't Pallieterke van 18 juli 2024

IMMIGRATIE ALS PERFECTE STORM

3

V-MEERDERHEID MET ANDER KIESSTELSEL?

5

7

REPUBLIKEINSE CONVENTIE

TRUMP OVERLEEFT

MOORDAANSLAG

Vorige week zaterdag ontsnapte de Republikeinse presidentskandidaat Donald Trump aan de dood. Tijdens een campagnebijeenkomst in Pennsylvania beschoot een 20-jarige man hem vanop een dak op ongeveer 130 meter van het podium waar Trump op dat moment zijn toehoorders toesprak. De schutter miste op een haar na het aangezicht van de voormalige president, maar raakte wel nog net diens oor. Na meerdere schoten af te kunnen vuren, werd de schutter via een kogel in het hoofd doodgeschoten door een sluipschutter van de Secret Service.

Trump overleefde de moordaanslag, maar de kogels van de schutter raakten één man dodelijk in het hoofd en verwondden nog enkele andere toeschouwers. De voormalige president werd meteen omringd door agenten van de Secret Service, maar stond al snel terug op, stak zijn vuist in de lucht en riep “Fight, fight, fight”. Het zijn nu al iconische beelden.

Kort na de aanslag bedankte Trump de Secret Service voor “hun snelle reactie” en betuigde hij zijn medeleven voor het dodelijke slachtoffer. Of de Secret Service wel zo snel reageerde, daar bestaan heel wat twijfels over. Meerdere getuigen verklaarden immers dat ze de schutter op het dak van het gebouw zagen liggen. Ze lieten dat ruim vóór de eerste schoten weten aan de veiligheidsmensen en politie, maar niemand heeft er iets mee gedaan. Deze moordaanslag is niet alleen historisch, maar kent ook een heel straf verloop tot nu toe.

Gelukkig kunnen we het blijven opvolgen via sociale en alternatieve media, want op de (Amerikaanse) mainstreammedia hoeven we niet te rekenen. De jarenlange negatieve politieke retoriek heeft een kookpunt bereikt met de moordaanslag. Al 8 jaar lang wordt Trump door Democratische politici en hun bevriende media het grootste gevaar voor de democratie genoemd. Constant wordt Trump een racist of nazi genoemd, of zelfs letterlijk “Hitler”. Covers op tijdschriften beelden de oud-president als Hitler en KKK’er af om het nog wat plastischer te maken. Talloze keren werd er opgeroepen om Trump op één of andere manier te elimineren of, zoals Biden kort voor de aanslag zei, hem “in the bullseye” te plaatsen. Ook na de aanslag klonk er de commentaar dat Trump zelf verantwoordelijk zou zijn voor de aanslag, wegens zijn eigen politieke retoriek. Donald Trumps reactie was toch wel verba-

zingwekkend. Zoiets komt uit de onderbuik. Dat is geen stukje acteren. Als hij zijn hoofd niet net had gedraaid, was hij eraan. JFK en Abraham Lincoln hadden zoveel geluk niet. Presidenten Teddy Roosevelt en Ronald Reagan dan weer wel.

Escalatie stoppen

President Biden mag het nu wellicht wel vergeten om opnieuw verkozen te geraken. Al weken aan een stuk was er speculatie, en zelfs openlijke oproepen, van Democraten om de schijnbaar seniele president te vervangen, maar dat lijkt nu definitief van de baan. Waarom zouden ze nu nog iemand nieuw het veld insturen om het op te nemen tegen de schijnbaar onstopbare Trump? Tegenstanders hebben geprobeerd om hem tegen te houden met leugens, rechtszaken, gevangenisstraffen en nu ook via een moordpoging. De belangrijkste vraag lijkt nu niet nu meer wie de volgende president wordt, maar of er nog moordpogingen op Trump zullen volgen in de komende maanden of, als hij verkozen wordt, in de komende jaren. De politieke retoriek moet in elk geval teruggeschroefd worden om verdere escalatie te voorkomen. Politieke leiders en mainstreammedia moeten hun verantwoordelijkheid nemen. De verhitte retoriek moet stoppen, en wel nu.

STIJN DERUDDER

“De

Orbán pakt het anders aan

Op 1 juli ging het voorzitterschap van de Europese Unie van België over op Hongarije. Dat zorgde in Brussel en elders tot grote bezorgdheid. De Hongaarse premier Viktor Orbán heeft zich immers ontpopt tot een ‘enfant terrible’. De slogan van het Hongaarse voorzitterschap (‘Make Europe great again’, naar analogie met Trump in de VS) en Orbáns bezoek aan Moskou tonen aan dat de Hongaarse premier niet van plan is om netjes in de pas te lopen.

Orbán heeft een fundamenteel verschillende mening over de wereld dan de meeste van zijn collega’s en zeker dan de EU-bureaucratie. Dat blijkt niet alleen uit zijn houding met betrekking tot Oekraïne, maar ook uit zijn visie op thema’s als immigratie en demografie.

De Hongaarse bevolkingspiramide zit niet goed. Het aantal inwoners is gezakt van 10,4 miljoen bij de val van het communisme in 1989 naar 9,6 miljoen vandaag. In 2003 was het gemiddelde aantal kinderen per vrouw teruggevallen tot 1,3 terwijl een cijfer van 2,1 nodig is om de bevolking ook maar op peil te houden. De massale emigratie van Hongaren naar West-Europa versterkte die crisis nog, want het waren vanzelfsprekend vooral jonge mensen die naar het buitenland vertrokken.

Een te laag geboortecijfer is een probleem waarmee alle Europese landen kampen en zelfs de gehele wereld, behalve zwart Afrika. Wie dat probleem durft benoemen, krijgt al snel het verwijt dat men vrouwen als broedmachines ziet. Dat klopt natuurlijk niet: het aantal effectieve geboorten ligt lager dan de kinderwens die de vrouwen zelf hebben. Een oudere bevolking zet nog minder kinderen op de wereld, maar iemand zal uiteindelijk wel de pensioenen moeten betalen en de rusthuizen en de ziekenhuizen bestaffen. Orbán is een van de weinige Europese politici die demografie op de politieke agenda zet.

Sinds Orbán in 2010 aan de macht kwam, heeft Hongarije een familie- en kindvriendelijk beleid uitgerold, met onder meer belastingkortingen en goedkope leningen. Moeders met vier kinderen betalen helemaal geen belastingen. Sindsdien is het vruchtbaarheidscijfer langzaam weer geklommen tot gemiddeld 1,6 kinderen per Hongaarse vrouw.

Louter economisch denkende politici van links en minder dapper rechts zouden immigratie als oplossing naar voren schuiven. De Oost-Europeanen hebben echter in West-Europa gezien hoe snel het helemaal fout kan gaan. Hongarije erkende vorig jaar zo’n 40 asielzoekers als vluchteling. België - met ongeveer evenveel inwoners - erkende er meer dan 12.000. Orbán heeft zich altijd verzet tegen Europese verplichtingen om asielzoekers over de verschillende landen te spreiden.

De Hongaarse economie doet het goed. De werkloosheid is laag, wat betekent dat een aantal vacatures moeilijk ingevuld geraken. Een nieuwe wet laat toe dat gastarbeiders uit vijftien specifieke landen buiten de EU tot drie jaar lang in Hongarije kunnen werken. Na drie jaar moeten de gastarbeiders terug. In het lijstje van de vijftien landen vinden we geen islamitische of Afrikaanse landen, wel onder meer Vietnam, Brazilië, de Filippijnen en Colombia. Hongarije wil op die manier de fouten vermijden die de West-Europese samenlevingen gemaakt hebben. Het is opvallend dat veel Hongaren die de andere aspecten van het beleid van Orbán niet lusten, toch zijn inzichten inzake familievriendelijk beleid en immigratie delen. Of dat beleid op termijn succesvol is, valt nog af te wachten. Als West-Europeanen weten we in elk geval al wat er niet lukt.

EDITORIAAL

Redactie & beheer:

Uitgeverij ’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

N-VA, Vooruit en cd&v: de TINA-coalities

De ‘raketcoalitie’ wordt de aanstaande Vlaamse coalitie wel eens genoemd, al moet er dan vaak toch nog een woordje uitleg bij over het kleurige ijsje. De federale coalitie waaraan formateur Bart De Wever werkt, wordt dan weer in de markt gezet als een Arizona-coalitie. Aan Vlaamse zijde zou je beide regeringen echter beter omschrijven als TINA-coalities. TINA, wat staat voor het Engelse ‘there is no alternative’, is immers wat N-VA, Vooruit en cd&v in de twee regeringen drijft.

Misschien hebben we het interview wel gemist, of het berichtje op de sociale media, waar iemand van N-VA, Vooruit of cd&v laaiend enthousiast de lof zingt over de in de steigers staande Vlaamse en federale coalities. Het contrast met de Franstalige partijen MR en Les Engagés, die in Wallonië al een regering gevormd hebben en er meteen goed in willen vliegen, is in ieder geval opvallend groot.

N-VA heeft geen alternatief

N-VA bleef verleden maand onverhoopt de grootste partij in Vlaanderen, en kon dus zelfs met een klein verlies toch de overwinning opeisen. Dat Open Vld, PS en de groenen meteen zelf voor de oppositie kozen, vereenvoudigde weliswaar de informatierondes, maar beperkte tegelijkertijd ook het aantal opties voor zowel de regionale als de federale regeringsvormingen tot telkens één. En dat heeft ook zijn nadelen.

trekken met de conclusie dat ook de confederale logica waar de partij voor staat geen oplossing meer is binnen België. Het beruchte kookwekkertje van Tom Van Grieken is dan niet eens nodig geweest.

Heeft cd&v wel een breekpunt?

Vlaams kan er niet eens gedreigd worden met een V-meerderheid

Ook Vooruit heeft geen keuze Rousseau mag dan nog moeilijk doen over de federale onderhandelingen, fundamenteel heeft Vooruit eigenlijk geen andere keuze dan mee in de regering te stappen met N-VA, cd&v, MR en Les Engagés. Wat is immers het alternatief? Samen met de verliezers van de federale verkiezingen Vivaldi II optuigen? Zelf in de oppositie gaan om dan in hun plaats PS in de federale regering te zien stappen? Of zou Rousseau denken voordeel te kunnen halen uit nieuwe verkiezingen?

Fundamenteel heeft Vooruit geen andere keuze dan mee in de regering te stappen

Abonnementen/administratie: secretariaat@pal.be Lezersbrieven: lezersbrieven@pal.be

Abonnementen binnenland Abonnement buitenland: 3 maanden: 58,5 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 117 euro bestemming. Alle inlichtingen 1 jaar: 234 euro op de kantoren. Steunabo 1 jaar: 350 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs: Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020) Kernredactie: Stijn Derudder (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Simon Segers, Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock www.pal.be

Hoe diep de zogenaamde bromance tussen Bart De Wever en Conner Rousseau achter de schermen werkelijk zit, weten we natuurlijk niet. Toch denken we dat het voor De Wever een zekere ontnuchtering moet zijn dat Rousseau zijn vel duur probeert te verkopen. Men kan er begrip voor opbrengen dat ook voor socialisten het hemd nader is dan de rok, en dat zij hun accenten willen leggen in de twee regeerakkoorden. Maar de Vlaamse socialisten blijven wel heel lang met hun voeten slepen naar de onderhandelingstafel. Ondertussen stapelen de intentieprocessen en andere weinig vriendelijke uitspraken van Rousseau over De Wever zich op.

Als het federaal niet met de huidige vijf partijen lukt, riskeert N-VA uit de boot te vallen

Er is echter geen alternatief voor N-VA. Vlaams kan er niet eens gedreigd worden met een V-meerderheid, want die is er nu eenmaal niet. En als het federaal niet met de huidige vijf partijen lukt, riskeert N-VA zelfs uit de boot te vallen. Erger nog, in het uiterste geval moet de partij vervroegd naar de kiezer

Wat een vraag! Uiteraard heeft ook cd&v breekpunten om in een regering te stappen. In Brussel is de partij daar zelfs heel expliciet over: ze moeten een postje hebben. Het maakt zelfs niet uit wat voor postje het is, als ze maar iemand kunnen benoemen. Of ze in Brussel ook inhoudelijke breekpunten hebben, weten we niet, want daarover viel er in de pers voorlopig bitter weinig te lezen. Op Vlaams en federaal niveau wordt er door de partij al wat meer over de inhoud gesproken, maar zware breekpunten die echt voor problemen kunnen zorgen, lijken er niet te zijn. (Al weet je met Sammy Mahdi natuurlijk nooit, zullen een aantal mensen bij N-VA ongetwijfeld denken.) Cd&v heeft natuurlijk wel het voordeel dat ze bij de onderhandelingen op zowat alle vlakken in het midden van het bed ligt tussen N-VA en Vooruit. Cd&v hoeft dus ook nergens dwars over te liggen. Voor één keertje is het zelfs mogelijk dat de partij niet helemaal alleen zal staan wat betreft de ethische dossiers. Wiskundig zal cd&v onmisbaar zijn in de Vlaamse en federale regeringen die op dit ogenblik gevormd worden. Maar precies omdat ze in het midden van het bed ligt, en bovendien in beide regeringen de kleinste partij is, riskeert ze ook politiek onzichtbaar te worden. Tenzij cd&v af en toe toch eens dwars gaat liggen, in het volle besef dat iedereen weet dat het toch maar voor de galerij is. Maar om dezelfde reden heeft de partij ook niets in de oppositie te zoeken. Dan kan je er toch maar beter de postjes bijnemen en hopen dat de kiezer je in 2029 niet helemaal vergeten is.

Over de kansen op een alternatieve coalitie als het met ‘Arizona’ niet lukt, kunnen we kort zijn: die bedragen nul komma niks. Reken maar eens uit hoeveel ministerpostjes MR en Les Engagés kunnen binnenrijven als zij de enige twee Franstalige partijen in de federale regering zijn, en doe daarna dezelfde oefening met PS erbij. De politieke aversie van Georges-Louis Bouchez tegenover Paul Magnette komt daar dan nog eens bovenop. Het moet trouwens zowat het droomscenario voor Bouchez zijn om vervroegd opnieuw naar de kiezer te kunnen trekken door de schuld van Vooruit, zowel een Vlaamse als een socialistische partij. Voor hem schrijft de verkiezingscampagne zich dan helemaal zelf. Ook N-VA en cd&v zullen niet nalaten de schuld voor die vervroegde verkiezingen in de schoenen van Vooruit en Rousseau te schuiven, om over de rancune van De Wever tegenover Rousseau nog maar te zwijgen. Er zit ook voor Vooruit dus niets anders op dan maar mee te stappen in de Vlaamse en de federale regeringen. Wat tegenspartelen mag, om inhoudelijk zo veel mogelijk binnen te halen. Er staat de komende weken en maanden veel op het spel voor formateurs Matthias Diependaele en Bart De Wever, maar misschien nog veel meer voor partijvoorzitter in spe Conner Rousseau. We zien op dit ogenblik echter niet in hoe de regeringsvormingen langer zouden kunnen aanslepen dan tot pakweg enkele weken na de gemeenteraadsverkiezingen van oktober.

KARIM VAN OVERMEIRE

Sammy Mahdi in gesprek met Bart De Wever in de Kamer op 10 juli

IMMIGRATIE ALS PERFECTE STORM

Met de term ‘een perfecte storm’ - in het Engels: a perfect storm - wordt een bijzonder penibele situatie omschreven waarin men verzeild is geraakt omdat verschillende negatieve gebeurtenissen zich op hetzelfde ogenblik voordoen en elkaar versterken. De term vond vooral ingang na de gelijknamige rampenfilm uit 2000. In die film, met onder meer George Clooney in één van de hoofdrollen, gaat de vissersboot ‘Andrea Gail’ ten onder in een zware storm. De ramp is het gevolg van een reeks omstandigheden die elk afzonderlijk wel te overwinnen zijn. Omdat ze zich op hetzelfde ogenblik voordoen, leiden ze tot de ondergang van het vaartuig. Het zal de lezer meteen duidelijk zijn dat de term ‘perfect’ hier niet gebruikt wordt in de betekenis van ‘uitstekend’, maar in de betekenis van ‘volslagen’ of ‘totaal’ zoals in de Engelse uitdrukking ‘a perfect stranger’.

Het is mijn overtuiging dat de ontwrichting van de West-Europese samenlevingen ten gevolge van massa-immigratie alle kenmerken heeft van ‘een perfecte storm’. De toegenomen mobiliteit, de moderne communicatiemiddelen, de ineenstorting van de autochtone demografie, de anti-identitaire golf die Europa overspoelt, het hyper-individualisme dat onze samenleving kenmerkt en de renaissance van de militante islam doen zich op hetzelfde ogenblik voor en versterken elkaar.

Vroege immigratie naar Vlaanderen

Eerst even dit: immigratie heeft altijd bestaan. Reeds in de middeleeuwse steden van het graafschap Vlaanderen en het hertogdom Brabant waren er mensen uit alle hoeken van Europa te vinden. De vader van Hendrik Conscience was een Fransman. De vader van Albrecht Rodenbach kwam uit Duitsland en zijn moeder was een Waalse. James Ensor had Britse ouders. Het is echter vooral na de Tweede Wereldoorlog dat Vlaanderen geconfronteerd werd met opeenvolgende immigratiegolven. Eerst waren er de gastarbeiders uit de Zuid-Europese landen zoals Italië, Spanje, Joegoslavië en Griekenland. In de jaren 1960 en 1970 kwamen daar ook gastarbeiders uit Turkije en Marokko bij. Die mensen werden door het bedrijfsleven aangetrokken om te werken in sectoren met arbeidstekorten. Na de val van het communisme was er een instroom vanuit Oost-Europese landen zoals Polen en Roemenië. In mijn thuisstad Aalst vormen de Roemenen de grootste groep niet-Belgen. Ze zijn echter nauwelijks zichtbaar en er zijn geen noemenswaardige problemen. Van een ander gehalte is de relatief recente maar aanzienlijke instroom van asielzoekers en illegalen uit alle hoeken van de wereld. Die mensen komen in grote aantallen en hebben op korte tijd het aanzien van de Vlaamse steden veranderd.

Immigratie zou als dusdanig een geruststellend fenomeen moeten zijn. Het betekent dat Vlaanderen een aantrekkelijke plek is. Het betekent dat wij in een land wonen waar het beter is dan elders. Vlaanderen is niet altijd zo aantrekkelijk geweest. Het ‘arm Vlaanderen’ van de 19de eeuw kende relatief weinig immigratie. De hierboven aangehaalde voorbeelden Conscience en Rodenbach waren eerder uitzonderingen. Het waren toen de Vlamingen zelf die emigreerden, onder meer naar Wallonië, Frankrijk en Amerika. Op de keper beschouwd kan je maar beter in een land wonen waar meer mensen willen binnenkomen dan er willen vertrekken. Immigratie kan echter een negatief fenomeen worden door de aan-

tallen en het profiel van de immigranten. Externe omstandigheden kunnen dat nog versterken.

Rond de dorpskerk

De mobiliteit is op enkele decennia op een spectaculaire manier toegenomen. Eén van mijn twee grootvaders woonde in een dorp in de buurt van Gent. De man was tijdens zijn legerdienst in het Duitse Ruhrgebied gelegerd. Verder was hij één of twee keer naar de zee geweest, een paar keer naar Gent en ook eens een keertje naar Brussel. Voor het overige had zijn gehele leven zich afgespeeld in het dorp waar hij woonde en in de aangrenzende dorpen. Hij was ook een duivenliefhebber. We hoorden dan op de radio dat zijn duiven waren gelost in Quiévrain of dat het bewolkt was boven Noyon of Laon en de begeleiders dus moesten wachten. Dat waren plaatsen waar mijn grootvader zich niets kon bij voorstellen. De mensen uit Afghanistan, Nigeria en Marokko die we in onze straten ontmoeten, hadden ouders en grootouders die leefden als mijn grootvader. Autoverkeer, spoorwegen en vliegtuigverbindingen hebben immigratie mogelijk gemaakt op een schaal en aan een tempo zoals die zich vroeger uiterst zelden voordeed. Grotere aantallen mensen kunnen nu naar Vlaanderen komen en ze komen niet enkel meer vanuit de buurlanden of andere Europese landen, maar vanuit alle hoeken van de wereld.

