In augustus had Frank Vandenbroucke nog gezegd dat hij het “voor 100 procent eens” was met de supernota van De Wever. Rousseau had ook al laten verstaan dat hij meer toegevingen zou kunnen doen na de gemeenteraadsverkiezingen. Het omgekeerde is gebleken. De affaire in Gent heeft getoond dat de ideologische aversie van de socialisten voor N-VA (en MR) groter is dan de buitenwereld vermoedde.
ISLAMOGAUCHISME IN MOLENBEEK 5
WEINIG NIEUWKOMERS IN GEMEENTERADEN 7
GRASSROOTS-CAMPAGNES
MAAKTE MUSK HET VERSCHIL?
Rousseau liep in Gent ook zelf een blauwtje. Het moet hem doen beseffen hebben dat hij met zijn linkse partij niet zomaar kan doen wat hij wil. Ook voor de grote manipulator zijn er grenzen. Bij de socialistische militanten leeft het beeld dat zij de depanneurs zijn van een rechtse, antisociale besparingsregering. Zonder grote trofeeën aan de onderhandelingstafel riskeren Rousseau en Vandenbroucke verzet, onmiddellijk of door dissidentie tijdens de regeerperiode. Wat nu? Zowel in de media als in politieke kringen wordt nu gespeculeerd dat Vooruit zou kunnen vervangen worden door Open Vld. Dat die coalitie slechts één zetel op overschot heeft, is niet eens het grootste probleem. De Wever heeft vóór de verkiezingen van alle Vlaamse partijen geëist dat zij zouden beloven nooit in een federale regering te stappen die geen meerderheid langs Vlaamse kant heeft. Indien N-VA
Vooruit inruilt voor Open Vld, zou zij zelf die belangrijke regel overtreden. Pour les besoins de la cause
Bart Verhulst zei op het VRT-journaal dat de deur toch op een kier wordt gehouden voor de Open Vld-optie. Ik begrijp de verleiding. Immers, is het niet in het belang van Vlaanderen dat er een regering komt die een gezonder budgettair en economisch beleid kan voeren? Is het niet in het belang van Vlaanderen dat er een Vlaamsgezinde partij mee in de federale regering zit? Allemaal juist, maar in de toekomst moet je dan nooit meer zeuren als andere politieke combinaties ook geen enkel belang meer hechten aan het draagvlak in Vlaanderen. Politieke principes als dit worden nooit opgegeven door een bewuste koersverandering, maar sneuvelen altijd op het altaar van ‘les besoins de la cause’. Als deze regering
geen confederale hervorming zal doorvoeren, hoewel die door De Wever als conditio sine qua non werd vooropgesteld, zal dat met het excuus zijn dat budgettaire hervormingen nu net iets dringender en belangrijker zijn. Het confederalisme zal even langs de kant van de weg achtergelaten en nooit meer opgehaald worden. Vlaams Belang zal die niet gehouden belofte terecht hekelen, maar heeft met de ondertekening van het ‘ethisch charter’ in Izegem getoond hoever het zelf wil gaan in toegevingen ‘voor de goede zaak’, in casu het doorbreken van het cordon. Ik begrijp waarom men dat deed, maar ten gronde was daar hetzelfde mechanisme aan het werk. Mijn inschatting is dat we deze week getuige zijn geweest van de vertrouwde ‘politique politicienne’. Vooruit zit tenslotte ook al in de Vlaamse regering. Ik luisterde dinsdagmorgen naar Vandenbroucke op Radio 1. Ik hoorde eigenlijk een man die de vier andere partijen smeekte om toch maar wat symbolische toegevingen te doen. Dat heb je met socialisten. Ze hebben een afkeer voor rechts, maar houden ook van postjes, benoemingen en alle andere voordelen van beleidsdeelname. Afwachten wat het zwaarste weegt. En wat Bouchez hen nog zal gunnen.
FRANCESCA
VAN
KAMERLID
VLAAMS BELANG
JURGEN CEDER
Sidder en beef: Trump opnieuw president
Afgelopen nacht, enkele uren voor ‘t Pallieterke in druk ging, won Donald Trump voor de tweede keer de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Uitgebreide analyses en opinies zal u daarover in dit nummer dus niet te lezen krijgen, maar we geven u toch enkele bedenkingen mee, zoals we ze ook aan kinderen zouden meegeven.
Een ervan is dat het belangrijk is dat de goede de sterkste is. Als de sterkste geen ruzie, of in dit geval oorlog, wil, dan komt er geen oorlog. Niemand zal hem of haar durven aanvallen. Si vis pacem, para bellum zouden de Romeinen hebben gezegd. Als je vrede wil, moet je voorbereid zijn op oorlog. In de Verenigde Staten verloor Kamala Harris, die ontstellend zwak was tijdens haar vicepresidentschap en tijdens de campagne, het pleit. Trump daarentegen won overtuigend zowel in kiesmannen als in stemmen, de zogenaamde popular vote. De traantjes zullen aan de linkerzijde van het politieke spectrum de komende weken dan ook overvloedig vloeien. Onder andere omdat die linkerzijde zich vaak ondubbelzinnig achter de verliezende kandidaat had geschaard.
Meer of minder oorlog?
Ondanks alle hysterie in de media over Trump, voor en allicht ook na deze verkiezingen, startte hij tijdens zijn presidentschap als een van de enigen geen nieuwe oorlogen. Als je over het sterkste leger ter wereld beschikt én bereid bent dat ook in te zetten, dan zullen alle andere landen wel twee keer nadenken vooraleer een avontuur te beginnen.
Dat het er voor de Palestijnen in Gaza allicht niet te best uitziet, lijkt evident. Maar daar staat tegenover dat Hamas, Hezbollah en Iran allicht ook zullen beseffen dat hun momentum om te hopen op een instorting van Israël onder internationale druk minstens voor vier jaar weer van tafel is.
De oorlog in Oekraïne zou tegen dat u dit nummer leest dan weer tot het verleden moeten behoren. Dan zijn de 24 uren die Trump zei nodig te hebben, immers verstreken. Alle gekheid op een stokje, is de kans effectief groot dat met Trump aan het roer van de Verenigde Staten het conflict op een of andere manier sneller beëindigd zal worden dan met het halfslachtige beleid van de Democraten.
En wat met ons?
Moeten wij als westerlingen en vooralsnog gelukkige bewoners van de vrije wereld, nu bang of blij worden met de nieuwe president van onze belangrijkste militaire bondgenoot en beschermheer? Via de NAVO hebben de Verenigde Staten en nu dus Trump een belangrijke invloed op onze veiligheid en onze internationale onderhandelingspositie. Trump zal Europa ongetwijfeld onder druk zetten om eindelijk verantwoordelijkheid op te nemen op het vlak van defensie.
Wij juichen het toe indien wijzelf en Europa terug over sterke legers zouden kunnen gaan beschikken. Eindelijk zouden we dan weer serieuze gesprekspartners kunnen zijn op het internationale toneel. Het is begrijpelijk dat niet iedereen even warm wordt van de VS als onze belangrijkste bondgenoot, maar de enige manier om dat te kunnen veranderen, is zelf de sterkste of minstens sterk genoeg worden. Intussen is het altijd beter dat wijzelf of partners die grotendeels dezelfde opvattingen hebben over vrijheid, democratie en handel, kunnen bepalen wat er met ons gebeurt.
Abonnementen binnenland Abonnement buitenland: 3 maanden: 58,5 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 117 euro bestemming. Alle inlichtingen 1 jaar: 234 euro op de kantoren. Steunabo 1 jaar: 350 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Elke week op donderdag in uw krantenwinkel Oud-hoofdredacteurs: Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020) Kernredactie: Wart Van Schel (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Simon Segers, Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock
Mythes en feiten over de mislukte formatie
De analyses over de mislukte vorming van een Arizona-coalitie zijn bijna niet meer bij te houden. En bij een overdosis aan informatie is de kans groot dat er een overdosis onzin wordt gedebiteerd. Dat was nu opnieuw het geval. Zo is er het hardnekkige gerucht dat N-VA-voorzitter Bart De Wever eigenlijk geen regering wil leiden en de mislukking van de formatie dus niet betreurt. Dat klopt niet. Hetzelfde geldt voor de stelling dat Vooruit-voorzitter Conner Rousseau eigenlijk nooit in deze coalitie heeft geloofd.
De week tijd die formateur Bart De Wever (N-VA) van koning Filip heeft gekregen om de Arizona-coalitie (N-VA, cd&v Vooruit, MR, Les Engagés) te reanimeren, dient eigenlijk vooral om de dood van deze regeringsformule vast te stellen. Voorlopig toch. Er is gewoon geen kans dat Vooruit-voorzitter Conner Rousseau op korte termijn opnieuw rond de tafel gaat zitten indien men niet tegemoetkomt aan de eis dat “ook de grootste vermogens hun bijdrage moeten leveren tot de gezondmaking van de begroting”. Afgezien van het feit dat er met de hogere effectentaks en een meerwaardebelasting op aandelen al sprake is van extra vermogenstaksen in de verschillende nota’s van Bart De Wever, dreigt de MR van Georges-Louis Bouchez de gesprekken te verlaten als er nog meer belastingen op kapitaal of kapitaalwinsten bijkomen. Conclusie: de voorstanders van een coalitie met de Vlaamse liberalen van Open Vld mogen nu proberen een Zweedse coalitie bis tot stand te brengen.
Gemakkelijk wordt dat niet met een meerderheid met één zetel op overschot. Om nog maar te zwijgen over de fel verzwakte Open Vld die als los zand aan elkaar hangt. Voorzitter Eva De Bleeker moet samenwerken met Kamerleden als Alexander De Croo en Vincent Van Quickenborne. Die Vlaamse liberalen kunnen niet door één deur. Laten we eerlijk zijn: indien de formule van een Zweedse coalitie bis écht kans maakte, dan had men dat al geprobeerd.
Het is realistisch te denken dat men na vele rondjes draaien opnieuw bij Vooruit en dus de Arizona-coalitie terechtkomt. Wat de stelling van sommige opiniemakers tegenspreekt als zou Bart De Wever nooit interesse hebben gehad in deze coalitie, laat staan in het premierschap. En dat Conner Rousseau daar eigenlijk tegen zijn zin zit in afwachting dat de Franstalige zusterpartij PS zich aansluit. Ook dat klopt niet. Tijd om de feiten van de mythes te onderscheiden.
De socialistische zuil kreeg het signaal dat er moest worden gesaneerd
Daarvoor moeten we om te beginnen terug naar vorige zomer. Toen bracht ontslagnemend federaal minister van Volksgezondheid Frank Vandenbroucke (Vooruit) een discreet bezoek aan het socialistisch ziekenfonds en gaf de duidelijke boodschap mee dat er besparingen zullen nodig zijn. Het bleek al vlug geen geheime vergadering meer, want Knack-redacteur Walter Pauli bracht het verhaal uit. Ondertussen nam de druk van bepaalde media toe richting mutualiteiten om reacties te geven op de Arizona-onderhandelingen, zeker toen MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez begon over het afschaffen of op zijn minst sterk afslanken van die mutualiteiten. Maar onder andere bij de socialistische mutualiteiten hield men de boot af. Men wil de onderhandelingen alle kansen geven, was de boodschap.
Velen zijn vergeten dat er amper over een staatshervorming is gesproken
Dat Rousseau uiteindelijk toch op de rem ging staan, heeft hoogstwaarschijnlijk te maken met het feit dat hij zijn eigen partij niet onder controle heeft. De saga rond de formatie van het Gentse stadsbestuur heeft dat aangetoond. Het is zoals de Gentse politicoloog Carl Devos terecht stelde: “De Vlaamse socialisten vinden Conner Rousseau vooral interessant om stemmen binnen te halen, maar volgen hem voor de rest niet.” De politieke koudwatervrees bij de Oost-Vlaming en zijn obsessie over de manier waarop hij in de media overkomt, deden de rest.
Een ander element dat wellicht een rol speelt: Rousseau heeft op korte tijd twee trofeeën binnengehaald. Ten eerste een deelname aan een Vlaamse regering waar hij erin geslaagd is een pak extra uitgaven
af te dwingen. Ten tweede heeft de vertrouwensband met Bart De Wever ervoor gezorgd dat Vooruit in tal van lokale coalities boven het eigen gewicht bokst. Waarom dan nog veel tijd investeren in de federale formatie?
N-VA zwijgt nog altijd over een staatshervorming
Bart De Wever zelf ziet dat wellicht anders. Er zit flink ruis op de goede politieke relatie met de Vooruit-voorzitter, om het zacht uit te drukken. Al zou het laatste gesprek nog altijd relatief hoffelijk verlopen zijn. Hier en daar werd geopperd dat het mislukken van een Arizona-formatie het gevolg was van een discreet één-tweetje tussen De Wever en Rousseau. De Vlaamse socialist had er zoals gezegd weinig zin in als men de PS er niet bijnam. Voor Bart De Wever kwam het goed uit, want hij zou eigenlijk geen premier willen worden. Bovendien kan het mislukken van de formatie worden verklaard als het zoveelste bewijs dat België niet werkt. Dat laatste is een wat vreemde redenering, aangezien het een Vlaamse partij is die op de rem staat. De enige uitleg die de stelling wat stoffeert, is dat N-VA door de houding van de Franstalige partijen onmogelijk een mogelijke coalitie met Vlaams Belang kan uitspelen tijdens de onderhandelingen. Maar dat is een politieke analyse die ons te ver leidt. Feit is dat De Wever nog een week tijd heeft gekregen van het staatshoofd. Het is niet bekend wie daar vooral op gehamerd heeft, maar het betekent dat men Arizona dus nog een kans wil geven, hoe miniem ook. Ondertussen zijn velen ook vergeten dat er tijdens deze onderhandelingen amper of niet over een staatshervorming werd gesproken. De N-VA’er die zich daarmee zou moeten bezighouden, is Sander Loones, ondertussen verkast naar Koksijde waar hij over een kleine maand burgemeester wordt. Dat een Vlaams-nationalistische partijvoorzitter zeer weinig communautaire eisen op tafel gooit, is opvallend. De kritiek die hij daarvoor krijgt van Vlaams Belang en van de niet-partijpolitieke Vlaamse Beweging, is terecht. Hoogstens zou men in een Arizona-coalitie een aantal federale instellingen splitsen en ministerposten van onder andere werk en volksgezondheid opsplitsen. Dat is weinig. Zeer weinig. Maar het is wel het bewijs dat De Wever bleef inzetten op een regering die eerst sociaaleconomisch orde op zaken moest stellen.
KAN EEN ZWARTE VROUW DE CONSERVATIEVE PARTIJ VAN HET VK REDDEN?
De Britse Labourpartij heeft bij de laatste verkiezingen bijna twee derde van de zetels in het House of Commons veroverd. Dat geeft de indruk van een partij met een duidelijk mandaat van de kiezer. Die schijn bedriegt. In werkelijkheid heeft de partij van Keir Starmer in de stembus slechts het vertrouwen gekregen van 20 procent van de stemgerechtigde Britten. Dat nauwe draagvlak is sindsdien nog verkleind.
Die wanverhouding tussen populaire steun en macht in het parlement is ten dele het gevolg van het first-past-thepostsysteem, waarbij in elk district slechts 1 zetel te begeven is die naar de grootste partij gaat, zonder zelfs een tweede ronde. Ook de zwakke opkomst ondermijnt de democratische legitimiteit van de regering. Slechts 60 procent van de Britten ging nog stemmen.
Het uiteindelijke resultaat, een regering die slechts wordt gesteund door 1 op de 5 kiesgerechtigden, is zorgwekkend vanuit democratisch standpunt. Ons proportioneel systeem leent zich minder tot dergelijke onevenwichten, maar door de afschaffing van de opkomstplicht zijn nu ook al heel wat gemeentelijke coalities gevormd die niet de steun hebben gekregen van de helft van hun inwoners, zelfs niet bij benadering. Het geeft hopelijk stof tot nadenken aan degenen die de opkomstplicht ook bij andere verkiezingen willen afschaffen.
Repressie
Het reeds zwakke draagvlak van de socialistische regering is na de verkiezingen nog verder afgebrokkeld, aan een nooit gezien tempo zelfs. De wittebroodsweken van de regering Starmer waren erg kort. Een maand na het inzweren van de nieuwe premier waren er in verschillende Britse steden betogingen en rellen naar aanleiding van het doodsteken van drie jonge meisjes in Southport. De pers was toen meer bezig met de valse geruchten die over de dader circuleerden dan met de dood van de meisjes. Op bepaalde mediakanalen werd toen inderdaad verkeerdelijk beweerd dat de dader een islamitische kanaaloversteker was. Later bleek dat het een jonge Rwandees was, waarbij de pers zijn ‘mentale problemen’ benadrukte om ons weg te houden van vermoedens over mogelijke andere motieven.
Het probleem voor de Tories is dat zich een alternatief op rechts aandient in de vorm van Reform
De politie was ook snel om een terroristisch motief uit te sluiten. Later is echter gebleken dat in de kamer van de moordenaar een trainingshandboek van Al Qaida is gevonden en een dosis ricine, een dodelijk gif. Geen enkele Vlaamse krant heeft dat nieuws gebracht. Nog enkele dagen geleden hield De Morgen vol: “De politie en het gerecht vonden geen aanwijzingen van terrorisme of dat hij een moslim zou zijn”. De uitzonderlijk strenge aanpak van die protesten en rellen is bij heel wat Britten in het verkeerde keelgat geschoten. Duizend mensen werden opgepakt, 400 werden vervolgd en veroordeeld. Sommigen kregen effectieve gevangenisstraffen alleen omwille van uitlatingen op sociale media. Het verschil met de fluwelen handschoen die politie en gerecht meestal hanteren bij rellen, was te opvallend om te negeren. Gevaarlijke gevangenen moesten worden vrijgelaten om plaats te maken voor de relmakers. De persoonlijke populariteit van Starmer daalde onmiddellijk met 10 procent. Maatpakken voor Keir
Voor de socialistische regering ging het sindsdien van kwaad naar erger. Vooral de beslissing om een groot deel van de gepensioneerden geen subsidie meer te geven voor de kosten van verwarming in de wintermaanden, kwam slecht over. Objectief gezien was die maatregel verdedigbaar, maar er bleef vooral het beeld hangen van oudjes die voor hun niet-aangestoken kachel zaten te bevriezen. Voor een socialistische partij is dat dodelijk.
Daar kwamen nog een aantal schandalen bij van persoonlijk profitariaat. Starmer bleek duizenden euro’s aan geschenken te hebben ontvangen van een rijke zakenman, waaronder maatpakken, tickets voor popconcerten en vaste plaatsen in de luxueuze loges van voetbalclub Arsenal. Ook mevrouw Starmer hield er wat nieuwe pakjes aan over, net als Rachel Reeves, de minister van Financiën. Er zijn weinig zekerheden in de politiek, maar socialisten blijven socialisten, over alle landsgrenzen heen.
De Nobelprijs van Marie Antoinette
Linkse regeringen kunnen soms pech hebben, maar andere problemen liggen gewoon in hun aard. Benoemingen van mensen op topfuncties alleen omwille van hun afkomst bijvoorbeeld. David Lammy is niet het scherpste mes in de la, maar kon toch minister van Buitenlandse Zaken worden, alleen omdat hij zwart is.
