't Pallieterke van 19 september 2024

“Franstalige

Brusselaars niet welkom in Ninove”

8-9

WIE GAAT ER NOG STEMMEN?C

OPNIEUW AANSLAG OP TRUMP

WIE WORDEN DE MINISTERS? 2 3

BRUSSEL DOET BELGIË BARSTEN

De lokale verkiezingen (gemeente en provincie) van 13 oktober zijn de eerste zonder opkomstplicht. In theorie toch, want ook bij andere verkiezingen werden mensen die niet opdaagden al lang niet meer gestraft. De vraag is hoeveel mensen nog hun stem zullen uitbrengen en welke partijen daar voordeel of nadeel zullen uit halen.

Er mag verwacht worden dat in oktober een pak minder kiezers zullen opdagen dan in juni, een evolutie die zich later zal doorzetten. Na het afschaffen van de stemplicht daalde in Nederland het aantal deelnemers aan de gemeenteraadsverkiezingen in de jaren tachtig naar 70 procent, maar dat cijfer is nu al verder gezakt naar de helft.

Studies in alle landen wijzen uit dat die opkomstdaling zich niet gelijkmatig over de gehele bevolking uitstrekt. Vooral lageropgeleiden en mensen met lagere inkomens laten de politiek het liefst aan zich voorbijgaan. Eigenlijk zou het omgekeerde het geval moeten zijn, omdat net die groep meer geconfronteerd wordt met de gevolgen van slecht beleid, bijvoorbeeld op gebied van migratie of klimaat, terwijl de hogere inkomens meestal de middelen hebben om aan die nadelen te ontsnappen.

De afschaffing van de opkomstplicht speelt meest in het nadeel van PVDA, zegt men, niet alleen omdat de achterban meer uit laagopgeleiden bestaat, maar ook

steeds meer uit allochtonen, die minder bezig zijn met de politiek van hun land. Dat zal in oktober evenwel niet opvallen, omdat de partij sowieso electoraal in de lift zit.

Effect op VB?

De vraag is wat het effect zal zijn op Vlaams Belang. Het lijdt geen twijfel dat de wetswijziging mee werd geïnspireerd door de hoop dat deze partij er nadeel van zal ondervinden. De tendensen vastgesteld in andere westerse landen, bevestigen dat vermoeden, want ook VB heeft meer succes bij de minderbegoeden. Tom Van Grieken zegt dat de kiezers van zijn partij net zeer gemotiveerd zijn. Het probleem is dat afkeer voor de regerende partijen soms kan omslaan in wantrouwen in het gehele systeem en in het verlies aan hoop dat verkiezingen ooit iets kunnen veranderen.

De verkiezingen in Ninove zullen ons misschien iets leren. In een interview met

dit blad enkele weken geleden legde politicoloog Herwig Reynaert (UGent) uit dat kiezers veel gemakkelijker gemotiveerd worden wanneer er een herkenbare inzet is. In Ninove, waar het Vlaams Belang kans maakt aan het bestuur te komen, is die er. Ook de lokale voorman, Guy D’haeseleer (zie verder in dit nummer), denkt dat de afschaffing van de opkomstplicht niet in zijn nadeel zal zijn: “Ik denk dat dat in Ninove niet het geval zal zijn, omdat ik voel en hoor dat de meeste kiezers al jarenlang zeggen dat het op 13 oktober moet gebeuren.” Het zou kunnen. Het is echter waarschijnlijk dat, net als bij de grote opkomst van kiezers in de tweede ronde in Frankrijk, “pour faire barrage au RN”, de tegenstanders ook extra zullen mobiliseren. In ons interview wees professor Reynaert er verder ook op dat de Vlaamse partijen nog onvoldoende beseffen dat ze mensen niet alleen politiek moeten overtuigen, maar hen ook tot in het stemlokaal moeten krijgen: “Mocht ik in de politiek zitten, wat uiteraard niet het geval is, dan zou ik dat mobiliseren veel meer op de kaart proberen te zetten.” Aan ons zal het niet liggen. Wij roepen, zoals elke keer, onze lezers op om hun Vlaamse burgerplicht te doen en te gaan stemmen.

JURGEN CEDER

“Binnenkort zal blijken of de V-politici ons trouw zijn gebleven”

Schandalig asielbeleid

Het asiel- en migratiebeleid van de Belgische overheid blijft keer op keer bewijzen dat lokale overheden en veiligheid van burgers slechts bijzaken zijn. Het recentste hoofdstuk in die saga is de overhaaste opening van een noodopvangcentrum voor 180 asielzoekers in het Anderlechtse hotel Aviation, zonder medeweten van het gemeentebestuur en andere lokale autoriteiten. Een schoolvoorbeeld van het gebrek aan transparantie en coördinatie binnen het federale beleid, dat niet alleen gevolgen heeft voor de veiligheid van de inwoners, maar ook het vertrouwen in de - in essentie centrale - overheid zwaar ondermijnt.

Burgemeester van Anderlecht Fabrice Cumps (PS) noemde het “een misdadige beslissing”, zo lezen we in De Standaard. En terecht. Zijn stad draagt al een zware last door de aanwezigheid van drie opvangcentra, maar wordt desondanks nog meer belast door een nieuwe instroom van asielzoekers in een wijk die reeds met problemen kampt. Het hotel Aviation, gelegen op een steenworp van het drukke Zuidstation, werd zonder overleg en toezicht omgetoverd tot een noodopvang voor 180 asielzoekers. Pas na een incident in het hotel vernamen de politie en Cumps dat er daar asielzoekers verbleven.

Dat is niet alleen respectloos tegenover de lokale overheid, het niveau het dichtst bij de burger, het is ook een directe aanval op de veiligheid en het welzijn van de inwoners van Anderlecht. Cumps spreekt over “een echt schandaal” en dat de beslissing de sociale diensten in de door problemen geteisterde wijk rond het station verder belast.

Ducttape

Het argument van de federale regering bij monde van Nicole de Moor, namelijk dat het aantal asielaanvragen in mei het hoogste in vijftien jaar was, is niets meer dan een zwaktebod. “Aviation werd pas ingezet omdat het niet anders meer kon.” Dat is gewoon niet waar, het kan altijd anders. Waarom moest dat trouwens allemaal in het geheim gebeuren, zonder medeweten van de lokale bestuurders? De federale overheid toont geen enkel respect voor de gemeenschappen die de opvang moeten dragen. Wanneer de overheid bovendien lapmiddelen, in dit geval een hotel, gebruikt om migratieproblemen te verhelpen zonder structurele oplossingen, is dat alsof je een lekkende gootsteen dichtplakt met ducttape. De situatie wordt tijdelijk verholpen, maar het water komt er uiteindelijk toch weer door. De gevolgen van dit wanbeleid zijn duidelijk: overbelaste gemeenschappen, een groeiend gevoel van onveiligheid en een bevolking die steeds meer vertrouwen verliest in de politieke instellingen die haar zouden moeten beschermen. Als de federale overheid blijft volharden in deze aanpak, dreigt het land af te stevenen op de ene ramp na de andere.

Voorbeeldlanden

Neem een voorbeeld aan dit meteen implementeerbare aspect van het asielbeleid in Zweden: voer actief campagne om vluchtelingen te ontmoedigen af te komen. Daarvoor gebruiken de Zweden hun ambassades in herkomstlanden en zo maken ze bekend dat hun land een streng asielbeleid heeft. Of doe zoals ons buurland Nederland wil doen: roep een juridische asielcrisis uit en voer het strengste asielbeleid

Maak België in elk geval zo onaantrekkelijk mogelijk voor asielzoekers, garandeer de veiligheid van de burger en hou rekening met het lokale niveau.

www.pal.be

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pal.be Lezersbrieven: lezersbrieven@pal.be

Abonnementen binnenland Abonnement buitenland: 3 maanden: 58,5 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 117 euro bestemming. Alle inlichtingen 1 jaar: 234 euro op de kantoren. Steunabo 1 jaar: 350 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs: Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020) Kernredactie: Stijn Derudder (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Simon Segers, Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock

Wie worden straks de nieuwe Vlaamse ministers?

Nu de Vlaamse formatie versneld wordt, neemt de kans toe dat de volgende Vlaamse regering toch nog voor 13 oktober, en dus voor de gemeenteraadsverkiezingen, zal kunnen aantreden. Tijd om even vooruit te blikken naar de mogelijke ‘casting’ van die regering.

Laten we het eerst en vooral over de verdeling van het aantal ministerposten hebben. Op basis van het verkiezingsresultaat van 2019 kon N-VA rekenen op vier Vlaamse ministers, onder wie minister-president Jan Jambon. Cd&v, als tweede partij in de toenmalige centrumrechtse coalitie, mocht drie ministers afvaardigen en Open Vld moest het als kleinste partij met twee excellenties stellen.

Demir met de sjerp en niet langer in de Vlaamse regering zou veel gedoe vermijden

Na de verkiezingen van 9 juni liggen de verhoudingen tussen de onderhandelende partijen wat anders. Men kan ervan uitgaan dat N-VA, naast het minister-presidentschap voor Matthias Diependaele, drie andere ministerposten kan claimen. Vooruit is een grotere partij dan cd&v en dus zouden de Vlaamse socialisten moeten kunnen rekenen op drie ministers. Dan blijven er twee over voor junior partner cd&v.

Een oplossing voor de ‘case’ Demir

De functie van minister-president voor Diependaele ligt dus al vast; hij was ook al minister in de vorige Vlaamse regering. Aangezien Jan Jambon naar het federale niveau verkast, is er plaats voor een nieuwe N-VA-minister. De kans is groot dat Annick De Ridder, momenteel nog Antwerps havenschepen, naar de Vlaamse regering verkast. Zij neemt tenslotte deel aan de onderhandelingen. Dat is op dat vlak altijd een soort van indicatie voor wat de regering zal worden. Daarmee is ook de Antwerpse flank afgedekt. Het bespaart kopbrekens aan voorzitter Bart De Wever, die het haat om moeilijke beslissingen te nemen waarbij hij aan partijleden moet zeggen dat ze een stap opzij zullen moeten zetten. Ben Weyts lijkt als onderhandelaar en uittredend minister ook een certitude, al zal dat misschien niet op Onderwijs zijn. Wie wordt dan de vierde N-VA-minister? Zuhal Demir blijft een optie (al is het allesbehalve zeker op Omgeving), maar het zou de relaties met cd&v ten goede komen als er iemand anders aantreedt voor de partij. Het feit dat een recente peiling

in Genk aantoont dat Demir met het oog op het burgemeesterschap nek-aan-nek zit met Wim Dries (cd&v), kan dat een ontsnappingsroute worden voor de Limburgse. Kortom, Demir met de sjerp en niet langer in de Vlaamse regering zou veel gedoe vermijden. Alleen is het zo dat dat pas duidelijk wordt ná de stembusslag van 13 oktober. Het zou niet ernstig overkomen als Demir eerst minister wordt en kort daarna het burgemeesterschap van Genk opneemt, waarna N-VA op zoek moet naar een nieuwe minister.

Een ontsnappingsroute voor de Brusselse crisis?

Laten we even van de hypothese uitgaan dat Demir effectief naar Genk verkast en geen minister wordt. Dan komt er een plaats vrij voor N-VA. Lange tijd ging de naam van Sander Loones over de tongen. De West-Vlaming liet het federale lijsttrekkerschap in West-Vlaanderen aan Jean-Marie Dedecker en verkaste naar het Vlaams Parlement. Naar verluidt zou die ‘verhuis’ beloond worden met een belangrijke ministerpost op Vlaams niveau. Maar kijk, Loones lijkt momenteel toch eerder het federale onderhandelingsteam te versterken. Al moet hij vooral rond de staatshervorming werken. Een Vlaams ministerschap blijft nog open, maar het kan dus eveneens een federale post worden. Of wordt hij burgemeester van Koksijde? Als Loones uit de nationale politiek vertrekt, is dat wel een aderlating voor N-VA. Die kans is dan ook klein.

Wellicht treedt ook Melissa Depraetere aan

Misschien is het een op het eerste gezicht verrassende naam die meer kans maakt. We hebben het over Brussels N-VA-kopstuk Cieltje Van Achter. Zij zou kunnen toetreden tot de Vlaamse regering en er meteen ook voor zorgen dat de regering een minister heeft uit het Brussels Gewest, wat eventueel kan helpen om de formatiecrisis in Brussel op te lossen. Want als de Vlaamse regering tegelijk zegt dat de Vlaamse minister uit Brussel best ook in de Brusselse gewestregering stapt, dan kan N-VA daar inbreken in de vastgelopen formatie.

Vooruit wil welzijn of onderwijs

Het kan ook zijn dat Vooruit de Brusselse minister in de Vlaamse regering opeist. Dan denkt men aan Hannelore Goeman. Maar de top van de Vlaamse socialisten loopt niet hoog op met haar. Conner Rousseau kennende, zal één van de drie Vooruit-ministers een totale verrassing zijn. De enige zekerheid is Caroline Gennez. En wellicht treedt ook Melissa Depraetere aan. Rousseau zelf? Die lonkt zoals bekend naar het burgemeesterschap van Sint-Niklaas. En anders zal Bart De Wever de nodige druk uitoefenen opdat Rousseau net als de andere partijvoorzitters effectief in de federale regering zal stappen, zodat ze niet aan de zijlijn blijven roepen.

De Vlaamse socialisten moeten kunnen rekenen op drie ministers

Bij Vooruit zou men eerder dan met de ministerposten vooral bezig zijn met de keuze van de bevoegdheden. De Vlaamse socialisten hebben hun oog laten vallen op zowel onderwijs als welzijn. Maar dat maakt een dermate groot deel van het Vlaams budget uit dat men zal moeten kiezen. De transfer van Frank Vandenbroucke naar het Vlaamse niveau, indien welzijn aan Vooruit toekomt, is niet uitgesloten. Zo’n 20 jaar geleden verkaste diezelfde Vandenbroucke van de federale paarse naar de Vlaamse regering omdat de PS hem meer dan beu was.

Rustige vastheid bij cd&v

De christendemocraten ten slotte zullen bij de verdeling van de ministerposten met de harde realiteit worden geconfronteerd dat ze de kleinste partij zijn in de Vlaamse regering en dus als laatste ‘aan de kassa’ mogen passeren. Twee ministers wordt het en dus lijkt er voor voorzitter Sammy Mahdi niet veel anders op te zitten dan te kiezen voor de ‘rustige vastheid’ van de bekende namen, zijnde Hilde Crevits, al sinds 2007 minister, en Jo Brouns. Tenzij de eerste in aanmerking komt voor het gouverneurschap van West-Vlaanderen, want Carl Decaluwé wordt volgend jaar 65. Al rijst de vraag of cd&v gezien haar electorale gewicht naast Antwerpen nog een tweede gouverneur kan leveren.

Matthias Diependaele

TRUMP vs HARRIS: DE STRIJD

IS NOG NIET GESTREDEN

Een seniele president, ongeschikt om zelfs maar voorzitter te zijn van een club van postzegelverzamelaars, wordt jarenlang uit de wind gezet door de media, maar valt pijnlijk door de mand tijdens het eerste debat met zijn tegenstrever. Hij wordt dan maar, bij acclamatie, vervangen door de minst populaire vicepresident ooit, die echter bij de gratie van de media het imago van redster van het vaderland verwerft. Haar tegenstrever is intussen al twee keer het slachtoffer geweest van een mislukte moordaanslag. Geef toe, het ontbreekt deze Amerikaanse presidentsverkiezingen niet aan drama. De seizoensfinale vindt plaats op 5 november, wanneer de Amerikanen zullen bepalen wie de volgende president wordt.

“Ooit zelf Trump-fan en nu in de ban van oorlog in Oekraïne” titelde de VRT op haar nieuwspagina over de dader van de laatste aanslag op Trump. De media lieten niet na om te vermelden dat de man die zondag Trump wilde vermoorden in 2016 nog voor hem had gestemd. Een stuk relevanter was dat hij later een gedreven aanhanger werd van de Democratische Partij, die hij ook vaak geldelijk heeft gesteund. Die partij diaboliseert Trump al vele jaren, wat ons misschien wat dichter brengt bij de inspiratie van de dader, de 58-jarige Ryan Routh.

Bij De Morgen klonk de titel van Maarten Rabaey: “Dit is opnieuw een forse waarschuwing hoe verhit de Amerikaanse samenleving is geworden”. De samenleving? Tot op heden is Trump al twee keer het doelwit van een moordaanslag geweest. Biden en Harris nul keer. Is het zo moeilijk even te overwegen dat de buitensporige hetze tegen Trump, waaraan een groot deel van de media actief meewerkt, mee verantwoordelijk is voor een klimaat waarin labiele geesten denken dat ze een heldendaad verrichten als ze het monster afmaken?

Partijdig geleid debat

De week voordien had het langverwachte debat tussen Harris en Trump plaats. Trump deed het niet goed, menen de meeste waarnemers. Ter rechterzijde werd terecht geklaagd over de partijdigheid van de moderators van ABC, een zender die zijn sympathie voor Kamala Harris niet wegstopt. Die vooringenomenheid bleek ook in het debat. Vijf keer grepen de moderators in om Trump te corrigeren met een ‘factcheck’, wanneer ze van mening waren dat hij iets had gezegd dat niet strookt met de waarheid.

Vijf keer grepen de moderators in om Trump te corrigeren met een ‘factcheck’

Kamala Harris werd nooit gecorrigeerd, ook niet wanneer ze bijvoorbeeld beweerde dat er zich geen Amerikaanse soldaten meer in oorlogszones bevinden. Ze vergat dat er nog steeds militairen actief zijn in Irak en Syrië, er begin dit jaar drie gedood werden in Jordanië en de Amerikaanse vloot nog steeds betrokken is bij intense gevechten tegen de Houthi-rebellen in de Rode Zee. Harris vertelde ook onwaarheden over haar standpunt ten aanzien van ‘fracking’, de maximumtermijn voor abortus, de reactie van Trump op de betoging in Charlottesville, ‘Project 2025’, de werkloosheidscijfers onder Trump en de politieagent die zou zijn gedood bij de rellen van 6 januari. De moderators lieten haar begaan. Erger, Trump werd een paar keer verbeterd, tijdens of na het debat, wanneer hij gewoon de waarheid vertelde. “Harris wil geslachtsveranderende operaties betalen voor illegalen in de gevangenis”, zei Trump. Hoe krankzinnig het ook lijkt en ondanks ‘factchecks’ van verschillende kranten die het tegendeel beweren: het is wel degelijk waar dat zij dat standpunt heeft ingenomen.

Zwakke Trump

De partijdige moderatie is geen excuus voor de zwakke prestatie van Trump zelf. Hij leek onvoorbereid en liet zich verleiden tot weinig ter zake doende discussies, zoals over het aantal mensen dat zijn bijeenkomsten bijwoont of de geldigheid van de verkiezingen van 2020. Immigratie is één van de punten waarop hij het gemakkelijkste kon scoren, maar zijn verhalen over illegalen die katten en honden opeten, gaven zijn vijanden de kans om alles wat hij daarover zei in het belachelijke te trekken. Harris was wel goed voorbereid. Ze gaf eigenlijk nooit het antwoord op de vraag, maar dreunde telkens een van haar zorg-

vuldig ingestudeerde lesjes af. Harris is een intellectuele lichtgewicht, faalde spectaculair in haar taak om de immigratie aan de zuidgrens onder controle te krijgen, verzweeg jaren de mentale aftakeling van Joe Biden en heeft een verkiezingsprogramma dat vooral bestaat uit gebakken lucht. En toch kon Trump haar nooit onderuithalen.

nauwelijks groter. Kamala Harris moet het vooral hebben van een recent opgebouwd imago, dat breekbaar is, maar het wel nog 50 lange dagen moet uithouden.

Ze is ten eerste nog steeds de zwakke politica die in 2020 gemakkelijk uit de Democratische voorverkiezingen werd geknikkerd. Ook nu kan ze enkel in goed voorbereide, strak geregisseerde gesprekken overeind blijven. Net als Biden voorheen, wordt Harris zo ver mogelijk weggehouden van gelegenheden waar ze moet improviseren.