De drempel om te vertrekken, ligt ook veel lager. De Vlaming die vanuit Antwerpen met de Red Star Line naar Amerika vertrok, keerde wellicht nooit meer naar zijn moederland terug. Bij het vertrek was het afscheid van familie en vrienden definitief. Omdat reizen veel eenvoudiger is geworden, kan men nu wel gemakkelijk naar het thuisland terugkeren. Door de spectaculaire veranderingen in de communicatiemiddelen kan het contact met het thuisland bovendien behouden blijven. Ik heb me de jongste tijd wat verdiept in soldatenbrieven van Vlaamse jongens in het leger van Napoleon. Ik las schrijnende verhalen van mannen die maandenlang, of zelfs jarenlang, geen nieuws van hun familie ontvingen. Vandaag kunnen migranten elk moment van de dag in contact blijven met hun familie en vrienden. Afstanden zijn van geen tel meer.

De nataliteitsproblematiek

Een zwaar onderschatte en absoluut onderbelichte factor in het immigratiedebat is de ineenstorting van de demografie bij de autochtone bevolking. Het aantal geboorten bij de autochtone Vlamingen is drama-

tisch laag. De cijfers liegen niet. Het totale vruchtbaarheidscijfer (TVC, in het Engels: Total Fertility Rate of TFR) geeft aan hoeveel kinderen een vrouw gemiddeld krijgt. Toen ik in 1964 geboren werd, kreeg een Vlaamse vrouw gemiddeld 2,6 kinderen. Vandaag is dat cijfer bij de autochtone vrouwen gezakt tot onder 1,4.

Er is een TFR van 2,1 nodig om een bevolking in stand te houden. Een cijfer van 2,6 staat voor een gezonde demografie met een langzaam aangroeiende bevolking en voldoende jonge mensen om de oudere generatie op natuurlijke wijze te vervangen. Een cijfer van 1,4 betekent dat de populatie langzaam maar zeker uitsterft. Een deel van de uitdagingen die aan immigratie gekoppeld zijn - zoals het hoge en nog altijd stijgende percentage schoolkinderen dat thuis geen Nederlands spreekt - heeft niet enkel te maken met het feit dat migranten doorgaans meer kinderen hebben. Er speelt ook de vaststelling dat autochtone Vlaamse gezinnen veel minder kinderen hebben. Wie klaagt over het feit dat sommige straten of wijken gedomineerd worden door groepen allochtone jeugd, moet ook beseffen dat dat fenomeen versterkt wordt door het feit dat er weinig autochtone jeugd is. Ik kan me voorstellen dat sommige lezers dat een onaangename boodschap vinden - ik lees de reacties wel op de website en in de lezersbrieven - maar de cijfers liegen niet.

We beseffen onvoldoende hoe de wereld vroeger gedomineerd werd door brutaliteit, armoede en ziekte

De snel dalende vruchtbaarheidscijfers doen zich overigens bijna wereldwijd voor, al is het fenomeen het sterkst in Europa en sommige delen van Azië. Als vandaag het aantal mensen op deze planeet nog altijd blijft stijgen, dan heeft dat ook en vooral te maken met het feit dat mensen steeds ouder worden. Het is een fenomeen dat buitengewoon belangrijk is voor elke voorspelling over de toekomst van deze planeet. Ik beperk mij tot de cijfers van een paar grote naties, maar u kunt zelf gemakkelijk opzoeken hoe het in andere landen zit. In Egypte daalde het gemiddelde aantal kinderen per vrouw van 6,7 in 1950 naar 3,1 vandaag. In Mexico was die daling nog scherper: van 6,7 naar 2,0. Zelfs het streng-islamitische Iran kon die evolutie niet keren: het gemiddelde aantal kinderen per vrouw is er gezakt van 6,9 naar 2,1. Er is maar één regio waar die daling uitblijft, of in elk geval veel minder sterk is, namelijk zwart Afrika. Nigeria heeft het grootste aantal inwoners van alle Afrikaanse landen. Het gemiddelde aantal kinderen per vrouw daalde maar heel lichtjes van 6,3 in 1950 naar 5,0 vandaag. U mag zelf concluderen wat dat voor de komende decennia betekent voor de immigratiedruk op Europa.

Honderd jaar geleden waren er ook al niet-Europese immigranten in Europa, al waren hun aantallen zeer beperkt. De nieuwkomers wisten in elk geval wat er hen te doen stond: zich zo snel en zo volledig als mogelijk aanpassen aan het gastland. Assimilatie heet dat. Men moest de taal, de cultuur, de kledij, de manieren en de gewoonten van het gastland overnemen en

uiteindelijk opgaan in de ontvangende gemeenschap. Daar was geen discussie over, ook niet aan de linkerzijde van het politieke spectrum.

The White Man’s Burden

Meer nog: Europa en de Verenigde Staten hadden de rest van de wereld gekoloniseerd. Het westerse model en de westerse waarden golden overal als voorbeeld. Wie vooruit wilde, moest westers worden. Vandaag krijgen we zowat dagelijks opgelepeld hoe de kolonisatie gepaard ging met een afschuwelijke exploitatie. Die brutale uitbuiting van de bevolking in de kolonies was zeker in de aanvangsperiode van de kolonisatie een onmiskenbaar feit. Net zoals de uitbuiting van de boeren en de arbeiders in de Europese landen in diezelfde periode een feit was. En net zoals er al lang voor de komst van de Europeanen sprake was van uitbuiting in Afrika, Azië en Zuid-Amerika. We beseffen onvoldoende hoe de wereld voor de vele generaties voor ons gedomineerd werd door brutaliteit, armoede en ziekte. Het westerse model heeft oneindig veel mensen uit die ellende getild. De slavernij werd afgeschaft. Kinderarbeid is grotendeels verdwenen. Allerlei gruwelijke ziekten konden met behulp van de westerse geneeskunde verholpen worden. Door grootschalig en verplicht onderwijs werd komaf gemaakt met onwetendheid en bijgeloof. Veel blanken - en lang niet alleen de missionarissen - beschouwden het als hun plicht om de westerse beschaving uit te dragen. Het gedicht ‘The White Man’s Burden’, van de Engelse dichter Rudyard Kipling, getuigt hiervan. Ook de antikoloniale krachten beseften dat ze het westerse model moesten overnemen om zich van de westerse overheersing te kunnen bevrijden. Zowel het seculiere nationalisme van Kemal Atatürk als het socialisme van Ho Chi Minh putten uit westerse ideeën.

Zelfbewustzijn

Hoe verschillend is de wereld vandaag. Zelfkritiek, door het stof kruipen en excuses aanbieden lijken in het Westen wel een voltijdse bezigheid te zijn geworden. Welke nieuwkomer wil zich nog assimileren in een samenleving die elke dag lijkt uit te schreeuwen hoe inherent slecht ze wel is? Tegenover dat tanende Europese en westerse zelfbewustzijn staat een stijgend zelfbewustzijn van de islam. In islamitische kringen hoor ik bijzonder weinig zelfkritiek over de eigen geschiedenis vol brutaal geweld, slavernij en uitbuiting. Veel moslims slagen erin om in Europa te leven, met alle voordelen die onze samenleving hen biedt, en tegelijk toch de Europese manier van leven te verwerpen. De lezer die op het einde van deze bijdrage een mirakeloplossing had verwacht, zal ik moeten teleurstellen. Net als de ‘Andrea Gail’ bevinden we ons in zwaar weer. Het is pompen of verzuipen. Het goede nieuws is dat we nog altijd varen. Het is nog altijd mogelijk om uit de storm te geraken. Zelfbewustzijn en gemeenschapszin lijken me daarbij de sleutelwoorden te zijn. Hopelijk vergaat het ons beter dan de ‘Andrea Gail’. KARIM VAN OVERMEIRE

Het monstergolfmoment uit ‘The Perfect Storm’

Bedenkingen bij het bedreigde Audi Vorst

De Duitse Volkswagen Groep lijkt een streep te willen trekken onder de site van Audi Vorst. Verdwijnt straks het voorlaatste auto-assemblagebedrijf van het land en blijft enkel Volvo Gent over? De kans is groot. Sommigen wijzen met een beschuldigende vinger naar een beleid dat te weinig aandacht heeft voor onze industrie. Dat verhaal klopt slechts ten dele. Een aantal bedenkingen.

Eind oktober dreigen 1.410 van de meer dan 3.000 banen bij Audi Vorst te verdwijnen. Na 2025 lijkt er geen toekomst meer voor de fabriek. Als de site sluit, dan zal dat meerdere oorzaken hebben. Men is in dat verband zeer snel geneigd om naar het beleid te wijzen. Het verhaal is bekend. De loonkosten behoren in België tot de hoogste van Europa. Dan is het natuurlijk niet verwonderlijk dat industriebedrijven andere oorden gaan opzoeken, waar de assemblage van wagens goedkoper is. Daarom ook dat Volkswagen/Audi een nieuwe site plant in Mexico. Daar komt nog bij dat we hier op de markt van de elektrische wagens zitten. Die zijn volgens experts gemakkelijker te assembleren dan auto’s met verbrandingsmotoren. Het argument dat er in Audi Vorst technici met betere competenties zitten die gerust wat meer mogen kosten, geldt dus niet. Waarmee het verhaal van de hoge loonkosten al wat gerelativeerd moet worden. Het is het verhaal dat we al decennia horen: bedrijven gaan op zoek naar sites waar arbeidskrachten goedkoper zijn. Dat was trouwens na WO II het geluk van Vlaanderen. De lonen lagen hier een stuk lager dan bijvoorbeeld in Wallonië en dat heeft op dat moment heel wat nieuwe bedrijven aangetrokken, vooral uit de VS.

is wel terecht wanneer men het heeft over een gebrek aan aandacht voor een doordacht industriebeleid. We hadden het in deze rubriek een paar weken geleden nog over de Vlaamse startnota van Bart De Wever (N-VA). Industrie en investeringen in dat segment van de economie staan duidelijk niet bovenaan de prioriteitenlijst. Nochtans hebben een aantal economen de voorbije weken aan de ‘sherpa’s’ (de experts tijdens de onderhandelingen) duidelijk gemaakt dat men best inzet op een echt Vlaams industriebeleid. De Vlaamse werkgeversorganisatie Voka bepleit ondertussen een Vlaamse minister van Industrie.

China neemt de overhand

Het zou echter fout zijn de overheden en de regeringen met alle zonden van Israël te beladen. Als Audi Vorst of Audi Brussels straks de deuren sluit, dan heeft dat ook te maken met de marktomstandigheden en verkeerde of te late keuzes van de Volkswagen Groep. Pro memorie: de Brusselse vestiging komt onder druk omdat men de productie van de elektrische Q8

e-tron sneller dan gepland wil stoppen. De groep kampt al een tijd met dalende volumes.

Niet alleen de Q8 e-tron, die zich in het hogere segment van de markt bevindt, staat onder druk, maar er is al langer een probleem met de verkoop van de andere elektrische wagens in de VW-groep. Auto-experts benadrukken dat onze oosterburen rijkelijk laat op de kar van de e-wagens zijn gesprongen. Kijk naar de cijfers. Alle Volkswagen-merken samen verkopen 780.000 elektrische auto’s per jaar. Tesla verkoopt er twee miljoen per jaar. Het Chinese BYD zit al aan 3 miljoen. China neemt hier de overhand. De Duitsers boeken een dubbel verlies. Niet enkel verkopen ze minder op de Chinese markt, ondertussen wordt het thuisland overspoeld door e-wagens uit het Verre Oosten. Gronden als compensatie voor subsidies

In Vlaanderen gaan er stemmen op om de vele subsidies terug te vorderen die Audi Vorst van de verschillende regeringen heeft gekregen. 17 miljoen euro heeft het bedrijf sinds 2016 ontvangen. Volgens GIMV-topman Koen Dejonckheere moet dat geld niet alleen worden teruggevorderd, de overheden moeten de bedrijfsterreinen verwerven. Wat niet zo verwonderlijk is. In 2014, bij de sluiting van Ford Genk, kreeg de Vlaamse overheid bedrijfsterreinen van Ford voor 1 euro in ruil voor het niet terugvorderen van eerdere staatssteun.

In Vlaanderen gaan er stemmen op om de vele subsidies voor Audi Vorst terug te vorderen

Dat de industriesite bij een mogelijke sluiting zo snel mogelijk een nieuwe bestemming moet krijgen, is logisch. Veel bedrijven zitten verlegen om terreinen. Brussel kan hier lessen trekken uit Wallonië, waar de gezondmaking en herbestemming van bedrijventerreinen soms 10 jaar in beslag nam. Wat de site van Audi Vorst betreft, zijn er wel een paar nadelen, die trouwens ook een rol gespeeld hebben bij het afbouwen van de site door de hoofdzetel in Duitsland. Aangezien de fabriek zich vlakbij het Brusselse stedelijke gebied bevindt, is een uitbreiding voor nieuwe activiteiten zeer moeilijk, zo niet onmogelijk.

Dat beperkt trouwens ook de mogelijkheden van een mogelijke assemblagefabriek van Chinese e-wagens, die naast de fabriek zelf graag ook een site willen voor de productie van batterijen, want die worden wel degelijk in Europa gebouwd. Onder andere in Hongarije, waar BYD een fabriek heeft. Chinese autoconstructeurs met Europese vestigingen moeten immers minder zware toltarieven ophoesten. Al moet gezegd dat zelfs uitbreidingsmogelijkheden geen garantie zouden zijn voor Chinese interesse in de gronden van Audi Vorst, want in Hongarije liggen de loonkosten een stuk lager dan hier. Dat is een competitief voordeel dat Viktor Orbán wil behouden.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Van Peteghem gaat met staatsbon opnieuw concurrentie aan met bankensector

In september lanceert het Federaal Agentschap van de Schuld onder impuls van minister van Financiën Vincent Van Peteghem (cd&v) een nieuwe eenjarige staatsbon. De inschrijfperiode start op 5 september, een dag nadat de uitgifte van de eenjarige staatsbon van september 2023 vervalt. Opnieuw gaat Van Peteghem op die manier de concurrentie met de bankensector aan.

Vorig jaar tekenden 542.670 Belgen voor in totaal net geen 22 miljard euro in op de eenjarige staatsbon. Vanaf 4 september zullen zij hun bedrag, inclusief interesten, teruggestort krijgen. In totaal wordt er 609,5 miljoen euro aan interest uitgekeerd. Wie een staatsbon koopt, leent geld uit aan de federale overheid. Het Agentschap van de Schuld geeft sinds eind jaren 1990 vier keer per jaar een staatsbon uit. Tussen midden 2019 en begin 2022 kwamen er echter geen staatsbons meer op de markt: door de lage rentevoeten waren die niet meer interessant voor particuliere beleggers.

Normaal zou de uitgifte van de staatsbon eind augustus starten. Om ervoor te zorgen dat de mensen die vorig jaar ingetekend hebben, dat nu opnieuw zouden kunnen doen, stelt Van Peteghem de staatsbon uit. “Om ook deze spaarders de ruimte te geven om een inschrijving op een nieuwe staatsbon te overwegen, start de inschrijfperiode niet zoals vorig jaar in de laatste week van augustus, maar wel op 5 september 2024”, legt de cd&v-minister uit.

De bankensector probeert er alles aan te doen om al die miljarden die ze vorig jaar zagen verdwijnen richting de staat, terug te winnen

De inschrijfperiode eindigt op vrijdag 13 september voor de inschrijvingen via de banken. Voor de inschrijvingen via het Grootboek zal de inschrijfperiode één dag vroeger eindigen, op donderdag 12 september. De uiteindelijke uitgifte gebeurt dan op maandag 16 september 2024.

Geen fiscaal voordeel

De eenjarige staatsbon van september 2023 was een groot succes, maar dat was vooral omdat er een fiscaal voordeel aan gekoppeld was. Het tarief van roerende voorheffing werd van 30 naar 15 procent verlaagd. Bij

de eenjarige staatsbon van maart gold dat voordelige tarief al niet meer en ook nu zal dat niet langer het geval zijn. De uitgifte van de staatsbon van 4 maart leverde bijna 433 miljoen euro op, door 10.103 personen. Dat is beduidend minder dan in september 2023; enerzijds omdat al veel mensen in september 2023 hadden ingetekend, anderzijds door het weggevallen fiscaal voordeel. Op dat fiscaal voordeel kwam heel wat kritiek, ook binnen Vivaldi, omdat de overheid op die manier op een oneerlijke manier de concurrentie zou aangaan met de banken.

Heel wat banken waren vorig jaar niet voldoende voorbereid op de komst van die succesvolle fiscaal voordelige staatsbon. Daardoor slaagde de federale overheid erin miljarden euro’s weg te halen van de spaarboekjes. De banken willen er nu alles aan doen om dat geld te recupereren. Zo beloofde ING spaarders die zich op voorhand registreerden voor een nieuw spaarproduct een

rentebonus van 0,20 procent. KBC lanceert dan weer twee producten waarvan de rente nooit lager zal zijn dan wat de nieuwe staatsbon in september biedt. BNP Paribas Fortis haalde dan weer, net als Belfius, de kasbon vanuit de oude schuif. WANNES NEUKERMANS

De kritiek

De site van Audi Vorst

Vincent Van Peteghem

Jan Jambon voorspelt “forse tegenwind en misschien zelfs storm”

Bart De Wever als premier van België en Peter De Roover als Kamervoorzitter. De draak lijkt wel getemd of is het een vergiftigd geschenk van de tegenstanders? Kan N-VA tegelijk voor een confederale omwenteling, een ongeziene sanering van de publieke financiën en een broodnodige hervorming van het overheidsapparaat zorgen? “Er zal de volgende jaren dus ongetwijfeld ook wel wat modder op ons kostuum komen”, merkte Peter De Roover dit weekend terecht op.

Het blijft de ambitie om “zoveel mogelijk bevoegdheden naar Vlaanderen over te hevelen”, laat de Kamervoorzitter optekenen. “De kaarten liggen wonderlijk goed voor een confederale constructie”, liet Bart Maddens daags na de verkiezingen zich euforisch ontvallen. Al voegt hij er onmiddellijk aan toe dat het mogelijk geen duurzame oplossing wordt, maar dat die constructie zich wel in de geesten zal nestelen. De lat ligt meteen een pak lager.

Wil De Wever slagen, dan moet hij ervoor zorgen dat het premierschap een ceremoniele functie wordt. Dat is toch een bijzondere uitdaging. De formateur weet wat hem te

doen staat. Mislukken is geen optie, want dan “sluit ik zelfs geen burgerlijke onlusten uit”, zoals hij enkele jaren geleden in de Krant van West-Vlaanderen voorspelde. De Wever zal doortastende hervormingen moeten doorduwen, wil hij een implosie van het systeem voorkomen.

Twee elkaar versterkende tendensen kunnen dat bewerkstelligen: in eerste instantie is er de structurele verarming van de bevolking, met daaraan gekoppeld de politieke keuzes die een meerderheid van dit land wil en die niet worden gehonoreerd. Voorspelt de N-VA-voorzitter daarmee een mogelijke toekomst van een regering-De Wever I ?

Storm

Jan Jambon legde op 11 juli bloemen neer bij het standbeeld van Jan Breydel en Pieter De Coninck. Die heren stonden niet bepaald garant voor een zachtzinnige aanpak. Een teken aan de wand? De formatiegesprekken zullen niet over een pad vol rozen verlopen. Tijdens zijn 11 julispeech in Kortrijk waarschuwde ontslagnemend Vlaams minister-president Jan Jambon alvast voor al te veel euforie: “Op politiek vlak gaan we vermoedelijk wel al naar stevige dagen en weken, met forse tegenwind en misschien zelfs storm.”

Jan Jambon pleit voor een grondige hervorming van de architectuur van dit land

Jan Jambon pleit voor een grondige hervorming van de architectuur van dit land, want het krot staat op instorten. Bovendien kan N-VA de Vlamingen niet een tweede keer voor het lapje houden. Na de ‘bocht van Bracke’ willen de Vlamingen boter bij de vis. Homogene bevoegdheidspakketten, splitsing van het arbeidsmarkt- en gezondheidsbeleid, en financiële responsabilisering van de gewesten en de gemeenschappen vormen het absolute minimum, anders wordt het pek en veren voor N-VA.

