't Pallieterke van 6 juli 2023

TOM VAN GRIEKEN:

“IN 2030 DE EERSTE 11 JULI IN EEN VRIJ VLAANDEREN”

TIJD VOOR VLAAMSE TROTS

Dinsdag 11 juli vieren we de Vlaamse feestdag, en dat noopt tot fierheid. Fierheid, die noodzakelijk is om een succesvolle samenleving te bouwen, ook voor nieuwkomers. Als de Vlaamse politiek, maar ook de Vlaamse burger, die fierheid systematisch weigert uit te dragen, dreigt die samenleving te mislukken.

ZUHAL DEMIR: “TRADITIONELE VLAAMSE FEESTEN DEEL VAN ONZE INBURGERING”

SAMMY MAHDI:

kunnen we in hemelsnaam vragen aan nieuwe Vlamingen om zich te integreren, om school te lopen, te werken en te leven, als ze van niemand kunnen leren wat dat ‘Vlaming zijn’ juist inhoudt?

Verbazing

“VRIJHEID EN VERTROUWEN GEVEN AAN EEN GEMEENSCHAP” 7

FRANKRIJK AAN DE RAND VAN EEN BURGEROORLOG

5 3

Verder in dit blad leest u hoe de Vlaamseleeuwenvlag volgens bepaalde Vlaamse volksvertegenwoordigers niet thuishoort op het podium van het Vlaams Parlement. O de ironie. Die vlag van de Vlaamse Gemeenschap kan nochtans dienen als bindingsmiddel. Want die vlag staat voor een jarenlange traditie, voor een samenleving die is opgebouwd met normen en waarden. Een gemeenschap, niet alleen als staatskundig maar ook als sociologisch begrip. Een gemeenschap die dreigt verloren te gaan als niemand er nog fierheid voor uitdraagt.

Fierheid

Het Vlaamse onderwijsniveau was jarenlang het beste van Europa. Leerlingen konden hun eigen niveau overstijgen en werden daartoe gestimuleerd. Uitgebreide talenkennis maakte van de Vlaming een wereldburger die in het economische en politieke centrum van Europa vlot kon meedraaien. Die kenniseconomie maakte van Vlaanderen een van de meest welva-

rende regio’s ter wereld. Op een gegeven moment was Vlaanderen zelfs dé welvarendste regio van de hele wereld.

Als je nieuwkomers laat kiezen tussen hun eigen heimat en een grote leegte, dan laat je hen eigenlijk geen keuze.

Daarom moet de Vlaming trots zijn. Op dat onderwijs, dat momenteel een moeilijke periode doormaakt, maar waar oplossingen voor mogelijk zijn. Op onze waarden en normen. Op het harde werken. Om dan inderdaad, als Vlaming met de baksteen in de maag, met dat welverdiende spaargeld een lelijke fermette langs een steenweg te bouwen.

Die fierheid uitdragen zou een plicht moeten zijn, om iédereen mee te krijgen in het verhaal van Vlaanderen. Want hoe

Waarom zijn we verbaasd dat mensen teruggrijpen naar oude gebruiken en culturen, als we er geen enkel alternatief voor bieden? Als je nieuwkomers laat kiezen tussen ofwel hun eigen heimat, ofwel een grote leegte, dan laat je hen eigenlijk geen keuze.

Het is een plicht voor iedere Vlaming, maar vooral ook voor onze Vlaamse politici. Zij hebben al heel wat belangrijke bevoegdheden in handen. Aan hen doen we een oproep om die bevoegdheden ten volle te gebruiken. Zorg voor een eerherstel van het Vlaamse onderwijs. De recepten bestaan, durf ze te gebruiken. Gebruik de cultuurbevoegdheid om aan iedereen duidelijk te maken welk Vlaanderen je wil creëren, en waar dat Vlaanderen vandaan komt. Zorg via de tewerkstellingsbevoegdheid dat iedereen een zinvolle invulling aan zijn leven kan geven. En zorg er ten slotte ook voor dat Vlaanderen de bevoegdheden die het nog niet heeft, zo snel mogelijk in handen krijgt.

WANNES NEUKERMANS

ALAIN MOUTON TRENDS-REDACTEUR

“In Frankrijk zien we een patriottisme dat zich afzet tegenover nationalisme”

“Diversiteit is niet noodzakelijk een bedreiging voor onderwijskwaliteit”

Nultolerantie is het enige gepaste antwoord op rellen en vandalisme

Als het goed is, zeggen we het ook. De actie die werd ondernomen om een aanslag te voorkomen op het commissariaat van Anderlecht was een voorbeeld van hoe het moet. De politie had zeer concrete informatie over een geplande brandstichting. Negen allochtone jongeren werden aangetroffen in het bezit van bivakmutsen, jerrycans en molotovcocktails. Ze werden opgepakt, maar of ze ook gestraft zullen worden, is een andere vraag: 8 van de 9 zijn minderjarig.

Ook eerder was er al streng opgetreden. Het was duidelijk dat sommigen de rellen rond de dood van Nahel wilden laten overslaan naar Brussel en andere steden. Ze konden wat vernielingen aanrichten en twee auto’s in brand steken, maar na 50 aanhoudingen stopte het.

“Er komt heel wat kritiek op die preventieve aanhoudingen”, stelde Fatma Taspinar op het journaal van de VRT. “Heel wat”? Van wie dan wel? En dan volgde een interview met Alexis Deswaef, voormalig voorzitter van de Franstalige Liga voor Mensenrechten, een man die ook nauwe banden onderhoudt met de PVDA. Dat was het dan. “Heel wat kritiek” bleek de geïsoleerde mening te zijn van één extreemlinkse activist.

“Kun je dat in Marokko ook doen?”

In Frankrijk heeft men te lang gewacht om kordaat op te treden. Duizenden mensen hebben schade geleden en velen hebben dagen in angst geleefd omdat een verzameling van criminelen, jonge idioten en extreemlinkse militanten ongestoord kon plunderen en brandstichten in heel wat Franse steden. De Franse politievakbonden waren razend over de passiviteit ten aanzien van de relschoppers. Uit hun communiqué: “Zich onderwerpen, capituleren en hen tevredenstellen door onze wapens neer te leggen, zijn niet de oplossingen gezien de ernst van de situatie.”

Op Twitter postte een zwarte Fransman een emotionele boodschap aan de allochtone relschoppers: “Jullie zijn wilden. Kunnen jullie vernielen en plunderen in jullie landen van afkomst? In de Maghreb, in Mali, in Ivoorkust, in Burkina Faso? Ze zouden daar al lang op jullie geschoten hebben.” Een andere allochtoon maakte een gelijkaardig opmerking: “In Marokko zouden jullie voor het in brand steken van een vuilbak een paar maand in de gevangenis doorbrengen.” Allebei raken ze een belangrijke waarheid aan: vele van de baldadige jongeren komen uit autoritaire culturen. De westerse laksheid voelen ze aan als zwak. Het moedigt hen aan nog verder te gaan.

Banlieues

Het slechtste wat men nu kan doen, is de politie ontmoedigen en aanzetten om minder streng op te treden. Na de dood van George Floyd begonnen de politiediensten van de VS minder actief te worden in zwarte wijken. Het resultaat was meer misdrijven tegen zwarten en opvallend meer zwarte doden. Een van de klachten uit de banlieues gaat over de criminaliteit die er heerst, vooral in de sfeer van de drugshandel. Het beste wat je voor die wijken kan doen, is het kordaat bestrijden van de wetteloosheid.

JURGEN CEDER

TOOGPRAAT

EDITORIAAL

OVERAL RECHTSE REGERINGEN IN EUROPA, BEHALVE HIER?

In tal van Europese landen neemt het soortelijk gewicht van de rechterzijde op het politieke schaakbord toe. Wat ook gevolgen heeft voor de bestuurlijke coalities. Opvallend genoeg dreigt België door een dominante Franstalige linkerzijde een uitzondering te worden.

Een deel van de opiniemakers en de media moet er nog van bekomen. Een van hun politieke ‘chouchous’ in het buitenland is niet langer aan de macht. Sanna Marin, de sociaaldemocratische premier van Finland, is naar de oppositiebanken verwezen. In april verloor ze de parlementsverkiezingen en ondertussen is er een nieuwe, duidelijk rechtse regering aangetreden. Ze bestaat uit de conservatieve Nationale Coalitiepartij (NCP) van Petteri Orpo, de rechts-populistische Finnenpartij, de Zweedse Volkspartij in Finland en de christendemocraten. Zonder dat er veel kabaal rond gemaakt wordt, is dus een partij aan de macht in een EU-land waar in België een cordon sanitaire rond zou bestaan. De Finnenpartij is immers de opvolger van de Ware Finnen, een rechts-radicale partij.

De kans is reëel dat België na 2024 een links eiland in de EU is

Kritiek op de Europese Unie

regeringen in Finland en Italië zullen niet lang meer een uitzondering zijn. We mogen er trouwens nog Spanje aan toevoegen. Een jaar geleden kreeg de rechtse partij Vox kans op regeringsdeelname in de regio Castilië en León, samen met de conservatieve Partido Popular. En wat te denken van Duitsland waar ene Hannes Loth die met ruim 51 procent van de stemmen de verkiezingen heeft gewonnen in het stadje Raguhn-Jessnitz in Saksen-Anhalt. Hij wordt er burgemeester voor het rechtse Alternative für Deutschland.

Landelijk stijgt de partij al een hele tijd in de peilingen: volgens een recente peiling staat de AfD op ruim 19 procent van de stemmen, voor de SPD van bondskanselier Olaf Scholz, maar wel nog achter de christendemocratische CDU/CSU of de Union. Vooral in het oosten van het land heeft de partij veel aanhangers. Het is een kwestie van tijd vooraleer de AfD in een deelstaat bestuursverantwoordelijkheid opneemt.

De rechtse regeringen in Finland en Italië zullen niet lang meer een uitzondering zijn

‘ruk naar rechts’ waar te nemen. Getuige daarvan het verzet in het Europees Parlement tegen de Natuurherstelwet. Zelfs bij de gematigde en christendemocratisch geïnspireerde Europese Volkspartij is er hevig verzet tegen wat men stilaan ‘ecofundamentalistische regelgeving’ noemt.

www.palnws.be

Redactie & beheer: Uitgeverij ’t Pallieterke Lagesteenweg 5 bus 1, 1850 Grimbergen Tel. : 03-232 14 17

Abonnementen/administratie: secretariaat@pallieterke.net

Lezersbrieven: lezersbrieven@pallieterke.net

Abonnementen binnenland Abonnement buitenland:

3 maanden: 52 euro Tarieven afhankelijk van de

6 maanden: 104 euro bestemming. Alle inlichtingen

1 jaar: 208 euro op de kantoren.

Steunabo 1 jaar: 300 euro

Het abonnementsgeld kan overgeschreven worden op volgend

rekeningnummer met vermelding van uw naam en adres:

BE82 4096 5194 9168 BIC KREDBEBB

Elke week op donderdag in uw krantenwinkel

Oud-hoofdredacteurs:

Bruno De Winter (1945-1955, stichter), Jan Nuyts (1955-2000), Leo Custers (2000-2010), Karl Van Camp (2010-2020)

Kernredactie:

Jurgen Ceder, Stijn Derudder (eindredacteur), Wannes Neukermans, Anton Schelfaut, Michaël Vandamme, Pieter Van Berkel (hoofdredacteur), Karl Van Camp

Verantwoordelijke uitgever: Wart Van Schel

Foto's: Belga, Photonews, Shutterstock

Nergens in de Europese hoofdsteden, laat staan in de Europese instellingen in Brussel, heerste er bezorgdheid over de nieuwe Finse regering. Ja, de nieuwe regering zal eurokritischer zijn dan de vorige, maar dat maakt blijkbaar weinig uit. Tenslotte heeft ook Italië met Giorgia Meloni en haar Fratelli d’Italia een uitgesproken rechtse en eurokritische premier. En dat voor het op twee na grootste land van de EU.

Er is natuurlijk nog altijd het gedoe rond de houding van landen als Polen en Hongarije binnen de Europese Unie. Vanuit Brussel probeert men hen het links-liberale credo op te leggen. Ze verzetten zich daar wel met succes tegen. Denken we maar aan de houding rond het migratiebeleid waarbij de andere EU-landen willen dat Centraal-Europa meer Afrikaanse migranten opvangt. In Warschau heeft men een tegenargument klaar: we zorgen al voor een half miljoen Oekraïense vluchtelingen.

Ook beweging in Duitsland en Frankrijk

Feit is dat er in verschillende EU-landen duidelijk sprake is van een verschuiving richting rechts. In de bestuurskamers dus en dat zorgt niet langer voor een crisis in de hoogste cenakels. De rechtse

In Frankrijk stijgen de kansen van Marine Le Pen (Rassemblement national) om in 2027 de presidentsverkiezingen te winnen. Links heeft het nog altijd over “antirepublikeins extreemrechts”. Maar het RN telt tal van burgemeesters en naar aanleiding van de rellen en plunderingen in Franse steden nam Le Pen een zeer gematigde maar tegelijk kordate houding aan. Het zal haar en haar partij geen windeieren leggen. Het is vooral extreemlinks dat zich discrediteert met Jean-Luc Mélenchon van La France Insoumise die weigerde de rellen te veroordelen en nog olie op het vuur gooide. Voor velen is Mélenchon en zijn partij een bende van “factieux”, politici en militanten die zich buiten de republiek zetten.

Zonder dat er veel kabaal over gemaakt wordt, is in Finland een partij aan de macht waarrond in België een cordon sanitaire zou bestaan

Belgisch links eiland?

Het zou dus zeker niet verbazen indien er over een paar jaar een meerderheid aan rechtse regeringen in de EU is met tal van rechts-radicale partijen aan de knoppen. Overigens is er ook op Europees electoraal niveau een

Europa wordt dus rechtser en dat geldt natuurlijk ook voor Vlaanderen waar rechtse partijen als Vlaams Belang en N-VA volgens de peilingen richting 50 procent gaan. Een mogelijke politieke herverkaveling na de verkiezingen van 2024 zou volgens politicologen de laatste rechtse elementen binnen Open Vld en cd&v richting N-VA duwen.

En toch is de kans reëel dat België op bestuurlijk vlak na 2024 een links eiland in de EU is. De oorzaak is uiteraard te zoeken bij het Franstalige landsgedeelte, en Wallonië in het bijzonder. Daar tekent zich met PS, Ecolo en PTB een linkse meerderheid af die zelfs vlotjes boven de 60 procent van de stemmen kan gaan. Bovendien haalt men in Franstalige kringen graag de referentie van de ‘politiek families’ aan. We voegen de socialistische, liberale en christendemocratische partijen aan beide kanten van de taalgrens samen en zie: de socialistische familie is de grootste. Conclusie is dan ook dat een volgende federale regering een duidelijke socialistische stempel zal dragen. Een toch wat vreemde redenering, want eigenlijk zou je evengoed kunnen stellen dat N-VA en Vlaams Belang samen de grootste familie vormen, namelijk de nationalistische.

‘Infréquentable’

Gevolg van dat alles is wel dat de vreemde electorale rekenkunde de kansen op een nieuwe linkse federale coalitie aanzienlijk vergroot. Tegelijk wordt nog altijd een sfeer gecreëerd waarbij een partij als het Vlaams Belang als ‘infréquentable’ wordt afgeschilderd terwijl zusterpartijen aan de macht zijn in de rest van de EU. Dat doet terecht de vraag rijzen over de democratische legitimiteit van het Belgische politieke systeem.

Finse premier Petteri Orpo

FRANKRIJK AAN DE RAND VAN EEN BURGEROORLOG

Ik heb in mijn columns nooit het woord ‘leugenpers’ gebruikt, maar de beschrijving die ik in de kranten terugvond van Nahel, de jongen die werd neergeschoten in Nanterre, als iemand die “eerlijk zijn geld verdiende door pizza's te bezorgen” en “geen jongen die zijn brood verdiende met dealen of zich bezighield met kleine criminaliteit” (HLN) was een wel heel moedwillige onwaarheid. ‘Leugenpers’ lijkt me dus voor een keer een gepast woord.

In werkelijkheid was Nahel goed gekend bij de politie. Een politieman van Nanterre beschrijft hem als een ‘gewoontemisdadiger’. Hij was al 15 keer door de politie geinterpelleerd voor heling, het rijden zonder verzekering en rijbewijs, drugshandel en vijf keer een weigering te stoppen bij politiecontroles. Voor dat laatste had Nahel al een ‘educatieve straf’ gekregen en moest hij binnenkort opnieuw verschijnen. De prijs van de auto waarmee hij reed, een Mercedes AMG, begint bij 70.000 euro. Zelfs gehuurd in Polen, zoals in het geval van Nahel, kan je dat niet betalen met het leveren van pizza’s. Nahel was een kleine crimineel die snel op weg was een grote crimineel te worden.

We kregen een orgie van geweld en vernieling, die snel niets meer te maken had met boosheid over het lot van Nahel

“Kleine engel”

Dat betekent uiteraard niet dat hij een kogel verdiende, maar, in tegenstelling tot wat je hier en daar leest, is het helemaal niet zo duidelijk dat de politieagent onwettelijk heeft gehandeld. Nahel werd al 20 minuten achternagezeten door gemotoriseerde politie, terwijl hij door Nanterre raasde, een rit die bijna het leven kostte aan een fietser en een voetganger. Toen hij toch tot stoppen werd gedwongen, hielden twee agenten hem onder schot. Niets van wat je kan zien in het filmpje over wat volgde spreekt de versie van de politieagent tegen. Nahel reed weg - zoals hij blijkbaar al vijf keer eerder had gedaan. De politieman probeerde hem in het been te schieten, maar het contact met de vertrekkende wagen en de verdraaiing van de schiethoek deed de kogel in de borst van Nahel belanden. De politieman heeft een onberispelijke staat van dienst en heeft nog nooit eerder zijn wapen gebruikt. Dat hij nog steeds in voorarrest zit, is een offer aan de meute.

De gekende feiten laten dus niet toe een onmiddellijke schuldverklaring uit te spreken, maar sommigen hebben dat toch gedaan. Een van hen was de president. Macron trok zich even niets aan van de scheiding der machten en noemde de daad “onbegrijpelijk” en “onvergeeflijk”. Daarmee goot hij geen olie op de golven, maar op het vuur. Ook het deel van de pers dat op dat cruciale moment niet de moed had om correct te berichten, draagt verantwoordelijkheid.

Een oneervolle vermelding verdient ook stervoetballer Kylian Mbappé, die Nahel beschreef als “een kleine

engel die te vroeg vertrok”. We hoorden Mbappé niet toen de 12-jarige Lola op gruwelijke wijze werd vermoord door een Algerijnse, toen een Syriër baby's begon neer te steken in Annecy of toen Samuel Patty werd onthoofd. Als we naar het voetbal kijken, worden we verondersteld de allochtone oververtegenwoordiging in de Franse nationale ploeg te negeren en die spelers te zien als volwaardige vertegenwoordigers van hun land. Dat wordt een stuk moeilijker als sommigen er zelf voor kiezen slechts een deel van Frankrijk te vertegenwoordigen.

“Mort aux Juifs”

Er volgde een betoging van 6.000 mensen, een ‘witte mars’, die veel sympathie zou genoten hebben indien het daarbij was gebleven. Wat we echter kregen, was een orgie van geweld en vernieling, die snel niets meer te maken had met boosheid over het lot van Nahel. De politie liet de eerste dagen grotendeels begaan, op bevel van een laffe overheid die bang was voor nieuwe slachtoffers. Die vielen er toch, allemaal langs de kant van mensen die niets met de zaak te maken hadden.

Naar schatting duizend winkels werden vernield en geplunderd. Honderden scholen, politiecommissariaten, gemeentehuizen, bibliotheken en duizenden auto’s werden in brand gestoken. Als we alle incidenten zouden opsommen van deze week van haat en geweld, kunnen we er dit blad mee vullen. Ik ga mij beperken tot die welke eigenlijk in elke krant een artikel op zich hadden verdiend.

Zo werd in Nanterre een monument beklad ter nagedachtenis van mensen die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn weggevoerd door de Duitsers. Vlakbij stond op de muur gespoten: “On va vous faire une Shoah”. Op een filmpje hoor je de relschoppers scanderen: “Mort aux porcs, mort aux Juifs!” Enkele koosjere restaurants werden gevandaliseerd

Niets van wat je kan zien in het filmpje spreekt de versie van de politieagent tegen

Opgejaagd wild

Nabij Lyon raakten drie politieagenten zwaargewond nadat ze met een geweer werden beschoten. Een andere kreeg een 9mm-kogel in het lijf. Op verschillende plaatsen werd met kalasjnikovs in de lucht geschoten. Relschoppers herkenden in Marseille twee politieagenten buiten dienst en sloegen hen tot ze het bewustzijn verloren. Overal werden journalisten aangevallen. Verschillende van hen hadden medische verzorging nodig of moesten gehospitaliseerd worden. “Allahu akbar!” hoorde je de relschoppers regelmatig roepen tijdens hun gewelddaden. De meest weerzinwekkende aanval was op het huis van de burgemeester van het vroeger rustige L’Haÿ-les-Roses. Gespuis probeerde met een auto het huis te rammen. Toen dat niet lukte, staken ze het in brand. De vrouw van de burgemeester was alleen thuis met haar twee kinderen van 5 en 7. Ze sloegen op de vlucht en klommen over een muur tot bij de buren, terwijl de aanvallers vuurwerk op hen afschoten. De vrouw raakte gewond en moest later geopereerd worden. De kinderen zijn getraumatiseerd. Over heel het land werden mensen geïntimideerd of aangevallen omdat ze er autochtoon uitzien. Zo stonden Alexandre en Hortense (schuilnamen) 20 minuten doodsangsten uit wanneer hun geblokkeerde auto in Pontoise 20 minuten werd belegerd door 15 ‘jongeren’, die schopten, sloegen en gooiden met

stenen en vuurwerk. Het jonge koppel smeekte hen te stoppen, omdat hun baby op de achterbank zat. Even later doorboorde een betonblok het venster en vlogen de glasscherven op hun 19 maanden oude dochtertje.

Al één miljoen voor Florian M.

Honderden mensen zijn financieel getroffen, gewond geraakt of diep getraumatiseerd. Elk feit op zich zou met omkering van de afkomst, met autochtone daders en allochtone slachtoffers, de schreeuw van ‘racisme!’ uitlokken en voluit de kranten halen. Nu komen de berichten over alles wat zich in deze donkere week heeft afgespeeld slechts sporadisch door. Weinigen zijn ook bereid te zien dat dat brutale geweld is ingegeven door haat voor de Fransen en hun samenleving. Dit is geen protest tegen politiegeweld, maar een etnische oorlog, tussen de groeiende parallelle samenleving van Afrikaanse migranten en moslims, en wat ooit het echte Frankrijk was.