Toen ze vorige week toch even van de leiband werd gelaten, voor een interview met een nochtans uiterst eerbiedige journalist, verviel ze heel snel weer in haar gekende ‘woordsalades’, waarbij ze woorden en zinnen aan elkaar rijgt met weinig betekenis en die al zeker geen antwoord op de vraag vormen. Gevraagd naar haar plannen in de strijd tegen de inflatie, vertelde ze een lang verhaal over de buurt waar ze was opgegroeid, met onder andere deze zin: “Ik ben opgegroeid in een buurt met

Schwerpunkt Pennsylvania

We moeten het belang van het debat niet overschatten. De professionele waarnemers lijken het erover eens te zijn dat Harris gewonnen heeft, maar de doorsnee-Amerikaan was genuanceerder. 58 procent vond dat Harris beter was, maar nog steeds 36 procent zag Trump als de winnaar. Ook bij dat resultaat is het nuttig even achterom te kijken: bij het eerste debat tussen Trump and Hillary Clinton in 2016 was het verschil groter: 62 procent noemde Clinton de winnaar, tegen 27 procent voor Trump. We weten hoe dat afliep.

In werkelijkheid wijzen de opiniepeilingen, ook na het debat, nog steeds op een spannende race. Trump ligt achter, maar in 2020 was zijn achterstand op Joe Biden in deze fase een stuk groter. Hij verloor toen, maar met weinig verschil. In 2016 was de voorsprong van Hillary Clinton op Trump groter dan die van Harris nu, maar ze kon die niet in een verkiezingsoverwinning omzetten. Het lijkt alsof Trump steeds beter scoort dan voorspeld.

Harris dreunde telkens een van haar zorgvuldig ingestudeerde lesjes af

Trump kan zich trouwens een kleine achterstand in de nationale uitslag veroorloven. De wiskunde van de Amerikaanse verkiezingen zegt dat die worden gewonnen of verloren in de ‘swing states’, de kantelstaten. Kamala Harris heeft daar nu een lichte voorsprong, maar er is maar een verschuiving van 1 procent nodig om Trump opnieuw president te maken, zegt CNN-specialist Harry Enten. Hij voorspelt een zeer nipte race. Sommige analisten zoomen nog verder in en kijken naar Pennsylvania als het ‘schwerpunkt’ van de verkiezingen. Wie Pennsylvania verovert, heeft Amerika, menen ze. Het was geen toeval dat ABC het debat tussen Harris en Trump in die staat liet plaatsvinden. Het was ook, merkwaardig genoeg, de staat waar Trump op 13 juli in het oor werd geschoten.

Trots op het gazon

Trump is Trump en zal altijd afkeer blijven oproepen bij een flink deel van de Amerikanen. Zelfs na de pijnlijke afgang van Joe Biden in het eerste presidentiële debat, werd zijn voorsprong in de peilingen

mensen die erg trots waren op hun gazon. Snap je? En ik ben opgevoed om te geloven en te weten dat alle mensen waardigheid verdienen.” Na enkele minuten tenenkrommend gebazel, gooide ze dan toch twee concrete ideetjes op (een premie bij de aankoop van een woning en een belastingvermindering voor opstartende bedrijven) die echter geen antwoord waren op de vraag van de journalist.

Harris zou het best moeilijk kunnen krijgen in een nieuw debat tegen een beter gefocuste Trump. Haar team zegt dat ze daartoe bereid is. Trump zag dat eerst niet zitten, omdat hij koppig volhoudt het eerste gewonnen te hebben, maar blijkt daar nu toch een opening voor te laten.

Kracht door vreugde

Het tweede probleem voor Harris dat is dat het moeilijk is haar te vereenzelvigen met een of ander politiek standpunt. Harris zegt dat haar campagne in het teken van de ‘vreugde’ (‘joy’) staat, wat dat ook moge betekenen. Toen een grapjas op Instagram opmerkte dat dat wat leek op de slogan ‘Kraft durch Freude’ van de NSDAP, schoten de factcheckers onmiddellijk in actie om er in alle ernst op te wijzen dat Harris niet hetzelfde bedoelde als de nationaalsocialisten.

Het zou helpen als we zouden weten waar de vreugde van Harris wel voor staat. Naast enkele losse ideetjes mist haar programma substantie. We weten dat ze ‘niet achteruit’ wil en dat ze gelooft in ‘hoop’, ‘vrijheid’, ‘vrede’ en een ‘kanseneconomie’, maar ze blijft vaag over de concrete invulling van zoveel positivisme. Harris wil blijkbaar alles zijn voor iedereen, maar riskeert voor niemand iets te zijn.

De rode koekjes winnen

Trump kan dan wel zijn onaangename persoonlijkheid tegen hebben, maar inhoudelijk staan zijn opvattingen dichter bij de gewone Amerikaan. Peilingen wijzen uit dat Amerikanen de economie liever toevertrouwen aan Trump dan aan een Democraat. Hij is ook marktleider met zijn standpunt over immigratie. Het abortusdebat speelt evenwel in zijn nadeel.

Kijken naar Pennsylvania dus. Bakkerij Lochel in die staat bakt rode en blauwe koekjes. Op de rode staat ‘Trump 2024’, op de blauwe ‘Harris 2024’. Bakker Kathleen Lochel zegt dat ze de laatste week al 5.200 rode koekjes en slechts 500 blauwe koekjes heeft verkocht. Als het van de koekjeseters afhangt, kan Trump dus niet verliezen. Professionele peilers zien Harris echter wel nog aan de leiding, zij het met weinig voorsprong.

Deze merkwaardige verkiezingen kunnen nog alle kanten uit. De gokkantoren geven Harris iets meer kans om te winnen. Ik wed liever niet op deze race, maar als ik toch verplicht zou worden, zou mijn geld bij Ladbrokes ook op Harris staan.

JURGEN CEDER

Debat Trump-Harris van 10 september

Ryan Routh

Vermeende schutter Ryan Routh tijdens z’n arrestatie op 15 september

Een gewaagde Waalse belastingverlaging

De Waalse regering is sinds half juli ingezworen, maar pas nu begint de MR-Les Engagés-machine op volle toeren te draaien. Vorige week werden een aantal decreten gestemd die een aanzienlijke belastingverlaging doorvoeren, onder andere in de schenkings- en registratierechten. Vraag is of dat wel geoorloofd is, gezien het Waalse begrotingstekort. Minister-president Adrien Dolimont (MR) maakt zich sterk dat de nodige terugverdieneffecten geen te groot gat slaan in de begroting.

Economen die in het verleden kritisch waren voor meer fiscale autonomie voor de regio’s, verwezen vaak naar de zogenaamde ‘race to the bottom’ tussen verschillende regeringen. Onder andere professor André Decoster (KU Leuven), altijd voorstander van meer belastingen, zag dat niet zitten. Want wanneer één regio de belastingen verlaagt, volgt een andere, waardoor de inkomsten dalen. De geschiedenis leert dat dat een foute inschatting is. Het klopt dat een belastingverlaging in Vlaanderen na enige tijd gevolgd wordt door een vergelijkbare maatregel in Wallonië en Brussel. Maar dat dat tot minder inkomsten zou leiden, klopt niet, want lagere belastingen hebben een positief effect op de economische activiteit. Met als gevolg dat er

meer welvaart wordt gecreëerd, waarop opnieuw taksen worden betaald, zij het aan een verlaagd tarief. De belastbare basis is breder en groter, en dus zorgen lagere tarieven toch voor meer inkomsten. Op termijn tenminste. Het is de redenering die de centrumrechtse Waalse regering van MR en Les Engagés hanteert. Minister-president Adrien Dolimont (MR), die twee weken geleden te gast was op de ‘Rentree’-receptie van de Vlaamse werkgeversorganisatie Voka, formuleerde het ook op die manier: “Bedrijven worden in Wallonië niet meer gezien als een melkkoe. Burgers die werken evenmin.” Hetgeen voor meer ondernemerschap en initiatief moet zorgen; wat dus op termijn ook goed is voor de Waalse staatskas.

Drie keer een lagere belastingdruk

De Waalse regering die nu op kruissnelheid is gekomen, heeft in dat verband recent een aantal hervormingen laten stemmen door het Waals Parlement. Vanaf januari 2025 worden de registratierechten bij de aankoop van een woning verlaagd van 12,5 naar 3 procent. De redenering: het moet voor Walen gemakkelijker worden om een woning te verwerven. En Dolimont denkt zelfs dat die lagere registratierechten misschien Vlamingen en Brusselaars over de taalgrens zal lokken. Hij heeft het over “zuurstof geven aan de burgers. Een belasting mag geen hinderpaal zijn voor de emancipatie van de middenklasse”.

Dat het begrotingstekort eventjes zal toenemen, is volgens minister-president Dolimont geen probleem

Het bedrag van een belastingverlaging van 700 miljoen euro over de hele legislatuur doet de ronde. Want niet alleen de registratierechten gaan omlaag, ook de successie- of erfenisrechten worden aangepakt. Die belastingen zouden gehalveerd worden. Net als de schenkingsrechten, die ook gekoppeld zijn aan de erfbelasting. Door een schenking aan een laag tarief kunnen ouders of andere verwanten ervoor zorgen dat hun kinderen (of andere erfgenamen) geen of amper belastingen moeten betalen in geval van overlijden. Die belastingverlaging zou wel pas in 2028 (volledig) in werking treden.

Men rekent in Namen ook op een pak terugverdieneffecten

In cijfers: de tarieven in de erfenisbelasting tussen gehuwden en samenwonenden gaan van 30 naar 15 procent, tussen broer en zus van 65 naar 33 procent, tussen ooms, tantes, neven en nichten van 70 naar 35 en

voor alle anderen van 80 naar 40 procent. De schenkingsrechten voor vastgoed zouden van 27 naar 14 procent gaan in directe lijn en van 40 naar 20 procent voor de rest. Hoe financieren?

Vraag is in welke mate er compenserende maatregelen worden genomen om die taksen ook maar deels te compenseren. De registratierechten zouden alleen al in 2025 470 miljoen euro aan minderinkomsten genereren. Als we weten dat het Waalse begrotingstekort rond de 2 miljard euro schommelt (op 20,7 miljard euro aan inkomsten), dan is dat een gewaagde fiscale hervorming die logischerwijs het tekort nog verder doet oplopen, waardoor de schuld zal stijgen en de kredietwaardigheid van Wallonië misschien onder druk komt te staan.

Volgens minister-president Adrien Dolimont een pessimistische visie. Dat het tekort even zal toenemen, is volgens hem geen probleem, want Wallonië streeft pas aan het einde van de legislatuur naar een evenwicht in de begroting. Bovendien worden enkele voordelen in de vastgoedfiscaliteit afgebouwd, zoals de ‘chèque habitat’, een soort van Waalse versie van de Vlaamse woonbonus, en worden enkele fiscale kortingen bij de aankoop van een bescheiden woning afgebouwd. In de erfenisbelastingen wordt een extra kost voor de begroting verwacht van 350 miljoen euro. Aan de andere kant rekent men in Namen ook op een pak terugverdieneffecten. Door meer vastgoedtransacties komt er meer geld binnen uit de registratierechten, ook al zal het tarief lager liggen. Vanaf 2028 verwacht de Waalse regering door de lagere tarieven in de schenkingsrechten een pak meer, welja… schenkingen. En als daarmee het begrotingstekort niet afneemt, dan zal er bespaard worden, zo is er bij de MR-Les Engagés-regering te horen. Het bedrag van 1,2 miljard euro doet de ronde. Door de kaasschaafmethode, besparingen op de administratie en het afbouwen van allerlei subsidies. Even afwachten wat het concreet wordt, maar dat lijkt op een copernicaanse omwenteling bezuiden de taalgrens.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Vlaamse onderhandelaars willen systeem van dienstencheques aanpassen

De Vlaamse regeringsonderhandelaars zouden dienstencheques duurder willen maken voor gezinnen, door de prijs te verhogen en de fiscale aftrek af te schaffen. Vooral cd&v en Vooruit zijn van oordeel dat heel wat mensen bereid zouden zijn extra te betalen voor hun huishoudhulp. De discussie werd aan het begin van het debat al snel ‘geëvacueerd’ richting de centrale werkgroep.

In Vlaanderen zijn er vandaag zo’n 127.000 huishoudhulpen aan de slag bij een 750.000-tal gezinnen. Via het gesubsidieerde systeem van dienstencheques, dat ontwikkeld werd ‘voor de bevordering van buurtdiensten en -banen, het creëren van arbeidsplaatsen en het bestrijden van zwartwerk’, kunnen gezinnen huishoudhulp inschakelen voor het schoonmaken, wassen, strijken, koken en herstellen van kleding. Ook strijkhulp buitenshuis, mensen boodschappen laten doen en vervoer van mensen met beperkte mobiliteit kan via het systeem van dienstencheques.

Vandaag kost één dienstencheque 9 euro, waarvan 20 procent teruggetrokken kan worden via de belastingaangifte. Feitelijk betalen gezinnen dus 7,20 euro voor een uur huishoudhulp: erg weinig volgens de sector, maar ook volgens de socialisten en de christendemocraten. “Veel mensen zijn bereid meer te geven als hun huishoudhulp blijft komen en wat meer kan verdienen”, reageerde een betrokkene bij

De Tijd. Er zou een voorstel op tafel liggen om de prijs op te krikken naar 10 euro en de fiscale aftrek af te schaffen. Dienstencheques zouden dus een derde duurder worden.

Begrotingskwestie

Dat laatste lijkt het makkelijkste. Maar wat er met het geld dat vrijkomt, zo’n 200 miljoen euro, moet gebeuren, daar is nog discussie over. N-VA wil minstens een deel gebruiken voor het begrotingsevenwicht. Cd&v wil de rendabiliteit van de dienstenchequebedrijven verbeteren, zodat die de salarissen van de werknemers kunnen verbeteren. Vooruit wil vooral het loon van de huishoudhulpen omhoog krijgen.

70 procent van de inkomsten zijn overheidssubsidies

De kans dat er iets verandert aan het systeem van de dienstencheques, is groot. De finale beslissing zal vallen tijdens de gesprekken over de begroting, die op het einde van de Vlaamse formatie plaatsvinden. Het systeem kost de Vlaamse overheid jaarlijks anderhalf miljard euro. 200 miljoen euro daarvan gaat naar de fiscale aftrek.

Gesubsidieerde sector

In een memorandum voor de parlementsverkiezingen vroeg HR-koepel Federgon al om het systeem van dienstencheques breder te financieren. De sector wil de inruilwaarde van een dienstencheque met 5 euro verhogen. 1 euro zou gaan naar opslag voor huishoudhulpen, 2 euro voor de hr-omkadering en 2 euro voor de werkgever. 70 procent van de inkomsten van dienstenchequebedrijven zijn momenteel overheidssubsidies. Al tien jaar lang betaalt de consument (slechts) 9 euro voor een uur huishoudhulp en die is dan nog eens fiscaal aftrekbaar. De rest van de totaalkost van 28,07 euro past de Vlaamse overheid bij. In Brussel en Wallonië betaal je sinds kort iets meer voor dienstencheques. Alleenstaan-

den kunnen er maximaal 500 per kalenderjaar bestellen: 10 euro voor de eerste 300, 12 euro voor de volgende. Gezinnen mogen er 1.000 per jaar bestellen en betalen 10 euro voor de eerste 600 en 12 euro voor de volgende 400. In Wallonië betaal je 10 euro voor de eerste 175, 11 euro voor de 176ste tot de 400ste en 12 euro voor de 401ste tot 500ste dienstencheque. Walen ontvangen een belastingvermindering van 1 euro per cheque. De prijsverhogingen in de hoofdstad en Wallonië hebben geen grote vlucht van klanten veroorzaakt.

Laagste lonen

Dienstenchequebedrijven rekenen de laatste jaren al vaker extra kosten aan hun klanten, bijvoorbeeld voor administratieve zaken. De afgelopen vier jaar kregen huishoudhulpen echter, automatische loonindexatie niet inbegrepen, slechts een loonsverhoging van 5 cent per uur. Eindejaarspremies verdwenen dan weer nadat werkgevers de sectorale collectieve arbeidsovereenkomsten afzegden.

Huishoudhulpen met een voltijds contract verdienen ongeveer 2.000 euro bruto per maand

Dat zien we ook in de cijfers van de jobbonus, de premie van de Vlaamse overheid om mensen met een lager inkomen te overhalen om toch aan het werk te blijven. De meeste begunstigden van die jobbonus werken in de dienstenchequesector. Huishoudhulpen met een voltijds contract verdienen ongeveer 2.000 euro bruto per maand. Door het zware werk, en omdat ze zich van locatie naar locatie moeten verplaatsen, komen de meeste poetshulpen echter niet aan een voltijdse betrekking.

WANNES NEUKERMANS

Adrien Dolimont

Betoging van de dienstenchequesector

De barst in België begint in Brussel

In Brussel gooit Groen de handdoek in de ring en verlaat de partij de formatie. Team Fouad Ahidar vormt de hond in het Vlaamse kegelspel, maar mogelijk nog erger is dat de Franstalige partijen grondwettelijk aan het uitzoeken zijn hoe zonder Vlaamse meerderheid te regeren. De Franstaligen kijken met de nodige arrogantie neer op de Vlaamse partijtjes, die bulken van de machteloosheid. Ze zijn niet eens in staat om zelfs hun voet tussen de deur te steken.

In Brussel tonen de Vlamingen aan hoe machteloos ze wel staan tegenover de Franstalige partijen. De interne verdeeldheid is groot. Het mozaïek aan kleine partijtjes maakt de puzzel bijzonder moeilijk, ook omdat er allerlei veto’s worden uitgesproken. Fouad Ahidar mag dan al de progressieve trom roeren, zijn achterban is duidelijk religieus geïnspireerd. Tijdens een gesprek in het Arabisch met imam Nordine Taouil viste Ahidar op Maghreb TV naar de stem van de conservatieve moslims. Dat ligt moeilijk.

De Belgische fuik

Vlaams Belang en PVDA worden a priori aan de kant geschoven en N-VA legt stevige hervormingseisen op tafel die voor de Franstaligen onverteerbaar zijn. Bovendien heeft N-VA - ondanks stevig oppositiewerk - de verkiezingen in Brussel verloren. Cd&v is met één zetel op sterven na dood en kan amper wegen op onder meer de moeilijke besparingsrondes die nodig zullen zijn om het Brussels Hoofdstedelijk Gewest (BHG) van de financiële ondergang te redden. Bovendien zijn er aan Vlaamse kant slechts drie zitjes in de Brusselse regering voor vier partijen die nodig zijn om een meerderheid te vormen. Voor wie buiten de boot valt, is er nog het ministerschap voor Brussel in de Vlaamse regering als troostprijs.

De stilte op de Vlaamse partijhoofdkwartieren is oorverdovend

Intussen startten de begrotingsgesprekken zonder Vlaamse meerderheid en beslissen de Franstaligen zonder de Nederlandstaligen. Cieltje van Achter (N-VA) trok vorige week aan de alarmbel: “Dit zijn gevaarlijke precedenten voor de Vlaamse gemeenschap in Brussel. Er moeten dringend volwaardige formatiegesprekken opgestart worden, mét een Vlaamse meerderheid.” N-VA begrijpt dan ook

dat lage-emissiezones in Brussel op de lange baan moeten worden geschoven. Er zijn andere prioriteiten. Daarmee begeeft N-VA zich andermaal in de Belgische fuik. De dramatische budgettaire situatie noopt tot actie. N-VA voelt zich geroepen om te depanneren, om de situatie niet uit de hand te laten lopen. Gezien de urgentie worden de grote hervormingsplannen, zowel in Brussel als op federaal niveau, naar de achtergrond geschoven. Wil Brussel vooruitgang maken, dan dringen zich eveneens duurzame hervormingen op. De Brusselse institutionele architectuur moet vereenvoudigd worden.

Chantagepolitiek

Maar ook daar zit niet veel rek meer op. De evenwichten in Brussel maken deel uit van de federale stabiliteit. De pariteit tussen Vlamingen en Franstaligen vormt één van de bouwstenen van de hele constructie. Door daaraan te tornen, dreigt de hele federale constructie in elkaar te storten.

