't Pallieterke van 18 april 2024

4

5

10

(VB) PUBERTEITSREMMERS

13

DE ENIGE STEMTEST DIE TELT

ZIJN DE VERKIEZINGEN

We worden meer dan ooit overspoeld met stemtesten. Ongeveer elke krant heeft nu zijn eigen versie. De varianten van De Standaard en de VRT zouden al een miljoen keer zijn ingevuld op de eerste dag. Voor wie zich verveelt op de trein naar het werk is dat een leuke bezigheid, maar u kan de resultaten best niet te ernstig nemen.

De Standaard (DS) biedt ook een test aan die beweert te kunnen vertellen hoe links of rechts u wel bent, op sociaal-economisch en sociaal-cultureel vlak. Ondanks mijn pogingen om op beide terreinen duidelijk op rechts uit te komen, lukte dat niet al te best. De uitleg bij de test verklaart veel: “Politicologen Stefaan Walgrave en Jonas Lefevere (UAntwerpen) becijferden dat 56 procent van de Vlaamse kiezers sociaal-economisch links is … en 25 procent rechts.” Die politicologen zijn er met andere woorden in geslaagd de definitie van ‘links’ zo ver uit te breiden dat het rechts stemmende Vlaanderen plots een duidelijk linkse meerderheid krijgt. Die test leert je meer over de opvattingen van de opstellers dan over je eigen politieke positie. Wantrouw kranten wanneer ze je bij de hand nemen en leiden in de richting van een politieke voorkeur. Wantrouw professoren wanneer ze zich inlaten met politiek besmette onderwerpen, zeker in studierichtingen

waar ideologie nogal eens de wetenschappelijke strengheid durft te verdringen.

De meer op de verkiezingen gerichte testen van de laatste weken zijn iets beter, omdat de partijen zelf betrokken werden bij het beantwoorden van de vragen, maar ook daar kan de formulering van de vragen je een bepaalde richting insturen. Uit de test van DS/ VRT: “Mensen met een groot vermogen (veel geld of veel bezittingen) moeten meer belastingen betalen.” Ik kan me voorstellen dat mensen de neiging zullen hebben om daarop ‘ja’ te antwoorden, maar wat betekent de vraag? ‘Meer’ betalen dan andere mensen? ‘Meer’ betalen dan ze nu al betalen? ‘Meer’ betalen in de vorm van een vermogensbelasting?

Chinees muurtje

Een ander voorbeeld uit de test van De Morgen: “Vlaanderen moet de uitstoot van

stikstof beperken en de natuur herstellen, waarbij boeren aan strengere normen moeten voldoen dan de industrie.” Dat zijn drie stellingen in één zin, die helemaal niet hoeven samen te gaan. Ik ben vóór het herstel van de natuur, maar ben van mening dat stikstof daar niets mee te maken heeft en er al zeker niet hoeft toe te leiden dat de boeren gepest worden.

Bij de stemtest van VRT kwam ik bij N-VA uit, gevolgd door Vlaams Belang. Bij de stemtest van De Morgen was dat net omgekeerd. De stemtest van HLN probeert u niet naar een partij te loodsen, maar naar een politicus. Mijn top drie bestond uit Theo Francken, Jan Jambon en Tom Van Grieken. Dat is dan wel een interessant gegeven. Wie uitkomt bij N-VA vindt bijna altijd VB op de tweede plaats en omgekeerd. Ik durf mezelf niet als representatief beschouwen, maar vond dat fenomeen terug bij de vele mensen die hun uitslagen op Facebook plaatsten. De Wever zegt dat tussen zijn partij en het Vlaams Belang een “Chinese muur” staat. Volgens de werkelijke standpunten blijkt die muur echter een stuk kleiner dan die tussen N-VA en andere partijen.

JURGEN CEDER

Amerikanen komen van Mars, Europeanen komen van Venus

De NAVO is 75 jaar geworden. De verdragsorganisatie werd in 1949 opgericht omdat de West-Europese landen zich toen bedreigd voelden door de Sovjet-Unie. De wereld is sindsdien sterk veranderd, want defensie is niet langer de optelsom van beschikbare kernraketten, tanks, vliegtuigen en bataljons. Vandaag spelen ook nieuwe wapens zoals drones en nieuwe bedreigingen zoals terroristische aanslagen, illegale massa-immigratie en cyberaanvallen een rol.

Toen ik in de jaren 1980 van de vorige eeuw politiek actief werd, was ik geen grote fan van de NAVO. Ik groeide op in een Europa dat door een IJzeren Gordijn in twee werd gedeeld. De beslissingen werden in Washington en Moskou genomen. Ik hoopte dat de Europeanen ooit komaf zouden kunnen maken met deze tweedeling en dat ze een eigen, geloofwaardige defensie zouden kunnen uitbouwen.

Dat eerste is gebeurd. Het tweede is nog altijd toekomstmuziek en dat blijft me verbazen. Je kan toch niet uitleggen dat 500 miljoen EU-burgers met een economie van circa 27 biljoen dollar een beroep moeten doen op een land met 340 miljoen inwoners en een economie van 28 biljoen om zich te beschermen tegen een land met 145 miljoen inwoners en een economie van 5 biljoen?

De Europese defensie-uitgaven liggen veel lager dan de Amerikaanse of de Russische. Opnieuw in zeer afgeronde cijfers: 4 procent van het bnp voor de Russen, 3 procent voor de Amerikanen, maar minder dan 1,5 procent voor de meeste Europese landen. Zelfs met de dreiging van de islamitische terreur en de oorlog in Rusland zit meer dan de helft van de Europese NAVO-landen nog altijd een heel eind onder de 2 procent die tien jaar geleden is afgesproken. Het mag echt niet verwonderen dat veel Amerikanen het op hun heupen krijgen met de Europese ‘free riders’.

In 2002 pende Robert Kagan in het tijdschrift Policy Review een interessante analyse neer: ‘Of Paradise and Power’. De standpunten van Kagan zijn ondertussen al twintig jaar oud en deels gedateerd, maar het kernidee blijft volgens mij overeind. Volgens Robert Kagan komen de Amerikanen van Mars en de Europeanen van Venus. De Amerikanen waren na de val van het communisme de enig overgebleven grootmacht. Ze worden gedreven door ‘Realpolitik’. Ze zien zichzelf als de sheriff in een chaotische wereld vol schurken. De Europeanen hebben een andere psychologie. Ze zijn getraumatiseerd door de twee wereldoorlogen. Europese samenwerking heeft de Europeanen vrede, vrijheid en welvaart gebracht. Ze geven weinig uit aan defensie en veel aan sociale zekerheid. De Europese landen worden gedreven door ‘Moralpolitik’: ze willen het model van supranationale instellingen en intense economische samenwerking uitdragen naar de rest van de wereld.

Er zit natuurlijk een lelijke denkfout in het Europese verhaal. Het succes van Europa was maar mogelijk onder de atoomparaplu van de VS en omdat de Europeanen zich altijd beschermd wisten door de Amerikaanse grote broer. Maar mogelijk komt er een dag dat grote broer niet meer voor ons in de bres zal springen. De Europese defensie verwaarlozen, is schuldig verzuim.

KARIM VAN OVERMEIRE

TOOGPRAAT

EDITORIAAL

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke

Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pal.be

Lezersbrieven: lezersbrieven@pal.be

Abonnementen binnenland

Abonnement buitenland: 3 maanden: 52 euro Tarieven afhankelijk van de 6 maanden: 104 euro bestemming. Alle inlichtingen

1 jaar: 208 euro op de kantoren.

Steunabo 1 jaar: 300 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:

BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs:

Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020)

Kernredactie:

Stijn Derudder (hoofdredacteur), Jurgen Ceder, Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Karl Van Camp

Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel

Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock

Wie wordt de volgende Vlaamse minister-president?

Het zal wellicht nog maanden duren vooraleer een nieuwe Vlaamse regering wordt gevormd, maar het debat begint al op gang te komen over wie ‘ministeriabel’ is na de verkiezingen van 9 juni, en meer bepaald wie aanspraak kan maken op de post van minister-president. N-VA mag die hoogstwaarschijnlijk leveren en daar zal het gaan tussen Jan Jambon, Matthias Diependaele en Sander Loones. Zuhal Demir heeft afgedaan.

In Limburg zal er vorige zaterdag iemand zijn geweest die niet echt tevreden aan de ontbijttafel zat. Zeker als de persoon in kwestie De Tijd aan het lezen was. We hebben het over Vlaams minister van Omgeving Zuhal Demir (N-VA). In een kritisch stuk in De Tijd over het palmares van de uittredende Vlaamse regering krijgt Demir er flink van langs. Ze zou in de laatste maanden van deze legislatuur eerder een bedreiging dan een troef zijn voor de werking van de Vlaamse regering. Minister-president Jan Jambon (N-VA) zou er geen controle meer over hebben. Kabinet ontkent niet

Demir ligt al maanden onder vuur door een te radicale houding in het stikstof- en landbouwdebat. En ze kreeg daarvoor de wind van voren. De indruk overheerst dat ze in een valabele strijd (tegen de almacht van de Boerenbond) een onbegrijpelijk bondgenootschap heeft gesloten met radicale natuurorganisaties als Natuurpunt. De groene saus die de Limburgse over N-VA gegoten heeft, wordt op het platteland niet gesmaakt, om het zacht uit te drukken.

De groene saus die Demir over N-VA gegoten heeft, wordt op het platteland niet gesmaakt

In Limburg zal Demir op 9 juni wel scoren, maar haar houding zou in de rest van Vlaanderen negatief afstralen op de partij. Demir voelt de bui al hangen en zou volgens De Tijd meer en meer op een ongeleid projectiel lijken. De ene dag bot en onbeleefd tegen de medewerkers, de andere dag poeslief. Op de ministerraden zou ze er zelfs niet voor terugdeinzen collega’s af te dreigen. Indien dat beeld klopt - en er volgde geen ontkenning vanuit het kabinet -, dan is ze zo’n labiel figuur geworden dat haar kans om het tot Vlaams minister-president te schoppen zo goed als nihil is. En dat terwijl ze de eerste jaren van de regering-Jambon naar verluidt fier kwam oreren dat zij de gedoodverfde Vlaamse ‘MP’ zou zijn na 2024.

De gemiste kans van Bart De Wever

Niet dus. De vraag is wie dan wel in aanmerking komt. Je zou kunnen zeggen: we wachten tot na de verkiezingen van 9 juni en we zien dan wel wie de grootste kans maakt, waarbij de voorkeurstemmen uiteraard een

rol spelen. En heeft het zin om nu al voorspellingen te formuleren over de minister-president als nog niet bekend is welke de coalitie zal zijn?

Een meerderheid ‘tegen’ de partij van Bart De Wever is mathematisch quasi onmogelijk

Welnu, voor de Vlaamse regering mag die voorspelling zeker wel al gemaakt maakt worden, want zoals de tendensen in de peilingen aantonen, is het onvermijdelijk dat N-VA deel uitmaakt van een volgende Vlaamse regering, omdat een meerderheid ‘tegen’ de partij van Bart De Wever mathematisch quasi onmogelijk is. Dan zouden de andere partijen immers moeten samenwerken met Vlaams Belang en desnoods zelfs met PVDA. Politieke fictie. Het wordt dus een N-VA-minister-president. Over de mogelijke coalities gaan we het hier niet hebben, want hoe die eruit zullen zien, zal weinig of geen impact hebben op de beslissing die partijvoorzitter Bart De Wever hier zal nemen. Hij laat zich in deze niet graag intimideren of beïnvloeden door anderen.

Bart De Wever heeft in het verleden trouwens de kans gemist om zelf Vlaams minister-president te worden en dus op die manier voldoende zwaar te wegen op de werking van die regering. Als populairste politicus van Vlaanderen zou De Wever in elk geval meer respect afdwingen dan uittredend minister-president Jan Jambon. Na 9 juni heeft De Wever trouwens duidelijk geen Vlaamse ministeriële ambities. Hij wil er vooral voor zorgen dat N-VA federaal mee aan boord komt. De Wever zal als partijvoorzitter niet doen wat toenmalig PS-voorzitter Guy Spitaels in 1992 deed door zichzelf op het schild te hijsen als Waals minister-president.

Jambon II bij een goede score

Dan zou je kunnen denken dat de N-VA op zeker speelt en gewoon voor een tweede mandaat van Jan Jambon gaat. Ook al wordt zijn regeerperiode door media, oppositie en zelfs coalitiepartijen als ‘zwak’ bestempeld. Het zag er even naar uit dat Jambon naar het Europees Parlement zou verkassen, een soort kopie van de operatie in 2019, toen Geert Bourgeois op die manier op een zijspoor werd gezet. Dat gebeurde niet. Jambon trekt de Vlaamse lijst. Men gaat ervan uit dat hij de grootste kans maakt om zichzelf op

te volgen als minister-president als hij de score (toen op de Kamerlijst) van 2019 zou herhalen: 187.826 voorkeurstemmen. Eenvoudig wordt dat niet.

Indien Jambon van zijn pluimen laat, zullen andere figuren meer kans beginnen te maken op de hoogste Vlaamse post. Een naam die lange tijd de ronde deed, was die van Matthias Diependaele. Als Vlaams minister van Financiën en Begroting vertolkt hij een zeker ‘sérieux’. Akkoord, de Vlaamse begroting gaat in het rood, maar de budgettaire situatie is in elk geval veel rooskleuriger dan die van de andere regio’s. Diependaele is ook de man die rond het woonbeleid een strenge houding aanneemt. Voor mensen die profiteren van het systeem van sociale woningen (door bijvoorbeeld een eigendom in het buitenland te hebben), dreigen er sancties. Als minister van Erfgoed heeft de Oost-Vlaming ook het imago bezorgd te zijn om de Vlaamse cultuur en het historische verleden. En het is bekend dat Diependaele minder problemen heeft met Vlaams Belang dan andere N-VA-kopstukken.

Een ‘cadeau’ voor Sander Loones?

De grootste concurrent voor Diependaele zou wel eens uit West-Vlaanderen kunnen komen. Sander Loones wordt dankzij zijn dossierkennis op handen gedragen door de partijtop. Hij was het tenslotte die onder andere staatssecretaris voor Begroting Eva De Bleeker (Open Vld) tot ontslag kon dwingen. Loones profileert zich in de Kamer steevast als de grote criticus van het Vivaldi-beleid en dus zou je verwachten dat zijn ambities federaal liggen.

Diependaele heeft minder problemen met Vlaams Belang dan andere N-VA-kopstukken

Maar de man uit Koksijde trekt de lijst voor het Vlaams Parlement. Een ingreep die nodig was om Jean-Marie Dedecker zijn kans te laten wagen op de Kamerlijst van West-Vlaanderen. Het is een publiek geheim dat Loones straks kan rekenen op een Vlaamse post van topminister, een cadeau omdat hij plaats ruimt voor Dedecker. Maar nummer één in Vlaanderen? Dat kan pas echt wanneer er twee voorwaarden zijn vervuld. Eén: door een slechte electorale score komen Jambon en Diependaele niet in aanmerking als ‘intendant’ van het Brusselse Errera-huis, de ambtswoning van de Vlaamse regering. Twee: Loones moet in West-Vlaanderen N-VA boven de 20 procent tillen. Dat wordt zeer moeilijk. In 2019 was N-VA daar met 19,67 procent pas de nummer drie, na cd&v en Vlaams Belang.

De huidige Vlaamse regering onder leiding van Jan Jambon

OP VLAAMSE SCHOLEN WORDT NOG STEEDS VERKONDIGD DAT

PUBERTEITSREMMERS ONSCHULDIG ZIJN

“Ze geven de jongere langer de kans om hun (sic) eigen genderidentiteit te exploreren. Het nemen van puberteitsremmers is een volledig omkeerbare ingreep.” Dat is wat çavaria schrijft in een brochure waarin Vlaamse onderwijzers wordt geleerd hoe ze moeten omgaan met kinderen die twijfelen aan hun geslachtelijke identiteit.

Twee jaar geleden heb ik een stuk geschreven over de val van het Tavistock, de grootste transgenderkliniek voor minderjarigen ter wereld. In 2022 besloot de Britse regering die instelling te sluiten. De aanleiding was een tussentijds verslag van Hilary Cass, de kinderarts die door de regering was gevraagd om een onderzoek in te stellen naar het toenemende aantal klachten over de kliniek. Hoewel het rapport voorlopig was, was de inhoud zo vernietigend dat de regering zich niet kon veroorloven om nog langer te wachten.

Een speeltje voor ideologen

Er bleek dat duizenden minderjarigen in Tavistock onherstelbaar zijn beschadigd. Het is hallucinant hoe lang die wanpraktijken zijn kunnen doorgaan. Al 20 jaar geleden trok Sue Evans, een verpleegkundige van Tavistock, aan de alarmbel, maar niemand wilde horen wat ze te vertellen had. Hannah Barnes schreef een boek over wat zich binnen de muren afspeelde. Ze kon met moeite een uitgever vinden, omdat iedereen bang was in de hoek van de transfobie gezet te worden. De studie van professor Sallie Baxendale over de nadelige effecten van puberteitsremmers werd door drie medische tijdschriften afgewezen.

De Vlaamse regering helpt om de pertinente leugen te verspreiden dat puberteitsremmers niet schadelijk en ‘volledig omkeerbaar’ zijn

Geen enkele Vlaamse krant vond de onthullingen over Tavistock in 2022 een artikel waard. In De Standaard verscheen een maand later wel een kritisch stuk, maar dat kwam in de vorm van een vrije tribune van filosofe Griet Vandermassen. Deze week was er wel aandacht voor het 400 bladzijden tellende eindrapport.

De conclusie is dat duizenden kinderen ten onrechte puberteitsremmers of andere geslachtsveranderende behandelingen hebben gekregen, onder ideologische druk. De kinderen werden er gebruikt als een ‘voetbal’, zegt Cass, een speeltje voor ideologen. Binnen de kliniek had de radicale groep Mermaids ongewoon veel invloed. Kinderen die om geslachtsverandering vroegen, werden nauwelijks aan voorafgaand psychologisch onderzoek onderworpen. Duizenden hebben zich de behandeling later beklaagd, maar de schade is onherstelbaar.

Puberteitsremmers zijn een ticket enkele reis

Volgens Cass is een van de belangrijkste pijnpunten de afwezigheid van ernstig wetenschappelijk onderzoek naar puberteitsremmers. Er is niet aangetoond dat die een positief effect hebben en al evenmin werden de schadelijke effecten onderzocht. Het belangrijkste bezwaar: in tegenstelling tot wat wordt beweerd, zetten ze kinderen bijna altijd op een onomkeerbaar pad naar geslachtsverandering.

Hilary Cass geeft aan dat een wetenschappelijke kijk op de behandelingen lang ontbrak, omdat het debat “toxisch, ideologisch en gepolariseerd” was geworden. Het is begrijpelijk dat Cass zich neutraal probeert op te stellen, maar het woord ‘gepolariseerd’ lijkt te suggereren dat de onredelijkheid van twee

kampen kwam. In werkelijkheid kwam het ideologische extremisme maar van één kant.

Een van de weinigen die in Vlaanderen altijd durfde spreken, is dokter Patrick Vankrunkelsven, de voormalige politicus van Spirit en later VLD. Ik heb nog samen met hem in de Senaat gezeten. Hij is links, ik rechts en ik vermoed dan ook dat we in niet veel debatten aan dezelfde kant hebben gestaan, maar ik kan alleen maar respect hebben voor de moed die hij aan de dag heeft gelegd in dit debat.

