76ste jaargang • nummer 39 • donderdag 8 oktober 2020
Weekblad P608721 Afgiftekantoor 2099 Antwerpen X
€ 3,00
Voor mensen met een goed hart en een slecht karakter... WE KRIJGEN HET MEEST GROENE REGEERAKKOORD OOIT...
“Factcheck is vaak een opiniestuk met pretentie” De opmars van door de overheid gesponsorde ‘factcheckers’ is een opvallend fenomeen van de jongste jaren. Ook in het regeerakkoord-De Croo staat een passage, waarin de regering belooft werk te maken van een versterking van maatregelen ter bestrijding van de desinformatie en van de verspreiding van “fake news”. Columnist Jurgen Ceder fileert het fenomeen: “Gaan we de overheid de macht geven om te bepalen wat waar en onwaar is?”
Vivaldi lijkt angstaanjagend veel op de regeringen-Verhofstadt Lees de volledige column van Jurgen Ceder op blz. 3
Niet divers? Geen subsidies Wie in Vlaanderen als culturele of sociaal-culturele organisatie subsidies wil krijgen van de Vlaamse regering, moet streven naar ‘diversiteit’. Verenigingen die niet ‘divers’ genoeg zijn, verliezen hun subsidies. Dat is in Nederland ook zo en daaraan moesten we denken toen we het bericht zagen van het Nederlandse orkest Amsterdam Baroque Orchestra & Choir. Het muziekgezelschap is gespecialiseerd in het uitvoeren van oude barokmuziek. Het orkest vroeg subsidies aan maar de beoordelingscommissie van de stad Amsterdam oordeelde dat het artistiek belang “voldoende”, maar niet altijd “per se vernieuwend” is. De gemiddelde bezoeker van de concerten is oud “en de culturele achtergrond westers”. En nog: “De
organisatie is klein en kent geen culturele diversiteit. Dat geldt ook voor het bestuur.” Maar dat is nog niet het probleem… Het échte probleem zit hem in het feit dat het orkest de problemen weliswaar erkent, maar er verder niets aan wil of kan doen. En zo besluit de beoordelingscommissie: “Het ensemble presenteert echter geen visie op, noch een concreet stappenplan voor een proces om de situatie te verbeteren.” En dus krijgt het muziekgezelschap geen subsidies van de stad Amsterdam.
Een opgeklopt positivisme, absurde doelstellingen, het wegzetten van alle critici als ‘verzuurd’, beginnende intimidatie van kritische media en ministers met weinig ervaring: de regering-De Croo lijkt nu al op de onzalige regeringen-Verhofstadt van 20 jaar geleden. Elke regering heeft recht op een aantal wittebroodsdagen of -weken. En dat zal met de regering-De Croo niet anders zijn, ook al krijgt de ploeg met de echte tweede coronagolf weinig respijt. In elk geval probeert men bij de bevolking enige goodwill te creëren door te benadrukken dat het toch tijd werd voor een volwaardige regering na zoveel maanden onderhandelen. En daarmee zitten we qua communicatie meteen bij het positivisme van de paars-groene en paarse regeringen-Verhofstadt van 20 jaar geleden. Er zijn nog andere gelijkenissen, en die zijn niet geruststellend. We overlopen ze even.
1. Een opgeklopt positivisme “Positief project”, “verbinding”, “geen tweespalt en verdeeldheid”, … Het zijn woorden die constant gebruikt werden door de federale excellenties en Kamerleden van de meerderheid tijdens de debatten over de regeerverklaring. Men klopt zichzelf op de borst. Een goed-gevoel-communicatie die doet terugdenken aan de eeuwwisseling. Toen communiceerde de regering-Verhofstadt op dezelfde manier. Een deel van de bevolking ging er aanvankelijk in mee. Dat was toen gemakkelijk omdat er een soort van opluchting heerste omdat de CVP voor het eerst in decennia van de macht werd verdreven. Dat positivisme werd in stand gehouden en zelfs versterkt door communicatiestrateeg Noël Slangen die tegelijk de kwade genius achter de schermen was. Hij haalde zelfs de pagina’s van het prestigieuze magazine The Economist.
