't Pallieterke van 2 mei 2024

“Bart

De Pauw is echt wel voldoende gestraft”

INTERVIEW

STEPHANIE D’HOSE SENAATSVOORZITTER (OPEN VLD)

‘BANAAL NATIONALISME’ IS ESSENTIEEL 8-9

WIE ZAL NOG

DE RAMEN VAN MINISTER VAN TIGCHELT KUISEN?

WE MOETEN HET HEBBEN OVER GOD

3

WAT SCHEELT ER MET TESLA?

4

TWIJFELAARS MAKEN HET NIET AAN DE TOP

7

DOSSIER DE GEZONDHEIDSPLANNEN VAN DE VLAAMSE PARTIJEN

In een podcast van de zwarte Antwerpenaar Charly Badibangadie eerder ook al Tom Van Grieken aan het woord had gelaten - zei minister Van Tigchelt deze week dat hij geen migratiestop wil, “omdat zonder migratie onze economie zou stilvallen”. Hij illustreerde dat met enkele voorbeelden, waaronder dit prachtexemplaar: “Wie kuist er dan thuis mijn ramen?”

Afgelopen weekend hield N-VA haar verkiezingscongres. Daar werd, vermoedelijk om tactische redenen, weinig over migratie gepraat. De partij zegt het Australische model voor vluchtelingen voor te staan, waarin illegale indringing nooit kan leiden tot verblijf of asiel. Mensen die echt op de vlucht zijn, moeten wel plaatselijk geholpen worden en kunnen in dringende gevallen ook toegang tot het land krijgen.

Vlaams Belang spreekt meestal over het ‘Deense model’, maar in de praktijk verschilt dat niet zoveel van het Australische. De asielprocedure moet daarin ook afgehandeld worden in een niet-Europees land. Het centrale idee is hetzelfde: illegale indringing kan niet beloond worden met een wettig verblijf.

Het VK heeft vorige week eindelijk zijn Rwandaplan voor asielzoekers goedgekeurd. Mensen die illegaal voet aan wal zetten, kunnen worden overgevlogen naar

Rwanda. Dat land krijgt daar een vergoeding voor, maar dat bedrag ligt nog steeds een stuk lager dan de kosten van een asielzoeker voor het VK. De vluchtelingen kunnen daar een asielvraag indienen en, indien die wordt goedgekeurd, in dat land verblijven.

Ierland niet blij

Het Rwandaplan is nog niet officieel in werking getreden, maar het heeft nu al resultaten. Om niet naar Rwanda gevlogen te worden, trekken de asielzoekers nu massal de grens met Ierland over. Daar is men boos op de Britten en zegt men de asielzoekers te zullen terugsturen. Dat wordt moeilijk, want het Ierse Hooggerechtshof heeft het VK pas tot “onveilig land” uitgeroepen, net omwille van de kans dat de asielzoeker naar Rwanda zal worden uitgewezen. Ook de regels van de EU staan in de weg.

De Britse regering heeft trouwens al gezegd dat ze de asielzoekers niet wil terugnemen. Die weigering is begrijpelijk. De regering-Sunak zegt dat ze dat alleen wil overwegen als Frankrijk aanvaardt om onwettelijke Kanaaloverstekers terug te nemen. En zo probeert iedereen een probleem naar elkaar door te schuiven dat eigenlijk al aan de buitengrenzen afgeblokt zou moeten worden.

Snelle oplossing mogelijk

Het Rwandaplan heeft al een belangrijke verdienste, zelfs vooraleer één asielzoeker op het vliegtuig is gezet. Dat toont aan dat als illegale indringing niet meer beloond wordt, het probleem snel opgelost is. Het is onzin dat migratie niet met een beetje politieke wil gestopt kan worden. Noem het model Deens, Australisch, Brits of wat je wil, maar zorg ervoor dat de asielprocedure niet meer misbruikt kan worden om massale, onwettige immigratie te organiseren. Daartegenover staat natuurlijk het Van Tigchelt-model, de principiële weigering om migratie als een probleem te zien, zolang er buitenlandse poetsvrouwen nodig zijn om zijn ramen te lappen…

WOUTER VERMEERSCH KAMERLID (VLAAMS BELANG)

“We moeten opnieuw onze munt kunnen devalueren”

JURGEN CEDER

Banaal nationalisme is essentieel

Het begrip ‘banaal nationalisme’ werd in 1995 door de Britse sociaal psycholoog Michael Billig gelanceerd. De term verwijst naar de vele symbolen en gebruikte terminologie in de publieke ruimte, die ervoor zorgen dat een bestaande staatsstructuur als een evidentie wordt beschouwd.

Toegepast op onze eigen situatie: de ‘B’ op elke nummerplaat, de vermelding ‘België-Belgique’ op elke postzegel, elke wedstrijd van de Rode Duivels, het B-logo op elke treinwagon, de verdeling van het nieuws in ‘binnenlands’ en ‘buitenlands’, elke vermelding van ‘de Belgen’ in een krantenartikel, statistiek of reclamespot, en elke aandacht voor het Belgische koningshuis: het zijn allemaal kleine druppeltjes die ervoor zorgen dat veel mensen België als evident beschouwen en zichzelf als ‘Belgen’ identificeren. De Belgische constructie wordt niet in stand gehouden door een grimmig repressief apparaat, maar door een eindeloze herhaling van symbolen en termen.

Het is voor ons natuurlijk Vlaanderen óf België. Elke stap in de Vlaamse natievorming kan enkel door de verdere afkalving van België. We moeten er ons van bewust zijn dat er niet alleen in de parlementen, maar ook in de publieke ruimte een strijd te leveren is. Zowel VRT als VTM mogen dan wel ‘Vlaams’ in hun naamgeving hebben, maar bij hun weerbericht tonen ze een kaart van België. Op deze zenders staat zowel ‘The Voice van Vlaanderen’ als ‘Geubels en de Belgen’ geprogrammeerd (jammer, want ik kan Geubels wel smaken). Onderwijs is een Vlaamse bevoegdheid, maar als er in de klaslokalen een landkaart hangt, dan is dat veel vaker die van België dan van Vlaanderen. Inburgering is een Vlaamse bevoegdheid, maar de inburgeringscursussen vertrekken van België en niet van Vlaanderen als referentiekader. Dit is geen klaagzang, maar een oproep om alert te zijn en in te grijpen waar we de mogelijkheid hebben. Het is immers essentieel dat het Belgisch ‘banaal nationalisme’ vervangen wordt door een Vlaams. We boeken vooruitgang. Er was misschien kritiek te leveren op de Canon van Vlaanderen en nog meer op de tv-reeks ‘Het verhaal van Vlaanderen’, maar die initiatieven nemen wel Vlaanderen als referentiekader en dragen bijgevolg bij tot de legitimering van een Vlaamse natie. We kunnen ook alleen maar blij zijn met de vele Vlaamse Leeuwvlaggen op sportmanifestaties en bij de welkomstborden wanneer je vanuit het buitenland Vlaanderen binnenrijdt.

Vanzelfsprekend zijn er een aantal mensen op links die allergisch zijn voor alles wat Vlaams is, weliswaar met uitzondering van de afbeelding van de Vlaamse Leeuw op hun loonbriefje of subsidiedossier. Die aversie voor elk Vlaams symbool was in het verleden echter groter dan vandaag. Het is mijn persoonlijke ervaring dat een grote groep mensen geen uitgesproken mening heeft over Vlaanderen en België. Dat biedt mogelijkheden voor mensen die wel een sterke overtuiging hebben en die Vlaanderen en de Vlaamse symbolen verder willen promoten. Mijn allergie voor Belgische terminologie, Belgische vlaggen of door te knippen tricolore lintjes is ondertussen ruim bekend in mijn omgeving. Ik word er bijgevolg veel minder mee geconfronteerd. Misschien kan u zelf ook invloed of impact hebben, in de vereniging of de sportclub of elders in uw omgeving? Vlaams ‘banaal nationalisme’ is immers essentieel om de Vlaamse natievorming te onderbouwen.

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pal.be

Lezersbrieven: lezersbrieven@pal.be

Abonnementen binnenland Abonnement buitenland: 3 maanden: 52 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 104 euro bestemming. Alle inlichtingen 1 jaar: 208 euro op de kantoren. Steunabo 1 jaar: 300 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs:

Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020) Kernredactie: Stijn Derudder (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Karl Van Camp Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock

De alliantie tussen cd&v en MR is absoluut een fata morgana

Cd&v-voorzitter Sammy Mahdi en zijn MR-collega Georges-Louis Bouchez hopen op een heruitgave van de alliantie die hun voorgangers Wouter Beke en Charles Michel in 2014 sloten, en zo de basis vormden voor de centrumrechtse coalitie. De huidige voorzitters van de Vlaamse christendemocraten en de Franstalige liberalen dwalen echter. Ze wegen politiek niet zwaar genoeg meer om nu al de lijnen voor een toekomstige coalitie uit te zetten. Bovendien maakte cd&v in 2014 onder vicepremier Kris Peeters inhoudelijk al snel rechtsomkeer.

In een aantal kranteninterviews koppelden cd&v-voorzitter Sammy Mahdi en MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez hun lot aan elkaar in die zin dat ze na de verkiezingen van 9 juni de basis willen vormen van een centrumrechtse regering. Hun redenering: samen met de respectievelijke zusterpartijen Les Engagés en Open Vld is het de bedoeling om PS en de N-VA voor het blok te zetten. Paul Magnette en Bart De Wever zullen dan niets anders kunnen dan zich aan te sluiten bij dit blok dat centrumrechtse beleidshervormingen wil doorvoeren. En dat zonder te spreken over confederalisme of een staatshervorming.

Mahdi en Bouchez wekken onterecht de indruk dat ze inhoudelijk op dezelfde lijn staan

Politieke analisten maakten al snel de vergelijking met 2014 toen Charles Michel (MR) en Wouter Beke (cd&v) hun politieke toekomst ook aan elkaar hebben verbonden en op die manier de basis legden voor de Zweedse centrumrechtse coalitie. Ook met N-VA die toen in een federale regering stapte, maar geen staatshervorming kreeg. Herhaalt de geschiedenis zich? Zo goed als zeker niet. De alliantie van christendemocraten en liberalen als steunbalken voor een volgende federale regering zijn een fata morgana. En daar zijn zowel wiskundige, inhoudelijke als historische redenen voor.

Eigenlijk slechts twee federale coalities mogelijk

Peilingen zijn peilingen, om het met een cliché te zeggen, maar met respectievelijk 20 procent en 11 procent van de stemmen in hun eigen gemeenschap kunnen MR en cd&v onvoldoende zwaar wegen om de richting van een nieuwe coalitie te bepalen. Tel daar de zusterpartijen bij en je komt aan Franstalige kant weliswaar al aan zowat 35 procent van de stemmen, maar aan Vlaamse kant amper voorbij de 22 procent. Cd&v en Open Vld blijven lilliputterpartijen in Vlaanderen. MR zal

in de schaduw staan van de Parti Socialiste en voelt de adem van de communisten van PTB/PVDA in de nek. Neen, het zullen PS en N-VA zijn die de leiding van mogelijke federale onderhandelingen nemen. En ja, die zullen lang duren. Maar wat wel al vaststaat, is dat er door de sterke scores van de radicale partijen slechts twee federale coalities mogelijk zullen zijn. Ofwel Vivaldi II, ofwel N-VA met de drie traditionele families, desnoods met een partij minder (Open Vld na een zware nederlaag?).

De manier waarop Mahdi en Bouchez nu al de bakens willen uitzetten voor een volgende regering, komt wat zielig over.

Een grotere ideologische kloof dan gedacht

Beide voorzitters wekken bovendien de indruk dat ze inhoudelijk op dezelfde lijn staan. Wel, dat klopt niet. Er zijn inderdaad parallellen te trekken zoals hun pleidooi om tot een lagere belasting op arbeid te komen en die via een fiscale hervorming te financieren. Maar terwijl voor cd&v hogere vermogens(winst) belastingen een optie zijn en zelfs de btw omhoog mag, denkt MR eerder aan besparingen om de lagere belasting op arbeid te compenseren.

De manier waarop Mahdi en Bouchez nu al de bakens willen uitzetten, komt wat zielig over

Een ander meningsverschil is er rond ethische thema’s. Mahdi staat al lang op de rem voor een verregaande verlenging van de abortustermijn. Voor de liberalen is dat onaanvaardbaar. Gaan de vrijzinnige liberalen zo’n dossier opnieuw voor lange tijd in de koelkast van de Wetstraat stoppen?

Cd&v is gewonnen voor stappen richting meer regionalisering en dus een nieuwe staatshervorming. MR staat hier als belgicistische partij op de rem. De alliantie tussen Mahdi en Bouchez is dus eerder tactisch dan wel inhoudelijk gestuurd. Om nog maar te zwijgen over de haalbaarheid van een centrumrechts beleid. In een nieuwe federale

regering is de Waalse PS (en wellicht ook Vooruit) quasi incontournabel. Vergeet dus het centrumrechtse sociaaleconomische beleid dat de tandem Mahdi-Bouchez vooropstelt. Cd&v in de traditie van saboteurs

Overigens: wie een beetje kennis heeft van de recente Belgische politieke geschiedenis, weet dat zo’n centrumrechts beleid sowieso weinig kans had. Even terug naar de regeringsvorming van 2014. Wouter Beke was dé figuur om te oreren dat er zonder de Waalse socialisten geregeerd moest worden en er nood was aan een economisch herstelbeleid. N-VA ging daarin mee en vroeg geen staatshervorming. Er werd ook de nodige druk uitgeoefend door de Vlaamse werkgeversorganisatie Voka. Sociaaleconomisch hervormen en geen communautaire stilstand, was de boodschap.

Politieke analisten maken al snel de vergelijking met 2014

De regering-Michel voerde inderdaad een centrumrechts sociaaleconomisch beleid met onder meer een indexsprong, een taxshift en na een enige tijd een verlaging van de vennootschapsbelasting. Wat vandaag als een half mirakel mag worden gezien, want nog voor het einde van 2014 begon vicepremier en minister van Werk Kris Peeters de regering-Michel te saboteren. De christendemocraten maakten een bocht naar links en pestten N-VA en de liberalen het bloed vanonder de nagels. “In een rechtse regering is elke cd&v’er links,” was het adagium van Herman Van Rompuy. De ‘pirouette’ van Kris Peeters, Wouter Beke en co hebben hen weinig opgeleverd. De partij ging bij de verkiezingen van 2019 verder in het rood. Ook N-VA werd in de neergang meegesleept, wat de bedoeling was van de christendemocraten. Al was wat toen gebeurd is eigenlijk een gevolg van een keuze van N-VA zelf.

In een paniekreactie na de slechte score bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2018, moest het Marrakesh-pact op de schop, waarna de regering-Michel gevallen is. N-VA heeft zich nog altijd niet van die klap hersteld. En wat cd&v betreft, is het een les voor Mahdi: Wouter Beke wordt straks weggestuurd richting een anonieme rol in het Europees Parlement. Dat gebeurde in 2019 al met Kris Peeters die na een passage bij de Europese Investeringsbank in de nevelen van de geschiedenis is verdwenen. En dat is een goede zaak.

KARIM VAN OVERMEIRE

Georges-Louis Bouchez en Sammy Mahdi

WE MOETEN HET OVER GOD HEBBEN

In ‘Tot God’, zijn pas uitgekomen boek, beschrijft

Christophe Vekeman zijn tocht van atheïsme naar geloof in de christelijke god. Vekeman is een schrijver die zich de laatste tijd laat opmerken door cultureel tegendraadse stukken in De Standaard (DS). Hij was vorige week te gast in De Afspraak om zijn bekering toe te lichten. “We moeten het over God hebben”, zo leidde Phara de Aguirre de uitzending in.

Dat is zo. We moeten het eens over God hebben, want Vekeman is niet de enige voormalige atheïst die Hem recentelijk heeft gevonden. Kristien Hemmerechts heeft blijkbaar ook (opnieuw) God ontdekt, wat niet evident kan geweest zijn in de kringen waarin zij zich beweegt. Het was een mystieke ervaring tijdens haar strijd tegen kanker, die haar die richting instuurde. Bij anderen is de bocht een stuk subtieler en beperkt de bekering zich tot herwonnen respect voor de godsdienst, zonder er evenwel de verering van de God bij te nemen.

De ruiters van de Apocalyps

In november spreekt Richard Dawkins in de Koningin Elisabethzaal in Antwerpen. Dat is een grote zaal om te vullen, maar de bekendheid van Dawkins zal dat gedaan krijgen. Hij is een van de boegbeelden van het nieuwe atheïsme, een denkstroming die vindt dat religie niet gewoon getolereerd moet worden, maar actief moet worden bestreden. Dawkins riep atheïsten ooit op om christenen “in het publiek uit te lachen en te bespotten”.

Dawkins noemt het christendom een fundamenteel fatsoenlijke religie op een manier dat de islam dat niet is

Richard Dawkins, Daniel Dennett (een paar weken geleden overleden), Christopher Hitchens en Sam Harris stonden bekend als ‘de vier ruiters’ (een verwijzing naar de vier ruiters van de Apocalyps). Kort na de eeuwwisseling begonnen ze boeken te schrijven tegen het geloof - in de praktijk meestal het christendom - die door hun uitstekende verkoopcijfers aantoonden dat het atheïsme het christendom in het Westen al cultureel aan het verslaan was.

De vijfde ruiter

Ayaan Hirsi Ali werd op een bepaald moment beschouwd als ‘de vijfde ruiter’. Haar kritiek op de islam, de godsdienst die haar jeugd in Somalië beheerste, bracht haar er toen toe elke vorm van godsdienst af te wijzen. Zeer recentelijk is die ruiter echter, zoals Paulus op weg naar Damascus, van haar paard gevallen. Enkele maanden geleden maakte Hirsi Ali bekend dat ze zich heeft bekeerd tot het christendom. Als hoofdreden haalt ze aan dat een atheïstisch, nihilistisch Westen niet opgewassen is tegen wat ze ziet als de drie grootste bedreigingen van deze tijd: het opkomende autoritarisme van China en Rusland, de islamisering en de radicale ideologie van woke.

Waar het christendom verdwijnt, doen andere religies hun intrede, ook al noemen ze zichzelf niet altijd zo

Ze voegt eraan toe dat atheïsme haar beroofde van spirituele troost en geen antwoord kon geven op de vraag naar de zin van het leven. Die gedachte lijkt een postscriptum. Hirsi Ali werd niet overvallen door een mystieke ervaring, zoals Vekemans en Hemmerechts, maar maakt een rationele keuze voor het christendom in de hoop er daarna ook de spiritualiteit van te kunnen ervaren. Ik hoop dat het haar lukt, maar het is niet iets dat ik mijzelf zie overkomen. Zeker ben je natuurlijk nooit. Toen mijn zoon werd

geboren, iets waarop ik op mijn 50ste niet meer had durven te hopen, voelde ik mij enorm dankbaar. Maar dankbaar ben je nooit zomaar, maar altijd jegens iemand. Wie moest ik dankbaar zijn?

