't Pallieterke van 9 mei 2024

“Er komt heruitgavegeenvan Vivaldi”

INTERVIEW

SAMMY MAHDI VOORZITTER CD&V

STUDENTEN VOOR HAMAS

Siska heet ze. Wel, niet echt. Ze heeft een schuilnaam aangenomen om ‘veiligheidsredenen’. Vanwaar de bedreiging komt, zegt ze niet, maar ernstig kan die alvast niet zijn, want Siska verscheen gewoon op De Zevende Dag, om daar vertegenwoordiger te spelen van Gentse studenten die willen dat hun universiteit alle banden met Israël verbreekt. VLAANDEREN

3

SATIRISCHE PARTIJEN IN LONDEN 2 8-9

4 ALLOCHTONE TERREUR

7

Haar echte voornaam is Jutte, mogen we verklappen. Haar familienaam gaan we niet geven (om de Mossad niet op haar spoor te zetten). Ze werkt als jobstudente voor Green Office Gent, een door de universiteit zelf georganiseerde en betaalde lobbygroep, die het ‘duurzaamheidsbeleid van de universiteit’ wil vormgeven. Siska wil dus nu een bezetting organiseren van de gebouwen van haar eigen werkgever. Zoals zo vaak, betaalt de overheid voor het protest tegen haar eigen beleid. En moet links activisme altijd berusten op subsidies en door de belastingbetaler vergoede jobs.

Siska wil met haar club, ‘Ghent Students for Palestine’ deze week de universiteit bezetten, als protest tegen wat ze de ‘genocide’ in Gaza noemt. Siska heeft vorig jaar al eens een bezetting aan UGent georganiseerd, maar haar vereniging heette toen nog ‘End

Fossil (Fuels)’. Die vereniging heeft zich nu omgevormd tot een actiegroep rond Gaza. Wat het verband is tussen de twee, is niet duidelijk. Israël pompt geen gas of olie op, wat niet gezegd kan worden van de vele Arabische vijanden van het land. Siska legde op De Zevende Dag uit dat een genocide ook wel milieuschade veroorzaakt, wat dan neerkomt op ‘ecocide’. Le ridicule ne tue pas, zoals de Fransen zeggen.

Hamas

De band is in werkelijkheid een stuk eenvoudiger: Siska is extreemlinks en die strekking poogt aan de universiteiten elke progressieve verontwaardiging van de dag voor eigen gebruik aan te wenden. Siska liet in haar kaarten kijken toen haar werd gevraagd of ze zich ook kant tegen het ter-

rorisme van Hamas. “Het is interessant dat die vraag altijd wordt gesteld”, zei ze. Het is vooral interessant dat die vraag nooit wordt beantwoord door de pro-Palestijnse actievoerders. Dat wilde ook Siska niet. Knack ondervroeg vier actievoerders van Gent en twee gaven toe lid te zijn van Comac, de studentenbeweging van PVDA. Dan weet je hoe laat het is. In Leuven waren het ook leden van Comac die gingen postvatten voor de universiteitshal, ter aflossing van het meisje die daar drie dagen een ‘hongerstaking’ had gehouden. De actievoerders kregen wel heel wat aandacht van de kranten, waarin de bezetting al op voorhand werd aangekondigd. De pers lijkt bij ons een herhaling te verwachten van het studentenprotest in de VS, maar voorlopig lijkt het enthousiasme hier niet groot. Mensen als Siska worden voortdurend opgevoerd als vertegenwoordigers van ‘de’ studenten, maar uiteindelijk vertegenwoordigen ze slechts een radicale, activistische marge. Kan het studentenprotest hier escaleren? Uitgesloten is het niet, maar naar een nieuw mei ’68 zijn we absoluut niet op weg.

JURGEN

CEDER

“Alertheid blijft geboden, zeker wanneer de groenen aan de knoppen zitten”

Vlaanderen is vol

Elke zichzelf respecterende vereniging of belangengroep publiceert voor de verkiezingen een memorandum waarin een apocalyptische toekomst wordt voorspeld indien een volgende regering niet dringend bepaalde maatregelen neemt. De hoop is dan vanzelfsprekend dat er toch iets van het wensenpakket doorsijpelt naar het volgende bestuursakkoord.

Begin mei waarschuwden veertien experten uit de bouw- en vastgoedsector in een open brief voor “een ongeziene wooncrisis”. Betaalbaar wonen zou in de toekomst onmogelijk worden wegens een gebrek aan nieuwe woningen. In de tekst wordt gepleit voor een totaalaanpak. Het komt erop neer dat er dichter en hoger moet kunnen worden gebouwd, met minder regeltjes: “Onze politici moeten durven experimenteren als het over wonen gaat. Zoals men destijds met Louvain-La-Neuve gedaan heeft, vanuit het niets een stad optrekken. Of beter nog, zoals men in de VS doet, waar men op korte termijn in amper twee stadsblokken duizend appartementen, honderd woningen, sociale woningen, kantoren, hotels, enzovoort kan neerzetten.”

Ik ben het volledig oneens met de open brief vanuit mijn ervaring als schepen. Het verhaal van de bouw- en vastgoedsector stopt op het ogenblik dat de centen binnen zijn en de sleutel aan de nieuwe eigenaar wordt overhandigd. Voor een lokaal bestuur begint de uitdaging dan.

Voor die nieuwe inwoners zijn er meer scholen nodig, meer sportvoorzieningen, meer wegen en meer fietspaden. De groenvoorzieningen bij bouwprojecten worden vaak overgedragen aan de gemeente die dan meer personeel moet aanwerven om dat groen te onderhouden. Geld om dat allemaal te betalen, is er niet. Sommige Vlaamse steden en gemeenten trachten, met de weinige instrumenten die ze daartoe hebben, het aantal nieuwe wooneenheden te beperken. Ze hebben overschot van gelijk. Er is meer. Dit land is gewoon vol. Met zowat 500 inwoners per vierkante kilometer behoren we tot de dichtbevolkste gebieden van deze planeet. Overal is er lawaai, files, drukte en beton. Er bestaan - heel terecht - normen voor het aantal kippen of varkens die je op een vierkante meter mag samenduwen. Misschien moeten er ook normen komen voor Vlamingen. We zijn nu al met 7 miljoen en elk jaar komen er 40.000 inwoners bij. De aangroei is bijna uitsluitend het gevolg van immigratie. De briefschrijvers doen dat af met één laconiek zinnetje: “(Er) wordt nog makkelijk verwezen naar de migratieproblematiek of de angst van de verstedelijking. Dat helpt niets of niemand, daarmee rijdt men het woonbeleid vast in ideologie.” Ideologie is voor mij geen vies woord. Nadenken over de mens, menselijke relaties en de inrichting van de maatschappij is de essentie van beleid.

“Dus laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is. Laat ons een boom en het zicht op de zee. Vergeet voor een keer hoeveel geld een miljoen is. De wereld die moet nog een eeuwigheid mee”, zong de betreurde Louis Neefs.

Er is inderdaad een totaalaanpak nodig. Die moet niet bestaan uit hoger en dichter bouwen, en al helemaal niet uit het neerpoten van nieuwe dorpen en steden in de schaarse open ruimte die er nog is. De focus moet liggen op de renovatie van verouderde woningen in de stadskernen. Lokale besturen moeten een beleid kunnen voeren dat voorrang geeft aan de huidige inwoners. De schaarse open ruimte die we in Vlaanderen nog hebben, moeten we koesteren. Dát is de totaalaanpak die we nodig hebben. Want dit land is vol.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pal.be

Lezersbrieven: lezersbrieven@pal.be

Abonnementen binnenland Abonnement buitenland: 3 maanden: 52 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 104 euro bestemming. Alle inlichtingen 1 jaar: 208 euro op de kantoren. Steunabo 1 jaar: 300 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs:

Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020) Kernredactie: Stijn Derudder (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock

Niemand wil de groenen nog

De kans wordt kleiner dat Ecolo en Groen toetreden tot een volgende federale regering. Niet alleen omdat ze afstevenen op een stevige verkiezingsnederlaag, maar ook en vooral omdat de andere partijen het gehad hebben met het dogmatische discours van de partijen rond klimaat, maar ook rond thema’s als woke en gender. Enkel in Brussel en Wallonië zouden ze nog kunnen rekenen op regeringsdeelname.

Het was de in Vlaanderen amper bekende minister van Klimaat Zakia Khattabi die in deze verkiezingscampagne een veelbesproken kemel schoot. Toch aan Franstalige kant. Khattabi is Ecolo-lijsttrekker voor het Brussels Gewest en profileert zich openlijk als kandidate voor het minister-presidentschap en ze doet dat via sociale media op een manier die typisch is voor de ecologisten. Het genderaspect wordt benadrukt, want ze kan de eerste vrouwelijke minister-president van Brussel worden.

Een Vlaamse regering van N-VA, cd&v, Vooruit, Open Vld en Groen is iets waaraan niemand wil denken

Daarbij laat ze natuurlijk niet na met scherp te schieten op haar voorgangers die allemaal ‘blanke oude mannen’ waren en zijn. Ze werden allemaal afgebeeld met een tekening van een grijze en kalende man op jaren.

De reactie liet niet op zich wachten. Eléonore Simonet, kandidate voor de MR in Brussel, wees erop dat haar vader, wijlen Jacques Simonet (minister-president in 1999-2000 en in 2004) amper 40 jaar oud was in die functie. Hij overleed trouwens plots aan een longembolie op 14 juni 2007. Hij was toen 43 jaar oud, vijf jaar jonger dan Khattabi vandaag. Het toont aan hoe de groenen van Ecolo en Groen geobsedeerd zijn door het woke- en genderdiscours en dat op een nefaste manier gebruiken in hun verkiezingscampagne.

Moeizaam samenwerken

Kopstukken van andere partijen hebben duidelijk gemaakt dat ze er de buik van vol hebben. Het was in de voorbije federale regering ook moeilijk samenwerken met die partijen. Minister van Mobiliteit Georges Gilkinet (Ecolo) jaagde de andere coalitiepartners meer dan eens de gordijnen in met zijn obsessies rond openbaar vervoer. Petra De Sutter, de vicepremier van Groen, was pragma-

tischer, maar gedroeg zich te vaak moreel superieur. Tine Van der Straeten was een ramp als minister van Energie. De excellenties uit de uittredende federale regering verklaren in vertrouwelijke gesprekken dat ze niet begrijpen dat de Groen-minister in de rapporten van de kranten een ‘onderscheiding’ krijgt. Al gaat men er in de Wetstraat vanuit dat Van der Straeten enkel bij een klein groepje van bobo-kiezers nog op enige aanhang kan rekenen. Ze zal tijdens deze campagne alvast geen cadeaus krijgen van de andere partijen. MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez zet nu de frontale aanval in op Van der Straeten. Hij wil een onderzoekscommissie naar de sluiting van de kerncentrales, want volgens hem zou de minister van Energie het dossier gemanipuleerd hebben.

De kans bestaat dat ook Ecolo een dermate groot pak slaag krijgt dat de partij eigenhandig voor de oppositie kiest

Ook buiten de regering wekt de houding van mandatarissen van Ecolo en Groen argwaan en ergernis. De hautaine houding van voorzitter Nadia Naji tijdens debatten is men bij de andere partijen meer dan beu. In zijn net verschenen boek over het familieverleden geeft Vlaams Parlementslid Björn Rzoska (Groen) een pijnlijk voorbeeld van het dogmatisme in zijn partij, wellicht een reden waarom hij zich nu op de lokale politiek stort. Rzoska heeft het in zijn boek ‘Gedeelde grond’ over zijn grootouders; één ervan kwam uit Polen en vluchtte voor de communisten, een ander was een oostfronter. Over oostfronters gesproken: toen oud-oostfronter en oud-VU-parlementslid Oswald Van Ooteghem in 2022 overleed, was er een kort herdenkingsmoment in het Vlaams Parlement. De verkozenen van de linkse partijen verlieten toen het halfrond. Rzoska bleef zitten, schrijft hij in zijn boek. Het leverde hem een massa kritiek op vanuit zijn eigen partij.

Enkel in Wallonië en Brussel

Op verschillende partijhoofdkwartieren heeft men dan ook al een beslissing genomen: als het kan, dan is de volgende federale regering er een zonder de groenen. Op regionaal vlak liggen de kaarten enigszins anders. In Vlaanderen wordt het misschien wel kantje boord om de kiesdrempel te halen, waardoor Groen in een aantal provincies gewoonweg geen verkozenen zal hebben. Het ‘probleem’ van een Vlaamse regeringsdeelname lost zich dan vanzelf op. Tenzij natuurlijk Vlaams Belang en PVDA zo sterk staan dat zelfs een Vlaamse coalitie van N-VA samen met de traditionele partijen niet meer tot de mogelijkheden be-

hoort. Maar een Vlaamse regering van N-VA, cd&v, Vooruit, Open Vld en Groen is iets waaraan niemand wil denken en wat ook niet ernstig wordt genomen. In Vlaanderen is en blijft die deur dicht, zelfs al moet N-VA in het najaar in pakweg Antwerpen met Groen een coalitie sluiten op lokaal vlak.

Andere partijen hebben duidelijk gemaakt dat ze de buik van vol hebben van de groene obsessie met woke en gender

In Brussel en Wallonië lijkt Ecolo nog kans te maken op regeringsdeelname. Voor PS-voorzitter Paul Magnette is een ‘Olijfboomcoalitie’ van socialisten, groenen en de centristen van Les Engagés “de natuurlijke coalitie op regionaal vlak”. Het is geen geheim dat de Parti Socialiste er alles aan zal doen om de Mouvement Réformateur (MR) van Bouchez alvast uit de Waalse regering te houden. Toch zijn er twee hinderpalen voor een aanwezigheid van Ecolo. Ten eerste is men het - net als bij Vooruit in Vlaanderen - beu dat Ecolo constant een anti-ondernemingsdiscours houdt, of toch op zijn minst een anti-industriediscours. Ook al zitten de Waalse socialisten constant te kappen op de bedrijven, men weet dat die in Wallonië ook nodig zijn. Overigens liet Thierry Bodson, voorzitter van de socialistische vakbond ABVV/FGTB, weten dat hij niet meer rekent op een grote ‘progressieve’ Waalse regering van socialisten, communisten en groenen. Dat is geen onbelangrijk signaal. Ten slotte bestaat de kans dat ook Ecolo een dermate groot pak slaag krijgt en dat de partij eigenhandig voor de oppositie kiest.

Geen alibi van een crisisregering zoals met corona

De aanwezigheid van de groene partijen in de federale regering en de steun die ze daarvoor krijgen van de hun bevriende media (De Standaard, De Morgen, Knack, VRT,…) heeft overigens de indruk doen ontstaan dat regeringsdeelname voor die partijen de evidentie zelve is. Maar eigenlijk is hun federale passage zeer beperkt. Er was de periode 1999-2003 na de dioxinecrisis, die eigenlijk een meevaller was voor die partij. In 2003 werden ze afgestraft. Daarna waren er wel deelnames aan de Brusselse en Waalse regeringen, maar eigenlijk is het dus pas met de Vivaldi-coalitie dat de groenen weer aan boord kwamen, met eigenlijk het alibi van een crisisregering om eind 2020 de woedende coronapandemie de baas te kunnen. Dat alibi van een crisisregering is er straks niet meer.

KARIM VAN OVERMEIRE

Marc Nollet (Ecolo) en Petra De Sutter (Groen)

Alexander de plunderaar

DE STUDENTENPROTESTEN VAN 2024 LIJKEN NIETS OP DIE VAN MEI 1968

Terwijl kuisploegen in de VS de rommel opruimen van het studentenprotest tegen de oorlog in Gaza, vooral aan de universiteit van Columbia, proberen enkele studenten in Vlaanderen hun Amerikaanse collega’s te imiteren. Ondanks een pers die enthousiast op zoek is naar een wereldwijde golf van solidariteit met Gaza en zelfs naar een nieuw mei ’68, valt het protest in Vlaanderen voorlopig nogal tegen.

Het kan altijd verkeren, maar momenteel is het studentenprotest in Vlaanderen tegen de oorlog in Gaza eerder meelijwekkend dan agressief. In Leuven is de voortrekster Hanna De Boe, een eerstejaarsstudente. Op haar foto straalt ze idealisme en naïviteit uit. Als ze het normale traject van linkse radicalisering volgt wordt dat binnen enkele jaren: fanatisme en onverdraagzaamheid.

John en Yoko

De Boe ging vorig week op een plooistoel zitten voor de universiteitshal en ondernam daar een hongerstaking. Bobby Sands is ze niet, want de actie duurde slechts drie dagen. En elke avond ging ze naar haar kot, waar we mogen vermoeden dat ze er wat krachten kon opdoen met een slaatje van quinoa en kimchi.

“Alsof John Lennon en Yoko Ono hun bed hebben ingeruild voor een kampeerstoel”, zegt het meisje over haar eigen actie. De Boe verwijst daarmee naar de ‘bed-in’ die John Lennon en Yoko Ono in 1969 hielden. De Beatle en zijn kersverse echtgenote gingen toen een week in bed liggen in het luxueuze Hilton-hotel van Amsterdam om zo op te komen voor de vrede. Een foto van toen toont een vervelend moment: Lennon en Ono gingen rechtstaan om het kamermeisje het bed te laten verschonen. Een arme vrouw moest ervoor zorgen dat de rijke rebellen tegen het systeem weer goed konden slapen.

Revolutie? Welke revolutie?

De huidige studentenprotesten roepen ook bij commentatoren vergelijkingen op bij wat zich eind de jaren 1960 heeft afgespeeld aan de universiteiten van heel wat westerse landen. Een van hen is Mark Coenen van DM: “Je waant je bijna terug in de jaren zestig toen studentenprotest het einde van de oorlog in Vietnam bespoedigde. Studenten stonden al dikwijls in de frontlinie voor sociale verandering. Van mei ’68 over de strijd tegen Apartheid in Zuid-Afrika of de Praagse Lente tot Greta Thunberg.”

Het zou misschien niet slecht zijn dat het studentenprotest uitbreidt

Wie een gelijkenis ziet tussen toen en nu, alleen omdat er toen door studenten werd geprotesteerd tegen een oorlog en nu weer, heeft weinig begrepen van de culturele revolutie van 1968. Het verzet tegen de oorlog in Vietnam was slechts een katalysator die een veel bredere culturele onrust omzette in straatprotest. In elk land had dat protest trouwens een verschillende aanleiding. In Vlaanderen was dat ‘Leuven Vlaams’, vooraleer de opstandigheid kon gekaapt worden door links. In Mexico begon het met een verzet tegen de buitensporige uitgaven voor de organisatie van de Olympische Spelen. In de VS waren de studenten reeds jaren actief in de ‘civil rights movement’, vooraleer de oorlog Vietnam een centrale plaats in het protest ging innemen. De westerse samenleving stond toen op een kantelpunt, waarin vele oude waarden, zoals gezag, gezinsplichten, arbeidsethiek, geloof en vaderlandsliefde werden uitgedaagd. Elke

Studentenprotest van ‘End Fossil Gent’ en ‘Ghent Students For Palestine’ in de UGent-gebouwen, vrijdag 3 mei

vonk kon de vlam in de pan doen slaan. Welk maatschappelijk kantelpunt vertegenwoordigen de studenten die protesteren tegen de oorlog in Gaza? Welke culturele revolutie leiden ze in? Koen Bogaert, docent aan UGent, staat, zoals zoveel academici, aan de kant van de studenten. Hij voorspelt aan DM dat het protest aan onze universiteiten wel minder heftig zal worden dan in de VS: “De situatie is heel anders. In de VS scharen zowel de Democratische regering als de Republikeinse oppositie zich blind achter Israël, en dus gaan studenten er meer de confrontatie aan. Dat zal in Gent niet gebeuren.” De professor vergist zich. De Democratische Partij van de VS is snel aan het evolueren naar een anti-Israëlische positie. Joe Biden was ooit een onvoorwaardelijke vriend van Israël, maar helt, helemaal conform de tendens van links in het gehele Westen, steeds meer naar de Palestijnse zijde, om zo zijn linkser wordende achterban tevreden te houden.