Die echte Fransen zijn razend. Volgens een peiling van CNews is 70 procent voorstander van het inzetten van het leger tegen de relschoppers. Evenveel vinden dat minderjarigheid niet meer tot strafvermindering mag leiden. De meest sprekende peiling naar de mening van de Fransen waren echter de financiële steunacties via het internet. Voor de familie van Nahel was tegen maandag 200.000 euro opgehaald. Voor de familie van de beschuldigde politieagent was dat dan al meer dan een miljoen (googel ‘GoFundMe’ + ‘Nanterre’, als je zelf iets wil bijdragen). ‘Ras-le-bol’, heet dat.

Het zal niet bij geldinzamelingen blijven. Zoals voorspeld door Houellebecq, mogen we nu ook steeds meer daden van verzet van de Fransen verwachten. We zagen er al een paar. Toen een groepje relschoppers zich afscheidde van een linkse betoging om te plunderen in het centrum van Angers, kwam het tot een treffen met een groep rechtse voetbalsupporters. Ook in Lyon kwamen nationalisten de straat op. In Lorient meldden 25 stevige jongens zich bij het politiekantoor om mee te helpen bij de ordehandhaving.

Machteloosheid

De machteloosheid van Macron en de Franse regering viel op. Er kwam geen duidelijk antwoord op de rellen. Het beleid holde tijdens de hele week achter de feiten aan en heeft nooit een duidelijke boodschap naar de Fransen gestuurd.

Ik zou de schok die Frankrijk net heeft gekregen niet onderschatten. Ik blijf het bizar vinden dat de bestelpartijen maar niet snappen waarom ze zo snel terrein verliezen. Het is nochtans zonneklaar dat wat nu gebeurd is in Frankrijk, dodelijk is voor hen. Een overheid die de straten dagenlang overlaat aan het gespuis, faalt in een kerntaak. Dat maakt mensen bang en boos.

De enige correcte manier om te reageren, was de schuldvraag over de dood van Nahel aan de rechtbank over te laten, gevolgd door een krachtdadig optreden tegen iedereen die van zijn dood een reden zou proberen te maken om te plunderen en brand te stichten. Merkwaardig genoeg is het ook iets dat vele allochtonen - die ook de criminaliteit in hun wijken beu zijn - zouden hebben begrepen.

“Niet in de straten van Polen”

De multiculturele samenleving is mislukt. Dat mogen we onthouden van deze week. De samenhang van de West-Europese samenlevingen verbrokkelt onder druk van niet-aflatende immigratie. Als de migratie van buiten in Europa niet volledig wordt gestopt, wordt West-Europa een groot Libanon en eindigt dat in een burgeroorlog. Daar kregen we nu al voorproefje van.

De eerste minister van Polen kreeg vorige week veel kritiek omdat hij het immigratieplan van de EU blokkeert. Deze week verwees hij naar de chaos en rellen in Frankrijk en zei: “Dit willen we niet zien in de straten van Polen.”

Binnenland

ECONOMISCHE ZAKEN

Een zeldzame Waalse techparel

Door de instap van het Amerikaanse durfkapitaalfonds General Atlantic in Odoo is het Waalse softwarebedrijf plots 3,75 miljard euro waard. Meer dan andere Vlaamse techbedrijven. Hoed af voor oprichter Fabien Pinckaers, maar één zwaluw maakt de Waalse lente in techland niet.

succesvolle en kapitaalkrachtige ondernemingen gaat. Dat hoeft niet te verbazen. Van Doornik tot Aarlen ziet men bedrijven vooral als melkkoeien. Er mogen dan wel af en toe artikels verschijnen over Wallonië als interessant investeringsland (want weinig files en veel terreinen, wat overigens klopt), zeker de linkerzijde gedraagt zich hier verstard. Opgejut door de PVDA/PTB komt de PS niet verder dan te pleiten voor een vermogensbelasting en hogere taksen voor ondernemingen. Zoals PS-voorzitter Paul Magnette in 2011 zei: “Nu wij opnieuw in de regering zitten, is het ‘game over’ voor de werkgevers.”

Ondernemen in Wallonië

Nu zal een Pinckaers die internationaal denkt en handelt zich niet veel aantrekken van het gesteggel van Franstalige socialisten. De manier waarop men in Wallonië omgaat met zeldzame succesverhalen, maakt dat Odoo niet enkel een bijzondere Waalse techparel is, maar ook nog een hele tijd zeldzaam zal blijven. Eén zwaluw maakt de lente niet. In Vlaanderen zou een bedrijf als Odoo leiden tot een kopieergedrag bij startende ondernemers.

“De jongste miljardair van het land.” Zo wordt Fabien Pinckaers, oprichter van het Waalse sotwarebedrijf Odoo, door Het Laatste Nieuws genoemd. Het vermogen van de 44-jarige Waals-Brabander wordt op 1,6 miljard euro geschat. De titel staat er vooral om voor de nodige clickbait te zorgen, want eigenlijk heeft Pinckaers dat geld niet op zijn bankrekening. Tenzij hij nu zijn aandelen (55 procent) in het Odoo zou verkopen. Hij is gewoon miljardair op basis van de waardering van het bedrijf dat hij oprichtte en waarvan hij nog altijd meerderheidsaandeelhouder is. Odoo is een in 2002 opgerichte aanbieder van bedrijfssoftware. Het moet ervoor zorgen dat de boekhouding transparant is en gemakkelijk af te handelen blijkt.

Een interessante onderneming (omzet 244 miljoen euro, nettowinst 2,5 miljoen euro in 2022) met nog veel internationale groeimogelijkheden. Vandaar dat het Amerikaanse investeringsfonds General Atlantic in het kapitaal is gestapt. Het heeft 75 miljard dollar in portefeuille. De 150 miljoen euro die het in Odoo steekt, is een peulschil. Het is wel genoeg voor 4 procent van de aandelen en op basis daarvan wordt het bedrijf op 3,75 miljard euro gewaardeerd. Een omrekening leert zo dat het belang van oprichter en baas Pinckaers goed is voor 1,6 miljard euro.

Odoo, de ‘unicorn’

Odoo is dus wat men in techondernemingskringen een ‘unicorn’ of eenhoorn noemt, een niet-beursgenoteerd bedrijf dat meer dan 1 miljard dollar waard is. Vlaanderen telt er al een reeks (Collibra, Deliverect,…) maar Odoo is dus de Waalse parel. Oprichter Pinckaers blijft er kalm bij en gaat geen zotte dingen ondernemen. Het hoofdkantoor van Odoo blijft in de vierkantshoeve in het Waals-Brabantse Grand-Rosière. Hij denkt dat het bedrijf nog verder kan groeien en mondiaal grote software-aanbieders als Salesforce naar de kroon kan steken. Zeker omdat er meer klanten zijn in de VS dan in Europa. Pinckaers zelf zegt niet op zijn lauweren te gaan rusten. Bij die burgerlijk ingenieur zit ondernemen in het bloed. Hij is ondertussen naar India verhuisd omdat hij daar veel groeimogelijkheden ziet. Een bewijs dat hij ambitie heeft. Vorig jaar verdubbelde de omzet en volgens experts kan het bedrijf meer dan 60 procent per jaar groeien.

“Game over voor de werkgevers”

Je zou denken dat Waalse politici graag uitpakken met een succesverhaal als dat van Odoo en Pinckaers. Staatsecretaris voor Relance Thomas Dermine (PS) bijvoor-

beeld, die zich graag profileert als een moderne socialist die oog heeft voor ondernemers. De realiteit is anders. Op sociale media is het bij de PS’er en andere politici in Wallonië opvallend stil wanneer het over

Maar wie wil ondernemen in Wallonië als de eerste boodschap van overhand is: “Van zodra je genoeg geld verdient, komen we het mooi aanslaan”? Dat blijkt ook uit de cijfers. Met 10,5 starters per 1.000 inwoners is de startersdichtheid het hoogst in Vlaanderen. Brussel heeft 9,8 starters per 1.000 inwoners. Al jaren scoort Wallonië het laagst met 7,1 starters per 1.000 inwoners.

ANGÉLIQUE VANDERSTRAETEN

11 juliboodschap Tom Van Grieken

Binnenkort vieren we hopelijk de laatste 11 juli waarin Vlaanderen vastzit in de totale communautaire stilstand. Over exact een jaar kan het momentum in gang zijn gezet om Vlaanderen te bevrijden van het Belgische korset. Dat kan enkel met een Vlaams Belang dat sterker staat dan ooit.

Vlaanderen viert, maar we mogen de strijd die voor ons ligt niet uit het oog verliezen. Het is de laatste 11 juliviering vóór de Vlaamse, federale en Europese verkiezingen van 2024. Volgend jaar zou die dag er heel anders kunnen uitzien. Er is reden tot hoop voor de Vlamingen. Neen, België zal niet opgedoekt zijn binnen een jaar. Maar er kan tegen die datum wel iets in beweging zijn dat

leidt naar Vlaamse onafhankelijkheid. Elke statenopdeling begint met een momentum. Ik geloof oprecht dat we dichter dan ooit bij zo’n momentum staan. De federale regering slaagt er niet in om de geringste beleidsdaad te verwezenlijken en ligt op apegapen. Vivaldi is geen positief project, het is een loserliga die als enig verbindend element de angst voor de Vlaamse kiezer heeft. Wallonië is zo goed als failliet en de Franstaligen zullen in 2024 alle truken uit de kast halen om meer geld van Vlaanderen af te troggelen. We moeten ons daar allesbehalve vrolijk over maken, maar men kan onmogelijk de realiteit ontkennen dat dit ons richting een historisch moment voert waar België een feitelijke onmogelijkheid zal zijn.

Maar het is een misvatting dat zo’n momentum automatisch leidt richting Vlaamse onafhankelijkheid. Een vergis-

sing die Vlaams-nationalisten al decennia maken. Potentiële afspraken met de geschiedenis herkennen en ook daadwerkelijk op het afspraakje opdagen, een niet nader genoemd partijvoorzitter zal u op een onbewaakt moment zonder twijfel vertellen dat dat twee fundamenteel verschillende zaken zijn.

Om dat momentum te creëren én te grijpen, is er een ijzersterk Vlaams Belang nodig. Enkel als onze partij aan zet komt, kunnen we de bal doen rollen. Onrealiseerbare en vage plannen zoals confederalisme zijn een zwaktebod. Het Vlaams Belang is de enige partij die consequent pleit voor een onafhankelijk Vlaanderen en daarvoor ook een concreet plan op tafel legt. Startend met een soevereiniteitsverklaring moet Vlaanderen zijn kans grijpen om te onderhandelen met de Franstaligen over slechts één zaak: de ordelijke opdeling van België en hoe we als goede buren elk ons eigen pad op gaan. In plaats van de tweehonderdste verjaardag van België, vieren we dan in 2030 de eerste 11 juli in een vrij Vlaanderen.

TOM VAN GRIEKEN

Fabien Pinckaers

“Bij de PS’ers en andere politici in Wallonië blijft het opvallend stil wanneer het over succesvolle en kapitaalkrachtige ondernemingen gaat”

Tom Van Grieken

Spaarcenten doelwit van overheid om eigen incompetentie te financieren

Het wanbeheer door de Vivaldi-regering zorgt ervoor dat het Belgische huishouden te maken krijgt met een ‘enorme financiële instabiliteit’, met sociale onrust tot gevolg. De problemen zijn ‘systemisch’. Vroeg of laat dreigt de federale constructie in te storten. Volgens Geert Noels moet de spaarder maar beter uitkijken dat zijn centen niet het doelwit worden van een overheid om haar eigen incompetentie te betalen.

11 juliboodschap

Zuhal Demir

Eindelijk: de Vlaamse feestdag. Úw feestdag. En ook de mijne. De dag van en voor alle Vlamingen. De dag dat een zomerbries de Vlaamse Leeuw aan onze huizen en appartementen doet wapperen. Een vlag die iedere Vlaming fierheid moet geven.

De opgetelde schuld van alle Belgische overheden is vorig jaar gestegen met 5,3 procent, tot een duizelingwekkend bedrag van 577,6 miljard in totaal. Gezien de rentelast stijgt, wordt lenen duurder. Met ongewijzigd beleid stijgt de rentelast van 6,86 miljard euro in 2022 naar 14,21 miljard in 2027.

De schuldenapocalyps

De Belgische regering neemt geen maatregelen om de schuldenapocalyps af te wenden. Maar er zijn nog andere tekenen aan de wand. Zo is er een tekort op de lopende rekening, een activiteitsgraad die veel te laag is en er zijn te weinig jobs in de private sector in vergelijking met de publieke sector. De overheid kost veel te veel, terwijl die veel te weinig kwaliteit biedt. Bovendien blijven hervormingen van de arbeidsmarkt en de pensioenen uit.

Zo ligt er voor België een Europees investeringsbudget van 4,5 miljard euro klaar als ondersteuning na corona. Maar dat budget dreigt België mis te lopen, omdat Vivaldi er niet in slaagt een geloofwaardige hervorming van de pensioenen op tafel te leggen. “Volgend jaar ontsnapt België niet aan Europees toezicht”, verklaarde de Europese Commissie onlangs. De federale regering moet orde op zaken stellen, maar er gebeurt niets. De Nationale Bank omschreef het besparingstraject voor volgend jaar als “minimaal tot zelfs nihil”.

Volgens Thomas Dermine zitten we op schema, maar de Europese Commissie denkt daar totaal anders over: de besparingen moeten 1,2 procent van het bbp bedragen, wat neerkomt op 7,1 miljard euro. Dat is vier keer meer dan wat Vivaldi voorstelt.

Paul Magnette omschreef de houding van Europa eerder als “onaanvaardbaar” en maakte gewag van “chantage”. “We gaan onszelf niet dwingen asociale hervormingen door te voeren voor een paar miljard euro”, liet hij in Le Soir optekenen. Maar econoom Geert Noels denkt daar duidelijk anders over. “Ik lees rapporten van internationale instanties. Geen enkele daarvan zegt dat België goed bezig is! Iedereen maakt zich zorgen, behalve onze beslissingsnemers”, zegt hij tegen De Morgen.

Instortingsgevaar

België zit in het rijtje van Italië en Griekenland, maar dat lijkt de beleidsmakers niet te

deren. Ze leven in een permanente staat van ontkenning. Volgens Noels staat de Belgische constructie op drijfzand. “Het is moeilijk te zeggen wanneer het instort, maar je weet dat het vroeg of laat zal gebeuren.”

Volgens de hoofdeconoom en CEO van Econopolis staan heel wat parameters - zoals de concurrentiekracht van de bedrijven - op rood.

De Belgische export lag in het eerste kwartaal een stuk lager dan vorig jaar. Gezien de internationale ontwikkelingen dreigt daar weinig verandering in te komen. De lopende rekening van de betalingsbalans dook voor het eerst sinds decennia diep in het rood. Volgens de Nationale Bank, het Planbureau, de Europese Commissie, het IMF en de OESO duidt dat op de zwaar geteisterde concurrentiepositie van ons land.

Het enige wat België nog overeind houdt, zijn de enorme spaarbuffers, die door de internationale instanties gezien worden als een garantie voor het betalen van de schulden. De hardwerkende Vlaming dreigt dan andermaal voor de rekening op te draaien. Volgens Noels moet de spaarder zich bewust worden “dat alles wat hij spaart een doelwit van de overheid kan worden om haar eigen incompetentie te betalen”. De Belgische regering organiseert haar eigen systeemcrisis. De geloofwaardigheid is zo aangetast, dat de politieke exodus van de kiezers de Vlaamse beleidspartijen op de rand van de afgrond dreigt te brengen.

80 procent

Om de schuldenberg enigszins onder controle te krijgen, moet de tewerkstellingsgraad opgekrikt worden naar 80 procent. Dan moeten er zowat 300.000 jobs bijkomen. Vlaanderen komt stilaan in de buurt van dat streefcijfer, maar wil Wallonië enkel nog maar het Europees gemiddelde van 72,4 procent halen, dan zal het daarvoor alleen al 150.000 nieuwe banen moeten creëren. Gezien de huidige politieke situatie, is dat een onrealistische gedachte. In de ranglijst van Europese regio’s bengelt Wallonië achteraan het peloton. Dat beseft men daar ook.

De enige oplossing voor de Walen bestaat erin dat de Vlaamse spaarcenten worden aangewend om de schulden te betalen. Met de huidige Vlaamse Vivaldi-partijen lijkt dat eerder een koud kunstje.

‘Hold my beer’, dachten vele linkse partijen echter enkele weken geleden. De plotsklapse aanwezigheid van de Vlaamse Leeuw, onze vlag, deed talloze collega’s steigeren in ons huis van de democratie. In elk parlement van de wereld pronkt de nationale of regionale vlag aan de zijde van de voorzitter of het spreekgestoelte. Je kan je überhaupt de vraag stellen waarom dat in Vlaanderen niet het geval was. Tot zo’n drie weken geleden dus. De Vlaamse Leeuw leverde bovenal tandengeknars op van mijn linkse collega’s die ongemakkelijk op hun stoel zaten te schuifelen. Zelfs mijn vader, de 66-jarige voormalige Turks-Koerdische gastarbeider Kemal Demir, sprak me aan over de absurde situatie. Waarom zijn zij niet fier op hun vlag? Een vraag die ik me ook stel.

Het was veelzeggend. Voor een man die naar Vlaanderen was gekomen om een beter leven op te bouwen voor zijn kinderen, een man die zijn nieuwe gemeenschap omarmde en hemel en aarde bewoog om er deel van uit te maken, was het verwerpen van de Vlaamse vlag erg bizar. Het belang aan de traditionele Vlaamse feesten, van Kerstmis tot 11 juli, was deel van onze eigen inburgering als gezin. Of zoals mijn ouders het zeiden: “Met een kerstboom en Vlaamse vlag vallen we niet op.” Dat was toen het credo van goed ingeburgerd zijn. Niet opvallen tussen de rest van de wijk. Vlaming zijn tussen de Vlamingen. Als bijna

enigen in de wijk haalden we dan ook een kerstboom in huis.

Toen wij met de sluiting van de mijn verhuisden, kregen we nieuwe buren die ons direct onder hun hoede namen. Zo gaven ze mij een kopie van, geloof het of niet, de ‘De Leeuw van Vlaanderen’ (niet geheel toevallig waren ze ook lid van de Volksunie). Ik raakte onmiddellijk gefascineerd en mijn kennis van het Nederlands ging erop vooruit. “De Vlaamse taal is wonderzoet voor wie haar geen geweld aandoet”, zei een West-Vlaamse priester ooit. Mijn buren gaven ook een cadeautje aan mijn vader: de Vlaamse leeuwenvlag. Sindsdien wappert de Vlaamse Leeuw wanneer dat moet.

Wat voor mensen zoals Kemal de evidentie is, is dat blijkbaar voor sommige volksvertegenwoordigers niet. Het onthulde een trieste realiteit: nog steeds is Vlaming zijn geen evidentie. Nog steeds is onze vlag geen evidentie. Dat moet op de schop. De Vlaamse Leeuw heeft in mijn hart en in dat van mijn familie een speciaal plekje. Ze staat symbool voor de gemeenschap die ons met open armen ontving en ons kansen gaf. We moesten ze alleen zelf grijpen.

Laten we dat vandaag vieren. En bovenal: laten we vandaag eens lekker complexloos Vlaming zijn. Van links tot rechts. Maak er een fijne Vlaamse feestdag van.

ZUHAL DEMIR

Geert Noels

© PHOTONEWS

Zuhal Demir op 11 juli 2022

HAALT CHEZ NOUS IN 2024 EEN ZETEL IN DE KAMER?

Het valt op in elke peiling in het Waalse landsgedeelte: de score voor de ‘anderen’ bedraagt er steevast acht à tien procent, zonder dat duidelijk is welke partijen er achter die ‘anderen’ schuilgaan. Er zijn nochtans goede redenen om aan te nemen dat de partij Chez Nous, populair op de sociale media, ondertussen al groter is dan DéFI. Het resultaat van die laatste, een schamele 3,8 procent, wordt dan weer wel uitdrukkelijk vermeld.

afgerond afklokt op… 5,0 procent. Bovenstaand rekenstukje is maar een schatting waarvoor we ons hand niet in het vuur zouden steken. Maar tegelijkertijd zijn er ook elementen die aangeven dat de aanhang van Chez Nous op dit ogenblik zelfs nog hoger zou kunnen zijn. We hebben reeds aangehaald dat Chez Nous meer is dan de optelsom van Parti Populaire en Listes Destexhe alleen. Maar als de kiezers van die twee lijsten zouden teruglopen naar een partij waarvan de resultaten wél gepubliceerd worden, zouden we toch in de eerste plaats naar de MR kijken. In de laatste peilingen staat die partij echter op een licht verlies tegenover de verkiezingen van 2019. Daarmee is nog niet bewezen dat de kiezers rechts van de MR nog steeds voor ‘anderen’ stemmen, laat staan voor Chez Nous, maar een tegenindicatie is het zeker en vast niet.

Een zetel in Luik, en misschien één in Henegouwen

Tom Ongena wordt interimvoorzitter Open Vld

Muiterij van ‘nieuwe generatie’ blijft duren

Vlaams Parlementslid Tom Ongena is dinsdagavond door het partijbestuur tot interimvoorzitter van Open Vld gekroond. Afgelopen weekend startte premier Alexander De Croo als waarnemend voorzitter zijn zoektocht naar een vervanger voor Egbert Lachaert. Intussen heeft een groep ontevreden liberalen zich verenigd. Die groep probeert duizend handtekeningen van Open Vld-leden te verzamelen, om op die manier een partijcongres af te dwingen.

Lachaert raakte in 2019 met meer dan 60 procent van de stemmen verkozen tot voorzitter van Open Vld. Hij kreeg dat mandaat na een campagne waarin hij benadrukte dat hij Open Vld opnieuw naar de oude, rechts-liberale wortels wilde leiden. Die puur blauwe accenten zijn er, mede door de regeringsdeelname in Vivaldi, nooit echt uitgekomen.

Het is de lezer bekend dat het cordon sanitaire in de Franstalige media zeer strikt toegepast wordt. Dat betekent dat er over partijen zoals Chez Nous onder geen beding bericht wordt, ook al betekent dat dat men de lezer en kijker onvolledig of zelfs verkeerd informeert. De Franstalige media verhullen trouwens niet eens dat ze met hun cordon sanitaire actief aan politiek willen doen, want het is ook uitdrukkelijk de bedoeling te verhinderen dat de Waalse kiezer zou denken dat een stem voor Chez Nous wel eens nuttig zou kunnen zijn.

Haalt Chez Nous de kiesdrempel?

