't Pallieterke van 16 mei 2024

“Op mijn hoede voor een nieuwe staatshervorming”

2 8-9

HOU DE SOCIALISTEN

VER WEG VAN DE BROODDOZEN

Deze week maakte Vooruit zijn enige breekpunt bekend voor een Vlaamse regeringsdeelname: alle scholen zouden voortaan gratis warme maaltijden moeten aanbieden. ‘Gratis’ doet het altijd goed in een verkiezingscampagne. Onder Steve Stevaert wonnen de socialisten daar nog verkiezingen mee. Dit onbetaalbare breekpunt lijkt vooral een poging om de peilingen van Vooruit, die in vrije val zijn sinds Rousseau van zijn sokkel viel, weer naar omhoog te duwen. DE ENE DODE IS DE ANDERE NIET

2

3

4

Het beginsel van Shirky zegt dat alle organisaties het probleem proberen in leven te houden waarvoor zij de oplossing zijn. We zouden er toch wel eens mogen bij stilstaan hoelang bepaalde organisaties die bezig zijn met armoedebestrijding ons hebben kunnen wijsmaken dat er zoiets bestaat als de problematiek van ‘lege brooddozen’. Uit onderzoek van Universiteit Gent bleek eerder deze maand dat dit een mythe is. Slechts 0,3 procent van alle brooddozen is ooit leeg. Aan dat cijfer kom je al indien je als voorbeeldige ouder ook maar één keer per twee jaar vergeet de brooddoos van je kind in zijn boekentas te stoppen. Ik ben er niet fier op, maar het is mij ook al overkomen.

Het gezond verstand wist dat eigenlijk al lang. De prijs van een boterham belegd met smeerkaas, hesp of choco is zo laag dat er letterlijk niemand is die dat niet kan be-

talen. Als er lege of fout gevulde brooddozen zijn, is dat eerder te wijten aan - voor het overige uitstekende - ouders die door hun drukke werkzaamheden pas ’s morgens ontdekken dat geen van beiden eraan gedacht heeft een vers brood te kopen. Er zijn inderdaad ook ernstigere vormen van verwaarlozing, maar ook die zijn niet het gevolg van armoede. Ga maar eens in de ziekenhuizen rondvragen in welke staat de kinderen van druggebruikers soms worden binnengebracht.

Voedingspuriteinen

Er zijn ook slachtoffers die opvallend weinig aandacht krijgen. In 2019 waarschuwde de Koninklijke Academie voor Geneeskunde van België voor ondervoedingsverschijnselen bij kinderen die een veganistisch of vegetarisch dieet krijgen. Ook dat kunnen

de ziekenhuizen bevestigen. Waarom horen we die waarschuwing zo weinig? Het geheim van een gezonde voeding is vooral een evenwichtige voeding. Nu het verhaal van de lege brooddozen doorprikt is, wordt de klemtoon verschoven naar gezondere en, onheilspellender, ‘milieuverantwoorde’ brooddozen. Wat men onder ‘milieuverantwoord’ verstaat, wordt niet verduidelijkt, maar ik vrees dat het geen goed nieuws betekent voor kinderen die graag een stukje vlees op de boterham willen. Als ik dan ook hoor dat een maaltijd geen wit brood, salami of hespenworst zou mogen bevatten, wordt mijn vrees voor de voedingspuriteinen bevestigd.

Ideologie

Op zich is gelijkheid op de scholen een mooi principe. Wanneer de politiek zich echter begint te moeien, is de sluipende greep van ideologie altijd onvermijdelijk. Het is dan alleen nog een kwestie van tijd voor alles ‘duurzaam’, ‘milieuverantwoord’, vegetarisch of halal zal moeten zijn. Beste socialisten, wij als ouders zullen zelf wel beslissen wat we onze kinderen te eten geven.

VLAAMS PARLEMENTSLID (VLAAMS BELANG)

“Vlaanderen wil altijd heiliger zijn dan de paus” 12

JURGEN CEDER

De ene dode is de andere niet

Laat mij beginnen met een bekentenis: hoe ouder ik word, hoe minder ik de neiging voel om over elk probleem een uitgesproken mening te hebben. Het Israëlisch-Palestijns conflict is één van die kwesties waar ik misschien wel iets over weet, maar waar ik de puzzelstukken niet samengelegd krijg tot een coherente visie. Het zal wel veel te maken hebben met mijn allergie voor baardmannen met haatogen, die met heilige boeken zwaaien om grondgebied te claimen. In dat conflict vind je die extremen aan beide kanten, al zijn die met een keppeltje voor ons Europeanen minder gevaarlijk dan die met een keffiyeh. Er zijn ongetwijfeld ook veel andere mensen. Ik hoop voor hen dat er snel een duurzame vrede komt, maar ik zie helaas niet hoe die gerealiseerd kan worden.

De beelden die we op onze schermen geserveerd krijgen, zijn confronterend. Ik kan de oprechte verontwaardiging en zelfs woede bij vele gewone Vlamingen begrijpen. Wat me wel stoort is dat we diezelfde studentenacties, diezelfde massale media-aandacht, diezelfde uitspraken van artiesten en intellectuelen allerhande, en diezelfde oproepen tot boycot niet gezien hebben in een ander conflict. Ik heb het dan meer specifiek over de oorlog die nog maar een jaar geleden woedde in Artsakh, ook bekend als Nagorno-Karabagh. Even uw geheugen opfrissen: Nagorno-Karabach is een gebied in de Kaukasus dat door Armeniërs werd bewoond, maar door Stalin aan Azerbeidzjan was toegewezen. Na het uiteenvallen van de Sovjet-Unie vormde het gebied een onafhankelijke republiek. In 2020 begon Azerbeidzjan aan de verovering van het gebied. Vorig jaar moesten de Armeniërs capituleren. Sindsdien is zowat de gehele Armeense bevolking verdreven en is Azerbeidzjan begonnen aan de vernietiging van alle sporen van Armeense aanwezigheid. Hier past opnieuw een bekentenis: ik heb het gebied meermaals bezocht en ik heb veel vrienden aan Armeense kant. Toen de Armeniërs de strijd moesten opgevenin de steek gelaten door de internationale gemeenschap -, voelde ik verdriet, machteloosheid en ook schaamte.

Ja, het is heel erg dat de Palestijnen uitgehongerd worden, maar er werden geen universiteiten bezet toen de Armeniërs van Artsakh werden uitgehongerd.

Ja, het is heel erg dat Palestijnse burgers met granaten worden bestookt, maar ik heb geen oproepen tot boycot gehoord toen de granaten van Azerbeidzjan op de burgers van Artsakh neerkwamen.

Ja, het is heel erg wat de Palestijnen van Gaza overkomt, maar de Palestijnen wonen nog in Gaza, terwijl er ondertussen geen Armeniërs meer in Artsakh wonen.

Wat hebben de Armeniërs van Artsakh verkeerd gedaan om op zoveel onverschilligheid te botsen? Het antwoord is helaas dat de Armeniërs christenen zijn, dat ze zich op Europa probeerden te oriënteren, dat ze democratische verkiezingen probeerden te organiseren, dat ze geen wapendepots onder ziekenhuizen of scholen bouwden,... Ik hoop het in een volgende column eens te kunnen hebben over de Nederlandse libertariër Bart Croughs die met zijn drie ‘wetten van Croughs’ duidelijk maakte hoe de progressieve denkers tot hun standpunten komen. Zijn eerste wet is ‘De wet van het abjecte Westen’: bij een conflict tussen westers en niet-westers kiest de progressieve intellectueel voor niet-westers. De oorlog in Gaza is hier een mooi voorbeeld van.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pal.be

Lezersbrieven: lezersbrieven@pal.be

Abonnementen binnenland Abonnement buitenland: 3 maanden: 52 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 104 euro bestemming. Alle inlichtingen 1 jaar: 208 euro op de kantoren. Steunabo 1 jaar: 300 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs:

Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020) Kernredactie: Stijn Derudder (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock

Bepalende communicerende vaten tussen politieke partijen

Van de achterban van Vlaams Belang en PVDA is bekend dat die zeer trouw is aan de partijkeuze. Anders is het ondertussen met traditionele partijen als Open Vld, Groen en in mindere mate N-VA. Een deel van het electoraat vormt communicerende vaten en die kleine verschuivingen kunnen bepalend zijn voor een paar procentpunten verschil op 9 juni.

“Vrouwen zijn geen broedmachines.” Dat was de reactie van Vlaams minister Gwendolyn Rutten (Open Vld) op de oproep van Vlaams Belang aan de Vlaamse vrouwen om kinderen te krijgen voor hun 30ste, “want wie voor kinderen kiest, versterkt de natie”.

We gaan het hier niet hebben over de vraag of Rutten een tegenstander is van het feit dat er überhaupt kinderen worden geboren. Wel of de liberale minister op dezelfde lijn zit als bijvoorbeeld Hannelore Goeman van Vooruit, die een paar weken geleden een vergelijkbaar discours hield in het Vlaams Parlement. Of een nog betere vergelijking: Rutten zit op dezelfde lijn met Groen dat in verband met een mogelijke nataliteitspolitiek van de overheid een opvallende campagne voerde in Brussel. Een groep vrouwen, onder wie covoorzitter Nadia Naji, voerde een protestactie, gekleed in rode gewaden en met een witte kap op het hoofd. Dat kleed is bekend van de serie ‘The Handmaid’s Tale’, gebaseerd op de gelijknamige roman. Voor wie het in Keulen hoort donderen: die serie speelt zich af in een dystopische wereld waarin een totalitair regime de vruchtbare vrouwen verplicht om kinderen te krijgen. Ze worden daarvoor ‘uitgeleend’ aan kaderleden van het regime, van wie de eigen vrouwen onvruchtbaar zijn.

Volgens Groen mondt het met radicaal-rechtse partijen aan de macht uiteindelijk uit in een scenario van ‘The Handmaid’s Tale’. Naji: “Waar extreemrechts aan de macht komt, gaan vrouwenrechten erop achteruit. Als het van hen afhangt, ben je niet langer baas over eigen buik.” Te gek voor woorden, na-

tuurlijk. Groen en Open Vld geven onterecht de indruk dat een partij als Vlaams Belang abortus opnieuw strafbaar zal maken. Vlaams Belang benadrukt in zijn programma expliciet de vrije keuze van de vrouw, ook al vindt de partij dat de huidige wetgeving “al ver genoeg gaat”. De actie van Groen én het broedmachinebetoog van Rutten zijn er ver over, maar heeft in het kader van de huidige verkiezingscampagne een zekere relevantie.

Het cruciale bobo-publiek

Dat Open Vld en Groen een gelijkaardig betoog houden, heeft te maken met het feit dat ze in de laatste rechte lijn voor de verkiezingen in dezelfde electorale vijver vissen, namelijk die van het wat elitair-stedelijke bobo-publiek. Economisch eerder liberaal, maar sociaal en cultureel uitgesproken links. Hier hebben we tussen beide partijen wat politicologen communicerende vaten noemen. Haalt een partij in die cruciale groep wat meer stemmen binnen dan de concurrent, dan kan dat op een verkiezingsavond al snel een procent of twee schelen. Gezien het feit dat Open Vld en Groen in de peilingen kleine partijen zijn geworden, kan een procent méér tijdens een verkiezingsavond verkocht worden als een overwinning. Onder andere Open Vld zet daar volop op in. Aangezien de partij in verschillende peilingen er maar niet in slaagt de kaap van de 10 procent te ronden (een uitzondering niet te na gesproken), zou een uiteindelijk resultaat van pakweg 11 procent als een overwinning kunnen worden beschouwd. Om voldoende kiezers binnen te halen en die kaap te kunnen ronden, hopen de Vlaamse liberalen groene kiezers, en meer bepaald cruciale bobo-stemmen, binnen te rijven, door zoals Rutten gelijkaardige thema’s aan te boren. Maar ook door zich te positioneren als de wat meer gematigde versie van Groen. Vergeten we niet dat de Vlaamse ecologisten er een lans voor breken om in de toekomst ook de kleuters diets te maken dat er verschillende soorten van seksuele geaardheid zijn. Kortom, de rol van de LGBTQ-lobby in het onderwijs moet nog worden versterkt. Nu zijn de Open Vld’ers ook herauten van die beweging, maar ze maken het minder bont dan de groenen. Voor wie een aversie heeft voor beide partijen: door die communicerende vaten is een gezamenlijke verkiezingsnederlaag van Groen en Open Vld weinig waar-

schijnlijk. Zoals het er nu naar uitziet, zal Groen door zijn radicalisme en woke-militantisme richting kiesdrempel zakken en amper een paar zetels overhouden. Open Vld kan daarvan profiteren en dus wellicht de kaap van de 10 procent ronden. Lonkt N-VA naar cd&v en Open Vld-kiezers?

Het fenomeen van de communicerende vaten bij verkiezingen speelt veel minder of zelfs niet voor Vlaams Belang en PVDA. Verschillende onderzoeken hebben ondertussen aangetoond dat zij kunnen rekenen op een schare van zeer trouwe kiezers. Hen weghalen van die partijen is moeilijk, zo niet onmogelijk. Dat weten ze bij bijvoorbeeld N-VA ook. Lange tijd werd de indruk gewekt dat de V-partijen communicerende vaten zijn. Samen zouden ze rond de 35 à 40 procent schommelen. Als de ene wat wint bij een verkiezing, dan moet de andere aan zetels inboeten. In 2014 was N-VA de grote winnaar, in 2019 snoepte Vlaams Belang een pak kiezers af van de partij van Bart De Wever.

Anno 2024 blijken de communicerende vaten tussen VB en N-VA minder goed te werken

Maar anno 2024 blijken die communicerende vaten tussen VB en N-VA minder goed te werken. Feit is gewoon dat het electoraat van de V-partijen aan gewicht toeneemt. Ze zitten al rond de 45 procent of meer. En bij N-VA beseffen ze dat het zeer moeilijk wordt om nog kiezers bij Vlaams Belang weg te halen. Daarvoor is de partij van Bart De Wever ook te veel een systeempartij geworden.

Als N-VA hoopt de kaap van de 20 procent te ronden of op 9 juni zelfs richting 21 tot 22 procent te fietsen, dan moeten die stemmen elders worden gehaald. Pakweg 22 procent zou nog een verlies zijn ten opzichte van 2019, maar als de symbolische kaap van de 20 procent wordt gerond, maakt dat in de perceptie een groot verschil. Bart De Wever zou in dat verband lonken naar cd&ven Open Vld-kiezers. Communicerende vaten op centrumrechts dus. Daar stemmen weghalen, kan inderdaad bepalend zijn. Vraag is: is hier nog veel te winnen? De rechterflank van Open Vld is sowieso al zo goed als volledig vertrokken. Bij cd&v misschien? Door de - weliswaar geforceerde - conservatieve opstelling van voorzitter Sammy Mahdi in deze campagne zal dat evenmin een eenvoudige opdracht worden.

KARIM VAN OVERMEIRE

Nadia Naji neemt deel aan een ‘Handmaid’s Tale’-actie

EDEN GOLAN IS DE MORELE OVERWINNAAR VAN HET EUROVISIESONGFESTIVAL

Alle verslaggevers ter plaatse bevestigen dat in de coulissen van het Eurovisiesongfestival al twee dagen voor de finale een crisissfeer heerste. Donderdag had Israël meer dan alleen de halve finale overleefd. De uitslagen van de Italiaanse publieksstemming lieten vermoeden dat Eden Golan zelfs een kans maakte om de finale te winnen.

De resultaten hadden eigenlijk niet bekend mogen worden. Rai 2 had die per ongeluk op het tv-scherm getoond. Israël bleek bijna 40 procent van de Italiaanse stemmen te hebben behaald. De tweede in de lijst, Nederland, moest het met slechts 7 procent stellen.

De discipline van de kudde

Ik geloof niet in complottheorieën. De vakjury’s, die zaterdag de helft van de punten mochten toekennen, zijn niet gaan samenzitten om planmatig te verijdelen dat Israël zou winnen. Maar de dynamiek van de kudde doet wel altijd haar werk. De wil om het songfestival te redden en de afkeer voor Israël in de entourage van het festival hebben zich laten gelden. De leden van de vakjury worden uiteraard niet, zoals de jury bij een rechtszaak, afgezonderd van de rest van de wereld. Ze moeten zich al vanaf donderdag scherp bewust zijn geweest van het dreigende gevaar. Individueel of niet, zijn ze aan de noodrem gaan trekken.

Het was te opvallend om te negeren: Zwitserland kreeg van bijna alle vakjury’s het maximum van 12 punten. Daarna kon de publieksstemming Israël niet meer aan de leiding brengen. De verbijstering was evenmin nog tastbaar in Malmö, toen de presentatrices bekendmaakten dat Israël 323 punten had verzameld bij het publiek. Het land schoot omhoog in de rangschikking en werd nog vijfde.

De LGBT-wapenwedloop

Waarom kozen de jury’s voor Zwitserland en niet voor Kroatië, dat de gokkantoren vooraf als favoriet beschouwden? Zelfs in de halve finale was Zwitserland immers niet verder geraakt dan een vierde plaats. Dan moet je de wapenwedloop in het songfestival begrijpen, waar men steeds minder moeite doet om te verbergen dat dit de podiumversie van ‘the gay pride’ is. De kandidaat van Kroatië zag er allesbehalve mannelijk uit en droeg een hemd dat gekantklost leek, maar vergeleken met de Zwitserse kandidaat had hij evengoed Kamiel Spiessens kunnen zijn. De Zwitserse inzending, Nemo, noemt zichzelf ‘non-binair’ en had zichzelf uit-

gedost als wat vroeger nog zou gezien zijn als een kwaadwillige persiflage van een homo of transgender.

Dit songfestival was het eerste met een ‘non-binaire’ kandidaat. Uiteraard moest zoveel ‘vooruitgang’ beloond worden met een eerste plaats. Ierland had ook wel een non-binaire kandidate afgevaardigd, maar haar nummer was zelfs naar Eurovisie-normen te slecht om een podiumplaats te verantwoorden. Het wordt afwachten wat toekomstige festivals zullen moeten opvoeren om ‘non-binair’ te overtreffen, maar ik ben er zeker van dat ze iets zullen vinden. Vindt u dat allemaal maar niets? Dan bent u bekrompen en niet rijp voor de toekomstige wereld van duizend en één geslachtelijke identiteiten.

West-Europa koos voor Israël

Israël eindigde uiteindelijk tweede bij de publieksstemming, na Kroatië. Favoriet Kroatië had overal wel wat punten opgepikt, maar kreeg vooral veel steun van andere landen in Centraal- en Oost-Europa. Ook Oekraïne kreeg daar, om begrijpelijke redenen, heel wat stemmen, hoewel de inzending van dat land weinig voorstelde.

Het meest opvallende aan de hele publieksstemming was ongetwijfeld de triomf van Israël bij de publieksstemming in alle West-Europese landen. België, Nederland, Duitsland, Frankrijk, Luxemburg, Italië, Portugal, Spanje, San Marino, Zweden, Finland, Zwitserland en het VK gaven het land 12 punten. In Ierland en Oostenrijk werd het een tweede plaats. Waarom deed Israel het overal in West-Europa zo goed?

Dit songfestival was het eerste met een ‘non-binaire’ kandidaat

Nog voor de finale voelden een aantal kranten de bui hangen. Het Nieuwsblad probeerde een mogelijke sterke score van Israël op voorhand af te doen als resultaat van de propaganda van de Israëlische regering en mobilisatie bij de Joodse diaspora. Het wereldwijde Joodse complot, dus. Ik twijfel er niet aan dat Joden en Israëli’s in het buitenland een inspanning hebben gedaan om Eden Golan te steunen. Daarmee kan je echter het resultaat van 40 procent in Italië niet verklaren. Slechts 1 op de 2.000 Italianen is jood. Zelfs maximaal gemobiliseerd kunnen die nauwelijks impact hebben gehad op de stemming.

Waarom in West-Europa?