De Joden zijn voortaan altijd daders

De protesterende studenten van de VS gaan helemaal niet in tegen het bestel. Niet alleen de pers en een deel van de politiek, maar ook de universitaire overheden en academici staan aan hun kant. De studenten zetten in de praktijk om wat ze aangeleerd krijgen in de radicaal linkse bastions die de topuniversiteiten van de VS zijn geworden.

In The Atlantic geeft de linkse commentator George Packer toe dat de universiteiten oogsten wat ze gezaaid hebben: “Elite-universiteiten zitten in een val die ze zelf hebben gemaakt en die er al heel lang zit aan te komen. Ze hebben pro-Palestijnse studenten getraind om te geloven dat, op de as onderdrukker-onderdrukte, Joden blank zijn en daarom dominant, niet ‘gemarginaliseerd’, terwijl Israël een koloniale staat is en daarom illegitiem.” Een paar maanden geleden haalde ik al een gelijkaardige bekentenis aan vanwege Sam Altman, de schepper van ChatGPT: “Ik heb lange tijd gezegd dat het antisemitisme, vooral aan de linkerzijde van Amerika, niet zo erg was als mensen beweerden. Ik wil graag verklaren dat ik het helemaal mis had.”

Pas wanneer sponsors begonnen te klagen, liet de rector de politie aanrukken

Wat brengt Packer en Altman ertoe, allebei gekend als links, om toe te geven dat conservatief Amerika eigenlijk gelijk had met zijn kritiek op de radicalisering van Amerikaanse topuniversiteiten? Het antwoord ligt waarschijnlijk in hun Joodse afkomst. Amerikaanse Joden stemden traditioneel links, maar ontdekken nu dat die kant hen genadeloos heeft overgebracht van de categorie van slachtoffers naar die van daders.

Hapjes voor de revolutionairen

In De Morgen klaagt Coenen, waarschijnlijk om zijn illusie kracht bij te zetten over een nieuw mei ’68, over “tot hun strottenhoofd bewapende flikken” die “studenten matrakkeren” en “op campussen een sinds tijden niet meer geziene klopjacht houden”. In werkelijkheid was het politieoptreden tegen de bezetters van de universiteit van Columbia een toonbeeld van terughoudendheid. Toen op die campus hetzelfde gebeurde in 1968, vielen er een honderdtal gewonden. Bij een ontzetting aan een andere universiteit kwamen zelfs drie studenten om. Nu was er één student die klaagde dat zijn boeien wat strak aangespannen waren. Ook de universiteit liet de studenten zoveel mogelijk begaan. Pas wanneer sponsors begonnen te klagen, ouders van studenten dreigden te procederen omdat hun kinderen geen les kregen en de betogers Hamilton Hall volledig hadden afgebroken, liet de rector de politie aanrukken.

De bezettende studenten blijken ook niet meer uit het oude revolutionaire hout gesneden. De woordvoerster, Johannah King-Slutzky, kreeg op sociale media heel wat spot over zich heen toen ze het universiteitsbestuur vroeg om eten en drank te laten aanvoeren voor de bezetters. Ik weet niet of de universiteit op die eis is ingegaan. Het is ook niet zeker of er wel voldoende amuse-bouches en aperitiefhapjes zijn geleverd. De enige revolutionaire daad aan een Amerikaanse campus ging uit van een studentenclub die ‘The Star Spangled Banner’ ging zingen nabij een bezetterskamp en de Palestijnse vlag verving door een Amerikaanse.

Verwend en marxistisch

King-Slutzky is overigens uitermate geschikt als vertegenwoordiger van het soort studenten dat actievoert. Ze geraakte aan een elite-universiteit dankzij de centen van haar ouders, allebei psychologen, en schrijft nu een thesis over “Theorieën over de verbeelding en poëzie geïnterpreteerd door een marxistische lens om een alternatief te bieden voor de historistische ideologische kritiek op de romantische verbeelding”. Ze is, met andere woorden, een verwend nest dat haar verveling verdrijft met links radicalisme en academische flauwekul, en daarmee uitstekende geschikt is om later aan journalistiek te doen, filmscenario’s te schrijven of als professor een volgende generatie studenten ideologisch te mismeesteren.

Een beetje laat, en pas nadat het heldendom van de Amerikaanse studenten breed werd uitgesmeerd in de Vlaamse pers, hebben nu ook enkele Vlaamse studenten besloten universiteitsgebouwen te bezetten als protest tegen de ‘genocide’ in Gaza. De rector van UGent zegt dat een bezetting niet toegelaten is, maar ik vermoed dat hij veel door de vingers zal zien. Zou het geen goed idee zijn aan elke universiteit een leegstaand gebouw te voorzien dat altijd kan bezet worden zonder voor overlast te zorgen?

De Gaulle, Nixon, Trump,…

Coenen noemt het optreden van de Amerikaanse politie “een abjecte manier van handelen die ook de natte droom is van hoe radicaal-rechts in Vlaanderen wil ageren tegen onafhankelijk denken als ze eindelijk aan de macht zijn”. In een land waar rechtse bestuurders nooit linkse bijeenkomsten verbieden, maar linkse bestuurders er een gewoonte van maken rechtse bijeenkomsten te verbieden (zoals NatCon enkele weken geleden), toont het alweer aan dat je in een krantencommentaar om het even welke onzin kan verkondigen.

Koen Bogaert, docent aan UGent, staat, zoals zoveel academici, aan de kant van de studenten

Het zou misschien niet slecht zijn dat het studentenprotest uitbreidt en heel wat verder gaat dan studenten die elkaar afwisselen op de stoel van Hanna De Boe. En hopelijk loopt het ook uit de hand. Ik heb uit mei ’68 in Frankrijk onthouden dat later dat jaar de centrumrechtse Gaullisten een absolute meerderheid van de zetels behaalden. En het waren de rellen van 1968 die in de VS onverwacht Nixon aan de macht hebben gebracht. Ook nu bestaat bij sommigen op links de vrees dat de onmacht van Biden ten aanzien van de protesten, die een flink deel van het hoger onderwijs hebben platgelegd, Trump in de kaart zal spelen. Als ook bij ons verwende kinderen wat herrie zouden schoppen op de campus, zou dat wel een gunstig effect kunnen hebben op de verkiezingen van juni.

JURGEN CEDER

Vals debat over N-VA-besparingsplannen

Een groeinorm van 1,5 procent in de sociale zekerheid, een indexsprong bij partijdotaties en hogere pensioenen, de perequatie bij de ambtenarenpensioenen afschaffen, de werkloosheid beperken in de tijd… N-VA heeft voor 14 miljard euro aan besparingen klaarliggen. Links schreeuwt moord en brand, net als de mainstreammedia. Alleen: van echte besparingen, in de betekenis van dalende uitgaven, is hier amper sprake. De uitgaven stijgen in het N-VA-plan gewoon minder snel. Dat realiseren, zou in België al een succes zijn.

Ik bespaar u hier de woedende syndicale reacties op het saneringsplan dat N-VA in de aanloop naar de verkiezingen heeft voorgesteld. Ze zijn clichématig en wekken de indruk dat het gros van de bevolking straks in de armoede gaat vervallen. In zulke omstandigheden is het altijd hopen dat de pers zijn werk doet. Maar dat was ijdele hoop. Volgens het Nieuwsblad is het N-VA-plan donkerblauwer dan dat van Open Vld. En al snel spreekt men van een ‘kil’ partijprogramma.

Het is natuurlijk niet moeilijk om een economisch liberaler voorstel te formuleren dan het beleid dat Open Vld de voorbije jaren heeft gevoerd. Anderzijds komen de Vlaamse liberalen in de aanloop naar de verkiezingen vaak met rechtse recepten op de proppen, om ze daarna snel in de vuilbak te gooien. In die zin is N-VA inderdaad donkerblauwer dan de partij van Alexander De Croo en Tom Ongena.

Europese begrotingsdoelstellingen

Niettemin stimuleren de mainstreammedia hier een vals debat. Akkoord, N-VA lanceert het cijfer van 14 miljard euro saneringen die tegen het einde van de volgende legislatuur in 2029 moet leiden tot een begrotingstekort van net iets meer dan 3 procent van het bbp. Daarmee haalt België de Europese begrotingsdoelstellingen. Het is de enige partij die daarvoor een berekend plan naar voren schuift. Dat is niét het geval bij de Waalse socialisten (PS), die op een simplistische manier hopen om de begrotingsput te dempen met een vermogenstaks die 8 miljard euro opbrengt.

En ja, die 14 miljard euro vormt een gigantisch bedrag. En dan denk je al snel dat dat enkel haalbaar is door zware besparingen die de welvaart van heel wat mensen zwaar onder druk zal zetten. Wel, dat klopt niet, want eigenlijk gaat het om een vals debat, omdat er zeer weinig zuivere besparingen gepland staan in de voorstellen. Akkoord, volgens Van Dale is besparen “zuinig zijn met iets” en dat is duidelijk de rode draad doorheen de voorstellen. Maar in het politieke jargon, en zeker in de discussie die hier wordt gevoerd, staan besparingen voor ‘het sterk doen dalen van de uitgaven’.

Wel, dat klopt slechts voor een zeer beperkt aantal N-VA-voorstellen. Een beperking in de tijd van de werkloosheidsuitkeringen levert inderdaad tot 2,6 miljard euro echte besparingen op. En dat geldt ook voor de 2,6 miljard euro aan schrappingen in federale subsidies.

Gezondheidszorg en pensioenen

Wanneer gesproken wordt over de zogenaamde besparingen in de gezondheidszorg, dan verloopt de discussie slordig, om niet te zeggen oneerlijk. Concreet wil N-VA de groeinorm in de gezondheidszorg terugbrengen van 2 procent boven de inflatie vandaag naar 1,5 procent. Dat zou 4,5 miljard euro opleveren tegen 2029. Daarmee dalen de uitgaven in de zo cruciale gezondheidszorg echter niet. Ze stijgen gewoon minder snel. Dat we met zo’n plan qua niveau van gezondheidszorg decennia worden teruggeslagen, is intellectueel oneerlijk. Een lagere reële groeinorm is welkom om de overconsumptie in de sector tegen te gaan.

Een lagere reële groeinorm is welkom om de overconsumptie in de sector tegen te gaan

Hetzelfde verhaal met een indexsprong voor de hoogste pensioenen boven 3.500 euro. Daarmee dalen de pensioenuitkeringen niet. Ze stijgen gewoon minder snel, zoals ook met de afschaffing van de automatische koppeling van de ambtenarenpensioenen

aan de loonstijgingen (de zogenaamde perequatie). Daarmee wordt niet in de al royale ambtenarenpensioenen geknipt, ze stijgen gewoon minder snel.

Stap in de goede richting

Het is de typisch Belgische ‘newspeak’: besparen is ervoor zorgen dat uitgaven minder snel stijgen. Dat wordt al gezien als een succes ter rechterzijde en als een onverantwoorde manier van saneren aan de linkerkant van het politieke spectrum. Feit is wel dat uitgaven minder snel doen stijgen inderdaad economisch een goede zaak is. Niet ideaal, maar een stap in de goede richting. De regering-Michel koos in 2015 voor een eenmalige indexsprong. Het was de enige periode in de voorbij 20 jaar dat de uitgaven van de overheid via die weg minder snel stegen dat de economische groei en de begroting dus niet extra bezwaard werd. Een indexsprong zit er na de volgende verkiezingen opnieuw aan te komen. Niet alleen voor de hoogste pensioenen, ambtenarenpensioenen of partijdotaties zoals N-VA nu voorstelt, maar op alle uitgaven en lonen. Gewoon omdat dat één van de gemakkelijkste manieren is om de begroting gezonder te maken.

Er zal ook druk komen van de Europese Commissie om voor die piste te kiezen, aangezien de begrotingscijfers slechter en slechter zullen worden. Het zou wat zijn: voor het eerst een regering met socialisten die voor een vermaledijde indexsprong moet kiezen. Omdat het niet anders kan.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Allochtone jongerenbende terroriseert stationsbuurt in Geraardsbergen

Donderdag 2 mei sloegen allochtone jongeren een zestienjarige jongen aan het station van Geraardsbergen in elkaar omdat hij niet in hun illegale verdienmodel wilde meestappen. Zo werd hem gevraagd om drugs te verkopen en kon hij op de bescherming van de jongerenbende rekenen als hij 100 euro zou betalen. Het geweld was bijzonder brutaal en speelde zich af onder de ogen van tientallen omstaanders. De jongerenbende wou daarmee een duidelijk signaal geven. De feiten moeten gekaderd worden in de razendsnelle massamigratie die de Denderstreek te verduren krijgt.

De jongen werd zondagavond via sociale media al bedreigd, getuigt de vader. Hij moest vorige week maandag om 8 uur aan het station met het geld klaarstaan. De vader ging meteen naar de politie en kreeg daar te horen dat ze geen ondersteuning konden bieden omdat ze onderbemand zijn. De vader moest maar eens terugbellen als de situatie uit de hand zou lopen. Aangezien de politie forfait gaf, stond de vader maandagmorgen met enkele vrienden aan het station klaar om tussenbeide te komen. Zijn zoon werd door de bendeleden benaderd. “Security à cent pour cent”, liet een bendelid verstaan. De vader greep in en het kwam tot een schermutseling. De politie werd verwittigd en kwam tussenbeide.

De bendeleden lieten dat niet over hun kant gaan en wachtten een rustig moment af. Donderdag na school was de jongen alleen aan het station en werd toen door leden van de jonge-

renbende in elkaar geslagen. Op beelden die op de sociale media circuleren, is duidelijk te zien dat het er heel heftig aan toe ging. De neus van het slachtoffer is verbrijzeld. Zijn oogkas staat gezwollen en er is vocht in de hersenen. De jongen liep mogelijk hersenschade op. “Ici c’est mon quartier”, liet een bendelid verstaan. “Volgende keer gaat hij eraan”, maakte een ander bendelid duidelijk.

Terreur zaaien

Dat de jongen donderdagavond rond 16 uur voor het oog van tientallen getuigen op een uitzinnige manier in elkaar werd getrapt, is geen toeval. De jongeren wisten maar al te goed dat de feiten zouden worden gefilmd. Daarmee wilden de bendeleden een duidelijk signaal geven: wie zich niet schikt naar hun wetten en regels, wie zich niet inschrijft in hun illegale verdienmodel, wordt aangepakt. Het was de allochtone

jongerenbende duidelijk te doen om openlijk terreur te zaaien. De politie vormde daarbij geen hinderpaal. De bendeleden wanen zich onaantastbaar.

Een oudere man probeerde tijdens het gevecht tussenbeide te komen. Hij werd tegen de vlakte gewerkt en kreeg eveneens klappen en schoppen tegen zijn hoofd te verduren. Onder de tientallen aanwezigen was er niemand die het nog avontuurde om tussenbeide te komen. Eén omstaander had nadien de moed om de beelden op sociale media te gooien.

De jongeren wisten maar al te goed dat de feiten zouden worden gefilmd

Dezelfde jongerenbende zette even later de stationsbuurt in Zottegem op stelten. De bende raakte slaags met andere jongeren. Twee minderjarigen werden intussen door de politie opgepakt. Het parket onderzoekt de zaak.

Massamigratie

De feiten die zich aan het station van Geraardsbergen afspeelden, kunnen niet los worden gezien van andere incidenten in de binnenstad van Geraardsbergen. De stationsbuurt wordt regelmatig opgeschrikt door vechtpartijen. Een aantal maanden geleden werd een meisje brutaal in elkaar geslagen, terwijl om-

staanders de feiten aan het filmen waren en op sociale media verspreidden.

De politie houdt regelmatig razzia’s in de stationsbuurt, maar de drugsproblematiek is zo hardnekkig dat het dweilen blijft met de kraan open. Sinds juni vorig jaar vielen er al drie drugsdoden in Geraardsbergen. De feiten die zich vorige week donderdag afspeelden, kunnen niet los worden gezien van de razendsnelle massamigratie waarmee de Denderstreek de afgelopen jaren wordt geconfronteerd. Die jongeren lijken hun inspiratie te halen uit bepaalde Brusselse wijken, waar een regelrechte drugsoorlog wordt uitgevochten en blinde terreur niet wordt geschuwd. De meeste van die bendeleden zijn minderjarig en vrezen de politie niet.

Politie en politiek niet ernstig

Dat de politie de signalen van de vader niet ernstig nam, doet wel vragen rijzen. Intussen zit de angst bij de bevolking er goed in, want het gaat van kwaad naar erger. De politie lijkt machteloos en de politieke meerderheid kijkt al jaren de andere kant uit. Escalerend Brussels bendegeweld kan de veelgeplaagde Denderstreek missen als kiespijn.

JULIEN BORREMANS

Sander Loones en Bart De Wever stellen hun ‘herstelprogramma’ voor tijdens persconferentie

Ben Weyts beste kandidaat om zichzelf op te volgen

Naast Ben Weyts zijn ook Hilde Crevits (cd&v), Gwendolyn Rutten (Open Vld) en Caroline Gennez (Vooruit) kandidaat-ministers van Onderwijs. Het versterken van de kwaliteit blijft de grootste uitdaging. Het evangelie van gelijke kansen en multicultuur heeft het onderwijs op de rand van de afgrond gebracht. Ben Weyts is de enige die daartegen ingaat. Daarom blijft hij de beste kandidaat.

De grootste verdienste van Ben Weyts om de kwaliteit van het onderwijs te keren, is het invoeren van de nieuwe eindtermen voor de tweede en de derde graad van het secundair onderwijs, maar bovenal het invoeren van de Vlaamse toetsen. De toetsen focussen zich op Nederlands en wiskunde, en worden op vier momenten in de loop van de schoolcarrière afgenomen.

Zijn strijd voor meer excellentie heeft alvast met de interdiocesane proeven tot betere resultaten voor schrijven en lezen geleid

Scholen krijgen dan een zogenaamd “uitgebreid dashboard met schoolfeedback waarbij ze zich kunnen vergelijken met gelijkaardige scholen met een gelijkaardige populatie in Vlaanderen”. Scholen kunnen de resultaten aanwenden om gevoelige kwaliteitsverbetering door te voeren. De test werd onlangs in het vierde leerjaar en het twee jaar secundair afgenomen.

Rapport Weyts

Weyts ondernam ook actie om ouders van jonge allochtone kinderen aan te zetten om meer en beter Nederlands te spreken. De resultaten zijn weinig bemoedigend. In het vijfde leerjaar hebben kinderen een leesachterstand van tien maanden in vergelijking met vijf jaar geleden. Eén op de vier kleuters spreekt te weinig Nederlands om vlot in het eerste leerjaar in te stromen.

De uitgesproken Vlaamsgezinde minister pleit ervoor om de ouders aan te pakken als ze te weinig moeite doen om hun kleuters Nederlands te leren. Dat wil hij doen door bijvoorbeeld hun kindergeld of andere premies van de overheid te beperken. Dat stuitte op grote verontwaardiging van Vooruit, maar intussen moeten Rousseau en Gennez ook wel toegeven dat sancties of sturende maatregelen noodzakelijk zullen zijn om ouders meer en beter aan te sporen om hun kinderen Nederlands te leren. Ben Weyts is er onvoldoende in geslaagd om de job van leerkracht aantrekkelijker te maken. De werklast blijft heel groot en de

administratieve rompslomp neemt eerder toe dan af. Bovendien worden leerkrachten overstelpt met overbodige taken, zoals het controleren van de brooddozen van kinderen. Heel wat leerkrachten verlaten dan ook het onderwijs, waardoor leerlingen het zonder Nederlands, Frans, wiskunde of andere belangrijke vakken moeten stellen. Minister Weyts wou nog op een drafje de eindtermen basisonderwijs door het parlement jagen, maar werd door cd&v en Open Vld gesaboteerd. Ook de dominantie van de onderwijskoepels wist N-VA niet terug te dringen. Zijn optreden in slip en overhemdje tijdens pyjamadag leidde tot gênante beelden en vooral veel spot.

Toch kan Ben Weyts achter de schermen van het onderwijs en binnen N-VA op heel wat steun rekenen. Na zijn dieptepunt - toen hij dronken in het Vlaams Parlement verscheen - is de flamboyante Dworpenaar weer in de N-VA-pikorde gestegen en geniet hij weer de steun van de voorzitter.