Zetten we de feiten toch eventjes op een rijtje. In 2019 haalde de Parti Populaire 2,97 procent van de Franstalige stemmen, terwijl Listes Destexhes goed was voor 1,69 procent. Samen maakt dat 4,66 procent van de stemmen, meer dan de helft van de 8,24 procent Franstalige ‘anderen’ verdeeld over de partijen die geen zetel in de Kamer haalden.

Zowel de Parti Populaire als Listes Destexhe werden kort na de verkiezingen ontbonden, om terug verzameld te worden bij Chez Nous, samen met nog een aantal figuren. Kan je daarom de kiezers van de Parti Populaire en Listes Destexhe zomaar samentellen om een schatting voor de aanhang van Chez Nous te bekomen? Bij gebrek aan beter, en zolang de Franstalige media weigeren om de score van Chez Nous in de peilingen openbaar te maken, hebben we eigenlijk geen andere keuze. Maar schalen we vervolgens de som uit 2019 evenredig op met de evolutie van de ‘anderen’ (van 8,24 procent in 2019 naar 8,8 procent in de laatste peiling), dan vertelt ons rekenmachientje dat Chez Nous vandaag netjes

Maakt Chez Nous met een score van om en bij de vijf procent ook kans om in één van de Franstalige kieskringen een zetel binnen te halen voor de Kamer? In 2014 haalde de Parti Populaire welgeteld één zetel, en wel in de kieskring Luik. In 2019 ging die zetel echter verloren, want de partij zakte met een score van 3,55 procent onder de kiesdrempel. In dezelfde provincie haalde Listes Destexhe echter 1,50 procent, wat net genoeg zou geweest zijn om samen toch één van de 15 Luikse Kamerzetels in de wacht te slepen. In 2019 lag de effectieve kiesdrempel er immers net onder de wettelijke kiesdrempel van vijf procent. Als we Chez Nous dus een campagnetip aan de hand zouden willen doen, dan zouden we hen aanraden om volgend jaar alles op alles te zetten in de provincie Luik.

Maakt Chez Nous ook kans in één van de andere kieskringen? In de kleinere kieskringen Luxemburg, Namen en Waals-Brabant is de effectieve kiesdrempel er zo hoog dat de partij er geen schijn van kans maakt. Henegouwen is een mogelijkheid, met een gezamenlijke score van 4,50 procent in 2019, en vrijwel zeker een zetel als je er maar de kiesdrempel haalt. Maar dan zal er in die provincie hard campagne gevoerd moeten worden.

En dan is er nog Brussel. Daar erft de partij een score van 4,26 procent, toch nog een eindje onder de wettelijke kiesdrempel. Maar de score voor ‘anderen’ in de laatste peilingen geeft in Brussel niet veel hoop voor Chez Nous. Vaak is de score niet hoger dan twee à drie procent, en dat dus samen met alle andere mogelijke en onmogelijke kleine partijtjes.

Naar een ‘zwarte zondag’ in Wallonië

Het is dus afwachten wat de grootste schok voor de Franstalige media zal zijn: dat Chez Nous doorbreekt met een score van rond de vijf procent van de stemmen of dat het zijn intrede doet in de Kamer met één of twee zetels. De handicap voor de partij is echter dat haar kiezers in Luik en Henegouwen waarschijnlijk niet weten dat een stem voor Chez Nous geen weggegooide stem hoeft te zijn. Als het aan de Franstalige media ligt, zal dat ook zo blijven.

FILIP VAN LAENEN

Vlaamse globetrotters

Eerste minister Alexander De Croo greep vrijwel onmiddellijk de macht binnen de partij en overtuigde de partijtop ervan geen voorzittersverkiezingen te organiseren. In de plaats daarvan ging De Croo zelf op zoek naar een ‘consensusfiguur’. Tot ongenoegen van heel wat partijleden, onder wie Els Ampe. “Het is niet aan de oude krokodillen om te bepalen wie er nu de macht krijgt”, reageerde ze vlak na het partijbureau.

‘Red Open Vld’

Intussen hebben een aantal Open Vld-leden via ‘redopenvld.be’ een petitie opgestart om een partijcongres af te dwingen. Dat doen ze op basis van artikel 13.2 van de partijstatuten. Als hoogste orgaan kan het partijcongres, dat is samengesteld uit alle stemgerechtigde leden van Open Vld, alle beslissingen van andere instanties (de partijvoorzitter, het partijbestuur, de partijraad…) met een eenvoudige meerderheid van stemmen ongedaan maken. Dat congres kan bijeengeroepen worden als ten minste duizend leden dat vragen.

WANNES NEUKERMANS

Volgens de website ‘diplomatie.belgium.be’ woont maar liefst een half miljoen Belgen officieel in het buitenland. Helaas wordt niet gespecificeerd hoeveel procent daarvan Vlaming is.

Zo kwam ik tijdens mijn tropenjaren in Zuid-Amerika veel Vlamingen tegen - met name in schimmige kroegen in Rio de Janeiro - die om mij onbekende redenen bij voorkeur onder de radar bleven. Maar ik ontmoette ook verre nazaten van keurige, hardwerkende Vlamingen in Vila Belga, een wijk van Santa Maria in de deelstaat Rio Grande do Sul, niet ver van de grens met Uruguay.

Josef Mengele

In het zuiden van Paraguay bezocht ik de Vlaamse nederzetting Capitán Miranda, een smaakloos gehucht waar ik niet snel 11 juli zou gaan vieren. Het doel van mijn reis was echter niet Capitán Miranda, maar hotel Tirol in Hohenau. Het sprookjesachtige, gotische complex werd gebouwd door de Vlaming Armand Reynaers die kort na de oorlog naar Paraguay moest vluchten vanwege zijn oor-

logsverleden. Reynaers was dik bevriend met Josef Mengele. Het verhaal wil dat de Engel des Doods van Auschwitz hier eind jaren vijftig geruime tijd woonde. Hij speelde iedere avond piano voor de gasten en zong liederen, tot een Mossad-commando op een nacht geprobeerd zou hebben Mengele te doden of te ontvoeren. De wrekers werden gesnapt door de lijfwachten van Mengele en hun lijken werden de volgende dag uit de Alto Paraná-rivier gevist. Ik hou het nog steeds op een broodjeaapverhaal. Mijn hoofdredacteur bij de Groene Amsterdammer, Martin van Amerongen, leerde mij sowieso dat je een goed verhaal nooit moet doodchecken.

Jef Geeraerts

Ik verbleef een week in het hotel, dat nu uitgebaat werd door de zoon van Armand Reynaers. Op een zekere avond bezocht ik

El Colibrí, een kneuterig huisje van plezier op een boogscheut van hotel Tirol. Tijdens de nazit aan de toog raakte ik in gesprek met de bordeelmadam, een sympathieke weduwe, en zij vroeg of ik Jef Geeraerts kende. “Jawel,” zei ik, “dat is mijn favoriete thrillerschrijver”. “Dan heb ik iets voor u, señor”, antwoorde ze. “Komt u morgenochtend maar even langs.” Haar overleden man was een Vlaming en Jef Geeraerts was hun huisvriend. Ik kreeg een versleten sporttasje vol gesigneerde werken van de thrillerschrijver mee. Een schitterend cadeau! Ter afsluiting een verdrietige mededeling: hotel Tirol is nu een waterpark.

Ik heb mij overigens suf gezocht naar een journalistiek verhaal dat Jef Geeraerts over hotel Tirol en zijn regelmatige verblijven in Hohenau geschreven zou hebben, maar tot op heden heb ik niets kunnen vinden. Tips zijn welkom. Overigens, wanneer krijgt Geeraerts nou eens het Ereteken van de Vlaamse Gemeenschap?

Waarom opperdeuger David Van Reybrouck wel en Jef niet?

Jérôme Munier, voorzitter Chez Nous

Tom Ongena

IN DE KIJKER

Els Ampe

De Brusselse politica met de West-Vlaamse tongval - jawel, ze komt uit Oostende - is de luis in de pels van de ‘Vlaamse’ liberalen. Al meer dan eens hebben de oude blauwe krokodillen zich moet krabben wanneer ze weer eens een venijnige beet gaf om de puntjes op de i te zetten. Els Ampe (44) neemt geen blad voor de mond, waardoor velen in de Brusselse Melsensstraat het geregeld op hun heupen krijgen. Maar ze zegt heel vaak hardop wat velen aan de basis van haar partij in alle stilte denken. En dat doet pijn bij de toplui die liever alle potjes gedekt houden en regeren vanuit hun ivoren torens.

Open Vld is een partij in crisis. Het is overigens niet de eerste keer. Denk maar terug aan de strijd over de toekenning van het vreemdelingenstemrecht, toen de partij hopeloos verdeeld was, en de tijd dat Verhofstadt - net als De Croo vandaag - alle verkiezingsbeloftes bij het grofvuil zette om mordicus aan de macht te blijven. Of de voorzitterverkiezingen waarbij Jean-Marie Dedecker ‘vakkundig’ tot verliezer werd verklaard. Els Ampe wil haar partij redden en wijzen op haar eigen spelregels om alsnog enige geloofwaardigheid over te houden.

Vrienden en vijanden

Na voltooiing van haar studies burgerlijk ingenieur aan de VUB en de ULB, bleef ze in Brussel wonen. Toen ze in 2003 een jongerenafdeling van haar partij had opgericht, werd ze snel bekend door haar gedrevenheid, wat de politica een jaar later al een zetel in het Brussels Hoofdstedelijk Parlement opleverde. Dat bleef ze tot 2019, zelfs als fractieleidster. Ondertussen werd ze vanaf 2006 ook gemeenteraadslid in de Stad Brussel. Nadat Ampe in 2012 daar opnieuw werd verkozen met de meeste voorkeurstemmen aan Nederlandstalige zijde, werd ze dan ook schepen. Met haar temperamentvolle stijl kon ze als gewest- en gemeenteraadslid heel wat zaken realiseren inzake leefbaarheid, mobiliteit, renovaties en voetgangerszones. Verder liet ze haar stem horen in besturen en raden van beheer allerhande waar ze zetelde. Het was duidelijk: men kon nooit zomaar voorbijgaan aan wat Els Ampe zei. Bij de Vlaamse verkiezingen in 2019 trok ze voor het eerst de lijst in Brussel en werd verkozen. Het leverde haar ook een zitje als deelstaatsenator op. Bij de voorzittersverkiezingen in Open Vld in 2020 moest ze zich echter tevredenstellen met net iets meer dan 7 procent van de stemmen. Maar het zou haar niet beletten zich te blijven roeren als partijbestuurslid. Dit jaar nog botste ze hevig met de clan-Gatz toen die zijn mannetje Frédéric De Gucht - jawel… - kon laten verkiezen als voorzitter van de Brusselse Open Vld tegen Filip Moeykens, de echtgenoot van Ampe. Bovendien zou Gatz haar uit de partij willen laten zetten, zodat haar Vlaamse zetel vrijkomt ten voordele van ‘iemand’ van het partij-establishment.

Op ramkoers met partijtop

Els Ampe beseft dat ze niets meer te verliezen heeft en durft dan ook uithalen naar het nationaal partijbestuur, waarvan ze zelf lid is. Twee voorbeelden. Toen medio juni een desastreus peilingresultaat bekend raakte - het slechtste ooit -, riep voorzitter Lachaert een digitaal partijbureau samen. Hij wilde vermijden dat iedereen daarover zomaar zijn zeg zou doen in de media. Els Ampe was woest en liet een filmpje opnemen voor het verlaten partijhoofdkwartier in de Melsensstraat. “Het is hier doods. Het partijbureau gaat zelfs niet fysiek door, zodat we elkaar in de ogen kunnen kijken. (…) Hoe kan je geloofwaardig een land leiden als je je partij nog niet kan leiden?”, vroeg ze zich af. “Zet de mens op één. Niet de partij, niet de premier, niet ‘de zoontjes van’”. En toen vorige week Lachaert als voorzitter de handdoek in de ring gooide, volgde er weer een filmpje toen bleek dat voorlopig alle macht net juist naar De Croo werd geschoven door de partijbonzen: “Onze liberale basis is opnieuw gepasseerd. Oude Open Vld-krokodillen vinden voorzittersverkiezingen ‘uit den boze’ en willen een voorzitter aanduiden. Opnieuw zoon of vader van? ’t Is aan de leden om de voorzitter te kiezen!” Bovendien herinnerde zij eraan dat binnen de partij was afgesproken dat de voorzitter begin juli met een plan voor de partij zou moeten komen, wat nu niet meer zal gebeuren omdat het schip stuurloos is geworden. Het is duidelijk dat ze op ramkoers zit met de oude clans in de partij en ze neemt het dan ook fors op voor ‘de burger’ en ‘de mensen’. “V, L en D: geen enkele van die letters wordt momenteel nog echt in de verf gezet”, zegt ze vernietigend. Het is wachten op de volgende uithaal van Els. Men kan best op zijn hoede zijn.

CITAAT VAN DE WEEK

Jef Druyts

Vlaams Parlementslid Tom Ongena is als ‘consensusfiguur’ aangeduid als interimvoorzitter van Open Vld. Dat gebeurde zonder inspraak van de partijleden. Via www.redopenvld.be heeft een groep partijleden zich verenigd tegen de “generatie die al 25 jaar de macht heeft”. Zo ook Jong VLD Leuven-voorzitter Jef Druyts. “Proficiat”, reageert hij ironisch op de ‘verkiezing’ van Ongena tot voorzitter van Open Vld.

De grootste blinde vlek in de Vlaamse canon is niet pater Damiaan. Een straf statement, wanneer je nog maar heel even stilstaat bij het betekenisvolle leven van een boerenzoon die het tot heilige heeft geschopt. Vijf woorden waren echter nog belangrijker: “Da gade gij niet bepalen.” Niets is zo Vlaams als vrijheid en vertrouwen geven aan een gemeenschap om zichzelf te ontwikkelen vanuit een eigen culturele identiteit. Het bracht een sterk (jeugd)verenigingsleven, ondernemerschap en onderwijs met zich mee. Het zorgde er ook voor dat we als gemeenschap onafhankelijk werden voor onze basisvoorzieningen. Denk maar aan onze landbouw die uitgroeide tot de meest innovatieve in de wereld.

Wat Vlaanderen groot heeft gemaakt, is een conservatieve stroming die gelooft in een beperkte overheid en een geëngageerde gemeenschap. Het verhaal van Vlaanderen is een verhaal van emancipatie van mensen, van vrij initiatief en actief burgerschap, binnen een institutioneel kader en een beleidskader dat mensen hier de ruimte toe laat. Wat Vlaanderen dus nog meer bedreigt dan een unitarist, is een etatist. Toch lijkt de dominante

roodgele politieke stroming van Vlaanderen onze gemeenschap opnieuw te etatiseren en enkel nog meer bemoeiziek te willen maken. Via het onderwijs waarin de afgelopen maanden werd opgeroepen tot een louter staatsonderwijs dat voor iedereen hetzelfde is. Of via het kindergeld van gezinnen dat rechtstreeks door de overheid aan scholen moet bezorgd worden. Die roodgele as wantrouwt immers onze gezinnen in de besteding van het gezinsbudget en denkt zelf te

moeten bepalen hoe middelen het best besteed worden. Of via een bovenlokale overheid die een lokale gemeenschap wenst te hertekenen onder het mom van “efficiëntie”. Onbegrijpelijk. Indien de inwoners van een kleine gemeente tevreden zijn met hoe hun lokale gemeenschap georganiseerd wordt, wie is de Vlaamse overheid dan om te bepalen dat hun gemeenschap volledig anders moet?

Vlaanderen is te vaak bemoeiziek. Met de regelmaat van de klok wordt gezegd dat er geen liberalen meer zijn. Échte conservatieven zijn echter minstens even zeldzaam geworden. Ook wij, als christendemocraten, moeten terug aanknopen met ons roemrucht Vlaams verleden van vertrouwen en verantwoordelijkheid. Voor een minder log Vlaanderen, met vertrouwen in mensen en waar de subsidiekraan, voor grote projecten of om organisaties in de ‘juiste’ richting te sturen, niet langer eindeloos is.

Vlaanderen vrij, vrij van de grote Vlaamse overheid.

MEEST GELEZEN OP

80-jarige priester mishandeld in Frankrijk

Dedecker ziet hoe geschiedenis zich herhaalt bij Open Vld: “Spagaat tussen ideologie bij de basis en machtshonger bij de top”

N-VA wil onderzoek naar “beschamende” tussenkomst Open Vld-Kamerlid: “Grens van toelaatbare overschreden”

Els Ampe over vertrek Lachaert en malaise bij Open Vld: “V, L en D: geen enkele letter komt er nog uit”

Anti-Belgische uitspraken van Belgische premiers

SAMMY MAHDI

“Tom Ongena is de trotse voorzitter van Open Vld geworden met welgeteld… 0 stemmen van de partijleden. Proficiat”

Sammy Mahdi

© BELGA

11 juliboodschap Sammy Mahdi

“Vlaanderen vrij (van bemoeizucht)”

Het recente akkoord tussen de federale regering en Engie over de uitbreiding van kernenergie heeft zoals gewoonlijk geleid tot een reeks steriele commentaren van de N-VA, die beweert dat de regering “miljarden heeft weggegeven in ruil voor een intentieverklaring”.

VOOR ALTIJD NUCLEAIR PRIMAIR

Parlementaire oppositie is des te geloofwaardiger wanneer die wordt uitgeoefend in het rijk van de rationaliteit. Het akkoord is volledig en wordt door niemand betwist, zelfs niet door de ecologen. Clausules worden pas opgesteld nadat er een akkoord is bereikt. Als de heer Bart De Wever ook maar een paar uur in de privésector en het bedrijfsleven had gewerkt, zou hij dat weten.

EEN BELANGRIJK AKKOORD

Dit akkoord is van groot belang. Het vermindert het risico op stroomonderbrekingen in België, maar elimineert dat risico niet volledig. De crux van de onderhandelingen was als volgt: Engie wilde niet geconfronteerd worden met steeds strengere milieunormen die de kosten voor het opslaan van kernafval exponentieel zouden verhogen. Zo simpel is het, maar dat wordt nooit vermeld in de pers. Maar met gekke milieuactivisten aan het roer, die elkaar constant overtreffen in het aanscherpen van normen, zou men er zeker van kunnen zijn dat de kosten voor opslag kunstmatig omhoog zouden worden gedreven. Dat alles in het voordeel van de milieuactivisten, die al 40 jaar proberen te bewijzen dat ‘kernenergie onbetaalbaar is’. Vanuit dat perspectief biedt het akkoord Engie de gewenste garanties, aangezien het vastgestelde bedrag van 15 miljard een vast bedrag is en niet variabel. Met andere woorden, de Belgische regering heeft er nu alle belang bij om het bestraffende karakter van de regelgeving omtrent opslag te matigen, omdat zij anders de rekening gepresenteerd krijgt. Dat akkoord is niet alleen een overeenstemming, maar kan ook als evenwichtig worden beschouwd.

DE GENEALOGIE

Natuurlijk hadden we niet met het mes op de keel hoeven te onderhandelen, ware het niet dat de Belgische kernenergie in 2003 op papier werd ‘vernietigd’ door uitzinnige milieuactivisten die daar al van droomden sinds ze in de jaren ’70 het politieke toneel betraden.

In oktober 2019 zei Johnny Thys, die net benoemd was tot voorzitter van Electrabel (nu Engie), tegen De Standaard: “Als ik kijk naar de impact van de verlenging van kernenergie op de bevoorradingszekerheid, de CO2-uitstoot en de prijzen, denk ik dat mijn pleidooi voor verlenging wel meevalt. Maar iedereen moet er echt van overtuigd zijn dat kernenergie misschien een goede zaak is.”

In 2019 vroeg Electrabel een verlenging aan.

In juni 2023 was Electrabel niet zo happig meer, maar na jaren van uitstel en groene retoriek, en onder invloed van de oorlog in Oekraïne, de steeds krankzinniger wordende klimaatdoelstellingen (met dank aan de EU) en de verwachte toename van de vraag naar elektriciteit in de toekomst, heeft Engie uiteindelijk ingestemd met het verzoek van België om twee reactoren uit te breiden. Met andere woorden, precies dezelfde configuratie als in 2019, behalve dat de dogmatische antikernenergiehaat van de ecologen ons ondertussen heeft overgeleverd aan de genade van de Franse industriële groep.

VALSE DESKUNDIGEN MOETEN TER VERANTWOORDING

WORDEN GEROEPEN

Het is verfrissend om de verklaringen van de pseudo-experts, die ons al jaren vertellen dat een volledige uitfasering van kernenergie tegen 2025 geen problemen zou opleveren

Netbeheerder

voor de energievoorziening, onder de loep te nemen. Die zogenaamde experts, die de weg plaveien voor de meest extremistische milieupartijen in Europa, moeten worden ontmaskerd voor wat ze zijn: leugenaars, bedriegers en profeten van de antiwetenschap.

“Kernenergie, zoals het momenteel wordt gebruikt, beantwoordt niet aan de principes van duurzame ontwikkeling vanuit milieu-, ethisch en gezondheidsperspectief", was bijvoorbeeld het advies van de Belgische Hoge Gezondheidsraad in oktober 2021. De federale instantie concludeerde ook dat “de sluiting van kerncentrales in België mogelijk is tegen relatief beperkte kosten, ook wat betreft de impact op de CO2”. Dat alles is onjuist en misleidend.

Het openen van onderhandelingen vóór de verkiezingen zou de definitieve nekslag zijn voor de demente ecologen

PRATEN OVER DE TOEKOMST

Met perfecte timing publiceerde netbeheerder Elia de dag na de overeenkomst met Engie een nota over de toekomst.

Chris Peeters, CEO van netbeheerder Elia, is opgelucht na de bekendmaking van het akkoord over de verlenging van de reactoren Doel 4 en Tihange 3, die in het beste geval al in november 2025 weer op het net kunnen zijn. “Er is aanzienlijke vooruitgang geboekt en ik ben erg optimistisch”, aldus de CEO, die van mening is dat dat voldoende zou moeten zijn om de energiebevoorradingszekerheid voor de winter van 20252026 te garanderen. Vooruitkijkend gelooft Elia echter dat België er belang bij heeft om snel nieuwe capaciteit te vinden. In Elia’s tweejaarlijkse studie over de flexibiliteit van het energieverbruik in België, die afgelopen donderdag aan de pers werd voorgesteld, heeft de netbeheerder zijn aannames over de elektrificatie in de mobiliteits-, verwarmings- en industriesector herzien. Elia voorspelt dan ook een duidelijke stijging in de vraag naar elektriciteit in de komende jaren, wat zal leiden tot nieuwe behoeften.

