't Pallieterke van 13 juli 2023

DEDECKER MET LAATSTE CHARGE?

2

POSITIEVE DISCRIMINATIE ONDER VUUR

DE TERUGKEER VAN LIJST DEDECKER

Jean-Marie Dedecker (71) liet de afgelopen maanden in interviews geregeld optekenen dat hij een terugkeer van Lijst Dedecker (LDD) op nationaal niveau wel zou zien zitten. Een definitieve beslissing zou pas voor na de zomer zijn, maar verschillende betrokkenen vertellen wel dat er gesproken wordt. Concreet is het nog niet, maar het jeukt wel.

WAAROM SPANJE

KOSOVO NIET ERKENT

HET LEVEN ALS VLAMING IN DE VS

GESCHIEDENIS CHARLOTTE

CORDAY

VERMOORDT

MARAT EN

WORDT ZELF ONTHOOFD

8 15 9

Jean-Marie Dedecker werd in 2019 als onafhankelijke lijstduwer op een N-VAlijst verkozen. Normaal zou hij na twee jaar zijn zetel doorgeven aan eerste opvolger Joren Vermeersch, maar uiteindelijk besloot Dedecker dat hij nog niet toe was aan zijn nationale pensioen.

Gesprekken

En wat na 2024? “Ofwel trek ik me terug tot aan de waterlijn, ofwel is het nog één keer Brussel bestormen”, vertelde Dedecker ooit tijdens een gesprek. Burgemeester van Middelkerke wil hij hoe dan ook blijven. Een nationale heropstart van LDD? Daarover wordt gesproken, met een groep oudgedienden en vertrouwelingen.

Peter Reekmans, de burgemeester van Glabbeek en voormalig LDD-parlementslid, is vragende partij. Ook Dimitri Dedecker zou een doorstart van de partij van zijn vader zien zitten. “Maar de beslissing is pas voor na de zomer”, reageert hij. “Er zijn gesprekken en we moeten nu zien wat mogelijk is.” Bovendien is het momentum aanwezig, stelt Peter Reekmans. “We heb-

ben een kans en ik denk dat dit land een échte rechts-liberale partij wel kan gebruiken.”

Vlaanderen als middel om tot een rechts economisch bestuur te komen

Dimitri Dedecker

Jean-Marie Dedecker zelf geeft aan dat - áls Lijst Dedecker er komt - de partij zou inzetten op de klassieke thema’s. “Wij willen het liberalisme van het gezond verstand doen terugkeren”, vertelt hij. “Vrijheid op alle vlakken: voor mensen hun doen en laten, vrije meningsuiting...” Lijst Dedecker zou ook Vlaamsgezind zijn, zonder met de vlaggen te zwaaien. “Vlaanderen als middel, niet als doel”, legt Dimitri Dedecker uit. “Om op die manier tot een beter, rechts economisch bestuur te komen.”

Kieslijsten

Als er tegen het einde van de zomer een beslissing komt, heeft Lijst Dedecker nog een zevental maanden om verkiezingslijsten voor de nationale en Vlaamse verkiezingen in te dienen. In West-Vlaanderen zal de lijstvorming zonder al te veel problemen verlopen. In andere provincies wordt het misschien moeilijker om geschikte kandidaten te vinden. Antwerpenaren Rob Van de Velde en Jurgen Verstrepen gaven al aan niet meer in de politiek te willen stappen. Eventueel kan een kartellijst in bepaalde provincies een oplossing bieden, om nadien een doorstart te nemen als volwaardige partij.

Het is dus niet de bedoeling om snelsnel lijsten te vormen en in te dienen, en “we zien wel”. “Neen: áls we het doen, zullen we ons goed voorbereiden en een plan hebben”, zegt Peter Reekmans. Een zoutloze poging die onder de kiesdrempel eindigt, is geen waardige fin de carrière voor zijn vader, stelt ook Dimitri Dedecker. Alles hangt af van wat Jean-Marie Dedecker zélf beslist. Er zijn verschillende mensen die de ambitie hebben, hijzelf misschien ook, maar hij is intussen 71. Zijn vrouw, Christine Dehaemers, zou graag samen met Jean-Marie van het pensioen genieten.

WANNES NEUKERMANS

lees verder op blz. 2

DARYA SAFAI N-VA-KAMERLID

“Ik schaam me dat ik zo vrij ben en er tegelijkertijd jonge mensen worden opgehangen”

“Perslekken moeten worden bestreden en uitgeroeid”

Gaat Dedecker een laatste charge uitvoeren?

Vriendschappelijk gesproken zou ik het hem afraden. Jean-Marie Dedecker kan nu met opgeheven hoofd de politiek verlaten. 25 jaar lang is hij als vrijbuiter door de politiek getrokken en heeft daar zijn sporen nagelaten. Zijn reputatie als man die graag zijn ongezouten mening geeft, maakt hem geschikt om nog vele jaren een gewaardeerde commentator van de Belgische politiek te worden.

In die zin ben ik het eens met zijn vrouw: doe het jezelf niet aan, Jean-Marie. De laatste gok kan een geweldige mislukking worden, die een afscheid in schoonheid verprutst. Dedecker (71) wordt ook een jaartje ouder. Hij is nog steeds jonger dan Trump (75) en Biden (80), maar de oude vechtjas zal moeten toegeven dat hij niet meer op zijn hoogtepunt staat.

Of er politiek iets zit in zijn partij, is een andere vraag. Aan Humo zei Dedecker: “Tussen Vlaams Belang en de rest zit een heel groot ‘unserved audience’. Dat is een gat in de markt voor LDD. Het gaat om mensen die vandaag alleen bediend worden door Vlaams Belang, omdat ze misnoegd zijn over de andere partijen die hun ideologie verraden hebben. Mijn partij zou een buffer kunnen vormen tegen Vlaams Belang.” Ik denk dat hij zich op dat vlak vergist. Er zit nauwelijks een gat tussen bijvoorbeeld de N-VA en het Vlaams Belang. Er is eerder een overlapping die groter is dan De Wever wil geweten hebben.

Donkerblauw

Verder zegt Dedecker dat hij de Open Vld onder de kiesdrempel wil duwen. Daar zit al meer muziek in. Er zit nog steeds een donkerblauwe groep in die partij die niet bediend wordt. Lachaert is trouwens destijds door die strekking verkozen, tegen de zin van het partijbestel in. Hij genoot op gebied van ideeën nooit de steun van de rest van het partijbestuur. “We zijn Egbert onderweg ergens kwijtgeraakt”, zei Van Quickenborne aan HLN. Ze hebben echter de strekking die Lachaert heeft verkozen nooit ernstig genomen.

Open Vld lijkt in niets nog op een liberale partij. De regering-De Croo heeft vorig jaar het grootste begrotingstekort van de EU laten optekenen. Tijdens de coronaperiode heeft de partij van geen enkele vrijheidslievende reflex blijk gegeven. Gatz werd niet teruggefloten voor zijn taal van haat jegens het VB, omdat de hele partijtop eigenlijk zijn illiberale, intolerante mening deelt. Boudewijn Bouckaert, een echte liberaal, zegt dat de Open Vld alleen nog “de fanclub van De Croo” is, “een half-feodaal kartel van blauwe families die elkaar lucratieve posten geven”.

Als de nieuwe partij van Dedecker zich in duidelijke blauwe kleuren zou tooien, heeft hij een kans. Als hij daarmee de genadestoot geeft aan de nutteloze Open Vld, bewijst hij Vlaanderen zelfs een geweldige dienst. Hij zou na de verkiezingen ook spelverdeler tussen VB en N-VA kunnen worden. Dan moet hij niet alleen de Open Vld onder de kiesdrempel duwen, maar die ook zelf overstijgen. Dat zal niet zo gemakkelijk zijn.

TOOGPRAAT

www.palnws.be

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net

Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Abonnementen binnenland Abonnement buitenland:

3 maanden: 52 euro Tarieven afhankelijk van de

6 maanden: 104 euro bestemming. Alle inlichtingen

1 jaar: 208 euro op de kantoren.

Steunabo 1 jaar: 300 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres: BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs:

Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020)

Kernredactie:

Jurgen Ceder, Stijn Derudder (eindredacteur), Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Michaël Vandamme, Pieter Van Berkel (hoofdredacteur), Karl Van Camp

Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel

Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock

De verkiezingen naderen en plots leggen Open Vld en cd&v een vertrouwde plaat op. De zelfverklaarde liberalen kijken economisch naar rechts, de christendemocraten ontdekken een Vlaamse reflex. Een klassieke campagnetruc, maar de kiezer trapt er niet meer in.

Het heeft geen 24 uur geduurd. Tom Ongena, kersvers Open Vld-voorzitter met het fiat van premier Alexander De Croo, had zondagmiddag in de VTM-studio’s uitgelegd waarvoor de Open Vld moest staan. Een sociaaleconomisch rechtse partij die op maatschappelijk-cultureel vlak progressief is. Over dat laatste bestaat inderdaad geen twijfel, maar van het rechtse economische programma mag je uiteraard weinig of niets verwachten. Een dag na het tv-optreden raakte het Vivaldi-pensioenakkoord bekend. Dat is geschreven op maat van de PS, met amper hervormingen die naam waardig en vooral nieuwe uitgaven en soepelere regels voor de toetreding tot het pensioenstelsel. Er is zelfs sprake van een hogere belasting op pensioensparen, die uit de fiscale hervorming wordt gelicht en dus gebruikt wordt om de putten te vullen, zonder enige andere fiscale compensatie.

Het riedeltje van een rechts sociaaleconomisch beleid dat dankzij de Open Vld kan worden gevoerd, overtuigt echt niemand meer. Ongena gaat dat nog eens proberen tijdens deze verkiezingscampagne, maar zal van een kale reis thuiskomen. De Vlaamse liberalen hebben in de voorbije kwarteeuw nooit anders gedaan. Een kampioen in die tactiek was Vincent van Quickenborne die bijvoorbeeld tijdens de vorige legislatuur als rechts geweten van de partij gold om nu een links beleid te verdedigen. Zoals gezegd: de kiezer trapt daar niet meer in.

Het is dan ook normaal dat Open Vld wordt herleid tot wat de partij echt is geworden: een Vlaamse versie van D66. En dan haal je bij de journalisten wellicht een absolute meerderheid, maar bij het echte electoraat raak je niet verder dan 8 tot 10 procent. De enige redding van Open Vld na de verkiezingen is dat de partij mogelijk in Vlaanderen en wellicht ook federaal nodig zal zijn om een regering te vormen zonder de zogenaamde ‘radicale’ partijen.

Al decennialang is het een christendemocratische truc om met het oog op de verkiezingen te pleiten voor een nieuwe staatshervorming

Open Vld wordt herleid tot wat de partij echt is geworden: een Vlaamse versie van D66

De laatste Vlaamsgezinde cd&v’ers

Even voorspelbaar als Open Vld die een rechts sociaaleconomisch beleid voorstaat, is de electorale positionering van cd&v. Plots heeft Vlaams minister van Welzijn Hilde Crevits het confederalisme ontdekt. Het zwaartepunt van het beleid moet naar de deelstaten.

Het is niet alleen omdat de Vlaamse nationale feestdag naderde dat Crevits de Vlaamse trom ging roeren. Al decennialang is het een christendemocratische truc om met het oog op de verkiezingen te pleiten voor een nieuwe staatshervorming. Om zich daarna bij regeringsonderhandelingen te laten ringeloren. In de jaren ’60 en ’70 werd de CVP opgejaagd door de Volksunie, nu door N-VA en Vlaams Belang.

Een aantal decennia geleden zat er nog enige intellectuele eerlijkheid in dat Vlaamsgezinde discours van de christendemocraten. Het splitsen van het onderwijs, de sociale huisvesting en onderdelen van de gezondheidszorg moest de CVP-staat ook op Vlaams vlak verankeren. Nu blijft er vanuit de zuilbelangen van cd&v niet veel meer over om te splitsen. Nog wat delen van de gezondheidszorg ja, en men zou in een volgende regering een deal kunnen sluiten met de PS over een eventuele splitsing van de budgetten. Maar de financiering zal federaal blijven, ook en vooral omdat de mutualiteiten dat willen.

Crevits speelt net als Open Vld-voorzitter Ongena een doorzichtig politiek spel. Hier hebben we een opstoot van de laatste Vlaamsgezinde cd&v’ers, maar eigenlijk stellen die in de partij niet veel meer voor.

Een cadeau voor N-VA en Vlaams Belang

Die belegen electorale trucs van de Vlaamse liberalen en de christendemocraten zijn natuurlijk een geschenk voor N-VA en Vlaams Belang. Zij zullen niet veel moeite moeten doen om de inconsequenties in het discours van die partijen te ontkrachten. Wat Open Vld betreft, wordt het nog het ge-

makkelijkste met een extreem mager, om niet te zeggen onbestaand, sociaaleconomisch palmares in de Vivaldi-regering. Wat cd&v betreft, zal snel duidelijk worden dat een Hilde Crevits die met een Vlaams leeuw zwaait vooral voor haar beurt heeft gesproken. De opkomende figuren in de partij, onder andere via de jongerenafdelingen, hebben geen enkele Vlaamse reflex. En dan is er nog één van de zelfverklaarde kopstukken, Annelies Verlinden, dat er blijkbaar van overtuigd is zelf één van de trekkers van de partij te worden in de komende verkiezingscampagne. Nietszeggend, een wandelende robot, hautain, wereldvreemd, zoals te zien was in een fotoreportage op een appartement aan zee… En vooral duidelijk belgicistisch. Dat wordt genieten wanneer ze tijdens de campagne in debat zal moeten treden met een oppositie die het mes tussen de tanden heeft.

Dat cd&v en Open Vld zich wat radicaler willen opstellen, is zielig

Linkse intimidatie

Dat cd&v en Open Vld zich wat radicaler willen opstellen - en dat met de moed der wanhoop -, is ook wat zielig, aangezien ze niet enkel door de Vlaamsgezinde partijen dreigen te worden weggedrumd.

In Vlaanderen valt het voorlopig nog mee, maar in grote delen van de EU zien we naar aanleiding van verkiezingen steeds meer radicaal-linkse agitatie, vooral van antifa’s. In Frankrijk om de rellen in de voorsteden te recupereren, in Duitsland omwille van het succes van AfD. Hier is niet veel nodig om een door de PVDA/PTB en de vakbonden gestuurde agitatie te doen ontstaan. Een aanleiding is er nog niet, maar één vonkje is voldoende. Zo probeert men vanuit die hoek binnenlandse spanningen te gebruiken om een soort van Amerikaanse Black Lives Matter-polarisatie te organiseren. De zaak-Sanda Dia was een mislukte poging om een Vlaamse George Floyd te creëren, in Frankrijk probeerde extreemlinks hetzelfde met de inwoner van de voorsteden, die bij een politiecontrole werd doodgeschoten. Maar uitstel is geen afstel. Welnu, tegen mogelijke linkse intimidatie zal een kiezer eerder kijken naar Vlaams-nationalistische partijen, dan naar het makke centrum dat nu plots een opstoot van ideologisch gezond verstand zou krijgen.

Hilde Crevits

Vincent Van Quickenborne

JURGEN CEDER

AMERIKAANSE HOOGGERECHTSHOF VERBIEDT RACIALE BEVOORDELING AAN UNIVERSITEITEN

Vorige week heeft het Hooggerechtshof een einde gemaakt aan een halve eeuw ‘positieve discriminatie’ bij de Amerikaanse universiteiten. Dat had al veel eerder moeten gebeuren. De systematische benadeling van blanke en Aziatische studenten was niet alleen racistisch en ongrondwettelijk, ze hielp ook de zwarte gemeenschap niet. De gewone Amerikanen geloofden er ook niet meer in.

De gelatenheid bij links over de beslissing van het Supreme Court was opvallend. Geen betogingen van BLM, geen verontwaardigd deugvertoon vanwege beroemdheden, geen algemene oproer bij de pers. Biden liet wel weten boos te zijn en er klonk ook wat plichtmatige ontgoocheling in de columns van enkele linkse kranten, maar dat was het zowat. Zelfs de Vlaamse kranten brachten het nieuws droger dan we gewoon zijn. Alleen in De Standaard las ik, onder de titel ‘Weldenkend Amerika viert de Fourth of July in begrafenisstemming’, een scheldpartij ten aanzien van het Amerikaanse Hooggerechtshof. De auteur, ene Pim Raes, moet zowat de enige zijn die het woord ‘weldenkend’ niet sarcastisch bedoelt.

Blijkbaar voelt iedereen aan dat het beleid van positieve discriminatie bij toelatingen aan de universiteiten een mislukking is geworden. De gewone Amerikanen zijn er alvast van overtuigd. Onderzoek van het Pew Research Center geeft aan dat 60 procent van hen de beslissing van het Hooggerechtshof steunt, tegenover slechts 29 procent tegenstanders. Opvallend is dat ook de begunstigden van het beleid, zwarten (44 procent tegen 36 procent) en latino’s (45 procent tegen 30 procent), het best vinden dat het wordt afgeschaft. “Daarmee zet de rechtbank het identitaire debat nog wat meer op scherp”, was de reactie van De Tijd op het arrest. Het tegendeel blijkt dus het geval.

Een genuanceerd arrest

Het arrest werd opgesteld door opperrechter John Roberts, die, ondanks zijn Republikeinse benoeming, eerder een centrumfiguur is. Hij vermeed zorgvuldig om te botsen met de eerdere rechtspraak van het Hooggerechtshof, die meeging in de logica van de positieve discriminatie. Dat leidde ertoe dat hij een achterpoortje openliet. Studenten zullen niet meer automatisch bevoordeeld mogen worden wegens hun ras, maar mogen wel nog aantonen dat ze in hun individuele geval wel omwille van hun ras benadeeld zijn en om die reden een zetje verdienen. Het is nu de vraag hoe massaal de woke besturen van de Amerikaanse universiteiten dat achterpoortje zullen pogen te misbruiken

leen in de minderheid, maar hebben ook niet het talent om op te tornen tegen het juridische meesterschap van Alito, Gorsuch, Kavanaugh, Coney Barret en Thomas. Er zit een zelfbeschadigende systematiek in de politiek correcte benoemingen van links. Denk ook maar aan Kamala Harris. Onversneden racisme

In het arrest wordt iets gesteld dat eigenlijk altijd een waarheid als een koe was: toelatingen aan de universiteit zijn een nulsomspel. Voor elke student die wordt toegelaten zonder dat hij het verdient, wordt een andere uitgesloten die het wel verdient. Het toelatingsbeleid van vele Amerikaanse universiteiten was dan ook een onversneden vorm van racisme

Door de lage lat worden zwarten niet aangezet tot sterke prestaties in het middelbaar

Het oorspronkelijke idee achter positieve discriminatie, zoals die door president Lyndon B. Johnson werd opgevat, was altijd een gelijkheid van uitkomst, niet alleen een gelijkheid van kansen. Dat idee is nu bankroet. Er is gebleken dat men in een vrije samenleving de feitelijke gelijkheid van groepen niet kan afdwingen. Integendeel, dat beleid bevriest de begunstigden in hun achtergebleven positie, terwijl het de benadeelden alleen maar bozer maakt. Een halve eeuw positieve discriminatie heeft niets gedaan om zwarten vooruit te helpen, en toch blijft het antwoord van links: nog meer positieve discriminatie. Links voelt een samenleving pas als rechtvaardig aan als alle minderheidsgroepen op alle niveaus zichtbaar gelijk aanwezig zijn, hoe dat ook geforceerd moet worden en hoeveel onrechtvaardigheden daarvoor ook in de praktijk moeten begaan worden.

300 punten verschil

De vijf andere door Republikeinen benoemde rechters stemden, zoals verwacht, met de beslissing in. Het was ook geen verrassing dat de drie Democratische benoemingen hebben tegengestemd. Twee van die drie zijn trouwens zelf het product van positieve discriminatie. Vooral Sonia Sotomayor beschikt absoluut niet over de bekwaamheid om te zetelen in het Hooggerechtshof. Ze is benoemd door Obama omdat ze een latina is en een activistische voorgeschiedenis heeft. Ook nu was de minderheidsopinie die ze neerschreef eerder een ideologisch pamflet dan een juridische argumentatie.

Ketanji Brown Jackson is minder radicaal en iets bekwamer dan Sotomayor, maar ook zij dankt haar benoeming vooral aan haar identiteit als zwarte vrouw. Haar ‘dissenting opinion’ in deze zaak was eveneens juridisch ondermaats. De linkse rechters van het Hooggerechtshof zijn niet al-

De excessen van dat beleid waren stilaan bespottelijk geworden. Op het einde van het middelbaar onderwijs kunnen studenten een ‘SAT’-test toen, die hun geschiktheid voor hoger onderwijs bepaalt. De scores schommelen tussen 400 en 1.600 punten. In de praktijk moet een Aziaat 300 punten meer scoren dan een zwarte om in een topuniversiteit binnen te raken. Dat is uiteraard een waanzinnig verschil binnen een marge van 1.200. Een zwarte student kon bij de 40 procent slechtste studenten behoren en toch op Harvard geraken, terwijl een Aziaat of blanke nog afgewezen kon worden als hij bij de 10 procent beste studenten behoorde. Op een onbewaakt ogenblik gaf Harvard toe dat bij gelijke toelatingsvoorwaarden slechts 1 procent van zijn studenten zwart zou zijn. Het is nu 14 procent.

Ook voor de zwarten werd het voordeel echter steeds twijfelachtiger. Door de lage lat worden ze niet aangezet tot sterke prestaties in het middelbaar. Ook nadien blijft dat effect hebben. Zwarte professor Wilfred Reilly spreekt uit ervaring: “Het is moeilijk je een minder vriendelijke en gastvrij begin van je universitaire ervaring voor te stellen dan door in de hypercompetitieve molen van een school als Harvard gegooid te worden, 200 SAT-punten achter op de capaciteitencurve, terwijl je omringd wordt

door mogelijk vijandige leeftijdsgenoten die sceptisch zijn over je recht om daar te zijn.” Zwarten hebben dan ook aanzienlijk minder kans af te studeren, wat maakt dat velen daar hun tijd verspild hebben. Ook na een diploma blijft het stigma hangen, vaak onterecht. Als je leven ervan afhangt, ga je bij de Aziatische dokter of de zwarte?