Toen Lammy deelnam aan de tv-quiz Mastermind en hem werd gevraagd welke Franse vrouw met de voornaam ‘Marie’ in 1903 een Nobelprijs won, dacht hij niet aan Marie Curie maar aan Marie Antoinette. Hij antwoordde ook dat Hendrik VII de opvolger was van Hendrik VIII, een antwoord dat zelfs mijn tienjarige zoon, die men op school heeft geleerd dat acht ná zeven komt, aan het lachen bracht. Andere mensen kan men het onmogelijk kwalijk nemen als ze denken dat de Rozenrevolutie plaatshad in Joegoslavië en dat Edward Shevardnadze daar ooit president was, maar voor een minister van Buitenlandse Zaken wijst het op een essentieel gebrek aan kennis van de recente geschiedenis.
Bij haar aantreden scoorde de regering-Starmer een nulsaldo bij het publieksvertrouwen, wat betekent dat evenveel mensen een negatieve als positieve opinie hadden. In oktober was dat al een spectaculaire -40 procent geworden. Starmer is nu al minder geliefd dan Rishi Sunak, de uittredende Conservatieve premier die hij enkele maanden geleden nog versloeg bij de verkiezingen.
“Collaborateur van de blanke suprematie”
Die Conservatieve Partij leed toen de grootste nederlaag uit haar bestaan. Dat zou geen onoverkomelijke ramp hoeven te zijn zolang de traditionele cyclus van de Britse politiek nog werkt, waarbij Conservatieven en Labour elkaar aan de macht afwisselen. Het zou dan nu volstaan te wachten tot Labour er een puinhoop van maakt, iets waar Keir Starmer zelfs bedrevener in lijkt dan zijn voorgangers. Het probleem voor de Tories is dat zich een alternatief op rechts aandient in de vorm van Reform, de partij van Nigel Farage. De Conservatieve Partij lijkt er zich van bewust dat het echte levensgevaar van rechts komt en dat ze zich vooral op die flank moet wapenen.
Er zijn weinig zekerheden in de politiek, maar socialisten blijven socialisten
Er waren oorspronkelijk vier kandidaten om voorzitter van de Tories te worden, maar het eindduel ging tussen de twee meest rechtse kandidaten. Kemi Badenoch haalde het daarin van Robert Jenrick. Ideologisch verschillen de twee weinig van elkaar. Jenrick had een meer uitgewerkt programma. Badenoch klinkt combattiever en lijkt ook meer een cultuurstrijder. Ze jaagde links de gordijnen in met de uitspraak dat niet alle culturen gelijkwaardig zijn, een evidente waarheid, maar die nog steeds geldt als een vloek in de politiek correcte kerk.
Badenoch is zwart, van Nigeriaanse afkomst. Aan The Times zei ze dat ze eigenlijk verkiest dat aan dat aspect niet te veel aandacht zou worden besteed. Ze noemt haar eigen partij kleurenblind en zegt dat die mensen enkel op verdienste beoordeelt. Anderzijds geeft ze wel toe dat haar afkomst haar beter beschermt tegen beschuldigingen van racisme. Dat bleek ook meteen. Dawn Butler, een andere zwarte politica, parlementslid voor Labour, probeerde het toch, maar hield er een bloedneus aan over. Ze had een post op X gedeeld waarin Badenoch “een collaborateur van de blanke suprematie” werd genoemd. Ze verwijderde het bericht weer snel, maar te laat. Starmer staat nu onder druk om Butler uit zijn partij te zetten.
De ratel van Thatcher
Zelf probeert ze de vergelijking te vermijden, maar Badenoch is door sommigen al de ‘nieuwe Thatcher’ genoemd. Met de IJzeren Dame heeft Badenoch alvast gemeen dat ze zal moeten vechten tegen de ‘One Nation’-vleugel van de Conservatieve Partij. ‘One Nation’-conservatieven zijn partijleden die niet aan ideologie willen doen en het land liefst paternalistisch besturen ‘in het belang van iedereen’. Je kan ze wat vergelijken met de christendemocraten bij ons.
Thatcher ging in tegen die groep. Ze vergeleek de Britse politiek met de werking van een ‘ratchet’, een ratel, een mechanisme met kamrad en pal, dat maar in één richting kan gedraaid worden. Linkse regeringen veranderen de staat, de wetten en de samenleving, rechtse regeringen doen aan status quo. Ik gebruik zelf graag het beeld van bakens op zee. Linkse regeringen verzetten de bakens, rechtse regeringen varen een zo rechts mogelijke koers binnen die bakens, maar pogen ze niet te verplaatsen.
Links wil gekleurde mensen promoten door ze aan te stellen op functies waarvoor ze niet geschikt zijn
De ‘One Nation’-conservatieven zijn eigenlijk een pest binnen alle conservatieve partijen. Niet alleen omdat ze nooit echte verandering bewerkstelligen, maar ook omdat ze op termijn altijd electoraal verlieslatend zijn. Thatcher was niet bang om gehaat te worden, vooral door de dominante opiniemakers, maar behaalde grote verkiezingsoverwinningen en was de langst regerende naoorlogse premier van het VK. Je moet altijd een boodschap hebben, ook als je sommige mensen voor het hoofd stoot. De Tories hadden die al geruime tijd niet meer.
Kleurenblindheid wint elke keer
Of Badenoch de nieuwe Thatcher wordt, valt nog af te wachten. Op zich is het nu wel al een interessant gegeven dat een zwarte vrouw de oudste conservatieve partij van het Westen gaat leiden. Vergelijk Kemi Badenoch, die de boeken van Thomas Sowell heeft verslonden, dan maar eens met die andere zwarte politicus, David Lammy, de man die denkt dat Marie Antoinette ooit een Nobelprijs kreeg. Vergelijk in de VS Condoleezza Rice met Kamala Harris, die zelfs geen eenvoudige vraag in een interview kan beantwoorden. Vergelijk in Vlaanderen Zuhal Demir met Meryame Kitir, die alleen een politieke BV werd na het vermeende racistische incident met Luk Van Biesen. Links wil gekleurde mensen promoten door ze aan te stellen op functies waarvoor ze niet geschikt zijn, maar maakt ze daarmee uiteindelijk belachelijk. Rechts kijkt niet naar de huidskleur, met als resultaat dat gekleurde mensen zich even bekwaam tonen als blanken. Kleurenblindheid verslaat woke identiteitspolitiek elke keer. Links blijkt echter nog niets geleerd te hebben. Na de verkiezing van Badenoch als leider van de Tories zijn verschillende vooraanstaande socialistische politici gaan klagen bij Starmer dat hij te weinig niet-blanken in zijn regering heeft. Hop, nog een paar Lammy’s erbij.
JURGEN CEDER
Kemi Badenoch
China doet inflatie dalen, maar pijnigt onze industrie
De inflatie in België heeft moeite om onder de 3 procent te zakken. De 2 procentgrens van de Europese Centrale Bank is moeilijk te bereiken. Maar gelukkig is de tijd van hoge inflatie voorbij. Dat is zowaar te danken aan de nog altijd goedkope producten uit China. En dan gaat het niet om kleinere consumptiegoederen als smartphones, wel om de impact van goedkope zonnepanelen en e-wagens. Wat dan weer slecht nieuws is voor onze industrie.
Inflatie dat is zoals tandpasta: gemakkelijk uit de tube te krijgen, maar moeilijk er opnieuw in te stoppen. Het is een bekende uitspraak van verschillende economen en het klopt. Door de toenemende consumptiedrift na de coronaperiode stegen de prijzen omdat het aanbod de vraag niet kon volgen. Neem daar nog de energiecrisis bij na de Russische inval van Oekraïne en begin 2022 klom de inflatie naar 10 procent. Dat was geleden van de oliecrisis van de jaren 1970 en begin jaren 1980. Sindsdien is de inflatie gestaag gedaald, onder meer dankzij het rentebeleid van de Europese Centrale Bank (ECB). Maar de doelstelling om tot een inflatie van 2 procent te komen, kan maar niet worden gerealiseerd. De inflatie is inderdaad een hardnekkig beestje dat moeilijk onder controle te krijgen is.
Gestabiliseerd
Toch hoeft de boodschap niet enkel negatief te zijn. De inflatie is gestabiliseerd, zij het op een iets hoger niveau dan goed zou zijn. Eind oktober publiceerde de Indexcommissie de recentste cijfers. Men kwam voor België uit op 3,2 procent. Concreet betekent dat dat een gemiddeld gezin dat vorig jaar, in oktober 2023, 100 euro uitgaf, in oktober 2024 ongeveer 103,2 euro betaalt voor dezelfde korf aan producten. Op een jaar tijd zijn de producten dus 3,2 procent duurder geworden.
Econoom Stijn Baert (Universiteit Gent) is lid van de Indexcommissie en gaf op X/Twitter wat duiding bij de cijfers. Zo ging hij na wat de inflatie aanjaagt. Wat blijkt? Toch vooral elektriciteit (13,7 procent duurder dan in oktober 2023) en gas (zo maar even 116,9 procent duurder). Dat komt niet omdat die zoveel duurder werden op de markten, maar wel omdat de steunmaat-
regelen die de factuur drukten vorig jaar nog van kracht waren. Gevolg van de inflatie was dat de lonen van tal van werknemers geïndexeerd werden, met meer dan 3 procent in januari 2024.
Chinese subsidies
Waar Stijn Baert het in zijn posts op sociale media echter niet over heeft, is dat de inflatie eigenlijk nog een stuk hoger zou liggen, maar dat die op Europees vlak gedrukt wordt door iets dat men niet zou verwachten: de vele subsidies die de Chinese overheid geeft aan een aantal economische sectoren als die van de zonnepanelen, elektrische wagens en batterijproducenten. Meer nog, het Chinese steunbeleid voor de eigen bedrijven verlicht de taak van de ECB zowaar om de inflatie onder controle te krijgen.
De inflatie is gestabiliseerd, zij het op een iets hoger niveau dan goed zou zijn
Waarover gaat het? Niet dat we nog in het tijdperk leven dat China de westerse markten overspoelt met goedkope basisproducten, gaande van kledij over speelgoed tot smartphones. Neen, het land probeert de internationale positie te versterken via producten in een hoger segment. En dan komen we bijvoorbeeld bij de al vermelde zonnepanelen. De combinatie van goedkopere productie en overheidssubsidies heeft er bijvoorbeeld voor gezorgd dat de prijs voor Chinese zonnepanelen tussen 2007 en 2011 jaarlijks met 30 procent is gezakt. Daar
komt nog bij dat die sector, net als andere Chinese industrieën, kampt met een overcapaciteit, wat de prijzen nog meer onder druk zet. Gezinnen in het Westen kopen massaal die Chinese zonnepanelen aan. Wereldwijd is het marktaandeel van dat land in die branche gestegen naar 50 procent. Hetzelfde geldt voor elektrische batterijen. Op de markt van elektrische auto’s heeft China ondertussen de EU bijgebeend: het marktaandeel voor beiden is hier 30 procent. De VS zakt hier onder 10 procent. Gelukkig dat ze daar nog Tesla hebben.
Een zegen voor Europa?
Economen gaan ervan uit dat de Chinese overcapaciteit in die sectoren leidt tot exportprijsdalingen, waardoor de inflatie in de EU met 0,9 procent kan verminderen. Een deel daarvan is ook te danken aan de reacties van de Europese bedrijven die hun prijzen doen dalen om met China te kunnen blijven concurreren.
Kortom, het Chinese beleid van gesubsidieerde export leidt ertoe dat de inflatie in Europa onder controle blijft. In andere tijden zou er zelfs sprake zijn van een deflatoir effect. Dat is goed nieuws voor de koopkracht van de Europeanen. Minder goed nieuws is dat voor de industrie en de jobs aldaar. In tal van markten worden de Europese spelers van de kaart geveegd of fel bedreigd. De industrie van de zonnepanelen is hier gedecimeerd, en in de VS overigens ook. Nu is de auto-industrie aan de beurt, getuige de sluitingen bij Volkswagen/Audi, die de concurrentie met China nog amper aankan.
ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN
Historisch weekoverzicht
Zaterdag 9 november zal het 101 jaar geleden zijn dat Adolf Hitler begon aan zijn mislukte Bierkellerputsch, waarna hij werd gearresteerd en in de gevangenis begon aan Mein Kampf. Op dezelfde dag in 1938 vond de Kristallnacht plaats, de georganiseerde pogrom tegen de Joodse bevolking in Duitsland.
Op zondag 10 november 1438 werd Maarten Luther in het Duitse Eisleben geboren. De protestantse theoloog en reformator ontwikkelde zich tot de leidende persoonlijkheid van de Reformatie in het Duitse Rijk. Enkele eeuwen later op dezelfde dag vond een andere belangrijke culturele gebeurtenis plaats. Op 10 november 1969 werd het populaire kinderprogramma Sesamstraat voor de allereerste keer uitgezonden in de Verenigde Staten.
11 november kent iedereen natuurlijk als Wapenstilstand; meer daarover op blz. 8 en 9. Op dezelfde dag is het precies een jaar geleden dat paus Franciscus de conservatieve Amerikaanse bisschop Joseph Strickland uit zijn ambt onthief, nadat die jarenlang via sociale media kritiek uitte op de paus. Verder viert het Afrikaanse land Angola vandaag zijn onafhankelijkheid. Op 12 november is het precies 10
jaar geleden dat de Europese Ruimtevaartorganisatie ESA er als eerste in slaagde om een ruimtesonde op een komeet te doen landen. Een missie met een prijskaartje van zo’n 1,4 miljard euro, die onder andere over de afkomst van het water op aarde duidelijkheid heeft verschaft.
Iedereen herinnert zich de jihadistische terreuraanslagen op 13 november 2015 in Parijs nog,
waarbij in totaal 131 mensen om het leven kwamen bij een zestal aanslagen, waaronder aan het Stade de France en de Bataclan. Op dezelfde dag in 1991 speelde het voetbalelftal van de Sovjet-Unie zijn laatste wedstrijd.
14 november was de dag waarop president Bill Clinton in 1998 een schikking van 850.000 dollar betaalde aan Paula Jones. In ruil daarvoor trol zij haar aanklacht van seksuele intimidatie in. Op dezelfde dag viert koning Charles III zijn 76e verjaardag.
Op 15 november is het precies 15 jaar geleden dat de Burj Khalifa in Dubai wordt geïnaugureerd. De 828 meter hoge toren wordt geo-
pend en is het hoogste gebouw ter wereld. De scène waarin Tom Cruise in Mission Impossible de toren beklimt, droeg mee bij aan de bekendheid ervan. Op 15 november vieren de Duitstalige Belgen ook hun Tag der Deutschsprachigen Gemeinschaft.
Sesamstraat
Burj Khalifa
Ruimtesonde Rosetta bij komeet
China bouwt zonneparken in Hongarije
Alle ogen zouden op Molenbeek gericht moeten zijn
Leuven Vlaams betekende het begin van het einde van de unitaire partijen in België. In 1972 vielen zowel de unitaire Christelijke Volkspartij (CVP/PSC) als de Liberale Partij uiteen in een Vlaamse en Franstalige partij. De Belgische Socialistische Partij (BSP) onderging in 1978 hetzelfde lot.
De afgelopen jaren lijkt zich een nieuwe splitsing te voltrekken: de Brusselse partijen scheuren zich in toenemende mate af van de moederpartijen in Vlaanderen en Wallonië en zijn nog maar moeilijk in het gareel te houden. Een en ander heeft te maken met de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde in 2012. Sindsdien moeten Brusselse politici geen zieltjes meer winnen in Vlaanderen, waardoor ze een zuiver Brusselse koers zijn gaan varen. Dat is niet alleen zichtbaar in hun stemgedrag, maar ook in de keuze van hun coalitiepartners.
Twee gezichten
Het bekendste voorbeeld is het debat over onverdoofd slachten. Om de moslimkiezers in de hoofdstad niet voor het hoofd te stoten, nemen PS en Ecolo in Brussel steevast een ander standpunt in ten aanzien van onverdoofd slachten dan in Wallonië. Ook bij Vooruit. brussels waren er bij de stemming in 2022 twee dissidenten: Fouad Ahidar en Hilde Sabbe stemden tégen het verbod op onverdoofd slachten en gingen daarmee lijnrecht in tegen de marsorders van voorzitter Conner Rousseau. Beiden zijn vandaag geen lid meer van Vooruit.
Toch lijkt ook Vooruit een partij met twee gezichten te zijn. Terwijl ze in Vlaanderen niet langer met de PVDA in zee gaat, doet ze
dat in Sint-Jans-Molenbeek wel. De Vlaamse socialisten trokken er samen met hun Franstalige zusterpartij PS naar de kiezer. Beide partijen klikten zich na de verkiezingen meteen vast aan PTB-PVDA. Hoewel PS-Vooruit en PTB-PVDA samen een nipte meerderheid hebben, zoeken ze nog een derde partner. Dat zou wel eens de moslimpartij Team Fouad Ahidar kunnen worden.
Verstrekkende gevolgen
U vraagt zich waarschijnlijk af waarom u zou moeten wakker liggen van wat in Molenbeek gebeurt. Wel, Molenbeek is niet zomaar de eerste de beste gemeente. Met 100.000 inwoners is het zelfs de op tien na grootste van België. En de beloftes die Moureaux voor de verkiezingen aan haar islamitische achterban deed, waren niet min. De Molenbeekse burgemeester wil onder meer een jeugdhuis inrichten waar enkel tienermeisjes welkom zijn, omdat die volgens haar geen zin zouden hebben om met jongens van hun leeftijd om te gaan. Ook op het vlak van onverdoofd slachten en hoofddoeken of andere religieuze tekens aan het loket zal het monsterverbond tussen socialisten, communisten en moslims zijn islamitische electoraat geen duimbreed in de weg durven te leggen.
Terwijl alle ogen gericht zijn op Ninove en Ranst, lijkt de coalitievorming in Molenbeek haast geruisloos te passeren. Nochtans dreigt het islamogauchistische experiment dat zich in de Brusselse gemeente voltrekt verstrekkender gevolgen te hebben voor onze samenleving dan een bestuursdeelname van Vlaams Belang. De kernwaarden van de Verlichting - vrijheid en gelijkheid - en de scheiding van kerk en staat staan in Molenbeek onder zware druk.
OPINIE “Het oordeel van toekomstige generaties over politici die hun verantwoordelijkheid ontlopen zal hard zijn”
België staat voor de grootste besparingsoefening sinds de jaren 1990, toen Jean-Luc Dehaene het land met zijn Globaal Plan in de eurozone wist te loodsen. Hoewel de tijd dringt om de noodzakelijke hervormingen nog voor het einde van het jaar door het parlement te loodsen, ging Vooruit-voorzitter Conner Rousseau begin deze week vol op de rem staan. Daardoor lopen de onderhandelingen over een nieuwe federale regering opnieuw vertraging op en dreigt ook 2025 een verloren jaar te worden.