‘Een fatsoenlijke religie’

Dawkins lijkt nu ook een bocht te hebben ingezet, zij het minder spectaculair dan Hirsi Ali. Hij heeft zichzelf wel al eens eerder een cultuurchristen genoemd, maar in een interview van begin deze maand ging hij toch nog een stap verder. Dawkins zegt het verdwijnen van de christelijke cultuur van zijn land te betreuren. Hij noemt het christendom een fundamenteel fatsoenlijke religie op een manier dat de islam dat niet is”. De kritiek op de islam klinkt nog veel luider bij Sam Harris, de andere nog levende ruiter. Michel Onfray, het boegbeeld van de nieuwe atheïsten in Frankrijk, slaat nu ook op die trom. Ooit een vijand van alle monotheïstische godsdiensten, ziet hij de islam nu als het grote gevaar en betreurt hij “de vernieling van de joods-christelijke wortels van de westerse beschaving”.

In deze tijden klinkt het geweldig naïef om open te staan voor de mogelijkheid van God

Het Paulus-moment van Dawkins deed zich voor rond Pasen, dat dit jaar samenviel met het einde van de ramadan. De burgemeester van Londen, Sadiq Khan, had in de Britse hoofdstad 30.000 lichtjes laten ophangen ter gelegenheid van de ramadan, maar nergens, in wat ooit de grootste christelijke stad ter wereld was, kon je ook merken dat het Pasen was. Dawkins zegde geschokt te zijn door de promotie van de islam door de overheid. Godsdienst zonder God

Zoals je kon verwachten, waren de moslims niet blij met zijn uitspraken, maar ook in opiniestukken vanuit christelijke hoek klonk een bittere toon. De kritiek kwam er meestal op neer dat een man die actief heeft gestreden tegen het christelijke geloof zich nu niet geschrokken moeten tonen over het eindresultaat: de vervanging van een goedaardige door een kwaadaardige godsdienst.

Een ander, fundamenteler verwijt aan Dawkins is dat hij blijkbaar schijnt te denken dat hij alle goede kanten van het christendom - de kerken en kathedralen, de muziek van Bach en Händel, de christelijke rituelen en, vooral, de christelijke moraal - kan behouden zonder het geloof in de God van het christendom. Ik vermoed ook dat het één gedoemd is zonder het ander. Maar wat met de andere cultuurchristenen die nooit het christendom hebben bevochten en er het belang van erkennen voor onze beschaving, maar rationeel niet in staat zijn om zijn verpersoonlijkte God te vereren? Ik heb het dan over mensen als Jordan Peterson of Theodore Dalrymple. En over mijzelf. Peterson gaat heel ver in zijn beleving van het cultuurchristendom. “Ik leef alsof God bestaat”, zegt hij. Helemaal een christen dus, behalve wat één essentieel onderdeel betreft.

Godsdienst houdt niet van de leegte

De natuur houdt niet van de leegte. Waar het christendom verdwijnt, doen andere religies hun intrede, ook al noemen ze zichzelf niet altijd zo. De opkomst van de islam springt het meest in het oog, maar er zijn ook seculiere ideologieën die even irrationeel zijn en die even fanatiek beleefd worden door hun belijders. De genderideologie, die zegt dat geslachtelijke identiteit losstaat van het biologische geslacht en dat mannen vrouwen kunnen worden (en omgekeerd) gewoon omdat ze zich zo ‘identificeren’, is een krankzinnige religie, maar die is er wel in geslaagd binnen te dringen in belangrijke delen van het bestel. Dawkins moest dat al een keer ondervinden. Zijn offensieven tegen het christendom hadden hem in de VS in 1996 de titel ‘humanist van het jaar’ opgeleverd. Toen hij zich een keer laatdunkend uitliet over de agressiviteit van de genderideologen, werd zijn titel weer

ingetrokken. Heiligschennis heeft een andere naam, maar de gevolgen zijn nog steeds dezelfde. Klimaatalarmisme roept het vaakst vergelijkingen op met godsdienst. Ooit leefden we in harmonie met de natuur, zegt die religie, maar nu hebben we de natuur beschadigd door technologische vooruitgang, materialistische consumptie, het eten van vlees en het gebruik van fossiele brandstoffen. Dus worden we gestraft voor onze zonden en bedreigen de klimaatgoden ons met vernietiging op een globale schaal. In die godsdienst is het belangrijk alles wat fout loopt (oorlog, vluchtelingenstromen, meer regen, minder regen, een mislukte druivenoogst, een aangespoelde walvis, …) te wijten aan onze klimaatzondigheid en is het verboden te twijfelen aan de apocalyptische gevolgen van de klimaatverandering.

Het verklaart waarom we in het Westen, dat nochtans nog slechts een marginale rol speelt in de toekomst van de CO 2 -uitstoot, voortdurend aangemaand worden onze zondige levenswijze te veranderen, zonder onderzoek of dat ook maar de minste impact heeft. Begin dit jaar lieten de Vlaamse media filosofe Marleen Beevers aan het woord, die verkondigt dat we jaarlijks slechts vijf nieuwe kledingstukken mogen kopen, om zo de klimaatopwarming onder 1,5 graden te houden. Het letterlijke boetekleed is niet ver weg meer.

Agnost

Wat het christelijke geloof betreft, voel ik mij het best in het gezelschap van Theodore Dalrymple. Net als hij besloot ik reeds als scholier op een katholieke school dat ik niet geloofde. In mijn studententijd werd ik, door een combinatie van jeugdige arrogantie en de invloed van de Nouvelle Droite, zelfs even militant antichristelijk. Die fase ligt ver achter mij. Ik werd een cultuurchristen, zonder dat begrip te kennen. Ik vrees, met Dalrymple, dat door het verdwijnen van een gemeenschappelijke godsdienst de minimale waardenconsensus, die nodig is om deze samenleving in stand te houden, kan verdwijnen.

Klimaatalarmisme roept het vaakst vergelijkingen op met godsdienst

Ik ben geen atheïst. Met alle dingen waar ik niets van afweet, kunnen vele bibliotheken gevuld worden. Het bestaan van God is een van die dingen. Ik ben wat men een ‘agnost’ noemt: iemand die het niet weet. Ik merk bij mijn vrienden soms wat verbazing als ik zeg dat ik niet weet of er een God bestaat. In deze tijden klinkt het geweldig naïef om open te staan voor de mogelijkheid van God.

De mysteries blijven

Wetenschap werd lang gezien als de vijand van godsdienst. Naarmate we de natuurwetten beter begrijpen, zouden we geen beroep meer moeten doen op God om een en ander te verklaren. Ook binnen wetenschappelijke kringen groeit nu echter het besef dat er dingen zijn die wellicht altijd ongekend of onbegrepen zullen blijven.

Bewustzijn bijvoorbeeld blijkt een moeilijk vatbaar fenomeen. Daniel Dennett, een van de vier ruiters, dacht dat hij dat volledig kon terugbrengen tot neurale processen, maar hij is oud genoeg geworden om mee te maken dat zijn uitleg werd onderuitgehaald en een veelheid andere verklaringen in de plaats is gekomen. Vooral de kwantumfysica heeft meer vragen opgeroepen dan beantwoord. De mysteries van die tak van de wetenschap zijn al een eeuw bekend, maar we zijn nog geen stap dichter bij een verklaring. Filosofen beconcurreren elkaar met uiteenlopende theorieën over wat het waarnemerseffect ons bijvoorbeeld zegt over de wereld en onze waarneming ervan.

Ik heb geen idee of er zoiets als God bestaat - hoe je dat begrip ook invult -, maar ik weet wel dat er nog héél veel is waar we niets van weten of snappen, en dat mogelijk nooit zullen doen.

JURGEN

CEDER

Christophe Vekeman tijdens de begrafenis van Luc De Vos in 2014

Wat is er toch aan de hand met Tesla?

De resultaten van Tesla, de pionier van de elektrische auto’s, zijn niet echt indrukwekkend. De winst halveert, de beurskoers staat onder druk, een deel van het personeel wordt ontslagen en recent heeft men de Cybertrucks, de nieuwe pick-up van het merk, teruggeroepen wegens een mankement. Ondertussen neemt de concurrentie van de Chinese autobouwers toe. Het goudhaantje van Elon Musk staat onder druk.

Voor alle duidelijkheid: Tesla levert nog altijd resultaten waar andere autobouwers jaloers op zijn. In het eerste kwartaal van dit jaar boekte de producent van e-wagens nog een nettowinst van 1,13 miljard euro. Maar de winst is wel gehalveerd. De omzet van het bedrijf zakte met 9 procent. Toch bedraagt die nog altijd een mooie 21,3 miljard dollar per kwartaal, vorig jaar was dat meer dan 23 miljard dollar. En tijdens het eerste kwartaal moest Tesla wegens investeringen zoveel cash uitgeven dat daarmee het bedrag dat het bedrijf binnenkrijgt, overschreden werd. Het zijn de slechtste resultaten sinds coronajaar 2020. Op de beurs behoort Tesla al een tijdje tot de verliezers. De aandelenkoers is sinds begin dit jaar met 40 procent gedaald.

Tijdelijke tegenslagen, structurele problemen

Die cijfers zijn geen toeval. De voorbije maanden stapelden de tegenslagen zich op. Sommigen zijn tijdelijk en vormen geen reden tot paniek. Andere zijn structureel en zetten het Musk-imperium onder druk.

Wat de tijdelijke impact betreft: door de spanningen in het Midden-Oosten en de aanvallen op schepen in de Rode Zee door Houthi-rebellen moest onder andere de Duitse vestiging van Tesla op non-actief worden gezet. Er kwamen onvoldoende onderdelen binnen. Daarnaast werd de fabriek in Berlijn een tijdlang lamgelegd door activisten.

3.900 Cybertrucks moeten worden teruggeroepen naar de fabriek

Ook tijdelijk: 3.900 Cybertrucks moeten worden teruggeroepen naar de fabriek. Er zit een technisch mankement in. Concreet gaat het om een slecht functionerend versnellingspedaal. Ondertussen wordt er in het bedrijf ook bespaard. 14.000 van de 140.000 werknemers worden bedankt voor bewezen diensten. Tegelijk verlaten met Drew Baglino en Rohan Patel twee topmensen het bedrijf. Zij zouden de figuren zijn achter een nieuw project van Tesla, de ontwikkeling van een goedkope elektrische wagen. Die zou 25.000 euro kosten. En daarmee zitten we bij de structurele problemen van Tesla. Gemiddeld ligt de prijs van een Teslawagen tussen 50.000

en 100.000 euro. Maar op de markt van de e-wagens is er een trend bezig waarbij prijsbrekers de potentiële kopers proberen te verleiden. Ze komen vooral uit China met BYD en Nio. Die profiteren van de productie in het thuisland, die minder duur is. Ondertussen is de kwaliteit van de wagens en technologie sterk toegenomen. Ten slotte kunnen ze genieten van massa’s overheidssubsidies. Tesla heeft ondertussen de prijzen van de eigen auto’s verlaagd, maar het is duidelijk dat het geen lange concurrentiestrijd kan aangaan met de Chinezen. De prijsdalingen van een Tesla in de VS gaan trouwens niet verder dan 2.000 dollar. Dat is weinig. Ondertussen is BYD volop bezig met hun auto’s flink af te prijzen.

Hoge winstmarges

Tesla profileerde zich als een speler in het luxesegment en is nu verplicht om het geweer van schouder te veranderen. Het heeft bekend gemaakt dat het toch een goedkope elektrische auto zal bouwen om met de Chinezen te concurreren.

De aandelenkoers is sinds begin dit jaar met 40 procent gedaald

Dat is logisch, maar het bedrijfsmodel van Tesla is gebouwd op hoge marges. Die zullen nu zakken en de winstgevendheid zal dus afnemen. Ook de beurswaarde van Tesla is gestoeld op de hoge winstmarges. Beursanalisten zijn dan ook duidelijk:

de huidige aandelenkoers van 150-160 dollar is te hoog. Verkopen is de boodschap.

Chinese batterijen

Tesla lijkt niet het enige slachtoffer te worden van het Chinese geweld op de markt van elektrische wagens. De Europese autobouwers proberen een antwoord te formuleren, maar dat wordt steeds moeilijker. Eén van de problemen is de noodzakelijke batterijcapaciteit. Slechts 10 procent van de wereldwijde productie vindt in Europa plaats. China domineert hier alles en iedereen met een batterijmarktaandeel van 76 procent. De kostprijs van een batterij voor een elektrische auto bedraagt in Europa nog altijd gemiddeld 15.000 euro. Dat bedrag ligt volgens experts te hoog.

Tesla lijkt niet het enige slachtoffer te worden van het Chinese geweld op de markt van elektrische wagens

Nu is de Europese Commissie wel aan het kijken in welke mate de Chinezen hun bedrijven te veel gesubsidieerd hebben, wat kan leiden tot importheffingen. In de VS wil men de markt desnoods volledig afsluiten voor Chinese elektrische auto’s. Dat zou dan weer goed nieuws zijn voor Musk die zijn financieel imperium (met X/Twitter, met SpaceX) enkel en alleen dankzij Tesla heeft uitgebouwd. ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Dedonder wil taalexamen voor militairen wijzigen

Minister van Defensie Ludivine Dedonder (PS) zou de taalvereisten voor kandidaten van de Koninklijke Militaire School (KMS) willen verlagen. Dat staat volgens N-VA in een wetsontwerp van Dedonder, dat in de Kamer besproken werd. “De nodige kennis van de tweede landstaal om een officiersopleiding te kunnen aanvangen, wordt slinks omzeild met een simpele computerproef”, reageert Kamerlid Theo Francken (N-VA). Het kabinet-Dedonder geeft aan dat de manier waarop het examen georganiseerd wordt, verandert, maar dat dat niet betekent dat de lat lager gelegd wordt.

Over het algemeen gaat het over een reeks technische wijzigingen en verduidelijkingen. Het voorstel zou echter ook een controversieel punt bevatten, stelt Theo Francken. Zo zou er een nieuw examen van de tweede landstaal ingevoerd worden voor kandidaat-beroepsofficieren bij de KMS. Het niveau daarvan zou lager liggen dan dat van het huidige taalexamen.

Minder duidelijk

Het oorspronkelijke artikel dat de taalvereisten besprak, stelde duidelijk om wat voor examen het ging. Vandaag bestaat het examen ‘elementaire kennis van de tweede landstaal’ uit een proef van 1 uur 45 minuten, waarin kandidaten onder andere een opstel moeten schrijven en zinnen moeten vertalen van hun

eerste landstaal naar hun tweede landstaal, en omgekeerd.

De nieuwe wet van minister Dedonder legt enkel het niveau A2 van het Gemeenschappelijk Europees Referentiekader als niveau vast. In de nieuwe test wordt het lees- en luisterniveau zeker gepeild, maar of er ook naar bijvoorbeeld woordenschat gepeild wordt, is niet duidelijk. Er is ook geen duidelijkheid over de manier waarop het examen georganiseerd zal worden. Ook de Raad van State publiceerde een kritisch advies over de wetswijziging. Volgens N-VA wil minister Dedonder de taalvereisten verlagen, om op die manier tegemoet te komen aan het tekort aan kwalitatieve kandidaten. “Wij zijn verbolgen over hoe achteloos er niet alleen met de taalwetgeving, maar ook met de kwaliteit van de officiersopleiding van Defensie wordt omgesprongen door de minister en het parlement”, reageert Francken, samen met collega-parlementsleden Peter Buysrogge en Darya Safai. “Voor de zoveelste keer wordt de lat

verlaagd om de rekrutering hoog te houden.”

Verdediging Dedonder

Volgens het kabinet van Defensieminister Ludivine Dedonder (PS) verandert de wetswijziging niets aan de taalvereisten. “De aanpassing van deze wet heeft als doel meer mogelijkheden te creëren om de taalvaardigheid van de tweede landstaal van sollicitanten-kandidaat-beroepsofficieren te testen”,

klinkt het in een reactie. “De concrete modaliteiten werden nog niet bepaald. Bedoeling is om via een vernieuwd examen te peilen naar het niveau van een sollicitant, dat redelijkerwijs kan worden verwacht voor een succesvolle vorming als kandidaat-officier. Vandaag peilen we naar de elementaire kennis van de tweede landstaal van de kandidaten, en met het vernieuwde examen blijft dat zo.”

WANNES NEUKERMANS

Ludivine Dedonder

Geloofwaardigheid

van ‘Icarus’ Rousseau is zoek

Het is intussen wel duidelijk dat Conner Rousseau van stal werd gehaald om de vrije val van Vooruit in de recente peilingen te counteren. Of Vooruit met die marketingstunt de kiezer kan overtuigen, is zeer de vraag. Wie herinnert zich niet de racistische en seksistische uitlatingen die het ‘godenkind’ zich in benevelde toestand liet ontvallen?

Wat ook niet mag worden vergeten, is dat Conner Rousseau over de feiten zweeg, zelfs ronduit loog en er alles aan deed om de weinig verkwikkende zaak uit de pers te houden. Voordien klonken er ook beschuldigingen van grensoverschrijdend gedrag. Opvallend is het sprekend gemak waarmee zowat de hele top van Vooruit meeging in het leugenachtige verhaal van de gevallen godenzoon. De gewezen voorzitter moest op retraite naar de Kazerne Dossin en ging in therapie. Dat is een lachertje in vergelijking met wat Dries Van Langenhove als straf kreeg.

Alcohol

De gewezen voorzitter van Vooruit leed aan hybris en kon niet terugvallen op een kritische achterban die hem wees op zijn verbale ontsporingen, zijn zelfgenoegzaamheid en zijn ziekelijke drang naar erkenning. Conner waande zich onaantastbaar. De bananenschil lag gereed. Alcohol zorgde er enkel voor dat de schildknaap van Frank Vandenbroucke sneller ten val kwam dan gedacht.

Conner kroop door het stof en beloofde nederig van op de laatste plaats van de Oost-Vlaamse lijst te strijden voor een zitje in het Vlaams Parlement. Daarmee moest hij opnieuw de harten van vele jonge kiezers zien te veroveren. Maar zijn nederigheid vertoont al barsten. Ondanks de dure woorden van voorzitter Melissa Depraetere zal ‘mateke’ deelnemen aan het nieuwe tv-programma Het Conclaaf (VTM) van

Eric Goens, waar hij de degens zal kruisen met de top van de Wetstraat. Dat is geen toeval. De deelname werd zorgvuldig bedisseld binnen de ‘inner circle’ van Vooruit. Of hoe cynisch politiek kan zijn.

Niet iedereen binnen de partij is het eens met de nieuwe marsrichting

Ook dat manoeuvre stond in de sterren geschreven. Conner Rousseau was nog maar pas van zijn sokkel gedonderd of hij ging in Nederland aan de slag als communicatieverantwoordelijke. Op een congres van het communicatiebedrijf van voormalig VVD-politicus Klaas Dijkhoff viel de verguisde godenzoon voor een exquis publiek terug in zijn oude plooi: “Er zijn gigantisch veel wannabe’s die mij kopiëren. Maar mensen rieken dat dat niet authentiek is. En ze hebben nog altijd mijn plaats niet ingepakt.” Van een gebrek aan narcisme kan je Rousseau moeilijk verdenken. Kostprijs toegangsticket voor het congres: 400 euro. Debora van de kassa was even ver weg. Over zijn uitschuivers repte Rousseau met geen woord. Integendeel, hij praatte zichzelf de wolken in.

Rousseau is berekend. Hij wist als geen ander dat de brave Melissa weer op zijn deur zou kloppen. King Connah heeft zijn comeback zorgvuldig geregisseerd. Zijn neuscorrectie vormde de kers op de taart.