Vankrunkelsven vat de realiteit van puberteitsremmers goed samen in twee statistieken: “97 procent van de kinderen die remmers krijgen, gaat door met de transitie, terwijl 75 procent van de genderdysfore jongeren die een normale puberteit doormaken, uiteindelijk toch vrede heeft met zijn of haar geslacht.” Dat komt volgens Vankrunkelsven omdat remmers de normale werking van hormonen verstoren, een vaststelling die nu wordt bevestigd door het Cass-rapport. Keerpunt?

Wordt het werk van Hilary Cass een keerpunt in de transgenderwaanzin? In het VK lijkt dat alvast het geval. Zelfs het socialistische Labour zegt het eens te zijn met het verslag. De linkse krant The Guardian hoopt dat de behandeling van twijfelende jongeren nu op basis van bewijzen zal gebeuren en niet meer op basis van ideologie. Er waren ook uitzonderingen: Amnesty International, dat nooit enige bezorgdheid heeft getoond voor duizenden beschadigde kinderen, liet weten dat het vreest dat het rapport als wapen tegen transpersonen zal ingezet worden. Ook in andere landen, zoals Frankrijk, Noorwegen, Zweden en Finland is het tij gekeerd en wordt zeer terughoudend omgegaan met puberteitsremmers. En in België? Het ‘Kinder- en Jongerengenderteam’ van UGent heeft op dat gebied geen goede reputatie. Volgens Pano (uitzending van maart vorig jaar) kreeg 74 procent van de minderjarigen die er in de periode 2007-2017 op gesprek kwamen een hormonale behandeling. In Finland, dat al eerder een omslag maakte, was dat in 2018 nog slechts 20 procent.

In werkelijkheid kwam het ideologische extremisme maar van één kant

In HLN reageert professor T’Sjoen van UGent kregelig op het verslag van Cass: “Het hele rapport gaat uit van de veronderstelling dat jongeren minder zullen lijden onder hun genderproblematiek als je hen géén medische alternatieven aanbiedt en enkel psychologische zorg adviseert. Dat klopt niet. Voor heel wat jongeren is zo’n medisch traject essentieel.” De koppigheid regeert blijkbaar nog in Gent.

Druk van de samenleving

Bij het ‘Kinderen- en Jongerengenderteam van het UZ Gent’ krijgen ze nu 40 keer meer jongeren op bezoek dan 15 jaar geleden. Als T’Sjoen dan ook nog eens beweert dat die spectaculaire toename alleen het gevolg is van het wegvallen van het taboe, weet ik dat ik met een militant te maken heb. Hilary Cass heeft dat argument trouwens ontkracht. In 2009 boden

zich in het VK slechts 50 kinderen voor geslachtsverandering aan, de meesten van hen jongens. In 2016 waren het er al 2.000, vooral meisjes. Is het taboe alleen voor meisjes weggevallen?

Cass is voorzichtig, maar wijst op de rol van ‘influencers’. Uiteraard spelen sociale media een rol, maar die vergroten alleen een evolutie uit die in de hele samenleving bezig is, waarbij in de populaire cultuur de inherente verschillen tussen de geslachten worden uitgewist en degenen die hun genderidentiteit laten triomferen op hun biologisch geslacht, worden gevierd als moderne helden. Kinderen zijn nu eenmaal zeer beinvloedbaar voor de simplistische moraliteit in die verhalen. Er zijn veel films over de moeilijke ervaringen van mensen die worden tegengewerkt als ze van geslacht willen veranderen. Er is geen enkele film over de tragedie van mensen die terug willen naar hun echte geslacht, maar die weg afgesloten zien.

Kinderen zijn nu eenmaal zeer beïnvloedbaar voor de simplistische moraliteit in die verhalen

De ‘Bayswater Support Group’, een vereniging van ouders die met hun kinderen het laatste hebben meegemaakt, wijzen met de vinger naar de indoctrinatie op de scholen. In een vraaggesprek met ’t Pallieterke van vorige week werd minister van Onderwijs Ben Weyts geconfronteerd met het gegeven dat verenigingen als çavaria nog steeds hun transgenderpropaganda mogen slijten in Vlaamse scholen. Weyts wuifde de kritiek weg door te stellen dat hij niet iedere leraar of vereniging op voorhand kan doorlichten. Hoezo? Hij weet perfect wat radicale clubs als çavaria vertellen. De bewering dat puberteitsremmers ‘volledige omkeerbaar’ zijn, staat letterlijk in een brochure voor leraars, die je gewoon kan terugvinden op de webpagina van de vereniging.

Desinformatie vanwege çavaria

In die brochure staat ook dat de school jonge kinderen moet ondersteunen wanneer die hun geslachtsidentiteit in vraag stellen en dat het afremmen daarvan “een zeer negatieve impact op het welbevinden” kan hebben. In het verslag van Cass staat precies het tegenovergestelde. Cass stelt dat bij kinderen die twijfelen aan hun geslachtelijke identiteit (meestal tussen 10 en 12 jaar), het absoluut geen goed idee is om een ‘sociale transitie’ in te zetten, omdat dat hun natuurlijke ontplooiing ernstig kan beschadigen. Indien er niet wordt ingegrepen, zullen ze, net zoals Vankrunkselsven opmerkt, meestal evolueren naar de identiteit van het geslacht waarmee ze zijn geboren.

Zelfs het socialistische Labour zegt het eens te zijn met het verslag

Het rapport van Cass zegt dat bij oudere kinderen wel met zelfbeschikking rekening moet worden gehouden, maar dat het absoluut noodzakelijk is daar de ouders bij te betrekken. Çavaria raadt ook hier het omgekeerde aan. In de brochure wordt de school opgeroepen om kinderen te ondersteunen in hun plannen tot geslachtsverandering, zelfs wanneer ouders “elke vorm van medewerking weigeren”. Jawel, ook als u als ouder van mening bent dat uw dochter of zoon een voorlopige fase doormaakt - en u daar negen kansen op tien gelijk in heeft -, moet de school uw kind op het ideologisch correcte pad naar geslachtsverandering houden. Een Britse moeder vertelde aan The Telegraph dat ze pas te weten kwam dat de school haar dochter al een hele tijd als jongen behandelde toen de leraar het bij het ouderencontact de hele tijd over ‘hij’ en ‘hem’ had. “Mentale gezondheidsproblemen bij transjongeren zijn... een gevolg van de manier waarop onze maatschappij naar gendernormen kijkt.” Ook die passage uit de informatiebrochure van çavaria is zeer misleidend. Uit alle onderzoeken blijkt dat mentale problemen bijna altijd de vraag tot transitie voorafgaan en er meestal een verklaring voor zijn.

Vrouwen versus transgenderideologen

Je zou denken dat een onderwijsminister van een conservatieve partij zou ingaan tegen het verspreiden van dat soort gevaarlijke desinformatie, maar dat gebeurt dus niet. Integendeel zelfs. Çavaria krijgt van het departement Onderwijs een betaald personeelslid en een jaarlijkse subsidie van 70.000 euro om die onzin te verspreiden. Het is dus de Vlaamse regering die helpt om de pertinente leugen te verspreiden dat puberteitsremmers niet schadelijk en ‘volledig omkeerbaar’ zijn.

Griet Vandermassen, Kathleen Stock, Sue Evans, Hilary Cass, Hannah Barnes, J.K. Rowling, Sallie Baxendale… Het is opvallend hoe de opstand tegen de dictatuur van de transgenderideologen wordt geleid door moedige vrouwen. Misschien is het een goed idee om in de volgende regering een vrouw op het departement Onderwijs te zetten. JURGEN CEDER

Hilary Cass

© YOUTUBE

Audi Brussel en Van Hool zijn geen symptomen van een zieke maakindustrie

De onzekere toekomst van Audi Brussel en het faillissement van bussenbouwer Van Hool in Koningshooikt zijn koren op de molen van sommige zelfverklaarde economische experts, namelijk degenen die al jaren het einde van de industrie in Vlaanderen en Europa voorspellen. De realiteit is dat de maakindustrie, ondanks problemen, nog steeds een toekomst heeft.

Dat Van Hool het al lange tijd moeilijk heeft en failliet is gegaan, valt niet te herleiden tot het - weliswaar terechte - probleem van de loonkosten die in België te hoog liggen. De loonkosten maken inderdaad dat steeds meer industriële bedrijven naar lageloonlanden verhuizen. En als ze dan toch hier blijven, hebben ze het moeilijk om internationaal te concurreren. Conclusie voor sommige zelfverklaarde economische experts die adepten zijn van ‘degrowth’ of nulgroei: hier in Vlaanderen, België en Europa kunnen we maar beter direct overschakelen op een volledige diensteneconomie. Ze worden gesterkt in hun overtuiging door de alarmbellen die afgaan bij Audi Brussel. Daar rijst de vraag of de fabriek er in 2027 nog zal zijn, aangezien men de bouw van de Q8 e-tron misloopt. Waarom moet men nog per se een autoassemblagebedrijf hebben in België, hoor je sommigen al zeggen. De-industrialisering?

De statistieken wijzen trouwens al een tijd op een de-industrialisering. Het aandeel van de industrie in het Vlaamse Gewest werd voor 2023 geschat op 16,6 procent van de totale bruto toegevoegde waarde en op 11,9 procent van de totale werkgelegenheid. Tussen 2010 en 2022 nam het belang van de industrie in de werkgelegenheid stelselmatig af (-2,6 procent). Het aandeel in de bruto toegevoegde waarde daalde tussen 2010 en 2019, maar nam nadien weer toe. Tussen 2010 en 2023 nam het af met 0,8 procent. Wel, de maakindustrie om de bovengenoemde redenen afschrijven is fout. Van Hool en Audi bestempelen als symptomen van een zieke maakindustrie klopt gewoon niet. Bij Van Hool werden de problemen versterkt door interne familiale problemen. Bovendien miste het bedrijf de schaalgrootte om internationaal mee te spelen en dat wreekt zich. Ten slotte zette men in Koningshooikt eerst in op waterstofbussen en te laat op de elektrificatie van de vloot. Managementbeslissingen deden het bedrijf overkop gaan en niet een algemene onomkeerbare trend van de-industrialisering.

Wel is het zo dat de Europese industrie kreunt onder de regelgeving

Bij Audi, als onderdeel van de Volkswagen Groep, zijn de problemen in Vorst/Brussel evenmin los te zien van beslissingen aan de top van het bedrijf. Te laat heeft Volkswagen als grootste Europese autobouwer ingezet op e-wagens. Men bleef trouw aan de verbrandingsmotor en de overgang verloopt moeilijk.

Oneerlijke concurrentie

Toch zijn die voorbeelden niet voldoende om de critici van de maakindustrie te overtuigen. We worden hier in Europa tegenwoordig immers overspoeld door Chinese elektrische wagens, vooral van BYD. De Chinese merken zijn al goed voor 9 procent van de in de EU aangekochte e-wagens. Het aantal nieuwe registraties zou dit jaar verdubbelen. Dan is de conclusie snel gemaakt: de autoassemblage als trots van de Europese industrie heeft afgedaan. Sommigen beweren al dat de drie miljoen Europese werknemers in de sector alvast een andere job moeten zoeken.

Peter De Roover (N-VA):

Wel, dat klopt evenmin. Dat China onze auto-industrie blijvend zal verstoren, is geen zekerheid. Verre van zelfs. Begin maart stelde de Europese Commissie dat de Chinese wagens dermate sterk gesubsidieerd worden dat er sprake is van oneerlijke concurrentie. En dus mogen er heffingen worden opgelegd op de invoer. Ten tweede zie je dat er nog altijd goed draaiende bedrijven in de auto-, bus- en vrachtwagensector zijn. Men moet daarvoor niet ver kijken. Volvo Cars en Volvo Trucks in Gent zijn een voorbeeld. En wat te zeggen van de Nederlandse groep Van der Leegte, trouwens één van de overnemers van Van Hool? Van der Leegte heeft een nieuwe bussenfabriek in Roeselare, die CO 2 -neutraal is. Andere industriële sectoren

De industrie ligt hier dus zeker niet op apegapen. Bepaalde sectoren blijven het zeer goed doen. Denk aan de farma- en zeker de chemiesector. Antwerpen is en blijft na Houston de op een na belangrijkste industriehub van de wereld. Dat een paar maanden geleden alle toppers van de sector elkaar in Antwerpen hebben ontmoet, zegt genoeg. Ook in biotech blijven we hier sterk staan.

Managementbeslissingen deden Van Hool overkop gaan en niet een algemene onomkeerbare trend van de-industrialisering

Wel is het zo dat de Europese industrie kreunt onder de regelgeving, ellenlange vergunningsprocedures en uiteraard de gasen elektriciteitsprijzen die een stuk hoger zijn dan in de VS. En als Donald Trump in november de presidentsverkiezingen wint, betekent dat slecht nieuws voor onze export. Hij dreigt met nieuwe en hogere heffingen. Niet vergeten dat 20 van de 27 EU-lidstaten een handelsoverschot met de VS hebben.

Dichter bij huis

Maar dat zijn zorgen voor later. Men focust beter op het positieve nieuws voor de Europese industrie. Zo kan de tendens naar ‘deglobalisering’ een troef zijn. Sinds corona en het verstoren van de logistieke aanvoerlijnen heerst er een tendens om meer te in-

vesteren in de maakindustrie dicht bij huis. Lees: de thuismarkt én dicht bij de klanten. Neem Polen. Dat land trok 30 miljard euro aan investeringen aan tussen 2021 en 2022. Vorig jaar zou er nog eens zoveel zijn bijgekomen, onder meer door Bosch dat in Polen warmtepompfabrieken heeft gebouwd.

Dat China onze auto-industrie blijvend zal verstoren, is geen zekerheid

Een onderzoek van Ernst & Young leert dat 67 procent van de internationale bedrijven van plan is om hun Europese aanwezigheid te versterken, om - jawel - dichter bij de klanten te zijn. Een paar jaar geleden was dat 40 procent. Europa blijft wel degelijk aantrekkelijk als regio waar industriële bedrijven hun activiteiten kunnen ontwikkelen.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

“Het parlement is het kneusje van de drie machten”

N-VA wil de scheiding der machten herstellen door de parlementaire autonomie te versterken. De partij is van oordeel dat rechters vandaag te vaak in de plaats van de wetgever treden.

De verhouding tussen de rechterlijke, wetgevende en uitvoerende macht zit vandaag scheef. Daarom wil N-VA de juridisering van het democratische proces een halt toeroepen en het evenwicht tussen de drie machten herstellen. Op een persconferentie legden Peter De Roover, Sander Loones en Karl Vanlouwe (allen N-VA-parlementsleden) vrijdagmiddag uit hoe ze dat precies willen doen. N-VA wil de wetgever onder meer de bevoegdheid geven om, naar Canadees model, bepaalde gewone wetgeving gedurende vijf jaar af te schermen van grondwettelijke vernietiging. Ook moet het

parlement de mogelijkheid krijgen om in bepaalde gevallen met een tweederdemeerderheid een beslissing van het Grondwettelijk Hof te verwerpen. Dat is het zogenaamde ‘volksberoep’.

Degelijke wetgeving

“Rechters moeten recht spreken, niet in de plaats treden van de wetgever. Het is tijd voor een herwaardering van de democratie en daarmee van de volkswil. Uw stem moet nut hebben en gerespecteerd worden”, klonk het unisono. Tegelijkertijd is N-VA niet blind voor de gebreken van de wetge-

vende macht. Ze erkent dat al te veel wetgeving vandaag onvoldoende degelijk is, waardoor rechterlijke uitspraken soms ingaan tegen de geest van de wet.

Kneusje

“Vandaag is de wetgevende macht - jammer genoeg - het kneusje van de drie machten”, oordeelt N-VA-Kamerfractieleider

Peter De Roover. “De regering zet de agenda en de rechters bepalen wat wel en niet kan. Dat gaat in tegen het principe van de volksvertegenwoordiging. De wetgevende macht hoort te oordelen wat de normen zijn en welke ruimte de regering heeft om initiatieven te nemen.”

Karl Vanlouwe, Peter De Roover en Sander Loones

© PHOTONEWS

Audi Brussel

© BELGA

‘Kwaliteitsmedia’ geven vrije baan aan antiwesters dogmatisme

“Mannen vormen op dit moment de grootste bedreiging voor de menselijke soort”, stond recent in De Standaard te lezen. In een andere krant werden mannen als “honden” omschreven. Het activisme van de kwaliteitspers geeft vrije baan aan dergelijke pathologische veralgemeningen, terwijl stevige, conservatieve opiniestukken doorgaans worden genegeerd. Om het Westen te delegitimeren, is het noodzakelijk om de leidcultuur te demoniseren.

Een aantal weken geleden berichtte De Standaard dat jongens eerder conservatief zijn en jonge meisjes meer progressief. The Economist analyseerde peilingen in meer dan twintig landen die dezelfde tendens weergeven. In De Standaard deed een filosoof dat af als de “radicaal-rechtse genderkloof”: mannen neigen meer naar klimaatnegationisme, hebben een afkeer van migratie, hollen meer de rechtstaat uit, intimideren meer de pers, zijn voor discriminatie van de vrouw en keren zich tegen de lgbti-gemeenschap.

Mannen zijn “honden”

“Mannen brengen de wereld onherstelbare schade toe en zijn verantwoordelijk voor het aan de macht brengen van een reeks ‘extreemrechtse halvegaren’. Als we extreemrechts willen aanpakken, dan moet mannen hun stemrecht worden afgenomen. Mannen vormen op dit moment de grootste bedreiging voor de menselijke soort.” Het gaat nog verder. Naar aanleiding van geweld tegen vrouwen omschreef een columniste in NRC Handelsblad mannen als “honden”: “Alle mannen moeten dominant en strak worden aangepakt.”

Dat een filosoof van het vijfde knoopsgat in De Standaard vrije baan krijgt om dergelijke hysterische uitwassen te proclameren, vormt helaas geen uitzondering. Naar aanleiding van de discussie over de dood van Sanda Dia riep zijn moeder de activisten op “om haar overleden zoon niet langer als martelaar te gebruiken”. Dat ze daarbij beweerde dat zijn dood niets te maken had met zijn huidskleur, schoot Emma-Lee Amponsah - verbonden aan de Universiteit Antwer-

pen - in het verkeerde keelgat. De oproep van de moeder van Sanda moet worden gezien in het kader van een historische strijd tegen ‘racisme’ en voor ‘klassenbewustzijn’.

Amponsah maakt van de situatie misbruik om te pleiten voor “gezinsabolitionisme”: de afschaffing van het gezin. Ze citeert Sophie Lewis: “Van verlating en verwaarlozing tot misbruik en geweld, nergens anders is de kans groter om pijn aangedaan te worden dan binnen het gezin.” Bovendien werd de rouwende moeder beschuldigd van racistisch geweld. Door haar oproep laat ze zich “voor de kar spannen van het corrupt, Belgisch rechtsysteem dat een rijke, witte elite onschendbaar maakt”. De moeder van Sanda wordt dan ook van structureel racisme en geweld tegen haar zoon beschuldigd. Onder de mom van “de wensen van de moeder” wordt diepgeworteld racisme in stand gehouden.