‘Leve België’

Maxime Prévot waarschuwt De Wever dat hij de premier van alle Belgen zal moeten zijn. Want de Antwerpse burgemeester is voor de Franstaligen wat Olivier Maingain van DéFI voor de Vlamingen is. De voorzitter van Les Engagés zegt alvast ‘njet’ tegen het confederalisme.

Maxime Prévot verwacht trouwens een knieval van De Wever voor de Franstaligen.

Bovendien moet hij op internationaal vlak de ambassadeur van alle Belgen zijn. Het doet terugdenken aan de kwalijke woorden van Hugo Schiltz die als minister van Begroting en van Wetenschapsbeleid in de federale regering-Martens VIII in 1988 na het beëindigen van een rede in Groningen ‘Leve België’ riep. Die woorden bleven hem tot het einde van zijn dagen achtervolgen. Bart De Wever weet wat hem te wachten staat wanneer hij op 21 juli de Brabançonne zal zingen en samen met koning Filip tijdens het nationale defilé op het Paleizenplein voor het Koninklijk Paleis de troepen zal schouwen. Het worden alvast onvergetelijke momenten.

Hoe geloofwaardig kan je als separatist de Belgische instellingen vertegenwoordigen als je ze op termijn wil afschaffen? Peter De Roover reageerde er alvast geprikkeld op: “Ik vind dat zelfs een eerder domme vraag.” Je moet deel uitmaken van de instellingen, wil je ze veranderen, vindt De Roover. Dat vond Hugo Schiltz 36 jaar geleden ook, maar toen werd hij door Bart De Wever en Peter De Roover aan de andere kant van de barricade met pek en veren overladen.

Omwenteling of symboliek

N-VA moet de premier en de Kamervoorzitter niet leveren om ‘erbij te horen’ of om ‘verantwoordelijkheid te nemen’, wel om het verschil te maken, omdat de Belgische structuren de Vlaamse welvaart bedreigen. N-VA mag zich niet laten vastrijden in de fuik van de Belgische logica. Aanpassingen in de marge of een zoveelste surrealistische staatshervorming zijn niet aan de orde.

Bart Maddens herinnert er ons aan dat de vorige regering zich engageerde voor de splitsing van de gezondheidszorg, maar dat daar niets van terecht is gekomen. De vraag is wat Bart De Wever in petto heeft, wil zijn confederalistische omwenteling niet uitdraaien op louter symboliek.

JULIEN BORREMANS

Had een Brits kiesstelsel een ruime V-meerderheid opgeleverd?

Hoe zou het Vlaams Parlement er vandaag uitgezien hebben met een Brits of Frans kiesstelsel? Het is een intrigerende vraag als je naar de recente uitslagen van de Britse, Franse en Vlaamse verkiezingen kijkt. Maar misschien nog interessanter is de vraag hoe de verkiezingscampagne er dan zou hebben uitgezien.

Bij N-VA durven ze af en toe eens te dromen over de toepassing van het Britse kiesstelsel in Vlaanderen. Dat kiesstelsel is immers bijzonder voordelig voor de grootste partij, zoals eerder deze maand nog maar eens bleek in het voordeel van de Britse Arbeiderspartij. We vrezen echter wel dat het voor N-VA een beetje te laat is om het Britse kiesstelsel nu nog in te voeren in Vlaanderen. Op 9 juni bleef N-VA weliswaar de grootste partij van Vlaanderen, maar de voorsprong op Vlaams Belang is niet meer wat het ooit geweest is.

Winst voor N-VA en Vlaams Belang?

Hoe de uitslag er precies uitgezien zou hebben, hangt natuurlijk af van de precieze indeling in kieskringen en wie de kandidaten zouden zijn in die kieskringen. Maar met eenzelfde verkiezingscampagne en eenzelfde verdeling van de stemmen over het land, kan je wel aannemen dat de zetels in het Vlaams Parlement dan in grote meerderheid naar N-VA en Vlaams Belang zouden zijn gegaan, met een licht overwicht voor N-VA.

Vooruit en cd&v zouden waarschijnlijk een aantal zetels minder gehad hebben, maar in een aantal bolwerken toch standgehouden hebben. Groen en Team Fouad Ahidar zouden in Brussel de zetels onder mekaar verdelen. Of Groen ook buiten Brussel een zetel zou halen, is eerder een open vraag en dezelfde vraag kan ook voor Open Vld en PVDA gesteld worden. Maar Jean-Marie Dedecker zou zich in zijn kieskring gewoon aangediend hebben als de kandidaat van Lijst Dedecker en er ook vlotjes verkozen zijn geraakt.

Of de creatie van een links volksfront?

Er is echter geen enkele partij die na de invoering van een Brits (of een ander) kiesstelsel

nog steeds campagne zou voeren alsof we vijf kieskringen met meer dan twintig zetels en een kiesdrempel zouden hebben, plus Brussel. Waarschijnlijker is dat er dan op links op z’n minst afspraken zouden gemaakt worden in kieskringen waar een kandidaat van Vooruit of Groen goede kansen maakt om verkozen te raken. Ook PVDA zou dan bij die afspraken betrokken kunnen worden.

Bij N-VA durven ze af en toe eens te dromen over de toepassing van het Britse kiesstelsel in Vlaanderen

Neem nu bijvoorbeeld de fictieve kieskring Sint-Niklaas, om het allemaal wat concreter te maken. Vlaams Belang (22,73 procent) werd daar op 9 juni nipt groter dan N-VA (22,66 procent), maar voor Conner Rousseau (Vooruit, 19,3 procent) zou een afspraak met Groen (7,2 procent) genoeg geweest zijn om er toch verkozen te geraken. Als ook PVDA (12,3 procent) bij zo’n afspraak betrokken zou worden, zouden de verkiezingen in Sint-Niklaas niet eens spannend geweest zijn, maar een op voorhand uitgemaakte zaak. Of zou N-VA daar dan weer een afspraak met cd&v (9,7 procent) tegenover hebben kunnen plaatsen?

Franse toestanden in Vlaams Parlement

Het is dus lang niet zeker dat de invoering van een Brits kiesstelsel in Vlaanderen op 9 juni zou geleid hebben tot een ruime V-meerderheid in het Vlaams Parlement. Het resultaat had evengoed een rood-groene vloedgolf kunnen zijn als alleen links erin geslaagd zou zijn om tot effectieve onderlinge afspraken te komen.

Maar men had dus evengoed terecht kunnen komen in een Franse toestand in het Vlaams Parlement, met een driedeling tussen N-VA, Vlaams Belang en een links volksfront, aangevuld met enkele verkozenen van Team Fouad Ahidar, cd&v en Open Vld. Of een overweldigende meerderheid voor een hernieuwd Vlaams Kartel tussen N-VA en cd&v.

Frans kiesstelsel zou Vlaams Belang wegvagen

Waar we wel vrij zeker van zijn, is dat de invoering van het Franse kiesstelsel, met twee rondes dus, het Vlaams Belang vrijwel volledig uit het Vlaams Parlement weggevaagd zou hebben. We kunnen ons niet voorstellen dat het linkse volksfront van hierboven, met Vooruit, Groen en PVDA, dan niet zou samenwerken met Open Vld en cd&v om voor elke kandidaat van Vlaams Belang de weg naar het Vlaams Parlement effectief te versperren. Het maakt daarbij een groot verschil uit dat het Rassemblement National in Frankrijk nationaal boven de dertig procent scoort en op eigen kracht al in de eerste ronde een aantal verkozen wist binnen te halen. Met minder dan een kwart van de stemmen zou dat er voor Vlaams Belang

vandaag nog niet inzitten. Anderzijds zou ook Team Fouad Ahidar dan wellicht weinig kans gemaakt hebben om in het Vlaams Parlement verkozen te geraken.

Nederlands kiesstelsel: Voor U

Een ander kiesstelsel dat Team Fouad Ahidar uit het Vlaams Parlement had kunnen houden, is het Nederlandse kiesstelsel. Dat kiesstelsel kent slechts één nationale kieskring voor de verdeling van de zetels onder de partijen, en toegepast op het Vlaams Parlement zou het een kiesdrempel van 1/124 (circa 0,81 procent) hebben. Voor een aparte Lijst Dedecker zou die kiesdrempel waarschijnlijk zonder veel problemen haalbaar geweest zijn en ook Els Ampe was dan dankzij 1,0 procent van de Vlaamse stemmen verkozen geweest in het Vlaams Parlement. We sluiten zelfs niet uit dat Voor U dan ook een tweede zetel had kunnen binnenhalen, omdat een stem voor die partij dan veel minder aangevoeld zou hebben als een bij voorbaat verloren stem. Maar met 0,3 procent van de Vlaamse stemmen zou Team Fouad Ahidar weinig kans gemaakt hebben op een zetel in het Vlaams Parlement.

Jan Jambon in Brussel met zijn uittredende regering

Het Vlaams Parlement

PHOTONEWS

De opvallendste zaken uit het regeerakkoord van MR en Les Engagés

Donderdag werd door Les Engagés en MR het regeerakkoord voor de Waalse regering en de Franse Gemeenschapsregering voorgesteld. Volgens MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez willen beide partijen “doen wat we vijftig jaar lang niet gedurfd hebben in Wallonië”.

Zaterdag maakten Les Engagés en MR ook bekend wie de ministers van de twee regeringen zouden worden. Dat waren er drie minder dan gewoonlijk: men gaat in Wallonië van 13 naar 10 ministers. Daarnaast gaat het aantal kabinetsmedewerkers naar beneden met 10 procent.

In een 79 pagina’s tellend regeerakkoord willen de partijen vooral een breuk met het verleden maken. Georges-Louis Bouchez belooft de grootste belastingverlaging ooit in Wallonië en het aanpakken van de hoge werkloosheidsgraad. De wirwar van politieke entiteiten, beleidsniveaus en departementen wordt ook aangepakt.

Geen enkele nieuwe belasting

In totaal beloven Georges-Louis Bouchez en Maxime Prévot een belastingverlaging van 1,5 miljard euro, verspreid over de komende vijf jaar. Ze willen dat volledig financieren door de werkloosheid terug te dringen en de economie aan te zwengelen, want één van de hoofdpunten van het regeerakkoord

luidt als volgt: “Er zijn geen nieuwe belastingen gepland”. Hoe dit ambitieuze regeerakkoord concreet gefinancierd moet worden, is echter nog niet helemaal duidelijk. Begrotingstabellen ontbreken voorlopig nog en het zal aan de ministers onderling zijn om te bikkelen voor budget.

Het is duidelijk dat MR en Les Engagés naar de vorige Vlaamse regeerakkoorden gekeken hebben. Zo willen ook zij de begroting op orde krijgen door hun openbare omroep (RTBF) te doen besparen en veel publiek-private samenwerkingen aan te gaan.

Strengere en betere scholen

Zodra de nieuwe regering in het zadel zit, zal ze een decreet invoeren dat smartphones in de lagere school verbiedt. Ook voor het middelbaar onderwijs doet Les Engagés-voorzitter Prévot de aanbeveling ze ‘evenwichtig’ te gebruiken. Daarnaast wil men de verschillende officiële onderwijsnetwerken samenvoegen en de financiering ervan efficiënter maken.

De ministers van de Waalse regering

In de Waalse regering zitten acht ministers: 4 van MR en 4 van Les Engagés. De helft van hen zetelt ook in de regering van de Franse Gemeenschap. Aan het hoofd staat Adrien Dolimont, de jongste Waals minister-president ooit. De afgelopen twee jaar was hij minister van Financiën en Begroting in de Waalse regering; bevoegdheden die hij als minister-president ook op zich zal nemen. Georges-Louis Bouchez kiest er dus voor om MR-voorzitter te blijven, om op die manier te kunnen blijven wegen op de federale onderhandelingen.

Voor Les Engagés wordt François Desquesnes (53) viceminister-president van het Waals Gewest. Hij krijgt de bevoegdheden ruimtelijke ordening, openbare werken, mobiliteit, verkeersveiligheid en lokale besturen. Pierre-Yves Jeholet (MR) is de tweede viceminister-president. De 55-jarige Jeholet, tijdens de vorige legislatuur nog minister-president van de Franse Gemeenschap, wordt tevens minister van Economie en Werkgelegenheid.

Waalse Steven Van Gucht

De 32-jarige Anne-Catherine Dalcq (MR) raakte in Wallonië bekend bij de boerenprotesten en mag minister van Land-

bouw en Plattelandszaken worden. Arts en epidemioloog Yves Coppieters (Les Engagés) wordt minister van Volksgezondheid, Milieu, Sociale Economie, Sociale Actie, Gehandicapten, Armoedebestrijding, Gelijke Kansen en Rechten van de Vrouw. Tijdens de coronapandemie analyseerde hij quasi dagelijks de gezondheidssituatie in verschillende Franstalige media, zoals onder andere Steven Van Gucht en Marc Van Randst dat in Vlaanderen deden.

De laatste minister van Les Engagés is Valerie Lescrenier. Zij wordt minister van Toerisme, Erfgoed, Infrastructuur en Kinderopvang. Voor MR wordt Cécile Neven minister van Energie, Lucht-Klimaatplan, Huisvesting en Luchthavens. Jaqcueline Galant krijgt het ministerie van Sport, Infrastructuur en Media. Zij was tussen 2014 en 2016 federaal minister in de regering-Michel.

Ministers van de Franse Gemeenschapsregering

Elisabeth Degryse (Les Engagés) wordt minister-president van de Franse Gemeenschapsregering. Ze was jarenlang de topvrouw van de Christelijke Mutualiteit en werd op een Brusselse lijst voor Les Engagés in de Kamer verkozen. Ze neemt ook de taken van begroting, gezondheid, hoger onderwijs, schoolgebouwen, cultuur, levenslang leren, internationale betrekkingen, gelijke kansen en rechten van de vrouw op zich.

Adrien Dolimont en Jaqcueline Galant zullen in zowel de Franse Gemeenschapsregering als de Waalse regering zetelen. Les Engagés-ministers Valérie Lescrenier en Yves Coppieters doen hetzelfde. Valérie Glatiny (MR) wordt viceminister-president en minister van Leerplicht.

De ‘tronc commun’, de gemeenschappelijke vakken die leerlingen van de eerste kleuterschool tot het derde jaar secundair krijgen, zal ook op de schop gaan. Bedoeling van die ‘tronc commun’ was om “ongelijkheid in het onderwijs te verminderen”. Net als Ben Weyts willen MR en Les Engagés komaf maken met het jarenlange socialistische onderwijsbeleid. Om het vak van leerkracht aantrekkelijker te maken, zal de anciënniteit van leraren uit het ene netwerk, ook in andere netwerken erkend worden. Aan de andere kant zullen leerkrachten in de toekomst niet meer vastbenoemd kunnen worden.

Afschaffen van de provincies

MR en Les Engagés willen het provinciale niveau afschaffen. Dat is iets wat een grondwetswijziging en dus een tweederdemeerderheid op federaal niveau nodig heeft. Dit zal dus geen concrete doelstelling van de Franse Gemeenschapsregering of de Waalse Gewestregering worden, maar een intentieverklaring op federaal niveau. Verschillende Vlaamse partijen zijn ook voorstander van het afschaffen van de provincies (of provincieraden). Om verder te besparen, zullen bepaalde structuren afgeschaft worden en verschillende administraties moeten fuseren.

Hoogvliegers VB en N-VA gaan de lucht in voor lokale campagne

De bovenlokale verkiezingen zijn dan wel afgelopen, tot aan de gemeente- en provincieraadsverkiezingen van 13 oktober zal de campagne blijven voortduren. De hoogvliegers van 9 juni, N-VA en Vlaams Belang, zetten door en gaan de lucht in om campagne te voeren.

Met de slogan ‘Thuis in Vlaanderen’ wil N-VA het goede verkiezingsresultaat van 9 juni doortrekken richting de lokale verkiezingen. Speciaal daarvoor liet de partij een luchtballon maken met de Vlaamse Leeuw erop. Vier lokale lijsttrekkers, namelijk Steven Vandeput (Hasselt), Lieven Dehandschutter (Sint-Niklaas), Anneleen Van Bossuyt (Gent) en Maaike De Vreese (Brugge), maakten al een ballonvaart. Vlaams Belang zet zelfs twee luchtvaartuigen in. Deze zomer zal de partij een reclamevliegtuig, met daarachter een spandoek met het logo van VB, verschillende rondvluchten laten doen doorheen Vlaanderen. Daarnaast lanceerde de partij een luchtballon met het logo van de partij, die ook in heel Vlaanderen te zien zal zijn.

Sven Gatz fluit Brusselse gemeenten die laadpalen willen belasten terug

Volgens uittredend minister van Financiën en Begroting Sven Gatz (Open Vld) is het plan van de Brusselse gemeenten om een taks in te voeren op laadpalen in strijd met de Brusselse wetgeving. Bovendien staat het de Brusselse economische ontwikkeling in de weg, waarschuwt Gatz.

In 2025 willen de Brusselse gemeenten een taks op laadpalen invoeren om het weggevallen parkeergeld te compenseren. Uitbaters van laadpunten waarschuwen voor de gevolgen van zo’n taks en ook Sven Gatz (Open Vld) probeert dit tegen te houden. Ook hij vreest dat deze nieuwe taks een bijkomende drempel kan zijn die het ondernemerschap in ons land tegenhoudt.

Volgens Gatz is deze lokale belasting in strijd met de ordonnantie van 1 december 2022 om gemeenten te betrekken bij de economische ontwikkeling van het gewest. Die bepaalt dat gemeenten afzien van elke nieuwe belasting of verhoging van een bestaande belasting die een weerslag heeft op de lokale en gewestelijke economische ontwik-

keling. “Aangezien de 19 Brusselse gemeenten zich hiertoe verbonden hebben in een bindende overeenkomst met het Brussels Hoofdstedelijk Gewest voor de periode 2023-2025, schenden zij met de aankondiging van de laadpalentaks hun politiek engagement en hun juridische verplichtingen”, stelt de Open Vld-minister.

Economische gevolgen

Verschillende bedrijven hebben al gewaarschuwd voor de economische gevolgen van deze maatregel. Volgens de Brusselse ondernemingsorganisatie Voka Metropolitan dwarsbomen de Brusselse gemeenten op deze manier de ambitie van het Brussels Gewest om 22.000 openbare laadpunten te hebben tegen 2035. Vandaag staat de teller op 6.800 en als deze taks er komt, dreigen laadpaaluitbaters ermee om geen laadpalen meer bij te plaatsen. Volgens EnergyDrive, een van de grootste uitbaters in Brussel met een 2.000-tal laadpunten, ligt de taks veel hoger dan de winst die gemaakt wordt met één laadpaal. Hij dreigt er zelfs mee bestaande laadpunten af te breken, mocht de taks er effectief komen.

Adrien Dolimont, Georges-Louis Bouchez en Pierre-Yves Jeholet

Luchtballon N-VA

Luchtballon Vlaams Belang

Sven Gatz

Deugmensen en deugneuzen

Iedereen kent wel een deugneus: ‘Weer een auto minder’ hangt keurig op zijn bakfiets. Als een verheven vingertje wijzend in de richting van uw auto. Nooit wijst zijn vinger naar eigen boezem. Zelfs niet na bewijs dat zijn ‘bio’-voeding meer pesticiden bevat dan de bloemkool van Buurman met Blinkende SUV. Je zou verkeerdelijk kunnen besluiten dat ik iets tegen deugménsen heb. Nee, daarvoor is mijn achting voor de aartsvader ervan te groot. Aristoteles sprak wijs toen hij zei: “Iemand die goed voor zijn slaven zorgt, is een goed mens.”

Het verschil tussen ‘deugménsen’ en ‘deugneuzen’ is trouwens immens. Gebiologeerd blijft Deugneus met zijn neus in Buurmans zaken: “Zo’n kast van een villa bekom je niet door te werken!” Dat zijn opmerking verdacht veel lijkt op een complottheorie, komt bij Deugneus niet op. “Complottheorieën zijn iets voor rechtse zakken.” Het is veelzeggend dat mensen een deugneus met links associëren, terwijl ze complottheorieën aan rechts toeschrijven.