VAN EEN GEBREK

AAN NARCISME

KAN JE ROUSSEAU

MOEILIJK VERDENKEN

Intussen slaat de verbale turbo van de verrezen politicus weer aan. Vorige week schold hij cd&v uit voor “amateurs”. “We stappen niet in een regering waar cd&v Welzijn heeft. Na 20 jaar besparen en gepruts is het genoeg geweest.” Toch wel straffe praat van een acoliet van Vivaldi I, de regering die de schuldenberg deed ontploffen en België wereldkampioen in belastingen op arbeid maakte. Maar nog opvallender is dat Conner Rousseau erin geslaagd is om Vooruit een ruk naar rechts te laten maken. Kinderen moeten vanaf drie jaar naar school om Nederlands te leren. Nemen ouders hun verantwoordelijkheid niet, dan volgt een sanctie. Gezinshereniging wordt strenger

Kantar-peiling: Vlaamse kiezer maakt het N-VA erg lastig

We zitten stilaan in de laatste rechte lijn naar de verkiezingen en dat betekent dat er de komende weken nog een aantal peilingen gepubliceerd zullen worden. Een peiling van Kantar in opdracht van La Libre Belgique en RTBf beet de spits af, met een paar opmerkelijke resultaten voor het Vlaamse landsgedeelte.

Beginnen we met de resultaten voor de grootste partij in Vlaanderen, en dat is nog altijd Vlaams Belang. Volgens Kantar kan die partij nog altijd rekenen op meer dan een kwart van de Vlaamse kiezers, met een ruime voorsprong op achtervolger N-VA. Ander goed nieuws voor Vlaams Belang is dat er opnieuw een V-meerderheid mogelijk lijkt, al is dat lang geen zekerheid. Komt die V-meerderheid er toch, zal ze eerder aan de nipte kant zijn. Maar de partij kan N-VA zo wel het vuur aan de schenen leggen wanneer in juni de coalitiegesprekken van start zullen gaan, en daarna voor de volgende vijf jaar.

Veel slecht nieuws voor N-VA

Deze peiling bevat veel slecht nieuws voor N-VA. Beginnen we toch met één lichtpuntje: de partij blijft deze keer boven de twintig procent. Dat is natuurlijk nog steeds een verlies tegenover 2019, maar dat verlies werd reeds lang geleden geïncasseerd. De tweede plaats blijft ook veilig, want de eerste achtervolger ligt meer dan acht procent achterop.

Maar hoewel de reeds aangehaalde mogelijke V-meerderheid ook een stok achter de deur kan zijn om te verhinderen dat de federale coalitiegesprekken opnieuw verkeerd aflopen, is het voor N-VA misschien toch een groter probleem dat ze vijf jaar lang voor veel lastige discussies binnen de partij kan zorgen. Met de score van meer dan twintig procent is N-VA in principe de spelverdeler in het Vlaams Parlement. Het probleem is echter dat volgens deze peiling de Vlaamse kiezer de kaarten wel eens zo

zou kunnen schudden dat er voor N-VA weinig spel te verdelen valt. Naast een coalitie met Vlaams Belang blijft er immers maar één mogelijkheid meer over: een coalitie met cd&v, Vooruit en Open Vld. Zelfs de optie om één van die partijen in te wisselen voor Groen, is nu weg. Ook het feit dat Open Vld opnieuw opveert, is bijzonder slecht nieuws voor N-VA. We denken dat als Bart De Wever kon kiezen en hij slechts één partij richting de kiesdrempel kon duwen, hij veel liever Open Vld kopje-onder zou zien gaan dan Groen. Vooral een electorale afstraffing kan ervoor zorgen dat enkele mandatarissen eieren voor hun geld kiezen door een overstap richting N-VA. Bovendien kan een Open Vld met herwonnen zelfvertrouwen op het federale niveau veel meer schade aanrichten dan Groen, zowel voor N-VA in het bijzonder als voor Vlaanderen in het algemeen.

PVDA de derde grootste in Vlaanderen?

Voor de communisten geeft deze peiling een gemengd beeld. In Vlaanderen staat de partij voor het eerst op de derde plaats, met een topscore van meer dan twaalf procent. Maar in Wallonië, waar PTB een tijdje geleden nog tegen de twintig procent zat, scoort ze deze keer relatief zwak met ‘slechts’ zestien procent van de stemmen. Eenzelfde beeld zien we in Brussel, waar de partij deze keer vijftien procent haalt.

Laten we echter niet vergeten dat dit voor PTB/PVDA winst betekent in alle drie de gewesten, ook al zal de winst in Wallonië en Brussel niet zo groot zijn als ooit gehoopt. Maar voor een belgicistische partij is het toch ook geen nadeel als de scores in de drie landsdelen niet te ver uit elkaar liggen.

Terugkeer van de ‘elfjes’

De drie traditionele partijen cd&v, Vooruit en Open Vld scoren in deze peiling rond de elf procent. Voor cd&v is het een tegenvaller dat de partij de net herwonnen derde plaats alweer moet afstaan, deze keer aan PVDA. Vooruit staat nog steeds op een kleine winst tegenover de laatste verkiezingen, maar het is nu wel duidelijk dat het grootste deel van de Conner-winst helemaal verdwenen is.

en illegale criminelen moeten het land uit. Indien nodig moeten gezinnen met kinderen naar een gesloten centrum. Ook inburgering en integratie worden aangescherpt. Bij de PS gelooft men niet wat men hoort. Of Conner daarmee zijn eerdere gezichtsverlies rechtzet, is zeer de vraag. Niet iedereen binnen de partij is het eens met de nieuwe marsrichting. En wat als er voor 9 juni nieuwe lijken uit de kast vallen? Voor ‘mateke’ blijft Vooruit de speerpunt tegen racisme. Het wordt halsreikend uitkijken naar de eerste verbale confrontatie met Tom Van Grieken. Mensen zullen dan wel ‘rieken’ dat zijn rechts discours ‘niet authentiek is’. Het zou wel eens kunnen dat de gehavende Vooruit-tanker sneller strandt dan verwacht.

JULIEN BORREMANS

Van de drie traditionele partijen kan alleen Open Vld tevreden zijn met de resultaten van deze peiling, want na een lange reeks slechte resultaten komt die partij eindelijk nog eens boven de tien procent uit. Indien dat in de volgende peilingen bevestigd wordt - en die peilingen zullen niet lang op zich laten wachten -, zal dat de Vlaamse liberalen een stevige scheut zelfvertrouwen geven in de laatste weken voor de verkiezingen.

Groen worstelt met de kiesdrempel

Met amper 6,0 procent van de kiesintenties is deze peiling de slechtste voor Groen sedert de verkiezingen van 2019. In onze projectie voor het Vlaams Parlement houdt de partij ongeveer vijf zetels over, maar kan ze in het slechtste geval doorzakken naar drie zetels of nog minder.

De groenen zitten daarmee in de gevarenzone in meer dan één kieskring. Voor de Kamer haalt de partij volgens onze projectie trouwens geen vijf zetels meer, wat betekent dat ze in enkele van de Vlaamse kieskringen nu al onder de effectieve kiesdrempel zit.

Staatshervorming wordt moeilijk

In de Kamer is de Vivaldi-regering opnieuw haar meerderheid kwijt, maar een uitbreiding met Les Engagés kan die meerderheid herstellen. De mogelijkheden om een werkbare meerderheid te vinden, zijn echter zeer beperkt, net zoals in het Vlaams Parlement. Voor een staatshervorming is N-VA hoe dan ook onontbeerlijk. Maar door de opmars van zowel Vlaams Belang als PTB/PVDA begint de bijzondere meerderheid waarover de traditionele partijen samen met N-VA beschikken, te slinken. Slechts een paar zetels extra hebben Vlaams Belang en PTB/PVDA (en misschien DéFI?) nog nodig om te beschikken over een blokkeringsminderheid.

FILIP VAN LAENEN

Ruk naar rechts

Conner Rousseau

N-VA wil budgettaire toestand en belastingdruk aanpakken

“Nooit heeft Juul Kabas harder geklonken: het zijn zotten die werken.” N-VA profileert zich in haar verkiezingsprogramma als partij tégen Vivaldi. De partij kwam in de Capitole in Gent samen om haar verkiezingsprogramma te bevestigen.

Voor de partij van Bart De Wever moeten de verkiezingen vooral over de budgettaire toestand en de belastingdruk in België gaan. “De hardwerkende Vlaming is met kop en schouders de meest gepluimde kip van allemaal”, klonk het bij De Wever. “Een begroting op orde, meer loon naar werken, een rechtvaardiger sociaal beleid, meer veiligheidsinvesteringen, het afschaffen van de wet op de kernuitstap en een migratiebeleid gebaseerd op het Australische model.” Dat zijn de belangrijkste punten voor N-VA. Ook het confederalisme kreeg met het oog op de verkiezingen aandacht. N-VA pleit ervoor de deelstaten verregaande bevoegdheden te geven, die volgens de partij noodzakelijk zijn “voor een sterk en democratisch bestuur”. “N-VA heeft de ideeën en wij hebben de ervaren mensen om ze in daden om te zetten”, besloot De Wever.

WANNES NEUKERMANS

In zes van de acht huishoudtypes is België wereldkampioen belastingen

Dat de belastingen op arbeid in België torenhoge proporties aannemen, weet intussen iedereen. Niet alleen alleenstaanden worden zwaar belast, maar ook gezinnen met kinderen ontspringen de dans niet. België blijkt zichzelf zelfs de dubieuze titel van ‘wereldkampioen’ te mogen aanmeten wanneer het gaat over belasting op arbeid, zo meldt De Tijd.

Het onlangs gepubliceerde rapport van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) schetst een opvallend beeld van de belastingdruk in België. De belastingdruk werd in 39 landen aan een onderzoek onderworpen. 22 van die landen maken deel uit van de EU. België bleek het enige OESO-land te zijn waar meer dan de helft van het loon moet worden afgedragen aan de fiscus. Met kop en schouders

Acht verschillende huishoudtypes werden in het rapport bestudeerd. België kwam als slechtste land uit de bus in maar liefst zes van de acht onderzochte types. Kortom: wat de samenstelling van uw gezin ook moge zijn, de kans is groot dat u nergens méér belastingen betaalt dan in België.

Wat de situatie nog schrijnender maakt, is dat België niet alleen de ranglijsten aanvoert, maar dat ook nog eens doet met een beduidende voorsprong op de andere landen. “Het verschil in belastingdruk voor alleenstaanden met de nummer twee in de OESO-ranking, Duitsland, is aanzienlijk. Daar zien werkenden zonder partner en kinderen, en met een gemiddeld brutoloon, 47,9 procent naar de fiscus vloeien. Het gemiddelde voor de Europese OESO-landen ligt op 41,5 procent (gemiddeld loon) tot 46 procent (hoog loon). In België ligt de belastingdruk dus een kwart hoger”, aldus De Tijd. Politiek belooft beterschap

Ondertussen beloven alle Vlaamse partijen beterschap. Alle partijen zeggen dat ze de belastingen op arbeid willen verlagen om zo de kloof tussen loonkosten en het nettobedrag voor werknemers te dichten. Het OESO-rapport toont de noodzaak van dergelijke maatregelen aan en kan dienen als een welgekomen wake-upcall enkele weken voor de verkiezingen. De vraag is: hoe geloofwaardig zijn die beloften nog?

Nu de befaamde energietransitie, de militarisering van Europa en de digitalisering voor de deur staan, lijkt een substantiële verlaging van de belastingdruk niet meer dan een droomwens te zijn. Na de verkiezingen zal er opnieuw geld nodig zijn en dat haalt de Belgische overheid naar goede gewoonte het liefst bij haar onderdanen. Het lijkt dan ook waarschijnlijk dat de regeringspartijen afgestraft zullen worden voor de resultaten van het OESO-rapport.

PEPIJN DEMORTIER

‘Ontgrendel Ronse’ vraagt grondwetswijziging

Voor de verkiezingen bekijken de Senaat, de Kamer en de federale regering welke artikelen uit de Grondwet ze voor herziening vatbaar willen verklaren.

Ontgrendel Ronse hoopt dat men ook de grondwettelijke betonnering van de taalfaciliteiten wil opheffen. “Daardoor kan de bijzondere taalregeling niet langer door een Franstalige minderheid worden geblokkeerd”, legt Tijl Rommelaere van Ontgrendel Ronse uit bij HLN. Artikel 129 §2 in de Grondwet ‘betonneert’ de taalfaciliteiten, waardoor die, ondanks het feit dat er een meerderheid in de gemeenteraad voor de afschaffing is, blijven bestaan. Door dat artikel aan te passen, hoopt Ontgrendel Ronse komaf te maken met de faciliteiten in Ronse. “Dan kan de bijzondere taalregeling niet langer door een Franstalige minderheid worden geblokkeerd. Dan volstaat een gewone democratische meerderheid om de taalfaciliteiten af te schaffen”, legt Tijl Rommelaere uit.

WANNES NEUKERMANS

Vooruit

wil leefloon voor nieuwkomers vervangen door “integratiesteun”

Vanaf 2025 telt Vlaanderen 238 lokale mandatarissen minder

Het aantal lokale mandatarissen (gemeenteraadsleden, schepenen, OCMW-raadsleden en burgemeesters) in Vlaanderen wordt iedere zes jaar berekend op basis van het aantal inwoners. Door het stijgende bevolkingsaantal komen er in 50 gemeenten 120 mandatarissen bij. Die toename wordt echter ruimschoots gecompenseerd door de 13 fusiegemeenten: daar verdwijnen in totaal 358 mandatarissen.

Verspreid over 14 gemeenten komen er in Vlaams-Brabant 33 mandatarissen bij, waarmee de centrumprovincie de grootste stijger is. In Oost-Vlaanderen komen er in 12 gemeenten in totaal 32 mandatarissen bij, West-Vlaanderen krijgt er 18 mandatarissen bij en Limburg 10.

Na de gemeenteraadsverkiezingen zullen er op 1 januari 2025 13 nieuwe fusiegemeenten zijn: Borsbeek wordt het tiende district van Antwerpen, daarnaast zijn er Beveren-Kruibeke-Zwijndrecht, Bilzen-Hoeselt, Tongeren-Borgloon, Nazareth-De Pinte, Pajottegem, Tessender-

lo-Ham, Lochristi dat Wachtebeke opneemt, Hasselt dat Kortessem opneemt, Lokeren dat Moerbeke opneemt, Tielt dat Meulebeke opneemt, Wingene dat Ruiselede opneemt en Merelbeke-Melle.

WANNES NEUKERMANS

“Als je bijvoorbeeld een sociale woning wil, dan moet je de taal leren en een job zoeken.” Dat zegt Vooruit-voorzitter Melissa Depraetere. Volgens de voorzitter van de Vlaamse socialisten moeten nieuwkomers die weigeren te integreren, hun recht op een uitkering kunnen verliezen.

Aan de ene kant zegt Depraetere dat ze het betalend maken van de taalcursussen door de Vlaamse regering een slechte zaak vindt. “Op die manier maak je de integratie moeilijker”, legt ze uit.

Aan de andere kant wil Depraetere strenger zijn voor mensen die niet willen integreren. “Wij zouden voor nieuwkomers het leefloon vervangen door integratiesteun”, aldus Depraetere. “Wie niet wil integreren, verliest zijn steun.”

WANNES NEUKERMANS

Tijl Rommelaere

Melissa Depraetere

Bart De Wever tijdens het congres in de Capitole te Gent afgelopen zondag

Alexander De Croo

“Twijfelaars

zullen het nooit maken op het

hoogste niveau”

Veel sporters komen na het einde van hun carrière in het gevreesde ‘zwarte gat’ terecht. In deze column schets ik hoe ik erin geslaagd ben om dat te omzeilen.

De angst voor het gevreesde ‘zwarte gat’ hield me al vrij vroeg in mijn carrière bezig. Veel oud-motorcrossers en andere voormalige topsporters hadden me er immers voor gewaarschuwd. Ook mijn eigen vader, Harry Everts, heeft het daar niet gemakkelijk mee gehad. Ik was eigenlijk veel te vroeg bezig met het einde van mijn carrière. Op 25-jarige leeftijd was ik al volop aan het nadenken over wat ik daarna wilde doen. Het enige dat vaststond, was dat ik graag in de motorcrosswereld - de wereld waarin ik was opgegroeid - wilde blijven. Ik kende het reilen en zeilen. Daarom heb ik op een bepaald moment het idee opgevat om een eigen team op te richten. Daarin heb ik veel geld geïnvesteerd, maar het heeft mij alleen maar miserie en stress opgeleverd. Mijn bankrekening was vrijwel volledig geplunderd. Maar gelukkig heeft het mij waardevolle lessen voor de toekomst opgeleverd. Zwarte gat blijft uit

Het zwarte gat heeft mij uiteindelijk niet opgeslokt, omdat ik het meteen heb opgevuld met nieuwe uitdagingen in de motorcrosswereld. Omdat gesprekken met Yamaha over een verdere samenwerking niks concreets hadden opgeleverd, maakte ik de overstap naar KTM. Dat was voor mij een mooie uitdaging: het team had veel potentieel, maar was op dat moment een en al chaos. Ik werd aangeworven om het team weer op de rails te krijgen. Dat doe je natuurlijk niet in één jaar tijd, dus ik was meteen voor enkele jaren vertrokken.

Ik koesterde de ambitie om met een team iets te bereiken en met KTM heb ik dat kunnen doen. Ik was daar zo sterk op gefocust dat ik niet de tijd heb gehad om nog maar aan het zwarte gat te denken.

Stoppen op een hoogtepunt

Het blijft voor mezelf een raadsel waarom ik al zo vroeg met het einde van mijn carrière bezig was. In 2004 heb ik op een willekeurige ochtend tegen Kelly gezegd dat ik in 2006 zou stoppen. Ik zei toen al lachend dat als ik nog drie keer de wereldtitel zou winnen, ik met tien zou kunnen afsluiten. En zo geschiedde. Ook als ik in 2006 geen tiende wereldtitel had gewonnen, was ik gestopt. Voor mij was het duidelijk: ik had slechts één kans. Als ik een beslissing neem, kom ik daar nooit op terug.

Ik heb veel topsporters gekend die hun carrière nodeloos wilden rekken. Je moet heel lang werken om aan de top te geraken. Maar als je die eenmaal bereikt, kan het alleen maar bergaf gaan. Als je je carrière nodeloos rekt, eindig je waar je begonnen bent. Dat wilde ik niet. Ik wilde stoppen op een hoogtepunt. Ik wilde ongeslagen eindigen. En daarin ben ik ook geslaagd.