Activistische agenda

Het is heel bedenkelijk dat zogenaamde kwaliteitsmedia een dergelijk forum geven aan ziekmakende perspectieven waarbij iedere persoon van kleur slachtoffer is van racisme en kapitalistische dominantie van de ‘witte’ heteroman. Mensen van kleur zijn sowieso onschuldig. Zo deed een Brusselse schrijfster de oververtegenwoordiging van mensen van kleur in het drugscircuit af als het gevolg van de “witte dominantie”, wat hen blijkbaar ontslaat van iedere verantwoordelijkheid: “Zolang structureel racisme in alle

lagen van de maatschappij blijft bestaan, zullen er drugsdealers zijn.”

Witte mannen zijn “genetische racisten en de schuld voor alles wat misloopt in de samenleving”. Ze mogen bij elke gelegenheid worden gecriminaliseerd. Als brave, hardwerkende witte heteroman ben je hoe dan ook schuldig aan racisme en onderdrukking. Het simplistische marxistische binaire denken wordt in een nieuw jasje gestoken.

Dat een filosoof van het vijfde knoopsgat in De Standaard vrije baan krijgt om dergelijke hysterische uitwassen te proclameren, vormt helaas geen uitzondering

De haat tegenover het Westen en de blindheid tegenover zoveel verworvenheden getuigen van een diep ideologisch ressentiment dat wijst op wrok en haat. Het onvermogen om de verantwoordelijkheid voor eigen falen in te roepen, resulteert in wild om zich heen schoppen. De selectiviteit waarmee de ‘kwaliteitspers’ bepaalde opiniestukken en analyses afdrukt, wijst erop dat deze activistische agenda de redacties is binnengeslopen.

JULIEN BORREMANS

‘Rapport van de regering’ zegt meer over de krant dan over de regering

De Standaard heeft de laatste weken rapporten opgemaakt van de Vlaamse en de federale regering. Op zich is het geen slecht idee om aan het einde van de legislatuur eens verder terug te blikken dan de actualiteit van de laatste weken. Maar de manier waarop De Standaard aan de ministers punten uitdeelt, zegt veel meer over de politieke mening die tegenwoordig op de redactie van die krant heerst dan over de werkelijke prestaties van de ministers.

Hoe beoordeel je of een regering en haar ministers goed werk geleverd hebben of niet? Als je die vraag helemaal objectief zou kunnen beantwoorden, dan hoefden we natuurlijk geen verkiezingen meer te organiseren. Zelfs politieke debatten zouden dan overbodig zijn, en dit weekblad zou geen bestaansreden meer hebben. Dat neemt echter niet weg dat je de ministers toch op een aantal objectieve parameters kan beoordelen. Denk bijvoorbeeld aan de manier waarop ze het parlement, de pers en de bevolking voorlichten over hun plannen en hun beleid, of ze hun dossiers wel beheersen, en hoe ze orde op zaken weten te houden in hun kabinet.

Onmogelijk gedrag maar toch ‘heel goed’ want rood

Je zou denken dat wanneer een minister voor dat laatste punt overduidelijk een buis verdient, er over de rest niet meer gesproken hoeft te worden. Niet zo bij De Standaard. Zo schrijft de krant over een bepaalde minister dat hij aan “ouderwetse powerplay” doet, over zijn “driftbuien” en “woede-uitbarstingen op het kernkabinet” (een eufemisme voor fysiek geweld?), naast een “belerende en opvliegende stijl”, een “gebrek aan transparantie” en “dovemansgesprekken in het parlement”.

Petra De Sutter krijgt slechts een voldoende, omdat ze niet genoeg vasthield aan de groene dogma’s

Het is typerend dat de lezer al weet over wie het gaat, maar het blijft toch wel straf dat Frank Vandenbroucke ondanks dat alles toch nog een ‘heel goed’ toebedeeld krijgt van De Standaard. De reden? Vandenbroucke hield vast aan een rode agenda in de gezondheidszorg, en stak heel het land in een langdurige lockdown tijdens de coronacrisis. Het zegt oneindig veel meer over de redactie van de krant dan over Vandenbroucke zelf.

Onbekwaam maar toch ‘heel goed’ want groen

Nog een minister die van De Standaard een ‘heel goed’ op haar rapport krijgt is… Tinne Van der Straeten. Slechts één zwak puntje weet de krant op te merken bij de groene minister: “het onvermogen om haar beslissingen helder uit te leggen”. Bovendien lijkt het er zelfs op dat de krant het citaat “Hebt u van mij al één technisch dossier gezien dat niet opgelost is geraakt?” ernstig wil nemen. Dogmatisch vasthouden aan een partijstandpunt zonder je dossiers te beheersen, en op het cruciale moment bijgestaan te moeten worden door de eerste minister, dat kan je bij De Standaard toch nog de onderscheiding “bekwame en betrouwbare vakminister” opleveren, maar dan wel op voorwaarde dat je dogmatisch vastgehouden hebt aan de groene partijstandpunten. Laat een N-VA-minister iets gelijkaardigs doen, met daar dezelfde stuntelige communicatie bovenop, om over het leugenachtige “op mijn initiatief” nog maar te zwijgen, en de krant zou hem of haar - terecht - een dikke buis geven. Vraag het bijvoorbeeld maar eens aan Ben Weyts, die een ‘onvoldoende’ krijgt, onder

meer omdat hij volgens De Standaard geen voeling en geen empathie met het onderwijs had. Dat is ons inziens toch nog altijd een pak beter dan de openlijke conflicten die Frank Vandenbroucke vlotjes aan elkaar reeg, maar Ben Weyts heeft dan ook geen partijkaart van Vooruit. In de plaats van Ben Weyts zouden we ons toch geen al te grote zorgen maken over de ‘onvoldoende’ van De Standaard, integendeel zelfs.

N-VA enkel ‘goed’ bij groen beleid

geen kant meer op kon, hielp De Sutter Groen de bocht te maken. Het spreekt voor zich dat zoiets haar aangerekend wordt.

Blauwe dweil ‘voldoende’

Tot slot de regeringsleiders dan. Jan Jambon krijgt een ‘onvoldoende’ als “leider die te vaak het lijdend voorwerp was”. “Dweil” Alexander De Croo krijgt echter een ‘voldoende’ als “CEO van een failliet bedrijf”, ondanks “ook een persoonlijk brokkenparcours”, en met als afsluiter “dat hij de meet haalde met deze bonte bende is al een prestatie op zich”. Dat er naargelang de partijkaart met twee maten en twee gewichten gewogen wordt kan amper duidelijker geïllustreerd worden.

Aan pretentie was er duidelijk geen gebrek op de redactie van De Standaard bij het opstellen van het rapport van die twee regeringen, maar ernstig werk kan je dat echt niet noemen. Hoogstens zijn de evaluaties van de ministers nuttig als debatfiches voor straks op de familiefeesten in mei, maar dan alleen voor wie de ideologische lijn van de redactie nog volgt.

Over N-VA-minister Matthias Diependaele kreeg De Standaard blijkbaar niets negatiefs bij mekaar gesprokkeld, en dus komt hij ervan af met een ‘voldoende’. Maar Zuhal Demir krijgt van de krant wel een ‘goed’ op haar rapport, omwille van haar groene stikstofprofiel. Demir zou misschien toch maar beter eens diep in haar ziel tasten of ze er wel helemaal comfortabel mee is dat soort compliment toegespeeld te krijgen van De Standaard. Merk trouwens op dat het omgekeerde ook mogelijk is. Petra De Sutter krijgt slechts een voldoende, omdat ze niet genoeg vasthield aan de groene dogma’s en in de plaats daarvan te veel realiteitszin aan de dag legde. Daar waar Van der Straeten zich met hand en tand bleef verzetten tegen het openhouden van enkele kerncentrales, tot ze door de omstandigheden

Demir krijgt een ‘goed’ op haar rapport omwille van haar groene stikstofprofiel

© BELGA

Emma-Lee Amponsah

Binnenland

Van Grieken pleit voor rechtstreeks verkozen Vlaams minister-president

Vlaams Belang pleit voor één Vlaamse kieskring met een rechtstreeks verkozen minister-president. Op die manier wil de partij de Vlaamse democratie en “de eenheid van de Vlaamse gemeenschap” in de verf zetten, legt voorzitter Tom Van Grieken uit. Hij noemt dat “een logische stap in de evolutie naar een onafhankelijk Vlaanderen”.

Net zoals op federaal niveau wordt vandaag de Vlaamse minister-president aangeduid door de partijen. Door het kiessysteem met vijf provinciale kieskringen en een kieskring Brussel-Hoofdstad kunnen Vlamingen niet op iedere kandidaat-minister(-president) stemmen. Zo konden enkel inwoners van de provincie Antwerpen stemmen op de huidige Vlaamse minister-president Jan Jambon (die overigens op de federale kieslijst van N-VA stond).

Gemeenschapsgevoel en identiteitsbesef

Vlaams Belang wil af van dat systeem. “Het is volstrekt onlogisch dat West-Vlamingen niet op een Antwerpenaar kunnen stemmen of

omgekeerd”, vindt voorzitter Tom Van Grieken. Een rechtstreekse verkiezing van de Vlaamse minister-president zou volgens hem “bijdragen aan het gemeenschapsgevoel en het identiteitsbesef van de Vlamingen”.

“En daarnaast willen we ook dringend af van het systeem waarin particratie hoogtij viert en een minister-president wordt aangeduid door een paar machtige partijvoorzitters.” Bij de komende gemeenteraadsverkiezingen is het zo dat de kandidaat met de meeste voorkeursstemmen op de grootste lijst van de coalitie automatisch burgemeester wordt. Als het van Van Grieken afhangt, wordt dat principe ook toegepast op Vlaams niveau.

Piepergate opgelost, maar blijft dat kleven aan Ursula von der Leyen?

Neen, Ursula von der Leyen ligt niet onder vuur omdat ze iets met aardappels gedaan heeft. ‘Piepergate’ gaat over partij- en landgenoot Markus Pieper. Hij werd uit het niets tot Europees kmo-gezant benoemd, waardoor Europees Commissievoorzitter Ursula von der Leyen plots van vriendjespolitiek beschuldigd werd. Intussen heeft Markus Pieper de benoeming geweigerd.

De benoeming van Markus Pieper gebeurde weinig transparant. Een meerderheid in het Europees Parlement riep commissievoorzitter Von der Leyen daarom afgelopen donderdag op om de benoeming van de man tot kmo-gezant terug te draaien. Rond de benoeming hing volgens verschillende Europese politici, zowel van meerderheid als van oppositie, een geur van vriendjespolitiek en belangenvermenging.

Benoeming geweigerd

De pers sprak onmiddellijk van ‘Piepergate’ en door alle heisa heeft Markus Pieper ervoor gekozen de opdracht als kmo-gezant niet te aanvaarden. Die functie wordt in EU-rangen hoog aangeschreven en er hangt een basissalaris (zonder bijkomende vergoedingen en premies) aan vast van ruim 18.000 euro per maand. Ursula von der Leyen “respecteert en betreurt” het besluit van Pieper om de job niet te aanvaarden, zo reageert de communicatiedienst van de Commissie. Pas na de verkiezingen zou er naar een nieuwe kandidaat gezocht worden.

De geur van vriendjespolitiek beschadigt de reputatie van Ursula von der Leyen en in verkiezingstijd is het niet enkel de oppositie die haar aanpakt. Ook Eurocommissarissen als Thierry Breton, Josep Borrell en Paolo Gentiloni zouden haar een ‘kritische brief’

Conner

DéFI sluit federale coalitie met N-VA op voorhand uit

gestuurd hebben. In de gespecialiseerde pers is te horen dat Von der Leyen, die zichzelf hoopt op te volgen, er rekening mee moet houden dat ze aan de kant geschoven zal worden.

Het is immers niet de eerste keer dat er geklaagd wordt over een gebrek aan transparantie bij Von der Leyen. Zo beschuldigde de EU-ombudsman de commissievoorzitter van “wanbeheer” en sleepte The New York Times de Europese Commissie zelfs voor de rechtbank, omdat Von der Leyen bleef weigeren om sms’en tussen haarzelf en Pfizer-CEO Albert Bourla openbaar te maken.

Rousseau wordt lijstduwer in Oost-Vlaanderen

‘He’s back, bitches!’ Conner Rousseau (Vooruit) keert na zijn afscheid als voorzitter en parlementslid terug naar de nationale politiek. Rousseau wordt lijstduwer op de Oost-Vlaamse lijst voor het Vlaams Parlement.

Conner Rousseau (31) nam op 17 november ontslag als voorzitter van de Vlaamse socialisten en stapte even later ook op uit het Vlaams Parlement. Dat deed hij nadat zijn positie onhoudbaar was geworden na de heisa rond zijn ‘zattemansklap’.

Slechte peilingen

Eerder waren er al berichten dat Rousseau op zijn stappen terug zou keren. De partij zakt sinds zijn vertrek

weg in de peilingen en ondanks de racistische uitspraken, zijn veel Vooruit-aanhangers ervan overtuigd dat de partij beter af is mét dan zonder Conner Rousseau. Vooruit had dan ook het lijstduwerschap gereserveerd voor Rousseau. Hij moest tegen 13 april een beslissing nemen en deed dat ook. “Het was voor mij altijd de bedoeling dat hij zou terugkomen”, vertelde voorzitter Melissa Depraetere daarover in de pers.

De Franstalige partij DéFI wil deel uitmaken van de volgende federale regering, maar zal dat nooit doen als ook N-VA in die regering zit. “Hoe willen jullie ons in zee zien gaan met een partij die België van binnenuit kapot wil maken?”, aldus François De Smet, de voorzitter van het voormalige FDF.

DéFI heeft momenteel slechts twee zetels in de Kamer; zowel De Smet als Sophie Sohonyi werden vanop de Brusselse lijst verkozen. Bij de komende verkiezingen hoopt de partij in Brussel een derde zetel binnen te halen en wil men ook zetels behalen in Luik, Henegouwen en Namen. Door hommeles in eigen rangen zakte de partij echter weg in de peilingen. Als ze de verkiezingen toch zouden winnen, hopen ze ook deel uit te maken van de volgende federale regering.

Aan die ambitie voegde François De Smet onmiddellijk een grote ‘maar’ toe. Hij zal met zijn partij nooit in een federale regering stappen met N-VA. “Ik zie niet in wat je kan opbouwen met die handelaar in extremistische ideeën”, zegt hij over de Vlaams-nationalisten. Volgens hem volstaat het om naar de toestand van politie en justitie te kijken, want daarin ziet hij “het bewijs van het kwaad dat N-VA heeft aangericht” tijdens haar bestuursdeelname in de regering-Michel.

330 definitieve kieslijsten werden ingediend

De Federale Overheidsdienst Binnenlandse Zaken meldt dat er voor de federale, regionale en Europese verkiezingen in België in totaal 330 lijsten zijn ingediend, waarop 6.550 kandidaten staan. De lijsten werden op maandag 15 april voorlopig afgesloten, al hebben partijen nog tot donderdag 18 april om kleine onregelmatigheden recht te zetten.

94 procent van de kandidatenlijsten werd ditmaal digitaal ingediend. De politieke partijen moesten dat doen bij de voorzitters van de collegehoofd- en kieskringbureaus. Online gebeurt er een automatische controle om te zien of alle lijsten en kandidaten voldoen aan de wettelijke vereisten en procedures. Als de voorzitters van de collegehoofdbureaus en kieskringbureaus besluiten om een kandidaat te weigeren, kan er nog tot uiterlijk 27 april een procedure lopen bij het hof van beroep en de Raad van State.

François De Smet

Tom Van Grieken

© PHOTONEWS

© PHOTONEWS

© PHOTONEWS

© PHOTONEWS

Ursula von der Leyen

Conner Rousseau

Het journaille van Van Thillo

wordt vervangen door ‘the ghost in the machine’

Op het moment dat ik dit schrijf, ben ik in Londen, op uitnodiging van de Nederlandse mediapersoonlijkheid

Rob Muntz. Hij heeft een chique appartement gehuurd op de hoek van Camden Market in Islington. De andere reisgenoten zijn Mark, een bankier die jaren in de City of London werkte, en Hans, een pionier op het gebied van artificiële intelligentie (AI). Vier leuke, erudiete zestigers van wit, die als gemeenschappelijke liefde de film ‘The Hangover’ hebben. Ik schrijf nadrukkelijk ‘van wit’. Natuurlijk staat dat wat raar, maar men schrijft ook ‘van kleur’ en ik ben echt niet te beroerd om heel soms de woke tijdgeest in mij te laten dalen. Niets menselijks is mij vreemd.

Met internetgoeroe Hans heb ik het uitvoerig over AI en ik wil van hem vooral weten of journalisten, schrijvers en columnisten vervangen kunnen worden door AI. Hans vertelde mij dat het grootste probleem van AI is dat de middelmatigheid nog middelmatiger wordt. Iedereen put uit die enorme hoeveelheid data op het internet en die is nou eenmaal grotendeels middelmatig. Mediocre journalisten, advocaten en notarissen worden wellicht overbodig. Hans verwacht dat er een enorme schifting komt.

Het Duitse blad Bild-Zeitung besloot recent om een groot deel van zijn verslaggevers weg te doen en om het merendeel van de content door AI te laten genereren. De krantjes van Van Thillo doen dat al geruime tijd en er is geen hond die het merkt. Uiteindelijk moet die bloedeloze content - vervaardigd door ‘the ghost in the machine’ - nog wel door een mens gecureerd worden, maar het klassieke journaille is overbodig. Opgeruimd staat netjes.

Ik heb Chat GPT wel eens gebruikt, maar kon daar weinig mee, wellicht omdat ik mij identificeer als een ouderwets, romantisch Kuifje. Ik vroeg aan Hans of ook ik desondanks vervangen kan worden door AI en of het spook in de machine mijn columns kan schrijven. Hans gaf Chat GPT een hele specifieke opdracht en dit rolde eruit:

“Van Amerongen reageert op de wereld met een uniek perspectief dat gevormd is door jaren van leven, observeren en reflecteren. AI, hoe geavanceerd ook, heeft geen leven geleid; het heeft geen emoties ervaren of zich door complexe sociale en culturele contexten bewogen op de manier die menselijke auteurs doen. Kortom, Arthur van Amerongen, de kans dat AI uw unieke, Van het Reve-achtige schrijfstijl volledig kan vervangen, is klein. Uw menselijkheid, uw ervaringen en uw persoonlijke visie op de wereld kunnen niet in algoritmes worden gevangen. Maar door de mogelijkheden van AI te omarmen, kunt u misschien een nieuwe dimensie aan uw werk toevoegen; een waarin de menselijke geest en machine-intelligentie samen resoneren in een duet van woorden en wijsheid.”

Et voilà! Meer menselijk werk van de originele schrijvende aap kunt u hier lezen: https://ezowolf.nl/product/annus-horribilis.

Bij het overlijden van Daniel Kahneman

Op 27 maart overleed de linkse Joods-Amerikaanse psycholoog en econoom Daniel Kahneman op 90-jarige leeftijd. De naam zal niet noodzakelijk bij elke lezer een belletje doen rinkelen. Daniel Kahneman werd geboren in een gezin van Litouwse Joden, dat tijdens de Tweede Wereldoorlog ondergedoken leefde in Frankrijk. In 1948 volgde de emigratie naar Israël.

Daniel Kahneman ontwikkelde zich tot een toonaangevende academicus. Hij was verbonden aan zowat alle prestigieuze universiteiten: van Cambridge over Harvard en Stanford, tot Princeton en Berkeley. Hij stapelde de prestigieuze onderscheidingen opeen, met als hoogtepunt ongetwijfeld de Nobelprijs voor Economie in 2002. Zowel Foreign Policy als The Economist beschouwen hem als een van de meest invloedrijke denkers van onze tijd.