Als Rousseau afgelopen weekend Sabato, het weekendmagazine van De Tijd, ter hand had genomen, was hij misschien wat voorzichtiger te werk gegaan. Een advertentie van het Zwitserse luxehorlogemerk Patek Philippe in dat magazine bevatte immers een boodschap die voor onze dames en heren politici geschreven leek te zijn. Op het eerste gezicht zou u niet zeggen dat het een advertentie voor een horlogemerk betreft: er is niet één horloge in te zien. De enige afbeelding is er een van een vader die zijn zoon op de rug draagt. “You never actually own a Patek Philippe. You merely look after it for the next generation”, luidt het onderschrift. Vrij vertaald: een horloge van Patek Philippe is nooit écht jouw bezit. Je draagt er alleen
Recht
van antwoord
’t Pallieterke nummer 44 van 31 oktober 2024 (80ste jaargang) publiceerde op pagina 5 een artikel “De Waalse ziekte van Jean-Marie Dedecker” geschreven door ene Julien Borremans. Dit schrijfsel staat bol van leugens en onwaarheden, en is blijkbaar overgeschreven uit een verkiezingspamflet van de N-VA dat dateert van voor de gemeenteraadsverkiezingen van 13 oktober ll. Vandaar mijn recht op antwoord.
Indien de vitrioolspuwer Borremans enige kennis van gemeentefinanciën zou hebben, zou hij weten dat Middelkerke financieel kerngezond is. Hij zou weten dat het een solvabiliteitsratio heeft van 75% (dat is 35% meer dan de vereiste 40%) en een liquiditeitsratio van 3,8 ( nagenoeg vier keer meer dan de vereiste 1). Hij zou ook weten dat de financiële gezondheid van een gemeente bepaald wordt door de autofinancieringsmarge (AFM). Deze geeft het verschil weer tussen alle inkomsten en ontvangsten enerzijds en alle uitgaven, intrestlasten aflossingen van leningen anderzijds. Kortom, het geld om een nieuw beleid te financieren. Hij zou ons feliciteren omdat we de HOOGSTE AFM-marge per capita hebben van gans Vlaanderen, nl. 14.200.598 euro of 718 euro per inwoner. Ruim twee keer meer dan het Vlaams gemiddelde van 290 euro, en een verdubbeling sedert 2018. Zelfs in absolute cijfers is onze AFM groter dan sommige steden met meer dan 50.000 inwoners zoals Mechelen (14 miljoen), Sint-Niklaas (13 M) Roeselare (10M) Genk (9M) Kortrijk (9M)…
Indien de heer Borremans zou behept zijn met enige vorm van objectiviteit en intellectuele eerlijkheid, zou hij weten dat we de afgelopen legislatuur 203 miljoen geïnvesteerd hebben in onze gemeente. Niet alleen in zogenaamde “prestigeprojecten” zoals het casino-Silt maar voornamelijk in de aanleg van nieuwe wegen en fietspaden, in de bouw van een nieuwe school, van twee kinderdagverblijven, van een zwembad met sporthal, van speelparken en assistentiewoningen, en in de constructie van onze internationaal bekroonde zeedijk in Westende waardoor we voor de komende eeuwen beschermd zijn tegen de zeespiegelstijging enz. Hij zou kunnen weten dat er tegenover een schuld van 4.713 euro per inwoner ook 5.029 aan inkomsten staat. Daarboven hebben we nog ca. 60.000 tweedeverblijvers die voor onroerende inkomsten zorgen op hun 23.000 stekjes in ons tochtgat aan de Noordzee. Onze gemeente is zelfs zo financieel gezond dat we de Aanvullende Personenbelasting (APB) voor onze inwoners verlaagden van 5 naar 3%. Daardoor behoort Middelkerke tot de top vijf van Belgische gemeenten met de laagste APB. Hij zou kunnen weten dat de bouw van het Casino-Silt zichzelf afbetaalt en op termijn niets kost aan onze burgers. Niettegenstaande de corona- en de Oekraïnecrisis die de kosten voor die architecturale parel deden oplopen tot 70 miljoen euro, is het verhuurd voor 90 miljoen euro in 30 jaarlijkse schijven van 3 miljoen euro. Maar wat baten kaars en bril als de journalistieke uil niet zien wil.
De beweringen van Borremans dat de gemeentelijke financiën zo rampzalig zijn en dat de gemeente onder curatele zou moeten geplaatst worden evenals onder risicobeheer, zijn platvloerse leugens van een vooringenomen journalist met de bedoeling schade toe te brengen aan mijn persoon, het gemeentebestuur en onze ambtenarij. Pure riooljournalistiek, een krant als ’t Pallieterke onwaardig.
Indien Borremans enige notie zou hebben van de juridische dossiers in onze gemeente dan zou hij weten dat het dossier “Willemen en de steekpenningen” geseponeerd werd en de buitenvervolgingstellingen ge-
Op zoek naar staatsmanschap
zorg voor om het te kunnen doorgeven aan de volgende generaties. Zouden de reclamemakers ‘Reflections on the Revolution in France’ (‘Bespiegelingen over de revolutie in Frankrijk’) van de 18de eeuwse Britse, conservatieve filosoof Edmund Burke hebben gelezen? In zijn standaardwerk omschrijft Burke een samenleving als een contract tussen de doden, de levenden en degenen die nog geboren moeten worden. Met andere woorden: u en ik zijn slechts de tijdelijke rentmeesters van een samenleving en de instellingen, tradities en cultuur die er de veruitwendiging van zijn. Onze voornaamste taak bestaat erin om ze minstens in een even goede staat door te geven aan de volgende generaties.
Het zou een goede zaak zijn dat politici zich vanaf nu met het standaardwerk van Burke onder de hand naar de onderhandelingstafel begeven. In plaats van een langetermijnplan uit te werken en rekening te houden met de noden en belangen van toekomstige generaties, kijken politici vandaag vaak niet verder dan de volgende stembus-
beurd zijn door het overlijden van één van de protagonisten (doden worden immers niet meer vervolgd, mijnheer Borremans) en door een betwiste procedurefout. Dus niet op basis van onbesuisde beschuldigingen. Indien hij nog enige vorm van intellectuele eerlijkheid zou bezitten (waar ik overigens aan twijfel) nodig ik hem uit voor een inzage in alle dossiers dienaangaande; zelfs in de door justitie uitgetypte opgenomen telefoongesprekken en pv’s met bekentenissen over smeergelden. Dame Justitia is immers blind. De miljoenenclaim, die zogezegd boven ons hoofd hangt wegens de verbreking van het bouwcontract van het casino (dat afgesloten werd tussen de firma Willemen en het vorig bestuur) dient nog gepleit te worden voor het Hof van Beroep, waardoor ik hierover uiteraard niet kan en mag communiceren. Maar ook daarin kan hij inzage krijgen evenals in de expertiseverslagen, zodat hij zou beseffen dat hij gebakken lucht verkoopt. Indien Borremans eventjes uit zijn luie leunstoel op zijn redactie aan de Schelde zou komen richting kust, zou hij merken dat het megalomane oogverblindende project “autostrade naar zee” een ring rond Middelkerke is, om de dorpskern veiliger te maken, zodat alle verkeer niet meer door het centrum moet. Het project, met een vaste brug over het kanaal i.p.v. van de huidige ophaalbruggen die ellenlange files veroorzaken, wacht al vijftig jaar op uitvoering . De plannen liggen klaar, het PRUP is gestemd en de financiering zal bij realisatie ten laste vallen van het Vlaams Gewest zoals alle projecten van het Departement Wegen en Verkeer. De keuze voor de N-VA i.p.v. het Vlaams Belang als coalitiepartner in Middelkerke is niet gebaseerd op opportunisme maar op pragmatisme. Beide partijen hebben amper één verkozene in de nieuwe gemeenteraad, want Lijst Dedecker had amper 12 stemmetjes tekort om een absolute meerderheid te behalen. We hebben niemand nodig om onze zaken op orde te brengen, niet mijnheer Marc Descheemaecker, noch iemand van het VB, want ons beleid is transparant en loepzuiver en, maar om te besturen heb je een meerderheid nodig. Het cordon sanitair is niet alleen een schandelijk democratisch deficit maar wordt ook misbruikt als een bestuurlijk wurgcontract. Scheep gaan met het VB in een coalitie met één zeteltje op overschot duwt je gemeente meteen in een pariarol, zelfs in een sfeer van intimidatie en broodroof voor de gemeenteraadsleden, hoe schandalig ik dit ook vind. Onze keuze is geen vluchtgedrag maar jammer genoeg “Realpolitik”. Ik heb geen last van de Waalse ziekte, zoals Borremans beweert, maar krijg koortsopstoten van zoveel lasterlijke onzin en platvloerse leugens. Indien Borremans ook maar een greintje intellectuele eerlijkheid zou bezitten, zou hij zich beter eerst informeren i.p.v. van laster te verspreiden en leugenachtige verkiezingspamfletten te kopiëren, elke vorm van journalistiek onwaardig. ’t Pallieterke is geschreven voor mensen met een goed hart en een slecht karakter, maar blijkbaar ook door mensen met een totaal gebrek aan deontologie.
JEAN-MARIE DEDECKER, BURGEMEESTER & FEDERAAL VOLKSVERTEGENWOORDIGER
slag. Ze durven geen onpopulaire maar noodzakelijke maatregelen te nemen, zoals besparen op de sociale zekerheid, omdat ze bang zijn van de kiezer. Die laatste is nochtans slimmer dan dat: politici die de moeilijke knopen durven door te hakken, zullen wel degelijk electoraal beloond worden voor hun krachtdadig leiderschap. Men zegt wel eens dat vroeger alles beter was. Het zou pretenti-
eus zijn als ik mij daar met amper 24 levensjaren op de teller over zou uitspreken. Maar ik kan me alleszins niet van de indruk ontdoen dat échte staatsmannen en -vrouwen een zeldzaamheid zijn geworden. De manier waarop de Vivaldi-regering de federale begroting en onze energievoorziening heeft mismeesterd, getuigt alleszins niet van veel zin voor staatsmanschap. Politici zouden steeds als goede huisvaders moeten handelen. Ze zouden met belastinggeld moeten omgaan alsof het hun eigen middelen zijn. Maar dat doen ze kennelijk niet. Hoe verklaar je anders dat ontslagnemend minister van Energie Tinne Van der Straeten weigert om tijdelijk de stekker te trekken uit een energie-eiland waarvan de kostprijs dreigt te exploderen? Of dat de Vivaldi-regering tijdens de energiecrisis geld uitgaf dat ze niet had aan mensen die het niet nodig hebben en zo een nog dieper gat in de al bloedrode Belgische begroting sloeg? Het oordeel van de toekomstige generaties over politici die hun verantwoordelijkheid ontlopen zal hard zijn.
ANTON SCHELFAUT
De ideologische verdwazing van Vooruit
‘Het is Vooruit. Of het is achteruit. Kies maar’, staat bovenaan het partijprogramma van de Vlaamse socialisten te lezen. Het is dus achteruit. Onder druk van de Gentse straatterreur laat Conner Rousseau de partij stevig naar links opschuiven. We hebben dringend een regering nodig om de Belgische problemen aan te pakken. Door de ideologische verdwazing van Vooruit stevenen we af op de ergste crisis van dit land.
Vorige week liet het IMF andermaal de noodklokken over België luiden. Zonder ingrijpen stevenen we tegen 2029 af op het grootste begrotingstekort van alle industriële landen, exploderen de overheidsuitgaven tot 57 procent van het bbp en vertraagt de groei tot ongeveer 1,25 procent. Bovendien wacht ons nog een stevige vergrijzingsfactuur en moeten in de infrastructuur van dit land vele miljarden worden geïnvesteerd.
Budgettaire ravage
Tegen die apocalyptische achtergrond laat Rousseau zich verleiden tot ideologische verdwazing. Aanvankelijk leek Rousseau vlot mee te gaan in het verhaal van Bart De Wever. Om de financiën van dit land te saneren, begreep hij dat er pijnlijke keuzes moeten worden gemaakt, maar de sterkste schouders moeten volgens de voorzitter van Vooruit de zwaarste lasten dragen.
Wat Rousseau er vergat bij te vertellen, is dat zijn partij deel uitmaakte van de vorige regering. Vooruit is mee verantwoordelijk voor de financiële puinhoop van dit land. De grote socialistische experimenten onder Vivaldi hebben naast grote maatschappelijke schade ook een budgettaire ravage aangericht. Door niet te durven saneren en in te grijpen,
geeft Rousseau vrijgeleide aan de ratingsbureaus. Die zullen de rente verhogen waardoor lenen duurder en het budgettaire carcan nog nauwer wordt.
De ‘bromance’ met Bart De Wever staat op springen
Het rommelt al een tijdje in de onderbuik van Vooruit. De euforie rond het godenkind is al aan het verstommen. De verkiezingsuitslag op 9 juni werd door de media geframed als een overwinning, maar was niet meer dan het op één na slechtste resultaat ooit van de Vlaamse socialisten. Zijn mediagenieke successen dempten aanvankelijk nog de kritiek op zijn ontspoorde uitlatingen tijdens zijn zatte nacht in Sint-Niklaas en zijn autoritaire leidersstijl. Met zijn uitspraken over Molenbeek en het afserveren van Fouad Ahidar, kon hij nog een deel van zijn achterban charmeren.
Fuck N-VA
Maar in Gent kreeg hij het deksel op de neus en werd de samenwerking met N-VA door de
leden opgezegd. De terreur tegen andersdenkenden neemt hallucinante proporties aan. Zo worden er in Gent massaal zelfklevers tegen N-VA verspreid: ‘Fuck N-VA. Geen derde rijk in onze mooie wijk’. Het gezichtsverlies dat Rousseau in Gent leed, is aanzienlijk. Zijn ‘bromance’ met Bart De Wever staat op springen.
Ook in Izegem lieten de vakbonden zien dat ze zelfs niet terugschrikken om een legitieme bestuursmeerderheid met broodroof en dreigementen te intimideren. Het opzeggen van de coalitie met PVDA in Zelzate zette kwaad bloed bij de socialistische syndicaten, die op de werkvloer de concurrentie van de communisten voelen. Ook de aanval op Patrick Janssens vorige week in Het Laatste Nieuws speelt mee. Oud-burgemeester Janssens liet zich door projectontwikkelaar Cordeel betalen om het verzet van buurtbewoners tegen een project in de stationsbuurt te staken. Zijn kritiek op De Wever, die zich voor de kar van projectontwikkelaars zou laten spannen, klonk plots heel hypocriet. Rousseau beseft ook dat in het zuiden van het land FGTB en de Parti Socialiste de messen aan het slijpen zijn voor gespierde acties en oppositie tegen een ongezien besparingsbeleid waar Vooruit deel van zou uitmaken. De eer-
ste die de klappen zal incasseren, zal uiteraard Vooruit zijn. Maar over de coalitievorming van PS-Vooruit, PVDA en mogelijk Team Fouad Ahidar met een islamogauchistische agenda in Sint-Jan-Molenbeek wordt door Rousseau met geen woord gerept. De onvrede over de nasleep van de gemeenteraadsverkiezingen en de combattieve opstelling van de socialistische zuil over wat op tafel lag, deed Rousseau terugkomen op eerder gemaakte afspraken. Plots bleek de meerwaardebelasting niet te volstaan. Hij vraagt ook een bijdrage van de grote vermogens en het afvoeren van een ‘tax cut’. Ook voor Theo Francken is dat een grote verrassing. In Knack zei hij onlangs nog: “Ik verwacht dat er over twee weken een nieuwe federale regering zal zijn.”
Confederale omwenteling
Intussen is er nog met geen woord gerept over de confederale omwenteling, want dat is onbespreekbaar. “Vlaanderen heeft meer dan ooit gekozen voor zelfbestuur”, zei Bart De Wever op de verkiezingsavond. De versplintering van bevoegdheden, de gebrekkige besluitvorming, het onverantwoord gedrag van enkele gewesten, de inefficiënte structuren, het cliëntelisme,… hebben het land aan de rand van de afgrond gebracht.
Als De Wever mooi binnen de lijntjes van ‘de federale logica’ blijft kleuren, zal hij de belangrijkste steunpilaar van zijn programma verloochenen en dat is zelfbestuur. Als zelfs Conner Rousseau niet beseft dat de speeltijd voorbij is, dan is een oplossing op federaal niveau verderaf dan ooit.
JULIEN BORREMANS
VRT blijft voor het Democratische kamp kiezen
In de laatste rechte lijn naar de presidentsverkiezingen schakelden alle media een versnelling hoger in hun berichtgeving vanuit de Verenigde Staten. Al moet je het begrip ‘berichtgeving’ jammer genoeg met een flinke korrel zout
Afgaande op de berichtgeving van de laatste weken en maanden is het duidelijk: op de nieuwsredacties loopt er niet één journalist rond die zich kan inbeelden dat er in Vlaanderen ook maar iemand niet voor Kamala Harris zou supporteren. Het is natuurlijk niet de eerste keer dat de media zonder meer aannemen dat iedereen in Vlaanderen automatisch hoopt dat de Democratische kandidaat de presidentsverkiezingen wint, en het zal jammer genoeg ook niet de laatste keer zijn.
Commerciële media wanen zich kwaliteitsmedia
Het staat de commerciële media uiteraard vrij om kant te kiezen in verkiezingen die ver van ons bed plaatsvinden, net zoals het hen ook vrijstaat om kant te kiezen bij verkie-
zingen in eigen land, zij het dat laatste vaak heel verdekt. Zoals de lezer weet, kiezen we zelf immers ook kant. Het grote verschil is wel dat we onze lezers niet proberen wijs te maken dat onze commentaren en analyses objectief of neutraal zouden zijn. En wat we al helemaal niet doen, is het etiket ‘kwaliteitsmedium’ misbruiken om die geveinsde objectiviteit en neutraliteit te onderstrepen of zelfs onaanvechtbaar te maken.
Bij de Vlaamse media gaat het er blijkbaar nog steeds niet in dat je helemaal niet neutraal hoeft te zijn om ook kwaliteit te kunnen leveren. Er zijn in het buitenland nochtans genoeg kranten die een linkse of een rechtse stempel dragen, en daar ook duidelijk voor uitkomen, zonder dat dat afbreuk doet aan hun degelijkheid. Onder Vlaamse journalisten lijkt het daarentegen een uitgemaakte zaak dat je alleen maar
kwaliteit kan leveren als je links bent en tegelijkertijd pretendeert neutraal te zijn. Ik ken geen enkel medium met zo’n houding dat erin slaagt iets anders af te leveren dan drammerige zuur-linkse propaganda.
Benedenmaatse openbare omroep
Wanneer vrijwel alle commerciële media uit hetzelfde linkse vaatje tappen, hoeft het natuurlijk niet te verbazen dat ook de openbare omroep in hetzelfde bedje ziek is. En het is bij de openbare omroep dat de eenzijdige berichtgeving uit de Verenigde Staten misschien nog het hardst opvalt.
Wij, intelligente mensen, zijn het er toch allemaal over eens dat vrije abortus een fundamenteel recht is
Zo lazen we op de website van de VRT slechts enkele dagen voor de verkiezingen een interview met Diane Derzis, “die ongewild een einde maakte aan het recht op abortus in de VS”. De toon is gekend: wij, intelligente mensen, zijn het er toch allemaal over eens dat vrije abortus een fundamenteel recht is, net zoals we het er ook allemaal over eens zijn dat als Donald Trump verkozen zou worden, dat alleen maar op een ramp kan uitdraaien. Alleen al omwille van dat toontje zou je hopen dat Trump de verkiezingen wint.
