't Pallieterke van 12 september 2024

IRMHILD BOSSDORF EUROPEES PARLEMENTSLID (AFD)

“Geïntegreerde allochtonen steunen AfD” 8-9

SUBNATIONALITEIT ALS OPLOSSING

5

“HET ZIJN VRIJWEL ALTIJD JONGEREN VAN ALLOCHTONE ORIGINE”

Zaterdagnacht reden drie allochtone jongemannen weg met een ambulance van een ploeg bezig met een medische interventie in Antwerpen. Geen diefstal, want de wagen werd een eind verder weer achtergelaten, maar pure baldadigheid ten aanzien van mensen die levens aan het redden zijn. Er kwamen heel wat reacties los, maar, zoals een brandweerman aan Terzake verklaarde, gebeuren die agressies eigenlijk al jaren en heel vaak. Ze zijn nu al zo veelvuldig, legde hij uit, dat de hulpdiensten vaak niet meer de moeite te doen om ze te rapporten. Zal de ophef rond dit incident iets veranderen?

maar liet de kern van de zaak zorgvuldig onvermeld. Sta mij toe even te helpen met het antwoord: er is een aanzienlijke groep in de bevolking, vooral in de grote steden, bestaande uit allochtone jongeren, die vijandig staat tegenover de eigen samenleving en ook lak heeft aan elke regel en aan elke vertegenwoordiger van de overheid, zelfs een ambulancier of brandweerman die levens aan het redden is.

Maandagavond wijdde Terzake een reportage aan het voorval. Leden van de hulpdiensten wezen erop dat dit soort daden slechts wordt gepleegd door een klein deel van de bevolking. Op geen enkel moment kregen we van hen of de VRT verdere informatie over welk deel van de bevolking we het dan wel hebben. Het onderwerp was een half uur later opnieuw een hoofdthema op het programma De Afspraak. Vijf intelligente mensen slaagden erin een kwartier over het probleem te praten zonder ook maar één keer te vermelden dat de daders allochtonen zijn, hoewel dat element allesbehalve een bijkomstigheid is. De mensen aan de tafel weten dat, de kijkers weten dat, maar niemand spreekt het uit.

TIPS VOOR RECHTSE BESTUURDERS

7

DOSSIER DE RENOVATIEPLICHT DOORGELICHT

Bart Schols vroeg Jinnih Beels tot drie keer toe wat de oorzaak van dat soort gedrag is. Ze probeerde het met vele verklaringen,

Man en paard noemen

Enkele weken daarvoor had het surrealisme ook een hoogtepunt bereikt, toen ongeveer iedereen weigerde te zeggen dat de plotse plaag van zwerfafval op het strand van Oostende niet het werk is van de doorsnee Vlaamse toerist. Schepen Beirens van Groen, de partij waarvan je zou verwachten dat ze

het meest aanstoot zou nemen aan kustvervuiling, wrong zich in alle bochten om niemand de schuld te moeten geven, onder meer door te verwijzen naar “bezoekers die het niet gewoon zijn naar het strand te gaan en het fenomeen eb en vloed niet goed kennen”. Kustburgemeester Dedecker was, naar gewoonte, de enige die geen blad voor de mond nam: “Er komen ook heel wat mensen uit culturen die onze zaken niet respecteren.” Ook Bart De Wever heeft deze keer de olifant in de kamer benoemd. Aan Radio 1 zei hij dat “de bepaalde categorie van mensen” die zich overgeven aan dat soort “huftergedrag” bijna altijd “jongeren van allochtone, meestal niet-Europese, origine” zijn. Hij voegde eraan toe dat, toen hij samen met de politie de beelden van de daders bekeek, niet verrast was wie erop te zien was. Niemand was verrast, Bart.

Het is goed dat de burgemeester van Antwerpen man en paard durft te noemen, maar we kennen helaas de wetmatigheid dat politici een maand voor de verkiezingen altijd wat kordater klinken over immigratiegerelateerde problemen. We hebben ze allemaal al veel te vaak horen verklaren dat ze nu écht iets gaan doen aan de toenemende agressie tegen de hulpdiensten. Een tip voor hen en ook voor de media: begin met te erkennen in welke groep het probleem zich situeert.

CEDER

KARL DRABBE

UITGEVER ERTSBERG

“Mijn doel was om de polarisering te overstijgen”

12

JURGEN

President Conor

Conor McGregor, de man die ooit de ‘octagon’ betrad met stalen vuisten en scherpe tong, heeft zijn zinnen gezet op een andere arena: de Ierse politiek. De controversiële McGregor wil president worden, zo schrijft hij op X: “Ierland heeft nood aan een actieve president, volledig gesteund door het Ierse volk. Dat ben ik. Ik ben de enige logische keuze. 2025 komt eraan…” Of de voormalige MMA-vechter en beginnende acteur president wordt, valt af te wachten, maar entertainend wordt het alleszins.

Ierland is een parlementaire republiek met een premier (Taoiseach) als regeringsleider. De premier wordt benoemd door de president, op voordracht van het Lagerhuis (Dáil) en heeft uitvoerende macht. De president is het staatshoofd en heeft vooral ceremoniële taken. Om de zeven jaar wordt een nieuwe verkozen en volgend jaar is het weer zover.

Ter verantwoording roepen

McGregor wil alle vragen van het Ierse volk laten beantwoorden door de huidige Ierse politici. Hij noemt ze “rovers van de werkende man, verstoorders van het gezin en verwoesters van kleine bedrijven”. Op één dag wil hij “die charlatans in machtsposities” ter verantwoording roepen, anders ontbindt hij het Ierse Lagerhuis. De charismatische ex-vechter is ervan overtuigd dat hij “de enige logische keuze” is voor 2025.

Het is verleidelijk om McGregors politieke ambities af te doen als een publiciteitsstunt, maar er zijn wereldwijd genoeg voorbeelden van sporters, acteurs en andere beroemdheden die de sprong naar de politiek hebben gewaagd. Vóór Donald Trump was Ronald Reagan wellicht het belangrijkste voorbeeld. Voordat Reagan in 1981 de 40ste president van de Verenigde Staten werd, was hij een bekende acteur in Hollywood. Men lachte aanvankelijk om zijn ambities, maar zijn charisma en communicatieve vaardigheden bleken een krachtig politiek wapen. Reagan toonde aan dat iemand van buiten de traditionele politieke arena, met de juiste boodschap en uitstraling, enorme invloed kan hebben. Overigens, de biopic ‘Reagan’ met Dennis Quaid als de oud-president, is eind augustus uitgekomen in de VS. De film heeft een score van 21 procent bij de ‘topcritici’, maar haalt 98 procent bij het publiek op Rotten Tomatoes, een van de belangrijkste reviewsites. Een goed teken dus.

Dunne lijn

Stratego om de posten bij de Europese Commissie

Het is een fenomeen dat wel vaker in binnen- en buitenland voorkomt: van bokser Manny Pacquiao, die zes jaar senator was in de Filipijnen, over voormalige judoka Jean-Marie Dedecker, burgemeester van Middelkerke, tot voormalig komiek en acteur Volodymyr Zelensky, de huidige president van Oekraïne. Wie had ooit gedacht dat een onervaren komiek het zou opnemen tegen een wereldmacht in een brutale oorlog? De lijn tussen showbusiness, sport en politiek lijkt dunner dan ooit. McGregor, met zijn bravoure en vermogen om mensen te mobiliseren, past in dat plaatje. Zou McGregor werkelijk iets kunnen veranderen, rekening houdende met de heel beperkte macht van een Ierse president? Wie weet. Maar als de geschiedenis ons iets geleerd heeft, dan is het dat je nooit iemand moet onderschatten die zich in het hart van de mensen kan vechten. Entertainend wordt het sowieso en ik wil wel eens zien hoe de weg ernaartoe verloopt. Overigens, de naam Conor betekent ‘verlangende, hongerige wolf’. Dat kennen we precies van ergens…

Redactie & beheer:

Uitgeverij ’t Pallieterke

www.pal.be

Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pal.be

Lezersbrieven: lezersbrieven@pal.be

Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland: 3 maanden: 58,5 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 117 euro bestemming. Alle inlichtingen 1 jaar: 234 euro op de kantoren. Steunabo 1 jaar: 350 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs: Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020) Kernredactie: Stijn Derudder (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Simon Segers, Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock

In Brussel werd de voorbije dagen gewerkt aan het toekennen van de bevoegdheden voor de verschillende leden van de toekomstige Europese Commissie. Er wordt met meer dan gewone aandacht gekeken naar wie de nieuwe commissaris voor Defensie wordt. Ondertussen tiert de speculatie al welig over welke kandidaten het ‘examen’ voor het Europees Parlement niet zullen doorstaan. De Belgische kandidatuur van Hadja Lahbib staat nu al op losse schroeven. Onder politiek correcte druk is de toekomst van de Italiaanse en Hongaarse kandidaten onzeker.

Wanneer u dit leest, bestaat de kans dat de verdeling van de postjes in de nieuwe Europese Commissie al bekend is. Nadat elk land de eigen kandidaten had bekendgemaakt, was het aan Commissievoorzitter Ursula von der Leyen en haar team om te beginnen puzzelen met de posten. Dat is altijd een spelletje Stratego, want de grote landen willen natuurlijk belangrijke bevoegdheden als interne markt en handel binnenhalen.

Bij EVP is te horen dat de ecologisten niet te hoog van de toren moeten blazen

Naar verluidt zou Von der Leyen werken met een groep van invloedrijke vicecommissarissen. De Fransman Thiery Breton zou Industrie behouden, wat voor de zuiderburen zeer belangrijk is. Frankrijk is al een tijd bezig om kwistig met subsidies te strooien om zo grote multinationals te laten investeren, vooral in de sector van de productie van chips en batterijen voor elektrische auto’s. De Let Valdis Dombrovskis zou EU-uitbreiding en heropbouw van Oekraïne krijgen. De Spaanse socialiste Teresa Ribera hoopt Europees commissaris voor Klimaattransitie te worden. En daar begint het al. Zij is de voormalige minister van Milieu en staat bekend als een militante tegenstander van kernenergie. Onder andere de Fransen zien haar niet graag komen. Enkel EVP staat nog sterk

De samenstelling van de Europese Commissie wordt bepaald door de lidstaten die zelf kandidaten voorleggen, maar bij de verdeling van de bevoegdheden is het niet alleen de regel dat grote EU-landen met belangrijke posten bediend worden. Daarnaast moeten de bevoegdheden een soort van weerspiegeling zijn van het resultaat van de voorbije Europees Parlementsverkiezingen. Men kan er niet omheen: van de traditionele partijen is enkel de christendemocratische Europese Volkspartij (EVP) erin geslaagd de meubels te redden. De socialisten, de liberalen van Renew en vooral groenen verloren van hun pluimen. Die partijen zouden een gelegenheidscoalitie kunnen

vormen in het Europees Parlement, maar onder andere bij EVP is te horen dat de ecologisten niet te hoog van de toren moeten blazen. Ook onder andere wanneer het over de voortzetting van de Green Deal gaat. Het soms fundamentalistische groene beleid van de vorige Commissie, dat werd aangestuurd door Frans Timmermans, heeft nood aan een flinke bijsturing. Vraag is dan of een tegen kernenergie gekante commissaris nog een plaats heeft?

Afrekenen met Hongarije

Dus rijst ook de vraag: raakt Teresa Ribera komende maand door de examenronde die de verschillende kandidaten in het Europees Parlement moeten afleggen? In 2019 waren drie kandidaten ‘gebuisd’, waaronder de Franse kandidaat-Eurocommissaris Sylvie Goulard. Aan haar capaciteiten werd niet echt getwijfeld. Maar de leden van het Europees Parlement vonden het onbegrijpelijk dat ze in Frankrijk als minister moest aftreden vanwege beschuldigingen over fraude, maar toch naar voren werd geschoven als Eurocommissaris. Het was een vernedering voor president Emmanuel Macron. Voor de Europese Commissie was het een moment van triomf.

Het welslagen van de kandidatuur van Hadja Lahbib is zeer twijfelachtig

Iedereen gaat ervan uit dat er straks nog een paar slachtoffers vallen. Nu al wordt gezegd dat het welslagen van de kandidatuur van de Belgische Hadja Lahbib (MR) zeer twijfelachtig is. Ze was een zeer zwakke minister van Buitenlandse Zaken en onder andere de socialisten hebben nog een eitje met haar te pellen. Toen er heisa ontstond omdat enkele radicale Iraanse verkozenen in Brussel officieel werden ontvangen, rolde de kop van Brussels Staatssecretaris Pascal Smet (Vooruit). Lahbib bleef zitten, ook al hadden haar diensten de visa voor de delegatie toegekend. Maar wie het meest onder vuur dreigt te komen, is de Hongaarse kandidaat Oliver Varhelyi. Hij was al commissaris voor Nabuurschap en Uitbreiding, waar hij op zich niets verkeerds deed. Volgens som-

migen zou hij echter té dicht bij de Hongaars premier Viktor Orban staan en het Europees Parlement onvoldoende respecteren. Het zou kunnen dat Varhelyi dus gebuisd wordt. Al is het maar om Orban te pesten.

Links-liberaal credo onderschrijven

Een kandidatuur die evenzeer onzeker is, is die van de Italiaan Raffaele Fitto van Fratelli d’Italia, de partij van premier Giorgia Meloni. De Italiaanse premier wil haar stempel drukken op de Europese Commissie en stuurt dus een vertrouweling naar Brussel. Een logische kandidatuur, want Fitto is momenteel Italiaans minister voor Europese Zaken. Hij was voor zijn overstap naar Fratelli d’Italia de rijzende ster van Forza Italia van wijlen ex-premier Silvio Berlusconi. Maar de linkerflank van het Europees Parlement ziet hem niet zitten. Men hoopt zijn kandidatuur tegen te houden. Terwijl het niet meer dan normaal zou zijn dat er ook een Europees commissaris komt van de conservatieve ECR-fractie. Links schildert die groep trouwens af als extreemrechts, wat te belachelijk is voor woorden. En zelfs al zou het zo zijn, waarom kan de Europese Commissie niet een evenwichtige samenstelling hebben met de verschillende politieke stromingen?

Waarom kan de Europese Commissie niet een evenwichtige samenstelling hebben met de verschillende politieke stromingen?

Afgezien van de aversie van links voor de regeringen in Hongarije en Italië, speelt nog een andere, diepere ideologische factor een rol. Namelijk dat vooral de groenen, socialisten en liberalen in het Europees Parlement een soort links-liberaal credo uitdragen dat veel verder gaat dan de principes van interne markt en fundamentele rechten en vrijheden. Een Europees Commissaris moet bijvoorbeeld ook de LGBTQIA-rechten promoten en zich openlijk pro-abortus uitspreken. In 2004 liep de Italiaan Rocco Buttiglione, een overtuigd katholiek, de post mis omdat hij stelde dat hij “homoseksualiteit kan beschouwen als een zonde, maar dat heeft geen politieke gevolgen tenzij ik homoseksualiteit een misdaad noem”. Meer dan een brug te ver voor de links-liberale gedachtepolitie in het Europees Parlement.

Ursula von der Leyen, ‘dirigent’ van de Europese Commissie

FRANKRIJK: HOE LE PEN VOORTAAN MEEREGEERT

Zaterdag trok links de straat op in Frankrijk. Enkele tienduizenden militanten van Nouveau Front Populaire (NFP) demonstreerden tegen het aanstellen van de centrumrechtse Michel Barnier als premier. Hiermee wordt de democratie geweld aangedaan, vinden ze. Mathilde Panot, fractieleider van het extreemlinkse La France insoumise, de grootste groep binnen NFP: “President Macron legt ons zijn wil op en lapt de wens van de kiezers aan zijn laars.” Dat de nieuwe premier alleen kan regeren met gedoogsteun van Le Pen maakt de boosheid uiteraard nog groter.

Enkele kranten namen het verhaal nogal gemakkelijk over dat links eigenlijk de verkiezingen heeft gewonnen en dus nu terecht boos is over de zet van Macron om met rechts in zee te gaan. De Morgen: ”Linkse partijen van de alliantie NFP kregen bij de verkiezingen meer stemmen dan andere samenwerkingsverbanden en partijen. Zij wilden daarom de nieuwe premier leveren... Maar linkse partijen zijn daar woedend over, omdat zíj de verkiezingen twee maanden geleden wonnen.” De echte winnaar

Bij het verhaal van de ‘gestolen verkiezing’ past meer dan een korrel zout. In tegenstelling tot wat De Morgen schrijft, heeft NFP minder stemmen dan Rassemblement National (RN) behaald. De verkiezingen zijn wel degelijk gewonnen door RN, het linkse blok heeft alleen de zetelverdeling gewonnen. Daarvoor was de manipulatie van het ‘front républicain’ nodig: overal waar kandidaten van RN konden doorstoten naar de tweede ronde, trokken de andere partijen hun eigen kandidaten terug ten voordele van om het even welke andere kandidaat die het best de vertegenwoordiger van RN kon verslaan.

In de meeste departementen had dat tot gevolg dat in de tweede ronde nog slechts twee partijen deelnamen, waardoor je daar de electorale aanhang van de verschillende partijen niet meer kan meten. Dat kan alleen door naar de eerste ronde te kijken, waarin RN, samen met een paar geallieerden, meer dan een derde van de stemmen behaalde, 5 procent meer dan NFP.

Ook Jordan Bardella heeft al verklaard dat hij Barnier “het voordeel van de twijfel” wil geven

De goocheltruc met het front républicain getuigt niet van een grote democratische ingesteldheid, omdat die verhinderde dat RN zijn verkiezingsoverwinning in zetels kon omzetten, maar verboden is dat niet. Klagen dat de wil van de kiezer wordt miskend door een rechtse gedoogregering, zoals links nu beweert, is echter wel een bedrog te veel. NFP is na de tweede ronde wel de grootste groep in de Assemblée nationale, maar geraakte nooit verder dan 28 procent van ‘le vote populaire’. Het feitelijke bondgenootschap dat nu de regering-Barnier moet mogelijk maken, geniet meer dan het dubbele aan electorale steun. Wanneer Mélenchon klaagt over een ‘gestolen’ verkiezing, klink hij als een dief die boos is omdat zijn buit terug wordt afgenomen door het slachtoffer. Links vangt bot

Hij verklaarde dat een regering met NFP een gevaar zou zijn voor de ‘institutionele stabiliteit’. Macron vreest vooral dat budgettaire discipline en hervormingen onmogelijk zullen zijn met het extreemlinkse blok. De aankondiging dat NFP zijn paradepaardje, de pensioenhervorming, zou ongedaan maken, zal de doorslag gegeven hebben.

op X: “Onze grote meningsverschillen over de EU sloten de hoffelijkheid van onze betrekkingen niet uit.” Jean-Yves Le Gallou zei vrijwel hetzelfde. Ook Jordan Bardella heeft al verklaard dat hij Barnier “het voordeel van de twijfel” wil geven.

Respect

Dat ‘respect’ blijkt een belangrijkere rol te spelen dan de cynische waarnemer zou verwachten. De eerste keuze van Macron viel op Xavier Bertrand, een andere centrumrechtse kandidaat, maar Le Pen liet al dadelijk weten dat ze hem onaanvaardbaar vindt wegens zijn ‘hatelijke’ en ‘beledigende’ taal ten aanzien van haar partij en kiezers. We mogen vermoeden dat Le Pen - wraak is een gerecht dat je best koud serveert - genoten heeft van haar afrekening met Bertrand.

Wie is Barnier?

Michel Barnier is een eerder kleurloze politicus. Zijn naam haalde het vaakst de pers toen hij als Eurocommissaris de EU vertegenwoordigde bij de onderhandelingen met de Britse regering over de Brexit. Hij slaagde erin de Brexiteers danig op de zenuwen te werken met zijn harde opstelling. Barnier kreeg toen het imago van radicale EU-ideoloog, maar slaagde er later in zichzelf heruit te vinden.

Een betekenisvolle episode

De zetelweelde na de tweede ronde moet de Franse linkerzijde er toch ergens van overtuigd hebben dat zij de grote overwinnaar van de verkiezing is en recht heeft de leiding van de regering te nemen. Een eerste koude douche kwam bij de verkiezing van de voorzitter van het parlement. NFP had de communistische volkstribuun André Chassaigne voorgedragen, maar die verloor het pleit tegen Yaël Braun-Pivet, vertegenwoordigster van de presidentiële meerderheid. Kleine anekdote: Braun-Pivet is van Joodse afkomst en heeft vorig jaar Israël bezocht, wat Mélenchon de opmerking ontlokte dat ze “op kamp ging (‘camper’) om daar de genocide op de Palestijnen aan te moedigen”. Braun-Pivet reageerde boos dat Mélenchon, voorzitter van een partij die het antisemitisme steeds moeilijker kan verbergen, het woord ‘kamp’ niet toevallig had gekozen. Voor de post van premier had NFP het geprobeerd met de meer gematigde econome Lucie Castets, maar ook die stuitte op een njet van Macron. Uit peilingen van Ipsos, afgenomen na de verkiezingen, blijkt dat de Fransen het (extreem)linkse front nu al meer als een gevaar beschouwen dan RN. Macron lijkt ook tot dat inzicht te zijn gekomen.