Boyz n the hood

Het is ook interessant te weten dat twee derde van de zwarte universiteitsstudenten helemaal geen achtergestelde ‘boyz n the hood’ zijn. Het zijn de kinderen van recente, meestal gegoede migranten of van gemengde koppels. En zo mag de dochter van een zwarte zakenman ondanks zwakke scores aan de universiteit beginnen, terwijl de getalenteerde dochter van een Filipijnse poetsvrouw wordt wandelen gestuurd.

De grote meerderheid van klagers in deze zaak waren studenten van Aziatische afkomst. Daar zijn twee redenen voor. Aziaten, die niet van de voordelen van ‘affirmative action’ kunnen genieten, scoren in het Amerikaanse onderwijs gemiddeld een stuk beter dan blanken. Dat heeft uiteraard tot gevolg dat zij nog meer de gevolgen dragen van een beleid waar niet prestaties, maar het behoren tot een ras wordt beloond. Bijkomend dienen zij, als raciale minderheid in de VS, minder behoedzaam te zijn om voor hun rechten op te komen.

Aziatisch succes

Het succes van de Aziaten is een probleem voor het verhaal dat de achterstand van andere niet-blanken te wijten is aan onzichtbaar racisme. De pogingen om die contradictie te verklaren, gaan wild alle richtingen uit. Sommigen stellen dat Amerikanen van Aziatische afkomst het wel goed doen in het onderwijs, maar de laatste jaren toch wel vaker het slachtoffer zijn van racistisch geïnspireerd geweld en scheldpartijen. Juist, maar ze negeren het gegeven dat de daders meestal zwart zijn. Woke progressieven en zwarte militanten gebruiken voor Aziaten trouwens vaak de racistische term ‘white adjacent’ (dicht bij de blanken).

Het toelatingsbeleid van vele Amerikaanse universiteiten was een onversneden vorm van racisme

De Aziaten doen het zelfs beter dan blanken. Hun gemiddeld inkomen ligt hoger en ze presteren merkelijk beter in het onderwijs. Nochtans is de helft van de in de VS verblijvende Aziaten in een ander land geboren. Voor Europeanen kan dat verrassend klinken, maar de Aziaten die naar de VS uitwijken, lijken niet op de migranten waarmee Europa overspoeld wordt. Het zijn vaak mensen met een diploma (of met de wil een diploma te behalen), met beroepskennis of zakenmensen. Driekwart van de Taiwanezen en Indiërs in de VS heeft hoger onderwijs genoten. Dat heeft uiteraard tot gevolg dat universiteitsstudenten van Aziatische afkomst een betere startpositie hebben dan zwarten, soms zelfs een betere dan blanken. De doorslaggevende factor bij hun succes in het onderwijs is echter cultureel. Je kan dat niet veralgemenen, want er zijn veel soorten Aziaten, maar de meeste Aziatische ouders hebben de neiging van hun kinderen discipline en inzet te verwachten. Ze laten ook minder dan blanke ouders ruimte voor vermaak. Aziatische kinderen doen het vooral goed omwille van het belang dat hun ouders hechten aan kennisonderwijs. We kunnen er misschien iets van leren.

De grote meerderheid van klagers in deze zaak waren studenten van Aziatische afkomst

Sonia Sotomayor (linksonder), John G. Roberts (midden onderaan), Ketanji Brown Jackson (rechtsboven)

Vier bedenkingen bij een nep-pensioenhervorming

Om te vermijden dat België 4,5 miljard euro Europees relancegeld misloopt, heeft de federale regering nog snel iets ineengeflanst dat voor een pensioenhervorming moet doorgaan. Het betreft echter enkel nep-ingrepen. Vier bedenkingen.

Geen daling van de vergrijzingskost, hoogstens een nuloperatie

Het pensioenakkoord dat de federale regering in de nacht van zondag op maandag afsloot, moet de vergrijzingskost tegen 2070 doen dalen met 0,481 procent van het bbp. Dat is zo’n 2,5 miljard euro in centen van vandaag. Op een totale pensioenkost van 58 miljard euro is dat weinig. Maar vooral: de besparing op de vergrijzingskost is eigenlijk een nuloperatie. Want alleen al deze legislatuur heeft het beleid van de regering (en dus niet alleen de impact van de vergrijzing, en méér gepensioneerden op zich) de vergrijzingskost met 0,4 procent van het bbp doen toenemen. Onder andere door de verhoging van de minimumpensioenen. De Vivaldi-coalitie legt hier trouwens opvallend weinig ambitie aan de dag. Nog twee weken geleden verklaarde staatssecretaris van Begroting Alexia Bertrand (Open Vld) dat de pensioenhervorming minstens 1,2 procent van het bbp moest bedragen. Het is niet eens de helft. Op langere termijn blijkt de huidige hervorming inderdaad een nep-pensioenhervorming te zijn. De verwachte stijging van de pensioenuitgaven tegen 2070 is zo’n 2,5 procent van het bbp. En dan komt de stijging van de zorguitgaven er nog bij a rato van eveneens 2,5 procent van het bbp. Wie hierin een echte hervorming ziet, rekent zich rijk

Mini-ingreep in ambtenarenpensioen heeft grootste impact

Op de hele ‘hervorming’ plakt de regering een cijfer van 3 miljard euro. 80 procent daarvan, of 2,4 miljard euro, komt van de plafonnering van de perequatie van de ambtenarenpensioenen. Dat is het mechanisme waarbij de ambtenarenpensioenen, boven op de index, meestijgen met de weddes van de ambtenaren. Die stijging zal maximaal 0,3 procent per jaar van het totale ambtenarenpensioenbudget mogen bedragen. De ambtenarenpensioenen stijgen dus minder snel. Tenminste, als de berekeningen van de regering kloppen.

Maar dat is niet de belangrijkste bedenking bij deze ingreep. Wat hier vooral opvalt, is dat een zeer kleine aanpassing in het stelsel van de ambtenarenpensioenen het gros van een (weliswaar minimale) pensioenhervorming kan financieren en dragen. Dat bewijst hoe zwaar de ambtenarenpensioenen doorwegen in het hele systeem.

Het moet gezegd: er zijn de voorbije jaren een aantal noodzakelijke hervormingen doorgevoerd in dat stelsel. Zoals een andere loopbaanbreuk om het aantal benodigde loonbaanjaren voor een volledig pensioen te bepalen. Het ambtenarenpensioen wordt ook niet meer berekend op het loon van de laatste vijf, maar van de laatste tien jaar van een loopbaan. Maar dat alles zorgt dus duidelijk niet voor een toenadering van de pensioenstelsels, laat staan een financiële gezondmaking van de ambtenarenpensioenen

Voorwaarde minimumpensioen legt lat tegen de grond

Een akkoord over de pensioenen zou geen Vivaldi-akkoord zijn indien het geen grote overwinning was voor de PS. Dat is te merken aan de voorwaarden om toegang te krijgen tot het minimumpensioen. 20 gewerkte jaren volstaan en voor vrouwen kunnen niet-gewerkte jaren in verband met zwangerschapsverlof en dergelijke erbij worden gerekend. Zoals de Gentse arbeidseconoom Stijn Baert terecht stelt: “Dat is de lat tegen de grond leggen, omdat onder de grond te veel moeite zou kosten. Wie grotendeels niet werkte, kan zo nog tot hetzelfde pensioen komen als wie de hele loop-

baan gewerkt heeft.” Van langer werken promoten, is geen sprake, ook niet met de pensioenbonus van 20.000 euro voor wie na zijn 65 jaar aan de slag blijft. Alle onder zoeken tonen aan dat een bonus niet voldoende is. Er is ook een malus nodig, namelijk sancties voor vroeger stoppen met werken

Aanvullende pensioenen op slinkse wijze melkkoe voor andere pensioenen

Ook een linkse overwinning: de sociale bijdragen voor de tweede pensioenpijler worden verhoogd van 3 naar 6 procent. Het gaat hier om pensioensparen via de werkgevers, namelijk op basis van pensioen fondsen en groepsverzekeringen. Het is al langer een linkse strategie om de oplopende vergrijzingskosten te financieren met extra belastingen op pensioenspa ren, terwijl bedrijven en werknemers aanvankelijk naar zulke stelsels werden geduwd met fiscale voor delen. Ook straf: nog voor er een akkoord is rond de fiscale hervorming, is dit al een eerste belastingver hoging die niet wordt gecompenseerd door lagere lasten op arbeid.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

Nieuwe transgenderwet zet pariteitswetten op losse schroeven

Genderfluïde personen kunnen opgelucht ademhalen. Minister van Justitie Van Quickenborne heeft namelijk een wetswijziging doorgevoerd waardoor de als onrechtvaardig bevonden transgenderwet aangepast wordt. Toch roept de wetswijziging ook heel wat vragen op.

Transgenders kunnen sinds 2018 zonder medische attesten of ingrepen hun geslachtsregistratie officieel laten aanpassen. Deze liberale wetgeving volstond niet voor holebi- en transgenderbeweging Çavaria dat naar het Grondwettelijk Hof trok om delen van de wet te laten vernietigen. Volgens de organisatie ging de wet uit van een binaire logica die miskent dat er meer dan twee genderidentiteiten bestaan. Bovendien zijn sommige van die identiteiten ‘fluïde’ waardoor ze doorheen de dag kunnen veranderen. “M of V blijven de enige opties en je kan maar één keer zo'n wijziging aanvragen”, klonk het dan ook misnoegd bij Çavaria.

Grondwettelijk Hof geeft Çavaria gelijk

Het Grondwettelijk Hof geeft Çavaria gelijk en maakt gewag van een schending van het gelijkheidsbeginsel. Daarom komt Van Quickenborne met een wetswijziging op de proppen die hieraan tegemoetkomt. In een eerste fase wordt

het onherroepelijkheidsbeginsel afgeschaft zodat men voortaan onbeperkt van geslacht kan veranderen. In een volgende fase zal de regering bekijken hoe de nieuwe transgenderwet ook rekening kan houden met wie zich man noch vrouw voelt.

Opportuniteiten voor politieke partijen

Kamerlid Marijke Dillen (Vlaams Belang) merkte tijdens de bespreking van het wetsontwerp op dat er heel wat problemen door kunnen ontstaan. “Ik heb het dan bijvoorbeeld over de samenstelling van kieslijsten.” Men zou die problemen echter ook als opportuniteiten kunnen beschouwen. In 2002 werden pa riteitswetten aangenomen die een gelijk aandeel vrouwen-mannen in de politiek beoogden. Aangezien er niet altijd vol doende vrouwelijke kandidaten zijn, zou dit wettelijk kader een basis kunnen zijn voor politieke partijen om de pariteits wetten te omzeilen.

Wie van de ‘Believe women’-roepers zal kunnen twijfelen aan het woord van een politicus die zich als vrouw identificeert én registreert? Niemand kan verhinderen dat mannelijke politici zich als vrouw laten registreren om een mooie plek op een kieslijst te bemachtigen. Aangezien de wet toelaat om meerdere keren van geslacht te veranderen, kunnen politici zich voortaan als vrouw laten verkiezen en toch als man op het pluche gaan zitten. De pariteitswetten gaan voorts uit van een gelijke vertegenwoordiging van mannen en vrouwen. Hoe verhoudt deze wetgeving zich tot non-binaire mensen die zich als geen van beide identificeren? Stel dat Anuna De Wever op een kieslijst van Groen opduikt, in welke geslachtelijke hoedanigheid is dat dan?

We blijven hier met veel vragen zitten, maar hopen heimelijk dat er politici zijn die de nieuwe transgenderwet naar hun hand durven zetten.

GUUS VAN BETTEN

Alexia Bertrand

Vincent Van Quickenborne

Totaal misplaatst optimisme van Bart Somers over inclusie en integratie

In De Standaard klopt Vlaams minister van Inburgering en Gelijke Kansen Bart Somers zich fier op de borst dat rellen zoals in Frankrijk bij ons niet zo vlug zullen voorvallen. “We hebben de zaken de voorbije decennia dan ook helemaal anders aangepakt”, schept de Mechelse burgemeester op. Maar de cijfers en de opeenstapeling van incidenten vertellen een totaal ander verhaal.

De minister wijst voor zijn verhaal van inclusie en integratie niet alleen naar de inburgering, maar ook naar het stadsbeleid van de Vlaamse regering, dat segregatie tegengaat en inclusie bevordert. Onze lokale besturen werken aan gemeenschapsvorming, “een gevoel om erbij te horen”, aldus de minister.

Ook de aanpak van de ordediensten bij ons is helemaal anders, aldus Bart Somers. Terwijl de Franse gendarmerie “autoritair, afstandelijk en repressief” is, werkt onze politie aan “een integrale veiligheidsaanpak”. “Agenten werken samen met preventiewerkers, buurtopbouw, jeugdbeleid en dergelijke meer.”

Spiraal van geweld

Deze al te optimistische visie van de minister van Inburgering en Gelijke Kansen verdient op zijn zachtst gezegd toch enige nuance. Om te beginnen kunnen we toch wel wat vraagtekens plaatsen bij de politionele aanpak. Recent maakte de politie bekend dat er in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest nooit zoveel schietincidenten zijn geweest. Er werden ook enkele granaten en molotovcocktails gegooid. “Tegenwoordig heb je voor een paar honderd euro al een pistool op de zwarte markt. De clandestiene wapenhandel is ook enorm toegenomen de laatste tijd. Wapens zijn overal”, laat een bron binnen de politie optekenen.

Volgens de politie heeft dit met de hoge vlucht van de drugshandel te maken. “Hier heeft de Albanese maffia de macht in handen. En onder hen opereren veelal Noord-Afrikaan-

se loopjongens.” In Antwerpen ontwikkelt er zich een gelijkaardige situatie. De Mocromaffia terroriseert er steeds meer de openbare ruimte. De politie lijkt steeds meer terrein te verliezen

zelfgecreëerde illusies

Somers leeft in een nirwana van

Uit een interne peiling - waaraan 4.000 politiemensen deelnamen in 2020 - verklaarde 40 procent van de respondenten het slachtoffer te zijn geweest van fysiek geweld. Zowat een derde van alle dossiers ‘slagen en verwondingen tegen politieambtenaren’ wordt zonder gevolg geklasseerd. In sommige Brusselse wijken steeg het aantal geweldsdelicten met meer dan 20 procent. En dan is er nog het onophoudelijke geweld tegen de hulpdiensten. “Veel hulpverleners moeten permanent antisteekwapenvesten dragen, maar nog kan hun veiligheid gegarandeerd niet worden”, ventileerde Brussels Parlementslid Mathias Vanden Borre onlangs. Minister Somers blijkt gemakshalve de rellen tijdens de wereldbeker voetbal of oudejaar te zijn vergeten.

Ongecontroleerde massamigratie

Het verschil met Frankrijk is de schaal. In vergelijking met de meeste Franse steden zijn Brussel en Antwerpen amper middelgrote steden te noemen. De problemen zijn beheersbaarder, maar daarom niet minder acuut. Bovenal heeft Frankrijk de deuren voor een ongecontroleerde massamigratie vanuit Noord-Afrika wagenwijd opengezet. De dynamiek van de massamigratie laat er zich intenser voelen, maar ook hier stijgt het water ons stilaan naar de lippen.

Al dan niet uitgeprocedeerde asielzoekers vertegenwoordigen 30 procent van de gevangenispopulatie en maar liefst veertig procent is van buitenlandse komaf. De rellen, de segregatie en het integrisme zijn symptomen van een ongecontroleerde massamigratie. Ze worden alleen maar heviger omdat de massamigratie toeneemt. Het verzet van de bevolking neemt ook toe, maar de beleidselite negeert de signalen en maakt gewag van racisme, discriminatie en onverdraagzaamheid.

Ook bij de inburgering valt wel een kanttekening te plaatsen. Het nieuwe integratie- en inburgeringsbeleid oogt fors, maar beperkt zich tot een segment van het aantal nieuwkomers. In 2019 waren meer dan 43.000 van de 52.339 nieuwkomers niet verplicht een traject te volgen. Het gaat dan vooral om EU-burgers voor wie de inburgeringsplicht niet geldt.

De potemkingevels van Mechelen

Ook als burgemeester moet Bart Somers niet te hoog van de toren blazen. Wat het aandeel werkenden van de bevolking op arbeidsleeftijd naar herkomstgroep betreft, is bijna 80 procent van de allochtonen in Mechelen aan de slag. Voor de Turken en de Maghrebijnen is dat slechts 56,1 procent, een stuk minder dan het Vlaams gemiddelde. De werkloosheidsgraad ligt bij allochtonen tot vijf keer zo hoog dan bij autochtonen, een stuk boven het Vlaamse gemiddelde. Zo kunnen we nog een tijdje doorgaan.

Achter de potemkingevels schuilt een totaal andere realiteit dan Bart Somers ons wil doen geloven. De burgemeester is optimistisch over de evolutie van de multiculturele samenleving, maar de cijfers zijn verpletterend. Somers leeft in een nirwana van zelfgecreëerde illusies. Zowel ‘law and order’ als de instroom en de inburgering moeten een heel stuk strenger, anders gaat het van kwaad naar erger. Het is intussen duidelijk dat de bevolking zich niet meer door de praatjes van Somers laat paaien.

JULIEN BORREMANS

De mooiste vrouw van Nederland is een man

Dat mannen sterker zijn dan vrouwen is genoegzaam bekend, maar nu blijken ze ook nog mooier te zijn. Dat laatste is althans de overtuiging van de Miss Nederland-jury die de Amsterdamse transgender Rikkie Kollé (22) verkoos tot mooiste vrouw van Nederland.

Het was al langer een fenomeen dat mannen met het prijzengeld aan de haal gingen in vrouwelijke sportcompetities. Tegenwoordig kapen ze ook de kroontjes weg in schoonheidswedstrijden voor dames. Kataluna Enriquez beet de spits af in 2021 met de titel Miss Nevada USA. Een jaar later mocht de obese Brian Nguyen zich op het podium hijsen om gekroond te worden als Miss Greater Derry. In maart ging de titel van Miss San Francisco naar Monroe Lace en afgelopen zaterdag gaf Rikkie Kollé de dames het nakijken als Miss Nederland.

Mannen gaan met de prijzen lopen

“Een omgebouwde man is Miss Nederland geworden”, schrijft Vlaams Parlementslid en gewezen Miss België Anke Van dermeersch op Twitter.

“Voor mij is dat een brug te ver. Ik zie hetzelfde fenomeen in sportwedstrijden. Het vrouw zijn wordt onderuitgehaald”, verduidelijkt ze aan ’t Pallieterke. “Ik heb respect voor ieder levend wezen, ook voor mannen die zich laten steriliseren en verminken, maar men moet niet doen alsof vrouwen minder goed zijn in vrouw zijn dan transvrouwen. Ik vind dit een regelrechte aanval op vrouwen.”

Steeds jonger

Kollé vatte met steun van zijn ouders als tienjarige het traject aan om vrouw te worden. Of de dokters toen al aan de slag gingen met het bete-

re knip-en-plakwerk is niet bekend, maar volgens Van dermeersch hebben deze kinderen “meer nood aan psychologische begeleiding dan aan een transitie”. Het programma ‘Karen & De Coster’ liet in 2015 de jongste transgender van België aan het woord. “Ik draag liever kleedjes”, wist Sanne (10) te vertellen, waarna zijn ouders het traject inzetten richting geslachtsverandering. “Soms lijkt het wel alsof men dit kinderen aanpraat, terwijl men hen gewoon kind moet laten zijn. Dit soort medische experimenten uitvoeren op kinderen, kan echt niet voor mij”, vindt Van dermeersch.

Wordt een man Miss België?

Ook in België zou de mooiste vrouw wel eens een man kunnen zijn, want de Antwerpse transgender Lennie Blockmans (25) dingt mee naar het kroontje. “Volgens mij zou er beter een aparte categorie ingevoerd worden voor transgenders”, meent Van dermeersch. “Kijk, wij discrimineren niemand”, klinkt het bij de organisatrice van Miss België, Darline Devos. “Wij behandelen alle vrouwen gelijk en selecteren enkel op leeftijd, uiterlijk en persoonlijkheid. Wanneer kandidaten zich aandienen met een identiteitskaart waar ‘vrouw’ op staat, dan kunnen zij worden toegelaten.” Sinds 1 januari 2018 moet men geen operatie meer ondergaan om het geslacht te laten aanpassen op de identiteitskaart.

GUUS VAN BETTEN

Bart Somers

Rikkie Kollé wordt gekroond tot Miss Nederland

“De dynamiek van de massamigratie is in Frankrijk intenser, maar ook hier stijgt het water ons naar de lippen”

GEDAAN MET VOEDSELRESTEN BIJ HET RESTAFVAL

Etensresten bij het restafval gooien is vandaag de normale gang van zaken, maar vanaf 1 januari volgend jaar is dat niet langer toegelaten in Vlaanderen. Met die maatregel zou de collectieve afvalberg moeten krimpen. “Dat de overheid er dan maar eerst voor zorgt dat overal in Vlaanderen gft-afval wordt opgehaald!”, reageert Vlaams Parlements lid Sam van Rooy (Vlaams Belang).

Volgens berekeningen van de Openbare Vlaamse Afvalstoffenmaatschappij (OVAM) gooien de Vlaamse huishoudens samen 224.027 ton voedselresten per jaar weg, waarvan het grootste deel in huisvuilverbrandingsinstallaties terechtkomt. Daar komt nu dus verandering in dankzij een verbod op organisch materiaal in het restafval. Indien dat resterende vuilnis dan gewoon met het gft kan worden meegegeven, zou dat in principe weinig verschil uitmaken voor de Vlaming. Volgens De Morgen is er momenteel echter geen gft-ophaling geimplementeerd in 73 van de 300 Vlaamse gemeentes, en dat vooral in de meer rurale gebieden. Die inwoners hebben dan geen andere optie dan zelf te gaan composteren.

Composteren

OVAM wil in de eerste plaats een mentaliteitswijziging bekomen. “Preventie van voedselverlies is dé belangrijkste manier om de Vlamingen aan te zetten tot gedragsverandering. Voedsel dat niet te veel wordt aangekocht, moet je namelijk ook niet weggooien”, schrijft het agentschap in een persbericht.

