in staat. Het is helaas niet de eerste keer dat magistraten, journalisten of politici worden bedreigd. Dat is ontoelaatbaar. Elke bedreiging aan het adres van een magistraat is een rechtstreekse aanval op de rechtsstaat. We moeten er alles aan doen om dat te voorkomen.”
Het voorbeeld van Nederland leert Van Tigchelt dat het een moeilijke strijd zal worden. “Daar moeten we eerlijk over zijn. In Nederland heeft men krantenredacties met brandbommen aangevallen. Burgemeesters zijn maandenlang moeten onderduiken. Er zijn zelfs journalisten en advocaten vermoord.”
“We staan tegenover een bijzonder taaie vijand”, besluit Van Tigchelt. “We halen alles uit de kast om de strijd te voeren. Wij zijn geen ‘failed state’, want we zullen dit nooit aanvaarden.”
ANTON SCHELFAUT
van Laurent en destijds de maatschappelijke zetel van het KINT.
Italiaans bloed
“Er stroomt geen Belgisch bloed door onze aderen”, was Laurent onlangs nog fel. Hij heeft al eerder aangegeven naar Rome of Milaan te willen verhuizen en wat Dedecker betreft, moet de federale regering hem daarbij helpen. “Ik heb gevraagd aan onze eerste minister om politiek, of koninklijk asiel voor hem aan te vragen.” Premier Alexander De Croo (Open Vld) zou dus een brief naar Italiaans premier Giorgia Meloni moeten sturen, in naam van Laurent. “Dat die man naar Italië trekt, dat hij afstand doet van zijn dotatie en dat we ervan af zijn.”
ANTON SCHELFAUT - WANNES NEUKERMANS
Van Tigchelt
Keir Starmer in een driefrontenoorlog
De Liberal Democrats behaalden 3,5 miljoen stemmen en kregen daarvoor 72 zetels, maar Reform UK, de partij van Nigel Farage die 4,1 miljoen stemmen behaalde, kreeg daarvoor slechts 5 zetels. Of nog anders bekeken: één zetel voor Labour kostte gemiddeld 23.620 stemmen, terwijl de Liberal Democrats 48.877 stemmen nodig hadden voor één zetel en Reform UK maar liefst 821.332. Bijna 35 keer meer dan Labour. Dit is de meest disproportionele verkiezing uit de hele Britse geschiedenis. Niemand had het systeem gemanipuleerd. Het is gewoon een uitvloeisel van het archaïsche Britse kiessysteem, dat dringend aan hervorming toe is.
Boeren
Starmer ligt nu op drie fronten onder vuur, en dat heeft hij volledig aan zichzelf te wijten. Het eerste front is dat van de boeren. Alle linksen, van gematigde sociaaldemocraten tot bikkelharde maoïsten, zijn tegen het erfenisrecht. Zij vinden dat mensen hun bezittingen niet aan hun kinderen mogen nalaten of schenken, maar dat de staat daar een flink deel of zelfs alles van mag opeisen
HET WORDT STEEDS MEER EEN
OPSTAND VAN HET PLATTELAND TEGEN DE BUREAUCRATEN EN DE MILIEUFANATICI IN DE STEDEN
Alle linksen en groenen - het verschil is meestal nauwelijks merkbaar - vinden bovendien dat boeren een bedreiging zijn voor het milieu en dus afgemaakt moeten worden. Onder Lenin en Stalin gebeurde dat afmaken fysiek, door uithongering en deportatie, maar in het huidige Europa gebeurt het geleidelijk door hen uit te kopen of het leven zo zuur te maken dat ze er verbitterd het bijltje bij neergooien.
Starmers nieuwe erfeniswet, met onder andere een erfenisbelasting van 20 procent, zou de doodsteek betekenen voor alle familiale landbouwbedrijven, behalve de hele kleintjes. Die komen later wel aan de beurt. De grote agrarische bedrijven, die natuurlijk nooit van vader op zoon worden doorgegeven, blijven ook buiten schot. De Britse boeren hebben al harde acties gevoerd tegen die nieuwe wet. Ze zijn al tot het uiterste beproefd door onrealistische ecologische eisen en het protest wordt steeds grimmiger. Het wordt steeds meer een opstand van het platteland tegen de bureaucraten en de milieufanatici in de steden.
Chagos-eilanden
Na de verkiezingsoverwinning van Donald Trump besloot Starmer plots vaart te zetten achter de teruggave van de Chagoseilanden aan de piepkleine eilandstaat Mauritius, die meer dan 2.000 kilometer verder aan de kust van Afrika ligt en door links wordt bestuurd. Dat dispuut sleept al heel lang aan, maar nu wil Starmer plots dat die overdracht wordt geregeld vóór Trump president wordt. Waarom? Omdat één van die Chagos-eilanden Diego Garcia is, waar een onmisbare Brits-Amerikaanse luchtmachtbasis is gevestigd.
Het is de enige nog resterende grote westerse basis in dat deel van de wereld. De enige basis vanwaaruit de toegangen tot de Indische Oceaan beheerst kunnen worden en vanwaaruit, in het ergste scenario, bommenwerpers kunnen opstijgen om doelwitten in het Midden-Oosten te bestoken.
Nigel Farage heeft het opgeven van die basis al eerder een onverantwoordelijke verzwakking van de westerse verdediging genoemd, maar er werd niet naar hem geluisterd. Waarom wil Starmer nu in allerijl die overdracht doordrukken? Welk voordeel heeft hij daarbij? Geen enkel, maar hij kan daarmee Trump dwarszitten. Lijkt dat een zwak motief? Voor redelijke mensen wel, maar voor linkse fanatici als Starmer niet.
Het opgeven van Diego Garcia zou een godsgeschenk zijn voor de Chinezen. Het zou hun positie enorm versterken en die van de VS en het Verenigd Koninkrijk dramatisch verzwakken. Maar daar liggen socialisten niet wakker van. Ze ruïneren zonder aarzelen hun eigen defensie, hun eigen boerenstand en hun eigen industrie als ze denken dat ze daarmee kunnen scoren. En ze zien nog liever dat de basis op Diego Garcia onder controle komt van de Chinezen dan van Trump.
Waarom heeft Biden niet verder gebouwd op de Abraham-akkoorden tussen Israël en verschillende Arabische landen, hoewel dat in het voordeel van de VS zou zijn geweest? Om dezelfde reden: die akkoorden zijn door Trump onderhandeld. Naast het klimaat en de transgenders is haat tegen Trump zelfs op het beleidsniveau een linkse obsessie geworden. Zoals veel linksen - inclusief Starmer trouwens - tijdens de oorlog in Afghanistan nog liever de taliban steunden dan de VS.
De rationaliteit is nog verder zoek dan tevoren. Starmer luisterde niet naar Nigel Farage, maar Trump wel. Hij dreigde met massale economische sancties tegen het Verenigd Koninkrijk als die overdracht zou doorgaan. Trump dreigt te veel met tolheffingen. Dat kan op langere termijn in zijn gezicht ontploffen. Maar op korte termijn kan Starmer hem niet meer negeren.
Vrijheid van meningsuiting
Maar het derde front is het meest fundamentele. Elon Musk gooide zich voluit in het debat over de bijna stalinistische censuurmaatregelen die nu in het Verenigd Koninkrijk worden toegepast. Internetcensuur is geen nieuw verschijnsel. Dat is al begonnen onder de Conservatieve regeringen, maar nu gaat het in sneltempo van kwaad naar erger. Terwijl islamitische meutes in het Verenigd Koninkrijk ongestraft hun genocidale haat tegen Joden kunnen uitschreeuwen en kunnen paraderen met de terreurvlaggen van Hamas, laat de Britse regering nu moordenaars en verkrachters vervroegd vrij om celruimte te creëren voor mensen die dingen op sociale media hebben gepost die beschouwd worden als ‘racisme’, ‘discriminatie’ of ‘aanzetting tot haat’.
HAAT TEGEN TRUMP IS ZELFS
OP HET BELEIDSNIVEAU EEN LINKSE
OBSESSIE GEWORDEN
Natuurlijk jammeren veel journalisten dat een Amerikaan als Musk zich niet mag bemoeien met de binnenlandse politiek van het Verenigd Koninkrijk, maar Starmer heeft dat onheil zelf over zich afgeroepen door middenin de Amerikaanse verkiezingscampagne Labourpropagandisten naar de VS te sturen om stemmen te ronselen voor Kamala Harris. En dat kwam natuurlijk bovenop het feit dat de meeste Europese media koortsachtig campagne voerden tegen Trump en voor Harris. Allemaal voor
het handvol Amerikanen dat hier in Europa woont? Natuurlijk niet. Het was gewoon dwangmatig. Ze waren zo geobsedeerd door Trump dat ze er niet over konden zwijgen. Ze gingen tekeer alsof het om cruciale verkiezingen in hun eigen land ging, terwijl ze in essentie alleen toeschouwers waren. Onder andere de Duitse kanselier Scholz en het Nederlandse GroenLinkse kopstuk Frans Timmermans - de vroegere Eurocommissaris - spraken tijdens de campagne openlijk hun steun uit voor Kamala Harris. Ze moeten nu niet komen jammeren over ‘inmenging in binnenlandse aangelegenheden’.
MUSK KONDIGDE OPENLIJK AAN DAT HIJ STARMER TOT AFTREDEN WIL DWINGEN
Heel de EU is overigens gebaseerd op de schaamteloze inmenging van niet-verkozen EU-potentaten in de binnenlandse aangelegenheden van lidstaten. Erger nog, de EU schuift systematisch wetten opzij die volkomen democratisch door nationale parlementen gestemd zijn. Musk werd al eerder door EU-potentaten bedreigd en gechanteerd omdat hij hun censuurmaatregelen niet op X wou toepassen en dus medeplichtig was aan ‘het verspreiden van haat’. Een door Musk gesteunde petitie, waarin nieuwe verkiezingen werden geëist, werd in enkele dagen tijd door drie miljoen Britten ondertekend. Dat is een unicum in de Britse politieke geschiedenis. Musk kondigde openlijk aan dat hij Starmer tot aftreden wil dwingen en hij kwam zelfs in eigen persoon naar Engeland om demonstranten te steunen die protesteerden tegen die gevangenisstraffen voor ‘racistische’ berichtjes op Facebook.
Ook president Trump liet een duidelijke waarschuwing horen die ons als muziek in de oren klonk: de vrijheid van meningsuiting is een Amerikaanse kernwaarde en landen die dat niet respecteren, moeten ook niet rekenen op Amerikaanse militaire steun of economische samenwerking. En het gaat uiteraard niet alleen om Starmer en X. Het betekent dat alle ‘Big Brothers’ in de EU én in de Europese nationale regeringen hun censuurvingers moeten thuishouden.
PAUL BÄUMER
DE REUS IS ONTWAAKT
Na de aanval op Pearl Harbor heerste er aan boord van de Japanse vloot een bijna hysterische euforie. Alleen admiraal Yamamoto, het brein achter de aanval, zonk weg in een depressief zwijgen. Hij kende de Amerikanen. Hij wist dat zij nooit zouden capituleren. Het is niet zeker of hij toen, zoals in de film ‘Tora! Tora! Tora!’ deze beroemde woorden heeft uitgesproken: “We hebben alleen maar een slapende reus wakker gemaakt en hem vervuld met een verschrikkelijke vastberadenheid.” Maar hij had herhaaldelijk gelijkaardige dingen gezegd en geschreven.
Amerika heeft sinds de ‘Black Lives Matter’-rellen een periode van chaos, plunderingen en wetteloosheid doorgemaakt, met een door de regering aangezwengelde invasie van elf miljoen illegalen en jaren van marxistische woke-waanzin. Dat was het politieke en maatschappelijke equivalent van de militaire catastrofe die Pearl Harbor was. Maar de reus is nu ontwaakt en die reus is niet Trump, maar Amerika. Hij is weer vastbesloten. En zoals na Pearl Harbor in 1941 is ook hij woedend. De ommekeer is begonnen en hopelijk krijgt dat navolging in Europa. De elites die ons jarenlang hebben gecensureerd, vernederd en bespot, die onze vaderlanden hebben uitverkocht aan Poetins Gazprom en ons hebben overgeleverd aan Merkels lievelingetjes, die elites zijn nu doodsbang. Dat is heerlijk om te zien. Dat is een teken van hoop.
Keir Starmer
Britse kranten over de Chagos-eilanden
“De Chinezen nemen geen grondgebied in, maar ze halen wat waardevol is uit de grond”
Tijdens de legislatuur van de regering-De Croo besprak het federaal parlement in de bijzondere commissie Koloniaal Verleden wat er destijds precies gebeurd is in Centraal-Afrika en hoe we daar vandaag nog iets aan kunnen veranderen. “Ik heb altijd gezegd dat we ons veel beter zouden bezighouden met wat er vandaag in Congo gebeurt. Als je daar binnen honderd jaar op terugblikt, gaan we ons moeten schamen én moeten zeggen dat onze Belgische politici van vandaag politiek medeverantwoordelijk zijn voor miljoenen slachtoffers.” Aan het woord is Peter Verlinden (67), VRT-journalist op rust en sinds deze week schepen voor cd&v in het Vlaams-Brabantse Keerbergen.
