't Pallieterke van 23 mei 2024

“Wij

willen Wallonië niet in deduwen”afgrond

WIE ZIJN DE DADERS VAN HOMOFOOB GEWELD?

Deze week stapte de ‘Brussels Pride’ nog eens op. De organisatoren hadden 250.000 deelnemers verwacht. Het werden er slechts 60.000, volgens de politie. Het belette verschillende kranten en de VRT niet om te zeggen dat het er “meer dan 200.000” waren. Ten bate van de goede zaak is de waarheid eventjes minder van belang, lijkt daar de overweging te zijn. Minder onschuldig is de vrij grove desinformatie over de daders van homofoob geweld. SUBSIDIESLURPENDE LETTERTJESLOBBY

juicht. Boegeroep van rechtse Antwerpenaren? Deelnemer Tim Lengelers licht een tip van de sluier op: “Ik geef les in de rand rond Brussel, dus ik krijg te maken met heel veel diversiteit en multiculturaliteit. Ik dacht dat het hier in Antwerpen veel minder zou zijn.”

De optocht stond dit jaar in het teken van de veiligheid van de LGBTQIA-gemeenschap. Volgens enkele rapporten zouden homo’s in Europa steeds meer te maken hebben met fysieke bedreigingen en geweld. In België zou 15 procent van die groep daar in 2023 mee te maken hebben gehad, tegenover slechts 9 procent in 2019. Slechts de helft van de homo’s zou nog hand in hand durven lopen.

Bij die rapporten is men opvallend zwijgzaam over het profiel van de daders. “Neemt de intolerantie toe?”, vraagt een journalist van Radio 1 aan Frank Schellings van RainbowHouse Brussels. Die antwoordt: “We merken toch dat in landen als Polen extreemrechts zeer sterk aanwezig is.” Polen? Zijn de daders extreemrechtse Polen? In heel Europa? De uitspraak van Schellings is geen eenmalige uitschuiver. Aan Bruzz zegt Rémy Bonny van Forbidden Colours: “In

onze samenleving zien we de voorbije jaren een verrechtsing, waarbij vooral extreemrechts LGBTQ+-rechten viseert. Het geweld wordt bijna aangemoedigd en dan gaan sommigen over tot actie.”

Komt de bedreiging voor homo’s dan van een verrechtsende samenleving en opgehitste rechtse militanten? Vreemd dat we nooit horen van rechtse militanten die daar in concreto bij betrokken zijn. Was de grootste held van rechts Nederland trouwens niet Pim Fortuyn? Is Chris Janssens niet één van de topfiguren van het Vlaams Belang? Lopen N-VA’ers niet mee in de Pride?

Jonge, niet-westerse mannen

Deze week werd in Antwerpen een ‘Regenboogwandeling’ gehouden. De deelnemers werden even vaak uitgejouwd als toege-

In Nederland is men wel bereid de olifant in de kamer te zien. Eerder dit jaar verscheen opnieuw een studie waaruit blijkt dat geweld en bedreigingen tegen homo’s disproportioneel het werk zijn van ‘niet-westerlingen’ en moslims, meestal jonge mannen. De helft van de daders heeft niet de Nederlandse nationaliteit en wanneer ze die wel hebben, zijn ze vaak van allochtone afkomst. Bij onze noorderburen heeft die openheid er ook al toe geleid dat de overheid specifieke campagnes heeft gericht op allochtone jongeren om hen aan te zetten tot verdraagzaamheid.

In Vlaanderen worden de homo’s slecht gediend door ideologen en militanten die beweren in hun naam te spreken. Wie niet bereid is te zeggen uit welke hoek het gevaar komt, neemt in feite de daders in bescherming. Ze zijn daardoor medeplichtig. Dat ze integendeel een beschuldigende vinger uitsteken naar rechts, dat net het meest waarschuwt voor de gevolgen van migratie, is een kwaadaardige leugen.

JURGEN

CEDER

“Cd&v is vandaag enkel nog een infuus voor de zuil”

De olifant, het muisje en de aap

In een vorige bijdrage had ik het reeds over het fenomeen van ‘social signalling’, waarbij mensen grote inspanningen leveren om te tonen dat ze tot een groep willen behoren. In Europa anno 2024 behoor je maar tot de categorie van de fatsoenlijke mensen wanneer je ‘LGBTQIA’ kan uitspreken zonder halverwege te haperen of te aarzelen. Zelf val ik buiten de prijzen. Tot de B of de T lukt het nog wel, maar daarna begin ik te twijfelen.

Eerlijk gezegd: ik doe ook niet bijzonder veel moeite, omdat ik het een absurd begrip vind. Er bestaat immers niet zoiets als een ‘LGBTQIA-gemeenschap’. Het letterrijtje impliceert dat mensen enkel op basis van - overigens zeer verschillende - seksuele voorkeuren toch allemaal tot dezelfde categorie van belaagde en gediscrimineerde slachtoffers behoren. Dat is gewoon feitelijk onjuist. Het is niet omdat een militante en rijkelijk gesubsidieerde lobby dat riedeltje verspreidt, dat het ook waar is.

Volgens een recent gepubliceerde ranglijst van 49 Europese landen komt België op de derde plaats inzake de rechten van holebi’s, biseksuele, transgender en intersekse personen. Het goede resultaat is voor de lobbygroepen geen reden om tevreden achterover te leunen. Volgens Rémy Bonny, directeur van vzw Forbidden Colours, betekent dat “dat we nog 22 procent kunnen verbeteren”. De studie geeft ook aan dat meer dan de helft van de LGBTIA-personen bewust vermijdt om hand in hand met hun partner over straat te lopen. In het verhaal wordt een zekere Antoine opgevoerd die vorige zomer klappen kreeg op het Lemmensplein in Anderlecht.

“Dat geweld wordt voor een deel natuurlijk aangewakkerd door de extreemrechtse politiek”, meent Bonny. “Vlaams Belang, bijvoorbeeld, duidt transgender personen en de LGBTIA-gemeenschap constant als zondebok aan. In onze samenleving zien we de voorbije jaren een verrechtsing waarbij vooral extreemrechts LGBTQIA-rechten viseert. Het geweld wordt bijna aangemoedigd en dan gaan sommigen over tot actie”, aldus Bonny.

Ik beschouw mezelf als tamelijk mild op ethisch vlak. Ik geloof niet in een opperwezen dat regeltjes oplegt over wat er tussen de lakens mag of moet gebeuren. Ik vind ook niet dat een overheid zaken heeft met wat volwassenen met onderlinge instemming uitspoken. De westerse beschaving stort niet in wanneer twee mannen elkaar zoenen. Ik stoor me ook niet aan uitingen van genegenheid, al getuigt het volgens mij wel van goede smaak om daar in de publieke ruimte toch een beetje discreet in te zijn. Dat geldt ook voor hetero’s. Ik erger mij wel gigantisch aan het feit dat men mij en de rest van de bevolking als idioten beschouwt. Als niet-hetero’s bepaalde wijken mijden, dan is dat niet wegens het vermeende gestook van extreemrechts, maar wel om dezelfde reden dat hetero’s die wijken mijden. De buurten waar homo’s niet hand in hand durven wandelen, zijn dezelfde buurten waar een jonge vrouw niet alleen durft te lopen. Het zijn dezelfde buurten waar ikzelf vaker dan elders over mijn schouder kijk.

Het extreemrechtse muisje wordt opgepompt tot een gigantische olifant, terwijl over de echte olifant met geen woord wordt gerept. Woorden als ‘islam’ of ‘massa-immigratie’ worden angstvallig vermeden. In de vele interviews wordt niet één kritische vraag gesteld. Op het einde van het verhaal komt de subsidieslurpende aap natuurlijk uit de mouw: met het dreigende succes van ‘extreemrechts’ moet de overheid nu dringend meer geld geven aan de lettertjeslobby.

Ik ben voor vrije meningsuiting. Die geldt ook voor manifeste onzin. Maar onzin moet niet noodzakelijk gesubsidieerd worden. Kijk, daar duikt al een mooie besparingspost op.

TOOGPRAAT

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pal.be

Lezersbrieven: lezersbrieven@pal.be

Abonnementen binnenland Abonnement buitenland: 3 maanden: 52 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 104 euro bestemming. Alle inlichtingen 1 jaar: 208 euro op de kantoren. Steunabo 1 jaar: 300 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs:

Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020) Kernredactie: Stijn Derudder (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock

Druk op regeringsvorming zal er wellicht sneller komen

Verwacht wordt dat er na 9 juni niet snel gewerkt zal worden aan een federale regering. Laat staan aan een Vlaamse. Pas na de gemeenteraadsverkiezingen van oktober zou laatstgenoemde formatie in een versnelling komen. Federaal zal er weinig gebeuren tot januari 2025. Maar daarna zal de druk toenemen. Van de financiële markten. Of van de laatste belgicistische machtsbastions. Paradoxaal genoeg zitten de werkgeversorganisaties erbij, of toch één ervan, terwijl de ondernemingen als eerste in het vizier van hogere taksen komen.

“Een slagveld van persoonlijke relaties.” Zo noemde uittredend premier Guy Verhofstadt (Open Vld) de situatie in de Wetstraat toen hij eind 2007 de opdracht kreeg om een tijdelijke regering te vormen, waarna Yves Leterme (cd&v) in het voorjaar van 2008 de fakkel zou overnemen. Dat slagveld was een gevolg van gespannen verhoudingen - om het zacht uit te drukken - tussen MR-kopstuk Didier Reynders, die in 2007 de verkiezingen had gewonnen, en de tandem van PS’er Elio Di Rupo en CDH-voorzitter Joëlle Milquet. Daarnaast stonden Franstaligen en Vlamingen (de nog relatief jonge N-VA had zich vastgeklikt aan cd&v, met succes) lijnrecht tegenover elkaar. Evenzeer als inhoudelijke meningsverschillen speelde het persoonlijke wantrouwen dus een grote rol.

Dat is anno 2024 ook de toestand in de Wetstraat. En daarvoor moet je niet op VTM naar Het Conclaaf van Eric Goens gekeken hebben; wat trouwens enkel de Vlaamse kant van de politiek-emotionele verhoudingen aantoont. Niemand gelooft elkaar. Enkel tussen N-VA-voorzitter Bart De Wever en Conner Rousseau (Vooruit) is er een normale vorm van omgaan met elkaar. En dus, als het een troost kan zijn: aan Franstalige kant is het minstens even erg. PS-voorzitter Paul Magnette en MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez lusten elkaar rauw. Veel succes dus om die mensen na 9 juni op een constructieve manier aan tafel te krijgen.

Wachten tot oktober

Naast de enorme budgettaire uitdaging van de volgende federale regering maakt die persoonlijke animositeit dat het zeer moeilijk wordt om de neuzen in dezelfde richting te krijgen. Opnieuw en voor de derde keer in vier verkiezingen wordt het een lange regeringsvorming van meer dan zes maanden. Federaal zeker. Vlaams kan het vlotter lopen, maar waarnemers gaan ervan uit dat de Vlaamse regering pas na de lokale verkiezingen in oktober zal worden gevormd. Men blijft immers ook na 9 juni op de partijhoofdkwartieren in campagnemodus. Dus een voorspelling: een nieuwe Vlaamse regering komt er tegen Allerheiligen. Federaal wordt het aanmodderen met informateurs, formateurs, verkenners, verzoeners, enzovoort. Deze keer geen druk van een coronapandemie die voor een snellere

regeringsvorming kan zorgen. Al was dat in 2020 ook relatief. Pas bij de tweede poging - eind september, begin oktober van dat jaar - kon de regering-De Croo echt aan de slag. In het voorjaar van 2020 leek een nationale en beperkte crisisregering al in de steigers te staan met PS en N-VA. Maar Paul Magnette had te veel koudwatervrees.

Toch de financiële markten?

Zijn we straks op weg om het record van de formatiegesprekken zoals in 2010-2011 met 541 dagen gepalaver te breken? Of de 494 dagen van 2020? Zij het dat sommigen het hebben over 296 dagen, tot de minderheidsregering Wilmès II aantrad op 17 maart 2020, met gedoogsteun van de Kamer… Analisten voorspellen dat het zeer moeilijk zal worden om voor Nieuwjaar 2025 een regering met volheid van bevoegdheden te vormen. En het voorjaar van 2025 zal ook niet veel opleveren. De grens van 300 dagen lijkt symbolisch. Dan zou de druk toenemen, stellen politicologen. Tenzij de financiële markten er eerder over beslissen. Het is en blijft een plausibele piste dat de rente op de Belgische staatsschuld stijgt als men niet snel begint met een sanering van de begroting. Als de Europese Commissie België op het budgettaire strafbankje zet, kan dat nog voor een versnelling zorgen.

VBO, met gedelegeerd bestuurder

Pieter Timmermans voorop, zal na maximum 300 dagen druk zetten om een federale regering te vormen

Alleen zijn er twee elementen die het risico doen dalen. Internationaal geldt bijna 300 miljard euro aan Belgisch spaargeld als onderpand voor de schuld. De netto-kapitaalpositie van een arme staat en rijke inwoners zou beleggers in Belgisch staatspapier geruststellen. Ten tweede is de situatie niet te vergelijken met 2011, toen er nog sprake was van een eurocrisis en België stilaan tot de ‘probleemlanden’ begon te behoren. Met als gevolg dat de rente op de schuld richting 5 procent steeg. Het leidde tot de vorming van de regering-Di Rupo en zowaar tot

een aantal maatregelen (aanpassing brugpensioen, strengere systemen van vervroegde uittreding, beperking in de tijd van de wachtuitkering voor schoolverlaters,…) die voor socialisten zeer moeilijk lagen. Druk uit onverwachte hoek

De situatie is nu dus anders. Vandaar een voorspelling dat de druk uit andere, misschien minder verwachte hoek zal komen, meer bepaald de financieel-economische kringen. Nu stelt de oude Belgische ‘haute finance’ niet veel meer voor sinds de bankencrisis van 20082009. Maar een organisatie als het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) telt nog altijd mee. Daarvan is bekend dat elke voorzitter aan het einde van zijn mandaat tot baron wordt gemaakt.

Een voorspelling: een nieuwe Vlaamse regering komt er tegen Allerheiligen

Welnu, de top van dat VBO met gedelegeerd bestuurder Pieter Timmermans voorop, zal na maximum 300 dagen druk zetten om een regering te vormen. Die er dan sneller komt dan men zou verwachten. Dat heeft de VBO-topman al via een omweg duidelijk gemaakt op sociale media, X in het bijzonder. Hij ergerde zich aan een discussie op Terzake (Canvas) met onder andere Bart Maddens over de mogelijke coalitie van een federale regering. Timmermans: “Eerlijk... Ik ben die analyses over wie met wie een regering kan maken spuugzat. Na 9 juni zal vrij snel duidelijk zijn welke coalities mogelijk zijn. En dan is de vraag: snel een regering of een uitputtingsslag totdat financiële markten ons dwingen een noodregering te vormen.”

Lees: Vivaldi II die net als Vivaldi I een allesbehalve bedrijfsvriendelijk beleid zal voeren, mag er blijkbaar snel komen. Als er maar een Belgische regering is. Tamelijk hypocriet als men weet dat organisaties als het VBO tussen twee verkiezingen in constant klagen dat de belastingen te hoog zijn, er amper aandacht is voor ondernemerschap en de belangen van het bedrijfsleven. Dat bedrijven straks als eerste in het vizier van hogere taksen komen, is blijkbaar geen probleem.

Die andere belgicistische sociaaleconomische organisaties, de vakbonden, zullen het graag horen. Of hoe de laatste tricolore ‘powers that be’ de regeringsvorming willen sturen op kap van de welvaart. Vooral dan van de Vlaamse welvaart.

KARIM VAN OVERMEIRE

Pieter Timmermans

NIEUW-CALEDONIË: WANNEER LINKS ZICH VERZET TEGEN OMVOLKING

“Het volk van dit land weigert te vergaan, uit te sterven. Of om simpelweg te verdorren, zichzelf op te geven. Zo zijn volkeren: gehecht aan hun wortels, hun cultuur, hun mythen, hun geschiedenis, hun aardrijkskunde.” Het zijn niet de woorden van Eric Zemmour of Tom Van Grieken, maar van de linkse Franse politica Christiane Taubira, voormalig minister van Justitie. Ze heeft het niet over een van de volkeren van Europa die hele steden zien verloren gaan aan immigratie, maar over de Kanaken van Nieuw-Caledonië.

Na de golf van dekolonisatie kon Frankrijk de zeggenschap behouden over twaalf overzeese gebieden. In de omgangstaal worden die de ‘Dom-Tom’ genoemd (‘départements d’outre-mer’ en ‘territoires d’outre-mer’). Eén ervan, Nieuw-Caledonië, haalt al een week het wereldnieuws door felle onlusten.

Daarbij vielen al zes doden, onder wie twee bij de gendarmerie. Plunderingen en vernielingen hebben al enorme schade aangericht. Net als bij de rellen van juni in Frankrijk zelf, worden vooral blanken geviseerd. Sophie Backès, gouverneur van de zuidelijke provincie en partijgenoot van Macron, zegt dat antiblank racisme de voornaamste drijfveer van het geweld is. Uit een recente enquête blijkt dat 57 procent van de Fransen dezelfde mening is toegedaan. Het geweld is vrijwel exclusief het werk van radicale Kanaakse ‘indépendendistes’, waarvan de linkse groep CCAT de spil is. Langs de andere zijde beginnen zich nu ook milities van blanken te organiseren, die met barricades hun winkels en woonwijken pogen te beschermen.

Spreidstand van links

Nieuw-Caledonië is een multiculturele samenleving. De Kanaken, de oorspronkelijke Melanesische bevolking, maken er bijna 40 procent van uit. 30 procent is van Franse origine. Die groep, de ‘Caldoches’ genoemd, houdt de economie draaiend, maar zijn succes wordt door de relschoppers gezien als het resultaat van ‘koloniale’ uitbuiting. Nog eens 30 procent is een gemengde groep van kleurlingen, Aziaten en Polynesiërs. Die brandbare mengeling is vorige week ontploft. We mogen de Kanaken zeker niet over één kam scheren: velen betreuren het geweld en de zinloze vernielingen.

Net als bij de rellen van juni in Frankrijk zelf, worden vooral blanken geviseerd

De aanleiding voor de onrust is een door Macron aangekondigde wijziging van het kiesrecht in Nieuw-Caledonië. Sinds de akkoorden van Matignon van 1998 mogen alleen de oorspronkelijke Kanaken en alle andere Fransen die er op dat moment woonden, stemmen bij plaatselijke verkiezingen en referenda. Nieuwkomers, zelfs met de Franse nationaliteit, mogen dat niet. Aangezien de afstammelingen van de Fransen die er eerder woonden wél mogen stemmen, komt dat eigenlijk neer op een toekenning van stemrecht dat volstrekt losstaat van nationaliteit of burgerschap, maar enkel op afstamming berust. Macron wil nu een herziening van de grondwet, waardoor ook Fransen die er al 10 jaar wonen mogen stemmen. De linkse

partijen verzetten zich hevig. Daardoor komen ze in een ongemakkelijke spreidstand terecht: in Frankrijk bepleiten ze stemrecht voor mensen die de nationaliteit niet hebben, maar in Nieuw-Caledonië willen ze stemrecht ontzeggen aan mensen die wel staatsburger zijn.

Le grand remplacement

Stel u de reacties voor indien N-VA of VB zou voorstellen om het stemrecht voor te behouden aan de mensen die hier nu wonen en hun afstammelingen, en daar alle anderen voortaan van uit te sluiten, of ze nu de nationaliteit verwerven of niet. Links in Frankrijk verdedigt die radicale toepassing van het ‘ius sanguinis’ in Nieuw-Caledonië met het argument dat men zo wil voorkomen dat de oorspronkelijke bevolking geminoriseerd wordt. Waarmee men eigenlijk zegt: de democratie mag best wat geweld worden aangedaan om te zorgen dat de autochtone bevolking aan de macht blijft.