Ik wil elke VRT-journalist gerust een spiegel schenken

In de jaren 90 dachten we bij een zelfverklaard moreel kompas spontaan aan de ‘Hyacinth Bouquet’ in onze familie. Ook haar deugneus diende vooral om de schone schijn te bewaren. De complottheorieën vond je toen vooral in linkse hoek: volgens de Cellules Communistes Combattantes was er één groot kapitalistisch complot om van de arbeiders slaven te maken. Wat betekent die ommekeer? Dat het conservatieve denken zijn dominante positie verloor aan links. Alleen wie dominant is, gedraagt zich superieur. En rechts voelt zich duidelijk bedreigd.

Het conservatieve denken verloor zijn dominante positie aan links

Wie onze wereld objectief wil beschrijven, bevecht zijn eigen vooringenomenheid. Behalve VRT. Zij fantaseert liever dat een moordaanslag een paintballschot is. In haar eerste nieuwsbericht over de moordaanslag op Trump, verspreidde VRT deze complottheorie: “Zijn oor is bedekt met een rode substantie. Het is niet duidelijk of dat bloed, of verf is, dat van een paintballgeweer zou kunnen komen.” De video van de aanslag stond toen een uur online op X. Toen ik dat las, dacht ik: mensen zijn die vooringenomen desinformatie beu. Tip aan VRT: inzoomen, vertragen en het volume verhogen. Het geluid van een paintballschot en een AR-15 verschilt nogal. Door te beschrijven wat je hoort en ziet, vermijd je om klakkeloos bullshit over te schrijven.

AI heeft heel veel

kernenergie nodig

In een wereld waar artificiële intelligentie (AI) razendsnel evolueert, hebben grote technologiebedrijven een nieuwe focus, namelijk kernenergie. De bigtechbedrijven zijn op zoek naar elektriciteit, héél veel elektriciteit, en hernieuwbare, groene energie levert simpelweg niet wat die bedrijven en AI nodig hebben.

Alleen wie dominant is, gedraagt zich superieur

Uit data van Cyabra (een veiligheidsbedrijf gespecialiseerd in desinformatie) blijkt dat de linkse paintballtheorie de eerste complottheorie was op sociale media. Ondertussen verdween het VRT-nieuwsbericht als een dief in de nacht. Zo veegde VRT onder de mat dat ze een linkse complottheorie verspreidde. Zou het niet transparanter zijn mocht VRT toegeven dat haar observaties werden overschaduwd door deugneuzerij?

Ik wil elke VRT-journalist gerust een spiegel schenken. Zelfreflectie is een deugd die deugmensen verheft boven deugneuzen. Als stoïcijn zou ik zelfs aanraden om deugmens te worden. Om Aristoteles, maar ook Seneca, te eren: “Het komt erop aan hoe goed je leeft, niet hoelang.” Of nog beter: “De ondeugden van anderen hebben we voor ogen, die van onszelf achter ons.”

Graag sluit ik af met Mahatma Ghandi: “Een betere wereld begint bij jezelf.” ELS AMPE

De toenemende vraag naar data en de voortdurende ontwikkeling van geavanceerde AI-modellen, vragen om een stabiele en betrouwbare energiebron. Kernenergie slaagt erin om elke dag 24 uur op 24 uur koolstofvrije stroom te leveren en is dus een ideale optie voor de Amazons en Microsofts van deze wereld. Amazon Web Services (AWS) zit volgens The Wall Street Journal al in vergevorderde onderhandelingen om elektriciteit te verkrijgen die rechtstreeks wordt geleverd door een kerncentrale aan de oostkust in de VS. Die kerncentrale is van Constellation Energy, de grootste eigenaar van kerncentrales in de Verenigde Staten. Dat volgt op Amazons eerdere aankoop van een nucleair aangedreven datacenter in Pennsylvania voor 650 miljoen dollar.

Techgiganten zijn actief op zoek naar grote stukken land om nieuwe datacenters te bouwen

Het is echter niet alleen Amazon dat een dergelijke stap zet. Ook andere techgiganten, zoals Microsoft, zijn actief op zoek naar grote stukken land om nieuwe datacenters te bouwen. Die nieuwe generatie datacenters moet niet alleen voldoen aan de huidige vraag, maar ook voorbereid zijn op een toekomst waarin AI een nog grotere rol speelt in ons dagelijkse leven.

Kritiek

Die ontwikkelingen zijn echter niet onomstreden. Critici wijzen op de risico’s van het weghalen van stabiele energiebronnen van het net, wat de betrouwbaarheid in het gedrang kan brengen, vooral in een tijd waarin energiebehoeften al onder druk staan. Patrick Cicero, de consumentenombudsman van Pennsylvania, uitte zijn bezorgdheid over de mogelijke kosten en betrouwbaarheid wan-

neer “enorme energieverbruikers de eerste keus krijgen”. “Nooit eerder kon iemand tegen een kerncentrale zeggen dat hij alle energie zal afnemen die de centrale kan geven”, zei Cicero.

Critici wijzen op de risico’s van het weghalen van stabiele energiebronnen van het net

Tegenstanders vrezen bovendien dat de toegenomen afhankelijkheid van kernenergie de investeringen in hernieuwbare energiebronnen zoals wind- en zonne-energie kan doen verminderen, ondanks de inspanningen van bedrijven om ook in die sectoren te blijven investeren. Een woordvoerster van Amazon verklaarde: “Als aanvulling op onze wind- en zonne-energieprojecten, die afhankelijk zijn van de weersomstandigheden om energie op te wekken, onderzoeken we ook nieuwe innovaties en technologieën, en investeren we in andere bronnen van schone, koolstofvrije energie.”

Energievreter

Het datacenter dat Amazon in Pennsylvania heeft gekocht, kan tot 960 megawatt aan elektriciteit nodig hebben, wat genoeg is om honderdduizenden huizen van stroom te voorzien. De aankoop versnelde de belangstelling voor deals waarbij een grote klant rechtstreeks stroom krijgt van een kerncentrale. Kerncentrales hadden moeite met de strijd tegen wind- en zonne-energie en aardgas, wat leidde tot een golf van sluitingen in de VS. Nu zijn technologiebedrijven bereid een premie te betalen voor vrijwel ononderbroken, koolstofvrije energie, waardoor ze ook goed kunnen voldoen aan de beloften op het gebied van klimaatverandering en tegelijkertijd AI kunnen aandrijven.

In april zei Ami Badani, hoofd marketing van het chipontwerpbureau Arm, dat datacenters momenteel twee procent van het wereldwijde energieverbruik uitmaken. Met de snelle groei van AI voorspelde Badani dat het energieverbruik van de industrie tegen het einde van het decennium een vierde van al het stroomverbruik in Amerika zou kunnen uitmaken. “We zullen de vooruitgang van AI niet kunnen verderzetten zonder de energievereisten aan te pakken. ChatGPT vereist 15 keer meer energie dan een traditionele zoekopdracht op internet”, aldus Badani.

Economische impact

Het techno-optimisme van Silicon Valley moet worden aangedreven door betrouwbare energie. Maar de verdedigers van groene energie blijven volharden in hun overtuiging dat hernieuwbare energie de toekomst van AI kan en moet aandrijven. De kloof tussen wenselijkheid en praktische haalbaarheid wordt echter steeds groter.

Het techno-optimisme van Silicon Valley moet worden aangedreven door betrouwbare energie

De economische dimensies van de energiebehoeften van AI mogen bovendien niet over het hoofd worden gezien. Het negeren van de omvang van het energieverbruik door AI kan leiden tot aanbodbeperkingen en prijsvolatiliteit op de wereldwijde energiemarkten. AI komt eraan, ongeacht of beleidsmakers de energie-implicaties begrijpen of niet. Aangezien politici wellicht niet snel genoeg zullen handelen, zal het fascinerend zijn om te zien hoe Silicon Valley, gedreven door noodzaak, transformeert tot een belangrijke energieproducent.

STIJN

Het datacenter (laag, wit gebouw achter de torens) in Pennsylvania, naast de Susquehanna kerncentrale

PHILIPPE MUYTERS

“Het ministerschap kan je vergelijken met topsport”

Nog even wat dozen verplaatsen, het teveel aan stoelen aan tafel verschuiven en dan kan het interview beginnen. De fractie van N-VA in het Vlaams Parlement moet na de eedaflegging opnieuw ingericht worden, maar tegelijkertijd lopen de regeringsonderhandelingen gewoon door. Ook het kantoor van kersvers fractieleider Philippe Muyters (62) oogt nog niet volledig klaar. Eén van de twee ingekaderde shirts van ‘den Antwerp’ heeft nog geen nieuwe plek aan de muur gekregen en er zijn nog wel wat dozen en mappen die een nieuwe plek moeten krijgen.

“Het zijn dan ook drukke dagen”, zegt Muyters. Naast zijn nieuwe rol als fractieleider, maakt hij ook deel uit van het onderhandelingsteam voor de Vlaamse regering en is hij nog schepen in Edegem. Hoe de partij bij de voormalige minister terechtgekomen is om de fractie te leiden? “Wel, ik kreeg een telefoon van de top van de partij met de vraag of ik al niet minstens totdat er een regering zou zijn de opstart van de nieuwe fractie voor mijn rekening wilde nemen. Ik heb gevraagd om erover te mogen nadenken, omdat ik toch al wel wat te doen had. Het heeft uiteindelijk drie telefoons geduurd om me te overhalen. Ik denk dat ik het wel kan.”

Wat zal van u een goede fractieleider maken?

“Een van de kwaliteiten die ik heb, is dat ik gemakkelijk een team kan vormen. Dat heb je nodig als fractieleider: je hebt de parlementsleden, de medewerkers van die parlementsleden en de fractiemedewerkers. Op een of andere manier moeten die goed samenwerken en daar moet ik voor zorgen.”

Op één zetel na is dit dezelfde regering als in 2009

“Het is ook mijn vierde legislatuur in dit Vlaams Parlement. Ik wil mijn ervaring meegeven aan de jongere garde. Ik ben altijd een politicus geweest voor wie inhoud en dossierkennis belangrijk was. Met dossierkennis kan je je ook onderscheiden: dat wil ik zeker ook aan de nieuwe volksvertegenwoordigers meegeven.”

Het hoeven niet allemaal roepers te zijn.

“Exact. Ik ben zeker geen roeper en toch

denk ik dat ik een stevige carrière heb uitgebouwd. Dus het kan ook anders.”

Uw voorganger, Wilfried Vandaele, durfde in het parlement zijn komisch talent al eens te gebruiken. Bent u uw eerste stand-upcomedyshow al aan het voorbereiden?

(Lacht) “Neen, dat is echt niets voor mij. Wilfried had daar echt talent voor en kon met iedereen de draak steken, maar op een aanvaardbare manier. Die gave heb ik zeker niet. Daar ga ik dus ver van wegblijven.”

Als fractieleider moet u ook de commissies onder de Vlaams Parlementsleden van N-VA verdelen. Hoe gaat dat in zijn werk?

“Ieder parlementslid mag bij ons voorkeuren opgeven. Tegelijk mogen ze ook aangeven welke commissies ze liever niet willen doen. Binnen elke commissie moeten we dan nog eens kijken naar de verschillende onderdelen. Er is bijvoorbeeld een commissie voor Algemeen Beleid, Financiën, Begroting en Justitie. Dat zijn totaal verschillende materies binnen één commissie. En dan moeten we de puzzel leggen. Overleggen, bellen, nog eens terugbellen… Vooral het aanwijzen van de deelstaatsenatoren was moeilijk: er waren te weinig vrijwillige kandidaten om de plaatsen in te vullen.”

Dat is geen populaire job?

“En ik begrijp dat ook, want dat is een orgaan waarvan je eigenlijk zegt: laat het ons afschaffen. Die deelstaatsenatoren vragen zich vaak af wat ze daar dan moeten gaan doen. Ten tweede: je mag dat niet combineren met een lokaal uitvoerend mandaat, zoals schepen of burgemeester. Toen ik in 2021 schepen werd in Edegem, moest ik ook stoppen als deelstaatsenator.”

Als je moet kiezen tussen een lokaal mandaat of dat van senator, is de keuze snel gemaakt?

“Ja, absoluut. Ik denk niet eens dat dat een keuze is.”

Vooruit kiest er nu voor om geen gecoöpteerde senatoren te sturen, als signaal dat ze de Senaat willen afschaffen. Vindt u dat een goed idee?

“Nee, want dat mandaat zou dan doorschuiven naar een volgende fractie. Je mag niet vergeten dat de Senaat nog altijd een rol heeft tijdens een staatshervorming. Wij hebben daar ook over nagedacht. Maar als wij er geen sturen, bestaat de kans dat er twee senatoren doorschuiven naar een andere partij, die misschien ook een andere visie heeft over staatshervorming. Dat gaan we niet laten gebeuren.”

Heeft u als fractieleider nog tijd genoeg om zelf commissies te volgen?

“Ik ga dat zeker doen. Het is vaak zo dat de fractieleiders de commissie voor Algemeen Beleid, Financiën, Begroting en Justitie opvolgen. Dat was bij N-VA in de vorige legislatuur niet het geval, want ik volgde die op en Wilfried deed een aantal andere commissies. Die commissie wil ik dus graag opvolgen, en als het enigszins kan, wil ik sport ook wel blijven volgen. Dat zijn mijn liefdes in de politiek.”

En ook een deel van de beleidsdomeinen waarvoor u minister geweest bent. Had u graag niet nog eens minister geworden?

“Neen. Ik denk dat niet iedereen dat altijd begrijpt, maar dat is echt een heel zware job. Je kan dat vergelijken met topsport. Dat is fysiek enorm veeleisend. Maar het vraagt ook veel van familie, vrienden en omgeving. Ik heb zelf altijd gezegd dat tien jaar ministerschap voor mij voldoende is. Ik zou ook niet graag de persoon zijn

van wie men zegt: ‘Het is een termijn te veel.’ Begrijp me niet verkeerd: ik ben heel graag minister geweest en met de kennis die ik nu heb, zou ik destijds ook volmondig ‘ja’ geantwoord hebben op de vraag of ik minister wilde worden.”

Uw ministerschap kwam in 2009 uit het niets. Kan u ons nog eens mee terugnemen naar die dag?

“Op dat moment was ik gedelegeerd bestuurder bij Voka. Als netwerk van ondernemingen probeerden wij te wegen op de politiek en op de partijen, door hen te voeden met teksten, opinies en cijfermateriaal. Ook N-VA kreeg die informatie natuurlijk. Het regeerakkoord was er en mijn laatste berichtje aan Bart De Wever was: ‘Proficiat, mocht je mij nog nodig hebben: laat maar iets weten!’ En kort daarna vroeg hij of ik minister wilde worden. Maar dat bedoelde ik natuurlijk niet (lacht).”

Er waren te weinig kandidaten om deelstaatsenator te worden

“Dat is vandaag (dit interview werd afgenomen op 10 juli, red.) vijftien jaar geleden. Ik zag dat ik gebeld werd door toppers van N-VA en zei al lachend tegen mijn vrouw: ‘Ze zoeken nog een minister.’ Ik ben dan gaan luisteren naar de voicemail en dat was effectief hun vraag.”

Was het een lange aanpassing voor u om, zonder actieve politieke ervaring, minister te worden?

“Ik denk dat ik wel al een belangrijke job had als gedelegeerd bestuurder van Voka, maar het is toch iets totaal anders. Je staat veel meer ‘in the picture’, er zijn veel meer mensen die je proberen onderuit te halen… In het begin was dat allemaal nieuw

FRACTIEVOORZITTER VLAAMS PARLEMENT (N-VA)

die tekst discussiëren en onderhandelen we dan met de andere partijen binnen die werkgroepen om tot een vergelijk te komen. En de laatste knelpunten gaan dan naar een centrale werkgroep, om definitief af te kloppen.”

U zegt voor een ‘Vlaanderen in vorm’ te willen gaan. Wat betekent dat?

“De problemen die er zijn, moeten we aanpakken. Voor mij zijn een aantal dingen altijd erg belangrijk geweest: de begroting op koers houden of bijvoorbeeld inzetten op innovatie. ‘Vlaanderen in vorm’ gaat ook over de mensen. Proberen om zo veel mogelijk mensen aan het werk te krijgen is een doelstelling waar we voor moeten gaan.”

Tijdens de vorige legislatuur was het af en toe wel zo dat er in bepaalde commissies amper volk zat. Hoe komt dat?

“De commissies zijn nog iets anders. Daar kan het zijn dat enkel de specialisten van het bepaalde onderdeel dat die dag besproken wordt, aanwezig zijn en moeten zijn. Er zijn ook vaak verschillende commissies tegelijk, dus het kan dat niet iedereen in elke commissie aanwezig kan zijn. Ik probeer dat te doen, maar soms moeten er keuzes gemaakt worden.”

Vindt iedereen in het parlement dat commissiewerk belangrijk genoeg?

altijd mijn mening gegeven over wat ik zag op het veld. Ik was nog niet zo lang minister-af toen hij belde en vroeg of ik bestuurder wilde worden. We hebben daar een aantal gesprekken over gehad, ik heb ook gevraagd of er meerdere onafhankelijke bestuurders konden komen.”

Het is aan MR en Les Engagés om de daad bij het woord te voegen

IK BEN VOOR EEN WELVAREND WALLONIË, WANT DAN ZULLEN DE TRANSFERS VAN VLAANDEREN NAAR WALLONIË ALLEEN MAAR VERMINDEREN

voor mij. Ik ben ook echt van niets moeten beginnen op dat kabinet: de eerste twee dagen heb ik zelf aan de inkom gezeten om de bloemen en de pakjes in ontvangst te nemen. Ik kreeg het antwoordapparaat van Dirk Van Mechelen niet onmiddellijk veranderd… Laat ons zeggen dat die eerste dagen erg chaotisch waren (lacht). We zijn in juli begonnen, tegen september begonnen we ons te settelen en tegen december waren we echt op kruissnelheid.”

U bent ook betrokken bij de regeringsvorming. Zonder in detail te treden over de inhoud ervan: hoe verlopen die?

“Het is eigenlijk vrij vergelijkbaar met de manier waarop we in 2014 onderhandeld hebben, toen ik ook nauw betrokken was. Ik zit nu in 5 van de 19 werkgroepen: werk en sociale economie, economie en innovatie, omgeving, financiën en begroting en sport. De ploeg van de formateur, in dit geval wij dus als team van Matthias Diependaele, legt een tekst op tafel. Over

De eedaflegging in het Vlaams Parlement duurde erg lang: eerst moest er beslist worden of er een hertelling zou komen van de Brusselse stemmen, na de malversaties bij de stembusgang. N-VA wilde daar niet op ingaan. Waarom?

“Wij hebben het oordeel van de commissie gevolgd. Zij hebben de griffie, de deskundigen en de indieners van de klacht gehoord. De vraag van de klagers, Open Vld, was om een hertelling te organiseren. De commissie is tot de conclusie gekomen dat een hertelling van de stemmen geen zekerheid over een juister resultaat zou geven. Dat was het eerste deel van het oordeel van de commissie. Het tweede deel, dat met unanimiteit is goedgekeurd, stelde dat er echt wel wat is misgelopen bij die verkiezingen en dat dat op federaal niveau serieus onderzocht moet worden.”

Een hertelling had misschien geen soelaas geboden, maar de komende vijf jaar is er een parlement waarvan we eigenlijk weten dat de ene partij misschien een zetel meer en de andere partij misschien een zetel minder had moeten hebben.

“Daarom moet de federale regering dit grondig onder de loep nemen, zodat zulke zaken niet meer kunnen gebeuren in de toekomst. Maar voor nu: je mag niet vergeten dat het Brussels Parlement de verkiezingen ook al lang had goedgekeurd. Inclusief Open Vld. Als het ene parlement de verkiezingen goedkeurt en het andere doet dat niet…, dan zitten we in een erg speciale situatie.”

