't Pallieterke van 25 april 2024

“In deze ‘trial by media’ draait men de bewijslast om”

2

4

7

WANNEER SCHOLIEREN MESSEN TREKKEN

Maandag, kort na schooltijd, zijn een 50-tal jongeren, sommigen gewapend met messen, elkaar te lijf gegaan nabij het station van Geel.

Er vielen verschillende slachtoffers, onder wie drie zwaargewonden.

Ik lees dat het over een afrekening tussen Antillianen gaat en dat de meeste betrokkenen minderjarig zijn.

‘Hebben we hier dan een Antilliaanse gemeenschap?’, hoor ik u denken. Blijkbaar wel. Het is eens iets anders. Ben je een racist als je een nieuwstitel leest over een grootschalige vechtpartij tussen minderjarigen en vermoedt dat het over allochtonen zal gaan? Is het niet triest dat je dat kan voorspellen? Degenen die dat aspect onder de mat moffelen, bewijzen de allochtone gemeenschappen overigens geen dienst, want de slachtoffers vallen ook meestal in hun hoek.

Dat soort nieuws slaagt erin om ons met een dubieuze regelmaat niet te bereiken. Het wordt pas door de media ontdekt en (soms) gebracht, nadat er al filmpjes beginnen te circuleren op het internet. Dat nieuws wordt nooit gekaderd in een groter probleem en is daarom ook snel vergeten.

Vorige week haalde een filmpje uit Aalst het nieuws. Dertig jongeren van Afrikaanse afkomst gingen met elkaar op de vuist nabij het station. Het is niet de eerste keer dat het

station van Aalst het decor vormt voor dat soort taferelen. In 2015, 2017 en 2021 hadden er ook al massale vechtpartijen tussen scholieren plaats. Dat zijn dan nog enkel de gevallen die we kennen, omdat er filmpjes van gemaakt werden. In 2022 werd er een scholier van 15 in het ziekenhuis geslagen. Een andere minderjarige werd er een jaar later neergestoken.

Vooral in de Denderstreek valt het probleem op. Aan het station - altijd aan een station - van Denderleeuw vonden er vorig jaar minstens twee vechtpartijen tussen jongeren plaats.

Wanneer er doden vallen

Wanneer er eens een dode valt, neemt de aandacht voor het probleem even toe, om daarna weer vrolijk vergeten te worden. Minder dan een jaar geleden kwamen bij een vechtpartij tussen allochtone scholieren

twee jongens onder de trein terecht in Zaventem. De ene overleed, de andere verloor een been.

Begin deze maand werd in Frankrijk Shemseddine (15 jaar) doodgeslagen. Hij had met een meisje van zijn leeftijd over seks gepraat. Niet aangeraakt, niet verkracht, gewoon gepraat. Om de ‘eer’ van het meisje te redden werd Shemseddine opgewacht en doodgeslagen, door jongeren nauwelijks ouder dan hijzelf. Dezelfde week belandde Samara, een meisje van 13, in een coma, ook na een aanval nabij haar school. Premier Attal stelt dat er een ernstig probleem is. Minderjarigen zijn in Frankrijk nu al vaker betrokken bij misdrijven dan volwassenen, vooral bij geweldmisdrijven. Hij zegt aan een radicale aanpak te werken, met onder andere een plan om probleemjongeren op te voeden in internaten. Of dat veel zal helpen, kan betwijfeld worden, maar het probleem wordt tenminste erkend. Dat gebeurde bijvoorbeeld ook al in Finland, waar werd vastgesteld dat het aantal misdrijven gepleegd door minderjarigen op 8 jaar is verdrievoudigd. Wanneer wordt men hier wakker? Altijd een stuk later dan elders, ongetwijfeld.

JURGEN CEDER

BURGEMEESTER BRUGGE (CD&V)

“Het stadiondossier zorgt bij alle politici van alle partijen voor frustratie”

Bewust blanke man

De manier waarop we denken, wordt bepaald door onze woordenschat. Door de betekenis van woorden te wijzigen, door nieuwe woorden uit te vinden of door bestaande woorden te schrappen, kan het maatschappelijke debat gestuurd worden.

Woke activisten leggen zich toe op de verandering van onze woordenschat. Een van de bekendste voorbeelden is het aanduiden van mensen met een lichte huidskleur als ‘wit’ in plaats van ‘blank’. Het woord ‘blank’ zou immers een racistische of koloniale lading hebben. ‘Blank’ zou staan voor zuiverheid en superioriteit. De tegenpool ‘zwart’ zou dan logischerwijze vuil en minderwaardig zijn.

Die redenering rammelt aan alle kanten. Het woord ‘blank’ wordt immers niet altijd in een positieve context gebruikt (‘De straten stonden blank’) terwijl ook ‘wit’ vaak een positieve betekenis heeft. Denk maar aan een witte raaf, wit licht, een wit voetje, de prins op het witte paard of witte rook.

Als verzamelnaam voor alle niet-‘witte’ mensen schuiven de wokies de term ‘mensen van kleur’ naar voren. In de les natuurkunde heb ik geleerd dat kleur te maken heeft met ons vermogen om verschillende golflengtes van licht te kunnen onderscheiden. Zwart is daarbij de afwezigheid van licht en dus van kleur. Wit is de combinatie van alle kleuren van de regenboog. Zijn zwarten dan kleurloze mensen? Moeten de ‘witten’ dan niet als het ultieme voorbeeld van ‘mensen van kleur’ gelden?

De huidskleur van een blanke is niet wit. Waarom moest ‘blank’ dan zo nodig omgevormd worden tot ‘wit’? Ik vond minstens een deel van het antwoord in ‘Goed bedoeld, 30 valkuilen voor de wereldverbeteraar’ van Stijn Bruers (Houtekiet, 2023). Bruers beschouwt zichzelf ook als een wereldverbeteraar, maar hij roept zijn mede-activisten op om niet dogmatisch te zijn en open te staan voor rationele argumenten.

Bruers wijst erop dat de wedloop naar altijd maar nieuwe politiek correcte woorden te maken kan hebben met ‘social signalling’, waarbij mensen aan de andere leden van hun groep willen tonen dat ze grote inspanningen leveren om tot de groep te behoren. Hij vergelijkt het met het dragen van de nieuwste mode, die misschien duur en oncomfortabel is, maar die toch gedragen wordt omdat men wil laten zien dat men ‘mee’ is.

Net zoals de mode permanent verandert, is ook het woke taalgebruik voortdurend in beweging. Dat maakt het leven van de wokies er niet gemakkelijker op. Ze moeten alert blijven. Er zit immers altijd wel iemand klaar om aan te geven dat ze niet ‘woke’ genoeg zijn. Uit de vele voorbeelden die ik zou kunnen geven, kies ik dat van het Gentse zangeresje Isabelle A. Die stond in de jaren 1990 nog vrolijk progressief op het podium te huppelen met haar antiracistische liedje ‘Blank of Zwart’. In 2017 liet ze de tekst aanpassen, want in de oorspronkelijke versie stond nog twee keer het woordje ‘neger’ en dat kon natuurlijk niet. Ondertussen zou ze de tekst alweer moeten laten herschrijven, want ‘Blank of Zwart’ moet natuurlijk ‘Wit of Zwart’ worden.

Een ander kenmerk van het woke taalgebruik is dat de geprefereerde terminologie steeds complexer wordt. De ‘neger’ uit de eerste versie van het liedje van Isabelle A heet vandaag in beleidsdocumenten al lang niet meer een ‘zwarte’. Hij is ‘een persoon met een migratieachtergrond uit Sub-Sahara-Afrika’ geworden. Ik verzin niets. Maar ik eindig met goed nieuws: u mag mij nog altijd blank noemen.

KARIM VAN OVERMEIRE

TOOGPRAAT

EDITORIAAL

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke

Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pal.be

Lezersbrieven: lezersbrieven@pal.be

Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland:

3 maanden: 52 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 104 euro bestemming. Alle inlichtingen

1 jaar: 208 euro op de kantoren.

Steunabo 1 jaar: 300 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:

BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs:

Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020)

Kernredactie:

Stijn Derudder (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Karl Van Camp

Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel

Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock

Naar andere machtsverhoudingen in het Europees Parlement

Na de verkiezingen van 9 juni zal het Europees Parlement er anders uitzien. De christendemocratische EVP zal de grootste kracht blijven en zal ‘incontournabel’ zijn bij de vorming van een coalitie in het parlement. Die zal bestaan uit de EVP, de sociaaldemocraten en de liberalen. Maar de aanzienlijk versterkte eurosceptische ECR en het rechtse Identiteit en Democratie (ID) openen de deur naar alternatieve meerderheden.

Aangezien er bij ons op 9 juni zowel federale als regionale verkiezingen zijn gepland, is er relatief weinig aandacht voor de Europese stembusslag. Dat veel partijen de Europese lijst als politiek sterfhuis hanteren, helpt daar niet bij. In andere EU-landen is de Europese stembusslag dan weer wel hét politieke thema de komende weken. Zo heeft in Frankrijk bijvoorbeeld Jordan Bardella van het Rassemblement National (RN) van Marine Le Pen verklaard dat president Emmanuel Macron het nationaal parlement moet ontbinden en nieuwe verkiezingen moet uitschrijven indien hij bij de Europese stembusslag een zware nederlaag lijdt. De Europese verkiezingen hebben overal een nationaal karakter. Toch is het even relevant om het bredere plaatje te beschouwen, want vanuit het Europees Parlement komt heel wat wetgeving tot stand.

Eurosceptische en rechts-radicale partijen zouden in negen EU-lidstaten de grootste worden bij de Europese verkiezingen

Hoe zit het straks met de machtsverhoudingen in het nieuwverkozen parlement in Brussel/Straatsburg? Een projectie en studie van de European Council for Foreign Relations (ECFR) op basis van recente peilingen komt tot een aantal opvallende conclusies. Eurosceptische en rechts-radicale partijen zouden in negen EU-lidstaten de grootste worden bij de Europese verkiezingen, namelijk België, Oostenrijk, Italië, Frankrijk, Nederland, Polen, Tsjechië en Slovakije. In negen andere EU-landen zouden ze de tweede worden. Dat zou onder andere het geval zijn in Duitsland, Spanje en Zweden.

Verzwakte traditionele partijen

Dat is natuurlijk slecht nieuws voor de partijen die al jaren de lakens uitdelen in het Europees Parlement. Om te beginnen de christendemocratische EVP die momenteel 178 op 705 zetels bezet. In het nieu-

we Europees Parlement (720 zetels) zou de EVP zakken naar 173. Daarmee blijven ze wel de grootste politieke formatie. De sociaaldemocraten van S&D blijven tweede. Ook zij verliezen van hun pluimen en gaan van 141 naar 131 zetels. De liberalen van Renew zitten eveneens in een krimpscenario: ze zouden nog 86 van de 101 zetels overhouden. De groenen hadden 71 zetels en zakken naar 61. Pijnlijk voor een politieke stroming die zich in het Europees Parlement als een vis in het water voelt, want daar kunnen ecologisten zonder limiet oreren over de nood aan een wereld met een klimaatneutraal Europees eiland.

De tijd dat de christendemocraten en de socialisten de lakens uitdelen in het Europees Parlement is voorbij

Dat de traditionele politieke stromingen verzwakt zijn, doet de vraag rijzen of er nog een meerderheid zal zijn om de volgende Europese Commissie een fiat te geven. Dat zou geen probleem moeten zijn. EVP, S&D en Renew zouden nog altijd goed zijn voor 54 procent van de zetels (nu is dat 60 procent). Maar de tijd dat de christendemocraten en de socialisten de lakens uitdelen in het Europees Parlement is voorbij.

Lonken naar rechts

Volgens de ECFR-projecties zou de rechtse fractie Identiteit en Democratie (ID) de derde grootste groep worden in Brussel en Straatsburg. Het aantal zetels stijgt naar 90 (+40). Bij Identiteit en Democratie vinden we Vlaams Belang terug, Rassemblement National, het Nederlandse PVV, FPÖ in Oostenrijk, de Italiaanse Lega en Alternative für Deutschland (AfD).

Identiteit en Democratie (ID) wordt in de voorspellingen iets groter dan de eurosceptische fractie ECR met onder andere N-VA, de Fratelli d’Italia van Giorgia Meloni, het uiterst rechtse Vox en de conservatieve PiS in Polen. Ze springen richting 85 zetels tegenover 67 vandaag. Al is de toekomst van die

fractie onduidelijk, want er is sprake van dat Fratelli d’Italia en N-VA zowaar naar de EVP zouden overstappen.

Een kwakkel? Het blijft afwachten tot na 9 juni. Maar de geruchten zeggen genoeg. Ze zijn een signaal dat er binnen de EVP figuren zijn die denken aan een samenwerking met de rechterflank van de Europese assemblee. Een echte coalitie van EVP-ECRID is niet realistisch, ook al hebben ze een meerderheid. Daarvoor is het water rond een aantal thema’s (immigratie, Europese integratie en eenheidsmarkt) te diep. De EVP, die wellicht ‘incontournabel’ wordt, kan een mogelijke rechtse coalitie gebruiken als drukkingsmiddel richting socialisten en sociaaldemocraten.

Occasioneel samenwerken

Wat wel realistisch is en tot gelegenheidsakkoorden kan leiden, is dat EVP en ECR occasioneel samenwerken. Manfred Weber, voorzitter van de EVP, verklaarde begin maart in het Duitse Welt dat hij akkoorden wil en kan maken met de ECR. “Een selectieve samenwerking met de pro-Europese conservatieven is even realistisch als met de groenen.” Er worden wel een aantal rode lijnen getrokken: de partijen moeten pro-Europa, pro-Oekraïne en pro-rechtsstaat zijn. Maar de Duitse christendemocraten van CDU/CSU, een partij binnen de partij EVP, zijn sceptischer. Zeker wanneer een alliantie met de Fratelli d’Italia van Meloni ter sprake komt. Toch verwachten kenners van het Europees Parlement dat men een verschuiving naar rechts zal zien. Onder andere rond klimaatthema’s en het beperken van de impact van de Green Deal kan de EVP naar de ECR en desnoods ID kijken.

Voor een echte coalitie van EVP-ECR-ID is het water rond een aantal thema’s te diep

Radicaal-links zou van 38 naar 44 zetels springen. Dat is niet genoeg om samen met de groenen en de socialisten alternatieve meerderheden te vormen. De pogingen van de socialisten om een soort van cordon sanitaire rond de eurosceptische ECR op te trekken, zijn trouwens mislukt. De verwachting is dan ook dat het Europees Parlement op verschillende thema’s naar rechts zal opschuiven, zoals inzake migratie of de soms obsessieve aandacht voor LGBTQIA-rechten.

Het Europees Parlement

NATCON: WE MOGEN NOOIT

VERGETEN HOE SPECIAAL DIT LAND IS

Met het verbod op de bijeenkomst van de National Conservative Conference (voor het volledige verslag, zie verder in dit nummer) heeft Brussel nog eens het wereldnieuws gehaald. Alweer niet in gunstige zin. In een omkering van de natuurlijk orde der dingen, werd dat verbod internationaal nieuws vóór het nationaal nieuws werd. Pers en bestel hier schrokken ervan dat buitenlandse waarnemers die praktijken, die hier heel ‘normaal’ zijn, blijkbaar niet normaal vinden.

“Het is een poging om een conferentie te verbieden, simpelweg omdat de autoriteiten het niet leuk vonden wat er werd gezegd. Mijn mening is dat Europa steeds sneller afglijdt naar een moeras van kluchtig autoritarisme. Het is misschien een farce als de geschiedenis zich herhaalt, maar het kan net zo gruwelijk, kwaadaardig en misantropisch zijn als de eerste keer.” Aan het woord is geen rechtse sympathisant van de politici die afgelopen week in Sint-Joost-ten-Node hebben vergaderd, maar Yanis Varoufakis, een radicaal-linkse Griekse politicus. Zouden die woorden ooit de mond kunnen komen van een politicus van PTB, PS of Ecolo?

Verbazing in het buitenland

De internationale bijeenkomst van rechtse krachten van Europa in het kader van NatCon heeft de wereldpers gehaald, niet omwille van de aanwezigen of de inhoud, maar de pogingen van Franstalige politici om de conferentie te verbieden. Ik merkte in artikels van de buitenlandse pers oprechte verbazing over het gemak waarmee men in België kan zeggen: de ideeën van deze mensen staan mij niet aan, dus ik ga hun bijeenkomst verbieden.

Brusselse burgemeesters hebben al tientallen keren rechtse bijeenkomsten verboden

Dat was, helaas, geen groot nieuws voor om het even wie al ooit actief is geweest aan de Vlaamse rechterzijde. Brusselse burgemeesters hebben al tientallen keren rechtse bijeenkomsten, meestal georganiseerd door Vlaams Belang, verboden. Minister Ylieff (PS) ontnam Vlaams Blok voor zijn verkiezingscongres ooit een zaal die al contractueel was toegezegd. Burgemeester Thielemans (PS) liet een vreedzame 9/11-herdenking van VB met matrakken uiteenslaan. Het gebeurde allemaal in de hoofdstad van het land waarvan die partij toen de grootste was. Leg het maar uit aan een buitenlander. Er zijn nog vele andere, minder bekende voorbeelden.

“Gevaar voor de openbare orde”

Die burgemeesters beroepen zich steeds op hun bevoegdheid om bijeenkomsten te verbieden die “een gevaar voor de openbare orde” zijn. De rechtspraak van de Raad van State heeft echter al tientallen keren bevestigd dat een dergelijk verbod enkel kan indien de dreiging uitgaat van de organisatoren en dat het gevaar voor geweld vanwege een tegenbetoging nooit een verbod kan rechtvaardigen. Dat is, in een staat die zegt de vrijheid van vergaderen te verdedigen, de logica zelve. De overheid kan niet toelaten dat het recht op vergaderen zou uitgehold worden door gewelddadige tegenacties. De Brusselse burgemeesters zouden de vrijheid van vergaderen dus moeten verdedigen tegen geweld, maar doen precies het tegenovergestelde. Zij grijpen telkens elke mogelijke tegenbetoging, ingebeeld of niet, aan om wat hen ideologisch niet aanstaat te verbieden.

De organisatoren kunnen in dat geval wel naar de rechtbank trekken om het verbod te vernietigen, via een spoedprocedure voor de Raad van State, maar als ze niet snel genoeg of juridisch te weinig ervaren zijn, kan de bijeenkomst intussen voorbij zijn. Op de juridische dienst van Vlaams Belang (die ik ooit heb geleid) lag het standaardformulier voor het verzoekschrift tot vernietiging altijd klaar. We moesten alleen nog de datum, de plaats en de naam van de intolerante Franstalige politicus van dienst invullen. Na beroep bij de Raad van State, kon NatCon woensdag normaal doorgaan, maar de bijeenkomst van dinsdag was al helemaal in het honderd gelopen door het optreden van de politie die door Kir werd opgevorderd als zijn “persoonlijke privémilitie”, om het met de woorden van Eric Zemmour te zeggen.

Bizarre enclave

De internationale verontwaardiging over de pogingen een vreedzame conferentie te verbieden, moeten er ons aan herinneren dat wat bij ons gebeurt niet normaal is. Probeer ook maar eens aan een buitenlander uit te leggen dat de grootste oppositiepartij hier ooit werd verboden. Of dat de Franstalige staatsomroep verbiedt rechtse politici rechtstreeks aan het woord te laten, omdat men hun woorden eerst wil kunnen censureren of begeleiden met weerleggende commentaar. Dat is bij RTBF geen stiekeme praktijk, maar openlijk verkondigd beleid. Wallonië is niet gewoon anders dan Vlaanderen. Het is bovendien een bizarre enclave van politieke onverdraagzaamheid, een bloedrode vlek op de kaart van West-Europa.

De overheid kan niet toelaten dat het recht op vergaderen uitgehold zou worden door gewelddadige tegenacties

Het is verleidelijk wat vorige week is gebeurd terug te voeren naar de allochtone achtergrond van de burgemeester van SintJoost-ten-Node, maar die handelt gewoon op dezelfde wijze als andere Franstalige politici. Emir Kir is uit de Parti Socialiste gezet omwille van zijn contacten met de Turkse Grijze Wolven - die in zijn gemeente wél welkom zijn -, maar het was een voormalige partijgenoot, Philippe Close, burgemeester van Brussel, die die carrousel in gang zette. Hij liet de uitbaters van Concert Noble, waar het evenement eerst was gepland, weten dat hij hun veiligheid niet kon garanderen, wat heel erg klinkt als een maffioso die een winkel binnenkomt en de eigenaar vertelt dat het heel jammer zou zijn als zijn mooie zaak in vlammen zou opgaan.