Fouad Ahidar mag dan al de progressieve trom roeren, zijn achterban is duidelijk religieus geïnspireerd

Toch gaan in Brussel steeds meer stemmen op om het Brusselse kiessysteem te hervormen ten koste van de Nederlandstaligen. Maar wie de pariteit in Brussel wil doorbreken, zet die ook op federaal vlak op de helling. De Vlamingen moeten zich door de Franstaligen niet in een hoekje laten dringen. Zowel PS-kopstuk Ahmed Laaouej als Georges-Louis Bouchez van MR spreken communautaire oorlogstaal. De stilte op de Vlaamse partijhoofdkwartieren daarentegen is oorverdovend.

De Vlamingen moeten zich in Brussel geen complexen laten aanpraten. De Nederlandstaligen hebben er sinds lang nog nooit zo sterk gestaan. Vlaanderen investeert

fors in Brussel, in onder andere kwaliteitsvol onderwijs, waar ook heel wat anderstalige Brusselaars hun kinderen naartoe sturen. Bovendien blijven de Belgische en Brusselse schuiten dankzij Vlaanderen drijven, al dreigen ze wel te zinken.

Frontvorming

Het utopische beeld van een superdivers, maar verenigd Brussels Gewest dat solidair en over de vele gemeenschappen de problemen zal aanpakken, zal snel een illusie blijken. De vele samenlevingsproblemen en de communautaire tegenstellingen zullen al vlug opspelen. ‘Na meer dan 30 jaar PS-beleid - met de steun van de Vlaamse liberalen, socialisten, groenen en christendemocraten - is onze hoofdstad meer dan ooit toe aan een grondige hervorming’, zo staat terecht in het N-VA-partijprogramma te lezen. Als de Vlamingen er wat willen van bakken, dan zullen ze een antwoord moeten bieden op de Franstalige chantagepolitiek. Luckas Vander Taelen riep in De Standaard deze week terecht op tot Vlaamse frontvorming als antwoord op zoveel Franstalige arrogantie. Het Belgisch pacificatiemodel is op sterven na dood. De barst in België begint in Brussel.

Hoge scores PVDA geen probleem voor de media

Uit een peiling voor de kranten van Mediahuis bleek vorige week dat iets meer dan een vijfde van de Antwerpenaren van plan is om over enkele weken voor PVDA te stemmen. In de gemeenteraad zou de partij daarmee de op een na grootste fractie worden, na N-VA, als die laatste tenminste haar voorsprong kan vasthouden. We lazen echter nergens in de media alarmkreten die waarschuwden voor zes jaar met een communistische burgemeester aan het hoofd van de koekenstad.

Erg groot is het verschil niet tussen N-VA en PVDA in de peiling uitgevoerd door ‘Indiville’, een maand voor de gemeenteraadsverkiezingen. Ongeveer een zesde van de Antwerpse kiezers heeft weliswaar nog niet beslist op welke partij ze begin oktober gaan stemmen, maar 23,8 procent van de Antwerpenaren zou voor N-VA kiezen en 20,7 procent voor PVDA. Met een maximale foutenmarge van 3,1 procent valt echter niet uit te sluiten dat de twee partijen in omgekeerde volgorde uit de stembus komen. Voor de volledigheid: ook het omgekeerde scenario, waarbij N-VA afgetekend de grootste blijft in de Antwerpse gemeenteraad, is volgens die peiling perfect mogelijk.

Communisme geen gevaar?

Laten we echter toch even concreet uitwerken wat het zou betekenen als deze peiling het uiteindelijke resultaat van de komende gemeenteraadsverkiezingen in Antwerpen zou benaderen, maar dan met PVDA op kop, en N-VA slechts op de tweede plaats. In dat geval kan je het aantal zetels voor PVDA en N-VA gewoon omwisselen: 18 zetels voor PVDA, 15 voor N-VA en 10 voor achtervolger Vlaams Belang. Het kan natuurlijk dat N-VA in dat geval toch een partner vindt om een coalitie met Vlaams Belang te smeden, al zouden we niet weten wie dat zou kunnen zijn. Noch cd&v, met amper één zetel, noch Open Vld, die volgens de peiling niet eens vertegenwoordigd zou zijn in de gemeenteraad, is bereid het cordon sanitaire te doorbreken. Met 18 zetels voor PVDA en 10 voor Vlaams Belang gaan we dus recht naar een coalitie waarin PVDA de grootste is, en dus ook automatisch de burgemeester mag leveren. We kunnen ons voorstellen dat bij een aantal lezers het angstzweet uitbrak bij het lezen van de vorige paragraaf. Je hoeft niet eens in de stad

Antwerpen, of in de buurt ervan, te wonen, om in te zien dat een communistische burgemeester aan het hoofd van zo’n belangrijk economisch centrum in Vlaanderen in het beste geval slechts een kleine ramp zou betekenen. In de kranten van Mediahuis, of elders in de media, leverde het echter geen enkele rimpeling op in het nieuwsbeeld. Meer zelfs, in de kranten van Mediahuis lazen we tussen de lijnen eerder een onderdrukt enthousiasme over de goede score van PVDA (“Waar ligt de bovengrens van PVDA-lijsttrek-

ker Jos D’Haese?”). Voor de lezers die toch enige problemen met het marxisme zouden hebben, lazen we de sussende zin dat “niemand staat te springen om met PVDA een coalitie te vormen”. We proberen ons een universum voor te stellen waar de Vlaamse media gelijkaardige zinnen zouden drukken met Vlaams Belang in de rol van PVDA. Het cordon sanitaire tegen het Vlaams Belang, ook wanneer die partij niet de burgemeester levert, is toch van een iets andere orde dan dat niemand ‘staat te springen’ om met haar een coalitie te vormen.

Antwerps volksfront

Bovendien mag het dan inderdaad zo zijn dat niemand staat te springen om een coalitie te vormen met PVDA, een garantie dat zo’n coalitie er niet komt is dat helemaal niet. Het is immers evenmin zo dat Groen staat te springen om een coalitie met N-VA te vormen. Of vice versa, maar

dat is niet eens meer van belang. Er hoeven immers slechts enkele procenten naar links te verschuiven en PVDA maakt kans om in Antwerpen de burgemeester te leveren zonder dat de partij groter dan N-VA hoeft te worden. Dat zou dan de PVDA-Groen-Vooruit-coalitie opleveren, die de afgelopen zes jaar de plak heeft mogen zwaaien in het district Borgerhout, overigens zonder dat de pers daar ooit veel misbaar over heeft gemaakt.

De laatste onbesliste kiezers zullen het lot van Bart De Wever bepalen

Maar de vraag of N-VA bereid is om in Antwerpen met Groen een coalitie te vormen, is eigenlijk niet meer aan de orde. Als N-VA vasthoudt aan haar besluit om geen coalitie te vormen met Vlaams Belang, dan is de conclusie van deze peiling dat Groen en Vooruit nu al zeker zijn van een plaatsje in de volgende Antwerpse bestuurscoalitie. De vraag is dan alleen of die twee partijen niet anders zullen kunnen dan de burgemeesterssjerp opnieuw aan Bart De Wever te gunnen, dan wel of ze de keuze tussen Bart De Wever en Jos D’Haese zullen hebben, en voor wie ze dan zullen kiezen. Het zijn dus de laatste onbesliste kiezers die het lot van Bart De Wever zullen bepalen, en eventueel in tweede instantie Groen en Vooruit, maar niet Bart De Wever zelf. Het blijft daarbij merkwaardig dat N-VA de controle over haar eigen lot vrijwillig afstaat aan twee partijen die nog niet half zo groot zijn, en dat alleen maar uit vrees voor de reacties in de media als ze het toch zou aandurven ernstige gesprekken aan te knopen met Vlaams Belang. Groen en Vooruit ondervinden echter vanuit diezelfde media niet de minste druk om onder geen beding aan tafel te gaan zitten met de marxisten van PVDA. Zelfs een Vlaams Belang, geïsoleerd in de oppositie, ondervindt van die Vlaamse media meer weerstand dan waar een marxistische burgemeester in Antwerpen ooit voor hoeft te vrezen!

FILIP VAN LAENEN

JULIEN BORREMANS

Franstaligen willen Brussel zonder Vlaamse meerderheid besturen

“De Franstalige partijen hebben al grondwettelijk studiewerk besteld om Brussel zonder Vlaamse meerderheid te besturen.” De onderhandelingen over een nieuwe Brusselse regering blijven aanslepen en dat ligt vooral aan de impasse aan Vlaamse zijde. Formateur Elke Van den Brandt (Groen) krijgt geen Nederlandstalige meerderheid bij elkaar en de Franstalige formateur David Leisterh (MR) wil doorschakelen zonder.

In Brussel is het tot een vertrouwensbreuk gekomen tussen Elke Van den Brandt en David Leisterh. De drie Franstalige Brusselse partijen die een regering trachten te vormen (MR, Les Engagés en PS), willen via het parlement - en dus zonder regering - de verstrenging van de lage-emissiezone (LEZ) tegenhouden. Tot grote woede van Elke Van den Brandt, die spreekt van een vertrouwensbreuk. De groenen wonnen in Brussel immers met een anti-autocampagne.

Tijdsdruk

De Franstaligen spelen de zwartepiet echter door naar de Vlaamse formateur zelf. De Groen-politica heeft nog geen meerderheid aan Vlaamse zijde op de been gekregen en dat is essentieel om een Brusselse regering te vormen. Volgens de Franstaligen is het onverantwoord om langer te wachten met dringende beleidsbeslissingen. Zolang er geen regering gevormd wordt, is het aan het Brussels Parlement om beslissingen te nemen, is de redenering van Leisterh. “Zodra er in Brussel een bestuursakkoord is, is er een kader. En we zullen nooit buiten dat kader gaan. Maar nu is er geen kader.”

Parlementair vs regering

Als er geen Vlaamse meerderheid gevonden wordt, moet er maar zonder bestuurd worden. Dat vinden de Franstalige partijen, die daarvoor al “grondwettelijk studiewerk” besteld hebben volgens De Tijd. “De meerderheid in beide taalgroepen die vereist is voor een Brusselse rege-

ring, zoals vastgelegd in de Bijzondere Brusselwet van 1989, valt moeilijk te omzeilen”, schetst professor politicologie Bart Maddens (KU Leuven).

“Maar de meeste Brusselse ordonnanties kunnen met een gewone meerderheid gestemd worden.” Als het over lage-emissiezones, maar ook over de begroting gaat, kunnen de Frans taligen dus gemakkelijk zonder Vlaamse meer derheid beslissingen nemen. Enkel als het gaat over bijvoorbeeld gemeentewetgeving, zou zo’n parlementaire constellatie een probleem hebben.

“Via het parlement kan je beleid inderdaad ter stemming brengen, maar in veel gevallen moet je het ook uitvoeren”, zegt politicoloog Dave Sinardet (VUB). “En daar is een regering wel voor nodig.” Het uitstellen van de verstren ging van de lage-emissiezones via het parle ment, is mogelijk. “Maar bijvoorbeeld het hele Good Move-mobiliteitsplan omgooi en, daar heb je toch ook de uitvoerende macht voor nodig.”

Mogelijke coalities

Een meerderheid vinden aan Vlaamse kant, is zelden zo moeilijk geweest in Brussel. De enige mogelijke meerderheid met drie partijen is Groen (4 zetels), Team Fouad Ahidar (3) en Vooruit (2). De Vlaamse socialisten willen echter niet met Ahidar, die bij hen met slaande deuren vertrok, samenwerken. Intussen gooide formateur Van den Brandt de hand

doek in de ring. Fouad Ahidar heeft zichzelf de rol van bemiddelaar gegeven. Een andere optie is een coalitie met Groen (4), Vooruit (2), Open Vld (2) en N-VA (2). De Vlaams-nationalisten kregen evenwel nooit een uitnodiging van Van den Brandt. Kopstuk Cieltje Van Achter heeft al aangegeven open te staan voor bestuursdeelname, maar niet met Ahidar.

Volgens de Franstaligen is het onverantwoord om langer te wachten met dringende

Andere formateur?

Dat Elke Van den Brandt ondanks alles aan zet bleef, nuanceert Maddens. “Op deelstaatniveau is er geen spelverdeler zoals de koning, die een (in)formateur aanduidt.” Formeel mag de Groen-politica dan wel de touwtjes in handen hebben, Maddens vermoedt dat de verschillende Nederlandstalige partijen met elkaar onderling spreken. “Al lijkt een coalitie zonder Groen in Brussel momenteel ondenkbaar.”

“Ik zou de Nederlandstaligen toch willen oproepen het geduld van de Franstaligen niet op de proef te stellen”, waarschuwt Maddens. Dat Leisterh en co al twee belangrijke beslissingen genomen hebben zonder de Vlamingen te be situatie nog lang voortduurt, zullen er weer

In deze gemeente worden geen verkiezingen georganiseerd

Zaterdag is de deadline verstreken om een kandidatenlijst in te dienen voor de gemeenteraadsverkiezingen. Tot dinsdag is het mogelijk bezwaar in te dienen tegen bepaalde kandidaten en donderdag moeten de lijsten officieel worden. In één gemeente hoeven er geen gemeenteraadsverkiezingen georganiseerd te worden, omdat er maar één lijst is ingediend.

Partijen hadden tot zaterdag 16 uur de tijd om hun lijsten voor de gemeente- en provincieraadsverkiezingen in te dienen bij het Vlaams Agentschap Binnenlands Bestuur. Tot dinsdag kan er bezwaar aangetekend worden tegen de kandidatuur van bepaalde kandidaten, als die niet zouden voldoen aan de voorwaarden. Als er geen bezwaar wordt aangetekend, zal de officiële lijst donderdag goedgekeurd worden.

Debat over trajectcontroles geopend

Kamerlid en Lubbeeks burgemeester Theo Francken (N-VA) opende vorige week het debat over een van de hete hangijzers voor de gemeenteraadsverkiezingen: trajectcontroles. De Vlaamse gemeenten haalden vorig jaar maar liefst 124 miljoen euro aan GAS-boetes op, voornamelijk dankzij die trajectcontroles. Gemeentebesturen maken die keuze vaak eerder om geld in het laatje te brengen dan met verkeersveiligheid in het achterhoofd.

De afgelopen jaren doken er enorm veel lokale trajectcontroles op, vaak ook in ongevaarlijke, ongevalvrije straten. Enerzijds willen gemeentebesturen verkeer uit de dorpskern weren door trage snelheidslimieten te combineren met permanente controle, maar anderzijds zien lokale burgemeesters en schepenen de eurotekens voor hun ogen verschijnen.

Geld in het laatje

Trajectcontroles zorgen, zeker in de eerste maanden, gegarandeerd voor heel wat geld voor de gemeentekas.

“Het lijkt wel een aanvullend

belastingsysteem”, schreef Theo Francken op zijn sociale media. “Een schepen vertrouwde me onlangs toe: ‘We hebben daar geen ongevallen, maar met de inkomsten bouwen we een sporthal’”, tweette Maurits Vande Reyde (Vlaams Parlementslid en Diests schepen, Open Vld). De wildgroei aan trajectcontroles valt iedereen op. Verleid door de vooropgestelde inkomsten, die private organisaties zoals TAAS berekenen en komen voorstellen, blijven gemeentebesturen er bijplaatsen. Anderzijds zijn er lokale partijen die richting de gemeenteraadsverkiezingen campag-

ne voeren met de belofte om geen trajectcontroles op hun grondgebied te plaatsen.

Lo-Reninge

In het West-Vlaamse Lo-Reninge komen er geen gemeenteraadsverkiezingen. Enkel de partij ‘Dynamisch’ van huidig burgemeester Lode Morlion diende een lijst in. Oppositiepartij ‘Inspraak’ komt niet meer op. De nieuwe lijsttrekker van Dynamisch, Lieve Castryck, wordt automatisch de nieuwe burgemeester.

De nieuwe regels voor de gemeenteraadsverkiezingen stellen nochtans dat het niet per se de lijsttrekker, maar de verkozene met de meeste naamstemmen van de grootste coalitiefractie de burgemeester wordt.

Lieve Castryck wordt automatisch de nieuwe burgemeester

Bij een absolute meerderheid is dat ook het geval. “Maar indien er geen verkiezing georganiseerd wordt, is de lijsttrekker automatisch burgemeester”, verduidelijkt het kabinet van Vlaams minister van Binnenlands Bestuur Lydia Peeters. “Zo is het decreet gestemd.”

Lieve Castryck WANNES

Theo Francken

Leisterh (MR), De Beukelaer (Les Engagés) en Laaouej (PS)

Klimaatactivisten krijgen 4 jaar cel

Afgelopen juli werden vier klimaatactivisten in Londen veroordeeld tot vier jaar gevangenisstraf. Leden van de beruchte activistengroep ‘Just Stop Oil’ hadden samen een actie georganiseerd die het verkeer in Londen maar liefst vier dagen lang ernstig verstoorde. Het protest was gericht tegen het verlenen van nieuwe vergunningen door de Britse regering om naar olie te boren in de Noordzee.

De schade was dan ook aanzienlijk. De totale kosten werden geraamd op maar liefst 1 miljoen euro. Daar kwam nog eens 1,2 miljoen euro aan politiekosten bij, om nog maar te zwijgen van het ongemak waar veel burgers dagenlang mee opgezadeld zaten. De rechtbank in Londen heeft de Just Stop Oil-bende nu eindelijk terechtgewezen. Maar is een effectieve gevangenisstraf van vier jaar wel de juiste oplossing?

Zwaar vonnis

Infrastructuur en privébezittingen vandaliseren, het volledige politiekorps dagenlang bezighouden en mensen hun dagdagelijks leven compleet in de war sturen, niets van dat is de fanatieke klimaatactivist vreemd. Het is daarom goed dat bruut klimaatactivisme eindelijk hard wordt aangepakt. Iedereen heeft zorgen en problemen, en die worden niet opgelost door onschuldige mensen het leven zuur te maken

Het is goed dat bruut klimaatactivisme eindelijk hard wordt aangepakt

Toch moet er ook een kleine kanttekening geplaatst worden bij het zware vonnis. Want hoewel er toch enig leedvermaak bij de zware gevangenisstraffen komt kijken, moeten we ons steeds hoeden voor overheden en rechtbanken die protesten te hardhandig willen neerslaan. Want zoals steeds kunnen de winnaars van vandaag zomaar eens de verliezers van morgen zijn.

Burgerlijke ongehoorzaamheid

Een goed voorbeeld daarvan vinden we opnieuw in Groot-Brittannië. Daar werden nog maar een maand geleden ettelijke huismoeders en -vaders van hun bed gelicht en veroordeeld tot maandenlange gevangenisstraffen, omdat ze zich op sociale media hadden uitgesproken tegen de regering en de politie. Eerder werden vreedzame anti-abortusdemonstranten ook al veroordeeld tot zware straffen.

Zoals steeds kunnen de winnaars van vandaag zomaar eens de verliezers van morgen zijn

Burgerlijke ongehoorzaamheid blijft een van de fundamentele wapens tegen leiders en regeringen die iets te zelfverzekerd zijn. Burgers moeten hun stem kunnen laten horen en dat recht moet worden gegarandeerd. Laten we dus niet te hard juichen bij het zien van jarenlange gevangenisstraffen voor activisten. Al moet wie voor twee miljoen euro schade aanricht, achteraf ook weer niet té hard klagen.

PEPIJN DEMORTIER

Tips voor rechtse bestuurders

Drie: maak vrienden

Vlaams-nationalisten hebben vaak de indruk dat de omgeving hen vijandig gezind is. Die indruk is soms correct: onder meer bij journalisten, in academische kringen en in artistieke kringen leeft er weinig sympathie en worden we soms geconfronteerd met onverzoenlijke tegenstanders. De verleiding is dan groot om het comfort van het eigen kringetje op te zoeken.

De houding die we zelf aannemen, bepaalt echter mee de reactie van de anderen. Ik heb geleerd om in elke onbekende een potentiële bondgenoot in plaats van een vermoedelijke tegenstander te zien. Je kan als schepen nors en wantrouwig door de gangen benen. Je kan ook stoppen om goeiedag te zeggen aan de poetsvrouw, aan het diensthoofd te vragen hoe het met de kinderen gaat en bij de klusjesman te informeren naar zijn vakantieplannen.