Resten van groenten en fruit, maar ook bij voorbeeld snoeiafval, karton en papier kan men efficiënt composteren. Voedselafval afkomstig van vlees, vis en zuivelproducten bevat echter veel eiwitten, waardoor het composteerproces sneller verloopt en de groei van anaerobe bacteriën bevordert. Het resultaat is dat de composthoop snel de geur van rotte eieren zal verspreiden en er risico ontstaat dat men ongedierte aantrekt. Bovendien kan het eindresul taat rot zijn, in plaats van de vruchtbare bosgrond die normaal verwacht wordt. Dat laatste kan worden vermeden door bijvoorbeeld houtsnippers toe te voe gen aan de composthoop. Het is des ondanks niet aan te raden om zomaar alle vaste voedselresten te proberen composteren.

Samengevat zullen vooral mensen zonder tuin, die in kleine gemeentes zonder gft-ophaling wonen, de dupe zijn van dat nieuwe afvalbeleid. De vraag rest dan of die gemeentebestu ren op (korte) termijn de afvalopha ling alsnog zullen uitbreiden.

SIMON SEGERS

Openbaar onderzoek Ventilus gaat weldra van start: nog geen duidelijkheid over compensatiebeleid

De Vlaamse ministerraad heeft het ontwerpbesluit over Ventilus goedgekeurd, dat gevolgd wordt door een openbaar onderzoek. Werkgeversorganisatie Voka ziet dat er nog geen duidelijkheid is over het ‘flankerend beleid’ en Vlaams Parlementslid Carmen Ryheul (VB) vreesde dat dit onderzoek tijdens de zomervakantie zou vallen. De Vlaamse regering heeft intussen besloten dat het onderzoek eind augustus start.

Ventilus is de nieuwe hoogspanningslijn die de elektriciteit die opgewekt werd op zee naar het binnenland moet transporteren. Het Ventilustracé loopt van het Prinses Elisabeth Eiland, een elektriciteitshub op de Noordzee, richting Avelgem. Een deel komt ondergronds, een ander deel komt op - versterkte - bestaande lijnen. Het meest gecontesteer-

de stuk is de zeventien kilometer lange hoogspanningslijn die van Torhout tot Izegem loopt.

Vandaag zal de Vlaamse regering het ontwerp van het GRUP (Gewestelijk Ruimtelijk Uitvoeringsplan) goedkeuren. Nadien gaat het GRUP vanaf eind augustus voor zestig dagen in openbaar onderzoek. Het voorontwerp van GRUP kunnen mensen al een tijd-

lang online raadplegen. Zodra het openbaar onderzoek van start gaat, kunnen mensen opmerkingen en bezwaarschriften formuleren.

Flankerend beleid

Er is nog weinig bekend over het flankerend beleid, over de compensatiemaatregelen voor gezinnen, lokale besturen en bedrijven. “Het is van groot belang dat er eerst duidelijkheid komt en nadien de betrokkenen voldoende tijd en ruimte krijgen om de impact van Ventilus te onderzoeken”, stelt Ryheul. Ze vraagt daarom om het openbaar onderzoek ten vroegste op 1 september te laten starten. “Het is voor ons niet onlogisch dat je mensen ruim de tijd geeft om bezwaarschriften te formuleren”, aldus de Vlaams Belang-politica. In het voorontwerp waren bovendien nog niet alle documenten aanwezig en volledig, want het belangrijke milieueffectrapport (MER) ontbrak.

Werkgeversorganisatie Voka West-Vlaanderen ziet ook hoe het openbaar onderzoek van start gaat, terwijl er nog weinig duidelijk is over het flankerend beleid. De federale overheid gaf energieregulator CREG de opdracht om samen met Elia het compensatiebeleid uit te tekenen, maar duidelijkheid is er nog niet.

“Een plan zonder samenhangend compensatiebeleid in openbaar onderzoek voorleggen, is vragen om problemen”, oordeelt Bert Mons, gedelegeerd bestuurder

van Voka - Kamer van Koophandel West-Vlaanderen.

Wachten op Elia

“Onze minister deelt die bezorgdheid en blijft aandringen”, reageert het kabinet-Demir.

“Maar Vlaanderen is niet bevoegd en rekent dus op het federale niveau.” Het kabinet van federaal minister Van der Straeten (Groen) stelt echter dat Elia een onafhankelijke netbeheerder is en dat de politiek dus niet kan, mag of wil tussenkomen in het compensatiebeleid. Het openbaar onderzoek uitstellen is volgens de Vlaamse minister van Energie geen optie.

“Maar de Vlaamse regering is wel

helder: als het compensatiebeleid er niet ligt tegen de definitieve vaststelling van het RUP, zal er geen definitieve vaststelling gebeuren. Dat is een afspraak tussen de drie partijen en die bewaken we”, aldus de woordvoerder van minister Demir.

Tijdens een bijeenkomst van de betrokken burgemeesters, de organisaties en de Vlaamse regering formuleerden de gemeenten Oostkamp, Zedelgem, Ardooie, Izegem, Harelbeke en Waregem een ongunstig advies voor het GRUP Ventilus. Oostkamps burgemeester Jan de Keyser (cd&v) laat weten dat zijn gemeente in alle waarschijnlijkheid ook bezwaarschriften zal indienen tijdens het openbaar onderzoek. “Dat is een logische volgende stap”, besluit hij.

WANNES NEUKERMANS

Carmen Ryheul (VB)

Sam Van Rooy

© BELGA

© BELGA

IN DE KIJKER Lode Wils

Een erudiete professor die zijn hele leven studeerde en schreef over vele aspecten van de Vlaamse Beweging, een hart voor Vlaanderen heeft, maar altijd afstand nam van het Vlaams-nationalisme en de strijd voor verregaande politieke autonomie, confederalisme of separatisme. Lode Wils, 94 jaar inmiddels, is nog steeds de Belgische Vlaming of Vlaamse Belg die hij altijd was. Niettegenstaande dat, zijn zijn bijdragen aan de geschiedschrijving over Vlaanderen niet weg te denken uit het politieke, eerder theoretische debat. En ze worden vooral in… Vlaams-nationalistische kringen gelezen, al was het maar gewoon om te weten wat hij te zeggen heeft. In die zin zullen wij binnenkort zijn pas verschenen - en naar eigen zeggen: laatste - werk ‘Vlaamse Beweging, sociale beweging?’ in dit blad bespreken. Het is te interessant om eraan voorbij te gaan.

In de jaren ’50 was hij stichtend lid van de Vlaamse Volksbeweging. Daar schaamt hij zich nu voor. Sinds de doorbraak van het Vlaams Blok hangt hij op 11 juli de Vlaamseleeuwenvlag niet meer uit. Dat die partij deel is geworden van de Vlaamse Beweging, vindt hij verschrikkelijk. Hij hoopt dat de N-VA zo weinig mogelijk verliest aan het Vlaams Belang bij de verkiezingen. “Maar ik kan ook niet zeggen dat ik hoop dat de N-VA zal winnen.” Het zijn uitspraken om ú tegen te zeggen, die hij zeer onlangs deed in een interview met Bruzz, een sociale en culturele radiozender die zich richt op het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Hij schuwt de controverse nog steeds niet.

Onder CVP-vlag

Lode Wils’ flamingantisme werd opgewekt aan de middelbare school in Antwerpen en in de KSA. Tussen 1945 en 1951 studeerde hij aan de KU Leuven en behaalde er de diploma’s van licentiaat in de geschiedenis en doctor in de rechten. Het KVHV was in Leuven in die tijd oppermachtig en de studentenbond van zowat alle Vlaamse studenten. Onvermijdelijk woonde hij wel eens een activiteit van het KVHV bij. In 1954 zal hij doctoreren in de geschiedenis met een studie over kanunnik Jan-Baptist David (de naamgever van het katholiek-Vlaamse Davidsfonds). Van 1951 tot 1965 gaf hij les aan een viertal middelbare scholen, telkens athenea. Daar ondervond hij dat katholieke leerkrachten pas op de tweede plaats kwamen. Het zette hem aan om lid van de CVP te worden, want die partij zal het in de schoolstrijd opnemen voor de katholieke leerkrachten.

Ondertussen kreeg hij in 1961 een benoeming als deeltijds assistent met leeropdracht aan de KU Leuven en in 1965 bij de oprichting van de KU Leuven-Afdeling Kortrijk werd hij daar voltijds docent. Na de splitsing van de Leuvense universiteit - waarvan hij tegenstander was! - werd hij er in 1968 gewoon hoogleraar. Vanaf 1975 zal hij enkel nog in Leuven werken. Hoewel trouw CVP-lid, trad hij nooit echt op de voorgrond. Wel werd hij voor de CVP tot 1979 lid van de raad van beheer van de Belgische Radio en Televisie (BRT), waarna hij bestuurslid werd van de Katholieke Radio en Televisie Omroep (tot 1993).

Als historicus schrijft hij de ene publicatie na de andere, in boekvorm of in gerenommeerde tijdschriften. De christendemocratie neemt voor hem een belangrijke plaats in in de Vlaamse Beweging, maar ook over markante figuren als bijvoorbeeld Joris Van Severen, Flor Grammens of Hendrik Elias zegt hij het zijne. Ook het Groot-Nederlandse streven interesseert hem. Hij schreef de geschiedenis van het Davidsfonds en een omvattend werk over Frans Van Cauwelaert. Dat laatste kan tegelijk gezien worden als de geschiedenis van de Vlaamse Beweging in de eerste helft van de 20ste eeuw.

Cultuurflamingant

Alles wat hij zegt en schrijft, ademt zijn christelijk cultuurflamingantisme dat zich afzet tegen het Vlaams-nationalisme. Van antibelgicisme gruwt hij. Hij is immers van oordeel dat de “natuurlijke ontplooiing van de Vlamingen, naar eigen aard en in de eigen taal, binnen het Belgische kader zijn doel heeft bereikt”. Of met andere woorden: de staatshervormingen zijn ver genoeg gegaan… Zijn pleidooien en standpunten inzake de Vlaamse Beweging kaderen dan ook altijd in een Belgische context. Of hij ooit gelauwerd werd door zijn geliefde België, is ons niet bekend… Maar omdat zijn studiewerk met eigen, bijwijlen controversiële inzichten over diverse personen en terreinen van de Vlaamse Beweging getuigt van wetenschappelijkheid en hoe dan ook altijd stof tot nadenken opleverde, werd hem in 2019 het ereteken van de Vlaamse Gemeenschap uitgereikt. Het is niet geweten of hij toen de Vlaamse Leeuw uit volle borst heeft meegezongen…

CITAAT VAN DE WEEK

Catherine Fonck

“Misschien

moeten Waalse

en Brusselse politici hun mouwen opstropen”

In een interview met La Libre vertelde Theo Francken dat zijn partij N-VA zich altijd zou verzetten tegen de “wallonisering” van Vlaanderen. Dat komt volgens Thomas Dermine (PS) neer op een vorm van racisme: “En dat is het doel: clichés en stereotypen verspreiden die de haatzaaierij alleen maar voeden.” Onzin, volgens Catherine Fonck (Les Engagés), die onlangs haar afscheid uit de politiek aankondigde. “En wat als de Waalse en Brusselse politici hun mouwen eens opstroopten en een efficiënt arbeidsmarktbeleid begonnen te voeren?”

Zijn perslekken een probleem?

In de praktijk worden perslekken niet bestraft en daar wil Joris Van Cauter verandering in zien komen. “Dat moet worden bestreden en uitgeroeid”, vindt hij. “Het probleem is dat men daar altijd stoot op het journalistiek bronnengeheim. Er zijn goede argumenten om dat geheim te beschermen, maar toch is het voer voor debat.”

“Een probleem”

Perslekken vanuit parketten zorgen er vaak voor dat mensen, hoewel ze nog niet veroordeeld zijn, al stevig geschaad worden in sterk gemediatiseerde zaken. Advocaat Joris Van Cauter legt in een interview (p. 10-11) uit hoe dat de zaak-Reuzegom geschaad heeft en vindt dat dergelijke lekken bestraft moeten worden. Het journalistieke bronnengeheim is echter zeer sterk beschermd in ons land.

“Eén partij vond dat het onderzoek niet genoeg weerklank kreeg en vond dat de toenmalige verdachten toch al eens aan de schandpaal genageld mochten worden”, vertelt Joris Van Cauter. Daardoor raakten namen, studierichtingen, zelfs beroepen van ouders bekend van Reuzegommers, ook van mensen die uiteindelijk weinig of zelfs niets met de dood van Sanda Dia te maken bleken te hebben.

Toch oordeelt de pers niet, vindt Pol Deltour, de nationale secretaris van de Vlaamse Vereniging van Journalisten (VVJ). “De pers doet aan berichtgeving, ook over strafrechtelijke onderzoeken. En dat die berichgevingen sommigen niet aanstaat, dat kan”, reageert hij. Wel is het zo dat de publieke

opinie beïnvloed wordt door wat de pers schrijft. Toch zegt Deltour niet in een ‘trial by media’ te geloven. “Maar er zijn natuurlijk wel effecten.”

Strafrechtelijk onderzoek

Het strafrechtelijk onderzoek is geheim. Die sereniteit moet een eerlijk, onafhankelijk en onpartijdig verloop van het onderzoek waarborgen. In theorie. Een inbreuk op die geheimhoudingsplicht is een misdrijf, dat bestraft kan worden met een gevangenisstraf tot drie jaar of een geldboete tot duizend euro. In de praktijk strekt de wettelijke geheimhoudingsplicht zich uit over de onderzoeksrechter, de procureur, de politie en de experten in het onderzoek. Het gebeurt slechts weinig dat het effectief tot een onderzoek of veroordeling komt.

Voor de betrokken partijen zelf geldt die geheimhoudingsplicht in principe niet. Hun vrijheid om te spreken met de pers wordt wel beperkt door het verbod van misbruik van informatie. Volledige dossiers doorgeven aan de pers, mag dan ook niet. De geheimhoudingsplicht geldt overigens ook niet voor derden, zoals journalisten, die informatie in handen krijgen.

“De verantwoordelijkheid ligt bij justitie zelf”, vindt Pol Deltour. “Het is niet onze rol om lekken te voorkomen.” Soms opent het federaal parket een onderzoek naar perslekken, omdat die het onderzoek in gevaar kunnen brengen. Bijvoorbeeld in het onderzoek naar Qatargate is dat het geval. “Het is echt ongelofelijk hoe vaak er zaken worden gelekt naar de pers”, reageert de woordvoerder van het federaal parket. “Ze zijn echt een probleem en er moet iets aan gedaan worden.”

WANNES NEUKERMANS

MEEST GELEZEN OP

Demir schrapt samenwerking met Green Offices Ugent na acties rond “klimaatracisme”

Franse patriotten trekken straat op om winkels te beschermen tegen relschoppers

Vandenbroucke weigert coronamails vrij te geven

Organisator van inzamelactie voor agent die Nahel doodschoot aangeklaagd

INTERVIEW. Pakistaanse christenen bedreigd na Koranverbranding Zweden: “Alle christenen moeten hiervoor boeten”

Pol Deltour

© BELGA

Maar Rutte is vooral een ayatollah van het groene extremisme. Er is geen enkel plan, geen totaal onrealistische, drastische doelstelling op milieugebied die niet de volledige steun geniet van Mark Rutte, de ‘kartonnen liberaal’.

Mark Rutte heeft een merkwaardige opvatting over democratie. Nadat hij had besloten om duizenden boeren werkloos te maken, wat neerkwam op regelrechte onteigening in de harde marxistische zin van het woord, kreeg Rutte het ‘pak slaag’ dat we allemaal kennen bij de verkiezingen, namelijk met de opkomst van de prolandbouwpartij BBB. De reactie van de ‘democratische’ Rutte was: “We gaan onze milieudoelstellingen niet opgeven.

Integendeel, we gaan ze versterken en naar een hogere versnelling schakelen.” Met andere woorden, precies het tegenovergestelde van wat de Nederlandse kiezers zo duidelijk hadden geëist. Bewonderenswaardige ‘democraat’ Rutte.

Over onze collectieve toekomst en de wieg van de westerse beschaving wordt de komende vijf jaar op EU-niveau beslist

NEDERLAND

WAAROM DE VAL VAN RUTTE UITSTEKEND NIEUWS IS

Mark Rutte, een vreemde 56-jarige vrijgezel, wekt slechts relatieve sympathie. Hij onderscheidde zich immers - alleen in de wereldtoen hij de Nederlandse bevolking een ‘preventieve lockdown’ oplegde in het aangezicht van omikron. Zelfs de Belgen deden dat niet. Wie herinnert zich niet zijn typisch Nederlandse air van de les lezen toen Rutte aan journalisten kwam uitleggen dat hij geen andere keuze had dan alles te sluiten - en mensen op te sluiten in hun huizen - in het licht van omikron - ‘en responsabilité’, zoals de Fransen zeggen.

DUUR THEATER

Maar het goede nieuws - Ruttes ondergang en hopelijk politieke einde - is in de eerste plaats Europees. Europa wordt achtervolgd door een spook. Dat spook is dat van ‘rechts’, dat overal beslissende overwinningen behaalt (behalve onder de Galliërs aan de rand van de beschaving, ook bekend als de Walen).

Laten we immers niet vergeten dat het nationale nu in wezen een vorm van theater is. Een zeer duur theater, vooral in België via de obscene publieke financiering van partijen. Wanneer doelstellingen zoals de reductie van broeikasgassen met 50 procent of 80 procent (en waarom morgen niet 110 procent met terugwerkende kracht) worden vastgesteld op EU-niveau, wel, dames en heren, dan moet er op nationaal niveau alleen nog beslist worden hoe die waanzinnige en krankzinnige doelstellingen bereikt moeten worden.

NATUURHERSTELWET

De tegenspoed van het EU-project, de Natuurherstelwet, toont aan dat het tij in Europa aan het keren is. De inhoud van die monsterlijke tekst, de nieuwste avatar van de Green New Deal bedacht door überextremist Frans Timmermans, komt erop neer dat boeren, en morgen particulieren,

De crisis te veel

Rutte is een ayatollah van het groene extremisme

voor de zoveelste keer worden onteigend van een aanzienlijk deel van hun land. Om er een soort openbare tuin van te maken, waarvan de vorm wordt bepaald door de alwetende welwillende staat. Deze keer in heel Europa. Nietzsche had zich niets idioters kunnen voorstellen.

Groenen in heel Europa dachten dat het aannemen van de Natuurherstelwet een formaliteit zou zijn, alsof je een brief op de post doet (uit de hel). Nou, helemaal niet dus. De schunnige Natuurherstelwet werd niet door één, niet door twee, maar door maar liefst drie van de commissies van het Europees Parlement (visserij, landbouw, milieu) verworpen.

Het is omdat de EVP, Europa’s centristisch centrum - zo gecentreerd dat je je soms afvraagt wat haar onderscheidt van Guy Verhofstadt (extreem-links, psychiatrische afdeling) -, zich realiseerde dat ze een kosmisch pak slaag zou krijgen bij de verkiezingen van 2024 als deze partij inderdaad slaafs de zilte soep zou blijven opslurpen die haar gevoerd wordt door links en extreemlinks. Dus de EVP zei

Razendsnel ging het. Bij de start van het afgelopen weekend viel plots de Nederlandse regering. Oorzaak was de onenigheid tussen de partijen over het migratiebeleid. Toch sleepte het kabinet Rutte IV zich al geruime tijd voort. Rutte sukkelde van crisis naar crisis. De ex-premier verlaat de politiek. Althans de Nederlandse.

Binnen de Nederlandse regering groeide in de afgelopen maanden de kloof tussen centrumlinks en centrumrechts. Aan de linkerkant vonden twee coalitiepartners D66 (liberaal en uitgesproken vrijzinnig) en ChristenUnie (orthodox-protestants) elkander. Beide partijen bepleitten een radicaal vergroeningsbeleid, waarbij de landbouw op de schop moest onder het mom van een kunstmatige stikstofcrisis. Ook op het vlak van het migratiebeleid kwamen D66 en vooral ChristenUnie lijnrecht tegenover CDA en VVD te staan. De christendemocraten van CDA - die vroeger een sterke agrarische achterban teldenen de VVD van eerste minister Mark Rutte konden, gezien de rampzalige peilingen, geen extra scheut water in de wijn doen.

Uitweg gezocht voor liberale Rutte

Voor de ChristenUnie - ook wel ‘GroenLinks met de Bijbel’ genoemd - was vorige vrijdag de maat vol. Vanuit haar sociaalchristelijke optiek moest Nederland

de grenzen verder openstellen om meer migranten via de weg van verregaande gezinshereniging toe te laten. De kleinste regeringspartner werd op die manier de kwelduivel van de (voorheen) rechts-liberale VVD. Mark Rutte besefte dat zijn partij een haast politieke zelfmoord zou plegen, indien zij mee zou stappen in een quasi opengrenzenbeleid. In talloze asielcentra stapelden de problemen zich reeds geruime tijd op. In heel wat gemeenten heerst woede onder de bevolking, omdat asielzoekers voor verregaande overlast zorgen. Het meest trieste voorbeeld vormt Ter Apel, waar de situatie al geruime tijd uit de hand loopt. Niet voor niets stelde weekblad Elsevier, eerder in mei, dat de regering de noodtoestand diende uit te roepen. Mark Rutte besliste zaterdag om op te stappen als leider van de zwalpende regering. Maandag voegde hij daar gelijk aan toe het Nederlandse politieke toneel in zijn geheel te verlaten. De asieltoestand was de crisis te veel voor de langst zittende regeringsleider uit de Nederlandse geschie-

denis. Een cynicus zou kunnen stellen dat Rutte - waarvan al lang gefluisterd werd dat hij een internationale topbaan zoekt - door de val van zijn kabinet Alexander De Croo

‘nee’, en we zouden binnenkort als familie de definitieve mislukking van de ‘Natuurherstelwet’ moeten vieren.

RECHTS TRIOMFEERT IN EUROPA

Finland, Spanje, Italië, Hongarije, Polen, Zweden: overal in Europa triomfeert rechts. En geen papieren rechts, maar een echt rechts, trots op zijn waarden, steunend op een programma, een project en een visie die breekt met het waanzinnige ecologisme dat heerst in de cenakels van de EU.

Over onze collectieve toekomst, die van onze kinderen, ons land, onze horizon en de wieg van de westerse beschaving, wordt de komende 5 jaar op EU-niveau beslist. De EU beveelt, de dappere nationale soldaatjes voeren uit.

