“Van der Straeten heeft onherstelbare schade aangericht”
CONNERS AFKEER VOOR VRIJHEID
MANNEN VERSLAAN
HEISA
ONS VERKEERSBELEIDX
IS EFFICIËNT IN HET VERKEERDEX
VROUWEN OP SPELEN 3
Vorige week vielen er twee snelheidsboetes in mijn bus. Ik had blijkbaar respectievelijk 31 en 37 km per uur gereden in een schoolzone. Mijn voet is soms te zwaar, maar in de omgeving van een school op een schooldag rijd ik als een Amerikaanse commando door Kaboel: ik ga ervan uit dat achter elke hoek, boom of geparkeerde auto een kind klaarstaat om voor mijn wielen te springen. Ik kreeg de boetes echter in juli.
Juist, reglement is reglement. Ik heb dat overtreden en kan niet klagen over mijn twee boetes van 53 euro. Mag ik mij wel de vraag stellen waarom men precies snelheidscontroles gaat uitvoeren in schoolzones wanneer er geen school is? John Crombez, de voormalige voorzitter van Vooruit, gooide deze week een steen in de kikkerpoel. Als oppositieleider in Oostende, hekelde hij het soort verkeersbeleid dat er alleen op gericht is zoveel mogelijke flitsboetes te kunnen opleggen. Sommige zones 30 dienen alleen om geld binnen te rijven voor de stadskas, zegt hij.
ROND HERMAN BRUSSELMANS 2 8-9
Crombez merkt terecht op dat dit soort beleid alleen leidt tot ergernis bij de gewone man en niets bijdraagt aan de veiligheid. Ik woon in een randgemeente van Antwerpen, een stad waar men niet alleen een specialiteit heeft gemaakt van het flitsen van mensen die niet vertrouwd zijn met de draconische snelheidsbeperkingen in het grootste deel van de stad, maar ook nog eens een nutteloze en
asociale LEZ-zone heeft ingevoerd om, onder het mom van het milieu, nog wat meer inkomsten te verwerven.
Schijnoplossingen ten koste van de gewone burger
Deze week werden in Ruddervoorde twee jonge ouders en hun dochtertje van 8 doodgereden door een man die te dronken was om nog verhoord te worden. Hij was al tien keer veroordeeld en was al meerdere keren zijn rijbewijs kwijtgespeeld. Eerder dit jaar gebeurde iets gelijkaardigs in Gent. Enkele wielertoeristen werden doodgereden door een man die al meermaals was veroordeeld en al 10 jaar geen rijbewijs meer had.
Dit debat mag niet verzanden in demagogie en populisme, maar de vaststelling blijft dat een systeem dat zeer efficiënt is in het verzamelen van boetes van mensen die de veiligheid niet in gevaar hebben gebracht,
er niet in slaagt dronken recidivisten van de weg te houden. Politierechter Peter Vandamme zegt aan het Nieuwsblad dat de gevangenisstraffen die hij voor dat soort mensen oplegt, en waarvan hij overtuigd is dat ze hen aan het nadenken kunnen zetten, niet worden uitgevoerd. De gevangenissen zitten overvol.
Verkeersinstituut VIAS reageerde dat het gevangenisstraffen niet ziet zitten en meer heil ziet in een rijbewijs met strafpunten, gekoppeld aan nultolerantie voor alcohol achter het stuur. Dan moet je toch even in je arm knijpen. De doodrijders van Gent en Ruddervoorde hadden al lang geen rijbewijs meer. En zij hadden ook niet één glaasje te veel op, maar waren stomdronken. Hoe verhinder je in godsnaam met een rijbewijs op punten dat mensen zonder rijbewijs de weg opgaan? En hoe verhinder je met monsterstraffen voor iemand die een keer een glaasje cava te veel opheeft, dat zware alcoholisten zich geen enkele regel meer aantrekken?
En daar zit dan het probleem met dit soort verkeersbeleid. Het is correct dat het niet gemakkelijk is desperado’s van de weg te houden, ook als ze al zijn veroordeeld. Het ergerlijke is dat men er zich dan vanaf maakt met schijnoplossingen die alleen de gewone man treffen.
JURGEN CEDER
“De doding van ongeboren kinderen is een thema dat ons allen aanbelangt”
Vrijheid
van onderwijs
Conner Rousseau wil de “vrijheid van onderwijs afschaffen”, zo schreef hij onlangs in een Instagrambericht. Kwestie van even een knuppel in het formatiehoenderhok te gooien, dacht de voorzitter van Vooruit. Dat mag natuurlijk en moet wellicht zelfs tijdens stevige onderhandelingen, maar het gemak waarmee Rousseau opnieuw oppert om fundamentele vrijheden en rechten af te pakken, blijft toch steeds verbazen.
In de Grondwet lezen we in artikel 24, paragraaf 1: “Het onderwijs is vrij; elke preventieve maatregel is verboden. De gemeenschap waarborgt de keuzevrijheid van de ouders.” Ook andere fundamentele rechten en vrijheden staan daar nog altijd in, zoals gelijkheid voor de wet, persvrijheid, recht van vereniging en recht van vergadering.
Rousseau aarzelt niet om te pleiten die vrijheden gewoon maar af te schaffen. Hij neemt het ook niet al te nauw met persvrijheid, aangezien hij al meerdere keren liet verbieden om artikels te publiceren. Ook niet met vrijheid van vergadering, zoals toen hij opriep om mensen die niet gevaccineerd waren tegen covid geen toegang meer te geven tot openbare plaatsen. Tenzij je in de pas loopt met zijn socialistische ideologie, dan kan het weer wel: “Solidariteit belonen met vrijheid”. Vrijheid is echter geen ‘beloning’, was toen de terechte kritiek op Rousseaus opiniestuk.
Onderwijs is steeds een heikel punt tijdens regeringsonderhandelingen. Dat is niet zo verwonderlijk, want behalve het ideologische belang, spendeert de Vlaamse regering er ook veel geld aan. “In 2023 werd door de Vlaamse overheid 15,7 miljard euro uitgegeven aan onderwijs”, lezen we op de site van de Vlaamse overheid.
Rousseau vertelt waarom hij de vrijheid van het onderwijs wil afschaffen: “Dat staat alles in de weg en kost onnodig veel geld. Zeer inefficiënt. Ik ben voor onderwijs door de overheid, niet door kerk of moskee”, stond in zijn bericht. Dat onderwijs veel geld kost, weten we allemaal en blijkt ook uit de officiële cijfers. Trouwens, dat mag ook wel iets kosten, want het gaat immers over onze kinderen. ‘You pay peanuts, you get monkeys’, luidt de kleurrijke Engelstalige uitdrukking.
Alleen “onderwijs door de overheid”, vindt Rousseau. De overheid, en zeker een waarin socialisten zitten, is nochtans geen voorbeeld van kostenbeperkend werken. Vooruit wil alle schoolkinderen gratis warme maaltijden geven, iets wat ongeveer een miljard euro zou kosten. Ook de efficiëntie van de overheid is uiterst bedroevend. Het bureaucratische labyrint dat België heet, is een nachtmerrie. En Vlaanderen, met zijn keizer-kostermentaliteit, heeft de Belgische ziekte jammer genoeg overgenomen. Onderwijzers klagen al lang - terecht - de administratieve last aan, die ontstaan is door allerlei regels van allerlei instellingen en bestuursniveaus.
Door onze subsidie- en belastingcultuur is een volledig geprivatiseerd onderwijs onmogelijk, laat staan wenselijk, want het is onbetaalbaar voor de klanten, in dit geval de ouders van schoolkinderen. Een volledig door de staat georganiseerd onderwijs is mogelijk, want betaalbaar: de overheid zit nooit verlegen om belastingen te verhogen voor iedereen wanneer ze het nodig acht. Tenzij u in een socialistisch of communistisch regime wil vertoeven, is dat echter volledig onwenselijk.
Wat dan wel? Laten we vooral eens beginnen met - ook in het onderwijs - voor minder overheidsbemoeienis te zorgen en voor meer vrijheid. Maak het bijvoorbeeld makkelijker om nieuwe, vrije scholen op te richten. Vlaamse scholen oprichten door en voor wie men zelf wil, leunende op de fundamentele vrijheden en rechten van vereniging, vergadering en onderwijs, zal gezien de evolutie van onze huidige samenleving meer dan ooit nodig zijn.
Abonnementen binnenland Abonnement buitenland: 3 maanden: 58,5 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 117 euro bestemming. Alle inlichtingen 1 jaar: 234 euro op de kantoren. Steunabo 1 jaar: 350 euro
Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB
Elke week op donderdag in uw krantenwinkel
Oud-hoofdredacteurs: Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020) Kernredactie: Stijn Derudder (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Simon Segers, Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock
Vlaamse regering moest er
De federale en Vlaamse regeringsonderhandelingen zijn opnieuw op gang getrokken. Dat er niet snel een federale ploeg ingezworen zou worden, was te verwachten. Maar dat er half augustus nog geen Vlaamse regering is, is toch onbegrijpelijk. Het is de verantwoordelijkheid van N-VA-voorzitter Bart De Wever, maar niet van hem alleen.
Na de verkiezingen van 9 juni werd snel duidelijk dat de volgende Vlaamse regering een coalitie zou worden van N-VA, Vooruit en cd&v. Hier en daar probeerde men in bepaalde kringen nog te opperen dat een coalitie van N-VA en cd&v mogelijk zou zijn, gesteund door Vlaams Belang vanuit de oppositie. Niet alleen behoort zo’n minderheidsregering niet tot onze politieke zeden, het is gewoon ondenkbaar dat cd&v in zo’n scenario gestapt zou zijn. En iedere waarnemer beseft dat N-VA-voorzitter Bart De Wever de deur voor Vlaams Belang gesloten heeft van zodra hij de leiding had in de Vlaamse formatie.
MR en Les Engagés kunnen nu al hun krachten gebruiken om te werken aan een federaal regeerakkoord
Een regering van N-VA, christendemocraten en socialisten zou dus relatief snel gevormd kunnen worden. Ook al omdat Vlaanderen, in tegenstelling tot de andere deelstaten, niet in woelig budgettair water zit. Akkoord, het begrotingstekort van meer dan 1,2 miljard euro is te groot. Bovendien worden grote infrastructuurwerken, zoals Oosterweel, buiten de begroting gehouden, maar de situatie is totaal niet vergelijkbaar met Wallonië en Brussel. Eigenlijk zou er al voor de korte zomervakantie witte rook geweest moeten zijn en zou de eerste regering-Diependaele (N-VA) moeten aangetreden zijn. Dat dat niet gebeurd is, heeft verschillende redenen.
Obsessieve koppeling aan federale onderhandelingen
Een cruciaal onderdeel van de verklaring is de rol van federaal formateur Bart De Wever (N-VA). Die hanteert als alfa en omega dat de Vlaamse en federale formaties aan elkaar gekoppeld blijven. Ervaringen uit het verleden leren immers dat N-VA met andere traditionele Vlaamse partijen een Vlaamse regering vormt, waarna die traditionele partijen N-VA laten vallen om federaal met de Parti Socialiste in zee te
gaan. Die ‘vernederingen’ uit het verleden wil De Wever blijkbaar te allen prijze vermijden en vandaar dus die obsessieve koppeling. De situatie na 9 juni is echter niet meer te vergelijken met die ten tijde van vroegere formaties. PS - en de groenen - hebben een zware nederlaag geleden. Dus is een soort van anti-N-VA-coalitie eigenlijk niet mogelijk. Nu zijn er wel politieke waarnemers die in vertrouwelijke gesprekken zeggen dat PS misschien wel eens opnieuw in de dans zou kunnen komen indien er tegen half oktober geen federale regering is. Men vindt dat de formatie federaal te traag vordert. Daar valt iets voor te zeggen, maar in 2014 duurde het ook lang (begin oktober) voor er sprake was van federale witte rook. En toen was de centrumrechtse meerderheid, zonder nood aan een socialistische partij, een feit.
De Wever heeft een fout gemaakt door de twee formaties aan elkaar vast te klikken
Neen, De Wever heeft een fout gemaakt door de twee formaties aan elkaar vast te klikken. Op Vlaams niveau moest het sneller zijn gegaan.
Cd&v moet rol van junior partner aanvaarden
Een tweede factor heeft weinig te maken met de keuzes van Bart De Wever. Het gaat over de machtsverhoudingen tussen de verschillende partijen. Het is hier al meermaals geschreven dat de andere partijen blijkbaar niet genoeg beseffen dat N-VA de grootste partij is en dus inhoudelijk het zwaarst kan doorwegen bij de invulling van een regeerakkoord. Dat is een eenvoudige democratische wet. Vooral cd&v heeft het er moeilijk mee, als partij die heimwee heeft naar haar eigen glorieperiode. Dat de andere partijen van oordeel zijn dat N-VA te veel te zeggen heeft, was al een reden voor de spanningen in de vorige legislatuur. Herhaalt dat scenario zich nu al, ook tijdens de regeringson-
derhandelingen? De kans is reëel, op basis van wat naar buiten sijpelt over de sfeer aan tafel. Er komt nog een element bij: de partij van Sammy Mahdi is nu de junior partner of kleinste partij van de coalitie. Dat betekent niet alleen dat de christendemocraten straks slechts twee ministers kunnen benoemen en ze als laatste komen in de keuze van de departementen. Cd&v zal nog minder wegen op het beleid. Kan ze die rol als junior partner aanvaarden? Het legt nu al een hypotheek op de werking van de toekomstige regering-Diependaele.
De Franstalige partijen in een zetel
Het trage Vlaamse proces, waarbij er meer dan twee maanden na de verkiezingen nog geen regering is, is niet zonder gevolgen voor de verhoudingen op federaal vlak. Dat het Waalse regeerakkoord uitgerekend op 11 juli werd bekendgemaakt, is een leuke anekdote zonder veel gevolgen. Wat wel een impact heeft, is dat MR en Les Engagés al hun krachten nu kunnen gebruiken om uitsluitend te werken aan het schrijven van een federaal regeerakkoord. De partijen zitten echt wel in een zetel. Zij hoeven niet op verschillende borden te schaken.
Nu is het wel zo dat de liberale MR op sociaaleconomisch vlak op dezelfde lijn zit als N-VA. Daar zullen zich niet direct spanningen voordoen. Maar wat te denken van de as cd&v-les Engagés? De Franstalige centristen zijn niet langer het halve gekkenhuis dat het onder het voorzitterschap van Joëlle Milquet was. Maar het is ook niet terug de oude PSC van Charles-Ferdinand Nothomb. De link met onder andere de Franstalige vleugel van de christelijke arbeidersbeweging blijft onduidelijk. Tijdens de komende onderhandelingen zal daarover meer duidelijkheid komen. Misschien probeert de ‘christendemocratische as’ de regering nog meer weg te duwen van een centrumrechts beleid.
Ten slotte is er het communautaire aspect. Het blijft zeer onduidelijk dat wat er op tafel ligt richting een staatshervorming gaat. En of er überhaupt over het communautaire zal worden gesproken. Wat wel vaststaat, is dat de Franstalige partijen tijd en energie hebben kunnen gebruiken om een front op te bouwen tegen de N-VA-eisen.
Matthias Diependaele
WANNEER MANNEN VROUWEN SLAANX ALS OLYMPISCHE SPORTX
Na 46 seconden gaf de Italiaanse
boksster Angela Carini het al op. Ze had twee stoten op het hoofd gekregen van een kracht die ze, naar eigen zeggen, nog nooit eerder had gevoeld. Het is bekend dat een knock-out veel minder voorkomt bij boksende vrouwen dan bij mannen. De reden is het verschil in explosieve kracht achter de slagen. De hevige stoten op het gezicht van Carini kwamen dan ook niet van een vrouw, maar van een man. Min of meer toch.
Het mooiste moment van de Olympische Spelen was voor mij de laatste rechte lijn van Femke Bol in de 4 x 400 meter gemengd. De ranke Nederlandse liep bij het begin van de laatste 100 meter nog op een medailleloze vierde plaats. Dan schakelde ze over naar een versnelling waar alleen zij schijnt over te beschikken. Ze liep haar sprintende concurrenten voorbij aan een tempo waarvoor ze nu al legendarisch is. Goud voor Nederland.
De gemengde versie van de 4 x 400 meter estafette werd pas ingevoerd bij de Olympische Spelen van Tokio in 2020 (eigenlijk 2021, door covid). Het idee erachter was dat de verschillende snelheden van mannen en vrouwen - mannen leggen die afstand gemiddeld 5 seconden sneller af dan vrouwen - zouden leiden naar tactische races en omwentelingen in de laatste ronde. Vier jaar later werd dat argument omgedraaid: in Parijs werd de volgorde waarin mannen en vrouwen aantreden vastgelegd, net om te vermijden dat vrouwen zouden vernederd worden door mannen die in dezelfde ronde uitkomen.
Dat haar mannelijke ploegmaten nog steeds sneller lopen, doet niets af aan de prachtige prestatie van Bol, die trouwens op en top vrouw is. Mannen en vrouwen worden nu eenmaal fysiek ongelijk geboren. De verschillen in snelheid en kracht nemen nog toe tijdens de puberteit. Het lijkt absurd die evidentie te ontkennen, maar de heersende ideologie heeft het toch een hele tijd moeilijk gemaakt om dat al te luid te zeggen. De tenniszusjes Venus en Serena Williams bluften ooit dat ze elke man buiten de top 200 konden verslaan. Karsten Braasch, nummer 203, fervent roker en pintenpakker, nam de uitdaging aan en versloeg hen met respectievelijk 6-1 en 6-2.
‘Lia’ Thomas
Vooral de transgenderideologie weegt zwaar op de discussie over mannelijke indringers in de vrouwensport. Toen ik vijf jaar geleden mijn eerste column schreef over de bedreiging voor vrouwen die uitging van infiltrerende mannen, kon ik maar weinig wetenschappelijke studies vinden die wilden bevestigen dat omgebouwde mannen een oneerlijk voordeel hebben in ongeveer alle sportdisciplines. Ik vond wel enkele studies die integendeel volhielden dat er ‘geen bewijs’ was dat transvrouwen een competitief voordeel hebben op echte vrouwen. De wetenschap liegt niet graag, maar in deze streng ideologische tijden durft ze minstens erg selectief te zijn met de waarheid.
Ik schreef die column naar aanleiding van een aantal spectaculaire successen van transgenders, zoals van Rachel McKinnon bij het wielrennen, Hannah Mouncey bij het rugby en Mary Gregory bij het gewichtheffen. Er was toen ook al een MMA-vechter, Fallon Fox (echte naam: Boyd Burton), die met gemak vrouwen tot moes kon kloppen.
Er is sindsdien wel wat water naar de zee gevloeid. De eerste sportorganisatie die transgenders weerde, was de internationale rugbyfederatie in 2020. In een contactsport is mannelijkheid niet alleen een competitief voordeel, maar ook een gevaar voor vrouwenlichamen, die zowel minder kracht kunnen produceren als verdragen. De zwemfederatie volgde. Die was vooral opgeschrikt door
de spectaculaire successen van Lia (William) Thomas, een matige zwemmer bij de mannen, maar niet te verslaan bij de vrouwen.
Rowling en Navratilova
Vorige jaar nam ook de internationale atletiekbond de beslissing om transgenders te weren uit de vrouwensport. De uitsluiting betreft alleen mannen die hun transitie na de puberteit doormaken. Het Internationaal Olympisch Comité was het laatste bastion van ideologische obscurantisme. In 2021 waren de regels daar zelfs nog versoepeld voor transgenders. In de aanloop naar de Spelen van Parijs, werd die beslissing dan toch teruggedraaid. IOC zit nu op dezelfde lijn als de atletiekfederatie. Waarom moest het allemaal zo lang duren om een evidentie te erkennen?
Na deze Spelen zullen echter opnieuw wat ideologische ongemakken moeten overwonnen worden als men de vrouwensport wil redden. De beelden van de snelle opgave van de Italiaanse Carini bij het boksen hebben tot een fel debat geleid. Haar tegenstander was Imane Khelif, een bokser die er uitziet als een man, bokst als een man en ook een man is in alle aspecten die van belang zijn bij een contactsport. J.K. Rowling: “Dit zijn mannen die genieten van hun macht over vrouwen.” Martina Navratilova: “Dit is allemaal de schuld van IOC en de machthebbers die de regels maken. Het is een aanfluiting en maakt alle olympische sporten belachelijk.”