Het was voor mij een aangename verrassing om vast te stellen dat een groot deel van de stadsadministratie uit gedreven én loyale medewerkers bestaat. Ook met ambtenaren die absoluut mijn politieke overtuiging niet delen, verloopt de samenwerking vaak onberispelijk. Het gros van de ambtenaren is niet elke dag bezig met het politieke schaakspel. Ze hechten wel belang aan respect en waardering.

Goede kabinetsmedewerkers zijn geen overbodige luxe

Dat neemt niet weg dat er soms spanning zit op de verhouding tussen politiek en administratie. Dat is deels onvermijdelijk. De meeste ambtenaren hebben een uitgesproken mening over hun materie. Je vindt in een milieudienst vaak mensen met een groene reflex en op een integratiedienst verhoudingsgewijs meer linkse mensen, zoals de medewerkers van financiën vooral de centen belangrijk vinden. Het tegendeel zou verbazen. Duidelijke afspraken over de taakverdeling zijn dan belangrijk. De ambtenaren bereiden voor, maar de schepen beslist. De ambtenaren voeren uit en de schepen verdedigt het beleid tegen kritiek.

De ambtenaren voeren uit en de schepen verdedigt het beleid tegen kritiek

Ik wil het plaatje niet idyllischer schilderen dan het is. De koerswijziging die ik invoerde inzake integratie, heeft ertoe geleid dat acht van de acht medewerkers op die dienst vertrokken zijn omdat ze zich niet konden vinden in het beleid. Er zijn nu nieuwe men-

sen. Ik weet niet welke bolletjes die mensen kleuren in het stemhokje en dat zijn ook mijn zaken niet, maar ze geven correct uitvoering aan het uitgestippelde beleid.

Natuurlijk, mijnheer de schepen

In de schitterende Britse sitcom ‘Yes Minister’ en ‘Yes Prime Minister’ wordt een nogal sullige politicus telkens weer om de tuin geleid door een sluwe administratie. Ik kon zelf meemaken hoe de uitvoering van een bij de diensten niet zo populaire beslissing op de lange baan werd geschoven:

Week 1: Natuurlijk, mijnheer de schepen, we maken daar onmiddellijk werk van.

Week 2: Geen zorgen. We zijn eraan bezig. Ik denk dat het volgende week klaar zal zijn.

Week 3: Oei, hebt u mijn mail niet ontvangen? Ik kijk het na in mijn mailbox en stuur hem onmiddellijk door.

Week 4: De betrokken medewerker is nu ziek, maar volgende week is ze terug.

Week 5: Euh... Kunt u nog eens precies uitleggen wat u precies van ons verwacht? Dan kunnen we eraan beginnen...

Goede kabinetsmedewerkers zijn dan ook geen overbodige luxe. Ze volgen mee de dossiers op, bewaken de politieke lijn en gaan na of de gemaakte afspraken worden uitgevoerd. Ik heb zelf het geluk gehad om over een aantal uitstekende mensen te beschikken. Zonder hen had ik veel minder kunnen wegen op het beleid.

Klavierruiters

Wat geldt voor ambtenaren, geldt eigenlijk ook voor de lokale verslaggever van kranten en andere media. Ook daar kan je heel wat mensen treffen met andere politieke ideeën. Op lokaal vlak vertonen ze echter zelden de kwaadwilligheid van de rode klavierruiters van Apache, De Morgen of De Standaard. Bestook die lokale verslaggevers niet met ideologische traktaten, maar geef die mensen wat ze nodig hebben: korte stukjes met correcte informatie en een paar cijfers. Samengevat: we hebben al tegenstanders genoeg. Het is niet nodig om er zelf bij te maken. Zoek bondgenoten en maak vrienden. Die komen altijd van pas. En ze maken het leven aangenamer.

KARIM VAN OVERMEIRE

Installatie gemeenteraad Aalst met Karim die de eed aflegt bij burgemeester Christoph D’Haese in 2013

“Het cordon sanitaire doorbreken is mijn politieke missie”

Alle ogen zijn richting 13 oktober gericht op Ninove. Slaagt Guy D’haeseleer (55) er deze keer wél in de burgemeesterssjerp te veroveren, of blijft hij met Forza Ninove ook na de gemeenteraadsverkiezingen in de oppositie? “Ik wil het niet de verkiezingen van de laatste kans noemen, maar binnen zes jaar zullen er nog eens een paar duizend mensen van nietEuropese origine stemrecht krijgen. Dat zijn niet de mensen die in hoofdzaak voor ons stemmen, daar moeten we niet flauw over doen.”

Een veranderende demografie, criminaliteit, (sociale) woningnood en mobiliteitsproblemen: een opsomming van uitdagingen die in quasi iedere middelgrote gemeente voorkomen. Waarom is het dan precies in Ninove dat Vlaams Belang zo hoog scoort? Er is de druk vanuit Brussel, maar volgens de Gemeente-Stadsmonitor zijn verschillende gemeenten er veel slechter aan toe. Veel heeft te maken met de figuur van Guy D’haeseleer, die van het doorbreken van het cordon sanitaire zijn “politieke missie” heeft gemaakt. Volgens D’haeseleer staat het cordon op springen. “En als het ergens zou kunnen gebeuren, is het in Ninove.”

Hoe schat u die kans in?

“Het zal niet simpel zijn. Dankzij het kiessysteem is het wel zo dat de grootste partij in het voordeel is, maar er zijn twee partijen die in 2018 nog opkwamen en zich nu hebben aangesloten bij de lijst van de burgemeester (Tania De Jonge - Open Vld, red.). Je hebt dus eigenlijk maar vier lijsten in Ninove: Forza Ninove, N-VA, Positief Ninove en Vooruit-Groen Ninove. Dat maakt het iets moeilijker: we gaan een procent of twee meer moeten halen dan oorspronkelijk voorzien.”

Denkt u dat een absolute meerderheid noodzakelijk is voor Forza Ninove om in het bestuur te komen?

“Ik denk het wel. N-VA heeft vorige week bekendgemaakt dat ze niet met ons willen samenwerken. Onbegrijpelijk, want we zouden toch allebei Vlaams-nationalistische partijen moeten zijn die een sterker Vlaanderen willen. Dat die partijen er niet toe komen om samen te werken, is zonde. Ik weet ook wel dat Bart De Wever nu België aan het redden is, maar ik vraag me af hoe de modale N-VA-kiezer en de lokale N-VA-mandataris zich daarbij voelen.”

“Los van de vraag of we de volstrekte meerderheid halen of niet: een partij als de onze zou in een normale democratie

mee aan de macht komen. Ik heb geen glazen bol: het kan 38 of 39 procent, maar evengoed 44 of 45 procent worden, daarmee kom je normaal in het bestuur terecht. En dat ze ons na zes jaar dan maar evalueren. Als de Ninovieter vindt dat we het slecht gedaan hebben, zullen ze ons wel afstraffen.”

Denkt u dat iedere lokale mandataris de instructie zal respecteren om niet met Vlaams Belang samen te werken?

“Ik hoop van niet. Alles hangt af van de verkiezingsuitslag, maar ik hoop dat er tenminste op enkele plaatsen wat lokale afdelingen durven zeggen dat ze geen tegennatuurlijke coalities willen vormen met groenen en socialisten, enkel omwille van dat cordon sanitaire. Ik hoop dat er opstand komt binnen N-VA. De traditionele partijen lachen immers in hun vuistje als ze zien dat Bart De Wever elke samenwerking met Vlaams Belang en met Forza Ninove afwijst. Hoewel ze electoraal niet veel meer betekenen, zijn traditionele partijen op veel plekken verzekerd van bestuursdeelname, dankzij het voortdurend afwijzen van de uitgestoken hand van Tom Van Grieken door Bart De Wever. Ik zou De Wever toch willen oproepen om het lokale over te laten aan de lokale mensen. Zij zijn veel beter geplaatst om te beslissen wat het best is voor hun stad. Dat hoeft toch niet vanop ’t Schoon Verdiep in Antwerpen opgelegd worden? Bij mijn huisbezoeken geven veel mensen toe dat ze in juni nog N-VA gestemd hebben, maar in oktober op ons zullen stemmen, omdat ze tegen het cordon sanitaire zijn.”

Wat vindt u ervan dat men van Ninove een zaak van nationaal belang heeft gemaakt?

“Aan de ene kant vind ik dat raar, want het zijn hier ook maar ‘gewoon’ gemeenteraadsverkiezingen, zoals in de rest van Vlaanderen. Anderzijds besef ik wel dat het cordon hier op springen staat. Ninove

is een symboolstad geworden. Het feit dat jij hier bent voor een interview, betekent genoeg. Er komt in september een docuserie uit over Ninove, die filmploeg loopt hier al anderhalf jaar rond. Journalisten uit binnen- en buitenland bellen mij. Op 9 juni is de Waalse RTBF hier geweest, Christophe Deborsu van La Libre Belgique is langsgekomen. Mensen uit Frankrijk, Nederland, Duitsland, Spanje, en Italië zijn hier allemaal geweest. De komende maand en zeker de avond van de verkiezingen zelf zal het hier een heksenketel zijn.”

Zij er nog gemeenten waar Vlaams Belang kans maakt om aan het bestuur deel te nemen?

“Er zijn zeker een aantal gemeenten waar de lokale partijen zich niets zullen aantrekken van wat de nationale partijhoofdkwartieren zeggen. Ik heb in mijn streek weet van drie gemeenten waarin andere partijen bereid zijn samen te werken met Vlaams Belang, als ze samen een meerderheid behalen. Ik ga die gemeenten hier niet noemen, want ik wil de samenwerking niet op voorhand opblazen, maar ik ben er wel nauw bij betrokken.”

Voorakkoorden bestaan toch niet meer?

“Zeker ben je nooit, want je kan pas na de verkiezingen een voordrachtsakte indienen. Maar voorakkoorden bestaan nog altijd, alleen kan je ze niet meer op voorhand ondertekenen. Als je ziet hoe

Bart De Wever op nationaal niveau Conner Rousseau opvrijt, en omgekeerd, dan is het nogal evident dat er in Antwerpen en in veel andere gemeenten waar het mogelijk is, coalities zullen ontstaan tussen Vooruit en N-VA. Dat degene met de meeste stemmen automatisch burgemeester wordt, is larie en apekool. Die krijgt veertien dagen om een coalitie te vormen en als de andere partijen zeggen

‘We doen niet mee’, dan is het aan de volgende. Die hele wijziging is dus een lege doos, een administratieve formaliteit.”

Vlaams Belang kan in gemeenten waarin ze de grootste wordt die voorakkoorden nu wel 14 dagen lang proberen te doorbreken.

“In theorie wel, maar daar vestig ik mijn hoop niet op. Ik ben een echte Vlaams-nationalist en mijn politieke missie is sowieso het doorbreken van het cordon sanitaire. Ik heb daar al mijn hele carrière aan gewerkt. Mijn grootste droom is dat de twee Vlaams-nationalistische partijen zouden samenwerken. Ik zou Bart De Wever willen vragen om ons programma te lezen. Daar staat helemaal niets fascistisch in. We vermelden expliciet dat uw afkomst, huidskleur en geaardheid absoluut niet van belang zijn. Waarop wij mensen willen afrekenen, is op welke manier ze in de Ninoofse samenleving willen functioneren. Dat is de enige waardemeter.”

Bij HUMO vertelde u: “Al tientallen jaren werk ik me te pletter voor elke stem.” Bent u een campagnepoliticus?

“Ik heb misschien niet veel talenten, maar campagne voeren, dat kan ik. Een campagne uittekenen, de baan op gaan, mijn schoenen verslijten, een ‘klapke doen’ en mensen overtuigen: daar ben ik goed in. Als we iets willen realiseren, moeten de cijfers kloppen op verkiezingsavond. Verkiezingen draaien om de stemmen en die haal je niet binnen door de ganse dag in je zetel te blijven liggen.”

Traditionele partijen moeten het met steeds minder autochtone kiezers doen

“Gisteren ben ik tweeënhalf uur bij mensen geweest die me een bericht gestuurd hadden. Dat was een overtuigd liberale familie die nu toch twijfels had. Zij wilden

IK HEB IN MIJN STREEK

WEET VAN DRIE

GEMEENTEN WAARIN ANDERE PARTIJEN

BEREID ZIJN SAMEN TE WERKEN MET VB

horen wat ik zou doen voor onze stad en ik heb hen kunnen overtuigen. Een vader, moeder en drie kinderen: vijf stemmen, maar daar trek ik wel tweeënhalf uur voor uit.”

Een halfuur voor één stem. Is dat het waard?

“Natuurlijk, want dat zijn stemmen die van een rechtstreekse concurrent naar ons komen. Als je in mijn positie niet voor elke stem vecht, dan geraak je er gewoon niet. Ik krijg geen cadeaus van de pers, ik moet vechten tegen het cordon sanitaire, tegen het afschaffen van de stemplicht en tegen alle andere politieke partijen, inclusief N-VA. Ik kan niet anders.”

“Ik vecht dus inderdaad voor elke stem. Als de voorbije dertig jaar iemand me vertelde dat hij zijn lidmaatschap van Vlaams Belang niet wilde verlengen, dan ging ik naar die persoon toe om te vragen wat er scheelde. Ik ging daarmee in gesprek en soms lukt het om die mensen te overtuigen om toch hun lidmaatschap te verlengen.”

Vreest u voor de gevolgen van de afgeschafte opkomstplicht?

“Ik heb geen glazen bol, maar alle studies wijzen uit dat Vlaams Belang daar landelijk het meeste nadeel van zou kunnen ondervinden. Ik denk dat dat in Ninove niet het geval zal zijn, omdat ik voel en hoor dat de meeste kiezers al jarenlang zeggen dat het op 13 oktober moet gebeuren. Tijdens mijn huisbezoeken voor 9 juni spraken de Ninovieters alleen maar over de gemeenteraadsverkiezingen. Ik geloof dat zij erg gemotiveerd zijn om te gaan stemmen.”

Zowel voor de voorstanders als de tegenstanders van Forza Ninove staat er hier veel op het spel.

“En daarom denk ik dat de opkomstcijfers in Ninove hoog zullen zijn. Mensen hebben een reden om te gaan stemmen en de afgelopen jaren is de polarisering

toegenomen. Onze voorstanders zijn heviger geworden en ik had al een erg trouw kiezerspubliek. Dat is jaren geleden bewezen: toen Vlaams Belang in 2014 amper 5,7 procent haalde, had ik hier nog 25 procent. Bij de parlementsverkiezingen op 9 juni haalde Vlaams Belang hier 39,2 procent, terwijl de burgemeester ook op de lijst van het Vlaams Parlement stond en de tegenstand zich verenigt richting 13 oktober.”

Ninove is een symboolstad geworden

“De mensen die voor ons zijn, zijn hevig voor ons. Mensen vragen affiches en stellen voor om borden in hun tuin te plaatsen, iets wat vroeger helemaal niet het geval was. Toen stemden ze ‘in den duik’ voor ons, maar ze gaven het nooit toe. We zijn altijd gegroeid: van één naar vier zetels, van vier naar acht, van acht naar negen en van negen naar vijftien. Maar nooit had er iemand voor ons gestemd (lacht). Nu is die drempel om zich te uiten als aanhanger van Forza Ninove volledig weg: ze roepen het over straat en hangen affiches aan hun ramen.”

Hoe komt dat volgens u?

“In tegenstelling tot wat sommige kranten schrijven, werk ik heel hard. Ik zit hier al dertig jaar in de gemeenteraad en probeer mijn tijd te verdelen tussen Brussel en Ninove. Ik ben in Ninove al jarenlang de enige oppositie. De enige persoon bij wie mensen die niet tevreden zijn over het beleid terechtkunnen. Ik heb elke week een zitdag in ons Vlaams Huis, iedere week krijg ik 40 tot 50 telefoontjes van mensen die met problemen zitten. Ik ga naar hen toe, luister, geef advies, doe opzoekingswerk, leg contact met de stadsdiensten of met instanties… Daar kruipt heel veel tijd in, maar ik denk dat de Ninovieter dat apprecieert.”

De resultaten van VB in Antwerpenstad bleven onder de verwachtingen. Volgens Filip Dewinter heeft de veranderende demografische samenstelling daar mee te maken. Denkt u dat dat in Ninove ook speelt?

“Uiteraard. 50 procent van de stemmen gaan we nooit halen, want als ik de kiezerslijsten nu bekijk, zit er een limiet op onze groei. Hoeveel nieuwe vreemdelingen met stemrecht er de afgelopen jaren hier zijn komen wonen… Hetgeen Filip Dewinter nu meegemaakt heeft in Antwerpen, staat in alle middelgrote steden te gebeuren. Ninove, Denderleeuw, Aalst,… Het is dus een race tegen de tijd. Ik wil het niet de verkiezingen van de laatste kans noemen, maar toch. Binnen zes jaar zijn er nog eens een paar duizend mensen van niet-Europese origine extra met stemrecht. We moeten er eerlijk in zijn: dat zijn niet de mensen die in hoofdzaak voor ons stemmen.”

In Antwerpen scoorde PVDA door in te zetten op het conflict tussen Israël en Palestina in de Gazastrook. Zal dat thema ook hier leven?

“Ik denk het niet. Wat ik wel zie, is dat de lijst van het Vooruit-Groen-kartel voor een derde gevuld is met allochtonen: Noord-Afrikanen en zwart-Afrikanen. Die voeren campagne in het Turks en in het Frans, om in hoofdzaak allochtone stemmen binnen te halen. Ook op de lijst van de burgemeester staan heel wat zogezegde nieuwkomers. Dat is de nieuwe visvijver, hé. Zij moeten het steeds minder hebben van de autochtone stemmen.” Probeert u zelf ook in die nieuwe vijver te vissen?

“Goh, niet bewust. Vanwaar iemand komt, boeit me niet. Hoe je je gedraagt, is belangrijk. Ben je bereid om Neder-

lands te leren, om bij te dragen aan onze samenleving en om je te gedragen in de stad? En veel Oost-Europeanen stemmen wel voor ons, omdat zij tegen de islamisering van onze steden zijn. Er zijn ook enkele Turken en Marokkanen die voor mij stemmen, omdat ze voor meer veiligheid zijn. Die willen ook niet dat mensen naar hier komen om enkel te genieten van onze sociale zekerheid. Percentagegewijs zullen wij in die groepen minder goed scoren. Ik ga niet bewust op zoek naar de allochtone stem door in verschillende talen campagne te voeren.”

Het migratiethema wordt hier het belangrijkste, maar wat kan je daar als burgemeester aan veranderen?

“Veel meer dan je zou denken. Ik ben al een aantal jaren lid van het BCSD, het vroegere OCMW. Als ik zie dat daar mensen toekomen die soms al vijf, tien of zelfs vijftien jaar in Ninove wonen en nog geen letter Nederlands kennen en zich moeten laten bijstaan door een tolk, dan denk ik dat er iets fundamenteel verkeerds is. Ik vind niet dat we tolken moeten aanbieden. Als je in Ninove geholpen wil worden, dan is dat in het Nederlands. En als je geen Nederlands kent, zal je je moeten laten vergezellen door een tolk die je zelf voorziet.”

“Het leefloon is federaal geregeld, maar er zijn nog een aantal potjes die de OCMW’s autonoom mogen uitdelen. Vanuit de pot ‘maatschappelijke integratie’ deelt Ninove geld uit om het inschrijvingsgeld en de voetbalschoenen van kinderen terug te betalen, of om fitnessabonnementen en kickbokslessen te financieren.”

“Als wij aan de macht komen, willen we voorwaarden stellen aan die extra’s. Het leefloon, dat ook al veel geld is, kunnen wij niet aan banden leggen. Maar als je van die extra potjes wil genieten, zal je eerst gemeenschapsdienst moeten verrichten, bijvoorbeeld bij de groendienst. Op die manier kweken we al een zekere arbeidsattitude. Ten tweede eisen we dat je je binnen een termijn van zes maanden tot een jaar verstaanbaar kan maken in het Nederlands. Zolang dat niet het geval is, heb je er geen recht op. We gaan ook voor de strikte toepassing van de taalwetten.”