Linkse invloed vermijden

Zijn strijd voor meer excellentie heeft alvast met de interdiocesane proeven tot betere resultaten voor schrijven en lezen geleid. Het is de eerste vooruitgang sinds jaren. Zijn focus op resultaten en minder op beleving voelt een heel stuk beter aan. Onlangs floot Weyts de inspectie terug, omdat inspecteurs scholen op de vingers had getikt omdat ze de lat hoger durfden te leggen. Dat deed hij nog eens over toen bleek dat de inspectie goedkeuring gaf aan een school waar de kennis van het Nederlands bij leerkrachten onvoldoende bleek.

Van alle kandidaten heeft Weyts de beste papieren om het onderwijs uit het moeras te loodsen. Het onderwijs ging onder voogdij van de liberalen, de christendemocraten en de socialisten steil bergaf, omdat ze er in eerste instantie een ideologische strijd van maakten. Volgens Gennez heeft het departement Onderwijs een sterke linkse partij nodig om een dam tegen extreemrechts te vormen. We hebben echter in het verleden gezien tot welke fiasco’s dat heeft geleid. JULIEN BORREMANS

Zal Conner Rousseau op 9 juni verkozen raken?

De Vooruit-lijst voor het Vlaams Parlement in Oost-Vlaanderen trekken zat er voor Conner Rousseau niet meer in na zijn ‘zattemansklap’. De partij gaf hem echter de kans om de lijst te duwen, een kans die hij uiteindelijk ook greep. De vraag is nu of hij ook kans maakt om vanop die laatste plaats verkozen te raken in juni.

Er is in Vlaanderen waarschijnlijk geen enkele andere persoonlijke score waar zo naar uitgekeken wordt als die van kandidaat nummer 27 voor het Vlaams Parlement op de lijst van Vooruit in de kieskring Oost-Vlaanderen. We hoeven het verhaal niet meer uit de doeken te doen voor de lezer, maar het is ondertussen wel duidelijk dat Rousseau zich voluit in de campagne gestort heeft en opnieuw een zitje in het Vlaams Parlement wil bemachtigen.

Lijstduwer

Rousseau is een buitenbeentje onder de lijstduwers. Gewoonlijk zijn de lijstduwers bekendere politici of personen die niet echt van plan zijn hun mandaat op te nemen mochten ze verkozen raken, maar die door hun naambekendheid extra stemmen voor de lijst moeten aanbrengen. Dat is duidelijk niet de reden waarom Rousseau de Oost-Vlaamse lijst van Vooruit duwt. Meer zelfs, het was eerder omdat men vreesde dat een kopplaats voor Rousseau wel eens kiezers van Vooruit weg zou kunnen jagen dat hij de lijst niet mocht trekken. In de plaats daarvan mocht Rousseau dus de lijst duwen. Of zoals de partij dat formuleerde: op eigen kracht een zetel in het Vlaams Parlement veroveren. Helemaal correct is die formulering echter niet, tenzij men werkelijk denkt dat Rousseau in Oost-Vlaanderen pakweg vier procent van de kiezers zal kunnen aantrekken die anders niet voor Vooruit zou stemmen. We denken dat het uiteindelijke aantal veel dichter bij nul procent zal

liggen, met zelfs een klein risico dat het cijfer wel eens negatief zou kunnen zijn. Geraakt hij toch verkozen, zal dat vooral zijn omdat hij het ondanks alles toch nog goed doet bij de interne populariteitstest onder de Vooruit-kiezers op 9 juni aanstaande.

Raakt Rousseau aan de staart van de lijst verkozen, dan gaat dat uiteraard ten koste van de zetel van iemand aan de kop van de lijst

Want waarom zou iemand die anders van plan was geweest voor cd&v, Open Vld of Groen te stemmen in Oost-Vlaanderen voor Vooruit kiezen, enkel en alleen omdat Rousseau er de lijst duwt? We hebben er eerlijk gezegd het raden naar. En in het bijzonder wat betreft het (smalle) segment van potentiële Groen-kiezers, denken we niet dat de aanwezigheid van Rousseau op de lijst van Vooruit veel zoden aan de dijk zal zetten.

Moed der wanhoop

Interessanter is misschien de vraag waarom een Oost-Vlaamse Vooruit-kiezer een naamstem zou willen geven aan Rousseau om hem verkozen te doen raken voor het Vlaams Parlement. Is het uit medelijden, omdat men vindt dat hij onredelijk hard gestraft werd voor zijn ‘zattemansklap’? Of omdat men hoopt dat hij door een mandaat in het Vlaams Parlement opnieuw een rol kan spelen in de media en daardoor de populariteit van Vooruit opnieuw kan doen toenemen? Dat laatste zegt dan toch ook iets over het vertrouwen dat diezelfde Vooruit-kiezer heeft in de huidige top van Vooruit. Raakt Rousseau aan de staart van de lijst verkozen, dan gaat dat uiteraard ten koste van de zetel van iemand aan de kop van de lijst. Lijsttrekster Freya Van den Bossche, die in allerijl Rousseau moest komen vervangen, hoeft zich waarschijnlijk weinig zorgen te maken om verkozen te raken.

Maar de nummers twee en drie, die hoogstwaarschijnlijk oorspronkelijk gedacht hadden dat ze op een veilig plaats stonden, zijn door het lijstduwersschap van Rousseau vandaag niet meer zeker dat ze ook effectief in het Vlaams Parlement zullen belanden, ook al haalt Vooruit drie zetels in Oost-Vlaanderen. Ironisch genoeg zou men een jaar geleden, dankzij Rousseau, nog gedacht hebben dat ook de vierde plaats op de Oost-Vlaamse lijst een redelijk zekere plaats was om verkozen te raken. Vandaag is het misschien wel precies Rousseau die de grootste bedreiging vormt om op plaats twee of drie verkozen te raken!

Drie honden, twee benen

Voor het geval de lijststem nog zou spoken in het achterhoofd van lezers met wat meer levenservaring dan anderen: die werd in 2006 reeds afgeschaft. Bovenaan de lijst staan heeft dan wel het voordeel dat de kiezer je naam sneller terugvindt, en waarschijnlijk sta je ook bovenaan de lijst omdat je enige bekendheid onder leden (en dus ook de kiezers) geniet. Maar uiteindelijk moet je ook bovenaan de lijst op eigen krachten verkozen raken, en is het net zo goed mogelijk dat bijvoorbeeld nummer vier voor nummer drie springt.

Maar het zou dus ook kunnen dat nieuwkomer Baruk Nalli, de nummer twee, of Kurt De Loor, de nummer drie en reeds twintig jaar lid van het Vlaams Parlement, uiteindelijk het gelag zullen moeten betalen voor de ‘zattemansklap’ van Rousseau. Het zijn drie honden die vechten om twee benen, met, naar ons vermoeden, elk ongeveer evenveel kans.

Eind vorig jaar is die laatste ongetwijfeld persoonlijk door een bijzonder moeilijke periode gegaan. Maar aan het begin van dit jaar mochten we al een eerste glimp opvangen van hoe hij zijn verdere carrière vorm denkt te geven als communicatieadviseur. Misschien ligt het aan ons slecht karakter, maar we vinden het wel typisch voor figuren als hij dat hij ofwel binnen enkele weken lachend naar het Vlaams Parlement stapt, ten kostje van het zitje van een ander, ofwel over enkele maanden regelmatig lachend naar de bank wandelt, telkens hij ergens voor een stevige stuiver wat communicatieadvies heeft geleverd. Sommige katten komen altijd op hun pootjes terecht, wat ze ook uitgekraamd hebben in een zatte bui.

FILIP VAN LAENEN

Conner Rousseau

Ben Weyts

Planbureau rekent verkiezingsprogramma’s slechts gedeeltelijk door

Het Federaal Planbureau rekent (delen van) verkiezingsprogramma’s door en vrijdag stelde Vlaams Belang de voorlopige resultaten van die doorrekening voor. De partij zegt echter “fundamentele bezwaren” te hebben bij de methodologie. Het feit dat het Planbureau geen volledige programma’s kan (of mag) doorrekenen en de impact van bijvoorbeeld een staatshervorming niet berekent, maakt de hele oefening nutteloos voor hervormingsgezinde partijen.

In 2019 berekende het Planbureau voor het eerst de impact van meer dan 300 voorgestelde maatregelen. Partijen mochten toen zelf bepalen welke maatregelen ze voorlegden. Als de cijfers dan tegenvielen, mochten ze die ook terugtrekken, zonder dat de becijfering ooit gepubliceerd zou worden.

Mager beestje

Ook voor de verkiezingen van 2024 deed het Planbureau een oefening. De federale dienst definieerde acht thema’s, waarvoor iedere partij telkens één maatregel moest indienen. Enorm vrijblijvend dus, waardoor we - in tegenstelling tot in andere landen - de haalbaarheid en de kostprijs van de verkiezingsprogramma’s moeilijk objectief kunnen vergelijken.

Al wat lijkt op een staatshervorming of onderhevig is aan een grondwetswijziging, raakt het Planbureau niet aan. Het confederalisme van N-VA kan door het Planbureau dus niet berekend worden, net als de Vlaamse onafhankelijkheid en het afschaffen van de transfers van Vlaams Belang. Bovendien berekent het Planbureau ook geen maatregelen op gewestelijk niveau. Absurd, volgens Tom Vandendriessche, die de studiedienst van Vlaams Belang leidt. Hij pleit voor de doorrekening van álle beleidsvoorstellen van politieke partijen, ook buiten verkiezingstijd. “Daarbij moet het de rol van het Planbureau zijn om voorstellen te becijferen, niet om te oordelen of een voorstel haalbaar, wenselijk of juridisch mogelijk is. Dat zijn immers politieke en opportuniteitsbeslissingen die de democratie maakt.”

N-VA wil miljarden besparen in sociale zekerheid en gezondheidszorg

N-VA trekt met een plan naar de kiezer om miljarden euro’s te besparen, vooral in de gezondheidszorg en de sociale zekerheid. Dat wil de partij doen in een ‘minikabinet’, dat op twee jaar tijd zonder staatshervorming de begroting moet saneren. De partij van Bart De Wever wil er op die manier voor zorgen dat België voldoet aan de Europese regels en het tekort onder de 3 procent van het bbp brengt. Daarvoor zou een structurele besparing van 18,2 miljard euro nodig zijn.

Tegen 2029 wil N-VA 15,5 miljard euro besparen. Dat wil de partij doen door 3,7 miljard euro te halen bij de overheid en 11,8 miljard euro aan besparingen in de sociale zekerheid. Dat wil De Wever onder andere doen door de groeinorm voor de gezondheidszorg te verlagen. Nu stijgt het gezondheidsbudget met 2,5 procent bovenop de index. Dat gebeurt om de toenemende zorgnood te verhogen. In 2024 is dat eenmalig verlaagd naar 2 procent, maar N-VA wil, in lijn met de economische groei, dat verlagen naar 1,5 procent.

“Na het feest van de loze beloftes op 1 mei, is het tijd voor realisme”, verklaarde N-VA-voorzitter Bart

De Wever tijdens de persconferentie. Een indexsprong voor de hoogste pensioenen moeten de vergrijzingskosten indijken en daarnaast denkt N-VA eraan de ziekenfondsen voor een stuk uit te schakelen. Daarnaast kan er ook efficiëntiewinst geboekt worden door scans en bloedtesten beter te delen tussen verschillende entiteiten. Tot slot moet er ook op de politiek bespaard worden: afschaffing van de Senaat en de provincies, het inperken van de kabinetten en een doorlichting van het geld dat naar ontwikkelingssamenwerking gaat. Dat is immers officieel een regionale bevoegdheid, maar in de praktijk is ook de federale overheid daarmee bezig.

Benjamin Dalle wil VRT beter financieren

Wie bij de socialisten, van BSP over SP en sp.a tot Vooruit, aan de top stond of staat, is machtig. Maar de machtigsten zijn zij die achter de schermen werken, en waarop de toplui terugvallen. Dat was al ten tijde van de eeuwwisseling zo, toen de ‘teletubbies’, gesteund door de oude, machtige garde, dachten dat ze ongenaakbaar waren. Het pakte anders uit, want de kiezer lustte langzamerhand de oude socialistische recepten niet meer.

Die VRT-reeks zou er gekomen zijn na overleg met het kabinet van Vlaams minister-president Jan Jambon. Hij zou ook hebben ingestaan voor de financiering. Volgens critici binnen de VRT is het op een brute manier doorgeduwd, maar vanuit de Vlaamse regering klinkt het dat er geen ongewone zaken gebeurd zijn.

Volgens Vlaams minister van Media Benjamin Dalle (cd&v) was het nooit de bedoeling om de reeks nog voor de verkiezingen uit te zenden en is er geen sprake van een grens die overschreden wordt. Toch is er volgens hem wel iets mis met dergelijke projectmatige financiering. Dat komt volgens Dalle door de gebrekkige financiering van de VRT. “Ik heb deze bestuursperiode zelf 60 miljoen euro extra middelen ter beschikking gesteld. Maar het advies voor een volgende regering is: zorg voor een sterke structurele financiering en niet alleen via bijkomende middelen die jaar per jaar worden toegekend.”

Vooruit wil een hoger minimumloon

Klassiek aan de Dag van de Arbeid is dat socialistische partijen een nieuwe ambitie lanceren. Melissa Depraetere lanceerde namens Vooruit een hoger minimumloon als doel (suggestie: het doel van een hoger minimumloon): 15 euro bruto per uur of 2.500 euro bruto per maand. Momenteel bedraagt het minimumloon 2.029,88 euro per maand of 12,33 euro per uur.

Tijdens haar speech in Gent aan de vooravond van 1 mei gaf Depraetere aan dat “een hoger minimumloon het verschil tussen werken en niet werken groter zal maken”. Daarnaast zegt Depraetere dat “alle mensen die elke dag gaan werken een loon verdienen waar ze deftig van kunnen leven”.

Koopkracht is voor de Vlaamse socialisten hét verkiezingsthema. Naast een hoger minimumloon, gaat Vooruit ook voor een versoepeling van de loonnormwet. De Parti Socialiste (PS), de Franstalige zusterpartij van Vooruit, wil het minimumloon zelfs optrekken tot 2.800 euro.

HR-sector vraagt meer geld voor dienstencheques

HR-koepel Federgon vraagt aan de komende regering om het systeem van dienstencheques breder te financieren. De koepelorganisatie vraagt onder meer een opslag van 1 euro per uur voor huishoudhulpen en andere mensen die via dienstencheques betaald worden.

De sector wil de inruilwaarde van een dienstencheque met 5 euro verhogen: 1 euro voor opslag, 2 euro voor de HR-omkadering en 2 euro voor de werkgever. In Vlaanderen bedraagt de inruilwaarde van een dienstencheque sinds 1 mei 28,07 euro, waarvan het merendeel voor de overheid. De consument betaalt per cheque 9 euro, waarvan 1,8 euro fiscaal recupereerbaar is. Vlaams minister van Werk Jo Brouns (cd&v) gaf bij Belga aan dat er een structurele hervorming van het dienstenchequemodel nodig is. “Een essentieel element uit zo’n hervorming is voor mij minstens het afschaffen van het fiscaal voordeel”, legt hij uit. “De middelen die daardoor vrijkomen, kunnen geïnvesteerd worden in de lonen van de huishoudhulpen én de bedrijven.”

Tom Vandendriessche

Bart De Wever

Melissa Depraetere

Benjamin Dalle Jo Brouns

Burgemeestersverkiezingen Londen: Count Binface wil maximumprijs voor croissants

Sadiq Khan heeft de burgemeestersverkiezingen van Londen gewonnen en kan zich opmaken voor een derde ambtstermijn. Dat is vanzelfsprekend slecht nieuws voor zijn Conservatieve uitdager Susan Hall, maar ook voor de elf andere kandidaten. Eén van hen is Count Binface (Graaf Vuilnisbakkop) die net zoals bij de vorige burgemeestersverkiezingen ongeveer 24.000 stemmen haalde, goed voor 1 procent.

Aan het programma van Count Binface kan het niet gelegen hebben. De kandidaat hoopte de Londense kiezer te verleiden met een maximumprijs van 1,10 pond voor croissants, een verbod om je telefoon op speaker te zetten en de belofte om één sociale woning te bouwen die dan bij loting aan een dakloze zou worden toegewezen. Count Binface is naar eigen zeggen 5.970 jaar oud en afkomstig van de planeet Sigma IX. Hij draagt een donker ruimtepak met een grote vuilnisbak als ruimtehelm. Count Binface ging vroeger door het leven als Lord Buckethead. Hij voerde toen campagne voor de herinvoering van Teletext, de legalisatie van de jacht op vossenjagers en het uitdelen van gratis fietsen om fietsdiefstallen tegen te gaan.

Satirische partijen

U heeft ondertussen ongetwijfeld begrepen dat de ‘Count Binface Party’ valt onder wat de Engelsen ‘satirical parties’ noemen. Onder de vuilnisbak zit het hoofd van komiek Jon Harvey. Engeland heeft niet het monopolie op dit soort partijen. Polen had een ‘Partij van Vrienden van het Bier’ (PPPP) en Denemarken kende ooit de ‘Unie van Bewust Werkschuwe Elementen’.

Engeland heeft wel een hardnekkige traditie van absurde politieke partijen. De bekendste is wellicht de ‘Official Monster Raving Loony Party’ die in 1982 werd opgericht door de extravagante popster Screaming Lord Sutch. De OMRLP is nog altijd actief. Onder de betere programmapunten noteren we de afschaffing van maandagen en de uitgave van een muntstuk van 99 pence. Elke minister die op leugens betrapt wordt, moet met een kanon over het Kanaal worden geschoten. De partij wil de dagen verlengen tot 32 uur zodat de pubs langer openblijven. Immigranten zijn welkom vanaf de leeftijd van 85 jaar en op voorwaarde dat ze vergezeld zijn door beide ouders. Het gebeurt wel eens dat een OMRLP-kandidaat per ongeluk verkozen wordt in een wijk- of gemeenteraad. De huidige partijleider Alan ‘Howling Laud’ Hope heeft er echter mee gedreigd om al te succesvolle kandidaten uit de partij te zetten. Behalve de OMRLP is of was er de ‘Natural Law Party’ die de criminaliteit wilde bestrijden door meditatie. Voor de ‘New Millenium Bean Party’ moeten kinderen het recht krijgen om hun eigen ouders te kiezen en moeten alle tattoos verplicht tweetalig zijn. De ‘Death, Dungeons and Taxes Party’ wilde Frankrijk annexeren en de doodstraf invoeren voor grafittispuiters. ‘Citizens for Undead Rights and Equality Party’ ijvert dan weer voor de ontwikkeling van een geneesmiddel tegen zombiebeten.

Spiegel

Met dit soort absurditeiten wil men de politiek een spiegel voorhouden. Niet iedereen vindt dit even leuk.

De Conservatieve minister van Binnenlandse Zaken David Mellor liet zich ooit ontvallen dat de verkiezingen “ontsierd werden door mensen die gekleed waren als idioten, zich gedroegen als idioten en idiote slogans riepen”. Maatregelen zoals een borgstelling die niet wordt terugbetaald als er geen minimum aantal stemmen wordt gehaald, hebben het verschijnsel niet kunnen stoppen. Vlaanderen kent dit fenomeen niet. Bij ons treden alleen ernstige politieke partijen aan, met degelijke kandidaten en haalbare programmapunten. Ja, toch? KARIM

Seks, seksualiteit en strafrecht

In hun maandelijkse video over justitie en strafrecht spraken hoofdredacteur Stijn Derudder en jurist Roan Asselman deze keer over seksualiteit en strafrecht. Eerder kwam bijvoorbeeld al uitvoerig het nieuwe Strafwetboek aan bod. Ze bekijken in welke gevallen seks en seksualiteit gecriminaliseerd worden, of er een verschil is met vroeger, of kinderen voldoende beschermd worden en of misdrijven in verband met seks en seksualiteit voldoende bestraft worden.