Als journalist van de openbare omroep ontpopte Peter Verlinden zich tot dé Centraal-Afrikakenner op de nieuwsdienst. In 2019 ging Verlinden met pensioen, maar bleef als freelancer nog werken voor onder andere Humo, Knack en Doorbraak. “Maar ik kon mezelf daar eigenlijk niet meer voor opladen, omdat ik het gevoel had dat ik alles al gedaan had wat ik kon doen als journalist”, vertelt Verlinden. “Voor de zoveelste keer zeggen dat het regime van Rwanda misdadig en repressief is: ja oké, dat weten we intussen al wel. Of tenminste: ik weet het en ik heb het al genoeg aangekaart.”
Is het daarom dat u na uw carrière een politiek avontuur ambieerde?
“Ik ben nooit zo naïef geweest om te denken dat je door journalistiek iets kan veranderen in de wereld. Maar ik heb wel altijd gehoopt, gedacht en geprobeerd om via mijn journalistieke werk dingen in beweging te krijgen. En dan natuurlijk in mijn geval vooral op het terrein van bijvoorbeeld Centraal-Afrika.”
“Minder dan een jaar na mijn pensioen werd die fameuze Congocommissie in het federaal parlement gelanceerd. In die periode werd ik af en toe - aanvankelijk ook
DOEN
VAN RWANDA EEN
nog door N-VA-mensen, maar vooral door cd&v’ers - om raad en advies gevraagd. Je moet weten dat de deskundigheid over Centraal-Afrika enorm achteruitgegaan is. Op academisch niveau valt dat nog mee, maar op politiek en journalistiek niveau dat helemaal ingezakt. In het land der blinden is eenoog koning, dus kwamen ze wel eens bij mij terecht (lacht). Uit die goede contacten, vooral met Els Van Hoof (cd&v) die voorzitter was en nu weer is van de commissie Buitenlandse Zaken van de Kamer, groeide geleidelijk aan een affiniteit met en een interesse in de politiek. En dan hebben mijn vrouw en ik een voorstel gekregen.”
Maar u maakte eerst nog een korte tussenstap bij Voor U van Els Ampe, als kandidaat-Europarlementslid.
“Ik had al een half politiek verleden, in die zin dat ik ooit nog meer dan twee jaar per sattaché geweest ben voor minister van Ontwikkelingssamenwerking André Geens. Maar ondanks dat Volksunie verleden heb ik nooit veel affiniteit kunnen krijgen met de N-VA. Evenmin met het milieu van Spirit en ID21 en dergelijke. Die lagen me eigenlijk niet. Maar er is een heel
klein partijtje, Vista, waar ik wel een bepaalde affiniteit mee voel. Toen Vista scheep is gegaan met Els Ampe en een paar andere soortgelijke partijtjes, leek me dat wel interessant om mee in te stappen. Ik was op dat moment al 66 jaar en dacht: ‘Goh, op mijn leeftijd heb ik elders niet veel meer politieke toekomst. Dus waarom zou ik me niet in zo’n avontuur gooien?’”
Om dan enkele weken later toch voor cd&v te kiezen. Waarom?
“Blijkbaar zijn ze bij cd&v serieus geschrokken van het gegeven dat ik toch nog politieke ambi
Vanaf deze week bent u ook schepen in Keerbergen. Wat verwacht u daarvan?
“Ik word voorzitter van het bijzonder comité voor de sociale dienst (BCSD), het vroegere OCMW. En dan ben je van rechtswege tegelijk schepen. Ik heb eigenlijk een heel groot pakket bevoegdheden toegeschoven gekregen: welzijn en sociale zaken, kinderopvang, senioren, gezondheid, werkactivatie, integratie, Informatie en communicatie en internationale samenwerking.”
Wat houdt een bevoegdheid als integratie op dorpsniveau in?
“Keerbergen is een beetje een uitzondering in heel de regio. Wellicht door de afstand met Brussel en de slechte verbindingen heb je hier veel minder instroom van mensen van allochtone afkomst. Maar dat betekent niet dat de instroom niet aan het stijgen is. We denken nogal snel dat migratie en integratie een kwestie is van de grote steden, maar je ontsnapt daar nergens nog aan. Dus wij moeten er hier op tijd bij zijn, om niet opnieuw in de val te trappen waar vele anderen in getrapt zijn. Van meet af aan moeten we zorgen voor een goed integratiebeleid waardoor mensen van diverse afkomst zo goed mogelijk kunnen samenleven.”
CENTRAAL-AFRIKA
Laten we het over Centraal-Afrika hebben. Vandaag is de situatie in Oost-Congo ook erg problematisch.
“Inderdaad. Als we binnen honderd jaar terugblikken op wat er vandaag in Congo gebeurt, niet enkel in Oost-Congo, gaan we ons moeten schamen en zullen we moeten zeggen dat onze Belgische politici van vandaag politiek mee verantwoordelijk zijn voor miljoenen slachtoffers in Congo, Rwanda en Burundi. Niet alleen doden, maar ook gewonde mensen, verkrachte vrouwen enzovoort.
Peter Verlinden en zijn vrouw Marie Bamutese met Sammy Mahdi (cd&v)
VOORMALIG JOURNALIST EN CENTRAAL-AFRIKAKENNER
Onze Belgische politici, en bij uitbreiding de Europese Unie, hebben veel meer mogelijkheden om dat te vermijden.”
“Ik heb een berekening gemaakt in mijn boek in 2020 ‘Zwarte trots, witte schaamte?’. Op basis van de meest voorzichtige cijfers die we hebben, durf ik stellen dat er in Congo al meer onschuldige slachtoffers zijn gevallen sinds de onafhankelijkheid dan in heel de Belgische tijd, inclusief de tijd van Leopold de tweede.”
Wie is verantwoordelijk voor die onschuldige slachtoffers van vandaag?
“In de eerste plaats zijn dat de Congolese politieke verantwoordelijken. Mobutu, de Kabila’s en nu Tshisekedi. En wat Rwanda betreft: de eerste presidenten Grégoire Kayibanda en Juvénal Habyarimana en hun entourage, maar vooral de huidige president Paul Kagame en zijn clan. Maar dat belet niet dat er ook een grote verantwoordelijkheid ligt bij de internationale gemeenschap, en bij uitstek bij de Belgische politici.”
Waarom specifiek de Belgische politici?
“De Belgische politici hebben veel meer mogelijkheden om er iets aan te doen. Wij hebben onze historische kennis en we hebben onze contacten. Als het over Centraal-Afrika gaat, luistert men binnen Europa en zelfs op wereldniveau naar ons, of we het nu willen of niet. Als wij onze mond opendoen over Gaza, dan maakt het kleine België weinig indruk. Maar als we onze mond openen over Congo, Rwanda of Burundi, luistert men wel. Nog altijd. En ik vind het een schande dat de Belgische politiek daar zo weinig gebruik van maakt. Als je je nu aanmatigt om een oordeel te vellen over de tijd van Leopold II, houd ik mijn hart vast voor het oordeel dat geveld zal worden over wat de huidige politieke klasse in en rond Congo doet.”
Is het zo gemakkelijk om in Congo op te treden tegen het geweld tussen die verschillende groeperingen?
“Ik zeg niet dat het gemakkelijk is. Ik zeg alleen dat er veel te weinig gebeurt, of zelfs geprobeerd wordt. Als je een land als Rwanda eigenlijk de facto toestemming geeft om al sinds 1996 geregeld in Congo binnen te vallen, daar slachtoffers te maken, een terreur te organiseren en de grondstoffen weg te smokkelen… We wéten dat dat allemaal gebeurt. En dan nog spreidt men de rode loper uit voor Kagame.”
IK BEN ALTIJD KRITISCH GEWEEST VOOR HET SIMPLISTISCHE BEELD VAN DE HUTU’S ALS MOORDENAARS EN DE TUTSI’S ALS SLACHTOFFERS
“Op het buitenlandforum van cd&v, waar we ongeveer één keer per maand een bepaald dossier bespreken, vertelde een Belgische diplomaat die rond Afrikadossiers werkt, dat Rwanda goed bestuurd wordt: ‘De wegen zijn zo goed onderhouden’, en dit en dat. Ik heb toen het woord gevraagd. Ik heb gezegd dat Rwanda altijd al sinds de onafhankelijkheid een voorbeeld is geweest voor de hele regio. Dat heeft niets met het bestuur te maken, maar alles met de Rwandese cultuur. Rwandezen zijn punctueel, georganiseerd en hebben een cultuur van hard werken. Dat heeft niets met het bestuur van Kagame te maken, want dat was altijd zo. Dus nu gaan doen alsof we Kagame moeten blijven steunen omdat
hij van Rwanda een proper en technisch goed bestuurd land gemaakt heeft, is nonsens.”
U was tegen die commissie in het federaal parlement over het koloniale verleden. Waarom?
“Mijn punt is dat we het als politici, en in zekere zin ook als journalisten, eerst en vooral over de wereld van vandaag moeten hebben. We moeten lessen trekken uit het verleden, maar aan de wereld van vandaag moeten we werken, want dat is wat het verschil voor morgen zal maken. Nu een vonnis of een oordeel uitspreken over een tijd die totaal anders was, dat is goed voor historici. Het werk dat mensen als Zana Etambala doen, dat vind ik perfect. Maar in zo’n parlementaire commissie twee jaar lang politici hun tijd laten verspillen aan zaken van 60 tot 150 jaar geleden, dat vond ik geen verstandige investering. En het is ook geen toeval dat je dan tot geen enkel concreet resultaat komt.”
Mogen we de aanwezigheid van China en in mindere mate van Rusland een nieuwe vorm van kolonialisme noemen?
“Ja, dat is een term die ik durf te gebruiken. Ik lees wel eens dat het grote verschil is dat de Chinezen geen grondgebied innemen, maar ze halen wel alles wat waardevol is uit de grond. Ze doen het op een veel subtielere en efficiëntere manier.”
Kolonialisme is in essentie de baas spelen over een plek waar je eigenlijk niet de baas hoort te zijn. De Chinezen gooien het in Congo op een akkoordje met de Congolese elite, om grondstoffen uit de grond te kunnen halen, vooral voor hun eigen profijt. Kolonialisme gaat in grote mate over eigenbelang. Ik weet ook wel dat het in de jaren 1930, 1940 en 1950 een hele discussie was in welke mate het kolonialisme het belang van de gewone Congolezen gediend heeft, door voorzieningen over onderwijs, gezondheidszorg enzovoort. Dat was niet het hoofddoel, maar het was wel mooi meegenomen om ervoor te zorgen dat het eigenbelang gediend kon worden.”
“Rusland blijft momenteel nog redelijk afzijdig, maar de Chinese aanwezigheid in Afrika is zeer belangrijk. Het gaat zelfs over cruciale logistieke projecten. Denk aan de spoorlijn tussen Nairobi en Mombasa (Kenia), die helemaal door de Chinezen is aangelegd. Als de Chinezen die niet onderhouden, functioneert die spoorlijn binnen de kortste keren niet meer. De haven van Djibouti is ook een voorbeeld, net als de meeste koper- en kobaltmijnen in Congo. Je creëert zo een immense Afrikaanse afhankelijkheid van China.”
Mag Europa dat zomaar laten gebeuren?
“Toen we met het Europese kiesprogramma bezig waren, heb ik dat ook aangebracht en ik merk dat het vandaag af en toe wel doorsijpelt. Ik vind dat wij als Europeanen met Afrika partnerschappen op voet van gelijkwaardigheid moeten kunnen creëren. Het probleem is dat we telkens weer af te rekenen krijgen met die politieke regimes, die vaak onbetrouwbaar of onstabiel zijn. Een van de bekendste voorbeelden, zijn de Inga-waterdammen in Congo. Je zou daar perfect een gigantische energievoorziening van kunnen maken, die zelfs tot voor Europa propere, CO2-vrije energie zou kunnen leveren. Maar dan moet je een juridisch kader hebben waardoor je dat op een veilige manier kan doen, zodat niet vroeg of laat een of ander Congolees regime die installaties aanslaat, waarna het hele project weer in elkaar zakt. Toen ik Europees kandidaat was, zijn deskundigen mij komen vinden en die argumenteerden dat het mogelijk moet zijn om dat te kunnen doen, onder een soort dekking van het IMF of de Wereldbank. Ik ben ervan overtuigd dat dat kan en ik weet dat er ook op Europees niveau wat dingen gebeuren. Maar
ik ben er niet zo heel gerust in dat men op Europees niveau de finesses van die samenwerkingen heeft. Maar we mogen de moed niet opgeven.”
Waarom is samenwerking met Afrika volgens u belangrijk?