Wordt er aan het loket enkel Nederlands gesproken?

“Daar houdt men zich grosso modo aan. Op advies van ons heeft het stadsbestuur trouwens pamfletten uitgeschreven waarop staat dat er alleen in het Nederlands wordt bediend. Wel ondervind ik dat er aan de loketten dikwijls overgeschakeld wordt naar het Frans. Dat willen we niet. Als ik burgemeester word, zal ik onmiddellijk een campagne organiseren. Zoals destijds ‘Dilbeek, waar Vlamingen thuis zijn’. Zoiets gelijkaardigs zou ik in Ninove willen lanceren om het Vlaamse karakter van de stad te beklemtonen.

Op die manier willen we een boodschap geven. Franstalige Brusselaar, hoofdzakelijk vreemdeling: in Ninove ben je niet welkom. We hebben liever dat je niet naar hier komt. We hebben al problemen genoeg en trachten die te managen. Je lost een probleem niet op door het groter te maken.”

Franstaligen wil u weren uit Ninove?

“Je bent niet welkom, ik vind dat we dat moeten kunnen zeggen. Daar komt het eigenlijk op neer. Ik kan me inbeelden dat Brussel niet de meest gezellige stad is om te wonen. Maar het overgrote deel van de mensen die uit Brussel komen, spreekt Frans. Dan is het voor hen toch gemakkelijker om zich aan de andere kant van de taalgrens te vestigen? Daar heb je de taalproblematiek niet en kan je op het stadhuis zoveel Frans spreken als je wil.”

De problemen waar Ninove mee kampt, hebben vooral met de nabijheid van Brussel te maken. Is de Denderstreek té makkelijk

bereikbaar vanuit Brussel, met de trein- en busverbindingen?

“Ninove heeft ooit in de balans gelegen om een treinstation te krijgen met een rechtstreekse lijn naar Brussel. Dat was logischer geweest, gezien de grootte van de stad, maar het station staat nu in Denderleeuw. Daar is het drama nog veel groter dan hier: minstens drie keer per week is het kermis aan het station, met Afrikanen die de boel op stelten zetten en de boel hebben overgenomen.”

Wat Filip Dewinter heeft meegemaakt in Antwerpen, zal in alle middelgrote steden gebeuren

“Denderleeuw heeft het nadeel dat het een rechtstreekse treinverbinding heeft, Ninove heeft het nadeel dat er een rechtstreekse buslijn is. Als je hier de straat uitrijdt, links afslaat en altijd rechtdoor blijft rijden, kom je in Brussel uit aan het Klein Kasteeltje.”

Er zijn rond Brussel een aantal gemeenten die een tram- of buslijn naar Vlaanderen willen doortrekken. Een goed idee?

“Ik denk dat we het de mensen niet makkelijker moeten maken. Maar dat is een zwaard dat aan twee kanten snijdt. Heel veel Ninovieters werken in Brussel en als je de buslijnen afschaft, geraken zij niet meer op hun werk. Ik denk dat we meer heil kunnen verwachten van een stedelijk beleid: hoe gaan we om met immigratie, wat kunnen we verwachten van die mensen en welke plichten kunnen we verbinden aan de rechten.”

Laatste vraag: als u burgemeester wordt, blijft u dan parlementslid?

“Ja, want ik denk dat het belangrijk is om nationaal te blijven aankaarten wat er op lokaal niveau misloopt. Er zijn heel veel raakvlakken tussen de gemeenteraad en het Vlaams Parlement. Veel van de bevoegdheden vloeien voort uit decreten die gestemd zijn. Ik denk dat mensen niet zozeer een probleem hebben met de cumul van mandaten. Ik denk dat mensen wakker liggen van de cumul van weddes. En dat is al niet meer helemaal zo, het is geplafonneerd en van mij mag dat plafond gerust nog een stuk omlaag.”

WANNES NEUKERMANS

“Wij kunnen in de zes faciliteitengemeenten slechts één soort faciliteiten waarderen: deze die het Vlaams(gezind) en Neutraal Ziekenfonds zijn leden aanbiedt.”

Johan Laeremans, hoofdredacteur De Zes

Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Springfield als schoolvoorbeeld van het desastreuze asielbeleid

Het kleine stadje Springfield in Ohio staat plots centraal in de media-aandacht, zelfs internationaal. De aanleiding was een uitspraak van Trump tijdens het debat met Kamala Harris vorige week.

Nee, niet zijn uitspraak over hoe “miljoenen mensen ons land binnenstromen uit gevangenissen, mentale ziekenhuizen en gekkenhuizen”, noch zijn uitspraak over hoe die immigranten niet alleen banen van Afro-Amerikanen en latino’s overnemen. Ook niet eens zijn uitspraak over datzelfde Springfield en hoe de immigranten die gemeente aan het overnemen zijn, gebouw per gebouw, met geweld en vernieling.

Sinds 2022 werden ongeveer 20.000 Haïtiaanse immigranten naar Springfield gevlogen

Dat wordt echter genegeerd, als de te verwachten ‘racistische’ praat van Trump. Dus haalde Trump dan een van zijn sterkste, maar minst begrepen technieken naar boven. Een straf verhaal of een verbijsterende verklaring, die niet 100 procent waar is, maar ook niet 100 procent een leugen. De daardoor opgewekte mediastorm belicht dan een veel bredere realiteit.

Katten en honden

“In Springfield eten ze de honden. De mensen die er binnenkwamen. Ze eten de katten. Ze eten er de huisdieren van de mensen die er wonen. En dat is wat er zich in ons land afspeelt”, zei Trump. De moderator sprong onmiddellijk in actie

en wees Trump erop dat de stadsmanager van Springfield had gezegd dat er geen geloofwaardige berichten waren over specifieke beweringen over huisdieren die door de immigrantengemeenschap letsel werden toegebracht of werden misbruikt. In verschillende media werd dat voorbeeld na het debat aangehaald als bewijs dat Trump wanhopig naar strohalmen aan het grijpen is.

Maar toen ging het verhaal helemaal viraal, onder andere door muzikanten die fragmenten van Trumps woorden op hippe muziek en beats zetten. Mensen die dat hoorden en begonnen te zoeken naar wat er juist van waar was, vonden foto’s van migranten met ganzen, verhalen over katten die verdwenen, niet alleen in Springfield, maar ook elders in de VS. Belangrijker: ze vonden ook video’s van inwoners van Springfield die spraken over schrijnende toestanden. Opgelegde volksverhuizingen

De cijfers liegen er niet om. Sinds 2022 werden ongeveer 20.000 Haïtiaanse immigranten naar Springfield gevlogen, een klein stadje van 58.000 inwoners dat sinds 1970 steeds minder inwoners telde. Vluchtelingen uit Haïti genieten sinds augustus 2021 een ‘Tijdelijke Beschermde Status’, waardoor ze tijdelijke verblijfsrechten en werkvergunningen krijgen. In januari 2023 begon de regering-Biden ‘niet-toelaatbare’ Haïtianen en andere illegalen te dumpen in de VS, voornamelijk in staten die in 2020 voor Trump hadden gestemd. In de voorbije drie kwartalen gaat dat om net geen miljoen illegalen. Het is

Britse Labourregering versterkt ongenoegen

Het stof na de zware rellen in de nasleep van de moorden in Southport een dikke maand geleden, is gaan liggen: terug naar de orde van de dag! Koning Charles heeft de familie van de slachtoffertjes bezocht, die door een 17-jarige met migratieachtergrond werden omgebracht. Labour trad hard op tegen de demonstranten en meer dan duizend Britten werden sinds begin augustus opgepakt. Ongeveer 500 van hen werden door de Crown Prosecution Service aangeklaagd. 200 werden in een snelprocedure veroordeeld en 177 moesten de gevangenis in. De meesten wegens ‘deelname aan publieke rebellie’.

De namen en gezichten van de veroordeelden werden door de politie openbaar gemaakt. Zo is er Steven Mailen, 53 jaar oud, die aan de demonstratie in Hartlepool had deelgenomen. De politie stelde op X dat Mailen “voortdurend in de eerste rijen aanwezig was en politieambtenaren met gebaren en kreten” provoceerde. Hij kreeg een gevangenisstraf van 26 maanden. Er was ook de 18-jarige James Martin, die voor meer dan één jaar in de gevangenis moet omdat hij bij het protest voor het islamitisch centrum van Scarborough gemaskerd met een Engelse vlag zwaaide. In zijn rugzak vond men een bbq-aansteker. Terwijl een pak veroordeelden gewelddadig waren en stenen gooiden naar de politie, werden velen louter op basis van hun opmerkingen op sociale media veroordeeld.

Nieuw protest?

De Britse gevangenissen kampen met overbevolking: 86.000 gedetineerden telt het Britse eiland. Daarom wil de nieuwe Labourregering enkele duizenden gevangenen vroegtijdig vrijlaten, zoals de minister van Justitie, Shabana Mahmood, liet uitschijnen. Wie 40 procent van de straf heeft uitgezeten, mag naar huis. Onder hen vindt men drugshandelaars, dieven en an -

dere criminelen van minder zwaar geweld. Kwatongen beweren dat men zo plaats wil maken voor het “blanke crapuul”.

De Britse gevangenissen kampen met overbevolking

De hardheid waarmee men migratiekritisch protest de kop indrukt, staat volgens velen in schril contrast met de behandeling van de Black Lives Matter-rellen vier jaar geleden. Nigel Farage van de partij Reform UK, liet aan GB News weten dat er sprake is van “Two-tier policing”, een beleid van twee maten en twee gewichten. “Er is een gevoel van onrechtvaardigheid en het is sterk aanwezig.”

In het Amerikaanse tijdschrift National Review analyseerde de onafhankelijke journaliste en studente aan Oxford Abigail Anthony in een veel besproken artikel hoe verschillend Britse rechters oordeelden. Ze toonde concreet aan dat dezelfde rechters, die nu buitengewoon streng hebben opgetreden tegen ‘rechts’, voordien mannen vrijspraken die wegens harde kinderporno voor de rechtbank moesten verschijnen.

niet toevallig dat de staatssecretaris van Ohio begin augustus 500 niet-burgers van de kieslijsten verwijderde in een nog lopende controle: illegale stemmen blijven een reële zorg. Om die instroom in wettelijke kanalen te gieten, opende Biden in 2022 en 2023 immigratieprogramma’s die Haïtianen (en vluchtelingen uit Oekraïne, Cuba, Nicaragua en Venezuela) toegang gaven tot een heel steunpakket. Volgens een recent artikel van The Washington Times was dat programma onderbemand en kon het de toevloed niet aan. Dat leidde al heel snel tot ongeziene fraude en misbruik, onder andere door georganiseerde misdaad en bendes. Toch brengt dat geen halt toe aan dergelijke initiatieven en blijft men ongeremd immigranten binnenhalen en overal in de VS verspreiden. Het gebeurt heel abrupt en ten koste van de aanwezige bevolking. Een sociaal werker in Springfield die met daklozen werkt, gaf een getuigenis tijdens een gemeenteraad. Hij zag geen enkele Haïtiaan als dakloze, maar wel een toename van daklozen onder de eigen bevolking. Een gezin dat al 7 jaar in een bepaald huurhuis woonde, werd door de eigenaar buitengezet. Tijdelijk, zo luidde het, voor renovaties. Dat gezin werd niet terug in het huis gelaten en de huurprijs werd verdrievoudigd. Volgens inwoners van Springfield bezit hun stadsmanager (jawel, die van het debat) bijvoorbeeld verschillende huurhuizen die hij aan de immigranten verhuurt, op kosten van de overheid.

Voor de oorspronkelijke bevolking betekent die plotse instroom hogere huurprijzen, beperktere toegang tot de ziekenzorg, minder werk, enzovoort. Ook de scholen worden niet gespaard. Immigranten worden massaal in de scholen ingeschreven, maar kennen vaak geen Engels: een probleem voor de leerkrachten.

Auto-ongevallen en voodoo

Een ander probleem is een toename in auto-ongevallen. Waar Amerikanen weten dat een ‘permit’ maar tijdelijk is en je pas met je ‘license’ zelf de baan op mag met een auto, denken vele Haïtianen dat een ‘permit’ volledige toelating geeft. De gevolgen omvatten niet alleen blikschade en andere schade aan gebouwen, maar ook dodelijke slachtoffers. Taalbarrières en een radicaal andere kijk op de werkelijkheid (voodoo is een realiteit voor vele Haïtianen, met dierenoffers) maken integratie niet gemakkelijker. Elke poging dat ter sprake te brengen, wordt genegeerd en afgedaan als racisme, zodat alles gewoon erger wordt.

Tot Trump spreekt over katten en honden, en die hele ontwrichting in gewone steden overal in de VS in de kijker komt te staan… De status van Trump als de kandidaat die echt naar de kleine man luistert en hun zorgen vertolkt en verdedigt, is niet te onderschatten. Zoals J.D. Vance het uitlegde: “De Amerikaanse media negeerden dit helemaal, tot Donald Trump en ik begonnen te praten over kat-memes. Als ik verhaaltjes moet vertellen zodat de media eindelijk aandacht besteden aan het lijden van de Amerikaanse bevolking, is dat wat ik ga doen.”

WIM VANRAES

Het strenge migratiebeleid in Algerije

Volgens de organisatie ter verdediging van de mensenrechten, Alarme Phone Sahara, stuurde Algerije tussen 1 en 12 augustus 2.000 migranten terug naar de grens met Niger. Ze werden in de woestijn achtergelaten, op zo’n 15 kilometer van een transitcentrum van de Internationale Organisatie voor Migratie (IOM). Samen met Marokko en Tunesië zet ook Algerije zijn uitzettingsbeleid verder ten opzichte van migranten die op een illegale manier het land zijn binnengekomen.

Sinds het begin van deze eeuw schroeft Algerije geleidelijk aan zijn migratiebeleid op om te reageren op groeiende migratiestromen uit het zuiden. In 2008 werd bijvoorbeeld een wet goedgekeurd die illegale migratie strafbaar maakt, zodat de overheid illegale migranten kan opsluiten. De Algerijnse politie gaat regelmatig over tot het arresteren van mensen die illegaal het land binnenkomen. In totaal stuurde het Noord-Afrikaanse land in 2023 niet minder dan 22.000 onderdanen van andere Afrikaanse landen terug naar hun land van herkomst, allemaal landen uit zwart Afrika.

Eenzijdig

De cijfers kwamen van Artsen zonder Grenzen: in 2023 zoals vermeld dus 22.000 illegalen en in 2024 iets minder dan 9.000 illegalen. Illegalen die soms in de woestijn worden achtergelaten. Op die manier probeert Algerije zijn grenzen te doen respecteren, maar hieruit ontstaan wel nieuwe spanningen. Diplomatieke spanningen met Frankrijk bijvoorbeeld, en dat niet alleen wegens het optreden van Algerije. Criminelen met de Algerijnse nationaliteit zijn de grootste groep vreemdelingen in de Franse gevangenissen. De politieke wil van president Macron en zijn opeenvolgende regeringen was al niet bijzonder groot om die buitenlandse criminelen uit te zetten, maar

nu blijkt ook dat Algerije bijzonder terughoudend is om zijn eigen onderdanen terug te nemen. Veel recente uitzettingen mislukten, want bepaalde visadocumenten uit Algerije ontbraken en van Algerijnse kant was er bepaald weinig enthousiasme om ontbrekende gegevens aan de Franse overheden te bezorgen. Als er voldoende politieke wil aanwezig is, kan een ander migratiebeleid zeker slagen. Alleen moet men dan wel bepaalde gevolgen in acht nemen. Consequent illegalen uitzetten, maar tegelijk weigeren uitgezette Algerijnen uit Frankrijk terug te nemen… Niet echt ‘sportief’ toch.

PIET VAN NIEUWVLIET

Afrikaanse migranten worden uit Algerije naar Niger verdreven

Dit is een van de circulerende foto’s, vermeend een Haïtiaan met een gans in de hand overdag in Springfield

Poetins psyche als hoeksteen van conflict

Poetin is de spilfiguur van de oorlog in Oekraïne. Hij nam de beslissing om ermee van start te gaan, hij is de alleenheerser in het Kremlin en het conflict is ook aan zijn politiek overleven gekoppeld, wat dan nog eens gepaard gaat met het ontbreken van morele terughoudendheid om systematisch kanonnenvlees in de strijd te werpen. Begrijpen wat er zich in Poetins bovenkamer afspeelt, is essentieel om te kunnen begrijpen wat een realistisch scenario is om de strijd te beëindigen.

Het is nu ook al meer dan twee decennia geleden dat de voormalige Amerikaanse president Bush zijn Russische evenknie Poetin in de ogen keek en iets zag wat op zijn ziel leek. “I was able to get a sense of his soul”, zei hij letterlijk. Niet iedereen zag het zo optimistisch in. De latere presidentskandidaat John McCain deed dezelfde oefening, maar zag iets anders: “I looked into his eyes and saw three letters: K-G-B.” Met wat we vandaag weten, durven we aannemen dat McCains blik de scherpste van de twee was. Het initiële plan om Oekraine onder de voet te lopen, werd ook wel eens als een KGB-plan omschreven; begrijp: niet afkomstig van de militaire tekentafels waar men wat realistischer denkt. Het liep faliekant af, het geweer werd van schouder veranderd en Moskou koos voor een uitputtingsoorlog waar maar geen einde aan lijkt te komen.

Het initiële plan om Oekraïne onder de voet te lopen, werd ook wel eens als een KGB-plan omschreven

De figuur van Poetin is cruciaal om niet enkel het waarom van dit conflict te begrijpen, maar ook in het zoeken naar een oplossing. Samengevat: er is geen ontkomen aan de man die, tenzij een ongeluk er anders over beslist, nog wel een tijdje de lakens in en rond het Kremlin zal uitdelen. Hij zorgde er zorgvuldig voor dat er niet echt concurrenten/opvolgers voorhanden zijn. Er kwamen er twee behoorlijk in de buurt, Aleksey Navalny en Jevgeni Prigozjin, maar beiden zijn inmiddels dood.

Blinde vlek

Misschien zit in de manier waarop het Westen nadenkt over de te volgen strategie in Oekraïne een blinde vlek: Poetin zelf. De druk voldoende opdrijven, zonder te laten escaleren, zo redeneert men. Hierdoor zal de kosten-batenanalyse steeds nadeliger worden voor Rusland, wat de Russen ertoe moet aanzetten er op een zeker moment de brui aan te geven. Per slot van rekening is dit conflict een ‘war of choice’, zoals men het in het jargon noemt. Het is een vrijwillige keuze van Moskou, zonder dat Rusland op een of andere manier bedreigd zou zijn. Zoals ze er vrijwillig aan begonnen, kunnen ze er ook vrijwillig de stekker terug uittrekken. In theorie, want dat is buiten de waard - begrijp: Poetin - gerekend. Voorlopig toch.

Sommigen menen dat Poetin niet meer dan een opportunist is voor wie de buitenlandse militaire avonturen slechts een instrument zijn om de eigen positie te consolideren. Feiten lijken dit tegen te spreken. Wanneer Rusland tussenkwam in Zuid-Ossetië in 2008, was daar een strategische verklaring voor. Men wou de controle over het gebied niet verliezen, wat een pasmunt is om het afglijden van Georgië in westerse invloedsferen te voorkomen. De Krim annexeren in 2014 deed Poetin uit vrees de marinebasis aldaar kwijt te spelen. Ook dat speelde toen hij zijn bondgenoot Assad in 2015 in Syrië bijsprong. Het land huisvest Tartus, de enige Russische marinebasis die het land rechtstreeks toegang tot de Middellandse Zee verschaft. Inmiddels is de positie in Syrië verder uitgebouwd.

Europese leiders reageren verontwaardigd op Duitse paspoortcontroles

Eerder deze week bereikte ons het nieuws dat Nancy Faeser, de Duitse minister van Binnenlandse Zaken, opnieuw grenscontroles wil invoeren. De Duitse grens zal dus opnieuw bewaakt worden, en dat is niet naar de zin van heel wat Europese leiders.