Voor het gemak wordt er bovendien aan voorbijgegaan dat het Hooggerechtshof in 2022 helemaal geen einde maakte aan het recht op abortus, maar die keuze opnieuw overliet aan de staten, zoals het in feite altijd had moeten zijn. Het is een voorbeeld van de vele feitelijk incorrecte verhalen van de Democraten die klakkeloos overgenomen worden in onze media. Feitelijk correcte uitspraken van de Republikeinen halen het zelden of nooit in de media, ook al omdat de meeste journalisten gewoonweg niet
geïnteresseerd zijn in wat de Republikeinen zouden kunnen te zeggen hebben. Naar interviews met arbeiders die van plan zijn op Trump te stemmen omdat ze hun jobs zagen verdwijnen, of reportages over wijken die last hebben van illegale immigratie, is het dan weer vergeefs zoeken op de website van de openbare omroep, zeker op enkele dagen van de verkiezingen.
Onlusten
De openbare omroep heeft daarentegen plots wel aandacht voor de aanhangers van Trump wanneer het gaat over mogelijke onlusten na de verkiezingen, in het bijzonder als het lang zou duren voor duidelijk wordt wie er uiteindelijk gewonnen heeft. De openbare omroep kan er daarbij niet omheen dat Trump niet de eerste verliezende kandidaat was die weigerde zijn nederlaag toe te geven en hertellingen bleef eisen tot in het onzinnige. Die twijfelachtige eer was immers weggelegd voor Al Gore in 2000, met dat verschil dat de media het toen veel minder onzinnig vonden dat er herteld werd, en bovendien dan nog op oneerlijke wijze. Als je, zoals het team van Al Gore, alleen maar wil laten hertellen in de districten waar de Democraat goed scoorde, dan ben je niet op zoek naar een correcte uitslag, maar naar eentje waarbij je vooral de onterecht verworpen Democratische stemmen wil opvissen.
Maar net zoals bij de andere media geldt ook bij de openbare omroep het narratief dat pas in 2020 voor het eerst onlusten plaatsvonden tegen de uitslag van een Amerikaanse presidentsverkiezing. Nochtans braken er in 2016 meteen protesten uit nadat duidelijk werd wie toen de verkiezingen gewonnen had. In het bijzonder in Portland, Oregon, ging dat trouwens snel gepaard met geweld. Wie zich de maandenlange protesten tegen de verkiezing van Trump in 2016 herinnert, vaak eufemistisch getypeerd als ‘grotendeels vreedzaam’, kan zich moeilijk van de indruk ontdoen dat toen de weg bereid werd voor 2020, met de instemming van de media.
Conner Rousseau
Björn Soenens
Logisch dat er relatief weinig nieuwkomers in de gemeenteraden zitten
Zowat een derde van de inwoners van de dertien Vlaamse centrumsteden heeft minstens gedeeltelijk een buitenlandse achtergrond. Die groep leverde voor de verkiezingen van 13 oktober bijna 16 procent van de kandidaten. Het aantal effectieve verkozenen met een migratieachtergrond bedraagt ongeveer 12 procent. Die cijfers zijn te lezen in een studie van onderzoeker Robin Devroe en de onderzoeksgroep GASPAR van de Universiteit Gent.
Volgens sommigen zijn die cijfers zeer problematisch. Ze zouden betekenen dat een grote groep inwoners zich niet vertegenwoordigd weet in de nieuwe gemeentebesturen. Het fenomeen zou versterkt zijn door het wegvallen van de opkomstplicht. “Dat ook heel wat mensen met een migratieachtergrond thuis zijn gebleven, is niet zo verwonderlijk”, stelt politicoloog Fouad Gandoul. “Ze zijn al jaren onzichtbaar voor de politiek, al jaren houdt de politiek daar nul rekening mee. Noch op de arbeidsmarkt, noch in het onderwijs, noch op vlak van huisvesting.”
Gefaalde initiatieven
De ervaringen van mijnheer Gandoul zijn duidelijk erg verschillend van de mijne. In de dertig jaar dat ik gemeenteraadslid ben geweest, waarvan twaalf jaar als schepen van onder meer vreemdelingenzaken en integratie, heb ik ontelbaar veel initiatieven vanuit de politiek gezien om specifiek aandacht te besteden aan ‘mensen met een migratieachtergrond’. Daarbij werd niet op een euro meer of minder gekeken. Dat veel van die initiatieven flopten, lag zelden aan het enthousiasme van de politici en des te vaker aan het gebrek aan interesse bij de doelgroep.
Nieuwkomers
Ik zou de vraag anders willen formuleren. Is het niet zeer normaal dat nieuwkomers niet onmiddellijk doorstoten naar het beleid van de gemeente waar ze zijn komen wonen? Wie net een lidkaart heeft gekocht van een sportclub of een zangvereniging, zal meestal ook niet meteen in het bestuur worden opgenomen. Mensen hebben nu eenmaal tijd nodig om zich aan te passen en hun weg te vinden. Mensen hebben tijd nodig om een netwerk uit te bouwen. Dat geldt zowel binnen als buiten de politiek. Lokale politiek is vooral een zaak van ‘gevestigde families’ die soms al generaties aan politiek doen en in elk geval diep in het gemeenschapsleven zijn geworteld. De politieke ondervertegenwoordiging geldt niet alleen voor een Marokkaan of een Congolees, maar even goed voor een autochtone Vlaming die zich in een andere stad of gemeente gaat vestigen. Wie van verder komt en zelfs de taal, de cultuur en de finesses van het politieke systeem nog niet kent, zal vanzelfsprekend nog meer tijd nodig hebben. De meeste verhuizers voelen overigens zelden de ambitie om meteen politiek actief te worden in hun nieuwe woonplaats.
Stadsplannetje
Ik was zelf een uitzondering. Ik ben een geboren Gentenaar en ik groeide op in Geraardsbergen. Minder dan een jaar nadat ik in Aalst was komen wonen, zetelde ik al in de gemeenteraad. Dat was geen ideale situatie. Op de eerste vergaderingen had ik een stadsplannetje bij om de deelgemeenten of specifieke straten waar het debat over ging, te kunnen situeren. Zelfs na dertig jaar voelde het vaak als een handicap dat ik minder dan mijn collega’s een beroep kon doen op het natuurlijke netwerk van mijn familie en jeugdvrienden omdat die nu eenmaal niet in Aalst wonen. Ik beschouw het dus als normaal en niet als problematisch dat lokale besturen vooral samengesteld zijn uit mensen die diep in de lokale gemeenschap zijn geworteld. Bovendien is het ronduit bedenkelijk om te poneren dat inwoners enkel politiek vertegenwoordigd kunnen worden door mensen met precies dezelfde achtergrond. Kunnen mannen enkel door mannen vertegenwoordigd worden? En jongeren enkel door jongeren? En dikke mensen enkel door corpulente raadsleden? En moslims enkel door andere moslims? Dat is in elk geval niet mijn visie op politiek en burgerschap.
KARIM VAN OVERMEIRE
20 jaar sinds moord op Theo van Gogh
Afgelopen zaterdag was het precies 20 jaar geleden dat Theo van Gogh in Amsterdam vermoord werd. De Nederlandse regisseur en scenarioschrijver werd er op klaarlichte dag brutaal aangevallen door Mohammed Bouyeri. Met enkele kogels werd Van Gogh tegen de grond gewerkt, waarna Bouyeri de keel van de regisseur oversneed en een mes in zijn borstkast plantte.
De moord op Theo van Gogh stuurde destijds een schokgolf door de Nederlandse samenleving. De regisseur, die tevens verre familie was van schilder Vincent van Gogh, was een gekend figuur bij onze noorderburen, en dan vooral in zijn rol als provocateur en voorvechter van de vrije meningsuiting. Dat leidde onder meer tot talloze aangiftes, beledigingen en bedreigingen aan het adres van Van Gogh. Tot Bouyeri op 2 november 2004 daadwerkelijk de daad bij het woord voerde.
Vrije meningsuiting?
Naast de joodse gemeenschap moest namelijk ook de islam het steevast ontgelden bij de Nederlandse schrijver. Het was dan ook zijn 11-minuten durende kortfilm ‘Submission’, een omstreden kritiek op de manier waarop er in de islam met vrouwen wordt omgegaan, die aanleiding gaf tot de moord op Van Gogh. De afslachting van de cineast was slechts een
voorproefje van wat islamcritici in Europa te wachten zou staan, met de aanslag op Charlie Hebdo in 2015 als absoluut dieptepunt. Herman Brusselmans, die zich recentelijk nog de woede van de joodse gemeenschap op de hals haalde, liet ooit optekenen dat hij over alles en iedereen grappen maakt behalve over de islam, uit schrik voor wraakacties. En ook andere schrijvers of comedians gaan het onderwerp vaak liever uit de weg. Hoewel de moord ondertussen 20 jaar geleden is, zit ze nog steeds stevig in het collectief geheugen gegrift. Tot op heden woedt de discussie waar de grens van het vrije woord ligt, tussen wat acceptabel is en wat niet. En de dood van Van Gogh blijft ook vandaag nog een belangrijk ijkpunt in die discussie. In tijden van ‘haatspraakwetten’, sociale media en censuur is het belangrijker dan ooit dat deze discussie gevoerd blijft worden.
PEPIJN DEMORTIER
Overbevolkte gevangenissen: geen licht aan het einde van de tunnel
Dat de Belgische gevangenissen overvol zitten, is ondertussen geen geheim meer. Maar het vaststellen van het probleem, heeft echter nog niet geleid tot werkbare oplossingen. Mathilde Steenbergen, de directrice-generaal van het Gevangeniswezen, stelt echter enkele opvallende maatregelen voor in het duidingsprogramma Terzake.
Eén van die maatregelen is bijvoorbeeld de opschorting van strafuitvoering, en van straffen tot en met 5 jaar. Ook het veelbesproken verlengd penitentiair verlof (VPV) zal worden ingezet om de druk op de gevangenissen aan te pakken, waarbij gevangenen die nog maximaal zes maanden moeten zitten de gevangenis vervroegd mogen verlaten. Kortom: we sturen criminelen simpelweg terug de straat op. Geen echte oplossingen
Momenteel zouden er om en bij de 1.300 plaatsen te weinig zijn in onze gevangenissen. Geen tijdelijk probleem of fait divers dus, maar ernstige structurele problemen. Maatregelen zoals het verlengd penitentiair verlof of de opschorting van strafuitvoering zijn echter helemaal geen oplossingen. Ja, de druk op de gevangenissen wordt daarmee tijdelijk verminderd, maar tegen welke prijs?
Het antwoord is simpel: een torenhoge prijs.
Het imago van straffeloosheid, dat nu al heerst bij heel wat Belgen, wordt daarmee nog verder in de verf gezet, maar ook de veiligheid in de samenleving heeft, omwille van vanzelfsprekende redenen, te lijden onder dergelijke maatregelen. Als de overheid er niet meer in slaagt haar burgers te beschermen én veilig te doen voelen, faalt ze in een van haar absolute kerntaken.
Maar dat is nog niet alles. Nog zorgwekkender is dat de nieuwe maatregelen ook van toepassing zullen zijn op de groep veroordeelden zonder recht op verblijf in België. Zij krijgen de boodschap dat ze het grondgebied zo snel mogelijk moeten verlaten, iets waar uiteraard geen gehoor aan wordt gegeven. Zolang efficiente en kordate uitzettingen geen realiteit zijn, zal het probleem dus alleen maar erger worden. Daadwerkelijke oplossingen zijn jammer genoeg nog lang niet in zicht.
PEPIJN DEMORTIER
Moord Theo Van Gogh
Heldenhuldezerkjes
LINDA RENETTE & LAMBERT J. DERENETTE
“Ouders van gesneuvelde soldaten konden graf van hun zoon niet eens lezen”
Komende maandag is het 106 jaar geleden dat de geallieerden en de Duitsers de Wapenstilstand ondertekenden in het Bos van Compiègne in Frankrijk. 11 november staat sindsdien bekend als Wapenstilstand, Remembrance Day, Veterans Day en jour de l’Armistice. Uit het Verenigd Koninkrijk komen telkens veel oud-strijdersfamilies richting Ieper, om er bij de Menenpoort een wake te houden voor alle oorlogsslachtoffers.
“Er is vooral aandacht voor de Engelse oud-strijders, terwijl er natuurlijk ook veel Vlaamse en Belgische soldaten het leven lieten tijdens WOI”, vertellen fotografen Linda Renette en Lambert J. Derenette. Het koppel zet zich al een tiental jaar in om aandacht te schenken aan de heldenhuldezerkjes, de grafstenen voor Vlaamse gesneuvelden.
De zerken zijn beschermd, maar gemeentes weten dat vaak niet
“De heldenhuldezerk is gebaseerd op een Keltisch kruis en werd tijdens de Eerste Wereldoorlog ontworpen door Joe English, een Vlaams-Ierse tekenaar en schilder”, legt Lambert J. Derenette uit. “Die zijn ontworpen omdat men het erg vond dat Vlaamse soldaten begraven werden onder een houten kruis waarop stond: ‘Mort pour la patrie’”, vult Linda Renette aan.
Vanwaar de interesse?
Lambert: “Wij zijn allebei ook bezig met genealogie en we zijn tot de ontdekking gekomen dat één van Linda’s voorvaders nog soldaat was in de Grote Oorlog en begraven lag op de militaire begraafplaats in De Panne. Een tiental jaren geleden zijn we dat graf gaan bezoeken en toen zagen we dat die heldenhuldezerken met kop en schouders boven de andere graven uitstaken en daardoor werd onze interesse gewekt. We zijn dan meer van die graven gaan bezoeken en uiteindelijk was het logisch om op die manier bij VOS, de Vlaamse oud-strijdersvereniging, terecht te komen.”
Wie nam oorspronkelijk het initiatief om Vlaamse soldaten een andere grafsteen te geven?
Linda: “Dokter Jozef Verduyn, die tijdens de oorlog als frontarts werkte, richtte uiteindelijk het comité Heldenhulde op. Hij deed dat omdat hij het zo erg
vond dat de ouders van die gesneuvelde jongens, die vaak niet eens konden lezen of schrijven, naar het graf van hun zoon moesten waar enkel een Franse tekst op stond. Die nieuwe heldenhuldezerkjes waren natuurlijk een doorn in het oog van de Franstalige legeroverheid en men heeft er dan ook heel veel vernietigd. Er zijn een 700-tal heldenhuldezerken geweest, nu zijn er nog slechts een honderdtal over.”
Lambert: “Dat gaat weliswaar over de originele, die geplaatst werden voor soldaten die gesneuveld waren aan het front. Er zijn nadien nog heldenhuldezerken bijgeplaatst, die toebehoren aan oud-strijders die in de eerste jaren na de oorlog nog stierven, bijvoorbeeld aan hun verwondingen. Sommige oud-strijders werden ook op latere leeftijd nog begraven onder een heldenhuldezerk.”
Weten jullie wie er werd begraven onder een heldenhuldezerk?
Lambert: “Dat proberen wij in kaart te brengen. Er zijn heldenhuldezerkjes op militaire begraafplaatsen, op burgerbegraafplaatsen en op kerkhoven, verspreid over heel Vlaanderen. Vroeger werden die graven nog onderhouden door de families, maar naarmate de oorlog l verder in het verleden ligt, wordt de interesse voor die graven ook kleiner. Veel ervan zijn serieus verwaarloosd en je ziet er een naam op, maar zoveel meer ook niet. Tien jaar geleden hebben we samen met VOS het initiatief genomen om enerzijds in kaart te brengen waar er heldenhuldezerkjes zijn en aan wie die toebehoren, anderzijds om ze te onderhouden en in ere te herstellen. We zijn toen aan de hand van een fotoalbum dat al gemaakt was door het echtpaar Bert Hendryckx en Margaretha ‘Griet’ Ryckeboer uit Adinkerke begonnen aan een inventaris.”
In 2002 verzocht de laatstgenoemde hoogbejaarde dame VOS (Vlaamse Oud-Strijders, vandaag VOS-Vlaamse vredesbeweging) in haar geestelijk testament om de resterende heldenhuldezerkjes van de ondergang te behoeden. Haar vrees was dat de tand des tijds en de onverschilligheid die verder zou decimeren. Omdat het behoud van de zerkjes op gewone burgerlij-
ke begraafplaatsen afhing van de alertheid van concessionarissen, waren er in de loop van de tijd immers een aantal geruimd. Om te voorkomen dat er nog zouden ver dwijnen, had ze samen met haar echtge noot Bert(en) Hendryckx en de hulp van hun kennissenkring een foto-inventaris van de heldenhuldezerkjes samengesteld.
Met dus de oproep aan VOS om die zerkjes in stand te houden.
Wat doen jullie met de zerken?
Linda: “Op de meeste zerken staat in het opschrift wie er begraven is. Aan de hand van oorlogsarchieven komen we dan meer te weten over die militairen en als we ge luk hebben, vinden we zelfs een afbeel ding in het militair archief. Op die manier kunnen we een gezicht geven aan al die jongens die sneuvelden of relatief kort na de oorlog stierven. Bij alle graven die we met VOS onder handen nemen, plaatsen we een bordje met de mededeling dat onze organisatie het peterschap van het graf verworven heeft, met een QR-code die doorverwijst naar de volledige levensschets van de overleden soldaat.”
Zijn er heldenhuldezerken die voor jullie in het oog springen?
ben we in samenwerking met hen een herdenking gehouden voor de priesters. De lol en de voorzitter van de heemkring hebben hun foto’s toen op de grafzerken aangebracht. Dat was eigenlijk ons eerste grote geslaagde project.”
U verwees daarnet naar een decreet dat de heldenhuldezerken zou beschermen.
Lambert: “Wel, er is een decreet dat zegt dat die graven bewaard moeten blijven. Dat dateert van de tijd van Geert Bourgeois, die als Vlaams minister-president ook bevoegd was voor Onroerend Erfgoed. Maar gemeenten en steden zijn ook verplicht om van hun begraafplaats een inventaris op te maken, om na te gaan welke waardevolle graven in hun ogen bewaard kunnen blijven. Maar de vrijwilligers die daarvoor instaan zijn niet altijd gemotiveerd of wéten gewoonweg niet wat zo’n heldenhuldezerk is.”
Jozef Verduyn richtte het comité Heldenhulde op
Linda: “In Westerlo zijn twee priesters, die aalmoezenier waren tijdens WO I, elk onder een heldenhuldezerk begraven. Hun graven gingen verdwijnen. Ten eerste is er een decreet dat de heldenhuldezerken beschermt, maar daar weten de meeste gemeentebesturen niets van. Ten tweede was één van die priesters Jan Bernaerts. Dat is een naam die klinkt als een klok in Vlaamse middens. Toegegeven: het gemeentebestuur wist dat niet omdat er geen naam meer op het graf stond, maar wij wisten dat te achterhalen door ons opzoekingswerk.”