Helaas zijn de precieze stemcijfers in andere West-Europese landen niet gekend. We weten wel dat Israël er telkens 12 punten kreeg, maar niet hoe groot de eigenlijke voorsprong telkens

was op het land dat 10 punten kreeg. De gelekte uitslag van Italië laat vermoeden dat Israël overal met grote marges won. Dat vermoeden wordt versterkt door de sfeer die ik de laatste twee dagen op sociale media had opgemerkt, ook buiten Vlaanderen. Er was inderdaad een mobilisatie ten voordele van Israël aan de gang, maar die kwam niet van Joden. Het was ook geen georganiseerde campagne. De kranten doen nu hun best om de uitslag te verklaren door te verwijzen naar oproepen van bijvoorbeeld Sam van Rooy (VB) of Assita Kanko (N-VA), maar, met alle respect voor beide politici, hun invloed is veel te beperkt om een dergelijk effect voort te brengen. Ik heb die oproepen trouwens niet eens opgemerkt. Wat mij wel opviel, waren de vele mensen die aankondigden om voor de eerste keer in hun leven een stem uit te brengen bij een songfestival. De redenen die zij aangaven, kunnen het best samengevat worden als ergernis over de anti-Israëlische hetze in de politiek en vooral in de media.

Israël eindigde uiteindelijk tweede bij de publieksstemming, na Kroatië

Dat verklaart ook waarom vooral West-Europa voor Israël stemde. In Centraal- en Oost-Europa is men veel minder bezig met de oorlog in Gaza. Zoals ik in een eerder artikel heb betoogd, zijn er veel andere conflicten in deze wereld, met zelfs grotere humanitaire impact, die nauwelijks aandacht krijgen. Alleen in het woke Westen is men obsessief bezig met Gaza. Alleen bij ons simplificeert men dat als een conflict tussen koloniserende, blanke booswichten en onderdrukte, gekoloniseerde Arabieren. Alleen in West-Europa zijn er genoeg moslims om electoraal te wegen. Het ‘islamo-gauchisme’, zoals Taguieff het noemt, is alleen in het westelijke deel van Europa een belangrijke maatschappelijke en politieke factor. Dus ook alleen daar wordt de nood aan een tegenreactie gevoeld.

Middenvinger

De stem voor Eden Golan was dus vooral een opgestoken middenvinger van een grote groep West-Europeanen tegen de eenzijdigheid, de hetze en de haat tegen Israël vanwege hun eigen media. De eerste keer dat ik vermoedde dat de groep die Israël niet als de booswicht ziet, vrij groot is, was bij de mars tegen het antisemitisme van november in Parijs. Bijna 200.000 Fransen daagden daar op, een veelvoud van de deelnemers aan om het even welke pro-Palestijnse mars. Ook over de veel groter dan verwachte overwinning van Wilders schreef ik het vermoeden neer dat het conflict in Gaza en het toenemende antisemitisme tot een reactie in zijn voordeel hebben geleid. Is deze zwijgende groep ook een zwijgende meerderheid? Dat is moeilijk hard te maken. Er is nog maar weinig betrouwbaar opinieonderzoek naar de mening van burgers in de EU over het conflict in Gaza, maar alles wijst erop dat

de steun voor Israël afneemt, zeker bij jongeren. Dat neemt niet weg dat Israël zaterdag een pr-overwinning heeft gescoord. Het zou ook kunnen dat het keerpunt, altijd onvermijdelijk wanneer links wat te lang op hol is geslagen, is bereikt.

De waardigheid van een 20-jarige

Eden Golan mogen we de morele overwinnaar van het Eurovisiesongfestival noemen. Ze was in Malmö om haar land te vertegenwoordigen, niet om de politiek van Netanyahu te steunen. Toch vond een uitzinnige meute het nodig te betogen voor het hotel waarin de jonge vrouw verbleef. Tijdens de repetitie werd ze uitgejouwd. In de wandelgangen werd ze vijandig behandeld door een groot deel van de andere artiesten. Toen een filmpje opdook waarin Golan in de gangen even vrolijk deed met een Finse zanger, moest de Fin zich op sociale media verontschuldigen voor zoveel verbroedering met de vijand.

Op de persconferentie vroeg een journalist Eden Golan of ze met haar aanwezigheid de andere artiesten niet in gevaar bracht, alsof de dreiging van terreur de schuld is van het slachtoffer en niet van de terroristen. Joost Klein, de idioot die Nederland vertegenwoordigde, moeide zich in het gesprek en eiste ook dat zij die vraag zou beantwoorden. Hij trok daarna een doek over zijn hoofd om zich zo zichtbaar mogelijk te distantiëren van de Israëlische zangeres. Klein blijkt van nature nogal agressief. Toen hij later ook een festivalfotografe bedreigde, werd hij gediskwalificeerd.

Tijdens haar eigenlijke optreden werd de 20-jarige zangeres opnieuw uitgejouwd. Ook elke keer dat ze toch enkele karige stemmen kreeg van een vakjury, klonk boegeroep vanuit de zaal. Ze onderging het allemaal met grote waardigheid. Er was geen groter contrast dan dat tussen haar zelfbeheersing en het hysterische gedrag van Bambie Thug, de Ierse inzending. Bambie, die zichzelf een échte heks noemt en zich blijkbaar ook zo poogt te gedragen, ging door het lint toen ze in de rangschikking werd voorafgegaan door Eden. Het kan inderdaad niet fijn zijn, als non-binaire heldin en ‘zeer pro-Palestijnse’ activiste, verslagen te worden door een normale Israëlische vrouw. 50 jaar neergang

Wat nu met het songfestival? Er klinkt pessimisme op vele banken. Het moet opnieuw over de muziek gaan en niet meer over politiek, zei VRT-commentator Peter Van de Veire op het einde van de uitzending. Hoezo? Wat heeft het songfestival nog met muziek te maken? Covid-19 verhinderde in 2020 dat Eurovisie kon doorgaan. Op Radio 2 mochten luisteraars dan maar hun favoriete nummer kiezen uit alle voorgaande edities. Op nummer 1 eindigde Eres Tú van de Basken van Mocedades (ook mijn favoriet). Op de tweede plaats stond Waterloo van ABBA. Het eerste is van 1973, het tweede van 1974. 50 jaar geleden dus. Laat ons eerlijk zijn, het is sindsdien alleen maar bergaf gegaan.

JURGEN CEDER

Eden Golan tijdens haar optreden

Nemo is de winnaar van Eurovision 2024

Zwakste economische verkiezingscampagne in decennia

Dat je van verkiezingsbeloftes en holle woorden van politici tijdens een campagne niet veel mag verwachten, is een understatement. Maar deze campagne is op economisch vlak een absoluut dieptepunt. Amper aandacht voor de precaire overheidsfinanciën, beloftes over gigantische koopkrachtstijgingen, belastingen die economisch zwaar ontwrichtend zijn en fake news over de kernuitstap. Erger kan niet.

De voorbije week hebben de kranten ettelijke bladzijden gewijd aan de doorrekeningen van de verkiezingsprogramma’s door het federaal Planbureau. De partijen konden een aantal beleidsvoorstellen indienen en de budgettaire impact ervan werd berekend. We zijn nog ver van de Nederlandse situatie, waar het hele programma aan economische bollebozen wordt voorgelegd, maar het is meer dan niets. De oefening van het Planbureau verdient respect, omdat 40 mensen van de dienst wekenlang cijferwerk hebben verricht. En omdat op de website van het Planbureau duidelijke grafieken staan welke de impact is van de verschillende voorstellen. Dat verdient lof. Maar tegelijk blijkt uit die grafieken dat enkele voorstellen hallucinant onrealistisch zijn.

Voor een partij die zichzelf respecteert, zou er dan niets anders opzitten dan het verkiezingsprogramma bijsturen. Maar dat gebeurt niet. Men blijft volharden in de boosheid. Dat wijst erop dat dit de zwakste economische verkiezingscampagne in decennia is.

Loonsverhoging van 700 euro

Nemen we misschien wel één van de zotste voorstellen, namelijk de koopkrachtmaatregelen van Groen. De Vlaamse ecologisten willen dat zowel voor mensen met een uitkering als de werkenden een inkomen wordt toegekend dat duidelijk boven de armoedegrens uitkomt. Een nobel doel. Maar dat kost 9 miljard euro en wordt uiteraard betaald met hogere vermogensbelastingen. Maar wat het meest vragen doet rijzen, betreft de groep die het meest profiteert van die koopkrachtverhoging. Het gros van de Belgen zou het netto-inkomen met ongeveer 200 euro netto per maand zien stijgen. Maar voor het zogenaamde laagste deciel (de 10 procent Belgen met het laagste inkomen) zou er per maand meteen 700 euro netto bijkomen, een stijging met 50 procent. Dat is een totaal onrealistisch voorstel. Die ingreep, die voor een zelden geziene inkomensherverdeling zorgt, wordt zichtbaar in een grafiek van het Planbureau die daarna enkel in De Standaard

werd afgedrukt. Een grafiek waarbij één balkje, dat voor de laagste inkomens, gigantisch hoger is dan de rest. Het ontlokte bij de Antwerpse econoom en armoede-expert Ive Marx op X de terechte bedenking: “Supergrappig. Wie verzint zoiets?”

N-VA en Vlaams Belang zijn zowat de enige partijen die wijzen op de nefaste gevolgen van een belastingtsunami

Hij stelde op sociale media eveneens: “De doorrekening door het Planbureau zal vooral veel schijnzekerheid brengen, vrees ik. Bovendien laten partijen maar een klein (strategisch gekozen) deel van hun programma doorrekenen.”

16 miljard euro belastingen extra

Toch verdient onder andere de oefening van N-VA lof. Zij willen via belastingverschuivingen en besparingen het begrotingstekort terugdringen tot 3,6 procent van het bbp. Geen enkele andere partij lijkt bezorgd om de toestand van de overheidsfinanciën, zo leren de berekeningen van het Planbureau. De Franstalige liberalen van MR delven door een belastingverlaging zelfs een put die oploopt tot meer dan 7 procent van het bbp. Vlaams Belang slaat ook een budgettair gat. Maar hier speelt in het voordeel van de Vlaams-nationalistische en rechts-radicale partij dat een aantal cruciale elementen in het programma door het Planbureau niet konden of wilden berekend worden, zoals een migratiestop of de gevolgen van een opdeling van België.

Wel duidelijk is waar de Parti Socialiste naartoe wil: 16 miljard euro extra belastingen. Vooral op vermogens, vermogenswinsten en economische activiteiten (vennootschapsbelasting, meerwaardetaks,…) van bedrijven. Daarmee zou PS het begrotingstekort terugdringen tot

Axel Ronse (N-VA) hekelt uitblijven asymmetrisch arbeidsmarktbeleid

Bijna een half miljoen Belgen, of 7,2 procent van de bevolking op beroepsactieve leeftijd, is niet aan het werk wegens ziekte of handicap. Vlaams Parlementslid Axel Ronse (N-VA) maakt zich sterk dat een groot deel van hen met de juiste begeleiding opnieuw aan de slag kan gaan.

Uit een rapport van de Hoge Raad voor de Werkgelegenheid (HRW) bleek midden maart dat er nergens in Europa meer inactieven zijn door ziekte of handicap dan in België. Het gaat om ruim 7,2 procent van alle 20- tot 64-jarigen, of bijna een half miljoen mensen. Om een werkzaamheidsgraad van 80 procent te bereiken, is het volgens Vlaams Parlementslid Axel Ronse (N-VA) belangrijk dat ook de langdurig zieken opnieuw hun weg vinden naar de arbeidsmarkt.

Ronse verwijt de Vivaldi-regering dat ze in de afgelopen legislatuur onvoldoende heeft gedaan om de slagkracht van de VDAB te versterken

“Veel langdurig zieken zitten terecht thuis, maar een groot deel van hen zou perfect bij een andere werkgever aan de slag kunnen gaan”, oordeelt hij. “VDAB staat klaar om die mensen te begeleiden, maar heeft geen enkele hefboom om hen tot een inspanning te dwingen. Daardoor ligt het aantal begeleide inactieven heel laag.”

Communautaire stilstand

Ronse verwijt de Vivaldi-regering dat ze in de afgelopen legislatuur onvoldoende heeft gedaan om de slagkracht van de VDAB te versterken. “Cd&v heeft zich laten doen door de

Parti Socialiste. Er is ‘nougatbollen’ gebeurd om het asymmetrische arbeidsmarktbeleid in de praktijk te brengen. We hebben kostbare tijd verloren.”

Peter Van Rompuy, cd&v-fractieleider in het Vlaams Parlement, kaatst de bal terug. Volgens hem is het net N-VA die de afgelopen 20 jaar ‘nougatbollen’ heeft verwezenlijkt op communautair vlak.

Ronse noemt die kritiek “bijzonder cynisch”. “In 2019 stonden we heel dicht bij een historisch akkoord over het confederalisme met de PS. Maar omdat cd&v en Open Vld enkel uit waren op de postjes, volgde opnieuw vijf jaar communautaire stilstand. Als er nougatbollen is gebeurd, is dat dus de schuld van cd&v”, besluit hij.

ANTON SCHELFAUT

4 procent van het bbp en naast N-VA de enige partij zijn die de overheidsfinanciën gezonder maakt. Alleen: met de Franstalige socialisten wordt de fiscale druk dermate hoog opgevoerd, dat we op een niveau zitten dat het overheidsbeslag naar 60 procent van het bbp gaat. Dat zijn (nog) geen Oost-Europese toestanden van voor de val van het IJzeren Gordijn in 1989, maar zo’n fiscale druk is dermate economisch ontwrichtend dat de groei voor jaren gefnuikt zou worden en dus eigenlijk een totaal averechts effect heeft.

N-VA en Vlaams Belang zijn zowat de enige partijen die wijzen op de nefaste gevolgen van zo’n belastingtsunami. De andere Vlaamse beleidspartijen raken niet verder dan de stelling dat het met de Waalse socialisten wel niet zo’n vaart zal lopen. En dat ze er tijdens de regeringsonderhandelingen wel voor zullen zorgen dat een belangrijk deel van die nieuwe of hogere taksen in de vuilnisbak terechtkomen. Dat is meer bepaald de bestaansreden geweest van de 25 jaar regeringsdeelname van de Vlaamse liberalen: een rem zetten op de hogere of nieuwe belastingen. Een zwakke strategie die de partij richting ondergang duwt. En als die argumenten gehanteerd worden, dan wijst dat inderdaad op de zwakste economische campagne in jaren, zo niet decennia.

Open Vld en de kernuitstap

Een leugenachtige campagne ook, want over Open Vld gesproken: het absolute dieptepunt van die sociaaleconomische campagne tot nu toe heeft niets met de berekeningen van het Planbureau te maken, wel met de recente bochten van de Vlaamse liberalen rond de kernuitstap. Op sociale media gaat een filmpje rond waarin premier Alexander De Croo tijdens een recente bijeenkomst van de Franstalige liberalen Georges-Louis Bouchez (MR) bedankt voor zijn verzet tegen het gesloten regeerakkoord waarin de kernuitstap staat. Wat dus ingaat tegen het partijstandpunt van zijn eigen Open Vld en het beleid van de eigen regering. Het zijn de Vlaamse liberalen die in 2003 aan de basis lagen van de kernuitstap en zij hebben die wet 20 jaar lang verdedigd… En het is door hen dat er vandaag vijf kernreactoren definitief vroegtijdig uitgefaseerd zijn. Als De Croo beweert dat hij zij aan zij stond met Bouchez in de strijd tegen de kernuitstap, dan is dat fake news. Hopelijk schuiven de andere partijkopstukken hem dat tijdens de verkiezingsdebatten de komende weken onder de neus.

VANDERSTRAETEN

Adeline Blancquaert (VB) kritisch voor Vlaams woonbeleid

In een open brief waarschuwden verschillende experten begin deze maand voor een “ongeziene wooncrisis”. Voor Vlaams Parlementslid Adeline Blancquaert (Vlaams Belang) is het duidelijk wat de belangrijkste oorzaak is: de forse bevolkingstoename ten gevolge van de massamigratie.

Vastgoedmakelaars, belangenvereniging Embuild, architectenvereniging NAV en het Vlaams Huurplatform pleitten begin mei unisono voor een ander woonbeleid. Over de oplossing lopen de meningen uiteen, maar dat er een groot probleem op ons afkomt, staat voor de ondertekenaars van de open brief buiten kijf. De experten verwijten de verschillende regeringen een gebrek aan beleidsvisie en waarschuwen dat het eigenaarschap onder druk staat. Vlaams Parlementslid Adeline Blancquaert (Vlaams Belang) verwijt Matthias Diependaele, als Vlaams minister bevoegd voor Wonen en Fiscaliteit, dat hij in de afgelopen legislatuur niks heeft gedaan om de wooncrisis aan te pakken, wel integendeel. De afschaffing van de woonbonus en de verhoging van de registratierechten bij de aankoop van een tweede woning hebben het probleem volgens haar alleen maar groter gemaakt. Ook de renovatieverplichting voor woningen met een laag EPC-label is een doorn in het oog van Blancquaert. “De renovatieverplichting is een strop rond de nek van jonge kopers”, hekelt ze. “Voor jonge Vlamingen die een baksteen in de maag hebben, maar geen gouden handdruk krijgen van hun ouders, heeft de Vlaamse regering het onmogelijk gemaakt om een eigen woning te verwerven.”

Massamigratie

De belangrijkste oorzaak van de wooncrisis is volgens Blanc-

quaert echter de forse bevolkingstoename die het gevolg is van de massamigratie. “Het recht van onze eigen mensen op een eigen woning is voor de linkse partijen ondergeschikt aan het recht van heel de wereld om zich in Vlaanderen te vestigen. Zij willen de migratiekraan wagenwijd laten openstaan. Vlaams Belang, daarentegen, wil dat onze eigen mensen een dak boven hun hoofd hebben.”

Blancquaert verwijt minister Matthias Diependaele dat hij niks heeft gedaan om de wooncrisis aan te pakken

Bevoegd minister Matthias Diependaele (NVA) erkent dat er uitdagingen zijn, maar een “paniekbeleid” is volgens hem geen goed idee. Hij wijst erop dat de Vlaamse regering verschillende maatregelen heeft genomen om het aanbod uit te breiden, zoals de uitbreiding van de Vlaamse woonlening en de verlaging van de registratierechten. De Vlaamse woonwaarborg moet mensen zonder spaargeld of hulp van hun ouders dan weer in staat stellen om een lening aan te gaan. “Eigenaarschap blijft prioritair en we moeten daar in de toekomst op blijven inzetten”, benadrukt hij.

ANGÉLIQUE

Adeline Blancquaert

Axel Ronse

Sammy Mahdi: “Na 9 juni vrees ik de totale impasse”

België is niet alleen “onvoldoende gemeenschap om een democratie te schragen”, zoals Remi Vermeiren schrijft, het systeem is zo wanordelijk en disfunctioneel dat een fundamentele hervorming zich opdringt. Het Belgische systeem wurgt zichzelf.

De permanente geldhonger van het Franstalige landsgedeelte vormt de motor achter die dystopie. Financieel wanbeheer werd decennialang in stand gehouden door wat schamele toegevingen aan Vlaanderen. Nooit ging het over de knikkers: belangrijke fiscale hefbomen, de splitsing van de sociale zekerheid en de arbeidsmarkt…

De onwil om fundamenteel te hervormen heeft België tot de zieke man van Europa gemaakt. Zowat alle knipperlichten springen op rood: de productiviteitsevolutie stagneert al jaren, de werkzaamheidsgraad in Wallonië en Brussel is ronduit dramatisch, de arbeidsongeschiktheid in Brussel en Wallonië ligt vele malen hoger dan in Vlaanderen…

Totale impasse

Het Verbond van Belgische Ondernemingen (VBO) wil met zijn project ‘Horizon België 2030’ van dit koninkrijkje een “stabiel en efficiënt land” maken, waar “leven en ondernemen aangenaam zijn”. Maar de voorstellen van het VBO vormen niet eens het begin van een ernstige sanering van de gigantische schuldenbergen van dit land. Enkel Vlaanderen kan een geloofwaardig traject voorleggen.

“Weinig politieke partijen nemen de opkuis van het Belgische financiële huishouden echt ernstig”, zoals De Tijd schrijft. De meeste politieke partijen lijken wel in “een parallel universum” te leven. “De onwil en het onvermogen om budgettair orde op zaken te zetten, kunnen veel asociale gevolgen hebben”, benadrukt De Tijd heel terecht.

In De Zondag van afgelopen weekend vreest Sammy Mahdi “een totale impasse na

Werd

9 juni”. De cd&v-voorzitter betwijfelt dat er na de verkiezingen een meerderheid zal zijn voor een staatshervorming. Nog liever geen staatshervorming dan te onderhandelen met het Vlaams Belang, laat de cd&v-voorzitter optekenen. Ook al betekent dat dat hij het land in een ongeziene crisis duwt. Nog liever de pest en de cholera dan samen te werken met een partij die meer dan een kwart van het electoraat in Vlaanderen vertegenwoordigt.