We mogen de Kanaken zeker niet over één kam scheren: velen betreuren het geweld en de zinloze vernielingen

De argumenten die daarbij worden aangehaald, passen perfect in een verzet tegen omvolking (‘le grand remplacement’), dat evengoed van toepassing kon zijn op de bedreigde positie van autochtone Fransen in Frankrijk. De linkse columnist Jean-Michel Apathie sprak over “demografische evoluties in het nadeel van de Kanaken”. Christianne Taubira, de politica van het citaat in de inleiding, had ook al eens dezelfde beschouwing gemaakt over de autochtonen van Frans-Guyana: “Inheemse Guyanezen zijn een minderheid geworden in hun eigen land.” Andrée Taurinya, afgevaardigde van het linkse LFI, redeneerde gelijkaardig: “Iedereen wist dat het Kanaakse volk woedend zou reageren als het een minderheid in eigen land zou worden.”

‘Extreemrechts complot’

Merkwaardig toch. Als in elk van die zinnen de naam van de inheemse groep zou vervangen worden door ‘Fransen’, zouden linkse politici het minachtend over een ‘extreemrechtse samenzweringstheorie rond omvolking’ hebben. Taubira is zo iemand. Ze bestempelde eerder het idee dat Fransen een minderheid zouden kunnen worden in eigen land als ‘absurd’, ‘intellectueel bedrog’ en ‘de politiek van de angst’. Die tegenstelling werd scherp opgemerkt door Eugénie Bastié, columniste van de rechtse krant Le Figaro. Ik wil u de beste paragraaf uit haar tekst niet onthouden: “In onze musea en geschiedenisboeken

wordt ons geleerd dat er niet zoiets bestaat als een ‘historisch’ volk, dat spreken over wortels leidt tot moordpartijen, dat de vermenging van culturen geweldig is en dat we de grenzen moeten openstellen en moeten weigeren ons terug te trekken. Omdat het kolonialisme van het verleden de enige grote absolute zonde is, hebben alleen de voormalige gekoloniseerden het recht om hun identiteit op te eisen. De volkeren van Europa, die bedreigd worden door massale immigratie die hun evenwicht verstoort, hebben niet het recht om hun culturen en tradities te verdedigen. Creolisering is het lot van blanken, etnische bescherming dat van minderheden. We hekelen nationale voorkeur, we verdedigen Kanak-voorkeur. De omvolking is een extreemrechts complot in Europees Frankrijk; het moet bestreden worden in Nieuw-Caledonië.”

Voor links is het simpel Ik hoef u niet te vertellen dat die vergelijking niet goed werd onthaald bij links. De omvolking van Nieuw-Caledonië is het gevolg van een militaire verovering en niet van vreedzame migratie, probeert men daar. Dat argument snijdt geen hout. Nergens in Europa zou aanvaard worden dat een volk - de Duitsers van de Oostkantons bijvoorbeeld - op etnische basis voorrechten zou opeisen omdat men ooit door een militaire verovering in een ander land terecht is gekomen. Bovendien hebben de inwoners van Nieuw-Caledonië al drie keer de kans gekregen om bij referendum voor onafhankelijkheid te kiezen, maar hebben ze telkens met zeer grote meerderheid (laatst met 97 procent) ‘non’ gestemd. Ze hebben geen onafhankelijkheid, omdat ze die niet willen. De recente immigranten, die men het stemrecht wil onthouden, zijn trouwens ook vreedzaam het land binnengekomen.

Omdat het kolonialisme van het verleden de enige grote absolute zonde is, hebben alleen de voormalige gekoloniseerden het recht om hun identiteit op te eisen

Voor links is de zaak simpel. Net als bij de oorlog in Gaza wordt alles teruggebracht tot een conflict tussen blanke kolonisten - slecht - en niet-blanke gekoloniseerden - goed. Alle andere overwegingen, zoals democratie, zijn daarbij secundair. Ter rechterzijde was er meer onenigheid. Marine Le Pen vindt dat een vierde referendum niet mag uitgesloten worden als dat de rust kan laten terugkeren. Haar nichtje, Marion Maréchal, in juni lijsttrekker voor het concurrerende Reconquête, reageerde boos dat ze daarmee toegeeft aan het geweld. De lijsttrekker van Les Républicains reageerde in dezelfde zin: “Moeten er gendarmes vermoord worden om steun te krijgen van het RN?”

De Azerische connectie

De onrust kende vorige week een bijna surrealistische wending. Darmanin, de

Franse minister van Binnenlandse Zaken, beschuldigde er Azerbeidzjan van het gewelddadige protest in Nieuw-Caledonië aan te sturen. Bij de manifestanten was ook af en toe een vlag van dat land zichtbaar. Azerbeidzjan? Wat heeft een land in de Kaukasus te maken met een eilandengroep in de Stille Oceaan?

In Frankrijk bepleit links stemrecht voor mensen die de nationaliteit niet hebben, in Nieuw-Caledonië willen ze het ontzeggen aan mensen die wel staatsburger zijn

Om die vraag te beantwoorden moet je een stukje recente geschiedenis kennen, zoals beschreven in het editoriaal van Karim Van Overmeire van vorige week. Azerbeidzjan heeft met geweld de Armeense enclave Nagorno-Karabach veroverd. Sindsdien wordt in die regio een etnische zuivering doorgevoerd, die, omdat de daders moslims zijn en de slachtoffers christelijk, de internationale politiek en pers maar weinig beroert, in tegenstelling tot de obsessionele aandacht voor Gaza. Zo kon Azerbeidzjan zonder de minste vorm van protest deelnemen aan het Eurovisiesongfestival, wat voor Israël wel anders lag. Onder Macron is Frankrijk militaire hulp beginnen te verlenen aan Armenië. Vroeger had dat land een nauwe band met Rusland, maar Poetin heeft niets gedaan tegen de inlijving van Nagorno-Karabach. De Russische ‘vredesmacht’ in die regio blijft ook passief bij de etnische zuiveringen. De motieven van Frankrijk zijn niet helemaal duidelijk, maar mogelijk probeert Macron de Franse invloedssfeer uit te breiden naar een land dat door Rusland in de steek is gelaten. Daar schuilt ook het motief van de Azerische bemoeienissen aan de andere kant van de planeet: wraak tegen Frankrijk, al dan niet met goedkeuring van Poetin. De beschuldiging van Darmanin is zonder meer terecht: de ‘Initiatiefgroep van Bakoe’ steunt met Azerisch geld alle ‘antikoloniale’ verzetsgroepen in de Dom-Tom.

Haat is de enige rode draad

Hebben de Kanaken recht op bescherming van hun culturele eigenheid? Uiteraard. Waarom wordt ons dan niet hetzelfde gegund? Uit het debat rond het kiesrecht in Nieuw-Caledonië blijkt dat degenen die het felst opkomen voor de identiteit van de Kanaken, en daarvoor zelfs de democratie willen opzijzetten, dezelfden zijn die zich het felst afzetten tegen elke oproep om de identiteit van Europa te beschermen. Wie nu denkt dat links zichzelf vragen gaat stellen over die opmerkelijke tegenstelling, vergist zich. Niemand op links is geïnteresseerd in een samenhangend idee over het belang van culturele identiteit. Enkel de diepgewortelde vijandigheid voor alles wat blank en westers is, regeert. Of het nu over het conflict in Gaza, de zuivering van Nagorno-Karabach, het stemrecht Nieuw-Caledonië of het immigratiebeleid in Europa gaat: dat is de enige rode draad.

JURGEN CEDER

Onrust in Nieuw-Caledonië

Aantrekkelijk economisch regeerakkoord in Nederland

De linkerzijde, ook in Vlaanderen, moet nog even bekomen van het rechtse coalitieakkoord dat de Nederlanders hebben gesloten. Eens men voorbij het hijgerige gedoe van opiniemakers en linkse politici geraakt, is het moment gekomen om de economische pijlers van het regeerakkoord onder de loep te nemen. Die zien er zeer goed uit. Belastingverlagingen, besparingen en een Europese ‘opt-out’ of ‘derogatie’ voor de strenge stikstofregels voor landbouw en industrie.

Er zijn nog Europese landen waar de wil van de kiezer gerespecteerd wordt. Nederland bijvoorbeeld. De liberale VVD, de rechtse PVV, de landbouwpartij BBB en het christendemocratisch geïnspireerde NSC van Pieter Omtzigt hadden in november de Tweede Kamerverkiezingen gewonnen en bereikten uiteindelijk een akkoord. Ook al had het legioen van weldenkenden gehoopt dat die poging zou stranden en GroenLinks van Frans Timmermans via een omweg aan de macht zou komen. Niet dus. De partijen die verkiezingen gewonnen hebben, wilden breken met het beleid van de vorige regeringen-Rutte en dat blijkt ook uit het regeerakkoord. Tenminste wat het economische luik ervan betreft.

Begrotingstekort

“Terugdraaien” komt 18 keer voor in de budgettaire bijdrage van het akkoord. Het gaat dan over het verhogen van het minimumloon dat men wil terugdraaien of de belasting op de inkoop van eigen aandelen van een bedrijf. De komende jaren zal de economie gestimuleerd worden door belastingverlagingen à rato van 2 miljard euro én door besparingen voor hetzelfde bedrag.

Er wordt volop ingezet op kernenergie

Concreet worden de lastenverlagingen al vanaf 2025 ingevoerd, de besparingen volgen wat later. Dat betekent natuurlijk dat de budgettaire situatie van Nederland eerst zal verslechteren. Maar onze noorderburen kunnen het zich permitteren. Hier is geen begrotingstekort dat richting 5 procent van het bbp gaat en een stuk boven de 3 procentnorm van de Europese Commissie ligt.

“Terugdraaien” komt 18 keer voor in de budgettaire bijdrage van het akkoord

Economen hebben berekend dat het Nederlandse begrotingstekort zal stijgen van 2,1 procent van het bbp vandaag tot 3,3 procent in 2026 om dan opnieuw te dalen naar 2,8 procent. Mooi binnen de Europese normen. Dankzij het relatief stringente beleid van de voorbije jaren, kan men zich in Den Haag een aantal belastingverlagingen permitteren. Die zijn in België zo goed als ondenkbaar. Wel moeten er twee bedenkingen bij worden geplaatst. Het Nederlandse Centraal Planbureau (CPB) heeft nog niet álle aspecten van het regeerakkoord doorgerekend. Onverwachte budgettaire verrassingen zijn nog mogelijk. Ten tweede stellen verschillende topambtenaren op Financiën dat men eigenlijk moet streven naar een begrotingstekort van 2 procent en een financiële buffer van 17 miljard euro moet aanleggen om klaar te staan bij onverwachte economische schokken. Een te-

Veto-peiling geeft Voor U weinig kans

Studentenblad Veto lanceerde op 15 april een peiling onder de studenten en het onderwijzend personeel van KU Leuven. De resultaten bevestigen dat links de plak zwaait aan de universiteit, maar volgen anderzijds de relatieve trends van de andere peilingen. Interessant is dat ook naar de score van de kleine partijtjes gepeild werd.

Volt haalt bijna vijf procent bij de studenten

rechte bedenking, maar in Brussel kunnen we die discussie door het rampzalige beleid van de voorbije jaren niet eens voeren. Klimaatbeleid

Nederland krijgt dus aantrekkelijke fiscale en budgettaire plannen van de volgende Nederlandse regering. En dat geldt ook voor een aantal andere pijlers van het akkoord. Zo wordt volop ingezet op kernenergie. De bestaande kerncentrale van Borssele blijft langer open, maar dat was eigenlijk al bekend. Belangrijker is dat PVV, VVD, NSC en BBB vier nieuwe kerncentrales willen bijbouwen. Wel hangt daar een duur prijskaartje aan vast van 9,5 miljard euro, maar het is een symbolische beslissing met verstrekkende gevolgen. Het is het signaal dat men komaf wil maken met de obsessie van de Europese ‘Green Deal’. De EU wil een transitie naar een koolstofneutrale economie, maar de snelheid waarmee men dat wil realiseren, is gewoon niet haalbaar. Dat is de kritiek van de coalitiepartners op de keuzes van voormalig EU-commissaris Frans Timmermans: de EU wil de beste leerling van de klas zijn in de beperking van de CO2-uitstoot, maar is mondiaal slechts goed voor 7 procent van die uitstoot.

Opt-out voor Den Haag?

Vandaar dat de coalitie een aanpassing wil van het Europese beleid. Of beter: over de normen die aan Nederland worden opgelegd. Den Haag zal een uitzonderingsregime vragen, een ‘opt-out’. Dat heeft vooral betrekking op het asielbeleid. Bij een opt-out moet een lidstaat op een bepaald terrein het EU-beleid niet volgen. Zo heeft Denemarken een opt-out waardoor het niet tot de eurozone moet toetreden. Polen heeft een opt-out voor het Handvest van de Grondrechten van de Europese Unie, waardoor die grondrechten in de Poolse rechtbanken niet kunnen worden gebruikt.

In Nederland is het stikstofbeleid nog meer ontspoord dan in Vlaanderen

Nederland wil iets vergelijkbaars voor asiel en migratie én voor natuur en stikstof. Het is een technische discussie, maar eigenlijk bestaat er wat dat laatste betreft al zo’n regeling. De noorderburen genieten van een ‘derogatie’, wat anders is dan een zuivere opt-out. Een derogatie betekent dat de Europese Commissie aan een land meer tijd geeft om aan de Europese regels te voldoen. Nederland heeft een stikstofderogatie en mag dus meer stikstof per hectare uitstoten dan andere EU-lidstaten. Die uitzondering zou in 2026 wel verdwijnen. Welnu, de coalitiepartijen willen dat terugdraaien en de derogatie langer aanhouden. Dat zou de landbouw én de industrie meer ademruimte moeten geven, want in Nederland is het stikstofbeleid nog meer ontspoord dan in Vlaanderen. Daar maken rechters dat er echt zo goed als geen investering in landbouw en industrie meer mogelijk is. De PVV, VVD, NSC en BBB willen los uit die omknelling. Europese verkiezingen

Opiniemakers zeggen dat dat niet gaat lukken en dat men op een Europese muur zal botsen. Dat valt nog te bezien. Het volgende Europees Parlement, en wellicht ook de volgende Europese Commissie, zullen rechtser zijn. Een aanpassing, en meer bepaald een versoepeling, van de Green Deal staan in de sterren geschreven.

Aangezien de studenten vrijwillig konden deelnemen, zijn de absolute cijfers weinig betrouwbaar. Maar de relatieve verschillen tegenover 2019 zijn wel veelzeggend, en stroken goed met de trends die we ook elders zien. Zo gaat er ook onder de studenten bij Groen een derde af, en bij Open Vld een kwart. Door de oververtegenwoordiging van Groen is de winst van Vooruit (en vermoedelijk ook PVDA) enigszins vertekend, maar winst is er wel. Ook voor N-VA, Vlaams Belang en cd&v kloppen de relatieve verschillen redelijk goed: stevige winst voor Vlaams Belang, en een beperkt verlies voor zowel N-VA als cd&v.

Het ziet ernaar uit dat het liberale experiment van Els Ampe mislukt is

Kleine partijtjes

Wat de peiling van Veto bijzonder interessant maakt, is dat er ook resultaten voor de kleine partijtjes zijn. Volt haalt bijna 4 procent bij de studenten, maar is zo goed als volledig afwezig bij het personeel. Het is dus mogelijk dat de partij het goed zal doen bij de jongste kiezers, maar in totaal weinig stemmen zal halen. Voor U is wel in beide groepen vertegenwoordigd, maar haalt nog geen procent. Het ziet er dan ook naar uit dat het liberale experiment van Els Ampe mislukt is.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

De ivoren toren van de universiteit wordt hoe langer hoe groener en roder

Bij het onderwijzend personeel werden slechts 500 mensen ondervraagd. Opvallend is wel dat deze peiling tegen de trend ingaat. Groen, dat in 2019 reeds sterk oververtegenwoordigd was, gaat er zelfs nog op vooruit. Voor de Europese verkiezingen overweegt maar liefst 45 procent van het personeel om voor Groen te stemmen! Vermoedelijk toont dit resultaat vooral aan dat het universitair personeel vandaag nog minder representatief is voor de rest van de bevolking dan eerder al het geval was. De ivoren toren van de universiteit wordt hoe langer hoe groener en roder.

Geert Wilders, Dilan Yesilgöz, Caroline van der Plas en Pieter Omtzigt

‘Het Conclaaf’ bracht duidelijkheid: het zit goed tussen Vlaams Belang en N-VA

Post-De Wever

Ook al was moppersmurf Bart De Wever tijdens Het Conclaaf op VTM in zijn beste apocalyptische stemming van de laatste jaren, het is intussen duidelijk dat de protagonisten van de Vlaams-nationale partijen beseffen dat ze op elkaar zijn aangewezen om significante stappen richting zelfbestuur te zetten, als de verkiezingsuitslag het toelaat. Of dat al dan niet met Bart De Wever zal zijn, is zeer de vraag.

Als Het Conclaaf van Eric Goens ons één ding geleerd heeft - ondanks alle gebekvecht en verwijten -, dan is het dat Vlaams Belang en N-VA dichter bij elkaar staan dan verwacht, ook al slaat Bart De Wever de uitgestoken hand van Tom Van Grieken andermaal af. De afstand met de rest van het gezelschap is mogelijks nog groter en zijn afkeer voor Alexander De Croo en Sammy Mahdi druipt van het scherm.

Politieke avonturiers

Het is bijzonder jammer dat, op Georges-Louis Bouchez na, geen Franstalige politici aan het programma wilden deelnemen,

want dan pas zou de gigantische kloof met het zuiden van het land zichtbaar zijn geweest. Ook al geeft het programma niet bepaald een vrolijke indruk, de kaarten liggen goed. De kans dat beide Vlaams-nationale partijen een meerderheid in het Vlaams Parlement kunnen halen, is reëel. Steeds meer mensen zijn gewonnen voor confederalisme of separatisme. Een meerderheid van de Vlamingen wijst het cordon sanitaire af. Dat is zelfs Bart De Wever niet ontgaan. Dat De Wever ongenadig inbeukt op de tere plaatsen van Vlaams Belang, heeft uiteraard met electorale positionering te maken. Het beeld van een partij die onhaalbare voorstellen naar voren schuift en die af te rekenen

heeft met politieke avonturiers waar Van Grieken geen afstand van neemt, kan enkele twijfelaars overtuigen om toch maar voor N-VA te kiezen.

De Wever mag evenwel niet vergeten dat ook N-VA een groeiproces heeft moeten doorstaan. Toen de partij 10 jaar geleden meer dan 30 procent van de stemmen haalde, heeft ze met die monsterscore geen grote hervormingen kunnen realiseren. Tien jaar later hanteert De Wever nog altijd het apocalyptisch riedeltje over het einde van België, zonder dat daar veel verandering in komt. Ook het besef dat hij na de verkiezingen met een coalitie van de verliezers (cd&v, Open Vld en Vooruit) naar de federale onderhandelingen moet trekken, vormt een pijnlijke gedachte.

Dat De Wever ongenadig inbeukt op de tere plaatsen van Vlaams Belang, heeft uiteraard met electorale positionering te maken

En wat de opmerkingen van De Wever over de strapatsen van Filip Dewinter en zijn kornuiten betreft, spreekt Tom Van Grieken tussen de regels duidelijke taal: “Dat kan u voor de verkiezingen niet van mij verwachten… Anders blijf je je maar schikken naar het dictaat van de tegenstanders.” Na de verkiezingen zal dat dus wel mogelijk zijn. De coalitievorming in Nederland moet ook bij Vlaams Belang de ogen openen. De partij zal de controversiële standpunten moeten bijvijlen en afscheid moeten nemen van de harde barricadepolitiek van enkele protagonisten. Ook zullen de plannen voor Vlaamse onafhankelijkheid wat concreter moeten worden, want nog eens vijf jaar wachten om dan vanop een tribune de onafhankelijkheid uit te roepen, dat overtuigt weinigen.