Het is in de eerste plaats vanuit dit Europese oogpunt dat de val van Rutte uitstekend nieuws is. Laten we hopen dat hij politiek verdwijnt en plaats maakt voor een regering die de Europese ontwikkelingen volgt, die Nederlanders niet zomaar opsluit of onteigent in Lenin-stijl, en dat alles met de superieure air van een vreemde 56-jarige vrijgezel die eruitziet als een prediker van de Apocalyps.

DRIEU GODEFRIDI

de pas afsnijdt. Ook die liberale politicus moet namelijk op zoek naar een uitweg, wanneer de Open Vld volgend jaar een oplawaai gaat krijgen van de kiezer.

Ratten verlaten het schip

Intussen verlaten zowat alle ratten het zinkende schip. Ook bij de christendemocraten geven CDA-coryfeeën aan - waaronder de partijleider en fractieleider in de Tweede Kamer - niet beschikbaar te zijn als toekomstige lijsttrekker. Eerder had D66-aanvoerster Sigrid Kaag zich laten ontvallen terug naar een leven buiten de (nationale) politiek te verlangen. Officieel klonk het dat haar dochters zich ernstig zorgen maken over haar veiligheid, door talloze bedreigingen vanuit de samenleving. Dat er inderdaad een gigantische onvrede heerst onder de Nederlandse bevolking, is wel duidelijk. Het zal met name de BoerBurgerBeweging zijn die deze woede electoraal zal weten te kanaliseren, tenzij het razend populaire Kamerlid Pieter Omtzigt (ex-CDA) alsnog beslist met een eigen lijst op te komen in november.

Mark Rutte en Alexander De Croo

© BELGA

WAAROM SPANJE ALS ENIG WEST-EUROPEES LAND KOSOVO NIET ERKENT

Kosovo riep op 17 februari 2008 de onafhankelijkheid uit van Servië. Die onafhankelijkheid wordt door 110 landen (99 van de 193 VN-leden) erkend, waaronder ook België. Op het illustere lijstje van landen die Kosovo niet als soevereine staat erkennen, staan vijf EU-landen: Cyprus, Griekenland, Roemenië, Slovakije en Spanje.

Na een jarenlange onafhankelijkheidsstrijd riep Kosovo in 2008 een eenzijdige onafhankelijkheid uit van Servië. De etnisch islamitisch-Albanese bevolking, waar het land voor meer dan 90 procent uit bestaat, streefde al langer naar onafhankelijkheid. Die wordt door een meerderheid van landen en internationale instellingen erkend, maar Servië beschouwt het nog steeds als een provincie. Dat terwijl Kosovo al sinds 1999 onder internationaal bestuur ligt, van na de Kosovo-oorlog dus. De Serviërs vormen een minderheid van 1 op twintig in Kosovo. Servië zelf blijft Kosovo Servisch vinden

“De Madrileense machtshebbers zijn allergisch voor alles wat op separatisme lijkt”

Multi-etnische staat

De Kosovo-oorlog ontstond toen het Joegoslavisch leger ten strijde trok tegen de Albanese terreur- en guerrillaorganisatie UÇK. De NAVO besloot toen om Servië, toen een republiek in de Federale Republiek Joegoslavië, te bombarderen. Dat zette een massale asielstroom om gang vanuit Kosovo naar West-Europa. De Joegoslaven (Serviërs) kregen steun van de Russen in hun poging het land bij elkaar te houden, terwijl de Albanezen NAVO-steun kregen. Het mondde uit in een bloedig conflict, waarbij beide partijen zich bezondigden aan oorlogsmisdaden. Meer dan 8.000 Albanese burgers werden gedood door Joegoslavische troepen en leden van de UÇK maakten zich schuldig aan ontvoering, marteling, moord en verkrachting op de Servische en Romabevolking. Ook Albanezen die verdacht werden van collaboratie, werden geëlimineerd. Uiteindelijk werden er zes Joegoslaven en vier Albanezen veroordeeld tijdens het Joegoslavië-tribunaal.

Kosovo kent een speciaal statuut: Resolutie 1244 van de VN-veiligheidsraad bepaalt dat Kosovo zich als ‘multi-etnisch’ moet presenteren. De Kosovaarse vlag verwijst naar alle bevolkingsgroepen en het officiële volkslied is tekstloos. Dat besloot de VN-veiligheidsraad om toekomstige gevoelige conflicten in het oude Joegoslavië makkelijker te kunnen temperen. Momenteel is de situatie onder controle. Maar tot

een echte verzoening kwam het nooit. “De Europese Unie houdt best een oogje in het zeil, om een herhaling van de oorlog 25 jaar geleden te voorkomen”, schreef Oost-Europakenner Johan de Boose een maand geleden nog in De Standaard.

De Europese Unie en Kosovo

In Kosovo fungeert de euro als officieel betaalmiddel. Toch is er ook binnen Europa nog verzet tegen de onafhankelijkheid van het gebied. Cyprus, Griekenland, Roemenië, Slovakije en Spanje erkennen Kosovo nog steeds niet als een soevereine staat.

Sinds 1999 is de Europese oorlog al betrokken bij de politiek in Kosovo. Het ‘SAP’-programma (Stabilisation and Association Process) dient ertoe Balkanlanden klaar te maken voor een eventuele toetreding tot de Europese Unie. Er worden regelmatig vergaderingen gehouden, de EU heeft een kantoor in hoofdstad Pristina en onderhoudt via de ontwikkelings- en hervormingsplannen ook financiële relaties met het Kosovaarse regime. Allemaal met weinig succes, want het land lijkt met een processie van Echternach bezig te zijn. De economie is een van de minst ontwikkelde in Europa, mede door de conflicten, de georganiseerde misdaad, de onduidelijke status en de corruptie in het land.

“Servië blijft Kosovo Servisch vinden”

Allergie

Enkel Spanje is de enige relevante ‘hardliner’ als het gaat over het niet-erkennen van de status van Kosovo. De centrale Madrileense regering is allergisch voor alles wat op separatisme lijkt. De Catalaanse onafhankelijkheidsbeweging zou elke erkenning van Spanje kunnen aangrijpen om (juridische) stappen te ondernemen en de onafhankelijkheid - deze keer met succes - uit te roepen. In 2021 kwam het nog tot een rel(letje) toen de Kosovaarse voetbalbond had gedreigd Spanje-Kosovo niet door te laten gaan nadat de Spaanse bond Kosovo had omschreven als “territorium”.

Ook al heeft Spanje niets met Kosovo te maken, toch zorgt Spanje er wel voor dat Kosovo niet kan toetreden tot internationale organisaties die een unanieme goedkeuring van huidige lidstaten vergen. Denk hierbij aan de Europese Unie en de NAVO. Kosovo is er bijvoorbeeld ook niet in geslaagd om tot Interpol toe te treden, want daar is een tweederdemeerderheid voor nodig en die werd net niet gehaald. Mede daardoor blijft het land een veilige haven voor criminelen. De principiële niet-erkenning door bepaalde landen schaadt nieuwe staten dus wel degelijk.

WANNES NEUKERMANS

CYPRUS

Toen Kosovo bezig was met zijn onafhankelijkheidsverklaring, meldde de toenmalige minister van Buitenlandse Zaken dat Cyprus nooit een eenzijdige soevereiniteitsverklaring zou erkennen als die buiten het VN-kader om zou gedaan worden. Een jaar later verklaarde de president nog dat Cyprus het land nooit zou erkennen, “zelfs als alle andere EU-lidstaten dat wel zouden doen.”

GRIEKENLAND

Griekenland reageerde al bij al neutraal op de onafhankelijkheidsverklaring. Op de dag zelf verklaarden de Grieken dat ze zich later zouden uitspreken over de kwestie. Ze stemden ook voor de toetreding van Kosovo tot het IMF. Later veranderde het standpunt en in 2009 verklaarde de toenmalige premier dat de onafhankelijkheid van Kosovo indruist tegen het internationaal recht.

ROEMENIË

Roemenië kant zich als buurland van Servië officieel nog steeds tegen de onafhankelijkheid van Kosovo. Een gigantische parlementaire meerderheid besloot op 18 februari 2008 om Kosovo niet te erkennen. De toenmalige president en premier gaven ook aan het gebied niet te erkennen. Wel gaven ze aan in de toekomst hun standpunt nog te kunnen herzien. “Er zijn veel zaken veranderd in Kosovo”, gaf eerste minister Victor Ponta in 2015 aan.

SLOVAKIJE

Slovakije heeft Kosovo vooralsnog niet erkend. Het land heeft wel al aangegeven dat de standpunten zouden kunnen veranderen als er een overeenkomst gevonden wordt met de Serviërs. Hoewel in 2015 nog eens werd herhaald dat de Slovaken niet van plan zijn om Kosovo te erkennen, besloten ze twee maanden geleden nog Kosovo te laten toetreden tot de Raad van Europa.

SPANJE

Spanje is het enige land in West-Europa dat Kosovo niet erkent. Een unilaterale soevereiniteitsverklaring is voor de Madrileense regeringen sowieso ‘no pasarán’, zeker door de problemen die ze ermee hadden en hebben in Spanje zelf. De separatistische stromingen in Catalonië en het Baskenland zorgen ervoor dat Spanje geen enkele eenzijdige onafhankelijkheidsverklaring durft te accepteren. In 2022 herhaalde de Spaanse eerste minister dat standpunt door te stellen dat de onafhankelijkheidsverklaring van Kosovo het internationaal recht schond.

“Een eenzijdige soevereiniteitsverklaring is voor de Spanjaarden sowieso ‘no pasarán’”

oris Van Cauter heeft veel aandacht voor het fenomeen ‘trial by media’, want het heeft een enorme impact op cliënten. “Soms zijn cliënten banger van de mensen achteraan in de zaal dan van de rechters die voor hen staan”, vertelt hij. “Men heeft immers geen vat op wat de media schrijven en hoe een goede reputatie daardoor definitief kan verdwijnen. Een bepaald geval, soms niet eens een fout, want je kan ook onschuldig zijn, kan je voor de rest van je leven achtervolgen.”

Wat is het verschil met vroeger?

“Vroeger was er een soort van vergetelheid mogelijk. De krant werd gelezen en de dag nadien gooide men er aardappelschillen in. Maar door de hedendaagse media is die vergetelheid er niet meer op die manier. Een fout die je ooit in je jeugd gemaakt hebt, kan je op die manier blijven achtervolgen wanneer je 15 jaar later solliciteert. In dat opzicht is de strafcapaciteit van de media misschien wel zwaarder dan die van een rechter. ‘Trial by media’ maakt vandaag deel uit van het sanctioneren.”

Ontkennen dat klassenjustitie bestaat, heeft geen zin

Wat zou u als advocaat aanraden om dat te vermijden?

“Dat is zeer moeilijk te vermijden. Een recent voorbeeld is de zaak-Reuzegom. Niemand had opmerkingen over het gerechtelijk onderzoek. Maar één partij vond dat het onderzoek niet genoeg weerklank kreeg en dat de toenmalige verdachten toch al eens aan de schandpaal genageld mochten worden door de media. Wars van juridische principes en wettelijke bepalingen - bepalingen die zeggen dat het strafrechtelijk onderzoek geheim is - heeft men gewoon een selectie van het dossier aan een bevriende journalist gegeven en gezegd dat die er zijn zin mee mocht doen. Dat is wat er in 2021 gebeurd is en dan is men beginnen te schrijven over die zaak.”

“Men trok zich ook niet aan of wat men schreef juist was. Er zijn journalisten door de Raad voor de Journalistiek zelfs veroordeeld omdat ze bepaalde artikels geschreven hadden met foutief geciteerde pv’s. Maar, ‘the damage is done’, hé. Men heeft een soort van haat gezaaid, die jarenlang gecultiveerd werd. Men deed altijd heel dubieuze, giftige uitspraken die niet in overeenstemming waren met het dossier, zoals bijvoorbeeld over het racismemotief. De burgerlijke partij, bijgestaan door uitstekende en ervaren strafpleiters, heeft gedurende het hele gerechtelijke onderzoek de kans gehad om bijkomend onderzoek te vragen, om bijvoorbeeld een bijkomende klacht neer te leggen voor racisme. Die strafpleiters hebben dat nooit gedaan om dat ze vonden dat het onderzoek goed verliep. Dat was de houding tijdens het onderzoek, maar daarbuiten werd een hele andere houding aangenomen, na melijk ‘stel u eens voor dat het 17 of 18

Meester Joris Van Cauter nog maar enkele dagen hem ontmoeten en de affaire-Conner ondertussen volop losgebarsten. is er sprake van ‘trial waarmee de topadvocaat rekening moet houden. over perslekken, klassenjustitie, bloedwraak en de werking

by maakt

deel uit sanctioneren”

Marokkanen waren’. Dat is het racismemotief voeden, terwijl het daarover helemaal niet gaat in het dossier.”

“Sommige advocaten vervulden dus een heel andere rol in de media dan in de rechtszaal en tijdens het onderzoek. Dat is een toxische situatie waartegen je quasi machteloos bent. In de rechtszaal wordt dat debat immers niet gevoerd, maar dat tegenspreken in de media is haast ondoenbaar, want je zit met bepaalde gecreëerde percepties. Moet je dan het dossier meenemen in de media en het overlopen? Daar krijg je de gelegenheid niet voor. En er is nog een probleem. In de media worden - in het beste geval - twee kanten van een verhaal gebracht. Dat is nog iets anders dan de waarheid verspreiden. ‘Ja, we hebben de ander laten zeggen dat uw cliënt een racist is, maar we laten uw cliënt antwoorden dat hij geen racist is en dat daarvoor geen bewijs is - dus alles zit snor.’ Ondertussen is het wel gezegd en krijg je dat nooit meer weg.”

Moeten perslekken zwaarder bestraft worden, zowel voor degene die lekt als voor de journalist die het dan publiceert?

DOORDAT NIEUWS JE BLIJFT ACHTERVOLGEN, IS DE STRAFCAPACITEIT

VAN DE MEDIA MISSCHIEN WEL

ZWAARDER DAN DIE VAN EEN RECHTER

bestreden en uitgeroeid. Dergelijke perslekken zorgen voor een giftig en polariserend debat. Men beseft niet altijd wat de gevolgen kunnen zijn. Het probleem is dat men daar altijd stoot op het journalistiek bronnengeheim. Er zijn goede argumenten om dat geheim te beschermen, maar toch is het voer voor debat. Dat bronnengeheim mag er immers niet voor zorgen dat schendingen van het onderzoeksgeheim de facto straffeloos blijken. Dat is vandaag wel het geval.”

Er heerst in de maatschappij een gevoel van straffeloosheid. Terecht, volgens u?

“Dat is terecht. Er zijn bepaalde zaken die iedere keer opnieuw gebeuren, waarvan we niet zien dat die effectief aangepakt worden. Toch niet in de zin dat ze het jaar nadien niet opnieuw gebeuren. Bijvoorbeeld oudejaarsavond in Brussel. De voorbije jaren staat die avond gelijk aan vernieling van privéen openbaar bezit. Dat er dan ergens een gevoel van straffeloosheid is, begrijp ik wel.”

Wat is de belangrijkste reden waarom dat gevoel blijft

“Dat heeft meerdere redenen, bijvoorbeeld de keuze van de prioriteiten. Middelen zijn schaars en dan moet je kiezen waarop je die inzet. Soms ben ik verbaasd dat men voor een bepaalde zaak bij wijze van spreken een tunnel zou graven van hier in Gent naar Brussel en naar Antwerpen om de onderste steen naar boven te halen, terwijl ik niet zie waarom die verbetenheid in dat geval van toepassing is. En soms zie ik andere zaken waarin nauwelijks iets gebeurt. Dat is een echte schande.

Sommige zaken worden gewoonweg niet goed

aangepakt. Dan vraag je je af waarom dat gebeurt. Is dat een systeem? Zit daar iets achter? Je moet dat geval per geval beoordelen en begrijpen dat er sprake kan zijn van menselijk falen.”

Soms lijken er twee maten en twee gewichten te zijn in de rechtspraak…

“Het systeem op zich zit niet slecht in elkaar. Burgers kunnen terecht bij een onderzoeksrechter. Onderzoeksrechters zijn verplicht om feiten te onderzoeken. Als het niet snel genoeg gaat, dan kan je als burger klagen bij de Kamer van inbeschuldigingstelling over het langdurige onderzoek. Maar dan nog kan je op iets stuiten waarvan je niet weet of het menselijk falen is, of onwil, of onkunde. Heel veel zaken worden correct afgehandeld, maar bij sommige kan je je ernstige vragen stellen.”

Men spreekt wel eens over ‘klassenjustitie’. Is dat terecht?

“Klassenjustitie bestaat. Ontkennen dat klassenjustitie bestaat, heeft geen zin. Ik heb wel ontkend dat er in de zaak-Reuzegom sprake was van klassenjustitie. In die zaak werden alle partijen bijgestaan door kwaliteitsvolle advocaten. De politie, het parket en de rechters hebben goed hun werk gedaan. De zaak is serieus genomen. Ik had eerder schrik voor omgekeerde klassenjustitie. Dat kan ook, vanuit een bepaalde reflex om niet de schijn te wekken dat men overcompenseert. Gelukkig is dat uiteindelijk niet gebeurd.”

Hoe kan klassenjustitie verholpen worden?

“Dat kan via een combinatie van een aantal zaken gebeuren. De toegang tot justitie wordt voor een stuk mogelijk gemaakt door pro-Deoadvocaten bijvoorbeeld. Maar je merkt dat sommige men-

“‘Trial

vandaag

Cauter heeft de zaak-Reuzegom dagen achter de rug wanneer we affaire-Conner Rousseau was losgebarsten. In beide gevallen ‘trial by media’, een fenomeen topadvocaat in heel wat van zijn zaken houden. We praten met hem ook klassenjustitie, zelfverdediging, werking van justitie en politie.

media’ vandaag van het sanctioneren”

sen daarvoor uit de boot vallen, omdat ze net boven een bepaalde inkomensgrens uitkomen. Die mensen moeten wel nog de volle pot betalen en dat is niet evident voor hen.”

“De vraag is of de rechtbank voor alles de beste oplossing is. Veel zaken zou men buitengerechtelijk moeten kunnen afhandelen, veel van wat het verkeer betreft bijvoorbeeld. De meeste mensen hebben daarvoor rechtsbijstand. De prijs van die polis zou lager kunnen door meer buitengerechtelijk te werken en die besparing zou kunnen worden ingezet voor bijstand op een ander vlak.”

Wat is uw mening over hoe ver zelfverdediging kan en mag gaan? Hoort daar verdediging van eigen goederen bij?

“Het strafwetboek voorziet in een rechtvaardigingsgrond van bepaalde feiten in het geval van wettige zelfverdediging. De beperking is dat die zelfverdediging op je persoon moet zijn, niet op je eigendom bijvoorbeeld. Je kan niet zeggen dat je je wettig verdedigt als je

ziet dat er iemand steelt van je. Je mag die persoon niet aanvallen of neerschieten. Het moet gaan over een aanval op je persoon. Ik vind dat daar iets voor te zeggen valt. Het is wel moeilijk om daar een algemene uitspraak over te doen. Je moet dat geval per geval bekijken. We hebben uiteraard begrip voor bepaalde reacties in situaties waarin mensen eerst slachtoffer worden van feiten en gewelddaden ten aanzien van hun persoon en ten aanzien van hun goederen. Zijn die reacties dan wettig of niet? Daar beslist het gerecht over. Op juridisch vlak wordt daar niet in alle gevallen de spons over geveegd.”

Jezelf verdedigen mag volgens de wet, maar probeer je maar eens te verdedigen tegen een hele groep of tegen iemand die een vuurwapen heeft. Zijn er bepaalde wapens waarmee je jezelf mag verdedigen? Met pepperspray bijvoorbeeld?

“In verschillende Europese landen is pepperspray toegelaten, in België niet. In essentie komt het erop neer dat wettige zelfverdediging een absolute uitzondering zou moeten zijn. Je zou immers een goed functionerend politie- en gerechtsapparaat moeten hebben, dat op een efficiënte manier gebruikmaakt van zijn monopolie op geweld. Als dat goed werkt, is die wettige zelfverdediging echt een uitzondering. Maar vanaf dat apparaat niet goed niet meer functioneert, gaan er natuurlijk meer stemmen op om wettige zelfverdediging uit te breiden. De oplossing voor mij is niet meteen het systeem van de wettige zelfverdediging te gaan uitbreiden, want daar schuilen risico’s in. Men moet ervoor zorgen dat het monopolie op geweld goed uitgeoefend wordt, en dat de rechtsbedeling en het vervolgbeleid qua prioriteiten goed zitten. Minder Far West, meer efficiënte rechtsbedeling.”

Perslekken moeten worden bestreden en uitgeroeid

Sommige mensen willen het recht in eigen handen nemen, bijvoorbeeld een vader wiens dochter aangerand is. Hoe kijkt het gerecht daarnaar? Kunnen er verzachtende omstandigheden zijn?

“Er zijn bepaalde culturen, die ook aanwezig zijn in ons land, waarin er zo nog een principe bestaat als ‘bloedwraak’. Ik ben daar geen voorstander van. Die wraak zorgt dan voor rust binnen die families. Dat komt vandaag ook in Vlaanderen voor, maar we moeten dat niet institutionaliseren.”

“In de jaren negentig was het veiligheidsgevoel van mensen met betrekking tot kinderen aangetast. Er waren toen een aantal verdwijningen van en moorden op kinderen die gewoon op straat

TIJDENS CORONA WAS HET BEANGSTIGEND HOE EENVOUDIG EEN AANTAL RECHTEN AAN DE KANT GESCHOVEN WERDEN

liepen. Verschillende zaken werden niet opgelost. De mensen kwamen op straat na het fameuze spaghetti-arrest. Er was een onbehagen, een gevoel dat je je kinderen niet meer veilig op straat kon laten lopen. Men wou daar een antwoord op, want zo’n samenleving wilde men niet. Maar dat los je niet op door iedereen een wapen te geven en toe te laten dat men zelf straffen uitvindt en uitvoert.”

Merkt u dan dat het gerechtsapparaat positief evolueert? Idealiter zouden we ons inderdaad niet hoeven te verdedigen, maar misschien is het onvermijdelijk dat de wet op zelfverdediging uitgebreid moet worden…

“Als de wetgeving aangepast moet worden, is dat niet de eerste wet die men moet veranderen. Dan moet je wetten aanpassen die ervoor zorgen dat de politie en het gerecht beter functioneren. Van die mening ga ik niet afwijken, want ik denk dat er meer gevaar schuilt in iedereen te bewapenen dan ervoor te zorgen dat je in een veilige samenleving leeft.”