Het gelijk van de rechterzijde over de invloed van woke in de sport bleek moeilijk verteerbaar voor de media
De pers reageerde geërgerd op de kritiek dat mannen die vrouwen slaan nu een olympische discipline is geworden. Vooral het gelijk van de rechterzijde over de invloed van woke in de sport bleek moeilijk verteerbaar. Knack: “Maar de luidste kritiek aan het adres van Khelif kwam niet van trouwe boksfans die bezorgd zijn om competitievervalsing, maar van antitransactivisten zoals Elon Musk en schrijfster J.K. Rowling. Conservatieve en radicaal-rechtse commentatoren, en politici leken er sowieso vanuit te gaan dat Khelif en Lin ‘trans’ warendat ze dus geboren zouden zijn als mannen en pas later een gendertransitie hadden ondergaan.”
5-ARD
Dat argument - dat Khelif geen transgender is en de kritiek daarom onterecht is - mist grond. Het probleem met Khelif is inderdaad niet dat hij een man is die zich heeft laten ombouwen, maar dat hij bij de geboorte verkeerdelijk als vrouw is geregistreerd. Ten gronde is het probleem echter wel hetzelfde: iemand die als man de competitie vervalst bij de vrouwen en een radicale ideologie, die liever de vrouwensport ziet kapotgaan dan toe te geven dat niet iedereen die zich vrouw voelt, dat ook is. Kris Vanmarsenille in GvA slaagde er ook in de kern van het probleem te missen: “De discussie dwaalde almaar verder af van de
waarheid. Khelif en Yu-ting zijn namelijk geen mannen, en ook geen transvrouwen. Beiden voelen zich vrouw en zijn vrouw.” Vanmarsenille miskent de wetenschap. Carole Hooven, professor aan Harvard, gespecialiseerd in de werking van testosteron, en andere experten hebben uitgelegd dat Khelif een geval van DSD is (Difference of Sex Development), meer bepaald van 5-ARD, waarbij een kind wordt geboren met de uiterlijke geslachtelijke kenmerken van een vrouw, maar die intern man zijn, onder andere met verborgen teelballen, XY-chromosomen en mannelijke niveaus van testosteron.
In een contactsport is mannelijkheid niet alleen een competitief voordeel, maar ook een gevaar voor vrouwenlichamen
Hooven: “De beleidsmakers weten dat atleten met 5-ARD mannen zijn en dat ze de voordelen van de mannelijke puberteit ervaren. (…) Het probleem voor de sport is dat atleten met 5-ARD gesocialiseerd kunnen zijn als vrouw, wettelijk vrouw kunnen zijn, kunnen leven en zich kunnen identificeren als vrouw, maar wel mannen zijn.” Er is een redelijk grote kans dat ook Khelif en zijn familie nooit helemaal hebben beseft wat er aan de hand was. Hoe dan ook bewees hij enkele dagen later dat de critici gelijk hadden. Imane Khelif pakte het goud. En alsof dat niet volstond, ging het goud bij de vedergewichten naar Lin Yu-ting uit Taiwan. Die twee hebben immers iets opvallend gemeen. Ze werden eerder door de International Boxing Association (IBA) uitgesloten van verdere deelname aan competitief boksen omdat ze DNA-testen hebben ondergaan “die bewezen dat ze XY-chromosomen hebben”. XY versus XX
Die beslissing had verdere discussies moeten vermijden, maar IBA is nu verbannen uit olympische cirkels, omdat een Rus voorzitter is en ook al genoemd is in enkele corruptieschandalen. Dus paste IOC zijn eigen criteria toe, waarbij men enkel het niveau van testosteron van de vrouwelijke atleten meet.
Die test is volstrekt ontoereikend. Personen die een mannelijke ontwikkeling hebben doorgemaakt, verschillen, ook wanneer ze hun niveau van testosteron naar beneden
hebben gehaald, van de gemiddelde vrouw op gebied van lengte, gewicht, schouderbreedte, bloedvolume, longcapaciteit, dikte van de huid, hemoglobinegehalte, reactietijd, botmassa in de armen, volume van het hart enzovoort… Zelfs als de transitie is ingezet vóór de puberteit, blijven er verschillen. Aan degenen die toch volharden in de stelling dat er niets oneerlijks is aan atleten met XY-chromosomen die deelnemen aan de vrouwensport, wil ik een vraag stellen: wat was de mathematische kans dat precies de enige twee personen met dat kenmerk beiden goud gingen behalen? Ik heb het voor hen al uitgerekend: bij een willekeurige verdeling was er 1 kans op 1024 dat precies die twee bovenaan zouden eindigen. Er is dus slechts 1 kans op 1024 dat Rowling, Navratilova en alle anderen ongelijk hadden en dat hun winst niets te maken heeft met hun man-zijn.
Gekruiste wijsvingers
Rationaliteit heeft echter geen grote marktwaarde in de wereld van woke. De verdedigers van Khelif probeerden het met het argument dat hij vroeger ook al wedstrijden heeft verloren. Dat is alleen relevant als je weet dat hij pas 25 is. Je wordt, zelfs als man tussen de vrouwen, niet automatisch de beste. Een professionele bokser beleeft pas tussen de 25 en 30 jaar zijn hoogtepunt. Khelif werd eerder enkele keren verslagen omdat hij training en ervaring miste, wat hem nu niet meer zal overkomen.
Ik hoorde een soortgelijk argument ook al bij Laurel Hubbard, de eerste openlijke transgender die deelnam aan de Spelen. Tot opluchting van velen behaalde die in Tokio geen medaille, wat sommigen toeliet te besluiten dat het wel zou meevallen met de omgebouwde mannen in de vrouwensport. In werkelijkheid faalde Hubbard omdat hij al erg matig was geworden. Hij was gestopt met gewichtheffen vóór zijn overgang en was al de oudste ‘vrouw’ die ooit werd geselecteerd voor de Spelen.
Twee vrouwelijke boksers, Svetlana Staneva en Esra Yildiz Kahraman, die werden uitgeschakeld door de mannen, kruisten na de match boven hun hoofd de wijsvingers. Ze beeldden daarmee de letter ‘X’ uit, een verwijzing naar de XX-chromosomen van echte vrouwen. Hopelijk nemen andere vrouwelijke sporters het gebaar over.
JURGEN CEDER
Imane Khelif viert na het behalen van goud
Imane Khelif verslaat Liu Yang in de finale
Nieuwe taxshift wordt moeilijk
Met de regeringsonderhandelingen die straks een versnelling hoger schakelen, komt opnieuw een fiscale hervorming op tafel. De boodschap is bekend: lagere lasten op arbeid moeten werken lonend maken. Alleen kost een doortastende fiscale hervorming al snel 23 miljard euro. Naast de sanering van 28 miljard euro, staat formateur Bart De Wever (N-VA) voor de kwadratuur van de cirkel.
Het was één van de ongerijmdheden in de Vivaldi-coalitie: minister van Financiën Vincent Van Peteghem (cd&v) kwam rijkelijk laat met een voorstel om werken lonender te maken via een fiscale hervorming. De lasten op arbeid zouden aanzienlijk verlaagd worden, een operatie die gefinancierd moest worden via hogere taksen op vermogen, wat geschuifel met de btw en nieuwe milieubelastingen. Alleen kan zo’n fiscale hervorming enkel succesvol zijn indien ze aan het begin van de legislatuur wordt doorgevoerd, terwijl Van Peteghem ze wou realiseren toen de regering-De Croo zowat een levend lijk was geworden. Politiek is zoiets dan totaal onhaalbaar.
Lasten op arbeid
De uittredende minister van Financiën benadrukte in de verkiezingscampagne dat hij snel een nieuw voorstel op tafel zou leggen tijdens de regeringsonderhandelingen. En het is zover. Formateur Bart De Wever (N-VA) is gewonnen voor een fiscale hervorming die de lasten op arbeid verlaagt. Ze zou zich eerder situeren in de personenbelasting en meer koopkracht via een bijsturing van de sociale bijdragen. Lagere lasten voor de bedrijven, zoals onder de Zweedse coalitie (2014-2019), liggen voorlopig niet op tafel. Het zijn ‘de werkende Vlaming’ én ‘de werkende Waal’ die beloond moeten worden.
Het is dus nuttig de maatregelen even te overlopen en naar hun kostprijs te kijken, zoals die door het Planbureau is doorgerekend. Ten eerste wil men de belastingvrije som (dat deel van het inkomen waarop men geen per-
sonenbelasting betaalt) verhogen tot het leefloon. Dat kost 10,2 miljard euro. Ten tweede is het de bedoeling de bijzondere bijdrage aan de Sociale Zekerheid af te schaffen, een belasting die nog dateert uit de Dehaene-jaren. Factuur: 1,2 miljard euro. Verder wil De Wever de werkbonus versterken. Dat is een verlaging van de sociale bijdragen voor lagere inkomens, waarbij het vrijgekomen geld voor extra koopkracht zorgt. Het Planbureau berekende dat dat een gat van 2,2 miljard euro slaat in de staatskas.
Het zijn ‘de werkende Vlaming’ én ‘de werkende Waal’ die beloond moeten worden
Verregaand zijn de plannen waarbij er geschoven wordt met de tarieven in de personenbelasting. De schijf van 40 procent zou zakken naar 30 procent, een belastingverlaging van 6,5 miljard euro. Het afschaffen van de schijf van 45 procent kost 2,3 miljard euro. Het verhogen van de grens richting het hoogste tarief van 50 procent weegt minder zwaar door. Factuur: 500 miljoen euro. De totale kostprijs van die belastingverlagingen loopt op tot 23 miljard euro.
Compensatie?
Uiteraard is dat zonder de compenserende belastingen mee te rekenen. Op die voorstellen blijft het wachten. Men mag terecht de
vraag stellen of de volgende regering er überhaupt in zal slagen om de middelen te vinden als tegengewicht voor de lagere lasten op arbeid. Gaat men met Vooruit in de regering een aantal btw-tarieven kunnen verhogen? Daar lig gen wel ‘kansen’, omdat België qua consumptiebelastingen nog in de Europese middenmoot zit. Werken via de vermogens is een andere piste. Maar het verhogen van het tarief in de taks op effectenrekeningen, zal niet genoeg zijn. Dat is trouwens een belasting die hoogstens een paar extra honderden miljoenen euro’s oplevert. Niet anders is het met een meerwaardebelasting op aandelen, één van de weinige belastingen op vermogenswinsten die hier (nog) niet bestaat. Zo’n belasting is maar billijk als de minwaarden na verkoop van aandelen fiscaal aftrekbaar zijn. Welnu, na de turbulentie vorige week op de beurzen, met onder andere een onverwachtse dip, zou de netto-opbrengst van zo’n meerwaardebelasting wel eens flink kunnen tegenvallen.
Onbetaalbaar
De realiteit is gewoon dat er geen taksen meer voorhanden zijn om een fiscale hervorming van 22 of 23 miljard euro te financieren.
Zelfs niet de helft - of een operatie van 10 miljard euro - is haalbaar. Kortom, een belastingverlaging kan enkel budgettair neutraal zijn via zware besparingen. Wat evenmin eenvoudig is, want door het wanbeleid van de Vivaldi-regering moet de volgende ploeg sowieso al 28 miljard euro vinden. En dat bedrag staat totaal los van een taxshift. De enige optie die overblijft, is een variant op de taxshift van de regering-Michel, die niet volledig gefinancierd was en dus een zuivere belastingverlaging was. Onder andere toenmalig minister van Financiën Johan Van Overtveldt (N-VA) hoopte dat dat automatisch zou leiden tot besparingen in de begroting. Maar een sterk naar links opgeschoven cd&v met minister van Werk Kris Peeters, hield dat tegen. Het zou kunnen dat we weer op een de facto ‘taxcut’ afstevenen, maar deze keer zal de Europese Commissie dat niet laten passeren.
In plaats van asielzoekers volledig te erkennen, bekijken de toekomstige federale regeringspartijen hoe ze mensen op de vlucht een tijdelijk statuut kunnen geven. Bedoeling is om hen nadien, als de situatie in het land van herkomst verbeterd is, sneller terug te sturen. De onderhandelaars onderzoeken hoe die hervorming mogelijk gemaakt kan worden, schrijft HLN.
Mensen die in België asiel aanvragen, kunnen twee soorten van erkenning krijgen. Als ze als individu risico lopen, kunnen ze erkend worden als vluchteling. Als ze hun leven riskeren omdat er oorlog of conflict in hun land of in hun streek is, kunnen ze ‘subsidiaire bescherming’ krijgen. Dat is een tijdelijke erkenning als vluchteling, die ingetrokken kan worden eens de situatie verbeterd is.
Amper toegepast
België kent echter amper subsidiaire beschermingen toe. Het Commissariaat-generaal voor de Vluchtelingen en de Staatlozen (CGVS) erkent de meeste mensen die recht hebben op asiel als volwaardig vluchteling. In 43,5 procent van de afgehandelde asielaanvragen bleek de asielzoeker recht te hebben
op bescherming. 42 procent daarvan verkreeg het vluchtelingenstatuut, 1,5 procent tijdelijke subsidiaire bescherming. In veel andere Europese landen ligt dat cijfer veel hoger, want zo kreeg in Nederland vorig jaar liefst 68 procent van de erkende aanvragers subsidiaire bescherming. Kijken we naar de cijfers voor de hele Europese Unie, dan kreeg ongeveer 44 procent van de aanvragers in 2022 de vluchtelingenstatus. 31 procent kreeg subsidiaire bescherming en 25 procent kreeg humanitaire bescherming.
In 2023 dienden in België 35.507 mensen een verzoek in voor internationale bescherming, zonder rekening te houden met de mensen die uit Oekraïne vluchtten. Het gaat vooral om Syriërs (12 procent), Afghanen (10 procent), Palestijnen (9 procent) en Turken (7 procent). 12.355 personen werden als vluchteling erkend, 424 mensen kregen het statuut van subsidiair beschermde.
Bij de personen die een subsidiair beschermingsstatuut verkregen, vormden de Somaliërs (30 procent) de grootste nationaliteitsgroep. De islamitische terreurgroep Al-Shabaab pleegt geregeld aanslagen op overheidsgebouwen en burgerdoelwitten, er is heel wat politieke instabiliteit in het land en droogte en hongersnood spelen er een permanente rol. Als de rust in de regio is teruggekeerd, kunnen deze 424 Somaliërs in principe teruggestuurd worden naar hun land van herkomst. In de praktijk is dat echter uiterst onwaarschijnlijk.
Meer stappen
In de praktijk is er vandaag niet bijzonder veel verschil tussen beide statuten. Zowel vluchtelingen als subsidiair beschermden hebben recht op een leefloon en mogen via gezinshereniging hun familie laten overkomen. Vluchtelingen krijgen eerst verblijfsrecht voor vijf jaar en mogen nadien permanent in het land blijven. Subsidiair beschermden krijgen een verblijfspapier voor een jaar, dat nadien twee keer met twee jaar verlengd kan worden. Ook zij mogen na vijf jaar onbeperkt
in het land blijven. Die verlenging gaat automatisch: het GCVS heeft te weinig personeel om na te gaan of er in het herkomstland nog steeds gevaar is. Daardoor wordt subsidiaire bescherming vandaag amper ingetrokken. De federale onderhandelaars zouden daar verandering in willen brengen. Daarvoor is er ten eerste meer personeel nodig bij het CGVS. Een bijkomende investering dus, maar als de federale overheid op die manier meer subsidiair beschermden terug kan sturen naar hun veilige land van herkomst, kan dat op termijn een besparing opleveren voor de uitgavenpost asiel en migratie. Daarnaast zou de volgende federale regering kunnen morrelen aan de statuten, oppert HLN. Voor subsidiair beschermden zou de gezinshereniging bijvoorbeeld verstrengd kunnen worden. Op vlak van asiel en migratie is het water soms echter nog erg diep tussen de verschillende partijen. Vooral Les Engagés stelt zich vaak minder streng op tegenover migratie dan de overige partijen. Hoewel Les Engagés en cd&v zusterpartijen zijn, kreeg Sammy Mahdi in de vorige legislatuur enorm veel tegenwind vanuit de oppositie toen hij als staatssecretaris voor Asiel en Migratie de eisen van de hongerstakende sans-papiers niet wilde inwilligen. De Vlaamse partijen, zowel Vooruit, cd&v als N-VA, willen zich dan weer kordaat opstellen tegenover migratie, aangejaagd door de verkiezingsoverwinning van Vlaams Belang.
WANNES NEUKERMANS
De uitdagingen de
komende vijf jaar voor Groen, PVDA, Open Vld en cd&v
Voor de kleinste vier partijen in Vlaanderen (Team Fouad Ahidar is vooral een Brussels fenomeen) zijn de uitdagingen voor de komende vijf jaar zeer gelijkaardig. Alle vier zullen ze stevig moeten vechten om hun politieke relevantie aan te tonen bij de Vlaamse kiezer. Daarbij zullen ze alle vier ook hard moeten sleutelen aan hun interne organisatie.
Beginnen we met de kleinste partij van de vier, Groen. Die partij zal de komende vijf jaar in de peilingen moeten blijven vechten tegen de kiesdrempel en zal zich in oktober ook schrap moeten zetten voor de gemeenteraadsverkiezingen. De partij heeft nu wel het voordeel zowel Vlaams als federaal in de oppositie te zitten, en zit daarmee in een rol die haar veel beter ligt dan regeringsdeelname. Bovendien kan Groen, zoals altijd, op de steun van de pers rekenen en die zal ervoor zorgen dat er voor de ecologisten alvast geen vergeetput dreigt. Groen opnieuw in de regering in 2029?
Het lijkt ons dan ook waarschijnlijk dat Groen in 2029 vooruitgang zal boeken, maar daarvoor zal de partij zich intern toch wat beter moeten organiseren. Een aantal kopstukken en sterkhouders verdwenen al vóór de verkiezingen, sommigen vrijwillig, anderen niet. Bovendien blijven er vraagtekens hangen rond het huidige voorzittersduo, dat niet bepaald veel potten breekt.
Gaat de partij in 2029 opnieuw richting de tien procent, dan maakt ze een goede kans om opnieuw in aanmerking te komen voor regeringsdeelname. Als de heropstanding van de centrumpartijen uitblijft, is het zelfs mogelijk dat ze praktisch noodzakelijk zal zijn om een regering te vormen, en dat zowel op federaal
als op Vlaams niveau. De partij kan dus maar beter investeren in talenten die een eventuele ministerportefeuille aankunnen.
PVDA als lokale bestuurspartij
De grootste uitdaging voor de communisten op korte termijn is om de winst van juni in oktober ook lokaal bevestigd te zien. Daarbij hoort minimaal een voortzetting van de bestuursakkoorden in Zelzate en Borgerhout. Maar als de partij zich echt wil kunnen bewijzen als een valabele lokale bestuurspartij, en eventueel zelfs meer in 2029, dan komen daar best toch een paar andere gemeenten (of districten) bij.
Groen kan zoals altijd op de steun van de pers rekenen
De verkiezingsuitslagen in Wallonië waren een tegenvaller voor PVDA, maar misschien geeft dat de partij anderzijds wel de kans om intern een beter evenwicht te vinden tussen de verschillende landsdelen. Tot nog toe leek de partij immers vooral vanuit Vlaanderen gestuurd te worden met voornamelijk een Franstalig kiespubliek, en daar kan nu verandering in komen.
De vraag is in hoeverre de communisten op de hulp van de pers zullen kunnen rekenen. De houding van de pers tegenover PVDA blijft immers ambigu: er is wel enige sympathie, maar toch hebben we de indruk dat men liever niet heeft dat een eventueel succes van de communisten ten koste van de ecologisten zou gaan. Echt veel voeling met het kiespubliek van PVDA hebben onze journalisten trouwens ook al niet.