Bij de voorverkiezingen voor het presidentschap in 2021 profileerde hij zich in zijn eigen partij, de centrumrechtse Les Républicains, als een verdediger van de Franse soevereiniteit tegenover de EU. Barnier vindt dat de politiek van zijn land niet meer ondergeschikt mag zijn aan de arresten van het Hof van Justitie van de EU en het Europees Hof voor de Rechten van de Mens, wat voor een traditionele politicus een best radicale stelling is. Hij stelde toen ook voor in Frankrijk een referendum over migratie te organiseren en intussen een moratorium van 3 tot 5 jaar toe te passen op alle migratie van buiten de EU.

Le Pen en Macron

We mogen niet vergeten dat Macron het parlement ontbond en de verkiezingen uitlokte als reactie op de triomf van RN bij de Europese verkiezingen, die als een schaduw over zijn laatste jaren als president dreigde te hangen. Hij was ervan overtuigd dat de kiezer enkel een signaal had willen sturen, maar zou terugschrikken voor een regering met RN. De gok mislukte. In de tweede ronde werkte Macron mee aan het front républicain, ook om RN klein te houden, maar dat manoeuvre deed de slinger doorslaan naar de linkerzijde, waar de extreme flank stilaan dominant is. Het is dan ook ironisch dat Macron nu noodgedwongen Le Pen belangrijker heeft moeten maken dan ze ooit is geweest. Volgens sommige bronnen zou Macron Le Pen gebeld hebben met de vraag welke kandidaat voor haar aanvaardbaar zou zijn. Zij ontkent dat gesprek en zegt dat ze niet zijn hr-manager is. De meest geloofwaardige versie van het verhaal is dat Thierry Solère, een vertrouweling van Macron, tussenpersoon heeft gespeeld. Le Pen heeft publiekelijk verklaard dat ze enkel iemand als premier zou erkennen “die respect betoont voor mijn partij en haar programma”. Ze zou tegen Solère hetzelfde gezegd hebben in een privégesprek.

Of Le Pen zelf de naam van Barnier heeft laten vallen, is ook niet echt van belang. Het voornaamste is dat hij lijkt tegemoet te komen aan het vereiste profiel. Twee oudgedienden van RN lieten hun respect al optekenen voor Barnier. Bruno Gollnisch

In het kader van de groeiende invloed van rechtse partijen op het beleid in Europa, is de gedoogsteun van RN voor Barnier opnieuw een betekenisvolle episode. Oud rechts had onder Eric Ciotti reeds alle schroom verloren om met nieuw rechts samen te werken. Nu zet ook het centrum die stap. Dat heeft ook te maken met een verantwoordelijke opstelling van RN. De partij is bijvoorbeeld haar dubbelzinnige positie ten aanzien van de oorlog in Oekraïne aan het bijsturen (Jordan Bardella in juni: “Ik zal niet toelaten dat het Russische imperialisme een bevriende staat inpalmt.”). Ze zal daar waarschijnlijk nog verder moeten in gaan, als ze de regering Barnier in leven wil houden.

De laatste jaren heeft RN ook haar economische populisme, een erfenis uit de jaren van Florian Philippot, wat laten varen. De partij had bijvoorbeeld eerder verklaard dat ze de pensioenleeftijd wil terugbrengen naar 60 jaar, wat onhaalbare onzin is, maar zegt nu dat ze de pensioenhervorming van Macron (van 62 tot 64 jaar) niet meer zal aanvechten.

Kiezen of verliezen

Met een zware besparingsronde voor de boeg, zal RN wel nog meer water in de populistische wijn moeten doen. Net als België kampt Frankrijk immers met een grote overheidsschuld (110 procent van het bbp) en een structureel begrotingstekort (5 procent). Net als België zal Frankrijk het echter onmogelijk vinden om, zoals de EU eist, tegen 20 september een plan in te dienen om op middellange termijn het begrotingstekort naar 3 procent terug te dringen. Frankrijk heeft nu uitstel aangevraagd, maar daarna wacht de regering Barnier een zware besparingsronde, die ook Le Pen aan haar achterban zal moeten verkopen.

Elke moeilijkheid is echter een mogelijkheid. Het kernprogramma van RN gaat over immigratie. Als de druk van RN er Barnier kan toe aanzetten een duidelijk antimigratiebeleid te ontwikkelen, zal de achterban de partij veel vergeven. Als de premier alleen nog maar uitvoert wat hij zelf in de campagne van 2021 als zijn programma verkondigde, zou dat al een revolutie zijn. De vraag is of Barnier dat zal durven. Hij moet trouwens zijn regeringsploeg nog samenstellen. NFP heeft al gezegd zeker een motie van wantrouwen te zullen indienen. Als Barnier nu niet genoeg geeft aan Le Pen, zal zijn regeerperiode kort zijn.

JURGEN CEDER

Afgelopen zaterdag waren er manifestaties tegen Macron en Barnier

Michel Barnier

Economische contractbreuk door de overheid

Nadat de vorige Vlaamse regering een premie gaf voor de aankoop van een elektrische wagen, zal de volgende beleidsploeg het geweer van schouder veranderen en in plaats daarvan taksen voor e-wagens invoeren. Eerst subsidiëren, maar later fiscaal bestraffen: het is een politieke traditie geworden. Hetzelfde gebeurde met zonnepanelen, pensioensparen en straks wellicht ook met verschillende andere vormen van spaarfiscaliteit.

In juni bracht de Europese Commissie het landenrapport van België uit. Een tekst die met een pak aanbevelingen zijn actualiteit behoudt en eigenlijk de basis vormde voor de zogenaamde supernota van formateur Bart De Wever (N-VA). Daarom komt die supernota na de lokale verkiezingen gewoon terug op de onderhandelingstafel, wellicht in een wat aangepaste vorm.

Contractbreuk

De aanbevelingen van de Europese Commissie zijn bekend: een beleid richting een hogere werkzaamheidsgraad, lange loopbanen, het op orde zetten van de begroting, een transparantere fiscaliteit,… Wat hier weinig aandacht kreeg, waren de aanbevelingen om het ondernemingsklimaat te bevorderen. En dan kom je automatisch uit bij de regelgeving door de overheid én de nood aan rechtszekerheid. Het is een verhaal dat je vaak van consultants hoort: bedrijven hebben er geen probleem mee om belastingen te betalen, zolang er maar sprake is van voldoende rechtszekerheid. Dat wil zeggen dat ze willen weten wat op hen afkomt en dat de regels niet om de haverklap veranderen. Kortom: de overheid mag geen contractbreuk plegen. Een

bezorgdheid die zich niet beperkt tot ondernemingen, maar ook bij particulieren voor frustratie zorgt. En daar loopt het in België én Vlaanderen meer dan eens fout. Een recent voorbeeld zijn de plannen van de volgende Vlaamse regering rond het belasten van elektrische wagens. Uiteraard gaat het hier om een voornemen of een plan in een basisnota die nog lang geen regeerakkoord is. Maar het doet toch vragen rijzen.

Vergroening van het wagenpark

Waarover gaat het? Wie vandaag een elektrische wagen koopt, betaalt geen verkeersbelasting en geen taks op inverkeerstelling. Daar komt nog bij dat de vorige Vlaamse regering een premie van 5.000 euro veil had voor wie een elektrische wagen van een bepaald type koopt. Dat is een beleid dat duidelijk gericht is op gedragsverandering en moet leiden tot een vergroening van het wagenpark.

Dat die premie van 5.000 euro een tijdelijke maatregel was, stond vast. Maar wat nieuw is, is dat het fiscale voordeel van een e-wagen voor particulieren zou verdwijnen. De toekomstige regering-Diependaele zou alle wagens gelijk belasten. Dat betekent dus

een verkeersbelasting én taks op inverkeerstelling voor de e-wagens. Dat is contractbreuk door de overheid: eerst burgers naar een bepaalde aankoop lokken met een fiscaal voordeel en dat daarna afschaffen. Het doet het wantrouwen in de overheid toenemen en is in breder perspectief een bedreiging voor de welvaart. Wie wil immers investeren als de regels constant veranderen?

Niet de eerste keer

Het grote probleem is dat het hier niet om een eenmalig verschijnsel gaat. In het verleden heeft de Vlaamse overheid zich ook al aan zo’n economische contractbreuk bezondigd. Ik heb het over de subsidies voor zonnepanelen. Eerst waren die zeer royaal voor gezinnen en bedrijven. Na een aantal jaar werden ze teruggeschroefd en werden er taksen in het leven geroepen (Turteltaks, bijna een Tommeltaks) om de steun terug te vorderen.

Wie wil investeren als de regels constant wijzigen?

Niet enkel Vlaanderen heeft een patent op zo’n contractbreuk. Federaal kunnen ze er ook wat van. Het beste voorbeeld is het pensioensparen via de zogenaamde derde pijler. Je kan als individu elke maand aan fiscaal voordelig pensioensparen doen. Dat doen vooral de middelhogere en hogere inkomens, om de simpele reden dat er in ons wettelijke pensioen een anomalie zit: de deplafonnering van de uitkeringen en niet van de bijdragen. Hoe

meer je verdient, hoe meer sociale bijdragen je betaalt, maar op het loon boven pakweg 4.000 euro bruto bouw je geen bijkomende pensioenrechten meer op voor je wettelijk basispensioen. Als compensatie is er dus een fiscaal voordelig pensioensparen. Alleen: de belasting op dat pensioensparen is al constant gestegen en regelmatig pleiten politici voor het afschaffen van het fiscaal voordeel. De eerste beslissing is al een kleine contractbreuk, de tweede zou een gigantische zijn. Een laatste voorbeeld is de manier waarop er constant gegoocheld wordt met de tarieven in de spaar- en beleggingsfiscaliteit. De ene keer is er geen roerende voorheffing (een vrijstelling voor een deel van de opbrengsten van het spaarboekje), een andere keer betaal je 15 procent roerende voorheffing, dan weer 25 of 30 procent. Hoe kan iemand op lange termijn beleggen of sparen als de regels constant veranderen? Op basis van de formatiedocumenten die nu voorliggen, zal die onzekerheid niet snel afnemen. Dat is zeer betreurenswaardig.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Lees met een gerust hart Pal.be met Cyberbeveiliging van FBW.be

De meerwaardebelasting en hoe die te vermijden

Na de federale verkiezingen van 9 juni leek de kiezer de kaarten zodanig te hebben geschud dat de regeringsvorming vlot zou volgen. De discussie over de meerwaardebelasting op aandelen stak daar echter een stokje voor. Hoofdredacteur Stijn Derudder ging in gesprek met Tim Nijsmans, financieel adviseur en docent privaatbankieren, over de zin en onzin van die belasting.

Dat de meerwaardebelasting op aandelen er zal komen, lijkt stilaan onvermijdelijk. Formateur De Wevers eerste voorstel was om 10 procent belasting te heffen op de meerwaarde op aandelen. “Het is belangrijk om te weten dat het hier om de gerealiseerde meerwaarde gaat, pas bij de verkoop”, duidt Nijsmans. Momenteel bestaan er strikt genomen al verschillende vormen van meerwaardebelasting, bijvoorbeeld wanneer men in sneltempo vastgoed verkoopt. Ook de Reynders-taks, een winstbelasting op de verkoop van een obligatiefonds, is een feitelijke meerwaardebelasting.

Vennootschappen

In tegenstelling tot privépersonen, bestaat er voor bedrijven nu al een meerwaardebelasting op aandelen. “Binnen vennootschappen is er, sinds enkele jaren, een meerwaardebelasting op aandelen. Daar is het zelfs zo dat de minwaarde niet aftrekbaar is. Indien men individuele aandelen of aandelenfondsen koopt in een vennootschap, gaat men moeten betalen op de meerwaarde van de beleggingen in de vennootschap. Daar bestaat de meerwaardebelasting dus eigenlijk al.” Particulieren genieten met andere woorden van een uitzondering, maar het ziet er naar uit dat die zal verdwijnen. “In het eerste plan van De Wever stond duide-

lijk dat men de minwaarde van de meerwaarde kon aftrekken. Het lijkt ook de logica zelve om de gerealiseerde verliezen van de gerealiseerde winsten af te trekken. Dat is het minimum aan normale juridische werking van zo’n belasting.” Uit de verslaggeving van de gefaalde regeringsonderhandelingen bleek wel dat er een compromisvoorstel op tafel lag om langetermijnbeleggingen gedeeltelijk of volledig vrij te stellen van de meerwaardebelasting. Analoog met de gewezen speculatietaks, zouden vooral kortetermijnbeleggingen belast worden. “Ik zou dat persoonlijk geen slecht voorstel vinden. We hebben immers investeerders nodig in dit land. Beleggers zijn over het algemeen immers geen speculanten. Kapitaal is nodig om de economie te doen draaien.” Volgens die logica is wie lang genoeg blijft zitten een investeerder en zou dus niet gestraft worden met een meerwaardebelasting.

Tax harvesting

Hoewel België door de band genomen belastingkampioen is, zijn we een van de weinige landen waar nog geen echte meerwaardebelasting is ingevoerd. “We hadden als België voor een keer een positief element, want in de buurlanden is er sowieso ergens wel een meerwaardebelasting. Bijvoorbeeld in Frankrijk, maar

die wordt enkel geïnd bij de ultieme verkoop. Wie herbelegt, moet dus niks betalen.” Nijsmans vindt dat laatste naar eigen zeggen geen geweldig systeem, maar gelooft wel dat het beleggers aanspoort om te blijven investeren. België doet het momenteel nog beter. “En dat zelfs tegenover de Verenigde Staten, waar een systeem van kracht is dat gelijkaardig is aan het voorgestelde. Daar betaalt men belasting op de gerealiseerde meerwaarde en kan men de minwaarden aftrekken. Dat leidt tot zogenaamde ‘tax harvesting’ (de belastingen oogsten, red.).” Concreet betekent dat dat beleggers op het einde van het jaar hun totale meerwaardebelasting proberen drukken door bijvoorbeeld verlieslatende aandelen te verkopen. Nijsmans gelooft dat hier vergelijkbare praktijken de kop zouden opsteken indien het voorstel ingang zouden vinden. Belastingvrije som en private vennootschappen

De vraag is natuurlijk wie er (relatief) het zwaarst getroffen zou worden door een meerwaardebelasting op aandelen. “Dat zal waarschijnlijk de middenklasse, de gewone werkende Vlamingen, zijn. De meer geprivilegieerde klasse zal de details van die belasting beter onder de loep nemen om zo weinig mogelijk te moeten betalen.”

De allerkleinste beleggers zouden wel gespaard worden door een belastingvrije som waarvan sprake was in het voorstel. “Het ging hier over 6.000 euro. Vanaf men meer dan pakweg 100.000 euro gespaard heeft, zijn we daar al. Denk daarbij niet alleen aan een effectenrekening, maar bijvoorbeeld ook aan pensioensparen of een groepsverzekering”, aldus Nijsmans.

De financiële adviseur vermeldt ook dat sommige potentiële regeringspartijen de wens koesteren om private vennootschappen te belasten. “Dat zou heel moeilijk worden, want hoe kan men immers de meerwaarde van een private vennootschap belasten? De MR van Bouchez is, volgens wat ik hoor, veel druk aan het zetten om met dat idee komaf te maken. In dat geval zou de meerwaardebelasting misschien kunnen worden ontweken door allerlei beleggingen in een vennootschap onder te brengen.”

Kapitaalvlucht?

Fiscale hervormingen beïnvloeden de gedragingen van burgers, dat is geen geheim. Ook bij een eventuele invoering van een meerwaardebelasting op aandelen zullen de coalitiepartners hier rekening mee moeten houden. “De

echte rijken hebben eigendommen in het buitenland en kunnen dus gewoon verhuizen naar een land met een fiscaal gunstiger klimaat. We onderschatten het effect van het vertrek van die mensen, want het gaat om geld dat normaal gespendeerd zou worden in onze restaurants, bij onze garagisten, enzovoort.”

Nijsmans gelooft dat beleggen zelfs met een meerwaardebelasting nog voldoende aantrekkelijk zal blijven. “Het hangt natuurlijk wel af van de voorwaarden. In het begin was er sprake van indexatie, het aftrekken van minwaarde en zelfs even van vrijstelling bij herbelegging. Ook kosten aftrekken, een beurstaksvermindering en het verlagen van de roerende voorheffing stonden in het eerste voorstel. Met dergelijke voorwaarden blijft er zeker genoeg over voor beleggers.” In dat geval zou de belegger, zelf na betaling van een meerwaardebelasting, nog veel overhouden.

“Denk ook eens na wat het alternatief is”, zegt Nijsmans. “Geld op een spaarboekje plaatsen of in een staatsbon investeren, zal op termijn maar 1 tot 2 procent rendement opleveren. Zelfs als men 10 procent afhoudt van een gemiddeld langetermijnrendement van 6 procent op aandelen, gaat dat nog steeds maar om een vermindering van 0,6 procent. De wiskunde zegt dan dat aandelen nog steeds met voorsprong voordeliger zijn dan renteproducten.”

SIMON SEGERS STIJN DERUDDER

Wat te doen als de meerwaarbelasting er komt:

• Tax harvesting: verminder de belasting door op het einde van het jaar gedaalde of gestegen aandelen te verkopen om de totale belastbare winst te drukken

• Hou alle documentatie goed bij, zeker wanneer je in het buitenland belegt

• Hangmatbeleggen: wie bijvoorbeeld ETF’s koopt krijgt automatisch een verrekening van de winsten en verliezen van het aandelenpakket. Tax harvesting is hier niet nodig. Starten met (hangmat)beleggen doe je via deze handige link: https://www.vfb.be/artikel/drie-tips-om-te-starten-met-hangmatbeleggen

Bekijk het volledige gesprek met Tim Nijsmans via deze QR-code:

Stijn Derudder en Tim Nijsmans

Worden jongens de nieuwe meisjes?

Meisjes doen het vaak beter op school dan jongens. Jongens moeten vaker hun jaar overdoen, vertonen meer afwijkend gedrag, verlaten vaker het onderwijs zonder diploma, enzovoort. Het lijstje is lang. Die negatieve trend zet zich later door. Veel meer mannen dan vrouwen komen in de gevangenis terecht.

De oorzaken worden vaak in de evolutionaire biologie gezocht. De rol van de man was tienduizenden jaren fundamenteel verschillend van die van de vrouw. De vrouw bewaakte de grot en zorgde voor het gezin, terwijl de man streed om de voortplanting en de pluk en jacht organiseerde. Die rolverdeling wordt pas de laatste decennia in vraag gesteld. Terecht. Er zijn tal van variaties mogelijk. De emancipatie van de vrouw is intussen diep in het westerse maatschappelijk weefsel doorgedrongen. Patriarchale macht

Maar voor extreme feministen en genderideologen is de strijd nog lang niet gestreden. Voor hen gaat het om de radicale ontmanteling van de patriarchale

machtsstructuren en ‘het vieren van vrouwelijkheid’. Zo is het momenteel in brede progressieve kringen bon ton om mannelijkheid als intrinsiek dominant en destructief te zien.

Volgens de postmoderne feministe Donna Haraway zijn patriarchaat, kolonialisme en kapitalisme onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het zijn sociale machtsconstructies om te domineren en te onderdrukken. Daarom pleit ze voor de omverwerping van de bestaande wetenschappelijke definities van mannelijk- en vrouwelijkheid en voor de versplintering van de persoonlijkheid, de identiteit en de sekseverschillen in een instabiel mozaïek van ontelbare genderidentiteiten. Ze legt een bom onder de zogenaamde heteronormativiteit.

Volgens de postmoderne feministe

Donna Haraway zijn patriarchaat, kolonialisme en kapitalisme onlosmakelijk met elkaar verbonden

Discriminatie en marginalisering worden volgens het sociaal constructivisme of de queertheorie de bepalende factoren in het maatschappelijk verkeer. Die postmoderne deconstructiepolitiek heeft grote schade aangebracht in het onderwijs. Zo was de fixatie op gelijke kansen van gewezen minister van Onderwijs Pascal Smet (Vooruit) zo normatief dat hij nog liever de lat voor de leerlingen een stuk lager legde dan te pleiten voor excellerend onderwijs.