VOS heeft ongeveer 85 procent van de heldenhuldenzerkjes in peterschap
Lambert: “We zijn toen naar het gemeentebestuur gestapt om te zeggen dat een graf van zo’n bekende persoon niet mag verdwijnen. Ze vielen in Westerlo compleet uit de lucht, wat ons wel wat verwonderde. Want op de begrafenis van priester Jan Bernaerts was heel het dorp en omstreken aanwezig. Je voelt dan wel dat het bestuur wat gegeneerd is dat men daar niet van op de hoogte was. Toen heeft Westerlo op onze vraag de twee graven bewaard en mochten wij ze in ere herstellen en heb-
Linda: “Zo kwamen we eens aan op de begraafplaats van Moerbeke-Waas en zagen we een hoop kapotgeslagen militaire grafzerken en op een pallet stond een heldenhuldezerk die nog intact was. We hebben daar toen de schepen mee geconfronteerd en die vertelde dat de militaire grafzerken zouden verwerkt worden in een monumentje, maar dat de heldenhuldezerk intact zou blijven en dat de lokale heemkring die in bewaring zou nemen.”
Lambert: “Maar toen we aan de voorzitter van de heemkring vroegen om de zerk nog
Lambert Derenette
Linda Renette
OVER HELDENHULDEZERKJES, WOI EN 11 NOVEMBER
eens te mogen fotograferen, viel hij uit de lucht. Tot op vandaag weten we niet wat er met die zerk gebeurd is.”
Hoe proberen jullie te voorkomen dat de zerken verdwijnen?
Linda: “We zijn twee keer op het kabinet van toenmalig minister van Erfgoed Matthias Diependaele geweest, maar hij had vanuit het Agentschap Onroerend Erfgoed het advies gekregen dat de heldenhuldezerkjes al voldoende beschermd waren.”
Lambert: “Met ons project hebben we alle gemeenten waarvan we weten dat er een heldenhuldezerk staat aangeschreven, met de vraag om die zerken in peterschap te nemen. Daardoor word je verantwoordelijk voor dat graf en dat geeft onmiddellijk een vorm van bescherming. Dat kan je krijgen voor tien, twintig of zelfs vijftig jaar. Intussen hebben wij met VOS ongeveer 80 à 85 procent van alle heldenhuldezerken in peterschap.”
Dan moet je ze ook onderhouden.
Lambert: “We zijn die graven systematisch beginnen opkuisen en als er nieuwe zerken opduiken, nemen wij het graf ook een eerste keer onder handen.”
Linda: “Maar nadien zoeken wij altijd mensen die ons willen bijstaan. Binnen Heldenhulde zoeken we daarom lokale zorgdragers die de graven van die Vlaamse oud-strijders verder in ere willen houden. Op die manier kunnen wij dan ook iets organiseren rond de sterfdatum van die soldaat, waarop we dan zoveel mogelijk nabestaanden kunnen uitnodigen.”
Wie meer informatie wil over de heldenhuldezerken, zich als vrijwilliger wil aanmelden of weet heeft van een heldenhuldezerk in zijn of haar buurt, kan terecht op www.vosnet.org/heldenhulde
11 NOVEMBERHERDENKINGEN
Hoe kijken jullie naar de manier waarop 11 november in ons land beleefd wordt?
Linda: “Er worden altijd grote plechtigheden georganiseerd, onder andere in Ieper maar ook in het Antwerpse.”
Lambert: “Maar in de periode 2014-2018 begon het ons op te vallen dat al die herdenkingen gebeurden op de militaire begraafplaatsen en dat de aandacht vooral ging naar de Belgische soldaten.”
De klaproos is ten onrechte algemene symbool van WOI geworden
Linda: “En nog meer naar de Engelse. Wij vonden dat onterecht en wilden dat er ook meer aandacht zou gaan naar de Belgische en Vlaamse gesneuvelde militairen.”
Wat doen jullie zelf op 11 november?
Linda: “We gaan naar de graven die we hier in de buurt kennen om er bloemen neer te leggen. En dan vooral de witte margriet en niet de rode Poppy, die ten onrechte het het algemene symbool van de Eerste Wereldoorlog geworden lijkt te zijn.”
Wat bedoelt u?
Linda: “Wel, de poppy, of klaproos is het symbool voor de Eerste Wereldoorlog in het Verenigd Koninkrijk. De Belgen hadden de witte margriet, de Fransen hadden het blauwe koorbloemetje en de Duitsers het vergeet-mij-nietje.”
Dat weten veel mensen niet.
Linda: “Het is zelfs zo dat wij op een herdenking witte margrieten voorzien hadden voor alle genodigden en twee mensen weigerden om die bloem neer te leggen.”
Lambert: “Achteraf hoorden we dan wel dat dat NSB’ers waren.”
De VOS-vlag wordt op veel herdenkingen verwijderd
Mensen van de Nationale Strijdersbond van België dus. Hoe is de relatie tussen VOS en de NSB?
Lambert: “Hier lokaal hebben we wel wat contacten omdat we de mensen kennen, maar op nationaal niveau is er geen contact. Je moet met die mensen ook niet spreken
over heldenhuldezerken en dergelijke, want dat is een vloek in hun oren.”
“Toen er in Lint, bij Kontich, graven van het kerkhof naar een nieuwe begraafplaats moesten verplaatst worden, heeft de Nationale Strijdersbond zelfs willen verhinderen dat de twee heldenhuldezerken bij de overige oud-strijders geplaatst werden. Zij hebben het zo ver gedreven dat de namen van die twee ‘te flamingante oud-strijders’ tot op de dag van vandaag ontbreken op de herdenkingssteen van die begraafplaats.”
Linda: “Het is zelfs zo dat op bepaalde plaat-
sen de VOS-vlag geweigerd wordt bij herdenkingen, omdat er een leeuw op staat. Wij proberen aanwezig te zijn op die herdenkingen, maar dat lukt niet altijd; gewoonweg omdat we niet welkom zijn. Nochtans was VOS in de jaren 20 de grootste oud-strijdersbeweging; drie keer zo groot als de NSB. Maar natuurlijk hebben de gebeurtenissen van WO II heel veel kapotgemaakt. Het heeft lang geduurd vooraleer VOS terug rechtgekrabbeld is na de Tweede Wereldoorlog en dat speelt nog altijd mee.”
De Eerste Wereldoorlog is intussen ruim honderd jaar geleden, maar het idee van ‘nooit meer oorlog’ lijkt vandaag minder realistisch dan pakweg tien, vijftien jaar geleden.
Linda: “Inderdaad. Dat is ook een beetje de discussie die binnen VOS loopt. Er is een deel dat nog steeds het pacifisme aanhangt. Maar gezien de recente gebeurtenissen zijn er ook mensen die zich afvragen wat een land zonder leger nog te betekenen heeft. Het zorgt soms voor krampachtige discussies.”
Lambert: “Dat is ook omdat VOS een beetje verveld is van het Vlaams Oud-strijdersverbond naar Vlaamse Vredesvereniging. Die vredesgedachte op zich is goed, maar hoe kan je die bewerkstelligen zonder wapens? Er zijn mensen die meer op dat vredesideaal willen inzetten. Maar wij vinden dat je het verleden, en dus ook de oud-strijders en de slachtoffers van de oorlog, niet mag vergeten.”
Hoe kan je vrede bewerkstelligen zonder wapens?
Linda: “Die vredesgedachte is uiteraard erg belangrijk: wie is er nu niet voor vrede? Maar de manier waarop je die wil bereiken, daarover durft men al eens van mening te verschillen.”
“Het VNZ is een uitmuntend functionerend ziekenfonds datnaast het uitkeren van wettelijke vergoedingen - extra voordelen biedt aan zijn leden. Bovendien is het VNZ een echte gemeenschapsorganisatie die zich met passie ten dienste stelt van de ontwikkeling en ontplooiing van onze volksgemeenschap. Sluit aan en geniet mee van deze meerwaarde.”
Verleysen, gewezen
NOOIT MEER OORLOG
WANNES NEUKERMANS
Voor een Vlaamse sociale zekerheid!
Herdenking aan heldenhuldezerk
IJzertoren
Last Post aan de Menenpoort
Heldenhuldezerk
Buitenland
Niet-Europese migranten drie keer oververtegenwoordigd in verkrachtingszaken
Niet-Europese migranten zijn buitenproportioneel vertegenwoordigd in de Deense misdaadstatistieken. Volgens cijfers van het Deense ministerie van Justitie, die door de Deense krant Berlingske werden gepubliceerd, zijn niet-Europese migranten (8,4 procent van de Deense bevolking) verantwoordelijk voor 14 procent van zware gewelddaden en voor 24,3 procent van de verkrachtingen. Het betreft cijfers over veroordeelde daders.
Als men de misdaadcijfers analyseert voor de niet-Europese migranten van de tweede generatie, zijn de gegevens nog problematisher. De minister van Justitie, Peter Hummelgaard, zegt aan de krant dat “de cijfers bijzonder onrustwekkend zijn en dat er zware beslissingen moeten worden genomen, want dit is onaanvaardbaar”.
“Criminaliteit krijgt steeds meer een etnisch gezicht”
Minister Hummelgaard (sociaaldemocraat) is kwaad. “Ik voel bij mezelf een woede bij het idee dat mensen, die we in ons land hebben opgevangen en verzorgd, zoveel verkrachtingen en zware gewelddaden begaan, die het leven van zovelen vernietigen in Denemarken.” De uitdaging op maatschappelijk vlak, volgens Hummelgaard? “Het feit dat criminaliteit steeds vaker een etnisch gezicht krijgt. De cultuur, de tradities en de manier waarop kinderen worden opgevoed, zijn niet onbelangrijk bij deze kloof tussen verschillende etnische groepen inzake criminaliteit.” De juiste oorzaak weten we nog niet, stelt de minister verder in de krant. “Het is opvallend dat het toch bijna steeds gaat om mensen die afkomstig zijn uit islamitische landen uit het Midden-Oosten en Noord-Afrika, Pakistan en Turkije.” Meer dan 30 procent van de gedetineerden in Denemarken zijn geen Denen. Het aantal migranten van de tweede generatie stijgt verder in de Deense gevangenispopulatie. Denemarken wordt dagelijks
geconfronteerd met de gevolgen van een laks migratiebeleid in het verleden. Maar de Deense regering heeft tenminste al de oogkleppen afgezet en erkent het verband tussen massamigratie en de stijging van de criminaliteit in eigen land.
Beslissing EHRM fataal voor Europees uitzettingsbeleid?
Hebben de EU-lidstaten nog iets over van wat men ‘soevereiniteit’ noemt? Beslissingsmacht over migratie bijvoorbeeld? Men zou er zwaar aan twijfelen, op basis van een recent vonnis van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens. Duitsland zette, conform de eigen wetgeving en de Dublin-regels, een Syriër uit, die vanuit Griekenland Duitsland was binnengekomen. Het Europees Hof kent de illegaal nu schadevergoedingen toe, uit te betalen door zowel Duitsland als Griekenland. Het regent intussen kritiek op de beslissing.
Zo bestempelde de Beierse minister voor interne zaken Joachim Herrmann (CSU) het oordeel als “absurd”. En de uitspraak van het Europees Hof voor de Rechten van de Mens heeft “fatale gevolgen” voor het Duitse uitzettingsbeleid. Ook FPÖ-fractieleider in het Europees Parlement, Harald Vlimsky, liet weten dat “dit Europees Hof door haar mi-
INCLUSIEF VERSUS DUITSTALIG ONDERWIJS
Dreigende schoolstrijd in Zuid-Tirol
De Goethe-school op de Marienplatz in de Zuid-Tiroolse hoofdstad Bozen biedt eersteklasonderwijs aan en werd in 1908 opgericht onder het Habsburgse bewind van Franz Joseph. De uitdagingen waarvoor de school wordt gesteld, hangen samen met inclusiviteitsideologie en de gevolgen van massamigratie. In een van de vorige schooljaren heeft directrice Christina Holzer een aparte bijscholingsklas ingericht voor 16 kinderen die geen Duits spreken of kennen.
Met die bijscholingsklas is het de bedoeling dat kinderen hun kennis van de Duitse taal snel en grondig kunnen bijwerken, terwijl de Duitstalige leerlingen zich meer kunnen focussen op andere vakken. Na één of twee jaar kunnen de leerlingen uit de bijscholingsklas dan gewoon aansluiten bij de andere leerlingen. De organisatie van het onderwijs behoort tot de Zuid-Tiroolse bevoegdheden. Omdat de schoolwet daar echter inclusief onderricht verplicht, en het binnen dezelfde school geen onderwijs toelaat volgens taalgroepen, leidde het (bijscholings)beleid van Holzer tot protest.
Splitsing loopt doorheen Südtiroler Volkspartei
Het hoofd van de scholen in gans Zuid-Tirol, Sigrun Falkensteiner, en onderwijsminister Philipp Achammer van de christendemocratisch-nationalistische SVP trekken een streep door het plan van Christina Holzer. Men startte tevens een disciplinair onderzoek tegen haar. Wat begin september nog beperkt was tot een interne discussie in één school, is intussen uitgegroeid tot een politieke strijd, waarin alle partijen zich mengen. Dat schrijft de Duitse krant Frankfurter Allgemeine Zeitung.
Belangrijk is te weten dat de Goetheschool steeds meer leerlingen uit gezinnen aantrekt waar Duits niet de thuistaal is. En omdat de Goetheschool de beste onderwijskwaliteit
in Bozen aanbiedt, sturen ook Italiaanssprekende ouders steeds vaker hun kinderen naar de Duitstalige school, om met de kennis van de Duitse taal betere toekomstmogelijkheden te verwerven. Duitstalige leerlingen worden steeds vaker een minderheid in hun eigen school, met een achteruitgang in leskwaliteit tot gevolg.
Duitstalige leerlingen worden steeds vaker een minderheid in hun eigen school
De rechtse oppositiepartij Südtiroler Freiheit en de Duitstalige krant Dolomiten steunen de schooldirectrice, net als de Südtiroler Schützen en de Südtiroler Heimatbund. De linkse pers en de culturele sector staan aan de kant van Falkensteiner, net als de Italiaanse partijen. De politieke kloof loopt eens te meer middendoor regeringspartij SVP. De partij bevindt zich in een onmogelijke spagaat tussen haar programma, waarin ze de belangen van de Duitstaligen zegt te behartigen, en haar middenveld, dat geneigd lijkt steeds weer naar oplossingen met Rome en links te zoeken.
gratievriendelijke interpretatie al lang een probleem geworden is. Zo krijgt men de massamigratie naar Europa niet onder controle”.
Duitsland moet álle andere EU-lidstaten controleren, zegt EHRM
In 2018 vluchtte de Syriër naar Griekenland, reisde daarop verder naar Duitsland en diende in beide landen een asielaanvraag in. Conform de Dublin-verordening stuurde Duitsland de man de dag na zijn aankomst al terug naar Griekenland. Daar werd hij omwille van een vervalste identiteitskaart twee maanden opgesloten. De man diende klacht in bij het Europees Hof voor de Rechten van de Mens en kreeg dus… gelijk. Duitsland moet 8.000 euro boete aan de afgewezen asielzoeker betalen en Griekenland 6.500 euro. In zijn motivatie stelde het Europees Hof voor de Rechten van de Mens dat de Duitse overheden zich hadden moeten verzekeren dat de migrant in Griekenland een ‘geschikte asielprocedure’ zou krijgen en er niet onderworpen zou worden aan mishandelingen. Dat ontlokte de Beierse minister alvast deze bemerking: “Dat elke EU-lidstaat een onderzoek moet gaan instellen naar de toestand van de mensenrechten van de andere lidstaten, is toch volledig absurd.” De gevolgen voor het uitzettingsbeleid van de EU-lidstaten zijn fataal. Welke lidstaat durft nu nog uitzetten? En hoeveel soevereiniteit houden de lidstaten nog over?
PIET VAN NIEUWVLIET
Orriols, voor Catalaanse onafhankelijkheid en tegen massamigratie
In Vlaanderen hebben we de neiging om buitenlands volksnationalisme te vereenzelvigen met een linkse ideologie. In een aantal gevallen is die vereenzelviging correct, maar er bestaan ook enkele uitzonderingen. Het nationalisme in Baskenland en Schotland mag dan ideologisch eerder links zijn, in Zuid-Tirol is dat niet zo. Het Catalaanse nationalisme heeft een sterke linkse strekking, maar ook veel centrumfiguren bekennen zich tot Catalaanse onafhankelijkheid. En er zijn zelfs rechtse Catalaanse nationalisten.
De toenemende migratiedruk, gecombineerd met politiek correcte ideologieën en de woke- en gendergekte zorgen voor spanningen binnen de nationalistische bewegingen. In Schotland liet de Scottish National Party (SNP) zich zodanig meesleuren met de wokeen gendergekte, dat ze bijna uit het nieuwe parlement verdween. De SNP-voorzitter nam ontslag. Ook in Catalonië lijkt er iets aan de hand: op 12 oktober trokken linkse nationalisten in Ripoli de straat op om te protesteren tegen Silvia Orriols, burgemeester van de gemeente Ripoli (10.000 inwoners). Zij is voor Catalaanse onafhankelijkheid, maar tégen massamigratie.
Migratie: splijtzwam voor volksnationalisten
Nu is mevrouw Orriols niet de eerste Catalaanse nationalist die kritische geluiden inzake migratie laat horen. Voorheen waren er al de islamkritische tweets van de bekende Catalaanse zanger Lluis Llach. Voor de volledigheid: Catalonië bleef de voorbije decennia - met uitzondering van Barcelona en enkele grote steden - gespaard van migratie. Maar nu lijkt dat West-Europese fenomeen ook aan de poorten van Catalonië te staan, en worden Catalanen geconfronteerd met samenlevings-
problemen. Het politiek correct gedoe van sommige ‘officiële’ nationalisten mag mooi klinken in sommige oren, maar het verliest onder druk van de werkelijkheid elke waarachtigheid.
Silvia Orriols was ooit lid van Estat Catala, een oude nationalistische partij die ideologisch links gecatalogeerd stond en in de marginaliteit verdween. Ze dook op bij Front Nacional de Catalunya, een even rechtse als marginale partij. Ontgoocheld in het gestuntel en het gebrek aan sérieux van dat FNC, richtte ze een eigen partij op, Allianca Catalana, en ze werd met 30 procent van de stemmen rechtstreeks verkozen tot burgemeester van Ripoli. De andere Catalaanse onafhankelijkheidspartijen vonden er niet beter op dan haar uit te sluiten door middel van een ‘cordon sanitaire’, zodat links hierdoor in Ripoli alsnog aan de macht kwam (Junts weigerde zich in te laten met Allianca).
In mei 2024 werd mevrouw Orriols verkozen in het Catalaans parlement. De jonge historicus Jordi Aragonès, de huisideoloog van de partij, is de neef van Pere Aragonès, de vroegere president van de Catalaanse regering. Pere was links, Jordi staat rechts. Ook Catalonië wordt geconfronteerd met de realiteit.
SPANJE
Een Noord-Koreaanse studiereis in Oekraïne
Daar zijn ze dan: de eerste Noord-Koreaanse troepen in de oorlog tegen Oekraïne. Dat zij het tij niet zullen keren, daar is vrijwel elke deskundige het over eens. Toch hebben zowel Pyongyang als Moskou hun eigen redenen om deze samenwerking aan te gaan. De vraag is hoe verstandig deze beslissing werkelijk is. Dat zal pas blijken bij de eerste evaluaties.