Thinking Fast and Slow

Ik wil me niet voordoen als een kenner van zijn werk. Dat is absoluut niet het geval. Ik wil hier enkel verwijzen naar de kernidee van zijn bekendste boek ‘Thinking, Fast and Slow’ uit 2011. Kahneman legt daarin uit dat mensen op twee zeer verschillende manieren denken.

Gedragseconomie

Veel economische modellen vertrekken van de mens als een ‘homo economicus’ die louter rationele beslissingen neemt en het eigen materiële voordeel voor ogen heeft. Dankzij de bevindingen van Kahneman moesten die modellen worden bijgestuurd. Hij is de grondlegger van wat we de ‘gedragseconomie’ noemen.

Kahneman is de grondlegger van wat we de ‘gedragseconomie’ noemen

Ik maak even een bruggetje naar de politiek. Ook partijprogramma’s vertrekken vaak van de mens als een rationeel en louter economisch wezen. Zelf tracht ik in beleid ook steeds te komen tot rationele beslissingen waarbij uit alle mogelijke oplossingen steeds de meest nuttige of de meest voordelige wordt gekozen. Tegelijk weet ik van mezelf dat ik geen louter rationeel

wezen ben. En de mensen om mij heen al evenmin.

Migratie en nationalisme

Ik geef twee voorbeelden. Immigratie is een thema waarover het debat vaak in economische termen wordt gevoerd. De fundamentele houding van burgers tegenover immigratie wordt echter zelden bepaald door economische argumenten. Zelf ben ik voorstander van een strikter immigratiebeleid, zelfs indien me dat persoonlijk een financieel nadeel zou opleveren. Ik denk dat ik niet de enige ben.

De strijd voor een eigen staat is niet te vatten wanneer de mens louter als een ‘homo economicus’ wordt beschouwd Zowel Foreign Policy als The Economist beschouwen hem als een van de meest invloedrijke denkers van onze tijd

Hij maakt een onderscheid tussen twee ‘systemen’. ‘Systeem 1’, waarbij een beslissing vooral snel en dus intuïtief en vaak emotioneel wordt genomen, is een functie van ons primitievere ‘reptielenbrein’, zoals neurowetenschapper Paul MacLean dat omschreef. Daarnaast is er ‘Systeem 2’, waarbij de mens bedachtzamer en meer gefocust is, maar ook trager tot beslissingen komt. We beslissen veel vaker volgens ‘Systeem 1’, omdat dat minder inspanningen vraagt. Gelukkig maar, want zonder ‘Systeem 1’ zouden we niet kunnen functioneren. Bovendien heeft ‘Systeem 2’ de input van ‘Systeem 1’ nodig.

De strijd voor een eigen staat is een ander concept dat niet te vatten is wanneer de mens louter als een ‘homo economicus’ wordt beschouwd. Er zijn onafhankelijkheidsbewegingen in gebieden die wellicht economisch voordeel zouden halen bij onafhankelijkheid (Vlaanderen, Catalonië, Baskenland,...) maar evenzeer in gebieden die er zouden op achteruitgaan wegens het opdrogen van de geldstroom vanuit het politieke centrum (Schotland, Corsica,...). Zelfs indien de transfers van Wallonië naar Vlaanderen zouden lopen, zou ik persoonlijk nog altijd voorstander zijn van Vlaamse onafhankelijkheid. Wie de medemens louter als een ‘homo economicus’ beschouwt, heeft een wel zeer schraal mensbeeld.

Daniel Kahneman krijgt de ‘Presidential Medal of Freedom’ van president Obama op 20 november 2013

Daniel Kahneman

“Al van in het begin was de relatie tussen mij en Conner Rousseau niet goed”

Het was Bert Anciaux die Fouad Ahidar (50) in de politiek bracht. Na de avonturen bij ID21 en Spirit, belandde Ahidar in het Brussels Parlement bij de Vlaamse socialisten. Eind 2023 besloot hij echter om afscheid te nemen van Vooruit. “Ik heb de partij nooit nodig gehad”, zei Ahidar daarover bij zijn afscheid. Met ‘Team Fouad Ahidar’ neemt hij nu deel aan de Brusselse, Vlaamse en federale verkiezingen.

Waarom bent u vertrokken bij Vooruit?

“Ik ben dertig jaar gelukkig getrouwd met mijn vrouw en alles gaat goed. Maar als dat niet zo zou zijn, dan moet je een beslissing nemen: ofwel blijf je erbij en probeer je compromissen te sluiten, ofwel vertrek je. Dat is hetzelfde in de politiek. Ik heb besloten om bij Vooruit weg te gaan en dat was een moeilijke scheiding. Ik ben bijna twintig jaar lid geweest van die partij en plots moet je afscheid nemen van vrienden, en moet je alles loslaten. Er waren een aantal punten die voor mij niet meer verdedigbaar waren. Maar voor mijn eigen gezondheid, én omdat ik nog ambitie heb, moest ik op zoek naar iets nieuws. Na mijn vertrek bij Vooruit stelde mijn vrouw voor om tachtig dagen te gaan stappen naar Compostella. Ik wil wel gaan stappen, maar tachtig dagen?! Toen zijn we met een aantal mensen samengekomen om ons eigen initiatief te starten. (Lacht) Ik wilde mezelf nog eens met de rest meten. Wie is Fouad Ahidar? Heeft hij nog een achterban, kan hij nog een verschil maken?”

Een egokwestie?

“Dat weet ik niet, men vroeg dat ook al omdat de naam Team Fouad Ahidar is. Maar of je me nu graag hebt of niet: in Brussel is de naam Fouad Ahidar bekend bij veel mensen. We komen op in het Nederlandstalige kiescollege en daar heb je andere cijfers nodig om een eerste zetel te behalen. Als de eerste vierduizend stemmen binnen zijn, word je erkend als fractie. Het is voor alle duidelijkheid niet mijn ambitie om slechts één zetel binnen te halen. Ik wil proberen tussen de vijftien- en twintigduizend voorkeursstemmen te halen in Brussel, waarmee we hopelijk twee of drie zetels behalen. En misschien een regeringsdeelname. Ik ben nooit burgemeester, schepen, minister of staatssecretaris geweest. Met de ervaring die ik heb, ben ik ervan overtuigd dat ik zaken gerealiseerd zou krijgen.”

Uw vertrek bij Vooruit kwam er na conflicten over cultureel-religieuze standpunten. Ik wil ze even oplijsten, maar we zullen beginnen met de uitspraken van Conner Rousseau, waarmee u, om het zacht uit te drukken, niet blij was.

“Niet blij? Ik ben er vooral van geschrokken dat 90 procent van het partijbureau achter hem bleef staan, terwijl het om racistische en seksistische uitspraken ging. Het is erg om het op deze manier te zeggen - en ik ben absoluut tegen seksisme -, maar misschien was het goed dat er ook sprake was van seksistische uitspraken. Als het bij die uitspraken over de Romagemeenschap was gebleven, was hij nu nog voorzitter. Daar ben ik zeker van.”

“Al van in het begin was de relatie tussen mezelf en Conner Rousseau niet goed. Dat ging niet enkel over het onverdoofd slachten, maar ook over de attitude die hij had ten opzichte van de relatie tussen de politie en jongeren. Als ik de problemen in Molenbeek, Schaarbeek of Menen wil aanpakken, dan moet je dat gericht doen. In Brussel ben ik bezig met veiligheid en netheid. Of je nu blank, Turk of Marokkaan bent: je m’en fous de tout ça.”

Over veiligheid en netheid straks meer. U noemde de aanval van Hamas tegen Israël op 7 oktober “een kleine reactie van een deel van Hamas”. Toenmalig voorzitter Conner Rousseau was niet tevreden met die uitspraken.

“Ik heb niets geminimaliseerd. Ik heb die aanval een reactie genoemd op wat er zich de afgelopen 75 jaar al afspeelt. Het is jammer dat dat gebeurd is en iedere dode is er een te veel. Maar je oogst ook wat je zaait. Er zijn 1.500 mensen gedood en dat is erg. Maar wie lokt dat al jaren uit? Je zet anderhalf miljoen mensen in een kooi. Wat verwacht je dan dat er gebeurt? Die oorlog is niet op 7 oktober begonnen. Het bloedbad is al veel langer bezig.”

“Al dertig jaar zet ik me in voor Palestina, ik ben er acht keer geweest en mijn positie is nooit veranderd. En nu, vier maanden la-

ter, wordt iedereen wakker en beseft men dat Israël veel te ver gaat. Ze zijn bombardementen aan het uitvoeren op Rammalah, in Jenin zijn er mensen vermoord,… Zit Hamas daar ook? Heeft Hamas daar verkiezingen gewonnen? Neen! Dus wat hebben zij met Hamas te maken?”

Het conflict zorgt wel voor een grote breuklijn in onze samenleving.

“Dat klopt en dat is ook logisch. Iedereen kijkt naar wat hij belangrijk vindt. Veel mensen zijn gefixeerd op die 1.500 mensen van 7 oktober. Maar wij kijken ook naar de andere cijfers.”

Uw afwijkend stemgedrag over het verbod op slachten zonder verdoving zorgde dat u uit het partijbureau werd gezet.

“Compleet onterecht. Ieder parlementslid heeft het recht om te stemmen en de afspraak was dat ik in Brussel altijd zou mogen stemmen zoals ik zelf wou. Maar blijkbaar was Conner Rousseau niet op de hoogte. Je mag het vragen aan Ans Persoons, Pascal Smet en Hannelore Goeman: zij wisten dat ik zo mocht stemmen. Zij beweerden dat ik tegen de partij-afspraak in had gestemd en ik werd uit het partijbureau gezet. Maar ik vond het al langer moeilijk om mij te verzoenen met bepaalde standpunten.”

Het feit dat bijvoorbeeld de groenen in Vlaanderen en Wallonië vóór een verbod op onverdoofd slachten zijn en in Brussel tegen het verbod stemmen, heeft toch te maken met de religieuze samenstelling van de hoofdstad?

“Dat kan zijn, maar ik heb verschillende wetenschappers en experts uitgenodigd. Ik heb er expliciet voor gekozen om geen islamitische wetenschappers uit te nodigen. Zij zeggen allemaal dat onverdoofd, snel slachten de snelste en minst pijnlijke methode is. Na twee seconden is er geen bloed meer in het hoofd en is het voorbij. Maar men wil dat maar niet horen. Het

probleem is de massa. Omdat er zoveel dieren tegelijkertijd gedood worden, zien andere dieren het bloed, horen ze het gekrijs, schapen staan opgehoopt te wachten,... Als je dieren geen pijn wil doen, dan moet je geen dieren eten. Maar je kan mij niet overtuigen dat het beter is om eerst een dier door elkaar te schudden om het nadien te doden.”

Waarvoor staat ‘Team Fouad Ahidar’?

“Het programma dat we geschreven hebben, gaat over koopkracht, veiligheid, properheid, huisvesting,… Ik ben maatschappelijk assistent van opleiding en ontvang nog steeds iedere dinsdag mensen. Ik probeer hen door te verwijzen naar de juiste diensten of probeer hen op een andere manier verder te helpen. En als ik dan dertig, veertig keer dezelfde problemen tegenkom, dan kan ik die in het parlement aankaarten. Momenteel loopt er een maatschappelijk werker stage bij mij. Na vijftien dagen is het de bedoeling dat we een parlementaire vraag kunnen stellen op basis van haar werk.”

Waar positioneert u uw nieuwe partij op het politieke spectrum?

“Links-liberaal, zoals Spirit vroeger. Ik heb het al vaak gezegd: ik heb geen probleem met rijken. Ik heb een probleem met egoisten. Het moet van twee kanten komen. Ik kan het ook niet aanvaarden dat mensen blijven slapen tot 12 uur en ik voor hun dopgeld moet bijdragen. Als je ziek bent, ben je ziek. En dan moeten wij als maatschappij voor jou zorgen. Maar als je gezond bent, moet je werken. Een beperking van de werkloosheid in de tijd is, in bepaalde omstandigheden, voor mij bespreekbaar. Maar daarover hebben we nog geen definitief standpunt binnen de partij.”

Veiligheid en vuiligheid zijn voor mij prioriteiten

ZONDER DAT

SEKSISME WAS CONNER ROUSSEAU

NOG VOORZITTER

Er zijn nog wel wat nieuwe partijen: ‘Viva Palestina’ van Dyab Abou Jahjah, ‘Voor U’ van Els Ampe. Wat is het verschil?

“Ik ben een positievere mens, ik ben niet direct tegen iets. Ik ben ook voor Palestina, maar ik wil in dialoog gaan met de Joden om een oplossing te zoeken. Ik ben kwaad over de situatie daar, net zoals ik kwaad ben over wat er gebeurt in Kivu in Congo, of in Oekraïne. Voor U is goed bezig op een aantal vlakken. Maar ik ben ook moslim, ik bid vijf keer per dag en vrijheid van godsdienst is belangrijk voor mij. Ik vind dat iedereen zijn plek moet krijgen. Holebi’s, transseksuelen, mensen die hun geloof willen belijden,… We moeten gewoon kijken naar de manier waarop we de economie van ons land kunnen versterken. En als iemand raakt aan ons land of aan onze regio, moeten we allemaal paraat staan.”

Bent u op zoek naar de moslimstem?

“Ik richt me zeker niet alleen op hen. Ik heb mijn programma laten doorlezen door mensen met een handicap, gekleurde mensen, gelovigen, ongelovigen, LGBT-bewegingen,… Er zijn 123 opmerkingen binnengekomen en op die manier hebben we ons programma opgebouwd.”

“Eén belangrijk thema is het mentaal welzijn: burn-outs, angstaanvallen,… Die mensen zeggen vaak: ‘Je vergeet ons’. Omdat dat geregeld terugkwam, ben ik cijfers gaan opzoeken en eerlijk gezegd viel ik van mijn stoel. 2,5 miljoen mensen in België nemen antidepressiva of slaapmiddelen. Dat is toch absurd? We zijn elke dag bezig met futiliteiten, maar je hebt mensen die elke avond medicatie nodig hebben om te slapen. En dan zijn er nog mensen die af en toe een joint roken of alcohol drinken om zich wat meer op hun gemak te voelen. Dat is volgens mij een probleem, zeker omdat het niet enkel bij oudere mensen voorkomt, maar ook bij jongeren.”

“We zijn een van de rijkste landen ter wereld, zeker wat Vlaanderen betreft, en toch zijn de cijfers zo hoog qua antidepressiva, burn-outs en zelfmoord. En tel daarbij nog eens de opnamecijfers in de ziekenhuizen

het gevoel dat ze een andere taal spreken: Duits of zo. Je voelt dat het Nederlands niet hun taal is en dat komt omdat ze amper Nederlands horen, behalve die uren op school. In Brussel moeten we echt extra activiteiten organiseren, zodat kinderen buiten de schooluren en schoolmuren in contact komen met het Nederlands. Ik doe ook een oproep aan alle ouders. Alstublieft, schrijf jullie kinderen in voor Nederlandstalige activiteiten. Ga naar een voetbalclub in Jette, waar je tenminste nog een Nederlandstalige coach hebt. Als je je kinderen wil leren zwemmen, doe dat misschien in Dilbeek of Wemmel.”

U haalde daarnet al aan dat u veiligheid en netheid belangrijk vindt.

“Als je betrapt wordt op sluikstorten, moet je een boete krijgen. Als je dat blijft doen, dan moeten we misschien op een andere manier straffen. Mensen komen met auto’s vol ‘bazaar’ storten op straat. Als dat met hun eigen wagen is, zouden we die vijftien dagen of een maand in beslag moeten nemen. Misschien zullen ze de volgende keer de moeite doen om een ophaaldienst te bellen: een service waar ieder gezin drie keer gratis recht op heeft.”

“Wat dat sluikstortprobleem betreft, moet het probleem van de 80.000 mensen zonder identiteit in Brussel ook opgelost worden. Dat gaat niet enkel om illegalen, maar ook bijvoorbeeld om de Erasmusstudenten, de kotstudenten en de expats. We moeten daar massaal op inzetten en iedereen sensibiliseren. Als ik soms zie hoe mensen hun eigen stad bevuilen… In bepaalde wijken gooien ze gewoon hun koffer open en droppen ze alles op de straat of op de stoep.”

zijn een aantal voorbeeldlanden: in een bepaalde streek in Duitsland werkt dat erg goed. Ook in Rotterdam en in bijvoorbeeld het Verenigd Koninkrijk bestaat dat. Straffen moeten ook uitgevoerd worden, want het kan niet dat je een gevangenisstraf van drie jaar krijgt en rustig thuis mag blijven. Criminelen moeten hun straf voelen. Ik vind dat je een onderscheid moet maken tussen soorten misdrijven.

Als iemand iets steelt uit de supermarkt, dat mag ook niet, is dat nog iets anders dan als je geweld pleegt tegen mensen. Tegen dat laatste moeten we hard optreden.”

Heel wat grote bedrijven profiteren van de illegaliteit

“Ik ben altijd met die thema’s bezig geweest en daarom was het voor mij interessanter om bij Vooruit, of destijds sp.a, te gaan. Ik had ook de kans om op een PS-lijst te gaan staan, maar ik vond hun standpunten over veiligheid niet goed. De manier waarop Philippe Moureaux de veiligheid destijds aanpakte, was gewoon rampzalig. Terwijl de Vlaamse socialisten daar een hardere lijn in hadden, met Johan Vande Lanotte bijvoorbeeld.”

Kan u een voorbeeld geven van een maatregel die u zou nemen?

van alcohol- en drugsmisbruik in het weekend. Dat is een catastrofe en daar moeten we iets aan doen. Waarom zijn mensen niet gelukkig? Wat is er aan de hand? Geld is er genoeg, maar misschien is het niet goed verdeeld, doch dat is een andere discussie. Mensen worden via hun werk of via het OCMW of een werkloosheidsuitkering financieel gesteund. Ze hebben het geld, maar zijn toch niet gelukkig. Dus middelen zijn niet de enige reden waarom zoveel jongens en meisjes vandaag dergelijke problemen hebben.”

Vanwaar komen die problemen dan wel?

“We zijn met veel jongeren gaan spreken en ze halen allerlei zaken aan. Niet geloven in de toekomst, vrezen voor een hard leven, overal beelden van oorlog en misdaad, de vraag of er voldoende werk zal zijn…”

Ik heb geen probleem met rijken, maar met egoïsten

“Ik ben veel bezig met pesten. Ik ben zelf ook gepest geweest als kind en nu, 40 jaar later, herinner ik me nog exact hoe, waar en door wie ik gepest werd. Ik geef er nu veel conferenties over en op één van die conferenties vertelde iemand dat de enige reden waarom hij geen zelfmoord gepleegd had, was omdat hij niet wist wie er voor zijn kat zou zorgen. Niet zijn vader, niet zijn moeder, niet zijn broer, niet zijn zus, niet zijn vrienden… Dat is verschrikkelijk. Maar het toont ook aan dat een kleine geste soms een wereld van verschil kan maken. Dus mentaal welzijn, pesten, het gebruik van het Nederlands buiten het onderwijs: dat zijn allemaal zaken die belangrijk zijn in ons programma.” Waarom is dat Nederlands zo belangrijk?