Ontsnapt Open Vld aan een implosie?
Voor Open Vld hangt veel af van de uitslag van de komende voorzittersverkiezingen. Zal de nieuwe partijvoorzitter kunnen zorgen voor een breuk met het verleden, en zo ja, in welke richting zal die breuk gaan? Maar zelfs met een breuk in de juiste richting, blijft de vraag in hoeverre de partij nog geloofwaardig is bij het grote Vlaamse publiek. Bovendien zal Open Vld in de oppositie vaak moeten horen dat ze meer dan 25 jaar aan de macht is geweest en dus kans genoeg heeft gehad om te bewijzen dat ze het zoveel beter zou kunnen.
De gemeenteraadsverkiezingen van oktober vormen meteen al de eerste horde voor de nieuwe partijvoorzitter. Ook die verkiezingen dreigen immers een nederlaag te worden. Dat eerst Jean-Jacques De Gucht
bedankte voor het lijsttrekkerschap in Aalst, en afgelopen week zijn vader Karel voor het lijstduwerschap in Berlare, is een veeg teken dat de lokale campagne niet helemaal lekker loopt. Het zou echter onrechtvaardig zijn de nieuwe partijvoorzitter al meteen de schuld te geven voor die nieuwe verkiezingsnederlaag. Gebeurt dat toch, dan denken we niet dat er voor de partij nog een lange toekomst weggelegd is.
Kan cd&v zich handhaven als kleinste regeringspartij?
Voor de christendemocraten ligt de komende vijf jaar in de Vlaamse en federale regering een rol weggelegd die ze nog nooit hebben moeten spelen: die van de kleinste partij in de regering. Lange tijd waren ze steevast de grootste partij in de coalitie, en mentaal hebben ze trouwens nog geen afscheid genomen van die rol. Dat heeft gedeeltelijk ook te maken met hun stevige lokale verankering, maar oktober zou op dat vlak wel eens een negatief keerpunt kunnen betekenen voor de partij. De partij heeft een lange geschiedenis van gestage achteruitgang achter zich en we achten het weinig waarschijnlijk dat de partij erin zal slagen die trend tegen 2029 om te buigen. De vraag is dus helemaal niet of de partij uiteindelijk ook onder de tien procent zal zakken, wel of dat al in 2029 zal gebeuren, of pas in 2034. Het is daarbij onduidelijk welke tactiek cd&v het meest zal lonen in de regeringen: zich gedragen als de balorige kleine partner die af en toe eens flink dwarsligt om nog eens in het nieuws te komen of, omgekeerd, zich gedragen als de trouwe partner waarop de andere kunnen rekenen en die ervoor zorgt dat er degelijk bestuurd wordt. Gokt de partij verkeerd, dan dreigt ze al in 2029 finaal kopje-onder te gaan.
Herman Brusselmans kan zich duidelijk meer permitteren dan Dries Van Langenhove
Herman Brusselmans schreef een antisemitische column waarin hij lijkt aan te zetten tot geweld tegen de Joden. Humo klasseert dat onder ‘satire’. Volgens De Morgen moeten “deze ongepaste woorden (…) kunnen passeren”. Dries Van Langenhove werd veroordeeld, waarom zou Brusselmans dan vrijuit moeten gaan?
Hoe je het ook draait of keert, de column van Herman Brusselmans is antisemitisch. Het intussen beruchte citaat: “Ik word zo woedend dat ik iedere Jood die ik tegenkom een puntig mes los door de keel wil rammen.” Brusselmans maakt geen onderscheid tussen een soldaat, een inwoner van Israël of een Jood. Alle Joden moeten eraan. Aanvankelijk nuanceert hij zijn eigen uitspraak “niet iedere Jood is een moorddadige rotzak”. Maar even later heeft hij het over “Een bejaarde Joodse man… Ik heb medelijden met hem en krijg bijna tranen in de ogen, maar even later wens ik hem naar de hel”. Aan duidelijkheid laat dat niets te wensen over.
Milde toon
Humo heeft geen problemen met de column: “Het (is) overduidelijk dat Herman de zinnen
niet letterlijk bedoeld heeft.” Overduidelijk? Even later haalde de hoofdredactie de column toch maar van de website. European Jewish Association vroeg eveneens om Humo uit de rekken te halen, maar DPG Media vond dat een brug te ver. De hoofdredactie vond het niet nodig om in de tekst van de Gentse columnist in te grijpen.
Opvallend is de milde toon van de progressieve media. De Standaard en VRT beperkten de berichtgeving over de antisemitische uitwassen tot een strikt minimum. Bart Eeckhout vroeg zich in De Morgen af of een veroordeling van Brusselmans wel “gepast” zou zijn. “Er mag natuurlijk verontwaardiging, veel kritiek en recht op wederwoord zijn, zonder juridische dreiging evenwel.” De krant vindt dat de grenzen van de vrije meningsuiting te strak zitten. Nou moe! De progressieve media kwamen destijds papier tekort om hun verontwaardiging over
Dries Van Langenhove te ventileren en pleitten maandenlang voor een gepaste straf. Zowat de hele media in Vlaanderen juichte de veroor deling van Van Langenhove toe. Volgens de rechtbank ging het om “crimineel gedrag” en verkondigde Van Langenhove een “racistisch, haatdragend, nazistisch en negationistisch discours”. Pittig detail: Van Langenhove beriep zich op humor om de memes in de besloten chatgroep goed te praten, wat door de rech ter van de tafel werd geveegd. Brusselmans beroept zich op satire.
De leider van Schild & Vrienden kreeg dan ook de maximumstraf. De media en de politieke wereld vierden dat als een grote overwinning voor de democratie en de ver draagzaamheid. Waar wacht men op om deze blinde antisemitische haat met dezelfde ijver aan te pakken?
Oproepen tot geweld
Wat Dries Van Langenhove niet deed, was op roepen tot geweld. Dat lijkt Herman Brusselmans wel te doen. Dat is niet alleen verwerpelijk, maar daarmee schept hij een bijzonder gevaarlijk pre cedent. Misschien inspireren de woorden van Brusselmans de radicale geesten in Brussel en Antwerpen om nog meer geweld tegen Joden te plegen. En waarom niet met “een puntig mes”?
Opvallend is de milde toon van de progressieve media
Ook de media hebben boter op het hoofd. Dat Brusselmans en de Humo-redactie deze onverbloemde oproep tot geweld omschrijven als ‘satire’, werkt de ‘normalisering’ van agressie tegen Joden in de Brusselse en Antwerpse straten in de hand, terwijl de sfeer in bepaalde wijken toch al erg explosief is. Uiteraard is Herman Brusselmans geen doorwinterde antisemiet, maar hij weet intussen maar al te goed welke kwalijke gevolgen zijn erg kwetsende provocaties hebben. Zo werd in 1999 zijn boek ‘Uitgeverij Guggenheimer’ uit de rekken
gehaald na denigrerende beledigingen aan het adres van modeontwerpster Ann Demeulemeester. In 2017 stak in Nederland een storm van verontwaardiging op nadat de veelschrijver uit Gent zich heel kwetsend over zangeres Anouk uitliet. Een tijd geleden haalde Brusselmans de woede van Bergje Hofstede en de feministen op de hals nadat hij met het idee speelde dat James Bond “een zwarte, obese, lesbische vrouw” zou kunnen zijn. De gefêteerde schrijver bedient zich van een uitgekiende marketingstrategie om te blijven meedraaien in goedkope en erg voorspelbare amusementsprogramma’s, waar hij afgemeten provoceert. Dat is ook de strategie van Humo, met als pervers gevolg de uitwassen van Brusselmans. Brusselmans weet perfect wat zijn woorden kunnen teweegbrengen. Ook is hij op de hoogte van de historische werkelijkheid van de Jodenvervolging. Juist daarom moet hij zich - net als Dries Van Langenhove dat moest doen - voor de rechter verantwoorden. JULIEN BORREMANS
FILIP VAN LAENEN
Herman Brusselmans
Aantal
humanitaire regularisaties stijgt
Tijdens de eerste helft van 2024 werden in België 2.037 personen zonder papieren humanitair geregulariseerd. Dat zijn verblijfsvergunningen voor mensen die geen verblijfsrecht gekregen hebben, maar kunnen aantonen dat ze omwille van buitengewone omstandigheden niet kunnen terugkeren naar hun land van herkomst. Naar verwachting zullen het er eind 2024 meer dan 4.000 zijn, meldt Kamerlid Francesca Van Belleghem (VB). Zo zou na 2023 ook 2024 een recordjaar worden.
Mensen die geen verblijfsvergunning gekregen hebben, kunnen in uitzonderlijke gevallen toch in België blijven. Volgens Fedasil is dergelijke humanitaire regularisatie een ‘uitzonderingsprocedure’. Die kan ingeroepen worden omdat de verblijfsprocedure uitzonderlijk lang duurt, omdat de persoon in kwestie ‘stateloos’ is of omdat de terugkeer in strijd zou zijn met de internationale mensenrechten.
Medewerkingsplicht voor uitgeprocedeerde asielzoekers treedt in werking
In principe valt de machtiging om humanitaire regularisaties te verlenen onder de bevoegdheden van de staatssecretaris voor Asiel en Migratie, in dit geval Nicole de Moor (cd&v). In de praktijk is het de Dienst Vreemdelingenzaken (DVZ) die dossier per dossier beslist wie een humanitaire regularisatie krijgt. Het aantal humanitaire regularisaties schommelt sterk per jaar, maar lijkt zowel in 2023 als in 2024 recordhoogtes te bereiken. In 2020 werden 3.508 personen humanitair geregulariseerd, in 2021 waren dat er 2.265. In 2022 ging het op een jaar tijd om 2.038 personen: één meer dan tijdens de eerste helft van 2024. 2023 was al een recordjaar, met 3.697 humanitaire regularisaties.
Federale regering
“Dat wil zeggen dat dit jaar elke dag 11 illegalen een verblijfsvergunning kregen, terwijl ze eigenlijk zouden moeten terugkeren naar hun land van herkomst”, reageert Kamerlid Francesca Van Belleghem (Vlaams Belang).
Het aantal humanitaire regularisaties lijkt zowel in 2023 als in 2024 recordhoogtes te bereiken
Haar partij verzet zich tegen de stijgende regularisatiecijfers. “Wie illegaal in het land is, moet terugkeren naar het land van herkomst”, zegt ze. “Humanitaire regularisatie moet de uitzondering zijn en mag geen extra migratiekanaal worden.” Daarom roept ze federaal formateur Bart De Wever (N-VA) op “geen collectieve regularisatie toe te staan”.
Karel De Gucht kondigt afscheid als actief politicus aan
In een brief aan de inwoners van Berlare heeft voormalig minister, partijvoorzitter en Eurocommissaris Karel De Gucht (70) zijn afscheid van de politiek aangekondigd. De Open Vld-politicus geeft aan dat niet enkel zijn leeftijd, maar ook het verkiezingsresultaat van zijn partij tot zijn besluit geleid hebben.
“Ik ben in goede gezondheid en heb nog een normaal denkvermogen, maar ik ga geen campagnes meer voeren”, zegt De Gucht in een interview met Radio 2. “Ik liep al een tijdje met het idee rond, maar het valt me emotioneel wel zwaar voor de gemeente Berlare.” De Gucht, die zelf een tijdlang (titelvoerend) burgemeester was van de Oost-Vlaamse gemeente, zal dus niet meer te vinden zijn op de lijst van Team Burgemeester.
De Gucht zegt te willen beginnen schrijven over de politiek. Daarnaast blijft hij ook actief in het partijbestuur van Open Vld, als
oud-voorzitter. Zijn zoon, Frédéric, is momenteel kandidaat-voorzitter. Zijn kandidatuur steunt De Gucht ook nog.
De Gucht blijft actief in het partijbestuur van Open Vld
“Hij is iemand die van buiten de politiek komt, leidt een bedrijf met 500 werknemers en weet dus hoe hij met mensen moet omgaan. En hij heeft ook duidelijke, klare liberale ideeën.”
Voorzittersverkiezingen
Open Vld gaan van start
Regeringsvorming: kinderopvang enkel fiscaal aftrekbaar voor wie werkt
verlaging van de prijs van de kinderopvang aan de hand van subsidies.
Haalbaar?
Het verschil dat N-VA wil maken tussen werkende en niet-werkende ouders, ligt eveneens gevoelig bij de federale coalitiepartners. In de gesubsidieerde kinderopvang in Vlaanderen geldt vanaf 1 april dat ouders die minstens vier vijfde werken of een opleiding volgen, meer voorrang krijgen.
Ook tegen die maatregel stapten een twintigtal organisaties naar het Grondwettelijk Hof. Kinderopvang 100 procent fiscaal aftrekbaar maken, zou enorm veel geld kosten. Het wordt dus afwachten totdat de grote budgettaire tabellen naast elkaar gelegd worden om te zien of de aanpassing financieel haalbaar is voor België. Ons land moet 28 miljard euro besparen en daarnaast staan er forse investeringen bij politie en defensie op de planning.
In de socio-economische ‘supernota’ waarmee formateur Bart De Wever (N-VA) naar Vooruit, cd&v, MR en Les Engagés trok, staat de intentie om de fiscale aftrek voor kinderopvang geleidelijk op te trekken van 45 naar 100 procent. Dat schrijft De Tijd. Dat zou echter enkel gelden voor mensen die ‘activiteitsinkomsten’ hebben. Kinderopvang is een Vlaamse bevoegdheid, maar de fiscaliteit erachter zit op federaal niveau. Vandaag kunnen mensen met een werkloosheidsuitkering, of andere vormen van vervangingsinkomen, ook een beroep doen op de fiscale aftrek van 45 procent. Als N-VA haar zin krijgt, zullen enkel werkende mensen de kosten van de kinderopvang nog kunnen inbrengen. Cd&v is bereid om die fiscale aftrekbaarheid te verhogen, maar of dat naar 100 procent is, is niet duidelijk. De Vlaamse socialisten willen dan weer een rechtstreekse
Vanaf maandag kunnen de leden van Open Vld kiezen voor een nieuwe voorzitter en een nieuw partijbestuur. Aangezien er maar liefst acht kandidaten zijn, is de kans groot dat er volgende week een tweede ronde volgt tussen de twee kandidaten met de meeste stemmen. Van de acht kandidaten lijken Eva De Bleeker en Vincent Verbeecke het meeste kans te maken.
Vlaams Parlementsleden Eva De Bleeker en Maurits Vande Reyde, woordvoerder Vincent Verbeecke, voorzitter van Open Vld Brussel-stad Frédéric De Gucht, voorzitter van de Open Vld Vrouwen Tineke Van hooland, voormalig jongerenvoorzitter Bert Schelfhout, ondernemer Stefaan Nuytten en studiedienstmedewerker Maxime Natus doen een gooi naar het voorzitterschap bij de Vlaamse liberalen. De eerste stemronde loopt van 12 tot 17 augustus.
Als niemand in die ronde meer dan 50 procent van de stemmen haalt, volgt er een tweede ronde tussen de twee kandidaten met de meeste stemmen.
Liberale kernboodschap
De acht kandidaten leggen allemaal hun eigen accent, maar iedereen is het erover eens dat het grondig moet veranderen binnen de partij. Het ontbreekt Open Vld momenteel aan geloofwaardigheid en aan een eigen identiteit. Verschillende kandidaten spreken van een “verwaterde liberale kernboodschap”, te veel politieke en familiale clans en carrièristen.
Iedereen is het erover eens dat het grondig moet veranderen binnen de partij
Daarnaast kiezen de Open Vld-leden ook een nieuw partijbestuur. Dat bestaat uit minstens tien leden: 10 mandatarissen en 10 niet-mandatarissen. Voor deze verkiezing is er slechts één stemronde. Het vorige partijbestuur nam na de desastreuze verkiezingen ontslag. Heel wat leden ervan stellen zich nu echter opnieuw kandidaat. Onder hen ontslagnemend premier De Croo, voormalig minister Van Quickenborne en burgemeester van Aarschot Gwendolyn Rutten.
Francesca Van Belleghem
Eva De Bleeker
Vincent Verbeecke
Mannen met baarden
“Al die willen te kaap’ren varen, Moeten mannen met baarden zijn...”, u weet wel hoe het verdergaat. Maar hoe zit het met mannen die aan politiek willen doen? Het uiterlijke speelt onmiskenbaar een rol in het politieke bedrijf. Iemand met het juiste voorkomen en de juiste kledij heeft meer dan één streepje voor ten opzichte van een dikkerd met een pokdalig gezicht in een slechtzittend kostuum. Maar welke rol spelen baarden?
Volgens een studie uit 2015 van de Oklahoma State University worden baarden geassocieerd met mannelijkheid en dus met positieve eigenschappen zoals wijsheid en daadkracht. Een deel van de vrouwelijke kiezers zou baarden echter ook associëren met machogedrag en conservatieve standpunten op ethisch vlak. Sommige vrouwen zouden daarom minder geneigd zijn om op politici met een baard te stemmen. In een land als de VS, waar winnen of verliezen soms van een procentje afhangt, is het bijgevolg niet aangewezen om als politicus een baard te dragen. Toch nomineerden de Republikeinen onlangs de baardige J.D. Vance als kandidaat-vicepresident.
De afkeer voor baarden kreeg een wetenschappelijke term: pogonofobie
In het Oude Griekenland droegen zowat alle politieke leiders en filosofen een baard. Met de baardloze Alexander de Grote veranderde de mode. Ook Romeinse aristocraten gingen doorgaans gladgeschoren door het leven. Er waren uitzonderingen: keizer Hadrianus droeg een baard om zijn liefde voor de Griekse cultuur te beklemtonen. Ettelijke eeuwen later voerde Peter de Grote een baardbelasting in. De Russische tsaar wilde zijn land moderniseren en baarden waren volgens hem een symbool van achterlijkheid. Ambtenaren kregen het recht om baarden af te scheren. Russen die toch met een baard wilden rondlopen, moesten daarvoor betalen. Ook Mustafa Kemal Atatürk ging bij de stichting van de seculiere Turkse republiek de strijd aan tegen baarden. Vandaag worden baarden in islamitische landen nog altijd geassocieerd met religieuze vroomheid. De meest fanatieke moslims scheren hun bovenlip, maar laten hun baard wild groeien en kleuren hem met henna, naar het vermeende voorbeeld van de profeet Mohammed.
In het Westen was vooral de tweede helft van de 19de eeuw een periode van weelderige gezichtsbeharing. Abraham Lincoln werd in 1861 de eerste Amerikaanse president met een baard. Hij was een trendsetter. Van de elf presidenten na Lincoln hadden er negen een baard of minstens een flinke snor. Ook in Europa was het op dat ogenblik een harige bedoening. De lange baard van Leopold II was zeker geen uitzondering. De teloorgang van de baarden in het begin eeuw wordt gekoppeld aan de uitvinding van het vervangbare scheermesje door mijnheer Gillette in 1901. De moderne man droeg geen baard meer. Gladgeschoren stond in de 20ste eeuw voor regelmaat en efficiëntie. De afkeer voor baarden kreeg zelfs een wetenschappelijke term: pogonofobie. Baarden waren nu het waarmerk van rebellen en guerrillaleiders zoals Che Guevara of Fidel Castro.
Vandaag lijken de baarden echter weer in opmars, ook in de politiek. Denk aan Willem Alexander, Frans Timmermans of Volodymyr Zelensky. Denk aan Bouchez of Peter De Roover. Ik heb ten behoeve van de lezers van dit eerbiedwaardige blad de oefening gemaakt: in het nieuw verkozen Vlaams Parlement vind je een tiental baarddragers. Allemaal mannen overigens. Vrouwen met baarden vind je voorlopig niet in de parlementen terug. Daarvoor moet je naar het Songfestival of de openingsceremonie van de Olympische Spelen.