Hetzelfde gebeurde nadien in Etterbeek, maar daar was het een liberale burgemeester die de zaaluitbater waarschuwde dat hij er alle belang bij had zijn deuren gesloten te houden. Wat gebeurde in Sint-Joost-ten-Node is geen ontsporing, maar maakt deel uit van een patroon, niet alleen van deze week, maar van vele jaren. Christophe Deborsu, die in Vlaanderen opgevoerd wordt als het lachende, redelijke gezicht van Wallonië, gaf op De afspraak toe dat men in zijn landsdeel weinig aandacht had voor het incident (omdat het als normaal wordt ervaren), maar schakelde zich daarna wel in die logica in door te zeggen dat de drie burgemeesters ook uit veiligheidsoverwegingen hadden gehandeld (wat een leugen is). Hij voegde eraan toe: “Laten we hier nu ook geen drama van maken. Dit was een vergissing.” Het was enkel een vergissing omdat men de gevolgen slecht heeft ingeschat.

Dit was niet de schuld van de EU

Victor Orbán is in een conflict gewikkeld met het bestel van de EU en het was dan ook voorspelbaar dat hij het vergaderverbod zou proberen te kaderen in de onverdraagzaamheid van

die instelling. Voor buitenlanders zijn Brussel en de EU vrijwel synoniem. Ik ben geen fan van de EU, die zich inderdaad schuldig maakt aan ideologisch eenheidsdenken en niet bepaald veel verdraagzaamheid toont voor dissidente meningen, maar ze is niet verantwoordelijk voor wat deze week in Brussel is gebeurd. Dit was een verschijningsvorm van een vrij uniek probleem voor Franstalig België, met zijn politieke klasse die er openlijk prat op gaat dat ze de opkomst van rechtse partijen altijd heeft kunnen onderdrukken en zich ook nooit heeft geschaamd voor de middelen die ze daarvoor moest aanwenden.

Premier De Croo noemde het optreden van Kir onaanvaardbaar. Dat is nieuw. De vele keren dat Brusselse burgemeesters bijeenkomsten van Vlaams Belang hebben verboden, hebben nooit tot enige reactie geleid van een eerste minister of enige andere vooraanstaande politicus. Het verschil deze keer was de aanwezigheid van rechtse politici uit landen waarin het niet de gewoonte is de evenementen van politieke tegenstanders te verbieden. De Britse premier Sunak noemde het verbod “extreem verontrustend”. Zijn Italiaanse collega Meloni zegde “verbijsterd” te zijn. Pas dan werd De Croo wakker.

Zijn partijgenote Gwendolyn Rutten klonk op De afspraak trouwens heel wat minder kordaat. Ze poogde de vis te verdrinken door te stellen dat degenen die op NatCon aanwezig waren, zelf altijd de eersten zijn om op te roepen om linkse manifestaties te verbieden. Rik Torfs, die tijdens de hele uitzending de stem van de vrijheid was, was op dat moment even minder waakzaam. Wanneer, Gwendolyn, hebben rechtse politici in dit land al linkse manifestaties verboden? Kan je mij ook een paar voorbeelden geven van linkse bijeenkomsten die onmogelijk werden gemaakt door rechtse tegenbetogers?

Vrijheidsliefde uit eigenbelang

In de Vlaamse pers was er meer aandacht voor het gebeuren dan in de Franstalige, dat klopt. De toonaard was echter meer ontevredenheid over de aandacht die het congres daardoor kreeg dan heuse verontwaardiging over de aantasting van een fundamentele vrijheid. Op het middagnieuws van VTM drukte Carl Theunis, de verslaggever ter plaatse, zijn ontgoocheling uit dat hij van Emir Kir geen interview kon krijgen. Hij wou hem vragen of hij niet “net een podium heeft gegeven aan die rechts-conservatieve politici die hier vandaag komen spreken en nu meer media-aandacht dan voorheen hebben gekregen”. Dat was het grote verdriet van de Vlaamse pers.

Wanneer, Gwendolyn, hebben rechtse politici in dit land al linkse manifestaties verboden?

Dezelfde gevoelens verklaren de grotere liefde die Vlaamse partijen lijken te betonen voor de vrijheid. Ze zuchten wanneer Franstalige politici nog eens een offensief tegen ‘extreemrechts’ plannen. De Franstaligen scoren daarmee bij hun eigen achterban, maar het zijn de Vlaamse partijen die daarna met de gebakken peren zitten. Dat Vlaams Blok/Vlaams Belang zijn grootste overwinning behaalde na een partijverbod, zijn ze daar niet vergeten. Toen Mélissa Hanus (PS) eind 2021 het voorstel lanceerde om nog eens een procedure te starten om de partijfinanciering van het Vlaams Belang te schrappen, lag het enthousiasme langs Vlaamse kant onder het nulpunt. Toevallig werd MR deze week de facto uit de Waalse regering gezet. De linkse partijen vormden voor een hervorming van het hoger onderwijs een wisselmeerderheid met de communistische PTB. La Wallonie persiste et signe. Het verrechtsende Vlaanderen moet na juni geen toegevingen verwachten van dat bloedrode bastion.

Politie aan de ingang van zaal The Claridge tijdens NatCon © BELGA

Binnenland

Een economische evaluatie van Vivaldi

Straks gaat de federale regering in lopende zaken. Tijd om het beleid van de Vivaldi-regering tegen het licht te houden. Vier conclusies: de koopkracht werd bewaard, maar tegen een zware prijs en het is geen regeringsverdienste. De begroting komt door de steunmaatregelen voor onder andere corona in de problemen, de jobcreatie is een kwestie van geluk en een broodnodige pensioenhervorming kwam er niet.

“De beste manier om hier een liberaal buiten te jagen, is hem vragen wat de regering-De Croo gerealiseerd heeft.” Dat zei N-VA-voorzitter Bart De Wever eind november in een interview met het financieel-economisch magazine Trends. Hij had overschot van gelijk. Het economische rapport van de Vivaldi-ploeg is niet om over naar huis te schrijven. We maken hier zelf een evaluatie in vier punten en die punten zijn telkens negatief.

De koopkracht werd in stand gehouden, maar de regering was te gul

De verdedigers van Vivaldi benadrukken graag dat ze een crisisregering hebben moeten leiden. Eerst was er corona en daarna de oplopende inflatie wegens de energiecrisis gelinkt aan de oorlog in Oekraïne. De koopkracht van de bevolking kwam onder druk, maar kijk, de regering heeft die kunnen behouden. Een extra argument krijgen De Croo en co via de cijfers van de Nationale Bank. Het nettovermogen van de Belgen (spaargeld en beleggingen min schulden) is vorig jaar gestegen met 62 miljard euro naar 1.191 miljard euro. Maar dat is niet de verdienste van de regering. Die stijging heeft te maken met het aantrekken van de beurskoersen. Daarnaast klopt het wel dat men meer kon sparen door de gestegen koopkracht, al is dat gewoon het gevolg van de automatische loonindexering. Niet vergeten dat de hoge inflatie in 2023 voor een stijging van 10 procent heeft gezorgd. Het gaat hier om een automatisch mechanisme. De regering heeft daar geen verdienste aan. Kijken we op langere termijn, dan steeg het beschikbaar inkomen tussen 2020 (het aantreden van de Vivaldi-regering in de herfst) en 2024 met 7,3 procent. Deels door de indexeringen, maar ook door de steunmaatregelen van de regering om de corona- en

energiecrisissen te counteren. Daarvoor klopt men zich bij Vivaldi op de borst. PS-voorzitter Paul Magnette zei het aan de andere partijvoorzitters: “Wij socialisten houden van crisissen, want dan mag men geld uitgeven.” Alleen is de regering hier te gul geweest. De energieschok werd overschat en ook mensen die de steunmaatregelen niet nodig hadden, kregen honderden euro’s. Volgens de Nationale Bank bedragen die steunmaatregelen aan gezinnen en bedrijven 34,3 miljard euro. Dat is gigantisch.

Nul aandacht voor de overheidsfinanciën

Het is een verklaring voor de ontspoorde overheidsfinanciën met een tekort van 30 miljard euro. Tegen 2029 loopt het begrotingstekort bij ongewijzigd beleid op tot 45 miljard euro of 5 procent van het bbp. Uit cijfers van de Nationale Bank blijkt dat de oorzaak niet alleen te zoeken is bij de uitgaven om de crisissen te counteren. Algemeen zijn vooral de sociale uitgaven gestegen, meer bepaald in de pensioenen en andere uitkeringen. Dat zijn structurele tekorten.

België is niet voorbereid om schokken van een nieuwe crisis op te vangen

België zit nog niet in de gevarenzone waarbij de financiële markten zich vragen stellen bij de oplopende schuldenlast, ook al bedraagt die nu 106 procent van het bbp en is de kaap van 500 miljard euro schulden gerond. De terugbetaling van die schuld wordt niet als een probleem gezien. Nog niet. De voorbije jaren

kon de staat lenen aan een gemiddelde intrestvoet van 1,9 procent. Dat is houdbaar. Maar ondertussen stijgen de intrestlasten wel, van 7 miljard euro per jaar tot 11 miljard in 2025. Dat betekent dat er de komende jaren minder geld is voor echt beleid. Economen voorspellen dat het gebrek aan aandacht voor de publieke financiën zich in de volgende legislatuur zal wreken. Zo is België niet voorbereid om de schokken van een nieuwe crisis op te vangen. Dat kan de begroting en de schuld in het vizier doen komen van de financiële markten.

Jobcreatie is vooral conjunctureel bepaald

Er kwamen 250.000 banen bij sinds 2020. Dat zijn er ongeveer 80.000 per jaar. Premier Alexander De Croo (Open Vld) vindt dat hij daar te weinig lof voor krijgt. De jobgroei ligt daarmee dubbel zo hoog als het normale cijfer tijdens de vorige legislaturen (40.000 tot 45.000). Dat is echter niet de verdienste van de regering. Het is een conjunctureel effect waarbij ook de andere economieën in de Europese Unie de jobcreatie zagen toenemen. Voor een belangrijk deel is dat het resultaat van een economisch herstel na de coronajaren. Overigens is de jobcreatie ook te danken aan de vergrijzing. Veel babyboomers verlaten

nu de arbeidsmarkt en zo komen er massa’s vervangingsvacatures bij. Opnieuw: hier heeft Vivaldi geen verdienste aan.

Geen pensioenhervorming die naam waardig

Het is de erfzonde van de regering-De Croo. In het regeerakkoord kreeg de PS van bij het begin een cadeau met een mooie, grote strik rond, namelijk het verhogen van de minimumpensioenen naar 1.500 euro. Sindsdien was er geen enkele nood om de pensioenen te hervormen en de vergrijzing betaalbaar te houden. Zaken als het invoeren van een pensioenbonus hadden een beperkt effect. Het ratingbureau Fitch was deze week zeer streng voor België: “Terwijl maatregelen als de invoering van de pensioenbonus of een hogere drempel voor een minimumpensioen ervoor zorgen dat de pensioenkosten wat dalen, wordt het effect tenietgedaan door de verhoging van de minimumpensioenen.”

Volgens cijfers van de Nationale Bank zullen de pensioenkosten door het beleid van de regering De Croo tegen 2070 niet gedaald, maar gestegen zijn met 0,15 procent van het bbp of 750 miljoen euro.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Van Quickenborne verantwoordelijk voor aanslag Lassoued

Op 20 oktober van verleden jaar nam toenmalig minister van Justitie Vincent Van Quickenborne ontslag, naar eigen zeggen omdat hij “zijn politieke verantwoordelijkheid nam”. Maar in één beweging gooide hij toen wel een magistraat onder de bus door hem te beschuldigen van “een individuele fout, een grove fout, een onaanvaardbare fout met dramatische gevolgen”.

Herinneren we nog even aan de feiten. Op 16 oktober 2023 schoot de Tunesische jihadist Abdesalem Lassoued twee Zweedse voetbalsupporters dood in Schaarbeek en verwondde hij een derde. De man verbleef weliswaar illegaal in ons land, maar in eerste instantie luidde het dat het onmogelijk was om mensen naar Tunesië uit te wijzen, omdat België daarover geen akkoord heeft met dat land. Het duurde echter niet lang vooraleer aan het licht kwam dat de man internationaal geseind stond en dat Tunesië zelf om zijn uitlevering gevraagd had, zonder dat België op dat uitleveringsverzoek ingegaan was. Bij de behandeling van het verzoek was het dossier in Brussel immers (letterlijk) in de verkeerde kast beland en daar blijven liggen.

Tuchtonderzoek

Tegen de magistraat die het dossier had moeten behandelen, werd verleden jaar een tuchtonderzoek ingesteld. Vorige week raakte de conclusie van dat tuchtonderzoek bekend en

die pleit de betrokken magistraat over de hele lijn vrij. En terecht. Dat een papieren dossier in een verkeerde kast terechtkomt, lijkt ons eerder een menselijke vergissing dan de grove en onaanvaardbare fout waarover Van Quickenborne het had. Een moment van verstrooidheid kan al voldoende zijn. In een omgeving van onderbemanning en met een gebrek aan moderne middelen mag het eerder al een wonder heten dat de andere dossiers er wel naar behoren behandeld werden.

De pers behandelt Van Quickenborne alweer heel mild

Dat neemt niet weg dat er wel degelijk een grove en onaanvaardbare fout gemaakt werd, alleen werd die niet bij het Brusselse parket gemaakt. Hoe is het immers mogelijk dat anno 2023 (en 2024?) uitwijzingsverzoeken nog steeds behandeld worden als papieren dossiers die in de juiste kast gelegd moeten worden?

Digitalisering

Bij zijn ontslag om zijn politieke verantwoordelijkheid te nemen, schermde Van Quickenborne totaal misplaatst met de onafhankelijkheid van Justitie, maar dan vooral om alle schuld van zich af te schudden. Nochtans is hij als minister wel degelijk verantwoordelijk voor de abominabele werkomstandigheden bij het Brusselse parket dat die uitwijzingsverzoeken behandelt. En dat geldt des te meer voor een minister van Justitie die van de digitalisering zijn stokpaardje had gemaakt. Het valt trouwens op dat als het gaat over het

opleggen en innen van boetes bij gewone burgers, er bij de Belgische Justitie geen grenzen lijken te zijn aan de vindingrijkheid en de investeringsbereidheid om de digitalisering door te voeren. Vooral vanuit het politieke niveau kan het dan nooit snel en ver genoeg gaan, want geinde boetes brengen geld in het laatje waarmee begrotingstekorten teruggedrongen kunnen worden. Gaat het echter over het garanderen van de veiligheid van diezelfde burger, ligt digitalisering plots een pak moeilijker. Camera’s en databanken kunnen bijvoorbeeld wel zonder problemen aan elkaar gekoppeld worden om niet-gekeurde of onverzekerde auto’s op te sporen. Maar heeft een terrorist een Arabische naam, dan blijkt het zo goed als onmogelijk hem op te zoeken in de databanken van de politie omdat de schrijfwijzen van dezelfde naam dan al eens durven te verschillen. Je ziet meteen waar de prioriteiten van de Belgische Justitie liggen.

Spiegel

In een reactie op de vrijspraak van de magistraat stelt Van Quickenborne dat “een blinde ziet dat het fout is gelopen”. Dat klopt, maar niet zoals Van Quickenborne het bedoelt. “Ik maak de rekening van anderen niet”, zegt hij, om er meteen aan toe te voegen: “Iedereen moet in de spiegel kijken. Ook Justitie.” Zo maakt hij dus wel degelijk de rekening van een ander.

Meer zelfs, opnieuw schermt hij op valselijke wijze met de onafhankelijkheid van Justitie (“Onafhankelijkheid staat niet gelijk aan onverantwoordelijkheid.”), terwijl ze net op het punt van de financiering en digitalisering met handen en voeten gebonden is en volledig afhankelijk is van… - inderdaad - de minister van Justitie.

Opnieuw valt trouwens op hoe mild de pers Van Quickenborne behandelt. Zo mag hij om te beginnen ongestoord zijn verhaal brengen. Er zijn politici van partijen die een veelvoud aan aanhang hebben, die om de vijf woorden onderbroken worden, om achteraf dan nog eens ‘geduid’ te worden zonder uitzicht op wederwoord. Maar een ex-minister die duidelijk in de fout is gegaan en daar bovenop klinkklare nonsens verkoopt, mag wel rustig zijn relaas brengen.

Schuldig verzuim van de pers

Vincent Van Quickenborne mocht zijn eigen coronamaatregelen overtreden, zonder dat de pers hem tot ontslag dwong. Ook zijn ‘luchtgitaar’ werd hem niet fataal. Zijn uiteindelijke ontslag lijkt nog steeds veel meer een tactische zet te zijn geweest om zich aan de kiezer te kunnen voorstellen zonder de last van het Vivaldi-ministerschap, eerder dan door enig schuldinzicht. Zijn nadrukkelijke eis dat anderen in de spiegel moeten kijken, wijst opnieuw in die richting. Maar het is wel de verantwoordelijkheid van de pers om de Kortrijkzaan dan te dwingen zelf een blik in die spiegel te werpen voor de camera of achter de microfoon, als hij er dan toch voor kiest publiek te reageren op de vrijspraak van de magistraat. Noem het gerust een schuldig verzuim van de pers.

Minister van Financiën Vincent Van Peteghem en premier Alexander De Croo © BELGA

FILIP VAN LAENEN

Vincent Van Quickenborne

© BELGA

Ooggetuigenverslag

van twee dagen NatCon: “Een blamage voor en door Brussel”

Op 16 en 17 april vond de National Conservative Conference (NatCon) plaats in de Brusselse gemeente Sint-Joost-ten-Node. Onder anderen de Hongaarse premier Viktor Orban, de Franse politicus Eric Zemmour, Brexit-boegbeeld Nigel Farage en de voormalige premier van Polen Mateusz Morawiecki behoorden tot de genodigden. Dat de bijeenkomst van nationalisten en conservatieven niet zonder slag of stoot verliep, is een understatement. Een verslag van twee bewogen dagen NatCon.

Het mediacircus rond NatCon begon al enkele dagen voor de conferentie van start zou gaan. De organisatie van de nationalistische conferentie, bestaande uit onder meer de Hongaarse denktank MCC Brussels en The Edmund Burke Foundation, had het illustere Concert Noble afgehuurd in de Brusselse binnenstad. Dat was echter niet naar de zin van Philippe Close (PS), burgermeester van Brussel, die aangaf de veiligheid niet te kunnen garanderen. Enkele uiterst linkse en ‘antifascistische’ groepen hadden namelijk aangekondigd te willen protesteren en het evenement te zullen verstoren.

Onder het toeziend oog van de politie mocht niemand de hal meer binnen, alleen nog naar buiten

Bijgevolg zag Concert Noble zijn kans schoon om de reservatie te annuleren, waarna de organisatie verhuisde naar het luxueuze Sofitel in Etterbeek. Net als zijn socialistische collega voelde Vincent De Wolf (MR), de ‘liberale’ burgemeester van Etterbeek, weinig voor het grondwettelijke recht op vereniging en vrije meningsuiting. Geheel in lijn met zijn liberale waarden besloot hij vervolgens dezelfde stunt uit te halen als zijn collega Close. Uiteindelijk kwam de organisatie terecht bij The Claridge in Sint-Joost-ten-Node, de gemeente onder jurisdictie van de beruchte politicus Emir Kir.

Kir, die nauwe banden heeft met de extreemrechtse Turkse Grijze Wolven en in 2020 uit de PS werd gezet, besloot het evenement te dwarsbomen. “Racisten zijn niet welkom in Brussel, niet in Etterbeek, en ook niet in Sint-Joost”, aldus Kir op X. Hij besloot daarom het evenement manu militari en met onmiddellijke ingang te laten stilleggen. De conferentie was echter al begonnen en de honderden aanwezigen hadden reeds plaatsgenomen in de feestzaal.