Dat ik mijn carrière zou kunnen eindigen met 10 titels en 100 GP-zeges, was een extra motivatie om elke dag het beste van mezelf te geven. Elk weekend stelde ik mezelf de vraag of ik het volgende weekend opnieuw een overwinning zou kunnen boeken. Elk weekend verraste ik mezelf. Vastberadenheid

Vastberadenheid is een heel belangrijke - zo niet dé belangrijksteeigenschap van een topsporter. Twijfelaars zullen het nooit maken op het hoogste niveau. Je moet weten welke richting je uit wil. De kortste weg naar succes is voor mij dé te volgen weg. Ik maak geen omwegen. ‘I keep my eyes on the prize.’ Welke obstakels er ook op mij afkomen, ik ga er over- of desnoods doorheen. Ik stel alles in het werk om mijn doelen te bereiken. Dat lukt niet door steeds van strategie te veranderen. Volgens veel waarnemers had ik nog twee of drie seizoenen kunnen meedraaien aan de top en zelfs nog meer wereldtitels kunnen winnen. ‘So be it.’ Ik heb in 2004 beslist om 2,5 jaar later te stoppen. Daar heb ik tot op vandaag nog geen seconde spijt van Uiteindelijk heb ik ook in mijn latere carrière al mijn doelen kunnen bereiken, maar ik haalde er niet dezelfde voldoening uit. Zelf meestrijden voor wereldtitels en overwinningen is met niks te vergelijken. Nu was ik slechts een deel van een team. Vroeger besefte ik minder goed hoe belangrijk een goed team is. Dat besef ik vandaag meer dan ooit, mede dankzij mijn zoon Liam. Alleen kan je niks. Je hebt een team nodig. We kunnen elkaar sterker en beter STEFAN EVERTS

Over schoonheid en het belang ervan

Wat is schoonheid? Het is een eeuwenoude vraag die tot op heden geen volledig onbetwist antwoord heeft opgeleverd. Tegelijk is het een vraag die ons blijft beroeren en daarom aan enkele korte filosofische reflecties onderworpen mag worden. Vandaag werpen we een blik op schoonheid, maar we beperken ons tot drie belangrijke vragen: is schoonheid universeel of cultureel gebonden? Wat is het belang van proporties in relatie tot schoonheid en wat is het belang van schoonheid?

Sommige hedendaagse filosofen en antropologen benadrukken de rol van de culturele context bij het bepalen van wat als ‘mooi’ wordt beschouwd. Ze stellen dat schoonheidsidealen en esthetische normen kunnen variëren tussen verschillende culturen en historische perioden. Die vaststelling zien we duidelijk terugkomen bij menselijke schoonheidsidealen die zich doorheen de geschiedenis duidelijk historisch-cultureel gebonden hebben getoond. Denk aan de vollere vrouwen die Rubens of Rivera schilderden tegenover het huidige, slankere schoonheidsideaal.

Universeel of cultureel?

Maar bestaat er dan niet iets als ‘universele schoonheid’, onafhankelijk van individuele smaak en culturele achtergrond? Wat dan met natuurfenomenen? Een zonsondergang, de groei van prachtige bloemen of het adembenemende noorderlicht? Het zijn zaken die bezwaarlijk ‘lelijk’ genoemd kunnen worden.

Hetzelfde geldt voor bepaalde gevierde kunstwerken, zoals het Lam Gods of de Sixtijnse Kapel. Weinigen zullen beweren dat die creaties lelijk of maar ‘gewoontjes’ zijn, al is het maar uit eerbied voor het indrukwekkende ambacht, voor het ‘metier’ van de kunstenaar. Toch speelt ook hier steeds een cultureel mechanisme mee. Denk aan een schilderij van de profeet Mohammed. Dat kan een prachtig geschilderd kunstwerk zijn voor een Europese toeschouwer, maar tegelijk bijzonder problematisch voor een moslim, aangezien hij gelooft dat de profeet niet mag worden afgebeeld.

Schoonheid is een bewuste of onbewuste leidraad in zowat ieders leven

De iconografie kan de vraag dus verder bemoeilijken: wat wordt er afgebeeld? Wat is het onderwerp en hoe verhoudt het zich tegenover schoonheid, los van de kunde en ambacht van de kunstenaar? Hetzelfde geldt voor dieren, planten of bloemen: ze kunnen in een bepaalde cultuur als mooi worden ervaren en in een andere cultuur dan weer een negatieve connotatie kennen of gekoppeld zijn aan kwalijk bijgeloof. Hoewel het lastig is om in absolute termen over schoonheid te praten, hebben we desalniettemin een duidelijke en sterk afgebakende kunsthistorische canon aangenomen. Een canon waarin de kunstwerken worden verzameld die een sterke collectieve appreciatie genieten. In zekere zin benaderen zij die universaliteit wel. Bernini, Titiaan, Vermeer of Da

Vinci, het zijn allemaal kunstenaars bij wie de artistieke waarde van hun werk amper ter discussie staat.

Proporties

Het wordt wel eens beweerd dat men schoonheid kan vatten in wiskundige regels of wetenschappelijke methoden. Denk aan de gulden snede (sectio divina) of aan het belang van symmetrie. Die esthetische regels, die vaak sterk vervlochten zijn met de geometrie, gelden in alle domeinen waarin schoonheid zich manifesteert. Ook mensen zijn aangetrokken tot symmetrische gezichten en tot lichamen die de juiste proporties bezitten.

Proporties kunnen objecten, mensen of kunstwerken mooi maken, maar ze kunnen de schoonheid van een mooi object ook versterken. Schoonheid kan bijvoorbeeld worden versterkt door een bescheiden context of omgeving. De Britse filosoof Roger Scruton gaf hieromtrent het voorbeeld van de Venetiaanse architectuur. Venetië bezit, zoals algemeen bekend, veel indrukwekkende gebouwen. Gebouwen die vaak worden omringd door gewone, bescheiden huizen. Een mooi gebouw is namelijk nóg mooier rondom simpelere gebouwen die zelf niet alle ruimte innemen of pretenderen architectonische meesterwerken te zijn. Door een basiliek te bouwen tussen gewone huizen, wordt de schoonheid van dat ene gebouw uitgelicht en het contrast wordt deel van het esthetische geheel. Dat is tevens het probleem met de hedendaagse stedenbouw en wolkenkrabbers: ze zijn arrogant, zitten elkaar in de weg en strijden allemaal om de hoogste te zijn, maar er is geen harmonie meer. Er is alleen nog functionaliteit en status, maar geen schoonheid. Proporties zijn belangrijk in zowat alle gebieden die met schoonheid te maken hebben: van architectuur en stedenbouw tot de culinaire meesterwerken die met de grootste precisie in elkaar worden gestoken. Ook verfijnde parfums en meesterlijke symfonieën of concerto’s worden gekenmerkt door de onnavolgbare wijze waarop scheikundigen en componisten omgaan met geuren en instrumentale of vocale proporties. De échte virtuoos weet creatief om te springen met die regels en

proporties, ze uit te dagen en te articuleren, en onderscheidt zich zo van minder begaafde componisten, chefkoks of kunstenaars. Schoonheid, als attribuut of predicaat, kan dus wel degelijk worden geobjectiveerd door middel van wiskundige of wetenschappelijke methoden en van bijkomende artistieke waarde worden voorzien door de échte kunstenaar. Een interessante vaststelling.

Het belang van schoonheid

Schoonheid is een bewuste of onbewuste leidraad in zowat ieders leven. Het is misschien zelfs de rode draad van heel het menselijke bestaan. Mensen werken om naar mooie plaatsen te kunnen reizen, in een mooie auto te kunnen rijden, mooie kleren te kunnen dragen en een mooie partner te kunnen versieren. Het is de schoonheid die ons drijft, de ‘drive’ om omringd te zijn door mooie objecten en ervaringen, waaruit dan weer een zekere maatschappelijke status ontleend kan worden.

Er is echter ook zoiets als ‘de esthetische ervaring’ die schoonheid belang geeft. Wanneer de mens in contact komt met een indrukwekkende, overweldigende vorm van schoonheid, wordt hij plotseling betoverd. We worden voor heel eventjes ‘opgetild’ en uit het alledaagse leven getrokken. In die ontmoeting met schoonheid dient zich een harmonie tussen geest, lichaam en wereld aan. De esthetische ervaring is een quasi-spiritueel moment dat de zintuigen prikkelt en de ziel beroert. Net zoals we genieten van een mooie vakantie of een goede vriendschap, genieten we van het gevoel dat schoonheid bij ons oproept. Ook in het dagelijks leven is schoonheid van belang. Het is een manier om te communiceren wat wij als individuen belangrijk vinden. Een voorbeeld dat de reeds vermelde filosoof Roger Scruton hieromtrent wel eens aanhaalde, is het zorgvuldig dekken van een tafel: “Je wil dat de tafel of de kamer er goed uitziet, en er goed uitzien is belangrijk op de manier waarop schoonheid er over het algemeen toe doet - niet door alleen het oog te behagen -, maar door betekenissen en waarden over te brengen die voor jou van belang zijn en die je bewust wil laten zien.” Je hecht waarde aan etiquette, aan gezelligheid of aan het ritueel van het eten. Schoonheid is een manier om die zaken te communiceren zonder woorden, en dat is bijzonder. Ook daarin ligt een groot deel van haar waarde.

PEPIJN DEMORTIER

Hoofdredacteur Stijn Derudder en filosoof Pepijn Demortier in gesprek over ‘schoonheid’

‘Het oordeel van Paris’, Peter Paul Rubens

STEPHANIE D’HOSE (OPEN VLD)

“We stappen niet in een regering

zonder een beperking van de

werkloosheid in de tijd”

Er komt voorlopig dan toch geen hoorzitting met de VRT-top in het Vlaams Parlement. N-VA en Vlaams Belang besloten hun kat te sturen naar de commissie Media, waardoor er niet gestemd kon worden over een mogelijke hoorzitting. “Jammer, want door transparantie te bieden had de sereniteit kunnen terugkeren”, zegt Stephanie D’Hose (Open Vld). Het schrappen van de docuserie over Bart De Pauw, een ‘toxische werksfeer’, het vermeend willen tegenhouden van de Godvergeten-reeks en mogelijke politieke inmenging bij televisieprogramma’s… De openbare omroep kwam de laatste weken geregeld negatief in het nieuws.

“Er is totaal geen sereniteit meer en daardoor worden er zaken die misschien geen incident waard zijn, een incident. Er is een onafhankelijke bemiddelaar aangesteld en die moet intern aan de slag, maar via een hoorzitting in het parlement hadden we de rust misschien kunnen doen terugkeren”, zegt D’Hose (42). De Senaatsvoorzitter zetelt ook in het Vlaams Parlement en volgt daar de commissie voor Cultuur, Jeugd, Sport en Media op. Vrijdag zou er gestemd worden over een hoorzitting met de VRT-top. “Maar helaas hebben we moeten vaststellen dat er geen quorum was.”

Het gevoel leeft dat N-VA de VRT-top een hand boven het hoofd houdt.

“Ik weet alleen dat elke politieke partij heeft gezegd of ze voor of tegen een hoorzitting is. N-VA ziet de meerwaarde er niet van in, omdat de VRT op andere momenten wordt gehoord. Ik zou het wel goed vinden dat er een hoorzitting georganiseerd wordt, dus daarin verschillen we van mening.”

Eén van de aangehaalde zaken is de ‘Knappe Koppen’-reeks, die vanuit het kabinet-Jambon fors zou zijn doorgedrukt. Dreigt de openbare omroep een propagandazender te worden voor de regering?

“Dat is exact wat ik daarnet bedoelde: er wordt een probleem gemaakt van zaken die helemaal niet problematisch zijn. Het is van alle tijden dat wanneer de VRT een onderwerp wil behandelen dat maatschappelijk relevant is, de vraag gesteld wordt aan de Vlaamse regering om dat financieel te ondersteunen. Maar omdat nu alles wat verkeerd loopt in de maatschappij ook rond de VRT hangt, wordt dat opgeblazen.”

Er werd nooit meer geld in cultuur gestopt dan vandaag

“Ik zie er persoonlijk geen probleem in dat de Vlaamse regering bepaalde programma’s mee financiert. Kijk bij -

voorbeeld naar ‘Het verhaal van Vlaanderen’, dat iedereen fantastisch vond. Je ziet nu ook het succes van ‘De Bourgondiërs’ en van de tentoonstellingen. Elke Vlaming wil toch een beetje weten waar zijn roots liggen. En dat dergelijke initiatieven ook vanuit de Vlaamse overheid ondersteund worden, is niet slecht. Er zijn voldoende ‘checks and balances’ in het systeem om ervoor te zorgen dat een partij of regering nooit de controle over de VRT kan overnemen. Daarenboven is er een dikke lijn tussen de programmering en de politiek.”

De recente heisa begon met ‘Het Proces dat niemand wou’, de docureeks over het proces-Bart De Pauw. Eerst besloot de openbare omroep die reeks toch niet uit te zenden, om nadien terug te komen op die beslissing.

“VRT-CEO Frederik Delaplace heeft daarin een zeer grote inschattingsfout gemaakt. Hij heeft daar ook zijn verontschuldigingen voor aangeboden, maar dat is binnen het bedrijf zo moeilijk verteerd dat er complottheorieën ontstaan. Dat moeten we oplossen door in alle

openheid te berichten over wat er is misgelopen en welke actieplannen er zijn rond grensoverschrijdend gedrag. Maar nu kruipt iedereen in zijn eigen waarheid, je hebt lekken in de pers waar niemand beter van wordt…”

De mediasector wordt wel vaker geplaagd door grensoverschrijdend gedrag. Hoe komt dat?

“Het gaat over BV’s, hé. Het is altijd sappiger om een verhaal te lezen over een BV die iedereen kent, dan een CEO van een bedrijf dat je niet kent. Ik denk dat het in die sector dus vaker publiek wordt. Voor ik parlementslid werd, werkte ik op het kabinet van toenmalig minister van Cultuur en Media Sven Gatz. Toen de verhalen rond Jan Fabre naar buiten kwamen, is het deksel van de pot gegaan. We hebben toen een actieplan opgesteld, en omdat we dat gedaan hebben, zijn er steeds meer verhalen beginnen naar boven gekomen, uit alle hoeken van de mediasector.”

“We hebben nu meldpunten opgericht, actieplannen gemaakt enzovoort. Maar de tweede stap, namelijk hoe je slachtoffers, maar ook daders, gaat rehabiliteren, daar hebben we nooit over nagedacht. Hoe reageer je daarop als maatschappij, zeven jaar na datum? Het proces-De Pauw is door een onafhankelijke rechtbank afgehandeld. Maar als maatschappij weten we nog altijd niet goed hoe we erop moeten reageren. Ik vond het belangrijk dat de documentaire uitgezonden werd, omdat het de maatschappij ook een inzicht geeft in de manier waarop grensoverschrijdend gedrag soms sluipend kan werken. En dat het soms ook gewoon niet de intentie van een dader is om dat te doen. Daarom dat ik het ook spijtig vind van Bart De Pauw dat hij daar niet aan heeft meegewerkt.”

“Eigenlijk moet je daders en slachtoffers alle vertrouwen geven dat ze het kunnen oplossen. Maar in het geval van de mediasector is dat natuurlijk moeilijk. Dat de VRT iets te maken had met de zaak-De Pauw, maakt dat iedereen er een mening over heeft. Dus laat ons dat debat over het rehabiliteren van daders en slachtoffers in alle openheid voeren. En wat mij betreft is Bart De Pauw echt wel voldoende gestraft.”

Kan hij wat u betreft opnieuw televisieprogramma’s presenteren?

“Absoluut. Iedereen verdient voor mij een tweede kans en we leven niet in een

vakantieweek, zijn het de Vlaamse collega’s die klagen.”

Het is op zich al vreemd dat de politiek de schoolvakanties volgt.

“Dat is ook een feit. Ik wens leerlingen zoveel vakantie toe, maar wij hoeven inderdaad niet te stoppen in de krokusvakantie en in de paasvakantie. En in de zomer heb ik ook zeker geen twee maanden reces nodig.”

ELKE PARTIJVOORZITTER IS HET ERMEE EENS DAT DE SENAAT MOET

AFGESCHAFT OF HERVORMD WORDEN, MAAR DE SENATOREN NIET

maatschappij waarin we daders in de vergeetput gaan steken.”

De besparingen in de cultuursector, de Canon van Vlaanderen… Zeker in het begin van deze legislatuur was u geen fan van Jan Jambon als minister van Cultuur.

“Mannekes! In begin was dat ook echt een ramp, met de geplande besparingen op de projectsubsidies. Ik was daar tegen, omdat je daardoor een hele cyclus van nieuwe, jonge kunstenaars die doorstromen doorbreekt. Als elk departement moet besparen, dan moet Cultuur dat uiteraard ook doen. Maar in die projectsubsidies besparen, dat was niet de juiste keuze. Gelukkig heeft Jan dat ingezien. En dan vind ik het straf dat hij als politicus kon zeggen: ik was verkeerd, die besparingen gaan we terugdraaien.”

“In het begin liep het inderdaad wat fout, maar op het einde van de rit kunnen we vaststellen dat er nog nooit zoveel geld in cultuur gestopt wordt als vandaag. Er zijn mensen die zeggen dat Jan Jambon als minister-president nooit voldoende tijd zou hebben voor cultuur. Maar daarop zeg ik: hij is minister-president, dus hij kan ook wat meer gewicht in de schaal leggen voor cultuur. Er is voor erfgoed en voor podiumkunsten telkens 20 miljoen euro bijgekomen, tijdens corona is de cultuursector fors gesteund…”

Heeft u als parlementslid voldoende zicht op wat er op bijvoorbeeld de kabinetten Cultuur en Media gebeurt?

“Nee, dat is een probleem. Dit was mijn eerste legislatuur als parlementslid en ik merkte al snel dat ik als kabinetsmedewerker veel vlotter toegang had tot informatie dan als parlementslid. Dat is vanuit democratisch oogpunt een probleem, want op zo’n kabinet werken allemaal mensen op wie de bevolking niet heeft gestemd. Hopelijk kunnen we in de volgende legislatuur maatregelen nemen om de parlementaire macht te versterken. Want nu is er een complete scheeftrekking: er zit veel te veel macht bij de regering en bij de politieke partijen.”

“In de Senaat zijn er honderd politieke medewerkers, verdeeld over de fracties. Moesten die allemaal voor de Senaat werken, zou ik zeggen: hoera. Maar elke politieke partij zet die mannen en vrouwen in om te werken voor de partij, terwijl ze op de loonlijst van de Senaat staan. Zoiets is in Nederland of in het Eu -

ropees Parlement ondenkbaar.”

Met de Canon van Vlaanderen en de bijhorende televisiereeks vreesden tegenstanders dat Jan Jambon zijn cultuurbevoegdheid als Vlaams-nationale ministerpresident zou “misbruiken”.

“Ik was één van die sceptici. Ik dacht dat de Canon vanuit een bepaalde ideologie geschreven zou zijn en zette er veel vraagtekens bij. Maar toen ik uiteindelijk het resultaat zag, moest ik toegeven dat mijn scepticisme misschien wat misplaatst was. Ik zie dat het onderwijs ermee aan de slag kan gaan, wat ik een goede zaak vind. Het is een erg mooi naslagwerk van een geschiedenis waar wij trots op mogen zijn.”

Ik ben pokkekwaad geweest op mijn eigen partij

“Ik ben afkomstig uit West-Vlaanderen en daar ben ik trots op, maar intussen ben ik ook een trotse Gentenaar en ik ben ook fier op mijn Vlaamse roots. Maar intussen kom ik als Senaatsvoorzitter op verschillende plekken in de wereld en ben ik ook trots op mijn landje. De meerwaarde van de Canon en Het verhaal van Vlaanderen is dat het ons inzicht geeft in waar we vandaan komen.”

Dichter des Vaderlands Mustafa Kör pleitte in De Afspraak voor een federale minister van Cultuur. Vindt u dat een goed idee?