Hoe kijkt u naar de samenstelling van de (waarschijnlijke) regering?

“Op één zetel na is dit dezelfde regering als in 2009. Toen bestond de regering ook uit N-VA, cd&v en toen nog sp.a, maar dan in andere grootteordes: wij waren toen de kleinste partij. Deze coalitie zal heel wat discipline vragen van de fracties.”

“Helaas niet. En toch kan ik met enige ervaring zeggen dat het debat in de commissie belangrijk is. Het is in de commissies dat je de dossiers opbouwt en ten gronde bestudeert. Daar bouw je dossierkennis op. Als fractieleider ga ik daar alleszins genoeg aandacht op vestigen binnen onze fractie.”

Het Vlaams Parlement wordt vaak omschreven als wat zakelijker en saaier.

“Ik kan daar moeilijk over oordelen, want ik heb enkel in dit parlement gezeten. Ik heb ook altijd gezegd dat ik alleen in het Vlaams Parlement geïnteresseerd was en dat heeft vooral met de bevoegdheden te maken. Werk, innovatie en sport zijn volledig Vlaamse bevoegdheden. Ook op vlak van financiën en begroting heb je een heel pakket waar je mee voort kan.”

Hoe kijkt u naar de uitslag in Wallonië?

“Ik vind het zelf wel verrassend. Dit geeft kansen om naar een ander beleid te gaan in Wallonië. Ik herinner me van mijn tijd bij Voka dat Waalse ondernemers zeiden: ‘Laat ons niet los vanuit Vlaanderen, want dan hebben we alleen nog PS en FGTB. Er is nu een ander wind, dus aan MR en Les Engagés om de daad bij het woord te voegen.”

Vlaanderen kan er een betere economische partner, maar ook een sterkere concurrent bij krijgen.

“Het is vroeg om dat te zeggen, laat ons eerst maar eens kijken wat ze wel of niet kunnen doen. Ik hoop dat het hen lukt, natuurlijk. Ik ben voor een welvarend Wallonië, want dan zullen de transfers van Vlaanderen naar Wallonië alleen maar verminderen. We mogen niet vergeten dat de werkzaamheidsgraad in Wallonië enorm laag is. Zij zitten rond de 65 procent, wij leunen aan tegen de 80 procent. Stel u eens voor dat ook zij richting die 80 procent kunnen gaan.”

Helaas vindt niet ieder parlementslid werk in de commissies belangrijk

“Hoeveel belastinginkomsten extra dat zijn, maar ook hoeveel minder uitkeringen de overheid zou moeten betalen! Dat vormt een belangrijk element om ook budgettair op federaal vlak iets te realiseren. Je mag ook niet vergeten dat Wallonië voor Vlaanderen een belangrijke handelspartner is.”

Uw shirts van Antwerp zullen in uw nieuwe kantoor duidelijk een belangrijke plek krijgen. U maakt deel uit van de raad van bestuur van The Great Old. Hoe is dat gekomen?

“Als minister van Sport ben ik een aantal keer uitgenodigd door de voorzitter, Paul Gheysens, en ik heb daar als trouwe fan ook

“We zijn dan tot een vergelijk gekomen: in de raad van bestuur zitten nu vier onafhankelijken en vier familieleden. Zij zijn natuurlijk de investeerders en wij leggen vanuit een onafhankelijke positie hier en daar accenten.”

Beslist u bijvoorbeeld mee over de transfers?

“Wij beslissen mee over de financiële aspecten van de club en de transfers maken daar uiteraard een belangrijk deel van uit. Er is geen enkele Vlaamse of Belgische club die kan rondkomen zonder transferinkomsten, dus die worden daar ook besproken. Wij houden ons niet bezig met de dagelijkse werking van de club.”

Was u bijvoorbeeld op de hoogte van de komst van Toby Alderweireld?

(Lacht) “Ik ga daar echt niet op antwoorden. Ik vind dat er een ethische code is over wat je als bestuurder wel en niet naar buiten mag brengen en ik houd me daar nogal strikt aan.”

U bent schepen voor mobiliteit, openbaar domein en natuur in Edegem, waar Kamerlid Koen Metsu (N-VA) burgemeester is. Hoe verloopt dat, twee nationale politici in dezelfde gemeente?

“We hebben het ongelofelijke geluk dat we in Edegem een volstrekte meerderheid hebben - zelfs een tweederdemeerderheid op dit moment. Koen en ik kennen elkaar al heel lang en ik denk dat ik kan zeggen dat ik Koen toch voor een groot stuk ook mee gelanceerd heb binnen N-VA. Wij komen heel goed overeen, dus het is zeker niet zo dat we twee hanen in één kiekenkot zijn - bij wijze van spreken dan (lacht).”

Denkt u die absolute meerderheid te kunnen behouden?

“Dat hoopt iedereen natuurlijk altijd, maar we zullen zien. Ik denk dat we hard gewerkt hebben in Edegem, we hebben veel gedaan en tegelijkertijd de begroting opnieuw in evenwicht gebracht. Er is zeker nog veel werk, maar ik denk dat we het de afgelopen periode goed gedaan hebben. Ik hoop dat men voorbij de kleine gebreken kan kijken naar de essentie: het is goed leven in Edegem.”

U zal de mensen wel moeten overtuigen om te gaan stemmen: een heel ander soort campagne.

“Dat is dé grote vraag: wat zal de impact daarvan zijn. Weinig mensen kunnen inschatten welk effect dat gaat hebben. Er zijn studies die er vanalles over zeggen, maar ’t zal toch afwachten zijn. Ik zat gisteren nog in de auto met iemand die toch goed geschoold is en de actualiteit volgt, maar niet wist dat de stemplicht lokaal is afgeschaft. Mijn gevoel is dat nog niet iedereen dat weet en dat de opkomst nog relatief hoog zal zijn. Het is echt moeilijk in te schatten. Wie weet speelt zelfs het weer mee.”

Philippe Muyters

Moordaanslag op Trump: de achtergrond

We weten het allemaal al: vorige week zaterdag werd Trump onder vuur genomen. Er zijn zoveel invalshoeken om hierover te spreken, niet in het minst de uiterst zware verantwoordelijkheid die de Democratische Partij en de media hierin dragen. Na hun constante ontmenselijking van Trump, het openlijk gedogen van zeer gewelddadige ‘fantasieën’ over hoe Trump het best te vermoorden, en de ‘existentiële bedreiging’ die Trump vormt, niet alleen voor Amerika, maar voor de democratie en wereldvrede, heeft vorige week iemand de daad bij al die woorden gevoegd.

Hoe is dat kunnen gebeuren? Sommigen spreken luidop over ‘opgezet spel’ van team Trump zelf. Maar dat kan onmiddellijk van tafel geveegd worden. Alsof Trump, die zich volgens de peilingen helemaal geen zorgen hoeft te maken, zichzelf zo in doodsgevaar zou brengen. Het waren echte kogels, die echte slachtoffers hebben gemaakt. Trump ontliep de dood zelf op het nippertje. Experts en scherpschutters zijn het erover eens: iemand die zo energiek beweegt als Trump bewust ‘in zijn oor schieten’, zonder hem te doden, is onmogelijk.

Anderen zien er een complot in. Het is echter beter te kijken naar wat de feiten zijn. Er zijn inderdaad meerdere problemen. Of ze ernstig genoeg zijn om een ‘complot’ genoemd te worden, is de vraag. Een eerste, heel belangrijke opmerking werd gemaakt door zowat elke ex-militair of politieagent: hoe kon iemand met een geweer tot 130 meter van Trump op een dak kruipen? Hoe kan het dat omstaanders, al ruim voordat het eerste schot viel, politie en de Secret Service attent maakten op die verdachte figuur, geweer in de hand, zonder dat Trump in veiligheid gebracht werd en die bedreiging aangepakt werd? Hoe kan iemand meerdere schoten lossen voordat er reactie komt?

Secret Service

Trump heeft een zeer beperkt team van Secret Service-agenten, de officiële lijfwachten die presidenten en voormalige presidenten beschermen. Trumps team had meermaals gevraagd om extra mankracht, gezien het extreem hoge niveau van bedreiging, maar dat werd telkens afgewimpeld. De woordvoerder van de Secret Service, Anthony Guglielmi, ontkende dat krachtig.

Volgens bronnen rondom Trump was maar één agent van zijn vaste team aanwezig, de rest waren tijdelijke Secret Service-agenten van het lokale bureau in Pittsburgh. Dat bureau had de meeste middelen en mankracht doorgesluisd naar een evenement met Jill Biden, de vrouw van de president. Dergelijke beslissing vereist echter een ‘dreigingsevaluatie’ om die te rechtvaardigen: waar is die en waarop was die gestoeld?

De locatie waar de bijeenkomst van Trump plaatsvond, vereist normaal drie teams van zogenaamde ‘contrascherpschutters’.

Er was slechts één van de Secret Service zelf aanwezig, met aanvulling van plaatselijke ‘tactical teams’. Normaal hebben dergelijke teams verschillende dagen om de locatie te beoordelen, nu hadden ze maar één dag. Verschillende van de agenten waren onvoldoende opgeleid, of te klein om Trump (1,91 meter groot) voldoende af te kunnen schermen met hun eigen lichaam. We hebben die iconische foto’s van Trump, die uitdagend zijn vuist balt, om de aanwezigen te laten zien dat hij nog leeft en vol vuur is, enkel omdat Trump boven die ene agent uittorende.

Een plaatselijke politieagent klom op het dak, maar koos snel de terugtocht toen de sluipmoordenaar zijn wapen op hem richtte, waarna die snel actie ondernam, tot de nok van het dak klom en Trump onder vuur nam. Er was een hopeloos gebrek aan communicatie, tussen agenten onderling, en tussen de verschillende diensten. Het niveau van te voorkomen fouten is zodanig hoog, dat conservatieve commentatoren menen dat het opzettelijk was. Sommigen richten hun pijlen op het hoofd van de Secret Service, Kimberly Cheatle. Zij had zich sinds haar aanstelling in 2022 voornamelijk gericht op ‘diversiteit, gelijkheid en inclusie’, en wou meer vrouwen en diversiteit binnen de Secret Service. In haar eerste jaar verliet 48 procent van het personeel bij de Secret Service zijn baan. Anderen wezen erop dat Cheatle zelf een ‘diverse’ aanstelling was. Haar vorige baan was als hoofd algemene beveiliging bij PepsiCo. Elon Musk mengde zich in dat onderwerp op

zijn platform X: “Dus voordat ze werd belast met de beveiliging van de PRESIDENT, bewaakte ze zakjes met Cheetos…” Dat gaat echter voorbij aan haar 23 jaar lange carrière bij de Secret Service, van 1995 tot 2018, waarbij ze de laatste twee jaar dienstdeed als Deputy Assistent Director. Oud-leden van de Secret Service zeggen echter dat haar diensttijd hoegenaamd niet onbesproken was, en dat ze nu zo snel mogelijk moet opstappen.

FBI

De FBI zal het onderzoek naar de Secret Service, en wat er fout ging, voeren, maar dat wordt onthaald op ongeloof bij bepaalde commentatoren: “Het lot van de FBI is verbonden met dat van de regering-Biden. Als de regering-Biden opzettelijk de middelen van de Secret Service voor Trump verminderde, is dat het einde van de Democratische partij. De FBI kan zich niet veroorloven dat dat bekend wordt. De hele FBI moet worden opgekuist.” Belangrijk daarbij is te weten dat eerder dit jaar een 9-tal Democraten trachtten om via een wetsvoorstel Trump alle bescherming door de Secret Service te ontzeggen. Anderen wijzen erop dat topleden van de FBI betrokken zijn bij onder andere het zogenaamde Spygate-schandaal en dus niet onpartijdig zijn, en vragen om een onafhankelijke onderzoekscommissie.

Wie

is J.D. Vance, de ‘running mate’ van Trump?

“Christian, husband, dad”, zo omschrijft J.D. Vance zichzelf op het socialemediaplatform X. Vance werd afgelopen maandag aangeduid als de running mate van Donald Trump, en dus als potentiële nieuwe vicepresident van de Verenigde Staten. Dat gebeurde op de Republikeinse conventie in Milwaukee, waar ook Donald Trump officieel werd aangeduid als de presidentskandidaat van de Republikeinse partij. Wie Trump is, behoeft inmiddels geen uitleg meer, maar wie is zijn 39-jarige running mate eigenlijk?

James David Vance is senator van de Amerikaanse staat Ohio. Hij groeide op in een arme achterstandswijk, waarover hij later het beroemde boek ‘Hillbilly Elegy’ schreef. Als jongeman diende Vance in het Amerikaanse leger, waar hij onder meer werd uitgezonden naar Irak. Hij studeerde daarnaast politieke wetenschappen en filosofie in zijn thuisstaat, voordat hij een ‘Juris Doctor’ haalde aan Yale University.

Republikeinse hardliner

Vance is een gewaardeerde hardliner binnen de Republikeinse partij en staat bekend om zijn kritische standpunten over abortus, het diversiteitsbeleid en de oorlog tussen Rusland en Oekraïne. De senator is één van de grootste tegenstanders van Amerikaanse militaire en financiële steun aan Oekraïne, en een voorstander van een nationaal abortusverbod. Daarnaast is Vance een uitgesproken tegenstander van het homohuwelijk en steunt hij Israël in de oorlog tegen Hamas.

Niet alleen tegenover abortus en het homohuwelijk stond Vance kritisch, maar ook

tegenover Donald Trump zelf. Bij de verkiezingen van 2016 sprak Vance zich sterk uit tegen Trump, die hij onbekwaam voor het presidentschap achtte. Vance stemde toen zelfs niet op Trump. De laatste jaren is hij echter bijgedraaid, en ontpopte hij zich tot één van de meest vooraanstaande Trump-supporters.

Reactie op aanslag

J.D. Vance reageerde ook op de aanval op Trump in Pennsylvania. Op X sprak hij zich fel uit tegenover Biden en de Democratische partij. “Vandaag is niet zomaar een geïsoleerd incident. Het centrale uitgangspunt van de Biden-campagne is dat president Donald Trump een autoritaire fascist is die koste wat het kost gestopt moet worden. Die retoriek leidde rechtstreeks tot de moordpoging op president Trump”, aldus Vance. De tandem Trump-Vance, allebei razend populair, zal dus bijna onmogelijk te stoppen zijn voor de spartelende Biden.

PEPIJN DEMORTIER

Paus Franciscus gooit aartsbisschop uit Katholieke Kerk

Carlo Maria Viganò, een felle tegenstander van paus Franciscus, is geëxcommuniceerd. De vooraanstaande Italiaanse geestelijke en diplomaat namens de Heilige Stoel, stuurde aan op een schisma binnen de Roomse kerk.

Hij mocht dan wel tot priester gewijd worden in het revolutionaire jaar 1968, de in Lombardije geboren Viganò stond vanaf het begin bekend als behoudsgezinde katholiek. Lange tijd bekleedde hij, als ‘nuntius’, hoge diplomatieke posten in onder andere Irak, het Verenigd Koninkrijk, Nigeria en de Verenigde Staten. Later deed hij dienst als de katholieke waarnemer bij de Raad Van Europa, dit is een internationale mensenrechtenorganisatie in Straatsburg.

Viganò was en blijft een felle tegenstander van het Tweede Vaticaanse Concilie. De gekende kerkvergadering zou een progressieve wind doen waaien doorheen de Roomse kerk, via allerhande moderne opvattingen en een vernieuwde liturgie. Het hoeft niet te verbazen dat de Italiaanse aartsbisschop geen vriend was (en is) van de huidige paus, de jezuïet Jorge Bergoglio, die het niet moet hebben van traditionele, laat staan traditionalistische katholieken.

Viganò was en blijft een felle tegenstander van het Tweede Vaticaanse Concilie

Begin deze maand besliste de groep binnen de Romeinse Curie die gaat over de geloofsleer, dat Viganò geëxcommuniceerd wordt. Hiermee komt een einde aan een conflict en een strafprocedure die al langer aan de gang was. Rome is van mening dat Viganò aangestuurd heeft op een schisma binnen de kerk. Dat verdict hoeft niet te verbazen aange-

zien de diplomaat-geestelijke openlijk geweigerd heeft zich nog langer aan het gezag van de paus te onderwerpen.

Paus is de paus niet

Viganò is allerminst van plan om zijn vorige standpunt te herroepen. Hij vindt het zowaar ‘een eer’ dat hij uit de kerk is gezet. Eerder noemde hij paus Franciscus een aartsketter en schilderde hij hem zelfs af als een duivel. De 83-jarige Vigano bepleit in feite een vorm van sedevacantisme, een moeilijk woord om te zeggen dat de paus niet de rechtmatige paus is en dat de stoel van de paus eigenlijk onbezet is.

Op het Nederlandse Radio Maria ging pastoor Cor Mennen, die ook bekend staat als behoudsgezind, in op de recente ontwikkeling. Gezien zijn hevige uitlatingen, zat er voor de kerk weinig anders op dan Viganò uit de kerk te bannen. Wel wijst Mennen erop dat de huidige Katholieke Kerk, met de paus voorop, in de war is.

De kerk is volgens hem aan het zwichten voor de tijdsgeest en de kerkvader neemt zeer dubbelzinnige en tegenstrijdige houdingen aan wanneer het gaat over de kerkelijke dogmatiek (zo zou de hel leeg zijn volgens Franciscus) en blaast hij warm en koud over thema’s als abortus en homohuwelijk. “Wie de tijdsgeest omarmt, is snel wees”, zo voegde priester Mennen er fijntjes aan toe tijdens zijn politiek incorrecte programma ‘De Club van Job’, iedere vrijdag op Radio Maria Nederland.

WIM VANRAES

Wanneer Orbán de EU-diplomatie ondergraaft

De vrees dat het EU-voorzitterschap van Hongarije een gedoe zou worden, bezorgde Euro-Brussel al een hele poos slapeloze nachten. Maar dat het zo’n vaart zou nemen, was zelfs voor de grootste sceptici een verrassing - bijzonder onaangenaam, dat spreekt. Plots maakte premier Orbán zijn opwachting op de rode loper in Moskou en Peking. En dan nog eens op het buitenverblijf van presidentskandidaat Trump. Maar wat wil hij daar precies mee bereiken?

Beeldt u zich even in dat de aanslag op Donald Trump succesvol was geweest. Zijn laatste internationale gast zou zowaar de omstreden Hongaarse premier Viktor Orbán geweest zijn. Vlak na de NAVO-top in Washington en voor hij terug naar Budapest vloog, deed hij immers diens buitenverblijf in Mar-a-Lago in Florida aan. En toen vloog dat stukje oor eraf; een incident waarvan de draagwijdte de komende weken en maanden duidelijk zal worden. Diplomatieke race

De ontmoeting met de gedoodverfde 47ste (en 45ste) president van de VS was de laatste halte van de diplomatieke race die hij inzette toen Hongarije begin deze maand het Europese voorzitterschap overnam. Op tien dagen tijd deed hij vier landen aan, legde hij 30.000 km af - mooie voetafdruk - en sprak hij met vier ‘regeringsleiders’ en een presidentskandidaat: Zelensky, Poetin, Xi, Erdogan en Trump.

In Moskou werd Orbán als “vertegenwoordiger van de Europese Raad” verwelkomd

Maar het meest opmerkelijke - velen zouden zeggen: ergerlijke - van die trip ligt hem in de manier waarop dat gebeurde. Dat de regeringsleider van het land dat het EU-voorzitterschap bekleedt Kiev aandoet, is aannemelijk. Dat hij ‘cavalier seul’ speelde en het EU-gremium voor een absolute verrassing plaatste, maakt de demarche dan weer

historisch uniek. Maar eigenlijk begon de ergernis al in de aanloop naar het Hongaarse voorzitterschap: ‘Make Europa great again’ was de slogan die Budapest lanceerde. Een duidelijke verwijzing naar hetgeen op die rode pet op Trumps hoofd geschreven stond toen die kogel van vermoedelijkwe vernamen het van een deskundige - het 5.56 NAVO-type zich een weg naar zijn oor baande.