Politie-interventie

Terwijl een dozijn agenten zich voor de ingang van The Claridge opstelde, werd de spanning in de zaal bijna tastbaar. De organisatoren liepen gespannen rond, terwijl ze aan de telefoon hingen met hun advocaten en politieke connecties. Nigel Farage, de Britse politicus en voormalige

UKIP-leider, was zijn EU-kritische lezing aan het geven toen enkele politieagenten de zaal binnenkwamen. Om ervoor te zorgen dat het evenement niet werd stilgelegd na afloop van de lezing, probeerde Farage zijn toespraak zo lang mogelijk te rekken. Uiteindelijk verlieten de agenten de zaal en voegden zich bij hun collega’s bij de ingang, waar ze de rest van de dag op post bleven.

De eigenaar gaf niet toe aan de intimidatie, waardoor zijn dappere tussenkomst een lichtpuntje was in de duisternis

Onder het toeziend oog van de politie mocht niemand de hal meer binnen, alleen nog naar buiten. Wie eenmaal buiten was, mocht er niet meer in. Onder anderen Eric Zemmour, die dinsdag een toespraak zou houden, werd de toegang geweigerd. Zelfs de catering werd stopgezet, waardoor de gasten zich moesten behelpen met amuses, koekjes en chocolademousse. Hoewel de honderden gasten opgesloten zaten in de zaal, verliep de conferentie relatief rustig. Lezingen en paneldiscussies over migratie en de EU gingen gewoon door en Suella Braverman, voormalig minister van Binnenlandse Zaken van Groot-Brittannië, gaf een presentatie over de huidige politieke situatie in haar land. De aandacht van het publiek ging echter steeds meer uit naar de ingang van het gebouw en de mogelijke interventie van de politie die als een zwaard van Damocles boven de conferentie bleef hangen. Jammer voor de sprekers die hun uiterste best deden om de aandacht op de inhoud te vestigen, meer dan op het mediacircus dat zich buiten voltrok.

Tunesische uitbater

Ondanks de opwinding en de onzekerheid heerste er een sfeer van verbondenheid en verbroedering in de zaal. Alle gasten werden zich pijnlijk bewust van de huidige politieke situatie in Brussel, en bij uitbreiding Europa. Zowel de organisatoren als de gasten waren vastbesloten om voet bij stuk te houden en niet toe te geven aan de druk vanuit Brussel. Zelfs de Tunesische uitbater van de feestzaal, wiens idealen

niet overeenkwamen met die van NatCon, zette alles op alles om het evenement door te laten gaan. Zowel hij als zijn familie ontvingen bedreigingen en beledigingen.

De eigenaar gaf echter niet toe aan de intimidatie, waardoor zijn dappere tussenkomst een lichtpuntje was in de duisternis. De eigenaar werd dan ook meermaals geprezen door de organisatoren, de gasten en zelfs Viktor Orban, die gekscherend zei dat “België de juiste keuze had gemaakt door hem binnen te laten”. Met een staande ovatie werd de Tunesische Belg op het einde van de dag uitgebreid bedankt. Een rustige tweede dag

Na hard werk van de advocaten van NatCon en ADF (Alliance Defending Freedom), internationale politieke druk en een interventie van de Raad van State, kon het evenement woensdag worden hervat. De tweede dag van de conservatieve conferentie verliep dan ook rustig en geheel volgens schema. De dag begon met een lezing over de politieke situatie in Israël, gevolgd door een paneldiscussie over ‘Geloof en Familie’. De algemene teneur was: inzetten op het gezin, weg met de gendertheorie, weg met abortus en een promotie van joods-christelijke waarden. Om 11 uur betrad Viktor Orban eindelijk het podium voor een gesprek met filosoof Yoram Hazony, de Amerikaans-Israëlische organisator van NatCon.

Ondanks de opwinding en de onzekerheid heerste er een sfeer van verbondenheid en verbroedering in de zaal

Orban gaf, geheel in lijn met de verwachtingen, de EU een pak voor de broek en benadrukte het belang van een sterk antimigratiebeleid. Daarnaast liet hij zich nog enkele opmerkelijke uitspraken over Oekraïne en Rusland ontvallen, waarin hij weinig sympathie voor de Oekraïense zaak leek te tonen. Desalniettemin werd het gesprek met een daverend applaus besloten, waarna de Hongaarse premier onder veel mediabelangstelling de zaal verliet. Eric Zemmour, die normaal op dinsdag zou spreken, was dan weer een ‘speciale gast’ en trakteerde het publiek op een bevlogen anti-Islam toespraak. Onder meer Mateusz Morawiecki, de voormalige premier van Polen, en de Israëlische ‘Minister of Diaspora Affairs’ Amichai Chikli spraken de conferentie later op de dag toe.

Brussel probeerde de NatCon te verhinderen, maar heeft de conferentie in een klungelige poging enkel roemruchter gemaakt. Wereldwijde mediabelangstelling en publieke verontwaardiging maakten de bijeenkomst nu al tot een van de meest spraakmakende conservatieve evenementen van het jaar. Dat belooft veel goeds voor de volgende editie, al zal die wellicht niet meer in Sint-Joost-ten-Node plaatsvinden.

PEPIJN DEMORTIER

Onze journalist Anton heeft ter plekke een kort interview met Eric Zemmour en Filip Dewinter afgenomen. Via deze QR-codes kunt u die video’s bekijken. Eric Zemmour: Filip Dewinter:

Een drukbezochte eerste dag van NatCon in The Claridge

Nigel Farage aan de ingang waar de politie al staat

Voetballerij vraagt flexi-jobs, GAS-boetes en snellere vergunningsprocedures

Ook de voetbalwereld heeft een aantal aanbevelingen voor de volgende regeringen. Voor het eerst doen alle voetbalverenigingen samen een oproep richting de politiek. Pro League-CEO Lorin Parys benadrukt dat er geen geld gevraagd wordt, maar heeft het over “een nieuw sociaal contract tussen het voetbal, de samenleving en het beleid”.

Pro League, de vereniging van profclubs, doet samen met voetbalbond KBVB en zijn regionale afdelingen Voetbal Vlaanderen en ACFF, aanbevelingen richting de politiek. De voetballerij pleit onder meer voor een jaarlijkse interministeriële conferentie om de knelpunten in de sector aan te pakken. Vijf hoofdpunten moeten door de volgende regeringen zo snel mogelijk aangepakt worden, als het van de voetbalsector afhangt. Ten eerste wil de sector snellere en meer transparante vergunningsprocedures. Daarnaast wil men flexi-jobbers kunnen inzetten voor bepaalde functies en pleit men voor de aanpak van illegale streamingdiensten. Als laatste pleit Pro League-CEO Lorin Parys voor een aanpak van de veiligheidsproblemen in de stadions. Zo wil de voetbalwereld GAS-boetes mogelijk maken voor bepaalde overtredingen.

Vlaamse regering denkt aan eigen staatsbon

Door de populariteit van de federale staatsbon, denkt ook de Vlaamse overheid erover na om een eigen staatsbon te lanceren. Dat schrijft Het Laatste Nieuws. Het dossier zou bij de volgende regeringsonderhandelingen zo goed als zeker op tafel belanden.

Vorig jaar bracht de eenjarige staatsbon van federaal minister van Financiën Vincent Van Peteghem (cd&v) 22 miljard euro op. Of die staatsbon een goede zaak was voor de overheidsfinanciën, moet nog blijken. Maar de populariteit ervan zou het Vlaams schuldcomité aan het denken hebben gezet.

Verlaagde roerende voorheffing

Het Vlaams Gewest staat er financieel beter voor en zou dus ook betere voorwaarden kunnen bieden aan potentiële intekenaars. Met het Federaal Agentschap van de Schuld werd er ook discreet overlegd om hetzelfde verkoopplatform te kunnen gebruiken. Voor de verlaagde roerende voorheffing, waar de staatsbon-Van Peteghem van kon genieten, zou Vlaanderen op de goede wil moeten rekenen van de federale regering. Volgens Vlaams minister van Financiën Matthias Diependaele behoort een Vlaamse staatsbon zeker tot de mogelijkheden. Volgens hem zou zo’n staatsbon een financieringsnood van zo’n 2,5 miljard euro per regeerperiode kunnen oplossen.

Boerenbond wil “stem van de boer kracht bijzetten”

De Boerenbond lanceert samen met een resem partnerorganisaties een campagne in aanloop naar de verkiezingen. De actie ‘Platteland met stem’ moet richting de verkiezingen “de stem van de boer kracht bijzetten” en de belangen van de land- en tuinbouwsector verdedigen.

Op Vlaamse landbouwgronden zullen grote borden met de tekst “hier zorgt de boer voor” verschijnen. Half mei volgt de boodschap “Boeren zorgen voor uw eten, stem voor hun toekomst”. Naast een campagne die de aandacht moet vestigen op de land- en tuinbouwsector, overhandigt de Landelijke Beweging - Boerenbond samen met partners Landelijke Gilden, Ferm, Ferm voor Agravrouwen, KLJ, Groene Kring en LRV - een memorandum aan alle politieke partijen.

Dat memorandum is opgebouwd rond vier thema’s. Ten eerste gaat het over de bescherming van de dorpsgemeenschap, waarin voorzieningen verankerd moeten worden. Ten tweede wil de Landelijke Beweging de “beperkte open ruimte in Vlaanderen behouden”. Punt drie gaat over voedselzekerheid en een sterke agrovoedingsketen. Ten slotte vinden Boerenbond en co dat er een “krachtig, innovatief klimaatbeleid” moet komen.

N-VA hoopt op Brusselse regeringsdeelname

N-VA Brussel heeft haar programma gelanceerd richting de verkiezingen van 9 juni. De partij wil de negentien Brusselse gemeenten omvormen tot één stadsgewest om het “financieel moeras” te redden. Nationaal voorzitter Bart De Wever lijkt ‘zijn’ stad Antwerpen als voorbeeld te willen gebruiken om Brussel uit de put te helpen.

Momenteel heeft N-VA met Cieltje Van Achter, Mathias Vanden Borre en Gilles Verstraeten drie volksvertegenwoordigers in het Brussels Parlement. Volgens een recente peiling (maart 2024) van RTLLe Soir zou daar een vierde zetel bijkomen. Het doel van de N-VA is om “incontournabel” te worden voor de vorming van een Brusselse regering. Net als op federaal niveau wil de partij “te allen prijze vermijden” dat de huidige Vivaldi ‘avant la lettre’-regering kan voortbesturen. Het grootste partijprogrammapunt is de omvorming van Brussel tot één stadsgewest, waarin de gemeenten - naar Antwerps modelworden omgevormd tot districten met beperkte bevoegdheden.

Cd&v stelt zich socio-economisch centrumlinks en socio-cultureel centrumrechts op

Zondag lanceerde cd&v in de Nekkerbox in Mechelen haar verkiezingsprogramma. Met de slogan “kies zekerheid” zal de partij van Sammy Mahdi de Vlaming proberen te overtuigen. Een sterke score voor zijn partij moet ervoor zorgen “dat N-VA en PS het land niet gijzelen”. Welzijn, inkomen en veiligheid zijn de hoofdthema’s in het programma van ruim 400 pagina’s.

“De afgelopen twee jaar maakte cd&v een evolutie van grijze centrumpartij naar uitgesproken warme, conservatieve volkspartij.” Voorzitter Sammy Mahdi is ervan overtuigd dat zijn partij het stoffige karakter heeft achtergelaten en zegt ook duidelijk waar ze zich positioneert. “Dat wil zeggen dat we ons socio-economisch, op vlak van koopkracht en welzijn, centrumlinks positioneren”, aldus Mahdi. “Socio-cultureel varen we een centrumrechtse koers, waarbij we kordaat optreden tegen zij die de regels niet volgen.”

Rechten en plichten

Zo wil cd&v niet raken aan het huidige indexsysteem en pleit de partij opnieuw voor de fiscale blauwdruk van minister van Financiën Vincent Van Peteghem, die er deze legislatuur niet doorgeraakte. Aan de andere kant willen de christendemocraten kordater optreden “tegen zij die de regels niet volgen”. “We staan voor een samenleving die mensen rechten geeft, maar ook plichten”, zegt Mahdi. “We verwachten meer inspanningen op het vlak van integratie: zo moet de kennis van het Nederlands beter.” In haar programma zegt cd&v dat een staatshervorming geen doel op zich moet zijn. Wel geeft de partij toe dat de gesplitste bevoegdheidsverdeling, met name in de gezondheidszorg en op vlak van arbeidsmarktbeleid, voor problemen zorgt. Die twee bevoegdheden mogen wat cd&v betreft naar de deelstaten. Er moet bovendien een bindende meerjarenplanning komen tussen de federale overheid en de deelstaten.

Sammy Mahdi

Lorin Parys

Lode Ceyssens, voorzitter Boerenbond

© PHOTONEWS ©BELGA

Cieltje

Van Achter

© PHOTONEWS

© PHOTONEWS

Bijna dood in Zuid-Afrika

Wie aan Zuid-Afrika denkt, denkt waarschijnlijk aan de lekkere wijn en de prachtige natuur. Ik kan bevestigen dat het een prachtig land is en zou iedereen willen aanraden om het ooit te bezoeken, maar een reis naar Zuid-Afrika is zeker niet zonder gevaar. In deze column vertel ik het verhaal van mijn reis naar het Afrikaanse land die ei zo na een fatale afloop kende.

In februari 2020, kort voor het begin van de coronacrisis, was ik uitgenodigd voor het huwelijksfeest van een Zuid-Afrikaanse klant in Kaapstad. Ik was op dat moment net aan het daten met Linsey, vandaag mijn verloofde. Ze wilde aanvankelijk niet meegaan, omdat ik het volgens haar absurde plan had opgevat om slechts 12 uur in Zuid-Afrika te verblijven. Ze wilde me enkel vergezellen als we er een uitgebreidere reis zouden maken, en zo geschiedde.

Op valentijnsavond verbleven we in een ‘lodge’, een groot herenhuis met daarrond verschillende stallen die waren omgebouwd tot verblijven. Om kwart voor 11 ’s avonds, toen Linsey zich aan het opfrissen was in de badkamer, ging plotseling de deur open en kwamen twee mannen onze kamer binnen. Ik dacht dat het medewerkers waren, maar opeens ging het allemaal heel snel. Ik kreeg een mes op mijn keel en een revolver tegen mijn hoofd geduwd. De indringers schreeuwden dat ze ons geld en andere waardevolle bezittingen wilden. Linsey hoorde alles gebeuren vanuit de badkamer.

Twee dagen eerder, toen we met de auto door de sloppenwijken van Zuid-Afrika reden, had Linsey al gezegd dat ze zich niet veilig voelde. Ik had haar toen gezegd dat, in het zeer onwaarschijnlijke scenario dat er iets zou gebeuren, ze twee dingen kon doen: vluchten of zich verstoppen. Ze mocht het absoluut niet in haar hoofd halen om mij te proberen te redden. Toen ze het geroep in ons hutje hoorde, heeft ze zich dus wijselijk verstopt in de badkamer.

Bijna-doodervaring

Zodra de indringers onze autosleutels hadden gevonden, namen ze mij mee naar buiten. De man met het mes liep voorop, terwijl ik onder schot werd gehouden door zijn handlanger. De weg naar de parking liep door een pikdonker bos. Toen we bij de auto aankwamen, riep de ene overvaller tegen de andere dat hij mij mocht doodschieten, omdat ze alles waarvoor ze gekomen waren, hadden gevonden.

Tijdens de wandeling naar de auto besefte ik dat mijn laatste uur geslagen had. Dat was een heel vreemd gevoel. Ik was veel rustiger dan ik me had kunnen voorstellen. Ik had steeds gedacht dat ik in zo’n situatie zou veranderen in een ninja en de overvallers zou kunnen ontwapenen, maar in de praktijk stelde ik niet veel meer voor.

Toen de ene overvaller het wapen tegen mijn slaap zette, riep de man in de auto nog iets. De overvallers wisten blijkbaar niet hoe ze een automaat aan de praat konden krijgen. Omdat de man met het wapen zijn collega wilde helpen, kreeg ik de kans om te vluchten. Ik zette het op een lopen, door het donkere bos en terug naar de lodge. Linsey kwam op dat moment naar buiten gelopen. Ik heb haar naar binnen gesleurd, waarna we langs de achterdeur van de lodge op de vlucht zijn geslagen.

Administratieve rompslomp

Na onze ontsnapping begon de pret nog maar: de overvallers hadden al ons geld, onze bank- en kredietkaarten en onze paspoorten gestolen. We stonden er dus helemaal alleen voor, maar een oproep op Facebook heeft ons gered. De vrouw van Jordan Belfort, over wie ik in mijn vorige column heb geschreven, heeft voor ons een kamer geboekt in het Hilton-hotel in Kaapstad en een kredietlijn voor ons geopend, zodat we er onder meer konden eten.

Het was ook een heel avontuur om nieuwe paspoorten te bemachtigen. Bij de Belgische ambassade verliep dat heel vlot, maar bij de Nederlandse ambassade, waar Linsey haar nieuwe paspoort moest aanvragen, was het één grote warboel. Door enkele fouten van de Nederlandse ambassade moesten we uiteindelijk nog een week langer in Kaapstad blijven.

©

Hoe Bart de mier zich de kaas van tussen zijn broodje laat eten door Paul de krekel

De palliatieve toestand waarin België verkeert, doet ons denken aan het verhaal van de aalgladde Paul de krekel die de ganse zomer vanuit zijn hangmat er kwistig op los leeft, terwijl hij erin slaagt om de naarstige Bart de mier de rekeningen te laten betalen. Hoe meer Bart de mier probeert om Paul de krekel ter verantwoording te roepen om eindelijk eens zijn eigen rekeningen te betalen, hoe meer centen er worden verkwist.

In de fabel van Aisopos werkt de ijverige mier een ganse zomer heel hard om een goede voorraad voor de winter aan te leggen. De luie krekel neemt het niet zo nauw, geniet van de zon, speelt muziek op zijn viool, zingt en danst er de hele zomer op los. De andere dieren dringen er bij de krekel op aan om toch werk te maken van een wintervoorraad, maar daar heeft de krekel geen oren naar.

nu geen tijd voor discussie!”, roept één van hen uit. “We moeten aan de slag om de rekeningen te blijven betalen.”

Deze mieren laten zich leiden door de gezangen van ‘Lorelei’ Paul de krekel: “We hebben de afgelopen jaren de crisis goed beheerd, maar hadden af te rekenen met forse tegenslagen. Toch hebben we flink geïnvesteerd zodat de ‘zwakkeren’ onder ons het beter hebben.” “Ik moet u feliciteren!”, roept Bart de mier Paul de krekel machteloos toe. “U bent erin geslaagd om de krekels die niet werken goed te bedienen. Zo goed zelfs dat ze geen behoefte voelen om te werken.” “Wij zijn erin geslaagd om de laatste jaren meer krekels aan de slag te krijgen”, repliceert Paul de krekel.

loonsverhogingen en wil nog extra uitgaven doen, terwijl u niet in staat bent om de eigen rekeningen te betalen”, antwoordt Bart de mier fors. “U en ik leven op een andere planeet”, werpt de gefrustreerde Bart de mier Paul de krekel voor de voeten.

Geen hervormingen

Ondanks mijn bijna-doodervaring, kijk ik niet op een andere manier naar het leven. Het leven is prachtig, maar kan snel voorbij zijn. Dat wist ik daarvoor ook al. Ik ben sindsdien wel bang in het donker en van vreemde geluiden. Die angst zal nooit meer weggaan. Ik verstop me nu als het ware achter mijn verloofde. Ik zeg soms al lachend dat het nu haar beurt is om mij met haar leven te beschermen. Los daarvan is Zuid-Afrika een prachtig, maar gevaarlijk land. Ik kan iedereen aanraden om het ooit te bezoeken, maar waakzaamheid is steeds geboden.

TOMMASO BORDONI

Maar wanneer de koude winter aanbreekt, klopt de verkleumde en uitgehongerde krekel aan bij de rondbuikige mier. Hij vraagt of hij zich even aan het vuur kan warmen en of hij wat te eten kan krijgen. Maar de mier laat zich niet vermurwen en wijst de krekel de deur. Speel jij maar op jouw viool en dans maar flink op de maat van de muziek, dan blijf je misschien wel warm, dacht de moegetergde Bart de krekel bij zichzelf.