Het was de Hongaarse premier Viktor Orban die met een ironische tweet Duitsland verwelkomde in de ‘antimigratieclub’: “Duitsland heeft besloten strenge grenscontroles in te voeren om de illegale migratie te stoppen. Bondskanselier Scholz, welkom bij de club! #StopMigratie”, tweette Orban afgelopen dinsdag. Heel wat andere Europese leiders, onder wie de Poolse premier Donald Tusk, zijn echter minder opgezet met het idee.

Polen, Oostenrijk en Nederland

Polen grenst namelijk aan Wit-Rusland, dat bewust probeert grote groepen vluchtelingen de Europese Unie in te duwen. Als die vluchtelingen niet meer kunnen doorreizen naar het rijkere Duitsland, bestaat de kans dat ook Warschau en Krakau snel vertrouwd zullen raken met de gevolgen van massamigratie.

Nu Schengen plotseling onder druk staat, lijkt er weinig over te blijven van de veelbezongen Europese solidariteit

Maar niet alleen bij Tusk viel het Duitse initiatief op een koude steen. Ook de Oostenrijkse Bondskanselier Karl Nehammer vreest dat de druk op het Oosten-

Verliezen is geen optie

Na de aanhechting van de Krim, beschouwde Poetin Oekraïne vooral als het voorwerp van een pokerspel. Hij had hele brokken territorium kunnen innemen in de chaos van de annexatie, maar deed het niet. Rusland had toen de macht om een heuse landbrug die de Krim met het moederland zou verbinden, te beveiligen. Die optie werd niet gelicht, eerder koos hij voor destabiliserende acties in het oosten van Oekraïne. Tot op de dag dat hij besloot van tactiek te veranderen en het land in te lijven. Veel opportunisme legt hij hierbij niet aan de dag. De prijs die Rusland betaalt, is enorm hoog, maar dat zet hem niet aan om gas terug te nemen. Veel scrupules lijkt hij niet te hebben om duizenden rekruten als kanonnenvlees in de strijd te gooien, noch met het vernietigen van grote brokken van de infrastructuur door onophoudelijk artillerievuur. Verliezen is geen optie, ongeacht de collaterale schade.

Het conflict beëindigen door een staakt-het-vuren, lijkt dan ook de meest realistische uitweg

Wanneer het volgen van een dergelijke strategie gekoppeld wordt aan het politiek overleven van een alleenheerser die weinig last heeft van morele scrupules, dan krijg je een recept voor een erg aanslepend conflict. Een Oekraïense zege, wat dat ook moge omvatten, is weinig waarschijnlijk. Het conflict beëindigen door een staakt-het-vuren, lijkt dan ook de meest realistische uitweg. Gepaard met enkele territoriale concessies, tot spijt van wie het benijdt.

Nederland grijpt in: “strengste migratiebeleid ooit” op komst

De Nederlandse premier Dick Schoof schetste afgelopen vrijdag de plannen van de nieuwe regering. Opvallend was de toon die werd aangeslagen met betrekking tot asiel en migratie. De Nederlandse regering zal onder andere het noodrecht activeren en overweegt uit het Europese migratiepact te stappen.

rijkse asielsysteem enorm zal toenemen als Duitsland inderdaad de daad bij het woord voegt. De Nederlandse PVV-leider Geert Wilders riep op om zo snel mogelijk gelijkaardige maatregelen te treffen en de grenzen waar mogelijk toe te gooien. EU onder druk

Nu Schengen plotseling onder druk staat, lijkt er weinig over te blijven van de veelbezongen Europese solidariteit. Dit is dan ook niet meer dan de pijnlijke uitkomst die rechtse politici al jaren voorspellen. Als Europa er niet in slaagt zijn buitengrenzen te bewaken, zullen natiestaten uiteindelijk het heft in eigen handen nemen. En nu Duitsland, het machtigste land in de EU, het domino-effect in gang heeft gezet, dreigt een diplomatieke chaos over het Europese continent te zullen neerdalen. Voorlopig lijkt het weinig waar schijnlijk dat België het Duitse voorbeeld zal volgen. Dat kan ons duur komen te staan, zeker als landen als Nederland, Luxemburg en Oostenrijk wél overstag gaan. Misschien is het tijd om de Vlaming zelf inspraak te geven in de be slissing. Misschien is het nog eens tijd voor een ouderwets referendum.

Coalitiepartijen BBB, NSC, VVD en PVV hebben het plan opgevat om “het strengste migratiebeleid” in de geschiedenis van Nederland in te voeren. Dat kondigde minister van Asiel en Migratie Marjolein Faber aan op het socialemediaplatform X. Daarmee krijgt het Nederlandse volk eindelijk waarvoor het gestemd heeft: een hard en doeltreffend migratiebeleid.

Van ‘opt-out’ tot gezinsherenigingen

En dat is niets te vroeg. De situatie in Nederland is namelijk acuut. De woningcrisis en de toenemende druk op de gezondheidszorg en het onderwijs wegen zwaar op de Nederlandse samenleving. Nog maar een aantal weken terug bereikte Nederland, mede door de massamigratie, de kaap van de 18 miljoen inwoners. Nu de regering-Schoof via het noodrecht een asielcrisis uitroept, kan de instroom opnieuw ingeperkt worden. Eén van de voorstellen is onder meer een ‘opt-out’ uit het Europese migratiepact, een idee dat wellicht op een koude steen zal vallen bij de overige lidstaten. De uitstap kan dan ook jaren duren, iets dat ook Geert Wilders zelf al toegaf. Daarnaast wordt ook de gezinshereniging, een procedure waarmee heel wat mensen het land binnenkomen, een stuk strenger. Vluchtelingen die niet komen opdagen op hun

afspraken of zittingen, zullen dan weer onmiddellijk de deur gewezen worden. Europese solidariteit?

Hoewel de Europese procedures bijzonder lang kunnen duren, zijn de Nederlandse coalitiepartijen niet van plan om jaren te wachten. Alle maatregelen die nu mogelijk zijn, zullen ook zo snel mogelijk worden uitgevoerd. De Europese solidariteit krijgt hiermee opnieuw een harde klap. Nog maar net besloot de Duitse minister van Binnenlandse Zaken Nancy Faeser om opnieuw grenscontroles in te voeren in de strijd tegen illegale migratie. Hongarije wou dan weer asielzoekers op een bus richting Brussel zetten als het door de EU verplicht zou worden om meer solidariteit aan de dag te leggen. En zo is het opnieuw elk land voor zich. Daarmee legt de asielcrisis een fundamentele fout in de architectuur van de EU bloot: uiteindelijk is het de natie waarin de burger thuis is, en niet een anonieme bureaucratische machine.

Het Nederlandse volk krijgt eindelijk waarvoor het gestemd heeft

“Het

cordon is en blijft een schande, zelfs een zonde voor wie katholiek is”

Zowel op Vlaams als federaal niveau moet N-VA de regeringsonderhandelingen in goede banen leiden. Volgens voormalig radiomaker bij Klara Jean-Pierre Rondas laat de partij zich daarbij best leiden door het devies van de Vlaamsgezinde journalist Mark Grammens: ‘Trouw moet blijken’.

Hoewel het al twee jaar geleden is dat ‘Trouw moet blijken’ van en over de Vlaamsgezinde journalist Mark Grammens van de persen rolde, is het boek vandaag misschien wel actueler dan ooit. Dat drukt samensteller en commentator Jean-Pierre Rondas ons op het hart wanneer hij ons ontvangt in zijn huis in het hartje van Antwerpen. In datzelfde huis heeft ook een ander boegbeeld van de Vlaamse Beweging, wijlen Frans Van Cauwelaert, jarenlang gewoond.

‘Trouw moet blijken’ bevat een selectie van 25 artikels uit ‘Journaal’, het tweewekelijkse nieuwsblad dat Mark Grammens tussen 1988 en 2013 op zijn eentje volschreef en uitgaf. In de loop van een kwarteeuw vulde Grammens zo’n 5.000 bladzijden, zonder foto’s, maar met hier en daar een politieke cartoon.

“Journaal was ontzettend populair. Er waren mensen die wel tien abonnementen hadden: twee voor zichzelf en acht voor de familie. Overal waar een activiteit van de Vlaamse Beweging plaatsvond, van een bijeenkomst van de Marnixring tot het Zangfeest, deelde men Journaals uit”, vertelt Rondas. “Grammens was een influencer ‘avant la lettre’. Hij combineerde een eigenzinnige mentaliteit met een sterk karakter. Daar zat zijn doofheid natuurlijk voor iets tussen. Hij moest zich laten bijstaan door zijn echtgenote, Els Grootaers. Liplezen kon hij enkel bij haar.”

Welke gebeurtenissen hebben het leven van Grammens vormgegeven?

“Mark is de zoon van Flor Grammens, die in de jaren 1930 een heuse taalgrensstrijd ontketende door talloze onwettelijke Franstalige straatnaamborden te overschilderen. Tijdens de repressie belandde Flor in de gevangenis. Na diens vrijlating heeft Mark zich van zijn autoritaire vader afgekeerd. Maar dat heeft Mark er niet van weerhouden om de uitwassen van de repressie, zowel door de straat als de staat, stevig aan te klagen. Hij noemde de repressie expliciet anti-Vlaams en een poging tot ‘onthoofding’ van de elite van de Vlaamse Beweging. Historici ontkennen dat. Ze zouden liever hebben dat de voorbeelden die hun stelling ontkrachten, zoals Filip De Pillecyns ‘Tegen de Muur’, niet gepubliceerd worden.”

Mark Grammens was een influencer ‘avant la lettre’

“Mark Grammens heeft de repressie in een aantal artikels ontleed, vanuit een enorme frustratie. Maar het is niet omdat hij gefrustreerd was, dat hij ongelijk had. Hij heeft wel degelijk traumatische gebeurtenissen meegemaakt. Mark en zijn moeder werden tijdens de repressie uit hun huis verdreven, waardoor ze gedwongen waren om op straat te overnachten. Zijn genuanceerder oordeel over de repressie heb ik in het boek opgenomen.”

De titel van uw boek is ‘Trouw moet blijken’. Waar komt die vandaan?

“Dat was de titel van zowel het eerste als het laatste stuk dat Grammens in Journaal heeft geschreven. Het is de zinspreuk van een rederijkersgenootschap uit Haarlem. Ze staat ook op Grammens’ doodsprentje. ‘Trouw moet blijken’ verwijst naar zijn polemiek met de toenmalige kopman van de Volksunie, Hugo Schiltz. Die had volgens Grammens te veel toegevingen gedaan tijdens de onderhandelingen over de derde staatshervorming van 1988. Grammens hekelde de trouweloosheid van politici aan de onderhandelingstafel.”

Grammens heeft het ontstaan van het Vlaams Blok steeds toegejuicht

“Vandaag is die slogan weer actueel. Nu de regeringsonderhandelingen zowat opgeschort lijken, is het tijd voor bezinning. De Vlaamse Bewegers en politici van de V-partijen zouden nog eens moeten herlezen wat Grammens daarmee bedoelde. Binnenkort zal blijken of de V-politici ons trouw zijn gebleven.”

Waar zou u Grammens situeren op het politieke spectrum?

“Veel van zijn medewerkers bij ‘De Nieuwe’ zijn hem na het Egmont-debacle ‘rechts’ gaan noemen. Als dat betekent dat hij veel pijnpunten in de maatschappij en de Vlaamse samenleving - ook de door links ontkende, gediaboliseerde of ‘gefasciseerde’ - durfde te benoemen, was hij inderdaad zogenaamd ‘rechts’. Grammens streefde naar een ‘dialogische’ maatschappij. Want wat is het alternatief? Een linkerzijde die slechts met zichzelf discussieert? Dat is natuurlijk het ideaal van veel linksen. Grammens heeft zogenaamd ‘rechtse’ onderwerpen tot legitieme onderwerpen gemaakt. Men heeft hem dat kwalijk genomen en hem bij De Nieuwe ontslagen. Journaal was zijn antwoord.”

Welke link bestaat er tussen Grammens en ’t Pallieterke?

“Grammens is ooit een sterkhouder geweest van ’t Pallieterke. Natuurlijk kwam hij met de ene hoofdredacteur op menselijk vlak al wat beter overeen dan met de andere. Hij heeft eerst onder een pseudoniem (Scripsi, red.) voor het blad geschreven, onder meer omdat hij op een bepaald moment geld nodig had. Later is hij onder eigen naam beginnen te schrijven. Een voorbeeld van zijn bijdragen: in een boek over de Vlaamse Beweging had de historicus Lode Wils het antibelgicisme vereenzelvigd met

het fascisme. Grammens nam dat persoonlijk en vocht het met Wils uit in een bitse polemiek in de kolommen van het nochtans ‘volkse’ Pallieterke.”

Waarom is Grammens nooit partijpolitiek actief geworden?

“Net als zijn vader, Flor, was Mark geen partijman. Hij kwam niet overeen met de Volksunie, zoals ook bleek uit zijn meningsverschil met Hugo Schiltz. Grammens had in 1990 een boekje geschreven met de titel ‘Gedaan met geven en toegeven’. Dat was een geweldige blamage voor Schiltz, omdat die titel ooit een slogan van de Volksunie zélf was geweest. Dat Grammens die herhaalde om de toegevingen van de Volksunie te bekritiseren, is bij Schiltz in het verkeerde keelgat geschoten. Schiltz antwoordde daarop met een pamflet onder de titel ‘Gedaan met treuren en zeuren’. De Vlaamse Beweging moest volgens hem niet te veel zaniken over wat nog niet bereikt was, maar vooral kijken naar wat wél al gerealiseerd was. Maar Grammens was niet te spreken over de vele toegevingen die de Volksunie bereid was te doen. En hij was duidelijk niet de enige: na 1988 heeft de Volksunie een zware nederlaag geleden.”

Waren zijn relaties met het Vlaams Blok beter?

“Ja en nee. Hij heeft het ontstaan van het Vlaams Blok steeds toegejuicht, omdat hij dat een goede zaak vond voor de democratie. Ook het gedachtegoed van het Vlaams Blok moest in een democratie vertegenwoordigd zijn. Als er politici waren die vonden dat dat gedachtegoed niet mocht bestaan, moesten ze maar meer stemmen halen. Maar dat was niet de enige reden waarom Grammens het ontstaan van het Vlaams Blok heeft toegejuicht. Ook het cordon sanitaire was hem een doorn in het oog. Hij kon het niet laten om geïsoleerden te verdedigen. Het cordon is en blijft een schande, zelfs een zonde voor wie katholiek is. Grammens was tégen dat linkse ostracisme of scherven gericht (Atheense stemprocedure om te machtige politieke leiders voor tien jaar te verbannen, red.). Maar voor het migrantenstand punt van het Vlaams Blok was hij dan ook weer niet te vinden.”

De laatste editie van ‘Journaal’ bevat Grammens’ politieke testament. Wat staat daar allemaal in?

“Dat testament is helemaal in het boek opgenomen. Het is ook actueel: hij was niet te spreken over rotte compromissen. Daar onder verstond hij alles wat in

gaat tegen de Baert-doctrine. Dat betekent dus niet dat hij tegen elk compromis was. Een compromis kon voor hem wel degelijk, maar enkel als dat een aanzienlijke stap in de richting van Vlaams zelfbestuur betekende, het verdere stappen richting meer Vlaams zelfbestuur niet onmogelijk maakte en er geen onredelijke prijs voor moest worden betaald. Zullen de Vlaamse onderhandelaars straks die principes indachtig zijn?”

De IJzertoren was voor Grammens een belgicistisch monument geworden

“Daarnaast heeft Grammens in zijn politieke testament al zijn duivels ontbonden tegen de valse en nietszeggende politiek correcte vertaling van het IJzertestament. Hij verzette zich uit alle macht tegen het nieuwe bestuur dat ‘nooit meer oorlog’, ‘zelfbestuur’ en ‘Godsvrede’ - de drie centrale doelen uit het IJzertestament - heeft vertaald in ‘vrede’, ‘vrijheid’ en ‘verdraagzaamheid’. De IJzertoren was voor hem een belgicistisch monument geworden.”

Ik zou willen afsluiten met Grammens’ opdracht aan de Vlaamse Beweging.

“Tegenover het Belgische democratische deficit moeten we de Vlaamse democratie installeren. Hoe we dat exact moeten doen, zegt Grammens niet. Maar in overleg met de Franstaligen, om tot meer Vlaamse autonomie te komen, zag hij niet veel. Ik denk niet dat hij vandaag in de N-VA-strategie zou geloven, maar evenmin in het kookwekkertje van Vlaams Belang.”

“Aan de huidige onderhandelaars raad ik één artikel uit het hele boek aan, van ocharme tien bladzijden, namelijk het in memoriam dat Grammens schreef bij het overlijden van Hugo Schiltz, onder de venijnige titel ‘Portret van een Belgisch staatsman’. Het is de ware terugblik, en van een verbazingwekkende actualiteit. Die tekst zal hen hopelijk voor zware vergissingen behoeden.”

ANTON SCHELFAUT

Mark Grammens, ‘Trouw moet blijken. Teksten uit Journaal’ Doorbraak, 2022. Te verkrijgen via https://trouw.boeken.cafe.

WONEN, ONBETAALBAAR?

HOE HUISVESTING NIET LANGER EEN EVIDENTIE IS

Betaalbare huisvesting vinden vormt voor alle lagen van de bevolking een bijzondere uitdaging. Schaarste op de woningmarkt, gestegen materiaalprijzen, duurdere hypothecaire kredieten,… Alle omstandigheden lijken uit te wijzen dat wonen een steeds grotere hap uit ons budget haalt, ongeacht of het om een huur- of koopwoning gaat. Klopt dat daadwerkelijk? Wat zijn de belangrijkste redenen?

Wie zich anno 2024 op de huurmarkt waagt, raakt al snel compleet ontmoedigd. Momenteel bestaat er een niet te volgen vraag naar degelijke huurpanden en dat terwijl het aanbod krimpt. Voornamelijk in de grote steden, zoals Gent, Antwerpen en Brussel, bestaat er een enorme druk op zowat alle prijssegmenten. Zelfs wie budgettair in staat is om een woning te huren, dreigt er geen te vinden omwille van het chronische onderaanbod. Dat vertaalt zich vaak in ellenlange wachtrijen aan de huurwoningen, vastgoedmakelaars die overstelpt worden met prangende telefoons en verhuurders die hyperselectief kunnen worden.

In tegenstelling tot wat men zou verwachten, in een markt met een ontzettende vraag naar huurwoningen, werden in de eerste helft van dit jaar zo’n 30 procent minder huurcontracten afgesloten dan in dezelfde periode vorig jaar. De reden? Eens kandidaat-huurders een pand gevonden hebben, blijven ze tegenwoordig langer ‘plakken’. Dat huurders langer op de huurmarkt vertoeven, heeft meerdere verklaringen.

Een koopwoning, onbetaalbaar

Wie zich heden ten dage op de koopmarkt waagt, ondervindt al gauw gelijkaardige problemen als kandidaat-huurders. In de dichtbevolkte steden zijn het eerder de relatief goedkopere ‘starterswoningen’ die een reële onderdruk ervaren en de prijzen van de kleinere huizen naar ongekende hoogten stuwen. Wie als eerste aankoper de vastgoedmarkt opgaat, wordt al snel geconfronteerd met een intense concurrentie. Vooral sinds de coronacrisis stegen de huizenprijzen naar ongekende hoogten. Door de langdurige opsluiting binnen de eigen woning, steeg het gevoel van belang van het eigen huis aanzienlijk, met riante prijsstijgingen tot gevolg. Conclusie: elk jaar wordt het gemiddelde appartement of huis zo’n 10 tot 15.000 euro duurder. Het tempo waaraan de prijzen stijgen, ligt hoger dan wat mensen op een jaar kunnen sparen.

De huidige rentevoeten zijn er om te blijven

Uiteindelijk werden er in 2023, analoog met wat we voor de huur vaststellen, beduidend minder woningen verkocht, zo’n 15 procent minder. Dat het ook hier een pak langzamer gaat, kan tegelijk met de stagnatie op de huurmarkt verklaard worden.