Gezien het tijdstip is er geen serieus alternatief. Andere kernreactoren zullen dus moeten worden uitgebreid. Dat betekent dat er nieuwe onderhandelingen met Engie moeten plaatsvinden. Het openen van onderhandelingen vóór de verkiezingen zou de definitieve nekslag zijn voor de demente ecologen. Het is dus waarschijnlijk dat we minstens tot het begin van de verkiezingscampagne zullen moeten wachten.

Laten we hopen dat de N-VA ondertussen een meer realistische kijk ontwikkelt op de energiesituatie. De partij kan zich niet eeuwig beperken tot de rol van huilebalk. Vlaamse belangen worden niet verdedigd met tweets. Ze moeten terug de politieke arena in en op federaal niveau hun handen vuil maken om te onderhandelen over de uitbreiding van minstens drie extra reactoren en de opening van nucleaire locaties voor een nieuwe generatie kerncentrales.

Kernenergie is niet perfect. Maar het levert wel koolstofarme, betrouwbare energie: alles wat we nodig hebben om onze energievoorziening te garanderen en onze afhankelijkheid van buitenlandse fossiele brandstoffen (Rusland, Qatar, Algerije, VS) te verminderen.

DRIEU GODEFRIDI

Elia voorspelt een duidelijke stijging in de vraag naar elektriciteit in de komende jaren

Johnny Thys voorzitter van Engie Electrabel

Chris Peeters, CEO van netbeheerder Elia

“Als Vlaanderen onafhankelijk wil worden, dan gaan Brussel en Wallonië alleen verder als België.” Dat vertelde PS-voorzitter Paul Magnette in een interview met De Zondag. Volgens Magnette zouden de Brusselaars niet kiezen voor het rijkere Vlaanderen. “Brussel is een open en multiculturele samenleving. De Brusselaars zullen niet kiezen voor een Vlaamse staat, waar extreemrechts aan de macht is.” Verschillende experts stellen het omgekeerde.

WAAROM HET WALLO-BRUX VAN PAUL MAGNETTE FICTIE IS

In een interview met ’t Pallieterke verwijst columnist en voormalig ministerieel medewerker Jules Gheude naar een peiling uit 2013. Áls België uit elkaar zou vallen, verkiest slechts een kleine minderheid het fameuze ‘Wallo-Brux’. 61 procent van de Walen willen Brussel erbij, maar 68 procent van de Brusselaars pleit voor een onafhankelijk statuut. Uit een andere studie (2013) van wijlen professor Rudi Janssens (VUB) bleek dat 73 procent van de Brusselaars autonoom wil blijven. 4,6 procent kiest voor Wallonië en 4 procent voor Vlaanderen.

Economisch

“Voor een Europees gemiddelde van 100, wat betreft het bbp, staat Brussel-Hoofdstad op 200. Dat is 115 punten meer dan Wallonië”, legt Gheude uit. Brussel wil dus absoluut niet bij het armlastige Wallonië horen. “Maar er is ook het feit dat men met uiteenlopende zaken geconfronteerd wordt, met bevolkingen die sociologisch en menselijk sterk van elkaar verschillen. Bovendien zou die constructie geen geografische homogeniteit vertonen, aangezien Brussel als een enclave in Vlaanderen ligt.”

“De Franstalige politiek probeert ervoor te zorgen dat de hele wereld ervan uitgaat dat Brussel bij Wallonië hoort”

Brussel is met 180 nationaliteiten bij de meest diverse steden van de wereld. In 60 procent van de gezinnen is Nederlands noch Frans de voornaamste taal. Dat, samen met de internationale en Europese instellingen die zich in de hoofdstad hebben gevestigd, maakt dat Brussel een apart statuut nodig heeft, mét respect voor de meertaligheid. “De kans om door een nieuwe hervorming onze hoofdstad en haar gewest te hervormen en efficiënter te laten werken. Dat zou de Vlamingen meer opleveren dan de fata morgana van een Vlaanderen zonder Brussel”, schreef columnist Luckas Vander Taelen in De Morgen.

Enclave

De ambitie van Magnette om Wallonië en Brussel bijeen te houden als België ophoudt te bestaan, druist ook in tegen de enclaveredenering. In de naoorlogse geschiedenis kijkt men immers sceptisch tegenover het vormen van enclaves wanneer er nieuwe staten gevormd worden. Interna-

tionaal gaat men uit van het homogeniteitsprincipe. Dat principe stelt dat het territorium een aaneengesloten karakter moet hebben en dat er zich dus geen soevereine entiteiten binnen de grenzen van het eigen grondgebied mogen bevinden. Daardoor zou Brussel automatisch bij Vlaanderen horen, niet bij Wallonië

“Brussel wil absoluut niet bij het armlastige Wallonië horen”

In het verleden werd er aan Waalse kant weleens gesuggereerd dat een ‘corridor’ dat homogeniteitsprincipe zou kunnen oplossen. Het zou gaan om een smalle strook grond, dwars door het Zoniënwoud op het grondgebied van de Vlaams-Brabantse faciliteitengemeente Sint-Genesius-Rode.

Joëlle Milquet noemde een dergelijke corridor wenselijk: “Brussel is 90 procent Franstalig en de Franse gemeenschap heeft geen homogene grens: dat kan niet.”

Aan Vlaamse zijde had men het over een Balkanscenario dat doet denken aan Srebrenica (Bart De Wever). Karel De Gucht had het over “Nagorno-Karabach aan de Zenne”. Als het ooit zover komt dat Vlaanderen en Wallonië onderhandelen over de verdeling van België, zullen de Vlaamse gebieden ten zuiden van Brussel zeker ter sprake komen. De Franstaligen kunnen oordelen dat de corridor in de praktijk al

bestaat, omdat bijvoorbeeld Sint-Genesius-Rode al faciliteiten voor Franstaligen heeft.

Fédération Wallonie-Bruxelles

Wallonië en Brussel proberen zich naar de buitenwereld al langer als één en ondeelbaar op te stellen. De Franse Gemeenschap doopte zichzelf in 2011 om tot de ‘Fédération Wallonie-Bruxelles’, maar die naam staat niet in de Grondwet. In Franstalig België spreekt men zelfs al van ‘Wallo-Brux’. Er veranderde niets aan de bevoegdheidsverdelingen binnen België, maar symbolisch kan het wel tellen. “Dit impliceert immers dat de Franstalige partijen menen dat zij Brussel kunnen vertegenwoordigen, zonder rekening te houden met de Vlaamse ministers van de Brusselse regering”, schreef Hendrik Vuye er destijds over in De Standaard. “In een ander land zou men dit een staatsgreep noemen.” Brussels minister Brigitte Grouwels (cd&v) noemde het “separatisme in de derde graad”

“Zou een naamsverandering van ‘Vlaamse overheid’ naar ‘republiek Vlaanderen’ ook zomaar passeren?”

Bart Laeremans, toen nog VB-senator, omschreef het als “annexatiepolitiek”. “Aldus

RÉGION BRUXELLOISE

FLANDRE

wordt voor de hele wereld de indruk gewekt dat de Fédération Wallonie-Bruxelles een Franstalige entiteit is, terwijl dat voor Wallonië noch voor Brussel het geval is”, aldus Laeremans. “De daad is dus vijandig tegenover de Vlamingen en tegenover de Duitstaligen en getuigt van een extreme vorm van incivisme, en ik wik mijn woorden.”

Vlamingen lieten passeren

De Belgische Grondwet onderscheidt enkel gemeenschappen en gewesten. Een Waals-Brusselse federatie is dus ongrondwettelijke nonsens. Maar door die naam en het logo te gebruiken, probeert de Franstalige politiek ervoor te zorgen dat, als België ooit splitst, iedereen ervan uitgaat dat Wallonië en Brussel bij elkaar horen. En Vlaanderen heeft die naamsverandering zonder al te veel protest aanvaard. Jan Peumans weigerde in 2013 als voorzitter van het Vlaams Parlement eens een uitnodiging van het parlement van de Franse Gemeenschap omdat de briefhoofding er een van het ‘Parlement de la Fédération Wallonie-Bruxelles was’. En daar bleef het bij. Kris Peeters (cd&v) was toen Vlaams minister-president en vertelde nooit in te zullen gaan op communicatie en uitnodigingen waarbij de nieuwe naam gebruikt werd. Toenmalig federaal eerste minister Yves Leterme (cd&v) gaf aan “dat het soms in het leven voorkomt dat mensen, gesprekspartners of instanties van naam wisselen”. Wel gaf hij aan dat de federale regering in het verkeer tussen de instellingen en in de interne en externe communicatie altijd de naam zou gebruiken die in de Grondwet staat. Tot een veroordeling kwam het niet. Intussen staat op de officiële website van de Vlaamse overheid het volgende: “De Franse Gemeenschap van België wordt in het Frans ‘la Communauté française de Belgique’ of ook ‘la Fédération Wallonie-Bruxelles’ genoemd. De Franse Gemeenschap is bevoegd voor de gemeenschapsmateries zoals onderwijs, cultuur, taal, welzijn.” Vlaanderen lijkt de naamsverandering dus volledig geaccepteerd te hebben. Zouden de Franstaligen een naamsverandering van ‘Vlaamse overheid’ naar ‘Republiek Vlaanderen’, of van ‘minister-president Jan Jambon’ naar ‘president Jan Jambon’ ook zomaar laten passeren?

Un territoire de 2,5 km de large prélevé sur la forêt de Soignes “Vlaanderen lijkt de naamsverandering volkomen geaccepteerd te hebben”

WANNES NEUKERMANS

WALLONIE

Het Vlaamse kleuter-, basisen secundair onderwijs telde in 2022 iets meer dan 1,2 miljoen leerlingen. Ruim 750.000 daarvan gaan naar een katholieke school. Lieven Boeve argumenteert waarom leerlingen het best kiezen voor een katholieke school: “Omwille van het pedagogisch project van de school en omdat onze scholen vanuit een traditie, maar ook in relatie tot de huidige maatschappelijke context, iets willen bieden aan leerlingen en daarin verschillen van andere scholen.”

De ‘katholieke dialoogschool’ is een belangrijk concept in het katholiek onderwijs van vandaag. “Dat is het kader en daarbinnen is er heel wat variatie binnen de katholieke scholen”, weet Boeve. “Ons mensbeeld wordt expliciet gevoed door de christelijke traditie, die heel sterk inzet op relaties. Het ‘ik’ is er niet eerst, maar wordt voorafgegaan ‘de andere’. We verhouden ons tot anderen. De naam die je krijgt van je ouders is daar een mooi voorbeeld van.”

Wat is het verschil met vroeger?

“Vroeger hadden we katholiek onderwijs van katholieken voor katholieken. Dat betekent dat iedereen er geacht werd katholiek te zijn, of minstens respect te hebben voor het katholicisme. Elke leerling werd als katholiek opgevoed. In de huidige geseculariseerde, postchristelijke samenleving zijn mensen niet langer van generatie op generatie christen. Er is daarnaast een pluralisering opgetreden, waarbij tal van andere godsdiensten en levensbeschouwelijke overtuigingen in onze scholen aanwezig zijn. Via het katholiek onderwijs willen we in die pluraliteit een christelijke stem brengen. ‘Eigentijds tegendraads’ noemen wij dat. Ons christelijk, relationeel verhaal uit zich bijvoorbeeld in de godsdienstles en pastorale activiteiten als bezinningsdagen, maar ook in onze leerplannen van andere vakken, ons sanctiebeleid en ons personeelsbeleid. Binnen de grote variëteit in het katholiek onderwijs zien we dat scholen daar op een heel eigen manier mee omgaan.”

Is het in zo’n postchristelijke en steeds meer geseculariseerde samenleving niet net belangrijk dat een katholieke school katholiek blijft? Dat het katholiek onderwijs zich net niét aanpast aan de steeds veranderende tijd?

“Het katholiek onderwijs heeft wegens historische redenen een marktaandeel van 60 procent in het basisonderwijs en 70 procent in het secundair onderwijs. Als we ons enkel zouden richten op overtuigde katholieken, zouden we werken voor 5 procent. Er zijn wereldwijd bovendien meerdere modellen van katholiek onderwijs. We hebben bijvoorbeeld een aantal katholieke scholen in India. De meeste van hun leerlingen en leerkrachten zijn hindoes, maar toch is er niemand die twijfelt aan het katholieke karakter van die scholen.”

Hoe katholiek is het katholiek onderwijs echt nog? Dat hangt dan af van school tot school?

“De vraag is wat uw criterium is voor ‘katholiek zijn’. Het woordje ‘nog’ doet

Het schooljaar 2022-2023 zit erop. De leerlingen kunnen genieten van de vakantie, de leerkrachten zullen tijd moeten spenderen om aan de slag te gaan met de nieuwe leerplannen. Minister van Onderwijs Ben Weyts nam allerlei maatregelen zoals bijvoorbeeld het statuut ‘leraar-specialist’, maar voor topman van het katholiek onderwijs Lieven Boeve blijft dat allemaal “gerommel in de marge”. Het lerarentekort blijft immers een groot probleem, diversiteit is een grote uitdaging en woke dringt de scholen binnen. Lieven Boeve vertelt ons hoe het katholiek onderwijs daarmee omgaat.

vermoeden dat u criteria van vroeger wil gebruiken om de huidige situatie te bekijken. Als we als criterium ‘school van katholieken voor katholieken’ nemen, zullen we daartoe nooit meer komen in Vlaanderen, tenzij we naar die absolute minderheidsscholen zouden gaan. Maar zelfs in zo’n school, wat is dan ‘katholiek’? Iedere week naar de mis gaan? Zijn dat bepaalde morele normen?”

Is het niet al lang bepaald wat het woord ‘katholiek’ inhoudt?

“Je ziet dat daarover in de katholieke kerk zelf ook veel discussie is. Wie paus is, maakt heel veel uit. Benedictus XVI had een andere kerk- en wereldvisie dan de huidige paus Franciscus. Die interne discussie in de kerk wordt soms heel open gevoerd. Binnen onze scholen heb je ook die variëteit. Sommige scholen vullen het katholieke aspect strikter in dan anderen. Voor mij is het vooral belangrijk dat scholen daar bewust mee bezig zijn. Er was een tijd, zeker rond de eeuwwisseling, waarbij het ka tholieke gewoon doodgezwegen werd in de ka

ALS WE ALS CRITERIUM ‘SCHOOL VAN

KATHOLIEKEN VOOR KATHOLIEKEN’

NEMEN, DAN ZULLEN ER NOG HEEL

WEINIG KATHOLIEKE SCHOLEN

ZIJN IN VLAANDEREN

tholieke scholen. Sommige directeurs hadden het zelf moeilijk om het verschil met het gemeenschapsonderwijs aan te geven. Via het model van de katholieke dialoogschool hebben we scholen een taal gegeven om de katholieke inspiratie opnieuw te benoemen in onze sterk veranderde context. Bovendien is het goed dat er daar discussie over is, want zo komt het ter sprake.”

Waarom inspireert het katholicisme, en het christendom in zijn geheel, eigenlijk te weinig of zelfs niet meer? Leerlingen in katholieke scholen worden bijvoorbeeld zelden katholieken na jarenlang schoolgelopen te hebben.

“Je kan de vraag ook omgekeerd stellen: hoe komt het dat er zo veel volk naar het katholiek onderwijs blijft gaan, wanneer er veel minder praktiserende katholieken zijn? Ook nu blijft het katholiek onderwijs heel wat mensen charmeren. Veel ouders van om het even welke levensbeschouwing kiezen bewust voor een katholieke school en dikwijls een heel specifieke zelfs, bijvoorbeeld een jezuïeten- of Don Boscoschool. Wat wij te bieden hebben, spreekt meer mensen aan dan louter de katholieken. Het doel van onderwijs is niet catechiserend om katholieken te maken van al onze leerlingen, wel om het leren leren en leren leven van de leerling zoveel mogelijk te bevorderen. Dat doen we vanuit een christelijk mensbeeld.

Ook mensen met een andere overtuiging zijn welkom bij ons. Wat ze wel moeten aanvaarden, is om in dialoog te gaan met de christelijke stem die we op gerichte tijdstippen binnenbrengen. Ze moeten zich daardoor ook laten uitdagen, zoals ook de chris-

tenen zich moeten laten uitdagen door de veelheid aan andere stemmen. In de dialoog zelf kom je je eigen identiteit beter op het spoor en kan je erin groeien. Dat is het pedagogische element achter de katholieke dialoogschool.”

Steeds meer moslims genieten onderwijs in katholieke scholen. Welke invloed heeft dat op het katholieke karakter van het katholiek onderwijs?

“De figuren vanuit de christelijke traditie, bijvoorbeeld Jezus en Maria, zijn ook figuren in de islamitische traditie. Door de verscheidenheid van die perspectieven ter sprake te brengen, kan je al duidelijk maken wat het specifiek christelijke is.”

“In een situatie waarbij moslimleerlingen de meerderheid zijn, denk aan sommige scholen in Antwerpen en Brussel, is het goed om eens te kijken naar het katholiek onderwijs in Algerije. Daar zijn enkele katholieke scholen, maar daar zit geen enkele christen in. De enige christen is de aartsbisschop die voorzitter is van de raad van bestuur en toch zijn dat allemaal katholieke scholen. Waarom? Omdat ze de leerplannen gebruiken. Omdat ze het ethos voorleven. Maar de leerkrachten en leerlingen zijn moslims. Dat is een extra uitdaging voor een katholieke school om haar identiteit zo te beleven. Als dat in andere landen kan, moeten we niet per definitie uitsluiten dat dat eveneens zinvol katholiek onderwijs kan zijn.”

Welke impact heeft het katholiek onderwijs op moslimkinderen? Veranderen zij of hun ouders daardoor hun denkwijze?

“Het is niet dat ze geen moslims meer zullen zijn. Maar ik hoop wel dat, door

“Onderwerpen als genderrollen niet ter sprake brengen in onze scholen, zou schuldig verzuim zijn”

DIRECTEUR-GENERAAL VAN KATHOLIEK ONDERWIJS VLAANDEREN

op een katholieke school aan bod komen. Zo kunnen de leerlingen op een of andere manier daarover leren nadenken. Over genderrollen bijvoorbeeld.”

Zijn ze niet te jong daarvoor?

“De kleuterklas is anders dan de universiteit. Alles op zijn tijd. Maar er zijn kindjes op school met twee mama’s en er zijn kinderen die concreet te maken hebben met mensen die van gender veranderen. Die zaken niet ter sprake brengen, zou ook schuldig verzuim zijn. Het moet wel op manieren gebeuren waarbij je het nadenken van de leerlingen daarover stimuleert.”

Is het niet meer iets voor de ouders om over zulke onderwerpen te praten? Ze geven vertrouwen aan de school en als een school dan een dergelijk leermiddel gebruikt…

“Ik vind dat een zeer goede opmerking, omdat het voor mij altijd een en-enverhaal is. De beste pedagogische situatie is als de samenleving, het gezin en de school gelijke tred houden. Ik hoop dat leerlingen daar ook thuis met hun ouders over kunnen praten wanneer ze er les over krijgen. En omgekeerd, dat zaken uit de thuissituatie ook ter sprake kunnen komen op school om erover in dialoog te gaan. Zo leren leerlingen zelf vanuit een eigen kritische en constructieve aanpak daarover oordelen. Dat ze in dialoog gaan met elkaar, wetende dat er verschillende opvattingen zijn in onze samenleving en wetende dat wij in een democratie bepaalde manieren hebben om conflicten op te lossen.”

Leerkrachten die verstandig gebruikmaken van AI kunnen daar heel veel aan hebben

“Ik vind vooral dat de scholen daarover zelf moeten beslissen. Als netwerkorganisatie kunnen wij dat niet in hun plaats doen. We zien dat sommige scholen de hoofddoek toelaten en andere niet. Beide kanten hebben daar goede redenen voor. Het is onze taak om de scholen te ondersteunen om daarin een onderbouwd standpunt in te nemen.”

Soms wordt er wel eens gesproken over de ‘linkse kerk’ wanneer het gaat over woke, de LGBTQIAideologie en het klimaat. Een tijdje geleden is er het leermiddel ‘genderkoek’ geweest van Çavaria, waarin gezegd wordt dat er meer dan twee biologische geslachten bestaan. Wat vindt u van dergelijke leermiddelen, die bovendien gesubsidieerd zijn door de Vlaamse overheid?

“Over specifieke leermiddelen doen wij zelden uitspraken, omdat zoiets tot de pedagogische vrijheid van de school behoort. Ik denk wel dat het goed is, aangezien leerlingen opgroeien in onze huidige samenleving, dat die thema’s ook

ARTIFICIËLE INTELLIGENTIE OP SCHOOL

“Ik denk dat het zeker mogelijk is. Artificiële intelligentie, maar ook bijvoorbeeld die adaptieve toetssystemen. Ook al is het niet helemaal vergelijkbaar, maar toen de rekenmachine in het onderwijs kwam, maakten we ook een beleid daarrond. We wilden dat de leerlingen nog altijd iets konden zonder een machine. Met AI gaan we daar extra en heel specifiek op moeten inzetten. Denk maar aan het schrijven van teksten. Leerlingen gaan nog altijd zelf moeten leren teksten schrijven, maar leerkrachten die verstandig gebruikmaken van AI kunnen daar dan heel veel aan hebben. De rol van de leerkracht zal niet overgenomen worden door AI, want onderwijs blijft het leren van de leerling dat gestimuleerd wordt door de leerkracht. Het blijft een proces tussen leerkracht en leerling.”

Goed onderwijs begint bij goede leerkrachten. Leerlingen krijgen steeds meer studie, vacatures raken niet ingevuld. Wat moet er gebeuren om dat lerarentekort op te lossen?

“Wij hadden in ons memorandum voor de verkiezingen van 2019 al een heel aantal voorstellen gedaan. We hebben vastgesteld dat de Vlaamse regering in haar regeerakkoord die voorstellen niet overgenomen heeft en daar nu ook in de aanpak van het lerarentekort nauwelijks op terugkomt.”

“Leerkrachten worden nu aan een school geaffecteerd. Wij zouden dat liever aan een schoolbestuur doen, zodanig dat je jonge leraren onmiddellijk een volledige job kan geven en je die vlakke loopbaan kan doorbreken. Wij zouden ook graag hebben dat de opdracht van leerkrachten niet langer in lesuren uitgedrukt wordt, maar in een jaaropdracht. Zo kan je beter variëren in opdrachten naargelang kwaliteiten en interesses bij leraren. Dat is ook van belang bij het levenslang leren en het professionaliseren van leerkrachten. Deze en andere voorstellen blijven dode letter.”