Vinden ze bij justitie en de politie wel voldoende mensen?

“Dat is inderdaad niet makkelijk. Ik sta vaak politiemensen bij en vaak zeggen ze dat ze er niet meer opnieuw aan zouden beginnen. Dat is nochtans een heel mooi beroep. Als politieman draag je bij tot de goede werking van de maatschappij. Je kan mensen helpen op een belangrijke manier. Als je die functie goed uitvoert, verdient dat alle respect en eer. Maar ja, de omstandigheden van vandaag zijn niet meer dezelfde als die van vroeger. Kijk maar naar wat er in Frankrijk gebeurt. Haat tegen de maatschappij wordt in eerste instantie op hen uitgewerkt. Probeer in zo’n klimaat maar eens uw job te doen. Maar meer algemeen en ook bij ons is het respect voor de politie verminderd. Vroeger was de algemene tendens dat men respect had voor hiërarchie en gezag. Nu is die tendens er niet meer. In bepaalde mate kan je dat fenomeen toejuichen, maar op andere vlakken heeft dat zeer nadelige gevolgen.”

Hoe zit het met het respect voor advocaten?

“Dat is niet echt verbeterd, eerlijk gezegd (lacht). Wat voor mij telt, is het respect dat ik krijg van mijn cliënten. En dat is er. Mijn cliënten zijn de enigen die tevreden moeten zijn.”

GEVAARLIJKE, ONZINNIGE DEFINITIES

De bekende Johns Hopkins University in de VS definieert vandaag een ‘lesbie’ als een ‘niet-man’. Op die manier willen ze non-binairen die zich lesbisch zouden voelen, niet uitsluiten. Woorden als ‘haatspraak’ en ‘racisme’ krijgen af en toe nieuwe, uitgebreidere definities. Wat vindt u als advocaat van de talloze veranderende definities?

“Ja, soms zou je denken dat iedereen zot geworden is (lacht). Dat is mijn reactie als mens, niet als advocaat. Waar zijn we uiteindelijk allemaal mee bezig? Het probleem is dat de hyperindividuele emotie van een bepaald iemand soms de maatstaf wordt van bepaalde regels. Dat is een nooit eindigend verhaal, want die emotie kan altijd veranderen en bij iemand anders kan die emotie ook nog andere vormen aannemen. Op den duur komt men tot dergelijke onzinnige definities om toch maar niemand te hoeven

uitsluiten. Dat is heel gevaarlijk. Het probleem van een bepaalde strekking is immers dat zij opkomt voor gelijkheid en inclusie, maar juist het omgekeerde bereikt.”

“De ‘constitution’ na de Franse Revolutie viseert de ‘citoyen’. De staat richt zich op de burger, los van seksuele geaardheid, identiteit of geslacht. De burger is degene met wie de overheid moet handelen, niet met allerlei subcategorieën. Als je het burgerschap zodanig versplintert tot allerlei cijfers en symbolen, zoals ‘2slgbtqia+’ bijvoorbeeld, is het op den duur bijna onmogelijk om te spreken van een samenleving of een maatschappij. Dat is een soort van extreme balkanisering ervan. Iedereen wordt dan opgesloten in zijn eigen identiteit, die bovendien nooit zuiver genoeg gaat zijn, hé. Die identiteit blijft zich altijd weer verder opdelen. Dat is een gevaarlijke juridische, maar ook maatschappelijke tendens.”

Is de overheid tijdens de coronaperiode te ver gegaan met haar maatregelen en straffen? Hoe kijkt u terug naar die periode?

“Het is bijzonder hoe een maatschappij in een bepaalde korte tijd tot zeer extreme maatregelen gebracht is. Op een bepaald moment was slechts één doel zaligmakend en al de rest werd heel snel ondergeschikt aan dat doel. Dat op zich al was beangstigend, namelijk hoe eenvoudig een aantal rechten aan de kant geschoven werden. Deels vanuit een zekere onwetendheid op een bepaald ogenblik, dus in die zin zou je kunnen zeggen dat het ergens te vergeven is. Maar het idee is beangstigend. Er zijn genoeg voorbeelden. Bijvoorbeeld die minderjarigen in Antwerpen, die samen een pizza aan het eten waren en tv keken. Die zijn dan een nacht in de cel gestoken. Hoe is dat bij God toch mogelijk geweest? Er waren bijvoorbeeld ook allerlei beperkingen op erediensten. Veel mensen zijn alleen gestorven en begraven. We kunnen dan wel zeggen dat het interessant is om terug te kijken naar die periode, maar dat waren allemaal menselijke drama’s.”

Het probleem is dat de hyperindividuele emotie van een bepaald iemand soms de maatstaf wordt van bepaalde regels

Moet het niet laagdrempeliger worden voor de burger om de overheid te kunnen aanklagen op juridisch vlak?

“Ja, het is opmerkelijk dat er weinig vorderingen zijn in aansprakelijkheid voor eventuele fouten die er op dat ogenblik zijn gemaakt. Je kan aantonen dat je bepaalde schade geleden hebt door een wet, een KB of een ministerieel besluit, maar gaat de rechter die erover moet oordelen aannemen dat dat werkelijk een fout was? Dat gaat niet gemakkelijk zijn.”

STIJN DERUDDER

5 minuten persoonlijke moed! Splits zelf de sociale zekerheid!

Hoe de Franse rellen werden uitgebuit door Turkije, Iran en vooral Algerije

Canada wil alle illegalen regulariseren

Onder het voorwendsel de Canadese economie verder aan te zwengelen, heeft de regering van de links-liberaal Justin Trudeau de bedoeling om deze zomer alle illegalen in Canada te regulariseren. Canada en vooral Trudeau staan al langer dan vandaag bekend als grote verdedigers van migratie en open grenzen. Zo gaf de Canadese minister van Migratie al in oktober 2020 aan dat zijn land in 2021 zo’n 400.000 migranten wilde aantrekken, en bijkomend jaarlijks 10.000 meer.

Op het moment dat we deze bijdrage schrijven, oversteeg het aantal nieuwkomers op Canadese bodem met 200.000 het streefcijfer van de minister. Sinds 2020 heeft de Canadese regering haar streefcijfers niet laten zakken, zoals zovele andere staten wel hebben gedaan. Een van de aanbevelingen van het zogenaamde Century Initiative, een denktank op aansturen van de Canadese voormalige minister van Financiën Bill Morneau opgericht, is om de bevolking van Canada van 38 miljoen tegen 2100 te laten aangroeien tot 100 miljoen. Een verdrievoudiging dus.

Om de bevolking te verdrievoudigen zijn er twee overheidsopties, stelde de denktank: ofwel voer je een zeer agressieve geboortepolitiek, ofwel zet je de poorten wagenwijd open voor migratie.

Québec zegt nee

De huidige minister van Migratie, Sean Fraser, stelde bij zijn aantreden in december 2023 aan premier Trudeau voor om “werknemers zonder verblijfspapieren te regulariseren, omdat ze bijdragen aan de Canadese maatschappij”. Een migratiestop of zelfs maar migratiebeperking zoals

bepaalde lidstaten van de EU overwegen of invoeren, is in Canada dus absoluut niet aan de orde van de dag.

Er zit één addertje onder het gras en dat is (opnieuw) de Franse deelstaat Québec, aldus Radio-Canada. De regering in Québec moet immers de federale maatregel nog goedkeuren vooraleer die kan worden uitgevoerd. En hoewel de Québecse minister van Migratie, Christine Fréchette, een voorstander is van arbeidsmigratie, houdt ze het plan van de Canadese regering - voorlopig - tegen. Zo verklaarde zij op een persconferentie op 13 juni in Montreal: “Dit voorstel is zo belangrijk dat we toch wel wat meer informatie en cijfers verwachten. De enige cijfermatige informatie die men ons op federaal vlak kon geven, is dat deze maatregel zou slaan op een verwachte doelgroep tussen 20.000 en 500.000 personen. Dan kan je evengoed zeggen dat je het niet weet.”

Fluiten in het donker en dan achteraf de kop diep in het zand steken. De huidige politieke elites in West-Europa, Canada en de Verenigde Staten dragen een verpletterende verantwoordelijkheid, maar blijven rond de pot draaien alsof er niets aan de hand is. PIET VAN NIEUWVLIET

Moeder van Nahel Merzouk op 'de witte mars', 29 juni 2023

Op dinsdag 27 juni werd Nahel Merzouk (17) in Frankrijk neergeschoten tijdens een politiecontrole. Hierop braken rellen, brandstichtingen en plunderingen uit.

De tiener heeft via zijn moeder Algerijnse roots. Het valt op dat landen zoals Iran, Turkije en vooral Algerije van de chaos misbruik gemaakt hebben. Het ‘koloniale verleden’ en ‘institutioneel racisme’ in Frankrijk liggen aan de basis van de toename van stedelijk geweld in dat land, zei de Turkse president Erdogan.

Uit Iran hoorden we gelijkaardige woorden: “Van de regering van Frankrijk wordt verwacht dat ze stopt met de dwingende behandeling van haar volk door de principes te respecteren die gebaseerd zijn op menselijke waardigheid, vrijheid van meningsuiting en het recht van de burgers op vreedzame protesten”, stelde de woordvoerder van het ministerie van Buitenlandse Zaken.

Algerijns opportunisme

Algerije ging nog een stap verder. Volgens Maghreb Intelligence heeft de voormalige kolonie van Frankrijk ronduit misbruik gemaakt van de afkomst van Merzouk om onrust te stoken in Frankrijk. Maghreb Intelligence stelde in een analyse: “Deze chaos is grotendeels ten goede gekomen aan de Algerijnse regering die vanaf de eerste minuten van deze dramatische gebeurtenissen niet aarzelde om een strategie van instrumentalisering te lanceren om het Franse establishment te destabiliseren, waarmee het al een tijd een slechte relatie heeft.”

De crisis is door het Algerijnse regime misbruikt om Frankrijk te treffen, vertelt een Algerijnse veiligheidsbron aan Maghreb Intelligence: “Algiers instrueerde zijn ambassade in Parijs en zijn diplomatieke vestigingen om ‘sterk betrokken te raken’ bij het beheer van deze crisis door snel contact op te nemen met de familieleden van het slachtoffer en massaal ‘zijn Algerijnse afkomst’ uit te buiten.”

Concrete opdracht

Het Algerijnse consulaat kreeg concreet de opdracht om contact op te nemen met de moeder van de overleden Nahel en deel te nemen aan alle acties die de waarheid of gerechtigheid eisen voor de dood van de tiener, terwijl zijn relatie met Algerije slechts oppervlakkig was. Op donderdag 29 juni publiceerde Algiers een bericht: de Algerijnse regering volgt met “grote aandacht” de ontwikkelingen van de zaak van de “brutale en tragische” dood van de jonge Nahel.

Het Algerijnse regime kiest volgens Maghreb Intelligence vanaf vrijdag 30 juni zelfs voor de keuze van ‘directe destabilisatie’ van de Franse staat. ‘Hele brigades van trollen’ gelieerd aan de veiligheidsdiensten in Algerije worden gemobiliseerd om sociale netwerken te overspoelen met anti-Franse inhoud en oproepen voor acties tot vernietiging en stedelijke plundering via Facebook, Twitter en TikTok. Algerijnse influencers werden ook gemobiliseerd om de propaganda van demonisering van de Franse politie te ondersteunen en zelfs op te roepen tot een “tweede Algerijnse revolutie”, deze keer op Franse bodem.

Duidelijke boodschap

Algerijnse leiders sturen daarmee volgens Maghreb Intelligence een duidelijke boodschap naar hun Franse collega’s: ook wij kunnen politieke spanningen exporteren. “Heeft Parijs de boodschap ontvangen?” vraagt de site enigszins provocerend.

THIERRY DEBELS

ZWEDEN

Aan het woord is Ulf Kristersson, de Zweedse eerste minister, die een bijdrage in de Zweedse pers publiceerde met als titel ‘Drie elementen die nodig zijn om Zweden te heropbouwen’. Het artikel mocht op veel be langstelling rekenen, niet alleen in Zweden trouwens.

Kristersson gaat onmiddellijk naar de kern van de zaak: “Laat mij zeer duidelijk zijn: een massamigratie gecombineerd met een slechtwer kende integratie werkt absoluut niet. Daarom hervormen wij het Zweedse migratiebeleid tot het meest strik te van de Europese Unie. Een ‘neen’ als antwoord op een asielaanvraag betekent ‘neen’ en u zult dus het land moeten verlaten. Dat zou eigenlijk evi dent moeten zijn, maar dat is het niet. Een ‘ja’ betekent dan weer dat u deel uitmaakt van de Zweedse maatschappij.”

Navolging in Europa?

Kristersson vervolgt met de nieuwe ijkpun

ten van zijn beleid: “Het is dringend tijd dat we Zweden samen heropbouwen. Daarvoor zijn drie zaken nodig: een opgewaardeerd Zweeds burgerschap, een nadrukkelijke aandacht voor de Zweedse taal en het respect voor onze gemeenschappelijke waarden die de kracht van Zweden

Na de rechtse verkiezingsoverwinning leidt Ulf Kristersson, partijleider van de liberaal-conservatieve Moderata Samlingspartiet (Gematigde Partij), een regering met christendemocraten en liberalen en met gedoogsteun van de rechtse ZwedenDemocraten. Met een ‘ander’ migratiebeleid dan we gewoon waren van Zweden, dat vroeger steeds de meest progressieve leerling in de Europese klas wou zijn. Een beetje zoals in Denemarken, maar daar is het de sociaaldemocratische Mette Frederiksen die het migratiebeleid in haar land over een totaal andere (en strikte) boeg gooide.

Intussen schiet ook in dat andere Scandinavische land, Finland, een rechtse regering uit de startblokken.

Het is nu uitkijken hoelang het duurt vooraleer de rest van West-Europa

“Massamigratie gecombineerd met slechte integratie werkt absoluut niet”

Wat stopt men

Oekraïne op de NAVO-top toe?

De keuze om de NAVO-top van deze week in de Litouwse hoofdstad Vilnius te organiseren, is natuurlijk geen toeval. Grenzend aan Wit-Rusland (de top speelt zich in vogelvlucht niet meer dan 30 km van de grens af), is het amper enkele uren rijden om het eerste Russische checkpoint te spotten. Het draait echter om meer dan symboliek.

Aan uitdagingen geen gebrek. Slaagt men erin de Zweedse toetreding af te ronden? Begrijp: kan men de Turken zover krijgen dat ze hun verzet laten vallen? Blijkbaar is dit volgens de recentste berichten gelukt. Ander agendapunt is het actualiseren van de regionale defensieplannen. Uitgewerkt na de Koude Oorlog vergaarden die plannen de voorbije decennia heel wat stof. Maar wellicht het belangrijkste discussiepunt is de toetreding van Oekraïne. Tussen de goed- en afkeuring van het idee ligt een gigantische grijze zone. En zal men erin slagen hieruit een perspectief te destilleren?

Belofte van Boekarest

Eigenlijk was er al een perspectief van NAVO-lidmaatschap, eentje dat teruggaat naar een ontbijtvergadering in Boekarest vijftien jaar geleden. Secretaris-generaal Jaap de Hoop Scheffer zat er samen met de Amerikaanse president Bush, diens Franse evenknie Sarkozy en de Duitse kanselier Merkel. Het gesprek mondde uit in de verklaring dat zowel Oekraïne en Georgië NAVO-leden zouden worden, zij het dat het een belofte zonder tijdslijn was. Merkel en Sarkozy waren eigenlijk tegenstanders van dat idee, hadden hun vetorecht kunnen gebruiken, maar deden dit niet in de overtuiging dat hiermee de kwestie op de Griekse kalender was geplaatst. Rusland zag het anders en had het over een “directe bedreiging”. Poetins tanks zouden enkele maanden later Noord-Georgië binnenrollen. Zes jaar later volgde de annexatie van de Krim. Tijdens de jaren die volgden, kwamen er vijf nieuwe leden bij de NAVO, maar niet Oekraïne dus. “De meest gevaarlijke plek voor buurlanden van Rusland is zich in de wachtkamer van de NAVO te bevinden”, stelde de Estse minister van Buitenlandse Zaken Margus Tsahkna onlangs nog. “Men komt in het vizier van Moskou terecht, maar zonder de veiligheidsgaranties van het NAVO-lidmaatschap.”

Oorlog met Rusland

We zijn inmiddels vijftien jaar later, maar vooral: de oorlog woedt nu al meer dan zeventien maanden. Officieel is de NAVO als organisatie geen partij in het conflict, maar via de individuele lidstaten vertrok al heel wat steun - militair

en financieel - richting de oorlogszone. NAVO-betrokkenheid was er al na de annexatie van de Krim, vooral door opleidingen en in het modelleren van het Oekraïense leger, overigens niet zonder succes. Het creëert een wat paradoxale situatie. Nooit eerder was de verwevenheid tussen NAVO-landen en Oekraïne groter, maar het perspectief op lidmaatschap ligt verder dan ooit, wat ook de Oekraïense diplomatie beseft. Het onderwerp staat niet aan de agenda in Vilnius, al was het maar omdat een land in oorlog volgens het NAVO-verdrag geen lid kan worden. En zelfs als we hier abstractie van maken, zouden de praktische implicaties gigantisch zijn. Door Oekraïne stante pede op te nemen in de NAVO-club, zouden de overige 31 leden door het fameuze artikel 5, de hoeksteen van de Alliantie, zich op datzelfde moment in staat van oorlog bevinden met Rusland. Zelfs de scherpste haviken begrijpen hoe weinig wenselijk dit is.

Eenheid bewaren

Wat zit er dan wel in voor Kiev? Men kan ze niet met lege handen naar huis sturen, maar wat stopt men hen toe? ‘Veiligheidsgaranties’ hoort men zeggen, zonder meer hét containerbegrip van de top in Litouwen. Elk land heeft wel zijn kijk op de zaak. En waar de ene voor een versneld pad van toetreding ijvert, leggen anderen meer terughoudendheid aan de dag. Men heeft de Oekraïners de middelen gegeven hun land te verdedigen, wat ze ook deden, maar het conflict lijkt inmiddels in een militair patstelling te zijn beland. Naar welk scenario gestreefd moet worden, verdeelt de 31 NAVO-leden. In diplomatieke kringen heeft men het over het NAVO- of Israëlisch model voor Oekraïne. Het eerste impliceert lidmaatschap, wat voorlopig niet aan de orde is. Het andere houdt in dat men stevig militair sponsort, wat op zich een zware investering is, maar in de huidige omstandigheden de enige plausibele optie. Welke invulling men hier in Vilnius aan geeft, wordt dé grote uitdaging voor secretaris-generaal Stoltenberg. Tot nu toe slaagde hij erin gedurende de lange maanden van het conflict de eenheid te bewaren. Wanneer u dit leest, weten we of hem dat ook in Vilnius gelukt is.

MICHAËL VANDAMME

Een buitenlandse oorlog ontketenen is al eerder de Russische remedie geweest om een burgeroorlog te vermijden. Denk maar aan de rampzalige oorlog tegen Japan van 1905…

Tijdens het Internationaal Economisch Forum in Sint-Petersburg (14-17 juni 2023) beantwoordde Poetin enkele vragen over de plaatsing van kernwapens in Wit-Rusland. Hij beweerde dat hij daarmee geen agressieve bedoelingen had, maar dat het alleen om “containment” ging, het tegenhouden van westerse agressie. Dat is iets dat alleen in zijn verwrongen verbeelding bestaat. Poetin herhaalde toen ook: “Ik heb al meermaals gezegd dat er extreme maatregelen mogelijk zijn als Rusland als staat bedreigd wordt.” Toen leek dat nog niet aan de orde te zijn. Tenzij in een ruimere psychologische context, die Poetin nooit expliciet zal formuleren. De context waarin het overleven van Oekraïne als onafhankelijke, democratische staat inderdaad een bedreiging is voor Poetins Rusland. Zijn dictatoriale regime is gebaseerd op de impliciete premisse dat echte democratie en echte vrijheid in Rusland alleen maar tot chaos zullen leiden, en dat een dictatuur het enige alternatief is. Als de Oekraïners een broedervolk van Rusland zijn, en als bij die ‘broeders’ democratie, persvrijheid en vrij ondernemerschap wél werken en niet tot chaos leiden, dan ligt het natuurlijk voor de hand dat Poetins premisse verkeerd is. Zelfs Russen die geen politicologie hebben gestudeerd, kunnen dat inzien.

Russische staat in gevaar

Sinds de muiterij van de Wagner-huurlingen - ooit Poetins eigen bloedhonden - moet men echter niet meer teruggrijpen naar onmeetbare psychologische motieven. We weten niet wat de echte positie van Prigozjin nog is. We weten niet eens of hij echt nog in Wit-Rusland is of alweer in Rusland zelf. Vindt Poetin hem nog bruikbaar of staat hij al op een dodenlijst? Maar die muiterij, en vooral de zwakke reactie daarop, heeft wel bewezen dat de Russische staat inderdaad in gevaar is. Niet door buitenlandse agressie, maar door interne zwakheid. Saint-Exupéry schreef in 1948 in zijn mystieke boek Citadel: “Men kan niets bouwen op slavernij, behalve slavenopstan-

den.” En dat is eigenlijk wat alle Russische leiders van Ivan de Verschrikkelijke tot Poetin eeuwenlang hebben gedaan. Gorbatsjov en Jeltsin waren de enige uitzonderingen.

Na Prigozjins ‘Mars op Moskou’ schreef de Russische historicus Vladislav Zoebok in Foreign Affairs (28 juni 2023) een bijdrage met de titel ‘Russia’s New Time of Troubles’ en de ondertitel: ‘Het is niet 1917 in Moskou. Het is 1604.’ Deze ‘Tijd van Troebelen’ was de periode van politieke crisis en burgeroorlog (1598-1613), die begon met de dood van de laatste tsaar van de Roerik-dynastie en eindigde toen de eerste Romanov aan de macht kwam. Wat begon als een strijd om de macht in het Kremlin, leidde bijna tot de volledige ondergang van Rusland als natie. In die periode werd het land zelfs tijdelijk bezet door Pools-Litouwse troepen. Allemaal omdat Rusland geen politieke instellingen had buiten het Kremlin.