Solidariteit

Maar in werkelijkheid slaagt de aalgladde Paul de krekel erin om telkens weer de kaas van tussen het broodje van Bart de mier te snoepen. Hij slaagt er zelfs in om tweedracht in de rangen van de mieren te zaaien en de groep rond Bart de mier te demoniseren. Hoe hard Bart de mier ook probeert om tot een billijke oplossing te komen, hoe meer Paul de krekel in zijn vuistje lacht.

Paul de krekel weet zijn achterban te stroomlijnen, terwijl Bart de mier met verdeeldheid heeft af te rekenen

Paul de krekel weet zijn achterban te stroomlijnen, terwijl Bart de mier met verdeeldheid heeft af te rekenen. Sommige mieren vinden dat het niet hard genoeg gaat en wensen dat de krekels voortaan zelf hun rekeningen betalen, maar een andere groep wil in naam van de verdraagzaamheid en het multiculturele burgerschap de solidariteit met de krekels bestendigen. “Er is

Terwijl Bart de mier forse besparingen voorstelt om de rekeningen te kunnen blijven betalen, plant Paul de krekel extra uitgaven

“De werkzaamheidsgraad onder de krekels is de laagste van de hele streek. Het aantal langdurig zieke krekels is het veelvoud van die van de mieren. Bovendien voert u een opengrenzenbeleid waardoor de mieren ook nog de rekeningen van de nieuwkomers moeten betalen. Meer zelfs: u belooft nog extra

Terwijl Bart de mier forse besparingen voorstelt om de rekeningen te kunnen blijven betalen, plant Paul de krekel extra uitgaven, die vooral zijn achterban ten goede komen. “We moeten de schulden met intelligente maatregelen stabiliseren, maar laat ons de situatie niet overdrijven. De schulden lopen minder hard op dan verwacht. Trouwens, er zijn nog heel wat vermogende krekels die een extra steentje kunnen bijdragen. Ik zal er alles aan doen dat er geen hervormingen komen”, zalft Paul de krekel.

Hoe hard Bart de mier ook probeert om tot een billijke oplossing te komen, hoe meer Paul de krekel in zijn vuistje lacht

“We moeten dringend de gouden koe van de mieren slachten. Bovendien zullen de harde besparingsplannen van Bart de mier tot sociale drama’s en een lange recessie leiden”, dreigde hij ooit eens op een bijeenkomst van de krekels. “Bart de mier zet trouwens de krekels tegen de mieren op”, vult hij aan. Paul de krekel is genereus, denkt enkel aan zijn slinkende achterban en is vooral gewiekst. Hij zou wel eens de leider van zowel de mieren als de krekels kunnen worden. Bart de mier verliest daarentegen steun van zijn achterban en heeft bij de mieren met verdeeldheid af te rekenen. “Hoever zitten we nu eigenlijk nog van de totale implosie van het systeem?!”, roept Bart uit. Niet zo ver, zo lijkt het. Bart en Paul leven inderdaad in twee andere werelden.

Bart De Wever, koning Filip en Paul Magnette

“Jan Jambon heeft mij ontgoocheld als kameraad”

De verkiezingscampagne is nu volledig losgebarsten: drukke dagen voor iedere politicus, ook voor Filip Dewinter (61). De voormalige partijvoorzitter duwt nu voor het eerst de Vlaamse lijst in Antwerpen. “Een heel andere manier van campagne voeren”, geeft hij toe. Bij de vorige verkiezingen raakten amper vier lijstduwers verkozen, al hoeft Dewinter zich wellicht geen zorgen te maken. “Dat is waar, maar je moet je stemmen wel halen. Heb je al eens 20.000 mensen bij elkaar gezien? Veel volk, hé.”

We treffen elkaar twee dagen na NatCon, een rechts-conservatief evenement dat de internationale pers haalde nadat de burgemeester van Sint-Joost-ten-Node het evenement trachtte stil te leggen. Hoe kijkt u terug op die heisa en de demarche van Emir Kir?

“Het mechanisme op basis waarvan men dit soort evenementen en manifestaties probeert onmogelijk te maken, is bekend. Er zijn echter twee nieuwe elementen: één verontrustend element, maar ook een hoopgevend element. Verontrustend is het feit dat moslimburgemeesters hun macht misbruiken om uiteindelijk alles wat islamkritisch is in hun gemeente te boycotten. Emir Kir doet dat heel bewust in Sint-Joost-ten-Node en ik denk dat dat ook zal gebeuren in andere gemeenten.”

“Het zijn niet meer onze wetten die hun handleiding vormen: zij ageren als burgemeester volgens andere normen en regels dan andere politici en burgemeesters. Hun grondwet is de Koran, hun strafwetboek is de sharia. Hun kiezers zijn de moslims. Hun ultieme referentiepunt is Allah. En dat maakt deel uit van de vijandige overname van ons land. Dat is een gevolg van de omvolking en de islamisering en Sint-Joost-ten-Node is één van de voorlopers daarin.”

Die zogenaamde onthullingen blijken een brief te zijn die ik zélf aan het parlement heb overhandigd

“In Sint-Joost-ten-Node is 48 procent van de bevolking moslim en Emir Kir is voor hen opgekomen; hij wint bij dit verhaal.

Hij is niet gevoelig voor de argumenten van de premier die de vrije meningsuiting en dergelijke aanhaalt. Dat interesseert die man niet, want hij wil burgemeester blijven na de verkiezingen van 13 oktober en is dus schatplichtig aan zijn kiezers. Het is heel belangrijk dat we beseffen dat we in de situatie gekomen zijn waarin voor sommige burgemeesters, maar ook volksvertegenwoordigers en zelfs ministers, de islamitische belangen primeren op onze rechtsregels.”

Er kwam vanuit de nationale politiek wel een duidelijk signaal dat Emir Kir hier een grens overschreden heeft.

“Dat interesseert Kir niet. Denk maar niet dat hij zich nu aangeschoten wild voelt of dat hij verloren heeft. Integendeel: hij heeft gewonnen. Hij heeft zijn punt willen maken en heeft zijn kiezers overtuigd. Want nogmaals: die islamitische kiezers zijn niet gevoelig voor of geïnteresseerd in onze argumenten over vrije meningsuiting, de grondwet of het recht op vergaderen. Neen, wij leven in parallelle samenlevingen waarin dergelijke argumenten niet meer van tel zijn. Emir Kir heeft zijn kiezers willen beschermen tegen een groep islamkritische partijen die wilde bijeenkomen.”

Was het niet eerder door het verzet tegen ‘extreemrechts’ dat NatCon tot twee keer toe van locatie moest veranderen?

“Uiterst rechts is in de ogen van de moslimkiezer islamkritisch. Al de rest interesseert hen feitelijk niet. Bovendien speelt links geen factor van betekenis meer in bepaalde steden en gemeenten als het niet kan rekenen op de stem van de moslimkiezer. Vaak wordt het eigen programma ondergeschikt aan de islam. Daarom doet Philippe Close (PS) dit als burgemeester van Brussel. Daarom zet de burgemeester van Etterbeek zaaluitbaters onder druk.”

Emir Kir heeft kunnen scoren, maar ook voor jullie was zijn optreden een godsgeschenk. Hij heeft jullie punt, dat de vrije meningsuiting onder druk staat, bewezen.

“Napoleon zei ooit dat als je vijanden fouten maken, je hen vooral niet moet onderbreken. Ik ben een grote bewonderaar van Napoleon, en zoals steeds had hij gelijk.”

Over de inhoud van de conferentie zelf was u hoopvol. U ziet in Viktor Orbán een nieuwe leider.

“We hebben voor het eerst gezien dat ethisch-conservatieven, nationalisten, identitairen en rechtse liberalen tot het besef zijn gekomen dat we niet in verspreide slagorde moeten ageren, maar dat we ons moeten verenigen. Je hebt daar rechts-libertairen ten opzichte van sociale nationalisten zoals wij. Je hebt daar de volksnationalisten: Vlaams Belang, Catalanen, Bretoenen, Schotten,… ten opzichte van staatsnationalisten zoals Vox. Je hebt de ethisch conservatief-katholieken ten opzichte van vrijzinnige identitairen. Al die strekkingen waren aanwezig en meestal zijn die als water en vuur, en proberen die op elkaars kap te scoren. Dat was nu niet het geval: iedereen heeft door dat er een gemeenschappelijke vijand is en dat we onze krachten, desnoods tijdelijk, moeten bundelen. En ik denk dat Viktor Orbán de leiding van het rechts-conservatieve nationalistische kamp in Europa kan en zal nemen. Hij kan iedereen bijeenbrengen rond een soort minimumprogramma.”

Wie is die vijand?

“Op rechts is er eindelijk een soort ‘sense of urgency’ rond een aantal prioritaire thema’s: de migratiecrisis, de islamisering, het wokisme en de toename van de politieke correctheid. Het komt allemaal tot een climax en de Europese verkiezingen zijn daarin natuurlijk een brandversneller. Ik vind het hoopgevend dat Orbán die interne con-

flicten overstijgt en nu zegt: ‘Allemaal achter dezelfde vlag!’”

Waarom is Orbán voor u zo’n groot voorbeeld?

“Een aantal decennia geleden maakten we het al mee met Jean-Marie Le Pen als leidende figuur op rechts. Nu is er een nieuwe leider opgestaan en dat is Orbán. Hij heeft daarvoor de autoriteit, omdat hij al bijna vijftien jaar premier is en van Hongarije een lichtend voorbeeld voor ieder van ons heeft gemaakt. Zijn beleid op vlak van gezinspolitiek, immigratie, wokisme,… noem maar op.”

Als ik u zo hoor, vraag ik me af waarom u niet op de Europese lijst van het Vlaams Belang staat.

“Het vormen van een Europese rechtse alliantie heeft me steeds enorm geboeid en ik heb er altijd graag mijn bijdragen toe geleverd. Maar ik geloof niet dat het Europees Parlement de hefboom is om dat te realiseren. Ik heb alle respect voor mijn collega’s in het Europees Parlement, die echt wel doen wat ze moeten doen en schitterend werk leveren. Maar het zijn regeringsleiders zoals Orbán, Meloni, Salvini en binnenkort ook Le Pen die het verschil zullen maken.”

“Hoe dan ook is het Europees Parlement niet mijn ding. Ik blijf trouw aan het Vlaams Parlement, want ik denk dat dat de enige hefboom is om de Vlaamse onafhankelijkheid te realiseren op relatief korte termijn.”

(Onderbreekt) “Guy D’haeseleer belt, dit ga ik even moeten opnemen.”

(Legt telefoon neer.) “Dat was onze burgemeester van Ninove! (Lacht) Waar waren we?”

Bij de gemeenteraadsverkiezingen, zo blijkt! Gelooft u dat hij burgemeester kan worden?

“De Guy? Ik denk het wel. Hij heeft er de ‘carrure’ en het perfecte profiel voor. Niet alleen

LIJSTDUWER VLAAMS PARLEMENT ANTWERPEN

VIKTOR ORBÁN ZAL DE LEIDING

VAN HET RECHTS-CONSERVATIEVE

NATIONALISTISCHE KAMP IN EUROPA NEMEN

omdat hij de juiste ideeën heeft, want zo zijn er velen, maar ook omdat hij de uitstraling heeft die noodzakelijk is om een echte burgervader te zijn. Hij is een allemansvriend, volks en sympathiek. Maar tegelijkertijd is hij toch kordaat in zijn gedachtegoed. Ik geloof enorm in Guy, ik denk dat hij het type politicus is dat we nodig hebben bij het Vlaams Belang. Consequent in de ideeën en streng in de leer, maar soepel in de methode.”

Op hoeveel burgemeesters of bestuursdeelnames hoopt u?

“Ik reken meer op de gemeenteraadsverkiezingen dan op de parlementaire verkiezingen om het cordon sanitaire te doorbreken, omwille van het simpele mathematische feit dat je in Vlaanderen meer dan 300 gemeenten hebt, terwijl er maar één Vlaamse regering is. Daarnaast zal het cordon na de parlementsverkiezingen enorm onder druk staan. Het politieke debat na 9 juni wordt: kunnen we het cordon nog handhaven of niet? Zijn we nog geloofwaardig als we het cordon niet doorbreken terwijl Vlaams Belang de grootste partij wordt?”

“Het feit dat de gemeenteraadsverkiezingen nu na de parlementsverkiezingen vallen, is een enorme strategische meerwaarde voor ons en we moeten die maximaal uitspelen. Ik geloof dat we in verschillende gemeenten aan de macht zullen komen en burgemeesters zullen leveren. En wie weet ook op Vlaams niveau.”

Hoe schat u die kansen in?

“Fiftyfifty. Maar alles hangt ervan af hoe groot Vlaams Belang is. Als wij de grootste zijn en we slagen erin door te stoten naar percentages boven de 25 procent, dan is de kans reëel dat het lukt. Ik kan me niet voorstellen dat N-VA, en vooral individuele politici van N-VA, die verkiezingsuitslag zomaar naast zich neer zullen leggen. Als het ‘business as usual’ wordt en N-VA opnieuw kiest voor een alliantie met de traditionele politiek, tegen de wil van de kiezer in, dan is dat volgens mij het einde van N-VA.”

Een deel van N-VA zou een samenwerking zien zitten, maar er is ook een flank die absoluut tegen een coalitie met Vlaams Belang is.

“Ik spreek me niet uit over de strategie en de interne keuken van andere politieke partijen, maar ik denk dat er bij N-VA een hele hoop mensen zijn die moedig genoeg zijn om de juiste conclusies te trekken uit verkiezingsuitslagen. Laten we vooral niet vooruitlopen op de feiten, maar buitenlandse voorbeelden tonen aan dat het sneller kan gebeuren dan men denkt. De dynamiek die ontstaat na verkiezingen mag niet onderschat worden. De kiezer kan de druk zetten die noodzakelijk is om het te laten lukken. Als wij de grootste zijn en het een verpletterende verkiezingsoverwinning wordt, dan is alles mogelijk en verdwijnen alle speculaties en strategische overwegingen als sneeuw voor de zon.”

Een bevraging van HLN toonde vorige week aan dat het draagvlak voor meer Vlaamse autonomie groot is. Hoe kijkt u daarnaar?

“Dat is één van de meest positieve evoluties van de jongste weken. Die kentering is volgens mij niet ingezet omdat mensen plotse-

ling massaal de Vlaamse Republiek genegen zijn, maar omdat ze door hebben dat een onafhankelijk en zelfstandig Vlaanderen betekent dat we een aantal zaken kunnen realiseren: minder immigratie, meer veiligheid, meer welvaart. Men heeft eindelijk de koppeling gemaakt tussen het oplossen van een aantal problemen die prioritair zijn en Vlaamse onafhankelijkheid. Het is hoopgevend dat de kiezer doorheeft dat, als we onze politieke prioriteiten willen realiseren, we dat los van Wallonië moeten doen. Dat de oplossing Vlaamse onafhankelijkheid is.”

“Dat is een belangrijke evolutie in het politieke denken van de kiezer. En ja, misschien hebben we als Vlaamse Beweging te lang de fout gemaakt om de Vlaamse onafhankelijkheid als een uniek doel voor te stellen. Dat is het zeker waard, maar door het te linken aan andere thema’s en duidelijk te maken dat die thema’s enkel te verwezenlijken zijn als we onafhankelijkheid realiseren, hebben we de onafhankelijkheidsgedachte verbreed. Dat is de magische toverdrank van Panoramix geweest.”

Hoe kan je dat draagvlak nog vergroten?

“Door die koppeling permanent te maken. Door uitdrukkelijk te zeggen dat de wachtlijsten in de sociale huisvesting of in de zorg niet kunnen verdwijnen zolang we niet de bevoegdheden hebben die noodzakelijk zijn om ons lot in eigen handen te nemen. Dat we de Belgische staat moeten ontmantelen om in Vlaanderen een eigen beleid te kunnen voeren. En als je dat blijft doen, dan ben ik ervan overtuigd dat we op termijn zelfs een referendum kunnen organiseren over de onafhankelijkheid. En dan valt het ultieme argument, dat de Vlaming niet voor onafhankelijkheid zou zijn, weg.”

Los van die onafhankelijkheidsgedachte: wat zouden de hoofddoelen van een Vlaamse regering met Vlaams Belang zijn?

“Het zou onverstandig zijn om weer uit te pakken met breekpunten. Ik heb die fout gemaakt in 2004. Toen hebben we na de grote verkiezingsoverwinning van het Vlaams Blok onze spierballen laten rollen en hebben we een aantal breekpunten op tafel gelegd. Daarmee zijn we naar Leterme getrokken, die onze eisen bekeek en dan kon zeggen: ‘Sorry vrienden, maar daar kunnen we niet mee aan de slag. Bedankt en tot ziens.’”

Voor sommige burgemeesters primeren de islamitische belangen boven onze rechtsregels

“Die fout mogen we niet opnieuw maken. We moeten eerst de verkiezingen winnen en dan met een duidelijke agenda naar de onderhandelingen trekken. Door op voorhand met breekpunten uit te pakken, geven we onze electorale tegenstanders vandaag, die morgen onze potentiële coalitiepartners zijn, de kans om het hele verhaal op voorhand af te schieten.”

De kiezer mag toch weten wat jullie doelen zijn?

“Natuurlijk: we hebben een erg duidelijk partijprogramma waarin onze prioriteiten staan. Die gaan we maximaal proberen realiseren. Maar niet met oekazes en breekpunten; zo werkt het niet.”

U bent wellicht een van de meest ervaren oppositiepolitici van het land, maar nu lonkt de macht voor uw partij.

“Mijn ‘goede vriend’ Joël De Ceulaer (De Morgen) heeft al verschillende keren geschreven dat ik de meest invloedrijke politicus van mijn generatie ben. Als hij dat zegt, wil ik hem niet tegenspreken. En nochtans hebben wij nooit een dag een minister, staatssecretaris, burgemeester of zelfs schepen gehad. Wij hebben veel invloed, zonder macht te hebben. Ik hoorde Orbán tijdens NatCon zeggen: ‘You can be in office, but not in power.’ Veel politici denken dat omdat ze minister zijn, ze ook veel macht en invloed hebben. Maar dat is niet altijd zo, want ook vanuit de oppositie kan je enorm veel invloed uitoefenen zonder macht te hebben. Kijk naar het ‘zeventigpuntenplan’, waarvan we de helft al ingang hebben doen vinden in allerlei wetsontwerpen en regeringsbesluiten, terwijl wij de meest gediaboliseerde partij en politici ooit waren.”

“Ik wil dus nog eens beklemtonen dat er niets mis is met oppositie voeren wanneer het moet. De jongere generatie legt de klemtoon meer op beleid voeren en dat steun ik, want ik ben er rotsvast van overtuigd dat dat de stap is die we nu moeten zetten. Oppositie als het moet, regeren als het kan én als het de moeite loont, niet als het is om punten en komma’s te wijzigen. Ik heb bewust opnieuw gekozen voor het Vlaams Parlement, omdat ik in de herfst van mijn politieke carrière graag zou meemaken dat we die stap richting beleid zouden zetten, zonder dat ik daar per se deel van zou uitmaken. Ik hoop die Vlaamse onafhankelijkheid nog actief mee te maken als parlementslid en ik denk dat die kans reëel is, zelfs op relatief korte termijn.”

U zou ook nog graag voorzitter van het Vlaams Parlement worden?

“Dat zou een mooie bekroning van mijn carrière zijn, maar ik vrees dat die eer mij nooit gegund zal worden, omdat ik zo’n controversieel politicus ben. Ik kan daar mee leven, zolang het doel maar bereikt wordt: Vlaamse onafhankelijkheid met Vlaams Belang in een leidende rol. Dat is veel belangrijker dan dat ik ooit voorzitter zou worden van dat parlement.”

De controverse rond u blijft voortduren. Volgens Apache en Humo zou u dan toch via een Chinese spion mondmaskers hebben laten leveren.

“Die hetze is nu al maandenlang bezig en heeft als enig doel Filip Dewinter te schaden, om op die manier ook het Vlaams Belang te schaden. We scoren hoog in de peilingen, er is paniek op links en alle middelen worden uit de kast gehaald om ons onderuit te halen. Tot aan de verkiezingsdag zal er op iedere slak zout gelegd worden. Maar door alle reacties die ik krijg op straat, op markten en in voetbalstadions, weet ik dat dit een omgekeerd effect zal hebben.”