Rentes

Eerst en vooral stegen de rentes op hypothecaire woonkredieten gevoelig sinds 2022. Terwijl men vroeger gemiddeld een rentevoet rond de 1 procent kon bekomen, hangt de gemiddelde rentevoet sinds midden 2023 gestaag rond de 3 procent. Heel wat aarzelende kandidaat-kopers die al die tijd in een huurpand woonden, wachten nog steeds (maar naar alle waarschijnlijkheid tevergeefs) op een rentedaling om hun leencapaciteit vergroot te zien. De realiteit is evenwel dat de historisch lage rentes wellicht een onhoudbare vertekening waren en dat de huidige rentevoeten er zijn om te blijven. Dat scheelt voor de typische middenklasser echter al gauw 300 euro op de maandelijkse afbetaling. Het zijn dus niet enkel de prijsstijgingen van vastgoed, maar vooral de rentestijgingen op leningen die de negatieve doorslag geven.

In tegenstelling tot wat hoopvolle kandidaat-kopers hadden verwacht, bracht de rentestijging geen verkoopprijsdaling met zich mee. De verklaring hiervoor hoeft niet te ver gezocht te worden. Aangezien vastgoed veelal het meest impactvolle vermogensaandeel van een doorsnee gezin uitmaakt, zal het gezin niet gauw geneigd zijn om het te verkopen onder een lagere dan de hoogste notering. In dat geval kiest men liever om de woning nog iets langer te bezetten.

Investeerders blijven we

Om tot een gezond aanbod aan huurwoningen te komen, is het vereist dat er voldoende verhuurders bestaan. In tegenstelling tot wat uw favoriete antikapitalist misschien zou beweren, heeft een functionerend ecosysteem wel degelijk behoefte aan investeerders en verhuurders, omdat het de mogelijkheid laat aan mensen die nog niet de vereiste kapitaalkracht hebben verworven, om zich al dan niet tijdelijk in een huurpand te vestigen.

Vandaag beschikken Vlaanderen en Brussel echter allesbehalve over een gunstig investeerdersklimaat. Wie een tweede, derde of zoveelste woning wenst aan te kopen om die direct te verhuren, betaalt 12 procent (Vlaanderen) of 12,5 procent (Brussel) verkooprechten op de aankoopprijs. Een zeker verschil met aankopers van een eerste en enige gezinswoning valt te verantwoorden, maar een verschil in aankoopsom van 9 procent, zoals in Vlaanderen het

nieuw gaan de Vlaamse en federale overheden onachtzaam mee in het klimaatriedeltje en zorgen ze enkel voor verduring zonder verduurzaming van de woningmarkt, in plaats van haar toegankelijker te maken.

Bevolkingsaangroei

De natuurlijke bevolkingsgroei is in België sinds enkele jaren stilgevallen. Het aantal overlijdens is net iets groter of min of meer gelijk aan het aantal geboortes. Ons land kent echter elk jaar een beduidend hoger aantal inwoners omwille van een stijgend migratiesaldo. In 2023 kwamen er bijvoorbeeld 66.349 inwoners bij en die hebben huisvesting nodig.

Die nieuwkomers, niet zelden afkomstig uit precaire situaties, beschikken zelden over de middelen om een woning aan te kopen. Eens op de huurmarkt, worden ze echter geconfronteerd met de problemen die zelfs bemiddelde

geval is, kan op z’n minst opmerkelijk genoemd worden. Bovendien groeit de administratieve rompslomp waarmee een verhuurder rekening moet houden aanzienlijk. Grootsteden als Gent hebben inmiddels dwingende lokale wetgeving uitgevaardigd die stipuleert dat iedere huurwoning over een conformiteitsattest moet beschikken. Een dergelijk attest, ingegeven door het idee om aan degelijke woningkwaliteit, leefcomfort en energiezuinigheid te voldoen, gaat echter zodanig ver dat de onderhouds- en opknapverplichtingen van een verhuurder enig verhuurrendement de kop indrukken.

Bovendien genieten huurders naar Belgisch recht van een betrekkelijk beschermd statuut. Eens ze toegelaten worden in een huurwoning, zijn de opzegmogelijkheden voor een verhuurder, zelfs in geval van klaarblijkelijk wangedrag en langdurig uitblijven van betaling, zo goed als erg gering. Opnieuw lijkt het nochtans lovenswaardige concept van de bescherming van de economisch zwakkere partij compleet te zijn doorgeslagen. Dat brengt als pervers effect teweeg dat huurbazen en -bazinnen buitenproportioneel selectief worden, risicoprofielen schuwen en zich algeheel onthouden van verdere vastgoedinvesteringen.

Renovatieplicht

In een bijdrage in ’t Pallieterke van 12 september hadden we het bovendien uitgebreid over de logistieke en financiele onhaalbaarheid van de renovatieplicht die de nieuwe eigenaars van zogezegd energieverslindende woningen vandaag ondervinden.

Het aantal nieuwe omgevingsvergunningen voor woonprojecten neemt ieder jaar af

De overvloed aan wanpraktijken, de onzorgvuldigheid waarmee energieprestatiecertificaten worden opgesteld en de verstrekkende juridische gevolgen die ze met zich meebrengen, hangen als een zwaard van Damocles boven de hoofden van aankopers die een woning verwerven zonder al te veel speling op hun budget. Dat de prijzen van bouwmaterialen ongekend hoog staan, helpt uiteraard niet. Op-

middenstanders ondervinden, waardoor ze totaal weggeconcurreerd worden. Het laatste alternatief voor die mensen zou sociale huisvesting kunnen zijn, maar daar staan er 176.000 (!) wachtende gezinnen voor hen, die pas over 4 jaar in aanmerking komen voor een beschikbaar pand. Waar het bevolkingsaantal stijgt, zou het woningaanbod moeten volgen. De bouwsector registreert evenwel dat het aantal nieuwe omgevingsvergunningen voor particuliere en professionele woonprojecten ieder jaar afneemt. Vergunningsbeleid wordt strenger, woninguitbreidingsgebied wordt geschrapt en klimaatdoelstellingen krijgen voorrang op huisvestingsgelegenheid. Het woningaanbod kan de netto bevolkingsgroei niet volgen en daar moet men zich van overheidswege dringend over bezinnen.

Studentenhuisvesting

Om te illustreren dat de krapte op de woningmarkt werkelijk alle segmenten treft, kan ook de studentenhuisvesting toegelicht worden. Het is al lang geen geheim meer dat koten en studentenhuizen in Gent, Antwerpen, Brussel en Leuven totaal onbetaalbaar en onvindbaar geworden zijn. Het tekort wordt in Vlaanderen en Brussel geraamd op om en bij de 35.000 (!) studentenkamers. Een eerste logisch gevolg is dat de prijzen van koten de lucht in schieten. Een tweede gevolg is dat meer gegoede burgers die hun kinderen op kot willen laten gaan hun heil komen zoeken op de ‘privéwoningmarkt’ en gezinswoningen in de stadskernen aankopen om hun kroost daar te kunnen huisvesten. Ook dat zorgt weer voor extra druk op de ketel, met prijsstijgingen en onderaanbod tot gevolg.

Conclusie

De Belgische woningmarkt gaat gebukt onder een resem contraproductieve regels, economische belemmeringen en een riant tekort aan zowel huur- als koopwoningen. Mensen bijten hun tanden stuk op een verzadigde huurmarkt, maar raken niet op de koopmarkt omwille van budgettaire beperkingen. We lijken af te stevenen op een ongekende woningnood en de maatregelen van bovenaf lijken de problemen eerder te verergeren dan er paal en perk aan te stellen. Wat moet hieraan gedaan worden? In een volgende bijdrage gaan we op zoek naar oplossingen.

SANDER DE WULF

Hendrik Ballet, gentleman in de politiek

Vorige maand was het precies een halve eeuw geleden dat Hendrik Ballet in Antwerpen overleed. Hij was het enige vooroorlogse Vlaams-nationale parlementslid dat na de Tweede Wereldoorlog terugkeerde naar het parlement.

Hendrik Ballet werd op 28 juli 1901 geboren in Schulen, nu een deelgemeente van Herk-de-Stad. In 1925 behaalde hij in Leuven een doctoraat in de geneeskunde, waarna hij zich specialiseerde in neuropsychiatrie. Al in zijn collegetijd te Hasselt en daarna in zijn studententijd te Leuven was Ballet actief in het Algemeen Katholiek Vlaamsch Studentenverbond (AKVS). Aan de universiteit werd hij in 1924 ondervoorzitter van het Katholiek Vlaamsch Hoogstudentenverbond (KVHV). Dat was net op het ogenblik dat KVHV, in de nasleep van de moordpoging door een Waalse student op Berten Vallaeys, in open conflict lag met de academische overheid. Dat conflict escaleerde en leidde uiteindelijk tot het wegsturen van een aantal KVHV-kopstukken van de universiteit, onder wie Gerard Romsée, een van Ballets beste vrienden.

KATHOLIEKE VLAAMSCHE VOLKSPARTIJ IN

LIMBURG

Samen met Romsée was Rik Ballet een van de jonge Limburgse intellectuelen die vanaf 1927 de Katholieke Vlaamse Bond van Limburg in een meer uitgesproken Vlaamsgezinde richting probeerde te duwen. Die verruimingsoperatie botste echter op heel wat weerstand van de gevestigde machten - niet in het minst van de kerk - en het was dan ook niet verwonderlijk dat we Ballet in april 1929 terugvinden bij de oprichters van de Katholieke Vlaamsche Volkspartij in Limburg (KVVL). Die partij ontstond als een reactie nadat de gevestigde en erg reactionaire Katholieke Partij in die provincie Vlaams-nationalisten had uitgesloten van haar kieslijsten. Ballets prestige was toen al zo groot dat hij, amper 28 jaar oud, aangesteld werd als voorzitter van de KVVL.

BALLET PROFILEERDE ZICH - DANKZIJ HET GEZAG DAT HIJ GENOOTTOT EEN BRUGFIGUUR DIE DE VERSCHILLENDE VU-FACTIES WIST TE VERZOENEN

De verkiezingen van 1929 waren een eerste test voor de kersverse partij. Ballet overtuigde Romsée ervan lijsttrekker voor de Kamer in de kieskring Tongeren-Maaseik te worden. Zelf trok hij de Kamerlijst in Hasselt. Het was in de ogen van velen een waanzinnige strijd van enkele vastberaden jonge mannen tegen alles wat macht en gezag in Limburg vertegenwoordigde. Ballet en zijn vrienden werden verketterd vanop de kansel, doch zij hielden vol. De KVVL behaalde, ondanks de felle tegenkantingen, een mooi succes. Romsée was verkozen, Ballet echter niet.

Bij de parlementsverkiezingen in 1932 kreeg men hetzelfde scenario. Toen KVVL in 1936 definitief voet aan de grond kreeg en naar 24 procent van de stemmen sprong, werd Ballet voor het eerst verkozen. Hoewel Ballet nog tot einde 1936 voorzitter van de KVVL was, had zijn partij zich al sedert begin 1935 formeel aangesloten bij het Vlaamsch Nationaal Verbond (VNV). Ballet werd door VNV-leider Staf de Clercq als gouwleider

aangesteld en kreeg een zitje in de Hoofdraad, het partijbestuur. In 1937 deed hij een stap terug ten voordele van Romsée, die vanaf dan als ‘gevolmachtigde van de leiding’ de hoogste VNV-functie in Limburg bekleedde. Ballet werd VNV- arrondissementsleider van Hasselt.

De verkiezingsstrijd van 1939 verliep in een erg gespannen en bitse sfeer in Limburg. Op 1 april werd tijdens een woelige verkiezingsmeeting in Vlijtingen de VNV’er en vader van 7 kinderen Vincent Loyens doodgeschoten door de veldwachter. Maar Limburg rijfde drie Vlaams-nationale zetels in de Kamer van volksvertegenwoordigers binnen - onder wie Ballet - en twee senatoren. Ballet behoorde binnen de VNV-Kamerfractie tot de gematigde, federalistische vleugel.

COLLABORATIE EN BREUK

Tijdens WO II belandde het VNV, en dus ook Ballet, in de collaboratie. In augustus 1940 werd hij opnieuw gouwleider toen Romsée provinciegouverneur werd. Op 16 maart 1941 kwam het echter tot een openlijke confrontatie tussen Ballet en VNV-leider Staf De Clercq toen die laatste in de partijleiding zijn plannen toelichtte rond de werving voor de Waffen SS en de mogelijke inplanting van door Vlamingen bemande luchtafweerbatterijen aan de Vlaamse kust. Tot ongenoegen van De Clercq bleek Ballet niet alleen als enige tijdens die vergadering de grootste vragen te hebben bij dat engagement, maar etaleerde hij ook nog eens zijn diepe wantrouwen ten aanzien van de Duitse bezetter in het algemeen en van de Militärverwaltung in het bijzonder. Het feit dat De Clercq in november 1940 het VNV in de collaboratie had geloodst, zonder stevige politieke waarborgen van de Duitsers met betrekking tot de toekomst van Vlaanderen, zat Ballet erg hoog. Hij vond dat De Clercq veel te hard van stapel was gelopen. De bitse woordenwisseling eindigde met Ballet die ontslag nam uit zijn functies binnen het VNV en met slaande deuren de vergadering verliet. Hij werd als gouwleider opgevolgd door Theo Brouns. De vertrouwensbreuk tussen Ballet en De Clercq was symptomatisch voor de politieke crisis die zich een paar maanden later, in augustus 1941, manifesteerde binnen de Raad van Leiding van het inmiddels tot Eenheidsbeweging uitgegroeide VNV. Na de oorlog kreeg Ballet, ondanks het feit dat hij zich van verdere collaboratie had onthouden, de rekening gepresenteerd. Hij kreeg 15 jaar opsluiting, een relatief milde straf vergeleken met Theo Brouns die de kogel kreeg. In beroep werd de straf teruggebracht tot 10 jaar en vestigde de vervroegd vrijgelaten Ballet zich in 1948 in Antwerpen waar hij al snel weer politiek actief werd.

VOLKSUNIE

©

LEZERSBRIEVEN

Open Monumentendag

Pallieterke, We hebben op zondag 8 september op Open Monumentendag aan een aantal interessante activiteiten kunnen deelnemen. Maar het is spijtig dat bij de keuze van het thema ‘En route’ opnieuw nagelaten werd te kiezen voor ons Nederlands. Het had toch ook ‘Onderweg’ of ‘Op weg’ kunnen zijn? Een gemiste kans... Herman Capiau, Grimminge

Besparingen

Pallieterke, N-VA (althans haar voorzitter) blijft het cordon sanitaire uitspreken tegen coalities met Vlaams Belang! Gezien dat feit alleen al, zou het logisch zijn dat Vlaams Belang alle N-VA’ers die daar niet mee akkoord gaan, oproept te stemmen voor Vlaams Belang, met de garantie dat zij wél met N-VA scheep willen gaan om Vlaanderen uit het slop te halen. Leonard Guillierme

Mag het nog?

Pallieterke, Mag het nog om te zeggen dat iets van jou is? Wanneer Duitsers zeggen dat Duitsland aan de Duitsers behoort, is het kot te klein. Zeggen dat er een identiteit bestaat, mag ook al niet meer. Maar herinner u de jaren zestig: “Afrika aan de Afrikanen.” De linkse kerk stond te juichen: “Weg met de kolonies!” Onze mensen werden uitgewezen, ook hardhandig, en soms vermoord. Dat er fouten zijn gebeurd tijdens het koloniale bewind, zal wel waar zijn, maar als men de balans zou opmaken, zal blijken dat die naar de positieve kant helt. Denk maar aan de inzet van onze mensen (veel geestelijken) en de bouw van scholen, klinieken en infrastructuur die ervoor hebben gezorgd dat Afrika in zo’n 100 jaar vanuit zijn primitieve leven naar de moderne tijd gebracht werd. Daartegenover staat dat de migratie (lees: kolonisatie) van Europa door veel meer mensen dan toen nu ons continent naar beneden aan het halen is: het peil van ons onderwijs, islam, ontwrichting van onze samenleving, grote kosten, onze sociale zekerheid wordt gepluimd, heel het woke gedoe dat is ingevoerd zodat je niet meer mag zeggen dat een neger een neger is en een blanke een blanke… De balans slaat nu al voor Europa over naar de negatieve kant. Stel je voor dat wij nu zouden zeggen “Europa aan de Europeanen” en dat we al wat hier niet nodig is met zachte dwang zouden verwijderen. Mag het? Doen? Dirk Callens, Beveren

De Leeuw, Mia De Vits en Marc Leemans nog doen dezer dagen en hoeveel krijgen zij daarvoor betaald? Vakbonden prediken de ontevredenheid en het zelfmedelijden, dat is hun ‘core business’ en hun ticket voor de toekomst. Ze worden dapper bijgestaan door politici van alle kleuren en gezindten. Leve onze democratie! Marc Bertrand, Edegem

Opengrenzenbeleid

Pallieterke, In 1576 viel Antwerpen in Spaanse handen via de wapens. In 2030 zal Antwerpen in Marokkaanse handen vallen ten gevolge van het opengrenzenbeleid, gesteund door alle partijen, op één na. En die partij werd dan nog door een rechtbank buiten de wet gesteld!

Luc Vandeputte, Ledegem

PVDA

Pallieterke,

Men is blijkbaar enigszins verwonderd dat PVDA in Antwerpen een hoge score haalt. Doordat de autochtone bevolking nog steeds uit de stad wegtrekt, stijgt het aandeel allochtonen. Dat de PVDA-stem overwegend van allochtonen komt, hoeft niet te verwonderen. Ze voelen zich nog steeds gediscrimineerd en zien nog een verschil in levensstandaard. Nochtans hebben onze bestuurders ervoor gezorgd dat die mensen hier toch behoorlijk kunnen leven. In die mate zelfs dat door de combinatie van allerlei voordelen sommigen meer inkomen hebben dan koppels die met z’n tweeën werken. Maar om nog een stapje hoger op de maatschappelijke ladder te klimmen, zijn twee dingen nodig: educatie en integratie. En daar wringt duidelijk het schoentje. Het is voldoende even zijn licht op te steken in het onderwijs om te weten waar de kloof zit. En dus stemmen mensen maar op PVDA. Als PVDA mee de lakens uitdeelt, zal het in het begin inderdaad wat beter gaan voor de mensen die zich nu benadeeld voelen. Maar na een tijd trekken bedrijven gewoon weg, hetgeen ze nu al doen door de Green Deal van de Europese Unie. Met nog wat PVDA aan de knoppen, zal die beweging alleen maar versnellen.