Vlaams Belang zal afscheid moeten nemen van de harde barricadepolitiek van enkele protagonisten

In die zin was de uitspraak van De Wever veelbetekenend: ‘’We zitten vlakbij de eindmeet met het Vlaams-nationalisme en toch kan u geen afstand nemen van de kliek van Filip Dewinter.” Anderzijds beseft ook De Wever wel dat er binnen zijn eigen partij een groeiende meerderheid is die gewonnen is voor een bestuurlijke samenwerking met Vlaams Belang. In dat opzicht zouden de gemeenteraadsverkiezingen wel eens voor grote verrassingen kunnen zorgen, want aan de basis is niet iedereen tevreden over wat de top bedisselt. Jean-Marie Dedecker sprak twee weken geleden duidelijke taal in het Nieuwsblad: “Als confederalisme niet kan, dan moeten we er met Vlaams Belang voor gaan in Vlaanderen.” Mogelijke coalitievormingen tussen beide partijen na de gemeenteraadsverkiezingen zouden wel eens als een brandversneller kunnen werken. De kans is inderdaad onbestaande dat Vlaams Belang op federaal niveau mee aan de knoppen zal zitten, maar ook voor N-VA vormt het een schier onmogelijke opdracht om het confederalisme te realiseren. Pas als het zuiden van het land merkt dat het menens is in het noorden - zoals De wever suggereert - zal er verandering komen. Of dat al dan niet met Bart De Wever als voorzitter zal zijn, is de grote vraag. Jean-Marie Dedecker laat verstaan dat N-VA zich beter voorbereidt op het post-De Wever-tijdperk.

JULIEN BORREMANS

Krappe V-meerderheid in OVV-peiling

Een peiling uitgevoerd door iVOX in opdracht van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV) plaatst Open Vld weer op de laatste plaats in de rangschikking van de Vlaamse parlementaire partijen. De twee Vlaamsnationalistische partijen Vlaams Belang en N-VA staan nog steeds veilig op de nummers één en twee, en hebben zicht op een krappe V-meerderheid.

Voor Vlaams Belang is dit alweer een goede peiling. Opnieuw blijkt meer dan een kwart van de ondervraagden van plan te zijn om op 9 juni op die partij te stemmen, waardoor ze meer dan dertig Vlaamse volksvertegenwoordigers naar Brussel zouden mogen sturen. Met die score mag de partij bovendien ook vier afgevaardigden naar Straatsburg sturen.

Even belangrijk voor de partij van Tom Van Grieken is dat N-VA opnieuw relatief goed scoort. Het ziet er daarom naar uit dat een V-meerderheid in het Vlaams Parlement mogelijk is. In het meest gunstige geval zal die meerderheid echter niet meer dan een paar zetels op overschot hebben, en dus weinig werkbaar blijven.

Kopzorgen voor N-VA-formateur

N-VA zit met 21,4 procent van de kiesintenties weer wat ruimer boven de 20 procent en kan dus tevreden zijn over haar score, ondanks het verlies tegenover de laatste verkiezingen. Maar voor de Vlaamse regeringsvorming brengt deze peiling alleen maar kopzorgen.

Zoals reeds vermeld, levert een projectie een V-meerderheid op, wat opnieuw voor discussies binnen de partij zal zorgen, ook al zal die V-meerderheid dus niet werkbaar zijn. Maar opnieuw zijn er weinig alternatieven. Zonder Vlaams Belang zullen er waarschijnlijk vier partijen nodig zijn om een meerderheid te kunnen vormen in het Vlaams Parlement. De vraag is dan ook of dat zoveel werkbaarder zal blijken dan een krappe meerderheid met Vlaams Belang, als je ziet hoe moeilijk het de afgelopen vijf jaar regeren was met drie partijen. Merken we toch op dat er een waterkansje is dat N-VA, Vooruit en cd&v nipt aan een meerderheid geraken, zonder een vierde regeringspartner. Het uitgangspunt blijft echter dat de Vlaamse liberalen toch opnieuw nodig zullen zijn in de Vlaamse regering, zolang ze niet te-

gen de kiesdrempel aanlopen. We durven er niet aan denken dat in de plaats van Open Vld de groenen nodig zouden zijn om N-VA, Vooruit en cd&v aan een meerderheid te helpen in het Vlaams Parlement!

Derde plaats voor Vooruit

Vooruit doet het in deze peiling opnieuw wat beter en herovert met 13,5 procent van de kiesintenties de derde plaats in de rangschikking. Dat is nog steeds een achteruitgang vergeleken met de topscores uit de tijd dat Conner Rousseau nog partijvoorzitter was, maar het is wel ruim 2 procent beter dan de laatste twee peilingen. Die derde plaats is vooral van belang voor de Europese verkiezingen, want zoals de kaarten nu liggen geeft ze recht op een tweede vertegenwoordiger in het Europees Parlement.

Er is een waterkansje dat N-VA, Vooruit en cd&v nipt aan een meerderheid geraken

De strijd voor die derde plaats is echter nog niet gestreden, want cd&v ligt slechts 1 procent achter op Vooruit. We denken trouwens dat ze er bij Vooruit zelf hun hand niet voor in het vuur zouden steken dat ze werkelijk meer dan 13 procent van de stemmen zullen halen op 9 juni. De christendemocraten daarentegen halen in deze peiling 12,5 procent van de kiesintenties. Dat is niet echt een schitterend resultaat, maar de partij heeft het al veel slechter gedaan in andere peilingen en zit de laatste tijd toch veel meer in een positieve trend dan Vooruit. Opvallend is wel hoe Vooruit en cd&v in deze peiling de middenmoot vormen tussen enerzijds de twee relatief grote rechtse en Vlaams-nationalistische partijen, en anderzijds de drie relatief kleine linkse en belgicistische

partijen PVDA, Groen en Open Vld. Het is een observatie die misschien vooral bij cd&v tot enig nadenken zou moeten stemmen. De eerste achtervolger op cd&v, PVDA, zit deze keer opnieuw een eindje onder de 10 procent. Voor de communisten zou 8,8 procent van de stemmen nog steeds een stevige winst betekenen. We denken echter dat zo’n score toch tot een zekere ontgoocheling bij de kameraden zou leiden, want de laatste tijd zijn ze gewend geraakt aan gunstigere voorspellingen. Van een echte doorbraak van PVDA in Vlaanderen zou met zo’n score trouwens geen sprake meer zijn.

Kiesdrempel opnieuw in zicht voor Open Vld

Groen haalt in deze peiling niet meteen een slechte score, maar goed kan ze toch ook niet genoemd worden. Met iets meer dan 8 procent hoeft de partij waarschijnlijk niet meteen te vrezen voor de kiesdrempel in één van de Vlaamse kieskringen. Vergeleken met de uitslag van 2019 zou de achteruitgang toch gevoelig zijn voor de groenen.

Open Vld zakt daarentegen opnieuw onder de 8 procent en loopt daarmee wel het risico in één van de kieskringen geen verkozenen meer te halen. Dat geldt uiteraard nog meer voor de Kamer, waar het aantal verkozenen per kieskring kleiner is en de effectieve kiesdrempel dus ook een beetje hoger ligt.

De strijd voor de derde plaats is echter nog niet gestreden

De Europese zetel is voorlopig nog niet in gevaar voor Open Vld, maar erg veel overschot heeft de partij niet meer. Verliest de partij Europees pakweg 1 procent extra, bijvoorbeeld door de recente aantijgingen tegen lijsttrekker Hilde Vautmans, dan lopen de Vlaamse liberalen het gevaar over enkele weken uit het Europees Parlement te verdwijnen.

‘Het Conclaaf’ van Eric Goens op VTM

VERKIEZINGEN

Advocaat grondwettelijk recht ziet hoe V-partijen budgettaire situatie kunnen benutten

De begroting op orde krijgen is makkelijker gezegd dan gedaan. Als de federale overheid de budgetten van justitie, defensie en de werkloosheidsuitkeringen naar nul zou herleiden, zou België nog niet genoeg bespaard hebben om aan de Europese begrotingsregels te voldoen.

De budgetten van dergelijke departementen naar nul herleiden is uiteraard onmogelijk. De meeste politieke partijen beloven zelfs - broodnodige - extra investeringen in veiligheid en justitie. Naast de Europese begrotingsnorm, is er immers ook de NAVO-norm die gehaald zou moeten worden. Alle bevoegdheden waarvan de kosten de komende jaren fors zullen toenemen, liggen op federaal niveau. In de huidige context zorgt dat ervoor dat de Bijzondere Financieringswet onvoldoende middelen aan het federale niveau geeft om die bevoegdheden uit te voeren.

Duimschroeven

Dat betekent volgens advocaat grondwettelijk recht Quinten Jacobs dat er na de verkiezingen van 9 juni een keuze zal moeten worden gemaakt. “België uitkleden of de duimschroeven aan”, luidt de titel van zijn opiniestuk in De Tijd. Het enige bevoegdheidsniveau dat erin slaagt zijn rekening op orde te krijgen, is het Vlaamse.

Jacobs ziet twee oplossingen voor de ogenschijnlijk onoplosbare situatie. “Ofwel draag je de exploderende kostenposten zoals de pensioenen of de curatieve gezondheidszorg over aan de deelstaten en wordt de federale be -

groting op die manier significant ontlast”, schrijft hij. “Ofwel moet de federale overheid bijkomende financiering ontvangen om die kostenposten nog op een kwalitatieve manier te kunnen dragen. Die tweede optie impliceert dat de deelstaten minder geld krijgen om hun eigen bevoegdheden uit te oefenen.”

Optelsom

Europa kijkt enkel naar de optelsom van alle overheden in België. Dat betekent dat, zolang er in Belgische context gewerkt wordt, ook Vlaanderen zou lijden onder de strengere voorwaarden die de EU België in de toekomst zou opleggen als de begrotingsdoelen niet gehaald zouden worden. De vraag werd al meermaals gesteld: moet Vlaanderen de Belgische begroting redden?

Maar de advocaat en praktijkassistent aan de KU Leuven stelt dat de budgettaire situatie eerder een troef vormt voor Vlaamsgezinde partijen die het land na de verkiezingen (gedeeltelijk) willen splitsen. “In essentie moeten de Franstalige partijen na de verkiezingen kiezen”, legt hij uit. “Ofwel het federale niveau verder uitkleden door de pensioenen of de gezondheidszorg te splitsen, ofwel fi -

45 procent van de Vlamingen is voor confederalisme of onafhankelijkheid

Bijna de helft van de Vlamingen (45 procent) is van mening dat de deelstaten meer zeggenschap moeten krijgen. Dat blijkt uit een peiling van iVOX die werd uitgevoerd bij 2.000 respondenten op vraag van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV).

Wilfried Vandaele (N-VA) verdedigt de particratie

In aanloop naar de verkiezingen van 9 juni 2024 heeft iVOX in opdracht van het OVV 2.000 Vlamingen bevraagd over een aantal politieke thema’s, waaronder de staatsstructuur.

27 procent van de respondenten is van mening dat België in zijn huidige vorm kan blijven bestaan. Op de vraag of België opnieuw meer bevoegdheden moet krijgen, antwoordt 29 procent positief.

Bijna de helft van de ondervraagde Vlamingen (45 procent) vindt dat de deelstaten meer zeggenschap moeten krijgen. De meerderheid van hen (29 procent) verkiest een confederaal model boven een onafhankelijk Vlaanderen en Wallonië (16 procent).

ANTON SCHELFAUT

nancieel in het vel snijden en de begrotingsoefening voor Brussel en Wallonië nog een stuk moeilijker maken door geld van de regio’s naar de federale overheid te verschuiven.”

Vlaming wijst cordon sanitaire

af

Aan de vooravond van de verkiezingen wijst meer dan de helft van de Vlamingen (52 procent) het cordon sanitaire af. Dat blijkt uit een peiling van iVOX, die werd uitgevoerd bij 2.000 respondenten op vraag van het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV).

52 procent van de ondervraagde Vlamingen is tégen het cordon sanitaire. Op de vraag of elke partij mee in een regering moet kunnen stappen, antwoordt 66 procent ‘ja’. 51 procent gelooft niet dat het cordon nodig is om de democratie te vrijwaren.

Volgens de helft van de ondervraagden heeft het cordon België onbestuurbaar gemaakt. 42 procent vindt dan weer dat het de Franstaligen meer macht heeft gegeven over Vlaanderen. 49 procent is van mening dat als het cordon geldt voor Vlaams Belang, het ook moet gelden voor PVDA-PTB.

Het onderzoek is uitgevoerd bij 2.000 Vlamingen ouder dan 18 jaar en liep van 23 april tot 3 mei. De maximale foutenmarge bedraagt 2,08 procent met een betrouwbaarheid van 95 procent.

Voor Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken blijkt uit de peiling duidelijk dat “de Vlamingen zich verzetten tegen het ondemocratische cordon”. “De kiezer kan zelf het cordon breken op 9 juni door een ijzersterk mandaat te geven aan onze partij”, aldus de Vlaams Belang-voorzitter.

“In mijn ogen kunnen (parlementsleden) inderdaad ‘hun eigen gedacht’ niet uiten.” In een interview met Doorbraak verdedigt afscheidnemend Vlaams Parlementslid en fractieleider Wilfried Vandaele de partijtucht in het parlement. Vandaele zegt “weinig respect” te hebben voor parlementsleden “die hun eigen gangetje gaan”.

Het is algemeen bekend dat in België, ook zeker in het Vlaams Parlement, een stevige partijtucht geldt. Het komt amper voor dat een parlementslid afwijkend van zijn of haar partijlijn stemt en initiatieven tussen oppositie en meerderheid worden amper genomen. De grootste beslissingsmacht ligt daardoor bij de regering en niet bij het parlement. In het Vlaams Parlement is of was er zelfs sprake van een ‘zwijgakkoord’: een afspraak om geen voorstellen van decreet in te dienen zonder dat er op voorhand een akkoord gevonden is in de meerderheid. Wilfried Vandaele (N-VA), die afscheid neemt van het Vlaams Parlement, verdedigt dat principe echter. Hij is van mening dat parlementsleden enigszins schatplichtig zijn aan hun partij. “Je krijgt een plaats op de lijst, campagnemateriaal en militanten zetten zich belangeloos voor je in. Je bent schatplichtig. Loyauteit is dus niet meer dan logisch”, zegt hij in een interview met Doorbraak. Hij zegt ook zelf meerdere keren tegen zijn eigen visie in (partij)standpunten verdedigd te hebben. “Bijvoorbeeld toen de opkomstplicht werd afgeschaft of er een - wat mij betreft - te laks beleid werd verdedigd op het vlak van milieu of ruimtelijke ordening.”

WANNES NEUKERMANS

WANNES NEUKERMANS

ANTON SCHELFAUT

Sammy Mahdi, Bart De Wever en Tom Van Grieken

Wilfried Vandaele

Quinten Jacobs

“Zonder

de belofte aan mijn verloofde had ik de top

nooit bereikt”

Op dinsdag 12 september 2023 werd ik de eerste persoon ter wereld die erin geslaagd is om de Kilimanjaro te beklimmen in een driedelig maatpak. In deze column vertel ik hoe dat idee is ontstaan, hoe ik de tocht heb ervaren en waarom ik in de toekomst geen bergen meer zal beklimmen.

Het idee om de Kilimanjaro te beklimmen in een driedelig maatpak ontstond kort voor de zomer van 2023. In de ‘South China Morning Post’ las ik een artikel over een Japanner die in een kostuum de hoogste berg van Maleisië had beklommen. Ik wilde aanvankelijk de Mount Everest beklimmen, maar na wat onderzoek bleek al snel dat ik daar niet de financiële middelen voor had. Bovendien bedroeg het sterftepercentage 14,1 procent. Als tien mensen de beklimming aanvatten, zullen er slechts 8,5 weer naar beneden komen. Die kansen waren zelfs voor mij iets te extreem. Daarom ben ik op zoek gegaan naar een beklimming die mij een hogere kans bood om weer levend beneden te komen. Uiteindelijk viel mijn keuze op de Kilimanjaro. Ik heb me voorbereid op de beklimming door geen alcohol meer te drinken en één keer per week een wandeling van minstens 25 km en met 500 tot 1.500 hoogtemeters te maken in het noorden van Frankrijk of de Ardennen.

Verveling slaat toe

De tocht zelf bleek uiteindelijk iets minder leuk te zijn dan ik had verwacht. Omdat we voor een privétour hadden gekozen, kwamen we steeds rond de middag aan op onze volgende bestemming. Ter vergelijking: grotere groepen, die maar zo snel stappen als het traagste groepslid, kwamen meestal pas rond 18 uur aan. Maar op de kampeerplaatsen was natuurlijk niks te doen: er was geen internetverbinding en we konden ook niet op café gaan. Het enige wat we konden doen, was wachten tot het weer tijd was om te gaan slapen. En dat zeven dagen op rij, tot we de top hadden bereikt. Ik heb me zowaar verveeld.

Op lichamelijk vlak viel de beklimming heel goed mee. Ik heb de tocht niet ervaren als een zware bergbeklimming, maar als een aaneenschakeling van soms steile en best vermoeiende wandeltochten. De langste bedroeg 12 km. Het vervelendste vond ik de vochtafdrijvende medicatie tegen hoogteziekte die we dagelijks moesten innemen. Ter compensatie dronken we grote hoeveelheden water, maar daardoor moesten we elke nacht meermaals opstaan om te plassen. Als je in je onderbroek je warme slaapzak moet verlaten en de bevroren dauwdruppeltjes bij vriestemperaturen op je rug voelt vallen, ben je meteen weer helemaal wakker en is het moeilijk om opnieuw in slaap te geraken.

Belofte

Ik had aan mijn verloofde beloofd dat als mijn gezondheid en het weer het toelieten, ik de top zou bereiken. Als ik die belofte niet had gemaakt, dan had ik de top nooit gehaald. Door het lage zuurstofgehalte en de koude was het laatste deel van de beklimming enorm moordend en uitputtend. Ik was er op een bepaald moment helemaal klaar mee. Maar mijn belofte aan Linsey heeft me naar de top gebracht. Bij mijn aankomst op de top was ik heel emotioneel. Ik realiseerde me dat ik als eerste in een driedelig maatpak de top van de Kilimanjaro had bereikt. Dat was heel overweldigend. Ik dacht dat het avontuur daarmee ten einde was. Pas een uur later besefte ik dat ook nog een afdaling vanop 6 km hoogte zou volgen. Dat was mentaal een zware klap. Verschrikkelijke terugtocht

De terugtocht was verschrikkelijk. De steile afdaling is erg belastend voor de knieën. Je gaat als het ware al joggend naar beneden. Omdat we er al snel helemaal klaar mee waren, hebben we de grootste fout van onze tocht gemaakt. We beslisten om de laatste 27 km in één keer af te leggen. Na 6 à 7 km heb je daar gigantisch veel spijt van, maar dan is er geen weg meer terug. We moesten onze afdaling dus wel verderzetten. Om middernacht bereikten we doodop ons hotel. De volgende dag konden we allebei niet goed meer stappen. Onze benen deden gigantisch veel pijn. Enkele Duitse toeristen waarschuwden ons dat de pijn de volgende dag nóg erger zou zijn. Ik dacht dat de pijn niet nóg erger kon worden, maar de volgende dag konden we gewoon níét meer stappen. De moordende afdaling had ons, in tegenstelling tot de beklimming, helemaal kapotgemaakt.

Hoe de staat het huwelijk uitholt

Afgelopen week spraken hoofdredacteur Stijn Derudder en jurist Roan Asselman over het huwelijk en hoe de staat en het recht kijken ernaar kijken. Hoewel er geen recente wettelijke wijzigingen hebben plaatsgevonden, bemerkt Asselman een maatschappelijke verandering in de invulling van wat ooit een heilig sacrament was. Dat kan volgens hem op termijn enkel maar leiden tot nieuwe wetsvoorstellen die het instituut verder uithollen.

Minderjarigen kunnen in principe niet huwen voor de leeftijd van 16 jaar, tenzij ze ontvoogd zijn of de goedkeuring krijgen van hun ouders. Aan instemmende, volwassen individuen van elke geslachtscombinatie worden geen beperkingen opgelegd, hoewel het voorlopig enkel nog gaat om een verbinding tussen twee personen. “Ik zeg ‘voorlopig’ omdat we toch een duidelijke push waarnemen van links, die stelt dat er geen morele bezwaren te opperen zijn tegen polygamie”, zegt Asselman daarover.