In het boekje ‘Zonder wrijving geen glans’ - uitgegeven door de VLOR (Vlaamse Onderwijsraad, een strategisch adviesorgaan van het onderwijs) - wordt gepleit “voor de dekolonisering van de dominante groep” in onze samenleving, de groep met “de meeste privileges” en dat zijn “de witte mannen die in het christelijke geloof geboren zijn”. ‘Witte’ mannen zeulen een erfzonde mee. Zolang de bestaande machtsstructuren overeind blijven, is er geen beterschap in zicht.

Wrok tegenover mannen

De Standaard bracht vorige week een aantal reportages over de ‘boy crisis’ in het onderwijs. De ‘kwaliteitskrant’ bracht verschillende reportages, zonder oog voor nuance, en overgoot het geheel met een zuur sausje van wrok tegenover jongens. De krant vreest voor een terugkeer “naar de wereld waarin de dominante man evident is”. Mannen worden meer gedreven door “rancune” en tonen een grotere aantrekkingskracht voor uiterst rechts en “een fascinatie voor een wrokkige en nijdige mannelijkheid op sociale media”. Het is dringend tijd om “de klassieke mannelijkheid in de opvoeding in te snoeren”.

Het grote probleem in het onderwijs is dat net het frappante verschil tussen jongens en meisjes op de helling staat. Meer zelfs: dat het onderwijs in sneltreinvaart aan het feminiseren is en dat het sekseverschil in speel- en leergedrag steeds meer genegeerd wordt. Jongens zijn niet dommer dan meisjes. Ze functioneren anders. Jongens moesten door de radicale feministen worden heropgevoed. Jongens moesten zoals meisjes worden: empathisch, gericht op samenwerken en zelfreflectie. Concurrentie was uit den boze. Wetenschappelijk onderzoek heeft intussen aangetoond dat de hele heropvoeding

uitdraait op een fiasco. Wat fundamenteel in de genen is ingebakken, kan je niet zomaar gaan deconstrueren zonder grote schade aan te richten.

Moslimjongeren

Bovendien wordt in De Standaard in alle talen gezwegen over de moeilijke integratie van moslimjongeren in het onderwijs. Alle zogenaamde seksestereotypen die De Standaard onderuit wil halen, worden binnen de islam als deugdzaam ervaren. De emancipatie van de vrouw heeft in de moslimwereld nog een flinke weg te gaan. De segregatie scherpt de problemen in het onderwijs en op de arbeidsmarkt voor heel wat moslims alleen maar aan. In het onderwijs is daar amper aandacht voor.

Wat fundamenteel in de genen is ingebakken, kan je niet zomaar gaan deconstrueren zonder grote schade aan te richten

Jongens moeten zich geen complex laten aanpraten. In tegenstelling tot wat De Standaard beweert, doen heel wat jongens het goed. Het onderwijs moet stoppen om van jongens meisjes te willen maken. De ‘boy crisis’ in het onderwijs toont duidelijk aan dat het beter is op te voeden met de jongensnatuur mee dan er dwars tegenin. Jongens hebben meer nood aan “discipline en autoriteit”, aldus auteur Nick De Clippel in De Standaard. Waar wachten we op?

JULIEN BORREMANS

Een subnationaliteit in Brussel als oplossing

De resultaten van het Vlaamse gedeelte van de gewestelijke verkiezingen in Brussel zijn nog altijd niet goed verteerd. Het succes van de lijst van Fouad Ahidar, vermoedelijk door toedoen van een aantal Franstalige kiezers, maakt de Brusselse regeringsvorming aan Vlaamse zijde quasi onmogelijk. Op die manier dreigt zelfs Groen straks voeling te krijgen voor de communautaire problematiek in Brussel.

Wie in Brussel woont, kan zich in principe redelijk neutraal opstellen tussen de Vlaamse en de Franstalige gemeenschap. Voor sommige dingen moet je wel een taalrol kiezen, en je identiteitskaart is uiteraard ofwel in de ene ofwel in de andere taal. Maar bij de verkiezingen kan je ervoor kiezen om Europees voor een Franstalige lijst te stemmen en federaal voor een Vlaamse (of omgekeerd). Alleen je keuze voor het Brussels Hoofdstedelijk Parlement heeft een gevolg voor de vraag of je ook voor het Vlaams Parlement kan stemmen. Kies je in dat Brussels Parlement voor een Vlaamse partij, dan mag je ook aan de Vlaamse verkiezingen meedoen. Kies je echter voor een Franstalige partij, dan heb je automatisch ook al je stem uitbracht voor het Parlement van de Franse Gemeenschap.

Franstalige inbraak in de Vlaamse kieskring

Die flexibiliteit maakt het natuurlijk mogelijk dat een aantal Franstalige kiezers inbreekt in de Vlaamse kieskring in Brussel. Uiteraard is ook het omgekeerde mogelijk, maar door de taalverhoudingen valt een eventuele Vlaamse inbraak in de Franstalige kieskring amper te meten. Een Franstalige inbraak in de Vlaamse kieskring daarentegen heeft wel grote gevolgen.

In principe is het mogelijk dat de meeste kiezers van Team Fouad Ahidar zich veel beter kunnen uitdrukken in de taal van Vondel dan die van Molière. In de praktijk twijfelt niemand eraan dat het omgekeerde het geval is. Het gevolg is dat er vandaag in de Vlaamse taalgroep in het Brussels Hoofdstedelijk Parlement een kunstmatig grote vertegenwoordig van Team Fouad Ahidar is, en die zorgt voor perikelen bij de vorming van het Vlaamse deel van de Brusselse regering.

Het is overigens niet de eerste keer dat er zo’n inbraak is van Franstalige kiezers in de Vlaamse lijsten in Brussel. In 1999 was dat zelfs uitdrukkelijk de bedoeling van Vlaams Blok, toen die partij Johan Demol aanduidde als lijsttrekker. Op die manier poogde die partij de Brusselse instellingen te blokkeren, maar slaagde daar uiteindelijk niet in.

Een subnationaliteit zou de splitsing van België gemakkelijker kunnen maken

Het is misschien symptomatisch dat de Vlaamse partijen tot nog toe vooral vreesden voor een herhaling van die inbraakpoging door Vlaams Blok/Belang, maar dat het uiteindelijk een islamistische lijst is die voor problemen zorgt, en dan nog wel voor Groen.

Talentelling

De invoering van een Vlaamse en Franstalige subnationaliteit in Brussel zou het probleem met Team Fouad Ahidar vrijwel zeker voorkomen hebben. In het stembureau zou je dan immers naargelang je subnationaliteit ofwel een Vlaamse ofwel een Franstalige stembrief krijgen. We denken dat Fouad Ahidar dan wel eieren voor zijn geld gekozen zou hebben en voor de Franse taalrol zou kiezen. Of hij zou een pak minder stemmen gekregen hebben, en dus ook minder of zelfs helemaal geen verkozenen, ook niet voor het Vlaams Parlement. Aan Vlaamse zijde is men altijd wat weigerachtig blijven staan tegenover de invoering van een subnationaliteit in Brussel. In de Vlaamse Rand proberen Franstalige burgemeesters immers sluiks een vorm van subnationaliteit in te voeren wanneer ze registers aanleggen met de

taalkeuze van hun burgers. Iedereen weet ook wat het uiteindelijke doel van die taalregisters is. Die taalregisters zouden echter strikt gescheiden moeten blijven van een eventuele subnationaliteit in Brussel. Daarbij zou zelfs het principe moeten gelden dat wie vanuit Vlaanderen naar Brussel verhuist, daar automatisch de Vlaamse subnationaliteit krijgt toegewezen, ook als hij vanuit de Vlaamse Rand naar Brussel verhuist.

Splitsing van Brussel als voorbereiding

De invoering van een subnationaliteit in Brussel houdt natuurlijk ook een risico voor Vlaanderen in. Die invoering zou bijvoorbeeld zwart op wit duidelijk kunnen maken hoe klein de Vlaamse gemeenschap geworden is in Brussel. Daar staat tegenover dat de verkiezingsuitslagen in Brussel dat nu ook al doen. Maar het grote voordeel voor Vlaanderen is wel dat de splitsing van Brussel in twee subnationaliteiten de uiteindelijke splitsing van België mee kan helpen voorbereiden. Zo’n split-

sing van Brussel zou het bijvoorbeeld mogelijk maken om het Vlaams Parlement vervroegd te ontbinden. Het Vlaams Parlement is vandaag een legislatuurparlement, omdat je in Brussel de Vlaamse kiezers niet kan oproepen om te gaan stemmen zonder ook alle Franstalige kiezers uit te nodigen (en vice versa voor de Franstaligen). Maar met een subnationaliteit zou het ook mogelijk geweest zijn om de verkiezingen voor de Brusselse kieskring van het Vlaams Parlement over te doen, in plaats van een volkomen zinloze hertelling te eisen zoals Open Vld in juni deed. Zo’n subnationaliteit zou ook ‘nieuwe Belgen’ in Brussel kleur doen bekennen over de vraag tot welke gemeenschap ze willen behoren. Maar misschien het belangrijkste van al: het zou de Brusselse knoop ten dele kunnen ontwarren en daarmee de splitsing van België gemakkelijker kunnen maken. In het voor Vlaanderen beste geval zouden we dan nu al weten wie er in Brussel zal mogen genieten van (uiteraard slechts tijdelijke) faciliteiten voor Franstaligen in de hoofdstad van de Vlaamse Republiek.

Donna Haraway

Fouad Ahidar en Najima El Arbaoui (Team Ahidar)

Sluiting Audi Vorst: de Chinezen en overheidssteun

De Volkswagen-groep heeft beslist dat de Audi-fabriek in Vorst geen nieuw model zal mogen produceren. Momenteel produceert de fabriek het model Q8 e-tron, maar die productie verhuist in 2027 naar Mexico, zoals deze zomer al aangekondigd werd. Eind volgend jaar rolt de laatste auto van de band. De overheid wil daarom uitgereikte subsidies terugvorderen en stelt zich tegelijkertijd vragen over de toekomst van de site waarop de fabriek gevestigd is.

Met de sluiting van Audi Vorst verdwijnt de voorlaatste autofabriek in ons land: Volvo Cars Gent blijft als laatste over. De Belgische voertuigindustrie is op sterven na dood en in de rest van Europa zijn de cijfers even onheilspellend. Volgens sectororganisatie ACEA werd in 2011 28 procent van alle voertuigen ter wereld in Europa geproduceerd. In 2022 is dat gedaald naar 19 procent.

Kanarie in de koolmijn

Er klinken geruchten dat de Chinese autobouwer BYD geïnteresseerd zou zijn in een

eventuele overname van de fabriek. “Zij zijn namelijk erg geïnteresseerd om nieuwe fabrieken te openen in Europa”, zegt Tony Verhelle, oud-hoofdredacteur van het tijdschrift Autogids. Een potentiële samenwerking met de Volkswagen-groep zou ook tot de mogelijkheden behoren.

Bij Audi Vorst werken meer dan drieduizend mensen. Een commissie van het federaal parlement bekijkt wat er met de site moet gebeuren. “Het is de bedoeling om zo snel mogelijk perspectief te bieden aan de duizenden werknemers”, reageert Kamerlid Axel Ronse (N-VA). “We moeten de site een snelle door-

Hongarije dreigt bussen vol migranten naar Brussel te sturen

De Hongaarse staatssecretaris voor Binnenlandse Zaken Bence Rétvàri dreigt ermee bussen vol asielzoekers richting Brussel te sturen, om op die manier druk uit te oefenen op het Europese asiel- en migratiebeleid. Federaal staatssecretaris Nicole de Moor keurt het dreigement af. “Het unilateraal afschuiven van verantwoordelijkheid door middel van dit soort dreigementen ondermijnt de solidariteit en samenwerking binnen de Unie”, reageert de cd&v-politica. “België zal geen toegang verlenen aan migratiestromen die op deze manier geïnstrumentaliseerd worden.”

Eind vorig jaar bereikten de Europese lidstaten en het Europees Parlement een akkoord over een hervorming van het asiel- en migratiebeleid. Een deel van dat nieuwe beleid is het systeem van verplichte solidariteit. Ieder land moet een bepaald aantal asielzoekers opvangen. Landen die minder mensen willen herbergen, moeten extra bijdragen aan een fonds dat dient voor de bescherming van de buitengrenzen en de zwaarst getroffen gebieden, zoals Griekenland en Lampedusa. Al bij de sluiting van het akkoord kondigde Hongarije aan niet te willen betalen voor het solidariteitsmechanisme. De Hongaren zouden ook geen mensen opvangen tegen hun zin. Dat leverde hen al een boete van 200 miljoen euro op, maar dat is niet naar de zin van de regering-Orbán. “Als de EU Hongarije wil dwingen om illegale migranten, die we al miljoenen keren tegenhielden, binnen te laten, zal Hongarije die mensen een ‘one way ticket’ richting Brussel geven”, verklaarde staatssecretaris voor Binnenlandse Zaken Bence Rétvàri bij Euronews.

Migranten als politiek drukkingsmiddel

Het is niet de eerste keer dat migratie als politiek drukkingsmiddel tegen de EU gebruikt

wordt. Als wraak voor de handelssancties tegen zijn land, besloot de Wit-Russische president Aleksandr Loekasjenko om migranten uit het Midden-Oosten richting de Europese Unie te sturen. Omdat Europa niet op alle eisen (een Europese visumvrijstelling, meer financiële steun, verregaande toetredingsonderhandelingen,…) inging, besloot de Turkse president om alle grenzen met de Europese Unie open te houden. Ook de Marokkaanse autoriteiten moedigden in 2021 duizenden migranten aan om de oversteek richting Spanje te maken, na een diplomatieke rel tussen beide landen.

Met Brussel als Europese hoofdstad zou ons land weleens het slachtoffer kunnen worden van het robbertje dat Hongarije en de EU met elkaar uitvechten. Daarom spreekt ontslagnemend staatssecretaris De Moor haar “sterke afkeuring” uit over de uitlatingen van de Hongaren. “Hongarije reageert in de eerste plaats op een dispuut dat ze hebben met de EU. Maar dergelijke uitspraken zijn wel enorm schadelijk voor de andere lidstaten, en in het bijzonder België, waar de Europese instellingen gehuisvest zijn.” De Moor vraagt aan de Europese Commissie om actie te ondernemen, al doet ze de uitspraken vooralsnog af als “grootspraak”.

WANNES NEUKERMANS

Team Fouad Ahidar doet in verschillende centrumsteden mee

Team Fouad Ahidar zal niet enkel in Brussel opkomen voor de gemeenteraadsverkiezingen. Ahidar wil op 13 oktober met een lijst opkomen in twaalf gemeenten, waaronder Gent, Antwerpen, Mechelen en Vilvoorde.

Partijen hebben nog tot 14 september om hun kandidatenlijsten in te dienen. De partij van Fouad Ahidar, die onverhoopt drie Brusselse en één Vlaamse zetel binnenhaalde op 9 juni, wil de lijn doortrekken naar de gemeenteraadsverkiezingen. Ahidar heeft aangekondigd dat hij in Gent, Antwerpen, Mechelen en Vilvoorde wil opkomen. “We richten ons vooral tot mensen die niet gaan stemmen”, aldus Ahidar bij Nieuwsblad. “We willen hen overtuigen om toch naar de stembus te trekken en om op ons te stemmen.”

WANNES NEUKERMANS

start kunnen geven. Welk bedrijf daar ook zit, het belangrijkste is dat er nog auto’s worden geassembleerd. Mij maakt het niet zoveel uit of het een Chinese, Amerikaanse of Europese autofabrikant is. Als het maar een fabrikant is die investeert in de site en zorgt voor werkgelegenheid.”

Anderzijds is het zo dat de Chinese autofabrikanten met de staatssteun van de Chinese overheid over een oneerlijk concurrentievoordeel beschikken. “Dat vormt een aanzienlijk probleem”, geeft Ronse toe. “Ik ben bezorgd dat Audi Vorst de kanarie in de koolmijn is of was. Europa moet daar iets aan doen. Niet door zelf op staatssteun te beginnen leunen, maar door de markt en de concurrentie te beschermen.”

Vlaamse overheidssteun

De Vlaamse overheid reikte ruim zes miljoen euro ‘transformatiesteun’ uit aan de Audi-fa-

briek. Nu die subsidies niet geholpen blijken te hebben, wil de overheid het geld terugvorderen, ook al gaat het om een beperkt bedrag. “Zes miljoen is eigenlijk maar een laag bedrag in de autosector. Als het gaat om een nieuwe fabriek te bouwen, kunnen die subsidies zelfs oplopen in de honderden miljoenen”, aldus Tony Verhelle.

Vlaams Parlementslid Tom Lamont (Vlaams Belang) verwacht weinig problemen bij het terugvorderen van die staatssteun, al kaart hij wel aan dat het belangrijk is om de zaak goed op te volgen. “Audi is een correct bedrijf. Desnoods betaalt moederbedrijf Volkswagen-groep het bedrag terug.” Lamont hoopt dat het teruggevorderde geld opnieuw als transformatiesteun ingezet wordt. “Er is sprake van duizenden werknemers die mogelijk hun baan verliezen. Als je de leveranciers meerekent, zou het aantal getroffen werknemers kunnen oplopen tot zesduizend.”

Mobiliteitsproblemen en vergunningenkluwen doen aannemers stad mijden

Lage-emissiezones, circulatieplannen, verkeerskosten en opstoppingen zorgen er, samen met de vergunningenproblematiek en de ingewikkelde administratie, voor dat aannemers vaker en vaker de stad links laten liggen. Dat blijkt uit een recente enquête van Bouwunie, de organisatie voor kmo’s en zelfstandigen in de bouwsector.

Een derde van de aannemers kiest ervoor om niet in de stad te werken. Enerzijds omdat ze er simpelweg niet geraken: lage-emissiezones, circulatieplannen, verkeersopstoppingen, parkeerkosten, zones waar geen auto’s of vrachtwagens mogen komen,… Mensen die in de stad komen, vinden moeilijker parkeerplek. Bovendien zegt 40 procent van de aannemers vaker een (parkeer)boete te krijgen dan vroeger. Het is ook niet altijd prettig samenwerken met gemeente- en stadsbesturen. Het aanvragen van vergunningen, betalingen en subsidies verloopt vaak stroef: bijna 50 procent van de respondenten zegt niet te weten bij wie ze in hun gemeente met vragen terechtkunnen.

In aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen roept Bouwunie op het werk van aannemers niet moeilijker te maken. “Het is van essentieel belang dat aannemers, vooral in stedelijke gebieden, gemakkelijk toegang krijgen tot de werf”, klinkt het bij Bouw&Wonen. Daarom pleit de organisatie onder andere voor interventiekaarten en tijdelijke werfkaarten, meer uniforme regelgeving tussen gemeenten, een centraal aanspreekpunt per gemeente en geen extra belastingen of GAS-boetes.

WANNES NEUKERMANS

DYLAN WAGEMANS

Viktor Orban en Nicole de Moor

Het circulatieplan in Gent

Is er nog een toekomst voor de Europese maakindustrie?

De situatie bij Audi Brussels heeft stilaan het kookpunt bereikt. Het conflict behelst opnieuw het klassieke verhaal: er heerst onduidelijkheid, angst en onbegrip, het management en de vakbonden begrijpen elkaar niet en de werknemers eisen garanties en zekerheden. Na de Van Hool-saga krijgt de Belgische maakindustrie dus opnieuw zware klappen te verduren. En die klappen komen niet zomaar uit de lucht vallen. Laten we even uitzoomen en kijken naar de kern van het probleem.

Twee spelers zijn fundamenteel in de teloorgang van de Belgische, en bij uitbreiding Europese, maakindustrie: China en de EU. China voert een agressief en protectionistisch economisch beleid waarmee Europese bedrijven steeds moeilijker kunnen concurreren. Daarenboven maakt Europa investeringen in zware industrie steeds oninteressanter door het invoeren van doorgeslagen klimaatdoelstellingen en stikstofregels. Als je die twee zaken samenvoegt, namelijk een hyperambitieus China dat zich enkel aan zijn eigen regels houdt en een talmend Europa dat zichzelf uit de markt reguleert, krijg je de perfecte storm waarin er slachtoffers als Van Hool en Audi Brussels vallen.

Is de boot gaan varen?

Moeten onze arbeiders zich bij de situatie neerleggen? Zeker niet. Of toch niet als de Europese Unie nu durft in te grijpen. Want wat Europa nog wel heeft, is een enorm kennisvoordeel ten opzichte van veel buitenlandse concurrenten. Investeringen in innovatie en technologische vooruitgang kunnen helpen om nieuwe productietechnologieën te creëren die efficienter en concurrerender zijn in een meer technologische maakindustrie in het Westen.