KARIM VAN OVERMEIRE
Italië, Meloni en de toekomst van conservatief Europa
Hoofdredacteur Stijn Derudder blikte met Philip Roose, Vlaams opiniemaker en wijnexporteur woonachtig in Sicilië, terug op de meest recente Europese verkiezingen. Zij spraken over de Italiaanse politiek en de rol van rechts in Europa
Fratelli d’Italia, de partij van eerste minister Giorgia Meloni, behaalde bijna 29 procent van de stemmen bij de Europese verkiezingen in Italië. Ongeveer 3 procent meer dan tijdens de parlementsverkiezingen in september 2022. Ondanks de vele kritiek op bijvoorbeeld Meloni’s ‘gefaalde migratiebeleid’ die in de Vlaamse pers te lezen valt, lijken de Italiaanse kiezers haar voorlopig niet minder goedgezind.
Ook die andere rechtse partij, Forza Italia, behaalde met 9,5 procent van de stemmen een lichte stijging. “Zij zijn tevreden dat ze na de dood van Silvio Berlusconi stabiel bleven. Het overlijden van hun stichter had kunnen leiden tot een implosie van de partij”, zegt Roose daarover.
Rechts moet de politieke elite kunnen beïnvloeden of beheersen - Philip Roose -
Dan is er nog Lega per Salvini Premier, die op 9 procent strandde. “Ze daalden niet verder, dus Salvini was relatief tevreden. Rechts was algemeen tevreden, ik denk dat ze samen 3 tot 4 procent gestegen zijn, vergeleken met de laatste nationale verkiezingen. Het bewijst zeker dat de bevolking na anderhalf jaar nog achter de regering van Giorgia Meloni staat.”
Prioriteit voor economische vooruitgang
Het zijn met andere woorden succesvolle jaren geweest voor rechts in Italië. Volgens Roose zal dat ook niet meteen veranderen. “Italië is sowieso een conservatiever land dan vele andere. Ik zie geen progressieve of linkse dynamiek. Veel mensen hebben genoeg van de genderideologie en wokebeweging”, duidt de opiniemaker. In Italië spelen familiewaarden, maar bijvoorbeeld ook het geloof, nog veel sterker dan in de West-Europese landen. “Abortus, euthanasie, LGBTQIA, slachtoffermentaliteit,… dat slaat in Italië allemaal niet echt aan. Het is sociaaleconomisch dan
ook een relatief rechts georganiseerd land. Qua werkloosheidsuitkeringen en dergelijke is dat niet te vergelijken met België of Noord-Europese landen. Mensen zijn daar bezig met sociaaleconomische rechten, dat is de prioriteit.”
Volgens Roose doen conservatieven veel te weinig aan ideologische vorming
Roose verduidelijkt dat er in zijn kennissenkringen - die naar eigen zeggen niet uit conservatieven bestaat - weinig begrip is voor bijvoorbeeld politici die oproepen tot de legalisering van het homohuwelijk, gezien de economische uitdagingen voor het land. “De prioriteit voor de bevolking is sociaaleconomische opbouw in heel Italië, maar vooral dan in het zuiden. Die regio’s lopen leeg, verstandige jongeren die vooruit willen en carrière willen maken, trekken weg. Die jongeren zijn daar niet mee bezig. Dat is voorbestemd voor een zeer luide, actieve minderheid”, aldus Roose. Hij benadrukt wel dat er ook in Italië, vooral dan in noordelijke steden als Turijn en Milaan, progressieve mensen leven. Er heerst echter een fundamenteel cultureel verschil met de mentaliteit in onze contreien.
Rechts in Europa
De Europese verkiezingen waren dan wel een succes voor rechtse partijen, van een ware aardverschuiving is evenwel geen sprake. “Rechts is gegroeid, maar ook verdeeld. We hebben enerzijds de fractie van Orbán, de Patriotten, waar iedereen van Identiteit & Democratie is naartoe gegaan, en anderzijds is er ERC, waarin Meloni, en trouwens ook N-VA, zitten. De christendemocraten, de socialisten en - in mindere matede liberalen hebben het nog steeds voor het zeggen in het Europees Parlement. Zij zullen die verdeeldheid uitspelen. Rechts fungeert in feite als zweeppartijen voor die fracties”, zegt Roose.
De opiniemaker meent dat genderideologie en een streven naar diversiteit momenteel al actief gepromoot worden door de Europese Unie, wat een bijzondere uitdaging vormt voor conservatieve stemmen in het maatschappelijk debat. “Als rechts in Europa moeten we eerst en vooral een intellectueel discours ontwikkelen. Wat betekent rechts-conservatief Europa en gebaseerd op welke waarden willen wij Europa uitbouwen? Daarvoor hebben we een intellectuele basis nodig.” Volgens Roose doen conservatieven veel te weinig aan ideologische vorming. “Je kan maar een politiek discours op poten zetten wanneer je weet welke ideeën en waarden daar aan de basis liggen. Het gaat ook over taalgebruik, dat opgelegd moet worden aan de politiek. Rechts moet de politieke elite kunnen beïnvloeden of beheersen.”
In Italië spelen familiewaarden, maar bijvoorbeeld ook het geloof, nog veel sterker dan in de West-Europese landen
“We moeten niet met veel zijn, maar het moet om verstandige mensen gaan. De kwaliteit van de figuren is veel belangrijker dan de kwantiteit.”
Fratelli d’Italia
Meloni’s partij heeft volgens Roose een duidelijk programma: Dio, patria, famiglia. “Een conservatieve visie op de samenleving. Het gezin als hoeksteen van de maatschappij, het vaderland als kapstok van de bevolking en God, de katholieke traditie die toch zeer belangrijk is in de Europese geschiedenis.” Dat is volgens de opiniemaker een duidelijke visie op de samenleving waarmee andere conservatieve Europese partijen aan de slag kunnen.
Matteo Salvini en Giorgia Meloni
“Ik ben erg sceptisch over de toekomst van de industrie in Vlaanderen”
Reccino Van Lommel (38) is geboren in Turnhout, is er gemeenteraadslid en nu ook kandidaat-burgemeester. Hij neemt het op 13 oktober op tegen zittend burgemeester Paul Van Miert (N-VA) en Vlaams Parlementslid voor Vooruit Hannes Anaf. Die laatste riep hem al uit tot zijn rechtstreekse tegenstander. “Dat klopt en ik vind dat op zich wel fijn. Ik ga de uitdaging graag aan”, zegt Van Lommel daarover.
Het parlement ligt stil, er is net een ‘semaine familiale’ gepasseerd en de échte campagne voor de gemeenteraadsverkiezingen is nog niet écht losgebarsten. Terwijl parlementsleden van N-VA, cd&v en Vooruit betrokken worden in werkgroepen van de federale en Vlaamse regeringsonderhandelingen, is dat niet zo voor politici van Vlaams Belang. Waar vullen zij dan hun dagen mee? “Dat zijn toch die lokale verkiezingen, hoor. Omdat er twee campagnes vlak op elkaar volgen, is er wel wat werk dat eigenlijk vroeger had moeten gebeuren, blijven liggen. Dat kunnen we nu inhalen.”
Eerst over die gemeenteraadsverkiezingen. In Turnhout haalde Vlaams Belang bij de verkiezingen van 9 juni een kwart van de stemmen: een verbetering van 7,5 procent tegenover de gemeenteraadsverkiezingen in 2018. Een goed vooruitzicht?
“Ik geloof van wel. Een jaar voor de gemeenteraadsverkiezingen hebben we ook een lokale peiling gehad in Turnhout. Een peiling blijft uiteraard slechts een peiling, maar daar kwamen we ook als grootste partij naar voren. Als we kijken naar het straatbeeld en als we met mensen spreken, voelen we ook duidelijk aan dat de Turnhoutenaar verandering wil. N-VA bestuurt samen met cd&v, Vooruit en Groen. Ze zijn momenteel de grootste partij, maar voeren vooral een links beleid, waar Turnhout niet voor gestemd heeft. Die linkse stempel is erg fel opgedrongen door het schepencollege.”
Op welke manier?
“Ik zal enkele voorbeelden geven. Men organiseert diversiteitscampagnes door op de grote ramen van het stadhuis posters te hangen met af -
beeldingen van vreemdelingen, om aan te wijzen dat diversiteit omarmd moet worden. Het mobiliteitsbeleid in Turnhout draagt ook die linkse stempel: in één klap werd 90 procent van de straten zone 30. Hoe langer hoe meer straten worden woonerf, dus 20 kilometer per uur. Dat is een pestbeleid tegen automobilisten. En N-VA staat erbij en kijkt ernaar. Zij trekken nu in een kartel met cd&v naar de kiezer, omdat ze schrik hebben van de verkiezingen.”
“Paul Van Miert zetelt in het Vlaams Parlement en is ook burgemeester. Maar, en ik vind het jammer om dat te zeggen, hij heeft nooit de uitstraling van een burgemeester gehad. Vroeger woonde hij in Oud-Turnhout en op vraag van de partij is hij naar Turnhout verhuisd, omdat we in de vorige legislatuur met een onbestuurbaarheid zaten, wegens hommeles binnen N-VA. Hij heeft evenwel die voeling met Turnhout niet echt. Om een voorbeeld te geven: hij vindt het belangrijker om tijdens de 11 juliviering op het stadhuis van Brussel te zijn, dan om de viering in zijn eigen stad bij te wonen.”
Als die lokale peiling zou kloppen, wordt Vlaams Belang de grootste partij van Turnhout en krijgt u als kandidaatburgemeester het initiatiefrecht. Wat doet u dan?
“Wij zullen op dat moment onze rol spelen en iedereen uitnodigen voor een gesprek.”
Elke partij?
“Ja, maar dat wil daarom niet zeggen dat er met elke partij een samenwerking mogelijk is. Maar in een democratie is het wel normaal dat er met iedereen gesproken wordt, al is het maar om te peilen naar de bezorgd -
heden in de samenleving. We zullen zien wat het brengt en of we de grootste worden. Ik hoop alvast van wel. En dan hebben de andere partijen de keuze: blijven verdergaan zoals nu, in een soort Vivaldi-constellatie, met erg uiteenlopende partijen, of gaan voor echte vernieuwing.”
Bart De Wever heeft al aangekondigd dat er ook lokaal niet met Vlaams Belang samengewerkt zal worden.
“Het is voor mij totaal onverklaarbaar dat iemand als Bart De Wever liever met socialisten samenwerkt, waar hij inhoudelijk veel minder een band mee heeft, dan met partijen als Vlaams Belang. Je ziet hoe langer hoe duidelijker dat N-VA een partij als alle andere geworden is.”
“Goed, De Wever zegt dat wel. Maar de vraag is in welke mate al die lokale afdelingen trouw gaan blijven aan Bart De Wever. Het overgrote deel van de achterban van N-VA is voor samenwerking met Vlaams Belang. Er zal dus een dag komen dat hij dat niet meer in de hand zal hebben en het onderspit zal delven.”
In Turnhout is er ook ‘Turnhout Iedereen Mee’ (TIM), een partij zonder nationale banden. Is daar een samenwerking mee mogelijk?
“TIM is een lokale partij die in 2012 ontstaan is als afscheuring van cd&v. Zij hebben later ‘stoemelings’ de burgemeester geleverd, toen er onbestuurbaarheid was en N-VA van de ene dag op de andere opgesplitst was in drie brokken. Laat ons zeggen dat de kopman zich relatief links opstelt, maar dat TIM evenzeer rechtse raadsleden heeft. Bij de achterban is er volgens mij ook wel een rechtervleugel. De partij positioneert zich louter lokaal, dus ik denk dat er zeker een mogelijkheid kan zijn om met hen tot een akkoord te komen.”
Met Paul Van Miert (N-VA), Hannes Anaf (Vooruit) en Reccino Van Lommel (Vlaams Belang) heeft Turnhout drie kandidaat-burgemeesters die ook nationaal actief zijn. “Voor Turnhout is de keuze duidelijk: wil je Reccino Van Lommel of Hannes Anaf als burgemeester?”, zei Anaf zelf ooit bij het Nieuwsblad. Is Vooruit de rechtsreekse tegenstander hier?
“Vooruit ziet natuurlijk ook dat, als het Vlaams Belang effectief de grootste partij wordt en ‘on speaking terms’ is met andere partijen, het wel eens bewaarheid zou kunnen worden. Anderzijds zie je dat de populariteit van de huidige burgemeester niet bijzonder groot is, dus ik denk dat zijn analyse wel eens zou kunnen kloppen.”
Het gemeentebestuur ontvangt hier migranten met open armen
“Al maakt Paul Van Miert nog wel kans, zeker nu hij in kartel met cd&v naar de kiezer trekt. Hannes Anaf heeft van mij zijn rechtstreekse uitdager gemaakt en ik vind dat wel leuk, want ik ga die uitdaging graag aan.”
Wat heeft Paul Van Miert als burgemeester de afgelopen periode goed gedaan?
“Hij heeft de openingen van allerhande kapperszaken, pitabars, nachtwinkels en dergelijke in de hand kunnen houden. Dat vind ik een goede verwezenlijking, want dat liep de spuigaten uit.Anderzijds is hij vooral een passieve burgemeester geweest die vooral aan aankondigingspo-
VLAAMS BELANG)
litiek gedaan heeft. Er zou geïnvesteerd worden in de wegeninfrastructuur, maar het laat allemaal op zich wachten. Het politiekantoor in het centrum was volledig verouderd en voldeed niet eens meer aan de veiligheidsnormen. De politiediensten worden nu elders ondergebracht, maar aan het onveiligheidsgevoel zelf wordt te weinig gedaan.”
Volgens de Gemeente-Stadsmonitor is het onveiligheidsgevoel in Turnhout het hoogst van heel Vlaanderen. Hoe komt dat?
“Mensen voelen zich echt onveilig, durven ’s avonds niet meer buiten te komen en bepaalde straten en wijken worden zelfs volledig gemeden. En daar is, ondanks veel beloftes van de burgemeester en de korpschef, niets aan gedaan. Het valt allemaal te herleiden tot burgers die teleurgesteld zijn. Veel mensen zeggen: ‘Ik mis mijn Turnhout van weleer.’ Mensen herkennen hun eigen stad niet meer.”
Nochtans zijn de criminaliteitscijfers in Turnhout lager dan in de grootsteden.
“Daar wordt op die manier heel handig omheen gefietst. Er zijn heel wat mensen die bellen naar het politiekantoor om een aangifte te doen als ze het slachtoffer zijn van een misdrijf. Elke keer opnieuw wordt er gevraagd waarover het gaat en vaak zegt de politie: ‘Och, meneer of mevrouw, het heeft geen zin om daar een klacht voor in te dienen, want wij vinden die toch niet.’ Dat is allemaal criminaliteit die onder de radar blijft. Zo kan ik het ook, natuurlijk.”
Voelt u zich zelf soms onveilig in Turnhout?
“Ik kan toch wel zeggen dat als ik ’s avonds bijvoorbeeld om 23 uur rondloop in bepaalde straten van Turnhout, ik toch zoiets heb van: ‘Ik zal maar snel maken dat ik thuis ben.’”
Waar ligt dan die onveiligheid en het gevoel dat ermee
“Voor een groot deel ligt dat aan de toenemende migratie. Er zijn regelmatig grote vechtpartijen tussen allochtonen in Turnhout en dat zien de mensen ook. De nacht van 8 op 9 juni, enkele uren voordat de stembureaus opengingen, was er hier op de Grote Markt nog een grote vechtpartij. Bovendien ligt het centrum er verloederd bij en hebben we enorm veel last van sluikstorters. Daar wordt ook te weinig tegen opgetreden. De politie onderzoekt tegenwoordig niet eens meer waar het afval vandaan komt, zodat daders niet bestraft worden. Bovendien hebben veel mensen het gevoel dat ze niet ernstig genomen worden. Een klacht indienen heeft geen zin, de politie zegt niets te kunnen doen…”
Als u burgemeester zou worden: aan welke grote dossiers begint u onmiddellijk?
“Eerst en vooral gaat het hele mobiliteitsbeleid in Turnhout op de schop. Ik zou herevalueren waar er effectief zone 30 nodig is en het op vele plekken afschaffen. Daarnaast wil ik dat de ring rond Turnhout doorgetrokken wordt; dat is erg belangrijk voor ons. Je bent daarnet zelf door het centrum gereden… Evident is dat niet, hé. En naast mobiliteit is veiligheid een belangrijk punt. Dat onveiligheidsgevoel moet aangepakt worden. Er moet nog meer geïnvesteerd worden in politie. Niet enkel in een politiegebouw… We moeten ook zorgen dat er effectief wordt opgetreden en dat elke klacht ernstig genomen wordt. Dat, als mensen bellen naar de politie, ze ook komen en niet hun kat sturen. Want dat gebeurt ook soms.”
Er zijn regelmatig grote vechtpartijen tussen allochtonen in Turnhout
“Anderzijds wil ik ervoor zorgen dat we opnieuw jonge tweeverdieners naar Turnhout kunnen krijgen. Met pijn in het hart zie ik dat steeds meer jonge mensen zich gaan vestigen buiten Turnhout. Ook mensen die hun hele leven in Turnhout gewoond hebben, verlaten onze stad. En dat zorgt voor een demografisch probleem. Daarnaast rolt Turnhout de rode loper uit voor vreemdelingen. Je kan zeggen dat migratie een federale of zelfs Europese bevoegdheid is, maar ik vind het niet normaal dat er gezinnen in Turnhout zijn met een inkomen van meer dan 5.000 euro, omwille van meerderjarige kinderen en dergelijke, die allemaal een leefloon krijgen en die we dan nog eens een gratis fitnessabonnement cadeau geven. Want dát is wat er in Turnhout gebeurt. Je wil niet weten hoeveel tweedehandsfietsen, laptops,… in onze stad worden uitgedeeld aan immigratiegezinnen. Alle buurgemeenten sturen migranten door naar Turnhout, omdat het gemeentebestuur ze hier met open armen ontvangt. Terwijl wij met een erg grote woonproblematiek zitten.”
Is er een grote wachtlijst voor sociale woningen?
“Mensen wachten hier soms tien jaar of langer op een sociale woning. Wat men ook pertinent weigert, is de controle op eigendommen uit het buitenland, terwijl er toch geregeld een vermoeden is. Ik vind dat niet eerlijk ten opzichte van onze mensen, die zeer hard worden gecontroleerd en dan nog eens voorbijgestoken worden op de wachtlijst.”
Is er veel armoede in Turnhout?
De armoede is hier toch wel gestegen, ja. Maar dat hoeft niet te verbazen, want we hebben die geïmporteerd. Dat is cijfermatig bewijsbaar, door de personenbelasting. Als de bevolking stijgt, zouden die inkomsten navenant moeten stijgen. En dat gebeurt niet: het vlakt af. Dat wil zeggen dat het gemiddelde inkomen in Turnhout daalt. Dat is geen goede zaak, want dat bewijst de evolutie waarover ik daarnet sprak.”
U zal in de Kamer enkel nog de commissie Economie opvolgen. Daardoor zal u de komende jaren niet meer met Tinne Van der Straeten - of haar opvolger als minister van Energie - debatteren in het federaal parlement. Met spijt in het hart?
“Het doet toch een beetje pijn om afscheid te nemen van die commissie, ja. In de vorige legislatuur had ik de eer om twee commissies op te volgen, Energie en Economie. Met economie heb ik zeer veel affiniteit vanuit het bedrijfsleven. Op jonge leeftijd heb ik veel mogen proeven van wat dat inhoudt; ik ben in het verleden bijvoorbeeld nog crisismanager geweest. Die ervaring kwam dus zeker van pas in het parlement.”
“Toen heeft men mij in 2019 gevraagd om ook energie op te volgen. Ik had daar geen enkele affiniteit mee vanuit studies of werkervaring, maar ik vond dat een enorm boeiend thema. Zeer technisch, dus ik heb me wel moeten inwerken, maar uiteindelijk met succes. Ik heb veel interessante en zware dossiers mogen behandelen in die commissie. Wie had er aan het begin van de legislatuur gedacht dat we in een energiecrisis terecht zouden komen?”
“Alles wat met het nucleaire te maken heeft, heb ik opgevolgd. Waterstof, prijsvorming op de energiemarkt, ook al die contacten met belangenorganisaties enzovoort: dat was fantastisch om te doen. Maar wij zijn als partij groter geworden en dan kan je het werk beter verdelen. Dat is ook positief en ik laat de commissie Energie met een gerust hart achter bij mijn collega’s die het verder zullen opvolgen. Bij mij zal de aandacht voornamelijk naar de commissie Economie gaan.”