De eerste berichten over de inzet van Noord-Koreaanse troepen in de regio Koersk lezen alvast niet als een heldenepos. Een drone zou er zo’n veertig Noord-Koreanen hebben uitgeschakeld en inmiddels zouden Oekraïense troepen hen ook voor het eerst beschoten hebben. De Koreanen zelf openden ook het vuur, maar door taalproblemen - een aanzienlijke barrière - bleek het doelwit... Russische troepen te zijn. Hoe dan ook, meer incidenten zullen ongetwijfeld volgen en Pyongyangs expeditieleger zal nog kansen krijgen om zich te onderscheiden. Of niet.
Wat is trouwens hun status? Zijn het ‘vrijwilligers’ die door het Russische leger worden ingelijfd; noem het gerust met enig cynisme ‘Chinese’ vrijwilligers? Er circuleren vervalste papieren die hen voordoen als een Aziatische etnische minderheid uit het Russische Verre Oosten, wat erop wijst
dat dit mogelijk het geval is. Of is dit een officieel expeditieleger zoals het Britse leger dat in 1940 spectaculair werd geevacueerd vanaf de stranden van Duinkerke? Dit juridische vraagstuk is volkenrechtelijk gezien interessant, maar raakt niet de kern van de zaak.
Koreaanse traditie
Noord-Korea heeft een lange traditie van betrokkenheid bij buitenlandse conflicten, hoewel die vaak kleinschalig was. Of het nu ging om een Afrikaanse onafhankelijkheidsstrijd, de oorlog tussen Irak en Iran of de onrust in Nicaragua, telkens stond de Noord-Koreaanse betrokkenheid aan de kant tegenovergesteld aan die van het Westen. Deze inzet in Oekraïne is echter anders, vooral door de
schaal ervan. Normaal gesproken komt Noord-Koreaanse steun neer op het sturen van een paar eenheden, vaak adviseurs. In Vietnam waren dat slechts enkele piloten, niet de troepenmacht van divisieomvang die we nu zien.
Internationalisering van het conflict
Voor Moskou biedt dit strategische voordelen. Op zichzelf is Noord-Korea inmiddels een belangrijke leverancier van munitie, wat een verschil maakt. Hierdoor heeft Rusland een vuurkracht die een veelvoud is van wat Oekraïne kan inzetten. Enkele duizenden Noord-Koreaanse ‘boots on the ground’ zullen het verschil dan weer niet maken. De oorlog kent inmiddels aan beide zijden de betrokkenheid van meerdere honderdduizenden soldaten en een dagelijks verlies van boven de duizend manschappen.
Noord-Korea heeft een lange traditie van betrokkenheid bij buitenlandse conflicten
Voor de Russen is dit echter een kans om het conflict te internationaliseren. Steun van landen als Noord-Korea of Iran kan het isolement van Moskou temperen. Bovendien hopen de Russen de spanningen op het Koreaanse schiereiland te verhogen. De relatie tussen Noord- en Zuid-Korea zit op een historisch dieptepunt en iedere extra onrust in die regio leidt de aandacht af van de oorlog in Oekraïne.
Leren in het laboratorium
Ook Pyongyang heeft meer dan louter commerciële motieven. Het Noord-Koreaanse leger behoort qua mankracht tot de grootste ter wereld, met naar schatting 1,25 miljoen soldaten. Maar het mist ervaring. Men kan zoveel oefenen als men wil, niets evenaart de praktijkervaring die je op het slagveld opdoet. Het sturen van troepen naar Oekraïne heeft dan ook iets weg van een militaire studiereis. Het regime van Kim hoopt lessen te trekken uit dit conflict, dat het beschouwt als een laboratorium voor de oorlog van morgen, vergelijkbaar met de Spaanse Burgeroorlog als voorbode van de Tweede Wereldoorlog. Het biedt waardevolle inzichten, bijvoorbeeld over de impact van vernietiging van infrastructuur op het moreel van de bevolking. Lessen die nuttig kunnen zijn als raketten ooit in groten getale het zuiden van de 38ste breedtegraad bereiken. Uiteindelijk draait dit alles om Russische cash en kennis in ruil voor Noord-Koreaanse troepen - of is ‘kanonnenvlees’ een accuratere omschrijving? Voor het regime in Pyongyang hangt aan deze term in ieder geval niet de negatieve connotatie die wij er in het Westen aan geven… GDD
Het belang van grassroots-campagnes
Het is geen geheim dat kosten noch moeite worden gespaard in de race om het presidentschap van de Verenigde Staten. Toch is er één megadonor die er deze campagne uitspringt: techmiljardair Elon Musk. Musk heeft naar verluidt al meer dan 120 miljoen gedoneerd aan zogenaamde ‘grassroots-campagnes’, die een bepalende invloed kunnen hebben op de verkiezingen.
Die grassroots-campagnes werken bottom-up, wat betekent dat ze kiezer voor kiezer proberen te overtuigen, bijvoorbeeld door huisbezoeken af te leggen of flyers uit te delen bij mensen thuis. Die huisbezoeken worden betaald door zogenaamde ‘Super PAC’s’ die geld inzamelen van bedrijven en rijke donateurs zoals Musk. De donaties van Musk alleen al zouden goed zijn geweest voor een totaal van 10 miljoen huis-aan-huisbezoeken.
Grassroots-campagnes: efficient of achterhaald?
Toch wordt er ook getwijfeld aan de efficiëntie van de huis-aan-huisbezoeken. Volgens The New York Times zou in bepaalde gebieden slechts 15 procent van de bezoeken daadwerkelijk resulteren in een gesprek. Daarnaast wordt ook grootschalige fraude vermoed, waarbij medewerkers hun taken niet of niet goed, uitvoeren. De schommelende resultaten hoeven echter geen ramp te zijn voor de campagne van Trump. Musk wedt immers niet op slechts één paard: via sociale media, verkiezingsbijeenkomsten en ludieke mediastunts werden alle registers opengetrokken om Amerikanen ervan te overtuigen op Trump te stemmen. Harris daarentegen vertrouw-
de vooral op vrouwelijke kiezers, goed bekeken talkshows en de steun van bekende artiesten als Taylor Swift, Katy Perry, Billie Eilish en Arnold Schwarzenegger. Ook voormalig president Barack Obama voerde onvermoeibaar campagne voor de Democratische presidentskandidate. Het feit dat grassroots campagnes weer in opkomst zijn, is opvallend, maar geen totale
verrassing. In tijden van internet, televisie en sociale media zijn er nog steeds veel kiezers die een meer persoonlijke benadering waarderen, waarbij vooral sterk wordt ingezet op het creëren van een gemeenschap. Met dat soort campagnes krijgen mensen het gevoel dat er naar hen geluisterd wordt en dat hun zorgen niet in dovemansoren vallen. Ook na de presidentsverkiezingen zullen de grassroots-campagnes dus niet meteen uit het politieke landschap verdwijnen.
PEPIJN DEMORTIER
tafelen een hoffelijke bezigheid wordt’ Huwelijken - Recepties
Poetin en Kim
MAGA-pet
› Geboren in Brugge op 6 januari 1995
› Moeder van twee
› Woont in Erpe-Mere
“Er is sprake van een gedoogbeleid ten aanzien van illegalen”
Ze leerde het klappen van de zweep van Dries Van Langenhove en Barbara Pas, die ze als inhoudelijk medewerker in de vorige legislatuur steeds van de nodige cijfermatige munitie voorzag. Nu is Francesca Van Belleghem (29) zelf het gezicht van wat voor haar partij, Vlaams Belang, waarschijnlijk hét belangrijkste thema is: asiel en migratie.
grondgebied te verlaten, geven daar geen gevolg aan. Ze kunnen zich dat permitteren omdat de herkomstlanden hun onderdanen niet willen terugnemen. Illegalen kunnen pas worden teruggestuurd als ze over een laissez-passer beschikken. We moeten de herkomstlanden onder druk zetten om die doorlaatbewijzen uit te reiken. In een ideale wereld is het de Europese Unie (EU) die de nodige druk uitoefent, omdat die nu eenmaal meer machtsmiddelen heeft. Maar die laat dat na. Daarom moet België zelf maatregelen nemen.”
Aan welke maatregelen denkt u dan?
“België zou ervoor kunnen kiezen om geen ontwikkelingshulp meer te geven aan landen die weigeren om hun onderdanen terug te nemen. Ook arbeidsvergunningen kunnen als drukkingsmiddel worden ingezet. In België zijn bijvoorbeeld heel wat laaggeschoolde arbeidsmigranten uit Marokko aan het werk. Je zou tegen de Marokkaanse autoriteiten kunnen zeggen dat hier geen enkele Marokkaanse arbeidsmigrant meer binnenkomt zolang ze hun onderdanen niet terugnemen. Arbeidsmigratie is een Vlaamse bevoegdheid. Ik neem het de Vlaamse regeringspartijen dan ook kwalijk dat ze dat drukkingsmiddel nooit hebben ingezet.”
Kan België het zich veroorloven om het voorbeeld van strengere Europese lidstaten, zoals Italië, niet te volgen?
“We moeten opnieuw een écht asielbeleid voeren. Andere Europese lidstaten, zoals Italië, Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk, Nederland en Zweden, hebben hun asielbeleid al verstrengd. Wie van plan was om zijn heil daar te zoeken, dreigt nu naar België - waar het beleid veel lakser is - door te reizen. Van alle Europese lidstaten heeft België nu al de op vier na hoogste asieldruk per inwoner. Enkel Cyprus, Griekenland, Ierland en Spanje doen het nóg slechter. Waarom België zo populair is bij asielzoekers? Omdat ze weten dat ze er hier sociaaleconomisch het meeste op vooruit zullen gaan.”
In navolging van Polen en Finland pleit u voor een asielstop in België. Hoe moet die er concreet uitzien?
› Behaalde een master in de rechten en een master-na-master fiscaal recht aan de KU Leuven
› Was onder meer werkzaam als fiscaal advocate en consultant
› Werkte sinds 2021 als inhoudelijk medewerker voor Vlaams Belang
› Op 9 juni 2024 verkozen als Kamerlid
› Gespecialiseerd in asiel en migratie
Van Belleghem heeft de politiek niet met de paplepel ingegoten gekregen. Nadat ze haar studies aan de KU Leuven had afgerond, werkte ze enkele jaren als fiscaal advocate en consultant. “In die periode had ik weinig tot niks te maken met de politiek. Maar ik voelde de behoefte om me in te zetten voor maatschappelijke verandering en mijn stempel op de samenleving te drukken”, schetst ze. “Een job achter de schermen van de politiek leek me de beste manier om dat te doen. Daarom ben ik eind 2021 bij Vlaams Belang aan de slag gegaan als inhoudelijk medewerker op het beleidsdomein Asiel en Migratie.”
Heeft u getwijfeld om zelf als Kamerlid op de voorgrond te treden?
“Nee. Hoe meer ik achter de schermen met politiek bezig was, hoe groter mijn verlangen werd om zelf op de voorgrond te treden. Ik heb die ambitie zelf nooit uitgesproken, maar zowel de partij als ikzelf bleken stilzwijgend op dezelfde lijn te zitten. Nu kan ik mijn werk van de afgelopen jaren zelf naar de buitenwereld toe communiceren. Het is een voordeel dat ik me jarenlang heb verdiept in asiel en migratie: daardoor kan ik er nu met kennis van zaken over spreken. Niet alle parlementsleden hebben dat geluk wanneer ze net in het halfrond belanden.”
Wat is het eerste dat u zou doen als u morgen op de stoel van staatssecretaris voor Asiel en Migratie Nicole de Moor (cd&v) zou zitten?
“Ik zou meteen de regels voor gezinshereniging verstrengen, want dat is het grootste migratiekanaal. Het gaat om gemakkelijke maatregelen die onmiddellijk kunnen worden genomen. Een arbeidsmigrant of asielzoeker die wordt erkend als vluchteling, mag meteen heel zijn gezin laten overkomen. Op die manier creëer je een aanzuigeffect.”
Waarom is het zo moeilijk om de naar schatting 150.000 illegalen die op Belgisch grondgebied verblijven actief op te sporen en het land uit te zetten?
“Er is sprake van een gedoogbeleid ten aanzien van illegalen. Acht op de tien mensen die het bevel krijgen om het
Is de terugkeer van illegalen ook een oplossing voor de overbevolking in onze gevangenissen?
“Een derde van de gedetineerden is illegaal in het land. Een krachtdadig terugkeerbeleid zou dus een oplossing kunnen zijn voor de overbevolking in onze gevangenissen. Maar dat is blijkbaar nog niet goed doorgedrongen. Vorige week is er heel wat inkt gevloeid over het onderwerp. Maar ik heb niemand horen zeggen dat meer dan de helft van de gedetineerden niet over de Belgische nationaliteit beschikt en een derde van hen illegaal in het land verblijft.”
Waarom moet ook België grenscontroles invoeren, naar het voorbeeld van onze buurlanden?
“België kan niet profiteren van de grenscontroles die Duitsland, Frankrijk en straks ook Nederland uitvoeren. Enkel wie náár onze buurlanden wil reizen, wordt eraan onderworpen. Wie naar België wil reizen, kan dat dus nog steeds ongestoord doen.”
Een tijdelijke asielstop zou een goede zaak zijn, maar daarbij mag het niet blijven
“Ook België zou grenscontroles moeten invoeren, zodat we eindelijk kunnen controleren of wie het land binnenkomt daar ook daadwerkelijk het recht toe heeft. Wie aan grenscontroles denkt, denkt waarschijnlijk spontaan aan Louis de Funès en ellenlange files aan de grenzen. Dat is een verkeerd beeld. Ik pleit voor slimme, gerichte en mobiele grenscontroles, ook aan de kleinere grensovergangen.”
Italië behandelt de asielaanvragen van meerderjarige, niet-kwetsbare mannen uit veilige landen voortaan in Albanië. Moet België het voorbeeld van Italië volgen?
“Italië heeft de mosterd daarvoor gehaald bij Australië, maar omwille van EU-regelgeving zijn er enkele wezenlijke verschillen. Migranten die Australië illegaal proberen te bereiken, worden overgebracht naar offshore detentiecentra. Ze kunnen ook nooit meer een asielaanvraag in Australië zelf indienen. Ook wij zouden dat systeem moeten toepassen: het is de enige manier waarop landen een doeltreffend asielbeleid kunnen voeren. Nu is het zo dat iedereen nog steeds illegaal naar Italië kan komen en er een asielaanvraag kan indienen. Alleen zal de behandeling van de aanvraag in sommige gevallen in Albanië gebeuren. Het is een stap in de goede richting, maar de vraag is of die asielzoekers voldoende zal afschrikken.”
“Polen en Finland hebben een asielstop ingevoerd omdat Rusland en Wit-Rusland migranten als wapen inzetten in hun hybride oorlog tegen het Westen. De druk op ons systeem is momenteel veel hoger dan in andere Europese landen. Ik geef een voorbeeld: de helft van alle Palestijnse asielaanvragen in de EU wordt in België ingediend. Een tijdelijke asielstop zou dus zeker een goede zaak zijn, maar daarbij mag het niet blijven. Er moet ook een langetermijnstrategie worden uitgewerkt. Eerst moeten we de asiel- en migratiewetgeving zo streng mogelijk maken, bijvoorbeeld op het vlak van gezinshereniging. Daarbij denk ik vooral aan maatregelen die we onmiddellijk kunnen nemen. Zweden en Nederland zijn op dat vlak gidslanden. Op de lange(re) termijn moeten we werk maken van een paradigmashift in de richting van het Australische model van illegale immigratie: wie illegaal naar Europa komt, kan geen asiel meer aanvragen. Het is belangrijk om beide debatten - over de lange en de korte termijn - uit elkaar te houden.”
ANTON SCHELFAUT
Flixbus als favoriete vervoersmiddel van illegalen?
U heeft ze ongetwijfeld al zien rijden op de Belgische autosnelwegen: de felgroene bussen van Flixbus die reizigers tegen een spotprijs van en naar onze luchthavens of naar Europese hoofdsteden brengen. Maar net omdat ze zo goedkoop en toegankelijk zijn, maken heel wat illegalen er volgens Van Belleghem gebruik van.
“Flixbussen zijn voor illegalen vermoedelijk hét vervoersmiddel bij uitstek om zich binnen de Europese Unie te verplaatsen”, zegt Van Belleghem. “Via systematische controles op dergelijke bussen zouden we heel wat illegalen kunnen vatten. Vroeger controleerde de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) samen met vervoersmaatschappijen zoals De Lijn op systematische wijze of er illegalen op de bus of tram zaten. Dat gebeurt vandaag niet genoeg. Uit het antwoord op een schriftelijke vraag van Barbara Pas (Vlaams Belang-Kamerfractieleider, red.) bleek in de vorige legislatuur dat vervoersmaatschappijen een boete kunnen krijgen als ze meer dan vijf illegalen vervoeren. Er zijn dus wel degelijk handvaten om mee aan de slag te gaan.”
Middeleeuwse medemensen
De clichés van de donkere eeuwen voorbij
De middeleeuwen blijven op vandaag jong en oud fascineren. Kinderen spelen riddertje en bouwen kastelen op het strand of in het bos. Ouderen spelen historische gebeurtenissen uit die tijd na. Op dit eigenste moment wordt in Frankrijk zelfs het Kasteel van Guédelon gebouwd, volledig op basis van middeleeuwse technieken. Ook historische romans en fictiereeksen als ‘Game of Thrones’ putten dankbaar uit het rijke scala aan clichés die over die periode de ronde doen: gewelddadig tot sadistisch, vrouwonvriendelijk, bijgelovig en bekrompen.
Best om het rijtje snel af te ronden ten einde de schare jonge historici/coauteurs van dit boek niet de gordijnen in te jagen. Naast hun leeftijd delen ze ook hun passie voor de middeleeuwse geschiedenis. Ze zijn daarbij actief langs beide zijden van de Moerdijk. Veel misverstanden, vooroordelen en soms doelbewust gecreëerde broodjeaapverhalen hebben zich ons collectief geheugen ingegraven. Dringend tijd om aan de hand van tien foute stellingen het ware leven van de middeleeuwer te reconstrueren.
Kwaadsprekerij
Protestanten die het kerkelijke gezag van de voorgaande eeuwen willen ondermijnen. Victoriaanse opiniemakers die hun morele superioriteit bewijzen door die af te zetten tegenover de middeleeuwse moraal. Aanhangers van de romantiek die de hoofse liefde en het ridderlijke ideaal (te) nadrukkelijk in de verf willen zetten. En denkers uit de renaissance en verlichting die hun heil zoeken in de klassieke oudheid en het gapende millennium ertussen als verloren en duister beschouwen. Vele redenen waarom ons beeld over deze periode tussen pakweg 500 en 1500 gehuld gaat in mysteries, mythes en onwaarheden.
Zowel de gelimiteerde ruimte van deze boekenrubriek als de wens u te blijven prikkelen om dit boek aan te schaffen, noopt ons een selectie van onderwerpen te bespreken.
Het eerste daarvan is misschien de meest politieke relevante stelling, de tweede de meest tot de verbeelding sprekende.
‘Democratischer’ dan gedacht
Het boek start met de bewering dat de middeleeuwen een periode was van autoritaire leiders. Besluitvorming lag in handen van een keure almachtige koningen en keizers die via willekeur konden regeren. Fout! De gelaagde, feodale orde legde het politieke zwaartepunt een heel stuk lager dan bijvoorbeeld ten tijde van de absolute vorsten, genre Lodewijk XIV. De auteurs laten niet na te onderstrepen dat de absolute monarchen pas vanaf de 17de eeuw opduiken. Hun neiging naar centralisatie en ‘Gleichschaltung’ baseren ze op eerder verlichte dan middeleeuwse beginselen.