“Afrika is onze dichtste buur. We zitten met de migratiedruk en als we op lange termijn niet als Europa in Afrika aanwezig kunnen zijn voor de economische uitbouw, dan ga je nooit van z’n leven kunnen blijven tegenhouden dat die bootjes naar ons vertrekken. Die jonge gasten zijn volgens de formele regel geen politieke vluchtelingen, maar economische vluchtelingen. Maar als je als economische vluchteling naar Europa vertrekt omdat de politiek in uw eigen land uw land zodanig kapotmaakt dat je niet kan overleven… Misschien ben je dan wel feitelijk een politieke vluchteling.”
OPENBARE OMROEP
Zijn er bepaalde hoogtepunten die u onthoudt uit uw journalistieke loopbaan?
“Er zijn natuurlijk wel bepaalde gebeurtenissen waar ik bij was en die mij getekend hebben. Het is moeilijk in te schatten, maar ik durf echt wel trots te zijn op de rol die ik heb kunnen spelen in de verslaggeving over Centraal-Afrika, en dan vooral over Congo en Rwanda. Het kunnen blijven opvolgen van dossiers zoals Congo, Rwanda en Burundi, zelfs als de aandacht daarvoor op de redactie veel minder was, heb ik altijd erg belangrijk gevonden. Dat was dikwijls tegen de stroom in. Nu is er al helemaal geen belangstelling meer voor, maar ook in mijn tijd was dat een voortdurend gevecht om aandacht. Ik denk niet dat ik bepalend ben geweest, maar ik heb wel de aandacht kunnen vestigen op dingen die daar gebeurd zijn en daar vandaag gebeuren.”
Kwam u op de redactie daardoor soms in conflict?
“Ik ben enkele keren zwaar tegen de mainstream ingegaan, wat mij grote problemen heeft opgeleverd. Bijvoorbeeld in 1994, bij de genocide op de Tutsi’s in Rwanda. Ik ben van meet af aan kritisch geweest voor het simplistische beeld van de Hutu’s als moordenaars en de Tutsi’s als slachtoffers. Dat heeft mij grote problemen opgeleverd: door de toenmalige hoofdredacteur ben ik tot twee keer toe van het dossier afgehaald. Ik was een van de laatste vastbenoemde journalisten op de VRT, en dankzij mijn vaste benoeming hebben ze mij niet aan de kant kunnen schuiven. Mede daarom ben ik trouwens een
hele grote voorstander van vastbenoemde ambtenaren-journalisten, maar dat is weer een andere kwestie.”
Hoe kijkt u naar de problemen bij de VRT vandaag?
“Ik ben natuurlijk vijf jaar weg en de huidige CEO heb ik niet meer meegemaakt. Maar in al die jaren heb ik nog veel contacten gehad. Toen ik in 1987 begon bij de VRT, was de hele hiërarchie nog politiek benoemd. Wat je binnen de openbare omroep kon bereiken, was heel sterk bepaald door je politieke connecties. Ik kan niet zeggen dat ik daar als journalist rechtstreeks last van had, maar je merkte wel dat dat op leidinggevend niveau het geval was. Eric Van Rompuy (cd&v) heeft daar als mediaminister paal en perk aan gesteld, maar ik heb dat nadien vrij snel zien kantelen naar een vorm van vriendjespolitiek. Dat wil zeggen dat er clans zijn binnen de VRT, ook op de nieuwsdienst. Ik durf dat hardop zeggen omdat ik daar in mijn tijd ook al tegen inging en dat probeerde ter discussie te stellen. Als je tot een bepaalde club behoort, kan dat je carrière helpen. Ik mag niet klagen, want ik heb een mooie carrière gehad, maar ik heb ook een aantal zaken niet kunnen doen omdat een clan dat tegenhield.”
Kan u hiervan een voorbeeld geven?
“Het frappantste voorbeeld was 50 jaar onafhankelijkheid van Congo, in 2010. Zeker na het vertrek van Guy Polspoel in 1994 was ik duidelijk dé Congoman geworden op de redactie. In 2010 moesten er dan allerlei dingen gebeuren rond de vijftigste onafhankelijkheidsverjaardag van Congo, maar plots zou Rudi Vranckx dat doen en niet ik. Terwijl Vranckx geen enkele ervaring had in Congo en er nooit gewerkt had. Ik ben daar toen zwaar tegen ingegaan, want dat was een typisch voorbeeld van dat soort vriendjespolitiek. Maar dat heeft niet mogen baten.”
VRIENDJESPOLITIEK HEEFT VEEL
KAPOTGEMAAKT BIJ VRT
“Die vriendjespolitiek heeft heel veel kapotgemaakt en zowat alles wat je nu ziet gebeuren, heeft daarmee te maken. Zelfs bij Canvas heb ik het weten gebeuren dat een bijzonder waardevolle en geliefde topfiguur onderuit ging met een zware burn-out en uiteindelijk nooit meer teruggekeerd is. Volgens mij een zoveelste gevolg van een fout personeelsbeleid en een foute organisatie. Ten koste van de kwaliteit van de omroep én van de kwaliteitsvolle mensen.”
WANNES NEUKERMANS
5 minuten persoonlijke moed!
Splits zelf de sociale zekerheid!
Peter Verlinden in Kivu
Buitenland
Pro-halalreclame minder onschuldig dan ze eruitziet
Het plaatje ziet er onschuldig en zelfs normaal uit. “Koop ook halal vleeswaren, dan kan je samen lunchen”, staat er te lezen op publiciteit in de omgeving van het centraal station in Utrecht. Want “wat lekker halal is voor Ebru, is ook gewoon lekker voor Anneloes”. Ebru is een gesluierde dokter. Anneloes is haar blanke (en ongelovige) collega. Mooie kleuren, lekkere broodjes, lachende gezichten: het lijkt publiciteit voor de godsdienst van de vrede en de liefde.
De realiteit is minder onschuldig, vrees ik. Achter de publiciteit gaat het merk Wahid schuil, een islamitische slagerij die in 1983 werd opgericht en in 2011 werd overgenomen door de groep Anur. Het is de belangrijkste halalleverancier van Nederland. “Een hedendaagse keuken, met de smaak van gisteren”, aldus het bedrijf dat een breed gamma van oosterse en Hollandse snacks verdeelt.
De chantage van het samenleven
De belangrijkste doelgroep lijkt zich vandaag niet meer te beperken tot het fundamentalistische cliënteel. Wahid wil de ganse
FRANKRIJK
vleesmarkt veroveren en ook niet-moslims blijkbaar overtuigen van halal. Op de officiële webstek van het merk leest men: “Wij merken dat jonge, moderne moslims, net als niet-moslims in alle vrijheid mee willen doen aan alle eettrends en eetwensen (…). Ze willen volop genieten van het leven, samen met vrienden en familie en van heerlijk eten.”
De idee die Wahid verdedigt, is die van een universele halal, in hun ogen het enige voedsel dat de maatschappij bijeen kan brengen en dus toelaat dat alle mensen kunnen ‘genieten van het leven’. Dat is de boodschap van de publiciteit, een impliciet dwangbevel aan niet-moslims: als jullie vreedzaam willen samenleven, zullen jullie toch bepaalde islamitische gewoontes moeten overnemen. Dat alles natuurlijk overgoten met een sausje van vrolijke vrienden en kumbaya, maar de onderliggende dreiging is duidelijk. Moslims moeten hun halal niet opgeven, maar Europeanen kunnen zeker vreedzaam samenleven als ze zich ‘een beetje’ aanpassen. Want wat lekker is voor Ebru, is ook gewoon lekker voor Anneloes, toch? PIET VAN NIEUWVLIET
NEDERLAND
Arrestatie van opiniemaker Jan Roos: schandalig en zorgwekkend
De arrestatie van opiniemaker Jan Roos vanwege zijn uitspraken in het Nederlandse programma RoddelPraat is een zoveelste zorgwekkende stap richting de beperking van de vrije meningsuiting. Dat zijn opmerkingen over het Sunneklaasfeest en journalisten provocerend waren, staat buiten kijf. Maar dat satire, hoe scherp ook, kan leiden tot strafrechtelijk ingrijpen, is niet alleen ronduit belachelijk, maar ook nog eens een gevaarlijk precedent.
In het fragment riep Roos de Amelanders op zich te verenigen “met hooivorken en fakkels” en journalisten die verslag willen doen “van het eiland af te trappen”. Daarover zei de Nederlander ook nog het volgende: “Oprotten. Afmaken. Nog voor ze van de boot afkomen, neerknallen.” Misschien een tikkeltje provocerend of volgens sommigen zelfs ‘ongepast’, maar om hiervoor een opiniemaker te vervolgen? Ronduit kafkaiaans als je het mij vraagt.
Opaalkust is één groot openluchttransitkamp
Het is niet omdat onze mainstreammedia het migratieprobleem niet zien, dat het er niet is. Na de ontmanteling van de ‘jungle’ van Calais leek het even alsof de continue stroom migranten die de oversteek naar het Verenigd Koninkrijk willen maken, zou opdrogen. Maar niets is minder waar, zo blijkt uit een recente bijdrage in het Franse tijdschrift Valeurs Actuelles. Verschillende honderden illegalen troepen samen op een verlaten industriepark in Calais.
De burgemeester van Calais, Natacha Bouchart, vertelt op het terrein aan de Franse collega’s: “Hier zou politiecontrole moeten zijn, maar de Franse overheid heeft laten weten dat er niet genoeg agenten zijn en dat men niet weet waar men die mensen moet onderbrengen. Dus gebeurt er niets.” Als haar voertuig het bedrijfsterrein nadert, houdt een 20tal jonge migranten op met voetballen. Een van hen nadert het voertuig en stelt op een dreigende manier vragen over de komst van de burgemeester en de journalist. “U merkt het duidelijk op, hier zijn we niet meer ‘onder ons’”, stelt de Bouchart. 14 kustburgemeesters trekken aan de alarmbel
Sinds 1 januari 2024 staken ongeveer 27.000 migranten het Kanaal over; minstens 60 van hen overleefden de overtocht niet. Ondanks de ontmanteling van de ‘jungle’ in 2016 bleef
de streek de transitzone bij uitstek naar het Verenigd Koninkrijk. De stad Calais heeft dagelijks te maken met 1.500 tot 2.000 illegalen die de stad onveilig maken en voor overlast zorgen. “Met hun rubberbootjes trekken ze door de stad. Als de politie hen de doorgang probeert te beletten, wordt ze aangevallen. Ze vernielen voertuigen, eigendommen”, aldus nog de burgemeester.
“Van overheidswege gebeurt er niets. We stellen ons soms de vraag of de staat die overlijdens er niet gewoon bijneemt, als ‘collateral damage’, en zich er verder niets van aantrekt.”
Ten einde raad heeft de burgemeester recent een collectief opgericht met de 14 kustburgemeesters die met dezelfde problematiek worden geconfronteerd. Het collectief vroeg aan de Franse regering om te worden gehoord.
Tot nu toe blijft een antwoord of een uitnodiging uit.
Zorgwekkende ontwikkeling
Het argument van het Nederlandse Openbaar Ministerie (OM) dat dergelijke uitspraken geweld zouden aanmoedigen, houdt geen stand. Woorden zijn geen daden. Bovendien ligt de uiteindelijke verantwoordelijkheid altijd bij de dader, en nooit bij de provocateur. Als we woorden gaan censureren uit angst voor hun mogelijke interpretatie, openen we de deur naar willekeur. De geschiedenis leert dat censuur begint bij ‘het beschermen van de publieke orde’, maar altijd eindigt in de onderdrukking van afwijkende meningen. De situatie wordt nog verontrustender door de aanpak van het OM. Volgens collega Dennis Schouten werd Roos opgepakt na een gecoördineerde actie waarin ook YouTube de aflevering verwijderde. Dit wekt de indruk dat overheden en techbedrijven samenspannen om het publieke debat te reguleren. In een democratie mag satire nooit het doelwit zijn van staatsmacht. Iedere persoon die vrijheid hoog in het vaandel draagt, moet vandaag de kant van Roos kiezen. Vrijheid van meningsuiting is het fundament van elke democratie. Het gaat niet alleen om wat acceptabel is, maar juist om het recht om te choqueren, te provoceren en tegen de stroom in te gaan. De arrestatie van Jan Roos is een gevaarlijk precedent dat we simpelweg niet mogen accepteren. Satire en controverse zijn geen bedreigingen - ze zijn juist onmisbaar in een vrije samenleving.
Gecontesteerde
verkiezingen
De uitslag van de presidents- en nationale verkiezingen in Namibië lieten dagen op zich wachten. Eerst hadden technische problemen bij de kiezersregistratie en een tekort aan stembureaus en stembrieven ertoe geleid dat kiezers tot 12 uur lang moesten aanschuiven. Daardoor werd de stemperiode met enkele dagen verlengd.