De onwil om fundamenteel te hervormen heeft België tot de zieke man van Europa gemaakt

kende Vlamingen die kunnen worden aangesproken als België onder curatele komt te staan.

Men zou dus kunnen verwachten dat het tijdens de verkiezingsdebatten zou gaan over de toekomst van dit land, maar er heerst op dat vlak zowat windstilte. De traditionele partijen serveren hun verkiezingsbeloftes net alsof ze van een andere planeet komen of hallucinerende middelen hebben genomen. Zo pleit Tom Ongena voor draconische maatregelen om de tewerkstelling te bevorderen en om de belastingdruk te verlagen. Maar de afgelopen jaren draaide Open Vld mee aan de bestuursknoppen. Weliswaar in de verkeerde richting, want zowel voor de belastingdruk op arbeid als op vermogen behoort dit land tot

De pers manipuleert

Maar ook de pers heeft boter op het hoofd. Els Ampe toonde overduidelijk aan dat de stemtesten gemanipuleerd zijn en de particratie in de hand werken. Ook de VRT is in hetzelfde bedje ziek. Op het ‘Kiesfestival’ in het Vlaams Parlement - waarop nieuwe kiezers kennis konden maken met de partijenwas Els Ampe niet welkom. Gelukkig zijn er nog enkele stokken achter de deur. Zo is er de Bijzondere Financieringswet die vooral Wallonië zal aanzetten tot besparingen, maar er zijn ook de nieuwe Europese begrotingsregels. Ons land zou in de komende vier tot zeven jaar zo’n 27 miljard euro moeten wegsaneren. Zonder diep

het communisme dan ooit gedenormaliseerd?

“Vooruit en Groen zijn medeplichtig aan de normalisering van het communisme”, zo liet cd&v-voorzitter Sammy Mahdi optekenen in zijn interview met dit weekblad van vorige week. Maar tegelijkertijd verwondert hij er zich over dat er in de media nooit veel ophef is geweest over de samenwerking van Vooruit en Groen met de PVDA in Zelzate en Borgerhout. De vraag is dan ook: is het communisme in de westerse media dan ooit gedenormaliseerd?

De verwondering van Mahdi geeft eigenlijk meteen al het antwoord op de vraag: neen, zeker in de media werd het communisme nooit gedenormaliseerd. Integendeel zelfs, journalisten hebben er vaak moeite mee om de PVDA te bestempelen als een extreemlinkse partij, terwijl ze niet alleen Vlaams Belang, maar ook N-VA, vlotjes in de hoek van extreemrechts zetten. Zo kon je afgelopen zaterdag in De Standaard nog een interview met Freya Van den Bossche lezen waarin ze meerdere keren waarschuwde voor een extreemrechtse meerderheid in Vlaanderen na 9 juni, zonder dat de journalist van dienst daarop inging.

Er is dan ook weinig of geen normalisering van het communisme nodig om de PTB straks toe te laten tot de Waalse regering

Het is bekend dat links en extreemlinks oververtegenwoordigd zijn bij journalisten. Maar zelfs wanneer een onderzoek dat voor de zoveelste keer bevestigt, blijft men dat ontkennen, of probeert men te argumenteren dat het toch geen verschil uitmaakt. Soms durft men het zelfs aan te stellen dat dat tot rechtsere berichtgeving leidt, omdat journalisten in hun ijver

om neutraal te zijn wel eens zouden kunnen overcompenseren. Maar dat Vooruit en Groen in Zelzate en Borgerhout rustig een bestuursakkoord kunnen sluiten met de PVDA, terwijl Freya Van den Bossche ook N-VA kan wegzetten als extreemrechts, toont aan hoe reëel die overcompensatie wel is.

Berlijnse Muur

Je kan dan ook moeilijk van een normalisering van het communisme spreken als je in de media nog steeds regelmatig tussen de lijnen de frustratie kan opmerken van journalisten die vinden dat de Berlijnse Muur in de verkeerde richting is omgevallen. Dat betekent ook dat men bijvoorbeeld wel het Chinese expansionisme en imperialisme wil aanklagen, omdat het de knusse status quo van de kosmopolitische journalisten bedreigt. Op het daarmee vervlochten communisme van Xi Jinping, dat het expansionisme en het imperialisme voortstuwt, bovenop de binnenlandse schendingen van de mensenrechten, komt echter zelden kritiek, omdat weinig journalisten er fundamenteel een probleem mee hebben.

Het is bekend dat links en extreemlinks oververtegenwoordigd zijn bij journalisten

Diezelfde journalisten schreeuwen echter wel consequent moord en brand telkens een regering in Centraal-Europa rechters die nog benoemd werden door de communisten eindelijk de laan poogt uit te sturen. Of wanneer zo’n regering eindelijk eens orde op zaken wil stellen bij de openbare omroep. Dan heet het dat de rechtstaat en de democratie bedreigd worden, terwijl het natuurlijk net andersom is.

Decommunisatie

Wanneer Poetin de denazificatie van Oekraïne eist, hoeft bij die term nergens een woordje uitleg. En liepen er in Oekraïne inderdaad ook een beduidend aantal nazi’s rond, zouden de westerse media nog hardnekkiger om een denazificatie staan roepen dan Poetin ooit zou kunnen. Het is echter veelzeggend

dat de term decommunisatie een pak minder gebruikt wordt, en voor een aantal lezers misschien wel een volkomen nieuw woord is (net zoals voor onze spellingscontrole). We kunnen ons trouwens ook weinig pleidooien voor een grondige decommunisatie van Rusland herinneren, en al zeker niet in de westerse media. De reden daarvoor is natuurlijk niet ver te zoeken. Zelfs een volledige decommunisatie van West-Europa was nooit aan de orde. Rechtse partijen die nog niet bij benadering fascistische trekken vertonen, worden zonder verpinken toch voor fascistisch versleten en in een cordon sanitaire geplaatst, maar extreemlinkse partijen mogen zich zonder blikken of blozen nog steeds communistisch noemen. Stel dat morgen een partijgenoot van Giorgia Meloni in een onooglijk dorpje in Italië tijdens een hoogoplopende ruzie zou uitkramen dat onder Mussolini de treinen tenminste nog op tijd reden, het zou voorpaginanieuws zijn over heel Europa. Toen PVDA-fractieleider Sofie Merckx in 2022 in een interview zei dat “Stalin een massamoordenaar was, maar het communisme ook goede dingen gerealiseerd had”, was dat even nieuws in België, en dat was het dan.

PTB in de Waalse regering?

Er is dan ook weinig of geen normalisering van het communisme nodig om de PTB straks toe te laten tot de Waalse regering, als dat in het kraam van de PS en Ecolo zou passen. We verwachten ook niet dat zo’n intrede zou leiden tot een hoop hysterische krantenberichten dat het einde van de democratie in Wallonië nu nabij zou zijn, noch in eigen land, noch in het buitenland. We denken dat de toon in de media eerder in de richting van een ‘verfrissend’ of ‘hoopgevend’ ‘experiment’ zou gaan, en dat bij diezelfde media die nu al de democratie in Vlaanderen bedreigd zien door de verwachte goede score van het Vlaams Belang. We verwachten trouwens ook niet dat een intrede van de PTB in de Waalse regering veel gevolgen zou hebben voor de formatie van de federale regering. Zeker, er zal wat protest klinken bij cd&v, Open Vld en N-VA, maar we kunnen ons amper voorstellen dat zoiets voor hen de aanleiding zou kunnen vormen om uit de federale coalitiegesprekken met de Parti Socialiste te stappen. We kunnen ons nog minder voorstellen dat onze pers hen daarin zou steunen.

FILIP VAN LAENEN

Freya Van den Bossche

Sammy Mahdi in onze studio

Deze minder bekende partijen komen op bij de verkiezingen

Naast de bekende partijen die momenteel al in de parlementen zetelen, zijn er ook een heleboel kleine partijtjes en bewegingen die bij de verkiezingen van 9 juni opkomen. In het verleden waren er initiatieven als de Piratenpartij en DierAnimal, maar die nemen in 2024 niet langer deel. De volgende negen partijen dienden wél lijsten in voor de Europese, Vlaamse of federale verkiezingen.

Volt: behaalde al successen in andere landen

Volt, de pro-Europese partij die in verschillende andere Europese landen al zetels behaalde, komt op bij de Europese verkiezingen en diende ook lijsten in voor de kieskringen Antwerpen, Brussel en Vlaams-Brabant. De partij is uitgesproken voor meer Europa en stelt zich eerder links en groen op. De bekendste naam is Europees lijsttrekker Sophie in ’t Veld. De Nederlandse was 19 jaar lang Europarlementslid voor D66, maar zetelt sinds vorig jaar als onafhankelijke. Nu probeert ze opnieuw verkozen te raken in het Europees Parlement, maar dan vanuit Vlaanderen voor Volt.

Voor U: met Vivaldi naar het crematorium

Vlaams Parlementslid Els Ampe stapte uit Open Vld en richtte Voor U op. De partij komt in Vlaanderen en Brussel op voor ieder niveau en diende ook een Europese lijst in. De beslissing om Voor U op de proppen te komen, kwam er nadat duidelijk werd dat Lijst Dedecker er niet zou komen. Dat is merkbaar op de kandidatenlijst: voormalig Vlaams Parlementslid voor LDD Ivan Sabbe trekt de West-Vlaamse Kamerlijst van Voor U. Andere herkenbare namen zijn Kim Geybels (ex-N-VA) en Michael Verstraeten (Viruswaanzin). Autoleverancier voor film- en televisieproducties John Lambrechts, die in ’t Pallieterke (nummer 33 van 2023) geïnterviewd werd, duwt de Vlaams-Brabantse lijst en voert campagne met een lijkwagen, omdat hij Vivaldi en Open Vld naar het crematorium wil brengen.

Viva Palestina

Het zoveelste politieke avontuur van Dyab Abou Jahjah, deze keer met één duidelijk onderwerp: de oorlog in de Gazastrook tussen Israël en Hamas. “Er vindt een meedogenloze genocide plaats in Gaza, die door velen in de media en de politiek wordt genegeerd”, klinkt het in het partijprogramma, dat drie concrete punten telt: “Erken de genocide in Gaza”, “Een compromisloos standpunt tegen de apartheid in Palestina” en “Verdedig de Palestijnse rechten en soevereiniteit krachtig”. Dergelijke ‘one-issuepartijen’ zijn vaak weinig succesvol, maar in Brussel, waar Abou Jahjah opkomt, is er een groot potentieel kiezerspubliek dat zich nauw verwant voelt met wat er zich in de Gazastrook afspeelt.

Partij voor de Bomen

Luk Ferdinand komt met zijn “ecocentristische” Partij voor de Bomen op voor het Vlaams Parlement in de kieskring Vlaams-Brabant. Bij de openbare omroep vertelde hij zich niet te herkennen in het gedachtegoed van Groen of Vooruit. “Dat is niet progressief genoeg”, zo vertelde hij. Ferdinand kwam in 2019 op voor de partij DierAnimal, maar stelt nu “de rechten en het welzijn van de bomen centraal”.

BLANCO: altijd onthouden

De partij Blanco wil de kieswet wijzigen zodat er in de toekomst een extra keuze op het stembiljet komt: de keuze voor een niet-toegewezen zetel in de Kamer. Volksvertegenwoordigers die voor BLANCO verkozen zouden worden, zouden bij iedere stemming in de Kamer aanwezig zijn en zich telkens onthouden. “Ze zullen niet deelnemen aan de debatten en geen enkele mening uiten over een ander onderwerp dan het enige programmapunt. Alleen bij voorstellen die nodig zijn in functie van het bekomen van de keuzemogelijkheid voor de niet-toegewezen zetel op het stembiljet zullen de verkozenen ‘voor’ stemmen.”

DierAnimal: partij voor de Antwerpse fauna

DierAnimal kwam in 2019 ook op en haalde zelfs een zetel binnen in Brussel. Victoria Austraet stapte tijdens de legislatuur echter over naar Ecolo. Nu komt de dierenrechtenpartij enkel nog op in Antwerpen. De partij pleit voor een aparte dierenpolitie, een verbod op foiegraskwekerijen en een algemeen verbod op jagen in België. Daarnaast moeten er minder strenge straffen komen voor dierenrechtenactivisten. Kinderen veganistisch opvoeden mag ook niet langer als mogelijke kindermishandeling beschouwd worden. De lijst van schadelijke dieren/ongedierte moet verdwijnen en er moet een verbod komen op het plaatsen van afschrikmiddelen, zoals pinnen en netten, op openbare én private gebouwen. De activiteiten van rattenverdelgende firma’s moeten verboden worden.

Open Vld behoudt

vertrouwen

Hilde Vautmans

Het partijbestuur van Open Vld zegt het vertrouwen te behouden in Europees lijsttrekker Hilde Vautmans. Knack beschuldigt haar ervan Europees geld misbruikt te hebben. Bovendien zou er sprake zijn van ‘toxisch leiderschap’. Vautmans zegt alle aantijgingen te kunnen tegenspreken.

Een tiental voormalige medewerkers van Hilde Vautmans sprak met Knack, dat stelde dat er vragen gesteld konden worden bij de manier waarop zij die medewerkers inzette. Zo zouden ze ingeschakeld zijn om verkiezingsflyers te verdelen en fungeerde een andere medewerker eerder als persoonlijke assistent dan als parlementaire medewerker. Vautmans zou bovendien Europees geld gebruikt hebben om dure viptafels op paardenjumpingevents te betalen. Daar zou ze ook gadgets van de Europese Renew-fractie hebben uitgedeeld. Perfect legaal, maar volgens het weekblad gaat het over deontologie. “Mogen we het onkies vinden dat een (liberale) politica belastinggeld gebruikt voor viptafels bij haar favoriete hobby en belastinggeld naar bedrijven in haar directe omgeving laat vloeien?”, vraagt journalist Kamiel Vermeylen zich af op X.

BoerBurgerBelangen: succes naar Nederlands voorbeeld?

BoerBurgerBelangen is opgericht na het succes van de BoerBurgerBeweging (BBB) van Caroline van der Plas in Nederland. De oprichter van de Vlaamse partij, Tine Hermans, komt met haar partij enkel op voor het Vlaams Parlement, het belangrijkste halfrond voor de landbouw. De partij formuleert dan ook voornamelijk standpunten over landbouwen omgevingthema’s.

Agora: volksvertegenwoordigers die het volk niet vertegenwoordigen

Agora heeft geen programma. De partij komt op voor de Kamer in Brussel, Waals-Brabant en Namen en zal - indien verkozen - de standpunten tijdens de legislatuur laten bepalen door gelote burgerpanels. Die panels moeten standpunten bespreken, waarna het zetelende parlementslid een steminstructie krijgt.

Guy D’haeseleer gelooft dat het

cordon sanitaire sneuvelt

Bij televisiemaker Luk Alloo vertelt Vlaams Belang-parlementslid Guy D’haeseleer dat hij met zijn Forza Ninove de volstrekte meerderheid zal proberen te halen. “Dan kunnen we eindelijk helemaal alleen besturen en dat verfoeilijke cordon sanitaire doorbreken.”

Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 strandde Forza Ninove op minder dan 1.000 stemmen van een absolute meerderheid. Omdat kopstuk Guy D’haeseleer voor Vlaams Belang ook in het parlement zetelt besloot (de partijtop van) N-VA om geen samenwerking aan te gaan met Forza Ninove, zeker nadat de chocomousse-foto opnieuw opdook.

Bij de gemeenteraadsverkiezingen (13 oktober 2024) doet D’haeseleer een nieuwe gooi naar de burgemeesterssjerp. Hij hoopt een absolute meerderheid aan zetels in de gemeenteraad te behalen; daar zijn in Ninove ongeveer 11.500 stemmen voor nodig.

Sophie in ‘t Veld

Luk Ferdinand

Tine Hermans

Hilde Vautmans (links)

De flitsscheiding van Delphine Lecompte en Tuur

Het was te mooi om waar te zijn. Ik had Delphine Lecompte benaderd om samen een boek uit te geven, op basis van onze briefwisseling gedurende een jaar. Qua reputatie zijn wij wel aan elkaar gewaagd, dunkt mij. Delphine vond het een geweldig idee en alles leek in kannen en kruiken. Mijn uitgever Ezo Wolf stuurde haar een contract en we konden beginnen.

Ik schreef haar: “Lieve Delphine, je veroverde ooit mijn hart met een brief aan HUMO, waarin je jouw visie gaf op literatuur: ‘Kunst moet tegenwoordig opnieuw stichtend en mild en verzoenend zijn. Hartverwarmend, hartverheffend, verbindend. Schattig, aaibaar, ontroerend, troostend en meteen begrijpelijk voor elke dwerg, Eskimo, veganist, dyslectische marathonloper, schizofrene Mongoolse kamelendrijver en albino orgeldraaier met psoriasis. Begrijpelijk voor elke kleuter, voor elke imbeciele vogelwichelaar, voor elke godvruchtige baggeraar en preutse bobijnster. Ik kokhals! Kunst is net conflict, is rumoer, is branie, is punk, is agressie. Kunst moet walgelijk, schurend en weerbarstig zijn.’”

Ik heb je toen geciteerd in mijn Volkskrantcolumn en schreef: “Nog even en de geschriften van Louis-Ferdinand Céline, Curzio Malaparte, Gabriele D’Annunzio, Jean Genet en Gerard Reve gaan achter slot en grendel, omdat ze niet woke zijn. Literatuur is geen sneu therapieclubje of ‘safe space’ voor talentloze teerhartigen. Literatuur moet stinken en pijn doen.”

Ik kreeg een lang, ronkend epistel terug, dat werd afgesloten met: “Ik ben bitter teleurgesteld in de literaire wereld: ik dacht dat ik er kleurrijke losbandige bohemiens, schitterende schetterende oproerkraaiers en kameraadschappelijke schelmachtige mavericks zou tegenkomen. Maar ik kwam vooral nuffige monkelende zalvende hypocriete paternalistische pezewevers tegen, en bitsige steriele hautaine wichten die het niet konden laten om Polanski of Jan Fabre een veeg uit de pan te geven. Hopelijk wil je na deze sinistere bekentenis nog steeds met mij corresponderen?”

Ik antwoordde: “Lieve Delphine, het Antwerpse kunstencentrum De Studio heeft Marc Verstappen gecanceld. Aanleiding is de publicatie ‘Life is but a dream’ van theatermaker Julie Cafmeyer. Daarin suggereert ze seksuele intimidatie van Verstappen. Ik kwam Marc laatst tegen in De Studio en vond hem een toffe gast. We zijn even oud en hebben dezelfde smaak in literatuur. Mijn boezemvriend Arie Pos, de biograaf van Komrij, mailde mij: ‘Net ‘Life is but a dream’ gelezen. Een klassieke vadermoord, waarin fictie wordt ingezet om het nog veel erger te maken.’ Cafmeyer lijkt me een ernstig gefrustreerde en getroubleerde dame die zeer met zichzelf en haar relatie met Marc overhoop ligt. Gezien wat er met Bart de Pauw en Jan Fabre is gebeurd, weet ze donders goed hoe verwoestend dat voor Marc kan zijn. Dus: een karaktermoord met voorbedachten rade. Vooral omdat haar toneelproject driemaal werd afgekeurd. Nu kijken of haar frustratie en getroubleerdheid een rol gaan spelen in de publieke Me Too-executie. Lieve Delphine, heb jij #Me Too-ervaringen en zo ja, met wie? Vind jij het niet toevallig dat die juffrouw uitgerekend nu - ze komt met een nieuw boek en een nieuw toneelstuk - met dat hersenspinsel komt aanzetten? Ken je haar?”

En toen bleef het lang stil, tot ik op 23 april een mailtje kreeg, zonder aanhef en zonder hoofdletters en punten: ik ga het brievenboek moeten aborteren de geestdrift ontbreekt en ik wil andere projecten voltooien sorry, Arthur! Ik weet niet precies wat er is misgegaan, maar ik heb zo mijn vermoedens (druk van haar uitgever die vreest dat haar encanaillering met mij slecht op haar afstraalt). Een flitsscheiding dus, maar de huwelijksnacht was geweldig!