Er zijn weinig aanwijzingen dat vergeetputten effectief hebben bestaan
De geschiedenis van steden als Brugge en Gent toont bovendien aan dat beide niet te beroerd waren om zich tegenover de Franse koning of Habsburgse keizer te roeren wanneer hun vrijheden bedreigd werden. Of men nu de belforten in gedachten heeft of de traditie van de ‘Blijde Intredes’, waar vorsten de
Politiek toneel in Gent
250 sossen gaan het in Gent eens oplossen... Met enkele honderden op straat, want met N-VA wordt niet gepraat! Gent, stad van liefde en licht, maar enkel voor de linkse nicht. Laat Bekes en andere Balthazars maar klappen voor het klimaat, voor N-VA niks dan blinde haat!
Sioen kent misschien iets van muziek, maar 'liedjes maken' staat los van politiek. Ik zou zeggen “schoenmaker blijf bij je leest!”, dat loont voor hem waarschijnlijk nog het meest.
Een handvol linkse progressieven, eerder (geen Vlaamse) primitieven, kregen hun grote gelijk... Ze zetten Anneleen, MAAR VOORAL ZICHZELF, schaamteloos te kijk!
Die linkse rakkers leven nog medio vorige eeuw, maar let op voor 'Vlaanderen de leeuw'! Een nieuw cordon werd gecreëerd, maar ze zien het hopeloos verkeerd!
“De leeuw laat zich niet temmen!”, klinkt het uit strijdvaardige Gentse stemmen. Groen is nu aan zet, maar lieve mensen... opgelet!
Als ze in Gent de putten willen vullen, is N-VA de uitweg, zonder lullen!
Hopelijk komt boontje ooit om zijn loontje en krijgt Anneleen het welverdiende kroontje!
250 sossen gaan het in Gent eens oplossen...
We zullen zien, zei Armand Pien!
ERWIN VAN LOO
verworven privileges van de steden of gewes ten dienden te herbevestigen. Ze ademen de vrije geest die onze voorouders koesterden en wanneer nodig, bereid waren te verdedigen. De beroemde protesten als de Brugse Metten of de Gentse Opstand zijn de militaire verta ling hiervan. Maar geweld was niet noodzake lijk het gevolg van bestaande onvrede met het gezag. Het boek geeft als voorbeeld hoe men tevens via spotliederen, verzoekschriften en vredevolle acties het tij trachtte te keren.
Lekker gruwelen
Geweld, het woord is gevallen. Het was even opschrikken toen het boek fijntjes opmerkte dat mijn thuisstad over een ‘torture museum’ (in de taal van Shakespeare, vanzelfsprekend) beschikt. Brugge is de locatie bij uitstek die toeristen associëren met de middeleeuwen. Vandaar moet een slimme ondernemer hebben gedacht dat de nodige horror en marteltuigen het plaatje volledig zouden maken.
Nathan Van Kleij stelt zich de vraag wat van het gruwelijke foltertuig dat vandaag in Europese musea is tentoongesteld effectief middeleeuws is. Zo dateren pijnbanken al uit de oudheid en zijn er weinig aanwijzingen dat vergeetputten effectief hebben bestaan. Men vond in die bronnen vooral uitwerpselen of water, maar geen menselijke resten. Het is dus niet zo dat de middeleeuwer bij banale misdrijven meteen gruwelijke lijfstraffen te wachten stond. Integendeel, rechters streefden eerst verzoening na. Als toch bleek dat
geweld nodig was, dan was er een uitgebreide set aan regels waarnaar de rechter zich diende te schikken. Misschien een minder sensationele, maar toch geruststellende gedachte wanneer u op een toeristische uitstap door een gamma aan foltertuigen laveert. De rest van het boek gidst u verder door de acht resterende stellingen. Met nuance en steeds de complexiteit van de materie in kaart brengend. Ademt het boek nostalgie? Niet bepaald. Maar bij het omslaan van de laatste bladzijde, blijft wel het gevoel over dat onze voorouders een stuk nauwer verwant zijn met onze generaties, bijvoorbeeld qua hygiëne, solidariteit en redelijkheid. Sowieso een aanrader voor wie tijdens een borrel zijn publiek wil verbazen door wat foute, ingebakken vooroordelen onderuit te halen. PIETER VANDERMOERE
Overheid en bpost nekken kleine weekbladen
Op 1 juli jongstleden stopten de subsidies die bpost ontving van de federale overheid ter ondersteuning van de bedeling van kranten en weekbladen. Het lag toen al in de verwachting dat de posttarieven zouden stijgen.
De grote mediagroepen hebben ondertussen nieuwe akkoorden kunnen sluiten met zowel bpost als andere gegadigden voor de bedeling van de kranten. Vooral weekbladen zien de verzendingskosten hallucinant stijgen. Kerk & Leven, het parochieblad, is verplicht haar abonnementstarief te laten stijgen van 65 euro naar 96. De verzesvoudiging (!) van de verzendingskosten is de grote boosdoener. Met dank aan minister Petra De Sutter (Groen) die de onderhandelingen voerde met bpost en de grote mediaholdings. Al in juli jl. meldde het christelijke weekblad Tertio dat het niet langer als weekblad zou verschijnen. De nadruk zou verschuiven naar een digitale versie. Daarnaast zou vanaf september een maandblad met dezelfde naam worden uitgegeven. Ook uw eigenste lijfblad 't Pallieterke krijgt met deze prijsstijging te maken. Voor ons gaat het om een extra uitgave van vele tienduizenden euro’s per jaar. Ook andere weekbladen zullen geen andere keuze hebben dan de verkoopprijs te laten stijgen. Bovendien stijgen de druk- en personeelskosten.
Kwaliteit
Van Petra De Sutter, ontslagnemend minister, verwachten we geen initiatief meer om iets bij bpost te forceren. Maar we hebben ook een nieuwe minister van Media, Cieltje Van Achter. Hopelijk beseft zij de ernst van de zaak en kan ze een initiatief lanceren om de kleine Vlaamse weekbladen te ondersteunen.
KARL VAN CAMP
De stijging van de verzendingskosten bij bpost is hemeltergend, temeer daar de kwaliteit van de dienstverlening achterwege blijft. Nog nooit ontvingen we zoveel klachten over een falende bedeling, niet enkel met betrekking tot ‘t Pallieterke, maar met betrekking tot andere weekbladen en brievenpost in het algemeen. Ikzelf ontving enige tijd geleden een brief van een verzekeringsfirma die twee weken eerder was verstuurd. Twee weken om een standaardbrief te verzenden van Antwerpen naar Boechout! Een postduif zou het voorwaar tien keer sneller doen.
HIPPOLIET MEERT
Deze maand is het precies honderd jaar geleden dat de begrafenis van de in Nederland in ballingschap overleden activist Hippoliet Meert in Gent uitdraaide op flinke rellen met politie en rijkswacht. Deze uitgesproken Vlaamsgezinde vrijzinnige, Gentse atheneumleraar had een sleutelrol gespeeld in de turbulente wordingsfase van de Vlaamse ontvoogdingsstrijd voorafgaand aan de Eerste Wereldoorlog.
p 27 april 1895 hield Hippoliet Meert in de Brusselse vereniging ‘De Distel’ een voordracht over de uitgebreidheid van het Nederlandse taalgebied. Diezelfde avond werd, na afloop van de lezing, het Algemeen Nederlands Verbond (ANV) opgericht met al dadelijk een twintigtal leden, waaronder, naast Meert, jurist Maurits Josson, dichter Prosper van Langendonck en de letterkundige Reimond Stijns. De statuten, die door Meert werden opgesteld, werden enkele maanden later goedgekeurd in ‘De Vos’ op de Grote Markt te Brussel. Het ANV streefde, naast belangenbehartiging van de Nederlandse taal, naar een brede culturele integratie van Vlaanderen, Nederland en Zuid-Afrika. Bij de Guldensporenherdenking in 1898 te Gent verscheen het eerste nummer van ‘Neerlandia’, het tijdschrift van het ANV waarvan Meert redactiesecretaris was. Mede door zijn inzet groeide het ANV snel uit tot een belangrijke drukkingsgroep die zich bijvoorbeeld deed gelden in 1897 bij de campagne voor de invoering van de Gelijkheidswet, die het Nederlands naast het Frans erkende als officiële landstaal. Net voor het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog in 1914 telde het Verbond bijna veertienduizend leden, waarvan achtduizend in Nederland en bijna tweeduizend vijfhonderd in Vlaanderen.
DE BOEREN
Wat indertijd romantisch werd geduid als ‘stamverbondenheid’ ging voor Meert véél verder dan het louter taalkundige. Dat bleek vooral tijdens de Tweede Boerenoorlog (1899-1902), de oorlog van het Britse imperium tegen de Boeren van Transvaal en Oranje-Vrijstaat in Zuid-Afrika. Meert was in die periode niet alleen de uitgever van het maandblad ‘Transvaal’ en de initiatiefnemer voor het inzamelen van fondsen om een veldambulance voor de Boeren aan te kopen, maar organiseerde ook tal van protestmeetings, rondreizen en lezingen van Zuid-Afrikaanse voormannen en generaals zoals Andries de Wet, Louis Botha, Koos de la Rey en Kristiaan de Wet.
WANNEER IN EEN LAND TWEE VOLKEREN DEZELFDE RECHTEN NIET GENIETEN, DRINGT ZICH DE BESTUURLIJKE SCHEIDING OP… –
Hippoliet Meert
Maar ook als onvermoeibare secretaris van de zogenaamde Hogeschoolcommissie, organiseerde Meert tientallen meetings, schreef tal van brochures en pamfletten en lag hij mee aan de basis van een petitie ten gunste van de vernederlandsing van de Gentse universiteit die niet minder dan honderdduizend handtekeningen opleverde. Het verzoekschrift werd aan de Kamer voorgelegd, maar professor Leboucq, de voorzitter van de ‘Société de Médecine de Gand’, schreef smalend en denigrerend over ‘les intellectuels de Zoutenaye et de Lootenhulle’ en poneerde dat enkel het Frans geschikt was voor hoger onderwijs. Meert reageerde prompt met een steunlijst ‘Les intellectuels de Lootenhulle’, die in een mum van tijd werd ondertekend door 2.700 Vlaamse academici… Wanneer de wallingant en socialistisch boegbeeld Jules Destrée in 1912 zijn beruchte ‘Lettre au Roi sur la Séparation de la Wallonie et de la Flandre’ met de stelling ‘Sire, il n’y a pas de Belges’ publiceerde, reageerde de Vlaamse Beweging bij monde van figuren als Emiel Wildiers, Pol De Mont en Hippoliet Meerts neef, de letterkundige Leo Meert, heftig. Het sterkst onderbouwde antwoord kwam evenwel van Hippoliet Meert zelf in zijn ‘Réponse à la Lettre au Roi sur la Séparation de Ia Wallonië et de la Flandre de M. Jules Destrée’. In die op tienduizenden exemplaren verspreide brochure verweet hij Destrée niet alleen niets te begrijpen van de Vlaamse Beweging, maar
waarschuwde hij ook: “Wanneer in een land twee volkeren dezelfde rechten niet genieten, dringt zich de bestuurlijke scheiding op…”
DUITSE HULP
Na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog en de bezetting van het grootste deel van het land, distantieerde Meert zich aanvankelijk van het beginnende activisme dat met Duitse hulp de vooroorlogse Vlaamse eisen wilde realiseren. Maar gaandeweg radicaliseerde Meert en in de late lente van 1915 was hij een van de onderhandelaars die met een Duitse commissie aan tafel zat rond het voorstel om de Gentse universiteit te vernederlandsen. Hij kwam helemaal in activistisch vaarwater toen de bezetter in 1916 overging tot de bestuurlijke scheiding van het land en hij een benoeming aanvaardde als directeur-generaal voor het middelbaar onderwijs van het gesplitste ministerie van Wetenschappen en Kunst. In 1917 volgde een aanstelling tot hoogleraar aan de inmiddels door de Duitsers vernederlandste universiteit van Gent en werd hij lid van de Raad van Vlaanderen. Meert nam echter in juli 1918 ontslag uit de Raad omdat hij zich verraden voelde door de Duitsers die weigerden de onafhankelijkheid van Vlaanderen - die de Raad op 22 december 1917 eenzijdig had uitgeroepen - te erkennen.
EERHERSTEL?
In november 1918 vluchtte Meert halsoverkop naar Duitsland, waar hij nauwelijks aan de kost kon komen als handelaar in papierwaren en postzegels. Bij verstek veroordeeld tot 20 jaar dwangarbeid, overleed hij op 20 november 1924 in Middelburg. Zijn vrienden wilden, in samenspraak met de familie, zijn begrafenis op 24 november laten uitgroeien tot een groots postuum eerherstel.
DE GENTSE HOOFDCOMMISSARIS WEIGERDE DE LIJKWAGEN DE TOEGANG TOT GENT
Dat was buiten de waard - in casu de liberale Gentse burgemeester Vander Stegen - gerekend, die alle manifestaties had verboden. Alle toegangswegen naar Gent werden versperd door de politie, maar dat belette niet dat kort na de middag een kleine duizend Vlaams-nationalisten in de grote zaal van het Vlaams Huis Uilenspiegel verzamelden voor een rouwhulde. Nadien vertrokken ze in stoet, met volksvertegenwoordigers Staf De Clercq en Henri Picard op kop, langs de Schelde naar Ledeberg, waar bij de Scheldebrug de uit Nederland gekomen wagen met de lijkkist stond te wachten. Op de brug weigerde de Gentse hoofdcommissaris de lijkwagen de toegang tot Gent, ondanks het feit dat gewezen volksvertegenwoordiger Boudewijn Maes hem een officieel vrijgeleide van de Belgische consul in Nederland gaf. Toen zes Vlaamse oud-strijders de kist uit de wagen wilden halen om ze op hun schouders naar de begraafplaats te dragen, probeerde de politie met matrakken de begrafenisstoet uiteen te slaan. In het heetst van de strijd liet de commissaris zelfs de banden van de wagen lek schieten. De Vlaams-nationalisten weigerden te wijken, ook toen twintig minuten later dertig rijkswachters te paard plotseling met de blanke sabel chargeerden. Opnieuw vielen er rake klappen. Enkele manifestanten moesten om hun vege lijf te redden in de Schelde springen en de zuster van Picard raakte ernstig gewond door een trap van een paard. Uiteindelijk liet de politie de lijkwagen - met intussen verwisselde banden – door, maar enkel de familie mocht Hippoliet Meert naar zijn laatste rustplaats volgen… JAN HUIJBRECHTS
LEZERSBRIEVEN
Donald Trump Pallieterke, Al meer dan 8 jaar tracht ’t Pallieterke mij ervan te overtuigen dat het met Trump de wenselijke richting zal uitgaan. Ik distantieer mij daar ten zeerste van. Wie video-optredens van Trump bekijkt, ziet een briesende brulboei die taalgebruik hanteert dat in een bezopen toogruzie thuishoort en uitzonderlijk gewiekst en sluw inspeelt op primaire emoties. Als hij de verkiezingen wint, zal hij het DoJ (ministerie van Justitie) naar zijn hand zetten en het leger of de ‘special forces’ inzetten tegen ‘the enemy within’. Dat is het succesrecept van dictators. Ook de onafhankelijkheid van de FED zal worden afgebouwd en miljardairs en oligarchen zullen hem bijstaan. Als hij de verkiezingen verliest, zal hij de rechtsgeldigheid van de verkiezingsuitslag aanvechten op een wijze die de VSA nog nooit hebben meegemaakt. Dat zou het einde van de rechtsstaat betekenen.
Luc Demeyere, Kontich
Het echte gevaar
Pallieterke, Ik kan moeilijk begrijpen waarom men zoveel drukte maakt over Ranst, waar het Vlaams Belang mee zal besturen. Ik ben benieuwd wat zij ervan zullen terechtbrengen. Ik maak me veel meer zorgen over de oorlog in Oekraïne. Kim Jong-un gaat met Poetin in zee. Er komen zo maar even 10.000 Noord-Koreaanse soldaten naar Europa om voor Poetin te strijden. Dat ruikt naar een Derde Wereldoorlog. Als kind dat de Tweede Wereldoorlog heeft meegemaakt, ben ik oprecht bang. Toen schoten ze met obussen van ongeveer 1 meter lang en 50 centimeter breed. Nu zijn dat raketten van 8 meter of meer en een breedte van op zijn minst 1 meter. Noord-Korea heeft meer dan 1 miljoen soldaten. Europa is zoiets als een schaap voor de wolven. Dat is een echte reden om bang te worden. Thomas Triphon, Antwerpen
Boudewijn heilig
Pallieterke, Ook als Vlaams-nationalist en republikein is enige bewondering voor koning Boudewijn niet misplaatst. In mijn vijftigste boek ‘boudewijn@ godmail.com’ vertel ik over het leven van Boudewijn en maak ik van de gelegenheid gebruik om mijn hart te luchten over wat ik gezien, gehoord en meegemaakt heb in de jaren van het leven van Boudewijn: de koningskwestie, de schoolstrijd, de opkomst van de Vlaams-nationalisten en nog andere onderwerpen. Het boek is twee maanden geleden verschenen en ik ben zeker dat paus Franciscus het al gelezen heeft… Dat zal u ontdekken als u het boek tot het einde leest. Als Pallieter-lezer denk ik dat mijn boek ook andere lezers zal kunnen bekoren. Het is via mij te bestellen op het nummer 015 200 960. Herman Van Campenhout, Mechelen
Gent
“Boven Gent rijst, eenzaam en grijs. ’t Oud Belfort, zinbeeld van ’t verleden…” Wat nu nog overblijft van het prachtige Gent van toen is wat de Hollanders ‘het geteisem’ noemen: groenen met schimmel aan hun schoenen. D’oude held treurt nu op ’t Gent van heden. De Vlamingen wachten hopelijk niet tevergeefs op de bronzen stemme!
Rafaël Anthierens, Baardegem
Conner Rousseau
Pallieterke, Rousseau weigert mee te werken aan een rechtse regering. Hij kan het vertrouwen van zijn kiezers niet beschamen. Zo veel regeringen heeft hij al gemaakt, en die hebben er allemaal voor gezorgd dat de gewone man (en vrouw) er alleen maar beter van geworden is. Maar nu wil Arizona te ver gaan: het land op orde stellen, werkloosheid in de tijd en subsidies in omvang beperken, kunnen alleen de werkende mens ten goede komen, en die stemt al lang niet meer socialistisch. Met Bart heeft hij geen probleem, integendeel zelfs. Alleen die vuige Bouchez, een uiterst rechtse figuur, die kan er niet bij. Zonder Bouchez was alles opgelost: kijk naar de Vlaamse regering, die heeft Rousseau gemaakt, en die is dus verre van rechts. Uiteindelijk blijkt in Vlaanderen dan alleen Vlaams Belang een rechtse partij te zijn, maar die is en blijft gelukkig vakkundig geïsoleerd, dat natuurlijk dankzij Rousseau die er alleen maar is voor de gewone mens. Als het van hem en Bart afhangt, is er onmiddellijk een regering, maar natuurlijk geen rechtse, die is alleen maar slecht, vraag het maar aan Deborah. Wordt het geen tijd dat Bart De Wever klare wijn schenkt en duidelijk maakt wat zijn verdere plannen zijn, zowel Vlaams als Belgisch? Dan wil ik hem nog wel zijn romance met de puber Conner vergeven, de woorden van Bismarck indachtig: “In de politiek heb ik geen vrienden of vijanden, alleen mede- en tegenstanders, en de medestander van vandaag kan de tegenstander van morgen zijn.”