In heel Europa hadden toen slechts enkele landen een embryonale vorm van democratie, maar er waren meestal wel instellingen die niet helemaal in de greep van de vorsten waren: de aristocratie, de opkomende steden, de gilden, de kerk… Allemaal factoren die de almacht van de koning toch enigszins binnen de perken hielden: het meest nog in Engeland, dat een democratie zou worden, en het minst in Frankrijk, waar dan ook in 1789 de verwoestende revolutie uitbrak.

Weinig geruststellend

Zoebok wijst er terecht op dat het hedendaagse Rusland nog steeds aan dezelfde kwaal leidt als in 1604. Rusland heeft buiten het Kremlin immers geen politieke instellingen die een overgang naar een ander regime in goede banen kunnen leiden. En hij voegt eraan toe dat de meeste Russische leiders altijd banger zijn geweest voor hun eigen bevolking dan voor buitenlandse oorlogen. Poetins woorden over de kernwapens in Wit-Rusland klinken plots veel minder geruststellend. Het wordt misschien niet alleen 1604, maar ook 1905, met kernwapens.

PAUL BÄUMER

Jens Stoltenberg (links) and Litouwse president Gitanas Nauseda (rechts) op de NAVO-top

Vladimir Poetin

©

dat Darya Safai (48) haar rol als oppositielid (N-VA) moest spelen op een thema dat haar als Iraanse na aan het hart ligt. “Ik zou wel graag hebben dat je mijn scheldwoorden er 13 juli 2023 14

wat uitfiltert”, zegt het N-VAKamerlid al lachend in het midden van het gesprek. “Ik voel me erg verbonden met dit thema en kan mijn boosheid soms moeilijk verbergen.”

“23 jaar later word ik op de straten van Brussel door dezelfde mensen geïntimideerd”

Donderdag 30 juni overleefde minister van Buitenlandse Zaken Hadja Lahbib een vertrouwensstemming. Het ministerschap van Lahbib werd in vraag gesteld nadat bleek dat zij visa had verleend voor een Iraanse burgemeester die nauwe verbonden is met de ayatollahs. Achteraf bleek ook dat ze daarover verschillende versies van de feiten had verspreid. De meerderheidspartijen besloten om Lahbib het voordeel van de twijfel te geven.

Had u dat verwacht?

“Nee, ik had tenminste verwacht dat er maatregelen zouden komen om ervoor te zorgen dat dit soort beslissingen over Iran nooit meer genomen konden worden.”

Bij PS en in de groene fractie onthield telkens één Kamerlid zich, als symbool.

“Een belachelijk symbool. Het is duidelijk dat postjes boven politieke verantwoordelijkheid en mensenrechten staan, ook voor al die linkse partijen. Hoe hypocriet zijn ze? Ze misbruiken mensenrechten maar geven niets om de Iraniërs. Aan de ene kant zeggen dat minister Lahbib fouten heeft gemaakt en aan de andere kant op dat groene knopje drukken... Dat is gewoon immoreel.”

De moeder van twee broers die meebetoogden in Brussel, werd naar verluidt in Iran opgepakt. Heeft u er zelf nog familie?

“Enkel mijn moeder en mijn zus leven er nog. Mijn vader en mijn andere zus zijn overleden. Zij worden al jaren lastiggevallen en onder druk gezet. Mijn moeder laten ze met rust omdat ze weten dat ik een groot bereik heb: ik kom regelmatig op de televisie van de Iraanse oppositie, die iedereen thuis ontvangt via satelliet. Maar als er iets administratiefs in orde gebracht moet worden, als ze vergunningen nodig hebben, dan worden ze altijd bewust tegengewerkt.”

Open Vld-Kamerlid Tim Vandenput stelde dat een van de twee broers illegaal in België was en dat zijn getuigenis daardoor onbetrouwbaar was. Er wordt nu onderzocht hoe hij aan die informatie raakte.

“Laag bij de grond. Iemands persoonlijke informatie in een vol parlement te grabbel gooien om een politieke beslissing uit te leggen, is ronduit degoutant. Ik vraag me

ook af waar hij die informatie vandaan haalt.”

U vluchtte 23 jaar geleden weg uit Iran omdat u zich niet langer veilig voelde. Voelt u zich hier nog veilig?

“Neen. Het beleid dat onze overheid voert ten aanzien van Iran brengt mij en duizenden andere mensen in gevaar. Dat moet echt veranderen.”

Op 16 september 2022 stierf in Teheran de 22-jarige KoerdischIraanse Mahsa Amini na een interventie van de zedenpolitie. Toen waren er lange tijd grote protesten in het land, maar die lijken met succes neergeslagen door het regime. Klopt dat?

“Het klopt dat die protesten wat minder grotesk zijn, maar ze gaan op een andere manier verder. Er kan elk moment iets veranderen. 23 jaar geleden dacht ik hetzelfde als de mensen nu, maar ik denk dat het nu anders is. Het gaat hier over een heel grote, jonge generatie die niets meer te verliezen heeft. Ze willen ook niet meer hypocriet leven, terwijl mijn generatie dat destijds nog wel zag zitten. Heel wat mensen hadden toen twee levens. Thuis werd er alcohol gedronken, er werd gedanst en gefeest, ook al was het verboden. Maar zodra ze naar buiten gingen, zetten ze de hoofddoek op. De jonge mensen van vandaag willen dat niet meer.”

“De grote protesten zijn gedaan, maar er is steeds meer burgerlijke ongehoorzaamheid. Veel meisjes weigeren hun hoofddoek nog te dragen, met gevaar voor eigen leven. Het is als een laag vuur, dat één druppel olie nodig heeft om een revolutie te ontketenen. En die komt er ooit.”

Iemands persoonlijke informatie in een vol parlement te grabbel gooien, is ronduit degoutant

Heeft het Westen een kans gemist om die revolutie mee op gang te trekken?

“Ik smeekte toen om meer hulp in de politiek. Er was een deur open en ik wilde dat Europa de kans greep om de mensen te steunen. Niet financieel of door het leger te sturen, maar moreel. 44 jaar geleden

greep Khomeini de macht en dat was een historische vergissing. De wereld wilde dat niet, de Iraniërs zelf wilden dat niet. Het islamisme is toen zo zwart geworden en nu hebben we de kans om dat terug te draaien. Maar de politieke wereld was lamgelegd, deels omdat Iran Europese burgers oppakte als gijzelaar.”

Ik weet al jaren dat ik in gevaar ben

De Iraanse zedenpolitie blijft elke vorm van protest of burgerlijke ongehoorzaamheid met geweld onderdrukken.

“Dat klopt. Ze hebben meer dan 50.000 mensen gearresteerd en ze zijn in december met de executies begonnen. Normaal vind ik de kerstperiode geweldig en organiseer ik een groot kerstfeest. Dit jaar niet, want wat had ik te vieren? Ik schaam me dat ik zo vrij ben, terwijl er vandaag twee jongemannen van 22 en 23 zijn opgehangen tijdens het ochtendgebed. Ze proberen angst te zaaien, en soms lukt dat ook.”

Uw collega Theo Francken kreeg wat kritiek toen hij stelde dat de Belgische Staatsveiligheid er altijd naast zit wat Iran betreft. Heeft u dezelfde mening?

“Ik krijg zelf heel veel informatie binnen vanuit Iran. Dat Zakani (de burgemeester van Teheran, red.) de ‘Slachter van Teheran’ is, wist niemand. Ik heb dat dankzij mijn vele contacten aan het licht kunnen brengen. Dus als ik zeg dat ik mij niet veilig voel, ligt dat niet aan mezelf. Alles lijkt hier toegelaten...”

“Iedereen die Iran een beetje kent, weet dat je niet zomaar burgemeester van de hoofdstad kan worden. Je moet ten eerste al ideologisch op dezelfde lijn van de ayatollahs zitten. En om zo’n hoge functie te bekleden, moeten je handen wel in bloed gewassen zijn.”

Alireza Zakani had vroeger een andere job. Een job die ervoor zorgde dat u besloot uit Iran weg te vluchten.

“In 1999 wilde ik mijn eigen land terugnemen van de ayatollahs en raakte ik betrokken bij de studentenprotesten. Het was toen Zakani die de Student Basij leidde, een afdeling van de Revolutionaire Garde die de studentenprotesten moest plat-

slaan. Zijn diensten spoorden mij op en lieten me oppakken. En nu, 24 jaar later, word ik door hetzelfde regime opnieuw gefilmd en geïntimideerd. Maar deze keer was het op de Kunstberg in Brussel, in plaats van in de straten in Teheran.”

U werd inderdaad gefilmd en achteraf genoemd in een reisverslag door een Iraanse woordvoerder.

“Mij kennen ze natuurlijk al: ze weten wie ik ben, wat ik doe en wie mijn familie is. Maar met mij waren er ook andere demonstranten, van wie de families in Iran onder druk gezet worden, waarop via ambassades druk gezet wordt, die worden bedreigd.”

U werd omschreven als de leidende figuur van een ‘antirevolutionaire beweging’. Wat betekent dat?

“Die term wordt gebruikt voor mensen die tegen het regime van de ayatollahs zijn. Daarmee bedoelen ze eigenlijk dat je vogelvrij verklaard wordt. Een vijand van het regime krijgt automatisch de doodstraf. Natuurlijk verbaast het mij niet: ik weet al jaren dat ik in gevaar ben. Dit regime beschouwt mij als een van de drijvende krachten achter de protesten. Als ze mij op een of andere manier kunnen elimineren, zouden ze dat willen doen.”

Deze generatie Iraniërs wil niet langer hypocriet leven

Hoe zouden ze u dan elimineren?

“Dat kan op twee manieren. Door mij te beschadigen met roddels, valse beweringen over mij in de media, intimidaties... Als dat niet lukt, kunnen ze proberen mij fysiek te beschadigen.”

Vreest u daar echt voor?

“Natuurlijk. Zoek maar eens de naam Ruhollah Zam op. Dat is een Iraanse journalist die in Frankrijk leefde en een kritisch nieuwskanaal had met meer dan een miljoen volgers. Hij werd enkele jaren geleden door agenten van het Iraanse regime ontvoerd, werd gefolterd en uiteindelijk opgehangen. Welke Europeaan herinnert zich dat verhaal nog? Daarom stel ik jullie de vraag: als ik verdwijn, wie komt mij dan zoeken?”

WANNES NEUKERMANS

DARYA SAFAI - N-VA-KAMERLID

In deze nieuwe rubriek maken we kennis met Wim Vanraes (°1980). Hij zal ons wekelijks onder andere vertellen over hoe hij het leven als Vlaming in de VS ervaart, wat hij als familieman met vrouw en vier kinderen allemaal meemaakt in het dagelijkse leven en wat zijn band nog is met Vlaanderen.

Welcome to America, Wim!

Wim is geboren en getogen in Sint-Niklaas. Hij was de op één na oudste in een traditioneel, katholiek gezin met zes kinderen. Na zijn humaniora in de Broederschool begon Wim in 1999 een opleiding archeologie aan Universiteit Gent. Zijn Vlaamsgezindheid vertaalde zich in een inzet voor NSV-Gent, waarvan hij in zijn laatste jaar praeses was. Na een jaar in Mexico, waar hij missiewerk deed onder de jeugd in Monterrey, Nuevo Leon, kwam Wim terug voor zijn thesisjaar in 2004, ditmaal als lid van KVHV-Gent dat sinds eind jaren ’90 opnieuw bloeide en groeide. Het jaar daarna vertrok Wim naar de VS.

IMMIGRANT

Op de terugweg van Mexico maakte hij een tussenstop in de staat New Jersey. “Daar leerde ik een jongedame kennen. We begonnen te praten en dat is nooit gestopt”, vertelt hij. Na zijn thesisjaar vond Wim werk in de staat Minnesota bij een christelijke groep. Deze groep werkte met en onder universiteitsstudenten en hielp bij het organiseren van gebedsmomenten, gespreksavonden, begeleiding en dergelijke. “Met dat werkvisum raakte ik de VS binnen. Tien maanden later trouwde ik voor de wet, waarna ik mijn status kon aanpassen tot ‘permanent resident’ en was ik een zogenaamde ‘green card holder’. Enkele maanden later trouwden mijn vrouw en ik ook voor de Katholieke Kerk.”

Als ‘permanent resident’ had Wim nog steeds de Belgische nationaliteit: “Toen we echter onze eerste drie kinderen kregen, drie zoontjes, leek het me best om mijn lot volledig met dat van hen te verbinden en met dat van mijn gastland. De slogan ‘aanpassen of opkrassen’ in gedachten, nam ik het Amerikaanse staatsburgerschap aan.” De VS erkent zijn Belgische paspoort niet meer, maar eiste niet om dat ook daadwerkelijk af te zweren. “Onder de Belgische wet wordt de dubbele nationaliteit aanvaard, dus heb ik nu beide.”

SPORT

‘WHITE PRIVILEGE’

Wim kende al enkele mensen in de VS vóór hij naar de VS ging, maar weinig: “Mijn werk onder universiteitsstudenten was tijdelijk, want te ver weg van New Jersey. Mijn ‘white privilege’ werkte niet, en ik begon met het uitkuisen van wasemkappen in grootkeukens en het legen van vetafscheiders. Enkele jaren later vond ik werk op een technische helpdesk die medische studies steunde in Europa, waar ik mijn talenkennis kon verzilveren. Maar de bureaucratie in dat bepaalde bedrijf lag me niet en ik schakelde over naar werk als vertaler. Dat vertaalwerk doe ik nu al vijftien jaar, als zelfstandige. Mijn specialiteit is medische documentatie, voor studies en bedrijfsdocumenten.”

Momenteel maakt Wim de overstap naar

lesgeven, namelijk in een kleine private, katholieke school. Daar geeft hij geschiedenis, klassieke literatuur en godsdienst. “De studenten hebben zeer diverse achtergronden”, vertelt hij. “De meeste leerlingen zijn katholiek, een groot aandeel is ‘hispanic’ en we hebben meer en meer wat ik ‘public school refugees’ noem. Dat zijn kinderen van ouders die het openbare schoolsysteem, en de verregaande radicalisering in die scholen, willen ontvluchten. Onafhankelijke scholen zoals de onze vormen een tweede oplossing, naast thuisonderwijs.”

VLAMING OF AMERIKAAN?

Wim voelt zich “absoluut nog Vlaming, maar ook Amerikaan”. Maar hij “beseft volledig” dat hij “noch 100 procent Vlaming, noch 100 procent Amerikaan” is.

“In het heden ben ik Amerikaan. Ik betaal hier belastingen, ga stemmen, neem deel aan het publieke debat. Toch zijn mijn wortels nog steeds Vlaams, dat kan ook nooit veranderen. En mijn Amerikaans zijn, is dus volledig gestoeld op die Vlaamse identiteit.” In de VS is dat “gelukkig niets nieuws en dus ook geen enkel probleem”. Iedereen daar “voelt zich ‘half-Iers’, of ‘kwart-Duitser’, waarbij hun eigen familiegeschiedenis gevierd wordt. Het is duidelijk nog steeds een land van immigranten.”

Wat zijn kinderen betreft, is het duidelijker, zegt Wim: “Die zijn en denken Amerikaans. Dat kan ook niet anders, omdat ze nooit diep genoeg in contact komen met mijn Vlaamse cultuur. Dat is enkel haalbaar in Vlaanderen zelf, waar alles dat bewust of onbewust uitademt. Ik vier bijvoorbeeld steeds Sinterklaas op 6 december. Mijn kinderen, zelfs mijn oudste zoon die nu 17 jaar is, zijn er dol op.

CULTUURSHOCK

Zijn verhuis naar de VS was deels een cultuurshock, maar deels ook niet, herinnert Wim zich: “Ik weet nog heel goed hoe ik met al mijn bezittingen, wat neerkwam op een rugzak en een plunjezak, in de luchthaven van New York aankwam om er definitief te blijven. Ik werd in een aankomsthal begroet door een zwarte dame in uniform, die me vanachter een tafel toeriep in half ‘Ebonics’. Hoewel ik dacht dat mijn Engels goed was, verstond ik geen woord van wat ze zei… Met afgrijzen flitste de gedachte door mijn hoofd dat dit de grootste vergissing in mijn leven was (lacht). ‘Welcome to America!’ Gelukkig was dat alles (lacht).” Wim heeft dus “absoluut geen spijt” van zijn verhuis. “Er zijn echter wel dingen die ik mis, maar daarover zal mijn eerste artikel gaan in deze nieuwe rubriek.” Wij kijken er alvast naar uit en hopelijk u ook!

Van omhaal in CL-finale naar hole-in-one op golfterrein

“Wales. Golf. Madrid. In that order (in die volgorde).” Welshman Gareth Bale maakte zichzelf de laatste jaren bij Real Madrid redelijk onmogelijk. Na een wervelend begin - herinner u de fantastische rush in de Copa Del Rey-finale en zijn doelpunt in de finale van de Champions league van zijn eerste seizoen - verloor Bale mede door blessureleed zijn krediet bij de Madrileense supporters. Dat hij dan nog poseerde met een vlag waarop duidelijk werd dat zijn liefde voor Real Madrid pas op de derde plaats stond, na golf en thuisland Wales, werd hem niet in dank afgenomen.

Gareth Bale begon zijn carrière als linksback, maar werd door coach André Villas-Boas bij Tottenham Hotspur een rij naar voren geschoven. Zijn enorme loopvermogen en neus voor doelpunten zorgden ervoor dat hij snel op de radar van Europese topclubs kwam.

Duurste speler ooit

Hij verkaste in 2013 naar Real Madrid voor een slordige honderd miljoen euro. Dat was toen de duurste transfer ooit. Hij scoorde in zijn eerste seizoen in de finale van de Copa Del Rey en in de finale van de Champions league. In totaal won Bale vijf keer de Champions league. De laatste finale, tegen Liverpool, verschalkte hij schlemiel Loris Karius twee keer, met een afstandsschot en een omhaal. De seizoenen nadien verliepen minder goed, mede door blessureleed: de relatie met de Madrid-fans verzuurde en er werd gesuggereerd dat Bale liever op het golfterrein dan op het trainingsveld stond. Bale keerde in 2020 nog even op huurbasis terug naar Tottenham, dat hem in 2013

verkocht aan Madrid voor een slordige honderd miljoen euro. Toen de duurste transfer ooit dus. Die huurbeurt gebruikte Bale en-

kel om zichzelf klaar te stomen voor het EK voetbal: Wales kwam hoe dan ook op de eerste plek. Een kort avontuur bij Los Ange-

les FC in de Amerikaanse MLS was zijn laatste tussenstop. Intussen is Gareth Bale (33) op pensioen en kan hij zich focussen op zijn échte passie: golf. Hij maakte intussen zijn debuut op de PGA-tour. In een eerste toernooi voor bekende figuren eindigde hij als tiende van de 156.

Miljoenen euro’s

Een ex-voetballer die zich toelegt op golf, is op zich niet zo speciaal. Golf is een sport die erg in trek is bij oud-topvoetballers: denk in ons land aan Wesley Sonck, Marc Degryse, Michel Preud’homme, en Geert De Vlieger. Maar Gareth Bale stopt al op zijn 33ste met voetballen, terwijl heel wat spelers tegenwoordig veel langer doorgaan.

Cristiano Ronaldo, N’Golo Kanté, Edouard Mendy, Karim Benzema, Roberto Firmino, of Steven Gerrard nu ook als trainer... Heel wat spelers gaan in de herfst van hun carrière uitbollen in de woestijn. Vaak zijn ze ouder dan 35 en verdienen ze dan nog enkele jaren sloten geld in Saudi-Arabië. Ook Gareth Bale had misschien nog vier of vijf jaar lang miljoenen euro’s kunnen gaan verdienen, maar koos ervoor om zich nog maar op twee zaken te richten: golf en Wales.

Gareth Bale, derde van links

STIJN DERUDDER WIM VANRAES

HET LEVEN ALS VLAMING IN DE VS

Wim Vanraes en oudste zoon Luc

FILOSOFIE

Hoe slimme koppen God probeerden te bewijzen

Bestaat God? Gelovigen antwoorden bevestigend op die vraag door zich onder meer op hun geloof (what’s in a name?) te beroepen, of op een persoonlijke ervaring of openbaring. Of ze kunnen naar de autoriteit van een heilig boek of een geestelijke wijzen. Doorheen de eeuwen hebben tal van slimme koppen (de slimsten van hun tijd) echter ook een beroep gedaan op wetenschap, filosofie en logica om het bestaan van een hogere macht te bewijzen. Heel wat van die pogingen zijn doorslaggevend geweest in de geschiedenis van de wetenschap… en sommige blijken zelfs vandaag moeilijk te ontkrachten.

Reeds in de oudheid, nog voor de grote monotheïstische abrahamistische religies Europa en het Midden-Oosten zouden domineren, zagen Griekse filosofen een complex en rationeel universum om zich heen. Een universum waarin alles zijn plaats en functie had, als een grote klok met allerlei radertjes. Zo’n universum moest wel een doel en een oorsprong hebben. Dat is althans hoe veel Griekse wijsgeren erover dachten.

Aristoteles

Een concept dat eeuwen later enorm invloedrijk zou blijken, is dat van de ‘onbewogen beweger’, zoals voorgesteld door Aristoteles. Aangezien het universum en de dingen daarin aan beweging en verandering onderhevig waren, moest er een ‘oorzaak’ zijn die dat zelf niet was: de onbewogen beweger of onveranderde veranderaar.

Het woord ‘oorzaak’ kan voor verwarring zorgen. Een ietwat onjuiste opvatting over wat er in deze context precies mee bedoeld wordt, zorgt ervoor dat sommige godsbewijzen voor heel wat leken net onlogisch, simplistisch, onnozel of makkelijk te ontkrachten lijken.

Misschien denk je bij het woord ‘oorzaak’ aan jouw arm die een bal aan het rollen brengt of een brandende sigaret die in een plas benzine valt en een tankstation doet ontploffen - dingen die je opeenvolgend op een tijdsas kan plaatsen: dingen waarvan de oorzaak eerder en het gevolg later gebeuren.

Dat is niet de invulling die Aristoteles en de latere filosofen die bij hem in het krijt stonden eraan gaven. Deze ‘oor-

zaak’ is niet per definitie tijdsgebonden. In de aristotelische filosofie is de ‘oorzaak’ meer iets als een ‘verklaring’ of een ‘verantwoordelijkheid’ of ‘reden’; datgene dat ervoor zorgt dat iets (iets) is.