Wat Europa nog wel heeft, is een enorm kennisvoordeel ten opzichte van veel buitenlandse concurrenten

Bovendien moeten Vlaanderen en Europa opnieuw fors durven te investeren in infrastructuur. Een goed uitgebouwde infrastructuur is essentieel voor een sterke maakindustrie. Investeringen in transport, energievoorziening en digitale infrastructuur kunnen de productiviteit verhogen en de kosten voor fabrikanten verlagen. Waar moeten we dat geld vandaan halen? Laten we beginnen met te stoppen geld in de bodemloze klimaatput te gooien, internationale solidariteitsprojecten stop te zetten en de migratiekraan dicht te draaien. Allemaal zaken die onze economie en onze maakindustrie verzwakken en ons tegelijk handenvol geld kosten. Nood aan een heldere visie

Ook onderwijs is van fundamenteel belang. Het opleiden van een deskundige en technisch vaardige beroepsbevolking is van cruciaal belang voor een bloeiende maakindustrie. Investeren in onderwijs en vaardigheidstraining gericht op technische beroepen kan helpen om de arbeidskrachten te voorzien die nodig zijn voor moderne productieprocessen. We moeten dus afstappen van een doorgeslagen diensteneconomie waarin we duizend-en-één grafisch ontwerp- en marketingrichtingen aanbieden, maar juist opnieuw meer focussen op de zuiver intellectuele en de zuiver technische beroepen.

Uiteraard is het bovenstaande een grove vereenvoudiging van een complexe situatie, en vooral een die de werknemers van Audi Brussels weinig soelaas zal bieden. Maar we moeten vooruit blijven kijken en ons daarbij laten leiden door heldere principes en ideeën.

PEPIJN DEMORTIER

Tips voor rechtse bestuurders

Twee: begin met goede afspraken

Decreet Lokaal Bestuur is grondig gewijzigd. De opkomstplicht is afgeschaft. De zogenaamde ‘pot’ telt niet meer mee. De grootste lijst krijgt initiatiefrecht en de stemmenkampioen van de grootste coalitiepartner wordt burgemeester. Noteer dat de grootste partij nog altijd buitenspel kan staan wanneer ze geen coalitiepartners vindt.

Zelf ben ik maar een koele minnaar van een aantal van die wijzigingen. Zo had ik geen probleem met de opkomstplicht. Het feit dat de overheid de helft van mijn inkomsten als belasting afroomt, vind ik een stuk drastischer dan het feit dat diezelfde overheid mij bij elke verkiezing een wandeling van een halfuur laat maken. Ook meen ik dat een stemmenkampioen niet automatisch de meest geschikte persoon is om een ploeg door zes jaar bestuur te loodsen.

Wie na 13 oktober met bepaalde partners wil besturen, deed hopelijk de moeite om geregeld eens met die mensen een koffietje te drinken

Verkiezingswetgeving is vanzelfsprekend nodig, maar de vorming van een degelijk en stabiel bestuur blijft toch vooral mensenwerk. Men zegt wel eens dat de politieke tegenstellingen op lokaal vlak minder spelen: een weg aanleggen is niet links of rechts. Dat klopt, maar ook weer niet. Bij thema’s als integratie of mobiliteit, de gulheid van het OCMW, taalgebruik en hoofddoeken aan de loketten, zwarte pieten en kerstmarkten, speelt ideologie wel degelijk een rol. Of dat zou toch moeten: een bestuurder die op die terreinen zijn of haar punt niet maakt, verdient uw stem niet.

Uitgebreid bestuursakkoord

Ik hoor of lees soms over akkoorden die op een bierviltje zijn afgesloten. Over veel meer dan de verdeling van de postjes kan dat toch niet gaan. De posten en de bevoegdheden die erbij horen, zijn natuurlijk belangrijk, want je kan maar beter zelf bevoegd zijn voor de klemtonen die je wil leggen. Evenzeer te vermijden zijn vage teksten die de verzameling vormen van de programma’s van alle deelnemende partijen. Dergelijke teksten maken geen keuzes en houden geen rekening met het zeer strakke keurslijf waarin een lokaal bestuur nu eenmaal geprangd zit. Daarover meer in een volgende bijdrage.

Wie hoopt een bonus voor goed bestuur binnen te halen, mag niet in het nieuws komen met onderlinge bekvechterij

Zonder degelijk akkoord zal de ploeg al snel geconfronteerd worden met de schaarste van mensen en middelen, of met keuzes die dan toch moeten gemaakt worden. Een goed bestuur moet volgens mij dan ook gebaseerd zijn op een uitgebreid bestuursakkoord - en dan spreek ik over enkele tientallen bladzijden - waarbij voor elk beleidsdomein niet alleen de grote lijnen worden uitgetekend, maar ook de budgetten en de beschikbare personeelsleden worden vastgelegd.

Vertrouwensband

Het allerbelangrijkste lijkt me dat er een minimale vertrouwensband bestaat tussen de mensen die samen een bestuurscollege vormen. De politiek verschilt daarin niet wezenlijk van een bedrijf of een vereniging. Vertrouwen komt te voet en gaat te paard. Het groeit langzaam over de jaren heen. Het is naïef om te denken dat coalities gevormd worden als een loutere optelsom van behaalde zetels. Wie na 13 oktober met bepaalde part-

Je kan maar beter zelf bevoegd zijn voor de klemtonen die je wil leggen

ners wil besturen, heeft hopelijk de moeite genomen om de voorbije jaren geregeld eens met die mensen een koffie te drinken of een praatje te maken. De afwezigheid van dat soort informele contacten in de meeste gemeenten - in zoverre ik dat persoonlijk natuurlijk correct kan inschatten - vormt een extra drempel voor Vlaams Belang bij het doorbreken van het cordon. Ik pleit voor stevige debatten bij het onderhandelen van een bestuursakkoord, maar tegelijk voor de correcte uitvoering ervan tijdens de legislatuur. De tocht is lang en loopt over tal van uitdagingen en onverwachte obstakels. Wie hoopt om op het einde een bonus voor goed bestuur binnen te halen, mag geen zes jaar lang in het nieuws komen met onderlinge bekvechterij. Tegen slechte karakters en oneerlijkheid kan je vanzelfsprekend niet op - ook dat heb ik moeten ervaren -, maar je moet de tocht wel aanvatten met het oprechte voornemen om je minstens zelf aan de afspraken te houden.

KARIM VAN OVERMEIRE

Installatie gemeenteraad Aalst met Karim die de eed aflegt bij burgemeester

Christoph D’Haese in 2013

Het

IRMHILD BOSSDORF

“Elke

dag vindt in Duitsland wel ergens een steekpartij plaats waarbij migranten betrokken zijn”

Officieel beschikt Vlaanderen over 13 zetels in het Europees Parlement. Toch zijn het er in de praktijk 13,5: Irmhild Bossdorf, Europarlementslid voor AfD, zag het levenslicht in Mechelen en beschikt zowel over de Duitse als de Vlaamse nationaliteit. Vandaag verschijnt ze regelmatig op evenementen van de Vlaamse Beweging. “Ik heb al sinds mijn geboorte een hechte band met Vlaanderen.”

Het kantoor van Irmhild Bossdorf, op de derde verdieping van het Europees Parlement in Brussel, doet nog wat leeg aan. De antieke stoelen in de zitkamer ging ze pas daags voor het interview ophalen in Mechelen, haar geboortestad. Op de zetel en bijzettafel is het nog even wachten. We nemen dus noodgedwongen plaats aan haar bureau in de aangrenzende kamer. Bossdorf biedt uw verslaggever een tas thee aan. Zowel zijzelf als haar twee medewerkers zijn fervente theedrinkers, vertelt ze met een brede glimlach. Ook een boekenkast ontbreekt nog, al loopt Bossdorf niet het risico om plots zonder lectuur te vallen. In haar thuisbasis in de buurt van Bonn beschikt ze namelijk over een thuisbibliotheek die maar liefst 50.000 boeken telt. Om dat aantal even in perspectief te plaatsen: een bijzonder gemotiveerde lezer kan in zijn of haar leven zo’n 5.000 boeken verslinden. Ondanks de grote omvang ervan, slaagde Bossdorfs overleden echtgenoot erin om een structuur aan te brengen in de boekenmassa, want de boeken zijn gesorteerd per thema. Ook de Vlaamse Beweging kreeg een eigen plekje.

tionalist. Na hun huwelijk hebben mijn ouders enkele maanden in Vlaanderen gewoond. Ik ben zelf in Mechelen geboren en beschik dus over de dubbele nationaliteit. Ik heb sinds mijn geboorte een hechte band met Vlaanderen.”

Waarom vindt u het belangrijk om nog steeds elk jaar met uw kinderen de IJzerwake bij te wonen?

“Mijn kinderen en ik gaan nog steeds elk jaar met vakantie in Vlaanderen. Het is onze enige vakantiebestemming. Ik wil dat mijn kinderen de Vlaamse levenswijze leren kennen en de taal machtig zijn. Mijn dochter heeft haar echtgenoot leren kennen op de IJzerwake. Zelf ben ik niet naar school geweest in Vlaanderen. Maar ik heb als kind wel enkele maanden in een Mechels kleuterdagverblijf doorgebracht.”

Op welke manier verschilt de Duitse van de Vlaamse levenswijze?

We moeten ons geen illusies maken: we zullen niks te zeggen hebben

Op de vensterbank achter Bossdorf ligt haar karakteristieke rieten hoedje. Bezoekers van de IJzerwake zullen het enkele weken geleden misschien hebben opgemerkt op de weide. U vraagt zich ongetwijfeld af wat een Duits Europarlementslid daar in hemelsnaam te zoeken heeft. “Mijn moeder is opgegroeid in een Vlaams-nationaal nest. Ze was een van de eerste leden van het Vlaams Nationaal Jeugdverbond (VNJ, red.), dat werd opgericht in 1961. Voordien was ze lid van de Blauwvoetvendels”, vertelt Bossdorf. “Mijn vader was een Duitse na-

“Het leven in Vlaanderen verschilt sterk van dat in Duitsland. Duitsers hebben de Pruisische levenswijze overgenomen: alles moet ordelijk en stipt zijn. De Bourgondische levensstijl, zoals die in Vlaanderen bestaat, kennen de Duitsers niet. Veel Duitse vrienden komen graag bij ons over de vloer, omdat ze dan een uitgebreide maaltijd voorgeschoteld krijgen (lacht). De tafel wordt altijd gedekt voor onverwachte bezoekers. Het maakt niet uit hoe laat het is. Dat is zeer zeldzaam in Duitsland. Voor Duitsers is eten een noodzakelijk kwaad. Het is geen vorm van ontspanning. Vlamingen genieten meer van het leven en zijn rustiger. In Vlaanderen komt het niet aan op een kwartiertje. In Duitsland wel.” Beschouwt u het als uw taak om beide levenswijzen met elkaar te verzoenen?

“Ik ben erg trots op mijn dubbele nationaliteit, al zal ik nooit zeggen dat ik

een Belg ben. Ik ben een Vlaming. Ik vind het belangrijk om de banden met Vlaanderen te onderhouden. Ik probeer ook andere Duitsers in contact te brengen met Vlaanderen. De laatste decennia is dat veel te weinig gebeurd. Een van de redenen daarvoor is dat rechts en nationalistisch Duitsland tot voor kort niet over een sterke politieke beweging kon beschikken. Er waren wel nationalistische tijdschriften, kranten en intellectuelen, maar een partij ontbrak.”

Binnen onze partij zijn er mensen die niet voor AfD spelen, maar voor de staat

“Daar is 11 jaar geleden verandering in gekomen met de opkomst van Alternative für Deutschland (AfD). Sindsdien beschikt rechts Duitsland eindelijk over een partij waarmee het Vlaams Belang kan samenwerken. Vorig jaar heb ik Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken voor het eerst uitgenodigd om een toespraak te geven voor AfD. Ik beschouw het als mijn taak om contacten te leggen tussen Vlamingen en Duitsers.”

Betreurt u het dat AfD en Vlaams Belang niet langer tot dezelfde Europese fractie behoren?

“Ja, maar dat was misschien een beetje onze eigen schuld (het Franse Rassemblement National wilde niet meer samenwerken met AfD, nadat Europees lijsttrekker Maximilian Krah had gezegd dat ‘niet alle SS’ers criminelen waren’, red.). AfD behoort nu tot de fractie ‘Europe of Sovereign Nations’ (ESN), de meest rechtse van de drie nationalistische fracties in het Europees Parlement. Daarbinnen zijn we de grootste partij met 14 Europarlementsleden. Voor AfD is het een goede zaak dat we tot die fractie behoren. Binnen de par-

tij bestaan immers twee stromingen. De ene wil aansluiting vinden bij de christendemocraten. De andere heeft al lang begrepen dat dat nooit zal lukken en dat de ‘Brandmauer’ of het cordon sanitaire rond AfD zal blijven bestaan. In Thüringen zijn we de grootste partij, in Sachsen de op een na grootste. Maar we moeten ons geen illusies maken: we zullen niks te zeggen hebben.”

Waarom is het voor AfD zo moeilijk om individuele mandatarissen of kandidaten tot de orde te roepen?

“Politieke partijen worden in Duitsland niet zo centralistisch aangestuurd als in Vlaanderen. Duitsland is een reusachtig land met veel verschillende stromingen. Oost-Duitsers denken helemaal anders dan West-Duitsers. Oost-Duitsland stemt rechts, terwijl West-Duitsland gecorrumpeerd is door het Westen en het kapitalisme. Oost-Duitsers herinneren zich maar al te goed hoezeer de vrijheid van meningsuiting door het communistische regime werd ingeperkt. Als ze destijds niet op straat waren gekomen, zouden ze nog steeds onder een communistisch regime leven. Voor inwoners van West-Duitsland is dat nieuw. Zij zwijgen vandaag uit angst om hun job te verliezen. De verschillen tussen Oost en West maken het voor het nationale partijbestuur heel moeilijk om een gemeenschappelijke richting te bepalen.”

U groeide zelf op in West-Duitsland. Hoe stond uw gezin tegenover een eenmaking van Duitsland?

“Weinig Duitsers durfden voor de val van de muur in 1989 pleiten voor de eenmaking van Duitsland. Als je dat toch durfde te doen, werd je weggezet als een nazi of een rechts-extremist. Niemand wilde nog met je praten. Mijn vader is in 1983 zijn job verloren omdat hij een boek had gepubliceerd over de eenmaking van Duitsland. Daarin onderzocht hij verschillende pistes om tot een eengemaakt Duitsland te komen en legde hij uit waarom dat noodzakelijk was. Een furieuze Helmut Kohl,

AFD)

IK VREES DAT

EUROPARLEMENTS-

LEDEN NIET BIJZONDER VEEL KUNNEN

VERWEZENLIJKEN

de toenmalige Bondskanselier, heeft de werkgever van mijn vader gedwongen om hem te ontslaan. Zo ging het er destijds aan toe in Duitsland.”

Is de Duitse eenmaking mislukt?

“De Duitse eenmaking is niet mislukt, maar niet verlopen zoals we hadden gehoopt, want Duitsland is niet sterker uit de hereniging gekomen. Oost-Duitsland, met zijn zwakkere economie, werd simpelweg toegevoegd aan West-Duitsland. Desalniettemin zijn Oost-Duitsers zeer weerbarstig. Ze hebben goed stand weten te houden in een dictatuur. Ze weten hoe je kritiek kan formuleren zonder op de radar van de staatsveiligheid te komen. Dat is iets wat wij, West-Duitsers, van hen kunnen leren.”

Op welke manier verschillen de Oost- en West-Duitse levensstijl nog van elkaar?

“Oost-Duitsers zijn niet bang. Ze durven te zeggen wat ze denken. Dat is meteen ook de reden waarom AfD zo sterk staat in Oost-Duitsland. Het brutale communistische regime heeft Oost-Duitsers veertig jaar lang de mond gesnoerd. Ze weten hoe een dictatuur werkt en willen dat geen tweede keer meemaken.”

naar Duitsland, ligt al ver achter ons. De Duitse economie is de enige in Europa die krimpt. Duitsland heeft zijn eigen energievoorziening afgeschaft. We hebben geen kerncentrales meer. We worden steeds vaker geconfronteerd met ‘brown-outs’, waardoor bedrijven slechts enkele uren per dag toegang krijgen tot het elektriciteitsnet.”

Waarom is Duitsland vandaag de zieke man van Europa?

“Het ontbreekt Duitsland aan een langetermijnvisie. Als je aan politiek doet, moet je een duidelijk doel voor ogen hebben. Politici zijn vandaag enkel bezig met de volgende verkiezing. Wat was de langetermijnvisie van Angela Merkel? Niemand die het weet. Het is gemakkelijk om de grenzen open te zetten en dan doodleuk ‘Wir schaffen das’ te zeggen. Wir schaffen das nicht! Elke dag vindt in Duitsland wel ergens een steekpartij plaats waarbij migranten betrokken zijn. De cijfers zijn hallucinant.”

U was een van de eerste politici die durfde te pleiten voor remigratie. Waarom vond u het belangrijk om dat thema op de politieke agenda te zetten?

“Ik heb in een speech in Maagdenburg, om mijn kandidatuur voor de Europese lijst van AfD kracht bij te zetten, als een van de eersten voor remigratie gepleit. Maar er zijn natuurlijk nog andere AfD’ers die daarvoor pleiten, onder wie Matthias Helferich uit Noordrijn-Westfalen en Björn Höcke uit Thüringen. In het Oost-Duitse Thüringen ligt een pleidooi voor remigratie natuurlijk minder gevoelig dan in het West-Duitse Noordrijn-Westfalen. In Thüringen heeft AfD volop campagne gevoerd met het begrip ‘remigratie’. Dat was een groot succes (AfD werd bij de deelstaatverkiezingen in Thüringen de grootste partij, red.). Maar binnen AfD zijn er ook politici die burgerlijker willen zijn en remigratie een gevoelig thema vinden.”

“Begin dit jaar was er heel veel te doen over een privébijeenkomst van CDU’ers, AfD’ers en identitairen zonder partijpolitieke affiliatie in Potsdam. Ook de Oostenrijkse activist Martin Sellner heeft daar gesproken over remigratie. Correctiv, een door de staat betaald netwerk van ‘onderzoeksjournalisten’, heeft die bijeenkomst gefilmd. Hoe ze daarin geslaagd zijn, is nog steeds een groot vraagteken. Volgens mij was het een operatie van de ‘deep state’. In januari, toen de boerenprotesten uitbraken in Duitsland, heeft men de bijeenkomst gebruikt als bliksemafleider. Correctiv heeft toen bericht dat er op die bijeenkomst over ‘deportatie’ zou gesproken zijn. Enkele deelnemers van de bijeenkomst hebben klacht ingediend. Ze hebben van de rechter gelijk gekregen: het woord deportatie is daar niet gebruikt. Desalniettemin was het een handige manier om mensen te mobiliseren tégen AfD. Dat maakt onze recente verkiezingsoverwinningen in Thüringen en Saksen alleen maar mooier.”

Wat verstaat u precies onder remigratie?

Die evolutie moeten wij nog doormaken. De ene afdeling kan er bijvoorbeeld voor kiezen om zich niet achter de nationale campagne te scharen en een andere tint blauw of andere foto’s en slogans te gebruiken. Het partijbestuur van AfD heeft daar geen controle over. In Vlaanderen zou het ondenkbaar zijn dat een campagne gelanceerd wordt zonder instemming van de partijvoorzitter of het partijbestuur.”

Waarom heeft AfD die evolutie nog niet doorgemaakt?

“AfD is begonnen als een eurokritische partij van hoogleraars die in de euro een bedreiging zagen voor de Duitse economie. Als we van in den beginne een rechtse partij waren geweest, hadden we het geen 11 jaar volgehouden. Dan zouden we hetzelfde lot hebben ondergaan als ‘Die Heimat’ (de vroegere Nationaaldemocratische Partij van Duitsland of NPD, red.) of Die Republikaner (REP, red.). AfD opereert nog steeds in een vijandig klimaat. Maar we zijn zo sterk geworden dat het voor de staat vrijwel onmogelijk is geworden om ons te verbieden, ook al laait die discussie steeds weer op. Volgens de Staatsveiligheid is AfD, althans in enkele bondslanden zoals Thüringen, een extreemrechtse partij. Maar de Oost-Duitsers trekken zich daar niks van aan en stemmen massaal op ons. Een partij die 32 procent haalt in Thüringen, kan je moeilijk verbieden. Wat ga je doen met al haar kiezers? We hebben het geluk gehad dat niemand in het begin doorhad dat AfD wel eens zou kunnen uitgroeien tot een rechtse partij. En nu wordt het moeilijk om ons nog te verbieden.”