Ook nu haalde de kandidaat van regeringspartij Swapo Netumba Nandi-Ndaitwah het na tellen van twee derde van de stemmen met 54 procent tegen haar voornaamste opponent, Panduleni Itula (28 procent). Maar deze kondigde al dagen tevoren aan dat hij, gelet op de onregelmatigheden, de uitslag in geen geval zou erkennen. Wat er ook van zij, waarnemers van een mensenrechtenorganisatie uit Zuidelijk Afrika waren duidelijk van oordeel dat de stembusvertragingen “wijdverspreid en opzettelijk waren”.
Swapo: minder populair
Swapo, de South West Africa People’s Organisation, kwam na jarenlange strijd tegen het blanke bewind in wat toen Zuidwest-Afrika heette na vrije verkiezingen aan de macht. Belangrijk is wel dat de partij voornamelijk steunt op de Ovambo’s, de belangrijkste bevolkingsgroep in het land. En alhoewel de regering geen ondernemersvijandige politiek voert, zou het economisch beter kunnen. Ook is er ongenoegen over de grondhervorming, die volgens heel wat zwarten veel te traag verloopt. Jaren geleden was er daarnaast een corruptieschandaal waarbij politici door IJslands grootste visserijmaatschappij waren omgekocht in ruil voor visrechten voor de
Namibische kust. Maar Swapo verloor sinds een aantal jaren heel wat steun. In 2019 haalde Hage Geingob, toenmalig presidentskandidaat van de partij, amper 56,4 procent der stemmen tegen 86,7 in 2014 en viel de partij zelfs van 80 op 65,5 procent terug. Toen was ook Panduleni Itula opgekomen, die 29,4 procent van de kiezers achter zich kreeg. De man is een Swapo-dissident, maar geraakte ontgoocheld in de partij en zijn kandidatuur leidde tot zijn uitstoting. Hij richtte in 2020 zijn eigen partij op, de Independent Patriots for Change, die bij de lokale verkiezingen dat jaar twee belangrijke centra in het land, Walvisbaai en Swakopmund, wist te veroveren. Itula slaagde vooral in de steden en onder jongeren erin aanhang te verwerven. De jeugdwerkloosheid is in Namibië zeer groot en de Namibiërs onder de 35 jaar, die dus nooit de onafhankelijkheidsstrijd hebben gekend en voor wie de etnische factor minder belangrijk is, maakten wel 42 procent van de geregistreerde kiezers uit. Of de aanvechting van de verkiezingen wanneer de definitieve cijfers bekend zullen raken nu ook tot rellen zullen leiden, zoals in Mozambique, waar al 85 doden vielen, valt af te wachten.
Jan Roos
NAMIBIË
PEPIJN DEMORTIER
Trumps eigenzinnige aanpak verdient krediet
Mogelijk behoort een relatief ‘rustig’ Libanon tot de erfenis die Joe Biden nalaat aan Donald Trump bij diens eedaflegging op 20 januari. Maar voor Gaza zal Trump zelf naar een oplossing moeten zoeken. En misschien slaagt hij daar ook in? Zijn aanpak contrasteert met die van Biden die, het wordt steeds duidelijker, in het Midden-Oosten vooral warm en koud heeft geblazen, waardoor resultaten grotendeels uitbleven. Met dealmaker Trump zouden de Verenigde Staten het geweer drastisch van schouder veranderen. Weldra zullen we weten of, het gezegde indachtig, ook deze nieuwe bezem schoon veegt.
Opvallend genoeg bleven de critici in het Trump-kamp bijzonder stil toen het staakthet-vuren in Libanon bekendraakte. Samen met enkele landen als Frankrijk waren immers de Verenigde Staten, de regering-Biden dus, de belangrijkste bemiddelaars van het akkoord. Maar anders dan men zou verwachten, waren ook Trump-adviseurs betrokken bij de gesprekken. Men hield hen niet alleen op de hoogte van het verloop van de onderhandelingen, maar volgens diplomatieke kringen werd zelfs hun advies ingewonnen. Er is nu immers een aparte win-winsituatie, eigen aan deze periode van transitie. De pluim die Biden alsnog op zijn hoed wil steken, is tegelijkertijd een probleem minder waar Trump zich na januari mee zal moeten inlaten
SLAAGT TRUMP, DAN WORDT EEN NOBELPRIJS VOOR DE VREDE MOGELIJK
Inmiddels is de Amerikaanse aandacht naar Gaza verschoven, dialoog met de Trump-entourage inbegrepen. Alleen wordt dat een hardere noot om te kraken. Een
DUITSLAND
zwaar gehavend Hezbollah en een uitgeput Israël (het land heeft al meer dan een jaar bijna een half miljoen reservisten permanent onder de wapens) hadden beide een direct belang bij een deal. Met Hamas ligt dat anders. Het revanchisme voor 7 oktober blijft spelen. Binnen de Israëlische coalitie wil men blijven doordrukken, en dan zijn er nog altijd die tientallen gijzelaars - de schattingen lopen tussen de 30 en 65 -, waarvan er, niet onbelangrijk, ook enkelen de Amerikaanse nationaliteit hebben.
Bidens erfenis
Een ander element dat een finale oplossing voor Gaza bemoeilijkt, is Bidens Midden-Oosten-palmares. “In de korte tijd die hem als president nog rest, strijdt hij tegen ‘de klok van de geschiedenis’,” schreef The New York Times kort geleden. “Hij wil herinnerd worden als de president die het Midden-Oosten op het pad zette naar een duurzame regeling van langdurige conflicten, niet als iemand die de rotzooi aan zijn opvolger overdroeg.” Maar dat laatste lijkt nu wel te gebeuren.
Tijdens de zomermaanden liet Joe Biden enkele keren verstaan dat een akkoord tus-
sen Israël en Hamas nakend was, maar inmiddels weten we dat dat je reinste onzin was. Bronnen in het State Department bevestigen dat “we nooit een diplomatieke oplossing voor Hamas hebben gewild”. In diplomatieke middens ergert men zich dan weer aan de dubbelzinnigheid van Bidens beleid. “Men wou diplomatieke oplossingen voor de hele regio, maar men deed geen inspanningen om dat op microniveau te bewerkstelligen”, klinkt het anoniem
TRUMP-ADVISEURS
WORDEN BETROKKEN BIJ DE GESPREKKEN IN HET MIDDEN-OOSTEN
Volgens Politico liet de Amerikaanse president in privégesprekken verstaan dat hij niet enkel Israël steunde in zijn strijd in Gaza, maar ook achter een uitbreiding van de oorlog naar Libanon stond. En zo geschiedde. In werkelijkheid wou Biden van twee walletjes eten, geen onbekend verschijnsel in electorale tijden. Ongeacht de repercussies op het terrein.
Genuanceerd commentaar
En dan heb je de vier jaar Trump die eraan komen, volgens zovele commentatoren een onvermijdelijk Sodom en Gomorra. Er klinkt ook een ander geluid, zelfs vanuit een hoek vanwaaruit men het niet verwacht. “Trump’s transactionele benadering zou wel eens verrassende resultaten kunnen opleveren”, klinkt het bij Edward Luce in de Financial Times. Internationaal recht interesseert hem niet, directe deals met de betrokken partijen des te meer. Hij heeft een goede band met Netanyahu, maar ook met Mohammed Bin Salman (MBS), de sterke man in Saoedi-Arabië. Nog Edward Luce: “Het kan natuurlijk ook vreselijk fout gaan wanneer hij slechts deals gaat sluiten.”
BIDEN WILDE VAN TWEE WALLETJES ETEN
“Tegelijkertijd moet erkend worden dat hij niet als zwak zal willen herinnerd worden”, nuanceert The Economist. Volgens The New York Times-columnist Thomas Friedman zou Trump wel eens naar zijn eigen ‘vredesplan’ uit 2020 kunnen teruggrijpen. Dat zou alvast een vorm van Palestijnse staat opleveren. Slaagt hij erin Israël tot die toegeving te dwingen, dan zit er volgens diezelfde Friedman wel eens een Nobelprijs voor de Vrede in. Stel je voor! Het zou er meer dan één doen knarsetanden.
GDD
Het stockholmsyndroom van AfD
Kort na de verkiezingsoverwinning van Trump kwam de Duitse ‘Ampelkoalition’ van socialisten, liberalen en groenen ten val. We laten in het midden of er een verband bestaat tussen beide gebeurtenissen. Hoe dan ook, de Duitsers moeten op 23 februari 2025 weer naar de stembus.
Vooral de socialisten vrezen het ergste. Hun nieuwe lijsttrekker wordt de huidige kanselier Olaf Scholz. Hij is niet seniel, zoals Biden, maar hij is even onpopulair. En anders dan Biden, die slechts een stroman was voor Hillary Clinton en Obama, die achter de schermen aan de touwtjes trekken, was Scholz een echte kanselier die echt beleid heeft gevoerd, en daar waarschijnlijk op afgerekend zal worden.
Men kan zich afvragen of er wel een goed beleid gevoerd kon worden in zo’n tegennatuurlijke coalitie. Enerzijds de liberalen die terecht op financiële stabiliteit aandrongen. De angst dat een nieuwe financiële crisis met massale werkloosheid tot rampzalige politieke instabiliteit zou leiden, zoals tijdens de Weimarrepubliek, zit er in Duitsland nog steeds heel diep in. Maar anderzijds wilden de socialisten en de groenen dat Duitsland zichzelf financieel, economisch en industrieel zou ruïneren om hun utopische klimaatplannen te kunnen doordrijven. De regering is daar dan ook over gevallen.
Euroscepsis
In aanloop naar die verkiezingen heeft AfD zijn verkiezingsprogramma bekendgemaakt.
AfD wil de Klimaatakkoorden van Parijs opzeggen en uit de eurozone stappen. Dat zal bij veel Duitsers in goede aarde vallen. Velen denken met heimwee terug aan hun ijzersterke mark. De partij herneemt nu ook een eis die ze al eerder had geformuleerd, maar die ze daarna in stilte had laten vallen: een uitstap uit de EU
DE SOCIALISTEN EN GROENEN
WILDEN DAT DUITSLAND
ZICHZELF FINANCIEEL, ECONOMISCH EN INDUSTRIEEL ZOU RUÏNEREN
AfD wil de EU zelfs helemaal afschaffen en vervangen door een ‘Wirtschafts- und Interessengemeinschaft’. In wezen is dat een terugkeer naar de oude EEG. Economische samenwerking, maar geen politieke unie. Verstandig én dapper, maar… waarschijnlijk voor vele Duitsers een brug te ver. De Duitsers vertrouwen zichzelf nog steeds niet. Dezelfde angst voor een Weimar-achtige politieke chaos die hen ervan weerhoudt dezelfde schuldenputten te graven als België, Frankrijk,
Griekenland of Italië, belet hen ook die beslissende stap naar onafhankelijkheid te zetten. AfD eist ook een drastische verstrenging van de abortuswet, en dat is een thema dat veel andere rechtse partijen niet meer durven aansnijden.
Maar… in de samenvatting van het verkiezingsprogramma dat AfD naar de media rondstuurde, wordt niets gezegd over de oorlog in Oekraïne. Ik weet niet of er in de volledige tekst wel melding van wordt gemaakt. Wat er verder in de samenvatting staat, laat het ergste vermoeden: AfD wil opnieuw handel drijven met Rusland en opnieuw goedkoop Russisch gas invoeren
HET AFGLIJDEN VAN AFD NAAR PRO-RUSSISCHE STANDPUNTEN LIJKT ALLEEN MAAR ERGER TE ZIJN GEWORDEN
Ik heb AfD altijd verdedigd tegen de beschuldigingen dat het een nazipartij zou zijn. Dat is gewoon niet waar. Maar ik waarschuwde ook voor het geleidelijke afglijden van AfD naar pro-Russische standpunten. Dat lijkt alleen maar erger te zijn geworden. AfD
is vooral een Oost-Duitse partij. Ze heeft haar electorale basis in de Länder die vroeger de DDR vormden. Die hebben meer dan veertig jaar onder Sovjetbezetting geleefd. In die Länder heeft het Rode Leger gruwelijke massamoorden gepleegd en vele duizenden Duitse vrouwen verkracht. Duitsers die daaruit niét de les trekken dat Rusland de vijand is, en zeker een Rusland dat openlijk streeft naar een herstel van de oude Sovjet-Unie..., zulke Duitsers hebben een ernstig collectief trauma. Ja, ze zijn minder vatbaar voor de excessen van woke, maar ze hebben een soort collectief stockholmsyndroom. Ze zijn als gijzelaars die zich ook na hun bevrijding blijven identificeren met de terroristen of seksuele delinquenten die hen hebben gevangengehouden en soms zelfs hebben gemarteld of verkracht. Ja, ook in westerse landen zijn er Poetinisten. Maar die kennen de Russen alleen van horen zeggen, of uit boeken. In de oostelijke Länder heeft iedere familie haar eigen tragische en traumatische herinneringen aan Russische wreedheden. Met die ervaringen uit eerste hand zouden zij beter moeten weten.
PAUL BÄUMER
Volgende week: de Duitse communisten van de BSW van Sahra Wagenknecht en hun verzet tegen de massamigratie.
Bang voor het Vlaams Belang?