Vandaag beschermt de Belgische staat tegen dwang en de uitoefening van macht. “Het woord ‘toestemming’ staat centraal in het Belgische strafrecht”, zegt Asselman daarover. “Als je toestemt kan quasi alles, indien niet kan niets. Het gevolg is dat als toestemming het ultieme element is van een rechtssysteem, men daarvan ook de gevolgen moet dragen. Toestemming is immers niet altijd eenvoudig vast te stellen.” In juridische context is het vaak erg moeilijk om na te gaan of de betrokken partijen ingestemd hadden met de seksuele handelingen in kwestie en daar op geen enkel moment op zijn teruggekomen. Het gemeenschappelijk goed

In het verleden legde het rechtssysteem niet enkel de nadruk op de bescherming van het individu, maar ook op dat van de samenleving. Die regels zijn vandaag grotendeels verdwenen. “Er is een periode geweest, en die is nog niet volledig afgesloten, dat het seksueel strafrecht ook ten dienste stond van een ruimer idee van de samenleving. Dat er bepaalde gedragingen waren die als wenselijk werden gezien voor het gemeenschappelijk goed”, aldus Asselman. Denk hierbij bijvoorbeeld aan het verbod op polygamie. “Dat

Vandaag ziet men dat rollenpatroon en het concept van binariteit als iets archaïsch

heeft natuurlijk veel te maken met het feit dat wij er nog steeds in belangrijke mate van overtuigd zijn dat een tweepersoonshuwelijk superieur is voor de bloei van de betrokken partners, maar ook voor de bloei en ontwikkeling van de eventuele kinderen die hieruit voortkomen.” Op basis van het centrale concept van toestemming bestaat er geen argumentatie om een dergelijk verbod te handhaven. “Maar wij kiezen nog steeds om een minimum aan maatschappelijke moraal af te dwingen via het burgerlijk recht en het strafrecht”, besluit Asselman.

Pedofilie: zachte heelmeesters, stinkende wonden

Seksuele handelingen tussen instemmende personen vallen buiten het rechtssysteem. Minderjarigen kunnen vanaf de leeftijd van 16 jaar toestemming verlenen, maar ook

14-jarigen kunnen dat, op voorwaarde dat de andere betrokkene niet meer dan 3 jaar ouder is. Het strafrecht is dan ook opgesteld om jongere kinderen te beschermen, tegen bijvoorbeeld pedoseksuelen. “Ik denk dat het zeer belangrijk is dat mensen met pedoseksuele gevoelens - pedofielen - behandeld worden, ook indien ze dat niet willen. Ik ga geen straffe praat verkopen door te stellen dat zij allemaal preventief naar de gevangenis moeten worden gestuurd. Het gaat hier om mensen die ziek zijn.”

Volgens Asselman is er sprake van een zogenaamd hellend vlak betreffende pedoseksualiteit

Betreffende de gevallen waarbij die pedofielen hun gevoelens effectief in daden omzetten, is Asselman wel voorstander om hard op te treden. De jurist stelt echter vast dat er in het maatschappelijke debat een verschuiving naar meer empathie voor pedofielen plaatsvindt. Er heerst een meer tolerant sentiment, aangezien men geacht wordt compassie te hebben met zieken. “Maar dat betekent niet dat we hen met fluwelen handschoenen moeten aanpakken. In tegenstelling tot bijvoorbeeld kanker maakt pedoseksualiteit, indien het niet gecontroleerd wordt, wel slachtoffers. Dat is het grote verschil tussen die twee ziektes.” Er is hier volgens Asselman dus sprake van een zogenaamd hellend vlak. “We moeten opletten dat we in de toekomst die empathie voor mensen met pedofiele gevoelens niet omzetten in het juridische equivalent van een zachte heelmeester die stinkende wonden maakt.”

Wetgever omarmt de moderniteit

Hoewel travestie en andere afwijkende vormen van genderexpressie geen modern fenomeen zijn, is het wettelijk kader rond transgenderisme een recente ontwikkeling. “We hebben een transgenderwet gestemd in België, die de man-vrouwbinariteit nog steeds erkende, maar het wel mogelijk maakte dat mannen vrouwen ‘werden’ en omgekeerd”, verduidelijkt Asselman. Er werd wel verondersteld dat de individuen die aanspraak maakten op een officiële geslachtsverandering ook de nodige medische ingrepen

ondergingen en een psychiatrisch rapport voorlegden om die genderidentiteit te bevestigen. “Daar zijn we van afgestapt. Onze wetgevers hebben besloten dat ook zij die niet onder het mes willen gaan, wettelijk niet gehinderd mogen worden. Men heeft besloten dat het veranderen van geslacht een louter administratieve procedure moet zijn”, aldus Asselman.

Onze wetgevers hebben besloten dat ook zij die niet onder het mes willen gaan, wettelijk niet gehinderd mogen worden

Transgenderisme is met andere woorden een voorbeeld hoe het rechtssysteem evolueert van een instrument ten dienste van het gemeenschappelijk goed naar een dat het individu vooropstelt. “Omdat men toen de rollenpatronen voor mannen en vrouwen als waardevol zag”, duidde Asselman. “Mannen zijn mannen en van hen worden, zowel in een gezinscontext als in een ruimere context, bepaalde verwachtingen gesteld. Net zoals bij vrouwen.”

Men heeft besloten dat het veranderen van geslacht een louter administratieve procedure moet zijn

Vandaag ziet men dat rollenpatroon en het concept van binariteit als iets archaïsch. “’Man/vrouw/X’ is vandaag de norm en de wet faciliteert dat ook. Omdat we ervan overtuigd zijn dat het individu niet tegen zichzelf beschermd dient te worden en de samenleving er geen baat bij heeft dat de man-vrouwbinariteit gefaciliteerd wordt, laat staan afgedwongen”, vervolgde Asselman. De wetgever omarmt hiermee de moderniteit en beschouwt mensen vooral als individuen die hun eigen leven invulling moeten geven. “Dat is dan een logisch gevolg van die keuze”, besloot Asselman.

Stijn Derudder en Roan Asselman

SAMMY MAHDI

“N-VA stelt zich vaak op als een kille, neoliberale en etatistische partij die het leven van de mensen wil bepalen”

Als het van cd&v-voorzitter Sammy Mahdi afhangt, komt er na 9 juni geen heruitgave van Vivaldi. “Dat is een marketingtrucje van Bart De Wever om de kiezer het gevoel te geven dat hij het enige alternatief is.” Ook een coalitie met de PVDA is voor de christendemocraat uitgesloten. “De rode lijn die wij hanteren ten aanzien van Vlaams Belang, hanteren wij ook tegenover de communisten.”

Eind april bracht een leerling van de middelbare school VIA Tienen een Vlaamse Leeuwenvlag mee naar school om diversiteitsdag - een dag waarop alle culturen en vlaggen welkom zijn - te vieren. Dat was echter niet naar de zin van de schooldirectie, die de vlag in beslag nam omdat die provocerend zou zijn. Volgens cd&v-voorzitter Sammy Mahdi is het geen goed idee om een Vlaamse Leeuwenvlag in beslag te nemen op school. “Een verbod is absurd en leidt alleen maar tot frustraties die ik ergens wel kan begrijpen”, meent hij. Mahdi ziet wel een belangrijke rol weggelegd voor de leerkracht om de vlag te voorzien van de nodige historische duiding.

“Het is aan de leerkrachten om uit te leggen welke soorten Vlaamse Leeuwenvlaggen er bestaan, wat het verschil is tussen rode en zwarte klauwen en welke historische connotatie ermee verweven is. Maar ze beschikken niet altijd over de juiste handvaten om met ideologische discussies in het klaslokaal om te gaan.”

Zijn Vlaamse Leeuwenvlaggen ook welkom op congressen van cd&v?

“Wij zijn nu niet meteen de partij die overal met vlaggen zwaait, behalve die van cd&v. De officiële vlag van de Vlaamse Gemeenschap is die met rode elementen. Dat is degene die uitgedragen hoort te worden. Dat zullen ook wij altijd doen op de Vlaamse feestdag en om onze Vlaamse Gemeenschap te eren. Maar ik wil het gesprek gerust aangaan met iemand die toch liever voor de vlag zonder rode elementen opteert om zijn beweegredenen daartoe te kennen. Dat is ook waar het onderwijs en de samenleving voor dienen.”

Betreurt u het dat N-VA en Vlaams Belang zich de Vlaamse symbolen hebben toegeeïgend?

“Jawel. Als twaalfjarige had ik niet het gevoel dat 11 juli ‘mijn’ feestdag was, omdat zeker Vlaams Belang die een heel exclusieve invulling geeft. Mijn oproep aan de Vlaamse Beweging is om de Vlaamse identiteit inclusief in te vullen en ook mensen van wie de wortels elders liggen, mee te nemen. Figuren zoals Filip Dewinter en Tom Van Grieken,

daarentegen, koppelen het lidmaatschap van onze gemeenschap aan huidskleur. Zo’n exclusieve invulling vind ik totaal verkeerd. De Vlaamse gemeenschap en haar waarden, taal en geschiedenis zijn belangrijk. Iedereen - ongeacht zijn of haar achtergrond - moet die begrijpen en met trots kunnen uitdragen. Ikzelf heb dat lang niet durven te doen, omdat ik dacht dat iemand anders al duidelijk had gemaakt dat de Vlaamse identiteit niet voor mij was weggelegd. Vandaag vier ik elk jaar heel trots de Vlaamse feestdag. Ik sta ook meer op mijn strepen: het is niet aan iemand anders om te bepalen of ik al dan niet tot de Vlaamse gemeenschap behoor. Ik blijf wel aan iedereen duidelijk maken dat een exclusieve invulling de Vlaamse Beweging niet vooruit zal helpen, wel integendeel.”

Zou cd&v de Vlaamse symbolen niet kunnen terugwinnen door op congressen de Vlaamse Leeuw te zingen?

“In het verleden zongen wij op congressen zowel het Europese, Belgische als Vlaamse volkslied. Vandaag is dat niet meer het geval. Het is een discussie waard of dat opnieuw moet gebeuren. Ik vind het belangrijk dat burgers hun volkslied kennen.”

Moeten leerlingen dan voortaan de Vlaamse Leeuw zingen bij het begin van de schooldag?

“(Lacht) Nee, dat niet. Maar ik heb wel heel veel respect voor landen die trots zijn op hun nationale symbolen. Iemand die in België woont, zou toch een beperkte kennis moeten hebben van zowel het Europese, Belgische als Vlaamse volkslied. Daar werd in het verleden onterecht nogal meewarig over gedaan. Een volkslied is niet zomaar een liedje. Het postmodernisme bagatelliseert elke traditie die een gemeenschap bij elkaar moet houden. Dat is absurd.”

Zijn die symbolen volgens u fluïde? Kan bijvoorbeeld de hoofddoek op termijn deel uitmaken van de Vlaamse identiteit?

“Cultuur ondergaat per definitie een organische evolutie. Een goede conservatief gelooft niet in revolutie, ook niet op com-

munautair vlak. Vandaag heeft een kleine 10 procent van de inwoners van Vlaanderen een islamitische achtergrond. Sommigen daarvan dragen een hoofddoek. Er is geen enkele reden waarom zij geen deel zouden kunnen uitmaken van de Vlaamse gemeenschap of de Vlaamse identiteit niet zouden kunnen uitdragen. Gemeenschappen evolueren, maar het is aan ons om erover te waken dat die evolutie niet te snel gaat en dat we onze basiswaarden onderweg niet verliezen.”

Vlaams Belang verwijt de Vlaamse regering dat ze via subsidies aan çavaria de genderkoek in het onderwijs heeft geïntroduceerd. Vorige zomer protesteerden conservatieve moslims dan weer tegen de goedkeuring van het EVRASdecreet. Hoe kijkt u naar de al dan niet vermeende aanwezigheid van de gederideologie in het onderwijs?

“Ik vind dat een heel moeilijke discussie, omdat beide kampen ze op flessen trekken. Het is belangrijk dat een leerkracht weet hoe hij of zij met moeilijke onderwerpen in de klas kan omgaan. Als een jonge leerling een vraag stelt over zijn geaardheid, migratie of discriminatie, is het nuttig dat een leerkracht over de nodige handvaten beschikt om ze te beantwoorden. Maar dat betekent niet dat je kinderen moet overladen met allerlei concepten die ze op jonge leeftijd moeilijk kunnen begrijpen. Voor alles in het leven bestaat er een gepaste leeftijd.”

Bent u een voorstander van puberteitsremmers?

“Als iemand heel duidelijk aanvoelt dat hij of zij in het verkeerde lichaam is geboren, kunnen puberiteitsremmers nuttig zijn om een toekomstige transitie te vergemakkelijken. Er zijn dus situaties waarin puberiteitsremmers noodzakelijk zijn. Als christendemocraat vind ik het bijzonder jammer dat elke nuance in dat debat zoek is, aangezien het gaat over een absolute minderheid van de kinderen. Maar die minderheid moeten we ook zien te helpen.

Ik ken ouders van wie de kinderen geboren zijn in het verkeerde lichaam. We mogen het leven van die kinderen niet tot een hel

maken en moeten ervoor zorgen dat ze zich goed in hun vel voelen. Maar nogmaals: dat bekent niet dat we kinderen vanaf het eerste kleuterklasje moeten overspoelen met theorieën over hun geaardheid, zoals bepaalde wokebewegingen willen. Ik denk dat geen enkele ouder een probleem heeft met instrumenten die leerkrachten in staat stellen om moeilijke vragen te beantwoorden.”

Is het niet de taak van de ouders om die vragen te beantwoorden?

“Zeker wel. Maar ik zou het problematisch vinden als een leerkracht moeilijke vragen over pakweg migratie of seksualiteit uit de weg gaat. Als leerlingen zich zorgen maken over migratie of de vermeende ‘omvolking’ van Vlaanderen, moeten de leerkracht en andere leerlingen met hen in debat gaan. Als leerkrachten het gevoel hebben dat ze een dergelijk debat niet in goede banen kunnen leiden, moet het beleid handvaten aanreiken. Finaal hebben ouders natuurlijk de verantwoordelijkheid om hun kinderen bepaalde waarden mee te geven en met hen in gesprek te gaan over moeilijke onderwerpen. De neutrale samenleving of de neutrale school bestaat niet. Het is dus logisch dat op school gekleurde debatten plaatsvinden.”

Laat ons overgaan naar de politieke actualiteit. Zou u nog steeds een rood bordje in de lucht steken als men u vraagt of u een heruitgave van Vivaldi ziet zitten?

“Ja, natuurlijk. Er komt geen heruitgave van Vivaldi. Dat is een marketingtrucje van Bart De Wever om de kiezer het gevoel te geven dat hij het enige alternatief is. Nochtans zijn het net Paul Magnette en De Wever die al 15 jaar voor stilstand zorgen. Ze spelen voortdurend spelletjes, maar finaal gebeurt er heel weinig.”

“Op basis van de electorale realiteit begrijp ik niet goed waarom De Wever na 9 juni alleen met Magnette wil onderhandelen. MR is in de peilingen de grootste partij in Franstalig België. Les Engagés, die zich openlijk centrumrechts positioneren, zijn de grootste stijgers. Als de Vlaming kan kiezen welke Franstalige partijvoorzitter De

ER IS GEEN ENKELE

REDEN WAAROM

VROUWEN DIE

EEN HOOFDDOEK

DRAGEN DE VLAAMSE

IDENTITEIT NIET

ZOUDEN KUNNEN

UITDRAGEN

Wever na de verkiezingen als eerste opbelt, zal dat niet Magnette zijn. De Wever gaat er ten onrechte van uit dat de andere Vlaamse partijen na de verkiezingen braaf naar hem zullen luisteren. Ik kan met hem door één deur, maar N-VA stelt zich vaak op als een kille, neoliberale en etatistische partij die het leven van de mensen wil bepalen.”

Is het kil om aan de kiezer duidelijk te maken dat er in de volgende legislatuur vooral bespaard zal moeten worden?

“De N-VA heeft deze campagne de mond vol van de begroting. Maar de laatste regering die stappen heeft gezet naar een goede begroting, stond onder leiding van Elio Di Rupo (PS, red.). Hij is tot op vandaag de premier die de beste resultaten kan voorleggen sinds Jean-Luc Dehaene. De Zweedse regering heeft op budgettair vlak geen goed werk geleverd. Johan Van Overtveldt (N-VA’er en toenmalig minister van Financiën, red.) heeft, met een taxshift en een verlaging van de vennootschapsbelasting die niet gedekt waren, een extra gat in de begroting geslagen.”

Er komt geen heruitgave van Vivaldi

“We moeten als een goede huisvader met onze middelen omgaan en het begrotingstekort wegwerken. Maar tegelijkertijd moeten we de mensen beschermen. Ik ben heel trots dat wij de afgelopen jaren de automatische loonindexering hebben beschermd. N-VA, daarentegen, vaart op economisch vlak een liberale koers. Wij vinden dat de overheid wél moet tussenkomen om de koopkracht van de mensen te beschermen. De markt is allesbehalve perfect. Als je alleen de markt laat werken, kom je in een heel kille neoliberale samenleving terecht waarin enkel produceren en consumeren centraal staan. Wie niet in het systeem past, zoals ouderen, kinderen of zieken, wordt botweg aan de kant geschoven. Daar horen christendemocraten zich tegen te verzetten. Cd&v is conservatief op sociaal-cultureel vlak, maar op sociaaleconomisch vlak zijn wij de eersten om op de barricaden te staan voor de koopkracht en de zorg van de mensen.”

kiezer trekken, zoals Guy Verhofstadt met zijn ‘Burgermanifest’, daar electoraal voor worden beloond. De V-partijen zijn vandaag de grootste in de peilingen. Toch kiest cd&v ervoor om de communautaire trom niet te roeren. Waarom niet?

“(Verrast) Doet N-VA het goed in de peilingen? Die partij gaat er dramatisch op achteruit. Ze slaagt er wel goed in om te doen alsof dat niet zo is. In 2019 heb ik voor het eerst in de geschiedenis van de Belgische politiek een partijvoorzitter die 5 procent had verloren vol trots horen verkondigen dat zijn partij de verkiezingen had gewonnen. Qua alternatieve waarheid kan dat tellen.”

Zou u niet tekenen voor een verkiezingsresultaat van 20 procent?

“Als ik op een resultaat van 25 of 30 procent 5 procentpunten zou verliezen, zou ik niet tevreden zijn. Toen cd&v nog 30 procent haalde - die tijden hebben ook nog bestaan -, zou onze partijvoorzitter na een verlies van 5 procentpunten de achterban niet vol trots hebben toegesproken.”

“Los daarvan moet je trots zijn op je Vlaamse identiteit en die ook uitdragen. Daarom bevat ons verkiezingsprogramma enkele communautaire voorstellen. Wij willen onder meer het arbeidsmarktbeleid en de gezondheidszorg verder regionaliseren. Daarnaast pleiten wij voor hogere taalvereisten voor nieuwkomers en een verplicht nationaliteitsexamen. De Vlaamse identiteit moet omarmd worden, zolang ze maar inclusief is.”

Alles is op papier haalbaar, ook de Vlaamse onafhankelijkheid

“Een groot deel van de Vlamingen, zeker in de Vlaamse Rand, hecht belang aan de versterking en bescherming van onze Vlaamse gemeenschap. Onze partij hecht daar ook belang aan, maar uit dat op een andere manier dan andere partijen. Ik spuw immers niet op de identiteit van anderen. De Franstalige gemeenschap heeft ook haar schoonheden. Je hoeft niet steeds te zeggen dat ‘alle Walen lui zijn’. Je kan perfect je eigen identiteit uitdragen zonder een andere gemeenschap te beschimpen.”

Uit een recente peiling van HLN blijkt dat 40,2 procent van de Vlamingen voor onafhankelijkheid is. 46,7 procent gaf aan voorstander te zijn van een vergaande vorm van confederalisme. Ook 41,3 procent van uw eigen kiezers wil vergaande Vlaamse autonomie. Wordt de kloof tussen de partijtop van cd&v en de achterban niet ongemakkelijk?

“Welke kloof? De mening van de partijtop is dat we wel degelijk verdere stappen moeten zetten richting Vlaamse autonomie. Mensen van wie de voorkeur in de richting van Vlaamse onafhankelijkheid neigt, willen vooral het signaal geven dat ze een verdere versterking van de regio’s wensen. Dat ligt volledig in lijn met wat onze partij wil. Wij willen Vlaanderen versterken. Je kan de vraag ook op andere manieren formule-

ren. Ik ben benieuwd wat het antwoord zou zijn geweest op de vraag of men de NMBS wil opsplitsen in een Vlaams en een Waals spoorbedrijf. Ook als het gaat over een splitsing van de politie en justitie, denk ik dat de resultaten een andere richting zouden uitgaan.”