“Die zogenaamde onthullingen blijken een brief te zijn die ik zélf aan het parlement heb overhandigd. Dit is bovendien een ‘trial by media’, waarbij de bewijslast wordt omgedraaid. Ik ben vrijgesproken door de procureur-generaal en door het hof van beroep, ook de deontologische commissie van het Vlaams Parlement heeft gezegd dat de klacht ongegrond was. Dat zint de extreemlinkse pers niet. Bovendien wordt dit dan in alle andere pers overgenomen, meestal zonder een reactie aan mij te vragen.”

“En voor het overige: ik heb tienduizenden mondmaskers naar Vlaanderen gebracht en gratis uitgedeeld. Daar ben ik trots op. Ook koning Filip heeft zijn contacten aangesproken. Maggie De Block heeft als minister grof geld betaald aan een malafide firma, die nadien failliet is gegaan. Maar als ik mijn contacten aanspreek om mondmaskers te leveren, zonder dat de belastingbetaler er iets voor moet betalen, is er een groot probleem.”

U blijft in het Vlaams Parlement zetelen. U heeft dat altijd als het belangrijkste niveau van de volksvertegenwoordiging genoemd. Waarom?

“Het belangrijkste? Het enige legitieme parlement van ons land is het Vlaamse! Ik word opstandig als ik lees hoe men het Vlaams Parlement omschrijft als een veredeld Davidsfonds dat niets te vertellen heeft. Zelfs N-VA loopt nu mee in dat verhaal! Het moet toch bijzonder frustrerend zijn voor minister-president Jan Jambon dat Bart De Wever het Vlaamse niveau permanent ridiculiseert? De Wever, Jambon en co zouden juist het omgekeerde moeten doen en draagvlak moeten creëren voor Vlaamse onafhankelijkheid, via het Vlaams Parlement. Of heeft het Vlaams niveau geen bevoegdheden die relevant, cruciaal of prioritair zijn? In hemelsnaam, als we al niet geloven in ons eigen parlement, dat als enige ‘regionale’ parlement in heel de wereld niet ondergeschikt is aan het nationale parlement, waar zijn we dan mee bezig?”

“Want dat is het grote verschil met de Catalaanse, Schotse en andere zogenaamde regionale parlementen. Zij kunnen ‘overruled’ worden door hun federale of nationale parlementen. In Vlaanderen is dat niet zo, want wij hebben een uitzondering op de internationale regelgeving wat dat betreft. Het Vlaams Parlement en het federale parlement staan op hetzelfde niveau; wij zijn niet ondergeschikt aan het federaal parlement. Het enige verschil is dat we andere bevoegdheden hebben.”

“Wij kunnen het Vlaams Parlement als tegenmacht gebruiken die ingezet wordt om het federale, Belgische niveau tegen te spreken en om de Vlaamse belangen te verdedigen. Maar wij hebben ons altijd maar geschikt in de rol van vazal. Oók Jambon, óók Bourgeois, keken op naar de federale leenheer. Die tijd moet voorbij zijn. We moeten dat Vlaams Parlement gebruiken als hefboom om de belangen van Vlaanderen en de Vlamingen te verdedigen.”

“Kijk, politici zijn ambtenaren geworden. Zij schakelen zich veel te veel in in het systeem: ze passen de wetjes toe en volgen de regeltjes. Terwijl wij, politici, verkozen zijn om te wetten te veranderen en om de regels aan te passen aan wat de bevolking wil! Ministers zijn notarissen geworden, in plaats van visionaire politici die een beleid uitstippelen en politieke doelstellingen trachten te realiseren. En zeker op Vlaams niveau is dat zo.”

Wat bedoelt u daarmee?

“Ze zijn content als ze minister of minister-president zijn. Maar de Vlaamse ontvoogding proberen te realiseren? Nul! N-VA heeft niks gerealiseerd op dat vlak en heeft geen enkele vooruitgang geboekt, wel integendeel. Dat is toch godgeklaagd? Al bijna twee legislaturen hebben we een Vlaams-nationale N-VA-minister-president en die hebben minder gerealiseerd dan cd&v’ers Luc Van den Brande en Gaston Geens. Dat is voor N-VA bijzonder pijnlijk om vast te stellen, denk ik.”

Neemt u N-VA dat kwalijk?

“Ik neem ze dat bijzonder kwalijk. Vooral Jan Jambon, die ik al ken van in zijn jeugd. Ik beschouw hem als een kameraad, ik ken hem van in het presidium van NSV! en nadien als VVB’er. Hij is altijd een radicale nationalist geweest. Ik wéét wat zijn ideeën zijn: Jan ís voorstander van Vlaamse onafhankelijkheid. Maar hij heeft dat allemaal gesublimeerd en achter zich gelaten door de illusie van de macht. En dat vind ik spijtig. Hij had consequenter en principiëler moeten zijn.”

“De macht die hij heeft, had hij moeten gebruiken om een tegenmacht te zijn van het Belgische niveau. Om democratisch in opstand te komen. Jan had de Vlaamse Éamon de Valera (eerste premier van de Ierse Republiek, red.) kunnen zijn. Ik had echt geloofd dat hij dat Vlaams minister-presidentschap zou gebruiken als hefboom. Maar hij heeft me ontgoocheld. En dat zeg ik als kameraad en als Vlaams-nationalist, niet als partijpoliticus van Vlaams Belang.”

WANNES NEUKERMANS

VERENIGDE STATEN

De ‘Foreign Intelligence Surveillance Act’ werd voor twee jaar verlengd

Het Amerikaanse Congres heeft de FISA-wet opnieuw verlengd. Niet voor 5 jaar, zoals gebruikelijk, maar slechts voor 2 jaar. Dat was een toegeving om meer (Republikeinse) congresleden te overhalen om voor te stemmen. Het geeft inzicht in zowel hoe belangrijk die wet (en het FISA-programma) geacht wordt, als hoe een reeks bezwaren dat bijna verhinderd hebben.

Wat is FISA? Het is de ‘Foreign Intelligence Surveillance Act’, of de wet inzake buitenlands toezicht door de inlichtingendiensten. Aanvankelijk aangenomen in 1978, reguleert de wet hoe toezicht te houden op informatie over buitenlandse inlichtingendoelwitten tussen buitenlandse machten en hun agenten die verdacht zijn van spionage of terrorisme, en hoe die informatie te verzamelen. De wet werd verschillende keren bijgewerkt, onder andere in de nasleep van 9/11, toen de noodzaak om niet door buitenlandse overheden gesteunde terreurgroepen aan te kunnen pakken duidelijk werd.

Sectie 702

Relevant voor de hernieuwing van afgelopen week is Sectie 702 van de FISA-wet. Die toevoeging uit 2008 staat Amerikaanse inlichtingendiensten toe om zonder huiszoekingsbevel de (elektronische) berichten van buitenlandse burgers in Amerika zelf onder toezicht te houden. Het legaliseerde wat George W. Bush al (illegaal) deed in zijn ‘Stellarwind’-programma.

Aangezien de elektronische berichten van dergelijke buitenlandse doelwitten beschikbaar zijn op binnenlandse netwerken (van telefoon- of internetbedrijven, bijvoorbeeld), zou de verplichting om dergelijke

informatie enkel via een huiszoekingsbevel te mogen bekijken, van toepassing zijn. Sectie 702 wijzigde dat.

Tegenstand

Zowel Democraten als Republikeinen tekenden bezwaar aan tegen Sectie 702, omdat het een inbreuk zou vormen op de privacy van Amerikaanse burgers zoals vastgelegd in het 4de amendement. Die toevoeging aan de Amerikaanse grondwet verbiedt onredelijke huiszoekingen en inbeslagnames, en reguleert hoe bevelschriften opgesteld en goedgekeurd moeten worden.

Sectie 702 bevat echter een achterdeurtje: hoewel in 2008 beloofd werd dat de sectie niet tegen Amerikaanse burgers zou worden gebruikt, kunnen inlichtingendiensten ook zonder bevelschrift Amerikanen die in contact stonden met een buitenlands doelwit van Sectie 702 onder toezicht houden. Nu dergelijke Amerikanen zelf een Sectie 702-doelwit zijn, kunnen ook andere Amerikanen die met hen in contact staan onder toezicht gehouden worden, zonder bevelschrift of gerechtelijke autorisatie.

Dat het hier niet om een louter hypothetisch probleem gaat, werd bewezen door een verslag

van het Office of the Director of National Intelligence. Daarin was af te leiden dat de FBI bijvoorbeeld tussen 2020 en 2021 de FISA-bepalingen had misbruikt om de elektronische correspondentie van een groot aantal Amerikaanse burgers te doorzoeken. Het betrof hier geen anomalie in de werking, maar meer dan 278.000 afzonderlijke gevallen van dergelijk FISA-misbruik.

Het ging daarbij om activisten in de BLM-protesten, deelnemers aan het January 6-protest in het Capitool, en zelfs 19.000 donors van een kandidaat voor het Congres. Trump beschuldigt de regering-Biden ervan om FISA te hebben misbruikt om onder het mom van ‘samenzwering met de Russen’ zijn verkiezingscampagne te hebben bespioneerd.

Saga in het Congres

Na een week lang te hebben stilgelegen, werd het voorstel om FISA te vernieuwen vorige week vrijdag ter stemming gebracht. Het amendement om Sectie 702 bij te werken en de verplichting op te nemen om alle zoekopdrachten naar Amerikaanse burgers enkel aan de hand van huiszoekingsbevelen mogelijk te maken, het zogenaamde Biggs-Amendement, werd nipt weggestemd. Een 212-212 stemresultaat werd doorbroken door Speaker Johnson, die tégen stemde, tot verontwaardiging van vele conservatieven.

Congreslid Anna Paulina Luna, Republikeins partijlid uit het 13de district van Florida, dwong

met een weinig gebruikte bepaling uitstel af. Maandag ging het Congres zich moeten buigen over haar oproep om de wet opnieuw in overweging te nemen, met een nieuwe stemronde, maar dat werd geweigerd, en de FISA-hernieuwing wordt dus doorgestuurd naar de Senaat, waar naar alle verwachting voldoende ja-stemmen zullen gehaald worden om de Congresstemming te ratificeren.

Trump

Presidentskandidaat Donald Trump was heel duidelijk. “KILL FISA! Het is illegaal tegen mij, en vele anderen, gebruikt. Ze bespioneerden mijn campagne!”, liet hij weten in een vurige post op Truth Social, zijn eigen socialemediaplatform. In een interview met Speaker Johnson dit weekend vroeg Fox-anker Maria Bartiromo hem naar zijn bezoek aan Trumps Mar-a-Lago-verblijf in Florida vorige week vrijdag, en zijn eigen positie in verband met de FISA-hernieuwing, waar hij tegen Trumps oproep inging, en dat amendement met zijn stem had weggeveegd. Johnson antwoordde dat hij en Trump het eens waren over de noodzaak van het gebruik van FISA. Hij wees er ook op dat in 2018, toen Trump president was, hij FISA voor 6 jaar opnieuw had verlengd. “Wat we deden, was de wet aanpassen volgens [Trumps] vereisten en de onze”, en hij voegde eraan toe dat de wet nu midden in de termijn van de volgende regering komt te vervallen. Een sluw spel van Trump, om zijn eigen agenda ongemerkt door te duwen?

WIM VANRAES

NEDERLAND

Socialisten en groenen: nu al een mislukt huwelijk

Aan de politieke linkerkant groeien de Partij van de Arbeid en GroenLinks al een tijdje naar elkaar toe. Wat begon met een gezamenlijke kieslijst, moet op termijn een volledige fusie worden. Vooral bij de sociaaldemocraten is niet iedereen blij met de huidige gang van zaken.

Frans Timmermans, de voormalige Europees Commissaris bevoegd voor de klimaatagenda, keerde vorig jaar terug naar de landelijke politiek. Hij werd op het schild gehesen als de redder van links in Nederland. Lange tijd geloofden de ecologisten van GroenLinks en de sociaaldemocraten van de PvdA dat ze bij een kartelformule zouden uitgroeien tot de allesbepalende formatie. De kiezer besliste daar geheel anders over. De Partij voor de Vrijheid (PVV) van Geert Wilders werd met een straatlengte voorsprong de grootste bij de nationale verkiezingen in november vorig jaar.

Winst is verlies

De links-progressieve kartellijst haalde 25 zetels, wat weliswaar winst was vergeleken met de bij elkaar opgetelde uitslag van GroenLinks (9) en PvdA (7) in 2021. Frans Timmermans sprak van een succes, terwijl intern duidelijk klonk dat het kartel ondermaats had gepresteerd. De twee partijen zaten immers de afgelopen jaren in de oppositie en konden dus makkelijk inhakken op het beleid, maar haalden haast uitsluitend stemmen weg bij de links-liberalen van D66, die zwaar verloren als regeringspartij (van 24 naar 9 zetels). Bij de Europese verkiezingen, op 6 juni eerstkomend, zullen PvdA en GroenLinks opnieuw samen naar de kiezer trekken. Toch is er nog geen sprake van een totale versmelting. De dag na de verkiezingen zullen de verkozen ecologisten van de lijst zich bij de Europese fractie van groenen en regionalisten voegen, terwijl de verkozenen met een sociaaldemocratische stempel bij de socialistische fractie in het Europees Parlement zullen aansluiten. Dat gaat nog gekke toestanden opleveren. Links is het weliswaar over tamelijk veel zaken eens, zeker op Europees niveau. Toch gaan de twee fracties regelmatig ook anders stemmen over Europese wetgeving.

Elitair of volks

Vooral vanuit de hoek van GroenLinks is de roep groot om samen met de PvdA een volledig nieuwe partij te gaan vormen. Ook Frans Timmermans is erg enthousiast. Dat is logisch, aangezien hij niet publiekelijk kan toegeven dat zijn kartel in feite de jongste verkiezingen heeft verloren. Dus dient er voortgegaan op de ingeslagen weg. Niet iedereen staat daar bij de Partij van de Arbeid voor te springen. Dat werd eerder deze maand duidelijk op het partijcongres in Apeldoorn. Vooral aan de basis vinden veel leden dat de partij, door haar samenwerking met de groenen, te elitair wordt, enkel nog oog heeft voor klimaatgedram en uitsluitend mikt op rijke kiezers in de grote steden.

Ook steeds meer kopstukken laten hun ongenoegen blijken. Hans Spekman, voormalig PvdA-partijleider, klinkt verbitterd. “Links heeft gewoon verloren. (…) Er waait bij ons een Noord-Koreaanse wind: er is geen discussie meer. Beangstigend”, aldus Spekman in dagblad De Telegraaf. De populaire flapuit Lutz Jacobi, van 2006 tot 2017 lid van de Tweede Kamer voor de sociaaldemocraten, was reeds voor de verkiezingen van november kritisch en waarschuwde toen al dat het volkse karakter van de partij teloorgaat. Invloed moslims

Intern klinkt overigens ook om een andere reden harde kritiek aan het adres van Frans Timmermans. De politieke leider zou het groeiende antisemitisme onder moslims in Nederland, naar aanleiding van het conflict in het Midden-Oosten, niet afdoende veroordelen. Welke toekomst is er op middellange termijn nog voor de Partij van de Arbeid?

Het klopt dat de samenwerking met GroenLinks hen verder in een elitaire hoek duwt, waarbij klimaat belangrijker is dan arbeidsmarktbeleid. Al mag ook de vraag gesteld worden hoe volks de PvdA de afgelopen jaren zelf nog was. De vroegere arbeidersklasse heeft in de afgelopen drie decennia in groten getale haar heil gezocht bij de radicaal linkse Socialistische Partij enerzijds en de PVV van Wilders anderzijds.

IERLAND

Migratiebocht in Ierland onder druk van straatprotest?

Ook in Ierland lijkt de wind te keren. De grootste oppositiepartij, Sinn Fein (SF), lijkt haar positie inzake wetsontwerpen tegen ‘hate speech’ (haatspraak), die erop gericht zijn de opmars van het rechtse populisme af te remmen, te wijzigen. Verder zeggen de linkse nationalisten van Sinn Fein de Deense aanpak van migratie te willen volgen in plaats van het heersende opengrenzenbeleid in Ierland. Sinn Fein kwam de voorbije weken onder vuur (van links én van rechts) te liggen wegens haar verzet tegen de Orwelliaanse regeringsvoorstellen die zogenaamde haatspraak willen bestraffen met opsluiting tot 5 jaar.

Sinn Fein zou volgens politieke commentatoren wel eens de volgende regering kunnen leiden. Maar men merkt druk op de ganse Ierse politieke klasse door de recente manifestaties tegen massamigratie waarmee Ierland momenteel te kampen heeft. Talrijke experten zien een verband tussen die manifestaties en de afkalving van de electorale steun waarvan Sinn Fein tot hiertoe genoot - en dan vooral in de volksbuurten. Pa Daly, parlementslid voor Sinn Fein, liet verstaan dat zijn partij “tegenstander is van open grenzen”, terwijl in het verleden wel steun was van hetzelfde SF voor maatregelen ten gunste van migratie.

Ook in andere partijen roert het verzet zich

Die bocht van Sinn Fein betekent allicht dat de Ierse Republiek geen wetten ‘op zijn Brits’ zal goedkeuren tegen haatspraak. Partijen links van Sinn Fein hebben de bocht van Sinn Fein al scherp veroordeeld. Zo verklaarde Aodhán Ó Riordáin, chef van de Ierse Labourpartij, dat Sinn Fein zich liet verleiden door rechts populisme. De partij was niet onder de indruk en reageerde: “We hebben gewoon onvoldoende bedden in Ierland om alle migranten op te vangen die de EU binnenkomen.” Sinn Fein riep de regering op zich op de speciale clausule in de EU-verdragen te beroepen, waardoor Ierland bepaalde migratiemaatregelen zou kunnen ontlopen, net als Denemarken heeft gedaan.

Ook in andere partijen roert er iets. De landelijke vertegenwoordiger van Fianna Fail, Noel Thomas, verklaarde in The European Conservative, dat hij verontwaardigd was toen hij vaststelde wie allemaal Ierland is binnengekomen. Noel Thomas nam ontslag uit de partij nadat zijn huis in beslag was genomen door de politie in de nasleep van een brand in een lokaal asielcentrum. Hij was bijzonder geschokt door de forse regeringsrepressie tegen diegenen die zich verzetten tegen asielmisbruik.

Te links

Leidende figuren binnen de Fine Gael, re geringspartij in Ierland, stelden een tijd gele den al dat hun partij te ver naar links was doorgeschoten en dat men dringend rekening moet beginnen houden met de mening van de Ieren inzake asiel en migratie.

PIET VAN

NIEUWVLIET

De aanval op Israël vanuit Gaza zou de zaken op de spits drijven. Een reactie met verregaande gevolgen was onvermijdelijk, wat de Arabische wereld op één lijn achter de Palestijnen (en dus tegen de Joodse staat) moest krijgen. Het draaide anders uit. Meer dan ooit blijft Iran dé rode lap voor de Arabieren, ongeacht de gevolgen. De Palestijnen? Beleven ze vandaag door de Israëlische interventie hun tweede Nakba? Dan geeft die Arabische profilering er een extra zure nasmaak aan. DIPLOMATIEKE

Een Nakba met zure smaak

maanden. Toen Turkije enkele weken geleden een boycot afkondigde van een brede waaier aan Israëlische exportproducten, volgde geen van hen. Ongeveer een derde van het vereiste water voor - opnieuw - Jordanië komt van Israël, en die afhankelijkheid zit in de lift. Er is ook een grote afhankelijkheid van gas uit Israëlische velden, een positie die het deelt met Egypte.

De Arabische opstelling is vooral een uiting van pragmatisme, niet van pro-Israëlische sentimenten

De moordlustige uitbraak uit Gaza op 7 oktober vorig jaar berustte op een soort morbide consensus waarbij Hamas en Iran zich partners in crime waanden. De ‘Palestijnse kwestie’ terug op de kaart zetten, dat was wat Hamas dreef om tot actie over te gaan, wat ook openlijk erkend werd. Teheran zag vooral een meerwaarde in wat ging gebeuren na de Israëlische reactie. De beelden van platgebombardeerde huizen, burgerslachtoffers en menselijk leed zouden op zichzelf voldoende krachtig zijn om de recente toenadering tussen Israël en enkele Arabische staten te verstoren. Of dat dacht men toch. Zoals te verwachten viel, was er het protest van de straat dat in alle hevigheid woedde. De veroordelingen volgden mekaar op als een lopend vuurtje.