Daar was u de vorige legislatuur ook al (erg) actief in.
“De afgelopen jaren heb ik heel vaak zaken voorspeld in de commissie Economie, waarover de minister mij enkele maanden nadien gelijk moest geven.
Toen Covid-19 nog niet in België aanwezig was, waarschuwde ik al voor de gevolgen die die crisis zou hebben op onze economie. Dat werd toen weggelachen. Het feit dat er een ongeziene inflatie zou komen: ook dat was volgens de minister niet waar, totdat het wél waar was. Op zich is dat leuk, want dan weet je dat je met de juiste zaken bezig bent in dat parlement. Maar anderzijds is het soms frustrerend. Want gelijk hebben is niet hetzelfde als gelijk krijgen, dat is het jammerlijke aan de politiek.”
Die zal in de volgende legislatuur ook wel wat katten te geselen hebben.
“Absoluut. Ik denk dat koopkracht een belangrijk probleem zal blijven in de komende jaren. De beste bescherming van koopkracht is ervoor zorgen dat mensen meer overhouden onderaan de streep. Ik hoor partijen pleiten voor gratis maaltijden op school of allerhande subsidies of toelagen. Maar alles is terug te brengen tot inkomen. En dáár moet je iets aan doen. Denk aan de belastingvrije som. Als je die kan optrekken tot het niveau van het minimumloon, dan ben je al een hele stap verder. Tegelijk kunnen we ook de belastingsschalen gaan bekijken. We hebben met Vlaams Belang de berekening gemaakt: het kan. Maar in de Belgische context is het bijna onmogelijk om dat te realiseren.”
Waarom?
“Alles wat je aan personenbelasting verliest, is een directe aanslag op de begroting, die nu al met een enorm tekort zit. Tenzij je andere belastingen gaat verhogen - iets dat de volgende regering zou doen, hoor ik links en rechts. Er is gewoon geen geld om een daling van die personenbelasting te financieren. De druk vanuit Europa is momenteel zo groot, er zijn de investeringen in defensie,… Dat maakt het allemaal erg moeilijk in de Belgische context.”
Wat is de grootste uitdaging op economisch vlak voor België?
“Ik ben erg sceptisch over de toekomst van de industrie in Vlaanderen. Ik neem alles even samen, want het zijn gesplitste bevoegdheden, maar aan de ene kant gaat het om rechtsonzekerheid. Omgevingsvergunningen en dergelijke: dat is een groot probleem. Waar kunnen industriëlen nog investeren? Aan de andere kant is er de energiekost die nog steeds veel hoger is dan in onze buurlanden. Dat wordt door heel wat bedrijven aangehaald. En als ik dan kijk naar het energiebeleid dat in de voorbije jaren gevoerd is: dat kan op korte termijn niet meer opgelost worden. Ook al zal de nieuwe regering een aantal beslissingen kunnen nemen die meer kernenergie mogelijk maken, op korte termijn lost dat niets op. Tinne Van der Straeten en de Vivaldi-regering hebben onherstelbare schade aangericht. Tel daar de achteruitgang van het onderwijs bij en het hoeft niet te verbazen dat wij technologisch worden ingehaald door andere industrieën in de wereld.”
Bijvoorbeeld China.
“Ik zeg altijd erg duidelijk: China is geen bondgenoot, maar een vijand, laat dat duidelijk zijn. Anderzijds neem ik het hen niet kwalijk dat zij hun infrastructuur en hun bedrijven zo snel ontwikkeld hebben en dat ze technologisch nu beter scoren dan Europese bedrijven. We hebben het allemaal maar toegelaten: de totale uitverkoop van onze industrie aan China, het feit dat onze bedrijven gewoon opgepakt en neergepoot zijn in China, waardoor we onze kennis cadeau gegeven hebben. De Chinezen kopen overal ter wereld de mijnen op. En wat doen wij? We maken ons verdorie afhankelijk van dergelijke landen, door bijvoorbeeld alles verplicht erg snel te elektrificeren. Wat er nu gebeurt met Audi, is daar het gevolg van. Het wordt tijd dat we onze economie veel strategischer gaan bekijken.”
Wordt het voor Vlaams Belang moeilijker om oppositie te voeren tegen een centrumrechtse regering dan tegen Vivaldi?
“Nee, want ik geloof niet dat de koopkracht gaat stijgen. Als je terugkijkt naar de regering-Michel, dan kan je niet zeggen dat dat een sociale regering was die voor de gewone mensen zorgde. Voor de mensen telt op het einde van de rit: wat krijg ik op mijn rekening. De vraag gaat ook zijn in welke mate N-VA haar agenda gaat kunnen doorduwen, want de socialisten zijn rekenkundig nodig en zij hebben nu de sleutel in handen.”
“Bovendien zullen wij nodig zijn om het communautaire op de agenda te blijven zetten. Tijdens de regering-Michel bleef dat thema in de koelkast en kwam het aan bod in het parlement, met dank aan Barbara Pas. Dat zal ook nu weer nodig zijn. Je ziet nu al dat in de onderhandelingen het communautaire wordt losgekoppeld van al de rest. Dat is volgens mij een teken aan de wand dat we niet al te veel moeten verwachten. Gelukkig zijn we nu met 20 Kamerleden die allemaal aan die communautaire bel kunnen trekken.”
WANNES NEUKERMANS
Kamala Harris en Tim Walz
Vorige week werd Kamala Harris door de gedelegeerden van de Democratische Partij officieel aangesteld als haar kandidaat-president voor de verkiezingen in november. Een dag later kondigde Harris aan dat Tim Walz, de huidige gouverneur van de staat Minnesota, haar kandidaat-vicepresident zou zijn. De media hebben de mond vol van de impact die het duo heeft en het enthousiasme dat Kamala weet op te wekken.
Tim Walz zou een tegengewicht bieden voor de conservatieve aantrekkingskracht: een leerkracht, ex-militair en jager/ scherpschutter. Zoals Bloomberg het uitdrukte: “De mannelijkheid van Tim Walz is angstaanjagend voor Republikeinen! De running mate van Kamala Harris heeft traditionele, ‘zeer mannelijke’ kenmerken. Hij is eveneens niet bang van vrouwen, vreest zwarte mensen niet en heeft geen angst voor de toekomst.”
Dat hij loog over zijn rang en feitelijke oorlogsdienst, is dan bijzaak voor de Harriscampagne. Een persbericht van zijn eigen verkiezingscampagne voor een congrespost uit 2005, laat zien dat hij zich zeer bewust was van de aanstaande oproeping en activatie van zijn eenheid om in Irak te gaan vechten. Hij nam gewoon vroeg ontslag om Irak te ontlopen.
Zijn politieke palmares omvat het ondertekenen van een wetsamendement dat ‘seksuele geaardheid’ herdefinieerde om pedofilie als geaardheid te erkennen, naast een reeks andere zeer progressieve posities die hij heeft ingenomen (abortus tot 9 maanden, zeer vergaande steun voor en invoering van transgenderideologie, enzovoort). Dit is niet iemand die een twijfelende conservatieve kiezer zal aantrekken, wat Harris’ campagne ook zegt of hoopt.
Border czar
Kamala Harris zelf is niet los te zien van de voorbije vier jaar onder Biden, voor wie ze de vicepresident was. Dat wil zeggen dat de problemen van Biden ook de hare zijn. In een poging zich daarvan te distantiëren, zegt haar campagne nu dat ze nooit ‘Border czar’ is geweest, hoewel tot twee maanden geleden niemand enige problemen had met die beschrijving. Immigratie is nu een topprobleem onder kiezers en Harris tracht om alle verantwoordelijkheid van zich af te schuiven.
Of zoals National Review het omschreef: “Het antwoord is eenvoudig: als je de bevolking lang genoeg afleidt met een volledig betekenisloze semantische discussie over wat een ‘federale czar’ nu juist is, zullen ze te afgeleid zijn om zich te herinneren dat Harris volkomen mislukte in haar doel om de immigratiecrisis aan te pakken. Meer dan 7 miljoen illegale grensoverschrijdingen tijdens haar diensttijd is niet te verdedigen. Laten we er dus best niet over praten.”
DEI
Een ander twistpunt is de beschuldiging dat Harris een ‘DEI-aanwerving’ (Diversity, Equity and Inclusion, red.) zou zijn, enkel aangenomen omdat ze een vrouw is en zwart, met als implicatie dat ze hopeloos onbekwaam zou zijn. Harris’ team gaat daar uiteraard tegenin en wijst op haar sterktes. Haar tegenstanders halen aan hoe Biden in maart 2020, aan het begin van de voorverkiezingen, beloofd had een vrouw als vicepresident te kiezen. Enkele maanden later, onder druk van Afrikaans-Amerikaanse groepen, werd dat de belofte een zwarte vrouw te kiezen. Tijdens Bidens presidentschap sprak hij regelmatig over DEI en hoe Harris daar een prachtvoorbeeld van was, waarop hij trots was.
Dergelijke pogingen om zich te distantiëren van problematische en politiek zwaarbeladen en riskante posities in haar verleden gaan verder, met de hulp van de media. Toch houden heel wat kiezers, ook onder Democraten, Harris verantwoordelijk voor de leugens over Biden. Harris verdedigde Biden immers tot aan dat debat: “Onze president is in goede conditie, in goede gezondheid, klaar om in een tweede ambtstermijn de leiding te nemen.”
Omstreden posities
Ze sprak zich jarenlang uit tegen ‘fracking’, een omstreden techniek voor aardoliewinning die onder andere in Pennsylvania heel belangrijk is. Nu de stemmen in die staat heel belangrijk zijn geworden om president te kunnen worden, neemt ze de tegenovergestelde positie in. Tijdens haar vier jaren dienst in de Senaat was haar stemgedrag bij de meest ‘linkse’. Nu wordt daar tegenin gegaan door haar campagne, die haar als ‘gematigd’ wil voorstellen.
Met eerdere posities zoals steun voor open grenzen, massale amnestie voor illegalen, toegang voor transseksuelen tot badkamers en sportcompetities van hun ‘nieuwe’ geslacht, irreversibele chirurgie voor minderjarigen ‘in transitie’, verplichte inbeslagname van vuurwapens, op ras gebaseerde herstelbetalingen, miljarden voor de ‘Green New Deal’, het uitbreiden van het Hooggerechtshof, enzovoort is dat echter niet eenvoudig.
Dat zijn standpunten die ze eerder had ingenomen en die nu koortsachtig worden herzien. CNN spreekt laconiek over een ‘herkalibratie’ van haar programma. Dit is noodzakelijk voor haar campagne, zegt CNN, om zelf Harris te kunnen definiëren.
Communist
Een andere kritiek die men hoort over Harris, is dat ze er communistische ideeën op nahoudt. In 2020 postte ze een kort tekenfilmpje waarin ze de idee uitlegde dat iedereen, met verdeling van middelen naar ieders nood, op een gelijke positie moest terechtkomen.
Dat werd toen al onthaald op een storm van kritiek aan conservatieve kant: “Gelijkheid in kansen is een Amerikaans idee. Gelijkheid in resultaat is een communistisch idee.” In een latere video, als vicepresident, herhaalde Harris de idee dat ‘gelijkheid van resultaat’ belangrijk is. En die gelijkheid komt er door ‘verdeling van middelen’ volgens ‘ieders nood’, vertelt ze.
Sein op rood voor Zuid-Afrikaans Vrijheidsfront Plus
Tegen alle voorspellingen in deed het rechts-conservatieve Vrijheidsfront Plus het niet goed bij de verkiezingen in Zuid-Afrika op 29 mei. De partij verloor 200.000 stemmen en viel van 10 zetels terug op 6. Daarmee werd het succes van vijf jaar eerder tenietgedaan.
Heel wat Afrikanerkiezers hebben opnieuw strategisch voor Pieter Groenewald, de voorzitter van VF Plus, gestemd. Opgeschrikt door het schrikbeeld van een mogelijke coalitie van ANC, MK (Zuma’s partij) en EFF (Malema’s partij), zijn ze naar de Democratische Alliantie (DA), de voornaamste oppositiepartij, teruggekeerd. Maar volgens Jaco Kleynhans, hoofd Buitenlandse Betrekkingen bij de Solidariteit Beweging, heeft de partij de overwinning die ze vijf jaar eerder had behaald, verkeerd geïnterpreteerd. Eerder dan steun aan het VF Plus was dat toen in de eerste plaats een afstraffen van DA geweest, aldus Kleynhans. Immers, onder toenmalig voorzitter Mmusi Maimane was die partij meer en meer gewonnen voor positieve discriminatie ten voordele van de zwarten.
Tevens werden Afrikaners steeds van topposten in de partij geweerd en had er nooit interesse bestaan voor de achteruitgang van het Afrikaans, zoals aan de universiteiten. Om nog te zwijgen over de ergernis veroorzaakt door de negatieve uitlatingen uit 2019 van de DA-jeugdleider in de zaak van Elana Barkhuizen, de onderwijzeres die ten onrechte van racisme werd beschuldigd.
Andere houding
Maar er is meer. Het Vrijheidsfront was in 1994 opgericht door de vroegere stafchef van de Weermag, Constand Viljoen, als reactie op de komende machtsoverdracht aan ANC. De partij had dan ook als doel de belangen van de Afrikaners te behartigen. In dat kader stond de oprichting aanvankelijk in het teken van de oprichting van een Afrikaner volksstaat. Met het opdoeken van de Volkstaatsraad in 1999 en de zware verkiezingsnederlaag van de partij datzelfde jaar, werd echter in de
decennia die volgden ook verruimd naar andere minderheden en had men het meer en meer over een partij die haar steentje wilde bijdragen bij de opbouw van het land.
In het kader daarvan aanvaardde toenmalig partijleider Pieter Mulder in 2009 de post van adjunct-minister van Landbouw, Bosbouw en Visserij in het voor de rest compleet ANC-kabinet. Om dezelfde reden neemt het Vrijheidsfront Plus nu deel aan de zogeheten ‘regering van nationale eenheid’. Beslissingen die trouwens in beide gevallen niet op onverdeelde steun binnen de partij konden rekenen. Alleszins betekende dat dat van de vroegere conservatieve standpunten afstand werd gedaan en de kiezer het verschil met de Democratische Alliantie niet meer zag.
Interne spanningen
En, zegt Kleynhans, reeds van in het begin bestonden er in de partij grote meningsverschillen en interne gevechten. Dat was recent nog het geval in de provincies Gauteng en de Oost-Kaap, waar voorzittersverkiezingen werden gecontesteerd. Ook zou het VF Plus te veel in handen zijn van enkele personen, onder wie huidige partijvoorzitter Groenewald. Om over de onenigheid over de oprichting van niet-blanke takken niet te spreken. Dat misnoegen speelt trouwens aan twee kanten. Enige maanden geleden nog nam Lennit Max, een West-Kaapse kleurlingleider, ontslag uit VF Plus, omdat die partij volgens hem nog steeds vooral de belangen van de Afrikaners vooropzet. Wil de partij overleven, zal een en ander duidelijk moeten worden gemaakt.
JAN VAN AERSCHOT
Islamist wil
Schots eiland kopen
De eigenaar van het kleine Schotse eiland Torsa heeft geweigerd het eiland aan de sjiitische predikant Yasser Al-Habib te verkopen. Die Al-Habib, een 45-jarige radicale islamiet, wou er een nieuw islamitisch vaderland creëren, met school, ziekenhuis en moskee, aldus de Britse krant Daily Mail. Op het eiland Torsa wou Yasser Al-Habib de sharia invoeren, en moslims van over de hele wereld zouden welkom zijn. Momenteel is het eiland, met uitzondering van een vakantiewoning, onbewoond.
20 jaar geleden vluchtte Al-Habib uit zijn vaderland Koeweit, nadat hij voor de belediging van de soennitische islam tot drie maanden gevangenis was veroordeeld. Hij diende een asielaanvraag in Groot-Brittannië in. Sindsdien maakte hij naam en faam als haatpredikant tegen soennitische moslims. Via zijn televisiekanaal Fadak TV slaagde hij erin bij de 400.000 sjiieten in het Verenigd Koninkrijk voldoende middelen bijeen te krijgen voor de aankoop van Torsa. Zijn radicale haatboodschappen verspreidde hij in het Arabisch.
Al-Habib maakte naam en faam als haatpredikant tegen soennitische moslims
De plannen van Al-Habib stootten op verzet in de gemeenteraad van buurgemeente Kintyre. Gemeenteraadslid Alastair Redman zei dat de bewoners ontzet waren over het voorstel. “Het feit dat hij een idyllische omgeving zou veranderen
in een zone met zijn beladen toespraken, is gewoon onaanvaardbaar. Daarvoor is hier geen plaats”, aldus een bericht in dezelfde Britse krant. Hoe Al-Habib het praktisch zou aanpakken, was ook niet duidelijk. Torsa is alleen via een privéveerbootje van het eiland Luing te bereiken (1,6 kilometer verder). De dichtstbijzijnde stad op het vasteland is Oban, op 32 kilometer afstand. Ondanks de praktische moeilijkheden en bezwaren, bezochten twee vertegenwoordigers van Al-Habib het eiland vorig jaar in augustus en filmden Torsa en omgeving. Op zijn televisiezender Fadak TV zei Yasser al-Habib dat Torsa, waartoe ook twee kleinere eilanden behoren, een “niet te missen kans” was. De ondervoorzitter van de Amerikaanse denktank Atlantic Council waarschuwde voor Al-Habibs plannen en zei niet te kunnen begrijpen “hoe de Britse overheden dergelijke plannen toelaten”. Nadat de plannen voor een radicaalislamitisch eiland in Schotland door de gemeenteraad van Kintyre werden afgeschoten, weigerde de eigenaar zijn eiland te verkopen aan Yasser al-Habib.
VAN NIEUWVLIET
WIM VANRAES
Smachtend naar een diplomatieke oplossing voor Oekraïne
Elk conflict kent ooit een einde en ook de oorlog in Oekraïne zal niet eeuwig blijven duren. Maar hoe en wanneer de uitweg gevonden zal worden, blijft een open vraag. Vanaf dag één heeft de diplomatie een rol gespeeld, veelal achter de schermen. Maar alvorens een vredespoging die naam waardig kan slagen, dienen een aantal randvoorwaarden vervuld te worden. De theorie is gekend, de praktische uitwerking lijkt nog eindeloos ver te liggen, tenzij er een deus ex machina opduikt…
Kan een gevangenenruil als een teken van goede wil gezien worden? Ongetwijfeld. Kan zo’n ruil ook de prelude zijn van een diplomatieke oplossing voor een aanslepend militair conflict? Ook hier kan bevestigend op geantwoord worden, maar een zekerheid is het allerminst. Het conflict in Oekraïne is er wellicht een pijnlijke illustratie van.
De rol die de diplomatie het voorbije tweeënhalf jaar speelde, wordt vaak onderbelicht
Eerst de ruil die recent in Ankara plaatsvond, de grootste sinds de Koude Oorlog. 24 gedetineerden gingen er van westen naar oosten, 16 vertrokken dan weer in de andere richting. Opvallend waren alvast de onderlinge verschillen in profielen. Degenen die uit een Russische cel bevrijd werden, veelal beschuldigd van ‘spionage’, waren in meer dan één opzicht van een ander kaliber dan degenen die voortaan van de Russische vrijheid mochten genieten: cybercrimineel Roman Seleznev, de veroordeelde ‘zakenman’ Vladislav Klyushin en als kers op de taart Zelimkhan Khangoshvili, verantwoordelijk voor de moord in 2019 op een Tsjetsjeense rebellenleider in Berlijn. Gedaan met brommen dus, maar wie hoopte dat dit akkoord enig positief effect zou hebben op het conflict in Oekraïne, is eraan voor de moeite.