Uit een studie die Vlaams minister van Justitie Zuhal Demir (N-VA) had besteld bij de KU Leuven, bleek vorig jaar nochtans dat een regionalisering van Justitie technisch mogelijk is. Maar volgens u is die dus niet wenselijk?

“Alles is op papier haalbaar, ook de Vlaamse onafhankelijkheid. De praktijk is een ander paar mouwen. De vraag is ook wat wenselijk is voor de Vlaming. Wat ons betreft, zijn er een aantal Vlaamse departementen die versterkt moeten worden om de communautaire spanningen weg te nemen. Uit onderzoek blijkt ook dat we daarin geslaagd zijn: dankzij de staatshervormingen zijn de communautaire spanningen afgenomen. In een goed huwelijk moet je elkaar de ruimte geven om jezelf te zijn. Willen de Walen een aantal dingen anders doen? Doe maar, ‘be my guest’. Maar pleiten voor de volledige onafhankelijkheid van Vlaanderen? Ik geloof dat het draagvlak kleiner is dan wat de peiling van HLN doet uitschijnen. Dat neigt naar een sterker Vlaanderen, veeleer dan naar een volledige splitsing van België.”

Als lijsttrekker neemt u het in VlaamsBrabant op tegen Britt Huybrechts van Vlaams Belang. Zij had het recent over “stoute Mohamedjes” om het toenemende onveiligheidsgevoel aan te kaarten. Zijn zulke uitspraken de reden waarom Vlaams Belang voor u geen partij zoals alle andere is? Of is er in Brussel inderdaad een veiligheidsprobleem?

“Waarom kan ze dan niet gewoon dat laatste zeggen? Ik kan perfect zeggen dat er een groot onveiligheidsgevoel heerst op sommige plaatsen in Brussel. In bepaalde wijken wonen jongeren met een migratieachtergrond die weinig respect hebben voor de politie. Zeker in Brussel hebben we de lat op het vlak van integratie veel te laag gelegd, waardoor onze regels niet worden gerespecteerd. Je kan dat perfect op die manier verwoorden. Je kan dat ook heel plat doen door het over ‘stoute Mohamedjes’ en ‘brave Johannes’ te hebben. Dat is bovendien factueel onjuist. Ik ken ook ‘stoute Filips’ en ‘stoute Sams’.”

Wonen die toevallig in Antwerpen?

“(Lacht) Daar mag iedereen zijn eigen invulling aan geven. Je mag man en paard noemen, maar doe dat dan op een manier die een conservatief zou sieren. Een conservatief hoort zich te allen tijde netjes te gedragen. Een conservatief is per definitie moraliserend, dus iemand die zich onkies gedraagt, zou in principe een tik op de vingers moeten krijgen van een conservatief. Ik merk dat dat principe in sommige conservatieve kringen verwatert. Vroeger waren conservatieven nette en correcte personen die er een kunst van maakten om kritische opmerkingen op een vernuftige manier te formuleren. De evolutie naar boertige communicatie vind ik zeer kwalijk.”

Is dat iets wat u Bart De Wever verwijt?

“Absoluut. Een echte conservatief zegt niet dat Kris Peeters moet doodbloeden in een bad. Het interesseert me niet dat hij daarmee verwees naar een Romeinse keizer. Dat is ook slechts één van vele ongepaste uitspraken. Vijf jaar geleden noemde hij Tom Van Grieken op televisie een ‘paljas’. Er zijn voldoende meningsverschillen tussen mij en Tom Van Grieken, maar ik hoef hem daarom nog geen paljas te noemen. Schelden is nogal vreemd en contraproductief. Dat is tof op de speelplaats als je twaalf jaar oud bent, maar voor dergelijk gedrag krijg je in principe een tik op de vingers van je ouders. We zijn volwassen mensen en horen ons ook zo te gedragen. Politici horen in principe een voorbeeld te zijn voor de samenleving. Je mag man en paard noemen, maar daarom hoef je er nog geen karikatuur van te maken.”

Is PVDA voor u een partij zoals alle andere?

“Nee. Ik ben blij dat u die vraag stelt. Vooruit en Groen zijn medeplichtig aan de normalisering van het communisme.”

Zal u na 9 juni opnieuw samenwerken met partijen die op eender welk niveau met PVDA besturen?

“Ik heb begrepen dat Vooruit op lokaal niveau niet meer zal samenwerken met PVDA. Voor Groen, daarentegen, is een dergelijke samenwerking niet uitgesloten. Ik heb al een paar keer duidelijk gemaakt dat ik het absoluut onaanvaardbaar vind dat zij het communisme normaliseren. Ik vind het ook heel vreemd dat er in de media de afgelopen jaren weinig ophef was over de coalitie tussen Groen, Vooruit en PVDA in Borgerhout. Ook in Zelzate bestuurt Vooruit met PVDA. Mocht een partij op lokaal niveau een coalitie met Vlaams Belang vormen, dan zouden er maandenlang opiniestukken verschijnen en debatten worden georganiseerd. De rode lijn die wij hanteren ten aanzien van Vlaams Belang, hanteren wij ook tegenover de communisten.”

Dus ook lokale afdelingen van cd&v die het in hun hoofd zouden halen om met de PVDA te besturen, mogen hun lidkaart opsturen?

“Klopt, dat is de partijlijn. Afdelingen die dat toch zouden doen, kunnen geen lid blijven van cd&v. Wij besturen niet met de extremen, omdat die op een sluipende manier onze samenleving onderuithalen. Ik maak me ook zorgen over de ideologie die schuilgaat achter Vlaams Belang.”

“Het is dus niet door pakweg Filip Dewinter dat we niet met Vlaams Belang willen besturen. Voor mij is het probleem veel fundamenteler dan één persoon. Het fascisme is, net als het communisme, een kwalijke ideologie die miljoenen drama’s op haar kerfstok heeft en tot op de dag van vandaag heel wat menselijk leed veroorzaakt.”

Vlaams Belang is volgens u dus een fascistische en geen nationalistische partij?

“Ik heb op een congres van Vlaams Belang gehoord dat de partij trots achter ‘founding father’ Karel Dillen blijft staan. Die man heeft ooit gezegd dat hij trots is om ‘fascist’ te worden genoemd. Ik betwijfel of dat iets is waarvan je heel enthousiast hoort te worden. Vlaams Belang is een Vlaams-nationalistische en extreemrechtse partij. Of het ook een fascistische partij is, moet ze voor zichzelf uitmaken. Ik vind het in ieder geval apart dat de partij Karel Dillen op het schild blijft hijsen. Daarmee geeft Vlaams Belang zelf een duidelijk signaal over hoe het naar de dingen kijkt.”

“Het VNZ ijvert voor de overdracht van de ziekte- en invaliditeitsverzekering naar Vlaanderen. Indien je daaraan met de daad wil meewerken, word dan lid van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds.” Eric Ponette, bestuurslid van het Vlaams Artsenverbond (VAV) en het Aktiekomitee voor een Vlaamse Sociale Zekerheid (AK-VSZ)

ANTON SCHELFAUT

Voor een Vlaamse sociale zekerheid!

Anton Schelfaut in gesprek met Sammy Mahdi in onze studio

Toch verkiezingsfraude bij de verkiezingen in 2020?

Het algemeen aanvaarde verdict is dat de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2020 heel correct zijn verlopen. De basis daarvoor is onder andere een gebrek aan historisch bewijs dat er in de VS ooit significante verkiezingsfraude zou hebben plaatsgevonden, en dat er geen bewijs is van fraude in 2020. Alle rechtszaken, aangespannen door Trump en zijn supporters, zijn bijvoorbeeld op niets uitgedraaid.

Toch blijft de verdenking van fraude hardnekkig hangen. Een groeiende meerderheid van Republikeinen vertrouwt de verkiezingsuitslag niet, terwijl er ook aan Democratische kant een zekere twijfel heerst (hoewel om andere redenen, voornamelijk uit vrees voor buitenlandse inmenging, bijvoorbeeld door Rusland). Dat een overgrote meerderheid van de aangespannen rechtszaken zonder inhoudelijk oordeel zijn afgewezen door verschillende rechters, wordt dan vaak vergeten. Stemmachines

Een reeks onthullingen lijkt op zijn minst te laten zien dat fraude toch mogelijk was of inderdaad heeft plaatsgevonden. Zo hadden verschillende verkiezingsfunctionarissen en werknemers van de bedrijven die de verkiezingsapparatuur beheren (soms zelfs onder ede) verklaard dat de stem- en telmachines geen internetverbinding hadden. Dat moest de kiezers geruststellen dat fraude niet mogelijk was.

E-mails van Dominion (één van die verkiezingsbedrijven) bewezen echter dat het bedrijf gelogen had over de mogelijkheid op internetverbinding en dat werknemers, vanuit hun kantoor in Servië, toegang hadden tot Dominion-machines in Michigan en daar in een test stemmen hadden uitgebracht/aangepast.

Walter Daugherity, professor computerwetenschappen, zegt dat nog geen enkele onafhankelijke expert de broncode van de stemmachines heeft kunnen onderzoeken. In onderzoek op basis van de gearchiveerde stemmen vond hij bewijs van ‘PID-controller algoritmes’ die op een voorspelbare manier kandidaten selecteren. Daarnaast vond hij bewijs dat in Arizona 35.000 stemmen waren toegevoegd aan de stemtotalen voor Democratische kandidaten, uitgespreid in schijven van 1.000 stemmen om detectie te bemoeilijken.

Peiling als aanwijzing fraude

Naast groeiend bewijs van feitelijke gevallen van fraude en andere onrechtmatigheden is er ook groeiend indirect bewijs. Justin Haskins, van de conservatieve denktank Heartland Institute, had eind vorig jaar samen met Rasmussen Reports een peiling georganiseerd. De peiling ondervroeg waarschijnlijke kiezers die in 2020 al dan niet via de post een stem hadden uitgebracht aan de hand van een reeks vragen over bepaalde frauduleuze activiteiten. Ze vertelden er niet bij dat dergelijke handelingen in feite fraude waren.

Zo was een vraag:

VERENIGD KONINKRIJK

Britse

Conservatieven grote verliezers bij lokale verkiezingen

De malaise onder de Britse Conservatieven is compleet nu de partij opnieuw een nederlaag lijdt bij de lokale verkiezingen. Terwijl de verkiezingsresultaten aan het binnensijpelen waren, werd al snel duidelijk dat de belangrijkste oppositiepartij, de Labour Party, als winnaar uit de bus ging komen. Dat resultaat verhoogt de druk op premier Rishi Sunak nog verder, nu de ‘general elections’ naderen. Als die trend zich doorzet, zal de Labour Party na 14 jaar weer aan het roer van het Verenigd Koninkrijk staan.

Afgelopen donderdag brachten Britse kiezers hun stem uit voor meer dan 2.000 zetels in lokale besturen. Er vonden ook een aantal burgemeestersverkiezingen plaats, waaronder in de hoofdstad Londen. Voorlopig ziet het ernaar uit dat de Conservatieven maar liefst de helft van hun zetels zullen verliezen. Een enorme nederlaag, met andere woorden.

Tot 20 procent achter Labour

Heel wat Engelse steden hebben bij de laatste verkiezingen op de Conservatieve Partij gestemd, in de hoop dat de Brexit meer wel-

vaart zou brengen. Nu de partij haar beloften niet nakomt en het in Engeland in veel gebieden van kwaad naar erger gaat, zeggen steeds meer kiezers hun vertrouwen in de partij van premier Sunak op. Labour behaalde grote overwinningen in tal van grotere en kleinere steden, waaronder Blackpool, Redditch, Thurrock en Hartlepool. Het lijkt nu al zeker dat de uitslag van de lokale verkiezingen een slecht voorteken is voor de komende nationale verkiezingen. In de meeste opiniepeilingen liggen de Conservatieven maar liefst 20 procent achter op de Labour Party. Daarmee lijkt het nu al zeker dat Engeland opnieuw een linkse regering krijgt, tenzij premier Sunak alsnog een wit konijn uit zijn hoed tovert.

Rwandadeal

Dat konijn zou in de vorm van hogere defensie-uitgaven en de onlangs goedgekeurde Rwandadeal moeten komen. Met een strengere aanpak van illegale migratie hoopte Sunak nog snel nieuwe kiezers te ronselen. Opeenvolgende conservatieve regeringen zijn er echter niet in geslaagd om deze beloften waar te maken, en hoewel werd beloofd dat de migratie na de Brexit zou afnemen, zijn de aantallen exponentieel gestegen. De poging van Sunak is bijgevolg ‘too little, too late’. Maar of een linkse regering er wel in zal slagen om Groot-Brittannië uit het slop te trekken, is dan weer een heel andere vraag.

“Heeft u tijdens de verkiezingen van 2020 via de post een stem uitbracht in een staat waarvan u niet langer een permanente inwoner bent?” In nagenoeg alle staten in de VS is dat een strafbaar feit, maar een verbijsterende 17 procent van de ondervraagde kiezers beantwoordde die vraag bevestigend. Daarnaast gaf 17 procent aan een stembiljet voor iemand anders te hebben ondertekend, met of zonder diens medeweten; ook strafbaar. In een verkiezing waar bijna de helft van alle stemmen via de post waren opgestuurd (68 miljoen, op een totaal van 159 miljoen stemmen), gaat dat gemakkelijk over meer dan 13 miljoen stemmen die mogelijk onrechtmatig waren uitgebracht. Dat is echter maar het topje van de ijsberg. 8 procent van alle respondenten gaf aan dat iemand hen een betaling of beloning had aangeboden in ruil voor hun stem. Voor andere vragen vertelde 10 tot 11 procent dat ze van familie, vrienden of collega’s gehoord hadden dat ze via de post in een andere staat gestemd hadden of dat ze het stembiljet van iemand anders hadden ingevuld en ondertekend. Het gaat hier om miljoenen stemmen, terwijl de marge tussen Biden en Trump in verschillende staten rond de 10.000 stemmen lag: een flinterdunne meerderheid. Niet al die gevallen zijn frauduleus, uiteraard, maar op zijn minst onrechtmatig. Dat was mogelijk gemaakt door veel te soepele regels die de deur wagenwijd openzetten voor mogelijke echte fraude.

Laksheid, of doelbewust?

Onder die ‘veel te soepele regels’ vallen bijvoorbeeld het afschaffen van de verplichting om de handtekening op het stembiljet te controleren met de handtekening op de inschrijving voor de verkiezingen en om te verzekeren dat de persoon in wiens naam de stem werd uitbracht ook daadwerkelijk die persoon was. Of de weigering in vele staten om de lijsten met kiezers op transparante manier te onderhouden. In die staten zijn er tot soms miljoenen extra kiezers die niet bestaan, overleden zijn of naar andere staten verhuisd zijn, maar toch nog op de officiele kiezerslijst blijven, en dus een stembiljet opgestuurd kunnen krijgen. Als men dan in naam van zo’n ‘extra kiezer’ een stem uitbrengt, kan dergelijke fraude niet via een gewone hertelling gevonden worden. Het lijkt steeds duidelijker dat de presidentsverkiezingen van 2020 toch niet zo vlekkeloos zijn verlopen. De aanstelling van Laura Trump, schoondochter van de voormalige president, als medevoorzitter van de Republikeinse partij, is een belangrijk signaal. Een van de hoofdpunten van haar programma is immers ‘verkiezingsintegriteit’ en dat belooft dat het onderwerp van fraude terug volop in het nieuws zal komen in de aanloop naar de verkiezingen in november van dit jaar.

ZUID-AFRIKA Afrikaners roeren zich

Op 29 april werd in het Voortrekkermonument in Pretoria officieel de zogeheten ‘Afrikaner Verklaring’ bekendgemaakt. Concreet willen de initiatiefnemers met de ANC-regering een cultuurverdrag afsluiten.

Dat verdrag, het werk van Flip Buys en dr. Theunis Eloff, is de eerste gemeenschappelijke verklaring van dien aard sinds 1994 en zou zo’n 2 miljoen mensen vertegenwoordigen. Het gaat immers uit van de twee belangrijkste strekkingen binnen het Afrikanerdom. Flip Buys is de voorzitter van de Solidariteit Beweging die pleit voor een soort confederaal systeem in Zuid-Afrika. Haar voorganger, de blanke Mijnwerkersunie, verzette zich indertijd tegen het overdragen van de macht aan het ANC.

Eloff, die betrokken was bij de onderhandelingen over die machtswisseling, was daarentegen een ‘verligte’ Afrikaner en pleitte voor dialoog. Volgens de initiatiefnemers werd de Verklaring in de hand gewerkt door de toenemend vijandige houding van de ANC-regering tegenover de minderheden. Ze verwijzen daarbij naar ‘swart bemagtiging’, de aanvallen op het Afrikaans en het aanhoudend verantwoordelijk houden van de apartheiden dus van de blanke bevolking - voor al wat

er verkeerd loopt in het land. Tevens zijn de contacten tussen regering en Afrikaanssprekenden eerder confronterend van aard. Ze gebeuren enkel via de media of het gerecht. Toch gebruiken de ondertekenaars voorzichtige taal. De Verklaring pleit in geen geval voor segregatie. Er wordt op gewezen dat de Afrikaners deel uitmaken van Zuid-Afrika en ze het land mee willen opbouwen. In een der twaalf kernpunten wordt wel aangestipt dat culturele vrijheid niet zonder grondgebied kan, al zou hiermee geen volksstaat, maar een soort ‘culturele zones’ bedoeld worden. Kritiek

Maar dr. Piet Croucamp (politicoloog universiteit Noordwes) stelt zich de vraag wie er als Afrikaner zal worden beschouwd en hoe men tegenover de niet-blanken die ook Afrikaans praten zal staan. Zo sluit de Verklaring de Afrikaanstalige ‘bruinmense’ (vroeger: kleurlingen) niet uit, maar omschrijft men de Afrikaners tegelijk wel als een volk en niet gewoon als een taal- of rasgroep. Hoe dan ook, volgens Croucamp is de Verklaring belangrijk voor conservatieve Afrikaners, maar zullen de anderen weinig geïnteresseerd zijn. Terwijl de de Verklaring intussen bijval kreeg van de Democratische Alliantie, de voornaamste oppositiepartij in het land, en van het rechts-conservatieve Vrijheidsfront Plus, was de ANC-regering weinig onder de indruk. Volgens een woordvoerder was zo’n cultuurverdrag overbodig. De grondwet beschermt immers in voldoende mate de cultuurrechten, zei hij. De regeringspartij blijft halsstarrig bij haar visie van een strakke unitaire staat zweren. Autonomie-opties worden steeds als een terugkeer naar apartheid afgedaan. Vraag is of die strakke houding ook niet met de oorspronkelijke communistische instelling van de beweging te maken heeft.

WIM VANRAES

Theuns Eloff (links) en Flip Buys (rechts)

DIPLOMATIEKE VALIES

Onafwendbaar diplomatiek momentum voor Israël

Vanaf dag één wist Israël dat het over een beperkt tijdbestek beschikte om zijn operatie in Gaza uit te voeren. Vandaag lijkt een limiet te zijn bereikt. Op diverse niveaus en via dito kanalen wordt de diplomatieke druk loodzwaar. Ook vanuit Washington, de hoeksteen van de Israëlische slagkracht. Is het moment rijp voor een diplomatieke oplossing?

Het is een demarche die in de rij past: op één mei kondigde de Colombiaanse president Gustavo Petro aan dat zijn land de diplomatieke banden met Israël zou opzeggen, een land dat hij als “genocidaal” omschreef. Eerder namen Bolivia en Belize een gelijkaardige beslissing.

De virulente reactie vanuit Latijns-Amerika is zonder meer een interessante vaststelling

In februari zorgde de Braziliaanse president Da Silva dan weer voor een diplomatieke crisis door het Israëlische optreden in Gaza in verband te brengen met, jawel, de obligate Holocaust. Daarvoor klonk er nog kritiek op Israël vanuit Cuba. ‘In fine’: het eiland was samen met Nicaragua en Venezuela het enige niet-moslimland dat de Arabische agressie vanuit Gaza in oktober vorig jaar niét veroordeelde. O ja, nog eentje: ook Noord-Korea zit in dezelfde club.