ARTHUR VAN AMERONGEN

Discriminatie en strafrecht

Na hun gesprek over het nieuwe Strafwetboek gaan jurist Roan Asselman en hoofdredacteur

Stijn Derudder nu dieper in op een specifiek element van het strafrecht, namelijk discriminatie. Ze behandelen daarbij onder meer de moeilijkheden die Forza Ninove en Dries Van Langenhove moesten ondergaan met financiële dienstverleners.

Het Belgische rechtssysteem reflecteert dat de wetgever veel belang hecht aan de bestrijding van discriminatie. Er zijn verschillende bepalingen in het Strafwetboek waarbij een zwaardere strafmaat gehanteerd kan worden voor bestaande misdrijven indien er sprake is van discriminatoire beweegredenen. “Maar er zijn ook drie wetten die discriminatie op zichzelf willen beteugelen, zowel vanuit een burgerrechtelijk perspectief als vanuit een strafrechtelijk perspectief”, duidt Asselman. Concreet gaat het hier om de Antidiscriminatiewet, de Antiracismewet en de Genderwet. “Die drie instrumenten werken op een gelijkaardige manier en geven uiting dat de maatschappij discriminatie onaanvaardbaar vindt en dus verbiedt.”

Discriminatie is in principe verboden, tenzij er een goede reden voor is

Die visie brengt natuurlijk enkele onvermijdelijke vragen met zich mee. Wat is discriminatie precies? Bestaan er in sommige gevallen wel legitieme redenen om te discrimineren? “Ik werd vandaag uitgenodigd om hier het gesprek aan te gaan. Ik vermoed dat er ook een reden is waarom ik, en niet iemand anders, hier zit. Dat is een vorm van discriminatie”, schetst Asselman. Discriminatie is in principe verboden, tenzij er een goede reden voor is. “Volgens de wet kunnen directe en indirecte discriminatie aanvaardbaar zijn indien er een legitiem doel is en de middelen om dat doel te bereiken noodzakelijk en passend zijn.”

De vergissing van Payconiq

Eerder dit jaar weigerde de elektronische betalingsdienst Payconiq de samenwerking met Forza Ninove, omdat de partij van Guy D’haeseleer volgens Payconiqs risicocommissie “extreme ideologieën promoot”. Het bedrijf kwam snel op die beslissing terug en meende dat het om “foutieve communicatie” ging. “Dat was natuurlijk geen vergissing, het was de bedoeling”, reageert Asselman. Volgens hem wou Payconiq in werkelijkheid elke associatie met de inhoud van Vlaams Belang vermijden. De betalingsdienst heeft daarom nog niet per se de discriminatiewetgeving geschonden. “Stel nu dat Forza Ninove bijvoorbeeld een neonazistische partij was die geweld pleegt tegen moslims en joden. In dat geval zou het een faire overweging zijn om dienstverlening te weige-

ren, om hun werking niet te faciliteren. Dat vind ik zelfs een moreel verantwoorde, noodzakelijke overweging. De vraag is hier natuurlijk of Forza Ninove, een lokale afdeling van wat binnenkort mogelijk de grootste partij van Vlaanderen zal zijn, financieel drooggelegd moet worden.”

De publieke opinie is ook relevant

De publieke opinie is in deze ook relevant, want op basis van opiniepeilingen en stemgedrag lijken vele Vlamingen Forza Ninove geen extremistische partij te vinden. “De manier waarop wij vandaag partijen financieren is grotendeels met publieke middelen. De overheid zegt dus indirect dat Vlaams Belang een partij is die gefinancierd moét worden. Kan een privéorganisatie dat dan bijzonder moeilijk maken?” Het antwoord is neen, volgens Asselman.

Het proces dat niemand wilde

De strategie die Payconiq hanteerde liet hen toe om binnen de grenzen van de wet te discrimineren. “Ze zouden anders in de problemen gekomen zijn met die eerder vernoemde Antidiscriminatiewet, waarin ‘politieke overtuiging’ als een beschermd criterium is opgenomen.” Gezien de mediabelangstelling die de zaak teweegbracht, veranderde het bedrijf van koers alvorens er juridische stappen werden ondernomen. Indien het wel tot een rechtszaak was gekomen, konden zij desondanks een enigszins overtuigend pleidooi voor hun aanvankelijke beslissing opvoeren. “Als ik de advocaat van Payconiq was, zou ik in de rechtbank stellen dat Forza Ninove een extremistische en racistische partij is. Ik zou wellicht ook de racismeveroordeling van het Vlaams Blok hebben aangehaald.”

Asselman gelooft wel dat de betalingsdienst de zaak verloren zou hebben. “Iedere rechter, ook een progressieve, weet wat een vonnis in het voordeel van Payconiq zou betekenen. Op die manier zou er een precedent geschapen worden, waardoor ook andere financiële dienstverleners Vlaams Belang als klant kunnen weigeren.” In extremis zou het functioneren van de partij op die manier fundamenteel onmogelijk gemaakt worden. “Zo’n arrest zou waanzinnige gevolgen hebben en van Vlaams Belang een paria maken van de financiële wereld en de maatschappij”, aldus Asselman.

Dries Van Langenhove

Forza Ninove is niet de enige conservatieve stem in Vlaanderen die op weerspannigheid stuitte van financiële dienstverleners. Voormalig Kamerlid Dries Van Langenhove klaagde al meermaals aan dat bankinstellingen hem systematisch weigeren als klant. “Het is zeker een element dat banken voelen dat wat ze met Tom Van Grieken en zijn partij niet kunnen doen, met hem wel kunnen”, zegt Asselman daarover. “Dries Van Langenhove is immers maar één persoon, met beperkte middelen om zulke zaken aan te vechten.”

Forza Ninove is niet de enige conservatieve stem in Vlaanderen die op weerspannigheid stuitte van financiële dienstverleners

De jurist wijst er verder ook op dat de aanhang van Van Langenhove niet van dezelfde grootorde is als van de partij waarvoor hij tot vorig jaar in de Kamer zetelde. Een tegenreactie van het kiespubliek van Vlaams Belang zou potentieel veel grotere gevolgen voor de bankinstellingen met zich mee kunnen brengen. “Heel wat mensen zouden bijzonder achterdochtig kunnen worden tegenover hun eigen bank en mogelijk zelfs hun rekeningen beginnen legen. Indien tienduizenden klanten dat zouden doen, zouden die instellingen zeer snel in liquiditeitsproblemen terechtkomen.”

Verder kan men volgens Asselman ook het argument maken dat Van Langenhoves uitspraken, die in de beruchte Pano-reportage uit 2018 aan bod kwamen, ‘extremer’ zijn dan hoe Vlaams Belang zich profileert. “Zo kan men aanschurken bij dat legitieme doel. Een rechter kan het argument maken dat het volledige Vlaams Belang niet over één kam moet geschoren worden, maar dat Dries Van Langenhove als persoon van een andere grootorde is.”

In België is het duidelijk dat hoe de wetgever discriminatie bestrijdt en bestraft, nogal eens kan verschillen van zaak tot zaak.

Bekijk de video van het

Dries Van Langenhove en Guy D’haeseleer

TOM ONGENA

“Toen was het de juiste keuze om als zevende partij de premier te leveren”

Of de Vlaamse liberalen zichzelf hebben kapot bestuurd? “Dat zijn analyses voor na de verkiezingen”, vindt voorzitter Tom Ongena (48). Hij gelooft dat Open Vld het tij nog kan keren en trekt opnieuw met een centrumrechts, donkerblauw programma naar de kiezer. Geen enkele partijvoorzitter van Vivaldi wil een tweede ronde voor de huidige coalitie en nog voordat de eerste Belg zijn stem heeft uitgebracht, lijken er zich al coalities gevormd te hebben. Het is al lang bekend dat N-VA voor een groot akkoord gaat met de Parti Socialiste (PS).

Nu zeggen Sammy Mahdi (cd&v) en Georges-Louis Bouchez (MR) samen een “zo centrumrechts mogelijke regering” te willen vormen. Valt Open Vld uit de boot?

“Ten eerste erger ik mij aan partijen en politici die nu al bezig zijn met het vormen van coalities. Het is eerst aan de kiezer om te oordelen. De manier waarop ik sommigen in interviews al regeringen hoor vormen, of soms zelfs veto’s hoor uitspreken tegen ministers, terwijl anderen ministerposten op voorhand claimen…, dan vind ik dat weinig respectvol tegenover de kiezer.”

Het woord ‘deloyaal’ viel over uw liberale collega Bouchez. Hij lijkt cd&v te verkiezen boven Open Vld voor zo’n centrumrechtse as.

“Je kan natuurlijk de vraag stellen of die regering echt centrumrechts zou zijn. Als ik naar cd&v kijk, zie ik op economisch vlak veel linkse punten. Ze noemen zichzelf ook centrumlinks, dus ik denk dat Georges-Louis nog eens goed naar het programma van cd&v moet kijken. Ik merk daarin ideeën als een vermogenskadaster: dat staat heel ver van mijn liberale overtuiging.”

Ik sluit een federale regering zonder Vlaamse meerderheid niet uit

“Ik lees dat ze het systeem van de flexi-jobs willen beknotten: dat gaat regelrecht in tegen ons programma. En dan heb ik het nog niet over hun conservatieve lijn rond ethische vrijheden. Ik zie wel verbanden tussen de partijen, maar ik zie toch ook veel tegenstellingen.”

Zou u een partner zijn om een centrumrechtse regering te vormen?

“Een regering die volop kiest voor gezonde groei om op die manier de begroting op orde te krijgen, die kiest voor hervormingen

waardoor meer mensen aan het werk gaan, en niet kiest voor massale belastingverhogingen: die kunnen wij steunen. Wij gaan nu naar de kiezer met een centrumrechts programma. En na de verkiezingen zullen wij daarmee naar de onderhandelingstafel trekken. Als andere partijen daarin meegaan, des te beter.”

U hoeft op voorhand uiteraard geen coalities te smeden. Maar er zijn toch partijen die uw voorkeur wegdragen?

“Ons programma is wat het is en partijen die zich daar voor een stuk in kunnen vinden, daarmee kunnen we aan tafel gaan zitten. Er zijn natuurlijk partijen waarvan we op voorhand zeggen: dat gaat nooit lukken. Ik heb recent een debat gevoerd met Raoul Hedebouw (PVDA): hij zit zo ver van mijn overtuiging dat het geen zin heeft om daarmee te onderhandelen. Ook de standpunten van Vlaams Belang botsen dusdanig met onze liberale overtuiging, dat dat nooit zal lukken. Tegen alle andere partijen zeggen we niet op voorhand neen. Maar als je naar ons programma kijkt, is dat natuurlijk een centrumrechts verhaal.”

U heeft al gesuggereerd dat als Open Vld minder dan 10 procent haalt, het wellicht oppositie wordt. Waarom zegt u dat wél zo expliciet op voorhand?

“Wij trekken naar de kiezer met een helder programma waarover de kiezer zich kan uitspreken. Geen massale belastingverhogingen, inzetten op hervormingen, vooral zorgen dat we meer mensen aan het werk krijgen. En als wij niet de macht hebben om dat programma door te drukken, dan heeft het geen zin om mee te doen. ”

“Wij zijn de enige partij in een land dat al zoveel belastingen heeft, dat we er niet nog eens belastingen wil bovenopgooien. Als de kiezers vinden dat onze weg de juiste is, moeten ze op ons stemmen. Als ze niet op ons stemmen, dan is het duidelijk dat ze een andere richting willen uitgaan.”

Open Vld is na 2019 wel in de linkse Vivaldi-coalitie gestapt. “De omstandigheden waarin die regering

gevormd is, waren natuurlijk niet gemakkelijk. We kwamen uit een crisis van 500 dagen politieke impasse. Dat, samen met de coronacrisis, dreigde ons land in totale chaos te storten. In die omstandigheden heeft die regering ook haar job gedaan. Die heeft ons land eerst door de coronacrisis en nadien door de energiecrisis geloodst. We hebben de koopkracht, maar ook de ondernemingskracht beschermd. We zijn sterker uit de crisis gekomen dan andere landen. Daarnaast heeft de regering enkele stappen gezet in hervormingen waarop we nu moeten vooruitgaan.”

Wij hebben onze nek uitgestoken en het land door de crisis geloodst

“Voor alle duidelijkheid: bijvoorbeeld rond pensioenen hebben we ervoor gezorgd dat je twintig jaar gewerkt moet hebben. We hebben 300.000 zelfstandigenpensioenen verhoogd, we hebben de kerncentrales opengehouden, in een regering met groenen nota bene. Binnen die coalitie hebben we onze stappen kunnen zetten, die de basis moeten vormen om verder op te werken. We moeten nu naar een hervormingsregering gaan en daarom leggen wij heel duidelijk een groeiplan op tafel.”

De overheidsuitgaven zijn de afgelopen legislatuur stevig gestegen. “En dat met een liberale premier”, voegde PSvoorzitter Paul Magnette er fijntjes aan toe in De Afspraak. Was dat het ultieme mes in de rug van premier Alexander De Croo?

“We hebben veel uitgaven gedaan, da’s waar. We begonnen natuurlijk al met een achterstand van 10 miljard euro, door die 500 dagen politieke crisis veroorzaakt door N-VA. Door corona hebben we 25 miljard euro extra moeten uitgeven. Dat verklaart natuurlijk dat we budgettair met een uitdaging zitten. Maar als we dat niet hadden gedaan, hadden we veel dieper gezeten. En wat de uitspraak

van Paul Magnette betreft: ik ben blij met een liberale premier die mensen, gezinnen en bedrijven heeft beschermd. En die niet is ingegaan op de vraag van PS om het systeem van de flexi-jobs af te schaffen, maar het systeem heeft uitgebreid. Ik ben blij met een liberale premier die de belastingvoorstellen die Magnette elke week in de pers lanceerde, netjes terug richting ‘Keizerslaan’ stuurde.”

Heeft Open Vld zichzelf kapot bestuurd?

“Laat de kiezer op 9 juni beslissen. Al die analyses wil ik nadien maken. Maar ik ben er vrij gerust in dat we het na 9 juni beter gaan doen dan sommigen denken.”

Is het achteraf gezien een fout geweest om als zevende partij de premier te leveren?

“Neen. In die omstandigheden was dat de juiste keuze. Daardoor heeft Alexander De Croo, die al tonnen ervaring had, ons land uit de crisis kunnen loodsen. En we hebben als Open Vld met de premier ook onze stempel kunnen drukken op die regering. Het land was na 500 dagen een kerkhof van politieke en persoonlijke relaties, waarin iedereen elkaar heeft zitten afmatten in kastelen. Ons land was in chaos en op dat moment kwam de coronacrisis op ons af. Als je dan als politicus je nek niet uitsteekt, dan stop je beter met politiek. Wij hebben onze nek uitgestoken en het land door de crisis geloodst.”

Was Alexander De Croo de dweil van Vivaldi?

“Neen, hij was dat niet. Hij was de leider van die regering.”

Net als in 2019 trekt u naar de kiezer met een donkerblauw programma. Waarom zou de realisatie van dat programma deze keer wél lukken?

“We hebben echt wel belangrijke facetten van ons programma doorgevoerd, hoor. Kijk naar de flexi-jobs: dat is de grootste flexibilisering van onze arbeidsmarkt in decennia. 130.000 mensen werken al in dat systeem, waardoor zij kunnen bijverdienen. Maar we hebben daardoor ook een antwoord gebo-

VOORZITTER OPEN VLD

WE BEGONNEN MET

EEN ACHTERSTAND

VAN 10 MILJARD EURO,

DOOR DIE 500 DAGEN

POLITIEKE CRISIS

VEROORZAAKT

DOOR N-VA

den op de krapte die op onze arbeidsmarkt zit in tal van sectoren. Zonder de flexi-jobs zou de horeca ‘op zijn gat liggen’. De overuren en de studentenarbeid hebben we ook versoepeld.”

U haalt wel allerlei zaken aan die aan symptoombestrijding doen, maar die het grote probleem, namelijk de belastingdruk en de problemen op de arbeidsmarkt, niet ten gronde oplossen.

“Die hervormingen moeten komen, dat is de uitdaging voor de volgende regering. Maar we hebben wel degelijk stappen gezet: het verschil tussen werken en niet werken is groter gemaakt. Ik kijk daarvoor ook naar de Vlaamse regering, waarop we onze blauwe stempel gedrukt hebben met bijvoorbeeld de jobbonus. Gemeenschapsdienst voor langdurig werkzoekenden hebben we ook doorgevoerd.”

Federaal had Open Vld een opvallende rol met de premier, terwijl uw partij op Vlaams niveau minder opviel, vergeleken met N-VA en cd&v, de…

“De ruziemakers, dat klopt. We hebben daar met Bart Somers als viceminister-president en met Lydia Peeters, en nu ook Gwendolyn Rutten, zeker onze stempel op gedrukt. Ik verwees al naar de jobbonus en de gemeenschapsdienst, maar ook ‘inburgering’ hebben we enorm hervormd. N-VA heeft daar een puinhoop achtergelaten! Het eerste woord dat nieuwkomers in Vlaanderen leerden, was ‘wachtlijst’. Want je moest op een wachtlijst staan vooraleer je aan je inburgeringscursus kon beginnen. We hebben die chaos opgekuist, we hebben ook volop gekozen voor digitalisering, waardoor we nu veel sneller en meer nieuwkomers onze taal en onze waarden en normen kunnen aanleren.”

“Ook op het vlak van democratische vernieuwingen hebben we grote stappen gezet: de afschaffing van de opkomstplicht bij gemeenteraadsverkiezingen en de bijna rechtstreekse verkiezingen van burgemeesters. Lydia Peeters heeft als minister van Mobiliteit en Openbare Werken heel wat kritiek gekregen, maar ik ben heel fier op haar. Er is geen enkele minister die zoveel geld gestoken heeft in nieuwe, veilige fietspaden als Lydia Peeters.”

Maar die premie van 5.000 euro voor elektrische wagens, was die echt nodig?

“Ik hoor mensen altijd zeggen: ‘Die elektrische wagens zijn enkel voor de rijken, dat kunnen wij niet betalen.’ Terwijl we allemaal moeten omschakelen, want vanaf 2035 worden er geen nieuwe benzine- en dieselwagens meer verkocht. We moeten er dus voor zorgen dat mensen die elektrische wagen kunnen betalen. En de groenen hebben daar nu kritiek op. Dan denk ik: jongens, wat is het nu? We proberen de elektrische wagen betaalbaar te maken voor de middenklasse. En als ik kijk naar het succes ervan, dan is het ook gelukt!”

Of het zijn rijke mensen die dankzij die premie voor een duurdere wagen gekozen hebben.

(resoluut) “Nee. Ik ken mensen die die pre-

mie gebruikt hebben en dat zijn geen rijke mensen, dat is de middenklasse. Rijke mensen hebben geen premies nodig, want die hebben hun dikke, dure Tesla al lang gekocht. Dankzij die premie hebben mensen uit de middenklasse ook een elektrische wagen kunnen kopen. En ik blijf het raar vinden dat, zeker vanuit groene hoek, daar zo smalend over gedaan is.”

Gwendolyn Rutten volgde Bart Somers op als minister van Binnenlands Bestuur. Het verschil tussen hen was dat Somers duidelijk voorstander was van gemeentefusies, misschien zelfs verplicht, terwijl Rutten daar terughoudender in is. Hoe kijkt Open Vld daar nu naar?

“We zijn nooit voor verplichte fusies geweest. We zijn wel voorstander van vrijwillige fusies die we vanuit de Vlaamse overheid financieel gestimuleerd hebben via schuldovername. We merken ook dat er deze legislatuur twee keer zoveel gemeenten in een fusietraject zijn gestapt als in de vorige legislatuur.”

Als we niet de macht hebben om ons programma door te drukken, heeft het geen zin om mee te doen

“Zij die voor een fusie kiezen, helpen we als overheid. Bart Somers heeft ook werk gemaakt van regiovorming: we hebben gesnoeid in de wirwar aan intercommunales en intergemeentelijke samenwerkingen. Wij geloven dat heel veel bevoegdheden beter op lokaal niveau uitgevoerd kunnen worden. Maar dan moet je slagkracht geven aan de gemeenten. Dat kan via fusies, maar dat kan ook via die nieuwe samenwerkingen dankzij de regiovorming.”

Met Open Vld komen er dus geen verplichte gemeentefusies?

