VOOR MENSEN MET EEN GOED HART EN EEN SLECHT KARAKTER
8-9
CHRIS JANSSENS Fractievoorzitter VB
INTERVIEW
“In 2024 moet het erop en erover worden” “2019 was een heel belangrijk moment voor onze partij”, vertelt Chris Janssens, fractieleider voor Vlaams Belang in het Vlaams parlement. “Toen was het erop of eronder. In 2024 moet het erop en erover worden. We moeten voor een home-run gaan. Dan is het aan ons. Dan is het ook aan ons om volwassenheid te tonen en te tonen dat we akkoorden kunnen sluiten, zonder onze politieke eigenheid te verwaarlozen. Een Volksunie-bis-scenario is absoluut uitgesloten. Ik reken ook op de volwassenheid van de andere partijen om hun vooroordelen ten aanzien van het Vlaams Belang te laten varen. Als de peilingen bewaarheid worden en het VB wordt de grootste partij, dan hoop ik dat ze de democratische refl ex zullen hebben om die uitslag te respecteren.”
REL ROND SPANDOEK
2&7 4
IS VRIJE MENINGSUITING IN GEVAAR? ZWITSERLAND TREKT STEKKER UIT EU-BESPREKINGEN
Bespaar ons de rassenpolitiek Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken doet heel wat stof opwaaien met zijn uitspraak over een Europa dat “dominant blank” moet blijven. Hij heeft het recht dat te zeggen, maar vermoedelijk was de uitspraak een ongeplande uitschuiver. Van Grieken toonde zich in de rest van het interview een stuk genuanceerder dan die uitspraak laat vermoeden. Een groot deel van de verontwaardiging over zijn woorden was dan ook gespeeld en tactisch van aard. Niettemin was het geen verstandige uitspraak, al was het maar omdat hij argumenten heeft verschaft aan degenen die niet met zijn partij willen regeren. “De consequentie van die uitspraak is dat de huidskleur van iemand ertoe doet”, schrijft Dirk Hendrikx in een opiniestuk in de Gazet van Antwerpen. Ik wil er Hendrikx op wijzen dat we nu al in een beschaving leven waar de huidkleur er toe doet en dat dit niet de schuld van Van Grieken is. De zaak George Floyd heeft de wereld opgeschrikt alleen omdat de dader blank was en het slachtoffer zwart. Indien dat niet het geval was geweest, zou de dood van Floyd een fait-divers zijn geweest. We leven in een samenleving waar wel degelijk naar de kleur van mensen wordt gekeken om er een status van dader of slachtoffer aan te koppelen of om aan diversiteitsbeleid te doen. De Vlaamse universiteiten verklaarden bijvoorbeeld al dat ze de aula’s 'te wit' vinden. Facebook erkent openlijk dat zijn algoritmes minder streng optreden tegen racisme jegens blanken. Blanken mogen geen zwarte poëzie vertalen. We aanvaarden dat er “Black
SPEURTOCHT NAAR JÜRGEN CONINGS POLITIE VALT BOERDERIJ BINNEN
Lives Matter” wordt gescandeerd, maar zouden huiveren als iemand “White Lives Matter” zou roepen.
De obsessie met ras Vorige week won Grace Khuabe, een jonge vrouw van Congolese afkomst, de talentenwedstrijd The Voice van Vlaanderen. Haar verkiezing zou als bewijs kunnen gelden dat onze samenleving helemaal niet “systemische racistisch” is, zoals sommigen nochtans beweren. Maar in een eerste reactie zei de vrouw dat ze “al een song klaar heeft hoe moeilijk het is als donkere vrouw”. Ze heeft net een grote erkenning van deze samenleving gekregen en het eerste dat ze doet is klagen over raciale benadeling. Je kan Grace Khuabe die reactie niet eens kwalijk nemen. Het zijn blanken die haar overtuigd hebben dat ze in een racistische samenleving vertoeft en dat ze mag verwachten slachtoffer te zijn van haar huidskleur.
Wanneer Fatma Taspinar in april nieuwsanker werd van de VRT stuurde ze een tweet de wereld in waarin ze zich verbaasd toonde dat er geen discussie was over haar aanstelling gezien haar Turkse 'roots'. Natuurlijk is daar geen discussie over, Fatma. Niemand merkt die zelfs nog op. De enige manier waardoor discussie kan ontstaan is als je zelf die 'roots' probeert uit te spelen om er een slachtofferrol en vermeend racisme aan te koppelen. El Kaouakibi was daar bijvoorbeeld heel goed in: de angst voor de beschuldiging van racisme droeg er aan bij dat haar fraude veel later dan nodig aan het licht werd gebracht. De Verenigde Staten bieden een afschrikwekkend voorbeeld van waar de raciale identiteitspolitiek van links toe kan leiden. Een hele samenleving is er geobsedeerd en verscheurd door het axioma van blanke schuld en het slachtofferschap van de andere groepen. Laat die gifbeker aan ons voorbijgaan. Als zich hier een politieke cultuur ontwikkelt waarin blanken systematisch in beschuldiging worden gesteld (dat proces is trouwens al aan de gang) en de anderen zich gaan definiëren als eeuwige slachtoffers, moet men zich niet verbazen dat er ook een blanke politieke mobilisatie ontstaat. Als je in een gebalkaniseerde samenleving terecht komt, waarin je het mikpunt van wantrouwen en haat van de andere groepen wordt, is het trouwens niet abnormaal dat je het liefst JC zelf in de meerderheid blijft.
INTERVIEW
VOORMALIG JOURNALIST
STAF DE LIE
“Journalist ben je voor het leven”
13
GESCHIEDENIS VLAAMS-NATIONALISME EN DWALENDE MAGISTRATEN
15
OPINIE 2 / BINNENLAND 4-7 / INTERVIEW 8-9 / BUITENLAND 10-11 / CULTUUR 14 77ste jaargang • nummer 22 • donderdag 3 juni 2021
€ 3,00
12 Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X