Arabische hulp

Maar dan heb je die aanval van Iran op Israël, waarbij verschillende Arabische landen een actieve verdedigingsrol speelden. Zeker Jordanië ging hierin het verst. Ze openden hun luchtruim, maar haalden zelf ook enkele raketten uit de lucht, officieel omwille van de schending van dat luchtruim. In werkelijkheid heeft het land al drie decennia een vredesakkoord met Israël en bestaat er een economische afhankelijkheid,

FRANKRIJK

waar we zo dadelijk op terugkomen. Ook de Verenigde Arabische Emiraten en de Saoedi’s speelden een actieve rol, vooral dan op het vlak van de uitwisseling van cruciale informatie nog voor de aanval begon.

Een rol spelen in de bescherming van Israël, plaatst Jordanië op een goed blaadje bij Washington

Zonder meer een opsteker voor Israël, dat dan toch niet zo geïsoleerd staat als men de voorbije maanden had kunnen denken. Tegelijkertijd klinkt ook een zekere nuance. Die Arabische opstelling is vooral een uiting van pragmatisme, niet van pro-Israëlische sentimenten. En ook van een forse dosis opportunisme. Het Koninkrijk Jordanië, daar hebben we het land weer, is bijzonder afhankelijk van buitenlandse hulp. De VS is de belangrijkste schenker, met een jaarlijks bedrag dat boven het miljard dollar uitkomt. Zo’n 20 procent van het Jordaanse militaire budget vloeit rechtstreeks voort uit een handtekening in Washington. Een rol spelen in de bescherming van Israël, plaatst Koning Abdullah op een goed blaadje. ‘Paris vaut bien une messe…’ Of wat luchtafweergeschut.

Economisch pragmatisme

De economische verwevenheid tussen verschillende Arabische landen en de Joodse staat, die de voorbije jaren steeds intenser werd, verklaart hun houding van de voorbije zes

Fransen twijfelen aan veiligheid tijdens Olympische Spelen

De Franse minister van Binnenlandse Zaken, Gerald Darmanin, maakte tijdens een interview met nieuwszender LCI bekend dat zijn veiligheidsdiensten “de profielen van medewerkers van de komende Olympische Spelen” in Parijs hebben onderzocht. “De Fransen moeten weten dat wij werkelijk iedereen onderzoeken die aan de Olympische Spelen meewerkt.” 180.000 medewerkers, vrijwilligers, hulpdiensten enzovoort werden op die manier met de fijne kam geanalyseerd en 800 personen werden uit de lijst geschrapt, waarvan 15 zogenaamde ‘fichés S’.

Fichés S zijn de fiches die de Franse overheid bijhoudt van mensen die (islamitisch) geradicaliseerd zijn en een bedreiging vormen of zouden kunnen vormen voor de Franse maatschappij. Er staan naar verluidt ongeveer 5.000 mensen op die ‘fichés S’. Minister van Binnenlandse Zaken Darmanin heeft aangekondigd tijdens de Spelen van 26 juli tot 11 augustus en de Paralympische Spelen van 28 augustus tot 8 september 45.000 politiemensen beschikbaar te houden, met daarnaast nog eens 18.000 militairen en tussen 18.000 en 22.000 agenten van privébewakingsfirma’s.

Keerzijde van de medaille

Dat het organiseren van de Olympische Spelen een stad als Parijs enorm prestige oplevert, is het adagium van de voorstan-

Het conflict met Teheran is voor de Arabische leiders belangrijker dan de oorlog in Gaza

En dan hebben we het niet over de Verenigde Arabische Emiraten die tegelijkertijd de rol van investeerder spelen. Tal van peilingen tonen aan dat het anti-Israëlische sentiment in al die landen reëel blijft. Men keurt ook die economische interactie in belangrijke mate af, maar de harde feiten zijn (opnieuw) wat ze zijn.

Nieuw Midden-Oosten

Een scherpzinnige diplomaat vatte de situatie officieus samen: “Het conflict met Teheran is voor de Arabische leiders belangrijker dan de oorlog in Gaza, ook al worstelen ze ermee om dat openlijk te verkondigen.” Oud-BBC-correspondent Paul Wood heeft het in The Spectator over een “nieuw Midden-Oosten”. En dat is er een waarin Iran een zo centrale rol is gaan spelen, bedreigend voor de regio, waardoor de relaties tussen Israël en de Arabische buren verrassend pragmatisch zijn geworden; wat dan weer slecht nieuws is voor de Palestijnen. Hoe de oorlog zal eindigen blijft een open vraag, maar al het menselijke leed ten spijt, is het gegeven dat men er niet in geslaagd is de hele Arabische wereld in een bepaalde richting te doen kantelen zowat de belangrijkste les van de voorbije maanden. Tot spijt van wie het benijdt, met de Arabische ‘straat’ op kop.

AUSTRALIË

24

atletes

verlaten

Liga Australisch voetbal wegens transvrouwen

“De Flying Bats FC heeft alle wedstrijden gewonnen tijdens de afgelopen vier seizoenen van de competitie en won ook de grote finale met 4-0 in Macquarie Park”, kon men vernemen bij de Australische media. Eerder hadden clubs hun bezorgdheid uitgesproken over de transvrouwen bij die club en zij stelden voor dat de Flying Bats in de gemengde competitie zou spelen. De Flying Bats echter beweerde een club te zijn met focus op homoseksuele spelers. Eén van de vijf mannen die als transvrouw in de vrouwenclub spelen, is transgenderactivist Riley Dennis. Dennis wordt ervan beschuldigd vrouwen in andere ploegen te hebben gekwetst tijdens het spelen.

Kritiek verboden

Frank Parisi, een verantwoordelijke van de concurrerende St. Patrick’s Football Club, liet verstaan dat recent een speelster uit de ploeg werd gezet omdat ze kritiek had durven geven op de transgenderatleten en het risico op fysieke verwondingen had benoemd.

ders. Maar toch groeit de twijfel bij veel Fransen of het wel zo’n goede zaak is. Sommigen merken op dat de “twee andere kandidaten” voor het organiseren van de Spelen in 2024, Boston en Hamburg, hun kandidatuur hadden ingetrokken onder druk van hun inwoners. Want er zijn uitdagingen, er zijn minpunten. Eén daarvan is de veiligheid van de deelnemers en bezoekers van de Spelen, maar ook van de stadsbewoners. 65 procent van de Fransen zegt in een peiling van CSA (voor Europe 1, CNews en Le Journal du Dimanche) ongerust te zijn over de veiligheid tijdens de Olympische Spelen. De regering-Attal probeerde hieraan tegemoet te komen door onder meer de openingsceremonie, die was voorzien in het Stade de France, te organiseren in open lucht, aan de oevers van de Seine. De 10.000 atleten zullen nu een parcours van ongeveer 6 kilometer per boot afleggen. Het blijft een enorme klus om dat lange parcours voldoende te beveiligen. Darmanin heeft laten verstaan dat politiebrigades in het binnenland tijdens de maanden juli en augustus zullen worden “afgeslankt” om de veiligheid in Parijs te garanderen. Hij vraagt de Fransen en de toeristen om PIET VAN NIEUWVLIET

“Twee jaar geleden brak één van de spelers van Flying Bats het been van één van onze speelsters. Een breuk op twee plaatsen, waardoor ze nooit meer voetbal kan spelen. Dat was het directe gevolg van een grote, zware speler op het veld. Hij kreeg niet eens een rode kaart. Ongelukken gebeuren altijd, maar dit had voorkomen kunnen worden”, aldus Parisi.

“Eén van de speelsters kwam haar collega helpen, want die schreeuwde het uit van de pijn. Ze gaf terloops een sneer naar de speler van de Bats, waarvoor we ons achteraf hebben verontschuldigd. De speelster werd nadien uit de club gezet, maar de speler van de Bats kreeg geen enkele sanctie”, aldus nog Parisi. Nu hebben 24 speelsters de deur van de Liga achter zich dichtgetrokken, met als commentaar: “Frank, we willen niet meer tegen de spelers van de Bats spelen.” Frank Parisi sluit af: “Er spelen mannen in een vrouwencompetitie en dat is niet goed.” De Liga heeft echter antidiscriminatieregels voor mannen die als vrouwen spelen.

PIET VAN NIEUWVLIET

In Australië was het groot nieuws: 24 jonge vrouwen verlieten de Liga van het Australisch voetbal nadat de overheid een andere ploeg had toegestaan vijf transgenderatleten aan hun team toe te voegen. De opstelling van die transgenderatleten leidde tot kwetsuren bij de vrouwen en bij de atletes van andere ploegen. Het gaat meer bepaald om de Flying Bats Football Club. Dat team voegde spelers van het mannelijke geslacht toe aan zijn vrouwenploeg en het won daarna alle wedstrijden van de Beryl Ackroyd Cup in Sidney. ‘Waar

DIRK DE FAUW - BURGEMEESTER BRUGGE (CD&V)

“Het stadiondossier zorgt bij alle politici van alle partijen voor frustratie”

“Wat we met die Grieken hebben meegemaakt, is erg uitzonderlijk. Eigenlijk valt het bijzonder goed mee om burgemeester te zijn van een stad met twee voetbalclubs.” We treffen Dirk De fauw (66) in zijn stadhuis, daags nadat Club Brugge thuis met 1-0 won tegen PAOK Saloniki in de Conference League. Dankzij een 0-2-overwinning in de ‘zwarte hel’ van Thessaloniki bereiken de Bruggelingen als eerste Belgische club in 31 jaar een Europese halve finale.

De Grieken staan bekend als erg fanatieke supporters en kwamen de afgelopen jaren geregeld in opspraak vanwege extreem supportersgeweld. Ook in Brugge zorgden ze voor de nodige overlast. Meerdere Brugse agenten raakten gewond en het waterkanon moest worden ingezet. “Er waren honderden Grieken afgereisd die zonder ticket het Jan Breydelstadion probeerden binnen te geraken”, legt burgemeester De fauw uit. Tegen de afspraken in begaven honderden Griekse supporters zich zonder begeleiding richting het stadion, waar ze in aanraking kwamen met de politie. Achteraf werd de Brugse politie door de voetbalclub beschuldigd van wangedrag en zelfs racisme tegenover de Grieken, maar dat maakte weinig indruk op De fauw. Met enig ‘plezier’ toont hij ook zijn mailbox, die volloopt met verwensingen van PAOK-fans.

Het clubbestuur van PAOK dient klacht in. Deze doortocht kan dus nog een staartje krijgen?

“Ze dienen klacht in bij de Europese voetbalbond UEFA. Die zijn helemaal niet bevoegd voor het politieoptreden, dus ik maak me weinig zorgen. Mijn korps heeft correct gehandeld: het probleem was dat er ruim vijfhonderd Grieken probeerden binnen te raken zonder ticket, deels omdat ze foutief geïnformeerd werden door de Griekse pers.”

er iets storends is, zeker tijdens een wedstrijd in de vroege avond of wanneer men buiten in de tuin wil zitten, dan is het dat geluid van een helikopter die boven je hoofd hangt.”

Nieuwe voetbalstadions worden vooral buiten de stad gebouwd. Is er nog toekomst voor topvoetbal in de stad?

“Het klopt dat het niet evident is om nieuwe stadions te bouwen binnen een stad. Maar het heeft natuurlijk ook iets. Want wat doe je als er supporters van Thessaloniki of pakweg Istanboel op bezoek komen en dat stadion ligt tien kilometer buiten de stad? We vinden het leuk om hen te verwelkomen in de historische en mooie stad Brugge, maar we moeten er altijd voor zorgen dat het veilig kan.”

Het stadiondossier blijft in elk rapport terugkeren als hét dossier waar de Bruggeling van wakker ligt.

Het burgemeesterswerk lijdt eronder als je parlementslid bent Franky Demon is meer een machtspoliticus en dat wilde de Bruggeling niet

“Woensdagmiddag had ik op de markt in Brugge een interview met de VRT en toen werd ik al aangesproken door drie Grieken die een ticket zochten. Donderdag was er zelfs een Grieks parlementslid dat me vertelde dat hij hierheen was afgereisd zonder ticket. Als er zelfs parlementsleden naar hier komen zonder ticket… tja.”

In Brugge spelen twee voetbalclubs in één stadion in de binnenstad. Dat zorgt vermoedelijk geregeld voor kopzorgen.

“Eigenlijk valt dat erg goed mee. Er is weleens wat geluidsoverlast en de mobiliteitsproblemen zijn niet te onderschatten, maar over het algemeen komen we weinig problemen tegen met het voetbal. De laatste keer dat er zware rellen waren, was na een wedstrijd tussen Club en Antwerp op 22 oktober 2017. Toen is er buiten het stadion op de Gistelse Steenweg nogal wat schade aangebracht.”

“Voor het overige kan ik, zeker in deze legislatuur, niet klagen. Supporters laten weleens een pint achter op de grond, maar vandalisme en graffiti in de stad, zoals nu door de Grieken, komen we eigenlijk weinig tegen. Ik probeer ook bewust om de hinder voor omwonenden zoveel mogelijk te beperken. Zo hebben we tijdens de wedstrijd tegen PAOK, duidelijk een risicowedstrijd, gekozen om met een drone in plaats van met de federale helikopter te werken. Want als

“Dat klopt. Als we onze beleidsnota bekijken, hebben, we in deze legislatuur enorm veel gerealiseerd, behalve het voetbalstadion. Dat is een frustratie van alle politici in alle partijen van de Brugse gemeenteraad. Dat dossier sleept al ongeveer achttien jaar aan. Discussies over de locatie, over de financiering, over de bestemming van de grond,… In het laatste scenario zou Club Brugge een nieuw stadion bouwen op de huidige Olympiasite, terwijl Cercle een kleiner stadion zou krijgen aan de Blankenbergse Steenweg. Wat Club betreft: zij hebben hun dossier ingediend en het is nu aan de Vlaamse regering om een beslissing te nemen. Ik heb van Bart Verhaeghe (voorzitter Club Brugge, red.) gehoord dat ze nog voor de verkiezingen een beslissing verwachten. Maar anderzijds zijn er ook weer buren die klaar staan om naar de Raad voor Vergunningsbetwistingen te trekken.”

Het is in Vlaanderen erg moeilijk om nog twee stenen op elkaar te leggen. Zijn er te veel mogelijkheden om (grote) bouwprojecten tegen te gaan?

“Ik ben advocaat van beroep en vind dat die procedures op kortere termijn afgerond moeten zijn. Je kan een dossier indienen, iemand kan bezwaar aantekenen en dat moet beargumenteerd worden, maar binnen afzienbare tijd moet er een definitieve beslissing kunnen vallen, zeker in zo’n belangrijke dossiers. Het vervelende is dat wij als politici met alle zonder van Israël beladen worden, terwijl wij er momenteel niets aan kunnen doen dat het stadion er nog niet staat. Eenmaal je bij de Raad van State of bij de Raad voor Vergunningsbetwistingen zit, heb je niks meer te zeggen. En dan ben je afhankelijk van één, twee of drie personen die daarover oordelen. En als die willen tegenwerken, heb je pech.”

“Eén uitspraak van de Raad van State over de Blankenbergse Steenweg zal ik nooit vergeten. Daarin

werd gezegd: ‘Als je Jan Breydel, het terrein dat nodig is op de Blankenbergse Steenweg en alle andere sportvelden, bij elkaar optelt, gaat er 72 hectare naar het voetbal. Dat is veel te veel.’ Dat is een subjectief oordeel van iemand die waarschijnlijk niet graag naar voetbal kijkt. Op die manier doet iemand in de rechtbank aan politiek.”

Het stadiondossier zullen wij niet oplossen. Iets anders dan maar. Wat u wél gerealiseerd kreeg, is de fusie van de havens van Zeebrugge en Antwerpen.

“Dat is iets waar ik best fier op ben, omdat verschillende ministers hun tanden erop gebroken hebben. Na een studie bleek dat beide havens erg complementair met elkaar zijn. Nadien bleek dat de politieke wil er ook was om samen te werken en dan zijn we erg intensief rond de tafel gaan zitten. In de gemeenteraad heeft ook iedereen die fusie goedgekeurd. Uiteindelijk hebben we de sprong gewaagd en ik heb er nog geen seconde spijt van gehad.”

De angst bestond wel dat Zeebrugge opgeslorpt zou worden door de Antwerpenaren.

“Ik moet bekennen dat die bezorgdheid bij mij ook leefde. Maar ik ben nu veel dichter bij het havengebeuren betrokken dan ooit tevoren en ik zit toch al sinds 1987 in het havenbestuur. Ik heb minstens één keer per week overleg met CEO Jacques Vandermeiren en Antwerps schepen Annick De Ridder (N-VA) en die samenwerking verloopt vlot.”

In de volksmond zegt men nog vaak ‘de haven van Antwerpen’. Vindt u dat lastig?

“Ik zal niet zeggen hoeveel geld er op tafel gelegd moet worden als het gebeurt, maar ze verspreken zich niet zo vaak meer (lacht). De CEO en ook Annick De Ridder spreken duidelijk over de Port of Antwerp-Bruges. Het belangrijkste verschil tussen voor en na de fusie is de omgang met het havencliënteel. In Zeebrugge konden ze bij wijze van spreken binnenkomen langs de achterdeur bij de havenbestuurders, was er een meer informele band en waren er meer directe contacten. Nu verloopt alles formeler.”

Volgens de verschillende rapporten lijkt de Bruggeling tevreden met u als burgemeester. Hoe komt dat?

“Ik ben aanspreekbaar en op vele plaatsen aanwezig. Daarnaast heb ik er bewust nooit voor gekozen om parlementair actief te worden. Eerst omdat ik ook een mooi advocatenkantoor heb opgebouwd dat intussen door mijn zoon geleid wordt, nadien omdat ik vind dat je niet tegelijkertijd een goede burgemeester van een stad en een goed parlementslid kan zijn. Dat zie je ook in al die rapporten.”

Heeft het dan nooit gekriebeld om een nationale carrière uit te bouwen?

“Neen. Als provincieraadslid en gedeputeerde heeft men mij vaak uitgenodigd in Brussel om te

spreken in allerlei parlementaire commissies. En ik vond eerlijk gezegd dat dat altijd veel te traag vooruitging. Bij de eerste vergadering begin je bij artikel één en op het einde van de vergadering zit je aan artikel tien, om dan een maand later opnieuw bij artikel één te beginnen… Nee, dat is niet voor mij. Ik wil dingen op korte of middellange termijn realiseren.”

Er zijn nochtans veel burgemeesters die zeggen dat de band met Brussel helpt. “Ik geloof dat niet. Je ziet in elk rapport dat ofwel het werk als burgemeester, ofwel het werk als parlementslid eronder lijdt. Als ik als burgemeester een goed dossier op tafel leg bij de Vlaamse regering, dan luisteren ze. Misschien is het zelfs een voordeel dat ik een beetje ‘onpartijdig’ ben als ik in Brussel iets gedaan moet krijgen. Al gebruik ik uiteraard ook mijn cd&v-banden. Als er een belangrijk dossier is voor Brugge, verwittig ik viceminister-president Hilde Crevits uiteraard, zodat ze het een klein duwtje in de rug kan geven.”

In uw campagne neemt u het op tegen heel wat politici die bovenlokaal actief zijn: Jasper Pillen en Mercedes Van Volcem (Open Vld), Maaike De Vreese (NVA), Stefaan Sintobin (VB) en Pablo Annys (Vooruit). Zij kunnen hun nationale podium gebruiken om campagne te voeren voor de gemeenteraadsverkiezingen.

“Je kan dat zo interpreteren, maar ik keer het om. Zij willen allemaal naar Brussel, ik niet. Ik ga mij 100 procent met Brugge bezighouden.”

Het idee was dat u de lijst zou trekken en na vier jaar de sjerp zou doorgeven aan Franky Demon. Dat was niet uw eigen voorstel?

“Neen. De partij wilde de ‘burgemeestersbonus’ zeker gebruiken. ‘Maar bon, gelet op uw leeftijd, zouden we u na vier jaar laten opvolgen door Franky Demon’, zei de partij toen. Uiteindelijk ging ik daar toen wel mee akkoord.”