Groen biedt ‘safe space’ aan
Nadat het cordon sanitaire eerder al was gesneuveld in Ranst, sloot het Vlaams Belang vorige week ook bestuursakkoorden in Brecht en Izegem. Dat zorgt voor heel wat ongerustheid bij Groen, dat zowaar een ‘safe space’ aanbiedt. “We begrijpen dat dit voor velen een angstaanjagende realiteit is.”
Het Vlaams Belang bestuurt de komende zes jaar mee in de gemeenten Ranst, Brecht en Izegem. In Ninove behaalde het Forza Ninove van Guy D’haeseleer dan weer een absolute meerderheid. Dat brengt het aantal gemeenten waar het Vlaams Belang in de komende legislatuur (mee) aan de knoppen zit op vier. “Angstaanjagende realiteit”
Het nieuws dat het cordon sanitaire vorige week opnieuw twee keer sneuvelde, leidde duidelijk tot heel wat onrust bij Groen. In die mate dus dat de partij in een bericht op Facebook aankondigde een ‘safe space’ te zullen openen. “We begrijpen dat
dit voor velen een angstaanjagende realiteit is. Onze DM’s staan daarom ook open voor wie nood heeft aan een gesprek”, staat te lezen in een Facebookbericht.
Voor wie daar nog aan zou twijfelen, benadrukte de partij ook dat ze nooit zal samenwerken met ‘extreemrechts’. “We vinden het cordon sanitaire belangrijk omdat het Vlaams Belang kwetsbare groepen niet respecteert. Groen werkt alleen samen met partijen die democratische waarden vooropstellen”, klinkt het. Wie na het lezen van dit artikel nood heeft aan gesprek, kan zich richten tot de Facebookpagina van Groen.
ANTON SCHELFAUT
WINNAARS VAN DUOTICKETS VOOR KERSTCONCERT
MARNIXRING
VOORKEMPEN PATER STRACKE ZIJN BEKEND
De winnaars van de vier duotickets voor het kerstconcert van Marnixring Voorkempen Pater Stracke zijn intussen bekend!
Marleen Uythethofken, Stef van Lier, Jan Kozlowski en Myriam Raes zijn de gelukkigen. Dankzij het Vlaams & neutraal syndicaat voor zelfstandigen en vrije beroepen kunnen zij op zondag 15 december het concert gratis bijwonen. De redactie wenst hen alvast een mooie middag toe.
Ozempic mogelijk ook wondermiddel voor alcoholisten en rokers
Semaglutide, beter bekend onder de merknaam Ozempic, staat de laatste jaren meer en meer in de belangstelling. Hoewel oorspronkelijk ontwikkeld als medicijn voor diabetici, wordt het ook gebruikt als een efficiënt, maar prijzig, afslankmiddel. Zo gaf mediamagnaat Gert Verhulst vorig jaar in een uitzending van zijn eigen talkshow toe dat hij een kuur had genomen om enkele overtollige kilo’s kwijt te spelen.
De populariteit van het middel bij niet-diabetici zorgde echter wel voor tekorten, waardoor de oorspronkelijke doelgroep vaak zonder zat. Gezondheidsminister Vandenbroucke (Vooruit) besliste daarom eind vorig jaar al dat naast diabetici enkel mensen met een zware vorm van obesitas nog Ozempic voorgeschreven kunnen krijgen. Semaglutide werkt indirect op de insulineafgifte en verlaagt de bloedsuikerspiegel wanneer die te hoog wordt. Het middel zorgt voor een lagere eetlust, vertraagde spijsvertering en meer vetverbranding. Het lijkt verder ook een beschermend effect te bieden tegen hart- en vaatziekten. Bovendien kan het via een wekelijkse injectie genomen worden, zodat het middel via vertraagde afgifte in de bloedbaan komt.
Farmacologische oplossingen voor de obesitasepidemie
Het klinkt als een droom. Hoewel er in de media vaak doemberichten opduiken over angstaanjagende ziektes als pancreatitis, lijkt het er momenteel op dat Ozempic weinig of geen ernstige bijwerkingen vertoont en dus geschikt is als afslankmiddel. Obesitas is voorts een zodanige aanslag op de algemene gezondheid dat het nauwelijks twijfel lijdt dat eventuele zorgwekkende ontdekkingen niet zullen opwegen tegen de gekende voordelen.
EVENTUELE ZORGWEKKENDE ONTDEKKINGEN ZULLEN NIET OPWEGEN TEGEN DE GEKENDE VOORDELEN
Nu ondertussen één op twee Belgen aan overgewicht lijdt (Vlaanderen doet het op dat vlak wel nog significant beter dan Wallonië en Brussel) en de trend nog steeds stijgende is, ontpopt obesitas zich tot een van dé prangende problemen betreffende volksgezondheid. Sommige medische professionals stellen desondanks hardop de vraag of het verstandig is om de kern van het probleem te omzeilen met farmacologische hulpmiddelen. “In plaats van ziektes te voorkomen en de oorzaken aan te pakken, vereng je de oplossing tot medicatie”, zo liet obesitas-expert Bart Van der Plaatsen eind oktober nog in De Standaard optekenen. “Je riskeert de bevolking als het ware verslaafd te maken aan een
farmacologisch product om te kunnen omgaan met onze dikmakende maatschappij. Angstaanjagend, niet?”
Kritische reflectie over een ingrijpende farmacologische interventie, die mogelijk een decennialange trend van toename in zwaarlijvigheid kan breken, heeft meer dan een louter academische waarde. De vragen verdienen voldoende beschouwing in het publieke debat omtrent obesitas, en bovendien ook niet enkel op het medische niveau. De meest recente waarnemingen en ondervindingen over Ozempic dreigen nu die zeer terechte vragen onder te sneeuwen.
Mogelijke revolutie in de behandeling van verslavingen
Er duiken steeds meer anekdotes op van patiënten wier hunkering naar alcohol, tabak of andere drugs sterk verminderd is tijdens hun Ozempic-kuur. Een recente studie uit het wetenschappelijk tijdschrift Nature Communications lijkt een trend aan te geven. Op basis van medische gegevens van ruim 80.000 patiënten bleken de Ozempic-gebruikers 50 procent minder waarschijnlijk om aan een alcoholverslaving te lijden. Dat effect uitte zich niet bij vergelijkbare afslankmiddelen. Andere onderzoeken bevestigen bovendien dat aan alcohol verslaafde patiënten minder drinken indien ze Ozempic nemen. Hetzelfde geldt evenzeer voor andere verslavende stoffen als nicotine en opioïden (zoals heroïne).
VERSLAAFDEN DRINKEN MINDER INDIEN ZE OZEMPIC NEMEN
Hoe een afslankmedicijn invloed kan hebben op middelenmisbruik, is momenteel nog enigszins in nevelen gehuld. Wel is geweten dat semaglutide invloed heeft op de neurale banen in het beloningscentrum van het brein. Verslavende stoffen stimuleren die hersenregio en geven een gevoel van plezier, waardoor de gebruiker snel naar een nieuwe dosis
verlangt. Dat proces van positieve terugkoppeling lijkt Ozempic te doorbreken. Andere hypotheses stellen dat het medicijn zorgt voor een snellere verzadiging in een bredere zin dan het hongergevoel. De gebruiker zou met andere woorden niet alleen sneller in zijn eetlust, maar ook in de drang naar alcohol en sigaretten voldaan zijn. De voorlopige data zijn alvast veelbelovend, maar er zijn wel nog geen RCT’s, gerandomiseerde studies met een controlegroep, uitgevoerd die de veiligheid en doeltreffendheid van Ozempic bij de behandeling van verslavingen moeten bevestigen. Experten in de relevante takken van de geneeskunde zijn in ieder geval optimistisch. “Als deze groep geneesmiddelen doeltreffend blijkt bij de behandeling van alcoholisme, zal het meteen de meest gebruikte medicatie worden in de behandeling van middelenmisbruik in een meer brede zin”, voorspelt professor farmacologie Kyle Simmons aan National Geographic. Hij vergelijkt het potentieel van Ozempic en verwante stoffen voor verslaving met wat Prozac voor depressie gedaan heeft in de jaren 1980 en 1990. Het ging niet alleen om een volledig nieuwe eerstekeuzebehandeling, Prozac verkleinde ook het stigma rond depressie en hielp het publiek om de aandoening te begrijpen als een ‘biologisch proces’.
SIMON SEGERS
UW BERICHT IN ’T PALLIETERKE
Al vanaf de prille start van ’t Pallieterke voelen onze lezers zich verbonden met elkaar. We merken het aan de vele briefjes, postkaarten, telefoontjes en andere dingen. Daarom willen we jullie nu ook de mogelijkheid bieden om via een zoekertjes en mededelingenrubriek berichtjes te plaatsen in ons aller lijfblad. In 250 tekens kunnen jullie zoekertjes plaatsen, dingen te koop aanbieden, geboortes en overlijdens melden enzoverder. Met de 50 euro die we ervoor zullen vragen, steunen jullie bovendien ’t Pallieterke, want de kostenverhogingen van vooral de post hakken er momenteel stevig in. Veel plezier!
Berichten insturen kan via secretariaat@pal.be. De prijs van 50 euro per berichtje kan worden betaald via rekeningnummer BE07 7370 5149 9666 van ’t Pallieterke. Stuurt u liever een briefje met betaling ineens bij, dan kan dat naar Uitgeverij ’t Pallieterke, Lagesteenweg 5/1 te 1850 Grimbergen.
125 jaar geleden stierf Guido Gezelle
Op 27 november was het precies 125 jaar geleden dat Guido Gezelle vrij onverwacht zijn laatste adem uitblies in Brugge. Zijn neef Caesar Gezelle zat naast zijn sterfbed en noteerde zijn laatste woorden: “Ik geloof dat ik altijd geleefd heb in eenvoud en oprechtheid des harten.” Een laatste geloofs- en schuldbelijdenis, wat helemaal niet zo vreemd was uit de mond van een stervende priester, gevolgd door het dichterlijke ‘absolve’: “’k Hoorde zo geerne de vogelkens schuifelen” (ik hoorde zo graag de vogeltjes fluiten). De poëzie die het grootste deel van zijn leven had getekend, kreeg het laatste woord…
Guido Gezelle was bij leven en welzijn een bijzonder veelzijdig man: priester, pedagoog, filoloog, vertaler, journalist en bovenal een virtuoze dichter die - niet geheel ten onrechte - in Noord en Zuid als een vernieuwer van het genre werd beschouwd. Niemand minder dan Frederik Van Eeden, een andere literaire vernieuwer, schreef een paar jaar na Gezelles dood: “Als men mij nu vraagt of de Nederlandsche woordkunst in de negentiende eeuw groote meesters heeft opgeleverd, dan antwoord ik dat verscheidene tot het meesterschap bestemd en aangelegd schenen, doch dat maar één het waarlijk heeft bereikt. En die ééne is Guido Gezelle. In zijn jeugdwerk zijn misschien matte en onbelangrijke gedichten, maar na twintig jaren doet hij zich als een groot en waarachtig dichtmeester kennen, die geen regel schrijft waarin men den echten vollen klank, geboren uit de aanraking van den klepel der innerlijke zielsbeweging met den metalen klok-mantel zijner eerlijke moedertaal, niet galmen hoort.”
Snel oubollig bevonden
Gezelle was dan wel in de ogen van zijn tijdgenoten een belangrijke taalkundige en baanbrekende literaire vernieuwer, al snel na zijn dood werd hij evenwel hopeloos ouderwets bevonden en zijn brave romantisch-lyrische poëzie waarin de natuur het goddelijke verkondigde, als te suikerstroperig sentimenteel van de hand gewezen. En het ging de volgende decennia alleen maar van kwaad naar erger. Rijmende poëzie, zo werd mij en mijn generatiegenoten althans ingepeperd, had iets kneuterigs en zelfs achterlijks, en de schoonheid had haar gezicht verbrand, want onherroepelijk oubollig en door de postmodernisten compleet uitgehold en als achterhaald beschouwd.