Louis Lavrysen, Schoten

Karl Drabbe (via pal.be)

Ballet raakte in het najaar van 1954 betrokken bij de opstart van de Volksunie (VU). De maanden die waren voorafgegaan aan de oprichtingsvergadering van de VU op 15 december 1954, waren gekenmerkt door felle discussies, waarbij Ballet zich - dankzij het gezag dat hij genoot - profileerde tot een brugfiguur die de verschillende facties wist te verzoenen, een rol die hij later nog vaak zou opnemen. Na de gemeenteraadsverkiezingen van 11 oktober 1964, die een doorbraak waren voor de VU op gemeentelijk vlak, werd Ballet gemeenteraadslid in Antwerpen. Van 1965 tot 1971 had hij als rechtstreeks gekozene voor het arrondissement Antwerpen zitting in de Senaat. Daarmee was Ballet de enige parlementariër van het VNV die terugkeerde in het parlement, waar hij ondervoorzitter werd van de Senaatsfractie van de VU. Hendrik Ballet overleed op 10 augustus 1974. Tijdens zijn massaal bijgewoonde uitvaart op 14 augustus in de Sint-Laurentiuskerk in Antwerpen, hield Romsée - die de reputatie had een koele kikker te zijn - een erg emotionele rouwhulde voor zijn vriend, strijdmakker en streekgenoot. ’t Pallieterke omschreef de overledene als “een rustige gentleman, een aristocraat en één van de laatste Heren in de politiek”…

JAN HUIJBRECHTS

Staking Charleroi

Pallieterke, De vakantie van minstens 30.000 passagiers werd weer verpest door vakbondsacties op de luchthaven van Charleroi. Ik hoop dat daar veel vakbondsleden bij waren. Caterpillar Amerika had meerdere fabrieken in Europa en toen het in 2016 economisch wat minder ging, moest het één Europese vestiging sluiten, maar er was nog niet beslist waar. De dag dat leden van de hoge directie van Amerika op bezoek kwamen in Charleroi, besliste de vakbond in staking te gaan, want “zij wilden geen pottenkijkers” en dat werd hen letterlijk ook zó gecommuniceerd! 2.200 rechtstreekse en duizenden onrechtstreekse jobs gingen verloren. Paul Magnette brulde op tv dat “die eenzijdige beslissing van Amerika zéér onrechtvaardig was”. Op de Caterpillar-site wil hij géén kmo’s, want die huiveren van vakbonden: het moet grootindustrie zijn, waarin vakbondsvertegenwoordiging verplicht is. Magnette leeft zorgeloos, zoals de vakbondsbazen. Wat zouden Rudy

Pallieterke, ‘Reset’ heeft vanwege goed geschreven opgewarmde kost met (ex-)socialistische signatuur inderdaad de steen verlegd die élk gezond denkend mens al decennialang had pogen te verleggen. Vooral partijleden van Vlaams Belang en enigszins N-VA zegden en schreven al decennialang gelijkaardige inzichten, maar als een voormalig socialistisch ideoloog als Elchardus eindelijk hetzelfde te boek stelt, is het lovenswaardig groot nieuws. Het beste boek dat Karl Drabbe met Ertsberg heeft uitgegeven, wordt door hemzelf niet eens vermeld: ‘Oorlog: hoe lang nog?’ van Gerard Bodifee. In deze tijden van een oorlogszuchtige EU-, NAVO-, Russische en Amerikaanse mentaliteit en taal, zou het boek van Gerard Bodifee in alle wereldtalen beschikbaar moeten zijn om opnieuw tot humanere inzichten te komen en overleggend en verzoenend in plaats van krijgshaftig de geschillen op te lossen.

Maarten Boffé

Een lezersbrief insturen? Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente moeten worden doorgegeven voor publicatie bij uw brief.

Tijden veranderen

Vorige week vrijdag (13 september) moest Tom Van Grieken het in De Afspraak op vrijdag opnemen tegen twee tegenstanders: Fouad Gandoul, voorgesteld als columnist bij Knack, en Stavros Kelepouris, voorgesteld als politiek journalist bij De Morgen.

Fouad Gandoul is niet alleen columnist, hij is ook politicoloog, secretaris van Empowering Belgian Muslims vzw en regioverantwoordelijke ACV-Limburg. In het debat beweerde hij verschillende keren dat Vlaams Belang nog altijd een xenofobe en racistische partij is. Fouad Gandoul zou beter moeten weten. Pakistaan

Bij N-VA zijn al jaren geleden mensen van allochtone afkomst actief kunnen en mogen worden: de bekendste namen zijn bijvoorbeeld Zuhal Demir, van Turks-Koerdische afkomst, Nabilla Ait Daoud, schepen in Antwerpen, en Melikan Kucam, Assyrische christen uit Mechelen. Geen Vlaming die nog moeilijk doet over mensen van allochtone afkomst die geïntegreerd zijn in onze maatschappij, onze taal spreken en zich richten naar ‘onze’ regels en wetten. Ook bij Vlaams Belang gelden die voorwaarden: op de lijst in Brugge staat een perfect geïntegreerde Pakistaan, overigens iemand die al acht jaar lid is van de partij en gevlucht is voor het Pakistaanse regime. Op de Antwerpse lijst van Vlaams Belang staan eveneens een dame uit Suriname, een dame uit Polen en een gekende Joodse ondernemer. In Heusden-Zolder, Maasmechelen en Genk staan er ook kandidaten van Turkse origine op de lijsten van Vlaams Belang. Er zullen er ongetwijfeld nog zijn.

Zure oprispingen

Het is natuurlijk een beetje dubbelzinnig: enerzijds huldigt de partij de verkiezingsslogan ‘Vlaanderen weer van ons’, wat toch haaks staat op het op de lijst zetten van mensen met een allochtone afkomst. Door de tegenstanders van het Vlaams Belang, zoals Fouad Gandoul, wordt dan weer beweerd dat Vlaams Belang enkel op zoek is naar extra stemmen van oerconservatieve moslims. Er zouden immers raakpunten zijn: tegen de overdadige aandacht die de LGBTQIA-gemeenschap krijgt, tegen de woke-maatschappij en voor de waarden voor het gezin. Nochtans is er al onderzoek gedaan naar het stemgedrag van mensen van allochtone afkomst en dat bracht aan het licht dat Vlaams Belang heel weinig stemmen haalt bij die groep. Logisch. Ander onderzoek heeft duidelijk gemaakt dat allochtonen vooral stemmen op progressieve partijen. Groen, Vooruit en PVDA genieten een duidelijke voorkeur. In Antwerpen werden bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen (2018) voor sp.a zes gemeenteraadsleden verkozen waarvan vijf met een allochtone achtergrond. Dat zorgde voor zure (racistische) oprispingen binnen de Antwerpse afdeling van sp.a. Nederlands

Ook zowat alle andere partijen zetten mensen met een allochtone afkomst op hun lijst. Bij Vooruit en cd&v zagen we echter al kandidaten zichzelf aanprijzen in het Arabisch of het Turks. Zelfs Gwendolyn Rutten verklaarde enkele maanden geleden dat ook zij al in het Arabisch campagne had gevoerd. Bij N-VA en VB geldt de richtlijn dat allochtone kandidaten enkel in het Nederlands mogen communiceren met hun potentiële achterban. Logisch.

Ik geef nog een laatste voorbeeld: Fouad Ahidar, de oprichter van Team Fouad Ahidar nadat hij zich afscheurde van Vooruit. Ahidar had het moeilijk met de racistische uitspraken van Conner Rousseau en ook botste hij met het feit dat Vooruit met een verbod op onverdoofd slachten instemde. Fouad Ahidar - goede vriend van Bert Anciaux - zal deze week en de volgende weken regelmatig in het nieuws komen als nieuwe formateur van de Brusselse regering. Hij is overtuigd moslim en progressief, maar ook verdediger van het Nederlands in Brussel. In het verleden heeft hij zich meer dan één keer tegen de Franstalige arrogantie afgezet. Op dat vlak is hij radicaler dan de meesten bij cd&v en Open Vld. Goed zo, zou ik durven zeggen, wat niet betekent dat ik zomaar akkoord ga met zijn progressieve en godsdienstige ideeën. Maar het is veelbetekenend dat net een allochtoon als voorbeeld moet dienen voor het correct toepassen van de taalwetgeving in Brussel...

PAL voor Vlaanderen is een project van PAL Academie vzw. Met die vzw zetten we onze kennis, kunde en netwerk in om het pad naar Vlaamse onafhankelijkheid te effenen. De vzw beschikt over ideeën en mensen, maar met uw financiële steun op rekening KBC BE39 7390 1640 4519 zouden we nog veel meer kunnen doen.

Nekka Intiem: deze concerten mag u niet missen

Nekka vzw, de Vlaamse vereniging die het Nederlandstalige lied promoot en ondersteunt, organiseert verspreid over het na- en voorjaar acht concerten. De vijfde jaargang van ‘Nekka Intiem’, zoals de concertreeks heet, staat volledig in het teken van het Nederlandstalige lied. Hieronder lijsten we de vier concerten op die u volgens ons absoluut niet mag missen.

ASTRID NIJGH

Op maandag 30 september vindt in het Theatercafé (Hoogstraat 12) van het Fakkeltheater in Antwerpen het eerste van een reeks van acht concerten plaats. Astrid Nijgh mag die avond de vijfde jaargang van de concertreeks Nekka Intiem, met ‘Zingen in het Nederlands’ als rode draad, op gang trappen. Nijgh is vooral bekend van ‘Ik doe wat ik doe’, een nummer uit 1973 met een feministische boodschap. Het lied was destijds veelbesproken, omdat de tekst is geschreven vanuit het standpunt van een vrouw die werkt als prostituee.

PHILIPPE ROBRECHT

Philippe Robrecht is op 28 oktober 2024 aan de beurt. Hij is onder meer bekend van ‘Vurige Tongen’, waarvoor hij in ‘Tien Om Te Zien: De Zomer van 1993’ de bronzen medaille kreeg. Hij woonde enkele jaren op het Ierse eiland Inishbofin, waar hij een opnamestudio had en samenwerkte met Ierse artiesten. Sinds kort woont en werkt hij opnieuw in Vlaanderen.

JOHAN VERMINNEN

In het voorjaar van 2025, meer bepaald op 28 april, mag Johan Verminnen het Fakkeltheater in vuur en vlam zetten met ‘Laat me nu toch niet alleen’ uit 1973. In 1995 bracht Clouseau een herwerkte versie van het nummer uit. Ook zijn ode aan de stad Brussel zal ongetwijfeld de revue passeren. Of hij zich daar nog steeds “veilig thuis voelt als nergens anders”, kan u hem die avond zelf vragen.

RONNY MOSUSE

De prominentste plaats op de affiche is gereserveerd voor Ronny Mosuse. Hij is de broer van Robert Mosuse, die in 2000 op dertigjarige leeftijd overleed. Ronny richtte samen met Robert en Bart Peeters de popgroep ‘The Radios’ op. Hij schreef mee aan de grootste hit van de groep, ‘She Goes Nana’. Zijn populairste solonummer op Spotify is ‘Allemaal anders’. U kan hem op 31 maart 2025 live aan het werk zien.

INFO EN TICKETS

De artiesten werden uitgekozen door kleinkunstexpert Koen Huygebaert. Hij organiseert al meer dan 25 jaar Nekka-Nachten (een jaarlijks festival in Antwerpen, opgebouwd rond een centrale Nederlandstalige muzikant, red.) en is persverantwoordelijke van het Algemeen Nederlands Zangverbond (ANZ), de organisatie achter het Vlaams Nationaal Zangfeest.

Het volledige programma kan u terugvinden op de website nekka.be. Alle concerten vinden plaats in het Theatercafé (Hoogstraat 12) van het Fakkeltheater in Antwerpen. Tickets kan u bestellen op de website van het Fakkeltheater. Een standaardticket kost 22 euro, maar u kan ook opteren voor een ‘vijfrittenkaart’ (105 euro) die u toegang geeft tot vijf concerten naar keuze. Als dat nog niet zou volstaan, kan u voor 160 euro ook een abonnement nemen op alle acht edities van Nekka Intiem.

ANTON SCHELFAUT

HORIZONTAAL

A. Politiek VRT-journalist

B. Onderzoeken - Dameshalsdoekje

C. Vriendelijk maar onbetrouwbaar - Getijde - Rivier in Siberië

D. Limburgse gemeente - Oprechtste

E. Ochtendgewaad - Lichaamsdeel

F. Frans lidwoord - Zijrivier van de Donau - Internetlandcode voor Servië

G. Berichtte - Huismerk van Colruyt

H. In orde - Einsteinium

I. Beoogt - Europese ruimtevaartorganisatie

J. Testosteron Replacement Therapie - Amfitheaters

K. Stukje van een bolgewas - Filmterm

L. Vlaamse jeugdauteur - Pers. vnw.

VERTICAAL

1. Dag dat iets van kracht wordt

2. Doortrapte - Zangstuk

3. Turks bevelhebber - Vonk

4. Minpunten - Na Christus

5. Russisch ‘ja’ - Vogelproduct - MuzieknootDuitse omroep

6. Dynamische - Internetlandcode voor Ierland

7. Witte plek op voorhoofd van paardenVlaams overheidsorgaan voor natuurbeleid (afk.)

8. Verorberde - Aanduiding voor een bepaalde bloedgroep - Erbarmelijke

9. Vlaams, geridderd, componist/dirigent

10. ‘Strijkijzer’ van Citroën - SeleenPolitieke groepering in Zuid-Afrika

11. Kennis van het occulte - Uitroep van pijn

12. Vlaamse barokschilderMaakte een scherp blazend geluid

KARL VAN CAMP

Astrid Nijgh

X van de week!

Het ene X-bericht - toch nog altijd beter bekend als ‘tweet’ - is het andere niet. Soms lees je er gewoon overheen of soms lach je of vloek je er eens mee. Een oprisping die men aan de wereld kwijt wil, kan humoristisch of kwetsend zijn, of dom of helder. Maar er zijn er ook die vragen om te lezen en te herlezen, omdat er een bizarre of hypocriete redenering achter schuilgaat, waarbij de schrijver wellicht niet heeft stilgestaan, uit naïviteit of domheid. Heel vaak beide. Neem nu de X van afgelopen maandag van Nadia Naji, de oogrollende - als anderen iets zeggen dat haar niet aanstaat - covoorzitster van Groen.

Boven een foto van een duidelijk marsbereide tienkoppige delegatie - die op maandag klaarblijkelijk niet aan het werk was -, werd steun betuigd aan een internationale vakbondsbetoging in Brussel, een reactie op de groeiende onzekerheid binnen de Belgische

Waar waren Tinne en Jeremie?

maakindustrie, waar ook Audi Brussels met problemen kampt. Groene intellectuelen en hogere middenklassers mee op de bres voor bedreigde arbeidsplaatsen. Mooi, toch? En solidair én verbindend, natuurlijk. Meer moet dat niet zijn.

Twee tongen

De maakindustrie is natuurlijk een breed gegeven en de auto-industrie is daar maar één onderdeel van. Maar toch spreekt Groen hier met twee tongen, zeker als het over die laatste gaat. De auto-industrie waarschuwt immers al langer voor het verlies van vele duizenden jobs als strengere EU-klimaatregels van kracht worden, regels die vooral door Groen en groen-linkse actiegroepen al dan niet gewelddadig, bepleit worden. Ondertussen pest men overal de auto weg, wil men salariswagens afschaffen en moet men dure elektrische wagens aanschaffen.

Samen met de Nederlandse

GroenLinks-bobo Timmermans en de totalitaire EU jaagt Groen de industrie weg

Gekker moet het nu toch niet meer worden. Samen met de Nederlandse GroenLinks-bobo Timmermans en de totalitaire EU jaagt Groen de industrie weg, legt men beperkingen op of wordt ondernemen onbetaalbaar gemaakt. Maar maandag gingen ze toch even pleiten voor ‘een krachtig investeringsbeleid’. We durven aannemen dat dat ook geldt voor de auto-industrie, maar we zijn niet zeker… Was het kleine marskolonnetje, met Nadia en Meyrem op kop - waar waren Tinne en Jeremie? -, maar een bliksemafleidertje? De lachebekjes van Groen zijn altijd wel te vinden voor een zelfverzonnen grapje. Maar meer dan eens schuiven ze uit als iemand daar een ernstige bedenking bij maakt. Zoals nu. Of hoe Nadia met een onnozel en overdadig populistisch X-bericht erin slaagt ongenadig met haar vinger in het eigen oog te steken. Met oogrollen zal ze nu toch een tijdje voorzichtig moeten zijn.

Profi ciat met je Vlaamse overtuiging!

Maar ben je al lid van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds? Splits zelf de sociale zekerheid! Word lid van het VNZ.

“Ik hou steeds een valies klaar”

De prijs voor de beste bordenafveger ging deze week naar Hadja Lahbib, onze minister van Buitenlandse Zaken die zoveel onkunde tentoonspreidde dat het niet anders kon dan dat ze ooit met een Europees postje ging eindigen. U en ik die zoveel onkunde zouden etaleren, zouden met pek en imitatiedons door de straten gejaagd worden, maar zo werkt het niet in de internationale politiek. Daar heerst de ijzeren wet dat hoe incompetenter men is, des te valabeler men is om een hoge post te bekleden

Kijk maar naar Charles Michel, de mens die zoveel incompetentie beloofde dat hij meteen mocht verkassen van Brussel naar Brussel. Daarna bleek hij zo overgeschikt dat hij zelfs naar Europese standaarden de incompetentie-ondergrens niet wist te overschrijden. Iedereen was het over eens dat Charles Michel het voor iedereen zo verkorven had dat geen enkele Belg tot in de vierde generatie nog een Europese titel zou mogen dragen, en kijk zelfs daar faalde hij in.

Laat ons het dus bij de actualiteit houden. Hadja Lahbib, de meest incompetente minister van Russische Zaken is op Belgische voordracht toch eigenaar geworden van een Europese portefeuille ten koste van Didier Reynders. Het is de portefeuille van Crisisbeheer en Humanitaire hulp. Oké, dat is minder prestigieus dan de portefeuille. Poetin uitdagen en een derde wereldoorlog beginnen, maar toch hoger dan ‘lala’ en ‘Po’ debiteren in een teletubbie-filmpje. En laat ons eerlijk zijn, niemand kon het vermoeden - ook ons Hadja niet - dat filantroop Poetin ooit aan de verkeerde kant van de geschiedenis ging

Malgoverno klinkt als een duur dessert en wij krijgen het à volonté

Zo gek lang is het nog niet geleden dat de bollebozen van De Standaard het Duitse ideaal van de energiewende aanprezen: kerncentrales sluiten en gas kopen bij de Russen. Dat was het credo, nu op een wonderbaarlijke wijze tussen de plooien der geschiedenis gevallen, behalve bij ons, waaraan we hen daar nog eens fijntjes aan herinneren. Wanneer komt er eindelijk een onderzoek, Europees, naar de banden met Gazprom bij politici die de kerncentrales gesloten hebben? En aangezien we de uitslag al kennen, hoe kunnen we geld terugvorderen van partijen die onder de kiesdrempel zitten?

We kunnen daar allemaal mee lachen, maar wie ons Meryame Kitir nog kent, die weet dat het een hele schone post is, toch om in dure kleren af te steken tegen derdewereldmensen. Onderscheid moet er nu eenmaal zijn. En geld om uit te delen dat er niet is. Voor mangroves in de woestijn of zalmen van de verdrinkingsdood te redden op volle zee. Het zijn stuk voor stuk vuile jobs, maar

We kunnen ook niet alles overlaten aan Caroline ‘from the river to the sea’ Gennez, want voor je het weet, is heel Vlaanderen onderkelderd met tunnels tot in Egypte. Of ‘Hamas, Hamas, alle Joden aan het Gazprom-aandeel’ van Tinne Van der Straeten. Daar is het wel heel stil rond tegenwoordig, nu blijkt dat de meest getalenteerde en slimste minister sinds Tiglatpileser het bestuur uitvond, toch niet zo feilloos blijkt te zijn. Wat ook niet waar is, want ze was wel degeINCOMPETENTIE

Voor je het weet, is heel Vlaanderen onderkelderd met tunnels tot in Egypte

lijk feilloos, alleen de ideologie niet. Daar blijkt stilaan meer haar in de soep te zitten dan in een vermicellicisoep zonder echte vermicelli. Het is toch mooi dat we de minst competenten onder ons afvaardigen (Europees) om de ietwat incompetenten (nationaal) ietwat uit de wind te zetten. Wie zou anders die rotjob nog willen doen, behalve hun kinderen, kleinkinderen, de meid en haar kat? Waar zouden we anders het plezier kunnen beleven om voor Zweden te betalen en een Albanië te krijgen? Nergens anders, toch? Malgoverno klinkt als een duur dessert, en dat is het ook. En wij krijgen het à volonté. Het was lachen in de pers met een onderzoek naar burgemeesters en hun geliefdheid. Het wekte geen verwondering dat Vincent ‘ik zit in een safehouse, maar niemand snapt waarom’ Van Quickenborne de minste geliefde burgemeester van het land is. Behalve bij Vincent zelf waarschijnlijk. Dat kwam doordat men in die peiling ook een tegenstem mocht brengen. Niet alleen voor, maar ook absoluut tegen. Daar scoorde Quick heel sterk. In de oorspronkelijke Atheense democratie zat dat trouwens in de deal. Via het schervengericht kon je ofwel verkozen ofwel voor vijf jaar verbannen worden. Ik ben daar een grote voorstander van. Ik hou steeds een valies klaar. Maar ik ga er dan wel van uit dat ze mij naar een ‘all-in’ sturen!