Een hoger doel

De achterliggende filosofie over het belang en de functie van het huwelijk heeft een duidelijke evolutie ondergaan. “We bevinden ons in een interessant tijdsgewricht. Tot eind vorige eeuw, zelfs begin deze eeuw, werd het huwelijk gezien als een manier waarbij twee partners hun persoonlijke vrijheden aan banden leggen ten voordele van een hoger doel.” Het gaat in de eerste plaats over het verwekken en grootbrengen van een kroost die gebaat is bij een stabiele thuisomgeving en betrokkenheid van beide ouders in de opvoeding. “Dat idee van de eigen passies vrijwillig beteugelen, is vandaag wel opmerkelijk. Niet zo lang geleden begrepen wij nog dat dat soms nuttig is.”

Geen bergbeklimmingen meer

Als ik iets onthoud van mijn avontuur, dan is het wel dat ik nooit nog een berg zal beklimmen. Je kan me wel nog tegenkomen op wandelingen in de natuur, maar die zullen niet meer bergop of -af gaan. Toch kan ik niet beloven dat ik in de toekomst geen impulsieve beslissingen meer zal nemen. Ik zal ideeën altijd eerst uitvoeren en me ze pas achteraf beklagen. Dat is nu eenmaal hoe ik functioneer.

TOMMASO BORDONI

De achterliggende filosofie over het belang en de functie van het huwelijk heeft een duidelijke evolutie ondergaan

Het ging daaromtrent niet alleen om wettelijke beperkingen, maar eveneens sociale. “De sociale bestraffing van bijvoorbeeld een man die vreemdgaat tegenover zijn vrouw, was zeer zwaar. Men kiest er in feite voor om de seksuele vrijheid, wat toch een zeer basale lust is bij de mens, te reduceren tot één persoon. Een persoon waarvoor je misschien tien jaar later niet dezelfde aantrekking voelt. Omdat andere zaken belangrijker zijn”, aldus de jurist.

Vrijheid-blijheid

Tot vrij recent was dat de gangbare invulling van het huwelijk, maar vandaag krijgt dat instituut een andere invulling. Het huwelijk is volledig losgekoppeld van het idee dat het ten dienste staat van iemand of iets anders dan zichzelf, zegt Asselman daarover. “Indien men ervan overtuigd is dat het huwelijk enkel dient om aan de eigen plezieren te voldoen, dan hoeft er geen enkele limiet te bestaan. In dat opzicht is het bijvoorbeeld bijzonder onlogisch om polygamie uit te sluiten.” Als het traditioneel gezin en de opvoeding van kinderen niet centraal staan, lijkt daar geen argument tegen te bestaan. “Dan snap ik niet waarom een man niet kan huwen met twee vrouwen of een vrouw met twee mannen. Dan is het een kwestie van ‘vrijheid-blijheid’. Het individu staat hier niet enkel centraal, maar is soeverein en absoluut.”

Het moge duidelijk zijn dat wie huwen of scheiden wil, weinig wrevel van de wetgever zal ondervinden

Vanuit dat ideologisch kader kan er volgens de jurist in feite geen bezwaar tegen huwelijken met meer dan twee partners worden geopperd. “Vandaar dat ik er ook overtuigd van ben dat we over tien jaar dergelijke wetsvoorstellen zien verschijnen. Er zijn vandaag andere katten te geselen, maar van zodra daar aandacht voor vrijgemaakt kan worden, zal een of ander parlementslid van Groen of Open Vld volgens mij iets dergelijks indienen. De logica gebiedt dat.” Ofwel ziet de maatschappij het huwelijk als een concept met een diepere rol en betekenis, ofwel is dat niet het geval en dan zal vrijheid-blijheid regeren. Polygamie zal dan onontkoombaar zijn volgens Asselman. Ontbinding van het huwelijk

Die liberalisering van het huwelijk als concept trekt zich eveneens door in de mogelijkheden omtrent echtscheiding. “Het is vandaag een-

voudig om uit de echt te scheiden, zeker wanneer beide partners het daarover eens zijn.” Wanneer een van de huwelijkspartners niet instemt, kan het huwelijk eveneens ontbonden worden, maar dan verloopt dat wel via een ‘adversaire procedure’ in de rechtbank. Onafhankelijk of er bijkomende moeilijkheden optreden, kan de procedure lang aanslepen. “Maar uiteindelijk zal iedereen die een echtscheiding eist, er ook een krijgen. Niemand wordt gedwongen in een huwelijk te blijven waar men niet wil inzitten.”

Het huwelijk is volledig losgekoppeld van het idee dat het ten dienste staat van iemand of iets anders dan zichzelf Roan Asselman

Een van de belangrijkste oorzaken van aanslepende echtscheidingsprocedures is de beslissing over de kinderen. “Indien er geen tegenindicaties zijn, moet de rechter in principe een gezamenlijk hoederecht opleggen, een gezamenlijke uitoefening van het ouderlijke gezag.” Het belang van het kind staat hierbij centraal, er wordt een soort van ‘weerlegbaar vermoeden’ ingebouwd, waaruit blijkt dat dat belang neerkomt op het even veel zien van beide ouders.

Polygamie zal dan onontkoombaar zijn volgens Asselman

Het moge duidelijk zijn dat wie huwen of scheiden wil, weinig wrevel van de wetgever zal ondervinden. Diegene die zich wil omringen met een uitgebreide harem aan echtgenotes of echtgenoten, zal echter nog even op zijn honger moeten blijven zitten. Het blijft afwachten tot de progressieve politici hun andere nobele strijddoelen hebben gerealiseerd alvorens polygamie tot de wettelijke mogelijkheden zal behoren.

Roan Asselman en Stijn Derudder

BARBARA PAS

“Het

confederale verhaal van Bart De Wever is zo warrig dat

het ook van Anuna had kunnen komen”

In haar nieuwste pennenvrucht, ‘Verzwegen Vlaams Vuur’, bundelt Barbara Pas de vele communautaire opiniestukken die ze in de afgelopen legislatuur schreef, maar waarvoor in de traditionele media geen plaats bleek te zijn. “Als Vlaams-nationalist is het mijn taak om het communautaire vuur aan te wakkeren en het draagvlak voor Vlaamse onafhankelijkheid te vergroten.”

Veel collega-politici gingen haar de afgelopen maanden al voor, maar op net geen twee weken van de regionale, federale en Europese verkiezingen van 9 juni komt ook Barbara Pas, ondervoorzitter en federaal fractieleider van Vlaams Belang, met een nieuw boek op de proppen. ‘Verzwegen Vlaams Vuur’ bundelt veertien opiniestukken die de voorbije jaren de opiniepagina’s van De Standaard, De Tijd, De Morgen, Knack of Trends niet haalden.

Vlaams Belang strijdt niet met gelijke wapens

“De ontvangers waren vaak niet eens beleefd genoeg om te antwoorden of deden dat pas na lang aandringen”, vertelt Pas. “Zelfs voor reacties op vrije tribunes van politici met een tegenovergestelde mening was geen plaats. De media weigeren halsstarrig om opiniestukken van Vlaams Belangers te publiceren.”

Pas ziet in de vele geweigerde opiniestukken het bewijs dat Vlaams Belang “niet met gelijke wapens strijdt”. “De opiniestukken van andere politici worden wél probleemloos opgepikt door de traditionele media”, merkt ze op. “Onder meer door de subsidies voor de bedeling van kranten en tijdschriften zijn de traditionele media uitgegroeid tot een spreekbuis van het regime. Wiens brood men eet, diens woord men spreekt.”

Is dat ook de reden waarom jullie voor een verhoging van het btw-tarief op kranten en tijdschriften van 0 naar 21 procent zijn?

“21 procent is het normale btw-tarief. Ik zie niet in waarom de media bevoordeeld moeten worden.”

Hebben kranten en tijdschriften door de alomtegenwoordigheid van de sociale media geen democratisch nut meer?

“Gelukkig kan Vlaams Belang op sociale media of op straat zijn boodschap ver-

spreiden. De reguliere media zwijgen ons dood of verdraaien onze woorden als we toch eens aan bod komen. Daarom is het een goede zaak dat ze steeds minder invloed hebben.”

Zou u ingaan op een uitnodiging voor ‘De Slimste Mens ter Wereld’ of ‘The Masked Singer’?

“Als politicus wil je toch geloofwaardigheid hebben? Die bouw je op door een grondige dossierkennis, niet door in een onnozel pak deel te nemen aan een zangwedstrijd. Ik zie mezelf dat absoluut niet doen. Politici die hun taak serieus nemen, doen niet mee aan verkleedpartijen.”

Waarom vindt u het belangrijk om zo kort voor de verkiezingen nog een communautair boek uit te brengen?

“De media besteden te weinig aandacht aan communautaire onderwerpen, omdat ze niet sexy zijn en de dagjespolitiek overstijgen. Als Vlaams-nationalist is het mijn taak om het communautaire vuur aan te wakkeren en het draagvlak voor Vlaamse onafhankelijkheid te vergroten. Dat probeer ik onder meer te doen door er vragen over te stellen in het parlement en in heel Vlaanderen mijn boek ‘Bodemloos’ voor te stellen.”

Dat uw opiniestukken steeds werden geweigerd, heeft u er niet van weerhouden om in uw pen te blijven kruipen?

“Ik ben opiniestukken blijven insturen, al was het maar omdat ik nieuwsgierig was naar de redenen die de redacties zouden uitvinden om ze niet te moeten publiceren (lacht). Ze hebben natuurlijk nooit toegegeven dat ze mijn opiniestukken niet publiceren omdat ik een Vlaams Belangster ben. Meestal was er gewoon ‘geen plaats’.”

In een van uw opiniestukken noemt u een federale kieskring een ‘onzinnig idee’. Waarom?

“Ik ben een voorstander van één grote kieskring op Vlaams niveau. Maar in een Belgische context heeft een eengemaak-

te kieskring geen enkele zin. België bestaat uit twee totaal verschillende democratieen. Voor veel Walen (of Vlamingen) is het een onmogelijke opgave om tien Vlaamse (of Waalse) politici of BV’s op te noemen. Eén Vlaamse kieskring? Heel graag. Maar in de Belgische context zou een federale kieskring meer kwaad dan goed doen.”

Bij de vorige verkiezingen konden ook Walen op Vlaams Belang stemmen. Waarom hebben jullie ervoor gekozen om dat experiment op 9 juni niet te herhalen? N-VA heeft wel in elke Waalse provincie een lijst ingediend.

“In 2019 hebben wij in Wallonië lijsten ingediend om de partijdotaties en -financiering aan de kaak te stellen. Als een partij stemmen verzamelt in Wallonië, leveren die extra geld op, zelfs als ze daar geen zetels haalt. Wij klagen dat mechanisme al langer aan, maar de Franstaligen zijn er nog steeds grote voorstanders van.”

Natuurlijk ondersteunen wij elke stap richting meer Vlaams zelfbestuur, maar op de manier van cd&v of N-VA zullen we er niet geraken

“Wij hadden verwacht dat als Vlaams Belang ervan zou profiteren, ook de Franstaligen het zouden willen afschaffen.”

Het is dus niet zo dat jullie geen lijsten indienen om Chez Nous te ontzien?

“Nee. Wij hebben in 2019 eenmalig lijsten ingediend in Wallonië. Het is niet onze ambitie om daar veel stemmen te halen. Als je niet vanuit een Belgische logica vertrekt, heeft het weinig zin om ook in Wallonië op te komen. Ik hoop dat Chez Nous de Waalse kiezer eindelijk een degelijk

rechts alternatief kan bieden. Ik ben zeer benieuwd of en hoeveel zetels ze zullen behalen.”

Cd&v pleit voor een verdere regionalisering van het arbeidsmarktbeleid en de gezondheidszorg, terwijl N-VA in de volgende legislatuur haar confederale model in de praktijk hoopt te brengen. Is Vlaams Belang bereid om elke stap richting meer Vlaams zelfbestuur te ondersteunen? Of volstaat voor jullie alleen de volledige onafhankelijkheid van Vlaanderen?

“Natuurlijk ondersteunen wij elke stap richting meer Vlaams zelfbestuur. Maar ik ben ervan overtuigd dat het op de cd&v- of N-VA-manier niet zal lukken om daartoe te komen. De verdere regionalisering van de gezondheidszorg en het arbeidsmarktbeleid stonden nu al in het regeerakkoord van Vivaldi. Een kabinetsmedewerker van bevoegd minister Annelies Verlinden (grondwetspecialist Jürgen Vanpraet, red.) is zelfs vertrokken omdat hij voortdurend werd tegengewerkt door de Franstaligen. Vivaldi heeft aangetoond dat communautaire hervormingen binnen België onmogelijk zijn, zelfs als ze in het regeerakkoord zijn ingeschreven. De communautaire lat lag heel laag, maar de Vivaldi-regering is er niet overheen geraakt.”

“De federale regering is er zelfs niet in geslaagd om van 11 juli een betaalde feestdag te maken, ook al was die belofte opgenomen in het regeerakkoord. Ze kon eenvoudig worden ingelost via een koninklijk besluit, maar zelfs daar is de federale regering niet in geslaagd. Als het al onmogelijk is om van 11 juli een betaalde feestdag te maken, is een confederale hervorming dat zeker, want daar heb je de goedkeuring van een meerderheid van de Franstaligen voor nodig. Ik zie vandaag geen enkele Franstalige partij die wil meestappen in het confederale verhaal van N-VA.”

Maar op jullie kan N-VA wel rekenen om een volgende staatshervorming te realiseren?

“Dat hangt af van de inhoud: als het confederalisme van N-VA verhindert dat we nog verdere stappen richting Vlaamse

ONDERVOORZITTER EN KAMERFRACTIELEIDER VLAAMS BELANG

zijn. Op dat vlak ben ik jaloers op andere landen. In Catalonië zijn de inhoudelijke verschillen tussen de partijen groot. Maar als het gaat over hun gemeenschappelijke streven naar onafhankelijkheid, kunnen ze die overstijgen. Voor mij is de partijpolitiek een middel om de Vlaamse onafhankelijkheid te bereiken. Vlaams Belang jaagt het Belgische systeem schrik aan en is het sterkste middel om de ordelijke opdeling van België te realiseren.”

Was het vanuit een perspectief van realpolitik wel de beste keuze om ons karretje achter dat van Catalonië te hangen?

met de huidige situatie. Maar uiteraard willen wij met een hele resem maatregelen tot een immigratiestop komen. Als we vluchtelingen in de eigen regio opvangen, zullen we vanzelf in die richting evolueren. Met het bedrag dat we moeten ophoesten om één asielzoeker in België op te vangen, kunnen we veertig mensen in de eigen regio opvangen. Bovendien is opvang in de eigen regio de beste bescherming tegen gelukzoekers. Zes op de tien mensen die in België asiel aanvragen, hebben geen recht op bescherming. Maar na een negatieve beslissing krijg je ze het land niet meer uit. Het asielbeleid loopt volledig mank.”

DAT ZOGENAAMDE

VLAAMS-

NATIONALISTEN

VLAAMSE

ONAFHANKELIJKHEID

GELIJKSTELLEN AAN

CHAOS EN REVOLUTIE, VIND IK BIJZONDER KWALIJK

onafhankelijkheid kunnen zetten, kunnen wij daar onmogelijk mee instemmen. De N-VA geeft in haar confederale model de taalpariteit in het federale parlement op, waardoor je bepaalde zaken nooit verder zal kunnen regionaliseren. Het confederalisme mag geen eindstation zijn.”

“Het confederale verhaal van De Wever is bovendien erg verwarrend (lacht). Van Bart, welteverstaan, al is het zo warrig dat het ook van Anuna had kunnen komen. De Vlamingen hebben hun gevangenisstraf volledig uitgezeten, maar zouden zich bij wijze van spreken elk weekend vrijwillig opnieuw laten opsluiten in de Belgische cel. Wat is de logica daarachter? Door het confederalisme blijven we afhankelijk van de Franstaligen.”

Stel dat de Vlaming morgen zowel een Vlaamse als een federale belastingbrief in de bus krijgt. Welke van de twee zou hij dan betalen?

“Je mag de Vlaming niet onderschatten. Het is typisch voor de Vlaming om op voorhand heel wat redenen te bedenken waarom iets niet zou lukken, terwijl alles praktisch op te lossen valt. De voormalige Tsjechische president Václav Klaus heeft ooit gezegd dat als de politieke wil om te splitsen aanwezig is, al de rest alleen nog administratief afgehandeld moet worden.”

“Ik verwijt N-VA dat ze het eerste artikel van haar eigen statuten, zijnde de Vlaamse onafhankelijkheid, steeds gelijkstelt

“Vlaanderen heeft alle belang bij een buur die economisch goed presteert. Wij willen Wallonië niet in de afgrond duwen. Maar de transfers moeten we wel zien af te bouwen. De Walen moeten zélf opdraaien voor de gevolgen van hun beleidskeuzes. Als hun gezondheidssysteem duurder is omdat burgers rechtstreeks naar de specialist gaan in plaats van gebruik te maken van de eerstelijnszorg, moeten ze dat zelf maar zien te financieren. Idem met het torenhoge aantal mensen dat voor de overheid werkt: als dat het systeem is dat de Walen willen, moeten ze het zelf betalen. Ik ben ervan overtuigd dat het einde van de transfers, de splisting van de sociale zekerheid en fiscale autonomie ook Wallonië ten goede zouden komen.”

Ligt het in de Vlaamse volksaard om, zoals de Catalanen en de Schotten, massaal op straat te komen om de Vlaamse onafhankelijkheid af te dwingen?

“Nee, dat ligt niet in de Vlaamse volksaard. We hebben tijdens de coronacrisis gezien hoe braaf allerhande, soms heel gekke, regels gevolgd werden. Maar je mag de Vlaming ook niet onderschatten. Te veel is te veel. In het stemhokje laat de Vlaming zijn mening duidelijk horen. Als de kiezer zich op 9 juni heeft uitgesproken, is het aan de zelfverklaarde democratische partijen om rekening te houden met de verkiezingsuitslag en ernaar te handelen.”

Een andere manier om tot een ordelijke opdeling van België te komen, is dat het rattachisme (opnieuw) vaste voet aan de grond krijgt in Franstalig België. Zou u het als Vlaams-nationalist betreuren dat Vlaanderen dankzij de Franstaligen zijn onafhankelijkheid realiseert?

“Je moet consequent zijn. Alle volkeren die zelfbeschikking willen, moeten we steunen, ook al hebben ze een andere politieke voorkeur. Ik ben een democraat: als PVDA morgen met een absolute meerderheid een onafhankelijk Vlaanderen zou besturen, zal ik daartegen oppositie voeren, maar tegelijk de wil van de kiezer respecteren.”

Vanuit de gevangenis dan?

(lacht) “Dan krijgt de Vlaamse kiezer tenminste het beleid waarvoor hij gekozen heeft. Dankzij de rechtse grondstroom ziet het er gelukkig niet naar uit dat PVDA in Vlaanderen aan de macht zal komen. We moeten de Catalanen en de Schotten steunen, maar het Catalaanse scenario is niet het onze. Je kan beide situaties overigens niet vergelijken.”

Het confederalisme mag geen eindstation zijn

“In België zijn de Vlamingen in de meerderheid. In tegenstelling tot de Catalanen kunnen wij zelfs geen referenda organiseren, want ze zijn grondwettelijk verboden. Zoveel democratie verdraagt België niet.”

De steun aan de Catalanen en de Schotten lijkt momenteel niet echt wederkerig te zijn.

“Dat zullen we zien op het moment dat een onafhankelijk Vlaanderen internationaal erkend moet worden. Daarom is het ook zo belangrijk dat wij aan onze rechtse zusterpartijen in Europa uitleggen hoe de Belgische situatie in elkaar zit. Zij weten maar al te goed dat wij voor een onafhankelijk Vlaanderen gaan.”