Franky Demon blijkt echter helemaal niet zo populair te zijn in Brugge. Hoe komt dat?

“Een objectieve verklaring kan ik daar niet voor geven, maar ik merkte dat ook in de stad. Ik ben waarschijnlijk wat zachter, meer een bemiddelaarstype. Ik doe ook niets liever dan luisteren en discussiëren met mensen. Franky Demon is meer een machtspoliticus en dat wou de Bruggeling niet.”

“Het ging zelfs zo ver dat mensen tegen mij kwamen vertellen dat ze niet meer op mij zouden stemmen, omdat ze niet wilden dat Franky Demon burgemeester zou worden. Toen hebben we besloten dat ik een volledige legislatuur zou doen. Ik begrijp zeer goed dat dat voor hem een serieuze klap in het gezicht was en het was niet gemakkelijk om hem dat te vertellen, maar dat was de enige juiste keuze.”

WANNES NEUKERMANS

VERKIEZINGSPROGRAMMA’S DOORGELICHT: WAT ZEGGEN DE VLAAMSE PARTIJEN OVER ONDERWIJS?

Het lerarentekort, leerachterstanden, kwaliteitsverlies, planlast,… Over de problemen in het onderwijs is quasi elke partij het eens. Maar op welke manier willen de Vlaamse partijen die vraagstukken oplossen? Een blik op alle verkiezingsprogramma’s.

Vlaamse regeringspartijen

N-VA: de lat mag hoger

N-VA levert met Ben Weyts de Vlaamse minister van Onderwijs. Het verkiezingsprogramma van de partij is nog niet gepubliceerd, maar dat de partij wil blijven inzetten op kwaliteitsvol onderwijs, is geen geheim. In een recent interview in ’t Pallieterke gaf Weyts aan af te willen van de ‘zesjescultuur’. “De afgelopen decennia heeft het onderwijssysteem het verkeerde signaal uitgezonden vanuit een goedbedoelde, maar verkeerde invulling van gelijke kansen”, vertelde de minister

Oppositie

Vooruit: vroegere schoolplicht, latere schooluren

Vandaag geldt er in Vlaanderen leerplicht. Dat wil Vooruit vervangen door schoolplicht, vanaf drie jaar in plaats van vijf jaar. Enkel in uitzonderlijke gevallen willen de Vlaamse soci

daarover. “Die zijn we gaan verwarren met gelijke uitkomsten, in die zin dat iedereen over de lat moet geraken.” Daardoor is volgens Weyts de lat erg laag gelegd, voor iedereen. Volgens N-VA mag er in het onderwijs dus meer gestreefd worden naar excellentie. De partij wil dat realiseren door de administratieve planlast te verminderen, al wijst Weyts daar ook op de verantwoordelijkheid van de scholenkoepels. Het lerarentekort wordt met wisselend succes aangepakt. Eén van de belangrijkste realisaties van deze legislatuur is de invoering van het ‘vermoeden van deskundigheid’. Wanneer een klassenraad een eindoordeel velt, stellen ouders dat dikwijls in vraag. Vroeger moesten leerkrachten dan tijdens die interne beroepsprocedures, of bij de Raad van State, bewijzen dat hun oordeel terecht was. “Met het vermoeden van deskundigheid gaan we ervan uit dat leerkrachten altijd het juiste oordeel vellen. Wanneer ouders het niet eens zijn met dat oordeel, is het aan hen om te bewijzen dat de leerkracht fout heeft geoordeeld. We hebben de bewijslast dus omgedraaid”, legt Weyts uit.

Cd&v: alles begint bij de leraar

“Net zoals de overheid aan een advocaat niet moet voorschrijven hoe hij een pleidooi moet voeren of aan een arts welke behandeling hij moet opstarten, zo moet de overheid aan leraren niet voorschrijven hoe ze les moeten geven.” Als het van de Vlaamse christendemocraten afhangt, moeten leraren meer tijd, vrijheid en vertrouwen krijgen om les te geven. Daarvoor zijn er ten eerste voldoende leerkrachten nodig: het beroep van leerkracht wordt aantrekkelijker gemaakt met een “menu van extralegale voordelen”, een “bijblijf-bonus” en meer ingroeibanen voor starters. Er mag, wat de partij van Sammy Mahdi betreft, gerust een “war for talent” losbarsten om de beste profielen in het onderwijs aan de slag te krijgen én te houden. Daarnaast wil cd&v ervoor zorgen dat

manier krijgt ieder kind volgens de partij van bij de start dezelfde kansen. De partij van Melissa Depraetere erkent dat het niveau van het Nederlands omhoog moet, zowel bij leerlingen als bij leraren. Het aantal uren Nederlandse les moet omhoog, in de lerarenopleidingen komt er een starttoets die het niveau van het Nederlands meet en anderstalige ouders worden gestimuleerd om Nederlands te leren.

leraren meer bezig kunnen zijn met lesgeven. Daarom moet er in iedere school een robuust HR-beleid aanwezig zijn. Het invoeren van extra begeleidingsdiensten en onderwijsassistenten moet de leraren verder ontlasten.

Aan de ene kant wil cd&v de verantwoordelijkheid opnieuw bij de scholen en de scholenkoepels leggen. “Bij een versterkte autonomie hoort ook een versterkte verantwoording”, klinkt het in het verkiezingsprogramma van cd&v. Naast een jaarrekening en een begroting, zouden scholen voortaan ook een verslag moeten voorleggen over het gevoerde kwaliteitszorg- en personeelsbeleid.

Open Vld: leerplichtleeftijd naar 3 jaar

Volgens Open Vld is onderwijs “de motor van onze toekomst”. Daarom willen de Vlaamse liberalen de leerplichtleeftijd naar 3 jaar brengen. Daarnaast moet de schoolkalender aangepast worden, zoals in het Franstalig onderwijs: de lange zomervakantie wordt ingekort met twee weken en de herfst- en krokusvakantie worden elk met een week verlengd. Nederlands is ook voor Open Vld dé onderwijstaal en de basis voor al het leren. Via aparte taaltrajecten wanneer nodig, moet ervoor gezorgd worden dat ieder kind bij de start van de lagere school een basiskennis Nederlands heeft. Kansarme leerlingen moeten bovendien in iedere school gezonde, warme schoolmaaltijden krijgen.

Een van de belangrijkste realisaties is de invoering van het ‘vermoeden van deskundigheid’

Door meer praktijkervaring (stage) aan te bieden in de lerarenopleiding en zij-instromers aan te moedigen in het onderwijs te stappen, wil Open Vld inzetten op “sterke leerkrachten”. Onder andere een mobiliteitsbudget moet het beroep van leerkracht aantrekkelijker maken.

Groen: diversiteit en deconnectie

Als er één programma opvalt op vlak van onderwijs, is het dat van PVDA

Net als Open Vld en de andere progressieve partijen, wil Vooruit dat er in iedere school gratis maaltijden worden aangeboden, beginnend in het basisonderwijs. Een ander opvallend voorstel, dat Conner Rousseau deze week op Instagram lanceerde: de school op een later uur laten starten. “Om de slaap en bijgevolg de leermogelijkheden van jongeren te verbeteren, maken we het mogelijk om meer te schuiven met het startuur van de schooldag in het secundair onderwijs. Natuurlijk zonder in te boeten op het totaal aantal lesuren”, klinkt het in het verkiezingsprogramma.

Vlaams Belang: alles begint bij taal

Dé oorzaak van de meeste onderwijsproblemen? De gebrekkige kennis van het Nederlands volgens Vlaams Belang. 52 procent van de 10-jarigen zou thuis altijd Nederlands spreken en één op de zeven kleuters in Vlaamse scholen kampt met een taalachterstand. Dat haalt het algemene onderwijsniveau naar beneden. Daarom wil VB een taalintegratietraject met bindende eindtest voor anderstalige nieuwkomers, met een programma dat exclusief bezig is met de beheersing en kennis van de Nederlandse taal. Ook in de derde kleuterklas moet er een bindende taaltest komen, wat Vlaams Belang betreft. Al dan niet verplichte zomerscholen kunnen worden gebruikt om de kennis van het Nederlands bij te schaven. In het lager en secundair onderwijs moet er ook een vak ‘burgerschap’ komen, waarin “de kennis en het respect voor onze Europese waarden en normen centraal staan”.

Diversiteit is het sleutelwoord in het hele verkiezingsprogramma van Groen. Zo wil de partij verschillende expertises in schoolteams: niet alleen leraren, maar ook administratief personeel, psychologen en logopedisten. Die schoolteams moeten ook diverser: een “inclusief aanwervingsbeleid” moet daarvoor zorgen. Ook klassen mogen wat Jeremie Vaneeckhout en Nadia Naji betreft diverser. “Onderwijsongelijkheid tegengaan door de sociale mix op scholen te verhogen”, is één van de punten in het verkiezingsprogramma.

Vooruit wil een later start- en einduur in het secundair onderwijs

Daarnaast blijft (mentaal) welzijn belangrijk voor de groenen. Zo moet er zowel voor leerkrachten als voor leerlingen recht zijn op ‘deconnectie’. Geen constante communicatie via Smartschool en consorten, een “gezond evenwicht” tussen vrije tijd en schoolwerk en een smartphonebeleid op iedere school. PVDA

Als er één partij is waarvan het onderwijsprogramma in het oog springt, dan is het PVDA. Centralisatie en veralgemening zijn de kernwoorden van het verkiezingsprogramma. Van de verschillende studierichtingen in het secundair onderwijs wil de partij af: “We kiezen voor een veelzijdige basisvorming die grotendeels gemeenschappelijk is tot 16 jaar.” Daarnaast is ook de schoolkeuze niet meer helemaal vrij. Een centraal aanmeldregister moet voor ieder kind een plek in de buurt garanderen. Daarnaast hoeft het niet te verbazen dat PVDA inzet op goedkoop of zelfs gratis onderwijs. Zo moet er een maximumfactuur in het secundair komen en wil de partij dat de overheid in elke school gratis gezonde, warme maaltijden aanbiedt. Ook schooluitstappen en zwemlessen moeten in het lager onderwijs gratis worden.

Ben Weyts, minister van Onderwijs

Hannelore Goeman (Vooruit)

© PHOTONEWS

© PHOTONEWS

De dood van koning Albert I

Dit jaar is het precies 90 jaar geleden dat Albert Léopold Clemens Marie Meinrad, prins van Saksen-Coburg-Gotha en de derde koning der Belgen, door een val om het leven kwam in Marche-les-Dames. Althans dat is de officiële lezing. De omstandigheden waarin dat gebeurde, gaven immers aanleiding tot tal van hardnekkige complottheorieën die intussen al decennialang de ronde blijven doen.

Volgens de officiële lezing was Albert I in de namiddag van zaterdag 17 februari 1934 met zijn kamerdienaar, Théophile van Dycke, naar Marche-les-Dames gereden om er wat klimoefeningen te doen. Albert was een ervaren bergbeklimmer, die vooral in de Dolomieten, maar ook in de Alpen heel wat ervaring had opgedaan. Eens aangekomen op het plateau van Boninne boven de Maas, parkeerde hij de auto aan de rand van een bos. De koning liet Van Dycke achter op een bankje, drong alleen dieper door in het bos, daalde een ravijn af naar de weg die parallel liep met de Maas en de spoorlijn Namen-Luik en deed ten slotte een eerste beklimming. Na een geslaagde afdaling en een dito beklimming, keerde de koning terug naar Van Dycke die nog steeds op het plateau onder de bomen op een bankje zat. Er was nog voldoende licht om een andere rots te beklimmen. Om 15.30 uur trok hij opnieuw het bos in nadat hij aan zijn kamerdienaar had aangegeven dat hij verwachtte uiterlijk binnen een uur terug te zijn.

VEILIGHEIDSRISICO

In plaats van voor een van de vertrouwde lokale klimroutes zoals de ‘Cheminée Louise’ of de ‘Inaccessible’ te gaan, koos hij nu de ‘Roche du Bon Dieu’, een brokkelige, niet door eerdere klimmers met zekeringen geprepareerde kalkrots die hoog boven de Maas uittorende en die een week voor het ongeval nog door twee klimmers van de Belgische Alpinistenclub was afgekeurd als onbetrouwbaar en dus niet geschikt om te beklimmen. Dat hij op de grauwe namiddag, in het putje van de winter, terwijl de uren snel korten, alleen aan de klim begon, was sowieso al merkwaardig. Albert klom steevast met vaste klimpartners, van wie zijn oudste zoon Léopold en graaf Xavier de Grunne, de secretaris-generaal van de Belgische Alpinistenclub, de belangrijkste waren. Een soloklimpartij was - alleen al wegens het veiligheidsrisico - hoogst ongebruikelijk, zelfs voor ervaren klimmers.

DE ZOEKTOCHT

Niemand weet waarom dit zo was, maar toen Albert I een uur later niet kwam opdagen, wachtte Van Dycke nog minstens een half uur voor hij ging zoeken. Pas omstreeks 17.00 uur, een uur voor het duister inviel, ging hij op zoek. Het relaas van wat daarna volgde, is een erg verwarrend verhaal waar onder meer de later met deze zaak belaste onderzoeksrechter kop noch staart aan kon breien. Geholpen door drie houthakkers, de broers Jassogne, die hij onderweg was tegengekomen, begon Van Dycke in de snel vallende avondschemering op de hellingen een zoektocht naar de koning. Geregeld uitglijdend over een dik en glad tapijt van dode bladeren en voortdurend gehinderd door dicht struikgewas en kleine steenlawines, bereikten ze uiteindelijk de weg van Marche-les-Dames naar Namen, die daar parallel liep met de spoorlijn en de Maas. In het Hôtel de la Gare bij het stationnetje van Marche-les-Dames telefoneerde de stilaan ongerust geworden Van Dycke omstreeks 19.20 uur naar het paleis in Laken.

CHARLES ZOU TOT AAN ZIJN DOOD

VOLHOUDEN DAT HIJ DIE BEWUSTE

NAMIDDAG EEN SCHOT HAD

GEHOORD IN HET BOS

Baron Lucien Jacques de Dixmude, een van de vleugeladjudanten van Albert I, reed meteen met twee chauffeurs richting Marche-les-Dames. Om 20.30 uur vertrokken op vraag van de koningin ook nog graaf Xavier de Grunne en dokter Nolf, de lijfarts van de koninklijke familie, vanuit Laken. Edmond Carton de Wiart was iets eerder, vergezeld door een chauffeur en een kamerheer, ook al vertrokken om de zoekploeg te versterken. Om 21 uur trof Baron Lucien Jacques de Dixmude Van Dycke aan langs de weg naar Namêche ter hoogte van de Rocher du Vieux Bon Dieu. Hij liet de inmiddels ook gearriveerde Carton de Wiart drie rijkswachters van de

brigade van Namêche optrommelen om hen te helpen bij de zoektocht. Veel hulp konden die niet bieden, want ze beweerden de omgeving niet echt te kennen. Een andere rijkswachter van dezelfde brigade ging daarom op zoek naar de boswachter, want Van Dycke kon zich intussen niet meer herinneren waar precies hij de koning voor het laatst had gezien… De zoekploeg werd in de loop van de nacht nog versterkt door Alfred Hennuy, een schepen van Marche-les-Dames, die vlakbij de rotsen woonde en zijn zoon Charles. Die Charles zou tot aan zijn dood in 2000 volhouden dat hij die bewuste namiddag een schot had gehoord in het bos…

OP BEVEL VAN HET HOF

Pas na 9 uur zoeken, omstreeks 2 uur, werd het lichaam van Albert I aangetroffen tegen een stuk rots, met het hoofd naar beneden, de benen gevouwen, zijn linkerarm naar achteren gestrekt boven het hoofd. Aan de achterzijde van zijn hoofd gaapte een diepe wonde waar hersenen uitpuilden, maar voor de rest vertoonde zijn lichaam geen verwondingen, wat vreemd is voor een val vanop grote hoogte. Het lijk werd meteen in een deken gewikkeld en naar de weg gedragen, wat nog vreemder is. Het parket kon niet officieel vaststellen dat hij ook daadwerkelijk in Marche-les-Dames om het leven was gekomen, want zijn stoffelijke resten werden op bevel van het Hof in zeven haasten, in het holst van de nacht, naar Brussel gebracht voor het gerecht ter plaatse kon komen. Het gerechtelijk onderzoek werd bovendien bijzonder snel afgehandeld en het feit dat er geen autopsie werd uitgevoerd, was - op z’n zachtst gezegd - bizar te noemen.

VALSE GERUCHTEN

Het officiële onderzoeksrapport, dat amper 80 bladzijden telt, concludeerde dat de koning overleden was nadat een rotsblok was losgekomen en hij een val van 12 meter maakte. Twee dagen na het overlijden, vaardigde de regering een verbod uit “op het verspreiden van valse geruchten over de dood van de koning”. Maar de geruchtenmolen kwam onvermijdelijk toch op gang. Tal van complottheorieën deden de ronde. Zo zou Albert I zelfmoord hebben gepleegd, terwijl andere theorieën naar een drama in de passionele sfeer verwezen. Zo zou koningin Elisabeth haar man na een hoogopgelopen ruzie over een zoveelste buitenechtelijke relatie hebben doodgeschoten en werd het lijk in Marche-les-Dames gedumpt om het op een ongeval te laten lijken. In andere variaties op dat thema werd Albert I van de rotsen geduwd door een bedrogen minnares, door de bedrogen echtgenoot van een minnares of door een jaloerse minnaar van de koningin. Weer andere theorieën verwijzen naar een moord in opdracht van de Duitsers of door de Franse geheime dienst die zo zou hebben willen verhinderen dat België op aandringen van Albert I uit het omstreden Frans-Belgische militaire akkoord zou stappen…

OP DE HOOFDWONDE NA

VERTOONDE ALBERTS LICHAAM

GEEN VERWONDINGEN, WAT

VREEMD IS VOOR EEN VAL

VANOP GROTE HOOGTE

Wat er ook van zij, er waren geen getuigen en sluitende bewijzen voor een doodsoorzaak die afweek van de officiële lezing zijn nooit aangevoerd. De meeste historici zijn het er vandaag over eens dat er hoogstwaarschijnlijk toch gewoon sprake is geweest van een onfortuinlijk en tragisch ongeval.

JAN HUIJBRECHTS

© WIKIPEDIA

LEZERSBRIEVEN

Socialisten tegen onafhankelijkheid

Pallieterke, Het is onbegrijpelijk dat zogenaamd sociaal georiënteerde partijen zich keren tegen de Vlaamse strijd voor onafhankelijkheid. Na de nederlaag van Napoleon behielden zijn aanhangers en collaborateurs het bestuur in het verweesde land. Door hun persoonlijke verrijking bij rooftochten gedurende de napoleontische veroveringen bezaten ze ook de nodige financiële macht om de onderdrukking van de bevolking te behouden, waardoor lange tijd enkel hun taal de officiële was in Vlaanderen. Als eenvoudige ‘onderdaan’ hoorde de Vlaming onderdanig te zijn. De Vlaamse strijd is ijveren voor rechtvaardigheid. Bij de afscheuring van de Nederlanden werd - als vanzelfsprekend - een medestander van Napoleon en compagnon van de rabiate Vlamingenhater Rogier, namelijk Erasme Louis Surlet de Chokier regent van het nieuw gecreëerde land in afwachting van de installatie van een monarchie.

Daniël Goes

Allergisch voor de Vlaamse

Leeuw

Pallieterke

Karl Van Camp haalt hier nog maar eens het zoveelste bewijs aan dat veel Walen (niet allemaal) Vlamingen haten!

Met onze Vlaamse vlag wimpelen - ocharme toch!-, hoe groot onze slechte bedoelingen wel niet zijn! Iedere Vlaamse uiting in hun richting of zelfs op ons grondgebied, wordt weggezet als dictatoriaal, provocatief enzovoort… Steeds wordt dit gekoppeld aan fascisme. Onze miljarden ieder jaar opnieuw… al generaties lang. Die zijn van diezelfde fascisten en wel welkom. Maar ik zal het bij deze ook weer fout hebben, want naar het schijnt noemt men dit solidariteit!