Bondgenoot Argentinië

De virulente reactie vanuit Latijns-Amerika is zonder meer een interessante vaststelling. Keren we even terug naar Colombia: dat land zou binnen haar bevolking een Palestijnse gemeenschap van zo’n 120.000 zielen huisvesten. In Chili zou die zelfs de kaap van 500.000 bereiken. ‘Pour la petite histoire’: Nayib Bukele, president van El Salvador sinds 2019, heeft Palestijnse roots. Ongeveer een eeuw geleden emigreerden zijn (christelijke) grootouders vanuit Bethlehem richting de nieuwe wereld. Zijn vader bekeerde zich in 1980 trouwens tot de islam, waarna hij wat moskeeën liet bouwen, maar die stamboom is een ander verhaal. Een ander voorbeeld ‘a contrario’: Argentinië, een land dat zich onmiddellijk aan de zijde van Israël schaarde, maar dan ook

DUITSLAND

een aanzienlijke Joodse bevolking huisvest. Wellicht dat de export richting de Joodse staat, die in de periode 2020-2022 met 47 procent steeg, niet geheel vreemd is aan die positionering.

Diplomatiek diafragma

De beoordeling van de oorlog in Gaza doorheen een diplomatiek diafragma kent verschillende echelons. Het virulente Latijns-Amerika is er een van. Een andere is de wijze waarop men via het Internationaal Strafhof procedures tegen Israël instelt. Traditioneel beschikt Tel Aviv over een stevig juridisch harnas, maar ook dat kent zijn grenzen. Het risico bestaat dat dat uitmondt in aanhoudingsman-

Traditioneel beschikt Tel Aviv over een stevig juridisch harnas, maar ook dat kent zijn grenzen

daten voor tientallen ‘prominenten’. Het Hof moet de geviseerden ook niet persoonlijk op de hoogte brengen van dergelijke mandaten, wat tot enkele erg vervelende situaties kan leiden. 120 landen onderschrijven het verdrag dat aan de basis van het Hof ligt. Wat - in theorie - betekent dat ze alle de verplichting hebben die beslissingen uit te voeren.

Houding Turkije

Brussel

Mogelijk zijn dat stuk voor stuk elementen die ertoe zullen bijdragen dat het recente initiatief om een diplomatieke uitweg te vinden voor het conflict, slaagkansen krijgt. Wellicht worden we de komende weken nog getrakteerd op een potpourri van gijzelaars, staakt-het-vuren, perimeters en afbakeningen. Het zal Israël dwingen om zich anders te positioneren - daar twijfelt niemand aan -, maar elke tijdswinst stelt hen ook in staat de feitelijke situatie te beïnvloeden. Want er is wel degelijk een rode draad.

“Ik heb mij nog nooit zo alleen en vervreemd in eigen land gevoeld”

Op 79-jarige leeftijd is de voormalige Saksische minister van Justitie, Steffen Heitmann, overleden. De man, geboren in Dresden, werd nog tijdens de DDR-tijd juridisch raadgever van een groep dissidenten in de Oost-Duitse stad Dresden, de ‘Gruppe der 20’. Na de hereniging van Oost- en West-Duitsland werkte hij actief mee aan de uitbouw van Justitie in de nieuwe deelstaat Saksen. Tussen 1990 en 2000 was hij er ook de minister van Justitie (voor CDU).

In opvolging van de christendemocratische Duitse Bondspresident Richard von Weizsäcker was CDU/CSU in 1993 op zoek naar een kandidaat voor het presidentschap. Bepaalde christendemocraten wezen Helmut Kohl op de figuur van Steffen Heitmann. Heitmann had theologie gestudeerd, had geweigerd te dienen bij de NVA (Nationale Volksarmee) en was als christen belangrijk bij de burgerrechtenbeweging in Dresden. Het ideale profiel dus. Maar men had er geen rekening mee gehouden dat Heitmann ook conservatief was en van zijn overtuiging geen moordkuil maakte.

Afgeblokte debatten

Na een interview in de Süddeutsche Zeitung (op 18 september 1993) barstte de bom van haat ter linkerzijde. In het interview had Steffen Heitmann het aangedurfd het politiek correcte denken en de taboes ter linkerzijde aan te kaarten. “Daaronder bijvoorbeeld het thema van de vreemdelingen. Maar ook het thema van het verleden van Duitsland, het naziverleden. Of het thema van de vrouw. Al die debatten worden afgeblokt.” Een peiling van het bekende Allensbach-instituut onmiddellijk volgend op het interview, gaf aan dat een meerderheid van de Duitsers achter zijn stellingen stond. Steffen Heitmann trok zijn kandidatuur in na een mediastorm in ongeveer alle linkse en centrumbladen, zoals Stern, Die Zeit, Der Spiegel,

en op de televisiezenders. In de ARD-satire-uitzending Nachschlag richtte men zich bijvoorbeeld tot zijn moeder met de vraag waarom ze geen abortus had gepleegd (Steffen Heitmann was tegen abortus).

Open brief aan Merkel

Ten tijde van de deelstaatverkiezingen in 2009 was hij geen kandidaat meer voor CDU. In 2015 verliet Heitmann de partij omwille van haar migratiepolitiek. Hij schreef een Open

Brief aan bondskanselier Angela Merkel en stelde haar daarin verantwoordelijk voor de “ongecontroleerde vluchtelingenstroom” naar Duitsland. Hij eindigde zijn brief: “Ik heb mij nog nooit - ook niet in de DDR - zo alleen en zo vreemd gevoeld in eigen land.”

PIET VAN NIEUWVLIET

Volgens ramingen duurt het tot 2040 om Gaza min of meer terug herop te bouwen, in de veronderstelling dat materiaal en middelen aanwezig zijn. Of net niet. Horen we nog iets over de tweestatenoplossing? Ook die is volgens menig expert onmogelijk geworden, net door de feitelijke situatie die op het terrein geforceerd wordt. Laten we daar even aan denken, en - ja, nu treden we even uit de ‘scoop’ van deze rubriek - aanschouwen wat zich in de Rand rond Brussel afspeelt...

Officieel is de Turkse opstelling een manier om Israël onder druk te zetten in te stemmen met een vredesakkoord

En dan is er Turkije dat zonet verklaarde zijn handelsbetrekkingen met Israël te zullen stopzetten. De commerciële banden waren al een hele tijd behoorlijk, maar in 2022 verklaarden beide landen hun diplomatieke betrekkingen voor de volle pond te zullen herstellen (‘full diplomatic ties’). Nog maar enkele weken voor de aanvallen van 7 oktober vond in de schoot van een VN-top in New York een eerste ontmoeting tussen Erdogan en Netanyahu plaats. Maar toen barstte de storm los. Erdogan profileerde zich, noemde Hamas “een bevrijdingsgroep” en zat zelfs met de top van het clubje samen in april. Officieel heet het dat de Turkse opstelling een manier is om Israël onder druk te zetten in te stemmen met een vredesakkoord. Tegelijkertijd moet worden vastgesteld dat die houding vrij atypisch is voor Erdogan, die zelfs wanneer politieke spanningen een hoogtepunt bereiken, ervoor zorgt dat die geen repercussie hebben op de gangbare economische relaties.

Patstelling Baskenland: radicale links-nationalisten rukken op

Er heerste heel wat nervositeit over de parlementsverkiezingen in de autonome regio Baskenland. Niet enkel in Baskenland zelf, maar ook in Spanje keek men bezorgd naar de opmars van de Baskische separatisten van EH Bildu, een coalitie van vooral linkse radicale nationalisten (en ex-ETA). Op 21 april 2024 trokken ongeveer 1 miljoen Basken naar de stembus. De mainstreammedia kopten op maandag 22 april dat de nationalistische centrumpartij PNV de verkiezingen had gewonnen en aan zet bleef.

Maar is dat wel zo? In het vorige parlement haalde de PNV bijna 39 procent van de stemmen en 31 zitjes in het 75 leden tellende parlement. Ze kon er 27 zetels van behouden, met een percentage van 32,5 procent. EH Bildu veroverde 6 bijkomende zetels en bezet nu eveneens 27 zetels met een percentage van 32,4 procent. Een verschil van amper 0,1 procent en 30.000 stemmen. De socialistische partij van Baskenland (eigenlijk een filiaal van de PSOE) haalde 14 procent en beschikt over 12 zetels (een winst van 2).

De democratie heeft gewerkt in Baskenland

Voor de volledigheid geven we mee dat de centrumrechtse Spaanse partij Partido Popular in Baskenland 9,14 procent haalde en 7 zetels, en dat de rechts-radicale Spaanse partij VOX haar ene zetel (met 2,01 procent) behield. De linkse eenheidslijst van groenen en Podemos verliest alle 4 zetels en verdwijnt uit het Baskische parlement.

De democratie heeft gewerkt in Baskenland, dat zeggen althans de mainstreammedia, Spaanse en andere. In verschillende kranten wordt al geschreven dat “het meest voor de hand liggende scenario is dat PNV nu een regering vormt met de socialisten”. De socialisten mogen dan wel twee zetels hebben gewonnen, de grote overwinnaars - tot ongenoegen van de Spaanse regering allicht - blijven natuurlijk de Baskische separatisten van EH Bildu. Worden zij (opnieuw) buiten de Baskische besluitvorming gehouden?

Een coalitie met de socialisten is het meest waarschijnlijke scenario, gelet op het feit dat de gematigde nationalisten niet afkerig staan van steun voor de minderheidsregering van de socialistische eerste minister Sanchez. En voor wat, hoort wat, toch? In elk geval zal het sterke resultaat van EH Bildu de positie van Sanchez verzwakken, want PNV wordt nu aan zijn nationalistische kant onder druk gezet.

SPANJE

“Men zegt steeds dat de democratie onder druk staat in Polen en Hongarije, maar wat dan met Spanje?”

De kans is reëel dat wanneer u dit interview leest, Kris Van Dijck voor de laatste keer ‘zijn’ Vlaams Parlement heeft toegesproken. Na 29 jaar trekt de zestigjarige burgemeester van Dessel de deur van het Vlaams Parlement definitief achter zich dicht om op 9 juni een gooi te doen naar een zetel in het Europees Parlement. “Ik zou liegen als ik zeg dat mijn vertrek me niet raakt.”

In de afgelopen legislatuur was Van Dijck voorzitter van de commissie Binnenlands Bestuur, Gelijke Kansen en Inburgering. In die hoedanigheid werkte hij intensief samen met vakminister Bart Somers, en later met diens opvolgster Gwendolyn Rutten (beiden Open Vld). Maar met welke minister werkte hij nu het liefst samen? “Dat is een gevaarlijke vraag”, lacht Van Dijck. “Bart Somers was in mijn jonge jaren een van mijn kameraden uit de Volksunie. We behoorden tot dezelfde generatie Volksuniejongeren. Maar onze wegen zijn serieus uit elkaar gelopen.”

U bent niet genezen van de Vlaams-nationale ziekte, zoals Somers dat ooit gekscherend verwoordde?

“Integendeel, ik ben daar vandaag nog meer door ‘besmet’. Men doet vaak te smalend over het Vlaams-nationalisme. Een Vlaams-nationalist komt op voor zijn gemeenschap en een samenleving waarin iedereen meetelt, vertrekkende vanuit een gemeenschapsgevoel. Je hebt zowel rechten als plichten ten opzichte van je medeburgers en de samenleving. Het Vlaams-nationalisme is dus een zeer nobele ideologie. Als iemand zegt dat hij daarvan ‘genezen’ is en het pure liberalisme, dat gestoeld is op het individualisme, is gaan omarmen, dan ben ik blij dat ik ‘besmet’ ben gebleven en hoop ik dat nog lang te blijven.”

Maar nu weet ik nog steeds niet met welke minister u het beste kon samenwerken…

“Met Bart, omdat we dikwijls konden verwijzen naar het verleden. Met Gwendolyn heb ik maar een half jaar samengewerkt, maar onze band was natuurlijk anders. Ik probeer met iedereen op dezelfde respectvolle manier om te gaan. Ik denk dat alle commissieleden, over de partijgrenzen heen, dat kunnen beamen.

Wij, ‘tamme’ Vlamingen, hebben niet de mobiliserende kracht van de Catalanen en de Schotten

Ik laat iedereen op dezelfde manier aan het woord. In een democratie is dat belangrijk. Ik schiet even goed op met de mensen van Vlaams Belang als met die van de andere partijen. In een commissie hoort een respectvolle sfeer te heersen.”

Heeft u de afgelopen 29 jaar een normvervaging vastgesteld in de manier waarop parlementsleden met elkaar omgaan?

“Ik stel die inderdaad vast. Als ik zie hoe sommige debatten tegenwoordig gevoerd worden… Vooral de extreemlinkse kant gedraagt zich erg populistisch. Daar heb ik wel een probleem mee. Ze hebben geen respect voor parlementsleden die aan het woord zijn.

Ik moet dikwijls vaststellen dat diegenen die het luidst roepen over gelijkwaardigheid, het vaakst uit de bocht gaan.”

Zijn de debatten er ook inhoudelijk op achteruitgegaan?

“De mensen thuis zien vooral het wekelijkse vragenuurtje op woensdagmiddag. Dat heb ik toch wel zien evolueren. Vroeger was het vragenuurtje heel strikt. De vragen beperkten zich tot zaken van algemeen belang en mochten niet overdreven gedetailleerd zijn. Nu worden er vragen gesteld over een fietspad tussen twee willekeurige dorpen.”

Maar toch zal u het Vlaams Parlement missen?

“Ik heb bijna de helft van mijn leven dezelfde job in dezelfde instelling uitgeoefend. Als ik dan zou zeggen dat ik die niet zou missen, zou niemand me geloven. Ik behoorde tot de eerste lichting rechtstreeks verkozenen en ben de enige die 29 jaar onafgebroken op post is gebleven. Ik wil niet melig doen, maar ik denk dat ik woensdag tijdens de laatste zitting toch wel met een krop in mijn keel zal eindigen. Ik heb mijn mandaat als Vlaams Parlementslid 29 jaar met hart en ziel uitgeoefend. Ik zou liegen als ik zeg dat mijn vertrek me niet raakt.”

Was u niet liever nog een extra legislatuur in het Vlaams Parlement gebleven?

“Toen mijn voorzitter, Bart De Wever, me in november vroeg om van het Vlaams naar het Europees Parlement te verhuizen, was ik wel even geschrokken. Toch leek het me al snel boeiend om een nieuwe uitdaging aan te gaan. In mijn werkzaamheden als burgemeester en Vlaams Parlementslid ervaar ik steeds meer hoe belangrijk het Europese niveau is.”

U verhuist dus niet naar het Europees Parlement om er te gaan uitbollen?

“Nee. Er zijn in het verleden genoeg politici met naam en faam geweest die hun carrière in Europa begonnen zijn. Ik denk dan aan Eric Van Rompuy en Karel De Gucht. Voor mij is van uitbollen dus geen sprake. Ik wil met mijn expertise en kennis Vlaanderen en de Kempen op Europees niveau vertegenwoordigen. Het is van 1979 geleden dat er nog een Kempenaar, of in ieder geval een politicus die woonachtig is in de Kempen, in het Europees Parlement heeft gezeteld. Karel Van Miert heeft een indrukwekkend palmares opgebouwd als Europarlementslid en -commissaris, maar hij was verhuisd naar Beersel en kon dus niet meer als Kempenaar beschouwd worden (lacht).”

Op welke manier wil u Vlaanderen Europees op de kaart zetten?

“Toen ik als jongeling in de politiek stapte, was binnen de Volksunie de idee van het ‘Eu-

ropa van volkeren’ dominant. Schotland en Catalonië willen hun autonomie tot stand zien komen bínnen Europa. Men zegt steeds dat de democratie onder druk staat in Polen en Hongarije, maar wat dan met Spanje? De selectieve verontwaardiging is tenenkrullend.

De rechten van volkeren, zoals de Catalanen, worden geminimaliseerd.”

“Het grootste drama vind ik het onafhankelijkheidsreferendum in Schotland. De Schotten werden bang gemaakt door Brussel en de Verhofstadts van deze wereld. Als ze voor onafhankelijkheid zouden stemmen, zouden ze uit de Europese Unie worden gezet, klonk het. Ik ben ervan overtuigd dat ze daardoor hun stemgedrag hebben aangepast. De ironie wil dat Schotland door de Brexit, waar een meerderheid van de Schotten tégen heeft gestemd, alsnog uit de EU moest stappen.”

Maakt ook N-VA zich daar niet schuldig aan? Het is uw partij die Vlaamse onafhankelijkheid steeds gelijkstelt aan chaos en revolutie.

“Mijn Vlaams-nationaal hart bloedt als ik zie hoe de Schotten en de Catalanen massaal op straat komen om hun onafhankelijkheid op te eisen. Wij, ‘tamme’ Vlamingen, hebben die mobiliserende kracht niet. Ik vrees dus niet voor revolutionaire scenario’s. Ik geloof wel dat wij ons in een evolutief proces bevinden. Maar om onmiddellijk dé onafhankelijkheid uit te roepen? Ik zie de bevolking niet meestappen in dat verhaal, hoezeer ik dat ook betreur. Doet N-VA aan bangmakerij? Nee, wij zijn realistisch over hoe je een aantal zaken moet organiseren. We kunnen niet om de realiteit heen: het epicentrum van de Europese samenwerking en het NAVO-hoofdkwartier bevinden zich nu eenmaal in Brussel. We moeten daar heel voorzichtig mee omspringen.”

Is rechts Spanje vanuit een realpolitik perspectief een betere bondgenoot dan links Catalonië om tot Vlaamse onafhankelijkheid te komen?

“Het enige wat er voor mij toe doet, is het onafhankelijkheidsstreven van volkeren. Het ene volk stemt links, het andere rechts. Dat is een keuze die een gemeenschap maakt en die we moeten respecteren. De Ierse verzetsstrijder Michael Collins heeft ooit gezegd: ‘Niemand heeft het recht om een volk te zeggen wat de grenzen van zijn onafhankelijk zijn.’ Achter rechts Spanje gaan we ons karretje zeker niet hangen.”

In het Europees Parlement zit N-VA nochtans in dezelfde fractie als de uiterst rechtse Spaanse partij Vox. Hoe valt dat te rijmen met jullie steun voor de Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging?

“Ik wil daar heel duidelijk op antwoorden: wij zitten enkel op een technisch niveau in dezelfde fractie. Ons stemgedrag wordt daardoor

niet bepaald. Vox is de tegenpool van N-VA. Wij hebben daar inhoudelijk níks mee. Maar als je niet tot een fractie behoort, heb je in het Europees Parlement weinig slagkracht. Johan Van Overtveldt (N-VA-Europarlementslid, red.) was onmogelijk voorzitter van de Begrotingscommissie kunnen worden en had niet zoveel gewicht in de schaal kunnen gooien als we niet tot een fractie hadden behoord. Het lidmaatschap van de ECR-fractie (Europese Conservatieven en Hervormers, red.), met de duidelijke afspraak dat N-VA haar eigen ding kan doen, is voor mij niets meer dan een technische opstap. We hebben de voordelen van een fractiewerking nodig om ons werk te kunnen doen. De vergelijking met partijen zoals Vox gaat voor mij dus niet op. Ik voel niet de behoefte om de broeder te zijn van de erfgenamen van franquistisch Spanje.”

Op een steenworp van Dessel, in Mol, is het Studiecentrum voor Kernenergie (SCK) gevestigd. Ook uw gemeente speelt een rol in de verwerking van nucleair afval. Op welke manier?

“In Dessel waren twee producenten van brandstofelementen gevestigd, maar die zijn op een bepaald moment gesloten omdat niemand nog kernenergie wilde. Vandaag is kernenergie aan een terechte heropstanding bezig. We hebben dus een aantal kansen gemist. Belgonucleaire, een producent van MOX-brandstof, wilde de productie verdrievoudigen. Maar omdat de socialisten naar de Raad van State zijn gestapt, is de productie in 2006 van Dessel naar Frankrijk verhuisd. Enkel het Studiecentrum en Belgoprocess, dat afval verwerkt en opslaat, zijn nog als grote spelers in onze regio gevestigd. Maar de productie van splijtstofelementen zijn we dus kwijt.”