Maar een migratiestop houdt dus wel degelijk in dat het aantal asielzoekers tot nul wordt herleid?

“Wij willen de massamigratie stoppen. Ik ben ervan overtuigd dat we met onze 117 maatregelen in de richting van een migratiestop kunnen evolueren. Er zijn twee belangrijke maatregelen die het Planbureau niet meer wilde berekenen, terwijl het dat in 2019 wel heeft gedaan. De eerste maatregel is dat nieuwkomers pas nadat ze hier acht jaar hebben gewoond en drie jaar hebben bijgedragen, toegang krijgen tot de sociale zekerheid. We hebben de cijfers van het Planbureau uit 2019 gei ndexeerd en enkel toegepast op Vlaanderen. Uit onze berekeningen blijkt dat de afscherming van de sociale zekerheid meer dan 1 miljard euro kan opbrengen. De andere maatregel die het Planbureau niet wilde berekenen, is dat nieuwkomers pas na een verblijf van acht jaar en na drie jaar te hebben bijgedragen, in aanmerking komen voor een sociale woning.”

Ook via arbeid, een gezinsherenigingsprocedure of om te studeren komen migranten naar België. Wil Vlaams Belang ook die migratiekanalen sluiten?

Zou de uiterst rechtse Spaanse partij Vox, die het Catalaanse onafhankelijkheidsstreven op z’n zachtst gezegd geen warm hart toedraagt, welkom zijn in de IDfractie?

“Die keuze laat ik aan mijn Europese partijgenoten over. Ik blijf persoonlijk weliswaar bedenkingen hebben bij de houding van Vox jegens Catalonië. Voor N-VA is het blijkbaar geen probleem om met die partij samen te werken.”

“Ik geloof niet dat het rattachisme een uitweg kan bieden. Je hebt sowieso een momentum nodig. Historicus Philippe Destatte zei enkele jaren geleden in een interview dat een regeringsdeelname van Vlaams Belang op Vlaams niveau zou volstaan om België op te doeken (lacht). Mijn voorkeur gaat uit naar een dergelijk scenario. In het verleden hebben ook Laurette Onkelinx en Elio Di Rupo (beiden PS, red.) al laten verstaan dat als de sociale zekerheid wordt doorgeknipt, België voor hen niet hoeft te blijven bestaan. Als Vlaams Belang zou worden uitgenodigd aan de federale onderhandelingstafel, zijn fiscale autonomie en de splitsing van de sociale zekerheid dus de eerste breekpunten die we op tafel zullen leggen.”

Waarom neemt u het N-VA kwalijk dat ze Vlaamse onafhankelijkheid gelijkstelt aan chaos en revolutie?

“N-VA gebruikt dezelfde argumenten als de tegenstanders van een sterker Vlaanderen. Dat communisten en Franstaligen de Vlaamse onafhankelijkheid gelijkstellen aan chaos en revolutie, kan ik nog begrijpen. Maar dat zogenaamde Vlaams-nationalisten dat doen, vind ik bijzonder kwalijk. Ons streefdoel zou per slot van rekening hetzelfde moeten

Tot slot zou ik jullie migratiestop even onder de loep willen nemen. In het voorstel dat jullie indienden bij het Planbureau gaan jullie ervan uit dat er jaarlijks nog steeds 40 asielzoekers per 100.000 inwoners naar België zouden komen. Dat zijn er in totaal 4.600 per jaar. Dat is toch geen volledige migratiestop?

“Het Planbureau weigerde om een volledige migratiestop en de afschaffing van het koningshuis te berekenen. Daarom hebben wij de dotatie voor het koningshuis tot 1 euro beperkt. Wij zijn dus niet plotseling voorstanders van het voortbestaan van het koningshuis. De vermindering van het aantal asielzoekers tot 4.600 per jaar moet je in dezelfde context zien. Dat zou sowieso al een drastische vermindering zijn in vergelijking

“De gezinshereniging is vandaag het grootste legale migratiekanaal. Zelfs binnen de huidige Europese marges kunnen we veel strenger zijn dan vandaag het geval is. Dat kan bijvoorbeeld door de inkomensvereisten op te trekken of de periode waarin erkende asielzoekers gezinsleden vrijwel zonder voorwaarden kunnen laten overkomen, drastisch in te perken. Er zijn verschillende Europese landen die dat al hebben gedaan, maar België is er geen van. Zweden, bijvoorbeeld, heeft een resem maatregelen genomen. Alleen al door die aan te kondigen, is het aantal asielaanvragen in één jaar tijd met 23 procent afgenomen. Maar het verhaal dat een Vlaming niet meer zou mogen trouwen met pakweg een Nigeriaanse vrouw, is natuurlijk onzin. Er zullen altijd internationale huwelijken blijven plaatsvinden. Het is dus niet realistisch om het aantal aanvragen voor gezinshereniging tot nul te herleiden. Wij schatten dat onze maatregelen zullen leiden tot een vermindering met 40 procent.”

ANTON SCHELFAUT

Betaalt jouw ziekenfonds brillen tot 100 euro terug?

Amerika wil Trump terug

Langzaamaan wordt het duidelijk: Amerika wil Trump terug. Van anekdotische verhalen tot groeiende trends in peilingen en andere cijfers, de opmars van Trump springt in het oog. Dat die opmars zich tegelijk met ongehoorde juridische en andere uitdagingen voordoet, maakt het des te meer bijzonder.

Een recent voorbeeld is een bijeenkomst die Trump hield in Wildwood, een stadje in ‘mijn’ staat New Jersey. New Jersey, als staat, is donkerblauw: sinds 1992 is het een Democratisch bastion. Waarom zou Trump hier dan campagne voeren, tenzij - mogelijk - omdat de cijfers aan het keren zijn? Een eerste indicatie is de ongehoorde opkomst: de officiële schattingen van de overheid in Wildwood zelf geven aan dat 80.000 tot 100.000 mensen kwamen opdagen. Daarbij moet je weten dat Wildwood helemaal in het zuiden van de staat ligt, voor de meeste mensen minstens twee uur rijden.

Lawrence Taylor

Trump sprak er 90 minuten, voor een enthousiast publiek van zowat honderdduizend gewone mensen. Verschillende anderen kwamen ook aan het woord, onder wie Lawrence Taylor. Taylor is een topfiguur in het Amerikaans voetbal en speelde 13 seizoenen lang voor de New York Giants. Hij is eveneens een Afro-Amerikaan. “Ik groeide op als een Democraat en ben altijd Democraat geweest. Tot ik deze man ontmoette (wijzend naar Trump). Hij kan gerust zijn: niemand in mijn familie zal ooit nog voor een Democraat stemmen!”

Taylor schaart zich zo bij een groeiende lijst van prominente Afro-Amerikanen die zonder meer hun steun uiten voor Trump, zoals artiesten Kanye West, Sexyy Red, 50 Cent en Lil Wayne. De signaalwaarde en de wervingskracht daarvan mag niet onderschat worden. Dat zijn niet gewoon ‘anekdotische verhalen’, maar de

zichtbare uiting van een groeiende beweging over het hele land. CNN sprak op een bepaald moment over peilingen naar de steun voor Trump en Biden onder Afro-Amerikanen. Traditioneel konden Republikeinse presidentskandidaten op 3 tot 6 procent van de Afro-Amerikaanse stemmen rekenen. In 2020 koos echter ruwweg 9 procent van de Afro-Amerikanen voor Trump en peilingen dit jaar plaatsen die steun rond 22 procent. Dat is een verschuiving van bijna 5 miljoen stemmen in het verschil in het totaal aantal stemmen voor Biden en Trump.

In de straten van de Bronx blijkt een grote en enthousiaste steun voor Trump

Trump houdt vandaag, 23 mei, een verkiezingsbijeenkomst in de Bronx. Hartje van Democratisch New York, in een historisch Afro-Amerikaanse wijk. Reporters van Newsmax ondervroegen de gewone mensen in de straten van de Bronx, en daaruit blijkt een grote en enthousiaste steun voor Trump.

Suburban women

Ook andere groepen die traditioneel

Democratisch stemmen, lijken meer en meer naar Trump op te schuiven. Ontevredenheid met Biden en Democraten in verband met Israël uit zich in toegenomen steun van Joodse groepen, bijvoorbeeld. Toegenomen prijzen aan de pomp en in de winkels, evenals immigratie, zorgen er dan voor dat vrouwen in de buitenwijken (de zogenaamde ‘suburban women’, traditioneel heel sterk Democratisch) nu in gelijke mate voor Biden of Trump zouden kiezen. In 2020 was de steun onder latino’s voor Trump al bijzonder aan het stijgen en bezorgde Trump de overwinning in Florida. Die staat heeft het op twee na hoogste aantal stemmen in het kiescollege en is dus cruciaal bij elke verkiezing. De huidige problemen aan de grens leiden enkel tot een nog grotere steun voor Trump bij de latino-gemeenschap.

Ondergang voor Biden?

Elk van die kenteringen in het stemgedrag van die kiesblokken op zich is reden tot grote bezorgdheid bij de Democraten. Samengenomen voorspellen ze kortweg de totale ondergang voor Biden. Dat dat geen wensdroom van conservatieve Trump-stemmers is, wordt duidelijk wanneer we naar peilingen in de zogenaamde ‘battleground states’ kijken. Dat zijn de staten die niet overwegend Democratisch of Republikeins stemmen, maar waar de verkiezingsstrijd dus elke keer hevig gevoerd wordt. Een presentator van CNN gaf de laatste peilingscijfers en kon zijn verbouwereerde reactie niet verbergen toen hij de op het scherm

getoonde percentages voorlas. Zo heeft Trump in de staat Nevada, waar in 2020 Biden won met bijna 2,5 procent, momenteel een voorsprong van maar liefst 13 procent. “My goodness, gracious. My God. Dat is een enorme voorsprong!” Hij gaf toe dat dat een ‘absolute ramp’ betekent voor Biden.

De huidige problemen aan de zuidelijke grens leiden tot een nog grotere steun voor Trump bij de latino-gemeenschap

Een onderzoek van de Decision Desk HQ/ The Hill van tientallen peilingen in Nevada, Arizona, Georgia, Michigan, Pennsylvania en Wisconsin geeft weer dat Trump in elke staat een duidelijke voorsprong heeft. Die namen zullen bekend in de oren klinken voor wie 2020 nauwgezet volgde, want het was met de winst in die staten dat Biden de overwinning in de wacht kon slepen. Als je dan weet dat in 2020 de peilingen, wanneer ze werden vergeleken met de verkiezingsuitslagen zelf, de steun voor Biden duidelijk overschat hadden, is het plaatje voor de Democraten plots nog veel erger. Op basis van die cijfers en trends zou Trump overweldigend verkozen worden. In de 170 dagen tot 5 november 2024 kan echter nog veel gebeuren, en we blijven dat op de voet volgen.

WIM VANRAES

Rechtse regering: hoopvolle sprong in het duister

Na een half jaar onderhandelen is het dan toch gelukt. Vier rechtse partijen hebben een akkoord op hoofdlijnen gesloten en bijgevolg is er binnenkort een nieuwe regering. Vraag blijft hoe stabiel die vernieuwende constructie zal blijken te zijn. Op de liberale VVD na hebben geen van de partijen bestuurservaring.

Vorige week woensdag, laat in de avond, was de kogel door de kerk. De nationalistische PVV van Geert Wilders en de boerenpartij (BBB) stemden al snel en unaniem in met regeringsdeelname. Bij Nieuw Sociaal Contract (NSC), een partij van voornamelijk teleurgestelde christendemocraten, en de liberale VVD duurde het iets langer. Uiteindelijk stemden de partijkaders en de parlementsleden ook daar in met deelname aan de nieuwe regering.

De onzekere factor in deze regering blijft Pieter Omtzigt

Het hoeft niet te verbazen dat Geert Wilders bijzonder enthousiast reageerde. “De zon gaat weer schijnen”, aldus de leider van de PVV. Het feit dat de regeringsonderhandelingen uiteindelijk geslaagd zijn, mag al een klein wonder heten. Zes maanden lang verliepen de gesprekken bijzonder stroef. Op het eerste gezicht breekt in Nederland inderdaad de zon door. Bij een groot deel van de Nederlandse bevolking heerst diepe onvrede over het politieke beleid van de afgelopen jaren. De grote groep van (centrum)rechtse kiezers krijgt eindelijk waarvoor men stemde: behoudsgezinde partijen aan de macht. Streng immigratiebeleid

Vraag is wat er concreet zal veranderen. In het regeerakkoord - dat slechts een besluit op hoofdlijnen omvat en niet tot in de details is uitgewerkt - vinden we een lastenverlich-

ting terug van 2 miljard euro. Het eigen risico in de gezondheidszorg wordt vanaf 2027 gehalveerd tot 165 euro. Vooral die verlaging van de zorgpremie was een breekpunt voor Geert Wilders.

De groene verplichtingen worden een halt toegeroepen

Het migratiebeleid zal fel worden aangescherpt. Zo zal de grensbewaking worden opgevoerd en gaat de verplichte spreidingswet op de schop. Vooral de liberalen hebben hier een bocht gemaakt. De wet was immers het geesteskind van de eigen staatssecretaris bevoegd voor asiel, Eric van der Burg, die gemeenten verplichtte asielzoekers op te nemen. Het was opmerkelijk dat de VVD-fractie aangaf ‘unaniem’ in te stemmen met het nieuwe beleidsakkoord. Dat betekent dus dat Van der Burg mee zijn eigen wet naar de prullenmand zal verwijzen. Ook wordt de groene waanzin een halt toegeroepen. Zo worden gezinnen niet verplicht een warmtepomp te nemen, gaat Nederland weer voluit voor kernenergie door de bouw van vier nieuwe centrales en zullen de stikstofnormen minder streng worden. Dat laatste moet vooral de boeren(partij) tevreden stellen. Slecht nieuws is er voor Vlamingen die een weekendje op reis willen naar Nederland: de btw op overnachtingen in hotels gaat omhoog. Voorts vinden we in het akkoord ook de nodige symboolpolitiek: op autowegen gaat de maximumsnelheid opnieuw naar 130

kilometer per uur en de Nederlandse ambassade in Tel Aviv wordt verplaatst naar Jeruzalem.

Stabiliteit nieuwe regering onzeker

De grote vraag is nu wat er in de praktijk terecht zal komen van al die plannen waar conservatief en nationalistisch Nederland duimen en vingers bij aflikt. Vooral de financiële onderbouwing van de plannen is erg beperkt, zo klinkt het bij veel economen. Bezuinigingen worden gehaald door bijvoorbeeld te snoeien in het ambtenarenapparaat en het besparen van zo’n 2,4 miljard op ontwikkelingshulp. Het is nog maar de vraag of dat volstaat om de rekeningen te doen kloppen. De onzekere factor in deze regering blijftzoals we in eerdere artikelen schreven - Pieter Omtzigt. De leider van de partij Nieuw Sociaal Contract gedroeg zich in de vorige maanden erg labiel en trok, in een vlaag van hysterie, al eens de stekker uit de onderhandelingen. Terwijl de andere regeringspartijen vooral hun overeenkomsten in de verf zetten, bleef Omtzigt bij de voorstelling van het regeerakkoord herhalen dat de regering bestaat uit “vier best wel verschillende partijen”. Het is lang niet uitgesloten dat de NSC-leider in de komende tijd regelmatig dwars gaat liggen.

De grote groep van (centrum) rechtse kiezers krijgt eindelijk waarvoor men stemde: behoudsgezinde partijen aan de macht

Het bewijs daarvoor leverde hij reeds vorige week. Toen Omtzigt maanden geleden de onderhandelingstafel verliet, vroeg hij aan de toenmalige informateur, Ronald Plasterk, of hij zijn dienstauto mocht gebruiken.

Omtzigt reed met de wagen vervolgens naar journalisten om daar aan te kondigen dat hij de onderhandelingen verliet. De andere partijen en de informateur moesten toen via de media vernemen dat Omtzigt de onderhandeling opblies. Het was een treurig schouwspel en ronduit achterbaks gedrag van Omtzigt. Bizar is dan ook dat Omtzigt nu publiekelijk excuses eist en krijgt van de toenmalige informateur Plasterk. Dat zit zo: Wilders heeft Plasterk voorgesteld als de nieuwe eerste minister van Nederland. Omtzigt wilde hier enkel mee instemmen indien Plasterk zijn excuses zou aanbieden. Excuses voor wat eigenlijk? In een ingezonden brief aan dagblad De Telegraaf, vorige donderdag, zei de beoogde premier niettemin ‘sorry’. Geen socialistische Premier Plasterk

Uiteindelijk bleek de verontschuldiging een maat voor niks. Plasterk trok zich met Pinksteren alsnog terug als kandidaat-premier. Vorige week donderdag startte in de media een hetze tegen deze voormalige minister die behoorde tot de Partij van de Arbeid (PvdA). Een advocaat diende een klacht in waarin Plasterk beschuldigd werd van valsheid in geschrifte. Alles zou draaien om de verkoop van een patent waarmee de moleculaire geneticus miljoenen verdiende. De lastercampagne maakt het voor Plasterk onmogelijk om nog voorgedragen te worden, zo vindt hij zelf. Een streep door de rekening van Geert Wilders. De figuur Plasterk bood aan de PVV-leider kansen: door geen PVV’er als eerste minister aan te duiden, viel voor de andere partijen een excuus weg om niet mee te stappen in dit rechtse avontuur. Tezelfdertijd kon Wilders met zijn keuze voor de politiek-incorrecte Plasterk (want kritisch op migratie) heel links Nederland - van media over academische wereld tot politiek - de gordijnen in jagen. Het mocht niet zijn. LVS

Fatale crash zonder internationale gevolgen

De Iraanse president is dus niet meer, en niets lijkt erop te wijzen dat het hier om een aanslag gaat. Het onmiddellijke gevolg is binnenlands van aard, al was het maar dat een opvolger dient gevonden te worden. Wellicht zal het effect op de internationale profilering van Iran nihil zijn. En net die zou ons moeten bezighouden, want door de nodige agressiviteit aan de dag te leggen, tracht Teheran een nieuwe orde in het Midden-Oosten te creëren.

Sommigen zagen in de crash van de Iraanse president Raisi prompt een mogelijk soort Franz Ferdinand-moment. En zeker in het licht van de bitsige strijd tussen Israël en Iran van de voorbije maanden zou dat inderdaad wel eens een onomkeerbaar punt van escalatie kunnen zijn. Uiteraard in de veronderstelling dat het hier daadwerkelijk om een aanslag gaat, iets waar Teheran op geen enkel moment op gealludeerd heeft.

Wellicht viel de oude Bell-helikopter ten prooi aan een ordinaire crash

De spreekwoordelijke kogel - het is een andere theoriehoeft niet noodzakelijk door Tel Aviv te zijn afgevuurd. Een afrekening binnen het Perzische labyrint dat de machtsstructuren in Iran toch zijn, kan evenmin uitgesloten worden. Maar wellicht is de realiteit minder spectaculair en viel de (oude) Bell-helikopter - experts schatten het bouwjaar ergens in de jaren zeventig, toen de sjah nog aan de macht was - met naast de president ook de minister van Buitenlandse Zaken en enkele andere notabelen aan boord, ten prooi aan een ordinaire crash. Het is de meest plausibele veronderstelling, toch op dit moment.

Slager van Teheran

Het voorval bracht het personage van Ebrahim Raisi wat in de belangstelling. Het presidentschap bekleedde hij

nog maar enkele jaren, voortbouwend op een lange staat van dienst binnen het regime, wat hem ooit de titel van ‘Slager van Teheran’ opleverde. Zoiets krijgt men niet voor de getoonde empathie, wat in zijn geval betrekking heeft op zijn rol als aanklager in de executie van 5.000 ‘dissidenten’. Dat net voor die man de nodige diplomatieke geplogenheden gevolgd werden, zoals één minuut stilte in de VN-Veiligheidsraad, komt bij menig Iraniër, al dan niet in ballingschap, zuur over. De vreugdedansjes toen zijn overlijden bekendraakte, waren dan ook gemeend, zeker bij de diaspora. Voor wie zich binnen de landsgrenzen bevindt, is zich ter zake profileren stukken gevaarlijker. Veiliger is wat vuurwerk af te steken - wat ook gebeurde.