Slag bij Koersk
De militaire patstelling houdt aan, met een stevig aantikkend prijskaartje tot gevolg. Sterker nog, Oekraïne zette het offensief in op Russisch grondgebied. Rond Koersk, ‘of all places’, de plek waar de grootste tankslag aller tijden plaatsvond, rond deze periode van het jaar overigens, in 1943. En om toch toe te geven aan enige cynische anekdotiek: afgelopen maandag was het precies 24 jaar geleden dat de beruchte duikboot met dezelfde naam definitief de dieperik inging.
Wat er ook van zij, voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog werden krijgsgevangenen gemaakt binnen de Russische landsgrenzen - het leverde vernederende beelden op. Het Oekraiense offensief kwam er niet toevallig net nu. Naast het feit dat ze een bliksemafleider van de stagnerende frontlijn goed kunnen gebruiken (al was het maar om Russische troepen weg te lokken), maken de Oekraïners gebruik van de mogelijkheid die het Westen hen biedt. Enkele weken geleden werd het verbod om de geleverde wapens ook op Russisch grondgebied in te zetten ingetrokken. Dit bood plots mogelijkheden die de Oekraïners met beide handen aangrepen.
Juli-offensief
De rol die de diplomatie het voorbije tweeënhalf jaar speelde, wordt vaak onderbelicht. Die kanalen werden en worden wel degelijk gebruikt, alleen zijn de resultaten niet altijd even zichtbaar. Wellicht de belangrijkste bewerkstelliging is dat gecom-
Ampelcoalitie wil buitenlanders bevoordelen
Net als bij ons kampt de Duitse - links-liberale - regering met een zwaar begrotingstekort. Tezelfdertijd geraakt de Duitse economie maar niet terug op de sporen en slaagt de regering er met haar arbeidsmarktbeleid niet in de beschikbare arbeidsplaatsen in te vullen. Minister van Financiën Christian Lindner (FDP) stelde nu zijn plan voor, dat op zijn minst veel wenkbrauwen doet fronsen.
Daarin staat dat vanaf 2025 ‘mensen die als gekwalificeerde arbeidskrachten’ naar Duitsland komen, in de eerste drie jaar van een verminderde personenbelasting genieten. In het eerste jaar een vermindering van 30 procent, het tweede jaar 20 procent en het laatste jaar 10 procent.
Ingeweken werknemers anders belasten dan de eigen bevolking is geen goed idee
Lindner is best wel fier op zijn financieel plan, blijkbaar gedragen door de ganse Ampelregering. Bondskanselier Olaf Scholz (SPD) was vol lof: “Met deze (nieuwe) begroting geven we de Duitsers zekerheid en stabiliteit.” In totaal wil de Ampelcoalitie de schuld volgend jaar met 44 miljard laten stijgen en bij een totaal van 481 miljard euro uitgaven wordt in Duitsland de ‘Schuldenbremse’ - de schuldenrem - dichtgetrokken.
Oikofobie
De vraag is hoe de Duitsers hierop zullen reageren. De Duitse liberalen schurken al aan tegen de kiesdrempel van 5 procent. “Het is een beleid dat openlijk barst van de haat voor de autochtonen”, aldus René Springer, woordvoerder sociale zaken van AfD. Momenteel zijn er in Duitsland 4 miljoen werkzoekenden. Fractieondervoorzitter van CDU, Mathias Middelburg, was niet minder scherp in de
De Ampelcoalitie wil de schuld volgend jaar met 44 miljard laten stijgen
Duitse krant Die Welt: “Ingeweken werknemers anders belasten dan de eigen bevolking is geen goed idee.”
Maar ook aan de werkgeverszijde viel er kritiek te rapen. Yasmin Fahimi, voorzitster van de Deutscher Gewerkschaftsbund (DGB): “De fiscale bevoordeling van buitenlandse werknemers kan tot maatschappelijke onrust leiden.” Fahimi heeft een verleden als algemeen secretaresse van SPD.
De ‘Bündnis Sahra Wagenknecht’ liet het voorstel door de wetenschappelijke dienst van de Bundestag doorlichten, die tot de volgende conclusie kwam: “De fiscale benadeling (van de eigen burgers) mag dan misschien nodig zijn om het economisch doel te bereiken, maar ze lijkt ons niet redelijk.”
PIET VAN NIEUWVLIET
municeerd wordt in functie van escalaties te vermijden. Maar soms lag de ambitie hoger. In het begin van het conflict werden de contouren van een of andere deal getekend, maar de realiteit op het terrein, in het bijzonder de Oekraïense successen, nam op een gegeven punt de bovenhand.
Alle overige pogingen bleven steriel: verschillende partijen, van de Saoedi’s tot de Heilige Stoel, beten er hun tanden op stuk. Wat zich bijvoorbeeld vorige maand afspeelde, is illustratief voor de diepte van het water dat het slagveld van een diplomatieke uitweg scheidt. Oekraïne organiseerde in Zwitserland een vredestop waarop zomaar even 90 landen uitgenodigd werden. Rusland niét voor alle duidelijkheid, wat het toch wel moeilijk maakte om tot een vruchtbare epiloog te komen. Aan de andere kant was er een voorstel tot staakt-het-vuren van de Russische president Poetin, geformuleerd tijdens een ontmoeting met ambassadeurs op het Kremlin. Moskou koppelde wel enkele voorwaarden aan het aanbod: Oekraïne diende zich terug te trekken uit de vier regio’s die Rusland annexeerde (ook al vallen bepaalde stukken buiten hun controle) en - uiteraard - geen lid worden van de NAVO. Het resultaat laat zich al raden. Beledigingen en gescheld vlogen in twee richtingen en het wapengekletter ging gewoon verder.
Empathie voor de tegenpartij
Elke conflict wordt aan de onderhandelingstafel beslecht; hoe vaak hoorden we dat niet de voorbije maanden? En dat klopt ook, alleen moet een punt bereikt wordt dat men aan die tafel aanschuift, wat nog steeds niet het geval blijkt te zijn. Het is dan ook beduidend makkelijker ideeën te spuien over hoe de dingen eruit moeten zien na afloop van het conflict, dan een piste te bedenken om het conflict zijn zwanenzang te laten beleven.
Onderhandelingsexperts hebben al vaker gewezen op enkele randvoorwaarden die vervuld moeten zijn alvorens men dat punt überhaupt kan bereiken. Een minimaal vertrouwen, voldoende empathie voor hetgeen de andere wil bereiken, een begrip ook voor het minimum minimorum dat leeft aan de andere kant van de tafel, een concessie kan pas gebeuren als ze gepaard gaat met een eerbare uitweg, enzovoort. Al die punten tegen de achtergrond van de oorlog beoordelen, stemt niet tot optimisme. GDD
Kleine Duitse stad bouwt asielcentrum van 3,9 miljoen
Het stadsbestuur van de kleine stad Hechingen in de Duitse deelstaat BadenWürttemberg (19.000 inwoners) is tevreden: ze zijn tot een overeenkomst gekomen om een asielcentrum in de stad te bouwen. Geraamde kostprijs: 3,9 miljoen euro. Een zware investering, terwijl steden en gemeenten in Duitsland het al niet gemakkelijk hebben.
Dat nieuwe opvangcentrum zal plaats bieden aan 44 asielzoekers en wordt opgetrokken naast de reeds bestaande opvangcentra, want Hechingen vangt al heel wat asielzoekers op. De lokale Duitse krant Schwäbische Zeitung maakte de vermoedelijke kostprijs bekend. Het leeuwendeel hierin zal de stad zelf dragen. De Duitse Bondsregering subsidieert voor 460.000 euro. De stad Hechingen zal met het nieuwe centrum in totaal opvang bieden voor 100 asielzoekers. Alle woningen zullen toegerust zijn met zonnepanelen, warmtepompen, inbouwkeukens en de modernste douche-inrichting.
De stad Hechingen zal met het nieuwe centrum in totaal opvang bieden voor 100 asielzoekers
In de Schwäbische Zeitung verdedigt Michael Werner, stadsverantwoordelijke voor bouwprojecten, het nieuwe asielcentrum: “Een oplossing met containers was zeker mogelijk, maar het zou echt niet veel goedkoper geweest zijn.” En daarenboven houdt een nieuwbouw veel langer stand. Toch zijn er ook in Duitsland nogal wat gevallen bekend van vernielingen, vooral dan van badinrichtingen. Dorothee Müllges, eveneens hoge ambtenaar in de stad Hechingen, zal in de nabije toekomst de afweging maken wie het recht zal hebben de woningen te betrekken. “We willen afwegen wie hier een plaats verdient en wie ook al in andere centra werd opgevangen.” De eerste toewijzingen zouden al deze maand volgen. Maar er zouden ook andere behoeftige mensen kunnen worden opgevangen, zegt Müllges: “Het is een opvangcentrum voor behoeftigen en aan dat doel zijn we sowieso 10 jaar gebonden.” Als de nood aan opvang voor asielzoekers zou wegvallen, kunnen ook andere behoeftigen worden opgevangen, zegt men.
“We gaan er als samenleving verkeerdelijk vanuit dat vrijheid het ultieme doel is, niet dat vrijheid een ultiem doel dient”
Na meerdere podcasts en video’s met jurist, auteur en columnist Roan Asselman was het eens tijd om het te hebben over een van zijn passieprojecten, namelijk het Custodes Instituut. Dat is een denktank die eind vorig jaar opgericht werd en waarvan Asselman voorzitter is. Opvallend is dat Custodes zich in de markt zet als uitgesproken conservatief, wat niet zo vanzelfsprekend is.
We vroegen ons af hoe de denktank tot stand gekomen is, in een periode waarin ook econoom Ivan Van de Cloot zijn eigen denktank oprichtte:
“De katalysator was de abortusdiscussie in 2023. En dan vooral de uiterst nonchalante manier waarop de media omgingen met de voorgestelde liberalisering van de abortuswet. Niet dat we niet al eerder aanvoelden dat een conservatief tegengeluid nodig was, maar dat wansmakelijke spektakel was de spreekwoordelijke druppel. Kort erna zijn we in actie geschoten.”
Was er ooit sprake van samenwerking met Ivan Van de Cloot en zijn nieuwe denktank Merito? Heeft Vlaanderen nood aan zoveel denktanks?
“Ik denk dat Vlaanderen nood heeft aan volwassen denktanks (glimlacht). Ivan was één van de gasten op onze gespreksavond over samenleving en economie. Bijzonder interessant. Maar met zijn organisatie hebben wij geen banden, neen. Ivan focust zich vooral op economische zaken, wij eerder op socioculturele. We zitten dus niet in elkaars vaarwater.”
Jullie hebben een jonge raad van bestuur, allemaal twintigers. Een bewuste keuze?
“Ik ben met m’n 28 lentes zowaar de oudste (lacht). Bewust? We hebben de keuze gemaakt voor een nieuwe adem wat het bestuur betreft, maar ondersteund door een naar waarde geschatte oude(re) garde in onze raad van advies. We zijn heel trots op de steun van prominente figuren uit de conservatieve beweging, zoals Herman De Dijn, Frank Judo, Willem Lemmens en Matthias Storme, om er maar enkele te noemen.” Conservatisme wordt soms gezien als vrijheidsbeknottend. Is dat zo?
“We gaan er als samenleving verkeerdelijk vanuit dat vrijheid het ultieme doel is, niet dat vrijheid een ultiem doel dient. En dat is jammer, want zo gaat er veel verloren. Vrijheid kan niet bestaan in een maatschappij die er niet voor kiest vrijheid te laten gedijen in een duidelijke, gedeelde moraliteit. Een moraliteit die andere doelen nastreeft, zoals het welzijn van haar burgers. Het liberalisme heeft in die zin gefaald. Het nam alle richtingaanwijzers en vangrails weg en verwachtte dat de mensen hun weg wel zouden vinden.”
Het liberalisme heeft gefaald, zegt u. Wat bedoelt u juist?
“De liberale leegte dient niemand. (Denkt na) Je moet opletten met te romantisch te doen over het verleden. Maar wie denkt dat de mens erin slaagt op zijn eentje invulling te geven aan zijn bestaan, heeft toch niet goed opgelet. Depressies en burn-outs maken inmiddels deel uit van de ‘condition humaine’. Veertig procent van de huwelijken loopt op de klippen en kinderen krijgen - de mensheid in stand houden dus - is onbelangrijk, zelfs ongewenst. Eenzame of zieke ouderen worden zachtjes aangemoedigd om hun kinderen niet tot last te zijn en toch maar
euthanasie te overwegen. Intussen vervreemden hele bevolkingsgroepen van elkaar, zoals we zien in Brussel en Antwerpen. Maar ach: gelukkig zijn we vrij (sarcastisch).”
Twee ethische thema’s haalden vorige legislatuur de media: abortus en euthanasie. Hoe conservatief is de Vlaming nog, en dus, hoe belangrijk zijn die thema’s nog?
“Vlamingen zijn een berustend volk. Dat is ook de reden waarom het belangrijk is weerwerk te bieden vóórdat de nieuwste niet-ethische offensieven wet worden, niet erna. Eenmaal ze door het parlement geduwd worden, zullen ze niet snel bevochten worden.”
Wie denkt dat de mens erin slaagt op zijn eentje invulling te geven aan zijn bestaan, heeft toch niet goed opgelet
“Terwijl niemand die veranderingen, abortus op eerste verzoek zonder duidelijke einddatum of euthanasie bij een ‘voltooid leven’, eigenlijk wil. ‘Verworven rechten’ worden in Vlaanderen niet snel in twijfel getrokken, ook niet wanneer die rechten - letterlijk - dodelijk zijn. Dus moeten we ervoor zorgen dat ze niet verworven worden.”
Is het wel aan u om die beslissing te nemen? Abortus en euthanasie zijn, zo luidt de gedachtegang, hoogstpersoonlijke aangelegenheden.
“De doding van ongeboren kinderen is een thema dat ons allen aanbelangt. Zelfde verhaal voor euthanasie van eenzame ouderen, want dat is waar het ‘voltooid leven’ vaak op zal neerkomen. De keuze voor een samenleving die haar zwaksten weigert te beschermen in naam van een perverse vorm van vrijheid, is een keuze die niet alleen gemaakt kan worden door de personen die die vorm van vrijheid onderschrijven. Voor de meeste andere thema’s begrijpen de mensen dat ook. Stel je voor dat je enkel de gevangenispopulatie laat stemmen over een nieuwe wet over de vervroegde vrijlating. Of dat je enkel daklozen laat stemmen over de nieuwe kraakwet. Zo werkt het niet, en maar goed ook.”
Is jullie conservatisme een tegengif voor woke?
“Ja, al moet ik toegeven dat ik niet altijd weet wat er exact bedoeld wordt met ‘woke’. Conservatisme heeft in ieder geval niets te maken met de progressieve slachtoffercultuur. Ook de identiteitspolitiek, waarbij bevolkingsgroepen op basis van vooral etniciteit tegen elkaar opgezet worden, verwerpen wij. Voor ons is het belangrijk dat het subjectieve opnieuw tot zijn correcte proportie herleid wordt. Die proportie is trouwens niet ‘nul’ of ‘niets’, maar je kan geen beleid voeren op basis van emoties en wensdenken.”
En het LGBTQIA-verhaal?
“Daarover moeten we een apart interview organiseren (glimlacht). Maar laat me alvast dit zeggen: wat verpakt wordt als ‘LGBTQIA’ zijn eigenlijk heel uiteenlopende vraagstukken die allemaal een apart antwoord verdienen. De vraag of homoparen moeten kunnen huwen, kan je niet op één hoop gooien met de vraag of minderjarigen hormonenkuren en geslachtsoperaties moeten kunnen ondergaan omdat ze aan genderdysforie lijden. Dat is trouwens één van de geliefde tactieken van progressieve politici: koppel een aantal zaken aan elkaar, zodat wie tegen ‘X’ is, ook meteen afgeschilderd kan worden als tegen ‘Y’ en ‘Z’.”
Welke rol speelt religie in ‘jullie’ conservatisme? Noemen jullie zichzelf christelijk, of specifieker nog: katholiek?
“Wij gaan geen religieuze testen organiseren onder onze leden. Wel ben ik ervan overtuigd dat het voor christenen eenvoudiger is om conservatief te zijn dan voor, bijvoorbeeld, rabiate atheisten. Wie gelooft dat het leven geen toeval is, zal minder geneigd zijn om het als inwisselbaar of overbodig te zien. Wie gelooft in een bovenmenselijke orde, zal ook meer geneigd zijn om die op te zoeken en proberen te begrijpen. Dat zijn fundamenten die het conservatisme stutten, ook als ze niet voor iedere conservatief even duidelijk zijn.”
‘Conservatism’ is ook een politieke ideologie in de Verenigde Staten en in het Verenigd Koninkrijk. Spreken we hier over hetzelfde?
“Dat is een moeilijke vraag, omdat het ‘conservatisme’ in de Angelsaksische wereld in flux is. Sinds de jaren 1970 betekende conservatisme daar: economisch liberalisme, sociaal conservatisme en een goede dosis buitenlands interventionisme. Dat laatste is al sinds de Bush-jaren heel wat minder populair, maar ook dat eerste, het economisch liberalisme, is op de terugweg. In de Verenigde Staten klinkt de roep steeds luider voor een ‘working class conservatism’, met
meer focus op vakbondswerking, oneerlijke marktpraktijken en minimumlonen. Waar dat uiteindelijk zal landen, is nog niet duidelijk.”
Waar vinden conservatieven vandaag hun partijpolitieke gading?
“In Vlaanderen zal dat bij cd&v, N-VA of Vlaams Belang zijn. Een en ander hangt natuurlijk af van prioriteiten en van personen, maar verstandige conservatieven kunnen bij elk van die drie partijen uitkomen. Een verkiezing is natuurlijk altijd een keuze binnen het bestaande aanbod, niet tussen het bestaande aanbod en de perfectie. Ikzelf voel me bij geen van de drie partijen honderd procent thuis, maar als voorzitter van een partijonafhankelijke organisatie hoeft dat natuurlijk niet. Misschien is het zelfs beter zo.”
Custodes wil de “thuishaven in de Lage Landen” zijn voor conservatieven. Wat is jullie standpunt over Vlaamse autonomie?
“Wij nemen geen staatsrechtelijke standpunten in. Dat betekent niet dat onze leden en bestuurders er geen hebben, wel dat we ons in onze missie niet laten afleiden door communautaire debatten. Ook omdat de kwesties die we aankaarten niet fundamenteel verschillen in Wallonië, Vlaanderen of Nederland. We denken dat we in de hele regio iets toevoegen aan het maatschappelijke debat. En om eerlijk te zijn: die toevoeging is hoogstnodig.”
Is er een laatste boodschap die je wil meegeven aan onze lezers?
“Kom zeker eens naar onze evenementen (glimlacht). De voorbije maanden organiseerden we lezingen en gespreksavonden en daarmee gaan we in het najaar verder. Die oproep is natuurlijk zelfpromotie, maar ook meer dan dat. Wie invloed wil uitoefenen, moet zich verenigen met gelijkgezinden. Ook daarvoor dient het Custodes Instituut. Dus: wees welkom!”
STIJN DERUDDER
Roan Asselman
Roan Asselman als moderator op een Custodes-lezing
Controle van Vlaamse moskeeën loopt stroef
In België wonen meer dan een miljoen moslims en hun aantal groeit snel. Dat leidt onder meer tot stijgende bezorgdheid over buitenlandse inmenging en radicalisering bij moskeeën. De overheid deelt die bezorgdheid, maar stuit op weerstand van de rechterlijke macht.
Volgens socioloog Jan Hertogen wonen er meer dan een miljoen moslims in ons land, ofwel 9,4 procent van de bevolking. Al jaren is de islam de snelst groeiende godsdienst in België. Het aantal leerlingen dat islamitische lessen volgt op school, is in tien jaar tijd verdubbeld. De Belgische halalmarkt is ondertussen ruim twee miljard euro waard en groeit jaarlijks met 10 procent. Niet alleen halalvlees, maar ook extremistische ideeën, uitgedragen door organisaties die gesubsidieerd worden in binnen- en buitenland, gaan vlotjes over de toonbank. Het blijkt niet mee te vallen om daar van overheidswege iets aan te doen.