Dichtbundels, onderwijs en satire
Gezelle werd al op jonge leeftijd, als scholier in het Klein Seminarie in Roeselare, door de muze beroerd en hij was nog leerling in de humaniora toen zijn eerste gedichten al in gedrukte vorm verschenen. Drie maanden vooraleer hij op 10 juni 1853 tot priester werd gewijd, werd hij aangesteld tot leraar in Roeselare. In minder dan drie jaar tijd verschenen daar twee dichtbundels van zijn hand, ‘Kerkhofblommen’ en ‘Vlaamsche Dichtoefeningen’, die opvielen door hun sterk van de toen gangbare gezwollen post-rederijkerspoëzie afwijkende taalgebruik. Zijn weinig orthodoxe en vooral eigenzinnige manier van lesgeven en zijn erg vertrouwelijke omgang met leerlingen, werden niet echt op applaus onthaald door
zijn hiërarchische oversten. Uiteindelijk werd hij na een depressie en een aantal botsingen ontheven van zijn pedagogische werk en kreeg hij pastorale taken in onder meer Kortrijk en later Brugge. Als onderpastoor waren zijn problemen echter niet minder groot. Op organisatorisch en financieel terrein blonk Gezelle, op z’n zachtst gezegd, niet echt uit en opnieuw stapelden misverstanden en ongenoegen zich op. Eigenlijk was Gezelle op zijn best aan zijn schrijftafel. Lange tijd schreef hij als journalist voor populaire bladen als ‘Rond den Heerd’ en ‘Biekorf’. Zijn soms erg scherpe en satirische pen stelde hij in opdracht van de kerk onder schuilnaam met volle overtuiging ten dienste van de katholieke zaak. Op vaak polemische toon verdedigde hij de grondwettelijk verankerde godsdienstvrijheid en bond hij onvermoeibaar de strijd aan met het verlichtingsdenken, het liberalisme en de vrijmetselarij. Na de publieke afwijzing van het liberalisme in de pauselijke encycliek ‘Quanta Cura’ (1864) schoof Gezelle op in de richting van het ultramontanisme, maar dat belette niet dat hij af en toe ook publiceerde in het Antwerpse satirische en uitgesproken flamingantische ‘Reinaert de Vos’, dat de spreekbuis was van de Meetingpartij in de Scheldstad.
Rector
Gezelle was een polyglot die een 15-tal talen beheerste. Hij ontpopte zich tot een ijverige vertaler van onder meer Longfellow, maar zijn grootste passie lag in het bijna obsessioneel verzamelen van volkse Vlaamse uitdrukkingen, woorden en zegswijzen. Na zijn dood werden in zijn woning om en bij de 150.000 ‘papierlingskes’ met woordverklaringen gevonden
HIJ BOND ONVERMOEIBAAR DE STRIJD AAN MET HET VERLICHTINGSDENKEN, HET LIBERALISME EN DE VRIJMETSELARIJ
Dat taalkundige werk, en natuurlijk ook zijn dichterschap, leverden hem niet alleen een eredoctoraat op aan de universiteit van Leuven, maar hij werd in 1886 ook een van de eerste werkende leden van de pas opgerichte Koninklijke Vlaamsche Academie voor Taal en Letterkunde. Vier jaar later werd hij lid van de prestigieuze Nederlandsche Maatschappij van Letterkunde in Leiden en in 1891 erelid van het Comité flamand de France. De jongere generatie literatoren, met figuren als Alberdinck Thym, Pol De Mont en August Vermeylen, droeg Gezelle op handen. Zelfs de kerkelijke overheid met wie hij geregeld en jarenlang in conflict had gelegen, begon te beseffen hoe belangrijk Gezelle was geworden en aan het eind van zijn leven werd hij door de kerkelijke autoriteiten vrijgesteld van ander werk, en kon hij zich als rector van een klein klooster in Brugge volledig wijden aan zijn grootste passie: de poëzie.
Een Vlaming met eigen taal
Op taalvlak was Gezelle een overtuigde particularist. Dat lag geheel in de lijn die ook de kerkelijke overheid qua taalbeleid had aangenomen. In 1844 had die zich openlijk verzet tegen de invoering van de officieel aanvaarde taalregeling zoals die door Jan Frans Willems was uitgewerkt. Gezelle gruwelde van het ‘Hollands’ en was tegen een eenheidstaal. Hij was er rotsvast van overtuigd dat de Vlaming slechts zijn nationale eigenheid kon bewaren door vast te houden aan de volkstaal. Religie en taal waren volgens hem onlosmakelijk met elkaar verbonden: een onafhankelijk, Vlaams volksbewustzijn hing samen met het bestaan van een eigen taal: “Waar geen taal leeft, is geen volk” was zijn credo
RELIGIE EN TAAL WAREN VOLGENS HEM ONLOSMAKELIJK MET ELKAAR VERBONDEN
In woord was hij Vlaamsgezind, maar in daad was hij allesbehalve militant, zoals sommigen van zijn met hem dwepende oud-studenten - waarvan Gustaaf Verriest de belangrijkste was - wel eens durfden te beweren. Gezelle liep braaf in de pas van wat de kerkelijke overheid hem voorhield. Of dat altijd uit volle overtuiging was, laat ik evenwel in het midden. Zo dichtte hij ooit: “Mocht mij dat nieuws gebeuren / dat ik zag, wel en wis / Vlaanderen ’t Waalse wambuis scheuren / waarin ’t nu genepen is / Mochte mij de dood dan grijpen / niet en duchte ik haar met al / en ik riep in ’t stervens nijpen / Vlaanderen, wil het leven ’t zal!”
De val van België, of een intriest relaas van vier jaar Vivaldi
Vier lange jaren Vivaldi-regering hebben diep ingehakt op het land en de burgers die het allemaal machteloos ondergingen. Zelden was er een federale regering die zo’n broeihaard was van conflicten, met overmoedige en pedante ego’s die onzacht botsten, met ‘kaltstellungen’ om machtsposities te behouden en met een premier die het licht van de zon ontkende. Tot op het moment dat hij roemloos ten onder ging, wanneer de goegemeente hem bij de stembusslag op 9 juni 2024 beladen met pek en veren uit de Wetstraat joeg.
Wetstraatjournalist Wouter Verschelden stond er al die tijd bij en keek ernaar. Soms knipperde hij met de ogen of trok hij de wenkbrauwen op en viel tegelijkertijd zijn mond wagenwijd open bij het aanschouwen van het onverkwikkelijk slechte theater in het politieke hart van het land. Al in oktober kwam het voorliggende boek uit, nauwelijks enkele maanden na de zoveelste ‘moeder van alle verkiezingen’. Het is de vrucht van jarenlang indrukken opdoen, feiten vaststellen, gesprekken met de hoofdrolspelers ‘on the record’ en ‘off the record’, en het lekken van vertrouwelijke informatie aan de pers door politici, vaak met de bedoeling om af te rekenen met lastige tegenstanders.
Verschelden citeert ongelooflijk veel, letterlijk zo blijkt, alsof hij bij elke situatie die hij beschrijft echt aanwezig was. En al was hij dat uiteraard niet, toch is hij bijzonder goed geïnformeerd door talloze gesprekken met de politici - of hun naaste medewerkers - die hij aan het woord laat of schetst in het kader van een of andere gebeurtenis. Soms geeft het allemaal wel het gevoel - maar dat is subjectief - dat hij wel een meer dan goede bron had aan de toppers van de N-VA. Maar dat is al bij al bijzaak.
Ontluisterend en genadeloos
Niet alleen worden de verschillende toestanden levendig terug in beeld gebracht, maar vooral treffend zijn de karakteranalyses en de al dan niet gladde trucs van de betrokkenen in hun houding tegenover ‘de vijand’, of die zich nu in eigen rangen of bij de anderen bevindt. Zo is de burgeroorlog bij Groen zeer beeldrijk beschreven en krijgen onder anderen Almaci en Calvo beslist rode kaken als zij dit zullen lezen.
Ook de ontluisterende strijd tussen de kemphanen van de blauwe families is weinig flatterend. Alexander De Croo die verdeelt en heerst, staatsman wil zijn zonder ernstig genomen te worden, die mensen voor schut zet en zo nodig afblaft, én liquideert - bijvoorbeeld Eva De Bleeker - wordt objectief, maar tegelijk - wellicht ongewild - genadeloos geschetst. Daardoor zal de lezer ongetwijfeld begrijpen dat het fout móést aflopen met die man en zijn partij die hopeloos verdeeld op apegapen ligt. Ook de evenwichtsoefeningen tussen PS en Open Vld - lees: Magnette en Lachaert - om Vivaldi te vormen én overeind te houden, zijn beklijvend en ontluisterend. De val van Ikaros
Tegen de achtergrond van de coronacrisis, de energiecrisis, de oorlog in Oekraïne, de ontsporende begroting, de groeiende angst voor de kiezer, de incidenten rond onder anderen Conner Rousseau, Frank Vandenbroucke en Vincent van Quickenborne, de postjespakkerij, zelfs de stikstofhommeles in de Vlaamse regering, de altijd moordende commentaren van Bart De Wever, de toppositie van het Vlaams Belang in de peilingen, het gekrakeel binnen álle traditionele politieke families en nog veel meer schetst Verschelden niet alleen de uiteindelijke val en ondergang van De Croo, maar ook die van een politiek systeem, en uiteindelijk dus ook België. De vergelijking met Ikaros uit de Griekse mythologie lag eigenlijk voor de hand. Ook dat legt de auteur haarfijn uit. Wie de ellende van het deplorabele Vivaldi-schouwspel voor en achter de schermen nog eens wil ‘beleven’, moet dit boek lezen. Het kan niet voldoende herhaald worden hoe erg en zelfs tragisch het is geweest. In een krabbenmand is het comfortabeler toeven.
Wouter Verschelden, ‘De val van België’, 2024, Manteau. 429 p., 29,95 euro. ISBN 9789022341711
Guido Gezelle
‘Gladiator II’ zorgde voor nodige inspiratie
Er komt een vervolg op de bioscoopfilm ‘BDW Politiek Beest’. Dat hebben filmmaker Paul Jambers en Bart De Wever aangekondigd in een gezamenlijke mededeling. De film draagt de creatieve naam ‘BDW Politiek Beest II’ en behandelt de onderhandelingen over de Arizona-regering.
Op dinsdag 12 november ging in Kinepolis Antwerpen ‘BDW Politiek Beest’ in première. De film is een onverhoopt succes: in de drie weken na de lancering trok de film al ruim een half miljoen bezoekers en bracht hij al 2,5 miljoen euro in het laatje. Door het overdonderende succes van de film hebben Jambers en De Wever naar eigen zeggen geen andere keuze dan in te gaan op de vraag van hun fans om een vervolgfilm te maken. Die komt er begin volgend jaar.
De inspiratie voor het vervolg vond De Wever - een notoir liefhebber van alles wat met de Romeinen te maken heeft - in ‘Gladiator II’. Die film werd gelijktijdig met ‘BDW Politiek Beest’ in de zalen getoond, maar kon in de verste verte niet tippen aan het succes van de prent over de N-VA’er.
Een verandering ten opzichte van de eerste film is dat De Wever ditmaal zowel regisseur als hoofdrolspeler zal zijn. De intussen gepensioneerde Jambers zal hem enkel assisteren. Door zijn onovertroffen kennis over de Romeinen wilde De Wever de touwtjes niet opnieuw uit te handen geven.
Arizona-regering
In ‘BDW Politiek Beest II’ krijgt de kijker een blik achter de schermen van de regeringsonderhandelingen en de gewaagde onderhandelingsmethodes die de N-VA-voorzitter daarin toepast. Onder meer de crisis die werd veroorzaakt door Conner Rousseau en de socialisten zal aan bod komen. Om Rousseau terug aan de onderhandelingstafel te dwingen, ging De Wever de arena in met de hoofdonderhandelaar van Vooruit, Frank Vandenbroucke. Die laatste wist eerder al Vincent Van Quickenborne te verslaan in de kern en was dus de logische gladiator van Vooruit.
De Wever zelf treedt in de film in de voetsporen van zijn grote voorbeeld, de Romeinse keizer Commodus. Ook die wilde zich omscholen van keizer tot gladiator, maar werd vermoord voor hij daartoe de kans kreeg. Of het De Wever beter vergaat dan Commodus, komt u vanaf 31 januari 2025 - wanneer de film in première gaat - te weten. In de trailer is De Wever alvast te zien in de uitrusting van een gladiator, met bloed op zijn beide bovenarmen. Het is niet duidelijk of het om zijn eigen bloed dan wel dat van zijn tegenstander gaat. Het taalgebruik laat alleszins weinig aan de verbeelding over. “Het enige rood dat ik nog in of op het regeerakkoord wil zien, is uw bloed”, klinkt het onder meer. Dat belooft.
ANDY D.
Federale overheid schakelt bunkerexpert Dutroux in
Het Duitse ministerie van Binnenlandse Zaken werkt aan een lijst van bunkers en ondergrondse plaatsen waarin inwoners kunnen schuilen bij een eventuele (nucleaire) aanval. Ook de Belgische autoriteiten werken aan een bunkerplan, met de hulp van een oude Waalse trots.
België heeft een aantal bunkercomplexen die dateren uit de Eerste Wereldoorlog, maar onvoldoende groot zijn om alle burgers een veilige plek te geven bij een bombardement. Bovendien zijn deze bunkers onvoldoende onderhouden en zijn er verschillende ingepalmd door Natuurpunt, als plek voor overwinterende vleermuizen.
Om de locatie van de huidige beschikbare bunkers in kaart te brengen en om te bepalen waar er extra schuilplaatsen moeten komen, schakelt het ministerie van Binnenlandse Zaken de expertise in van seriemoordenaar, verkrachter en ’s lands laatste bunkerexpert Marc Dutroux. “Mijn cliënt is gespecialiseerd in de bouw van goed geïsoleerde kelders”, vertelt Bruno Dayez, de advocaat van Marc Dutroux (68). “Hij is dan ook bereid
Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente moeten worden doorgegeven voor publicatie bij uw brief. Vervolg op ‘BDW Politiek Beest’
om als onafhankelijk expert de federale overheid bij de staan.” Dutroux zou de regering op verschillende manieren kunnen helpen: enerzijds zou hij de locatie van zijn bestaande kelders kunnen prijsgeven, anderzijds kan hij helpen bij de bouw van nieuwe schuilkelders en bunkers.