Welke type afval wordt in Dessel opgeslagen?

“Alles, behalve de gebruikte brandstofelementen. En na een intens overleg met de bevolking dat 25 jaar duurde, zal al het kortlevend laag- en middelradioactief afval voor 300 jaar bij ons geborgen worden. Dat is niet enkel afkomstig van kerncentrales, maar ook van bijvoorbeeld medische labo’s en tandartsen. De nucleaire vergunning daarvoor is vorig jaar afgeleverd.”

Is de aanwezigheid van nucleair afval een bron van bezorgdheid voor de Desselaar?

“Een paar maanden geleden heerste grote bezorgdheid toen bleek dat federaal minister van Energie Tinne Van der Straeten (Groen, red.) onvoldoende middelen had uitgetrokken om het afvalverwerkingsproces te bestendigen. We hebben gelukkig het tij kunnen keren. Maar alertheid blijft geboden, zeker wanneer de groenen aan de knoppen zitten.”

In 2018 verliet N-VA de regering-Michel I uit onvrede met het halsstarrig doorzetten van de toenmalige premier om in Marrakesh zijn steun te betuigen aan het VN-migratiepact. Ook een deel van de bevolking was niet te spreken over dat pact en liet van zich horen met de ‘Mars tegen Marrakesh’. Brusselse ordetroepen zetten traangas en het waterkanon in om de Vlamingen terug te jagen, maar konden niet verhinderen dat migratie bij de verkiezingen van 2019 het hoofdthema werd. In de afgelopen vijf jaar zijn er opnieuw honderdduizenden migranten naar ons land gereisd. Een derde van onze landgenoten heeft inmiddels een migratieachtergrond. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat migratie in 2024 het verkiezingsthema blijft. Groen: “Meer mogelijkheden nodig om te migreren”

Van een rem op de toestroom is in het verkiezingsprogramma van Groen geen sprake, wel integendeel. Er moet volgens de partij werk gemaakt worden van meer legale mogelijkheden om naar België te migreren, zoals hervestiging, arbeidsmigratie en humanitaire visa. De grootste groep niet-Belgen in ons land is hier geraakt via gezinshereniging en ook dat migratiekanaal moet verder uitgediept worden. In naam van de mensenrechten dient de opvang gerieflijker te zijn dan nu het geval is. Slapen op straat is al helemaal uit den boze. Om voldoende opvangplaatsen te creëren, mag de lokale democratie gerust buitenspel gezet worden. Via een Belgisch spreidingsplan ontsnapt geen enkele gemeente aan de plicht om mee te werken. Op Europees niveau moeten maatregelen om de grenzen te beveiligen een halt worden toegeroepen. Een hervorming van Frontex maakt van het Europees grenswachtagentschap welhaast een vriendelijk ontvangstcomité dat de migranten aan de buitengrenzen hartelijk welkom heet. Open Vld: “Wie kuist er mijn ramen?”

De liberalen leggen in hun programma wat meer realiteitszin aan de dag, maar dat is in de sperperiode wel vaker het geval. Niet-EU-burgers met een interessant economisch profiel moeten gemakkelijker toegang kunnen krijgen tot onze arbeidsmarkt. Zo hoopt de partij het tekort aan arbeidskrachten te verhelpen. Minister Van Tigchelt vatte het plastisch samen: “Wie kuist er mijn ramen thuis?” Open Vld beoogt niettemin een lagere instroom. Dat moet vooral komen van een “eerlijke verdeling van asielzoekers binnen de EU”. Hongarije en andere landen die niet staan te popelen om in onze voetsporen te treden, hebben niet langer te kiezen. Daarnaast wil de partij ook de voorwaarden voor gezinshereniging verstrengen en betere controles aan de buitengrenzen. Open Vld wil een grotere uitstroom bekomen door migratiedeals met derde landen. De liberalen zijn ten langen leste tot het besef gekomen dat handelsovereenkomsten, ontwikkelingssamenwerking en visa afhankelijk gemaakt kunnen worden van de bereidheid van landen om onderdanen terug te nemen.

PVDA: “Onze samenleving is ondenkbaar zonder diversiteit”

De communisten willen vooral de oorzaken van migratie aanpakken. Het valt hen daarbij moeilijk om feiten van fictie te onderscheiden. Zo roepen ze op om “de plundering van Afrika door westerse multinationals” te stoppen. Nog bouder is het voornemen om de schulden van ontwikkelingslanden kwijt te schelden. Ook volgens PVDA is onze samenleving ondenkbaar zonder diversiteit. “Veilige en

VERKIEZINGSPROGRAMMA’S DOORGELICHT: MIGRATIE

Sedert vele jaren ligt de Vlaming wakker van migratie. Volgens De Stemming, een onderzoek in opdracht van VRT NWS, wordt dat ook in juni het verkiezingsthema bij uitstek. Een analyse van de verschillende verkiezingsprogramma’s maakt duidelijk waar de partijen voor staan.

legale procedures voor vluchtelingen om naar Europa te komen” vervangen dan ook beter de weinig comfortabele overtocht via de Middellandse Zee. Om zeker te zijn dat de nieuwkomers geen enkel sociaal recht mislopen, worden de vakbonden actief betrokken bij hun onthaal en integratie.

N-VA: “Sociale zekerheid onhoudbaar door ongecontroleerde migratie”

Hoewel er op het verkiezingscongres weinig van te merken was, wijdt het verkiezingsprogramma van N-VA een uitbreid hoofdstuk aan het migratiethema. De partij hoopt in de volgende regering een paradigmashift te bekomen met een “externalisering van de asielprocedure”. Asiel kan worden aangevraagd buiten de EU en wie illegaal binnenkomt, verliest elke kans op legaal verblijf. Indien de paradigmashift uitblijft, dan behoort een asielstop tot de mogelijkheden. De opvang van asielzoekers dient vooral in de eigen regio te gebeuren. Overeenkomsten met derde landen ondersteunen de uitzetting van uitgeprocedeerde en criminele illegalen. Hierbij mogen ook inreisvisa, handelsakkoorden en ontwikkelingssteun ingezet worden als hefboom. Voorts wil N-VA de opvangcapaciteit van de gesloten centra verdubbelen en de detentietermijn optrekken. De partij wil ook de voorwaarden voor gezinshereniging verstrengen en bijkomende inburgeringsverplichtingen opleggen, die overigens al aanvatten in het land van herkomst. Zo wordt de toekenning van visa afhankelijk gemaakt van een geslaagde inburgerings- en taaltest.

Vooruit: “Wij zijn pas vrij als ook de rest van de wereld vrij is”

Vooruit wil vluchtelingen mee laten beslissen over hun lot en ijvert ervoor hen op te nemen in een nog op te richten ‘wetenschappelijke raad voor migratie’. Voor de socialisten zijn de Vlamingen pas vrij als ook de rest van de wereld vrij is. Werk aan de winkel dus. Vooruit zet in op ‘circulaire migratie’ waarbij migranten hier opgeleid worden om vervolgens hun nieuwe vaardigheden in hun herkomstlanden te verzilveren. De partij wil ook niet wachten met investeren tot wanneer de nieuwkomers hier zijn. Het geld mag al eerder rollen, want “een goed migratiebeleid begint bij het ondersteunen van mensen zodra ze op de vlucht slaan”. Opvang in eigen regio is geen taboe voor Vooruit. De partij beseft dat we niet iedereen kunnen helpen en dat sommigen ook onverrichter zake zullen moeten terugkeren. Handelsakkoorden en visa mogen gebruikt worden als

hefboom om derde landen te dwingen hun onderdanen terug te nemen. Ten slotte wil Vooruit de regels rond gezinshereniging verstrengen en kunnen woonstbetredingen ingezet worden om illegalen bij de lurven te vatten. Maar wie weet steken de vluchteling-adviseurs in de ‘wetenschappelijke raad voor migratie’ daar straks nog een stokje voor.

Cd&v: “Kordaat en humaan asiel- en migratiebeleid”

De christendemocraten willen in de eerste plaats het bestaande Europese asiel- en migratiepact uitrollen. Dat zou volgens hen al aan de meeste verzuchtingen tegemoetkomen. Ontradings- en preventiecampagnes in de landen van herkomst moeten potentiële migranten duidelijk maken dat hen onderweg geen rozengeur en maneschijn te wachten staat. De regels rond gezinshereniging mogen gerust wat strenger worden en ook het terugkeerbeleid moet kordater. Wie illegaal naar België afzakt en tegen de lamp loopt, mag onderworpen worden aan dwangmaatregelen zoals huisarrest. Woonstbetredingen en gesloten centra zijn voor cd&v mogelijk om illegalen op te sporen en vast te zetten. Landen die blijven weigeren om hun uitgewezen landgenoten terug te nemen, kunnen niet ongestraft blijven. Ook cd&v ziet brood in het koppelen van het terugkeerbeleid aan het verlenen van steun uit handelsinvesteringen of ontwikkelingssamenwerking.

Vlaams Belang: “Radicaal ander asiel- en migratiebeleid”

Het EU-migratiepact waar cd&v op inzet, vindt bij Vlaams Belang geen bijval. Van Europese of Belgische spreidingsplannen wil de partij niet weten. Vluchtelingen worden in eigen regio opgevangen. Ons land moet opnieuw de controle krijgen over zijn grenzen door een opt-out naar Deens model. De buitengrenzen moeten beter bewaakt en beschermd worden. Daar horen ook fysieke terugdrijvingen bij. Illegalen op ons grondgebied zullen onverbiddelijk vastgezet en teruggestuurd worden. Erkende asielzoekers steken de handen uit de mouwen met een verplichte gemeenschapsdienst. Daarnaast leveren ze ook een maximale financiële bijdrage aan de opvang. Grote migratiekanalen zoals gezinshereniging worden drooggelegd met strenge vereisten. Arbeidsmigratie blijft mogelijk, maar enkel voor hoogopgeleide profielen, idealiter uit westerse landen. De bevolking krijgt van Vlaams Belang ook een stem in het kapittel. Met een referendum over migratie kunnen de Vlamingen hun mening kenbaar maken, mocht daar na de verkiezingen nog enige onduidelijkheid over zijn.

Conclusie: meer Vlaamse partijen willen strenger migratiebeleid

Vooruit en cd&v zijn de afgelopen vijf jaar duidelijk opgeschoven naar rechts. Dat zorgt ervoor dat er eindelijk een politieke meerderheid is in Vlaanderen voor een forse beperking van de immigratie. Zelfs over het inzetten van drukkingsmiddelen om derde landen tot actie aan te zetten, bestaat consensus. De grote spelbederver blijft natuurlijk Wallonië. Om onze zuiderburen mee te krijgen in dit verhaal, zullen allicht ook drukkingsmiddelen nodig zijn…

GUUS VAN BETTEN

Paul Van Tigchelt

Raoul Hedebouw (PVDA)

Theo Francken (N-VA)

75 jaar geleden werd de partij

Vlaamse Concentratie opgericht

In tegenstelling tot het Waalse regionalisme waren de Vlaamse Beweging in het algemeen en het Vlaams-nationalisme in het bijzonder in de jaren meteen volgend op de Tweede Wereldoorlog zwaar in het slop geraakt. Het Belgische patriottisme triomfeerde en dat leidde ertoe dat een groot aantal Vlaamse verzuchtingen in die jaren simpelweg van de politieke agenda verdwenen. In de catacomben vonden de door de repressie en de epuratie getroffen Vlaams-nationalisten elkaar terug. Er werden banden gesmeed met de Vlaamsgezinden aan wie niets kon worden verweten en die bereid waren om hun nek uit te steken ‘voor de goede zaak’. Gaandeweg ontstond in dat milieu het verlangen om opnieuw politieke invloed te verwerven via de oprichting van een partij. Die partij werd uiteindelijk ‘Vlaamse concentratie’.

De verkiezingen van 26 juni 1949 gaven in Vlaams-nationale kringen aanleiding voor behoorlijk geanimeerde discussies over de vraag of er opnieuw een eigen partij moest worden opgericht. Al snel tekenden zich twee duidelijke strekkingen af. Aan de ene kant waren er de voorstanders van de onmiddellijke (her)oprichting van een partijpolitieke formatie en aan de andere kant stonden zij die dat niet of nog niet wilden. Die laatsten vestigden hun hoop op de uitbouw van een Vlaamse vleugel binnen de christendemocratische CVP en eventueel ook in het uitoefenen van meer politieke druk op die partij via een, nog op te richten, Vlaams-nationalistische politieke beweging.

HERRIJZENIS?

Uiteindelijk zou een hoofdzakelijk Antwerpse groep Vlaams-nationalisten rond Walter Bouchery een maand voor de verkiezingen de knoop doorhakken en de partij Vlaamse Concentratie oprichten. Een politieke mijlpaal die nauwelijks werd opgemerkt door de buitenwereld. De stichtingsvergadering op 14 mei 1949, lokte amper 75 personen... Voorzitter van de Concentratie werd burgerlijk ingenieur en zakenman Alex Donckerwolcke, een oud-Dinaso die buiten de collaboratie was gebleven. Het partijbestuur, dat Donckerwolcke nooit echt naar zijn hand kon zetten, werd gevormd door een bont gezelschap van onder andere gewezen VNV’ers, Rexisten en Dinaso’s.

DE CVP VREESDE DAT EEN

ELECTORAAL STERKE VLAAMSE CONCENTRATIE HUN STRATEGIE ROND DE KONINGSKWESTIE ZOU KUNNEN DOORKRUISEN

In zijn onuitgegeven licentiaatsverhandeling over de ‘Herrijzenis van de Vlaams-nationale partijpolitiek (1949-1954)’ schreef Bart de Wever over hen: “Het collectief ‘zwart’ verleden was tussen hen zo niet het enige, dan toch zeker het belangrijkste bindteken. Dat blijkt ook duidelijk uit het verkiezingsprogramma van de partij: op de specifieke eisen met betrekking tot de liquidatie van de repressie na, waren er nauwelijks verschilpunten met het CVP-programma.”

ELECTORALE TELEURSTELLING

Ondanks het feit dat er nauwelijks tijd restte om campagne te voeren, laat staan de partij behoorlijk uit te bouwen, wist de Vlaamse Concentratie toch in de meeste Vlaamse arrondissementen - met uitzondering van Turnhout, Hasselt en Ieper - Kamerlijsten in te dienen. In Brussel, waar de gewezen Vlaams-nationale onafhankelijke senator Edmond Van Dieren met een eigen lijst opkwam en in Kortrijk waar het Vlaamsgezinde gewezen parlementslid Jules

Coussens met een CVP-scheurlijst op de proppen was gekomen, werd geen Concentratielijst ingediend om die twee persoonlijke initiatieven niet te dwarsbomen. De hooggespannen verwachtingen van enkelen uit het partijbestuur werden echter de kop ingedrukt toen de verkiezingsuitslagen bekend werden gemaakt. De Vlaamse Concentratie had, samen met de lijsten Van Dieren en Coussens, slechts 103.789 stemmen behaald. Een méér dan teleurstellend resultaat, want te weinig voor ook maar één zetel in het parlement. Die koude electorale douche, aangevuld met intern geruzie, zorgden ervoor dat heel wat mensen al snel afhaakten. Bij de verkiezingen van 4 juni 1950 werden er zelfs geen lijsten meer ingediend. Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 1952 wist men welgeteld twee zetels, één in Borgerhout en één in Antwerpen, in de wacht te slepen. Vooral de éénzijdige focus op de repressieproblematiek deed de Vlaamse Concentratie de das om, waardoor de partij in feite een stille dood stierf. Ontgoocheld door de povere resultaten, richtten diegenen die meer heil zagen in bewegingswerking als alternatief voor de partijpolitiek in die periode de Vlaamse Volksbeweging (VVB) op. Maar ook dat was in de eerste jaren niet écht een succesverhaal te noemen.

HET WAS DE PLICHT VAN IEDERE

VLAMING, CHRISTEN EN DEMOCRAAT OM ZICH ACHTER DE CVP TE SCHAREN

In 1954 gingen de restanten van de Vlaamse Concentratie op in een kartel met de Christelijk Vlaamse Volksunie (CVV), maar ook die partij was een erg kort bestaan beschoren. Op 21 november 1954 werd in het bovenzaaltje van het café Sint-Michiel op de Brusselse Grote Markt de Volksunie - als opvolger van de CVV - opgericht. Maar dat is een ander verhaal...

VLAAMSVOELENDE VERRUIMINGSOPERATIE

LEZERSBRIEVEN

Woningcrisis

Pallieterke, De vastgoed- en bouwsector waarschuwen voor een ongeziene wooncrisis: “Als er niet wordt ingegrepen, zal betaalbaar wonen binnenkort onmogelijk zijn, omdat er een tekort aan woningen zal zijn.” Inderdaad, maar wat wil je als er jaarlijks tienduizenden asielzoekers, die samen een bevolking van twee middelgrote Vlaamse steden vertegenwoordigen, ons land binnenstromen? Jáárlijks!

Luc Vandeputte, Ledegem

Europese Unie

Pallieterke, Dat de EU een geldverslindende en geldverkwistende organisatie is, kan geen geheim meer zijn. Om die kwalijke eigenschap nog meer te illustreren, is aan Libanon ongeveer 1 miljard euro geschonken. Het excuus voor die kostelijke grap is dat Libanon met dat geld de migratiestroom vanuit het land zal inperken of zelfs helemaal tegenhouden. Dat is dus al het zesde land dat erin slaagt alle Europeanen een rad voor de ogen te draaien, naar mijn overtuiging met leugens, en er financieel beter van wordt. De pure logica zou zijn dat we onze grenzen naar recht en wet beveiligen, in combinatie met een rechtschapen terugkeerbeleid. Dat is altijd beter dan schurkenstaten te financieren. Ik weet al op wie ik ga stemmen op 9 juni, u ook?

Roger Gielens, Bredene

Atheïsme

Tot slot nog dit. De oprichting van de Vlaamse Concentratie in 1949 had als neveneffect dat de CVP zich genoodzaakt voelde om zich meer Vlaamsvoelend op te stellen en zelfs een verruimingsoperatie richting de Vlaams-nationalisten uit te voeren. De CVP vreesde immers dat een electoraal sterke Vlaamse Concentratie hun strategie rond de koningskwestie zou kunnen doorkruisen. Aangemoedigd door de redactie van De Standaard, voerden onder meer Paul Willem Segers en Karel Van Cauwelaert een aantal gespreken met Vlaams-nationale kopstukken, waaronder Frans Van der Els, Lode Claes en Hendrik Borginon. Maar de meesten van hen wezen de toenaderingspogingen resoluut van de hand. De voor velen te slappe houding van de CVP in de koningskwestie en de manifeste onwil van de CVP om zich achter de amnestie-eis te scharen, had het vertrouwen in de christendemocraten flink geschaad. Enkel Jos Ceusters, Emiel de Winter en Victor Leemans - alle drie gewezen secretarissen-generaal van VNV-strekking tijdens de bezetting - aanvaardden een verkiesbare plaats op CVP-lijsten. Dat het initiatief voor de toenaderingspogingen bij de toen nog complexloos met het AVV-VVK prijkende De Standaard lag, was geen toeval. De redactie was immers allesbehalve gewonnen voor een aparte Vlaams-nationale partij. Ze beschouwde de oprichting ervan als een nutteloze verspilling van krachten en een verzwakking van de Vlaams-katholieke positie binnen het Belgische politieke bestel. Op 6 augustus 1949 schreef de krant: “Het zou werkelijk dwaasheid zijn, uit wrok en wrevel Vlaanderen en onszelf te schaden met opnieuw in deze tijd, een kleine machteloze partij op te bouwen.” Het was de plicht van iedere Vlaming, christen en democraat om zich achter de CVP te scharen. Gewezen VNV-volksvertegenwoordiger Bert D’haese, die na de oorlog journalist bij De Standaard was geworden, stelde zelfs dat de CVP “het schild en het zwaard van Vlaanderen” moest zijn en blijven… Achteraf bekeken, kunnen we niets anders dan vaststellen dat de meeste Vlaams-nationalisten in die beslissende maanden van 1949 doof bleven voor de sirenenzang en de bijhorende postjes van de CVP. Gelukkig maar, want anders had het politieke landschap in Vlaanderen er vandaag wellicht héél anders uitgezien….