Door zijn missie jaagt hij alle lidstaten tegen zich in het harnas

Op zich heeft Orbán nooit beweerd die gesprekken in naam van de EU aan te gaan, alleen is de perceptie nu eenmaal wat ze is. In strikte zin was het de Hongaarse premier zelf die de ‘vredesdiplomatie’ in gang zette, maar in Moskou werd hij als “vertegenwoordiger van de Europese Raad” verwelkomd. Orbán zelf droeg maar wat graag bij tot de ambiguïteit van zijn missie. In zijn officiële communiqués maakte hij gebruik van het logo van het EU-voorzitterschap van zijn land en het verslag van zijn trip dat hij aan NAVO-secretaris-generaal Stoltenberg overmaakte, was keurig geprint op het briefpapier van datzelfde voorzitterschap.

Achterliggend plan

Een dergelijk initiatief is niet de resultante van een bevlieging. Hier zit een plan achter dat al lang in voorbereiding was. En alle officiële verontwaardiging ten spijt, blijft

Olympische Spelen in Parijs: ook de drugsdealers zijn er klaar voor!

De Olympische Spelen, die op 26 juli in de Franse hoofdstad Parijs voor geopend worden verklaard, naderen met rasse schreden. Atleten uit de ganse wereld bereiden zich voor, steden en gemeenten die verschillende sportdisciplines onderdak bieden, treffen de laatste voorbereidingen. Maar ook drugsdealers leggen de laatste hand aan hun plannen en zijn klaar om deze eenmalige markt van potentiële gebruikers op een gepaste manier te bedienen.

In Marseille, de tweede grootste stad van Frankrijk en de plaats waar sommige voetbalwedstrijden zullen plaatsvinden, alsook de zeilwedstrijden, maken drugsdealers zich op voor de grootste sportwedstrijd, net zoals restauranthouders, hotelbazen en andere horeca dat doen. Zo hebben ze al aangekondigd dat ze hun prijzen zullen aanpassen aan de komst van de Olympische Spelen, zegt Rudy Manna, woordvoerder van het politiesyndicaat Alliance Police: “Er zal zeker voldoende publiek zijn, de kans is dus heel groot dat de prijzen voor drugs zullen stijgen, zeker voor toeristen.”

Ook Ubershit, een leveringssysteem waarbij men drugs ten huize levert, schakelt naar een hogere versnelling

Voor de camera’s van de commerciële Franse zender BFM TV gaf een dealer toe: “We gaan er niet flauw over doen. We zullen onze drugs in Marseille aan toeristen aan een hogere prijs aanbieden, want ze kennen er toch niets van. Onze verwachtingen zijn hoog in deze Olympische Spelen. Een pakketje van 30 euro gaat vlot over de bank voor 50 euro, voor toeristen is dat slechts een akkefietje.”

De kans dat de politie zal interveniëren, wordt trouwens klein

Ook Ubershit, een leveringssysteem waarbij men drugs ten huize levert, scha-

kelt naar een hogere versnelling, aldus de dealer. Maar de toerist zal rekening moeten houden met langere leveringstermijnen, door de hoge vraag. De kans dat de politie zal interveniëren, wordt trouwens klein, aldus dezelfde woordvoerder van de politie: “We zullen de strijd tegen drugs proberen verder te zetten met de manschappen die we ter beschikking hebben, maar bijzonder veel agenten zijn ingeschakeld in de beveiliging van evenementen die in verband staan met de Olympische Spelen.” En “daarom zal dit dus geen prioriteit krijgen”. De politiediensten zijn nu al overbevraagd, zodat de aanpak van andere vormen van criminaliteit eventjes de koelkast in moet.

PIET VAN NIEUWVLIET

de vraag onbeantwoord wat de achterliggende bedoeling is. Een dissident Hongarije is op zich geen nieuwigheid. Alleen draait het hier om meer dan een partijtje armworstelen met de Commissie of het Parlement. In het verleden is trouwens gebleken dat wanneer puntje bij paaltje komt, enfant terrible Orbán het nodige pragmatisme aan de dag kan leggen.

Het zo ondergraven van de geloofwaardigheid van de diplomatie is van een ander kaliber dan de eerdere disputen van Hongarije met de EU

Maar overspeelt hij hier niet zijn hand? Door zijn missie jaagt hij al die lidstaten tegen zich in het harnas. Hij miskent ook het fundamentele EU-principe dat onderhandelingen over het conflict in Oekraïne enkel gevoerd worden met dat onfortuinlijke land aan de tafel aanwezig. Het zo ondergraven van de geloofwaardigheid van de EU-diplomatie is van een ander kaliber dan de disputen van Hongarije met de instanties van de Unie zoals we er wel al meer zagen. Tast hij door zich centraal te plaatsen in de geopolitieke ruit van Poetin, Erdogan, Xi en Trump nieuwe grenzen af? Het blijft alsnog een open vraag.

Of misschien is het gewoon een gok op de uitkomst van de presidentsverkiezingen van november dit jaar? Werkt Trump zich terug naar het Witte Huis, dan is het voormelde kwadrant van de vier leiders een feit. Wie op dat moment zijn opwachting zal mogen maken namens de EU, kunnen we nu al raden. Zijn gok zal correct gebleken zijn, maar voor het zover is - we kennen de metafoor van de beer en diens vel - wachten ons mogelijk nog enkele conflictueuze maanden tussen Orbán en de weldenkende EU-instanties. Of zal enig pragmatisme toch weer de bovenhand nemen? GDD

Duitse minister van Binnenlandse Zaken spreekt over “mislukte integratie”

“Vandaag is een bijzonder moeilijke dag waarbij we moeten discussiëren over de moord op een jonge man. Waarbij de dader een vluchteling is, die sinds 8 jaar in een vluchtelingenopvangcentrum leeft. Die eigenlijk niets anders kent. Ik geloof dat we over deze vorm van niet-geslaagde integratie moeten spreken”, aldus de Duitse minister van Binnenlandse Zaken, Nancy Faeser (SPD), op een persconferentie van de Bundestagfractie van SPD.

Haar uitlatingen zorgden voor ophef in Duitsland en werden onmiddellijk tegengesproken door een woordvoerder van de stad Bad Oeynhausen, die volgens Die Welt verklaarde dat de betrokken Syriër nooit in een opvangcentrum van de stad had geleefd. Ophef is er niet alleen over die ‘verspreking’ van minister Faeser, maar ook over het feit dat ze het niet eens had over het slachtoffer, een 20-jarige man die na afloop van een feestje van zijn zus, die het eindexamen met vrucht had afgelegd, door een 18-jarige Syriër werd vermoord.

Slachtoffers Duitsers, daders niet-Duitsers

Het 20-jarige slachtoffer Philippos was na het feestje teruggekeerd naar huis en werd

De Syriër was in het verleden al bekend bij de politie voor gewelddelicten, diefstal en drugs

door een 18-jarige zo zwaar in elkaar geslagen en geschopt dat hij enkele dagen later aan zijn verwondingen overleed. De dader, een 18-jarige Syriër, kwam in 2018 als ‘beschermingzoekende’ met zijn familie naar Duitsland. De man werd opgepakt, maar gaf de feiten niet toe. Hij zou bij zijn criminele feiten minstens door drie andere personen zijn geholpen, aldus de politie, die intussen een onderzoek is gestart. De Syriër was in het verleden al bekend bij de politie voor gewelddelicten, diefstal en drugs. De ophef in en rond Bad Oeyenhausen is groot. Een plaatselijke ondernemer loofde een beloning van 1.000 euro uit voor elke tip of aanwijzing die kon leiden tot de arrestatie van de dader (wat intussen is gebeurd). Op het platform GoFundMe werd een inzamelactie gestart om de familie van het slachtoffer te steunen. Op enkele dagen tijd werd meer dan 50.000 euro bijeengebracht.

PIET VAN NIEUWVLIET

“Politici die zich opsluiten in hun ivoren torens in Brussel, zullen hun moreel kompas snel kwijtraken”

De komende vijf jaar zal de 29-jarige Oostendenaar Tom Lamont de belangen van de West-Vlamingen behartigen in het Vlaams Parlement. Waarom hij heeft beslist om het politieke strijdveld te betreden? “Ik wil mijn dochters een betere toekomst geven.”

Acht uur per dag. Zoveel bedraagt de schermtijd van kersvers Vlaams Parlementslid Tom Lamont (29). De verknochtheid aan zijn smartphone wordt hem niet altijd in dank afgenomen door zijn vrouw, maar zegt wel iets over de manier waarop Lamont aan politiek doet. Als u hem na het lezen van dit interview een (e-mail)bericht met felicitaties stuurt, mag u binnen de 24 uur een antwoord verwachten.

“Ik probeer voor iedereen zo bereikbaar mogelijk te zijn. Zelfs als ik op vakantie ben, heb ik mijn smartphone voortdurend binnen handbereik”, vertelt Lamont. “Ik vind het belangrijk om met de input van mijn achterban aan de slag te kunnen gaan. Die ingesteldheid zorgt ervoor dat ik met mijn beide voeten stevig op de grond blijf staan.”

Lamont wil ook als Vlaams Parlementslid regelmatig uit de Wetstraatbubbel blijven ontsnappen. “Politici die zich opsluiten in hun ivoren torens in Brussel en enkel omgaan met grootverdieners, zullen hun moreel kompas snel kwijtraken. Voor ze het goed en wel beseffen, eindigen ze al plassend tegen een politiecombi”, lacht hij.

Kan u de politiek ook loslaten?

“Er is maar één moment waarop ik de politiek kan loslaten en mijn smartphone anderhalfuur aan de kant kan laten liggen: tijdens het basketten. Het is al een hectisch jaar geweest, maar ik probeer mijn conditie steeds te onderhouden. Op het basketbalveld kan ik de politiek eventjes loslaten. Maar zodra ik een douche heb genomen, kijk ik meteen naar mijn mailbox (lacht). Ik beschouw dat niet als een opgave. Ik amuseer me enorm in de politiek. Het kan soms hectisch zijn, maar omdat ik met passie en overtuiging aan politiek doe, heb ik niet het gevoel dat ik moet ontstressen.”

Hoe heeft u de campagne beleefd?

“De campagne was heel hectisch, maar tegelijkertijd ook heel fijn. We hebben ingezet op een mix van sociale media en huisbezoeken. We zijn heel veel op pad geweest. Je merkte dat de mensen onze bezoeken apprecieerden. Ook zij die zich van de politiek hadden afgekeerd, wilden hun bezorgdheden met ons delen. Dé fout van de andere partijen is dat ze hun contact met de kiezer zijn verloren. Vroeger was de verzuiling de sterkte van CVP. In elke vereniging had de partij wel iemand. Maar cd&v is de voeling met haar basis volledig kwijtgeraakt. Vlaams Belang, daarentegen, heeft zijn lokale aanwezigheid de afgelopen jaren net uitgebouwd.”

Was het een evidente keuze om de overstap van de privésector naar Vlaams Belang te maken?

“Ik heb in 2020 voor Vlaams Belang gekozen omdat ik sterk geloof in het verhaal van Tom Van Grieken. Hij wil van Vlaams Belang een beleidspartij maken. Ook van mijn vele kennissen en vrienden die al bij de partij werkten, hoorde ik alleen maar positieve verhalen over de professionalisering, de sfeer op de werkvloer, de inhoudelijke verdieping,… Ik heb nog geen seconde spijt gehad van mijn keuze.”

Welke functie vervulde u de afgelopen jaren binnen de partij?

“Ik ben de rechterhand van onze nationaal secretaris, Ortwin Depoortere. Hij staat in voor de lokale pijler: lokale afdelingen oprichten, lokale campagnes aansturen, lokale programma’s vormgeven,… Op die manier willen we de professionalisering ook op lokaal niveau ingang laten vinden.”

Cd&v is de voeling met haar basis volledig kwijtgeraakt

“Daarnaast ben ik sinds 2022 ondervoorzitter van de Vlaams Belang Jongeren (VBJ). Daar was ik al sinds 2015 achter de schermen actief. Onze jongeren worden als eersten geconfronteerd met de negatieve gevolgen van het beleid van de afgelopen decennia. Zij zijn als het ware de kanaries in de koolmijn. Een verschil met mijn middelbareschoolperiode is dat jongeren er nu zonder schroom voor durven uit te komen dat ze op Vlaams Belang stemmen. Dat was vroeger toch wel anders. In de peilingen na schooldebatten scoren we vaak meer dan 30 procent. Het signaal van de jeugd is heel duidelijk. Dat stemt me hoopvol.”

Filip Brusselmans ambieert geen nieuwe termijn als jongerenvoorzitter. Bent u kandidaat om hem op te volgen?

“Daar heb ik nog niet over nagedacht. VBJ ligt me na aan het hart, maar ik word er ook niet jonger op. Ik ben nu 29 jaar oud. Het is een vraag waarop ik vroeger nooit ‘nee’ had geantwoord, maar als er een betere of jongere kandidaat is, ga ik hem of haar zeker niet in de weg lopen. We zien wel wat het wordt.”

Waarom bent u in de politiek gestapt?

“Mijn politieke interesse is ontstaan op 16-jarige leeftijd. Ik kom uit een politieke familie, maar wel een socialistische (lacht). Mijn familie was in de jaren tachtig en negentig een leverancier van socialistische schepenen en burgemeesters. Mijn maatschappelijk engagement heb ik met de paplepel ingelepeld gekregen: ik ben altijd actief geweest in jeugd- en sportverenigingen.”

Ik geloof sterk in het verhaal van Tom Van Grieken: hij wil van Vlaams Belang een beleidspartij maken

“Mijn familie heeft haar vertrouwen in de socialisten rond de eeuwwisseling gelukkig opgezegd. Toch was ik de eerste die in Vlaams Belang en het Vlaams-nationalisme dé oplossing zag om ons volk het beleid te geven dat het verdient. Voor sommige familieleden kwam dat aanvankelijk als een verrassing. Maar een samenvatting van ons partijprogramma volstond vaak om deze voormalige socialisten ervan te overtuigen om op 9 juni op Vlaams Belang te stemmen. Ik ben blij dat ik sommigen van hen heb kunnen bevrijden van de vooroordelen uit het verleden.”

Waarom heeft u gekozen voor het Vlaams Parlement?

“In het Vlaams Parlement komen heel wat thema’s aan bod die nauw aansluiten bij mijn leefwereld. Ik mag heel wat jongeren tot mijn vrienden- en kennissenkring rekenen. Zij zetten vaak hun eerste stappen op de arbeids- en huizenmarkt. Hun input is voor mij bijzonder interessant. Je kan niet alles alleen doen. Je hebt voelsprieten op het terrein nodig.”

De Vlaamse overheid is subsidieziek

“Een ander voorbeeld is het personeelstekort in de kinderopvang. Mijn tweede dochter is geboren op 31 december 2023. Maar voor haar is pas vanaf oktober 2024 een plaatsje vrij in de kinderopvang. Mijn vrouw en ik zijn allebei aan het werk. We zullen dus stevig moeten puzzelen om de komende maanden te overbruggen. De Vlaamse overheid wil zoveel mogelijk mensen aan het werk krijgen, maar dan moeten er natuurlijk wel voldoende plaatsen in de kinderopvang zijn.”

Als u morgen een absolute meerderheid zou hebben en meteen één beleidsdaad mag stellen, welke zou dat dan zijn?

“Dan zou ik meteen de tekorten in de zorgsector en het onderwijs wegwerken. De Vlaamse regering heeft daar de afgelopen jaren onvoldoende in geïnvesteerd. Een groot deel van de budgetverhogingen is meteen tenietgedaan door de hoge inflatie. Onze samenleving draait op het onderwijs- en het zorgsysteem. De enige grondstof waar Vlaanderen over beschikt, is de grijze massa

van de Vlamingen. We moeten het onderwijs dus niet beschouwen als een bedrijf dat winst moet maken, maar als een investering in onze toekomst. Dat hebben we de afgelopen jaren te weinig gedaan.”

“De Vlaamse overheid is subsidieziek en subsidieert de gekste dingen. Ze moet zich opnieuw meer focussen op haar kerntaken. Het onderwijs en de zorgsector zijn er daar twee van, maar ook mobiliteit en kinderopvang verdienen de nodige aandacht. Veel werkzoekenden hebben geen wagen ter beschikking, waardoor ze afhankelijk zijn van het openbaar vervoer. Als de Vlaamse regering hun actieradius verder inkrimpt door haltes bij De Lijn te schrappen, komt dat de tewerkstellingsgraad natuurlijk niet ten goede.”

Zal het een grote aanpassing zijn om voortaan voor in plaats van achter de schermen te opereren?

“Dat denk ik wel. Ik heb tijdens de verkiezingscampagne aan iets meer dan twintig debatten deelgenomen. In het begin voelde het een beetje ongemakkelijk om de confrontatie aan te gaan met mijn conculega’s. Achter de schermen had ik steeds wat meer tijd om me in te lezen, terwijl ik tijdens de debatten vooral uit mijn parate kennis moest putten. De scherpte van het debat was voor mij nieuw. Jammer genoeg is het Vlaams Parlement nu twee maanden met vakantie. Ik sta te popelen om aan de slag te gaan. Wat mij betreft, mogen ze morgen al de eerste zitting organiseren.”

Weet u al aan welke commissies u zal worden toegewezen?

“Ik zal de komende legislatuur zetelen in de commissies voor Werk en Economie en voor Financiën en Begroting. Als kersvers commissielid stelde ik al een eerste vraag aan ontslagnemend minister van Werk Jo Brouns (cd&v) over de 6 miljoen euro transformatiesteun aan Audi Brussels. Bij een vertrek om strategische redenen heeft de Vlaamse overheid immers het recht om dat bedrag terug te vorderen. Ik wil van de minister weten of er al gesprekken lopen met de geplaagde autofabrikant en of hij van plan is om dat geld terug te vorderen.”

Waarom heeft u beslist om op de voorgrond te treden?

“Ik ben in 2021 en 2023 vader geworden, telkens van een dochter. Hun geboorte was voor mij de aanleiding om de politieke strijd aan te gaan. Ik ben uit de schaduw getreden om hen een betere toekomst te geven. De neerwaartste spiraal waarin we ons momenteel bevinden, moet worden doorbroken.”

OUDERSCHAP EN UITDAGINGEN

Moeilijkheden bij vervulling kinderwens naargelang gender en geaardheid

De geboortecijfers dalen in België al geruime tijd. In 2023 werden 110.198 baby’s geboren, wat het laagste aantal geboorten is sinds 1942. De gemiddelde leeftijd waarop een vrouw bevalt, bedraagt 31,3 jaar, terwijl de co-ouder 34,3 jaar oud is. Vrouwen worden gemiddeld genomen voor de eerste keer moeder rond hun 29ste Vandaag krijgt een vrouw gemiddeld 1,47 kinderen. In een tijd waarin steeds meer mensen moeilijkheden ondervinden om op natuurlijke wijze kinderen op de wereld te zetten, en er meer alternatieve gezinssamenstellingen bestaan, wordt men almaar creatiever om een kinderwens in vervulling te laten gaan. Wat is er tegenwoordig mogelijk en wie wordt met welke uitdagingen geconfronteerd?

De daling van de geboortecijfers is uiteraard niet louter te wijten aan een daling van de fertiliteit. Zo kiezen heel wat koppels er, omwille van uiteenlopende redenen, voor om minder of geen kinderen te krijgen.

Toch tonen de cijfers dat de fertiliteit er niet op vooruit gaat. Zo is het aantal zaadcellen bij de man in de laatste 50 jaar met maar liefst 60 procent gedaald. De vrouwelijke fertiliteit lijkt minder af te nemen, maar het feit dat vrouwen omwille van verscheidene motieven liever iets langer wachten met kinderen, heeft een wezenlijke impact. Daarnaast kunnen er andere elementen, zoals een verstoorde eierstok- en eisprongfunctie, endometriose en andere moeilijkheden een succesvolle zwangerschap verhinderen. Grosso modo ligt de oorzaak van het uitblijven van een natuurlijke zwangerschap voor 50 procent bij de mannen en voor 50 procent bij de vrouwen.