“We kunnen niet zeggen dat minister van Onderwijs Ben Weyts niets gedaan heeft, maar de genomen maatregelen blijven op het einde van de rit wel gemorrel in de marge. Hij pakt het structurele probleem niet aan. Een van de grote doelen van deze regering was iets te doen aan de kwaliteit van het onderwijs. Het lerarentekort voedt dat kwaliteitsprobleem. Lange afwezigheid van leerkrachten levert vertraging op in het leerproces van leerlingen en dankzij de KU Leuven kunnen we dat precies berekenen. In elke oplossing die je bedenkt voor de onderwijskwaliteit zal het lerarentekort meespelen. Het zal immers de leerkracht zijn, en diens kwaliteit, die er uiteindelijk voor zal zorgen dat we het

onderwijs weer meekrijgen in een opwaartse dynamiek.”

Het niveau van de leerlingen daalt, maar ook dat van de leerkrachten. Wat moet er veranderen?

“Wij rekruteren uit een steeds smallere groep, omdat de meeste lerarenposities bachelorsdiploma’s vereisen en ook zo worden betaald. We moeten dus breder rekruteren en bijvoorbeeld mensen met masterdiploma’s in het basisonderwijs toelaten. Wat we nu heel vaak meemaken, is dat mensen met een professionele bachelor daarna nog een universitair diploma behalen. Na verloop van tijd vertrekken die dan uit het basisonderwijs, terwijl we die mensen net in het basisonderwijs nodig hebben om aan de kwaliteit ervan te werken.”

Wat vindt u van het nieuwe statuut ‘leraar-specialist’ dat Ben Weyts gelanceerd heeft?

“Voor ons is het jammer dat het weer zo’n maatregel is zonder breder kader. Dat er iets moet kunnen gebeuren qua hr-beleid met verschillende instrumenten, is goed. Dat statuut is zeker een instrument, maar door het feit dat dat zo uniek en beperkt is, dat er geen kader is om ook op andere vlakken een goed hr-beleid te voeren, vrees ik dat het een maat voor niets is.”

Zou een rangschikking van de scholen, door de resultaten van de centrale toetsen, kunnen helpen om de concurrentie tussen de scholen te bevorderen en zo de kwaliteit te verhogen?

“Ja, dat klinkt logisch wat u zegt. Maar hoe willen we onze scholen vergelijken? Alleen via de vakken Nederlands en wiskunde? Of ook bijvoorbeeld via het vak burgerschap? Of discipline, karaktervorming, ...”

Is niet elke vergelijking nuttig?

“We zien in andere landen dat je dan alleen de focus krijgt op die toetsen. Die toetsen veranderen dan van karakter. In plaats van een instrument om aan kwaliteitsontwikkeling te doen, krijg je een uitdrukking van dé kwaliteit van dé school. Zo krijg je het fenomeen van ‘teaching to the test’. Scholen gaan dan meer inzetten op die toetsen aangezien die de kwaliteitsbarometers worden. Andere scholen gaan dan weer bepaalde leerlingen niet laten meedoen aan de toetsen. In Engeland bijvoorbeeld heb je het fenomeen dat men een aantal leerlingen vriendelijk verzoekt om niet af te komen op het moment dat de toets afgenomen wordt. Dat soort fenomeen willen we niet meemaken met die toetsen, want dan vervalt het oorspronkelijke doel van die toetsen: scholen een spiegel voorhouden om de kwaliteit te verhogen.”

STIJN DERUDDER

Zou artificiële intelligentie (AI) een rol kunnen spelen om leerkrachten te helpen?

DUITSLAND

120 steekincidenten in Frankrijk. Per dag!

De Franse minister van Justitie, Eric Dupond-Moretti, antwoordde een tijd geleden met een woordspeling op politieke klachten dat de criminaliteit in Frankrijk hand over hand toeneemt. “La France, ce n’est pas un coupe-gorge.” Coupe-gorge betekent niet alleen ruige boel, maar evenzeer ook de keel oversnijden.

Eric Zemmour herinnerde hem aan zijn woorden toen hij op 9 juni op CNews de omvang van steekincidenten in de publieke ruimte in Frankrijk beschreef: “In Frankrijk zijn er 120 tot 140 steekincidenten. Elke dag opnieuw”. De cijfers werden verzameld door journalisten van de Franse krant Le Figaro in februari 2020, gebaseerd op gegevens van de Franse ‘Observatoire national de la délinquance et des réponses pénales’ (ONDRP), die van november 2019 dateren. Die gegevens verwerken de resultaten van metingen gedurende 3 jaar, 2015, 2016 en 2017. Per jaar

werden 653.000 fysieke aanvallen buiten het gezin geregistreerd. Daarvan “verklaarde 18 procent van de slachtoffers dat ze met een wapen werden aangevallen”. In 37 procent van de gevallen ging het om een mes.

Franse misdaadstatistieken verdwenen…

De Franse krant Le Figaro kwam op een cijfer van 44.000 aanvallen met een mes, een gemiddelde dus van 120 steekincidenten per dag. Maar de politicus Zemmour moest tevens vaststellen dat die statistieken, niet meer bestaan. Het statistisch instituut INSEE, die de controle en het beheer van de cijfers onder zich had, baseerde zich voor de ge-

gevens op het ONDRP, dat echter werd opgeheven in 2022, en op de ‘Service Statistique ministériel de la sécurité intérieure’.

Sinds 2022 worden de gegevens bijgehouden door een nieuw agentschap, met de vreemde naam ‘Vécu et ressenti en matière de sécurité’ (VRS). En de eerste publicatie wordt pas verwacht tegen het einde van dit jaar. De absolute stilte heerst dus over dit relatief recente, maar belangrijke criminele fenomeen. Na 2017 zijn geen cijfers meer beschikbaar, terwijl iedereen met lede ogen vaststelt dat het alleen erger is geworden. Neen, het is echt géén ruige boel in Frankrijk…

Sommige inwoners van Sylt nemen het heft in eigen hand

Het grootste schiereiland van de Waddeneilanden in Duitsland, Sylt, was vroeger al het slachtoffer van milieuactivisten. Sylt, met zijn 21.000 inwoners in het noorden van Duitsland, was al het toneel van milieuacties en protesten tegen massatoerisme. Voor bepaalde acties (bijvoorbeeld tegen het massatoerisme) zou je als conservatief geaard persoon trouwens best sympathie kunnen hebben.

De extreme milieugroep Letzte Generation heeft het eiland ontdekt en dat zullen ze op Sylt geweten hebben. Met het zicht op de komende zomervakantie maken velen op het eiland zich zorgen. Op 15 juni hadden militanten van Letzte Generation al een golfterrein beschadigd, namelijk door de toegang te slopen. De vijf militanten die werden aangehouden, bleken dezelfde die vroeger al een vliegtuig op de luchthaven van het eiland hadden beschadigd.

OORLOG RUSLAND-OEKRAÏNE

Daders blijven op vrije voeten

De politie kon de daders inrekenen, maar justitie stelde hen terug op vrije voeten: “Er zijn geen elementen aanwezig om een onderzoek te gelasten door de onderzoeksrechter.” Enkele dagen later, in het weekend van 17 en 18 juni, was het opnieuw prijs en werden winkels van het eiland onder de verf gespoten door militanten van Letzte Generation. Alleen: deze keer kregen ze een koekje van eigen deeg, zoals het Duit-

se boulevardblad Bild Zeitung meldde. Medewerkers van een winkel van de gekende keten Dior besproeiden de militanten van Letzte Generation met groene verf. De vier militanten van Letzte Generation hadden zich volgens de politie vastgekleefd aan de toegangsdeuren en straat, zodat niemand de winkel nog in of uit kon en ook het verkeer op straat stilviel. De politie arresteerde het viertal. Eén van hen was al gekend voor feiten op de luchthaven. Alle daders werden op bevel van justitie vrijgelaten.

Strafje

De militanten kregen als ‘straf’ een verblijfsverbod van 14 dagen op het eiland. Volgens Bild Zeitung willen steeds meer bewoners van Sylt zichzelf verweren. “De overheid is blijkbaar niet meer in staat burgers en hun eigendommen te beschermen”, liet een van hen zich ontvallen. Volgens het informatiekanaal T-Online is de toestand op dat vakantie-eiland gespannen. De burgemeester, de partijloze Nikolas Häckel, vindt het ontoelaatbaar dat Sylt nu als uithangbord voor acties van Letzte Generation wordt misbruikt. PIET VAN NIEUWVLIET

Een tweede ronde in de strijd tussen Wagner en Poetin?

Vorige week opperden we op deze bladzijden, voor zover we weten als eersten, de hypothese dat het ‘akkoord’ tussen Poetin en Prigozjin wel eens de prelude zou kunnen zijn voor een aanval van de Wagner-huurlingen vanuit Wit-Rusland.

Intussen wordt daar in brede kring rekening mee gehouden. Niet dankzij ons, natuurlijk. Zo verwaand zijn we niet. Maar de wagneriaanse dreiging heeft Oekraïne ertoe gebracht extra troepen naar de grens met Wit-Rusland te sturen, hoewel die hard nodig zijn om het offensief in het oosten en het zuiden op gang te houden. Ook Polen heeft als reactie op de komst van de huurlingen versterkingen naar de grens met Wit-Rusland gestuurd. Letland en Litouwen hebben extra bijstand gevraagd van de NAVO. Beschikten wij over geheime informatie? Natuurlijk niet. Maar zo’n plan past helemaal in Poetins denkwijze. Als een aanval van de huurlingen op Oekraïne slaagt, dan is dat goed nieuws voor het Kremlin. Als het mislukt en de huurlingen evengoed aan flarden worden geschoten als de reguliere Russische troepen, dan is dat zelfs nog beter. Voor Poetin is dat een win-winsituatie.

Ivan met de pet

De Russische politieke journalisten Farida Rustamova en Maxim Tovkailo peilden naar de reacties op de ‘Mars naar Moskou’ van de huurlingen van Wagner. Zij wezen daarbij terloops op Poetins zoveelste leugen. In 2018 beweerde Poetin nog dat Prigozjin een soort “Russische George Soros” was, een machtig en invloedrijk man, inderdaad, maar iemand die niets met het Kremlin te maken had. Net zoals Soros natuurlijk niet voor een of andere progressieve regering

werkt. Na het onverwachte einde van Prigozjins muiterij gaf Poetin openlijk toe dat Prigozjin en heel Wagner betaald werden door de Russische overheid. Door hemzelf dus. Dimitry Kiselvov, een Poetingetrouwe tv-propagandist, noemde zelfs een concreet bedrag: omgerekend 9,8 miljard dollar was aan Wagner uitbetaald voor opdrachten in Oekraïne, Syrië en Afrika. Veel mensen die door Rustamova en Tovkailo werden ondervraagd, stonden vrij hoog in de Russische politieke of bureaucratische hiërarchie. Maar zelfs zij begrepen de reden van Prigozjins opmars niet. “Ik heb er geen flauw idee van”, was de strekking van de meeste antwoorden. De gewone ‘Ivan met de pet’ zal er dus nog veel minder van begrepen hebben.

Paniek

Was er paniek tijdens Prigozjins ‘Mars op Moskou’? Zeker wel. De vliegtuigen naar het buitenland zaten stampvol en er waren geen tickets meer te krijgen. Dat werd later officieel bevestigd door Vyatsjeslav Volodin, de voorzitter van het Russische parlement. In arren moede kozen sommige functionarissen en oligarchen voor de tweede beste optie: een vlucht naar Sint-Petersburg. Nog altijd Rusland natuurlijk, maar toch meer dan 700 kilometer rijden van Moskou. Gewone Russen haalden hun geld weg bij de banken en ze hamsterden voedsel en brandstof. Zelfs veel verantwoorde-

lijken voor ordehandhaving wisten niet wat ze moesten doen. Ze kregen geen bevelen meer. In een centraal gestuurde staat als Rusland, waar eigen initiatief onbekend en zelfs verdacht is, leidde dat tot bijna volledige inertie. Uit het interview bleek wel dat men in minstens één staatsbedrijf wapens had uitgedeeld aan personeelsleden die men als loyaal beschouwde.

Geen held

Was Prigozjin de held van de dag? Ook niet. Vele ondervraagden en ook vele gewone Russen op de sociale media geloofden wel dat Prigozjins scherpe kritiek op

de falende legerleiding terecht was. Maar een held? Nee, men wist drommels goed dat hij een bandiet was en de leider van een strijdmacht die vol moordenaars, verkrachters en kindermisbruikers zit die bovendien binnenkort, als hun contracten aflopen, bij tienduizenden tegelijk in de Russische samenleving losgelaten zullen worden. Maar hebben de gewone Russen of zelfs maar de elites zich rond hun leider Poetin geschaard? Kwamen zij massaal op straat om hem te steunen? Nee, dat is nergens gebeurd, zelfs niet in Moskou. De opmars van de huurlingen werd beantwoord met… totale onverschilligheid.

PAUL BÄUMER

PIET VAN NIEUWVLIET

Eric Dupond-Moretti © PHOTONEWS

DIPLOMATIEKE VALIES

Mispakken de Amerikanen zich aan de Indiërs?

Het recente bezoek van de Indiase premier Narenda Modi aan de VS was zonder meer het hoogtepunt van een toenadering die jaren geleden begon. Angst voor grote buur China drijft New Delhi in de richting van Washington, dat is begrijpelijk. Maar weegt dat op tegen de lange neutrale traditie van het land? Is hier sprake van een reëel bondgenootschap of eerder van oppervlakkig pragmatisme/opportunisme? De meningen lopen uiteen, maar in academische kringen waarschuwen ze voor het risico dat de VS wel eens verkeerd aan het gokken is.

Nog voor hij in 2014 eerste minister werd, slaagde Modi er niet in een visum te bemachtigen om naar de VS te reizen. De reden was zijn betrokkenheid bij verschillende rellen tussen hindoes en moslims die naar schatting tot duizend doden hebben geleid. Maar zie, ’t kan verkeren. Zopas werd voor hem niet alleen de rode loper in Washington uitgerold, hij kreeg ook het voorrecht het Congres toe te spreken, een eer die hem in hetzelfde rijtje als Mandela of Churchill plaatst. De allures van het driedaagse bezoek van Modi zijn tekenend voor de intensiteit van de Indiaas-Amerikaanse betrekkingen. Op zich is de toenadering een kwarteeuw geleden begonnen, maar onder president Biden werd nog een versnelling hoger geschakeld.

Factor China

Aan zo’n bezoek zit steevast een mercantiel kantje. Deals werden gesloten en Modi kon bij zijn terugkeer pronken met enkele lucratieve contracten, maar toch gaat dit om meer. India lag mee aan de basis van de beweging van niet-gebonden landen die tijdens de Koude Oorlog een neutrale opstelling nastreefden, los van Washington en los van Moskou. Omdat New Delhi geen geschillen had met zowel de VS als de USSR, kon het zich zo’n positie veroorloven. Maar de wereld van vandaag is echter complexer en de factor China speelt hierin een cruciale rol - en dat is een land waar India dus wél moeilijkheden mee heeft. Een dergelijke context bemoeilijkt sterk een neutrale opstelling.

Breken met neutraliteit

Dat India en de VS mekaar vinden, heeft voor beide voordelen. De Amerikanen zien het binnenkort meest bevolkte land ter wereld als een nuttige bondgenoot tegen de Chinese expansiedrang. En de Indiërs voelen zich dan weer geruggensteund tegen net die Chinese rivaal. De technologische kloof tussen India en China is reëel, wat Amerikaanse ondersteuning meer dan welkom maakt. De voorbije jaren is India ook

Naar een verbod op ‘radicale’ partijen?

In de Tweede Kamer is, onder impuls van een groep fractieleiders, een debat gestart over de vraag hoe wenselijk het is om extreme politieke groeperingen te verbieden. Academici mochten zich buigen over de vraag hoeveel radicalisme de democratie aankan. Bij het nationaal-conservatieve FVD en het islamkritische PVV wordt gevreesd dat de pijlen op hen gericht staan.

steeds meer Amerikaans militair materiaal gaan kopen, terwijl Rusland jarenlang de hofleverancier was. De oorlog in Oekraïne heeft New Delhi alvast geleerd dat het moeilijk wordt op die Russische aanvoerlijn te blijven rekenen. Er waren trouwens nooit eerder meer gemeenschappelijke militaire manoeuvres met de VS. Is dit de context van een nieuwe realiteit? Breekt India met zijn neutraliteit en speelt het voortaan de kaart van de ‘Westbindung’?

“Bad bet”

Ondanks alle indicaties, al dan niet met inbegrip van de aantrekkelijkheid van de gedachte, blijven heel wat analisten sceptisch. Een voorbeeld: in een veelbesproken artikel verschenen in Foreign Affairs, noemt Ashey Tellis, India-expert verbonden aan de ‘Carnegie Endowment for International Peace’, de inzet van Washington op New Delhi een “bad bet”, een verkeerde gok dus. Voor wapenleveringen mogen de Indiërs de Russen dan al (noodgedwongen) de rug toegekeerd hebben, tot een veroordeling van de invasie van Oekraïne kwam het niet, laat staan dat sancties afgekondigd werden.

De vrees voor China mag dan al het een en ander in beweging hebben gebracht, de opstelling van India in het verleden weegt volgens Tellis zwaarder door. Nooit zullen de Indiërs zich laten meesleuren in een confrontatie met China indien ze zelf niet bedreigd worden. Net zoals ze altijd geweigerd hebben met de VS tegen Iran samen te werken. En ondanks westerse waarschuwingen, onderhielden ze relaties met het militair regime in Myanmar. Keren we nog wat verder in de tijd terug, dan belanden we in WO II. Meer dan eens raakte de Amerikaanse president Roosevelt geërgerd toen hij vaststelde dat Gandhi van de afscheuring van zijn land uit het Britse Rijk een prioriteit maakte. Ondergeschikt vond hij dan weer de strijd tegen Nazi-Duitsland en Japan.

MICHAËL VANDAMME

Ooit was Nederland een land dat bekend stond om haar libertijnse vrijheden. De Amsterdamse binnenstad was decennialang een soort pretpark, waar zowat alles kon op het gebied van drank, drugs en seks. De jongste tijd slaat de slinger echter door in de omgekeerde richting. Afgelopen week nog lanceerde staatssecretaris Van Ooijen (ChristenUnie) het plan om bijvoorbeeld alcoholgebruik in sportkantines te verbieden, alsook de verkoop van speciale bieren en wijn in supermarkten aan banden te leggen. Een week eerder nog kwam Hugo De Jonge (CDA), minister van Wonen, met het voorstel om de overheid te laten bepalen aan welke kansengroepen burgers hun eigendom (huizen onder de 325.000 euro) nog mogen verkopen en aan wie niet. Ook het dwingende klimaatbeleid van minister Rob Jetten (D66) heeft tot gevolg dat vrijheden op de schop gaan. Telegraaf-columniste Nausicaa Marbe stelt dat haar land in een slechte komedie is terechtgekomen.

Bedompt moralisme

Het bedompte moralisme is stilaan overal. Zo zijn ook de vrije gedachten niet langer vrij. Althans als het van een groep fractieleiders in het parlement afhangt. De bal ging najaar 2022 aan het rollen toen bleek dat Thierry Baudet, partijleider van Forum Voor Democratie, steeds extremere standpunten ging verkondigen. Kopstukken van het gros van de vertegenwoordigde partijen belegden een vergadering om te kijken welke stappen ondernomen konden worden tegen een parlementslid dat in hun ogen fel radicaliseert. Henk Otten, die samen met Baudet ooit aan de wieg stond van FvD, riep in oktober al op om de partij te verbieden.

Op 28 juni organiseerde de Tweede Kamer het ‘Rondetafelgesprek over de versterking van de weerbaarheid van de democratie’. Een groep academici mocht zich daar buigen over tal van lastige vragen. Wanneer vormt een partij een bedreiging voor de democratie en is het niet de kiezer die - via de stembus - bepaalt wat toelaatbaar is binnen de parlementaire democratie? Pieter Heerma, fractievoorzitter van de christendemocraten (en zoon van de vroegere CDA-leider Enneüs Heerma), was alvast van mening dat het wettelijk mogelijk moet zijn ‘antidemocratische partijen’ te verbieden. “Democratische vrijheden hebben een bovengrens”, zo stelt hij. VVD-delegatieleidster Sophie Hermans zegt dan weer “een druk op de rechtstaat en op de democratie te voelen”. Terzelfdertijd vond ze het “totale onzin” om te denken dat het debat gebruikt gaat worden om partijen die buiten de heersende consensus staan, te willen verbieden.

Alles op een hoop gegooid

Velen zien de huidige discussie wel degelijk als opmaat richting een verbod op

rechts-nationalistische partijen zoals Baudets FvD en de PVV van Geert Wilders. Martin Bosma, huisideoloog van de PVV, vatte de serieuze kwestie humorvol samen: “Het is eigenlijk een restaurant. De deskundologen zijn de obers en Forum staat op het menu en de PVV eigenlijk ook.” Tijdens de hoorzitting deden sommige experts gekke uitspraken. Zo werd gesteld dat er in feite geen verschil (meer) bestaat tussen de begrippen ‘radicaal-rechts’ en ‘extreemrechts’. Opmerkelijk, aangezien in universitaire cursussen politicologie steeds aangeleerd wordt dat extreemrechts buiten de liberale democratie opereert en geweld niet schuwt, terwijl radicaal-rechts wel binnen de spelregels van de rechtsstaat blijft opereren.

Thierry Baudet had geluk. Ook de bekende rechtsfilosoof Paul Cliteur, voorheen zelf actief bij FvD en promotor van Baudet bij diens proefschrift, was een van de genodigden. Baudet stelde aan Cliteur de vraag of de regering niet zelf extremistisch is: “Het zijn partijen die de soevereiniteit van Nederland willen verminderen, die voorstander zijn van de doorwerking van internationale, globalistische rechtsregels die de democratie kunnen overstemmen, ze negeren de uitslag van referenda en hebben zelfs het referendum afgeschaft en ze schonden systematisch de rechten van minderheden, bijvoorbeeld in de coronatijd.”

Franstalig België

als inspiratiebron

Léonie De Jonge, politicologe aan de Universiteit Groningen, stelde naar aanleiding van de fameuze ‘rondetafel’ een document op. Hierin brengt zij België ter sprake. Ze besluit dat in Franstalig België ‘uiterst rechts’ niet van de grond komt omdat het cordon sanitaire er zeer strikt wordt toegepast. De Jonge pleit onder andere voor het kunnen nemen van “repressieve maatregelen” om de democratie te redden. Die experte schijnt te zijn vergeten dat het Vlaams Blok in 2004, net na het repressief verbieden van de partij via een rechtbank, een gigantische verkiezingsoverwinning boekte.