Didier Van Haver

Allergisch voor de Vlaamse

Leeuw (2)

Pallieterke

gezien? Een pracht van een zwart beest, weliswaar met een rode tong, maar die had zich pas tegoed gedaan aan een haantje…

Swa Jacobs, Boom

Geen Israël op Eurosongfestival

Pallieterke, Ik lees in het Nieuwsblad dat ook Belgische artiesten Israël niet op het Eurosongfestival willen. Ik heb een beter alternatief voorstel: laat Israël meedoen, maar dat alle andere landen dan het Songfestival boycotten. Dan zal dat idiote circus op die manier heel vlug voorbij zijn. Ik geloof dat ik in 1995 voor de laatste keer naar dat apencircus gekeken heb toen de Noorse groep Secret Garden won met het mooie melodieuze lied ‘Nocturne’. Toen deden er nog meestal ‘normale’ mensen mee. Met weemoed denk ik terug aan de tijd van onder anderen Louis Neefs!

Roland Vanermen, Haasrode

Stemtest

Pallieterke,

Daar zijn ze weer in alle media om de twijfelende kiezer via hun gemanipuleerde stemtest wat meer naar links op te sturen! Je merkt al snel hoe leep bepaalde vragen geformuleerd werden. En dan het resultaat dat berekend wordt in verhouding met wat bepaalde kopstukken van de diverse partijen hebben geantwoord! Alsof die steeds eerlijk hebben geantwoord. Zo juist voor de verkiezingen lijken ze allemaal plots voor minder migratie, minder pamperen, een hoofddoekverbod in scholen, strengere werklozen activering enzovoort.

Leo Daneels

Terre des Femmes

Pallieterke,

Het verbaast mij geenszins dat Waalse voetbalsupporters (in dit geval de supporters van Union Namur) allergisch zijn voor de ‘Vlaamse Leeuw’. Maar aan bezoekende supporters uit het noorden des lands vragen géén Vlaamse Leeuwenvlaggen mee te brengen, vind ik - met permissie - wat grof… Ooit het schild van de stad Namur

Een lezersbrief insturen?

Albert I, koning der Belgen

In een stadspark, het bos of op de zeedijk volg ik wel eens met open ogen de glooiing van de borsten van een beeld en streel ze, even goed als een gewelfde vrouwenkont. Maar volgens de beweging van ‘Terre des Femmes’ is ook dit seksuele overlast, een inbreuk zelfs. Ja, na veelvuldige beroering van de borsten gaat de patina eraf, waardoor de handeling als het ware nog meer in de verf wordt gezet. Een boom mag je strelen, maar een beeld? Natuurlijk gaat het verder dan dat en gaat het over de gewenning van grensoverschrijdend gedrag.

Johan Corveleijn, Oostende

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente moeten worden doorgegeven voor publicatie bij uw brief.

De lafheid van Vivaldi

Vorige week maakten HLN en VTM Nieuws bekend dat 4 op de 10 Vlamingen voorstander zijn van meer autonomie voor de regio. Een opvallend cijfer dat bij menig partijbureau tot enige zenuwachtigheid heeft geleid.

Jarenlang hebben we moeten horen dat er voor Vlaamse onafhankelijkheid geen (of onvoldoende) draagvlak zou zijn. Maximum (en amper) 10 procent van de Vlamingen zou achter onafhankelijkheid staan. Zelfs voor N-VA een reden om wat op de rem te gaan staan, terwijl onafhankelijkheid toch nog altijd in artikel 1 van hun statuten staat. Men kan zich dan ook terecht afvragen hoe dat percentage ineens met factor 4 gestegen is.

Wetsontwerp

Sta me toe om heel even te verwijzen naar een column van Rik Van Cauwelaert in De Tijd van vorige week (zaterdag 20 april). Van Cauwelaert maakt in zijn artikel melding van een wetsontwerp dat vorige week behandeld werd in de Kamercommissie Justitie. Dat wetsontwerp versoepelt de taalvereisten bij de benoeming van magistraten in het gerechtelijke arrondissement Brussel. In een nog niet zo ver verleden heb ik daar ook al uitgebreid over geschreven. Samengevat komt het erop neer dat een aantal benoemingen bij het gerecht in Brussel al jarenlang geblokkeerd worden door meerdere conflicten tussen de Nederlandstalige en de Franstalige magistraten. Daarbij werd het evenwicht tussen de verschillende taalrollen en de taalalternatie - waarbij afwisselend een Franstalige wordt opgevolgd door een Nederlandstalige en omgekeerd - niet altijd gerespecteerd.

Tweetaligheid

Een voorbeeld. Behoort de procureur-generaal tot de Nederlandstalige taalrol, dan moet de eerste voorzitter van het hof van beroep Franstalig zijn. Maar binnenkort wordt Frédéric Van Leeuw - u zag hem regelmatig op televisie - procureur-generaal. Hij is tweetalig, maar behoort wel tot de Franstalige taalrol. Daarnaast is Laurence Massart al enige tijd eerste voorzitter van het tweetalige hof van beroep. Massart behoort ook tot de Franstalige taalrol en is bovendien Nederlandsonkundig. En dat terwijl dus volgens de eerder gemaakte afspraken een van die functies naar een Nederlandstalige magistraat zou moeten gaan. Laurence Massart werd in 2018 aangesteld door toenmalig minister van Justitie Koen Geens (cd&v), waarbij zij beloofde om ook wat Nederlands te leren. Dat werd dus niets. Haar herbenoeming verleden jaar werd door Geens’ opvolger Van Quickenborne tegengehouden, maar Massart ging in beroep bij de Raad van State. Op 17 maart werd Massart definitief herbenoemd door huidig minister Paul Van Tigchelt (Open Vld). Er werden daarbij geen taalvoorwaarden meer gesteld... Functionele tweetaligheid

Terug naar het wetsontwerp dat nu op tafel ligt en de nieuwe taalvereisten bepaalt. Ik citeer Rik Van Cauwelaert: “Als dit ontwerp wordt goed¬gekeurd, moeten magistraten die tot korpschefs worden benoemd niet langer volledig tweetalig zijn. In het verleden werd die tweetaligheid vastgesteld door een grondig mondeling en schriftelijk examen. Voortaan volstaat de ‘functionele tweetaligheid’.” Alleen: niemand kan met zekerheid zeggen wat ‘functionele tweetaligheid’ of de ‘functionele kennis van de andere landstaal’ inhoudt. Vrij vertaald: volstaat “Bonjour” of “Goeiedag” of wordt er van de magistraten ook verwacht dat ze juridische termen in beide landstalen begrijpen en kunnen gebruiken? Alle Vlamingen en Nederlandstalige magistraten voelen aan dat hier met de taalwetten gerammeld wordt in het nadeel van de Nederlandstaligen.

Lafheid van Vlaamse ministers

Rik Van Cauwelaert besluit zijn column: “Als de Vlaamse meerderheidspartijen even meegaand blijven als bij de eerste lezing van de ontwerptekst, vormt die goedkeuring geen probleem en is het Brussels gerecht binnen afzienbare tijd alleen nog bevolkt door functionele tweetaligen.”

En de Vlaamse partijen in de Vivaldi-regering: zij zullen buigen. Onze Vlaamse media: zij zwijgen (met uitzondering van De Tijd en Rik Van Cauwelaert, met dank). En Paul Van Tigchelt: I am from Barcelona!

En dan is men verbaasd dat steeds meer Vlamingen voorstander zijn van een onafhankelijk Vlaanderen... De boodschap is dus op 9 juni: gedaan met geven en toegeven!

Vlaamse Beweging = sociale beweging

Vorige week vrijdag organiseerde serviceclub Marnixring Max Wildiers een benefietconcert met sopraan Astrid Stockman ten voordele van vzw De Kompanie. Deze laatste organisatie is een voorziening voor mensen met een beperking.

Zestien mensen wonen er samen, nog eens dertig anderen komen er naar de dagbesteding. Ze houden zo ook een koffiehuis open, waar ze ook zelfgemaakte producten verkopen, bijvoorbeeld kaarsen en confituur. De Kompanie streeft ernaar om personen met een licht tot matig verstandelijke beperking en/of een motorische of sensoriële beperking volwaardig te laten participeren binnen de samenleving. De kerndoelstelling bestaat erin te werken op maat en een inclusieve, vraaggestuurde ondersteuning uit te bouwen die tegemoetkomt aan het uniek-zijn van iedere persoon. Op die manier wordt gepoogd de levenskwaliteit te optimaliseren.

Maar dat alles kost veel geld en elke extra euro is dan ook meer dan welkom. De Marnixring kon uiteindelijk een cheque van 4.000 euro schenken aan Rita Van Der Spiegel, oprichtster en bezielster van De Kompanie. Daarmee bewees Marnixring Max Wildiers dat de Vlaamse Beweging ook een sociale beweging is, met een hart voor mensen met een beperking.

ANZ viert feest

Op vrijdag 19 april vierde het ANZ, het Algemeen Nederlands Zangverbond, zijn 75ste verjaardag. Dat ging gepaard met een groots huldeconcert in de Antwerpse Opera. Het ANZ kennen onze lezers vooral als organisator van het Vlaams Nationaal Zangfeest, maar de vereniging is daarnaast nog op veel andere muzikale domeinen actief ter promotie van het Vlaamse lied en de Vlaamse componisten.

600 aanwezigen konden genieten van een gevarieerd programma van Vlaamse componisten, al zal de muziek niet voor iedereen even toegangelijk geweest zijn. Gestart werd met de vrolijke ouverture van Marcel Poot - een werk dat de meeste klassieke muziekliefhebbers wel kennen - en dat was al meteen een schot in de roos. Het fluitconcerto van Peter Benoit met soliste Louise Waterschoot liet ook eens een andere kant van deze componist zien, die wij vooral kennen van zijn derde fantasie voor piano of zijn grote oratoria.

HORIZONTAAL

A. Verwerpelijk

Voorzitter Bart Fierens (tweede van links) met oud-voorzitters Bruno Valkeniers, Richard Celis en Erik Stoffelen

Veel Vlaams talent

Frits Celis - die net de gezegende leeftijd van 95 jaar bereikte - werd ‘in eigen huis’ (hij was jarenlang vaste dirigent in de Antwerpse opera) gehuldigd via de uitvoering van zijn ‘Ode à Claude Debussy’. Jong talent was vertegenwoordigd door de Kammersymphonie van Ingwie Janseghers, een modern werk dat eindigde met een citaat uit Beethovens ‘Ode aan de vreugde’, waarop een golf van herkenning door het publiek ging. Na de pauze volgde nog een

B. Roestvrij staal - Ingewikkeld

C. Mikpunt van spot - Officier - Dorp in Oost-Vlaanderen

D. Tangens - Brandstof - Kerkelijke straf

E. VS - Gebergte in Rusland - Attokelvin

F. Duitse kustverdedigingslinie uit de Tweede Wereldoorlog

G. Gesteente - Lichtelijk - Modetijdschrift

H. Uiting van afkeer - Tast toe - Vogelproduct

reeks spreekwoorden van Bruegel de Oude die goed verstaanbaar gezongen werden door het grote koor en drie solisten.

Algemene waardering was er voor de muzikanten van gelegenheidsorkest Sinfonietta Vlaanderen en het koor Fine Fleur, die speciaal voor dit jubileumconcert al die zelden gehoorde werken van Vlaamse componisten hebben ingestudeerd onder leiding van dirigent Edwig Abrath. Het was een jubileumconcert dat eens te meer bewijst dat ook in Vlaanderen heel wat talent aanwezig is.

I. Franse btw - Aandoening van het centrale zenuwstelsel - Strook land bij boerderij

J. Rivier in Midden-Europa - Voornaam van een jonge beloftevolle Vlaamse wielrennerChinese afstandsmaat

K. Operaliederen - Europeaan

L. Tantaal - Zich nederig gedragen

VERTICAAL

1. Potentieel vermogen

2. Waarvan er maar één is - Vlaanderen

3. Bruinrood - Sprookjesfiguur uit Duizend-eneen-nacht

4. Jongensnaam - Spinnengeslacht

5. Woord dat gevormd is op basis van een eigennaam - In opdracht

6. Afstandsmaat - Vlaamse rivierVocale improvisatie in de jazz

7. Wegenbelasting - Ceremoniële godsdienstige handeling - In samenwerking met

8. Trog - Edelhoogachtbaar

9. Internetlandcode voor LiechtensteinPersoon die van alles op de hoogte is

10. In een verwarde toestand zijn - ReedsEn dergelijke

KARL VAN CAMP

16 Wat niet lachend kan gezegd

worden, is de waarheid niet

X van de week!

Georges-Louis Bouchez is het minst geliefde jongetje in de politieke klas. Als voorzitter van de enige centrumrechtse partij van Wallonië, die wil besparen op het overheidsapparaat, vindt iedereen hem een grote boeman. Binnen Vivaldi saboteerde hij ieder klein stapje vooruit of achteruit. En in Vlaanderen, waar hij objectief gezien de partner van N-VA is, wil Bart De Wever niet eens met hem praten, ondanks zijn belofte om Nederlands te leren. Hoe zit het daar trouwens mee? ‘Pas encore.’

Het is ondertussen een klassieker geworden bij iedere verschijning van Bouchez op de Vlaamse televisie. Elk interview start met de vraag: hoe staat het met uw Nederlands? Waarna Bouchez zijn meest schaapachtige glimlach bovenhaalt en antwoordt: “Dat komt eraan hoor. Maar belangrijker dan de taal waarin ik het zeg, is toch wat ik zeg.” Maar dan in het Frans. Het zou mooi zijn als hij tenminste dat zinnetje al in het Nederlands zou instuderen, maar ook dat zit er niet in.

Als het op Waalse premiers aankomt, hebben we een lange traditie van blij te zijn als die ‘koetendak’ kunnen zeggen

Nochtans had Bouchez dure eden gezworen om de taal nu al onder de knie te hebben. In Het Belang van Limburg van 2 oktober 2021 maakte hij nog indruk op de journaliste met de woorden (in het Frans): “Tegen de verkiezingen van 2024 moet ik ook wel in het Nederlands kunnen debatteren. Ook al zitten mijn kiezers in Wallonië, de politiek is van het hele land.” Het mag duidelijk zijn, Georges-Louis zit een beetje achter op schema, zowel voor zijn plannen om Nederlands te leren als voor zijn brandende ambitie om premier te worden van dit land. Dat óf hij heeft een sluw plan dat ons allemaal van onze sokken gaat blazen. Wuk?

We gaan er met zijn allen nu even gemakshalve van uit dat Bouchez geen gezegend woord Nederlands spreekt. Dat kan niet helemaal juist zijn. Hij neemt de vragen aan zonder dat er een vertalend ‘oortje’ aan te pas komt. Misschien houdt hij ons wel allemaal voor de gek, terwijl wij net denken dat hij vol grootspraak zit. Onwaarschijnlijk, maar denkt u even mee. Stel u even voor dat Georges-Louis al die tijd intensief Nederlands aan het volgen is en het ondertussen vlot spreekt. Hoe grappig zou het niet zijn als hij op 9 juni, een beetje achter op schema dus, zijn premierambities in zowat alle Vlaamse dialecten aankondigt en afsluit met: “Wuk peis je, meukik de sleuters van de zestiene èn? We gonder één up drienkn.” We weten het, het is tegen beter weten in, maar dan heeft hij die sleutels toch op zak? Als het op Waalse premiers aankomt, hebben we een lange traditie van blij te zijn als een kind als die ‘koetendak’ kan zeggen. Het is alvast één verkiezingsvraag die we niet op voorhand kunnen beantwoorden.

“Zal ik een paar abonnementjes op uw krantje nemen?”

Changchun Shao is een Chinese evenementenorganisator, vioolbouwer en academicus aan de Academie van Wetenschappen en Kunsten Hij vertoefde jarenlang in België en werd recent ontmaskerd door de Belgische staatsveiligheid als een stiekeme spion. Voor China nog wel. In zijn portefeuille van Belgische handlangers zou niemand minder dan Filip Dewinter gezeten hebben, al ontkent die laatste dat in alle toonaarden. We belden Changchun Sao op voor een gesprekje. “Die mannen van Apache? Communistische prietpraat.”

Changchun Sao - zeg maar Chang - blijkt een uiterst sympathieke peer te zijn. Welbespraakt, sympathiek en uitermate vrolijk. Zou het kunnen dat deze man die vooral actief is in de schone kunsten en muziek een gemene spion is? Het zou niet de eerste keer zijn dat die van de Belgische staatsveiligheid zich schromelijk vergissen. Tenslotte was Paul Van Tigchelt daar nog de baas van geweest en die man heeft het zelden bij het rechte eind. Maar kom, na de sympathieke plichtplegingen waarbij Chang uitgebreid informeerde naar de favoriete parfum en ontwerper van moeder de vrouw -nieuwsgierig zijn ze wel -, gooiden we de brandende vragen eruit.

Kent u Filip Dewinter?

Nicole de Moor in de greep van Palestijnse extremisten

CHANG: “Filip Dewinter? Even denken. Is het de Filip Dewinter die geboren werd op 11 september 1962 in Brugge, als enig kind van Roger Dewinter en diens echtgenote Micheline Mengé?”

Oei, dat weten we niet zo precies…

CHANG: “Ondervoorzitter van het Vlaams Parlement? Grote baas bij het Vlaams Belang? Roept graag ‘Eigen Volk eerst!’. Spreekt Antwerps met af en toe een West-Vlaams accentje? Is hier al eens geweest en in Rusland ook. Hij staat voor een harde aanpak van criminaliteit, het terugdringen van immigratie en hardere eisen met betrekking tot integratie. Zijn standpunten worden door politieke waarnemers bestempeld als rechts-populistisch of zelfs racistisch. Dewinter was samen met Gerolf Annemans de auteur van het beruchte 70 puntenplan, dat begin jaren negentig werd gepubliceerd, een beleidsnota van 70 artikelen. Die Filip Dewinter?”

Ja, die!

CHANG: “Sorry, nooit van gehoord”

Maar, u zei net dat…

CHANG: “Dat was een wilde gok. Straf, hé. Ik kan u ook helpen om zo goed te gokken hoor. Als ik u nu met 100 procent zekerheid kan zeggen dat Cercle Brugge Belgisch kampioen wordt en daar een goed wedkantoor voor weet, kan u mij dan vertellen waar De Croo zijn correspondentie met een of andere niet nader genoemde Italiaanse karakteractrice bewaart? Zij heeft ooit een viool bij me besteld, maar ik ben haar adres kwijtgeraakt. Fijnbesnaard meisje? Kan u mij daar wat meer over kwijt?”

Euh nee…

CHANG: “Jammer jammer. Wist u dat Filip Dewinter nog bij Cercle Brugge heeft gevoetbald? Ja, dat is lang geleden.”

Daarnet zei u nog dat u hem niet kende?

CHANG: “Allez, meneer Pallieter. Als hij geboren is in Brugge? Dat was 50 procent kans, hé. Maar ik kan er 100 procent van maken als u mij kan vertellen op welke bol de hele constructie van het Atomium rust.”

Het spijt me.

CHANG: “En wat als ik nu eens voorstel van een paar abonnementjes van uw krantje over te nemen. Hier wordt gevochten voor een exemplaar van uw blad. Ik kan er hier meteen een half miljoen kwijt. Port betaald door bestemmeling?”

Ik vraag het meteen na. Maar wat we wilden weten: bent u een spion?

CHANG: “Haha, ik een spion. U heeft zeker Apache en HUMO gelezen? Iedereen weet toch dat dat communistische blaadjes zijn die onder buitenlandse controle staan. U moet dat allemaal niet geloven. Ik handel in liefde, vrede en violen. Wat dacht u van een echte Stradivarius, gloednieuw? Acht euro en wat nutteloze weetjes over Kleine Brogel? Yes?”

“Ik kan u ook helpen om zo goed te gokken hoor”

Ik kan u daar niet mee helpen.

CHANG: “Maar enfin, meneer Pallieter. Is er iets dat u mij welt kunt vertellen?”

Wij wilden eigenlijk van u weten of u het land wil destabiliseren.

CHANG: “Stel dat ik dat zou willen doen, meneer Pallieter… Ik zou er niet zo goed in zijn als het land zelf. Prettige dag verder!”

Dag meneer Chang.

Changchun Sao: “Dat is Changchun Sao, voor u!”

CHANGCHUN SHAO DE CHINESE SPION