“Ik vrees wel dat de ‘deep state’ probeert om voor rechtsonzekerheid binnen AfD te zorgen. Dat kan bijvoorbeeld door mensen lid te laten worden van AfD in een kieskring waarin ze niet wonen, maar ook door de partijprocedures te ondermijnen. Het is mogelijk dat wij op sommige plaatsen geen lijsten kunnen indienen. De regelgeving rond politieke partijen is in Duitsland immers zeer streng. Meestal is de handhaving ervan niet zo strikt, maar je mag ervan uitgaan dat dat voor de rechtse AfD wel het geval zal zijn. In maart volgend jaar moeten we in Noordrijn-Westfalen onze lijst voor de Bondsdag samenstellen. Als er dan nog steeds onzekerheid bestaat over leden en lidmaatschappen, kan onze lijst onontvankelijk worden verklaard. Binnen onze partij zijn er mensen die niet voor AfD spelen, maar voor de staat, en daar dus alle belang bij zouden hebben.”

Het is een publiek geheim dat u jarenlang onder een pseudoniem voor Junge Freiheit heeft geschreven. Waarom heeft u de overstap van de journalistiek naar de politiek gemaakt?

stoken door Antifa-leden. Ook verschillende auto’s van oprichter Dieter Stein zijn in vlammen opgegaan. Het was een lange en harde strijd om van een conservatief blad als JF een gevestigde waarde in het Duitse medialandschap te maken. Vandaag is voor het JF iets makkelijker. JF is niet mainstream geworden, maar de tegenstanders hebben zich neergelegd bij het feit dat JF bestaat.”

Waarom heeft u ervoor gekozen om op de lijst voor het Europees Parlement te staan?

“Ik zou nu heel praktisch kunnen antwoorden dat Brussel voor mij dichterbij is dan Berlijn, maar dat ga ik niet doen (lacht). Ik was eerlijk gezegd nooit van plan om in een parlement te zetelen. Maar omwille van mijn goede connecties met Vlaanderen en Nederland leek het de partij interessant om me in het Europees Parlement te positioneren.”

Ik ben erg trots op mijn dubbele nationaliteit

“Inhoudelijk werk is belangrijk, maar ik vrees dat Europarlementsleden niet bijzonder veel kunnen verwezenlijken. Wat ik wel kan doen, is de samenwerking tussen Vlamingen, Nederlanders en Duitsers verbeteren.”

U zetelt in de commissies Regionale ontwikkeling (REGI) en Vrouwenrechten en Gendergelijkheid (FEMM).

Waarom heeft u die gekozen?

“Rechtse vrouwen durven vaak niet voor hun mening uitkomen. Dat betreur ik. Daarom organiseer ik meermaals per jaar een internationaal vrouwencongres in Noordrijn-Westfalen. Op die manier willen we rechtse vrouwen een podium geven. Zowel mannen als vrouwen mogen het evenement bijwonen, maar de sprekers zijn allemaal vrouwen. Ik weet dat het moeilijk zal worden om te wegen op de commissie FEMM. Dat is een van de wokeste, zoniet dé wokeste in het Europees Parlement. Maar het is wel een heel belangrijke. Ik wil een ander geluid laten horen. We moeten een dam opwerpen tegen woke.”

Waarom heeft u voor de dubbele nationaliteit gekozen? Is dat niet iets waar uw partij tegen is, bijvoorbeeld in het geval van Duitse Turken of Marokkanen?

“AfD krijgt heel veel steun van goed geintegreerde allochtonen. Zij stemmen meestal voor AfD omdat ze niet zitten te wachten op nieuwe allochtonen die hun goede naam door het slijk halen. Ik heb altijd gezegd dat ik half Vlaming en half Duits ben. Maar Voorpost-kopman Luc Vermeulen heeft me erop gewezen dat halve Vlamingen niet bestaan. Dus nu kan ik vol trots zeggen dat ik zowel een echte Vlaming als een echte Duitse

“Daarom komen ze op straat en zeggen ze wat ze denken. Dat zullen West-Duitsers nooit doen. Zij rekenen nog steeds op de overheid om later in hun pensioen te voorzien. Maar sinds de verkeerslichtcoalitie aan de macht is, dringt stilaan het besef door dat Duitsland het helemaal niet zo goed doet. De tijd dat Vlamingen opkeken

“Veel migranten die in Duitsland terechtkomen, hebben hier niks te zoeken. Ze voelen zich hier ook niet thuis. Remigratie kan voor hen een oplossing zijn. We kunnen hen helpen om terug te keren naar hun thuisland en daar een nieuw leven op te bouwen. Dat is veel goedkoper voor ons en beter voor de migranten zelf. Echte vluchtelingen of door ons gekozen arbeidsmigranten zijn nog steeds welkom. Maar als je klimaatverandering als een geldige reden om te migreren beschouwt, kan straks heel de wereld naar Duitsland komen. In het Ruhrgebied zijn er nu al klassen waarin nog slechts één of zelfs geen enkel Duits kind meer zit.”

“Het is eigenlijk geen overstap. Ik schrijf al sinds het begin voor Junge Freiheit. Iedereen weet dat ik dat doe, maar niet onder welke naam. Interviews worden wel onder mijn eigen naam gepubliceerd. Na mijn studies geschiedenis en politieke wetenschappen heb ik enkele jaren in de Bondsdag gewerkt voor een lid van de christendemocraten. Mijn job is samen met de Bondsdag zelf verhuisd van Bonn, waar ik toen woonde, naar Berlijn. Als moeder van op dat moment drie kleine kinderen zag ik het niet zitten om mee te verhuizen. Daarom ben ik in Bonn gebleven. Daar ben ik gedurende 16 jaar aan de slag geweest bij Haus der Geschichte, een museum over de Duitse naoorlogse geschiedenis. Daar na heb ik 6,5 jaar voor Rüdiger Lucassen gewerkt, een lid van AfD in de Bondsdag. Gedurende mijn hele carrière heb ik voor Junge Freiheit geschreven. Dat was een constante in mijn leven.”

Politieke partijen worden in Duitsland niet zo centralistisch aangestuurd als in Vlaanderen Splits zelf de

Heeft u het gevoel dat AfD nog een lange weg heeft af te leggen op het vlak van professionalisering?

“Ja, daar moeten we echt aan werken. Vlaams Belang is dankzij Tom Van Grieken uitgegroeid tot een professionele partij.

Hoe moeilijk is het om in Duitsland een conservatief weekblad uit te geven?

“Voor Dieter Stein was het zeer moeilijk om Junge Freiheit (JF) op te richten, omdat de Verfassungsschutz (Staatsveiligheid, red.) JF als extreemrechts had bestempeld. JF heeft de rechtszaak die het daartegen had aangespannen, gewonnen. De druk kerij van JF is enkele keren in brand ge-

Pieter Omtzigt gijzelt rechtse meerderheid

Ze maakt allesbehalve een sterke indruk, de regering die net voor de zomer gevormd werd. Schuldige is andermaal Pieter Omtzigt. Deze politicus gijzelt met zijn gedrag de Nederlandse meerderheid.

Eind november van vorig jaar werden er vroegtijdig Tweede Kamerverkiezingen georganiseerd. De regering van Mark Rutte was namelijk ten val gekomen. Partijen met een conservatief en rechts profiel kwamen als winnaars uit de bus. De Partij voor de Vrijheid van islamcriticus Geert Wilders werd met een straatlengte voorsprong de grootste. De landbouw- en plattelandspartij (BBB), liberalen (VVD) en een verzameling voormalige christendemocraten (NSC) gingen na maanden van onderhandelen met elkaar in zee. Opvallend aan deze nieuwe Nederlandse regering is dat besloten werd dat alle partijleiders in de bankjes van het parlement plaatsnemen en geen ministerposten zouden vervullen. Die overeenkomst zorgde ervoor dat Geert Wilders geen eerste minister werd. Dick Schoof, voormalig hoofd van de inlichtingendienst, werd als een soort van compromisfiguur uiteindelijk premier. Het - op papier - vernieuwende aan deze gang van zaken is dat de partijleiders enkel een regeerakkoord sloten op hoofdlijnen. De nieuwe ploeg van ministers en staatssecretarissen moet die hoofdlijnen nu verder uitwerken in concrete

beleidsmaatregelen. Door dit dualisme (regering versus partijen in de Tweede Kamer) moest een meer democratische manier van besturen tot stand gaan komen. De partijen in de Tweede Kamer zijn immers enkel op de hoofdlijnen met elkaar solidair. Op die manier zijn volksvertegenwoordigers vrijer en niet langer stemvee ten dienste van de regering, zo luidde het.

Labiel en hysterisch

Nu is echter al duidelijk dat, in de praktijk, van die bestuursvernieuwing weinig in huis zal komen. Sinds enkele weken onderhandelen de partijleiders intensief met elkaar. Heet hangijzer is onder andere de begroting. Deze politieke leidersfiguren zitten weliswaar niet in de regering, maar ze bepalen nog steeds wat de bewindsploeg straks moet uitvoeren. Tijdens de recente onderhandelingen was het wederom Pieter Omtzigt van NSC die zich misdroeg. Eerder schreven wij op deze buitenlandpagina’s al dat Omtzigt weliswaar een intelligent, maar tezelfdertijd labiel figuur is. Vorige week was het weer van dat: tijdens de

Nieuwe Joodse buslijn in Londen: een voorbode voor Antwerpen?

Londen heeft er een nieuwe buslijn bijgekregen. Een fait divers dat op het eerste gezicht niet meteen relevant voor Vlaanderen lijkt… Maar schijn bedriegt. De nieuwe buslijn, die moet voorkomen dat Joodse burgers moeten overstappen in Arabische wijken, legt namelijk een dieper probleem bloot.

Sadiq Khan, de burgemeester van Londen, beloofde een tijdje geleden een nieuwe buslijn te introduceren die twee Joodse wijken rechtstreeks met elkaar zou verbinden. Sinds het conflict tussen Israël en Palestina is geëxplodeerd, is de veiligheid van de Joodse gemeenschap opnieuw onder druk komen te staan. “Nie wieder”, zei Europa na de Tweede Wereldoorlog. 80 jaar later lijkt er echter weinig van die belofte in huis te zijn gekomen.

Binnenkort ook in Antwerpen en Brussel?

Ook bij ons werd het conflict uit het Midden-Oosten intussen geïmporteerd. Antwerpen en Brussel hebben net als Londen een grote Joodse en grotere Arabische gemeenschap. En ook hier zijn er incidenten. Zal België net als Londen bezwijken onder de intimidatie en het geweld dat hele wijken in zijn greep houdt? Het zou zomaar eens kunnen. Het is overigens niet alleen de Joodse gemeenschap die met een dergelijke bedreiging wordt geconfronteerd. In Zuid-Afrika wonen blanke Afrikaners steeds vaker in gesegregeerde buurten, waarbij hele delen van het land levensgevaarlijke no-gozones zijn geworden. Is dat de toekomst die we in Europa ook willen, waar bepaalde gemeenschappen erin slagen andere gemeenschappen te

intimideren, te bedreigen en te onderdrukken? Waar diversiteit en inclusiviteit leiden tot hun complete tegengestelden?

Niet alleen Joden zijn er niet veilig, maar ook pendelaars, toeristen en gemeentepersoneelsleden

Brussel heeft alvast een gelijkaardige weg ingeslagen. Steeds meer wijken, waaronder het gebied rond het Noord- en Zuidstation, zijn niet langer in handen van de Brusselse overheid, maar van bendes, drugsgebruikers en een plethora aan andere criminele figuren. Niet alleen Joden zijn er niet vei lig, maar ook pendelaars, toeristen en gemeentepersoneelsleden. Het is dus hoog tijd dat de overheid ingrijpt. Niet door nieuwe buslijnen aan te leggen, maar door een veilige omge ving te creëren voor iedere inwoner of bezoeker. Dat doe je niet door een ‘inclusief beleid’ te voeren, maar door de rug te rechten en een ‘peace through strength’-beleid te introduceren.

PEPIJN DEMORTIER

begrotingsbesprekingen achter gesloten deuren, kreeg Omtzigt zijn inmiddels bekende woede-uitbarstingen en huilbuien. Deze freakshow moet kennelijk urenlang zijn doorgegaan. Geert Wilders (PVV) en Caroline Van der Plas (BBB) zijn naar eigen zeggen beginnen te kaarten met elkaar tot Omtzigts hysterie overgewaaid was.

Omtzigts freakshow moet kennelijk urenlang zijn doorgegaan

Het is treurig dat de nieuwe rechtse regering (voorlopig) niet genoeg uit de verf komt. Nochtans staan de sterren goed. De voorspelde begrotingsinkomsten en ramingen over de koopkracht van de burgers bleken beter dan eerst werd gevreesd. Dat geeft ruimte om een positief beleid te voeren waar de ‘gewone Nederlander’ iets van voelt. Zo wordt een verlaging van de accijnzen aan de pomp verdergezet en worden belastingen bij de aankoop van een woning verlaagd.

Opvallend: de Nederlandse regering blijft ook miljoenen uittrekken voor gratis schoolmaaltijden (een voorstel waar in Vlaanderen Vooruit steeds mee komt leuren en waar cd&v en N-VA bij ons weinig voor voelen). De rechtse partijen en het kabinet-Schoof I genieten voorlopig nog het voordeel van de twijfel bij de kiezer. Dat blijkt uit onderzoeken waarbij gepeild werd naar de perceptie die bij de burger leeft ten aanzien van de politiek. Sinds de verkiezingen van november 2023 is een stijging van het vertrouwen waarneembaar.

Marjolein van de harde lijn

Vooral de PVV van Wilders blijft het in de opiniepeilingen zeer goed doen. Mochten er vandaag verkiezingen zijn, dan haalt de partij makkelijk 40 zetels, wat nog aanzienlijk meer is dan bij de stembusslag van 2023. Marjolein Faber, PVV-minister bevoegd voor Asiel en Migratie, ontpopt zich inmiddels tot een van de populairste bewindspersonen. Faber staat bekend voor haar harde lijn en dat wordt door het electoraat kennelijk naar waarde geschat. Zo besliste zij recent dat de financiering van de opvang van uitgeprocedeerde asielzoekers vanaf 2025 geheel wordt stopgezet. Die opvang kost op jaarbasis zo’n 15 miljoen euro en vormt slechts een kleine kostenpost wanneer de hele asielfactuur wordt overschouwd. Als symbolische beslissing kan het besluit echter tellen. Morgen (vrijdag) wordt het gehele regeerakkoord officieel voorgesteld. Dat zal verder gaan dan symboolpolitiek. Uit het akkoord zal blijken dat er op vlak van migratie een aanzienlijk strenger beleid komt, zonder echter buiten de rechtstaat te treden.

Ondanks de hogergenoemde lichtpuntjes blijft het gedrag van NSC-voorman Pieter Omtzigt als een schaduw over deze regering hangen. Hoe betrouwbaar is hij en hoeveel geduld hebben de drie andere partnerpartijen nog met hem? “De ergernissen zijn groot en het onderlinge vertrouwen non-existent”, aldus politiek verslaggever Wouter De Winther in dagblad De Telegraaf. In de Haagse wandelgangen valt steeds vaker te horen dat desnoods opnieuw naar de kiezer gestapt moet worden. De drie overige coalitiepartners (PVV, BBB en VVD) halen met wat geluk samen genoeg stemmen. In dat scenario zijn de NSC-zetels niet langer nodig om aan een nieuwe meerderheid te raken. Momenteel is de situatie nog niet dermate problematisch dat de drie coalitiepartners al bereid zijn tot zo’n berekende gok over te gaan.

Xi Jinping: Afrika’s nieuwe zonnekoning

Vorige week vond in Peking het vijfdaagse Forum voor Chinees-Afrikaanse Samenwerking (FOCAC) plaats. China ontving een hele stoet Afrikaanse leiders om vriendschapsbanden te bestendigen en economische opportuniteiten te verkennen. Maar de realiteit is minder rooskleurig dan ze lijkt.

Terwijl de EU zichzelf verliest in een moreel doolhof waarin ze ongemakkelijk en zoekend manoeuvreert, wordt Afrika voor een tweede keer gekoloniseerd. Deze keer is het niet Europa, maar China dat zich probeert te verrijken op de kap van Afrika en zijn inwoners. Kolonialisme, neokolonialisme, ontwikkelingshulp of modernisering. Een heel scala aan termen wordt gebruikt om de invloed van China in Afrika te beschrijven. Toch is het vooral de eerste term die de lading het beste dekt.

Woekerleningen

Het Chinese systeem werkt namelijk als volgt: Afrikaanse landen als Angola en Ghana sluiten miljardenleningen af om hun infrastructuur volledig te laten moderniseren. China bouwt er in sneltempo havens, spoorwegen, fabrieken en autosnelwegen. ‘Ontwikkelingshulp’, noemt China het. Maar wie werkelijk gelooft dat China miljarden in Afrika pompt uit welwillendheid, kan niet verder bezijden de waarheid zitten. Ook wie het naïeve vermoeden koestert dat deze taferelen wel eens voordelig voor de lokale bevolking zouden kunnen zijn, komt bedrogen uit. De bouwprojecten worden steevast gerealiseerd door geïmporteerde Chinese arbeiders, aannemers en deskundigen. Naar schatting zijn er tot op heden meer dan anderhalf miljoen Chinezen actief in dergelijke Afrikaanse projecten.

Peace through strength

Leningen afsluiten en infrastructuur optrekken zijn uiteraard geen criminele praktijken, noch een vorm van kolonisatie, maar de achterliggende intentie is dat wel. Want wat gebeurt er als de betrokken landen hun leningen niet terugbetalen? Het antwoord is simpel: China neemt alle aangelegde infrastructuur over als terugbetaling van de gemaakte schulden. Peking krijgt zo toegang tot een immense hoeveelheid natuurlijke rijkdommen en economische hotspots, waaronder havens, spoorwegen en mijnen. Dat deze voorspelling niet uit de lucht gegrepen is, weten ze in Sri Lanka maar al te goed. Nadat het Aziatische eiland er niet in slaagde zijn lening af te betalen, nam China voor de komende 99 jaar een gloednieuwe haven doodleuk over. Men hoeft daarnaast maar een snelle blik te werpen op de situatie in Hong Kong en Taiwan om te weten dat het ‘Papa Xi’ menens is. Geweld, onderdrukking en strafkampen: het Chinese regime deinst werkelijk voor niets terug. Europa deinst daarentegen voor álles terug. En als Kamala Harris in november verkozen wordt, moeten we ook niet langer rekenen op het Amerikaanse ‘peace through strength’-beleid. De weg naar een China 2.0 op het Afrikaanse continent, en bijgevolg de wereld, zou zomaar eens wagenwijd open kunnen liggen. En zoals steeds staat Europa er met open mond naar te kijken.

PEPIJN DEMORTIER

Pieter Omtzigt

De klok tikt voor Kleinfontein

Is het vijf voor twaalf geworden voor de Afrikanerenclave Kleinfontein? Begin augustus beval het hooggerechtshof in Pretoria immers de metroraad van Tshwane (Groot-Pretoria), waartoe het dorp behoort, om er de wetten inzake stadsplanning en bouwvoorschriften af te dwingen.

Kleinfontein is een voor Afrikaners bedoeld woongebied ten oosten van Pretoria. Het dorp werd in de jaren 1990 opgericht op landbouwgrond zonder dat er van formele dorpsstichting sprake was. Wel erkende de provincie Gauteng in 2013 Kleinfontein als ‘Afrikaans cultuurdorp’. Vandaag telt het 1.400 inwoners en omvat het meer dan 650 huizen, een bejaardentehuis, een school, een winkelcentrum, sportfaciliteiten en een kleine industriezone. Net zoals in Orania is het dorp zelfvoorzienend op gebied van energie, water en riolering. Ook de Afrikanerzender Pretoria FM is er gevestigd.

Onder het bestaande systeem betalen de huiseigenaars geen eigendomsbelasting, enkel een heffing aan de maatschappij

Men kan in Kleinfontein geen grond kopen. Alles werkt met een systeem van aandelen die de gegadigden aankopen bij de maatschappij Kleinfontein Aandeleblok Bpk die de grond bezit en zonder officiële toelating verdeelde. Hiermee krijgen de inwoners verblijfsrecht op een perceel,

waarop ze hun huis kunnen bouwen. Van een of ander individueel recht op eigendom (van de grond) is echter geen sprake. Geen enkel gebouw in Kleinfontein kreeg dus een officiële goedkeuring.

Het bestuur van Tshwane dreigde meermaals om het dorpsbestuur voor het gerecht te dagen, maar het bleef bij dreigementen. Er is zelfs nog geen bouwinspecteur of ambtenaar aangesteld die het grondgebruik moet controleren. Blijkbaar zouden de (liberale) Democratische Alliantie en het (rechts-conservatieve) Vrijheidsfront Plus (VF+), die beide in de bestuurscoalitie in Tshwane zitten, afremmen. Een raadslid van VF+ woont zelf in Kleinfontein. Ongenoegen nam toe

De problemen doken op met de nieuwe wet op de Koöperasies in 2007. Verschillende inwoners voerden toen aan dat ze onwettig woonden in een gebied dat niet voor bewoning bestemd was en wilden afstappen van het systeem van coöperatief grondbezit. Met de komst van nieuwe inwoners nam de eis op werkelijk grondbezit eveneens toe.