De Vijf Wegen van Thomas

In de christelijke wereld vond er in de middeleeuwse universiteiten en kloosterordes een hernieuwde erkenning plaats voor de werken van Aristoteles. De aanhangers van deze filosofische school of onderwijsmethode, de scholastiek, probeerden de aristotelische filosofie te verzoenen met de christelijke theologie. Deze middeleeuwse scholastiek, meer nog dan de Griekse filosofen die toen ‘herontdekt’ werden of de latere Verlichting, vormde het fundament van de moderne wetenschap.

De figuur die als geen ander de scholastieke traditie belichaamt, is de 13de-eeuwse Italiaanse filosoof Thomas van Aquino. Uit zijn Summa Theologiae kennen we de ‘Quinque viae’ (vijf wegen), een van de bekendste en invloedrijkste godsbewijzen. Al wilde Thomas het zelf geen ‘bewijzen’ noemen, hij zag die eerder als argumenten voor het bestaan van God.

Vooral de eerste drie ‘wegen’ kregen doorheen de eeuwen veel aandacht. Schatplichtig aan Aristoteles, stelt Thomas dat er een oorzaak moet zijn van alle verandering, een eerste beweger (God). Er zou eveneens een eerste oorzaak van alle oorzaken (in de aristotelische zin) moeten zijn (God). Aangezien iets niet uit niets kan ontstaan, moet er bovendien iets zijn dat altijd was (God). Samengevat zou je de eerste drie wegen kunnen interpreteren als een opvatting van God als diegene die realiteit, het universum en de wetten daarin in stand houdt. Niet per se als iemand die de bal aan het rollen brengt (dat misschien ook), maar vooral als iemand die de bal doet draaien op zijn vingertop.

Groter dan hetwelk niets gedacht kan worden

Aan Thomas ging Anselmus van Canterbury vooraf, de grondlegger van de scholastiek. Hij vatte God op als datgene “groter dan hetwelk niets gedacht kan worden”, “aliquid quo nihil maius cogitari possit”, het allerhoogste en volmaaktste wezen dat denkbaar is. Aangezien iets wat niet bestaat niet volmaakt is, moet God wel bestaan, zo redeneert Anselmus, schatplichtiger aan Plato dan aan Aristoteles, in de 11de eeuw.

Verschillende grote filosofen en wetenschappers, zoals René Descartes en Baruch de Spinoza, volgden in de voet

BOEK

Nieuwpoort 1600

sporen van Anselmus en voerden gelijkaardige bewijzen aan. Voor heel wat 21ste-eeuwse lezers lijkt zoiets op het eerste gezicht makkelijk te doorprikken. Het is niet omdat je je iets kan voorstellen, dat dit daarom echt bestaat, toch? Dat is ook hoe de Duitse verlichtingsfilosoof Immanuel Kant er ongeveer over dacht.

Toch blijft het bijzonder moeilijk om een speld tussen het godsbewijs van Anselmus te krijgen. De Amerikaanse Oostenrijker Kurt Gödel was een van de belangrijkste wiskundigen van de 20ste eeuw. Met zijn onvolledigheidsstellingen leek hij te bewijzen dat we nooit in staat zullen zijn te bewijzen dat wiskunde consistent is. Gödel ging daarnaast met behulp van de modale logica aan de slag met de versie van het godsbewijs van Anselmus, die door de Duitse wiskundige Gottfried Wilhelm von Leibniz werd ontwikkeld en… het leek sluitend te zijn. Wordt ongetwijfeld vervolgd.

De bekendste slag uit de Tachtigjarige Oorlog

Nu het warme weer de vakantiegangers vanuit het binnenland terug richting zee zal lokken, zullen ook de stranden van Nieuwpoort tot Oostende bezaaid geraken met badhanddoeken, parasols en roodbruine lichamen. Enkel een standbeeld van prins Maurits van Oranje doet herinneren aan de veldslag die ruim vier eeuwen geleden plaatsvond, aan de IJzermonding. In Nederland gaat het gezegde dat deze tegelijk de meest bekende en onbekende is uit de vaderlandse geschiedenis. Onze noorderburen linken Nieuwpoort makkelijk aan het jaartal 1600, maar blijven het antwoord schuldig wie de beide legers hebben aangevoerd, waarom de slag gevochten werd en wat de gevolgen zijn. Die onderwerpen en meer vormen de ruggengraat van dit boek.

Het is een voorzichtig vermoeden dat de modale Vlaming noch weet dat er bij Nieuwpoort (met uitzondering van WO I) een belangrijk gevecht plaatsvond noch deze kan linken aan het ronde jaartal. Verstopt door historici vervuld van anti-Hollands sentiment? Het boek dat voor ons ligt, vult op zijn minst dat hiaat. Als historicus met een bijzonder interesse voor de Nederlandse geschiedenis is Verhoef uitermate geschikt om het verhaal rond deze veldslag te reconstrueren. In snelle, handige lijnen worden de aanleiding en het vroege verloop van de Tachtigjarige Oorlog geschetst. De starre Spaanse koning Filips II komt recht tegenover de twijfelende en tolerante Willem Van Oranje te staan.

De Iberische drang naar escalatie en furie drijven uiteindelijk Willem tot zijn rol als ‘Vader des Vaderlands’ via het afsluiten van allerhande samenwerkingsverbanden. Zijn moord zorgt voor een machtsvacuüm dat door twee waardige opvolgers wordt ingevuld: zoon Maurits als militair-historicus en

Johan van Oldenbarnevelt als de pientere diplomaat-politicus. Twee weten en kunnen meer dan één, maar de relatie is bijlange niet zo rimpelloos als de jonge natie had gehoopt. Meer zelfs, de Slag bij Nieuwpoort zou één van de redenen zijn dat de samenwerking tussen beide hoge heren verder verzuurde. Aan de Spaanse zijde was Filips II komen te overlijden en werd het beleid in de Nederlanden in handen gelegd van het echtpaar Albrecht en Isabella, de dochter van Filips II. De eerstgenoemde zou naast de politieke macht, zich ook aan het hoofd zetten van het Spaanse leger in Vlaanderen.

Sluis of Duinkerken?

De achtergrond is duidelijk en de hoofdrolspelers zijn door de auteur op het toneel gezet. Tijd voor het eerste bedrijf, waar de Noordzee en bij uitbreiding de wereldzeeen vrijhavens zijn voor kapers, piraten en zeerovers allerhande. Denk maar aan Piet Hein en later Jan Baert. Die laatste moeten

we situeren in de tweede helft van de 17de eeuw, een eind na de betreffende veldslag. Maar hij had wel zijn thuisstad Duinkerken als uitvalsbasis. En dat is nu net de casus belli.

Anno 1600 treft men Vlaanderen als een lappendeken van gebieden die afwisselend in het handen van de Spanjaarden of de Staatsen (Hollanders) vallen. Ook de Vlaamse kust is een aaneenschakeling van steden van verschillende gezindte. Oostende is Staats, maar Nieuwpoort en Duinkerken zijn dan weer Spaans. Vooral die laatste stad is de Republiek Holland een doorn in het oog omdat ze haar zo florissante handel bedreigt. Maar ook dichter bij het Hollandse epicentrum bevindt Sluis zich in Spaanse handen. Welke havenstad dient prioritair te worden bevrijd: Sluis of Duinkerken? Het zou de Hollandse politiek diep verdelen.

De grootste landing vanuit zee

De Oekraïense oorlog bewijst dat militaire logistiek nog altijd geen evidentie is. Het hoeft niet te verbazen dat het anno 1600 meer dan een huzarenstukje blijkt om 13.000 soldaten, 2.000 cavaleristen en 16 kanonnen over zee te vervoeren. Zeker wanneer het weer omslaat en men zonder plan B moet improviseren. Met 1.250 transportschepen waagt Verhoef te spreken over de grootste invasie vanaf de zee tot D-Day (6 juni 1944). Naast het weer speelt ook het gebrek aan inlichtingen de Hollanders parten wanneer ze door Vlaanderen trekken.

Eenmaal in slagorde verzameld op de Vlaamse stranden, neemt de historicus nog eens uitgebreid de tijd om de bewapening en militaire tactieken van die tijd te overlopen. De legers uit die tijd zijn nog relatief klein en huurlingen maken er een belangrijk onderdeel vanuit. Uiteindelijk doet het weer (zon, zee, zand) voor Maurits het tij ook figuurlijk keren. Hoe de strijd is verlopen en welke rol de eeuwige kalmte van Maurits hierin speelt, leest u uitgebreider in het boek. Misschien is het wel de ideale literaire compagnon bij een bezoekje aan de Vlaamse kust deze zomer…

PIETER VANDERMOERE

C.E.H.J. Verhoef, ‘Nieuwpoort 1600De bekendste slag uit de Tachtigjarige Oorlog’, 2023, Aspekt. 225 bladzijden, 27,95 euro. ISBN 9789464629156

Thomas van Aquino

Het godsbewijs van Gödel

Koers in een museum

LEZERSBRIEVEN

ZUHAL DEMIR (1)

Pallieterke, Minister Zuhal Demir zegt, in navolging van haar voorzitter, dat het Vlaams Belang intern orde op zaken moet stellen. Ik ben sinds dag 1 een volger en volgeling van het Vlaams Belang. Aan een minister vragen of hij/zij mentaal gehandicapt is, veroordeel ik, ook al ben ik als Vlaams Belanger uitgescholden voor ‘sale flamand, ‘nazi’ en ‘racist’. OOK met Jos D’Haese en Peter Mertens schrijft Demir naar eigen zeggen geen regeerakkoord. Vlaams Belang is volgens Demir een partij die geen verantwoordelijkheid durft te nemen. Ooit gehoord van het schandelijke cordon? Chris Janssens is een ernstig politicus, mevrouw Demir. Eerlijk en kundig. Zo iemand geloof je natuurlijk niet.

Willy Vandersmissen, Kapellen

ZUHAL DEMIR (2)

Met de Ronde van Vlaanderen heeft ook het wielrennen een plaats gekregen in ‘De Vlaamse Canon’. Terecht, want Vlaanderen is koers en koers is Vlaanderen. ‘Flandrien’ is tot vandaag een eretitel in het peloton. Waarom is wielrennerij bij ons zo immens populair? In KOERS, het Museum van de Wielersport te Roeselare, kom je dit en nog veel meer te weten.

Dat KOERS in Roeselare te vinden is, hoeft niet te verwonderen. Met Benoni Beheyt, Patrick Sercu, Freddy Maertens en Jempi Monseré telt de stad maar liefst vier wereldkampioenen en met Odiel Defraeye ook de allereerste Vlaamse Tourwinnaar. Een bezoek aan het museum begint trouwens in de Zaal der Wereldkampioenen. Hier staat de fiets centraal. De tentoongestelde exemplaren brengen elk een deel van het meer dan tweehonderdjarige verhaal van de tweewieler. De eerste types, zoals de loopmachine (circa 1820), een Michaux (circa 1860), hoge bi (circa 1870) en Rover safety (circa 1885), illustreren de stappen die leidden naar de moderne fiets. Andere exemplaren in de expo getuigen van de creativiteit in de zoektocht naar het ideale model en van de vele toepassingen van de fiets: werk, vervoer, recreatie, sport…

Koers is Kermis

De volgende etappe van het bezoek, na een steile klim naar de museumzolder, geeft antwoorden op de vraag: wat is koers nu eigenlijk? Er zijn acht verschillende thema’s: Koers is Competitie, Koers is Emotie, Koers is Toewijding, Koers is Oorlog, Koers is Commerce, Koers is Wetenschap, Koers is Cultuur en Koers is Kermis.

Dat laatste thema is bijzonder interessant, want kermiskoersen zijn de bron van de wielergekte in Vlaanderen. Een markante figuur is Cyriel Van Hauwaert uit Moorsele, die tussen 1907 en 1909 de eerste Vlaming was die de klassiekers Bordeaux-Parijs, Milaan-San Remo en Parijs-Roubaix won en een ritzege in de Tour. Hij kreeg de bijnaam ‘de Leeuw van Vlaanderen’. Zijn zeges inspireerden heel wat jongens van eenvoudige

komaf die droomden van roem en succes en die, net als Van Hauwaert, hun kans waagden op de fiets. Een wielerhype was geboren. De jaarlijkse kermiskoersen kwamen overal op het feestprogramma en zorgden voor een ongekende populariteit van de wielersport. De expo toont een waaier aan objecten die gelinkt zijn aan de kermiskoers. Blikvanger is Koolskamp Koers, voor het eerst georganiseerd in 1908. Kort na de Eerste Wereldoorlog ontstond daar de traditie om aan de winnaar een leeuwentrui uit te reiken. De wedstrijd kreeg als titel ‘Kampioenschap van Vlaanderen’ en wordt ook vandaag nog verreden. Kermiskoersen zijn er steeds minder, maar de Ronde van Vlaanderen bewijst dat de koers nog altijd een volksfeest kan zijn.

Service Course

Na het afdalen van de zolder, komt de bezoeker op de eerste verdieping met diverse ruimtes. ‘Allez Jempi’ brengt het tragische verhaal van Jean-Pierre Monseré die in 1970 op 21-jarige leeftijd wereldkampioen werd en een jaar

later, tijdens een kermiskoers, verongelukte. Tienduizenden mensen woonden zijn begrafenis bij. Talentrijke wielrenners zijn volkshelden, ook omdat ze dicht bij het publiek komen. Briek Schotte zei het zo: “We waren goden voor de mensen, de enige goden met wie ze een klapke konden doen.” Dan volgt een open kijkdepot die ‘Service Course’ is gedoopt. Een Service Course is bij wielerploegen een opslagplaats van waaruit de karavaan (met mecanicien, verzorgers, enzovoort), beladen met fietsen en allerlei materieel, vertrekt naar wedstrijden overal ter wereld. In de Service Course van het museum is de uitgebreide fietsencollectie tentoongesteld. Alle iconen hebben er hun fiets gestald: Briek Schotte, Rik Van Looy, Sean Kelly, Tom Boonen, Fabian Cancellara,… KOERS organiseert grote en kleinere tijdelijke tentoonstellingen. Ter gelegenheid van de Ronde van Frankrijk is er deze maand een kennismaking met een tiental wielerhelden uit de Tour en wordt er afscheid genomen van Jens Debusschere, die na het natourcriterium in Roeselare zijn fiets aan de haak zal hangen. MMMV

Alle informatie over KOERS, Museum van de Wielersport in Roeselare: www.koersmuseum.be

Pallieterke, In haar interview met ’t Pallieterke zegt Demir zeer zinnige dingen: de dubbele nationaliteit moet afgeschaft worden, meisjes moeten geen sluier dragen, subversieve groepen zoals Milli Görüs (maar er zijn er natuurlijk veel meer) krijgen te veel subsidies, we moeten meer eisen van de mensen die naar hier komen, het cordon is een democratie onwaardig, N-VA wil Vlaamse onafhankelijkheid… Dat zijn allemaal standpunten die het Vlaams Belang al jaren inneemt! En dan aapt ze haar voorzitter na door te zeggen dat er weinig overeenkomsten zijn tussen de programma’s van beide partijen… Wat voor onzin is dat? Deze slogan van De Wever wordt gebruikt om niet te moeten samenwerken met Vlaams Belang. Dat is de enige reden die er is om zoveel onzin te verkopen. Verschillen tussen partijen zullen er altijd zijn, maar in dit geval lijken ze me eenvoudig op te lossen. Demir is boos omdat VB niet honderd procent achter de stikstofmanie staat. Vlaams Belang was de eerste en enige partij die pleitte voor het behoud van kernenergie om het milieu wat te sparen. Ten slotte nog dit: De Wever heeft eens verklaard dat zijn beste vriend een islamiet was waarmee hij op reis ging. Daarom mochten we van hem geen standpunten verwachten over de negatieve impact van de muzelmaninvasie in Europa. Toen wist ik genoeg, want dat betekent dat het algemeen belang voor BDW van geen tel is…

Robert Bové, Wichelen

WELVERDIENDE RUST

Pallieterke, Straks begint het zomerreces van onze politici en zullen de gesubsidieerde media weer berichten dat hun rust ‘welverdiend’ is. Maar het koninkrijk België is failliet, met een openbare schuld geschat op 130 procent van het bruto binnenlands product (bbp). Ons land is de wereldrecordhouder op vlak van belastingdruk en in de privésector hebben we de laagste pensioenen in Europa. Met dank aan onze ‘verkozenen’ die mogen uitrusten en het zelf prima stellen. Parlement rijmt op amusement.

Marc Bertrand, Edegem

CORDON SANITAIRE

Pallieterke, Met het cordon sanitaire, dat er gekomen is onder druk van Wallonië, heeft Vlaanderen zich akkoord ver-

klaard om gemuilkorfd te worden. Het is onnodig om te herhalen wat voor platvloerse zakkenrollers aan Nederlandstalige kant daarvoor verantwoordelijk waren. Voornamelijk de PS schreeuwde moord en brand. De partij was er als de dood voor dat aan hun luilekkerleventje wel eens een einde zou kunnen komen. De Franstalige socialisten lieten geen seconde onbenut om te waarschuwen voor het onheil van het fascisme en nazisme dat over het gelukkige en voorspoedige België zou neerdalen. De angst dat het Vlaamsgezinde volk een geldige stem zou kunnen uitbrengen en gehoord zou kunnen worden, zit er diep in. Het domme, achterlijke en vooral ondemocratische idee van een cordon sanitaire ontploft nu in het gezicht van de aanstichters. Ze hebben het zelf gecreëerd en sommigen beginnen dat nu ook te beseffen. Een kort ogenblik van Vlaamsgezind verstand in het stemhokje in 2024 en de toekomst ziet er weer ietsje beter uit voor Vlaanderen.

Roger Gielens, Bredene

DE B(R)OZE WOLF

Pallieterke, Ik heb drie dagen getreurd bij het vernemen van de moord op dat lieve wolfje. Dat diertje treft toch geen schuld? Zo’n wolfje moet toch eten? Bovendien is de wolf bang van de mens en zal hij de mens nooit aanvallen. Toch droevig dat ze die afgeschoten hebben. Arm wolfje, het zal pijn hebben gehad… Alle gekheid op een stokje: goed gedaan, daar in Holland. Ik hoop dat de wolven eens de gekken van ‘welkom wolf’ aanvallen. De oorzaak van alle conflicten is de ongebreidelde voortplanting van de mens die daardoor elke plek op de aarde bezet. De wolf kan hierin nog nuttig worden, als hij in plaats van schapen mensen begint te eten…

Paul Roelants, Boutersem

WIT KONIJN

Pallieterke, Federaal premier De Croo heeft tijdens een inderhaast bijeengeroepen partijtop Tom Ongena aangesteld als waarnemend voorzitter van Open Vld. Tom wie? De manmomenteel Vlaams Parlementslid - blijkt al 20 jaar lid te zijn van de partij, maar bleef voor de buitenwereld een illustere onbekende. De leden krijgen nog de kans om te stemmen, al zal dat zonder tegenkandidaat een formaliteit worden. Tom Ongena wordt geen nieuw wit konijn zoals El Kaouakibi, maar eerder een grijze muis. In zijn eerste tv-interviews heeft Tom gezegd er “keihard” tegenaan te zullen gaan, al weet niemand wat dat zal inhouden. De kans is groot dat hij De Croos ‘master’s voice’ wordt, zoals Bartje Somers dat destijds was van Verhofstadt. Bart had dan nog het voordeel van een Vlaamsgezind verleden bij de Volksunie te hebben, Tom Ongena heeft dat - bij mijn weten - niet. Wat van hem verwacht wordt - als de leden zijn aanstelling zullen bevestigen - is dat hij de partij zal moeten trachten weg te leiden van de dreigende kiesdrempel en van de laagste score die de Vlaamse liberalen ooit hebben gehaald in de peilingen. Of daar ook een Vlaamse reflex bij zal zijn, moet de verdere toekomst nog uitwijzen. Als dat niet het geval zou zijn, kan de brave man als laatste voorzitter best het licht uitdoen.

Guido van Alphen, Kasterlee

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden

Koers is kermis, Koolskamp Koers, alias Kampioenschap van Vlaanderen

harlotte Corday werd op 27 juli 1768 geboren in Saint-Saturnin-des-Ligneries. Haar vader, Jacques-François de Corday, seigneur d’Armont, was de jongste zoon van een verarmde adellijke Normandische familie, een afstammeling van de gevierde Franse toneelschrijver Pierre Corneille. Hij trouwde met de charmante, maar even behoeftige edelvrouw Charlotte-Marie Gaultier des Authieux, met wie hij vijf kinderen kreeg. Charlotte was het op een na jongste kind.

GEÏNSPIREERD

DOOR DE REVOLUTIE

In april 1782 trof het noodlot de familie, toen Charlottes oudere zus en moeder overleden. Haar vader, die zijn verdriet over hun dood niet kon verwerken, stuurde Charlotte en haar jongere zus naar het klooster Abbaye aux Dames in Caen, waar ze in de rijkgevulde bibliotheek kennismaakte met de geschriften van verlichte filosofen als Rousseau en Voltaire. Toen het convent in juli 1790, net als alle andere kloosters, op bevel van het revolutionaire bewind werd gesloten, trok ze in Caen bij haar nicht in, Madame Le Coustellier de Bretteville-Gouville.

Ze begon in Caen naar politieke bijeenkomsten te gaan en raakte, ondanks haar aristocratische achtergrond, geïnspireerd door de ideeën van de revolutie. Haar steun aan de republikeinse zaak bracht haar op gespannen voet met haar familie. Haar beide broers verlieten Frankrijk om zich in Koblenz bij het royalistische Franse emigrantenleger, dat daar verzamelde, aan te sluiten. Op de avond voordat haar jongste broer zou vertrekken, hield haar familie een afscheidsdiner, waarbij werd getoost op koning Lodewijk XVI. Charlotte was de enige die niet opstond voor de toast. Toen haar vader vroeg waarom ze weigerde te drinken op de gezondheid van hun ‘goede en deugdzame’ koning, antwoordde ze: “Ik geloof dat hij deugdzaam is, maar een zwakke koning kan geen goede koning voor zijn volk zijn.”