De Blauwe Moskee in Hamburg
Het Islamitisch Centrum Hamburg, bekend om zijn ‘Blauwe Moskee’, werd in de jaren vijftig opgericht door Iraanse migranten die het seculiere regime van de toenmalige Iraanse sjah waren ontvlucht. Die achtergrond deed vreemd genoeg nog geen alarmbellen afgaan. Ook niet toen ayatollah Beheshti in 1965 de leiding nam over het centrum en van daaruit mee de Iraanse Revolutie (1979) organiseerde, die zou uitmonden in de Islamitische Republiek Iran.
Na de Revolutie werd Beheshti een sleutelfiguur van het Iraanse regime en werd het Islamitisch Centrum in Duitsland rechtstreeks aangestuurd vanuit Iran. Het Centrum verspreidde in de daaropvolgende jaren via zijn moskeeën en verenigingen een totalitaire islamistische ideologie die weinig uitstaans had met de democratische rechtstaat. Het duurde desondanks nog tot vorige maand vooraleer Duitsland die organisatie verbood. De openlijke verheerlijking van Hamas en Hezbollah konden niet langer met de mantel der liefde worden bedekt.
Een nieuw erkenningsdecreet
Sinds 1974 is de islamitische eredienst erkend in België. “Een historische vergissing”, zegt Vlaams Parlementslid Chris Janssens (VB) daarover. De erkenning van de erediensten is een federale bevoegdheid, maar de erkenning van de lokale geloofsgemeenschappen en het toezicht op hun werking zijn hier de bevoegdheid van de Vlaamse regering. Vanwege bezorgdheden over nationalistische tendensen in Turkse moskeeën en radicale preken in andere gebedshuizen, stopte toenmalig Vlaams minister van Binnenlands Bestuur Liesbeth Homans (N-VA) in 2019 met het geven van nieuwe erkenningen. Een nieuw erkenningsdecreet moest er in 2021 voor zorgen dat de overheid, na decennialang laten betijen, voortaan kon verhinderen dat ze een geloofsgemeenschap financierde die in handen is van een buitenlandse overheid of een extremistische groepering. “Te lang heeft men de ogen gesloten voor zaken die niet door de beugel kunnen”, aldus Janssens. “Die buitenlandse invloed en geldstromen houden de integratie tegen.” Kamerlid Sam van Rooy (VB) treedt hem bij: “Dat Diyanet gesubsidieerd wordt met belastinggeld, getuigt van zelfvernietigingsdrang.” De demarche van het Vlaams Parlement was echter buiten het Grondwettelijk Hof gerekend, dat in 2023 oordeelde dat “de vrijheid van godsdienst en eredienst geschonden is
voor wat betreft het verbod om buitenlandse financiering of ondersteuning te ontvangen”. Volgens Van Rooy was het decreet hoe dan ook niet verregaand genoeg om de invloed van Iran, Marokko, Turkije of radicale organisaties zoals de Moslimbroederschap adequaat te bestrijden. “Het was een promotiestunt van de Vlaamse regering om het signaal te geven dat men ermee bezig is en zelfs die papieren tijger werd onthoofd door het Hof.” Niet alleen de buitenlandse inmenging en geldstromen zijn volgens hem een gevaar, “even problematisch is het bronmateriaal waarop de islam gebaseerd is, namelijk de Koran en de Hadith”. Moskeeën in Vlaanderen
Er zijn 162 moskeeën actief in Vlaanderen, waarvan er slechts 26 erkend zijn. Het leeuwendeel is dus niet erkend en valt buiten het controlesysteem dat voor erkende moskeeën geldt. Van Rooy is niet te spreken over die gang van zaken: “Wij geven moskeeën het signaal dat we ze enkel controleren als ze geld krijgen van ons. Controle zou los moeten staan van erkenning.”
Zelfs imams van erkende moskeeën zijn destijds naar Syrië afgereisd om er te gaan vechten
Tientallen moskeeën hebben wel een erkenningsaanvraag ingediend. Volgens Bart Somers een teken “dat Vlaamse moslims zich willen inschrijven in onze samenleving”, al is niet iedereen het daarmee eens. Janssens: “Alle andere partijen delen die visie, maar zelfs imams van erkende moskeeën zijn destijds naar Syrië afgereisd om er te gaan vechten. Voor radicale imams is geen plaats in Vlaanderen, ongeacht of ze erkend zijn of niet.”
Controle van erkende moskeeën
Niet alle bepalingen in het erkenningsdecreet werden vernietigd door het Hof. De verplichting om niet aan te zetten tot discriminatie of de oprichting van een Vlaamse Informatieen Screeningsdienst (ISD) bleven behouden. Maar daar wordt opvallend weinig van gebruikgemaakt. Zo verrichtte de ISD sinds 2021 slechts één onaangekondigd plaatsbezoek en werd de mogelijkheid om met audiovisuele middelen vaststellingen te doen tot dusver niet benut. Van Rooy: “De ISD heeft te weinig mankracht en bovendien wachten ze eerst op zwaarwichtige signalen vooraleer tot actie over te gaan.”
Volgens hem zouden meer onaangekondigde bezoeken al iets ophelderen, maar zijn die niet alleenzaligmakend. “Imams zullen de verschrikkelijkste koranverzen echt niet ten gehore brengen wanneer de ISD in de zaal zit.” Hij ziet meer heil in langdurige undercoveroperaties, zoals in Denemarken plaatsvonden: “Anders blijven ze ons een rad voor de ogen draaien.” “De overheid kan nu al optreden,” vult Janssens aan, “maar de moed ontbreekt en electorale belangen spelen mee.” Als het van Janssens en Van Rooy afhangt, vloeit er geen cent Vlaams belastinggeld meer naar
moskeeën. Janssens: “De overheid moet ervoor zorgen dat bestaande erkenningen worden ingetrokken en er geen nieuwe meer bijkomen.”
Activistische rechters
Pogingen om het islamisme of buitenlandse inmenging in te dijken, worden in dit land wel vaker teruggefloten door rechters. Een onderzoekscommissie noemde de Grote Moskee in Brussel “een gevaar voor de democratische rechtsstaat”. De toenmalige staatssecretaris van Asiel en Migratie Theo Francken (N-VA) trok daarop de verblijfsvergunning in van Abdelhadi Sewif, de hoofdimam van de Grote Moskee, vanwege diens salafistische overtuigingen. De ‘haatimam’ ging in beroep, waarna het uitwijzingsbevel vernietigd werd.
Twee jaar later waren er dan toch voldoende bewijzen gevonden dat de Grote Moskee een broeihaard was van Saoedisch wahhabi-salafisme. Daarom werd de Grote Moskee uit handen genomen van Saoedi-Arabië en onder het bestuur geplaatst van de Moslimexecutieve. De buitenlandse inmenging in de Grote Moskee was hiermee nog niet bezworen, want Marokkaanse overheidsfunctionarissen bleken er kind aan huis te zijn. Zelfs de vicevoorzitter van de Moslimexecutieve, Salah Echallaoui, werd ervan verdacht een Marokkaanse spion te zijn en werd om die reden tot ontslag gedwongen. Twee jaar later veroordeelde een Brusselse rechtbank de Belgische staat hiervoor tot het betalen van duizenden euro’s schadevergoeding aan Echallaoui.
Filmpjes waarin imam Mohamed Toujgani joden de vuurdood toewenste, deden hem de das om
Mohamed Toujgani ten slotte, destijds imam van de grootste moskee van ons land en volgens toenmalig staatssecretaris voor Asiel en Migratie Sammy Mahdi (cd&v) “wellicht de meest invloedrijke prediker in België” kreeg in 2021 een bevel om het grondgebied te verlaten. Filmpjes waarin hij joden de vuurdood toewenste, deden hem de das om. Het hof van beroep besliste onlangs dat hij toch een Belgische identiteitskaart krijgt.
N-VA stelde vorig jaar voor om het parlement de mogelijkheid te geven met een ‘volksberoep’ rechterlijke uitspraken naast zich neer te leggen. Of dat voorstel ook op tafel ligt tijdens de regeringsonderhandelingen, kon de partij echter niet bevestigen.
De Vlaamse imamopleiding
De overheid probeerde ook een Vlaamse imamopleiding in het leven te roepen om problematische invloeden te beperken. In 2019 kreeg de Moslimexecutieve de opdracht om een academie voor islamstudies (AFOR) op te richten die de imamopleiding moest uitwerken. De leiding over AFOR werd toevertrouwd aan niemand minder dan de eerdergenoemde Salah Echallaoui en Coşkun Beyazgül, de baas van Diyanet België. Twee notoire vazallen van buitenlandse mogendheden kregen van de overheid dus de opdracht om Vlaamse imams te onttrekken aan buitenlandse inmenging. De opleiding moest in 2020 starten, maar het initiatief stierf een stille dood.
De vicevoorzitter van de Moslimexecutieve, Salah Echallaoui, werd ervan verdacht een Marokkaanse spion te zijn
Volgens van Rooy was de Vlaamse imamopleiding van bij aanvang een doodgeboren kind. “In Nederland heeft men het ook geprobeerd met de ‘polderimams’, maar dat is evenmin van de grond gekomen.” Hij ziet daarvoor twee verklaringen: “Er zijn niet alleen verschillen tussen sjiieten en soennieten, ook de etnische diversiteit binnen de moslimgemeenschap is te groot om een gemeenschappelijke imamopleiding uit te werken. Bovendien aanvaarden veel moslims de overheidsinmenging niet in religieuze aangelegenheden.”
Van AFOR is inmiddels geen spoor meer te bekennen en ook de Moslimexecutieve verdween van het toneel. Wat wel nog bestaat, zijn de buitenlandse inmenging en geldstromen richting Vlaamse moskeeën.
Salah Echallaoui in 2016 naast toenmalige minister van Justitie Koen Geens
De ‘Grote Moskee’ in het Brusselse Jubelpark, naast het Horta-Lambeauxpaviljoen
Peter Benoit leerde z’n volk zingen
Je kan het je vandaag de dag nauwelijks nog voorstellen, maar ooit speelden kunstenaars, schrijvers, dichters en componisten, kortom: de artistieke elite van ons land, een voortrekkersrol in de ontvoogdingsbeweging die de Vlaamse Beweging was. Eén van de leidende figuren van die cultuurstrijd was componist en muziekpedagoog Peter Benoit, die deze week precies 190 jaar geleden in Harelbeke werd geboren.
Nochtans had het weinig gescheeld of Benoit was nooit componist geworden. Zijn vader, die een niet geheel onverdienstelijke muzikant en zanger was in de lokale harmonie en het kerkkoor, had al gauw in het snuitje dat Benoit junior aanleg had voor muziek en liet hem van 1847 tot 1851 piano- en orgellessen nemen bij organist Pieter Carlier. Carlier prees Benoit voor verdere studie aan bij François Fétis, de toenmalige directeur van het Brusselse conservatorium. Vader Benoit had echter heel andere plannen. Hij wou dat zijn zoon onderwijzer werd en stuurde hem naar de normaalschool in Lier. Pas na heel wat gepalaver mocht Peter Benoit naar het Brusselse conservatorium, waar hij in juli 1854 afstudeerde.
MUZIEK WERD IN BENOITS OGEN NIET ALLEEN EEN MIDDEL TOT VOLKSOPVOEDING, MAAR OOK TOT CULTURELE EN POLITIEKE ONTVOOGDING
Drie jaar later won hij de prestigieuze Prix de Rome. Hij reisde met die studiebeurs door Duitsland, waar hij in contact kwam met Wagners denkbeelden over de ‘Deutsche Oper’. Aansluitend verbleef hij van 1859 tot 1863 in Parijs, waar hij tevergeefs als operacomponist probeerde door te breken. Hij kende er wél succes met zijn pianocyclus ‘Contes et ballades’, die geïnspireerd was door de volksverhalen uit zijn geboortestreek. Na ruim een jaar lang de ‘Bouffes parisiens’, het operettetheater van Jacques Offenbach, te hebben gedirigeerd, keerde hij in februari 1863 terug naar ons land. Hij werd er al snel de lieveling van de uitsluitend Franstalige muziekscene en de salons van de Brusselse bourgeoisie.
VOLKSMUZIEK ALS CULTUREEL ZELFBEWUSTZIJN
Het aanvankelijke enthousiasme waarmee hij werd bejegend, koelde echter af toen hij zich als een overtuigde en strijdbare Vlaamsgezinde begon te manifesteren. Benoit was immers tijdens zijn reizen onder de invloed geraakt van de in die tijd sterk in zwang zijnde ideeën over hoe muziek de drager kon zijn van het opkomende politieke en culturele zelfbewustzijn, een stroming die vooral de volksmuziek als voedingsbodem had. Volksmuziek, die door melodieën, karakteristieke ritmen, toonsoort en sfeer de nieuw gecomponeerde muziek een uitgesproken etnische identiteit verleende. En het waren niet de minsten die zich geroepen voelden om dat in hun werken te vertolken. In het door Oostenrijk onderdrukte Italië werd vanaf midden 19de eeuw Giuseppe Verdi met zijn nationalistisch gekleurde opera’s het symbool van de Italiaanse vrijheidsstrijd. De in Franse ballingschap levende Poolse componist Fréderic Chopin was diep verbonden met zijn nationale identiteit en had sterke banden met de onafhankelijkheidsstrijd van zijn thuisland. In Rusland, lange tijd overspoeld door de Franse taal en de Italiaanse opera, ontstond in diezelfde periode een heftig nationalistische beweging onder de vriendenclub rondom Mili Balakirev, met componisten als Nikolaj Rimski-Korsakov en Modest Moessorgski. In Bohemen en Moravië was het Bedřich Smetana en in Hongarije Béla Bartók en Zoltán Kodaly die een voortrekkersrol in die stroming speelden. Edvard Grieg gaf de Noren een muzikale identiteit, terwijl Jean Sibelius zich met zijn composities erg betroken toonde bij de nationalistische beweging van de afwisselend door Rusland en Zweden onderdrukte Finnen.
ANTWERPSCHE VLAAMSCHE MUZIEKSCHOOL
Na zijn terugkeer naar ons land componeerde Benoit alleen nog op Nederlandstalige teksten. Na de succesvolle creatie in 1866 in Brussel van zijn oratorium ‘Lucifer’, op verzen van de flamingantische dichter Emanuel Hiel, werd hij een jaar later in Antwerpen directeur van de stedelijke muziekschool die hij als ‘Antwerpsche Vlaamsche Muziekschool’ uitbouwde tot het centrum, ‘de levensbron,’ van de door hem in het leven geroepen Vlaamse, nationalistische muziekbeweging. Hiermee trad niet alleen de Vlaamse muziek in een nieuwe fase, maar werd ook de band tussen muziek en Vlaamse Beweging strakker aangehaald. De muziek werd in zijn ogen zo niet alleen een middel tot volksopvoeding, maar ook tot culturele en politieke ontvoogding. Hij deed dat onder meer door de zalen te verlaten met de bedoeling het volk zo breed mogelijk te betrekken - lang voor cultuurparticipatie een begrip werd - door massale openluchtuitvoeringen van zijn nationalistisch geïnspireerde cantates en oratoria zoals ‘De Schelde’ en ‘De Rubenscantate’.
HET VLAAMSE VOLK
ALS GRONDSLAG VAN CULTUUR
Maar daar bleef zijn engagement niet tot beperkt. Hij zette zijn muzikale en pedagogische ideeën uiteen in tal van publicaties, waaronder ‘De Vlaamsche Muziekschool van Antwerpen, hare inrichting en strekking’ (1873), ‘Over schijn en blijk in onze nationale muziekbeweging’ (1873), ‘Verhandeling over de Nationale Toonkunde’ (1875) en ‘Onze nationale muziekbeweging op dramatisch gebied’ (1878). In die essays legde hij, geïnspireerd door de ‘Volksgeist’-doctrine van de Duitse cultuurfilosoof Johann Gottfried Herder, de ideologische fundamenten voor de door hem geïnspireerde Vlaamse, nationale muziekbeweging. Hij zette zich daarbij bewust af tegen het kosmopolitisme en vreemde invloeden, en hield een warm pleidooi voor het behoud van eigen aard, volksmuziek en taal. In zijn pamflet ‘Verhandeling over de Nationale Toonkunde’ bijvoorbeeld, verwoordde hij dat zo: “De kunst is niet wat deze of gene zou willen dat zij wezen zou: de kunst is wat zij moet zijn, namelijk een geïdealiseerd uitvloeisel van ons eigen wezen, van onze geest en karakter. Indien ons eigen wezen bedwongen, onze geest vervalst, ons karakter bedorven wordt, dan zullen onze kunstgewrochten, als verminkte tronken, daarvan de stempel dragen…” Hij was de eerste die, zoals de historicus Hendrik Elias terecht opmerkte, het begrip van een Vlaams volk, in wezen Nederlands en Germaans, als de grondslag van heel het cultuurleven heeft geformuleerd. Elk volk heeft “zijn eigen karakter, zijn genie, zijn verzuchtingen, zijn gevoelens en gedachten die het naar zijn natuur in eigen muziek moet kunnen gieten”, klonk het zelfbewust en onbevangen bij hem.
Benoits grootste triomf was zonder twijfel het feit dat zijn Antwerpse Muziekschool in 1897, na heel wat tegenkanting en nog veel meer lobbywerk, tot het statuut van Koninklijk Conservatorium werd verheven. Het was meteen ook de eerste onderwijsinstelling in België die hoger onderwijs in het Nederlands verstrekte. Over twee jaar zal het precies 125 jaar geleden zijn dat Benoit in Antwerpen stierf. Misschien is dit een uitgelezen gelegenheid om het imponerende monument dat Henry Van de Velde in 1934 voor hem ontwierp en dat voor Benoits Vlaamse Opera stond, terug te halen uit de verste uithoek van het Harmoniepark waar het sinds 1951 ietwat plompverloren staat te staan.
JAN HUIJBRECHTS
LEZERSBRIEVEN
Club Brugge
Pallieterke, Wat een drama: racistische fans van Club Brugge gespot in het stadion van Luik. De kranten staan er vol van! En toch, wat zegt gezond verstand? Actie roept reactie op. Wie bracht er ‘politiek’ in het stadion? Voor de match voetballers met witte maskers op, knievallen tegen racisme en dan schrikken van een tegenreactie. Hoe hypocriet kan je zijn? Ook in de berichtgeving: één lijntje over de eerdergenoemde witte maskers, maar bladzijden vol over de ‘neonazigroet’. Hoelang laten wij ons nog manipuleren door de media?
Guy Van Rysseghem, Lochristi
Herman Brusselmans
Vele auteurs van het Oude en Nieuwe Testament zijn niet verstandig geweest. De gruwel, de wreedheden, de excessen, het ophitsen en bestraffen, de Bijbel staat er vol van. Maar het zijn mooie, moorddadige boeken. Miljoenen mensen, duizenden volkeren, hebben de verhalen vaak letterlijk genomen en doen dit vandaag nog. In de naam van God, het ego, het geld, domheid, machtswellust, enzovoort. Schrijvers de dag van vandaag zijn even onverstandig, want het zijn overdrijvingskunstenaars. En hun woede zoekt een uitweg, ze worden hardhandig door elkaar geschud, zijn verbijsterd en ze vinden geen woorden, of toch? En, o wee, als ze uitglijden, dan worden ze bedreigd en voor de rechter gedaagd. Probeer maar eens een dichter of een schrijver te zijn en niet aan stemmingswisselingen te lijden in die barre tijden. Johan Corveleijn, Oostende
Jozef Ongena
Pallieterke, Veel dank voor het interview met Jozef Ongena! Mijn man is wiskundige, gaf sterrenkunde en kernfysica aan de Universiteit van Lumumbashi (RDC) en is razend om de klimaatleugens die verkocht worden voor een ferme prijs. Ik gaf hem een korte inhoud van het artikel: oké wat kernenergie betreft, maar die CO2? Dat onder andere professor Alain Préat (ULB) en zijn collega’s niet het minste verband zien tussen CO2 en temperatuur, is niet geweten. CO2 heeft zo weinig invloed op het klimaat dat men er echt geen rekening mee moet houden. De vraag is: voelt Jozef Ongena zich verplicht die CO2-oplichterij te geloven?