Indien een klassiek koppel moeilijkheden ondervindt bij de natuurlijke voortplanting, liggen er een aantal concrete pistes open. Naast voor de hand liggende aanpassingen aan de levensstijl van het paar, kunnen er chirurgische ingrepen uitgevoerd worden bij zowel de man als de vrouw, hormoonbehandelingen worden toegediend of men kan kunstmatig gaan insemineren. De bekendste vruchtbaarheidsbehandeling op heden is wellicht de in-vitrofertilisatie. Een IVF-behandeling is een vruchtbaarheidsproces waarbij de eicel buiten het lichaam wordt bevrucht. Het embryo wordt daarna terug in de baarmoeder geplaatst. De slaagkansen van een IVF-behandeling lijken te variëren en artsen waarschuwen voor te hoge verwachtingen bij de patiënt. Per behandeling bedraagt de kans op succes zo’n 20 procent per cyclus, maar aangezien koppels vaak meerdere pogingen ondernemen, raakt de helft van hen na gemiddeld drie pogingen zwanger. Helaas betekent dat dat er ook koppels kinderloos achterblijven.

Andere geaardheid

Niet iedereen kan evenwel kiezen voor natuurlijke voorplanting. Naar schatting zo’n 3 tot 8 procent van de bevolking bestempelt zichzelf als ‘holebi’. Exacte cijfers zijn evenwel moeilijk te achterhalen, omdat antwoorden sterk durven variëren naargelang de vraagstelling zich richt

op zelfbenoeming of effectief gestelde seksuele handelingen. In elk geval betekent dat dat een significante groep binnen onze maatschappij in feite ‘onvruchtbaar’ is, of op z’n minst onvruchtbaar in de zin dat met de vaste liefdespartner geen kind verwekt kan worden.

Het aantal zaadcellen bij de man is in de laatste 50 jaar met maar liefst 60 procent gedaald

Principieel kunnen we stellen dat personen met een kinderwens in een homoseksuele relatie aldus een andere route dan die van de gebruikelijke natuurlijke voortplanting moeten bewandelen om die in vervulling te zien gaan. Indien zij toch een natuurlijke bevruchting wensen, moeten ze er genoegen mee nemen dat het kind biologisch niet rechtstreeks afstamt van één van de twee ouders. Niets belet een lesbisch koppel natuurlijk om donorzaad te zoeken bij een familielid van de niet-dragende moeder. Wat dat betreft, zitten zij in hetzelfde schuitje als heterokoppels die om biologische redenen geen kinderen kunnen verwekken.

Adoptie in de breedste zin

Zo kunnen koppels, ongeacht hun geaardheid, maar ook alleenstaanden, concreet kiezen om een adoptietraject op te starten. Adoptie wordt gedefinieerd als het wettig aannemen van iemand als kind, hoewel die persoon geen biologische afstammeling is. Juridisch wordt er een afstammingsband gecreëerd die primeert op de biologische. Enerzijds bestaat er de volle adoptie, waarbij het geadopteerde kind onherroepelijk alle juridische banden met de biologische ouders verliest, en anderzijds heb je de gewone adoptie, die ruimte laat voor het behoud van de oorspronkelijke afstamming, aangevuld met een extra afstamming van de adoptieouders. Wie in Vlaanderen een kind wil adopteren, zal zich onderworpen zien aan een intensieve en langdurige procedure die varieert naargelang het gaat om de adoptie van een gekend of een ongekend kind, en of het om binnenlandse of buitenlandse adoptie gaat.

Naast leeftijdseisen en relatie-eisen voor de koppels moet de kandidaat-adoptieouder een voor-

bereidingstraject doorlopen en geschikt bevonden worden door de familierechtbank, die een geschiktheidsvonnis uitspreekt nog voor een concrete adoptieprocedure kan opgestart worden. Bovendien moeten de adoptieouders een maatschappelijk onderzoek ondergaan om te verifiëren of ze in staat zijn de zorg op zich te nemen. Daarnaast moeten er meerdere gesprekken met maatschappelijke werkers en psychologen gehouden worden. De wachttijden voor de volle adoptie van een ongekend binnenlands kind kunnen nadien ook nog eens aanzienlijk oplopen. Per jaar worden er zo’n 20 kinderen afgestaan voor adoptie en stellen ongeveer 150 à 200 koppels of alleenstaanden zich kandidaat. Kind & Gezin raamt de totale doorlooptijd op 9 tot 10 jaar. De volledige wachttijd kan verder oplopen als er veel kandidaat-adoptieouders of weinig kinderen zijn. Draagmoederschap en donorzaad Draagmoederschap betekent dat het genetisch materiaal van de wensouders (of minstens één van hen) wordt gebruikt om een zwangerschap tot stand te brengen bij een draagmoeder die geen intentie heeft om het kind dat zij ter wereld zal brengen op te voeden. Zo is er geen, of een beperkte, genetische link tussen het kind en de draagmoeder, en is het de bedoeling dat het kind na de bevalling wordt afgestaan aan de wensouders. Tot op heden bestaat er in België geen wettelijk kader voor commercieel of puur altruïstisch draagmoederschap, hoewel het wel wordt aangeboden in bepaalde fertiliteitscentra. Het loutere feit dat er geen wettelijk kader bestaat, impliceert niet dat de praktijk illegaal is. Pijnpunt is echter dat op geen enkel moment de wensouders zeker kunnen zijn dat de draagmoeder het kind na de bevalling ook daadwerkelijk zal afstaan. Indien de dragende persoon dat niet doet, dan speelt het adagium ‘mater certa est’. De Belgische wetgever poneert een onweerlegbaar vermoeden dat een kind dat geboren wordt uit een vrouw, die vrouw tot juridische moeder heeft. Bovendien maakt men geen onderscheid tussen de situatie waarin het kind ontstaan is uit een eicel van de vrouw uit wie het geboren is, of de eicel van een andere vrouw.

De wensouders zijn hier dus te allen tijde onderworpen aan de ‘goodwill’ van de draagmoeder. Bedenkt zij zich, dan kan hier legaal niets tegen gedaan worden. Een draagmoederschapscontract verandert hier niks aan, aangezien het gaat om regels die de openbare orde aanbelangen, waarvan niet kan worden afgeweken. Hier bovendien een financiële incentive aan verbinden, is in België in strijd met de goede zeden. Andere landen, zoals de Verenigde Staten, houden er wat dat betreft een meer flexibele houding op na. Het verkrijgen van een zaaddonor is, in tegenstelling tot het vinden van een draagmoeder, een relatief eenvoudige en goedkope onderneming. Indien een man als anonieme spermadonor optreedt, kan diens identiteit niet achterhaald worden en kan de man niet tot vaderlijke plichten gedwongen worden. In geval van een gekende zaaddonor, kan het mogelijk wel tot

een gerechtelijke vaststelling van vaderschap en afstamming komen.

Vruchtbare versus onvruchtbare mensen

Zoals hoger vermeld, bevinden biologisch onvruchtbare heterokoppels zich in deze in een gelijkaardige situatie als koppels uit de holebigemeenschap en alleenstaanden. Omwille van de biologische realiteit dat hun gezinssituatie geen kinderen kan voortbrengen op natuurlijke wijze, zien zij zich genoodzaakt alternatieve manieren te zoeken om aan hun kinderwens te voldoen.

Commercieel draagmoederschap wordt aangeboden in bepaalde fertiliteitscentra

Men kan hierbij een filosofische kanttekening maken. Hoewel die mensen misschien feitelijk even goede ouders kunnen zijn als mensen die toevallig over functionele voortplantingsorganen beschikken, moeten zij een complexe, tijdrovende en kostelijke procedure doorlopen. Is dat oneerlijk? Het kan in elk geval een ontzettend gevoel van onrechtvaardigheid in de hand werken.

Vrouwen versus mannen

Homoseksuele en alleenstaande mannen, alsook heterokoppels waarbij de vrouw de onvruchtbare partij is, worden geconfronteerd met de ontegensprekelijke werkelijkheid dat vrouwen nog crucialer en onvervangbaarder zijn bij het ter wereld brengen van een kindje. Het doneren van een kwakje zaad verbleekt bij het engagement, de inspanning en de emotionele binding die optreedt bij het voelen groeien van een kind in je eigen lichaam. Die mannen zijn dus genoodzaakt zich te wenden tot één van de intensieve trajecten zoals hierboven vermeld of moeten op zoek gaan naar een persoon die beschikt over een functionerende baarmoeder op wie ze blindelings moeten vertrouwen, zonder enige garantie dat zij zich de seconde na de bevalling niet bedenkt. Men hoeft niet over een wilde fantasie te beschikken om zich in te beelden dat dat tot schrijnende situaties kan leiden. Mensen bereiden zich jarenlang voor en kijken reikhalzend uit naar de dag waarop hun onverhoopte wens om een gezin te stichten in vervulling gaat, om die op het laatste nippertje alsnog aan hun neus te zien voorbijgaan. Dit thema opent onvermijdelijk een ethische doos van Pandora. Hoewel er ongetwijfeld een wezenlijke groep bestaat van ongewenst kinderloze mensen, is het maar de vraag of er überhaupt sluitende systemen kunnen uitgedacht worden om in hun kinderwens te voorzien. Elk kind heeft recht op een ouder, maar een afdwingbaar recht op een kind lijkt allesbehalve evident.

Turkse invasie van Cyprus in 1974

Op 20 juli zal het precies een halve eeuw geleden zijn dat Turkije Cyprus binnenviel. Nu een bijna vergeten daad van agressie, maar wel een met verstrekkende geopolitieke gevolgen die tot op de dag van vandaag nazinderen.

Cyprus ligt in de Middellandse Zee, voor de kust van Turkije en Syrië, en bijgevolg op de snijlijn van verschillende culturen, en dat leidde tot een erg bewogen en beladen geschiedenis. De strategische ligging van het eiland was vaak de inzet van bittere strijd en heeft eeuwenlang bloed en tranen gekost. De culturele identiteit van het eiland werd beslissend en onuitwisbaar bepaald door de vestiging van de Myceense en Achaeïsche Grieken tussen de dertiende en de elfde eeuw voor onze jaartelling. Ze introduceerden de Griekse taal en de Hellenistische cultuur, die tot op de dag van vandaag door de Grieks-Cyprioten bewaard is gebleven.

Cyprus was, vanaf het begin van zijn geschiedenis, de springplank van vele veroveraars. De Assyriërs, de Egyptenaren en de Perzen maakten zich om de beurt meester van het eiland. Alexander de Grote bevrijdde het eiland van de Perzen, waardoor Cyprus in 333 voor onze jaartelling een deel van zijn rijk werd. Bij de verdeling van het Romeinse Rijk in 395 werd Cyprus een provincie van het Oost-Romeinse Rijk.

DE GRIEKSE TAAL EN HELLENISTISCHE CULTUUR IS TOT VANDAAG DOOR DE GRIEKSCYPRIOTEN BEWAARD GEBLEVEN

In recentere tijden kwam het eiland onder het gezag van de Franken in 1192, de Venetianen in 1489 en de Ottomaanse Turken in 1571. De Turkse periode duurde tot 1878, toen Groot-Brittannië Cyprus in ‘bruikleen’ kreeg in ruil voor de Britse toezegging dat men Turkije tegen Rusland zou beschermen. In 1914 annexeerde Groot-Brittannië - dat toen in oorlog was met het Ottomaanse Rijk - Cyprus en in 1923 deed Turkije, onder het Verdrag van Lausanne, definitief afstand van alle aanspraken op het eiland. In 1925 verklaarde Groot-Brittannië Cyprus tot kroonkolonie.

REPUBLIEK CYPRUS

Cyprus werd op 16 augustus 1960 uitgeroepen tot een onafhankelijke en soevereine staat - de Republiek Cyprus - op basis van de Overeenkomsten van Zürich en Londen, na een vier jaar durende gewapende bevrijdingsstrijd tegen de Britse koloniale overheersing. Volgens de oprichtingsovereenkomsten stonden voortaan drie landen - Griekenland, Turkije en Groot-Brittannië - garant voor de nieuwe staat. De grondwet van 1960 voorzag in een Grieks-Cypriotische gemeenschap en een Turks-Cypriotische gemeenschap, terwijl de Armeense, Maronitische en Latijnse religieuze groeperingen moesten kiezen om tot een van de twee gemeenschappen te behoren. Alle drie de groepen kozen ervoor om deel uit te maken van de Grieks-Cypriotische gemeenschap. Volgens de volkstelling van 1960 telde Cyprus 572.707 inwoners, bestaande uit 77,1 procent Grieks-Cyprioten, 18,2 procent Turks-Cyprioten, 1,1 procent Armeniërs, Maronieten en Latijnen, en 3,6 procent anderen. De grondwet van 1960 voorzag ook in een presidentieel regime waarbij de president, zijnde aartsbisschop Makarios, Grieks was en vicepresident Vasil Küçük Turks, gekozen door hun respectieve gemeenschappen. Bovendien waren drie van de tien ministerposten gereserveerd voor Turks-Cyprioten. Hetzelfde gemeenschappelijke dualisme (70 procent Grieks en 30 procent Turks) gold voor de samenstelling van het Huis van Afgevaardigden, het ambtenarenapparaat en alle andere overheidsdiensten.

EEN BURGEROORLOG IN DE STEIGERS

Het werd al snel duidelijk dat de noch de Grieks-Cyprioten, noch de Turks-Cyprioten opgezet waren met de grondwet. Het kwam tot protesten die spoedig escaleerden. Zeker nadat het conflict ontspoorde

tot regelrechte confrontaties tussen aanhangers van EOKA, een Grieks-Cypriotische nationalistische organisatie, en het TMT, de ‘Türk Mukavemet Teskilati’, een Turkse paramilitaire verzetsbeweging, waarbij meer dan 500 doden vielen.

Terwijl president Makarios aan de grondwet sleutelde en probeerde te bemiddelen, trokken de Turks-Cyprioten zich in 1964 terug uit de regering en richtten eigen enclaves op. Cyprus leek met een rotvaart op een burgeroorlog af te stevenen. De verontruste regering deed daarop een beroep op de VN-Veiligheidsraad, die de soevereiniteit en wettigheid van de Republiek bevestigde en een contigent blauwhelmen stuurde om de steeds wankeler wordende vrede te bewaren.

SCRAMBLE FOR CYPRUS

De gespannen toestand liep helemaal uit de hand nadat de militaire junta, die destijds over Griekenland regeerde, op 15 juli 1974 een staatsgreep pleegde om president Makarios en de legale regering van Cyprus omver te werpen. Makarios, die een autonome en eengemaakte republiek voorstond, had zich net iets te hard verzet tegen de annexatieplannen van Athene. Hij kon ternauwernood aan de dood ontsnappen en naar Engeland vluchten. De volgende dagen werden gekenmerkt door chaos en overal opflakkerend geweld. Turkije gebruikte zijn positie als garantland als voorwendsel om op 20 juli met parachutisten en een amfibische landingsoperatie Cyprus binnen te vallen. Ze bezetten een smalle strook langs de weg van Kyrenia en Nicosia. Toen op 22 juli - onder zware internationale druk - de eerste vredesonderhandelingen plaatsvonden, hadden beide partijen zich al bezondigd aan oorlogsmisdaden, gaande van het platbranden van hele wijken over groepsverkrachtingen tot het martelen en executeren van burgers.

DE TURKSE REPUBLIEK

VAN NOORD-CYPRUS

Om meer druk op de ketel te zetten, lanceerde Turkije tussen 14 en 16 augustus 1974 een tweede, nog grootschaligere invasie waarbij uiteindelijk 37 procent van het grondgebied van het eiland werd bezet. Op bevel van Ankara voerden de Turkse bezettingstroepen een brute politiek van etnische zuivering. Als gevolg hiervan raakten naar schattingen van het Internationale Rode Kruis 200.000 Cyprioten ontheemd en werden 1.619 mensen als vermist opgegeven. De Turken verhinderden de terugkeer van Grieks-Cyprioten naar hun oorspronkelijke woonplaatsen en stuurden de volgende decennia meer dan 100.000 Turken - hoofdzakelijk uit Anatolië - als kolonisten naar Cyprus.

HET TURKIJE VAN ERDOGAN IS VANDAAG HET ENIGE LAND TER WERELD DAT NOORD-CYPRUS ERKENT

De volgende jaren raakten alle onderhandelingen in het slop en verzeilde men in een uitzichtloze patstelling. De naar Cyprus teruggekeerde president Makarios deed een aantal toegevingen aan de Turks-Cyprioten, maar die riepen in november 1983 met de steun van Turkije, de Turkse Republiek van Noord-Cyprus, een ‘onafhankelijke staat’, uit. Die eenzijdige actie werd door de VN-Veiligheidsraad scherp veroordeeld en juridisch ongeldig verklaard in twee resoluties waarin werd opgeroepen tot intrekking van de verklaring. Het Turkije van Recep Tayyip Erdogan is vandaag het enige land ter wereld dat die republiek erkent. Nadat Cyprus in 2004 lid is geworden van de EU, is Noord-Cyprus de facto een stuk Europees grondgebied dat intussen al een halve eeuw illegaal bezet is.

JAN HUIJBRECHTS

LEZERSBRIEVEN

Rechtzetting Pallieterke, In ’t Pallieterke van 26 juni jongstleden schrijft u in een artikel met als titel ‘David Rosenberg: een mooie stamboom maar ook cannabisstruiken’ dat ik “geld verdien met het promoten van en investeren in cannabisgebruik”. Mag ik ter zake een en ander rechtzetten? Ik verdien al zeker geen geld met het “promoten van cannabisgebruik”. Mijn activiteiten ter zake beperken zich tot het financieel management van firma’s in de Verenigde Staten die investeren in de productie van medicinale cannabis. Het gaat om pijnstillers en geneesmiddelen op basis van cannabis die enkel op doktersvoorschrift kunnen worden gemaakt. Al mijn activiteiten ter zake moeten binnen het kader van medicinale cannabis geplaatst worden. Ik heb de legalisering van canabis of softdrugs in België nooit bepleit, omdat de toelating van de relatief onschuldige cannabis een ontoelaatbare vorm van normvervaging en banalisering van (soft)drugs met zich meebrengt. Daarom ben ik in ons land enkel voorstander van het creëren van een wettelijk kader rond medicinale cannabis op doktersvoorschrift. Ik ben dus geen “grote promotor van de legalisering van softdrugs”, maar een tegenstander op basis van mijn ervaringen. Ik besef ten volle het risico van het onbeperkt en niet medisch gecontroleerd gebruik van softdrugs. Ik wijs er ten slotte op dat ook het Vlaams Belang zich in zijn verkiezingsprogramma voor de federale en Vlaamse verkiezingen van 9 juni jongstleden op bladzijde 29 uitspreekt voor “het toelaten van het gebruik van bepaalde drugs zoals cannabis voor medische doeleinden”. Ik schaar mij ten volle achter het standpunt van het Vlaams Belang ter zake.

David Rosenberg, Antwerpen

Zwarte schapen van Marine

Le Pen

Pallieterke, Als men in de voorgeschiedenis graaft, vindt men overal iets. Mitterrand, bijvoorbeeld, was aanvankelijk een aanhanger van Pétain (zoals al de Franse bisschoppen, naar de getuigenis van Teilhard de Chardin). Spaak was eerst een communist, doorliep daarna een hele socialistische loopbaan en werd ten slotte liberaal. Bijna het hele bestuur van de Volksunie, met voorzitter Gabriels op kop, liep over naar wat het zelf de ‘Pest Voor Vlaanderen’ had genoemd. Ook ‘Bertje’ Anciaux doorliep een hele reeks partijen. De voorbeelden liggen voor het grijpen…

A.K. Evrard, Gent

Peter De Roover Pallieterke, Peter De Roover wordt Kamervoorzitter. Mogen we na de ‘Bocht van Bracke’, van communautaire eisen naar sociaaleconomische prioriteiten, nu spreken van de ‘Roof van De Roover’, van Vlaamse soevereiniteit naar de affirmatie van het belgicisme? De Roover heeft zich tijdens zijn hele politieke carrière geprofileerd als een stamboek-Vlaming, iemand met zijn wortels diep vertakt in het Vlaams-nationalisme, een pionier van de Vlaamse beweging. Werd hij met zijn benoeming tot eerste burger (protocollair) van Belgenland soms weggepromoveerd door Bart De Wever om te voorkomen dat hij binnen de partij een te lastige klant zou worden die de rege-

ring van de premier zou blijven ambeteren met de communautaire agenda?