‘Waar tafelen een hoffelijke bezigheid wordt’ Huwelijken - Recepties - Banketten - Seminaries Fruithoflaan 15 - 2530 Boechout - 03/455

Thierry Baudet © PHOTONEWS

De maand juli is een bijzondere maand wat betreft nationale feestdagen. ‘The Fourth of July’ is de feestdag van de Verenigde Staten, 11 juli die van Vlaanderen, ‘Quatorze juillet’ is de nationale feestdag van Frankrijk en 21 juli is er ook nog eentje, namelijk

van België/Belgique/Belgien, of als we de nationale voetbalbond zouden mogen geloven, van ‘Belgium’. We praten over die feestdagen met Alain Mouton, Trendsredacteur en coauteur van het boek ‘Et alors? Waarom de Fransen zo Frans zijn’.

van Verlatinghe’

Onafhankelijkheidsverklaring

eginnen doen we met de feestdag die enkele dagen geleden al gevierd werd, namelijk ‘The Fourth of July’. “Dat is de dag van de Amerikaanse Onafhankelijkheidsverklaring in 1776”, vertelt Mouton. “In de eerste echte moderne revolutie in de geschiedenis verdreven de Amerikanen de Britten. Wat men vaak vergeet, is dat die revolutie in feite een antibelastingrevolutie was. ‘No taxation without representation’ was de bekende slogan: ‘geen belastingen zonder vertegenwoordiging’.”

Er is een link met onze contreien, namelijk het ‘Plakkaat van Verlatinghe’. Kan je daarover wat uitleg geven?

“De Britse koning George III werd met alle zonden van Israël overladen en de Amerikanen beschouwden hem niet meer als de legitieme vorst. Eind 18de eeuw was dat niet zo evident, want toen waren er zo goed als geen republieken in de wereld. Men verwees toen naar het Plakkaat van Verlatinghe uit 1581. De Spaanse koning Filips werd II niet langer erkend als heer der Nederlanden. De Staten-Generaal bekrachtigden met het Plakkaat de afzetting van hun vorst.”

Op welke manier viert de gemiddelde Amerikaan zijn feestdag?

“Het is een vrije dag voor de Amerikanen. Die vieren ze met vrienden en familie aan de barbecue. Er zijn optredens, vuurwerk en de Amerikaanse vlag wordt gehesen, maar dat is het zo’n beetje. Een militaire optocht op de nationale feestdag, zoals in Frankrijk of in België, kent men niet in de VS.”

“Op 14 juli 2017 was Donald Trump als president te gast bij zijn Franse collega Emmanuel Macron. Toen Trump getuige was van de Franse militaire parade, zei hij dat de VS dat ook zou moeten doen. Op dat vlak zijn er verschillende tradities.”

Voor mij betekent

21 juli het begin van het zomerreces

Heel wat Amerikanen beschouwen zich als ‘patriotten’. Wat is eigenlijk het verschil tussen ‘patriotten’ en ‘nationalisten’?

“Wat de VS betreft moeten we terugkeren naar de oorsprong van de revolutie. Die brak aanvankelijk uit wegens fiscale redenen en niet zozeer wegens modernere vormen van nationalisme die ontstaan zijn in de 19de eeuw. Bijvoorbeeld een nationaal gevoel ten opzichte van de adel en de koning, of het streven naar persvrijheid in Europa. Ondertussen klinkt het misschien vreemd, zeker in België en in Vlaanderen,

maar in de 19de eeuw waren nationalisme en liberalisme in feite twee kanten van dezelfde medaille. Dus in de VS heeft dat onderscheid tussen patriotten en nationalisten vooral te maken met dat economische gegeven.”

In Frankrijk zien we een patriottisme dat zich afzet tegenover het nationalisme

Dan de volgende feestdag, namelijk ‘Quatorze juillet’. Wat exact vieren en herdenken de Fransen op 14 juli?

“De bestorming van de Bastille in 1789, een historisch moment tijdens de Franse Revolutie. De Bastille was een gevangenis in Parijs, die bestormd werd omdat stedelijke milities daar zochten naar wapens en munitie. Achteraf vertelde men dan het verhaal dat er veel gevangenen bevrijd zijn, slachtoffers van het absolutistische regime van Lodewijk XVI. Maar er zaten nog geen tien gevangenen in de Bastille op dat moment, enkel een aantal gekken en valsmunters. Men heeft van de bestorming een mythe en een symbool van de Franse Revolutie gemaakt. Een jaar later in 1790 heeft men voor het eerst die gebeurtenis gevierd met een grote optocht in Parijs. Dat was de basis van de eerste Franse nationale feestdag sinds de Franse Revolutie.”

“Maar dat is niet altijd zo geweest. Voordien was er het feest van de Franse koningen op 25 augustus. Die datum is de naamdag van de heiligverklaarde koning-kruisvaarder Lodewijk IX uit de 13de eeuw. Die dag is dan opnieuw de Franse nationale feestdag geworden tijdens de restauratie van de monarchie tussen 1815 en 1830, na de val van Napoleon. Tijdens het regime van Napoleon had men een andere nationale feestdag in Frankrijk, namelijk 15 augustus. Dat was de naamdag van Napoleon. De feestdag zoals we die nu kennen op 14 juli, dateert eigenlijk van 1880. Ten tijde van de Derde Franse Republiek heeft men die datum ingesteld als de Franse nationale feestdag.”

Maken de Fransen een verschil tussen patriotten en nationalisten?

“De Fransen beschouwen zich meer als patriotten. Voor hen is nationalisme zogezegd het nationalisme van andere landen. Vooral dan het Duitse nationalisme van eind 19de en begin 20ste eeuw, dat dan in de ogen van de Fransen expansionistisch was.”

“Het heeft ook te maken met twee verschillende visies op nationalisme. ‘Le droit du sol’, het grondrecht, was gedurende een lange tijd de basis van het Franse nationalisme. Dat betekent dat de nationaliteit

van een persoon bepaald wordt door de geboorteplaats. Dat zette men dan af tegenover het Duitse nationalisme waar nationaliteit bepaald werd door ‘le droit du sang’, het bloedrecht, waarbij afkomst je nationaliteit bepaalt. Die traditie was niet echt aanwezig in Frankrijk, maar dat is aan het veranderen door een Franse moslimpopulatie die duidelijk veel minder wil integreren en zich geen Fransman voelt. Zo zien we een patriottisme dat zich afzet tegenover het nationalisme.”

Wat denken de Fransen over de Guldensporenslag?

“Die staat ook in de Franse geschiedenisboeken, maar niet als de ‘Guldensporenslag’, wel als de ‘Slag bij Kortrijk’ die overigens weinig aandacht krijgt. De Slag bij Pevelenberg krijgt iets meer aandacht, maar ze blijven slechts voetnoten in de Franse geschiedenis. Hoogstens een alinea. Ik heb ooit eens met een Franse ambassadeur gesproken over de Vlaamse feestdag en die wist niet eens wat die slag of feestdag was. De Vlaamse feestdag is niet zo bekend. Enkel in België en misschien een beetje in Nederland.”

“De Fransen weten natuurlijk wel dat er in België Vlamingen zijn, maar 11 juli had evengoed de Belgische nationale feestdag kunnen zijn. Tot de Frans-Duitse oorlog in 1870 had Frankrijk nog altijd een oogje op het jonge België en er waren mensen die dachten dat België door Frankrijk ingelijfd zou kunnen worden. Om zich af te zetten tegen de Fransen, heeft men in het dominant Franstalige België een soort Belgisch gevoel proberen te creëren door te verwijzen naar de Belgische geschiedenis. Men keek dan naar de strijd van het graafschap Vlaanderen tegen Frankrijk, om aan te tonen dat er een verschil is tussen ‘Wij, Belgen’ en de Fransen. De Guldensporenslag is uiteraard een voorbeeld van die strijd.”

“In Wallonië en zeker in het Luikse ligt het nog altijd gevoelig dat die Belgische geschiedschrijving vooral geïnspireerd was door wat in het graafschap Vlaanderen gebeurd is, en in mindere mate in het hertogdom Brabant. De Bourgondische periode en de geschiedenis van het prinsbisdom Luik werden een beetje onder de tafel geveegd.”

De sterkste groei van het nationale gevoel lijkt in Vlaanderen met zijn 11 juliviering te zijn

Waarom valt de nationale feestdag van België dan op 21 juli?

“Dat is de dag van de eedaflegging van Leopold I, de eerste Belgische koning. Pas in 1890 heeft de Kamer dat beslist. Daarvoor werd de nationale feestdag gevierd

op 26, 27 en 28 september. Die dagen verwijzen naar de gevechten in het park van Brussel tegen het Hollandse leger aan het begin van de Belgische revolutie. Die septemberdagen maakten de eerste soort van nationale feestdag van België uit. Maar tegen het einde van de 19de eeuw waren de spanningen met Nederland weg. Aangezien men de Nederlanders niet wou beledigen, koos België dan voor 21 juli. 27 september is wel nog altijd de feestdag van de Franse Gemeenschap.”

Toen Trump getuige was van de Franse militaire parade op 14 juli, zei hij dat de VS dat ook zou moeten doen

Hoe vieren de verschillende gemeenschappen de Belgische nationale feestdag?

“Ik heb toch de indruk dat die feestdag in Vlaanderen veel minder leeft dan in Franstalig België. Er worden in Vlaanderen wat Belgische vlaggen uitgehangen en steden en gemeenten organiseren herdenkingen aan oorlogsmonumenten. In Brussel is het vooral een soort van volksfeest dat men probeert te organiseren en daar vindt ook het ‘defilé’ plaats. Maar dat is toch veeleer populair in belgicistische kringen. Een groot deel van de Vlaamse publieke opinie beschouwt 21 juli toch niet echt als een relevante feestdag. Voor mij betekent die dag het begin van het zomerreces (lacht).”

Wat is de belangrijkste conclusie die we kunnen trekken uit de vergelijking van de vier nationale feestdagen?

“De sterkste groei van het nationale gevoel lijkt in Vlaanderen met zijn 11 juliviering te zijn, en in Frankrijk met zijn 14 juliviering. De Belgische nationale feestdag weegt in de publieke opinie niet zo zwaar door in België. Bij de Amerikanen is 4 juli een belangrijke datum, maar die wordt toch niet zo gevierd als de nationale feestdagen in Europa. Franse historici hebben het vaak over ‘lieux de mémoire’, plaatsen van herinnering, naast ‘datums van herinnering’. Maar als die laatste wat aan het verwateren zijn, is dat wellicht een teken dat het nationale gevoel minder sterk is. Op het einde van het secundair onderwijs zou men eens een enquête moeten houden om te vragen waarvoor de nationale feestdagen staan. Zo komen we te weten hoe sterk die feestdagen leven bij de toekomstige leiders van het land.”

“Het ‘Plakkaat

van 1581 was een inspiratie voor de Amerikaanse

op 4 juli 1776”

ALAIN MOUTON - TRENDS-REDACTEUR EN AUTEUR

BELG CAMARA TEKENT

CONTRACT BIJ NBA-PLOEG

WILLY STEVENIERS: “OOK THIJS DE RIDDER HEEFT NBA-POTENTIEEL”

De 23-jarige Brusselaar Toumani Camara heeft deze week een contract ondertekend bij de NBA-topploeg Phoenix Suns. Hij is de eerste Belgische speler die in de NBA zal spelen na gekozen te zijn in de ‘draft’. We vroegen aan basketlegende Willy Steveniers zijn mening over Camara en andere aanstormende Belgische toptalenten.

Toumani Camara, die 2,03 m groot is, speelde de voorbije jaren universiteitsbasketbal in de Verenigde Staten. Na zijn laatste jaar bij Dayton maakte de Brusselaar zich beschikbaar voor de NBA-draft. Hij werd als 52ste gekozen door de Phoenix Suns van sterspelers Kevin Durant, Devin Booker en Bradley Beal. “Omdat Camara universiteitsbasketbal in de VS gespeeld heeft, kenden de NBA-ploegen hem. Ze hebben hem zien spelen en kennen zijn waarde”, weet Willy Steveniers.

In een ploeg vol met sterren wordt het voor Camara als ‘rookie’, een eerstejaarsspeler, heel moeilijk om zich in de ploeg te spelen. “Hij zal zoals alle spelers een kans krijgen, maar veel speeltijd zit er wellicht niet in”, meent Steveniers. “Maar Camara is een echte ploegspeler, dus hij kan wel nuttig zijn voor z’n team.”

Thijs De Ridder

Willy Steveniers ziet in de 20-jarige Thijs De Ridder ook een speler met NBA-potentieel: “De Ridder is een jongen die mij het meest opgevallen is het voorbije seizoen. Ik denk dat hij op termijn ook een stap zou kunnen maken naar de NBA. Hij heeft in elk geval het potentieel. De Ridder is een uitstekende, bekwame speler.” Potentieel moet je hebben, maar er is meer nodig dan dat om in de NBA te geraken: “Het hangt ervan af in wiens handen hij terechtkomt. Een goede manager, trainer en begeleiding zijn allemaal heel belangrijke aspecten.”

In de NBA zit de jonge Antwerpenaar nog niet, maar hij maakt wel een grote stap in zijn carrière. De Ridder gaat namelijk spelen in de Spaanse basketbalcompetitie bij Bilbao. De Ridder nam zopas afscheid van Telenet Giants Antwerp. De Antwerpenaar van 2,03 m groot maakte eerder al z’n debuut bij de Belgische nationale basketploeg, de Belgian Lions. Op de BNXT-basketbalprijzen werd De Ridder uitgeroepen tot ‘Belofte van het Jaar’ en ‘Beste Zesde Man van het Jaar’.

Vrenz Bleijenbergh

Vorig jaar hielp Willy Steveniers Vrenz Bleijenbergh zich voor te bereiden voor de NBA Summer League. Dat is een zomertoernooi als voorbereiding op het nieuwe seizoen en waar basketters zich in de kijker proberen te spelen van NBA-ploegen. Toumani zal daar deze zomer als nieuwe, jonge speler van Phoenix ook aan deelnemen. Hoewel dat tornooi vorige zomer voor Bleijenbergh geen succes werd, waren de afgelopen 12 maanden dat wel. De Antwerpenaar werd kampioen met Oostende en trouwde eind juni met zijn vriendin Ymke.

Steveniers heeft nog altijd een goed contact met de 22-jarige: “Tijdens de competitie heb ik hem een paar weken getraind, maar op dit moment laat ik hem even met rust want hij is nu competitievrij. Die jongens snakken naar eens iets te kunnen doen uit zichzelf. Ik val hem dus niet lastig nu (lacht).”

Bleijenbergh heeft nog niet gekozen of hij bij Oostende blijft. “Binnen enkele weken komt Vrenz wel eens bij mij, want hij zal een keuze moeten maken tussen Oostende en andere ploegen. Vrenz heeft een heel goed seizoen achter de rug en is bijna onmisbaar geworden”, vertelt Steveniers. Een NBA-ploeg zit er nog niet meteen in voor de jonge Antwerpenaar, maar dat blijft ongetwijfeld zijn ambitie, die hij al van jonge leeftijd uitsprak.

VAN AERT BLIJFT ACHTER HET NET VISSEN, MEDE DOOR KROMME FINISH

Veel controverse en weinig succes. Dat is de voorlopige conclusie na de derde rit in de Tour de France over onze landgenoten. Ritwinsten voor Van Aert zijn ondergeschikt aan het eindklassement voor Team Jumbo-Visma (TJV) en concullega’s lachen met zijn “kinderlijk” gedrag. De uittredende Groene Trui wil later in de Tour “antwoorden met de pedalen”.

De Ronde van Frankrijk is dit jaar rustig op gang gekomen in het Spaanse Baskenland. Onze Vlaamse wielercommentatoren blijven zich afvragen waarom in godsnaam Remco Evenepoel niet meedoet, terwijl dat al maandenlang duidelijk is.

Diezelfde wielercommentatoren vinden het schandalig hoe Wout Van Aert door zijn team in de steek gelaten wordt. TJV zet alles op alles om net zoals vorig jaar met Jonas Vingegaard het eindklassement van de Tour binnen te halen. In de tweede etappe was Van Aert na het moeilijke klimwerk klaar om mee te dingen voor de ritwinst, maar besloot Vingegaard om geen kopbeurt te doen, waardoor Van Aert te laat kwam en als tweede over de streep kwam. Dat een uittredend Tourwinnaar die zijn titel hoopt te verlengen niet gaat knechten voor een sprinter, is misschien ook wel logisch. Na afloop van de rit gooide Van Aert zijn drinkbus op de grond, wat tot grote hilariteit leidde bij Tadej Pogacar. “Like a child”, lachte hij, terwijl hij de ziedende Van Aert imiteerde.

DISCUTABEL EN GEVAARLIJK

Ook de derde dag viste Van Aert achter het net. Hij trok zich terug uit de massasprint om geen risico’s te nemen. De bochtige finale zorgde voor nervositeit bij de sprinters en Jasper Philipsen duwde Van Aert aan de kant. “Discutabel”, vertelde Van Aert. “Maar vooral de finish zelf was discutabel.” Dat de wielrenners nog tijdens de laatste meters van de massasprint een bocht moesten nemen, vonden veel commentatoren en renners zelf te gevaarlijk.

WANNES NEUKERMANS

VOETBALSTOELENDANS

Het voetbalseizoen is afgelopen, dus spelers en trainers zijn aan hun jaarlijkse stoelendans begonnen. Een Ivoriaanse wereldster keert terug naar België en alle topclubs hebben zich al grondig versterkt. Een overzicht.

Rode Duivel Youri Tielemans (26) degradeerde dit seizoen met Leicester naar de Engelse tweede klasse, maar vertrekt transfervrij naar subtopper Aston Villa. De drie andere Belgen, Wout Faes (25), Timothy Castagne (27) en Dennis Praet (29) raken voorlopig niet weg bij de degradant.

Verschillende andere Rode Duivels hopen ook nog een transfer te maken. Dodi Lukebakio (25) degradeert ondanks een uitstekend persoonlijk seizoen met Hertha Berlijn. Verschillende clubs, gaande van Inter Milan over Sevilla tot Freiburg meldden zich al voor de flankaanvaller.

En waar speelt Romelu Lukaku (30) volgend jaar? Vanuit de Saoedische woestijn klinkt de lokroep van het geld, maar de aanvaller heeft aangegeven aan de Europese top te willen blijven spelen. In principe moet hij na een uitleenbeurt aan Inter terug naar Chelsea. Of ‘the Blues’ en Lukaku zelf op een derde passage bij de Londense club zitten te wachten, is onwaarschijnlijk.

JUPILER PRO LEAGUE

In de Belgische eerste klasse is het Standard dat voorlopig de grootste naam heeft binnengehaald, en het is geen speler. De Ivoriaanse oud-voetballer Yaya Touré (AS Monaco, FC Barcelona, Manchester City) wordt assistent-trainer van Carl Hoefkens bij Standard. Touré begon overigens zijn professionele carrière bij KSK Beveren, samen met een aantal andere Ivoriaanse klassespekers zoals Eboué, Gervinho en Romaric.

Club Brugge haalde twee toptalenten binnen: de Noor Hugo Vetlesen (23) komt over van landskampioen Bodø/Glimt, de 18-jarige Victor Barbera komt over van FC Barcelona B. Anderlecht ziet de weinige sterkhouders die ze nog hadden, vertrekken. Doelman Bart Verbruggen trekt voor 20 miljoen euro naar Brighton, aanvaller Islam Slimani ziet zijn contract aflopen. Ook Lior Refaelov krijgt geen nieuw contract en neemt na 12 jaar afscheid van ons land. Bij de andere topclubs zijn er nog geen spraakmakende transfers te melden.

WANNES NEUKERMANS

Wout Van Aert (links)

Yaya Touré en Carl Hoefkens

Waar komt bewustzijn vandaan?

Veel vragen en weinig antwoorden

Wat verstaan we onder bewustzijn? De vraag beantwoorden is niet zo gemakkelijk als het op het eerste gezicht lijkt. Simpel gesteld gaat het om een ‘bewust zijn’ van zichzelf en de omgeving, alles wat een persoon ‘ervaart’, maar er zijn talloze andere definities die circuleren. Gaat het om denkvermogen? Of is het louter een onderdeel van dat denkvermogen? Is het een stroom van gedachten in ons hoofd of iets wat permanenter is? Gaat het om waarneming of net om verbeelding - en zijn die twee dingen wel zo verschillend? Je hoofd kan ervan gaan duizelen.

in een alarmsignaal of pijn, en hoe er vervolgens een signaal wordt uitgestuurd om je hand terug te trekken. Kokend water is gevaarlijk, berokkent schade en er gaat een alarm af (pijn); dat valt allemaal te verklaren vanuit de evolutionaire biologie. Dit zijn de zogenaamde ‘makkelijke’ problemen.

Waar wetenschappers moeilijker achter komen, is waarom pijn voelt zoals het voelt en niet anders, waarom jíj pijn op díe manier ervaart. Dat is het ‘moeilijke’ probleem.

Rood en blauw

Zo mogelijk nog moeilijker dan het vinden van een definitie, is verklaren hoe bewustzijn daadwerkelijk werkt en tot stand komt. Anders geformuleerd: welk mechanisme zorgt ervoor dat neuronen - dat zijn zenuwcellen die elektrische signaaltjes afvuren - in onze hersenen voor bewustzijn zorgen?

Het zal misschien verbazen, gelet op de zelfverzekerdheid van de moderne wetenschap, maar het korte antwoord is dat we het (nog) niet weten. Het Britse wetenschappelijke blad Nature berichtte eind juni over een 25-jarige weddenschap tussen filosoof David Chalmers, die van ‘bewustzijn’ zijn levenswerk heet gemaakt, en neurowetenschapper Christof Koch. In 1998 wedde Koch dat men tegen 2023 het geheim van het bewustzijn ontrafeld zou hebben. Chalmers beweerde het tegendeel. Op 23 juni moest Koch toegeven dat die laatste gewonnen had.

Het moeilijke probleem van bewustzijn

Diezelfde Chalmers maakt het onderscheid tussen ‘makkelijke’ problemen van bewustzijn en ‘het moeilijke probleem’. Makkelijke problemen vallen volgens Chalmers met genoeg wetenschappelijke inzet logisch te verklaren. Ze gaan bijvoorbeeld over hoe zintuiglijke informatie onze hersenen bereikt, daar wordt verwerkt en omgezet wordt in een lichamelijke reactie of gedrag. Het moeilijke probleem is, zoals de naam doet vermoeden, andere koek. Het vraagt hoe en waarom deze processen vergezeld worden van subjectieve ervaringen. Klinkt dat nogal onduidelijk? Een voorbeeld: als er tijdens het koken kokend water op je hand klotst, voel je pijn, schrik je en trek je je hand weg. Wetenschappers kunnen achterhalen hoe er een signaal naar je hersenen vertrekt, hoe dat wordt omgezet

Een filosofisch gedachte-experiment dat vaak wordt aangewend om het probleem te illustreren, is dat van de subjectieve kleurervaring. Het zou weleens kunnen dat de kleur die ik als rood ervaar voor jou blauw is, terwijl we beiden dezelfde naam aan die kleur geven: blauw. Als we gevraagd worden om een blauw kleurpotlood aan te wijzen, dan zullen we beiden maar naar hetzelfde potlood, dat er in onze ogen nochtans anders uitziet, wijzen. We kunnen onmogelijk van elkaar weten dat de werkelijke kleur die we zien verschillend is.