“Neen, we zijn niet voor verplichte fusies. Dat staat ook zo in ons programma.”

Open Vld wil dat de overheid zich terugtrekt uit een aantal sectoren en dat ze niet meer concurreert met private ondernemers. Over welke sectoren hebt u het dan?

“Het gaat dan bijvoorbeeld over bpost, waarvan we nog ongeveer de helft van de aandelen hebben. Dat gaat evident ook over Belfius, BNP Paribas en Ethias, waarvan de overheid ook nog altijd aandelen bezit.”

Dat is volgens u niet nodig?

“We moeten toch geen bank spelen? Pas op: veel van die aandelen zijn gekocht om destijds de banksector te redden. Dat was toen nodig, maar intussen is de banksector gestabiliseerd en dus moeten we daar als overheid niet meer in zitten. Bij bpost hetzelfde: die markt is volledig aan het internationaliseren. De brieven vormen nog een fractie van de werking van bpost, nu zijn het vooral pakketjes. Daar is een privémarkt voor. Ook wat Proximus betreft: de overheid moet toch niet in die mobiele telefoniemarkt meespelen? De rol van de overheid is zorgen dat er een kader is, controleren dat er voldoende marktwerking is en monopolies tegengaan. In bepaalde sectoren moeten we waken over de kwaliteit en de rol van regulator opnemen, zoals we in het energielandschap doen. Ook het openbaar vervoer moeten we verder opentrekken voor private spelers.”

Andere partijen stellen heel duidelijk dat er na corona, de energiecrisis,… een aantal strategische sectoren zijn waarin de overheid een rol moet spelen.

“Dat klopt ook, ik wil altijd blijven kijken naar strategische sectoren. Wat bijvoorbeeld de energiesector betreft, die is voor een groot stuk in handen van lokale overheden. Wij willen nieuwe kerncentrales bouwen en daar is misschien een samenwerking met privé-investeerders mogelijk.

Als dat niet lukt, moeten we dat als overheid in handen nemen. Energiebevoorrading is natuurlijk cruciaal. Maar ‘pakskes verdelen’? Of gsm-abonnementen verkopen? Nee, dat echt niet.”

De laatste peiling was plots relatief positief voor Open Vld. Hoe kijkt u daarnaar?

“Er is een zondvloed aan peilingen en je kan daar altijd wel een conclusie uit trekken. In die laatste peiling stegen we terug boven de 10 procent en dat ligt wel in lijn met wat ik voel tijdens marktbezoeken. Dan merk je toch dat er appreciatie is voor het feit dat premier De Croo het land door die crisissen heeft geloodst. Het is pas in de laatste weken dat mensen echt beginnen nadenken, want er zijn veel mensen die nog niet beslist hebben. Bovendien voel je toch ook dat mensen een afkeer hebben van partijen die permanent ruziemaken en de boel opstoken…”

Over welke partijen heeft u het?

“Ik kijk naar de extremen.”

Die doen het nochtans beter in de peilingen.

“Dat klopt, omdat mensen die zich al langer hebben afgekeerd van de politiek, al lang beslist hebben voor wie ze gaan stemmen. Maar de grote groep mensen die nog niet beslist heeft, begint nu na te denken. Die ziet dat wij het toch niet zo slecht gedaan hebben en ziet ook dat we partijen nodig hebben die met haalbare plannen komen. En uit de berekeningen van het Planbureau blijkt dat PVDA voor een economische krimp gaat. Die spelen met onze welvaart! Ook van Vlaams Belang weten we dat ze onze economie niet gaan helpen. Mensen beginnen te beseffen dat we dit land niet moeten overlaten aan extremistische of communautaire avonturen.”

In Knack gaven Jan Denys en Stijn Baert aan dat ze binnen de Belgische context nog weinig verwachten van een arbeidsmarkthervorming. Deze legislatuur is dat er niet van gekomen. Waarom zou dat volgende legislatuur dan wel lukken op federaal niveau?

“Ik laat nog in het midden of we daar als partij bij zullen zijn, maar vanaf 10 juni moet het gaan over sociaaleconomische hervormingen. Door de manier waarop de vorige regering tot stand is gekomen, hebben we dat niet kunnen dooronderhandelen. Er was weinig basis om grote hervormingen te doen. We moeten tot een gedetailleerd, stevig onderhandeld en becijferd regeerakkoord komen. Dat zal niet op een week geschreven zijn; dat duurt desnoods vijftig dagen. Maar wat ons betreft, starten we de onderhandelingen niet over het communautaire.”

Niet?

“Niet tijdens de regeringsonderhandelingen. Want als je daarmee start, ben je vertrokken voor 500 dagen. Ik zie een grote staatshervorming niet gebeuren. Ik zie er geen draagvlak voor: één partij maakt daar het alfa en omega van en van Vlaams Belang weten we dat ze voor een splitsing van het land zijn. Maar al de rest zegt: jongens, ik denk dat er andere prioriteiten zijn. We kunnen niet wachten, want vandaag komen de Chinezen bij ons de jobs wegnemen. Vandaag proberen de Verenigde Staten via allerhande subsidies bedrijven bij ons weg te lokken.”

Wat vindt u van het idee van N-VA om een minikabinet te vormen dat aan sociaaleconomische thema’s moet werken?

“Als ik De Wever hoor, dan is het een mega-uitdaging waarvoor we staan. Dat gaan we toch niet oplossen met een minikabinet? Daar heb je een volwaardige regering voor nodig, met een stevig onderhandeld programma.”

Open Vld zegt altijd: “Staatsvermindering in plaats van staatshervorming.” Kan het ene zonder het andere?

“Als ik kijk naar de staatshervormingen van het verleden, zie ik daarin één van de

oorzaken waarom wij zo’n hoog overheidsbeslag hebben, door al die verschillende ambtenaren en agentschappen. Onlangs heb ik een studie gelezen waarin werd vastgesteld dat de uitgaven van de overheid de voorbije veertig jaar, dus ongeveer de periode waarin de staatshervormingen zich hebben afgespeeld, twee keer zo snel zijn gegroeid als ons bbp. Na iedere staatshervorming kwam er een knikje naar boven. Dat bevestigt mijn vermoeden dat de staatshervormingen vooral voor inefficiëntie gezorgd hebben. Dus ik ben op mijn hoede voor een nieuwe staatshervorming.”

“Ik stel, voor alle duidelijkheid, geen veto tegen een staatshervorming. Als die losstaat van de regeringsvorming, willen we daarvoor gerust mee aan tafel zitten. Maar dan zullen wij erover waken dat een staatshervorming stappen zet richting minder overheid, meer efficiëntie en responsabilisering van de deelstaten. Zij moeten hun bijdrage leveren aan het gezond maken van de begroting en moeten ook hun verantwoordelijkheid opnemen als het gaat over activering.”

Volgens een recente peiling van Het Laatste Nieuws zou 40 procent van de Vlamingen voor een onafhankelijk Vlaanderen zijn en nog meer mensen zouden voor een doorgedreven vorm van confederalisme zijn. Hoe kijkt u daarnaar?

“Met veel verbazing, want alle andere onderzoeken hadden het over veel lagere cijfers. Ik stel me in alle eerlijkheid vragen bij de manier waarop dat onderzoek gevoerd is. Ik heb ook geen peilingen nodig om te merken wat mensen denken als ik ermee spreek.”

Open Vld boekte wel grote successen toen het een iets Vlaamsere lijn aanhield, met bijvoorbeeld de Burgermanifesten.

“We hebben sindsdien ook stappen gezet en staatshervormingen doorgevoerd. We hebben bijvoorbeeld het activeringsbeleid richting de deelstaten gebracht. Op vlak van mobiliteit zijn er serieuze stappen gezet. Als je ziet voor welke uitdagingen we momenteel staan, zijn dat toch vooral de sociaaleconomische.”

Als zou blijken dat het merendeel van de Vlamingen voor meer Vlaamse bevoegdheden zou zijn, verandert het standpunt van Open Vld dan?

“Wij blijven bij onze overtuiging, en die is dat we voor staatsvermindering gaan. Take it or leave it.”

Zou u opnieuw in een federale regering zonder meerderheid aan Vlaamse kant stappen?

“Liefst met een Vlaamse meerderheid.”

Maar u sluit een regering zonder Vlaamse meerderheid niet uit?

“Neen, want als het de bedoeling is om ons terug te gijzelen voor een communautaire agenda, dan doen we daar niet aan mee. Economy first.”

WANNES NEUKERMANS

Betaalt jouw ziekenfonds het lidgeld van je sportclub tot 30 euro terug?

Michael Yon: een andere kijk op de Amerikaanse grenspolitiek

Michael Yon is een uitzonderlijk figuur. Met een wel heel kleurrijke achtergrond, is niets menselijks hem vreemd. Hij begon zijn carrière begin de jaren 1980 in het Amerikaanse leger als deel van de ‘Special Forces’. Daarna begon hij te werken als schrijver. Tijdens de tweede invasie van Irak ontpopte hij zich tot een zeer scherpe oorlogscorrespondent. Niet te beroerd om de (militaire) leiding aan de kaak te stellen of te prijzen, naargelang de feiten hem daartoe noodzaakten, schreef hij als onafhankelijke journalist op een manier die hem de steun van de troepen zelf opleverde. Zijn werk is gepubliceerd in onder andere The Wall Street Journal en The New York Times, evenals in talloze andere media over de hele wereld.

Zijn jongste onderzoeksproject is de ‘Darién Gap’. Dat is een strook grond aan beide kanten van de grens tussen Panama en Colombia. Er is momenteel geen enkele verharde weg doorheen de jungle en de bergen. Toch is het een van de belangrijkste oversteekplaatsen voor migranten in de wereld. Tussen 2010 en 2020 waagden elk jaar 10.000 migranten, onder wie vrouwen en vaak jonge kinderen, de gevaarlijke tocht. Om de doorsteek te mogen aanvatten, moeten ze een Colombiaans kartel betalen. Alsof de gevaren van de jungle niet genoeg zijn, betekent de haast zekere ontmoeting met andere bendes dat ze bestolen, verkracht of gewoon vermoord worden. In 2021 documenteerde de Panamese overheid echter 133.000 migranten - een cijfer dat het volgende jaar haast verdubbelde, en in 2023 meer dan een half miljoen bedroeg - van over de hele wereld. Yon beschrijft hoe een heel leger aan niet-gouvernementele organisaties (ngo’s), met de IOM (de Internationale Organisatie voor Migratie, onder de koepel van de VN) op kop, cruciaal is om die mensenstroom mogelijk te maken. Katholieke liefdadigheidsinstellingen, Joodse groepen zoals HIAS

en talloze seculiere groepen geven miljoenen euro’s aan geld en steun, evenals de informatie die noodzakelijk is om de lange en gevaarlijke tocht naar de VS mogelijk te maken. CNN medeplichtig

Daarbij worden ze geholpen door bijvoorbeeld CNN. In de Spaanstalige uitzendingen geeft CNN vaak informatie die immigranten rechtstreeks helpt: waar in de VS ze welkom zijn, hoe ze bepaalde dingen moeten aanpakken, enzovoort. Of die tot immigratie aanspoort, door bijvoorbeeld in een lange en gedetailleerde uitzending te verkondigen dat de Amerikaanse overheid een tijdelijke beschermde status heeft afgekondigd voor migranten uit Venezuela. Daarbij merken ze op dat dat 320.000 reeds in de VS verblijvende Venezolanen zou helpen. Het gevolg is wel dat honderdduizenden andere Venezola-

nen daardoor aangespoord worden om zelf ook de tocht te wagen en van die beschermde status te profiteren. Yon merkt terloops op dat zij de grootste groep migranten vormen en dat Venezuela eveneens een zeer sterke aanwezigheid van Hezbollah heeft, en evenzeer sterke banden met Iran en China onderhoudt. Amerikaans minister van Binnenlandse Veiligheid Zaken Alejandro Mayorkas was bestuurslid van HIAS voordat hij in 2021 door Biden werd aangesteld als hoofd van het Department of Homeland Security. In 2022 zag Yon hem in Panama, bij een bezoek aan een van de migrantenkampen. Hij was er met geld voor de uitbreiding van dergelijke kampen en om de doorstroom te versnellen. Sprekend over de schrijnende situaties die hij in Darién zag, geeft Yon een duidelijke waarschuwing: “De Amerikaan in mij wil hen allemaal helpen. Mijn ervaring in zovele landen vertelt me om die muur te bouwen en ze ter plaatse te helpen.” Hij kenmerkt de immigratiestromen die hij in de VS en in Europa ziet als invasies. In een reeks verbanden die hij legde tijdens een podcast met Tucker Carlson, koppelt hij de havens van Rotterdam en Antwerpen, de Rijn (zowel de waterweg als de IJzeren Rijn), energie en ammoniak aan Chinese inmenging. Hun doel is om via een reeks stappen een ‘Tri-state City’ op te bouwen, waarvoor bijvoorbeeld de boeren en de vissers weg moeten. Immigratie moet hier dan die stappen verdoezelen en vereenvoudigen.

Langs de neus weg vermeldt hij hoe de Chinese overheid en het WEF daarvoor samenwerken, maar hij voorspelt dat die samenwerking niet lang zal duren. Volgens hem zullen China en het WEF uiteindelijk tegenover elkaar komen te staan. “Wij zijn broedervolken!”

In een snelle opeenvolging van feiten schetst Yon hoe immigratie als wapen gebruikt wordt in de hedendaagse geopolitieke realiteit. Hij ziet hoe China overal aanwezig is. In een interview met Shawn Ryan spreekt hij uitgebreid over hoe China zich richt op Latijns-Amerika en die landen tegen de VS en Europa opzet. Wijzend op de oorspronkelijke migratie vanuit Azië en op genetisch en archeologisch onderzoek dat verwantschap zou aantonen, bouwen ze zo aan hun groeiende aanwezigheid en invloed in Latijns-Amerika. Voeg daar de tien- tot honderdduizenden Chinezen van militaire leeftijd, die in de Zuid-Amerikaanse immigratiestroom naar de VS geïnjecteerd worden, aan toe en een heel nieuw plaatje komt naar boven. Of Michael Yon gelijk heeft, valt te bezien. Het inzicht dat hij biedt op grond van de vele feiten die hij als journalist aan het licht brengt, lijkt echter een interessant beginpunt om wat vandaag gebeurt in de wereld te kunnen verklaren.

WIM VANRAES

Rome, hoofdstad van de illegale moskeeën

Brussel mag dan al voor (steeds meer) buitenlandse politici “the hellhole” van Europa zijn, uit cijfers die de Italiaanse conservatieve krant Il Tempo bekendmaakte, blijkt dat Rome stilaan de Europese hoofdstad is met de meeste illegale moskeeën. Die moskeeën ontsnappen grotendeels aan de controle van de staat, aldus de Italiaanse krant, en mogen gerust worden beschouwd als evenzoveel broedplaatsen voor toekomstige islamisten.

De meeste clandestiene moskeeën kwamen er in de jaren volgend op 2015, toen met de migratiecrisis honderdduizenden moslims naar Europa trokken. De overheid wilde het groeiende aantal moslims een gebedsplaats aanbieden en kneep een oogje dicht. Il Tempo benadrukt het gevaar dat uitgaat van die “verborgen cultusplaatsen”, want in die “opleidingscentra van radicaal islamisme” kunnen zogenaamde ‘lone wolves’ gemakkelijk worden opgeleid, waaruit een nieuwe golf van terrorisme ontstaat.

Dubbel zoveel illegale moskeeën

De journalist van Il Tempo slaagde erin te infiltreren in het netwerk van clandestiene moskeeën, en hij waarschuwt voor die wereld

“van fundamentalistische imams en haatpredikers” die “bereid zijn hun missie tegen het afvallige Westen tot een goed einde te brengen”. Ze trekken vooral jonge migranten van de tweede generatie aan.

Terwijl de Eeuwige Stad in het begin van de migratiecrisis een dertigtal clandestiene moskeeën telde, zou dat aantal intussen minstens verdubbeld zijn. De moskeeën, die men vindt in handelspanden, ondergrondse garages en appartementsgebouwen, werden door de huidige Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken, Matteo Piantedosi, eindelijk in kaart gebracht. Hoewel hij met de vinger kon wijzen naar 53 illegale islamitische gebedshuizen, gaat hij ervan uit dat er mogelijk meer dan 100 zijn.

De minister van Binnenlandse Zaken gaf intussen aan dat minstens de helft ervan momenteel scherp in de gaten wordt gehouden door de Italiaanse veiligheidsdiensten, omdat ze worden beschouwd als een hoog risico. Het probleem beperkt zich trouwens niet tot Rome alleen, want journalisten van de tv-reeks ‘Fuori dal Coro’ konden gelijkaardige clandestiene islamitische gebedshuizen bezoeken in Milaan.

Krachtmeting rond onderwijs

In Zuid-Afrika duren de perikelen rond de BELA-onderwijswet voort, nadat na het parlement nu ook de Nationale Raad van Provincies - op de West-Kaap na - de betrokken wet heeft goedgekeurd. Met als resultaat dat een aantal Afrikanerorganisaties, na eerst verklaard te hebben dat ze de zaak voor het gerecht zouden brengen, nu ook gedreigd heeft een ander belangrijk samenwerkingsakkoord op te zeggen.

Eind 2021 keurde het Zuid-Afrikaanse parlement met 223 stemmen tegen 83 de fameuze Basic Education Laws Amendment Act (BELA) goed. Concreet betekende dat dat het bestuur over de 23.000 staatsscholen - met inbegrip van het taal- en toelatingsbeleid - aan de plaatselijke oudergemeenschap wordt onttrokken om aan het provinciaal onderwijsdepartement te worden overgedragen. Dat leidde tot een heuse controverse omdat van Afrikanerkant wordt gevreesd dat men hiervan gebruik zal maken om de verengelsing verder te bevorderen.

Verengelsing

Onder het motto dat elk kind op gelijke voet moet worden behandeld, heeft de ANC-regering, sinds de machtsoverdracht in 1994, steeds de voorkeur aan het Engels als onderwijstaal gegeven. Critici menen echter dat het werkelijke doel politiek is, en in het kader staat van de volledige verengelsing van de maatschappij om zo het Zuid-Afrikaanse nationaal gevoel te bevorderen. In de praktijk betekende dat de overschakeling naar dubbelmediumonderwijs (het gebruik van verschillende talen tijdens de lessen) dan wel van parallel onderwijs (lessen in verschillende talen in aparte klassen). Het gevolg was een toestroom van anderstaligen naar scholen waar Afrikaans werd gebruikt, zodat die meer en meer op Engels moesten overschakelen. Niettemin zijn er vandaag nog 1.260 geheel Afrikaanstalige scholen en van Afrikanerkant vreest men dat die nu zullen moeten volgen. Er werd dus gedreigd met rechtszaken en onder druk van organisaties als de vakbond Solidariteit, de mensenrechtenorganisatie Afriforum en oppositiepartijen als de Democratische Alliantie en het Vrijheidsfront Plus

werden enkele aanpassingen doorgevoerd. Maar de tegenstanders bleven sceptisch. In de gewijzigde vorm mogen de schoolbeheerlichamen wel verder uitspraak doen inzake taal- en toelatingsbeleid, maar de finale zeg blijft bij het hoofd van het onderwijsministerie. Enkel de Federasie van Beheerliggame van Suid-Afrikaanse Skole (FEDSAS) sprak van een stap in de goede richting.

Ultimatum

Het Instituut vir Rasseverhoudinge keek wel met argusogen naar de BELA-wet. Volgens het hoofd beleidsonderzoek, dr. Anthea Jeffery, houdt niets de ANC-regering tegen ook in het onderwijs rassenquota in te voeren, wat erop zou neerkomen dat in elke instelling de schoolbevolking zou moeten beantwoorden aan de bevolkingssamenstelling. In concrete termen: 81 procent zwarten, 8,1 procent kleurlingen, 7,2 procent blanken en 2,7 procent Indiërs. En Jeffery voegde eraan toe dat BELA geenszins de groeiende crisis in het onderwijs zal oplossen. 75 tot 80 procent van de openbare scholen functioneert immers niet naar behoren. Hoe dan ook riskeert de regering een breuk met de Afrikaanstalige gemeenschap. Solidariteit en Afriforum bleven althans niet bij de pakken zitten. Eind maart waren - op vraag van de Zuid-Afrikaanse regering - met die overheid gesprekken begonnen over het verlenen van bijstand door beide organisaties mocht de dienstverlening in dorpen in mekaar storten; gesprekken die bijna rond waren. In een brief aan vicepresident Mashatile dreigen ze nu de zaak op te blazen mocht de BELA-wet realiteit worden.