“Ik ben het daar niet mee eens. Er zijn nog bepaalde culturele bevoegdheden die federaal liggen, zoals bijvoorbeeld het kunstenaarsstatuut. Dat is zo omdat dat gekoppeld is aan de sociale zekerheid. Maar de visie en het beleid behoren tot het Vlaamse niveau. Ik vind dat goed op die manier, want we gaan ook niet pleiten voor een federale minister van onderwijs.”

“Wat iets anders is, is dat er meer samenwerking moet kunnen zijn tussen de verschillende gemeenschappen. Dat Wallonië bijvoorbeeld een compleet andere vakantieplanning heeft dan Vlaanderen, daar word ik als voorzitter van de Senaat kierewiet van. Want hoe ik nu zittingen moet inplannen: dat kan je je niet inbeelden. Als er een zitting is in een Waalse vakantieweek, dan zijn mijn Waalse collega’s kwaad. Als ik er een plan in een Vlaamse

Tot meer samenwerking komen tussen de verschillende deelstaten, was dat ook niet een beetje het doel van de Senaat?

“Dat was inderdaad de bedoeling, maar tussen theorie en praktijk blijkt er een groot verschil te zijn. Na de laatste staatshervorming had men een Senaat in gedachten die aan reflectie zou doen, die langetermijndossiers zou behandelen. Ik moet alleen vaststellen dat de weinige bevoegdheden die de Senaat vandaag nog heeft, het niet verantwoorden dat je daar een volledig parlement met alle toeters en bellen voor in stand houdt. Een parlement heeft drie taken: wetten stemmen, de regering controleren en een begroting stemmen. Maar we stemmen enkel nog wetten wanneer er een bicamerale procedure nodig is. En regeringen controleren of begrotingen stemmen, doen we al zeker niet. Twee van de drie basistaken van het parlement vervul je niet. En dat is een weeffout uit 2014.”

“Je kan de Senaat afschaffen. Maar dat is niet gewoon ‘klik klak, deur op slot en we smijten de sleutel weg’. Je zit met 150 statutaire personeelsleden en een fantastisch gebouw van meerdere voetbalvelden groot. De afgelopen jaren heb ik de Senaat opengesteld voor het publiek. 11.11.11, het Boekenparlement, Unizo… hebben gebruik gemaakt van onze lokalen.”

Zes van de zeven

Vlaamse partijen zetten in hun verkiezingsprogramma dat ze de Senaat willen afschaffen. Verschillende Franstalige partijen zien dat ook zitten. Waarom gebeurt dat dan niet?

“Omdat we de Grondwet moeten aanpassen. Mijn voorstel wordt op 13 mei gestemd, dus het zal dan zijn dat de politieke partijen kleur bekennen. Elke politieke partij en elke partijvoorzitter is het ermee eens dat de Senaat afgeschaft of hervormd moet worden. Maar of de senatoren zelf het daarmee eens zijn, is een andere vraag.”

“In mijn voorstel staat dat we naar een monocameraal systeem gaan, we het personeel fusioneren met dat van de Kamer en we ervoor zorgen dat het gebouw nog een nuttige invulling heeft, met colloquia en dergelijke.”

“Wat ik ook wel wil zeggen: we hebben de afgelopen jaren 15 procent bespaard in de Senaat. Mochten alle parlementen in dit land hetzelfde doen, zouden we al ergens komen. Maar de Senaat is het enige parlement dat bespaard heeft. We zijn blijven besparen door op de kleintjes te letten, zelfs terwijl de loonkosten door de indexatie automatisch stegen.”

Waar de Senaat nog wel een belangrijke rol in speelt, is het wijzigen van de Grondwet. Daar loopt binnen de federale regering nu een discussie over. Open Vld wil artikel 195 gebruiken omdat dat de gehele grondwet ‘opent’, maar daar zijn bijvoorbeeld de groenen het niet mee eens.

“Als mensen babbelen over een staatshervorming, denken ze onmiddellijk aan een communautaire hervorming: welke bevoegdheden zijn voor Vlaanderen, welke voor het federale niveau? Maar voor mij gaat het wijzigen van de grondwet over veel meer en als er een staatshervorming zou komen, moeten we het daar ook over hebben. Mijn partij wil ook het recht op zelfbeschikking grondwettelijk verankeren: het recht op euthanasie, op abortus… En daarnaast moeten we dringend

een aantal institutionele hervormingen doorvoeren.”

Zoals?

“Bijvoorbeeld het statuut van parlementsleden. Mensen zijn terecht verontwaardigd over onze uittredingsvergoedingen. Maar het is ook geven en nemen: collega’s die zwanger zijn en bevallen, kunnen bijvoorbeeld geen zwangerschapsverlof nemen. Daarom vind ik dat we eens serieus moeten doorbomen over ons statuut en eens vergelijken met het buitenland. Laat ons het ook eens hebben over een federale kieskring. Dat ik niet kan stemmen op Paul Magnette, of beter: dat ik niet niét kan stemmen op Paul Magnette, dat frustreert mij enorm. Ik ben voor doorgedreven bevoegdheden voor de gemeenschappen en de gewesten, vandaar dat ik bijvoorbeeld niet geloof in een federale minister van Cultuur. Maar je moet wel ergens nog verantwoordelijkheid kunnen afdwingen van de politici die aan de knoppen zitten.”

Bart De

is echt wel voldoende gestraft

“Wat mij betreft, moet er zeker gesproken worden over institutionele hervormingen. Maar wij vinden als partij niet dat een staatshervorming gekoppeld moet zijn aan de regeringsvorming. Om het met een boutade te zeggen: we willen ons niet 500 dagen opsluiten in een kasteel. Het gat in de begroting is ontstaan omdat het parlement vrij spel had, toen iedereen aan het onderhandelen was in dat kasteel. Met de budgettaire situatie van vandaag kunnen we ons dat niet permitteren en moeten we onmiddellijk aan de slag. En tegelijkertijd kan je binnen de regering onderhandelen over een staatshervorming.”

Open Vld zegt duidelijk voor ‘staatsvermindering’ te zijn. Is dat wel mogelijk met Franstalig België, waar meer dan de helft op links tot uiterst links stemt?

“Als we bijvoorbeeld de Senaat kunnen afschaffen, is dat al een hele staatsvermindering. Mocht er een federale kieskring zijn, dan zou je mij die vraag niet stellen. Dan zouden zij ook verantwoording moeten afleggen aan de Vlaamse kiezer.”

In diezelfde peiling van La Libre zit Open Vld weer nipt boven de 10 procent.

“We kruipen uit een dal! Ik denk dat veel mensen het gevoel hadden dat we alleen maar met onszelf bezig waren: het ontslag van Vincent Van Quickenborne, het ontslag van Bart Somers, het vertrek van Egbert… En we moeten de hand in eigen boezem durven steken: ik ben ook pokkekwaad geweest op mijn eigen partij. Hopelijk is dat voor iedereen een wake-upcall geweest en kunnen we onze focus verleggen. We moeten zorgen voor een land dat economisch goed draait, waarin burgers zich tevreden voelen en waar er oog is voor mentaal welzijn. Dat zijn de zaken waarmee wij naar de regeringsonderhandelingen zullen stappen.”

Zijn er breekpunten?

“Het verschil tussen werken en niet werken moet groter en ik ben blij dat N-VA dat nu ook vindt. Als je ziet wat voor sociale voordelen je soms kan accumuleren: dat kan echt niet. Iedereen kan in de miserie komen, zijn job verliezen of in de invaliditeit terechtkomen. Maar die werkloosheidsuitkeringen moeten tot twee jaar beperkt worden. En als het aan mij ligt, stappen we niet in een regering waarin dat niet als prioriteit naar voren wordt geschoven.”

Pauw

VERENIGDE STATEN

De VS stuurt miljarden dollars hulp naar bondgenoten

Na heel wat vertraging hebben het Amerikaanse parlement en de Senaat een hulppakket van 95 miljard dollar goedgekeurd, dat president Biden prompt ondertekende. 61 miljard gaat naar Oekraïne, 26 miljard naar Israël en Gaza, en 8 miljard naar Taiwan en andere Amerikaanse bondgenoten, gericht tegen China.

Elk van die steunpakketten werd afzonderlijk goedgekeurd, zodat verschillende coalities elk pakket konden steunen. Een vierde voorstel werd eveneens afzonderlijk goedgekeurd, met sancties tegen Iran, en het ultimatum aan de Chinese eigenaar van TikTok om het platform te verkopen of geband te worden in de VS. Die vier voorstellen werden dan na een succesvolle stemronde goedgekeurd en samengebundeld in een enkele wet, die dan naar de Senaat werd gezonden.

Gebrek aan daadwerkelijke steun van de Verenigde Staten aan hun bondgenoten in nood was een internationale blamage voor de regering-Biden. Toch werd heel wat politieke druk uitgeoefend om die steun door te drukken. Tegenstanders wezen op het belang om eerst de eigen, zuidelijke grens te beveiligen, alvorens zich zorgen te maken en miljarden op te sturen om de grenzen van verafgelegen bondgenoten te gaan beveiligen. Andere tegenstanders zijn gemotiveerd door steun voor Gaza en de Palestijnen, en roepen op om Israël niet te steunen, maar onder druk te zetten om zijn militaire campagne in Gaza stop te zetten. Hulp, maar waarvoor juist?

Als men nader kijkt naar de 61 miljard voor Oekraïne, bijvoorbeeld,

ziet men dat ‘slechts’ 50 miljard is bedoeld voor ‘veiligheidsproblemen’, namelijk het feitelijke conflict. Die 50 miljard omvat 11,3 miljard voor het Pentagon, om de kosten te dekken voor hun eigen personeel en adviseurs om al die hulp en de samenwerking met de Oekraïense strijdkrachten en inlichtingendiensten te kunnen betalen. 4,7 miljard gaat naar ‘andere’, niet vernoemde kosten. ‘Slechts’ 13,4 miljard aan feitelijke wapens, munitie en andere voorraden zullen als militaire steun aan het Oekraïense leger worden overgedragen. De rest gaat naar bestellingen bij Amerikaanse wapenfabrieken, om de eigen voorraden bij te vullen en om verdere steun mogelijk te maken. De steun aan Israël omvat 15 miljard op militair vlak, waaronder 5 miljard om munitie en andere componenten van de zogenaamde ‘IJzeren Koepel’, de ‘Slinger van David’ en de ‘IJzeren Straal’, de luchtverdediging van Israël, opnieuw aan te vullen. Een kleine 2,5 miljard is bedoeld voor de huidige Amerikaanse militaire operaties in de regio.

Het Israëlische pakket omvat ook 9 miljard voor wereldwijde humanitaire steun, waaronder voor de burgers in Gaza. Terwijl de militaire steun aan Israël geen voorwaarden oplegt,

mag die humanitaire steun niet naar UNRWA gaan. UNRWA is de hulpkoepel van de VN voor Palestijnse vluchtelingen, en er klinken vanuit onder andere Israëlische lobby’s beschuldigingen dat het ook groepen zoals Hamas steunt.

Zelensky wil Patriot-raketten

Gericht aan de verschillende Europese en Amerikaanse NAVO-partners, doet Zelensky een oproep om maar liefst 7 Patriot-systemen te sturen. Die luchtverdedigingssystemen zijn broodnodig om de toenemende Russische luchtaanvallen, via drones, raketten en vliegtuigen, te kunnen afweren. Minister van Defensie Lloyd Austin kondigde een bijkomend steunpakket van 6 miljard dollar aan, specifiek om de snel slinkende Oekraïense voorraad Patriot- en NASAMS-raketten aan te vullen.

Kritiek

Tegenstanders komen niet alleen uit de VS. In Frankrijk trok de voorzitter van Les Patriotes, Florian Philippot, hard van leer tegen Zelensky. Op X schreef hij over hoe Zelensky beloofde om alle steun rechtstreeks naar het slagveld te sturen: “In werkelijkheid wordt een groot deel versluisd en dat gaat naar corruptie! Een paar weken geleden gaf Zelensky toe dat 16 miljard euro aan Europese hulp ‘onvindbaar is’.” Phi-

lippot vervolgde: “Elke euro die naar Oekraïne wordt gestuurd, verlengt daar de oorlog en zorgt dus voor nodeloze slachtoffers, maakt ons hier armer, en heeft een grote kans om de corrupte klasse te verrijken!”

Dat is een kritiek die ook in de VS meer en meer weerklank vindt. ‘Speaker’ Johnson zit in een bijzonder hachelijke positie, met een immer krimpende Republikeinse meerderheid in het parlement, en met de (grote) conservatieve vleugel van zijn eigen partij steeds meer tegen hem gekant. “We kunnen niet zonder meer toekijken wanneer de Amerikaanse belangen (in de eerste plaats de grenssituatie en immigratie) onderhorig worden gemaakt aan buitenlandse belangen.”

In het Oekraïense leger is de moraal snel aan het afnemen. “Too little, too late”, klinkt het daar. Te weinig, en te laat. Het Franse blad Charlie Hebdo maakte een beklijvende spotprent, met de titel “Eindelijk 65 miljard voor Oekraïne”, en daaronder twee Oekraïense soldaten in een loopgraaf, onder vuur. Ze zitten drinkend tussen een stapel flessen: “Te laat: we zijn nu zo depressief, we gaan dus gewoon maar wat vodka kopen met dit geld…” De oorlogsmoeheid die het weergeeft, is echter reëel, zeker nu het ene bericht na het andere spreekt over Russische vorderingen in de frontlinies.

WIM VANRAES

NEDERLAND

Verbod op verbanden koran?

Ministers laten onderzoeken of het in brand steken van een voor moslims heilig boek als de Koran, verboden kan worden. De nationale veiligheid zou door dat soort van protesten in gevaar gebracht worden, zo klinkt het. De ontslagnemende regering zet eveneens de deur open voor het aan banden leggen van talloze andere vormen van protest.

Op woensdag 27 maart werd de voorman van de anti-islambeweging Pegida opgepakt. Edwin Wagensveld sleepte in Arnhem een koran, bevestigd aan een hondenriem, over de grond. Voor de zoveelste keer kwam dezelfde discussie ter sprake: hoever gaat het recht op vrije meningsuiting? Is wat smakeloos is ook meteen strafbaar? Ministers Hugo de Jonge (Binnenlandse Zaken) en Dilan Yesilgöz (Justitie en Veiligheid) laten nu een onderzoek instellen naar de mogelijkheid om onder andere koranverbrandingen te kunnen verbieden. Het onderzoek opent de weg naar een samenleving waarin het recht op vrije expressie en de mogelijkheid om te protesteren sterk aan banden kan worden gelegd. In de omgeving van de Haagse politiek valt steeds vaker te horen dat koranverbrandingen de nationale veiligheid bedreigen en daarom verboden moeten worden. Het lijkt erop dat vooral de VVD, de partij van Veiligheidsminister Yesilgöz, een bocht aan het

ligieuzen om niet beledigd te worden. Onder het mom van ‘de nationale veiligheid’ lijkt er nu enigszins verandering in dat standpunt te komen.

Openbare veiligheid als drogreden

FRANKRIJK

Franse migratieboot wellicht gefinancierd via Frans ministerie van Cultuur

urbaines), die zich met de financiering bezighoudt en die al meer dan drie jaar werkt dit project, ongeveer 1,1 miljoen euro aan donaties op. Er mankeert nog 5 miljoen euro om de werf op te starten en bijna 26 miljoen euro voor de bouw van de boot zelf. Er is dus werk aan de winkel, maar voor de Navire Avenir lijkt een lichtpuntje aan het einde van de donkere tunnel zichtbaar.

ralen de vrijheid van meningsuiting steeds zwaarder doorwegen

Heel wat juristen fronsen de wenkbrauwen. De ontslagnemende regering wil zich immers niet alleen buigen over een marginaal fenomeen als koranverbrandingen, ook andere protestvormen worden tegen het licht gehouden. Politici vinden immers - indien ze zouden willen - altijd wel een reden om te stellen dat de nationale veiligheid in het gedrang komt. Het bewijs hiervoor werd onlangs dichter bij huis geleverd. Twee weken terug gebruikte Emir Kir, de burgemeester van het Brusselse Sint-Joost-ten-Node, exact dat argument om een conferentie van Europese conservatieve en nationalistische politici aan banden te leggen. Hugo de Jonge, de huidige minister van Binnenlandse Zaken, was in de coronaperiode bevoegd voor het departement Volksgezondheid. Ongetwijfeld had hij toen kunnen poneren dat de nationale veiligheid in gevaar was wanneer tienduizenden tegenstanders van zijn coronabeleid vreedzaam op straat kwamen. Onder het mom van de openbare veiligheid werd toen overigens geweld gebruikt tegen vreedzame demonstranten door politiemensen. In 2022 paste de Nederlandse overheid dat argument in feite ook al toe in de praktijk. Toen werd de Britse vrijdenker David Icke de toegang tot Nederland ontzegd, omdat zijn geplande lezing een gevaar voor de openbare orde zou vormen.

De ‘Navire Avenir’ zou men kunnen kwalificeren als de ‘Ocean Viking’ van de toekomst. Tot op vandaag bevindt die catamaran van 69 meter lang en 22,3 meter breed zich nog in de projectfase, maar de initiatiefnemers van het project hopen dat de Navire Avenir het ruime sop kan kiezen in de loop van 2025. Het schip, gecharterd door SOS Méditerranée, een promigratie-ngo, zou hiermee “het eerste Europese schip worden dat specifiek werd ontworpen voor de redding van personen op volle zee”, lees: de redding van migranten.

De boot zou tot 450 personen in één keer kunnen opvangen. De kostprijs is niet min: 27 miljoen euro. Tot hiertoe haalde de vereniging PEROU (Pôle d’exploration des ressources

Navire Avenir is ‘conceptuele kunst’

De progressieve jongens en meisjes blijven creatief. Voor dit project kijken ze namelijk in de richting van de cultuursector. De Navire Avenir is immers niet zomaar een boot, het is “een hedendaags kunstwerk”. Op de website van het project omschrijven de ontwerpers hun ‘werk’ als “een compositie van staal en rechten, van talen en ingenieurskunde, van beelden, van zeilen: dit radicaal multidisciplinair project behoort tot de cinema en het theater, tot de danswereld en de opera”.

Niet minder dan 60 cultuurverenigingen gingen intussen in op dat ‘cultureel project’ en tastten in de geldbuidel: het Festival van de Cinema in Douarnenez, het Festival van Avignon, de Criée van Marseille, het Théâtre national van Straatsburg, het instituut voor hedendaagse kunst van Villeurbanne, de Gaïté Lyrique van Parijs, het paleis van Tokio in Parijs, het nationaal centrum voor hedendaagse dans in Angers, het Centre Pompidou in Parijs,… Wat al die culturele instellingen gemeen hebben, is dat ze gesubsidieerd worden met overheidsgeld. Elk jaar storten de (nationale, regionale en lokale) overheden - alle belastingbetalers samen dus - zo’n 17 miljard euro in de geldpot van Cultuur.

Dilan Yesilgöz

DIPLOMATIEKE

Rwandese ambiguïteit

Er zijn verschillende manieren om naar Rwanda te kijken. De graad van organisatie, netheid en zeker de naar Afrikaanse normen ontwikkelde gezondheidszorg is wat opvalt wanneer men door een roze bril kijkt. Het autoritaire regime en vooral het gewelddadig plunderen van Oost-Congo is de keerzijde van de medaille. Lange tijd koesterde men vooral de stabiliteit van het land. Recenter lijkt de beoordeling te wijzigen.