JAN HUIJBRECHTS

gering er geen oren naar. De Chinezen weten heel goed dat onze excellenties het in een verkiezingsjaar veel te druk hebben met modder te gooien en elkaar de schuld te geven van nagenoeg alles wat verkeerd loopt. Hoog tijd om te beleggen in Yuan/Yen en Chinees te leren?

Roger Gielens, Bredene

John Maynard Keynes

Pallieterke, Politici citeren graag de uitspraken van John Maynard Keynes die in hun kraam passen, maar de volgende twee citaten zullen zij het kiezerspubliek niet voorhouden: “Door methodische en aanhoudende inflatie kunnen regeringen heimelijk en ongemerkt beslag leggen op een groot deel van de rijkdom van hun bevolking.” En de tweede: “Socialisme is weinig beter dan het stoffige overleven van een plan dat al 50 jaar oud is, gebaseerd op een misverstand dat iemand honderd jaar geleden uitsprak.”

Marc Bertrand, Edegem

Volksraadpleging

Pallieterke, Jurgen Ceder beweert dat hij niet gelooft en toch geen atheïst is, maar een agnost. Dat wij niet-weters zijn op vlak van het bestaan van goden, is een evidentie. Gelovigen en atheïsten onderscheiden zich op vlak van geloof, niet op vlak van weten. Of iemand al dan niet gelooft, is een doodeerlijke innerlijke aangelegenheid. Je gelooft of je gelooft niet. Agnosticisme als filosofische positie pretendeert een eerbare derde weg tussen atheïsme en theïsme te zijn. Dat komt er echter op neer dat men zich niet durft uit te spreken, om wat voor redenen dan ook. Als je aan iemand de vraag stelt of hij of zij in God gelooft, dan antwoordt een atheïst “neen”, een gelovige “ja”, maar wie antwoordt “ik weet het niet”, antwoordt niet op de vraag. Elke ‘agnost’ weet van zichzelf zeer goed of hij gelooft of niet gelooft. Toegeven “dat er veel is dat je niet weet”, heeft daar niks mee te maken. Dat is vanzelfsprekend en geldt voor iedereen.

Steven De Coninck, Waregem

China

Pallieterke, Om het met een slagzin te zeggen: de Chinezen zijn goed bezig! Als afleiding om ongestoord verder hun gang te kunnen gaan, hebben de Chinezen een paar ambtenaren van de EU gehackt. Een groot schandaal! Ondertussen doen ze vrolijk verder met het naar de verdoemenis helpen van onze hele economie met gesubsidieerde en belachelijk goedkope producten op Temu, Shein, Alibaba en andere, om nog maar te zwijgen van de persoonlijke data die ze zorgvuldig opslaan. De Chinese strategie klopt helemaal, want hoewel alle alarmbellen roodgloeiend staan, heeft de Belgische re-

Pallieterke, Een terugblik op de in 2009 gehouden volksraadpleging in verband met de Lange Wapperbrug: de tegenstanders van deze brug waren zeer triomfantelijk en er als de kippen bij om de resultaten van dit referendum kenbaar te maken. Het traject van de Oosterweelverbinding met de Lange Wapperbrug werd volgens de actievoerders met 59,24 procent van de stemmen naar de prullenmand verwezen. De voorstanders verzamelden 40,76 procent van de stemmen. Het toenmalige bestuur van de stad Antwerpen besliste om de resultaten van de volksraadpleging te respecteren en de werken aan de brug niet te starten. In september 2023 werd in Borsbeek een volksraadpleging gehouden over het principe van een gemeentefusie. Van de Borsbekenaren die kwamen opdagen, stemde 79,93 procent tegen een fusie. 20,07 procent zegde ‘ja’. In Zwijndrecht werd een soortgelijke volksraadpleging gehouden: 81,16 procent van de bewoners stemde tegen een fusie, 18,67 procent sprak zich uit vóór een fusie. Dat de ene keer het bestuur de resultaten van een volksraadpleging volgt en de andere keer niet, is voor de burger moeilijk te volgen en getuigt van een totaal gebrek aan respect voor diezelfde burger. Leon Goris, Wommelgem

Vivaldi II

Pallieterke,

We kunnen alleen maar hopen dat Bart De Wever zijn woord zal houden tegenover zijn kiezers en geen Vivaldi II zal steunen. Om te vermijden dat hij straks een ‘Lachaertje’ doet en zijn woord niet zou houden, hebben die kiezers wel een stok achter de deur. Ik raad ze aan - zeker de 75 procent die in de peilingen al zegde bereid te zijn met het Vlaams Belang samen te werken bij een meerderheid in het eigen parlement - op 9 juni regionaal VB te stemmen. Ze kunnen dan federaal en Europees nog op N-VA stemmen, maar zouden de quasi zekerheid hebben dat de Vlaams-nationale partijen de Vlaamse regering zouden uitmaken. Als Vivaldi 9 juni overleeft, dan zal het geen Vivaldi II, maar hoogstens in lopende zaken zijn.

Guido van Alphen, Kasterlee

Een lezersbrief insturen? Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente moeten worden doorgegeven voor publicatie bij uw brief.

België: de tikkende tijdbom

Dit nummer van ’t Pallieterke is gedateerd op 9 mei, wat zoveel betekent dat er ons nog exact een maand scheidt van de verkiezingen van 9 juni. Het worden, dat weet u ondertussen, heel belangrijke verkiezingen, waarvan de uitslag vergaande gevolgen zullen hebben voor de toekomst van ofwel België, ofwel Vlaanderen.

Pro Flandria, het Vlaamsgezinde Netwerk van Vlaamse Ondernemers en Academici, verspreidde vorige week een interessante tekst over het belang van de nakende verkiezingen. Eerste pijnpunt: Vlaanderen werd de laatste decennia via zes staatshervormingen overgeleverd aan de financiële (en andere) eisen van de Franstalige partijen die in Vlaanderen niet verkozen worden, maar toch bepalen hoe groot de geldstromen van Vlaanderen naar Wallonië zijn. Bovendien lieten ze de staatsschuld compleet uit de hand lopen.

Pijnpunten

Maar er zijn nog andere belangrijke pijnpunten. Ik som er, met dank aan Pro Flandria, enkele op:

1. De Gewesten zijn amper bevoegd voor 20 procent van hun inkomsten. Van financiële responsabilisering is geen sprake.

2. Door bijzondere wetten en meerderheden kunnen 32 Franstaligen op 150 Kamerleden elke fundamentele verandering blokkeren.

3. De socialezekerheidsuitgaven stegen de laatste 15 jaren van 100 tot 150 miljard euro. Een onhoudbare toestand.

4. De Vlaamse overheid kost relatief slechts 50 procent van de Franstalige.

5. Meer dan 40 procent van de tewerkstelling in Wallonië is bij de overheid. In Vlaanderen 30 procent.

Afgrond

Het zijn slechts vijf voorbeelden die ik hier vermeld, maar de lijst is heel wat langer. Samengevat: de verschillen tussen Vlaanderen en Franstalig België zijn een tikkende tijdbom onder onze toekomst. De Belgische constructie is uitgeleefd en leidt ons naar de economische afgrond. Vlaanderen doet het financieel en economisch wél goed, en zou het nog veel beter kunnen doen zonder de Belgische ballast. En toch moeten we oppassen: de man en vrouw in de straat liggen niet bepaald wakker van bijvoorbeeld de werkzaamheidsgraad in Wallonië. Maar de mensen maken zich wel zorgen over bijvoorbeeld de problemen in het Vlaamse onderwijs, de wachttijden in de zorg of de zorgwekkende dienstverlening van De Lijn.

Vlaanderen is allesbehalve een ontwikkelingsland en toch heeft zowat elke tandarts een patiëntenstop. Over de wachttijden om bij een specialist te geraken, en tegenwoordig ook al bij de gewone huisarts, zullen we maar zwijgen. Dit is een welvaartstaat zoals Vlaanderen onwaardig.

Koop lokaal

De man in de straat lacht met een overheid die enerzijds promoacties zoals ‘Koop lokaal’ lanceert, maar anderzijds bussen aankoopt in China. En maak u geen illusies: diezelfde man in de straat weet niet of het ene of het andere dan wel een Vlaamse of een federale bevoegdheid is. Zover reikt de kennis van de gemiddelde kiezer niet. Belangrijkste besluit van Pro Flandria: dit alles kon enkel met de goedkeuring van Vlaamse partijen gebeuren. Ik som ze graag nog even voor u op: cd&v, Open Vld, Vooruit en Groen. Het is aan u om op 9 juni te voorkomen dat die partijen opnieuw aan de macht komen.

PAL Academie stelt Onafhankelijkheidsbarometer voor aan steunabonnees

PAL Academie vzw heeft donderdagavond haar ‘Onafhankelijkheidsbarometer’ voorgesteld in de redactielokalen van ’t Pallieterke in Grimbergen. Onder meer Europees Parlementslid Gerolf Annemans (Vlaams Belang) woonde samen met een schare trouwe steunabonnees de voorstelling bij. Vlaams Parlementslid Kris Van Dijck (N-VA) sprak de aanwezigen toe door middel van een videoboodschap.

Tegenstanders van Vlaamse onafhankelijkheid halen vaak het argument aan dat er bij de Vlaming geen draagvlak zou bestaan voor een dergelijk avontuur. Met de Onafhankelijkheidsbarometer wil PAL Academie vzw de proef op de som nemen en het draagvlak voor een onafhankelijk Vlaanderen permanent monitoren. Mensen kunnen zowel voor als tegen Vlaamse onafhankelijkheid stemmen en hun keuze motiveren. Ze kunnen hun stem ook voortdurend wijzigen in functie van de politieke actualiteit. Om te kunnen stemmen, volstaat het om eenmalig in te loggen via Itsme op barometer.be.

Invloed, bewustmaking en debat

Europarlementslid Gerolf Annemans, die de voorstelling bijwoonde, riep op X zijn volgers op om massaal voor Vlaamse onafhankelijkheid te stemmen. “Zoveel jaren reeds bepleit ik dat de onafhankelijkheid van Vlaande-

HORIZONTAAL

A. Delen van een huis

ren (door de ordelijke opdeling van België) in Vlaanderen moet voorbereid worden. Invloed en bewustmaking. Debat. Dit project draagt daar enorm toe bij”, schreef hij. Vlaams Parlementslid en burgemeester van Dessel Kris Van Dijck (N-VA) noemde de barometer in zijn videoboodschap “een heel mooi initiatief”. “Het is goed dat we eens aan de burger vragen hoe ver hij wil meegaan in de onafhankelijkheid van onze Vlaamse natie. Ik roep de inwoners van mijn gemeente, Dessel, op om hun stem uit te brengen. Wie weet worden we wel de eerste gemeente die in meerderheid voor Vlaamse onafhankelijkheid stemt.”

Stemt u ook? Dat kan op barometer.be. Alvast bedankt!

ANTON SCHELFAUT

B. Elegante dieren - Langzaam deel van een muziekstuk

C. Nederlandse provincie - Tafelden

D. Stad aan de Loire - Romeins getal 1500

E. Amerikaanse soldaat - Smeerolienorm - Innig verzoek

F. Adellijke dames

G. Keltische taal

H. Internet protocol - Verstijft van angst - Over The Counter

I. Neem een slokje - Oost-Vlaams dorp - Sullige vrouw

J. Gejakker - Ontgeld

K. Baskische beweging - Inwoonster van een Europese hoofdstad

L. Fysisch

VERTICAAL

1. Inwoners van een Vlaamse stad

2. Een weinig - Identiteitskaart - Afbeelding van de dode Christus vergezeld door Maria of engelen

3. Stripfiguur van Marc SleenInternetlandcode voor Egypte - Trots

4. Natuurverschijnsel

5. Door vreemd gebied omsloten landGebroken wit

6. Bijzonder genotvolle

7. Term uit de Japanse zelfverdedigingskunstenFranse rivier - Wereldkampioenschap

8. Tegen de waarde van - Grasduint - Spuugzat

9. Europese rivier - Toilet - Op dat tijdstip

10. Bewerkt het land - Aanhorig

11. Vastbinden - Afrikaans volk dat vooral leeft in Rwanda, Burundi en Congo

12. Onbemand ruimteschip - TheaternummerEuropese Gemeenschap

KARL VAN CAMP

Gerolf Annemans in het PAL-kantoor in Grimbergen

X van de week!

Het is alweer een enkele maanden geleden dat Vincent Van Quickenborne zichzelf verwaardigde om nog eens buiten te komen. De architect van de puinhopen op Justitie wist zichzelf nog maar eens tot lijsttrekker te benoemen, de enige zekere verkiesbare plaats na zijn Vivaldi-parcours. En wat doet hij in die functie? Juist, opnieuw in eigen voet schieten.

Dat Open Vld al eens van mening verandert naargelang de wind staat, is een beetje een open deur intrappen. Maar soms is het zo duidelijk opportunistisch dat het heel erg pijn doet. “De Grondwet wijzigen voor dierenwelzijn… Terwijl de boerenbond en het Algemeen Boerensyndicaat om een duidelijke tegenstem hadden gevraagd. Dat is een riek in de rug steken van onze boeren”, postte Quickie op X. Zelf had hij tegengestemd, uiteraard. Niet dat hij al een boer van dichtbij zag. Hij vindt ze wat vreemd ruiken. Maar bij de boeren zag hij nog een gat om een handvol stemmen te verzamelen.

Niet het volk telt, de partij telt

Alleen was dat een paar maand daarvoor nog anders. Toen had Open Vld nog principieel beslist om voor de aanpassing van de grondwet ten voordele van dierenwelzijn te stem-

Dat Open Vld al eens van mening verandert naargelang de wind staat, is een beetje een open deur intrappen

men. Het is dus met beestjes niet anders dan met Vlamingen, voor Open Vld. Als het even kan, zullen ze je wel een handje toesteken als het niet te veel moeite is. Past het even niet, dan stampen ze je met evenveel gemak de grond in. Niet het volk telt, de partij telt. En binnen de partij nog een man of vijf.

High five Boris

De ‘position switch’ van Open Vld kon ze geruisloos innemen. Er was immers geen enkel officieel partijstandpunt ingenomen over dierenwelzijn en de grondwet. Of toch bijna geen. Bij de regeringsvorming had Open Vld niet alleen het symbolische premierschap gekregen, maar ook het nog symbolischere mandaat van voorzitter van de Senaat. Ene Stephanie D’Hose, Senaatsvoorzitter, slaagde erin om een legislatuur lang onzichtbaar te blijven. Behalve dan om eens te komen zeggen dat ze de Senaat ging afschaffen. Wat er niet van gekomen is. Of wat dacht u?

Maar zodra zij hoorde dat Open Vld dierenwelzijn ging steunen in de grondwet (over staatshervormingen waren ze niet zo zeker), haalde ze er prompt haar katje bij en postte op X: “Geweldig Nieuws! Ons land zet een historische stap voorwaarts door dierenwelzijn in de grondwet op te nemen! High five Boris (de kat)!!”

Bij Open Vld moeten ze stilaan hun verkiezingsslogan veranderen in ‘Nog niet consequent geweest sinds 1993’.

Profi ciat met je Vlaamse overtuiging!

Magnette: “De premier moet een stem hebben in de coalitie”

Nog 30 dagen scheiden ons van de verkiezingen. De spanning loopt hoog op tussen de politieke partijen. Premier De Croo is intussen verveld van staatsman tot oppositieleider tegen zijn eigen beleid. Van dweil van zijn coalitiepartner tot gesel van zijn coalitiepartner. Van ‘dat hebben we toch zo vreselijk goed gedaan’ tot ‘ja, wat voor oen doet zulke dingen’. Wij nodigden de premier en zijn schaduwpremier Magnette uit tot een duel. “We spreken mekaar op 10 juni, Alexander.”

Paul en Alexander begroeten mekaar hartelijk. De twee hebben duidelijk een goed band. Maar politiek botert het niet meer tussen beide heren. De Croo lanceerde de ene na de andere aanval op het programma van de PS-voorzitter. Magnette van zijn kant heeft het Open Vld-programma nog niet gelezen, maar twijfelt er niet aan dat het een donkerblauw programma is. “Als Alexander dat zegt, geloof ik hem op zijn woord.”

Heren, als ik jullie bezig hoor, is er eigenlijk maar één conclusie: een volgende paarse samenwerking zit er niet in…

MAGNETTE: “Foei, Alexander! Paardjes kopen is asociaal. Zie je, meneer Pallieter, Alexander heeft goede ideeën die wij delen, maar het zit hem gewoon in de punten en de komma’s die anders moeten.” (richt zich weer tot de premier) “Wat denk je? Ik doe nog een geste. We trekken de uitkeringen maar op met 700 euro en we doen nieuwe gordijntjes in de 16. En we kopen een paardje om in Brussel mee te rijden. Alleen voor jou.”

DE CROO: “Nee, Paul! Dat pakt echt niet meer bij mij. Non is non. We gaan het anders doen deze keer. We trekken de uitkeringen op met maximum 650 euro. (richt zich naar mij) Je ziet, Pallieter, ik ben een harde, hé. Met mij kan je niet sollen.”

MAGNETTE: “675, plus de index. En daar doen wij dan 300 dagen moeilijk over. Maar daarna akkoord.”

DE CROO: “Maar ik had gehoopt op een snelle doorstart, Paul? Het land heeft geen moment te verliezen.”

Maar ben je al lid van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds?

“Niet met deze PS, inderdaad. Als we het hebben over nog hogere uitkeringen en een 32 urenweek, gaat mijn partij hiervoor passen. Ik ga dit land niet in armoede storten met communistische recepten waar niemand beter van wordt! Niet met ons! Nooit. Never. Jamais!” “Dat geldt natuurlijk ook voor mijn partij. Ik heb het programma van Open Vld niet gelezen. Een bewuste keuze, hoor. Ik word altijd wat depressief van dat neoliberale gedoe aan de andere kant van de taalgrens. Nee, ik lees liever mijn eigen programma. Het is bovendien niet zo heel erg relevant.”

MAGNETTE: “Ik begrijp dat Alexander, maar zoveel onrechtvaardigheid langs mijn mensen krijgen, zal niet makkelijk zijn, hoor. Dat vraagt tijd. Je bent deze keer echt bikkelhard, hoor.”

Splits zelf de sociale zekerheid! Word lid van het VNZ.

“Ik ken Alexander als een verstandige, verantwoordelijke politicus. Uiteindelijk komt hij wel over de brug. Dat zit in het DNA van zijn partij. Ik bewonder dat. Hij is een groot

“Nee, Paul, deze keer gaat dat niet pakken. Ik wil deze keer kunnen wegen op het beleid en ons land uit het slop trekken in plaats van het erin te duwen. We moeten het verschil tussen werken en niet werken minstens 500 euro

“Uiteraard, mijn beste Alexander! Jij moet toch ook een stem hebben in de coali-

“Dat zou inderdaad eens fijn zijn. Ik ben tenslotte de premier, nietwaar?”

“Dat is zeker dat, Alexander. Met Vivaldi I hebben we je wel wat belachelijk gemaakt en dat was niet netjes. We trekken het minimumloon met 1.000 euro op en de uitkeringen slechts met 750 euro. De stok in twee als het ware. Dan stijgt het verschil tussen werken en niet wer-

“Euh… Wij dachten wel aan werken meer belonen en de uitkeringen constant te houden. Zo kom je ook aan die kloof.”

“Maar enfin, Alexander! Werkende mensen willen solidair zijn met mensen die niet werken. Je gaat ze die mogelijkheid toch niet ontnemen? Wat zouden ze anders doen met die

“Misschien een paardje kopen? Die zijn maar aan 6 procent btw meer dankzij mijn

DE CROO: (glundert in onze richting) “Schrijf dat maar op. Nu hoor je het eens van een ander. Maar je moet ook gul kunnen zijn als je net een overwinning hebt binnengehaald. (tot Paul) Bon, Paul, we maken er 750 van en een 35 urenweek. En nieuw vasttapijt op de 16. En dan mag je 150 dagen moeilijk doen.”

MAGNETTE: “Ja, Alexander. Ik ga mijn best doen, Alexander.” (vette knipoog in onze richting) DE CROO: “Het is je geraden, kameraad. Vivaldi II wordt mijn Vivaldi!”

DE PREMIER IN GESPREK MET ZIJN SCHADUW