Krijgen wij met de Roof van De Roover bijgevolg een klare kijk op de Vlaamse ijskastpolitiek die N-VA zal hanteren: minstens dat confederalisme en zeker onze soevereiniteit bevriezen?

Omer Van Cauwenbergh, Leuven Koen Geens (1)

Pallieterke, Ik las in uw weekblad het vraaggesprek met de heer Koen Geens, met zijn aanmatigende uitspraak: “Mijn vierde en laatste boodschap is dat de Vlaamse Beweging cd&v dankbaar moet zijn. Wij waren de drijvende kracht achter vijf van de zes staatshervormingen. Vlaanderen is vandaag in de eerste plaats wat het is dankzij de cd&v.” Voor de verschillende staatshervormingen diende Vlaanderen steeds een hoge prijs te betalen voor het bekomen van bevoegdheden, hoewel Wallonië die ook kreeg. Thans wil mijnheer Geens het gezondheidsbeleid en het arbeidsmarktbeleid overhevelen naar de gemeenschappen. Waarom is dat niet gebeurd in een vorige staatshervorming, waarbij zijn partij ook betrokken was? Is hij misschien vergeten dat Jürgen Vanpraet, voormalig kabinetsmedewerker van minister Verlinden, ontslag heeft genomen wegens de onwil van de Franstaligen om over institutionele hervormingen te praten? Neen, cd&v en de andere Vlaamse partijen, met uitzondering van de twee V-partijen, getuigen nog steeds van een diepgaande knechtenmentaliteit ten overstaan van België en de Franstaligen, en van minachting ten opzichte van de eigen mensen. Hieruit blijkt duidelijk hun gebrek aan fierheid, aan trots op de eigenheid. En hier hebben symbolen hun waarde, mijnheer Geens, die onze vertegenwoordigers ertoe zouden moeten aanzetten zich ten volle in te zetten voor de eigen mensen en zoveel mogelijk bevoegdheden over te hevelen, zonder hiervoor een prijs te betalen. Pieter Moerman, Brasschaat

Koen Geens (2)

Pallieterke, “Vlaanderen is vandaag in de eerste plaats wat het is dankzij cd&v, niet dankzij de Vlaams-nationalisten”, liet Koen Geens optekenen in ’t Pallieterke van 11 juli. Hoezo, dankzij? Je moet wel een tsjeef zijn om te vergeten dat het ‘dankzij’ cd&v is dat de Vlaamse democratische meerderheid grondwettelijk aan banden is gelegd in de grendelgrondwet en dat de uitvoering van ieder besluit kan geblokkeerd worden in een paritair samengestelde regering. Heer Geens, bespaar ons jullie hypocrisie. Jef Nelis, Boechout

Eedaflegging

Pallieterke,

Tijdens de eedaflegging van de gestelde lichamen van het federaal parlement durven velen het aan de tweede en derde landstalen te gebruiken. Ook een zekere Bouchez wilde dat doen, maar struikelde bij het Nederlands toch ferm. Nu wil het toeval dat die Waalse ‘wonderboy’ in 2019, in een interview met de ‘onpartijdige’ VRT, beloofde Nederlands te leren. Blijkbaar is Nederlands toch te moeilijk, want de zeven woorden van de eed geraken er bij hem nog niet in. Zal dat ooit wel lukken bij die knaap?

Romain Peeters, Attenrode

Een lezersbrief insturen? Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente moeten worden doorgegeven voor publicatie bij uw brief.

gevangenen worden naar Turkije gebracht

Minimale aandacht voor 11 juli

Zo, die 11 julivieringen hebben we alweer gehad. Er waren de officiële vieringen en er waren de eerder radicale vieringen. En als we goed zijn ingelicht, waren er festiviteiten in een 200-tal Vlaamse gemeenten. Mooi, maar voor het Feest van de Vlaamse Gemeenschap zouden we toch mogen verwachten dat alle - állegemeenten in Vlaanderen iets zouden organiseren.

Het is altijd nuttig om eens door de Vlaamse media te struinen om te zien hoe er over de Vlaamse feestdag wordt bericht. Laten we beginnen op 10 juli, want dan geeft traditiegetrouw de minister-president (Jan Jambon) een redevoering aan het Groeningemonument in Kortrijk. Heeft u om 19 uur naar het VTM-nieuws gekeken, dan heeft u van die redevoering niets vernomen. Geen woord over de viering aldaar. De VRT daarentegen had wel een cameraploeg naar Kortrijk gestuurd en journaliste Anne Vanrenterghem mocht Jan Jambon enkele minuten interviewen. Als ’t goed is, zeggen we het ook.

Puccini

De plek waar Jambon mocht spreken, is natuurlijk meer dan symbolisch en in tijden van regeringsvormingen wordt zijn speech er alleen belangrijker door. Denken we toch. De dag erna: geen woord over de redevoering van Jan Jambon in onze zelfverklaarde kwaliteitsgazetten. Geen woord in De Morgen en evenmin een woord in De Standaard. HLN-redacteur Isolde Van Den Eynde is de enige die in haar column 11 juli koppelt aan de regeringsonderhandelingen. Bij De Standaard wordt in de editie van 11 juli enkel ruimte verleend aan oud-redacteur Guy Tegenbos die een kritisch artikel brengt over 50 jaar Vlaamse regering en de bijhorende uitdagingen voor de toekomst. Een bladzijde verder mag politicoloog Bart Maddens een column plegen over een opera van Puccini die gebaseerd is op de Guldensporenslag. Ik citeer: “De Guldensporenslag was geen obscure gebeurtenis, zoals belgicistische historici ons laten geloven.” Goed dat Maddens wat tegengewicht geeft tegen de negatieve riedeltjes als zou de Guldensporenslag van geen tel geweest zijn in de Europese geschiedenis. Zeepkisten

Terug naar onze Vlaamse televisiezenders. Op 11 juli zelf besteedde de VRT toch wel aandacht aan de officiële zitting in het Brusselse stadhuis. Bij de collega’s van VTM wordt het nieuws geopend met het politieke akkoord van de Waalse regering. Het is wachten tot helemaal op het einde van het nieuws om de reportage te zien over Vlaanderen Feest in Zedelgem. Daarbij gaat zowat alle aandacht naar de zeepkistenrace voor kinderen die aldaar georganiseerd werd. Evenmin op tv te zien: de uitreiking van de Vlaamse eretekens. Die eretekens worden door de Vlaamse regering uitgereikt aan mensen of organisaties die “bijdragen aan de ontwikkeling, het positieve imago en de uitstraling van Vlaanderen”. Dit jaar waren de gelukkigen: Swen Vincke, Barbara Ceuleers, Philippe Vandekerckhove en Hans Kluge. Enkel in de regiobladzijde van het Nieuwsblad werd aandacht besteed aan de huldiging van Barbara Ceuleers.

Vlaanderen-Europa

De voorbije weken brachten we de verschillende vieringen van Vlaanderen-Europa onder uw aandacht. Maar voor de uitreiking van deze Gulden Sporen is er bij de nationale pers nauwelijks aandacht. Enkel een klein artikel op de regiobladzijde van het Nieuwsblad over de viering in Antwerpen op het Schoonselhof. Die viering werd wel ‘live’ uitgezonden door regiozender ATV. En ’s avonds was er dan nog het muzikale evenement van Vlaanderen Feest op de Grote Markt van Antwerpen dat uitgezonden werd door de VRT. Uiteraard zonder Vlaamse Leeuwenvlag op het podium en ook in het publiek waren er dit jaar geen vlaggetjes te zien. Het was immers verboden (door de VRT?) om vlaggetjes uit te delen. In mijn overzicht heb ik me beperkt tot de gedrukte kranten en onze twee belangrijkste televisiezenders. Daarnaast is er natuurlijk ook ‘online’ wel wat berichtgeving terug te vinden, zeker als het over plaatselijke 11 julivieringen gaat. Maar over het algemeen was ook dit jaar de oogst mager. Het is ooit anders geweest...

PAL voor Vlaanderen is een project van PAL Academie vzw. Met die vzw zetten we onze kennis, kunde en netwerk in om het pad naar Vlaamse onafhankelijkheid te effenen. De vzw beschikt over ideeën en mensen, maar met uw financiële steun op rekening KBC BE39 7390 1640 4519 zouden we nog veel meer kunnen doen.

Commissievoorzitter Canon van Vlaanderen en stichter Cegeka ontvangen Gulden Sporen

Tijdens de 11 juliviering van de stad Antwerpen in het Schoonselhof heeft de Beweging Vlaanderen-Europa naar jaarlijkse traditie twee Gulden Sporen uitgereikt. Ze gaan steeds naar Vlamingen die een opmerkelijk spoor in de Vlaamse samenleving hebben getrokken. Professor Emmanuel Gerard en André Knaeper waren dit jaar de laureaten.

Professor Emmanuel Gerard was de commissievoorzitter van de Canon van Vlaanderen. Hij kreeg zijn Gulden Spoor voor Maatschappelijk Engagement uit de handen van Vlaams minister-president Jan Jambon (N-VA).

An De Moor, de voorzitter van de Beweging Vlaanderen-Europa, dankte hem in haar laudatio voor zijn “immense meesterwerk”. Dat is ondanks alle tegenkantingen toch verschenen. Intussen werden er al 30.000 exemplaren van verkocht.

“Het moet geen sinecure geweest zijn om als voorzitter zijn negen commissieleden - niet van de minsten - te beschermen tegen alle kritiek en hen blijvend te motiveren om het harde werk verder te zetten”, aldus De Moor. “Eindelijk is er een degelijk referentiekader en een synthese van alles wat belangrijk is om Vlaanderen beter te leren kennen.”

In zijn dankwoord benadrukte professor Gerard dat het hem plezier doet dat de Canon van Vlaanderen uiteindelijk veel positieve energie heeft losgemaakt. Hij is tevreden dat zijn werk ook plaatselijk tot creatieve initiatieven leidt en dat hij de nieuwsgierigheid naar het verleden van Vlaanderen heeft aangewakkerd. Hij benadrukte dat die nieuwsgierigheid

HORIZONTAAL

A. Electoraat

B. Lichaamsdeel - Stad in Oost-België

C. Roofvogel - Insectenetend zoogdier

D. Neon - Riviermonding

E. Bospad - Familielid

een kritische omgang met dat verleden geenszins in de weg staat.

Vlaams familiebedrijf

Antwerps burgemeester en federaal formateur Bart De Wever (N-VA) overhandigde een Gulden Spoor voor Economische Uitstraling aan André Knaepen, de stichter van het Vlaamse familiebedrijf Cegeka. Dat telt meer dan 9.000 werknemers en is actief in 19 landen. Het ondersteunt de Vlaamse Overheid in haar digitaliseringsdoelstellingen en staat mee aan de wieg van initiatieven zoals Flanders Technology and Innovation (FTI).

De Moor merkte in haar laudatio op dat Cegeka sinds de start in 1992 een onafgebroken groeitraject kent. “Het bedrijf blijft continu investeren in de eigen organisatie en groei: een schoolvoorbeeld van Vlaams ondernemerschap en durf”, klonk het. Knaepen was bijzonder vereerd dat hij een Gulden Spoor in ontvangst mocht nemen: “Voor mij is dit een bekroning voor het werk van meer dan 30 jaar onafgebroken groei van Cegeka.”

ANTON SCHELFAUT

F. Beschermd om niet in te storten - Verzameling van topografische kaarten

G. Aanhangster van de leer dat alles van het toeval afhangt

H. Gevolg van vuur - Modegril

I. Christelijke seniorenvereniging - Grasveld

J. Aanhangsel aan een sollicitatiebrief - Internetlandcode voor Zambia - Naaldboom

K. Gelijkluidende woorden maar verschillend in betekenis

L. Surveilleren - Hemelhof

VERTICAAL

1. Afgestemd op de behoeften van de koper

2. Elke - Waalse aanbieder van kabeldiensten

3. Meisjesnaam - Beroemde Engelse paardenrenbaan - Woord waarmee je naar jezelf verwijst

4. Oost-Vlaamse gemeente - Actiegroep die ageert voor het behoud van het Vlaamse karakterZie ommezijde

5. Uitwisselingsprogramma voor universiteitsstudenten - Alles (in samenstellingen)

6. Eerste president van Turkije - Pers. vnw.

7. Bloedwei - Waalse stad

8. Katholieke universiteit - Vermenging van een metaal met kwik

9. Goed voorbereide activiteit - Elegant dier

10. Bezieler van Milk Inc. - Lagere schoolAtmosferische beweging 11. Luchtbewegingsleer

12. Lumen - Internetlandcode voor ZwedenTiencijferige codering die aan boeken wordt toegekend

KARL VAN CAMP

X van de week!

Trump had dood moeten zijn! Hij had nu in een koelkast moeten liggen in afwachting van een teraardebestelling op een of ander golfveld naar keuze. En nu mag u niet op mij beginnen te schieten. Dat is niet mijn mening. Dat heeft hij zelf gezegd. “Ik had dood moeten zijn. De dokter heeft gezegd dat het een mirakel is dat ik nog leef.” Dat is een beetje vreemd. Persoonlijk zou ik nooit een dokter vertrouwen die zegt dat ik stervende ben omdat mijn oor bloedt.

De aanslag op Trump is een orgelpunt in de meest absurde Amerikaanse verkiezingen ooit. Zeg maar: de meest absurde verkiezingen ooit. Een paar dagen geleden hadden de Amerikanen nog de keuze tussen één oude en één dementerende knakker als leider van de vrije wereld. De polarisering daarrond was al enorm. Democraten en Republikeinen kunnen elkaar niet horen of zien omwille van de verschillende politieke standpunten. Dat was al enigszins opmerkelijk.

De aanslag op Trump is een orgelpunt in de meest absurde Amerikaanse verkiezingen ooit

Maar sinds één van de twee knakkers beschoten werd, is het hek helemaal van de dam. Sommigen stellen het voor alsof Joe Biden

persoonlijk op dat dak lag om Trump af te knallen. Iets wat overigens boeiende beelden had kunnen opleveren. Wat zou hij geraakt hebben?

Het is de woke boemerang van het gekwetst worden die het recht geeft om te kwetsen, zonder dat iemand nog aan relativeren toekomt

“Het was de demonisering door Biden die een jongeman heeft aangezet om een aanslag te plegen”, klinkt het. Een boodschap die gretig wordt gedeeld door de fans van Trump op X. Waarna de fans van Biden een selectie maken uit de bibliotheek aan retoriek die Trump over Democraten heeft nagelaten. Die liggen allemaal op beeld vast. Anders hadden Biden noch Trump het kunnen ontkennen of bevestigen.

Vroeger was het niet beter qua retoriek

Vroeger was het niet beter qua retoriek. Het enige wat echt veranderde, is dat men er steeds meer een zaak van maakt vooraleer men er zelf een schepje bovenop doet. Het is de woke boemerang van het gekwetst worden die het recht geeft om te kwetsen, zonder dat iemand nog aan relativeren toekomt. Het begon als een trucje op links door een gebrek aan argumenten. En rechts heeft dat trucje naadloos overgenomen.

Profi ciat met je Vlaamse overtuiging!

KONING FILIP HEEFT KEIZERSAMBITIES

“Ik ben een confederalist”overtuigd

Nog 6 jaar te gaan en België is 200 jaar oud. Tenzij er iets tussenkomt natuurlijk. Maar dat zal niet aan onze koning liggen, die volgens experts en koningskenners “een vlekkeloos parcours” rijdt. Dat betekent in de praktijk dat hij vooral zijn mond houdt en niet te hard probeert op te vallen. Maar voor één keer maakt koning Filip een uitzondering in een openhartig 21 juli-interview met - hoe kan het ook anders - ’t Pallieterke. “Vindt u dat ik de persoonlijkheid heb van een IKEA-bloempot?”

Koning Filip is in een opperbeste bui wanneer hij ons ontvangt in het koninklijk paleis dat helemaal in het nieuw zit. Het gebouw blinkt in zijn vel van schoongemaakte stenen. Hij stelt voor om een ommetje te maken in zijn tuin. Liefst 220 voetbalvelden groot, terwijl zijn buren, de Brusselaars, smeken om een streepje groen. “Ik ga het u niet verhullen. Mijn tuin is mijn koninkrijk. Als die Brusselaars groen willen, dan moeten ze maar op Groen stemmen.

Duitstalig rijk voorzien voor mijn jongste broer Laurent. U mag niet onderschatten wat voor verantwoordelijkheid het is om staatshoofd te zijn. Maar ook koning Laurent zal binnen de Unie blijven, heeft hij beloofd.”

Sire, dit is 2024. Het volk zal u echt niet veroordelen om een vettige foto met een blonde boerenmeid aan uw degen geregen. Het zal u net mannelijker maken.

FILIP: “Boerenmeid? Ik vrees dat het eerder om een… (herpakt zich). U heeft natuurlijk gelijk, meneer Pallieter, maar ik laat het hem toch maar. Tenslotte delen we eenzelfde moeder. Maar mag ik u iets vragen, meneer Pallieter?”

Uiteraard, Sire.

FILIP: “Vindt u dat ik het charisma en de persoonlijkheid heb van een IKEA-bloempot? Het is een verwijt dat ik van niet-royalisten al eens te horen krijg.”

Sire, dat is een grove leugen!

FILIP: “Dank u wel, ik ga ervan uit dat iemand van uw blad daar eerlijk in moet zijn ten opzichte van zijn lezersschare. Wij zijn gerustgesteld.”

Maar ben je al lid van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds?

Splits zelf de sociale zekerheid!

Sire, u moet dezer dagen dulden dat een Vlaams-nationalist uw federale regering gaat leiden. Dat moet toch een béétje pijn doen aan het Belgische hart.

Wij, Sire?

FILIP: “Soms gebruik ik wel eens het koninklijke meervoud om mezelf te omschrijven. Die voornaamwoorden zijn een koninklijk recht.”

Word lid van het VNZ.

“Helemaal niet. De kandidaat-premier is een Vlaams-confederalist. Dat is iets heel anders. Laat ons nu eens niet panikeren. De Vlaamse drang naar onafhankelijkheid wordt geleid door iemand die zegt niet onafhankelijk te willen worden. Dat is een geruststellende gedachte. Ik zie zelfs mogelijkheden om ons be-

“Ik zal u verbazen. Ik ben zelf een overtuigd confederalist. Maar elke entiteit moet natuurlijk wel een vertegenwoordiger hebben. Een koning voor Vlaanderen, Brussel en Wallonië. Misschien nog een graafje voor de Franstalige ‘Fédération Wallonie-Bruxelles’. Hertog mag ook, hoor. Dat zijn allemaal dotaties die we aan onze familie kunnen toevoegen. Zei ik dotaties? Ik bedoelde natuurlijk functies. Ik hoop in 2030, bij de viering van 200 jaar België, keizer te zijn van de verenigde koninkrijken

Wie ziet u geschikt voor die rol?

“Meneer Pallieter, u weet toch beter dan dat. Eerst de inhoud, dan de poppetjes. Maar het spreekt voor zich dat onze familie genoeg mensen in stock heeft om te voldoen aan de Belgische nood aan rolmodellen. De enige voorwaarde die ik stel voor deze leiders van morgen, is dat het mijn kinderen zijn. Verder moeten we het eerst hebben over de inhoud.”

U bent wel in uw enthousiasme de Duitstalige Gemeenschap vergeten. Daar zit

Het klinkt wel een beetje woke, Sire.

FILIP: “Dat is niet woke! Dat is al eeuwen oud. Het duidt op het belang van mijn functie als toekomstig Belgisch keizer. Wij staan daarop.” Hoe dan ook, Sire, u heeft eerder het charisma en de persoonlijkheid van een HEMA-bloempot.

“Niet helemaal. Alleen ligt de kroon daar al vast. Omdat hij in het bezit is van een gênante foto met een voormalig lief, heb ik ons

FILIP: “Wij zullen het zeggen aan onze vrouw.” Ontdek