“Als ik nu kinderen hoor die uit het Nederlandstalig onderwijs komen, heb ik soms

Ik merk dat u zich erover opwindt. “Ikke? Absoluut, ‘je ne supporte pas ça’. Veiligheid en vuiligheid is voor mij topprioriteit. Voor iedereen. Dat is geen links of rechts thema. ‘Peace and love’ en al wat je wil, maar het moet veilig zijn. Wat er nu gebeurt, is ongelooflijk. Al die overvallen, de wapenproblematiek, drugsproblematiek,… Waarom hebben ze het zo ver laten komen?”

“Ik heb vier dochters en een zoon. Zij lopen vaak rond in Brussel en ik vind het jammer om me altijd zorgen te moeten maken. We hebben ook net een regel gestemd die ervoor zorgt dat elektrische deelsteps in afgebakende zones geparkeerd moeten worden. Voor een man valt dat nog mee, maar dan nog. Mijn dochter zegt dat ze vroeger praktisch tot aan de deur kon rijden en ze de steps daar goed aan de kant kon zetten zodat ze onmiddellijk binnen was. En nu is ze bang om die 200 of 300 meter te voet te doen. Ik begrijp dat die regel er moet zijn omdat gebruikers de steps in het rond lieten slingeren, maar toch.”

Het gegeven dat iemand bang moet zijn om 200 of 300 meter te wandelen, is wellicht het grote probleem.

“Ja absoluut, er is een groot veiligheidsprobleem dat aangepakt moet worden. En ik kan u verzekeren: als ik in de volgende regering zit, dan duiden we één persoon aan die dat specifieke probleem oplost. Een staatssecretaris van veiligheid, een commissaris,… Iemand uit het parlement moet benoemd worden en bevoegdheden krijgen.”

Wat moet die persoon doen?

“Onze stad telt ongeveer 1,3 miljoen inwoners en is 160 vierkante kilometer groot. In dat gebied moeten wij zorgen dat het veilig en proper is. En de rest volgt. Want wat er nu gebeurt… dat heb ik nog nooit gezien.”

Hoe wil u die veiligheid afdwingen?

“Ten eerste moeten we de werking van het parket herstellen. Mensen die opgepakt worden, moeten direct gestraft worden. Er

“Op een gegeven moment moet je duidelijk maken dat het zo niet verder kan. Als een jongere die samen met zijn ouders in een sociale woning woont het na verschillende waarschuwingen te bont blijft maken en de ouders weigeren om samen met de hulpverleners een oplossing te zoeken, zouden we deze mensen uit de sociale woning kunnen zetten. Ik zou het niet fijn vinden om zo ver te moeten gaan, maar als je ziet dat ouders niet meewerken, terwijl we hen alle kansen bieden, moeten ze misschien de consequenties dragen.”

U haalde het daarnet al aan: in Brussel wonen ongeveer 52.000 mensen zonder papieren.

“Het probleem is niet per se die illegalen, want onze economie profiteert ook van die illegaliteit, hoe cynisch dat ook is. Heel wat bedrijven in ons land, niet van de kleinste, genieten van die illegaliteit. De illegaliteit stoort de mensen niet en of die mensen moeten worden teruggestuurd, dat laat ik over aan anderen. Wat de mensen stoort, is de onveiligheid en de vuiligheid die worden gecreëerd door mensen die hier illegaal verblijven, misschien niet werken en verplicht worden om te stelen om te overleven. Dát is een probleem.”

WANNES NEUKERMANS

“Meer dan 30 jaar zijn wij lid van het Vlaams & Neutraal Ziekenfonds ... de ruggengraat van de Vlaamse beweging ... jong, dynamisch en zeer aanspreekbaar ... een evidente keuze.”

Bart Fierens, voorzitter ANZ

Fouad Ahidar op campagne

© FACEBOOK

Jihadistische aanslag op bisschop

Op maandag 15 april werd tijdens de goddelijke liturgie in de Christus de Goede Herderkerk in Wakeley, Sydney, bisschop Mar Mari Emmanuel aangevallen met een mes. Naast de bisschop werd ook nog een priester, vader Isaac Royel, verwond, alsmede twee andere gelovigen. Allen zijn naar het ziekenhuis gebracht voor verdere verzorging, inclusief de dader.

Volgens de Australische autoriteiten was de aanval van 15 april op de Assyrische kerk in Sydney een religieus gemotiveerde aanslag. Volgens ooggetuigen zou de jongeman gezegd hebben: “Als zij mijn profeet niet zouden hebben beledigd, dan was ik hier niet geweest. Als de bisschop zich niet met mijn religie had bemoeid, was ik niet gekomen.” De bisschop werd beschermd door een aantal aanwezigen die daarbij zelf ook verwondingen hebben opgelopen, onder wie de eerdergenoemde priester.

Bij de dader zou minstens een van zijn vingers zijn afgesneden, maar of hij dit zelf heeft gedaan of dat dit is gebeurd tijdens de overmeestering door de gemeenschap, is nog niet duidelijk. Het zou gaan om een jongen van 16 jaar die reeds eerder op school werd geschorst. Vorig jaar in november werd hij door de politie gearresteerd op een treinstation omdat dat hij een mes in zijn bezit had. Hij kwam echter snel weer op vrije voeten wegens ‘goed gedrag’.

Onrustig in Australië

Sinds de gruweldaden van Hamas op 7 oktober 2023 is de sfeer in Australië, net als in veel andere landen, bij tijden zeer grimmig geweest tijdens demonstraties. Daarnaast lopen er momenteel politieonderzoeken naar een aantal moskeeën - juist ook in Sydney - in verband met een aantal oproepen tot geweld door imams. Zo weigerde bijvoorbeeld een islamitisch centrum in deze stad volgens de krant The Australian om een imam te veroordelen nadat hij opriep tot jihad

in het land. Deze ‘broeder Ismail’ zou in zijn toespraak islamitische leiders die de aanslagen van Hamas als terrorisme hadden bestempeld, hebben bekritiseerd en vervolgens jihad de oplossing hebben genoemd. Ismail verweet het gehele Australische volk hypocrieten te zijn en dreigde dat wanneer zij moslims als terroristen bestempelen, de nationale veiligheid in gevaar zou komen.

Volgens het Australische Sky News in het programma The Bolt Report zouden dergelijke hatelijkheden in meer moskeeën in het land voorkomen. Er lopen nog andere onderzoeken naar aanleiding van antisemitische leuzen tijdens een grote demonstratie in Sydney, waarbij volgens getuigen ‘Vergas de Joden’ zou zijn gescandeerd. De politie zegt hiervan vooralsnog geen bewijs te hebben kunnen vinden. Of de aanslag in de Assyrische kerk ook in dit licht moet worden bezien, moet blijken uit de politieverhoren. Wel valt zeker te zeggen dat de sfeer in het land, en zeker in de stad Sydney, sinds maanden ernstig is verstoord.

Woedende menigte

Na de aanslag van afgelopen maandag kwamen honderden - met name Assyrische christenen - naar de omgeving van de kerk en eisten dat de politie de dader die toen nog daar werd vastgehouden aan hen zou worden overgeleverd. De menigte zou hebben geroepen: “Breng hem naar buiten!” De politie zelf werd enkele malen bekogeld met voorwerpen door de demonstranten, waarbij een aantal agenten verwondingen opliep en politieauto’s werden vernield. De dader zou hebben gelachen na de aanslag, en dat

lijkt ook zo uit beelden, wat leidde tot grote woede van de Assyrische gemeenschap bij wie Mar Mari Emmanuel zeer geliefd is. Voor het ziekenhuis waar Mar Mari Emmanuel wordt verpleegd, hielden gelovigen een wake. Volgens de Australische media zou de geestelijke inmiddels hebben opgeroepen de wake te stoppen en huiswaarts te keren. De bisschop neemt normaliter geen blad voor de mond en is vaker kritisch geweest voor de islam, maar ook voor het coronabeleid van de Australische regering. Hij heeft volgers van over de hele wereld die live mee kunnen kijken wanneer de bisschop de goddelijke liturgie leidt.

Assyrische christenen

Anders dan de huidige natiestaten Syrië, Irak, Turkije en Iran, is het christendom in deze streken en het gehele Midden-Oosten niet van relatief recente datum. De Assyriërs, Arameeërs, Armenen en Chaldeeuwse christenen wonen al eeuwenlang in het gebied rondom de Middellandse Zee. Na de Eerste Wereldoorlog vluchtten tienduizenden vanuit het huidige Turkije en Iran naar Irak om aan de massaslachtingen te ontsnappen. Zo werden er verschillende genocides op hen gepleegd aan het begin van de twintigste eeuw: de Sayfo (het zwaard) tijdens het Ottomaanse Rijk in 1915 en de massaslachting in en rondom Semele in 1933. Na de revolutie in Irak van 1958 kwamen de meeste Assyriërs naar Australië.

Saillant detail: in 1915 vond de eerste jihadistische aanslag in Australië plaats nadat de Turkse sultan in 1914 had opgeroepen tot geweld overal in de wereld. Twee mannen, Bashda Mahommed Gool en Mullah Abdullah, gaven hieraan gehoor en schoten vier Australiers dood en verwondden nog een aantal anderen.

SONJA DAHLMANS

ITALIË

Salvini’s legitimiteit niet meer te redden?

Het valt op dat zowat alle partners binnen de Europese fractie van Identiteit & Democratie de wind in de zeilen hebben: Rassemblement National in Frankrijk, Vlaams Belang, PVV in Nederland, AfD in Duitsland, Chega in Portugal en FPÖ in Oostenrijk. Er is maar één grote uitzondering en dat is Lega in Italië, de partij van Matteo Salvini. In Rome stelde hij zijn programma voor de Europese verkiezingen voor, onder de titel ‘Winds of Change’.

Chega-voorzitter André Ventura, een van de aanwezigen, was lovend over de meeting en had het over de gemeenschappelijke uitdagingen voor de ID-fractie: “Illegale migratie, corruptie en genderideologie.” Nochtans waren de sympathiebetuigingen van Salvini aan het adres van de Russische president Vladimir Poetin naar aanleiding van diens herverkiezing allesbehalve in goede aarde gevallen bij andere fractieleden. “Op dat punt staan we ver uit elkaar, want wij steunen Oekraïne voor honderd procent”, aldus nog Ventura.

Salvini heeft betere tijden gekend

In 2019 won Lega de EU-verkiezingen in Italië met 34 procent van de stemmen. Salvini zond 29 parlementsleden naar het Europees Parlement. In 2014 haalde Lega slechts 6 procent. “Enkel als we dubbele cijfers halen, kunnen we invloed uitoefenen”, weet Salvini. Het ziet er naar uit dat Lega bij de EU-verkiezingen in 2024 slechts een handvol parlementsleden

Reden voor de slechte resultaten en peilingen voor Lega is onder andere zijn sympathie voor de Russische neotsaar Poetin. Maar ook de komst van Giorgia Meloni van Fratelli d’Italia heeft ervoor gezorgd dat de partij Lega van haar pluimen liet: bij de regionale verkiezingen in de Abruzzen begin mei 2023 kon Meloni een winst optekenen van 17 procent en kwam Fratelli op 24 procent. Lega zakte van 27,5 naar 7,5 procent en eindigde zelfs na Forza Italia. Alleen dankzij Fratelli won centrumrechts in de Abruzzen.

Rechtse broederoorlog

Tijdens de regionale verkiezingen in Sardinië kon men zelfs spreken over een regelrechte broederoorlog tussen de rechtse partijen. Salvini met zijn Lega moest ook hier het onderspit delven en eindigde op amper 4 procent. Lega lijkt er maar niet in te slagen haar stempel te drukken op het rechtse, Italiaanse kabinet.

De vertegenwoordigers in het noorden vinden sommige stellingnames van Salvini te rechts en in andere bevolkingsgroepen lijkt zijn pro-Ruslandvisie op veel weerstand te stoten. De voorzitter van de regio Venetië, de boven alle partijgrenzen zeer geachte Lega-man Luca Zaia, stelde het zo: “De oude Lega beviel mij meer.” In de herfst wordt de partijtop opnieuw verkozen en Zaia is er kandidaat van de meer gematigde vleugel.

ZWITSERLAND

Landbouwer aan hoofd van rechtse Zwitserse Volkspartij

De afgevaardigden van de Schweizerische Volkspartei (SVP) hebben einde maart met eenparigheid van stemmen parlementslid Marcel Dettling tot nieuwe voorzitter verkozen. Hij volgt daarmee Marco Chiesa op, die afkomstig is uit het Italiaanssprekende Ticino, en die SVP leidde sinds 22 augustus 2020. Vicevoorzitters Magdalena Martullo-Blocher en Céline Amaudruz huldigden Chiesa: “Hij was de eerste SVP-voorzitter uit het Italiaanse deel van Zwitserland.”

Veel commentatoren en leden van de partij hadden gedacht dat onder Chiesa het Middellandse Zeekarakter opgang zou maken in de partij, met alle gekende en vermoede pieken en dalen. “Maar Marco Chiesa heeft van in het begin duidelijk gemaakt dat hij zich met overtuiging voor de vrijheid en onafhankelijkheid van Zwitserland zou inzetten.” Chiesa kreeg de moeilijke opdracht bij de parlementsverkiezingen van 2023 100.000 bijkomende kiezers voor zijn rechts-conservatieve partij te winnen, aldus Céline Amaudruz.

Dettling wil de burger laten beslissen

“Chiesa heeft zijn doel bereikt”, zo bleek al snel. In 2023 behaalde SVP haar derde beste resultaat ooit. 27,9 procent van de Zwitserse kiezers maakte een bolletje rood bij SVP, een winst van 2,3 procent. In zijn openingsrede verklaarde Marcel Dettling dat hij het goede werk van zijn voorganger wil voortzetten. “In de toekomst zullen wij ook verder onze vrijheid en onafhankelijkheid verdedigen, en zullen ons de wet niet laten voorschrijven door vreemde voogden.” Met een sneer naar de EU stelde hij verder: “In Zwitserland regeert het volk en niet de bureaucraten van Brussel.” Waarom juist hij, een gepassioneerde landbouwer, het ambt van partijvoorzitter wou overnemen? “In de nabije toekomst

zijn er belangrijke beslissingen te nemen in Zwitserland. De vrijheid en de onafhankelijkheid van ons Zwitserland staan op het spel. Hier samen de uitdagingen aangaan met de grootste partij van ons land, zodat onze kinderen in de toekomst ook in vrijheid en onafhankelijkheid kunnen leven, was en is een bijzondere impuls.” Dettling is 43 jaar oud, heeft drie kinderen en baat een landbouwbedrijf uit. Sinds 2015 zit hij in het bestuur van de Zentralschweizer Bauernbund.

Voor de volledigheid: de extreemrechtse SVP maakt al jaren deel uit van de Zwitserse regering, want in tegenstelling tot sommige EU-lidstaten regeren de grootste partijen Zwitserland. Ook als ze rechts zijn.

Matteo Salvini Marcel Dettling

© WIKIPEDIA

Bisschop aangevallen door terrorist

© PHOTONEWS

DIPLOMATIEKE VALIES

De onzekerheid van de escalatie

Ontspoort de situatie in het Midden-Oosten tot een regelrechte oorlog tussen Israël en Iran? Er zijn heel wat argumenten om dat niet te verwachten, al was het maar dat beide landen er meer bij te verliezen dan te winnen hebben. En toch. Het grootste gevaar ligt hem waarschijnlijk in de politieke instabiliteit die Israël in de greep houdt. Kan de situatie van provocatie en, zeg maar, koude oorlog bewaard blijven? We gokken/hopen van wel, ook al hadden we hier liever zekerheid over gehad...

Het lag in de logica der dingen dat iets zou gebeuren, want men wist al sinds kort via communicatie van Teheran dat een reactie een zekerheid was, waarna het vorig weekend daadwerkelijk ook plaatsvond. De eerder uitgevoerde dodelijke aanval van Israël op het Iraanse Consulaat in Damascus kon niet onbestraft blijven. Landen als Rusland of China spraken hun verontwaardiging uit, niet de westerse mogendheden. Zeker in Peking riep de Israëlische vergelding herinneringen op van die (verdwaalde) NAVO-bom op de ambassade in Belgrado in 1999.

Zolang onrust zijn oorlogskabinet bezighoudt, blijft Netanyahu aan de macht

Een schending van de soevereiniteit, klonk het, handig gebruikmakend van het volkenrecht. En toen kwam de reactie en werd een heel arsenaal afgevuurd, ook hier zwaaiend met het internationaal recht, meer in het bijzonder artikel 51 van het VN-Handvest: “Geen enkele bepaling van dit Handvest doet afbreuk aan het inherente recht tot individuele of collectieve zelfverdediging in geval van een gewapende aanval tegen een Lid van de Verenigde Naties (…).”

Rubicon oversteken

Het amalgaam van drones, kruis- en ballistische raketten, en vooral de manier waarop ze uit de lucht geschoten werden, leverde enkele fraaie beelden op. Alleen volstaat dat niet om exact te lezen wat de draagwijdte precies geweest is. Het was de eerste keer dat een directe aanval vanop Iraans grondgebied gebeurde - enkele tientallen raket-

ZUID-AFRIKA

ten werden ook vanuit Jemen afgevuurd. In diplomatieke kringen had men het over een Iraans oversteken van de Rubicon.

Door de lange afstand die overbrugd moest worden, was de reistijd vrij lang, waardoor slechts enkele raketten op Israëlisch grondgebied neerkwamen. Buiten reageren op de consulaat-aanval, lijkt het erop dat Teheran alvast niet de bedoeling had veel slachtoffers te maken. De doelwitten waren militaire basissen, het hadden evengoed woonwijken kunnen zijn. En net zoals gebeurde tijdens hun soortelijke actie, nadat in 2020 de topman van de Revolutionaire Garde Soleimani op bevel van toenmalig Amerikaans president Trump omgelegd werd, seinde men ook deze keer de nakende aanval door aan Amerikaanse troepen. Het stelde Israël in staat in de hoogste staat van paraatheid te zijn.

Het lijkt erop dat Teheran alvast niet de bedoeling had veel slachtoffers te maken

Ook de Amerikaanse en Britse luchtmacht stonden klaar, geholpen door landen als Jordanië en Saoedi-Arabië, die hun luchtruim openstelden. Voor Israël is dat alvast een erg belangrijk diplomatiek signaal. Het illustreert dat het dan toch niet zo geïsoleerd staat als doorgaans wordt aangenomen. Hadden de Iraniërs niet gehoopt dat er toch wat meer raketten/drones door de mazen van het net zouden glippen? Wellicht wel, maar tegelijkertijd was dat ook een manier om de afweermogelijkheden van Israël te testen. Oorlogszuchtiger zou alvast geweest zijn er meer af te vuren, in combinatie met acties van de Hezbollah vanuit Libanon; wat niet gebeurde.

Verkiezingen 29 mei: onzekerheid troef

Hoogstwaarschijnlijk zal regeringspartij ANC na de verkiezingen van 29 mei naar een of meerdere partners moeten uitkijken. Maar ook de belangrijkste oppositiepartij Democratische Alliantie (DA) is in haar bolwerk, de provincie West-Kaap, niet helemaal zeker.

De cijfers spreken voor zich. De peilingen voor ANC lopen uiteen van 37 tot 48 procent, maar alle voorspellen ze dat de partij eind mei haar absolute meerderheid kwijt is. Wie de regeringspartij dan zal moeten depanneren, is de grote vraag. Daarbij werden door waarnemers diverse mogelijkheden naar voren geschoven: bij een score rond de 48 procent zou naar enkele mini-partijen worden uitgekeken, rond de 45 procent komt de Zoeloepartij Inkatha in het vizier en bij een grote klap zou men zich moeten wenden tot de Economische Vrijheidsvechters (EFF) van Julius Malema.