Uiteindelijk is hij er dan toch, die ‘vluchtelingendeal’ die het VK met Rwanda heeft gesloten. Heel wat juridisch gekibbel ging eraan vooraf, maar finaal is de kogel dan toch door de kerk geraakt. Hoe dit in de praktijk zal lopen, is koffiedik kijken. In eerste instantie is het echter een politieke trofee die de Tories broodnodig hadden. En misschien vraagt u zich af waarom net Rwanda als partner voor dit akkoord gekozen werd. Per slot van rekening zijn er dozijnen andere landen op het zwarte continent. Toeval kan men dit niet noemen; we komen er zo dadelijk op terug.

Oppositie vermoorden

Terwijl men de rode loper voor kritiek op voormeld akkoord uitrolde, speelde/speelt op een ander echelon een diplomatieke rel tussen België en datzelfde Rwanda. Er mocht dan al een behoorlijke delegatie richting Kigali trekken voor de herdenking van de genocide (en de moord op de tien para’s) drie decennia geleden, de mooie schijn kon niet verhullen dat er wat donderwolken boven de diplomatieke relaties van de twee landen hangen.

Centraal in het dispuut is Vincent Karega, de gedoodverfde Rwandese ambassadeur in Brussel

Centraal in het dispuut is Vincent Karega, de gedoodverfde Rwandese ambassadeur in Brussel. Eerder was hij dat al in Congo, maar ook in Zuid-Afrika. En toen hij in dat laatste land gestationeerd was, werd Patrick Karegeya, voormalig

SPANJE

Doorheen de jaren is de Anglo-Amerikaanse steun cruciaal geweest voor Rwanda

lid van het Rwandees Patriottisch Front (RPF), maar naar de oppositie overgelopen, in zijn hotelkamer vermoord. Een herkenbare aanpak van het regime van Kagame en co. Hoe dan ook, onder meer om deze reden weigert dit land Karega als ambassadeur te accrediteren. Als reactie hierop besloot Kigali een deel van zijn diplomatieke diensten met betrekking tot de EU richting Berlijn te herlokaliseren. De toekomst moet uitwijzen of en hoe deze patstelling doorbroken kan worden.

M23

Een belangrijk punt van kritiek aan het adres van Rwanda is de jarenlange agitatie in Oost-Congo, met miljoenen doden en honderdduizenden ontheemden als gevolg. De plundertochten nemen soms surrealistische proporties aan. Zo is Rwanda top-uitvoerder van enkele bijzondere mineralen die het niet in eigen bodem vindt. Roven bij de buren, waarna ze op de markt aangeboden worden: complexer moet dat niet zijn. En omdat surrealisme in cynisme kan uitmonden: in Kigali heeft men een straat ‘Merci Congo’ genoemd. Ondertussen houdt de M23-militie lelijk huis in de regio. Officieel worden de banden ontkend, maar in werkelijkheid heeft het regime in Kigali de touwtjes stevig in handen. Het steunen van Rwanda als factor van stabiliteit is jarenlang de conclusie van de afweging geweest. In hoeverre is dit vandaag nog verdedigbaar?

KROATIË

Naar derde Spaanse regularisatie van illegalen op 25 jaar tijd

Het is niet omdat de wind van rechts waait in steeds meer EU-lidstaten inzake migratie, dat promigratieverenigingen zich inhouden. Een Spaanse petitie, opgezet door ongeveer 900, vooral linkse, promigratieverenigingen, gesteund door de Kerk en door extreemlinkse partijen, werd met ongeveer 600.000 handtekeningen ingediend in het Spaanse parlement. Op 13 april 2024 stemden 310 Spaanse parlementsleden in met het in overweging nemen van dat voorstel om illegalen te regulariseren. Slechts 33 verzetten er zich tegen.

Als de petitie door het parlement wordt goedgekeurd en allerlei administratieve regularisatieregels worden goedgekeurd - zover is men nog niet -, zou het de derde Spaanse regularisatie van illegale vluchtelingen zijn op 25 jaar. In het jaar 2000 werden 137.000 illegale migranten geregulariseerd en in 2005 kregen nog eens 600.000 illegalen Spaanse verblijfspapieren. José Maria Ballester Esquivias, een Spaanse journalist, zei daarover: “De massaregularisaties van 2000 en 2005 werden goedgekeurd in een periode van economische groei, die er vandaag niet is. Het massaal regulariseren heeft trouwens niets opgelost, maar bracht enkel werkloosheid en een aantasting van de levenskwaliteit van onze burgers.”

Tot 470.000 illegalen in Spanje Volgens bepaalde Spaanse werkgeversorganisaties zou er in Spanje een tekort zijn aan werknemers, aan ongeschoolde en geschoolde arbeiders. Een vreemde redenering toch, als je het Spaanse werkloosheidscijfer van 11,5 procent onder ogen krijgt. Volgens schattingen bevinden er zich momenteel tussen 390.000 en 470.000 illegale vreemdelingen op Spaans grondgebied. Niemand van de Spaanse politieke elite lijkt enig besef te hebben welk aanzuigeffect elke nieuwe regularisatie op nieuwe groepen migranten heeft. Op 1 april publiceerde het Spaanse ministerie van Binnenlandse Zaken relevante cijfers inzake de actuele migratie. Tijdens het eerste trimester van 2024 kwamen in totaal 16.156 illegale migranten Spanje binnen. Dat zijn er 11.869 méér dan tijdens het eerste kwartaal van 2023, of een stijging van 277 procent. In 2023 was het aantal illegale instromers in Spanje al

met 82 procent gestegen tegenover 2022. De cijfers van 2024 zijn de hoogste in 7 jaar. De meeste illegalen kwamen op de Canarische eilanden aan land, waardoor die toeristische trekpleister reeds de Spaanse versie van het Italiaanse eiland Lampedusa is geworden. Beide eilanden symboliseren het falende EU-migratiebeleid.

PIET VAN NIEUWVLIET

De taferelen die men in het nachtelijke Brussel ontwaart, zijn in Kigali ondenkbaar

Anglo-Amerikaanse steun

De taferelen die men in het nachtelijke Brussel ontwaart, zijn in Kigali ondenkbaar. Net zomin als er sprake is van een straffeloosheid die de norm is geworden in de Europese hoofdstad. Rwanda heeft ook een rijk internationaal engagement. Het land is een gulle leverancier van blauwhelmen voor tal van Afrikaanse VN-missies. En niet onbelangrijk: die troepen gedragen zich op een erg correcte manier, helemaal anders dan andere Afrikaanse ‘inzendingen’ die soms nogal snel in de verleiding komen om zich als een zootje ongeregeld te gedragen, plunderingen en verkrachtingen incluis.

Een belangrijk punt van kritiek aan het adres van Rwanda is de jarenlange agitatie in Oost-Congo

Helemaal in die lijn kadert de deal die met Londen gesloten werd. Doorheen de jaren is de Anglo-Amerikaanse steun cruciaal geweest voor Rwanda; diplomatiek, maar vooral ook financieel. Het regime van Paul Kagame wordt ook als een tegengewicht voor ‘Francafrique’ beschouwd. Wil men paal en perk stellen aan de terreur van M23 in Oost-Congo, dan moet erkend worden dat de sleutel in Londen en Washington ligt. De kritiek groeit, ook daar. Of die voldoende virulent wordt om de benadering van het land drastisch bij te sturen, is nog maar de vraag.

Kroatië blijft ook na verkiezingen duidelijk een rechtse koers varen

Sinds de voormalige Joegoslavische deelstaat Kroatië in 1991 zijn onafhankelijkheid uitriep, was de centrumrechtse, conservatieve en nationalistische partij HDZ (van Franjo Tudjmann) meermaals aan de macht. In Kroatië zat links in de oppositie, hoewel het wel de president (met vooral protocollaire opdrachten) levert in de figuur van Milanovic, een linkse populist. HDZ is prowesters en staat aan de kant van Oekraïne, terwijl de Kroatische sociaaldemocratische SDP links en populistisch is, en Kroatië niet wil meegesleurd zien in de Russische oorlog tegen Oekraïne.

HDZ beschikte over 66 zetels in de Sabor, het Kroatische parlement met 151 zitjes. Centrumlinks bezette een 40-tal zetels. HDZ, die met Plenkovic een minderheidsregering leidde, reed een vrij hobbelig parcours. Kroatië kende een hoge inflatie en de economie slabakte. De sociaaldemocraat Milanovic besloot de gok te wagen en lokte vervroegde parlementsverkiezingen uit, in de hoop dat de Kroaten genoeg hadden van de conservatieve koers van Plenkovic, die ook nog eens van corruptie werd beschuldigd.

Uiterst rechts beslissend?

Ondertussen is het duidelijk dat HDZ opnieuw de verkiezingen gewonnen heeft en de meeste zetels in de wacht sleepte. Plenkovic stelde in een eerste reactie: “HDZ heeft voor de derde opeenvolgende keer de parlementsverkiezingen gewonnen.” HDZ verloor 6 zetels, maar haalt nog steeds 60 zetels in de Sabor (met bijna 35 procent). Volgens SDP-leider Peda Grbin - die blijkbaar niet beseft dat ‘zijn’ linkse vlieger niet is opgegaan - tonen de verkiezingen “dat de kiezers verandering willen”. Zijn linkse coalitie haalde één zetel winst en komt op 42 zetels (of 25,4 procent).

De uitgesproken rechtse Vaderlandpartij kwam op de derde plaats met 14 zetels en zou wel eens de spelverdeler kunnen worden bij de vorming van een nieuwe regering. Ook een andere rechts-conservatieve partij haalde immers nog eens 11 zetels, waardoor rechts aan een zetelmeerderheid komt. Volgens politiek analist Tihomir Cipek op Nova TV worden het “zeer moeilijke onderhandelingen”. Voor de volledigheid: een linkse groene partij kwam op 9 procent en haalde 10 zetels.

Het voormalige Oostblok lijkt de communistische dictatuur op geen enkele manier terug te willen, en blijkt honkvast dus een conservatief-nationalistische koers te varen. PIET VAN NIEUWVLIET

“Vlaams Belang begrijpt veel beter dan N-VA wat er bij de bevolking leeft”

De volgende federale regering moet op zoek naar een slordige 30 miljard euro aan besparingen of nieuwe inkomsten. Wouter Vermeersch, de begrotingsspecialist van Vlaams Belang, legt uit hoe zijn partij budgettair orde op zaken wil stellen. “In België gaat het altijd over de miljoenen. Wij willen het eindelijk eens hebben over de miljardenfacturen.” WOUTER VERMEERSCH

Een zaaltje in de buurt van de Tondo - u weet wel, de cirkelvormige loopbrug van spiegelend aluminium die het Paleis der Natie en het Forumgebouw met elkaar verbindt - vormde het decor voor een vraaggesprek met Vlaams Belang-Kamerlid Wouter Vermeersch. De 39-jarige Kortrijkzaan, die op 9 juni de Kamerlijst in West-Vlaanderen trekt, is de begrotingsspecialist van zijn partij. Uw verslaggever noemde hem daarom gekscherend ‘de Sander Loones van Vlaams Belang’, maar die vergelijking gaat volgens Vermeersch niet op.

Vlaams Belang is niet tegen de euro, maar het debat over een aparte munt voor de noordelijke en de zuidelijke lidstaten moet wel worden gevoerd

“Sander is een zeer gewaardeerde collega, maar ik heb gekozen voor een andere stijl en invalshoek”, lacht hij. “Vlaams Belang begrijpt veel beter wat er bij de bevolking leeft. Ik hoor Sander enkel over de begroting spreken, maar niet over de koopkracht, de belastingen aan de pomp of onze energiefactuur en de lage spaarrentes. Ik doe dat wel, want onze begroting en koopkracht zijn twee zijden van dezelfde munt.”

Uit een nieuw rapport van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (OESO) bleek vorige week dat België de wereldkampioen belastingdruk is. In geen enkel ander OESO-land roomt de fiscus meer dan de helft van het loon af. Voor Vermeersch komt dat rapport niet als een verrassing. “Mijn 9-jarige dochter vroeg onlangs hoe de Belgische staat precies werkt. Ik heb haar onmiddellijk een ijsje met twee grote bollen gekocht en er meteen één opgegeten. Sindsdien moeten mijn kinderen niks meer van de Belgische staat weten, net zoals hun papa”, lacht hij.

Hoe wil Vlaams Belang een deel van die tweede bol teruggeven aan de werkende Vlaming?

“Door een fiscale, arbeidsmarkt- en pensioenhervorming door te voeren. De reden waarom ik lid ben van Vlaams Belang, is omdat ik ervan overtuigd ben dat het doorvoeren van dergelijke hervormingen in België onmogelijk is geworden. Als de Vivaldi-regering deze legislatuur iets heeft gedaan, dan is het bewijzen dat België niet hervormd kan worden en financieel onhoudbaar is. Op Vlaams niveau kunnen we de nodige hervormingen wél doorvoeren.”

Het Nieuwsblad gaf u recent 4,5 op 5 sterren voor uw werk in de afgelopen legislatuur. Waaraan heeft u dat mooie rapport te danken?

“Wij hebben in de afgelopen legislatuur een aantal thema’s op de politieke agenda gezet. Vlaams Belang was de eerste partij die - met

succes - de hoge prijzen aan de pomp heeft aangeklaagd. Dankzij ons zijn de accijnzen tijdelijk verlaagd, al hadden wij graag een permanente accijnsverlaging gezien. Daarnaast hebben wij als eerste gepleit voor een verlaging van de btw op elektriciteit en gas. De regering is ons daarin gevolgd, maar heeft die verlaging gecompenseerd met een accijnsverhoging. Vlaams Belang was ook de eerste partij die de lage rente op spaarboekjes aan de kaak heeft gesteld. Daarover is in het parlement uiteindelijk een groot debat ontstaan. Wij hebben gewogen op de politieke agenda.”

Wat de rente op de spaarboekjes betreft, heeft u wel geen overwinning geboekt. De banken lijken niet in beweging te komen.

“De rentes zijn inderdaad nog altijd belachelijk laag. Ik zal het niet nalaten om er de komende weken bij de regering verder op aan te dringen om actie te ondernemen. In de stemtesten geven de meeste partijen aan dat de banken verplicht moeten worden om de rente te verhogen, maar ze nemen geen initiatieven in die zin.

We hebben opnieuw een systeem nodig dat ons toelaat om onze munt te devalueren

Nochtans zouden ze daar morgen over kunnen stemmen. Ze houden bewust de grootbanken groot en de spaarders klein. Ik beweer niet dat er marktafspraken zijn gemaakt, maar er bestaat minstens een stilzwijgend akkoord tussen de Belgische banken om de rentes niet op te trekken tot hetzelfde niveau als in onze buurlanden.”

Is Vivaldi te genereus geweest om de koopkracht van de mensen te beschermen?

“Vivaldi is te genereus geweest op het vlak van ontwikkelingshulp en asiel en migratie. Als we huisvesting, onderwijs, criminaliteit, overlast en sociale voordelen in rekening nemen, bedraagt de migratiefactuur elk jaar 16 miljard euro. Dáár gaat te veel geld naartoe, niet naar de bescherming van onze koopkracht. De kiezer beseft heel goed dat als we de grenzen laten openstaan, we minder kunnen investeren in onze koopkracht. Een aparte sociale zekerheid voor nieuwkomers kan, afhankelijk van de modaliteiten, 1,5 miljard tot 5 miljard euro op jaarbasis opleveren.”

Door de automatische loonindexering wordt de loonkloof met onze buurlanden steeds groter. Moet die op de schop om de concurrentiepositie van onze bedrijven te vrijwaren?

“De loonindexering is niet het probleem. Het probleem is dat de lasten op arbeid te hoog

zijn. Een verlaging van de lasten op arbeid zou ook onze bedrijven ten goede komen. Ik heb in de afgelopen legislatuur ook niemand horen pleiten voor de afschaffing van de automatische loonindexering. Open Vld pleit daar enkel voor als er verkiezingen voor de deur staan.”

Wil Vlaams Belang uit de eurozone stappen?

“Wij zijn niet tegen de euro, maar het debat over een aparte munt voor de noordelijke en de zuidelijke lidstaten moet wel worden gevoerd. Vandaag worden alle landen op dezelfde economische leest geschoeid. Dat is de constructiefout van de eurozone.”

Als we na 2024 niet resoluut voor meer Vlaanderen kiezen, rijden we regelrecht de financiële afgrond in

“Een ander fundamenteel probleem is dat we al onze economische hefbomen hebben afgestaan aan Europa. Als vroeger onze competitiviteit onder druk kwam te staan, konden we onze munt devalueren. Die mogelijkheid hebben we vandaag niet meer, waardoor heel wat Europese lidstaten economisch op de sukkel zijn. Ze kunnen hun competitiviteit niet opkrikken, omdat ze het belangrijkste instrument daartoe niet meer in eigen handen hebben. We hebben opnieuw een systeem nodig dat ons toelaat om onze munt te devalueren.”

Vindt u het een goede zaak dat de Europese Commissie haar begrotingsregels opnieuw zal handhaven?

“Het is niet aan de Europese Commissie om een land in een budgettair keurslijf te duwen. De lidstaten moeten zelf kunnen bepalen welk budgettair beleid ze willen voeren. Maar dat neemt niet weg dat ook wij van mening zijn dat de begroting in evenwicht moet zijn. In Wallonië kan men de budgettaire teugels laten vieren zolang het geld aan de Vlaamse bomen blijft groeien. Wij keren ons af van de PS-doctrine dat het begrotingstekort vanzelf zal verdwijnen.”

Zolang Vlaanderen opgesloten zit in het Belgische carcan, moet het dus eigenlijk blij zijn dat de Europese Commissie België op de vingers kan tikken?

“Vlaanderen moet zijn eigen budgettaire koers kunnen varen, los van Brussel en Wallonië. Als we fiscaal volledig autonoom zouden zijn, zouden Wallonië en Brussel snel beseffen dat hun budgettaire situatie onhoudbaar is. Wallonië is er vandaag slechter aan toe dan Griekenland op het hoogtepunt van de eurocrisis. We mogen niet toestaan dat de Vlamingen daar het slachtoffer van worden. Als de trojka (afgevaardigden

van de Europese Commissie, ECB en IMF, red.) op een dag in België neerstrijkt en keiharde besparingen doorvoert, zal een deel van de - vooral Vlaamse -spaargelden worden afgeroomd om de Waalse en Brusselse putten te vullen. Als we na 2024 niet resoluut voor meer Vlaanderen kiezen, rijden we regelrecht de financiële afgrond in. Volgens het Federaal Agentschap van de Schuld liggen de interestlasten binnenkort hoger dan het jaarlijkse budget van het leger, de federale en lokale politie, de brandweer en justitie samen.”

Is het Vlaams Belang een voorstander van een vermogensbelasting?

“Wij gaan niet mee in het opbod dat vooral aan de linkerzijde in Wallonië aan de gang is. België is vandaag al kampioen in elke mogelijke belastingcategorie, ook inzake vermogens. Bovendien leren andere Europese voorbeelden ons dat een vermogensbelasting vaak niet oplevert wat ze zou moeten opleveren. Kapitaal is immers gemakkelijk verplaatsbaar.”

De volgende federale regering zal een slordige 30 miljard euro moeten besparen. Waar wil uw partij dat geld halen?