In 2021 werd de Kleinfontein Inwonersvereniging opgericht, die voor het dorp een formeel statuut wilde. In 2022 stapten vier inwoners naar het hooggerechtshof om hun

Duitse islamexpert vraagt wie de Duitsers beschermt

In de televisie-uitzending Markus Lanz van de publieke zender ZDF heeft de Duitse islamexpert Ahmad Mansour gewaarschuwd voor de ongecontroleerde migratie van terroristen en geweldplegers. Op dinsdag 27 augustus verklaarde hij tijdens de uitzending: “De veiligheidsdiensten zeggen reeds jaren dat IS en anderen de vluchtelingenroutes gebruiken om terroristische structuren in Europa en in Duitsland op te bouwen.”

Na de terreuraanval van Hamas op 7 oktober in Israël merkt men op sociale media ‘een tsunami’ van berichten. Door die Hamas-aanval, zegt Mansour, hebben “islamisten wereldwijd het gevoel: ‘Wow! Wij kunnen heel veel!’ Er is een overwinningsmentaliteit ontstaan. Dat geeft islamisten een bijzondere motivatie om hun terreur uit te voeren”.

Duitsland is de controle kwijt Mansour vreest dat veel geradicaliseerde daders gemakkelijk een plaatsje vinden tussen migranten, die grotendeels ongecontroleerd naar Duitsland komen. “Dat moet ons eigenlijk met angst vervullen”, aldus de expert. De discussie over grenscontroles vindt hij “verbijsterend”. Want de grenscontroles, die in Duitsland terug werden ingevoerd naar aanleiding van het wereldkampioen-

schap voetbal, “werden door de minister van Binnenlandse Zaken enkel verlengd om te kunnen scoren bij de verkiezingen in het oosten (van Duitsland)”.

Grenscontroles lossen eigenlijk niets fundamenteels op, zegt hij, omdat “wij bij de grenscontroles niet eens het onderscheid weten te maken tussen mensen die echt bescherming zoeken en mensen die naar Europa komen om hier aanslagen te plegen”. De huidige toestand is “bijzonder gevaarlijk”. Onrechtstreeks verwijzend naar de vele steekincidenten in Duitsland, sloot Ahmad Mansour met de retorische vraag af: “Wie beschermt eigenlijk de Duitsers? En wie beschermt migranten die op de vlucht gaan voor de radicale islam?” Gênante vragen in Duitsland, die best worden gesteld door allochtone Duitsers zodat ze werkelijk worden gehoord.

PIET VAN NIEUWVLIET

eisen kracht bij te zetten. Het Hof beval daarop de metroraad van Tshwane (Groot-Pretoria) om onmiddellijk de wetgeving inzake planning en bouwregels toe te passen, al werd voor andere middelen gepleit dan daadwerkelijke vervolging. Uiteraard zal dat niet zonder gevolgen blijven.

De problemen doken op met de nieuwe wet op de Koöperasies in 2007

Onder het bestaande systeem betalen de huiseigenaars geen eigendomsbelasting, enkel een heffing aan de maatschappij. Die laatste regelt dan de betrokken belasting collectief met de metroraad. Die belasting slaat nog altijd op landbouwgrond, wat betekent dat Kleinfontein maar een vierde betaalt van wat wettelijk zou moeten. De achterstallige schuld zou zo al 4 miljoen rand (200.000 euro) bedragen. Een formalisering kan uiteraard ook inhouden dat de overheid bepaalde minimumeisen kan stellen voor wegen en andere infrastructuur, wat voor bijkomende kosten zal zorgen. Dat kan natuurlijk ook bij de aandeelhouders terechtkomen.

Orania

Dergelijke problemen werden in Orania vermeden. Ook hier is er sprake van een aandelenmaatschappij, maar elk erf heeft wel een vastgestelde eigenaar. Dat Kleinfonteins systeem ooit tot moeilijkheden zou leiden, was dan ook te verwachten.

JAN VAN AERSCHOT

De gewelddadige dood van Eric Comyn: het Franse Solingen-moment?

De gewelddadige dood van de Franse gendarme Eric Comyn beroert de gemoederen in Frankrijk. Op 26 augustus weigerde een automobilist te stoppen voor een wegcontrole in het Franse Mougins. Eric Comyn, 54 jaar en vader van twee kinderen, werd moedwillig aangereden en overleed. De weduwe wond er op de herdenking geen doekjes om: “Ik zeg het luid en duidelijk: Frankrijk heeft mijn echtgenoot gedood. Frankrijk heeft mijn echtgenoot, vader van mijn kinderen, gedood.”

Kort daarna werd de vluchtende bestuurder gevat, een 39-jarige man met de Kaapverdische nationaliteit. Hij beschikte over een tijdelijke verblijfsvergunning, verlengd tot 2026. Het debat barstte los in Frankrijk, want zijn verblijfsvergunning werd in 2022 vernieuwd, terwijl de man op zijn strafdossier minstens 10 veroordelingen had staan. In 2006 voor gewelddaden, in 2009 voor verschillende beledigingen, opnieuw geweldpleging in 2010, vluchtmisdrijf in 2012, sturen zonder rijbewijs (2014), geweld tegen politiemensen, rebellie, verboden wapendracht (2016) en dronkenschap achter het stuur (2023).

Gemengde politieke reacties

Links zweeg zo vermoord als mogelijk. De hoofdredacteur van het uiterst linkse blad Regards was vooral verontwaardigd over de woorden van de weduwe en stelde: “We kunnen toch niet steeds de wet wijzigen omdat er ergens een fait divers is gebeurd, hoe afschuwelijk ook?”

Andere media, zoals HuffPost, hadden het over “de virulente uitspraken van de vrouw van Eric Comyn”. Voor de rest: een gênante stilte. Men betreurde, in het beste geval, het ‘spijtige incident’.

Links zweeg zo vermoord als mogelijk

Gerald Darmanin, uittredend minister van Binnenlandse Zaken onder Attal, was duidelijker: “Een criminele bestuurder, een delinquent van de openbare weg.” Ook ontslagnemend eerste minister Gabriël Attal en president Emmanuel Macron spaarden de harde woorden niet. Een anonieme politieagent stelt intussen dat een vreemdeling “in theorie zijn verblijfs-

vergunning kan worden ontnomen. Maar in de praktijk is dat moeilijk omdat er administratieve procedures zijn, beroepsmogelijkheid, wettelijke beschermingen. Zelfs na het uitzitten van de straf, kunnen ze niet gemakkelijk worden uitgewezen, ook hier bijvoorbeeld als er vervolging in het herkomstland zou mogelijk zijn”. Met andere woorden: het intrekken of schrappen van de verblijfsvergunning gebeurt omzeggens nooit.

Rechts is duidelijker dan links en de centrumpartij van Macron: nu moeten er eindelijk maatregelen komen die dit soort toestanden in de toekomst verhinderen. Het ontnemen van de verblijfsvergunning in 2022 had bijvoorbeeld dit Franse drama kunnen vermijden.

PIET VAN NIEUWVLIET

‘Waar tafelen een hoffelijke bezigheid wordt’ Huwelijken - Recepties Banketten - Seminaries Fruithoflaan 15 - 2530 Boechout 03/455 07 67

Ahmad Mansour (midden)

Eerbetoon in Nice aan Eric Comyn op 1 september

“Vlaanderen

blijft naar het Noorden kijken.

Het is het Noorden dat het

Zuiden heeft gelost”

Vorige week kondigde Karl Drabbe de verkoop van zijn geesteskind, uitgeverij Ertsberg, aan Standaard Uitgeverij aan. Nochtans was het in het juni slechts drie jaar geleden dat Ertsberg boven de doopvont werd gehouden. “Ertsberg stond er als naam, merk en logo véél sneller dan verwacht.”

Als u dit interview leest, zit uitgever Karl Drabbe (51) al in Catalonië. Niet omdat hij vreest dat de Pallieterke-lezer hem na het lezen met pek en veren zal willen insmeren, maar om in Barcelona de festiviteiten ter gelegenheid van de ‘Diada Nacional de Catalunya’ bij te wonen. Toch is dat niet de reden waarom we Drabbe deze week opvoeren op deze interviewpagina. De overname van uitgeverij Ertsberg door Standaard Uitgeverij is dat wel. We willen weten waarom hij en zijn twee zakenpartners, David Geens en Bart Van Hooland, hun kindje al op driejarige leeftijd uit handen geven.

Het boek ‘Reset’ heeft intellectueel en maatschappelijk geen kiezeltje, maar een heuse steen in de rivier verlegd

“Ertsberg stond er als naam, merk en logo véél sneller dan verwacht”, legt Drabbe uit. “In ons tweede volledige jaar, 2023, waren we al winstgevend. Ook dat was onverwacht. Het is vrij uitzonderlijk dat een start-up in het tweede jaar al winst maakt. De bedragen waren niet gigantisch. Maar onze winstgevendheid toont wel aan dat Ertsberg een financieel gezond bedrijf is.”

Maar op eigen kracht verder groeien bleek niet mogelijk te zijn?

“De groei die markteconomisch werd verwacht, konden we enkel realiseren met extra kapitaal om bijvoorbeeld ons kleine team uit te breiden. Daarom waren we een kapitaalverhoging aan het onderzoeken. Toen we daarmee bezig waren, kwamen Kris Hoflack en Koen Clement van Standaard Uitgeverij aankloppen. Ze wilden hun non-fictiepoot uitbreiden met Ertsberg. Mijn eerste reactie was dat ze eigenlijk twee, drie of zelfs vier jaar te vroeg kwamen. David, die de zakelijke leiding had, en ik wilden eerst zelf iets uitbouwen. Maar uiteindelijk begonnen de puzzelstukjes op hun plaats te vallen. Omdat alle parameters gunstig waren en het aanbod interessant genoeg was, wilde ik mijn kindje wel afstaan. Ik heb ook de nodige garanties gevraagd om mijn autonome zelf te kunnen blijven, zonder al te zotte dingen te doen, natuurlijk (lacht).”

Ik kan me voorstellen dat de lezers van ’t Pallieterke toch een beetje vrezen dat het onafhankelijke imago van Ertsberg door de verkoop aan Standaard Uitgeverij zal verdwijnen. Kan u hen geruststellen?

“Ik kan de lezers alleen maar geruststellen op de korte of middellange termijn. Op lange termijn weet je nooit wat er zal gebeuren. De Britse econoom John Maynard Keynes zei ooit: ‘In the long run we are all dead.’ Dat is zowat de enige zekerheid die we op deze planeet hebben. De boeken die voor het najaar waren gepland, worden al opgemaakt of gedrukt. Ze zullen de komende weken en maanden dus gewoon verschijnen zoals gepland. Met de boeken van volgend voorjaar ben ik al volop bezig. Dus ook daar zal niks aan veranderen. Ook wat de langere termijn betreft, ben ik hoopvol. Sinds de aankondiging van de verkoop hebben al heel wat potentiële auteurs contact met me opgenomen. Ze zien mogelijkheden in de combinatie van de onafhankelijke geest van Karl Drabbe met de kracht van een grote uitgeverij op het vlak van promotie. Ik kan uiteraard nog geen namen noemen, maar het is leuk om vast te stellen dat weer een aantal gevestigde auteurs de stap naar Ertsberg willen zetten.”

Heeft het onafhankelijke etiket van Ertsberg ook auteurs afgeschrikt?

“Ongetwijfeld. Dirk Leyman, de boekenjournalist van De Morgen, heeft dat mooi verwoord in ‘De Wereld Vandaag’ op Radio 1. Door mijn Vlaams-nationale achtergrond bestond toch een beetje de vrees dat Ertsberg een rechtse uitgeverij zou worden, zei hij. Maar uiteindelijk heb ik heel breed uitgegeven, moest ook Leyman toegeven: van Dyab Abou Jahjah tot Siegfried Bracke. Van de ‘trotskistische stadssocioloog’ Erik Corijn tot de ‘vrijemarktkapitalist’ Johan Van Overtveldt, wiens nieuwe boek ‘De grote onvrede’ in november verschijnt. Dat is de essentie van het uitgeverschap. Mijn doel was om uit de loopgraven te treden, de polarisering te overstijgen en een bijdrage te leveren aan het maatschappelijk debat door verschillende stemmen en pennen het woord te laten voeren. Dat zal op de korte tot middellange termijn niet veranderen.”

Stel dat Vlaams Belang niet over een eigen uitgeverij zou beschikken, zou de partij dan bij Ertsberg boeken kunnen uitgeven?

“Dat hangt van de auteur en het concept af. Ik heb zelf een tijdje geleden Tom Van Grieken gecontacteerd met de vraag om een dagboek van verkiezingsjaar 2024 bij te houden, om daar later eventueel mee aan de slag te kunnen gaan. Hij heeft daar nooit negatief op geantwoord. Maar zoals het een politicus betaamt, heeft hij een beetje rond de pot gedraaid. Dat is voor alle duidelijkheid geen verwijt. Het kan best zijn dat het dagboek er alsnog komt. Of

dat het bij Egmont verschijnt. Dat weet ik niet. Ik sta er alleszins voor open. Dat geldt voor elke auteur, elk idee en elk boek. Je moet alles op zijn inhoud beoordelen. Ik zeg nooit op voorhand nee, ook niet tegen een Raoul Hedebouw (PVDA-voorzitter, red.), bijvoorbeeld. Naar aanleiding van de honderdste verjaardag van de Russische revolutie in 2017 heb ik hem gecontacteerd met de vraag om iets te schrijven over de relevantie van het communisme of het marxisme. Hij zag dat op dat moment wel zitten. Het is er uiteindelijk niet van gekomen, want ook PVDA heeft met Epo een eigen uitgeverij. Ik sta voor veel open. Maar het concept moet goed zijn. En je moet natuurlijk ook met de auteur kunnen samenwerken. Dat is van primordiaal belang.”

Is er een boek waar u bijzonder trots op bent?

“Dat is een heel moeilijke vraag. Als ik voor de ene auteur kies, kan dat geïnterpreteerd worden als een keuze tégen een andere. Maar ik ben ontzettend trots dat ik mezelf de uitgever van Mark Elchardus mag noemen. ‘Reset’ heeft niet alleen qua omzet iets betekend. Ook intellectueel en maatschappelijk heeft het geen kiezeltje, maar een heuse steen in de rivier verlegd. De impact van Elchardus’ invulling van gemeenschapsdenken op partijen als N-VA, cd&v en Vooruit valt niet te onderschatten.”

Ik kan de lezers alleen maar geruststellen op de korte of middellange termijn

“Als historicus van opleiding ben ik ook trots op het boek ‘Middeleeuwse medemensen’ dat ik vorig najaar heb uitgegeven. Ik ben zelf geen mediëvist, maar we zijn allemaal doordrongen van de grootste en de idiootste clichés over de middeleeuwen. We hadden dringend nood aan een boek dat alle clichés van tafel veegt. Omdat ik de focus vooral op de Lage Landen wilde leggen, heb ik zowel een Nederlandse als een Vlaamse redacteur gezocht. De auteursploeg bestond enkel uit jonge historici die net hun doctoraat hadden afgewerkt of aan het afronden waren. Ik wilde jongeren aan het woord laten, niet de mediëvisten die al heel veel gepubliceerd hebben. Ik ben zeer trots op het eindresultaat: een Groot-Nederlands (lacht) initiatief van jonge historici dat vele clichés over de middeleeuwen naar de vuilnisbak verwijst.”

Welke boeken kan u de lezers aanraden?

“Ik zou de lezers van ’t Pallieterke willen aanraden om vooral boeken te lezen van auteurs waarvan ze op voorhand denken ze het er niet mee eens zullen zijn. De Waalse journalist Alain Gerlache, bijvoorbeeld, heeft met ‘Het verhaal van Wallonië’ een heel

leerrijk boek geschreven over Franstalig België. Dat boek is een enorm succes geworden. Ook flaminganten moeten weten wat er in Franstalig België gebeurt. Mensen moeten over het muurtje kijken, zowel ideologisch, geografisch als cultureel. Daar proberen wij met onze boekvoorstellingen voor te zorgen, onder meer door tegensprekelijke debatten te organiseren.”

Bestaat er zoiets als een eengemaakte markt voor Nederlandstalige boeken?

“Het Noorden toont helaas weinig belangstelling voor wat er in het Zuiden gebeurt. En de belangstelling neemt alleen maar af. De Antwerpse boekhistoricus Ludo Simons heeft ooit ‘de kloof tussen Essen en Roosendaal’ gebruikt als metafoor om de cultuurgrens tussen Noord en Zuid aan te duiden. Wel, die kloof wordt alleen maar groter en dieper, op alle vlakken. Nederlandse media besteden enkel aandacht aan Vlaamse auteurs als hun boek werd uitgegeven bij een Nederlandse uitgeverij. Vlaamse auteurs van wie het boek werd uitgegeven bij een Vlaamse uitgeverij, krijgen per definitie weinig of geen aandacht.”

“Weet je welke Nederlandse media wél aandacht besteden aan boeken van Vlaamse auteurs bij Vlaamse uitgevers? De stevig protestantse media, zoals het Reformatorisch Dagblad, het Nederlands Dagblad of het tijdschrift van de SGP (Staatkundig Gereformeerde Partij, red.). Pakweg een Björn Rzoska of Johan Van Overtveldt zullen ze niet snel bespreken. Maar historische of maatschappelijke werken die Vlaanderen en Nederland overstijgen, komen in de protestantse media wel steevast aan bod. Of daar een historische reden voor is, weet ik niet. Ik stel dat alleen maar vast.”

Besteden Vlaamse media ook te weinig aandacht aan Nederlandse auteurs?

“Nee. Vlaamse media blijven aandacht besteden aan de boeken van Nederlandse auteurs bij Nederlandse uitgevers. In De Tijd, bijvoorbeeld, stonden afgelopen weekend twee interviews met Nederlandse auteurs van wie de boeken werden uitgeven bij een Nederlandse uitgeverij. Vlaanderen blijft naar het Noorden kijken. Het is het Noorden dat het Zuiden heeft gelost. Vlaanderen is een kleine markt en heeft zijn culturele export naar Nederland broodnodig. Maar het omgekeerde is niet noodzakelijk. De taalgevoeligheid is in Vlaanderen ook altijd groter geweest dan in Nederland. Idem voor de drang om de Taalunie uit te bouwen. De culturele en literaire aandacht van het Noorden voor het Zuiden is verzwakt. Nochtans is het in ons beider belang om wél aandacht aan elkaar te besteden en de handen in elkaar te slaan.”

WAARMEE GAAT DE OVERHEID ZICH NOG ALLEMAAL MOEIEN?

Dat ons eigendomsrecht terdege onder vuur ligt, is al enkele jaren genoegzaam bekend. De regelneverij van overheidswege hield in het verleden echter vooral in dat er beperkingen werden opgelegd aangaande wat en hoeveel men precies mocht bouwen. Met de renovatieverplichtingen die recent werden ingevoerd, gaat men zich nu voor het eerst effectief en actief bemoeien met bestaande woningen. Wie weet moet ook ú binnenkort uw woning verplicht renoveren.

In een bijdrage aan ’t Pallieterke van 27 juli 2024 schreef ik hier reeds dat de overheid door onteigeningen, ruimtelijke ordening, pogingen tot de opmaak van een compleet onroerend vermogenskadaster en heel wat andere maatregelen onze eigendomsrechten verder en verder uitholt. Resultaat: we hebben steeds minder zeggenschap over ons eigen huis. Waar het eigendomsrecht vroeger nog vrij absoluut gold, ervaren we vandaag steeds meer beperkingen op wat we wel en niet mogen doen in en aan onze woningen.

Bovendien kunnen overheden door initiatieven als een digitale Woningpas steeds meer verregaande controle uitoefenen. Meer en meer worden we overladen met allerlei documentatieverplichtingen. Bodemattesten, energieprestatiecertificaten, asbestinventarisaties, elektrische keuringen, enzovoort, zullen in de toekomst allemaal online te raadplegen en dus te controleren vallen. Het is pas sinds kort dat er effectief gevolgen worden verbonden aan situaties die de administratie niet langer wenselijk acht. Een bijzonder kwalijke tendens is daarmee onverbiddelijk ingezet.