Zuma spelbreker

Maar de pas in september 2023 opgerichte Umkhonto weSizwepartij (MK) heeft dat scenario aan diggelen geslagen. Zeker nadat die partij zonder programma kon rekenen op de voor corruptie aangeklaagde en in 2018 afgezette oud-president Jacob Zuma. Aanvankelijk werd zijn kandidatuur als MK-lijsttrekker betwist, omdat hij in 2021 tot 15 maanden gevangenis was veroordeeld wegens minachting van het hof (hij bracht slechts enkele dagen in de cel door), maar uiteindelijk trokken de partij en Zuma aan het langste eind. Volgens politicoloog professor Theo Venter speelde de vrees voor eventuele politieke spanningen bij een afwijzing wellicht een rol. Alleszins gaven recente peilingen op nationaal vlak de partij tot 13 en in Zuma’s thuisprovincie Kwazulu-Natal zelfs 28 procent en meer. Toch zijn de kansen op een samenwerking tussen ANC en MK klein, terwijl de betrekkingen met EFF in verscheidene stedelijke zones intussen verzuurden. President Ramaphosa was trouwens nooit een voorstander van samenwerking met die laatste partij. Maar ook een coalitie met de Democratische Alliantie (DA) is door de ideologische verschillen en door het imago van DA als blanke partij niet vanzelfsprekend. Temeer omdat DA - net als Inkatha trouwens - deelnemer is van het vorig jaar overeengekomen Veelpartijenhandvest, een losse samenhang van 12 oppositiepartijen die zich voorgenomen heeft ANC uit het bewind te zetten. Inmiddels liet DA-leider Steenhuisen echter horen dat een doemscenario - mocht ANC toch samengaan met MK of EFF - wel eens “bepaalde besluiten zou kunnen afdwingen” (lees: DA er toe brengen in een coalitie met ANC te stappen). Waarbij volgens sommige waarnemers een regering van nationale eenheid - van ANC

met meerdere leden van het Handvest, wat de drempelvrees zou verlagen - een mogelijke oplossing zou kunnen bieden.

West-Kaap: in zelfde schuitje?

Inmiddels riskeert DA in de West-Kaap, de enige provincie waar ze aan de macht is, in hetzelfde schuitje te zitten. Haalde ze daar in 2014 nog 59 procent der stemmen, dan hebben de huidige voorspellingen het over 47 tot 53 procent. Het aandeel der zwarte bevolking steeg immers door immigratie, terwijl intussen ook verscheidene (vooralsnog kleine) kleurlingpartijen opkomen. In Zuid-Afrika wordt nog veel raciaal gestemd en de kleurlingen vormen tot op heden zowat het gros van de DA-stemmers.

Tevens wordt voorspeld dat het rechts-conservatieve Vrijheidsfront Plus van 3 naar 7 procent zou stijgen, een gevolg dan weer van blanke inwijking uit het noorden van het land en het feit dat die partij - in tegenstelling tot DA - de roep voor onafhankelijkheid van de WestKaap (en de organisatie van een referendum daarover) volop steunt.

JAN VAN AERSCHOT

Men kan speculeren op het feit dat Israël noch Iran uit zijn op een regelrechte oorlog. Teheran weet dat de Joodse militaire mogelijkheden enkele maatjes hoger liggen dan het eigen potentieel. Tegelijkertijd beseft Tel Aviv dat de druk die ze in een dergelijk scenario zouden ondergaan erg groot wordt, overigens enkel vol te houden met directe Amerikaanse steun, maar de VS proberen net olie op de golven te gooien. Ondertussen hebben beide staten een narratief opgebouwd dat de eigen bevolking tevreden moet stellen.

Rustige vastheid

De hele situatie doet wat denken aan de laatste keer dat Israël door een andere staat werd aangevallen. Dat gebeurde in 1991 toen tijdens de Golfoorlog het Irak van Saddam Hoessein scudraketten op Tel Aviv en Haïfa afvuurde, met als doel de broze coalitie die tegen hem tot stand was gebracht te verdelen. Toenmalig Amerikaans president Bush (de vader) slaagde erin de Israëlische premier Shamir te overtuigen niet terug te slaan. Of Biden erin zal slagen collega Netanyahu van hetzelfde te overtuigen, is nog maar de vraag. Die laatste koopt zich kostbare tijd. Zolang onrust zijn oorlogskabinet bezighoudt, blijft hij aan de macht.

Israël staat dan toch niet zo geïsoleerd als doorgaans wordt aangenomen

Maar wanneer de rust enigszins terugkeert, zullen de doodsklokken over zijn politieke loopbaan in alle hevigheid geluid worden. Sterker, door malversaties, maar vooral ook door de verrassingsaanval van 7 oktober vorig jaar, dreigt er nog een afrekening te volgen. Het risico dat het uiteindelijk toch tot een escalatie komt, zal eerder afhangen van de Israëlische politieke instabiliteit dan de ‘rustige vastheid’ waar de Perzen blijk van geven.

FRANKRIJK

Drie keer brandstichting in kerken op twee dagen tijd

In het Franse Angers, in het departement Maine-et-Loire, werd in de Sint-Sergekerk binnen vierentwintig uur maar liefst twee keer brandgesticht. Op 2 april werd aan het altaar in de kapel, gewijd aan de Maagd Maria, een brand aangewakkerd. Vervolgens werd op 3 april ter hoogte van een standbeeld ter ere van Sint-Ambrosius brand gemeld in dezelfde kerk. Een verdachte (vrouw) is door de politie aangehouden voor verhoor. Het kerkgebouw moest gedurende het politieonderzoek de deuren sluiten. Priester Jean-Marie Gautreau, woordvoerder van de parochie, vraagt om voorzichtigheid ten aanzien van het gebeuren en om vooral niet te veel te speculeren tot alle details bekend zijn.

De volgende dag, 4 april jongstleden, werd er in de Sint-Jan Baptistkerk in Agneaux brandgesticht. Het vuur begon bij een van de kerkdeuren en spreidde zich vervolgens uit naar het interieur van de kerk. De politie van Agneaux geeft te kennen dat het om een opzettelijke daad gaat. Ook die kerk moet de deuren voorlopig gesloten houden en de mis zal voorlopig in een nabijgelegen kerk worden opgedragen.

Stijgende trend

Volgens het meest recente rapport van OIDAC, een organisatie die gevallen van discriminatie en intolerantie jegens christenen doorheen Europa in kaart brengt, staat Frankrijk al jaren stevig binnen de top 5 van Europese landen met antichristelijke haat- en geweldsmisdrijven. In het afgelopen jaar werden er 16 kerken moedwillig in brand gestoken. Er werden dat jaar nog eens 106 andere haatmisdrijven tegen christenen in Frankrijk gemeld. Het hoogste aantal brandstichtingen in kerken is terug te vinden in Duitsland. In dat land werden in 2023 maar liefst 37 meldingen geregistreerd.

Terreur Notre-Dame verijdeld

Afgelopen maart werd nog een terreuraanslag in de Notre-Dame van Parijs verijdeld. Een Egyptische terreurverdachte, sympathisant van Islamitische Staat (IS), werd hierbij gearresteerd. Volgens de Franse minister van Binnenlandse Zaken Gérald

Darmanin zijn in totaal vijf verdachten aangehouden die allen in verband worden gebracht met de terreurgroep Islamitische Staat. Het doel van de verijdelde terreuraanslag op de Notre-Dame was volgens

Darmanin in elk geval om een religieus gebouw te raken en daarbij christelijke slachtoffers te maken.

STIJN BROUNS - THEATERMAKER EN KANDIDAAT-PARLEMENTSLID (VLAAMS BELANG)

“De huidige Senaatsvoorzitter is de beschermvrouw van het cultuursysteem”

Op straat, in de supermarkt, op restaurant… Het zijn maar enkele plaatsen waar de Gentse regisseur-theatermaker Stijn Brouns recent werd aangeklampt met de vraag waarom hij voor Vlaams Belang heeft gekozen, goed wetende dat die keuze hem niet in dank zou worden afgenomen door zijn collega’s uit de overwegend linkse cultuursector. In een gesprek met ’t Pallieterke noemt Brouns man en paard, en vertelt hij onbevangen over de persoonlijke en professionele gevolgen van zijn keuze.

“Ik ben me aan het opwinden, hé?”, lacht Stijn Brouns nadat hij in amper enkele minuten tijd een zoveelste scudraket op de Vlaamse cultuursector heeft afgevuurd. In oktober vorig jaar kondigde de Gentse regisseur-theatermaker aan dat hij op 9 juni de achtste plaats op de Oost-Vlaamse lijst van Vlaams Belang voor het Vlaams Parlement zal bekleden. Hoewel hij eigenlijk van plan was om pas in 2030 weer terug te keren naar Vlaanderen vanuit Spanje, bleek de drang om “als een stormram” de aanval op de cultuursector in te zetten niet meer te onderdrukken.

“Voor mij was het genoeg geweest”, steekt Brouns van wal. “De cultuurwereld is een onverbeterlijk en zelfs gevaarlijk links bastion waarin liegen en bedriegen centraal staan. Dat bastion is maatschappelijk ontwrichtend en heeft Vlaanderen meer in zijn klauwen dan we ons ooit zouden kunnen voorstellen. In elke Vlaamse grootstad bevindt zich een cultureel leugenpaleis dat zijn zonen uitzendt naar Vlaamse gemeenten en dorpen.”

Voor wie is de cultuursector volgens u gevaarlijk?

“Niet alleen voor de gewone Vlaming, maar zelfs voor BV’s. Iedereen die het aandurft om zich te uiten als nationalist, wordt onmiddellijk teruggefloten door het systeem. De cultuurwereld tast onze samenleving aan. De linkse partijen houden de touwtjes in de bestuursraden en adviescommissies stevig in handen. Het is een gevaarlijke bedoening.”

Toch durft u het aan om zo’n ‘machtige’ vijand te maken?

“Ik heb niet voor een ‘radicale’ partij gekozen om wraak te nemen. Filip Brusselmans (Vlaams Parlementslid en partijgenoot, red.) heeft dringend versterking nodig van mensen uit de sector. Ik bewonder hem. Hij heeft het op 21-jarige leeftijd aangedurfd om op te staan tegen de cultuurwereld. Er zou geen mooiere minister van Cultuur bestaan dan hij, een jonge pitbull die ingaat tegen het systeem.”

“De gemiddelde Vlaming weet niet dat er miljarden worden doorgesluisd naar de cultuursector via investeringsfondsen, steekpenningen en verschillende vzw’s. Dat is staatsgevaarlijk, maatschappelijk ontwrichtend en subversief. Vlaams Belang is de enige partij die de misstanden in de cultuursector durft aan te kaarten.”

Een verloren strijd?

“De maatregelen die ik zou doorvoeren, gaan nog véél verder dan wat Vlaams Belang voorstelt.”

Op welke manier?

“Ik pleit voor de onmiddellijke opdoeking van de adviescommissies. De kunstenaars en

de artiesten die vandaag 90 procent van de zetels innemen, moeten worden vervangen door onafhankelijke experten. Er is slechts een minimale vertegenwoordiging van de cultuursector nodig. De adviescommissies zijn een uit de hand gelopen ziekte. Nogmaals: ik wil geen wraak, maar gerechtigheid. De mensen zouden eens moeten weten hoe die adviescommissies worden samengesteld. De professionele cultuurwereld is één grote financiële incest.”

De professionele cultuurwereld is één grote financiële incest

“Daarnaast ben ik een voorstander van een doorgedreven privatisering van de cultuursector. Een theaterhuis moet worden gerund zoals een bedrijf en hoeft geen subsidies te krijgen. In Vlaanderen lijkt dat onmogelijk, maar ik heb gedurende 12 jaar het tegendeel bewezen. Voor mensen zoals Michael De Cock (artistiek directeur van de KVS, red.) is het ondenkbaar dat ze hun keet zonder subsidies moeten runnen, maar misschien moeten ze eerst eens naar hun eigen loonbriefje kijken. Zij staan niet voor hun cultuurhuizen, maar voor bedrog.”

Waar is het dan uiteindelijk fout gelopen met uw eigen theaterschool?

“Bij mijzelf, omdat ik me had geuit als Vlaams-nationalist. Met mijn aanwezigheid op de onthulling van het standbeeld van Willem I op de Bisdomkaai in Gent en mijn toespraak op de Uylenspiegelfeesten van KVHV-Gent tekende ik mijn eigen culturele doodsvonnis. Op het einde was ik helemaal uitgespeeld.”

Vlaams Parlementslid en Senaatsvoorzitter Stephanie D’Hose (Open Vld) wordt wel eens de spin in het cultuurweb genoemd. Deelt u die analyse?

“De grote hoeder van de Vlaamse cultuursector is de huidige Senaatsvoorzitter. Zij is de beschermvrouw van het systeem. Vanuit haar positie als Senaatsvoorzitter promoot ze alles wat ‘hip’ en allesbehalve volks is, maar bijzonder goed ligt bij de bakfietsers. Dat is een visie op cultuur die niet strookt met de onze. Er zijn tienduizenden mensen die na hun werk toneel spelen, maar zij worden in de steek gelaten. Zij moeten pannenkoeken bakken of een spaghettislag organiseren om het hoofd boven water te kunnen houden.”

“De Senaatsvoorzitter staat voor de cultuurwereld van de linkse intellectuelen. De lokale liefhebbersgezelschappen laat ze in de steek. Die krijgen slechts een habbekrats en verdwijnen. En wat komt er in de plaats? Het zoveelste bakfietsersgezelschap. Zolang we de bobo’s in de hoogste politieke echelons niet kunnen verdrijven, zal er niks veranderen. Wat weet

de Senaatsvoorzitter eigenlijk over kunst en cultuur? Ze mag mij gerust bellen en dat eens rustig uitleggen.”

Volgens mevrouw D’Hose wil uw partij een kaalslag in de cultuursector organiseren.

“Wij willen de bibliotheken helemaal niet sluiten of de museumpas afschaffen. Wij willen alleen de volledige hervorming van de adviescommissies. Er is geen enkele die deugt. Ze worden allemaal bevolkt door het linkse regime. De gemiddelde N-VA’er of VB’er is nergens welkom. Ik wil van een wit blad kunnen vertrekken.”

U verwijt Jan Jambon, als minister-president onder meer bevoegd voor Cultuur, dat hij zijn belofte om met de grove borstel door de cultuursubsidies te gaan, niet is nagekomen. Waarom zouden jullie daar wel in slagen?

“Ik had al mijn hoop op hem gevestigd: eindelijk zou een Vlaams-nationalist eens grote kuis houden in de cultuursector. Joke Schauvliege (cd&v, red.) hebben ze volledig gebroken toen ze minister van Cultuur was, en er nadien nog eens goed op gestampt. Bert Anciaux (Vooruit, red.) was een windei dat niet wist waarmee het bezig was.”

De cultuursector is zo inhoudsloos geworden dat een MeToo-schandaal dé manier is om nog in de media te komen

“Ik kan mij niet inbeelden dat Filip Brusselmans géén grote kuis zou houden. Vlaams Belang is geen extreme, maar wel een radicale partij. Onze achterban zou nooit aanvaarden dat we ons even laks opstellen ten aanzien van de linkse cultuurwereld als de huidige minister van Cultuur. Ik heb het gevoel dat hij in de steek is gelaten door zijn eigen kabinetsmedewerkers. Hij heeft geen slechte intenties: het is ons systeem dat het linkse profitariaat in de hand werkt. Maar ik geloof niet dat het onveranderbaar is. Wat kan er nu moeilijk zijn aan een grote kuis om te breken met het huidige beleid?”

Kunstenhuis De Studio zette begin april directeur Marc Verstappen op non-actief nadat auteur Julie Cafmeyer een verhaal over grensoverschrijdend gedrag had gepubliceerd. Hoe kijkt u daarnaar?

“Acteren is letterlijk een fysieke job. We moeten heel lijfelijk zijn met elkaar. Je zou bijna bang worden om in tijden van MeToo nog een theaterschool uit de grond te stampen, maar ik

laat me daardoor niet afschrikken. De cultuursector is zo inhoudsloos geworden dat een MeToo-schandaal dé manier is om nog in de media te komen. Het gaat over niks meer. Kunst en cultuur zijn kneusjes die dringend moeten worden geholpen. Ze zijn de pedalen volledig kwijt. Het proces-De Pauw heeft Maaike Cafmeyer bijvoorbeeld geen windeieren gelegd. Het is de enige manier om nog relevant te blijven. Dat kan je toch geen kunst meer noemen?

Ik weigerde vroeger te buigen voor Dora van der Groen, maar als ik daar nu op terugblik, had ik dat beter wel gedaan. Vandaag buigen we allemaal voor de lanterfanterij en inhoudsloze troep van iemand zoals Cafmeyer.”

Wat waren de persoonlijke en professionele gevolgen van uw keuze voor Vlaams Belang?

“De eerste maanden na mijn aankondiging waren op persoonlijk vlak niet de gemakkelijkste. Ik kan perfect een vriendschapsband onderhouden met iemand die lid is van de PVDA, maar ik merk dat heel weinig mensen dat kunnen, in de beide richtingen. Ik aanvaard niet dat mensen mij na twintig jaar vriendschap degraderen tot een fascist, racist, extremist of nazi.” “Op professioneel vlak zijn heel wat deuren voor mij dichtgegaan. Maar omdat ik altijd zelfstandig zal blijven in mijn denken en doen, raakt mij dat minder. De dingen die ik heb meegemaakt nadat ik mijn keuze voor Vlaams Belang had aangekondigd, waren onwaarschijnlijk. Mensen uit de cultuursector die het zogezegd goed met mij voorhadden, hebben dagenlang geprobeerd om mij te overtuigen om van mijn keuze af te zien. Dat was psychologische intimidatie. Als een vriendschap een politieke keuze niet kan overleven, stelt die niet veel voor. Ik heb er dus vrede mee genomen en heb absoluut geen spijt van mijn beslissing.”

U ondertekent uw berichten op sociale media steevast met de slogan ‘links hart, rechts brein’. Kan een stem op Vlaams Belang er dan geen met het hart zijn?

“Mijn politiek engagement beperkt zich niet tot kunst en cultuur. Dierenwelzijn ligt mij nauw aan het hart en ik heb jarenlang in het onderwijs en de gezondheidszorg gewerkt. Ik heb beide sectoren leren kennen en die vertrekken vanuit een links perspectief. Een verpleger vertrekt altijd vanuit menslievendheid. Iemand die aan politiek doet, doet dat om de wereld te verbeteren. Het spijt me, maar ik blijf links van hart en rechts van brein. Mijn hersenen draaien radicaal rechts, maar mijn hart links. Het is toch niet fout om zowel links als rechts te zijn? Het ene kan perfect het andere bevloeien. Ik pleit voor een rechts beleid dat vertrekt vanuit een links hart.”

ANTON SCHELFAUT

Zo zien de Franstaligen de toekomst van België

DéFI wil pauzeknop van vijftien jaar na iedere staatshervorming

De naam van de partij zegt genoeg. Démocrate Fédéraliste Indépendant (DéFI), de afstammeling van het FDF, wil België herfederaliseren. De partij van voorzitter François De Smet wil af van de “institutionele lasagne”. Een staatshervorming moet zorgen voor de eenmaking van Brussel en Wallonië, en het federale niveau de macht geven in momenten van crisis en vooral “de vicieuze cirkel van separatisme” doorbreken.

MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez profileert zich als dé voorvechter van de eenheid van België

stukken al voor het herfederaliseren van alle “klimaatbevoegdheden’. Het zou dan gaan om zaken als omgeving en natuurbeheer, waardoor België daarover ook op Europees niveau een standpunt kan innemen. Het federale niveau moet als “drijvende kracht”, en zo nodig scheidsrechter, fungeren in een België met vier sterke entiteiten.

Les Engagés wil een federale orkestmeester

© PHOTONEWS

Tenzij je het land eenzijdig wil splitsen, moeten er voor iedere staatshervorming partners aan Franstalige zijde gevonden worden. Weinig Waalse of Brusselse politici staan ervoor open om de samenstelling van België door elkaar te schudden, al geeft iedere partij aan dat er momenteel nogal wat fout loopt. Een overzicht van de partijstandpunten bij de Franstaligen.

De oplettende lezer zal opmerken dat de standpunten van PVDA/PTB ontbreken. Als unitaire partij werden hun meningen over de toekomst van het land eerder al weergegeven in ’t Pallieterke. Ook N-VA dient nu lijsten in in Wallonië, maar hun communautaire strategie werd logischerwijs ook eerder samen met de rest van de Vlaamse partijen besproken.

MR wil het federalisme doen werken

Hoewel de Franstalige liberalen in hun verkiezingsprogramma toegeven dat het huidige democratische systeem “complex, zwaar en te verdeeld” is “en dat de coalities op de verschillende niveaus ideologisch steeds verder uit elkaar liggen”, geloven ze nog steeds in het huidige, federale model. Zwitserland, Canada en Duitsland moeten als voorbeeldlanden dienen waarin het federalisme tot effectief en efficiënt beleid leidt. In dat federalisme pleit MR voor een grondige vereenvoudiging van Brussel en een eenmaking van de gewesten en de gemeenschappen. Dat zou finaal leiden tot een ‘Belgique à quatre’, met vier gelijkwaardige regio’s: Vlaanderen, Wallonië, Brussel en Ostbelgien.

De partij van Paul Magnette vermeldt expliciet het confederalisme van de N-VA als “een project dat tot het einde van ons land zal leiden”’

MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez profileert zich als dé voorvechter van de eenheid van België. Dat doet hij overigens uitsluitend in het Frans. In het verkiezingsprogramma van MR staat dat de partij vindt dat de vorige zes staatshervormingen tot inefficiëntie geleid hebben. MR is van oordeel dat elke bevoegdheid moet uitgevoerd worden door het niveau dat dat het meest

effectief en efficiënt kan doen. Voor bijvoorbeeld gezondheidszorg is dat het federale niveau, vindt de partij. Aan de andere kant wil MR de regio’s financieel verantwoordelijk maken voor het arbeidsmarktbeleid dat ze voeren. Momenteel worden de werkloosheidsuitkeringen vanop het federale niveau betaald terwijl de gewesten bevoegd zijn voor de activering van werklozen. Daardoor kan Wallonië ervoor kiezen om werklozen niet te activeren, zonder dat ze er financieel voor boeten. Daar wil Bouchez iets aan doen.

PS ziet confederalisme als paard van Troje

Het beroemde (of beruchte) Institut Emile Vandevelde, de studiedienst van de Parti Socialiste, leverde een verkiezingsprogramma van maar liefst 1.220 bladzijden af. De eerste keer dat de term staatshervorming, of réforme de l’Etat, vermeld wordt, schept onmiddellijk duidelijkheid: “PS is geen vragende partij voor een nieuwe staatshervorming en institutionele debatten die niet tegemoetkomen aan de bezorgdheden van de burgers.” De andere keren dat de term in het verkiezingsprogramma staat, is bij verwijzingen naar vorige staatshervormingen. Als er dan toch moet worden gesproken over de toekomst van het land, dan moet een staatshervorming leiden tot een “efficienter en beter systeem voor alle Belgen”. De partij van Paul Magnette vermeldt expliciet het confederalisme van N-VA als “een project dat tot het einde van ons land zal leiden”. Als er een zevende staatshervorming komt, mag die dus niet leiden tot het confederalisme van N-VA. PS wil koste wat het kost de sociale zekerheid federaal houden. Daarnaast pleiten de Franstalige socialisten voor een versterking van de samenwerkingsbanden tussen de deelstaten. “De oplossing is niet om ofwel te defederaliseren, ofwel te herfederaliseren”, klinkt het in het programma. “De oplossing bestaat erin de regionale werkelijkheid mee te nemen in de verdeling van bevoegdheden.”

De eenmaking van Brussel en Wallonië is volgens DéFI de logica zelve omwille van een “gemeenschappelijke taal en cultuur”. Al geeft de partij onmiddellijk ook toe dat het om een politiek project gaat. Zo moet de entiteit WalloBrux de rechten van Franstaligen in de Vlaamse Rand beschermen en uitbreiden en moeten Brussel en Wallonië meer samenwerken op vlak van economie, industrie en innovatie.

In bijna alle Franstalige partijprogramma komt hetzelfde terug: eenheid van commando. Ook Les Engagés, het voormalige cdH, wil van de federale staat de orkestmeester maken. Bij onenigheid tussen de verschillende entiteiten is het dus de federale regering die de definitieve beslissing moet nemen. Daarnaast wil de Franstalige zusterpartij van cd&v bepaalde zaken herfederaliseren, vooral inzake gezondheid, klimaat, justitie en verkeersveiligheid.

© PHOTONEWS

©

“We moeten in ons land een positieve federale dynamiek creëren.” De partij wil het federale niveau de knoop doen doorhakken in tijden van crisis en hoopt bij toekomstige staatshervormingen de “vicieuze cirkel van separatisme” te doorbreken. Daarom moet van de partij na iedere staatshervorming de pauzeknop worden ingeduwd, en dat voor minstens vijftien jaar. Na elke staatshervorming moet er ook een grondige impactanalyse komen, vindt DéFI. DéFI wil de Senaat behouden, om er de overlegplaats in het federale België van te maken.

Ecolo wil meer democratie en meer België

“Een versterkt België met eenvoudige openbare instellingen.” Dat is het doel van Ecolo, zo blijkt uit het partijprogramma. Het land hervormen behoort niet tot de kernpunten van de partij. Wel zet Ecolo fors in op burgerparticipatie: permanente burgerraden, het verlagen van de leeftijd voor stemrecht, referenda en wetsvoorstellen die door de burger op tafel gelegd worden. De algemene werking van de politiek wil men ook fors veranderen: 30 procent minder parlementsleden, een cumulverbod, het depolitiseren van publieke benoemingen en een maximumaantal bestuursmandaten.

Toch nemen de Franstalige ecologisten een duidelijk standpunt in. De partij van Jean-Marc Nollet en Rajae Maouane wil het federale niveau versterken en bepaalde bevoegdheden zelfs herfederaliseren. Over welke bevoegdheden het gaat, is niet duidelijk. In het verleden pleitten verschillende kop-

Zelfs wanneer bepaalde bevoegdheden door de regio’s uitgevoerd worden, moet het federale niveau soms kunnen overschouwen van Les Engagés. “Voor bevoegdheden waar coördinatie nodig is tussen gefedereerde entiteiten, kan de federale staat bindende kaderdoelstellingen vastleggen via Bijzondere Wetten”, klinkt het. Als voorbeeld geeft de partij CO2-doelstellingen, maar ook budgettaire normen, fiscale regels en werkgelegenheidscijfers.

Cd&v trekt steeds minder de Vlaamse kaart

Les Engagés geeft toe dat Vlaanderen vooroploopt op bepaalde vlakken. Zo zijn de Vlaamse Gemeenschap en het Vlaams Gewest al lang gefuseerd, terwijl dat in Wallonië niet het geval is. Daarom wil de partij de Franstalige instellingen fors vereenvoudigen om op die manier te besparen op het aantal postjes en politici.

Chez Nous blijft op de vlakte

De nieuwe Franstalige partij Chez Nous pleit voor een halvering van het aantal ministers en kabinetsmedewerkers, een afschaffing van de Senaat en het verminderen van het aantal intercommunales. Daarnaast stelt de partij van Jérôme Munier dat er een institutionele hervorming, maar vooral vereenvoudiging moet komen. “De huidige institutionele lasagne komt alleen de traditionele partijen ten goede”, klinkt het. Over het algemeen blijft de partij relatief op de vlakte over het communautaire, maar in het verleden gaf Munier wel aan dat een verbeterde Waalse economische toestand samen met het identitaire belangrijk zijn voor het voortbestaan van België.

Paul Magnette en Georges-Louis Bouchez

Maxime Prévot, voorzitter Les Engagés

Rajae Maouane, covoorzitter Groen

PHOTONEWS

Achiel Van Acker en het Sociaal Pact

Precies 80 jaar geleden, op 24 april 1944 - terwijl het land nog bezet was - ondertekenden de sociale partnerswerkgevers, politici en de vakbonden - in het grootste geheim een akkoord, het ‘Ontwerp van overeenkomst tot sociale solidariteit’, dat al snel de geschiedenis in zou gaan als het Sociaal Pact. De architect van dat Sociaal Pact was de socialist Achiel Van Acker.

Het belang van dat pact voor de sociale wetgeving in ons land kan niet genoeg worden benadrukt, want het symboliseerde niet alleen de hoop op een betere toekomst, maar het zorgde vooral voor een geïntegreerd systeem dat naast werkloosheidsuitkeringen en ouderdomspensioenen ook ziektekosten- en arbeidsongeschiktheidsverzekeringen, kinderbijslagen en betaald verlof omvatte. Dat solidariteitsmechanisme werd verplicht voor werknemers in de particuliere sector en vormde een erg belangrijke innovatie op het gebied van de sociale bescherming die van het land een modelstaat qua sociale zekerheid maakte.

IN DE KAZERNE VAN GRANVILLE

DEED HIJ ZICH METEEN OPMERKEN

DOOR BIJ DE NAAMAFROEPING

ZICHZELF ALS ‘TEGENWOORDIG’ IN PLAATS VAN ‘PRÉSENT’ AAN TE MELDEN

Van Acker, die omwille van z’n vette Brugse accent jarenlang op de korrel werd genomen in ’t Pallieterke als Aziel Charbon, kende een merkwaardige politieke evolutie: van militant in de Frontbeweging tijdens WO I tot socialistisch staatsman na WO II wiens naam een synoniem werd voor politiek pragmatisme. Hij werd op 8 april 1898 in Brugge geboren als vierde in een gezin dat twaalf kinderen zou tellen. Zijn vader, ‘Staftje’ Van Acker, was een bescheiden mandenmaker en het kroostrijke gezin, dat in het Klaverstraatje in de volkse wijk Ezelspoort woonde, had het absoluut niet breed. Vanaf zijn zevende moest Achiel dan ook meehelpen in het bedrijfje van z’n vader. In de wintermaanden ging hij zelfs niet naar school en bleef hij thuis om garnaalmandjes te maken die op de markten aan de man moesten worden gebracht. Lager onderwijs volgde hij aan de ‘Armenschool’ van de Broeders Xaverianen in de Ezelsstraat, waar hij opviel door z’n leergierigheid. Maar vanaf zijn elfde moest Achiel de school definitief verlaten om thuis te helpen. Hij volgde wel avondonderwijs Frans en zijn belezen vader stimuleerde zijn leeshonger. De jonge Achiel trad - in die tijden waarin radio en televisie nog niet bestonden - in zijn voetsporen als de verhalenverteller van de wijk.

VLAAMSGEZINDHEID

Een niet onbelangrijk gegeven - dat in zijn latere biografieën veronachtzaamd werd - is dat Achiel Van Acker al op jonge leeftijd blijk gaf van Vlaamsgezindheid, als stichter en voorzitter van een ‘Vlaamsche Bond’ in Brugge. Een club die zich naast ‘Vlaams bewegen’ ook focuste op het bestrijden van het alcoholisme, één van de grootste maatschappelijke problemen in de volksbuurten. Op zijn twaalfde schreef hij z’n eerste artikel in ‘De Volkseeuw’, een Vlaamsgezinde Brugse christendemocratische publicatie, en twee jaar later liep hij mee in zijn eerste betoging, georganiseerd door de ‘Groene Socialisten’, zoals men in Brugge de volgelingen van de daensistische priester-volksvertegenwoordiger Florimond Fonteyne noemde.

VLUCHT NAAR VEURNE

Wanneer in augustus 1914 de oorlog uitbrak en de Duitsers erg snel oprukten naar de kust, vluchtte de net zestien jaar oud geworden Achiel Van Acker, twee uur voor de eerste Duitsers Brugge binnenmarcheerden, naar Noord-Frankrijk. Hij leidde er een paar maanden een ronddolend bestaan, waarbij vooral de honger knaagde. Omdat hij niet terug kon keren naar het inmiddels door de Duitsers bezette Brugge, trok hij, op zoek naar werk, naar het onbezette Veurne. Daar heeft hij meer dan een jaar lang scheepsladingen gelost en

moest hij zakken dragen die vaak honderd kilo wogen. Een keiharde leerschool. In die periode was hij ook vaak hulpschipper op een schuit die munitie en voedsel aanvoerde voor de troepen aan het IJzerfront. Een gevaarlijke klus, zo bleek, want nog geen twee weken nadat hij dat baantje vaarwel had gezegd, werd het schip door een Duitse artillerievoltreffer opgeblazen en kwam het schippersgezin om het leven… Hij werkte daarna onder meer in een steenbakkerij en als kasseilegger om de kapotgeschoten wegen te herstellen.

DE FRONTBEWEGING

In september 1916 werd hij vervroegd opgeroepen voor zijn legerdienst. Omdat hij slechtziend was - hij was bijna blind in één oog - werd hij niet naar het front gestuurd, maar kwam hij als militaire arbeider terecht in de Belgische munitiefabrieken bij Le Havre. Dat was zwaar en gevaarlijk werk. Op 15 december 1915 was de munitiefabriek van Granville - waar 220 ton buskruit was gestockeerd - ontploft. Een catastrofe waarbij 190 doden en meer dan 1.500 gewonden te betreuren vielen. Al op zijn eerste dag in de kazerne van Granville deed hij zich meteen opmerken door bij de naamafroeping zichzelf als ‘tegenwoordig’ in plaats van ‘présent’ aan te melden. Hij kwam in Granville in contact met de aalmoezeniers Robrecht Mortier en Jan Bernaerts. Mortier werkte mee aan De Belgische Standaard en Ons Vaderland en zou na de wapenstilstand de IJzerstichting uitbouwen. Bernaerts was wegens zijn uitgesproken Vlaamsgezindheid in het begin van maart 1916 van het front verwijderd en het was wellicht hij die Van Acker in contact bracht met de Frontbeweging, de illegale organisatie van Vlaamsgezinde militairen aan en achter het IJzerfront. Jammer genoeg ging Van Acker in zijn memoires niet in op dat fascinerende stuk van zijn verleden, maar hij bevestigde wel dat hij actief was geweest in de Frontbeweging. Mogelijk speelde hij een rol bij de ‘spontane’ stakingen die in de laatste oorlogsmaanden waren uitgebroken tegen de onmenselijke werkomstandigheden in de munitiefabrieken en die met veel moeite konden worden bedwongen door de regering. Na de wapenstilstand bleef Van Acker nog maandenlang in het leger. In die periode lag hij meestal in Antwerpen gekazerneerd en uit die tijd zijn getuigenissen bewaard dat hij betrokken was bij een aantal Vlaamsgezinde en antimilitaristische betogingen en acties. Hij publiceerde in die periode zelfs een gedicht waarin hij de vervolgde activisten verdedigde…

POLITIEKE CARRIÈRE

Eens gedemobiliseerd, engageerde hij zich voor het socialisme en stichtte hij in Brugge een afdeling van de Socialistische Jonge Wachten. Iets wat niet vanzelfsprekend was in het aartsconservatieve Brugge van die dagen… Het legde de ambitieuze Van Acker alleszins geen windeieren. Hij werd achtereenvolgens gemeente- en provincieraadslid en later volksvertegenwoordiger voor de Belgische Werkliedenpartij (BWP). Zijn politieke gewicht werd duidelijk toen hij tijdens WO II voorzitter werd van de ondergronds voortwerkende BWP. Vrijwel meteen na de bevrijding, op 26 september 1944, werd Van Acker minister van Arbeid en Sociale Zaken in de regering van nationale eenheid van de katholiek Hubert Pierlot. Van Acker wilde koste wat kost zo snel mogelijk het in april afgesloten Sociaal Pact omzetten in wetgeving. Hij liet er dan ook geen gras over groeien en diende op 28 december 1944 al zijn wetsvoorstel betreffende de sociale zekerheid van

VANAF ZIJN ELFDE MOEST

ACHIEL DE SCHOOL DEFINITIEF

VERLATEN OM THUIS TE HELPEN

werknemers in bij het parlement. Van Acker was zonder twijfel de enige die ooit actief was in de Frontbeweging die zo diep in het Belgische politieke bestel wist door te dringen. Hij was niet minder dan viermaal premier van België en van 1961 tot 1974 voorzitter van de Kamer.

LEZERSBRIEVEN

Elektrische wagens

Pallieterke, Het uitvoerige artikel van Jurgen Ceder in de vorige editie wordt kernachtig samengevat door de titel: ‘De opmars van het elektrische voertuig lijkt gestuit’. Daar wil ik nog bijkomende informatie aan toevoegen naar aanleiding van een artikel van Bengt Karisson (professor ecologische antropologie) in AFBO Stories. Daardoor begrijpen we nu volledig welke onherstelbare schade de productie van batterijen voor elektrische auto’s in de natuur en vooral bij kinderen aanricht. Een batterij voor een elektrische auto weegt ongeveer 500 kg en bevat onder meer 12 kg lithium, 30 kg nikkel, 20 kg mangaan, 15 kg kobalt, 100 kg koper, 200 kg aluminium, staal en plastic. Er zitten 6.831 lithiumcellen in. Om een autobatterij te maken, moet je 10 ton zout verwerken om lithium te produceren, 15 ton erts voor het kobalt, 2 ton erts voor het nikkel en 12 ton erts voor het koper. In totaal wordt er 200 ton grond opgegraven voor één enkele batterij! De ontginning van het giftige kobalt gebeurt grotendeels door middel van kinderarbeid en zonder controle op de gigantische vervuiling. Tegen 2030 zullen er ongeveer 145 miljoen elektrische auto’s rondrijden met een verschrikkelijk grote en giftige afvalberg van batterijen tot gevolg. Dan mogen we nog niet spreken over de hoeveelheid stikstof en CO2 die er geproduceerd wordt door de gas-, aardolie-, steen- en bruinkoolcentrales om deze wagens van elektriciteit te voorzien. Mijn milieuvriendelijke groeten aan het beleid dat het elektrische voertuig promoot.

Luc Vandeputte, Ledegem

Elektrische wagens (2)

Pallieterke, Ik ga volledig akkoord met uw artikel aangaande de elektrische auto’s. Hier nog enkele bijkomende argumenten. De batterijen van een elektrische wagen wegen minimaal 250 kg. Dat is 5 keer meer dan de brandstof in een klassieke wagen. Een auto verbruikt het meest gedurende de acceleratie. Bij een hybride wagen komt het vermogen gedurende de acceleratie uit de batterijen die daarna zachtjes worden opgeladen. Een verbrandingsmotor verbruikt het minste bij een constant toerental. Een kennis heeft een hybride wagen en daar hoor je bijna geen verschil in het toerental. Een snelle lading is voor de batterijen zeer nefast. Deze snelle lading is de oorzaak van een interne opwarming en kan zelfs tot een brand leiden. Een tijdje geleden is een busbedrijf uitgebrand in het Oost-Vlaamse Lebbeke. Al snel werd de oorzaak bij een elektrische bus gelegd, maar daarna geen enkel bericht meer in de klimaatcorrecte media.