Bij het ministerie van Justitie reageert men alvast verheugd op het nieuws. In ruil voor zijn expertise is men bereid om Dutroux, die al meer dan 25 jaar geïsoleerd in de cel zit, penitentiair verlof aan te bieden. “Op die manier lossen we twee problemen in één keer op”, klinkt het. “We halen een gerenommeerd expert binnen om ons bij te staan in deze moeilijke tijden én maken plaats vrij in de gevangenis voor échte criminelen, zoals Dries Van Langenhove.”
LEZERSBRIEVEN
Menselijke VB-politici
Pallieterke, Wat beschreven staat in het artikel ‘VB-politici blijken dan toch mensen’ (Pallieterke, 28 november) is zo herkenbaar. Uit eigen ervaring kan ik dat bevestigen. Toen mij gevraagd werd om destijds bij de verkiezingen voor het VB op te komen, heb ik lang getwijfeld, omdat ik wist dat dat bij familie en vrienden als een steen in de kikkerpoel zou terechtkomen. Mijn bevestigend antwoord heeft mij getekend voor altijd en ik heb veel verwondering en vernederingen moeten ondergaan. Het VB was en is een begrip, een smet... Telkens verklaringen moeten geven om het onbegrip trachten te weerleggen en mooie relaties zien afzwakken, maken een mens moe en machteloos. Je bent de tollenaar achteraan in de tempel en vooraan prijzen de farizeeërs zich gelukkig. Maar eerlijk gezegd heb ik na zes jaar OCMW en gemeentebestuur uiteindelijk ook respect gekregen. Hopelijk is nu het tij aan het keren. Maar het zal nog lang duren eer de tollenaar ook vooraan in de tempel kan en mag staan. Lieve Kempen, Geel
Knopen doorhakken
Pallieterke, Zes maanden na de verkiezingen hebben wij nog steeds geen federale regering. Het probleem is het gigantische begrotingstekort, waar de bevolking géén schuld aan heeft. Enkele suggesties, gratis aangeboden: schaf de uittredingsvergoedingen af en breng de wedden, pensioenen en vergoedingen die politici zichzelf de laatste vier decennia gegund en gestemd hebben naar het niveau van de privésector. Dan is dat probleem alvast opgelost en blijft er nog geld over om de openbare schuld af te bouwen. Maar neen, ‘het volk’ zal dat moeten betalen. Daar gaan die marathonvergaderingen over. John Crombez, toen hij nog voorzitter was van de socialisten, plande om de cumuls af te schaffen, maar werd toen door álle andere politieke partijen teruggefloten. Politici lossen geen problemen op, de politici zíjn het probleem. Démocratie à l’Africaine?
Marc Bertrand, Edegem
De wortel en de ezel
Pallieterke,
De politieke klucht in ‘het belgiekske’ wordt stilaan beschamend. Wat moet het buitenland wel niet denken van deze bananenrepubliek? Intussen glijden wij financieel af naar de afgrond en heeft de zelfingenomen dictator Bart zijn kiezers weer eens belogen en bedrogen, zoals een ezel bedrogen wordt door hem een wortel voor de neus te binden. De wortel van Bart heet confederalisme en zoveel Vlaamse kiezers lopen er als ezels achteraan. Hij weet verdomd goed dat de Belgische clan dat nooit ofte nimmer zal aanvaarden. Omwille van zijn ambities voor het premierschap heeft hij (weer eens) die eis volledig ingetrokken en toch lusten zijn linkse vrienden hem rauw. Blijft de Vlaamse kiezer dan ziende blind? Ik word stilaan beschaamd om mij nog Vlaming te noemen. Zou de erfelijkheid zoveel honderden jaren nawerken dat de nazaten van de platbroeken die tijdens de Spaanse bezetting kozen om hier te blijven en alles te ondergaan nog steeds gehandicapt zijn? Als het niet was omwille van vrienden en familie, zou ik vandaag nog naar het buitenland willen verhuizen. Ik word er depressief van. Eugeen S’heeren, Sint-Truiden.
Een lezersbrief insturen?
Socialistische logica Pallieterke,
Met Melissa lacht de toekomst ons tegemoet. We zijn wel niet jaloers op kleine zelfstandigen die door hard te werken hun zelfstandigenpensioen wat kunnen aandikken, maar het belasten van de werkelijke huurgelden zou toch rechtvaardiger zijn, denkt Melissa. Maar wie zijn huurgelden nodig heeft om zijn of haar karige pensioentje wat te spijzen en de investeringen om in de EPC-waarde te klimmen wil doen, zal de huurgelden niet mogen aanpassen. Eigenlijk snijdt Melissa in haar eigen vel. Wie de huurgelden niet mag verhogen, zal ook geen verhoogde belastingen moeten betalen. Logica? Er is nog meer logica bij de socialisten. De zwaarste schouders moeten meebetalen. Hoezo, moet hun kapitaal eraan? Nu begrijp ik de buitenlandse handelsmissies onder leiding van prinses Astrid. Ze zijn er om investeringskapitaal op te halen, want bij ons verdwijnt kapitaal onder belastingdruk als sneeuw voor de zon.
Guy Van Rysseghem, Lochristi
CO 2 -debat
Pallieterke,
Ik ga volledig akkoord met Jurgen Ceder en zijn voorpagina-artikel van vorige week, waarin hij stelt dat de discussie rond het klimaat wetenschappers nodig heeft in plaats van militanten. Die wetenschappers bestaan wel degelijk. Het volstaat om wat te surfen op internet om zich te realiseren dat ze met velen zijn en zich onder hen Nobelprijswinnaars, proffen en rectoren van universiteiten bevinden. Ze stellen de huidige wijzigende weerpatronen niet in vraag, maar hebben terecht fundamentele vragen bij het dogmatische verband tussen CO2 en de globale opwarming, en de betrouwbaarheid van de huidige klimaatmodellen. Het probleem is echter dat alle media, en helaas ook bepaalde universitaire milieus, een absoluut cordon sanitaire hebben opgebouwd rond alle berichtgeving die op enigerlei wijze in tegenspraak is met het gangbare evangelie van het IPCC en aanverwante organisaties. Ook de uitgeverijen van wetenschappelijke tijdschriften doen vlijtig mee, met als resultaat dat er gewoon geen artikels meer verschijnen die ook maar enige twijfel zouden opwekken rond de CO2-doctrine en -hysterie. Dat dat geen complottheorie is, blijkt onder andere uit het feit dat de meeste kritische auteurs gepensioneerde wetenschappers zijn. Zodra de 65 bereikt is, zien ze het licht. De doctrinaire dwang is weggevallen en ze kunnen eindelijk vrijuit spreken. De tijd dringt om tot een open en strikt wetenschappelijk debat te komen, zonder militanten. Europa is in de fatale greep van een doctrine die zijn sociaal en economisch systeem gewoon ten gronde zal richten onder het monkelende oog van China, India en de Verenigde Staten. In 1960 was de concentratie van het CO2-gas in de atmosfeer 0,03 procent. Vandaag bedraagt dat 0,04 procent. Dat is een stijging van 0,01 procentpunt of 1 honderdste percent! Het idee dat dergelijk minieme concentratiewijzigingen de hoofdrol zouden spelen in de klimaatregeling van de aarde, is vrij absurd, nooit experimenteel bewezen en enkel ondersteund door theoretische modellen. De echte wetenschappers en statistici weten dat het klimaat een typisch chaotisch systeem is, beïnvloed door tientallen, meestal cyclische fenomenen en dus per definitie onvoorspelbaar. Raf Verschueren, Wilrijk
Roeland Raes (1934-2024)
Op donderdag 28 november overleed Roeland Raes, 90 jaar oud. Raes kunnen we gerust beschouwen als een spilfiguur in de rechts-nationalistische beweging in Vlaanderen. Een terugblik.
Roeland Raes werd in Gent geboren in 1934. Achttien jaar later start hij rechtenstudies aan de RUG, de Rijksuniversiteit Gent, nu UGent. Vrijwel onmiddellijk engageert hij zich in het Katholiek Vlaams Hoogstudentenverbond (KVHV). Als jonge student wordt hij lid van de Volksunie en is hij mede-oprichter van de RUG-Volksuniestudenten, de voorloper van wat later het VNSU zou worden, de Vlaams-Nationale Studentenunie. Na zijn studies gaat hij als jurist aan de slag bij de verzekeringsmaatschappij Noordstar & Boerhaave. Hij bleef er zijn hele leven werken en zou opklimmen tot directeur.
Politieke start
Hij was actief in de Volksunie, was enkele jaren voorzitter van de afdeling in Gent en geraakte ook verkozen als provincieraadslid in de periode 1968 tot 1971. Al in 1965 vinden we hem terug in de redactie van het ‘nationaal-revolutionaire’ tijdschrift De Anderen, als reactie op de verlinksing van de Volksunie. Uit dat tijdschrift zou twee jaar later ook nog het Aktiecentrum Delta ontstaan. Tijdschrift en actiegroep werden in 1969 ontbonden. Nog in de beginjaren 1960 werkt hij mee aan het tijdschrift Ter Waarheid, maar dat blad fuseerde met Dietsland-Europa, toen nog een onafhankelijke publicatie die pas enkele jaren later zou overgenomen worden door Were Di, het Verbond van Nederlandse Werkgemeenschappen. In 1970 wordt hij ondervoorzitter van Were Di. Ondertussen is hij ook al jarenlang actief voor De Schakel, het contactblad van de na de oorlog gevluchte Vlamingen in Argentinië. Hij beheert het abonnementenbestand ervan in Vlaanderen, maar levert ook artikels. Daarnaast was hij ook kortstondig voorzitter van Grensland, de organisatie die jeugdkampen organiseert voor jongeren uit Brussel en Vlaams-Brabant.
Van Were Di naar Voorpost
In 1976 verlaat hij Were Di om samen met onder anderen Luc Vermeulen en Francis Van den Eynde de actiegroep Voorpost op te richten. Hij wordt er de eerste voorzitter van en is ook hoofdredacteur van het Voorposttijdschrift Revolte.
Na het Egmontpact stapt Raes in 1977 uit de Volksunie en sluit hij zich in eerste instantie aan bij de Vlaamse Volkspartij (VVP) van Lode Claes. Wanneer de VVP een stille dood sterft, wordt hij actief in de Vlaams-Nationale Partij (VNP) van Karel Dillen, later omgedoopt tot Vlaams Blok. Raes zal er verschillende functies in waarnemen en wordt voor de eerste maal verkozen in 1991 als senator. Een jaar later wordt hij verkozen in de Vlaamse Raad, de voorloper van het Vlaams Parlement.
Gedurende vele jaren onderhoudt hij goede contacten met nationalistische groeperingen in Europa. Interesse heeft hij zeker voor de Franse beweging Nouvelle-Droite van Alain De Benoist. Raes schrijft er regelmatig artikels over en kan gezien worden als de grote pleitbezorger van de Nouvelle-Droite-ideeën in Vlaanderen.
Raes was zeker geen volkstribuun die met gespierd taalgebruik de aandacht trok. Hij was erudiet, met een uitgebreide kennis van cultuur en geschiedenis. Hij was een intellectueel, maar voelde zich geen meerdere tussen de ‘gewone’ militanten.
Uitschuiver
Een pijnlijke uitschuiver in 2001 maakte een einde aan zijn politieke loopbaan. In een interview op de Nederlandse televisie had hij zijn twijfels geuit over de systematiek van de Holocaust. Er ontstond een mediastorm en het Vlaams Blok-partijbestuur zette hem onder druk om ontslag te nemen als senator en als ondervoorzitter van de partij. Voor die uitspraken tijdens het interview werd hij jaren later nog veroordeeld door de correctionele rechtbank, ook in beroep.
Hij bleef redactioneel meewerken aan allerlei periodieken als Revolte, Bormshuis-Broederband, Tekos en Vlaams Belang Magazine. In 2008 verscheen een boek van hem bij Uitgeverij Egmont met de titel ‘60 nationalistische figuren’. Roeland Raes: Heel-Nederlander, volksnationalist, militant tussen de militanten. De uitvaartplechtigheid vindt plaats op vrijdag 6 december om 10.00 uur in de kerk van Aalter.
PAL voor Vlaanderen is een project van PAL Academie vzw. Met die vzw zetten we onze kennis, kunde en netwerk in om het pad naar Vlaamse onafhankelijkheid te effenen. De vzw beschikt over ideeën en mensen, maar met uw financiële steun op rekening KBC BE39 7390 1640 4519 zouden we nog veel meer kunnen doen.