Iran zou slechts 20 procent van de voorziene capaciteiten bij de drone- en raketaanval van enkele weken geleden gebruikt hebben

In de nasleep van het nieuws van Raisi’s overlijden, verwees een westers diplomaat naar zijn eerste contact met het Iran van de jaren tachtig. Op een rondpunt bij het binnenrijden van Teheran hingen drie opgeknoopten te bengelen, een boodschap voor de burger die aan duidelijkheid niets te wensen overlaat. Bij de benadering van Iran moet echter een nuance gemaakt worden tussen net die lui met hun verwerpelijke ideologie en de internationale positionering van het land, wat niet altijd gebeurt door veelal de politici

Steeds meer Franse steden niet langer verzekerd

U zal het zich wellicht wel herinneren, de dood van de migrant Nahel leidde vorig jaar tot dagenlange rellen en vernielingen in Frankrijk. Verschillende commentatoren stelden zich de vraag wie al die facturen zal betalen. Van regeringszijde werd toen in de richting van de verzekeringsmaatschappijen gekeken en dus riep de Franse president Emmanuel Macron hen op “snel en correct uit te betalen en de voorziene vrijstellingen zoveel mogelijk te schrappen”.

EVorig jaar schatte Florence Lustman, voorzitster van de Federatie van Verzekeraars, de totale schade van de Nahel-rellen op 730 miljoen euro. Op 11 april werd de raming tijdens een onderzoek van de Franse Senaat verhoogd naar 793 miljoen euro. Maar omdat een deel van de schade niet werd aangegeven, schat de onderzoekscommissie van de Senaat het totale bedrag op 1 miljard euro. 2.500 gebouwen werden zwaar beschadigd en meer dan 12.000 voertuigen werden in brand gestoken.

Maatschappelijke last nauwelijks draagbaar

De verzekeringsmaatschappijen hebben de schade betaald, maar zoals het er nu naar uitziet, zal dat in de toekomst allicht niet meer gebeuren. Zo kan men lezen in La Gazette des Communes: “Vijf maanden na de rellen als gevolg van de dood van Nahel verloopt het ondertekenen van verzekeringscontracten bij de burgemeesters zeer traag.” Steeds minder verzekeringsmaatschappijen staan te springen om oproerschade en vandalisme nog verder te verzekeren. De premies gaan (door de zware schadelast) de hoogte in, vrijstellingen worden steeds hoger. “De overheid moet dringend ingrijpen, want we zijn al 5 mei en verschillende steden zijn sinds 1 januari niet meer gedekt”, aldus nog La Gazette.

De onderzoekscommissie van de Senaat schat het totale bedrag op 1 miljard euro

Dat is het geval in Denain, een stad van 20.000 inwoners (burgemeester: Anne-Lise Dufour-Tonini van de Parti Socialiste). Het theater werd tijdens de rellen beschadigd, net als het treinstation, het gemeentehuis en verschillende handelszaken. “Op één nacht werden drie op de vier commerciële gebouwen van de stad beschadigd”, zegt de burgemees-

De premies gaan de hoogte in, vrijstellingen worden steeds hoger

ter. De totale factuur bedroeg 600.000 euro, betaald door de verzekeringsmaatschappij MAIF, die nadien het contract stopzette.

Systeem loopt vast

Sinds 1 januari heeft Denain geen dekking meer. Net als Maubeuge, Arcueil en een pak andere steden en gemeenten. Het gevolg is dat Denain geen enkele activiteit als gemeente meer organiseert, want bij schade komt geen verzekeringsmaatschappij meer tussen. Stilaan dreigt het totale systeem vast te lopen, zo lijkt het wel.

PIET VAN NIEUWVLIET

die zich in dit land laten inpalmen door de goed georganiseerde, maar niet altijd representatieve oppositiebeweging MEK, ook wel de Iraanse Volksmoedjahedien genaamd. Nieuwe orde creëren

Het verdwijnen van Raisi zorgt onvermijdelijk voor een binnenlandse politieke leemte die opgevuld moet worden. In wezen zal dat niets wijzigen aan de internationale profilering van het land. Sommige experts suggereren zelfs dat iemand met een militaire achtergrond naar voren zou kunnen worden geschoven voor het presidentschap, wat niet onlogisch is. Teheran is van mening dat de combinatie van haar statuut van bijna-kernmacht, in combinatie met de harde lijn die nu al maanden gevolgd kan worden, de regio kan herordenen. Israël raakt steeds meer geïsoleerd en Teheran test de rode lijnen van de Joodse staat.

President Ebrahim Raisi kreeg ooit de titel ‘Slager van Teheran’

Volgens bepaalde analyses gebruikte Iran slechts 20 procent van de voorziene capaciteiten bij die drone- en raketaanval van enkele weken geleden. Israël en zijn bondgenoten dienden wel de volle pond van de luchtverdediging aan te spreken, wat tot nadenken stemt. Iran speculeert ook op een groeiende invloed van landen als Rusland of India in het Midden-Oosten, wat ten koste zal gaan van die van de VS, voor wie de relatie met Israël steeds problematischer wordt. Zullen ze slagen in hun opzet? Het blijft een open vraag. Maar het volgen van dat scenario vergroot de kans op misverstanden, vergissingen en escalatie. Meer dan die stokoude helikopter die met de president tegen een berg knalde. GDD

Scherpe kritiek op Bondsregering na kalifaatdemonstratie in Hamburg

Op 27 april demonstreerden minstens duizend radicale islamisten in Hamburg. Aanleiding was de zogenaamde islamvijandigheid die die migranten in Duitsland menen te ervaren. In de demonstratie werd de oprichting van het kalifaat in Duitsland geëist. Volgens de Duitse Staatsveiligheid is de organisator, een vereniging met de naam Muslim Interaktiv, een gevaarlijke en extremistische organisatie. Sommige politici vroegen intussen het verbod van de groepering.

Een tiental dagen later trok een tegendemonstratie door de straten, met amper 800 deelnemers (de organisator had op minstens 3.000 demonstranten gehoopt). De voorzitster van het Forschungszentrum Globaler Islam (Onderzoekscentrum globale islam), Susanne Schröter, houdt onder andere SPD en de Grünen (die samen het bestuur in Hamburg uitma-

ken) verantwoordelijk voor het matige succes van de betoging. Noch SPD-burgemeester Peter Tschentscher noch zijn woordvoerster Katharina Fegebank (Grünen) vonden het nodig aanwezig te zijn.

“Hun afwezigheid is geen toeval”

Volgens Susanne Schröter is hun afwezigheid “geen toeval, maar het resultaat van hun ideologie”. Want beide politici waren natuurlijk wel aanwezig op een demonstratie tegen extreemrechts. Intussen heeft het radicaalislamitische Muslim Interaktiv al nieuwe demonstraties in Hamburg aangekondigd.

Susanne Schröter spaarde vooral haar kritiek op de Bondsregering niet. In de plaats van het maatschappelijke gevaar van de fundamentalistische islam ernstig te nemen “heeft deze Bondsregering zich uitsluitend gefocust op de ‘strijd tegen rechts’”, aldus Schröter op de Oostenrijkse tv-zender Servus TV. Terwijl politici van de Ampelcoalitie de burgers begin dit jaar - naar aanleiding van de zogenaamde onthullingen van Correctiv over aanstaande massadeportaties - nog opriepen om deel te nemen aan demonstraties tegen extreemrechts en het gevoel werd verspreid “dat elke oprechte democraat wel moest demonstreren”, werd over de kalifaatdemonstratie met geen woord gerept. Lafheid in Duitsland heeft opnieuw een gezicht gekregen, laat mevrouw Schröter verstaan.

PIET VAN NIEUWVLIET

“Cd&v is vandaag enkel nog een infuus voor de zuil”

“Op zich is het goed dat de Nederlanders krijgen waarvoor ze gestemd hebben, namelijk een nadrukkelijk rechts regeerakkoord.” Els van Doesburg (34), N-VA-schepen in Antwerpen en lijstduwer op de Vlaamse lijst, heeft dankzij haar Nederlandse afkomst de verkiezingen en regeringsvorming bij onze noorderburen met een half oog gevolgd.

De VVD van Dilan Yeşilgöz, NSC van Pieter Omtzigt, PVV van Geert Wilders en de BBB van Caroline van der Plas nemen deel aan de nieuwe Nederlandse regering. Vorige week bereikten de partijen een akkoord over de hoofdlijnen van die regering, zonder al een premier of ministers aan te duiden.

Het gaat om een ‘hoofdlijnenakkoord’, niet om een uitgebreid en gedetailleerd regeerakkoord. Is het niet gevaarlijk om in zo’n regering te stappen?

“Zo’n hoofdlijnenakkoord laat natuurlijk ruimte voor nog heel veel debat, om het positief uit te drukken. Het lijkt ook wel wat op een uitgestoken hand richting andere partijen, om ook vanuit het parlement nog voorstellen te doen. In deze constructie gaat er veel gewicht bij het parlement komen te liggen. Dat vind ik op zich positief. De vier partijleiders blijven in het parlement en zullen niet in de regering zetelen, waardoor de balans tussen de wetgevende macht en de uitvoerende macht op scherp gesteld wordt. Er komt veel meer ruimte om vanuit het parlement initiatief te nemen.”

Een voorbeeld voor ons land?

“Ik sta op een lijst voor het Vlaams parlement, dus ik moedig het zeker aan dat er meer ruimte komt voor het parlement. Particratie weegt in Nederland wel minder dan hier. Een sterk parlement is ongelooflijk belangrijk, je ziet hier en daar toch dat men dat probeert uit te hollen. In dat opzicht gaan we interessante tijden tegemoet in Nederland, want het is natuurlijk echt wel een experiment.”

Er was veel verontwaardiging over de samenwerking van vooral de VVD met Geert Wilders.

“Ik vind dit eerder een centrumrechts akkoord dan een extreemrechts akkoord, waar men zoveel schrik voor had. Geert Wilders is aan tafel gekomen met het voorstel om de Koran te verbieden. Hij is met iets anders naar huis gegaan.”

Onder andere met het strengste migratiebeleid ooit in Nederland.

“Het akkoord ligt in lijn met het sentiment dat in heel West-Europa leeft. Dat gaat over het behoud van welvaart en over een strenger asiel- en migratiebeleid. Je ziet in dit akkoord ook wel wat zaken die in het N-VA-programma staan. Dan heb ik het over kernenergie, over fiscale regels om een ondernemingsvriendelijk klimaat te creëren en punten uit ons migratieverhaal. Het verlagen van het eigen risico in de zorgsector is dan weer een grote overwinning voor Wilders. Hij wilde dat volledig afschaffen, maar moet het doen met een halvering vanaf 2027. Dat zal structureel 5 miljard euro kosten en de Nederlanders kunnen dat betalen? Wij hebben voor dat soort zaken de budgettaire ruimte niet. Op federaal niveau zijn de putten veel te diep. Dat houdt voor alle duidelijkheid allerhande partijen hier niet tegen om beloftes te doen. Maar de realiteit is: bij ons zal het federaal de komende tien jaar een stevig saneringsbeleid moeten worden. Vlaams is de buffer groter.”

Een moeilijke boodschap als je stemmen wil halen.

“Daar ben ik niet van overtuigd. Ik zeg altijd: waarom zouden wij als N-VA dit verhaal brengen als het niet echt nodig was? Het is veel gemakkelijker

om de markt op te gaan en allerlei zaken te beloven, maar dan ben je de mensen iets aan het wijsmaken. Hier in Antwerpen hebben we de laatste jaren een beleid gevoerd dat gefocust was op het schuldenvrij maken van de stad. Nu kunnen we in campagnetijd iedereen recht in de ogen kijken en zeggen: ‘Ik heb niets beslist waarvan uw kinderen of kleinkinderen de factuur moeten betalen.’”

De regeringsdeelname van de PVV wordt als een geschenk voor het Vlaams Belang beschouwd. Begrijpt u dat?

“Ik heb gezien dat zij dat erg hoopvol vonden. Dat begrijp ik vanuit het perspectief van Vlaams Belang, maar je kan de Nederlandse situatie onmogelijk kopiëren naar die van ons. Hun systeem zit anders in elkaar: als je in Nederland voor een rechts beleid stemt, dan kan je een rechts beleid krijgen.

PVDA liegt regelmatig beenhard in de gemeenteraad

De Nederlanders hebben dat vandaag gekregen. Maar wij zitten met onze bijzondere staatsstructuur, waarin je niet één, maar twee democratieën hebt. Federaal zal Vlaams Belang ook niet aan bod komen, terwijl de kernpunten van hun programma toch federaal liggen. Je kan dat betreuren, maar dat is de realiteit.”

Bart De Wever zegt dat hij erg graag samen met Vlaams Belang een zetelmeerderheid zou willen halen.

“Hij redeneert daar natuurlijk puur strategisch. Als wij een meerderheid hebben, kan niemand nog rond ons. En daar is het je als politicus toch om te doen: ervoor zorgen dat niemand rond je kan, in de hoop dat je daarmee een beter beleid kan afdwingen.”

“Voor mij zijn er maar twee vragen relevant. Ten eerste: is het haalbaar? Sommige constructies kunnen gewoonweg niet. Ten tweede: welk beleid gaan we voeren? Er is echt wel genoeg te doen: energie, sociale zekerheid, pensioenen, zorg.”

Sluit u partijen op voorhand uit?

“Als u me vraagt of ik voor of tegen het cordon ben, dan zeg ik dat ik ertegen ben. Maar er zijn zeker partijen waar ik het inhoudelijk niet warm van krijg. Onze communistische vrienden, bijvoorbeeld. Ik rol bij wijze van spreken elke maand tijdens de gemeenteraad over straat met de communisten die hier zitten. Ik heb het ook heel moeilijk met de manier waarop zij aan politiek doen.”

Wat bedoelt u daarmee?

“In de gemeenteraad wordt er regelmatig beenhard gelogen door PVDA, bijvoorbeeld over het al dan niet sluiten van een dienstencentrum. Ooit verkondigden ze zelfs dat alle oudjes uit hun assistentiewoning gegooid zouden worden.”

U werd in 2021, midden in de coronapandemie, schepen in Antwerpen en moest onder andere de vaccinatiecampagne organiseren.

“Die was nog niet volledig begonnen toen ik schepen werd; we zaten er eigenlijk middenin. Ik werd

onmiddellijk in het diepe gegooid en heb echt veel geluk gehad dat ik onmiddellijk omringd werd door mensen die heel veel expertise hebben. Ik denk wel dat we dat goed gedaan hebben: we hebben verschillende campagnes gedaan en hebben ook enorm veel geleerd in die periode.”

“Hoe doe je aan populatiemanagement, hoe contacteer je mensen die moeilijk bereikbaar zijn? Ik woon zelf in Antwerpen Noord en daar zijn heel veel mensen die nieuwkomer zijn en geen Nederlands spreken. Ik vind dat heel spijtig, maar dat is de realiteit. Naar de toekomst toe weten we vandaag beter hoe we deze mensen makkelijker kunnen bereiken.”

Gezondheidszorg en ouderenzorg zijn ook tijdens uw campagne voor het Vlaams Parlement uw speerpunten. Waarom?

“Omdat ik als schepen gemerkt heb dat je op die thema’s heel snel botst op de limieten van wat je als lokaal bestuur kan doen. Toen men mij vroeg of ik interesse had om nationaal op te komen, heb ik specifiek naar de Vlaamse lijst gevraagd, omdat ik daar zeker een aantal zaken zie die moeten veranderen.”

Zoals?

“Ik ben een grote voorstander van het opentrekken van de markt van de ouderenzorg, omdat we alle spelers nodig zullen hebben in de vergrijzingsgolf. Maar, en dat is mijn grote frustratie van de voorbije drie jaar, de christelijke zuil houdt dat heel nadrukkelijk tegen. Zij doen actief aan marktafscherming en vinden dat de bevoegdheid Welzijn altijd van hen is geweest en altijd zal zijn. Daar ben ik het fundamenteel mee oneens.”

Beloven dat de rusthuisfacturen drastisch kunnen dalen, is de mensen blaasjes wijsmaken

“Ik ben niet tegen de christendemocraten, want ik geloof sterk in de brede Vlaamse volkspartij. Maar ik merk ook dat iemand als Hilde Crevits geketend is door de christendemocratische zuil, net zoals Jo Brouns geketend is. Knip die ketens los en er kan zoveel meer! Cd&v is vandaag ook enkel nog een soort infuus voor haar zuil.”

Wil N-VA dan het departement Welzijn opeisen in een volgende Vlaamse regering?

“Ik vind wel dat Welzijn te dikwijls geassocieerd wordt met linkse partijen en het wordt ook zowat als een linksige bevoegdheid gezien. Ik vind echter dat dat bij uitstek hoort in een centrumrechts verhaal, omdat de koppeling tussen welvaart en welzijn zo nadrukkelijk is.”

Waar veel mensen van wakker liggen, zijn de prijzen van woonzorgcentra die de pan uitswingen. Hoe los je dat op?

“Die vraag zit ook regelmatig in mijn mailbox. Ik probeer dan uit te leggen hoe de prijs van zo’n kamer is opgebouwd. Je betaalt per maand gemiddeld 2.100 tot 2.200 euro als bewoner; de werkelijke kost is 5.000 euro. Meer dan de helft wordt dus betaald door de belastingbetaler. Ik hoor partijen nu beloften doen over maximum-

facturen en verlagingen van de prijzen, maar ik ben niet van plan om mensen blaasjes wijs te maken. Het is niet realistisch om vandaag aan mensen te beloven dat de prijs van een kamer drastisch zal dalen, want we staan aan het begin van een vergrijzingsgolf. Volgens mij kan je er wel voor zorgen dat er een groter aanbod komt, waardoor de prijs kan zakken. En natuurlijk het departement Welzijn doorlichten. Dan zitten we weer bij de zuil.”

Weet u hoeveel stemmen uw voorganger haalde om als lijstduwer verkozen te raken in Antwerpen?

“Dat was Philippe Muyters, hé? 19.000?” 18.800, bijna juist! Heeft u al berekend hoeveel u er nodig zou hebben?

“Ik heb de berekening gemaakt, maar voor een lijstduwer hangt het er ook van af hoeveel zetels je behaalt als partij. Als je je zetel volledig op eigen kracht moet halen, heb je een duizelingwekkend aantal voorkeursstemmen nodig. Het is dus wel spannend, maar ik ga het wel stoer vinden als het me lukt om verkozen te raken.”

In 2019 raakten slechts vier lijstduwers in het Vlaams Parlement verkozen.

“Inderdaad, maar nu Conner ook lijstduwer is, is die plek hip geworden, hé (lacht). Een zetel hoeft mij echt niet gegeven te worden. Een zetel moet je verdienen. Mensen hebben me al gevraagd of ik dan wel verkozen wil worden, omdat ik als lijstduwer opkom. Het antwoord is daar ‘ja’ op, absoluut. Als je vernieuwing wil kan je erop stemmen.”

Op wie gaat u stemmen voor de federale verkiezingen?

“Ik kan toch moeilijk anders dan op mijn eigen lief stemmen (lacht)? In het kieshokje sta je alleen, maar ik ga toch nadrukkelijk een voorkeursstem uitbrengen op Peter.”

Krijgt u soms nog negatieve reacties op uw relatie met Peter De Roover, die de fractie van N-VA leidt in het federaal parlement?

“Af en toe zijn er wel eens negatieve reacties. Maar ik moet zeggen dat ook toen we onze relatie bekendmaakten de positieve reacties veel sterker aanwezig waren dan de negatieve.”

Jullie zijn nu al een tijdlang verloofd. Wanneer volgt de trouw?

“Het is er gewoon nog niet van gekomen om effectief te trouwen, vooral omdat ik geen zin heb in het organiseren van een feest. Ik denk dat het gewoon zal eindigen in een ochtend op het stadhuis. Maar aan de andere kant wil ik ook wel graag een kleed (lacht). Ik zit nog wat in dubio.”