Dat die subjectieve kleurervaring in theorie en logisch mogelijk is, zou volgens voorstanders van het bestaan het moeilijke probleem aantonen dat wat we ervaren subjectief is en dat bewustzijn niet enkel te verklaren valt vanuit mechanische, materiële of fysieke processen. Tegenstanders denken dan weer het tegenovergestelde: bewustzijn valt uiteindelijk te herleiden tot de interactie van subatomaire deeltjes.

Niet iedereen is het dus eens met Chalmers dat er überhaupt een moeilijk probleem van bewustzijn bestaat. Een bevraging uit 2020 wees uit dat bijna 30 procent van de filosofen denkt dat het probleem er geen is, terwijl ruim 60 procent het wel eens is met Chalmers.

Kwantummechanica

Er bestaan intussen talloze, vaak tegenstrijdige modellen en theorieën die bewustzijn proberen te verklaren, in verschillende wetenschappelijke vakgebieden: de(kwantum)fysica, biologie, (bio)chemie, (evolutionaire), gedragswetenschappen, filosofie, informatie,... Zo zijn er recenter ook wetenschappers, zoals de beroemde wiskundige Roger Penrose, die in de kwantummechanica op zoek gaan naar een verklaring.

Evolutionaire biologen breken dan weer hun hoofd over de vraag of dieren ook werkelijk bewustzijn hebben. En als dat zo is, hoe verschilt hun bewustzijn van het onze? Ontstond bewustzijn met de eerste mens, de eerste zoogdieren, of de eerste gewervelde vissen, 500 miljoen jaar geleden in het cambrium?

Artificieel bewustzijn is de gouden graalof de atoombom, afhankelijk van aan wie je het vraagt - van artificiële intelligentie. Met de recente doorbraken op het vlak van artificiële intelligentie is de vraag brandend actueel: kan een computerprogramma, een robot of computer bewustzijn verkrijgen? “Dromen androïden van elektrische schapen?”, of zullen ze, zoals Brits wiskundige, computerpionier en oorlogsheld Alan Turing dacht, in het beste geval bewustzijn kunnen na-apen zonder het echt te verkrijgen?

PIETER VAN BERKEL BOEK

Vrijheid Veiligheid

Al enkele decennia volgen politiek geïnteresseerden de publicaties van Mark Elchardus. Als VUB-professor sociologie gold hij als de huisideoloog van de Vlaamse socialisten. Toen reeds verraste hij vriend en vijand met zijn moedige stellingen over het belang van gemeenschapszin. Vorig jaar koos hij voor uitgeverij Ertsberg om zijn opus magnum ‘Reset’ met het brede publiek te delen. Het werd een voltreffer, die smaakte naar meer.

Elchardus zag er wel brood in om bijna honderd columns in De Morgen over de voorbije jaren te ordenen per thema en te bundelen in een nieuw boek. Na de val van het IJzeren Gordijn vielen de oude sociaaleconomische tegenstellingen tussen kapitalisme en communisme weg. De cultuuroorlog verplaatst de focus naar thema’s als identiteit, orde en vrijheid van meningsuiting. Ze inspireerden de socioloog tot meerdere beschouwingen over die onderwerpen.

Nieuwe thema’s

De schrijver stelt zich duidelijk aan de juiste kant van de geschiedenis, om de gevleugelde woorden van Charles Michel nog even met een knipoog te parafraseren. Elchardus vraagt respect voor het werk van de politie die in moeilijke omstandigheden moet werken. Vaak met bijzonder weinig politieke steun. De lichtzinnige eis van vaak blanke ‘Black Lives Matter’-extremisten om de politie haar middelen af te nemen, keert zich in eerste instantie tegen de zwarten, die het voornaamste slachtoffer van de ontstane anarchie worden.

Hij herinnert de oud-strijders van mei ’68 aan hun vroegere bestorming van de hemel. Alle christelijke taboes dienden een halve eeuw geleden op de schop, maar nu verdedigt men ‘safe spaces’ en fatwa’s. En Elchardus plaatst grote uitroeptekens

bij de vaststelling dat een aanslag op een moskee in Nieuw-Zeeland vele malen meer aandacht krijgt dan de systematische moorden op Nigeriaanse christenen door het islamitische Boko Haram. Welke agenda dienen de media? De vraag stellen, is ze beantwoorden.

De gesmoorde stem van het volk

De kracht van het boek is dat het terug een stem aan de burger wil geven. Op pakweg een decennium is die door de politiek en media gemarginaliseerd. Politici die die tendens aanklagen, krijgen de stempel van populist. Nochtans plaatst de democratie het volk centraal. Men stelt het volk te vaak voor als een grillige, onwetende massa. Nochtans blijkt bijvoorbeeld uit onderzoek dat kiezers zich wel degelijk op partijprogramma’s en niet op sociale media baseren om hun stem te bepalen.

De VUB-hoogleraar noteert verscheidene voorbeelden van de arrogantie van de macht tegenover het volk. Zo vellen activistische rechters vonnissen die niet democratisch of cultureel zijn ingebed. Het meest frappante is de uitholling van de mensenrechten door een supranationale justitie die een de facto opengrenzenbeleid faciliteert en de zelfreflectie van de politieke macht, die bezig is met postjes en futiele ruzies in plaats van besturen en hun verkiezingsbeloftes uit te voeren. Politici, leer luisteren

naar de burger in plaats van hem de mond te snoeren via burgerpanels of de stemplicht af te voeren, aldus Elchardus.

Flinks

‘Zachte heelmeesters maken stinkende wonden’ is ook een devies dat op buitenlands vlak geldt. Dachten Europese leiders dat ze via een welwillende rol tegenover dictators wereldwijd op defensie konden blijven beknibbelen? De fouten in die redenering stapelen zich de laatste jaren op. En de auteur kan zwart-op-wit bewijzen dat hij hier al jaren voor waarschuwt. Hij huldigt het principe om omzichtig om te gaan met sancties, maar wel via een goed uitgebouwd leger voldoende weerbaar te zijn om een afschrikkingseffect te sorteren. Maar geweld is net als wraak een gevaarlijke cocktail die men goed gedoseerd én perfect getimed dient toe te dienen. Ook hier toont Elchardus zich een realist die correct de buitenlandse politiek leest en interpreteert.

Net als het slappe tot onbestaande asielbeleid dat bij de autochtone bevolking leidt tot vervreemding en duizenden Afrikaanse gelukszoekers de dood kost. Een pragmatische aanpak werkt veel efficiënter en effectiever. Sluit met de dichtgeknepen neusgaten een akkoord met Turkije, Libië en andere grensstaten. Investeer in de landen van herkomst en organiseer opvang en asiel lokaal, vindt de schrijver.

Bondgenoten

Gegeven de sterk mobiliserende kracht van gemeenschapszin, besluit het boek om die positief aan te wenden. De groeiende vereenzaming ligt in de kern aan de glo-

balisering en de veronachtzaming van bedrijfsleven, media en politiek, en mensen die zoekende blijven naar een vaste plaats die ze hun thuis kunnen noemen. Net zoals een woning bestaat een natie bij de gratie van grenzen en conventies. Hoofddoeken en boerkini’s zijn expliciete uitingen van ‘een levenswijze die de onze bedreigt’. Nochtans is Elchardus hoopvol dat de ondernemende en ethisch conservatieve moslims zich ook zullen kanten tegen de linkse politiek van pamperen en permissiviteit. Een wat verrassende boodschap na een spervuur van spitse columns die telkens opnieuw krachtig en gebald conclusies brengen die blijven nazinderen.

Mark Elchardus, ‘Vrijheid Veiligheid’, 2023, Ertsberg. 348 p., 27,50 euro

ISBN 9789464369915

De bekende sciencefictionfilm Blade Runner stelt de vraag: kunnen machines bewustzijn hebben?

17de-eeuwse voorstelling van bewustzijn

De Pelgrim zocht zingeving

LEZERSBRIEVEN

EXIT LACHAERT

ONZE VIVALDIBENDE

In het prentenkabinet van het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen loopt een interessante tentoonstelling over De Pelgrim, het katholieke kunstenaarscollectief dat tussen 1924 en 1931 op zoek ging om oude waarheden in vernieuwende kunst uit te drukken.

In april 1924 waren architect Flor Van Reeth en auteur Felix Timmermans in het Lierse begijnhof op bezoek bij schrijver Ernest Van der Hallen. Daar zei Timmermans: “Ik ben van oordeel dat wij onmiddellijk iets moeten doen en wel in de religieuze richting. Laten wij gedrieën ermee beginnen, vandaag, en pelgrimeren naar de ideale schoonheid.” De drie stichters van De Pelgrim vonden snel andere kunstbroeders die zich aansloten. Ze waren met twaalf, zoals er twaalf apostelen waren. Onder anderen Renaat Veremans en Gerard Walschap waren erbij. Als voorzitter werd ‘Christus in het tabernakel’ gekozen. Naast de twaalf kernleden werd een groot aantal andere kunstenaars aanvaard. Een Pelgrim moest aan drie voorwaarden voldoen: “Werkelijk artiest zijn, katholiek zijn in overtuiging en leven, modern gericht zijn, in eenheid met de psychologie die op dit ogenblik in Vlaanderen heerst”. De inspirator van de beweging, de Antwerpse jezuïet Leonce Reypens stelde het zo: “Door de kunst moet men de schoonheid van God benaderen.”

Weg met de zielloze kitsch

Om het ontstaan van De Pelgrim-beweging goed te plaatsen, moeten we terugkeren naar het einde van de Eerste Wereldoorlog. Bij de wederopbouw, ook van kerken, was het al neogotiek wat de klok sloeg. Het peil van de religieuze kunst was bedroevend laag. De Pelgrims beschreven het graag als ‘bondieuserie’, zielloze kitsch die weinig of niets met kunst te maken had. Op de tentoonstelling lezen we een veelbetekenend citaat van schilder Herman Deckers, secretaris van De Pelgrim: “Het moet uit zijn met zielloos fabriekswerk, met kartonnen gotiek, met plaasteren koekebakheiligen waar de weinige devotie die de mensen tegenwoordig nog hebben, als ze in de kerk komen, helemaal van overgaat.”

Het was niet alleen de religieuze kunst die in een dal zat. Het modernisme en de avant-garde sloegen in de jaren 1920 niet aan bij het brede publiek in Vlaanderen. Ook bij De Pelgrim vindt men de geest van de vernieuwing terug, een streven om de eeuwenoude waarden en waarheden van

het geloof eigentijds te vertalen in een kunst die verheven is en toch door de gemeenschap gedragen wordt.

Hoogtepunt en snel verval

Drie jaar na de stichting kende De Pelgrim een hoge bloei. Toen richtte ze in Antwerpen een ophefmakende tentoonstelling in. Burgemeester Frans van Cauwelaert steunde de beweging en stelde de Stadsfeestzaal aan de Meir gratis ter beschikking.

De opening van deze ‘tentoonstelling ter ere van Jezus Christus’ was een evenement. De publieke belangstelling overtrof alle verwachtingen. Rond de expo werd een gevarieerd programma opgebouwd met aandacht voor letterkunde, plastische kunsten, theater en muziek. Ook de pers reageerde enthousiast.

Aangespoord door dit succes, organiseerde De Pelgrim een tweede tentoonstelling in Antwerpen, met heel wat internationale namen op de affiche. Het werd een flop. Er was de achtergrond

van de wereldwijde economische crisis. Bovendien was de organisatie een warboel en er was onenigheid gegroeid in de beweging. Kunstenaars zijn nu eenmaal geen goede organisatoren en ze gaan het liefst een eigen weg op. In 1931 was het gedaan met De Pelgrim.

Met schilderijen en documenten brengt de tentoonstelling in het KMSKA inzicht in De Pelgrim-beweging, een kort maar belangrijk moment in onze kunstgeschiedenis, dat helaas in de vergetelheid is geraakt. Prachtige werken, helemaal in de geest van De Pelgrim, zijn onder andere ‘De gekruisigde Christus’ van Albert Servaes en ‘Hemelvaart’ van Herman Deckers, twee deelnemers aan de expo in 1927, en ‘Jezus en de anderen’ van Prosper De Troyer, dat geselecteerd was voor de tweede tentoonstelling in 1930. De expo is onderdeel van het stadsfestival ‘Barokke influencers’.

MMMV

Tentoonstelling ‘De Pelgrim, kunst en zingeving in een onttoverde wereld’, nog t.e.m. 3 september 2023, Prentenkabinet van het KMSKA, Antwerpen, www.kmska.be

Pallieterke, Egbert Lachaert heeft aangekondigd dat hij na het politieke zomerreces, ergens in september, ontslag zal nemen als voorzitter van Open Vld. Of hij dat uit eigen beweging heeft gedaan of niet, is nog niet duidelijk, maar het ontslag is de logica zelf. In deze rubriek heb ik al meer dan eens geschreven dat, als men vertrouwen wil verdienen, men moet doen wat men belooft. Lachaert deed juist het tegenovergestelde, beloofde zijn achterban voor een paars-gele federale regering te zorgen als men hem tot voorzitter zou kiezen en deed letterlijk het tegenovergestelde nadat hij verkozen was. Een Guy Verhofstadt, die sneller loog dan zijn schaduw, had hem dat al eens voorgedaan - zwart-op-wit zelfs, in zijn Burgermanifesten - en was ermee weggekomen. In deze tijden van (a) sociale media, waarbij letterlijk alles op straat wordt gegooid, kan dat niet meer. Lachaert is trouwens niet de enige Vlaamse voorzitter die het niet waar kan maken. Bij cd&v weet men ook niet meer van welk hout pijlen te maken en Vooruit zal zijn vooruitgang in de peilingen evenmin aanhouden nu Trans Connah uit de kast is gevallen. Dat de PVDA-voorzitter nog overeind blijft, komt doordat hij geen Vlaamse maar een Belgische voorzitter is, die kan rekenen op zijn Franstalige familie die onder meer het Waalse ABVV beheerst.

Guido Van Alphen, Kasterlee

PAUL MAGNETTE

Pallieterke, Als Paul Magnette roept: “Wij zijn niet bang voor Vlaamse onafhankelijkheid. Dan gaan Brussel en Wallonië alleen verder als België”, impliceert dit dat Brussel en Wallonië ook alle schulden meenemen, uitgegeven op naam van ‘le royaume de Belgique’. Einde verhaal.

Luc Demeyere, Kontich

MARIE-COLLINE LEROY

Pallieterke, In Terzake van woensdag 28 juni kwam federaal staatssecretaris

Marie-Colline Leroy (Ecolo) een lans breken om feminicide (vrouwenmoord) beter en sneller aan te pakken! Ik viel bijna van mijn stoel van verbazing! Op zich geen probleem met het onderwerp, maar in een land waar de meerderheid Nederlands spreekt, het aandurven om als federaal (!) staatssecretaris enkel en alleen de taal van Molière te spreken, en dat in het jaar des Heren 2023, daardoor val ik bij wijze van spreken van mijn stoel. Ik voel het aan als een kaakslag in volle gezicht, niet alleen in het mijne, maar in dat van alle Vlamingen die haar als federaal staatssecretaris met belastinggeld onderhouden; een ware schande!

Guy Van Rysseghem, Lochristi

Pallieterke,

Ooit hebben premier Dehaene en zijn voltallige regering ontslag genomen voor één zwaar feit, namelijk de dioxinecrisis. Het ging toen over de volksgezondheid: zeer moedig.Vandaag stel ik mij de vraag hoeveel zware feiten er zich eigenlijk nog moeten voltrekken alvorens deze mislukte bende eindelijk ontslag neemt.

Didier Van Haver

RELLEN IN FRANKRIJK

Pallieterke, Frankrijk oogst wat het al decennialang gezaaid heeft, met name het gedogen en laten gedijen in de zogenaamde banlieues van een soort islamisme dat haaks staat op onze cultuur en onze manier van leven, en dat alleen maar uit is op de vernietiging van onze westerse symbolen en waarden. Elk voorwendsel wordt aangegrepen om te vernielen, brand te stichten, winkels leeg te roven en om ordehandhavers en gezondheidswerkers aan te vallen. Het is niet de eerste keer dat dergelijke feiten plaatsvinden en het zal zeker ook niet de laatste keer zijn. Het geweld zal nog toenemen en zelfs oncontroleerbaar worden. De islamisten - die in aantal sterk toenemen - voelen zich immers onaantastbaar door het veel te lakse overheidsbeleid. Ook de traditionele media gaan niet vrijuit. Zij zijn te laf om het probleem echt een naam te geven. Zij hebben het steeds over 'jongeren', of ‘minderjarigen’ zonder dat uitschot bij naam te noemen en zonder de voedingsbodem aan te klagen. Ook België is in hetzelfde bedje ziek en als het regent in Parijs, druppelt het in Brussel. Decennialang wegkijken en onder de mat vegen, hebben ook hier het islamisme vrij spel gegeven. Dat belooft voor de toekomst. Voorwaar geen prettig vooruitzicht.

Willy Van der Meulen, Ternat VRT Pallieterke, De openbare omroep wil wedijveren met de privésector door het toekennen van riante gages aan enkele individuen, waarvan ik vind dat er dertien in een dozijn zijn. Zij bieden niet echt een meerwaarde. Die verspilling van belastinggeld staat in schril contrast met de vele herhalingen welke de kijkers te wachten staan, zogezegd wegens ontoereikende werkingsmiddelen. Met de radio is het nog erger gesteld, vooral ten aanzien van de oudere generatie, wegens geen of onvoldoende aanbod. Ik vraag me af wat het overige VRT-personeel over die discriminerende verloning denkt. Wat is de rol van de raad van bestuur in die aangelegenheid en wat is de houding van de toezichthoudende minister? De werkingsmiddelen zijn mijns inziens wel toereikend. Alleen moeten ze meer zorgvuldig worden aangewend.

RECHTZETTING: LEZERSBRIEF ‘CAPO’

De heer Reyskens corrigeerde mij in het vorige nummer in een lezersbrief. Volgens hem vertaalde ik - net als andere media - het begrip ‘kapo’ foutief. Waarom de heer Reyskens zich baseert op een Duits woordenboek is mij een raadsel, aangezien Berlusconi zijn redevoering in het Italiaans hield. In de desbetreffende zin spreekt Berlusconi over een “film over concentratiekampen en voor u de rol als ‘capo’”. Kortom, het betekent wel degelijk leider van een concentratiekamp. LVS

Een lezersbrief insturen?

Stuur uw bericht naar lezersbrieven@pallieterke.net. Opgelet, brieven mogen maximaal 1.000 karakters tellen (inclusief spaties). Dat zijn een 30-tal lijnen in ’t Pallieterke of zo’n 160 woorden. We houden ons het recht voor om zonder verantwoording uw (te lange) brief niet te publiceren of in te korten. Uw naam en gemeente dienen doorgegeven worden voor publicatie bij uw brief.

Eddy Verpoten, Mechelen

Paul Joostens, 'Heilige Anna en de Heilige Maagd', 1933

Felix Timmermans’ tekening voor de affiche van de expo van De Pelgrim, 1927

inds de 13de eeuw hadden de sterk op hun autonomie staande Friezen geen echte landsheer in rechte en feite meer. De Friese gouw werd bestuurd door de zogenaamde grietenijen, gemeentelijke corporaties met een eigen rechtspraak in de elf Friese steden. Tussen die gedecentraliseerde besturen waren in de loop der tijd - vaak om niet langer te achterhalen redenen - allerlei diepgewortelde vetes ontstaan, die bekend werden als de twisten tussen de Vetkopers en de Schieringers. Dergelijke, bijna clangebonden, conflicten waren in die tijd overigens geen uniek verschijnsel, denken we maar aan de Hoekse en Kabeljauwse twisten in Holland of - dichter bij huis - de strijd tussen Klauwaards en Leliaards in het graafschap Vlaanderen.

KAREL VAN GELRE

De vaak decennialang aanslepende conflicten tussen de Vetkopers en Schieringers hadden Friesland een paar keer tot op de rand van een regelrechte burgeroorlog gebracht. Zo ook op het einde van de 15de eeuw. In 1491 zochten de Vetkopers de bescherming van het machtige Groningen, waarop de Schieringers zich tot de stadhouder van Holland wendden, die toen hertog Albrecht III van Saksen was. Die was door keizer Maximiliaan I belast met de taak om Friesland terug onder het centrale gezag van de Habsburgers te brengen. Een klus waar heel wat Friezen niet echt blij mee waren, want zij behoorden weliswaar tot het keizerrijk, maar beschouwden zich als een rijksonmiddellijk gebied, wat concreet betekende dat ze geen loyauteit aan een heer verschuldigd waren, maar rechtstreeks aan het rijk en de keizer.

TUSSEN DIE

GEDECENTRALISEERDE

BESTUREN WAREN IN DE LOOP DER TIJD ALLERLEI

DIEPGEWORTELDE

VETES ONTSTAAN

Albrecht had in 1489 voor Maximiliaan de graafschappen Holland, Vlaanderen en het hertogdom Brabant veroverd, maar grote financiële verliezen geleden omdat de keizer hem verboden had ze te plunderen. Als compensatie stelde Maximiliaan hem aan tot potestaat ofwel gouverneur van Friesland. Hij wist het grootste deel van Friesland onder controle te krijgen en verving de Friese taal als bestuurstaal door het Nederduits. Nadat hij op 12 september 1500 was overleden, was het zijn weinig diplomatische zoon Georg die met zijn huurlingen orde op zaken moest stellen in Friesland. Maar ook de machtige hertog Karel van Gelre had intussen zijn oog op de regio laten vallen. In 1514 deden de Vetkopers een beroep op laatstgenoemde in hun strijd tegen de hertog van Saksen. Gelre verdreef hem uit Groningen, de Ommelanden en Westlauwers Friesland. Georg van Saksen hield het daarop voor bekeken en verpatste zijn aanspraken op Friesland en Groningen op 15 mei 1515 voor het bedrag van 100.000 gulden aan keizer Karel V, die ook titelvoerend graaf van Holland was, waardoor dat snel escalerende conflict het karakter kreeg van de laatste Friese onafhankelijkheidsstrijd tegen de Hollanders.