Matteo Piantedosi (tweede van links)

Het noodzakelijke charmeoffensief van China

De komst naar Europa van de Chinese leider Xi Jinping was meer dan een beleefdheidsbezoekje. Meer dan ooit is de Europese markt cruciaal voor de economische handhaving van zijn land. En dat is dan weer een absolute vereiste om zijn internationale strategische ambities waar te maken. Alleen moet hij vaststellen dat met steeds meer argwaan naar ‘het rijk van het midden’ gekeken wordt.

Toeval bestaat niet wanneer de Chinese leider Xi Jinping de oude wereld bezoekt, zowel wat zijn bestemming als timing betreft. Drie landen stonden op de planning: Frankrijk, Servië en Hongarije. En neem nu die 24 uur die hij in Servië doorbracht: het is de plek waar de eerste door China gebouwde brug en snelweg van Europa ligt. Er wordt ook ijverig gewerkt aan een HST-verbinding die de 400 kilometer tussen Belgrado en Boedapest in drie uur moet overbruggen. Het had een mooi symbool geweest voor Xi om er gebruik van te maken, alleen heeft de werf minstens één jaar vertraging opgelopen. Er werd ook verwezen naar de 25ste verjaardag dat een NAVO-bom op de Chinese ambassade in Belgrado viel, wat een diplomatieke vuurstorm tussen Peking en Washington ontketende. Vandaag is op die plek een Chinees cultureel centrum gevestigd, standbeeld van Confucius inbegrepen.

Dat ook Hongarije deel van de reis uitmaakte, was een vanzelfsprekendheid. Sinds jaar en dag is het land een bevoorrechte partner, al was het voor premier Orbán maar om zijn Europese critici te jennen. Het begon echter allemaal in Frankrijk, waar Xi ook de EU-top ontmoette. Enigszins verschillend van Duitsland - we komen er straks op terug - is Frankrijk zich doorheen de jaren steeds kritischer gaan opstellen ten aanzien van China. Met president Macron speelt het ook een voortrekkersrol binnen de Unie. Een obligate halte dus voor Xi.

‘Damage control’

Arrogantie heeft hij in overvloed, maar die kan niet verhullen dat hij met een probleem kampt. De Chinese economie kent een onrustwekkende vertraging, de internationale rivaliteit neemt toe, wat die Europese markt zo cruciaal maakt voor Peking. Vijf jaar geleden was hij ook al in Europa, wat wel een tijdperk geleden lijkt. Niemand had toen al van covid gehoord, Rusland was Oekraïne nog niet bin-

nengevallen en niemand had durven voorspellen hoe de as Rusland-China-Iran zich zou ontwikkelen, zomin als er een andere invasie zou plaatsvinden: elektrische wagens, ‘made in China’. Italië was toen de eerste G7-natie die toetrad tot het strategische ‘Belt and Road Initiative’ van Peking, een beslissing die inmiddels grotendeels teruggeschroefd werd. In verschillende Midden- en Oost-Europese landen weet China zijn positie te bewaren, maar dat verschillende landen hun relaties de voorbije jaren herzien of op zijn minst bijgestuurd hebben, is een belangrijk teken aan de wand. “Xi kwam naar Europa voor ‘damage control’”, was in de diplomatieke wandelgangen te horen.

Strategische autonomie

Wanneer het onderwerp van de (westerse) economische verwevenheid met China aangesneden wordt, is de semantiek nooit veraf. Er wordt kwistig gejongleerd met termen als ‘de-risking’, ‘de-coupling’, ‘strategische autonomie’, en dies meer. Welke lading de vlag dekt, is minder duidelijk. Dé grote ergernis is de oneerlijke concurrentie, een direct gevolg van de manier waarop de Chinese overheid haar bedrijven ondersteunt. Keerzijde van de medaille is onze grote afhankelijkheid in tal van domeinen, wat de idee van radicale ‘ontkoppeling’ van China al snel tot realistische proporties herleidt.

Vijf jaar geleden was Xi Jinping ook al in Europa, wat wel een tijdperk geleden lijkt

‘De-risking’, in de betekenis dat men de afhankelijkheid door diversificatie afbouwt, is een ander paar mouwen. De noodzaak hieraan te werken, heeft zich stevig in het hoofd

In Rennes controleren drugsdealers stadsmedewerkers

Ja, u heeft de titel juist gelezen, beste lezer. Nu al verschillende maanden gaan medewerkers van de Bretoense stad Rennes door een hel. Ze worden regelmatig gecontroleerd, gefouilleerd en bedreigd door drugsdealers. De situatie is zodanig ondraaglijk geworden dat twee syndicaten een staking hebben aangekondigd. Een stadstuinman, Serge, hierover op een Franse informatiewebsite: “Gefouilleerd worden door drugshandelaars is gewoonweg om gek te worden. We worden letterlijk in de gaten gehouden door verschillende drugsdealers wanneer we hun territorium betreden. Onmogelijk om je veilig te voelen”.

Een andere stadsmedewerker, een politieagent: “Ik ontving regelmatig dreigboodschappen en beledigingen van deze dealers. Het is beangstigend. Ik verdien netto 1.500 euro per maand. Ik wil mijn brood op een rustige manier verdienen, zonder in het hospitaal te belanden.” Het is een toestand die nu al maanden aanhoudt, zodat twee vakbonden op 29 april een staking van onbeperkte duur zijn gestart. Nieuwe bazen

De toestand is vooral erg in de wijk van Blosne, waar drugsbendes nu al verschillende maanden de plak zwaaien. Om zeker te zijn dat het stadspersoneel geen informatie verstrekt aan de politiediensten en Justitie, worden die medewerkers gefouilleerd en wordt hun identiteit gecontroleerd. Het syndicaat CGT, dat tot de staking had opgeroepen, hierover: “Er zijn dus wijken waar men (het stadspersoneel) verplicht wordt zich aan te passen aan de regels van de nieuwe bazen.”

In bijna alle sectoren van de Bretoense hoofdstad vrezen de stadsmedewerkers voor hun veiligheid

Maar volgens de vakbond gaat het niet over één enkele wijk: “Het kan worden vastgesteld in bijna alle wijken van onze stad.” In bijna alle sectoren van de Bretoense hoofdstad vrezen de stadsmedewerkers voor hun veiligheid. Om ‘gevaarlijke’ situaties te vermijden, proberen ze zich ofwel met twee door de wijk te begeven of meer rustige momenten af te wachten. De burgemeester van Rennes, de socialiste Nathalie

Het is een toestand die nu al maanden aanhoudt

Appéré, liet weten een gesprek met de syndicaten te organiseren op 25 april. Gevreesd wordt dat ze met een nieuw ‘inclusief’ project op de proppen zal komen om stadspersoneel en drugsdealers “met elkaar te laten samenleven”.

PIET VAN NIEUWVLIET

van menig westers bewindsman/vrouw genesteld. Hét grote probleem is bekend: de oneerlijke concurrentie, een direct gevolg van de staatssteun die Peking aan de eigen bedrijven geeft. Keerzijde van de medaille is onze grote afhankelijkheid in heel wat sectoren, wat de idee van een radicale ‘ontkoppeling’ tot realistischere proporties herleidt.

De tijd dat één BMW op twee richting China vertrok, is voorbij

Misschien is de autosector wel de beste illustratie van hoe het economisch paradigma de voorbije jaren wijzigde, zeker voor Duitsland. Ooit was China dé exportmarkt voor de gekende merken van onze oosterburen. Maar de tijd dat één BMW op twee richting China vertrok, is voorbij. Op enkele jaren tijd is het buitenlandse aandeel in het Chinese wagenpark van 68 tot 40 procent gedaald, een trend die zich volgens experts verder zal zetten. Tegelijkertijd zien we de opmars van de Chinese merken, op de eigen markt en bij ons. Zeker de elektrificatie werkt die substitutie in de hand. Het belangrijke aandeel van Chinese productie en expertise op het vlak van batterijtechnologie is nu eenmaal wat het is. ‘Systemische uitdager’

De Verenigde Staten hebben hun markt stevig afgeschermd voor die voertuigen, wat de druk op Europa verhoogt. “Het Duitse beleid wordt in de Raden van Bestuur van enkele multinationals geboetseerd”, klinkt de kritiek, komende uit een verrassende hoek: het Bundesverband der Deutschen Industrie (BDI), de werkgeversfederatie die, zeg maar, de ‘Mittelstand’ vertegenwoordigt. Anders dan de grotere spelers die gebiologeerd zijn door de export, stelt BDI zich kritischer op en onderschrijft ook de ‘de-risking’-agenda van de EU. Vroeger werd China als een ‘concurrent’ omschreven in de officiële EU-rapporten, maar recenter heeft men het over een “systemic competitor”, een ‘systemische uitdager’. Het zou in het licht van de Duitse spreidstand tot nadenken moeten aanzetten. GDD

Catalaanse onafhankelijkheid heel ver weg

De socialisten zijn als grote overwinnaar uit de bus gekomen bij de regionale verkiezingen in Catalonië. De regionalisten en separatisten zijn hun meerderheid in het deelstaatparlement kwijt. De Catalaanse onafhankelijkheid lijkt in jaren heel ver weg, ondanks dat Carles Puigdemont tracht om een minderheidsregering op de been te brengen.

Zondag gingen in het noorden van Spanje de stembussen open voor regionale verkiezingen. De Catalaanse socialisten, die zich kanten tegen een scheuring met de rest van Spanje, wonnen glansrijk. Ze gingen er met 9 zetels op vooruit, goed voor in totaal 42 zetels. De onafhankelijkheidsbeweging van Carles Puigdemont die zich in het ideologische midden bevindt, behaalde 35 zetels. Verlies was er vooral voor ERC, het linkse blok dat strijd

voert voor onafhankelijkheid. Zij houden nog 20 verkozenen over, een verlies van zowaar 13 zetels. Zelfs wanneer enkele pro-Catalaanse verkozenen van de kleine partijen zich bij het ‘motorblok’ Puigdemont en ERC aansluiten, dan nog is een meerderheid in het parlement niet haalbaar.

Het moet gezegd: in de laatste weken van de campagne maakte Cat-Junts, de alliantie van Puigdemont, nog veel goed in de peilingen. De voormalige Catalaanse eerste minister, jarenlang opererend in ballingschap, verliet recent Brussel en voerde campagne vanuit een zuidelijk Frans dorpje, enkele tientallen kilometers van Barcelona. De grens daadwerkelijk oversteken was te riskant. De Catalaanse politicus die bekend werd door het organiseren van het onafhankelijkheidsreferendum, kan nog altijd opgepakt worden in Spanje. De veel besproken amnestiewet, die gratie moet verlenen aan de pro-Catalaanse politici, is nog steeds niet bekrachtigd in de Spaanse Senaat. Hoogtepunt voorbij

De politicus in ballingschap wenst nu haast te maken. Hij wil een minderheidsregering op de been brengen met partijen die voor afscheiding zijn. De linkse ERC liet echter zondag al weten te kiezen voor de oppositie. Dit is tevens een streep door de rekening van de winnende socialisten. Zij zouden graag met de regionalistische ERC besturen. Er zit voor de socialisten voorlopig niets anders op dan onderhandelingen aan te knopen met een bont allegaartje van zowel radicale partijen op links (Sumar) als op rechts (Vox). Het is nog maar de vraag of hier een stabiele deelstaatregering uit voort kan komen.

Intussen zijn we zowat acht jaar na het onafhankelijkheidsreferendum. Een daadwerkelijke afscheuring van Catalonië is intussen heel ver weg. Puigdemont lijkt als politiek boegbeeld over zijn hoogtepunt heen en onder de bevolking heerst een zekere vermoeidheid. De socialisten waren er dan ook als de kippen bij om op te merken dat deze uitslag duidelijk maakt dat de inwoners van Catalonië vooral vragen om een beter sociaal en economisch beleid, in plaats van aan te sturen op een totale breuk met Madrid.

“Zuhal

Demir en Lydia Peeters

wanen zich de ‘Moeders Theresa’ van het klimaat”

Bart Claes wierp zich in de afgelopen legislatuur op als de verdediger van de automobilist. Onder het motto ‘Blijf van onze auto’ pleit hij onder meer voor de afschaffing van de lage-emissiezones (LEZ’s), (lokale) trajectcontroles en wat hij de vele “pestbelastingen” noemt. Ook het verbod op de verkoop van nieuwe wagens met een verbrandingsmotor, dat vanaf 2029 ingaat, is een doorn in het oog van Claes. “Vlaanderen wil altijd heiliger zijn dan de paus.”

De laatste actuele vraag van deze legislatuur was er een van Vlaams Parlementslid Bart Claes (Vlaams Belang). Hij interpelleerde vorige week woensdag tijdens het laatste vragenuurtje in het Vlaams Parlement minister van Mobiliteit Lydia Peeters (Open Vld) over de premie voor de aankoop van elektrische wagens. Voor 2024 had ze daarvoor maximaal 26 miljoen euro uitgetrokken, maar dat budget zal niet volstaan. Als alle ingediende aanvragen worden goedgekeurd, bedraagt de voorlopige kostprijs al 27,6 miljoen euro.

Mensen moeten zelf kunnen kiezen met welk type wagen ze rondrijden

“De kroniek van een aangekondigde mislukte verkiezingsstunt”, oordeelt Claes. “Peeters wilde in september, tijdens de begrotingsonderhandelingen, een cadeautje voor zichzelf in de wacht slepen. Maar dat komt nu als een boemerang in haar gezicht terug. Vlaams Belang is nooit een voorstander geweest van een premie voor elektrische wagens en wil die liefst zo snel mogelijk afschaffen.”

Vanaf 2029 moeten alle nieuwe wagens die in Vlaanderen verkocht worden emissievrij zijn. Kan de premie voor elektrische wagens daartoe bijdragen?

“De klimaatfundamentalisten van de Europese Commissie hebben inderdaad beslist dat vanaf 2035 geen nieuwe wagens met een verbrandingsmotor meer verkocht mogen worden in Europa. Vlaanderen wil zelfs nog heiliger zijn dan klimaatpaus Frans Timmermans. Zuhal Demir en Lydia Peeters wanen zich de ‘Moeders Theresa’ van het klimaat. In het Vlaams Energie- en Klimaatplan hebben ze daarom de doelstelling ingeschreven dat vanaf 2029 alle nieuwe wagens emissievrij - de facto dus elektrisch - moeten zijn. Wij hebben niks tegen elektrische wagens, omdat die ons minder afhankelijk maken van olieproducerende landen, maar de gedwongen elektrificatie is een slecht idee.”

Waarom is de gedwongen elektrificatie van het wagenpark volgens u een slecht idee?

“Eerst en vooral zijn elektrische wagens verschrikkelijk duur. Een gelijkaardige wagen met een verbrandingsmotor is al snel een derde goedkoper. Door de vele belastingen is met de wagen rijden in België de afgelopen jaren al fors duurder geworden. Op het vlak van betaalbaarheid zou de verplichte elektrificatie een heel slechte zaak zijn. Veel mensen zullen zonder wagen komen te zitten en de vervoersarmoede zal alleen maar toenemen.

Wij willen dat een auto betaalbaar blijft en dat de keuzevrijheid intact blijft. Vlaams Belang is de partij van de vrijheid: wij zijn van mening dat de mensen zelf moeten kunnen kiezen met welk type wagen ze rijden.”

Zal een verbod op de verkoop van wagens met een verbrandingsmotor ook de Europese autobouwers treffen?

“De Europese constructeurs kunnen Tesla, dat veel meer ervaring heeft met de productie van elektrische wagens, niet meer bijbenen. Ze kunnen ook niet concurreren met hun Chinese rivalen die staatssteun ontvangen van de Chinese overheid. China doet aan concurrentievervalsing. De Europese auto-industrie was lang een van de vermaardste ter wereld. Maar nu dreigen onze autobouwers te verdwijnen of te worden opgekocht door de Chinezen, zoals enkele jaren geleden met Volvo is gebeurd. Beide scenario’s moeten we zien te vermijden, want heel wat Europeanen zijn tewerkgesteld in de autosector. De Vlaamse regering en de Europese Commissie hebben met hun beleidskeuzes de concurrentiepositie van onze Europese constructeurs verzwakt.”

Zouden Europese sancties ten aanzien van China een goede zaak zijn? Of zouden de Duitse producenten van luxewagens daar het grootste slachtoffer van worden?

“In principe is het een goede zaak dat Europa eindelijk eens de rug recht en aan China duidelijk maakt dat het op een oneerlijke manier aan handel doet. Europa wil altijd heiliger zijn dan de paus en alles volgens de mededingingsregels doen. Een land als China trekt zich daar niks van aan. Het wil de wereldhandel domineren. Dat onevenwicht wordt voor Europa stilaan onhoudbaar.”

De elektrificatie bij De Lijn is een duur prestigeproject waar de reiziger niks van zal merken

“Ik ben benieuwd of de Europese Commissie daadwerkelijk sancties zal opleggen aan China. Het is immers een belangrijke afzetmarkt geworden voor verschillende Europese luxemerken. Het aantal Chinezen dat zich een luxewagen kan veroorloven, is sterk toegenomen. Daardoor heeft China ons in de tang. We zijn in de valstrik van de communisten gelopen.”

De Lijn bestelde onlangs elektrische bussen bij het Chinese BYD. Is de elektrificatie van de busvloot een goede zaak?

“Nee. Elektrische bussen kunnen niet meer dan normale dieselbussen: ze rijden niet sneller,

kunnen niet meer mensen vervoeren, rijden niet stipter en zijn ook niet properder. Ze kosten ons alleen veel meer. Een elektrische bus kost gemakkelijk dubbel zo veel als een klassieke dieselbus. En dan heb ik het nog niet gehad over alle ingrepen die moeten gebeuren bij De Lijn. De stelplaatsen moeten worden uitgerust met laadinfrastructuur om de bussen te kunnen opladen. Ook aan de brandverzekering hadden de beleidsmakers niet gedacht: de verzekeringspremie is astronomisch gestegen, omdat het brandgevaar bij elektrische voertuigen veel groter is dan bij conventionele voertuigen.”

“Kortom, de elektrificatie van De Lijn is een duur prestigeproject waarvan de reiziger niks zal merken. De dienstverlening zal niet verbeteren en reizigers zullen ook niet sneller op hun bestemming geraken. Maar het project kost de belastingbetaler wel handenvol geld.”

Hoeveel precies?

“De kosten van de volledige elektrificatie van de busvloot werden enkele jaren geleden geraamd op 3,2 miljard euro. Dat was nog voor de sterke stijging van de inflatie en zonder rekening te houden met de hogere verzekeringspremie. Ter vergelijking: het jaarbudget van De Lijn bedraagt ongeveer 1,2 miljard euro. Je zou dus drie keer het jaarbudget nodig hebben om de vloot te elektrificeren. Dat is een waanzinnig bedrag. Het is de minister niet te doen om een verbetering van de dienstverlening, maar om schouderklopjes van de klimaatfundi’s in ontvangst te nemen en met zichzelf in het reine te komen.”

Is Vlaams Belang een voorstander van een rijbewijs met punten?

“Nee. In landen die opteren voor een rijbewijs met punten, is een lucratieve handel in punten op gang gekomen. Bestuurders die geflitst worden, kunnen de verantwoordelijkheid tegen betaling doorschuiven naar iemand die nog geen overtredingen heeft begaan. Het systeem is dus erg fraudegevoelig. Daarom zijn wij er geen voorstander van.”

Lokale trajectcontroles hebben niks met verkeersveiligheid te maken, maar alles met het genereren van inkomsten

“Bovendien is België in West-Europa het land met het grootste aantal camera’s langs de weg. Overal bevinden zich tegenwoordig trajectcontroles, zelfs in onze dorpskernen. We worden voortdurend gefilmd. De kans dat je in Vlaanderen een boete krijgt, is dus veel hoger dan in andere landen. Een rijbewijs met punten zou dus echt wel van de pot gerukt zijn.”

Hoe kijkt u naar het verdienmodel achter de trajectcontroles in dorpskernen?