Renovatieplicht

Het meest ingrijpende voorbeeld is ongetwijfeld de renovatieplicht. Onze regeringen zijn uiterst ambitieus wat betreft de verduurzaming van het Belgische patrimonium. Het energetisch efficiënter maken van woningen leidt, volgens de overheid, namelijk tot een lager energieverbruik, een hogere woningkwaliteit en meer comfort. In het licht van de Europese klimaatdoelstellingen geldt sinds 1 januari 2023 de renovatieverplichting voor alle residentiële gebouwen. Die verplichting houdt in dat alle woningen en appartementen die vanaf 2023 worden aangekocht en over energielabel E of F beschikken, verplicht moeten gerenoveerd worden naar label D of beter, binnen de 5 jaar na aankoop. Positief, zou u toch denken?

Concreet zal u dan bij het zoeken naar een woning in het bijzonder moeten letten op welke energiescore het pand krijgt. Dat label, een score van A (zeer energiezuinig) tot F (zeer energieverslindend) kan teruggevonden worden in het energieprestatiecertificaat. Koopt u een woning die de overheden niet voldoende performant achten, dan moet u verplicht renoveren. Indien niet, dan kijkt u tegen een boete aan van 500 tot en met 5.000 euro, en een potentiële onbewoonbaarheidsverklaring. Energieprestatiecertificaten

Er hangt dus heel wat af van de inhoud van het energieprestatiecertificaat. Niet enkel een eventuele renovatieplicht, maar ook de hoogte van een potentiële renovatielening en zelfs de toelaatbaarheid van verhuring worden erdoor bepaald. Zo bevroor de Vlaamse regering al eens de huurprijzen van de meest energieverslindende woningen

tussen 2022 en 2023. Gedurende een jaar was het verhuurders van minder energiezuinige woningen niet toegestaan om contractueel bedongen huurindexaties toe te passen. Een opmerkelijke beperking van de contractsvrijheid.

Hoe wordt de score dan bepaald? Op basis van parameters als de dakisolatie, de warmte-opwekkers, de ramen, de bewoonbare volumes, de gebruikte brandstof en de materiaalkeuzes zal een energiedeskundige de woning klasseren in één van de zes geletterde labels. Men zou dus denken dat de opmaak van EPC’s nauwkeurig en grondig verloopt.

Niets is minder waar. Energiedeskundigen zijn het er binnenskamers over eens dat de variabelen die bijdragen tot het EPC vaak subjectief zijn en voornamelijk reflecteren welke isolatietechnieken of verwarmingsbronnen de overheid op een gegeven moment het liefst gebruikt ziet. Woningen met uitstekende isolatie, maar verwarming op accumulatie of stookolie zullen bijvoorbeeld steevast afgestraft worden met een slechte energiescore, hoewel die opweksystemen veilig, goedkoop en energiezuinig zijn. De overheid geeft de voorkeur aan warmtepompen en koestert afkeer van fossiele brandstoffen, omdat die niet in de groene EU-mantra passen, en dat zal de consument gevoeld hebben.

Onderzoek

Onderzoek wijst daarnaast uit dat de opmaak van energieprestatiecertificaten allesbehalve een exacte wetenschap vormt. Studies en veldproeven stellen vast dat, wanneer men verschillende deskundigen éénzelfde woning laat klasseren, de scores ontzettend ver uit elkaar kunnen liggen. Talloze vastgoedprofessionals, die liever anoniem wensen te blijven, beamen dat: “Afhankelijk van welk EPC-label we nodig hebben, schakelen we een andere EPC-deskundige in.”

Het gebrek aan ingrijpen tegen de weinig onderbouwde energieprestatiecertificaten werd eind vorig jaar al door cd&v-volksvertegenwoordiger Robrecht Bothuyne aangekaart. Hij pleitte voor een loskoppeling van EPC en renovatieplicht: “De renovatieplicht moet zich richten op een checklist van concrete energiebesparende maatregelen, zoals de aanwezigheid van bepaalde types van isolatie, beglazing, verwarmingstechnologie en hernieuwbare energieopwekking. Het EPC moet daarbij een hulpmiddel zijn, geen administratieve last.” Tot op heden heeft minister van Energie Zuhal Demir (N-VA) hier nog geen oren naar gehad. Onderzoekers van UGent kwamen bovendien tot een verrassende vaststelling toen het werkelijk energieverbruik met EPC’s vergeleek. Slecht geïsoleerde woningen hadden vaak een veel lagere energiefactuur dan verwacht, soms maar een fractie van het theoretische verbruik volgens het EPC. De reden hiervoor springt in het oog: de bewoners leven zuiniger en bewuster door bijvoorbeeld

een beperkt aantal kamers te verwarmen, verwarming te beperken in de tijd of door een keertje de open (hout)haard aan te steken. De zwaar gepromote energetische renovatie brengt bijgevolg minder energie- en geldbesparing met zich mee dan verwacht.

Gevolgen voor de markt

Ontegensprekelijk zorgen de renovatieplicht en de weinig coherente EPC’s voor een afschrikeffect tegenover zogezegd energieverslindende woningen. Daartegenover staan nieuwbouwwoningen, die door de gestegen grondstofprijzen al buitensporig hoge prijzen vertoonden en nu nog een extra boost krijgen door hun gunstige EPC.

Vooral voor de burger met een meer bescheiden inkomen, die in het goedkopere marktsegment een koopwoning zoekt, is de renovatieplicht een bittere pil om te slikken. De beperkte opties die er immers voor hem of haar overblijven, zijn vaak bezwaard met een slecht EPC en dús een renovatieplicht. Waar de aankoop nog net haalbaar leek, vormen de kosten die bij een onmiddellijke renovatie komen kijken een enorm financieel risico.

Experts geloven dat de renovatieplicht om die reden allesbehalve een sociale maatregel is. Integendeel, het houdt mensen langer op de huurmarkt en belet hen om sneller, maar vooral op hun eigen tempo, aan onroerende vermogensopbouw te doen.

De toekomst

De missie is om het volledige woningpark 100 procent duurzaam te maken, aldus de regering. Wat die visie op duurzaamheid echter precies inhoudt, is niet geheel duidelijk. Wat we wel weten, is dat de Vlaamse regering medio 2023 een geactualiseerd ‘Ontwerp Vlaams Energie- en Klimaatplan 2021-2030’ goedkeurde dat harde deadlines instelt, ook voor woningen die niet verhandeld worden.

Afhankelijk of u eigenaar bent van een rijwoning, appartement of een (half)open bebouwing, moet u tegen respectievelijk 2030, 2035 of 2040 een specifiek energiepeil halen. Een woning die tegen dan niet aan de EPC-norm beantwoordt, kan door een woningcontroleur als ongeschikt en onbewoonbaar worden gekwalificeerd.

Wie dus dacht dat de renovatieverplichting enkel de nieuwe eigenaars van een pas aangekochte woning betrof, zijn eraan voor de moeite. De impact die dat zal hebben op minder vermogende medeburgers (jongeren, gepensioneerden,…) valt niet te onderschatten. Zelfs wie heel plichtsbewust de energiefactuur laag houdt door energiezuinig te leven in een, volgens een inaccuraat EPC-verslag, energieverslindende woning, zal in de toekomst verplicht worden om een dure renovatie aan te gaan, op straffe van boete en onbewoonbaarverklaring. Een totaal onhoudbare, logistiek en financieel onhaalbare belofte die onze overheden wederom doen aan het altaar van de ‘Heilige Klimaatdoelstellingen’.

SANDER DE WULF

Dit vindt de politiek

De Vlaamse onderhandelaars zijn van plan om de renovatieplicht te versoepelen, maar raken het niet eens over de manier waarop. Ontslagnemend bevoegd minister Zuhal Demir (N-VA) zei al dat boetes voor weigeraars niet meteen uitgedeeld zouden worden “als mensen te goeder trouw zijn”. Gwendolyn Rutten (Open Vld) omschreef de renovatieplicht dan weer als een “goedbedoelde maatregel die bijsturing nodig heeft”. Cd&v-voorzitter Sammy Mahdi is ook van mening dat het EPC-beleid herbekeken mag worden. Vooruit vindt de verplichting om tegen 2040 label A te halen te verregaand en stelt tegen 2045 label B voor.

Zuhal Demir en Gwendolyn Rutten

© PHOTONEWS

Vrouw met een energieprestatiecertificaat

80 jaar geleden: ‘zwarten kijken’ in de dierentuin

De nu langzaam vergelende foto’s zijn bijna iconisch geworden als illustratie van de blinde terreur die in de septemberdagen van 1944 losbarstte: echte en vermeende collaborateurs die door ‘het verzet’ werden opgesloten in de - nu verdwenen - leeuwenen panterkooien van de Antwerpse dierentuin. Het is zonder twijfel de minst fraaie pagina in het bevrijdingsverhaal van de Scheldestad.

Kort na de middag van 4 september 1944 waren Britse infanteristen erin geslaagd om ter hoogte van de Van Rijswijcklaan, in de sector die gehouden werd door een zich niet al te fanatiek verdedigende compagnie van de Vlaamse Wacht, met de steun van Sherman-tanks door te breken. Via de Mechelsesteenweg bereikten ze even na 15 uur het centrum van de stad. Ondanks de feestvreugde en de in dichte drommen over straat zwalpende Antwerpenaren, botsten de Britten nog op diverse plaatsen in de stad - zoals bij de Feldkommandantur op de Meir, op de kaaien, in het Stadspark en bij de Londenbrug - op weerstand.

Duitse krijgsgevangenen

Vermits het verzet erin geslaagd was de belangrijkste telefoonlijnen te saboteren, hadden veel Duitsers nooit het bevel tot terugtrekken ontvangen, waardoor heel wat van hen in het stadscentrum waren gebleven en in de loop van de namiddag en de avond krijgsgevangen werden gemaakt door de Britten. Volgens verschillende geallieerde bronnen zou kolonel Reeves, de commandant van het 4de bataljon King’s Shropshire Light Infantry, zich geen raad hebben geweten met de ruim 2.000 krijgsgevangenen die zijn mannen hadden gemaakt. Zijn rechtstreekse bevelhebber, brigadegeneraal Churcher, zou hem hebben aangeraden om een grote zaal of bioscoop te zoeken en hen daar voor de nacht in op te sluiten, maar Reeves beweerde - overigens geheel ten onrechte - dat die er niet waren, maar dat er wél een ommuurde zoo in het stadscentrum was met verlaten kooien.

HORDEN KIJKLUSTIGEN VERGAAPTEN ZICH AAN DE GEKOOIDE ‘ZWARTEN’ EN BEKOGELDEN HEN MET ROT FRUIT

Het duurde dan ook niet lang voor de eerste Duitsers in de berenkuilen en de kooien van de gevaarlijke roofdieren werden opgesloten. In de loop van de nacht groeide het aantal gevangenen aan tot bijna 4.000. In de voormiddag van 6 september beval Churcher dat ze de stad uit moesten en werden ze afgemarcheerd naar het Fort van Breendonk. Nog geen twee maanden later kreeg Churcher vanuit Londen vragen over zijn optreden. Via het internationale Rode Kruis was er immers een officiële Duitse klacht geformuleerd, omdat de Britten door het opsluiten van de gevangenen in de dierentuin de Conventie van Genève hadden geschonden.

Machtsvacuüm

De Duitse krijgsgevangen waren overigens niet de enigen die in de dierentuin achter de tralies waren beland. De bevrijding had niet alleen een uitbarsting van dolle vreugde veroorzaakt, maar ook een explosie van bruut geweld en blinde wraak. Duizenden, al dan niet vermeende, collaborateurs werden opgepakt, mishandeld en opgesloten. Een flink deel van de eersten die werden opgepakt belandde - zonder arrestatiebevelen - in de dierentuin. Dat had alles te maken met het door de plotse bevrijding veroorzaakte machtsvacuum. Het onderbemande gerechtelijke apparaat was niet tegen zijn taak opgewassen, kwam erg traag op gang en was bovendien - gedeeltelijk - aan de kant geschoven door de verschillende verzetsgroeperingen die zich duidelijk boven

de wet verheven voelden. Zeker omdat de rijkswacht door de Duitsers voor hun vertrek ontwapend was en bijgevolg weigerachtig was om op te treden tegen het gewapende verzet… Alsof dat niet volstond, was het aantal opgepakte ‘zwarten’ zo groot dat de gevangenis in de Begijnenstaat veel te klein was om ze allemaal op te vangen. Een flink aantal van hen werd geïnterneerd in de feestzaal Harmonie aan de Mechelsesteenweg, terwijl anderen in de dierentuin achter de tralies belandden. ‘Zwarten kijken’ werd - tot verbijstering van de geallieerde militairen - een vorm van Antwerps volksvermaak. Horden kijklustigen vergaapten zich aan de gekooide ‘zwarten’ en bekogelden hen met rot fruit en uitwerpselen…

Colosseum

Patrick Delaforce, een soldaat in het 151ste Field regiment/Ayrshire Yeomanry bezocht de dierentuin: “Twee leuk uitziende Belgische meisjes checkten de nieuw aangekomenen in. Elke kooi bevatte een andere categorie van gevangenen: mannelijke collaborateurs, vrouwelijke collaborateurs, belangrijke Belgische verraders, Duitse onderofficieren en Duitse officieren.”

DE BEVRIJDING HAD NIET ALLEEN

EEN UITBARSTING VAN DOLLE

VREUGDE VEROORZAAKT, MAAR OOK

EEN EXPLOSIE VAN BRUUT GEWELD EN BLINDE WRAAK

Toen de Britse officier Allan Moorehead de zoo bezocht, vergeleek hij het met het Colosseum in Rome: “Een grote massa troepte samen voor de ingang, belust op een lynchpartij. ‘Deze hier’, zei een Belgische officier die de boel blijkbaar runde, wijzend naar de Duitsers, ‘zullen we overdragen aan de Britse autoriteiten’. ‘En deze’, zei hij, met een gestrekte vinger richting collaborateurs, ‘zullen vanavond, na een fair proces, worden geëxecuteerd’…”

Trainé dans la boue

Herman Geerts - jarenlang medewerker van ’t Pallieterke - beschreef in zijn boek ‘Verhalen van mijn vader’ hoe zijn vader Ferdinand, een oud-strijder en politiecommissaris van Borgerhout, en zijn zestienjarige broer Karel in de zoo werden opgesloten: “Samen met vele anderen werden mijn vader en broer naar de dierentuin gedreven, terwijl duizenden patriotten haag vormen. Buiten wat stampen en stoten met de geweerkolf ontlast zich de ‘spontane volkswoede’ hoofdzakelijk in getier, gevloek en dreigement. In de dierentuin wordt hier en daar een zwarte uit de hoop gehaald en afgetroefd. Mijn vader en broer worden samen met een dozijn lotgenoten in een panterkooi gestoken; ruim is ’t er niet, maar men zit er voorlopig veilig. Als de nacht valt, wringt mijn vader zich in ’t legerhok van de panter, neemt mijn zestienjarige broer beschermend in de armen en valt in slaap: de slaap der rechtvaardigen (…) Een dronkenlap, verkleed in Bels hoger officier en met rond zich wat zatte wijven, de charmes gehuld in Amerikaanse en Engelse vlaggen, komt voor de panterkooi in ’t Frans staan tieren van jodenvervolgers, moordenaars, verraders. Mijn vader windt zich op. ‘Traître, moi !’ roept hij, ‘A l’Yser, pendant quatre ans j’ai trainé dans la boue, monsieur!!!’ De zattekul druipt af. Belze militairen en weerstanders leiden twee Engelse officieren rond in de dierentuin en tonen fier hun buit. De Britten zijn zichtbaar gegeneerd. De derde dag zijn plots alle helden verdwenen. Gendarmen trekken de wacht op in de dierentuin.”

LEZERSBRIEVEN

Besparingen

Pallieterke, Alle problemen in België hebben één en dezelfde oorzaak: wij hebben véél te véél politici. Maar spijtig genoeg hoor ik nergens dat daarop zal bespaard worden, ook als is dat het dringendste als men hervormingen wil doorvoeren. Ik noem enkel de belangrijkste items: afschaffen van de Senaat (overbodige politieke fossielen), afschaffen kabinetten (alleen in bananenrepublieken mag elke minister zoveel vriendjes meebrengen), halvering van de dotaties aan politieke partijen, fusie van de 19 Brusselse gemeenten (er is dan ineens zelfs een overschot), afschaffen mandaten,... Maar omdat dit alles niet zal gebeuren, zie ik de toekomst erg somber in: er zal weinig of niets bespaard of hervormd worden. En bedenk: elke overbodige politieker minder maakt vier bijkomende plaatsen vrij voor bekwame mensen bij jeugdzorg, politie, defensie,… Marc Mathé, Sint-Job Conner Rousseau Pallieterke, Niet omvallen, alstublieft... Vandaag, 5 september 2024, is weer een dag om snel te vergeten, want ‘mateke’ kwam weer met helderziende verklaringen. Volgens hem is het niet alleen ‘onvoldoende’ wat er bij de Vlaamse onderhandelingen op tafel ligt, hou u vast: “Ik kan niet akkoord gaan met iets dat niet goed is voor de Vlamingen.” Dat deze over het paard getilde zatlap zou weten wat goed is voor de Vlamingen, tart elke verbeelding. Uit vroegere verklaringen bleek ook al dat hij wist waarvoor de kiezer recent gekozen heeft. Jammer voor hem, maar dat was duidelijk niet voor subsidiërend en geldverkwistend socialisme, laat staan voor door woke geïnspireerde zotternijen. Roger Gielens, Bredene

Nederlandsonkundigheid (via pal.be)

Pallieterke, In Leuven gaat men Arabisch onderwijzen aan Vlaamse leerlingen. Een idee van de lokale Marokkaanse burgemeester? Zou kunnen. In de Rand rond Brussel sturen Vlaamse dokters drietalige info (in het Nederlands, Frans en Engels) over Covid-19 naar hun patiënten. In diezelfde Rand verschijnt Franstalig personeel dat het Nederlands niet machtig is op de werkvloer bij Carrefour. Idem dito met Franstalige, Afrikaanse postbodes afkomstig uit Brussel. In de Vlaamse residentiële wijken van de Rand gaan vreemde poetsvrouwen met logies in Brussel, die het Nederlands, Frans of Engels niet machtig zijn, aan de slag. In Brussel en de Rand zijn er nu al klassen met leerlingen waarvan geen enkele het Nederlands machtig is. Hoe los je dat op? Het antwoord van Jan Jambon is al bekend: geen prioriteit bij de Brusselse politie. Alexander

Pauselijk bezoek

J.D. Vance (via pal.be) Pallieterke, Ik vrees dat de auteur zich in deze te veel laat leiden door de hysterie in de mainstreammedia en de bubbel van influencers die meer online dan in de echte wereld leven. Allereerst is er een opvallende manipulatie van peilingen waarbij meer Democraten dan Republikeinen worden bevraagd. Wat zijn die peilingen waard? Ze passen gewoon in een strategie om een digitale hype rond Kamala te scheppen. Recent was er nog een schandaal rond zogezegde fans van Kamala die met bussen werden aangevoerd. Vergeet niet dat zij op eigen kracht tot nu toe amper iets wist te bereiken. Ze heeft zowat alles in de schoot geworpen gekregen dankzij haar netwerk. Wie in de VS rondrijdt, ziet massaal borden van Trump. En vergeet bovendien niet de uitdrukkelijke steun van Silicon Valley aan Trump. Dat is echt een gamechanger. Vance is misschien soms wat onhandig, maar net als Trump is hij authentiek. Wie is die bordkartonnen politici zoals Walz niet beu? In de VS lachen ze nog steeds met zijn peperdure luxe jachtoutfit waarmee hij probeerde ‘gewoon’ te zijn. Bovendien heeft Vance een goede reputatie als debater. Ik denk dat het in de echte wereld dus nog best meevalt met de kandidaat-vicepresident (VP) van Trump. Wat in deze verkiezingen zal doorwegen, zijn niet enkele ‘onhandige’ uitspraken, maar wel wie het best geplaatst is om de economische (inflatie!), migratie- en criminaliteitsproblemen aan te pakken. Op dat vlak heeft Trump alle troeven in handen, onder meer dankzij zijn VP.

Koning Willem I

De rechteloosheid van de interneringen in de zoo en het vernederende schouwspel, inclusief kloppartijen, stuitten zelfs een aantal verzetsmensen tegen de borst. Edward Pilaet, één van de kopstukken van het coördinatiecomité van het Antwerpse verzet, stapte persoonlijk naar de procureur en het college van krijsauditeurs om een einde te maken aan dat beschamende schouwspel. De laatste van incivisme verdachte burgers werden evenwel pas na twee weken uit de dierentuin verwijderd en overgebracht naar de interneringscentra in de zaal Harmonie, de geniekazerne in Berchem en de Sint-Bernardusabdij in Hemiksem.