GIRONDIJNEN

Charlotte Corday sympathiseerde met de fractie van de girondijnen in de Nationale Vergadering. De girondijnen waren een meer gematigde fractie in het parlement, die voorstander was van een constitutionele regering. Ze vertegenwoordigden de goed opgeleide provinciale middenklasse van Frankrijk die, huiverig voor chaos en anarchie, zich verzette tegen de ‘sansculottes’, het tot de tanden bewapende en woelzieke Parijse proletariaat dat werd gesteund en opgehitst door de jakobijnen, de politieke opponenten van de girondijnen.

CORDAYS INITIËLE OPZET OM DE MACHT

VAN DE JAKOBIJNEN TE VERZWAKKEN, WAS UITGEDRAAID OP EEN TOTALE MISLUKKING

Op 2 juni 1793 werden de meest prominente girondijnen manu militari uit de Nationale Vergadering verwijderd door het door de jakobijnen opgehitste gepeupel. Nadat hun leiders waren gearresteerd, ontsnapten de overgebleven girondijnen en hun aanhangers naar de Franse departementen, waar ze fel tekeergingen tegen het jakobijnse regime en er bij alle echte patriotten op aandrongen in opstand te komen. De steden Lyon, Marseille en Bordeaux kwamen in opstand en verjoegen hun jakobijnse bestuurders. Caen werd ook een bastion voor girondijnen op de vlucht. Charlotte werd opgemerkt wanneer de vluchtelingen vanop het balkon van het Hotel de l’Intendance de massa opzweepten met toespraken tegen hun politieke tegenstanders.

Charlotte Corday

Deze week is het precies 230 jaar geleden dat Charlotte Corday de volksmenner Jean-Paul Marat in Parijs met een keukenmes vermoordde.

Ze dacht met deze wanhoopsdaad een einde te kunnen maken aan de grotendeels door Marat geïnspireerde excessen van de Franse Revolutie, maar de moord leidde tot het nemen van erg drastische uitzonderingsmaatregelen die de jonge republiek moesten verdedigen tegen zowel externe als interne vijanden. Die maatregelen zouden het dieptepunt vormen van een van de zwartste bladzijdes uit de Franse geschiedenis, namelijk ‘De Grote Terreur’.

JEAN-PAUL MARAT

Op een gegeven moment die zomer besloot Corday dat de enige manier om nog meer bloedvergieten en zelfs een dreigende burgeroorlog met nog meer rampspoed te voorkomen, zou zijn om een jakobijnse leider te doden. Ze had onder andere Maximilien Robespierre of Camille Desmoulins kunnen kiezen, maar uiteindelijk richtte ze zich op de meest populaire aanvoerder van het jakobijnse kamp, de extreemlinkse volks-

OM MEER BLOEDVERGIETEN TE VERMIJDEN, BESLOOT

CORDAY OM EEN JAKOBIJNSE LEIDER TE VERMOORDEN

raakt door het lot van Abbé Gombault, een ondergedoken priester en goede vriend des huizes, die geweigerd had de eed van getrouwheid aan de republiek af te leggen. Hij werd ontdekt in zijn schuilplaats en stierf als eerste in Caen op 5 april 1793 onder de guillotine.

DODELIJK PLAN

Ze reisde midden juli 1793 naar Parijs en stond erop Marat persoonlijk te zien, onder het voorwendsel de namen van verraders van de revolutie bekend te maken of te pleiten voor het leven van haar girondijnse kennissen. Ongeacht hoe ze erin slaagde toegang te krijgen tot het appartement van Marat, ze mocht naar binnen, terwijl hij aan het baden was - hij leed aan een huidaandoening - en stak hem vrijwel meteen een keukenmes recht in zijn hart, waardoor hij op slag dood was. Charlotte Corday vluchtte niet. Ze werd gearresteerd en al snel door een revolutionaire rechtbank schuldig bevonden. Tijdens het proces, waar ze door haar stoïcijnse houding indruk maakte op vriend en vijand, verklaarde ze: “Ik heb 1 man omgebracht om er 100.000 te redden.” Ze werd ter dood veroordeeld en vier dagen na de aanslag, op 17 juli 1793, onder grote belangstelling onthoofd. Alle verslagen getuigden van haar moedige en waardige laatste uren en dood.

DE GIRONDIJNEN VERTEGENWOORDIGDEN DE GOED OPGELEIDE PROVINCIALE MIDDENKLASSE

ONSTERFELIJK

JEAN-PAUL MARAT WAS DE POPULAIRSTE

JAKOBIJN EN EEN EXTREEMLINKSE VOLKSMENNER

menner Jean-Paul Marat. Hij was de uitgever van het erg invloedrijke dagblad

L’Ami du peuple en volgens Corday verdiende Marat het meest de dood. Corday was er rotsvast van overtuigd dat Marat en zijn kompanen de ziel van de revolutie hadden gecorrumpeerd door excessen als het bloedbad dat in september 1792 in Parijs was aangericht en waarbij de sansculotten tussen de 1.100 en 1.400 gevangengezette opponenten hadden vermoord. Persoonlijk was ze ook ge-

Haar initiële opzet om de macht van de jakobijnen te verzwakken, was uitgedraaid op een totale mislukking. Marat kreeg immers van de ene op de andere dag de status van martelaar. De girondijnen, als fractie, werden bovendien gedemoniseerd en later geëlimineerd tijdens de daaropvolgende door jakobijnen geleide terreur. Corday leeft echter voort in de populaire herinnering door middel van talrijke kunstwerken, poëzie, toneelstukken en literatuur. De Franse schrijver en staatsman Alphonse de Lamartine noemde haar de ‘Moordende Engel’ in zijn ‘Histoire des Girondins’ (1847) dat hij aan haar opdroeg. Charlotte Corday veranderde de manier waarop vrouwen tijdens de revolutie werden bekeken in termen van persoonlijke keuzevrijheid en de moed van iemands overtuiging. De volgelingen van Marat die - niet geheel onterecht - bang waren voor een cultusvorming rond Corday, probeerden de herinnering aan haar onder de mat van de geschiedenis te vegen, maar ze had door haar heroïsche houding al haar eigen legende gecreëerd. Deze legende overleefde niet alleen de onmiddellijke nasleep van haar dramatische daad en tragische dood, maar bleef de hele negentiende eeuw voortbestaan.

JAN HUIJBRECHTS

n Charlotte Corday wordt naar haar executie geleid , door Arturo Michelena, 1889

n Charlotte Corday door Paul Baudry, 1860

n Charlotte Corday

Strategisch denken

Zullen de verkiezingen van 9 juni 2024 grootse veranderingen meebrengen? Velen hopen het, maar ik vrees dat veel bij het oude zal blijven. En dan is er nog de vraag: welke strategie moet er gevolgd worden?

Half mei lanceerde Theo Francken de stelling dat het beter zou zijn om eerst op federaal vlak met de Franstaligen te gaan onderhandelen en zo een confederale omslag te maken. Er moet dus eerst een federaal akkoord en bijhorende regering zijn, met de N-VA dan uiteraard mee in de (Belgische) regering. De N-VA heeft eerder al duidelijk gemaakt dat er ditmaal wél grote stappen gezet moeten worden richting confederalisme. Probleem hierbij is natuurlijk dat alle Franstalige partijen al duidelijk gemaakt hebben niet over confederalisme te willen onderhandelen. De enige andere optie dan is het verderzetten van Vivaldi. Alles zal daarbij afhangen van het verkiezingsresultaat van de fractie Ecolo/Groen, nu samen goed voor 21 kamerzetels. De ecologisten staan op een verlies van zes tot tien kamerzetels. Maar de hoofdvraag blijft: zal N-VA een plaats krijgen in de federale regering?

Wie eerst?

Maar terwijl Theo Francken van mening is dat er eerst duidelijkheid moet zijn over de samenstelling van de federale regering - vrij vertaald: doet N-VA mee of niet - om pas daarna met de vorming van de Vlaamse regering te beginnen, dan heeft huidig minister-president Jan Jambon een ander idee. Hij wil namelijk zo snel mogelijk een Vlaamse regering vormen, zonder rekening te houden met de federale regeringsvorming. Op Vlaams niveau geven sommige peilingen N-VA en Vlaams Belang net geen meerderheid. De allerbeste peiling noteerde 62 zetels op 124. Net één zetel te weinig voor een (in feite dan nog te krappe) meerderheid. Volgens diezelfde peilingen wordt het Vlaams Belang de grootste partij waarbij het initiatief tot de vorming van een Vlaamse regering eerst bij Tom Van Grieken komt te liggen. Alle Vlaamse partijen zullen zijn uitnodiging voor een gesprek uiteraard negeren zodat na enkele dagen enkel N-VA overblijft als mogelijke coalitiepartner. Als N-VA dan samen met Vlaams Belang een Vlaamse regering zou vormen, dan smakt de deur toe voor N-VA op federaal niveau. En eindigt ook de grote droom van N-VA voor meer confederalisme.

Welke strategie?

Theo Francken wil dus eerst een federale regering. Een mogelijke stok achter de deur - indien N-VA daar buitenspel gezet zou worden - is dan: oké, dan gaan we in Vlaanderen in een regering met Vlaams Belang. Bijkomend probleem is uiteraard dat niet iedereen bij de N-VA-partijtop staat te springen om met het VB in zee te gaan. N-VA zal daarbij heel voorzichtig moeten communiceren richting haar eigen achterban waar wel een grote meerderheid voor samenwerking met Vlaams Belang is.

Als de N-VA van dag één het VB afwijst, dan zou dat wel eens electorale gevolgen kunnen hebben bij de gemeenteraadsverkiezingen in oktober, amper 4 maanden later.

Ik mag hopen dat ze bij de N-VA de verschillende mogelijkheden al gewikt en gewogen hebben. Maar nu al komt een verschil in strategie tussen Jan Jambon en Theo Francken bovendrijven. Het zou beter zijn om met een eensgezinde visie naar buiten te treden. En maak de tegenstanders aan de overkant van de taalgrens niet slimmer dan nodig...

11 JULITOESPRAKEN

Van Grieken benadrukt belang van Vlaamse onafhankelijkheid, Jambon wil structurele staatshervorming

Aan de vooravond van de laatste Vlaamse feestdag voor de verkiezingen hebben verschillende politici van N-VA en Vlaams Belang een 11 julitoespraak gegeven. Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken beklemtoonde tijdens de jaarlijkse Sporenviering van zijn partij in Kortrijk het belang van Vlaamse onafhankelijkheid beklemtoond. Vlaams minister-president Jan Jambon (N-VA) pleitte een dag later op de Groeningekouter voor een structurele staatshervorming.

De jaarlijkse Sporenviering van Vlaams Belang lokte afgelopen zondag zo’n 1.500 aanwezigen naar Kortrijk. Voorzitter Tom Van Grieken hield er een pleidooi voor een onafhankelijk Vlaanderen. Dat is volgens hem de enige manier om de politieke stilstand te doorbreken.

In zijn toespraak noemde Van Grieken het confederalisme dat de N-VA voorstaat “een leugen”. “Met welke partners wil Bart De Wever dat verwezenlijken?”, vroeg hij zich hardop af. “Vlaams Belang is de enige partij met een concreet en realistisch stappenplan om Vlaanderen echt te bevrijden. We reiken de hand naar iedereen die Vlaanderen een warm hart toedraagt: verwezenlijk samen met ons de Vlaamse onafhankelijkheid en geef de Vlamingen datgene wat ze verdienen.”

Hij richtte zich ook rechtstreeks tot de leden van N-VA, die hij opriep om de partijtop tot de orde te roepen. “Zeg hen dat u geen lid wil zijn van een N-VA die staat voor een Nieuwe Vooruit-Alliantie. Laat 2024 een afspraak met de geschiedenis worden.”

Afsluiten deed Van Grieken met een hoopvolle boodschap: “Ik voel dat er een momentum in aantocht is waarbij Vlaanderen eindelijk met de vuist op tafel kan slaan. 2024 kan ons dat momentum bieden.”

Structurele staatshervorming

Vlaams minister-president Jan Jambon (N-VA) pleitte een dag later tijdens zijn traditionele 11 julitoespraak op de Groeningekouter in Kortrijk voor

HORIZONTAAL

A. IJsvlaktes

B. Huidbewerking - Oppervlaktemaat

een structurele staatshervorming. Na de federale en regionale verkiezingen van 2024 moeten volgens hem homogene bevoegdheidspakketen, zoals de volledige gezondheidszorg en het arbeids- en tewerkstellingsbeleid, worden overgeheveld naar de deelstaten.

Het huidige beleid, daat Jambon “te duur” en “inefficiënt” noemde, “verhindert Vlaanderen door te stoten naar een echte koppositie in Europa”.

“Je hoeft echt geen flamingant te zijn om vast te stellen dat het vandaag in dit land een absolute poespas is, waardoor degelijk beleid voeren voor de mensen vaak onmogelijk is”, sprak hij. "Als de bevoegdheden versnipperd zitten, dan wordt niemand daar beter van. Niet de Franstaligen, en al zeker niet de Vlamingen van wie blijkbaar ook nog verwacht wordt dat ze op het einde het gelag betalen."

Tot slot benadrukte Jambon dat in Vlaanderen niet alles kommer en kwel is, integendeel. Hoewel de minister-president toegaf dat onder meer de kinderopvang en de kwaliteit van het onderwijs beter kunnen, mogen de Vlamingen volgens hem best wat trotser zijn. Hij verwees daarbij onder meer naar de economische groei, de lage werkloosheidsgraad, de investeringen door buitenlandse bedrijven, de export en de leidende positie van Vlaanderen op het vlak van innovatie.

ANTON SCHELFAUT

C. Opgeld boven parikoers - Speurtocht

D. Muzieknoot - Zing binnensmonds - Daar

E. Voorkeur geven - Graffitihandtekeningen

F. Neptunium - Niet ontnemen - Stuk papier

G. Pak - Circuspiste

H. Oost-Vlaams dorp - Wisselstroom

I. Europees ruimteagentschap - Voorzetsel - Uitroep van afkeer

J. Een keer - Schrijnend

K. Jongensnaam - Europees bestuursorgaan voor atletiek

L. Derhalve - Persoon die bij plechtigheden de vlag draagt

VERTICAAL

1. Een maximum vastleggend

2. Meest geliefde persoon

3. Melkschaap - Feestelijke gebeurtenissen

4. Argentijnse voetbalheld

5. Pers. vnw. - Tijdperk - RadiumRomeinse getal 1005

6. Bevragingen - Voornaam van een voetballer bij Club Brugge

7. Askruik - Baskische afscheidingsbeweging

8. Nummer dat een GSM-toestel identificeertIn acht nemen

9. Smul - Muzieknoot - Aandrijfwiel

10. Marterachtig roofdier - Latijnse groetGegoten staaf

11. Aan iets rakend

12. Somber gestemd

KARL VAN CAMP

Jan Jambon

Tom Van Grieken

Tweet van de week

Alexander De Croo spiegelde zich in het verleden graag aan leiders die door het volk werden gedragen in plaats van door hun papa en Egbert Lachaert. Daarom was hij fan van de Nederlandse premier Rutte die deze week na 13 jaar politieke dominantie zijn schop (de Nederlandse tegenhanger van schup) afkuiste. In een tweet wou Alexander zich nog één keer spiegelen aan een echte politicus… en kreeg het deksel op de neus.

De macht van onze premier is gebouwd op het feit dat hij de 7de (zevende) populairste fractie van het land leidde. Ondertussen zou dat best wel eens 9de of 10de kunnen zijn, maar een kniesoor die daarop let. In zijn gedachten is Lexi de allergrootste die een hervormingsregering leidt. Dat gaat dan over hervormingen die om 6 uur ’s morgens worden aangekondigd, om 15 uur worden verkocht als een glorieus akkoord en tegen 21 uur door iedereen worden weggelachen. Alexander de Croote slaagt er alleen in zichzelf te hervormen van ‘nutteloos’ tot ‘nog iets nuttelozer’. Het verschil met Rutte kan niet groter zijn. De enige gelijkenis is dat beide politici zichzelf liberaal noemen. Mark is het, Alexander is wat hij die dag moet zijn om overeind te blijven. “Bedankt voor alles, Mark. Niet enkel Nederland gaat je missen”, tweette De Croo samen met een foto van hen beiden samen aan een tafel in de 16. Als je niet beter zou weten, zou je een fractie van een seconde vermoeden dat het een gesprek onder staatslieden is. Maar dan herken je Alexander.

Nu gij nog

Meteen na zijn post ondergaat Alexander de harde Twitterwet: “Alles wat je zegt, kan en zal tegen je gebruikt worden.” De ene na de andere bewoner van Twitterland spuwt meteen zijn gal over de premier met de vraag of hij het nu ook niet voor bekeken moet houden, samen met zijn groot idool.

Maar dan in net iets minder nette bewoordingen. Een niet aflatende stroom verwijten om zijn onkunde werd zijn deel. Het zal Alexander, die niet echt beschikt over voldoende intellectueel vermogen om zelfkritisch te zijn, ongetwijfeld worst wezen. Maar voor al die Open Vld’ers die ingezet hebben op de premier als hét prijsbeest voor de volgende verkiezingen, moet dit toch een beetje een wake-upcall zijn. Ze hebben misschien wel op de verkeerde ‘upper class twit’ gegokt. Als Alexander door één type reactie geraakt kon worden, was het wel de verwijzing naar de volgende functie van Rutte. Het gerucht wil dat Rutte de nieuwe NAVO-baas wordt. De job die Alexander zag als zijn uitweg uit zijn zelfgecreëerde tricolore puinhoop, gaat misschien aan zijn neus voorbij. Ik zou eraan toevoegen: gelukkig maar. In NAVO-landen wordt een zucht van verlichting geslaakt.

TRANSGENDERISME IN DE POLITIEK

De leden van de traditionele partijen zijn aan het rekenen geslagen. Op basis van de procenten die ze nog halen in de peilingen, wordt hun afvaardiging naar het parlement in 2024 toch enigszins bedreigd. Vooral het ritsprincipe dat ervoor zorgt dat na iedere man een vrouw moet komen op de lijst, zorgt voor nervositeit. ’t Pallieterke kon praten met alvast één politicus die een geslachtverandering overweegt om zijn toekomst veilig te stellen.

Het veroorzaakte een kleine schokgolf door de Lage Landen toen de verkiezing van Miss Nederland werd gewonnen door een vrouw die als man geboren werd. Maar het bracht mensen ook op ideeën. België beschikt over een regelgeving die v an geslacht veranderen zeer makkelijk maakt. Er komen geen operaties aan te pas. Het volstaat om zich ‘man’ of ‘vrouw’ te voelen om het ook te worden. VVQ, die verder anoniem wenst te blijven, ziet mogelijkheden in die formule om zijn positie in het parlement te handhaven. “Kortrijk en bij uitbreiding West-Vlaanderen zijn klaar om een volgende stap te zetten inzake gelijkheid. En ik denk dat we bij Open Vld opnieuw in de voorste linie moeten staan in dit ethisch dossier”.

U noemt het een ethisch dossier, maar probeert u niet gewoon uw zitje in het parlement te behouden met deze zet?

VVQ: “Dat vind ik een wat tendentieuze vraag. Het klopt natuurlijk dat onze partij moet vernieuwen en ik de Kamerlijst dus niet nog eens kan trekken. Ik sta daar achter. We hebben een nieuw, fris gezicht nodig. Vrouwelijk, bij voorkeur. Maar waarom zou ik dat niet kunnen zijn? Vincent is dood, leve Vincentia. Dat lijkt me vernieuwing genoeg, denkt u niet? We moeten ook niet te zot doen. Uw stelling dat ik gewoon mijn zitje wil behouden, gaat ervan uit dat er niks verandert. Dat is voor alle duidelijkheid niet zo. Vincentia heeft een heel eigen donkerblauwe visie op de politiek, maar net door haar frisheid is ze veel flexibeler in haar denken. Je hebt een gloednieuwe ‘leading lady’ die meteen ook tonnen politieke ervaring heeft. Win-Win.” Dat maakt het niet meteen een ethisch dossier?

VVQ: “Oh jawel. Kijk, tot nu toe werden plaatsen op de lijst die voorbehouden werden voor vrouwen, ook ingevuld door vrouwen. De helft van de bevolking wordt zo in één pennentrek uitgesloten. Sorry, dat vind ik dus niet meer kunnen in de 21ste eeuw. Door mezelf vrouw te verklaren, wat juridisch volledig mijn goed recht is, geef ik een duidelijk signaal aan de vrouwelijke politici: uw exclusieve bevoorrechte positie is niet meer. Er moet gelijkheid zijn voor iedereen of er is geen gelijkheid voor niemand. Mijn beurt om te roepen ‘I’m back bitches! Is your pussy wet?’”

Maar u bent toch geen vrouw?

VVQ: “Maar enfin. Dat is schokkend. U kan toch niet zomaar mijn geslacht gaan bepalen? Dat doe ik zelf wel. Zou u die vraag ook stellen als ik een vrouw was?”

Uiteraard niet.

VVQ: “Voilà, u bewijst nu dus perfect mijn

punt. Een totaal gebrek aan gelijkheid. Ik zal het blijven herhalen. Wij van Open Vld gaan dat heilig huisje eens slopen voor alle vrouwen én mannen.”

U zei daarnet dat Vincentia donkerblauw is en toch flexibel in haar denken. U bent een donkerblauwe met een zeer grote flexibiliteit als het aankomt op het uitvoeren van het PS-programma. Is dat dan wel een vernieuwing?

VVQ: “Alweer zo’n gemene vraag. Luister meneer Pallieter, het is niet omdat ik nu een vrouw ben dat u meteen mijn geloofwaardigheid en gedrevenheid naar verandering in twijfel mag trekken. Die vraag zou u nooit aan Vincent gesteld hebben. Ik begin het zeer goed te begrijpen wat het betekent om vrouw te zijn in deze machomaatschappij. Maar dat het zo erg was, dat wist ik niet.” Takkenwijf!

VVQ: “Heb ik dat nu goed gehoord? Durft u dat nog eens herhalen?”

Heeft u dit plan al doorgesproken met uw nieuwe voorzitter? Hoe staat hij tegenover uw plannen?

VVQ: “U weet best dat Tom Ongena daar niet zit om onze plannen te dwarsbomen. Ik heb dit rechtstreeks besproken met de premier en Alexandra zit helemaal op dezelfde lijn.”

“Vincent is dood, leven Vincentia!”

De Croo stelt Tom Ongena aan als nieuwe voorzitter Open Vld