“De lokale trajectcontroles zijn mij een doorn in het oog. Sinds 2021 kunnen lokale besturen GAS-boetes uitschrijven voor snelheidsovertredingen die worden begaan in een zone 30 of 50. Vlaams Belang heeft destijds als enige partij tégen het decreet van minister Peeters gestemd. Wij hebben er toen al voor gewaarschuwd dat steden en gemeenten van snelheidshandhaving een verdienmodel zouden maken. Dat is ook gebeurd: de zones 30, en kort daarna de bijhorende trajectcontroles, zijn overal als paddenstoelen uit de grond geschoten. Nochtans zullen camera’s, in tegenstelling tot een degelijke weginfrastructuur, geen enkel verkeersslachtoffer voorkomen. Verkeersveiligheid is niet de voornaamste bekommernis van de gemeentebesturen. Een extra inkomstenstroom genereren, is dat wel.”

Is het problematisch dat steden en gemeenten een deel van de opbrengsten van de boetes moeten doorstorten naar private bedrijven om de camera’s te onderhouden?

“Voor gemeenten is het duur om een trajectcontrole uit te baten. Daarom werken ze samen met private bedrijven die er alle baat bij hebben dat zoveel mogelijk mensen een boete krijgen. Ze pleiten er zelfs voor om de weg in te richten zonder hindernissen, zodat de kans dat mensen te snel rijden, vergroot. TaaS, ‘Trajectcontrole as a Service’, is in handen van Glenn Janssens, de ‘Keizer van de Wegwijzer’. Hij heeft een fortuin vergaard met de verkoop van verkeersborden, maar zal nu nóg meer verdienen dankzij de Vlaamse boete-industrie.” “De lokale trajectcontroles hebben dus niks met verkeersveiligheid te maken, maar alles met het genereren van inkomsten. Wij willen het merendeel van de lokale trajectcontroles schrappen en de bevoegdheid om boetes uit te schrijven in zones 30 weghalen bij de gemeenten.”

Wat is het eerste dat u zou doen als u na 9 juni minister van Mobiliteit zou worden?

“Ik zou samen met de minister van Leefmilieu de lage-emissiezones afschaffen, niet alleen voor oldtimers, maar voor iedereen. Daarnaast zou ik de verkeersbelasting quasi volledig afschaffen en een wegenvignet invoeren, zodat buitenlandse chauffeurs eindelijk betalen voor het gebruik van onze wegen. Dat geld kunnen we vervolgens gebruiken om de kwaliteit van onze weginfrastructuur te verbeteren. Tot slot moet ook de verplichting om in de toekomst elektrisch te rijden zo snel mogelijk op de schop.”

VERKIEZINGSPROGRAMMA’S DOORGELICHT:

JUSTITIE EN VEILIGHEID

België is een land waar de criminaliteit welig tiert en vaak onbestraft blijft. Terwijl de gevangenissen uitpuilen en het aanschuiven is aan de ‘zorgcentra na seksueel geweld’, keuvelen ‘experts’ in de duidingsprogramma’s over het welbevinden van criminelen. Politieke partijen bieden verschillende oplossingen aan voor de problemen, variërend van het inzetten van straathoekwerkers tot een harde aanpak. Met die uiteenlopende visies en prioriteiten wordt de keuze voor de burgers op 9 juni scherp gepresenteerd.

Jongeren die tot moes geslagen worden aan het station, drieste inbraken in gezinswoningen, afrekeningen in het drugsmilieu, groepsverkrachtingen in parken en bossen,... Geen mens die er nog van opkijkt, want zulke gevallen van zwaar banditisme zijn hier al een tijdje de orde van de dag. Wanneer het in de media over justitie gaat, ligt de klemtoon meestal op het welzijn van de daders. Hebben ze wel genoeg plaats in hun cel? Is er voldoende psychosociale ondersteuning? Geen kat die daarvan wakker ligt, behalve dan in de ivoren torens van journalisten, criminologen en politici. Als burgers nog een misdrijf aangeven, is dat vaak omdat het moet van hun verzekeraar en niet omdat ze enige hoop koesteren dat de daders bestraft zullen worden. Criminelen kennen het beleid en dus liggen de recidivecijfers vrijwel nergens in Europa hoger dan in België. Hoe de politieke partijen hierover denken, geven ze te kennen in hun verkiezingsprogramma’s.

Open Vld: “Werk en welzijn voorkomt criminaliteit”

In februari werd het nieuwe Strafwetboek goedgekeurd, waarmee België voor het eerst sinds 1867 een volledig vernieuwd strafrecht heeft. Men verwacht er kennelijk niet veel van, want hierover geen woord in het programma van Open Vld, de partij die nochtans de minister van Justitie levert. Wie over dat Strafwetboek meer wenst te lezen, kan gelukkig wel terecht bij ’t Pallieterke.

Dat er bij de bevolking weinig vertrouwen is in ons gerechtelijk apparaat, is volgens de liberalen te wijten aan het gebrek aan heldere communicatie vanwege Justitie. De partij stelt daarom voor om een ‘voorleesvonnis’ in te voeren “waarin de rechter kort en helder de uitspraak samenvat”. Als de daders vervolgens fluitend naar buiten wandelen, begrijpen de slachtoffers ten minste waarom. Open Vld streeft naar een klantvriendelijke justitie. De bajesklanten zullen het graag horen, maar ook voor de slachtoffers is er aandacht in het programma. Om de snel groeiende schare slachtoffers van seksueel geweld op te vangen, had de huidige regering het aantal ‘zorgcentra na seksueel geweld’ al verdrievoudigd. Open Vld wil na de verkiezingen zorgcentra in het leven roepen waar ook slachtoffers van andersoortig geweld opgelapt kunnen worden. Om te vermijden dat mensen in de criminaliteit terechtkomen, zet Open Vld in op “werk en welzijn voor iedereen”.

Vooruit: “België een van de veiligste landen ter wereld”

De socialisten laten zich niet van de wijs brengen door de criminaliteitsstatistieken van Eurostat, de overvolle gevangenissen of de prangende nood aan extra zorgcentra voor slachtoffers van geweld. “België is en blijft een van de veiligste landen ter wereld”, klinkt het in hun programma. De prioriteit ligt dan ook bij het aanpakken van de “mensonwaardige overbevolking in onze gevangenissen”.

Een andere prioriteit is de bestrijding van belastingfraude. Om te vermijden dat rijke mensen hun proces afkopen, wordt de minnelijke schikking voor ernstige fiscale fraude afgeschaft. Omdat slachtoffers van geweld hun rechtmatige schadevergoeding vaak niet ontvangen, wil Vooruit onderzoeken of de overheid voorschotten kan verstrekken. Door meer te investeren in onderwijs en jeugdzorg hoopt de partij criminaliteit te voorkomen. Buurtregisseurs en straathoekwerkers zullen de stedelijke misdaad het hoofd bieden, terwijl omstaanderstrainingen rond grensoverschrijdend gedrag en discriminatie de veiligheid in het uitgaansleven moeten garanderen.

Vlaams Belang: “Recht en orde herstellen”

Als het van Vlaams Belang afhangt, is het gedaan met de drugsbraderieën in sommige buurten. Als een hoge permanente aanwezigheid van politie in de probleemwijken niet afdoende is om de criminelen te verjagen, dan brengt de introductie van stroomstootwapens hen misschien op andere gedachten. Ook ‘kleine criminelen’ ontspringen de dans niet meer. De nultolerantie geldt immers voor alle vormen van criminaliteit. Een ‘Vlaams Veiligheidskorps’ wordt opgericht om de drugsmaffia te bekampen en de fusie van politiezones moet leiden tot een meer performante werking.

Vlaams Belang wil ook de samenwerking tussen politie en private bewakingsdiensten stimuleren, zodat de politie zich op haar kerntaken kan focussen. Burgers hoeven niet meer lijdzaam toe te kijken hoe hun huis wordt leeggeplunderd, want de partij is voorstander van de uitbreiding van de wettige (zelf)verdediging naar goederen. Als dat uit de klauwen loopt, kunnen burgers zich beroepen op het ‘noodweerexces’ als schulduitsluitingsgrond. Groen: “Milieudelicten steeds vervolgen”

Groen maakt zich zorgen om politici die de rechtspraak in vraag stellen en zweert de rechtstaat te zullen beschermen tegen aanvallen in binnen- en buitenland. De partij heeft ook veel aandacht voor straffeloosheid in haar programma, zij het uitsluitend op vlak van fiscale fraude en milieudelicten. De afkoopwet, die fraudeurs toelaat om hun proces af te kopen, moet worden afgeschaft. Volwaardige milieu-

rechtbanken zullen worden opgericht, zodat milieudelicten steeds vervolgd worden en ‘ecocide’ niet ongestraft blijft. Meer kleinschalige detentiehuizen voor kortgestrafte veroordeelden maken een einde aan de “mensonterende situaties in overbevolkte gevangenissen”. Geïnterneerden moeten buiten de gevangenis begeleid worden en het Vlaams jeugddelinquentierecht dient te worden bijgestuurd zodat er meer aandacht gaat naar “welzijn en maatschappelijke kwetsbaarheid”.

PVDA: “Geen straffeloosheid voor witteboordencriminaliteit”

Ook bij PVDA ligt de focus op het bestrijden van fiscale criminaliteit. De mogelijkheid van minnelijke schikking wordt afgeschaft en er zullen meer middelen gaan naar de vervolging van fraudeurs. Bij ‘kleine criminaliteit’ genieten “herstelgerichte en opvoedende sancties” de voorkeur. Indien hechtenis onvermijdelijk is, moet die gericht zijn op de re-integratie van de gedetineerde. De samenstelling van het College van de hoven en rechtbanken wordt hervormd om de diversiteit in de samenleving te weerspiegelen. Aan het systeem van de gemeentelijke administratieve sanctie (GAS) wordt paal en perk gesteld, omdat dit “jongeren en actievoerders criminaliseert”. De communisten verwerpen verder elke fusie van politiezones en maken een einde aan de militarisering van de politie, en de aankoop van oorlogswapens voor politietaken. In plaats daarvan zal PVDA de sociale controle door straathoekwerkers en gemeenschapswachten stimuleren.

Cd&v: “Invrijheidsstelling om overbevolking tegen te gaan”

De christendemocraten menen dat burgers meer belang hechten aan zorgvuldige rechters dan aan strenge straffen. Dit willen ze bekomen door een hervorming van het strafproces. Om de overbevolking in de gevangenissen tegen te gaan, wil de partij de voorlopige hechtenis herzien door deze te beperken in de tijd en waar mogelijk met enkelband uit te voeren. De voorwaardelijke invrijheidsstelling behoort eveneens tot de mogelijkheden. De gevangenis is voor christendemocraten “een plaats waar gedetineerden aan zichzelf kunnen werken” en daar moeten ze ook letterlijk de ruimte voor krijgen. Krankzinnige misdadigers horen al helemaal niet thuis in de cel want “mensen die worden geïnterneerd, verdienen zorg en geen bestraffing”. De strijd tegen seksueel geweld voert cd&v op met bijkomende investeringen in ‘zorgcentra na seksueel geweld’. De plegers moeten “opgevolgd en behandeld” worden. Bij cd&v zijn gevangenisstraffen “een laatste remedie”. Alternatieve strafuitvoering, zoals werkstraffen, genieten daarom de voorkeur.

N-VA: “Veiligheid is kerntaak van de overheid”

Opdat politiemensen zich zouden kunnen toeleggen op hun kerntaken, wil N-VA zoveel mogelijk oneigenlijke politietaken uitbesteden aan private diensten. Om de werking van de politie te optimaliseren, promoot N-VA de fusie van politiezones. De Vlaams-nationalisten steken een tandje bij in de strijd tegen de drugsmaffia. Naar het voorbeeld van de Amerikaanse DEA (Drug Enforcement Administration), ziet N-VA heil in een gespecialiseerd drugsagentschap, waarin justitie, politie en financiën geïntegreerd worden.

Als het van N-VA afhangt, zal elke straf volledig uitgevoerd worden. Het systeem van de voorwaardelijke invrijheidsstelling moet verstrengd worden en voor recidivisten worden de detentietermijnen opgetrokken. Om de meer dan 30 procent illegale gedetineerden kwijt te raken, hoopt de partij overeenkomsten te sluiten met andere landen. Daar wil men gevangenissen huren voor deze mensen, als tussenstop onderweg naar hun land van herkomst.

Conclusie: heldere keuze op 9 juni

De verkiezingsprogramma’s schetsen een duidelijk beeld van de keuze waar de kiezer voor staat. Enerzijds is er het Vivaldi-model dat prioriteit geeft aan de bestrijding van ecocide en belastingontduiking, anderzijds zijn er partijen bij wie de veiligheid van het volk primeert. Aan u de keuze.

Vrouwe Justitia kijkt tegenwoordig soms door een woke bril

Een cel in de gevangenis van Gent

Constantijn Huygensde dichterlijke diplomaat

Dit voorjaar is het precies 400 jaar geleden dat de dichtbundels ‘Zedeprinten’ en ‘Stede-stemmen en dorpen’ van Constantijn Huygens van de persen kwamen. Zijn ‘Zedeprinten’ is een verzameling satirische karakterschetsen, vaak met een moralistische ondertoon, terwijl ‘Stedestemmen’ een bundel tienregelige gedichten bevatte over achttien steden en zes dorpen in Holland en West-Friesland. De rode draad in die bundel was evenwel niet de geografie, maar wel de moed van de Hollanders in hun strijd tegen Spanje tijdens de - toen nog volop aan de gang zijnde - Tachtigjarige Oorlog. Huygens zelf beschouwde ‘Stedestemmen’ als het beste van zijn vroegste werken.

Constantijn Huygens was in velerlei opzichten een merkwaardige man die heel dicht het in zijn tijd geïdealiseerde humanistische ideaal van de ‘homo universalis - de universele mens - benaderde. Niet alleen was hij een trouwe dienaar van de Oranjes, maar ook een groot dichter, begaafd schilder, componist én een toegewijde vader. Hij kende zijn talen en zag veel van Europa. Hij verkeerde in de hoogste bestuurlijke kringen, maar maakte tegelijkertijd ook - denken we bijvoorbeeld maar aan zijn contacten met figuren als P.C. Hooft, John Donne of Descartes - deel uit van de culturele en intellectuele elite in de Lage Landen.

WELVARENDE

FAMILIE

Constantijn Huygens was in feite al van bij zijn geboorte voorbestemd tot grootse dingen. Hij zag op 4 september 1596 in Den Haag het levenslicht als tweede zoon in het gezin van Christiaan Huygens en Susanna Hoefnagel. Zijn vader was de privésecretaris en vertrouweling geweest van Willem van Oranje en na diens tragische dood werd hij de secretaris van de Raad van State. Zijn moeder was afkomstig uit een gegoede protestantse familie uit Antwerpen. Jacob Hoefnagel - Constantijns grootvader - was schatrijk en had in 1576 de gigantische som van 300.000 gulden aan het Antwerpse stadsbestuur geleend om de brandschattende Spaanse muiters te betalen. Na de Spaanse Furie verliet hij met pijn in het hart de Scheldestad. Eén van Constantijns ooms was de bekende kunstschilder Joris Hoefnagel.

jongelieden is zeker in dien tijd zulk eene zorgvuldige opvoeding ten deel gevallen als aan de zoons van Christiaan Huygens…”

CONSTANTIJN DE DIPLOMAAT

In 1616 trokken de broers naar Leiden om er rechten te studeren. Dat was, gelet op Constantijns grondige voorkennis van het recht, slechts een formaliteit. Het volgende jaar al studeerde hij af om onder protectie van zijn vader in diplomatieke dienst te treden. Hij reisde onder meer op diplomatieke missie naar Venetië en trad niet minder dan viermaal op als secretaris van de Nederlandse ambassadeur in Londen. In 1625 werd de toen 28-jarige Constantijn benoemd tot privésecretaris van Frederik Hendrik, de stadhouder en Prins van Oranje, en belandde hij in de hoogste cenakels van de macht.

HUYGENS’ TWEE OUDSTE ZONEN, CONSTANTIJN JR. EN CHRISTIAAN, ZOUDEN NOG BEKENDER WORDEN DAN HUN VADER

Na de dood van Frederik Hendrik werkte Huygens achtereenvolgens bij Willem II, Amalia van Solms en Willem III. Zijn erg uitgebreide en veelzijdige takenpakket was de volbloed organisator, diplomaat en netwerker ‘avant la lettre’ die hij was, als het ware op het lijf geschreven.

POËZIE, MUZIEK EN SCHILDERKUNST

Zijn drukke werkzaamheden ten dienste van de Oranjes en de Republiek beletten echter niet dat de muze aan hem bleef knagen. Huygens was een bijzonder getalenteerd dichter die van vele markten thuis was en tot de grootste dichters van zijn tijdvak wordt gerekend. In zijn gedichten, die met hun dubbelzinnigheden, onverwachte gedachtesprongen en niet-alledaagse metaforen duidelijk afweken van de voor die tijd in Holland gangbare poëzie, toonde hij zijn onmiskenbare vakmanschap in tal van genres, gaande van liefdesgedichten en treurdichten over gelegenheidsverzen en heel korte puntdichten tot lange, breed uitgesponnen werken. Maar hij was bovendien ook een meer dan begaafd musicus die uitstekend uit de voeten kon met luit, spinet, klavecimbel, orgel, viola da gamba en gitaar. Hij componeerde bijna 900 muziekstukken die helaas grotendeels verloren zijn gegaan.

LEZERSBRIEVEN

Groen en vrouwenrechten

Pallieterke, De covoorzitter van Groen, Nadia Naji, beweerde dat overal waar extreemrechts aan de macht is, de vrouwenrechten erop achteruit zijn gegaan. Welke bewijzen heeft zij daarvan? En is een vrouw aan de haard dan minderwaardig? In welk islamitisch land heeft een vrouw dezelfde rechten als mannen en kan zij baas zijn over eigen buik en hoofd? In onze politiek correcte media lees je daar zelden of nooit iets over.

Leo Haest, Herentals

Verkiezingspropaganda

Pallieterke, Ik vraag me af of PVDA beseft hoe de belasting van 2 procent op vermogens vanaf 5 miljoen euro evolueren. Het eerste jaar brengt ze iets op, maar elk jaar daarna verminderen de vermogens door die belasting en zakken daardoor steeds verder onder de 5 miljoen euro. Uiteindelijk zal geen enkel vermogen nog groter zijn dan 5 miljoen euro. Hetzelfde geldt voor de belasting van 3 procent op vermogens van 10 miljoen euro. De vermogensbelasting dooft dus vanzelf uit. Ook hologrammen van Hedebouw, met een kostprijs van 15.000 euro, kunnen we missen als kiespijn. Een echte communist zou dat geld aan een arme landgenoot geven.

Paul Roelants, Boutersem

Tweestatenoplossing

kwamen ze pas recent aan het licht. We mogen er gerust van uitgaan dat dit geen alleenstaande gevallen zijn. Als we tegelijk rekening houden met de genitale verminkingen die plaatsvinden in het kader van deze godsdienst, zou het interessant zijn om ook een serie te maken over de islam en de daaraan gekoppelde misbruiken. Wanneer mogen we die verwachten? Carl Kins, Kortrijk

Belangrijke verklaring

Pallieterke, Otto von Bismarck, de eerste bondskanselier van Duitsland, zei ooit: “Er wordt nooit harder gelogen dan na een jachtpartij, tijdens een oorlog en vóór verkiezingen.” Op het jachtseizoen moeten we nog even wachten. Marc Bertrand, Edegem

Justitie

Pallieterke,

Toen Constantijn in september 1596 in de Hofkerk van ’s-Gravenhage werd gedoopt, was zijn dooppeter niemand minder dan Justinus van Nassau, zoon van Willem van Oranje en luitenant-admiraal van de Republiek.