Mia Vossen, Rochefort
Club Brugge (2)
Pallieterke, Waarom komt Standard de mensen van Club Brugge uitdagen met hun politiek geïnspireerde maskerade?
De toeschouwers reageren, terecht, en krijgen nu de schuld? Ik zag toevallig de beelden op het nieuws en was geschokt door dit optreden van Standard, waarin ze kinderen meesleurden.
André Lannoo, Heverlee Olympische Spelen
Pallieterke, Knap artikel van Karl Van Camp over de Olympische Spelen. Ik heb dit evenement niet zijdelings, maar intensief gevolgd en heb genoten, maar ook met bedenkingen. De openingsceremonie was een gigantische Macron-mediashow; een land met een staatsschuld van meer dan 3.000 miljard euro had het iets soberder
mogen doen. Veel sporten die bij ons zelden de media halen, zoals zwemmen en vooral atletiek, worden nu, terecht, urenlang uitgezonden door de VRT, die nooit een Vlaams of nationaal atletiekkampioenschap in de zaal of op de piste uitzendt. De openbare zender betaalt om voetbal uit te zenden, maar vraagt geld om liefhebberssporten uit te zenden. Cui bono: wie heeft daar voordeel bij? Nederlandse woorden worden door sportjournalisten uit onkunde of bewust gemeden; het is nu etappe, finish, blessure, enzovoort. Sommige commentatoren, zoals Hanne Mestdagh bij de basketbaluitzendingen, kennen de sport, maar de taal is een pijnlijke mengeling van dialect en Engels. Politiek Vlaanderen laat topsport misbruiken voor een politiek-belgicistische agenda. Drie vierde van de atleten zijn Vlamingen en drie vierde van de medailles zijn Vlaams. Vlaanderen betaalt 30 miljoen euro per jaar voor topsport. Vlaanderen is weer totáál afwezig bij het BOIC en in de Vlaamse media.
Het BOIC, een politiek-belgicistisch bastion, is net zoals de voetbalbond een niet-erkende federatie en toch blijft het Vlaamse sportbeleid dit dulden. Ook hebben drie N-VA sportministers helaas geen enkel initiatief genomen om de wettelijk verplichte splitsing voor erkenning en subsidiering af te dwingen; hopelijk zorgt formateur Diependaele voor een Vlaams sportbeleid. De sfeer bij de atletiekcompetitie in het Stade de France was een sportieve verademing tegenover wat in de voetbaltribunes te zien en te horen was.
Geert Goubert, Destelbergen
Halal plofkippen
Pallieterke, Fouad Ahidar blijft maar in de belangstelling staan, onder meer met het idee om ook in Antwerpen een lijst in te dienen voor de gemeenteraadsverkiezingen. Vanzelfsprekend mikt hij, net zoals PVDA en Groen, op de moslimkiezer en deels ook op degenen die meeleven met het Gaza-drama.
Een van zijn belangrijke programmapunten was en is dat hij geen verbod wil op onverdoofd slachten. Daarvoor gebruikte hij religieuze argumenten, want hij zei dat hij zich niet kon voorstellen dat Allah zou toelaten dat een dier zou lijden, als dat ritueel geslacht werd. Recent werd op de Nederlandse tv-zender KRO/NCRV een episode getoond van het programma ‘Keuringsdienst van Waarde’, gewijd aan halal-kippen. En daar is alles duidelijk.
Bij elk slachtproces wordt de spreuk Bismillah (Allahoe akbar) opgezegd, wat ‘in naam van onze god’ betekent. Dit is blijkbaar voldoende voor hem om te zeggen dat het dier niet zou lijden en geleden hebben. En dat is niet zo, want de kippen die halal worden geslacht zijn plofkippen, die dus binnen een periode van 7 tot 8 weken worden vetgemest, in veel te kleine kooien, enzovoort. Nog net niet verboden in Europa, maar zowat alle supermarkten verkopen dit niet meer. Tenzij met halalkeurmerk dus. Wie echt met dierenwelzijn begaan is, koopt dus absoluut geen halalvlees, en de dierenvrienden spreken best hun moslimvrienden aan om dit aan te klagen.
Carl Kins, Kortrijk
Een lezersbrief insturen? Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet,
De processie van Echternach
Noem enkele regio’s in Europa die - net zoals Vlaanderen - een verlangen hebben naar meer autonomie. Spontaan denk ik aan Schotland, Catalonië, Baskenland, Corsica en Noord-Ierland. In tweede orde denk ik aan Zuid-Tirol, Venetië en Wales.
Vooral Schotland en Catalonië zijn de voorbije jaren regelmatig in het nieuws gekomen. De voorbije dagen kon u de avonturen volgen van de Catalaanse ex-president Carles Puigdemont. Al heeft hij wat van zijn politieke pluimen verloren, hij blijft voor velen nog het boegbeeld van de Catalaanse strijd. Schotland en Catalonië worden door een groot deel van de Vlaamse Beweging nauwlettend gevolgd, want in beide regio’s werd hard gewerkt om een draagvlak voor onafhankelijkheid te creëren bij de bevolking. Laten we even een tussentijdse balans opmaken. Schotland
Schotland hield op 18 september 2014 een referendum over een mogelijke onafhankelijkheid. Motor achter het referendum was de Scottish National Party, de links-nationalistische SNP. Die partij had drie jaar eerder de meerderheid in het Schots Parlement (Scottish Parliament) behaald en Alex Salmond werd de eerste minister van Schotland. Het resultaat van het referendum was een tegenvaller: 45 procent van de kiezers koos voor onafhankelijkheid, 55 procent stemde tegen. De jaren die volgden verliepen turbulent voor SNP. In 2016 verloor de partij zes zetels en verloor daardoor haar absolute meerderheid. Even later startte Alex Salmond een eigen partij, gevolgd door enkele parlementsleden van SNP. Had de partij in 2019 nog 125.000 leden, dan daalde dat aantal in 2023 tot 72.000. Bij de jongste verkiezingen in het Verenigd Koninkrijk verloor de partij zo’n 39 zetels in het Britse Lagerhuis en hield er maar 9 over. De partij heeft het moeilijk door allerlei problemen, onder meer door een onderzoek naar financieel gesjoemel. SNP heeft nu 64 zetels op 129 in het Schots Parlement en het wordt uitkijken naar de volgende verkiezingen in 2025. Dat Schots Parlement stemde overigens in januari 2020 om nogmaals een referendum te organiseren. Maar verder dan dat kwam het niet. Samengevat: 10 jaar nadat Schotland in 2014 het als eerste regio aandurfde om een referendum over onafhankelijkheid te organiseren, is daar vandaag nog maar weinig van te merken. We zijn benieuwd of John Swinney, de nieuwe SNP-voorzitter en eerste minister van Schotland, alsnog opnieuw het vuur aan de lont kan steken.
Catalonië
Voorbije zaterdag legde de socialist Salvador Illa de eed af als minister-president van Catalonië. In mei had zijn partij de regionale verkiezingen gewonnen en verloren de separatistische partijen hun meerderheid. Salvador Illa is de eerste niet-separatist die de Catalaanse regering gaat leiden sinds 2006. Zijn socialistische partij PSC werkt daarvoor samen met de linkse separatisten van ERC en het linkse Comuns. De partij van Carles Puigdemont won weliswaar drie zetels bij, maar belandde in de oppositie. De ERC daarentegen verloor 13 zetels, maar komt desondanks toch in de nieuwe regering. Belangrijk in deze is natuurlijk dat Salvador Illa tot dezelfde socialistische familie behoort als de Spaanse premier Pedro Sánchez. Kortom, ook hier is de motor van de onafhankelijkheidsbeweging aan het sputteren. Van het enthousiasme over het referendum van 1 oktober 2017, georganiseerd door de Catalaanse regering onder leiding van Carles Puigdemont, blijft nog maar weinig over. De Spaanse regering reageerde met een harde repressie. Het verhaal is bekend.
Besluit
Waren 10 jaar geleden Catalonië en Schotland de koplopers van de autonomiebeweging, dan kan ik vandaag enkel vaststellen dat het in die regio’s vandaag meer lijkt op de processie van Echternach. Het is nu aan Vlaanderen om beter én anders te doen. We zijn benieuwd.
PAL voor Vlaanderen is een project van PAL Academie vzw. Met die vzw zetten we onze kennis, kunde en netwerk in om het pad naar Vlaamse onafhankelijkheid te effenen. De vzw beschikt over ideeën en mensen, maar met uw financiële steun op rekening KBC BE39 7390 1640 4519 zouden we nog veel meer kunnen doen.
’t Pallieterke op de IJzerwake
Op zondag 25 augustus zakken enkele duizenden Vlaams-nationalisten af naar Steenstrate voor de IJzerwake die dit jaar voor de 23ste keer wordt georganiseerd.
De voorbije jaren kreeg de IJzerwake nogal wat negatieve perscommentaren over zich heen. De berichtgeving in de mainstreammedia was voor het grootste deel gebaseerd op fantasie en roddels. In werkelijkheid verliepen de voorbije edities zonder incidenten. Het is al van 2010 geleden dat er nog eens linkse tegenstanders werden opgepakt.
Toen was er sprake van een 10-tal anarchisten uit Luik die naar de IJzerwake wilden afzakken om er boel te zoeken. In Ieper werden ze onderschept door de politie. In de wagens werden matrakken, baseballknuppels en boksbeugels gevonden. Al heb ik me altijd afgevraagd of dit bericht dat door de politie verspreid werd, wel enige waarheid bevatte. Hoe dan ook, niemand kon me vertellen wat er nadien met de 10 anarchisten is gebeurd en of die ooit vervolgd en/of veroordeeld zijn.
Promotie
In de rand van de IJzerwake is er ook een informatiemarkt waar tientallen Vlaamse organisaties zich voorstellen. Dat gaat van de Vlaamse Volksbeweging over het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds tot NSV en KVHV. Kortom, het hele gamma Vlaamse bewegers is aanwezig en aldus zal ook uw lijfblad met een stand aanwezig zijn.
Het is al van 2010 geleden dat er nog eens linkse tegenstanders werden opgepakt
Op onze stand zal onze medewerker Jan Van Aerschot zijn boek ‘Donderwolken boven Zuid-Afrika’ handtekenen. Ook andere boeken, zoals ‘Beter Begrip’ van Jurgen Ceder, zullen op de stand te koop zijn. Verder kunt u er terecht voor promotiemateriaal. Kom gerust langs om een zelfklever van ’t Pallieterke te vragen. En mocht u in gezelschap zijn van vrienden die nog geen lezer zijn van ’t Pallieterke, dan is dit het moment om hen mee te tronen naar onze stand. We verwelkomen immers nog altijd nieuwe abonnees, of wat u gedacht...
Tot slot nog een kleine rechtzetting: twee weken geleden schreven we hier dat de prijs voor een IJzerwake-kenteken 10 euro bedraagt. Dat was fout: vanaf dit jaar bedraagt de inkomprijs 15 euro. De toegang is gratis voor jongeren tot 18 jaar. Alle informatie vindt u op: www.ijzerwake.org
HORIZONTAAL
A. Opgewekt
B. Eénzijdig
C. Pers. vnw. - Economische zaken - Voegwoord
D. Eetbare alg - Astronomische eenheid
E. Oude lengtemaat - Poolschepen
F. Vlaamse tv-zender - Voor iets opkomen
G.. Smeerolienorm - Onomstreden
H. Ruthenium - Domoor - Uit een eerdere periode
I. Noppenweefsel - Rampzalig
J. Uitgeven
K. Internetlandcode voor Estland - Telwoord - Muzieknoot
L. Essentiële data
VERTICAAL
1. Gemene daad
2. Lichaamsdeel - In het jaar des Heren (afk.)
3. Romeinse cijfer zes - Vermakelijkheid
4. Plaats waar o.m. het kasteel van P.P. Rubens staatOpenbaren
5. Duits nationaalsocialisme - Neon
6. Sint - Getijde - Mengde dooreen
7. Verhelderende - Bijzonder nadelig
8. Askruik - Gelijke in bekwaamheid
9. Franse nv - Duitse stad - En volgende
10. Taal Aktie Komitee - Geslaagd
11. Internetlandcode voor Israël - OppervlaktemaatMuzieknoot - Mangaan
12. Verwijdering van de voorhuid
KARL VAN CAMP
KARL VAN CAMP
’t Pallieterke op de IJzerwake
X van de week!
De zin en onzin van de zone 30 in de Vlaamse steden en gemeenten. Het staat weer ter discussie, dankzij John Crombez, gewezen Vooruit-kopstuk en nog steeds kandidaat-burgemeester voor Oostende. “Geldklopperij via boetes”, noemt Crombez het in sommige gevallen en: “Als het veilig is, is het veilig.” Beetje vreemd, als je beseft dat Vooruit overal die ‘zone 30’ wou invoeren. En toen moesten de groenen hun kanon nog bovenhalen.
We vinden het altijd verfrissend als een politieke partij van het eigen beleid durft zeggen: nou, dat was een stommiteit. Het geeft aan dat fouten maken menselijk is en een ideologie geen excuus is voor onfeilbaarheid. Dus toen Crombez op zijn stappen terugkeerde, kon er eigenlijk best wel een applausje van af. Een terugbetaling van overtreders was beter geweest, maar ach, we moeten ook niet gaan overdrijven. Als iedere stad en gemeente nu gewoon eens nagaat waar ze te voortvarend waren met snelheidsbeperkingen, kunnen we een kleine overheidsstommiteit van de lijst
schrappen. En ongelukken vermijden van chauffeurs die angstvallig de kilometerteller in de gaten moeten houden en dus niet op de weg kunnen letten. Meer moet dat dus niet zijn. Hoewel, dat was buiten Groen gerekend, dat dezer dagen in een bikkelharde strijd is verwikkeld om het leiderschap op links. In Gent en Brussel dan toch. In de rest van Vlaanderen moeten ze op zoek naar de partij. Wat zit daar toch in het water in die steden?
Watteeuw
“Bedankt, John Crombez en Vooruit, om al diegenen die gewoon niet willen weten wat de impact van snelheid is op aangereden voetgangers en fietsers weer wakker te schudden. Hun gejammer klinkt schel”, lezen we in een post van Filip Watteeuw, een reactie op het voorstel van Crombez. Compleet met een grafiekje dat moet aantonen dat het aantal dodelijke slachtoffers drastisch daalt bij een aanrijding aan 30 kilometer per uur.
Het is een redenering die qua achterlijkheid kan tellen. Voor Groen doet het er niet toe of de wegomstandigheden het toelaten. Overal 30 is statistisch veiliger. Klopt als een bus. Ook op de autosnelweg kan je zo levens redden. Er zijn nogal wat terreinen waar je die redenering kan toepassen. In de criminaliteit bijvoorbeeld.
Buitenlanders maken zo’n 50 procent uit van onze gevangenen. Als we die er dus uitzetten, daalt de criminaliteit ongetwijfeld. Wat zou Watteeuw dan van zijn eigen gedachtetrein vinden? Het gejammer zou schel klinken, dat kan ik u verzekeren.
Profi ciat met je Vlaamse overtuiging!
Conner Rousseau:
“Doe toch niet zo bescheiden, Conner!”
De heren en dames onderhandelaars genoten vorige week van een welverdiende week rust om de batterijen op te laden. De Wever zat in het Zwarte Woud en kreeg Het Laatste Nieuws op bezoek. Conner wou niet achterblijven in de media en nodigde prompt ’t Pallieterke uit voor een tête-à-tête in zijn favoriete vakantieoord Marbella. “Gratis cocktails in de naschoolse opvang, bitches!”
Ik drink geen druppel meer tot na de verkiezingen, had Conner beloofd na zijn kleine aanvaring met enkele politieagenten in Sint-Niklaas. En hij heeft woord gehouden. We zijn ondertussen na de verkiezingen en hij houdt opnieuw woord. We ontmoeten Rousseau in een zeer exclusieve cocktailbar waar hij zich al de hele namiddag ophoudt. “De mannen van Pallieter zijn er! Hey, sugartits achter de toog, geef mijn vrienden eens een Cuba Libre!” De woordvoerder komt ons meteen tegemoet: “We gaan dat straks toch eens mogen nalezen, hé?”
Meneer Rousseau, na deze vakantie komen de begrotingstabellen op tafel. Naderen we stilaan het uur van de waarheid voor de
hoofdstuk over de Roma heb ingeschreven in de onderhandelingen? Plezant, hé! We zijn de beste vrienden ondertussen. Ze willen me allemaal hun dochter verpatsen. Naar het schijnt hebben die allemaal een snor op hun dertigste. Maar dochters? Ik weet het niet, hoor. Nog een cocktail?”
Nee, dank u. Met welke ingesteldheid keert u terug naar de onderhandelingstafel?
CONNER: (ernstig) “We moeten het hoofd en de cocktails koel houden. Meer ijsemmers dus. En Sammy Mahdi moet zijn bek houden. Dat is hier wel de regering van mij en Bart De Wever, hé! Bart de opa en ik de jonge god.”
Frank is een dramaqueen! Te veel koffie, zeg ik altijd
Maar ben je al lid van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds?
“Je mag gerust zijn. We komen nu in de fase waarin we als Vooruit uit onze doppen moeten kijken. En ik heb hier al een paar goede ideeën opgedaan. Hier zijn de cocktails bijvoorbeeld aan halve prijs tussen 16 uur en 17 uur. Als we in Brussel ook zo’n tent vinden, kunnen we goedkoper onderhandelen. Ik ben niet het type die zijn zomer in muffe kastelen
“Sammy moet de koffers dragen. Ik denk dat als iedereen zich aan die eenvoudige regels houdt, alles in orde komt.”
Splits zelf de sociale zekerheid! Word lid van het VNZ.
Juist. Maar we hebben de indruk dat Vooruit wat nerveus wordt tijdens de onderhandelingen. Frank Vandenbroucke zou zelfs gegild hebben.
“Frank is een dramaqueen! Te veel koffie, zeg ik altijd. Maar ze moeten inderdaad niet denken dat ik met alles akkoord ga gaan. Zo blijft mijn eis voor gratis cocktails op school overeind. Of waren dat nu gratis maaltijden? Maakt niet uit, ik ben minstens voor de twee.”
Is het probleem niet dat u te veel gewicht wil hebben in de regering?
“Daar ga ik niet inlopen, vriend! Te veel gewicht? Dat is een verwijzing naar Gennez, hé? Mij ga je daar niks over horen zeggen. Ik ga hier niet aan fatshaming doen omdat ze een circustent nodig heeft om haar lijf te bedekken. Ik heb een sixpack. Moet je hem zien? (trekt shirt uit en richt zich naar de dame achter de toog) Hey, sugartits, kijk eens! Is your pussy wet? (tot mij) Als je ze wilt, neem ze mee naar huis, hé. Ik ga ze voor u inpakken.”
Ik bedoel, wilt u niet te veel van uw eigen programma zien in deze rechtse regering? U heeft maar 13 procent.
“Dat programma bestaat natuurlijk maar uit suggesties. Ik wil meer van mezelf zien in de regeringen. Daarom ga ik voorzitter blijven. Om overal aan iedereen te kunnen zeggen: ‘Kijk eens naar mij, ik ben de oppersos.’ En al de rest is onzin. En daarnaast word ik burgemeester van Sint-Niklaas. Conner zal altijd en overal zijn. Dat willen de mensen en dat moet je ze geven. Heeft u gezien dat ik een speciaal lief
Kwatongen beweren dat met Bouchez en u in de regering, de ijdeltuiten de macht grijpen. Het zou een recept zijn voor jarenlange ellende.
CONNER: “Vind je Bouchez ook een ijdeltuit? Eerder een ijdeltuitje dan. Met die vieze baard en zo. Ik vind mezelf veel leuker dan hij zichzelf leuk vindt, denk ik. Weet ik zeker zelfs! Doe toch niet zo bescheiden, Conner! Ik heb er in ieder geval alle vertrouwen in dat het vooral om mij gaat draaien. En als dat niet het geval is, dan komt er miserie van. Dat komt allemaal goed! U moet vertrouwen hebben in ons!”