Denken jullie aan kinderen?

“Midden in een campagnejaar staat dat niet bovenaan op de prioriteitenlijst. Ik slaap nu al weinig en ik kan me niet voorstellen hoe ik dat zou combineren met een kindje erbij. Maar goed, wie weet in de toekomst.” WANNES NEUKERMANS

Els van Doesburg

VERKIEZINGSPROGRAMMA’S DOORGELICHT: ECONOMIE

Hoe willen de Vlaamse partijen de economie versterken en meer mensen aan het werk krijgen?

Een opvallende vaststelling is dat slechts twee van de zeven Vlaamse partijen in het parlement zichzelf tijdens deze campagne ‘economisch rechts’ noemen.

Enerzijds liggen een rijkentaks en hogere belastingen voor multinationals opnieuw op tafel, anderzijds zegt elke partij dat “werken meer moet lonen”.

Groen: circulaire economie

De groenen willen dat België een voortrekker van de ‘circulaire economie’ wordt: producten langer in gebruik houden en minder verspilling. Daarvoor willen ze een nieuw Europees kader voor grondstofbeheer maken, met bindende doelstellingen. De partij wil binnen België ook duurzaam ondernemen stimuleren: bedrijven met aandacht voor het klimaat of start-ups die de klimaattransitie kunnen vergemakkelijken, moeten fiscaal gestimuleerd worden.

Daarnaast hoopt Groen te voorkomen dat multinationals “ontsnappen aan de belastingplicht”. Ook banken moeten volgens de groenen strenger gecontroleerd worden: “Groen wil geldstromen verschuiven van vervuilende technologieën en nutteloze speculatie naar de sectoren van de toekomst, door banken beter te reguleren, pensioenfondsen te vergroenen

en strenger op te treden tegen greenwashing.”

Sociale tewerkstelling moet ook gestimuleerd worden: op termijn moeten er in België 100.000 jobs in de sociale economie gecreeerd worden.

PVDA: vraag het aan Sam

Wie het programma van PVDA wil ontdekken, maakt kennis met Sam. Die chatbot, die werkt met artificiële intelligentie, beantwoordt vragen over het verkiezingsprogramma van PVDA. “Ons economisch programma is gericht op het eerlijker verdelen van rijkdom en het opbouwen van een sociale toekomst”, zo vat Sam het samen.

“We stellen voor om de inkomsten te verhogen door onder andere een miljonairstaks in te voeren die 8 miljard euro opbrengt, fiscale achterpoortjes voor het grootbedrijf te sluiten voor 4 miljard euro en een doortastende aan-

pak van fiscale fraude die minstens 2 miljard euro kan opleveren.” Klinkt veelbelovend, maar volgens het Planbureau-rapport zorgt het PVDA-programma voor een economische krimp: 20.000 banen minder dan voorzien en een lagere groei van het bbp. Geen enkele partij doet slechter. Geconfronteerd met die feiten, zegt Sam dat het PVDA-programma “niet tot collectieve verarming zal leiden”.

Vooruit: na 2030 overheidsschuld afbouwen

In het programma van de Vlaamse socialisten is er enorm veel aandacht voor koopkracht, sociale bescherming en hogere pensioenen. De geest van Steve Stevaert waart nog altijd rond in de Keizerslaan, want in het verkiezingsprogramma vinden we een gratis basispakket stroom en water, gratis huisartsen, tandartsen en psychologen, gratis schoolmaaltijden, gratis kinderopvang, gratis menstruatieproducten en gratis internettoegang op openbare plaatsen.

Vooruit zegt wel voor een stabiele economische groei te willen gaan. Dat wil de partij doen door een grote economische hervorming door te voeren, die ervoor zorgt dat meer mensen aan het werk zijn en dat ook willen blijven. Daarnaast wil de partij de welvaartsstaat versterken. “Daarom willen we tegen het einde van de volgende legislatuur de lopende uitgaven en inkomsten in evenwicht brengen en zo de overheidsschuld stabiliseren tegen 2030.” Na 2030 wil de partij beginnen aan de afbouw van die schulden.

Vlaams Belang: fiscale autonomie

Vlaams Belang pleit eerst en vooral voor volledige fiscale en economische autonomie voor Vlaanderen. Dat zou ervoor moeten zorgen dat vooral de transfers opdrogen. Daarmee wil de partij onder andere de belastingvrije som verhogen tot het niveau van het leefloon en op termijn zelfs alle belastingschijven verlagen. Ook het arbeidsmarktbeleid moet van de partij volledig geregionaliseerd worden, inclusief het sociaal overleg. Het minimumloon moet volgens VB verhoogd worden met vijf procent. Aan de andere kant moet er een beperking komen van twee jaar op de werkloosheidsuitkeringen. Vlaams Belang maakt een uitzondering voor 55-plussers, mantelzorgers en werklozen in opleiding voor een knelpuntberoep.

De partij van Tom Van Grieken onderschrijft het ‘Rijnlandmodel’. Dat betekent dat ze wil dat de Vlaamse overheid zorgt voor een lokale verankering in zeven strategische sectoren: energie, geneesmiddelen, landbouw, technologie, logistiek, banksector en financiën, en de maakindustrie. Het overheidsbeslag mag te allen tijde maximaal 50 procent bedragen, behalve in perioden van zware crisis.

Cd&v: Van Peteghems fiscale blauwdruk

Sociaaleconomisch, op het vlak van koopkracht en welzijn, stelt cd&v zich centrumlinks op. De partij wil niet raken aan het huidige indexsysteem en hoopt dat de fiscale blauwdruk van Vincent Van Peteghem er de volgende legislatuur wél doorgeraakt.

De partij wil de lasten op arbeid structureel verlagen. Daartegenover staat dat de partij wil snoeien in de “voordelen die geen deel uitmaken van het loonbegrip”. Daar willen de christendemocraten van af: “Een aantal voordelen die forfaitair worden gewaardeerd, zoals de gratis terbeschikkingstelling van een woning, verwarming, elektriciteit en huisper-

soneel, belasten we op basis van de werkelijke waarde. Ook zorgen we ervoor dat activiteitsinkomsten niet langer worden omgevormd in vermogensinkomsten, om te ontsnappen aan belastingen.”

Open Vld: flexibel

Open Vld kwam nog voor het Planbureau met een becijferd verkiezingsprogramma, waarin men 25 miljard euro willen besparen. Op het vlak van economie valt het programma samen te vatten in één woord: ‘flexibel’. Flexijobs moeten in veel meer sectoren mogelijk gemaakt worden. Mensen die een voltijdse job hebben, mogen daarnaast onbeperkt bijverdienen via “taksvrije uren”, als het van de liberalen afhangt. Dat moet zelfs bij de eigen werkgever kunnen: “We schrappen het wettelijke plafond op het aantal onbelaste overuren”, schrijft de partij in haar programma. Daarnaast wil Open Vld laten “werken wanneer je wil, hoeveel je wil en hoelang je wil”. Daarom moeten zondagsarbeid, avonden nachtwerk versoepeld worden. Omdat “de 9-tot-5-samenleving niet voor iedereen werkt”, wil de partij wettelijke feestdagen transformeren naar vrij te kiezen verlofdagen. “Hiermee geven we de controle over werk- en privébalans terug in de handen van de individu.”

N-VA: minder input, meer output

Volgens N-VA moet onze economie dringend groeien, om op die manier de budgettaire situatie op orde te krijgen. “Met andere woorden: meer goederen en diensten realiseren met minder input”, klinkt het in het partijprogramma. Makkelijker gezegd dan gedaan in Vlaanderen, waar bij wijze van spreken geprocedeerd wordt wanneer er twee bakstenen op elkaar gelegd worden. Die eindeloze procedureslagen en vergunningenbetwistingen: daar wil de partij vanaf. Dat kan via regelluwe zones. Voor vergunningsprojecten die als “van groot algemeen en maatschappelijk belang” beschouwd worden, moet het snelrecht uitgebreid worden.

N-VA erkent dat er een recht op staken is, maar voegt daaraan toe dat er ook een recht op werken is. “Het opwerpen van blokkades is vandaag strafbaar, maar wordt zelden echt bestraft. In de toekomst moet dat anders. De rechter moet voor herhaaldelijke amokmakers ook een plaatsverbod kunnen opleggen”, klinkt het in het verkiezingsprogramma van de partij.

WANNES NEUKERMANS

Steve Stevaert

Nadia Naji in vorm

Céline‘een briljante boef’

Op 27 mei 1894 - komende maandag precies 130 jaar geleden - werd Louis-Ferdinand Destouches geboren in Courbevoie. Als Louis-Ferdinand Céline zou hij een van de meest omstreden, maar ook belangrijkste en meest vertaalde Franse auteurs van de twintigste eeuw worden. Een schrijver die ooit, en niet geheel ten onrechte, door W.F. Hermans als ‘een briljante boef’ werd omschreven…

Zijn leven en werk werden getekend door de trauma’s van twee wereldoorlogen. In 1912 had hij zich voor drie jaar als beroepsvrijwilliger geëngageerd in het 12de Régiment des Cuirassiers, een eliteregiment van de cavalerie. Kort na het begin van de Eerste Wereldoorlog, op 4 oktober 1914, was de inmiddels tot kwartiermeester bevorderde Destouches met zijn regiment in het station van Armentiers aangekomen en van daaruit naar West-Vlaanderen gestuurd in een poging om de Duitse opmars richting de Noordzee en de Kanaalhavens af te stoppen. Op 27 oktober raakte hij bij een gevaarlijke patrouille in de buurt van Poelkapelle zwaargewond. Hij werd in allerijl geëvacueerd en in een veldhospitaal in Hazebroek geopereerd. Omwille van zijn moedig gedrag werd hij op de legerdagorders geciteerd en werd hij op 24 november 1914 onderscheiden met de Militaire Medaille en later met het ‘Oorlogskruis met zilveren ster’. Na een infectie belandde hij opnieuw op de operatietafel in januari 1915, waarna hij ongeschikt werd verklaard voor militaire dienst en met 70 procent invaliditeit eervol uit het leger werd ontslagen… Het stelde hem in staat zijn middelbare studies af te maken en voor dokter te studeren.

KOUD REALISME

EN ONGEPOLIJSTE VOLKSTAAL

In een aantal van z’n boeken, zoals zijn baanbrekende debuutroman ‘Voyage au bout de la Nuit’ en het ontluisterende ‘Casse-Pippe’, klonk de rauwe echo van zijn traumatische ervaringen tijdens de Grote Oorlog luid door. Hij beschreef de oorlog in een directe, scherpe stijl met koud realisme en zonder enge heroïek. Hij gaf met zijn getuigenis een stem aan heel zijn opgeofferde generatie.

NA DE OORLOG WAS CÉLINE COMPLEET GEÏSOLEERD GERAAKT

Maar ook stilistisch was hij erg vernieuwend. Zijn met het volkse Bargoens doorspekte teksten stonden mijlenver verwijderd van de taal die door de Academie Française werd gepromoot. Het was één van zijn grote verdiensten dat hij de gesproken, spontane en ongepolijste volkstaal tot literaire taal heeft weten te verheffen… Céline was bovendien een meester van de stijleffecten, waarbij hij zich kwistig bediende van grotesken en handenvol ironie en cynisme om de illusies van de schijnwereld, waarin hele generaties zich bijzonder comfortabel hadden gevoeld, te doorprikken en de lezers met de neus op de vaak heel wat minder fraaie werkelijkheid te drukken.

UITGESPUWD DOOR LINKS, GEWANTROUWD DOOR RECHTS

In zijn beruchte pamfletten, die je niet los kan zien van de sociale en politieke problemen in het Frankrijk van de jaren dertig, werd zijn toon nog scherper en polemischer. Door de aanslepende economische crisis en na het aan de macht komen van premier Léon Blum en diens doctrinair-linkse Volksfrontregering, nam het antisemitisme in Frankrijk sterk toe. Antisemitisme dat in het Frankrijk van voor WO II eerder als een mening of opinie dan als een delict werd beschouwd. In 1937 rekende Céline, na een voor hem erg verhelderend verblijf in de USSR, af met het ‘Boeren- & Arbeidersparadijs’ in ‘Mea culpa’. Daarmee viel hij bij de com-

munisten, die zijn ‘Voyage’ als een evangelie zagen, in ongenade. Aan het einde van datzelfde jaar werd zijn eerste virulent antisemitische pamflet ‘Bagatelles pour un massacre’ gepubliceerd, dat een jaar later werd gevolgd door het al even spraakmakende ‘L’école des cadavres’. Hierin ontbond hij niet alleen al z’n duivels tegen de Joden, maar ook tegen Amerikanen en Engelsen, en toonde hij zich een ongegeneerde pleitbezorger voor het nationaalsocialistische Duitsland. Aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog zakte de inmiddels door links uitgespuwde en door rechts gewantrouwde Céline langzaam weg in een intellectueel isolement. Hij werd steeds meer een vileine en zich onbegrepen voelende zenuwpees die met grote regelmaat wild om zich heen schopte. Wellicht was fascist en briljant literair criticus Maurice Bardèche dicht bij de waarheid toen hij de Céline van die jaren omschreef als “een briljante parasiet (…) waarvan het anticonformisme niets anders was dan een masker om zijn cynisme en luiheid te verbergen…”.

CÉLINE BESCHREEF DE OORLOG IN EEN DIRECTE, SCHERPE STIJL, MET KOUD REALISME EN ZONDER ENGE HEROÏEK

De ramp die Céline in zijn pamfletten voorspeld had, namelijk de volledige ineenstorting van Frankrijk, voltrok zich in het voorjaar van 1940, toen de Duitsers in een mum van tijd de Fransen tot overgave dwongen. Tijdens de oorlog publiceerde hij het al even omstreden pamflet ‘Les beaux draps’ en schreef hij een dertigtal ‘open brieven’ aan diverse Duitsgezinde kranten en tijdschriften, waarin hij, naast de Joden, ook vrijmetselaars, communisten en gaullisten ongemeen scherp op de korrel nam. Hij waakte er echter wel over om zich niet rechtstreeks te verbinden met de Duitse bezetter of met de politieke collaboratie. Zo was Céline bijvoorbeeld op de hoogte van het feit dat zijn onderburen actief waren in het verzet en geregeld geallieerde piloten hielpen onderduiken, maar verstrekte hij medische hulp aan die groep. Ook schreef hij medische attesten voor Fransen die de verplichte arbeidsdienst in Duitsland trachtten te ontduiken.

OP DE VLUCHT

Een paar dagen na de geallieerde landing in Normandië vluchtte Céline met zijn vrouw en kat naar Duitsland. In de nadagen van het ineenstortende Derde Rijk wist hij de doodstraf te ontlopen door naar Denemarken te vluchten. Hij werd er op verzoek van de Franse regering opgepakt en in de gevangenis gegooid, maar niet uitgeleverd aan Frankijk.

Op 21 februari 1950 veroordeelde de rechtbank in Parijs hem bij verstek tot een relatief lichte straf: 1 jaar hechtenis en een boete van 50.000 francs. Op 25 april 1951 kreeg Céline al amnestie en op 1 juli 1951 betrad hij opnieuw Franse bodem. Hij vestigde zich als huisarts in Meudon en begon er te schrijven aan een trilogie die werd geïnspireerd door zijn omzwervingen in Duitsland.

VAN PARIA TOT BLIJVENDE RELEVANTIE

Na de oorlog was hij echter compleet geïsoleerd geraakt. Zijn naam stond op alle zwarte lijsten van foute auteurs, zijn boeken werden niet meer verkocht, laat staan herdrukt, en hij werd in de kringen van de door het verzet gedomineerde media doodgezwegen of als paria behandeld. Vanuit zijn Deense ballingschap, en later in Meudon, reageerde hij met de grootst mogelijke rancune en zelfs haat, maar ook met een bijna storend zelfbeklag op het onrechte dat hem volgens zijn eigen zeggen werd aangedaan. In 1957 rolde zijn ‘D’un château à l’autre’ -, het eerste deel van zijn ‘Duitse’ trilogie, van de persen en dat bleek - tegen alle verwachtingen in - een schot in de roos te zijn. Er verschenen ophefmakende interviews en artikelen met de nog steeds wild om zich schoppende en geen berouw tonende schrijver. De naoorlogse generatie ontdekte zo Céline en die belangstelling blijft - gelukkig maar - ook na zijn overlijden op 1 juli 1961, tot op vandaag aanhouden.

LEZERSBRIEVEN

PAI en arbeidsmigratie

Pallieterke, Beide onderwerpen zijn zeer populair in de media. Maar blijkbaar wil of kan niemand de link leggen tussen beide. Er is wel degelijk een verband tussen artificiële intelligentie (AI) en de impact op de samenleving. Experten gaan ervan uit dat AI de 3D-jobs zal aanpakken: Dangerous, Dirty and Dull. Gevaarlijk, vuil en saai. Dat zijn net de jobs waarvoor we volgens arbeidsspecialisten migranten nodig hebben, omdat de autochtonen ze niet meer willen uitvoeren. Denk bijvoorbeeld aan de uitspraken van minister Paul Van Tigchelt en zijn ramenwassers. Bovendien is het merendeel van de migranten die België binnenkomen, niet of laaggeschoold. Met andere woorden: als AI op kruissnelheid komt, vallen hun jobs weg en en hebben we die migranten niet meer nodig. De conclusie zou dus moeten zijn dat dergelijke migranten enkel recht hebben op een tijdelijke arbeidsvergunning, niet op een permanente verblijfsvergunning, en geen recht hebben op gezinshereniging.

Carl Kins, Kortrijk

Delphine Lecompte

Pallieterke,

In het nummer van 16 mei las ik het artikel van Arthur Van Amerongen over zijn ervaringen met Delphine Lecompte, met wie hij een boek wilde schrijven. Hierbij twee bedenkingen. Denkt Van Amerongen echt dat Delphine Lecompte representatief is voor de ganse culturele sector? Persoonlijk denk ik dat de overgrote meerderheid zich niet kan vinden in de schrijfsels van Lecompte. Ten tweede: wat was de bedoeling van Arthur Van Amerongen met zijn voorstel om samen een boek te schrijven? Misschien bestond het eigenlijke doel erin Delphine uit haar kot te lokken en haar te verleiden tot buitenissige formuleringen. Met andere woorden: ik vermoed in hoofde van Van Amerongen strategische en wellicht politiek geladen bijgedachten.

Dries Simoens, Brugge

Het Conclaaf (1)

Pallieterke, Tijdens de eerste uitzending van ‘Het Conclaaf’ ervaarde ik een déjà vu. Ik heb altijd veel respect voor Bart De Wever gehad, maar de hautaine manier waarop hij zijn conculega’s behandelt, doet mij weer denken aan André Cools van de PS, die zichzelf ook ‘Dieu’ voelde en ook zo werd genoemd. Ik heb de indruk dat, als ik Bart De Wever aan het werk zag in Het Conclaaf, hij zichzelf nu ‘Dieu’ vindt in Vlaanderen en als enige de waarheid in pacht heeft. Jammer genoeg voor Bart spreekt de regeringsvorming in Nederland hem nu wel serieus tegen. Marc De Neef, Ternat

Het Conclaaf (2)

Pallieterke

Ik heb op donderdag 16 mei naar de eerste aflevering van ‘Het Conclaaf” op VTM gekeken. De heren Rousseau, Van Grieken en De Wever kwamen in beeld. De man van Vooruit werd op een piëdestal geplaatst, ondanks zijn racistische uitspraken van enkele maanden geleden. De arrogante, zelfs vernederende manier waarop Bart De Wever Tom Van Grieken te woord stond, was schandalig en een N-VA voorzitter en de N-VA in het algemeen onwaardig. Zijn gedrag heeft me als N-VA-lid geschokt. Ondanks de hooghartige houding van Bart bleef Tom

zichzelf. De dialoog tussen beide heren zal de beoogde stemmenwinst die De Wever nastreeft eerder in stemmenverlies veranderen.

Dirk Van Dam, Halle-Zoersel

Stem rechts!