ZORGVULDIGE OPVOEDING

Constantijn bleek een erg pientere knaap en kreeg samen met z’n zussen Geertruid en Constantia, en zijn broer Maurits privélessen. Constantijn had een erg grote aanleg voor talen en leerde al op jonge leeftijd behalve Nederlands, ook Frans, Latijn, Grieks en Duits. Op latere leeftijd zou hij zich ook nog bekwamen in het Italiaans en het Engels. Om zijn zware lesprogramma, dat onder meer uit mathematica, geografie, natuurkunde, logica, rechten en filosofie bestond, wat afwisseling te geven, kreeg hij niet alleen de kans om te schermen of paard te rijden, maar leerde hij ook tekenen, boetseren, musiceren en dansen. Bovendien werd ook zijn militaire training niet veronachtzaamd en leerde hij omgaan met zwaard, piek en musket. Het was alleszins een opvoeding die artistieke vruchten afwierp, want het is bekend dat Constantijn amper elf jaar oud was toen hij zijn eerste gedichten – nota bene in het Latijnschreef. Of zoals een van zijn biografen later zou schrijven: “Aan weinige

Als groot kunstliefhebber bezocht hij in de winter van 1628-1629 het atelier van de jonge Rembrandt. Hij was sterk onder de indruk van diens onmiskenbare talent en schreef hierover in zijn biografie. Omdat hij de eerste was die over Rembrandt schreef, wordt hij door velen als de ‘ontdekker van Rembrandt’ beschouwd. Huygens’ twee oudste zonen, Constantijn jr. en Christiaan, zouden nog bekender worden dan hun vader. Constantijn jr. trad in zijn voetsporen als jurist en diplomaat en werd in 1672 de privésecretaris van Willem III. Zijn dagboeken geven een fascinerend inzicht in het Haagse hofleven. Nog belangrijker was dat hij zijn broer Christiaan hielp met het maken van telescooplenzen. Christiaan Huygens werd één van de beroemdste wetenschappers uit de Lage Landen. Hij verrichtte baanbrekend werk op het vlak van wis-, natuur- en sterrenkunde. Zo ontdekte hij in 1655 niet alleen de ringen van Saturnus, maar ook Titan, de grootste maan van die planeet, dankzij een telescoop die Constantijn jr. voor hem had gebouwd. Later maakte hij gedetailleerde tekeningen van de Orionnevel en de eerste kaart van Mars. In zijn ‘Cosmotheoros’ (1698) speculeerde hij volop over leven op andere planeten. Hierdoor wordt hij ook nog eens als een van de eerste sciencefictionschrijvers beschouwd.

EERSTE THEORETISCHE

NATUURKUNDIGE

En hij pionierde ook op andere vlakken: zo wordt hij wereldwijd als de eerste theoretische natuurkundige beschouwd, omdat hij als eerste ooit wiskundige formules gebruikte in de natuurkunde. Als uitvinder heeft hij onder meer het slingeruurwerk, het principe van de stoommachine en een buskruitmotor op zijn naam staan. Hij werd werkend lid van de prestigieuze Royal Society, maar kreeg, als kers op de taart, ook nog eens een aanstelling als onderzoeksdirecteur in de al even beroemde Franse Academie voor Wetenschappen in Parijs.

Pallieterke, Het internationaal recht, ontstaan na de twee wereldoorlogen, eist voor alle volkeren en mensen zelfbeschikking en het bezit van een eigen land. Meerdere kolonies werden na eeuwen van slavernij opgedoekt. Hun volkeren werden bevrijd van de wrede onderwerping door autocratieën, koningen, keizers en vermeende religieuze leidculturen. Toch zijn sommige volkeren tot op de dag van vandaag het slachtoffer van uitbuiting, ook in Europa. Welke ‘westerse waarden’ worden daar vandaag nog verdedigd? Het historisch vervolgde jodendom en het aanslepende conflict tussen Israël en Palestina schreeuwt, net als het wegkwijnende België, om een tweestatenoplossing. Een duurzame en vredevolle confederale volkerenbond, zonder overbodige kleptomane tussenschakels of wildgroei aan libertijnen, is de enige directe vorm van democratie. Felix Goedseels, Bertem

HUYGENS WORDT TOT DE GROOTSTE DICHTERS VAN ZIJN TIJDVAK GEREKEND Een lezersbrief insturen? Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente moeten worden doorgegeven voor publicatie bij uw brief.

JAN HUIJBRECHTS

Godvergeten

Pallieterke

De reeks ‘Godvergeten’ blijft maar in de media maar in de belangstelling staan. Maar zoals steeds wordt slechts één godsdienst geviseerd. Een islamleraar van het Koninklijk Atheneum Leonardo da Vinci in Anderlecht werd in 2019 veroordeeld voor zedenfeiten en geweld tegen leerlingen. Eind maart werd een Antwerpse imam veroordeeld voor het seksueel misbruik van twee jongens van 10 en 13 jaar. Begin dit jaar werd een Somalische islamleraar veroordeeld omdat hij in Kortrijk negen minderjarige meisjes had aangerand, onder meer tijdens de lessen islamleer. De feiten vonden een paar jaar geleden plaats, maar door een omerta en bedreigingen aan het adres van de slachtoffers en de ouders

Justitie als derde macht is de engelbewaarder van de maatschappij. Het Openbaar Ministerie (staande magistratuur) en de rechters (zittende magistratuur) beslechten geschillen in de vorm van vonnissen en arresten. Rechters dienen onafhankelijk en onpartijdig te oordelen. Dat is de theorie, maar de praktijk is allicht anders. Rechters zijn mensen zoals wij, met een bepaalde afkomst, opvoeding, opleiding, omgeving, gelijkgezindheid, maatschappelijke en politieke visie. Al die elementen kunnen hun uitspraken beïnvloeden. Ik denk bijvoorbeeld aan de zaak-De Pauw (hoewel ik niet beweer dat die hier een rol hebben gespeeld) of aan een vrouwelijke familierechter die zelf een scheiding in haar nadeel achter de rug heeft en moet oordelen over de respectievelijke rechten van man en vrouw in een analoge scheidingszaak. Volledige onafhankelijkheid is volgens mij een utopie. Ik kan mij niet inbeelden dat de gevormde persoonlijkheid van een rechter geen invloed heeft op zijn of haar beslissingen. Om die reden ben ik gekant tegen rechtbanken bestaande uit slechts één rechter. Als drie rechters zich over een zaak zouden buigen, is de kans op een rechtvaardig vonnis of arrest groter. Ook dat is een utopie, want daar is geen geld voor. Misschien kan artificiële intelligentie in de toekomst helpen bij het nemen van rechterlijke beslissingen.

Eddy Verpoten, Mechelen

Financiële redding

Vivaldi had kunnen beslissen dat België gedurende één legislatuur de eurozone verlaat. De BEF wordt opnieuw ingevoerd a rato van 20 BEF per euro. Op het einde van de legislatuur maakt men de omgekeerde beweging: alles wordt opnieuw naar de euro omgeruild en dat a rato van 80 BEF per euro. Daardoor zouden alle financiële problemen opgelost zijn, maar zou iedereen razend zijn. Dat laatste kan geen kwaad, want dat is nu al het geval. Naar een idee van Honoré Gepluimd.

Jef Nelis, Boechout

n Constantijn Huygens en zijn secretaris, geschilderd door Thomas de Keyser in 1627

VVB lanceert ‘Stem ja!’-campagne rond Onafhankelijkheidsbarometer

De Vlaamse Volksbeweging (VVB) heeft vorige week donderdag, op Hemelvaartsdag, haar ‘Stem ja!’-campagne voorgesteld aan het grote publiek. Een vijftigtal sympathisanten woonde de voorstelling in het Cultuurcentrum in Mechelen bij.

Op een interne bijeenkomst gaf de VVB vorige week donderdag het startschot van haar ‘Stem ja!’-campagne. Die is gericht op de ‘Onafhankelijkheidsbarometer’ van PAL Academie vzw, een instrument dat het draagvlak voor Vlaamse onafhankelijkheid permanent moet monitoren. Door middel van digitale en fysieke campagnes, lezingen en huisbezoeken wil de VVB zoveel mogelijk mensen overtuigen om Een stem vóór Vlaamse onafhankelijkheid uit te brengen. Dat is volgens voorzitter Michael Discart de enige juiste stem, zo vertelde hij in zijn toespraak.

Een stem voor Vlaamse onafhankelijkheid is de enige juiste

Michael Discart

Wart Van Schel, voorzitter van PAL Academie vzw, legde op zijn beurt uit waarom een mediabedrijf ervoor kiest om een Onafhankelijkheidsbarometer te ontwikkelen. Hoewel een dergelijk instrument economisch niets oplevert, is

het volgens Van Schel noodzakelijk ter voorbereiding van de Vlaamse onafhankelijkheid. Hij wees erop dat het de Vlaamse Beweging sinds de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde in 2014 ontbreekt aan een kapstok om rond te mobiliseren.

Dankzij de barometer kunnen we het draagvlak uitbouwen, voortdurend monitoren en als hefboom gebruiken als de tijd daarvoor rijp is Wart Van Schel

“Met de Onafhankelijkheidsbarometer willen we Vlamingen opnieuw motiveren om massaal de straat op te gaan. Referenda zoals in Catalonië of Schotland zijn in Vlaanderen niet haalbaar. Maar dankzij de barometer kunnen we het draagvlak uitbouwen, voortdurend monitoren en als hefboom gebruiken als de tijd daarvoor rijp is”, aldus Van Schel.

HORIZONTAAL

A. Booreiland

B. Chaos - Bijwoord

Eerste gemeente of stad van Vlaamse onafhankelijkheid

De vraag is welke stad of gemeente als eerste in meerderheid voor Vlaamse onafhankelijkheid zal stemmen. Hilde Heyvaerts, voorzitter van VVB Land van Aalst, maakte zich tijdens een panelgesprek onder leiding van Wilfried Haesen alvast sterk dat Aalst de eerste ‘stad van de Vlaamse onafhankelijkheid’ zal worden. Daarom volgt op 26 mei een grote bijeenkomst in Aalst om de temperatuur in de Ajuinenstad te meten. Iedereen is vanaf 10.30 uur welkom in feestzaal ‘De Bonneterie’ in de Erembodegemstraat 31 te Aalst.

Dessel, waar burgemeester Kris Van Dijck (N-VA) met een absolute meerderheid bestuurt, maakt dan weer een goede kans om de eerste ‘gemeente van de Vlaamse onafhankelijkheid’ te worden. Dat vertelde Diana Slegers van N-VA Dessel tijdens het panelgesprek.

Hoe werkt de Onafhankelijkheidsbarometer precies?

Tegenstanders van Vlaamse onafhankelijkheid halen vaak het argument aan dat bij de Vlaming geen draagvlak zou bestaan voor een dergelijk avontuur. Zelfs V-politici gaan te pas en te onpas mee in dat verhaal. Met haar Onafhankelijkheidsbarometer wil PAL Academie vzw de proef op de som nemen en het draagvlak voor een onafhankelijk Vlaanderen permanent monitoren. Deelnemers kunnen zowel voor als tegen Vlaamse onafhankelijkheid stemmen en hun keuze motiveren. Ze kunnen hun stem ook voortdurend wijzigen in functie van de politieke actualiteit. Om te kunnen stemmen, volstaat het om eenmalig in te loggen via Itsme op barometer.be

Wordt Aalst de eerste stad van de Vlaamse onafhankelijkheid?

Op zondag 26 mei stellen de VVB en PAL Academie vzw respectievelijk de ‘Stem ja!’-campagne en de Onafhankelijkheidsbarometer voor op een grote bijeenkomst in Aalst. U bent vanaf 10.30 uur welkom in feestzaal ‘De Bonneterie’. De meeting zelf vangt aan om 11.00 uur. Inschrijven kan via stemja.vlaanderen of door een e-mail te sturen naar secretariaat@vvb.vlaanderen

C. Samengevoegd - Oppervlaktemaat

D. Neon - Deel van een klarinet - Gemeente in Vlaams-Brabant

E. Verstellappen

F. Nummer uit 1992 van U2 - Route Impériale

G. Eiland in de Ierse Zee - Stiletto

H. Vlug van begrip - Hinderlijk bijgeluid

I. Kiloliter - Opgelegde voorwaarden

J. Goede naam - Dopheide - Muzieknoot

K. Lange en smalle strook - Weergaven

L. Huilt ingehouden - Wijze van lopen

VERTICAAL

1. Personen die door hun invloed hun stempel drukken op de vorming van de openbare mening

2. Beplante wegen - Zonder anderen

3. Meisjesnaam - Gebied tussen bepaalde grenzenRondedans

4. Legsels - RutherfordOude eenheid van arbeidsvermogen

5. Kerkelijke straf

6. Maanstand - LoofboomCentrale Raad voor het Bedrijfsleven

7. Verleidelijk

8. Voorzetsel - Vogel - Tennisterm

9. Maniak - Aarzelt

10. Deel van het testamentSchuilplaats voor wintersporters - Dokter

Stad in Oost-VlaanderenUiting van negatieve gevoelens - Godendrank

Wart Van Schel, voorzitter PAL Media en geestelijke vader van de onafhankelijkheidsbarometer, tijdens de voorstelling in Mechelen

ANTON SCHELFAUT

X van de week!

Mensen die de politiek niet volgen naar de mond praten is één van de makkelijkste manieren van campagne voeren. Dat kan je politici niet echt verwijten. Wie in een democratie wil wegen, moet nu eenmaal ook zelf wat moeite doen. Maar politici moeten wel beseffen dat ze daardoor grote teleurstelling veroorzaken als ze hun simplisme niet kunnen waarmaken. Er is een keerzijde aan dit soort plat populisme. Sommigen zitten daar echt niet mee in.

U herinnert zich vast wel de geplande kernuitstap die niet doorging en dan weer wel en dan weer niet. Het verhaal waarbij Open Vld draaide als een tol en zelf geen enkele eigen inbreng had, behalve het volgen van Groen en Ecolo. Met als triest hoogtepunt een compleet ruggengraatloze Egbert Lachaert die zichzelf hopeloos belachelijk maakte met de uitspraak “een dood lijk, kan je niet reanimeren”. Twee dagen later stond datzelfde lijk op om hem op zijn politieke gezicht te slaan. Nog even daarna was hij letterlijk gaan lopen voor cameraploegen en was de voorzittersstoel het enige wat Lachaert nog restte. Hij zou voortaan vanuit het parlement tegengas bieden aan Vivaldi. Tot hij een luxezitje kreeg op de lijst en dus zedig bleef zwijgen. Die kernuitstap dus.

Lachaert kreeg een luxezitje op de lijst en bleef dus zedig zwijgen

Zelf weet Open Vld, opnieuw op orders van Groen, deze vaudeville aan de vervelende Georges-Louis Bouchez. De Croo was kapot van zoveel politieke onverantwoordelijkheid vanwege de Waalse zusterpartij. Maar een maandje voor de verkiezingen draaide De Croo nog maar eens.

Merci, Georges-Louis

Op het congres van MR het voorbije weekend, kwam De Croo alvast kraaien dat de liberale partijen twee kerncentrales hebben kunnen openhouden. Iets waar hij lang genoeg bij pauzeerde tot er wel iemand spontaan begon te applaudisseren. “En merci, George-Louis, om dit dossier niet te lossen.” Wat hij dus al had gedaan vanaf de groenen eens boos keken. Zo snel wisselt De Croo dus van standpunt. En zo probeert hij een programma te verkopen. Als je het programma van Open Vld leest, kan je eigenlijk maar één conclusie trekken: De Croo (verder is er geen partij meer) kan alleen met zijn eigen regering-De Croo door één deur als die regering zijn regeerakkoord ritueel verbrandt. Anders is het zonder hem. En tegelijk ziet hij geen toekomst voor dit land als het zonder hem en Vivaldi is. Hij is Vivaldi en hij is tegen Vivaldi, en daarom zou u voor hem moeten stemmen. Dat is een sollicitatie naar ernstige psychiatrische hulp. Maar in ons land is dat een troef bij het solliciteren naar het premierschap. Maar nogmaals: wie de politiek niet volgt, doet het zichzelf aan.

De Croo is Vivaldi en hij is tegen Vivaldi, en daarom zou u voor hem moeten stemmen

Profi ciat met je Vlaamse overtuiging!

“Stallen uitmesten! Daarvoor ga je toch in de politiek?”

Coup de théâtre in de politiek. De opvolger van Guy Verhofstadt en zijn persoonlijke poulain wordt beschuldigd van corruptie, een toxische werksfeer creëren en het wegjagen van haar politiek personeel. Hilde Vautmans is er het hart van in, maar behoudt het vertrouwen van haar partij. Zeer tegen het advies van haar partij in, gaf ze haar open en eerlijke visie op de aanvallen van Knack. “Als dat een paard was, die Knack, had ik er lang lijm van gemaakt.”

Hilde nodigt ons uit op haar favoriete manège voor een hapje en een drankje. En het moet gezegd: geen brol. We buigen ons net over tafel om de foie gras te proeven wanneer Hilde “Stop!” roept. “Ik moet daar eerst een Europees vlaggetje naast zetten. Dan kan ik kosten recupereren via het parlement. U ziet, voor mij is het belangrijk dat alles correct verloopt, hé”.

Glashelder. Dat zijn harde beschuldigingen, mevrouw Vautmans.

VAUTMANS: “Heel hard. En ik ben nog zo begaan met mijn medewerkers. Altijd geweest. Sommige heb ik al eens gezien toen ze de stallen van onze paardjes aan het uitmesten waren. Echt fijne mensen. Ze ruiken wel een beetje raar.” Pardon, laat u uw medewerkers stal-

Zou Guy Verhofstadt toestaan dat er corruptie is op de liberale werkvloer? Nee, toch?

Zelfs varkentjes wast hij. Ik heb hem dat letterlijk horen zeggen tegen de mensen die hier kwamen klagen dat ze meer moesten betalen voor mensen die ziek zijn door asbest. ‘Ik ga dat varkentje voor u wassen’, zei Guy. Ik snap ook niet hoe dat hun probleem oplost, maar ze waren er wel echt blij mee. Guy is een echte dierenvriend. Ik ook hoor, maar alleen voor paardjes. Wist u trouwens dat paardjes nu al aangekocht worden aan 6 procent btw? Als dat geen goed nieuws is voor de arme mensen die dromen van een paardje! Dat is waar ik als parlementslid voor sta: goedkopere paardjes voor de armen.”

U zou zelfs feestjes geven op de paardenclubs met Europees geld?

Maar ben je al lid van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds?

Splits zelf de sociale zekerheid!

“Ja, natuurlijk. Weet u wat mijn nagels kosten? Als ik met die nagels ook nog eens de stallen moet doen, kom ik echt niet toe met representatiekosten. Maar, mensen weten dat voor ze beginnen, hoor. Dat staat altijd glashelder in onze vacatures. In de zoektocht naar geschikte profielen schrijven we altijd: ‘Hebt u het ook gehad met corruptie in de politiek en staat u te popelen om de stallen eens goed uit te mes-

Word lid van het VNZ.

Ik zeg altijd tegen Guy: beter op de paardenclubs dan op de parenclubs

“Nu gaat u toch niet beweren dat dat niet transparant is… Pas op, er zijn er nog die beweren dat het wat onduidelijk is omschreven. Maar sorry, als je niet kan lezen, moet je ook geen contracten ondertekenen. Politiek is een zaak van serieuze

Maar wat heeft de Europese burger

“Ik word daar altijd goedgezind van. Echt waar. Ik zeg altijd: een blij parlementslid is een beter parlementslid. Trouwens, die stallen uitmesten gebeurt niet tijdens de kantooruren. Maar die mensen staan daar voor te popelen, zoals ze zelf hebben aangegeven. En ik voorzie daar de nodige stallen voor. Ik zie mezelf als een integere werkgever die luistert naar haar

Sommigen zouden het zelfverrijking noemen. Corruptie zelfs.

“Maar enfin! Hoe komt u erbij? Komaan zeg, ik heb altijd samengewerkt met Guy Verhofstadt. Een van de meeste integere mensen die ik ken en waarmee ik nauw samenwerk. Ik vraag het u op de man af: zou Guy Verhofstadt toestaan dat er corruptie is op de liberale werkvloer? Nee, toch? Guy is de man van de propere politiek.

VAUTMANS: “Klopt. Ik zeg altijd tegen Guy: beter op de paardenclubs dan op de parenclubs. Ik heb dat ooit eens tegen Alexander De Croo gezegd. En meteen bood hij me het Europees lijsttrekkerschap van Open Vld aan als ik dat niet meer zou herhalen. Raar, hé? Alexander is anders wel een heel goedlachse jongen. Maar dat vond hij blijkbaar niet zo geestig.”

Dat klinkt alsof hij zich wat gechanteerd voelde?

VAUTMANS: “Chanteer? Ah, chanter! Dat is Frans voor zingen, hé. Nee, dat doet hij niet. Zijn hobby is naar porno kijken. De deugniet.”

LIJSTTREKKER OPEN VLD VERDEDIGT ZICH TEGEN BESCHULDIGINGEN