“In België gaat het altijd over de miljoenen. Wij willen het eindelijk eens hebben over de miljarden die worden uitgegeven aan asiel en migratie, de transfers van Vlaanderen naar Wallonië, het politieke systeem en de Europese Unie. De asiel- en migratiefactuur bedraagt 16 miljard euro. De transfers en de bijhorende interestlasten kosten Vlaanderen 12 miljard euro per jaar.”

De asiel- en migratiefactuur bedraagt 16 miljard euro

“Aan Europa betalen we 8 miljard euro per jaar. Daarmee is Vlaanderen de grootste nettobetaler van alle lidstaten. Wij willen net als enkele andere Europese lidstaten een korting bedingen.”

Durven jullie tegen de kiezer te zeggen dat er in de volgende legislatuur vooral bespaard zal moeten worden en dat er geen geld zal zijn voor cadeautjes?

“Dat is de verpletterende erfenis van de Vivaldi-regering. De komende regeringen zullen tientallen miljarden per jaar moeten besparen. Dat zal in het federaal parlement haast onmogelijk worden. Maar dat is niet de politieke verantwoordelijkheid van het Vlaams Belang. De partijen die al decennialang aan de macht zijn, hebben het nagelaten om structurele hervormingen door te voeren. De realiteit is dat er bijzonder veel bespaard zal moeten worden. Daarom willen wij het debat over de miljardenfacturen voeren. Er ís geld in dit land, het wordt alleen aan de verkeerde zaken uitgegeven.”

VERKIEZINGSPROGRAMMA’S DOORGELICHT:

WAT BELOVEN DE VLAAMSE PARTIJEN VOOR UW GEZONDHEID?

Volgens de meest recente cijfers besteedt België 11 procent van het bbp aan gezondheidszorg. In vergelijking met onze buurlanden is dat weinig, maar de uitgaven stijgen en zullen dat allicht ook de komende jaren blijven doen. Hoe de partijen onze gezondheidszorg na de verkiezingen betaalbaar willen houden, leest u hieronder.

De volgende regering staat voor de moeilijke oefening om het gezondheidszorgsysteem overeind te houden. In de verkiezingsprogramma’s van alle Vlaamse partijen vloeit dan ook voldoende inkt over hoe zij de toekomst van onze gezondheidszorg zien.

Vlaamse of Belgische gezondheidszorg

De versnippering van bevoegdheden bemoeilijkt een efficiënt en coherent beleid. Voor N-VA en Vlaams Belang valt de gezondheidszorg daarom best volledig onder de bevoegdheid van de deelstaten. Ook volgens cd&v moeten de deelstaten versterkt worden op vlak van gezondheidsbeleid. Vooruit meent dat efficiëntiewinst geboekt kan worden door meer samenwerking tussen de verschillende bestuursniveaus. Voor PVDA berusten alle gezondheidsbevoegdheden idealiter bij de federale regering. Ook de groenen willen het federaal beleidsdomein versterken, maar de urgentste institutionele kwestie blijft volgens hen het ‘institutioneel racisme’.

Alle partijen hopen het gezondheidszorgsysteem betaalbaarder te maken door in te zetten op preventie

bij de patiënt enkel nog het remgeld hoeft te betalen. Cd&v wil dat systeem verplichten en de ereloonsupplementen beperken door alle zorgverleners te conventioneren.

Groen zet verder in op plantaardige voeding terwijl Vlaams Belang en N-VA de klemtoon leggen op drugspreventie

PVDA ziet het remgeld en de ereloonsupplementen het liefst verdwijnen. Bepaalde gezondheidskosten die nu nog niet worden terugbetaald, mogen van Open Vld in de toekomst gedekt worden. Samen met cd&v en Vooruit steunen de liberalen ook de verdere uitbouw van de maximumfactuur. Ziekenhuizen die meer dan gemiddeld aanrekenen, moeten volgens N-VA strenger gesanctioneerd worden. Met een indexering van het zorgbudget voor zwaar zorgbehoevenden en een sociaal gecorrigeerde maximumfactuur poogt Vlaams Belang de zorgfactuur te verlagen.

Wachtlijsten en patiëntenstops

Enkele decennia geleden werden federale quota ingevoerd in de artsenopleidingen om het aantal afgestudeerden te beperken. In Wallonië bleven die quota dode letter, terwijl Vlaanderen zich jarenlang braaf aan de regels hield. Dat leidde tot een nijpend tekort aan artsen, waardoor veel patiënten geconfronteerd worden met lange wachtlijsten voor specialisten en een patiëntenstop bij hun huisarts. Volgens PVDA, cd&v en Open Vld moeten deze quota afgeschaft worden. Vooruit en Groen hopen de artsen in opleiding te kunnen oriënteren naar disciplines die kampen met tekorten of wachtlijsten. N-VA, Vlaams Belang en Groen viseren de administratieve lasten om de wachtlijsten in de zorg terug te dringen en klagen de medische overconsumptie aan.

In Wallonië bleven de artsenquota dode letter terwijl Vlaanderen zich jarenlang aan de regels hield

Groeinorm voor de gezondheidszorg

De groeinorm stelt een limiet aan de begrotingsdoelstelling voor de wettelijke ziekteverzekering en bepaalt met hoeveel procent het gezondheidszorgbudget jaarlijks mag stijgen bovenop de gezondheidsindex. Momenteel is dat 2 procent. Als het van PVDA afhangt, wordt de groeinorm naar 3,5 procent opge-

trokken. Vooruit houdt het bij 2,5 procent. Open Vld wil de groei van de uitgaven in de gezondheidszorg net beperken. Onder het motto “warme zorg met gezond verstand” houdt ook N-VA de groeinorm binnen de perken. N-VA en Vlaams Belang benadrukken de noodzaak om inefficiënties in het gezondheidszorgsysteem aan te pakken en de middelen beter te benutten. Voor het Vlaamse welzijnsbudget is er voorlopig nog geen wettelijke groeinorm vastgelegd, maar als het van Groen en Vooruit afhangt, komt daar spoedig verandering in. Beide partijen bepleiten een Vlaamse groeinorm naar federaal model.

Zorg in crisis

Zorgcentra worden al lang geconfronteerd met een dramatisch personeelstekort. Het in 2019 opgerichte Zorgpersoneelfonds krijgt elk jaar ruim 400 miljoen euro om dat tekort weg te werken, voorlopig zonder al te veel succes. Alle partijen behalve N-VA ijveren voor een betere verloning van het zorgpersoneel. Met een nultolerantie voor geweld tegen zorgverleners hoopt N-VA het zorgberoep aantrekkelijker te maken. Vlaams Belang bepleit een betere afstemming tussen onderwijs en arbeidsmarkt om zo meer mensen te stimuleren om voor een zorgberoep te kiezen.

Kostbare zorg

De bijdrage van de huishoudens aan de gezondheidszorg is in België hoger dan in onze buurlanden, vanwege de hogere remgelden en ereloonsupplementen. Sinds 2022 kunnen alle zorgverleners de ‘derdebetalersregeling’ toepassen, waar-

Zorgcentra worden al lang geconfronteerd met een dramatisch personeelstekort

Vlaams Belang meent met een splitsing van de sociale zekerheid voldoende middelen te vinden om het probleem van uitgestelde zorg te verhelpen.

Voorkomen is beter dan genezen

Alle partijen hopen het gezondheidszorgsysteem betaalbaarder te maken door in te zetten op preventie. Een hogere vaccinatiegraad zou daar volgens cd&v, Vooruit en Open Vld bij helpen. Preventieve gezondheidszorg betekent ook meer gezondheidsscreenings, aldus PVDA, cd&v, Groen en Open Vld. Groen zet verder in op plantaardige voeding, terwijl Vlaams Belang en N-VA de klemtoon leggen op drugspreventie. De liberalen willen dat er meer aandacht komt voor verschillen in ziektesymptomen tussen mannen en vrouwen. Opmerkelijk genoeg vindt de partij tegelijk dat alle zichtbare genderregistratie op officiële documenten moet verdwijnen. Het is aan de dokter om te weten wat voor vlees hij in de kuip heeft.

Vlaams minister van Welzijn en Volksgezondheid Hilde Crevits (cd&v)

Federaal minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid Frank Vandenbroucke (Vooruit)

Het was weer eens 1 mei

Gisteren was het 1 mei, de Dag van de Arbeid. Een officiële en betaalde feestdag in ons land, die we - en dat schijnen nog slechts weinigen te weten - in feite aan Adolf Hitler te danken hebben.

Om te weten te komen waarom 1 mei de ‘Dag van de Arbeid’ werd, moeten we terug naar het laatste kwart van de 19de eeuw. In die periode kreeg het socialisme langzaam, maar zeker voet aan de grond in Europa en in de Verenigde Staten. Dat ging echter niet zonder slag of stoot. Het ging gepaard met felle discussies met afscheuringen en dissidentie tot gevolg. Sociaaldemocraten stonden vaker wél dan niet met getrokken messen tegenover marxisten, proudhonisten, anarchosyndicalisten, reformisten, blanquisten, possibilisten en ga zo nog maar even door… De meer lucide geesten in het linkse kamp beseften dat al die ideologische stammentwisten geen goed deden aan de gemeenschappelijke zaak. Nadat het eerste internationaal georganiseerde los-vaste samenwerkingsverband van linkse clubjes, dat bekend stond als de ‘Eerste Internationale’, in 1876 aan het oeverloze gekrakeel tussen socialisten en anarchisten was ten onder gegaan, werd in september 1877 in Gent een poging tot verzoening ondernomen op een herenigingscongres dat echter compleet de mist inging door de opnieuw opflakkerende ruzies tussen marxisten en anarchisten.

DE ACHTURIGE WERKDAG

Ondanks de ideologische verschillen was de linkerzijde het wel unaniem eens over één strijdpunt, namelijk het invoeren van de achturige werkdag. In die tijd was de werkdag gemiddeld 12 uur lang. Een vermindering tot 8 uur zou de arbeidstijd op 48 uur per week brengen (alleen de zondag was vrij). De eis van “acht uur werk, acht uur vrije tijd, acht uur slaap” was een schot in de roos van de stilaan vaste vorm aannemende vakbonden. Op 1 mei - de dag waarop in de Verenigde Staten traditioneel de jaarcontracten van de arbeiders moesten worden vernieuwd - legden in 1886 naar schatting 340.000 Amerikaanse arbeiders het werk neer om hun eis voor een achturige werkdag kracht bij te zetten.

OP 1 MEI 1886 LEGDEN 340.000 AMERIKAANSE ARBEIDERS HET WERK NEER OM HUN EIS VOOR EEN ACHTURIGE WERKDAG KRACHT BIJ TE ZETTEN

In de nasleep van die staking kwam het op 3 mei in Chicago tot een confrontatie tussen syndicalisten, die met geweld stakingsbrekers wilden verdrijven, en de politie. Er vielen enkele doden en als reactie hierop werd beslist om de volgende dag op het Haymarket Square te demonstreren. Tijdens die protestmeeting wierp een op wraak beluste anarchist een zelfgemaakte bom naar de politie, die zeven agenten doodde. De politie opende daarop het vuur op de demonstranten, waarbij acht doden en tientallen gewonden vielen. In een schijnproces werden acht anarchistische leiders veroordeeld wegens het ‘beramen of bijstaan’ van de onbekende dader van de bomaanslag. Vier van hen werden in november 1887 opgehangen, een andere pleegde vlak voor zijn executie zelfmoord in de gevangenis. De drie overige anarchosyndicalisten werden enkele jaren later vrijgelaten…

TWEEDE INTERNATIONALE

Op 14 juli 1889 - dit jaar 135 jaar geleden - congresseerde internationaal links in Parijs om het eeuwfeest van de bestorming van de Bastille te vieren. Die dag werd niet alleen de ‘Tweede Internationale’ boven de doopvont gehouden, waarin later een aantal landgenoten als Emile Vandervelde en Camille Huysmans een sleutelrol zouden spelen, maar werd op aandringen van de American Federation of Labour ook een resolutie aangenomen. Daarin werd beslist om, als eerbetoon aan de slachtoffers van de dramatische gebeurtenissen in Chicago, 1 mei uit te roepen tot een internationale actiedag voor de invoering van de achturendag.

BELGISCHE WERKLIEDEN PARTIJ

Of 1 mei een feest- dan wel een strijddag was, werd grotendeels bepaald door de graad van radicalisme

van de plaatselijke socialistische partijen en groeperingen. Voor radicale socialisten van marxistischen of anarchistischen huize was 1 mei vanzelfsprekend een strijd- en stakingsdag. De meer gematigde sociaaldemocraten legden het accent eerder op het feest van de arbeid, waarmee ze de maatschappelijke integratie van de arbeidersklasse in de maatschappij bepleitten door in vreedzame optochten een positief beeld te schetsen van een moreel weerbaar en zelfbewust proletariaat. Die discussie was duidelijk zichtbaar onder de Belgische socialisten. De nog jonge socialistische beweging had zich in België sinds 1885 gegroepeerd in de Belgische Werklieden Partij (BWP). Vanaf haar ontstaan was er een tegenstelling tussen de gematigde Vlaamse fractie, die vooral steunde op de sterke Gentse afdeling, en de radicale, op confrontatie uit zijnde Waalse vleugel. In Vlaanderen legde men dus meer de nadruk op 1 mei als feestdag waarop niet werd gestaakt, maar in vreedzame stoeten werd opgekomen voor de 8 urenwerkdag en vanaf 1891 ook voor het algemeen stemrecht.

DUITSLAND WERD DE EERSTE

STAAT IN WEST-EUROPA

WAAR 1 MEI EEN WETTELIJK

DOORBETAALDE FEESTDAG WERD

Als gevolg van de oproep van de ‘Tweede Internationale’ werd op 1 mei 1890 in tal van landen - waaronder ook in België - de eerste Internationale Dag van de Arbeid gevierd met grote demonstraties voor de achturige werkdag. In sommige Italiaanse, Spaanse en Franse steden kwam het tot gewelddadige confrontaties met de ordestrijdkrachten. Alleen in de Verenigde Staten had de staking direct succes, waardoor de timmerlieden in sommige deelstaten de achturige werkdag verkregen, terwijl in sommige andere vakgebieden een negenurige werkdag werd ingevoerd.

HITLER EN DE NATIONAALSOCIALISTEN

En wat heeft dat alles met Adolf Hitler te maken? Nadat de Duitse nationaalsocialisten in het begin van 1933 aan de macht waren gekomen, probeerde vooral de toen nog sterke revolutionair-linkse vleugel van de NSDAP de invloed van sociaaldemocraten en communisten op de arbeidersbeweging zoveel mogelijk in te perken. Op 10 april 1933 vaardigde de Duitse regering op aansturen van propagandaminister Joseph Goebbels een besluit uit dat van 1 mei een officiële ‘Feestdag van de Nationale Arbeid’ maakte. Duitsland werd zo de eerste staat in West-Europa waar 1 mei een wettelijk doorbetaalde feestdag werd. Vooraanstaande Duitse vakbondsleiders als Wilhelm Leuschner en Thedor Leipart, maar ook bijvoorbeeld de overkoepelende Allgemeiner Deutscher Gewerkschaftsbund (ADGB) steunden het initiatief in de hoop zo de vakbonden als legale organisaties te kunnen handhaven. Hoop, die al snel de grond werd ingeboord, want op 2 mei 1933 bezetten de knokploegen van de SA de hoofdkwartieren van de vakbonden, legden ze beslag op hun drukkerijen en vlogen een aantal vakbondsfunctionarissen achter de tralies… Amper een week later op 10 mei, werd het Deutsche Arbeitsfront (DAF) als enige alternatief voor de vakbonden opgericht. Het DAF diende de belangen van de arbeiders én werkgevers te behartigen. Zo werden arbeiders en werkgevers verenigd in één enkele organisatie, onder rechtstreekse controle van de nationaalsocialisten.

Na de Duitse bezetting van België in mei 1940, werd vanaf 1941 ook in ons land die feestdag door de bezetter ingevoerd. Een beslissing, die door de eerste door linkse partijen gedomineerde regeringen na de bevrijding gehandhaafd bleef.

JAN HUIJBRECHTS

LEZERSBRIEVEN

De voetbalbond Pallieterke, De voetbalbond heeft aanbevelingen voor de volgende regering… Pro League-CEO Lorin Parys benadrukt dat het over “een nieuw sociaal contract” gaat tussen het voetbal en het beleid. Hij spreekt ook over de KBVB en zijn regionale afdelingen zoals Voetbal Vlaanderen. Sport, als onderdeel van cultuur, werd in 1976 exclusief toegewezen aan de Gemeenschappen. Het BOIC en de KBVB weigeren nog steeds om te splitsen, een decretale voorwaarde voor erkenning en subsidiëring. En toch kregen clubs van deze niet-erkende federatie miljoenen aan Vlaams geld voor hun sportinfrastructuur. Voor Vlaamse sportfederaties geldt: niet erkend is geen subsidiëring; voor de KBVB, die al massaal de openbare Vlaamse media domineert, geldt dit niet. Na 15 jaar met een N-VA minister van Sport mocht er iets meer verwacht worden, want er is helaas geen enkele stap gezet in de splitsing van de KBVB. Het erkende Voetbal Vlaanderen levert goed werk, maar is helaas geen autonoom werkende sportfederatie zoals decretaal verplicht. Voetbal Vlaanderen mag niet, zoals Lorin Parys zegt, een afdeling zijn van de KBVB, maar moet samen met de Franstalige voetballiga het nationale voetbalbeleid bepalen. Zo doen alle andere sportfederaties het. Daarover zwijgt Lorin Parys, tot voor kort ondervoorzitter van N-VA.

Geert Goubert, Destelbergen

Plato en de democratie Pallieterke, Dit land zou een democratie zijn, gebaseerd op de ideeën van Plato die meende dat politici niét betaald mogen worden, zelfs géén geld of bezittingen mogen hebben, maar dat er wél voor hun welzijn en dat van hun kinderen moest gezorgd worden. Voormalig eerste minister Jean-Luc Dehaene zei in 1995 dat politici méér moeten betaald worden, want dat zou de kwaliteit van het parlement ten goede komen. Ik citeer hem letterlijk. Volgens Plato mochten politici géén belastingen vragen van het volk, die niet ook op henzélf van toepassing zijn. Op 9 juni gaan wij stemmen, maar het zal een maat voor niets zijn, want al veertig jaren beloven politici ons ‘licht aan het einde van de tunnel’ en het wordt nog steeds donkerder... En zij vragen ‘solidariteit’ van de bevolking die zij uitpersen, tot grotere glorie van hun schatrijke gezwollen ego’s. Socrates zei dat “het geheim van geluk niet ligt in het zoeken naar méér, maar juist in het vermogen om te genieten van mínder”. Wil iemand dat eens gaan zeggen in het parlement alstublieft? Aan al onze ‘volksvertegenwoordigers’! Aan alle politieke partijen!

Marc Bertrand, Edegem Onderwijs Pallieterke, Vlaams minister van Onderwijs Ben Weyts (N-VA) heeft het ei van Columbus herondekt met de invoering van toetsen Nederlands en wiskunde in het 2de leerjaar MO. Die van het 4de leerjaar volgen. De bedoeling is het leerpeil van leerlingen te testen en de scholen op grond daarvan een

ranking te geven. De eerste dag van de test is het systeem al gecrasht, zodat de testen her en der moeten worden overgedaan. Aan het project is jarenlang gewerkt door allerlei experten in het onderwijs, waarvan wellicht niemand ooit voor een klas heeft gestaan. Het kostenplaatje ervan is een vraagteken. Het is me dunkt een zoveelste slag in het water met een onbestaand resultaat. Bijna alle onderwijsministers van de jongste decennia hebben gefaald. Het probleem oplossen is zo goed als dweilen met de kraan open, zolang men dit soort problemen, zoals zovele andere problemen in deze samenleving, blijft importeren.