Rousseau

Erwin Strobbe, Zellik

nog een politiek mandaat mogen bekleden.

José De Smet

Vlaanderen Vlagt

Als antwoord op de brief van Albert Leenaerts in ’t Pallieterke van 11 april moet ik vertellen dat we zeker één keer gevlagd hebben (met ‘Vlaanderen Vlagt’) op de Heizel. Ivan had toen een vlag van 9 m² naast andere grote vlaggen uitgespreid, maar na de pauze bleek die gestolen. Na de match werd Ivan bedreigd door een Franstalige. Wij stonden er allemaal rond, klaar om in te grijpen als die laatste geweld durfde te gebruiken. Het liep goed af. Voetbal een feest? Nadien besloot Ivan niet meer naar voetbalwedstrijden in dit land te gaan. Een derde keer vlagden we in Barcelona toen Club Brugge er speelde. Een twintigtal supporters kocht onze actievlaggen van 1 m².

Stef van Lier, Sint-Job-in-’t-Goor

9 juni

Pallieterke,

Men staat er niet bij stil omdat er ook niet over gesproken wordt, maar de Belgische staatskas wordt dagelijks gespijsd door Lotto en de privaatbanken. Wat de overdrachten van de banken betreft, begint het schoentje te knellen. Meerdere banken, waaronder Belfius, hebben hun bedenkingen geuit over een eventuele regeringsdeelname van PTB/PVDA met haar communistische gedachtegoed. Daarom heeft Belfius de kredietvoorschotten beperkt tot eind 2024, wat méér dan uitzonderlijk is. De regeringsvorming zal daar sowieso door gestuurd worden. Een écht verloren stem dus?

Piet Hoeben, Schilde

Gevangenissen

Pallieterke,

Achiel Van Acker (midden)

Pallieterke, Dat er vergevingsgezindheid is tegenover de dwaze uitspraken van Rousseau, kan ik nog ergens begrijpen. Ik vind het echter veel erger dat er nergens meer gesproken wordt over zijn ongehoorde manipulaties in deze zaak. Dat vond ik veel erger! Eerst de burgemeester opbellen, aan de commissaris vragen om het pv tegen te houden, een bevriende rechter inschakelen om informatie uit de kranten te houden… Een hoogstandje van ondemocratisch machtsmisbruik. Zo’n man zou nooit

Ons laatste Pallieterke smeekt om een kleine rechtzetting in verband met het artikeltje over de doortocht van Paul Van Tigchelt op Justitie, van de overigens zeer gewaardeerde Julien Borremans. Ik citeer: “De cipiers staan vrijwel machteloos. Er is gemiddeld 1 cipier per 60 gevangenen. In Groot-Brittannië is dat 1 op 6…” En dan een diepe zucht over de werkdruk. Simpelweg even ‘dokter Google’ raadplegen leert ons dat er ongeveer 12.000 gevangenen zijn in België voor ongeveer 7.000 cipiers. Een paar jaar geleden werd berekend (schriftelijke vragen in het parlement, verschenen in alle kranten) dat er 1 cipier is per 1,63 gevangenen. Indien de schrijver de rekening had gemaakt, dan kwam hij uit op 200 cipiers. Minder dan er in Brugge werken, 1 van de 34 gevangeniscentra. Welk werk hebben die andere 6.800 cipiers dan? Zijn bekommernis is terecht, maar de toestand is zelfs veel erger dan hij kan schetsen. Maar de aanhoudende stakingen, het immense ziekteverlof en de zogenaamde langdurige burn-outs mogen ook eens in het daglicht gesteld worden. Lucien Decoorne, Brugge

Een lezersbrief insturen? Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente moeten worden doorgegeven voor publicatie bij uw brief.

JAN HUIJBRECHTS

Allergisch voor de Vlaamse Leeuw

Vorige week haalde de Franstalige allergie voor de Vlaamse Leeuwenvlag nog eens de media. Voetbalploeg Sporting Club Lokeren-Temse moest een match spelen op verplaatsing, tegen Union Namur. Die laatste ploeg had de Vlaamse ploeg gevraagd om geen Vlaamse Leeuwenvlaggen mee te brengen.

De vraag van de Naamse ploeg werd doorgespeeld aan het bestuur van voetbalclub Lokeren-Temse. En dat bestuur speelde de vraag door aan de verschillende supportersclubs. Reden: in Namen wordt het zwaaien met een Vlaamse Leeuw aanzien als provocatie. De Waalse supporters zouden wel eens boos kunnen reageren.

Uit de verschillende artikels in onze kranten verneem ik dat de supporters van Lokeren-Temse in feite geen traditie hebben om met Vlaamse Leeuwenvlaggen te zwaaien. Ik verneem ook dat het niet de eerste keer is dat een Waalse voetbalploeg die vraag stelt aan een Vlaamse ploeg. “Vaandelzwierders”

“Als uit de veiligheidsanalyse blijkt dat die vlaggen voor onrust zouden kunnen zorgen, kan de veiligheidsverantwoordelijke inderdaad die maatregel nemen op basis van het reglement van interne orde”, klinkt het vanuit de Koninklijke Belgische Voetbalbond. Het bestuur van Lokeren-Temse toonde onmiddellijk begrip voor het verzoek en vroeg zijn supporters om de vraag van Union Namur te respecteren.

Lokeren-Temse heeft verschillende supporterclubs. Met enige verbazing lees ik de reactie van Jan Coppens, voorzitter van de Vlaamse supportersclub ‘The Yellowbrothers’, die in het Nieuwsblad verklaarde: “Voetbal en politiek moeten altijd gescheiden blijven. Je gaat naar een stadion om een strijd te zien op het veld, niet voor communautaire provocatie vanop de tribunes. Pas op, ik zie wel vaker eens iemand zwaaien met een Vlaamse Leeuw. Zeker in wedstrijden zoals tegen Virton. Maar dat zijn altijd enkelingen. Ik hoop dat niet alle supporters van de club over dezelfde kam worden geschoren en gezien worden als vaandelzwierders met de Vlaamse Leeuw.”

Sinds 1973

Hieruit blijkt alvast dat de heer Coppens niets of toch zeer weinig van geschiedenis en politiek kent. Ik neem er even Wikipedia bij: “De vlag van Vlaanderen, meestal de Vlaamse Leeuw genoemd, is de vlag van de Vlaamse Gemeenschap en het Vlaams Gewest. Die vlag werd officieel aangenomen als vlag van de Raad voor de Nederlandse Cultuurgemeenschap in 1973, en later, in 1985, als vlag van de Vlaamse Gemeenschap. De vlag werd gebaseerd op een van de oude wapens van het graafschap Vlaanderen.”

We mogen dus gerust stellen dat de Vlaamse Leeuwenvlag al 50 jaar ons officieel symbool is. Ik maak even geen onderscheid tussen de officiële versie met rode klauwen en de zogenaamde ‘strijdvlag’ van de Vlaamse Beweging. Ik ken het verschil, maar Franstaligen maken dat onderscheid niet en beide vlaggen werken als een rode lap op een stier. Maar met de Vlaamse Leeuw met rode klauwen mag iedereen zwaaien, het is onze officiële vlag.

Legitieme en positieve regionale trots

Blijkbaar is men zowel in Namen als in Lokeren geschrokken van de reacties, want al een dag later kwam een nieuwe mail binnen met de mededeling dat dan toch Vlaamse Leeuwenvlaggen welkom waren. “Hallo vrienden uit Lokeren. Na overleg met de veiligheidsverantwoordelijke heeft de directie van Namen beslist om vlaggen met de beeltenis van de Leeuw van Vlaanderen toe te laten. Het is een symbool van jullie regio waar jullie trots op mogen zijn. Net zoals wij trots zijn om Walen te zijn en de Haan zullen laten wapperen. Wij geloven dat dat op geen enkele manier strijdlustig is, maar eerder een teken van legitieme en positieve regionale trots. We kijken ernaar uit jullie morgen te verwelkomen om samen te vieren in een geest van vriendschap en respect.” “Legitieme en positieve regionale trots”, ik kan het niet beter omschrijven. Ik hoop dan ook dat onze Vlaamse jeugdbewegingen van Chiro en KSA binnenkort opnieuw hun Vlaamse Leeuwenvlag mogen laten wapperen op hun kampplaats in Wallonië. Want nu is dat in sommige Waalse gemeenten verboden (!) en in het recente verleden werd de vlag manu militari door de politie in beslag genomen. Respect voor onze symbolen, voor onze taal en onze cultuur. Dat is het enige dat we vragen.

NSV! organiseert betoging in Antwerpen: “België is een failed state”

Op donderdag 25 april organiseert de Nationalistische Studentenvereniging (NSV!) een betoging in Antwerpen. Op die manier wil de studentenvereniging het toenemende drugsgeweld in Brussel en Antwerpen, de vervreemding en de Belgische staatsstructuur aan de kaak stellen.

NSV! is een rechtse, Vlaams-nationalistische studentenvereniging die actief is in alle grote studententsteden. Op donderdag 25 april gaan haar leden en andere gelijkgezinde studenten de straat op in Antwerpen. Met de leuze ‘Vlaamse staat, jeugd staat paraat!’ willen ze een sterk signaal geven aan de Belgische beleidsmakers. De betoging begint om 20.00 uur aan de Stadswaag. “Wij organiseren deze betoging omdat België een ‘failed state’ is”, legt nationaal NSV!-voorzitter Gaëtan Claeys uit. “In Antwerpen klinken de granaten en geweerschoten van de mocromaffia en in de

HORIZONTAAL

A. Onverzettelijke

B. Onnavolgbaar - Plezier

getto’s van Brussel zetten bendes wegblokkades op om voorbijgangers te fouilleren. Ondanks al deze miserie, weigeren onze politici in te grijpen om de veiligheid van onze mensen te garanderen.” “Vanuit Wallonië plukt de corrupte PS Vlaanderen bovendien kaal, terwijl onze straten akelig snel vervreemden”, vervolgt Claeys. “De omvolking is een feit geworden en in de grootsteden zijn Vlamingen intussen een minderheid. Als we niets doen, zijn we dat binnenkort in heel Vlaanderen.”

ANTON SCHELFAUT

C. Informatietechnologie - Gerecht gemaakt van pijlstaartinktvis

D. Gezichtshaar - Hoogtepunt - Spaans kind

E. Helium - Gesuikerd - Internetlandcode voor Griekenland

F. Groots bierfestival in München

G. Oude naam voor Tokio - Deel van het testament - Plechtige belofte

H. Kledingstuk - Noord-Franse stad

I. Plaaggeest - Lispelde

J. Volgens de nieuwste mode - Een weinig

K. Roem - Afwijkend

L. Effect groter dan de som van de effecten van de afzonderlijke middelen

VERTICAAL

1. Interieurverzorgster

2. Ouderwets - Rivier in Bern

3. Chinese lengtemaat - Proefmonsters

4. Droog (van wijn) - Heiland - Voegwoord

5. Sporten met behulp van een plank

6. Holle

7. Afrikaanse dwergpapegaai - Vervoermiddel

8. Deel van een fiets - Nederlands

KARL VAN CAMP

Gaëtan Claeys

16 Wat niet lachend kan gezegd worden, is de waarheid niet

X van de week!

Wel een beetje triest, hoor, al die ophef over de terugkeer van Conner Rousseau. Vooral omdat werkelijk iedere aap op sneakers dat had kunnen voorspellen. Een aap zonder sneakers trouwens ook. Wat vooral blijft hangen van de grote comeback van het rijkeluiskind van de socialistische oligarchen, is het gemak waarmee de pers volgde bij de herintrede van de messias. En hoe Conner er zelf vervolgens een schepje bovenop deed.

Zo van die peilingen, dat kost een zak geld. Dat kan je min of meer verantwoorden als het om de tendensen in de electorale evolutie gaat, maar peilen of één kandidaat al

dan niet beter thuis kan blijven? Dat lijkt me alleen verantwoord als je er meteen een hele show kan aan verbinden die zichzelf terugverdient. En dat is exact wat ze bij DPG hebben gedaan. Niet alleen waren ze al zeer lang verzekerd van het feit dat Conner zou terugkeren, ze hebben er ook meteen een verdienmodel van gemaakt. Inclusief een vooraf afgesproken deelname aan het VTM-programma ‘Het Conclaaf’, die volgens de officiële versie luttele minuten na de mededeling werd toegezegd. Gelooft u het? Of deelt u ons vermoeden dat er achter de schermen van journalistiek, politiek en entertainment flink is bekokstoofd hoe Conner best kon renderen om vooral extra waspoeder te verkopen tijdens de reclame? Het is niet zomaar een beetje pijnlijk voor een zichzelf respecterend mediabedrijf. Het is diep bedroevend. En als u het ons vraagt, is het ook maar het tipje van de ijsberg die de volgende weken richting de Titanic die België heet, komt.

Kies de mooiste foto

Conner kan je het allemaal niet kwalijk nemen. De brave jongen lijdt aan een ernstige vorm van narcisme en als dat niet behandeld wordt, maar aangemoedigd, gaat het vroeg of laat fout. Zo is er niet één medium -iedereen lust een stukje Conner - dat reageert op zijn voornemen om zijn fans zijn campagnefoto te laten kiezen. Integendeel. Bij het Mediahuis lopen ze over van bewondering voor zoveel politiek vernuft en laten ze experts aan het woord die alleen mogen zeggen hoe briljant Conners marketing is. Wie dacht dat onze media bezig zijn met de verkiezingen als een ‘een plan voor de toekomst van Vlaanderen, België en Europa’, is eraan voor de moeite.

De hamvraag is: hoeveel stemmen krijgt ‘onze’ Conner? En als er plaats over is in de krant, willen ze zich wel eens afvragen waarom zoveel mensen op extremen stemmen of de politiek de rug toekeren? Het antwoord is nochtans kinderlijk eenvoudig: omdat de media politiek hebben herleid tot een freakshow met een gecorrigeerde neus. Héhé, dat lucht een beetje op.

“Wij zijn goed bezig, ook al zeggen ze van niet”

Premier De Croo, minister van Justitie Van Tigchelt, staatssecretaris voor Migratie De Moor, minister van Binnenlandse Zaken Verlinden en minister van Buitenlandse Zaken Lahbib trokken deze week naar Marokko. Onze excellente excellenties wilden de Marokkaanse overheid duidelijk maken dat het niet kan dat ze hun criminele en illegaal verblijvende onderdanen niet terugnemen op vraag van de overheid. En zo plaatst Vivaldi zelf het migratiethema in het centrum van de verkiezingsaandacht. Is dat wijs? Een gesprek met maar liefst vijf - nu al - Vivaldi-legendes!

De vijf ministers hadden nauwelijks een voet op Marokkaanse bodem gezet of meteen kwam de mededeling vanuit de Marokkaanse overheid dat ze voortaan hun uiterste best zou doen om illegale en criminele onderdanen terug op te nemen. Blijkbaar wilde ze dat altijd al doen, maar stond ze toch wel op een persoonlijk bezoekje van de premier. De vijf konden niet snel genoeg de meegereisde pers op de hoogte brengen van hun groot succes.

Goed gedaan excellenties, maar moest u nu echt met vijf zijn om een land te overtuigen om zijn eigen landgenoten toe te laten?

DE CROO: “Ik heb mij exact diezelfde bedenking gemaakt. Eigenlijk kon ik dat helemaal alleen.”

VERLINDEN: “Het leek ons opportuun om in deze situatie van bilaterale contacten het volledige gewicht van onze uitvoerende macht in de schaal der verhoudingen te leggen.”

LAHBIB: “Geen idee wat Annelies bedoelt, maar ik ben hier alleen voor de thee en omdat Bouchez zei dat het goed zou zijn voor ons krachtdadig imago bij de MR.” DE MOOR: “Ik wil de Marokkaanse overheid overtuigen dat de toestand in de Belgische gevangenissen zo vreselijk is dat het getuigt van weinig menslievendheid om ze niet hier op te sluiten.”

VAN TIGCHELT: “Hoe? Wat kom ik hier dan nog eigenlijk doen? Alleen mijn ellebogen tonen?”

Die 900 Marokkaanse gevangenen in onze gevangenissen, misschien? Hoeveel zijn er nu al teruggestuurd?

VAN TIGCHELT: “Juist! Dat kwam ik hier doen. Van die 900 zijn er al een duizelingwekkende 37 teruggestuurd naar Marokko. De meesten weliswaar op vraag van Marokko. Ik wil dat optrekken tot 50. En je ziet, ik heb mijn mouwen opgestroopt. De mensen weten daarmee genoeg. Ik los dat hier op!”

U heeft ook een ‘handelsdelegatie’ bij om Marokko te overtuigen. Ruikt dat niet een beetje naar cadeautjes uitdelen in ruil voor een akkoord dat wat ruikt naar omkoping?

DE CROO: “Helemaal niet. We zijn goed bezig, ook al zeggen ze van niet.”

DE MOOR: “Maar enfin, wat denkt u nu? Dat deze regering zo laag zou zinken?”

VERLINDEN: “Voor mij is het zeer moeilijk te doorgronden waar u met deze suggestieve insinuatie heen wil. Voor mezelf sprekende, neem ik categoriek afstand van dit non-issue.”

VAN TIGCHELT: “Daar word ik dus boos van. Waarom wil niemand nu geloven dat ik een hardwerkende minister van Justitie ben? Kijk naar mijn mouwen, man!”

LAHBIB: “Dat lijkt me evident. Georges-Louis zegt altijd: ‘Als je met Vlamingen wil gaan onderhandelen, moet de eerste vraag zijn: hoeveel centen brengen jullie mee?’ Het werkt prima voor ons, waarom zou het niet werken voor Marokko? Heel lekkere thee wel.”

U plaatst met deze demarche het migratiedebat centraal op de agenda. Experts waarschuwen dat u hiermee alleen promotie voert voor een thema dat vooral het Vlaams Belang de wind in de zeilen geeft…

VAN TIGCHELT: “Ik heb de indruk dat mijn boodschap niet echt overkomt. Secondje, ik doe mijn hemd uit.”

“Waarom wil niemand nu geloven dat ik een hardwerkende minister van Justitie ben? Kijk naar mijn mouwen, man!”

DE CROO: “Correctie. Migratie is iets wat onze partij altijd nauw aan het hart ligt.”

DE MOOR: “Ik heb migranten laten doodvriezen op straat. Op humane wijze, uiteraard. Ik zou niet weten waarover u het heeft. Vlaams Belangers zijn watjes!”

LAHBIB: “Georges-Louis zegt altijd dat een regering zonder Vlaamse meerderheid een gouden zaak is voor Franstalig België. We moeten dus blij zijn met dat Vlaamse cordon sanitaire. Mag ik nog een kopje?”

VERLINDEN: “Van Tichgelt! Voldoe aan de vestimentaire geplogenheden die conform uw maatschappelijke status zijn!”

VAN TIGCHELT: “???”

LAHBIB: “Doe uw hemd terug aan, sukkel!”

Luc Van Gorp heeft de ultieme oplossing

‘BELGIUM’S FINEST’ TREKKEN NAAR MAROKKO