Hendrik Neetens, Antwerpen
Senelle-doctrine
Pallieterke, Zoals verwacht heeft Bart De Wever zijn ontslag als formateur bij de koning ingediend. Voor de tweede keer. Het verschil is dat de koning het deze keer in beraad houdt en Bart nog een extra week krijgt om eventueel nog iets geregeld te krijgen met zijn Arizona-gezelschap. Zoals ik al eerder geschreven heb, past die linkse partij van ons ‘mateke’ niet in een centrumrechtse regering. Sinds het bij de lokale verkiezingen in Gent duidelijk werd dat de kaviaarsocialisten binnen Vooruit het niet meer voor het zeggen hebben, zal De Wever andere oplossingen moeten zoeken, niet alleen op federaal, maar ook op regionaal en zelfs stedelijk niveau. Alternatieven zijn er wel, maar dan met een flinterdunne meerderheid en zonder meerderheid in Vlaanderen. Het is tijd voor de Senelle-doctrine, zou ik zeggen, waarbij een meerderheid van Vlaams-nationalisten - N-VA én VB - in het eigen parlement Vlaanderen uitroept tot deelstaat van het federale België, met als grenzen de bestaande grenzen van het Nederlandse taalgebied. De eerste stap naar een zelfstandiger Vlaanderen.
Guido van Alphen, Kasterlee
Schutskring
Pallieterke, Waarom hebben ze het altijd over het ‘cordon sanitaire’ en nooit over de schutskring rond het VB?
Marc Vande Vyvere, Oudenaarde Antwoord: Omdat het een uitvinding is die vooral het Fransgezinde België ten goede komt?
Een lezersbrief insturen?
Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente moeten worden doorgegeven voor publicatie bij uw brief.
n Werk over Hippoliet Meert
‘This
must be Belgium’
This must be Belgium. Aan die uitspraak moest ik denken bij het lezen van volgend bericht: een aannemer in Charleroi heeft de verkeerde brug onder handen genomen. Kostprijs 52.453 euro.
Een aannemer had de opdracht gekregen om de versleten leuningen van een brug over het kanaal Brussel-Charleroi te vervangen. Alleen vergiste hij zich van brug en renoveerde hij de leuningen van een andere brug, enkele honderden meters verder gelegen. Enige verschoning: de twee bruggen zijn kopieën van elkaar, dateren uit dezelfde periode en hadden beide versleten leuningen. Het grote verschil: de ene brug is eigendom van de stad Charleroi, de andere brug is eigendom van het Waals Gewest. De nieuwe leuningen - met een lengte van 170 meter - waren bedoeld voor de brug van het Waals Gewest, maar werden dus verkeerdelijk op de brug van de stad Charleroi geplaatst.
Belgenmop
De aannemer stuurde zijn factuur voor geleverde prestaties naar de Stad Charleroi in plaats van naar de SPW, de Service Public de Wallonie van het Waals Gewest. Bij de Stad Charleroi vielen ze van hun stoel, wat logisch is als je een factuur ontvangt voor werken waarvoor je geen opdracht gaf. De vergissing dateert overigens al van enkele maanden geleden, maar kwam pas recent in de openbaarheid. Het nieuws haalt ondertussen ook de internationale media. De Nederlandse krant De Telegraaf blokletterde: “Een echte Belgenmop: aannemer renoveert verkeerde brug”. Vraagtekens
Het voorval doet vragen rijzen. Hoe kan het dat een aannemer die eerst een aanbesteding indient bij de SPW van het Waals Gewest en - naar we mogen vermoeden - ook een contract met een werknummer had met deze instelling, daarna een factuur opstuurt naar een totaal ander bestuur? De aannemer in kwestie is Argea, een gereputeerde Brusselse firma die werken uitvoert in heel het land en een grote speler is in de sector van de openbare werken. Een aannemer heeft ook de plicht de aanvang der werken te melden aan zijn opdrachtgever. Deze kan dan de werken laten opvolgen door een werktoezichter of ‘conducteur’. Dat laatste is blijkbaar niet gebeurd. Evenmin is er een oplevering opgemaakt, wat mijns inziens toch noodzakelijk is vooraleer een factuur kan opgestuurd worden.
Ontslagen
Het goede nieuws: de Stad Charleroi gaat de factuur van de verkeerd geplaatste leuning toch betalen, want uiteindelijk waren ook die werken in de toekomst gepland. De leuning van de brug van Charleroi was immers ook aan vernieuwing toe. Ondertussen zijn ook de leuningen aan de brug van het Waals Gewest vervangen zoals oorspronkelijk had moeten gebeuren. Nergens kon ik vernemen of die werken door dezelfde dan wel een andere aannemer werden uitgevoerd. Wel is de persoon die namens de SPW de werken moest opvolgen, ontslagen. Het kan de besten overkomen.
Moeras
This must be Belgium. Opnieuw moest ik aan deze uitdrukking denken toen Conner Rousseau deze week de stekker uit de federale onderhandelingen trok. N-VA wilde ‘incontournabel’ worden om zo al haar gewicht in de federale onderhandelingen te leggen. Maar in realiteit is het Conner die zich ‘incontournabel’ waant. En dat terwijl België afstevent op een economische en een financiële ramp. Als er niet snel wordt ingegrepen, mogen we ons binnenkort het Griekenland van het Noorden noemen. Het welvarende Vlaanderen dreigt opnieuw in het moeras getrokken te worden door het lamentabele Wallonië. En dat door de politieke spelletjes van een Vlaamse socialist. Of anders gezegd: onze Belgische politiek wordt bepaald en beheerst door een socialistische racist met een drankprobleem. En dat, beste lezer, dat is pas een echte Belgenmop...
PAL voor Vlaanderen is een project van PAL Academie vzw. Met die vzw zetten we onze kennis, kunde en netwerk in om het pad naar Vlaamse onafhankelijkheid te effenen. De vzw beschikt over ideeën en mensen, maar met uw financiële steun op rekening KBC BE39 7390 1640 4519 zouden we nog veel meer kunnen doen.
Algemeen-Nederlands Verbond deelt prijzen uit
ANV reikte in Den Bosch zijn jaarlijkse ereblijk voor cultuur en maatschappelijke verdiensten uit. Historicus en uittredend rector van de Universiteit Antwerpen Herman Van Goethem en Lotte Jensen, hoogleraar literatuur- en cultuurgeschiedenis aan de Radboud Universiteit Nijmegen, werden in de bloemetjes gezet.
In het mooie kader van het Noordbrabants Museum werd afgelopen zaterdag verzamelen geblazen voor de jaarlijkse Visser-Neerlandiaprijs. De titel van de prijs verwijst enerzijds naar Herman Visser, een jurist-filosoof die in de Tweede Wereldoorlog zelfmoord pleegde om de Duitsers voor te zijn. Hij liet een groot deel van zijn vermogen na aan het Algemeen-Nederlands Verbond. Anderzijds is Neerlandia dan weer de naam van het aan ANV gelieerde magazine. Herman Van Goethem
Prof. Herman Van Goethem, historicus en de afgelopen jaren rector van de Antwerpse Universiteit, kreeg de bekroning voor zijn inzet bij Kazerne Dossin, het museum en documentatiecentrum over de Holocaust en mensenrechten te Mechelen. De lofrede werd uitgesproken door ereambassadeur Jan Deboutte. Opmerkelijk was het pleidooi van Deboutte om een christelijke feestdag - met name Pinkstermaandag - op te offeren en in de plaats hiervan op 8 mei een jaarlijkse verlofdag in het leven te roepen, om het einde van de Tweede Wereldoorlog te gedenken. Al voegde Deboutte hier gelijk aan toe dat de kans bestaat dat sommige politieke actoren (lees: radicaal-links) die dag zullen opeisen als ‘hun’ dag, waarop het communisme nazi-Duitsland versloeg. Overigens kan de vraag gesteld worden waarom hier per se een christelijke feestdag voor dient te sneuvelen. In Nederland wordt het einde van WO II met feestdagen herdacht op 4 en 5 mei, terwijl er op 1 mei, de socialistische Dag van de Arbeid, gewoon gewerkt wordt.
HORIZONTAAL
Lotte Jensen
Lotte Jensen, hoogleraar Nederlandse literatuur- en cultuurgeschiedenis, kreeg dan weer de prijs als beloning voor haar blijvende inzet voor de terugkeer van het Nederlands in het hoger onderwijs en haar verzet tegen de verengelsing in de dagelijkse omgang. Een nobel streven. Toch kon schrijfster Nelleke Noordervliet het in haar laudatio niet laten een sneer uit te delen aan de nieuwe Nederlandse regering en dan meer bepaald de PVV van Geert Wilders. Dat uitgerekend die, door links zo verfoeide, regering de verengelsing van het hoger onderwijs een halt wil toeroepen, dringt bij sommigen maar moeilijk door.
“Hopelijk blijft ANV ‘samenwerking tussen Noord en Zuid’ opvatten in de breedste zin van het woord”
Het Algemeen-Nederlands Verbond (ANV) ijvert al meer dan een eeuw voor samenwerking tussen Nederland en Vlaanderen. De laatste tijd ontstaat wel eens de indruk dat ANV zich (opnieuw) bijna uitsluitend wil gaan focussen op taal en cultuur, hierbij de bredere dwarsverbanden binnen de Nederlanden (economisch, diplomatiek, enzovoort) wat uit het oog verliezend. Het valt te hopen dat ANV ‘samenwerking tussen Noord en Zuid’ blijft opvatten in de breedste zin van het woord. LVS
A. Veldslag, gevolg van een conflict tussen het graafschap Vlaanderen en het Franse koninkrijk.
B. Zin om iets te doen - Tantaal
C. Elisabeth in Beieren (1837-1898) - Podiumkunstenaar
D. Vaste rubriek rond rockmuziek in Humo - Broodstokjes
E. Onder andere - De 'Hoge Blekker' is de hoogste aan onze kust - Ruth
F. Land in Centraal-Amerika - Chinees astrologieteken
G. Historisch, monumentaal gebouw in Gent
H. Route Impériale - Engels bier
I. Oorspronkelijk - Iets dat behandeld wordt
J. Milieubelasting - Technische analyse
K. Verkeersstremming in Duitsland - Voegwoord - WC
L. Top secret
VERTICAAL
1. Eerste Vlaamse minister-president
2. Gebaseerd op eenheid - Technische school
3. Slimmigheidje - Ruitjesmotief
4. 1.3-dimethyl-2-imidazolidinonLandenstrijd bij tennis
5. Nederlandse omroep - BarreInternetlandcode voor Togo
6. Europese draagraket - Voorzetsel
7. Onderkledingsstukken - Angstvallig
8. Voormalig Vlaams poppentheater dat samenwerkte met Willy VandersteenAanbieder van tankpassen voor vrachtwagens
9. Hebreeuws
10. Beweegt zich op het
KARL VAN CAMP
Het
In het midden de laureaten Lotte Jensen en Herman Van Goethem
X van de week!
Paul Van Tigchelt is één van die Open Vld’ers die ontsnapt is aan de kiezer. De - nog steeds en misschien nog vele maanden/jaren - minister van Justitie int nog steeds een riant loon, maar is vrijwel onzichtbaar. Zelfs de fameuze ‘lopende zaken’ laat hij aan zich voorbijgaan. Af en toe een bericht op X met eigen lof, kan er nog net af.
“Opnieuw verdachte uitgeleverd uit de Emiraten. Ik bedank de autoriteiten van de VAE voor hun medewerking. We stellen nu ook een magistraat aan die uitleveringsverzoeken ten aanzien van de VAE zal coördineren. De tijd waarin men daar aan Justitie ontsnapte komt op zijn einde.” De tweet van Paul Van Tigchelt is leugenachtig op zo veel niveaus. Het klopt dat er een verdrag is gesloten met de Emiraten om Belgische verdachten over te leveren aan ons land. En toch wemelt het er nog steeds van drugsbaronnen die niet bepaald onder de indruk zijn van die tweede uitlevering.
Het zijn eerder donaties dan uitleveringen waar Van Tigchelt mee uitpakt
De waarheid ligt namelijk net iets anders. De Verenigde Arabische Emiraten leveren alleen die verdachten uit die ze zelf liever kwijt dan rijk zijn. Lees: aan lagerwal zijn geraakt of zelf in de weg lopen van het re-
gime. Wie netjes zijn miljoenen in vastgoed investeert heeft weinig te vrezen van de lokale rechterlijke macht. Het zijn eerder donaties dan uitleveringen waar Van Tigchelt mee uitpakt. En daar zal een voltijdse magistraat niets aan veranderen. Het is een nutteloze besteding die eerder marketing is dan goed beleid. De wachttijd voor wie op rechtspraak wacht, zal er alleen wat langer door worden.
Ontsnappen aan justitie
De stelling dat de tijd dat men ‘daar’ niet langer ontsnapt aan Justitie, is complete onzin. Men ontsnapt ‘hier’ zelfs steeds makkelijker aan Justitie. Weet u nog hoe Paul voor de verkiezingen overal ging beweren dat korte straffen ook zou worden uitgevoerd omdat het alleen maar ‘just’ was? Wel, om dat te doen, laat het gevangeniswezen steeds meer langgestraften en zelfs illegale criminelen vroeger vrij. En die kortgestraften krijgen langs alle kanten korting op hun celstraf en worden zo snel mogelijk weer naar huis gestuurd. Het zou correcter zijn om te zeggen dat kortgestraften een rondleiding krijgen aangeboden in de gevangenis in plaats van hun straf uit te zitten.
Ondertussen blijven we ons afvragen waar het geloof in Justitie heen is
Onder ministers Van Quickenborne en Van Tigchelt neemt de straffeloosheid toe in ons land. Maar nu Open Vld geen regeringspartij meer is, kan dat hem duidelijk aan de reet roesten. Tijdens het hele debat over de gevangenisstraffen vorige week was hij trouwens compleet onzichtbaar. “Waar is Paul?”, is een vraag die geen enkele krant zich wou stellen. En ondertussen blijven we ons afvragen waar het geloof in Justitie heen is.
Profi ciat met je Vlaamse overtuiging!
“Logische coalities, die zijn voor logische landen”
Heren, we moeten er niet flauw over doen. Hier is iets niet geheel volgens plan gelopen?
Er hangen donkere wolken boven de Arizona-coalitie. “De kans dat het nog zal lukken, is heel klein”, liet Conner Rousseau optekenen in het Nieuwsblad. En daarmee ligt de ‘meest logische coalitie’ van dit land aan diggelen. Het stond zelfs een beetje in de sterren geschreven volgens de voorzitter van N-VA. “Logische coalities, die zijn voor logische landen.” van het moment ben, dan is er niemand meer die doorheeft dat jij een oude prutser bent die zelfs geen regering kan vormen. Ik leid de aandacht af zodat jij je niet hoeft te schamen. Slim toch?”
DE WEVER: “Dat kan u wel zeggen, ja. Blijkbaar heeft Conner hier zijn partij niet onder controle. Eerst de akkoorden in Gent naar de knoppen laten stemmen door een bende marginalen. En nu durft hij zelfs niet ja zeggen tegen ‘de meest logische regering’ van dit land.”
ROUSSEAU: “Ja maar, ik kan er toch ook niet aan doen dat mijn partij vol socialisten blijkt te zitten? Ik heb speciaal nog de naam veranderd, maar blijkbaar heeft dat niet het juiste effect gehad. Er zitten nog altijd socialisten in.”
U gelooft er niet in dat u in de onderhandelingen kan stappen, uw partij bijeenhouden en zonder kleerscheuren in een regering kan stappen. Is dat
“Kleerscheuren vind ik niet zo erg. Als je iemand met kleerscheuren uit de onderhandelingen wil zien komen, ben ik het wel. Mijn sixpack is er helemaal klaar voor.”
DE WEVER: (begint te huilen) “Ik heb een afspraak met de geschiedenis. Ik heb al 20 jaar een afspraak met de geschiedenis. Maar iedere keer ik op de afspraak ben, heb ik af te rekenen met een halve gare die een job van zijn papa heeft gekregen. Eerst Alexander De Croo en nu deze deplorable.”
ROUSSEAU: “Ik ga doen alsof ik dat niet gehoord heb, want ik denk dat het heel gemeen is. Het is trouwens geen ‘deplorable’. Ik draag altijd een parfum van Hugo Boss. Als het u niet aanstaat, mag je altijd een regering vormen met Open Vld!”
Wat moet de bevolking hiervan denken? U bent een socialist die de regering volledig in handen van rechts wil duwen?
Maar ben je al lid van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds?
“Conner, jongen, dit gaat over het belang van de natie. Mag het één keer eens niet over uw ego gaan? Probeer dat toch eens.”
ROUSSEAU: “Enig idee hoe schattig ik ga zijn in de oppositie? Als ik niet de prima donna kan zijn in de regering… dan moet het maar zo.”
DE WEVER: “En wat als je nu zelf premier kan worden? De jongste ooit. Dan kan ik pakweg, even denken, burgemeester van Antwerpen worden.”
Splits zelf de sociale zekerheid!
Word lid van het VNZ.
Als je iemand met kleerscheuren uit de onderhandelingen wil zien komen, ben ik het wel
“Sorry hé, Bart, maar laat ons eerlijk zijn. Ik zie niet in hoe het in het belang van de natie kan zijn dat jij met kleerscheuren uit de onderhandelingen komt. Dat pensje is helemaal terug. Onder vrienden moet je dat kun-
De koning heeft Arizona nog een kans gegeven. Hij houdt zijn antwoord in
“Ja, dat heb ik gevraagd aan Filip. Ik vind dat we alles uit de kast moeten halen om dit toch nog een kans te geven. Ik ben be-
“Het enige waar jij toe bereid bent, is om een week alle aandacht naar je toe te trekken en te huilen over hoe asociaal mijn mooie supernota is. Het is geen eerlijke poging om ‘Arizona’ te redden. Puur tijdverlies.”
“Bart is een fijne sugar daddy hoor, maar hij begrijpt niks van strategie. Als ik mezelf in het centrum van alle aandacht positioneer, dan is dat toch om u te helpen, oude vriend. Begrijp je dat dan niet?”
“Nee Conner, dat begrijp ik niet. Wat heeft het land, laat staan ik, er aan dat jij het centrum van de aandacht bent. Dat moet je mij maar eens uitleggen. Heeft het iets te ma-
“Maar nee, gekkie. Ik leg het je uit. Als ik alle aandacht naar mij trek en de ster
ROUSSEAU: “Ik dacht dat je het nooit zou vragen. Maar niet op basis van jouw supernota. Ik heb zelf een ‘super de luxe nota’ geschreven waarmee we samen in een frisse linkse coalitie kunnen zitten. Jij dacht dat ik jouw toyboy was in deze bromance. Maar het is eigenlijk andersom.”