DE ARUMER ZWARTE HOOP

Karel V stuurde Hollandse, Zeeuwse, Vlaamse en Brabantse troepen om bezit te nemen van het gebied waarover hij Floris van Egmont aanstelde als stadhouder. Onder leiding van Pier Gerlofs Donia - die omwille van zijn opvallende lengte en kracht de bijnaam Grutte kreeg - en zijn neef en rechterhand Wijerd Jelckama kwamen de Friezen in opstand tegen de Habsburgse aanspraken op hun land. Pier was een welgestelde eigenerfde boer uit Kims-

Wijerd Jelckama onthoofd

Op 7 juli 1523 - deze week precies 500 jaar geledenwerd de Friese rebel Wijerd Jelckama in de Friese hoofdstad Ljouwert (Leeuwarden) publiek terechtgesteld. Hij had samen met zijn oom Pier Gerlof Donia - in de volksmond beter bekend als Grutte Pierslechts een paar jaar nodig gehad om uit te groeien tot een bijna mythisch icoon van de Friese vrijheidsstrijd.

werd die - los van het feit dat hij familiale banden met de Vetkopers had - eigenlijk niets te maken had met de oorlog. Daar kwam echter verandering in toen plunderende Saksische soldeniers op 29 januari 1515 zijn boerderij Donia State hadden platgebrand, waarbij zijn vrouw Rints in de vlammen was omgekomen. Op wraak belust trok hij samen met zijn lotgenoteneen allegaartje van boeren, zeerovers, en verarmde edellieden - ten strijde. Ze noemden zichzelf de Arumer Zwarte Hoop en Grutte Pier die bekend stond als een onvervaarde vechter, werd hun aan voerder. Hij sloot een verbond met de

OP WRAAK BELUST TROK

GRUTTE PIER SAMEN

MET ZIJN LOTGENOTEN

- EEN ALLEGAARTJE VAN BOEREN, ZEEROVERS, EN VERARMDE EDELLIEDEN - TEN STRIJDE

n Historische kaarten, stadsgezicht van Leeuwarden (Ljouwert) uit 1664

GEORG VAN SAKSEN

HIELD HET VOOR

BEKEKEN EN VERPATSTE

ZIJN AANSPRAKEN

OP FRIESLAND EN GRONINGEN AAN

KEIZER KAREL V

Gelderse hertog, die, zonder dat Grutte Pier dit ten volle besefte, met geheel eigen plannen optrok tegen de Saksen en de Hollanders, want hij aasde op het leenheerschap over Friesland.

STRIJD OP DE ZUIDERZEE

Omdat de Arumer Zwarte Hoop op het land geen partij was voor de goed getrainde Saksische beroepssoldaten, verlegde Grutte Pier de actie naar het water, naar de Zuiderzee. Daar, in de gevaarlijke stromingen rond de zandbanken, waren ze heer en meester. Met de vier erg wendbare seinschepen die de hertog van Gelre voor hen in Workum had laten bouwen, bleef geen schip op de Zuiderzee nog veilig wanneer Grutte Pier in de buurt was. De Hollanders wier handelsbelangen door Grutte Piers optreden zwaar werden geschaad, lieten een vloot van elf koggeschepen voor de strijd uitrusten, waarmee ze op 11 maart 1515 voor Hoorn de confrontatie met Grutte Pier aangingen. Ondanks de Hollandse overmacht, behaalden de in de zeeoorlog geharde Friezen de overwinning.

Floris van Egmont sloeg ongenadig terug: met een grote vloot van tientallen schepen werd de Friese westkust van de Zuiderzee van Lemmer tot Harlingen bezet door de Hollanders. Totdat ze besloten zich terug te trekken toen een stormvloed de Friese kust bedreigde.

De Hollanders staken nog snel Lemmer in brand, maar werden bij hun - door het noodweer moeizame - terugtocht verrast door Grutte Pier en Jelckama. De Friezen slaagden erin om 28 schepen te kapen van de Hollandse vloot en naar schatting 500 Hollanders over de kling te jagen of te verdrinken.

HET EINDE NADERT

Hun meest stoutmoedige actie vond plaats in de zomer van 1517. Versterkt door een Gelderse vloot die 6.000 man aan boord had, voeren de Frie-

17de-eeuwse afbeelding van Grutte Pier

zen aan het hoofd van 150 schepen op 24 juni naar de opnieuw door de Habsburgse troepen bezette westkust van de Zuiderzee. De Hollanders waren op de hoogte van de nakende aanval en hadden hun kustlinie versterkt. De grootse concentratie van hun manschappen bevond zich bij Enkhuizen, dat volgens Egmont het doel van de aanval zou worden. Tot verbazing van de wachtende Hollanders wendde de Fries-Gelderse vloot vlak voor Enkhuizen de steven en voer in hoog tempo naar Medemblik, dat bij verrassing werd ingenomen en vakkundig werd geplunderd. Het was een van de laatste grote wapenfeiten van Grutte Pier, want gedesillusioneerd door de dubbele agenda van zijn ‘bondgenoot’ Karel van Gelre, besloot hij eind 1519 de strijd te staken.

ONDANKS DE HOLLANDSE OVERMACHT, BEHAALDEN DE IN DE ZEEOORLOG

GEHARDE FRIEZEN DE OVERWINNING

Zijn neef Wijerd Jelckama werd de nieuwe bevelhebber van de Arumer Zwarte Hoop, maar het ging al snel de verkeerde kant uit toen de nieuwe Habsburgse stadhouder van Friesland, Georg Schenck von Toutenburg, een grootschalig tegenoffensief begon. In 1522 werden de Geldersen uit Sneek en Stavoren verdreven. Het daaropvolgende jaar vielen de laatste Fries-Gelderse steunpunten zoals Lemmer, Sloten en Steenwijk in de handen van keizer Karel V. Tijdens die laatste veldtocht werd Wijerd Jelckama met een handvol volgelingen gevangengenomen en kort nadien terechtgesteld. JAN

n Floris van Egmont, stadhouder van Friesland

n Karel van Egmond, hertog van Gerle

Wachten op de betaalde feestdag

In het regeerakkoord van Vivaldi (30 september 2020) is het onderwerp opgenomen: “De deelstaten krijgen de mogelijkheid om van hun feestdag een betaalde feestdag te maken.” We zijn ondertussen bijna drie jaar verder. En zoals we konden verwachten is 11 juli ook dit jaar een onbetaalde feestdag.

Het is de taak van de federale minister van Werk, Pierre-Yves Dermagne (PS), om dat punt in het regeerakkoord uit te werken. Het is enkel aan de regio’s (Vlaanderen, Brussel, Wallonië) om een datum naar voren te schuiven. Exact een jaar geleden heeft Jan Jambon aan de federale minister laten weten dat 11 juli onze betaalde feestdag zou moeten worden. Daar stopt de verdere bevoegdheid van de Vlaamse minister-president.

Ook de andere regio’s moeten hun voorkeurdata doorgegeven: Brussel kiest voor het Irisfeest op 8 mei. Maar Wallonië kan maar niet beslissen welke datum in september de voorkeur wegdraagt. En zo houdt Wallonië dit dossier gewoonweg geblokkeerd. Ze weten zeer goed dat Vlaanderen - méér dan Wallonië of Brussel - vragende partij is voor die betaalde feestdag. Niet dat het allemaal zoveel belang heeft, want het is een puur symbolisch strijdpunt. Maar in de ogen van de Franstaligen is toegeven op dit vlak wederom een stap in de verdere opsplitsing van het land.

1996

De vraag om van 11 juli een betaalde feestdag te maken, is niet nieuw. Het is een aloude eis van de Vlaamse Beweging. Op 10 juli 1996 - 27 jaar geleden! - keurde het Vlaams Parlement een resolutie goed waarin een overleg gevraagd werd met de andere gemeenschapsregeringen over het toevoegen van de officiële feestdag van de gemeenschappen aan de lijst van de betaalde feestdagen. In december 2008 kwam Jan Jambon in het nieuws - toen was hij fractieleider van de N-VA in de Kamer - met volgende uitspraak: “De Franstalige blokkeringen en provocaties gaan toch echt wel ver. Al jaren belet men dat de Vlamingen een betaalde feestdag zouden invoeren. Altijd was het excuus dat de Nationale Arbeidsraad niet tot een advies kwam, dus ging het verhaal niet door. Nu kan het voor sommige Franstaligen plots niet snel genoeg gaan om initiatieven aan te kondigen”. Dit laatste ging over een toenmalig voorstel van cdH om een betaalde verlofdag te creëren voor een islamitisch religieus feest.

Onbegrijpelijk

Chris Janssens, fractievoorzitter van het Vlaams Belang in het Vlaams Parlement, vindt het onbegrijpelijk dat de Vlaamse regering het voorbije jaar niets ondernam met het oog op de realisatie van de betaalde Vlaamse feestdag. “Op deze manier laat Vlaanderen zich gijzelen door de Franstaligen.” Vorig jaar zei Jan Jambon in zijn 11 julitoespraak het volgende: “De verschillende bestuursniveaus houden elkaar in een houdgreep. Dat leidt tot immobilisme, besluiteloosheid en ergernis. We leven in een land met twee democratieën, een land waar de beide volkeren het oneens zijn over hoe problemen moeten worden aangepakt.”

Immobilisme, houdgreep, gijzeling, provocatie, ergernis, blokkering. Het zijn de wederkerende kernwoorden van de jaarlijkse ‘hoog’-dag van de Vlaamse strijd. En toeval of niet, het zijn ook de kernwoorden van 1302. Om over na te denken!

Ik wens u, beste lezers en lezeressen, niettemin een fijne Vlaamse feestdag.

OVERZICHT

Hier kan u op 11 juli de Vlaamse feestdag vieren

Hoewel 11 juli ook dit jaar nog steeds geen betaalde feestdag is, kan u dinsdag op verschillende plaatsen in Vlaanderen terecht om de Vlaamse feestdag te vieren.

Op zondag 9 juli vindt in Heusden-Zolder (Grootven 30) de jaarlijkse Guldensporenviering van de Limburgse afdeling van de VVB plaats. Ter plekke zijn reuzen, een historisch draaiorgel en springkastelen aanwezig. U kan er ook genieten van stoofvlees of een koninginnenhapje met frieten. Michael Discart, voorzitter van VVB Limburg, verzorgt de toespraak.

Antwerpen

Op het Hendrik Conscienceplein in Antwerpen organiseren Voorpost en de Gulden Sinjoren naar jaarlijkse gewoonte een Guldensporenherdenking.

Op het programma staan optredens van het zangkoor ‘De Vlaamse Skalden’ en de volksmuziekgroep ‘De Klokkeluiders’. ‘Belhamel Albert’ zorgt voor een ludieke noot. De gastspreker is de voorzitter van het Algemeen Nederlands Zangverbond (ANZ), Bart Fierens.

Op de Grote Markt in Antwerpen kan je op 11 juli vanaf 18 uur genieten van gratis optredens van onder anderen #LikeMe, Bazart, Camille, Metejoor, XINK, Dana Winner, Gustaph, Aaron Blommaert, Pommelien Thijs en De Romeo’s. Stan Van Samang brengt in primeur het Vlaanderen Feestlied ‘Feest’ dat speciaal voor de gelegenheid werd geschreven.

Brussel

Aan het Vlaams Huis in de Drukpersstraat in Brussel, die voor de gelegenheid verkeersvrij is gemaakt, organiseert de Vlaamse Volksbeweging (VVB) samen met Meervoud en het Taal Aktie Komitee (TAK) haar 11 juliviering. Er zullen tal van drank- en eetkraampjes en standjes van ondersteunde verenigingen terug te vinden zijn. Vanaf 16 uur kan iedereen genieten van gratis bier. Om 18 uur volgt een officieel gedeelte met enkele toespraken. Na de toespraken geeft de Nederlandstalige coverband ‘De Kemels’ een optreden.

Onder de noemer ‘Vlaanderen Feest, Brussel

HORIZONTAAL

A. Estheet

B. Beminnelijk - Wederhelft

C. Lichaamsdeel - Woonboot

D. Laster - Inhoudsmaat

Danst’ staan op verschillende plaatsen in Brussel concerten, wandelingen en vele andere activiteiten op het programma. Om 20.30 uur kan u op de Grote Markt genieten van de ‘Singalong in Symphony’ met Ronny Mosuse, Willy Sommers, Liliane Saint-Pierre, Bent Van Looy, Héritier Tipo, Maureen Vanherberghen, Gala Dragot en Brussels Philharmonic.

ANTON SCHELFAUT

E. Windrichting - Muzieknoot - Europees land

F. Krachtterm - Uitstraling

G. Dus (Lat.) - Loofboom

H. Economische zaken - Muzieknoot - Europese radio-unie - Pers. vnw.

I. Stripreeks van Jan Bosschaert en Marc Legendre - Italiaanse soep

J. Opgedragen werk - Belemmering

K. Japanse bloemsierkunst - Oud schriftteken

L. Weekdier

VERTICAAL

1. Lichtgeraakt

2. Vogel - Reden waarom iets gebeurde

3. Liefje van Tijl - Gewichtsmaat - Pilsmerk

4. Zeer aangenaam - Belgische bank

5. Vlaamse stad - Voor de middagUitroep van smart

6. Islamiet van het middeleeuwse SpanjeDwarshout - Meisjesnaam

7. Wijfjesdier - Mand voor fruit of visEerder dan gedacht

8. Onderhandelen

9. Neon - Veelbesproken - Rutherford

10. Turkse heer - Spreek met een dubbele tongKledingstuk

11. Charmant - Griekse godin van de vrede

12. Deel van een stadion

KARL VAN CAMP

Tweet van de week

Politiek is een harde stiel. Beenhard. Achter iedere hoek wacht een politieke vijand om je onderuit te halen. Of een boze kiezer die keihard ‘zakkenvuller’ in je oor roept zodanig dat je trommelvliezen ervan springen. En nog erger: een politieke vriend en partijgenoot. Want die zit achter je job aan en zaagt geduldig de poten vanonder je stoel. Is er dan werkelijk geen enkele plaats voor genade en empathie? Jawel. Sammy Mahdi toont dat het anders kan.

“Er is meer vreugde in de hemel over één zondaar die zich bekeert, dan over 99 rechtvaardigen die geen bekering nodig hebben”, zo wil de Bijbel het. Wel, Sammy heeft vorige op week - op Twitter nog wel - zijn hemel verdiend. Hij was het vleesgeworden cliché van de politieke vriend en partijgenoot die cd&v-voorzitter Joachim Coens onderuithaalde om zelf zijn stoel in te pikken. Cynisme van de ergste soort. Maar toen vorige week het doek viel voor zijn collega Egbert Lachaert, was er veel medelijden en sympathie. “Alleen maar respect voor @egbertlachaert. Was als voorzitter altijd bereid om samen naar oplossingen te zoeken, zowel voor als achter de schermen. Hopelijk kunnen we ook in de toekomst constructief samen blijven werken”, oordeelde Sammy. Maar politiek is dus een harde stiel en dan is er altijd wel een klootzakje achter een toetsenbord dat daar vooral erbarmen voor zichzelf in ziet. Ikzelf bijvoorbeeld. Sammy heeft geen gram medelijden voor arme Egbert. Deze tweet staat bol van erbarmen voor… Sammy Mahdi.

Messias van den Aldi

Laat ons even de gelijkenissen opsommen tussen Mahdi en Lachaert. Zijn beiden met open ogen in een regering gestapt waar ze geen deuk in een pakje boter kunnen slaan?

HOEZO? NOG GEEN ABONNEMENT??

Check! Hebben met vreemd bochtenwerk regeringsbeslissingen verdedigd tot op het punt dat ze schrik hebben dat hun eigen schaduw wel eens op iemand anders zou kunnen stemmen? Check! Hebben hun partij geleid van de zwakste verkiezingsuitslag in hun geschiedenis naar de contouren van de kiesdrempel en geven daar anderen van de schuld? Dubbelcheck! Mahdi is er zo stilletjes achter aan het komen dat hij niet de messias is van de christendemocratie. En wanneer zelfverklaarde messiassen de lammen niet kunnen doen lopen, worden ze al eens afgeslacht om het hoekje. Sammy weet donders goed dat hij met het parcours dat hij vandaag loopt, hoogstens een krans van de Boerenbond zal krijgen op zijn politieke begrafenis. Deze tweet is dan ook eerder een eerbetoon aan zichzelf dan aan Lachaert. Als zelfs erbarmen wordt gedoopt in een vat vol cynisme, is er echt geen hoop meer voor de politiek.

Niemand beter om liberale tranen op te soppen dan ‘de dweil’ in hoogsteigen persoon

De Croo heeft het liberalisme verdronken in de regering die hij zelf leidt. Hij heeft Vlaanderen een spreekwoordelijke poot uitgedraaid, het land in een begrotingsafgrond gereden waar men niet zonder gepantserde duikboot uit kan komen en de kiezers aan recordsnelheden doen weglopen van zijn partij. En wat doet Open Vld wanneer ook voorzitter Lachaert evolueerde van onvindbaar naar verdwenen? Dan roepen ze in koor: “Dan laten we dat Alexander toch ook doen! Slechter kan het niet worden.” Dan rest de vraag of Open Vld een doodswens heeft… Naaah, ze zijn gewoon wat dom.

’t Pallieterke is uw dagbladhandelaar heel erg dankbaar om ons blad elke week opnieuw aan te bieden. Daarom ook houden we voorlopig de prijs van een abonnement gelijk aan die van de winkel. Maar wist je dat abonnees cruciaal zijn om blijvend te kunnen investeren in onze journalisten en in de toekomst van ‘t Pallieterke?

Daarom willen we u graag vragen toch een abonne ment te overwegen. Het verschaft u bovendien gratis toegang tot PAL NWS en u kunt nog enkele maanden gebruikmaken van onderstaande actie.

Doe het niet voor ons, maar voor uw geestelijke gezondheid!

Abonnementenactie Jaarabonnement papier loont

Iedereen die voor 31-08-2023 betaalt voor een papieren jaarabonnement, heeft de keuze uit een van de volgende geschenken. De geschenken worden maandelijks verwerkt. Uw keuze kunt u doorgeven via secretariaat@pallieterke.net of telefonisch op nummer 03 232 14 17.

U kunt kiezen uit:

Geschenkdoos Vlaamsche Leeuw met 4 flesjes en een glas

Een uitgave van de onvolprezen uitgeverij Polemos:

• ‘De Guldensporenslag. Het verhaal van een onmogelijke gebeurtenis’ (Karim Van Overmeire)

• ‘Herinneringen aan Hechteniskamp Lokeren’

• ‘De man van het Wilhelmus of de rekkelijkheid van de tolerantie’ (Luk Sermeus)

Halve kilo Maes Koffie meestermengeling (gemalen of ongemalen) in een mooie bewaardoos

Abonneer nú door overschrijving van 208 euro op rekening KBC BE82 4096 5194 9168 (tarief binnenland). Voor uw onlinetoegang en uw geschenkkeuze mailt u naar secretariaat@pallieterke.net of belt u 03 232 14 17. Met uw steun veranderen we zélf het medialandschap!

Toen Lachaert uit eerlijke schaamte - als het goed is, zeggen we het ook - de deur achter zich dicht trok op het Open Vld-hoofdkwartier, had hij een duidelijk plan. Zijn vertrek zou zoveel stof doen opwaaien binnen de liberale rangen dat iemand zou opstaan en roepen: “Mensen, zo kan het niet langer. We moeten zo rap mogelijk van die Vivaldi af.” Lachaert had zichzelf zelfs nog twee maanden opzegtermijn cadeau gedaan om de mensen de tijd te geven om tot inkeer te komen. Twee maanden om te beseffen dat de partij zou sterven zonder radicale ommezwaai. Helaas, de enige die Lachaert steunde in zijn halfslachtige poging om Vivaldi te kelderen, was Verhofstadt. Die vreest namelijk voor zijn titel van ‘grootste waardeloze potverteerder sinds 1830’. Maar ook Guy draaide bij. Zijn zoon Louis heeft namelijk nood aan een inkomen waar hij graag de belastingbetaler mee opzadelt bij de volgende verkiezingen. Liever dat dan zijn buit te delen met de kleine. En dus stond Lachaert moederziel alleen tegen de dynastieën in de partij. En die twee maanden uitlooptijd mocht hij meteen op zijn buikje schrijven. De Croo zou het wel allemaal zelf doen. Niets zo goed om liberale tranen op te soppen dan de dweil van de Wetstraat in hoogsteigen persoon. Er kwam echter één kinkje in de uitgerafelde kabel: Paul Magnette. De PS-voorzitter overwoog de premier te bellen maar hij had geen zin in het smeken van flexi Lexi. En dus stuurde hij gewoon een tweet. In het Frans. De Croo moest maar eens kiezen of hij partijvoorzitter wou worden of premier blijven. Nog diezelfde dag kondigde Alexander aan dat hij een geschikte kandidaat zou zoeken op het partijbestuur.

Handpop

Maar wie zou het worden? Wie wil de handpop worden van De Croo, die de handpop is van Magnette. Meteen viel de naam van Patrick Dewael. Excellente kwalificaties als de handpop van Verhofstadt en weinig tot geen eigen ideeën. Of Maggie De Block misschien? Hoewel, een groot debater is daar niet aan verloren gegaan. En de toekomstige voorzitter zou toch één en ander moeten uitleggen. Bart Somers misschien? Een elegante uitweg voor het burgemeesterschap van Mechelen dat hij schitterend heropbouwde, maar ondertussen ‘komt de factuur er aan’. ‘Aankomende facturen’ is binnen Open Vld codetaal voor ‘wegwezen’. Of de burgemeester van Gent? Daar komen de facturen

er ook aan en ‘Jasje’ De Clercq mag dan niet het scherpste mes in de schuif zijn, hij heeft wel een hele goede stamboom. Net zo goed als die van de clan-De Croo of de clan-De Gucht. En net als De Croo is hij een absoluut expert in het dweil zijn op lokaal niveau. Van Quickenborne? Te druk met de eigen navel en huisvrouwen te beledigen. Tom Ongena? Ja, die bestaat ook.

Democratie een handje helpen

Het wordt nog een moeilijke opdracht om te bepalen wie nu precies bij de Vlaamse liberalen het licht mag uitdoen. Het zijn immers allemaal absolute toppers als je op je hoofd gaat staan. Maar het antwoord moet wel snel komen als De Croo de grootste bedreiging voor zijn job wil vermijden: een voorzittersverkiezing door - houd u vast - de leden van de partij. De kans dat daar een fan van De Croo zou uitkomen, is even groot als de kans van Georges-Louis Bouchez om het groot dictee van de Nederlandse taal te winnen. De Open Vld is helemaal voor democratie, daar moet u niet aan twijfelen. Maar soms is het nodig om de democratie een handje te helpen. Toch Louiske Verhofstadt dan maar? Begin maar alvast te sparen.

ALEXANDER DOET HET WEER!