Goeman (Vooruit) over juridische actie tegen taaldiscriminatie in Brussel:
“Symbolenstrijd waar niemand iets aan heeft”
Vlaams Parlementslid Hannelore Goeman (Vooruit) is geen voorstander van een voorstel van Dominiek Lootens-Stael (Vlaams Belang) om schendingen van de taalwetgeving in Brussel te laten sanctioneren door een volwaardige taalrechtbank. “Ik heb echt een broertje dood aan politici die van reële problemen vooral een symbolenstrijd maken waar uiteindelijk geen enkele burger iets aan heeft”, liet ze optekenen. De Vlaamse Volksbeweging (VVB) is ‘not amused’ en kondigt een grootschalige actie aan.
In de commissie Brussel van het Vlaams Parlement werd midden november gedebatteerd over de ‘assertieve aanpak’ die de Vlaamse regering beloofde om de basisrechten van de Vlamingen in Brussel te verzekeren. Vlaams Parlementslid Dominiek Lootens-Stael wilde van bevoegd minister Cieltje Van Achter (N-VA) weten hoe ze dat precies wil doen. Lootens-Stael kwam zelf met drie voorstellen op de proppen, waaronder een voorstel om van de Vaste Commissie voor Taaltoezicht een volwaardige taalrechtbank maken met de rechterlijke, juridische bevoegdheid om sancties op te leggen, iets wat ze vandaag niet kan. Hij gaf wel toe dat het de federale regering is die dat mogelijk moet maken. Symbolenstrijd
Dat voorstel viel niet in goede aarde bij Vlaams Parlementslid Hannelore Goeman (Vooruit). “Ik heb echt een broertje dood aan politici die van reële problemen vooral een symbolenstrijd maken waar uiteindelijk geen enkele burger iets aan heeft”, reageerde ze. “Want, heel eerlijk, wat heeft mijn Nederlandstalige buurvrouw die op zoek is naar zorg in het Nederlands nu aan een regering die juridische stappen zou nemen? Hoe lost dat het probleem op? Wat zouden we hebben aan het vonnis van een taalrechtbank om echt het verschil te maken op het terrein voor wie op zoek is naar zorg in het Nederlands of naar hulp bij de politie in het Nederlands?”
Dat Goeman het woord ‘symbolenstrijd’ in de mond nam, deed ook bij Vlaams Parlementslid Karl Vanlouwe (N-VA) de wenkbrauwen fronsen. “Ik zou wel aan mevrouw Goeman willen zeggen dat het hier eigenlijk niet over een symbolenstrijd gaat. Het gaat echt wel over vormen van taaldiscriminatie, ongelijke behandeling en natuurlijk over het opnemen van verantwoordelijkheid”, klonk het.
Lootens-Stael verweet Goeman op zijn beurt dat haar partij Vooruit, die al sinds 1989 meebestuurt in Brussel, “gecollaboreerd heeft met de Franstaligen, die de taalwetgeving als een vodje papier beschouwen”. “Als u vroeger had ingegrepen in de Brusselse regering en gebruik had gemaakt van de macht van de Vlaamse partijen om de zaken desnoods te blokkeren om tot een toepassing van de taalwetgeving te komen, dan was de situatie niet wat ze vandaag is. We gaan er al 35 jaar, jaar na jaar, op achteruit. De taalwetgeving wordt al 35 jaar, jaar na jaar, meer overtreden.”
Ook bij de Vlaamse Volksbeweging (VVB) is men niet te spreken over Goemans woordkeuze. “Ik walg van Goemans houding”, reageert voorzitter Michael Discart. “In Brusselse ziekenhuizen vinden menselijke drama’s plaats omdat Nederlandstaligen niet in hun eigen taal geholpen kunnen worden. De tijd van bedelen en smeken is voorbij. De VVB zal binnenkort zelf actie ondernemen om de taalwetgeving af te dwingen.”
ANTON SCHELFAUT
HORIZONTAAL
A. Antwerps burgemeester van 1995 tot 2003 / B. Presentje - Stadsgracht / C. Neon - Germaanse volksstam / D. Niet-Spaanstalige buitenlander in Zuid-Amerika - Toets op je toetsenbord / E. Europeaan - Van caoutchouc vervaardigd / F. Schenkbuisje - Bijbelse stad - Nederlandse omroep / G. Ordehandhaver - Politiek project van Roland Duchâtelet / H. Gelijk aan nominale waardeBedenkelijke toestand / I. Gewezen cd&v-voorzitter - Mannelijk insect / J. Dorsvloer - Russisch ruimtestation - Muzieknoot / K. EuropeanenZoogster / L. Stinkdier - Met plezier
VERTICAAL
1. Reus uit de Antwerpse folklore / 2. TafelgastenBevel - Paard / 3. Deel van het testament - Dorp in Vlaams-Brabant / 4. Edelgas - Samenwerkingsverband - Griekse letter / 5. Meisjesnaam - Fijngemalen schelpen - Dapper / 6. Spellingsfout - Besturingssysteem van Windows - Nationaal kampioenschap / 7. Derde Asin in de Noordse mythologie - Familielid - Woord waarmee je naar jezelf verwijst / 8. Het zorgen voor een goed samenwerkend team / 9. Ondervind / 10. Uitbouw aan een gevel - Hooghartige houding - Familielid / 11. Zelfs niet - Vlaamse muziekprijs / 12. Koers bij het sluiten van de beurs
KARL VAN CAMP
Lees met een gerust hart Pal.be met Cyberbeveiliging van FBW.be
Hannelore Goeman
Roeland Raes
Nostradamus van de week
Op 5 december 2035 hebben we nog geen regering, maar wordt het hele sinterklaasdebat als ethische kwestie binnen het parlement beslecht. In het volgende decennium zullen de emoties rond inclusiviteit, religieuze achtergrond en de rol van Zwarte Piet in het sinterklaasverhaal bij wet worden vastgelegd in het belang van onze kinderen. We schetsen die wet nu al.
Op het einde van de jaren 2020 zal het debat opsteken dat Sinterklaas er wel heel blank uitziet om een geloofwaardige Turk te zijn. Dat zal kortstondig leiden tot een rage van Turkse sinterklazen, die weliswaar niet katholiek zijn. Waarna de kerk opwerpt dat hij misschien niet blank was, maar wel christelijk. Een splintergroep Aziatische sinten komt nooit van de grond, maar brengt wel een tegenreactie te weeg van zwarte sinten die handjes uitdelen als protest tegen het koloniale verleden van de traditie, wat heel wat kindjes doet huilen. Roetveeg Piet is tegen
canceld wegens totaal ongeloofwaardig in tijden zonder schouw.
De wetgever beslist: de sint verliest zijn bisschoppelijke titel, heiligenstatus, tenue en gender. Hij zal alternerend per jaar van huidskleur wisselen om te benadrukken dat ieder volk wel eens vrijgevig kan zijn. Ook het Vlaams Belang steunt de wet met als achterliggende redenering dat het hoog tijd werd dat we ook eens iets terugkrijgen van al die allochtonen. De stoomboot kan dus ook van om het even waar komen, maar is niet meer ecologisch verantwoord. Afhankelijk van het land van herkomst neemt ‘Klaas’ steeds het transportmiddel met de kleinst mogelijke ecologische voetafdruk. Oh ja, ook de naam Klaas vervalt uiteraard, wegens niet inclusief. In plaats daarvan wordt geopteerd voor een alternerende voornaam die vastgelegd wordt door de Verenigde Naties, ten laatste op 1 november van dat jaar. Komt de VN niet tot een consensus, dan is er dat jaar geen feest en zal het uitdelen van cadeautjes verboden zijn op straffe van een celstraf tot Die maatregelen kaderen niet in een nieuwe invulling van de traditie. Algemeen is er een consensus dat het toch heel wat ‘gedoe’ is om het feest überhaupt te organiseren en dat VN wel belangrijkere dingen aan het hoofd heeft. Het gaat om een uitdoofbeleid dat op termijn rust moet brengen in een meer egalitaire maatschappij. In een eerste fase wordt een verbod op sinterklaasliedjes ingevoerd. Een logisch gevolg van het feit dat geen enkele tekst op rationele wijze de lading kan dekken en goed doet aan alle leden van de samenleving. Algemeen wordt aangenomen dat Sinterklaas tegen 2040 als een zwarte bladzijde uit de geschiedenis beschouwd wordt.
Profi ciat met je Vlaamse overtuiging!
Maar ben je al lid van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds? Splits zelf de sociale zekerheid! Word lid van het VNZ.
Blij dat er iemand van wakker ligt
Het is alweer een kleine zeven maanden geleden dat de overheid onze mening vroeg over het beleid in dit land. In het politieke jargon hebben de hoofdrolspelers het dan graag over ‘hoe de kiezer de kaarten heeft geschud’. Dat klinkt alvast beter dan wat het werkelijk is: een niet-bindend, eerder vrijblijvend advies over hoe het land de voorbije jaren werd geleid en hoe het in de toekomst geleid moet worden. We vroegen Jan Modaal om zijn mening.
Jan Modaal is enigszins verrast met onze vraag naar zijn mening, gezien de eindejaarsperiode. “Dat is meestal het moment dat de koning ons idealiter komt vertellen wat onze mening het beste zou zijn”, stelt hij vast. En om opnieuw naar de stembus te gaan, leek het hem toch te vroeg. Naar zijn mening. Maar als we er op aandringen, wil hij er toch
De partijen zijn zeven maanden na de verkiezingen nog steeds bezig met een regering te vormen. Verbaast u dat?
“Verbazen is een groot woord. Strikt genomen zou je verwachten dat ze dat al gedaan hadden, gezien de financiële situatie en de hoogdringendheid van de actie. Maar hoogdringendheid is precies een vies woord. Ik vind dat de Belgische partijen een beetje reageren zoals ik zelf doe als mijn vrouw zegt dat de vuilbakken moeten worden buitengezet. Je kan dat dan meteen doen. Of niet natuurlijk. En dan denk ik bij mezelf: nou, al die vuilzakken samen hebben me toch twee euro gekost. Dat zet je toch niet zomaar op straat. Ik zeg haar dan ook dat ik deze week alweer twee euro heb bespaard als ik dat niet doe. Zij ziet dat anders, maar ieder zijn mening, nietwaar… Ik ben het met haar eens dat het op den duur
Die metafoor ontgaat mij een beetje…
“Kijk, als de vuilnisbakken niet op tijd buiten staan, begint het te stinken en zet mijn vrouw ze op den duur buiten. Maar dan is het ook gedaan met lachen. Ze maakt dan het leven mee zuur en ik krijg niks meer voor mezelf gedaan. Wel, Europa is de vrouw van onze regering. Als ze opnieuw niks doen, gaat Europa overnemen en dat gaat hun beste dag niet zijn. Maar ze hebben dan wel iemand die in hun plaats werkt en ze moeten geen verantwoordelijkheid nemen. Ieder na-
Kerstmis is het nieuwe doel van de Arizona-partijen. Daar zitten ze nu al bij
“Ze liggen er dus wakker van? Allez, blij dat er iemand van wakker ligt. Maar wat wel straf is? Als ik Ivan De Vadder mag geloven, hebben we de kaarten ‘nog nooit zo duidelijk gelegd’. Ik ben het daarmee eens. Ik weet nu niet of dat goed of slecht is. Iedere Jan Modaal zijn mening en daarmee moeten ze het doen. Maar in België lijkt het precies dat we hier en daar een kaartje verkeerd gelegd hebben. Ze kunnen het niet vinden, zelfs al ligt het voor hun neus. En dan wordt het moeilijk natuurlijk.
Pak nu Vooruit dat de verkiezingen heeft gewonnen? Hebben die wel goed gekeken naar wie de verkiezingen heeft gewonnen? Pas op, ik moei mij daar niet mee. Maar zou het niet makkelijker zijn als ze nog eens goed naar de kaarten kijken? Het is voor mij glashelder dat ik de stekker in het stopcontact moet steken om de lamp te doen branden. Maar als ik hem in het gat van de kat steek, gaat dat wat langer duren. Begrijp je?”
Dat als de kaarten zo makkelijk liggen, je het niet moeilijker moet maken?
Jan Modaal: “Toch als je blijft beweren dat je iets aan de situatie wilt doen en echt rekening wilt houden met de kiezer. Wij, Jannen Modaal, zijn geen moeilijke mensen. Wij moeten ‘eerst spreken’ volgens de regels van de democratie. En dat is een mooi principe dat de politici hanteren voor de verkiezingen. Maar als mijn vrouw me naar de winkel stuurt om prei, patatten, een halve kilo gehakt en een fles van die dieetcola die ze zo graag drinkt, dan heeft ze eerst gesproken. Maar ze heeft er natuurlijk niks aan als ik thuiskom met drie sixpacks Stella, een doos koekjes en een fles whisky. Eerst spreken, betekent dat je krijgt wat je vraagt. Denk ik dan, hé. Maar wat weet ik daar eigenlijk van… Ik ben maar de Jan, hé.”