Frajac

Eddy Verpoten, Mechelen

Pallieterke, De goegemeente met ‘Acid’ op kop was/is geschokt door het resultaat van het proces van de Reuzegommers en vooral van de straffen opgelegd aan de veroordeelden… Heeft er iemand getracht om de diepere overpeinzingen van de rechters te doorgronden en/of te achterhalen wat er schuilt achter al die: “gelet op dit en op dat”…, “overwegende…”, “rekening houdend met…” en alle andere blabla, vervat in een arrest van maar liefst 118 bladzijden? Terwijl de beroering bij het volk aan het wegebben was, heb ik mij aan het overpeinzen gezet dienaangaande met als resultaat één vraag: “Heeft er iemand bij stil gestaan hoe een werkstraf moet overkomen bij een veroordeelde die congenitaal voorbestemd is om nooit te werken?” Dit is volgens mij een zware straf en de rechters hebben er niet zomaar met hun baret naar gesmeten… Nadenken en overpeinzen vóór te ageren, beste lieden! (Waar denkt u wel dat het gegroefd voorhoofd bij het opperhoofd van Justitie vandaan komt?)

Swa Jacobs, Boom

OESO

Pallieterke, Volgens de OESO is de belastingsdruk in dierbaar België de hoogste in de wereld. Wat ik niet verneem, is hoeveel uitkeringen België procentueel besteedt aan langdurige werklozen, zieken, leefloners, migranten. Voor veel van deze categorieën is ons landje een Hof van Eden. Het resultaat van de peilingen wordt ook gepubliceerd. Peilingen zijn wellicht relatief, maar geven toch een tendens aan. Ik leid hieruit af dat er, na bijna twee jaar onderhandelen, een nieuwe Vivaldi-regering zal komen waarin linksen het opnieuw voor het zeggen hebben. Meer en meer zijn er meldingen dat het cordon sanitaire niet alleen toegepast zal worden ten aanzien van VB, maar ook ten aanzien van N-VA. De belastingdruk zal niet verminderen, de staatsschuld ook niet, de verhoging van het defensiebudget wellicht heel traag. Men moet, in tegenstelling tot de Vlaamse partijen, de vasthoudende koppigheid van de franstalige linksen zeker niet onderschatten. Soms vraag ik mij af waarom ik eigenlijk nog de moeite zou moeten doen om te gaan stemmen. Roland Vanermen, Haasrode

Een lezersbrief insturen? Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente moeten worden doorgegeven voor publicatie bij uw brief.

Socialisten op Union Square, New York City, op 1 mei 1912

De menselijkheid van links

Komende zondag vindt er een concert plaats in Antwerpen onder de naam ‘Concerten voor Menselijkheid’, ook wel ‘505-Concerten’, verwijzend naar de datum. De organisatoren schreeuwen van de daken dat het concert niets te maken heeft met de nakende verkiezingen en zeker niet met de peilingen die een overwinning van het Vlaams Belang voorspellen.

Eerst iets over de organisatoren. Hoofdinitiatiefnemers zijn Els Hertogen, huidig algemeen directeur van 11.11.11. en Tijs Delbeke en diens partner Elisabeth Van Lierop. Goed om weten: Els Hertogen is de dochter van de uiterst linkse socioloog Jan Hertogen. Haar oom Kris was een van de kopmannen van Amada en later PVDA. Haar tante trouwde dan weer met Hubert Hedebouw. Raoul Hedebouw, bekend als voorzitter van PVDA, is hun zoon. Nu wil ik niet beweren dat Els Hertogen een marxistisch-leninistische militante is, maar het geeft wel aan in welk uiterst links en progressief milieu ze is opgevoed en opgegroeid. Om het met de woorden van Els Hertogen te zeggen: “Zo kunnen we met velen een krachtig statement maken voor een menselijk beleid. Die menselijkheid kan voor iedereen een andere betekenis hebben: een onmiddellijk staakt-het-vuren in het Israëlisch-Palestijnse conflict, de genderkloof dichten of een ambitieuzer klimaatbeleid. We hopen deze boodschap uit te dragen via de verbindende manier van muziek. Weg van verdeeldheid, maar met een boodschap van hoop.” Verdeeldheid

“Weg met de verdeeldheid.” Wat klinkt dat toch mooi uit een progressieve mond. In werkelijkheid hanteert links een strikte opdeling tussen ‘goede’ linkse mensen en ‘slechte’ rechtse mensen. Goede rechtse mensen bestaan niet. En zelfs als ze zouden bestaan, dan nog mogen die niets te zeggen hebben. Links heeft voor een woke maatschappij gezorgd waar geen tegenspraak geduld wordt. Rechts is zogezegd onverdraagzaam en gewelddadig. Maar het is wel links dat autostrades bezet, schilderijen beschadigt, zaaluitbaters bedreigt, tegenbetogingen organiseert en ministers belaagt met sms-bombardementen. Vraag maar aan Joke Schauvliege hoe dat aanvoelt... Het is links dat autobanden van SUV’s laat leeglopen en restaurants met foie gras of konijn op het menu bedreigt. Het is links dat Jan Jambon bekogelde met tomaten, omdat het niet akkoord ging met diens cultuurbeleid. Het was een ABVV-militant die een politiecommissaris bewusteloos mepte tijdens een vakbondsbetoging en het waren linksen die Filip Dewinter in Kessel-lo hardhandig tegen de grond werkten.

Voorbeelden genoeg

Het waren linkse onverdraagzamen die de N-VA-delegatie stonden uit te fluiten tijdens de jongste Pride in Antwerpen. Het is links dat Zwarte Piet wil verdrijven uit het straatbeeld en ‘foute’ standbeelden besmeurt. Ik zou zonder problemen het lijstje met voorbeelden kunnen uitbreiden en deze hele bladzijde vullen...

De 505-Concerten zijn vooral een uiting van frustratie. Links wil en kan niet aanvaarden dat straks - als we de peilingen mogen geloven - 50 procent van de kiezers op een conservatieve partij gaat stemmen. Links kan niet verkroppen dat twee Vlaams-nationale partijen een meerderheid zouden kunnen vormen. Tot slot nog een bedenking. De 505-Concerten worden ondersteund door een 100-tal organisaties uit het middenveld zoals Femma, Natuurpunt, Chiro, Kif Kif, Greenpeace en de hele linkse en rijkelijk gesubsidieerde reutemeteut van ‘ons kent ons’. Oh ja, ook Beweging.net verleent steun. Is dat niet de beweging die totaal geen menselijkheid toonde bij het failliet van Arco...?

De volgende editie van ’t Pallieterke zal al op woensdag (8 mei) verschijnen in plaats van op donderdag. Hou dus zeker uw brievenbus extra in de gaten of ga een dagje vroeger naar uw dagbladhandel. Veel plezier ermee!

Zingen op het water

Zaterdag is het marktdag in Lier en is er dus geen betere dag om daar een fijne uitstap te organiseren. Aangezien Lier ook wel de ‘Netestad’ genoemd wordt en iedereen houdt van zingen, leek het voor Sabine Torfs en haar ‘Klokkenluiders’, de organisator van het evenement, een logische keuze om die twee te combineren anderhalve week geleden.

Naar aanleiding van het grote gemis van de maandelijkse zangavonden in Vlaams Huis De Klokke in Duffel, werd het tijd om opnieuw samen te komen. Op dit onafhankelijk privé-initiatief los van enige politieke inmenging, was iedereen van harte welkom. “Van muziek word je vrolijk en ontspannen. Ben je vrolijk en ontspannen, dan kan je beter met stress omgaan”, zo vertelt Sabine Torfs. “Zingen is goed voor je zelfvertrouwen, wat dan weer je algemene gezondheid ten goede komt.” Het is algemeen bekend dat zingen mensen verbindt. Mensen met eenzelfde liefde voor erfgoed, ongeacht hun politieke of religieuze overtuiging, willen deze op een muzikale manier met iedereen om zich heen delen. Zo kwam het evenement ‘Zingen op het water’ dus tot stand. Tegen 11 uur schaarden zanglustigen van jong tot oud (tussen 6 en 84 jaar) zich aan het Schapenkoppenmonument in Lier. Na een korte verwelkoming, trokken vier goed gevulde bootjes van de Koninklijke Moedige Bootvissers met maar liefst 75 opvarenden de Nete op. Vlaamse liederen

Onder begeleiding van De Klokkenluiders (het muziekensemble van Vlaams Huis De Klokke) werden de Nete en haar omliggende oevers gevuld met Vlaamse liederen. Liedjes als ‘De Zilvervloot’, ‘Stormvogels’, ‘Kempenland’,… tot ‘De lichtjes van de Nete’ wer-

HORIZONTAAL

den volmondig meegezongen. Er werd zeer bewust voor Nederlandstalige liederen gekozen, omdat ze deel uitmaken van ons Vlaams culturele erfgoed. De schippers hielden, om het extra in de verf te zetten op strategische punten halt, zodat voorbijgangers konden meegenieten van ons Vlaamse erfgoed. Af en toe goed bukken of even schuilen onder een brugje maakte de boottocht heel uitdagend, vooral voor de muzikanten. De weergoden dachten vast dat bij liedjes over water en golven ook de nodige regen hoorde, want daarvan kreeg het gezelschap zeker hun deel. Vanonder een regenscherm of ingepakt in een plastic zak werd er toch vrolijk verder gezongen. Laaiend enthousiast

Jammer genoeg wilde het weer na de rondvaart nog steeds niet mee, waardoor de geplande picknick aan wal letterlijk in het water gevallen is. Ieder ging dan even zijn eigen weg, maar kort na de middag werd deels in het lokaal van de Koninklijke Moedige Bootvissers en deels buiten nog gezellig verder gezongen. De reacties waren laaiend enthousiast, waardoor bekeken wordt of er opnieuw zo’n initiatief genomen kan worden.

A. De oorspronkelijke bevolking van het land

B. Spaans gebergte - Fins stoombad

C. Mensen van een bepaalde kring - Idem

D. Apenstaartje - Toegewijde

E. Foutief - Familielid - Oude lengtemaat

F. Immunoglobuline - Pastasoort - Zekere

G. Het helder en kalm zijn

H. Rekenkundige bewerking

I. Braziliaanse stad - Bijbelse priester - Roofvogel

J. Jan en alleman - Na Christus - Bewerk met een mes

K. Internetlandcode van een buurland - Boek uit het Oude Testament

L. Geklaag - Engelse hoed

VERTICAAL

1. Het steeds meer invloed krijgen van een welbepaalde religie en cultuur

2. Onbeduidende - Kwetsbare

3. Afgebakende ruimte in een tuinBepaalde kleur

4. Handvatten - Stimulantia - Koning van Israël

5. Versieren

6. Deel van een mast - Antwerpse gemeenteVerenigd Koninkrijk

7. Sector van maatschappelijke dienstverleningdie direct met het publiek in contact komt

8. Bestaat - Maak muziek - Carpaletunnelrelease

9. Noord-Amerikaanse VrijhandelsovereenkomstIn ieder geval

10. Internetlandcode voor GuamBetrekking hebbend op een volk

11. Enkelen - Italiaanse havenstad

12. Ongunstige kanten - Graansoort

KARL VAN CAMP

SABINE TORFS

X van de week!

Ondanks ontstellend veel bewijzen van het tegendeel, blijven er partijen beweren dat ze België kunnen doen werken. Cd&v en Open Vld hebben er zelfs hun slogan van gemaakt. “Werken tot het werkt”, klinkt het bij de christendemocraten. “Morgen doen werken”, zingen ze bij Open Vld. Wat beide slogans gemeen hebben? Wat zij deze legislatuur hebben neergezet ‘werkt’ niet. Maar ze gaan het nog eens proberen.

Stel u een land voor dat de hoogste belastingen ter wereld heft en een lage dienstverlening in de plaats brengt. Dat kan niet zo moeilijk zijn. U leeft erin. Dat is de conclusie als u verschillende studies van de OESO naast elkaar legt. Een voorbeeldje dat dit misschien nog het mooist illustreert, is dat van een ondernemer die een belastinggeschil aanvecht bij de rechtbank in Brussel. De man betaalt al de hoogste belastingen voor zijn dienstverlening en vecht daar een stukje van aan. Maar die dienstverlening - in dit geval Justitie - laat weten dat zijn zaak voorkomt in… 2040. Gebrek aan personeel, veel interne problemen en gigantische achterstand zijn daar de rede-

Hun werk bestaat uit het uitmelken van wie wat wil overhouden voor zichzelf en zijn familie

nen voor. Hoe kan je die twee rijmen? Dat kan je niet. Het staat volledig buiten kijf dat we met zijn allen veel te veel belastingen betalen in ruil voor veel te weinig. Een minimumpensioen van 1.500 euro, iets waar veel partijen in dit land ook nog eens trots op zijn, is daar overigens een ander voorbeeldje van. Liberaal? Waar?

Het wordt zelfs nog een beetje gênanter. Het was onder leiding van een liberale premier dat we wereldkampioen ‘belastingen heffen’ werden. Ze willen morgen niet doen werken. En hun werk bestaat duidelijk uit het uitmelken van wie wat wil overhouden voor zichzelf en zijn familie. Dat is elders in de wereld geen liberaal principe. We zijn ook wereldkampioen in bepaalde onderdelen van de belastingen. Met decennialange aanwezigheid van socialisten in de regering, zijn we ook nog eens wereldkampioen ‘belasting op arbeid’. Dat is in de rest van de wereld geen socialistisch principe. Er is met andere woorden niets dat de ideologische strekkingen in onze regering(en) op hun palmares kunnen schrijven als een verdienste. Als werkende mensen een onooglijk cadeautje krijgen via de jobbonus of andere symbolische belastingkortingen, is dat vooral een kleine terugbetaling van wat hen onterecht al ontnomen is. Oh ja, in combinatie met die geldzucht van de overheid moet u ook nog eens de hoogste staatsschuld dragen. Wordt het nu niet eens gewoon tijd om er een internationale commissie experts bij te halen, die komt analyseren waarom we zo slecht zijn in vrijwel alles? Want ‘werken tot het werkt’, dat gelooft toch geen hond meer.

Profi ciat met je Vlaamse overtuiging!

Maar ben je al lid van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds? Splits zelf de sociale zekerheid!

ELS AMPE IS ER (MISSCHIEN WEL) VOOR U

“Wij zijn het enige verrassingspakket van de verkiezingen”

Winden zijn er meer dan genoeg in het Vlaamse politieke landschap. En de meesten geuren bepaald onprettig. Nieuwe winden daarentegen zijn zeldzaam. De partij ‘Voor U’ is zo’n nieuwe wind. Voorzitter Els Ampe deed de VRT onlangs een proces aan met een schade-eis van 10.000 euro per dag dat haar nieuwe partij niet in de stemtest voorkomt. Bij ons op de redactie eiste ze dan weer een interview op straffe van één trap per uur waar je het niet leuk vindt, tot aan de verkiezingen. Deze redactie laat zich echter niet chanteren en bood haar spontaan een interview aan.

Over het intellectuele vermogen van Els Ampe zijn de meningen verdeeld. Zij is wat mensen in de media doorgaans omschrijven als “niet het scherpste mes in de la” of “niet het helderste lampje aan de kroonluchter”. Daar staat tegenover dat degenen die ze in de media wel omschrijven als de “vuurtorens in de bureaulamp” ons zieke land nog veel zieker maken. Dus waarom niet eens de kans geven aan “niet het strafste idee in de brainstorm”.

Dag Els!

AMPE: “Is dat nu een manier om mij in te leiden? Dit is zo oneerlijk, zeg. Ik mag dan niet het grootste ei zijn in het nest, maar ik heb wel de tegenwoordigheid van geest gehad om Open Vld te verlaten. Er zijn er die daar nog zitten, hé. Wat moet je dan van die mensen zeggen?”

Touché. Maar u moet toch toegeven dat u als partij niet zo bijster veel voorstelt. U wil in de stemtest opgenomen worden, maar het probleem daarbij was dat u eigenlijk niet voldoende standpunten heeft om op de vragen te antwoorden.

schien zijn wij wel de oplossing voor de democratische problemen van deze staat en worden we daarom geweerd uit al die stemtesten? Ik weet het ook niet, maar het zou best kunnen.”

Touché 4! U kreeg ook de kritiek dat u het Vlaams Belang een ondemocratische partij noemde, maar toch met hen zou kunnen samenwerken?

AMPE: “Wij vragen het voordeel van de twijfel en dat geven we ook. Trouwens, hoe noemt u Vlaamse partijen die in een regering gaan zitten zonder de stem van de meerderheid van de Vlaamse kiezers te vertegenwoordigen? Zijn dat democratische partijen?”

Touché 4 dan maar?

AMPE: “Wie trouwens een democratische voorkeur heeft voor ondemocratische partijen, kan zeer goed bij ons terecht, want misschien zijn wij dat wel. Dat weten we zelf nog niet. Het kan alle kanten op. Wij zijn het enige echte verrassingspakket van deze verkiezingen.”

Ik weet het ook niet, maar het zou best kunnen

Word lid van het VNZ.

“En dan? Ik verwijs opnieuw naar Open Vld. Die hebben er van hun stellingen over kernenergie, belastingen, fiscaliteit, het communautaire, justitie, landbouw, ontwikkelingssamenwerking, binnenlandse zaken, buitenlandse zaken,… (gaat nog even een kwartiertje door) niet één behouden toen ze in de regering zijn gestapt. Waarom mogen zij wel in de stemtest op basis van leugens en mag ik er niet in omdat ik het antwoord niet weet of gewoon

Touché 2! Maar antwoorden op de stellingen zijn wel nodig om mensen hun

“Uiteraard niet. Als je op een bepaalde stelling geen antwoord hebt, moet je de partij het voordeel van de twijfel gunnen. Het kan perfect zijn dat de voorkeur van de invuller van de test later perfect blijkt aan te sluiten bij ons standpunt. We eisen dan ook dat ongeacht welke partijvoorkeur uit een stemtest tevoorschijn komt, ernaast wordt geschreven: maar Voor U kan ook de beste keuze zijn ‘voor u’. Stemmen in dit land is een loterij. Je weet waarvoor je stemt, maar je weet ook dat je iets anders krijgt dan waarvoor je gestemd hebt. Dat geldt voor alle partijen, maar wij zeggen dat ook eerlijk. Vindt u dat eerlijkheid afgestraft moet worden

Touché 3! Maar maakt u dan de verkiezingen als ‘feest van de democratie’

“Dat is nog zo’n vraag die u nooit zou stellen aan een andere partij. Terwijl u het ons als nieuwe partij toch niet kan aanwrijven dat de verkiezingen in dit land altijd belachelijk zijn. Dat is de schuld van al die andere partijen die wel mogen deelnemen aan de stemtest. Mis-

Maar voor wie komt u dan eigenlijk op? De kiezer mag dat toch weten?

AMPE: “U bent ook niet het dikste boek in de bibliotheek, hé kerel. Hoe heet onze partij?”

Voor U.

AMPE: “Zo simpel is het.”