JAN HUIJBRECHTS

Pallieterke, Paus Franciscus zal weldra ons land bezoeken en hij krijgt als welkomstgeschenk wat kindermisbruik op zijn bord. De slachtoffers geraken het niet eens over wie van hen ‘selfies’ met de paus zal mogen maken. In deze tijd van godsverduistering kunnen de correcte media niet achterblijven. Men doet alsof seksuele misbruiken enkel in christelijke kringen te vinden zijn. In scholen, sportverenigingen, allerlei groeperingen en zelfs in sommige gezinnen wordt dat grensoverschrijdend gedrag genoemd. Waar kunnen die slachtoffers hulp vinden? Ik heb weet van misbruiken in een staatsschool in de jaren 1962 tot 1967: verjaard. De slachtoffers kregen betere punten nadat ze zich hadden laten betasten of bekijken. Bert Lauwers, Tongeren

Walter Claes

Pallieterke, Traditioneel is er de tweede zondag van september in Lokeren de eucharistieviering ter nagedachtenis van de overledenen uit het hechteniskamp Lokeren en andere ‘pensionaten’. Na afloop verwelkomt men iedereen in de parochiezaal naast de kerk met een gratis Vlaamse boterham met beleg en een kop koffie. Ideaal moment om te netwerken. De 100-jarige aanwezige professor Alexander-Karel Evrard wist ons te vertellen dat hij eigenhandig de twee witte vlekken (vandalisme?) op het standbeeld van koning Willem I aan de Reep in Gent recent verwijderde. Hij herhaalde nog eens: “Op het graf van koning Willem I in Delft, heb ik gezworen dat ik deze verdienstelijke koning voor Gent, een monument zou bezorgen, in 2018 was het zover.” Voor de oningewijden onder ons: koning Willem I was de oprichter van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden in 1815, waar toen ook Gent toe behoorde. Willem I nam enkele belangrijke beslissingen die Gent vandaag nog steeds bepalen. Zo wordt hij gezien als de stichter van de Gentse universiteit en de man die het kanaal Gent-Terneuzen liet graven, een belangrijke levensader voor de Gentse economie. Ook de Gentse Floraliën kregen destijds koninklijke steun en belangstelling. Vanuit het gemeentebestuur van Terneuzen kreeg de professor nu de vraag naar de gietvorm van het Willem I-standbeeld. Bedoeling is om er ook in Terneuzen een op te richten. Niet weinig fier zei de professor ons nog: “Dan zal er een koning Willem I staan in België in Gent, aan het begin van het kanaal, en één in Nederland in Terneuzen aan het einde van het kanaal.” Van onze kant, bedankt professor! Guy Van Rysseghem, Lochristi

Een lezersbrief insturen? Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te

Zelfdoding

Niet elk onderwerp is even leuk om over te schrijven. Maar de titel in de kranten ‘Zelfdoding is belangrijkste doodsoorzaak bij 15- tot 45-jarigen in België’ sprak boekdelen.

Dat is natuurlijk een bericht om stil van te worden. Maar strikt genomen is het geen spectaculair nieuw feit, spijtig genoeg. Het is al jaren een gegeven dat zelfdoding in die leeftijdscategorie de belangrijkste doodsoorzaak is. Sinds 2019 is zelfdoding de belangrijkste doodsoorzaak bij 15- tot 45-jarigen. Daarna volgen kanker, verkeersongevallen en hart- en vaatziekten.

Sterftegraad

Er zijn - hoe kan het ook anders in dit land - verschillen tussen Vlaanderen, Wallonië en Brussel. De vergelijkende factor wordt berekend aan de hand van de sterftegraad door zelfdoding per 100.000 inwoners. In Wallonië ligt het cijfer het hoogst: 17,1 zelfdodingen per 100.000 inwoners in 2021, tegenover 13,6 in Vlaanderen en 8,6 in Brussel. Het Belgische gemiddelde ligt op 14,2.

Met andere woorden: er zijn meer zelfdodingen in Wallonië dan in Vlaanderen en er zijn er minder in Brussel. Een onmiddellijke verklaring voor het verschil in cijfers wordt er niet direct gegeven. Let wel: Nederland scoort met een sterftegraad van 10,4 toch nog een stuk beter dan Vlaanderen. En in relatieve cijfers uitgedrukt: in 2021 overleden 1.861 mensen aan zelfdoding in Nederland (17 miljoen inwoners), terwijl er in België zo’n 1.641 mensen stierven (op een bevolking van 11 miljoen). Vergelijken we Wallonië met buurland Luxemburg, dan merken ook daar een opmerkelijk verschil bij de sterftegraad: 9,4 in Luxemburg en 17,1 in Wallonië.

Opnieuw stijging

Er is daarbij ook goed en slecht nieuws. In Vlaanderen daalde de voorbije 20 jaar het aantal zelfdodingen. Tussen 2011 en 2021 zakte de zelfmoordsterfte bij mannen met 27 procent in het Vlaams Gewest, en met 22 procent in het Waals Gewest. Bij de vrouwen zien we iets andere cijfers: in Vlaanderen daalde het aantal overlijdens met 22 procent, en met 32 procent in Wallonië. Het slechte nieuws is dat het aantal zelfdodingen in 2022 met 3,8 procent gestegen is.

Dat percentage is overigens zowat gelijkaardig aan het Nederlandse cijfer waar er in 2022 een stijging merkbaar was. Cijfers voor 2023 zijn er wel al beschikbaar in Nederland en daar zien we opnieuw een stabilisering. Benieuwd of die trend ook in Vlaanderen merkbaar zijn.

Actieplan

Er is weinig onderzoek gedaan naar de verschillen tussen de regio’s. De betere cijfers in Nederland ten opzichte van het toch wel even welvarende Vlaanderen, zouden verklaard kunnen worden door een toegankelijkere geestelijke gezondheidszorg in eerstgenoemd land. Ook zou er in Nederland minder een taboesfeer hangen rond het zoeken van psychische hulp.

Er bestaat zoiets als het Vlaamse Actieplan Suïcidepreventie dat in 2022 van start ging en loopt tot 2030. Streefdoel is om het aantal zelfdodingen te verminderen met 10 procent. Iedereen kent de pijnpunten: te weinig geld en te weinig hulpverleners met ellenlange wachtrijen voor psychische hulp tot gevolg. Het zal nog jaren duren voor die achterstand is weggewerkt.

Ik hoop dat de onderhandelende partijen voor een nieuwe Vlaamse regering er alles zullen aan doen om de nodige budgettaire inspanningen op punt te stellen. Geestelijke gezondheidszorg is immers het fundament van een gezonde maatschappij. Komaan Matthias, maak er werk van!

PAL voor Vlaanderen is een project van PAL Academie vzw. Met die vzw zetten we onze kennis, kunde en netwerk in om het pad naar Vlaamse onafhankelijkheid te effenen. De vzw beschikt over ideeën en mensen, maar met uw financiële steun op rekening KBC BE39 7390 1640 4519 zouden we nog veel meer kunnen doen

In memoriam: Jozef Van Bree In memoriam: Julien Librecht

Op dinsdag 3 september overleed Julien Librecht op 88-jarige leeftijd in het OnzeLieve-Vrouwziekenhuis te Aalst.

Julien (Juliaan) Librecht maakte naam als auteur van jeugdboeken, romans, poëzie, maar ook van politieke, semi-filosofische werken. In 2018 publiceerde hij bij uitgeverij Polemos zijn laatste boek, ‘Mijn Interbellum’. Sommige van zijn werken werden meermaals bekroond. Zo ontving hij driemaal de Letterkundige Prijs van de Provincie Oost-Vlaanderen. Daarnaast was hij geen onbekende in de kunstwereld. Niet alleen was hij zelf actief als plastisch kunstenaar, hij werd ook regelmatig gevraagd als inleider voor kunstmanifestaties en vernissages. Belang

Hij combineerde zijn auteurswerk met zijn job als onderwijzer, maar Julien Librecht was ook op politiek vlak actief. Bij de verkiezingen van 1999 werd hij verkozen als Vlaams Parlementslid voor Vlaams Blok. Als liefhebber van de Nederlandse taal en cultuur zetelde hij in de Interparlementaire Commissie van de Nederlandse Taalunie Brussel-Den Haag. In 2000 werd hij verkozen tot gemeenteraadslid in zijn woonplaats Lede en dat zou hij blijven tot 2006. Julien was actief lid van verschillende Vlaamse verenigingen waaronder de Marnixring. Met het heengaan van Julien Librecht verliest de Vlaamse Beweging een minzame, maar eerlijke strijder.

Op woensdag 11 september werd afscheid genomen in de Fredericuskerk in Vlierzele.

HORIZONTAAL

A. Vertragende

Op zondag 8 september in het Limburgse Pelt overleed Jozef ‘Jef’ Van Bree. Hij werd net geen 85 jaar oud.

Jef ontwikkelde zijn interesse voor politiek en Vlaams-nationalisme tijdens zijn studententijd in Antwerpen, waar hij regentaat Nederlands-Engels-Geschiedenis volgde. In 1965 ging hij aan de slag als leraar, eerst drie jaar als ontwikkelingsleraar in Congo, daarna jarenlang in het Technisch Instituut Sint-Jozef in Overpelt. Hij werd ondertussen bestuurslid van de VU-afdeling van Tongeren en na zijn verhuis naar Overpelt in 1972 werd hij daar onmiddellijk actief in de plaatselijke Volksunie-afdeling. Hij werd in 1976 verkozen tot gemeenteraadslid. Niet evident, want de gemeente was een CVP-bolwerk. Dat mandaat combineerde hij als stafmedewerker op het kabinet van VU-minister Rik Vandekerckhove. Tien jaar later vinden we hem nog terug als kabinetsmedewerker bij Johan Sauwens en even ook bij Vic Anciaux.

Welgevuld leven

Nog in 1978 werd hij verkozen tot provincieraadslid en dat zou hij blijven tot 1994. Van 1991 tot 1994 was hij bestendig afgevaardigde van de provincie Limburg. Toen Rik Vandekerckhove in augustus 1990 overleed, volgde Van Bree hem kortstondig op als senator. Jef Van Bree moet een van de langstzittende gemeenteraadsleden geweest zijn, want tot aan zijn overlijden maakte hij nog altijd deel uit van de gemeenteraad van Pelt, als verkozene van de plaatselijke ‘Lijst Vissers’. Bij het uiteenvallen van de Volksunie begin jaren 2000, stapte hij over naar Vlaams Blok, later Vlaams Belang. Ook voor die partij zetelde hij gedurende enkele jaren als gemeenteraadslid en provincieraadslid. Kortom, het leven van Jef Van Bree was welgevuld met bestuursvergaderingen en mandaten. Zijn motto: een beter, mooier en onafhankelijk Vlaanderen. Vermelden we nog dat in zijn geval de appel niet ver van de boom viel: zijn dochter Karlijne Van Bree is schepen voor de Vlaamse lijst ‘Vernieuwing’ in Grimbergen. We nemen afscheid van Jef Van Bree op zaterdag 14 september om 10.30 uur in de Sint-Martinuskerk in Overpelt.

KARL VAN CAMP

MIELE DEFECT of VERNIEUWEN? 0477/87.01.74. Geen voorrijkosten!

B. Officieel document waarmee je naar landen buiten de EU kunt reizen - Vervaardig met naald en draad

C. Voorzetsel - Sociaal-Economische Raad - Organisatie die een jaarlijks Vlaams Zangfeest organiseert

D. Verkeersregels - Internetlandcode voor Niger

E. Jongensnaam - Bedreigingen

F. Dun baardje - Arbeidsgeschikt

G. Cesium - Omnivoor

H. De eeuwige verdoemenis - Groen waterplantje - Zekere

I. Niet realistisch - Hoevedier

J. VRT-progamma met Philippe Geubels op zoek naar de grenzen van humorBelgische politieke partij - Kunst (Lat.)

K. Zegepraal - Vlaamse rivier

L. Vogelproduct - Aanhangers

VERTICAAL

1. Vlaamse wielerlegende/flandrien (1919-2004)

2. Telwoord - Franse rivier - Vervoermiddel

3. Chinese lengtemaat - Maak wakker - Afrikaans land

4. Antwerpse gemeente - Aanleglijn

5. Systeem voor de compressie van beelden geluidsbestanden - Vlaams reglement voor milieuvergunning

6. Taalraadsman van de toenmalige BRT (toemaatje)Muzieknoot

7. Loofboom - Antwerps dorp

8. Gaf raad

9. De negen muzen - Uitvoerend producent

10. Noordwijk aan Zee - Voorvoegsel met de betekenis van 'zeer, in hoge mate' - Engelse kunst

Deca - Neon - Buitensporige

Bezitsters

KARL VAN CAMP

Karim Van Overmeire en Julien Librecht

X van de week!

Geert Bourgeois is doorgaans een ernstig mens. Een man die je niet snel zal betrappen op het verkondigen van nonsens of zelfs maar weinig doordachte stellingen. Maar toen enkele jongeren deze week met een ambulance aan de haal gingen, deed hij een ‘Connerke’ op sociale media. In het Frans ook wel een ‘connerie’ genoemd. Dat kan de beste overkomen. Het is hem nu al vergeven.

“Een plezierritje met een gestolen voertuig en dan nog met een ambulance, totaal gebrek aan normbesef. Zwaar bestraffen, en een langdurige werkstraf in de zorg.” Zo reageerde Bourgeois op het nieuws van de jonge joyriders die aan haal gingen met… een ambulance dus. Terwijl de ambulanciers druk in de weer waren met de nodige medische zorgen toe te dienen, vonden drie hersendode jongeren het blijkbaar amusant om een ommetje te maken. De ambulanciers merkten de diefstal pas op toen een van hen even naar beneden ging om extra medisch materiaal uit de ziekenwagen te halen. Dankzij de camera in het voertuig konden de daders snel opgepakt worden. De beelden van hoe ze zich amuseerden, waren bepaald schokkend.

Er is één sector die de uitzondering vormt op de eis van experts: de politiek

Op het eerste gezicht is het voorstel van Bourgeois een goede zaak. Als de joyriders in contact komen met de zorg, zouden ze wel eens twee keer kunnen gaan nadenken over de gevolgen van hun daden. Alleen… moet

u die vraag eens aan de mensen in de zorg stellen. “Denken die politici nu echt dat wij naast onze dagtaak ook nog eens de tijd hebben om ontspoorde pubers te begeleiden?” Zo zal hun antwoord ongeveer klinken. En daar hebben ze nu eens overschot van gelijk in.

Paul Van Tigchelt

De vraag van Bourgeois is een mildere vorm van het ronduit idioot voorstel van - gelukkig maar - ontslagnemend minister van Justitie Van Tigchelt. Hij stelde voor om chauffeurs die dronken of onder invloed rondreden, een werkstraf te geven op de spoedafdeling van ziekenhuizen. Ook daar bedankte de sector rijkelijk voor. Op een spoedafdeling zijn namelijk alleen specifiek opgeleide mensen welkom die niet in mekaars weg lopen bij spoedgevallen. Het lijkt de logica zelf in iedere sector dat je een bepaalde kennis moet hebben om er te werken. Dat klopt ook. Of toch bijna.

De beelden van hoe ze zich amuseerden, waren bepaald schokkend

Er is één sector die de uitzondering vormt op de eis van experts: de politiek. Daar moet je enkel verkozen zijn, of in Van Tigchelts geval zelfs niet, opdat je meteen ook alle expertise krijgt toegewezen. Vraag het maar aan minister van Buitenlandse Zaken Lahbib die er niks van bakte en nu nog eens hetzelfde mag doen in Europa voor een commissariaat dat nog bepaald moet worden. Rest de vraag: waarom kreeg er nog nooit een bezopen chauffeur een werkstraf als minister? Die logica klopt nochtans perfect.

Profi ciat met je Vlaamse overtuiging!

Maar ben je al lid van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds? Splits zelf de sociale zekerheid! Word lid van het VNZ.

REGERINGSVORMING OVER DE VERKIEZINGEN?

CONNER: Nooit! - SAMMY: Hoewel…

De vorming van de Vlaamse regering loopt vertraging op. Kemphanen Conner Rousseau (Vooruit) en Sammy Mahdi (cd&v) kunnen zich onmogelijk vinden in de landingsnota van formateur Matthias Diependaele. Over de pijnpunten zelf lossen beide heren weinig, maar dat het vreselijk pijn doet, staat buiten kijf. Wij hadden een gesprek met beide voormannen en zij benadrukken vooral zeer constructief te zijn. “Ik denk dat alle partijen constructief bouwen aan een beter Vlaanderen. Maar vaak niet altijd op hetzelfde perceel.”

Herinner u de 9de juni van dit jaar. Er ging een lichte golf van euforie doorheen dit land. De kiezer had zowaar haalbare kaarten op tafel gelegd. De regeringsvorming zou een fluittje van een cent worden. Vier maanden later liggen we echter opnieuw op schema voor een aanval op ons eigen wereldrecord. Zelfs in Vlaanderen sleept de coalitievorming aan.

Wat scheelt er, heren?

MAHDI: “Maar niks. Alles gaat prima. De goede wil is er, de ambitie is er. Eigenlijk is alles er om er een groots succes van te maken. Ik ben blij dat ik in dit team zit.”

CONNER: “Ik ben ook blij dat Sammy in mijn team zit. Constructief, opbouwend, met veel respect voor elkaars standpunten en gevoeligheden. Dit heeft alle contouren van een grootse regering. Kan ook moeilijk anders, hé. Ik smijt mij er volledig voor. Ook federaal. Iedereen wil een stukje van mij. Voor mij is dit geen Arizona-regering, maar een Conner-regering. Dan weet u hoe groots het kan worden.”

“Moeten ze stoppen met mij te koeioneren! Ze willen dat ik tegen de boeren zeg dat ze te veel beesten hebben. En tegen de zuilen dat ze te veel kosten! Dat is toch niet serieus! Ik wil meer respect!”

“Alleen trekt het op geen kloten, hé! Wat een rommel! Wat een kutlandingsnota. Ik had maar twee eisen. Ten eerste, dat iedere bladzijde minstens één keer mijn naam zou bevatten met een complimentje. En twee, dat we zouden stilhouden dat we moeten besparen. Maar dat is niet gebeurd.”

Maar we moeten nu eenmaal besparen, heren. Daar was u het over eens?

“Ja, op die potverterende, boerenbondige zuilen van zelfbedienende profiteurs waar Mahdi altijd maar extra geld voor

“Ah nee, hé. Niet met mij. We zouden beter besparen op al die idiote plannen van Conner. Gratis schoolmaaltijden. Gratis condooms. Gratis poster van Conner voor de

“Ah, je hebt mijn nota toch gelezen. Maar het is een mooie poster hoor. Twee zelfs voor kindjes in armoede. Dan zien ze direct

Mag ik het even zo samenvatten dat u het eens bent over wat er moet gebeuren, maar nog niet over hoe u die boodschap moet overbrengen naar de achterban?

“Duuuh, die boeren zijn geen doetjes, hoor. Die gaan mijn oprit vol stront gooien. Wij zijn de partij van de kleine gemeenten. De steden hebben ons er al uitgesmeten.”

“Nee, daar zit ik niet mee in. Ik kan dat perfect uitleggen. We moeten de tering

naar de nering zetten, stoppen met onze kinderen op te zadelen met een toekomst vol schulden, bouwen aan een gouden toekomst. U hoort het, ik kan dat nogal eens uitleggen. Ik twijfel niet aan mijn uitmuntende capaciteit om alles uit te leggen. Geef mij een warme drol en ik laat de mensen die eten als warme pistoletjes.”

De socialistische vakbond heeft nochtans al een waarschuwend vingertje opgestoken.

MAHDI: “Ja, sukkel, hou uw honden eens binnen!”

CONNER: “Voilà, u zegt het goed. Hoe goed ik het ook lijk uit te leggen, briljant eigenlijk, ze zijn te stom om het te snappen. Daar kan ik helaas niks aan doen. En we willen toch niet dat onze eigen achterban uit pure dommigheid gaat demonstreren tegen de enige partij die het goed kan uitleggen…”

MAHDI: “Of dat ze pakweg stront op de stoep gaan gooien van de enige partij die helemaal achter hen staat.”

En dus wilt u het over de verkiezingen tillen, maar uiteindelijk wel doorgaan met de plannen achteraf?

CONNER: “Nooit! Dat is niet mij stijl. We hebben zo snel mogelijk een regering nodig!”

MAHDI: “Hoewel natuurlijk…”

CONNER: “Het zou wel tijd geven om het nog briljanter uit te leggen.”

MAHDI: “U heeft ons overtuigd. We wachten nog even af!”

CONNER: “Maar alleen omdat u het gevraagd heeft, hoor.”

MAHDI: “En omdat de nota niet deugt, natuurlijk.”