2. Absurde doelstellingen Die positivistische communicatie had ook als doel te maskeren dat paars-groen onder Verhofstadt absurde en veel te ambitieuze doelstellingen formuleerde. Herinner u de 200.000 banen die er zouden moeten bijkomen. Of de “actieve welvaartsstaat” die iedereen aan een job
moest helpen. De realiteit draaide anders uit. De 200.000 nieuwe banen werden niet gehaald en een combinatie van belastingverlagingen en hogere sociale uitgaven vrat de begrotingsbuffers op. De Croo heeft die begrotingsbuffers niet, maar toch slaat men een gevaarlijk beleidspad in, opnieuw, met absurde doelstellingen. Zoals de 80 procent werkzaamheidsgraad tegen 2030. We hebben het er hier al over gehad. Dat zou betekenen dat er elk jaar tot 70.000 extra banen bijkomen. Onhaalbaar, ook al omdat de mogelijke arbeidsmarkthervormingen zoals ze in het regeerakkoord worden geformuleerd zeer vaag zijn. Eigenlijk is het een waslijst van goede intenties zonder concrete maatregelen. Het enige dat vaststaat, zijn de uitgaven die stijgen. En dan hebben we het nog niet over de begrotingstabellen, waar men blijkbaar met de pet naar heeft gegooid. Ten laatste in het voorjaar van 2021, bij de begrotingscontrole, volgt een pijnlijk ontwaken. Niet vergeten dat we budgettair nog altijd betalen voor het wanbeleid onder Guy Verhofstadt. Hoelang zullen we de Vivaldi-erfenis nog moeten meedragen?
3. Ministers met weinig ervaring We gaan hier geen oplijsting maken van alle onervaren nieuwe ministers in het kabinet-De Croo. Slechts vijf onder de excellenties hebben al federale ministeriële ervaring. Men kan er gif op innemen dat hun gebrek aan ervaring snel tot blunders zal leiden. Daarvoor hoeft men trouwens niet jong van leeftijd te zijn. Een gebrek aan ervaring is al genoeg. Denken we maar aan Magda Aelvoet, die in 1999 voor Agalev minister van Volksgezondheid was. Er was een rel rond wapenleveringen aan Nepal en ze werd voor de ogen van de pers in haar eigen tuin na een telefoontje van premier Guy Verhofstadt tot de orde geroepen. Helemaal hilarisch was het verhaal van de chocoladesigaretten.
In 2000 verscheen in The British Medical Journal een studie waaruit duidelijk een verband bleek met de consumptie van echte sigaretten. Minister Magda Aelvoet riep de sector op dergelijk snoepgoed uit de winkelrekken te houden. Wat niet gebeurde. Er werd wel eens goed gelachen met zoveel groene arrogantie. En intussen werd cannabis verder ‘gedoogd’.
4. Critici zijn “verzuurde” mensen In de Verhofstadt-jaren werden critici weggezet als verzuurde mensen. Dat is nu ook het geval. Wie niet mee wil in de positieve Vivaldi-flow, wordt scheef bekeken. Onder paars-groen en paars leidde dat al vlug tot intimidatie van kritische journalisten. Met broodroof tot gevolg. Zover zijn we nu nog niet, maar het is duidelijk dat de critici van Vivaldi op hun tellen moeten letten. Vooral een generatie jonge Open Vld’ers, die klaarstaat om kabinetten te bemannen, gedraagt zich nu al zeer agressief. Voorop hier opnieuw Tess Minnens, voorzitter van Jong Open Vld. Zij wees op sociale media met een beschuldigende vinger naar de pers en naar politicoloog Carl Devos omdat die tegenstrijdigheden zagen in de communicatie van de federale ministers wanneer het minimumpensioen van 1.500 euro en de vermogensbelasting ter sprake kwamen. Dat leidde tot volgende tweet van Minnens: “Media en Carl Devos zoeken maar naar tegenstellingen, gefantaseerde spanningen, redenen om ze uit elkaar te spelen. Het kan toch niet waar zijn dat hier een regering staat die wíl samenwerken.” Antwoord van Devos: “Zoeken naar tegenstelling? Kom nou. Heeft u gisteren gemist hoe socialisten en liberalen die twee punten verschillend uitleggen? Of zorgt het enthousiasme voor Vivaldi voor selectieve blindheid?” Wat duidelijk is, is dat men geen commentaar op dat Vivaldi-positivisme duldt.