Pallieterke,

Onze linkse media en de traditionele partijen laten geen kans onbenut om erop te wijzen dat het Vlaams Belang nooit zal kunnen meespelen in de besprekingen over de vorming van een nieuwe federale regering en men dus beter niet voor die partij zou stemmen. Dat klopt niet als een meerderheid van de Vlaamse kiezers regionaal op Vlaams Belang zou stemmen. VB, N-VA en eventueel een derde partij moeten dan wel meteen een Vlaamse regering vormen en een Vlaamse soevereiniteitsverklaring afleggen. Als de linkse en Waalse partijen daarna niet met die nieuwe Vlaamse regering willen praten, zal België goed op weg zijn om het wereldrecord regeringsvorming van 541 dagen nóg scherper te stellen. De nieuwe deelregering kan het dan oneens zijn met alles wat de andere entiteiten eventueel beslissen. Als de N-VA niet in haar kaarten laat kijken over wat ze echt zinnens is te doen, kan ik de N-VA-kiezers - van wie 75 procent in de peilingen aangeeft wél bereid te zijn om samen te werken met het VB bij een volstrekte meerderheid in het eigen parlement - alleen maar aanraden om ten minste regionaal voor VB te stemmen. Als dat niet gebeurt, krijgen we een heruitgave van Vivaldi die met zo’n 30 procent van de Vlaamse kiezers weer geen rekening zal houden en de Vlaamse meerderheid in België de facto tot een minderheid herleidt.

Guido van Alphen, Kasterlee

Verkiezingspropaganda

Pallieterke, Wat mijns inziens veel te weinig aan bod komt in de verkiezingspropaganda (ook bij rechtse partijen) is eerst en vooral de dubbele nationaliteit. Indien de (te) vele voordelen van ‘Belg-zijn’ maar al te graag aanvaard worden, dan moet ook de Belgische nationaliteit voor 100 procent en exclusief aanvaard worden. Ten tweede: waarom maken we geen werk van één energiefactuur voor het gehele grondgebied die iedereen begrijpt. Daardoor kunnen we besparen op de (lokale) politici die in de intercommunales zetelen, tienduizenden euro’s en tal van andere voordelen opstrijken en alles goedkeuren zodat de intercommunales vrij spel hebben.

Dirk Cappelier, Brugge

Bart Claes

Pallieterke,

Als het goed is, dan zeg ik het ook. Ik kan mij volledig vinden in de stellingen van Bart Claes. Hij zegt wat al vele lange jaren leeft bij de bevolking. Kortom, waar de traditionele partijen voortdurend hun ogen voor sluiten en daardoor de opgekropte woede bij de bevolking alleen maar vergroten. De bevolking moet altijd maar alles machteloos ondergaan. Dat is psychologische foltering. Enkel vlak voor de verkiezingen maken alle partijen plotseling een bocht naar rechts, alsof ze plots het licht hebben gezien. Vlak na de verkiezingen verstoppen ze zich opnieuw in de duisternis van postjes, macht en geld. Bravo, Bart Claes, doe zo voort! Hopelijk doe je in de toekomst ook echt wat je belooft.

Didier Van Haver, Geraardsbergen

Een lezersbrief insturen? Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente moeten worden doorgegeven voor publicatie bij uw brief.

JAN HUIJBRECHTS

Tirez votre plan!

U kon er voorbije week niet naast kijken! In zowat alle media, kranten en televisie werd het onderwerp aangekaart: onze plantjes worden belaagd door slakken.

“Slakkenplaag overspoelt onze moestuintjes”, aldus de titel bij VRT. “Vlaanderen kreunt onder een ongeziene slakkenplaag”, zo kopte Het Laatste Nieuws. En De Standaard koppelde er meteen ook een rampscenario aan vast: “De slakkenplaag is biodiversiteitsverlies in actie, wen er maar aan.”

Dat de slakkenplaag heel veel te maken heeft met het natte voorjaar, is geweten. Maar deze column wordt verondersteld te handelen over Vlaanderen en Wallonië, dus wat komen die slakken hier nu doen? Wat opzoekingswerk leert me dat er in de Franstalige pers totaal geen aandacht is voor de slakkenplaag in Vlaanderen. En meer nog: er is blijkbaar helemaal geen slakkenprobleem in Wallonië. Besluit: net zoals het de stikstofproblematiek stopt aan de taalgrens, zo ook bestaat het slakkenprobleem niet in Wallonië, of althans, er wordt niet over bericht in de media. Slimme beesten zijn dat, om zich niet op Waals grondgebied te begeven...

Regenval

Kom me niet vertellen dat het natter is in Vlaanderen dan in Wallonië. Ook vorige week kregen we te maken met hevige regenval waarbij vooral de Voerense gemeente Moelingen te maken kreeg met wateroverlast. De grote schuldige is het riviertje de Berwijn dat door Moelingen kronkelt en regelmatig buiten zijn oevers treedt. Dat was al zo in de vorige eeuw - toen er helemaal nog geen sprake was van klimaatopwarming - en na de grote overstroming van 2021 heeft de Vlaamse Milieumaatschappij een aantal werken uitgevoerd om eventuele overstromingen in de toekomst te beperken. Met succes, want zo kon een overstroming in januari van dit jaar vermeden worden.

La Berwinne

Er is echter een maar. De Berwijn heet in Wallonië ‘la Berwinne’ en stroomt van Birven (waar zich de bron bevindt) langs Clermont, Mortroux, Bolbeek, Dalhem en Berneau naar de Maas in Moelingen. In totaal heeft het riviertje een lengte van zo’n 32 km waarvan zich 4,5 km op Vlaams (Voerens) grondgebied bevindt. Maar vlak voor de monding in de Maas maakt de Berwijn nog een bocht, waardoor het riviertje weer even op het grondgebied van de provincie Luik terechtkomt. Om de waterbeheersing van de Berwijn onder controle te krijgen in Moelingen, zijn er twee zaken nodig. Eén: stroomopwaarts moeten een aantal maatregelen genomen worden en, twee, er moeten ook aan de bedding van de Maas aanpassingen gebeuren. Want als de waterstand van de Maas te hoog staat, vormt dat een probleem voor de afwatering van de Berwijn/la Berwinne.

Waals grondgebied

Maar beide ingrepen dienen te gebeuren op Waals grondgebied. En daar knelt het schoentje. Want hoewel er al contacten geweest zijn tussen de twee regio’s over die materie, werd enkel aan Vlaamse kant geïnvesteerd. Aan Waalse kant erkent men weliswaar het probleem, maar ontbreken politieke ambities en geld. Vrij vertaald: Wallonië haalt de schouders op voor de waterproblemen in Vlaanderen. Alle betrokkenen zijn het er nochtans over eens: het probleem enkel lokaal aanpakken volstaat niet. Ik citeer bevoegd minister Zuhal Demir: “We zullen dus samen met onze buurlanden, maar ook bijvoorbeeld met Wallonië, moeten bekijken welke initiatieven we kunnen nemen om zulke rampen tot een minimum te beperken.”

Dender

Niet dat ze de problemen in Wallonië onderkennen, hoor… Aan de andere kant van het land is er het voorbeeld van de Dender. Op die rivier moesten - zowel op Vlaams als op Waals grondgebied - een aantal stuwen vernieuwd worden. De werken in Wallonië waren op twee jaar afgerond, in Vlaanderen is geen enkele stuw gerenoveerd (de vertraging kwam er hoofdzakelijk door juridische procedures aangespannen door enkele groene fanatici). Gevolg: vandaag kan de Dender aan zijn Waalse bovenloop meer water afvoeren dan stroomafwaarts in Vlaanderen. De kans op overstromingen in Vlaanderen is daarmee enkel toegenomen. Zoals ik schreef in de titel: Flamands, tirez votre plan!

PAL voor Vlaanderen is een project van PAL Academie vzw. Met die vzw zetten we bij PAL Media (de groep) onze kennis, kunde en netwerk in om het pad naar Vlaamse onafhankelijkheid te effenen. Wat economisch niet te verantwoorden is, maar nodig voor Vlaanderen, doet de vzw. Denk aan lobbyen of een onafhankelijkheidsbarometer ontwikkelen. De vzw beschikt over ideeën en mensen, maar met uw financiële steun op rekening KBC BE39 7390 1640 4519 zouden we nog veel meer kunnen doen.

OVV wil Vlaamse kiezer aanzetten tot stem voor Vlaanderen

Het Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen (OVV) heeft vorige week vrijdag in Antwerpen een campagne voorgesteld. Daarin roept het de Vlaamse kiezers op om op 9 juni resoluut voor meer Vlaanderen te kiezen, zonder daarbij de V-partijen bij naam te noemen.

De komende weken zullen zowel in Antwerpen als in Gent trams van De Lijn rondrijden waarop de slogan ‘Volgende halte: een welvarend Vlaanderen’ prijkt. Ook op sociale media zal diezelfde boodschap in verschillende filmpjes opduiken. De campagne is een initiatief van het OVV. Aan de vooravond van de verkiezingen van 9 juni wil het OVV de Vlaamse kiezer aanzetten tot een stem voor Vlaanderen. Op een persmoment voor het KMSKA in Antwerpen stelde voorzitter Paul Becue de campagne vorige week vrijdag voor aan de verzamelde pers.

Wij steunen alle partijen en kandidaten die zich inzetten om Vlaanderen meer vorm te geven Paul Becue

Wie naar de bijhorende webstek www.kiesvoor. vlaanderen surft, krijgt tien stellingen voorgeschoteld. Daarbij legt het OVV telkens uit waarom een bepaalde bevoegdheid best op Vlaams niveau wordt uitgeoefend. Enkele van de thema’s die aan bod komen, zijn de hoge belastingdruk, de betaalbaarheid van de gezondheidszorg, de pensioenen en een regionalisering van justitie.

HORIZONTAAL

De toekomst van de Vlamingen en vooral die van hun (klein)kinderen staat op het spel Paul Becue

Partijonafhankelijkheid

Hoewel het OVV de kiezer wil overtuigen van een stem voor Vlaanderen, noemt het Vlaams Belang en N-VA niet bij naam. Voorzitter Paul Becue benadrukt dat het OVV zich partijonafhankelijk opstelt. “Wij steunen alle partijen en kandidaten die zich inzetten om Vlaanderen meer vorm te geven en die pleiten voor een betere staatshuishouding”, legt hij uit. “Dat is onze missie: Vlaanderen vormgeven. En dat kan alleen via de politieke weg.”

Volgens Becue is het de eerste keer dat de Vlaamse Beweging een campagne van deze omvang lanceert. Het belang van de stembusgang van 9 juni mag dan ook niet onderschat worden. “De toekomst van de Vlamingen en vooral die van hun (klein)kinderen staat op het spel”, besluit hij.

ANTON SCHELFAUT

A. Jaarlijks overzicht van de financiële situatie van een bedrijf

B. Rivier in Siberië - Onder andere - Tantaal

C. Methode om een berekening te controleren op fouten

D. Brandkasten

E. Joodse jongensnaam - Verijdel

F. Voornaam van de Franse wiskundige Pascal die de grondslag legde voor de projectieve meetkundeTijd/temperatuurindicator

G. Onder (in samenstellingen) - Engelse lengtemaat (afk.) - Bloedfactor

H. Intense kleur - Verorber

I. Madrileense voetbalclub - Modetijdschrift

J. Stupide - Inborst

K. Zintuig - Nederlandse omroep - Afscheidsgroet

L. Persoon zonder broers of zusters

VERTICAAL

1. Een wens die al sedert de vroege jeugd wordt gekoesterd

2. Loofboom - Bolgewas - Linkeroever

3. Gladde

4. Groep honden - Eetbare wortel 5. Dunne, slappe stengel - Uit het hoofd praten 6. Wetenschapper in de politiek 7. Draagmand 8. Sacrificieerde - Getij 9. Achter elkaar - Muzieknoot

KARL VAN CAMP

De tramcampagne van het OVV

X van de week!

Conner Rousseau moet op 9 juni een feestje vieren als verkozene van Vooruit en op 10 juni naar de rechtbank als beschuldigde van racisme. De brave jongen is er zo het hart van in dat het enige wat troost brengt foto’s van zichzelf trekken is in de badkamer en die te delen met zijn fans. “De zaak was gesloten, dus wat is de bedoeling nu?”, vraagt hij zich af. Dat leggen we graag uit aan hem en aan u.

Toen Rousseau van café ’t Hemelrijk naar de rechtbank werd gestuurd wegens racisme, kreeg de stoute jongen ‘bemiddeling en maatregelen’ opgelegd. Dat betekent dat de beledigde partij, de Roma, in gesprek gingen met Rousseau om zo te zien hoe het onrecht hersteld kon worden. Als beide partijen daar een akkoord over vinden, kan de zaak zonder veroordeling worden afgehandeld. Daarvoor moest Conner in gesprek gaan met de Roma, de Dossin-kazerne bezoeken en het vooral ‘nooit meer doen’.

Conner ging op vakantie, zette zijn neus recht en deed aan zielsonderzoek

Conner deed naar eigen gevoel meer. Hij ging op vakantie, zette zijn neus recht en deed aan zielsonderzoek. Tot zijn eigen verbazing was dat niet genoeg, want de Roma trekken alsnog naar de rechtbank. “De zaak was gesloten”, jammert hij. Dat is klinkklare onzin, natuurlijk.

Het is pas gesloten wanneer de Roma naar hun gevoel voldoening hebben gekregen. En dat is duidelijk niet zo. En daar hebben die mensen een goede reden voor.

Je kan moeilijk feiten vergeven die je niet kent

Ze weten tot op de dag van vandaag niet wat Conner die dag precies gezegd heeft. Ze mogen het dossier namelijk niet inkijken. Je kan moeilijk feiten vergeven die je niet kent. Eigenlijk vraagt Conner een blanco cheque van de Roma en mogen zijn fans hem in ere herstellen. Zo werkt de rechtstaat niet. Ook niet voor Conner.

Sammy heeft het gedaan

Dat houdt Vooruit niet tegen om de schuld op cd&v te steken, want de advocaat van de Roma is een cd&v’er. Conner ziet een groot complot tegen zichzelf opdoemen. Dat is opnieuw klinkklare nonsens. Een beetje politiek analist zal u kunnen vertellen dat iemand een paar weken voor de verkiezingen in een slachtofferrol duwen een fantastisch cadeau is. Dat zal cd&v, die zijn terugkeer met een bang hartje zag aankomen, niet doen.

Dan rest er maar één mogelijke conclusie: Conner kwam de politiek terug in, goed wetende dat dat hem boven het hoofd hing en dat de advocaat die de Roma verdedigde een cd&v’er is. De man roept overigens al maanden in de pers dat Rousseau dossierinzage weigert. En daar zat volgens hem wel muziek in. Terwijl de pers hem met veel mededogen de slachtofferrol gunt, zouden ze zich beter afvragen wat er in dat dossier staat dat we niet mogen zien. Maar dat vergt natuurlijk enige zin voor journalistiek.

Profi ciat met je Vlaamse overtuiging!

Maar ben je al lid van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds? Splits zelf de sociale zekerheid! Word lid van het VNZ.

Sammy Mahdi: “Heilige Geest? Amehoela, junks zijn het”

Sammy Mahdi en zijn cd&v zijn nog steeds vastbesloten om de verrassing van de verkiezingen te worden. En daar doen de voorzitter en zijn hond Pamouk alles voor. Zo werd Pamouk onlangs uit een opnamestudio gezet wegens overmatig snurken bij het verhaal van zijn baas. En Sammy verbaasde in De Zevende Dag zelf door geen flauw idee te hebben waar Pinksteren precies om gaat. De ‘c’ in cd&v is bij deze officieel met pensioen gesteld. Wij hadden een openhartig gesprek met de voorzitter.

Het is een lichtjes teleurgestelde Sammy Mahdi die we spreken op zondag. Hij was er immers ook van overtuigd dat Anderlecht de verrassing van de voetbalcompetitie zou worden. Maar dat was helaas niet zo. De smeerlappen van Club Brugge gaven de Brusselaars een klets om de oren. “Maar we keren wel terug, hoor. We gaan verrijzen als de Messias! En cd&v ook. Wacht maar af!”

Hoe schrijft u ‘verrijzen’, meneer Mahdi?

SAMMY: “Hola, dat moet u mij niet vragen, hoor. Ik weet wel wat u denkt. Die man is van een christendemocratische partij. Die weet daar vast alles van. Ik weet er natuurlijk wel heel veel van, maar niet zo in de details. Maar ik gok op korte ‘ei’. Want als we met Anderlecht kampioen spelen, gaan we ook ver moeten reizen in de Champions League. Verreizen dus! Is het juist? Heeft u een bijbel bij de hand?” Helaas, het is verrijzen met lange ‘ij’!

“Ah, voilà. Zoals een taartje in de oven. Zo zal Jezus ook zijn verrezen. Zo ver zelfs dat hij dan naar de hemel is opgerezen. En dat had hij goed getimed, precies op Hemelvaartsdag. Moet je kunnen. U ziet, ik ben

Begrijpt u dat nogal wat gelovige mensen het moeilijk hebben met een cd&v-voorman die niks van het christendom kent? Op X waren sommigen waarlijk geschokt om zoveel dedain tegen een geloof dat de basis is van uw

: “Maar enfin, ik weet dat de voorzitter van de club ‘paus’ heet en dat die man wordt verkozen door een select groepje ‘marginalen’ met een rood hoedje. Je ziet, ik ken het wel degelijk, hé. Oh ja, ik weet ook dat ze graag ‘klein mannen’ zien. En sommigen hebben van die puntmutsen, maar zijn geen lid van de Ku Klux Klan. Maar ik verdenk ze er wel van dat afgekeken te hebben van Sinterklaas. Lijkt me ook logisch als ze zo graag de klein mannen zien, hé. Maar Pinksteren? Ja, dat was mij even ontschoten. Nu, rare mannen die plots vlammende tongen boven hun hoofd krijgen en alle talen van de wereld spreken? Zo belangrijk kan dat niet zijn. Ik vind het trouwens straf dat zoiets gevierd wordt. Je kan je zoiets alleen toch voorstellen als er drugs in het spel zijn. Misschien moet de Bijbel op dat punt wel eens

“Heilige Geest? What the fuck, man! Als een junk met dat soort uitleg afkomt, moet je als flik gewoon je matrak bovenhalen en erop kloppen. Heilige Geest? XTC zal je bedoelen! Of die flakka waar je tegenwoordig van hoort. Je weet wel, die zombiedrug. Nu ik

Maar enfin, ik weet dat de voorzitter van de club ‘paus’ heet en dat die man wordt verkozen door een select groepje ‘marginalen’ met een rood hoedje

eraan denk, Jezus was toch ook een zombie? Na drie dagen opgestaan uit de doden. Ik heb daar een film over gezien. Die mannen zijn niet kapot te krijgen, tenzij je hun hersenen kapotslaat. Die christenen hadden geluk dat de Romeinen dat niet wisten. Ik ben misschien geen theoloog, maar ik weet wel hoe je die mannen moet aanpakken.”

Ik denk dat mensen vooral geschokt zijn door het feit dat uw partij christelijk geïnspireerd is, maar dat u zelfs de inspiratie niet kent.

SAMMY: “Ik ken die wél! Het gaat om gastvrijheid en openstaan voor de andere. Zonden vergeven en vissen en brood uitdelen. Je weet wel, van dat gedoe. Maar laat ons eerlijk zijn: je mag geen vissen uitdelen tijdens de sperperiode. En wie gastvrij is, raakt hier niet verkozen, hoor. Herbergen sluiten moeten je doen. We zitten vol! Ik ga u één zaak zeggen. Als Jezus vandaag de politiek zou ingaan, het zou een groene zijn. Die raakt niet verkozen. Nee, om eerlijk te zijn. Van mij mag je die ‘c’ hebben. Stelletje geitenwollensokken! De vogels zaaien niet en maaien niet? Gods hand voedt hen? En de Boerenbond dan? Bende hippies. Ik haat ze.”

HOE CHRISTELIJK IS CD&V NOG?